.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

381 καί 2016: Κωνσταντινούπολις καί Κολυμπάρι

381 καί 2016: Κωνσταντινούπολις καί Κολυμπάρι

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Τό 381 εἶχε συγκροτηθεῖ στήν Κωνσταντινούπολη ἡ Β’ Οἰκουμενική Σύνοδος, στήν ὁποία ἀποφασίστηκαν τέσσερα πράγματα: 
Πρῶτον, καταδικάστηκε ὁ Μακεδόνιος, ὁ ὁποῖος ἀμφισβητοῦσε τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 
Δεύτερον, καταδικάστηκε γιά μιά φορά ἀκόμη ὁ Ἄρειος. 
Τρίτον, συμπληρώθηκε τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί τέταρτον, διετυπώθησαν ὀκτώ Ἱεροί Κανόνες. 
Τό 2016 συνῆλθε στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἡ ‘’ἁγία καί μεγάλη σύνοδος’’, στήν ὁποία ἐπίσης πάρθηκαν τέσσερις ἀντίστοιχες ἀποφάσεις: 
Πρῶτον, ἀμνηστεύθηκαν ὅλοι οἱ καταδικασθέντες ἀπό προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους αἱρετικοί (Ὄχι μονάχα δέν καταδικάστηκαν γιά μιά φορά ακόμη, ἀλλά τοὐναντίον παρακάθησαν στίς ἐργασίες τῆς συνόδου ὡς ἐπίσημοι προσκεκλημένοι). 
Δεύτερον, ἀναγνωρίσθηκε καί χαιρετίστηκε μέ ἐπαίνους τό δῆθεν ἔργο τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ, τῆς κουρελοῦς τοῦ διαβόλου κατά τόν Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο. 
Τρίτον, ἀκυρώθηκαν ὁλόκληρα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (ἀναγνωρίσθηκαν οἱ αἱρετικοί ὡς τάχα ἐκκλησίες) καί τέταρτον, καταπατήθηκαν καί περιφρονήθηκαν πλεἰστοι ὅσοι Ἰεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας( συμπροσευχή με αιρετικούς ἀνήμερα τῆς Πεντηκοστῆς στό Κολυμπάρι, ἀναγνώριση μυστηρίων σέ αἱρετικούς, ἀπελευθέρωση μεικτῶν γάμων κ.α.). 

Μέ ἄλλα λόγια, τό 381 ὁριοθετήθηκε καί στερεώθηκε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ἡ ἐκκλησιολογική καί δογματική συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων, ἐνῶ τό 2016 ἀποφασίστηκαν τά ἐντελῶς ἀνάποδα.

Τό 381, στήν Β’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πρόεδρος τῆς Συνόδου ἦταν ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας: Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. 
Δίπλα του συμμετεῖχαν 150 Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ δεσπόζουσες προσωπικότητες τόν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, τόν Ἅγιο Κύριλλο Πατριάρχη Ἱεροσολύμων, τόν Ἅγιο Νεκτάριο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τόν Ἅγιο Μελέτιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀντιοχείας, τόν Ἅγιο Δονάτο Ἐπίσκοπο Εὐροίας κ.α. 
Καθίσταται ὁλοφάνερο, λοιπόν, ὅτι τό 381 οἱ ἀποφάσεις πάρθηκαν μέ τίς προσευχές καί τήν φυσική παρουσία τοὐλάχιστον ἕξι ἀναγνωρισμένων Ἁγίων. Ἑνῷ τό 2016, ἀντί τοῦ λόγου τῶν Ἁγίων, ἐπεκράτησε ὁ λόγος ὁ διπλωματικός.(1) 
Ἀξίζει στό σημεῖο αὐτό νά δοῦμε, ἔστω ἐπιγραμματικά, ποιά ἦταν ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί ποιά εἶναι σήμερα ἡ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ἀπέναντι στήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς ἔτσι, ὥστε νά κατανοήσουμε ὅσο γίνεται πληρέστερα καί τίς ἀποφάσεις, πού ἔλαβαν τό 381 καί τό 2016 ἀντίστοιχα. 
Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφερόμενος στούς αἱρετικούς – παπικούς, μονοφυσίτες καί προτεστάντες- τούς καταδικασθέντες μάλιστα ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους, μιλάει γιά ‘’ἀδελφές ἐκκλησίες’’.(2) 
Ἀνάβει τήν ‘’λυχνία τοῦ κοινοῦ θεοῦ’’ μαζί μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους.(3) Συμπροσεύχεται κάθε τόσο μέ ἐκπροσώπους τῶν 350 δῆθεν ἐκκλησιῶν μελῶν τοῦ λεγόμενου π.σ.ε.. (4)
Συμμετέχει σέ τελετές ἐντός συναγωγῆς.(5) 
Συμπροσεύχεται μέ τόν πάπα, μέ καρδιναλίους καί πάστορες μέσα στόν Ἰερό Ναό τοῦ Σεπτού μας Πατριαρχείου κ.α.π.(6) 

Ἐνῷ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καταδικάζει κάθε αἵρεση καί μᾶς παραδίδει ἀνεκτίμητη πνευματική παρακαταθήκη, γράφοντας:
‘’Μικρόν ὅσον τόν τοῦ πολέμου καιρόν διαφέρειν, καί τήν τῶν αἱρετικῶν 
δυναστείαν’’.
(Λόγος ΜΓ’, Εἰς Μέγα Βασίλειον, ΕΠΕ 6,246. ΒΕΠΕΣ 60, 171. PG 36,588 Α)

Ἡ περίοδος τοῦ πολέμου ἔχει πολύ μικρή διαφορά ἀπό τήν δυναστεία τῶν αἱρετικῶν (Ἀπό τήν περίοδο πού ἐξουσιάζουν ἁπόλυτα οἱ αἱρετικοί). 
Ὡς ἐγώ δέδοικα τούς βαρεῖς λύκους.... Δέδοικα δέ τούς λῃστάς καί κλέπτας, μή διά τῆς αὐλῆς ὑπερβάντες, ἤ ἀναιδείᾳ συλλήσωσιν ἤ δι’ ἀπάτης κλέψωσιν, ὥστε θῦσαι καί κτεῖναι καί ἀπολέσαι, ἁρπάζοντες ἁρπάγματα, ψυχάς κατεσθίοντες, ὥς τις ἔφη τῶν προφητῶν. Δέδοικα δέ τήν παράθυρον, μή τις ἄκλειστον εὑρών τῶν χθές ἡμετέρων καί πρώην, εἶτα ὡς ἴδιος εἰσελθών, ἐπιβουλεύσῃ ὡς ἀλλότριος’’. 
(Λόγος ΚΣΤ’, Εἰς ἑαυτόν καί εἰς λαόν καί εἰς τούς ποιμένας, ΕΠΕ 2,156. ΒΕΠΕΣ 59,202. PG 35,1229D-1232A)

Πραγματικά, ἐγώ φοβοῦμαι τούς βαρεῖς λύκους... Φοβοῦμαι τούς ληστές καί τούς κλέπτες, μήπως πηδώντας στήν αὐλή ἀπό τόν φράκτη, ληστέψουν μέ ἀναίδεια ἤ κλέψουν μέ ἀπάτη, ὥστε νά θυσιάσουν, νά σκοτώσουν καί νά καταστρέψουν, ἁρπάζοντας λεία, κατεσθίοντας ψυχές, ὅπως εἶπε κάποιος ἀπό τούς προφῆτες. Φοβοῦμαι τήν πόρτα, μήπως τήν βρεῖ ἀνοικτή κάποιος ἀπό ἐκείνους, πού μέχρι χθές καί πρίν ἀπό λίγο ἦταν δικός μας, καί κατόπιν, ἀφοῦ μπεῖ ὡς δικός μας, ζημιώσει τό ποίμνιο ὡς ξένος.(7) 
Οἱ εὐθῦνες μας, κλήρου καί λαοῦ, ἀπέναντι στίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου καί ἀπέναντι στά οικουμενιστικά ἀνοίγματα πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων, εἶναι τεράστιες. 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς καλεῖ, νά βγάλουμε νηφαλίως τά συμπεράσματά μας καί με την βοήθεια του Τριαδικού μας Θεού νά πάρουμε ἀναλόγως τίς πρέπουσες ἀποφάσεις.(8,9,10)

2/5/2017 

(1)http://trelogiannis.blogspot.gr/2017/03 ... t_711.html
(2)http://aktines.blogspot.gr/2013/05/scola_16.html
(3)http://yiorgosthalassis.blogspot.com/20 ... t_938.html
(4)http://fanarion.blogspot.gr/2017/04/blog-post_46.html
(5)http://redskywarning.blogspot.gr/2009/1 ... agoge.html
(6)http://www.amen.gr/article/fwtografies- ... triarxeiou
(7)Ἀπό τό ‘’Χρυσοστομικό λεξικό’’ τοῦ π. Δανιήλ Ἀεράκη.
(8)http://aktines.blogspot.gr/2017/05/blog-post_20.html
(9)http://aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_65.html
(10)http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/07 ... st_53.html

ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ



Μη λησμονείς ποτέ ότι κάθε στιγμή 
και για αναρίθμητα πράγματα 
είσαι χρεώστης στον Θεό: 

για κάθε αναπνοή, για κάθε ακτίνα ηλίου που σε θερμαίνει, για κάθε μπουκιά ψωμιού, για κάθε καλή σκέψη, για κάθε άγιο αίσθημα, για κάθε αγαθό έργο, τέλος για κάθε δωρεά της χάριτος που γαληνεύει και χαροποιεί την καρδιά σου. 

Εκείνος σε ενισχύει στον αγώνα σου, κατασιγάζει τα πάθη σου, σε φέρνει σ’ επικοινωνία με τον ουρανό.

Πιο πολύ όμως πρέπει να ευγνωμονείς τον Κύριο επειδή πρώτα σου χάρισε τη ζωή, τη βιολογική ύπαρξη, και έπειτα σε αναγέννησε με το άγιο βάπτισμα, σε ένωσε με το σώμα της Εκκλησίας, σε έκαμε παιδί Του, έτσι 

«ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’; 
υιός ει δε υιός, 
και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» 
(Γαλ. 4, 7).

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ – Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ

Ἅγιε Γέροντα Παΐσιε, πῶς μποροῦμε νά κρίνουμε μία πίστη;



Τὴν ἀπάντηση τὴν δίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασιπροβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσὶ λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς…» (Ματθ. ζ΄15-16)
Ἀπὸ τοὺς καρποὺς ποὺ ἔχει ἡ κάθε μία πίστη, ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «καρποὺς» μπορεῖ κανεὶς νὰ βγάλει συμπεράσματα.

* Ἔτσι λοιπὸν οἱ Μωαμεθανοί, ἀκολουθώντας τὴν πίστη τους, ἔχουν καταδικάσει σὲ ἐξευτελισμὸ καὶ δυστυχία τοὺς μισοὺς ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς τους, τὶς γυναῖκες!!! Δὲν τὶς δέχονται οὔτε στὰ τζαμιά… εἶναι μέσα στὸ κοινωνικὸ σύστημα τοῦ Ἰσλάμ, πολίτες… ἀνύπαρκτοι, ἔσχατης κατηγορίας. «Καρπὸς» λοιπὸν τοῦ Ἰσλάμ, ἡ δυστυχία τῶν γυναικῶν, ἡ πολυγαμία, καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία. Ἄλλος καρπὸς τοῦ Ἰσλὰμ ὁ «ἱερὸς πόλεμος». Γιὰ νὰ σὲ πείσουν νὰ λατρεύσεις τὸν Ἀλλὰχ καὶ τὸν «προφήτη» τους Μωάμεθ, θὰ σὲ ἐκβιάσουν καὶ θὰ σὲ σκοτώσουν ἂν ἀρνηθεῖς. Ὄχι ἀπὸ διαστρέβλωση τοῦ «θείου νόμου», ἀλλὰ γιατί ἔτσι διδάσκει τὸ κοράνι!!!...

* Καρπὸς τοῦ Ἰνδουισμοῦ ἡ σημερινὴ κατάντια τῆς Ἰνδίας. Κοινωνικὴ στασιμότητα, στραγγαλισμὸς τῶν λαϊκῶν δυνάμεων μέσω τοῦ ρατσιστικοῦ συστήματος τῶν καστῶν, ποὺ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὶς «θεόπνευστες» Βέδες καὶ τοὺς «θεόπνευστους» Βραχμάνους. Δουλοποίησαν ὁλόκληρη τὴν κοινωνία καὶ αὐτὴ ἀντέδρασε μὲ τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν ἀπάθεια. Τώρα πληρώνουν μὲ τὴν ἀπέραντη φτώχεια καὶ δυστυχία τοὺς «καρποὺς» τῆς πλάνης τους. Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀνατολίτικη «ἀπάθεια» καὶ «ἀδιαφορία» ποὺ ὀφείλεται στὸ συνεχῆ στραγγαλισμὸ τῶν δημιουργικῶν δυνάμεων τῶν ἀτόμων ἀπὸ τὸ σύστημα τῶν καστῶν, ποὺ ὁδηγεῖ τὰ πρόσωπα στὴν ἀπογοήτευση, τὴν ἀδιαφορία, τὴν ἀδράνεια, τὸ μαρασμό, τὰ ναρκωτικά, τὴ μοιρολατρεία…

* Ἂς δοῦμε τοὺς «καρποὺς» τῆς παπικῆς πλάνης: 1) Πουλοῦσαν «συγχωροχάρτια». Δηλαδή, ἔναντι χρηματικῆς ἀμοιβῆς στὸν Πάπα τῆς Ρώμης, ἔπαιρνες ἄφεση ἁμαρτιῶν καὶ ἀγόραζες ἔτσι θέση στὸν Παράδεισο. 2) Ἡ Ἱερὰ ἐξέταση: Καίγανε στὴν φωτιὰ ὅποιον τολμοῦσε νὰ κάνει κριτικὴ στὶς πράξεις τοῦ Πάπα καὶ τὶς διεστραμμένες αἱρετικὲς διδασκαλίες του. 3) Σταυροφορίες: Δηλαδὴ μὲ τὸ πρόσχημα τῆς θρησκείας σκότωναν, λεηλατοῦσαν, διψασμένοι γιὰ ἐξουσία καὶ πλοῦτο. 4) Οὐνία: Μεταμφίεση, ὑποκρισία, προσπάθεια ἐξαπάτησης τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων καὶ βίαιος προσηλυτισμὸς κατὰ περίπτωση. 5) Τὸ παπικὸ ἀλάθητο: εἶναι ἡ χειρότερη αἵρεση ποὺ ἐμφανίστηκε στὴν Ἱστορία… μιὰ ἀνταρσία χωρὶς προηγούμενο κατὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ…. Ὁ πάπας «ἐξόρισε» τὸ Χριστὸ στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε ὁ ἴδιος ἐπίγειος, ἀλάθητος Θεός…

* …Οἱ φανατικοὶ Ἰουδαῖοι – Ἑβραῖοι (Σιωνιστὲς) προβάλλουν τὴν ἄποψή τους, ὅτι αὐτοὶ εἶναι «ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ» ποὺ εἶναι προορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κυριαρχήσει πάνω στὴ γῆ. Ἔτσι δικαιολογοῦν τὰ σχέδια καὶ τὶς προσπάθειές τους γιὰ παγκόσμια κυριαρχία σήμερα. Μάλιστα λένε ὅτι τὶς δέκα ἐντολὲς ποὺ δόθηκαν στὸν προφήτη Μωυσῆ στὸ ὅρος Σινά, ἀφοροῦν τὶς σχέσεις μόνο μεταξὺ τῶν Ἑβραίων καὶ ὄχι μεταξὺ Ἑβραίων καὶ ἄλλων λαῶν. Ἔτσι, γιὰ παράδειγμα τὸ «οὐ κλέψεις», τὸ «οὐ φονεύσεις», τὸ «οὐ μοιχεύσεις» εἶναι ἁμαρτία ὅταν παραβιασθεῖ ἀπὸ Ἑβραῖο σὲ Ἑβραῖο. Ὅταν ὅμως κάποιος Ἑβραῖος κλέψει, φονεύσει κάποιον μὴ Ἑβραῖο, τότε ἠθικὰ καὶ νομικὰ εἶναι ἀδιάφορο, γιατί πᾶς μὴ Ἑβραῖος εἶναι «γκοΐμι», δηλαδὴ ἀνθρωπόμορφο κτῆνος γεννημένο γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν Ἑβραίων. Αὐτὰ πρεσβεύουν οἱ σύγχρονοι Σιωνιστές.

* … Τέτοιου εἴδους φαινόμενα δὲν παρουσιάσθηκαν ποτὲ στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σὲ ὅλη τὴν μακρόχρονη ἱστορία τῶν 2.000 χρόνων της… Ποτὲ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς διδασκαλία, ὡς σύνολο δὲν γνώρισε, παρήγαγε ἢ στήριξε τέτοιες φρικιαστικὲς καταστάσεις. Ἀντίθετα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ στὴ σημερινὴ δύσκολη ἐποχή, συνεχίζει νὰ «παράγει» Ἁγίους, παρόλες τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Πράγμα μοναδικὸ σ’ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη.


Όχι μόνο δεν βλέπουν αίρεση, αλλά και επαινούν τον Οικουμενιστή Πατριάρχη, ταυτιζόμενοι έτσι με τις αιρέσεις του!



Οἱ Ἡγούμενοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν παύουν σκανδαλίζουν τὸ λαὸ καὶ νὰ ἀποδεικνύουν ὡς ἀληθινὸ τὸν “προφητικὸ” λόγο τοῦ ἀείμνηστου Ἰωάννη Κορναράκη, ὅτι κατάντησαν τὸ «Περιβόλι τῆς Παναγίας ἀποσαθρωμένο ὀπωροφυλάκιο τῆς Ὀρθοδοξίας»!
Πρόσφατα, «την Κυριακή των Μυροφόρων κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία», ὁμίλησε ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ.Σίμωνος Πέτρας Ἐλισσαῖος. Τὸ ὅτι ἀποδέχτηκε νὰ παραστεῖ σ’ αὐτὴν τὴν Θ. Λειτουργία, ἀσφαλῶς καὶ δείχνει τὴν συμφωνία του μὲ τὰ αἱρετικὰ φρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ Πατριάρχη. Ὅμως δὲν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτό, τὸ ὁποῖο -ἔστω γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου- θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει ὅτι προσκλήθηκε καὶ “ἀναγκάστηκε” νὰ ὁμιλήσει! Ἀλλὰ στὴν ὁμιλία του ἐκθείασε πολυτρόπως τὸν Αἱρεσιάρχη τοῦ Φαναρίου (δηλ. τὸν «ἀδελφὸ» τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Κόπτη Πάπα καὶ Πατριάρχη Ταγουάρδο, τὸν κακόδοξο διδάσκαλο περὶ πολλῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Βαπτισμάτων κ.λπ.).
Παραθέτουμε ὅσα ὑμνητικὰ τοῦ προσώπου τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου εἶπε ὁ Ἡγούμενος Ἐλισαῖος, στὴ συνέχεια ὅλη τὴνὁμιλία του καὶ στὸ τέλος ἐπαναδημοσιεύουμε τὸ ἄρθρο τοῦ ἀείμνηστου Κορναράκη.

Μεγάλην τιμήν καί εὐλογίαν περιποιήσασθε εἰς τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα, Παναγιώτατε πάτερ καί προσκυνητέ ἡμῶν Δέσποτα Οἰκουμενικέ, νά παρίσταμαι ἐνώπιον ὑμῶν, συμμέτοχος καί συγκοινωνός τῆς Ἱερᾶς ταύτης πανηγύρεως… Ἐσκέφθημεν ὅτι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (Βαρθολομαίου), αἰσθητοποεῖ τήν ἄρρηκτον ἑνότητα τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου, τοῦ Φαναρίου, καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καί ἰδού βλέπομεν μετά συγκινήσεως τόν πολύπλευρον καί πολύπλαγκτον ἀγῶνα του ἐκ τοῦ σύνεγγυς… συγκινούμεθα καί κλίνομεν γόνυ βαθυτάτου σεβασμοῦ καί υἱϊκῆς ἁγιοπρεποῦς ἀγάπης τῇ Ὑμετέρᾳ Σεπτῇ Κεφαλῇ…
Ὁρόσημον ὑπῆρξε πρό ἔτους καί ἡ συμπλήρωσις εἰκοσιπέντε ἐτῶν ἀγωνιστικῆς καί πολυκάρπου πατριαρχείας εἰς τό πηδάλιον τοῦ Πρώτου Θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας. Κατ’ αὐτήν ὁ ἴδιος, ζωσθείς τό λέντιον χάριν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων, μετέδωσεν ἕνα ἄλλον τρόπονὑπάρξεως καί ζωῆς, τόν τρόπον νά μάθωμεν ὅλοι μας νά θυσιαζώμεθα…
Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας· ἑκάστη δύναται νά λάβῃ τό ἰδικόν της χαρακτηριστικόν ἐπίγραμμα καί ὅλαι ὁμοῦ διασφαλίζουν, ἀνά τόν κόσμον, τήν ἑνιαίαν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκφράζουν τόν τεράστιον ἀγῶνα διά τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ ἀποκορύφωμα τήν ὑπέρβασιν τῶν ἀνθρωπίνων ἀτελειῶν καί διά συνεργίας οὐρανοῦ καί γῆς τήν ἐπίτευξιν τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ πολύτιμος προσφορά ὅμως δέν περιορίζεται, ἀλλά συνεχίζεται καί μετά τήν εἰκοσιπενταετίαν καί ἐπεκτείνεται ἀνά τήν οἰκουμένην καί γίνεται κεφάλαιον ἐλπίδος καί φωτός τοῖς πᾶσι. 
Ἀσπαζόμεθα τούς κόπους Ὑμῶν καί ἐκζητοῦμεν τάς εὐχάς, μέ τήν παράκλησιν ἀκολούθως νά εὐλογήσετε, Παναγιώτατε…
Εἰς αὐτήν τήν ἀνηφορικήν καθημερινήν πορείαν καί τόν μαρτυρικόν ἀγῶνα τῆς μιμήσεως τῶν ἁγίων, ἔχομεν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς ἀρωγῆς καί ἐπινεύσεως τοῦ σεπτοῦ προκαθημένου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ.κ. Βαρθολομαίου, ἔχομεν ἀνάγκην τοῦ φωτός ἐκ τοῦ Φαναρίου,
Εὐχαριστοῦντες καί αὖθις, ἐλαχίστως ἀντιδωροῦμεν …ὑπέρ τῆς ἐξ ὕψους δυνάμεως, πρός καρποφόρον συνέχισιν τῆς διακονίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας.


Ομιλία του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας στην Κωνσταντινούπολη για την Κυριακή των Μυροφόρων 

Ακολουθεί η ομιλία του Γέροντος Ελισσαίου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, που εκφώνησε την Κυριακή των Μυροφόρων κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλί. 

Χριστῷ φέρουσιν αἱ μαθήτριαι μύρα, ἐγώ δέ ταύταις ὕμνον ὡς μύρον φέρω.
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεπτή τῶν ἱεραρχῶν χορεία,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί, φίλοι καί προσκυνηταί τῆς Ζωοδόχου καί χαριτοβρύτου πηγῆς τῆς Παναγίας τοῦ Βαλουκλῆ.
Χριστός Ἀνέστη!
Μεγάλην τιμήν καί εὐλογίαν περιποιήσασθε εἰς τήν ἐμήν ἐλαχιστότητα, Παναγιώτατε πάτερ καί προσκυνητέ ἡμῶν Δέσποτα Οἰκουμενικέ, νά παρίσταμαι ἐνώπιον ὑμῶν καί ἐνώπιον τῶν σεβασμίων Συνοδικῶν Ἱεραρχῶν καί νά καθίσταμαι, εὐνοίᾳ καί πατρικῇ Ὑμετέρᾳ διαθέσει, συμμέτοχος καί συγκοινωνός τῆς Ἱερᾶς ταύτης πανηγύρεως τῆς παλαιφάτου Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Θεοτόκου ἐν τῇ καθιερωμένῃ Πατριαρχικῇ καί Συνοδικῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ τῆς Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων.
Ἐδίστασε καί συνεστάλη πρός στιγμήν ἡ καρδία ἡμῶν πρός ἀποδοχήν μίας τοιαύτης ὑψηλῆς προσκλήσεως, ἀλλά ἡ εὐλογία καί ἐπιθυμία τοῦ πατρός καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν, ἔλυσεν ἐν τῷ ἅμα τόν δισταγμόν, ἀλλά καί διότι ἐσκέφθημεν ὅτι ἡ εὐλογία του αἰσθητοποεῖ τήν ἄρρηκτον ἑνότητα τοῦ Σεπτοῦ Κέντρου, τοῦ Φαναρίου, καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καί ἰδού εἴμεθα ἐνώπιόν Σας καί ὁρῶμεν ὑμᾶς, ἀλλά καί βλέπομεν μετά συγκινήσεως και κατανοοῦμεν τόν πολύπλευρον καί πολύπλαγκτον ἀγῶνα ἐκ τοῦ σύνεγγυς, εἰς τόν τόπον Σας, ἐδῶ εἰς τό πεδίον τῆς μάχης, τοῦ ἀγῶνος καί τῆς ἀγωνίας.
Ἀπόδειξις τῶν ἀγώνων τούτων ἀποτελεῖ μεταξύ πολλῶν ἄλλων καί τό θεομητορικόν τοῦτο σέμνωμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί τό ἱερόν αὐτοῦ ἁγίασμα ἐν τῇ διαδρομῇ δεκαπέντε περίπου αἰώνων ζωῆς, κατά τούς ὁποίους τά πλήθη τῶν πιστῶν συνέρρεον ἐνταῦθα μετά πίστεως πρός θεραπείαν καί πρός τῶν ψυχικῶν ἀλγηδόνων τήν ἐπούλωσιν, παρά τάς κατά καιρούς καταστροφάς, ἅς ὑπέστη. Ὅμως εἰς αὐτάς εὗρε σπεύδοντας πρός ἀνοικοδόμησιν αὐτοῦ, τούς πατέρας ὑμῶν, ὡς εὔγλωττα μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἱστοριογράφος: «Λαός Ὀρθόδοξος εὐλαβής καί εὐγνώμων εἰς τόν Θεόν τῶν πατέρων αὐτοῦ, λαός Ὀρθοδόξων ἐκ τῶν περιχώρων καί ἐκ τῆς πρωτευούσης ταύτης ἔσπευδε πρός τήν οἰκοδομήν καί ἐβοήθει τούς ἐργαζομένους τεχνίτας...».
Μακάριοι οἱ χρόνοι ἐκεῖνοι, κατά τούς ὁποίους οἱ πατέρες ἡμῶν πάντα ὑπέφερον ἀγογγύστως, καί ἐσήκωναν ἐπί τῶν ὤμων των τάς ἀπεχθεστέρας ἐργασίας καί τά μεγαλύτερα ἀτυχήματα, ἐάν εἰς τό κοινόν καλόν ἀπέβλεπον, ἐάν ὑπέρ τοῦ κοινοῦ καλοῦ ἐγίνοντο αὗται διά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου καί τῆς Θεομήτορος. Ναοί, νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα, ὀρφανοτροφεῖα, ἄσυλα ἐξεπήγαζον ἐκ τῆς θερμῆς πίστεως καί ἡ μεγάλη τῶν χρόνων ἐκείνων καί ἀπροσποίητος φιλόγενεια ἐξ ἐκείνης ἐτρέφετο γαλουχουμένη, διά τῆς πίστεως ταύτης ἐζωοποεῖτο καί ἐν αὐτῇ ἔζη, πάντοτε δέ ἐξεδηλοῦτο διά κοινωφελῶν ἔργων προικιζομένων κτιτορικῶς.
Ὅθεν, εἰς ταῦτα τά ἀγαθά ἀγωνίσματα ἐντρυφῶντες, οὐ μήν ἀλλά καί βλέποντες ταῦτα καί ἄχρι τῆς σήμερον συνεχιζόμενα, ἀτρύτοις πόνοις καί διά νυχθημέρων μόχθων, συγκινούμεθα καί κλίνομεν γόνυ, ὡς ἐμπρέπει τῇ ἁγιορειτικῇ ἁγίᾳ συνηθείᾳ, βαθυτάτου σεβασμοῦ καί υἱϊκῆς ἁγιοπρεποῦς ἀγάπης τῇ Ὑμετέρᾳ Σεπτῇ Κεφαλῇ καί τῇ ἁγιωτάτη τοῦ Θρόνου Ἱεραρχίᾳ, ἀλλά καί τῷ πιστῷ λαῷ, τῷ ἐγγύς καί μακρόθεν ἐλθόντι.
Συνέχειαν ταύτης τῆς μακρᾶς εὐποιΐας καί πορείας ὁρόσημον ὑπῆρξε πρό ἔτους καί ἡ συμπλήρωσις εἰκοσιπέντε ἐτῶν ἀγωνιστικῆς καί πολυκάρπου πατριαρχείας εἰς τό πηδάλιον τοῦ Πρώτου Θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας. Κατ’ αὐτήν ὁ ἴδιος, ζωσθείς τό λέντιον χάριν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων, μετέδωσεν ἕνα ἄλλον τρόπον ὑπάρξεως καί ζωῆς, τόν τρόπον νά μάθωμεν ὅλοι μας νά θυσιαζώμεθα καί νά ἐξερχώμεθα νικηταί, νά νικῶμεν τόν θάνατον, ὥσπερ μᾶς τό ἐνθυμίζουν καί σήμερον αἱ μυροφόροι γυναῖκες.
Πέντε συναπταί πενταετίαι πατριαρχείας· ἑκάστη δύναται νά λάβῃ τό ἰδικόν της χαρακτηριστικόν ἐπίγραμμα καί ὅλαι ὁμοῦδιασφαλίζουν, ἀνά τόν κόσμον, τήν ἑνιαίαν φωνήν τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκφράζουν τόν τεράστιον ἀγῶνα διά τήν ἑνότητατῆς Ὀρθοδοξίαςμέ ἀποκορύφωμα τήν ὑπέρβασιν τῶν ἀνθρωπίνων ἀτελειῶν καί διά συνεργίας οὐρανοῦ καί γῆς τήν ἐπίτευξιν τῆςσυγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ πολύτιμος προσφορά ὅμως δέν περιορίζεται, ἀλλά συνεχίζεται καί μετά τήν εἰκοσιπενταετίαν καί ἐπεκτείνεται ἀνά τήν οἰκουμένην καί γίνεται κεφάλαιον ἐλπίδος καί φωτός τοῖς πᾶσι.Καί τό καλόν δι’ ὅλους, τό κοινόν καλόν, κατέχει ἀνεκτίμητον ἀξίαν, διότι εἶναι ἀνθεκτικόν εἰς τόν χρόνον, κατασβεννύει τήν λήθην καί ἔχει δύναμιν ζωῆς.
Ἀσπαζόμεθα τούς κόπους Ὑμῶν καί ἐκζητοῦμεν τάς εὐχάς, μέ τήν παράκλησιν ἀκολούθως νά εὐλογήσετε, Παναγιώτατε, ἵνα προσφέρωμεν, ἀναξίως μέν, ἀλλά τό κατά δύναμιν, ὡς εἰς τό δίστιχον τοῦ συναξαρίου ἀνεγνώσθη, ὕμνον ἀντί μύρου εἰς αὐτάς τάς ἀνδρείας μυροφόρους γυναίκας καί εἰς τόν Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθείας καί Νικόδημον τόν νυκτερινόν μαθητήν.
Τυγχάνει μάλιστα τῆς μίας ἐξ αὐτῶν τῶν μυροφόρων, τῆς ἁγίας ἰσαποστόλου Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερά Μονή νά πλουτίζῃ τό τίμιον λείψανον τῆς ἀριστερᾶς χειρός αὐτῆς, εὐῶδες καί θερμουργόν, εἰς ὅσους μέ πίστιν ἀσπάζονται αὐτήν, ἐξ οὗ καί ἡ σημερινή εὐκαιρία συμμετοχῆς ἡμῶν εἰς τήν ἑορτήν ταύτην εἶναι καί λίαν θυμηδής καί πάνυ συγκινητική.
Τούτων τῶν μυροφόρων αἱ μέν γυναῖκες ἔγιναν μάρτυρες καί πρῶται τῆς Ἀναστάσεως καί ἀπήγγειλαν ταύτην εἰς τούς μαθητάς. Ὁ Ἰωσήφ δέ καί ὁ Νικόδημος μάρτυρες τῆς ταφῆς, οἱ ὁποῖοι ἤλειψαν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ μέ μύρα, ἀλλά ὄχι ὅπως ἔπρεπε, λόγῳ τοῦ ἐπείγοντος τῆς ταφῆς. Ἔβαλαν ἀλόην καί σμύρναν μόνον καί περιτυλίξαντες παρέδωκαν εἰς τόν τάφον τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Διά τόν λόγον αὐτόν, δηλαδή διά τήν ἔλλειψιν τῶν μύρων, αἱ μυροφόροι γυναῖκες, ἀγάπην διαπύρως ἔχουσαι πρός τόν Χριστόν ὡς μαθήτριαι, ἠγόρασαν μῦρα πολυτελῆ καί κατέβησαν ἐκεῖ ὀρθριώτερον, δηλαδή κατά τό τελευταῖον βαθύ μέρος τῆς νυκτός, διά νά κλαύσουν καί νά μυρίσουν τό σῶμά Του καί οὕτω νά ἀναπληρώσουν, διά τήν ἔπειξιν τοῦ γεγονότος, τήν ἔλλειψιν τῶν μύρων. Τότε, κατά τήν ἐπίσκεψίν των, εἶδον διαφόρους ὀπτασίας, δηλαδή ἀπαστράπτοντας δύο ἀγγέλους ἔνδοθεν τοῦ μνήματος καί ἄλλον ὑπέρ τόν λίθον καθήμενον· μετά ταῦτα βλέπουν τόν Χριστόν καί προσκυνοῦν. Ὤ! Φύσις ἀσθενής τήν ἀνδρείαν ἐνίκησεν, ἐπειδή γνώμη συμπαθής τῷ Θεῷ εὐηρέστησε, Ὅστις, διά τοῦ θείου νεανίου, κατέστειλε τόν θόρυβον τῆς ψυχῆς αὐτῶν, καί κατέδειξε αὐθεντικῶς ὅτι ὁ ἐσταυρωμένος ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ὡς ζωοδότης καί Κύριος.
Ἡ συμβολή τῶν ἁγίων μυροφόρων εἰς πίστωσιν καί πληροφορίαν ἀκραιφνῆ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῶν καθ’ ἡμᾶς δογμάτων, ὑπῆρξεν ἀνυπολόγιστος, συμπληρουμένη δέ ἀπό τήν ἀγγελίαν τοῖς πᾶσι τοῦ σωτηρίου κηρύγματος τῆς ἐκ νεκρῶν ἐγέρσεως Αὐτοῦ καί ἀπό τήν κατά μίμησιν Αὐτοῦ ἄριστον πολιτείαν καί μαθητείαν των παρ’ Αὐτῷ, ἡ συμβολή των αὕτη καθίσταται ἀποστολική, μοναδική, ὑποδειγματική καί ἐπίκαιρος διά τήν σύγχρονον γενεάν.
Ἡ συμπεριφορά των ἦτο ἁπλή καί ἀνθρωπίνη, ἀλλά αὗται διά τῆς θυσίας των ἐγένοντο ἀφορμή θείων παρεμβάσεων καί ἀποκαλύψεων τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ διά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων καί τήν πνευματικήν των ζωήν. Οἱ ἅγιοι Πατέρες, παλαιοί τε καί νεώτεροι, ἱεράρχαι καί ἀσκηταί, ἐρευνοῦν τήν ἱστορικήν ἀκρίβειαν τῶν γεγονότων ἐκείνων, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀνάγουν καί ἐφαρμόζουν ταῦτα εἰς τόν πνευματικόν ἀγῶνα καί τήν πορείαν τῆς καθημερινῆς ἡμῶν ζωῆς. Οὕτω τά μύρα μεταδίδουν ὅτι Αὐτός ὁ Κύριος, εἶναι ἡ εὐωδία, τό μύρον τῆς ζωῆς εἰς ὅσους Τόν πλησιάζουν μέ πίστιν. Ὄντως ἡ ἐπίσκεψις τῶν μυροφόρων εἰς τό μνῆμα τοῦ Χριστοῦ ἐτελείωσε τό πρωί τῆς Ἀναστάσεως. Τά φυσικά μύρα, τά ὁποῖα ἑτοίμασαν διά νά μυρώσουν Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος χαρίζει τό ἄρωμά Του εἰς τούς οὐρανούς, ἔμειναν εἰς τά χέρια των. Ἐκεῖναι δέν ἔχρισαν τό νεκρό Του σῶμα. Ἐκεῖνος, ὁ ἀναστημένος Χριστός, ἔχρισε τάς ζωντανάς ψυχάς των μέ τό μύρον τῆς χαρᾶς, μέ τήν γλυκεῖαν φωνήν τοῦ νέου ἔαρος τῆς Ἀναστάσεως.
Ἀλλοῦ ὁ συμβολισμός ἀναφέρεται εἰς τό Σάββατον. Τό «αἱ μυροφόραι ἑτοιμάσασαι τά ἀρώματα ἡσύχασαν τό Σάββατον» παραπέμπει εἰς τά ἀληθινά Σάββατα, εἰς τό ὑπερευλογημένον ἐκεῖνο Σάββατον, τό ὁποῖον μετήγαγε καί μετάγει τήν φύσιν ἡμῶν ἀπό τά βάραθρα τοῦ ἅδου εἰς τό παμφαές καί θεῖον οὐράνιον ὕψος.
Ἐξ ἄλλου τό μνημεῖον συμβολίζει τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἦτο ναός τοῦ Θεοῦ, κατέληξε νά γίνει τάφος καί χρειάζεται βοηθόν, ὁ ὁποῖος θά ἀποκυλίσῃ τόν μέγαν σφόδρα λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου τῆς καρδίας. Ἡ ἀναισθησία, κατ’ ἄλλους ἡ ἀπολίθωσις, τῆς καρδίας, λέγουν οἱ ἅγιοι, ἀφανίζεται μόνον μέ τήν ἐνέργειαν τῆς θείας χάριτος. Ἄγγελος Θεοῦ ὑπό θείου νεύματος κινούμενος, κατέρχεται εἰς βοήθειαν τῆς κοπιαζούσης ψυχῆς, ἀποκυλίει τόν λίθον τῆς πορώσεως ἐκ τῆς θύρας αὐτῆς, πλημμυρίζει ταύτην μετά κατανύξεως καί ἀναγγέλλει τήν ἀνάστασίν της, ἡ ὁποία εἶναι κατά κανόνα ἐπακόλουθον τῆς συνεχοῦς κατανύξεως, κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τῆς Κλίμακος καί κατά τό ἐδάφιον τῶν Πράξεων, οἱ πρῶτοι χριστιανοί «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ», τοὐτέστιν ἤνοιξεν αὐτῶν ἡ καρδία πρός τήν πίστιν καί τήν μετάνοιαν.
Πολλοί ἕτεροι συμβολισμοί ὑπάρχουν, ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος. Ὅμως δι’ ἡμᾶς ὁ πλέον παραμυθητικός συμβολισμός εὑρίσκεται εἰς τό περιστατικόν τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἡ ὁποία «εἱστήκει πρός τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω» καί ὅταν ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω, θεωρεῖ τόν Ἰησοῦν ἑστῶτα καί μετά τόν γνωστόν διάλογον καί τήν στροφήν ταύτης νά προσκυνήσῃ τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, Ἐκεῖνος ἀπήγγειλε εἰς Αὐτήν τό περίφημον «μή μου ἅπτου». Ὁ ὑμνωδός ὅμως εἰς τό σχετικόν ἑωθινόν προσθέτει ὅτι ἡ ἁγία, παρά ταῦτα, παρά τό γεγονός ὅτι εἶδε τόν Κύριον, θέλει πάλι νά ψηλαφήσῃ τούς πόδας Του. Δηλαδή, λέγει ὁ ὑμνωδός «ἔτι πρόσγεια φρονεῖ, γήινα φρονεῖ, οἷα γυνή ἀσθενής·». Ἀλλ’ ἐν τούτοις «κήρυξ πέμπεται, ὑπό τοῦ Κυρίου, τοῖς Μαθηταῖς», εἰς τούς ὁποίους ἔφησε τά εὐαγγέλια, τήν παγκόσμιον χαρμόσυνον εἴδησιν τῆς Ἀναστάσεως.
Καί ναί ἤ ἴσως οἱ ἄνθρωποι φρονοῦμεν πρόσγεια, γήινα, ἀλλά ἐν τούτοις πεμπόμεθα κήρυκες, κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως, δηλονότι ἡμῖν τοῖς προσγείοις ὁμιλεῖ ὁ Κύριος καί μᾶς ποιεῖ σημεῖα τῆς Ἀναστάσεώς Του. Τό κήρυγμα κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη τῆς καρδίας, οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ἀγαθός λόγος ἡμῶν, ὁ ὁποῖος πείθει τάς καρδίας τῶν ἄλλων, ἡ διάδοσις τῆς πίστεως καί τῶν ἰδικῶν μας βιωμάτων, τῶν ἀποδιδόντων δόξαν τῷ Θεῷ. Ὁ Κύριος ἐργάζεται, παρά τά πάθη καί τάς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου, «ἐργάζεται ἕως ἄρτι, ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα Του ἐν ἡμῖν», ἵνα ἀποδείξῃ, διά τῆς χάριτός Του τήν μετάνοιαν καί τήν ἄνοδον πρός τόν πατρῷον κλῆρον. Εἰργάσθη καί μέ τάς μυροφόρους, τάς ὁποίας κατέστησε ἀπό ἀσθενεῖς καί ἐμφόβους, γενναίας καί ἀγωνιστικάς, ὑπόδειγμα ζωῆς δι’ ἡμᾶς πάντας. Μή ἀμφιβάλλετε! Ἐργάζεται καί μέ ἡμᾶς ἕως ἄρτι, ἕως τῆς ἐσχάτης στιγμῆς.
Ὅθεν κατακλείοντες τόν ἀτελῆ λόγον μας, σήμερον, Κυριακήν Γ΄ ἀπό τοῦ Πάσχα, καλούμεθα νά γίνωμε κήρυκες ἐμπνεόμενοι ὑπό τῶν μυροφόρων γυναικῶν και ἀνδρῶν, νά μιμηθῶμεν τήν ζωήν καί νά ἀσπασθῶμεν τάς θυσίας των, νά συνακολουθήσωμεν τήν πορείαν των, νά κοινωνήσωμεν τοῦ βιώματός των, νά μαρτυρήσωμεν σύν αὐτοῖς τήν ἁγίαν τοῦ Κυρίου Ἀνάστασιν, νά ἐνωτισθῶμεν μετ’ αὐτῶν τό «χαίρετε» καί τό «εἰρήνη ὑμῖν» τοῦ ἀναστάντος Κυρίου.
Εἰς αὐτήν τήν ἀνηφορικήν καθημερινήν πορείαν καί τόν μαρτυρικόν ἀγῶνα τῆς μιμήσεως τῶν ἁγίων, ἔχομεν ἀνάγκην τῆςπνευματικῆς ἀρωγῆς καί ἐπινεύσεως τοῦ σεπτοῦ προκαθημένου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ.κ. Βαρθολομαίου, ἔχομεν ἀνάγκην τοῦ φωτός ἐκ τοῦ Φαναρίου, ἐκ τῆς Πόλεως τῶν ὀνείρων πάσης Ὀρθοδόξου ψυχῆς. Καί τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον, ὥστε νά εὑρισκώμεθα ἐντός τῆς κιβωτοῦ τῆς χάριτος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς φανερούσης τόν παράδεισον, καί τρεφούσης ὄχι ὄνειρα, ἀλλά πραγματικήν ζωήν, τήν ἄλλην βιοτήν.
Δωροφορήσατε τέλος ἡμᾶς, παρακαλοῦμεν, Παναγιώτατε, τάς Ὑμετέρας θεοπειθεῖς καί πατρικάς εὐχάς καί εὐλογίας, σύν ταῖς δεήσεσι τῶν περιστοιχούντων Ὑμᾶς ἁγιωτάτων Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν καί τῶν λοιπῶν σεβασμίων Ἱεραρχῶν.

Εὐχαριστοῦντες καί αὖθις, ἐλαχίστως ἀντιδωροῦμεν Ὑμῖν τήν ἀδιάλειπτον προσευχήν ἡμῶν εἰς τάς προσωπκάς δεήσεις καί ἐν τῇ λατρείᾳ ὑπέρ κουφίσεως τοῦ βάρους Ὑμῶν, ὑπέρ μακροημερεύσεως, ὑπέρ τῆς ἐξ ὕψους δυνάμεως, πρός καρποφόρον συνέχισιν τῆς διακονίας τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί δόξαν τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας

Ἰωαννη Κορναράκη
Ομοτιμου Καθηγητου της Θεολογικης Σχολης

«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)
Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!
Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!
Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!
Έτσι οι φύλακες της Ορθόδοξης Παράδοσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.
Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.
Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!
Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.
Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.
Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!
Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και
Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!
Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!
Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!
Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!
Γύρισαν την πλάτη τους στη σκέπη και προστασία της Οικοδέσποινας Γερόντισσας του Αγίου Όρους.
Έκαναν την επιλογή τους!
Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Από το περιοδικό «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», μηνός Αυγούστου 2009

ΣΕΚΤΑ - Ίδρυσαν χριστιανική αδελφότητα και θα παντρεύουν ομοφυλόφιλους στις εκκλησίες

σχολιο ιστολογιου μας:
 ετσι ειναι εαν εχεις μια ανυπαρκτη (κρατουσα) εκκλησια η οποια ειναι μπλεγμενη σε ενα σωρο σεξουαλικα σκανδαλα θα βγαινει ο καθε ανωμαλος τσαρλατανος και θα κανει οτι θελει !!!


Θα τα δούμε όλα...
Το VICE εντόπισε κείμενο του πατέρα Αθανάσιου, επικεφαλής της Διεθνούς Αδελφότητας Αναγεννημένων Ορθόδοξων Χριστιανών «Οι Άγιοι Πάντες», μίας χριστιανικής αδελφότητας που δεν συνδέεται ιεραρχικά ή διοικητικά με την Εκκλησία της Ελλάδας ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στις λίγες γραμμές του εν λόγω κειμένου, ο ίδιος έγραφε:

«Αγαπητοί Αδελφοί μας,
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε, για την ίδρυση της Διεθνούς Αδελφότητας των Αναγεννημένων Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο Κύριος Σκοπός της Ιδρύσεως της Αδελφότητας είναι να σταματήσει την Υποκρισία, το Ψεύδος, και τον Κοινωνικό Ρατσισμό που πλήττει όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα τη Χώρα μας.
Όπως αναφέρεται στο Ιδρυτικό Καταστατικό και στο Συμπληρωματικό Καταστατικό για το Τρίτο Φύλλο και τον Ρόλο του στους Αναγεννημένους Ορθόδοξους Χριστιανούς, η Ομοφυλοφιλία δεν είναι Ατέλεια. Γι' αυτό το λόγο εμείς μπορούμε να φέρουμε "εις Γάμων Κοινωνία" όλους τους Ομοφυλόφιλους Αδελφούς μας Νόμιμα, σύμφωνα με το Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Σύνταγμα "περί Ανεξιθρησκίας". Όλοι οι γάμοι θα γίνονται σύμφωνα με τους κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θα είναι έγκυροι.
Αγαπητοί Αδελφοί μας, ελάτε ή επικοινωνήστε μαζί μας, ώστε να μας γνωρίσετε και να ενημερωθείτε για τους σκοπούς της Διεθνούς Αδελφότητας και την ιδεολογία μας. Τίποτα δεν υπάρχει κρυφό στην Αδελφότητα των Αναγεννημένων Ορθοδόξων Χριστιανών, μιας και οι τρεις βασικές Αρχές μας είναι "Αγαπάτε Αλλήλους", "Μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν", "Μην Κρίνετε για να μην Κριθείτε"».
Το VICE βρήκε τον εν λόγω ιερέα.
Διαβάστε και τα σχόλια δικά σας:
«Πατέρα, ήθελα να σας ρωτήσω αν το κείμενο που υπογράφεται από εσάς είναι πράγματι η πεμπτουσία της ορθόδοξης αδελφότητάς σας. Πιστεύετε ότι η ορθοδοξία ευλογεί τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών;», ρώτησα και ήπια λίγο νερό.
«Εννοείται πως αυτά πιστεύουμε, τέκνο μου», μου απαντάει ο πατέρας Αθανάσιος, χωρίς περιστροφές. «Για εμάς η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι αντίθετο προς τον Χριστιανισμό και την ορθοδοξία. Η Εκκλησία και οι ιερείς δεν έχουν δικαίωμα να σε κρίνουν για τις επιλογές που κάνεις στην προσωπική σου ζωή. Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω το τι κάνεις στο κρεβάτι σου;».
«Όταν έρχεται μία κοπέλα και μου λέει, "είμαι ερωτευμένη με μία φίλη μου", αυτό που τη συμβουλεύω είναι να το ζήσει και να αισθάνεται όμορφα γι' αυτό», πατέρας Αθανάσιος
«Άρα, θα μπορούσα να παντρευτώ με τον σύντροφό μου, στο πλαίσιο μίας ορθόδοξης τελετής;».
«Έχεις κάποιον σύντροφο στη ζωή σου αυτή την περίοδο;», με ρωτάει ο πατέρας Διονύσιος, που μέχρι τώρα ήταν αφοσιωμένος στο κομποσκοίνι του.
«Ναι», απαντώ, «τον λένε Πέτρο και είμαστε δύο χρόνια μαζί. Μέχρι τώρα, δεν είχαμε βρει κάποιον ορθόδοξο πατέρα που να αποδέχεται τέτοιου είδους επιλογές και μας ενδιαφέρει το θέμα της θρησκευτικής ένωσης ομόφυλων ζευγαριών».
«Καταρχάς, κάνετε πάρα πολύ καλά που είστε μαζί και περνάτε καλά. Είναι υπέροχο που δύο νέοι άνδρες έχετε μία σχέση βασισμένη στην αγάπη, την ελευθερία και τη συναίνεση. Το να είστε ευτυχισμένοι είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μπορείς να έχεις σε μία χριστιανική οικογένεια, είτε το ζευγάρι είναι ετερόφυλο είτε ομόφυλο», λέει ο πατέρας Διονύσιος. Αμέσως μετά, τον λόγο παίρνει ο πατέρας Αθανάσιος:
«Όταν βγήκαμε και μιλήσαμε ανοιχτά για την ανάγκη η ορθοδοξία να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους, άσχετα από τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, πολλοί συντηρητικοί θρησκευτικοί κύκλοι ξεκίνησαν να μας πολεμούν. Γι' αυτό το λόγο, τώρα προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα μοναστήρι, όπου θα μπορούμε να κάνουμε γάμους ομοφυλοφίλων, αρκεί φυσικά να είναι και οι δύο βαπτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι. Ο σύντροφός σου είναι ορθόδοξος;».
«Εννοείται», απάντησα.
«Πολύ ωραία, από 'κει και πέρα δεν μας απασχολεί τίποτα. Για τα ομόφυλα ορθόδοξα ζευγάρια που θέλουν να ζήσουν εν Χριστώ, θέλουμε να υπάρχει ένα χριστιανικό μυστήριο γάμου. Θέλουμε να προσφέρουμε αυτό που μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία αφήνει ανικανοποίητο. Στους "Άγιους Πάντες" δεν χωρίζουμε τους ανθρώπους σε ομοφυλόφιλους, λεσβίες και ετεροφυλόφιλους. Για εμάς, όλοι είναι παιδιά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», λέει ο πατέρας Αθανάσιος.
«Όμως, τι θα γίνει σε περίπτωση που θέλουμε να συζήσουμε; Θα πρέπει να περιμένουμε, μέχρι να γίνει το μοναστήρι;», ρωτάω.
«Εμείς θέλουμε να βοηθάμε πάντα τους ομοφυλόφιλους αδελφούς μας», λέει ο πατέρας. «Γι' αυτό θα σε βοηθήσουμε να ζήσεις με τον σύντροφό σου ορθόδοξα και χριστιανικά, χωρίς να χρειαστεί να περιμένετε, μέχρι να σας παντρέψουμε».
«Πώς θα γίνει αυτό;».
«Για να επιτύχετε τη χριστιανική ένωση στην οποία στοχεύει ο ορθόδοξος γάμος, θα πρέπει εσύ και ο φίλος σου να αποκτήσετε έναν κοινό πνευματικό», λέει ο πατέρας Διονύσιος. «Ο ορθόδοξος πνευματικός θα σας αγκαλιάσει -σαν αετός, όπως λέμε στην ορθοδοξία- και θα ακούσει με προσοχή και επιείκεια τα προβλήματά σας. Θα σας βοηθήσει να κρατήσετε ζωντανό τον ηθικό και πνευματικό δεσμό μεταξύ σας, θα έχει τον ρόλο του συνδετικού κρίκου. Θα σας κρατήσει μακριά από τις κακοτοπιές, τις αδυναμίες και τα πάθη, όπως ακριβώς πρέπει να κάνει ένας πνευματικός και στα πλαίσια ενός γάμου. Ο πνευματικός θα μπει μπροστά σε κάθε δυσκολία, ώστε εσείς να ζείτε στα πλαίσια της χριστιανικής συντροφικότητας, την οποία ο Χριστός ευλόγησε. Θα έρθετε μία μέρα με τον σύντροφό σου, θα πάρετε την ευχή του πνευματικού και θα ευλογήσει την ένωσή σας, για να προχωρήσετε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου. Ο δεσμός της αγάπης είναι η ουσία, αυτό που ευλόγησε ο Κύριος. Αυτόν τον δεσμό θα κρατήσετε ζωντανό με τον πνευματικό».

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος Καβάλας

"Ο Σιωνισμός θα φέρει τον Αντίχριστο"!



– Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, ο Σιωνισμός, ο Αντίχριστος και ο πειρασμός των Χριστιανών.


Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών αν τα διαβάσετε, αξίζει, εκ πρώτης όψεως μοιάζουν σαν μυθώδη, εκ πρώτης όψεως. Θα έλεγε κανείς: άντε από κει τώρα, τι είναι αυτά; Βλέπουμε όμως αγαπητοί μου ότι πραγματώνονται αυτά. Τα Πρωτόκολλα λοιπόν των Σοφών της Σιών, -βιβλιαράκι που πουλιέται έξω, να το βρείτε να το διαβάσετε- δεν είναι παρά ένας μακρύς κατάλογος προσπαθείας διαφθοράς των εθνών. Να καταστρέψουν και να διαφθείρουν τα έθνη.

Όταν η τηλεόραση βάζει αυτά που βάζει, όταν υπάρχουνε εκείνα που υπάρχουν στην ψυχαγωγία, στην πολιτική, στην οικονομία, παντού, στην εκπαίδευση. Διαβάστε και θα εκπλαγείτε. Θα πείτε: μα γιατί να καταστρέψουν;

Να χτυπήσουν τα έθνη σα χταπόδι επάνω στο βράχο να μαλακώσει. Να παραλύσουν τα έθνη.
Και τότε, θα έρθει ο Αντίχριστος και θα πει: εγώ τώρα θα σας σώσω, εγώ θα σας σώσω. Αφού πια τα έθνη δεν θα μπορούν να αντιδράσουν σε τίποτε. Αντιθέτως, θα ζητούν έναν κυβερνήτη που να κυβερνήσει σ’ όλη τη γη, διότι η διαφθορά τους θα έχει φθάσει στο άκρον άωτον και σ’ αυτό θα έχουνε δουλέψει οι Σιωνισταί.

Να γιατί χαρακτηρίζεται, θα το πω άλλη μια φορά, η Ιερουσαλήμ ‘Σόδομα και Αίγυπτος’. Να διαφθείρει τον κόσμο και να επικρατήσει στον κόσμο. ‘Σόδομα’: να διαφθείρει. ‘Αίγυπτος’: να επικρατήσει. Αν προσέξει κανείς λίγο, θα ιδεί το γράμμα του κειμένου να του φωνάζει την πραγματικότητα.
Ο Αντίχριστος θα κρατάει στα χέρια του όλη την κοσμική δύναμη. Όλη την κοσμική δύναμη. Αρχές και εξουσίες στα χέρια του θα είναι. Ο δικαστικός κόσμος, οι τράπεζες, οι άρχοντες, οι στρατιωτικοί, οι πάντες στα χέρια του θα είναι. Θα κρατάει πάσα κοσμικήν εξουσία. …
Αυτό ήδη το βλέπουμε να γίνεται και να πραγματώνεται. Έχετε προσέξει, αν μπορούμε αυτό να το καταλαβαίνουμε, ότι μέσα στην ιστορία, στις ημέρες μας, γίνεται μια προσπάθεια να περιέλθει στα χέρια ολίγων πάσα εξουσία; Οικονομική στην αρχή εξουσία, να έχουμε το χρήμα, και μετά θα αρχίσουμε να έχουμε και τις άλλες εξουσίες. Και δεν είναι κρυφό, και εις σ’ αυτόν τον ΟΗΕ ακόμη διεκηρύχθη ότι αυτά τα χέρια που μαζεύουν τις εξουσίες, άπασες όλων των λαών της γης, είναι οι Σιωνισταί, ο Σιωνισμός. Αυτοί μαζεύουν πάσαν εξουσία, σιγά-σιγά, με υπομονή, με μακροπρόθεσμα σχέδια, δεν βιάζονται. Κινούνται κατά έναν καταπληκτικό τρόπο.

Το θέμα είναι ότι ο Σιωνισμός είναι ο κατεξοχήν πρόδρομος του Αντιχρίστου. Θα λέγαμε, εν ευρεία εννοία, είναι ο Ψευδοπροφήτης. Λέω ‘εν ευρεία εννοία’ διότι ο Ψευδοπροφήτης, όπως σας είπα προηγουμένως, είναι συγκεκριμένο πρόσωπο.
Ο Σιωνισμός θα φέρει τον Αντίχριστο. Ναι. Διότι Εβραίος θα είναι ο Αντίχριστος, όπως θα δούμε όταν θα φτάσουμε στο σημείο εκείνο.
Εδώ όμως, προβάλλεται ένας πειρασμός. Αυτό προσέξετέ το τώρα. Ένας πειρασμός φοβερός για τους Χριστιανούς. Είναι ο εξής.

Γιατί εμείς οι Χριστιανοί που επιτέλους δεν είμεθα μία αμελητέα δύναμις, μία αμελητέα ποσότης, γιατί να αφήνουμε στα χέρια των αντιθέων αυτήν την κοσμική εξουσία και να μην την αναλάβουμε εμείς; Αυτός είναι ο πειρασμός.
Αυτό το σημείο, το καταλαβαίνετε τι πάει να πει; Πολλοί με καταλαβαίνουν τώρα τι πάει να πει. Όταν δηλαδή επιστρατευθεί η Εκκλησία, οι δυνάμεις οι Χριστιανικές να αναλάβουν πάσαν κοσμικήν εξουσίαν.
Αλλά προσέξετε, η απάντησις δόθηκε ήδη σε όσα ελέχθησαν προηγουμένως. 
Ότι ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να είναι μία κοσμική εξουσία αλλά ο Χριστιανισμός έρχεται να αποσπάσει από τον διαβολοκρατούμενο κόσμο ανθρώπινες ψυχές για να τις σώσει, να τους κάνει Αγίους. Τίποτε άλλο.
Το Ευαγγέλιο ήδη εχάραξε την πορεία της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία, ότι η Εκκλησία θα είναι πάντοτε Διωκομένη. Σας είπα είναι πειρασμός να θέλουμε ως Χριστιανοί να αναλάβουμε την παγκοσμίαν εξουσίαν για να εξουδετερώσουμε τον Αντίχριστο.
Είναι σα να θέλομε να στραφούμε εναντίον δύο πραγμάτων. Το πρώτον, εναντίον του πνεύματος του Ευαγγελίου που είναι σταυρικό και [δεύτερον], εναντίον των προφητειών που δείχνουν ότι τελικά ο Αντίχριστος θα αναλάβει πάσαν την κοσμικήν εξουσία με την οποία θα πολεμήσει τους πιστούς.
Τι πάμε λοιπόν να κάνουμε; Μία ματαιοπονία και όχι μόνο ματαιοπονία αλλά νομίζω ότι θα αμαρτάναμε κιόλας εφόσον θα στρεφόμεθα εναντίον του πνεύματος του Ευαγγελίου το οποίον είναι σταυρικόν.
Το πνεύμα του Ευαγγελίου είναι αυτό εδώ, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, και να το θυμόμαστε αγαπητοί μου:
Πάντες οί θέλοντες εύσεβώς ζήν έν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
Ομιλία μακαριστού Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου (1927 – 2006)

Η χαρά δεν είναι αμαρτία...



Η χαρά δεν είναι αμαρτία, ματούσκα (μητερούλα στα ρωσικά), διώχνει τη λύπη και όπως γνωρίζετε η λύπη προκαλεί απογοήτευση που είναι ο, τι χειρότερο διότι κάνει τα πάντα να επιστρέφουν μέσα σου. Το να λες μια γλυκιά κουβέντα, ένα καλό λόγο, ακόμα και κάτι χαρωπό έτσι που καθένας να γεμίζει μέσα του με χαρά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου και να μην απογοητεύεται, αυτό ματούσκα δεν είναι αμαρτία. 

Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ

Ταπεινά κι αγαπημένα: Συντροφιά με τον εαυτό μου

Ταπεινὴ καὶ ἥσυχη ζωή, θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωή. Ὅποιος ζεῖ μακρυὰ ἀπὸ τὴν ταραχὴ τοῦ κόσμου κι ἀπὸ τὶς διάφορες ἔγνοιες ποὺ φορτώνουνται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ζαλίζουνται, μὲ τὴν ἰδέα πὼς χαίρουνται τὴ ζωή, αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ζεῖ ἀποτραβηγμένος μὲ μία μικρὴ κι ἀγαπημένη συντροφιά, αὐτὸς κατὰ τὴν ἰδέα μου, ζεῖ ἀληθινά. Εἶναι σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ περπατᾶ σιγά – σιγὰ καὶ περιεργάζεται καὶ φχαριστιέται ἀπὸ ὅσα βλέπει στὸν δρόμο του, σταματᾶ ὅποτε θέλει, συλλογίζεται, δὲν βιάζεται, ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε μὲ πολλὲς σκοτοῦρες καὶ φασαρίες, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ πνευματικὴ ζωή, ποὺ τὴ λένε καὶ «ἔντονη, γεμάτη, δυναμικὴ» καὶ μ’ ἄλλα τέτοια τρανταχτερὰ ὀνόματα, αὐτοὶ λοιπὸν μοιάζουνε μὲ κεῖνον ποὺ τρέχει γρήγορα μ’ ἕνα αὐτοκίνητο, καὶ δὲν προφταίνει νὰ δεῖ τίποτα, κι ἔτσι δὲν νοιώθει τίποτα, δὲν αἰσθάνεται τίποτα, δὲν φέρνει στὸ νοῦ του τίποτα...
Ὅσοι ζοῦνε αὐτὴ τὴ ζωή (κι αὐτὴ τὴ ζωὴ ζοῦνε οἱ σημερινοὶ ἀχόρταγοι ἄνθρωποι), εἶναι πάντα βιαστικοί, πάντα ἀφηρημένοι, ὁλοένα μὲ τὸ μάτι στὸ ρολόγι, λαχανιασμένοι, θέλουνε νὰ τὰ προφτάξουνε ὅλα, κι ἔχουνε μεγάλες στενοχώριες γιατὶ δὲν μποροῦνε νὰ τὰ προφτάξουνε ὅλα, ἔχουνε μεγάλη ἀγωνία οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι. Τὸ μυαλό τους εἶναι ἄνω κάτω, ἡ καρδιά τους ἀναστατωμένη καὶ κείνη. Νευρικοί, ἀκατακάθιστοι, σαστισμένοι, δὲν ἔχουνε ἡσυχία, μήτε τὴ μέρα, μήτε τὴ νύχτα, λὲς κι εἶναι καταραμένοι, σὲ καιρὸ ποὺ ὁ κόσμος κι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἔχουνε τὴν ἰδέα πὼς εἶναι βλογημένοι, ἀφοῦ ἔχουνε πολλὰ λεφτὰ γιὰ νὰ προφταίνουνε παντοῦ. Οἱ ἄλλοι, ποὺ δὲν ἔχουνε τὰ μέσα νὰ φορτωθοῦνε ὅλες ἐκεῖνες τὶς φροντίδες, τοὺς μακαρίζουνε, μὴ νοιώθοντας πὼς οἱ ἴδιοι εἶναι πολὺ πιὸ εὐτυχισμένοι.
Οἱ ἄνθρωποι, πού, ὅπως λένε, ζοῦνε «τὴ μεγάλη ζωή», μ’ ἄλλα λόγια ποὺ περνᾶνε τὸ μαρτύριο ποὺ εἴπαμε, ὅλα τὰ δοκιμάζουνε, γρήγορα καὶ λαχανιασμένα, ὅλα τὰ ξέρουνε, καὶ μοναχὰ τὸ τί θὰ πεῖ ἀληθινὴ ζωὴ καὶ τί οὐσία ἔχει αὐτὴ ἡ ζωή, δὲν γνωρίζουνε. Τὸν ἑαυτό τους δὲν τὸν ξέρουνε ποιός εἶναι γιατὶ ποτὲ δὲν βρίσκουνται μαζί του. Δὲν τὸν χωνεύουνε, σὰν νὰ εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος ἐχθρός τους, τὸν ἀποφεύγουνε, ὅπως ἀποφεύγει κανένας ἕνας δυσάρεστο κι ἐνοχλητικὸν ἄνθρωπο. «Ὤχ! Πῶς θὰ μείνω πάλι μ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο; Τί νὰ τοῦ πῶ; Τί νὰ μοῦ πεῖ; Πῶς νὰ περάσει ἡ ὥρα;». Ἔτσι συλλογίζουνται, ὅποτε ὑπάρχει φόβος ν’ ἀπομείνουνε μοναχοὶ μὲ τὸν ἑαυτό τους γιὰ νὰ ζήσουνε λίγο
ἀληθινά, νὰ θυμηθοῦνε πὼς ἔχουνε ἕναν ἑαυτό. Πρέπει νὰ τὸν λησμονήσουνε, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει, σὰν νὰ πέθανε.
Ὅλες οἱ ἔγνοιες κι οἱ κοσμικὲς φροντίδες ποὺ τοὺς τυλίγουνε σὰν σχοινιὰ καὶ τοὺς τραβᾶνε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ, εἶναι γι’ αὐτοὺς ἡ σωτηρία, ἡ σωτηρία ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Τρέχουνε καταδιωγμένοι ἀπ’ αὐτὸ τὸ φάντασμα, καὶ γιὰ νὰ τ’ ἀποφύγουνε, κάνουνε ὅ,τι μποροῦνε.
Αὐτοὶ εἶναι οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι ποὺ κερδίσανε ὅλον τὸν κόσμο, καὶ χάσανε τὴν ψυχή τους, τὸν ἑαυτό τους. Ποὺ πουλήσανε τὰ πρωτοτόκια γιὰ ἕνα πιάτο φακή.
Κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς εἶναι πολύτιμη γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Χαμένες ὧρες εἶναι ἐκεῖνες ποὺ νοιώθει ψεύτικα πὼς ζεῖ, ὅποτε βρίσκεται μέσα σὲ κάποια φασαρία ποὺ τὸν ψευτογελᾶ πὼς τότε ζεῖ ἀληθινὰ καὶ παρηγοριέται. Ἀληθινὰ δὲν ζεῖ κανένας, ἂν δὲν ἔχει συντροφιὰ τὸν ἑαυτό του, τὶς σκέψεις του, τὰ αἰσθήματά του. Πῶς μπορεῖ νὰ ζεῖ, σὲ καιρὸ ποὺ ὁ ἐαυτός του θὰ λείπει; Ζώντας μὲ τὸν ἑαυτό μας, δὲν γινόμαστε ἐγωιστές, ὅπως θὰ ποῦνε κάποιοι ποὺ κρίνουνε ξώπετσα. Ἴσια – ἴσια, μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀνθίζει μέσα μας ἕνα πάντερπνο περιβόλι, γεμάτο ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους, κι ἡ καρδιά μας πίνει ἀπὸ τὴ δροσερὴ πηγὴ ποὺ ἔβαλε ὁ Θεὸς μέσα μας. Ἐκεῖνος εἶπε: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται μέσα σας». Καὶ τί ἄλλο εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, παρὰ ἡ ἀληθινὴ ζωή; «Ὅτι παρὰ Σοὶ πηγὴ ζωῆς. Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς». «Σὲ Σένα, λέγει, βρίσκεται ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς». Καὶ πάλι, λέγει ὁ Χριστός: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Πνεύματός ἐστε». Οἱ ἅγιοι ποὺ ζήσανε τὴν ἀληθινὴ ζωή, μιλᾶνε μὲ τὰ παρακάτω λόγια: «Μὴν περιμένεις νὰ λυτρωθεῖς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους κι ἀπὸ τὰ ξεγελάσματα ποὺ τὰ λένε διασκεδάσεις καὶ ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς. Καλότυχος εἶναι ὅποιος ξεμάκρυνε ἀπὸ τὸν κόσμο κι ἀπὸ τὴν ἀπατηλὴ ταραχή του, καὶ προσέχει μοναχὰ στὸν ἑαυτό του. Ὅποιος δὲν ἔνοιωσε τὴν εἰρήνη, δὲν ἔνοιωσε πὼς ζεῖ. Ἐκεῖνοι ποὺ παραδίνουνε τὸν ἑαυτό τους στὶς ἡδονὲς καὶ στὶς κοσμικὲς ἀπολάψεις, καὶ θαρροῦνε πὼς κάνουνε εὐτυχισμένο τὸν ἑαυτό τους, αὐτοὶ κάθονται παντοτινὰ ἔξω ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ σπίτι τους. Ἔμπα μέσα στὸ σπιτάκι ποὺ βρίσκεται μέσα σου, καὶ θὰ δεῖς τὸ παλάτι τ’ οὐρανοῦ. Γιατί, ἕνα εἶναι καὶ τοῦτο καὶ κεῖνο, κι ἀπὸ τὸ ἴδιο παραθύρι τὰ βλέπεις καὶ τὰ δυό».
Αὐτὰ κι ἄλλα τέτοια συλλογιζόμουνα, καθισμένος στὸ φτωχικό μου. Τί λέγω; Στὸ παλάτι μου. Σ’ αὐτό, ὅλα εἶναι ταπεινά, μικρὰ κι ἀγαπημένα. Μήτε βίλλες θέλω, μήτε ψηλὰ κάγκελλα, μήτε πορτιέρηδες, μήτε γυαλιστερὰ πράγματα, μήτε τίποτα, ἀπὸ τὰ τόσα ποὺ θέλουνε νἄχουνε οἱ ἄνθρωποι, καὶ ποὺ γι’ αὐτὰ δὲν βρίσκουνε ἡσυχία, μέρα καὶ νύχτα. Πῶς τὰ σηκώνουνε, οἱ δύστυχοι, τέτοια βάρη ἀσήκωτα; Ἐγὼ τρέμω μὲ τὴ θυσία ποὺ κάνουνε στὴ ματαιοδοξία τους! Πολλὲς φορὲς στενοχωριέμαι πὼς κι ἐγὼ ἔχω πολλὰ πράγματα, ἐνῷ θὰ μποροῦσα νὰ ζήσω μὲ πολὺ λιγώτερα. […] Σ’ ἕναν ἀσκητὴ ποὺ ζεῖ σὲ μιὰ ἐρημιὰ στ’ Ἅγιον Ὄρος, ἔστειλε κάποιος 100 δραχμές, μήπως τοῦ χρειασθοῦνε, καὶ κεῖνος τοὔγραψε: «Δὲν δύναμαι νὰ κοιμηθῶ ἀπὸ τὴν ἡμέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἔλαβα παρὰ τῆς ἀγάπης σου τὰς ἑκατὸν δραχμάς. Τοσαῦτα χρήματα, τί νὰ τὰ κάμω, εὐλογημένε;». Θυμήθηκα τὰ λόγια ποὺ εἶναι γραμμένα στὸ χαρτὶ ποὺ κρατᾶ ὁ ἅγιος Ἐφραίμ: «Ἀσκητὴς ἀκτήμων, ἀετὸς ὑψιπέτης».Εἴμαστε, λοιπόν, παραφορτωμένοι κι ἐμεῖς ἢ δὲν εἴμαστε; Τἄχουμε ὅλα. Ἔχουμε κι ἕνα περιβολάκι, μικρό, ἴσαμε μιὰ γαϊδαροκυλίστρα.
Καὶ ὅμως, αὐτὸ τὸ κομμάτι τὸ χῶμα εἶναι γιὰ μᾶς θησαυρὸς ἀνεχτίμητος. Ἔχει λουλούδια ποὺ μοσχοβολοῦνε ἥμερα κι ἄγρια, τὰ περισσότερα ἁγιολούλουδα, δεντρολίβανο, βασιλικό, μαντζουράνα, δυόσμο, ἀψηφιά, κι ἄλλα. Ἔχει καὶ μίαν ἐληά, δυὸ λεμονιές, μιὰ πορτοκαλιὰ καὶ μιὰ ροδιά. Κάθουμαι, σὰν πασάς, καὶ δοξάζω τὸν Θεό. Μέλισσες, πεταλοῦδες, σκαθάρια, χρυσοβασιλιάδες, μυγάκια λογῆς–λογῆς, ἄλλα μακρουλά, ἄλλα στρογγυλά, πετᾶνε γύρω στὶς πρασινάδες, καὶ τὸ σιγανὸ βούισμά τους μὲ νανουρίζει. Περιεργάζουμαι κάτω τὸ χῶμα, τὸ κυττάζω ἀπὸ κοντά, καθισμένος χάμω. Μερμήγκια κι ἄλλα μαμούδια περπατᾶνε δῶ καὶ κεῖ, κάνοντας κάποιες μυστηριώδεις δουλειές. Πόσο ἀξιαγάπητα εἶναι αὐτὰ τὰ πλάσματα! Πηγαινοέρχουνται βιαστικά, ἀνταμώνουνται στὸ δρόμο τους, σταματᾶνε σὰν νὰ κουβεντιάζουνε, κι ὕστερα τραβᾶ τὸ καθένα ὅπου θέλει. Ποιός ξέρει τί συλλογίζουνται καὶ τί κάνουνε. Μιὰ φορά, καμμιὰ σημασία δὲν δίνουνε στὰ σπουδαῖα πράγματα ποὺ γίνουνται στὸν κόσμο, πεντάρα δὲν δίνουνε ἂν ἕνας ἄνθρωπος πῆγε στὸν οὐρανὸ μέσα σὲ μιὰ σιδερένια μηχανή.
Κι ἐγὼ μαζὶ μ’ αὐτὰ ζῶ εὐτυχισμένος, μέσα στὴν ἡσυχία καὶ στὴν εἰρήνη τῆς ταπείνωσης. Βέβαια, ὁ ἀστροναύτης δὲν νοιάζεται γιὰ τοῦτα τὰ μικρὰ ποὺ δὲν φαίνουνται ἀπὸ κεῖ ψηλὰ ποὺ βρίσκεται. Μὰ καὶ τὰ μερμήγκια, οἱ λαμπρὲς καὶ τ’ ἄλλα τὰ μαμούνια δὲν νοιάζουνται γι’ αὐτόν. Χαμπάρι δὲν παίρνουνε!
Λέγω μέσα μου: «Ποῦ πᾶς, βρὲ ἄνθρωπε; Ἀφήνεις τὸν ἑαυτό σου, τὸν πολύτιμο ἑαυτό σου, καὶ πᾶς νὰ βρεῖς ἄλλον κόσμο! Οἱ κόσμοι παντοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι. Τὰ μάτια ποὺ τοὺς βλέπουνε εἶναι διαφορετικά».
Καλὰ εἴμαστε, ἀγαπημένα μου μερμήγκια. Κανένας δὲν μᾶς ξέρει. Μήτε νοιαζόμαστε γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὶς μηχανές του καὶ γιὰ τ’ ἄλλα τὰ μεγαλεῖα του.
Πόσο ἔμορφο πράγμα εἶναι νὰ μὴ σὲ ξέρει κανένας, νὰ σ’ ἔχουνε ὅλοι λησμονημένον! Νὰ εἶσαι ἕνα μὲ τὰ μερμηγκάκια, ποὺ πηγαινοέρχουνται βαστώντας στὸ στόμα τους ἕνα κομμάτι ἄχυρο! Νὰ εἶσαι ἕνα μὲ τὰ πεταλούδια, αὐτὰ τὰ πετάμενα λουλούδια, ποὺ δὲν πετᾶνε ψηλότερα ἀπὸ τὰ μικρὰ δεντράκια μας. Νὰ εἶσαι ἀδερφὸς μὲ τὶς χρυσόμυγες, μὲ τὰ μικρὰ ζουζούνια, ποὺ βουσβουνίζουνε χαρούμενα καὶ ψάχνουνε ἀνάμεσα στὰ φύλλα καὶ στὰ ἄνθια ποὺ μοσκοβολοῦνε! Ἕνα μὲ τὰ πουλάκια ποὺ κελαϊδοῦνε ἀξέγνοιαστα ἀποπάνω μας. Μὲ τὸν τζίτζικα, ποὺ φωνάζει καθισμένος ἀπάνω στὸ δέντρο, ντερβίσης ποὺ δὲν φροντίζει γιὰ τίποτα.
Ναί. Θέλω νὰ εἶμαι κι ἐγὼ ἕνα ἀπ’ αὐτά, νὰ ζῶ ἀνάμεσά τους. Δὲν θέλω νὰ εἶμαι ἄνθρωπος, τὸ πονηρότατο αὐτὸ πλάσμα, ποὺ ἀπὸ τὴν πονηριά, ἀπὸ τὴ φιλοδοξία κι ἀπὸ τὴν ἀχορταγιά, δὲν ἔχει καιρὸ νὰ ζήσει, κι εἶναι ὁλοένα φουρτουνιασμένος!

Τοῦ Φώτη Κόντογλου
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστικά άνθη», εκδ. Παπαδημητρίου

ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΑ ΤΕΛΩΝΕΙΑ Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

Ὁ φόβος ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ ὅπλα τῶν Οἰκουμενιστῶν

Ἡ σημερινὴ «ἀνεπτυγμένη», μεταμοντέρνα ἐποχή μας παρουσιάζει τὸ ἑξῆς παράλογο: 
Ἐνῶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος «ἀναπτύσεται» μὲ ἰλλιγιώδεις ρυθμούς καὶ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἀπελευθερωμένο ἀπὸ τέλματα τοῦ παρελθόντος καὶ τὸ λεγόμενο «κατεστημένο», ἀναπτύσεται παράλληλα καὶ ἀπελευθερώνεται ἡ φοβία του, ὡς πάθηση καὶ ὁ φόβος του ὡς αἴσθημα συνοδευόμενος ἀπὸ τὶς ψυχικὲς καταστάσεις ποὺ τὸν ἀναδεικνύουν: 
Ἡ δειλία, ἡ ἀγωνία, ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀνασφάλεια, τὸ ἄγχος, ἔτσι ὥστε νὰ μιλάμε γιὰ τὴν χρυσὴ ἐποχή τῆς φοβίας καὶ τῶν ψυχολόγων. 

Αὐτὸς ὁ φόβος ἐπεκτείνεται ἀκόμα καὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ κανονικὰ θεωρεῖται ὁ χῶρος τῆς πραγματικῆς καὶ φυσικῆς ἐλευθερίας, ἕνας χῶρος χωρὶς φόβο, μιᾶς καὶ ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς ἔφερε πνεῦμα δειλίας, ποὺ προκαλεῖ φόβο, ἀλλὰ πνεῦμα υἱοθεσίας (Ρωμ. η´ 14-15) καὶ πραγματικῆς ἐλευθερίας, ἀφοῦ αὐτὸς ποὺ πιστεύει ἀληθινὰ στὸ Χριστὸ ἐλευθερώνεται καὶ ὁδηγεῖται στὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη ποὺ «ἔξω βάλλει τὸν φόβο» (Α´ Ἰω. δ´ 18), μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συμβάλει σημαντικὰ στὴν ἐπικράτηση καὶ ἑδραίωση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ φόβος εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὅπλα τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ὁ φόβος παρουσιάζεται ὡς κυρίαρχο στοιχεῖο -ἢ μᾶλλον ἕνα ἀπὸ τὰ κυρίαρχα στοιχεῖα, δίπλα στὴν συγκατάβαση, τὴν προδοσία, τὸ συμφέρον, τὴν διαστροφή, τὴν ἀπιστία- ποὺ μουδιάζει τὰ πνευματικὰ ἀντανακλαστικὰ ἐνάντια στὴν διαστρέβλωση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐμποδίζει καὶ χειραγωγεῖ τὴν ἀντίδραση ἐνάντια στὴν ἐγκαθίδρυση καὶ στερέωση τῆς αἱρέσεως στὸν χώρο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ κλείνει στόματα καὶ δένει χέρια ἀνθρώπων, ποὺ παρόλα αὐτὰ ὀνομάζουν καὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ἐλεύθερους θέτοντας τους ἐρωτήματα ὅπως, τί θὰ πεῖ ὁ κόσμος, θὰ μὲ ποῦν γραφικό, ζηλωτή, δὲν θὰ μοῦ μιλάει κανείς· καὶ τὸ σημαντικότερο, θὰ μείνω ἐκτὸς μοναστηριοῦ, ἐκτὸς Ἐκκλησίας, θὰ διακυβεύσω τὴν σωτηρία μου κλπ.]

Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ αἴτια αὐτοῦ τοῦ παραδόξου, ἀλλὰ ὅπως θὰ δοῦμε στὴν συνέχεια εὐνοήτου φαινομένου, πρέπει στὴν ἀρχὴ νὰ κατανοήσουμε τὸν φόβο. Ὁ φόβος στὸν Παράδεισο δὲν ὑπῆρχε. Ὁ Θεὸς δὲν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ φοβᾶται. 
Ὁ φόβος εἰσῆλθε στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν πτώση του. Ἄρα φόβος ὑπάρχει πάντα στὰ πλαίσια μίας πτώσης. Ὁ Θεὸς ὅμως ἐπέτρεψε ἀπὸ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του νὰ ἔχει ὁ φόβος δύο μορφές γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ ὁ ἄνθρωπος: Ὑπάρχει ὁ φόβος-πάθος καὶ ὁ φόβος Θεοῦ.

Ὁ πρῶτος ἀναφέρεται στὴν προσκόλληση στὸν κόσμο καὶ τὰ θέλγητά του καὶ στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἐντολές Του καὶ ὁ δεύτερος στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὰ θέλγητρά του καὶ στὴν προσκόλληση στὸν Θεό καὶ στὶς ἐντολές Του. 
Οἱ δύο μορφές, ἐπειδὴ ἔχουν αἰτιακὰ τὸ ἴδιο σημεῖο ἀναφορᾶς δηλ. τὸν Θεό, ἀποκλείουν καὶ ἀναιροῦν ἡ μία τὴν ἄλλη, καθὼς ἡ πρώτη ἀποβάλει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἄλλη τὸν φόβο πάθος. Ἡ πρώτη (κυρίως στὰ χρόνια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἐπιτρέπει καὶ συμπράττει μὲ τὴν αἵρεση, ἡ δεύτερη ἀγωνίζεται καὶ ἐναντιώνεται σ’ αὐτήν. 
Ἡ πρώτη ἐναντιώνεται στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ δεύτερη ἀγωνίζεται μὲ κάθε τρόπο νὰ τὶς τηρήσει. Ἡ πρώτη ἀποφεύγει κάθε εἴδους θυσίας, ἡ δεύτερη εἶναι ἔτοιμη γιὰ κάθε εἴδους θυσίας.

Ὁ φόβος-πάθος ἔχει τὴν πηγή του ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δαιμονικὴ ἐπίδραση, στὴν προσκόλησή μας στὴν ἀπιστία, στὴν ἁμαρτία στὴν ἐπίγεια εὐημερία, στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ στὴν ἀνθρώπινη ἀναγνώριση. Ὁ ἄνθρωπος φοβᾶται, μήπως χάσει τὰ πρόσωπά του, τὴν δουλειά του, τὰ ἀγαθά ποὺ κέρδισε μὲ τὸν μόχθο του, τὶς κοινωνικές του σχέσεις καὶ τὴν κοινωνική ἀναγνώριση καὶ τὸ ἐνοριακό του κῦρος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποκλείει τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ζωή του, –τραγικὴ εἰρωνεία! τὴν στιγμὴ ποὺ νομίζει ὅτι πραγματώνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ– μὴ τηρώντας τὶς ἐντολές Του, αὐτὲς ἀκριβῶς ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν Πίστη καὶ τὴν σωτηρία ποὺ προέχεται απὸ τὴν Πίστη, καὶ ἔτσι νὰ αὐτοκαταδικάζεται, στὴν προκειμένη περίπτωση, στὴν κοινωνία τῆς αἱρέσεως καὶ στὴν ἀπομόνωση ἀπὸ τὴν πραγματικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν διδασκαλία Της.

Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς δίνει πλεῖστα παραδείγματα φόβου καὶ λόγῳ προσωπικῶν ἀδυναμιῶν καὶ λόγῳ τυχὸν κοινωνικῶν καὶ θρησκευτικῶν συνεπειῶν, τοῦ λεγομένου «φόβου τῶν Ἰουδαίων», π.χ.:

Φόβος κυρίευσε τὸν Ζαχαρία μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὸν Ἄγγελο μὲ ἀλαλία «Καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτόν» (Λουκ. 1). 
Φόβος κυρίευσε τὸν Πέτρο καὶ «βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με» (Ματθ. ιδ΄).

Φόβος πάλι κυρίευσε τὸν Πέτρο καὶ ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ τρεῖς φορές (Ματθ.κς΄ 75).

Ἀπὸ φόβο εἶχαν κλειστεῖ οἱ Μαθητὲς μετὰ τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ στὴν οἰκεία «καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 20, 19).

Ἀπὸ φόβο δὲν ὁμολόγησαν οἱ γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ τὸ θαῦμα τῆς ἴασης του «ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους» (Ἰω. 9, 22).

Ἀπὸ φόβο δὲν μιλοῦσαν πολλοὶ γιὰ τὸν Χριστό «οὐδεὶς μέντοι παῤῥησίᾳ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 7, 13).

Ἀπὸ φόβο τέλος πολλοὶ Χριστιανοὶ ἀποστάτησαν μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ τῶν διωγμῶν τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων, μπροστὰ στὶς τιμωρίες ποὺ νομοθέτησαν αἱρετικοὶ βυζαντινοὶ Αὐτοκράτορες, μπροστὰ στὶς συνέπειες ποὺ θὰ εἶχε γιὰ τὴν ζωή τους μία μὴ ἀποδοχὴ τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Κομμουνισμοῦ κλπ.

Ὁ φόβος Θεοῦ ἀντιθέτως «εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ ὅπλο γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὶς δυσκολίες στὴν πνευματική μας πορεία» λέει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Κρατάει τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὰ πνευματικὰ ἀντανακλαστικά της ἄγρυπνα, ὄχι μόνο στὸν πόλεμο ἐνάντια στὰ προσωπικὰ πάθη, ἀλλὰ καὶ στὸν πόλεμο ἐνάντια στὴν αἵρεση καὶ στὴν προσπάθεια τοῦ Διαβόλου νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο μέσω αὐτῆς στὴν ἀπώλεια.

Ὁ φόβος Θεοῦ ἔχει δύο μορφές: Ἡ πρώτη εἶναι ὁ φόβος τῆς τοῦ Θεοῦ Κρίσης καὶ τῶν ἐπιπτώσεων ποὺ προκύπτουν ἀπὸ αὐτὴν μέσῳ τῆς ἀπειλῆς διακοπῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὰ ἀγαθά Του. Ὁ φόβος αὐτὸς εἶναι κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας, τῆς πνευματικῆς ἀνάτασης τῶν πιστῶν ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀγώνα τήρησης τῶν ἐντολῶν καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχουν καταφέρει νὰ δαμάσουν τὰ πάθη τους καὶ τὶς ἁμαρτίες τους:

«Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὸν Κύριο, φοβεῖται τὴν κόλαση, κι αὐτὸς ποὺ φοβεῖται τὴν κόλαση, τηρεῖ τὶς ἐντολές. Αὐτὸς πάλι ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολές, ὑπομένει τὶς θλίψεις, κι ὅποιος ὑπομένει τὶς θλίψεις, ἀποκτᾶ τὴν ἐλπίδα του στὸν Θεό» (Ἅγ. Πέτρος ὁ Δαμασκηνός).

Αὐτὸς ποὺ ἔχει φόβο Θεοῦ δὲν ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν ἐπίγεια παρὰ μόνο γιὰ τὴν μέλλουσα ζωή «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (προς Ἑβραίους, 13). 
Ὁ φόβος αὐτὸς διαλύει τὰ διλλήματα, ποὺ ὅλοι μας γνωρίζουμε, ἐξαφανίζει τὶς αὐταπάτες, δίνει δύναμη, θάρρος, ταπείνωση και ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὸ «κοσμικὸ ναρκωτικὸ» καὶ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ κόσμου προσελκύοντας τὴν Θεία Χάρη καὶ τὴν βοήθειά Της: «Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀναγκάζει νὰ πολεμᾶμε τὴν κακία καὶ ἐνῶ τὴν πολεμᾶμε, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὴν πολεμεῖ» (Ἅγ. Μάρκος ὁ Ἀσκητής).

Ἡ δεύτερη μορφὴ ἔγκειται στὴν ἀγωνία καὶ στὸν φόβο ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν τέλεια ἀγάπη, τὴν ἀγωνία καὶ τὸν φόβο μίας τυχὸν διακοπῆς πραγματικῆς ἐπικοινωνίας και κοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸς ὁ φόβος εἶναι ὁ φόβος τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, εἶναι ὁ φόβος, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, τῶν Ἁγίων. Εἶναι παράλληλα χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νικητήριος στέφανος προσωπικῶν ἀγώνων, θυσιῶν καὶ ξεκάθαρης ὁμολογίας. 
Αὐτὴ ἡ σχέση πρὸς τὸν Θεὸ ὁδήγησε τὸν Παῦλο νὰ γράψει: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆςἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (πρὸς Ρωμαίους, 8, 35-39).

Αὐτὸς ὁ φόβος αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, στήριξε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιό Της, πολέμησε τὶς αἱρέσεις, κατατρόπωσε ἐθνικούς, Ἄρειους, Νεστόριους, Σέργιους, Αὐτοκράτορες, Πάπες, Σουλτάνους, Κομμουνιστές, ἄθεους παντὸς τύπου.

Αὐτὸς ὁ φόβος, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἔκανε τοὺς Ἁγίους νὰ ἀγνοήσουν ὕβρεις, ἀπομονώσεις, βασανιστήρια, ἐξορίες, δίκες, καταδίκες καὶ καθαιρέσεις, τὸν θάνατο τὸν ἴδιο.

Αὐτὸς ὁ φόβος, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, στήριξε τοὺς Ἁγίους ἀκόμα ὅταν ἦταν λίγοι ἢ μόνοι ἐναντίον πολλῶν, γνωρίζοντας ὅμως, ὅτι ἔχουν τὸν Ἕνα.

Αὐτὸς ὁ φόβος, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, τοὺς ἔκανε νὰ ἀδιαφορήσουν γιὰ τὸ τί λέει ὁ κόσμος, οἱ κάθε λογῆς ἐντεταλμένοι «θεολόγοι», ἐπαγγελματίες παπάδες, λυκοποιμένες, ψευδοεπίσκοποι, Πατριάρχες, ψευδοσύνοδοι.
Αὐτὸν τὸν φόβο, αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του καλούμαστε νὰ μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς, παρόλο ποὺ ἀπέχουμε παρασάγγας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ἂν δὲν ἀνήκουμε σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν συμφέροντα, βλέψεις, σκάνδαλα, παρὰ ἁπλῶς φοβόμαστε, αὐτὴν τὴν στιγμὴ ποὺ μοναχοί, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ διώκονται, ἡ Ἐκκλησία αὐθαιρέτως ἐπαναπροσδιορίζεται, ποὺ ἡ διδασκαλία διαστρεβλώνεται, οἱ παρακαταθῆκες καταπατοῦνται, οἱ Ἅγιοι ὑβρίζονται, τὰ μαργαριτάρια πετοῦνται τοῖς κυσί, ὁ Θεός ἐμπαίζεται.

Ἂς μὴν φοβόμαστε· μέσα μας ἂς εἶναι πάντα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Είναι αδύνατον να ευτυχήσεις πραγματικά μακρυά από τον Θεό!



Βλέπεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και ακόμα βεβαιώνεις πως την ευτυχία σου την έφτιαξες μόνος σου , χωρίς τον Θεό και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό απωθείς την άποψη που πρεσβεύουμε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος χρωστά προσευχή στον Θεό και ελεημοσύνη στον πλησίον του. «Ούτε προσευχές στον Θεό ούτε ελεημοσύνη στον πλησίον», λες και μ’ αυτό τείνεις να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο.

Για μένα πράγματι είναι αδύνατον να σκεφθώ την ευτυχία έξω από τον Θεό και τους ανθρώπους. Νομίζω ότι ούτε καν άγγιξες την ευτυχία αλλά συγχέεις τα φαινόμενα και αποκαλείς ευτυχία την ανέμελη επιβίωση. Μάζεψες πολλά από εκείνα που μπορεί να δώσει η γη, χόρτασες και ήπιες και νομίζεις ότι δεν σου χρειάζεται κανείς από τον περίγυρο.

Γνώριζε όμως πάνω απ’ όλα , ότι η γη δεν δίνει τίποτα σε κανέναν χωρίς την εντολή του θεού. Και όσα σου έδωσε στα έδωσε κατ’ εντολή του Θεού. Μια βαθύτερη αντίληψη μας διδάσκει ότι εμείς δεν έχουμε στην πραγματικότητα τίποτα δικό μας, που να διαρκεί σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλα είναι έωλα και δανεισμένα- γρήγορα φεύγουν και έρχονται σαν στρόβιλος. 

Η υγεία, η δύναμη, η ομορφιά, η ιδιοκτησία, η τιμή, η εξουσία, η μεγάλη γνώση, το καλλιτεχνικό ταλέντο, όλα τα χαρίσματα είναι δώρα. Και η δοκιμασία με την οποία ο Δημιουργός εξετάζει τους ανθρώπους έχει σχέση με την πίστη, το έλεος, τον σεβασμό και κάθε καλό χαρακτηριστικό.

Η δοκιμασία έγκειται στο να καταδείξει δύο πράγματα: Πρώτον ,αν ο άνθρωπος γνωρίζει από πού του δόθηκε το όποιο χάρισμα , και δεύτερον, αν αποδίδει δόξα και ευχαριστία στον Δωροδότη του. Άκου αυτή τη φοβερή συμβουλή του μεγάλου προφήτη Ιερεμία που φωνάζει: «δότε τῷ Κυρίῳ Θεῷὑμῶν δόξαν πρὸ τοῦ συσκοτάσαι» ( Ιερ. 13, 16 ) . 

Άρχισε και συ γρήγορα να δοξάζεις τον θεό και να Τον ευχαριστείς πριν πέσει το σκοτάδι στη ζωή σου. Γιατί όταν έρθει το σκοτάδι, τα βάσανα , η ταλαιπωρία και η αρρώστια, η πτώση και η τρέλα, τι θα κάνεις τότε; Ποιόν θα παρακαλέσεις; Και ποιος από τους ανθρώπους θα σε ελεήσει αφού εσύ ήσουν χωρίς ίχνος ελεημοσύνης;

Για να μην πέσει στη ζωή σου φοβερό και βαρύ σκοτάδι άσκουσε και θυμήσου αυτές τις άγιες λέξεις της Βίβλου: «Οὐλιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν, ζωὴν δὲ ἀσεβῶν ἀνατρέψει.»

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όταν τόσα χρόνια "προσκυνάς" άλλους αφέντες, πως να σε φωτίσει ο Θεός;

απο το ιστολόγιο, ο παιδαγωγός
Σχόλιο:
π.Ιλαρίων, για να σε "φωτίσει η Παναγιά", πρέπει να έχεις βγάλει τον εγωισμό από μέσα σου και να την έχεις εμπιστευθεί. να μην ελπίζεις, να μην πιστεύεις σε ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον πέρα από τον Θεό. 

Όπως έκανες εσύ, που -εκδιωγμένος από το μοναστήρι σου λόγω της αίρεσης του οικουμενισμού- εδώ και 10 μέρες γυρνάς με ένα μικρό σακίδιο από κελί σε κελί, αναζητώντας στέγη και λίγη τροφή, γιατί η Μονή στην οποία ζεις εδώ και 23 έτη, σε πέταξε έξω (με τη βία, δείτε εδώ). 
Κι όμως, συνεχίζεις να εμπιστεύεσαι την Παναγιά και να μην παραδίνεσαι. Όπως και τόσοι άλλοι πατέρες της Κουτλουμουσίου, της Χιλανδαρίου, της Μεγίστης Λαύρας, στην Κερασιά, στα Καυσοκαλύβια και αλλού, που ποτέ ίσως δεν θα μάθουμε τι υπέφεραν.

Εδώ και χρόνια, "Θεός" αρκετών "ιερών" μονών (και των ηγουμένων τους) είναι οι υψηλές τους γνωριμίες. 
Αυτοί "καθαρίζουν" για τις επιδοτήσεις, τα ΕΣΠΑ, τις διευκολύνσεις, τα δικαστήρια (για τα κτήματα και τις περιουσίες τους), την μειωμένη φορολογία και 
επεκτείνουν το κύκλωμα των "ημετέρων" με αλληλοεξυπηρετήσεις.



Αγιορείτες, στήνονται στη σειρά, για να υποδεχθούν προεκλογικά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, πηγή.

Τώρα βρήκε και νέα κόλπο το Φανάρι για να κρατάει τα "σκυλιά" δεμένα: τις αγιοποιήσεις. 
Όλο και κάποιον Άγιο θα θέλει να κάνει κάθε μητροπολίτης και κάθε ηγούμενος (πέρα από τον σεβασμό που μπορεί οι ίδιοι να έχουν σε κάποιο γέροντα, το "εμπόριο" που θα ακολουθήσει με τις "λαμπρές" υποδοχές και τα "άγια λείψανα", δεν αφήνει κανέναν ηγούμενο/μητροπολίτη αδιάφορο). 
Χωρίς κανένα οικονομικό κόστος λοιπόν, το Φανάρι, πετυχαίνει τον σκοπό του. 

"ου ποιήσεις σεαυτω είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα,
 όσα εν τω ουρανω άνω και όσα εν τη γη κάτω 
και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. 
ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς"

Όταν τόσα χρόνια "προσκυνάς" άλλους αφέντες, πως να σε φωτίσει ο Θεός;

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Σήμερα Διπλή Σύναξις στό Άγιον Όρος



Σήμερα, Δευτέρα των Μυροφόρων, μπορεί νά είναι μία σημαντική ημέρα γιά τήν Εκκλησία μας πού χρειάζεται όλοι νά προσευχηθούμε νά τούς φωτίσουν ο Χριστός καί η Παναγία, διότι ακούγεται σ΄ όλο τό Άγιον Όρος ότι η Διπλή Ιερά Κοινότης θ’ αποφασίσει τήν δίωξη των πατέρων πού δέν μνημονεύουν τόν Οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίο.


Μήπως αυτός ήταν ο λόγος πού πρό ολίγων ημερών συναντήθηκαν πολλοί Ηγούμενοι καί Αντιπρόσωποι στήν Ι.Μ.Βατοπαιδίου;
Αυτό ίσως φανερώνει ότι ο Γέροντας Εφραίμ ο Βατοπαιδινός προεξάρχει σ’ αυτή τήν ενέργεια, ίσως μετά τήν επίσκεψή του στό Φανάρι καί αυτό κινεί τόν θαυμασμό, πώς μετά τήν «θαυματουργική» δικαίωσή του από τό μεγαλύτερο σκάνδαλο στήν ιστορία τού Αγίου Όρους, ν’ αγωνίζεται γιά τήν καταπολέμηση του αντιοικουμενιστικού πανορθοδόξου αγώνα, προβάλλοντας τήν Σύνοδο της Κρήτης, θεμελιώδη ως πρός τήν ορθόδοξη πίστη καί τούς αντιδρώντες ως αναρχικούς, αντάρτες καί βλαμένους ευλαβείς.
Μήπως καί η χθεσινή επίσκεψη του Σιμωνοπετρίτη Ηγουμένου στό Φανάρι έγινε γιά νά λάβει κατευθυντήριες οδηγίες από τόν «Μεγάλο Αδελφό» της Εκκλησίας μας;


Πάντως είναι άξιον απορίας πώς δέν ανησυχούν οι υπεύθυνοι του Αγίου Όρους κι άν ανησυχούν, πώς δέν τό εκδηλώνουν, γιά όσα συμβαίνουν, όπως η μεγαλοπρεπής εκδήλωση συμπροσευχής στό Κάϊρο στίς 28/4 μέ συμμετοχή 3 οικουμενιστών αρχηγών, Πάπα-Κόπτου-Οικουμενικού


–καί τόσα άλλα πού συμβαίνουν καθημερινά– καί τούς ενοχλεί πού κάτι φτωχοί μοναχοί εκδηλώνουν τήν αντίθεσή τους σ’ όλη αυτή τήν παναιρετική παρανομία, πού η Ορθόδοξη Εκκλησία τήν έχει καταδικάσει μέ αναθέματα, καθαιρέσεις καί αφορισμούς (βλέπε Αποστολικούς Κανόνες, Οικουμενικές Συνόδους καί Πηδάλιο Ιερών Κανόνων).
(Στήν Ρουμανία 150 Ιερείς δέν μνημονεύουν τόν Οικουμενιστή Πατριάρχη Δανιήλ καί τούς καθαιρούν. Καί Μοναχές πού δέν συμμετέχουν στίς Λειτουργίες πού μνημονεύετε ο Πατριάρχης τους, αποσχηματίζονται καί αποβάλονται από τά Μοναστήρια τους καί τό Άγιον Όρος κοιμάται ήσυχα καί κτίζει ντουβάρια μέ τά κονδήλια τού ΕΣΠΑ;).
Ωστόσο ίσως θά είναι ευεργετικό νά διωχθούν οι ομολογητές πατέρες, όπως διώχθηκαν οι άγιοι κολλυβάδες Πατέρες, γιά νά κατηχηθεί τό ποίμνιο του Χριστού καί νά φουντώσει ο αντιαιρετικός αγώνας μέσα στούς κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας τού Χριστού.
Αμήν, γένοιτο.

Μοναχός Ιλαρίων Αγιορείτης 

Πατερική Παράδοση