.
Έρευνα: Μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο θέλει μια παγκόσμια κυβέρνηση "να τους σώσει"
Σχεδόν τα τρία τέταρτα θέλουν μια «υπερεθνική οργάνωση
να λαμβάνει εκτελεστικές αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο»
Μια σημαντική νέα έρευνα διαπίστωσε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη είναι έτοιμη να αποδεχθεί μιαπαγκόσμια κυβέρνηση με την ελπίδα ότι θα σώσει την ανθρωπότητα από την καταστροφή και μεγάλες απειλές.
Η έρευνα, που διεξήχθη από την ComRes εξ ονόματος του Ομίλου Παγκόσμιων Προκλήσεων της Στοκχόλμης, διαπίστωσε ότι κατά μέσο όρο σχεδόν τα τρία τέταρτα (71%) του κοινού επιθυμούν να δημιουργηθεί ένας νέος «υπερεθνικός οργανισμός που θα λαμβάνει εκτελεστικές αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο» για τις μεγάλες απειλές στην ανθρωπότητα.
Σε κάθε χώρα, πάνω από το 60% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι επιθυμούν να δουν μια παγκόσμια κυβέρνηση για την αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες των ασθενειών, η τεχνητή νοημοσύνη που στρέφεται κατά της ανθρωπότητας, τα όπλα μαζικής καταστροφής, η φυσική καταστροφή και οι αστεροειδείς.
Η διατύπωση της συγκεκριμένης ερώτησης στην έρευνα ήταν η ακόλουθη:
Ένας υπερεθνικός οργανισμός είναι ένας διεθνής οργανισμός που αποτελείται από διαφορετικά κράτη μέλη. Δεν αντικαθιστά τις εθνικές κυβερνήσεις, αλλά θέτει τα παγκόσμια συμφέροντα πάνω από εκείνα των εθνικών κρατών. Παραδείγματα υπερεθνικών οργανώσεων περιλαμβάνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τα Ηνωμένα Έθνη.
Πιστεύετε ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας νέος υπερεθνικός οργανισμός για να καταστήσει εκτελεστές παγκόσμιες αποφάσεις για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων κινδύνων;
Όπως αναφέρει η Independent του Λονδίνου, σχεδόν το 70% των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριξε την ιδέα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, ενώ το 62% δήλωσε ότι θεωρεί ότι είναι "παγκόσμιος πολίτης".
Ένα ακόμη 54% των Βρετανών δήλωσε ότι θα εγκαταλείψει με ευχαρίστηση την εθνική κυριαρχία, ώστε οι παγκόσμιες απειλές να αντιμετωπιστούν ευκολότερα από ένα παγκόσμιο όργανο.
Η έρευνα συγκέντρωσε πληροφορίες από 8.100 άτομα σε οκτώ χώρες, καλύπτοντας το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτές οι χώρες ήταν η Αυστραλία, η Βραζιλία, η Κίνα, η Γερμανία, η Ινδία, η Νότια Αφρική, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ.
Διαπίστωσε ότι η στήριξη για μια «υπερεθνική οργάνωση» ήταν μεγάλη σε όλα τα παραπάνω κράτη, με την μεγαλύτερη υποστήριξη να έρχεται από την Ινδία (84%), την Κίνα (78%) και τη Νότια Αφρική (76%).
Στις ΗΠΑ, το 67% δήλωσε ότι θα υποστήριζε τη δημιουργία ενός παγκόσμιου φορέα για την αντιμετώπιση απειλών. Η χαμηλότερη στήριξη μετρήθηκε στη Γερμανία, ωστόσο το ποσοστό ήταν ακόμη μια σημαντική πλειοψηφία της τάξης του 62%.
Πάνω από το 60% σε κάθε χώρα δήλωσαν ότι θεωρούν τον εαυτό τους «παγκόσμιο πολίτη». Στις ΗΠΑ το ποσοστό ήταν 67%.
Συγκεκριμένα, στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, ένα τεράστιο 88% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι θα ήθελαν να αλλάξουν το βιοτικό τους επίπεδο προκειμένου να αντισταθμίσουν τις καταστροφικές μελλοντικές κλιματικές αλλαγές.
"Καθώς οι ηγέτες του κόσμου συναντώνται για τη Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας των 7, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πολίτες σε ολόκληρο τον πλανήτη επιθυμούν να συνεργαστούν και να εργαστούν σκληρότερα για να βρουν λύσεις για αυτές τις κρίσιμες απειλές για την ανθρωπότητα", δήλωσε ο αντιπρόεδρος του Mats Andersson. "Τα επόμενα 50 χρόνια θα διαμορφώσουν το μακρινό μέλλον μας για τα επόμενα 10.000 χρόνια και πέρα", είπε.
Η έρευνα ανατέθηκε στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων για νέες προτάσεις για την «επανεμφάνιση της παγκόσμιας διακυβέρνησης για την καλύτερη αντιμετώπιση των κινδύνων του 21ου αιώνα», σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ομίλου.
Ζητά από τους συμμετέχοντες να "συμμετάσχουν στην παγκόσμια συζήτηση. Βοηθήστε να αλλάξετε τη μορφή των μελλοντικών θεμάτων".
Το Ίδρυμα Global Challenges ιδρύθηκε από έναν πρώην έμπορο χρηματιστηριακών συναλλαγών, τον ουγγρικής καταγωγής Σουηδό δισεκατομμυριούχο Laszlo Szombatfalvy πριν από πέντε χρόνια.
Η έκθεση παρουσιάζει μια ζοφερή εικόνα για την κλιματική αλλαγή, εστιάζοντας στην άποψη ότι η μέση παγκόσμια θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά ένα έως τρεις βαθμούς Κελσίου στο προσεχές μέλλον.
"Ακόμα και σε μεσαίας κλίμακας σενάρια, ολόκληρα οικοσυστήματα θα καταρρεύσουν, θα χαθούν πολλά αγροτικά εδάφη, όπως και οι πιο αξιόπιστες πηγές γλυκού νερού, οδηγώντας σε μεγάλης κλίμακας ταλαιπωρία και αστάθεια", δηλώνει.
"Μεγάλες παράκτιες πόλεις - η Νέα Υόρκη, η Σαγκάη και η Βομβάη - θα βρεθούν σε μεγάλο βαθμό κάτω από το νερό και οι πληθυσμοί των παράκτιων περιοχών που βρίσκονται σε χαμηλά ύδατα - σήμερα περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι - ενδεχομένως να χρειαστεί να μετεγκατασταθούν.
"Σε σενάρια υψηλού επιπέδου, η κλίμακα καταστροφής είναι πέρα από την ικανότητά μας να λειτουργούμε με μεγάλη πιθανότητα να τελειώσει ο ανθρώπινος πολιτισμός", καταλήγει η έκθεση.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Πως να ελέγχουμε σωστά τις σκέψεις μας!
Ένα καλάθι για τις καλές σκέψεις και ένα για τις κακές!…
Ο αββάς Σιλουανός σηκώνεται και πάει στον αδελφό που προσποιούνταν το σαλό (=τρελλό). Χωρίς να χτυπήσει, ανοίγει σιγά σιγά το μάνδαλο και αιφνιδιάζει τον αδελφό.
Εκείνος καθισμένος έκανε την πνευματική του εργασία και είχε δύο καλαθάκια, το ένα από τα δεξιά και το άλλο από τα αριστερά. Σαν είδε το Γέροντα, άρχισε –όπως συνήθιζε- να γελάει. Κι ο Γέροντας του λέει:
«Άστα τώρα αυτά και πες μου ποια είναι η άσκησή σου».
Εκείνος πάλι γελούσε. Συνέχισε ο αββάς Σιλουανός:
«Το ξέρεις πολύ καλά ότι εκτός Σαββάτου και Κυριακής δεν βγαίνω από το κελί· αλλά τώρα ήρθα μεσοβδόμαδα, γιατί ο Θεός με έστειλε εδώ».
Φοβήθηκε ο αδελφός και βάζοντας μετάνοια στο Γέροντα τού λέει:
«Συγχώρεσέ με πάτερ. Κάθε πρωί αρχίζω την πνευματική μου εργασία έχοντας τα χαλίκια αυτά μπροστά μου. Εάν μου έρθει καλός λογισμός, ρίχνω ένα χαλίκι στο δεξιό ζεμπίλι, αν έρθει πονηρός λογισμός, ρίχνω στο αριστερό. Το απόγευμα μετρώ τα χαλίκια· και αν του δεξιού είναι περισσότερα, τρώγω· αν όμως του αριστερού είναι περισσότερα, δεν τρώγω.
Την επόμενη μέρα πάλι εάν μου έρθει πονηρός λογισμός, λέγω στον εαυτό μου: Πρόσεξε τι κάνεις, γιατί πάλι δεν θα φας».
Θαύμασε σαν τ’ άκουσε ο αββάς Σιλουανός και είπε:
«Πράγματι οι Πατέρες που ήλθαν σήμερα άγιοι άγγελοι ήταν, που ήθελαν να κάνουν γνωστή την αρετή του αδελφού…»
(Το Μέγα Γεροντικόν,τόμος Β΄,εκδ. Ι.Ησυχ. «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλ. σελ. 459)
Οι δαίμονες μάς πολεμούν παρακολουθώντας τις αντιδράσεις μας!
ΑΒΒΑΣ ΣΕΡΗΝΟΣ: Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα πονηρά πνεύματα μπορούν να γνωρίζουν τη φύση των λογισμών μας. Αλλά αυτό γίνεται μόνο εξωτερικά, από συμπεράσματα που στηρίζονται σε κάποια φαινόμενα, όπως είναι αυτά που εκφράζουν τις διαθέσεις μας ή τα λόγια μας ή ακόμα και οι ασχολίες, στις οποίες βλέπουν ότι έχουμε ιδιαίτερη κλίση. Αλλά οι λογισμοί, που δεν έχουν ακόμα βγει από τα βάθη της ψυχής μας, τους είναι εντελώς απρόσιτοι.
Αν οι λογισμοί που μας υποβάλλουν οι δαίμονες έχουν γίνει αποδεκτοί από εμάς ή όχι, αυτό δεν το γνωρίζουν οι δαίμονες. Επειδή αυτοί έχουν τη δυνατότητα της κοινωνίας με την ψυχή μας – δηλαδή είναι σε θέση να παρακολουθήσουν την εσωτερική διεργασία των λογισμών μας, η οποία είναι καλυμμένη και άγνωστη – αλλά το αντιλαμβάνονται από τις εξωτερικές μας κινήσεις και από τις ενδείξεις που παρουσιάζει η συμπεριφορά μας.
Υποβάλλουν για παράδειγμα στον άνθρωπο τη ροπή προς το πάθος της λαιμαργίας. Αν δουν τον άνθρωπο να σηκώνεται και να κυττάζει προς το παράθυρο ή προς το μέρος του ήλιου σκεπτικά και να ζητά να μάθει εναγώνια τι ώρα είναι, τότε πληροφορούνται με αυτό το σημάδι ότι ο πειρασμός της λαιμαργίας έχει γίνει αποδεκτός από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του πειρασμού της πορνείας. Αν τα πονηρά πνεύματα παρατηρήσουν ότι ο άνθρωπος δέχεται χωρίς αντίσταση το βέλος του πάθους, αν δουν δηλαδή ότι η σάρκα ερεθίστηκε και ότι αυτός δεν λυπήθηκε και δεν έκλαψε, όπως θα έπρεπε να είχε κάνει τη στιγμή που δέχτηκε την προσβολή, τότε αντιλαμβάνονται ότι το κεντρί της κακής επιθυμίας έχει ήδη καρφωθεί στα βάθη της ψυχής του.
Σχετικά με τους πειρασμούς της θλίψης, του θυμού και της οργής, οι δαίμονες πληροφορούνται τα αποτελέσματα της πειρασμικής υποβολής από τις κινήσεις και από τη συναισθηματική φόρτιση που εκδηλώνει ο άνθρωπος. Αν η προσβολή έχει εισχωρήσει και έχει πλήξει την καρδιά του ανθρώπου, το διακρίνουν από μια σιωπηλή διέγερση, από ένα αγανακτισμένο αναστεναγμό, από μια αλλαγή, από τη χλωμάδα δηλαδή ή από το κοκκίνισμα του προσώπου. Αυτά είναι τα μέσα, με τα οποία η λεπτή νοημοσύνη τους διακρίνει ποιος άνθρωπος έχει παραδοθεί σε ένα πάθος και σε ποιο ακριβώς πάθος. Έτσι για καθένα από μας γνωρίζουν με σιγουριά τι μας αρέσει ή όχι.
Δηλαδή από την πρώτη αντίδραση, την οποία η δαιμονική προσβολή προκαλεί στο σώμα μας, από μια χειρονομία ή από μια κίνησή μας, τα πονηρά πνεύματα συμπεραίνουν με βεβαιότητα ότι ο πειρασμός που εξαπέλυσαν έχει κερδίσει τη συγκατάθεσή μας, για την οποία εμείς πλέον θα έχουμε την ευθύνη.
Σε γενικές γραμμές, δεν είναι παράδοξο και πρωτόγνωρο το ότι τα πονηρά πνεύματα αντιλαμβάνονται τα αισθήματά μας και τις αντιδράσεις μας, εφόσον την ίδια δυνατότητα μπορεί να έχει και ένας έξυπνος άνθρωπος. Ένας εύστροφος ανθρώπινος νους μπορεί, και με τη θέα ακόμα του προσώπου, και με την εξωτερική δηλαδή εμφάνιση ενός ανθρώπου, να αναγνωρίσει την εσωτερική κατάστασή του.
Πόσο λοιπόν περισσότερο θα μπορούν να το κάνουν αυτό οι δαίμονες, οι οποίοι είναι, εξαιτίας της πνευματικής τους φύσης, πολύ πιο ευαίσθητοι και πολύ πιο οξυδερκείς από τους ανθρώπους;
(αββά Κασσιανού, Συνομιλίες, εκδ. Ετοιμασία τομ. Α, σελ. 217-218)
Η νέα "εκκλησία" του νέου Βέκκου είναι εδώ!
Άγιοι προϊστάμενοι της Λαύρας,
λίγη ντροπή!
O παπά Παμβώ με τον μοναχό Αμβρόσιο από τα Κατουνάκια αγίου όρους είναι Ρώσοι και τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να τους απελάσουν γιατί δεν μνημονεύουν τον Πατριάρχη λόγω της ψευτοσυνόδου της Κρήτης.
Διωγμός στη Σκήτη Ορασένι Νομού Μποτοσάνι Ρουμανίας. Το πλήθος των πιστών της ενορίας έφραξε την είσοδο του Ναού!!!
Το πλήθος των πιστών της ενορίας έφραξε την είσοδο του Ναού, την ώρα που έφτασε η επιτροπή που έστειλε ο Μητροπολίτης Μολδαβίας Θεοφάνης όπου αποτελείτο από τριάντα ιερείς περίπου. Σκοπός τους ήταν να επιβάλουν ένα ιερέα στην ενορία, ο οποίος θα μνημονεύει τον Μητροπολίτη παράλληλα με τον ιερέα της ενορίας (π. Ιωάννη) ο οποίος ἔχει διακόψει το μνημόσυνο του Μητροπολίτου, για λόγους πίστεως μετά την σύνοδο της Κρήτης (16 Ιουν. 2016).
Μπορεί η επιστήμη να μας πει ...
Μπορεί η επιστήμη να μας πει πώς ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού προείπε τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής Του;
Να μας εξηγήσει την διορατική χάρη που έχουν οι άγιοι και να μας πει, με ποιες φυσικές μεθόδους απέκτησαν οι άγιοι αυτή την χάρη και πώς μπορούσαν μόλις έβλεπαν έναν άνθρωπο άγνωστο αμέσως να καταλαβαίνουν την καρδιά του και να διαβάζουν τις σκέψεις του;
Χωρίς να περιμένουν από τον επισκέπτη ερώτηση έδιναν απάντηση σ' αυτά που τον προβλημάτιζαν. Ας μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο προέλεγαν οι άγιοι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία με τον καιρό πραγματοποιούνταν ακριβώς όπως τα είχαν προφητέψει.
Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της.
Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό.
Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Η χαρά της Αναλήψεως
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι Απόστολοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με μεγάλη χαρά, όπως λέει το ευαγγέλιο (Λουκ. Κδ΄52).
Ο Κύριος ξέρει ποια χαρά τους έδωσε, και οι ψυχές τους ζούσαν αυτή τη χαρά.
Η πρώτη τους χαρά ήταν πως γνώρισαν τον αληθινό Κύριο Ιησού Χριστό.
Δεύτερη χαρά, πως Τον αγάπησαν.
Τρίτη, πως γνώρισαν την αιώνια, ουράνια χαρά.
Και τέταρτη χαρά, πως ποθούσαν τη σωτηρία του κόσμου, όπως τη δική τους...
Και τέλος, χαίρονταν, γιατί γνώρισαν το Άγιο Πνεύμα και είδαν πώς ενεργεί Αυτό μέσα τους.
Οι Απόστολοι περιόδευαν στη γη και κήρυτταν στο λαό το λόγο για τον Κύριο και τη βασιλεία των Ουρανών. Oι ψυχές τους όμως ποθούσαν και διψούσαν να δουν τον αγαπημένο Κύριο και γι’ αυτό δεν φοβόνταν το θάνατο, αλλά τον συναντούσαν με χαρά’ κι αν ήθελαν να ζουν στη γη, αυτό γινόταν μόνο για χάρη του λαού, που τον αγαπούσαν.
Οι Απόστολοι αγαπούσαν τον Κύριο και γι’ αυτό δεν φοβόνταν κανένα πάθημα. Αγαπούσαν τον Κύριο, αγαπούσαν και το λαό, κι η αγάπη αυτή απόδιωχνε κάθε φόβο από μέσα τους. Δεν φοβόνταν ούτε μαρτύριο ούτε θάνατο, γι’ αυτό κι ο Κύριος τους απέστειλε στον κόσμο να φωτίσουν τους ανθρώπους.
Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη
Η Ανάληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
Σαν γλυκύς συνοδοιπόρος του ανθρώπινου βίου ο προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σε όλους τους δρόμους της ζωής και αναστρέφεται πρόσφορα με όλες τις πνευματικές ηλικίες και είναι κοντά σε κάθε παράταξη που προκόβει.Παίζει με όσους νηπιάζουν, όπως θέλει ο Θεός, με τους άνδρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεί τη νεότητα, υποστηρίζει τα γηρατειά, γίνεται στους πάντες τα πάντα.
Γίνεται το όπλο των στρατιωτών, ο προπονητής των αθλητών, η παλαίστρα όσων γυμνάζονται, το στεφάνι των νικητών, η χαρά του τραπεζιού, η παρηγοριά στις κηδείες.
Δεν υπάρχει τίποτε από τη ζωή μας που να είναι αμέτοχο από αυτή τη χάρη. Ποια δυνατή προσευχή γίνεται, που δεν έχει σχέση μ’ αυτή ο Δαβίδ; Ποια ευφροσύνη γιορτής δοκιμάζομε χωρίς να τη χαροποιεί ο Δαβίδ;...
Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσομε και τώρα· ότι δηλαδή, ενώ και γι’ άλλους λόγους είναι μεγάλη η εορτή, ο προφήτης με τη συνεισφορά του την έκανε μεγαλύτερη, συνεισφέροντας πρόσφορα σ’ αυτήν την ευφροσύνη από τους ψαλμούς. Στον ένα ψαλμό σε προτρέπει να γίνεις πρόβατο που το ποιμαίνει ο Θεός και δε στερείται από κανένα αγαθό· και χόρτο να βοσκήσει και νερό να πιει και τροφή και μάντρα και δρόμος και οδηγία και τα πάντα γίνεται ο καλός ποιμένας (Ιω. 10, 2-4· 11), επιμερίζοντας κατάλληλα τη χάρη του σε κάθε ανάγκη.
Με όλα αυτά διδάσκει την Εκκλησία, ότι πρέπει να γίνεις πρώτα πρόβατο του καλού ποιμένα οδηγούμενο με την ορθή κατήχηση στις θείες βοσκές και πηγές των διδαγμάτων για να συνταφείς μαζί του με το βάπτισμα στο θάνατο (Ρωμ. 6, 3-4) και να μη φοβηθείς αυτόν το θάνατο· γιατί αυτός δεν είναι θάνατος, αλλά σκιά και αποτύπωμα θανάτου. Γιατί λέει· «αν βαδίσω μέσα από τη σκιά του θανάτου δε θα το φοβηθώ αυτό ως κάτι κακό, γιατί εσύ είσαι μαζί μου» (Ψαλμ. 22, 4). Έπειτα από αυτά, αφού παρηγόρησε με τη βακτηρία του Πνεύματος (γιατί ο Παράκλητος είναι το Πνεύμα), παραθέτει το μυστικό τραπέζι που ετοιμάστηκε κατ’ αντίθεση με το τραπέζι των δαιμόνων.
Γιατί εκείνοι ήταν που καταβασάνισαν με την ειδωλολατρία τη ζωή των ανθρώπων, ενώ αντίθετή τους είναι η τράπεζα του Πνεύματος. Έπειτα αρωματίζει την κεφαλή με το έλαιο του Πνεύματος και προσφέροντάς του κρασί που ευφραίνει την καρδιά (Ψαλμ. 103, 15), προξενεί στην ψυχή τη νηφάλια εκείνη μέθη, προσηλώνοντας τους λογισμούς από τα πρόσκαιρα στο αΐδιο. Γιατί, όποιος δοκίμασε τη μέθη αυτή, ανταλλάσσει τη βραχύτητα του θανάτου με την αιωνιότητα, παρατείνοντας τη διαμονή του σε μάκρος ημερών μέσα στον οίκο του Θεού.
Γιατί εκείνοι ήταν που καταβασάνισαν με την ειδωλολατρία τη ζωή των ανθρώπων, ενώ αντίθετή τους είναι η τράπεζα του Πνεύματος. Έπειτα αρωματίζει την κεφαλή με το έλαιο του Πνεύματος και προσφέροντάς του κρασί που ευφραίνει την καρδιά (Ψαλμ. 103, 15), προξενεί στην ψυχή τη νηφάλια εκείνη μέθη, προσηλώνοντας τους λογισμούς από τα πρόσκαιρα στο αΐδιο. Γιατί, όποιος δοκίμασε τη μέθη αυτή, ανταλλάσσει τη βραχύτητα του θανάτου με την αιωνιότητα, παρατείνοντας τη διαμονή του σε μάκρος ημερών μέσα στον οίκο του Θεού.
Αφού μας χάρισε αυτά με τον ένα ψαλμό, διεγείρει την ψυχή με τον επόμενο σε μεγαλύτερη και τελειότερη χαρά και, αν νομίζεις, ας σου παραθέσομε, περιορίζοντας σε λίγα, και τούτου το νόημα. «Κτήμα του Κυρίου είναι η γη και όλο το πλήρωμά της» (Ψαλμ. 23, 1).
Γιατί παραξενεύεσαι, άνθρωπε, αν ο Θεός μας παρουσιάστηκε στη γη και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους;
Η γη είναι κτήμα δικό του αφού είναι και δημιούργημά του. Δεν είναι επομένως παράδοξο ούτε έξω από το πρέπον να έρθει ο Κύριος στα δικά του (Ιω. 1, 11). Δεν πηγαίνει σ’ ένα ξένο κόσμο, αλλά στον κόσμο που συγκρότησε ο ίδιος, θεμελιώνοντας τη γη επάνω στα νερά και κάνοντάς την κατάλληλη για το πέρασμα των ποταμών.
Η γη είναι κτήμα δικό του αφού είναι και δημιούργημά του. Δεν είναι επομένως παράδοξο ούτε έξω από το πρέπον να έρθει ο Κύριος στα δικά του (Ιω. 1, 11). Δεν πηγαίνει σ’ ένα ξένο κόσμο, αλλά στον κόσμο που συγκρότησε ο ίδιος, θεμελιώνοντας τη γη επάνω στα νερά και κάνοντάς την κατάλληλη για το πέρασμα των ποταμών.
Για ποιον λόγον λοιπόν φανερώθηκε; Για να σε βγάλει από τα βάραθρα της αμαρτίας και να σε οδηγήσει στο όρος της βασιλείας, χρησιμοποιώντας ως όχημα την ενάρετη πολιτεία.
Γιατί δεν είναι δυνατό ν’ ανεβεί κανένας σ’ εκείνο το βουνό, αν δεν τον συνοδεύουν οι αρετές· πρέπει να γίνει καθαρός στα έργα και να μην τον ρυπαίνει καμιά πονηρή πράξη, να είναι καθαρός στην καρδιά και να μην οδηγεί την ψυχή του σε τίποτα το μάταιο ούτε να εξυφαίνει κανένα δόλο κατά του διπλανού του. Αυτής της ανάβασης έπαθλο είναι η ευλογία του Θεού, σ’ αυτόν δίνει ο Κύριος την ελεημοσύνη που επιφυλάσσει· «αυτή είναι η γενεά εκείνων που τον ζητούν και ανεβαίνουν ψηλά με την αρετή» και «ζητούν το πρόσωπο του Θεού του Ιακώβ» (Ψαλμ. 23, 6).
Η συνέχεια του ψαλμού είναι ίσως υψηλότερη κι από την ίδια την ευαγγελική διδασκαλία. Γιατί το Ευαγγέλιο διηγήθηκε τη ζωή και τη συναναστροφή του Κυρίου επάνω στη γη, ενώ ο ουράνιος αυτός προφήτης, βγαίνοντας έξω από τον εαυτό του, για να μην τον βαραίνει το σκαφίδι του σώματος κι αφού αναμίχθηκε με τις υπερκόσμιες δυνάμεις, μας εκθέτει τα λόγια εκείνων, που, βαδίζοντας μπροστά στην πομπή του Κυρίου κατά την κάθοδό του, διατάζουν ν’ ανοίξουν τις πόρτες οι άγγελοι, που περιπολούν τη γη και τους έχει ανατεθεί η φύλαξη της ανθρώπινης ζωής, λέγοντας· «ανοίξτε τις πύλες σας, άρχοντες, και σεις πύλες αιώνιες διαπλατωθείτε και θα εισέλθει ο βασιλιάς της δόξας» (Ψαλμ. 23, 7).
Και επειδή σε οτιδήποτε εισέλθει αυτός που περιέχει το παν φέρνει τον εαυτό του στα μέτρα εκείνου που τον δέχεται (γιατί δε γίνεται μόνο άνθρωπος εισερχόμενος στους ανθρώπους, αλλά κατ’ ακολουθίαν και στους αγγέλους όταν βρεθεί κατεβάζει τον εαυτό του στη φύση εκείνων), γι’ αυτό έχουν ανάγκη οι φύλακες των πυλών από εκείνον που θα τους δείξει «ποιός είναι αυτός ο βασιλιάς της δόξας» (Ψαλμ. 23, 8). Γι’ αυτό υποδεικνύουν σ’ αυτούς τον κραταιό και ισχυρό δημιουργό και ακαταγώνιστο στον πόλεμο, που πρόκειται να συγκρουστεί με εκείνον που αιχμαλώτισε την ανθρώπινη φύση (Ρωμ. 7, 23. Εβρ. 2, 14) και να εξουδετερώσει αυτόν που έχει τη δύναμη του θανάτου (Α´ Κορ. 15, 26), ώστε, αφού αφανιστεί ο έσχατος εχθρός, να ανακληθούν οι άνθρωποι στην ελευθερία και την ειρήνη.
Πάλι λέει τους ίδιους λόγους (γιατί ολοκληρώθηκε πια το μυστήριο του θανάτου και πραγματοποιήθηκε η νίκη κατά των εχθρών και υψώθηκε το εναντίον τους τρόπαιο, ο σταυρός, και πάλι «ανέβηκε ψηλά αυτός που αιχμαλώτισε πολλούς αιχμαλώτους, αυτός που έδωσε τη ζωή και τη βασιλεία, αυτά τα αγαθά δώρα στους ανθρώπους» (Ψαλμ. 67, 19), και πρέπει ν’ ανοίξουν πάλι γι’ αυτόν οι υψηλές πύλες. Παίρνουν μέρος στην προπομπή οι δικοί μας φύλακες και διατάζουν να του ανοιχτούν οι υψηλές πύλες, για να δοξαστεί πάλι σ’ αυτές. Τους είναι όμως άγνωστος αυτός που φόρεσε τη βρώμικη στολή της δικής μας ζωής, που οι λεκέδες των ρουχών του είναι από το ληνό των ανθρώπινων κακών (Βλ. Ησ. 63, 2).
Γι αυτό απευθύνουν σ’ εκείνους που συνιστούν την προπομπή αυτή την ερώτηση· «ποιός είναι αυτός ο βασιλιάς της δόξας;» (Ψαλμ. 23, 10). Δε δίνεται όμως ακόμα η απάντηση, «ο κραταιός και ισχυρός στον πόλεμο» (Ψαλμ. 23, 8. 23, 10), αλλά «ο Κύριος των δυνάμεων», που έχει την εξουσία του παντός, που ένωσε στο πρόσωπό του τα πάντα (Εφ. 1, 10), αυτός που είναι ο πρώτος από όλα (Κολ. 1, 18), που αποκατέστησε τα πάντα στην πρώτη τους μορφή (Πράξ. 3, 21), «Αυτός είναι ο Βασιλιάς της δόξας» (Ψαλμ. 23, 10).
Βλέπετε πόσο γλυκύτερη μας κάνει ο Δαβίδ την εορτή, αναμιγνύοντας τη χάρη των ψαλμών του στη χαρά της Εκκλησίας.
Ας μιμηθούμε λοιπόν κι εμείς τον προφήτη, σ’ εκείνα που είναι δυνατό να επιτύχομε τη μίμησή του, στην αγάπη προς το Θεό, στην πραότητα της ζωής, στη μακροθυμία σ’ όποιους μας μισούν, για να γίνει η διδασκαλία του προφήτη χειραγωγία προς την κατά Θεόν πολιτεία στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αγ. Γρηγόριος Νύσσης
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και το Σφράγισμα
Aκόμη να στοχάζεσθε και την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, καθώς γράφουν τα βιβλία της Εκκλησίας μας και λέγουν εις τον όγδοον αιώνα έχει να γένη το τέλος του κόσμου.
Μα πρωτύτερα έχει να γεννηθεί ο Αντίχριστος και να κάμει τόσα κακά εις τον κόσμον και έχει να ονομάσει του λόγου του υιόν Θεού και θέλει σταθή βασιλεύς να ορίσει τον κόσμον όλον και να κάνη θαύματα κατά φαντασίαν, δια να πλανά τους ανθρώπους να τον ομολογήσουν διά Χριστόν και όσοι τον πιστύεουν να τους τάζει τόσα αγαθά και ύστερα να τους βουλώνει εις το μέτωπον, μάλιστα οι Εβραίοι όλοι έχουν να τον πιστεύσουν.
Διά ημάς τους χριστιανούς έχει να στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν διά να παραγγείλει και να διδάξει όσοι έχουν άγιον Βάπτισμα, την βόυλαν του Ιουσού Χριστού, να φυλάγωνται να μην πιστεύουν εκείνον τον πλάνον Αντίχριστον και εκείνα όπου τάξει είναι όλα ψεύτικα διά να τους γελάσει, να τους βουλώσει. Και καλύτερα να τυραννισθούν και να θανατωθούν παρά να τον πιστεύουν και να βουλωθούν.
Αυτά και άλλα έχει να διδάξει ο προήφτης Ηλίας. Και ύστερα εκείνος ο πλάνος ακούοντας το κήρυγμα του προφήτη Ηλία έχει να λυσσάξει από τον θυμό του και να τυραννεί και να παιδεύει όσους δεν τον πιστεύουν με τα πλέον χειρότερα βασανιστήρια και καλότυχος και τρισμακάριος όποιος υπομείνη και δεν βουλωθει, εκείνος βέβαια θέλει στεγανωθει και θέλει σταθει εις τον χορόν των μαρτύρων.
Και πάλιν άθλιος και ταλαίπωρος όποιος πλανεθεί και τον πιστεύσει και βουλωθεί, εκείνος έχει να καίεται πάντοτε εις την αιώνιον κόλασιν μαζί με τον πλάνον Αντίχριστον.
Αυτά λογιάζω, αδελφοί μου, σας ετρόμαξαν την καρδίαν και αληθινά φοβερά πράγματα είναι και εγώ όπου τα λέγω τρέμω και δειλιώ, μα τί να κάμω όπου έχω χρέος να σας τα φανερώσω. Λοιπόν ύστερα από αυτά τα κακά του κατηραμένου Αντιχρίστου θέλει λάμψει ο Πανάγιος σταυρός επάνω εις τον ουρανόν…
«… Καθώς εις τον καιρόν του Νώε οι άνθρωποι δεν επίστευον αλλά τον επεριγελούσαν, έως όπου ήλθεν εξάφνως η οργή του Θεού και ο κατακλυσμός και έπνιξεν όλον τον κόσμον, ομοίως και τώρα χριστιανοί μου εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού μας δεν έχουν να πιστεύσουν οι άνθρωποι καθώς και τότε δεν επίστευσαν.
Το ηξεύρω και εγώ χριστιανοί μου πως με περιγελούν και λέγουν:
Τώρα ήλθες εσύ παλαιοκαλόγερε, να μας ειπείς λόγια εδικά σου. Τα λόγια οπού σας λέγω δεν είναι εδικά μου, είναι λόγια του Παναγίου Πνεύματος, οι αμαρτίες είναι εδικές μου, και όποιος θέλει να πιστεύσει, πλην είναι ο καθένας ελεύθερος και όπως θέλει να κάμει.
ΔΙΔΑΧΑΙ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ
Βάλανε αγοράκια από το δημοτικό σχολείο Δροσιάς να λένε ότι θέλουν να παίξουν με ΚΟΥΚΛΕΣ
Άφυλα'' παιδιά & παιχνίδια στα σχολεία μας
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΒΙΝΤΕΟ! ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ. ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΜΕ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΦΥΛΟ!!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ!!
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ. ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ !!
Το πρώτο βίντεο από το Δημοτικό σχολείο Δροσιάς!!
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΝΤΕΟ «Άφυλα παιχνίδια», απο τα ''εκπαιδευτήρια Δούκας'', με αγάπη!
Α, και για να μην το ξεχάσουμε, πρόκειται για κάποιου είδους ιδιωτικό σχολείο που στην κεντρική του σελίδα λέει:
«Στόχος μας είναι να εκπαιδεύουμε Παγκόσμιους Πολίτες…»
Σχόλιο scrita manent: το υπερμνημόνιο το θυμάστε;;;
Τότε οι περισσότεροι μας κορόιδευαν και μας έλεγαν γραφικούς και αλαφροίσκιωτους…
Ἡ νέα ἀντίχριστος ἐκκλησία, τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶναι πλέον παροῦσα, μέ σάρκα καί ὀστά!
Ἰδού τί συν-ὑπέγραψε ὁ ἀπαγγέλων τό "Πάτερ ἡμῶν" εἰς τάς λειτουργίας τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου αἱρετικός πάπας Ρώμης μετά τοῦ συναδέλφου του πάπα καί πατριάρχου τῶν αἱρετικῶν Κοπτῶν (μονοφυσιτῶν) τῆς Αἰγύπτου
ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Ἐκ τῶν κατωτέρω προκύπτει ὅτι ἡ ἀντίχριστη ὁμολογία τῆς νέας ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἤδη διαμορφωμένη. Ἰδού τά κύρια ἄρθρα τῆς ἀντιχρίστου πίστεώς της ἤ τό νέο σύμβολο τῆς πίστεως:
1. Ὑπάρχουν πολλές Ἐκκλησίες καί ὄχι μία. Ἡ μία Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ Χριστός ἤ τό μυστικό σῶμα του, ἐμπεριέχει ὅλες τίς ἐπιμέρους Ἐκκλησίες, τά δέ μέλη αὐτῶν χρειάζεται νά προχωρήσουν (καί) στήν πλήρη ἑνότητα τους ἐν αὐτῆ.
2. Τόν θρόνο τοῦ Ἁγίου Πέτρου τόν κατέχει μόνον ἕνας, ὁ πάπας Ρώμης, ἐνῶ ἄλλους θρόνους μποροῦν, ἐπί τοῦ παρόντος, νά τούς ἔχουν περισσότεροι τοῦ ἑνός, ὅπως π.χ. τοῦ Ἁγίου Μάρκου τόν ἔχει καί ὁ ὀρθόδοξος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί ὁ μονοφυσίτης Πατριάρχης Αἰγύπτου.
3. Τίς Οἰκουμενικάς Συνόδους δέν εἶναι ὑποχρεωτικόν κανείς νά τίς δέχεται ὅλες, ἀλλά μπορεῖ νά ἐπιλέγει μέ ποιές συμφωνεῖ καί νά μή δέχεται τίς ὑπόλοιπες.
4. Πλήρης κοινωνία καί ἑνότης τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν, τήν ὁποία ἔχει ὡς στόχο καί ἀπώτερο σκοπό ὁ Οἰκουμενισμός, δέν (θά)σημαίνει συμφωνία στήν Πίστη, ἀλλά ὁρατή ἑνότητα μέδιατήρηση τῆς διαφορετικότητος τῆς καθεμιᾶς (καί) στήν Πίστη. Αὐτή (ἡ ἑνότης) δέ, θά ἐπιτευχθεῖ μέ νέους τρόπους πού θάὑποδείξει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Ἐκκλησία.
5. Περί Πίστεως εἶναι ἀρκετό νά ἐξασφαλίζεται ἕνα μίνιμουμ συμφωνίας στά βασικά στοιχεῖα της, ὅπως εἶναι ἡ πίστη στόν Τριαδικό Θεό, στόν Χριστό, στά ἑπτά μυστήρια καί στήν Θεοτόκο.
6. Τό βάπτισμα τῆς κάθε μιᾶς Ἐκκλησίας καθιστᾶ μέλη τοῦ Χριστοῦ(ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία) τά μέλη τῆς κάθε μιᾶςἘκκλησίας.
7. Ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι εὐχή τοῦ Χριστοῦ("ἵνα πάντες ἕν ὦσι") καί θά ἐκφρασθεῖ προσεχῶς ἐναργέστερα μέ τόν κοινόἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες.
8. Κάθε Ἐκκλησία ἔχει τήν "εἰδική" παράδοσή της, τήν ὁποία πρέπει νά γνωρίσουν καί ἀναγνωρίσουν οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες, μέ τή μελέτη καί τίς ἀνταλλαγές στούς τομεῖς: πατρολογίας, ποιμαντικῆς, κατηχήσεως, μοναχισμοῦ καί κοινοτήτων.
9. Ὅσοι φονεύονται ἤ μαρτυροῦν ὡς Χριστιανοί προερχόμενοιἀπό διάφορες Ἐκκλησίες εἶναιπλέον οἰκουμενικοί μάρτυρες καίκοινοί ἅγιοι μάρτυρες τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας, στήν ὁποία ὅλες ἀνήκουν.
10. Τό βάπτισμα ὅλων, δηλαδή τῆς καθεμιᾶς Ἐκκλησίας,ἀναγνωρίζεται ὡς κοινό μυστήριο καί δέν ἐπαναλαμβάνεται σέὅποιον ἐπιθυμεῖ νά ἀλλάξει Ἐκκλησία.
Τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα προφανῶς προκύπτουν ἐκ τοῦ παρατιθεμένου κοινοῦ κειμένου Πάπα καί Κοπτῶν Αἰγύπτου, ἐπιβεβαιώνουν τραγικά τήν ἀποστασία τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τήν ἐκ μέρους των πλήρη καί συνειδητή ἀμνήστευση ὅλων τῶν αἱρέσεων.
Τά κατωτέρω συγκροτοῦν τήν νέα κοινή πίστη ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν καί, βεβαίως, τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἐσχάτως σέ πανορθόδοξο ἐπίπεδο ἐπεκύρωσαν ὅλα αὐτά συνοδικῶς στήν περιβόητη δῆθεν ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης (Κολυμπάρι Χανίων, Ἰούνιος 2016).
Τό κοινόν ἀνακοινωθέν τῶν Πάπα Φραγκίσκου, Πάπα τοῦ Βατικανοῦ,
καί τοῦ Πάπα Ταουάνδρος, τῆς Κοπτικῆς (μονοφυσιτικῆς) "Ἐκκλησίας"
(Τό κοινό ἀνακοινωθέν, τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη προσφάτως (28-4-2017) εἰς τήν ἐπίσημον ἰστοσελίδα τῆς «Καθολικῆς Ἐκκλησίας» ἐν Αἰγύπτῳ (Facebook), μετέφρασε ἀπό τά Ἀραβικά στά Ἑλληνικά ὁἐφημέριος τοῦ ἹεροῦΝαοῦ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (Παλαιός Ναός, ὀδός Θηβῶν, Παλαιά Κοκκινιά, Πειραιεύς) Αἰδεσιμολ. Πρωτ. π. Ἀθανάσιος Χενεΐν).
Ἡμεῖς, ὁ Φραγκῖσκος, ἐπίσκοπος Ρώμης καί Πάπας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καί ὁ Ταουάνδρος ὁ Β, Πάπας καί Πατριάρχης τοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου Μάρκου, εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, διότι μᾶς ἐχάρισεν τήν εὐτυχισμένην εὐκαιρίαν νά συναντηθῶμεν ἐκ νέου, νά ἀνταλλάξωμεν ἀδελφικόν ἀσπασμόν, καί νά ἑνωθῶμεν εἰς κοινήν προσευχήν. Ἡμεῖς δοξάζομεν τόν Θεόν τόν Ὕψιστον, λόγῳ τῶν στενῶν ἀδελφικῶν καί φιλικῶν δεσμῶν, οἱὁποίοι ὑφίστανται μεταξύ τοῦ Θρόνου τοῦἉγίου Πέτρου καί τοῦ Θρόνου τοῦἉγίου Μάρκου. Ἠ εὐτυχία, τήνὁποίαν αἰσθανόμεθα ἕνεκα τῆς κοινῆς παρουσίας μας ἐδῶ εἰς τήν Αἴγυπτον, ἀποτελε ῖσημεῖον τῆς στενῆς μας σχέσεως, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται ἀπό χρόνον εἰς χρόνον μέ τήν κοινήν πίστιν καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡμεῖς ἀναπέμπομεν εὐχαριστίας πρός τόν Θεόν διά τήν προσφιλῆ μας Αἴγυπτον, «τήν πατρίδα, ἡ ὁποία ζῆ ἐν ἡμῖν», ὅπως συνήθιζε νά λέγει ὁ Παναγιώτατος Πάπας Σενούντα Γ΄. Ἡ Αἴγυπτος εἶναι «ὁ εὐλογημένος λαός» (βλ. Ἡσαΐας 19, 25), μέ τόν Φαραωνικό του πολιτισμόν, τήν Ἑλληνιστικήν καί Ρωμαϊκήν κληρονομίαν του, τήν κοπτικήν παράδοσιν, ἀλλά καί τήν Ἰσλαμικήν παρουσίαν. Ἡ Αἴγυπτος εἶναι ὁ μόνος τόπος, ὅπου εὕρεν καταφύγιον ἡ Ἁγία Οἰκογένεια, καί συγχρόνως ἡ γῆτῶν μαρτύρων.
Οἱ βαθεῖς δεσμοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς συνδέουν, εὑρίσκουν τάς ρίζας τω νἐν τῇ τελείᾳ κοινωνίᾳ, ἡ ὁποία ἥνωσεν τάς Ἐκκλησίας μας κατά τούς πρώτους αἰώνας, μία κοινωνία ἡ ὁποία ἐξεφράσθη κατά πολλούς καί διαφόρους τρόπους διά μέσου τῶν πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀρχῆς γενομένης ἀπό την Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας τοῦ 325 μ.Χ., μέ τήν πολύτιμον συμβολήν τοῦ γενναίου διακόνου καί ἑνός ἐκ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἡξιώθη τοῦ τίτλου τοῦ «φύλακος τῆς πίστεως».
Ἡ κοινωνία αὔτη ἐνεδυναμώθη διά τῆς προσευχῆς, τάςὁμοίας λειτουργικάς πράξεις, τήν τιμήν εἰς τούς ἰδίους μάρτυρας καί ἁγίους, τήν ἀνάπτυξιν τοῦ μοναχικοῦ βίου καί την διάδοσίν του, κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἀναγνωρισμένου ὡς «πατρός τῶν μοναχών».
Ἡ ἐμπειρία τῆς ταιαύτης τελείας κοινωνίας μας, ἡ ὁποία προηγήθη τῆς ἐποχῆς τοῦ σχίσματος, λαμβάνει ὅλως ἰδιαίτερον νόημα καί θέσιν εἰς τάς συγχρόνους προσπαθείας, αἱ ὁποίαι γίνονται μέ σκοπόν τήν ἀποκαταστάσιν τῆς πλήρους κοινωνίας, διότι αἱπλεῖσται τῶν σχέσεων, αἱ ὁποῖαι ἥνωσαν τάς Ἐκκλησίας μας, τήν καθολικήν καί τήν κοπτορθοδόξον, κατά τούς πρώτους αἰῶνας, συνεχίζονται καί σήμερον, ἀντιθέτως πρός τά σχίσματα.
Ἡ κοινωνία αὔτη ἔλαβεν ἐκ νέου προσφάτως σάρκα καί ὁστά, πρᾶγμα τό ὁποῖον μᾶς ὠθεῖ καί μᾶς προκαλεῖ νά ἐντείνωμεν τούς κοινούς ἀγῶνας μας, προκειμένου νά εὕρωμεν τήν ὀρατήν μας ἕνωσιν ἐν τῇ διαφορετικότητι, ἐπί τῇ καθοδηγήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἐπικαλούμεθα μετά μεγάλης εὐγνωμοσύνης τήν ἱστορικήν συνάντησιν, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη πρό τεσσαράκοντα τεσσάρων ὁλοκλήρων ἐτῶν μεταξύ τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄ καί τοῦ Πάπα Σενοῦντα Γ΄.
Πρόκεται διά μίαν συνάντησιν, ἡ ὁποία ἐγένετοἐν ἀσπασμοῖς καί ἀδελφικῇ εἰρήνῃ, μετά ἀπό αἰῶνας, ὅπου οί δεσμοί τῆς ἀμοιβαίας ἀγάπης μας δέν ἡδυνήθησαν νά ἐκφρασθοῦν, ἐξαιτίας τῆς ἀποστάσεως. Τό κοινόν ἀνακοινωθέν, τό ὁποῖον ὑπεγράψαμεν, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς οἰκουμενικῆς μας πορείας.
Ἀποτελεῖ ἐπίσης καί τήν ἀφορμήν πρός τήν σύστασιν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας. Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία ἐπέφερε πολλούς καρπούς καί καλά ἀποτελέσματα. Ἐπίσης, διήνοιξε τήν ὁδόν πρός τήν διεύρυνσιν τοῦ διαλόγου, ὄχι μόνον μεταξύ τῆς Καθολικῆς καί τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὀλοκλήρου τῆς οἰκογενείας τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίων. Αἱ δύοἘκκλησίαι μας, εἰς τό κοινόν αὐτῶν ἀνακοινωθέν, διεκήρυξαν, συμφώνως πρός τήν ἀποστολικήν παράδοσιν, «τήν κοινήν πίστιν εἰς τόν Ἕνα καί Τρισυπόστατον Θεόν» καί «τήν Θεότητα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦΘεού, Θεοῦ ἀληθινοῦ κατά τήν Θεότητα καί ἀνθρώπου ἀληθινοῦ κατά τήν ἀνθρωπότητά Του». Συνωμολογήθη ἐπίσης ὅτι ἡ Θεία ζωή δίδεται ὑμίν διά τῶν ἑπτά μυστηρίων, μέ τά ὁποία τρεφόμεθα, καί ὅτι «ἡμεῖς τιμῶμεν τήν Παρθένον Μαρίαν, τήν μητέρα τοῦ Ἀληθινοῦ Φωτός, τήν Θεοτόκον».
Ἐπικαλούμεθα μέ μεγάλην εὐγνωμοσύνην τήν ἀδελφικήν μας συνάντησιν εἰς τήν Ρώμην τήν 10ην Μαΐου 2013, καί τόν ὁρισμόν τῆς ἡμέρας τῆς 10ης Μαΐου ὡς ἡμέρας ἐπετείου τῆς ἐνδυναμώσεως τῆς φιλίας και ἀδελφοσύνης μας, αἱ ὁποῖαι ἑνώνουν τάς Ἐκκλησίας μας.
Τό πνεῦμα τῆς ἀνανεωμένης προσεγγίσεως μᾶς ἐπέτρεψε νά ἀντιληφθῶμεν ἐκ νέου ὅτι ὁ δεσμός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἑνώνει, προῆλθε ἀπό τόν Ἕνα Κύριόν μας, κατά τήν ἡμέραν τοῦ βαπτίσματός μας, διότι, χάρις εἰς τό βάπτισμα, γινόμεθα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Ἑνός Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία (βλ. Α΄ Κορινθίους 12, 13).
Αὔτη ἡ κοινή κληρονομία ἀποτελεῖ τό θεμέλιον τῆς κοινῆς μας πορείας καί τοῦ πόθου μας πρός τήν τελείαν κοινωνίαν, ἐνῶ τήν ἰδίαν στιγμήν προοδεύομεν εἰς τήν ἀγάπην καί τήν συμφιλίωσιν.
Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ὁ δρόμος τῆς πορείας μας εἶναι ἀκόμη μακρύς, ἀλλά φέρομεν εἰς τήν μνήμην μας ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἔγινε μέχρι τώρα. Ἐνθυμούμεθα εἰδικῶς τήν συνάντησιν μεταξύ τοῦ Πάπα Σενούντα Γ΄ καί τοῦ Ἰωάννου-Παύλου Β΄, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ὡς ἐπισκέπτης εἰς τήν Αἴγυπτον κατά τόν Ἰούλιον τοῦ 2000. Ἡμεῖς εἴμεθα ἀποφασισμένοι νά ἀκολουθῶμεν τά βήματά των, ὀδηγούμενοι ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, καί ἀπό τήν τελείαν πεποίθησιν ὅτι ἡ ἕνωσις αὐξάνεται, ὅταν πορευόμεθα μαζί καί λαμβάνομεν δύναμιν ἀπό τόν Θεόν, ὁὉποῖος ἀποτελεῖ τήν τελείαν πηγήν τῆς κοινωνίας καί ἀγάπης.
Ἡἀγάπη αὐτή εὑρίσκει τήν βαθυτέρα ἔκφρασίν της εἰς τήν κοινήν προσευχήν. Ὅταν συμπροσεύχονται οἱ Χριστιανοί, ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτά, τά ὁποία τούς ἑνώνουν, εἶναι μεγαλύτερα ἀπό ἐκεῖνα, τά ὁποία τούς χωρίζουν.
Ὁ πόθος μας διά τήν ἕνωσιν εἶναι ἔμπνευσις, προερχομένη ἀπό τήν εὐχήν τοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» (βλ. Ἰωάννη 17, 21). Ἄς ἐμβαθύνομεν τάς κοινάς μας ρίζας εἰς τήν μοναδικήν Ἀποστολικήν Πίστιν, μέσῳ τῆς κοινῆς προσευχῆς, ἀναζητοῦντες κοινάς μεταφράσεις τοῦ «Πάτερ ήμῶν», ἀλλά καί τήν κοινήν ἡμερομηνίαν τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως.
Βαδίζοντες πρός ταύτην τήν εὐλογημένην ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θά εὑρεθῶμεν γύρω ἀπό τήν αὐτήν ἁγίαν εὐχαριστιακήν τράπεζαν τοῦ Κυρίου, δυνάμεθα νά συνεργασθῶμεν εἰς πολλούς τομείς, διά νά φανερωθῆ, μέ μεγαλυτέραν σαφήνειαν, ὁ πλούτος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἑνώνει.
Δυνάμεθα νά προσφέρωμεν μίαν κοινήν μαρτυρίαν σχετικῶς μέ τάς βασικάς ἀξίας, ὅπως ἡ ἁγιότης, ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἡ ίερότης τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας, ὁ σεβασμός εἰς τήν κτίσιν, τήν ὁποίαν ὁ Θεός μᾶς ἐνεπιστεύθη.
Ἔχομεν ἔμπροσθεν ἡμῶν πολλάς συγχρόνους προκλήσεις, ὅπως εἶναι ἡ παγκοσμοποίησις καί ἡ παγκόσμιος ἐπικράτησις τῆς ἀδιαφορίας καί καλούμεθα νά δώσωμεν κοινάς ἀπαντήσεις, αἱ ὁποίαι νά βασίζωνται εἰς τάς ἀξίας τοῦ Εὐαγγελίου καί εἰς τούς θησαυρούς τῶν εἰδικῶν παραδόσεων τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Σχετικῶς μέ αὐτά, εἴμεθα ἐνθουσιασμένοι μέ τήν σκέψιν νά ἐπιχειρήσωμεν νά μελετήσωμεν εἰς βάθος τούς Ἀνατολικούς, ἀλλά καί τούς Λατίνους πατέρας, νά προβῶμεν εἰς καρποφόρον ἀνταλλαγήν εἰς τόν τομέα τῆς ποιμαντικῆς ζωῆς, εἰδικῶς τῆς χριστιανικῆς κατήχησεως, καί εἰς τήν ἀνταλλαγήν τοῦ πνευματικοῦ πλούτου μεταξύ τῶν μοναστικῶν συνάξεων καί τῶν ἀφοσιωμένων κοινοτήτων.
Ἡ κοινή μας χριστιανική μαρτυρία ἀποτελεῖ ἕν σημεῖον συμφιλιώσεως, ἀλλά καί ἐλπίδος πλήρους χάριτος δι’ ὅλην τήν Αἰγυπτιακήν κοινωνίαν. Εἶναι καί φύτευμα, τό ὁποῖον ἐφυτεύθη, διά νά δώση καρπούς δικαιοσύνης καί είρήνης. Πιστεύομεν ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα ὄντα ἐδημιουργήθησαν «κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» καί ἀγωνιζόμεθα ὅπως ἐπιτευχθῇἡ γαλήνη καί ἡ αδελφοσύνη, μέσῳτῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως μεταξύ Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων. Αὐτό μαρτυρεῖ καί ἀποδεκνύει τήν ἐπιθυμίαν τοῦ Θεοῦνά ἑνωθῆ καί νά ἐναρμονισθῆ ὀλόκληρος ἡ ἀνθρώπινη οἰκογένεια. Συνεργαζόμεθα διά τήν φροντίδα τῆς εὐημερίας τῆς Αἰγύπτου καί τοῦ μέλλοντός της. Πιστεύομεν ὅτι ὅλα τά μέλη τῆς κοινωνίας ἔχουν τό δικαίωμα, ἀλλά καί τό καθῆκον, τῆς τελείας συμμετοχῆς εἰς τήν ζωήν τοῦ ἔθνους.
Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τήν ἐλευθερίαν τῆς συνεδήσεως, ἡ ὁποία εἶναι ριζωμένη εἰς τήν ἰδίαν τήν τιμήν καί ἀξιοπρέπειαν τοῦ προσώπου, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωναῖον λίθον ὅλων τῶν ἐλευθεριῶν. Πρόκειται περί δικαιώματος ἱεροῦ, σχετικῶς μέ τό ὁποῖον δέν χωρεῖ οὐδεμία συζήτησις.
Ἄς ἐπεκτείνομεν τάς προσευχάς μας ὑπέρ ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς Αἴγύπτου καί τοῦ κόσμου ἅπαντος, εἰδικῶς ὑπέρ τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Αἱ αἱματηραί καί τραγικαί ἐμπειρίαι καί τό χυθέν αἷμα τῶν διωκομένων ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν διά τόν ἕνα καί μοναδικόν λόγον ὅτι εἶναι χριστιανοί, μᾶς ὑπενθυμίζουν, τώρα περισσότερον ἀπό ποτέ ἄλλοτε, ὅτι ἡ οἰκουμενικότης τῶν μαρτύρων μᾶς ἑνώνει καί μᾶς ἐνθαρρύνει νά βαδίζωμεν τήν ὁδόν τῆς εἰρήνης καί τῆς συμφιλιώσεως, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἅγιος Παῦλος «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη» (βλ. Α΄ Κορινθίους 12, 26).
Ἡ καρδιά τῆς πορείας μας πρός τήν τελείαν κοινωνίαν εὑρίσκεται εἰς τό μυστήριον τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπέθανεν καί ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν ἀπό ἀγάπην διά τήν ἀνθρωπότητα.
Οἱ μάρτυρες διά ἀκόμη μίαν φοράν εἶναι οἱ ὀδηγοί μας. Ὅπως εἰς τήν πρώτην Ἐκκλησίαν τό αἷμα τῶν μαρτύρων ἀποτελούσε τήν ρίζαν τῆς πίστεως, ἄς γίνη καί σήμερα τό αἷμα τοῦτο τῶν μαρτύρων ἡ ρίζα τῆς ἑνώσεως μεταξύ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἕνα ἐργαλείον ἐπικοινωνίας καί είρήνης τοῦ κόσμου. Ἡ ὑπακοή εἰς τό ἔργον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιάζει τήν Ἐκκλησίαν ἀνά τούς αἰώνας καί τήν καθοδηγεῖ εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς τελείας ἑνώσεως, διά τήν ὁποίαν προσευχήθη ὁ Χριστός.
Σήμερον ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καί ὁ Πάπας Ταουάνδρος Β΄, διά νά χαροποιήσωμεν τήν καρδίαν τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἐνισχύσωμεν τάς καρδίας τῶν υἱῶν καί τῶν θυγατέρων μας εἰς τήν πίστιν, ἀνακοινώνομεν ἀμοιβαίως ὅτι ἀπεφασίσαμεν τήν μή ἐπανάληψιν τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος, τό ὁποῖον εἶχε τελεσθῆ εἰς κάθε μίαν ἀπό τάς Ἐκκλησίας μας, δι’ ὅποιον ἐπιθυμεῖνά γίνη μέλος τῆς ἄλλης Ἐκκλησίας. Ἡμεῖς δεχόμεθα τοῦτο χάριν ὑπακοῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλά καί τήν πίστιν τῶν τριῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἱ ὁποίαι συνεκλήθησαν εἰς Νίκαιαν, Κωνσταντινούπολιν καί Ἔφεσον.
Ζητοῦμεν ἀπό τόν Πατέρα καί τόν ἱκετεύομεν ὅπως καθοδηγήση ἡμᾶς εἰς χρόνους καί μέ τρόπους, τούς ὁποίους θά ἐπιλέξη τό Ἅγιον Πνεῦμα, πρός ἐπίτευξιν τῆς τελείας ἑνώσεως είς τό μυστικόν σῶμα τοῦΧριστοῦ.
Ἄς ὀδηγηθῶμεν, λοιπόν, ἀπό τήν διδασκαλίαν τοῦ διδασκάλου μας Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἔγραψε˙ «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, ἐν σώματι καί ἐν Πνεύματι, καθῶς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν. Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων καί διά πάντων καί ἐν πᾶσιν ὑμῖν» (βλ.Ἐφεσίους 4, 3-6).
ΠΟΙO ΠΕΤΡΑΔΙ ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΤΕ;
Αγαπητά μου παιδιά,
ΔIΑBΑTEΣ είμαστε σ’ αυτό το μάταιο κόσμο. Tα αγαθά της γης μοιάζουν με χρωματιστά πετράδια, τα οποία που βρίσκουμε καθώς περπατούμε στο δρόμο μας.
Eχει διάφορα αγαθά η ζωή, ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε…
Tα πετράδια αυτά ποιά είναι; Eίναι λ.χ. το παραδάκι. Kυνηγούν πολύ το παραδάκι οι άνθρωποι. Αμα, σου λέει, έχεις λεφτά, αγοράζεις όλα τα πράγματα στον κόσμο.
Αλλο πετράδι, που ελκύει τους ανθρώπους, είναι η ομορφιά. Αν μιά κοπέλλα είναι όμορφη, καυχιέται για το πετράδι αυτό.
Αλλοι καυχώνται για τη δόξα, για το αξιώματά τους.
Αλλο πετράδι είναι οι γλώσσες, η επιστήμη, η σοφία κ.ο.κ..
Αλλά τα πετράδια αυτά έχουν αξία πραγματική;
Πηγαίνετε σ’ ένα νεκροταφείο και ιδέστε. που να διακρίνης εκεί το βασιλιά, το στρατιώτη, τον πλούσιο, το φτωχό, την όμορφη κοπέλλα, την άσχημη κοπέλλα, το μαύρο, τον άσπρο…
«Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα».
Όλα μηδέν. Όλα κάλπικα, ψεύτικα, δεν αξίζει να μας ελκύουν. Eνα μόνο έχει αξία, παιδιά, ένα.
Eίναι το διαμάντι, είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός.
O ίδιος ονόμασε τον εαυτό του μαργαρίτη. Πουλήστε τα, λέει, όλα και πάρτε τον πολύτιμο μαργαρίτη… Tώρα βρίσκεστε στον καιρό της εκλογής.
Ποιό πετράδι θα προτιμήσετε;
Απόσπασμα προσφωνήσεως του Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας π. Aυγουστίνου Kαντιώτη, στην έναρξι της σειράς λυκείου του έτους 1984 (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1984, σελ. 223).
Στόν Θεό πρέπει ἡ δόξα γιά τή μεγαλοσύνη Του, ἐνῶ στόν ἄνθρωπο ἁρμόζει ἡ ταπείνωση
Εκείνος που αγαπά τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπά το Θεό.
Εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτό του εξαιτίας του υπερβολικού πλούτου της αγάπης του Θεού, αυτός αγαπά το Θεό.
Ο άνθρωπος αυτός δεν ζητεί ποτέ τη δική του δόξα, αλλά τη δόξα του Θεού. Γιατί εκείνος που αγαπά τον εαυτό του, ζητεί τη δική του δόξα· εκείνος όμως που αγαπά το Θεό, αγαπά την δόξα του Δημιουργού του.
Είναι ιδίωμα της ψυχής που έχει πνευματική αίσθηση και αγαπά το Θεό, το να ζητεί πάντοτε την δόξα του Θεού σε όλες τις εντολές που πράττει και να ευχαριστείται στην δική της ταπείνωση...
Γιατί στον Θεό πρέπει η δόξα για τη μεγαλοσύνη Του, ενώ στον άνθρωπο αρμόζει η ταπείνωση με την οποία γινόμαστε οικείοι του Θεού.
Ό,τι και αν κάνουμε, ας λέμε πάντοτε κι εμείς με χαρά για τη δόξα του Θεού, εκείνο που έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Εκείνος πρέπει να δοξάζεται, ενώ εμείς να μικραίνομε» (Ιω. 3, 30).
Άγιος Διάδοχος ο Φωτικής
Κρίμα, π. Νικόλαε!
Πρωτοφανές παράδειγμα
αυτοανάδειξης,
αυτοπροβολής
και κακόδοξης διδασκαλίας.
Μὲ πρωτοφανεῖς χαρακτηρισμοὺς αὐτοπροβολῆς καὶ αὐτοανάδειξης συνέχισε ὁ π. Νικόλαος Μανώλης νὰ ὑπερασπίζεται μία ἐπιλογὴ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ὡς πρὸς τὸ ἦθος καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο μοναδικὴ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ ἀσφαλῶς κακόδοξη.
Ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μιλοῦσαν γιὰ προσωπικὴ ἀναξιότητα καὶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους, ὁ π. Νικόλαος, περιγράφοντας τὸν ἑαυτό του –καὶ πέρα ἀπὸ ταπεινολογίες– μιλάει γιὰ κατάσταση χάριτος καὶ ἀνώτερα πνευματικὰ ἐπίπεδα.
Ἐνῶ οἱ Πατέρες δὲν ἐξέταζαν καὶ δὲν ἔθεταν ὡς προϋπόθεση ὁμολογίας τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο, στὸ ὁποῖο βρισκόταν ὁ πιστός, ἀλλὰ θεωρούσαν κάθε ὀρθόδοξο πιστό -ποὺ βρίσκεται ἐν μετανοίᾳ- ἱκανὸ νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστό, ὁ π. Νικόλαος θεωρεῖ τὸ ἐπίπεδο ποὺ ἔχει φθάσει δυσπρόσιτο γιὰ τὸ εὐρὺ ποίμνιο καὶ λέει ἀπροκάλυπτα, ὅτι μόνο μὲ τὴν δική του βοήθεια θὰ μπορέσουν οἱ πιστοὶ νὰ προχωρήσουν σωστὰ στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ἀποτείχισης, διαφορετικὰ μπορεῖ νὰ πλανηθοῦν.
Ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔπαιζαν μὲ τὶς λέξεις καὶ τὰ νοήματα, ὁ π. Νικόλαος Μανώλης μιλάει γιὰ ἀκρίβεια καὶ ἐννοεῖ οἰκονομία, μιλάει γιὰ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἐννοεῖ ἐκκλησιασμό στὶς ἐκκλησίες ποὺ μνημονεύεται ὁ αἱρετίζων μητροπολίτης (συγκεκριμένα ὁ Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος), μιλάει γιὰ μαρτύριο, ἀλλὰ θεωρεῖ μόνο τὸν ἑαυτό του ἱκανὸ νὰ τὸ ἀντέξει, μιλάει γιὰ πατερικὴ διδασκαλία, ἀλλὰ ἐννοεῖ τὶς δικές του νεοφανεῖς «φωτισμένες» ἰδέες περὶ ἀντιμετωπίσεως τῆς αἵρεσης, ποὺ στηρίζονται τάχα στὸν σύγχρονο σοφό, νεοφανῆ «Πατέρα» τῆς Ἐκκλησίας π. Θεόδωρο Ζήση.
[Ὡς ἐκ τούτου ἀναγκαζόμαστε νὰ σχολιάσουμε –σύντομα- τὶς ἀμφιλεγόμενες θέσεις ποὺ πρόσφατα δημοσίευσε ὁ π. Θεόδωρος, ἀφοῦ πλέον θεωροῦνται καὶ προβάλλονται ὡς ἄξιες μιμήσεως].
Ἐνῶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν περίμεναν καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἔζησαν κἂν τὴν σύνοδο ποὺ θὰ κατεδίκαζε τὴν αἵρεση, παρὰ ἀκολουθοῦσαν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς Ἁγίων Πατέρων μένοντας πιστοὶ στὸ consensus Patrum, ὁ π. Νικόλαος Μανώλης ὄχι μόνο λέει τὴν μισὴ ἀλήθεια περὶ συνοδικῆς καταδίκης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ θεωρεῖ σίγουρο, ὅτι ἡ σύνοδος -ἡ ὁποία θὰ τὸν καταδικάσει-θὰ γίνει στοὺς καιρούς μας.
Ἀλήθεια γιὰ ὅλην αὐτὴν τὴν κατάσταση χάριτος ποὺ βιώνει, ἔχει νὰ μᾶς ὑποδείξει ἔστω καὶ ἕναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ποὺ νὰ μιλοῦσε καὶ να κήρυττε παρόμοια τοὺς πιστούς;
Θὰ μᾶς ἐνδιέφερε πολὺ νὰ τὸ μάθουμε.
Ἀκοῦστε τὸ ἀκόλουθο βίντεο γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές:
https://youtu.be/Ul2MBz47nZI
Νικόλαος Μανώλης:
Συμβουλές για όσους ακολουθούν ιερείς που διέκοψαν το μνημόσυνο
[ΒΙΝΤΕΟ 2017]
Πρόσφατη ομιλία (30-4-2017) του εφημερίου του Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης, π. Νικολάου Μανώλη.
https://paterikiparadosi.blogspot.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)