Άγιος Πορφύριος: «Το μυστικό για να σού δίνει ο Θεός αυτό που επιθυμείς»

Ο Άγιος Πορφύριος, όταν τον ρωτούσαν κάποιοι για τις επιθυμίες τους, έλεγε μεταξύ των άλλων: Μας δίδεται ο,τι επιθυμούμε, όταν δεν το ζητάμε· μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του.

«Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας». Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν;» (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31). Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ο,τι επιθυμούμε. 

Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νού σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα...

Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωση σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δωσ’ μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». 

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. 

Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Πηγή: «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» του ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ. Εκδ.: Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά.

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Τι πρέπει να κάνουμε, όταν είμαστε πληγωμένοι…

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με τη θέλησή σου μη δειλιάσεις· ούτε να ταραχθείς γι’ αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στον Θεό, μίλησε έτσι: «Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα, σαν τέτοιος που είμαι· ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτε άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ, θαυμάζοντας την τόσο μεγάλη ευσπλαχνία του, διότι μολονότι λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσεις στην αμαρτία· τελευταία, πες με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαχνία του: «Εσύ, Κύριέ μου, συγχώρησέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον»...

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφτείς αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις. Γι’ αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησή σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβεί εξ’ αιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσεις πολλές φορές την ημέρα, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στον Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζεις με μεγαλύτερη προφύλαξη.

Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στον διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στον Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να μας εμποδίσει, να μην το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει το σκοπό του εξ’ αιτίας της αμέλειάς μας και της μικρής φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.[…]

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσεις τελείως την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στη σκέψη της μεγάλης αγαθότητας του Θεού· και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτήν τη ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνει αιώνια μακάριο. Κατόπιν, όταν έλθει η ώρα της εξομολογήσεως, την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά, θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει.

(Από τον “Αόρατο Πόλεμο” του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

(Πηγή ηλ. κειμένου: xfd.gr)

Πρέπει επί τέλους να αποκτήσουμε ορθόδοξο, μαρτυρικό φρόνημα

Ο π.Ευθύμιος μας ξεκαθάρισε: πρέπει επί τέλους να αποκτήσουμε ορθόδοξο, δηλαδή μαρτυρικό φρόνημα. Δεν θα στείλει ο Θεός αγγέλους για να καταστείλουν την αίρεση. Την εκκλησία την εμπιστεύτηκε στους πιστούς για να φυλάττουνε την πίστη. Σε εμάς. Σε σένα, σε 'μένα. 

Μαρτυρικό φρόνημα σημαίνει να μην κοιτάω το βόλεμα μου, το σπίτι, τη δουλίτσα, τον μισθό μου .. γιατί αργά ή γρήγορα έρχεται η εποχή του Αντιχρίστου (ρίξτε μια ματιά πως άλλαξε η ζωή μας σε μόλις 2 χρόνια, τι αγοράζατε τότε με κάρτες και τι σήμερα).Δεν μπορεί να επιθυμούμε μια ομολογία ΧΩΡΙΣ μαρτύριο.

"Μαρτυρικό φρόνημα ...". Τι ωραία λόγια. 

Πόσο δύσκολα όταν έχουμε ταυτίσει την "εν Χριστώ ζωή" με τηνευκολία μας: Να μας πηγαίνουν όλα βολικά και να μην περνάμε δυσκολίες και δοκιμασίες.

Δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε. 

Τα ξέρεις. Ξέρεις πολύ καλά τι συμβαίνει.

Ο καθένας ας διαλέξει τον δρόμο του. Σίγουρα είναι : "στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν" 

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Αποδέχτηκε τις κακόδοξες αποφάσεις της Κρήτης, το Π.Σ.Ε. και τον Οικουμενισμό, και ζητά ...ΥΠΑΚΟΗ!

Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ:

"Συμβουλία παρά τινος φρονίμου ζήτησον"

Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξης: Παρουσιαζόμενος ως άσχετος (από άγνοια ή από δόλο, ο Θεός γνωρίζει!) ο μητροπολίτης Καστοριάς καταλύει τον 15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου και όλους τους προηγούμενους που επιβάλλουν την ιεροκανονική πράξη της διακοπής του μνημοσύνου του ψευδεπισκόπου για θέματα Πίστεως, προ συνοδικής καταδίκης αυτού του επισκόπου. Με την ανακοίνωση του που παραθέτουμε στη συνέχεια, επιχειρείται η κατάλυση και παραχάραξη της παραδόσεως στο θέμα της διακοπής του μνημοσύνου και της Αποτείχισης.

Ψεύδεται ο μητροπολίτης που διδάσκει πως χωρίς την ευλογία του δεν μπορεί να τελεστεί θ. Λειτουργία. Θιασώτης και αυτός της ζηζιούλιας αιρετικής κακοδοξίας περί επισκοποκεντρισμού; Ξεχνά πως η θεία Λειτουργία είναι Χριστοκεντρική και όχι επισκοποκεντρική; Θα πρέπει να γνωρίζει πως δεν έχουμε παπισμό στην Ορθοδοξία και πως η Θεία Λειτουργία και όλες οι ακολουθίες δεν τελούνται στο όνομα του επισκόπου αλλά της Αγίας Τριάδος. Η ευλογία του επισκόπου ισχύει μόνον όταν ο επίσκοπος ορθοδοξεί και δεν υπάρχει η περίπτωση της διακοπής του μνημοσύνου. Στην άλλη όμως περίπτωση που ο επίσκοπος υποστηρίζει τις αιρέσεις, όπως ο σεβασμιώτατος Καστοριάς που αναγνωρίζει εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς μέσω της αποδοχής των αποφάσεων της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, ισχύουν όσα προβλέπουν οι ιεροί κανόνες. Δηλαδή ο διακόψας το μνημόσυνο ιερέας ιερουργεί κανονικότατα χωρίς την άδειά του επισκόπου του με τον οποίο διέκοψε την πνευματική κοινωνία.

Ρωτάμε τον μητροπολίτη Καστοριάς: Είναι δυνατόν να υπάρχει ιερός κανόνας που αν τον εφαρμόσεις να σου απαγορεύει η Εκκλησία να λειτουργείς και να κοινωνείς; Το αντίθετο επιβάλλει ο ιερός κανόνας. Διατάζει την Εκκλησία να τιμά τον ιερέα που διακόπτει το μνημόσυνο του αιρετίζοντος επισκόπου, του ψευδεπισκόπου όπως τον ονομάζει, διότι ο ιερέας αυτός γλυτώνει την Εκκλησία από το Σχίσμα. Για το λόγο αυτόναπαγορεύεται να τιμωρείται ο ιερέας εκείνος με ακοινωνησία και στέρηση πάσης ιερουργίας. Θα πρέπει να λειτουργεί μη μνημονεύοντας τον αιρετίζοντα επίσκοπό του αλλά να μνημονεύει "υπέρ πάσης επισκοπής Ορθοδόξων".

Έτσι έκανε ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς όταν τον καθαίρεσε ο πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας επειδή ο άγιος του διέκοψε το μνημόσυνο. Τότε ο "καθαιρεμένος" Γρηγόριος συνέχισε να λειτουργεί κανονικότατα. Σύμφωνα με την εσφαλμένη διδασκαλία του μητροπολίτου Καστοριάς, έκανε λάθος ο άγιος Γρηγόριος και τόσοι άλλοι άγιοι, όπως ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Οι θείες Λειτουργίες τους δεν ήταν κανονικές κατά τον μητροπολίτη Καστοριάς, διότι δεν μνημόνευαν τους επισκόπους τους ή επειδή λειτουργούσαν χωρίς την άδεια αυτών!!! Μήπως λάτρευαν αντί τον Χριστό τον Διάβολο αυτοί οι άγιοι; 

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος που μνημονεύει ο μητροπολίτης και όλοι οι άγιοι που μιλούν για την πνευματική κοινωνία με τον επίσκοπο και την ευλογία του επισκόπου, αναφέρονται σε Ορθοδόξους επισκόπους και όχι σε αιρετίζοντες. Όταν ο Επίσκοπος είναι Ορθόδοξος και δεν παρεκκλίνει από την αγιοπατερική διδασκαλία, τότε δεν υφίσταται λόγος διακοπής μνημοσύνου. Τότε μόνο δεν κάνουμε τίποτα χωρίς την ευλογία του διότι διατηρούμε πνευματική κοινωνία μαζί του διακατεχόμενοι από την κοινή Ορθόδοξη Πίστη. Όταν όμως ο επίσκοπος αιρετίζει και διδάσκει γυμνή τη κεφαλή αιρέσεις, όταν είναι εν δυνάμει αιρετικός, όταν αποδέχεται τους αιρετικούς ως Εκκλησίες, όταν ανέχεται την αίρεση και δεν την πολεμά, τότε δεν ισχύουν αυτά που λέγει ο άγιος Ιγνάτιος. Διακόπτουμε την πνευματική κοινωνία μαζί του, δηλαδή με την κακοδοξία του και στην περίπτωση αυτή ισχύουν οι ιεροί κανόνες της αποτείχισης από την αίρεση (όπως ο 31ος αποστολικός και ο 15ος της Πρωτοδευτέρας αγίας Συνόδου). 

Ο μητροπολίτης Καστοριάς αν νομίζει πως με την παραπλάνηση και τις κακοδοξίες του αυτές θα θολώσει τα νερά και θα ξεγελάσει τον Ουρανό και εμάς από την απαράδεκτη πολιτική του στο Επταχώρι Καστοριάς και στον ιερομάναχο εκεί, είναι γελασμένος. Του συνιστούμε να συνέλθει. Από την ιεροκανονική πράξη του κληρικού του που του έκοψε το μνημόσυνο, να συνετιστεί και να διορθώσει την πορεία του, οδηγώντας την Μητρόπολή του σε χαρτογραφημένα ύδατα. 

Δεν τον είδαμε τον άγιο Καστοριάς με τον ίδιο ζήλο που υπερασπίζεται το επισκοπικό του γόητρο απέναντι στην διακοπή μνημοσύνου του, να υπερασπίζεται την Ορθοδοξία απέναντι στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Δεν τον είδαμε ποτέ να αντιδρά στις αιρετικές συμπροσευχές του Πατριάρχη Βαρθολομαίου τον οποίο μνημονεύει σε κάθε λειτουργία ψευδόμενος ότι ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας. Πότε θα υποστηρίξει το Ορθόδοξο Σέβας και θα προασπίσει το ποίμνιό του από την παναίρεση του Οικουμενισμού και τους οικουμενιστές ρασοφόρους; Γι αυτά όλα ο άγιος Καστοριάς μεταχειρίζεται τη σιωπή ιχθύος. Για το θέμα όμως της αποτείχισης από τις αιρετίζουσες ενέργειές του, αναλαμβάνει δράση! 

Τώρα είναι η ώρα, να καταδικάσει την ψευδοσύνοδο της Κρήτης και τις αποφάσεις της. Τώρα να καταδικάσει τις αιρέσεις του Φαναρίου και του αρχιοικουμενιστή Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Μην προσπαθεί διδάσκοντας ψεύδη να ξεφύγει από τις ευθύνες του.

"Συμβουλία παρά τινος φρονίμου ζήτησον"

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

Αγαπητοί μου πατέρες, Μου δίδεται και πάλι η ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας δια μέλανος και χάρτου και, με στόχο πάντοτε τον πνευματικό καταρτισμό όλων μας, να καταθέσω σε σας, τους στενούς μου συνεργάτες, μία πνευματική συμβουλή, την οποία συναντούμε στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. 

Βλέπετε ότι δεν έχουμε συνηθίσει να μελετούμε το λόγο του Θεού. Αγνοούμε το κείμενο της Αγίας Γραφής, γι' αὐτό και στη ζωή μας κυριαρχεί η άγνοια και η ημιμάθεια και όχι η γνώση του θελήματος του Θεού.

Και η συμβουλή προέρχεται από το βιβλίο του Τωβίτ : «Συμβουλία παρά τινος φρονίμου ζήτησον και μη καταφρονήσης επί πάσης συμβουλίας φρονίμης» - δηλαδή, «ζήτησε τη συμβουλή κάποιου φρονίμου ανθρώπου και μην καταφρονήσεις οποιαδήποτε φρόνιμη συμβουλή»1. Αυτή την οδηγία έδωσε ο πατέρας στον υιό, ο φρόνιμος και συνετός Τωβίτ στον υιό του Τωβία.

Και έχουμε ανάγκη, πρώτον, της συμβουλής, γιατί έχουμε ανεπάρκεια γνώσεων. Αν μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις έχουν τεχνικούς συμβούλους από τους οποίους δέχονται διάφορες εισηγήσεις, αν ακόμη και αυτοί οι ισχυροί της γης συνιστούν επιτροπές και για τις διάφορες αποφάσεις τους καταφεύγουν σ' αὐτές, πόσο μάλλον ένας πνευματικός πατέρας, υπεύθυνος για την πνευματική πρόοδο του ποιμνίου του οφείλει να συμβουλεύεται πνευματικά πρόσωπα, τα οποία θα του παρέχουν τη δική τους εμπειρία και εμπεριστατωμένη γνώση.

Ο Μέγας Βασίλειος κατέφευγε στη σοφία του Αγίου Αμφιλοχίου Επισκόπου Ικονίου. Πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας μας προσέφευγαν στην εμπειρία των ασκητών της ερήμου, όπως ο Μέγας Αθανάσιος που έβρισκε καταφύγιο στον άνθρωπο του Θεού, τον Μέγα Αντώνιο. Γνώρισα μεγάλους πνευματικούς πατέρες που ζητούσαν πνευματικές συμβουλές από τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τον Γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και από άλλα πρόσωπα, προκειμένου να τύχουν μίας αγιοπνευματικής συμβουλής, την οποία και δέχονταν ως ουράνια βροχή.

Δεύτερον. Έχουμε ανάγκη της συμβουλής, γιατί οι αποφάσεις περί του πρακτέου λαμβάνουν βάρος και διαστάσεις αιώνιας αξίας. Πως, παραδείγματος χάριν, θα χειρισθούμε θέματα που άπτονται του οικογενειακού θεσμού, της παρουσίας της αμαρτίας, της αμετανοησίας, της ασεβείας, πολύ δε περισσότερο της σωτηρίας της ψυχής ενός ανθρώπου για την οποία «Χριστός απέθανεν»2;

Γι αὐτό ο θαυμαστός Ιεράρχης της Καισαρείας ερμηνεύοντας τη φράση του Προφήτου Ησαΐου «θαυμαστός σύμβουλος»3 σημειώνει τα εξής: «Μεγάλη η αναγκαιότητα και η χρησιμότητα των συμβουλών στη ζωή των ανθρώπων, γιατί ο ένας, ούτε για τον εαυτό του δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα, αλλά έχει ανάγκη κοινωνίας με τους άλλους, πιο πολύ για να επιλέγει όσα τον συμφέρουν παρά για τις σωματικές του ανάγκες. Γιατί άνθρωπος που δεν ζητά τις συμβουλές των άλλων, είναι πλοίο ακυβέρνητο, που παραδίδεται όπως τύχει στις κατευθύνσεις των ανέμων. Και εάν για τις μικρής σημασίας σκέψεις παίρνουμε συμβούλους, πως, όταν ασχολούμαστε σοβαρά με την ψυχή και όσα την καθιστούν ξεχωριστή, δεν επιζητούμε θαυμαστούς συμβούλους για μας;»4.

Πρώτος και κύριος σύμβουλος θα πρέπει να είναι το πρόσωπο του Χριστού, καθώς και ο αιώνιος λόγος Του, που περιέχεται τόσο στην Αγία Γραφή όσο και στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Σύμβουλός μας, δεύτερον, θα πρέπει να είναι ο πνευματικός μας πατέρας, ο οποίος και μας μεταγγίζει το σωτήριο λόγο του Χριστού στη ζωή μας. Είναι το πρόσωπο εκείνο, το οποίο ελεύθερα διαλέγουμε για να γίνει ο οδηγός μας από τη γη της Αιγύπτου, που είναι η αμαρτία, στη γη της επαγγελίας, που είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Και δεν νοείται κανείς Κληρικός να μην έχει στη ζωή του την παρουσία απλανούς πνευματικού πατρός. Και λέγω «απλανούς», γιατί δυστυχώς η πλάνη σήμερα έχει προσλάβει τεράστιες διαστάσεις, ώστε να θεοποιούμε τον εαυτό μας, και να χρησιμοποιούμε τους ανθρώπους όχι με το πνεύμα της ελευθερίας, αλλά με το πνεύμα της δουλείας και έτσι να παρατηρείται το φαινόμενο του «οπαδισμού», «του ομαδισμού», με όλες τις οικτρές συνέπειες. Το πιο εύκολο σήμερα είναι να κάνει κανείς τον σωτήρα· το πιο δύσκολο, όμως, είναι να δείχνει με τη ζωή του και το ταπεινό του φρόνημα το μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, που είναι ο Χριστός. Το πιο εύκολο είναι να δημιουργεί κανείς υποτακτικούς· το πιο δύσκολο είναι να καλλιεργεί κανείς θεουμένους ανθρώπους.

Σύμβουλός μας, ακόμη, είναι και ο Επίσκοπος της επαρχίας. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος ανάμεσα στις πολλές υπομνήσεις του για το πρόσωπο του Επισκόπου αναφέρει και τα εξής: «Όλοι να ακολουθείτε τον επίσκοπο, όπως ο Ιησούς Χριστός τον Πατέρα, και τους πρεσβυτέρους όπως τους Αποστόλους, ενώ τους διακόνους να τους σέβεσθε σαν εντολοδόχους του Θεού. Κανένας να μην κάνει τίποτε χωρίς τον επίσκοπο από αυτά που ανήκουν στην Εκκλησία. Έγκυρη να θεωρείται η Ευχαριστία εκείνη που τελείται από τον επίσκοπο η από εκείνον στον οποίον θα δώσει την άδεια αυτός. Όπου εμφανίζεται ο επίσκοπος, εκεί να βρίσκεται το πλήθος, όπως ακριβώς όπου βρίσκεται ο Ιησούς Χριστός, εκεί βρίσκεται η Καθολική Εκκλησία (σ.σ. εννοείται η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία). Δεν επιτρέπεται χωρίς την άδεια του επισκόπου ούτε να βαπτίζετε, ούτε να τελείτε τη Θεία Ευχαριστία, αλλά αυτό που εκείνος θα θεωρήσει γνήσιο, αυτό είναι αρεστό και στον Θεό, για να είναι ακίνδυνο και αναμφίβολο κάθε τι που κάνετε. Είναι λοιπόν εύλογο να ανανήψουμε και, όσο ακόμη έχουμε καιρό, να μετανοήσουμε στον Θεό. Είναι καλό να αναγνωρίζουμε τον Θεό και τον επίσκοπο. Αυτός που τιμά τον επίσκοπο, τιμάται από τον Θεό, κι αυτός που κάνει κάτι κρυφά από τον επίσκοπο, λατρεύει τον διάβολο»5.

Με αυτές τις σκέψεις, αγαπητοί μου πατέρες, σας ασπάζομαι όλους πατρικά και αδελφικά και σας εύχομαι να έχετε «νουν Χριστού»6 και η ζωή σας να είναι «επιστολή Χριστού» «γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων»7.

1 Τωβ. 4,18

2 Ρωμ. 5,8

3 Ησ. 9,6

4 Μεγάλου Βασιλείου, Ερμηνεία εις τον Προφήτην Ησαΐαν, κεφ. 3, παρ. 106, PG 30,288-289

5 Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, Επιστολή προς Σμυρναίους, κεφ. 8-9, ΕΠΕ 4,137-139

6 Α' Κορ. 2,16

7 Β' Κορ. 3,2-3

www.imkastorias.gr

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Όλοι οι Οικουμενιστές και παντού, ακολουθούν τις "οδηγίες" της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου για την "ένωση" των "εκκλησιών"!

Και ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας το βιολί του!

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΣΚ ΙΛΑΡΙΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟ ΚΟΥΡΤ ΚΟΧ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Με τον Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Προώθηση της Ενότητος των Χριστιανών Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, ο οποίος αφίχθη στην Αγία Πετρούπολη ως επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για να συνοδεύσει το τίμιο λείψανο του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στο Μπάρι Ιταλίας, είχε συνάντηση στις 27 Ιουλίου 2017 ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας. Σημειωτέον ότι η συνάντηση φιλοξενήθηκε στην Ιερά Μονή Νοβοντέβιτσι Αγίας Πετρουπόλεως.

Κατά τη διάρκεια της συναντήσεως τα μέρη συζήτησαν διάφορες πτυχές των διμερών σχέσεων μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Πρωτίστως οι συνομιλητές τόνισαν τον έκτακτο χαρακτήρα της μεταφοράς των τιμίων λειψάνων του Αγίου Νικολάου από το Μπάρι στη Ρωσία. Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα μέχρι στιγμής στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη το ιερό λείψανο έχουν ασπασθεί συνολικά περισσότερα από 2 εκ. πιστοί. Ο Πρόεδρος του ΤΕΕΣ τόνισε ότι η μεταφορά των ιερών λειψάνων του πλέον τιμωμένου στη Ρωσία Αγίου κατέστη εφικτή χάρις στη συμφωνία, η οποία επιτεύχθη κατά την ιστορική συνάντηση μεταξύ του Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κυρίλλου και του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στις 12 Φεβρουαρίου 2016 στην Αβάνα. Ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας ευχαρίστησε τον Καρδινάλιο Κ. Κοχ και τους συνεργάτες του για τη συμβολή στη διοργάνωση του όλου εγχειρήματος, το οποίο είχε τεράστια απήχηση σε ολόκληρη τη Ρωσική Εκκλησία.

Ο Καρδινάλιος Κ. Κοχ από την πλευρά του εξέφρασε τη βαθιά του ευαρέσκεια και τη χαρά για τον ενθουσιασμό, τον οποίο επέδειξε ο πιστός λαός λόγῳ μεταφοράς του τιμίου λειψάνου του Αγίου Νικολάου. Το υψηλό στέλεχος της Αγίας Έδρας υπογράμμισε ότι το παράδειγμα της τιμής, με την οποία περιβάλλουν στη Ρωσία τον Άγιο, αποδεικνύει το μεγάλο ρόλο της τιμής των αγίων της αρχαίας Εκκλησίας για την αντιμετώπιση των υφισταμένων διαφωνιών και προκαταλήψεων μεταξύ των χριστιανών. Οι συνομιλητές συμφώνησαν να συνεχισθεί η διεκκλησιαστική συνεργασία στον ὡς ἄνω τομέα.

Ακόμη ο Μητροπολίτης Ιλαρίωνας και ο Καρδινάλιος Κ. Κοχ μελέτησαν τα θέματα σχετικά με τη δράση της Κοινής Ομάδας Εργασίας για πολιτιστική συνεργασία μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας και της Αγίας Έδρας.

Αυθημερόν απόγευμα στην Ιερά Μονή Νοβοντέβιτσυ παρετέθη επίσημο δείπνο, κατά το οποίο παρακάθησαν ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, η αντιπροσωπεία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με επικεφαλής τον Καρδινάλιο Κ. Κοχ και λοιποί επίσημοι.

mospat.ru/gr

Προφητικός ο μακαριστός π. Αυγουστίνος Καντιώτης: Όταν οι επίσκοποι σιωπούν, μπορεί και ένας καλόγερος να κρατήσει την Ορθοδοξία!

«Παλιό το παραμύθι του διαβόλου με την ένωση των εκκλησιών», λέει ο μακαριστός Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης στην παρακάτω ομιλία του.

«Όταν οι επίσκοποι σιωπούν, μπορεί και ένας καλόγερος να κρατήσει την Ορθοδοξία!» λέει λίγο νωρίτερα και δίνει θάρρος στους πιστούς που απογοητεύονται από τη σημερινή στάση των Επισκόπων. Προφητικός και προορατικός περιγράφει τη σημερινή κατάσταση λες και έβλεπε μπροστά του όλα τα γεγονότα.

Ακούστε παρακάτω την ομιλία του, θα σας λυθούν πολλές απορίες.

Episkopos Episkopos

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr

11.000 ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΜΟΝΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΟΡΑΝΚΙ (αφιερωμένο στους κουραμπιέδες χριστιανούς του καναπέ)

Στο κέντρο της Ρωσίας, κοντά στο ποτάμι Βόλγα υπάρχει η Μονή Οράνκι. Ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα. Το 1918 οι κομουνιστές την κατάργησαν και έβαψαν με ασβέστη τις τοιχογραφίες. Εκεί έκαναν στρατόπεδο συγκεντρώσεως για τους μοναχούς, μαζεύοντας περίπου 11.000 Μοναχούς από όλα τα Μοναστήρια της Ρωσίας. Μεταξύ αυτών ήσαν και Ιερομόναχοι, αλλά και έγγαμοι Ιερείς με επικεφαλής έναν Επίσκοπο. Το 1918 ήρθε από τη Μόσχα μια επιτροπή και τους είπε: – Έρχεστε μαζί μας ή όχι; Έχετε 24 ώρες, για να σκεφτείτε. Ο Επίσκοπος, όμως, τους είπε:

Είναι παρά πολύ μέχρι αύριο. Θα σας δώσουμε την απάντηση σε 10 λεπτά.

Τότε ο Επίσκοπος στράφηκε προς τους Μοναχούς και είπε: -Αδελφοί, τώρα έχετε την ευκαιρία να γίνετε Μάρτυρες για τον Χριστόν. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομμουνιστές, ή θέλετε να παραδώσετε τη ζωή σας για τον Χριστόν και να συγκαταριθμείτε στη χορεία των Αγίων Μαρτύρων; Μη φοβάστε. Ο Χριστός είναι μαζί μας. Ο Χριστός μας καλεί σ’ Αυτόν. Τότε φώναξαν όλοι ομόφωνα: – Θέλουμε να πεθάνουμε για τον Χριστόν! Και στη συνέχεια τους σκότωσαν όλους.

Σε ένα μήνα, από 300 ως 500 άτομα την ημέρα, τους πυροβολούσαν στο κεφάλι και τους έθαψαν σε μία μεγάλη χαράδρα στην αυλή του Μοναστηρίου. Τον Επίσκοπο τον σκότωσαν στο τέλος και τον έθαψαν καθισμένο σε μια μικρή καρέκλα. Ήταν μία μαζική σφαγή των Ρώσων Μοναχών από τους κομουνιστές, μοναδική στην ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας! Μεταξύ των ετών 1942 και 1948 η Ιερά Μονή Οράνκι είχε γίνει στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Κάνοντας, το φθινόπωρο του 1942, ανασκαφές για τις ανάγκες του στρατοπέδου έσκαψαν πίσω από την Εκκλησία. Εκεί βρήκαν μια τάφρο γεμάτη με τα αγία λείψανα αυτών των Νεομαρτύρων Μοναχών και μεταξύ αυτών έναν ηλικιωμένο Επίσκοπο καθισμένο σε μια καρέκλα, οποίος ήταν αναλλοίωτος! Φαινόταν καλά, που τον πυροβόλησαν στο κεφάλι, φόραγε μία αλυσίδα με Σταυρό και μία μεταλλική εικόνα της Θεοτόκου. Όταν βγάλανε έξω το αδιάφθορο σώμα του, αυτό απλώθηκε σαν να είχε πεθάνει προ λίγης ώρας! Αυτά διηγήθηκε ο μαρτυρικός Ιερέας Δημήτριος Μπεζάν, που ήταν παρών στην εύρεση των αγίων λειψάνων των 11.000 Μαρτύρων και ο οποίος για 24 χρόνια υπέφερε την κομμουνιστική κόλαση στα στρατόπεδα και στις φυλακές της Ρωσίας και της Ρουμανίας και έθαψε χιλιάδες, που πέθαιναν από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις… 

Εκ του βιβλίου: »Η Χαρά της Ταλαιπωρίας» προς τιμήν και αιωνία μνήμη

του Ομολογητή ιερέως εκ Ρουμανίας, π. Δημητρίου Μπεζάν (1909-1995).

Περιγράφονται με συγκλονιστικές λεπτομέρειες

οι διώξεις, οι βασάνοι και τα βασανιστήρια χιλιάδων μαρτύρων,

που αρνήθηκαν να συνταχθούν με το κομμουνιστικό καθεστώς της χώρας

και μαρτύρησαν στα χέρια των δημίων τους.

Εκδόσεις: Ορθόδοξος Κυψέλη.

http://scripta---manent.blogspot.gr

Το "καλό" παιδί....

Ήσουν πάντα το «καλό παιδί», εκεί παρόν για όλους, όταν σε χρειάστηκαν όταν σε ζήτησαν, δίχως ώρες και αριθμούς. Όταν έπεσαν τους σήκωσες, όταν αμάρτησαν τους σκέπασες, όταν σε αγνόησαν τους δικαιολόγησες, όταν σε αρνήθηκαν τους συγχώρησες. Ήσουν πάντα παρόν για όλους, ξεχνώντας όμως κάποιον, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι αυτό και εκείνος σε εκδικήθηκε τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες. 

Γιατί λησμόνησες κάτι πολύ σημαντικό, οτι τον ίδιο σεβασμό και την ιδία αγάπη που δείχνεις στους άλλους έχει ανάγκη και ο εαυτός σου. Μα εσύ δεν τον αγάπησες ποτέ κι ας στο ζητούσε εκείνος με χίλιους τρόπους...

http://plibyos.blogspot.gr

Η λύπη για τις αμαρτίες μας

Όταν γλιστρήσουμε και πέσουμε σε κάποιο αμάρτημα να μη λυπηθούμε. Να λυπηθούμε, όταν επιμένουμε σ’ αυτό το αμάρτημα˙ γιατί συμβαίνει πολλές φορές και στους τέλειους να πέσουν. Όμως, το να επιμένει ο άνθρωπος στην αμαρτία, χωρίς να ελέγχεται από τη συνείδησή του, είναι τέλεια νέκρωση της ψυχής. Η λύπη, τώρα, που νιώθουμε για τα αμαρτήματά μας, λογαριάζεται από τη χάρη του Θεού ως καθαρή εργασία. Όμως,αυτός που πέφτει για δεύτερη φορά με την πονηρή ελπίδα ότι θα μετανοήσει, χωρίς να δείχνει ίχνη πραγματικής μετάνοιας, αυτός πορεύεται ενώπιον του Θεού από το κακό στο χειρότερο, με πανουργία και δολιότητα, και του έρχεται ξαφνικά ο θάνατος, και δεν προλαβαίνει, όπως ήλπιζε, να μετανοήσει αληθινά και με ανάλογα έργα. (243-4)...

Ο Υιός του Θεού υπέμεινε σταυρό για τους αμαρτωλούς. Όλοι οι αμαρτωλοί, λοιπόν, ας πάρουμε θάρρος στη μετάνοιά μας. Γιατί αν το σχήμα μόνο της μετάνοιας του βασιλιά Αχαάβ μετέβαλε την οργή του Θεού για τις αμαρτίες του, πολύ περισσότερο θα εξιλεώσουμε το Θεό, αν η μετάνοιά μας είναι αληθινή, και δεν περιορίζεται μόνο σε καμώματα. 

Και αν το σχήμα μόνο της ταπείνωσης απομάκρυνε την οργή του Θεού από αυτόν, που η μετάνοιά του δεν ήταν αληθινή, πόσο μάλλον η δική μας, που λυπούμαστε πραγματικά για τα αμαρτήματά μας; Η βαθιά λύπη που έχουμε μέσα μας για τις αμαρτίες μας, είναι αρκετή να μας σώσει, κι ας μην καταβάλλουμε σωματικούς κόπους. (240- 1). Ο Κύριος ελεεί τον μετανοούντα.

Ζητήστε, όσοι ζείτε στην αμαρτία, να βρείτε τον Κύριο, καιπάρτε δύναμη ελπίζοντας σ’ αυτόν˙ ζητήστε τον με μετάνοια, και θα αγιασθείτε με τον αγιασμό που χαρίζει η παρουσία του, και θα καθαριστείτε από τις αμαρτίες σας. Όσοι διαπράξατε αμαρτίες, τρέξτε στον Κύριο, που έχει τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτήματα και να παραβλέπει σφάλματα˙ διότι πήρε όρκο και είπε με το στόμα του προφήτη Ιεζεκιήλ (33, 11): «Ζω εγώ, λέει ο Κύριος˙ δε θέλω το θάνατο του αμαρτωλού, μέχρι να μετανοήσει και να ζήσει αληθινά». 

Και πάλι: «Όλη την ημέρα άπλωνα τα χέρια μου, περιμένοντας την επιστροφή του ανυπάκουου και φιλόνικου λαού» (Ησ’. 65, 2)˙ και πάλι: «Γιατί επιμένεις στην αμαρτία και πεθαίνεις, λαέ του Ισραήλ;» (Ιεζ. 33, 11), και: «Γυρίστε κοντά μου, και εγώ θα έρθω σε σας» (Μαλ. 3, 7)˙ και πάλι: «Οποιαδήποτε μέρα επιστρέψει ο αμαρτωλός, από το δρόμο που πήρε, και γυρίσει σε μένα τον Κύριο, και ζήσει σύμφωνα με τις εντολές και τη δικαιοσύνη μου, δε θα θυμηθώ τις ανομίες του, και θα ζήσει αληθινή ζωή, λέει ο Κύριος. Και ο δίκαιος εάν εγκαταλείψει τη δικαιοσύνη και αρχίσει να αμαρτάνει και να αδικεί, δε θα λάβω υπόψη μου ότι κάποτε ήταν δίκαιος, παρά θα τον κάνω να γλιστρήσει, για να μετανοήσει˙ όμως θα πεθάνει μέσα στο σκοτάδι των πονηρών του έργων, αν επιμείνει σ’ αυτά» (Ιεζ. 33, 14.15). 

Και γιατί τα είπε αυτά; Διότι ο αμαρτωλός δε θα επιμείνει στην αμαρτία του από τη στιγμή που θα επιστρέψει στον Κύριο. Αλλά και η δικαιοσύνη του δικαίου δεν πρόκειται να τον σώσει από την ημέρα που θα αμαρτήσει, αν βέβαια επιμείνει στο αμάρτημά του. Και στον Ιερεμία έτσι μίλησε ο Θεός: «Πάρε τη μεμβράνη και γράψε όσα θα σου πω: Από τα χρόνια του Ιωσία, του βασιλιά της φυλής Ιούδα, μέχρι σήμερα, όλες τις δυστυχίες που σου είπα, θα τις επιφέρω σε τούτον το λαό˙ και αυτό το λέω, για να ακούσουν οι άνθρωποι, και να φοβηθούν, και να εγκαταλείψουν τον κακό δρόμο που πήραν, και να γυρίσουν πίσω μετανοημένοι, και τότε εγώ θα πάρω από πάνω τους τις αμαρτίες που τους βαραίνουν» (Ιερ. 36, 2.3). Και η Σοφία Σολομώντος είπε: «Όποιος κρατάει κρυφή την αμαρτία του, δε θα ωφεληθεί απ’ αυτό˙ όποιος όμως ομολογεί τι αμαρτίες έκανε, και ξέκοψε απ’ αυτές, θα ελεηθεί από το Θεό» (Παρ. 28,13). Και στον Ησαΐα λέει: «Να ζητήσετε εμένα, τον Κύριο, κι αφού με βρείτε, να ζητήσετε τη βοήθειά μου˙ να έρθετε κοντά μου, και να εγκαταλείψει ο αμαρτωλός το δρόμο που πήρε, και ο άδικος τους πονηρούς λογισμούς του, και να γυρίσετε σε μένα, κι εγώ θα σας σπλαχνιστώ και θα σας ελεήσω» (Ησ’. 55, 6-9). (26-7).

(Από το βιβλίο: “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”. Ερμηνευτική απόδοση – επιμέλεια, Κωνσταντίνου Χρ. Καρακόλη, Δρος Θεολογίας, Φιλολόγου. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”)

(Πηγή: orp.gr, Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη)

http://alopsis.gr/

Ὁ Μέγας Φώτιος ἀπαντᾶ στοὺς οἰκουμενιστὲς με τὴ γλῶσσα τῆς ἀλήθειας!

Ἀπαντᾶ στοὺς διῶκτες τῶν μοναχῶν τῆς Ἱ. Μ. Μηλοχωρίου, στοὺς οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους Κορίνθου, Μιλήτου κλπ., στοὺς οἰκουμενιστὲς θολολόγους, στοὺς οἰκουμενιστὲς...

Εἶναι πιὰ ἡλίου φαεινότερον, ὅτι ἡ τακτικὴ τῶν οἰκουμενιστῶν ἄλλαξε καὶ πῆρε ἕναν σχεδιασμένο διωκτικὸ χαρακτῆρα. Αὐτὸ φυσικὰ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξενίζει μιᾶς καὶ ὡς αἱρετικοὶ ἀργὰ ἢ γρηγορα θὰ προχωροῦσαν σὲ διωγμούς. Ἐπειδὴ ὅμως γνωρίζουν, ὅτι μόνο οἱ διωγμοὶ δὲν θὰ ἀποδώσουν, ἀποφάσισαν νὰ ἐντατικοποιήσουν καὶ τὴν «θεολογική» τους δημαγωγία, κατηγορώντας τὸν ὁποιοδήποτε ἀντιδρώντα καὶ ἀνατρέποντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ δόγμα (βλέπε τοὺς πρόσφατους λόγους τοῦ Κορίνθου, τοῦ Μιλήτου, τοῦ Φλωρίνης, τοῦ Σιδηροκάστρου).

Ὡς ἐκ τούτου μοῦ φαίνεται χρήσιμο γιὰ τὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας μὲ σκοπὸ τὴν στήριξη καὶ ὑπεράσπιση τῶν ἀδελφῶν μας Χριστιανῶν τὸ ἀκόλουθο ἐπιχείρημα: Νὰ κάνουμε ἕναν ὑποθετικὸ διάλογο τοῦ Μεγάλου Φωτίου, αὐτοῦ τοῦ γίγαντα, τοῦ «ἐγκαλλωπίσματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», μὲ τοὺς οἰκουμενιστές διῶκτες καὶ κατήγορους, ἀφήνωντας τὸν Ἅγιο νὰ ἀπαντάει στὰ ψευδοεπιχειρήματά τους ὅπως ἀπαντοῦσε τότε, στοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του. Οἱ ἀπαντήσεις τοῦ Ἁγίου εἶναι ἀπὸ τὸ ἔργο του «Τὰ Ἀμφιλόχια, Ἐρωταποκρίσεις Α΄‒ ΞΓ΄», Θεσσαλονίκη 1997.

Οἰκουμενιστὲς Φλωρίνης: «Αὐτοὶ ποὺ ἀντιδροῦν καὶ ἐναντιώνονται ἀπέναντι στὴν ἀπόφαση τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης εἶναι ἄνθρωποι ἀνυπάκουοι μὲ ἔπαρση καὶ ἐριστικὸ πνεῦμα. Δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀντιδροῦν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο». 

Μ. Φώτιος: «Ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης προστάζει νὰ παραχωρήσει τὴν ἐκδίκηση στὸν κριτὴ τῶν ὅλων... Ὅταν ὅμως κάποιος ἁπλώσει τὰ ἄδικα χέρια του ὄχι γιὰ νὰ προκαλέσει βλάβη... ἀλλὰ μὲ τὴν προσβολή τοῦ προσώπου βλάψει κάτι σεβαστότερο, ἐννοῶ τὴν εὐσέβεια, τότε ἔχουμε τὴν ἐντολὴ νὰ μὴ δεχόμαστε ἀδιάφορα τὴν προσβολή, οὔτε νὰ συνεργοῦμε σιωπηλὰ μὲ τὸν ἐχθρὸ στὸν προπηλακισμὸ αὐτοῦ τοῦ σεβαστοῦ. Αὐτὴ τὴν ἐντολὴ πραγματοποίησε μὲ σοφία καὶ ὁ θεῖος Παῦλος, ἐπειδὴ ἦταν γνήσιος μαθητὴς τοῦ Λόγου (σσ. Ἄρα κατὰ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου, ὅποιος δὲν ἀντιδρᾶ στὴν ἀσέβεια δὲν εἶναι γνήσιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ)... Ἀλλὰ καὶ ὁ θεῖος χορὸς τῶν καλλινίκων μαρτύρων γιὰ τὸν ἴδιο λόγο στέκονταν ἀδειλίαστοι μὲ ἀπτόητη γλώσσα καὶ βλέμμα σταθερὸ μπροστὰ στοὺς τυράννους, διακηρύττοντας τὸν λόγο τῆς εὐσέβειας καὶ ἐλέγχοντας τὴν κακόφημη ἀσέβεια» (Ἐρωτ. Α΄, 18).

Οἰκουμενιστὲς Φλωρίνης: «Δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα οἱ πιστοὶ νὰ μᾶς μιλοῦν μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ νὰ ἐμποδίζουν τὴν εἴσοδό μας στὸ μοναστήρι, ὅταν μάλιστα ὑπάρχει ἐπισκοπικὴ ἀπόφαση γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ ἡγουμένου καὶ τῶν κληρικῶν ἀπὸ τὸ μοναστήρι».

Μ. Φώτιος: «Ἐπιβουλεύεται κάποιος τὰ χρήματά μας, τὰ χωράφια μας, ἢ σηκώνει χέρι νὰ μᾶς χτυπήσει στὸ σῶμα; Πρέπει νὰ τὸ ὑπομένουμε μὲ ἀνεξικακία... Ἀλλὰ ἀντίθετα διώχνει καὶ παραδίδει στοὺς κακοὺς ὡς μιαροὺς καὶ ἀσεβεῖς τοὺς ἐργάτες τῆς ἀρετῆς καὶ τοὺς κήρυκες τῆς εὐσέβειας ὁ ἐχθρὸς αὐτῆς; Δὲ θὰ δεχτοῦμε τότε τὴν προσβολὴ σωπαίνοντας, ἀλλὰ θὰ δείξουμε παρρησία μὲ τὴ γνώμη καὶ τὴ γλώσσα, ἐπειδὴ πάσχουμε ἄδικα ἐνῶ εἴμαστε εὐσεβεῖς, καὶ ὑποφέρει ἄδικα τὸ σεβάσμιο τοῦ κηρύγματος» (Ἐρωτ. Α΄, 19).

Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι: «Τὸ ποίμνιο εἶναι ποίμνιο καὶ οἱ ποιμένες εἶναι ποιμένες. Δὲν ἔχουν οἱ ποιμενόμενοι τὸ δικαίωμα νὰ ἀντιδροῦν καὶ νὰ κατηγοροῦν τοὺς ποιμενάρχες. Ὑπάρχει σύνοδος ποὺ κανονίζει αὐτὰ τὰ θέματα».

Μ. Φώτιος: «Τὴν προσβολὴ ὅμως πρὸς τὸν Θεό (σσ. πολλὲς ἐκκλησίες, πολλὰ βαπτίσματα, κατάργηση τοῦ ὅρου αἵρεση κλπ.) οὔτε νὰ παραβλέψουμε ἔχουμε ἐντολή, οὔτε Ἐκεῖνος τὴν παρέβλεψε, Αὐτὸς ποὺ γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔδειξαν ἀσέβεια καὶ σφετερίστηκαν τ’ ἀφιερώματα καὶ εἶπαν ψέματα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ζήτησε γι’ αὐτοὺς τὴν ἔσχατη ποινή» (Ἐρωτ. Α΄, 19).

Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι καὶ θολολόγοι: «Οἱ μὴ ἀποδεχόμενοι τὴν ΑκΜΣ εἶναι φανατικοί, μουτζαχεντίν, ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη καὶ χρησιμοποιοῦν ὕβρεις ἀπαράδεκτες γιὰ τὴν Ἐκκλησία».

Μ. Φώτιος: «Αὐτὸς (σσ. δηλ. ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος) προηγουμένως τοὺς ἀπηύθυνε μακρὰ νουθεσία καὶ διδασκαλία (Πραξ. 7, 2). Καὶ καθὼς τοὺς ἔβλεπε νὰ μὴν ὑπακούουν στοὺς παραινετικοὺς λόγους (σσ. τοὺς ὁποίους καὶ σήμερα, ἐδῶ καὶ χρόνια ἔγραψαν τόσοι καὶ τόσοι) καὶ νὰ ἀνάβει περισσότερο ἡ φλόγα τους πρὸς τὴν ἀσέβεια, τότε πιά, τότε, καὶ πολὺ δίκαια, τοὺς ὑποχρεώνει νὰ δεχτοῦν καὶ τὰ ἐλεγκτικὰ καὶ στηλιτευτικά του λόγια, ἀποδεικνύοντας καὶ ἀποκαλώντας του ἀπερίτμητους στὴν καρδιὰ καὶ σκληροτράχηλους, φονιάδες καὶ προδότες ποὺ τοὺς βαρύνει τὸ προγονικὸ μίασμα, ἐπειδὴ ἦταν παιδιὰ ἐκείνων ποὺ σκότωναν τοὺς προφῆτες (σσ. Μουτζαχεντὶν λοιπὸν γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ ὁ Ἅγ. Στέφανος, ἕνας σημειωτέον μὴ Ἐπίσκοπος ἀλλὰ διάκονος;). Ὥστε ὄχι μόνο δὲν εἶναι καθόλου ἀνταγωνιστὴς αὐτὸς ὁ γεμάτος ἀπὸ χάρη καὶ σοφία καὶ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ δύναμη, ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ εἶναι συναγωνιστὴς καὶ ὑπέρμαχός μας» (Ἐρωτ. Α΄, 22).

Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ θολολόγοι: «Ἡ Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ προσαρμοστεῖ στὶς σύγχρονες ἀνάγκες μίας μοντέρνας κοινωνίας. Δὲν πρέπει νὰ γίνουμε γραφικοὶ καὶ παραδοσιολάτρες. Πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουμε κάποια πράγματα».

Μ. Φώτιος: «Καὶ δὲν προκαλεῖ τὴν καταστροφὴ καὶ τὴν ἀλλοίωση πολλῶν πραγμάτων μόνο ἡ πρόσθεση καὶ ἡ ἀφαίρεση ἑνὸς γράμματος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄκαιρη χρήση τοῦ τόνου, καὶ ἡ μία λέξη στὴ θέση μιᾶς ἄλλης, ἂν καὶ βέβαια ἡ γραφὴ παραμένει ἀναλλοίωτη, δήλωσε κάτι διαφορετικό, καὶ ἐκτοπίζοντας τὸν νοῦ σὲ τελείως διαφορετικὸ νόημα, συνάγει σὰν ἀποτέλεσμα μιὰ δυσσεβὴ δόξα ἢ μία καταγέλαστη φλυαρία (σσ. δηλ. αὐτὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν) (Ἐρωτ. Α΄, 30).

Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι: «Πρέπει νὰ ὑπακοῦμε στὸν Ἐπίσκοπο. Χωρὶς τὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία».

Μ. Φώτιος: «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστίˑ φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει... φῦγε τὴν κοινωνία αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως... (ΕΠΕ 12, 400, 31).

Αὐτὴ εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων, ἀπερίτμητοι στὴν καρδιὰ καὶ σκληροτράχηλοι Οἰκουμενιστές! Ὑπηρετώντας τὴν Παναίρεση γίνατε διῶκτες ἱερέων, μοναχῶν καὶ πιστῶν, ἀσεβεῖς ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ὑποστηρικτὲς τῶν δυνατῶν καὶ καταπατητὲς τῶν δικαίων, φορτώνοντες ἀσήκωτα βάρη στὶς πλᾶτες τῶν ἀνθρώπων, διυλίζοντες τὸν κώνωπα καὶ καταπίνοντες τὴν κάμηλον, Πνευματομάχοι, Χριστομάχοι, Ἐκκλησιομάχοι, Θεοτοκομάχοι, Ἁγιομάχοι Οἰκουμενιστές! Ἀλλὰ φυσικά, ὅπως ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ οὐ βούλεσθε συνιέναι.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ευλογία Θεού σήμερα στην Ι.Μ. Αγ. Παρασκευής. Συλλειτούργησαν οι διακόψαντες το Μνημόσυνο των αιρετικών. Παρόντες και μοναχοί που αποτειχίστηκαν ἀπό τους Οικουμενιστές Επισκόπους και πλήθος πιστών!

Ἡ διακριτικότητα, ἡ σύνεση καὶ ἡ σταθερὴ στάση τοῦ Ἡγουμένου π. Μαξίμου καὶ τοῦ π. Ἰγνάτιου γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ ὅσους τοὺς ὑποστηρίζουν, βοήθησε ὥστε νὰ συσπειρωθοῦν οἱ διακόψαντες τὸ μνημόσυνοτῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἔτσι σήμερα συλλειτούργησαν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Ἑορδαίας ὁ ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἱ. Μονῆς π. Ἰγνάτιος, ὁ Ἡγούμενος Ἱ.Μ. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Φιλῶτα Ἀμυνταίου π. ΠαΐσιοςΠαπαδόπουλος, ὁ Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς καὶ ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Μόδεστος Διασάκης. Παρόντες ἁγιορεῖτες μοναχοί, ἀλλὰ καὶ μοναχοὶ ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο καὶ ἄλλες περιοχὲς ποὺ ἔχουν ἀποτειχισθεῖ.

Εὐχόμαστε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλοι Πατέρες, στὴν ἁγιοπατερικὴ ὁδὸ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου, τὴν μόνη ποὺφοβοῦνται οἱ αἱρετικοί, καὶ γι’ αὐτὸ τὴν συκοφαντοῦν, τὴν διαβάλλουν καὶ τὴν πολεμοῦν.

Γνωρίζουμε πὼς καὶ ἄλλοι ἱερωμένοι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ προβληματίζονται καὶ σκέπτονται τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, καθὼς βλέπουν ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ νὰ φτάσουν μέχρι τέλους στὴν προδοσία τῆς Πίστεως (μετὰ μάλιστα ἀπὸ τὸν Κολυμπάριο Σύνοδο) καὶ ἀντιλαμβάνονται ὅτι οἱ μὴ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ ποιμένες συμπορεύονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν ἔχουν διάθεση νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν, γιατὶ φοβοῦνται τὶς θέσεις τους.

http://synaksiorthodoxon.blogspot.gr/

Ο Θεός σε γλυκαίνει δεν σε αγριεύει...

Νίκησες ένα πάθος και νιώθεις δυνατός, ισχυρός, βέβαιος, άτρωτος και υπέροχος; Κατακρίνεις και υποτιμάς τους αδυνάτους; Άστο δεν σε βοήθησε ο Θεός. Δεν ξέρω ποιός πάντως όχι Εκείνος. Όταν ο Θεός μας βοηθάει να βγούμε από ένα πάθος, η έξοδος από αυτό μας βρίσκει ταπεινούς, γλυκούς, ήρεμους, ήσυχους, αγαπητικούς προς τους άλλους, δίχως κατάκριση και έπαρση, μαλακωμένους και κυρίως ευσπλαχνικούς με όλους. Δεν τα νιώθεις όλα αυτά; τότε καλύτερα σε συνέφερε το πάθος παρά η «αρετή» σου.

plibyos.blogspot.gr

Ἅγιος Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος: "Δέν φέρνει εὐχαρίστηση ὁποιαδήποτε ἀγάπη"

Ἄν ἐπικρατοῦσε παντοῦ ἡ ἀγάπη, πόσο διαφορετικός θά ἦταν ὁ κόσμος μας! Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπάει, ζεῖ στή γῆ ὅπως θά ζοῦσε στόν οὐρανό, μέ ἀδιατάρακτη γαλήνη καί εὐτυχία, μέ ψυχή καθαρή ἀπό φθόνο, ζήλια, ὀργή, ὑπερηφάνεια, κακή ἐπιθυμία.. Νά ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης ἕνας ἐπίγειος ἄγγελος! Αὐτή καθεαυτή ἡ ἀγάπη πόσο ὡραία εἶναι! Μέ πόση χαρά καί εἰρήνη πλημμυρίζει τήν ψυχή, πού τήν κατέχει! Ἵσως θά μέ ρωτήσετε: Δέν φέρνει εὐχαρίστηση, ἔστω καί ἄτοπη, ὁποιαδήποτε ἀγάπη; Ὄχι. Μόνο...

ἡ γνήσια ἀγάπη φέρνει καθαρή καί ἀνόθευτη χαρά. Καί γνήσια ἀγάπη δέν εἶναι ἡ κοσμική, ἡ ἀγοραία, πού ἀποτελεῖ μᾶλλον κακία καί ἐλάττωμα, ἀλλά ἡ χριστιανική, ἡ πνευματική, ἐκείνη πού μᾶς ζητάει ὁ Παῦλος, ἐκείνη πού ἀποβλέπει στό συμφέρον τοῦ πλησίον. 

Αὐτήν τήν ἀγάπη εἶχε ὁ ἀπόστολος, πού ἔλεγε: «Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ; 

Ποιός ὑποκύπτει στόν πειρασμό καί δέν ὑποφέρω κι ἐγώ;» (Β΄ Κορ. 11, 29).

Τίποτα δέν παροργίζει τόσο τόν Θεό, ὅσο ἡ ἀδιαφορία μας γιά τόν πλησίον.Γιατί ἡ ἀγάπη φυσιολογικά ὁδηγεῖ στό ἐνδιαφέρον γιά τόν πλησίον.

Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Αὐτόν τόν δρόμο ἄς ἀκολουθήσουμε, γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.

«Ἀγάπη, προφητείας χορηγός, Ἀγάπη, ἐλλάμψεως ἄβυσσος».

orthodoxia-ellhnismos.gr

Γίνε αστροναύτης του Θεού..!

Ο π. Παΐσιος είχε γεμίσει τη γη με αγγέλους, είχε γεμίσει τη γη με τη χάρη του Θεού.

Άναβε τενεκεδάκια και έβαζε μέσα κεράκια, ακόμα και την ώρα που κοιμότανε και άφηνε το κεράκι να καίγεται και έλεγε: "Κύριε, αυτό είναι υπέρ των ασθενών, υπέρ των ναρκομανών, αυτό είναι υπέρ υγείας των τάδε" και προσευχόταν για όλους.

Και έκανε επισκέψεις απ'το Άγιον όρος. Είχε ταξιδέψει με την προσευχή όλη τη γη. 

Είχε γίνει, λέει, αστροναύτης τ' ουρανού! Αγκάλιαζε όλη τη γη με την προσευχή του.

Κάν'το και συ αυτό, γίνε αστροναύτης του Θεού. Βγες από την έλξη της γης, τη βαρυτική αυτή δύναμη και μπες στην αγάπη του Θεού. Και αγκάλιασε, προσευχήσου για όλους, και μετά βγες…

http://stratisandriotis.blogspot.gr

"Αυτό που θεωρούν “εκκλησία” είναι το θρησκευτικό κατεστημένο κι όχι το Σώμα του Χριστού"!

Ο πόλεμος με την οδοντογλυφίδα

Το σχέδιο των εχθρών του Χριστού για την άμβλυνση του ορθόδοξου φρονήματος, εφαρμόστηκε πιστά κατά γράμμα. Η (τεχνητή) κρίση, σαν το κερασάκι στην τούρτα, εξουδετέρωσε πλήρως τις άμυνες ενός, αποκομμένου απ την πίστη, λαού. 

Η δογματική κατάρτισή μας, μηδενική. Το ενδιαφέρον να μάθουμε, επίσης μηδενικό. Βολεμένοι στην καθημερινότητά μας, με ήσυχη συνείδηση νομίζοντας ότι κάνουμε τον πνευματικό μας αγώνα στεκόμαστε αδιάφοροι απέναντι σε όλα όσα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας.

Συνεχίζουμε να εκκλησιαζόμαστε στους ναούς την στιγμή που οι λειτουργούντες σ' αυτούς είναι συμμέτοχοι της αίρεσης του οικουμενισμού. 

Συνεχίζουμε τις προσκυνηματικές μας εκδρομές, παίρνοντας ευλογία από “φωτισμένους” γέροντες ή γερόντισσες, οι οποίοι θέλουν να μας μάθουν πως ν' αγαπήσουμε τον Χριστό την ώρα που οι ίδιοι Τον προδίδουν.

Συνεχίζουμε τα έργα αγάπης, εθελοντικές συμμετοχές σε συσσίτια ώστε να νιώθουμε πως κάνουμε το χρέος μας προς τον συνάνθρωπο, όσο φυσικά δεν θίγεται το προσωπικό μας συμφέρον.

Έγινε η σύνοδος στην Κρήτη.

Οι ετερόδοξοι ονομάστηκαν εκκλησίες... Καμμία αντίδραση.

Άρχισαν οι διωγμοί στο Άγιο Όρος. Μοναχοί εκδιώχθηκαν για την Πίστη τους… 

Καμμία αντίδραση.

Απαγορεύεται να λειτουργούν ιερείς που διακόπτουν την μνημόνευση του “επισκόπου”, μη θέλοντας να είναι κοινωνοί στην πίστη τους...Καμμία αντίδραση.

Αυτήν την εβδομάδα, “παύθηκαν” ηγούμενος και ιερομόναχος σε ιερά μονή της Μακεδονίας... Αντίδραση; καμμία! 

Ο κόσμος δεν γνωρίζει. Όσοι γνωρίζουν περιμένουν καθοδήγηση από τον κλήρο και τους μοναχούς. Αυτοί σιωπούν ενόχως είτε επειδή ασπάζονται τον οικουμενισμό είτε επειδή περιμένουν την μαζική διαμαρτυρία, διότι μη έχοντας εμπειρική σχέση με τον Θεό δεν ξέρουν που να βασιστούν.

Έτσι, νομίζουν πως πολεμούν την αίρεση “μέσα απ' την εκκλησία” με κάποιους λόγους που εκφωνούν ζητώντας απ' το ποίμνιο ομολογία πίστεως. Δεν γνωρίζουν πως αυτό που θεωρούν “εκκλησία” είναι το θρησκευτικό κατεστημένο κι όχι το Σώμα του Χριστού, διότι ο Χριστός δεν μπορεί να είναι εκεί όπου δεν υπάρχει καθαρότης αλλά αντιθέτως συμβιβασμός με τους απίστους.

Νομίζουν πως πολεμούν με τα λόγια και δεν ξέρουν ότι ο αγώνας γίνεται με έργα.

Πιστεύουν πως ο πιστός θ' ακολουθήσει τα λόγια τους παρόλο που οι πράξεις τους δεν συνάδουν με αυτά. Με τα λόγια θέλουν να γίνουν πρότυπο για αγώνα. Ζητούν ομολογία, χωρίς αυτοί να ομολογούν. O Θεός ζήτησε να Τον ομολογήσουμε έμπροσθεν των ανθρώπων και να Τον ακολουθήσουμε σηκώνοντας τον σταυρό μας. Ο σταυρός, σε καιρό αιρέσεως είναι η ομολογία-μαρτυρία της πίστεώς. Η ομολογία είναι πόλεμος εναντίον των Οικουμενιστών, πόλεμος για τον Θεό. Είναι ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στην αίρεση. Είναι υπακοή στον Τριαδικό Θεό.

Ξεκάθαρη τοποθέτηση δεν έχουν ούτε οι κληρικοί που διέκοψαν την μνημόνευση του επισκόπου χωρίς όμως να σταματήσουν και κάθε εκκλησιαστική κοινωνία. Αυτοί φάσκουν και αντιφάσκουν: διακόπτουν μνημόνευση ώστε να μην γίνουν κοινωνοί της πίστης του επισκόπου ενώ συνεχίζουν εκκλησιαστική κοινωνία γινόμενοι κοινωνοί της πίστης την λοιπών κληρικών που δεν καταδικάζουν τον οικουμενισμό, άρα τον αποδέχονται. 

Το τραγικό σ'αυτήν την περίπτωση είναι πως αυτοί καθοδηγούν πιστούς που δεν γνωρίζουν τους Ιερούς Κανόνες και έχοντας εμπιστοσύνη στους ποιμένες ακολουθούν τα όσα αυτοί εφαρμόζουν. Αυτοί προκαλούν μεγαλύτερη βλάβη από την ζημιά που κάνουν οι οικουμενιστές διότι αποπροσανατολίζουν και συγχέουν τους προβληματισμένους και ορθώς φρονούντας πιστούς.

Οι κληρικοί που αναγνωρίζουν την αίρεση, μιλούν εναντίον της χωρίς όμως να προβαίνουν σε πλήρη και άμεση διακοπή κάθε εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους κακοδόξους, ας μην ξεγελούν πλέον τον εαυτό τους και ας μην αναπαύουν την συνείδησή τους.

Είναι προδότες της πίστεως.

Κρατούν το ποίμνιο σε κατάσταση νάρκη. Δεν είναι οι καλοί ποιμένες που θ' αγωνισθούν για το ποίμνιο. Δεν είναι μαθητές του Κυρίου. Όταν ο Κύριος λέει “πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις” δεν υπακούν και δεν αφήνουν και τους πιστούς να υπακούσουν.

Πού είναι η ανδρεία της ψυχής; Πού είναι η μνήμη θανάτου; Tί ψυχή θα παραδώσουν; Μέχρι πότε θα σιωπούν; Νομίζουν πως πολεμούν, αλλά αυτός δεν είναι πόλεμος. 

Τα λόγια τους δεν είναι σπαθί, αλλά οδοντογλυφίδα. Μ' αυτήν χτυπούν γύρω τους νομίζοντας πως πολεμούν την αίρεση. Δεν γινόμαστε με την οδοντογλυφίδα στρατιώτες του Θεού. “Ενδύσασθε την πανοπλία του Θεού” συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος “ίνα δυνηθήτε αντιστήναι”. Ολόκληρο τον οπλισμό, ζητά.

Ο καιρός έφτασε. Πρέπει να υπερασπιστούμε την πίστη μας.

Ζητούμε την ξεκάθαρη τοποθέτηση των κληρικών-λειτουργών του Θεού κι όχι των δημοσίων υπαλλήλων.

ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΣΑΙ. 

Ορθοδοξία