.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΟΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ. Ο πιστος λαος μισειται, υβριζεται και προπηλακιζεται ως μικρόνους, καθυστερημενος και μισαλλοδοξος απο ολους τους φανατικους οπαδους του οικουμενισμού» και ο πατριαρχης επιδιωκει ανευ πίστεως την ένωση παπισμού και ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΑΣ, 
ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΣ

Δὲν ὑπάρχει, ἀγαπητοί μου, συμβιβασμὸς μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ στοᾶς, χριστιανισμοῦ καὶ μασονίας, Χριστοῦ καὶ Βελίαρ. Εἶνε δὲ ἄξιον ἰδιαιτέρως παρατηρήσεως, ὅτι ὁ κόσμος, ὁ ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ ψευδῆ μασονικὰ συνθήματα περὶ ἑνότητος καὶ συμφιλιώσεως, ὁ ἄπιστος καὶ ἄθεος κόσμος, ὁ ὁποῖος οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ ζωήν, ἐκδηλώνει τὴν χαράν του διὰ τὴν ἄνευ πίστεως ἐπιδιωκομένην ἕνωσιν παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Κῆρυξ δὲ μεγαλόστομος αὐτῆς τῆς ἑνώσεως ὑπῆρξεν ὁ Ἀθηναγόρας, τὸν ὁποῖον ὅλαι σχεδὸν αἱ ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικὰ τοῦ κόσμου, κρίνοντα μὲ κοσμικὰ κριτήρια, ἐνεκωμίασαν καὶ ἐπαρουσίασαν ὡς μέγαν ἄνδρα! Τοιοῦτος εἶνε ὁ κόσμος· ἀγαπᾷ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν τὴν γλῶσσαν ὄχι τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ τοῦ κόσμου τούτου.

Ἀκόμη δὲ πρὸς τιμὴν τοῦ μεγάλου «εἰρηνοποιοῦ» πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐξεδόθη ὁλόκληρος τόμος μὲ τὸν τίτλον «Οἱ εἰρηνοποιοὶ», εἰς τὸν ὁποῖον περιγράφονται ὅλαι αἱ συναντήσεις καὶ περιπτώσεις πατριάρχου καὶ πάπα. Καὶ ἐνῷ ὁ κόσμος ἐκδηλώνει χαρὰν διὰ τὴν τοιαύτην ἀπόπειραν ψευδο-ενώσεως, ἀντιθέτως ὁ πιστὸς λαὸς μισεῖται, ὑβρίζεται καὶ προπηλακίζεται ὡς μικρόνους, καθυστερημένος καὶ μισαλλόδοξος ἀπὸ ὅλους τοὺς φανατικοὺς ὀπαδοὺς τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Ζητήματα πίστεως–ὁ διάλογος καὶ τὰ ἀποτελέσματά του», περιοδ. «Χριστιανικὴ Σπίθα», ἀρ. φύλ. 450/Ἰανουάριος–Φεβρουάριος 1987

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εμπόδιο στον αντίχριστο



Εμπόδιο στο ψυχοκτόνο έργο του διαβόλου και στην παρουσία του Αντιχρίστου στέκεται η Ορθόδοξος Εκκλησία, που καταγγέλει τις μεθοδείες του σατανά και καταδικάζει τις αιρέσεις.

Χωρίς την Ορθοδοξία, θα ήταν εύκολο στα όργανα του Αντιχρίστου να προετοιμάσουν τον δρόμο του.
Μα η Ορθοδοξία, αν και λυσσωδώς πολεμάται με μεθόδους σατανικές, στέκεται απόρθητο φρούριο και φάρος, που κατευθύνει προς την αλήθεια και την σωτηρία.
Οι πολυώνυμοι εχθροί της, υπηρετώντας τον διάβολο και τι δεν κάνουν για να πετύχουν, όπως μάταια ελπίζουν, τον αφανισμό της.
Αιρέσεις, Σιωνισμός με όλα τα παρακλάδια του και τα όργανά του: Μασωνία, Χιλιασμός, Οικουμενισμός, Ρόταρυ, Λάιονς, ψεύδη, απάτες, δολοπλοκίες, άνθρωποι όργανα του διαβόλου από θέσεις κλειδιά, ένας ολόκληρος σατανικός μηχανισμός σκοτεινών δυνάμεων, είναι επιστρατευμένος κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Η πίστη των Χριστιανών στον Χριστό και την Εκκλησία εμποδίζει τους ανθρώπους από τον μεγάλο ξεπεσμό, από την αποστασία και την αμετανοησία. 
Αφού η Εκκλησία συναρπάζει τις ψυχές με την αλήθεια το φως και την σωτηρία, οι αντίχριστοι δυσανασχετούν.
Πλημμυρίζουν από μίσος και κακία οι Ιουδαίοι και ο Σιωνισμός συγκεκριμένα, διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, όχι μόνο αποδεικνύει τους Ιουδαίους αντίχριστους, μα και καταγγέλλει την αθεΐα τους, την άρνησή τους να δεχθούν τον Χριστό και συγχρόνως αποκαλύπτει, ότι αυτοί είναι έτοιμοι, στ’ όνομα του Χριστού, να δεχθούν τον άνομο, τον Αντίχριστο.
Επειδή, λοιπόν, η Ορθοδοξία στέκεται οχυρό, εμπόδιο στους αντίχριστους, εκείνοι με επικεφαλής τον Σιωνισμό κάνουν τα πάντα να σείσουν τα θεμέλια της Ορθοδοξίας.
Θέλουν να συντρίψουν το Δόγμα και την Παράδοση, ν’ αφανίσουν αποφάσεις των Αγίων Πατέρων, που πάρθηκαν κατά τις Οικουμενικές Συνόδους. Θέλουν να σκοτίσουν την αλήθεια, που τηρεί ανόθευτη η Εκκλησία μας, να πετάξουν τους Ιερούς Κανόνες, να προκαλέσουν συσκότιση, λήθη και σύγχυση.
Γι’ αυτό το σκοπό εργάζονται στις μέρες μας όλα τα κατασκευάσματα του Σιωνισμού.
Γι’ αυτό το σκοπό του ξεθεμελιώματος και αφανισμού της Εκκλησίας έχουν επιστρατευθεί οι Εβραιοκίνητοι αντίχριστοι Ιεχωβάδες, οι Μασώνοι και σωρεία άλλων σαθρών οργάνων του παγκοσμίου Σιωνισμού.
Και ο διωγμός αυτός, κατά της Εκκλησίας, που άρχισε από τους Ιουδαίους και τους αντίχριστους Ρωμαίους αυτοκράτορες και συνεχίστηκε από τους Γότθους, τους Ούνους, τους Πέρσες, τους Άραβες, τους Σλάβους, τους Τούρκους, τους Παπικούς, τους Προτεστάντες, (προσθήκη ιστολογίου: τους Ναζί, τους Άθεους Κομμουνιστές), το έργο του διαβόλου υπηρετούσε.
Η Ορθοδοξία γνώρισε και θα γνωρίσει μεγάλους διωγμούς. Τους αντιμετώπισε όλους τους εχθρούς με πίστη, καρτερία και ανδρεία. Χιλιάδες είναι οι νεομάρτυρες, που έδωσαν το αίμα τους, σαν σφραγίδα, για την αγάπη τους, για τον Χριστό και την Εκκλησία.
Αλλά και οι πιο επικίνδυνοι διώκτες της είναι οι σημερινοί.
Ύπουλοι, υποκριτές και κρυφοδαγκανιάρηδες. Είναι οι Οικουμενιστές, που θέλουν να μας μαντρώσουν στην αδιαφορία της Πίστεως, στην άρνηση του Χριστού και τέλος στη λατρεία του Σατανά.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία όμως, ο πιστός του Θεού λαός, ξέρουν και καταγγέλλουν ποιοι παίζουν το παιχνίδι του Αντιχρίστου. Ξέρουν ποιοι κινούν τα νήματα αυτού του σχεδίου. Έντονη είναι η αντίδραση και η Εκκλησία περιμένει πιο φοβερές και χαλεπές ημέρες. Γι’ αυτό προειδοποιεί τους πιστούς να προετοιμάζονται γι’ αγώνες και θυσίες.

«Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (σελ. 125-127)

Αμαρτία και Σωτηρία

Η κατάργηση των παθών ας γίνεται με τον εξής τρόπο:

Με την εγκράτεια καταργείται η γαστριμαργία.

Με τον θείο πόθο και την επιθυμία των μελλόντων αγαθών καταργείται η πορνεία.

Με την συμπάθεια προς τους φτωχούς καταργείται ηφιλαργυρία.

Με την αγάπη και την καλοσύνη προς όλους καταργείται η οργή.

Με την πνευματική χαρά καταργείται η κοσμική λύπη.

Με την υπομονή, την καρτερία και την ευχαριστία προς τον Θεό καταργείται η ακηδία.

Με την κρυφή εργασία των αρετών και την συνεχή προσευχή με συντριβή καρδιάς, καταργείται η κενοδοξία.

Με το να μην κρίνει κανείς τον άλλο και με το να μην τον εξευτελίζει, όπως έκανε ο αλαζόνας Φαρισαίος, αλλά με το να νομίζει τον εαυτό του τελευταίο από όλους καταργείται η υπερηφάνεια.

Έτσι λοιπόν αφού ελευθερωθεί ο νους από τα παραπάνω πάθη και ανυψωθεί στο Θεό, ζει από εδώ τη μακάρια ζωή και δέχεται τον Aρραβώνα του Αγίου Πνεύματος. Και όταν φύγει από εδώ, έχοντας απάθεια και αληθινή γνώση, στέκεται μπροστά στο Φως της Αγίας Τριάδος και καταφωτίζεται μαζί με τους αγίους αγγέλους στους απέραντους αιώνες.
Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

Παράδειγμα δεν είναι η "τελειότητα".....



Η γλώσσα των χριστιανών είναι το παράδειγμα. Όσα κηρύγματα κι αν κάνουμε δεν έχουμε τίποτα να πούμε εάν ο τρόπος που ζούμε είναι ψεύτικος. Δηλαδή ξενιτεμένος απο το βίωμα μας. Όμως ας προσέξουμε,γιατί εδώ είναι που εισέρχεται ο ευσεβισμός και ηθικισμός της τελειομανίας και ενοχοποίησης. Το οτι διδάσκουμε με το παράδειγμα μας, δεν σημαίνει οτι διδάσκουμε με την τελειότητα μας. Παράδειγμα σημαίνει είμαι αληθινός σε οτι κάνω. Και στην αρετή και στην αμαρτία μου, και στην νίκη και στην ήττα μου. Παράδειγμα δεν ειναι μόνο τα κατορθώματα μας, αλλα και η συντριβή μας, η ταπείνωση και παραδοχή, η ελπίδα, η αναγνώριση της ρακένδυτης φύσης μας. Δεν διδάσκει μόνο η "αρετή" αλλά και η συντριβή. Τα παιδιά μας, οι συνάνθρωποι μας, δεν θα μας κατηγορήσουν επειδή είμασταν αδύναμοι και ειλικρινείς στα λάθη μας, αλλά γιατί υποδυόμαστε τον ρόλο του «τέλειου» και «άψογου», επικριτή των πάντων, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε τα μαύρα μας τα χάλια. Γιατί παράδειγμα δεν είναι η τελειότητα, αλλά η αληθινότητα μας….

Πίσω απο το γέλιο...



Πιο πολύ από εκείνους που κλαίνε πονάω αυτούς που συνεχώς «γελάνε» και κάνουν και τους άλλους χαρούμενους. Είναι που καλά γνωρίζω πως πίσω από το προσωπείο του γέλιου, κρύβεται γυμνή και ανυπεράσπιστη μια θρυμματισμένη ψυχή. 
Μια καρδιά ευαίσθητη, μεταξένια σε βλέμματα, καταστάσεις και πρόσωπα. «Μόνο ένα πράγμα σας ζητώ να ’χετε κατά νου όταν βρίσκεστε με ανθρώπους που σας κάνουν να ξεκαρδίζεστε, που κοντά τους ανοίγει η καρδιά σας: να θυμάστε πως την ίδια στιγμή που δίνουν φτερά στην ψυχή σας, η δική τους δεν μπορεί να πετάξει απ’ το βάρος που την πλακώνει – κι όσο μπορείτε, όσο αντέχετε, να ψάχνετε κάτω απ’ την επιφάνεια του χαμόγελού τους, και βρίσκοντας τον σκοτεινό πυρήνα του, να του δίνετε όση αγάπη και φροντίδα σας περισσεύει.»
Εεε και που' σαι, από όλα τα καλλυντικά που φοράς, το δάκρυ σου πάει περισσότερο, άστο να σε λυτρώσει, μη το τυραννάς στις άκρες των ματιών σου…

Αφήστε το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην Αγάπη Του, και το Μέλλον στην Πρόνοια Του."



"Μερικοί βασανίζονται απο τριών ειδών προβλήματα.
Απο εκείνα που είχαν κάποτε, απο εκείνα που έχουν τώρα, και απο εκείνα που περιμένουν οτι θα έχουν. 
Οι λύπες βέβαια θα έρθουν, αλλά τι θα κερδίσουμε αν βιαστούμε και τρέξουμε να τις προυπαντήσουμε; Θα έχουμε αρκετό καιρό να λυπηθούμε, οταν έρθουν. Στο μεταξύ, ας ελπίζουμε για καλύτερα πράγματα και ας μένουμε σταθεροί ώς το τέλος.
Αφήστε το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην αγάπη Του, και το μέλλον στην Πρόνοια Του." 

Αββάς Ησύχιος

Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά...



«Εμείς που πέσαμε, ας πολεμάμε προπαντός τον δαίμονα της απογοητεύσεως. Διότι αυτός έρχεται κοντά μας την ώρα της προσευχής και υπενθυμίζοντας την προηγούμενη κατάσταση της καθαρότητας, επιδιώκει να μας απομακρύνει από την προσευχή. 
Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά, ούτε να δραπετεύεις απ’ τον αγώνα, αλλά να στέκεσαι γενναία. Έτσι ο άγγελος, που σε φιλάει, θα σεβασθεί την υπομονή σου. 

Όταν το τραύμα είναι ζεστό και πρόσφατο, εύκολα γιατρεύεται. Τα χρόνια όμως τραύματα, που είναι μάλιστα αφρόντιστα και διαποιημένα, δύσκολα θεραπεύονται και χρειάζονται πολύ κόπο και φάρμακα και νυστέρια και καυτηριασμούς. Όμως πολλά που είναι ανίατα ή χρειάζονται μακροχρόνιες θεραπείες, θεραπεύονται από τον Θεό, στον Οποίο τα πάντα είναι δυνατά. 

Προ της πτώσεως οι δαίμονες μας υποβάλλουν πως ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Ύστερα όμως από την πτώση λένε πως ο Θεός είναι σκληρός. Μην πιστεύεις σ’ αυτόν που, ύστερα από πτώσεις σε μικρά ελαττώματα, σου λέει: Αυτό δεν θα πρεπε να το κάνεις ή αυτό δεν είναι τίποτε. Διότι πολλές φορές το θυμό του δικαστή τον εξουδετερώνουν τα μικρά δώρα».

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

Προσευχή στον Ιησού Χριστό

Ἰησοῦ, πού εἶσαι ἡ καταπληκτική καί ὑπερκαλή ὡραιότης, σέ δοξολογῶ, γιατί ἔχεις συγχρόνως θέληση καί δύναμη εὐεργετική.

Ἰησοῦ, πού εἶσαι ἡ ἀληθινή ὁδός, ἡ πεντακάθαρη ἀλήθεια καί ἡ εὐτυχισμένη ζωή, σ’ εὐχαριστῶ γιατί μέ ὁδήγησες στό φῶς τῶν θείων καί ζωοπάροχων λόγων σου.

Ἰησοῦ, πού ἀνοίγεις τήν καρδιά σου σ’ αὐτούς πού χτυποῦν, μέ λύπη μου σού λέω ὅτι ποτέ δέν ἄνοιξα τήν καρδιά μου νά μπεῖς μέσα.

Ἰησοῦ, πού καθάρισες μ’ ἕνα σου λόγο τούς δέκα λεπρούς, σού λέω ὅτι καί ἐγώ εἶμαι λεπρός καί ἔχω ἀνάγκη νά καθαριστῶ, ξεχωριστά μάλιστα ἀπ’ τά κρυφά ἁμαρτήματά μου.

Ἰησοῦ, ἐσύ πού τήν ἁμαρτωλή γυναίκα τή μετέπλασες σέ ἁγνή παρθένο, προφύλαξε μέ ἀπό τό ἁμάρτημα αὐτό.
Ἰησοῦ, πού βαφτίστηκες στά νερά τοῦ Ἰορδάνη, δός μου δάκρυα μετανοίας γιά νά πλύνω τίς ἁμαρτίες μου.

Ἰησοῦ, πού εἶσαι ἡ ζωοποιός καί γλυκύτατη ζεστασιά, ζέστανε μέ τόν ψυχρανθέντα. 

Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου

Τί είναι Χριστούγεννα;

Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνει γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα. 
Και είπε: «Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα».

Τελικά... μήπως να ξανακοιταχτούμε όλοι στον καθρέπτη της πίστης και να ρωτήσουμε την καρδιά μας αν βλέπει πουθενά το Χριστό; Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε, να μην βρίσκαμε τίποτα. Άραγε, τι θα κάναμε; Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια;

Ας περάσουμε αυτά τα Χριστούγεννα καλοί μου φίλοι μαζί με το Χριστό κι ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του…

Το θαύμα των Χριστουγέννων… (Αληθινή ιστορία)



Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια ανήμερα τα Χριστούγεννα κίνησα με ανάμικτα συναισθήματα για πρώτη φορά για το Περιβόλι της Παναγιάς.

Ήθελα να επισκεφθώ το γέροντα Παϊσιο, να δω από κοντά έναν άγιο της εποχής μας, να εξακριβώσω τις διαφορές, να εντρυφήσω στις παραινέσεις του. Η αλήθεια είναι πως λίγο η ανθρώπινη περιέργεια, λίγο η ανθρώπινη αδυναμία που συνδέεται με τη προτέρα εξακρίβωση του τι πρόκειται να συμβεί ήταν οι πραγματικές αιτίες.

Το κρύο ήταν τσουχτερό και το Άγιο Όρος ήταν χιονισμένο. Ένας άγνωστος γέροντας ανέλαβε ως επίγειος άγγελος να με καθοδηγήσει μέχρι την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. 
Η επιθυμία μου όμως να λάβω συγκεκριμένες απαντήσεις μ’ έκανε να πάρω μαζί με ένα δάσκαλο από τη Κοζάνη το μονοπάτι για την καλύβα του γέροντα στην Παναγούδα αμέσως μετά την ακολουθία του Εσπερινού.

Με πρόσωπο σκυμμένο, καρδιά θλιμμένη και βήματα βαριά προσέγγισα το κελί του γέροντα. Αναρωτιόμουν τι θα έπραττα αν, ως καρδιογνώστης κοιτούσε βαθιά μέσα στη ψυχή μου και έβλεπε τα λάθη, την αμαρτία, τις παραλείψεις, τα μίση, τις μικρότητες, τις κατακρίσεις, τον αληθινό ψυχικό πόλεμο. Στη σκέψη και μόνο πως ο γέροντας έχει τέτοια ικανότητα δείλιασα και με έπιασε ντροπή. Αναθαρρούσα όμως και μονολογούσα μέσα μου. Ε! και τι έγινε, ο μόνος είμαι…

Μια άλλη φωνή ωστόσο, άγνωστη τότε, γνωστή τώρα σε εμένα απαντούσε. Υπάρχει λύση … Όσο και να επιχειρούσα να μην την ακούω και να την περιφρονώ τόσο αυτή δυνάμωνε. Υπάρχει λύση, φώναξα κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω και ξάφνιασα τον συνοδοιπόρο μου δάσκαλο.

Με το που φθάσαμε στο κελί άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Όλα, γύρω προκαλούσαν μια ηρεμία. Το χιονισμένο τοπίο, τα πουλιά, ο ήχος από το νερό στο ποτάμι. Βούρκωσα χωρίς να κλαίω. Οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από την άγνωστη αυτή εσωτερική φωνή- παρόρμηση: «Υπάρχει λύση»!

«Καλώς τα καλόπαιδα». Με τη φωνή του γέροντα Παϊσίου επανήλθα στην πραγματικότητα.

Καθώς περνούσα το κατώφλι του Κελιού, μια ζεστασιά πρωτόγνωρη συγκλόνισε το είναι μου. Αληθινό άγγιγμα ψυχής. Ο γέροντας με κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν αρκετό για να απομακρυνθούν όλες οι επιφυλάξεις και να ανοίξει η καρδιά.

Το μικρό διάστημα που έμεινα κοντά στον ταπεινό γέροντα Παϊσιο αρκούσε για να αναθεωρήσω σιγά – σιγά πολλά πράγματα. Η αντίληψή μου για τον κόσμο μεταβλήθηκε. Και για πρώτη φορά ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστήσω τον Θεό για όλα.

Η μικρή επικοινωνία με το γέροντα λειτούργησε μακροπρόθεσμα καταλυτικά. Εκεί στο Κελί της Παναγούδας βίωσα τη ζεστασιά των ποιμένων. Αφουγκράστηκα το άγγελμα των αγγέλων «επί γης ειρήνη». Έζησα τα Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα μακριά από τα φώτα, τα γλυκά, τις ψεύτικες ευχές για ειρήνη, τα υποκριτικά γέλια, την ιδιοτελή καλοσύνη και την ελεγχόμενη αγάπη που απευθύνεται σ’ αυτούς που επιδιώκουμε να μας αγαπούν. Μακριά από το θαύμα των θαυμάτων, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Μακριά από την αληθινή πορεία και το μοναδικό σκοπό του ανθρώπου, δηλαδή τη σωτηρία του.

Σήμερα με βεβαιότητα μπορώ να φωνάξω πως ο Χριστός δύναται να γεννηθεί σε κάθε άνθρωπο. Τώρα ευθαρσώς μπορώ να διακηρύξω και να διαλαλήσω πως αρκεί να ανοίξουμε με ειλικρίνεια μια χαραμάδα στη ψυχή μας και τότε Αυτός θα φροντίσει τα υπόλοιπα. 
Μια μικρή χαραμάδα για να πλημμυρίσουμε ειρήνη, να γευθούμε καρπούς διαφορετικούς από αυτούς που μας σερβίρει εντέχνως η εκκοσμίκευση. 
Μια μικρή χαραμάδα για να αλλάξουν τα πάντα ριζικά. 
Μια μικρή χαραμάδα για να βροντοφωνάξουμε το…

«Χριστός γεννάται δοξάσατε».

Πώς πάμε Στο Χριστό;



Ἅγια, εἶναι ἡ νύχτα, πού ἦρθε στόν κόσμο ὁ Χριστός. Ἅγια· καί ὁλόφωτη.
•Τότε ἦρθε στόν κόσμο τό ΦΩΣ· τό ΦΩΣ τό ἐκ ΦΩΤΟΣ.

Μά, αὐτό τό γενικό, μόνο του ΔΕΝ ἀρκεῖ! Πρέπει καί ἐμεῖς, ὁ καθένας μας, νά Τόν δεχθῆ· νά ᾿ρθῆ σέ σχέση προσωπική μαζί Του. Πρέπει νά γίνει πιστός· χριστιανός. Πιστός στόν Χριστό!

Τότε κάποιοι Τόν βρῆκαν. Μποροῦμε νά Τόν βροῦμε καί ἐμεῖς. Ἀρκεῖ νά Τόν ἀναζητήσουμε σωστά· ἀκολουθώντας, ὄχι κάποιο δρόμο, ἀλλά ἕνα ἐγγυημένο δρόμο.

Καί δρόμοι ἐγγυημένοι εἶναι δύο:

Ὁ ἕνας εἶναι ὁ δρόμος τῆς Παναγίας.

Ὁ ἄλλος εἶναι ὁ δρόμος τῶν Ποιμένων καί τῶν Μάγων.

1. Ἡ Παναγία, ἡ Μαρία ἀπό τήν Ναζαρέτ, ἦταν μιά ἁπλῆ κοπέλλα. Δέν ἦταν, οὔτε ἱστοριοδίφης· οὔτε φυσιοδίφης· οὔτε στοχαστής. Πίστευε στήν πραγματικότητα. 
Καί εἶχε ὁδηγό της, τήν πραγματικότητα.

Τῆς μίλησε ὁ ἄγγελος Γαβριήλ. Τῆς εἶπε, ὅτι θά γεννήσει τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Μά αὐτή ΔΕΝ χάρηκε. Ἀντέδρασε. Καί ἀπάντησε: Πῶς μπορεῖ γυναίκα νά γεννήσει παιδί, χωρίς συνεύρεση μέ ἄνδρα;

Τῆς ἀπάντησε ὁ ἄγγελος: Μπορεῖ! Ὅταν θέλει ὁ Θεός, δέν λειτουργοῦν, πάνε στήν ἄκρη, οἱ νόμοι τῆς φύσης! ΔΕΝ στέκουν ἐμπόδιο στήν θέληση τοῦ Θεοῦ!

Καί ἡ Μαρία, τό κατάλαβε. Τό κατάλαβε σωστά. Καί εἶπε:

Ἐγώ εἶμαι ΔΟΥΛΗ τοῦ Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου!

Καί συνέλαβε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ: «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου».

Καί γι᾿ αὐτό ἡ Παναγία ξέροντας, ὅλα αὐτά καί τόν τρόπο πού γέννησε, μόλις ἔτεκε τόν Χριστό, Τόν προσκύνησε! Σάν Θεό της. Σάν σωτήρα της. Σάν σωτήρα ὅλου τοῦ κόσμου.

2. Ἄλλος δρόμος, ἁπλούστερος, πιό βατός σέ μᾶς τούς ἀδύναμους, εἶναι ὁ δρόμος τῶν ποιμένων.

Ἀγρυπνοῦσαν κοντά στά πρόβατά τους. Καί ἐκεῖ εἶδαν ξαφνικά ἄγγελο. Καί ὁ ἄγγελος τούς μίλησε καί τούς εἶπε:

-Σᾶς φέρνω χαρμόσυνο μήνυμα. Γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου! Πηγαίνετε νά Τόν ἰδεῖτε· καί νά Τόν προσκυνήσετε!

Καί αὐτοί μέ ἁπλότητα· μά ἀποφασιστικά εἶπαν:

- Πᾶμε! Ἐπιτρέπεται, μετά ἀπό τέτοιο μήνυμα, νά διστάζει ἄνθρωπος καί νά βαριέται; 
Νά μετράει βήματα;

Καί ξεκίνησαν νά ἰδοῦν. Τί νά ἰδοῦν; Ἕνα νεογέννητο! Καί ἐπῆγαν. Καί τό βρῆκαν στό σπήλαιο. Καί τό εἶδαν. Καί τό προσκύνησαν! Τόσο εὔκολα;

Ναί. Γιατί κατάλαβαν, ὅτι τά λόγια τοῦ Ἀγγέλου, ἦταν λόγια σοβαρά. Καί τά δέχθηκαν. Γιατί κατάλαβαν, ὅτι τό βρέφος ἐκεῖνο, δέν ἦταν ἕνα κάποιο βρέφος, ἀλλά ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ συνάναρχος, καί ὁμόθρονος μέ τόν ΠΑΤΕΡΑ.

Καί «ἐθαύμασαν». Δηλαδή κατάλαβαν, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ· καί πόσο ἀπέραντη ἡ ἀγάπη Του γιά μᾶς.

Κάτι ἀνάλογο ἔκαμαν καί οἱ μάγοι. Εἶδαν ἀστέρι στόν Οὐρανό. Καί κατάλαβαν. 
Καί ξεκίνησαν, ψάχνοντας γιά ἕνα μεγάλο βασιλιά, κυρίαρχο στόν κόσμο ὅλο! Καί ἐπῆγαν. Καί Τόν βρῆκαν μικρό παιδί, μωρουδάκι. Καί κατάλαβαν πολύ περισσότερα ἀπό ὅσα ἄφιναν νά φανοῦν τά φαινόμενα. Κατάλαβαν, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ταπείνωση.

Ἀγάπη πού ἦρθε νά μᾶς σώσει μέ τήν ταπείνωσή Του.

Καί Τόν προσκύνησαν μέ διπλό πόθο καί μέ ἀπέραντη πίστη!...

Γιά τήν Παναγία, γιά τούς μάγους καί γιά τούς ποιμένες, αὐτά ἦταν... αὐτονόητη πορεία!

Γιατί γιά μᾶς ἁπλῶς μένουν ἀπορία; 
Μήπως, γιατί δέν ἔχομε καλή καί καθαρή καρδιά;

Ἄς φροντίσωμε, νά κάνωμε τήν καρδιά μας λίγο πιό καθαρή. Γιά νά μπορεῖ νά ᾿ρθῆ ὁ Χριστός κοντά μας, καί νά τήν γεμίσει μέ τήν χάρη Του, μέ τήν εἰρήνη Του, μέ τήν εὐλογία Του.

+ ὁ Ν. Μ.

Χριστούγεννα: Ἀπὸ τότε ποὺ φάνηκε στὴ γῆ ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ ζήσει στὸν οὐρανὸ ὁ ἄν­θρω­πος



Ὅλη ἡ πάλη τοῦ ἀνθρώπου στὸν κόσμο αὐτό, εἴτε τὸ συνειδητοποιεῖ εἴτε ὄχι, εἶναι νὰ συναντήσει τὸν Θεό. Ἡ πιὸ μεγάλη του ἀγωνία εἶναι νὰ δεῖ τὸν Θεό. Αὐτὸν ἀναζητεῖ διαρκῶς. Πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεό καὶ γιὰ τὸν Θεό, κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκατανίκητη ἐσωτερικὴ φορὰ πρὸς Αὐτόν.

Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν νὰ δεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό; Ποῦ μπορεῖ νὰ τὸν συναντήσει;

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου!

Στὰ Χριστούγεννα τὸ πρόβλημα λύνεται! Στὶς προσδοκίες τοῦ ἀνθρώπου, στὴν μεγάλη του ἀγωνία, στὸν πιὸ βαθύ του πόθο, ὀ Θεὸς δὲν μένει ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος. Ἀπαντᾶ μὲ τρόπο ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ. Ἔρχεται στὴν γῆ. Γεννιέται ὡς ἄνθρωπος. Παίρνει σάρκα, Τὸν βλέπουν τὰ μάτια μας, Τὸν ψηλαφοῦν τὰ χέρια μας, εἰσέρχεται στὸν χρόνο μας, γίνεται ἕνας ἀπὸ μᾶς, γίνεται «υἰὸς τοῦ ἀνθρώπου» ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Τὸ θαῦμα εἶναι τρισμέγιστο. Εἶναι τὸ συγκλονιστικότερο γεγονὸς στὴν ἱστορία τοῦ σύμπαντος κόσμου, ποὺ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὸ ἐκφράζει μὲ τὴ δική του θεολογικὴ γλώσσα καὶ ἀκρίβεια: «Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται» (ΕΠΕ 5, 38).

Ναί! Τὸ Βρέφος τῆς φάτνης εἶναι ὁ Θε­ός! Μπορεῖ νὰ φαίνεται μικρὸ καὶ ἀδύναμο. Ἀλλὰ μέσα του «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολασ. β´ 9).

Γι’ αὐτὸ θριαμβευτικὰ διακηρύττουν οἱ μαθητές Του: Αὐτόν, τὸν προαιώνιο Θεό, τὸν ἔχουμε ἀκούσει μὲ τὰ αὐτιά μας, τὸν ἔχουμε δεῖ μὲ τὰ μάτια μας, τὸν εἴδαμε καλὰ καὶ τὰ χέρια μας τὸν ψηλάφησαν (Α´ Ἰω. α΄ 1)!

«Ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ» (Ἰω. α΄ 14). Εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας καὶ ἀπολαύσαμε τὴν ὑπέρλαμπρη καὶ θεοπρεπὴ δόξα Του, ποὺ φανερωνόταν μὲ τὰ καταπληκτικὰ θαύματά Του, μὲ τὴν ἀπαράμιλλη διδασκαλία Του καὶ τὴ λαμπρότητα τῆς ἀναμάρτητης καὶ κατὰ πάντα ἁγίας ζωῆς Του.

Τὰ Χριστούγεννα «ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»!

Καὶ φέρνει ὅλο τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ πιὸ κοντά μας. Βλέπουμε στὴ Γέννησή Του ἀγγέλους. Στὴ Βάπτισή Του ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Πατρός, φαίνεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἀποκαλύπτεται στὰ μάτια μας ὅλος ὁ πνευματικὸς κόσμος. «Ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον», ­διακηρύττουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι (Α΄ Ἰω. α΄ 2). Ἡ αἰώνια ζωὴ φανερώνεται στὰ μάτια μας.

Τὰ ὑπὲρ αἴσθησιν τώρα εἶναι πιὸ ἀληθινὰ ἀπὸ τὰ αἰσθητά, τὰ ἀόρατα πιὸ εὐδιάκριτα ἀπὸ τὰ ὁρατά, τὰ ἄπιαστα εὔκολα ψηλαφητά, τὰ πνευματικὰ πιὸ βέβαια ἀπὸ τὰ ὑλικά. Γιατί εἰσῆλθε στὴ ζωή μας ὁ Θεός. Τὰ Χριστούγεννα ἔγινε ὁρατὸς ὁ Θεός!

Ὑπάρχουν δύο πρακτικὲς συνέπειες αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος. «Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»! Ὁρᾶται ὡς ἄν­θρωπος. Δὲν ὑποδύεται τὸν ­ἄνθρωπο. Δὲν παριστάνει τὸν ἄνθρωπο. Δὲν μετα­βάλλεται σὲ ἄνθρωπο. Ἀλλὰ γίνεται ἄν­θρωπος, ἐνῶ συγχρόνως παραμένει Θε­ός. Ἔρχεται ἀνάμεσά μας ὡς ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς. Γιὰ νὰ εἶναι πιὸ οἰκεῖος σ’ ἐμᾶς. Γιὰ νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς καταλαβαίνει καλύτερα καὶ νὰ μποροῦμε νὰ Τὸν πλησιάζουμε εὐκολότερα. Γιὰ νὰ βρίσκουμε εὔκολα πιὰ στὸ πρόσωπό Του τὸν Θεό!

«Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται»! Ὁρᾶται ὡς ἄν­θρωπος. Γιὰ νὰ μᾶς δίνει τὸ τέλειο πρότυπο τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ἦλθε στὸν κόσμο καὶ ἔζησε μιὰ τέλεια ἀνθρώπινη ζωή. Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, μὲ τὴ βοήθεια τῶν θείων Μυστηρίων, μποροῦμε νὰ γινόμαστε καινούργιοι ἄνθρωποι, νὰ εἴμαστε κοινωνοὶ τῆς δικῆς Του ζωῆς, νὰ ζοῦμε τὴν ἴδια ζωὴ ποὺ ἔζησε Ἐκεῖνος!

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς Του. Καὶ μᾶς τὶς ἔδωσε γιὰ νὰ Τὸν μιμούμεθα. Νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ θυσιαζόμαστε, ὅπως Ἐκεῖνος. Νὰ ­προσευχόμαστε καὶ νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας, ὅπως Ἐκεῖνος. Νὰ ­πεθαίνουμε μὲ τὴν καρδιά μας γεμάτη ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας. Ὅπως Ἐκεῖνος! Καὶ τότε Τὸν βλέπουμε. Διότι ἐμφανίζεται καὶ σ’ ἐμᾶς. Καὶ κατοικεῖ μέσα μας. Μὲ τὴ ζωή μας τὴ σύμφωνη μὲ τὸ νόμο Του, ὁρᾶται καὶ σήμερα στὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας. Δὲν εἶναι μόνο Θεὸς «ἐγγὺς ἡμῶν». Εἶναι καὶ Θεὸς «ἐντὸς ἡμῶν». Αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα τοῦ ἀνθρώπου: ὁ ἄπειρος Θεὸς γεννιέται στὰ βάθη τῆς μικρῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καὶ κάνει τὸν ἄνθρωπο κατοικητήριό Του!

«Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται». Ἀπὸ τότε ποὺ φάνηκε στὴ γῆ ὁ Θεός, ἀπὸ τότε φάνηκε στὴ γῆ καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν ἔπλασε ὁ Θεός. Διότι δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο Χριστό.

Ἀπὸ τότε ποὺ φάνηκε στὴ γῆ ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ ζήσει στὸν οὐρανὸ ὁ ἄν­θρω­πος. Ὁ Χριστὸς δὲν κάνει μόνο ἄν­θρω­πο ἀληθινὸ τὸν ταπεινὸ ­ὁδοιπόρο τῆς γῆς. Τὸν ἀναδεικνύει ἐπιπλέον κατὰ χάριν Θεό. «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡ­­­μεῖς θεοποιηθῶμεν», γράφει ὁ Μέγας ­Ἀ­­­­­­θανάσιος (ΕΠΕ 1, 366). Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Αὐ­­τὸ εἶναι τὸ βαθὺ νόημα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.

Χριστούγεννα: Κρατάμε την ''Καλή βραδιά'' και χάνουμε την Μεγάλη



Του Γιώργου Χαρίτου

Χριστούγεννα... Στολίδια, δέντρα, καινούργια ρούχα, παπούτσια, ψώνια στο super market, και μία συνεχής ροή στους δρόμους χωρίς τελειωμό.. 
Πολύς κόσμος τρέχει πάνω κάτω ο καθένας σκεπτόμενος με τον δικό του τρόπο τα Χριστούγεννα. 
Οι περισσότεροι σκέπτονται την ''Καλή Βραδιά''.
Μα ποια είναι αυτή η καλή βραδιά;

Πολύ φαΐ, πολύ τρέξιμο, και πολλοί καλεσμένοι. Γύρω από το τραπέζι συγκεντρώνονται διάφοροι άνθρωποι παραμονή των Χριστουγέννων, καλούμενοι να φάνε, ''εορτάζοντας'' όπως λένε.. Αλλά κάτι λείπει..
Ο Εορτάζων νομίζω…

Κανείς δεν λέει πως εορτάζει εκείνη την ημέρα από τους παρευρισκόμενους στο τραπέζι. Παρόλα αυτά υπάρχει εορτή. Η Μουσική στα ύψη. Τα ηχεία στο μέγιστο.
Περνάει η νύχτα με την ίδια ‘’εορταστική ροή’’. Μα ακόμα κανείς δεν ξέρει ποιον εορτάζει. Ακούγεται συνέχεια ''Καλά Χριστούγεννα'' καθώς η μέρα της 24 Δεκεμβρίου φέρνει την 25η.
Αλλά τι είναι τα Χριστούγεννα;

''Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. 
Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται''[1]

Σήμερα έχουμε χάσει την ουσία και κρατήσαμε τα πολλά στολίδια..
Χάσαμε τον Χριστό και κρατήσαμε τα δώρα.
Χάσαμε τον σκοπό της γέννησης Του και κρατήσαμε την ατμόσφαιρα.
Χάνουμε τον Χριστό, ''κερδίζοντας'' ύπνο.
Χάνουμε Την Κοινωνία με τον Σωτήρα και κρατάμε κοινωνία με το τραπέζι μας.

''Χριστὸς γεννᾶται,''[2] και εμείς αντί να τον προϋπαντήσουμε, να τον δοξολογήσουμε, και να τον ευχαριστήσουμε, κοιμόμαστε, διότι πέντε το πρωί ''είναι αρκετά νωρίς, που να τρέχω στην εκκλησία;''

O Υιός και Λόγος του Θεού, έγινε Άνθρωπος, πίρε σάρκα και οστά, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό!

Σήμερον ὁ ὢν τίκτεται, καὶ ὁ ὢν γίνεται ὅπερ οὐκ ἦν· ὢν γὰρ Θεὸς, γίνεται ἄνθρωπος, οὐκ ἐκστὰς τοῦ εἶναι Θεός.[3]
Ας κοιμηθούμε νωρίς και ας ξυπνήσουμε νωρίς ώστε να έρθουμε σε κοινωνία με Εκείνον. Ας μην φάμε πολύ, και ας μην ακούσουμε πολύ μουσική, αλλά ξυπνώντας την επομένη να ακούσουμε και να δούμε την έλευση του, την γέννηση Του.
'' Ἄγγελοι ᾄδουσιν, ἀρχάγγελοι μέλπουσιν, ὑμνεῖ τὰ Χερουβὶμ, δοξολογεῖ τὰ Σεραφὶμ, πάντες ἑορτάζουσι Θεὸν ἐπὶ γῆς ὁρῶντες, καὶ ἄνθρωπον ἐν οὐρανοῖς''[4]
Μαζί με τους αγγέλους να εορτάσουμε το μυστήριο των μυστηρίων. Την έλευση Του Σωτήρα Χριστού, στην Κτίση. Όχι απλά για να έλθει, αλλά για να σώσει την Κτίση, για να θεώσει το δημιούργημα Του, και να το οδηγήσει στην αιώνια ζωή. Δίπλα Του!

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί, ἵν' ἀμφότερα συνελὼν εἴπω, Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, διὰ τὸν ἐπουράνιον, εἶτα ἐπίγειον.[5]
Ακόμα μιλάμε για ''καλή βραδιά'' χωρίς Χριστό λοιπόν; Μήπως ζώντας την λεγόμενη ''καλή'' χάνουμε την Μεγάλη;
Ας σηκωθούμε λοιπόν και ας πάμε να ακούσουμε τους πανέμορφους ψαλμούς των Χριστουγέννων. Πάμε να δούμε τον Χριστό να ''γεννάται'', και να τον αγκαλιάσουμε ζεστά, δίνοντας Του Την Θέση Του στην Καρδιά μας.
‘’Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε! Ελάτε να πανηγυρίσουμε! Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής -όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχτηκε.
Η κατάρα εξαφανίστηκε.
Η αμαρτία διώχτηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.’’[6]

''Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ Ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.''[7]
Ραντεβού στην Εκκλησία Λοιπόν! Ότι ώρα και αν είναι!
Μας περιμένει ο Εορτάζων που λέγαμε παραπάνω!
Αμήν!

[1] Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: Απόσπασμα Λόγου ΛΗ’
Μετάφραση: ‘’ Ο άσαρκος σαρκώνεται. Ο Λόγος γίνεται υλικός. Ο αόρατος οράται. Ο αναφής ψηλαφιέται. Ο άχρονος αρχίζει,’’
[2] Του Ιδίου
[3] Aγίου Ιωάννου Χρυσόστομου: αποσπάσματα λόγου εις το γενέθλιων του Σωτήρος ημών Ιησού χριστού
Μετάφραση: Σήμερα ο Ων τίκτεται και ο Ων γίνεται αυτό που δεν ήταν. Γιατί ενώ είναι Θεός, γίνεται άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι Θεός.
[4] Aγίου Ιωάννου Χρυσόστομου: αποσπάσματα λόγου εις το γενέθλιων του Σωτήρος ημών Ιησού χριστού.
Μετάφραση: Άγγελοι τραγουδούν, Αρχάγγελοι μέλπουν, υμνούν τα Χερουβίμ, δοξολογούν τα Σεραφείμ, οι πάντες γιορτάζουν επειδή βλέπουν τον Θεό πάνω στην Γή και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
[5] Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: Απόσπασμα Λόγου ΛΗ’
Μετάφραση: Ο Χριστός γεννάται, δοξάσατε. O Χριστός από τον ουρανό συναντήστε (τον). O Χριστός επάνω στην γη υψωθείτε. Τραγουδήστε για τον Κύριο όλη η γη και για να ενώσω και να πω και τα δύο μαζί: Να ευφρανθούν οι ουρανοί και να αγαλλιάσει η γη για τον επουράνιο, έπειτα επίγειο.
[6] Aγίου Ιωάννου Χρυσόστομου: Χριστός Γεννάται, από Μετάφραση (Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)
[7] Απολυτίκιο Χριστουγέννων



Ξέφρενη η πορεία προς τον Αντίχριστο!

Τὸ CNN προωθεῖ παιδικὸ βιβλίο
ποὺ παρουσιάζει τὸν Ἄη Βασίλη
ὡς ὁμοφυλόφιλο,
«παντρεμένο» μὲ ἕναν ἄλλο ἄνδρα !


Ἀποκλειστικὴ μετάφραση Ρωμαίικο Ὁδοιπορικὸ

Σχόλιο Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ: Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες βλέπουμε τὸν Μέγα Βασίλειο, ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἀσκητὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ παρουσιάζεται μὲ μία ἐντελῶς διαφορετικὴ μορφή. Μία μορφὴ ποὺ ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἕνα εὐφυέστατο ἐπίτευγμα μίας διαφημιστικῆς καμπάνιας τῆς coca-cola ποὺ ἐμφανίστηκε γύρω στὸ 1930. Ἐκτὸς αὐτοῦ, βλέπουμε πλέον τὸν Ἅγιο νὰ παρουσιάζεται καὶ ὡς ὁμοφυλόφιλος, παντρεμένος μάλιστα μὲ ἄλλον ἄντρα...
Διαβάστε παρακάτω τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου καὶ δεῖτε σέ βίντεο ὅλο τὸ ἀπόσπασμα στὴν ἐκπομπὴ τοῦ CNN:
H ἐκπομπὴ τοῦ CNN “New Day Sunday”, ἔκανε ἕνα ἀφιέρωμα στὸ νέο βιβλίο γιὰ παιδιά, μὲ τίτλο: «Ὁ σύζυγος τοῦ Ἄη Βασίλη», τὸ ὁποῖο ἀπεικονίζει τὸν Ἄη Βασίλη ὡς ὁμοφυλόφιλο ποὺ παντρεύεται μὲ κάποιον ἄλλο ἄνδρα. Στὸ ἀφιέρωμα φιλοξενηθῆκαν, ὁ συντάκτης Daniel Kibblesmith καὶ ὁ εἰκονογράφος Ashley Quach, μὲ τὸν Kibblesmith νὰ ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ἔμπενευση νὰ γράψει τὸ βιβλίο προῆλθε ἀπὸ τὸν πόλεμο ποὺ «ὑποτίθεται» ὅτι κάθε χρόνο δέχεται ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων». Ξεκινώντας τὴν συνέντευξη ἡ συμπαρουσιάστρια...
Christi Paul ἀνέφερε: "Ὑπάρχει ἕνα νέο παιδικὸ βιβλίο ποὺ ἐκδόθηκε φέτος τὰ Χριστούγεννα τὸ ὁποῖο μᾶς παρουσιάζει τὸ γάμο τοῦ Ἄη Βασίλη, καὶ στὸ ὁποῖο συναντᾶμε τὸ σύζυγό του, Ντέιβιντ.
Στὴ συνέχεια τῆς ἐκπομπῆς οἱ παρουσιαστὲς Christi Paul καὶ Victor Blackwell παραδέχτηκαν ἀόριστα ὅτι κάποιοι δὲν εἶναι καὶ τόσο χαρούμενοι γιὰ τὸ συγκεκριμένο βιβλίο: 
PAUL: Ἕνα βιβλίο γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἀναφέρει τὴν ἱστορία τοῦ Ἄη Βασίλη μὲ μία νέα φρέσκια πλοκή. Ὑπάρχουν μερικὲς οἰκογένειες, ὅμως, οἱ ὁποῖες δὲν εἶναι τόσο εὐχαριστημένες μὲ τὸ βιβλίο.
VICTOR BLACKWELL: Ναί, τὸ ὀνομάζουν πολιτικὴ ἀτζέντα. Ἔχουμε τὸν συγγραφέα καὶ τὸν εἰκονογράφο ἐδῶ μαζί μας ζωντανὰ γιὰ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ νέο βιβλίο τους μὲ τίτλο: «Ὁ σύζυγος τοῦ Ἄη Βασίλη».
Λίγο ἀργότερα, ὁ Blackwell ἔκανε μία νέα εἰσαγωγὴ γιὰ τὸ βιβλίο:
«Κλεῖστε τὰ μάτια σας, κλεῖστε τὰ μάτια σᾶς μαζί μου καὶ σκεφτεῖτε τὸν Ἄη Βασίλη καὶ τὸ σύζυγό του. Τώρα, ἀνοῖξτε τά. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐξώφυλλο τοῦ νέου βιβλίου. Εἶναι αὐτὴ ἡ εἰκόνα ποῦ σκεφτήκατε; Ἕνα νέο παιδικὸ βιβλίο ποὺ κυκλοφόρησε καὶ γέμισε τὰ ράφια τῶν βιβλιοπωλείων, τὰ φετινὰ Χριστούγεννα.»
Ἀφοῦ ὁ παρουσιαστὴς κάλεσε τὸν συγγραφέα νὰ ἀναλύσει αὐτὸ ποὺ «τὸν ἐνέπνευσε» νὰ γράψει τὸ βιβλίο, ὁ Kibblesmith πῆρε τὸ λόγο καὶ ἀναφέρθηκε στὸν «πόλεμο» ποὺ δέχεται ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων:
“ Ἦταν κάτι ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴν συνήθεια ποὺ ἔχουμε ἐδῶ στὴ χώρα μᾶς κάθε χρόνο, νὰ προσποιούμαστε ὅτι ὑπάρχει μία τεράστια ἀλλοίωση τῆς γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων καὶ νὰ λέμε ὅτι τὰ παραδοσιακὰ Χριστούγεννα εἶναι ὑπὸ ἐπίθεση. Τί ἐπίθεση τάχα δέχονται πού, μεταξὺ ἄλλων, διαβάσαμε ὅτι τὸ «Mall of America» προσέλαβε «μαῦρο» Ἄη Βασίλη πέρυσι.”
“Έτσι ἐγὼ καὶ ἡ σύζυγός μου κάναμε ἕνα ἀστεῖο στὸ Twitter, ὅτι ἐὰν εἴχαμε ποτὲ παιδί, θὰ ἤξερε μόνο γιὰ τὸ «μαῦρο» Ἄη Βασίλη καὶ ἂν ἔβλεπαν ἕναν ἄσπρο Ἄη Βασίλη στὸ ἐμπορικὸ κέντρο, θὰ ἐξηγούσαμε ἁπλά: «Λοιπόν, αὐτὸς εἶναι ὁ σύζυγός του. " Καὶ ἔτσι ἡ Ashley μπῆκε στὸ λογαριασμό μου στὸ Twitter καὶ σχολίασε "Boom - Νέο βιβλίο."
Στὴν τρίτη καὶ τελευταία ἐρώτησή του, ὁ παρουσιαστὴς ἀναφέρθηκε στὴν κριτικὴ ποὺ ἔχει γίνει στὸ βιβλίο, ἂν καὶ παραδόξως ἀνέφερε μία ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ἕνας ὁμοφυλόφιλος ὁ ὁποῖος διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὸ βιβλίο καὶ τὸ χαρακτήρισε «κατευθυντικὸ» καὶ «πολωμένο».
Blackwell: Γνωρίζετε ὅτι αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶναι «πολὺ» γιὰ κάποιους γονεῖς, καὶ ὅτι κάποιοι σίγουρα δὲ θὰ συμφωνοῦν μὲ αὐτό. Ἐπιτρέψτε μου νὰ διαβάσω μία ἀπὸ τὶς κριτικές:
"Εἶμαι ὁμοφυλόφιλος καὶ εἰλικρινὰ τὸ βιβλίο εἶναι ἀρκετὰ κατευθυντικὸ καὶ προφανῶς συνδυάζει δύο «γλυκὰ» πράγματα, τὴν εἰκόνα τοῦ Ἄη Βασίλη καὶ τὴν ἀγάπη μεταξὺ δύο ἐνηλίκων καὶ χρησιμοποιεῖται ὡς ἐργαλεῖο γιὰ νὰ ἐκφράσει μία πολιτικὴ ἄποψη μὲ ὕπουλο τρόπο - εἰδικὰ ἡ σκηνὴ τῶν εἰδήσεων - μὲ τὸ πρόσχημα ἑνὸς παιδικοῦ βιβλίου, τὸ βρίσκω γενικότερα ὕπουλο καὶ εἶμαι λίγο ἀηδιασμένος ποὺ οἱ συγγραφεῖς χρησιμοποίησαν τὴν ὁμοφυλοφιλία ὡς πολιτικὸ ὅπλο γιὰ νὰ κάνουν μία πολιτικὴ δήλωση κάτω ἀπὸ τὴν κάλυψη ἑνὸς παιδικοῦ βιβλίου». 

Σκέψεις αὐτὲς τὶς Ἅγιες ἡμέρες πρὸς συναγωνιστὲς ἀδελφοὺς καὶ Πατέρες: Προβληματισμὸς γιὰ τὴν κατακερματισμένη ἑνότητα, ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἐπειδὴ αὐτὲς οἱ Ἅγιες μέρες θὰ βροῦν ἄλλους νὰ συμπροσεύχονται καὶ νὰ συμπορεύονται μὲ αἱρετικοὺς μὲ πρόσχημα τὴν ἑνότητα, ἄλλους νὰ συμβιβάζονται μὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση πάλι μὲ πρόσχημα τὴν ἑνότητα, ἄλλους νὰ τὴν καταδεικνύουν χωρὶς ὅμως νὰ ἀγωνίζονται ἁγιοπατερικὰ ἐναντίον της, προβάλλοντας μία ὑποτιθέμενη ἑνότητα, ἄλλους νὰ ἀγωνίζονται —ὑποτίθεται γιὰ τὴν ἑνότητα— ἀλλὰ παράλληλα νὰ ἀναλίσκονται σὲ μία προσπάθεια αὐτοδικαίωσης, κατηγορώντας παράλληλα, ὅποιον δὲν τοὺς ἀκολουθεῖ, ἄλλους νὰ ζοῦν ἀπομονωμένοι ἀγωνιζόμενοι ὅμως κι αὐτοὶ γιὰ τὴν ἑνότητα, φαίνεται χρήσιμο νὰ ξανασυζητηθεῖ καὶ νὰ ξανατονισθεῖ ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας —μὲ βάση κυρίως τὸν μέγα αὐτὸν ἀπόστολο Παῦλο— περὶ ἑνότητας.

Ὅπως γράφει ὁ Ἅγ. Κυπριανὸς «ἡ Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία καὶ μοναδική» (De Catholicae Ecclesiae unitate) καὶ ἐκτὸς Αὐτῆς σωτηρία δὲν ὑπάρχει. Βάση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ ὁποίου —ἀνεξαρτήτου θέσεως ἢ γνώσεων— εἶναι οἱ πιστοί, ἀποτελεῖ ἡ Μία καὶ πραγματικὴ Κεφαλή Της, δηλ. ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός (Ἐφ. 5,23). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγ. Κυπριανὸς τόνιζε τὴν ἑνότητα ὅλων μὲ βάση τὴν ἰδιότητά τους ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, «οἱ πολλοὶ ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη» (Ρωμ. ιβ’ 5) καὶ όχι μὲ βάση τὸ χωρισμὸ σὲ λαϊκοὺς καὶ κληρικούς! Οὔτε πάλι εἰσηγήθηκε κάποιο ἐπισκοπικὸ πρωτεῖο «neque enim quisquam nostrum episcopum se episcoporum constituit», «κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους μας δὲν ἔχρισε μόνος του τον ἑαυτό του ἐπίσκοπο», ἢ κάποιο ἄλλο πρωτεῖο ἢ στρατηγεῖο, ὅπως δυστυχῶς ὑποστηρίζουν καὶ ἐπιζητοῦν σήμερα πολλοί. Ἡ ἑνότητα αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι χρονικὰ περιορισμένη, ἀλλὰ εἶναι διαχρονική. Ὁ σημερινὸς ἀληθινὸς πιστὸς εἶναι μυστηριακὰ ἑνωμένος μὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱδρύσεώς Της μέχρι τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου.

Τὴν ἑνότητα αὐτὴ ἐνεργεῖ καὶ διασφαλίζει ὁ Παράκλητος, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο καὶ ζωοποιεῖ τὸ ἕνα σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑνώνει ὅλα τὰ μέλη της μὲ τὸν Χριστό. Γι’αυτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Εκκλησία διδάσκει, —σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές— πὼς ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δὲν χάνεται, οὔτε ὅταν ἀποκόπτονται διὰ τῆς αἱρέσεως οἱ ἑκάστοτε ποιμένες μιᾶς —ἢ καὶ περισσοτέρων— τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ παραμένουν ἐντὸς αὐτῆς οἱ πιστοί, οὔτε ὅταν καταδικάζονται ἢ ἀποχωροῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες αἱρετικοί, μιᾶς κι Ἐκείνη ὡς σῶμα Χριστοῦ, εἶναι ἀδιανόητο ποτὲ νὰ διαιρεθεῖ: «Μεμέρισται ὁ Χριστός;». Ἀκολούθως ἡ παρουσία τῆς φυσικῆς, ὡς ἐπακόλουθο τῆς ἁμαρτίας, ἀνθρώπινης ἀτέλειας ἀνάμεσα στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας δὲν δύναται νὰ διασπάσει τὴν ἑνότητα Της, ἀφοῦ αὐτὴ ὀφείλεται στὸν Κύριο ποὺ ἁγιάζει τὰ μέλη (ἀνεξαρτήτου θέσης) τοῦ σώματός Του καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του· «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Εἶναι λοιπὸν ἀδιανόητο καὶ ἀποτελεῖ αὐτοαναίρεση, νὰ χωρίζονται οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοὶ μεταξύ τους καὶ νὰ ἰσχυρίζονται, ὅπως καὶ οἱ τότε Χριστιανοὶ τῆς πρώτης κοινότητας τῆς Κορίνθου: «ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. α’ 13).

Οἱ Χριστιανοὶ λοιπὸν ὀφείλουν νὰ ἀγωνιστοῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία ὄχι γιὰ νὰ διασφαλίσουν τὴν ἑνότητα, ἀλλὰ γιὰ νὰ παραμείνουν οἱ ἴδιοι στὴν ἑνότητα καὶ γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὴν αἵρεση καὶ στὴν πλάνη: «Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν» (Γαλ. 5,25). Ἐὰν πράγματι ζοῦμε τὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν πνευματικὴ ζωή, πρέπει νὰ πορευόμαστε καὶ νὰ συμπεριφερόμαστε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς τὶς διδάσκει ἐν τῇ πράξει, ὅταν γράφει: 

«Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες» (Γαλ. 5,26). 

«Τίς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;» (Β’ Κορ. 11,29).

«Τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α’ Κορ. 1,10).

«Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς, ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἠκούσαμεν, οὐ παυόμεθα ὑπὲρ ὑμῶν προσευχόμενοι καὶ αἰτούμενοι ἵνα πληρωθῆτε τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ θελήματος αὐτοῦ ἐν πάσῃ σοφίᾳ καὶ συνέσει πνευματικῇ, περιπατῆσαι ὑμᾶς ἀξίως τοῦ Κυρίου εἰς πᾶσαν ἀρέσκειαν, ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ καρποφοροῦντες καὶ αὐξανόμενοι εἰς τὴν ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ» (Κολ. 1,9-10).

«Εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἐν αὐτῷ, ἐν ᾧ καὶ ἐκληρώθημεν προορισθέντες κατὰ πρόθεσιν τοῦ τὰ πάντα ἐνεργοῦντος κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ θελήματος αὐτοῦ» (Ἐφ. 1,10-11).

«Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» ((Γαλ. 3,28).

«Ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις» (Γαλ. 6,15).

«Καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ» (Γαλ. 6,16).

Δὲν πρέπει λοιπὸν κατὰ τὸν Παῦλο ὡς ἑνωμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ προκαλοῦμε καὶ νὰ φθονοῦμε, νὰ μένουμε ἀδιάφοροι στὸν πόνο καὶ στὰ προβλήματα τοῦ ἀδελφοῦ μας, νὰ ἔχει ὁ καθένας —ὅπως οἱ Προτεστάντες— ἄλλη γνώμη καὶ ἄλλο φρόνημα πίστεως, νὰ ἀκολουθοῦμε προσωπικὲς τακτικές, ποὺ διαφέρουν ἀπὸ αὐτὲς τῶν Ἁγίων, νὰ κάνουμε διακρίσεις ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἢ κοινωνικὴ θέση, τὶς γνώσεις, τὴν ἐθνικότητα καὶ τὸ φῦλο τοῦ ἄλλου. Ὅσοι διαφυλάττουν αὐτὰ θὰ ζοῦν κατὰ τὸν Παῦλο μέσα στὴν εἰρήνη καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὰ λέει ὁ Παῦλος, τὰ ὁποῖα εἶναι σημαντικότατα καὶ πρέπει νὰ διαφυλάσσονται πάντα. Ὅμως, ἂν ἀπομονωθοῦν ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη διδασκαλία, διαστρεβλώνουν τὴν πραγματικὴ ἔννοια τῆς ἑνότητας καὶ φέρνουν τὸν Χριστιανὸ σὲ κρίσιμες καταστάσεις, ὅπως σὲ κατάσταση ἐπικράτησης πλάνης καὶ αἵρεσης, σὲ λάθος ἐπιλογὲς καὶ σ’ ἕνα καθεστὼς ἐνοχῆς καὶ φόβου, μὴ τυχὸν καὶ δὲν γίνει κάτι ἀπὸ αὐτά, μεταλλάσοντας ἔτσι τὴν ἑνότητα ἀπὸ χαρακτηριστικὸ ἐλευθερίας καὶ κοινῆς Πίστεως καὶ ὁμολογίας σὲ καθεστὼς ὑποδούλωσης, πίεσης καὶ ἀνησυχίας. Διότι ἐνῶ ὁ Παῦλος διδάσκει τὰ παραπάνω, μᾶς διδάσκει καὶ τὰ ἀκόλουθα:

«Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» καὶ «στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν» (Β’ Θεσ. 3,6).

«σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. τὰς δὲ βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο· ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας» (Β’ Τιμ. 2,16).

«Διὰ δὲ τοὺς παρεισάκτους ψευδαδέλφους, οἵτινες παρεισῆλθον κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν ἣν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἵνα ἡμᾶς καταδουλώσωνται· οἷς οὐδὲ πρὸς ὥραν εἴξαμεν τῇ ὑποταγῇ, ἵνα ἡ ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου διαμείνῃ πρὸς ὑμᾶς» (Γαλ. 2,4-5).

«Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, ροδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι. καὶ τούτους ἀποτρέπου» (Β’ Τιμ. 3,1-5).

«Ἀπὸ δὲ τῶν δοκούντων εἶναί τι, ὁποῖοί ποτε ἦσαν οὐδέν μοι διαφέρει· πρόσωπον Θεὸς ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει· ἐμοὶ γὰρ οἱ δοκοῦντες οὐδὲν προσανέθεντο» (Γαλ. 2,6).

«Ὥστε ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν;» (Γαλ. 4,16).

«Ζηλοῦσιν ὑμᾶς οὐ καλῶς, ἀλλὰ ἐκκλεῖσαι ὑμᾶς θέλουσιν, ἵνα αὐτοὺς ζηλοῦτε» (Γαλ. 4,17).

Ὅλες οἱ παραπάνω βαριὲς ἀλλὰ ἐξ ἴσου σημαντικὲς μὲ τὶς προηγούμενες διδαχές, δὲν ἀφοροῦν μόνον τὴν ὁποιαδήποτε αἱρετικὴ ἐκτροπὴ καὶ πλάνη ἀπὸ τὴν δογματικὴ διδασκαλία, δὲν ἀφοροῦν μόνο αὐτοὺς ποὺ δυστυχῶς «ναυάγησαν στὸ θέμα τῆς Πίστεως» (Α’ Τιμ. 1,19) καὶ «παραπλανήθηκαν καὶ ἐξέκοψαν ἀπὸ τὴν πίστη» (Α’ Τιμ. 6,10) ἤ ἐγωιστικὰ «ἀντιστέκονται στὴν ἀλήθεια» (Β’ Τιμ. 3,8), ἀλλὰ ἐπεκτείνονται καὶ στὴν ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ διδασκαλία καὶ τὸν χριστιανικὸ τρόπο ζωῆς. Ὅσοι δὲν προσπαθοῦν νὰ διαφυλάσσουν σωστὰ στὴν ζωή τους, παρὰ τὶς ὁποιασδήποτε ἁμαρτίες τους, τὴν ὑγιὴ διδασκαλία καὶ καταντοῦν νὰ εἶναι «ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν χαλασμένον καὶ διεστραμμένον τὸν νοῦν, ἀπρόκοπτοι και ἀποτυχημένοι στὴν πίστη.» (Β’ Τιμ. 3,8) αὐτοὶ ὀνομάζονται ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ διεστραμμένοι καὶ « ψευτοδιδάσκαλοι, λύκοι βαρεῖς... ποὺ δὲν λογαριάζουν τὸ ποίμνιο... ποὺ διδάσκουν διεστραμμένες καὶ ψευδεῖς διδασκαλίες, γιὰ νὰ ἀποσποῦν τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὸν ὀρθὸν δρόμον καὶ νὰ τοὺς παρασύρουν μὲ τὸ μέρος τους ὡς δικούς τους ὀπαδούς.» (Πράξ. 20, 29-30). Καὶ ὁ βαθύτερος λόγος διαστροφῆς τους εἶναι ἡ ἀπέραντη ἔπαρση τους, ὁ ἑωσφορικὸς ἐγωϊσμός τους, ποὺ μεταστρέφει τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, καταστρέφει τὴν ἑνότητα καὶ καλεῖ σὲ μιὰ νόθα ἑνότητα μεταβάλλοντας παράλληλα τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ ἐλεύθερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας σὲ πειθήνια ὄργανα τους, ξεχνώντας ὅτι «ἐκ προαιρέσεως γὰρ ἡ ἕνωσις αὐτὴ γίνεται, οὐ χωρὶς τῆς ἡμῶν γνώμης. Πάντες γὰρ ἓν σῶμα ἐσμεν, ὅτι ἐκ τοῦ ἑνὸς ἄρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ὁ θεῖος Ἀπόστολος» (Ἁγ. Ἰω. Δαμασκηνοῦ, ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»). 

Ἡ ματαιοδοξία τους, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ φιλοδοξία, ἡ ἐριστικότητα τους δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ δοῦν τὶς ἀνάγκες καὶ τὴν ἀγωνία τοῦ ποιμνίου, τοὺς κινδύνους ποὺ τὸ ἀπειλοῦν, ἀλλὰ τοὺς σπρώχνει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν προσωπική τους καταξίωση καὶ ἀνάδειξη, ἰσοπεδώνοντας ὡς ὁδοστρωτήρες κάθε φωνὴ ἀγωνίας καὶ ἐλέγχου τῶν πράξεών τους. Τοὺς σπρώχνει στὴν ἐπιλογὴ μεθόδων ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, γιατὶ ἔτσι ἀποκρύπτουν τὴν γύμνια τους καὶ τὴν ἔλλειψη μαρτυρικοῦ φρονήματος. Γι’ αὐτὸ ἂς μὴν ἀσχολούμαστε μόνο μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ μὲ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους.

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ ἀρνοῦνται ἀγωνιστὲς τῆς πίστεως ἐπιμόνως νὰ χρησιμοποιήσουν, ὅσες ἀποκαλύψεις ἀνὰ τὴν οἰκουμένη γίνονται σήμερα —γιὰ τὴν καταστροφικὴ πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ— ἐπειδὴ αὐτὲς γίνονται ἀπὸ πρόσωπα ποὺ αὐτοὶ ἔχουν ἀπορρίψει, καὶ νὰ ἀρκοῦνται δὲ μόνο σὲ ὅσα καταγγέλονται ἀπὸ δικά τους «παιδιά»;

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ μὴν ἔχουν πιστοί, ποὺ ἀγωνίζονται ὑποτίθεται ἀπὸ κοινοῦ ἐνάντια στὴν αἵρεση, τὴν διάθεση καὶ τὴν ἐπιθυμία νὰ συλλειτουργήσουν καὶ νὰ συλλειτουργηθοῦν μὲ κάποιους, ὅταν ἄλλοι ἀδελφοί τους δὲν ἔχουν κἂν τὴν δυνατότητα, λόγῳ τῆς ἐπικράτησης τῆς αἵρεσης, νὰ βιώσουν τὴν χαρὰ τῆς Θείας Λειτουργίας;

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ ἀπορρίπτεται σήμερα ἡ γνώμη πιστῶν, ἐπειδὴ τάχα δὲν ἔχουν πτυχία θεολογικῆς σχολῆς ἢ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ρασοφόροι ἢ ἐπειδὴ εἶναι οἰκοδόμοι ἢ μὴ σπουδαγμένοι, ὡσὰν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ περιορίζεται καὶ νὰ ὁμιλεῖ μόνο διὰ μέσου ρασοφόρων ἢ πτυχιούχων;

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ συντηροῦν σχέσεις μὲ ἀνθρώπους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση καὶ νὰ ἀπορρίπτουν αὐτοὺς ποὺ πολεμοῦν τὴν αἵρεση, ἐπειδὴ ἐκφέρουν ἀλήθειες ποὺ δὲν ἀποδέχονται;

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ ἐλέγχουν δικαίως τοὺς αἱρετικούς, κατακεραυνώνοντας, ὅμως, ἀδελφούς τους ὀρθόδοξους, ποὺ καλοπροαίρετα καὶ ἁγιοπατερικὰ τοὺς ἐλέγχουν, ὅταν βλέπουν νὰ ἀθετεῖται ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση; Δὲν κάνουν ἔτσι, αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἀδιάκριτη «κακὴ» ὑπακοὴ στοὺς προεστῶτες τους;

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ μὴν διαδίδουν χριστιανικὰ ἔντυπα ποὺ βοηθοῦν στὴν καταπολέμηση τῆς αἵρεσης, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν ἐκδίδονται ἀπὸ τὴν «ὁμάδα τους»;

Πῶς εἶναι δυνατόν, π.χ. νὰ βρίσκεται τὸ ποίμνιο σὲ τέτοια τραγικὴ κατάσταση κι αὐτοὶ νὰ ἀσχολοῦνται ἀποκλειστικὰ μὲ τοὺς «δικούς τους» ἀνθρώπους;

Μὲ τοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, ποὺ νοθεύουν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ (Β’ Κορ. 4,2), ποὺ ἀπὸ ἰδιοτελεῖς σκοποὺς προσαρμόζουν τὸ Εὐαγγέλιο ἀνάλογα τὶς ἐπιθυμίες τους καὶ παραβλέποντας τὶς ἐντολές του, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἡ ἐπιθυμητὴ ἑνότητα, διότι ἄλλα διδάσκουν καὶ ἄλλα ἐφαρμόζουν. Ἡ διαχρονικὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκει ὅτι ἅπαντες πρέπει νὰ ὁμολογοῦν τὴν ἴδια πίστη καὶ νὰ ἔχουν καὶ νὰ διαφυλάσσουν τὸ ἴδιο φρόνημα, καθὼς καὶ τὸν ἴδιο μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν αἱρέσεων. Διότι κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο: «ὁ τῆς ὑγιοῦς πίστεως καὶ τὸ βραχύτατον ἀνατρέψας, τῷ παντὶ λυμαίνεται» (Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολήν, 6).

Θὰ φόβιζε ποτὲ ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς τοὺς αἱρετικοὺς Μονοθελητὲς καὶ θὰ ἐνίσχυε τοὺς λίγους ὁμολογητές, ἂν ἔκανε συμβιβασμοὺς μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τους (βλ. τόμο); Θὰ εἶχε ἐπιτυχία ὁ ἀγώνας ἐνάντια στὶς αἱρέσεις τοῦ παρελθόντος ἂν ὁ κάθε Ἅγιος ἔλεγε αὐτὸ ποὺ νόμιζε αὐτὸς σωστὸ καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία; Ὑπῆρχε περίπτωση τὸ ποίμνιο νὰ ἀκολουθοῦσε τοὺς Πατέρες ἐνάντια στὶς αἱρέσεις, ἂν αὐτοὶ τὸ ἐπαινοῦσαν ἢ τὸ καταδίκαζαν κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τους;

Ἀλλὰ καὶ ὁ Μ. Βασίλειος γράφει: «Ἀκόμα δὲ κι ἡ δῆθεν ὑπεράσπιση τῆς ὀρθοδοξίας ἔχει ἐπινοηθεῖ ἀπὸ μερικοὺς σὰν ὅπλο στὴ μεταξύ τους διαμάχη καὶ κρύβοντας τὶς δικές τους ἔχθρες, καμώνονται πὼς ἐχθρεύονται γιὰ χάρη τῆς ὀρθοδοξίας. Κι ἄλλοι, ξεφεύγοντας τὸν ἔλεγχο γιὰ τὶς μεγάλες ντροπές τους, ἀνάβουν στὰ πλήθη μανία στὴ μεταξύ τους φιλονεικία, ὥστε νὰ σκεπάσουν μὲ τὰ γενικὰ κακὰ τὸ δικό τους... Κι ἔτσι, μᾶς περιγελοῦν οἱ ἄπιστοι. Κλονίζονται οἱ λιγόπιστοι. Ἀμφίβολη γίνεται ἡ πίστη. Ἡ ἄγνοια ξεχύνεται στὶς ψυχές, μὲ τὸ νὰ μιμοῦνται τὴν ἀλήθεια οἱ κακοποιοὶ ποὺ δολιεύουν τὴ διδασκαλία. Σιγοῦν τὰ στόματα τῶν ὀρθοδόξων καὶ λύνεται κάθε βλάσφημη γλώσσα. Βεβηλώθηκαν τὰ ἅγια. Ἀποφεύγουν τοὺς ναοὺς τὰ ὀρθόδοξα πλήθη σὰν σχολεῖα τῆς αἵρεσης καὶ στὶς ἐρημιὲς ὑψώνουν τὰ χέρια πρὸς τὸν οὐράνιο Δεσπότη μὲ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα.» (Ἐπιστολή 92, πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους, 2). Πόσο δίκιο ἔχει ὁ Ἅγιος θὰ τὸ καταλάβει κάποιος ἂν κάνει τὸν κόπο νὰ ἀφήσει τὴν ἐνορία του καὶ ταξιδέψει στὶς ἐνορίες τοῦ ἐξωτερικοῦ, στὶς ὁποῖες δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ὀρθόδοξος ποιμένας ποὺ νὰ ὀρθοτομεῖ καὶ νὰ ὀρθοπραττεῖ καὶ τὸ ποίμνιο εἶναι ἀποίμαντο, ἀκατήχητο κι ἐγκαταλελειμένο παρόλες τὶς ἀποκαλύψεις καὶ κραυγές του.

Ἂς μὴν σκανδαλισθεῖ ὁ ἀναγνώστης ἀπὸ αὐτὸν τὸν προβληματισμό, γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἀπὸ ἐριστικότητα. Γίνεται δημόσια, γιατὶ ἡ ἐπικοινωνία γιὰ τέτοια θέματα, ἰδίως ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, εἶναι δύσκολη μὲ τοὺς παραπάνω Πατέρες καὶ ἀδελφούς, ἀφοῦ οἱ πιὸ πολλοὶ τὴν ἀποφεύγουν λόγῳ τοῦ κινδύνου τῆς ρετσινιᾶς ποὺ ἀφήνει. Γιατὶ ὅλοι μας καλούμαστε νὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ ἐξηγήσουμε, ἰδίως σὲ περίοδο νηστείας καὶ πρὶν τὴν Θεία Κοινωνία, πῶς ἦταν δυνατὸν σὲ καιροὺς δύσκολους μὲ πενιχρὰ μέσα ἐπικοινωνίας, οἱ Ἅγιοι νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ γράφουν μέσα ἀπὸ τὴν φυλακή, μέσα ἀπὸ σπηλιές, ἀπὸ τὴν ἐξορία, ἑκατοντάδες ἐπιστολὲς μέχρι τὰ πέρατα τῆς γῆς στηρίζοντας τὸν κάθε πιστὸ ἀνάλογα ὅμως μὲ τὶς ἀνάγκες του καὶ σήμερα, τὴν ἐποχὴ τῆς ἀστραπιαίας ἐπικοινωνίας, νὰ μὴν λαμβάνουν οἱ πιστοὶ οὔτε ἕνα μήνυμα στήριξης, οὒτε μία παρηγοριά ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ σκανδαλίζονται, ἄλλα περιμένοντας κι ἄλλα ἀκούγοντας; Καλούμαστε νὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ ἐξηγήσουμε, γιατὶ οἱ Ἅγιοι ἐπισκεπτόντουσαν ἀκόμα καὶ τὸν τσαγκάρη τῆς Ἀλεξάνδρειας γιὰ νὰ διδαχθοῦν καὶ ἐμεῖς σήμερα ἀναζητοῦμε μόνο αὐθεντίες, ἀρνούμενοι τὸ παράδειγμα «κατωτέρων»; Καλούμαστε νὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ ἐξηγήσουμε, γιατὶ ὁ Μ. Βασίλειος ἀπείλησε τὸν φίλο του (αὐτὸ τὸ ὑπόδειγμα φίλου καὶ φιλίας) Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ὅτι θὰ διακόψει κάθε ἐπαφὴ μαζί του ἂν δὲν ἀλλάξει τὴν διστακτικὴ κι ἀμφίβολη στάση του ἀπέναντι στὴν αἵρεση; Καλούμαστε ὅλοι μας νὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ ἐξηγήσουμε, γιατὶ ὁ Παῦλος τῆς ἑνότητας ἔγραψε στοὺς Γαλάτες: «Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω·» (ἀπὸ ‘δῶ καὶ πέρα μὴν μὲ ξαναενοχλήσετε) (Γαλ. 6,17).

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ξεκάθαρη:

«Διότι τότε εἶναι ἀληθινὴ ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως, τότε γνωρίζουμε ἐκ βαθέως τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ὅταν καὶ στὰ δόγματα ὀρθοδοξοῦμε καὶ τῆς ἀγάπης τὸν σύνδεσμον συντηροῦμε. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη». (Ἱ. Θεοφυλάκτου Ἀχρίδος, Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Ἐξήγησις).

Καλά Χριστούγεννα μὲ ὁμόνοια καὶ ἀγάπη σὲ ὅλους.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου