4η Σταυροφορία - Ο σκοτεινός ρόλος των Παπικών στην ιστορία της πτώσεως της Πόλης

Πριν από την άλωση τής Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453, υπήρξε άλλη μια άλωση, από τους Λατίνους. Η άλωση αυτή, αδυνάτισε την πόλη, και την έκανε αργότερα εύκολο θύμα για τους Τούρκους. Να τι διαδραματίσθηκε με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους της Τέταρτης Σταυροφορίας το 1204 και έμεινε ανεξίτηλο μαζί με τα υπόλοιπα γεγονότα της Φραγκοκρατίας στη μνήμη των Ελλήνων:...

Μετά την επίσημη αναγνώριση των Ευρωπαίων ως κατακτητών του Βυζαντίου, άρχισε η χωρίς οίκτο λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν εσφάζοντο επί τόπου. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία. Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. 

Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, (αφού προηγουμένως το έκαναν κομμάτια), μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες.

Μάλιστα κατά τη διάρκεια της λεηλασίας μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε άσεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε. Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί. [Π.χ. το πτώμα του Βασίλειου Β΄ Μακεδόνα πετάχθηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Ευρωπαίοι μια φλογέρα –ειρωνικά -. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά»].

Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης: τόσο της κλασσικής αρχαιότητας [π.χ. αγάλματα του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ήρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσάς μας] όσο και της βυζαντινής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλιωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Μόνο οι Βενετοί μπόρεσαν να σώσουν ορισμένα από αυτά, όπως τα περίφημα τέσσερα χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου που τα μετέφεραν στη Βενετία και τα τοποθέτησαν στο ναό του Αγίου Μάρκου. Οι πιο φρικτοί από όλους ήταν οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί, ενώ αντιθέτως οι Βενετοί που ήταν εξοικειωμένοι με το βυζαντινό πολιτισμό του οποίου ήταν θαυμαστές και αντιγραφείς, αλλά και λόγω των γνωριμιών τους με τους Έλληνες ήταν οι πλέον φιλεύσπλαχνοι έναντι των ηττημένων. 

Ήταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι. Τα αγάλματα θεών και ηρώων της αρχαιότητας, που οι Βυζαντινοί τα σεβάστηκαν για τόσους αιώνες, που δεν τα κατέστρεψαν (όπως ψευδώς λένε μερικοί), αλλά τα είχαν για να στολίζουν την πόλη τους, καταστράφηκαν σε μια στιγμή από τους βαρβάρους Σταυροφόρους!

Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Δυτικοί περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών. Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους. Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως ηλικίας ή ιδιότητας (μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού. Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων Δυτικών. Βόγκηξε η Κωνσταντινούπολη από τον ατελείωτο βιασμό. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες απολαύσεις, ησύχασαν. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη τη λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών.

Γράφει κι ο Νικήτας Χωνιάτης που ήταν επίσης παρών στην Άλωση της Πόλης:

"Κι έτσι, καθένας είχε πόνο, στα στενά θρήνος και κλάματα, στα τρίστρατα οδυρμοί, στους ναούς ολοφυρμοί, φωνές των ανδρών, κραυγές των γυναικών, απαγωγές, υποδουλώσεις, τραυματισμοί και βιασμοί σωμάτων. (..) 

Το ίδιο και στις πλατείες, και δεν υπήρχε μέρος ανεξερεύνητο που να δώσει άσυλο σε αυτούς. Χριστέ μου, τι θλίψη και φόβος υπήρχαν τότε στους ανθρώπους. (...)"

Αυτή ήταν η απαρχή της Φραγκοκρατίας, και κάνει σαφέστατη την απάντηση στο ερώτημα μερικών: γιατί αντιπαθούσαν τόσο πολύ οι Έλληνες του 1453 τους Λατίνους; Στην Κρήτη είχαν αρχίσει να γράφουν τα ελληνικά με λατινικό αλφάβητο λόγω λατινικής επιρροής! Οι Τούρκοι δεν τους απαγόρευαν τη θρησκεία ή τη γλώσσα και τέλος πάντων, οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας που ήταν ορθόδοξοι και ελληνόφωνοι ως τον 11ο αι. εκλατινίστηκαν όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν την Ιταλία και σήμερα ελάχιστοι μιλούν ελληνικά, ενώ ως τον 20 αι. υπήρχαν στη Μικρά Ασία εκατομμύρια ελληνικών πληθυσμών που διατήρησαν την ελληνοφωνία και την ορθοδοξία και επέστρεψαν στην Ελλάδα. 

Ναι, οι Τούρκοι εξισλάμισαν και τουρκοποίησαν πολλούς ελληνόφωνους πληθυσμούς, αλλά όχι όλους! Έμειναν 3 εκατομμύρια το 1922. Οι Λατίνοι τους εκλατίνισαν όλους τους κατοίκους της Νότιας Ιταλίας. Τι ήταν λοιπόν το λιγότερο δυσάρεστο, ο χαμός όλων ή ο χαμός πάρα πολλών αλλά όχι όλων; Γιατί, ας μη ξεχνάται, μόνο η Πόλη είχε απομείνει και δεν υπήρχε ελπίδα επανάκτησης των εδαφών Βαλκανίων-Μικρασίας, ούτε και η Δύση ενδιαφέρθηκε να κάνει πόλεμο στους Τούρκους για χάρη των Ελλήνων. Δύο πλοία και 700 στρατιώτες έστειλε η Δύση το 1453, ενώ είχε ήδη υπογραφεί η Ένωση των Εκκλησιών. Τόσα πολλά. Τόσο πολύ νοιαζόταν για εμάς.

http://agiameteora.net/

Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία; (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Γιατί ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία;

«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς 

μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1)

«Μνήσθητι, Κύριε, ὅ,τι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν. Κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. Ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν… Ἐδιώχθημεν, ἐκοπιάσαμεν, οὐκ ἀνεπαύθημεν… Οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον, οὐχ ὑπάρχουσιν· ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν… Ἔπεσεν ὁ στέφανος ἡμῶν τῆς κεφαλῆς· οὐαὶ δὴ ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν» (Θρ. Ἱερ. 5,1-2,5,7,16).

Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος.

Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης. Οἱ ἄνθρωποι ἐρευνοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὰ βαθύτερα αἴτια. Ἀξιέπαινη ἡ ἔρευνα τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ᾿ ὄχι σπάνια ἡ ἔρευνα γιὰ νὰ βρεθῇ ἡ αἰτία, ἀποτυγχάνει· ὁ νοῦς τῶν

ἐπιστημόνων πλανᾶται, λοξοδρομεῖ, πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀμφιβολιῶν καὶ βγάζει σφαλερὰ συμπεράσματα, ποὺ δὲν δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς αἰτίας τῶν γεγονότων. 

Πόσοι π.χ. ἀσθενεῖς δὲν πεθαίνουν κάθε χρόνο ἀπὸ κακὴ διάγνωσι; ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀσθενείας τους, παρ᾿ ὅλη τὴν ἔρευνα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, δὲν ἀνακαλύφθηκε· ὡς αἰτία θεωρήθηκε κάτι ἄλλο, ἄσχετο μὲ τὴν ἀσθένειά τους. Μία κακὴ ἑρμηνεία γεγονότων γίνεται πηγὴ συμφορῶν.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ προκειμένου γιὰ τὴν αἰτία ποὺ προκάλεσε τὴν πτῶσι τοῦ Βυζαντίου. Ἀπὸ ὅσα μαρτυροῦν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι «ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο» (Νικηφόρος Καλογερᾶς μτφρ.).

Πράγματι ἡ Πόλις καὶ μαζί της ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἔπεσε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της. Μπορεῖ ὁ μαθητὴς τῆς σχολῆς τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ (σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία μόνο ὁ οἰκονομικὸς παράγων εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ῥυθμίζει τὴν ἐξέλιξι τῶν κοινωνιῶν), νὰ μᾶς εἰρωνευθῇ γιὰ τὴν ἀφελῆ, κατ᾿ αὐτόν, ἑρμηνεία ποὺ δίνουμε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ὕπαρξι ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ παράγοντος καὶ ἀποδίδει τὰ πάντα στὴ συστολὴ ἢ διαστολὴ τοῦ στομάχου καὶ Θεὸ ἔχει τὴν ὕλη, αὐτὸς μυωπάζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὰ ἀπώτερα αἴτια καὶ τοὺς παράγοντες ἐκείνους ποὺ ἡ ἐπίδρασί τους στὴν ἐξέλιξι τῶνἀνθρωπίνων κοινωνιῶν εἶνε τεραστία. Πίσω ἀπὸ τὴν ὕλη κρύβεται τὸ πνεῦμα. Πίσω ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους ὑπάρχουν οἱ ἠθικοὶ νόμοι, ποὺ ἡ μὲν αὐστηρὴ τήρησί τους ἐπιφέρει τὴν κοινωνικὴ ἀκμὴ καὶ πρόοδο, ἐνῷ ἡ ἀσύστολη παράβασί τους ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαὸ ἐπιφέρει τὴν ἐξασθένησι, τὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ὄλεθρο τῶν ἐθνῶν.

Ἕνα μικρὸ ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του ζοῦν μὲ φόβο Θεοῦ κ᾽ εἶνε πρόθυμοι νὰ ἀκοῦνε καὶ γρήγοροι καὶ δραστήριοι στὸ νὰ ἐφαρμόζουν τοὺς ἠθικοὺς νόμους του, εἶνε ἀδύνατον νὰ νικηθῇ, ἔστω καὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς ποὺ τοῦ ἐπιτίθεται διαθέτῃ δεκαπλάσιες καὶ εἰκοσαπλάσιες δυνάμεις· διότι ἕνας πιστὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ θὰ καταδιώξῃ χίλιους ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς (Δευτ. 32,30. Ἰησ. Ναυῆ 23,10).

Ἔχει μαζί του σύμμαχο τὸν Κύριο! Ποιός ἄλλος μεγαλύτερος σύμμαχος ὑπάρχει ἀπὸ αὐτόν; Ἀντιθέτως ἕνα μεγάλο ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του εἶνε καθημερινοὶ παραβάτες τῶν ἠθικῶν νόμων καὶ φρικτοὶ ὑβρισταὶ τῆς θείας μεγαλωσύνης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ζοῦν μιὰ ζωὴ ἁρπαγῆς καὶ ἀκολασίας, τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ καταρρεύσῃ. Τίποτε δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοῦ προσφέρῃ ὁ πιὸ ἰσχυρὸς ἐξοπλισμός, οἱ πλωτοὶ κολοσσοὶ στὴ θάλασσα, τὰ ὑπερφρούρια στὸν ἀέρα, τὰ τεχνητὰ τείχη στὴν ξηρά.

Γιὰ 'κεῖνον ποὺ φοβᾶται τὸ Θεὸ ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης γίνεται φρούριο ἀπόρθητο, ἐνῶ γιὰ τὸν ἀσεβῆ, τὸν ἀναιδῆ περιφρονητὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, θὰ ἔρθῃ στιγμὴ ποὺ καὶ τὰ χαλύβδινα τείχη ποὺ τὸν προστατεύουν θὰ γίνουν πιὸ ἀδύναμα κι ἀπὸ ἱστὸ ἀράχνης, ξερὴ καλαμιὰ ποὺ καίγεται μ᾽ ἕνα σπίρτο. Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ σώσῃ τὸν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τὸν ἀμετανόητο λαό. Ὅπως λέει ὁ Κύριος μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ὀβδιού, «Ἐὰν μετεωρισθῇς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιάν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε», δηλαδή· Ἂν ὑψωθῇς σὰν ἀετὸς κι ἂν στήσῃς τὴ φωλιά σου ἀνάμεσα στὰ ἄστρα, ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ σὲ κατεβάσω (Ὀβδ. 4).

Ὁ Θεὸς δὲν στέκεται σὰν ἕνας ἀπαθὴς θεατὴς τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Εἶνε ὁ δίκαιος Κριτής. Φαίνονται τὰ ἴχνη του διὰ μέσου τῶν σελίδων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Διαβαίνει ἀμείβοντας τὴν ἀρετή, τιμωρώντας τὴν κακία, καὶ ἀπ᾽ τὸ πικρὸ ἡ ἄπειρη Σοφία του ξέρει νὰ βγάζῃ τὸ γλυκύ· ἀπ᾽ τὴν κοπριὰ τὰ εὐωδιαστὰ ἄνθη τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἱερᾶς κατανύξεως, κι ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ 1453 νὰ βγάζῃ τὸ ἡρωικὸ 1821.

Κάθε χρόνο, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἂς μελετοῦμε σοβαρὰ τὴν ἱστορία καί, βλέποντας ὅτι ἡ κυρία αἰτία τῆς συμφορᾶς ἐκείνης ἦταν ἡ ἁμαρτία ποὺ ἐπλεόνασε, ἂς ἀντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα. Τὰ παθήματα τῶν προγόνων ἂς γίνουν μαθήματα γιὰ μᾶς. Τὸ ἕνα, ποὺ πρέπει νὰ ἑλκύσῃ ἀμέριστη τὴν προσοχὴ κλήρου καὶ λαοῦ, εἶνε τοῦτο· ὅλοι ἐμεῖς ποὺ κατοικοῦμε τὴ μαρτυρικὴ αὐτὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου, «ποὺ φτάσαμε στὰ τέλη τῶν αἰώνων» (Α΄ Κορ. 10,11), ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, ἂς τηροῦμε τὶς ἐντολές του, ἂς «ἀποστυγῶμεν τὸ πονηρόν» ἂς ἀπεχθανώμαστε δηλαδὴ τὸ κακό (Ρωμ. 12,9) ὁπουδήποτε κι ἂν τὸ συναντήσουμε· συγκεκριμένα δηλαδή, νὰ μισοῦμε δυνατὰ τὴ θεομπαιξία, τὴ σιμωνία, τὴ βλασφημία, τοὺς ὅρκους, τὴ φιλοδοξία, τὴν ἁρπαγή, τὴν ἀκολασία, τὴν κακὴ ἐπιθυμία, τὴ φιλαργυρία, «τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αὐτὰ τὰ πάθη ἔγιναν οἱ νεκροθάφτες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὰ στάθηκαν οἱ ἰσχυρότεροι σύμμαχοι τοῦ κατακτητοῦ. 

Χωρὶς τὴ δική τους βοήθεια ποτέ ὁ Μωάμεθ ὁ Β΄ δὲν θὰ ἔμπαινε στὴν Πόλι, ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ θὰ κυμάτιζε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ ἐξέλιξι τῶν γεγονότων.

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες!Μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα σᾶς προσφωνῶ κατὰ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ ἐπέτειο. Ἂς βάλουμε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ κι ἂς ρωτήσουμε καθένας τὸν ἑαυτό του κι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο· Ζῇ μέσα μας ἡ ὀρθὴ πίστι, ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη στὸν Κύριο καὶ τὸν πλησίον;

Ἂν εἶνε μαζί μας ὁ Κύριος, τότε ἡ πατρίδα μας θὰ εἶνε ἀπόρθητο φρούριο. Ἂν ὅμως πλήθυνε ἡ ἀνομία, πάγωσε ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, νεκρώθηκε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ὑψώθηκαν ἀνάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα εἴδωλα τοῦ ψευτοπολιτισμοῦ, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σὲ βάθος καὶ ἔκτασι ἀπὸ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θὰ πέσῃ στὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας.

Ὁ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» , δὲν ἐμπαίζεται (Γαλ. 6,7). Εἶνε «πῦρ καταναλίσκον», φωτιὰ ποὺ κατατρώει (Δευτ. 4,24· 9,3. Β. 12,29).

Κανένας ἔξυπνος οἰκονομικὸς συνδυασμός, καμμιά συμμαχία μὲ ξένα κράτη δὲ θὰ μᾶς σώσῃ, ἂν ἀπιστοῦμε καὶ νεοειδωλολατροῦμε καὶ βλασφημοῦμε καπηλικῶς τὰ θεῖα. Ἱστὸ ἀράχνης ὑφαίνουμε, ἕνα λεπτὸ καλάμι θὰ μᾶς διαλύσῃ.

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ἀπὸ μᾶς, ὅσο ὑπάρχει ἀκόμη καιρός, ἐξαρτᾶται ἡ ἀποτροπὴ μιᾶς νέας συμφορᾶς. Ἐμπρός μας σήμερα βρίσκονται «ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος» (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,17)·ἡ ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, ὁ θάνατος μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἂς ἐκλέξουμε τὴ Ζωὴ τὴν ἀθάνατη.Ἂς γευθοῦμε τὴν ἀθάνατη Ζωή, τὸΧριστό, κοινωνώντας μαζί του μὲ λόγια, μὲ ἔργα καὶ μὲ τὰ μυστήρια. Ὁ Χριστὸς νὰ πηγαίνῃ μπροστὰ καὶ νὰ ὁδηγῇ. Ὁ Χριστὸς ἂς βασιλεύσῃ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὸς ἂς ῥυθμίζῃτὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή. Αὐτὸς καὶμόνο νὰ εἶνε ὁ Θεός μας· τὸ ὄνομά του ἔχουμε ἐπικαλεσθῆ· ἐκτὸςἀπὸ αὐτὸν δὲν ξέρουμε ἄλλον.

Ἂν προσπέσουμε ἐμπρός του μὲ μετάνοια νινευϊτικὴ ζητώντας τὸ ἄπειρο ἔλεός του, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα, ἐλπίδα ὄχι ἀπατηλή, ὅτι ἡ πατρίδα μας ἀπ᾽ τὸ σκοτάδι θὰ βγῇ σὲ νέο φῶς, θὰ δῇ καλύτερες ἡμέρες, καὶ σὰν ὀρθρινὸ ἀστέρι θὰ λάμπῃ πάλι ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως!

29 Μαϊου 1453 - Γιατί πρέπει σήμερα να θυμώμαστε την Άλλωση

Πεντακόσια εξήντα δύο χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή "Εάλω η Πόλις" καί η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε υπό την κατοχή του Οθωμανού δυνάστη. Ετσι άρχισε η Τουρκοκρατία. Το Γένος απεβίωσε, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά παραμένουν σε ξένα χέρια. Σήμερα τιμούμε τους πεσόντες κατά την πολιορκία και κατά την Άλωση, διαβάζουμε τους θρήνους και τους θρύλους, συγκινούμεθα και διδασκόμεθα. Διότι αυτή είναι η αξία της ιστορικής μνήμης. Να αποτελεί μάθημα ες αεί για τις νεώτερες και τις απερχόμενες γενιές.

1) Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση για να αποτίουμε ένα διαρκή και μεγάλο φόρο τιμής στο Βυζαντινό κράτος, την Ρωμανία όπως την αναφέρουν τα κείμενα της εποχής, το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους, όπως το χαρακτηρίζει ο νεώτερος βυζαντινολόγος Διονύσιος Ζακυνθηνός. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη άντεξε επί 11 αιώνες.

Μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους το 1204 η εδαφική της έκταση και το σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά.Παρέμεινε όμως καθ' όλην την διάρκεια του βίου της το κράτος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επιτυχής και δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Η Ελληνορθόδοξη παράδοση υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της συναντήσεως και το Βυζάντιο την διέδωσε με ειρηνικό τρόπο στους γειτονικούς λαούς. Αυτήν την ιεραποστολική δράση των Βυζαντινών προγόνων μας καταδεικνύουν και μαρτυρούν οι πολιτισμοί των σημερινών λαών της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Ρώσος Πατριάρχης Αλέξιος παραδέχθηκε, όταν βρέθηκε το 1992 στην Αθήνα, ότι η Ρωσία είναι πνευματικό τέκνο του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού του Βυζαντίου. Ο Ρουμάνος Ιστορικός και πολιτικός του 20ου αιώνος Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε την Μολδοβλαχία μετά την Άλωση ως "το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο". Και το κυριλλικό ελληνογενές αλφάβητο που χρησιμοποιούν πολλοί σλαβικοί λαοί αποτελεί έμπρακτη επιβεβαίωση της ακτινοβολίας του Βυζαντινού πολιτισμού. Αυτόν, λοιπόν, τον πολιτισμό πρέπει να διδάσκουμε και να διδασκόμαστε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες.

2) Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση, διότι μέσα από τις διηγήσεις των ιστορικών της εποχής ξετυλίγεται η Ελληνική Διάρκεια, η διαχρονική πορεία των αξιών του Ελληνισμού. Η συγκλονιστική ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στις 28 Μαϊου πριν από την τελική επίθεση των Οθωμανών μας διδάσκει γιατί αγωνιζόμαστε: Για την Πίστη, για την Πατρίδα, για τους συγγενείς μας. Προσθέτει και τον βασιλέα, διότι εκείνο ήταν το πολίτευμα της εποχής. Όμως το τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενείς, που αναφέρει ο τελευταίος Αυτοκράτορας, μας συνδέει με τον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων και με τον παιάνα των Σαλαμινομάχων, το "Ότε παίδες Ελλήνων" και φθάνει αυτή η Ελληνική Διάρκεια μέχρι την προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, που έγραφε τον Φεβρουάριο του 1821 "Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος", και μέχρι τά λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους μαθητάς του πρώτου Γυμνασίου της Ελεύθερης πλέον Αθήνας: "Όταν πιάσαμε τ' άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος" . Αυτές είναι οι διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού. Αυτός ο ηθικός δεσμός ενώνει τον Παλαιολόγο με τους Σαλαμινομάχους και με τον Κολοκοτρόνη και με το 1940. Μαχόμεθα για την Πίστη, την Πατρίδα, την Οικογένεια όσο κι αν κάποιοι μας χαρακτηρίζουν ....αναχρονιστικούς. Τιμώντας την μνήμη των προδρόμων και των μαρτύρων της Ελληνικής Διαρκειας εμείς γι' αυτά θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε!

3) Θυμώμαστε τα γεγονότα της εποχής πριν και γύρω από την άλωση, διότι μας διδάσκουν την πολύτιμη συμβολή της Ορθοδόξου εκκλησίας μας στην επιβίωση του Γένους μας. Λίγες δεκαετίες προ της αλώσεως είχαμε μία έντονη και αυταρχική παρέμβαση της τότε Πολιτείας προς την εκκλησία. Η αυτοκρατορική εξουσία πίστεψε -φευ!- ότι αν υπογράψουμε την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα, θα έχουμε μεγάλη βοήθεια από την Δύση κατά των Οθωμανών. Το 1438 -39 στην Φερράρα και στην Φλωρεντία σύρθηκαν με πιέσεις και εξευτελισμούς οι εκκλησιαστικοί ηγέτες στην υπογραφή της ψευδοενώσεως των εκκλησιών. Ο Μάρκος ο Ευγενικός, Επίσκοπος Εφέσου, αρνήθηκε να υπογράψει και έσωσε την τιμή της εκκλησίας. Προσέξτε: Δεν αρνήθηκε να συζητήσει, διότι η Ορθοδοξία δεν αρνείται τον διάλογο. Αρνείται την υποταγή. Και από αυτούς που υπέγραψαν μία μεγάλη μορφή απέσυρε την υπογραφή της μόλις επέστεψε στην Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για τον Γεώργιο Σχολάριο, τον μετέπειτα Γεννάδιο, πρώτο Πατριάρχη μετά την Άλωση.

Ο λαός ακολούθησε τον Μάρκο και τον Σχολάριο. Οι ανθενωτικοί είχαν δίκαιο, διότι παρά την υπογραφή της ψευδοενώσεως τα καράβια του Πάπα δεν φάνηκαν ποτέ στην μαχόμενη Βασιλεύουσα. Ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν στο περισπούδαστο έργο του "Η Μεγάλη εκκλησία εν Αιχμαλωσία" δικαιώνει τους ανθενωτικούς λέγοντας ότι διάσωσαν την ενότητα της εκκλησίας και μόνον έτσι επεβίωσε ο Ελληνισμός. Και στο άλλο σπουδαίο έργο του, την "Άωση της Κωνσταντινουπόλως" διαψεύδει όλους τους επικριτές της εκκλησίας και του μοναχισμού τονίζοντας ότι στα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας έναν από τους πύργους τον υπεράσπιζαν Έλληνες μοναχοί.

4) Θυμόμαστε την Άλωση , διότι η ιστορία μας διδάσκει ότι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να αντισταθούν κατά των πολλών, μπορεί να ηττηθούν πρόσκαιρα, αλλά τελικά σε βάθος χρόνου κερδίζουν. Η αντίσταση στα τείχη της Βασιλεύουσας των 5000 χιλιάδων Ελλήνων και των 2000 ξένων συμμάχων τους έμεινε στις ψυχές των υποδούλων ως τίτλος τιμής καί δέσμευση για νέους αγώνες. Η θυσία του Κωνσταντίνου Παλιολόγου στη πύλη του Ρωμανού έθεσε τις βάσεις για το 1821. Τα δεκάδες κινήματα των υποδούλων ετράφησαν από τους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς. Αν είχαν παραδοθεί την 29η Μαϊου 1453, δεν θα υπήρχε αντίσταση και εθνεγερσία. Η συνθηκολόγηση θα ήταν ανεξήτηλη ντροπή. Ενώ η ηρωϊκή άμυνα γέννησε την υπομονή, την ελπίδα, την προσδοκία. Αυτή την ελπίδα εκφράζει και ο Ποντιακός θρήνος:

"...Η Ρωμανία πέρασεν, Η Ρωμανία πόρθεν,

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο..."

Άλλωστε και ο Θ. Κολοκοτρόνης έλεγε προς τους ξένους συνομιλητές του: "Ο βασιλεύς μας συνθήκην δεν έκαμε, η φρουρά του πολεμά ακόμη και το φρούριο του αντιστέκονται". Και εξηγούσε ότι αναφερόταν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στους κλεφταρματολούς, στο Σούλι και στην Μάνη. Οι πεσόντες κατά την άλωση μας δόρησαν το δικαίωμα στην Μεγάλη ιδέα. Και χωρίς Μεγάλες ιδέες τα έθνη δεν πάνε μπροστά.

5) Η αντίσταση των τελευταίων μαχητών της Κωνσταντινουπόλεως και το "πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών" εμπνέει έκτοτε το ΟΧΙ του Ελληνισμού. Το 1940 κατά του Μουσσολίνι, το 1941 κατά του Χίτλερ, το 1955 στην Κύπρο κατά της αποικιοκρατίας και του αφελληνισμού. Σήμερα οφείλουμε να συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Οι σημερινές αλώσεις είναι μικρές και καθημερινές. Άρα ύπουλες και εξίσου επικίνδυνες. Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η ξενομανία, οι συκοφαντίες κατά της Ελληνορθοδόξου Παραδόσεως μας, οι υποχωρήσεις απέναντι σε Τούρκους, Σκοπιανούς και Αλβανούς, όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούν μικρές αλώσεις που απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα. Δεν αρνούμαστε την επικοινωνία και την συνεργασία με άλλους λαούς και πολιτισμούς. Ο Ελληνισμός ποτέ δε κλείστηκε στο καβούκι του. Θα αρνηθούμε όμως την αφομοίωση, την αλλοτρίωση, τις γκρίζες ζώνες στα εδάφη μας, στα πελάγη μας, στην Ταυτότητα μας και στις ταυτότητες μας. Θα αγωνισθούμε με όπλα πρωτίστως πνευματικά και ηθικά. Και θα διδασκόμαστε από την Παράδοση και το βίωμα της εκκλησίας μας. Η Άλωση και οι μετέπειτα εξελήξεις μας διδάσκουν ότι τελικά επιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση είναι Σταυροαναστάσιμη. Μας θυμίζει ότι μετά την κάθε Σταύρωση του Γένους ακολουθεί η Ανάσταση. Αρκεί να το πιστέψουμε!

Κωνσταντίνος Χολέβας

Πολιτικός Επιστήμων

http://agiameteora.net

Ἡ Ἁγία Πεντηκοστή

Τὸ Πνεῦμα τό Ἅγιον ὑπῆρχε, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει. Παρακάλεσέ Το νὰ ἐπιφοιτήοει πάνω σου, γιὰ νὰ βρίσκεσαι πάντοτε ἐντός τῆς Χάριτός Του.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ζωὴ ὅλων τῶν ὄντων, Πνεῦμα ζωοποιόν. Παρακάλεσέ Το νὰ ζωοποιήσει τὴν ψυχή σου γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι πῦρ. Παρακάλεσέ Το νὰ ἀποτεφρώσει ὅλο τὸ κακὸ ἐντός σου καὶ νὰ ἀνάψει μέσα σου τὸν λύχνο τῆς καρδιᾶς σου γιὰ πάντα, ὥστε νὰ μὴ τὴν καταλάβει κανένα σκότος.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι φῶς. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ φωτίσει, γιὰ νὰ λάμψεις ὡς ἀστὴρ στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Θεός. Παρακάλεσέ Το νὰ σὲ ἁγιάσει καὶ νὰ σὲ καταστήσει μέτοχον Αὐτοῦ εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι τὸ πᾶν. Παρακάλεσέ Το ὡς «θησαυρὸ τῶν ἀγαθῶν» νὰ ἐκχυθεῖ στὴν καρδιά σου καὶ νὰ τὴν πληρώσει μὲ τὴν ἀτελεύτητη χαρά, γιὰ νὰ εἶσαι πλούσιος εἰς τοὺς αἰώνας.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι Πνεῦμα ἀθάνατον. Παρακάλεσέ Το νὰ γίνεις καὶ σὺ πνεῦμα, διότι εἶναι ἀδύνατον στὴν σάρκα καὶ τὸ αἷμα νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνιο ζωή. Πρέπει καὶ αὐτὰ μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωὴ νὰ γίνουν πνευματικά. Λέγε στὴν καρδιά σου: «Καρδιά μου, τί κάνεις ἐδῶ στὴν γῆ; Γιατί βασανίζεσαι καὶ δὲν θέλεις νὰ ὑψωθεῖς πάνω ἀπὸ τὴν σκόνη; Γιατί λυπᾶσαι γιὰ τὶς γήινες δυσκολίες καὶ ἀτυχίες; Διότι ἐδῶ στὴν γῆ τίποτε δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν δικαιοσύνη Του, ἐνῶ ἐσύ πρέπει νὰ ἀνήκεις στὸν οὐρανό».

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σὲ καλεῖ στὸν οὐρανό. Ὤ, γρηγόρησον, γρηγόρησον, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖς στὴν κλήση Του!

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι......Παράκλητος. Πρόσελθε νοερῶς καὶ ἐπίπεσε ἐπὶ τοῦ στήθους καὶ κλάψε ἔμπροσθέν Του. Ἀνάγγειλέ Του τὶς θλίψεις σου καὶ τὶς λῦπες σου. Παρακάλεσέ Τον καὶ μὴ ντραπεῖς γιὰ τὶς ἀδυναμίες σου, διότι Αὐτὸς εἶναι Πατέρας σου καὶ δὲν θὰ σὲ αἰσχυνθεῖ οὔτε θὰ σὲ ἀποστραφεῖ. Ἀντιθέτως, Αὐτὸς εἶναι ἀγαθὸς (Ματθ. ιθ’, 17). Αὐτὸς ὅλα θὰ τὰ κατανοήσει, θὰ σὲ παρηγορήσει μὲ θεϊκὴ παρηγοριὰ ἀπεριόριστη καὶ ἀνεξάντλητη καὶ θὰ ἐξαλείψει κάθε δάκρυ ἀπὸ τὰ μάτια σου (Ἀποκ. ζ΄, 17).

Βλέπε τὸν ἐπίγειο Ναὸ πῶς εἶναι διακοσμημένος μὲ πολλὰ ἄνθη καὶ ἐνθυμοῦ ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔχει τὴν δύναμι νὰ σὲ πλημμυρίσει μὲ εὐωδία ζωῆς, ἡ ὁποία δὲν θὰ μαραθεῖ εἰς τοὺς αἰώνας.

Ὢ Πνεῦμα Ἅγιον, δῶσε νὰ σὲ διακονοῦμε ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, καὶ «ἐλθέ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Δὲν νοσταλγεῖ τόσο ἡ ἔρημος γιὰ τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς, ὅσο νοσταλγεῖ ἡ καρδιὰ μας περιμένοντας τὸν ἐρχομό Σου. Ἐλθέ πρὸς ἡμᾶς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἡ χαρὰ ἡμῶν, τὸ πᾶν ἡμῶν.

Σὺ εἶσαι ὁ Αἰώνιος Θεὸς καὶ ἐν τῇ ἀγάπῃ Σου θὰ παραμείνουμε εἰς τοὺς αἰώνας, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἕνα ὄνειρο καὶ ἕνα ποτάμι ποὺ ρέει δίπλα μας.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

www.imaik.gr/

Όσιος Φιλόθεος ο Σιναΐτης: Υπάρχει ένας νοητός πόλεμος που γίνεται μέσα μας

1. Υπάρχει ένας νοητός πόλεμος που γίνεται μέσα μας, που είναι πιο φοβερός από τον αισθητό πόλεμο. 

Και πρέπει ο εργάτης της ευσέβειας να τρέχει νοερά προς τον επιδιωκόμενο σκοπό (Φιλιπ. 3,14), για να θησαυρίσει τελείως μέσα στην καρδιά του τη μνήμη του Θεού σαν μαργαριτάρι ή πολύτιμο λίθο. 

Και πρέπει όλα να τα παραμερίζομε, ακόμη και το σώμα, και αυτή τη ζωή να καταφρονούμε, μόνο και μόνο για να αποκτήσομε στην καρδιά μας το Θεό. 

Γιατί αρκεί, όπως λέει ο θείος Χρυσόστομος:

Να βλέπει κανείς με το νου του το Θεό, για ν’ αφανίσει τους πονηρούς δαίμονες.

Από το βιβλίο: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, 

εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 14-28.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr/

Τα στάδια στη ζωή ενός ανθρώπου

4 ετών: Ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα! 

7 ετών: Ο μπαμπάς ξέρει τόσα πολλά! 

8 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τελικά και τόσα πολλά. 

12 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι του γίνεται. 

14 ετών: Ο πατέρας μου;; Ασε καλύτερα! 

21 ετών: Ωχ πάλι αυτός μπροστά μου! 

25 ετών: Κάτι ξέρει για το θέμα ο πατέρας μου αλλά όχι και πολλά πράγματα. 

30 ετών: Θα πρέπει να μάθω τι ξέρει ο πατέρας μου για το θέμα. 

35 ετών: Πριν αποφασίσουμε ας ζητήσουμε και τη γνώμη του μπαμπά. 

50 ετών: Τι άραγε να πίστευε ο πατέρας γι΄ αυτό;; 

60 ετών: Τελικά ο πατέρας μου είχε τεράστια εμπειρία! 

65+ετών: Α, ρε πατέρα! Μακάρι να ζούσες και να μιλούσαμε σήμερα οι δυο μας.

http://agapienxristou.blogspot.gr

Την Παναγία μας πολύ την αγαπάω. Μικρός στο Άγιον Όρος πολύ την λάτρευα. Είχα μια εικονίτσα της Παναγίτσας κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Πρωί και βράδυ την ασπαζόμουνα. 

Μ' αυτήν ζούσα νύκτα μέρα. Σ' αυτήν κατέφευγα, ότι κι αν μου συνέβαινε. Τι να σας πω... Καλύτερα από μάνα. Δεν ήθελα τίποτε άλλο. Τα είχα όλα…

Άγιος γέροντας Πορφύριος

https://orahmas.blogspot.gr/

Όταν ξεχνάμε τι δεν είμαστε...

Κάθε που θα χάνουμε την ειλικρινή επαφή με τον εαυτό μας θα εμφανίζεται μια δοκιμασία, μια σκιά που θα απειλεί να κρύψει όλο το γαλάζιο της ψυχής μας. Παρόλο που πολλές φορές θα νιώθουμε ότι φτάνουμε στα όρια της αντοχής μας, ας μην απογοητευθούμε. Η δοκιμασία που μας επισκέφτηκε δεν είναι τίποτε άλλο παρα ο Θεός που προσπαθεί να μας οδηγήσει και πάλι πισω σε μια αλήθεια που ξεχάσαμε. 

Να μας θυμίσει τι «δεν είμαστε». 

Και ναι, δεν είμαστε ούτε τέλειοι ούτε παντοδύναμοι. Απλά είμαστε άνθρωποι. Και αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει. 

Δεν είμαστε αναμάρτητοι και αυτό δεν πρέπει να μας απελπίζει. Αντιθέτως. Σε αυτό το ταξίδι της ζωής, δυο πράγματα δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε. 

Πρώτον στον παράδεισο δεν πάμε νίκη νίκη, αλλά όπως λέει ο Άγιος Σέργιος ήττα ήττα. 

Και δεύτερον, ότι μονάχα όταν μεγαλώνεις τον άνθρωπο μέσα σου μοιάζεις του Θεού. Κράτα την ανθρωπιά μέσα σου και μην απελπίζεσαι.

http://plibyos.blogspot.gr

Κάθε εμπόδιο στη ζωή είναι και μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι

Τον παλιό καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε να κάνει το εξής: άφησε έναν τεράστιο βράχο στη μέση του δρόμου και στη συνέχεια κρύφτηκε παρακολουθώντας αν κάποιος θα τον μετακινούσε.

Από το σημείο εκείνο πέρασαν ορισμένοι από τους πλουσιότερους εμπόρους και τους αυλικούς του, αλλά όλοι απλά περπατούσαν γύρω από τον βράχο.

Πολλοί μάλιστα κατηγορούσαν τον βασιλιά που δεν φρόντιζε να κρατά τον δρόμο καθαρό, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να βγάλει τον βράχο από τη μέση.

Κάποια στιγμή, πέρασε από εκεί ένας χωρικός που κουβαλούσε ένα φορτίο με λαχανικά. Πλησίασε τον βράχο, άφησε κάτω το φορτίο του και προσπάθησε να τον μετακινήσει στην άκρη του δρόμου.

Μετά από πολύ κόπο, τελικά τα κατάφερε. Αφού πήρε ξανά το φορτίο, πρόσεξε ότι στο σημείο που ήταν πριν ο βράχος υπήρχε ένα πορτοφόλι.

Το πορτοφόλι περιείχε πολλά χρυσά νομίσματα και ένα σημείωμα από τον βασιλιά που έγραφε ότι το χρυσάφι ανήκει σε εκείνον που θα μετακινούσε τον βράχο από τον δρόμο.

Ο χωρικός έμαθε κάτι που πολλοί από εμάς δεν καταλαβαίνουμε: κάθε εμπόδιο που παρουσιάζεται στη ζωή μας αποτελεί μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι.

https://simeiakairwn.wordpress.com

Να προσέχουμε στην προσευχή μας τι ζητάμε από τον Θεό ( Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης )

Έλεγε ο Γέροντας, πολύ να προσέχουμε στην προσευχή μας τι ζητάμε από τον Θεό, γιατι παραδείγματος χάρη δεν ξέρουμε, όταν του ζητήσουμε δοκιμασία και μας τη δώσει, αν θα την αντέξουμε.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

https://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί! «Οι “νέοι πατέρες” θέλουν να ξεφτιλίσουν την πίστη μας»!

Γράφει ο Διομήδης Χ. Σταμάτης, Ph.D. Πρωτοψάλτης Καθεδρικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Μητροπόλεως Detroit, Michigan U.S.A., Καθ. Παν/ου και παγκόσμιος σύμβουλος ποιότητος.

Με μεγάλη μου λύπη εδιάβασα στο φύλλο 2188 του Ορθοδόξου Τύπον τις θέσεις του «Πρωτειομανή», στο άρθρο «Διάλογος μετά Πρωτειομανούς» της πρώτης σελίδος, του ιατρού Γεωργίου Καραλή.

Επιστήμονες Θεολόγοι και κληρικοί που θεωρούν τους εαυτούς τους ως Ορθοδόξους, επιμένουν να αλλάξουν την πίστη και την παράδοση των Ορθοδόξων Χριστιανών. Πως είναι δυνατόν οι ποιμένες να γίνονται λύκοι και εμείς τα πρόβατα να τους ακολουθούμε και να τους προσαγορεύουμε «Παναγιώτατε», «Σεβασμιώτατε», «Θεοφιλέστατε», «Σεβαστοί Πατέρες», τίτλοι που δεν αρμόζουν σε αυτούς που πολεμούν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν –την Ορθοδοξίαν.

Πώς είναι δυνατόν να ακούμε ομιλίες τους, να αγοράζουμε βιβλία τους, όταν ισχυρίζονται ότι οι Άγιοι Πατέρες λύσανε τα προβλήματα της εποχής τους και όχι τα σημερινά; Λυπούμαι πολύ, διότι αυτοί οι λεγόμενοι «νέοι 

πατέρες» αγνοούν ότι οι Πατέρες που εμείς τιμούμε και διαβάζουμε, οι άγκυρες της πίστεώς μας είναι «αστέρες πολύφωτοι, του νοητού στερεώματος της μυστικής Σιών, οι ακαθαίρετοι πύργοι», όπως αποκαλούνται στο δοξαστικό των Πατέρων, ήχος πλ. Δ.

Αυτοί ήσαν και παραμένουν οι ασάλευτοι Πατέρες, που δογμάτισαν την πίστη μας σε πολλά σύγχρονα θέματα π.χ. εκτρώσεις, ομοφυλία, καύση νεκρών, ενδυμασία (ρούχα για άνδρες και γυναίκες) και άλλα πάρα πολλά θέματα, που σήμερα είναι στην μόδα.

Αυτοί οι “νέοι πατέρες” ισχυρίζονται ότι δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός μας ότι μόνον εμείς οι Ορθόδοξοι αποτελούμε την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, ενώ οι Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάντες είναι αιρετικοί, θέση που διχάζει τον κόσμο και αντίθετη με το πνεύμα της εποχής μας.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι πρεσβεύουν. 

1) Μία είναι η Εκκλησία, διότι ο Χριστός μία Εκκλησία δίδαξε και εθεμελίωσε με το Αίμα Του. 

2) Ο Χριστός ο ίδιος είπε «Εγώ είμαι το άλφα και το ωμέγα» δηλαδή (Ιωάν. 22. 13. Τίποτε άλλο δεν πρέπει να προσθέσετε η να αφαιρέσετε). 

3) Η Εκκλησία ήταν πραγματικά μία για όλους τους πιστούς στο ξεκίνημα του Χριστιανισμού. Δυστυχώς όμως στην συνέχεια πολλοί τόλμησαν να παρέμβουν σε όσα εδίδαξε ο Χριστός και οι αυτόπτες αψευδείς μάρτυρες της διδασκαλίας και των θαυμάτων Του, Απόστολοι και οι επόμενοι αυτών Πατέρες, με δίκες τους θεωρίες, όπως οι Αρειανοί, Μονοφυσίτες, οι Κόπτες και άλλοι.

Το 1054 ο Πάπας Λέων IX εκήρυξε μεταξύ άλλων ότι η Θεία Ευχαριστία πρέπει να γίνεται με αζύμωτο ψωμί και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σερουλάριος αρνήθηκε. 

Έτσι άρχισαν τα αναθέματα και το Μεγάλο Σχίσμα, μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών. Βέβαια υπήρχαν και άλλοι λόγοι για το σχίσμα.

Ο Γουΐκλιφ (Wycliffe 1330-1384), ένας από τους φιλοσόφους, θεολόγους, καθηγητής στην Οξφόρδη (Oxford) άρχισε να προκαλή την Παπική «εκκλησία» της εποχής για θέματα κληρικών (privileged status of the clergy). Δηλαδή, άρχισε να κατηγορή την πολυτέλεια, μεγαλοπρέπεια των τοπικών εκκλησιών και ιδιαίτερα τις τελετές τους. 

Ήταν ο πρώτος θεολόγος που πρότεινε με ζήλο την μετάφραση της Αγίας Γραφής στην κοινή (ομιλουμένη) γλώσσα.

Το 1546, ο ιερέας Λούθηρος έφυγε από την καθολική κουλτούρα και άρχισε τον Λουθηρανισμό. Αργότερα, ο Κάλβην (Calvin, 1509-1564) και ο Γουέσλυ (Wesley 1703-1791) διετύπωσαν τις δίκες τους θεωρίες και άρχισαν τα πρώτα βήματα των Βαπτιστών (Baptists (Reformers)). Μέχρι σήμερα ακόμη χωρίζονται. Κατά το Pew Research Center υπάρχουν περίπου 30.000 θρησκευτικά δόγματα -Ομολογίες (Christian Denominations). 

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι αυτοί, που δημιούργησαν τα προβλήματα τότε ήσαν κληρικοί και θεολόγοι -όπως και σήμερα αυτοί, που δημιουργούν φασαρίες στην Ορθοδοξία είναι κληρικοί και θεολόγοι. 

Τότε όμως αυτοί έφυγαν και δημιούργησαν δική τους θρησκεία. Είχαν “μπέσα και πεποίθηση” για αυτά που έλεγαν. Έκαναν αυτό που πίστευαν αν και αυτό ήταν λάθος.

Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστικό να σημειώσουμε εδώ ότι ο άθεος Γάλλος φιλόσοφος Βολταίρος (Voltaire 1694-1778), – είπε το 1756 «ότι η εκκλησία της Ρώμης [μετά το σχίσμα] δεν είναι ούτε Αγία, ούτε Ρωμαία, αλλά ούτε αυτοκρατορία». 

Μας υπενθύμισε μία άλλη φορά την συνθήκη της Βενετίας – Treaty of Venice in 1177. Με αυτήν την συνθήκη τελείωσε ο δεκάχρονος πόλεμος αφήνοντας α) τον Ρωμαίο αυτοκράτορα σε ήττα και β) το Παπικό κράτος να οργανωθή ως ανεξάρτητο κράτος -Βατικανό.

Σήμερα “οι καινούργοι πατέρες και θεολόγοι” θέλουν να αλλάξουν την πίστη μας, αλλά να κρατήσουν το όνομα και να λέγονται Ορθόδοξοι. 

Αυτό όμως είναι αδύνατον, διότι ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα, δηλαδή ορθή πίστη. Αυτό το όνομα το κράτησαν οι Χριστιανοί, που ακολουθούσαν την ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ, όπως την πήραν από τον Χριστό, τους μαθητάς Του και τους πραγματικούς και γνήσιους Πατέρες. 

3) Ξεχάσανε ότι στο τέλος της θείας Λειτουργίας ψάλλουμε είδομεν το φως το αληθινόν, ελαβομεν πνεύμα επουράνιον…, και τελειώνουμε την Θ. Λειτουργία και όλες τις ακολουθίες μας με το Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών…» 

Άραγε δεν τα πιστεύουν αυτά που λένε; Είναι μόνο παπαγάλοι; Δεν τα εννοούν;

Και 4) Προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι για δύο χιλιάδες χρονιά πιστεύουμε ένα ψέμα και τους ‘αστέρες’ που τιμούμε και ανακηρύξαμε Αγίους ήταν λάθος μας. 

Ντροπή τους!

Ο Χριστός είπε. Εγώ είμαι η οδός (Ιωάν. 14.6). Δεν είπε εγώ έχω δύο η τρεις οδούς.

Ο Χριστός είπε. Εγώ είμαι η αλήθεια (Ιωάν, 14.6). Δεν είπε εγώ έχω δύο η τρεις αλήθειες. Δεν υπάρχουν δύο πνεύμονες ούτε πανθεϊσμός για την αλήθεια.

Ο Χριστός είπε. Εγώ είμαι η ζωή (Ιωάν. 14.6). Δεν είπε εγώ έχω δύο η τρεις ζωές.

Ο Χριστός είπε. Πολλοί μεν οι κλητοί, λίγοι οι εκλεκτοί (Ματ. 22.14).

(Για τον «Πρωτειομανή» και για όσους συμφωνούν μαζί του δηλώνουμε πως είμαστε ευτυχείς, που μας αξίωσε ο Θεός να συναντήσουμε και να κρατήσουμε την ορθόδοξη πίστη μας. Λυπούμαι που “οι νέοι πατέρες(;)» υποστηρίζουν ότι η Ορθοδοξία χωρίς τον οικουμενισμό είναι καταδικασμένη να γίνη «περιφερειακή» στην σημερινή εποχή.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι η ορθοδοξία δεν είναι, ούτε πρόκειται να γίνει μία θρησκεία, όπως την νομίζουν. 

Τουναντίον η ορθοδοξία είναι ΠΙΣΤΙΣ και ΛΑΤΡΕΙΑ. [Η αληθινή πίστη περιλαμβάνει εδραιωμένη βεβαιότητα και ακλόνητη πεποίθηση, που επικεντρώνεται σαφώς στον Θεό. Χάρη στην πίστη τον βλέπουμε ως στοργικό Πατέρα μας και είμαστε σίγουροι ότι όλες οι υποσχέσεις του οπωσδήποτε θα εκπληρωθούν. Αλλά η γνήσια πίστη περιλαμβάνει περισσότερα. 

Όπως ένας ζωντανός οργανισμός, έτσι και αυτή πρέπει να τρέφεται, για να επιβιώσει. Πρέπει να εκδηλώνεται έμπρακτα, αλλιώς θα πεθάνει (Ιάκ 2. 26). 

Η λατρεία της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζεται ως μυσταγωγική, διότι «μυεί» τον πιστό στη λατρεία του αληθινού Θεού. Είναι, ακόμη, αναγωγική, διότι στρέφει τον πιστό προς τα άνω («άνω σχώμεν τας καρδίας») αλλά και πνευματική, διότι γίνεται «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάν. 4, 23). 

Είναι λατρεία λογική, διότι ο άνθρωπος πλησιάζει το Θεό ως λογικό ον και δε στηρίζει τη λατρεία του σε «άλογα» μέσα (π.χ. θυσίες ζώων κ.τ.ο.) 2. Και, τέλος, είναι ορθόδοξη, γιατί θεμελιώνεται στην Παράδοση και στην πίστη των αγίων].

Έχουν ξεχάσει την βεβαίωση του Αποστόλου Παύλου που μας νουθετεί λέγοντας «εν σώμα και εν Πνευ­μα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν» (Εφεσ. 4. 6-7).

Ο Χριστός είπε ότι δεν μπορούμε να ρίχνουμε τα μαργαριτάρια στους χοίρους (Ματ. 7.6).

Ο Χριστός είπε ότι οι ποιμένες πρέπει να ποιμαίνουν τα πρόβατα (Α Πέτρου 5.2-3, Δοξαστικό ΙΑ , ήχος πλ. Δ), και η υμνολογία μας συμπληρώνει ότι «την ποίμνην σου διαφύλαττε εκ λύκων λυμαινομένων» (Δοξαστικό ΙΑ , ήχος πλ. Δ).

Ο Χριστός είπε ότι «δεν μας θέλει χλιαρούς στην πίστη, αλλά θερμούς η ψυχρούς» (Αποκ. 3.1516).

Οι νεοπατερικοί θεολόγοι έχουν ξεχάσει ότι ο Χριστός την ώρα της κρίσης θα διαχωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια (Ματ. 25. 31-41). 

Αυτό σημαίνει αποδεικτικά ότι κρίση θα γίνει και κάποιοι δεν θα πάρουν την αιωνιότητα της σωτηρίας. Δεν ξέρουμε πως θα μας κατατάξει ο Χριστός, αλλά εμείς οι ορθόδοξοι έχουμε την βασική ελπίδα ότι πράττοντες αυτά που διδαχτήκαμε έχουμε μεγάλη πιθανότητα να τύχουμε του ελέους Του.

Έχουν ξεχάσει ότι το να είμαστε ζηλωτές για την ακεραιότητα της πίστης δεν είναι κακό πράγμα. Αντιθέτως να μοιάσουμε στον Απ. Παύλο και σε πολλούς Αγίους μας, που δώσανε και την ζωή τους γι’ αυτήν την Ορθόδοξη Πίστη. Ο ίδιος ο Χριστός αποκαλεί τον Απ. Πέτρο «ζηλωτή».

Μήπως οι ‘νέοι πατέρες’ θέλουν να κάνουν τις εκκλησίες μας λέσχες και χώρους ψυχαγωγίας, όπως έκαναν οι Καθολικοί την εκκλησία του Αγ. Ανδρέα στην Αγγλία; Μασόνοι, και σατανιστές τοποθέτησαν στην Αγία Τράπεζα του Ναού τα δικά τους σύμβολα και όχι χριστιανικά.

Μήπως οι ‘νέοι πατέρες’ θέλουν να ξεφτιλίσουν την πίστη μας με το να δίνουν δηλητηριώδη μανιτάρια στους κληρικούς μας, ιεροκήρυκες και θεολόγους να μας διδάξουν νέες θεολογίες; Πράγματι, Καθολικοί παπάδες, Προτεστάντες, Ορθόδοξοι κληρικοί και άλλοι ηγέτες Θρησκειών (παπάδες, Ραββίνοι, Βουδιστές) συμμετέχουν σε πανεπιστημιακές έρευνες στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins University, για να ιδούν τα αποτελέσματα, όταν παίρνουν πολύ δυνατές δόσεις του psychedelic drug ‘psilocybin’, που είναι στα μανιτάρια. 

Ντροπή! 

Απαράδεκτο για ορθοδόξους κληρικούς να τρέχουν στα μανιτάρια να βρουν λόγια να μας πείσουν στις διαβολικές τους νοοτροπίες. Το Πανεπιστήμιο δεν αναφέρει τα ονόματα των μετασχόντων στην πανεπιστημιακή έρευνα. Η εκκλησιαστική Αρχή όμως πρέπει να τους αναζητήσει και να τους καθαιρέσει.

Οι στυλοβάτες του επισκοπικού θρόνου καταλήγουν σε πόδια λιονταριού, που νοηματοδοτούν τον Επίσκοπο να υπερασπίζεται ως λέων την ορθόδοξο πίστη μας. Αντί όμως να βλέπουν τα πόδια του λιονταριού, χαϊδεύουν τα ασημένια η χρυσά εγκόλπια και σταυρούς στα στήθια τους.

Δεν πρέπει να ξεχνούν τον όρκο που δώσανε στην χειροτονία τους ότι θα υπερασπιστούν την ορθόδοξο πίστη, ακόμη και με την ζωή τους.

Τα ράσα και τα καλυμμαύχια δεν κάνουν τους κληρικούς. Οι ανάξιοι της αποστολής τους κληρικοί κινούνται στο σκοτάδι και έχουν την συμπεριφορά του χαμαιλέοντα (είδος σαύρας – Chamelian). Στο φως της δημοσίας ομολογίας αλλάζουν την συζήτηση και μιλά­νε για ένα ‘αόριστο’ Θεό.

Για τους Θεολόγους καθηγητάς, ο Χριστός είπε ‘μηδέ κληθήτε καθηγηταί. Εις γαρ υμών εστιν καθηγητής, ο Χριστός’ (Ματ. 23. 10). Εις τας Παροιμίας του Σολομώντος διαβάζουμε 

α) αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, και βουλή αγίων σύνεσις, το δε γνώναι νόμον διανοίας εστίν αγαθής (Παρ. 9. 10), 

β) Υιέ, μη σε πλανήσωσιν άνδρες ασεβείς, μηδέ βουληθής (Παρ. 1. 10), 

γ) εγκωμιαζομένων δικαίων ευφρανθήσονται λαοί, αρχόντων δε ασεβών στένουσιν άνδρες (Παρ. 29. 2), και δ) Υιέ, φύλασσε εμούς λόγους, τας δε εμάς εντολάς κρύψον παρά σεαυτώ. Υιέ, τίμα τον Κύριον, και ισχύσεις, πλην δε αυτού μη φοβού άλλον. 

Φύλαξον εμάς εντολάς, και βιώσεις, τους δε εμούς λόγους ώσπερ κόρας ομμάτων· περίθου δε αυτούς σοις δακτύλοις, επίγραψον δε επί το πλάτος της καρδίας σου. είπον την σοφίαν σην αδελφήν είναι, την δε φρόνησιν γνώριμον περιποίησαι σεαυτώ- ίνα σε τηρήση από γυναικός αλλοτρίας και πονηράς, εάν σε λόγοις τοις προς χάριν εμβάλληται. από γαρ θυρίδος εκ του οίκου αυτής εις τας πλατείας παρακύπτουσα (Παρ. 7, 1-6). 

Δεν νομίζω να χρειάζονται σχόλια σε αυτά τα εδάφια. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Και αναρωτιόμαστε. Τι σοφία υποστηρίζουν; Τι λόγους φυλάττουν; Δεν φοβούνται τον Κύριον, που δήθεν τον εγκωμιάζουν με ωραιότατα εγκώμια; Δεν είναι αυτό υποκρισία; 

Πως είναι δυνατόν τέτοιοι υποκριταί να μπορούν να διδάξουν και να κηρύξουν εις το όνομα του Τριαδικού Θεού εφ’ όσον έχουν νικηθή από την εγκόσμια φήμη και δεν ενδιαφέρονται για την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν —την Ορθοδοξία.

Οι καρποί της απιστίας τους διαπιστώνονται από τις άδειες εκκλησίες παγκοσμίως, όπως μας βεβαιώνει η στατιστική, αφού πολλοί καθολικοί και ορθόδοξοι αφήνουν την πίστη τους και τρέπονται προς ετερόδοξες φιλοσοφίες η θρησκείες. 

Οι στατιστικές μελέτες εκδίδονται ετησίως από την Pew Research Center και μπορείτε να τις βρείτε στη ιστοσελίδα τους. [Στο νέο μου βιβλίο που ελπίζω να εκδοθή από την XYLAN Press την άνοιξη του 2018 με τίτλο «Rediscovering Orthodoxy in the middle of heretics and ecumenists» αναπτύσσω αρκετά το ανωτέρω θέμα].

Τι λοιπόν πρέπει να γίνει με αυτούς;

Υπάρχουν πόλλοι κληρικοί και θεολόγοι άξιοι θεράποντες της ορθοδοξίας, που είναι οι πραγματικοί ιεράρχες. Υπάρχουν δυστυχώς και οι λίγοι, που θορυβούν ανακατεύοντας το αέρα μέσα στην οικογένεια της ορθοδοξίας. 

Αυτοί παρομοιάζουν με τον κηφήνα στη κυψέλη. Οι κηφήνες της κυψέλης κάνουν αέρα, για να εξατμιστεί το νερό από το νέκταρ και να μείνει το μέλι. Οι σημερινοί κηφήνες της Ορθοδοξίας με τον αέρα, που δημιουργούν δεν αφήνουν το μέλι να είναι γνήσιο αλλά το χαλάνε, το κάνουν ξυνό.

Λοιπόν τι πρέπει να πράξουμε;

Πρέπει να ενδιαφερθούμε και να αφυπνιστούμε και να τους ονομάσουμε – ποιοί είναι; Έχουν γίνει καρκίνος, που εξαπλώνεται στους πιστούς, νομίζοντας ότι ο κόσμος αδιαφορεί και δεν τους απειλεί. 

Το πρόβλημα έχει φθάσει μέχρι Μητροπολίτες, ακόμη και Πατριάρχες, που δεν δέχονται να υπερασπιστούν την πίστη, για την οποία έλαβαν όρκο. Έγιναν υποκριταί των λόγων και του όρκου των.

Πρέπει να προσπαθήσουμε να τους φέρουμε πίσω στην αγίαν πίστη μας. Αν το αρνηθούν να τους αφήσουμε ελεύθερους να δημιουργήσουν καινούργια θρησκεία. Δεν ανήκουν στην οικογένεια της Ορθοδοξίας. 

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε ελεύθερους να λένε αντίθετα λόγια από ο,τι πιστεύουμε. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να κόβουν τις ακολουθίες με το ‘έτσι θέλω’. 

Δεν πρέπει να τους δικαιολογούμε, όταν δεν ακολουθούν το Τυπικό της Εκκλησίας. Πρέπει να τους υπενθυμίζουμε ότι οι Κανόνες των Πατέρων και των Οικουμενικών συνόδων είναι για όλους μας και όχι για μερικούς και όποτε τους διευκολύνει. 

Αν αυτά που πρεσβεύουν τα πιστεύουν και οι ίδιοι, πρέπει να δείξουν μόνοι τους την εφαρμογή των λόγων τους και να συμπεριφερθούν σαν τον Λούθηρο και τους άλλους, όταν διεφώνησαν. Να πάνε στο καλό. Δεν ανήκουν στην Ορθοδοξία!

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν υπάρχει μέσος όρος για την πίστη μας! Όσοι μας μιλούν διαφορετικά είναι λανθασμένοι, είναι υποκριταί, και ο σκοπός τους φαίνεται να είναι ‘να αποκτήσουν φήμη, και δύναμη’.

Το κουδούνι του συναγερμού κτυπάει, εμείς όμως τι κάνουμε; Πρέπει να γίνουμε ζηλωτές, όπως ο Απόστολος Πέτρος και Παύλος και πολλοί άλλοι Πατέρες. Πρέπει να γίνουμε ζηλωταί για τον Χριστό χωρίς φανατισμό και χωρίς υπερηφάνεια. Να δείχνουμε τον ζήλο μας με ταπεινοφροσύνη και αγάπη.

Πρέπει οπωσδήποτε να βγάλουμε τα φίδια από τα ξέρα ξύλα και να τα ρίξουμε στη φωτιά (Πραξ 28.3). Είναι σημαντικά τα λόγια του Αποστόλου. Μας δείχνει ότι τα φίδια πρέπει να τα καταστρέψουμε για πάντα, γιατί άμα τα ρίξουμε πάλι σε ξερά ξύλα το πρόβλημα θα συνεχιστεί.

Ελπίζω οι λόγοι μου να ενθαρρύνουν πολλούς για την αγαπητή μας Ορθοδοξία. 

Υπάρχει ελπίδα να αναγνωρίσουμε τα ιερά κειμήλιά μας, να έλθουμε πίσω στην ιερά Παράδοση και στην πίστη, η οποία είναι η δύναμη και η ενέργειά μας για τα πάντα.

Υπάρχει ακόμη ελπίδα για τους ιεράρχες και θεολόγους μας να ξαναβρούν και να φροντίσουν την Ορθοδοξία. Το ποίμνιο χρειάζεται γερούς τσοπάνους. 

Υπάρχουν βέβαια αυτοί, αλλά όλοι μας πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να μιλάνε και να προκαλούν τους υποκριτάς σε διαλέξεις, ομιλίες και με γραφόμενα. Είναι καιρός να μιλήσουμε και να ομολογήσουμε!

http://orthodoxianthanatos.blogspot.gr

Ένα άλλο βλέμμα...

Έρχεται κάποια στιγμή που τα χάνουμε όλα. Οι δρόμοι, τα σκοτεινά σοκάκια και τα χαμηλά φώτα, γίνονται οι πόθοι των περιπάτων μας και οι εξομολόγοι της σιωπής μας. Περπατάμε, κοιτάμε, αλλα δεν βλέπουμε. Άλλωστε με τα μάτια μονο κοιτάμε και με την καρδιά βλέπουμε. Ο πόνος όμως και η θλίψη, θολώνουν τα μάτια, τα κάνουν τόσο υγρά που σαπίζει η διάθεση μας. Τότε, εκεί στο χαραγμένο μηδέν των ματιών μας, γυρνάμε προς τον ουρανό και μονολογούμε ηχηρά, "και τώρα Θεέ μου οι δυο μας, μονάχα εσυ μου έμεινες.." Κάπως έτσι αλλάζουν οι ζωές μας, πριν περάσουμε στην απόλυτη χώρα του θανάτου, ξημερώνει η Ανάσταση. Σ΄ενα κλίκ απο το δάκρυ ειναι κρυμμένη η χαρά. Ένα άλλο βλέμμα,που ως δώρο Θεού κατακλύζει την ύπαρξη μας τα κάνει όλα ξανά "αλλιώς". Και ξέρεις ποιο είναι το φοβερό μυστήριο; Ότι τίποτα εκεί έξω δεν εχει αλλάξει, όλα ειναι στην θέση τους, έτοιμα και πάλι να μας τυραννήσουν ή να μας λυτρώσουν. Όμως μέσα μας, ένα άλλο Βλέμμα, μας χαρίζει πλέον μια θέα προς την έπληξη, κι αυτό είναι θαύμα.

http://plibyos.blogspot.gr

Tο καλύτερο πνευματικό φάρμακο...

Η προσευχή είναι το καλύτερο πνευματικό φάρμακο. Με την προσευχή θα πάρουμε όλες τις δωρεές του Θεού.

Είσαι κουρασμένος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε ξεκουράσει.

Είσαι λυπημένος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε χαροποιήσει.

Είσαι απελπισμένος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε στηρίξει.

Είσαι απογοητευμένος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε κάνει αισιόδοξο.

Είσαι πονεμένος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε θεραπεύσει.

Είσαι χαρούμενος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε βοηθήσει να χαίρεσαι σωστά την χαρά σου.

Όπως ο ήλιος μεταδίδει ακτίνες φωτιστικές και θερμαντικές, έτσι και το όνομα του Θεού στην προσευχή εκπέμπει ευλογία και αγιότητα…

https://orahmas.blogspot.gr

ΤΙΜΩΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

Πολλοί, ιδίως δημοσιογράφοι, άλλα και θεολόγοι και κληρικοί, ιδίως φαύλοι, υποστηρίζουν, ότι ό Θεός δεν τιμωρεί. Και γιατί δεν τιμωρεί; Διότι, λέγουν, ό Θεός είναι αγάπη. Ναι, ό Θεός είναι αγάπη. Και μάλιστα εσταυρωμένη αγάπη. Για μας ό Θεός από απέραντη αγάπη έγινε σαν εμάς, άνθρωπος, και υπέστη το φρικτότερο μαρτύριο, τη σταύρωση.

.Άλλ' αφού ό Θεός είναι αγάπη, και μά­λιστα ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την ιδική μας αγάπη, γιατί με την παντοδυ­ναμία του δεν αποτρέπει τόσα κακά, πού συμβαίνουν στον κόσμο; Γιατί σει­σμοί; Γιατί ηφαίστεια; Γιατί Βεζούβιοι; Γιατί τυφώνες και κυκλώνες; Γιατί πλημ­μύρες και κατολισθήσεις; Γιατί τρικυ­μίες και ναυάγια; Γιατί τσουνάμια και καταποντισμοί;

Γιατί άγρια θηρία και κατασπαραγμοί ανθρώπων; Γιατί λιμοί και λοιμοί, πείνες και επιδημίες; Γιατί ασθέ­νειες, μάλιστα οδυνηρές και πολυχρό­νιες; Γιατί πυρκαϊές; Γιατί πόλεμοι, βα­σανιστήρια, σφαγές και απερίγραπτες θηριωδίες και φρικαλεότητες; Εγώ, καί­τοι έχω αγάπη ασυγκρίτως μικρότερη από την αγάπη του Θεού, αν είχα τη δύναμη, θα απέτρεπα όλα τα κακά, όλες τις καταστροφές, όλες τις συμφορές, πού συμβαίνουν στον κόσμο. Γιατί ό Θεός, ερωτώ πάλι, πού έχει ασυγκρίτως μεγα­λύτερη αγάπη από μένα, άλλα και παν­τοδυναμία, δεν αποτρέπει τα τόσα κακά;

Ό Θεός είναι βεβαίως αγάπη. Άλλ' είναι και δικαιοσύνη. «Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ήγάπησεν, ευθύτητας είδε το πρόσωπον αύτού» (Ψαλμ. 10:7). Όταν δε εμείς οι άνθρωποι κάνουμε κατάχρηση της αγάπης τού Θεού, τότε τον λόγο λαμβάνει ή δικαιοσύνη τού Θεού και τιμωρεί την ασέβεια. Έχουν επιπο­λαιότητα και άγνοια της Γραφής όσοι ισχυρίζονται, ότι ό Θεός δεν τιμωρεί. Γεμάτη είναι ή Γραφή από λόγια και πα­ραδείγματα, πού δείχνουν, ότι ό Θεός τιμωρεί αμαρτίες και ασέβειες. Από τα αναρίθμητα αναφέρουμε εδώ ορισμένα μόνο.

Ό Θεός δεν απείλησε τιμωρία με θά­νατο, αν οι πρωτόπλαστοι παρέβαιναν την εντολή του; Και δεν πραγματοποίη­σε την απειλή του, όταν ή παράβαση συνέβη; Την ήμερα της παραβάσεως δεν τούς έδιωξε από τον παράδεισο και από κοντά του, πράγμα πού σημαίνει πνευματικό θάνατο; Και κατόπιν δεν επέφερε και τον σωματικό θάνατο; Γιατί ό θάνατος είναι δυσάρεστος; Δεν είναι και για άλλους μεν λόγους, αλλά και διό­τι είναι ποινή, πού επιβλήθηκε στον άνθρωπο λόγω της αμαρτίας;

Ό Θεός μετά την αμαρτία δεν υπέτα­ξε την κτίση στη φθορά; Δεν λέγει ό Απόστολος, «τη ματαιότητι ή κτίσις ύπετάγη, ούχ εκούσα, αλλά διά τον ύποτάξαντα»; (Ρωμ. 8:20). Ό Θεός δεν διέταξε στην έρημο τα φίδια να δαγκώ­νουν και να θανατώνουν τούς Ισραη­λίτες; Ό Θεός δεν διέταξε αρκούδες και κατασπάραξαν μερικά παλιόπαιδα, πού κορόιδευαν τον προφήτη Ελισαίο; Ό Θεός δεν αποστρέφει το πρόσωπο του και ταράσσονται τα σύμπαντα; Από το ύψος της μεγαλοσύνης του ό Θεός δεν ρίπτει ένα βλέμμα στη γη και την κάνει να τρέμει; Δεν εγγίζει τα όρη και εκρή­γνυνται ηφαίστεια;

Ό Θεός δεν άνοιξε τούς καταρρά­κτες του ουρανού και έγινε ό κατακλυ­σμός και πνίγηκαν οι σαρκολάτρες; Ό Θεός δεν έβρεξε φωτιά και θειάφι από τον ουρανό και κάηκαν τα Σόδομα και Γόμορρα; Ό Θεός δεν έδωσε τις δέκα πληγές στο Φαραώ; Ό Θεός δεν διήρεσε την Ερυθρά Θάλασσα και δεν την ένωσε και δεν έπνιξε σ' αύτη τον Φαραώ με την στρατιά του; Ό Θεός δεν τιμώρη­σε και τούς Ισραηλίτες με το ν' αξιώσει από το μέγα πλήθος, πού ξεκίνησε από την Αίγυπτο, να φθάσουν στη γη της επαγγελίας μόνο δύο άτομα;

Ό Θεός στο Μωυσή, στον Ιησού του Ναυή, στο Σαούλ, στο Δαβίδ και σε άλ­λους δεν έδωσε εντολή να πολεμούν, να σκοτώνουν και να εξοντώνουν άσεβη έθνη; Ό Θεός δεν έδωσε εντολή σε άγ­γελο και θανάτωσε 185 χιλιάδες Άσσυρίους; Ό Θεός δεν έστειλε φωτιά από τον ουρανό και θανάτωσε τούς απε­σταλμένους του Άχαάβ για να συλλά­βουν τον Ηλία; Ό Θεός δεν διέταξε τον Ηλία να σφάξει τούς προφήτες του Βάαλ; Ό Θεός δεν έδωσε εντολή να θανατώνονται οι παραβάτες του νόμου του;

Ό Θεός και στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή δεν λέγει, «Έμοί έκδίκησις, εγώ ανταποδώσω»; (Δευτ. 32:35, Ρωμ. 12:19, Έβρ. 10:30. Βλέπε και 31).

Ό Χριστός, ό ένανθρωπήσας Θεός, δεν είπε παραβολικώς, «τούς εχθρούς μου εκείνους, τούς μή θελήσαντάς με βασιλεύσαι έπ' αυτούς, άγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθεν μου»; (Λουκ. 19:27). Ό Χριστός δεν είπε επί­σης παραβολικώς για την καταστροφή των Ιουδαίων και της Ιερουσαλήμ από τα Ρωμαϊκά στρατεύματα, ότι «ό βασιλεύς εκείνος (αλληγορικώς ό Θεός) ώργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τούς φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών ένέπρησε»; (Ματθ. 22:7). Ό Χριστός για τις ήμερες της κα­ταστροφής της Ιερουσαλήμ δεν είπε, ότι είναι ήμερες «έκδικήσεως», θείας εκδικήσεως; (Λουκ. 21:22). Έξ αφορμής των Γαλιλαίων, πού έσφαξε ό Πιλάτος, και εκείνων, πού σκοτώθηκαν από την πτώση πύργου, ό Χριστός δεν είπε, «εάν μή μετανοήτε, πάντες ωσαύτως άπολείσθε»; (Λουκ. 13:3 και 5).

Ό Χριστός δεν είπε, «Μή φοβηθήτε από των άποκτεννόντων το σώμα, την δέ ψυχήν μή δυναμένων άποκτείναι φοβήθητε δέ μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα άπολέσαι έν γεέννη»; (Ματθ. 10:28). Ό Χριστός δεν είπε για άλλη Ίεζάβελ και συνδεόμενους μαζί της, «Ιδού βάλλω αυτήν εις κλίνην και τούς μοιχεύοντας μετ' αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν μή μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτής, και τα τέκνα αυτής άποκτενώ έν θανάτω, και γνώσονται πασαι αί έκκλησίαι, ότι εγώ είμι ό ερευνών νεφρούς και καρδίας, και δώσω ύμίν έκάστω κατά τα έργα υμών»; (Άποκ. 2:22-23).

Ό Θεός δεν θανάτωσε τον Άνανία και τη Σαπφείρα, πού είπαν ψέμα και προσέβαλαν το Άγιο Πνεύμα; Ό Θεός δεν τύφλωσε τον έλύμα, τον μάγο, πού διέστρεφε τούς ευθείς δρόμους του Κυρίου;

Ό Απόστολος δεν λέγει, «Αποκαλύ­πτεται οργή Θεού άπ' ουρανού επί πάσαν άσέβειαν και άδικίαν ανθρώπων των την άλήθειαν έν αδικία κατεχόν­των»; (Ρωμ. 1:18). Ό Απόστολος, απευ­θυνόμενος στον καταχραστή της αγά­πης του Θεού, δεν λέγει, «Κατά την σκληρότητα σου και άμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτώ όργήν έν ήμέρα οργής και άποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού, ός αποδώσει έκάστω κατά τα έργα αυτού»; (Ρωμ. 2:5-6). Απο­στολικός δεν είναι ό λόγος, «Φοβερόν το έμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος»; (Έβρ. 10:31).

Τέλος, ό Θεός δεν λέγει, «Εγώ ό κτίζων κακά»; (Ήσ. 45:7). Και λόγοι προφη­τικοί, αποστολικοί, κυριακοί δεν είναι οι λόγοι της Γραφής για κρίση και δικαιοκρισία του Θεού, για ανταπόδοση από τον Κύριο κατά τα έργα εκάστου, για αιώνια καταισχύνη, για αιώνια κόλαση, για αιώνιο βασανισμό, για αιώνια δυ­στυχία των άσεβων, κακοποιών και αμετανόητων;

Ό Θεός έχει αγάπη προς τον άν­θρωπο. Αλλά και ό άνθρωπος πρέπει να έχει αγάπη προς τον Θεό και τούς συνανθρώπους του. Και αν δεν έχει αγάπη, αλλά κακίες και κακά έργα, ό Θεός τον τιμωρεί παιδαγωγικώς, για να μετανοήσει και να διορθωθεί, ή παρα­δειγματικώς, για να ιδούν άλλοι και να φυλαχθούν από την αμαρτία ή να μετα­νοήσουν και να διορθωθούν. Ό Θεός τιμωρεί στη γη, τιμωρεί και στην αιω­νιότητα. Και στη μεν γη τιμωρεί από αγάπη και δικαιοσύνη, στη δε αιωνιό­τητα τιμωρεί από δικαιοσύνη. Και συ­νεπώς, όσοι δεν παραδέχονται τον Θεό ως τιμωρό της αμαρτίας και της ασε­βείας, αυτοί αιρετίζουν, διότι παρερ­μηνεύουν μία ιδιότητα του Θεού, την αγάπη, και καταργούν μία άλλη ιδιότη­τα του Θεού, τη δικαιοσύνη. 

(ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΣΤΑΥΡΟΣ»)

https://agonasax.blogspot.gr/