Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς - Με κόπο και θυσία

Διηγοῦνται ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Σέρβου θεολόγου καὶ προσφάτως ἀναγνωρισθέντος Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας.

Πρέπει νὰ ἦταν τὸ ἔτος 1929, δηλαδὴ ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν σὲ ἡλικία 35 ἐτῶν. Ἦταν καλοκαίρι, καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Βράνιε μὲ προορισμὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Προχόρου.

Πήγαινε συχνὰ στὸ Μοναστήρι αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖο καὶ εἶχε ἰδιαίτερο σύνδεσμο, γιατὶ εἶχε μεγάλη ἀγάπη στὸν ἅγιο Πρόχορο. Ἦταν ἤδη καθηγητὴς Πανεπιστημίου στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ στὸ Βελιγράδι.

Ὁ δρόμος μέχρι τὸ Μοναστήρι ἦταν δύσβατος καὶ γι’ αὐτὸ ἀρκετὰ κουραστικός.

Ὁ Ἅγιος, γιὰ νὰ ὑπερνικᾶ αὐτὲς τὶς δυσκολίες, χρησιμοποιοῦσε κάποιο ἁπλὸ αὐτοκίνητο, γιὰ νὰ διασχίσει τὸν βουνήσιο δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Μοναστήρι.

Σὲ μιὰ λοιπὸν τέτοια ἐπίσκεψή του συνάντησε στὸ δρόμο του μιὰ γερόντισσα, κι ἀμέσως κατάλαβε ὅτι κι αὐτὴ κατευθυνόταν μὲ τὰ πόδια πρὸς τὸ Μοναστήρι.

Τότε ὁ Ἅγιος ἔκανε νόημα στὸν ὁδηγὸ νὰ σταματήσει καὶ προσκάλεσε τὴ γριούλα νὰ ἀνέβει στὸ αὐτοκίνητο, γιατί, ὅπως τῆς ἐξήγησε, κι ἐκεῖνος πήγαινε ὅπου καὶ αὐτή.

–Σ’ εὐχαριστῶ, παιδί μου, τοῦ ἀπάν­τη­σε ἡ γριούλα, ἀλλὰ ἐγὼ εἶμαι φτωχή.

Ὁ Ἅγιος τότε τῆς χαμογέλασε καὶ τὴ διαβεβαίωσε ὅτι δὲν θὰ πλήρωνε τίποτε, μιὰ καὶ τὸ αὐτοκίνητο ἦταν νοικιασμένο ἀπὸ ἐκεῖνον.

Τότε ἡ γερόντισσα τοῦ εἶπε:

–Δὲν τό ’πα γι’ αὐτό, παιδί μου. Ἀλ­λὰ ἐπειδὴ ἐγὼ εἶμαι φτωχή, δὲν ἔχω ­τί­­πο­τα ἄλλο νὰ προσφέρω στὸν Ἅγιο πέ­ρα ἀπὸ τὸν κόπο μου αὐτό.

Τότε ὁ Ἅγιος χτύπησε μεμιᾶς τὸ μέτωπό του ὡς ἔνδειξη κατάπληκτου θαυμασμοῦ καὶ μονολόγησε:

–Ἄχ, Ἰουστίνε, ἔγινες καθηγητὴς Θεο­λογίας, κι ὅμως! Τὴν εὐσέβεια αὐτῆς τῆς γερόντισσας ἀπέχεις πολὺ γιὰ νὰ τὴ φτά­σεις.

Στράφηκε τότε καὶ πάλι στὸν ὁδηγό. Τὸν πλήρωσε, κατέβηκε ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο καὶ συνέχισε πεζὸς μαζὶ μὲ τὴ γριούλα τὸν ὑπόλοιπο δρόμο ἕως τὸ Μοναστήρι.

Π.Σ

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ενας λόγος μόνο χρειάζεται: ​​«Αμάρτησα»!

Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι! Μπες στην εκκλησία με μετάνοια. Αμάρτησες; Πες στον Θεό: «Αμάρτησα». Τόσο δύσκολο είναι να ομολογήσεις την αμαρτία σου;

Μα, αν δεν κατηγορήσεις εσύ τον εαυτό σου, θα έχεις κατήγορό σου το διάβολο. Πρόλαβε, λοιπόν, και άρπαξέ του το αξίωμα, γιατί πράγματι αξίωμά του είναι το να κατηγορεί.

Πρόλαβέ τον και σβήσε το αμάρτημα, γιατί έχεις κατήγορο που δεν μπορεί να σωπάσει.

Αμάρτησες; Δεν σου ζητώ τίποτα άλλο, παρά τούτο μόνο: 

Μπες στην εκκλησία βρες τον ιερέα και πες μετανοημένος «Αμάρτησα». Γιατί είναι γραμμένο: 

«Λέγε πρώτος εσύ τις αμαρτίες σου, για να δικαιωθείς» (Ησ. 43:26).

Πες την αμαρτία, για να της εξαλείψεις. Δεν χρειάζονται γι’ αυτό ούτε κόπος, ούτε πολλά λόγια, ούτε έξοδα, ούτε τίποτα παρόμοιο.

Ένας λόγος μόνο: «Αμάρτησα».​

https://www.agiooros.net/forum

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό»!

«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)

«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καὶ προδίδει»

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον 

ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει

στὸν Οἰκουμενισμό»!

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν 

τοῖς ἀκουσθεῖσι,

μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα

τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» 

(Ἑβρ. 2, 3).

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.

Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;

Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:

«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"»

https://synaksiorthodoxon.blogspot.com

Επιτροπή Αγώνα: Θα ξηλώσουμε την κυβέρνηση - Αρχίζει ανένδοτος αγώνας

«Η Χούντα των δωσιλόγων που πτώχευσε και κατέστρεψε τη Χώρα και τώρα βάζει τα θεμέλια του διαμελισμού της, πρέπει να ξεριζωθεί πατόκορφα και επειγόντως.

Η Επιτροπή Αγώνα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας τονίζει πως η κυβέρνηση αψήφησε την εκπεφρασμένη με τα συλλαλητήρια λαϊκή βούληση.

Αιχμηρή ανακοίνωση εξέδωσε η Επιτροπή Αγώνα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, στον απόηχο της συμφωνίας Τσίπρα - Ζάεφ για το Σκοπιανό, με την οποία καλεί τους Έλληνες να βρίσκονται σε ετοιμότητα καθώς «αρχίζει ανένδοτος αγώνας για τη δημοκρατία και τη Μακεδονία μας».

«Ο μόνος δρόμος να σωθεί το αύριο της Μακεδονίας, είναι να σωθεί σήμερα η Δημοκρατία» αναφέρει χαρακτηριστικά η επιτροπή και τονίζει πως ο πρωθυπουργός με το διάγγελμά του «έριξε το γάντι στον Ελληνικό Λαό, φτύνοντας τον κατάμουτρα».

«Αψηφώντας μεγαλοπρεπώς την εκπεφρασμένη με τα συλλαλητήρια λαϊκή βούληση, προχωρά στην εγκληματική παράδοση της Μακεδονικής ταυτότητας τού Ελληνικού λαού στους Σκοπιανούς, ισχυριζόμενος πως έτσι θα αναπτυχθούν σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ κλέφτη και κλεμμένου.... χωρίς ούτε αναφορά σε Δημοψήφισμα των Ελλήνων» συνεχίζει η ανακοίνωση.

«Η Ελληνική κοινωνία, δεν σηκώνει αυτούς τους ηλίθιους ισχυρισμούς που είναι κατάλληλοι μόνον για κομματικά υποχείρια» ισχυρίζεται η επιτροπή και κάνει λόγο για «μετωπική σύγκρουση του λαού με το καθεστώς των δωσίλογων που κυβερνά τη χώρα για λογαριασμό εξωχώριων δυνάμεων».

«Η Χούντα των δωσιλόγων που πτώχευσε και κατέστρεψε τη Χώρα και τώρα βάζει τα θεμέλια του διαμελισμού της, πρέπει να ξεριζωθεί πατόκορφα και επειγόντως.

ΘΑ ΤΗΝ ΞΗΛΩΣΟΥΜΕ διότι κυβερνά αντισυνταγματικά, δηλαδή παράνομα.

ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ.

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ... ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΟ.....

Είμαστε υποχρεωμένοι, από το άρθρο 120. 2 του Συντάγματος, που λέει : “O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία, αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων”» καταλήγει η ανακοίνωση.

https://agonasax.blogspot.com

Η δίκη του Κολοκοτρώνη και… η δίκη της Μακεδονίας

«Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

Καποδίστριας

Στρώθηκα και ξαναδιάβασα, τούτες τις πνιγηρές ημέρες, την Δίκη του Κολοκοτρώνη. «Δυστυχής παρηγορία» να μελετάς τα περασμένα μεγαλεία, τα αρώματα του Γένους μας, τους ανθρώπους της που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο. Έχει μαυρίσει η ψυχή μας από τις αναθυμιάσεις που αναδίδει η «πονηρά ζύμη» των Αθηνών. Έγραφε θρηνώντας ο μεγάλος Κόντογλου για τους «γυάλινους ανθρώπους».

«Η Αθήνα δεν είναι πια πολιτεία ελληνική κι ας λέμε ότι θέλουμε. Μήτε οι άνθρωποι μήτε τα χτίρια. Ο ήλιος έλειψε. Ο αγέρας βρόμισε. Απορείς πώς αλλάξανε όλα μέσα σε λίγα χρόνια και δεν έμεινε τίποτε που να θυμίζει πως βρίσκεσαι στην Ελλάδα». («Μυστικά Άνθη» σελ. 196). Βρόμισε ο αγέρας σ’ όλη την Ελλάδα σήμερα. Ποιος να το πίστευε ότι οι σημερινοί «γυάλινοι άνθρωποι», διαφανείς σαν τα τζάμια, μηχανές νεκρές και παγωμένες -λόγια του Κόντογλου- θα συζητούν χασκογελώντας την μεγαλύτερη προδοσία και ατιμία από καταβολής ελληνικού έθνους. Αντικρίζουμε καντιποτένιους υπουργούς και πρωθυπουργούς να ομολογούν ανερυθριάστως και ασυνειδήτως -όπως έγραφαν τα παλιά, καλά λεξικά- χωρίς ντροπή και τύψεις ότι συμφώνησαν την ατιμωτική συναλλαγή και είναι έτοιμοι να στήσουν πανηγύρια στα σύνορα. Πώς θα ανεχθούμε το τέλος της ιστορίας της Μακεδονίας; Οι Πόντιοι, οι Κρητικοί, οι Επτανήσιοι, οι Σαρακατσαναίοι , οι Θρακιώτες και οι άλλοι Έλληνες θα καυχώνται, θα συνεχίσουν να καμαρώνουν για την γενέθλια ιστορική καταγωγή και περιοχή τους. Εγώ, εμείς οι Μακεδόνες τι θα απαντούμε; Πού θα ανήκει το γεννοτόπι μου στην Πιερία; Πεθαμένοι και ζωντανοί, έλεγε οι ποιητής, είμαστε αλληλέγγυοι και συνυπεύθυνοι. Η Ιστορία εξ ορισμού είναι μια συμφωνία μεταξύ των νεκρών, των ζώντων και των αγέννητων. Και αφού είναι τριμερής η συμφωνία, δεν μπορεί ν’ αλλάξει εν απουσία των άλλων δύο μερών, των νεκρών και των αγέννητων. Θέλει γερούς ώμους και ανδρείες καρδιές η ιστορία μας, αλλιώς θα σε καταπλακώσει.

Πέντε Έλληνες δικαστές -εξαιρώ την βαυαρική συμμορία που λύσσαξε να τον δολοφονήσει-συμμετείχαν στην δίκη του Γέρου του Μοριά, Μάιος-Ιούνιος του 1834. Καταγράφω τα ονόματά τους: Πολυζωίδης Αναστάσιος Πρόεδρος, Α. Βούλγαρης, Δ. Σούτσος, Φ. Φραγκούλης, Γεώργιος Τσερτσέτης, μέλη. Τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, που αρνήθηκαν να υπογράψουν την ατιμωτικότερη «εις θάνατον» καταδίκη της ελληνικής ιστορίας, τους μνημονεύουμε με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη. Τους άλλους τρεις, «κωλοπανίδες της αντιβασιλείας» (Μακρυγιάννης), τους λακέδες των Γερμανών, ποιος τους θυμάται; Μνημονεύω τον Κολοκοτρώνη τούτες τις μέρες, όρθιο, αγέρωχο στο δικαστήριο, και σκέφτομαι την Μακεδονία μας…

Διαβάζω:

«Σηκώνεται ο Γέρος του Μοριά. Μπροστά στους δικαστές στέκεται τώρα όρθιο ολόκληρο του Εικοσιένα.

Πρόεδρος: Πώς ονομάζεσαι;

Κολοκοτρώνης: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Πρόεδρος: Πόθεν κατάγεσαι;

Κολοκοτρώνης: Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας

Πρόεδρος: Πόσων ετών είσαι;

Κολοκοτρώνης: Εξήντα τεσσάρων. Γεννήθηκα το 1770, 3 του Απρίλη.

Πρόεδρος: Τι επάγγελμα έχεις;

Κολοκοτρώνης: Στρατιωτικός. Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα».

Μεγαλειώδης απάντηση!! Μας θυμίζει τους δικαίους στρατηγούς της Παλαιάς Διαθήκης που ήταν στην υπηρεσία του λαού του Θεού «οι (=οι οποίοι), διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών… ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων…», όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους. «Οι Μπαυαρέζοι και οι οπαδοί τους Έλληνες θέλαν να τον φάνε», όμως οι δύο δικαστές, άγρυπνη συνείδηση του Έθνους, απέτρεψαν το ανοσιούργημα.

Παραδίδω πάλι τον λόγο στο βιβλίο του Δημ. Φωτιάδη «Κολοκοτρώνης». Διαβάζουμε για την ημέρα που βγήκε η καταδικαστική απόφαση, όταν υπέγραψαν κάτω από την πίεση των ξένων οι δείλαιοι, προδότες δικαστές…και ο νους μου πηγαίνει στην Μακεδονία. «Ο Γέρος σαν άκουσε το «καταδικάζονται εις θάνατον» σταυροκοπήθηκε με απορία και λέει:

-Κύριε ελέησον! Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου. (Πιστός και καρτερόψυχος, δεν κλαψουρίζει). Γυρεύουν μερικοί να τον παρηγορήσουν. – Αντίκρισα τους λέει τόσες φορές τον θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε και τώρα τον φοβάμαι. Άλλοι αναστενάζουν, άλλοι βουρκώνουν, άλλοι κλαίνε με αναφυλλητά. Μερικοί σκύβουν κι ευλαβικά φιλάνε το δοξασμένο γέρικο χέρι. Κάποιος από αυτούς με πνιγμένη φωνή του λέει:

-Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ!

-Για αυτό λυπάσαι. Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα παρά δίκαια….του αποκρίνεται». (σελ 510-511).

Οι δύο πραγματικοί δικαστές, Πολυζωίδης και Τερτσέτης, βγήκαν από το δικαστήριο με ψηλά το κεφάλι , ο κόσμος τους έδινε «συχαρίκια για το παλικαρίσιο φέρσιμό τους». Οι άλλοι τρεις, μαζί με τους Βαυαρούς, σέρνονταν σαν σκουλήκια. Διαβάζω από τα «Πρακτικά» της Δίκης και σκέφτομαι. Την ημέρα, Κύριος οίδε, που θα υπογράφουν στην Βουλή, βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί την προδοσία του ονόματος, το παρακάτω τρισάθλιο θέαμα θα παρουσιάζουν. «Οι τρεις καταδικάσαντες δικασταί εξήλθον του Δικαστηρίου ωχροί και τρέμοντες, με δειλίας και τρόμου παλμούς, τους οποίους ο έλεγχος ενεποίει και εδείκνυε εις το πρόσωπον την τοιαύτην κατάστασιν της ψυχής αυτών. Συνοδευόμενοι δ’ ούτω από τρεις ή τέσσαρας ανθυπασπιστάς απήλθον με πόδας πατούντες όχι ορθά (παραπατούσαν) εις τας οικίας αυτών».

Σώθηκε ο Κολοκοτρώνης (και ο Πλαπούτας) γιατί σκέφτηκαν, οι ξένοι και τα πειθήνια, εν Ελλάδι, ενεργούμενά τους ότι θα αντιμετώπιζαν «ταραχάς και εξεγέρσεις». «Η αψιά αντίστασις του Προέδρου, του Πολυζωίδη, αδυνάτισε το κύρος της αποφάσεως των τριών, έδωσε και λαβήν εις τους πρέσβεις των ξένων δυνάμεων να εννοήσουν την αθωότητά των κατηγορουμένων…» (Τερτσέτη, Άπαντα τόμ. Γ’ σελ 312) Περπατούσε, γράφει ο Τερτσέτης, ο Πολυζωίδης στο Ναύπλιο με τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Ο κόσμος περισσότερο χαιρετούσε με σεβασμό τον καταγόμενο από το περίφημο Μελένοικο της Βόρειας Μακεδονίας, δικαστή.

Του λέει ο Νικηταράς:

-Μου πήρες τη δόξα που απόχτησα στα Δερβενάκια.

(Αν υπογράψουν «Βόρεια Μακεδονία», ο Αν. Πολυζωίδης αυτομάτως γίνεται σκοπιανός. Ο κυρ Κοτζιάς βέβαια θα πανηγυρίζει, χασκογελώντας και θα στήσει πανηγύρι εδώ στα σύνορα, για να γιορτάσει την προδοσία. Θα του ετοιμάσουμε κόλλυβα και εξόδιο, γι’ αυτόν και την κυβέρνησή του, ακολουθία). Αναζητούμε και σήμερα τον άνθρωπο που με την «αψιά του αντίστασι» θα αποτρέψει την εις θάνατον καταδίκη της Μακεδονίας. Δικαστής, στρατηγός, επίσκοπος, κάποιος, τέλος πάντων, που θα αποκτήσει δόξα ανώτερη και από τα Δερβενάκια…

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

https://agonasax.blogspot.com/

Και τι σε εμποδίζει να κάνεις λειτουργία στήν καρδιά σου;

- Πάτερ μου δουλεύω κάθε μέρα αυτό τον καιρό, όλες τις μέρες, δεν προλαβαίνω να παω σε θεία λειτουργία...

~ Και τι σε εμποδίζει να κάνεις λειτουργία στήν καρδιά σου;

(Πραγματικό περιστατικό αδελφού εν ώρα εξομολόγησης. Το ''Εγω'' του ανθρώπου, το θέλημα και φρόνημα της σαρκός, η αμαρτία, το μόνο εμπόδιο μας...)

Όταν ο νους του ανθρώπου ανακαλυφθή, (φωτισμός), όταν ελευθερωθή από την αιχμαλωσία του και δεχθή την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, γίνεται «ιερατείον πνευματικόν», και τότε μέσα στο θυσιαστήριο της ψυχής (την καρδιά), ιερουργεί μυστικώς...

Περί της μυστικής του νοός ιερουργίας ο λόγος, ύστερα θυμήθηκα τον αγαπήμενο ιατρό, τον θεραπευτή και θαυματουργό... 

''Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου …"

 Άγιος Λουκάς ο Ιατρός

Και τι σε εμποδίζει να κάνεις λειτουργία στήν καρδιά σου;

(Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία)

Οι ωφέλειες της προσευχής

Στήν πρόσκαιρη τούτη ζωή μας, ἀπό κάθε ἔργο πού κάνουμε, εἴτε ὑλικό εἶναι αὐτό, εἴτε πνευματικό, περιμένουμε νά προκύψει κάποιο κέρδος γιά τή συντήρηση καί τήν πρόοδό μας. Ἔτσι καί ἀπό τό ἔργο τῆς προσευχῆς προσδοκοῦμε κάποια ὠφέλεια, κάποια ἀμοιβή τήν ὁποία ζητοῦμε ἀπό τόν δωρεοδότη Θεό.

Οἱ ὠφέλειες ἀπό τήν προσευχή εἶναι ἀσυγκρίως ἁνώτερες ἀπό ἐκεῖνες πού προκύπτουν ἀπό τά ἄλλα ἔργα τῆς ζωῆς αὐτῆς πού συνήθως ἐργαζόμαστε. Ἀπό τήν προσευχή λαμβάνουμε πλοῦτον ἀδιάφθορο καί σωτηριώδη.

Ἄν ἐνοίξουμε τή Γραφή, θά δοῦμε τίς ἀμέτρητες δωρεές, πού χάρίζει ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους διά μέσου τῆς προσευχῆς. Ἔθνη σώθηκαν ἀπό τήν καταστροφή, ὅπως οἱ Νινευΐτες ἤ οἱ Ἰουδαῖοι διά τῶν προσευχῶν τοῦ Μωϋσῆ. Στεῖρες γυναῖκες ἀπέκτησαν παιδιά, μέ τήν προσευχή ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα ἀπέκτησαν τήν Θεοτόκον Μαρία. Ἡ ἄλλη Ἄννα τοῦ Ἐλ­κα­νᾶ,τό Σα­μου­ήλ τόν προ­φή­τη, ὁ Δα­νι­ήλ καί οἱ τρεῖς παί­δες σώ­θη­καν ἀ­πό τήν κά­μι­νον τοῦ πυ­ρός, ὁ βα­σι­λιάς Ἐ­ζε­κί­ας πέ­τυ­χε πα­ρά­τα­ση τῆς ζω­ῆς του γιά 15 χρό­νια. Καί στήν Και­νῆ Δι­α­θή­κη , ἀλ­λά καί στή ζω­ή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, θά βρεῖ πολ­λά ὠ­φε­λή­μα­τα ὁ ἀ­να­γνώ­στης πού δι­α­βά­ζει. Δέν εἶ­ναι λί­γοι οἱ ἐρ­γά­τες τῆς προ­σευ­χῆς πού προι­κή­σθη­καν μέ θεῖ­α χα­ρί­σμα­τα, ὅ­πως προ­ό­ρα­ση, προ­φη­τεί­α, θε­ρα­πεῖ­ες ἀ­σθε­νῶν κλπ. Ὅλα αὐτά εἶναι δῶρα καί καρπός τῆς θερμῆς προσευχῆς.

Ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ καί ὁ καθαρισμός τῆς ψυχῆς εἶναι καρπός τῆς προσευχῆς λέγει ὁ Συμεών Θεσσαλονίκης: « Ἐκ τοῦ ἔργου τῆς προσευχῆς καί καθριζόμεθα καί λαμβάνουμεν λύση τῶν ἁμαρτημάτων μας καί λυτρούμεθα ἀπό τοῦ πονηροῦ καί παντός πειρασμοῦ, καί ἀπό ὅλα τά ἐπερχόμενα δεινά καί γινώμεθα ἄξιοι νά παρασταθῶμεν εἰς αὐτόν τόν Θεόν καί νά καταξιωθῶμεν τοῦ φωτισμοῦ αὐτοῦ καί τῆς βασιλείας του».

Ἡ προ­σευ­χή ἑλ­κύ­ει τό ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ στή γῆ καί φω­τί­ζει τόν προ­σευ­χό­με­νο καί τόν κα­θο­δη­γεῖ στό σω­στό δρό­μο, χα­ρο­ποι­εῖ τήν­προ­σευ­χό­με­νην ψυ­χή, δι­ώ­χνει ἀ­πό τόν ἄν­θρω­πο τό ἄγ­χος καί τήν ἀ­γω­νί­α καί ἐ­πα­να­φέ­ρει τή γα­λή­νη καί τήν ἠ­ρε­μί­α. Ὁ προ­σευ­χό­με­νος ἐ­νι­σχύ­ε­ται καί ξε­περ­νᾶ τίς δι­ά­φο­ρες δυ­σκο­λί­ες τῆς ζω­ῆς, για­τί πα­τᾶ σέ στέ­ρε­ο ἔ­δα­φος.

Ἀ­κό­μα ἡ προ­σευ­χή ὠ­φε­λεῖ καί τήν κοι­νω­νί­α γε­νι­κά, ὅ­ταν ὅ­λοι προ­σεύ­χον­ται· τήν ἀ­παλ­λάσ­σει ἀ­πό τά κα­κά πού τή μα­στί­ζουν κα­θη­με­ρι­νά καί τήν κά­νει σω­στή κοι­νω­νί­α ἀν­θρώ­πων. Τό δέ μεγαλύτερο ἐπαθλο τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

http://agiameteora.net/

Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια...

«Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια», Με αυτά τα λόγια, προσπάθησε μια κυρία να μου περιγράψει το πόσο την είχαν κουράσει τα πάθη της και μάλιστα ένα συγκεκριμένο που την είχε εξουθενώσει. «Κουράστηκα πάτερ μου, να λέω από αύριο τέλος, και όχι μόνο αυτό να μην έρχεται αλλά το πάθος μου να μεγαλώνει, λες και το κάνει επίτηδες να με τρελάνει..». Και έλεγε την αλήθεια. Είναι φανερό ότι η επιμονή του συγκεκριμένου πάθους κάλυπτε μια βαθύτερη ανάγκη που δεν είχε βρει ένα υγιή τρόπο να εκφραστεί. 

Τα πάθη παίρνουν πάντα την θέση μιας βασικής ανθρώπινης ανάγκης που δεν βιώθηκε σωστά. Τι κάνουν όταν δεν ικανοποιούνται; Μασκαρεύονται. 

Λαμβάνουν διάφορες μορφές και με έναν άλλο τρόπο κυρίως καταστροφικό ζητάνε την ικανοποίηση τους. Όταν λείπει το πραγματικό, βρίσκουμε υποκατάστατα. Όταν μας δυσκολεύει η αλήθεια ζούμε με ψέματα. Τα πάθη είναι το ψέμα του εαυτού μας σε μια αλήθεια που κραυγάζει.

Πως λύνονται; Δεν ξέρω εάν λύνονται, εάν ξεπερνιούνται ή εάν τελικά μεταμορφώνονται με την Χάρι του Θεού. Εγώ προσωπικά πιστεύω πολύ στην τελευταία εκδοχή. 

Εκείνη της μεταμόρφωσης και όχι κατάργησης, αλλά με την συνεργία της ανθρώπινης ρακένδυτης θέλησης και της Χάρις του Θεού. 

Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές φαντάζει αδύναμος να τα ξεπεράσει τα πάθη του, για ένα πολύ απλό λόγο, που δυστυχώς μας διαφεύγει. Ότι για να ξεπεράσει κάποιος ένα πάθος, που έστω ψευδώς και καταστροφικά κάτι του δίνει, πρέπει να βρει ένα άλλο τρόπο να καλύψει την ανάγκη του. Με κενά δεν έζησε ποτέ κανείς, ή τα γέμισε ή τον άδειασαν…

http://plibyos.blogspot.com

Αφήνουμε, δυστυχώς, να καθορίζεται η ζωή μας από φόβους

Κάνουμε πράγματα λόγο του φόβου, χάνουμε πράγματα λόγο του φόβου.Φοβόμαστε να μην χάσουμε, να μην αποτύχουμε. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε, να δοθούμε. Ο φόβος αυτός πηγάζει από τον λογισμό μας «μην τυχόν και πονέσουμε», γι’ αυτό και οι σχέσεις μας με τους άλλους δεν είναι γνήσιες σχέσεις, αλλά σχέσεις τακτικής και υπολογισμών.

Εάν δεν έρθουμε αντιμέτωποι με την παραξενιά του εαυτούλη μας που κτίζαμε τόσα χρόνια μέσα μας θα αυτοκαταστρεφόμαστε συνέχεια. Ακόμα και καλά να μας πηγαίνουν τα πράγματα, μόνο με τον λογισμό ότι μπορεί κάτι να στραβώσει θα τα παρατούμε και θα μιζεριάζουμε.

Δυστυχώς παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί άνθρωποι να διακατέχονται από τον σύνδρομο του αδικημένου, του πονεμένου. Όταν έχουμε συνηθίσει να κυριαρχούν την ύπαρξή μας οι λογισμοί της παραξενιάς μας, τότε είναι φυσικό να φλετάρουμε συνεχώς με την απομόνωση, την εγκατάλειψη, την μελαγχολία, ακόμα και την κατάθλιψη.

ellasnafs.blogspot.gr

Ο Θεός απαιτεί από μας να του προσφέρουμε την καρδιά μας

Όταν προσευχόμαστε, πρέπει την καρδιά μας να την υποτάσσουμε ολοσχερώς στη θέλησή μας, να τη στρέφουμε στο Θεό. Δεν πρέπει να ’ναι ψυχρή, πονηρή, ανειλικρινής, διπρόσωπη. Αλλιώς τί αξία θα ’χουν οι προσευχές μας ή η προετοιμασία μας για τη θεία μετάληψη; Μας είναι χρήσιμο κι ωφέλιμο ν’ ακούσουμε τη φωνή της οργής του Θεού:

«Εγγίζει μοι ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσί με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ματθ. ιε’ 8). Γι’ αυτό ας μη στεκόμαστε στην εκκλησία σε κατάσταση πνευματικής αδράνειας, αλλά να κάνουμε το πνεύμα μας ζωντανό, να καίει μέσα μας, ν’ ασχολείται με τη νοερά εργασία. Ακόμα κι οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις υπηρεσίες που τους προσφέρουμε ψυχρά, βαρετά, από συνήθεια. Κι ο Θεός απαιτεί από μας να του προσφέρουμε την καρδιά μας. «Δος μοι, υιέ, σην καρδίαν» (Παρ. κγ’26).

Η καρδιά είναι το πιο βασικό όργανο του ανθρώπου, είναι η ζωή του. Είναι κάτι παραπάνω από τη ζωή του, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Γι’ αυτό εκείνος που δεν προσεύχεται και δεν υπηρετεί το Θεό με την καρδιά του, είναι σα να μην προσεύχεται καθόλου. Σ’ αυτή την περίπτωση μόνο το σώμα του προσεύχεται. Και το σώμα χωρίς το νου δεν είναι τίποτα παραπάνω από χώμα, πηλός. Να θυμάσαι, πως όταν στέκεσαι στην προσευχή, είναι σα να στέκεσαι μπροστά στον ίδιο το Θεό, τον Πάνσοφο. Γι’ αυτό κι η προσευχή σου πρέπει να γίνεται με το πνεύμα, να κατανοεί ο νους αυτά που λένε τα χείλη.

(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, Η εν Χριστώ ζωή μου, τ. Α΄)

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

ΘΑΥΜΑΣΤΌ ΓΕΓΟΝΌΣ. Η γυναίκα εργαζόταν σε μια μονάδα συσκευασίας κρέατος. Μια μέρα, στο τέλος της εργάσιμης ημέρας.....

Η γυναίκα εργαζόταν σε μια μονάδα συσκευασίας κρέατος. Μια μέρα, στο τέλος της εργάσιμης ημέρας της, πήγε στον καταψύκτη για να ελέγξει κάτι, αλλά η πόρτα έκλεισε τυχαία - και η γυναίκα ήταν κλειδωμένη μέσα. 

Η γυναίκα φώναξε και χτύπησε σε όλους - με δύναμη, όλα ήταν μάταια, - κανείς δεν μπορούσε να την ακούσει. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είχαν ήδη φύγει, και έξω από την κατάψυξη είναι αδύνατο να ακούσουν τι συμβαίνει μέσα. 

Πέντε ώρες αργότερα, όταν ο θάνατος φαινόταν αναπόφευκτος, η φυλακας του εργοστασίου άνοιξε την πόρτα - και η γυναίκα κατάφερε να δραπετεύσει με θαυμασμό εκείνη την ημέρα από το θάνατο. 

Αργότερα, η γυναίκα ζήτησε από τον φρουρό γιατί αποφάσισε να ελέγξει την κατάψυξη εκείνη την ημέρα, επειδή δεν ήταν δουλειά του. 

Ο φρουρός απάντησε: «Έχω εργαστεί στο εργοστάσιο για 35 χρόνια, εκατοντάδες άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κάθε μέρα, αλλά είστε ένας από τους λίγους ανθρώπους που με χαιρέτησε το πρωί και λέει αντίο στο τέλος της εργάσιμης ημέρας. Πολλοί άνθρωποι με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι αόρατος ...

Σήμερα, περάσατε όπως πάντα, και μου είπατε "Γεια σας". Αλλά μετά από μια δουλειά μιας ημέρας, παρατήρησα με περίεργο τρόπο ότι δεν άκουσα ", σε βλέπω αύριο", και δεν σας είδα να φευγεται από το εργοστάσιο. Έτσι αποφάσισα να ελέγξω το εργοστάσιο. 

Είμαι τόσο συνηθισμένος στο "γεια σας" και "αντίο" κάθε μέρα, επειδή μου θυμίζουν ότι χρειάζομαι κάποιον. Όταν δεν άκουσα σήμερα το αποχαιρετιστήριο σας, συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε συμβεί. Γι 'αυτό έψαξα παντού για εσάς. " 

Να είσαι ταπεινός, να αγαπάς και να σέβεσαι τους γύρω σου. 

Μετά από όλα, αυτά ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

''Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ, η αγάπη δεν ζητιέται''

''Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ, η αγάπη δεν ζητιέται..''

Ὁ Γέροντας μοῦ ἀπαγγέλει:

“Μὴ μοῦ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαπῶ, ἡ ἀγάπη δὲν ζητιέται.

Μέσα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς μονάχη της γεννιέται”...

Νὰ μοῦ πεῖς τώρα, πὼς γεννιέται. Ἔλα, πές μου.

– Δὲν ξέρω, Γέροντα.

– Εἶναι ἕνα λογάκι· ἅμα στὸ πῶ, θὰ τὸ καταλάβεις ἀμέσως.

“Μ’ ἀγαπᾶς; Ἄχ, δὲν μ’ ἀγαπᾶς. Νά, τὸ βλέπω, δὲν μὲ κοιτᾶς”.

Αὐτὰ εἶναι πολὺ ταπεινὰ πράγματα. Ἡ λέξη “σ’ ἀγαπῶ” εἶναι ταπεινὸ πράγμα νὰ τὴν λές.

Δὲν λέγεται.

Κερδίζεται σιωπηλὰ μὲ τὴν προσωπικότητα ποὺ φτιάνεις.

Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου.

Καλλιεργεῖσαι καὶ κοιτᾶς νὰ τὸ κρύψεις κιόλας. Ἀλλὰ ὁ ἄλλος τὸ νιώθει καὶ ἑλκύεται.

Ἅμα ἀγαπᾶς καὶ δὲ ζητᾶς τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὅλοι θὰ ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό.

Μυστικὰ θὰ τοὺς ἀγαπᾶς καὶ ἐκεῖνοι θὰ τὸ καταλαβαίνουν, καὶ θὰ σοῦ στέλνουν κι ἀπὸ μακριὰ ἀκόμη τὰ καλά τους αἰσθήματα.

Κατάλαβες;

– Τί νὰ καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;

– Αὐτὸ ποὺ ἐσὺ λὲς φυσιολογικό, εἶναι ἀφύσικο. Φυσιολογικὸ εἶναι τοῦτο πού σοῦ λέω ἐγώ: 

Ν’ ἀγαπᾶς ἀνιδιοτελῶς!

Δημήτρης Ρόδης

Μαθητεύοντας στὸν Ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη.

oikohouse.wordpress.com

Ο φασισμός του «χαμόγελου»….

Μπορεί ο ουρανός να είναι πάντα γαλάζιος δίχως σύννεφα; Μπορεί ο άνθρωπος είναι πάντα χαρούμενος και ευδιάθετος, δίχως τις κλειστές και μαύρες του μέρες; Σαφέστατα και όχι. 

Κι όμως αυτό ζητάνε όλοι στις μέρες μας. Από τον σύντροφό μας, τους φίλους και την παρέα μας, εως την δουλειά, το αφεντικό και την θρησκεία. Ο ένας μας θέλει θετικούς για να μην του χαλάμε το κέφι, ο άλλος για να μην διώχνουμε τους πελάτες και ο έτερος για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι ο πιστός άνθρωπος δεν έχει ποτέ μεταπτώσεις και δυσκολίες. Γνωστό το σύνθημα «με τον Χριστό όλα τα μπορείς…» Και όταν δεν τα μπορώ όλα; 

Όταν δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τίποτα ή τα κάνω χάλια; Όταν η ψυχή μου ζητάει να κλάψει και καμία αγκαλιά δεν με αναδέχεται γιατί της φέρνω αρνητική ενέργεια ή διώχνω την Χάρι του Θεού με τις αμαρτίες μου και τα λάθη μου;

Τι γίνεται τότε; Μπορώ να είμαι πάντα τέλειος, άψογος, αλάνθαστος και ατσαλάκωτος; 

Το λάθος είναι μια απευκταία παρεκτροπή ή τελικά δικαίωμα της ύπαρξης στην περιπέτεια της ελευθερίας; Η αμαρτία είναι απειλή και ενοχή; Παραβίαση δικανικών κανόνων όπου επιβάλλεται στον παραβάτη μεταφυσική ποινή ή φανέρωση της ελλειμματικότητας και θνητότητας μου; Και εάν δεν έχω δικαίωμα στο λάθος ή στην πτώση, τότε που είναι η ελευθερία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός; 

Έχω δικαίωμα να μην είμαι πάντα καλά και χαμογελαστός; Ευδιάθετος και θετικός; Μπορώ να γκρινιάσω; Να φωνάξω, να θυμώσω, να κραυγάσω, να οργιστώ, να φοβηθώ, να πέσω και να σηκωθώ; Να είμαι δηλαδή άνθρωπος μπορώ; 

Γιατί ακόμη και οι άγιοι στον οποίων τον βίο διαβάζουμε για την δοξολογική και ευχαριστιακή διάθεση ζωής, ξέρετε πόσες ώρες και μέρες γκρίνιας ξόδεψαν για να φτάσουν στο «Δόξα σοι ο Θεός»; 

Πόσο φόβο βιώσαν, πανικό, μοναξιά και δάκρυ ώστε να φτάσουν να ψελλίζουν με παρρησία, «γεννηθήτω τω θέλημα σου..»;

Αισθάνομαι, ότι όλα είναι ένα. Σημεία, περάσματα, μονοπάτια που συνδέονται βαθιά στο κοινό προορισμό τους. Το λάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρα οι πρόβες του σωστού. 

Η αμαρτία οι συνεχείς άστοχες προσπάθειες πριν να βρεις κέντρο και στόχο. Η γκρίνια το ξέσπασμα πριν την δοξολογία, το αρνητικό, ο χώρος που εργάζεται η θετικότητα, η ασθένεια μια άλλη γλώσσα υγείας, οι δοκιμασίες ο Θεός που ανοίγει δρόμους, το σκοτάδι η πιο βαθιά στιγμή πριν ξεχυθεί το Φως.

http://plibyos.blogspot.com

Εγωϊσμός, ίσως η πιο φονική αρρώστια

Συνήθως φοβόμαστε αυτά που φοβούνται και οι άλλοι γύρω μας ή αυτά που μας λένε κάποιοι ειδικοί ότι πρέπει να φοβόμαστε: τους σεισμούς, τις πυρκαγιές, την ανεργία, τον καρκίνο, το AIDS, τη νόσο των τρελών αγελάδων, και ό,τι άλλο καινούριο μπορεί να προκύψει στις μέρες μας. Φυλαγόμαστε και καλά κάνουμε.

Όμως δεν είναι σίγουρο ότι ξέρουμε καλά ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος, η πραγματική απειλή γύρω μας και μέσα μας, τι είναι αυτό που χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας, γιατί η απειλή είναι άμεση, καθημερινή και η κατάληξη πραγματικά οδυνηρή.

Tον μεγάλο κίνδυνο τον κουβαλάμε επάνω μας, ο μεγάλος μας εχθρός βρίσκεται μέσα μας και λέγεται εγωισμός. Εγωισμός με όλα του τα παρακλάδια: φιλαυτία, υπερηφάνεια, έπαρση, προβολή κλπ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο και την ψυχή του, δεν υπάρχει χειρότερη ασθένεια, αφού οι συνέπειές της δεν είναι μόνον ισόβιες, καταστροφικές για τον ίδιο «φορέα» του εγωισμού, αλλά και αιώνιες.

«Αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα…. εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν» (Πράξεις Αποστόλων ιζ΄ 25, 28)

Αφού χαρούμε, απολαύσουμε και ξοδέψουμε τα μοναδικά δώρα της αγάπης Του, μετά Τον προσπερνάμε, Τον αγνοούμε, Του γυρίζουμε την πλάτη και στήνουμε θεωρίες ότι δεν υπάρχει… ότι δεν υπήρξε ποτέ…

Την ίδια ώρα που πίνουμε το δροσερό νεράκι Του και εισπνέουμε τον αέρα που μας χαρίζει, εμείς ταΐζουμε τον εγωισμό μας: «Εγώ… εμένα… και μένα… σε μένα… από μένα… δικό μου, εγώ….» Είμαστε πιο ανόητοι και φτωχοί κι από τα ίδια μας τα πιτσιρίκια στο σπίτι…

Σκέψου το παιδάκι που ταΐζεις και ντύνεις και χαϊδεύεις όλη μέρα, να γυρίσει να σου πει «εγώ… εμένα… δικό μου… και μόνος μου…» Θα γελάσεις, θα πονέσεις, θα συγχωρέσεις, θα μακροθυμήσεις για να του δώσεις την ευκαιρία να μετανοήσει, να ταπεινωθεί, να αναγνωρίσει, να επιστρέψει…

Γιατί αυτά που λέει και κάνει ο εγωιστής άνθρωπος είναι προκλητικά μα και παράλογα, και το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς με υπομονή και έλεος είναι να τον δει να επιστρέφει στα λογικά του. Να παραδέχεται, να ταπεινώνεται….

Αν δεν το κάνει; Ο ίδιος ο Θεός γίνεται αντίπαλος, αντιμαχόμενος, αντιτασσόμενος, και τότε είναι που αρχίζει η τραγωδία για τον άνθρωπο. Διαβάστε όσα αντιγράφουμε πιο κάτω και θα καταλάβετε:

«Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να βυθίσει αυτό το πλοίο», απάντησε ο αξιωματικός του Τιτανικού σε μια κυρία που στεκόταν με έκπληξη θαυμάζοντας το ολοκαίνουριο υπερωκεάνιο, όταν τον ρώτησε αν ήταν πραγματικά αβύθιστο!

Δεν μπορεί να το βυθίσει ούτε ο ίδιος ο Θεός…. Χρειάστηκε μόνον ένα παγόβουνο να συρθεί για λίγο επάνω στη ράχη του, για να διαψευσθούν εύκολα αλλά και τραγικά όλοι και όλα γύρω από το μεγαλύτερο και πολυτελέστατο υπερωκεάνιο της εποχής του.

Ο ίδιος ο ναύαρχος-σχεδιαστής του Τιτανικού Τόμας Άντριους χάθηκε μαζί με το δημιούργημά του στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.

Ξαφνικά ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος, σαν κάποιος να έσυρε ένα γιγαντιαίο δάχτυλο στα πλευρά του πλοίου. Δεν ήταν παρά ένα παγόβουνο από τα πολλά που έπλεαν στην περιοχή και που ο πλοίαρχος του Τιτανικού το αγνόησε…

Η υπεροψία, ο εγωισμός μαζί με την ανοησία είναι βέβαιο ότι σκοτώνουν… Ήδη ετοιμαζόταν ο υγρός τάφος τους… Μερικοί επιβάτες άφησαν τη διασκέδασή τους, τα χαρτιά που έπαιζαν στα σαλόνια και βγήκαν να δουν.

Ο σκοτεινός όγκος του παγόβουνου απομακρυνόταν στο βάθος και το πλοίο συνέχιζε το ταξίδι του υπερήφανο, μεγαλόπρεπο, αμέριμνο… Ήταν 11.40 μ.μ. της 14ης Απριλίου του 1912. Η ανθρωπότητα ετοιμαζόταν για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πλοίαρχος και μερικοί αξιωματικοί του κατέβηκαν αμέσως στο κύτος του σκάφους. Το ρήγμα που άνοιξε το παγόβουνο είχε μήκος σχεδόν 90 μέτρων. Αμέσως τα νερά της παγωμένης θάλασσας όρμηξαν μέσα στα αμπάρια και άρχισαν να τα πλημμυρίζουν.

Πέντε από τα στεγανά αμπάρια του Τιτανικού γέμισαν γρήγορα νερά. Αν είχαν πλημμυρίσει μόνο τα τέσσερα, ο Τιτανικός θα έφτανε στη Ν. Υόρκη… Ακολούθησαν σκηνές τραγικές αλλοφροσύνης. Στις 12.05 μεσάνυχτα ο πλοίαρχος διατάζει να εγκαταλειφθεί το σκάφος…

Στις 12.15 φεύγει το πρώτο SOS… Στις 12.45 οι πρώτες 20 βάρκες κατεβαίνουν στη θάλασσα… Από τους 2.220 επιβάτες επέζησαν μόνον οι 713… Στις 2.20 τα χαράματα την επόμενη μέρα οι 46.328 τόνοι του Τιτανικού χάθηκαν κάτω από την παγωμένη και ήρεμη θάλασσα του Βόρειου Ατλαντικού…

Ούτε τρικυμία, ούτε θύελλα, ούτε απρόβλεπτη θαλασσοταραχή, κακοκαιρία… Μόνον ο ανόητος εγωισμός, μόνον έπαρση προκλητική ανθρώπινη. «Αυτό το πλοίο ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να το βυθίσει…»

Ο αβύθιστος Τιτανικός κείτεται πάνω από 85 χρόνια σιωπηλός και νικημένος, στην υγρή και σκοτεινή αγκαλιά του Ατλαντικού, για να μας θυμίζει κάτι πολύ χρήσιμο για τον καθένα μας:

«Ο εγωισμός είναι ίσως η φονικότερη αρρώστια».

Και είναι αρρώστια, αφού αχρηστεύει τον άνθρωπο ( και ειδικότερα αυτούς που έχουν κάποιο αξίωμα, πολιτικούς, υπηρεσιακούς υπάλλήλους, Δεσποτάδες, παπάδες κ.α…) όλα προσωρινά, τον γεμίζει με ανόητη φιλαυτία και έπαρση, τον κάνει επικίνδυνο και άμυαλο, του σκοτεινιάζει το νου και την καρδιά, δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να ακούσει, ούτε να αντιληφθεί, ούτε να συναισθανθεί την κατάστασή του.

Αυτά είναι τα κύρια συμπτώματα της αρρώστιας του εγωισμού και της έπαρσης. Η κατάληξή της; Αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και γρήγορα, σκοτώνει.

Νικάει τον άνθρωπο και τον σκοτώνει με αιώνιο θάνατο χωρίς τη χάρη και το έλεος του Κυρίου στη ζωή του. Υπάρχει ένα ακόμα σοβαρό σημείο. Πρέπει να τον σκοτώσεις τον εγωισμό σου, γιατί αν δεν τον σκοτώσεις, θα σε σκοτώσει εκείνος.

Και υπάρχει το σωστό και αποτελεσματικό όπλο που συντρίβει τον εγωισμό, ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να μας δεχθεί ο Κύριος και να κάνει Βασίλειό Του την καρδιά μας. Είναι ο σταυρός του Ιησού Χριστού.

Είναι «φονικό μέσο» ο σταυρός του Ιησού Χριστού. Όταν τον πιστέψεις, όταν τον αγκαλιάσεις με ταπείνωση και γνήσια εκζήτηση, τότε αμέσως ο εγωισμός σωριάζεται στο πάτωμα, γιατί νιώθεις ανάξιος, άχρηστος, ελεεινός αλλά και ελεημένος.

Οι άνθρωποι της έπαρσης, του εγωισμού, της φιλαυτίας, δεν κατάλαβαν τίποτα από το σταυρό και τον σταυρωμένο Ιησού Χριστό.

Έστω κι ας μπαινοβγαίνουν σε μια εκκλησία και ας ακούνε κηρύγματα με τα οποία συμφωνούν, εάν δεν συσταυρωθεί ο εγωισμός τους μαζί με τον Ιησού Χριστό, δεν θα συναναστηθούν μαζί Του καινούριοι, λυτρωμένοι, ξαναχτισμένοι, αναγεννημένοι χριστιανοί, πραγματικά παιδιά του Ουράνιου Πατέρα μας.

Ο εγωισμός θεραπεύεται όταν εντοπισθεί έγκαιρα, όταν διαγνωσθεί σωστά με ειλικρίνεια και απλότητα καρδιάς, όταν αντιμετωπισθεί με ταπείνωση και πίστη μπροστά στο σταυρό και την ανάσταση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Αν δεν αντιμετωπισθεί έτσι, τότε σκοτώνει και την ψυχή και το σώμα. Ο άνθρωπος της φιλαυτίας και της έπαρσης είναι ένα περιφερόμενο μόλυσμα, είναι επικίνδυνος και δυστυχισμένος, και στις μέρες μας, τις έσχατες, του Τέλους, ο αριθμός τους θα θεριεύει, δυστυχώς και ανάμεσά μας, με απρόβλεπτες προεκτάσεις.

Ας μείνουμε στην απλότητα, την ταπείνωση, την πίστη, την αγάπη στον Κύριό μας. Απ’ αυτά ας είναι γεμάτη η ζωή μας, η ψυχή μας και η μέρα μας. Είναι η μόνη βεβαιότητα, η μόνη σιγουριά και ασφάλεια. (πηγή: συμβουλές – λόγια ζωής)

Αγαπητοί/ες

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να μην πικραίνεσθε λόγω εγωισμού. Η ταπείνωση είναι ασφαλής οδηγός, δεν αφήνει αυτόν που την έχει να προσκρούσει σε υφάλους απροσεξίας και να συντριβεί, αλλά ως οδηγός φωτεινός οδηγεί άπταιστα επί του ασφαλούς.

Ο εγωισμός είναι το κάκιστο των κακών, αυτός μας δημιουργεί όλα τα σφάλματα, με τους ανυπότακτους λογισμούς. Φοβηθείτε τον και προσπαθείτε να απαλλαγείτε απ’ αυτόν, καθώς όσο μένει μέσα μας αχτύπητος, τόσο θα μας πληγώνει με ανάλογους πόνους.

Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός, ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης.

Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού, εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος.

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς, κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ’ αυτόν που την ακούει.

Προσέξτε, λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της θείας χάριτος και μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση.

Πόσα και πόσα δε μας λένε το ιερό Ευαγγέλιο και οι Πατέρες περί κατακρίσεως. Καλύτερα να πέσει από ψηλά, παρά από τη γλώσσα.

Εύχομαι η αγάπη και η ακατακρισία να βασιλεύουν σε όλες τις εκδηλώσεις μεταξύ σας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να αναπαύεται στις ψυχές σας.

(Από τις «Πατρικές Νουθεσίες» του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου)

Τα Σκόπια δεν ήσαν ποτέ Μακεδονία!

Οι δύο χάρτες που μπορούν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

Μετά τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στήν αἱματόβρεχτη Μέση Ἀνατολή, σχηματίστηκε ἕνα κράτος ὑπό τήν ἐποπτεία τῶν Ἄγγλων καί τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν (Κ&F), πού ὀνομάστηκε Ὑπεριορδανία (Transjordania). Ἐπρόκειτο γιά τήν ἀρχαία Περσία. Πρωτεύουσα τοῦ κράτους αὐτοῦ τό Ἀμάν, ἡ κάποτε ἑλληνική Φιλαδέλφεια. Ὡστόσο, δέν βρέθηκε κανείς, τότε καί μετά, νά ὀνομάσει τούς κατοίκους τοῦ μικροῦ κρατιδίου Ὑπεριορδανούς. Ὅλοι, ἐκτός ἀπό Ἄραβες, τούς ἔλεγαν Ἰορδανούς καί ὑπό τό ὄνομα Ἰορδανία, ὡς ἐπίσημο πλέον, εἶναι γνωστή ἀνά τή γῆ. Πρίν ἀπό τήν μπολσεβικική ἐπανάσταση, ὅλος σχεδόν ὁ Καύκασος, πλήν συγκεκριμένων περιοχῶν, λεγόταν Ὑπερκαυκασία. Οἱ μπολσεβίκοι μάλιστα, μετά τήν ἐπικράτηση, σχημάτισαν ἐκεῖ τήν Ὑπερκαυκασιανή Δημοκρατία. Ἀλλά, παρά τήν ἐπισημότητα αὐτή, οἱ ἐκεῖ κάτοικοι διεθνῶς δέν ἔγιναν ποτέ γνωστοί σάν Ὑπερκαυκάσιοι. Στήν Ἀφρική ὑπάρχει κράτος πού φέρει τήν ὀνομασία Ἄνω Βόλτα.

Πρόκειται γιά τήν πρώην γαλλική ἀποικία Μπουρκίνα Φάσο, πού εἶχε πρωτεύουσα τήν εὐπρόφερτη πόλη Οὐαγκαντουγκού. Ἀπ’ ὅ,τι ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου, κανείς ἀνά τή γῆ δέν χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο Ἄνω-Βολτιανοί. Τό τί θέλω νά πῶ ὁ νοήμων ἀναγνώστης τό συλλαμβάνει στό λεπτό. Ἄν ἀναγνωρίσουμε κι ἐμεῖς τούς Σκοπιανούς σάν Μακεδόνες, ὑπό τό κάλυμμα κάποιου λεκτικοῦ φερετζέ, ὅπως τό Transjordania,τελικά μέ ἕνα ἐλαφρό φύσημα κάποιας πολιτικῆς ἀναταραχῆς θά μείνει στούς Σκοπιανούς τό ὄνομα Μακεδονία καί σέ μᾶς θά ἀπομείνει τό στίγμα ὅτι, ἐφαρμόζοντας τάχα μεγαλοϊδεατική πολιτική, κατακτήσαμε (τό γράφει σχολικό μας βιβλίο) τίς ἀρχαῖες κοιτίδες καί τά ἐδάφη τῆς πραγματικῆς Μακεδονίας. Μοιραῖα καί ὡς ἱστορική καί πολιτιστική παρουσία, ἡ Μακεδονία θά ἀφελληνισθεῖ. Πάμπολλοι ἀρχαιολόγοι μας καί ἐπίσημοι ἱστορικοί ἀναφέρουν τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας μέ ἕναν τρόπο ψυχρό σάν νά ὁμιλοῦν γιά κάποια ἰνδιάνικη φυλή.

Σέ διεθνῆ συνέδρια ἀκοῦνε σκοπιανόφρονες συναδέλφους τους νά ὀνομάζουν τά Σκόπια Μακεδονία καί δέν τολμοῦν νά ἀντιδράσουν, φοβούμενοι μήπως τούς ποῦν ἐθνικιστές ἤ κυρίως μήπως δέν τούς καλέσουν στό ἑξῆς στά διεθνῆ ἐπιστημονικά συνέδρια, ὅπου γίνονται σπουδαῖες ἀνακοινώσεις, ὅπως, γιά παράδειγμα, πόσα «δέ» καί πόσα «καί» χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰωάννης τῶν Εὐαγγελίων καί πόσα ὁ Ἰωάννης τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἔτσι, λόγω ἀριθμητικῆς διαφορᾶς, νά ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι τό ἴδιο πρόσωπο πού ἔγραψε τά δύο ἱερά βιβλία. Ἀλλά τά ἴδια καί χειρότερα ὑφίσταται καί ὁ γερο-Ὅμηρος.

Δυστυχῶς, μετά ἀπό μιά ἔξαρση τόν πρῶτο καιρό, ὁ ἐπιστημονικός καί εὐρύτερα ὁ πνευματικός κόσμος μας ἔχει βουλιάξει ἕνα μέτρο πιό κάτω ἀπό τήν ἀποστολή του. Κάποιοι συγγραφεῖς μοῦ λένε ὅτι φοβοῦνται νά ἐκφραστοῦν μήπως καί τούς ποῦν... ἐθνικιστές. Οἱ Τοῦρκοι, οἱ Σκοπιανοί, οἱ Ἀλβανοί δικαιοῦνται νά κάνουν ἐθνικισμό, νά διεκδικοῦν μέρος τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καί τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί μόνον ἐμεῖς δέν ἔχουμε δικαίωμα νά μιλήσουμε γιά τά ἐθνικά μας δικαιώματα, ὑπό τό κράτος μιᾶς ἐκφοβιστικῆς Γκεστάπο, πού κυριαρχεῖ σέ πολλά κανάλια, στόν Τύπο καί στό διαδίκτυο. Μετά τά θριαμβικά συλλαλητήρια, γιά λίγο ἐσιώπησαν. Τώρα ἐπανέρχονται μέ τή μάσκα τοῦ ρεαλιστῆ. « Καί τί ἔγινε, ἄν τά Σκόπια ὀνομασθοῦν Μακεδονία; Θά ἔχουμε καλύτερη ἐπικοινωνία καί περισσότερα τουριστικά ὀφέλη». Ὡραῖος ρεαλισμός! Μέ τήν ἀτελῆ ἐνδιάμεση συμφωνία, περισσότερα κέρδη εἶχαν οἱ Σκοπιανοί, πού ἀπορρόφησαν μεγάλο μέρος ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων καί μάδησαν τοῦ κόσμου τά λεφτά τά καζῖνα τους καί ή διακίνηση ναρκωτικῶν.

Ἔχω ἄπειρες φορές καί μέ τά βιβλία μου «Τό ἀγκάθι τῶν Σκοπίων» καί «Ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» ἀναφερθεῖ στόγεωγραφικό στίγμα τῆς Μακεδονίας ἀλλά καί τῆς περιοχῆς τῶν Σκοπίων. Δέν θά ἤθελα νά ἐπανέλθω σ’ αὐτό. Ἀλλά πρό καιροῦ ἔλαβα ἀπό τόν ὁμότιμο καθηγητή τῆς Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας κ. Σωτ. Καδᾶ δύο φωτοτυπίες ἀθωνικῶν χαρτῶν καί χειρογράφων (οἱ φωτοτυπίες ἀπό τίς ἐκδόσεις Μίλητος), ὅπου στό ἕνα χειρόγραφο εἰκονίζεται ὁ χάρτης τῆς Δακίας ἤ Ἄνω Μοισίας, ἐντός τοῦ ὁποίου περιλαμβάνεται καί ἡ πόλη Σκοῦποι (τά νῦν Σκόπια). Πρόκειται γιά χειρόγραφο πού ἀπόκειται στή Μονή Βατοπεδίου (655, φφ.39β-40ο) καί χρονολογεῖται ἀπό τά τέλη τοῦ 13ου μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 14ου αἰῶνα. Προφανῶς, πρόκειται γιά μεταγραφή ἀπό τή γεωγραφία τοῦ Κλαύδιου Πτολεμαίου. Ὁ ἄλλος χειρόγραφος χάρτης τῆς ἴδιας περίπου ἐποχῆς (ἀπόκειται καί αὐτός στή Μονή Βατοπεδίου, 655, φ. 40β) περιέχει τόν χάρτη τῆς Μακεδονίας καί ἐντός αὐτῆς ὅλα τά πολίσματα καί τίς πόλεις τῆς περιοχῆς. Ὅμως, ὁ χάρτης ἐκτείνεται καί σέ ἄλλες ἑλληνικές περιοχές καί φθάνει μέχρι τήν Κρήτη. Ὅπως μοῦ σημειώνει ὁ κ. Σωτ.Καδᾶς, σχετικά μέ τήν πόλη Σκοῦποι ( Σκόπια), «δέν ὑπάρχει πουθενά στή Μακεδονία ἡ παραπάνω πόλη». Δίνουμε πρός δημοσίευση τούς χάρτες αὐτούς γιά νά ἔχουν καί οἱ ἀναγνῶστες μας γνώση καί εὐελπιστῶ καί οἱ πλέον δύσπιστοι νά πειστοῦν ὅτι τά Σκόπια δέν ἦταν ποτέ Μακεδονία.

https://agonasax.blogspot.com/