Ο ιερός Χρυσόστομος εναντίον των ανάξιων ιερέων και τα συμπεράσματα για τους σημερινούς διαδόχους του

Βλέποντας τί έκανε ο μέγας Πατήρ ερωτούμε: Όποιος σημερινός επίσκοπος δεν μιμείται τον Χρυσόστομο ως προς την κάθαρση της Εκκλησίας από τα ζιζάνια, τί είναι;

Ο ΚΛΕΙΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

Ο αδέκαστος και ακατάβλητος μαχητής για την πνευματική ανύψωση του ιερού κλήρου της Εκκλησίας - Ο Ιεράρχης που δεν κάμφθηκε από τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας και κατεδίκασε δημοσίως τις αυθαιρεσίες των πολιτικών αρχόντων - Ο ανυπότακτος Επίσκοπος της Εκκλησίας που δέχθηκε αυτοθυσιαστικά τον φθόνο και τις διώξεις αρνούμενος να κρατήσει ζηλότυπα το θρόνο του και να προκαλέσει σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας Aληθής και ασυμβίβαστος επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού υπήρξε ο θεοφόρος και κλεινός Πατήρ και Οικουμενικός Διδάσκαλος Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος, όπως εύστοχα γράφει ο πολύς Πατρολόγος, αοίδιμος Καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, 

«… υπήρξε ρήτορας που συνάρπαζε τα πλήθη και σπουδαίος οργανωτής του εκκλησιαστικού και κοινωνικού έργου. Σε μία επαρχιακή μεγαλούπολη, όπως ήταν η Αντιόχεια, σαν Αρχιεπίσκοπος θα μεγαλουργούσε˙ αλλά στην πρωτεύουσα (εννοεί την Κωνσταντινούπολη), δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει όλες τις ικανότητές του, διότι στερούνταν το προσόν της ελαστικότητας και προσαρμοστικότητας απέναντι στους πολιτικούς άρχοντες. Σφοδρός τιμητής των πάντων, μετέβαλλε τους φίλους σε εχθρούς. Γι’ αυτό δεν του επιτράπηκε ν’ ασκήσει επί μακρό χρόνο τα αρχιεπισκοπικά του καθήκοντα και όσο χρόνο ποίμανε δεν ήταν αδιατάραχτος στα έργα του. Εξ αιτίας αυτού η Εκκλησία στερήθηκε την αναμενόμενη προσφορά απ’ αυτόν, αλλά κέρδισε αιώνια από το παράδειγμα της ακατάβλητης ηθικής αντιστάσεώς του». 

Πρώτιστο ποιμαντικό μέλημα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννου του Χρυσοστόμου υπήρξε η πνευματική ανύψωση του ιερού κλήρου με την παράλληλη εκρίζωση των κακώς κειμένων στο σώμα των κληρικών της Εκκλησίας. Ο ίδιος γνώριζε άριστα ότι στην προαγωγή του εκκλησιαστικού έργου δεν συμβάλλει μόνο η προσπάθεια, αλλά και το ήθος των κληρικών. Έτσι κατά την εποχή εκείνη, όπως συμβαίνει πάντοτε, μαζί με τους ευσυνείδητους κληρικούς της Εκκλησίας υπηρετούσαν και μερικοί ασυνείδητοι ή απλώς αδιάφοροι. Πολλούς τους τάρασσε το πάθος της φιλαργυρίας και άλλους τους προσέλκυσε η καλοπέραση. Ο Ιερός Χρυσόστομος απαίτησε από όλους να μιμηθούν τη δική του ολιγάρκεια και πλήρη λιτότητα. Καταδίκασε επίσης σε ηθικό επίπεδο την επικίνδυνη και σκανδαλώδη συνήθεια της «συνοικήσεως» κληρικών μετά μοναστριών σε δύο περισπούδαστα δοκίμιά του. 

Στον σωζόμενο «ιστορικό διάλογο του Παλλαδίου, Επισκόπου Ελενουπόλεως, που έγινε προς Θεόδωρο, Διάκονο Ρώμης περί Βίου και Πολιτείας του Μακαρίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως», ο Επίσκοπος Παλλάδιος αναφερόμενος στον νυχθήμερο και άοκνο αγώνα του Ιερού Χρυσοστόμου να εξυγιάνει τον ιερό κλήρο και τον εκ της βιοτής του σκανδαλισμό των πιστών, λέγει χαρακτηριστικά: «… αφού χειροτονήθηκε ο Ιωάννης, αρχίζει να φροντίζει για τα εκκλησιαστικά πράγματα, κάνοντας αρχή από τον έλεγχο των πιστών με τον ποιμενικό αυλό. Σπάνια όμως μεταχειριζόμενος και την ελεγκτική ράβδο, στρέφει το λόγο εναντίον της προσποιητής αδελφικής ζωής, στην πραγματικότητα όμως, εναντίον της αισχρής κακοήθειας εκείνων που ονομάζονται «συνείσακτοι», αποδεικνύοντας πως στην εκλογή των κακών οι χειρότεροι είναι εκείνοι που τρέφουν πόρνες, γιατί εκείνοι που κατοικούν μακριά από την εκκλησία είναι οι ίδιοι εκείνοι που επιθυμούν την αρρώστια˙ αυτοί όμως που κατοικούν μέσα στο εργαστήριο της σωτηρίας, προσκαλούν στην αρρώστια και τους υγιείς ακόμη. Έτσι πιέζονται οι κληρικοί εκείνοι που δεν αγαπούν το Θεό, αφού φλογίζονται από το πάθος της πορνείας. Στη συνέχεια στρέφεται εναντίον της αδικίας, καταστρέφοντας την έδρα των κακών, την πλεονεξία, για να βάλει τα θεμέλια της δικαιοσύνης. Γιατί αυτό είναι γνώρισμα των έμπειρων αρχιτεκτόνων, πρώτα δηλαδή να καταστρέψουν την οικοδομή της ψευτιάς και ύστερα να βάλουν το θεμέλιο της αλήθειας… Απ’ αυτό ταράσσονται πάλι εκείνοι που αποβλέπουν στον πλούτο. Έπειτα φροντίζει για τη δίαιτά τους, παρακαλώντας ν’ αρκούνται στα δικά τους φαγητά και να μην επιζητούν τα πλούσια τραπέζια των πλούσιων, ώστε έχοντας οδηγό τον καπνό των τραπεζιών, να μην παραδοθούν στη φλόγα της ακολασίας, επιζητώντας τη ζωή των κολάκων και των παρασίτων. Απ’ εκεί προέρχονται οι περισσότεροι κοιλιόδουλοι και αναμειγνύονται με τους καλύτερους κακολόγους. Ύστερα εξετάζει τα βιβλία του οικονόμου και βρίσκει δαπάνες που δεν ωφελούν την Εκκλησία. Προστάζει να μην εκτελεσθεί η πίστωσή τους. Έρχεται στο μέρος των δαπανών της επισκοπής και βρίσκει πάρα πολύ μεγάλη σπατάλη και δίνει διαταγή να μεταφερθεί η πολυτέλεια αυτή στο νοσοκομείο. Επειδή όμως αυξάνονταν οι ανάγκες, χτίζει περισσότερα νοσοκομεία και διορίζει προϊσταμένους δυο ευσεβείς πρεσβυτέρους, καθώς επίσης ιατρούς και μαγείρους και χρηστούς αγάμους υπηρέτες, ώστε να φροντίζουν τους ξένους που σύχναζαν στην πόλη και τους έπιανε κάποια αρρώστια, και γι’ αυτό το καλό, αλλά και για τη δόξα του Σωτήρα». 

Ως εγκρατής και ανυπόκριτος Επίσκοπος της Εκκλησίας υπήρξε πρωτίστως αυστηρός με τον εαυτό του και έπειτα με τους άλλους γενόμενος «τύπος και υπογραμμός» της κατά Χριστόν Αρχιεροσύνης. Ανερχόμενος στο ύπατο αξίωμα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως δεν κυριεύθηκε από το πάθος της εξουσίας, του δεσποτισμού και της χλιδής. Ζούσε απλή, λιτή και ασκητική ζωή με συνεχή προσευχή και μελέτη των Αγίων Γραφών. Επειδή δε ακολουθούσε αυστηρή δίαιτα και απέφευγε τις περιττές και ανούσιες κοσμικές κοινωνικές σχέσεις, δεν δεχόταν επισκέψεις και ούτε προσκλήσεις σε γεύματα, εδόθη η εσφαλμένη εντύπωση ότι ήταν ακοινώνητο άτομο. Η εξωτερική του εμφάνιση δεν ήταν επιβλητική επειδή ήταν βραχύσωμος, λεπτός και αδύνατος, ρυτιδωμένος, σκυθρωπός και πολύ μετρημένος. Για να εξοικονομήσει χρήματα προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για κοινωφελείς σκοπούς άρχισε να πωλεί πολυτελή έπιπλα και άλλα αντικείμενα του επισκοπείου, τα οποία δεν είχε ανάγκη ο ίδιος. 

Υπήρξε αμείλικτος στον έλεγχό του εναντίον των αναξίων κληρικών και μοναχών απαιτώντας την καθαρότητα του βίου ενώ δεν δίστασε να αποβάλει παντελώς τους αμετανόητους και αδιόρθωτους από τις τάξεις του ιερού κλήρου. Έχοντας βαθύτατη συναίσθηση της Επισκοπικής του ευθύνης έναντι του Θεού, της Εκκλησίας και του ποιμνίου του προέβαινε σε αυστηρό έλεγχο όχι όμως με οργή και αλαζονεία αλλά με αγάπη και αληθές πατρικό ενδιαφέρον έναντι των παρεκτρεπομένων ιερέων, διακόνων και μοναχών, ενώ παράλληλα δεν παρέλειπε να επιπλήττει για τα «κακώς κείμενα» και τις γυναίκες που ήταν ενταγμένες στα λεγόμενα τάγματα των χηρών και των διακονισσών. Είχε τη φήμη του αυστηρού και αδεκάστου Επισκόπου, αλλά, όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέγει, δεν αποστρεφόταν τους ελεγχομένους, αλλά μισούσε τις πονηρές και εφήμερες πράξεις˙ «ταύτα λέγομεν ουχ ίνα πλήξωμεν, αλλ’ ίνα διορθωσώμεθα, ου τους ανθρώπους μισούντες, αλλά την πονηρίαν αποστρεφόμενοι». 

Απέφευγε τις «ακατάσχετες αγαπολογίες», που είναι σύγχρονη μόδα της εποχής μας εντός ακόμη και του ιερού κλήρου της Εκκλησίας, και επέλεγε την ευθύτατη γλώσσα της αληθείας, αναφέροντας χαρακτηριστικά προς εκείνους που ήλεγχε για τα ατοπήματά τους: «Εγώ μεν γαρ, καν μυριάκις κατηγορήσας, μετά καθαράς καρδίας την ειρήνην σοι δίδωμι, μετά ειλικρινούς γνώμης, και πονηρόν ουδέν δύναμαί ποτε περί σου ειπείν˙ σπλάχνα γαρ έχω πατρικά». Όταν κληρικοί επέλεγαν τον έκλυτο βίο και σκανδάλιζαν τους πιστούς, εκείνος με κοφτερή γλώσσα δημοσίως τους κατακεραύνωνε χωρίς περιστροφές και επιτηδευμένο διπλωματικό προσωπείο. Στα ενώπιον του λαού κηρύγματά του χαρακτήριζε: α) ως «αβαλαντιοσκόπους» τους κληρικούς οι οποίοι πλούτιζαν από την Ιεροσύνη, β) ως «κόλακες και παράσιτα» εκείνους που ζούσαν αναξιοπρεπή ζωή, διάγοντας βίο κοσμικό και προκλητικά σκανδαλώδη, γ) ως «κοιλιόδουλους» εκείνους που ζούσαν ράθυμη και αργή ζωή και δ) ως «συνείσακτους» εκείνους που συζούσαν ξεδιάντροπα με διάφορα πρόσωπα όντες υποτεταγμένοι στον έκλυτο βίο της ηθικής παρακμής. Η αταλάντευτη απόφαση του Ιερού Χρυσοστόμου για έμπρακτη κάθαρση στους κόλπους της Εκκλησίας με την απομάκρυνση των παντός βαθμού αναξίων κληρικών φαίνεται περίτρανα στην περίπτωση της κατόπιν συνοδικής αποφάσεως εν Εφέσω καταδίκης έξι ή κατ’ άλλους δεκατριών σιμωνιακών επισκόπων και της τοποθετήσεως στη θέση τους ευσεβών, θεοφοβούμενων και εντίμων. Το γεγονός βέβαια αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε την αντίδραση και το μίσος εκείνων που θίγονταν και γενικώς φθονούσαν τον Ιερό Χρυσόστομο, όπως ήταν ο παλαιόθεν ορκισμένος εχθρός του Αλεξανδρείας Θεόφιλος, ο Γαβάλων Σεβηριανός, ο Βεροίας Ακάκιος, ο Πτολεμαΐδος Αντίοχος, ο μοναχός Ισαάκ και άλλοι. 

Η σπείρα των φθονερών και πικρόχολων κληρικών συνασπίσθηκαν και ανέμεναν την κατάλληλη ευκαιρία για να αφανίσουν τον Ιερό Πατέρα. Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχοντας πάντοτε ως πρώτιστη ποιμαντική μέριμνά του την πνευματική ανύψωση του ποιμνίου και των αρχόντων συνέχιζε αδιαπτώτως και ακαθέκτως την αφύπνιση συνειδήσεων, άλλοτε χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του μέλιτος και άλλοτε την ράβδο της συναίσεως, χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό του κόστος και αδιαφορώντας εάν γίνει δυσάρεστος στους συνήθεις κοσμικούς κύκλους. Ο λαός λοιπόν στην πρωτεύουσα, που απότομα τότε διογκώθηκε, είχε ανάγκη από πνευματική και ηθική καθοδήγηση, την οποία ο Επίσκοπος Ιωάννης παρείχε πλούσια με τα συνεχιζόμενα πάντοτε Κηρύγματά του. Με τον δημόσιο λόγο του καυτηρίαζε την αδιαφορία των ανθρώπων για το ήθος στη ζωή τους και την εν γένει χαλάρωση των ηθών. Η μανιώδης παρακολούθηση ιπποδρομιών και θεατρικών παραστάσεων κακής ποιότητος, η σκληρότητα προς τους κατωτέρους, η ακόρεστη απληστία και φιλαργυρία καθώς και η προκλητική πολυτέλεια αποτελούσαν το περιεχόμενο των χωρίς τέλος «φιλιππικών λόγων» του Αρχιεπισκόπου, που έβλεπε τους φιλοθεάμονες άλλοτε μεν με αγαλλίαση να γεμίζουν τους ναούς, άλλοτε δε με λύπη να τους εγκαταλείπουν για να μη χάσουν τα φθηνού επιπέδου θεάματα. 

Ο Ιερός Πατήρ όντας ο ίδιος ιδιαίτερα προσεκτικός στη ζωή του δίδασκε πάντοτε την σεμνοπρέπεια και στους δημόσιους χώρους και κατ’ οίκον. Συχνά λοιπόν επέκρινε τις προκλητικές γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Αφού είστε γριές, τι προσπαθείτε να ξανανιώσετε με τη βία το σώμα, κατεβάζοντας «αφέλειες» στο μέτωπό σας όπως οι πόρνες, προσβάλλοντας και τις άλλες ελεύθερες γυναίκες, για να ξεγελάσετε αυτούς που συναναστρέφεστε, τη στιγμή που είστε και χήρες;». 

Ο άτλας της Εκκλησίας Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν δείλιασε να συγκρουσθεί και με τα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής τα οποία δρούσαν κατά την περίοδο εκείνη και ήταν ο ευσεβής και σώφρων αλλά αδύναμου χαρακτήρος Αυτοκράτορας Αρκάδιος με την εύπιστη, φιλάργυρη και ματαιόδοξη σύζυγό του, την Ευδοξία, καθώς και ο ραδιούργος και πονηρός πρωθυπουργός Ευτρόπιος. Όταν μάλιστα ο Ευτρόπιος είχε φανερά υποταχθεί στην φιλαργυρία και την εξουσιομανία του και κυρίως αφότου κατήργησε το υπό του αυτοκράτορος Θεοδοσίου παραχωρηθέν «άσυλο των Εκκλησιών», ο Ιερός Χρυσόστομος δημοσίως κατέκρινε την αγάπη του για τα πανηγύρια και τις κοσμικές απολαύσεις, την απληστία του και την ακόρεστη επιθυμία του για εξουσία, ενώ παράλληλα απαιτούσε με τον ασυμβίβαστο δημόσιο λόγο του, την εκ νέου απόδοση του «εκκλησιαστικού ασύλου». Όπως όμως γράφει ο καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, ήταν πεπρωμένο πρώτος ο Ευτράπιος να υποστεί τις συνέπειες της καταργήσεώς του, όταν καταδιωκόμενος από το πλήθος κατά την επικράτηση των Γότθων στην Κωνσταντινούπολη, εισήλθε στον καθεδρικό ναό και προσέφυγε στο ιερό θυσιαστήριο. Τότε ο Ιερός Χρυσόστομος με συγκατάβαση εκφώνησε τον περίφημο λόγο του επί του ρητού «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Και τότε μεν ο Ευτρόπιος εσώθη αλλά λίγο χρόνο αργότερα εξορίσθηκε στην Κύπρο και εν συνεχεία καταδικάσθηκε σε θάνατο. 

Ακόμη σφοδρότερη υπήρξε η σύγκρουση του Ιερού Χρυσοστόμου με την ματαιόδοξη Αυγούστα Ευδοξία την οποία δημοσίως επέκρινε για την άκρατη κοσμική ζωή, την προκλητική πολυτέλεια και την ακόρεστη φιλοχρηματία της. Τότε οι κυρίες της αυλής, τις οποίες ο Ιερός Πατήρ χαρακτήριζε ως «ταραξάνδριαι» και «ανασείστριαι» ήλθαν σε συνεννόηση με τον «λιθομανή και χρυσολάτρη» Αλεξανδρείας Θεόφιλο, ο οποίος δοθείσης της ευκαιρίας ηγήθηκε μιάς πρωτοφανούς και κακοήθους πολεμικής εναντίον του Χρυστοστόμου, καθώς σύμφωνα με τον Παλλάδιο «προκαταλαμβάνει φθόνος τας διανοίας των μισθωτών ποιμένων». 

Στην ανίερη αυτή σπείρα συνασπίσθηκαν οι άρχοντες και πλούσιοι πέριξ του δολοπλόκου Ευτροπίου καθώς επίσης και οι εκδιωχθέντες επίσκοποι τους οποίους ο μέγας Ιεράρχης επέκρινε για τον διεφθαρμένο βίο τους και έλεγε εν είδει δημοσίας ομολογίας ότι «ουδένα δέδοικα ως των Επισκόπων, πλην ολίγων». Όλο αυτός ο «χορός της ανομίας» με επικεφαλής τον Αλεξανδρείας Θεόφιλο κατεσκεύασε ψευδείς κατηγορίες και κατεδίκασε ερήμην στην ψευδοσύνοδο ή ληστρική Σύνοδο παρά την Δρυν (403 μ.Χ.) τον Ιερό Χρυσόστομο, τον οποίο καθαίρεσε αντικανονικώς και απεφάσισε την εξορία του. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα όσα διασώζει ο Επίσκοπος Παλλάδιος, όταν αναφέρεται στον πνευματικό τρόπο με τον οποίο ο Ιερός Πατήρ αντιμετώπισε την σκευωρία των ψευδαδέλφων του συνεπισκόπων, χωρίς να προκαλέσει σχίσματα στο σώμα της Εκκλησίας, αναφέροντας τα εξής αποκαλυπτικά: «καθώς βρισκόμαστε σε απορία, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, ο Ιωάννης λέγει σε όλους. Προσευχηθείτε, αδελφοί μου, εάν αγαπάτε το Χριστό, μήπως κάποιος εξαιτίας μου παραιτηθεί από την Εκκλησία του. Γιατί εγώ τώρα θυσιάζομαι και ο καιρός της αναχώρησής μου από τον κόσμο αυτόν είναι πολύ κοντά… Και αφού υποφέρω πολλές θλίψεις, θα εγκαταλείψω τη ζωή, όπως βλέπω. Γιατί γνωρίζω τη σκευωρία του Σατανά, επειδή δεν ανέχεται πια την ενόχληση των λόγων μου που στρέφονται εναντίον του. Και έτσι να έχετε το έλεος του Θεού. Να με θυμάστε στις προσευχές σας… 

Στο πρόσωπο του Ιερού Χρυσοστόμου επαληθεύεται περίτρανα ότι «θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία» επειδή ακριβώς και ο ίδιος παρέμεινε μέχρι τέλους της επιγείου ζωής του το «αδούλωτο και ελεύθερο στόμα της αληθείας Χριστού» χωρίς οσφυοκαμψίες, συμβιβασμούς, ψευδεπίγραφες διπλωματίες και ανούσιες υποκριτικές αγαπολογίες. Έθεσε το αλάτι της αληθείας Χριστού επί της πληγής κάθε αυθαιρεσίας και προκλητικής βιοτής κλήρου και λαού, αρχόντων και αρχομένων. Έθαψε το «ίδιον θέλημα» για να γίνει το θέλημα του Κυρίου και να διαφυλαχθεί πάση θυσία η ενότητα της Εκκλησίας γενόμενος ανά τους αιώνες το ακατάβλητο και τηλαυγές σύμβολο αληθούς Επισκόπου και Πατρός, αλλά ποτέ ματαιόδοξου Δεσπότου.

Πηγή

Οι διάλογοι της ανομίας!

Μέ ἀφορμὴ ὁμιλία τοῦ μητροπ. Γαλλίας Ἐμμανουήλ

✝︎Τοῦ Παναγιώτη Σημάτη

Ὅπως οἱ Ὀρθόδοξοι ποιμένες αἰσθάνονται ὅτι ἀποτελεῖ χρέος, καὶ ἀνάγκη τους, καὶ χαρά τους νὰ εὐαγγελίζονται τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν φυλάττουν ἀπὸ παραχαράξεις, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς ποιμένες δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ διαδίδουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν ‒μὲ τὸ κύρος τοῦ ἀξιώματός τους‒ τὶς κακόδοξες ἀπόψεις τους, παρουσιάζοντές τες στὸν συγχυσμένο σύγχρονο ὀρθόδοξο πιστό, ὡς ἀλήθειες.

Τοῦτο ἔκανε καὶ ὁ μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ πρὸ ἡμερῶν στὴν προσπάθειά του νὰ ἐξωραΐση τοὺς ἀποτυχημένους ἀντικειμενικὰ καὶ καταστροφικούς ‒μὲ κριτήριο τὸ Εὐαγγέλιο‒ θεολογικοὺς διαλόγους (ὅπως θὰ φανεῖ στὴ συνέχεια). Πρόκειται γιὰ μιὰ προσπάθεια κατεδάφισης καὶ ἀντιστροφῆς τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας!

Στὴν προηγούμενη ἀνάρτηση παραθέσαμε τὶς θέσεις τοῦ μητροπολίτη Γαλλίας (δεῖτε ἐδῶ), τονίζοντας μὲ χρώματα τὰ κρίσιμα σημεῖα. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀνάρτηση παραθέτουμε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας γιὰ τοὺς διεξαγόμενους -τάχα θεολογικοὺς- «διαλόγους».

Εἶναι ἀπογοητευτικὴ ἡ ἐμπειρία ποὺ ἀποκομίζει ὅποιος μελετᾶ τὴν διδασκαλία καὶ τὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὡς πρὸς τοὺς διαλόγους, συγκρίνοντάς τους μὲ τοὺς σημερινούς. Ἡ διαστροφὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς εἶναι πλήρης! Ἐκπλήσσεται κανεὶς σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ διερωτᾶται: Καλά, οἱ Οἰκουμενιστὲς ἱερωμένοι δὲν διάβασαν ποτέ τους Ἁγία Γραφὴ καὶ Πατέρες; Κι ἐφ’ ὅσον ἔχουν διαβάσει, πὼς ἀντέχουν νὰ κοροϊδεύουν πρῶτα-πρῶτα τὸν ἑαυτό τους;

Καὶ ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὴν διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου. Καθοδηγώντας τοὺς μαθητὲς γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ ἔργου Του, ἔδωσε τὶς ὁδηγίες καὶ ἔθεσε τὶς προϋποθέσεις σ’ αὐτὴ τὴν μετὰ τοῦ κόσμου ἐμπλοκή/διάλογο: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28, 19-20). Νωρίτερα εἶχε πεῖ: «Ὃς ἐὰν μή... ἀκούσῃ τοὺς λόγους ὑμῶν, ἐξερχόμενοι ἔξω τῆς οἰκίας ἢ τῆς πόλεως ἐκείνης ἐκτινάξατε τὸν κονιορτὸν τῶν ποδῶν ὑμῶν» (Ματθ. 10,14). Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ Κύριος ἀποστέλλει τοὺς μαθητές του ὡς διδασκάλους/κήρυκες κι ὄχι ὡς συζητητές! Μὲ Σαμαρείτιδα συνδιαλέγεται προσκαλώντας την σὲ μετάνοια καὶ ἀποκαλύπτοντάς της ἀλήθειες. Δὲν διδάσκει νὰ διαλεγόμεθα ἐπὶ χρόνια μὲ τοὺς αἱρετικούς (καὶ 1000 χρόνια μὲ τοὺς Παπικούς) καὶ νὰ ψάχνουμε μαζί τους τὴν ἀλήθεια, ποὺ ἐμεῖς ἔχουμε ἀκολουθώντας τὴν διδασκαλία Του καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ νὰ τοὺς διδάξουμε νὰ τηροῦν πάντα τὰ παραδεδομένα. Καὶ ἐντέλλεται, ἐὰν οἱ συνομιλητές μας δὲν δεχθοῦν, νὰ φύγουμε μακριά τους, τινάζοντας καὶ τὴ σκόνη ἀπὸ τὰ πόδια μας.

Μήπως εἶναι ὑπερβολικὴ καὶ ἀνεφάρμοστη ἡ Ἐντολὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου; Μήπως δὲν τὴν ἔχουμε καταλάβει καλά; Μήπως οἱ Οἰκουμενιστὲς τὴν κατάλαβαν στὴν ἀληθινή της διάσταση, ξεπερνώντας σὲ πνευματικότητα τοὺς Ἁγίους; Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι, ὅπως αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες ἁγιοπατερικὰ κείμενα στὰ ὁποῖα μᾶς ξεκαθαρίζουν ποιά εἶναι ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀπ. Παῦλος, πρῶτα-πρῶτα, ὁ μεγάλος δάσκαλος τῆς ἀγάπης, ἀναγκάζεται νὰ ἐκστομίσει σκληρὲς φράσεις, ὅταν ἀντιμετωπίζει τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἀλλοιώσεως τῶν λόγων του Εὐαγγελίου, ὅπως τὸ «ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1,8). Μᾶς διδάσκει δέ, νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅταν τοὺς συμβουλεύσουμε μιὰ καὶ δυὸ φορές κι αὐτοὶ παραμένουν ἀμετανόητοι στὶς πλάνες τους: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον …παραιτοῦ». Καὶ ὁ Ἰωάννης τό: «χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω. 10-11).

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στηριζόμενος στὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγει πὼς οἱ Διάλογοι μὲ τοὺς ἑτερόδοξους ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴν ἐντολή («αἱρετικόν ἄνθρωπον …παραιτοῦ»), ἐκτὸς ἂν ὁ λόγος μας ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ τοὺς νουθετήσει: «Πρῶτον μὲν τὸ τοὺς ἐναντιουμένους ἡμῖν χρονίως τε καὶ συνοδικῶς πεπαγιῶσθαι ταῖς οἰκείαις δόξαις, ἡμᾶς δὲ ἀποστολικῶς τε καὶ πατρικῶς κεκωλῦσθαι συνᾶραι μετὰ τῶν οὕτω κεκρατημένων τὸν περὶ πίστεως λόγον» (Θ. Στουδίτου, Ἐπιστολαί, Μιχαὴλ καὶ Θεοφίλῳ βασιλεῦσιν. P.G. 99, 1332Α). Και· «πρός τε τὸ συνᾶραι λόγον ἀντιρρητικὸν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, ἐναντιούμενον τῇ ἀποστολικῇ παραγγελίᾳ, οὐ καθῆκον, εἰ μή τι πρὸς νουθεσίαν μόνον» (Θ. Στουδίτου, Ἐπιστολαί, Ἐπιστολὴ ἐκ προσώπου πάντων τῶν ἡγουμένων πρὸς Μιχαὴλ βασιλέα, P.G. 99, 1332Α).

Στὶς συζητήσεις τῶν Πατέρων μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὁ ὀρθόδοξος ποιμένας ἔχει τὸν πρῶτο λόγο, ἀφοῦ αὐτὸς θὰ κρίνει τὴν ἀποδοχὴ ἢ ὄχι τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία. Ὅταν συζητεῖς μὲ αἱρετικό, λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, νὰ τοῦ κάνεις καίριες ἐρωτήσεις, νὰ τὸν ἐλέγχεις, μὴν τὸν ἀφήνεις νὰ σοῦ ξεφεύγει καὶ νὰ στρέφει τὴν συζήτηση ὅπου θέλει αὐτός, νὰ ἀποδεικνύεις τὸ λάθος τῶν λογισμῶν του: «Κάτεχε τὸν αἱρετικόν· μὴ ἀφῇς ἀναχωρῆσαι» (Χρυσοστόμου Ἰω., Κατὰ Ἀνομοίων, λόγος α΄, line 278-279). Νὰ τὸν ἐλέγχεις, ὄχι νὰ τὸν κολακεύεις, ὄχι νὰ λὲς πὼς μαζὶ θὰ προχωρήσετε (καθ’ ὃν χρόνον παραμένει στὴν αἵρεση) γιὰ τὴν εἰρήνη-σωτηρία τοῦ κόσμου. Καὶ νὰ τὸν ἀποστομώνεις μὲ παραδείγματα ἀπὸ τὶς Γραφές: «Κἂν λέγῃ σοι ὁ αἱρετικός,… κατάσπασον αὐτοῦ τὸ φρόνημα εἰς τὴν γῆν, καὶ εἰπὲ πρὸς αὐτόν, …καὶ τότε ἐκεῖνα ἐρώτα. Κάτασχε αὐτὸν καὶ περίστηθι, καὶ μὴ ἀφῇς ἀποπηδῆσαι, μηδὲ ἀναχωρῆσαι εἰς τὸν λαβύρινθον τῶν λογισμῶν· ἀλλὰ κάτασχε, καὶ ἀπόπνιξον, μὴ τῇ χειρί, ἀλλὰ τῷ ῥήματι· μὴ δῷς αὐτῷ διαστολὰς καὶ διαφυγάς, ἃς βούλεται. Ἐκεῖθεν θόρυβον ἐμποιοῦσι τοῖς διαλεγομένοις, ἐπειδὴ ἡμεῖς αὐτοῖς ἀκολουθοῦμεν καὶ οὐκ ἄγομεν ὑπὸ τοὺς νόμους τῶν θείων Γραφῶν. Περίθες τοίνυν αὐτῷ τειχίον πάντοθεν, τὰς ἀπὸ τῶν Γραφῶν μαρτυρίας, καὶ οὐδὲ χᾶναι δυνήσεται» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ἀπόδειξις τοῦ χρησίμως τὰς περὶ Χριστοῦ καὶ ἐθνῶν καὶ τῆς ἐκπτώσεως Ἰουδαίων προφητείας ἀσαφεῖς εἶναι, vol 56, pg 166, ln 58-pg 167, ln 13).

Εἶναι φανερό, ὅτι μιὰ τέτοια διαδικασία «διαλόγου» οὐδέποτε οἱ Ἅγιοι πραγματοποίησαν, καὶ μάλιστα ἐπὶ χρόνια, ἀρχίζοντας ἀπὸ ὅσα μᾶς ἑνώνουν, τὰ «ἑνοῦντα», καὶ ὅσα βολεύουν τοὺς ἑτερόδοξους –ὥστε νὰ καλύπτουν τὶς κακοδοξίες τους καὶ τὴν ἀμετανοησία τους. Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι σύμφωνοι μὲ τὴν ἐξ ἀρχῆς παραδεδομένη ποιμαντικὴ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στοιχεῖ στὴν Ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ…».

Οἱ διάλογοι ποὺ προπαγανδίζει ὁ Γαλλίας Ἐμμανουήλ, ἀκολουθώντας τὸν ἀρχηγέτη τῆς παναιρέσεως πατρ. Βαρθολομαῖο, εἶναι διάλογοι ποὺ ἄρχισαν ἀπὸ τὰ «ἑνοῦντα» καὶ κατέληξε σὲ διάλογο «ἐπὶ ἴσοις ὅροις» ‒ὅπως τὸν ὀνομάζουν· δηλαδὴ ἐξίσωση τῆς αἵρεσης μὲ τὴν Ὀρθοδοξία!

Ὅμως:

β) Οἱ Πατέρες ἀποκλείουν τὸν Διάλογο “ἐπὶ ἴσοις ὅροις”

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διεξάγει «διάλογο» μὲ βάση τὶς ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων (καὶ τὴν ἐν λόγῳ ἐπιταγὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου “αἱρετικὸν ἄνθρωπον… παραιτοῦ”)· στηρίζεται γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τῶν Διαλόγων στοὺς Ἱ. Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἀπὸ κοινοῦ ἐφάρμοζαν τότε ὡς Ὀρθόδοξες –πρὶν τὸ σχίσμα– ἡ Ἀνατολικὴ καὶ ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία· καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι γνωστὰ στὸ Βατικανό. Ὁ διάλογος γιὰ τὴν «ἕνωση» ὀρθόδοξα νοεῖται ὡς ἐπάνοδος τῶν αἱρετικῶν εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίν ἐξ ἧς ἀπεσκίρτησαν. Ἡ ἀποτυχία τοῦ κατὰ διαστήματα διεξαγομένου ἑνωτικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Παπικούς, ὀφείλεται στὴν ἐπιμονὴ τῶν λατίνων στὶς καινοτομίες καὶ στὶς αἱρέσεις τους. Διαβάζουμε σὲ κείμενο Συνόδου τοῦ 13ου αἰ.:

«Πῶς γοῦν θεμιτὸν καὶ θεάρεστον ἑνωθῆναι τοῖς τοιούτοις ἡμᾶς, ὧν δικαίως καὶ κανονικῶς ἐξεκόπημεν, ἀμεταβλήτως ἔχουσι τῶν αἱρέσεων;… Εἰ γὰρ λέγοιεν ἐθέλειν ἑνωθῆναι, καὶ μεταβληθήτωσαν καὶ ἑνούσθωσαν· εἰ δὲ μετὰ τῆς κακίας αὐτῶν τοῦτο βούλονται, οὐ δυνήσονται…» (Laurent–Darrouzès, Dossier grec, s. 395,397, εἰς Ἀραμπατζῆ Χρ., Ἡ Σύνοδος τῆς Λυών, σελ. 175.).

Διαφωτιστικὴ γιὰ τὸ θέμα εἶναι καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ὁ «διάλογος» εἶναι ἐπιτρεπτὸς μόνον, ὅταν ἀκολουθεῖ τὶς ἀρχὲς τῆς Πίστεως τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας· ὅταν γίνεται «εἰς ὑπακοὴν πίστεως» (Ρωμ. 1, 5), τότε, θὰ εἶχε κάποια περιθώρια ἐπιτυχίας. Γράφει ὁ ἅγιος, πὼς καθῆκον τῶν Ἀποστόλων ἦταν τὸ νὰ ἐπισκέπτονται τὶς πόλεις ὄχι γιὰ νὰ διαλέγονται, ἀλλὰ γιὰ νὰ κηρύττουν∙ «τὸ δὲ πείθειν τοῦ ἐνεργοῦντος ἐν αὐτοῖς Θεοῦ», ὁ ὁποῖος καὶ διανοίγει τὴν καρδιὰ τῶν καλοπροαίρετων καὶ ὑπάκουων. Ἂς παρακολουθήσουμε ὁλόκληρη τὴν ἑνότητα τοῦ κειμένου τοῦ θεοπνεύστου πατρός:

«Οὐκ ἄρα οἱ ἀπόστολοι ἦσαν οἱ κατορθοῦντες, ἀλλ΄ ἡ προοδοποιοῦσα χάρις αὐτοῖς. Ἐκείνων μὲν γὰρ ἦν τὸ περιιέναι καὶ κηρύττειν, τὸ δὲ πείθειν τοῦ ἐνεργοῦντος ἐν αὐτοῖς Θεοῦ· καθὼς καὶ ὁ Λουκᾶς φησιν, ὅτι Διήνοιξε τὴν καρδίαν αὐτῶν· καὶ πάλιν, Οἷς ἦν δεδομένον ἀκοῦσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Εἰς ὑπακοήν. Οὐκ εἶπεν, Εἰς ζήτησιν καὶ κατασκευήν, ἀλλ’, Εἰς ὑπακοήν. Οὐδὲ γὰρ ἐπέμφθημεν, φησί, συλλογίζεσθαι, ἀλλ’ ὅπερ ἐνεχειρίσθημεν ἀποδοῦναι. Ὅταν γὰρ ὁ Δεσπότης ἀποφήνηταί τι, τοὺς ἀκούοντας οὐ περιεργάζεσθαι χρὴ τὰ λεγόμενα καὶ πολυπραγμονεῖν, ἀλλὰ δέχεσθαι μόνον. Οἱ γὰρ ἀπόστολοι διὰ τοῦτο ἐπέμφθησαν, ἵνα, ἅπερ ἤκουσαν, εἴπωσιν, οὐχ ἵνα οἴκοθέν τι προσθῶσι· καὶ ἡμεῖς δὲ λοιπόν, ἵνα πιστεύσωμεν. Τί ἵνα πιστεύσωμεν; Περὶ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ· οὐχ ἵνα τὴν οὐσίαν αὐτοῦ περιεργασώμεθα, ἀλλ’ ἵνα εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ πιστεύσωμεν· τοῦτο γὰρ ἦν, ὃ καὶ τὰ σημεῖα ἐποίει. Ἐν γὰρ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ, φησίν, ἔγειραι καὶ περιπάτει. Καὶ τοῦτο δὲ αὐτὸ πίστεως δεῖται, καὶ οὐδὲν τούτων λογισμῷ καταλαβεῖν δυνατόν» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους, vol 60, pg 398, ln 23-42).

Πῶς, ἀλήθεια, νὰ διαλεχθεῖ κανεὶς μὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδὴ «πεπτώκασι εἰς ἀσέβειαν», εἶναι ἀνάπηροι (ὡς πρὸς τὰ πνευματικὰ θέματα) στὴ σκέψη καὶ «νομίζουσι εἶναι τὰ ὀρθὰ στρεβλὰ καὶ λέγουσιν τὸ μὲν φῶς σκότος, τὸ δὲ σκότος εἶναι φῶς» (Μ. Ἀθανασίου, Περὶ Διονυσίου Ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας, Ἔργα 4, Ἐκδ. “Γρ. ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 44).

Καὶ μὲ ἄλλο κείμενο, ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ἐπιμένει στὴν Πίστη καὶ ὄχι στὴν (συ)ζήτηση διὰ τῆς λογικῆς. Σχολιάζων τὸ «μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν» τῆς Πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολῆς γράφει: «Εἶδες πῶς διαβάλλει τὴν ζήτησιν (σ.σ.: διάλογο); Ἔνθα γὰρ πίστις, οὐ χρεία ζητήσεως· ἔνθα μηδὲν δεῖ περιεργάζεσθαι, τί δεῖ ζητήσεως; ἡ ζήτησις (σ.σ.: διάλογος) τῆς πίστεώς ἐστιν ἀναιρετική». (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον πρώτην, vol 62, pg 506, ln 29).

Μαζὶ μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Θεοδώρητος Κύρου, ἐκφράζοντας στὸ θέμα αὐτὸ τὶς παγιωμένες στὴν ἐποχή του θέσεις τῆς Ἐκκλησίας γράφει: «“Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν νουθεσίαν καὶ δευτέραν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος, καὶ ἁμαρτάνει, ὢν αὐτοκατάκριτος”. Ὅταν δὶς καὶ τρὶς τοῖς τὰ ἐναντία διδάσκειν ἐπιχειροῦσι, τὴν προσήκουσαν προσενέγκῃς διδασκαλίαν, εἶτα τοῖς πονηροῖς δόγμασιν ἐπιμένοντας ἴδῃς, μηκέτι τὰς πρὸς αὐτοὺς διαλέξεις ποιοῦ· ἀνόνητος γὰρ ὁ πόνος» (Θεοδώρητου Κύρου, Ἑρμην. τῶν ΙΔ΄ ἐπιστ. Παύλου).

Καὶ ἐπειδὴ ὁ μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουὴλ μίλησε γιὰ τὴν εἰρήνη (ὡς καρπὸ τῶν διαλόγων) ἂς ἀκούσουμε τὸν Μ. Βασίλειο:

Στὴν β΄ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον Πατρόφιλον 266 ὁ Μ. Βασίλειος τονίζει: α) ὅτι εἶναι ἀντίθετος στὶς συμφωνίες μὲ τοὺς ἐπιβλαβεῖς αἱρετικοὺς ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς εἰρήνης, διότι προξενεῖται μεγάλη βλάβη: «ἡ πρὸς τοὺς βλαβεροὺς συμφωνία ἐν εἰρήνης προσχήματι τὰ τῶν πολεμίων τοὺς προσδεχομένους ἐργάζεται».

Κατὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσ/νίκης «οὐ πᾶσι διδόναι λόγον ἀνάγκη..., ἀλλὰ τοῖς μὲν ζητοῦσι μαθεῖν διαλέγεσθαι μετ’ εἰρήνης, τῶν δ’ αὗ (πάλι) φιλονικεῖν αἱρουμένων ἀφίστασθαι». Σὲ ὅσους ζητοῦν νὰ μάθουν, νὰ διαλεγόμαστε μὲ εἰρήνη· μὲ ὅσους, ὅμως, ἐπὶ χίλια χρόνια βυσοδομοῦν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς Παπικοὺς δηλαδή, καὶ ὅσους ἄλλους αἱρετικούς, ποὺ εἶναι οἱ «ἐχθροὶ τοῦ Υἱοῦ μου», ὅπως εἶπε ἡ Παναγία, δὲν μποροῦμε νὰ διαλεγόμαστε, ὅσο παραμένουν οἱ ἴδιοι.

Στὴν ἐπιστολὴν τοῦ ἁγίου Κυρίλλου πρὸς τὸν Νεστόριο βλέπουμε τὴν ἴδια γραμμή.

Δὲν συζητάει ἄλλο ὁ ἅγιος Κύριλλος μὲ τὸν Νεστόριο· δὲν συνεχίζει ἐπ’ ἀόριστον τὸν «Διάλογο». Τοῦ λέγει κατὰ πρόσωπον, ὅτι ἑρμηνεύει διεστραμμένως τὸ τῆς Πίστεως. Καὶ προτρέπει τὸν Νεστόριο νὰ ἐπιστρέψει στὴν ὀρθόδοξη πίστη, τοῦ ἀνακοινώνει μάλιστα καὶ τοὺς ὅρους ἐπιστροφῆς (ὁμολογία, μετάνοια). Δὲν φτάνει, τοῦ λέγει, μόνο νὰ ὁμολογήσεις μαζί μας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀλλὰ αὐτή σου τὴν ὁμολογία νὰ τὴν καταθέσεις ἐγγράφως καὶ μὲ ὅρκο καί, ἐπίσης, νὰ ἀναθεματίσεις τὰ «μιαρὰ καὶ βέβηλα δόγματά» σου καὶ νὰ διδάξει γιὰ τὴν Θεοτόκο ὅ,τι καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι:

«Οὐκ ἀρκέσει δὲ τῇ σῇ εὐλαβείᾳ τὸ συνομολογῆσαι μόνον τὸ τῆς πίστεως σύμβολον τὸ ἐκτεθὲν κατὰ καιροὺς ἐν ἁγίῳ πνεύματι παρὰ τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου τῆς κατὰ καιροὺς συναχθείσης ἐν τῇ Νικαέων (νενόηκας γὰρ καὶ ἡρμήνευσας οὐκ ὀρθῶς αὐτό, διεστραμμένως δὲ μᾶλλον, κἂν ὁμολογῇς τῇ φωνῇ τὴν λέξιν), ἀλλὰ γὰρ ἀκόλουθον ἐγγράφως καὶ ἐνωμότως ὁμολογῆσαι ὅτι καὶ ἀναθεματίζεις μὲν τὰ σαυτοῦ μιαρὰ καὶ βέβηλα δόγματα, φρονήσεις δὲ καὶ διδάξεις ἃ καὶ ἡμεῖς ἅπαντες οἵ τε κατὰ τὴν Ἑσπέραν καὶ τὴν Ἑῴαν ἐπίσκοποι καὶ διδάσκαλοι καὶ λαῶν ἡγούμενοι».

Τὴν ἀνωτέρω ἄποψη συνιστοῦν ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, συμβουλεύοντες νὰ μὴ παρασυρόμαστε σὲ συζητήσεις μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἰδίως, ὅταν καθίσταται φανερὸ ὅτι δὲν ἔχουν σκοπὸ νὰ μετανοήσουν. Ἐὰν δηλαδὴ οἱ αἱρετικοὶ ἀπειθοῦν πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ ἐμμένουν στὶς ἀπόψεις τους, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἐγκαταλείψουν τοὺς "Διαλόγους" καὶ τὴν προσπάθεια διαφωτίσεως καὶ ἐπαναφορᾶς τους στὴν Ἐκκλησία πρὸς καιρόν, διότι αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος καὶ μὲ τὸ παράδειγμά Του, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἐντολή Του «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν»· διότι ὑπάρχει κίνδυνος ἐξοικιώσεως μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἡ διακοπὴ τῶν ἄκαρπων «Διαλόγων πρέπει νὰ γίνεται σύντομα, (συμπεραίνουν οἱ Πατέρες τῆς μονῆς του Ὁσ. Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους) σύμφωνα μὲ τὴν ἀποστολικὴ ἐντολή: “Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ …δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ”» (Οἱ Ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν…, σελ. 371).

Καὶ σὲ ἄλλο κείμενο τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου: «Δέος γὰρ μή τις παραφθαρῇ ὑπὸ τῆς τῶν αἱρετικῶν ἀγάπης. Τοῦτο γὰρ ὅλον αἰνίττεται τῷ οὕτως εἰπεῖν. Καὶ ὅρα πῶς αὐτὸ τίθησιν· Οὐ δι’ ἐμέ, φησί, ταῦτα λέγω, ἀλλ’ ἵνα ἦτε ὑμεῖς εἰλικρινεῖς· τουτέστιν, Ἵνα μηδὲν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε. Πῶς οὖν ἀλλαχοῦ φησιν, Εἰ δυνατόν, μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύετε; Εἰρηνεύετε, εἶπεν, οὐ τοῦτο δηλῶν, ὅτι Οὐχ οὕτως ἀγαπᾶτε, ὥστε ὑπὸ τῆς φιλίας βλάπτεσθαι· Εἰ γὰρ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, φησίν, ἔκκοψον αὐτόν, καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· ἀλλ’, Ἵνα ἦτε εἰλικρινεῖς, τὸ κατὰ Θεὸν δηλονότι, καὶ ἀπρόσκοποι, τὸ κατὰ ἀνθρώπους. Πολλοὺς γὰρ πολλάκις αἱ φιλίαι βλάπτουσιν. Εἰ γὰρ καὶ σὲ οὐδὲν βλάπτει, φησίν, ἀλλ’ ἕτερος προσκόπτει. Εἰς ἡμέραν Χριστοῦ· τουτέστιν, Ἵνα τότε εὑρεθῆτε καθαροί, μηδένα σκανδαλίσαντες· Πεπληρωμένοι καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς δόξαν καὶ ἔπαινον Θεοῦ· τουτέστι μετὰ τῶν δογμάτων καὶ βίον ὀρθὸν ἔχοντες. Οὐ γὰρ ἁπλῶς ὀρθὸν εἶναι χρή, ἀλλὰ πεπληρῶσθαι καρπῶν δικαιοσύνης» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς τὴν Πρὸς Φιλιππισίους, ὁμιλ. βʹ, vol 62, pg 191, ln 2-22).

https://eugenikos.blogspot.com/

Η αντιχριστιανική διδαχή περί ‘’πολλών οδών σωτηρίας’’

Η ‘’διδαχή’’ περί υπάρξεως ‘’πολλών οδών σωτηρίας’’, δεν αποτελεί μόνο μορφή συγκρητισμού, αλλά και αντιχριστιανική ‘’διδαχή’’, καθότι αναιρεί τον σωτηριώδη λόγο του Κυρίου, ο οποίος είπε, ‘’εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή’’ (Ιω. 14,6). 

Οι διαπροσωπικές σχέσεις, καθώς και η πρέπουσα αγάπη προς κάθε άνθρωπο, δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως αφορμή διαθρησκειακών ατοπημάτων στις συναντήσεις που πραγματοποιούνται με αλλόθρησκους συνανθρώπους μας. 

Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ στην Επιστολή του με αρ. 238 αναφέρει τα εξής : ‘’Η μόνη εγγύηση, η μοναδική οδός για την σωτηρία είναι η σωστή πίστη σε Εκείνον, που ο Θεός έστειλε στον κόσμο δηλαδή τον Υιόν – τον Χριστό. Δεν αρκεί λοιπόν, να είμαστε «καλοί» άνθρωποι. Και αν άνθρωποι μεγάλοι και φωτισμένοι, κατέβαιναν τότε στον Άδη, πως είναι δυνατό εσύ, να θέλεις να σωθής χωρίς πίστη και επικοινωνία με τον Χριστό; Και πως τολμάς και ψάχνεις να βρεις, αν και οι μουσουλμάνοι θα σωθούν; Επειδή απλά σου φαίνονται «καλοί»; Χωρίς ποτέ, να έχουν πιστεύσει στον Ένα και Μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή; Ας κάμουμε, λοιπόν, φροντίδα μας να αγαπήσουμε τον Χριστό. Γιατί σωτηρία χωρίς Αυτόν, μόνο χάρη σε μερικές «καλές πράξεις» δεν γίνεται’’*. 

Όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε ότι ‘’εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισιν’’ και πρόσθεσε το ‘’πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν’’ (Ιω. 14.2), είπε στους μαθητές Του, ‘’πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε’’ (Ιω. 14.3). 

Γιατί κάποιοι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας κηρύττουν ότι υπάρχουν ‘’πολλές οδοί σωτηρίας’’; Έχουν άλλη παράλληλη ‘’οδό σωτηρίας’’ οι αρνητές της θεότητας Του; Άπαγε της βλασφημίας. Η αντιχριστιανική ‘’διδαχή’’ περί πολλών οδών σωτηρίας, τον Χριστό προσπαθεί να διαψεύσει. 

Και όταν είπε ο Κύριος το ‘’όπου εγώ υπάγω οίδατε και την οδόν οίδατε’’ (Ιω. 14,4) ο Απόστολος Θωμάς ρώτησε ‘’πως δυνάμεθα την οδόν ειδέναι;’’ (Ιω. 14,5), για να πάρει τη σωτηριώδη απάντηση από τον Κύριο ‘’εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή’’ (Ιω. 14,6). 

Γιατί κάποιοι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας ομιλούν σαν να μη γνωρίζουν τον σωτηριώδη αυτό λόγο του Κυρίου μας, ‘’εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή’’ (Ιω. 14,6);

Ευτυχώς όμως οι Ιεράρχες αυτοί αποτελούν τη μειοψηφία των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας και το πλήρωμα της Εκκλησίας γνωρίζει να αναπαύεται σε όσους Ιεράρχες διεκδικούν στη συνείδησή του το ‘’πρωτείο αληθείας’’. 

Τέτοιες αντιχριστιανικές ‘’διδαχές’’ περί υπάρξεως ‘’πολλών οδών σωτηρίας’’, θα πρέπει Πανορθοδόξως να αντιμετωπίζονται. Αποτελεί μορφή συγκρητισμού τέτοιο ατόπημα και ‘’διδαχή’’ αναιρούσα τον σωτηριώδη λόγο του Κυρίου, ‘’εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή’’ (Ιω. 14,6). 

Αποτελεί μήπως έκφραση αγάπης προς τους αλλόθρησκους συνανθρώπους μας, τέτοια αντιχριστιανική ‘’διδαχή’’; 

Το χειρότερο είναι πως οι Ιεράρχες που υποπίπτουν σε τέτοιο ατόπημα, επιθυμούν (κάποιοι το επιβάλλουν με τον τρόπο τους), αυτές οι αντιχριστιανικές ‘’διδαχές’’ τους να συνοδεύονται από σιωπή, χωρίς καμιά ανασκευή. Τέτοια ατοπήματα όμως, έπρεπε Πανορθοδόξως να αντιμετωπίζονται. 

‘’Εγώ ειμί η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει’’ (Ιω. 10,9), λέγει ο Κύριος. Γιατί αντιπαλεύουν τον λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. 

Εφόσον όμως η σιωπή καλύπτει το ατόπημα της αντιχριστιανικής ‘’διδαχής’’ περί υπάρξεως ‘’πολλών οδών σωτηρίας’’, ανωδύνως θα πορεύονται. Τον Κύριο σίγουρα δεν ευαρεστούν και αυτό θα γίνει περισσότερο αντιληπτό, όταν έλθουν καλύτερες μέρες για την Εκκλησία. Ζη Κύριος.

*(Επιστολή 238 του Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, από την περιοδική έκδοση της Ιερας Μητροπόλεως «Λυχνία», από μετάφραση Αρχιμανδρίτου Α. Μ.)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

https://fdimathan.wordpress.com

Ἐκεῖνος πού ἀνάστησε τό Λάζαρο, δέν θά μπορέσει, πολύ πιό εὔκολα, νά ἀναστήσει ἐσένα; ~ Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

Ἐκεῖνος πού ἀνάστησε τό Λάζαρο, ὁ ὁποῖος εἶχε τέσσερις μέρες πεθαμένος καί βρωμοῦσε, δέν θά μπορέσει, πολύ πιό εὔκολα, νά ἀναστήσει ἐσένα, πού εἶσαι βιολογικά Ζωντανός; (Πρβλ. Ἰωάν. 11, 39). Ἐκεῖνος πού ἔχυσε γιά χάρη μας τό Τίμιο Αἷμα Του, Αὐτός καί θά μᾶς γλυτώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. 

῎Ας μήν ἀπελπιστοῦμε, ἀδελφοί μου. ῎Ας μήν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας. Δέν εἶναι σωστό νά βυθιστοῦμε στό τέλμα τῆς ἀπόγνωσης. Γιατί εἶναι φοβερά ἐπικίνδυνο καί ἐγκυμονεῖ πολλά κακά, τό νά μήν ἔχει κανείς βάσιμη ἐλπίδα γιά τή μετάνοιά του.

Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων

(Κατήχηση Β' παράγραφος Ε΄. 

Πατρολογία Migne PG τ. 33 σελ. 413)

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/

Οι τελώνες και οι πόρνες θα σας δείξουν το δρόμο για τη Βασιλεία των ουρανών...

Οι τελώνες και οι πόρνες θα σας δείξουν το δρόμο για τη Βασιλεία των ουρανών. Τι καταπληκτική κουβέντα κι αυτή που ακούγεται στην ευαγγελική περικοπή του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας. Γιατί αυτοί δέχτηκαν το λόγο του Ιωάννη του Βαπτιστή και μετανόησαν. Αντίθετα οι ευλαβείς, ευσεβείς και θρησκευόμενοι Φαρισαίοι δεν άλλαζαν ούτε χιλιοστό την πορεία τους...

Σκέφτομαι πως αν μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στον Παράδεισο και να δούμε ποιοι είναι μέσα και ποιοι έμειναν απ' έξω θα αλλάζαμε γνώμη για πολλά πράγματα...

Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δε γίνεται και θα πρέπει να βρούμε μέσα από τις διδαχές της Εκκλησίας το κουράγιο να αλλάξουμε ρότα. Γιατί θέλει πολύ κουράγιο να παραδεχθείς ότι είσαι για χρόνια σε λάθος πορεία και πας κατευθείαν στην αγκαλιά της κολάσεως...

Κάποιοι, και κυρίως οι εθιμικώς θρησκεύοντες, θα προτιμούσαν να γδαρθούν ζωντανοί παρά να παραδεχθούν τα λάθη τους...

~ πατήρ Κ.

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

"Ἀλλοτρίω δὲ ( ποιμένι) οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνὴν".

"Ἀλλοτρίω δὲ ( ποιμένι) οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, 

ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνὴν".

(Λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού στο κατά Ιωάννην 10, 5)

Δηλ. τον αιρετικό, ξένο ποιμένα δεν θα ακολουθήσουν ( τα λογικά πρόβατα) αλλά θα φύγουν μακριά απ' αυτόν, διότι δεν αναγνωρίζουν των ψευδοποιμένων την φωνή. Δεν λέει ο Χριστός μας ότι αν θέλουν μπορούν να φύγουν, αλλά οριστικά και σίγουρα ότι θα φύγουν, ότι πρέπει δηλ. να φύγουν. Το ίδιο ακριβώς διατάζουν οι Άγιοι Απόστολοι 

"Διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν ποιμένων" ( Αποστ. Διαταγαί 2, 19) 

Αυτά ως αποστομωτική απάντηση - κόλαφο σε όσους κηρύττουν έτερο Ευαγγέλιο, που διαστρέφει τα λόγια του Θεού, των Αγίων Αποστόλων και τους αιματηρούς αγώνες χιλιάδων Αγίων της Εκκλησίας μας.

https://agonasax.blogspot.com/

Παπά-Λευτέρης: Τιμή μου η καθαίρεσή μου, αλλά δεν ισχύει

Με γραπτή του ανακοίνωση επικρίνει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας, τους οποίους κατηγορεί ακόμα και για την αναγνώριση των μικτών γάμων- 

Τι λέει η ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής για την καθαίρεση

Ο ιερέας Ελευθέριος Τάτσης. Φώτο: Supplied

Μετά την ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθαίρεσε τον ιερέα Ελευθέριο Τάτση ο ίδιος έστειλε μακροσκελέστατη επιστολή στο «Νέο Κόσμο» όπου αναφέρει ότι η ενέργεια του Πατριαρχείου να τον καθαιρέσει τον τιμά αλλά «δεν ισχύει» και εξηγεί τους λόγους.

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Μετά μεγάλης μου χαρᾶς, ἀλλά καί συγχρόνως μετά λύπης, ἀνέγνωσα τήν ἀναμενόμενη κατά τά ἄλλα ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τῆς καθαιρέσεώς μου, γιά τόν λόγο ὅτι ΔΙΕΚΟΨΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟ!!

Χαρᾶς δέ, διότι ὁ Θεὸς μέ ἀξίωσε στά 80 μου χρόνια καί μετά ἀπό 56 χρόνια προσφορᾶς στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νά τόν ὁμολογῶ καί νά μιμηθῶ τούς ἁγίους Πατέρες μας, πού ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ διέκοπταν τήν κοινωνία μέ τούς ἀκαθαιρέτους αἱρετικούς, ἐπίσης διότι ἔχουμε ἐντολή ἀπό τόν Κύριό μας νά χαιρόμαστε καί νά αἰσθανόμαστε ἀγαλλίαση καί ὅτι εἴμαστε μακάριοι ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. (Ματθ. 5,11). Λύπη ὅμως, γιά τόν ξεπεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας, πού ὄχι μόνον δέν στάθηκαν στό ὕψος τους ὥς Ἐπίσκοποι, ἀλλά καταδικάζουν σέ καθαίρεση ὅσους δέν τούς ἀκολουθοῦν καί ὅσους ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΩΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΣΩΖΟΥΣΑ ΠΙΣΤΗ!! Μία καθαίρεση πού ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ, ἀλλά μᾶλλον ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΑΝ!!! Ἡ καθαίρεση κατά τούς ἁγίους Πατέρες ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ἄν εἶναι ἀπό αἱρετικούς καί ἄν εἶναι ἄδικη. Οἱ λόγοι πού διέκοψα τήν κοινωνία μέ τούς ἀνωτέρω ἐπισκόπους εἶναι γνωστοί, ἀλλά τούς ἐπαναλαμβάνω γιά μία ἀκόμη φορά.

Καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας συνυπόγραψαν τήν αἱρετική ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, πού ἀναγνώρισε τίς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες ἔχοντας σωστικά μυστήρια. Ἀναγνώρισαν τούς μικτούς γάμους καί κατέλυσαν τήν νηστεία. Ἀποδέχτηκαν τά βλάσφημα κείμενα τοῦ Π.Σ.Ε. καί στήν οὐσία κατέλυσαν τό σύμβολο τῆς Πίστεως, εἰς ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ἀλλά σύν τοῖς ἄλλοις ὁ ἀρχ. Μακάριος, τά Θεοφάνεια μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο, ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ μέ τούς καθηρημένους, ἀχειροτόνητους, ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΥΣ, Οὐνῖτες, Οὐκρανούς καί τό προέβαλλε μάλιστα στήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς. Καί μόνον αὐτή του ἡ πράξη καταδικάζεται, συμφώνως μέ τούς ἱερούς Κανόνες, (10ος, 11ος καί 45ος Ἀποστολικός, 2ος Ἀντιοχείας, 33ος Λαοδικείας, 9ος Τιμοθέου καί πληθώρα ἄλλων Κανόνων)· ΑΥΤΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΘΑΙΡΕΘΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ!!

Ὅσον ἀφορᾶ τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἔπρεπε νά καθαιρεθεῖ ὄχι μόνον μία φορά ἀλλά πολλάκις! Εἶναι ὁ μοναδικός Πατριάρχης πού ἔχει ξεστομίσει τέτοιες βλασφημίες, πού οἱ παλαιοί αἱρετικοί φαίνονται μπροστά του Ὀρθόδοξοι!! Εἶναι ὁ μοναδικός Πατριάρχης πού τόλμησε νά πεῖ πώς: «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας», ὅτι τό Κοράνιο (καί οἱ Γραφές τῶν ἄλλων θρησκειῶν) εἶναι «ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό ὅπως αὐτή(!!!!), ὅτι πολλές ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι προσωρινές (!!!!), ὅτι εἶναι «εὐλογημένη» ἡ Συναγωγή τῶν Ἑβραίων, ποὺ ἀπεκήρυξε ὁ ὑπ᾽ αὐτῶν σταυρωθείς Κύριος (!!!!), ὅτι ἡ βασική ἀρχή τῆς Μασονίας, δηλαδή ἡ ἄποψη ὅτι: «ἕκαστος νά λατρεύῃ τόν Ἕνα Θεόν ὡς [=ὅπως] προτιμᾷ…», ὅτι «ὁ Θεός εὐαρεστεῖται εἰς τήν εἰρηνικήν συμβίωσιν τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα αὐτῶν οἱ ὁποῖοι Τόν λατρεύουν ἀνεξαρτήτως τῶν διαφορῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπάρχουν εἰς τήν πίστιν μεταξύ τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» εἶναι ἀποδεκτή, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μία, ἀνάμεσα στίς 348 «ἐκκλησίες» – μέλη τοῦ Π.Σ.Ε – οἱ ὁποῖες διευθύνονται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅτι: «οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τήν διάσπασιν (τό Σχίσμα) Προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καί εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ (!!!) καί τόσα ἄλλα πού δέν μᾶς φθάνει ὁ χῶρος νά τά γράψουμε. Τά ἔχω ἀναφέρει στήν ἀπολογία μου.

Καί ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, ἔπρεπε νά καθαιρεθοῦν. Ἀντί αὐτοῦ, καθαιροῦν ἐμᾶς, ὅπως καθαίρεσαν τόν ἀείμνηστο Σωτηρόπουλο.

Γιά αὐτόν τόν λόγο Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΗ, καί ἔχει γίνει (συμφώνως μέ τόν 15ο Κανόνα τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου ἐν Κων/πόλη) ἀπό ψευδεπισκόπους καί ψευδοδιδασκάλους καί ὄχι Ὀρθοδόξους. Παραθέτω λοιπόν τίς ἀποδείξεις πού καθιστοῦν ἄκυρη τήν καθαίρεσή μου καί γιά αὐτόν τόν λόγο συνεχίζω καί ἱερουργῶ.

Συμφώνως μέ τόν 3ο Κανόνα τῆς 3ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού μᾶς λέει: «Εἰ δέ τινες τῶν ἐν ἑκάστῃ πόλει, ἢ χώρᾳ κληρικῶν, ὑπὸ τοῦ Νεστορίου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ὄντων, τῆς ἱερωσύνης ἐκωλύθησαν διὰ τὸ ὀρθῶς φρονεῖν, ἐδικαιώσαμεν καὶ τούτους τὸν ἴδιον ἀπολαβεῖν βαθμόν. Κοινῶς δὲ τοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ καὶ οἰκουμενικῇ συνόδῳ συμφρονοῦντας κληρικούς, κελεύομεν τοῖς ἀποστατήσασιν, ἢ ἀφισταμένοις ἐπισκόποις, μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον».

Ἐδῶ ξεκάθαρα ἡ Τρίτη Οἰκουμενική Σύνοδος, ὄχι μόνον δέν ἀποδέχεται τίς καθαιρέσεις πού ἔκανε ὁ Νεστόριος στούς Κληρικούς του πού διεκοψαν τήν κοινωνία μέ αὐτόν, ἀλλά καί τούς ἀποκατέστησε στόν βαθμό πού εἶχαν καί τούς ἐδικαίωσε, «δικαιώσαμεν καὶ τούτους τὸν ἴδιον ἀπολαβεῖν βαθμόν….μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον».

Ἀλλά καί ὁ 15ος Κανόνας τῆς ΑΒ Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου μᾶς λέει ξεκάθαρα πώς «ὄχι μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται», δηλαδή ὄχι μόνον δέν ὑπόκεινται στήν καθαίρεση, ἀλλά καί πρέπει νά τιμηθοῦν ὡς ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ἀπό τούς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ (!!!) ἐπειδή ΔΙΕΚΟΨΑΝ τήν κοινωνία μέ τόν ψευδεπίσκοπο πού κηρύσσει αἵρεση!!!

«Οἱ γὰρ δι’ αἵρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων, ἢ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς προς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι». (Πηδάλιον σελ. 358).

Ἡ ἔκφραση «οἱ τοιοῦτοι (οἱ ἀποτειχισθέντες) οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται», ἐννοεῖ τά ἐπιτίμια πού ἔχουν ὁρίσει οἱ ἱεροί Κανόνες γι’ αὐτούς πού κάνουν παρασυναγωγή, φατρία, ἤ καί σχίσμα. Ὅταν, στή συνέχεια, λέγει «τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται» ἐννοεῖ ὅτι οἱ ἀποτειχισθέντες εἶναι ἄξιοι τιμῆς καί ἐπαίνου, λόγῳ τοῦ ὅτι ἐβοήθησαν τήν Ἐκκλησία νά μήν παρεκκλίνει ὡς πρός τήν πίστη καί στήν οὐσία ἀπέτρεψαν τά σχίσματα καί τούς μερισμούς.

Ὁ Ἅγ. Νικόδημος, στὸ σημεῖο αὐτό, ἑρμηνεύει ὡς ἐξῆς: «ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι». Τό «ὡς ὀρθόδοξοι» σημαίνει ὅτι, εἰς τήν ὑπάρχουσα καί κηρυττομένη αἵρεση, οἱ ἀποτειχισθέντες ἐτήρησαν ὀρθόδοξον στάσιν, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Ἐδῶ βεβαίως ἐννοεῖται ὅτι οἱ ὑπόλοιποι μή ἀποτειχισθέντες, πού δέν ἐτήρησαν ὀρθόδοξη στάση, δέν ἐβοήθησαν τήν Ἐκκλησία νά ὀρθοδοξήσει, ἀλλά μέ τήν δειλία τους ἔδωσαν χῶρο στήν αἵρεση νά ἑδραιωθεῖ, ἀφοῦ συνέπλευσαν μέ αὐτήν. Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, οἱ μέν ἀξιώνονται τιμῆς καί ἐπαίνου, ἐξυπακούεται ὅτι οἱ ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ὑποκύψαντες καί συμβιβασθέντες, εἶναι ἄξιοι κατηγορίας καί τιμωρίας. Αὐτό τό βλέπουμε καί στήν ἐρώτηση ὅπου ἔθεσε ὁ Ἐπίσκοπος Ρουφινιανός στόν Μέγα Ἀθανάσιο, γιά τό τί μέλλει γενέσθαι μέ τούς ἱερεῖς, ὅπου εἶχαν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς.

Εἶναι σύνηθες γεγονός στήν Εκκλησιαστική Ἰστορία ψευδοσύνοδοι καί αἱρετικοί νά καταδικάζουν Ὀρθοδόξους κληρικούς σέ καθαίρεση, ἡ ὁποία, ὅμως, εἶναι ἐκκλησιολογικῶς καί κανονικῶς ἀνυπόστατη, ἐπειδή διενεργεῖται ἀπό αἱρετικούς ἐπισκόπους (π.χ. ἡ εἰκονομαχική ψευδοσύνοδος τῆς Ιερείας τοῦ 754 ἀναθεμάτισε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, ἡ ἐνδημοῦσα ψευδοσύνοδος τοῦ Πατριάρχη Κων/πόλεως Ἰωάννη Καλέκα, μέ τήν συμμετοχή τῶν Πατριαρχῶν Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων, τοῦ 1343 καταδίκασε σέ καθαίρεση καί ἀναθεματισμό τόν τότε Ἱερομόναχο Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί τόν Ἰσίδωρο Βουχερᾶ, Ἐπίσκοπο Μονεμβασίας, συναγωνιστή καί στενό συνεργάτη τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου καί συνέχισαν νά ἱερουργοῦν) . Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἐάν μία Σύνοδος, πού ἀκολουθεῖ μία αἵρεση, καταδικάσει σέ καθαίρεση ἕναν Ὄρθόδοξο Ἱερέα, πού ὁμολογεῖ καί κηρύσσει δημοσίως τά Ὀρθόδοξα δόγματα καί ἀσκεῖ θεολογική κριτική τῆς ψευδο-συνοδικῶς εἰσαχθείσας αἱρέσεως, ἤ τῆς αἱρέσεως πού κηρύσσεται δημοσίως ἀπό τόν Ἐπίσκοπο καί παύει τό μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου, ἐπειδή ἐκεῖνος ἀκολουθεῖ τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου, ἤ ἐπειδή ἐκεῖνος κηρύσσει δημοσίως τήν αἵρεση, τότε ὁ ἐν λόγῳ Ἱερέας, πού καταδικάστηκε σέ ἐκκλησιολογικῶς καί κανονικῶς ἀνυπόστατη καθαίρεση, ἐξακολουθεῖ νά λειτουργεῖ κανονικά, χωρίς νά ἀναμένει τήν ἄρση τῆς καθαιρέσεώς του ἀπό Ὀρθόδοξη Σύνοδο ἤ ἀπό Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο. Συγκεκριμένα, ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, στήν Τρίτη Ἐπιστολή του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, γράφει: «ΑΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΠΑΡΑ ΣΗΣ ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ Ἤ ΚΑΘΑΙΡΕΘΕΙΣΙ ΛΑΪΚΟΙΣ ΤΕ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΕΣΜΕΝ. ΟΥ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ ΔΙΚΑΙΟΝ ΤΟΥΣ ΟΡΘΑ ΦΡΟΝΕΙΝ ΕΓΝΩΚΟΤΑΣ ΣΑΙΣ ΑΔΙΚΕΙΣΘΑΙ ΨΗΦΟΙΣ, ΟΤΙ ΣΟΙ ΚΑΛΩΣ ΠΟΙΟΥΝΤΕΣ ΑΝΤΕΙΡΗΚΑΣΙ» (P.G. 77, 108A).

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ἐπαινεῖ τούς Κωνσταντινουπολῖτες πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Νεστορίου, ΠΡΟΤΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΟΥΝ καί μέ αὐτόν τόν τρόπο κράτησαν ΑΣΠΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΩΜΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ!!! «ΤΑΥΤΗΝ ΕΝ ΕΑΥΤΟΙΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΟΥΝΤΕΣ ΑΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ, ΑΣΠΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΩΜΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΗΡΗΣΑΤΕ, ΜΗΤΕ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ ΤΩ ΜΝΗΜΟΝΕΥΘΕΝΤΙ (ΕΝΝΟΕΙ: ΝΕΣΤΟΡΙΩ), ΜΗΤΕ ΜΗΝ ΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩ ΠΡΟΣΕΧΟΝΤΕΣ, ΕΙ ΜΕΝΕΙ ΛΥΚΟΣ ΑΝΤΙ ΠΟΙΜΕΝΟΣ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΗΝ ΗΜΩΝ ΤΗΝ ΥΠΟΜΝΗΣΙΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΓΕΝΟΜΕΝΗΝ, ΦΡΟΝΕΙΝ ΕΛΟΙΤΟ ΤΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΑ. ΤΟΙΣ ΔΕ ΓΕ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ, Ἤ ΛΑΪΚΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙΣ, Ἤ ΚΑΘΑΙΡΕΘΕΙΣΙ ΠΑΡ’ ΑΥΤΟΥ, ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕΝ ΗΜΕΙΣ, ΟΥ ΤΗΝ ΕΚΕΙΝΟΥ ΚΥΡΟΥΝΤΕΣ ΑΔΙΚΟΝ ΨΗΦΟΝ, ΕΠΑΙΝΟΥΝΤΕΣ ΔΕ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΠΕΠΟΝΘΟΤΑΣ, ΚΑΚΕΙΝΟ ΛΕΓΟΝΤΕΣ ΑΥΤΟΙΣ: ΕΙ ΟΝΕΙΔΙΖΕΣΘΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ, ΜΑΚΑΡΙΟΙ. ΟΤΙ ΤΟ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΣ ΥΜΑΣ ΑΝΑΠΕΠΑΥΤΑΙ» (P.G. 77, 124A).

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής δέν κοινωνοῦσε μέ κανένα ἀπό τά Πατριαρχεῖα καί σέ ἐρώτηση πού τοῦ ἔγινε γιά νά κοινωνήσει μέ αὐτούς ἀπάντησε: «Μὲ προστάσσετε ἐπίσης, ἐνῶ ἔχω αὐτὰ γραμμένα στὸ βιβλίο τῆς καρδιᾶς μου, νὰ ἔλθω καὶ νὰ κοινωνήσω μὲ τὴν Ἐκκλησία στὴν ὁποία κηρύττονται τέτοιου εἴδους δόγματα. Ἐπίσης νὰ γίνω κοινωνὸς μὲ αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι στρέφονται ἐναντίον τοῦ διαβόλου μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ; Νὰ μὴ δώσει ὁ Θεός, ποὺ γεννήθηκε γιὰ μένα χωρὶς ἁμαρτία! Ἐγὼ δὲν θὰ γίνω ποτὲ συγκοινωνὸς μὲ αὐτοὺς ποὺ δέχονται αὐτὲς τὶς καινοτομίες». (Μάξιμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Περὶ τῶν πραχθέντων, P.G.90, 144B-145C).

Θά μποροῦσα νά ἀναφερθῶ σέ πάμπολλους Ἁγίους Πατέρες πού καθαιρέθηκαν καί συνέχισαν νά ἱερουργοῦν καί νά ἀγωνίζονται ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὅπως εἶναι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί πλεῖστοι ἄλλοι, ἀλλά θά μάκραινε πολύ ἡ ἐπιστολή.

Συμφώνως μέ τήν ἁγιοπατερική – διαχρονική μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας μας, παραμένω σταθερός στήν ΟΡΘΟΔΟΞΗ ὁμολογία μου, ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΙΕΡΟΥΡΓΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΧ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Μετά τιμῆς,

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΤΑΤΣΗΣ,

ἑπόμενος τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ

Στην ανακοίνωσή της η Αρχιεπισκοπή ανέφερε, μεταξύ άλλων:

«Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας πληροφορεί τον ευαγή κλήρο και τον Ορθόδοξο λαό της πέμπτης ηπείρου ότι, με απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επεβλήθη στον μέχρι πρότινος κληρικό κ. Ελευθέριο Τάτση η ποινή της καθαιρέσεως από τον βαθμό της ιερωσύνης, για σειρά εκκλησιαστικών και κανονικών παραπτωμάτων στα οποία υπέπεσε. Ως εκ τούτου, ο ειρημένος κληρικός, με απόφαση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επανήλθε στην τάξη των λαϊκών και απώλεσε το προνόμιο της ενδύσεως της ιερατικής αμφιέσεως, καθώς και το δικαίωμα της τελέσεως των Ιερών Μυστηρίων και των λοιπών ιεροπραξιών.

Η ανωτέρω λυπηρή εξέλιξη επήλθε ως απόρροια της επί μακρόν αντικανονικής συμπεριφοράς του κ. Ελευθερίου Τάτση, ο οποίος με διαδοχικές παραβατικές ενέργειες και με επιθετικές δημόσιες τοποθετήσεις του, έβαλε εναντίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου, του Αρχιεπισκόπου, των Επισκόπων και των αδελφών του κληρικών, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να δημιουργήσει μια δική του ‘εκκλησία’, αποκόπτοντας επίσημα και εκούσια τον εαυτό του από την κανονική και μοναδική Ορθόδοξη Εκκλησία. Παρότι ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπός μας κ.κ. Μακάριος επεδίωξε με ειλικρίνεια, πατρική αγωνία και καρτερικότητα την ειρήνευση της ψυχής του, τη μετάνοια και την επιστροφή του στο Σώμα της Εκκλησίας, εντούτοις όλες δυστυχώς οι προσπάθειες του Ποιμενάρχου μας προσέκρουαν στον εγωισμό και στην επίμονη διάθεση αυτονόμησης του καθαιρεθέντος πλέον κληρικού.

Κατόπιν τούτων, η Ιερά Αρχιεπισκοπή μας υποχρεούται να υπενθυμίσει στο ευσεβές και φιλόχριστο ποίμνιό της ότι όλα τα Ιερά Μυστήρια και κάθε ιεροπραξία (Θείες Λειτουργίες, Ιερές Ακολουθίες, Γάμοι, Βαπτίσεις, Κηδείες κ.λπ.) που ενδέχεται να τελεί αντικανονικώς εφεξής ο καθηρημένος κληρικός κ. Τάτσης, είναι άκυρα και ανυπόστατα, θεωρούμενα ως μη γενόμενα από την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλο τον κόσμο. Δηλαδή, τίποτε πλέον από αυτά που ενδεχομένως θα τελεί ο κ. Τάτσης δε θα αναγνωρίζεται από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, τις Αρχιεπισκοπές, τις Μητροπόλεις, τις Μονές του Αγίου Όρους και τις λοιπές Μονές της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Επίσης, επί τη βάσει των Ιερών Κανόνων, όσοι μετέχουν σε Μυστήρια και ιεροπραξίες που αντικανονικώς τελούνται από καθηρημένους κληρικούς, όπως από τον κ. Τάτση, αποκόπτουν τον εαυτό τους από το κανονικό σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή αυτοαφορίζονται και επομένως δεν μπορούν να γίνονται δεκτοί ούτε για το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, ούτε για τα άλλα Μυστήρια, ούτε βεβαίως και για τις λοιπές Ακολουθίες, όπως είναι η κηδεία, από τις κανονικές ενορίες και εκκλησίες της Αρχιεπισκοπής.

Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπός μας και οι λοιποί κληρικοί της τοπικής μας Εκκλησίας εύχονται και προσεύχονται για τη μετάνοια και την επιστροφή τόσο του κ. Ελευθερίου Τάτση».

https://eugenikos.blogspot.com/

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να είσαι πολιτικός και μέσα στις εκκλησίες που πας προεκλογικά μέρες Μεγάλης βδομάδας να ακούς " ΟΥΑΊ ΥΜΙΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ";;

Παραθέτουμε ένα όμορφο άρθρο, σχετικό με το τι είναι πιο εύκολο και τι πιο δύσκολο.

"Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Ιούδας. Λες πως είσαι φίλος, μα όταν βρεις την ευκαιρία, δε διστάζεις για τριάκοντα αργύρια, με ένα φιλί να προδώσεις τους ανθρώπους σου.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Πιλάτος. Κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν, εσύ «νίπτεις τας χείρας σου». Δεν παίρνεις την ευθύνη ούτε για τις πράξεις σου, ούτε για τη ζωή σου.

Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι και εσύ ένας από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Για τον κόσμο όλο, τίμιος, δίκαιος, καθαρός, μέσα σου όμως, να κρύβεις μίσος, οργή, ζήλεια, υπερηφάνεια, ασπλαχνία.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο όχλος. Χάβρα Ιουδαίων. Να μην έχεις βούληση. Να μην παίρνεις καμία ευθύνη. Να μην βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί. Απλά να ακολουθείς. Σαν πρόβατο. Και «άρον άρον» να ζητάς να σταυρωθεί, αυτός που μέχρι χθες επευφημούσες.

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο Βαραββάς. Να χτίζεις τη δική σου ελευθερία, τη δική σου ζωή, εις βάρος κάποιου άλλου. Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο ληστής στα αριστερά. Και ακόμα και εκεί, στην έσχατη στιγμή σου, να μην λες ένα «ήμαρτον», αλλά να βρίζεις, να φωνάζεις, να κατηγορείς και να χλευάζεις άλλους για τα δικά σου λάθη.

Το δύσκολο, είναι να είσαι όπως ο Χριστός…

Να σταυρώνεσαι καθημερινά για χάρη όσων αγαπάς και παρόλα αυτά να ψιθυρίζεις πάνω από το σταυρό

«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι».

«Γρηγορεῖτε»!

Με τον Μαθητή της αγάπης, με την Μητέρα Του, με τις Μυροφόρες, με τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ, στα δεξιά Του!

Καλή Ανάσταση!"

ΑΦΡΟΔΊΤΗ ΚΑΣΤΑΝΗ

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

Γνωρίζω τρεῖς σταυρούς!

Ἕνας πατέρας τῆς Δύσεως τῆς πατερικῆς ἐποχῆς, ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος εἶπε:

Γνωρίζω τρεῖς σταυρούς:

Ἕνα σταυρὸ ποὺ σώζει. 

Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνα σταυρὸ διὰ τοῦ ὁποίου σώζεται ὁ ἄνθρωπος. 

Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ καλοῦ ληστῆ, τοῦ ἐκ δεξιῶν του Χριστοῦ σταυρωθέντος.

Γνωρίζω κι ἕνα τρίτο σταυρό, ποὺ σὲ κάνει νὰ χάνεσαι γιὰ τὴν αἰωνιότητα. 

Εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ σταυρωθέντος ληστῆ.

Οἱ τύποι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν δύο ληστῶν, ἀντιπροσωπεύουν ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. 

Ὁ σταυρὸς τοῦ ληστῆ τοῦ ἐκ δεξιῶν παίρνει μέσα του, παίρνει ἐπάνω του τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ σώζεται. 

Ὁ σταυρὸς τοῦ ἀριστεροῦ ληστῆ ἀντιπροσωπεύει τὴ μερίδα ἐκείνη τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν δέχονται τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ χάνονται.

Γενικὰ ὅμως τὸ σταυρὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἀποφύγομε κατ’ οὐδένα τρόπο.

π. Δημήτριος Στανιλοάε (†)

(1903 - 1993) 

https://proskynitis.blogspot.com

Οι ευεργεσίες του Θεού

Αν καθημερινά αναλογιζόμαστε τις ευεργεσίες του Θεού και συνεχώς Τον ευχαριστούμε, τότε θα μας χαρίσει πλούσια την χάρη του και θα μας δυναμώσει στον αγώνα μας.

Όταν έχουμε τη σκέψη μας...στραμμένη στα μελλοντικά αγαθά, που μας έχει ετοιμάσει ο Θεός τότε τίποτα από τα επίγεια χαρούμενα ή λυπηρά δεν μπορει να κλονίσει την πίστη μας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

romioitispolis.gr

Οἰκουμενισμός καί: ἀλήθεια‒ἐλευθερία‒ἀγάπη

Τοῦ ✝︎Παναγιώτη Σημάτη

Στήν οὐσία του ὁ ἀνθρωπος εἶναι φτιαγμένος ἀπό τόν Θεό γιά τό «ποιεῖν δίκαια καί ἀληθεύειν» (Παρ. Σολ. 21, 3). Καί αὐτό τό κατόρθωμα ἐπιδιώκουν, καί ἐν πολλοῖς ἐπιτυγχάνουν, ἰδιαιτέρως οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, καθόσον ἔχουν ὡς κριτήριο καί στηρίζονται στήν μοναδική Ἀλήθεια, τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Περισσότερο ὅμως ἀπό τό «ποιεῖν δίκαια», ἔχει γιά τό Χριστιανό ἰδιαίτερη βαρύτητα τό «ἀληθεύειν», διότι ἀναφέρεται σέ δογματικά θέματα καί ὡς ἐκ τούτου στήν ὀρθή Πίστη, ἀφοῦ ἡ ὀρθή Πίστις στόν Χριστό εἶναι ἡ εἰδοποιός διαφορά, βάσει τῆς ὁποίας ἀξιολογεῖται ὁ βίος τοῦ Χριστιανοῦ.

Γι' αὐτό ἀποτελεῖ παράξενο φαινόμενο τό γεγονός ὅτι ὀρθόδοξοι πιστοί δυσανασχετοῦν καί θεωροῦν ὡς βάρος, ἤ ἀκόμα καί ὡς ὕβρη, αὐτή τήν ἀναμφισβήτητη ἁγιοπατερική ἀλήθεια. Τήν διδασκαλία δηλαδή τῶν Ἁγίων ὅτι, δέν εἶναι δυνατόν νά βρίσκεται κανείς στό χῶρο τοῦ «ποιεῖν δίκαια καί ἀληθεύειν», ὅταν ἀδιαφορεῖ (δηλ. δέν ποιεῖ δίκαια) καί δέν ἀντιδρᾶ (δηλ. δέν ἀληθεύει), καθ' ὅν χρόνο βλέπει νά καταλύεται ἡ Χριστοπαράδοτη ἀλήθεια τῆς Πίστεως ἀπό μιά αἵρεση.

Συγκεκριμένα: Εἶναι θεία Ἐντολή οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πρωτίστως, ἀλλά καί κάθε πιστός, νά ἀγρυπνοῦν ἐπιμελῶς καί νά φροντίζουν νά τηρεῖται ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μέ τόση ἀκρίβεια, ὥστε «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» νά μήν ἀλλοιωθεῖ. Αὐτή τήν Ἐντολή φύλαξαν μετά σχολαστικότητος οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας καί ὑπακούοντας σ' αὐτούς τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὑλοποίησαν στή ζωή τούς ‒κυρίως πολεμώντας τήν αἵρεση‒ καί μᾶς ἄφησαν ἱερή Παρακαταθήκη τά συγγράμματά τους καί τούς Ἱερούς Κανόνες, ὥστε, ὅταν καί σέ ἐμάς ἐμφανιστεῖ μία αἵρεση, νά πράξουμε ἀναλόγως (δίκαια καί ἐν ἀληθείᾳ).

Οἱ παραπάνω διαπιστώσεις ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ σήμερα, ἐποχή τῆς ἄκρατης ἐκκοσμικεύσεως, τῆς Νεοορθοδοξίας καί τῆς Μεταπατερικότητος, συστατικά στοιχεῖα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού γιγαντώνεται ἀνεξέλεγκτα.

Καί τί παρατηροῦμε; Ἀπό τήν μιά μεριά οἱ Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι ἔχουν ἐπιβάλει τήν Παναίρεση, καί μάλιστα Συνοδικά, μέ τήν Κολυμπάρια Σύνοδο τῆς Κρήτης. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά οἱ θεωρούμενοι ὡς εὐσεβεῖς Ἐπίσκοποι, Ἱερεῖς καί Λαϊκοί, πού ἰσχυρίζονται πώς δέν συμφωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστές, παρά ταῦτα κοινωνοῦν μέ τούς ἀρχηγούς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τούς παρουσιάζουν στούς πιστούς ὡς ποιμένες, στούς ὁποίους ὀφείλεται σεβασμός ὑπακοή καί ὄχι "ἀντάρτικο"!

Ἐτσι οἱ πιστοί δέν ἀντιδροῦν στήν παραχάραξη καί ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, ἄν καί ἡ ἀλλοίωση δέν ἔχει γίνει σέ «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία», ἀλλά καί σέ πολλά μέρη τῆς Εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, καί σέ πλείστους Ι. Κανόνες, καί σέ ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, καί στίς Ι. Παραδόσεις.

Καί τί θά ἔπρεπε οἱ Ὀρθόδοξοι νά κάνουν γιά νά διαφυλάξουν τήν ἀκεραιότητα τῆς Πίστεως; Ἀσφαλῶς ὅ,τι ἐντέλλεται ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ὅ,τι διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, κι ὄχι ὅ,τι ἰδιοτρόπως ἀποφαίνεται κάθε Γέροντας, εἴτε "Οἰκονομία" τό βαπτίζει αὐτό, εἴτε "Ἀκρίβεια". Διότι δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι, ἡ ἀντίσταση στόν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου, τόν Οἰκουμενισμό, μᾶς κάνει δυνατούς γιά νά ἀντισταθοῦμε στόν ἴδιο τόν Ἀντίχριστο.

Ἐξ ἄλλου εἶναι ἀδιάψευστη ἱστορική ἀλήθεια τό ὅτι: ποτέ καί πουθενά δέν ἐξαφανίστηκε κάποια αἵρεση ἀπό ...μόνη της, χωρίς τήν σθεναρή ἀντίσταση τῶν Ὀρθοδόξων ‒καί τίς περισσότερες φορές‒ χωρίς τίς θυσίες τῶν πιστῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν.

Ἔτσι βλέπουμε ὅτι:

(Α)

«Οἱ τὰ πάντα» «καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες» ἔγραψαν, ἐφάρμοσαν καὶ δίδαξαν στοὺς πιστούς, ποιά στάση ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἀπέναντι σὲ κάθε καινοτομία καὶ κάθε αἵρεση. Ὁ χρόνος ἀνοχῆς (ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς καταγγελίας τῆς αἱρέσεως) ἦταν πάντα μικρὸς καὶ ἀποσκοποῦσε στὴν ἐνημέρωση τῶν πιστῶν καὶ στὴν διόρθωση τῶν αἱρετιζόντων (ἀλλὰ καὶ ὅσων τοὺς ἀκολουθοῦσαν).

Ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρέσεως, τὴν καταγγελία της καὶ τὴν ἐπιχείρηση ἀναιρέσεώς της, καθ’ ὃν χρόνον δηλαδή οἱ αἱρετικοὶ ἦσαν μέλη ἀκόμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τελοῦσαν ἔγκυρα μυστήρια, οἱ πιστοὶ ἐφάρμοζαν πάντοτε τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν Ποιμένων, ὡς ἕνα ποιμαντικὸ μέτρο σωτηριολογικῆς σημασίας. Μέτρο ποὺ εἶναι τὸ μόνο ἀποτελεσματικὸ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν “ψευδοποιμένων” καὶ “λύκων” καὶ τῶν συνεπειῶν της τῆς αἱρέσεως.

Ἀπόδειξη 1: Τὸν 5ο μ.Χ. αἰῶνα Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἤλεγξαν γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα τὸν αἱρετικὸ Νεστόριο. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὸς ἐπέμενε στὴν αἵρεση τὸν προειδοποιοῦν ὅτι, ἂν «ἐντὸς δέκα ἡμερῶν ἀριθμουμένων ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ὑπομνήσεως ταύτης» δὲν ἀποκηρύξη τὴν αἵρεση, θὰ τὸν καθαιρέσουν. [Σκόπελος (κι ὄχι ...ἀφανής ὕφαλος) γιά τούς ὀπαδούς τῶν ἀκύρων μυστηρίων ἡ ΠΡΑΞΗ τῆς Ἐκκλησίας (ἐδῶ κι ἐδῶ), τήν ὁποία μέ ὀρθολογικούς ἀκροβατισμούς καί "μαγικές" ταχυδακτυλουργίες οἱ τῶν ἀκύρων ξεπερνοῦν καί αἰσθάνονται καί δικαιωμένοι!]. Στὴν περίπτωση τοῦ αἱρετικοῦ Νεστορίου (ἀλλὰ καὶ ἄλλων, ὅπως τοῦ Καλέκα), οἱ ἅγιοι Κελεστῖνος‒Κύριλλος (καὶ Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀντίστοιχα), θεωροῦσαν μὲν τὰ μυστήριά τους ἔγκυρα (τὸ αὐτὸ συμβαίνει σήμερα τὰ μυστήρια τῶν Οἰκουμενιστῶν), ἀλλὰ αὐτοὺς τοὺς θεωροῦσαν “ψευδοποιμένες”, “μισθωτούς” και “λύκους”. Ὁ Πάπας Ρώμης Κελεστῖνος γράφει πρὸς τὸν ἅγιο Κύριλλο: «Ὥσπερ σὺ ποιμὴν ἀγαθός, οὕτως ἐκεῖνος (Νεστόριος) οὐδὲ ὡς κακὸς μισθωτὸς κατηγορεῖσθαι ἄξιος, ὃς οὐ διὰ τοῦτο διαβάλλεται ὡς τὰ ἑαυτοῦ καταλιπὼν πρόβατα, ἀλλ’ ὅτι ηὑρέθη αὐτὸς διασπαράττων αὐτά» (Concilia Oecumenica (ACO): Concilium universale Ephesenum anno 431: Tomëvolumëpart 1,1,1, page 11, line 74).

Ἀπόδειξη 2: Ὅταν ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Ρώμη στὴν Ἀλεξάνδρεια, πέρασε καὶ ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ὡς κανονικός, ἀλλ' αἱρετίζων ἐπίσκοπος, ὁ Λεόντιος. Μὲ αὐτὸν ἀπέφυγε νὰ κοινωνήσει ὁ Μ. Ἀθανάσιος («ἐξετρέπετο»). Ἦλθε ὅμως σὲ κοινωνία μὲ Ὀρθοδόξους, ποὺ τελοῦσαν τὴν Θ. Λειτουργία σὲ σπίτια: «ἐν ἰδιωτῶν οἰκίαις ἐκκλησιάζουσιν ἐκοινώνει» (Νικοφόρου Καλλίστου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, P.G. 146, 317D, 320Α).

Ἀπόδειξη 3: «Οἷς τὸ μνημόσυνον καὶ ἡ κοινωνία ἀπωλείας πρόξενα, τούτοις ἡ παῦσις καὶ ἡ διάστασις γίνεται σωτηρίας ὑπόθεσις» (Ἰωσὴφ Βρυέννιος).

Ἀπόδειξη 4: «Κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ θεῷ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ἤ ἐπ’ ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετά τῶν λατινοφρόνων· εἰ δ’ οὖν, τήν αὐτήν αὐτοῖς ὑφέξετε κόλασιν» (Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά Εὑρεθέντα, τόμ. Β΄, σελ. 26).

(Β)

Ἄλλη ἐπιδίωξη τῶν Ὀρθοδόξων Ποιμένων ἦταν ἡ ἀποτροπὴ τῶν ὀλέθριων συνεπειῶν ποὺ ἔχουν οἱ φθοροποιὲς ἰδέες τῆς αἱρέσεως στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Γιατὶ ἡ αἵρεση ἀλλοιώνει τὴν “ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστιν”, μολύνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἀποκόπτει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ Θεό καὶ τὸν προσεγγίζει στὸν διάβολο!

Ἀπόδειξη 1: «Ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικούς» (Ἅγιος Ι. Χρυσόστομος, PG.99, 1048).

Ἀπόδειξη 2: Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει ὅτι ὁ συμφυρμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ ἀδιαφορία στὰ θέματα ἐπικοινωνίας μαζί τους «μᾶς στερεῖ τὴν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ»: «Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμεν ...νὰ ἀπέχετε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ γνωρίζετε ὅτι ἡ εἰς αὐτὰ ἀδιαφορία μᾶς στερεῖ τὴν παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ» (Οὐρβικίῳ μονάζοντι, ἐπιστ. σξβ΄).

Ἀπόδειξη 3: Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει ὅτι ὁ ἄνθρωπος χάνεται ἐφ’ ὅσον κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς: «Οἱ μὲν τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δέ, εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Φατ. 276, 411,68).

Ἀπόδειξη 4: Ἀλλὰ καὶ ὁ 1ος ψαλμὸς μακαρίζει τὸν πιστὸ ποὺ δὲν «ἐκάθισεν ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν», στὶς συντροφιὲς δηλαδὴ αὐτῶν ποὺ μολύνουν φανερὰ ἢ ἀνεπαίσθητα τὶς ψυχὲς ὅσων κοινωνοῦν μαζί τους: «Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν» (Ψαλ. 1,1).

Ἀπόδειξη 5: Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης πάλι γράφει: «Τὸ γὰρ κοινωνεῖν παρὰ αἱρετικοῦ ἢ προφανῶς διαβεβλημένου κατὰ τὸν βίον ἀλλοτριᾶ Θεοῦ καὶ προσοικειοῖ τῷ Διαβόλῳ» (Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου PG 99, c. 1668C).

Ἀπόδειξη 6: Ὁ ἅγ. Μάξιμος ἔφυγε ἀπό τά ἀνάκτορα γιά νά μήν ἔχει καμμία ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς. Τήν ἐπικοινωνία μέ τούς Μονοθελήτες θεωροῦσε μολυσμό τῆς ψυχῆς. Στή συνέχεια διακόπτει καί τήν κοινωνία μέ τά Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων: «καταλείπει μέν ἅπαντα, ψυχῆς ὥσπερ κοίνωσιν (=μολυσμόν) τό τοῖς τοιούτους ἀνεστράφθαι οἰόμενος»(1)(Εἰς τόν βίον καί τήν ἄθλησιν τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν καί Ὁμολογητοῦ Μαξίμου, P.G. 90).

Ἀπόδειξη 7: Ἀλλά καί στήν «Ἐπιστολή ἁγιορειτῶν πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ τόν Παλαιολόγον» διαβάζουμε: «πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων”. καὶ ὁ Θεὸς τοῦτο ἐσήμανεν οὕτως εἰπών· “ἱερεῖς ἠθέτουν νόμον μου, καὶ ἐβεβήλουν τὰ ἅγιά μου”· πῶς; ὅτι βεβήλοις καὶ ὁσίοις οὐ διέστελλον, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά (Ἰεζεκιήλ 22,26)».

(Γ)

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀσφαλῶς εἶναι ἐλεύθερος νά ἐπιλέξει, ἄν θά εἶναι πιστός ἤ ἄπιστος. Στό θέμα πού συζητοῦμε ὅμως, δέν τίθεται θέμα ἐλευθερίας, ἀφοῦ ὁμιλοῦμε γιά πιστούς, οἱ ὁποῖοι «ἰδίᾳ προαιρέσει» ἔχουν παραδώσει (ἤ παραδίδουν) τήν ἐλευθερία τους ὁλοκληρωτικά στόν Θεό γιά νά γίνουν ὄντως ἐλεύθεροι.

Εἶναι ἐπίσης δεδομένο ὅτι ὁ πιστός ἐπιδιώκει τήν πνευματική του πρόοδο, τήν ἁγιότητα, τήν θέωση. Καί ἀγωνίζεται κατά τῶν παθῶν, ἀγωνίζεται νά κάνει πιό δυνατή, πιό θερμή τήν προσευχή του, νά αὐξάνει τήν ἀγάπη πρός τόν Κύριο. Εἶναι σαφές ὅτι δέν χωράει σ' ὅλα αὐτά τό ἐρώτημα: Εἶναι δυνητική ἤ ὑποχρεωτική ἡ ἐπιδίωξη νά τά ἀποκτήση;

Μέ τήν ἴδια λογική, πῶς νά σταθεῖ τό ἐρώτημα: Εἶναι δυνητική ἤ ὑποχρεωτική ἡ ὁμολογία γιά τόν Χριστό, ἀφοῦ πράξη ὁμολογίας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τούς αἱρετικούς; Διά τῆς ὁμολογίας ὁ πιστός δείχνει τήν ἀγάπη του στόν Χριστό, ἀφοῦ ὑπερασπίζεται τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας Του, καί φροντίζει γιά τή σωτηρία του -ὅπως τήν φροντίζει μέ ὅλα τά παραπάνω. Καί εἴδαμε ὅτι ἡ ἀδιαφορία γιά τά τῆς Πίστεως καί ἡ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς «μᾶς στερεῖ τὴν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ».

Μόνο δυό βασικές δικαιολογίες, νομίζω, θά μποροῦσαν νά διατυπωθοῦν ἐδῶ:

α) ἡ ἄγνοιά μας γιά τό θέμα (μεγάλη εὐθύνη γι' αὐτό ἔχουν κυρίως οἱ Ποιμένες) καί

β) ἡ συναίσθηση ὅτι ὁ σύνδεσμος μέ τίς «τοῦ κόσμου πραγματεῖες», μᾶς δυσκολεύουν νά κακοπαθήσουμε γιά τόν Χριστό, νά ἀπομονωθοῦμε, νά στερηθοῦμε τίς ἱερές ἀκολουθίες ‒αὐτές πού τελοῦνται ἀπό ἱερεῖς πού κοινωνοῦν μέ Οικουμενιστές‒ ἡ συναίσθηση δηλαδή ὅτι δέν εἴμαστε ἕτοιμοι γι' αὐτό τό ἀγώνισμα. Αὐτό ὅμως δέν μᾶς δίνει τό δικαίωμα νά χαρακτηρίσουμε τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τούς αἱρετικούς πράξη δυνητική. Ὀφείλουμε νά ἀποδεχθοῦμε τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἁγιοπατερικῆς ἀποτείχισης καί τήν δυσκολία ἐφαρμογῆς της. Αὐτή ἡ ταπεινή τοποθέτηση μᾶς κάνει εἰλικρινεῖς ἀπέναντι στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους.

Ἀπόδειξη 1: Τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό καί τήν ἀλήθεια ὡς αἰτία ἀπομάκρυνσης ἀπό τούς αἱρετικούς (=χωρίζομαι, ἀποδιΐσταμαι) συναντᾶμε σέ ἕνα καθοδηγητικό κείμενο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ:

«Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς» γράφει, «ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας» (Ν. Βασιλειάδη, Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, σελ. 201).

Ἀπόδειξη 2: Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, μᾶς διδάσκει τό ἴδιο: Εἶναι «ἑνωμένος μὲ τὸν Θεόν» ὅποιος ἀπομακρύνεται ἀπό ὅσους κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς. Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος: Ὁ κανονικός τότε πατριάρχης Καλέκας (ὅπως ὁ Βαρθολομαῖος σήμερα), ἐπειδή διαστρέφει τὸν Τόμον τῆς Ἐκκλησίας «εἶναι ἀποκεκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρον τὸ πλήρωμα τῶν ὀρθοδόξων». Διὰ τοῦτο «εἶναι ἀδύνατον νὰ εὑρίσκεται μεταξὺ τῶν εὐσεβῶν ὁ μὴ ἀποχωρισμένος ἀπὸ αὐτόν, ἐνῶ ὅποιος διὰ τοὺς λόγους τούτους εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ αὐτὸν ἀνήκει πράγματι εἰς τὸν κατάλογον τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸν κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστιν» (Χρήστου Π., Γρ. Παλαμᾶ, Ἔργα 3, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις “Γρ. ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 693).

Βλέπουμε στά κείμενα αὐτά ὅτι τό ἐνδιαφέρον γιά τήν ἀλήθεια (τό «ποιεῖν δίκαια καί ἀληθεύειν») καί ἡ ἀγάπη γιά τό Χριστό, ἡ ἕνωση μέ τόν Θεό, κυριαρχοῦν. Γιά τούς Ἁγίους δέν ὑφίσταται κανένα δίλημμα ὑποχρεωτικοῦ ἤ δυνητικοῦ Κανόνα, ἀλλά μόνο ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη γιά τό Θεό.

Απόδειξη 3: Γράφει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς: Η Ἐκκλησίαν “εἶναι στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”, ἡ ὁποία μένει διηνεκῶς ἀσφαλής, ἐστηριγμένη εἰς ὅσα στηρίζεται ἡ ἀλήθεια· καὶ οἱ μὴ ὄντες τῆς ἀληθείας δὲν εἶναι οὔτε τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ... Πράγματι ἡμεῖς δὲν ἐδιδάχθημεν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς χαρακτηρίζεται ἀπὸ πρόσωπα ἀλλὰ διὰ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως» (ὅπ. παρ., σελ. 607-609).

Εἶναι φανερὸ λοιπόν, ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου ἢ ἡ ἀποτείχιση), δὲν εἶναι μιὰ δυνητικοῦ χαρακτῆρος στάση ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, ἀλλά, γιὰ ὅποιον ἔχει λάβει σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν τὴν πίστη του καὶ τὴν σωτηρία του, εἶναι ὑποχρέωση, καθῆκον, στάση σωτήριος, στάση αγάπης στο Χριστό. Ὅποιος δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν σωτηρία του, δύναται νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· δύναται νὰ μένει “ἄχρι καιροῦ” σὲ κοινωνία μαζί τους ἢ καὶ πάντα· ὅπως καὶ κάποιος ἄλλος βέβαια, δύναται νὰ μὴν ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, νὰ μὴν ἐφαρμόζει τὶς Ἐντολές Του! Αλλά τότε μιλάμε για Χριστιανό;

Γιὰ τοὺς «τὰ πάντα καλῶς διαταξαμένους θείους Πατέρας», ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς μοιάζει μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν “προβάτων” ἀπὸ τοὺς “λύκους”, τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ φίδι, τῶν ὑγιῶν ἀνθρώπων ἀπὸ μιὰ λοιμώδη ἀσθένεια καὶ κολλητικὴ πανδημία· ἔξοδος καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἕνα σπίτι ποὺ καίγεται· ἡ ἀποτείχιση πραγματοποιεῖται γιὰ νὰ μὴν καεῖ κι αὐτὸς μαζὶ μὲ ὅσους θεληματικά (=δυνητικά!) παραμένουν μέσα στὴ φωτιὰ τῆς Παναιρέσεως!

Γιατὶ πράγματι, ὁ πιστὸς καίγεται ἀπὸ τὴν φωτιὰ τῆς αἱρέσεως, ὅταν μένει σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐπηρεάζεται ἀνεπαισθήτως καὶ αἰσθητῶς, καὶ μολύνεται καὶ ἔτσι κινδυνεύει να χαθεί. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ὅτι τοῦτο συμβαίνει καὶ γιὰ μικρότερης σημασίας συνομιλίες καὶ συναναστροφές: “μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί” (Α΄ Κορ. ιε΄ 33). Αὐτὴ εἶναι ἡ μία ὄψις τοῦ θέματος.

Ταυτόχρονα ὁ κάθε πιστός, ποὺ θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία, Σῶμα Χριστοῦ καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς, μέλη τοῦ Σώματος αὐτοῦ, ὅταν βλέπει πὼς τὰ μέλη τοῦ Σώματος ἔχουν μολυνθεῖ ἢ κινδυνεύουν νὰ μολυνθοῦν ἀπὸ τὶς μολυσματικὲς ἀσθένειες ποὺ περικλείονται στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία (τὸ σπίτι του), τοὺς ἀδελφούς του καὶ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀληθινὴ Πίστη, ἀγωνίζεται θυσιαστικὰ ἐναντίον κάθε ἐπιβουλῆς κατὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, κρούοντας καὶ γι’ αὐτοὺς τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ἔστω κι ἂν μένει μόνος, ὡς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνδιαφέρεται κάποιος γιὰ τοὺς Πατέρες καὶ ἀδελφούς του, νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν αὐτοτέλεια καὶ τὴν διατήρηση τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ καὶ αὐτό του τὸ ἐνδιαφέρον νὰ εἶναι (ὅπως κάποιοι ἀνοήτως τὸ χαρακτηρίζουν καὶ μάλιστα ἐπαινετικά) δυνητικό!

Ἢ ἐνδιαφέρεται κανεὶς ἢ δὲν ἐνδιαφέρεται. Ἢ ἀγαπᾶ ἢ δὲν ἀγαπᾶ. Ἢ πιστεύει ἢ δὲν πιστεύει. Δὲν ὑπάρχουν δυνητικὸ ἐνδιαφέρον, δυνητικὴ πίστη, δυνητικὴ ἀγάπη καὶ δυνητικὴ ὁμολογία! Ἀκόμα κι ἂν ἡ πίστη μας εἶναι ἀδύναμη, ἡ ἀγάπη μας μικρή, ὡς πιστοὶ προσπίπτουμε στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου κράζουμε: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ». Δὲν εἶμαι ἱκανὸς Κύριε, ὅπως οἱ Ἅγιοί σου, ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση ἀλωβήτου τῆς Πίστεως, ποὺ ἀγωνίστηκαν μὲ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἀδελφούς τους, ποὺ ἀγωνίστηκαν μὲ σταθερότητα, ἀταλάντευτοι καὶ ἄφοβοι, ἀφοῦ μοῦ στεροῦν τὰ πάθη μου αὐτὴ τὴν δυνατότητα. Ἀλλ’ ὅμως, ἀκολουθῶ τοὺς Ἁγίους Σου, τὴν Πάναγνο Μητέρα Σου, γιὰ νὰ μὴ μὲ συνεπάρει καὶ μένα ἡ λαίλαπα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ νὰ μὴν ἀφανίσει τοὺς ἀδελφούς μου, τὰ παιδιά μου, τοὺς γύρω μου.

Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τὴν δυνητικὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν αἵρεση, οἱ πρῶτοι ποὺ τὴν ἐπιθυμοῦν καὶ τὴν σιγοντάρουν εἶναι οἱ αἱρετικοί. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες καὶ ὅσοι τοὺς μνημονεύουν καὶ κοινωνοῦν μαζί τους, ἕνα πράγμα φοβοῦνται, τὴν διακοπὴ μνημοσύνου. Γι’ αὐτὸ καὶ προβαίνουν σὲ ἀπειλές, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ διωγμοί, καὶ ἡ παρερμηνεία καὶ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων, ποὺ τὴν πραγματοποιοῦν μὲ ἐξοργιστικὴ φυσικότητα, σὰν νὰ κάνουν τὴν πιὸ ἅγια πράξη, θυμίζοντας τὸ τοῦ Κυρίου· «πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰω. 16, 2).

Ὡς ἐκ τούτων καταδεικνύεται ὅτι οἱ αἱρετικοί, ἢ οἱ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἶναι (μεταφορικὰ καὶ κυριολεκτικά) “μισθωτοὶ” ποιμένες (Ἰω. 10,12) καὶ “κακοὶ” ποιμένες, καὶ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, ἐκεῖνο ποὺ φοβοῦνται καὶ τρέμουν εἶναι νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐξουσία τους, τὴν κοινωνία-ἀναγνώριση-ἀλληλοϋποστήριξη ἀπὸ συναδέλφους ἱερωμένους, τὸ κύρος ποὺ τοὺς δίδει τὸ ἀξίωμά τους κι ὄχι ἡ κοινωνία τους μὲ τὸν Θεό. Τὸν Θεὸ ἐγκαταλείπουν καὶ προσβάλλουν, ἀφοῦ δὲν ἀγωνίζονται γιὰ νὰ ἀποδιώξουν τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ λυμαίνονται τὴν Ἐκκλησία Του! Γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ ἡ διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός τους, τοὺς δαιμονίζει· δὲν διανοοῦνται τὴν φανερὴ τουλάχιστον ἀμφισβήτηση τῆς ἐξουσίας τους. Τὸ νὰ μείνουν μόνοι γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πίστη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅπως ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, τοὺς τρελαίνει. Κι ἔτσι προχωροῦν σὲ συμβιβασμούς, τὶς ἐκπτώσεις, τὴν προδοσία τῆς Πίστεώς μας.

Τὸ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα εἶναι ὁλοφάνερο ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο γεγονός: Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν προβεῖ καὶ προβαίνουν καθημερινῶς καὶ χωρὶς προσχήματα πιά, ΟΧΙ σὲ μία μόνο, ἀλλὰ ἑκατοντάδες προδοσίες τῆς Πίστεως· προσθέτουν τὴν μία προδοσία κοντὰ στὴν ἄλλη· ἔφτασαν νὰ νομιμοποιήσουν τὶς προδοσίες τους μὲ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο (ποὺ δὲν ντράπηκαν νὰ τὴν ὀνομάσουν “Ἁγία”)! Καὶ οἱ Ποιμένες (Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, διάκονοι, μοναχοί) συγκοινωνοῦν σὰν μὴν ἔχει συμβεῖ ΤΙΠΟΤΕ μὲ ὅλους αὐτούς. Κι ὄχι μόνο, ἀλλὰ τοὺς τιμοῦν κιόλας!!!

Οἱ ψευδεῖς διαβεβαιώσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν ὅτι “ὅλα πᾶνε καλά”, ἢ ὅτι “δὲν προδίδουμε τὴν πίστη”, ἢ ὅτι ὅλα αὐτὰ “τὰ κάνουμε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἑτερόδοξους”, παρότι διαψεύδονται καθημερινῶς ἀπὸ τὶς νέες προδοσίες, ἀπὸ τὴν σιωπηρή (ἢ καὶ φανερή) ἀποδοχὴ νέων κακοδοξιῶν (λεκτικῶν ἢ πρακτικῶν), οὐδόλως προβληματίζει τοὺς ποιμένες αυτούς, κι αὐτὸ εἶναι ποὺ τοὺς κατατάσσει στοὺς ψευδοποιμένες. Συνεχίζουν νὰ ἔχουν τὰ μάτια κλειστὰ στὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, στὸ ξεπούλημά της!

Τοὺς ἀφήνει ψυχρὰ ἀδιάφορους τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ αἵρεση μὲ τὴν μεσοβέζικη τακτικὴ ἀντιμετωπίσεώς της, τὴν ἀδιαφορία καὶ τὸν στρουθοκαμηλισμὸ δὲν ὀπισθοχωρεῖ, δὲν μειώνεται, δὲν ἐξαλείφεται, ἀλλ’ ἀντίθετα μεγαλώνει, ἀνδρώνεται, ἐπεκτείνεται, ἐπικρατεῖ.

Δὲν διανοοῦνται νὰ στρέψουν τὰ μάτια τους στὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων –παρότι κάθε μέρα τοὺς ἐπαινοῦν σὲ πανηγυρικὰ συλλείτουργα– καὶ νὰ τοὺς μιμηθοῦν. Νὰ μιμηθοῦν τὴν ὁμολογία τους, τὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῆς αἱρέσεως. Κι ὅμως, ὁ καλὸς στρατηγός, ὅταν βλέπει ὅτι ἡ τακτικὴ ποὺ ἐφαρμόζει στὴν καταπολέμηση τοῦ ἐχθροῦ δὲν ἀποδίδει, τὴν ἀλλάζει. Αὐτοὶ ὅμως ἀμετανόητοι καὶ ἀνεπίδεκτοι μαθήσεως παραμένουν στὴν ἴδια ὀλέθρια τακτική τους. Γιατὶ δὲν θέλουν τὴν συμπόρευση μὲ τὸν νικητὴ Χριστό, ποὺ μόνος, καθήμενος σὲ ἵππο λευκὸ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2), ἀλλὰ τοὺς ἐνδιαφέρει, τοὺς δίνει ἀσφάλεια ἡ συμπόρευση μὲ τοὺς πολλούς.

Ὑπάρχουν, βέβαια, κι ἐκεῖνοι ποὺ προτρέπουν τὰ πνευματικά τους παιδιὰ νὰ προσβλέπουν στὸν Νυμφίο Χριστό, ἀλλὰ τοὺς προτρέπουν νὰ κάνουν προσευχή, κλείνοντάς τους τὰ μάτια καὶ μὴ ἐπιτρέποντάς τους νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ Κύριος καὶ οἱ Ἅγιοι, μαζὶ μὲ τὴν προσευχή, καὶ ἐξ αἰτίας τῆς ὁλόθερμης καὶ ὑγιοῦς προσευχῆς, ἐφωτίζοντο, ἐνδυναμώνοντο καὶ προχωροῦσαν δίπλα στὸν Νικητὴ Χριστό, ἔδιναν μάχη στὰ ἀμφιθέατρα γιὰ τὴν ἀγάπη Του, δὲν τὸν ἄφηναν μόνο, δὲν ἄφηναν τὴν νύμφη του Ἐκκλησία νὰ πληγώνεται ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ μανία. Ἦσαν πρῶτοι στὴν ἀναίρεση τῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ πρῶτοι, κυρίως, στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ ἀπὸ μόνη της ἡ ἐξακρίβωση καὶ ὁ χαρτο-πόλεμος κατὰ τῆς αἱρέσεως, δὲν ἐνοχλεῖ ἰδιαίτερα τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζονται πάντα καὶ ἀπὸ πανίσχυρα κέντρα ἐξουσίας. Αὐτὸν τὸν χαρτο-πόλεμο οἱ αἱρετικοὶ τὸν ἀγνοοῦν· τὸν ἀντιπαρέρχονται. Στὶς μὲν παλαιότερες ἐποχές, ἐπειδὴ ἐπέμεναν στὸν ἑωσφορικὸ ἐγωϊσμό τους ὅτι αὐτοὶ κατάλαβαν καλὰ τὴν Πίστη, ὅτι αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀλήθεια. Στὸ σήμερα δέ, ἐπειδὴ συνειδητὰ ξεπούλησαν τὴν ψυχή τους στὶς νεοταξικές-ἑωσφορικὲς δυνάμεις, ποὺ προετοιμάζουν τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου!

Τελευταία, πολλές φορές ἀναφέρεται ἡ φράση «ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅμως, ὅτι αὐτή φράση τοῦ Κυρίου, πού ἀναφέρεται γιά τήν περίοδο τῶν ἐσχάτων, συνδέεται μέ τήν ἐμφάνιση πολλῶν ψευδοπροφητῶν, οἱ ὁποῖοι θά πλανήσουν πολλούς. «Καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24, 11-12). «Ψευδοπροφῆτες» εἶναι καί οἱ αἱρετικοί Ποιμένες. Ἔτσι ἡ ὕπαρξη πολλῶν ψευδοπροφητῶν-αἱρετικῶν, συνεπάγεται τήν χαλάρωση καί ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, τήν ἔξαρση τῆς «ἀνομίας» καί τό πάγωμα τῆς ἀγάπης στό συνάνθρωπο καί στό Χριστό. Νά, γιατί οἱ πιστοί ἀδιαφοροῦν γιά τήν ὁμολογία τῆς Πίστεως· νά, γιατί κάνουν ὑπακοή στούς Ποιμένες πού ὑποτάχθηκαν στήν φατρία τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ἔτσι ποιμένες καὶ ποιμαινόμενοι ἔχουν προσβληθεῖ (καὶ σ’ ἕνα βαθμὸ συμβαίνει αὐτὸ μὲ ὅλους μας, ἀφοῦ ζοῦμε μέσα στὴν πνιγηρὴ μολυσματικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστικὸ ἰό. Κι ὅσο περισσότερο παραμένει ὁ πιστὸς σὲ κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, τόσο περισσότερο τὸ ἀνοσοποιητικό μας σύστημα θὰ ἀδυνατίζει, θὰ προσβάλλεται, θὰ ναρκώνεται, ὥσπου νὰ φτάσουμε σὲ κάποιο χρονικὸ σημεῖο, ποὺ ἡ ἀντίδρασή μας θὰ εἶναι μηδενική.

Κι ἄν δέν ἀντιδράσουμε τώρα πού τό κόστος τῆς θυσίας εἶναι μικρό, ἄν βολευτοῦμε στήν συναναστροφή-κοινωνία μέ τούς Οἰκουμενιστές, πῶς θά ἀντιδράσουμε τότε, στήν σκληρή περίοδο τοῦ Ἀντιχρίστου; Ἀντίθετα, ἡ ἀντίσταση στόν πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμό, θά μᾶς κάνει δυνατούς γιά νά ἀντισταθοῦμε στίς ἀντίχριστες κακοποιές δυνάμεις, πού ἤδη προοδευτικά γευόμαστε τήν κακία τους, ἀλλά καί στόν ἴδιο τόν Ἀντίχριστο.

Ὅσο λοιπὸν εἶναι ἀκόμα καιρός, ἂς ἐφαρμόσουμε μὲ ὁμόνοια, ἑνότητα, ταπείνωση καί, βέβαια, ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟ πνεῦμα τὶς συγκεκριμένες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ὡς πρὸς τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Τὸ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ τῶν Ἁγίων εἶναι εὔκολα καὶ γρήγορα ψηλαφήσημο καὶ μποροῦμε νὰ τὸ συγκρίνουμε μὲ τὸ ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ποὺ μᾶς συνιστοῦν οἱ σύγχρονοι ψευδοποιμένες.

Αὐτὸ ζητᾶ κι ἀπὸ μᾶς ὁ Κύριος:

«Ἐξέλθετε», λοιπὸν ἀδελφοί «ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος», καὶ παντὸς «ἀκαθάρτου» Οἰκουμενιστικοῦ πράγματος «μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορ. 6,18-7,1).

✝︎Σημάτης Παναγιώτης

(1) Ἀλλ’ αὐτός μικρά ταῦτα πρός φιλοσοφίαν, καί δόξαν, καί χρήματα, καί τιμήν, καί ὅσα φιλοτιμίας ἧπται τῆς περιττῆς, ἡγησάμενος· ἄλλως τε καί τήν πίστιν τότε καινοτομουμένην ὁρῶν, τῷ πολλά τήν Ἐκκλησίαν τό τῶν Μονοθελητῶν διαλυμαίνεσθαι δόγμα, καταλείπει μέν ἅπαντα, ψυχῆς ὥσπερ κοίνωσιν τό τοῖς τοιούτους ἀνεστράφθαι οἰόμενος· πρός δέ τόν μονάδα βίον, ἅτε καί πάλαι τοῦ καθ’ ἡσυχίαν βιῶναι ἐρῶν, σπουδῇ προσχωρεῖ, τῷ κατά τήν ἀντιπέραν ἠϊόνα φροντιστηρίῳ, ὅ τῆς Χρυσοπόλεως προσωνόμασται, τότε κατά φιλοσοφίαν ἀνθοῦντι, δούς ἑαυτόν· κἀκεῖ τρίχας τε κειράμενος, καί τό τρίχινον ἐνδυσάμενος ἔνδυμα...

https://eugenikos.blogspot.com

Αν ο Χριστός ερχότανε σήμερα στον κόσμο

π. Σεραφείμ Ρόουζ

«Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τί θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.

…. Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο ‘ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους. Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός… Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό πού κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. Αυτό είναι κάτι πού ξεχνάμε πολύ εύκολα».

https://eugenikos.blogspot.com

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΜΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΙΑ: «ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΟΠΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ»!

ΚΑΤΙ ΨΕΚΑΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟΡΙΕΣ!

Γράφει η Καλλιόπη Ταχσόγλου 

1. ΜΑΤΙ 23/7/18 > Γιατί ἔκλεισαν τὴν Μαραθῶνος καὶ ὁδήγησαν τοὺς ἀνθρώπους κατὰ κεῖ ποὺ πήγαινε ἡ φωτιά, καὶ κατηγοροῦσαν μετὰ τοὺς κατοίκους καὶ τὶς προηγούμενες κυβερνήσεις γιὰ τὴν «καταστροφικὴ» ρυμοτομία;;

2. ΤΕΜΠΗ 28/2/23 > Τί μετέφερε ἡ ἐμπορικὴ ἁμαξοστοιχία; Γιατί ἀπὸ τὴν λεγόμενη σύγκρουση, μόνο τὰ βαγόνια τῆς ἐπιβατικῆς ἀμαξοστοιχίας ἐκτροχιάστηκαν ὅλα,ἐνῶ τῆς ἐμπορικῆς παρέμειναν άνέμελα στὶς ράγες τους;; (Καὶ ἦταν συνδεδεμένη ἠ μηχανὴ μὲ τὰ ἄλλα βαγόνια ἢ ἀνατινάχτηκε μόνη της;; ) Ἀπὸ τί ἔπαθαν οἱ διασῶστες τὰ χημικὰ ἐγκαύματα;;

3. ΜΑΤΙ καὶ ΤΕΜΠΗ μὲ ΕΚΑΤΟΜΒΕΣ νεκρῶν, τί σημαίνει; ΘΥΣΙΕΣ σὲ ποιόν;; Σὲ κάποιον κερασφόρο ἀφέντη ;;

4. «ΠΑΝΔΗΜΙΑ» 2020-2023 > Τρία χρόνια γιατί βιώσαμε φασιστικοῦ τύπου ἐπιβολὲς καὶ ὑποχρεωτικότητες μὲ φίμωτρα,

μὲ τέστ, μὲ πρόστιμα, μὲ ἔλεγχο μετακινήσεων, καὶ μὲ ἐμβολιασμούς, ἄκρως προσβλητικὰ γιὰ τὴν ἀνθρώπινή μας ὑπόσταση;;

5. ΛΟΑΤΚΙ+> Εἶδα τεράστιες ἀφίσσες σὲ στάση λεωφορείων ὅπου ἀπεικονίζονται δύο γυναῖκες ποὺ κοιτάζονται μὲ λαγνεία

καὶ ἀπὸ κάτω γράφει «γιατὶ κάποιοι εἶναι διαφορετικοί !» Τὸ κράτος ἔγινε μαστρωπὸς καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν λαγνεία;; Στὴν ὁμοφυλοφιλία;;

6. ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ > Γιατί οἱ ἀφίσσες μὲ τὴν πληροφορία πὼς « ὁ ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως ἐμψυχοῦται-ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος»

ἐξαφανίστηκαν ἐν μιᾷ νυκτί; Τὸ κράτος μᾶς ὡθεῖ στὴν ἐμβρυοκτονία;;

7. ΨΕΚΑΣΜΟΙ > Ποιοί καὶ γιατί πηγαινοέρχονται στοὺς οὐρανοὺς καὶ τοὺς χαράσσουν μὲ τεράστιες διασταυροὐμενες λευκὲς γραμμὲς

ποὺ ἁπλώνονται καὶ ἑνώνονται μέχρι νὰ κάνουν γκρίζο τὸν γαλάζιο μας οὐρανό;;

8. ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ > «Ἀπὸ δῶ τὸ ἐμβόλιο, ἀπὸ κεῖ ὁ τάφος,διαλέξτε» πῶς τολμήσατε καὶ τὸ ξεστομίσατε;; Ἀναλαμβάνετε τώρα τὴν εὐθύνη γιὰ τὶς ἀσθένειες, τὰ ἄτυπα ψυχιατρικὰ καὶ τοὺς αίφνιδίους θανάτους;;

9. ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ἐκκλησία > Στὴν Οὐκρανία διώκονται χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ἐνῶ έσεῖς συλλειτουργεῖτε μὲ τοὺς ἀχειροτόνητους τῆς Οὐκρανίας.Πῶς τολμᾶτε;;

Καὶ γιατί μᾶς ἀπειλεῖτε πὼς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς θὰ συνεορτάσουμε τὸ 2025 τὸ Πάσχα;;

10. ΛΑΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ (;!;) > Πῶς τολμᾶττε καὶ παρουσιάζεστε μὲ φίμωτρα στὸν οἶκο τοῦ Πατρός μας ποὺ μᾶς ἔφτιαξε μὲ πρόσωπα καὶ φοβᾶστε νὰ καταφιλήσετε τὲς ἅγιες εἰκόνες;;

11. Ω ΕΛΛΗΝΕΣ > Πῶς ἀδιαφορήσατε γιὰ τὴν κατακρεούργηση τῆς πιὸ πλούσιας, τῆς πιὸ εὐγενοῦς γλῶσσης, τῆς γλῶσσας τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ σεῖς τὴν κληρονομήσατε, ὧ ἀνάξιοι κληρονόμοι;;

12. ΔΙΚΑΣΤΕΣ > Πῶς τολμήσατε καὶ ἀναγνωρίσατε πὼς ὑπάρχει γλῶσσα μακεδονικὴ ποὺ πρέπει νὰ διδάσκεται κι ὄλας; Πῶς τολμήσατε καὶ νομιμοποιήσατε τὴν ὑποχρεωτικότητα τῶν ἐμβολίων καὶ τὰ πρόστιμα γιὰ τοὺς ἄνω τῶν 60 ποὺ δὲν θέλανε νὰ μπολιαστοῦν;; Πῶς δὲν αἰσχύνεστε νὰ ἐγκρίνετε τὶς ἀρπαγὲς τῶν κατοικιῶν μας;;

13. ΕΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ἰατροί > Πῶς τολμήσατε καὶ τρυπήσατε τοὺς ἐαυτούς σας καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ παιδιά τους, ἐνῶ γνωρίζετε πολὺ καλὰ πὼς δὲν ἐμβολιαζόμαστε ποτὲ σὲ περίσταση πανδημίας ἀλλά, βρίσκουμε τὸ φάρμακο θεραπείας καὶ πὼς τὰ ἐμβὀλια δὲν ἔσωσαν τελικὰ ποτὲ κανέναν;;

14. ΗΘΟΠΟΙΟΙ καὶ λοιποὶ καλλιτέχνες > Ζεῖτε;;Ὑπάρχετε;; Καὶ γιὰ ποιόν;;Γιὰ ποιούς δουλεύετε τελικά;;;;Ποιό εἶναι τὸ ΗΘΟΣ ποὺ διδάσκετε;;

15. ΠΑΙΔΕΙΑ > Γιατὶ δὲν διδάσκονται Ω, ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ τοῦ γένους, ἑλληνορθόδοξη παιδεία τὰ τέκνα τῶν Ἐλλήνων, ὅπως προστάζει τὸ Σύνταγμα; Ποῦ πετάξατε τὴν πλούσια λογοτεχνία, τὴν ποίηση καὶ τὴν ἱστορία μας;;Γιατί θὰ πρέπει τὰ παιδιά μας νὰ δεχθοῦν σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση καὶ μἀλιστα ἀπὸ τὰ

νήπια ;; Γιατί μᾶς ὠθεῖτε στὸν σεξισμό; στὸν πανσεξουαλισμό;; Ποιανοῦ ἐπιθυμία εἶναι ἠ ἐξαφάνιση τῆς παρθενίας καὶ τῆς ἀθωότητος ;;Ποιανοῦ κερατᾶ;;

16. ΤΑΤΟΥΑΖ καὶ ΓΚΡΑΦΙΤΙ > Τὶ σημαίνουν ὅλες αὐτὲς οἱ ἀκατάλυπτες μουντζούρες σὲ σώματα καὶ σὲ τοίχους, ποὺ ἀσχημαίνουν καὶ σκυθρωπιάζουν τὴν ζωή μας;; Τὶ μυστικὰ σύμβολα κρύβουν αὐτοῦ τοῦ εἰδους οἱ ἀνεικονικὲς ἀπεικονίσεις;;

17. «ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ > Πρόσφυγες ἦταν οἱ Ἕλληνες ποὺ προσέφυγαν στὴν μητέρα πατρίδα ἀπὸ σφαγές, διωγμοὺς καὶ άνταλλαγὲς πληθυσμῶν. Αὐτὲς οἱ 100 φυλὲς τοῦ κόσμου ποὺ κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας μὲ τόση ἄνεση, τί ἀκριβῶς εἶναι;; Γιατί δὲν ἐμβολιαστήκανε;; Γιὰ νὰ «φύγουμε» ἐμεῖς καὶ νὰ γίνουν αὐτοὶ κάτοικοι τῆς ἁγίας μας γῆς;;

« Ἡ Κόλαση εἶναι ἄδεια. Καὶ ὅλοι οἱ Διάβολοι εἶναι ἐδῶ »

Ὁ Ἀφέντης σας, αὐτὸς ποὺ σᾶς ὡθεῖ στὶς παντὸς εἶδους πονηρίες, αὐτὸς ποὺ σᾶς καθιστᾶ παραδόπιστους, ὑποκριτές, ὑλιστές, καριερίστες, ἀδίσταχτους, μισανθρώπους, διεστραμμένους, δολοφονικοὺς καὶ διαστροφικούς, αὐτὸς ποὺ τοῦ πουλήσατε τὴν ψυχή σας, αὐτὸς ὁ κερατᾶς, θὰ σᾶς ἀδειάσει !

Δὲν εἶστε γι' αὐτὸν παρὰ μόνον ἀναλώσιμοι, δουλάκια του εἶστε, ποὺ σᾶς χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ κάνετε ἐσεῖς γι' αὐτόν, τὴν βρωμοδουλειά του !

Τί λέτε, θὰ κάνετε κάτι ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ γιὰ νὰ σώσετε, ἔστω, τοὐλάχιστον, τὴν ψυχή σας;;

Ταχσόγλου Καλλιόπη,

ἠθοποιός

https://oimos-athina.blogspot.com/