.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Ιγνάντιος Μπριαντσανίνωφ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Ιγνάντιος Μπριαντσανίνωφ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Μυστικός Δειπνος
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Δύο ἀγαπημένοι μαθητές ζήτησαν
ἀπό τόν Κύριο θρόνους δόξης–
Αὐτός τούς ἔδωσε τό Ποτήριό Του
(Μτ. κ΄, 23).
Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ ὀδύνες.
Σέ ὅσους τό πίνουν ἐδῶ στή γῆ, τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ ὑπόσχεται μετοχή στή Βασιλεία τῆς χάρης τοῦ Χριστοῦ· προετοιμάζει γι’ αὐτούς τίς καθέδρες τῆς ἐπουράνιας αἰώνιας δόξης.
Στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ κανείς οὔτε νά παραπονεθεῖ γι’ αὐτό, οὔτε νά τό ἀπορρίψει· γιατί Αὐτός πού μᾶς ἔδωσε ἐντολή νά τό γευτοῦμε, πρῶτος ὁ Ἴδιος τό ἤπιε.
Ὦ, δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ! Σκότωσες τούς προγόνους μας στόν Παράδεισο, τούς ἐξαπάτησες μέ τήν πλάνη τῆς σαρκικῆς ἀπόλαυσης καί τήν πλάνη τῆς λογικῆς.
Ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τῶν πεπτωκότωτων, ἔφερε τό Ποτήριο τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, στούς πεπτωκότες καί ἐξόριστους ἀπό τόν Παράδεισο. Ἡ πίκρα αὐτοῦ τοῦ Ποτηρίου καθαρίζει τήν καρδιά ἀπό τήν ἀπαγορευμένη, καταστροφική καί ἁμαρτωλή ἀπόλαυση · μέσω τῆς ταπείνωσης πού ρέει ἀπ’ αὐτό μέ ἀφθονία, νεκρώνεται ἡ ἔπαρση ἀπό τή γνώση σέ σαρκικό ἐπίπεδο. Γι’ αὐτόν πού πίνει ἀπό τό Ποτήριο μέ πίστη καί ὑπομονή, ἡ αἰώνιος ζωή, πού ἔχασε δοκιμάζοντας τόν ἀπαγορευμένο καρπό, ἐπανακτᾶται.
«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι»(Ψαλμ. 115, 4)
Ὁ χριστιανός ἀποδέχεται τό Ποτήριο ὅταν ὑπομένει τίς ἐπίγειες δοκιμασίες μέ πνεῦμα ταπείνωσης, ὅπως διδάσκεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἔβγαλε τό μαχαίρι του γιά νά ὐπερασπιστεῖ τόν Θεάνθρωπο, πού ἦταν περικυκλωμένος ἀπό τόν ὄχλο· ἀλλά ὁ πρᾶος Ἰησοῦς εἶπε στόν Πέτρο: «βάλε τήν μάχαιραν εἰς τήν θήκην· τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό;» (Ἰω. ιη΄ 11)
Ἔτσι κι ἐσύ, ὅταν σέ περικυκλώνουν συμφορές, θά πρέπει ξνά παρακαλεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου λέγοντας : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μή πίω αὐτό ; »
Οἱ Φαρισαῖοι σκέπτονται μοχθηρά, ὁ ‘Ιούδας προδίδει, ὁ Πιλᾶτος διατάσσει τήν παράνομη θανάτωση, οἱ στρατιῶτες τῆς ἐξουσίας ἐκτελοῦν τήν ἐντολή του. Μέσω τῶν ἄνομων πράξεών τους ὅλοι αὐτοί ἑτοίμασαν τή δική τους ἀληθινή καταδίκη. Μήν ἑτοιμάζεις γιά τον ἑαυτό σου τήν ἴδια καταδίκη, ὄντας μνησίκακος, ζητώντας καί σχεδιάζοντας ἐκδίκηση, ἀγανακτώντας μέ τούς ἐχθρούς του.
Ὁ ἐπουράνιος Πατήρ εἶναι παντοδύναμος καί παντογνώστης: βλέπει τήν ὀδύνη σου καί ἄν τό ἔβρισκε ἀπαραίτητο καί συμφέρον νά ἀποσύρει τό Ποτήριο ἀπό σένα, σίγουρα θά τό ἔκανε.
Ὁ Κύριος – ὅπως οἱ Γραφές καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μαρτυροῦν –συχνά ἐπέτρεψε θλίψεις στούς ἀγαπημένους Του καί συχνά ἀπέτρεψε θλίψεις ἀπό αὐτούς, σύμφωνα μέ τούς ἀκατάληπτους δρόμους τῆς Θείας Προνοίας.
Ὅταν ἔρχεσαι ἀντιμέτωπος μέ τό Ποτήριο, ἀπόστρεψε τό βλέμμα σου ἀπό τούς ἀνθρώπους πού σοῦ τό δίνουν·σήκωσε τά ματια σου στόν Οὐρανό καί πές : «Τό Ποτήριον ὅ δέδωκέ μοι ὁ Πατήρ, οὐ μη πίω αὐτό;»
«Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι».
Δέν μπορῶ νά ἀρνηθῶ τό Ποτήριο, τήν ὑπόσχεση τοῦ ἐπουρανίου καί αἰωνίου ἀγαθοῦ. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μοῦ διδάσκει τήν ὑπομονή ὅταν λέει : «… διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πρ. ιδ΄ 22).
Πῶς μπορεῖ κανείς νά ἀρνηθεῖ τό Ποτήριο πού εἶναι ὁ τρόπος νά κερδίσεις τήν Βασιλεία καί νά αὐξηθεῖς μέσα σ’ αὐτήν; Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι – τή δωρεά τοῦ Θεοῦ.
Τό Ποτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ μέγας Παῦλος γράφει πρός τούς Φιλιππησίους, «ὅτι ἡμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ, οὐ μόνο τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλ. α', 29).
Λαμβάνεις τό Ποτήριο τό ὁποῖο φαινομενικά προέρχεται ἀπό ἀνθρώπινα χέρια. Τί σέ νοιάζει ἐσένα ἄν αὐτός πού σοῦ τό δίνει ἐνεργεῖ δίκαι ἤ ἄδικα; Ὡς ἀκόλουθος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἔγνοια σου εἶναι νά φέρεσαι ἐνάρετα· νά λάβεις τό Ποτήριο μέ εὐγνωμοσύν πρός τό Θεό καί μέ ζωντανή πίστη καί γενναῖα νά τό πιεῖς ὡς τόν πάτο.
Λαμβάνοντας τό Ποτήριο ἀπό ἀνθρώπινα χέρια, θυμήσου ὅτι εἶναι Ποτήριο ἀπό Αὐτόν, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μόνο ἀθῶος ἀλλά καί πανάγιος. Σκεπτόμενος αὐτό, θυμήσου καί ἐσύ καί οἱ ἄλλοι πάσχοντες ἁμαρτωλοί, τά λόγια πού ὁ μακάριος καί φωτισμένος ληστής στά δεξιά τοῦ ἐσταυρωμένου Θεανθρώπου εἶπε «ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν … μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιελεία σου» (Λκ. κγ΄, 41 – 42)
Καί τότε στρεφόμενος πρός τούς ἀνθρώπους θά τούς πεῖς: Μακάρι ἐσεῖς πού εἶστε τά μέσα τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Μακάριοι ἐσεῖς ἀπό τοῦ νῦν καί ἔως τοῦ αἰῶνος! (Ἄν δέν εἶναι σέ θέση νά κατανοήσουν καί νά δεχθοῦν τούς λόγους σας, μή ρίχνετε τούς πολύτιμους μαργαρίτες σας τῆς ταπείνωσης κάτω ἀπό τά πόδια ἐκείνων πού δέν μποροῦν νά τούς ἐκτιμήσουν, ἀλλά πεῖτε αὐτούς τούς λόγους νοερά, στήν καρδιά σας).
Μ’ αὐτό καί μόνο θά ἐκπληρώσεις τήν ἐντολή τοῦ Εὐαγγελίου πού λέει: «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τούς καταρωμένους ὑμᾶς» (Ματθ. ε΄, 44).
Γιά ἐκεῖνους πού σ’ ἔχουν προσβάλει καί σ’ ἔχουν ἐξοργίσει, προσευχήσου στόν Κύριο ὅ,τι ἔχουν κάνει γιά σένα νά ἀνταμοιφθεῖ μέ μιά προσωρινή εὐλογία καί μέ αἰώνια ἀνταμοιβή σωτηρίας, καί ὅταν αὐτοί θά στέκονται ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ γιά νά κριθοῦν, νά μετρηθεῖ γι’ αὐτούς ὡς πράξη ἀρετῆς. Παρόλο πού ἡ καρδιά σου δέν θέλει νά ἐνεργεῖ ἔτσι, βίασέ την. Γιατί μόνο ὅσοι ἀσκοῦν βία στήν ἴδια τους τήν καρδιά, γιά νά ἐκπληρώνουν τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, μποροῦν νά κληρονομήσουν τόν Οὐρανό.
Ἁγίου Ἰγνατίου Brianchaninov
http://www.imaik.gr/
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΣ καὶ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ὁ Κύριος εἶπε στοὺς μαθητές Του: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ». Γιατὶ εἶπε, «τὸν σταυρό του»; Ἐπειδὴ εἶναι σταυρὸς προσωπικός. Κάθε ἄνθρωπος, δηλαδή, ἔχει νὰ σηκώσει τὸν δικό του σταυρό, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ὁνομάζεται συνάμα καὶ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ κάθε ἄνθρωπο «ὁ σταυρός του» εἶναι οἱ θλίψεις καὶ οἱ ὀδύνες τῆς ἐπίγειας ζωῆς, θλίψεις καὶ ὀδύνες προσωπικές.
Γιὰ κάθε ἄνθρωπο «ὁ σταυρός του» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ οἱ ἄλλες ἀσκήσεις τῆς εὐσεβείας, μὲ τὶς ὁποῖες ταπεινώνεται ἡ σάρκα καὶ ὑποτάσσεται τὸ πνεῦμα. Εἶναι κι αὐτὲς προσωπικές, καθώς πρέπει νὰ ἀναλογοῦν στὶς δυνάμεις τοῦ καθενός. Γιὰ κάθε ἄνθρωπο «ὁ σταυρός του» εἶναι οἱ ἁμαρτωλὲς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη, προσωπικά ἐπίσης.
Μὲ ὁρισμένα ἀπ᾽ αὐτὰ γεννιέται, ἐνῶ ἄλλα τὰ ἀποκτᾶ στὴν πορεία τῆς ἐπίγειας ζωῆς του.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Μάταιος καὶ ἀτελέσφορος ὁ σταυρός -ὅσο βαρὺς κι ἂν εἶναι- ποὺ σηκώνουμε, ἀκολουθώντας τὸν Χριστό, ἂν δὲν μεταβληθεῖ σὲ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ τὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ «ὁ σταυρός του» γίνεται Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ ἔχει τὴν ἀκλόνητη πεποίθηση ὅτι Ἐκεῖνος πάντοτε ἀγρυπνεῖ γι’ αὐτόν, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ποὺ παραχωρεῖ ὅλες τὶς θλίψεις, ὡς ἀπαραίτητο καὶ ἀναπόφευκτο ὅρο τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητας, καὶ ὅτι μ’ αὐτὲς μιμεῖται καὶ οἰκειώνεται τὸν Χριστό, γίνεται μέτοχος τῶν παθημάτων Του στὴ γῆ, γιὰ νὰ γίνει μέτοχος καὶ τῆς δόξας Του στὸν οὐρανό.
Γιὰ τὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ «ὁ σταυρός του» γίνεται Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ ἀληθινὸς μαθητής τοῦ Χριστοῦ μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς του ἔχει τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν Ἐκείνου. Οἱ πανάγιες ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ γίνονται γιὰ τὸν μαθητή Του σταυρός, ποὺ πάνω του διαρκῶς σταυρώνει τὸν παλαιὸ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του «μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του».
Ἔτσι γίνεται φανερό ὅτι, γιὰ νὰ σηκώσει κανεὶς τὸν σταυρό του καὶ ν᾽ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, πρέπει ν᾽ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του νὰ τὸν ἀπαρνηθεῖ ὡς τὸν ἀφανισμὸ τῆς ψυχῆς του! Ναί, γιατὶ τόσο βαθιά, τόσο πληθωρικὰ διαπότισε ἡ ἁμαρτία τὴ φθαρμένη φύση μας, ὥστε ἡ ψυχή μας πρέπει ν᾽ ἀφανιστεῖ καὶ νὰ γεννηθεῖ πάλι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Γιὰ νὰ σηκώσεις τὸν σταυρό σου, πρέπει, πρῶτον, νὰ ἀρνηθεῖς στὸ σῶμα τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἰδιότροπων ἐπιθυμιῶν του, προσφέροντας του μόνο τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ συντήρηση του· δεύτερον, νὰ παραδεχθεῖς ὅτι τὸ δίκαιό σου εἶναι ἀπάνθρωπη ἀδικία καὶ ἡ λογική σου τέλειος παραλογισμὸς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί, τρίτον, νὰ παραδοθεῖς στὸν Κύριο μὲ ἀκλόνητη πίστη καὶ νὰ ἐπιδοθεῖς στὴν ἐπιμελῆ σπουδὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἀποστέργοντας τὸ θέλημά σου.
Ὅποιος μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπαρνεῖται τὸν ἑαυτό του, εἶναι ἱκανὸς νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Μὲ πνεῦμα ὑποταγῆς στὸν Θεό καὶ μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς βοήθειας Του, ἡ ὁποία ἔρχεται νὰ τὸν ἐνισχύσει, κοιτάζει ἄφοβα καὶ ἀτάραχα τὴ θλίψη νὰ τὸν πλησιάζει καὶ ἑτοιμάζεται μεγαλόψυχα νὰ τὴν ὑπομείνει. Ἐλπίζει ὅτι ἔτσι θὰ γίνει μέτοχος τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ φτάσει στὴν ὁμολογία Του, ὁμολογία μυστική, μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ἀλλὰ καὶ φανερή, μὲ τὶς πράξεις καὶ ὁλόκληρη τὴ ζωή.
Ὅσο ὁ σταυρὸς παραμένει μόνο δικός μας, εἶναι πολύ βαρύς. Ὅταν μεταβληθεῖ σὲ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, γίνεται ἐξαιρετικὰ ἐλαφρός. «Γιατὶ ὁ ζυγός μου εἶναι χρηστὸς καὶ τὸ φορτίο μου ἐλαφρό», εἶπε ὁ Κύριος.
Ὁ σταυρὸς τοποθετεῖται στοὺς ὥμους τοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτὸς ἀναγνωρίσει πὼς εἶναι ἄξιος τῶν θλίψεων ποὺ τοῦ ἔστειλε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ σηκώνει ὀρθὰ τὸν σταυρό του, ὅταν παραδέχεται ὅτι οἱ θλίψεις εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ τὴ μεταμόρφωση του, τὴν ὁμοίωση του μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ σωτηρία του.
Ἡ καρτερική ἄρση τοῦ σταυροῦ σου εἶναι ἡ καθαρή θέαση καὶ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητάς σου. Σ’ αὐτὴ τὴν ἐπίγνωση δὲν ὑπάρχει αὐταπάτη. Ἀπεναντίας, ἂν ὁμολογεῖς πὼς εἶσαι ἁμαρτωλὸς ἀλλὰ βαρυγκωμᾶς γιὰ τὸν σταυρό σου, ἀποδεικνύεις πὼς ἔχεις ἐπιφανειακὴ γνώση τῆς ἀμαρτωλότητάς σου καὶ βρίσκεσαι μέσα στὴν αὐταπάτη.
Ἡ καρτερική ἄρση τοῦ σταυροῦ σου εἶναι ἡ πραγματικὴ μετάνοια.
Καρφωμένος στὸν σταυρό, ὁμολόγησε μπροστὰ στὸν Κύριο πὼς οἱ ἀποφάσεις Του εἶναι ἀλάθητες. Κατηγόρησε τὸν ἑαυτό σου, δικαίωσε τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ λάβεις τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου.
Καρφωμένος στὸν σταυρό, γνώρισε τὸν Χριστό, καὶ θ’ ἀνοιχθοῦν γιὰ σένα οἱ πύλες τοῦ παραδείσου.
Καρφωμένος στὸν σταυρό σου, δόξασε τὸν Κύριο, ἀποδιώχνοντας ὡς ἄνομο καὶ βλάσφημο κάθε λογισμὸ παραπόνου καὶ γογγυσμοῦ. Καρφωμένος στὸν σταυρό σου, εὐχαρίστησε τὸν Κύριο γι’ αὐτὸ τὸ ἀνεκτίμητο δῶρο Του τὴ δυνατότητα, δηλαδή, ποὺ σοῦ δίνει νὰ Τὸν μιμηθεῖς μὲ τὶς ὀδύνες σου.
Καρφωμένος στὸν σταυρό σου, νὰ θεολογεῖς- γιατὶ ὁ σταυρὸς εἶναι τὸ ἀληθινό σχολεῖο, τὸ μοναδικό θησαυροφυλάκιο καὶ ὁ ὕψιστος θρόνος τῆς αὐθεντικῆς θεολογίας. Δίχως σταυρὸ δὲν ὑπάρχει ζωντανὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. «Μὴ ζητᾶς τὴν τελειότητα τοῦ νόμου τῆς ἐλευθερίας (δηλ. τοῦ Εὐαγγελίου) σὲ ἀνθρώπινες ἀρετές, γιατὶ τέλειος ἄνθρωπος μ’ αὐτὲς τὶς ἀρετὲς δὲν ὑπάρχει, ἡ τελειότητα του εἶναι κρυμμένη στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ».
Σὲ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μεταβάλλεται ὁ σταυρὸς τοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτὸς τὸν σηκώνει μὲ εἰλικρινὴ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητα του εὐχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν Κύριο. Ἀπὸ τὴν εὐχαριστία καὶ τὴ δοξολογία ἔρχεται ἡ πνευματικὴ παρηγοριά.
Ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ δοξολογία γίνονται πλούσιες πηγὲς ἀσύλληπτης καὶ ἄφθαρτης χαρᾶς, ποὺ κοχλάζει εὐεργετικά μέσα στὴν καρδιά, ξεχύνεται στὴν ψυχή, ἀπλώνεται στὸ σῶμα, κυριεύει ὅλη τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιὰ τοὺς σαρκικοὺς ἀνθρώπους ἀσήκωτος. Γιὰ τὸν μαθητὴ καὶ ἀκόλουθο τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, εἶναι ἀστείρευτη πηγὴ ἀνέκφραστης πνευματικῆς εὐφροσύνης. Τόσο μεγάλη εἶναι αὐτὴ ἡ εὐφροσύνη, ποὺ ἐξουδετερώνει ἐντελῶς τὴ θλίψη καὶ τὸν πόνο. Ἡ νεαρὴ Μαύρα εἶπε στὸν σύζυγό της Τιμόθεο, ὅταν ἐκεῖνος, ὑπομένοντας μὲ καρτερία φοβερὰ βασανιστήρια γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό, τὴν καλοῦσε στὸ μαρτύριο: «Φοβᾶμαι, ἀδελφέ μου, νὰ μὴ δειλιάσω, ὅταν δῶ τὰ βασανιστικὰ ὅργανα καὶ τὸν ὀργισμένο ἡγεμόνα φοβᾶμαι μήπως λυγίσω, ἐπειδὴ εἶμαι νέα».
Καὶ ὁ Τιμόθεος τῆς ἀπάντησε: «Νὰ στηρίξεις τὴν ἐλπίδα σου στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καὶ τὰ βασανιστήρια θὰ γίνουν λάδι, ποὺ θὰ χυθεῖ πάνω στὸ σῶμα σου, θὰ γίνουν πνοὴ δροσιᾶς, ποὺ θὰ σὲ ἀνακουφίσει ἀπὸ τοὺς πόνους σου».
Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ δόξα τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι ὁ θεραπευτὴς τῶν παθῶν καὶ ὁ ἐξολοθρευτὴς τῶν δαιμόνων. Θανατηφόρος εἶναι ὁ σταυρός τους γιὰ ὅσους δὲν φρόντισαν νὰ τὸν μεταβάλουν σὲ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ ὅσους βαρυγκωμοῦν ἐνάντια στὴ θεία πρόνοια, γιὰ ὅσους παραδίνονται στὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀπόγνωση. Οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ δὲν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητάς τους, ἑπομένως οὔτε καὶ μετάνοια, πεθαίνουν γιὰ πάντα πάνω στὸν σταυρό τους καὶ στεροῦνται, ἀπὸ ἔλλειψη αὐτογνωσίας καὶ καρτερίας, τὴν ἀληθινὴ ζωή, τὴ ζωή μαζὶ μὲ τὸν Θεό. Οἱ ψυχές τους κατεβαίνουν ἀπὸ τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων μόνο νεκρές, γιὰ νὰ ριχθοῦν στὸν αἰώνιο τάφο, στὴ φυλακὴ τοῦ ἄδη.
Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀνυψώνει πάνω ἀπὸ τὴ γῆ τὸν σταυρωμένο σ᾽ αὐτὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, καρφωμένος στὸν σταυρό του καὶ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ἔχει τὶς σκέψεις του στραμμένες στὰ αἰώνια καὶ ἄφθαρτα ἀγαθά, μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά του ζεῖ στὸν οὐρανὸ καὶ θεωρεῖ τὰ μυστήρια τοῦ Πνεύματος.
«Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει», εἶπε ὁ Κύριος, «ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσει». Ἀμήν.
Ὁ σταυρός μας καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ
ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ
«Ἀσκητικὲς ἐμπειρίες B´»
ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου,
Ὠρωπός Ἀττ. 2009, σελ. 95-100
"Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι στους ανωτέρους τόσο θρασύς και απάνθρωπος γίνεται προς τους κατωτέρους
Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι στους ανωτέρους τόσο θρασύς και απάνθρωπος γίνεται προς τους κατωτέρους.
Υπάρχει προσκύνηση αγία που γίνεται από ταπείνωση, από σεβασμό προς τον πλησίον, από σεβασμό προς την εικόνα του Θεού, από σεβασμό προς τον αδελφό του Χριστού.
Και υπάρχει προσκύνηση ψυχοκτόνα, προσκύνηση υστερόβουλη, προσκύνηση ανθρωπάρεσκη και συνάμα μισάνθρωπη, προσκύνηση θεομίσητη.
Είναι η προσκύνηση που ζήτησε ο σατανάς από τον Θεάνθρωπο με αντάλλαγμα όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους.
Προσεκτικά παρατήρησε όσους σε προσκυνούν. Το κάνουν άραγε από σεβασμό προς τον άνθρωπο; Το κάνουν από αγάπη και ταπείνωση;
Ή μήπως η προσκύνησή τους αφενός ικανοποιεί τη δική μας υπερηφάνεια και αφετέρου αποβλέπει στο δικό τους πρόσκαιρο συμφέρον;
Μεγάλε της γης! Προσεκτικά παρατήρησε και συνετά συλλογίσου. Μπροστά σου σέρνονται η υποκρισία, το ψέμα, η κενοδοξία.
Αυτοί που σε προσκυνούν, όταν πετύχουν τον σκοπό τους θα σε χλευάσουν και με την πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσουν.
Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην την δείχνεις στον κενόδοξο!Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι προς τους ανωτέρους του τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι προς τους κατωτέρους του
Πώς θα καταλάβεις τον κενόδοξο;
Από την ιδιαίτερη ικανότητα και επίδοσή του στην κολακεία, την ιδιοτελή προθυμία του για εξυπηρετικότητα, το ψέμα και γενικά τη φαυλότητα και τη χαμέρπεια.
Οι επιπόλαιοι κριτές συχνά θεωρούν ταπεινό έναν υποκριτή και τιποτένιο που επιδιώκει να αρέσει στους ανθρώπους. Αυτός όμως στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια άβυσσος κενοδοξίας.
Απεναντίας υπερήφανο θεωρούν εκείνον που δεν αποζητά επαίνους ή αναγνώριση από τους ανθρώπους και γι΄ αυτό δεν σέρνεται δουλικά μπροστά τους. Αυτός είναι αληθινός υπηρέτης του Θεού.
Έχοντας γνωρίσει τη θεϊκή δόξα που αποκαλύπτεται μόνο στους ταπεινούς, οσφράνθηκε τη δυσοσμία της ανθρώπινης δόξας κι έφυγε μακριά της.
Την ψυχή που πετά ψηλά, την ψυχή που ελπίζει στα ουράνια, την ψυχή που περιφρονεί τα φθαρτά αγαθά του κόσμου, την ψυχή που δεν γνωρίζει τη φτηνή δουλοπρέπεια και τη χαμέρπεια των ανθρώπων εσφαλμένα την αποκαλούμε υπερήφανη επειδή δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις των παθών μας…
Αυτό που θεωρείς υπερηφάνεια δεν είναι παρά η αγία ταπείνωση.
Η ταπείνωση είναι ευαγγελική διαδασκαλία και αρετή, είναι το μυστικό ένδυμα και η μυστική δύναμη του Χριστού.
Ντυμένος την ταπείνωση ήρθε ανάμεσά μας ο Θεός.
Όποιος από τους ανθρώπους ντυθεί την ταπείνωση γίνεται όμοιος με τον Θεό».
Αποσπάσματα από το βιβλίο: ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄, σελ. 382-4
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ
MΕ ΤΙ λόγια ν' αρχίσω τον θρήνο μου;
Ποιόν από τις θλιβερές μου σκέψεις να διατυπώσω πρώτη; Όλες τους είναι εξίσου βαριές. Ή καθεμιά, όταν έρχεται στον νου μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο βαριά. Ή καθεμιά, όταν τρυπά και διαπερνά την καρδιά μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο οδυνηρή. Στο στήθος μου στριμώχνονται οι στεναγμοί. Πασχίζουν να βγουν έξω, ξεπερνώντας ό ένας τον άλλο, μα κάνουν πάλι πίσω, προξενώντας μου μεγάλη ταραχή...
Να γυρίσω τον νου μου στις μέρες πού πέρασαν; Είναι μια αλυσίδα από πλάνες, μια αλυσίδα από αμαρτίες, μια αλυσίδα από πτώσεις! Να κοιτάξω μπροστά, στο κομμάτι της ζωής πού ακόμα μου ανήκει, στο στάδιο του επίγειου ταξιδιού μου; Φρίκη με κυριεύει! Τη φρίκη την προκαλεί ή αδυναμία μου, πού μου την αποδεικνύουν αναρίθμητες εμπειρίες. Να παρατηρήσω την ψυχή μου; Δεν θα δω τίποτα το παρήγορο σ' αυτήν. Όλη είναι πληγωμένη από την αμαρτία. Δεν υπάρχει αμάρτημα πού να μην το έχει κάνει, δεν υπάρχει παράβαση πού να μην την έχει σημαδέψει!
Αχ, σώμα μου, φτωχό μου σώμα!
Αισθάνομαι τη δυσοσμία της φθοράς σου. «Αυτό πού είναι φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία». Ό προορισμός σου είναι, μετά τον θάνατο, ή φυλακή του τάφου-και μετά την ανάσταση, ή φυλακή του αδη!
Τί περιμένει την ψυχή μου μετά τον χωρισμό της από το σώμα; Καλά θα ήταν, αν βρισκόταν κοντά της ένας άγγελος ειρηνικός και φωτεινός, πού θα την έπαιρνε και θα την ανέβαζε στα παραδεισένια σκηνώματα. Αλλά γιατί να την επισκεφθεί άγγελος; Ποιάν αρετή θα βρει σ' αυτήν, ποιάν εργασία αντάξια των κατοίκων του ουρανού; Όχι! Μάλλον θα την περικυκλώσουν στρατιές από ζοφερούς δαίμονες, αγγέλους πεσμένους, πού θα της μοιάζουν στην πτώση, στις αμαρτωλές τάσεις, στο αντίθεο θέλημα Θα την αρπάξουν και θα την τραβήξουν στη δική τους κατοικία της παντοτινής και απόλυτης θλίψεως, του αιώνιου σκοταδιού, της άσβεστης φωτιάς, των αδιάκοπων βασάνων, των ατέλειωτων στεναγμών.
Έτσι βλέπω τον εαυτό μου και θρηνώ. Άλλοτε τα δάκρυα, δάκρυα πενιχρά, δάκρυα όμοια με δροσοσταλίδες, σκεπάζουν ήρεμα τις κόρες των ματιών μου. Άλλοτε ολόκληρο ποτάμι από δάκρυα κυλά στα μάγουλα μου, βρέχοντας τα ρούχα ή το κρεβάτι μου. Άλλοτε, πάλι, τα δάκρυα στεγνώνουν εντελώς, κι ένας πονεμένος θρήνος απλώνεται στην ψυχή. Κλαίω τότε με τον νου, κλαίω με την καρδιά, κλαίω με το σώμα, κλαίω μ' όλη μου την ύπαρξη. Θρηνούν τότε —έτσι αισθάνομαι— όχι μόνο το στήθος, μα όλα τα μέλη μου. Μ' έναν τρόπο περίεργο και ανεξήγητο, συμμετέχουν κι αυτά στον θρήνο, υποφέρουν κι αυτά από τον θρήνο.
Αχ, ψυχή μου! Προτού έρθει ή αποφασιστική και αναπόφευκτη ώρα του περάσματος σου στην αιωνιότητα, νοιάσου για σένα! Πλησίασε τον Κύριο και μείνε κοντά Του με την ειλικρινή και διαρκή μετάνοια, με μια ζωή ευλαβική, σύμφωνη με τις πανάγιες εντολές Του.
Ό Κύριος είναι πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος. Δέχεται όλους όσοι προσφεύγουν κοντά Του. Καθαρίζει τις αμαρτίες των αμαρτωλών. Θεραπεύει τις χρόνιες πληγές, ακόμα και τις μολυσμένες ή θανάσιμες. Χαρίζει τη μακαριότητα σ' όλους όσοι πιστεύουν σ' Αυτόν και Τον ακολουθούν.
Συλλογίσου την επίγεια διαδρομή σου από το ξεκίνημα της. Αναλογίσου τις μεγάλες ευεργεσίες πού δέχτηκες από τον Θεό. Απόθεσε, λοιπόν, στα χέρια Του τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη. Φύτεψε το άγιο θέλημα Του μέσα σου κι άφησε το να ριζώσει. Υποτάξου στις πανάγαθες και πάνσοφες βουλές Του.
Όπως επισημαίνει ό απόστολος, «αν αρχίζαμε με την εξέταση του εαυτού μας, δεν θα επισύραμε την τιμωρία του Θεού».
Κανένας, μα κανένας πριν από τη δημιουργία μου δεν μεσολάβησε στον Δημιουργό μου, για να με φέρει με μια παντοδύναμη προσταγή Του από την ανυπαρξία στην ύπαρξη.
Ό μοναδικός μεσολαβητής στον Θεό ήταν ή δική Του αιώνια χάρη.
Γεννήθηκα χωρίς να ξέρω ότι υπάρχω άρχισα να υπάρχω σαν ανύπαρκτος. Αλίμονο! Γεννήθηκα πεσμένος κι άρχισα να ζω ήδη νεκρός. «Μέσα στις ανομίες με συνέλαβε και μέσα στον θάνατο της αμαρτίας με γέννησε ή μητέρα μου». Ή ζωή και ό θάνατος μαζί ήταν ή αρχή της υπάρξεως μου. Δεν ήξερα, καθόλου δεν καταλάβαινα, ότι ζούσα.
Δεν καταλάβαινα ότι, μολονότι ζούσα, ήμουνα νεκρός. Δεν καταλάβαινα ότι, μονολότι υπήρχα, βάδιζα προς τη φθορά
Τί μυστήριο! Ό άνθρωπος να γεννιέται μέσα στην
αμαρτία; Να είναι νεκρός πριν καν ζήσει; Να είναι πεσμένος πριν καν βαδίσει; Να είναι αμαρτωλός πριν καν πράξει κάτι; Πώς γίνεται τα παιδιά από τις μήτρες των μητέρων τους να συμμετέχουν στην αμαρτία του προπάτορά μας ενώ τα χωρίζουν χιλιάδες χρόνια από εκείνον; Με δέος στέκεται ό νους μου μπροστά στις βουλές του Θεού. Δεν τις κατανοεί.
Δεν τολμά να τις εξετάσει. Μόνο τις βλέπει και τις θαυμάζει, δοξολογώντας τον ασύλληπτο, τον αδιάγνωστο Θεό.
Θαρρείς και ή γέννηση μου μέσα στην αμαρτία ήταν μια συμφορά μεγαλύτερη κι από την ίδια την ανυπαρξία! Και πώς να μην το δει κανείς σαν συμφορά το να γεννηθεί για να θλίβεται στη σύντομη επίγεια ζωή, και μετά να βρίσκεται αιώνια στο σκοτάδι και τα βάσανα του άδη; Μεσολαβητές δεν έχω. Μόνος μου, πάλι, δεν έχω τη δύναμη να βγω από την άβυσσο της καταστροφής. Από κει θα με βγάλει ή δεξιά του θεού μου. Εκείνος με γέννησε μέσω των γονέων μου. Εκείνος με αναγεννά με την ένσαρκη οικονομία Του, για να με σώσει. Εκείνος με πλένει από την ακαθαρσία της αμαρτίας. Εκείνος με ανακαινίζει με το νερό του Βαπτίσματος και με το Πνεύμα. Εκείνος δέχεται τις υποσχέσεις της πιστότητας μου από τα χείλη του αναδόχου μου. Εκείνος επικαλείται για μένα το όνομα Του, με σφραγίζει με τη σφραγίδα Του, με κάνει μέτοχο της θεότητας Του και κληρονόμο της βασιλείας Του. Θαύματα επιτελούνται σ' έμενα, ευεργεσίες ανέκφραστες ξεχύνονται πάνω μου, τη στιγμή πού ό ίδιος δεν νιώθω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν συνειδητοποιώ ούτε την ύπαρξη μου.
Με προστάτεψες, Κύριε μου, όταν ήμουν αδύναμο νήπιο! Τί Σού πρόσφερα εγώ, έτσι όπως ήμουνα φασκιωμένος, δίχως ικανότητα αντιλήψεως, δίχως ικανότητα αυτενέργειας;
Πώς δέχτηκες τις υποσχέσεις μου; Κι αφού τις δέχτηκες, πώς μου έδωσες τα χαρίσματα Σου;
Ώς συμμετοχή στην αμαρτία του Αδάμ θα πρέπει να εννοηθεί εδώ ή συμμετοχή όχι στην ένοχη της διαπράξεως του προπατορικού αμαρτήματος αλλά στις ολέθριες συνέπειες του.
Βλέπω την άπειρη αγαθότητα Σου και τα χάνω! Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο απ' ότι έκανα όταν ήμουνα βρέφος λίγων ημερών: Σωπαίνοντας με τη γλώσσα και τον νου, Σού προσφέρω το παιδικό κλάμα μου, τα αυθόρμητα δάκρυα μου.
Και τί ανταπέδωσα στις τόσες ευεργεσίες πού δέχτηκα από Σένα, όταν ακόμα δεν μπορούσα να τις αντιληφθώ; Συνέχισα να μην τις αντιλαμβάνομαι, να μην τις γνωρίζω. Τα μάτια μου στράφηκαν στον κόσμο. Νόμισα ότι σκοπός του άνθρωπου είναι οι επίγειες ασχολίες και ανάμεσα τους οι πρόσκαιρες απολαύσεις. Θάνατος για μένα δεν υπήρχε! Ή επίγεια ζωή μου φαινόταν αιώνια. Ή σκέψη του θανάτου δεν είχε θέση στον νου μου.
Αιωνιότητα!... Το άπειρο μήκος της δεν χωράει στη ματιά μου! Γνώριζα τα δόγματα και όλη τη διδασκαλία της αγίας Ανατολικής Εκκλησίας. Πίστευα σ' αυτά. Μα ή γνώση και ή πίστη μου ήταν νεκρές. Σε τί συνίσταται ή πτώση του άνθρωπου; Σε τί συνίσταται ή σωτηρία του; Ποιά είναι τα σημεία τους και ποιες οι αποδείξεις τους; Δεν είχα γι' αυτά καμιάν εμπειρική, ζωντανή γνώση. Ώς εντολές του Θεού λογάριαζα μόνο τον Δεκάλογο της Παλαιάς Διαθήκης. Τις εντολές του Σωτήρα μου, τα πανάγια λόγια Του τα έβλεπα απλώς σαν μια ηθική διδασκαλία, ή τήρηση της οποίας είναι ωφέλιμη και επαινετή αλλά όχι απαραίτητη. Έτσι ή άφατη δωρεά της χάριτος, πού μου δόθηκε κατά το άγιο Βάπτισμα, ήταν τυλιγμένη, όπως το τάλαντο της ευαγγελικής παραβολής, στο μαντήλι της άγνοιας, ήταν θαμμένη βαθιά στη γή των μερίμνων και της αναζητήσεως των εφήμερων γνώσεων του εφήμερου κόσμου, ήταν σκεπασμένη από τη σκόνη των λογισμών της επιτυχίας, των στιγμιαίων απολαύσεων και της υποταγής στη ματαιότητα του σκοτεινού τούτου κόσμου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.com
Λόγος γιά τά πνεύματα...
Στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ ὁ διάβολος ἐμφανίζεται νά περιπλανιέται ἤδη κάτω ἀπό τόν οὐρανό καί νά διατρέχει τόν ἀέρα μέ μεγάλη ταχύτητα, ἱκανοποιώντας σέ κάθε εὐκαιρία τήν ἀχόρταγη κακία του πρός τό ἀνθρώπινο γένος.
Σ’ αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε σαν σε φυλακή καί δεσμά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, πάντως, δεν συνειδητοποιούν πως είναι αιχμάλωτοι καί φυλακισμένοι. Νομίζουν πως είναι ελεύθεροι. Η συναίσθηση της καταστάσεως της πνευματικής αιχμαλωσίας καί φυλακίσεως είναι δώρο του Θεού.
Το Άγιο Πνεύμα αποκάλυψε αυτή την κατάσταση στον προφήτη Δαβίδ, κι εκείνος, εκπροσωπώντας κάθε άνθρωπο καί την ανθρωπότητα συνολικά, προσευχήθηκε στον Θεό: «Βγάλε από τη φυλακή την ψυχή μου, γιά να δοξολογήσω το όνομά Σου».
Ο απόστολος Πέτρος ονομάζει τη σαρκική καί ψυχική κατάσταση των ανθρώπων, έστω και ευσεβών, «σκοτεινό τόπο».
Ο τόπος μπορεί να είναι όχι μόνο υλικός, αλλά και νοερός και πνευματικός. «Ειρήνη επικράτησε στον τόπο (της καρδιάς) του», λέει η Γραφή.
Οι κλεισμένοι στον σκοτεινό τόπο, αν θέλουν να σωθούν, πρέπει να φωτίζονται, σάν από λυχνάρι, από την Αγία Γραφή, ώσπου να τούς επισκεφτεί το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα γίνει γι` αυτούς ζωντανό βιβλίο της θείας διδασκαλίας, βιβλίο πάντοτε ανοιχτό καί πάντοτε ασίγητο. «Κι έτσι», λέει ο απόστολος, «είμαστε περισσότερο βέβαιοι γιά την αλήθεια του κηρύγματος τών προφητών, πού καλά κάνετε καί τό προσέχετε σαν φώς πού φέγγει σε σκοτεινό τόπο, ώσπου να γλυκοχαράξει το πρωί και ν’ ανατείλει στις καρδιές σας ο αυγερινός».
Όλοι εμείς, οι κλεισμένοι στη φυλακή της γήινης σοφίας, ας ακούσουμε εκείνους πού απέκτησαν μέ τη χάρη τού Κυρίου την πνευματική Ελευθερία καί φωτίστηκαν από τη σοφία του Αγίου Πνεύματος. Όλοι εμείς, οι εκ γενετής τυφλοί, ας ακούσουμε εκείνους που βρήκαν την όρασή τους, όταν τούς άγγιξε τό δάχτυλο του Θεού, εκείνους που είδαν το φως της αλήθειας, εκείνους που αναγνώρισαν αυτό το φώς, το αόρατο στα σαρκικά μάτια καί ασύλληπτο από τόν σαρκικό νου. Ο αγιοπνευματικός λόγος του Θεού, με τα χείλη καί τη γραφίδα των εκλεκτών σκευών Του, μάς αποκαλύπτει πως ο χώρος ανάμεσα στον ουρανό καί τη γη, όλη η ορατή σ’ εμάς γαλάζια άβυσσος, ο υπουράνιος αέρας, είναι η κατοικία των αγγέλων που έπεσαν από τον ουρανό.
Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο μεγάλος θεωρός των θείων μυστηρίων, γράφει στην Αποκάλυψη: «Έγινε τότε πόλεμος στον ουρανό από τη μια ο Μιχαήλ με τους αγγέλους του κι από την άλλη ο δράκοντας. Ο δράκοντας με τους αγγέλους του πολέμησε, αλλά δεν επικράτησε, κι έτσι δεν του επιτράπηκε να μείνει άλλο στον ουρανό». Αυτή η πτώση του διαβόλου καί των πνευμάτων που παρέσυρε εκείνος, σύμφωνα μέ την ερμηνεία του αγίου ’Ανδρέα Καισαρείας, ακολούθησε το πρώτο αμάρτημά τους της αλαζονείας καί του φθόνου. Τότε οι άγιες αγγελικές δυνάμεις τούς απομάκρυναν από την αγγελική τάξη, όπως αναφέρει αλληγορικά και ο προφήτης Ιεζεκιήλ.
Στο βιβλίο του Ιωβ ο διάβολος εμφανίζεται να περιπλανιέται ήδη κάτω από τόν ουρανό και να διατρέχει τον αέρα με μεγάλη ταχύτητα, ικανοποιώντας σε κάθε ευκαιρία την αχόρταγη κακία του προς τό ανθρώπινο γένος.
Ο απόστολος Παύλος ονομάζει τους πεσμένους αγγέλους «πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό» καί τον επικεφαλής τους «άρχοντα των πονηρών δυνάμεων του αέρα».
Οι πεσμένοι άγγελοι είναι σκορπισμένοι σ’ όλη τη διάφανη άβυσσο, που βλέπουμε από πάνω μας, καί δεν παύουν να προξενούν ταραχές σ’ όλες τίς ανθρώπινες κοινωνίες καί σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Δεν υπάρχει κακή πράξη, δεν υπάρχει ανομία στην οποία να μην είναι πρωταίτιοι ή συνεργοί.
Μέ ποικίλα μέσα παρασύρουν τον άνθρωπο στην αμαρτία και του τη διδάσκουν.
«Ο αντίπαλός μας διάβολος περιφέρεται σαν λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει», τόσο στη διάρκεια της επίγειας ζωής μας όσο και την ώρα του χωρισμού της ψυχής μας από το σώμα. Όταν η ψυχή του χριστιανού, αφήνοντας τον χωμάτινο ναό της, παίρνει μέσω του αέρα τον δρόμο προς την ουράνια πατρίδα της, οι δαίμονες τη σταματούν. Προσπαθούν να βρουν κάτι το κοινό ανάμεσα σ’ εκείνην και σ’ αυτούς —ως προς την αμαρτωλότητά τους, την παράβαση καί την πτώση τους— καί να τη ρίξουν στον άδη, «πού έχει ετοιμαστεί γιά τον διάβολο καί τους δικούς του».
Ενεργούν έτσι σύμφωνα μέ το δικαίωμα πού απέκτησαν με τη θέληση του ιδίου του ανθρώπου.
Όταν ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τους έκανε κυρίαρχους στη γη. Τους ευλόγησε, λέει η Γραφή, και τους είπε: «Να πολλαπλασιαστείτε καί να πληθύνετε, να γεμίσετε τη γη καί να κυριαρχήσετε σ’ αυτήν. Να εξουσιάσετε στα ψάρια της θάλασσας, στα πτηνά του ουρανού, σ’ όλα τα ζώα, σ’ όλη τη γη καί σ’ όλα τά ερπετά πού σέρνονται στην επικράτειά της».
Στούς πρώτους ανθρώπους δόθηκε όχι μόνο η γη αλλά και ο ίδιος ο παράδεισος, του οποίου η περιποίηση καί η φύλαξη τους ανατέθηκε. Μοναδικός Κύριός τους ήταν ο Θεός.
Αλλά εκείνοι τι έκαναν, όντας μέσα στον παράδεισο;...
Αλίμονο, τί ολέθρια τύφλωση! Αλίμονο, τί ασύλληπτος παραλογισμός! Πείστηκαν οι προπάτορές μας στη δολερή καί θανάσιμη συμβουλή του πεσμένου αγγέλου, πέταξαν από πάνω τους τον ευλογημένο καί ελαφρύ ζυγό της υποταγής στον Θεό κι έβαλαν στη θέση του τον σιδερένιο ζυγό της υποταγής στον διάβολο.
Αλίμονο! Οι προπάτορές μας καταπάτησαν την εντολή του Θεού και άκουσαν τη συμβουλή του κάκιστου εχθρού μας, του σκοτεινού καί βλάσφημου πνεύματος, του κόλακα καί απατεώνα διαβόλου. Κατά φυσική συνέπεια, διέλυσαν την κοινωνία τους με τον Κύριο και ήρθαν σε κοινωνία μέ τον σατανά, υποτάσσοντας εκούσια σ’ εκείνον τόσο τον εαυτό τους όσο και το μέρος της υλικής κτίσεως που είχε δημιουργηθεί γι` αυτούς καί που με θεία απόφαση το εξουσίαζαν.
Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο
Συγγραφέας: Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr
Μεγάλη συμφορά είναι η παραμονή του ανθρώπου σε θανάσιμη αμαρτία...
Μεγάλη συμφορά είναι η παραμονή του ανθρώπου σε θανάσιμη αμαρτία, μεγάλη συμφορά είναι η μετατροπή της θανάσιμης αμαρτίας σε συνήθεια!
Δεν υπάρχουν καλές πράξεις, που θα μπορούσαν να λυτρώσουν από τον Άδη μια ψυχή, αν αυτή, πριν χωριστεί από το σώμα, δεν καθαριστεί από κάθε θανάσιμο αμάρτημά της.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δέοντος Α’ τού Μεγάλου (457-474) ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ένας άνθρωπος πολύ ένδοξος και πολύ πλούσιος, που ελεούσε γενναιόδωρα τούς φτωχούς. Δυστυχώς, όμως, από τα νιάτα του έπεφτε στο θανάσιμο αμάρτημα της μοιχείας, στο οποίο συνέχισε να πέφτει ως τα γηρατειά του, καθώς με τον καιρό η κακή αυτή συνήθεια εδραιώθηκε μέσα του. Έτσι, δίνοντας ακατάπαυστα ελεημοσύνη και διαπράττοντας ακατάπαυστα μοιχεία, ξαφνικά πέθανε.
Ο Aγιος Γεννάδιος, πατριάρχης τότε Κωνσταντινουπόλεως (458-471), και οι άλλοι επίσκοποι, συζητώντας γι` αυτόν, διχογνωμούσαν ως προς τη μεταθανάτια κατάστασή του. Μερικοί έλεγαν πώς είχε σωθεί, σύμφωνα με το ρητό της Γραφής: «Ο πλούσιος με τον πλούτο του μπορεί να λυτρώσει την ψυχή του». Άλλοι, όμως, διαφωνούσαν, υποστηρίζοντας ότι ένας άνθρωπος τού Θεού πρέπει να είναι καθαρός και άμεμπτος, καθώς η Γραφή, επίσης, αναφέρει: «Όποιος τηρήσει όλες τις διατάξεις του θείου νόμου και παραβεί μία, θεωρείται παραβάτης όλου του νόμου». «Αν ο δίκαιος αμαρτήσει, στηριγμένος στις καλές του πράξεις, τότε καμιά απ’ αυτές δεν θα υπολογιστεί». «Όπου σε βρω», είπε ο Θεός, «εκεί και θα σε κρίνω».
Διαβάστε εδώ: Η Προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής
Ο πατριάρχης τότε έδωσε εντολή σ’ όλα τα μοναστήρια και σ’ όλους τούς ασκητές να προσευχηθούν, ώστε ο Κύριος ν’ αποκαλύψει πού βρισκόταν η ψυχή του ελεήμονα εκείνου μοιχού. Και, πράγματι, ο Θεός το αποκάλυψε σ’ έναν ασκητή, ο οποίος στη συνέχεια διηγήθηκε την αποκάλυψη στον πατριάρχη:
— Την περασμένη νύχτα, καθώς προσευχόμουν, είδα έναν τόπο χωρισμένο στα δύο. Δεξιά ήταν ο παράδεισος, γεμάτος από ανέκφραστα αγαθά, και αριστερά μια πύρινη λίμνη, πού οι φλόγες της έφταναν ως τα σύννεφα. Ανάμεσα στον ευλογημένο παράδεισο και τη φοβερή φωτιά στεκόταν δεμένος ο νεκρός ήδη πλούσιος και στέναζε σπαρακτικά. Συχνά, στρέφοντας το βλέμμα του προς τον παράδεισο, ξέσπαγε σε πικρό θρήνο. Ξάφνου είδα έναν αστραπόμορφο άγγελο να τον πλησιάζει και να τού λέει: “Άνθρωπέ μου, γιατί θρηνείς μάταια; Να, χάρη στην ελεημοσύνη σου, γλίτωσες τα βάσανα της κολάσεως. Επειδή, όμως, δεν άφησες την αισχρή μοιχεία, στερήθηκες τον ευλογημένο παράδεισο”.
Ο πατριάρχης και οι συνοδοί του, ακούγοντας τα αυτά, είπαν με φόβο:
— Καλά λέει ο απόστολος Παύλος, «Μακριά από την πορνεία! Κάθε άλλο αμάρτημα πού μπορεί να διαπράξει κανείς, βρίσκεται έξω από το σώμα του’ αυτός πού πορνεύει, όμως, βεβηλώνει το ίδιο του το σώμα». Πού είναι εκείνοι πού λένε ότι, κι αν πέσουμε στη μοιχεία, θα σωθούμε με την ελεημοσύνη; Ο ελεήμων, αν είναι πράγματι ελεήμων, θα πρέπει να ελεήσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και ν’ αποκτήσει σωματική αγνότητα, χωρίς την οποία κανείς δεν θ’ αντικρίσει τον Κύριο δεν ωφελεί σε τίποτα το ασήμι που μοιράζεται με χέρι αμαρτωλό και ψυχή αμετανόητη.
Λόγος για τα πνεύματα-Λόγος για τον θάνατο
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.
Ἐπίσκεψη μοναχῆς ἀπό τήν κόλαση
Σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι μόναζε μαζί μέ την ηγουμένη καί ηανιψιά της, πού ήταν πανέμορφη σωματικά καί άμεμπτη ψυχικά. Όλες οι αδελφές τη θαύμαζαν καί παραδειγματίζονταν από την αγγελική αγνότητά της αλλά καί τη σπάνια μετριοφροσύνη της. Όταν κοιμήθηκε, την κήδεψαν μέ μεγαλοπρέπεια, βέβαιες πώς η καθαρή ψυχή της είχε ανέβει στον παράδεισο. Η ηγουμένη, λυπημένη γιά τη στέρηση της ενάρετης ανιψιάς της, αγρυπνούσε μέ νηστεία καί προσευχή, παρακαλώντας τον Κύριο να της αποκαλύψει την ουράνια δόξα της κεκοιμημένης ανάμεσα στις άλλες μακάριες παρθένες. Καί κάποτε, περασμένα μεσάνυχτα, καθώς προσευχόταν μέσα στήν ησυχία τού κελιού της, άνοιξε ξαφνικά η γη μπροστά της, κι από τό ρήγμα, πού δημιουργήθηκε, τινάχτηκε καυτή λάβα. Έντρομη η γερόντισσα, έριξε μια ματιά στήν άβυσσο, πού έχασκε σχεδόν κάτω από τά πόδια της, καί είδε την ανιψιά της μέσα στις φλόγες τού αδη...
— Θεέ μου! αναφώνησε μέ απελπισία. Εσένα βλέπω εκεί;
— Ναι, αποκρίθηκε εκείνη, αναστενάζοντας μέ πόνο.
— Καί γιατί έγινε αυτό; τή ρώτησε η θεία της μέ φωνή γεμάτη πικρία καί συμπόνια. Ήλπιζα να σε δώ στη δόξα του παραδείσου, στη χορεία των αγγέλων, ανάμεσα στις άμεμπτες κόρες του Χριστού, κι εσύ... Γιατί; Γιατί;
Βαριαναστέναξε πάλι η ανιψιά της καί αναφώνησε:
— Συμφορά σ’ εμένα, την άθλια! Εγώ η ίδια είμαι η αιτία του αιώνιου θανάτου μου μέσα σε τούτες τίς φλόγες, πού διαρκώς μέ καταβροχθίζουν χωρίς να μέ αφανίζουν. Ήθελες να δεις πού βρίσκομαι, καί να πού σου το αποκάλυψε ο Θεός!
— Μα γιατί, τέλος πάντων, έγινε αυτό; την ξαναρώτησε κλαίγοντας η ηγουμένη.
— Επειδή δεν ήμουνα παρθένα άσπιλη σάν άγγελος, όπως νομίζατε. Δεν μόλυνα, βέβαια, τό σώμα μέ σαρκικό αμάρτημα, αλλά οι λογισμοί μου, οι επιθυμίες μου καί οι αμαρτωλές φαντασιώσεις μου μέ έριξαν στη γέεννα. Δεν μπόρεσα να διατηρήσω την ψυχή μου αμόλυντη, όπως τό παρθενικό σώμα μου, καί γι` αυτό παραδόθηκα στα βασανιστήρια του άδη. ’Από απροσεξία, άφησα να γεννηθεί καί να στερεωθεί στήν καρδιά μου μια εμπαθής έλξη προς έναν όμορφο νέο. Έφερνα στον νου μου τη μορφή του κι ένιωθα ευχαρίστηση, όταν ενωνόμουν φανταστικά μαζί του. Καταλάβαινα πώς αυτό ήταν αμαρτία, αλλά ντρεπόμουνα να τό φανερώσω στον πνευματικό κατά την Εξομολόγηση. Καί να ποιά είναι η συνέπεια της αισχρής ικανοποιήσεώς μου μέ τους ακάθαρτους λογισμούς καί τίς ασελγείς φαντασιώσεις: Στο τέλος μου, οι άγιοι άγγελοι μέ αποστράφηκαν καί μέ άφησαν στα χέρια των δαιμόνων. Έτσι, τώρα καίγομαι στις φλόγες της γέεννας, καί θα φλέγομαι αιώνια χωρίς ποτέ να καώ, καθώς δεν τελειώνει ο βασανισμός εκείνων πού δεν αξιώθηκαν ν’ ανέβουν στον ουρανό!
Αναστέναξε πάλι, η δύστυχη, κι έτριξε τά δόντια της, πριν την αρπάξει η κοχλαστή λάβα καί την εξαφανίσει από τά μάτια της ηγούμενης.
Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο
Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
http://apantaortodoxias.blogspot.gr
Οι μοναχοί της Μονής Σολοφκί διασώζουν μια απάντηση του οσίου Ζωσιμά στους μαθητές του, που τον ρώτησαν πως θ’ αναγνωρίσουν τον Αντίχριστο, όταν αυτός έρθει:
H γενική διαφθορά μαζί με την υλική πρόοδο πού τή γεννά, θα είναι τό προαγγελτικό σημάδι τού τέλους τού κόσμου καί της φοβερής Κρίσεως τών ανθρώπων από τόν Χριστό.
Τότε δεν θα κυριαρχεί ή διαφθορά με τή στενή μόνο έννοια της λέξεως, δηλαδή αυτή της φιληδονίας καί της ακολασίας. Ή διαφθορά θα είναι πλατιά, θα απλώνεται σ’ όλα τά πεδία καί σ’ όλες τίς εκφάνσεις της ζωής της ανθρωπότητας κατά τά τελευταία χρόνια της παρουσίας της πάνω στη γή. Τότε «οι άνθρωποι», λέει ό απόστολος Παύλος, «θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στούς γονείς τους, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, άγριοι, εχθροί τού καλού, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό. Θ’ αγαπούν πιο πολύ τίς ηδονές παρά τόν Θεό. Θα δείχνουν ότι έχουν ευσέβεια, αλλά θα έχουν αρνηθεί τή δύναμή της μέ τίς πράξεις τους».
Ή αμαρτία θα φτάσει στο αποκορύφωμα της. Καί μολονότι θα είναι φοβερή, μολονότι θα κυριαρχεί ολοκληρωτικά, θα έχει τό προσωπείο της ευσέβειας. Αλλά ποιος θα μπορεί τότε να αντιληφτεί ότι εκείνη ή ευσέβεια θα έχει χάσει όλη την ουσία της, όλη τή δύναμή της;
Ή ουσία καί ή δύναμη της ευσέβειας είχαν χαθεί καί από τή θρησκεία των Ιουδαίων στα χρόνια του Χριστού, πράγμα πού δεν μπορούσε να τό καταλάβει ό λαός, πράγμα πού δεν μπορούσαν να τό καταλάβουν ούτε οι γραμματείς καί οι Λευίτες καί οι αρχιερείς των Ιουδαίων, αν καί κόμπαζαν γιά τή σοφία τους. Αυτή ή σοφία, ωστόσο, δεν βασιζόταν παρά στήν επιφανειακή γνώση τού θείου νόμου, στο «γράμμα» του, πού «οδηγεί στον θάνατο». Ή ζωή τους ήταν αντίθετη στις εντολές τού Θεού. Καί μια τέτοια ζωή θανατώνει την πίστη.
Ή ανθρωπότητα δεν θα αισθάνεται τή δεινή ηθική καί πνευματική της κατάσταση. Απεναντίας, τυφλωμένη καθώς θα είναι, θα καυχιέται γιά την πρόοδό της, την επίγεια καί πρόσκαιρη υλική πρόοδο, έχοντας απορρίψει την πνευματική πρόοδο στη χριστιανική ζωή καί σε ότι έχει σχέση μέ τόν Θεό καί την αιωνιότητα. Όταν, λοιπόν, ό κόσμος θα διακηρύσσει καί θα εκθειάζει την ανάπτυξή του, την ευημερία του, την αδιατάρακτη ειρήνη καί ασφάλειά του, «τότε θα έρθει ξαφνικά πάνω τους ή καταστροφή». Τότε θα έρθει ξαφνικά τό τέλος του κόσμου, τό τέλος πού αυτός καθόλου δεν θα τό περιμένει, ζώντας μέσα στο σκοτάδι του, μέσα στο μεθύσι της επίγειας προόδου του. «Ή ημέρα τού Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης μέσα στη νύχτα», εξαιτίας της τυφλώσεως τού κόσμου. Δείχνοντας αυτή την τύφλωση, ό Κύριος ονόμασε τόν καιρό της ελεύσεως Του «νύχτα».
Γιατί, άλλωστε, να επιτρέψει ό Θεός τή συνέχιση της υπάρξεως αυτού τού κόσμου, όταν ό άνθρωπος αρνείται τον σκοπό γιά τόν οποίο Εκείνος τόν τοποθέτησε στη γη καί επιλέγει αυθαίρετα έναν σκοπό μάταιο; Σύμφωνα μέ τόν μάταιο αυτό σκοπό, κατά τή σύντομη επίγεια ζωή του ό άνθρωπος δεν καταπιάνεται μέ την αιωνιότητα. Δεν αφιερώνει τίς ψυχικές καί σωματικές του δυνάμεις στην προετοιμασία του γιά την αιωνιότητα, αλλά τίς προσφέρει θυσία σ’ ένα άπιαστο όνειρο, τίς σπαταλά γιά την επίτευξη της μέγιστης δυνατής υλικής ευημερίας καί μακαριότητας στη γή, σε τούτο τό ξενοδοχείο, σε τούτη τή φυλακή μας, λες καί πρόκειται γιά τόπο αιώνιας διαμονής. Αυτό τό όνειρο ξεγελά πικρά όσους τό εμπιστεύονται. Τούς φέρεται σάν απάνθρωπος τύραννος, σάν μοχθηρός δαίμονας.
Μα είναι δαίμονας! Δεν υπάρχει τίποτα πιο κακό, τίποτα πιο ύπουλο, τίποτα πιο απατηλό. Είναι ό εμπαιγμός τού άνθρωπου από τά πεσμένα πονηρά πνεύματα.
Τό ολέθριο όνειρο, ένώ κολακεύει τούς ανθρώπους σ’ όλο τόν δρόμο της επίγειας ζωής τους, τούς προδίδει στο τέλος του. Τούς παραδίδει στήν πραγματικότητα, αφήνοντας τους μόνους καί γυμνούς. Οι άνθρωποι μπαίνουν στήν αιωνιότητα εντελώς απροετοίμαστοι, εντελώς απληροφόρητοι, ή μάλλον -ακόμα χειρότερα— έχοντας ενστερνιστεί από τή γή μια διάθεση εχθρική προς τά πνευματικά αγαθά καί τή μακαριότητα της αιωνιότητας. Πού θα βρεθούν μετά τό τέλος των αιώνων τέτοια ζιζάνια; Πού αλλού, παρά στήν άβυσσο τού άδη; Εκεί θα κρυφτούν από τά βλέμματα της οικουμένης.
Οι μοναχοί της Μονής Σολοφκί διασώζουν μιαν απάντηση τού οσίου Ζωσιμά (Ό όσιος Ζωσιμάς (’17 Απριλίου 1478) ίδρυσε την περίφημη Μονή Σολοφκί σ’ ένα από τά ομώνυμα νησιά της Λευκής Θάλασσας.) στούς μαθητές του, πού τόν ρώτησαν πώς θ’ αναγνωρίσουν τόν Αντίχριστο, όταν αυτός έρθει: «Όταν ακούσετε ότι ό Χριστός ήρθε στη γή, να ξέρετε ότι αυτός θα είναι ό Αντίχριστος». Πολύ ακριβής απάντηση! Ό κόσμος δεν θ’ αναγνωρίσει τόν Αντίχριστο. Θα τόν δεχθεί ώς Χριστό, θα τόν ανακηρύξει Χριστό. Επομένως, όταν διαδοθεί καί εδραιωθεί ή φήμη γιά έλευση του Χριστού στη γή, αυτή θα είναι μια ασφαλής ένδειξη ότι ό Αντίχριστος εμφανίστηκε καί μέ παραχώρηση τού Θεού άρχισε τό προκαθορισμένο έργο του.
Ή απάντηση τού οσίου Ζωσιμά βασίζεται στα λόγια τού ίδιου τού Κυρίου. Ό Σωτήρας του κόσμου, ενημερώνοντας τούς μαθητές Του γιά τά προαγγελτικά σημάδια της δευτέρας παρουσίας Του, είπε: «Τότε, αν κάποιος σάς πει, “Να, εδώ είναι ό Χριστός” ή “Να, εκεί είναι”, μην τόν πιστέψετε…
’Αν σάς πουν, “Νατος, είναι στήν έρημο”, μην πάτε- κι αν σάς πουν, “Νάτος, εκεί είναι κρυμμένος”, μην τούς πιστέψετε. Γιατί ό Υιός τού Ανθρώπου θα έρθει τόσο φανερά, όπως ή αστραπή πού βγαίνει στήν Ανατολή καί φαίνεται ώς τή δύση».
Δεν πρέπει καί δεν θα είναι δυνατό να μεταδώσουν οι άνθρωποι ό ένας στον άλλο την είδηση γιά την έλευση τού Υιού τού Θεού. Θα εμφανιστεί ξαφνικά, θα εμφανιστεί σ’ όλους τούς ανθρώπους καί σ’ όλη τή γή ταυτόχρονα, όπως ταιριάζει στήν παντοδυναμία Του.
Ή αντίρρηση των επιστημόνων ότι δεν είναι δυνατό να εμφανιστεί ό Κύριος μπροστά σ’ όλη την ανθρωπότητα ταυτόχρονα, λόγω του σφαιρικού σχήματος της γης, είναι εντελώς αβάσιμη.
Αν ό παντοδύναμος Θεός δημιούργησε καί τή γή καί τό σύμπαν ολόκληρο από τό μηδέν, μόνο μέ τό παντοδύναμο καί πάνσοφο πρόσταγμά Του, χωρίς να χρειαστεί πρωτύτερα σύσκεψη μέ τούς επιστήμονες, τότε είναι δυνατό να μην μπορεί, με την ίδια παντοδυναμία καί πανσοφία Του, να εμφανιστεί ταυτόχρονα μπροστά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, έστω κι αν ό τρόπος με τόν οποίο θα τό κάνει είναι καί πρέπει να είναι ακατανόητος σ’ όλους τούς επιστήμονες της γης; «Θα έρθει ό Κύριος από τόν ουρανό», λέει ό όσιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός, «μέ τόν τρόπο πού Τόν είδαν οι άγιοι απόστολοι να πορεύεται στον ουρανό, Θεός τέλειος καί άνθρωπος τέλειος, μέ δόξα καί δύναμη… Κανείς, λοιπόν, να μην αναμένει τόν Κύριο από τή γή, άλλά από τόν ουρανό, όπως ό Ίδιος μάς τό βεβαίωσε».
Ό Κύριος έκλεισε τή διδαχή Του γιά τό τέλος τού κόσμου καί τή δευτέρα παρουσία Του μέ την ακόλουθη νουθεσία: «Προσέχετε καλά τόν εαυτό σας! Μην παραδοθείτε στήν κραιπάλη καί στη μέθη καί στις βιοτικές μέριμνες, καί σάς αιφνιδιάσει ή ημέρα εκείνη. Γιατί θα έρθει σάν την παγίδα σε όλους τούς κατοίκους της γης». Μ’ αυτά τά λόγια τού Κυρίου, μ’ αυτή την υποθήκη Του, μ’ αυτή τή συμβουλή Του, μ’ αυτή την εντολή Του, απαγορεύονται ή σαρκική ζωή καί ή έλλειψη μέτρου στις επίγειες ασχολίες, γιατί αυτές μεταβάλλουν τόν άνθρωπο από πνευματικό σε σαρκικό, τόν κάνουν να ξεχνά την αιωνιότητα καί τόν Θεό, τόν ρίχνουν σ’ όλες τίς αμαρτίες. Σε μια καρδιά πού δεν περιφρουρείται καί δεν σφραγίζεται μέ τή μνήμη καί τόν φόβο τού Θεού, εύκολα μπαίνουν όλα τά πάθη. Αυτά τή σκοτίζουν καί την οδηγούν στήν άγνοια τού Θεού. Γιά τούς ανθρώπους πού ζουν σαρκικά, γιά τούς ανθρώπους πού έχουν μεθύσει καί σκοτιστεί από την αμαρτία, ή ήμερα της ελεύσεως τού Κυρίου θα έρθει σάν παγίδα. Σ’ αυτή την παγίδα θα κλειστεί όλη ή ανθρωπότητα.
Κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει, κανείς δεν θα μπορέσει να ξεγλιστρήσει.
Γνωρίζοντάς τα όλα αυτά, ας ζούμε μέ διαρκή νίψη. Προστρέχοντας στον Θεό μέ προσευχή αδιάλειπτη, μέ συντριβή καί δάκρυα, αποκτώντας καί διατηρώντας μέσα μας τή βασιλεία τού Θεού μέ την επιτέλεση τού θελήματος Του, θα μπορέσουμε, μέ τή θεία χάρη καί δύναμη, ν’ απαλλαγούμε από τά δεσμά της αμαρτίας καί να ξεφύγουμε από τις παγίδες τού κοσμοκράτορα διαβόλου.Έτσι, μέ την καλή ελπίδα καί την πνευματική πληροφορία ότι θα βρούμε έλεος καί σωτηρία, θα μπορέσουμε να σταθούμε μπροστά στον αδέκαστο Κριτή, πού ή απόφασή Του θα καθορίσει τή θέση μας στήν αιωνιότητα. Αμήν.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ Β’
Στις θείες αποκαλύψεις των αγίων της Εκκλησίας οι ψυχές τών κεκοιμημένων ανθρώπων εμφανίζονται μέ τή μορφή πού έχουν καί στήν Αγία Γραφή
Στις θείες αποκαλύψεις τών άγίων της Εκκλησίας οι ψυχές τών κεκοιμημένων ανθρώπων εμφανίζονται μέ τή μορφή πού έχουν καί στήν Αγία Γραφή.
Οι αξιωματούχοι τού Ρωμαίου αυτοκράτορα Σέργιος καί Βάκχος μαρτύρησαν γιά την πίστη τους στον Χριστό. Ό Βάκχος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Ό Σέργιος, πού βρισκόταν στη φυλακή, όταν έμαθε γιά τή μαρτυρική τελείωση τού φίλου του, λυπήθηκε πολύ, επειδή δεν πέθανε κι αυτός μαζί του. Παρακαλούσε, λοιπόν, τόν Θεό μέ δάκρυα να τού χαρίσει τό στεφάνι τού μαρτυρίου. Τή νύχτα, ένώ αγρυπνούσε καί προσευχόταν κλαίγοντας, είδε ξαφνικά μπροστά του τόν Βάκχο κυκλωμένο από ουράνιο φώς. Τό πρόσωπό του ήταν σάν πρόσωπο Αγγέλου. Φορούσε μια λαμπρή στρατιωτική στολή. Παρηγόρησε καί ενίσχυσε τόν Σέργιο, αναγγέλλοντας του ότι πολύ σύντομα θα τελείωνε τόν μαρτυρικό του αγώνα καί θα έπαιρνε την ουράνια ανταμοιβή από τόν Κύριο Ιησού Χριστό.
Ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο είναι τό γεγονός της απελευθερώσεως τού φυλακισμένου οσίου Πέτρου τού Αθωνίτου από τούς άγιους Συμεών τόν Θεοδόχο καί Νικόλαο τόν θαυματουργό. Πρόκειται γιά περίπτωση όμοια μ’ εκείνην της απελευθερώσεως τού Αποστόλου Πέτρου από άγγελο τού Θεού. Στη διήγηση, πού παρατίθεται στη συνέχεια, παρουσιάζεται μέ ξεχωριστή ενέργεια ή κατάσταση τών ψυχών τών κεκοιμημένων καί μάλιστα τών άγιων.
Ό όσιος Πέτρος ό Αθωνίτης, πού έζησε τόν 9ο αιώνα, ήταν πρώτα αρχιστράτηγος τού ρωμαϊκού στρατού. Πολλές φορές είχε συλλογιστεί να γίνει μοναχός —τό είχε, μάλιστα, τάξει στον Θεό— άλλά, απορροφημένος από τίς εγκόσμιες μέριμνες, άνέβαλλε πάντοτε να εκπληρώσει τόν λογισμό καί τό τάμα του.
Την εποχή εκείνη οι μουσουλμάνοι Αγαρηνοί εισέβαλαν στη μεγάλη Συρία καί άρχισαν να λεηλατούν τά μέρη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ό αυτοκράτορας έστειλε εναντίον τους στράτευμα υπό τή διοίκηση τού Πέτρου, τό όποιο όμως νικήθηκε. Οι βάρβαροι συνέλαβαν πολλούς αιχμαλώτους, ανάμεσα τους καί τόν αρχιστράτηγο, πού τόν οδήγησαν αλυσοδεμένο στήν οχυρή πόλη τους Σαμάρα, στίς όχθες τού Ευφράτη, καί τον έριξαν σε μια σκοτεινή φυλακή. Εκεί ό Πέτρος αναρωτιόταν ποιά να ήταν, άραγε, ή αιτία της συμφοράς πού τόν είχε βρει. Δεν άργησε να αντιληφτεί ότι με παραχώρηση τού Θεού είχε ηττηθεί καί αιχμαλωτιστεί από τούς Αγαρηνούς, επειδή δεν είχε εκπληρώσει τό τάμα του.
Άρχισε, λοιπόν, μέ δάκρυα να προσεύχεται στον Κύριο, παρακαλώντας Τον να τόν ελευθερώσει μέ τίς πρεσβείες τού άγιου Νικολάου, τού θαυματουργού ιεράρχη, τόν οποίο ιδιαίτερα τιμούσε καί ευλαβούνταν. Γιά μία εβδομάδα δεν γεύθηκε τροφή ό φυλακισμένος αρχιστράτηγος.
Νηστεύοντας καί αγρυπνώντας, θρηνώντας καί διαβεβαιώνοντας τόν Θεό ότι, αν έβρισκε την έλευθερία του, θα άφηνε αμέσως τόν κόσμο καί θα αφιερωνόταν σ’ Εκείνον, ζητούσε ακατάπαυστα τό έλεος Του. Ό άγιος Νικόλαος, πού τόν επισκέφτηκε δύο φορές στον ύπνο του, τόν παρηγόρησε καί τόν εγκαρδίωσε. Όταν εμφανίστηκε μπροστά του καί τρίτη φορά, καί μάλιστα όχι στον ύπνο του τώρα άλλά στον ξύπνιο του, είχε μαζί του καί τόν άγιο Συμεών τόν Θεοδόχο. Ό άγιος Συμεών, ολόλαμπρος καί ακτινοβόλος, φορούσε τή λινή στολή των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης καί κρατούσε στο χέρι του χρυσό ραβδί. Φόβος κυρίεψε τόν Πέτρο, μόλις είδε τούς δύο άγιους.
— Εσύ είσαι πού ζητάς από τόν αδελφό μου Νικόλαο να σε ελευθερώσει από τά δεσμά καί τή φυλακή; τόν ρώτησε ό άγιος Συμεών.
— Ναι, άγιε τού Θεού, ψέλλισε μέ δυσκολία ό Πέτρος.
— Αν ελευθερωθείς, θα εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου να γίνεις μοναχός καί να ζήσεις τόν υπόλοιπο χρόνο τού επίγειου βίου σου μέ αρετή; τόν ξαναρώτησε ό άγιος.
— Θα την εκπληρώσω, μέ τή βοήθεια του Θεού, κύριέ μου,απάντησε ό Πέτρος.
— Τότε βγες από εδώ ανεμπόδιστα καί πήγαινε όπου θέλεις.
Ό Πέτρος τού έδειξε τά πόδια του, πού ήταν αλυσοδεμένα. Ό άγιος άγγιξε τίς αλυσίδες μέ τό χρυσό ραβδί του, κι αυτές αμέσως έλιωσαν, όπως λιώνει τό κερί από τή φωτιά. Ό Πέτρος σηκώθηκε καί, προχωρώντας, διαπίστωσε πώς ή φυλακή ήταν ανοιχτή. Πρώτος βγήκε ό άγιος Συμεών. Ό Πέτρος τόν άκολούθησε μαζί μέ τόν άγιο Νικόλαο. Βαδίζοντας, βρέθηκαν έξω από την πόλη. Τότε ό Πέτρος συλλογίστηκε:
— Μήπως βλέπω όνειρο;
Ό δίκαιος Συμεών, διαβάζοντας τή σκέψη του, αποκρίθηκε:
— Δεν βλέπεις όνειρο, Πέτρο! Κοίτα πού βρίσκεσαι καί ποιόν ακλουθείς! Είναι ξεκάθαρο —ό Θεός σε ελέησε καί σε ελευθέρωσε από τή φυλακή!
“Έπειτα, αφού είπε στον άγιο Νικόλαο να έχει πάντοτε τόν Πέτρο υπό την προστασία του, έγινε άφαντος. Ό Πέτρος συνέχισε την πορεία του, άκολουθώντας τόν άγιο Νικόλαο. Σε μια στιγμή ό ιεράρχης τόν ρώτησε αν είχε πάρει μαζί του τρόφιμα γιά τόν δρόμο.
— Τρόφιμα; απόρησε ό Πέτρος. Πώς να πάρω, δέσποτα, αφού δεν είχα τίποτα;
Λίγο πιο πέρα είδαν έναν κήπο γεμάτο καρποφόρα δένδρα.
— Μπες σ’ αυτόν τόν κήπο, είπε ό άγιος στον Πέτρο. Θα συναντήσεις έναν άνθρωπο, πού θα σού δώσει άφθονα φρούτα καί λαχανικά. Πάρε τα καί έλα πάλι εδώ, γιά να συνεχίσουμε τόν δρόμο μας.
Αφού ό Πέτρος έκανε ότι τόν πρόσταξε ό άγιος, τόν άκολούθησε καί πάλι. Σύντομα έφτασαν στα σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εκεί ό ιεράρχης στάθηκε καί είπε στον Πέτρο:
— Αδελφέ, είσαι πια στην πατρίδα σου καί μπορείς να εκπληρώσεις τό τάμα σου. Κάνε το χωρίς καθυστέρηση, γιά να μη βρεθείς πάλι στη φυλακή της Σαμάρα.
Καί λέγοντας αυτά ό άγιος, έγινε άφαντος.
Εξαφανίστηκαν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΡΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΝ ΑΔΗ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.
"Αν το πνεύμα λόγω της απειρίας του στην προσευχή ξεφύγει από το κλείσιμό της στα λόγια θα πρέπει να ξαναοδηγηθεί πίσω σ’ αυτό. Ο νους στην μεταπτωτική κατάστασή του είναι φυσικά ασταθής και έχει τάση να περιπλανιέται παντού. Αλλά ο Θεός μπορεί να του δώσει σταθερότητα...
Η προσοχή στην Προσευχή
Η προσευχή χρειάζεται την αδιαχώριστη παρουσία και συνεργασία της προσοχής. Με την προσοχή η προσευχή γίνεται η αναφαίρετη περιουσία του προσευχομένου προσώπου.
Με την προσοχή φέρνει άφθονους καρπούς, χωρίς την προσοχή κάνει αγκάθια και τριβόλια.
Οι καρποί της προσευχής περιλαμβάνουν φωτισμό του πνεύματος, συντριβή της καρδιάς, εγρήγορση της ψυχής με την ζωή του Πνεύματος.
Τα αγκάθια είναι σημάδι του θανάτου της ψυχής και της φαρισαϊκής αυτοπεποίθησης που πηγάζει από την σκληρότητα της καρδιάς που ικανοποιείται και ενθουσιάζεται με την ποσότητα των προσευχών της και τον χρόνο που σπαταλά για να λέει τις προσευχές.
Η αναπόσπαστη προσοχή που... διατηρεί την προσευχή εντελώς ελεύθερη από περισπασμούς και από άσχετες σκέψεις και εικόνες είναι ένα δώρο της χάρης του Θεού. Δείχνουμε μια ειλικρινή επιθυμία να δεχτούμε το δώρο της χάρης -το ψυχοσωτήριο δώρο της προσοχής- με το να βιάζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται πάντα με προσοχή.
Η τεχνητή προσοχή -όπως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την δική μας αβοήθητη προσοχή χωρίς την βοήθεια της χάρης- περιλαμβάνει το κλείσιμο της ψυχής στα λόγια της προσευχής σύμφωνα με την συμβουλή του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος.
Αν το πνεύμα λόγω της απειρίας του στην προσευχή ξεφύγει από το κλείσιμό της στα λόγια θα πρέπει να ξαναοδηγηθεί πίσω σ’ αυτό. Ο νους στην μεταπτωτική κατάστασή του είναι φυσικά ασταθής και έχει τάση να περιπλανιέται παντού. Αλλά ο Θεός μπορεί να του δώσει σταθερότητα και θα το κάνει αυτό όταν ο ίδιος αποφασίσει σε αντάλλαγμα για την επιμονή και την υπομονή μας στην άσκηση της προσευχής.
Ιδιαίτερα βοηθητικό στα να διατηρείται η προσοχή στην διάρκεια της προσευχής είναι η εξαιρετικά αργή προφορά των λέξεων της προσευχής. Ας προφέρονται τα λόγια χωρίς βία έτσι ώστε ο νους να μπορεί να μείνει κλεισμένος στα λόγια της προσευχής και να μην ξεγλιστρήσει από το νόημα καμμιά λέξη. Ας λέγονται οι λέξεις με δυνατή φωνή όταν η προσευχή γίνεται κατά μόνας. Αυτό επίσης βοηθά στο να διατηρείται η προσοχή.
Είναι ιδιαίτερα εύκολο να διατηρείται η προσοχή στην προσευχή όταν γίνεται στο ιδιαίτερο δωμάτιο κάποιου και ο καθένας μας πρέπει να εξαναγκάσει τον εαυτό του σ’ αυτό το πράγμα.Αγαπητέ μου αδελφέ μην αρνηθείς το ζυγό κάποιας δόσης μονοτονίας και εξαναγκασμού για να συνηθίσεις τον εαυτό σου στις πνευματικές ασκήσεις και ιδιαίτερα στον κανόνα της προσευχής σου. Αρμάτωσε τον εαυτό σου έγκαιρα με το παντοδύναμο όπλο της προσευχής. Εξοικειώσου με τον κανόνα της προσευχής ενόσω έχεις ακόμα την ευκαιρία.
Η προσευχή είναι παντοδύναμη λόγω της παντοδυναμίας του Θεού που δρα μέσα της.
Είναι η «μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο Λόγος του Θεού»,
«Η προσευχή είναι εκ φύσεως η κοινωνία και η ένωση του ανθρώπου και του Θεού, η μητέρα και η κόρη των δακρύων, γέφυρα για να προσπερνούν έτσι οι πειρασμοί, προστατευτικό τείχος από τις θλίψεις, συντριβή της διαμάχης, ενεργητικότητα, χωρίς σύνορα πηγή των αρετών και των πνευματικών δώρων, αόρατη πρόοδος, τροφή της ψυχής, φωτισμός του πνεύματος, εκκοπή της απελπισίας, επίδειξη ελπίδας, απελευθέρωση από την λύπη, ο πλούτος του ανθρώπου.
Στην αρχή πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται. Σύντομα η προσευχή αρχίζει να δίνει παρηγοριά και αυτή η παρηγοριά μας εξαναγκάζει και μας ενθαρρύνει στο να βιάζουμε τον εαυτό μας. Αλλά πρέπει να βιάζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται ισόβια και ελάχιστοι είναι πραγματικά οι Χριστιανοί οι οποίοι εξαιτίας της υπερβολικής παρηγοριάς της χάριτος δεν χρειάζεται ποτέ να βιάσουν τον εαυτό τους.
Η προσευχή σκοτώνει τον παλαιό άνθρωπο, τον μη αναγεννημένο εαυτό ή τη φύση μας. Όσο καιρό είναι ζωντανός μέσα μας αντιτίθεται στην προσευχή σαν στο θάνατο.
Τα πονηρά πνεύματα ξέροντας τη δύναμη της προσευχής και του ευεργετικού της αποτελέσματος προσπαθούν με όλα τα δυνατά μέσα στο να μας αποτρέψουν από αυτήν παρακινώντας μας να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο τον ορισμένο για προσευχή για άλλες ασχολίες ή διαφορετικά προσπαθούν να την εξουδετερώσουν και να την βεβηλώσουν με εγκόσμιους περισπασμούς και αμαρτωλή αφηρημάδα και με το να παρουσιάζουν την ώρα της προσευχής ένα αναρίθμητο σμήνος γήινων σκέψεων, αμαρτωλών ονειροπολήσεων και φαντασιώσεων.
Αγ. Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
“Όταν σημάνει η σάλπιγγα της αναστάσεως, ο παράδεισος θα παρουσιάσει τίς ψυχές τών πολιτών τού ουρανού, ώστε αυτές να ενωθούν ένδοξα με τα σώματά τους…”
Όταν σημάνει ή σάλπιγγα της αναστάσεως, ό παράδεισος θα παρουσιάσει τίς ψυχές τών πολιτών τού ουρανού, ώστε αυτές να ενωθούν ένδοξα μέ τά σώματά τους, τά όποια θα ζωοποιηθούν μόλις ακούσουν τή φωνή τού Υιού τού Θεού. Τότε καί ό άδης θα παρουσιάσει τούς νεκρούς, πού κρατά δέσμιους, γιά τήν τελική φοβερή Κρίση καί καταδίκη τους. Μετά την αναγγελία της αποφάσεως τού Κριτή, ή μακαριότητα τών δικαίων θα πολλαπλασιαστές καθώς επίσης καί ό κολασμός τών αμαρτωλών, πού θα επιστρέψουν στον άδη.
Οι δίκαιοι, μετά την ανάσταση, «θα είναι όπως οι άγγελοι στον ουρανό», σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τού Κυρίου. Ό Ίδιος, προαναγγέλλοντας τή δευτέρα παρουσία Του καί την τελική Κρίση τού κόσμου, γνωστοποίησε ότι στούς δικαίους, πού θα τοποθετηθούν στα δεξιά Του, θα πει: «Ελάτε, οι ευλογημένοι άπ’ τόν Πατέρα μου, κληρονομήστε τή βασιλεία πού σάς έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου». Απεναντίας, στους άμαρτωλούς, πού θα τοποθετηθούν στ’ αριστερά Του, θα πει: «Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι! Πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, πού έχει ετοιμαστεί γιά τόν διάβολο καί τούς δικούς του». Ή ανταμοιβή, δηλαδή, των αμαρτωλών θα είναι εντελώς διαφορετική από την ανταμοιβή των δικαίων. Ό Θεός, κρίνοντας δίκαια, θ’ ανταποδώσει στον καθένα «ανάλογα μέ τά έργα του».
Ό ουρανός έχει πολλούς καί διάφορους τόπους διαμονής, σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τού Σωτήρα μας, αλλά καί ό αδης έχει πολλά καί διάφορα κολαστήρια. Όποιος αμάρτησε γνωρίζοντας τό θέλημα τού Κυρίου, «θα τιμωρηθεί αυστηρά», ένώ οποίος αμάρτησε αγνοώντας τό θέλημα τού Κυρίου, «θα τιμωρηθεί ελαφρότερα».
Οι χριστιανοί, μόνο οι ορθόδοξοι χριστιανοί, κι αυτοί αν έζησαν στη γή μέ ευσέβεια, καθαρίζοντας τόν εαυτό τους από τίς αμαρτίες μέ ειλικρινή μετάνοια, μέ Εξομολόγηση σε πνευματικό πατέρα καί μέ διόρθωση, θα κληρονομήσουν την αιώνια μακαριότητα καί θα βρίσκονται μαζί μέ τούς φωτεινούς Αγγέλους.
Απεναντίας, οι ασεβείς, όσοι δηλαδή δεν πίστευαν στον Χριστό, οι αιρετικοί, όσοι δηλαδή δεν είχαν ορθή πίστη, καθώς καί εκείνοι από τούς ορθοδόξους πού πέρασαν τή ζωή τους μέσα σε αμαρτίες ή διέπραξαν κάποιο θανάσιμο παράπτωμα καί δεν καθαρίστηκαν μέ τή μετάνοια, θα κληρονομήσουν την αιώνια κόλαση καί θα βρίσκονται μαζί μέ τούς σκοτεινούς δαίμονες.
Οι πατριάρχες της Ανατολικής Εκκλησίας γράφουν
σχετικά: «Των ανθρώπων πού έπεσαν σε θανάσιμα αμαρτήματα καί πού πριν από την άποβίωσή τους δεν απελπίστηκαν, αλλά, μολονότι μετανόησαν όσο ακόμα βρίσκονταν στήν παρούσα ζωή, δεν έφεραν κανέναν καρπό μετανοίας —όπως είναι τά δάκρυα καί οι γονυκλισίες, οι προσευχές καί οι αγρυπνίες, ή συντριβή, ή παρηγόρηση των φτωχών καί ή έμπρακτη επίδειξη αγάπης προς τόν Θεό καί τόν πλησίον, έργα πού ορθά παραδέχθηκε εξαρχής ή Καθολική Εκκλησία ως θεάρεστα καί ευεργετικά—, τούτων (των ανθρώπων) οι ψυχές πηγαίνουν στον αδη καί υπομένουν τιμωρία ανάλογη τών αμαρτημάτων πού διέπραξαν. Από την τιμωρία αυτή, ωστόσο, αισθάνονται ότι θ’ απαλλαγούν. Καί, πράγματι, χάρη στήν υπέρτατη αγαθότητα (του Θεού), λυτρώνονται μέ τίς δεήσεις τών ιερέων καί μέ τίς αγαθοεργίες τών συγγενών τους, προπάντων όμως μέ τή δύναμη της αναίμακτης Θυσίας. Τούτη ή Θυσία τελείται καθημερινά γιά όλους από την Καθολική Αποστολική Εκκλησία, τελείται, όμως, καί μέ την ιδιαίτερη μέριμνα κάθε χριστιανού γιά τούς κεκοιμημένους συγγενείς του».
ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ
Μια ασυνήθιστη εμφάνιση δαιμόνων στο χωριό Τόσνε πάνω στο δρόμο Πετρούπολης Μόσχας (Δικά μας χρόνια, δικό μας θέλημα!)
Θά καταχωρίσουμε έδώ μιά σχετικά πρόσφατη καί άσυνήθιστη έμφάνιση δαιμόνων, όπως μάς τή διηγήθηκε ένα απόλυτα αξιόπιστο πρόσωπο.
Στό χωριό Τόσνε, τό χωριό τών άμαξάδων, όπως λέγεται, πού βρίσκεται πάνω στόν δρόμο Πετρουπόλεως- Μόσχας, ζούσε στη δεύτερη δεκαετία τού αιώνα μας ένας ηλικιωμένος σιδεράς, έγγαμος αλλά άτεκνος, ό Θεόδωρος Καζάκιν.
Ήταν αγράμματος, απλοϊκός, πράος καί καλοσυνάτος.
Τρία βέρστια 50 μακριά από τό χωριό, στη δεξιά όχθη τού ποταμού Τόσνι καί στην περιοχή Ντούπκα, πού είναι γεμάτη βελανιδιές, ό Καζάκιν είχε φτιάξει ένα καμίνι γιά ξυλοκάρβουνα. Ενα μεσημέρι πού δούλευε εκεί, είδε ξαφνικά πλήθος δαιμόνων μέ μορφή ανθρώπων, ανδρών καί γυναικών, νά κάθονται στά κλαδιά τών δένδρων, φορώντας αλλόκοτα ρούχα καί σκουφιά, νά παίζουν διάφορα μουσικά όργανα καί νά τραγουδούν μέ φανερή χαρά:
— Δικά μας χρόνια! Δικό μας θέλημα!
Ούτε τό σημείο τού σταυρού, μέ τό όποιο σφραγίστηκε ό Καζάκιν, ούτε ή προσευχή, μέ τήν οποία οπλίστηκε, έκαναν τούς δαίμονες νά άπομακρυνθούν ή έστω νά σταματήσουν τό τραγούδι. Ό γερο σιδεράς, γεμάτος φόβο, παράτησε τή δουλειά του καί άρχισε νά τρέχει πρός τό χωριό. Ό χωματόδρομος, πού ήταν δίπλα στό ποτάμι, απείχε από τό καμίνι έκατό σάζινα περίπου. Φτάνοντας εκεί ό Καζάκιν, είδε πάνω στίς ψηλές σημύδες τής άκροποταμιάς τούς δαίμονες νά παίζουν πάλι τά όργανά τους καί νά τραγουδούν θριαμβευτικά:
— Δικά μας χρόνια! Δικό μας θέλημα!
Συνέχισε νά τρέχει χωρίς νά κοιτάζει πίσω του. Αλλά ένα βέρστι πιό κάτω είδε γιά τρίτη φορά τά πονηρά πνεύματα πάνω στά δένδρα.
— Δικά μας χρόνια! Δικό μας θέλημα! τραγουδούσαν ολόχαροι πάντα.
Ωστόσο, ούτε τού μίλησαν ούτε τόν σταμάτησαν. Γεμάτος ταραχή, πλησίασε στό χωριό, από τό οποίο τόν χώριζε πιά μόνο τό ποτάμι. Από τήν άλλη όχθη τόν είδαν καί τού έστειλαν τή σχεδία Στό μεταξύ κάθησε καταγής γιά νά πάρει μιάν άνάσα. Τότε, όμως, πετάχτηκε μπροστά του ένα τεράστιο φίδι, πού θά τόν δάγκωνε, άν δέν προλάβαινε νά απομακρυνθεί.
Πολύ γρήγορα τό γεγονός μαθεύτηκε σ’ όλο τό χωριό. Ό νεωκόρος της έκκλησίας Ιωάννης Άντρέγεφ ακούσε τή διήγηση τού περιστατικού από τόν ίδιο τόν Καζάκιν, τόν οποίο θεωρεί απολύτως άξιόπιστο λόγω της άπλότητας καί τού ήθους του.
Ή χαρά τών δαιμόνων έξηγήθηκε λίγο καιρό άργότερα, στίς 16 Όκτωβρίου τού 1817: Μιά μεγάλη πυρκαγιά έκανε στάχτη τήν έκκλησία, τά τρία σπίτια τών ιερέων καί έκατόν δεκαεπτά σπίτια χωρικών. Τήν καταστροφική Ολική φωτιά άκολούθησε μια πνευματική: Στό Τόσνε διορίστηκε ένας σχισματικός δάσκαλος, ό Πέτρος Άντρόπωφ, πολυδιαβασμένος καί πειστικός, πού παρέσυρε στό σχίσμα τούς μισούς κατοίκους τού χωριού.
ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ .ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΔΗ. ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Είναι δυνατή η σωτηρία για τους ετερόδοξους και τους αιρετικούς;
(Αχρονολόγητη Επιστολή σε κάποιον γνωστό του)
Αξιοδάκρυτον θέαμα αληθώς είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσίαν της χριστιανικής πίστεως. Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού εις τάς ημέρας μας.
Είναι σπάνιον να παρηγορήση κανείς τους οφθαλμούς του από ένα αντίθετο φαινόμενο. Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών» σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου κατ' όνομα και κατ' έργον αληθινόν χριστιανόν.
Παρουσιάζω τώρα την έρώτησί σας: «Διατί δεν δύνανται οι ειδωλολάτραι - αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί να σωθούν;».
Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. Εάν απεστέλαμεν εις την απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήτο εναντίον εις το έλεος του Θεού... ναί πράγματι μιά τέτοια σκέψις είναι εναντία στην κοινήν αντίληψιν. Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Λογίζοντας τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία».
Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ολίγα λόγια χωρίς να φθαρή η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρυλογίας.
Χριστιανοί μου! Μυθολογείτε γύρω από τήν σωτηρία αγνοούντες αυτήν και τον λόγο διά τον οποίον ο κόσμος έχει ανάγκην σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστόν ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμεν τήν σωτηρίαν.
Ιδού λοιπόν η αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η σωτηρία συνίσταται εις τήν επιστροφήν του ανθρώπου εις ένωσιν με τον Θεόν. Αυτή η ενωσις ήτο χαμένη από όλο το ανθρώπινον γένος διά μέσου της πρώτης πτώσεως των προπατόρων μας.
Έκτοτε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων είναι η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων. Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδόν και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτόν του και τον αγνό και σώφρονα υιόν του Ιωσήφ λέγει: «Καταβήσομαι προς τον Υιόν μου πενθών εις Άδου» (γεν λς' 33). Οί άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδην όχι μόνον οί αμαρτωλοί αλλά ακόμη και οί δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης.
Αυτή ήταν η δύναμις των καλών έργων της ανθρωπότήτος. Αυτή ήτο η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσεως. Διά να επανέλθη η απωλεσθείσα ενωσις του ανθρώπου με τον Θεόν διά τήν σωτηρίαν του άνθρώπου ήτο αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωσις. Η λύτρωσις του ανθρωπίνου γένους δεν επετελέσθη από Άγγελον η Αρχάγγελον ή από κάποιο άλλο ανώτερο όν κτιστόν και επομένως περιωρισμένον. Η σωτηρία έπετελέσθη από τον ίδιο τον απεριόριστον Θεόν. Η τιμωρία του Άδου η μερίδα της ανθρωπότήτος κατηργήθηκε και αντικατεστάθη διά μέσου της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψις της ανθρωπίνης αξίας συνεπληρώθη με την δική του άπειρον αξίαν.
Ό,τι ήτο αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος με όλα τα καλά έργα εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα ώστε κατέβαινεν με αυτά εις τόν Αδην, κατωρθώθη δι ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως εις τον Κύριον μας Ίησούν Χριστόν.
Οί Ιουδαίοι ηρώτουν τον Κύριον, και ο Κύριος τους απαντούσε: «είπον ούν προς Αυτόν τι ποιώμεν ίνα έργαζώμεθα τα έργα του Θεού; απεκρίθη Ιησούς και είπεν αύτοίς· τούτο εστίν το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλε εκείνος. (Ίωάν. στ' 28-29).
Εν λοιπόν καλόν έργον είναι αναγκαίον διά την σωτηρίαν μας - ΠΙΣΤΙΣ -.
Η πίστις είναι έργον. με την πίστιν και μόνον αυτήν μπορούμε να κατορθώσωμε την ένωσι με τον Θεόν διά μέσου των μυστηρίων της εκκλησίας, τα οποία μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν υπάρχουν θεμέλια πού να στηρίζουν την πίστιν σας. Σφάλλετε όταν λέτε ότι θα σωθούν οι καλοί άνθρωποι ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους, διότι αυτό σημαίνει ότι και αυτοί θα ενωθούν με τον αληθινόν Θεόν. Σπαταλάτε τον χρόνον σας συλλογιζόμενοι ότι μία ιδέα αντίθετη από την ιδικήν σας, είναι καινοτομία, ότι είναι κάποια εσφαλμένη διδασκαλία πού μόλις τώρα εισεχώρησε μέσα στην Εκκλησία.
Οχι: Μιά τέτοια διδασκαλία διατηρούσε πάντότε η αληθινή Εκκλησία και στην παλαιά και στην καινήν Διαθήκη. Η εκκλησία έδέχετο πάντότε ότι υπάρχει μόνον εν μέσον προς σωτηρίαν, ο Λυτρωτής. Επίσης πάντότε έδέχετο ότι τα μεγαλύτερα έργα τής ξεπεσμένης μας φύσεως στο τέλος καταβαίνουν εις τον Άδην και μόνον εκεί. Εάν οί δίκαιοι της αληθινής Εκκλησίας, οι φωτισμένοι διά των οποίων ενεργούσε το Άγιον Πνεύμα, οί προφηται και θαυματουργοί οί όποιοι επίστευαν στον ερχομό του Σωτήρος και πού απέθαναν πριν από την έλευσιν του, Εάν εκείνοι κατέβαιναν εις τον Άδην, τότε πώς εσείς τους θέλετε αυτούς τους αλλόθρησκους και μω¬αμεθανούς επειδή σας φαίνονται τόσο καλοί να λάβουν την σωτηρίαν, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν η να πιστεύσουν στον Λυτρωτην; Πώς μπορεί κανείς να τους εγγυηθή σωτηρίαν η όποια αποκτάται μόνον και το επαναλαμβάνω – μόνον με έναν τρόπο - πίστιν εις τον Λυτρωτην;
Χριστιανοί! Γνωρίστε τον Χριστόν. Θυμηθείτε ότι δεν τον κατανοήσατε, ότι τον απορρίπτετε όταν πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξη σωτηρία χωρίς Αυτόν βασιζόμενοι στην χάρι κάποιου είδους καλών έργων. με το να δέχεσθε ότι μπορεί να ύπαρξη σωτηρία χωρίς πίστιν εις τον Χριστόν, τον απορρίπτετε και ίσως χωρίς να το θέλετε πίπτετε εις την θανάσιμην αμαρτίαν της βλασφημίας. «Λογιζόμεθα ούν... λέγει ο απόστολος Παύλος«πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου... δικαιοσύνη δέ θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας• ου γάρ έστι διαστολη, πάντες γάρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεάν τη αυτόύ χάριτι διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού...» (Ρωμ. γ' 22-25).
Εσείς απαντάτε: ο απόστολος Ιάκωβος παραγγέλλει και υπαγορεύει ότι τα καλά έργα είναι αναγκαία και μας διδάσκει ότι η πίστις χωρίς έργα είναι νεκρη.
- Κοιτάξτε πιο προσεκτικά τι παραγγέλλει ο άγιος Ιάκωβος. θα δητε ότι παραγγέλλει - τα έργα της πίστεως - όπως άλλωστε και όλοι οί θείοι και εμπνευσμένοι συγγραφείς της Άγιας Γραφής και όχι τα έργα της ξεπεσμένης μας φύσεως, τα οποία είναι μισητά προς την πίστιν. Ό απόστολος παραθέτει την ενέργειαν του πατρι¬άρχου Αβραάμ, ένα έργο το οποίον απεκάλυπτε την πίστιν ενός δικαίου ανδρός. Αυτό το έργο συνίστατο από την Ουσία του μονογενούς του υιού εις τον Θεόν. Το να θυσιάση κανείς τον υιόν του δεν λογίζεται καλόν έργον εις την άνθρώπινην κρίσιν είναι όμως εν καλόν έργον μόνον επειδή εκπληρώνει την θέλησι του Θεού.Εξετάστε την καινή Διαθήκη και τάς αγίας Γραφάς γενικώς και θα ιδητε ότι αύται παραγγέλουν την εκπλήρωσιν των εντολών του Θεού, και ότι η εκπλήρωσις αυτών των εντολών ονομάζεται με μία λέξη -έργα-. Από την εκπλήρωσιν αυτών των εντολών η πίστις ζωοποιείται και γίνεται ενεργός. θα ανακαλύψετε επίσης μέσα στάς γραφάς ότι τα καλά έργα πού προέρχονται από την πεσμένη μας φύσιν, από συναισθήματα, από πάθη (το αίμα) από μία συγκεκινημένη καρδία, είναι απαγορευμένα, απερριμένα. Αυτά ακριβώς είναι το είδος των καλών έργων πού εσείς επιβραβεύετε ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους.
Χάριν αυτών των έργων, αν και πράττονται απ’' αυτούς πού απορρίπτουν τον Χριστόν, εσείς είστε διατεθειμένοι να τους εγγυηθείτε την σωτηρίαν.
Αληθώς η προσέγγισίς σας είναι παράξενη στην κοινή αντίληψιν.
Από που παίρνετε το δικαίωμα αυτό; να υιοθετήσετε ένα τέτοιον νόμον;
Εάν είστε χριστιανοί, τότε πρέπει να έ¬χετε χριστιανικήν αντίληψιν γύρω απ’' αυτό το θέμα και όχι μίαν αντίληψιν πού την ονειρευτήκατε από το τίποτε. Το εύαγγέλιον μας διδάσκει ότι εξ αιτίας της πτώσεως του Αδάμ ο νους μας (η λογικη - η διάνοια) διεστράφη.
Όσο και αν έπροικίσθη από την φύσιν ο πεσμενος μας νους, όσον και άν έφωτίσθη από την μάθησιν δεν παύει να παραμενη σε μιά πεσμένη κατάστασι εσφαλμένος.
Πρέπει κανείς να τον απορρίψη και να παραδώση τον εαυτόν του είς την καθοδηγήσιν της πίστεως. Διαμέσου αυτής της καθοδηγήσεως και με άξιόλογον προσπάθειαν προς την ευσέβεια, στον κατάλληλο χρόνο ο Θεός εγγυάται είς τους πιστούς δούλους του αληθινό και πνευματικό νου. Μόνον αυτός ο αληθινός νους πρέπει να αναγνωρίζεται ώς υγιής.
Αυτός ο νους ο γεννημένος από την πίστιν είναι - υπέρ νους - όπως το περιγράφει ο άγ. Απόστ. Παύλος στην επιστολήν του προς Εβραίους.
Το θεμέλιο της πνευματικής συνέσεως είναι ο Θεός, και η πίστις στηριγμένη σ' αυτήν την σταθεράν πέτραν δεν κλονίζεται ούτε πλανάται.
Εμείς οι χριστιανοί θεωρούμε αυτό πού εσείς ονομάζετε κοινήν αντίληψιν ότι είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη πού δύναται να γιατρευτή μόνον άν αποκοπή με την μάχαιραν της πίστεως όλη η γνώσις η οποία την έχει οικοδομήσει αυτήν την κοινήν αντίληψιν και να πεταχθή μακρυά.
Εάν κάποιος θεωρεί τον νού του υγιή, βασισμένος σε κάποιο αόριστο κάτι, το οποίον συνεχώς μεταβάλλεται τότε αυτό το να είναι «υγιής» ενδεχομένως να απορρίψη τον Χριστόν. Η πείρα εβεβαίωσε ότι ούτως έχει το πράγμα.
Τι ακριβώς σας λέγει «η κοινή αντίληψίς σας»; Μήπως σας λέγει ότι προσβάλλεται από την σκέψιν ότι οι καλοί άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στον Χριστόν θα χαθούν; αυτό είναι όλο; επί πλέον σας λέγει ότι για τέτοιους ανθρώπους το να χαθούν θα πήγαινε εναντίον ενός τέτοιου πανάγαθου όντος σαν τον Θεό; Φυσικά θα είχατε μίαν αποκάλυψιν άνωθεν γύρω από το ζήτημα αυτό, δηλαδή ότι αφορά το τί είναι και τί δεν είναι εναντίον στο έλεος του Θεού. Όχι, στην πραγματικότητα όχι; Αλλ' όμως η κοινή αντίληψίς έτσι λέγει.
Α!!! η κοινή αντίληψίς σας: με αφορμή την κοινή αντίληψί σας από που εμάθατε ότι με τον περιορισμένο ανθρώπινο νού θα μπορούσε κανείς να φθάση στην γνώσιν του τί είναι παραδεκτό και τί δεν είναι παραδεκτό στο έλεος του Θεού; Επιτρέψτε μας να εκφράσωμε τις σκέψεις μας.
Το ευαγγέλιον που είναι οι διδασκαλίες του Χριστού, οι άγιες Γραφές και το σύνολο της Όρθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, έχουν αποκαλύψει σε μας εκείνα πού θα μπορούσε κανείς να γνωρίζη, γύρω από το έλεος του Θεού. Αυτή η γνώσις υπερβαίνει τα όρια του νοός, είναι υπεράνω απ’' ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί, απρόσιτος είς εμάς.
Ό ανθρώπινος νους περιπλανάται ασκόπως όταν προσπαθεί να ορίση ποια είναι τα όρια του Θεού όταν προσπαθεί να εξηγήση το άνεξηγήτον, να το ύποτάξη στους δικούς του λογισμούς... να υποτάξη ποίον; τον Θεόν.
Μία τέτοια αγέρωχος υπεροψία είναι σατανιστική.
Φαντασθείτε λοιπόν, να ονομάζετε τον εαυτόν σας χριστιανό, χωρίς ακόμη να γνωρίζετε τις διδασκαλίες του Χριστού.
Εάν δεν έχετε μάθει για την ακατανοησία του Θεού από την γεμάτη χάρι ουράνια διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πηγαίνετε εις το σχολείον και ακούστε τί μαθαίνουν τα παιδιά. Οι δάσκαλοι των μαθηματικών εξηγούν σ' αυτά την θεωρίαν του απείρου το οποίον επειδή είναι μία απροσδιόριστος αξία δεν υπόκειται στους κανόνας τους οποίους υπόκεινται οι πεπερασμένες αξίες. τα συμπεράσματα πού θα μπορούσε να σχηματίση κανείς όσον άφορα το άπειρον μπορεί να είναι καθ' ολοκληρίαν τα αντίθετα απ’' εκείνα όσον αφορά το πεπερασμένον. Από την άλλη πλευρά εσείς θέλετε να προσδιορίσετε τους νόμους πού ρυθμίζουν την δράσι του θείου ελέους. Εσείς λέτε λοιπόν: αυτό και αυτό είναι εύάρεστο στον Θεό και άλλα πράγματα ότι δεν είναι. Όλα αυτά ταιριάζουν η δεν ταιριάζουν με την κοινήν σας αντίληψιν, με την κατανόησί σας και την αισθαντικότητα σας.
Μήπως ακολουθεί απ’' αυτό ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να κατανοή και να αισθάνεται όπως εσείς; Εσείς πραγματικώς αυτό απαιτείτε από τον Θεόν.
Πόσον παράφρων και υπεροπτική άξίωσις! Μην κατηγορείτε την Εκκλησίαν για έλλειψιν κοινής αντιλήψεως και ταπεινώσεως- αυτά είναι τα δικά σας σφάλματα. Η άγια Εκκλησία το μόνο που κάνει είναι να υποτάσσεται χωρίς ερώτηση εις την διδασκαλία του Θεού σε ότι άφορα την ενεργητικότητα του Θεού την οποία Αυτός μας έχει αποκαλύψει. τα παιδιά της Εκκλησίας ακολουθούν αυτήν στο ζήτημα αυτό υπακούοντας. Είναι φωτισμένα από την πίστι και απορρίπτουν κάθε υπερφίαλο συλλογισμό ο όποιος εγείρεται εναντίον του Θεού,. Εμείς πιστεύομεν ότι είναι δυνατόν να γνωρίζωμεν περί του Θεού, μόνον εκείνα τα όποια ο Θεός ηυδόκησε να μας αποκάλυψη.
Εάν υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι προς την γνώση του Θεού, το οποίον θά μπορούσαμε νά ακολουθήσομε σύμφωνα με την ιδικήν μας διανοητικήν δύναμιν τότε η θεία αποκάλυψις δεν θα είχε δοθή σε μας. Η αποκάλυψις εδόθη επειδή είναι αναγκαία.
Η περιπλάνησις του ανθρωπίνου νοός και οι ρεμβασμοί του είναι μάταια και λανθασμενα.
Λέγετε ακόμη, ότι «οι αιρετικοί εντούτοις είναι Χριστιανοί». Από που το πήρατε αυτό; Θέλετε να πήτε ότι άνθρωποι πού ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τίποτε περί Χριστού, Από την υπέρμετρον αγνωσίαν των θα απεφάσιζαν να ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς του ιδίου είδους σαν τους αιρετικούς, εκείνους τους αιρετικούς οι οποίοι είναι αποκεκομμένοι Από την αγίαν ορθόδοξον πίστιν εξ' αιτίας της βλάσφημου αιρέσεώς των; Οι αληθινοί χριστιανοί πραγματικώς κρίνουν μ' αυτόν τον τρόπον; Ένα πλήθος από άγιους εξέλεξε των μαρτυρικών στεφάνων προτιμώντας τα χειρότερα και διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες, παρά να συμμετέχη με τους αιρετικούς στις βλάσφημες διδασκαλίες τους.
Η ορθόδοξος Εκκλησία θεωρούσε πάντότε ότι η αίρεσις είναι θανάσιμος αμαρτία, και τον άνθρωπον τον μολυσμένον με την τρομεράν αρρώστια της αιρέσεως ότι είναι πνευματικά νεκρός ξένος προς την θείαν χάριν και σωτηρίαν, σε κοινωνία με τον διάβολο και την ολέθρια συνοδεία του.
Αίρεσις είναι αμαρτία του νοός. Η Αίρεσις είναι πιο πολύ δαιμονική παρά η ανθρώπι¬νη αμαρτία- είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομιά του, η ασέβεια του, σχεδόν ειδωλολατρία.
Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν την ειδωλολατρείαν ασέβεια και την αίρεσιν διαφθοράν. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρείαν πού οφείλεται στον Θεό, από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα, εις την κυριωτέρα αμαρτία του την βλασφημία.
Εάν κανείς διαβάσει τις πράξεις των συνόδων με προσοχή θα πεισθή ότι ο χαρακτήρ των αιρετικών είναι σατανιστικός. Διαβάζομεν διά την τρομακτικήν τους υπόκρισιν, για την άμετρον υπερηφάνειαν τους. Βλέπομεν την συμπεριφοράν τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμεν ότι είναι αιχμάλωτοι εις τα μεγαλύτερα πάθη.
Όποτε είναι δυνατόν εις αυτούς διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες.
Το ασύγκριτον μίσος τους προς τα μέλη της ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ιδιαιτέρως παρατηρημένον. Η Αίρεσις συνοδεύεται Από μίαν σκληρυνσιν της καρδίας, Από μία φοβερά σκοτίζουσα βλάβη του νοός, Από μία ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμείνη μολυσμένη Από μία δυσκολία στην θεραπεία του προσώπου πού πάσχει Από αυτήν την ασθένειαν.
Κάθε Αίρεσις είναι βλασφημία εναντίον του αγίου Πνεύματος.
Η Αίρεσις δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του άγιου Πνεύματος η την ενέργειαν του αλλά βλασφημεί το άγιον Πνεύμα εις την ολότητα του.
Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. Ό άγ. Φλαβιανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, πού εσφράγισε την ομολογία διά την αληθινήν πίστιν με το αίμα του, προσφέρει την Απόφασιν της τοπικής συνόδου της Κων/λεως εναντίον του αιρετικού Ευτυχούς, με τα ακόλουθα λόγια:
«Ό Ευτυχής ο πρώην ιερεύς και αρχιμανδρίτης έξ' όλων όσων έχει ήδη πράξει και από τις τωρινές καταθέσεις του έφανερώθη σαφώς ότι νοσεί την κακοδοξίαν του Απολλιναρίου και Βαλεντίνου και ακολουθεί τάς βλασφημίας των ανυποχωρήτως, ο όποιος επιπροσθέτως ουδέ την ιδικήν μας συμβουλήν εσεβάσθη και διδασκαλίαν και δεν κατεδέχθη να συμμορφωθή με τα ορθά δόγματα. Διά τούτο μετά δακρύων και στεναγμών διά την ολοκληρωτικήν απώλεια του ωρίσαμεν διά του Κυρίου του ύπ' αυτού βλασφημηθέντος να είναι στερημένος και ξένος Από κάθε ιερατικόν τάγμα και Από την κοινωνίαν μαζί μας, και Από την δια-κυβέρνησιν μοναστηρίου και ας γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι όποιοι μετά απ’ αυτά θα τον συναντήσουν η θα του συνομιλήσουν ότι θα είναι υπεύθυνοι και αυτοί εις το επιτίμιον της ακοινωνησίας διότι δεν απεμακρύνθησαν από την συναναστροφήν του».
Αυτή η Απόφασης είναι εν παράδειγμα από την γενικήν άποψιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσον άφορα τους αιρετικούς. Η Απόφασις αυτή έγινε δεκτή απ’ όλην την Εκκλησίαν και εκυρώθη Από την οικουμενικήν σύνοδον της Χαλκηδόνος. Η Αίρεσις του Ευτυχούς συνίστατο στο ότι δεν ομολογούσε δύο φύσεις στον Χριστό μετά την ενσάρκωσί του όπως κάνει η Εκκλησία.
Παρεδέχετο μόνον μία φύσι την θεία. Εσείς λοιπόν λέτε: Μόνον αυτό;....
Διαβάζομε την αντίδρασιν ενός συγκεκριμένου προσώπου της εξουσίας προς τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως σχετικώς με την Αρειανικήν αίρεσιν.
Η αντίδρασίς του είναι διασκεδαστική διά την έλλειψιν γνώσεως και άξια οίκτου εις την ουσίαν της. Αυτό το πρόσωπο παραγγέλλει εις τον πατριάρχην να διατηρή ειρήνην και να μη δημιουργή συγχύσεις, πράγματα πού είναι τόσον ξένα προς το Πνεύμα της χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος με δύο τρεις λέξεις. Γράφει ότι δεν ευρίσκει τίποτε το εσφαλμένον εις την διδασκαλίαν του Αρείου και ότι η διαφορά ευρίσκεται μόνον στην αλλαγή μιας φράσεως.
Μόνον!!! ο ιστορικός Φλέρρυ παρατηρεί ότι σ αυτές τις λεγόμενες αθώες και αβλαβείς φράσεις η θεότης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποκηρύττεται.
Μόνον!!! Είναι μόνον η άρνησις της όλης χριστιανικής πίστεως.
Όλες οι παλαιές αιρέσεις κάτω από διάφορες βιτρίνες απέβλεπαν σε ένα μονάχα στόχο: Ηρνούντο την θεότητα του Λόγου (του Θεού) και διέστρεφον το δόγμα της ενσαρκώσεως Του. Οι νεώτερες αιρέσεις αποβλέπουν εις την αποκήρυξιν της ενεργείας του αγίου Πνεύματος. Με μεγάλες βλασφημίες αρνούνται την θείαν λειτουργίαν, όλα τα Μυστήρια, όλους αυτούς τους τύπους όπου η Ορθόδοξος Εκκλησία πάντότε ανεγνώριζε την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος. Τα ονομάζουν σαν ένα καθαρά ανθρώπινον κατασκεύασμα, σαν αμαθών, σαν λάθη... τι αυθάδεια! Ίσως αυτός είναι ο μόνος λόγος διά τον οποίον εσείς δεν θεωρείτε την αίρεσιν σαν αμαρτία.
Εκεί οι αιρετικοί απορρίπτουν τον Υιόν του Θεού, εδώ απορρίπτουν και βλασφημούν το Άγιον Πνεύμα... και αυτό είναι όλο;
Αυτοί οι οποίοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες και βλασφημούν, δεν είναι κακοποιοί, δεν κλέπτουν και ακόμη κάνουν και καλά έργα (της πεσμένης μας φύσεως) είναι θαυμάσιοι άνθρωποι: Πώς θα μπορούσε ο Θεός σας να τους αρνηθή την σωτηρία;... η όλη βάσις στην έλλειψι της κατανοήσεως σας είναι μιά βαθεία αγνωσία της χριστιανοσύνης. Μη νομίσετε ότι μία τέτοια αγνωσία είναι ασήμαντος. Όχι: τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταστρεπτικά προπαντός τώρα πού τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω με χριστιανικό τίτλο και σατανικό περιεχόμενο. Ευρισκόμενος κανείς εις άγνοια της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας μπορεί να δεχθή μίαν εσφαλμένην και βλάσφημον σκέψιν ώς αληθινήν και δεχόμενος αυτήν να απωλεσθή διά πάντα. Οι βλάσφημοι δεν σώζονται. Αυτές οι αμφιβολίες πού εκφράζετε εις την επιστολήν σας Από τώρα σημαδεύουν εναντίον σας και κατά της σωτηρίας σας. Η ουσία της απορίας σας είναι χωρισμός από τον Χριστόν.
Μην παίζετε με την σωτηρίαν σας, μην το ρισκάρετε. Διαφορετικά θα θρηνείτε εις την αιωνιότητα. Να μελετάτε την Καινήν Διαθήκην και τους ' Αγίους Πατέρας της Όρθοδόξου Εκκλησίας διά να κατανοήσετε σωστά τάς Γραφάς, διά να μάθετε να ζήτε όπως πρέπει, διά να σκέπτεσθε και να αισθάνεσθε όπως αρμόζει εις χριστιανόν.
Πριν να έλθη η φοβερή ώρα κατά την οποίαν πρόκειται να παρουσιασθήτε διά κρίσιν, ενώπιον του Θεού, κερδίσατε την δικαίωσιν πού δίδεται δωρεάν εις όλους τους ανθρώπους από τον Θεό διά μέσου της χριστιανοσύνης.
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Δημοσιεύτηκε στις 29 Μαρ 2012
Αγίου Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ . "Περί τού αδύνατου τής σωτηρίας αιρετικών καί αλλοθρήσκων". Αχρονολόγητη επιστολή . Αναίρεση τής νεοφανούς αιρέσεως, περί τής μή αναγκαιότητος τής Εκκλησίας γιά τήν σωτηρία τής ανθρωπότητος !
Δυστυχώς, διάφοροι θεολόγοι ( π. Ιωάννης Κωστώφ , Χρήστος Ανδρούτσος, Νικόλαος Σωτηρόπουλος κ.α. ) διδάσκουν πώς, δήθεν, οί εκτός τής Εκκλησίας αλλόθρησκοι καί αιρετικοί θά κριθούν μέ τόν νόμο τής συνειδήσεως καί όχι μέ τό Ευαγγέλιο Τού Χριστού , οπότε μπορεί καί νά σωθούν ! Συνεπώς κατά τήν νεο οικουμενιστική διδασκαλία τούς, υπάρχει σωτηρία καί εκτός τής Εκκλησίας Τού Χριστού ! Τό δέ περίεργο είναι, τό ότι δέν πρόκειται απαραιτήτως γιά οπαδούς τής "θεωρίας τών κλάδων"( Οικουμενισμός ) ! Ίσως μάλιστα σ΄ αυτό νά οφείλεται, έν μέρει τό γεγονός ότι τήν έχουν πιστέψει πολλοί Χριστιανοί ! Ή Ορθόδοξη διδασκαλία τής Εκκλησίας μάς είναι ξεκάθαρη : "Αμήν αμήν σοί λέγω, εάν μή τίς γεννηθεί έξ ύδατος καί πνεύματος ού δύναται εισελθείν είς τήν Βασιλείαν τών Ουρανών"( Ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός πρός τόν Νικόδημον ). Ώς Βάπτισμα , ή Ορθόδοξη Εκκλησία μάς δέχεται : 1) Τό Μυστήριο τής Εκκλησίας 2) Τό Βάπτισμα τού Μαρτυρίου καί 3) Τό αεροβάπτισμα σέ αποθνήσκοντα νήπια . "Ομολογώ έν Βάπτισμα είς άφεσιν αμαρτιών"( 10ο άρθρο τού συμβόλου τής Ορθοδόξου πίστεως ). Συνεπώς, κατά τήν Ορθόδοξη πίστη μάς, χωρίς Βάπτισμα ή Μαρτύριο εντός τής Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Τού Χριστού, ουδείς δύναται νά σωθεί. "Εκτός τής Εκκλησἰας δέν υπάρχει σωτηρία" ( Άγιος Κυπριανός ). "Ώς εχθρούς Τού Θεού, λέμε όσους είναι αβάπτιστοι ή δέν έχουν ορθή πίστη" ( Όσιος Ιωάννης Σιναϊτης ).Στόν λόγο τού είς τήν ΙΔ΄ Κυριακή τού ευαγγελιστού Ματθαίου, ό Άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς αποδεικνύει πώς τό ευαγγέλιο εκηρύχθη από τούς Αγίους Αποστόλους είς όλα τά έθνη . Άς τό ακούσουν αυτό οί υποστηρικτές τής αιρέσεως τής εργοσωτηρίας, οί οποίοι υποστηρίζουν πώς δέν εκηρύχθη τό ευαγγέλιο είς όλον τόν κόσμον !!! Αγιογραφικά βοηθήματα :
Περί αναγκαιότητος τής πίστεως γιά τήν σωτηρία καί περί ανεπάρκειας τού Μωσαϊκού νόμου :
Ρωμ. Α΄ 16-18, Γ΄ 9- Τέλους, Δ΄ 1-15, Ε΄ 1-3, ΙΑ΄ 6 . Τίτ. Γ΄ 4-8 . Φιλ. Γ΄ 8-10 . Ιω. Α΄. Γ΄ 23-24, Β΄ 28, Ε΄ 4-6, Ε΄ 12. Πέτ. Α΄. Α΄ 2-14. Γαλ. Ε΄ 1-8, Β΄ 14 -Δ΄. Ιω. Γ΄ 14-Δ΄.
Τό ευαγγέλιο εκηρύχθη σέ όλη τήν Γή :
Ρωμ. Ι΄ . Μάρ. ΙΣΤ΄ 15-16. Ματθ. 19-20.
Αιρετικοί καί ειδωλολάτρες δέν σώζονται :
Γαλ. Ε΄ 19-22. Αποκ. ΚΒ΄ 15-16.
Περί καταδίκης έκ τής αμαρτίας καί κατά χάριν απολυτρώσεως :
Ιω.Α΄. Α΄ 7-Β΄ 1, Γ΄ 5, Δ΄ 9-11. Πέτ. Α΄. Β΄ 24. Ρωμ. Ε΄ 6-8, Ε΄ 18-19.
Ό κόσμος χωρίς Τόν Χριστόν είναι εχθρός Τού Θεού :
Πέτ. Α΄. Β΄ 25. Ρωμ. Ε΄ 10-15.
Περί αναγκαιότητος τού Αγίου Βαπτίσματος γιά τήν σωτηρία :
Πέτ.Α΄ Γ΄ 20-22. Ιω. Γ΄ 3΄-14.
Προφητείες Τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού :
Μάρ. ΙΓ΄ 5-30, ΙΓ΄ 31-32, ΙΔ΄ 27-28.
Περί τών διαστρεφόντων τά λόγια τού Απ. Παύλου :
Πέτ. Β΄. Γ΄ 15-18.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)