«Σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων μας (για αποτείχιση), και αρχίζουμε να 'κουτσουρεύουμε' τους Κανόνες. …
Κι αφού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα επακριβώς …τον βαπτίσουμε δυνητικό, αντί να είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούμε “λυπάμαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρμόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά μέχρι εκεί μπορώ».
Όπως λίγο έως πολύ οι περισσότεροι γνωρίζουμε, ζούμε ήδη ημέρες αποκαλυπτικές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ατομικός επιστήμονας για να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις μέρες μας ένα παγκόσμιο σατανικό σχέδιο, που κύριο σκοπό έχει την 'αχταρμοποίηση' / διάλυση των πάντων μέσω της κατάλυσης των τριών μεγίστων ιεροτάτων θεσμών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια), σε βαθμό μάλιστα που να αδυνατεί ο κοινός νους να παρακολουθήσει την ταχύτητα με την οποία διαδέχονται τα γεγονότα το ένα μετά το άλλο.
Μυστηριωδώς άλυτες διαδοχικές οικονομικές κρίσεις 'χρέους' σε όλη τη γη, εθνικές προδοσίες εκ των έσω, φανερή εισχώρηση των μασονικών ιδεών και πρακτικών παντού (έστω και ως φρόνημα μόνο), αμνήστευση και προώθηση σοδομισμού από τα σχολεία, πανσεξουαλισμός παντού, επισημοποίηση κάθε είδους ανωμαλίας (ακόμα και παιδεραστίας και κτηνοβασίας σε συγκεκριμένες 'ανεπτυγμένες' χώρες του δυτικού 'πολιτισμού'), σατανιστικές τελετές σε εγκαίνια μεγάλων δημοσίων έργων αλλά και σημαντικών αθλητικών διοργανώσεων, τηλεοπτική διαφήμιση και συστηματική προώθηση ηλεκτρονικού φακελώματος 'για το καλό μας', και η λίστα δεν έχει τελειωμό!
Μόνο ένα ή δύο από τα παραπάνω αν συνέβαιναν παλαιότερα, θα θεωρούνταν αδιανόητα από την κοινή γνώμη και θα προκαλούσαν ασύλληπτο σοκ και δέος στους πάντες.
Σήμερα όμως; Σήμερα απλά εκλαμβάνονται ως θλιβερά γεγονότα και όχι άξια σθεναρής αντίδρασης ή έστω μιας υποτυπώδους διαμαρτυρίας. Κάποια χρόνια πριν θα αποτελούσαν την κύρια συζήτηση μεταξύ των πολιτών στις συναντήσεις, στα καφενεία, κλπ και ο προβληματισμός θα ήταν διάχυτος παντού. Σήμερα μην τολμήσει κανείς να μιλήσει γι' αυτά στον πλησίον του: Θα ακούσει κατηγορίες του τύπου “Είσαι εθνικιστής, ομοφοβικός, ρατσιστής, φανατικός, καθυστερημένος”, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας (αφού δεν τα λένε τα επίσημα δελτία ειδήσεων), ή ότι “Μην στεναχωριέσαι διότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”! Ή ακόμα χειρότερα “Άσε μας, έχουμε τα δικά μας προβλήματα για να ασχοληθούμε με αυτά”!
Το συμπέρασμα; Αδιαφορία για όλα τα παραπάνω, ή ακόμα και συμπόρευση με αυτά λόγω 'προόδου' / 'μόδας' ή ατομικών συμφερόντων. Με λίγα λόγια, η μέγιστη πνευματική κατάπτωση στα χρονικά του ανθρωπίνου είδους μέχρι σήμερα, συμπόρευση με το σατανά, πραγματική ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ...
Βέβαια όλα αυτά για τους Χριστιανούς δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) άγνωστα.
Ο Κύριος μάς έχει δώσει εντολή (δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι) να μελετούμε τα σημεία των καιρών ώστε να ξέρουμε πού βρισκόμαστε και να προετοιμαζόμαστε πνευματικά «Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Ματθ. ις΄, 3). Ανοίγοντας την Αγία Γραφή, θα δούμε ότι ο Απόστολος Παύλος έγραφε στον Τιμόθεο για τα έσχατα χρόνια:
«Στά τελευταῖα χρόνια τοῦ κόσμου θά ἔλθουν δύσκολες ἡμέρες διότι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, τά παιδιά δέν θά ὑπακούουν στούς γονεῖς, ἀχάριστοι, δέν θά σέβονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεώς μας, δέν θά ἔχουν ἀγάπη καί στοργή μέσα τους, δέν θά συγχωροῦν εὔκολα, θά διαβάλλουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, δέν θά εἶναι ἐγκρατεῖς, θά εἶναι σάν ἄγρια καί ἀνήμερα θηρία, δέν θά εἶναι φίλοι τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, θά εἶναι προδότες, προπετεῖς, σκοτισμένοι, φίλοι τῶν ἡδονῶν παρά φίλοι τοῦ Θεοῦ, καί τό κυριώτερον θά ἔχουν μία ἐξωτερική ἐμφάνιση καλοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου, θά γνωρίζουν πολλά γύρω ἀπό τόν Θεόν καί τήν Πίστη του, ἀλλά ἐσωτερικά θά εἶναι ἄδειοι, κενοί, δέν θά ἔχουν τόν Θεόν μέσα τους, οὔτε τίς ἀρετές καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Β΄ Τιμ. γ΄, 1-5)
Προσκαλείται ο αναγνώστης να αναλύσει ένα-ένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά των ανθρώπων των εσχάτων χρόνων, έτσι όπως τα αναφέρει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος των εθνών. Δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσε να περιγραφεί η εποχή μας με καλύτερο τρόπο!...
Αλλά σχετικά με το ποιά εποχή διανύουμε μας πληροφορούν και άλλοι πιο πρόσφατοι άγιοι Πατέρες, όπως ο π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Είναι πράγματι πιο αργά από ό,τι σκεφτόμαστε: η Αποκάλυψη είναι τώρα». Και «…Οι έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ. Βλέπουμε καθαρά την προετοιμασία της εποχής του Αντιχρίστου».
Αλλά και η άποψη του αρχιεπισκόπου Αβερκίου σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο ήταν φρόνιμη, ακριβής και τελείως εμπνευσμένη από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας: Δίδασκε πως ζούμε στην εποχή της αποστασίας, της έκπτωσής μας από την αληθινή Χριστιανοσύνη, όπου το «μυστήριο της ανομίας» έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας για τον «άνθρωπο της αμαρτίας», τον Αντίχριστο».
Πώς όμως φτάσαμε έτσι 'ξαφνικά' σε αυτή την κατάσταση; Αν ανατρέξουμε ιστορικά θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν καθόλου ξαφνικά. Αυτή η προσπάθεια επιβολής των αντίχριστων αποκρυφιστικών αθεϊστικών ιδεολογιών ξεκίνησε αιώνες πριν από τη δυτική Ευρώπη. Μάλιστα δεν έγινε απότομα, αλλά σταδιακά, μέσα στο παχύ σκοτάδι της αθεΐας και του αντι-Χριστιανισμού, και ήταν αποτέλεσμα πλάνης, σταυροφοριών και αιρετικών αντιλήψεων στη δυτική, φραγκική πλέον, Ευρώπη μετά την αποστασία και χωρισμό της από την Εκκλησία (1054μ.Χ.).
Ακολούθησαν οι ακόμα πιο αντίχριστες και αθεϊστικές ιδεολογίες της κομουνιστικής επανάστασης του Μαρξ αλλά και του εθνικοσοσιαλισμού-ναζισμού, και οι δύο όντας εμπνεύσεως των γνωστών αποκρυφιστικών κύκλων. Τα κινήματα αυτά μετεξελίχθηκαν μετά τον Β' ΠΠ σαν Νεο-Εποχιτικός πνευματικός ανθρωπισμός ή ουμανισμός και με βασική πίστη ότι “ο άνθρωπος έχει θεία φύση κι επομένως είναι ουσιαστικά ένας 'θεός' ή ένας φωτισμένος 'υπεράνθρωπος'... Ο άνθρωπος ανυψώνεται σε κυρίαρχη θεότητα” (Randall N. Baer πρώην ηγετικό στέλεχος του κινήματος).
Φυσικά χωρίς τη βοήθεια και χάρη κανενός Θεού!! Μια πιο προσεκτική προσέγγιση αποδεικνύει ότι όλα τα παραπάνω κινήματα ήταν στην ουσία συστήματα 'παγκοσμιοποίησης δια της βίας' και η προέλευσή τους έχει αρχή την αποστασία από τον Τριαδικό Θεό, όντας δαιμονική (με ιδεολογικό περιτύλιγμα!).
Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ προέβλεψε την πτώση του αθεϊστικού κομμουνισμού στη Ρωσία και την άνοδο του νέου παγκόσμιου συστήματος που θα κτιζόταν πάνω στα θεμέλια του κομμουνισμού: Τη σημερινή λεγόμενη Νέα Παγκόσμια Τάξη, ή Νέα Εποχή, που στόχο έχει την κατάλυση των τριών προαναφερθέντων θεσμών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια) με απώτερο σκοπό την προετοιμασία του εδάφους για την έλευση του αντίχριστου.
Ειδικά προωθεί πλέον φανερά την 'ένωση' όλης της ανθρωπότητας υπό μίας παγκόσμιας κυβέρνησης με κοινή οικονομία και κοινή θρησκεία! Δηλαδή όλοι να πιστεύουν έναν θεό (ποιόν όμως 'θεό';), που θα επιτευχθεί μέσω της παναίρεσης του οικουμενισμού και την πανθρησκεία! Έτσι θα στρωθεί και το χαλί για τον παγκόσμιο ηγέτη, δηλαδή τον αντίχριστο!
Τα σημερινά γεγονότα που όλοι βιώνουμε είναι η απόδειξη ότι τα σχέδια των αντίχριστων παγκοσμιοποιητών βρίσκονται σε πλήρη ισχύ και δείχνουν 'πανίσχυροι'. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουν όχι μόνο τη δική μας ανοχή, αλλά και την έγκριση / συμπόρευση στις άνομες πράξεις τους, αποτέλεσμα της δικής μας πνευματικής πτώχευσης και ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Παραδείγματα πάμπολλα: Θα ψηφίσουμε τον άθεο βουλευτή του συστήματος για να βολευτούμε, θα διδάξουμε σοδομισμό στα σχολεία μας για να μη χάσουμε τη δουλειά μας, θα ψωνίσουμε από το φθηνό ξένο πολυκατάστημα των μεταλλαγμένων για να 'μη μας κοροϊδέψει' ο ντόπιος επιχειρηματίας, θα δώσουμε ακροαματικότητα στα σιωνιστικά κανάλια και στις εκπομπές τους 'για να μη βαριόμαστε', θα ορκιστούμε σε μια άγνωστη 'σκοτεινή δύναμη' του κάθε επιτήδειου για να μας σβήσει το χρέος, πιθανότατα θα γίνουμε και μασόνοι για επαγγελματική εξέλιξη, και γενικά θα συμμαχήσουμε με το διάβολο για 'καλό σκοπό'. Και μάλιστα θα προβάλλουμε με επιθετικότητα και κάθε λογής λογικοφανή δικαιολογία για να αμνηστεύσουμε τις παραπάνω επιλογές μας. Και σαν να μη φτάνει αυτό, αμέσως μετά θα αρχίσουμε να κατηγορούμε το σύστημα, τους πολιτικούς, τη Μέρκελ, τα ζώδια, το φεγγάρι... Με άλλα λόγια, το συμφέρον μας πάνω από το Χριστό, δηλαδή πλήρης αποστασία... Και μετά θα πούμε ότι είμαστε και Χριστιανοί…
Τόση υποκρισία και κυνικότητα θα τη ζήλευαν ακόμα και οι πιο φανατικοί Γραμματείς και Φαρισαίοι!... [Εννοείται ότι οι παραπάνω περιπτώσεις είναι γενικές και δεν στοχεύουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα]
Μετά από μια τέτοια αποστασία από τους λεγόμενους πιστούς, λοιπόν, ήταν φυσικό επακόλουθο να επιτρέψει ο Ύψιστος να εισχωρήσουν εντεταλμένοι πράκτορες της Νέας Εποχής και στη διοικούσα ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η προδοσία και στην Πίστη.
Αρχή έγινε το 1902 με τα πρώτα ανοίγματα σε Λατίνους και Προτεστάντες, ακολουθούμενων από την άρση των αναθεμάτων / ακοινωνησίας το 1965, ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο αυθαίρετα τις 'εν αγίω πνεύματι' αποφάσεις της Ζ' Οικ. Συνόδου (φανερή και θρασύτατη βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος) και υπονοώντας ότι δεν υπάρχει βλάβη στην κοινωνία με τους αιρετικούς!
Δεν μπορεί να παραβλεφθεί η συμμετοχή της Εκκλησίας στο αντίχριστο 'Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών' (Π.Σ.Ε.), η διακήρυξη του οποίου στην επίσημη ιστοσελίδα του (
http://www.oikoumene.org) είναι ο ορισμός της νεοταξικής πανθρησκείας!
Και το ποίμνιο εξαπατάται ότι δήθεν γίνονται ειλικρινείς διάλογοι με τις άλλες 'ομολογίες', κλπ... Πατριάρχης αλλά και πολλοί Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι της Ορθοδοξίας κηρύσσουν 'νέα ευαγγέλια' και απαιτούν να γίνονται σεβαστοί στα λεγόμενά τους ως έχοντες την Αποστολική Διαδοχή!
Το αποκορύφωμα της εκκλησιαστικής ασέβειας διατελέστηκε στην Κρήτη τον περασμένο Ιούνιο, όπου σε (ψευδο)Σύνοδο επικυρώθηκαν όλα τα παραπάνω, εισήχθη η πανθρησκεία στην Εκκλησία ως επίσημη γραμμή της, και μάλιστα τέθηκε όρος ότι όλοι οι πιστοί είμαστε δεσμευμένοι από τις αποφάσεις της, ουσιαστικά χωρίς δικαίωμα αντιλογίας!
Η κοινή λογική λέει ότι όταν επιβάλουν σε κάποιον ο,τιδήποτε σημαντικό γι' αυτόν με το οποίο δεν συμφωνεί, είναι λογικό να αντιδράσει και να εκφράσει τη διαφωνία του.
Και αν συνεχίσουν να προσπαθούν να του το επιβάλλουν, είναι επίσης λογικό αυτός να ξεκόψει οποιαδήποτε σχέση μαζί τους για ευνόητους λόγους. Τώρα όταν μια 'σύνοδος' καταργεί το Σύμβολο της Πίστεως και ξανασταυρώνει τον Χριστό, και μάλιστα δεν δέχεται καμμία αντιλογία, θέλει και ερώτημα το τι πρέπει να γίνει; Αλλά ακόμα και να μην είναι κάποιος σίγουρος για το τι πρέπει να κάνει, υπάρχουν σαφέστατοι Κανόνες στο Ιερό Πηδάλιο καθώς και αμέτρητα παραδείγματα αγίων Πατέρων σε ανάλογες περιπτώσεις. Πόσω μάλλον τώρα που πρόκειται για την εσχατολογική παναίρεση, πρόδρομο του αντιχρίστου!
Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση η 'σύνοδος' επιβλήθηκε ύπουλα, ύστερα και από την ψευδέστατη 'ενημέρωση' που έγινε στους ναούς πρόσφατα, χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί τις ευθύνες των Χριστιανών να επιδιώκουν σωστή ενημέρωση για τόσο σημαντικά θέματα. Έτσι εδώ θα γίνει αναφορά μονάχα στον πιστό που ενημερώθηκε επαρκώς, γνωρίζει και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και, θεωρητικά, θέλει και προσπαθεί να αγωνιστεί εναντίον της παναίρεσης.
Και πάλι όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο και σε αυτόν τον επίδοξο αγωνιστή είναι η μεγάλη αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου – ξανατονίζεται εδώ ότι η αναφορά είναι αποκλειστικά και μόνο στον άνθρωπο που γνωρίζει καλά τα της συνόδου και έχει αποφασίσει να αγωνιστεί με βάση τους Ιερούς Κανόνες, και όχι στην ανυποψίαστη γριούλα που ίσως και να αδυνατούσε το μυαλό της να τα συλλάβει όλα αυτά. Κατ' αντιστοιχία των κοσμικών, λοιπόν, παραδειγμάτων που αναφέρθηκαν πρωτύτερα, ο αποστατημένος άνθρωπος (που γνωρίζει) θα επιδωθεί σε ένα φιλόδοξο αγώνα καταπολέμησης της αίρεσης, είτε προφορικώς, είτε γραπτώς, θα ομολογήσει με παρρησία τη σωστή πίστη στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, θα κατακεραυνώσει τη σύνοδο της Κρήτης, ίσως και να λογομαχήσει πάνω στο ζήλο του με κάποιους, καθώς και πολλά άλλα, που αν γίνονται από αγάπη προς τον Χριστό (1η Βασική Εντολή) και προς την Εκκλησία / πλησίον (2η Βασική Εντολή) τότε είναι πραγματικά άγια, ομολογιακά και επαινετέα. Λόγω της σύγχρονης αποστασίας του όμως, η πραγματική προαίρεσή του προδίδεται από τις ίδιες τις πράξεις του.
Συγκεκριμενοποιώντας, λοιπόν, ως γνήσια τέκνα της αποστασίας, ξεκινάμε με ζήλο τον αγώνα μας εναντίον της αίρεσης, αλλά στην πορεία, και όταν τα βρίσκουμε σκούρα, καταλήγουμε να:
1) Σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων μας (για αποτείχιση), και αρχίζουμε να 'κουτσουρεύουμε' τους Κανόνες. Αρχίζοντας από τον κύριο 15ο Κανόνα της ΑΒ' και εξυψώνοντας τον κατά τα άλλα ευσεβέστατο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο σε μεγίστη αυθεντία (πάνω από τα παραδείγματα των μεγάλων Αγίων μας), κηρύσσουμε τον κανόνα δυνητικό. Έτσι λοιπόν λέμε, κατά παρόμοιο τρόπο με τους οικουμενιστές, ότι αφού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα επακριβώς ας τον βαπτίσουμε δυνητικό, αντί να είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούμε “λυπάμαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρμόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά μέχρι εκεί μπορώ.
Προσευχήσου και για μένα να με αξιώσει ο Θεός να τον εφαρμόσω επακριβώς”. Το χειρότερο όμως είναι η επιμονή να το περάσουμε ως τη σωστή γραμμή με ατέλειωτα κείμενα, ομιλίες, αναρτήσεις στο διαδίκτυο, διαταράσσοντας την ομόνοια με τους υποστηρικτές του υποχρεωτικού του κανόνος, αλλά κυρίως επαναπαύοντας άλλους επίδοξους αγωνιστές να προχωρήσουν σε αποτείχιση.
2) Τρομάζουμε από τις πιθανές συνέπειες της αποτείχισης (σχέσεις μας με άλλα πρόσωπα, μακρινή απόσταση από τον κοντινότερο αποτειχισμένο ιερέα, κατάκριση από άλλους, κλπ) με αποτέλεσμα να 'κόβουμε δρόμο', να πηγαίνουμε να εκκλησιαζόμαστε και σε 'αντι-οικουμενιστές' μνημονεύοντες ιερείς, αλλά ταυτόχρονα να φωνάζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι έχουμε αποτειχιστεί (παρά τα αντίθετα παραδείγματα των Αγίων), και να πασχίζουμε να πείσουμε το σύμπαν ότι ο τρόπος μας αυτός είναι ο ενδεδειγμένος και 'η Βασιλική Οδός'!
Και πάλι το πιο έντιμο θα ήταν να παραδεχτούμε ότι δεν είναι αποτείχιση αυτό αλλά δεν είναι στις δυνάμεις μας να κάνουμε μεγαλύτερες θυσίες. Προσπαθώντας να το περάσουμε ως σωστή γραμμή, είναι ασέβεια σε άλλους κανόνες (που μας απαγορεύουν να κοινωνούμε με ακοινώνητους), αλλά και αποθαρρύνουμε και επαναπαύουμε τους νέους αγωνιστές.
3) Προϋπολογίζουμε τις συνέπειες της μελλοντικής αποτείχισής μας και την καθυστερούμε, με τη δικαιολογία της 'οικονομίας', μέχρι να έχουμε έτοιμο ένα Plan B. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το ονομάζουμε 'σύνεση', και αν τουναντίον κάποιος δρούσε ενστικτωδώς χωρίς να έχει φροντίσει για το μέλλον του (αφημένος στο έλεος και στην ελπίδα του Θεού και μόνο) θα τον θεωρούσαμε αφελή και ανόητο.
Ο αγαπημένος μας άγιος Παϊσιος έλεγε: «Ἂν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὴν λογική τους ζοῦσαν στὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν, δὲν θἄχαμε κανέναν μάρτυρα. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ δὲν ἔβαζαν καθόλου τὴν λογική, ἀλλὰ ἀκράδαντα ὡμολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ φλέγονταν γιὰ τὸ μαρτύριο. Τοὺς ἔδιναν ἀξιώματα, τοὺς ἔλεγαν: “Πὲς μόνο ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανὸς καὶ μέσα σου πίστευε στὸν Θεό σου, βάλε λίγο λιβάνι, κάνε ὅτι θυσιάζεις καὶ ὕστερα μὴν θυσιάζης, κάνε ὅτι τρῶς εἰδωλόθυτα καὶ σὺ φάε καθαρὸ κρέας, μὴν κηρύττης σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, πήγαινε ἀλλοῦ”· καὶ ὅμως μὲ τίποτε δὲν ἀρνοῦνταν τὸν Χριστό. Μὲ χαρὰ ἔτρεχαν νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό. Φλέγονταν ἀπὸ θεῖο ἔρωτα». (Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 300).
Επίσης: «Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυσὴ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι’ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἂν ζούσαμε τότε ἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίση τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴν θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή”. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζουμε σὰν κάτι ἀνώτερο» (Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 304-305).
4) Βλέπουμε τον αγώνα της αποτείχισης με καθαρά κοσμικά κριτήρια, υπολογίζοντας σε νούμερα (να μαζευτούμε πολλοί), ή σε ισχυρές συμμαχίες (ωσάν παρατάξεις, φατρίες, κλπ), έξυπνες στρατηγικές, κλπ κλπ κλπ, αγνοώντας επιδεικτικά τη μοναξιά του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του Μάξιμου του Ομολογητή, κ.ά.
Που η μόνη τους ελπίδα ήταν στο Θεό κι ας είχαν μείνει απελπιστικά μόνοι. Και πάλι το πρόβλημα δεν είναι η αδυναμία (προφανώς ποιός μπορεί να συγκριθεί με τους Αγίους) αλλά η κατηγορηματική στάση ότι “έτσι είναι το σωστό”, “έτσι πρέπει να γίνει ο αγώνας”, κλπ κλπ κλπ, που διασπούν την ομόνοια και την ενότητα εντός του αγωνιστικού μετώπου και αυξάνουν τον κίνδυνο της δημιουργίας σχισμάτων (παρασύνοδοι, παρατάξεις, κλπ).
5) Κατηγορούμε αυτούς που έχουν αξιωθεί να ακολουθούν τους κανόνες με αυξημένη ή απόλυτη ακρίβεια ως φανατικούς, ζηλωτές, μέχρι και πλανεμένους, ομοιάζωντας με αυτό τον τρόπο με τους οικουμενιστές και τις πρακτικές τους.
6) Μιλάμε περισσότερο από όσο πρέπει για πράγματα που θα έπρεπε να προσέχουμε και να έχουμε φόβο Θεού για την κάθε μας λέξη. Γράφουμε δημόσια για το παραμικρό, δημιουργώντας άθελά μας περισσότερη σύγχυση, λες και η γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στις μέρες μας δεν είναι από μόνη της αρκετή. Διευκρινίζεται, ότι άλλο να γράψουμε τη διαφωνία μας, την ένστασή μας, το παράπονό μας, την εμπειρία μας, έστω και τη γνώμη μας πάνω σε ένα θέμα, κλπ, και άλλο να αναλωνόμαστε σε ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων, που πολύ εύκολα μπορούν να καταλήξουν σε επισφαλείς 'αμπελοφιλοσοφίες' ή ακόμα χειρότερα σε φρικτές πλάνες.
7) Εφαρμόζουμε (ή νομίζουμε ότι εφαρμόζουμε) τη θεόσταλτη αρετή της Διάκρισης για περιπτώσεις που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να τις χειριστούμε, την στιγμή που δεν μπορούμε συχνά να διακρίνουμε την αριστεράν από την δεξιάν. Ξεχνάμε ότι ταπείνωση είναι να παραδεχόμαστε ότι είμαστε ανεπαρκείς στην πλήρη κατανόηση του Πνεύματος των Γραφών, και άρα να προσπαθούμε να εφαρμόζουμε κατά γράμμα τους δογματικούς Κανόνες του Πηδαλίου (εξαιρούνται οι πραγματικά έμπειροι πνευματικοί καθοδηγητές) προς δόξαν Θεού και μόνο.
8) Έχουμε αυτοπεποίθηση ότι αυτός ο αγώνας είναι ομολογία και 'στεφάνι', ενώ θα έπρεπε να τον βλέπουμε ως ελάχιστη υποχρέωσή μας με σκοπό τη διατήρηση της Πίστης (ένεκεν της αγάπης μας προς το Θεό – 1η Εντολή) και της Εκκλησίας (ένεκεν της αγάπης μας προς τον πλησίον – 2η Εντολή).
Ή με άλλα λόγια, εφόσον γνωρίζουμε τι γίνεται, είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμήσουμε χωρίς καμμία απαίτηση αυτό να μας αναγνωριστεί ως ομολογία ή 'στεφάνι', και αυτό είναι το ελάχιστο χρέος μας. Αν γνωρίζουμε και δεν το πράξουμε, θα είμαστε υπόλογοι γι' αυτό εμπρός στον Κριτή. Παραδείγματος χάριν, εάν γνωρίζουμε ότι κάποιο σπίτι φλέγεται και υπάρχουν άνθρωποι μέσα, πρέπει να βουτήξουμε με κίνδυνο να καούμε κι εμείς, με την ελπίδα να βοηθήσουμε να σωθούν οι άνθρωποι και όχι για να γίνουμε ήρωες!
9) Αποτειχιζόμαστε από μνημονεύοντες τους αιρετικούς ποιμένες και εξακολουθούμε να παίρνουμε την ευχή τους και να αναγνωρίζουμε τις ποινές τους, κόντρα σε κάθε σχετικό Κανόνα, αλλά και τον αυτόν 15ο της ΑΒ' που τους θεωρεί πλέον ψευδοποιμένες (καθώς και 'έλαιον δε αμαρτωλού μη λυπανάτω την κεφαλήν μου').
Και πάλι παράδειγμα κάλπικης αποτείχισης, ή απλά αποποίηση των ευθυνών μας.
10) Θεωρούμε ότι είμαστε φιλάνθρωποι όταν δεν είμαστε αυστηροί για θέματα της πίστεως, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο σύγχρονος άγιός μας γέροντας Παϊσιος έλεγε: «Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή. Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την "Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»
Φυσικά οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι μερικά μόνο παραδείγματα των ειδών της πλάνης και των λαθών στα οποία φαίνεται να πέφτουμε συχνά πυκνά οι έχοντες διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση. Και όλα συχνά οφείλονται στο ότι δυστυχώς ανήκουμε στη γενιά των αποστατημένων Χριστιανών, των πλήρως απογυμνωμένων 'από κάθε πνευματικό έργο και ουσιαστική αρετή' κατά τον Αββά Ισχυρίων!
Αλλά ας ελέγχουμε πάντοτε την προαίρεσή μας να είναι σωστή και ας εναποθέτουμε μόνο στον Τριαδικό Θεό όλες τις ελπίδες μας. “Κύριε των Δυνάμεων, μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί Σε” .
Ας μου συγχωρεθεί εάν ο λόγος μου παρουσιάστηκε ίσως αυστηρά ελεγκτικός, αλλά θέλησα κυρίως να εκφράσω την αγωνία μου με αγάπη και προς κοινή ωφέλεια για την έκβαση του αντιοικουμενιστικού αγώνα από τους Χριστιανούς, καθώς πολύ φοβάμαι ότι τείνει να πάρει άλλη τροπή, όχι καλή, με τον κάθε αγωνιζόμενο να ερμηνεύει τους κανόνες κατά το δοκούν και όχι επακριβώς (αναμιγνύοντας και προσωπικές απόψεις και θεωρίες), και να δημιουργούνται παραταξιακές τάσεις και το φαινόμενο της οπαδοποίησης.
Ίσως αυτός ακριβώς να είναι ο λόγος (δηλαδή η αποστασία μας) που και οι αποτειχίσεις των Παλαιοημερολογητών, ενώ άρχισαν καλά είχαν τη γνωστή κατάληξη.
Και με αυτή την αγωνία κλείνω επαναλαμβάνοντας την ερώτηση της επικεφαλίδας του κειμένου “Δύναται άραγε να καταπολεμηθεί η Αίρεση από τον Αποστατημένο Άνθρωπο;”, και παραθέτω τις παρακάτω προφητείες αγίων Πατέρων ως πιθανές απαντήσεις.
1) Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα - «Τότε οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού…» «Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει με την ψυχρή απώθηση των δογμάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Κυρίου Ιησοὐ Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την μεγάλη τους πνευματικότητα, που έφτασε σε μας μέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύμα.
Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσματα του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, διαρπάζοντες την πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με κάποιο άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας δύναμη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10/1). Πράγματι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι αυτούς, να διαρπάσουν το ποίμνιο.
Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της πατρικής παραδόσεως και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους.
Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι μόνον εναντίον των ποιμένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια. Αναγνωρίζετε αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γιαυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία.
«Φοβού τον Κύριο τέκνο μου. Φοβού να χάσεις το στέμμα που ετοιμάστηκε για σένα, φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευματικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου με ευχαρίστηση.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας: «Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει». Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά μόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.
2) Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ: Δυστυχώς (ο σατανάς) θα προσεταιρισθεί και αποστάτες Ορθοδόξους. Τότε η αληθινή Εκκλησία του Χριστού θα ζει τόσο φοβερές στιγμές, όπως ακριβώς έζησε την εποχή της Σταύρωσης ο ιδρυτής της Ιησούς Χριστός.
«Ο Κύριος απεκάλυψε σε μένα τον ταπεινό Σεραφείμ, ότι θα υπάρξουν μεγάλες δυστυχίες στη ρωσική γη. Η Ορθόδοξη πίστη θα καταπατηθεί, και οι ιεράρχες της Εκκλησίας του Θεού και άλλοι κληρικοί θα απομακρυνθούν από την καθαρότητα της Ορθοδοξίας. Και για αυτό ο Κύριος θα τους τιμωρήσει δριμύτατα. Εγώ, ο άθλιος Σεραφείμ, ικέτευσα εναγωνίως τον Κύριο για τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, ότι θα μπορούσε να με αποστερήσει από το Βασίλειο του Ουρανού, και να δώσει συγχώρηση σε εκείνους». Αλλά ο Κύριος απάντησε: «Δεν πρόκειται να δώσω συγχώρηση σε εκείνους, διότι διδάσκουν διδασκαλίες, εντάλματα ανθρώπων, και με τη γλώσσα τους με τιμούν, αλλά η καρδιά τους απέχει μακριά από Εμένα».
3) Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα (+1949): «Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ' ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέμου κατά του Θεού. Από τη μια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό. Η πραγματική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο μέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες. Οι διωγμοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε... Λυπάμαι αυτούς που θα ζουν τότε...».
Ανέστης Δεμιρτζόγλου
