.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

«Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα…!»



Το αφηγήθηκε ένας στρατιωτικός της Ελληνικής Αεροπορίας, όταν ήρθε για προσκύνημα στην Παναγία με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν μαυροφορεμένοι. Είχε φύγει από αυτή τη ζωή η κόρη τους, μια νεαρή κοπέλα, εντελώς αιφνίδια, από πνευμονική εμβολή. Ο στρατιωτικός , ευσεβέστατος καθώς ήταν, είπε τα εξής αξιοσημείωτα:

– Η αδελφή μου, δυστυχώς, δεν είχε πνευματική ζωή. Ούτε εξομολογείτο ούτε κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι τη βρήκε ο θάνατος απροετοίμαστη. Λίγο καιρό μετά τον θάνατό της, είδα το εξής όνειρο, που με συγκλόνισε. Την είδα μέσα σ’ ένα λεωφορείο σκοτεινό, που το οδηγούσαν δύο εχθροί του ανθρωπίνου γένους (κακά πνεύματα) . Εγώ γεμάτος αγωνία έτρεχα από πίσω, μήπως μπορέσω να την βοηθήσω. Το παράξενο αυτό όχημα κατευθυνόταν προς ένα σκοτεινό τούνελ, σ’ ένα άγριο βουνό! 

Για μια στιγμή σταμάτησε το λεωφορείο. Κοίταξα μέσα και δεν είδα αυτή τη φορά εκεί την αδελφή μου. Τότε κατέβηκαν και οι δύο σκοτεινές και απαίσιες μορφές και με ανείπωτο μίσος μου είπαν: “Τί να σου κάνουμε; Είχαμε ετοιμάσει “καλό” τόπο για να περιποιηθούμε την αδελφή σου. Αλλά ας έχει χάρη που την πήραν από τα χέρια μας οι προσευχές αυτού του … (είπαν μία ύβρη) του τάδε!”

Συγκλονίστηκα ακούγοντας αυτά, και πράγματι βλέπω την αδελφή μου μ’ ένα λευκό φόρεμα να ανεβαίνει βιαστική , ανάλαφρα, μια στενή σκαλίτσα και να βρίσκεται σ’ έναν τόπο υψηλό και φωτεινό. Και τότε γυρίζει και μου λέει ανακουφισμένη:

– Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα!…

Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Μπορούμε να αδιαφορούμε για την ψυχή μας και τη σωτηρία μας και να περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Δεν θα βρίσκονται πάντοτε οι αγιασμένοι άνθρωποι της αγάπης, που έχουν δυνατή προσευχή και παρρησία προς τον Θεό, ώστε να σωθεί μια ψυχή. Μπορούμε να αδιαφορούμε και να διακινδυνεύουμε το μέλλον της αθάνατης ψυχής μας στην αιωνιότητα; Πώς θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Θεό μας παραμορφωμένοι από την κακία, την απληστία, τον εγωισμό και άλλα βρωμερά πάθη φορώντας το αποκρουστικό προσωπείο της αμαρτίας; Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το χαρακτηρίζει “ειδεχθές προσωπείον” , το οποίο καλύπτει την θεϊκή ομορφιά της ψυχούλας μας, που την έχει δημιουργήσει ο πανάγαθος Θεός μας κατ’ εικόνα δική Του.

Η ψυχούλα μας είναι “λογικό πνεύμα , ελαφρό, πολύ σοφό και λεπτό, πολύ γαλήνιο, γλυκό και πράο, φιλοτεχνημένο με χάρη και ωραιότητα πάνω σε μέλη αόρατα, ευπρεπέστατα και πολύ αρεστά στον Θεό και στις χορείες των αγίων Αγγέλων” ( Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, προς τον άγιο Επιφάνιο, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) .

‘Ένας αγιασμένος Γέροντας αγιορείτης διηγήθηκε το εξής πνευματικό γεγονός, που τον αξίωσε ο Θεός να ζήσει σε μια αγρυπνία του κατά τη διάρκεια της προσευχής του: “Mου γεννήθηκε η αίσθησις της ψυχής μου. Ένιωθα ,δεν ξέρω πώς, έβλεπα νοερώς την ψυχή μου, το προσωπάκι της το αθώο, το αγγελικό. Το βλέμμα της, που δεν εξηγείται με λόγια. Τα δάκρυά μου τότε έτρεχαν γλυκά και αναπαυτικά!…”

«ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ» ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ ΔΩΡΙΔΑ 2007

«ΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΙ…»

Ὁ ἄνθρωπος πορεύεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωή του. Πορεία. «Ἐξ ὠδίνων μέχρι ταφῆς» (Θεοδωρήτου, Ἑρμηνεία τοῦ ριη´ Ψαλμοῦ, PG 80, 1824)· ἀπὸ τὸν ἐπώδυνο τοκετὸ μέχρι τὸν ἐνταφιασμό του. Ποῦ πορεύεται; Μυστήριο. Πῶς πορεύεται; Τὸ μεγάλο πρόβλημα.

Στὸ πρῶτο ἐρώτημα, στὸ «ποῦ πορεύεται;», ἡ σύγχυση εἶναι ἀμέτρητη. Στὸ δεύτερο, τὸ «πῶς πορεύεται;», ἡ ἀπάντηση εἶναι ἐπώδυνη.
Ποῦ πορεύεται;

Γιὰ τὸν ἐκτὸς Χριστοῦ κόσμο οἱ ἀπαν­τήσεις εἶναι ἀναρίθμητες. Ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ κάτω κόσμο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς μυθολογίας, τὸ βουδιστικὸ «νιρβάνα», τὴν ἰνδουιστικὴ μετενσάρκωση καὶ τὸν σαρκολατρικὸ μωαμεθανικὸ παράδεισο, μέχρι τὸ μηδέν, ἢ ἄλλως πως ὀνομαζόμενο ὑπὸ τῶν ἄθεων φιλοσόφων «ὁλικὴ συνείδηση τοῦ εἶναι». Τὴν ἀντίληψη αὐτὴ ὁ ὑπερβαλλόντως προβαλλόμενος συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης τὴ συνοψίζει στὴν ἑξῆς πασίγνωστη φράση του: «Ἐρχόμαστε ἀπὸ μιὰ σκοτεινὴ ἄβυσσο· καταλήγουμε σὲ μιὰ σκοτεινὴ ἄβυσσο· τὸ μεταξὺ φωτεινὸ διάστημα τὸ λέμε Ζωή» (Νικ. Καζαντζάκη, Ἀσκητική). Καὶ ὅλη αὐτὴ τὴν αὐτοκτονικὴ ἀντίληψη πῶς τὴ λέμε; Ἀπελπισία; Ἢ μήπως σωστότερα: Μαύρη, κατάμαυρη ἀπελπισία;

Ἔξω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου ἡ ζωὴ εἶναι πράγματι ἀπελπισία, πορεία χωρὶς ἐλπίδα. Ἀπὸ τὸ πουθενὰ στὸ τίποτα. Καὶ γίνεται τραγικὴ ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ δώσει νόημα σὲ μιὰ ζωὴ ἀνόητη· νὰ βρεῖ σκοπὸ σὲ μιὰ πορεία πρὸς τὸ τίποτα, τὸ μηδέν, τὴν «ἄβυσσο».

Μέσα στὸ φῶς ὅμως τοῦ Εὐαγγελίου ὅλα ἀλλάζουν. Τώρα ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει. Ἔρχεται πράγματι ἀπὸ μία «ἄβυσσο», τὴν ἄβυσσο τῆς θείας ἀγάπης. Καὶ πορεύεται πρὸς μία ἄλλη «ἄβυσσο», τὴν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας θείας Ζωῆς. Ἔρχεται ἀπὸ τὸ μηδὲν μὲ μόνη τὴν ἀγαπητικὴ θέληση τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Καὶ κατευθύνεται πρὸς τὸ ἄπειρο, πρὸς τὴν αἰώνια δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος του. Θεοποιός!

Εἶναι ὅμως δρόμος σταυρικός. Πορεύεται ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὴ Βασιλεία μέσα ἀπὸ θλίψεις, δοκιμασίες, προβλήματα καὶ τόσους κινδύνους τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ θὰ φτάσει στὸ ἔνδοξο τέλος αὐτοῦ τοῦ σταυρικοῦ δρόμου. Θὰ φτάσει! Ἀρκεῖ νὰ τὸν βαδίζει σωστά. Λοιπόν;
Πῶς πορεύεται;

Πῶς μπορεῖ νὰ πορεύεται σωστὰ ὁ ἄνθρωπος στὸ δρόμο τῆς ζωῆς του;
Ἀπάντηση στὸ καίριο αὐτὸ ἐρώτημα ἔδωσε τρεῖς χιλιάδες χρόνια πρὶν ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τοῦ 118ου Ψαλμοῦ, ποὺ εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀπ᾿ ὅλους τοὺς Ψαλμοὺς καὶ εἶναι γνωστὸς μὲ τὴν ὀνομασία «Ἄμωμος». Ὁ πρῶτος στίχος αὐτοῦ τοῦ ἐκπληκτικοῦ Ψαλμοῦ, ποὺ μὲ τοὺς 176 στίχους του ἀποτελεῖ ἐξαίσιο ὕμνο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, δίνει τὴν ἀπάν­τηση ποὺ ἀναζητοῦμε. Λέει: «Μακάριοι οἱ ἄμωμοι ἐν ὀδῷ οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου»· εἶναι τρισευτυχισμένοι αὐτοὶ ποὺ βαδίζουν ἄμεμπτοι τὸν δρόμο τους, ὅσοι πορεύονται σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Κυρίου. «Ὁδὸν καὶ στράταν ὀνομάζει ὁ Δαβὶδ τὴν παροδικὴν καὶ περαστικὴν ταύτην ζωήν», σημειώνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ὁ δρόμος, ποὺ ὅσοι τὸν βαδίζουν ἄμεμπτοι εἶναι τρισευτυχισμένοι, εἶναι ἡ παροδικὴ καὶ περαστικὴ τούτη ζωή.

Ὅμως ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται καὶ τὸ πρόβλημα, ἡ μεγάλη δυσκολία. Ποῦ; Στὴ μία αὐτὴ λέξη, τὴ λέξη «ἄμωμοι». Λέξη ἐπώδυνη. Διότι «ἄμωμος» σημαίνει ἀψεγάδιαστος, ἀκατηγόρητος. Κι ἐμεῖς γνωρίζουμε ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν πείρα μας ὅτι κανένας δὲν μπορεῖ αὐτὸ νὰ τὸ πετύχει. «Τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου; ἀλλ᾿ οὐθείς. ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ ιδ´ [14] 4, 5)· ποιός εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς ἁμαρτίας; Κανένας! Ἀκόμα κι ἂν ὅλη ἡ ζωή του πάνω στὴ γῆ εἶναι μόνο μία μέρα.

Ὡστόσο ὁ Ψαλμωδὸς δὲν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Δείχνει καὶ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο τῆς ζωῆς μας «ἄμωμοι». Θὰ τὸ κατορθώσουμε, μᾶς λέει, ἂν εἴμαστε «οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου», ἂν πορευόμαστε στὴ ζωή μας σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς δείχνει μόνο ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἀλλὰ καὶ τὸ πῶς μποροῦμε νὰ διορθώσουμε τὰ λάθη ποὺ τυχὸν κάναμε.

Μᾶς λέει, λοιπόν, ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε «ἄμωμοι», ἀκόμη κι ἂν ἁμαρτάνουμε! Πῶς; Μὲ τὴ μετάνοια! Αὐτὴ εἶναι ἡ πορεία τῆς ζωῆς «ἐν νόμῳ Κυρίου». Πορεία μετανοίας. Ἄμωμη πορεία. Ἀρκεῖ νὰ εἶναι «ἐν νόμῳ Κυρίου».

Τότε καμία δύναμη δὲν θὰ μπορέσει νὰ νικήσει τὸν ἄνθρωπο. Κανένας πειρασμὸς δὲν θὰ κατορθώσει νὰ τὸν λυγίσει. Διότι πορεύεται «ἄμωμος… ἐν νόμῳ Κυρίου». Καὶ γνωρίζει ὅτι ἀκόμη κι ἂν πέσει, ὅσο χαμηλὰ κι ἂν πέσει, εἶναι «ἄμωμος», ἐφόσον μετανοεῖ.

Μακάριοι λοιπὸν «οἱ ἄμωμοι ἐν ὁδῷ».

Μακάριοι καὶ τρισευτυχισμένοι «οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου».

«Πορευόμενοι…»
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΛΟΓΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ



Σύμφωνα με τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο η μετάνοια είναι η υψηλότερη αρετή όλων των αρετών και δεν δύναται να τελειώσει παρά μόνο την ώρα της εξόδου μας απ΄αυτήν τη ζωή.

Η μετάνοια αποκατέστησε τον Προφήτη Δαυίδ, τον Απόστολο Πέτρο, την Αγία Μαρία την Αιγυπτία, τον Άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα και τόσους επώνυμους και ανώνυμους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Και ο Χριστός και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν κήρυκες της μετανοίας και της προσευχής.

Με την μετάνοια θεραπεύεται ο άνθρωπος, λυτρώνεται, βιώνει την αγάπη του Θεού, αποκτά πείρα της παρουσίας Του, αγαπά τον εχθρό του, αγαπά όλο τον κόσμο, πονάει στον πόνο του άλλου και κλαίει την αμετανοησία του συνανθρώπου του.

Η σωτηρία μας ή η απώλεια μας δεν εξαρτάται από το πόσο αμαρτήσαμε, αλλά από το αν μετανοήσαμε. Όλα τα προβλήματα λύνονται, μόλις αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης του, μόλις ο καθένας μας δει πόσο έφταιξε.

Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωση με τον Κύριο, με έργα αρετής αντίθετα προς τα παραπτώματα μας. Μετάνοια σημαίνει θεληματική υπομονή όλων των θλιβερών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, ως αίτια, λόγω των αμαρτιών μας.

Η μετάνοια έσωσε τους Νινευίτες και απελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία των Βαβυλωνίων. Έσωσε τον Βασιλιά του Ισραήλ Μανασσή από τον Άδη, που επί 55 χρόνια είχε οδηγήσει τον λαό του στην μεγαλύτερη αμαρτία σύμφωνα με τον νόμο της Π. Διαθήκης, την ειδωλολατρία. Έσωσε τον ληστή τον εκ΄δεξιών του Χριστού χωρίς καν έργα μετανοίας. Ήταν αρκετή για τον εύσπλαχνο Κύριο η επίγνωση ότι «δίκαια πάσχει».

Αιτία της συμφοράς που υφιστάμεθα ως έθνος είμαι «εγώ». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε μεγαλύτερη συμφορά παρά μόνο η βαθιά συναίσθηση ότι δίκαια πάσχω. Το να πιστέψω ότι ανέβηκα στο σταυρό και δεν με ανέβασαν άλλοι. 
Η αναγνώριση της κακής χρήσης της ελευθερίας που μας χάρισε ο αγαθός Θεός, της θεληματικής μας απομάκρυνσης από την πηγή της ζωής.

Όσα καταχθόνια και μοχθηρά να επιβουλεύονται αυτοί, οι εχθροί της πίστεως και του έθνους, δεν θα μπορέσουν να τα ολοκληρώσουν, εάν εμείς αλλάξουμε στάση ζωής. 
 Η δική τους ασχημοσύνη υποδηλώνει την δική μου αποστασία. Ο ανθελληνισμός τους και η αθεΐα τους, είναι αποτέλεσμα της αμετανόητης αμαρτίας μας. Δεν είναι δυνατόν να αποφύγουμε το ποτήρι των θλίψεων που όλο και θα ξεχειλίζει παρά με την επιστροφή μας στον Χριστό.

Γυρίστε σ΄αυτόν που μας αγάπησε περισσότερο απ΄τον εαυτό του. Προδώσατε αυτήν την αγάπη, μοιχεύοντάς την με τα ξυλοκέρατα και την σαπίλα της ύλης που τρέφει μόνο το σώμα που αχόρταγο είναι και στο χώμα θα καταλήξει. Επιστρέψτε στο Πατέρα όπως ο άσωτος υιός, που η αγκαλιά του είναι πάντα ανοικτή και για τον χειρότερο αμαρτωλό. Ξεχάσατε ότι έχετε ψυχή αθάνατη, ως δώρο άνωθεν κατεβαίνων, που δεν σας ανήκει, γιατί το δώρο είναι άλλου. Δεν ανήκουμε στον εαυτό μας αδερφοί μου αλλά σ΄αυτόν που μας χάρισε την ζωή και σταυρώθηκε για μας. Γιατί περιφρονείτε τον ευεργέτη σας; 
Γιατί τον ξανασταυρώνετε με τις βλασφημίες σας, τις πορνείες, τις μοιχείες, τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την μνησικακία και τόσα άλλα.

Ο μεγαλύτερος πόνος του Χριστού δεν ήταν πάνω στο σταυρό, αλλά στον κήπο της Γεσθημανής, σε εκείνη την προσευχή που ο ιδρώτας του έτρεχε ως κόκκοι πηχτού αίματος, πράγμα παράδοξο. Και ήταν αυτό η αβάστακτη θλίψη του επειδή έβλεπε ως Θεός, ότι τα παιδιά του δεν θα αναγνώριζαν τη θυσία Του πάνω στο σταυρό και θεληματικά θα χανόντουσαν. Η αχαριστία μας συνέτριψε την τρυφερή Του ψυχή.

Ποιος πατέρας και ποια μάνα δεν πονάει και δεν κλαίει όταν τα παιδιά τους δεν τους αγαπάνε.

Σας ξεγέλασαν, ότι μπορεί η ύλη να θρέψει το πνεύμα. Η ύλη παιδιά μου τρέφει μόνο την ύλη και το πνεύμα το πνεύμα, δηλαδή την ψυχή. Πιστέψατε στα ψέματα ότι μπορεί να σας κάνει ευτυχισμένους το χαρτί, δηλαδή το χρήμα. Πιστέψατε ότι η ευτυχία βρίσκεται στην ηδονή που κρατάει μια στιγμή και μετά φέρνει οδύνη γιατί τρέφει μόνο την σάρκα και όχι την ψυχή που είναι ανώτερη από το σώμα. Την σάρκα την πήρατε από τους γονείς σας, την αθάνατη ψυχή από τον Ουράνιο Πατέρα. Παρά ταύτα ο Θεός δεν σας έγινε εμπόδιο στην ελευθερία που σας χάρισε. Εσείς αυτή την ελευθερία την καταχραστήκατε, σε λάθους δρόμους προς ικανοποίηση των σαρκικών σας επιθυμιών που δεν χορταίνουν ποτέ μα ποτέ. Ο άνθρωπος είναι πάνω απ΄όλα ψυχή και η ψυχή έχει ανάγκη από τον Λόγο του Θεού, τον Κύριο μας.

Επιστρέψτε σ΄αυτόν που πονάει περισσότερο για σας απ΄ότι εσείς για τον εαυτό σας. 
Σ΄ Αυτόν που θέλει να ακούσει δυο λόγια μετανοίας μέσα από την καρδιά σας. «Κύριε συγχωρέσε με». Και τότε θα αλλάξει τη ζωή σας. Αν το κάνετε όλοι αυτό, ή έστω οι περισσότεροι, τότε θα πέσουν όλες οι αντίχριστες δυνάμεις που καταδυναστεύουν την πατρίδα και τη ζωή μας. Η ιστορία, αλλά και η γνώση του Θεού, μάς έχει διδάξει για του λόγου το αληθές. Ο Λόγος του Θεού που θα αγγίξει τις καρδιές σας προς μετάνοια είναι ανώτερος από τα όπλα και την επανάσταση. Όχι ότι δεν πρέπει να γίνετε και αυτό στην ώρα του. Χωρίς όμως μετάνοια και αγάπη μεταξύ μας, είναι αποτυχημένη κάθε ανθρώπινη εξέγερση.

Ο Κύριος σας ικετεύει να επιστρέψετε στον εαυτό σας μέσω της προσευχής, της μετάνοιας, της αγάπης στον συνάνθρωπο σας. Γιατί Αυτός είναι μέσα σας, περιμένει να του ανοίξετε, και εσείς δεν το κάνετε. Κλάψτε για τις αμαρτίες σας που είναι η αιτία των συμφορών που περνάτε και όχι οι άλλοι και τότε θα σας αποκαλυφθεί ο Θεός. Ακόμα και όταν δεν φταίμε ή επίγνωση ότι στο παρελθόν έχουμε λυπήσει πολλούς και πολύ τον Θεό μας λυτρώνει από νέες πτώσεις και μας οδηγεί σε κατανυκτική προσευχή. Θα πρέπει σ΄αυτή τη ζωή να πληρώσουμε το 1|10 του αντιτίμου των αμαρτιών μας. Το άλλο υπόλοιπο μας χαρίζεται.

Πιστέψτε με, όσο μετανοούμε, τόσο καθαριζόμαστε και τότε μπορούμε να δούμε καθαρά ότι πριν δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε, ότι ο γλυκύτατος Χριστός είναι μέσα μας. 
Όσο μετανοώ, τόσο τον βλέπω, όσο μετανοώ, τόσο ομολογώ την αμαρτία μου, ενώπιον Του, και όσο την ομολογώ, τόσο την καταργώ! Μου την καταργεί ο Χριστός!

Αν μπορώ να κάνω κάτι για σας είναι να κλάψω την αμαρτία μου. Αν θέλετε να κάνετε κάτι για τον πάσχοντα και καταδιωκόμενο Έλληνα είναι να κλάψετε τον εαυτό σας. Χρόνος δεν υπάρχει πλέον πολύς για να πούμε ότι δεν πειράζει, είμαστε ακόμη καλά, όσοι νομίζετε ότι είστε. Το αύριο δεν σας ανήκει. Αν σας βρει μετανοημένους θα σας οδηγήσει στην επόμενη ημέρα, αν όχι τότε τι άλλο να σας πω, παρά μόνο, μετανοήστε και ο Χριστός θα τα αλλάξει όλα.

Η έμπρακτη αυτή μετάνοια εκδηλώνετε με την νηστεία, τις εδαφιαίες μετάνοιες, την αποχή απ΄αυτά που σας αρέσουν και είναι εφ΄άμαρτα, με την προσευχή, τις αγρυπνίες και το κάθε καλό έργο για τον έχοντα ανάγκη σήμερα αδερφός μας.

Με την εξομολόγηση συγχωρούνται αμαρτίες με την έμπρακτη μετάνοια και το πένθος καθαρίζει η ψυχή μας.

Και θα γίνει αυτή η μετάνοια ασπίδα και σκέπη σε όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν. Έχει δε και την δύναμη όταν είναι βαθιά και από ένα μεγάλο μέρος του λαού να αναστείλει ή να μετριάσει ή και να καταργήσει αποφάσεις του Θεού.

Ο Κύριος μακάρισε τους πενθούν τες και υποσχέθηκε ότι θα τους παρηγορήσει. 
Αντίθετα στους χορτασμένους από υλικά αγαθά και αμαρτίες ξεφώνισε το «αλλοίμονο».

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΜΟΝΗΣ ΒΟΡ. ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σήμερα νομιμοποιήθηκε η αμαρτία με νόμους που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τον Άγιο νόμο του Θεού και ψηφίστηκαν από τη βουλή της χώρας μας, που το Σύνταγμα της έχει ως εμπροσθοφυλακή την επίκληση του φοβερού Ονόματος της Αγίας Τριάδος και παραδέχεται ότι «επικρατούσα θρησκεία είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού» . Πως τόλμησε η Βουλή αυτής της Χώρας να νομιμοποιήσει το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων, τον φόνο αθώων και ανυπεράσπιστων υπάρξεων μέσα στα σπλάχνα των μητέρων τους, ενώ ο νόμος του Θεού δίνει ρητή την εντολή «ου φονεύσεις»; (Αυτό αποδεικνύει ότι αυτή η χώρα δεν κυβερνείται από Έλληνες αλλά από μισέλληνες). Πως αποποινικοποιεί ο νόμος μας το βαρύτατο αμάρτημα της μοιχείας, ενώ ο νόμος του Θεού συνιστά, «ου μοιχεύσεις»; (Αυτό αποδεικνύει ότι αυτοί που τα υπέγραψαν είναι μοιχοί και μοιχαλίδες).

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. Με την ανοχή ή και με την ενίσχυση των αρχόντων μας, οι άνθρωποι που παραβαίνουν όχι μόνο τον νόμο του Θεού, αλλά επιπλέον και αυτούς τους νόμους της φύσεως και πέφτουν στο βδελυκτό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, διαφημίζουν χωρίς ντροπή τη φοβερή εκτροπή τους, υπερηφανεύονται γι΄αυτήν και παρελαύνουν προκλητικά στους δρόμους των μεγάλων πόλεων μας. Αυτή η εκτροπή, που μέχρι το 1990 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τη θεωρούσε ασθένεια, ενώ ακόμα και άνθρωποι χωρίς κάποια θρησκευτικότητα την καταδίκαζαν με αποτροπιασμό, τώρα όχι απλώς είναι ανεκτή, αλλά καλύπτεται και νομοθετικά και διδάσκεται στα παιδιά μας ως μία άλλη επιτρεπτή και κατά πάντα αποδεκτή σεξουαλική κατεύθυνση, που χαρακτηρίζει την ιδιαιτερότητα κάποιων συνανθρώπων μας.

Επιπλέον επιτρέπεται η οργάνωση δημοσίων εκδηλώσεων και εορτών υπερηφάνειας γι΄αυτό που απαξιώνει τον άνθρωπο και καταρρακώνει την αξιοπρέπεια του.

Νομοθετική κάλυψη της αμαρτίας! Και υπερηφάνεια γι΄αυτήν! Το δεύτερο είναι χειρότερο από το πρώτο. Υπάρχει και ένα τρίτο, που είναι χειρότερο και από τα δεύτερο. Είναι το να αμαρτάνεις και να απαγορεύεις να σου πουν ότι αυτό που κάνεις δεν είναι κατόρθωμα που δικαιολογεί υπερηφάνεια, αλλά εκτροπή που εγκυμονεί κινδύνους και καταστροφή! 
Όποιος δεν εγκρίνει τον τρόπο της ζωής σου, να λες ότι είναι ρατσιστής και πρέπει γι΄αυτό να καταδικαστεί. Να μην καταδικαστεί η αμαρτία, να μην καταδικαστεί το κακό, αλλά να καταδικαστεί αυτός που το ελέγχει.

Μάλιστα! Να μην πούμε ότι η μοιχεία διαλύει την οικογένεια. Να μην πούμε ότι η έκτρωση είναι φόνος. Τότε να μην πούμε ότι και κλοπή είναι αμαρτία, αλλά ότι για κάποιους είναι τρόπος ζωής, που πρέπει να το σεβαστούμε ως μια ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας τους, και αν την καταδικάσουμε, θα πρέπει εμείς να καταδικασθούμε!

Η αμαρτία πρέπει να ελέγχεται. Για να ξυπνά, να οδηγείται στην μετάνοια και να έχει ελπίδα σωτηρίας ο αμαρτωλός άνθρωπος, για τον οποίο σταυρώθηκε ο Θεός. Για να έχει ελπίδα η δύσμοιρη πατρίδα μας, που δεν υπακούει πια σ΄Αυτόν που μέχρις εσχάτων τη δόξαζε, αλλά σ΄αυτούς που μέχρι σήμερα την εκμεταλλεύονται, την ταπεινώνουν και την ποδοπατούν.

Είναι εμφανές ότι ένας τέτοιος εκτροχιασμός από τον νόμο του Ευαγγελίου, μία άνευ προηγουμένου ηθική αποστασία του λαού να οδηγήσει σε κακό τέλος.

Αδέρφια μου η Ελλάδα είναι υπό κατοχή με επικάλυμμά ελληνικό.

Ναι μεν οι επίβουλοι του έθνους μας, δουλεύουν με υποχθόνια μέσα να εξαφανίσουν τον λαό μας, αλλά ο λαός αποδέχτηκε στην συντριπτική του πλειοψηφία την εύκολη λεία της αμαρτίας. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο, να πληρώσει το τίμημα της αποστασίας του από Αυτόν που θυσιάστηκε και πονάει για μας. Δεν πρόκειται για τιμωρία του Θεού αλλά για μία φυσική συνέπεια της απομάκρυνσης του ανθρώπου από την Ζωή. Η λέξης ζωή εμπεριέχει μέσα της την χαρά, την ευτυχία, την ειρήνη, την γαλήνη. Και όλα αυτά οι Έλληνες πίστεψαν ότι μπορούν να τα βρουν στην ύλη και στη σάρκα. Αλλά πως το άυλο που είναι η ψυχή θα τραφεί με την ύλη που είναι φθαρτή και πρόσκαιρη. Πως μπορεί το αθάνατο που κατέβηκε από τον ουρανό, να ευτυχίσει τρεφόμενο από το πεπερασμένο που θα μείνει εδώ.

Επειδή μας δόθηκαν πολλά από το Θεό σαν Έθνος, μας ζητάει και κάτι παραπάνω ο Κύριος, γι΄αυτό και πάντοτε στην μακρόχρονη ιστορία της Ορθόδοξης Ελλάδος υπεστήκαμε και τόσες πολλές συμφορές. Αιτία πάντοτε η αποστασία λαού και κλήρου. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Παρά ταύτα ο πολύ μακρόθυμος Κύριος μας υπομένει ακόμα. Πάντοτε όμως η μακροθυμία του έχει ένα τέλος όταν ο λαός δεν μετανοεί.

Μετανοήστε αδέλφια μου γιατί έρχονται δύσκολα.

Χωρίς καμιά προφητεία, αλλά με γνώμονα τα σημεία των καιρών (ηθική αποστασία και αμετανοησία) φαίνεται πια ότι η κατάσταση αυτή οδηγείται σε αδιέξοδο. Ο Κύριος όμως είναι Πατέρας και δεν θέλει να χαθούμε, γι΄αυτό και σαν Πατέρας όπως και πάντοτε πριν από κάθε εθνική συμφορά έστελνε τους προφήτες του, έτσι κάνει και τώρα και έτσι θα κάνει πάντοτε έως συντελείας των αιώνων, γιατί είναι όλος Αγάπη. Προειδοποιεί για να επιστρέψουμε κοντά του ώστε να μην αναγκαστεί να μας παιδαγωγήσει, με σκοπό πάλι την επιστροφή μας. Προετοιμάζει γιατί βλέπει ότι δεν μετανοούμε έτσι ώστε να αφυπνιστούμε έστω και την τελευταία στιγμή ακόμα και μέσα στην δίνη των γεγονότων. Δίνει κουράγιο και ελπίδα στους δικούς του δούλους που δεν τον πρόδωσαν, να υπομένουν τα επερχόμενα και υπόσχεται ότι θα τους προστατέψει. Είναι λάθος στις επερχόμενες θλίψεις που θα επακολουθήσουν, η άποψη ότι μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. 
Κοιτάξτε για παράδειγμα τον 32΄ ψαλμό, τι λέει ο

Κύριος με το στόμα του Προφήτη Δαυίδ: «γινώσκει Κύριος τας οδούς των αμώμων…, ου καταισχυθήσονται και εν καιρώ πονηρώ και εν ημέραις λιμού χορτασθήσθονται». 
Είναι εύλογο το ερώτημα: Ανήκω εγώ στους άμωμους (καθαρούς); 
Ο Θεός δεν απαιτεί καθαρότητα αυτή την περίοδο, μας ζητάει μόνο ειλικρινή μετάνοια, προσευχή πολύ, και αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο μας. Ολόκαρδη επιστροφή σ΄Αυτόν και στα μυστήρια της Εκκλησίας Του και θα μας προστατέψει στον καιρό του πειρασμού.

Πρώτο στάδιο μετάνοιας είναι η συναίσθηση ότι έσφαλα ενώπιον των ανθρώπων που είναι εικόνες του Θεού και άρα στο ίδιο τον Θεό. Παραβαίνοντας την μεγαλύτερη εντολή Του που είναι η αγάπη.

Δεύτερο στάδιο μετάνοιας είναι η αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής, έχοντας ως οδοδείκτη στον αγώνα αυτό, το νόμο του Θεού, όπως αυτός αποκαλύφτηκε από τον Ίδιο μέσα από την Κ. Διαθήκη. Η οποία πρέπει να μας γίνει καθημερινό εντρύφημα.

Τρίτο στάδιο μετάνοιας και αφέσεως αμαρτιών είναι η ειλικρινής εξομολόγηση, ο τουλάχιστον Κυριακάτικος εκκλησιασμός, η ελεημοσύνη, η προσευχή, η αγάπη και κάθε άλλη αρετή που μας καθαρίζει την καρδιά και προσελκύει το έλεος του Θεού.

Καλή μετάνοια.

Περιστατικά μετανοίας

Τη μετάνοια δεν συναντούμε όμως μόνο στα Συναξάρια και τα Γεροντικά, αλλά και σε ανθρώπους που αγωνίζονται μέσα στον κόσμο. Θα σας αναφέρω δύο περιστατικά. Ένας χριστιανός πήγαινε στην εκκλησία και είχε καλή προαίρεση, δεν είχε όμως ποτέ εξομολογηθεί. Κάποτε πήγε να εξομολογηθεί, αλλά δεν εξαγορεύθηκε τα βαριά του αμαρτήματα. Πηγαίνοντας στην Κεφαλονιά να προσκυνήσει τον άγιο Γεράσιμο, βρέθηκε στην πανήγυρή του. Υπήρχαν πολλοί ασθενείς εκεί και δαιμονισμένοι. Τα δαιμόνια άρχισαν φωνάζοντας να του υπενθυμίζουν τ’ ανεξομολόγητα αμαρτήματά του. Αποτέλεσμα να καταντροπιαστεί, να ταραχθεί, να φοβηθεί και να ζητήσει να εξομολογηθεί αμέσως. Οι δαιμονισμένοι δεν μπορούσαν πλέον να του πουν τίποτε, γιατί ακόμη κι έτσι, μετανόησε, εξομολογήθηκε και σβήσανε οι αμαρτίες του. Από τότε έζησε με μία ριζική αλλαγή στη ζωή του. Ζώντας με συνεχή μετάνοια και τηρώντας με φόβο Θεού τις εντολές του Χριστού έκοιμήθη μακάρια και ειρηνικά σε μεγάλη ηλικία.

Το δεύτερο περιστατικό έχει ως εξής. Μία ευλαβής γυναίκα είχε σύζυγο άσωτο, βλάσφημο και αυταρχικό. Βασανιζόταν, αλλά έκανε υπομονή και δεν σκέφθηκε ποτέ το διαζύγιο, ούτε να κάνει αντίποινα στον δύσκολο σύζυγό της. Μάλιστα μεγάλωσε τον αγώνα της και παρακαλούσε θερμά την Παναγία να την ενισχύει και να φωτίσει τον άνδρα της να μετανοήσει. Προσευχόταν, αγρυπνούσε και νήστευε συνεχώς για τη μετάνοια του συζύγου της. Δεν άργησε ο Θεός να μεταστρέψει τον άσωτο σύζυγο και να τον οδηγήσει σε αληθινή μετάνοια. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, έκοψε τα πάθη του και τώρα δεν λείπει ποτέ από την εκκλησία. Κάθε χρόνο πηγαίνει σαράντα ημέρες κι εργάζεται δωρεάν σε μοναστήρια. Γεμάτος από φλόγα και ζήλο για τον Χριστό συχνά λέει: «Τώρα που γνώρισα τον Χριστό, να μου πουν να βάλω το κεφάλι μου να μου το κόψουν για την αγάπη του Χριστού, το κάνω με όλη μου την καρδιά». Βλέπετε τη δύναμη της υπομονής, της προσευχής και της μετάνοιας. Πολλά τέτοια γεγονότα και παραδείγματα μεταστροφής και ειλικρινούς μετάνοιας.

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει»)

Bαρύς ο σταυρός της δοκιμασίας



«Όσο βαρύς κι αν είναι ο σταυρός της δοκιμασίας, το ξύλο από το οποίο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στο έδαφος της καρδιάς. 
Μη φοβάστε...
Κι αν γκρεμίζονται όλα γύρω σας, κι αν ισοπεδώνονται οι ναοί και τα μοναστήρια, μην αποκαρδιώνεστε!
Μένει και θα μένει όρθιος ο ναός της ψυχής μας, τον οποίο κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι...
Θυσιαστήριο είναι η καρδιά μας. Πάνω της, με δάκρυα προσφέρουμε το μέγα μυστήριο της μετανοίας...»

Ιερομάρτυς Σέργιος Μετσώφ 

“…είδα μια λάμψη να ξεπετάγεται μέσα από την εικόνα της Παναγίας…να ζωντανεύει σαν πρόσωπο…και να βγαίνει μπροστά μου, έξω από τα εικόνισμα…”



Ή πλέον συνηθισμένη τέχνη καί παγίδα πού χρησιμοποιεί ό διάβολος, ώστε νά αποτρέψει τόν άνθρωπο νά πάει γιά εξομολόγηση, είναι ή ντροπή!

Μέ έντεχνες σκέψεις, βάζει στόν άνθρωπο τήν αίσθηση τής ντροπής, ώστε νά σκέπτεται νά ξεστομίσει στόν πνευματικό καί κάποιες εξευτελιστικές αμαρτίες του…

Κρύβοντας όμως τίς αμαρτίες του ό εξομολογούμενος, προσθέτει ένα ακόμη βαρύτατο καί θανάσιμο αμάρτημα πάνω στά ήδη υπάρχοντα…

Γιατί όπως λένε οί παλαιοί Άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας, άν από τίς 100 αμαρτίες εξομολογηθούμε τίς 99 καί κρύψουμε μία, τότε καί οί 99 πού εξομολογηθήκαμε, παραμένουν ασυγχώρητες!

Ούτε δάκρυα, ούτε νηστείες, ούτε αγρυπνίες, μετάνοιες, κομποσχοίνια, ελεημοσύνες, αρετές, καί άλλες αγαθοεργίες, είναι ικανές νά σβήσουν έστω καί μία αποκρυπτόμενη στήν εξομολόγηση αμαρτία.

Στό σημείο αυτό θά παραθέσουμε τά λόγια ενός σεβάσμιου Αρχιερέως, παρμένα από μία πραγματική ιστορία…

(Λόγω τού απορρήτου τής εξομολογήσεως δέν ειπώθηκαν ονόματα)

Διηγείται ό ίδιος…

 “Ένα απόγευμα, πρίν από μερικά χρόνια, μέ ειδοποίησαν τηλεφωνικώς νά πάω επειγόντως σέ ένα γυναικείο Μοναστήρι, έξω από τήν Αθήνα. Τό μοναστήρι αυτό, τό είχα επισκεφθεί καί παλαιότερα, καί ήταν γνωστό γιά τήν τάξη, τήν σοβαρότητα, καί τήν φιλανθρωπία του. 

Όταν μέ τήν βοήθεια τής Παναγίας μας έφθασα εκεί, ή σεβαστή Γερόντισσα καί ηγουμένη τής μονής μέ υποδέχθηκε μέ μεγάλη χαρά αλλά καί ανησυχία. Αφού προσκύνησα στόν ναό, μέ πήρε ιδιαιτέρως καί μού είπε κλαίγοντας.

–Σεβασμιώτατε, γνωρίζετε, ότι βρίσκομαι στόν χώρο αυτό, από μικρής σχεδόν ηλικίας, γιά 50 περίπου χρόνια.

–Τό γνωρίζω Γερόντισσα, τής είπα.

–Μού συνέβη κάτι συγκλονιστικό, συνέχισε, θά ήμουν πεθαμένη τώρα αλλά μέ λυπήθηκε ή Παναγία καί μέ γύρισε πίσω!

–Τί λέτε Γερόντισσα…Πώς έγινε αυτό;

Ή αγωνία μου είχε πιά κορυφωθεί.

–Γιά πολλές μέρες οί αδελφές, μέ περίμεναν νά ξεψυχίσω… Οί γιατροί μού έδιναν ώρες ζωής, γιατί βρισκόμουν πιά σέ βαρύ κώμα…

Παραδόξως όμως, ούτε πέθαινα αλλά ούτε καί καλυτέρευα. 

Καί ξαφνικά, στόν μήνα επάνω, γίνομαι τελείως καλά καί σηκώνουμε όρθια πρός γενική κατάπληξη όλων εδώ, καί ιδιαιτέρως δική μου…Πόσο πικράθηκα όμως γι΄ αυτή τήν “επιστροφή ” μου…

–Πικραθήκατε αντί νά χαρείτε;

–Ναί Σεβασμιώτατε, καί ακούστε τό “γιατί” . Κατέβηκα λοιπόν μετά τήν “ανάστασή ” μου, λυπημένη στήν Εκκλησία, καί κλαίγοντας γονατιστή έλεγα στήν Θεοτόκο…

— Γιατί Παναγία μου τό έκανες αυτό; Γιατί δέν μέ πήρες κοντά σου; Μόνο βάρος μπορώ νά προσφέρω πιά στήν αδελφότητα, σ΄ αυτή τήν ηλικία πού είμαι;

Αλλά, καθώς τά έλεγα αυτά, είδα μιά λάμψη νά ξεπετάγεται μέσα από τήν εικόνα τής Παναγίας…νά ζωντανεύει σάν πρόσωπο…καί νά βγαίνει μπροστά μου, έξω από τό εικόνισμα…

Ταράχτηκα ολόκληρη, λίγο καί θά πέθαινα!

Μού μίλησε ήρεμα, μέ αγάπη…

–Γιατί κόρη μου, γιατί παιδί μου παραπονείσαι καί απορείς πού σέ γύρισα πίσω; Εγώ παρακάλεσα τόν Υιόν μου νά σέ επιστρέψει στήν ζωή, νά σού χαρίσει ακόμη κάποιο διάστημα…

Είσαι γιά χρόνια στόν ιερό αυτό χώρο καί μέ έχεις υπηρετήσει σωστά, αλλά ένα αμάρτημα πού έχεις επάνω σου, από τά νεανικά σου χρόνια καί παραμένει ακόμη ανεξομολόγητο, θά σέ οδηγούσε στήν αιώνια Κόλαση!

Γι΄ αυτό σέ γύρισα πίσω, γιά νά μή χάσεις τούς κόπους σου καί γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου… Νά καλέσεις αύριο κι΄ όλας τόν τάδε Αρχιερέα, καί νά εξομολογηθείς τό αμάρτημά σου πού τόχεις βάρος, τόσα χρόνια, στήν ψυχή σου… 

–Τί λέτε Γερόντισσα; Αυτό είναι φοβερό!…

–Μάλιστα, Σεβασμιώτατε. Άς είναι δοξασμένο τό Όνομά Της!…Μόλις μού είπε αυτά, τήν έχασα από μπροστά μου. Τότε, μέ τήν Χάρι Της, θυμήθηκα μία αμαρτία τών νεανικών μου χρόνων, τήν οποία πάντοτε ήθελα νά τήν εξομολογηθώ, αλλά πάντοτε από ντροπή δέν τήν έλεγα. 

Τελικά, ανάμεσα στίς αρρώστιες τής ηλικίας μου, από ζάχαρο, ουρία, αρτηριοσκλήρωση, καί ένα ελαφρό εγκεφαλικό, ξέχασα καί τήν αμαρτία, όπως παθαίνουν οί περισσότεροι σήμερα…

Ή αμαρτία όμως έμενε πάνω μου, καί ασφαλώς θά μέ κόλαζε!…

Έν τώ μεταξύ, διηγείται ό Αρχιερέας, έβαλα τό Ωμοφόριο καί τό Επιτραχήλιο μπαίνοντας στό κυρίως στάδιο τού μυστηρίου τής Εξομολογήσεως, περιμένοντας νά αναφερθεί στήν αμαρτία της, γιά νά διαβασθεί καί ή ευχή τής συγχωρήσεως.

Ξαφνικά ή Γερόντισσα, έβγαλε μία σπαρακτική φωνή απογνώσεως, σάν “κάποιος” νά μή τήν άφηνε νά εξομολογηθεί…

–Τί πάθατε, Γερόντισσα; Τί έχετε;…

–Άχ, παιδί μου…νά ήξερες…Δυσκολεύομαι νά πώ αυτή τήν αμαρτία μου. Βοήθησέ με! Κάντε προσευχή, σάς παρακαλώ!…

Πραγματικά τήν συμπόνεσα, τήν λυπήθηκα, έκλαψα γι΄ αυτήν , έλεγε ό Αρχιερέας αργότερα, διατηρώντας πάντοτε τήν ανωνυμία τής Γερόντισσας όπως καί οί κανόνες τής Εκκλησίας παραγγέλνουν.

Τήν είχε κυριεύσει τό δαιμόνιο τής ντροπής, έλεγε, μία ειδική τάξη πονηρών πνευμάτων, πού βάζει ντροπή στόν άνθρωπο προσπαθώντας νά τόν κολάσει… 

Μέ προσευχή όμως καί θάρρος από τόν εξομολογούμενο, φεύγει !

Τελικά όμως εξομολογήθηκε!

Είναι αδύνατον νά σάς περιγράψω, κατέληξε ό Σεβασμιώτατος, τήν χαρά πού είχε ή ψυχή αυτή, σάν εξομολογήθηκε. 

Μέσα σέ 3 μόλις λεπτά, είχε πετάξει από πάνω της ένα ψυχικό δαιμονικό βάρος, μία δουλεία πού τήν κρατούσε, γιά 65 περίπου χρόνια…

Έζησε, γιά λίγο καιρό ακόμη, καί μετά έμαθα πώς πέθανε. 

Την είχε γλιτώσει ή Παναγία μας, τήν τελευταία μόλις στιγμή!…

“Όταν σημάνει η σάλπιγγα της αναστάσεως, ο παράδεισος θα παρουσιάσει τίς ψυχές τών πολιτών τού ουρανού, ώστε αυτές να ενωθούν ένδοξα με τα σώματά τους…”



Όταν σημάνει ή σάλπιγγα της αναστάσεως, ό παράδεισος θα παρουσιάσει τίς ψυχές τών πολιτών τού ουρανού, ώστε αυτές να ενωθούν ένδοξα μέ τά σώματά τους, τά όποια θα ζωοποιηθούν μόλις ακούσουν τή φωνή τού Υιού τού Θεού. Τότε καί ό άδης θα παρουσιάσει τούς νεκρούς, πού κρατά δέσμιους, γιά τήν τελική φοβερή Κρίση καί καταδίκη τους. Μετά την αναγγελία της αποφάσεως τού Κριτή, ή μακαριότητα τών δικαίων θα πολλαπλασιαστές καθώς επίσης καί ό κολασμός τών αμαρτωλών, πού θα επιστρέψουν στον άδη.

Οι δίκαιοι, μετά την ανάσταση, «θα είναι όπως οι άγγελοι στον ουρανό», σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τού Κυρίου. Ό Ίδιος, προαναγγέλλοντας τή δευτέρα παρουσία Του καί την τελική Κρίση τού κόσμου, γνωστοποίησε ότι στούς δικαίους, πού θα τοποθετηθούν στα δεξιά Του, θα πει: «Ελάτε, οι ευλογημένοι άπ’ τόν Πατέρα μου, κληρονομήστε τή βασιλεία πού σάς έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου». Απεναντίας, στους άμαρτωλούς, πού θα τοποθετηθούν στ’ αριστερά Του, θα πει: «Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι! Πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, πού έχει ετοιμαστεί γιά τόν διάβολο καί τούς δικούς του». Ή ανταμοιβή, δηλαδή, των αμαρτωλών θα είναι εντελώς διαφορετική από την ανταμοιβή των δικαίων. Ό Θεός, κρίνοντας δίκαια, θ’ ανταποδώσει στον καθένα «ανάλογα μέ τά έργα του». 

Ό ουρανός έχει πολλούς καί διάφορους τόπους διαμονής, σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τού Σωτήρα μας, αλλά καί ό αδης έχει πολλά καί διάφορα κολαστήρια. Όποιος αμάρτησε γνωρίζοντας τό θέλημα τού Κυρίου, «θα τιμωρηθεί αυστηρά», ένώ οποίος αμάρτησε αγνοώντας τό θέλημα τού Κυρίου, «θα τιμωρηθεί ελαφρότερα».

Οι χριστιανοί, μόνο οι ορθόδοξοι χριστιανοί, κι αυτοί αν έζησαν στη γή μέ ευσέβεια, καθαρίζοντας τόν εαυτό τους από τίς αμαρτίες μέ ειλικρινή μετάνοια, μέ Εξομολόγηση σε πνευματικό πατέρα καί μέ διόρθωση, θα κληρονομήσουν την αιώνια μακαριότητα καί θα βρίσκονται μαζί μέ τούς φωτεινούς Αγγέλους.

Απεναντίας, οι ασεβείς, όσοι δηλαδή δεν πίστευαν στον Χριστό, οι αιρετικοί, όσοι δηλαδή δεν είχαν ορθή πίστη, καθώς καί εκείνοι από τούς ορθοδόξους πού πέρασαν τή ζωή τους μέσα σε αμαρτίες ή διέπραξαν κάποιο θανάσιμο παράπτωμα καί δεν καθαρίστηκαν μέ τή μετάνοια, θα κληρονομήσουν την αιώνια κόλαση καί θα βρίσκονται μαζί μέ τούς σκοτεινούς δαίμονες.

Οι πατριάρχες της Ανατολικής Εκκλησίας γράφουν

σχετικά: «Των ανθρώπων πού έπεσαν σε θανάσιμα αμαρτήματα καί πού πριν από την άποβίωσή τους δεν απελπίστηκαν, αλλά, μολονότι μετανόησαν όσο ακόμα βρίσκονταν στήν παρούσα ζωή, δεν έφεραν κανέναν καρπό μετανοίας —όπως είναι τά δάκρυα καί οι γονυκλισίες, οι προσευχές καί οι αγρυπνίες, ή συντριβή, ή παρηγόρηση των φτωχών καί ή έμπρακτη επίδειξη αγάπης προς τόν Θεό καί τόν πλησίον, έργα πού ορθά παραδέχθηκε εξαρχής ή Καθολική Εκκλησία ως θεάρεστα καί ευεργετικά—, τούτων (των ανθρώπων) οι ψυχές πηγαίνουν στον αδη καί υπομένουν τιμωρία ανάλογη τών αμαρτημάτων πού διέπραξαν. Από την τιμωρία αυτή, ωστόσο, αισθάνονται ότι θ’ απαλλαγούν. Καί, πράγματι, χάρη στήν υπέρτατη αγαθότητα (του Θεού), λυτρώνονται μέ τίς δεήσεις τών ιερέων καί μέ τίς αγαθοεργίες τών συγγενών τους, προπάντων όμως μέ τή δύναμη της αναίμακτης Θυσίας. Τούτη ή Θυσία τελείται καθημερινά γιά όλους από την Καθολική Αποστολική Εκκλησία, τελείται, όμως, καί μέ την ιδιαίτερη μέριμνα κάθε χριστιανού γιά τούς κεκοιμημένους συγγενείς του».

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Περί Μετάνοιας

(Κατά Ματθαίον Εὐαγγέλιον Κεφ.4, στ.17)

"…μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν"

δηλαδή: "…μετανοείτε, διότι έχει πλησιάσει πλέον η Βασιλεία των Ουρανών"

(Κατά Λουκάν Εὐαγγέλιον)
(Κεφ.5, στ.31-32 και Κεφ.13, στ.2-3 και Κεφ.15, στ.7)

"…οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν"

δηλαδή: "…δεν έχουν ανάγκη από ιατρό οι υγιείς, αλλά οι πάσχοντες από ασθένεια· δεν έχω έλθει να καλέσω δίκαιους, ή εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους δίκαιο, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια"

"…δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοὶ παρὰ πάντας τοὺς Γαλιλαίους ἐγένοντο, ὅτι τοιαῦτα πεπόνθασιν; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε"

δηλαδή: "...εκ του γεγονότος ότι έπαθαν αυτά, βγάζετε το συμπέρασμα ότι οι Γαλιλαίοι αυτοί υπήρξαν αμαρτωλοί περισσότερο από όλους τους Γαλιλαίους; Οχι σας λέγω, διότι και οι άλλοι Γαλιλαίοι είναι επίσης αμαρτωλοί. Εάν δε δεν μετανοήσετε και σεις όλοι, κατά τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε"

"λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρὰ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἢ ἐπὶ ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας"

δηλαδή: "σας διαβεβαιώνω, ότι έτσι μεγάλη χαρά θα είναι στον Ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο κτυπητή από όσο είναι η χαρά για τους ενενήντα εννέα δίκαιους, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια"

Δείτε τι έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την κρίση της εποχής του



«Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του.

Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά. Είδε την επιθυμία μας να αρπάζουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε το διπλανό μας. Είδε ότι δεν ελεούσαμε τα ορφανά και αδιαφορούσαμε για τις χήρες. Είδε τους δασκάλους να κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που εδίδασκαν. Είδε μαθητές να προσβάλουν τις σεμνές τελετές της Εκκλησίας με αταξίες που αρμόζουν σε θέατρα. Είδε να ζούμε μέσα στην κακία και να κινούμαστε από φθόνο. Είδε να προσθέτουμε στο φθόνο και την πονηρία. Είδε τις καταιγίδες της υποκρισίας να βυθίζουν σαν βάρκες τους απονήρευτους. Είδε να φονεύουμε σκόπιμα. Είδε ότι αδικούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Είδε να ναυαγεί η αγάπη και να προκόβει η απάτη στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την αλήθεια και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ψέμα. Και για συνοψίσουμε, είδε να υπηρετούμε τον πλούτο και όχι τον Κύριο» (Εις άγιον Βάσσον, 1, MG 50, 721).

Είναι περιγραφή και της εποχής μας ή όχι;

«Αλίμονο σε κείνους που λένε το κακό καλό και το καλό κακό. Σε κείνου που παρουσιάζουν το φως ως σκοτάδι και το σκοτάδι ως φως. Σε κείνους που προβάλλουν το γλυκό ως πικρό και το πικρό ως γλυκό. Θα αφαιρέσω λοιπόν, λέει ο Θεός, για την ανομία σας από ανάμεσά σας κάθε ισχυρό άνδρα και δυνατή γυναίκα και κάθε άνθρωπο πολεμιστή και δικαστή και κάθε προφήτη και άνθρωπο συνετό. Δεν είναι δε μικρό είδος οργής να στερηθούν και τις προφητείες. Μαζί δε με τον προφήτη, λέγει, θα αφαιρέσει και κάθε στοχαστή. Εδώ μου φαίνεται στοχαστή ονομάζει εκείνον που από τη μεγάλη του σύνεση και από την ίδια την πείρα των πραγμάτων, δίνει σοφές συμβουλές για τα μέλλοντα. Και θα αφαιρέσω ακόμη και κάθε έμπειρο πρεσβύτερο και πεντηκόνταρχο. Πρεσβύτερο δεν ονομάζει απλά αυτόν που έχει γεράσει, αλλά αυτόν που μαζί με τα άσπρα μαλλιά του διατηρεί και την πρέπουσα σύνεση. Και όταν λέει πεντηκόνταρχο εννοεί όλους τους άρχοντες. Και άρχοντας είναι αυτός που είναι εμπειρογνώμων και γνώστης πολλών και που γνωρίζει να διευθετεί με σύνεση όλες τις υποθέσεις της πόλεως. Και μαζί μ’ αυτούς θα αφαιρέσει και κάθε συνετό ακροατή.

Γιατί αν αυτό απουσιάζει, ακόμη κι αν υπάρχουν όλα τα άλλα , τίποτε πλέον δεν υπάρχει στις πόλεις, κι αν κόμη υπάρχουν προφήτες, σύμβουλοι, άρχοντες, αν δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ακούσει, όλα είναι άσκοπα και μάταια. Εγώ νομίζω ότι εδώ το ‘θα αφαιρέσω’ που λέει ο Θεός , το λέγει με τη σημασία του θα εγκαταλείψω και θα αφήσω , όπως ακριβώς λέει ο Απόστολος Παύλος: ‘τους εγκατέλειψε ο Θεός, ώστε να παραδοθούν σε νου ανίκανο να διακρίνει το ορθό’, όχι για να δείξει αυτό, ότι δηλαδή τους έριξε σε παράνοια, αλλά τους εγκατέλειψε και τους άφησε να είναι ανόητοι. Και θα τοποθετήσω σ’ αυτούς νεαρούς άρχοντες, λέει ο Θεός. Αυτό είναι χειρότερο και φοβερότερο από την αναρχία. Γιατί εκείνος που δεν έχει άρχοντα, έχει στερηθεί εκείνον που θα τον οδηγήσει, ενώ εκείνος που έχει κακό άρχοντα, έχει εκείνον που τον σπρώχνει στους γκρεμούς. Και θα επιτρέψω σε απατεώνες να τους εξουσιάσουν, λέει ο Θεός. Απατεώνες ονομάζει τους είρωνες, τους κόλακες, εκείνους που με τα γλυκά τους λόγια παραδίδουν τους ανθρώπους στο κακό και τον διάβολο. Και θα συμπλακεί ο λαός και ο ένας άνθρωπος θα ορμήσει εναντίον του άλλου και ο άλλος θα ορμήσει εναντίον του πλησίον του, λέει ο Θεός.

Όπως ακριβώς δηλαδή αν τα ξύλα που συγκρατούν τις οικοδομές σαπίσουν ή αφαιρεθούν, κατ’ ανάγκην οι τοίχοι γκρεμίζονται, αφού τίποτε δεν υπάρχει που να τους συγκρατεί, έτσι και αυτοί για τους οποίους προηγουμένως μιλήσαμε, αφού αφαιρέθηκαν άρχοντες, σύμβουλοι, δικαστές και προφήτες, δεν υπήρχε τίποτε που να εμπόδιζε το λαό να διασπασθεί και να δημιουργηθεί μεγάλη σύγχυση. Θα αυθαδιάσει το παιδί προς το γέροντα και ο ανέντιμος προς τον έντιμο, λέει και πάλι ο Θεός. Γιατί όταν περιφρονούνται τα γηρατειά από τους νέους, οι δε ανάξιοι και αποδοκιμασμένοι περιφρονούν εκείνους, που προηγουμένως ήταν αξιοσέβαστοι, η πόλη αυτή δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται σε καθόλου καλύτερη κατάσταση από εκείνη που καταφεύγει σε μάντεις» (Εις Ησαΐαν, κεφ. Γ’, 1,2,3,4, ΕΠΕ 8, 304-306-308-310-314-316-MG 56, 40-44).

Ίσως τελικά δεν είναι τυχαίο το ότι έχουμε στερηθεί ηγέτες σε όλους τους χώρους και πρέπει να ξαναδούμε τις πνευματικές ρίζες της κρίσης. Ο άγιος πάντως μας προτρέπει σε μετάνοια και υπέρβαση της ανομίας μας. Ας τον ακούσουμε.

π. Θ. Μ.

Τί εἶναι ἡ μετάνοια;

Ὄχι, ὅ,τι εἶμαι ἀλλὰ ὅ,τι πρέπει νὰ εἶμαι. Ὅ,τι ὁ Θεὸς θέλει νὰ εἶμαι. 

Ἂν τὰ θελήματά μας δὲν ταυτίζονται ἀπόλυτα μὲ τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἴμαστε μὲ τὸ Θεό. 
Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. 
Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν προσφορὰ τοῦ Θεοῦ, δὲν εἴμαστε μὲ τὸ Θεό. 
Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν πραότητά του, τὴ γλυκύτητά του, τὴ σιωπή του, τὴν ὑπομονή του, 
ἂν δὲν ἔχουμε αὐτὸ τὸ μαρτύριο τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὁποῖο ὑπέστη ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ συνελήφθη στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ μέχρι ποὺ ἀνέβηκε πάνω στὸ Σταυρό, ἀγόγγυστα καὶ σιωπηλά, δὲν εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. 
Ἂν δὲν εἴμαστε οἱ ἄλλοι «Χριστοί», δὲν εἴμαστε μὲ τὸ Χριστό. 
Σὲ τίποτε δὲν πρέπει νὰ διαφέρουμε. Καὶ μὴν πεῖτε πῶς δὲ βρέθηκε ἄνθρωπος ποὺ νὰ τὸ βίωσε αὐτό.

Ἀρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος, Ἱεροκῆρυξ

Από τη μεταμέλεια στη μετάνοια

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Ιούδα όπου «μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια τοις αρχιερεύσι και τοις πρεσβυτέροις λέγων: ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» (Μτθ. 27, 3-4). Γιατί ενώ θα περίμενε κανείς μετά τη μεταμέλεια του να επιστρέψει στο Διδάσκαλό του, εν τούτοις «απελθών απήγξατο».
Ασφαλώς είναι σημαντικό να κατανοήσουμε το λάθος μας, να αναγνωρίσουμε ότι δεν συμπεριφερθήκαμε σωστά, ότι πληγώσαμε τον άλλο, τον αδικήσαμε, τον υποτιμήσαμε. Ανθρώπινες αδυναμίες που πηγάζουν από την ανθρώπινη ατέλειά μας. Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι δεν κάνει λάθη και παραπατήματα;
Η μετάνοια, όπως και η λέξη το λέει, είναι η εσωτερική αλλαγή στο πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και τη συμπεριφορά μας, τη ζωή μας. Είναι η νέα αντίληψη των πραγμάτων με βάση τη λογική του Θεού. Μια αλλαγή που εκφράζεται με έργα, με κινήσεις αγάπης και ταπείνωσης προς το Θεό και τον πλησίον μας.
Με τα πιο πάνω κατανοούμε πως δεν είναι αρκετό να καταλάβουμε τα αμαρτήματά μας. Χρειάζεται να θέλουμε να τα αρνηθούμε και ν’ αγωνιστούμε γι’ αυτό, με τη χάρη του Θεού μας που ’ναι «Θεός των μετανοούντων».
Η μεταμέλεια, η συνειδητοποίηση δηλαδή των λαθών, αν μείνει χωρίς τη μετάνοια, μπορεί να οδηγήσει στην απόγνωση. Γιατί τα λάθη είναι εκεί ως γεγονότα, αδυνατώντας να εξαλειφτούν από την προσωπική μας ιστορία. Η μετάνοια όμως, ως κάθοδος στον Άδη του εαυτού μας και ανάσταση σε νέα ζωή, τη ζωή του Χριστού, φέρνει όντως εξάλειψη των αμαρτημάτων και βεβαιότητα ότι αρχίζει κάτι αλλιώτικο από πριν. Να γιατί η μεταμέλεια φέρνει λύπη ενώ η μετάνοια χαρά.
Η συνεχής μεταμέλεια μπορεί να φέρει εσωτερική μιζέρια και μελαγχολία, ενώ η συνεχής μετάνοια φέρνει εσωτερική ειρήνη και βεβαιότητα ότι η αγάπη του Θεού συγκρατεί και κινεί το σύμπαν και αγιάζει «πάντα άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο». Γίνεται συνεχής πορεία προς το αύριο κι όχι, όπως η μεταμέλεια, στροφή στο παρελθόν.
Η Εκκλησία, αν θεωρηθεί σωστά, δεν δημιουργεί ενοχές, δεν κρατά τους ανθρώπους δεμένους στο πριν της ζωής τους, αλλά καλεί προς το ωραίο αύριο, με την ελπίδα και την προσμονή της ημέρας του Κυρίου, που καλύπτει «πλήθος αμαρτιών» και κυριαρχεί η συγχώρεση, η ευσπλαχνία, η κατανόηση, η αγάπη.
Οι άγιοι, έχοντας τη μετάνοια ως καθημερινό βίωμα, πέρα από τις όποιες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, είχαν χαρά και ειρήνη, την οποία μετέδιδαν «στους εγγύς και στους μακράν». Η Εκκλησία, ως το σώμα του Χριστού εις τους αιώνας, μεταδίδει σε όποιους θέλουν και μετανοούν, τη χαρά και την ειρήνη της καρδίας, βεβαιώνοντάς τους για την εγγύτητα της Βασιλείας του Μεγάλου Θεού. 

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο Άγιος Παΐσιος είναι και πάλι εδώ μαζί μας

Δέος, θαυμασμό, ευαρέσκεια και δόξα πρέπει να αποδώσουμε στον Θεό ημών Κύριο Ιησού Χριστό και στον αγαπημένο μας Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Δεν ενδιαφέρονται μόνον για την σωτηρία των ψυχών ημών ως εν διαρκή μετανοία παροτρύνοντες ημάς να ευρισκόμεθα αλλά και πολύ ουσιαστικές λεπτομέρειες μας διδάσκουν για να παρευρεθούμε στην μεγάλη χαρά του καλέσματος στην Αγια-Σοφιά. Πρέπει να βιαστούμε αδελφοί στην ταχύτητα της μετανοίας για να μην απογοητεύσουμε τον Άγιο Θεό μας και τον Άγιο μας Παΐσιο τον Αγιορείτη. Ετοιμαστείτε, τα γεγονότα είναι πιο κοντά από ότι τα προσδιορίζουμε στο μυαλό μας. Ακολουθεί το κείμενο με τις νέες ουράνιες αποκαλύψεις του Αγίου Παΐσίου του Αγιορείτου.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη 
Παναγία Αρβανίτισσα 
να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης 


Εις το όνομα της Αγίας Τριάδος 
23-10-2016 

Πώς να επιβιώσετε δίνω σε σας τεκνία, γι’ αυτά που τώρα έρχονται σας δίνω λόγια θεία. 
Η Υπερμάχος Στρατηγός έδωσε εντολή, από το χέρι αμαρτωλού να δώσω διδαχή. 
Ο Άγιος Παΐσιος σας λέω μην φοβηθείτε. Από το χέρι του Χριστού πιαστείτε να σωθείτε. 
Να έχετε λιβάνι, κεράκι καθαρό, να είναι το καντήλι σας συνέχεια ανοιχτό. 
Να κάνετε τις νύκτες με βάρδιες προσευχή. Ο Κύριος σαν περνάει, άγρυπνους να σας βρει. 
Όταν θα ‘ρθεί ο Νυμφίος «εν τω μέσω της νυκτός» μακάριος ο δούλος που θα βρει γονατιστό. 
Κάντε το σήμα του Σταυρού γύρω απ’ το κάθε σπίτι. Οταν θα έρθει η στιγμή να μην το πάρει η δίνη.
Εξομολογηθείτε. Να είστε καθαροί. Κανείς δεν θα γνωρίζει ξαφνικά, που μέλλει να βρεθεί. 
Ανοίξτε Ευαγγέλιο. Διαβάστε Ιωάννη. Έρχονται οι ώρες του Θεού. Του Άγιου Ιωάννη. 
Βάλτε Σταυρό μ’ ευχέλαιο πόρτες και παραθύρια. Για την Αγια-Σοφιά τυπώθηκαν τα άγια εισιτήρια. 
Η ίδια η Θεοτόκος θα δώσει μυστικά, σ’ όσους τον Κύριο έχουν βαθειά μέσ’ την καρδιά. 
Σ’ όσους στο Ευαγγέλιο δεν άλλαξαν κεραία. Σ’ όσους τον Τίμιο Σταυρό τον έχουν για σημαία. 
Εσταύρωσε ο Κύριος την εδική Tου ποίμνη. Έρχεται μπόρα δυνατή. Μεγάλη θα ‘ναι η δίνη. 
Μέσα της θα τραβήξει, μοιχούς, αρσενοκοίτες. Όσους την πίστη πρόδωσαν. Όλους τους Σοδομίτες. 
Του Οικουμενισμού η ψεύτικη η άχνα σύντομα θα χαθεί. Βάρυνε από την αμαρτία η γη. 
Στα δύο θα σχιστεί. 
Αλλάξατε το Ευαγγέλιο. Τους άγιους Πατέρες. Του Ασώτου Υιού πετάξατε τις άγιες τις βέρες. 
Γυρίσατε την πλάτη στον Άγιο Πατέρα. Ξανά τα ξυλοκέρατα τρώτε την κάθε μέρα. 
Μένει ο Πατέρας στοργικά εκεί και περιμένει. Το δάκρυ του θα κάψει, όλη την Οικουμένη. 
Κλαίει τον κάθε του υιό. Το πλάσμα το δικό Του. Για όλους αυτούς σταυρώθηκε ο Υιός, Μονάκριβός Του. 
Πάνω στην Πόλη (Κωνσταν/λη) σαν φανεί σημάδι θεϊκό, να πέσετε στα γόνατα. Κρατήστε τον Σταυρό. 
Όταν φανεί αστέρι κι ο Τίμιος Σταυρός πάνω απ’ την Κωνσνταντινούπολη, έρχεται βρυχηθμός. 
Η Υπερμάχος Στρατηγός σ’ ουράνια νεφέλη, πάνω απ’ την Αγια-Σοφιά, κρατάει Σταυρό στο χέρι. 
Σταυρώνει την Ελλάδα και την Μ. Ασία, Κύπρο, Πόντο, Αιγαίο και την Αγια- Σοφιά. 
Τα ουράνια στρατεύματα στη γη έχουν κατέβει. Ο Αρχάγγελος ο Μιχαήλ την τάξη επιβλέπει. 
Έχει σπαθί στα χέρια του. Αστράφτει η πανοπλία. Το σήμα περιμένει αυτός απ’ τον Μεσσία. 
Αέρα, γη και θάλασσα, Αρχάγγελοι φρουρούν. Την Υπερμάχον Στρατηγόν μπροστά τους θα την δουν. 
Του Αγίου Ιωάννη (Βατάτζη) εβγήκε το σπαθί. Μέσα στην άγια Πόλη, πολλοί τον έχουν δει. 
Μιλάει μυστικά στους κρυπτοχριστιανούς, και δείχνει το σπαθί του στους Τούρκους στρατηγούς. 
Τους λέει πως στο αίμα σύντομα θα πνιγούν. Των απ’ αιώνων οι σφαγές πως θα δικαιωθούν. 
Οι άγιοι Δημήτριος, Μηνάς και Αϊ Γιώργης, συνάζουν τους Κρυπτοχριστιανούς μέσα στην άγια Πόλη. 
Τους δίνουν οδηγίες πως θα προστατευτούν, όταν τα τύμπανα πολέμου σύντομα θ’ ακουστούν. 
Σε μυστικές στοές υμνούνε τον Θεό. Κάνουνε λειτουργίες. Κρατάνε τον Σταυρό. 
Η Υπερμάχος Στρατηγός σταύρωσε τα παιδιά της. Αυτά που χρόνια μυστικά υμνούνε τ’ όνομά της. 
Κεράκια αναμμένα κάτω απ’ την άγια γη. Θα γίνουνε λαμπάδες, η γη να φωτιστεί. 
Έρχεται η ώρα Χριστιανοί. Έφτασε η στιγμή. Η Ορθοδοξία ν’ απλωθεί σ’ ολόκληρη τη γη. 
Εξομολογηθείτε. Να είστε καθαροί. 
Έρχεται η οργή του ουρανού σ’ ολόκληρη τη γη. 
Ολόκληρη η σφαίρα κρέμεται σε κλωστή. Στο φύσημα τ’ ανέμου γρήγορα θα κοπεί. 
Το φύσημα τ’ ανέμου θα φέρει ο Αετός (δικέφαλος) που πάνω απ’ την Κωνσταντινούπολη επέταξε αυτός. 
«Εν Τούτω Νίκα» γράφει ψηλά στον ουρανό. Πάνω από την Ελλάδα βρίσκεται ο Χριστός. 
Πατήρ, Υιός και Πνεύμα σταυρώσαν την Ελλάδα. Τον λύχνο του φωτός Ευαγγελίου τη δάδα. 
Όταν σημείο θεϊκό φανεί πάνω απ’ την Πόλη, το «Τη Υπερμάχω» θ’ ακουστεί στην Οικουμένη όλη. 
Το θυμιατό να καίει μπροστά στην Παναγιά. Ο Κύριος ευρίσκεται μεσ’ την Αγιά Σοφιά. 
Το στόμα του Ιμάμη πολύ δεν θα προλάβει, στης Θεοτόκου τον ναό, αλλαλαγμό να κάνει. 
Γιατί σε λίγο ο Κύριος <<ευλογητός>> θα πει. Το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» στο σύμπαν θα ψαλεί. 
Θυμιάζουνε οι άγγελοι τον άγιο ναό. Οι δώδεκα Απόστολοι φρουρούν τον τόπο αυτό. 
Στα τέσσερα σημεία γύρω απ’ την Αγια-Σοφιά, οι δώδεκα Απόστολοι στέκονται μυστικά. 
Ουράνιες δυνάμεις με σχήμα του Σταυρού γύρω απ’ την άγια πόλη, τον Κύριο υμνούν. 
Στην Ελλάδα των μαρτύρων τζαμί θέλουν να κτίσουν. Τη σπάθα του Αρχάγγελου στην κεφαλή τους έχουν. 
Δεν θα αφήσει ο Θεός εδώ τζαμί να κτίσουν. Πρωτού η πρώτη πέτρα μπει, ευθύς θα γονατίσουν. 
Μετανοείτε Χριστιανοί γιατί έφτασε η ώρα. «Ευλογημένη» θ’ ακουστεί η Βασιλεία τώρα. 
Η ευχή του Ιησού μη λείψει από τα χείλη. Σταυρώστε με ευχέλαιο το κάθε παραθύρι. 
Να λέτε το <<Τη Υπερμάχω>> στην Άγια Παναγιά. Τα <<Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε>>, στολίζουν την Μαρία. 
Το κάθε «Χαίρε» που θα λες, ρόδο εις την στολή της. Τα «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» κρίνα εις την αυλή της. 
Τα κρίνα αυτά τα παίρνουν άγγελοι μυστικά. Το άγιο Της Μαφόριο κεντάνε με αυτά. 
Είναι τα κρίνα της αυγής. Της μιας Ορθοδοξίας. Του Ευαγγελισμού. Της νέας της ημέρας. 
Τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΧΕΙ ΘΕΣΕΙ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΙΩΑΝΝΗ, ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙ. 
Αυτός θα κυβερνήσει τη νέα Ορθοδοξία. Του ουρανού θα έχει όλη την εξουσία. 
Σ’ αυτούς που θα σταυρώνει, θα είναι ο Χριστός. Στους νέους αποστόλους θα δώσει τ’ άγιο φως. 
Το στόμα του θα είναι ο λόγος του Κυρίου. Η λαλιά του Ιησού. Του άγιου Ευαγγελίου. 
Όσοι δεν είναι καθαροί, κλήρος και λαός, δεν θα τολμήσουν να βρεθούν στο θρόνο του εμπρός. 
Θα σκύψουν το κεφάλι θα φύγουν μακριά. Οι λύκοι θα πετάξουν την ψεύτικη προβιά. 
Του Παναγίου Πνεύματος η χάρις θα καλύψει την κάθε σπιθαμή σ’ ολόκληρη την κτίση. 
Η Ελλάδα τώρα βρίσκεται σ’ ένα συναγερμό. Κρατήστε το Ευαγγέλιο στα σπίτια ανοικτό. 
Ούτε μία τρίχα από σας τώρα δεν θα χαθεί, σ’ όσους το δάκρυ της ψυχής σας ο Κύριος το δει. 
Αντίδωρο να έχετε στα σπίτια κι αγιασμό. Μ’ ευχέλαιο σταυρώστε το κάθε σπιτικό. 
Με ένα μικρό αντίδωρο για μέρες θα περνάτε. Με λίγο αγιασμό ποτέ δεν θα διψάτε. 
Μα πρέπει η ψυχή σας να είναι καθαρή. Στο πετραχήλι αφήστε το κάθε σας γιατί. 
Μίση, μνησικακία, αφήστε στον Θεό. Δεν ξέρετε τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό. 
Με ένα νεύμα του ο Θεός τη γη όλη θ’ αλλάξει. Ευλογημένη θ’ ακουστεί ξανά σ’ όλη την πλάση. 
Δεν έχετε τα περιθώρια ούτε για μια στιγμή. Κάνετε προσευχή. Η γη απ’ την αμαρτία πολύ θα τρανταχτεί. 
Ο Ρώσικος στρατός με χέρι στη σκανδάλη. Νύχτα ξανά επόμενη, δεν θα υπάρξει άλλη. 
Σήκωσε τη σημαία ο Ρώσικος στρατός. Του Βυζαντίου πέταξε ψηλά ο Αετός. 
Η Παναγιά η Σουμελά φόρεσε πανοπλία. Ξεκίνησε απ’ το Βέρμιο για την Αγιά Σοφία. 
Μπροστά της προπορεύεται ο Τίμιος Σταυρός. Πιο πίσω του Πόντου οι μάρτυρες. Του Πόντου ο στρατός. 
Λόγια επιβιώσεως σας έδωσα τεκνία. Ο Άγιος Παΐσιος σας δίνω λόγια θεία. 
Η Υπερμάχος Στρατηγός σταύρωσε τον αιθέρα. Ευλόγησε το κάθε τέκνο της, υιό και θυγατέρα. 

Αμήν και τω Θεώ Δόξα

Να μετανοήσουμε, διότι ο καιρός περνάει κι έρχονται δύσκολες μέρες για τους χριστιανούς



Η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε και μίλησε σε πολλούς ανθρώπους σε πρόσφατες εποχές. Είπε ότι μεσιτεύει στον Υιό της για μας, αλλά εμείς δεν μετανοούμε.

Μας συμβούλευσε σε πολλές περιπτώσεις να μετανοήσουμε, διότι ο καιρός περνάει κι έρχονται δύσκολες μέρες για τους χριστιανούς.

Μας λέει ότι πρέπει να μετανοήσουμε, έτσι ώστε να μην έχουμε την ίδια τύχη με εκείνους που απομακρύνθηκαν από τον Θεό.

Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι η γη προσέφερε το σπήλαιο για τη γέννηση του Σωτήρα, και η ανθρωπότητα προσέφερε την Υπεραγία Θεοτόκο. Και αυτό έγινε προκειμένου ο Κύριος να κατέλθει ανάμεσά μας και να γίνει άνθρωπος για να μας σώσει. Πήρε πάνω του τη φύση μας για να μπορέσει να τη μεταμορφώσει και να την ανανεώσει. Και όλοι όσοι είναι εν Χριστώ Ιησού είναι καινή κτίση, νέοι άνθρωποι.

Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή, αφάνταστα μικρή. Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ΄αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της ζωής μας. Μας έχουν δοθεί προκειμένου να μπορέσουμε να στραφούμε προς τον Θεό εκ βάθους καρδίας. Εκείνος είναι ο Ένας που μπορεί να μεταμορφώσει και να αναστήσει τις ψυχές μας. Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού.

Μπορείτε επίσης να δείτε ότι εδώ, σ΄αυτή τη ζωή, όταν ζητάμε κάτι από τους γονείς μας, μας το δίνουν – αν φυσικά τους είμαστε υπάκουοι. Η Υπεραγία Θεοτόκος προσεύχεται αδιάκοπα στον Υιό της για μας.

Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
«Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας»

Η μετάνοια του αμαρτωλού



Όταν ένας αμαρτωλός δεν ακούει τώρα συμβουλές, και δεν δέχεται τώρα νουθεσίες, άραγε θα δεχθεί τις προτροπές των ιερέων και λοιπών πνευματικών ανθρώπων στην ώρα του θανάτου του, αν βέβαια πεθάνει με φυσικό, ομαλό θάνατο και όχι απρόοπτα;

Ασφαλώς όχι. Διότι τότε θα βρίσκεται στην κορυφή της σκληροκαρδίας του, ώστε όχι μόνο δεν θα δέχεται τις διδασκαλίες των ιερέων που θα τον παρακινούν να μετανοήσει, αλλά και αν θελήσει να μετανοήσει, δεν θα το κατορθώσει.

Στα ζώα λέγεται ότι βρίσκεται ένα ζωύφιο το οποίο ονομάζεται χιλιόποδο· αλλά, αν και έχει χίλια πόδια, μόλις και μετά βίας κινείται από τόπο σε τόπο· και η αφορμή της ακινησίας του είναι ότι βρίσκεται στερημένο από την έμφυτή του θερμότητα, και αυτό επειδή είναι στερημένο από αίμα.

Έτσι λοιπόν και ο αμαρτωλός βρίσκεται πολλές φορές περικυκλωμένος από πολλούς θεοσεβείς χριστιανούς, λαϊκούς και κληρικούς, στα λοίσθια του θανάτου, και όλοι τον παρακινούν στη μετάνοια, αλλ’ επειδή αυτός δεν έχει καν σπινθήρα αγάπης στην καρδιά του και ευσέβεια στα σπλάγχνα του, δεν τον ωφελούν τίποτε όλες εκείνες οι βοήθειες. Είναι τόσο ψυχρός, ώστε δεν αισθάνεται καμία ενέργεια θερμότητας από εκείνα τα θερμά της πίστεως και σωτηρίας όργανα, τα οποία τον βοηθούν να ετοιμαστεί έστω και την τελευταία αυτή στιγμή του θανάτου του, ώστε να έχει καλό θάνατο. Συμβαίνει δυστυχώς σ’ αυτόν αυτό που συνέβη στον Δαβίδ στα γηρατειά του, που παρά τα πολλά και θερμά και βαριά ενδύματα δεν μπορούσε να θερμανθεί το σώμα του. «Και περιέβαλον αυτόν ιματίοις και ουκ εθερμαίνετο» (Γ’ Βασ. 1:1).

Προσπαθούν λοιπόν ιερείς και φίλοι, οικείοι και γνωστοί, να απομακρύνουν τον αμαρτωλό από τον χειμώνα της τελευταίας ώρας, να τον θερμάνουν στη μετάνοια, να τον κινήσουν σε εξομολόγηση, αλλ’ αυτό μοιάζει σαν να τον φορτώνουν απ’ έξω με πολλά ρούχα, τα οποία του προξενούν βάρος μάλλον και ενόχληση παρά θερμότητα. Γι’ αυτό, το καλό είναι να βρίσκεται μέσα η θερμότητα, φυσική, και μάλιστα από τη νεότητά του.

Μιλάμε για μετάνοια, εξομολόγηση και θεία Κοινωνία μπροστά στη θύρα του θανάτου, και γεννάται το ερώτημα: θα είναι ειλικρινής, πηγαία, αληθινή;Διότι η μετάνοια αυτή γίνεται περισσότερο από βία παρά από θέληση. Η ασθένεια μάλλον και ο θάνατος είναι η αιτία, και όχι η μετάνοια και η αγάπη προς τον Θεό.

Ας πούμε ένα παράδειγμα. Ένα άλογο ζευγμένο στην άμαξα αρπάζει τα χαλινάρια στο στόμα του και τρέχει χωρίς τον αμαξηλάτη. Τρέχοντας, φτάνει σε ένα μεγάλο χαντάκι ή έναν μεγάλο ποταμό και εκεί σταματά. Και ερωτάται: σε ποιον πρέπει να αποδώσουμε την αιτία του σταματήματός του, στον ποταμό που βρέθηκε μπροστά του, ή στον αμαξηλάτη που ξαναέπιασε το χαλινάρι στο χέρι; Είναι φανερό ότι ο ποταμός τού έκοψε την ορμή και όχι ο αμαξηλάτης.

Το ίδιο λοιπόν πρέπει να πούμε και για τον αμαρτωλό που εξακολουθεί να τρέχει αχαλίνωτα στον κάμπο των ορέξεών του και που την τελευταία ώρα της ζωής του αρπάζει τους χαλινούς το χέρι του θείου φόβου, καθώς βρίσκεται μπροστά του ένας ποταμός που λέγεται θάνατος ή ένα χαντάκι που λέγεται ασθένεια, και σταματά το τρέξιμο και δεν αμαρτάνει πλέον.

Αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει, καθώς αντιλαμβάνεσθε και σεις, από την θέλησή του, όχι, αλλά από την ασθένειά του.

Δεν είναι ο φόβος του Θεού, ο σεβασμός προς Αυτόν, που σταματά τον καλπασμό προς την αμαρτία, αλλά το ότι δεν έχει δρόμο άλλον να τρέξει. Ώστε δεν είναι αυτός που αφήνει την αμαρτία στο τέλος της ζωής του, αλλ’ η αμαρτία αφήνει αυτόν. Γι’ αυτό πολύ φοβόμαστε τέτοια μετάνοια, ότι ίσως να μη τη δεχθεί ο Κύριος. Και το λέμε αυτό, διότι αν κανείς από αυτούς, που μετανοούν και εξομολογούνται μπροστά στη θύρα του θανάτου, πάλι γυρίσει στη ζωή και δεν πεθάνει, γυρίζει αμέσως και στην πρώτη του κακία, δεν επιστρέφει τις αδικίες, δεν αφήνει το μίσος που έχει στον εχθρό του, δεν αποσύρεται από το σπίτι της μοιχαλίδας γυναίκας, δεν κάνει ελεημοσύνες που υποσχέθηκε· τέλος δεν κάνει τίποτε απ’ όσα υποσχέθηκε να κάνει κατά τη δύσκολη ώρα της ασθένειάς του. Η ευσέβειά τους αυτή μοιάζει σαν των ναυτικών που βαστάει ενίοτε όσο διαρκεί η θαλασσοταραχή.

Δεν μισούν λοιπόν αυτοί την αμαρτία από την καρδιά τους, αλλά από φόβο, ο οποίος φόβος δεν είναι αρκετός για να επιστρέψει την καρδιά προς τον Θεό της.

Αυτό είναι που μας κάνει διστακτικούς στο να πιστέψουμε ότι τέτοιου είδους μετάνοια θα γίνει δεκτή από τον Κύριο. Και ακόμη το ότι φυλάγουν τη μετάνοιά τους για έναν καιρό τόσο ανάρμοστο, δείχνει φανερά, ότι αυτοί δεν φροντίζουν για τη χάρη του Θεού. Ώστε αν μετανοήσουν, μετανοούν από φόβο προς τον θάνατο και όχι από αγάπη προς τον Θεό. Ο φόβος τους είναι δουλικός και όχι υιϊκός. Μοιάζει με εκείνον του βασιλιά Αντιόχου, ο οποίος, όταν έλαβε την πληγή από τον Θεό για την κακία του, τότε μετανόησε, λέγοντας ότι είναι δίκαιο να υποτάσσεται ο άνθρωπος στον Θεό και να μη μετρά τον εαυτό του σαν Θεό με υπερηφάνεια: «Δίκαιον υποτάσσεσθαι τω Θεώ, και μη θνητόν όντα, ισόθεα φρονείν υπερηφάνως» (Β’ Μακ. 9:12).

Γι’ αυτό όσο υπάρχουν νιάτα, υγεία και ανοχή του Κυρίου, ας κάνουμε καλή χρήση τους. Μην περιμένουμε να νυχτώσει για να βρούμε τη χαμένη χάρη· τώρα που είναι ακόμη ημέρα, το αύριο δεν είναι δικό μας.

Γιατί, αν χάσουμε το πορτοφόλι μας, δεν γυρίζουμε αμέσως και το αναζητούμε; Δεν αφήνουμε να νυχτώσει. Δεν αφήνουμε να περάσουν ημέρες, εβδομάδες, έτη, αλλά την ίδια ώρα γυρίζουμε και το αναζητούμε από το μέρος που σταθήκαμε, που διαβήκαμε. Γιατί λοιπόν δεν κάνουμε το ίδιο και για τη χαμένη χάρη της ψυχής μας; Γιατί περιμένουμε να νυχτώσει, να βρεθούμε στο κατώφλι του θανάτου και του Άδη;

Τέλος, ίσως ρωτήσει κάποιος: Δεν πρέπει έστω και την τελευταία στιγμή να ενδιαφερθούμε για την ψυχή μας ή ενός από τους πλησίον μας;

Απαντούμε: ΝΑΙ, να ενδιαφερθούμε, αλλά να μην ξεχνούμε ότι ο Θεός δεν εμπαίζεται, και η ζωή μας πρέπει να είναι κατά Χριστόν για το ίδιο το συμφέρον μας.

Δημήτριος Παναγόπουλος
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» τ. 16, Εκδ. Ορθ. Κυψέλης, σελ. 51)

ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ



"οὐκέτι πολλὰ λαλήσω μεθ᾿ ὑμῶν·
ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων,
καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν·"
(Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο κεφ.14, στ.30) 

"Δεν θα πω πλέον πολλά μαζί σας. Δεν έχω τον καιρό.
Διότι τώρα ο διάβολος, που κυριαρχεί στον αμαρτωλό κόσμο,
έρχεται με μανία και λύσσα εναντίον μου, 
για να εξαπολύσει το μεγαλύτερο πειρασμό και πόλεμο. 
Αλλά σε μένα δεν έχει καμμία απολύτως εξουσία,
κανένα απολύτως δικαίωμα."

"καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυῤῥάζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός.
ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, 
τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; "
(Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφ.16, στ.3)

"Και το πρωί βλέπετε προς την ανατολή και λέτε:
σήμερα θα είναι κακοκαιρία, διότι ο ουρανός είναι κόκκινος και νεφελώδης.
Υποκριτές, ξέρετε να διακρίνετε τα φαινόμενα του ουρανού,
τα δε σημεία των καιρών, που μαρτυρούν ότι έχουν φθάσει οι ημέρες του Μεσσία,
δεν μπορείτε να τα διακρίνετε;"

"ὅταν δὲ ἀκούσητε πολέμους καὶ ἀκαταστασίας, μὴ πτοηθῆτε·
δεῖ γὰρ ταῦτα γενέσθαι πρῶτον, ἀλλ᾿ οὐκ εὐθέως τὸ τέλος."
(Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο κεφ.21, στ.9)

"Όταν δε ακούσετε, ότι γίνονται πόλεμοι και αναταραχές
και διασάλευση της τάξεως μη ταραχθείτε.
Διότι πρέπει, σύμφωνα με το Θείο σχέδιο, να γίνουν αυτά πρώτα,
αλλά δεν θα έλθει αμέσως το τέλος"

"μετανοεῖτε · ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν"
(Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφ.4, στ.17)

"μετανοείτε, διότι έχει πλησιάσει πλέον η Βασιλεία των Ουρανών,
η πνευματική και αγία ζωή της λυτρώσεως και της μακαριότητος"


Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει. ( Γεροντικό )

Κάποια μοναχή πολεμήθηκε με λογισμούς πορνείας. Κι επειδή δεν μπορούσε να υπομείνει τον πόλεμο, έφυγε από το μοναστήρι της και γύρισε στον κόσμο. 

Δεν άργησε να καταλήξει σε πορνείο. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια και πλούτισε πολύ , γιατί ήταν πολύ όμορφη. 

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει.

Και εκείνη αφού τα’αναλογίστηκε όλα αυτά, εγκατέλειψε πλούτη και περιουσία, κι έτρεξε στο μοναστήρι της , σαν προβατίνα που γλύτωσε από το στόμα των λύκων. 

Μόλις όμως έφτασε στην πύλη της μονής, έπεσε κάτω και ξεψύχησε . 

Εκεί κοντά ζούσε κάποιος έγκλειστος μοναχός, που είδε σε όραμα την νύχτα εκείνη αγγέλους και δαίμονες έξω από το μοναστήρι. 

Φιλονεικούσαν όλοι μπροστά στη νεκρή για την ψυχή της. 

-Εφόσον μετανόησε, είναι δική μας, έλεγαν οι άγγελοι. 

-Μέχρι τώρα δούλευε σε μας , διαμαρτύρονταν οι δαίμονες. Άλλωστε δεν πρόφτασε να μπει στο μοναστήρι να μετανοήσει. 

Ενώ έτσι φιλονεικούσαν, ήρθε άλλος άγγελος από τον ουρανό. 

-Γιατί φιλονεικείτε; Τους ρώτησε και ύστερα τους είπε ότι ο αγαθός Θεός, αφότου η μοναχή σκέφτηκε να μετανοήσει, από την ίδια εκείνη στιγμή δέχθηκε την μετάνοια της. 

Αμέσως συνήλθε ο μοναχός από το όραμα και έτρεξε να αναγγείλει στην ηγουμένη τα συμβάντα. Αφού περιποιήθηκαν το λείψανο, το έθαψαν στο κοιμητήριο και ευχαρίστησαν τον ελεήμονα Θεό, που και μόνο ένα καλό λογισμό τον δέχεται σαν μετάνοια. 

Από το Γεροντικό


Δὲν ὠφελούμεθα ἀπὸ τὴν καθαρότητα τοῦ σώματος ἐὰν δὲν συνυπάρχουν καὶ οἱ ὑπόλοιπες ἀρετὲς



Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες. Εἶναι καλὸν πράγμα ἡ μετάνοια καὶ ἡ ὠφέλεια ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτήν. Αὐτὸ γνωρίζοντας καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός μας, ὁ ὁποῖος ὅλα τὰ γνωρίζει ἐκ τῶν προτέρων, εἶπε: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Θέλετε δὲ νὰ μάθετε ὅτι χωρὶς μετάνοια, καὶ μάλιστα μετάνοιαν ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ψυχῆς καὶ τοιαύτην ὅπως ὁ Λόγος τὴν ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθοῦμε; 
Ἀκοῦστε τὸν ἴδιον τὸν Ἀπόστολο ποὺ λέγει «…πάσα ἁμαρτία ἐκτός τοῦ σώματος ἐστίν. Ὁ δὲ πορνεύων εἰς το ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει…». Καὶ πάλιν. «Παραστῆναι δεῖ ἠμᾶς ἔμπροσθέν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἴνα ἀπολήψεται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς εἰ ἔπραξε, εἴτε ἀγαθὰ εἴτε φαῦλα». Ἠμπορεῖ λοιπὸν πολλὲς φορὲς λαμβάνοντας κάποιος ἀφορμὴν ἀπὸ αὐτὰ νὰ εἰπῆ: «εὐχαριστῶ τὸν Θεόν, διότι δὲν ἐμόλυνα κανένα μέλος τοῦ σώματός μου μὲ κάποιαν πονηρὰ πράξη», καὶ ἔχει δῆθεν παρηγορία ἀπὸ αὐτό, ἐπειδὴ εἶναι....
ξένος ἀπὸ σωματικὴν ἁμαρτία. Ἀλλὰ ἀποκρίνεται ὁ Δεσπότης λέγοντας Δεσποτης λέγοντας τὴν παραβολὴν περὶ τῶν δέκα παρθένων, καὶ δεικνύει σὲ ὅλους μας καὶ μᾶς βεβαιώνει ὅτι καθόλου δὲν ὠφελούμεθα ἀπὸ τὴν καθαρότητα τοῦ σώματος, ἐὰν δὲν συνυπάρχουν σ’ ἐμᾶς καὶ οἱ ὑπόλοιπες ἀρετές.

Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ὁ ἴδιος πάλιν ὁ Παῦλος μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότην φωνάζει: «Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων καὶ τoν ἁγιασμόν, οὐ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τoν Κύριον». Γιατί ὅμως εἶπε «διώκετε»; Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν σὲ μίαν ὥρα νὰ γίνωμε καὶ νὰ εἴμεθα ἅγιοι, ἀλλὰ πρέπει ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ μικρά, νὰ φθάσωμε προοδευτικῶς στὸν ἁγιασμὸν καὶ τὴν καθαρότητα, καὶ διότι ἀκόμη καὶ χίλια χρόνια ἐὰν ζήσωμε στὴν ζωὴν αὐτήν, οὐδέποτε θὰ ἠμπορέσωμε νὰ τὰ ἀποκτήσωμε αὐτὰ σὲ τέλειον βαθμό, ἀλλὰ βάζοντας ἀρχὴν καθημερινῶς, ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζώμεθα συνεχῶς. 

Αὐτὸ ἐφανέρωσε πάλιν ὁ ἴδιος λέγοντας, «Διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω (μήπως κατορθώσω δηλαδὴ) ἐφ’ ὢ καὶ κατελήφθην (ἐκεῖνο δηλαδὴ γιὰ τὸ ὁποῖον καὶ ὁ Χριστὸς μὲ ἔφερε κοντά του)». Διότι κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἁμαρτήσει, ὅπως ἐγὼ ὁ κατακεκριμένος, καὶ ἔκλεισε μὲ τoν βόρβορο τῶν ἡδονῶν τὶς αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς του, ἀκόμη καὶ ἂν ὅλην τὴν περιουσία του τὴν διεμοίρασε στοὺς πτωχούς, καὶ ἐγκατέλειψε ὅλην τὴν δόξα καὶ λαμπρότητα τῶν ἀξιωμάτων καὶ πολυτέλειαν οἴκου καὶ ἵππων, ποιμνίων καὶ δούλων, καὶ αὐτοὺς τοὺς ἴδιούς του φίλους καὶ τοὺς συγγενεῖς του ὅλους, καὶ ἦλθε πτωχὸς καὶ ἀκτήμων καὶ ἔγινε μοναχός, παρ’ ὅλα αὐτὰ χρειάζεται τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, ὡς ἀναγκαία γιὰ τὴν ζωήν του. Καὶ αὐτὸ γιὰ νὰ ἀποπλύνη τὸν βόρβορο τῶν ἁμαρτημάτων του, καὶ ἀκόμη περισσότερον ἐὰν εἶναι καλυμμένος, ὅπως ἐγώ, μὲ τὴν αἰθάλη καὶ τὸν βόρβορο τῶν πολλῶν του κακῶν, ὄχι μόνον στὸ πρόσωπο καὶ στὰ χέρια, ἀλλὰ σὲ ὅλον γενικῶς τὸ σῶμα του. 

Πράγματι, δὲν ἀρκεῖ γιὰ τὴν κάθαρσιν τῆς ψυχῆς μας ἡ διανομὴ τῶν ὑπαρχόντων, ἀδελφοί, ἐὰν παραλλήλως δὲν κλαύσωμε καὶ δὲν θρηνήσωμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας. Διότι νομίζω ὅτι ἐὰν δὲν καθαρίσω ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτόν μου μὲ κάθε δυνατὴν προσπάθεια καὶ μὲ τὰ δάκρυα ἀπὸ τὸν μολυσμὸν τῶν ἁμαρτημάτων μου, ἀλλὰ ἐξέλθω ἀπὸ τoν βίον μολυσμένος, δικαίως θὰ γελάση καὶ ὁ Θεὸς εἰς βάρος μου καὶ οἱ ἄγγελοί του, καὶ θὰ ἐκβληθῶ στὸ πῦρ τὸ αἰώνιον μὲ τοὺς δαίμονες. Ναί, πράγματι, ἔτσι εἶναι ἀδελφοί. Διότι τίποτε δὲν ἐφέραμε μαζί μας στὸν κόσμο, γιὰ νὰ τὸ δώσωμε στoν Θεὸν ὡς ἀντιλυτρον γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας.

Εἶναι λοιπὸν δυνατὸν ἀδελφοί, σὲ ὅλους, ὄχι μόνον στοὺς μοναχοὺς ἀλλὰ καὶ στοὺς λαϊκούς, τὸ νὰ μετανοοῦν πάντοτε καὶ διαρκῶς, καὶ νὰ κλαίουν καὶ νὰ παρακαλοῦν τον Θεόν, καὶ δὶ’ αὐτῶν τῶν πράξεων νὰ ἀποκτήσουν καὶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες ἀρετές.

Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου