.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μετάνοια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω.....



Έχεις κάνει ένα λάθος. 
Το ότι το κατάλαβες είναι πολύ καλό. 

Μην το παιδεύεις όμως πολύ. Μην αρχίζεις να το αναλύεις. Μην μπαίνεις στην διαδικασία συζήτησης με τον λογισμό σου. 

Έκανες το λάθος και το κατάλαβες. Τώρα πάνε παρακάτω. Μην μένεις στο λάθος, στην αμαρτία σου. Μην αρχίζεις να μιζεριάζεις. Αυτό δεν είναι μετάνοια. 

Η μετάνοια έχει αρχοντιά, όχι μιζέρια. Μετανόησε και άσε το λάθος σου πίσω. 

Πολλές φορές δυστυχώς ακόμα και την μετάνοιά μας την κάνουμε επιτηδευμένη. Μπαίνουμε δηλαδή σε μία διαδικασία διεξοδικής ανάλυσης της αμαρτίας με αποτέλεσμα να μένουμε στην αμαρτία, να ασχολούμαστε με την πτώση μας και δεν προχωρούμε στην ανάστασή μας. 

Ασχολούμαστε με την πληγή μας, την ξύνουμε, την περιεργαζόμαστε και δεν προχωρούμε στην ίασή της. Πολλοί είναι εκείνοί που ενώ έχουν καταλάβει την αμαρτία τους, ενώ λένε ότι έχουν μετανοήσει δεν επισφραγίζουν την μετάνοιά τους με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. 

Και αυτό συμβαίνει διότι ενώ συνειδητοποιούν το σφάλμα τους δεν έχουν την ταπείνωση να ζητήσουν βοήθεια και έλεος. 

Προφασίζονται ότι δεν είναι άξιοι να προσέλθουν στο Μυστήριο, ότι είναι τόσες πολλές και βαριές οι αμαρτίες τους που ο πνευματικός δεν θα τις αντέξει, ότι ο Θεός δεν μπορεί να τις συγχωρήσει. 

Πλάνη. Εγωισμός. 

Είναι κρίμα οι άνθρωποι αυτοί που ενώ κατάλαβαν την αμαρτία τους να μένουν στην αμαρτία τους από ντροπή και εγωισμό απαριθμώντας δικαιολογίες για να μην βγούνε από το σκοτάδι στο φως. 

Όταν συνηθίσεις να ζεις μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο είναι επίπονο να βγεις έξω στην ηλιόλουστη φύση. Στην αρχή τα μάτια σου δεν θα αντέχουν το φως, μπορεί να νιώσεις δυσφορία και πόνο όμως μετά από μερικά λεπτά θα δεις τι έχανες τόσο καιρό, θα δεις τα χρώματα της ζωής, θα νιώσεις την θέρμη του φωτός. 

Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, κάποιοι ταπεινώνονται και ομολογούν την αμαρτία τους και καθαρίζονται δια του Μυστηρίου και κάποιοι άλλοι απλά συνεχίζουν να ζούνε μέσα στην μιζέρια της ταπεινοσχημίας τους, έχοντας αναγάγει την μετάνοια σε μία συναισθηματική κατάσταση. 

Αμάρτησες; Μην καθυστερείς. Σήκω. 
Έκανες ένα λάθος, χίλια λάθη. Ε, και; 

Υπάρχει η μετάνοια και η εξομολόγηση. Υπάρχει ελπίδα. 
Ο Θεός πάντα μας δέχεται. Πάντα μας περιμένει. Αρκεί να θέλεις και εσύ να γυρίσεις πίσω σ’ Αυτόν. 

Γι’αυτό πάψε να μιλάς για την αμαρτία σου. Πάψε να είσαι κολλημένος στο παρελθόν. Η ζωή σου ανοίγεται μπροστά σου. 

Είσαι αυτός που θα γίνεις. Όχι αυτός που ήσουν.

«Ζούμε σε ημέρες Νώε και ερχομού της Δευτέρας Παρουσίας»



«…Ἀγαπητοί μου, ἡ Β΄Παρουσία θά ἔλθει ΑΙΦΝΙΔΙΑ, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Κατακλυσμός στήν ἐποχή τοῦ Νῶε, αὐτό ὁ Κύριός μᾶς τό εἶπε σαφέστατα καί κατηγορηματικά».

Κατωτέρω δημοσιεύουμε αυτούσιο, ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό μία ὁμιλία τοῦ μακαριστού Γέροντος π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου πού ἔγινε τό 1986 μέ θέμα: «Περί Εἰδωλολατρείας Ε΄-Μάθημα 17ον». 

Ἐκεῖ στό τέλος τῆς ὁμιλίας του, μεταξύ ἄλλων, ὁ μακαριστός καί σεβαστός Γέροντας μᾶς λέγει ὅτι «…ζοῦμε παραμονές τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου καί τοῦ ἐρχομοῦ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας»… μᾶς προειδοποιεῖ νά «ΠΡΟΣΕΞΩΜΕΝ γιατί σήμερα ζοῦμε ὅπως ἀκριβῶς ζοῦσαν οἱ ἄνθρωποι στήν ἐποχή τοῦ Νῶε»… μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή νά μήν ΑΠΙΣΤΗΣΟΥΜΕ στήν πραγματικότητα καί στά «ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ», «ὅπως τότε πού κανείς δεν πίστευε τόν Νῶε, ὁ ὁποῖος ἐνῶ προειδοποιοῦσε ὅτι ἔρχεται ὁ Κατακλυσμός, αὐτοί ἀπιστοῦσαν, γελοῦσαν καί τόν κορόϊδευαν, ἀλλά ὅμως τελικά ἦλθε ο κατακλυσμός καί χάθηκαν ὅλοι»… καί τέλος τονίζει κάτι πολύ σπουδαῖο καί σημαντικό πού δυστυχῶς διαφεύγει τήν προσοχή ὅλων τῶν σημερινῶν χριστιανῶν τό ὅτι «ἡ Δευτέρα Παρουσία θά ἔλθει ΑΙΦΝΙΔΙΑ, ΞΑΦΝΙΚΑ καί δυστυχῶς οἱ ἄνθρωποι ΔΕΝ πρόκειται νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἔρχεται τό ΤΕΛΟΣ, ὅπως ἀκριβῶς συνέβει καί τότε ἐπί Νῶε». 

Ἄς δοῦμε ὅμως τί ἀκριβῶς μᾶς λέγει ἀπό τό 1986 ἀκόμη: 

«Περί Εἰδωλολατρείας Ε΄ – Μάθημα 17ον»

Ευρισκόμαστε λοιπόν παιδιά εις το φαινόμενο του ειδώλου της ευημερίας. Είναι πολύ δύσκολα να βγάλει κανείς από τη ζωή του τα είδωλα. Τόσο δύσκολο είναι αρκεί να σας θυμίσω ένα μικρό παράδειγμα…
(…)
…Ξέρετε στην εποχή του Νώε υπήρχε ευημερία, πολλή ευημερία και οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν και αμάρταναν. Και ήρθε ξαφνική η καταστροφή.
Το διαβάζουμε στην Αγία Γραφή. Το επαναλαμβάνει ο Κύριος στην Καινή Διαθήκη, «όπως στις ημέρες του Νώε έτρωγαν, έπιναν παντρευόντουσαν αμέριμνοι μέσα εις την πολλή τους ευημερία και ήρθε ξαφνική η καταστροφή τους», ο όλεθρος ο Κατακλυσμός.
Βεβαίως δεν ήταν αιφνίδιος ο κατακλυσμός. Ξέρετε πόσο καιρό έκανε ο Νώε να φτιάξει την Κιβωτόν; 120 χρόνια. Και αυτό όχι επειδή τα μέσα της εποχής ήταν ατελή και για να γίνει ένα τεράστιο κατασκεύασμα όπως εκείνη η Κιβωτός της οποίας τα μέτρα μας δίνει η Αγία Γραφή πόσο μεγάλη ήτο εκείνη η Κιβωτός υπερωκεάνιο ολόκληρο ήταν, όχι μόνο για αυτό αλλά διότι ο Θεός μακροθυμούσε 120 χρόνια.
Όχι μόνον αυτό, εκείνη η κατασκευή της Κιβωτού εγίνετο ένα κήρυγμα μετανοίας. (Οι άνθρωποι ρωτούσαν τον Νώε):
-«Νώε τι φτιάχνεις;» 
-«Μία Κιβωτό» (απαντούσε ο Νώε)
-Σε τί θα σου χρειαστεί; 
-Ο Θεός θα καταστρέψει τον κόσμο, διότι ο κόσμος έγινε σαρκικός.
Τι είπε ο Θεός: «Ου μη καταμείνη το Πνεύμα μου εν αυτοίς, δια το είναι αυτούς σάρκα»
«Δεν θα μείνει το Πνεύμα μου το Άγιο ανάμεσά τους, γιατί οι άνθρωποι έγιναν σαρκικοί».
Μα θα πει κάποιος σάρκες δεν είμαστε; Ναι σάρκες είμαστε αλλά το πνεύμα μας έγινε σαρκικό, με σαρκικό φρόνημα ώστε να ζούμε μέσα σε αυτό το χώρο της ευημερίας και να μην λογαριάζουμε πια τίποτα. Και ήταν κήρυγμα μετανοίας, (η Κιβωτός) (ότι) θα καταστρέψει ο Θεός τον κόσμο επειδή ευημερεί και μετεβλήθει σε σαρκικότητα, μετέβαλε την ζωή του σε σαρκικότητα, έγινε σαρκικός ο κόσμος.
Και οι άνθρωποι γελούσαν. Και δεν περίμεναν (εννοείται να συμβεί ό,τι συνέβει και ό,τι τους έλεγε ο Νώε).
Τέλειωσαν τα 120 χρόνια και λέγει ο Θεός στον Νώε:
«Μπες τώρα μέσα (στην Κιβωτό)»… Και ο Νώε εισήλθε στην Κιβωτό…
Και έκλεισε ο Θεός από έξω την πόρτα της κιβωτού. Και αυτό δείχνει την τρυφερότητα του Θεού για εκείνους που έκλεισε μέσα στην Κιβωτό για να τους σώσει. Ήταν η σφραγίδα της ευλογίας. Εγώ σας κλείνω εδώ, για να σας φυλάξω.
Και ξέσπασε μετά ο Κατακλυσμός.
Για αυτόν τον κόσμο ήταν αιφνίδιος ο κατακλυσμός, αιφνιδία η απώλεια και η καταστροφή, ο όλεθρος, όχι δια τον Νώε, όχι για εκείνον!
Αλλά και σήμερα παιδιά θα λέγαμε ότι από την ειδωλολατρία της σάρκας και της ευημερίας λείπει το Πνεύμα το Άγιο. Και ο Χριστός ειδοποίησε και μας είπε ότι κατά τον ίδιο τρόπο θα γίνει και όταν πρόκειται να ξανάρθει.
Εγώ ειδοποιώ, και δεν ειδοποιώ εγώ, ειδοποιεί ο Χριστός:
Προσέξουμε, προσέξουμε. Ο Χριστός είπε:
«Όπως στις ημέρες του Νώε οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν και παντρεύονταν και ζούσαν σαρκικότατα μέσα στο είδωλο στον χώρο της ευημερίας των, λατρεύοντας το είδωλο της ευημερίας και ήρθε καταστροφή ξαφνική, έτσι θα γίνει και στις ημέρες του υιού του Ανθρώπου, δηλαδή όταν θα ξανάρθω εγώ».
Όπως στην εποχή του Λώτ… η καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων έγινε σε ιστορικούς χρόνους , δηλαδή σε χρόνους που τους μετράμε διότι την εποχή του Νώε δεν είχαμε τον τρόπο να την μετρήσουμε πότε έγινε. Αλλά η καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων έγινε το 2000 π.Χ. δηλαδή μόλις 4000 χρόνια μακριά από εμάς σήμερα και είναι αυτή η καταστροφή φοβερή. Υποδειγματική. Με πυρ και θείο καταστράφηκαν οι πόλεις αυτές. Μέχρι το 1000 μ.Χ. οι άνθρωποι μπορούσαν να δουν μέσα στην λίμνη στη Νεκρά θάλασσα στο βυθό τα κτίρια αυτών των πόλεων. Βεβαίως!
Και τι λέει τώρα ο Χριστός, αυτό το αξιοσημείωτο και σπουδαίο:
«Όπως τότε λέγει έτρωγαν, έπιναν, φύτευαν, πουλούσαν, αγόραζαν -λέει για τα Σόδομα και τα Γόμμορα- δεν λέει αμάρταναν, ευκόλως εννοείτε, ζούσαν μέσα σε αυτήν την ευημερία τους και την ξεγνοιασιά τους και ήρθε η καταστροφή, έτσι θα είναι και όταν Εγώ θα έρθω».
Δηλαδή τι θα πει αυτό: τις παραμονές της δικής μου ελεύσεως της δικής μου παρουσίας οι άνθρωποι θα δείχνουν το ίδιο πράγμα.

ΜΗΠΩΣ ΖΟΥΜΕ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ; 

Γιατί βλέπουμε αυτό το φαινόμενο της ευημερίας σε μια παγκοσμία κλίμακα, αυτή η εγκατάλειψη του Θεού, η Αποστασία όπως λέει ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς. 

Θα έρθει πρώτα η Αποστασία μετά ο Αντίχριστος μετά ο Χριστός.

Πού ακούστηκε ποτέ στα χρονικά της Ελληνικής ιστορίας να έχουμε αθεΐα;
Ποτέ στα 2000 χρόνια Χριστιανισμού. ΠΟΤΕ!
Μήπως ετοιμάζουμε την Αποστασία που θα έρθει ο Αντίχριστος και μετά η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία;

Για αυτό παιδιά γρήγορα να γκρεμίζουμε τα είδωλα αυτά μέσα από την ψυχή μας. Αλλά μένουν και άλλα είδωλα στημένα μέσα στον Χριστιανικό μας χώρο που πρέπει να τα γνωρίζουμε, να τα επισημάνουμε και να τα γκρεμίζουμε.

π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ


Το βίντεο της ομιλίας



Μετανοοῦμε πραγματικά;



«Μετανοεῖτε», εἶπε ὁ Κύριος. 
Μετανοεῖτε συνεχῶς, ἐξακολουθητικά... Ἄς ἀλλάζετε, ἄς διορθώνεστε, ἄς προοδεύετε στήν ὁμοίωσή σας μ΄ Ἐμένα· πορεύεσθε πρός τήν Βασιλεία Μου...
«Μετανοεῖτε»...

Δεν εἶπε μετανοεῖστε μία φορά μόνο, ἤ μόνο γιά μία ὥρα, ἤ γιά μία ἡμέρα, ἤ γιά ἕναν μῆνα, ἤ γιά ἕναν χρόνο, ἀλλά συνεχῶς! Τό ρῆμα εἶναι σέ χρόνο Ἐνεστῶτα.

«Μετανοεῖτε».

Ὄχι μόνο νά ἐξομολογηθεῖτε, ὄχι μόνο νά διηγηθεῖτε τά λάθη σας, ὄχι μόνο νά ἀπαριθμῆστε ψυχρά τίς πτώσεις σας, ὄχι μόνο νά καταθέσετε τήν ἁμαρτωλότητά σας, ἀλλά...
...Πονέσετε καρδιακά, κλάψετε, ἀλλάξετε νοῦ... 

Μεταβληθεῖτε, μεταποιηθεῖτε, ἀποφασίστε καλλίτερα νά πεθάνετε παρά νά ξανααμαρτήσετε...

«Πολλοί ἐξομολογοῦνται, ἀλλά λίγοι μετανοοῦν», ἔλεγε κάποιος.
Ἐξομολογούμαστε ἐνδεχομένως τακτικά, συχνά...
Πόσο ὅμως μετανοοῦμε; 
Πόσο «ὁλόκληρωμένη» εἶναι ἡ μετάνοιά μας;
Πόσο ἀνάλογη εἶναι ἡ μετάνοια μέ τό μέγεθος τῆς ἁμαρτωλότητάς μας;
Πόσο «ἐπίπονη» εἶναι ἡ ἀναζήτηση τῆς καρδιᾶς μας γιά τόν Κύριο;
Πόσο συντριμμένη καί τεταπεινωμένη καρδιά διαθέτουμε;
Πόσο ἀλλάζουμε μετά ἀπό κάθε ἐξομολόγηση; 
Πόσο διορθωνόμαστε;

«Ἀρκετοί πιστοί ἀνταποκρίνονται θετικά στήν πρόσκληση τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ γιά μετάνοια, ἐξομολογοῦνται εἰλικρινά καί, μέ αἰσθήματα πραγματικῆς ἀγάπης πρός τόν Κύριο, ἐναποθέτουν ὅλα τά ἁμαρτήματά τους ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ. 
Παρουσιάζονται σ’ αὐτόν ὡς μιά «ἐπιστολή... γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη»[1]. 

῎Εχουν τήν ὀρθή πεποίθηση καί βαθιά πίστη πώς ὅσα ποῦν θά συγχωρηθοῦν, θά σβησθοῦν, θά ἐξαφανισθοῦν, ὡσάν νά μήν συνέβησαν ποτέ στήν ζωή τους..... 
Γι’ αὐτό, μέσα στό Ἐξομολογητήριο ὁμολογοῦν μέ ταπείνωση καί συντριβή τήν ἐνοχή τους καί ἐξομολογοῦνται πλήρως καί τελείως ὅλα τά σφάλματά τους. 

Μέ αὐτόν τόν τρόπο λαμβάνουν τήν ἄφεση ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν στις ὁποῖες ἔπεσαν μετά τό Ἅγιο Βάπτισμά τους καί ἐπανέρχονται στήν κατάσταση τῆς Χάριτος πλησίον τοῦ Θεοῦ, εἰρηνικοί καί ἀναπαυμένοι. 

Ὑπάρχουν ὅμως, δυστυχῶς, καί κάποιοι πού δέν ἐξομολογοῦνται σωστά... Τά ἀνωτέρω ἄς γίνουν μία ἀφορμή γιά εἰλικρινή αὐτοεξέταση καί πραγματική μετάνοια...

Ἀπό τό βιβλίο: Τό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Είδες Έλληνα; Δεν ήθελες τον Χριστό και ξαναήρθε ο Μωάμεθ....

Είδες Έλληνα τους μουσουλμάνους να γονατίζουν δημόσια στις πλατείες μας, να "προσεύχονται" στο θεό τους και παραξενεύτηκες; Είδες τι κάνουν επειδή πιστεύουν σ' έναν αλάχ, όπως τους είπε κάποιος Μωάμεθ; Είδες ότι γι' αυτήν την "θεωρία" κάνουν τα πάντα, ακόμα και εγκλήματα, διότι βάζουν πάνω απ' όλα την πλάνη τους;
Εσύ Έλληνα, που έχει τον Χριστό τον Αληθινό Θεό, που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους και διδάσκει την ΑΓΑΠΗ, την ΕΙΡΗΝΗ, την ΑΓΙΟΤΗΤΑ, τι κάνεις Έλληνα για τον Θεό μας, που Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε για να σου χαρίσει την Αιώνια, την ατελεύτητη, την παραδεισένια ζωή;...
Τι κάνεις Έλληνα; που ούτε τον Σταυρό σου δεν ξέρεις να κάνεις; που βαριέσαι να εκκλησιαστείς καί να πας για τον Χριστό στην Εκκλησία, αλλά κάθεσαι κοιμάσαι ή στήνεσαι μαγνητισμένος στην TV, στην μπάλα, στο τάβλι, στα κόμματα που σε κοροϊδεύουν, καθώς και σε κάθε ανοησία και ανωμαλία; Και δεν φτάνουν αυτά, αλλά βρίζεις και τα θεία μόλις θιχτεί ο εγωϊσμός σου.... Εφευρίσκεις σωρεία δικαιολογιών για την αυτοεξόρησή σου από την Αλήθεια της Εκκλησίας, ότι δήθεν φταίει ο αμαρτωλός παπάς, ο ψάλτης, ο καντηλανάφτης, η κυρά Μαρίκα.... αντί να δεις τη σωρεία επιχειρημάτων για την χριστιανική πίστη.
Έλληνα, ο Θεός που πιστεύουμε είναι ο Αληθινός γι΄ αυτό και μας βάφτισαν οι γονείς μας Χριστιανούς. Άκου τι σου λένε γι' αυτόν τον Αληθινό Θεό οι Άγιοι και μην ακούς τι λένε στα καφενεία και στις βεράντες.
Ακολούθησε τον Χριστό μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και αν κάτι σε σκανδαλίζει διόρθωσέ το. Αν δεν μπορείς, μην το επαναλαμβάνεις και εσύ, αλλά κάνε ότι σου λέει ο Χριστός, ο Αληθινός Θεός. Γιατί είδες Έλληνα; Δεν ήθελες τον Χριστό και ξαναήρθε ο Μωάμεθ, που είδαν κ' έπαθαν οι προγονοί μας για να αποτινάξουν το ζυγό της σκλαβιάς του ισλάμ, που επί 400 και πλέον έτη βασάνιζαν, εξισλάμιζαν, λεηλατούσαν, έκλεβαν καί θανάτωναν εκατομμύρια Έλληνες και μας ενοχλούν μέχρι και σήμερα. Και όλα αυτά γιατί το έλεγε ο Μωάμεθ.

του Στρατή Ανδριώτη

Μὴ φοβάσθε

Μὴ φοβάσθε. Περάσαμε σὰν ἔθνος τόσες μπόρες καὶ δὲν χαθήκαμε, καὶ θὰ φοβηθοῦμε τὴν θύελλα πού πάει νὰ ξεσπάση; Οὔτε καὶ τώρα θὰ χαθοῦμε. Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ. 
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του κρυμμένη δύναμη γιὰ ὥρα ἀνάγκης. Θὰ εἶναι λίγα τὰ δύσκολα χρόνια. 
Μία μπόρα θὰ εἶναι.
Δὲν σᾶς τὰ λέω αὐτὰ γιὰ νὰ φοβηθῆτε, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξέρετε ποῦ βρισκόμαστε… 
Γιὰ μας εἶναι μία μεγάλη εὐκαιρία, εἶναι πανηγύρι οἱ δυσκολίες, τὸ μαρτύριο. Νὰ εἶστε μὲ τὸν Χριστό, νὰ ζῆτε σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολές Του καὶ νὰ προσεύχεσθε, γιὰ νὰ ἔχετε θεῖες δυνάμεις καὶ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντιμετωπίσετε τὶς δυσκολίες. Νὰ ἀφήσετε τὰ πάθη, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ Θεία Χάρις. Αὐτὸ ποὺ θὰ βοηθήση πολὺ εἶναι νὰ μπῆ μέσα μας ἡ καλὴ ἀνησυχία: ποῦ βρισκόμαστε, τί θὰ συναντήσουμε, γιὰ νὰ λάβουμε τὰ μέτρα μας καὶ νὰ ἑτοιμασθοῦμε.
Ἡ ζωή μας νὰ εἶναι πιὸ μετρημένη. Νὰ ζοῦμε πιὸ πνευματικά. Νὰ εἴμαστε πιὸ ἀγαπημένοι. Νὰ βοηθοῦμε τοὺς πονεμένους, τοὺς φτωχοὺς μὲ ἀγάπη, μὲ πόνο, μὲ καλωσύνη. 
Νὰ προσευχώμαστε νὰ βγοῦν καλοὶ ἄνθρωποι.

Αγίου Παϊσίου

Διώξε κάθε υποκρισία, κάθε δόλιο ψέμα.



Διώξε κάθε υποκρισία, κάθε δόλιο ψέμα.
Κοιτάξου άφοβα στον καθρέφτη της ζωής σου.
Ο Θεός σε ξέρει.
Γιατί τόσο θέατρο; Σταμάτο το!
Αφού έφυγε το καρναβάλι, αποχώρησαν οι Απόκριες.
Βγάλε τη μάσκα, και όλη την στολή της μεταμφίεσης.

Ξεγυμνώσου μπροστά στην αλήθεια.
Τρομάζεις να αντικρύσεις τα λάθη σου; τα πάθη σου; τις αμαρτίες σου;
Μα αφού αυτός-αυτή είσαι; Τι να γίνει;
Τι βγαίνει με τόσο κυνηγητό με τον εαυτό σου;
Αυτομαστιγώνεσαι, κονταροχτυπιέσαι με σένα, με το μέσα σου.
Απλά ηρέμησε, ησύχασε, ποιός από μας έχει αγγίξει,
ή θα προσεγγίσει τελειότητα, ή το απόλυτο;

Μόνον ο Ένας, μόνον Εκείνος την έχει!
Σε Κείνον να κραυγάζεις, να ζητάς βοήθεια.

Όχι απελπισία!
Όχι απόγνωση.
Όχι άλλη κραυγή αυτοκτονίας! Όχι!Φτάνει πιά.
Ο Θεός είναι ο μόνος που σε κατανοεί απόλυτα.
Οι άνθρωποι; Ποτέ!

Οι γύρω σου θα αναμένουν μόνιμα με τα φτυάρια...να σε θάψουν!
Μοντέρνοι νεκροθάφτες του σήμερα, του 2018.
Οι γλώσσες τους φτυάρια, και οι καρδιές τους μνήματα!
Χωρίς ούτε καν ίχνος αγάπης! Νεκροί είναι αυτοί, κι όχι εσύ!
Και μετά τολμούν να μιλάνε για νηστεία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή;
Γεμίσαμε προσωπεία και γελοιότητες θεούσικες!

Τα θέλει αυτά ο Χριστός μας;
Τον έχουν άραγε ρωτήσει;
Έχουν σχέση μαζί Του;
Δεν νομίζω.

Αν ζούσαν τότε, που απλά και ταπεινά περπάταγε ο Θεός, στο Όρος των Ελαιών,
στα Ιεροσόλυμα, θα τους κατακεραύνωνε!
Όπως και το έκανε και στους υποκριτές και τους Φαρισαίους του τότε.
Τις πόρνες, εμάς τους αμαρτωλούς όλους, και τους τελώνες αγκάλιασε.
Μας σκούπισε τα δάκρυα, ανέχτηκε τα αρώματά μας τα βαριά,
γιατί είδε στο βάθος της καρδιάς μας, ένα άλλο άρωμα κρυμμένο,
ακόμα πιο υπέροχο και αληθινό.
Το άρωμα της μετάνοιας, της αυτογνωσίας, (ξέρω ποιός αληθινά είμαι, κι ας με έχουν πολύ ψηλά τάχα), έστω κι αν υπάρχει η αδυναμία της πτώσης.

Τι σου είπε τότε;
Έπεσες; Σήκω! Ξαναέπεσες; Σήκω και πάλι.
Τι είπε στους γύρω; Πόσες φορές να σε συγχωρούν;
Άπειρες!
Αχ,...Χριστέ μου τεράστιε, άπειρε Θεέ, που δεν μπορεί κανείς να σε κλείσει
σε κανένα τσεπάκι του, είσαι η Ζωή μας!
Είσαι το παν!
Σε λατρεύω, Κύριέ μου, Ιησού μου ολόγλυκέ μου!
Αγάπη μου ουράνια, παντοτινή, πανάκριβη, πολύτιμη, που όλο το λεξιλόγιο,
όλων των λεξικών του κόσμου, δεν μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητά Σου!
Ζωή μου τωρινή, μελλοντική, αιώνια!
Αιώνια μαζί ΣΟΥ!

π.Ιγνάτιος Καζάκος Ηγούμενος Ιεράς Μονής Των Ποιμένων - Αγία Γή

Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω...



Καιρός εἶναι, νά μετανοήσουμε. 
Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε! 

Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους.

Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας...

Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν' αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη.

Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση. 

Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας.«Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» ( Ιερ. 9:1 ) .

Ίσως μερικοί από σας να λένε με δυσφορία: 

"Όλο για δάκρυα και θρήνους μας μιλάει αυτός εδώ, 
όλα μαύρα κι άραχνα τα βλέπει...".

Δεν θα το ήθελα , πιστέψτε με, δεν θα το ήθελα. 

Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω, μόνο επαίνους και εγκώμια ν' αναφέρω.

Μα δεν είναι καιρός για τέτοια...

Τι κι αν δεν κλαίω, αφού τα έργα μας είναι για κλάματα; 
Τι και αν δεν θρηνώ, αφού τα έργα μας είναι αξιοθρήνητα; 

Σας ενοχλεί η θρηνολογία μου; Αλλά γιατί δεν σας ενοχλούν οι αμαρτίες σας; 

Είναι αποκρουστικός ο οδυρμός μου; Αλλά μήπως δεν είναι, και περισσότερο μάλιστα , ο αντίθετος βίος σας; 

Μην πέσετε στην κόλαση, και δεν πενθώ.

Μην πεθάνετε ψυχικά, και δεν κλαίω. Βλέποντάς σας, όμως, να χάνεστε, πώς να μη λυπάμαι; Πατέρας σας είμαι, πατέρας πνευματικός και φιλόστοργος .

Καιρός εἶναι, νά μετανοήσουμε. 
Καιρός εἶναι νά συνέλθουμε! 

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου


Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ «Και ερημωσει πασαν την γην ανομια» (Σ. Σολ. 5,23)

Η αποστασια των καιρων μας
«Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» 
(Σ. Σολ. 5,23)

Ἀπό βιβλίο «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ» 
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου


ΟΜΟΙΑΖΟΜΕΝ, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πιάνει στὰ χέρια του ἕνα ὄμορφο βιβλίο, κ᾿ ἐπειδὴ δὲν ξέρει γράμματα, τὸ ξεφυλλίζει τὸ ξεφυλλίζει, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει τί λέει μέσα.
Εἶδα κάποτε σ᾿ ἕνα βουνὸ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε στὰ χέρια του ἕνα βιβλίο καὶ τὸ κοιτοῦσε.
―Μπαρμπα-Γιῶργο, τοῦ λέω, τί λέει τὸ βιβλίο;
―Ποῦ νὰ ξέρω, παιδάκι μου; μοῦ ἀπαντᾷ· κάτι βλέπω μέσα, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνω τίποτα.
Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μ᾿ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ ἀκολουθίες, ὁ ὄρθρος, ὁ ἑσπερινός, ἡ θεία λειτουργία, εἶνε ἕνα βιβλίο, τὸ ὡραιότερο βιβλίο ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἀλλὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε. 
Τί συμβαίνει; Ποιά νά ᾿νε ἡ αἰτία; Μήπως εἶνε ἡ γλῶσσα; Ἔ, κατά τι, συντελεῖ καὶ ἡ γλῶσσα. Δὲν εἶνε ὅμως ἡ γλῶσσα. Γνώρισα στὴ ζωή μου τσοπαναραίους καὶ γεωργοὺς καὶ ἀγραμμάτους ἀνθρώπους, ποὺ ξέρανε ἀπ᾿ ἔξω τὸν ἑξάψαλμο· γνώρισα καὶ δικηγόρους καὶ γιατροὺς καὶ μεγάλους ἐπιστήμονας καὶ καθηγητὰς πανεπιστημίου, ποὺ οὔτε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» δὲν γνωρίζανε.
Ἄρα λοιπὸν δὲν εἶνε τόσο ἡ δυσκολία τῆς γλώσσης· εἶνε ἡ ἔλλειψις ἀγάπης στὸ Θεό….

Διαβᾶστε τη συνέχεια ἐδῶ: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=25186

Εὑρισκόμεθα ἐγγὺς τοῦ κρημνοῦ, ἐγγὺς τῆς κατάρας, ἐγγὺς τῆς καταστροφῆς, ἐγγὺς Ἁρμαγεδῶνος.
Μιὰ μόνον ἐλπὶς ὑπάρχει.
Ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, ὅλων τῶν χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, θὰ σωθοῦμε, μόνον ἂν κάνωμεν στροφὴ 180 μοιρῶν πρὸς τοὺς αἰωνίους δρόμους τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Δεκαλόγου, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου.
Μόνον ἐὰν ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτία καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς τὸν Θεό, θὰ σωθῇ ὁ κόσμος. Μόνον ἐὰν πραγματικῶς μετανοήσωμεν, θὰ ἔρθῃ ἡ σωτηρία.

Η μετάνοια τους μου Καταστρέφει όλη τη δουλειά



Η δύναμη της συγνώμης 

Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο και ασκήτευαν στην ίδια καλύβη. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίσει. 

Ένα βράδυ ο νεώτερος πήγε ν’ ανάψει το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. 

Τότε ο πιο μικρός, χωρίς να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά: 

– Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα ετοιμάσω άλλο. 

Την ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλειο, άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. Ένα απ’ αυτά ομολόγησε ντροπιασμένο στον αρχηγό του: «Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι φταίω, όταν κάποιος απʼ αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου καταστρέφει όλη τη δουλειά;» 

Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς χριστιανός κι’ αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σʼ όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά του την ταπείνωση και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με». 

Γεροντικό

Ὅταν δεν μποροῦμε να ἀποφύγουμε την ἁμαρτία, οὔτε να μετανοήσουμε ἀληθινά...




''Ὅταν δεν μποροῦμε οὔτε την ἁμαρτία να ἀποφύγουμε, 
οὔτε να μετανοήσουμε ἀληθινά...''

Πολύ συχνά, θέτουμε στόν ἑαυτό μας καί μεταξύ μας ἕνα πολύ βασανιστικό ἐρώτημα. Πῶς μπορῶ νά ἀντιμετωπίσω τήν ἁμαρτωλή μου κατάσταση; Τί μπορῶ νά κάνω; 

Δὲν μπορῶ νὰ ἀποφύγω τὴν διάπραξη ἁμαρτημάτων, μόνο ὁ Χριστὸς ἄλλωστε ἦταν ἀναμάρτητος. 

Καὶ δὲν μπορῶ καὶ ἐξακολουθῶ νὰ διαπράττω ἁμαρτήματα, ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἀποφασιστικότητας, θάρρους, ἱκανότητας γιὰ ἀληθινὴ μετάνοια ἤ ἐξαιτίας τῆς γενικότερης ἁμαρτωλῆς κατάστασης ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στὸν ἐσωτερικό μου κόσμο.

Τὶ ὰπομένει λοιπὸν σὲ μένα; Βασανίζομαι, παλεύω ἀπεγνωσμένα ὅπως ἕνας ἄνθρωπος τὴν ὥρα ποὺ πνίγεται καὶ δὲν βλέπω λύση...

Κάποτε γι αὐτὸ τὸ θέμα ἕνας Ρῶσος στάρετς, ἕνας ἀπὸ τοὺς τελευταἰους γέροντες τῆς μονῆς τῆς Ὄπτινα, εἶπε, σ’ ἕναν ἐπισκέπτη του:

''Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρίς νὰ ἁμαρτήσει καὶ ἐλάχιστοι γνωρίζουν πώς νὰ μετανοοῦν κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ λευκανθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους.

Ὑπάρχει ὅμως ἕνα πράγμα τὸ ὁποίο ὅλοι μποροῦμε νὰ κάνουμε:

Ὅταν δὲν μποροῦμε οὔτε τὴν ἁμαρτία νὰ ἀποφύγουμε, οὔτε νὰ μετανοήσουμε ἀληθινά, μποροῦμε τότε νὰ βαστάζουμε τὸ φορτίο της, νὰ τὸ ὑποφέρουμε ὑπομονετικά, μὲ πόνο, χωρίς νὰ κάνουμε ὁτιδήποτε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸν πόνο καὶ τὴν ἀγωνία ποὺ προξενεῖ, νὰ τὴν ὑποφέρουμε ὅπως κάποιος θὰ ὑπέφερε τὸ βάρος ἑνὸς σταυροῦ...'' 


Ὄχι βέβαια τὸ σταυρό τοῦ Κυρίου, οὔτε τὸ σταυρὸ τῶν ἀληθινῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ τὸ σταυρὸ τοῦ ληστῆ ποὺ εἶχε σταυρωθεῖ δίπλα Του .

Δὲν εἶπε ὁ ληστὴς αὐτὸς στὸν ἄλλο ληστὴ ποὺ βλασφημοῦσε τὸν Κύριο: Ἐμεῖς ὑποφέρουμε ἐπειδή ἔχουμε διαπράξει ἐγκλήματα. Αὐτὸς ὑποφέρει παρόλο ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος. Καὶ σὲ αὐτὸν ὁ Χριστὸς εἶπε: «Σήμερα θὰ εἶσαι στὸν παράδεισο μαζί Μου…», ἐπειδὴ εἶχε ἀποδεχτεῖ τὴν τιμωρία, τὸν πόνο, τὴν ἀγωνία καὶ τὶς συνέπειες πραγματικὰ τοῦ κακοῦ ποὺ εἶχε διαπράξει μὲ τὸ νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἦταν... 

Θυμᾶμαι ἐπίσης ἀπὸ τὴ ζωὴ ἑνὸς ἱερέα, τὴν ἱστορία ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ εἶχε ἔρθει σ’ αὐτὸν καὶ τοῦ εἶχε πεῖ ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ του μέχρι τότε ἦταν ἁμαρτωλή, ἀκάθαρτη καὶ ἀνάξια τόσο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅσο καὶ ἐνώπιον τοῦ ἴδιου.

Καί κατόπιν εἶχε μετανοήσει, εἶχε ἀπορρίψει καί ἀποστραφεῖ ὅλο τό κακό πού εἶχε κάνει, ἐν τούτοις ὅμως, βρισκόταν ἀκόμη κάτω ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν ἴδιων ἁμαρτημάτων...

Καὶ ὁ ἱερέας τοῦ εἶπε: «Ὑπῆρχε μιὰ περίοδος τῆς ζωῆς σου ποὺ ἔτρωγες σκυμμένος πάνω στὶς λάσπες ὅλες αὐτές τὶς ἀκαθαρσίες μὲ μεγάλη ἱκανοποίηση. Τώρα κατανόησες ότι πρόκειται γιὰ ἀκαθαρσίες καὶ νοιώθεις τρόμο, ἀηδία καὶ ὅτι πνίγεσαι μὲ αὐτές. Θεώρησε λοιπὸν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἀνταμοιβή σου γιὰ τὸ κακὸ σου παρελθόν, καὶ ὑπέμεινε . . .». 

Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ κάνουμε. Νὰ ὑπομένουμε τὶς συνέπειες, τὴν ὑποδούλωση ποὺ εἶναι δική μας, ὑπομονετικά, ταπεινά, μὲ συντετριμμένη τὴν καρδιά καὶ ὄχι μὲ ἀδιαφορία… οὔτε καὶ μὲ τὴν λογικὴ ὅτι ἐφόσον εἴμαστε ἐγκαταλελειμμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τότε γιατί νὰ μὴν ἁμαρτάνουμε; 

Ἀλλά ἐκλαμβάνοντας τήν κατάσταση στήν ὁποία βρισκόμαστε ὡς θεραπευτική ἐπίγνωση τοῦ τί εἶναι ἁμαρτία, τί μᾶς προξενεῖ, καθώς ἐπίσης καί τή φρίκη πού αὐτή περικλείει...

Καί ἐάν ἀντέξουμε ὑπομονετικά, θά ἔρθει μιά μέρα πού ἡ ἐσωτερική μας ἀποστροφή πρός τήν ἁμαρτία θά φέρει καρπούς, καί θά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ’ αὐτή. 

Ἔτσι, ἄν μποροῦμε, μὲ κάθε τρόπο, ἄς ἀποφύγουμε τὴν ἁμαρτία σὲ ὅλες της τὶς μορφές, ἀκόμη κι ἐκεῖνα τὰ ἁμαρτήματα ποὺ φαίνονται τόσο ἀσήμαντα, γιατὶ μὴν ξεχνοῦμε ὅτι σ’ ἕνα φράγμα νεροῦ ἡ παραμικρὴ ρωγμὴ του ἀργά ἤ γρήγορα θὰ ὁδηγήσει στὴν ἔκρηξη καὶ διάλυσή του.

Ἐὰν μποροῦμε, ἄς μετανοήσουμε ἀληθινὰ, ἄς ἀποστραφοῦμε τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθὸν μας μ’ ἕναν ἠρωϊκὸ καὶ ἀποφασιστικὸ τρόπο. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν μποροῦμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο, τότε ἄς σηκώσουμε ὑπομονετικὰ καὶ μὲ ταπεινοφροσύνη ὅλο τὸν πόνο καὶ ὅλες τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας.

Καὶ αὐτὴ ἡ στάση μας μιὰ μέρα θὰ ληφθεῖ ὑπόψη ἀπό τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος σὲ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τῶν Ἀγγέλων του γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Μωϋσῆ, «Γιὰ πόσο διάστημα ἀκόμη θὰ ἀνέχεσαι τὶς ἁμαρτίες τους», ἀπάντησε: 
«Θά τούς ἀρνηθῶ ὅταν τό μέτρο τῶν ἁμαρτιῶν τούς ὑπερβεῖ τό μέγεθος τῶν βασάνων τους». 

Ὡς ἐκ τούτου, ἄς ἀποδεχθοῦμε τὸν πόνο σὰν ἕνα πόνο λυτρωτικό, ἀκόμα κι ἄν δὲν μποροῦμε νὰ τὸν προσφέρουμε σὰν ἕνα καθαρό, ἀκηλίδωτο πόνο. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. 


Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh 1914- 2003) 

Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική: www.agiazoni.gr

Κανένας δεν μας αγαπά όπως ο Θεός



Μία ἀπὸ τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γράφει: «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Ἰω. 4,16). Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζητοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄν μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας, ἄν προστατεύει τὴ ζωή μας, τὰ παιδιά μας, ἄν μᾶς δίνει ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθά, τότε λέμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Κάνουμε λάθος.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται ἀπὸ κάτι πολύ μεγαλύτερο. Φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ Θεός ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη θυσίασε τὸν Υἱόν Του πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ μᾶς. Ὁ ἀπ. Παῦλος γράφει: «Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Κορ. 15,3). Ὁ Χριστός δὲν πέθανε ἐπειδὴ Τὸν φθόνησαν οἱ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, οὕτε ἐπειδὴ Τὸν πρόδωσε ὁ Ἰούδας ἤ Τὸν καταδίκασε ὁ Πιλᾶτος. Ὁ Χριστὸς πέθανε θεληματικά. Ὁ ἴδιος εἶπε: Κανεὶς δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ μοῦ ἀφαιρέσει τὴ ζωή. Ἀλλά ἐγὼ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ μὲ τὴ θέληση μου θυσιάζω αὐτήν. Ἔχω ἐξουσία νὰ δώσω τὴν ζωή μου, καὶ ἔχω ἐξουσία νὰ τὴν πάρω πάλι. (Ἰω. 10,18)

Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ μένα, πέθανε γιὰ σένα: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16) Μὴν ξεχνοῦμε πώς ὅλοι μας εἴμαστε χρεώστες, δοῦλοι ἀπέναντι στό Θεό, ἄλλος περισσότερο καὶ ἄλλος λιγότερο. Ὅλοι μας ἔχουμε παραβεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας δὲν ἐξοφλεῖται μὲ τίποτε, ἀλλά χαρίζεται μὲ τὴ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζήσαμε χωρίς Θεό, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀδιαφορήσαμε στὴ φωνὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ζήσαμε σύμφωνα μὲ τὰ θελήματα τῆς σαρκός καὶ τοῦ κόσμου, χωρὶς χαρά, χωρὶς εἰρήνη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γευθοῦμε τὸ πικρό ποτήρι τῆς ἁμαρτίας.

Ὅσο κι' ἄν ἁμαρτήσαμε ὅμως, ὅσο μεγάλο καὶ ἄν εἶναι τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας ὁ Κύριος τὸ πλήρωσε, τὸ ἐξόφλησε πάνω στὸ Σταυρό. Ὁ ἀπ. Ἰωάννης γράφει: «τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Ἰω. Α' 1,7).

Δύο παράγοντες συντελοῦν στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ Σταυρό καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ ἄπλωμα τοῦ χεριοῦ γιὰ νὰ δεχθοῦμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Πολλοὶ χριστιανοί νομίζουν πὼς δὲν ἔχουν ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι, καλοὶ οἰκογενειάρχες, ἔντιμοι πολίτες. Ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νά εἶναι σωστά, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τοὺς σώζουν. Ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται γιατὶ εἶναι καλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ γιατὶ μετανόησε καὶ ἐξομολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ του. Οὕτε πάλι καταδικάζεται ὁ ἄνθρωπος γιατὶ εἶναι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ γιατὶ δὲν μετανόησε, γιατὶ δὲν ἄλλαξε ζωή. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ περιμένει τὴν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου.

Π.Π. - Ἀπολύτρωσις - Ὀρθόδοξα Μηνύματα

Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά...



«Εμείς που πέσαμε, ας πολεμάμε προπαντός τον δαίμονα της απογοητεύσεως. Διότι αυτός έρχεται κοντά μας την ώρα της προσευχής και υπενθυμίζοντας την προηγούμενη κατάσταση της καθαρότητας, επιδιώκει να μας απομακρύνει από την προσευχή. 
Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά, ούτε να δραπετεύεις απ’ τον αγώνα, αλλά να στέκεσαι γενναία. Έτσι ο άγγελος, που σε φιλάει, θα σεβασθεί την υπομονή σου. 

Όταν το τραύμα είναι ζεστό και πρόσφατο, εύκολα γιατρεύεται. Τα χρόνια όμως τραύματα, που είναι μάλιστα αφρόντιστα και διαποιημένα, δύσκολα θεραπεύονται και χρειάζονται πολύ κόπο και φάρμακα και νυστέρια και καυτηριασμούς. Όμως πολλά που είναι ανίατα ή χρειάζονται μακροχρόνιες θεραπείες, θεραπεύονται από τον Θεό, στον Οποίο τα πάντα είναι δυνατά. 

Προ της πτώσεως οι δαίμονες μας υποβάλλουν πως ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Ύστερα όμως από την πτώση λένε πως ο Θεός είναι σκληρός. Μην πιστεύεις σ’ αυτόν που, ύστερα από πτώσεις σε μικρά ελαττώματα, σου λέει: Αυτό δεν θα πρεπε να το κάνεις ή αυτό δεν είναι τίποτε. Διότι πολλές φορές το θυμό του δικαστή τον εξουδετερώνουν τα μικρά δώρα».

Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό...



Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. 
Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. 
Πολλὲς ἀπ᾿ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. 
Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται. 
Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει. 

Ἅγιος Νεκτάριος

''Βάζε μετάνοια όταν σφάλεις καί μή χάνεις καιρό...''



Ἔλαβα, παιδί μου, τὴν ἐπιστολή σου, καὶ εἶδα σ’ αὐτὴ τὴν ἀνησυχία σου.

Ὅμως μὴ λυπᾶσαι, παιδί μου. Μὴν ἀνησυχεῖς τόσο. Καὶ ἂν πάλι ἔπεσες, πάλι σήκω. Ὀνομάσθηκες οὐρανοδρόμος. Δὲν εἶναι, παράξενο νὰ σκοντάφτει ἐκεῖνος ποὺ τρέχει. Μόνον χρειάζεται νὰ ἔχει ὑπομονὴ καὶ μετάνοια κάθε στιγμή.

Βάζε λοιπὸν μετάνοια συνεχῶς, ὅταν σφάλεις, καὶ μὴ χάνεις καιρό. Γιατί, ὅσον ἀργεῖς νὰ ζητήσεις συγχώρηση, τόσον δίνεις ἄδεια στὸν πονηρὸ νὰ ἁπλώνει μέσα σου ρίζες. Μὴν τὸν ἀφήνεις νὰ ἀποκτᾶ δικαιώματα εἰς βάρος σου.

Λοιπὸν μὴν ἀπελπίζεσαι ὅταν πέφτεις, ἀλλὰ ἀφοῦ σηκωθεῖς πρόθυμα βάζε μετάνοια λέγοντας· – Συγχώρησε μέ, Χριστέ μου, ἄνθρωπος εἶμαι καὶ ἀσθενής.

Δὲν εἶναι ἐγκατάλειψη αὐτό. Ἀλλά, ἐπειδὴ ἔχεις ἀκόμα μεγάλη ὑπερηφάνεια κοσμική, κενοδοξία πολλή, σὲ ἀφήνει ὁ Χριστός μας νὰ σφάλλεις, νὰ πέφτεις. Νὰ μαθαίνεις κάθε μέρα αἰσθητὰ τὴν ἀδυναμία σου καὶ νὰ ὑπομένεις τοὺς φταῖχτες. Νὰ μὴν κατακρίνεις τοὺς ἀδελφούς, ἐὰν σφάλλουν, ἀλλὰ νὰ τοὺς ὑπομένεις.

Ὥστε, ὅσες φορὲς πέφτεις, πάλι νὰ σηκώνεσαι, καὶ ἀμέσως νὰ ζητᾶς τὴ συγχώρηση.

Μὴν ἀφήνεις...λύπη στὴν καρδιά σου. Διότι ἡ χαρὰ τοῦ πονηροῦ εἶναι ἡ λύπη, ἡ ἀθυμία, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιοῦνται πολλὰ καὶ μὲ τὰ ὁποία γεμίζει πικρία ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ τὰ ἔχει. Ἐνῶ ἡ διάθεση τοῦ μετανοοῦντος λέει: «Ἥμαρτον, συγχώρησον, Πάτερ»! 

Καὶ διώχνει τὴ λύπη. «Μήπως, λέει, δὲν εἶμαι ἄνθρωπος ἀσθενής; Λοιπόν, τί πρέπει νὰ κάνω»; Πράγματι, παιδί μου, ἔτσι εἶναι. Ἔχε θάρρος...

Μόνον ὅταν ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τότε στέκει στὰ πόδια τοῦ ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλιῶς, χωρὶς χάρη, πάντοτε παρασύρεται καὶ πάντοτε πέφτει. Νὰ ἔχεις ἀνδρεία λοιπὸν καὶ μὴ φοβᾶσαι καθόλου.

Εἶδες πῶς ὑπέμεινε τὸν πειρασμὸν ὁ ἀδελφὸς ποῦ γράφεις; Τὸ ἴδιο κᾶνε καὶ σύ. Ἀπόκτησε γενναῖο φρόνημα στοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται ἐναντίον σου. Πάντως θὰ ἔλθουν. Ἔχεις ἀνάγκη ἀπ’ αὐτούς. Γιατί ἀλλιῶς δὲν καθαρίζεσαι.

Ἄφησε τί λέει ἡ ἀκηδία καὶ ἡ ραθυμία σου. Μὴν τοὺς φοβᾶσαι. Καθὼς μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πέρασαν οἱ προηγούμενοι, ἔτσι θὰ περάσουν καὶ αὐτοί, ἀφοὶ κάνουν τὸ ἔργο τους.

Φάρμακα εἶναι οἱ πειρασμοὶ καὶ βότανα ἰατρικά, ποὺ θεραπεύουν τὰ πάθη τὰ φανερὰ καὶ τὶς ἀόρατες πληγές μας.

Ἔχε λοιπὸν ὑπομονὴ γιὰ νὰ κερδίζεις καθημερινά, νὰ ἀποταμιεύεις μισθό, ἀνάπαυση καὶ χαρὰ στὴν οὐράνια Βασιλεία. Γιατί ἔρχεται νύχτα, δήλ. ὁ θάνατος, ποὺ τότε κανεὶς πλέον δὲν μπορεῖ νὰ ἐργασθεῖ. 

Γι’ αὐτό τρέξε. Εἶναι λίγος ὁ καιρός...

Γνώριζε δὲ καὶ αὐτό· ὅτι καλλίτερα εἶναι μία ἡμέρα ζωῆς γεμάτη νίκες μὲ βραβεῖα καὶ στεφάνια, παρὰ χρόνια πολλὰ καὶ νὰ ζεῖς μὲ ἀμέλεια. Γιατί μίας ἡμέρας ἀγώνας μὲ γνώση καὶ αἴσθηση ψυχῆς, ἰσχύει γιὰ πενήντα χρόνια κάποιου ἄλλου, χωρὶς γνώση ἀλλὰ ποὺ ἀγωνίζεται μὲ ἀμέλεια.

Χωρὶς ἀγώνα καὶ χωρὶς νὰ χύσεις αἷμα μὴ περιμένεις νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ τὰ πάθη.

Ἀγκάθια καὶ τριβόλια φυτρώνει ἡ γῆ μας μετὰ τὴν παράβαση. Πήραμε ἐντολὴ γιὰ κάθαρση· ἀλλὰ μὲ πόνο πολύ, μὲ ματωμένα χέρια, καὶ μὲ πολλοὺς ἀναστεναγμοὺς ξεριζώνονται. 

Κλάψε λοιπόν, χύσε δάκρυα ποταμούς, καὶ μαλακώνει ἡ γῆ τῆς καρδιᾶς σου.

Καί, ἀφοῦ τό χῶμα βραχεῖ, εὔκολα ξεριζώνεις τά ἀγκάθια...


Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστού
(«Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας», ἔκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Ἄγ. Ὅρος, 
σ. 127-129. σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση.)

Ποτέ πριν, οι άνθρωποι δεν έχουν υποβληθεί σε τόσο σκληρές δοκιμασίες και πειρασμούς όπως τώρα


Στάρετς Ιερώνυμος

Οι άνθρωποι αλλάζουν με την υιοθέτηση του ιερού βαπτίσματος. Ο Κύριος περιμένει από μας να μετανοήσουμε, περιμένοντας μας να ξεκινήσουμε την πορεία της σωτηρίας της ζωής. Ο Κύριος μας έχει δώσει χρόνο να μετανοήσουμε και πρέπει να ζήσουμε αυτή τη φορά με τον τρόπο του Θεού. Ποτέ πριν, οι άνθρωποι δεν έχουν υποβληθεί σε τόσο σκληρές δοκιμασίες και πειρασμούς όπως τώρα. Όμως, όσο περισσότερους πειρασμούς, τόσο ΠΙΟ ΠΟΛΥ Η ΧΑΡΙΣ. 

Κανένας άνθρωπος δεν περνά από τη ζωή χωρίς έλεγχο. Τώρα υπάρχει μια εισροή διαβολικών γοητειών, πολλοί μάγοι έχουν γίνει στον κόσμο. Αυτοί είναι υπάλληλοι του διαβόλου. Με τη βοήθειά τους, ο διάβολος σπέρνει , έτσι ώστε ο Αντίχριστος να έρθει στον κόσμο. Αλλά ο Κύριος τον κρατάει. Τώρα έρχεται η τελευταία φορά για μετάνοια, η τελευταία ευκαιρία για μας να μετανοήσουμε και να αφήσουμε το αμαρτωλό μονοπάτι. 

Δείτε τι αμαρτίες είναι τώρα! Ο διάβολος έβαλε όλα τα δίχτυα. Η ζωή τώρα είναι πλήρως μηχανογραφημένη, επεξεργασμένη από την τηλεόραση. Όλοι υποβάλλονται σε υπνωτική δηλητηρίαση μέσω της πορνείας, του κρασιού, του καπνίσματος, των ναρκωτικών ... 
Αλλά πρέπει να είμαστε γενναίοι πολεμιστές του Χριστού. Κάθε λεπτό, κάθε ώρα για να προσέχουμε τον εαυτό μας - τι έχουμε περάσει, ποια εμπόδια τοποθετούνται ενώπιων μας στο δρόμο προς τη σωτηρία, ποιες αμαρτίες έχουμε διαπράξει ...

Και πρέπει αμέσως να μετανοήσουμε. Αμέσως πρέπει να διορθωθούμε μέχρις ότου βυθίσουμε εντελώς τη λάσπη της αμαρτίας. Πρέπει να καθαριστούμε από την αμαρτία και να ακολουθούμε το δρόμο του Θεού.

Ο Κύριος μας αγαπάει πάρα πολύ. Χωρίς μέτρο μας δίνει δώρα. Αλλά πόσο λίγο κάνουμε για την πολύτιμη ψυχή μας. Για φαγητό - πόσο μαγειρεύουμε, για ρούχα - πόσο διακοσμούμε. Πόση προσπάθεια και χρόνο ξοδεύουμε για τη διακόσμηση του σπιτιού μας. 
Και για την ψυχή σας - τη Νύφη του Χριστού - πόσο λίγο μας νοιάζει! Πόσο λίγο την διακοσμούμε! Μας ενδιαφέρει τόσο λίγο για την αγνότητα, την ομορφιά της, ότι είναι καθαρό.

Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις ...



Εἶπε κάποιος ἀπ᾿ τοὺς πατέρες: 

«Ἐὰν δὲν μισήσεις πρῶτα, δὲν μπορεῖς ν᾿ ἀγαπήσεις, ἐὰν δηλαδὴ δὲν μισήσεις τὴν ἁμαρτία, δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἁγία Γραφή, «Ἀπόφυγε τὸ κακὸ καὶ πρᾶξε τὸ καλό». 

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἡ ψυχικὴ διάθεση εἶναι ἐκείνη ποὺ μετράει πάντοτε. 

Γιατὶ ὁ Ἀδὰμ ἂν καὶ ἦταν μέσα στὸν παράδεισο, παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ὁ Ἰώβ, ἂν καὶ ἦταν καθισμένος πάνω στὴν κοπριά, κράτησε τὴν αὐτοκυριαρχία του. 

Λοιπὸν τὸ μόνο ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ καλή του διάθεση καὶ νὰ ἔχει πάντοτε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ μέσα του».

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Δόξα σοι Παναγία μου Θεοτόκε!



Επιθανάτια οπτασία: «Δόξα σοι Παναγία μου Θεοτόκε!» 

Ζούσε κάποτε στη Βασιλεύουσα μια πλούσια νέα, η Άννα, που έτυχε να αρρωστήσει βαριά και να πλησιάσει στο θάνατο. Όσοι την παράστεκαν, νόμισαν κάποια στιγμή πως πέθανε. Για μια μέρα η μητέρα της και η αδερφή της την έκλαιγαν σαν νεκρή. 

Το απόγευμα όμως η Άννα άπλωσε τα χέρια της και φώναξε:
– Δόξα σοι Παναγία μου Θεοτόκε! 

Ύστερα σηκώθηκε και ασπάστηκε τους δικούς της. Εκείνοι τότε κάλεσαν τον πνευματικό της. Όταν ήρθε, η Άννα του διηγήθηκε: 

– Ένιωθα βουβή και νεκρωμένη, οπότε βλέπω μπροστά μου δύο φοβερούς άνδρες. Μου φάνηκε πως ήταν οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ. Είχαν τόση λαμπρότητα, που είναι αδύνατο να την περιγράψω. Με πήραν λοιπόν και με ανέβασαν στον ουρανό. Δεν θα ξεχάσω το πλήθος των αγγέλων, που έψαλλε μεγαλόφωνα: «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Γονάτισα, κι ενώ προσκυνούσα, άκουσα μια φωνή δυνατή να λέει: «Πάρτε την και πηγαίνετε την στα καταχθόνια». Με πήραν αμέσως οι Αρχάγγελοι, με κατέβασαν στον σκοτεινό Άδη και με άφησαν μόνη. Τριγύρω ακουγόταν θρήνος και κλαυθμός. «Αλλοίμονο μου», μονολογούσα. «Τι θα γίνω; Παναγία μου λύτρωσε με απ’ αυτόν τον φοβερό τόπο, κι αν ζήσω, θα μετανοήσω μ’ όλη μου την καρδιά», παρακαλούσα με δάκρυα. «Εδώ ήρθες κι εσύ;», μου έλεγαν οι κολασμένοι. «Ας τηρούσες τους νόμους του Ευαγγελίου, δεν θα είχες κολασθεί». 

Πέρασε πολλή ώρα. Ξαφνικά βλέπω πάλι τους Αρχαγγέλους να πλησιάζουν και να μου λένε: «Σήκω επάνω. Η Θεοτόκος σου χαρίζει τη ζωή. Πήγαινε να μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου και να συμφιλιωθείς με τους κουνιάδους σου. Σε δύο μήνες θα έρθουμε να σε παραλάβουμε οριστικά. Φρόντισε λοιπόν να κάνεις καλά έργα, για να σωθείς». Αυτά μου είπαν οι Αρχάγγελοι κι αμέσως βρέθηκα ζωντανή. Πραγματικά, ύστερα από δύο μήνες έφυγε οριστικά η νέα για τον ουρανό με ειλικρινή μετάνοια.

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια



Ο Χριστιανός θα πρέπει να θυμάται κάθε μέρα και πολλές φορές την ημέρα ότι θα αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα το θάνατο. Ακόμη σε κάποιο στάδιο της πνευματικής ανόδου του θα πρέπει να αποκτήσει αδιάλειπτη μνήμη θανάτου.

Ο νους μας έχει τόσο πολύ αμαυρωθεί από την πτώση, ώστε αν δεν βιάσουμε τον εαυτό μας να θυμάται το θάνατο, μπορεί εντελώς να τον ξεχάσει. Όταν ξεχάσουμε το θάνατο, τότε αρχίζουμε να ζούμε στη γη σαν να να είμαστε αθάνατοι και ξοδεύουμε όλη μας την ενεργητικότητα στον κόσμο χωρίς καθόλου να απασχολεί τον εαυτό μας ούτε η φοβερή μετάβαση στην αιωνιότητα αλλά ούτε και η τύχη μας στην αιωνιότητα. Τότε χωρίς ντροπή πεισματικά καταπατούμε τις εντολές του Χριστού. Τότε διαπράττουμε τις χειρότερες αμαρτίες και εγκαταλείπουμε όχι μόνο την αδιάλειπτη προσευχή αλλά και τις τακτές προσευχές. Αρχίζουμε μάλιστα να περιφρονούμε αυτή την αναγκαία και απαραίτητη εργασία σαν να ήταν μια δραστηριότητα μικρής σημασίας που δεν πολυχρειάζεται. Ξεχνώντας το φυσικό θάνατο, πεθαίνουμε ένα πνευματικό θάνατο.

Από την άλλη αυτός που θυμάται συχνά το σωματικό θάνατο, ανασταίνεται εκ νεκρών ψυχικά. Ζει στη γη σαν ένας ξένος σ’ ένα πανδοχείο ή σαν φυλακισμένος στο κελλί του που συνεχώς περιμένει τη στιγμή που θα τον φωνάξουν για δίκη ή εκτέλεση. Μπροστά στα μάτια του οι πόρτες της αιωνιότητας είναι πάντα ανοικτές. Συνεχώς κοιτάζει σ’ εκείνη την κατεύθυνση με πνευματική ανησυχία και σκέψη. Είναι αδιάκοπα απασχολημένος με το να σκέφτεται τι θα τον δικαιώσει μπροστά στη φοβερή κρίση του Χριστού και ποιά θα είναι τότε η καταδικαστική γ’ αυτόν απόφαση. Αυτή η καταδίκη θα αποφασίσει την τύχη ενός προσώπου για ολόκληρη την αιωνιότητα. 

Καμιά γήινη ομορφιά καμιά γήινη απόλαυση δεν αποσπά την προσοχή ή την αγάπη του. Δεν κατακρίνει κανένα διότι θυμάται πως στην τελική Κρίση του Θεού μια τέτοια κρίση θα μεταβιβαστεί πάνω του. Συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα ούτως ώστε και ο ίδιος να πάρει συγχώρεση και να κληρονομήσει σωτηρία. Είναι μ’ όλους ταπεινός και μ’ όλους ευσπλαχνικός ούτως ώστε και ο ίδιος να ελεηθεί και να γίνει αποδεκτός. Καλωσορίζει και αγκαλιάζει με χαρά κάθε ανησυχία σαν επίγειο αντίτιμο για τις αμαρτίες του που τον απελευθερώνει από του να το πληρώσει στην αιωνιότητα. 

Αν του έλθει η σκέψη να είναι περήφανος για την αρετή του, η μνήμη θανάτου έρχεται αμέσως ενάντια σ’ αύτη τη σκέψη του, ντροπιάζει και ξεσκεπάζει την ανοησία και διώχνει τη σκέψη αυτή μακρυά. Τί σημασία μπορεί να έχει η αρετή μας στην κρίση του Θεού; Τί αξία μπορεί να έχει η αρετή μας στα μάτια του Θεού στα οποία ακόμη και ο ουρανός φαίνεται μολυσμένος; Θα πρέπει να θυμίζεις και να ξαναθυμίζεις τον εαυτό σου: «Θα πεθάνω, θα πεθάνω σίγουρα! Οι γονείς μου και οι προγονοί μου πέθαναν. Κανένα ανθρώπινο ον δεν έμεινε για πάντα πάνω στη γη. Και η μοίρα που νίκησε τους πάντες με περιμένει και μένα!»

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια. Μη στρέφεις τα μάτια σου πάνω στη γη στην οποία είσαι ένας προσωρινός ηθοποιός, πάνω στην οποία είσαι εξόριστος, πάνω στην οποία με το έλεος του Θεού σου δίνεται η ευκαιρία να αλλάξεις τον κακό εαυτό σου και να προσφέρεις μετάνοια για την αποφυγή της αιώνιας φυλακίσεως και βασάνων της κολάσεως. Χρησιμοποίησε το σύντομο χρονικό διάστημα της αποδημίας σου στη γη για να εξασφαλίσεις ένα ειρηνικό λιμάνι, ένα ευλογημένο καταφύγιο στην αιωνιότητα. Να ικετεύεις για τα αιώνια αγαθά με το να μην προσκολλάσαι σε κανένα προσωρινό αγαθό, με το να απαρνείσαι κάθε τι το σαρκικό και «φυσικό» στα πλαίσια της πεπτωκυΐας φύσεώς μας. Να δεηθείς με την τήρηση των εντολών του Χριστού.

Με την ειλικρινή μετάνοια για τις αμαρτίες που διέπραξες. Με τις ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό για όλες τις δοκιμασίες, που στάλησαν σε σένα. Με τις πολλές προσευχές και την ψαλμωδία. Να κάνεις δέηση με την προσευχή του Ιησού και συνδύασέ την με τη μνήμη θανάτου. Αυτές οι δύο δραστηριότητες, η προσευχή του Ιησού και η μνήμη θανάτου – εύκολα ενώνονται σε μία. Από την προσευχή προέρχεται μια ζωηρή θύμηση του θανάτου σαν να ήταν μια πρόγευσή της και από αυτή την πρόγευση του θανάτου η ίδια η προσευχή ενδυναμώνεται πιο πολύ. Είναι απαραίτητο για ένα Χριστιανό να θυμάται το θάνατο. Αυτή η μνήμη είναι απαραίτητη για την πνευματική ζωή.

Προστατεύει την πνευματική ζωή του Χριστιανού από το κακό και τη διαφθορά με την αυτοπεποίθηση που μπορεί να δημιουργηθεί στον πνευματικό αγώνα. Είναι μεγάλη καταστροφή για την ψυχή να θέτει οποιαδήποτε αξία στις δικές του προσπάθειες ή αγώνες και να το κοιτάζει σαν κάτι αξιέπαινο στα μάτια του Θεού. Παραδέξου ότι αξίζεις όλες τις τιμωρίες πάνω στη γη καθώς και τις αιώνιες. Μια τέτοια εκτίμηση του εαυτού σου θα είναι η πιο πραγματική, ή πιο ωφέλιμη για την ψυχή σου και η πιο ευχάριστη στα μάτια του Θεού. Συχνά να απαριθμείς τις αιώνιες κακουχίες που περιμένουν τους αμαρτωλούς.

Η συχνή απαρίθμηση αυτών των δυσκολιών θα πρέπει να τις κάνουν να στέκονται ζωντανές μπροστά στα μάτια σου. Απόκτησε μια πρόγευση των βασάνων της κολάσεως, ούτως ώστε στη γραφική μνήμη τους να φρικιάζει η ψυχή και να αποδεσμεύεται από την αμαρτία. Θα μπορεί τότε να έχει επικοινωνία με το Θεό με ταπεινή προσευχή για έλεος, αναθέτοντας όλες τις ελπίδες στην άπειρή Του αγαθότητα και καθόλου στον εαυτό σου. Φέρνε στο νου και παρουσίαζε στον εαυτό σου τη φοβερή και ατέλειωτη φυλακή της κολάσεως που έχει πολλά τμήματα και πολλά διαφορετικά είδη βασάνων με τα οποία ο άνθρωπος θα δεχτεί τιμωρίες ανάλογες με την επίγεια ζωή του. Σ’ όλα τα τμήματα η φυλάκιση είναι αιώνια, τα βάσανα αιώνια. Εκεί επικρατεί ανυπόφορο και αδιαπέραστο σκοτάδι ενώ ταυτόχρονα καίει άσβηστη φωτιά, ανάβει ασταμάτητα με μια δυνατή φλόγα. Δεν υπάρχει μέρα εκεί… 

Υπάρχει πάντα αιώνια νύχτα. Η δυσωδία εκεί θα είναι ασύγκριτα ανυπόφορη από τη χειρότερη γήινη δυσωδία. Το απαίσιο σκουλήκι της κολάσεως ποτέ δεν κοιμάται. Ροκανίζει συνέχεια και κατατρώει τους φυλακισμένους της κολάσεως χωρίς όμως να εξαφανίζει την ύπαρξή τους ή έστω τη δική του. Αυτή είναι η φύση των βασάνων της κολάσεως: Είναι χειρότερα από οποιοδήποτε θάνατο, αλλά δεν προκαλούν θάνατο. Ο θάνατος είναι επιθυμητός στην κόλαση όσο και η ζωή στη γη. Ο θάνατος θα ήταν μια ανάπαυση για όλους τους φυλακισμένους της κολάσεως. Δεν είναι όμως γι’ αυτούς. Η μοίρα τους είναι μια ατελεύτητη ζωή ατελείωτων βασάνων. Χαμένες ψυχές στην κόλαση βασανίζονται από ανυπόφορες εκτελέσεις με τις οποίες η αιώνια φυλακή αυτών που απέρριψαν τον Θεό κυριαρχεί. Εκεί βασανίζονται από μια ανυπόφορη λύπη. Βασανίζονται με την πιο φρικαλέα ασθένεια της ψυχής, την απελπισία.

Θα πρέπει να αναγνωρίσεις πως είσαι καταδικασμένος στην κόλαση για αιώνια βάσανα και από αυτή την αναγνώριση θα γεννηθούν στην καρδιά σου τόσο ακαταμάχητες και ισχυρές κραυγές προσευχής που σίγουρα θα κάμψουν το Θεό και θα σε ελεήσει και θα σε οδηγήσει στον παράδεισο παρά στην κόλαση. Εσείς που θεωρείτε τους εαυτούς σας να αξίζουν επίγειες και ουράνιες ανταμοιβές. Για σένα η κόλαση είναι πιο επικίνδυνη παρά σε στυγερούς αμαρτωλούς διότι το χειρότερο αμάρτημα απ’ όλα είναι η υπερηφάνεια, η αυτοπεποίθηση, η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Αυτή η αμαρτία είναι αόρατη στα θνητά μας μάτια που είναι συχνά σκεπασμένα μ’ ένα προσωπείο ταπεινώσεως.

Η θύμηση και ο διαλογισμός του θανάτου εξασκείτο από τους μεγαλύτερους από τους ιερούς Πατέρες. Στο βίο του Μεγάλου Παχωμίου βλέπουμε ότι «συνεχώς διατηρούσε μέσα του το φόβο του Θεού και τη μνήμη των αιωνίων βασάνων και ατελεύτητων πόνων που δεν έχουν τέλος -δηλαδή με τη μνήμη της ατελεύτητης φωτιάς και του αιώνιου σκουληκιού. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Παχώμιος προφύλαγε τον εαυτό του από το κακό και προχωρούσε προς το καλό.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Περιοδικό «Ορθόδοξη μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου ορθοδόξου παραδόσεως.
Οι φίλοι του Αγίου Όρους.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ Η ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ - π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

Έστω και ένας καλός λογισμός αρκεί, ώστε ο Θεός να τον δεχθεί σαν μετάνοια!

Κάποια μοναχή πολεμήθηκε με λογισμούς πορνείας. Κι επειδή δεν μπορούσε να υπομείνει τον πόλεμο, έφυγε από το μοναστήρι της και γύρισε στον κόσμο. 

Δεν άργησε να καταλήξει σε πορνείο. Έμεινε εκεί αρκετά χρόνια και πλούτισε πολύ , γιατί ήταν πολύ όμορφη. 

Ο φιλάνθρωπος Θεός όμως, που εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου, έβαλε στο νού της τη μνήμη των οδυνηρών κολάσεων και την αρχική δόξα και τιμή, από την οποία είχε ξεπέσει.

Και εκείνη αφού τα’αναλογίστηκε όλα αυτά, εγκατέλειψε πλούτη και περιουσία, κι έτρεξε στο μοναστήρι της , σαν προβατίνα που γλύτωσε από το στόμα των λύκων. 

Μόλις όμως έφτασε στην πύλη της μονής, έπεσε κάτω και ξεψύχησε . 

Εκεί κοντά ζούσε κάποιος έγκλειστος μοναχός, που είδε σε όραμα την νύχτα εκείνη αγγέλους και δαίμονες έξω από το μοναστήρι. 

Φιλονεικούσαν όλοι μπροστά στη νεκρή για την ψυχή της. 

-Εφόσον μετανόησε, είναι δική μας, έλεγαν οι άγγελοι. 

-Μέχρι τώρα δούλευε σε μας , διαμαρτύρονταν οι δαίμονες. Άλλωστε δεν πρόφτασε να μπει στο μοναστήρι να μετανοήσει. 

Ενώ έτσι φιλονεικούσαν, ήρθε άλλος άγγελος από τον ουρανό. 

-Γιατί φιλονεικείτε; Τους ρώτησε και ύστερα τους είπε ότι ο αγαθός Θεός, αφότου η μοναχή σκέφτηκε να μετανοήσει, από την ίδια εκείνη στιγμή δέχθηκε την μετάνοια της. 

Αμέσως συνήλθε ο μοναχός από το όραμα και έτρεξε να αναγγείλει στην ηγουμένη τα συμβάντα. Αφού περιποιήθηκαν το λείψανο, το έθαψαν στο κοιμητήριο και ευχαρίστησαν τον ελεήμονα Θεό, που και μόνο ένα καλό λογισμό τον δέχεται σαν μετάνοια. 

Από το Γεροντικό