.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πνευματικές Νουθεσίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πνευματικές Νουθεσίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κάθε πράξη πού ἀναφέρεται στόν Θεό ἀποτελεῖ προσευχή


Κάθε ἀναφορά τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς στόν Θεό εἷναι πραγματική προσευχή. Ἄν, καθώς ἑργάζεστε, θυμάστε τόν Θεό, αὐτό ἀποτελεῖ προσευχή.

Ὁ Μέγας Βασίλειος στό ἐρώτημα, “Πῶς οἱ ἀπόστολοι μποροῦσαν νά προσεύχονται ἀδιάλειπτα;”, δίνει τήν ἀπάντηση:“Ὅ,τι κι ἄν ἔκαναν, εἶχαν τή σκέψη τους στόν Θεό καί ζοῦσαν μέ διαρκῆ ἀφοσίωση σ’ Ἐκεῖνον. Αὐτή ἡ ἐσωτερική τους κατάσταση ἀποτελοῦσε ἀδιάλειπτη προσευχή”.

Ἐσεῖς πού ζεῖτε μέσα στόν κόσμο, πρέπει, ἀφενός, νά ἀπομακρύνετε ἀπὸ τὸν νοῦ σας κάθε ἁμαρτωλό λογισμό καί, ἀφετέρου, να ἀφιερὠνετε στόν Θεό ὅλες τίς δρατηριότητές σας. Αὐτή ἡ ἀναφορά στόν Θεό μετατρέπει κάθε πράξη σέ προσευχή.

Ἡ Ἀγία Γραφή ἀναφέρει ὅτι τὸ αἷμα τοῦ Ἄβελ φώναζε στόν Θεό (βλ. Γεν. 4:10). Μέ παρόμοιο τρόπο καί τά ἔργα πού ἀφιερώνονται στόν Θεό, Τοῦ φωνάζουν.

[Ἄπάνθισμα ἐπιστολῶν]
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΣΕΛ. 303

romioitispolis.gr


Σήκωσε, αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίσει με τη θεία αγάπη Του

Ταύτισε το θέλημά σου με το θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι και πάλι: “Υιε Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με!” (Μάρκος 10. 47).

Και όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους,προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου προς τον Κύριο, εσύ “πολλώ μάλλον κράζε· υιέ Δαβίδ, ελέησόν με!” (Μάρκος 10. 48), δίδαξέ με να κάνω πάντοτε το θέλημά Σου και ν’ ανήκω μόνο σε Σένα!

Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Όταν γίνεται αμαρτία σε ένα τόπο, εκεί φ ο ρ τ ί ζ ε τ α ι ο τόπος μέ δαιμονική ενέργεια...


Ένας τόπος λοιπόν που επιτελείται η αμαρτία, ένας τόπος όπου βλασφημείται το όνομα του Θεού, εκεί υπάρχει δαιμονική ενέργεια.

Μας έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ότι πορευόμενος με το αεροπλάνο στην Αυστραλία, όταν πήγε στην Αυστραλία, τον πήρε ο ύπνος στο αεροπλάνο και σε μία στιγμή ξύπνησε από μία μεγάλη ευωδία. 

Ευωδίασε το αεροπλάνο ολόκληρο.

Βέβαια ο γέροντας το κατάλαβε, δεν πιστεύω οι άλλοι να το αισθάνθηκαν.

Λέει τι είναι εδώ; πού είμαστε;

Ρώτησαν που είναι, λέει πάνω από την Αίγυπτο.

Ήταν πάνω από τους τόπους των Αγίων ασκητών, του μεγάλου Αντωνίου, Παχωμίου, Αββά Σισώη κλπ. και πάνω από τους Αγίους Τόπους.

Λίγο πιο εκεί, πάλι αισθάνθηκε μία δαιμονική ενέργεια και περνούσαν πάνω από τις χώρες, οι οποίες λατρεύουν άλλους θεούς και έχουν άλλες θεότητες.

Και ο γέροντας αισθανόταν αυτή τη δαιμονική ενέργεια και εκ των τόπων και εκ των πραγμάτων.

Όπως έχουμε το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού και όπου μπει ο Σταυρός του Χριστού μας ευλογεί το χώρο και αγιάζει τον τόπο εκείνο και εκπέμπει Αγία ενέργεια, έτσι και τα δαιμονικά σύμβολα.

Και αυτά εκπέμπουν δαιμονική ενέργεια γι’ αυτό είναι επικίνδυνα και πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ να μην έχουμε σπίτι μας τέτοια σύμβολα δαιμονικά.

Οι πατέρες λένε, ότι τα καλά έργα σφραγίζονται με τον πόλεμο του πονηρού.

Έκανες ελεημοσύνη; Θα το πληρώσεις!!!

Έφερες άνθρωπο μέσα στην εκκλησία;;;

Θα το πληρώσεις!

Συχώρησες όταν σε αδίκησαν;;; 

Πάλι θα πληρώσεις!

Πού;

Στον διάβολο που του χάλασες τα σχέδια!!

Μα από την άλλη έλαβες τόση θεία χάρη που είναι σαν να εφοδιάστηκες με βαρύ εξοπλισμό!

Ο εχθρός λυσσάει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο!!!

Αγωνίζεται να μας αφοπλίσει, να μας αφήσει γυμνούς.

Να μας ρίξει στην απόγνωση!

Ματαιοπονεί.

Έχουμε ισχυρό Θεό! 

Βασιλέα!

Πατέρα και Δημιουργό!

Μέγα Αρχιερέα!

Δεν θα μας αφήσει!

Μερικά ἀποφθέγματα Ἁγίων Πατέρων περί τῶν αἱρέσεων-αἱρετικῶν:



Μερικά ἀποφθέγματα Ἁγίων Πατέρων περί τῶν αἱρέσεων-αἱρετικῶν:

1)Οι Άγιοι Απόστολοι: (την αποτειχιση διδάσκουν όταν λέγουν) «…για να μην πει ποτέ ο λαικός, ότι εγώ πρόβατο είμαι και όχι ποιμένας και δεν μου πέφτει λόγος. Ο ποιμένας είναι υπεύθυνος και αυτός μόνος θα δώσει λόγο και για μένα, όταν θα με κρίνει ο Θεός (στην Β’ Παρουσία) διότι όπως το πρόβατο που δεν ακολουθεί τον καλό ποιμένα το τρώνε οι λύκοι, έτσι και αυτό (το πρόβατο) που ακολουθεί τον πονηρό ποιμένα έχει προφανή τον θάνατό του, διότι θα το καταφάγει. Γι’ αυτό να φεύγετε από φθοροποιούς ποιμένες» (Διαταγαί Αποστόλων Β’19) [Οι φθοροποιοί ποιμένες είναι αυτοί που φθείρουν είτε κυρίως την πίστη (κακόδοξοι-αιρετικοί), είτε (και) τα ήθη].

2)Ὁ Εὐγγελιστής Ἰωάννης : ‘‘εἲ τις ἒρχεται προς ἡμᾶς και ταύτην την διδαχήν μη φέρει, χαίρειν αὐτῶ μη λέγετε και εἰς οἰκίαν μη λαμβάνητε’’ (β’Ἰωάννου 10) 

3) Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: ‘‘ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὂντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρῆ αὐτούς ἐκβάλλετε. Συμφέρον γάρ ἂνευ αὐτῶν συναθροίζεσθε εἰς εὐκτήριον οἲκον, ἢ μετ’αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἂννα και Καϊάφα εἰς την γέεννα τοῦ πυρός (ΒΕΠΕΣ 33, 199).

4) Ὁ Ἃγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος : ‘‘κάθε κληρικό τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι και τα ἒργα, δεν συμφωνοῦν με τις διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων, να τον ἀποστρεφόμεθα και να τον μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἒστω κι ἂν ἀνασταίνει νεκρούς και κάνει ἂλλα μύρια θαύματα’’. 

5) Οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι: ‘‘πειθαρχεῖν δεῖ Θεῶ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις’’ (Πράξ.5,39)

6) Ὁ Μέγας Φώτιος: ‘‘αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; λύκος ἐστί. Φεῦγε την κοινωνίαν αὐτοῦ ὡς ἰόν ὃφεως’’.

7) Ἐπίσης: ‘‘Ἐν τοῖς περί πίστεως και το παρεκκλῖναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν την πρός θάνατον’’ (Μ.Φώτιος P.G. 102, 604C) 

8) Ὁ Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός: ‘‘ὁ λατινοφρονῶν, μετά τῶν λατίνων κριθήσεται και ὡς παραβάτης τῆς πἰστεως λογισθήσεται’’ (Μάρκου Εὐγενικοῦ, Ἐπιστολή προς Θεοφάνην, P.G. 160, 1097D, 1100A).

9) Ὁ Ἃγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων/πόλεως: ‘‘Ὃσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὃλῳ ποδί τῆ λατινικῆ ὑποταγῆ και μηδέ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν την τυχοῦσαν.Κρεῖσσον γαρ ἐστιν ἐν τοῖς οἲκοις ὑμῶν τῶ Θεῶ προσεύχεσθε κατά μόνας, ἢ ἐπ’ἐκκλησίαις συνάγεσθε μετά λατινοφρόνων’’.

10) Ο Πανόσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: «Διότι το να επικοινωνεί κάποιος με αιρετικό ή φανερά διεστραμμένο στη ζωή του, τον κάνει να γίνεται αλλότριος του Θεού, και τον προσοικοιώνει με τον διάβολο…Πλην (να ξέρεις) ότι μολυσμό έχει η κοινωνία και μόνο με το να τον μνημονεύει, ακόμα και αν αυτός που τον μνημονεύει είναι ορθόδοξος» (Επιστολή 553. Προς την σπαθαρέαν, ης το όνομα Μαχαρά, Φατούρος σελ. 846, στιχ. 16, P.G. 99, 1668c).

11) O Πατριάρχης Κων/πόλεως και Πρόεδρος της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου Άγιος Ταράσιος: «θεωρώ τον πλανώμενον εν τη πίστει ως αιρετικόν, μάλλον από την στιγμή κατά την οποία, αρνούμενος την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, προβάλλει την ίδια (του αιρετική) δοξασία ως την σώζουσα αλήθεια και επομένως η επίσημη υπο της Εκκλησίας αποκοπή (του, δια του αφορισμού), αποτελεί απλώς μία τυπική πράξη» (Β.Ν.Γιανννόπουλος, Η αποδοχή των αιρετικών κατά την Ζ’ Οικουμ. Σύνοδον υπ. 74, σ. 5).

12) «Γι’ αυτό σας υπενθυμίζω, να μη σιγήσουμε, για να μη γίνουμε κραυγή των Σοδόμων. μη λυπηθούμε τα κάτω, για να μη χάσουμε τα άνω. μη θέτουμε σκάνδαλο στην Εκκλησία του Θεού, η οποία ορίζεται και σε τρεις (3) Ορθοδόξους, κατά τους Αγίους, για να μη καταδικαστούμε με την απόφαση του Κυρίου» (Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου Επιστολή προς Ηγούμενο Θεόφιλο, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ.201) και (PG 99, 1049 B).


Δέν μπαίνει όπου και νά'ναι ο διάβολος. Μπαίνει ΕΚΕΙ, που υπάρχει α ι τ ί α!


Δεν μπαίνει όπου και νά ναι ο διάβολος. 

Μπαίνει εκεί που υπάρχει αιτία.

Όταν είσαι μες στην πορνεία και έρχεσαι και κοινωνείς, τι θα σου κάνει ο διάβολος;

Θα μπει μέσα σου όπως μπήκε εις τον Ιούδα. 

Μόλις κοινώνησε ο Ιούδας, τότε μπήκε ο διάβολος μέσα του! 

Μη νομίζουμε ότι είναι εύκολο πράγμα να ξεκινάς από εκεί και να πηγαίνεις να κοινωνείς.

Αν δεν είσαι έτοιμος, μη πας να κοινωνήσεις! 

Μη νομίζεις ότι είναι αστεία πράγματα, εκεί είναι ένας Θεός ολόκληρος! 

Εμείς πηγαίνουμε εκεί, ανοίγουμε το στόμα μας, γελούμε και φεύγουμε. 

Βρε άνθρωπε του Θεού, ξέρεις τι έχεις κάνει;

Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, όταν κοινωνείς αξια δεν έχει αστέρι στον ουρανό που να φέγγει τόσο, όσο το πρόσωπο αυτού που κοινωνεί αξια!!! 

Το πρόσωπο εκείνου που κοινωνεί λέει, είναι φως ολόκληρο! 

Και λέει παρακάτω ο Ιερός Χρυσόστομος’ “ώσπερ λέοντες πυρ πνέοντες ούτως εξερχόμεθα της Ιεράς τραπέζης φοβερή τοις δαίμοσι”. 

Δεν είναι μικρό πράγμα να κοινωνείς. Όταν κοινωνήσεις, έχει σκάσει ο διάβολος!

Αλλα να κοινωνείς, όχι όπως ο Ιούδας, διότι όταν κοινωνείς όπως ο Ιούδας θα μπει μέσα σου ο διάβολος. 

Βαμμένα τα χείλη, βαμμένα τα νύχια, με τα παντελόνια έρχονται και κοινωνούν! 

Που πας βρέ; 

Που πας! 

Καταλαβαίνεις τι κάνεις;

Χωρίς εξομολόγηση, χωρίς προετοιμασία που πας; 

Θα μπει μέσα σου ο διάβολος, τότε θα μπει μέσα σου. 

Προσέχετε σας παρακαλώ πάρα πολύ, δεν είναι αστεία η πίστις που έχουμε. 

Η πίστις που έχουμε είναι φοβερά! Τρομερά!»

+ Πατήρ Σάββας Αχιλλέως


Κάθε έργο, που αποσκοπεί στήν ΣΩΤΗΡΙΑ ΨΥΧΩΝ, δέχεται από τήν αρχή ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ.....


"Όταν βλέπεις έναν μέθυσο να γίνεται νηστευτής, ή έναν αισχρολόγο να ψάλλει θείους ύμνους, να θαυμάζεις τη μακροθυμία του Κυρίου, να εγκωμιάζεις τη μετάνοια και να λες μαζί με τον ψαλμωδό:

«Αυτή η αλλοίωση είναι έργο της δεξιάς του Υψίστου» (Ψαλμ. 76:11). 

Δηλαδή, τήν θαυμαστή αυτή μεταβολή την πραγματοποίησε το δεξί χέρι του Θεού, η δυνατή επέμβαση και ενέργειά Του.

Κάθε έργο που αποσκοπεί στη σωτηρία ψυχών, δέχεται από την αρχή επιθέσεις. 

Μόλις γεννήθηκε ο Χριστός, ξέσπασε η μανία του Ηρώδη. 

Κι εσύ, αν αξιωθείς κάποτε να υπηρετήσεις μ’ οποιονδήποτε τρόπο το Θεό, θα υποφέρεις πολύ, θα πονέσεις πολύ, θα κινδυνέψεις πολύ. 

Μην ξαφνιαστείς. 

Μην ταραχθείς. 

Μην αναρωτηθείς: «Εγώ εκτελώ το θέλημα του Θεού και θα έπρεπε να δοξάζομαι γι’ αυτό και να στεφανώνομαι. Γιατί, λοιπόν, υποφέρω;»

Να θυμηθείς τότε το Χριστό, που διώχθηκε ως το θάνατο, και μας προειδοποίησε: 

«Αν εμένα καταδίωξαν, θα καταδιώξουν κι εσάς» (Ιω. 15:20). 

Μας έδωσε, όμως, και μιαν υπόσχεση: «Όποιος μείνει σταθερός ως το τέλος, αυτός θα σωθεί» (Ματθ. 10:22).

Αν κάποιος φροντίζει για τη σωτηρία του, είναι αδύνατο να χαθεί. 

Ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει στις δυσκολίες και τους κινδύνους. 

Τι είπε ο Κύριος στον Πέτρο; «Σίμων, Σίμων! Ο σατανάς ζήτησε να σας δοκιμάσει σαν το σιτάρι στο κόσκινο. Εγώ, όμως, προσευχήθηκα για σένα, να μη σ’ εγκαταλείψει η πίστη σου» (Λουκ. 22:32).

Όταν δει ο Θεός ότι το φορτίο των πειρασμών ξεπερνάει τις δυνάμεις μας, απλώνει το χέρι Του και μας ξαλαφρώνει από το περίσσιο βάρος. 

'Αν, όμως, δει ότι αδιαφορούμε για τήν σωτηρία μας, μας εγκαταλείπει αβοήθητους.

Δεν πιέζει και δεν αναγκάζει κανέναν ο Θεός. 

Για τους απρόθυμους και αδιάφορους αδιαφορεί. 

Αντίθετα, τους πρόθυμους και καλοπροαίρετους τους τραβάει κοντά Του με πολύ πόθο.

Ο απόστολος λέει: «Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις, αλλά δέχεται τον καθένα, σ’ όποιον λαό κι αν ανήκει, αρκεί να τον σέβεται και να ζει σύμφωνα με το θέλημά του» (Πραξ. 10:34-35)."

Από το βιβλίο: ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α’. Από τις Ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. 
Έκδοση τέταρτη. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 25.

Από εμάς βγήκαν αλλά δεν είναι με εμάς π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

 

Patroparadoto Sevas

ΑΓΙΟΣ Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος: Άγιοι Αρχιερείς, φυλάξατε τα ποίμνια σας και διώξατε τους λύκους

“Εις περιστάσεις κατά τας οποίας περιφρονείται ή υβρίζεται η αγία Ορθόδοξος πίστις μας επιτρέπεται έλεγχος ακόμη και θυμός δίκαιος, α­παγορεύεται δε η σιωπή”



* Δεν αρκεί, δεν ωφελεί μόνον να γνωρίζουμε τον νόμο του Θεού, τις εντολές, τα δόγματα, τους κανό­νας, τις αποστολικές και πατερικές παραδόσεις, αλλά και να φυλάττουμε αυτές. Ο Κύριος είπε «Ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βα­σιλεία των Ουρανών» (Ματ. 5, 19) και «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον τον Θεού και φυλάσσοντες αυ­τόν» (Λουκ. 11, 29)….

Άγιοι Αρχιερείς, φύλακες της Μιας, Αγίας, Κα­θολικής και Αποστολικής Εκκλησίας…, προσέξατε παρακαλώ θερμώς και ικετεύω μετά δακρύων. Προβατόσχημοι λύκοι, εισελθόντες στην αυλή των λογικών προβάτων διά της πολιτικής και της αντίχριστου Μα­σονίας, ζητούν να καταργήσουν τα διατεταγμένα από τους πανσόφους Αγίους Αποστόλους και τους θεοφόρους Αγίους Πατέρας, και να εξευρωπαΐσουν, εκλατινίσουν και εκμοντερνίσουν. Αυτούς και όλους τους καταφρονητάς των Αποστολικών και Πατερικών Πα­ραδόσεων, να αποβάλετε ως λοιμώδεις λύκους από την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να μη καταστήσουν αυτήν αιρετική, πανθεϊστική και παναιρετική με όσα ξένα και αιρετικά επιδιώκουν να εισαγάγουν…

Άγιοι Αρχιερείς, προσέξατε, φυλάξατε τα ποί­μνια τα όποια σας ενεπιστεύθη ό Κύριος, διώξατε τους λύκους. Εκείνους πού λέγουν και πράττουν παρά τα διατεταγμένα, συστήσατε εις αυτούς μετάνοια….

* Η Εκκλησία έχει ανάγκη από πολλούς εργάτες, όχι χλιαρούς και φιλοσώματους, αλλ’ αληθινούς, με πίστη και ζήλο, αυταπάρνηση και αγάπη ολόψυχο πρός τον Θεό και τον άνθρωπο…

* Λοιπόν αυτοί οι μεγάλοι και τρανοί οι ψευδώς τιτλοφορούμενοι ως αλάθητοι και παναγιώτατοι, φουσκωμένοι από εωσφορικήν υπερηφάνειαν, εχθροί της Ορθοδοξίας και των πιστώς ακολουθώντων την ορθόδοξον πίστιν και τας αποστολικάς και πατερικάς πα­ραδόσεις, επόμενον να μας πολεμήσουν, να εξασκή­σουν βίαν, αλλά εμείς να μένωμεν στερεοί εις την πί­στιν και να μη φοβηθώμεν… Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χρίστου, μας παραγγέλλει Μη συγκοι­νωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλ­λον δε και ελέγχετε. Εις περιστάσεις κατά τας οποίας περιφρονείται ή υβρίζεται η αγία Ορθόδοξος πίστις μας επιτρέπεται έλεγχος ακόμη και θυμός δίκαιος, α­παγορεύεται δε η σιωπή. Αλλά και ο έλεγχος να γίνε­ται με διάκρισιν και σύνεσιν, όχι με ταραχήν και θυμόν υπερβολικόν…

ΠΙΣΤΟΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη







Όπως γιά όλους, έτσι έρχεται καί γιά ΕΣΕΝΑ η στιγμή αυτή . Είσαι έτοιμος;


Πόσος χρόνος πιστεύεις ό,τι σου μένει, έως ότου κλείσεις καί εσύ τα μάτια σου μία για πάντα ;

Αλήθεια,το έχεις ποτέ σκεφτεί ;

Μία ώρα ;

Μία ημέρα;

Μία εβδομάδα ;

Ένας μήνας ;

Πέντε χρόνια ;

Ίσως Πενήντα; 

Όπως για όλους έτσι έρχεται καί για εσένα η στιγμή αυτή .

Είσαι έτοιμος;

Είσαι έτοιμος να αφήσεις αυτόν τον κόσμο;

Είσαι έτοιμος γι’ αυτό σου το ταξίδι; 

Μία απλή εκδρομή πάει κανείς καί φροντίζει να πάρει μαζί του ένα σωρό αποσκευές.

Για τη στιγμή αυτή,για το πιό σημαντικό ταξίδι της ζωής σου είσαι έτοιμος; 

‘’Εγώ δεν τα σκέφτομαι αυτά’’ ,ίσως βιαστείς να μου απαντήσεις...

Κακώς...

Κακώς δεν τα σκέφτεσαι...

Γιατί ο θάνατος ξέρεις, είναι το πιό σίγουρο πράγμα στη ζωή .

+ Γέροντας Εφραίμ του Σεράϊ ο Αγιορείτης

... με την αγάπη του Ιησού μας να ελαφρύνεις τον θυμό και την αθυμία

Μήν αθυμείς, μή στενοχωρείσαι στίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, αλλά μέ τήν αγάπη του Ιησού μας, νά ελαφρύνεις τόν θυμό καί τήν αθυμία.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Να οχυρώνεις ολόγυρα τον εαυτό σου...

"Να οχυρώνεις ολόγυρα τον εαυτό σου, σφραγίζοντας όλα σου τα μέλη και την καρδιά με τον τίμιο σταυρό. Και να μήν τα σφραγίζεις μόνο με το χέρι, αλλά σφράγιζε τα καί μέ τούς λογισμούς και τις ασχολίες σου, και την είσοδό σου, και την έξοδό σου σε κάθε περίσταση, το κάθισμά σου, και την έγερσή σου, και την κλίνη σου, και όλα όσα διέρχεσαι. 
Να τα σφραγίζεις πρώτα στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διότι αυτό το όπλο είναι πάρα πολύ ισχυρό, και κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει ποτέ, αν είσαι οχυρωμένος ολόγυρα μ' αυτό το όπλο."

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

“Αγιασθήτω - Ελθέτω - Γεννηθήτω”!



Τρείς προστακτικές!


“Άγιασθήτω τό ὄνομά σου.

Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου.

Γεννηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς.”

Τρεις προστακτικές κι ο Άναρχος Θεός, ο σαρκωμένος Λόγος σε πλήρη παρουσία, μέσα σε κυματισμένη ψυχή. 

Να καταδύεσαι σε βάθη απελπισίας, σε υπαρξιακό στροβιλισμό και να πιάνεσαι από ικεσία καρδιάς για να αφεθείς σε Πατρικά χέρια που σύμπαντα ορίζουν, ανάβουν και σβήνουν φως ημέρας, αρχιτεκτονούν και συνέχουν όλη την Πλάση για το πλάσμα Του.

Στάσου για λίγο από την ματαιότητα και ματαιοδοξία της ημέρας, που σαν καρνάβαλος πλουμίζει κούφιες, περαστικές εικόνες, λόγια πολλά κι α-νόητα, φτιασιδωμένες ζωές με ρηχότητα και 'make-up' γκλαμουριάς που τον αέρα γεμίζει άρωμα φτηνό- στάσου σε κάθε λέξη αυτής (και κάθε) προσευχής.

Πρόφερε αργά τις λέξεις κλείνοντας ίσως τα μάτια για να τις κοινωνήσεις σε σώμα, πνεύμα και ψυχή. 

Νοιώσε τήν σημασία και τήν δύναμή τους- καμμία τους δεν έχει άστοχη θέση. 

Φρουροί ακοίμητοι, υπασπιστές και προασπιστές Πίστεως του Βασιλέα των Όλων.

Έτσι είναι η προσευχή- βουτιά σε λέξεις που δονούν. 

Κι εκείνο που υπερκοσμεί την ωραιότητά τους είναι η ελληνική γλώσσα, το χρυσό άρμα τους. 

Πόση τιμή να εκφέρεται έτσι η κατά Θεόν Σοφία!

Τρείς προστακτικές να αποτυπώνονται με το σημείο του Σταυρού, για καθε έναν που από εδώ και από τώρα κάνει τήν σημασία τους δική του περπατησιά.
“Αγιασθήτω - Ελθέτω - Γεννηθήτω”.

Ἐάν δέν ὑπομείνετε πειρασμό, δέν θά τελειοποιηθεῖτε


Μαθαίνω ὅτι σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμὸς καὶ τρομάξατε σὰν τὰ μωρά. 
Αλλοίμονο ἂν τόσο γρήγορα τρομάζετε καὶ ἀπελπίζεστε. 
Ἐὰν δὲν ὑπομείνετε πειρασμό, δὲν θὰ τελειοποιηθεῖτε. 
Θὰ κάνετε ὑπομονή, ἀκόμη καὶ ἂν σᾶς κτυποῦν. 
Ὁ Κύριος εἶναι μαζί σας. 
Κάθε μέρα ψάλλετε «μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεὸς» καὶ ὅμως φαίνεται ὅτι δὲν τὸ καλοκατανοεῖτε. 
Θὰ ἤθελα μία φορὰ νὰ τὸ διαβάσετε καλὰ καὶ σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι θὰ εἰρηνεύσει ἡ καρδιά σας.

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης
(Έπιστολη 6η Αθήνα, 14 Μαρτίου 1905. Από το βιβλίο: Γράμματα από έναν Άγιο - Εκδόσεις Άθως σελ. 43)

Η δαιμονική τελεσιουργία ως «λειτουργία προσώπου»


«Encounter». Έργο του Maurits Cornelis Escher.

Απ’ ότι μέχρι τώρα σημειώσαμε, προκύπτει ότι στα «κρύφια και άδηλα» της υπαρξιακής λειτουργίας του ανθρώπου ανήκει και το μεθοδικά ωργανωμένο και συγκροτημένο κέντρο δαιμονικής παρουσίας και δράσεως. Ο δαιμονισμός, που έχει τελέσει κρυφό γάμο με την «πεπτωκυΐαν» ανθρώπινη φύση, αναπαύεται μυστικά και λαθραία στην κλίνη της ανθρώπινης συνειδήσεως για να συνεργεί άνετα, κάτω από τους προστατευτικούς πέπλους της κλίνης αυτής, στη σύλληψη, κυοφορία και τον τοκετό της αμαρτίας, ως τοκετό εγκλήματος και θανάτου!

Ο απ. Ιάκωβος μάς δίνει μια αφάνταστα εκφραστική αλλά και δυναμική εικόνα του τοκετού του εγκλήματος που χαρακτηρίζεται ως αμαρτία και τελικά ως θάνατος! «Η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτίαν, η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (I, 15).

Κάθε αμαρτία είναι ένας τοκετός! Όσο απλή και «μικρή» κι αν είναι η αμαρτία, είναι, κατά την πατερική λογική, ένας τοκετός. Γιατί η αμαρτία είναι προϊόν «συνδυασμού» δαιμονικού (ή «εμπαθούς») λογισμού και διαθέσεως καρδιακής που καταλήγει στην «συγκατάθεση» της ψυχής στην εκτέλεση της αμαρτίας. Χωρίς τη συγκατάθεση αυτή η αμαρτία δεν σαρκώνεται. Όταν δηλ. ο συνδυασμός αυτός είναι συνομιλία «κατά πάθος» («νεύσις ενήδονος της ψυχής προς το οφθέν γινομένη»), τότε η αμαρτία είναι προϊόν συλλήψεως και κυήσεως, αυθεντικός τοκετός!

Ο τοκετός αυτός είναι πάντοτε ένα δαιμονικό μυστήριο! Μια μείξη που έχει τη νοηματική μορφή μιας «τελεσιουργίας»! Μιας «τελεσιουργίας» που πραγματώνεται στη λειτουργικότητα του δαιμονικού προσώπου!

Αυτό σημαίνει ότι ο ανθρώπινος δαιμονισμός δεν είναι, πολλές φορές, μόνο μια ροπή προς την αμαρτία ή απλώς μια πονηρή διάθεση, αλλά ένα οργανωμένο και συγκροτημένο κέντρο λειτουργίας, δηλ, ένα «πρόσωπο»! Ο γάμος του δαιμονικού λογισμού με την ανθρώπινη συνείδηση τελεσιουργείται σαν ένα μυστήριο στο οποίο μετέχουν όλες οι δυνάμεις και αδυναμίες του ανθρώπινου προσώπου. Μ’ αυτό τον τρόπο, όπως γράφει και ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άνθρωπος «ασυναισθηήτως εξισούται με τον διάβολον» και «βαθμιαίως διαβο-λοποιείται, μεταβάλλεται βαθμιαίως εις διαβολάνθρωπον».

Η εμπειρική αυτή γνώση ενός αγίου ανθρώπου είναι μια σύγχρονη επανάληψη των ομοίων εμπειριών των νηπτικών γενικώς πατέρων της Εκκλησίας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας δίνουν, όχι μόνο προ της πτώσεως «οι δαίμονες εις τα βάθη της καρδίας εμφωλεύουσι» αλλά και μετά το Βάπτισμα «διά των της καρδίας μερών διατρέχουσιν εις τα πάθη της αμαρτίας». Αυτό σημαίνει ότι πράγματι οι επί μέρους λειτουργίες του ανθρώπινου προσώπου δαιμονοποιούνται ή δαιμονοκρατούνται με τέτοιο τρόπο ώστε το ανθρώπινο πρόσωπο να δρα, κατά την εκτέλεση της αμαρτίας, σαν ένα «δαιμονικό πρόσωπο»!

Ο Μάξιμος ο ομολογητής θέλει να είναι λεπτομερέστερος στην περιγραφή αυτής της δαιμονοποιήσεως του ανθρώπινου προσώπου και επιχειρεί μια διαγραμματική παρουσίαση της διεισδύσεως και πορείας της δαιμονικής δυναμικής μέσα στους λειτουργικούς χώρους του προσώπου αυτού. «Εκ των υποκειμένων τη ψυχή παθών, λαμβάνουσι οι δαίμονες τας αφορμάς του κινείν εν ημίν τους εμπαθείς λογισμούς· είτα διά τούτων πολεμούντες τον νουν εκβιάζονται αυτόν εις συγκατάθεσιν ελθείν της

Αμαρτίας· ηττηθέντος δε αυτού, άγουσιν εις την κατά διάνοιαν αμαρτίαν και, ταύτης αποτελεσθείσης, φέρουσιν αυτόν λοιπόν αιχμάλωτον εις την πραξιν μετά δε ταύτης λοίπον οι την ψυχήν διά των λογισμών ερημώσαντες, συν αυτοίς υποχωρούσιν, μένει δε μόνον εν τω νω το είδωλον της αμαρτίας».

Στην περιγραφή αυτή της δαιμονικής επιδράσεως στο ανθρώπινο πρόσωπο βεβαιώνεται η δαιμονοποίηση όλων των λειτουργιών του προσώπου αυτού. Ο νους, οι αισθήσεις, η βούληση και όλα τα άλλα ψυχοδυναμικά στοιχεία του ανθρώπινου προσώπου υποτάσσονται σ’ ένα κέντρο «εντολής» (;) που ενοποιεί τη λειτουργικότητά τους σε μια «προσωπική» έκφραση. Έτσι πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις, ο άνθρωπος ενεργεί σαν διάβολος. Η υπαρξιακή του λειτουργικότητα γίνεται δαιμονική μαρτυρία ακόμη (αν θέλετε) και στην περίπτωση που ενδέχεται, κατά τα άλλα, να είναι ταγμένος στο χώρο μιας προσπάθειας πνευματικής.

Αλήθεια! Η γοητεία του δαιμονισμού πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο είναι περισσότερο πραγματική, απ’ ότι νομίζουμε και αφάνταστα υποβλητική, απ’ ότι μπορούμε να καταλάβουμε και να παραδεχθούμε! Μπορεί λ.χ. να είσαι μαθητής του Ιησού και να διαλέγεσαι μαζί Του, με λόγια θερμής και δυναμικής αφοσιώσεως σ’ Αυτόν και Εκείνος να βλέπει στο πρόσωπό σου το πρόσωπο του σατανά…! Δεν το πιστεύετε;

Ας προχωρήσουμε για να… βεβαιωθείτε…!

Ι. Κορναράκη, «Η Θεία Λειτουργία της υπάρξεως», εκδ. Αφών Κυριακίδη, σ. 35-38.


Άσε τό ΦΩΣ Του Χριστού καί των Αγίων, νά μπεί μέσα!


Κάλεσε ένας κοσμικός κάποιον γέροντα από το Άγιο Όρος να κάνει Αγιασμό στην οικία του. 

Τίποτα δεν του πήγαινε καλά. 

Τσακωμοί και εντάσεις με την σύζυγό, τα παιδιά σε καθημερινή βάση .

Ο γέροντας ξεκίνησε να ρίχνει Αγιασμό σε όλα τα δωμάτια και παρακολουθούσε σε κάθε δωμάτιο που έμπαινε τους τοίχους, όταν έβγαινε χαμήλωνε το κεφάλι με απογοήτευση. 

Μόλις ολοκλήρωσε τον Αγιασμό πιάνει τον ιδιοκτήτη και του λέει:

-Παιδί μου, οι τοίχοι του σπιτιού δεν έχουν παράθυρα.

Ο ιδιοκτήτης δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο μοναχός και τον ερώτησε:

-Γέροντα τι εννοείς ότι δεν έχουν οι τοίχοι παράθυρα ;

Και απαντά ο Γέροντας:

-Παιδί μου, τα παράθυρα των τοίχων είναι οι εικόνες της Ορθοδοξίας, είναι τα πνευματικά παράθυρα μέσω των οποίων μπαίνει το φως ζεσταίνει και λούζει το κάθε σπίτι.

Όταν παιδί μου δεν υπάρχουν αυτά τα παράθυρα τότε μόνο κρύο και σκοτάδι υπάρχει.

Φρόντισε λοιπόν να γεμίσεις με παράθυρα τους τοίχους για να βρεις την γαλήνη ξανά στην οικογένεια σου.

Άσε το φως του Χριστού και των Αγίων να μπει μέσα!

Μονάχα ο Θεός μπορεί να σε καταλάβει.

Μονάχα ο ''Ουρανός'' αφουγκράζεται τους στεναγμούς της γης.


Πηγη: Το μέγα Γεροντικόν


«Τό Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θά μαρτυρήσει τό ποιός εἶμαι ἐγώ»


Πολλοὶ ἄθεοι ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ θρησκεῖες ἔχουν τὶς δικές τους ἀντιλήψεις, καὶ πιστεύουν ἐξ ἴσου στοὺς δικούς της ἀνώτερους σκοπούς.
Ἔτσι, εἰρωνικὰ ρωτοῦν:

«Καὶ ποῦ φαίνεται ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι πραγματικὴ θρησκεία;»

Τί μποροῦμε νὰ ἀπαντήσουμε στὰ λόγια τους αὐτά;

- Εἶναι πολὺ ἁπλοῦν. Μὴν ξεχνοῦμε ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι κατ᾿ ἐπίνοιαν, ἐφεύρεσις τοῦ ἀνθρώπου. 

Δεῖτε στὸν μασωνισμό∙ βλέπουν μπροστά τους τὸν ἥλιο:

«Ἂχ καημένε μου ἥλιε! Σὲ κάνω θεό μου»! Αὐτὸ εἶναι κατὰ μίαν ἐπίνοιαν∙ τὸ φτιάχνει ὁ ἄνθρωπος.Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κατὰ ἀποκάλυψιν.

Δεύτερον∙ ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει γεγονότα∙ εἶναι λιγότερον τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ∙ εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστή. 

Εἶναι γεγονότα χειροπιαστά. 

Δὲν λέγω γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν διδασκαλία του, παίρνω μόνον αὐτό: Ἡ Ἀνάστασις, ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστή, εἶναι βράχοι τῆς πίστεως ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀληθινός. 

Διότι, ἂν δὲν ἦταν ὁ Χριστὸς ἀληθινὸς Θεός, θὰ ἐρχόταν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα;

Ἔλεγαν οἱ ἑβραῖοι ὅτι ἐσφετερίζετο θεῖες ἰδιότητες: «Ἀκούσατε τί εἶπε; ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν εἰδικὴ σημασία! 

Τί ἄλλη μαρτυρία θέλουμε; ἔνοχος θανάτου!» φωνάξαν στὸ συνέδριο! 

Μάλιστα∙ ἂν ἦταν ἔνοχος ἀπέναντι στὸν Θεόν, θὰ πήγαινε στὰ τάρταρα τοῦ ᾅδου, ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται καὶ στέλνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ ὁποῖον δίνει τὴν μαρτυρίαν τοῦ ποιός εἶναι ὁ Χριστός. 

Γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστός:
«Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον θὰ μαρτυρήσει τὸ ποιός εἶμαι ἐγώ». 
Ἄρα μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ποὺ καμώνονται ὅτι εἶναι κάτι, εἶναι κατ᾿ ἀνθρωπίνην ἐπίνοιαν, ἐπινόησιν, ἐνῶ ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κατὰ ἀποκάλυψιν!

Καὶ δεύτερον, ἔχουμε τὰ γεγονότα. 

Τί γεγονότα ἔχουν οἱ ἄλλοι; ὅτι ἦρθε ὁ ἥλιος γιὰ νὰ ἀκουμπήσει στὴν γῆν καὶ νὰ πεῖ∙ «καλημέρα σας, εἶμαι θεός;»

-Δὲν εἶπε τέτοιο πρᾶγμα ὁ ἥλιος!

Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἐσταμάτησεν τὸν ἥλιον γιατὶ ἐπικαλέσθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴν δημιουργία του καὶ ὅλα εἶναι δικά του ἔργα. 

Ἐμεῖς ἔχουμε ἀληθινή πίστιν καὶ θρησκείαν, καὶ μόνον αὐτὴ ὑπάρχει, καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ἀληθινό.

✞ Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναίος

Προσευχή καί διαλογισμός είναι ( ΤΑΧΑ ) τό ίδιο; Πλάνη, ή α ν ε ν τ ι μ ό τ η τ α ;


+ Αντωνίου Αλεβιζοπούλου

(Απόσπασμα από ομιλία του στο Θεολογικό σεμινάριο του Ο. Ε. Κ. Ε. Δ.)
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ; 
ΠΛΑΝΗ ή ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ;


Η προσευχή μας φέρνει σε κοινωνία αγάπης με τον Θεό. 

Ο διαλογισμός, αντίθετα, αποτελεί κοινωνία με τον εαυτό μας. Το να χρησιμοποιούμε τον όρο προσευχή και να εννοούμε διαλογισμό, σημαίνει πως, ή δεν έχουμε αντιληφθεί τι σημαίνει προσευχή στο χριστιανικό χώρο, ή ότι κινούμεθα στο χώρο της ανεντιμότητας. 

Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι σύγχυση. Μια τέτοια σύγχυση προδίδει το ακόλουθο απόσπασμα από το δάσκαλο της θρησκείας της «Αρμονικής Ζωής».

«Η προσευχή, είναι μία μέθοδος με την οποία μπορεί ο νους να εστιάσει σε μια ανώτερη πνευματική κατεύθυνση, για να ελευθερωθεί από τον κύκλο των παρορμήσεων και τον ιστό της προσκόλλησης. 

Η προσευχή μπορεί να γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο που μας μαθαίνει η θρησκεία μας ή μπορεί να είναι μια απλή, ειλικρινής επικοινωνία ανάμεσα σε μας και το Θείο. 

Η συνεχής επανάληψη του ονόματος του Θεού ή μιας προσευχής, στο διάστημα της ημέρας, είναι ένας εξαιρετικά δυνατός τρόπος για να ελευθερώσουμε το νου από τη βίαιη επίθεση των υποσυνείδητων παρορμήσεων. 

Η παραδοσιακή προσευχή για τους Χριστιανούς, είναι «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Οι Ινδουιστές μπορεί να μεταχειρίζονται τα «Hari rama, Hari Krishna», ή «Om namah shivaya». Ένας Βουδιστής μπορεί να μεταχειριστεί τα «Om mane padme hum (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 198)».

Σ‘ αυτό το σημείο πρέπει να θέσουμε ένα σοβαρό ζήτημα: Ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ ισχυρίζεται πως είναι χριστιανός. Ταυτόχρονα αναγνωρίζει τον γκουρού Σάι Μπάμπα ως Avatar (Δάσκαλο) και θεωρεί τη διδαχή του τουλάχιστον ισάξια με την Καινή Διαθήκη. 

Έχει συναίσθηση πως οι δύο πραγματικότητες, η προσευχή και ο διαλογισμός είναι μεταξύ τους ασυμβίβαστες; Αν όντως δεν μπορεί να διακρίνει τα δύο αυτά πράγματα, βρίσκεται σε οικτρή πλάνη και παρασύρει σ’ αυτή την πλάνη ανύποπτους χριστιανούς. 

Αν όμως τα έχει αυτά υπόψη του, τότε πρόκειται για ανέντιμη συμπεριφορά και ανεπίτρεπτο τρόπο προσηλυτισμού.

Η προσευχή, όπως την προσδιορίζει στο κείμενο που αναφέραμε, γίνεται τεχνική «εστιάσεως του νου». Δεν προϋποθέτει διάθεση κοινωνίας αγάπης με τον Τριαδικό Θεό. Αντίθετα επιδιώκεται η απελευθέρωση του νου από κάθε «προσκόλληση», επομένως και από την προσκόλληση σ’ ένα προσωπικό Θεό. 

Για ένα τέτοιο είδος «προσευχής» δεν υπάρχει Θεός, που έρχεται σε προσωπική σχέση και κοινωνία αγάπης με το πλάσμα Του. Η έννοια της «ξεχωριστότητας» και κάθε διάκριση εξαφανίζεται.

Εδώ δεν έχει σημασία πως φαντάζεται κανείς τον Θεό σε κατώτερα επίπεδα «πνευματικότητας»:
«Είναι δικαίωμά σας να δημιουργήσετε με το Θεό τη σχέση που σας ταιριάζει. Ο Θεός είναι οικουμενική συνειδητότητα, πέρα και πάνω από κάθε μορφή. Όλες οι μορφές όμως είναι μέρος του Θεού, εκδηλώσεις του και μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε για να συνδεθείτε μαζί Του… 

Η μορφή είναι ένα χρήσιμο σημείο αναφοράς για το νου μας, που δεν έχει εξελιχτεί αρκετά, ώστε να μπορεί να εστιάζεται στην άμορφη, αγνή, πανταχού παρούσα οικουμενική συνειδητότητα… 

Γι’ αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται κάποιο είδος μορφής, πάνω στην οποία να μπορούν να συγκεντρωθούν» (Οικουμ. Φιλοσοφία, σ. 221, 222).

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου γνωρίζει προφανώς ότι οι θέσεις αυτές δεν συμβιβάζονται με την χριστιανική πίστη, όπως την κηρύττει η Εκκλησία μας και όπως την αποδέχονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί.

… Δεν είναι ο Θεός, που συγκαταβαίνει και αναζητάει τον άνθρωπο, ακούει και ανταποκρίνεται στις προσευχές του με την αγάπη Του και το πλούσιο έλεός Του. Είναι ο άνθρωπος και μάλιστα ο μη εξελιγμένος άνθρωπος που κατασκευάζει Θεούς, για να τους χρησιμοποιήσει ως βοηθητικά μέσα να «εξελιχθεί», ώστε να μην έχει ανάγκη τίποτε άλλο έξω από τον εαυτό του. 

Ο Χριστιανός λογίζεται ον που έχει ανάγκη να φοιτήσει σ’ ένα είδος νηπιαγωγείου. 

Η οργάνωση Σατυανάντασραμ αναφέρει: Εάν θέλεις να εισέλθεις στον ναό του Θεού, στην αρχή φυσικά, μπορείς να το κάνεις εξωτερικά, αλλά αυτό μόνο του δεν θα σε φέρει στον Θεό. Να επισκέπτεσαι ναούς είναι σαν να πηγαίνεις στο νηπιαγωγείο. Ο ύψιστος ναός, η πραγματική κατοικία του Σίβα, βρίσκεται μόνο μέσα μας.
… Για τον αρχάριο είναι απαραίτητο ένα σύμβολο, όπως ο σταυρός, ένα λουλούδι, το λίνγκαμ κ.λ.π. Αλλά όταν η επίγνωση είναι βαθειά, μεγαλειώδης, τότε ποια είναι η ανάγκη για σύμβολα;» (Γιόγκα 5/80, σ. 15).

Ο γκουρού Σατυανάντα και πολλοί άλλοι γκουρού, όπως ο Μαχαρίσι, δεν λένε πως είναι χριστιανοί. Ισχυρίζονται όμως πως κάθε χριστιανός μπορεί να γίνει οπαδός της δικής του αντίληψης για την θρησκεία και να ασκήσει τις πρακτικές της γιόγκα και του διαλογισμού χωρίς να είναι αναγκαίο να εγκαταλείψει τον Χριστό. 

Άλλοι όμως, όπως ο «Δάσκαλος» της «Αρμονικής Ζωής», που συμμερίζονται και προβάλλουν ιδέες παρόμοιες με του γκουρού Σατυανάντα ή του γκουρού Μαχαρίσι, διακηρύττουν πως είναι χριστιανοί. Αλλά πως μπορεί να το διακηρύττει αυτό, όταν προβάλει ιδέες όπως οι κατωτέρω;

«Οι περισσότεροι Χριστιανοί πιστεύουν πως ο Ιησούς ήταν ο μόνος Θέανθρωπος που υπήρξε ποτέ. Οι Ινδοί δέχονται τον Ιησού Χριστό σαν Θεάνθρωπο και συχνά αναφέρονται στα διδάγματά Του. 

Αλλά ταυτόχρονα πιστεύουν πως υπήρξαν και θα υπάρξουν και άλλοι Θεάνθρωποι, που τους ονομάζουν «Avatars». Οι δύο πρόσφατες ενσαρκώσεις του Θεού στην Ινδία, σύμφωνα με αυτούς, είναι ο Ράμα και o Κρίσνα. Μερικοί πιστεύουν πως και ο Σάι Μπάμπα, που ζει σήμερα στην Ινδία, είναι ένας «Avatar». Αυτά τα «πιστεύω» δεν μπορούν ν’ αμφισβητηθούν… Δεν έχει σημασία αν είμαστε αφοσιωμένοι στον ένα η στον άλλο Θεάνθρωπο… » (Οικουμενική φιλοσοφία, σ. 232).

Το ότι ο Δάσκαλος της «Αρμονικής Ζωής» ισχυρίζεται πως όχι όλοι, αλλά μερικοί χριστιανοί δέχονται την μοναδικότητα του Χριστού, αυτό αποδεικνύει στην καλύτερη περίπτωση πως αγνοεί ολοκληρωτικά τα σωτήρια δόγματα της χριστιανικής πίστεως.

Το πρόσωπο του Χριστού διαφοροποιεί τους χριστιανούς από τους πιστούς των θρησκειών. Δεν υπάρχει σωστός χριστιανός που να μη δέχεται ότι ο Ιησούς είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, ο Ιησούς Χριστός, ο από Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Κανένας άλλος. 

Όποιος διακρίνει ανάμεσα στον Ιησού και στον Χριστό, δεν είναι Χριστιανός. Όποιος ταυτίζει τον Ιησού Χριστό με τον γκουρού Σάι Μπάμπα, οποίος θεωρεί τον γκουρού Σάι Μπάμπα ως «Θεάνθρωπο», ενσάρκωση η προβολή της Αγίας Τριάδος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.

Όσοι κηρύττουν τον διαλογισμό, χρησιμοποιούν το όνομα ή τη μορφή του Χριστού ως διαλογιστικό αντικείμενο δίπλα σε οποιοδήποτε άλλο όνομα η μορφή ειδώλου και ψευδούς θεού, δεν δέχονται τον Ιησού Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα». 

Πίσω από το όνομα «Χριστός», επικαλούνται «άλλους θεούς» και αποδέχονται διαφορετικά περιεχόμενα πίστεως.

Ως Χριστιανοί απορρίπτουμε ασυζητητί τις ιδέες των γκουρού περί «Χριστού» και το διαλογισμό ως «εργαλείο» για την αλλαγή της νοητικής στάσης και τη δραστηριοποίηση συμπαντικών δυνάμεων. Για μας τους Χριστιανούς η προσευχή θεμελιώνεται στην κοινωνία Αγάπης ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. 

Εκζητούμε το έλεος και την αγάπη του Θεού-Πατέρα μέσω του Υιού δια της προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό». 

Γνωρίζουμε πως ο Χριστός είναι η μοναδική οδός η αλήθεια και η ζωή και μέσω αυτού οδηγούμεθα προς τον Πατέρα.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιω ιδ΄6). Επαναλαμβάνουμε δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους Χριστιανούς. Η ατραπός του διαλογισμού οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο διότι αποκλείει την μοναδική οδό προς τον Πατέρα τον Κύριο υμών Ιησού Χριστό. 

Επομένως οι θεωρίες των γκουρού περί Χριστού και η άσκηση του διαλογισμού είναι πράγματα ασυμβίβαστα με την ιδιότητα του Χριστιανού.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 13

΄Αν στίς δυσκολίες, στούς πειρασμούς, μπροστά σέ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ανθρώπους, δέν έχεις ΥΠΟΜΟΝΗ, ΠΡΑΟΤΗΤΑ, ΧΑΡΑ, ΑΠΛΟΤΗΤΑ...


Μπορεί να πηγαίνεις τακτικά εκκλησία, να διαβάζεις Θεολογικά βιβλία, να έχεις εικόνες αγίων στο σπίτι σου, κομποσχοίνια στα χέρια σου, να δίνεις ελεημοσύνη, να ακούς ομιλίες θεολογικές, να ταπεινολογείς και να μιλάς πνευματικά.

Όμως να είσαι θυμωμένος με τους άλλους. 

Στις δυσκολίες να μεμψιμοιρείς.

Να μην ικανοποίησαι με τα λεφτά που έχεις, με τις ανέσεις που έχεις, να νοιώθεις καταπιεσμένος, ανήσυχος, ανικανοποίητος με όλα και όλους, να βρίσκεσαι συνέχεια σε αντιπαράθεση και ανταγωνισμό με ότι και όποιον βρίσκεται δίπλα σου.

Αυτό σημαίνει δεν ζεις Χριστό. 

Όσο και αν μιλάς για Χριστό.

Αυτό μυρίζει θάνατο.

Τι ξεχωρίζει σήμερα ένα Χριστιανό από τον υπόλοιπο λαό;

'Αν στις δυσκολίες, στους πειρασμούς, μπροστά σε δύσκολους ανθρώπους, δεν έχεις υπομονή, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή.

Μοναχός Μωϋσής


Η πρόνοια του Θεού

Την πορεία της ζωής του ανθρώπου επηρεάζουν τρεις σπουδαίοι παράγοντες. Ο πρώτος παράγων είναι η πρόνοια του Θεού. Ο Θεός προνοεί ειδικά για κάθε άνθρωπο και καταστρώνει ειδικό σχέδιο για τη σωτηρία του, το οποίο είναι για κάθε άνθρωπο ξεχωριστό.

Έτσι του δίνει προσωπικά χαρίσματα και δυνατότητες τα οποία αν αξιοποιήσει ο άνθρωπος μπορεί να γίνει άγιος.

Μάλιστα ο Θεός προνοεί το καλύτερο, το τελειότερο, το αγιότερο. Όμως, δεν του επιβάλει την αγιότητα, του δίνει τα χαρίσματα, τις δυνατότητες και τον καλεί να συνεργαστεί ελεύθερα μαζί Του για να γίνει αυτό πραγματικότητα. Η επιλογή είναι του ανθρώπου, ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελεύθερη βούλησή του.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι......η παρέμβαση του διαβόλου. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου, του υπόσχεται με το τρόπο του, πλούτο, δόξα, ηδονές και όπου τον “πιάσει”.

Και επειδή η αμαρτωλή φύση ρέπει στα πάθη και την αμαρτία, οι πιθανότητες που έχει να τον κερδίσει είναι μεγάλες. Εκμεταλλεύεται ακόμη την άγνοιά του και την ανωριμότητά του, τον παγιδεύει συνεχώς και επειδή ο άνθρωπος δεν ξέρει ή δεν έχει πείρα να τον αντιμετωπίσει πέφτει πολλές φορές στις παγίδες που του στήνει.

Και ο τρίτος παράγοντας είναι η ελευθερία του ανθρώπου. Αν θα δεχτεί ο άνθρωπος να συνεργαστεί με τον Θεό, να καλλιεργήσει τα χαρίσματα του Θεού ή να δουλέψει στα πάθη και τις προκλήσεις του πονηρού είναι καθαρά στην ελεύθερη βούλησή του.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει οτι o Θεός προνοεί το καλύτερο στη ζωή σου, όμως το “καντήλι” της ζωής σου δεν το κρατάει Εκείνος, αλλά σου το δίνει να το κρατήσεις εσύ στα χέρια σου και Εκείνος θέλει να σε βοηθήσει και να σε στηρίξει. Αν εσύ δεν προσέξεις, σκοντάψεις και πέσεις, τότε το λάδι απο το καντήλι θα χυθεί και το δοχείο θα σπάσει. Όμως για αυτό δεν θα ευθύνεται η Πρόνοια του Θεού, αλλά οι δικές σου επιλογές.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Οι άγιοι με τη πίστη τους και τον αγώνα τους καθάρισαν τον χώρο του νου και της καρδιάς από την παθογένεια της αρρωστημένης, αμαρτωλής ανθρώπινης φύσεως κι έγιναν τα εύχρηστα δοχεία του πνεύματος.

Η ψυχή τους είναι ένας πνευματικός καθρέφτης, στον οποίο αντανακλώνται όλες οι ιδιότητες, τα χαρίσματα του Θεού, και διαχέονται στο περιβάλλον γύρω τους. Στους αγίους, η ζωή τους είναι ένας τόπος φανέρωσης των ενεργειών του Θεού.

Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Οταν ο άνθρωπος θέλει να τηρήσει το θέλημα του Θεού, έχει καλή θέληση και διάθεση, έχει φιλότιμο, θέλει να είναι ενάρετος, όμως επειδή είναι αμελής και επιπόλαιος, δεν καλλιεργεί τον εαυτό του στις αρετές και στο θέλημα του Θεού, τότε η Πρόνοια του Θεού, λειτουργεί παιδαγωγικά, για να τον βοηθήσει να ωριμάσει και να δυναμώσει η θέλησή του.

Πάντα όμως με διάκριση, χωρίς ποτέ να παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου. Προσπαθεί μόνο να δώσει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να ενεργοποιήσει τα χαρίσματά του και να καρποφορήσει τελικά τις αρετές.

Στη παρέμβαση αυτή ο Θεός “κρύβεται”, δεν ενεργεί φανερά, αλλά “πλησιάζει” μυστικά, γιατί αν ενεργήσει φανερά, πρώτον, θα παραβιάσει την ελευθερία του ανθρώπου, την οποία ο Θεός, ως χορηγός της ελευθερίας σέβεται σε απόλυτο βαθμό και προτιμάει να αφήσει τον άνθρωπο, όταν δεν θέλει τη σωτηρία του, να κολασθεί, παρά να του στερήσει την ελευθερία του.

Έτσι δεν επιβάλλει ποτέ το θέλημά Του, την παρουσία Του. Και δεύτερον, αν ο Θεός φανερωθεί χωρίς ο άνθρωπος να έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, χωρίς δηλαδή να έχει ψυχική και πνευματική ωριμότητα, θα πάθει ηθική και πνευματική ζημιά.

Το καλό αποτέλεσμα έρχεται συνήθως μέσα απο τα αντίθετα, δηλαδή μέσα από δοκιμασίες, θλίψη, πόνο, στενοχώριες, οι οποίες όμως είναι μόνο παιδαγωγικές.

Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ. Όταν ο άνθρωπος δεν θέλει να εφαρμόσει το θέλημα τού Θεού, δεν θέλει να καλλιεργήσει τον εαυτό του στις αρετές, δεν θέλει να έχει καμμία γνώση και επίγνωση του Θεού, δεν θέλει να μετανοήσει, δεν θέλει τη σωτηρία του, τότε η Πρόνοια του Θεού τον “εγκαταλείπει”.

Τον αφήνει δηλαδή να κάνει χρήση της ελευθερίας του, της δικής του επιλογής σεβόμενος την ελεύθερη βούλησή του, περιμένοντας τη μετάνοιά του. Και όταν μετανοήσει, τον δέχεται κι αυτόν, τον κάνει πάλι δικό του αγαπημένο παιδί και του δίνει όλα τα ευεργετήματα που έχει για τα αληθινά και γνήσια παιδιά του.

Όπως ακριβώς μας περιγράφει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο, στην περίπτωση του ασώτου υιού.

Όπως τονίζει πολύ σοφά ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης (Λόγος Ε εις τους Μακαβ.)
Η δίκαιη κρίση του Θεού εξομοιώνεται με τη δική μας διάθεση, όποια είναι η διάθεσή μας, τέτοια είναι και η κρίση του Θεού. Η πρόγνωση του Θεού λένε οι άγιοι θεολόγοι πατέρες είναι θεωρητική και όχι πρακτική που σημαίνει:

Όχι γιατί σε προβλέπει ο Θεός σωσμένο, σώζεσαι ή γιατί σε προβλέπει ο Θεός κολασμένο κολάζεσαι, αλλά γιατί από τα καλά σου έργα, συνεργούσα η χάρη του Θεού, σώζεσαι και ο Θεός σε προβλέπει σωσμένο, ή για τα κακά σου έργα, αποφεύγοντας τη χάρη του Θεού, κολάζεσαι, ο Θεός σε βλέπει κολασμένο…

Όπως αλλάζεις ζωή, έτσι και ο Θεός αλλάζει απόφαση. Η κρίση του Θεού εξομοιώνεται με τη δική μας προαίρεση. Ο Θεός θέλει να μας σώσει γιατί είναι φιλάνθρωπος, εμείς όμως μπορούμε να σωθούμε γιατί είμαστε ελεύθεροι. Η Χάρη του Θεού και η δική μας προαίρεση κάνουν τη σωτηρία…

Αποφάσισε ο Θεός να σώσει τους δικαίους και να κολάσει τους αμαρτωλούς; Είσαι δίκαιος; Πρόσεξε μη πέσεις, γιατί η απόφαση σωτηρίας σου γίνεται απόφαση της κολάσεώς σου.

Είσαι αμαρτωλός, πρόσεξε να μετανοήσεις, γιατί η απόφαση της κολάσεώς σου γίνεται απόφαση της σωτηρίας σου. Θέλεις να ξέρεις πως έχουν τα πράγματα για τη σωτηρία σου; Θέλει ο Θεός γιατί είναι φιλάνθρωπος, αν θέλεις και εσύ, γιατί είσαι ελεύθερος, είσαι σεσωσμένος.

romioitispolis.gr