.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πνευματικές Νουθεσίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πνευματικές Νουθεσίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
῾Η προσευχὴ τοῦ νοῦ...
῾Η προσευχὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς εἶναι γιὰ τοὺς προχωρημένους. ῾Η ψαλμωδία, δηλαδὴ ἡ συνήθης ἐκκλησιαστικὴ μελωδία, εἶναι γιὰ τοὺς μεσαίους. ῾Η ὑπακοὴ καὶ ὁ κόπος εἶναι γιὰ τοὺς ἀρχαρίους.
Όσιος Παίσιος Βελιτσκόφσκυ
Έχεις πονηρές σκέψεις;
Έχεις πονηρές σκέψεις;
Μην τις προφέρεις με λόγια· άφησέ τες να ησυχάζουν μέσα σου και γρήγορα εξαφανίζονται.
Είμαστε άνθρωποι και πολλές φορές κάνουμε πολλές πονηρές, απρεπείς και αισχρές σκέψεις.
Αλλά ας μην αφήνουμε να γίνονται οι σκέψεις λόγια, ώστε, πιεζόμενες προς τα κάτω, να εξασθενίζουν και να χάνονται. Γιατί, όπως ακριβώς όταν ρίξει κανείς μέσα σε λάκκο διάφορα άγρια θηρία και τον φράξει από πάνω, τα πνίγει εύκολα, ενώ αν αφήσει κάποιο άνοιγμα, για να αναπνέουν λίγο, τα ανακουφίζει πολύ και δεν τα αφήνει να χαθούν, αλλ’ αντίθετα τα εξαγριώνει περισσότερο, έτσι γίνεται και με τις πονηρές σκέψεις.
Όταν γεννηθούν μέσα μας, αν φράξουμε το δρόμο τους προς τα έξω, τις εξαφανίζουμε γρήγορα. Αν όμως τις εξωτερικεύσουμε με λόγια, και αυτές τις κάνουμε πιο δυνατές, αφού επιτρέψαμε να αναπνεύσουν με τη γλώσσα, και γρήγορα πέφτουμε από τη συνήθεια των αισχρών λόγων στα βάραθρα των παράλογων πράξεων.
Αγ. Ιωάννη του Χρυσόστομου
Γιά τή λύπη καί τήν ἀθυμία
Όταν βλέπω το κακό να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται και πάλι εσάς, ευλαβέστατοι, να έχετε αποκάμει από τις αδιάκοπες επιθέσεις, τότε και η δική μου καρδιά γεμίζει από αθυμία.
Όταν πάλι συνειδητοποιήσω τη μεγάλη δύναμη του Θεού, και ότι Εκείνος γνωρίζει να ανορθώνει τους τσακισμένους, να αγαπά τους δικαίους, να συντρίβει τους υπερήφανους και να κατεβάζει τους ηγεμόνες που καταδυναστεύουν όσους κυβερνούν, τότε αισθάνομαι κάποια ανακούφιση και γεμίζω ελπίδα.
Γνωρίζω, και είμαι σίγουρος γι’ αυτό, πράγμα το οποίο θέλω και σεις να γνωρίζετε, ότι η επέμβαση του Θεού δεν είναι μακριά και ότι Εκείνος δεν εγκαταλείπει τελικά τον άνθρωπο.Γνωρίζω ότι, όσα υποφέρουμε, μας συμβαίνουν εξαιτίας της αμαρτίας μας και ότι ο φιλάνθρωπος Θεός θα κάνει φανερή την αγάπη και την ευσπλαγχνία που έχει για τους δούλους Του.
Είτε λοιπόν οι μάστιγες που μας δέρνουν, εξαιτίας της αμαρτίας μας, είναι μεγάλη τιμωρία για μας, ώστε να μη χρειάζεται να δεχθούμε και άλλες τιμωρίες από τον Θεό, είτε με τους πειρασμούς καλούμαστε να αγωνισθούμε για την αλήθεια, ο δίκαιος Θεός που μας θέτει το άθλημα, δεν θα μας αφήσει να πειρασθούμε πέρα από τις δυνάμεις μας, αλλά θα μας αμείψει για όσα υποφέρουμε, με το στεφάνι της υπομονής και της ελπίδας (Α' Κορ. 10, 13).
Ποιός λοιπόν έχει τόσο σκληρή ψυχή σαν το διαμάντι; Ποιός είναι τόσο άσπλαγχνος και ανήμερος, ο οποίος θα άκουγε το στεναγμό που ολόγυρά μας βουίζει σαν το ίδιο το θρηνητικό τραγούδι πολλών ανθρώπων που ψάλλουν ομόφωνα, και δεν θα πονούσε η ψυχή του, δεν θα λύγιζε και δεν θα έλιωνε από όλα αυτά τα θλιβερά και αξιοθρήνητα;
Αυτά βέβαια δεν τα λέω για παρηγοριά -γιατί ποιός λόγος θα μπορούσε να γιατρεύσει αυτή τη συμφορά- αλλά τα λέω με την θρηνητική αυτή κραυγή μου, θέλοντας να καταδείξω τον πόνο και την οδύνη και της δικής μου ψυχής.
*
Συλλογίζομαι τη μεγάλη τέχνη του διαβόλου στον πόλεμο εναντίον μας. Αυτός, επειδή από πείρα γνωρίζει ότι, όταν πολεμείσθε από τους εχθρούς δαίμονες, τότε αυξάνει και περισσότερο ζωντανεύει μέσα σας η αρετή, άλλαξε γνώμη.
Έτσι δεν σας πολεμά πια κατά πρόσωπο και φανερά, αλλά σας στήνει κρυφές παγίδες, καλύπτοντας τον κακό σκοπό του για σας, κάτω από το όνομα εκείνων που σας πολεμούν. Αυτό μας το κάνει για να πάθουμε κι εμείς εκείνο που έπαθαν και οι πρόγονοί μας: Δηλαδή να μη θεωρήσουμε ότι τα παθήματά μας είναι για χάρη του Χριστού, αφού, δήθεν, εκείνοι που μας καταδιώκουν είναι αδελφοί χριστιανοί.
Αυτό ήταν που εξέπληξε και μένα και μ’ έκανε να φθάσω μέχρι παραλογισμού. Γιατί μαζί μ’ αυτή τη σκέψη μου μπήκε παράλληλα και ένας άλλος λογισμός και αυτός είναι: Μήπως εγκατέλειψε ο Κύριος τους δούλους Του; Μήπως ήρθαν τα έσχατα και αρχίζει η αποστασία με όλα τούτα που συμβαίνουν, ώστε να αποκαλυφθεί ο «άνομος», «ο γιος της απώλειας», εκείνος που «αντιστρατεύεται και εξουσιάζει καθέναν που σχετίζεται με τον Θεό και τη λατρεία Του;» (Β' Θεσ. 2, 3-4).
Υπομείνατε λοιπόν τον πειρασμό, ως καλοί στρατιώτες του Χριστού. Υπομείνατε, και όταν ο πειρασμός είναι πρόσκαιρος, αλλά και όταν τα πάντα καταστραφούν. Ας μην πέσουμε σε βαριά λύπη για τα πράγματα αυτού του κόσμου.
Ας περιμένουμε τον ερχομό από τον ουρανό του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Γιατί, εφόσον πρόκειται όλη η κτίση να σταματήσει να υπάρχει και να αλλάξει η μορφή και ο τρόπος ύπαρξης αυτού του κόσμου, τί το περίεργο θα είναι, αν και εμείς οι οποίοι αποτελούμε τμήμα αυτής της κτίσης, πάθουμε ό,τι συμβεί και σ’ όλους τους άλλους; Αν δηλαδή παραδοθούμε στις θλίψεις, αυτές που, ανάλογα με τις δυνάμεις μας, έχει ορίσει ο Δίκαιος Κριτής; Δεν είναι «Εκείνος ο Οποίος θα εμποδίσει να πειρασθούμε περισσότερο απ’ ό,τι αντέχουμε, αλλά θα δώσει μαζί με τον πειρασμό και την έκβαση, ώστε να μπορέσουμε να τον σηκώσουμε;» (Πρβλ. Α' Κορ. 10, 13).
Ας μην αποκάμουμε λοιπόν, αδελφοί μου, γιατί μας περιμένουν στεφάνια Μαρτύρων. Οι χοροί των Ομολογητών είναι έτοιμοι να απλώσουν τα χέρια, να μας υποδεχθούν και να μας συναριθμήσουν στη δική τους τάξη. Αναλογισθείτε τους Αγίους από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα. Κανένας τους δεν αξιώθηκε να λάβει το στεφάνι της υπομονής, ζώντας μέσα στην τρυφή και στις περιποιήσεις των ανθρώπων. Όλοι αποδείχθηκαν δόκιμοι στην πίστη, περνώντας μέσα από μεγάλες θλίψεις και από τη φωτιά των πειρασμών.
Μακάριος είναι εκείνος που καταξιώθηκε να υποφέρει παθήματα για χάρη του Χριστού. Πιο μακάριος απ’ αυτόν είναι όποιος καταξιώθηκε να περάσει μέσα από πληθώρα τέτοιων πειρασμών και θλίψεων. Γιατί «δεν είναι άξια τα παθήματα που περνάμε σ’ αυτή τη ζωή, αν συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να μας αποκαλυφθεί» (Ρωμ. 8, 18).
Εκείνος που δεν θα λυγίσει κάτω από το βάρος των πειρασμών, αλλά θα υπομένει τις θλίψεις, με τη βοήθεια της ελπίδας προς τον Θεό, θα έχει ως μεγάλη ανταπόδοση από τον Θεό το χάρισμα της υπομονής.
Όπως ακριβώς τα σκουλήκια γεννιούνται κυρίως μέσα στα μαλακότερα ξύλα, έτσι και οι λύπες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κυρίως στους πιο ευαίσθητους ανθρώπους.
Δεν επιτρέπεται ούτε στους άνδρες ούτε στις γυναίκες να πενθούν και να κλαίνε υπερβολικά.
Όσο κι αν είναι κανείς λυπημένος, ας χύνει λίγα δάκρυα και αυτό με ήσυχο τρόπο, χωρίς δυνατές φωνές και μοιρολόγια, χωρίς σχίσιμο των ρούχων ή ρίξιμο στάχτης στο κεφάλι, χωρίς κάποια άλλη άσχημη έκφραση, από εκείνες που εκδηλώνουν όσοι δεν έχουν πνευματική καλλιέργεια, σε ό,τι σχετίζεται με τα γεγονότα της ανθρώπινης ζωής. Γιατί είναι δείγμα άνανδρης ψυχής και εκείνης που δεν παίρνει καμιά δύναμη από την ελπίδα στον Θεό, το να κλαίει απαρηγόρητα, σχίζοντας τα ρούχα και το να λυγίζει κάτω από το βάρος των λυπηρών. Τα δάκρυα έχουν το φυσικό ιδίωμα να γεννιούνται από κάποια πληγή, η οποία ερεθίζει την ψυχή και την μουδιάζει, χωρίς εκείνη να ενεργεί εκούσια και που επηρεάζει όλο τον συναισθηματικό χώρο του ανθρώπου.
Η χαρά είναι σαν κάποιο σκίρτημα της ψυχής που χαίρεται και αγάλλεται για καθετί, στο οποίο κι εκείνη συμφωνεί και συμμετέχει. Γι' αυτό ακριβώς και τα σημάδια που εμφανίζονται στο σώμα έχουν σχέση και είναι συνέπεια των καταστάσεων αυτών που διακατέχουν την ψυχή. Εκείνοι που είναι λυπημένοι είναι ωχροί και πελιδνοί και η όλη τους εμφάνιση είναι ανέκφραστη και παγερή.Εκείνοι πάλι που είναι χαρούμενοι, έχουν όψη ανθηρή και ροδοκόκκινη και, με μια λέξη, είναι σαν να χοροπηδά η ψυχή τους και να ωθείται από τη χαρά, για να εκφρασθεί με διάφορους τρόπους.
Γνωρίσαμε πολλούς που, όταν έπεσαν σε μεγάλες συμφορές, πίεσαν πολύ τον εαυτό τους για να μην κλάψουν. Μετά αυτοί οι άνθρωποι αρρώστησαν βαριά και ή έχασαν το λογικό ή έμειναν ανάπηροι. Άλλοι πάλι έχασαν κι αυτή τη ζωή τους, γιατί δεν είχαν δυνατό στήριγμα· και έτσι η λύπη τσάκισε τις λίγες δυνάμεις τους.
Εκείνο που συμβαίνει με τη φλόγα της φωτιάς, που καταπνίγεται από τον ίδιο τον καπνό της, όταν αυτός δεν βρίσκει διέξοδο και παραμένει στο χώρο, συμβαίνει και με τη δύναμη που έχει κάθε ζωντανή ύπαρξη.
Αυτή μαραίνεται, εξασθενεί και καταπνίγεται από τα λυπηρά της ζωής, γιατί δεν βρίσκει καμιά διέξοδο, για να εκτονωθεί και να παραμείνει δυνατή.
Για ποιό λόγο ο Χριστός δάκρυσε για τον Λάζαρο; Οπωσδήποτε για να επανορθώσει την κατώδυνη και ταπεινωτική συμπεριφορά εκείνων, οι οποίοι θρηνούσαν υπερβολικά και οδύρονταν για τις συμφορές τους.
Και το ότι το δάκρυ του Κυρίου δεν γεννήθηκε από κάποιο πάθος, αλλά ήταν διδακτικό για τους ανθρώπους, γίνεται φανερό από αυτό που είπε: «Ο φίλος μου ο Λάζαρος κοιμήθηκε, αλλά θα πάω τώρα να τον ξυπνήσω» (Ιωάν. 11, 11). Ποιός από μας θα έκλαιγε και θα οδυρόταν για ένα φίλο του που κοιμόταν, τον οποίο σε λίγη ώρα επρόκειτο να τον ξυπνήσει; «Λάζαρε, βγες έξω» (Ιωάν. 11, 43).
Και ο νεκρός έπαιρνε ζωή και ο δεμένος περπατούσε, θαύμα πάνω στο θαύμα. Τα πόδια ήταν σφιχτοδεμένα και ταυτόχρονα δεν εμπόδιζαν στο βάδισμα, αφού ήταν μεγαλύτερη η κινητήρια δύναμη από τα δεσμά. Πώς λοιπόν, Εκείνος που επρόκειτο να κάνει τέτοιο θαύμα, θα θεωρούσε άξιο δακρύων το συμβάν του θανάτου του Λαζάρου;
Είναι ολοφάνερο ότι, επειδή γνώριζε την ασθένεια της φύσης μας σε όλες της τις πλευρές, οριοθέτησε μερικά από τα πάθη, που αναγκαστικά συνακολουθούν την ασθένειά μας. Έτσι, με αυτή τη συμπεριφορά Του, μας καθοδήγησε, ώστε και να αποφεύγουμε την έλλειψη συμμετοχής στον πόνο, θεωρώντας κάτι τέτοιο ως θηριωδία. Ταυτόχρονα όμως μας δίδαξε να μην υποχωρούμε στην τάση που μας ωθεί στην υπερβολική έκφραση της λύπης και σε θρήνους, γιατί αυτή είναι έλλειψη ευγένειας και χριστιανικού ήθους.
Τί να πούμε για τον Ιώβ; Μήπως αυτός είχε σκληρή καρδιά σαν το διαμάντι; Μήπως τα σπλάγχνα του ήταν πέτρινα; Σκοτώθηκαν σε μια στιγμή και τα δέκα παιδιά του, μέσα στο ολόχαρο σπιτικό. Και αυτό συνέβη γιατί τους κτύπησε η ίδια συμφορά, η οποία τους βρήκε την ώρα που όλοι γιόρταζαν χαρούμενοι, καθώς με ενέργεια διαβολική κατέπεσε το σπίτι και τους πλάκωσε.
Είδε έτσι ο Ιώβ το γιορτινό τραπέζι βαμμένο από αίματα. Είδε τα παιδιά του που χρονικά ήρθαν ξέχωρα στη ζωή, να φεύγουν όλα μαζί την ίδια ώρα. Και παρόλα αυτά, δεν έβγαλε ουρλιαχτά, δεν ξεμαλλιάσθηκε, δεν ξεφώνησε με απρέπεια, αλλά ξεστόμισε την αλησμόνητη εκείνη και χιλιοτιμημένη ευχαριστία προς τον Θεό: «Ο Κύριος έδωσε, ο Κύριος και τα πήρε. Όπως θεώρησε ο Κύριος καλό, έτσι κι έγινε. Ας είναι το Όνομά Του ευλογημένο» (Ιώβ 1, 21).
Μήπως αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπούσε τα παιδιά του; Πώς είναι δυνατόν; Αυτός, κάνοντας λόγο για τον εαυτό του, λέει: «Εγώ έκλαιγα για κάθε θλιμμένο» (Ιώβ 30, 25). Μήπως όταν μιλούσε έτσι έλεγε ψέματα; Την ειλικρίνειά του την επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι ήταν ολοκληρωμένος και γνήσιος και σε όλες τις άλλες αρετές. Λέει γι' αυτόν η Αγία Γραφή: «Ήταν άνθρωπος άμεμπτος, δίκαιος, θεοσεβής, αληθινός» (Ιώβ 1, 1).
Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι φτιάχνουν μοιρολόγια και θρηνούν και με γοερές φωνές κάνουν τις ψυχές τους να λιώνουν από τον πόνο και να φθείρονται. Όπως κάνουν οι σκηνοθέτες που στήνουν τραγωδίες και αναπλάθουν σκηνές και συνθέτουν έργα θεατρικά και γεμίζουν με θεατές τα θέατρα, έτσι νομίζουν μερικοί πως πρέπει να συμπεριφέρονται εκείνοι που πενθούν.
Πρέπει δηλαδή να φοράνε μαύρα, να μη λούζονται, να έχουν κλειστά τα παράθυρα και σκοτεινό το σπίτι, βρώμικο, γεμάτο σκόνη, βαρύθυμη έκφραση, πράγματα που κρατούν το τραύμα της λύπης πάντα νωπό στην ψυχή.
Δεν γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι ότι η ψυχή εκείνη που γέμισε με τον πόθο του Δημιουργού της και που έχει συνηθίσει να ευφραίνεται με αυτή την πνευματική σχέση, δεν έχει τις συνηθισμένες ψυχικές μεταπτώσεις, εξαιτίας των παθημάτων που συμβαίνουν σ’ αυτή τη ζωή.
Αντίθετα, κι απ’ αυτά τα λυπηρά συμβάντα παίρνει αφορμή, για να ζήσει εντονότερα η ψυχή την πνευματική σχέση της με τον Θεό. Κι έτσι αυξάνει η ευφροσύνη που ήδη πριν απολάμβανε.
Όπως λοιπόν εκείνοι που έχουν κακή όραση δεν αντέχουν το πολύ φως, αλλά ξεκουράζουν τα μάτια τους, ατενίζοντας τα λουλούδια και την πρασινάδα, έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται και κάθε ψυχή. Δεν πρέπει δηλαδή να επικεντρώνει τη σκέψη της στο λυπηρό γεγονός, ούτε να πολυασχολείται με τις δύσκολες περιστάσεις αυτής της ζωής, αλλά να απασχολεί τη σκέψη και το λογισμό της με τη θεωρία των πραγματικών και αιωνίων αγαθών.
Οι λύπες δοκιμάζουν την ψυχή, όπως η φωτιά το χρυσάφι. Γι’ αυτούς που είναι γυμνασμένοι πνευματικά, οι θλίψεις μοιάζουν με τροφή και με αθλητικά γυμνάσματα που προβιβάζουν τον αγωνιστή και τον οδηγούν στη δόξα των υιών του Θεού. Η πολλή όμως στενοχώρια γίνεται αφορμή αμαρτίας.
Η λύπη βουλιάζει το νου και τον αποχαυνώνει και αδρανεί η λειτουργία των λογισμών, η οποία είναι μητέρα της αχαριστίας. Γιατί είναι ντροπή μας να δοξάζουμε τον Θεό όταν όλα πάνε καλά και να σωπαίνουμε όταν συμβαίνουν Ρα δύσκολα και λυπηρά. Αντίθετα, τότε πρέπει περισσότερο να ευχαριστούμε τον Θεό, γνωρίζοντας ότι «όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί και μαστιγώνει κάθε παιδί που το θεωρεί δικό Του» (Εβρ. 12, 6-7).
Ο Θεός, θα γλυτώσει τους αγίους Του, από όλες τις θλίψεις όχι βέβαια με το να τους αφήσει χωρίς δοκιμασίες, αλλά χαρίζοντάς τους την υπομονή. Γιατί, «η θλίψη γεννά την υπομονή και η υπομονή, δοκιμασμένο και ώριμο άνθρωπο» (Ρωμ. 5, 3).
Εκείνος λοιπόν που αποφεύγει τη θλίψη, στερεί τον εαυτό του από τη δοκιμασία, η οποία τον ωριμάζει και τον εδραιώνει στην αρετή. Όπως δεν στεφανώνεται κανείς αν δεν παλέψει με κάποιον, έτσι δεν μπορεί να αποδειχθεί κανείς δοκιμασμένος και έμπειρος με άλλο τρόπο, παρά μονάχα δια μέσου των θλίψεων.
Από όλες τις θλίψεις, λέει ο Απόστολος, θα τους γλυτώσει ο Κύριος, όχι βέβαια εμποδίζοντάς τους να πέσουν στους πειρασμούς, αλλά χαρίζοντάς τους «μαζί με τον πειρασμό και τη διέξοδο, ώστε να μπορέσουν να αντέξουν» (Α' Κορ. 10, 13).
Εκείνος που ισχυρίζεται ότι δεν ταιριάζει η θλίψη στον δίκαιο άνθρωπο, είναι σαν να λέει ότι δεν είναι στον αθλητή απαραίτητος ο αντίπαλος.
Επειδή προξενεί παρηγοριά στους πονεμένους το να συμπάσχει κανείς μαζί τους, είναι φανερό ότι πρέπει να συμμετέχουμε στον πόνο τους. Θα κάνεις πραγματικά τον εαυτό σου συμμέτοχο της συμφοράς των πονεμένων, όχι εκμηδενίζοντας την ένταση και τη σημασία των λυπηρών, ούτε περιφρονώντας τον πόνο των άλλων.
Δεν πρέπει βέβαια από την άλλη μεριά, να κάνει κανείς ό,τι κάνουν οι λυπημένοι. Δηλαδή, να φωνάζει ή να θρηνεί μαζί τους ή να συμπεριφέρεται όπως εκείνοι που είναι σκοτισμένοι από τη συμφορά. Δεν πρέπει, μ' άλλα λόγια, να κλείνεσαι μέσα, άνθρωπέ μου, ούτε να μαυροφορείς, ούτε να κάθεσαι καταγής και να μην κόβεις τα μαλλιά σου. Έτσι αν κάνεις, μεγαλώνεις στον πονεμένο τη συμφορά αντί να του τη λιγοστεύεις.
Αντίθετα, και εσύ πρέπει να πονάς για ό,τι συμβαίνει, αλλά να συμμετέχεις με ησυχία στα λυπηρά γεγονότα, με σοβαρότητα στο πρόσωπο και με σεμνή συμπεριφορά. Έτσι δηλαδή που να γίνεται στον αδελφό σου φανερή εξωτερικά η λύπη της ψυχής σου. Όταν πάλι εκφράζεται με έντονο τρόπο ο λυπημένος, δεν πρέπει να πετάγεται κανείς και να αρχίζει να τον επιτιμά για ό,τι λέει, σαν να θέλει να εκφράσει τη δική του αντίδραση και να επέμβει στα όσα γίνονται.
Γιατί είναι πολύ φορτικό πράγμα για τους λυπημένους τα επιτιμητικά λόγια. Δεν γίνονται αποδεκτά εύκολα και δεν υπάρχει περίπτωση να παρηγορήσουν όσα λέγονται από εκείνους που είναι έξω από τη συμφορά. Όπως σε ένα μάτι που έχει φλεγμονή και το πιο μαλακό πράγμα να βάλλουμε επάνω του τού προκαλεί πόνο, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή που έχει βαρύ πόνο.
Ακόμα κι αν φέρνει πολλή παρηγοριά ο λόγος στην ψυχή του πονεμένου, όμως είναι σε ένα βαθμό ενοχλητικός, όταν προσφέρεται την ώρα της μεγάλης οδύνης. Όταν όμως δεις τον αδελφό σου να κλαίει και να οδύρεται για τις αμαρτίες του, κλάψε και συ μαζί του και κακοπάθησε. Γιατί συμμετέχοντας στη μετάνοια των άλλων, επανορθώνεις και τα δικά σου σφάλματα.
Εκείνος που θα χύσει πικρά δάκρυα για την αμαρτία του άλλου, θεράπευσε ήδη τον εαυτό του, όσον αφορά τις αμαρτίες, για τις οποίες κλαίει με το να συμμετέχει στον πόνο του αδελφού.
Για την αμαρτία να κλαις. Αυτή είναι η αρρώστια και ο θάνατος της αθάνατης ψυχής και γι’ αυτή πρέπει να κλαίει κανείς συνέχεια και να οδύρεται.
Γι' αυτή πρέπει να χύνονται όλα τα δάκρυα και να μη σταματά κανείς να στενάζει από τα βάθη της καρδιάς του. Έτσι έκλαιγε ο Προφήτης Ιερεμίας, για εκείνους που είχαν χαθεί από την αμαρτία. Και επειδή δεν ήταν αρκετά τα φυσικά δάκρυα, ζητούσε αστείρευτη πηγή δακρύων (Ιερ. 8, 23-9, 1).
Τέλος, ας ευχαριστήσουμε τον Χριστό και Θεό μας, γιατί σ’ Εκείνον πρέπει κάθε τιμή και προσκύνηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Μέγας Βασίλειος
(Πηγή: Μεγάλου Βασιλείου P. G. 33, 1277 - Απόσπασμα από το βιβλίο «ΩΔΗ ΣΤΟ ΕΦΗΜΕΡΟ: Η Λύπη κατά τους Πατέρες», Εκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα).
http://hristospanagia3.blogspot.gr
Να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να θεραπευθείτε
Έλεγαν για τον αββά Μάρκο τον Αιγύπτιο ότι έμεινε τριάντα χρόνια χωρίς να βγεί απ΄ το κελί του. Ο πρεσβύτερος συνήθιζε να πηγαίνει και να του κάνει την Θεία Λειτουργία.
Ο διάβολος όμως βλέποντας την ενάρετη υπομονή του ανδρός, σοφίστηκε να τον ρίξει στον πειρασμό της κατάκρισης. Έτσι έκανε κάποιον δαιμονισμένο να πάει στον Γέροντα για να του ζητήσει τάχα την προσευχή του.
Αυτός λοιπόν ο δαιμονισμένος πριν από κάθε άλλο λόγο είπε στον Γέροντα: «Ο πρεσβύτερός σου μυρίζει αμαρτία. Μην τον αφήσεις άλλη φορά νά ’ρθει κοντά σου».
Και ο θεόπνευστος άνθρωπος του είπε: «Παιδί μου, όλοι τη βρωμιά την πετούν έξω και εσύ μου την έφερες εδώ; Η Γραφή λέει: Μην κρίνετε για να μην κριθείτε (Ματθ. 7,1).
Αλλά αν είναι αμαρτωλός ο Κύριος θα τον σώσει. Είναι μάλιστα γραμμένο στην Αγία Γραφή: Να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να θεραπευθείτε (Ιακ. 5,16)».
Και πάνω στον λόγο αυτό, προσευχήθηκε και έδιωξε τον δαίμονα από τον άνθρωπο και τον έστειλε υγιή.
Θα έρθει εποχή, που ο φίλος για τον φίλο, θα είναι ιερέας και εξομολόγος
Θα έρθει εποχή, κατά την οποία ο φίλος για τον φίλο, θα είναι ιερέας και εξομολόγος, και όχι ''συνεργάτης'' στην συγκέντρωση πλούτου, και την απόλαυση αυτού του κόσμου...
Θα έρθει εποχή, κατά την οποία ο φίλος θα είναι για τον φίλο παρηγορητής και γιατρός, και όχι αποπλανητής και εξολοθρευτής της ψυχής...
Όταν έρθει αυτή η εποχή, τότε θα αρχίσει η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Μα όσο μακριά και αν είναι αυτή η εποχή, βρίσκεται καθ΄οδόν και θα έρθει.
Η ''αγάπη''με την οποία σήμερα οι άνθρωποι αγαπιούνται οδηγεί και στήν αυτοκτονία.
Αλλά όταν έρθει εκείνη η εποχή, θα φέρει μαζί της και την Αγάπη η οποία θα καθοδηγεί προς τη Ζωή...
"Αργά βαδίζει ο Χριστός'' ~ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας
Τὸ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι τὸν ἑαυτόν σου, ἀγαπητέ μου ἀδελφέ, εἶναι τόσο ἀναγκαῖο σε αὐτὸν τὸν πόλεμο, ποὺ χωρὶς αὐτό, νὰ εἶσαι βέβαιος, ὅτι, ὄχι μόνον δὲν θὰ μπορέσεις νὰ πετύχεις τὴ νίκη ποὺ ἐπιθυμεῖς, ἀλλ᾿ οὔτε κἂν νὰ ἀντισταθεῖς στὸ παραμικρὸ καὶ αὐτό, ἂς τυπωθεῖ καλὰ στὸ νοῦ σου.
Γιατὶ, ἐμεῖς πράγματι, ὄντας φυσικὰ διεφθαρμένοι ἀπὸ τὴ φύσι μας ἀπὸ τὸν καιρὸ τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ, ἔχουμε σὲ μεγάλη ὑπόληψι τὸν ἑαυτό μας, ἡ ὁποία ἂν καὶ δὲν εἶναι ἀλήθεια, παρὰ ἕνα ψέμα καὶ τίποτα ἄλλο, ἐμεῖς ὅμως, νομίζουμε μὲ μία ἀπατηλὴ ἐντύπωση, πὼς εἴμαστε κάποιοι. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐλάττωμα, ποὺ πολὺ δύσκολα ἀναγνωρίζεται, καὶ ποὺ δὲν ἀρέσει στὸ Θεό, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾷ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς μία γνῶσι χωρὶς δόλο γι᾿ αὐτὴ τὴν βεβαιότατη ἀλήθεια.
Δηλαδή, νὰ ξέρουμε, ὅτι κάθε χάρι καὶ ἀρετὴ ποὺ ἔχουμε, προέρχεται ἀπὸ αὐτὸν μόνο, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ καὶ ὅτι, ἀπὸ μᾶς, δὲν μπορεῖ νὰ προέλθη κανένα καλό, οὔτε κανένας καλὸς λογισμός, ποὺ νὰ τοῦ ἀρέσῃ. Ἂν καὶ αὐτὴ ἡ ἀναγκαιότατη ἀλήθεια (δηλαδή, τὸ νὰ μὴ πιστεύουμε στὸν ἑαυτόν μας) εἶναι ἔργο τοῦ θεϊκοῦ του χεριοῦ, ποὺ συνηθίζει νὰ τὸ δίνη στοὺς ἀγαπημένους του
φίλους, πότε μὲ ἐμπνεύσεις καὶ φωτισμούς, πότε μὲ σκληρὰ μαστιγώματα καὶ θλίψεις, πότε μὲ βίαιους καὶ σχεδὸν ἀνίκητους πειρασμούς, καὶ πότε μὲ ἄλλα μέσα, ποὺ ἐμεῖς δὲν καταλαβαίνουμε· μὲ ὅλα αὐτά, θέλει νὰ γίνεται καὶ ἀπὸ μέρους μας ἐκεῖνο, ποὺ ἀνήκει, καὶ εἶναι δυνατὸν σὲ μᾶς. Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν, ἀδελφέ μου, σοῦ σημειώνω ἐδῶ τέσσερεις τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖς, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νὰ πετύχης αὐτὴ τὴν ἀμφιβολία τοῦ ἑαυτοῦ σου, δηλαδή, τὸ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι ποτὲ τὸν ἑαυτό σου...
Ὁ α´ εἶναι τὸ νὰ γνωρίσῃς τὴν μηδαμινότητά σου καὶ νὰ σκεφθῇς, ὅτι ἀπὸ μόνος σου δὲν μπορεῖς νὰ κάνῃς κανένα καλό, γιὰ τὸ ὁποῖο νὰ γίνῃς ἄξιος της βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ὁ β´ τὸ νὰ ζητῇς γι᾿ αὐτὸ πολλὲς φορὲς βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ θερμὲς καὶ ταπεινὲς δεήσεις, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι χάρισμα δικό Του· καὶ ἂν θέλῃς νὰ τὸ πάρης, πρέπει πρῶτα νὰ σκεφθῇς τὸν ἑαυτό σου, ὄχι μόνο γυμνὸ ἀπὸ αὐτὴ τὴ γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ σου, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὰ πάντα ἀδύνατο νὰ τὴν ἀπόκτησεις· ἔπειτα, νὰ μιλᾷς μὲ οἰκειότητα πολλὲς φορὲς μπροστὰ στὴ μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ, καὶ πιστεύω σταθερά, ἐξ αἰτίας τοῦ πελάγους τῆς εὐσπλαγχνίας του, θὰ σοῦ τὴν δώσῃ, ὅταν αὐτὸς γνωρίσῃ, μὴν ἀμφιβάλλῃς καθόλου, ὅτι θὰ τὴν ἀπολαύσεις.
Ὁ γ´ τρόπος, εἶναι τὸ νὰ συνηθίσῃς νὰ φοβᾶσαι πάντα τὸν ἑαυτό σου· νὰ φοβᾶσαι τοὺς ἀναρίθμητους ἐχθρούς, στοὺς ὁποίους, δὲν εἶσαι δυνατὸς νὰ κάνῃς οὔτε τὴν παραμικρὴ ἀντίστασι, νὰ φοβᾶσαι τὴ πολὺ δυνατή τους συνήθεια στὸ νὰ πολεμοῦν τὶς πανουργίες, τὰ στρατηγήματά τους, τὶς μεταμορφώσεις τους σὲ ἀγγέλους φωτός· τὰ ἀναρίθμητα τεχνάσματα καὶ παγίδες, ποὺ σοῦ στήνουν κρυφὰ στὸν ἴδιο τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς.
Ὁ δ´ τρόπος εἶναι, ὅταν πέσῃς σὲ κανένα ἐλάττωμα νὰ σκεφθῇς καθαρὰ τὴν ἀπόλυτη ἀδυναμία σου· ἐπειδή, γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ παραχώρησε ὁ Θεὸς νὰ πέσῃς, γιὰ νὰ μάθης καλύτερα τὴν ἀσθένεια σου (11)καὶ ἔτσι νὰ μάθης, ὄχι μόνο νὰ περιφρονῇς ἐσὺ ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό σου σὰν ἕνα τίποτα, ἀλλὰ καὶ νὰ θέλῃς νὰ σὲ καταφρονοῦν καὶ οἱ ἄλλοι σὰν τέτοιου εἴδους ἀσθενῆ. Γιατὶ χωρὶς αὐτὴ τὴν θέλησι, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ ἐνάρετη δυσπιστία τοῦ ἑαυτοῦ σου, ἡ ὁποία ἔχει τὸ θεμέλιό της στὴν ἀληθινὴ ταπείνωσι καὶ στὴν προλεγόμενη ἔμπρακτη γνῶσι τῆς δοκιμῆς.
Ὁπότε, καθ᾿ ἕνας βλέπει πόσο ἀπαραίτητο εἶναι σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸ οὐράνιο φῶς, τὸ νὰ γνωρίσῃ τὸν ἑαυτό του, τὴν ὁποία γνῶσι συνηθίζει νὰ τὴν δίνη ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ στοὺς ὑπερήφανους καὶ προληπτικούς, μέσα ἀπὸ τὶς πτώσεις, ἀφίνοντάς τους δηλαδὴ μὲ δίκαιο τρόπο νὰ πέφτουν σὲ κανένα ἐλάττωμα (ἀπὸ τὸ ὁποῖο νομίζουν πὼς ἠμποροῦν νὰ φυλαχτοῦν) γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀδυναμία τους, καὶ νὰ μὴ ἐπιστεύωνται πλέον στὸν ἑαυτόν τους καθόλου.
Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ μέσο, τὸ τόσο ἄθλιο καὶ ἀναγκαστικό, δὲν συνηθίζει νὰ τὸ μεταχειρίζεται πάντοτε ὁ Θεός, παρά, ὅταν τὰ ἄλλα μέσα, τὰ πιὸ ἐλεύθερα, ὅπως εἴπαμε, δὲν προξενοῦν στὸν ἄνθρωπο αὐτὴ τὴν ἐπίγνωσι τοῦ ἑαυτοῦ του· γιατὶ τότε παραχωρεῖ νὰ πέσῃ ὁ ἄνθρωπος σὲ σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ἢ μικρότερα, ὅσο εἶναι μεγαλύτερη ἢ μικρότερη καὶ ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ ὑπόληψις, ποὺ ἔχει γιὰ τὸν ἑαυτό του· ὥστε, ὅπου δὲν ὑπάρχει καμία ἀπολύτως ὑπόληψις, καθὼς συνέβη στὴν Παρθένο Μαρία, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει παρομοίως οὔτε καὶ καμία πτῶσις· λοιπόν, ὅταν ἐσὺ πέσεις, τρέξε ἀμέσως μὲ τὸν λογισμὸ στὴ ταπεινὴ γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ σου, καὶ μὲ ἐπίμονη προσευχὴ ζήτησε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ σοῦ δώσῃ τὸ ἀληθινὸ φῶς, γιὰ νὰ γνωρίσῃς τὴν μηδαμινότητά σου καὶ νὰ μὴν δείχνῃς ἐμπιστοσύνη καθόλου στὸν ἑαυτόν σου, ἐὰν θέλῃς νὰ μὴ πέσῃς πάλι καὶ μάλιστα σὲ μεγαλύτερη βλάβη καὶ φθορά.
... καλύτερα να προσεύχεσαι στον Θεό
Αντί να καυχάσαι για το αύριο, καλύτερα να προσεύχεσαι στον Θεό να δώσει την ημέραν ταύτην, τον άρτον ημών τον επιούσιον.
Η σημερινή ημέρα μπορεί να είναι η τελευταία μας επί της γης.
Γι’ αυτό είναι καλύτερα να περάσουμε αυτή την ημέρα εν μετανοία, μετανιώνοντας για όλες τις μέχρι τώρα ημέρες μας επί της γης, παρά να φανταζόμαστε το αύριο, μία ημέρα που μπορεί να μην ξημερώσει για εμάς.
Οι μάταιες φαντασιώσεις για το αύριο δεν μπορούν να μας αποφέρουν τίποτα καλό· αντιθέτως, η μετάνοια μέχρι δακρύων για μία ημέρα μπορεί να μας σώσει από το αιώνιο πυρ.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
inpantanassis.blogspot.gr
«Νά ζητᾶτε τήν ἕνωσή σας μέ τόν Χριστό ἀνιδιοτελῶς»
Να μην εκβιάζομε με τις προσευχές μας τον Θεό. Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λπ. ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε.
Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε.
Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του...
Εφόσον πιστεύομε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη; Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό. Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιον του Θεού. …
Εμείς να μην επιμένομε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό. Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού. Γιατί όσο το κυνηγάμε τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει κι αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό που πρέπει κι όταν πρέπει.
Εύκολα ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο …». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.
Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός δεν γίνεται τίποτα.
Όταν έχομε με τον Χριστό σχέση απολύτου εμπιστοσύνης, είμαστε ευτυχισμένοι, έχομε χαρά. Έχομε τη χαρά του Παραδείσου. Αυτό είναι το μυστικό. … «ότι ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν, εμφανίζεται δε τοις μη απιστούσιν Αυτώ».
Έτσι ν’ αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία. Το απλό και απαλό είναι ένας αγιότατος τρόπος της πνευματικής ζωής, αλλά δεν είναι δυνατό να το μάθεις έτσι απ’ έξω. Πρέπει μυστικά να μπει μέσα σου, ώστε η ψυχή σου να ενστερνίζεται τον τρόπο αυτόν με την χάρι του Θεού. … Όταν το θέλεις όταν εκβιάζεις το θείον δεν έρχεται. Θα έλθει «ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷς καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκεις». Εδώ υπάρχει το μυστήριο· δεν μπορώ να σας το εξηγήσω.
Όταν χάνετε τη θεία χάρη να μην κάνετε τίποτα. Να συνεχίζετε τη ζωή σας και τον αγώνα σας απλά, απαλά, ώσπου χωρίς αγωνία να έλθει πάλι η αγάπη και ο έρωτας και η λαχτάρα στον Χριστό. Και τότε όλα πάνε καλά. Και τότε η χάρις σας γεμίζει και χαιρόσαστε.
Ένα μυστικό είναι οι ακολουθίες. Να επιδίδεσθε σε αυτές και η χάρις του Θεού μυστικά θα έλθει. Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοικτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων.
Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική τη μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. Την ευχή δεν μπορεί κανείς να τη διδάξει, ούτε τα βιβλία, ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς.
Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό είναι ρευστό είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε. Το ίδιο και στην προσευχή, αν σας πω, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ. δεν θα καταλάβετε, ούτε θα προευχηθείτε, «ει μη εν Αγίω Πνεύματι».
Μόνο το Πνεύμα το Άγιον μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να εμπνεύσει την ευχή.
Μόλις ακούσετε προσβλητικό λόγο, λυπάσθε και μόλις σας πουν καλό λόγο, χαίρεσθε και λάμπετε; Μ’ αυτό δείχνετε ότι δεν είστε έτοιμοι, δεν έχετε τις προϋποθέσεις.
Για να έλθει η θεία χάρις, πρέπει ν’ αποκτήσετε τις προϋποθέσεις, την αγάπη και την ταπείνωση, διαφορετικά δημιουργείται αντίδραση. Για να μπείτε σ’ αυτή τη «φόρμα», θα ξεκινήσετε απ’ την υπακοή. Πρέπει πρώτα να δοθείτε στην υπακοή, για να έλθει η ταπείνωση. Βλέποντας την ταπείνωση, ο Κύριος στέλνει τη θεία χάρη κι έπειτα έρχεται μόνη, αβίαστα η προσευχή. Αν δεν κάνετε υπακοή και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή δεν έρχεται και υπάρχει φόβος πλάνης.
Να ετοιμάζεσθε σιγά-σιγά, απαλά-απαλά και να κάνετε την ευχή μέσα στο νου. Ό,τι είναι στο νου, είναι και στην καρδιά.
Πηγή: Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου - Βίος και Λόγος
Πώς θα φυλάξουμε καθαρή την καρδιά μας
Ο Θεός θέλει ολόκληρη την καρδιά μας καθαρή, κι όχι μόνο ένα μέρος. Κανένα μέρος της καρδιάς μας να μη παραχωρήσουμε στον διάβολο, που θέλει την καταστροφή μας.
Να συγκεντρώνεις τον νου σου στον Θεό και να μην τον αφήνεις ελεύθερο να γυρίζει από εδώ κι από εκεί.
Όταν προφυλάξεις τον νουν σου θα φυλαχθεί και η καρδιά σου καθαρή, γιατί από τον νουν οι σκέψεις και οι επιθυμίες έρχονται στην καρδιά. Ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που έχουν καθαρή την καρδιά τους, γιατί θα δουν τον Θεό. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο.
Χρειάζεται μεγάλος αγώνας και επαγρύπνηση, γιατί ο πονηρός περιμένει την ώρα που θα μας βρει ανέτοιμους, για να μπει την καρδιά μας και να μας μολύνει.
Στις καρδιές που έχει λερώσει η αμαρτία δεν έρχεται ο Θεός. Μην περιμένουμε πνευματική προκοπή αν δεν κάνουμε την καρδιά μας δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Όταν βασιλέψει ο Χριστός στην καρδιά μας θα έλθει και η ειρήνη που μόνο Αυτός δωρίζει και την οποία κανείς δεν μπορεί να μας πάρει.
Αββάς Ισαάκ ο Σύρος
Άγιος Παΐσιος: «Ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες αλλά εμείς…»
Για ν’ απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε,
πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε ταπείνωση.
Την οποία εμείς δεν έχουμε.
Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό.
Και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση.
Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί.
Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.
Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρείες.
Για να κερδίσουμε τον Παράδεισο.
Αλλά εμείς αυτές τις ευκαιρείες δεν τις δεχόμαστε.
Όλες, τις διώχνουμε.
Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ’ αυτή τη ζωή
Σώζεται.
Αφού συνεχώς αμαρτάνουμε....
Αφού συνεχώς αμαρτάνουμε, γι’ αυτό και συνεχώς να προσευχόμαστε!
Αν η προσευχή δεν καταλαμβάνει το κύριο μέρος της ζωής μας, τότε ο πνευματικός μας θάνατος είναι βέβαιος.
Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτου
«Καί μεταμορφώθηκε μπροστά τους καί ἔλαμψε τό πρόσωπό Του ὅπως ὁ ἥλιος καί τά ροῦχα του ἔγιναν λευκά σάν τό φῶς»ματθ. Ιζ΄ : 2
«Ὁ Θεός εἶπε: «Κανένας ἀπ᾿ ὅσους θά δοῦν τό πρόσωπό μου δέν θά ζήσει» (Ἐξ. Λγ΄ : 20).
Γι᾿ αὐτό λοιπόν, ἐπειδή κανένας μας δέν μποροῦσε νά ἀτενίσει τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσει, μαζί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση πῆρε καί τήν ἀνθρώπινη μορφή, γιά νά μπορέσουμε μέσα ἀπό αὐτή νά Τόν δοῦμε καί νά ζήσουμε.
Καί ὅταν θέλησε μόλις λίγο νά φανερώσει αὐτό τό Θεανδρικό πρόσωπο δοξασμένο στό ὄρος Θαβώρ, ὅταν ἔλαμψε σάν τόν ἥλιο, οἱ Μαθητές ἔπεσαν καταγῆς ἀπό τόν φόβο τους.
Ἄν τό σωματικό Θεανθρώπινο πρόσωπο ἔλαμψε, ὄχι ὅπως εἶναι φυσικό, ἀλλά ὅπως μποροῦσαν νά τό ἀτενίσουν οἱ Μαθητές καί πάλι ἐκεῖνοι φοβήθηκαν καί δέν μπόρεσαν νά ἀντέξουν, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀντιληφθεῖ κανείς ἤ νά κατανοήσει τήν Ἴδια τή θεία Φύση;»
Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων,
Κατήχηση Φωτιζομένων Ι, σελ. 265
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Σε έναν επικείμενον πειρασμόν, θα προχωρήσουμε σε ένα μαρτύριο ή σε έναν κρυπτοχριστιανισμόν;
Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)
Αποσπάσματα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 23/03 του 1986.
σ.σ. Βρισκόμαστε στις Πράξεις των Αποστόλων κεφ. 4. Οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης επιστρέφουν από ένα Συνέδριο στο οποίο κλήθηκαν να απολογηθούν επειδή θεράπευσαν έναν χωλό. Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτό;
Ας πιάσουμε όλοι μαζί το νήμα από την αρχή να δούμε τι έκαναν τότε οι Απόστολοι σ’ εκείνο το Συνέδριο και πως συμπεριφέρθηκαν στους πιστούς αμέσως μετά. Συγκλονίζει το πόσο έχουμε απομακρυνθεί από το ‘ήθος’ και τον ‘τρόπο’ της παλαιάς Εκκλησίας. Ποιο όμως πρέπει να είναι το σημείο αναφοράς μας; Η σταυρική πορεία της Εκκλησίας μέσα εις τους αιώνες ή οι κοσμικές ‘προτεραιότητες’, ‘ανάγκες’ και ‘αντιλήψεις’ της δικής μας εποχής; Το ερώτημα, προφητικό θα έλεγε κανείς, που θέτει στο τέλος ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος πραγματικά προκαλεί ρίγος για την ακρίβειά του.
Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)
Αποσπάσματα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 23/03 του 1986.
Θα ενθυμείστε αγαπητοί ότι οι δύο Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης μετά από την θεραπείαν εκείνου του χωλού στις αυλές του ναού του Σολομώντος συνελήφθησαν και οδηγήθησαν εις το Συνέδριον. Είδαμε εκεί τι διημείφθη και πώς οι δύο αυτοί Απόστολοι ομολόγησαν τον Χριστόν και κατέστησαν τους κατηγόρους κατηγορουμένους. Εκείνοι μη έχοντες τι άλλο να κάνουν τους ηπείλησαν και τους απέλυσαν. Δηλαδή τους είπαν να μην ομιλούν δια το όνομα αυτό του Ιησού κι εκείνοι είπαν ότι αν πρέπει να μιλάμε ή να μη μιλάμε και αν πρέπει να πειθαρχούμε μάλλον στον Θεό παρά στους ανθρώπους, κρίνατε εσείς μόνοι σας.
Ευρισκόμενοι λοιπόν στο τέταρτον κεφάλαιον στίχος 23 σημειώνει ο Ιερός Ευαγγελιστής:
᾿Απολυθέντες δὲ ἦλθον πρὸς τοὺς ἰδίους καὶ ἀπήγγειλαν ὅσα πρὸς αὐτοὺς οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι εἶπον.
Αφού απελύθησαν, λέγει, από το Συνέδριον, ήρθαν στους δικούς των και ανεκοίνωσαν ό,τι οι αρχιερείς τους είπαν και οι πρεσβύτεροι.
Βλέπουμε εδώ ότι η περιπέτεια των δύο Αποστόλων έληξε, ή μάλλον θα λέγαμε έγινε η αρχή, διότι όλη η ζωή των Αποστόλων δεν θα ήτο παρά μία περιπέτεια. Και τώρα επιστρέφουν οι δύο Απόστολοι από το Συνέδριον προς τους ιδίους, δηλαδή προς τους δικούς των, για να τους διηγηθούν όσα συνέβησαν.
Είναι αξιοπρόσεκτον ότι μετά από την απόλυσή τους δεν κρύβονται -κάτι που θα έκαναν ίσως κάποιοι άλλοι που θα έφευγαν από προσώπου δικαστηρίου- αλλά σπεύδουν εις την Εκκλησίαν διότι οι Απόστολοι έλαβαν πια γεύση της απειλής. Είναι εκείνο που λέμε στον στρατό ‘πήραν το βάπτισμα του πυρός’ και πλέον ο φόβος είχε εξοριστεί, δεν εφοβούντο πλέον. Πού σπεύδουν; Στους δικούς των, προς τους ιδίους και αυτοί είναι οι οικείοι της Πίστεως οι οποίοι αν το θέλετε, και αυτό αποδεικνύεται διαρκώς, είναι ανώτεροι από κάθε συγγενικό δεσμό. Μ’ εκείνον που συνδεόμεθα πνευματικά, συνδεόμεθα περισσότερο παρ’ ότι ίσως κάποτε και με τα ίδια μας τ’ αδέλφια, τα κατά σάρκα αδέλφια.
Κι εκεί αγαπητοί εις την Εκκλησίαν, εις τους πνευματικούς αδελφούς, εις τους οικείους της Πίστεως, διηγούνται ότι το Συνέδριο και τους είπε και τους επέβαλε. Και διηγούνται εκεί εις την Εκκλησίαν όχι βεβαίως δια να υπερηφανευθούν ή να ηρωποιήσουν τον εαυτόν τους και να πουν, ξέρετε εμείς τι τραβήξαμε, τι πάθαμε κτλ. Διότι συνηθίζουμε όταν περάσουμε μια περιπέτεια και διηγούμεθα την περιπέτειά μας να ηρωοποιούμε τον εαυτόν μας. Όχι. Καθόλου. Απλώς δείχνουν τί συνέβη εκεί για να αποκαλύψουνε τη Χάρη του Χριστού.
Και δείχνει αυτό ότι μπορούμε κι εμείς να λέμε κάτι που μας συνέβη, μόνο και μόνο για να δείξομε πως εργάστηκε ο Θεός με τη Χάρη Του επάνω σε μας και συνεπώς με τον τρόπον αυτόν να δοξάζεται και να τιμάται ο Θεός.
Είναι ακόμη αξιοπρόσεκτον ότι οι Απόστολοι δείχνουν μίαν ανακοινωτικότητα εις την Εκκλησσίαν και δεν έχουνε οι ίδιοι προσωπικά μυστικά. Ό,τι συνέβη εκεί το ανακοινώνουν εις την Εκκλησίαν. Βλέπετε εκείνα τα νεότερα μετά τεχνάσματα και τερτίπια της λεγομένης πολιτικής, η οποία δυστυχώς έχει μπει και μέσα εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν μας. Αυτά τα πράγματα και τα καμώματα οι Απόστολοι δεν τα ήξεραν. Εκείνο που κάποτε είπαν στον Χριστόν, ότι σε πρόσωπο ανθρώπου δεν βλέπεις αλλά λες την αλήθεια, πες μας επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι; Είδατε τί του είπαν; Επειδή πρόσωπο δεν λαμβάνεις υπόψιν. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο.
Δυστυχώς αγαπητοί μου μες στην Εκκλησία εμείς όταν διοικούμε τα της Εκκλησίας πράγματα πολιτευόμεθα. Και όταν λέγω πολιτευόμεθα δεν εννοώ ότι ανήκομε σε ένα πολιτικό κόμμα, αλλά χρησιμοποιούμε τους κανόνες ούτως ειπείν της πολιτικής τους οποίους κανόνες χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου. Καλώς ή κακώς δεν λέγω τίποτα δια την πολιτικήν. Η πολιτική είναι η πολιτική και η πολιτική έχει τους κανόνες της, πρέπει να κάνεις τους ελιγμούς σου, πρέπει τούτο πρέπει εκείνο, αλλά αυτό όμως είναι ένα ξένο πράγμα για την Εκκλησία. Ή διοικεί την Εκκλησία το Πνεύμα του Θεού ή δεν διοικεί. Δεν είναι οι πολιτικοί μου ελιγμοί τους οποίους θα κάνω για να μπορώ να γλιτώνω μερικά πράγματα ή να επιτυγχάνω μερικά πράγματα. Αυτό νομίζω πρέπει να το προσέξουμε.
Βέβαια τί να κάνομε, δεν ξέρω, είναι ένα δυστύχημα αλλά δεν πρέπει να υπάρχει αυτό. Και μην νομίσετε, μην πάει το μυαλό σας στους Πατριάρχες και στους Αρχιεπισκόπους.
Και ο εφημέριος ακόμα μπορεί κάποτε να δημιουργεί τεχνάσματα πολιτικά, ελιγμούς πολιτικούς για να γλιτώνει μερικά πράγματα. Δεν είναι πάντοτε εκείνο που θέλει ο Θεός. Άλλο πράγμα είναι η διάκρισις που ξέρει κανείς πως θα κινηθεί εν Πνεύματι Αγίω και άλλο πράγμα είναι το να διεπώμεθα από τους κανόνες συμπεριφοράς του κόσμου τούτου.
Στο περιβάλλον της οικογενείας ομοίως είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτή η ανακοινωνικότις, διότι οι Απόστολοι είπαν ότι συμβαίνει. Ο λαός έπρεπε να ξέρει. Προσέξτε τι είπα. Έπρεπε να ξέρει ο λαός. Η διοίκησίς του δεν μπορούσε να έχει μυστικά από τον λαό διότι η Εκκλησία αυτό είναι. Η Εκκλησία πρέπει να γνωρίζει που πηγαίνει, τί κάνει. Αυτό αν το εφαρμόσουμε στην οικογένεια, η οποία είναι η κατ’ οίκον Εκκλησία, αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Πως θα το κάνουμε αυτό. Όταν υπάρχει ανακοινωτικότητα μεταξύ των συζύγων και μεταξύ των παιδιών και των γονέων. Θα σας παρακαλέσω αυτό το πράγμα προσέξατέ το. Πως θα κάνομε τα παιδιά μας, ό,τι βλέπουν, ό,τι ακούν, ό,τι συναντούν να ΄ρθουν να μας το πουν.
…
Και αυτά τώρα που αναγγέλλουν οι Απόστολοι είναι χρήσιμα βεβαίως να τα μάθουν οι πιστοί μες στην Εκκλησία, διότι εφεξής η Εκκλησία θα δεχθεί από τον εχθρικώς διακείμενον κόσμον πολλά δεινά και οι πιστοί πρέπει να μάθουν ότι η ιδιότητα του Χριστιανού κοστίζει. Ότι το να είσαι Χριστιανός δεν είναι μία μικρή υπόθεση, ότι πολύ κοστίζει.
Όπως για να γίνεις μέλος σ’ ένα σωματείο, ίσως ευάριθμον, να ‘χει λίγα μέλη και να είναι περιώνυμο το σωματείο αυτό. Θα απαιτούσε πολύ κόπο και προσπάθεια να γίνεις μέλος εκείνου του σωματείου. Έτσι και πολύ περισσότερο κοστίζει το να είσαι Χριστιανός.
Η Εκκλησία λοιπόν πρέπει να γνωρίζει την πορεία Της, πρέπει να γνωρίζει τί θα συναντήσει στο μέλλον, και μάλιστα εκείνη η πρώτη Εκκλησία η Οποία δεν είχε προηγούμενον.
Εμείς έχουμε προηγούμενον, έχουμε τους μάρτυρες, τους διωγμούς και μέχρι σήμερα μπορούμε να βρούμε πλουσία βιβλιογραφία και να ενημερωθούμε το τί γίνεται εις τον κόσμον δια την Εκκλησίαν. Τότε όμως τι. Έπρεπε λοιπόν να γνωρίζουν οι πιστοί. Και μια φανέρωσις της πραγματικότητος έχει πολλή ποιμαντική αξία. Δεν θα κρύψομε από τους πιστούς και θα πούμε ότι ‘όλα είναι πολύ ωραία’. Όχι. Θες να είσαι Χριστιανός; Έχει μαρτύριο, έχει αγώνα, έχει θυσία. Δεν σε πιέζει κανείς, αλλά να το έχεις υπόψη σου ότι ενδέχεται να δώσεις και τη ζωή σου.
Θα ξαναγυρίσω όμως από την μεγάλη Εκκλησία, την μεγάλη οικογένεια των πιστών, στην μικρή Εκκλησία, στην οικογένεια, την κατ’ οίκον Εκκλησία. Βλέπετε αγαπώ πολύ αυτό το κύτταρο της Εκκλησίας που λέγεται οικογένεια. Το αγαπώ πολύ γιατί απλούστατα, όταν η οικογένεια σταθεί σωστά, τότε αναμφισβητήτως και η Εκκλησία θα πηγαίνει καλά.
Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος την αποκαλεί την οικογένεια κατ’ οίκον Εκκλησία.
Πολλοί γονείς αποκρύπτουν από τα παιδιά τους διάφορες καταστάσεις που υπάρχουν μέσα στο σπίτι, όπως μία οικονομική δυσπραγία ή ακόμα έναν θάνατο προσφιλούς προσώπου και δεν ξέρω τι άλλα πράγματα. Τα κρύβουν από τα παιδιά ώστε τα παιδιά να μην μάθουν για να μην γίνουν δυστυχή. Και οι γονείς επιθυμούν τα παιδιά τους να είναι πάντοτε ευτυχή και πάντοτε αμέριμνα. Το παιδί μου, λέει, να μην ξέρει τίποτα. Να πάει στο σχολειό του, να βρει και το φαγητό του. Τώρα θα δανειστώ εγώ, θα κόψω το σβέρκο μου -με συμπαθάτε- τι θα κάνω εγώ για να μεγαλώσω το παιδί μου, αυτό δεν ενδιαφέρει. Δεν νομίζετε πως αυτό είναι μία κακή τακτική; Ότι τα παιδιά μας πρέπει να τα ενημερώνομε στην πορεία της οικογενείας μας; Με την εξής διαφορά. Ότι εδώ, ανάλογα με την ηλικία των παιδιών και ανάλογα με την ψυχολογία των παιδιών μας -υπάρχουν παιδιά που είναι ευαίσθητα, υπάρχουν παιδιά που δεν είναι πολύ ευαίσθητα- θα πρέπει να τους κάνομε κοινωνούς των κοινών. Εκείνα που έχουμε στο σπίτι μας να τα γνωρίζουν. Να πει η μητέρα, παιδιά μου κοιτάξτε η δουλειά του πατέρα σας δεν πάει καλά, ή περνάμε μία οικονομική κρίση δεν θα ξοδεύουμε, πρέπει να κάνουμε οικονομία. …
Προσέξτε, οι γονείς πρέπει να είναι ανακοινωτικοί, με διάκριση όμως. Πρέπει ακόμη να πούμε ότι ένα πρόσωπο προσφιλές πέθανε. Με τρόπο θα το πούμε. Θα πάρουμε τα παιδιά μας σε μία κηδεία. Βεβαίως δεν θα είναι ίσως η κηδεία προσφιλούς προσώπου αλλά θα είναι μία κηδεία. Περνάμε από μία Εκκλησία κι εκεί βλέπουμε μία κηδεία. Θα πάρομε τα παιδιά μας και θα πάμε μέσα εις την Εκκλησίαν. Και τα παιδιά μας δεν θα πάθουν κάτι πολύ άσχημο γιατί το πρόσωπο αυτό δεν ήταν γνωστό, αλλά επήραν όμως μία γεύση του περιβάλλοντος του πένθους και της κηδείας. Τι πετυχαίνομε; Πετυχαίνομε αγαπητοί μου την προσαρμογή των παιδιών μας με την πραγματικότητα της ζωής.Το παιδί μας αν δεν το φέρομε σε επαφή με την πραγματικότητα της ζωής θα είναι ένα παιδί ωμό, ένα παιδί που δεν θα μπορεί να κινηθεί και να ζήσει στη ζωή του. Πρέπει να ξέρει ότι κάποτε θα είναι μετρημένα εκείνα που θα ξοδέψει, ότι υπάρχει ο θάνατος εις τον κόσμον, ότι υπάρχει η αρρώστια, υπάρχει ο πόλεμος, υπάρχει ότι υπάρχει. Και θα πρέπει το παιδί να το προσαρμόζομε εις την ζωή. Δεν νομίζετε ότι έτσι πρέπει να γίνεται;
Όπως λοιπόν οι ποιμένες της Εκκλησίας πρέπει να ειδοποιούν τον λαό ότι θα περάσει δεινά ο λαός του Θεού, ότι ο Χριστιανός θα περάσει δεινά γιατί το όνομα Χριστιανός επαναλαμβάνω κοστίζει, έτσι και οι γονείς θα πουν στα παιδιά τους την πραγματικότητα της ζωής. …
Όταν η Εκκλησία αγαπητοί άκουσε όλα αυτά που οι δύο Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης διηγήθηκαν, τι έκανε άραγε;
Ξέσπασε σε προσευχή. Είναι η δευτέρα προσευχή μετά από εκείνην που η Εκκλησία απηύθυνε στον Χριστό δια την εκλογή Αποστόλου στη θέση του προδότου Ιούδα. Είναι μία προσευχή σύντομη, επίκαιρη, δυνατή και ολόθερμη. Είναι η εξής:
24 …. Δέσποτα, σὺ ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς,
25 ὁ διὰ στόματος Δαυῒδ παιδός σου εἰπών· ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;
26 παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ.
27 συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδα σου ᾿Ιησοῦν, ὃν ἔχρισας, ῾Ηρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς ᾿Ισραήλ,
28 ποιῆσαι ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι.
29 καὶ τὰ νῦν, Κύριε, ἔπιδε ἐπὶ τὰς ἀπειλὰς αὐτῶν, καὶ δὸς τοῖς δούλοις σου μετὰ παρρησίας πάσης λαλεῖν τὸν λόγον σου
30 ἐν τῷ τὴν χεῖρά σου ἐκτείνειν σε εἰς ἴασιν καὶ σημεῖα καὶ τέρατα γίνεσθαι διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἁγίου παιδός σου ᾿Ιησοῦ.
Αυτή αγαπητοί μου είναι η προσευχή που η Εκκλησία απηύθυνε προς τον Θεόν. Επίκαιρη όπως θα δούμε. Η προσευχή αυτή περιέχει το προοίμιό της που είναι μία επίκλησις. Το κύριο θέμα της που αποτελείται από έναν ψαλμικό στίχο που είναι προφητεία. Γίνεται ιστορική επαλήθευσις αυτής της προφητείας και αναφέρεται ότι όλα γίνονται κατά πρόγνωσιν και κατά παραχώρησιν Θεού. Κατόπιν στην προσευχή αυτή ζητείται από τον Θεόν όπως δώσει δύναμιν εις την Εκκλησίαν δια να λαλείται ο Λόγος του Ευαγγελίου μετά παρρησίας. Και τέλος, όπως επιτελούνται θαύματα, να δώσει το θαυματουργικόν χάρισμα ο Θεός στο όνομα του Ιησού Χριστού δια να φανερώνεται έτσι η ταυτότητα του Προσώπου του Ιησού Χριστού και συνεπώς να δοξάζεται ο Χριστός και οι μαθηταί Του.
Και τώρα ας δούμε αγαπητοί μου λίγο αναλυτικότερα την προσευχή αυτή της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας.
Καταρχάς παρατηρούμε ότι η Εκκλησία μπροστά σε μία απειλή καταφεύγει στην προσευχή. Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος,
Καί σκόπει, πώς πάλιν επί τήν αληθή βοήθειαν κατέφυγον, επί τήν συμμαχίαν την άμαχον, καί πάλιν ομοθυμαδόν, καί μετά σπουδής·
Πρόσεξε, κοίταξε -σκόπει-, εξέτασε και δες ότι καταφεύγουν στην αληθινήν βοήθειαν, καταφεύγουν στην συμμαχίαν την ακατανίκητον και την ακαταμάχητον, και πάλι όλοι μαζί με μια καρδιά και μετά σπουδής.
Ώστε η προσευχή βλέπομε εδώ αγαπητοί μου ότι είναι η ακαταμάχητος συμμαχία. Ό,τι μας συμβεί πρέπει να καταφεύγομε εις την προσευχήν. Βεβαίως θα καταφύγομε και σε πρόσωπα. Βεβαίως θα καταφύγομε και σε ενέργειες. Πρώτα όμως θα καταφύγομε εις την προσευχήν. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία και αξία.
Έχομε εδώ αγαπητοί μου μία προσευχή της Εκκλησίας και είναι οι προσευχές των Αγίων. Δηλαδή είναι ο τρόπος που οι Άγιοι μίλησαν στον Θεό. Είναι οι προσευχές της Εκκλησίας. Μέσα στην Καινή Διαθήκη και στην Παλαιά Διαθήκη θα βρούμε πολλές προσευχές. Προσέξτε όμως. Εμείς κατ’ επίδραση προτεσταντική θεωρούμε τις προσευχές των Αγίων σαν τυπικές, σαν ξένες προς ημάς. Ενώ αντιθέτως θεωρούμε πολύ δικές μας τις αυτοσχέδιες προσευχές σαν δήθεν πιο θερμές, πιο δικές μας, πιο προσωπικές μας προσευχές, και υποτιμούμε τις προσευχές της Εκκλησίας. Δηλαδή δεν θα πάρομε το Ωρολόγιον να χρησιμοποιήσουμε από εκεί μία Ακολουθία, μία Παράκλησή ή οτιδήποτε άλλο, ένα Απόδειπνο, αλλά θα πούμε λόγια δικά μας λέγοντας ότι εκείνα δεν τα καταλαβαίνομε. Ύστερα λέμε, γιατί να χρησιμοποιήσω τους Ψαλμούς του Δαυίδ; Εκείνος είχε τα προβλήματά του, είχε τα θέματα της ψυχής του, τα εξέθετε εις τον Θεόν. Εγώ τι σχέση έχω με τον Δαυίδ; Έτσι σκεφτόμαστε αγαπητοί μου και εδώ πρέπει να σας το πω ότι προτεσταντίζουμε. …
Φυσικά όταν λέμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε τις προσευχές των Αγίων, δεν σημαίνει ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε μια δική μας προσευχή, μίαν αυτοσχέδιον προσευχήν. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ασφαλώς θα χρησιμοποιήσουμε και δική μας προσευχή. Ασφαλώς θα κάνομε έγχυσιν της καρδιάς μας, των προβλημάτων μας, της ψυχής μας, του πόνου μας προς τον Θεό και θα μιλήσομε με τα λόγια εκείνα που νοιώθουμε, που καταλαβαίνομε, που μας πονάνε. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποκλείσω τις προσευχές των Αγίων ή ακόμη ότι το ένα από τα δυο θα αποκλείεται. Όχι. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Και προσέξτε τι αξία έχουν οι προσευχές των Αγίων. Μην ξεχνάμε ότι με τις προσευχές αυτές οι Άγιοι εισηκούσθησαν και συνεπώς εάν προσοικειωθούμε την προσευχήν των Αγίων -πάρτε τον 50ο Ψαλμό, ποιος δεν γνωρίζει τον 50ο Ψαλμό ‘Ελέησόν με ο Θεός ..’ που ο Δαυίδ είπε στον Θεό σαν προσευχή μετανοίας και συντριβής- εάν κανείς προσοικειωθεί το περιεχόμενο του Ψαλμού, ξέρει τι λέει, το κατανοεί αυτό, πες τε μου σας παρακαλώ, δεν θα ευαρεστήσει εις τον Θεόν; .. εάν μείνω εις την αυτοσχέδιον προσευχήν και δεν χρησιμοποιήσω την προσευχή των Αγίων κινδυνεύω να ζητήσω από τον Θεό τα μη ανήκοντα, εκείνα που δεν πρέπει. Θα ιδείτε στην συνέχειαν της προσευχής ότι δεν ζήτησαν, η Εκκλησία προσευχομένη, να απαλλαγούν από τον πειρασμό αλλά ζήτησαν κάτι άλλο. Εμείς, -θα μου πείτε αυτονόητο είναι- θα σταθώ στην προσευχή μου και θα πω στον Θεόν να με απαλλάξει από τον πειρασμόν. Να αμέσως η παγίδα. Διότι εγώ με το μυαλό μου δεν μπορώ να κρίνω τι αρέσει στον Θεό, ενώ οι προσευχές των Αγίων είναι δοκιμασμένες. Διότι επήραν την απάντηση οι Άγιοι, διότι ήσαν αγιασμένοι άνθρωποι, γιατί είχανε τη Χάρη του Θεού και ήξεραν τι να ζητούν.
Στην προκειμένη εδώ προσευχή γίνεται αναφορά στην δημιουργικότητα των πάντων υπό του Θεού «Δέσποτα, σὺ ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς», συνεπώς είσαι ο απόλυτος Δημιουργός και ο απόλυτος Κύριος και τα πάντα υπακούουν εις το δικό Σου το θέλημα. Αλλά Κύριε, το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι που είναι δημιουργήματα δικά σου δεν υπακούουν στο δικό Σου το θέλημα. Ενώ τα πάντα υπακούουν, οι άνθρωποι που βεβαίως ελευθέρους τους εδημιούργησες, αυτοί δεν θέλουν να σε ακούσουν. Παράδειγμα, η συμπεριφορά τους απέναντί Σου. Είναι μία συμπεριφορά κακοήθης, μία συμπεριφορά που Σε προσβάλλει.
Γι’ αυτό ακριβώς και το προοίμιον είναι κατάλληλον για ό,τι παρακάτω θα ζητηθεί εις την προσευχήν. Και δια να το επιβεβαιώσουν αυτό οι πιστοί εις τον Θεόν, στην προσευχή τους μέσα επιστρατεύουν τον 2ον Ψαλμόν του Δαυίδ και λέγουν, «ὁ διὰ στόματος Δαυῒδ παιδός σου εἰπών·», που με το στόμα του Δαυίδ του δούλου Σου Εσύ είπες, «ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;» γιατί εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί κάθισαν και σκέφτηκαν κούφια πράγματα; «παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ», έκαναν συμβούλια εναντίον του Κυρίου «κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ», κατά του Θεού Πατρός και κατά του Υιού Του του Χριστού.
Τι βλέπομε εδώ αγαπητοί; Βλέπομε ότι ο Θεός είναι Εκείνος που βάζει στο στόμα την προφητεία αυτή και η προφητεία αυτή αναφέρεται στην συμπεριφορά την ανοίκειον των εθνών αλλά και του Ισραήλ έναντι του Θεού εξ’ αφορμής της εμφανίσεως του Χριστού εις τον κόσμον. Και ερωτά ο Θεός δια του Δαυίδ, για ποιον λόγο οι εθνικοί και οι φυλές του Ισραήλ -οι λαοί του Ισραήλ είναι οι φυλές του Ισραήλ- εφρύαξαν [είναι του ρήματος φρυάττω, φρυάσσω που θα πει καταλαμβάνομαι από μια μανιώδη οργή, θα πει λυσσάω από οργή] και κάθισαν και σκέφθηκαν ανόητα και κούφια πράγματα; Και τούτο διότι βασιλείς και άρχοντες της γης, τόσο από τον εθνικόν κόσμον όσο και από τον Ισραήλ, έκαναν κοινές διαβουλεύσεις και πήραν κοινές αποφάσεις κατά του Θεού και του Υιού Του Ιησού Χριστού.
Αυτή η προφητεία την οποίαν προβάλλει η Εκκλησία εις τον Θεόν πραγματοποιείται εκείνη την στιγμή και εφεξής πραγματοποιείται μέσα εις την ιστορία όσο θα υπάρχουν -και θα υπάρχουν μέχρι το τέλος της ιστορίας- οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου που θα στρέφονται πάντοτε κατά του Χριστιανισμού. Είναι λοιπόν η πρώτη χρήσις αυτής της προφητείας κατά κυριολεξία.
Και ο λόγος που στρέφονται εναντίον του Θεού και του Υιού Του;
Λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, φρύαγμα εστί το αλόγιστον κίνημα. Τι είναι λέει το φρύαγμα;
Η κίνηση που θα κάνει ο άνθρωπος αλλά θα είναι αλόγιστος, δηλαδή παράλογος. Δεν υπάρχει απάντησις, δεν υπάρχει λόγος, είναι ένας παραλογισμός επειδή είναι κίνημα δαιμονικό. Ο δαίμων, ο διάβολος έδειξε συμπεριφορά απέναντι στον Θεόν παράλογον και συνεπώς εφεξής εμπνέει τον παραλογισμόν αυτόν και εις τους ανθρώπους. Το να στραφείς εναντίον του Θεού, να στραφείς εναντίον του Αγαθού, αυτό είναι ένας παραλογισμός. Και αυτό το παράλογον κίνημα που λέγει ο Μέγας Αθανάσιος, προσέξτε, ζει πάντοτε μέσα εις την Εκκλησίαν. Το ζουν οι πιστοί οι οποίοι είναι μέσα εις τον κόσμον αυτόν.
Προ ολίγου, είναι απορία του Αποστόλου Πέτρου και του Αποστόλου Ιωάννου. Στο θαύμα του χωλού. Ερωτούν τους άρχοντας, ημείς σήμερα ανακρινώμεθα επί ευεργεσία ανθρώπου ασθενούς. Εμείς σήμερα ανακρινώμεθα γιατί κάναμε έναν άνθρωπον καλά. Πού είναι η ενοχή μας; Δεν υπήρχε ενοχή στους Αποστόλους, υπήρχε ο φθόνος εις τους ανθρώπους και συνεπώς υπήρχε το αλόγιστον κίνημα, ο παραλογισμός. …
Βλέπετε εδώ στην Ελλάδα είμεθα Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Έρχονται από Αμερικές και Ευρώπες Προτεστάνται να κάνουν προσηλυτισμό στον Χριστιανισμό. Δηλαδή τί; Δηλαδή ότι η Πίστις μας δεν είναι σωστή; Έρχεστε να μας πείτε πώς να πιστεύομε; Πηγαίνετε παραπέρα, εκεί που δεν πίστεψαν στον Χριστό να τους πείτε ό,τι θέλετε. Έρχεστε σε εμάς; Γιατί; Περίεργα πράγματα. Αγαπητοί μου, είναι το αλόγιστον κίνημα. Υπάρχει παραλογισμός και μες στον παραλογισμόν αυτόν υπάρχει ο φθόνος και όλα τα πάθη. Έτσι ο πιστός ζει αυτήν την κατάσταση σε όλους τους αιώνες και σε όλες τις εποχές. Ο πιστός ευεργετεί τον κόσμον και ευεργετώντας τον περισσότερο πλήττεται από τον κόσμον. …
Και τώρα αγαπητοί μου έρχεται η Εκκλησία στην προσευχή Της να ερμηνεύσει αυτήν την προφητεία ως πραγματουμένη, όπως σας είπα προηγουμένως, στις ημέρες τις δικές Της. Και έχομε έτσι στην προφητεία [σ.σ. μάλλον στην προσευχή ήθελε να πει] την ιστορικήν αναφοράν της προφητείας. Προσέξτε αυτό είναι πολύ σπουδαίο, είναι πολύ σπουδαίο. Έχομε μία προφητεία και την πραγμάτωσή της. Πότε μία προφητεία πραγματώνεται; Πότε; Αυτό η Εκκλησία θα το πει. Αυτό οι Άγιοι θα το πουν. Όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, καμία προφητεία δεν γράφτηκε έξω από το Πνεύμα του Θεού και καμία προφητεία δεν ερμηνεύεται έξω από το πνεύμα του Θεού. Θεόπνευστοι προφητεύουν και θεόπνευστοι λύουν την προφητεία, δηλαδή την ερμηνεύουν την προφητεία. Κι έτσι τι λέγει εδώ τώρα η Εκκλησία; Η Θεόπνευστος Εκκλησία. Λέγει, αυτό τώρα που Εσύ είπες κάποτε δια στόματος του Δαυίδ του παιδός Σου, αυτό τώρα πραγματώνεται. Είναι σπουδαίο.
Ξέρετε κάποτε η Εκκλησία τι θα πει στους πιστούς; Αυτός είναι ο Αντίχριστος. Ή, πριν έρθει ο Αντίχριστος, το πνεύμα του Αντιχρίστου. Η Εκκλησία θα πει, ξέρετε τι είναι αυτό, αυτό το ρεύμα, αυτό το κλίμα, αυτή η ατμόσφαιρα που επικρατεί; Αυτό είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου και προετοιμάζει τον ερχομό του. Ποιος θα το πει αυτό; Η Εκκλησία. Αυτή μόνη διακρίνει. Δεν μπορεί να διακρίνει ο κόσμος εκείνο που υπάρχει στον κόσμον.
Η Εκκλησία διακρίνει εκείνο που υπάρχει στον κόσμον και αυτό εν Πνεύματι Αγίω.
«συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδα σου ᾿Ιησοῦν, ὃν ἔχρισας,». Πραγματικά λέει μαζεύτηκαν, επ’ αληθείας μαζεύτηκαν, συγκεντρώθηκαν, εναντίον του παιδός Σου Ιησού Χριστού τον Οποίον Εσύ έχεις χρίσει, Εσύ έστειλες εις τον κόσμον.
«῾Ηρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος». Να και τα ονόματα.
Ποιο είναι το όνομα του Αντιχρίστου; Θα το πει η Εκκλησία τότε. Διότι οι δύο εκείνοι προφήται θα πουν, ‘Αυτός’. Αλλά αυτός θα έχει ένα όνομα και θα πει τότε η Εκκλησία, να το 666. Η Εκκλησία θα πει το όνομα του Αντιχρίστου, μην ακούτε απ’ έξω τίποτα. Η Εκκλησία θα πει το όνομα του Αντιχρίστου. Εδώ τι λέγουν; Η προφητεία που είπε ο Δαυίδ 1,000 χρόνια πίσω, το είπε για τον Ηρώδη και για τον Πόντιον Πιλάτο. Λέει και ονόματα.
«σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς ᾿Ισραήλ,». Με εθνικούς / ειδωλολάτρας, και με τους λαούς του Ισραήλ, δηλαδή με τις φυλές.
«ποιῆσαι ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι». Και να γίνουν όσα το χέρι Σου και η βουλή Σου έχουν προορίσει να γίνουν.
Εδώ βλέπομε τον Ηρώδη αγαπητοί μου σαν εκπρόσωπο των Εβραίων, μαζί με τις φυλές του Ισραήλ, και τον Πιλάτο σαν εκπρόσωπο των εθνικών, των ειδωλολατρών, μαζί με τους εθνικούς στρατιώτες, τους ειδωλολάτρες. Και πράγματι αυτοί κατεδίκασαν τον Χριστόν κι έτσι ηρνήθησαν και τον Πατέρα, τουλάχιστον ως προς τους Εβραίους. Διότι έλεγαν ότι πιστεύουν εις τον Θεόν αλλά ηρνήθησαν και τον Πατέρα αρνούμενοι τον Υιόν.
Και όλα αυτά δεν έγιναν έξω από τη βουλή του Θεού, αλλά τώρα ότι ο Θεός παραχωρεί να γίνουν αυτά. Βεβαίως δεν είναι το κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού, αλλά είναι το κατά παραχώρησιν. Όταν ο Ιησούς Χριστός βαπτίζεται στον Ιορδάνην λέγει ο Πατήρ, εν ώ ηυδόκησα, εν το οποίον ηυδόκησα. Συνεπώς κάνει το θέλημά μου κατ’ ευδοκίαν όπως το θέλω εγώ. Αλλά όταν αφήνει να κάνει το θέλημά του ο Ηρώδης και ο Πιλάτος, αυτό είναι όχι κατ’ ευδοκίαν αλλά κατά παραχώρησιν. Το λέγω για να μην σκανδαλίζονται μερικοί και θεωρούν ότι ο Θεός είναι ανήμπορος να αντιμετωπίσει το κακόν.
Όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος εν προκειμένω,
Ό ούν λέγουσι, τούτο εστίν· ούκ αυτοί ίσχυσαν αλλά σύ τό πάν, ό επιτρέψας καί είς πέρας αγαγών, ειργάσω, ό ευμήχανος καί σοφός, ό τοίς εχθροίς είς τό βούλημά σου χρησάμενος.
Ο Θεός χρησιμοποιεί αγαπητοί μου και το κακόν, και τους εχθρούς Του τους χρησιμοποιεί στις βουλές Του. Όχι ότι τους παρεσκεύασε ο Θεός.
Πάντως είναι αξιοπαρατήρητο αγαπητοί μου το εξής. Προσέξτε τη σειρά των λέξεων. «ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι» Θα μου πείτε είναι ένα πρωθύστερο σχήμα, έτσι το λέμε στο συντακτικό. Όσα το χέρι σου και η σκέψη σου έχει προορίσει να γίνουν. Αλλά αυτό που θα το λέγαμε στους ανθρώπους, δεν ισχύει εδώ. .. Ο άνθρωπος πρώτα σκέπτεται και μετά ενεργεί με τα χέρια του. Εδώ λέγει, πρώτα ενήργησες με τα χέρια σου και μετά με τη βουλή σου, με τη σκέψη σου. Ξέρετε τι σημαίνει; Σημαίνει ότι το χέρι του Θεού γίνεται ταχύτερα αισθητό από την βουλή του Θεού. Και δεν είναι πρωθύστερον σχήμα που λέμε στο συντακτικό. Ξαναλέγω, ότι το χέρι του Θεού γίνεται ταχύτερο από τη βουλή του Θεού, αισθητά ταχύτερο, δηλαδή όχι ότι προηγείται η ενέργεια της βουλήσεως αλλά ότι η φράση δείχνει ότι εδώ την βουλή του Θεού δεν την βλέπεις, βλέπεις την ενέργεια του Θεού, την βουλή του Θεού θα την μάθεις αργότερα …
Μετά την αναφοράν της προφητείας και την πραγμάτωσή της στις ημέρες των Αποστόλων, ζητά τώρα η Εκκλησία την προστασία του Θεού αφού οι λαοί και τα έθνη εμελέτησαν κενά, δηλαδή κούφια πράγματα, χωρίς βεβαίως στην πραγματικότητα να μπορέσουν να ματαιώσουν το Σχέδιο του Θεού. Τι λέει; «καὶ τὰ νῦν, Κύριε, ἔπιδε ἐπὶ τὰς ἀπειλὰς αὐτῶν, καὶ δὸς τοῖς δούλοις σου μετὰ παρρησίας πάσης λαλεῖν τὸν λόγον σου» Και τώρα Κύριε, κοίταξέ μας. Κοίταξε ότι ήμεθα κάτω από τις απειλές των. Δες τις απειλές των .. και δώσε σε μας τους δούλους Σου παρρησία να λαλούμε τον Λόγον Σου.
Σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος, λέγει. Προσέξτε τι λέγει. Προσέξτε:
Οράς τήν φιλοσοφίαν, καί πώς ουχί καταρωμένων εστί ταύτα;
Βλέπεις την ευσέβειαν; Δεν καταρρώνται, να πουν οι δείξοι και οι μπήξοι Κύριε, οι αλητήριοι, οι ελεεινοί, οι τρισάθλιοι, οι εχθροί Σου. Δεν λέγουν τίποτε.
Και όρα· ούκ είπον, ράξον αυτούς, κατάβαλε αυτούς· αλλά τι;
Κοίτα. Δεν είπαν στην προσευχή τους, σύντριψέ τους, κατάβαλε αυτούς. Αλλά τι;
καὶ δὸς τοῖς δούλοις σου μετὰ παρρησίας πάσης λαλεῖν τὸν λόγον σου
και δώσε το χάρισμα σε μας στους δούλους Σου ώστε να λαλούμε τον Λόγον Σου μετά παρρησίας.
Και συνεχίζει ο Ιερός Χρυσόστομος,
Ούτω μανθάνωμεν εύχεσθαι καί ημείς.
Έτσι μαθαίνουμε να προσευχόμαστε και εμείς.
Είναι αυτό που σας έλεγα προηγουμένως για τις προσευχές των Αγίων. Έτσι λέει μαθαίνουμε να προσευχόμαστε και ημείς.
Καίτοι γε πόσου ούκ άν τις εμπλησθείη θυμού, είς άνδρας εμπεσών ανελείν αυτόν επιχειρούντας, και απειλούντας τοιαύτα; πόσης ούκ άν απεχθείας πληρωθείη;
Να βρεθεί μπροστά σε άνδρες που τον απειλούν. Δεν θα γέμιζε η καρδιά του από απέχθεια εναντίον των;
Αλλ’ ούχ οι άγιοι ούτοι.
Αλλά αυτοί λέγει οι Άγιοι δεν συμπεριφέρονται έτσι, να γεμίσουν από οργή, από σιχαμάρα γι’ αυτούς τους ελεεινούς ανθρώπους. Τίποτε.
Έτσι μας μαθαίνουν να προσευχόμαστε. Να σε τι χρειάζονται οι προσευχές των Αγίων. Διότι αν προσευχηθούμε μόνοι μας θα πούμε, Κύριε κεραυνούς να τους ρίξεις.
Θυμόσαστε τι είπε ο Άγιος Ιάκωβος και ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, τα δύο αδέλφια. Κύριε να πούμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό να τους κάψει επειδή δεν σε δέχτηκαν σε εκείνη την πόλη των Σαμαρειτών. Ο Κύριος τι είπε; Δεν ξέρετε ποιου πνεύματος είσαστε εσείς. Το ‘μαθαν αργότερα.
Δεν μπορούμε να καταρώμεθα. Δεν μπορούμε να υβρίζουμε. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τον Θεό την τιμωρία των άλλων. Τι πρέπει να ζητούμε; Το έλεος του Θεού σ’ αυτούς και το δεύτερον, την δύναμη του Θεού σε μας. Και τι λέγουν εδώ; Ζητούν να τους δώσει ο Θεός δύναμη ώστε μετά παρρησίας να λαλούν τον Λόγο του Ευαγγελίου. Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Και δεν ζητούν την απαλλαγή τους από τον πειρασμό, σας το έλεγα πιο μπροστά εδώ τώρα το αναλύω. Προσέξτε. Αυτό δείχνει απόλυτη αποδοχή του Σταυρικού Ευαγγελίου.
Εμείς θέλομε να αναιρέσουμε το Σταυρικόν Ευαγγέλιον. Θέλομε ένα Ευαγγέλιον χωρίς πειρασμούς. Ένα Ευαγγέλιον χωρίς Σταυρό. Αγαπητοί μου να το πάρομε απόφαση.
Θα ‘χουμε πειρασμούς και θα ‘χουμε περιπέτειες στη ζωή μας, όποιος, όπου είναι ο καθένας. Μικρός, μεγάλος, μορφωμένος, λιγότερο μορφωμένος, άνδρας, γυναίκα, οικογενειάρχης, άγαμος, κληρικός, λαϊκός. Έχομε όλοι πειρασμούς και όταν λέγω πειρασμούς εννοώ, πώς μας κατατρέχει ο κόσμος, πώς μας κατατρέχει ο διάβολος. Δεν θα λείψουν ποτέ οι πειρασμοί. Και λέγει εδώ ο Ιερός Χρυσόστομος σχολιάζοντας αυτό, ότι δεν ζητούν να απαλλαγούν αλλά ζητούν δύναμη να ανταποκριθούν.
Κύριε απάλλαξέ μας, εμείς αυτό λέμε, απάλλαξέ μας, αλλά εδώ λέγουν, όχι, δώσε μας δύναμη να παλέψουμε διότι θέλομε, οικειούμεθα το Σταυρικό Σου Ευαγγέλιον. …
Βλέπομε εδώ την Εκκλησία του Χριστού να έχει έναν ιεραποστολικόν χαρακτήρα και να ζητάει το «μετὰ παρρησίας πάσης λαλεῖν τὸν λόγον σου», όπως λέγει. Με κάθε παρρησία να μιλάμε, να κηρύσσουμε τον λόγο Σου.
Αγαπητοί μου προσέξτε.
Σε μια δοκιμασία της Εκκλησίας, άραγε, αυτός ο ιεραποστολικός χαρακτήρας θα διατηρηθεί; Ή μήπως θα υπάρχει μία συντηρητική κατάστασις κρυπτοχριστιανισμού;
Και όταν λέω κρυπτοχριστιανισμού είναι κάτι φοβερό.
Ο κρυπτοχριστιανισμός έχει διάφορες μορφές. Έπεσε στα χέρια μου τελευταία ένα βιβλίο, έκδοσις των Μακεδονικών Σπουδών Θεσσαλονίκης, δια τους κρυπτοχριστιανούς.
Ότι μπορούσε ο ιερεύς να γίνει χότζας και το πρωί να είναι στο τζαμί και το βράδυ να κάνει Ορθόδοξη Λειτουργία.
Αυτό αγαπητοί μου είναι απαράδεκτον πράγμα. Και τέτοια, μάλιστα στην εποχή των Τούρκων, είχαμε άφθονα και υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Αυτό είναι απαράδεκτον πράγμα.
Γιατί;
Διότι ο Χριστιανός στέκεται με έναν συντηρητισμό απέναντι στο Ευαγγέλιον, φοβείται το μαρτύριον.
Ή θα είσαι ή δεν θα είσαι. Η Εκκλησία, η παλαιά Εκκλησία, η αρχαία ένδοξος Εκκλησία του Χριστού, δεν εγνώρισε τον κρυπτοχριστιανισμόν με την έννοια που σας είπα.
Βέβαια ο πιστός δεν έλεγε στον κόσμο, ‘ξέρετε είμαι Χριστιανός’. Όχι.
Ζούσε.
Τον συνελάμβαναν; Ομολογούσε. Ούτε άλλαζε την Πίστη του. Ομολογούσε.
Και τους λέγανε οι ίδιοι, οι ίδιοι οι άνθρωποι, οι εθνικοί, οι ειδωλολάτραι, ‘ρίξτε μια φούχτα λιβάνι στον θεόν Καίσαρα και μην πιστεύετε εκείνο το οποίο κάνετε’.
Όοοοχι, αυτό που πιστεύω θα πω. Αυτό έλειψε.
Γι’ αυτό σας είπα. Θα προχωρήσουμε σε ένα μαρτύριο ή σε έναν κρυπτοχριστιανισμόν; Αυτό είναι το πρόβλημα σε έναν επικείμενον πειρασμόν.
ΑπομαγνητοφώνησηΦαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ
Πηγή arnion.gr [Ομιλία νο. 40 Πράξεις Αποστόλων Κεφ. 4, 23 – 29]
Σκέψεις και συμβουλές
Ο άνθρωπος είναι ταλαίπωρος και αξιοθρήνητος. Όταν είναι νέος, γερός και δυνατός και δεν έχει στη ζωή του προβλήματα, τότε τις πιο πολλές φορές δεν σκέφτεται τον Θεό και είναι μακριά Του. Δεν σκέφτεται τον Θεό που του δίνει αυτή την ευτυχία. Σαν ένα αμέριμνο πουλί πετάει μέσα στον κήπο των απολαύσεων και απολαμβάνει όλες τις χαρές της ζωής. Βρίσκεται σε μία κατάσταση εξωφρενική, δεν έχει στη ζωή του σκοπούς.
Και τότεδημιουργεί ένα είδωλο και αρχίζει να το λατρεύει. Κανείς δεν τον περιορίζει και ο ίδιος δεν περιορίζει τον εαυτό του. Έχει στη ζωή του τα πάντα, και τα περισσότερα απ’ αυτά που έχει, υπάρχουν μόνο για να του προσφέρουν απολαύσεις. Νομίζει ότι έτσι είναι η ζωή και δεν μπορεί να είναι αλλιώς...
Μόνο τότε, όταν τον βρίσκει κάποια δυστυχία και συμφορά, μόνο τότε συνέρχεται ο ταλαίπωρος, αναγνωρίζει την αδυναμία του και καταλαβαίνει την δικαιοσύνη και την παντοδυναμία του Θεού, ο Οποίος μόνος είναι το αίτιο και της ζωής του και της ευτυχίας. Αρχίζει να φοβάται για το σώμα του, να μη το χάσει. Και αυτό που κάποτε απολάμβανε όλες τις χαρές της ζωής, χωρίς τέλος, φοβάται να μην πεθάνει αφήνοντας στη θέση του σήψη και δυσοσμία. Φοβάται και για την ψυχή του. Να μην αφήσει αυτή, που επέτρεπε τα πάντα και στον εαυτό της και στο σώμα που κυβερνούσε, αυτή την όμορφη γη και να πάει σ’ ένα τόπο σκοτεινό, όπου αντί για τις παράνομες σαρκικές απολαύσεις την περιμένουν τα βάσανα της κολάσεως συντροφιά με τους δαίμονες και τους αμετανόητους αμαρτωλούς για τους οποίους το έλεος του Θεού δεν υπάρχει. Ταλαίπωρος άνθρωπος!
Να περνάς τη ζωή σου εδώ έτσι, ώστε κάθε στιγμή να είσαι έτοιμος να την αφήσεις.
Ποτέ σου να μην επιτρέψεις οι απολαύσεις να σε κάνουν να ξεχάσεις τον εαυτό σου και τον Θεό. Να θυμάσαι πάντα ότι η ζωή σου και η ευτυχία είναι δώρα του Θεού, δώρα που δεν σου αξίζουν. Αμαρτία είναι όταν δεν απολαμβάνουμε σωστά αυτό το δώρο, όπως είναι και αμαρτία να ξεχνάμε ότι όλα όσα έχουμε στη ζωή μας είναι δώρα του Θεού.
Πάτερ Επουράνιε! Να μην ξεχνάω ποτέ ότι όλα αυτά που έχω είναι δικά Σου. Και αυτά τα δώρα που συνεχώς μου χαρίζεις να με κάνουν να Σε αγαπήσω περισσότερο και όχι να απομακρυνθώ από Σένα. Αν κάποτε θα με επισκεφθεί η δυστυχία, δώσε μου να στραφώ πάλι σε Σένα με μετάνοια και αγάπη.
*
Να είσαι πάνω, ω άνθρωπε, από τη φιληδονία, να μη δίνεις σημασία στις κινήσεις της σάρκας· αυτή είναι τυφλή και απείθαρχη ύλη. Αν η σάρκα σου σαν το άλογο καλπάζει και παίζει, να μην την προσέχεις. Η ψυχή ας μην κλίνει σ’ αυτή με τις σκέψεις και τις φαντασίες και ας μην προσκολλάται σ’ αυτήν η καρδιά. Αυτή θα παίξει και μετά θα σταματήσει, όταν δει πως δεν την προσέχουν αλλά την αφήνουν στην περιφρόνηση, σαν ασήμαντη και ανόητη δούλη. Πες στην ψυχή σου: «Έχεις με τι να ασχοληθείς εκτός απ’ αυτή τη γήινη σάρκα, έχεις πράγματα πιο αξιόλογα, πνευματικά –τη δική σου τελειότητα και την μακάρια αιωνιότητα».
Βλέπετε πώς λάμπει ο ήλιος και τα άστρα του ουρανού. Κάποτε και οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο με το άκτιστο φως της δικής τους καρδιάς. Όταν οι άγγελοι εμφανίζονται στους ανθρώπους, σχεδόν πάντα είναι τυλιγμένοι στο φως.
Αυτό το φως να επιζητάτε, αφήστε τα έργα του σκότους. Μπορούμε τη δική μας ανθρώπινη φύση να ανυψώσουμε μέχρι την κοινωνία με τον Θεό, και ο Θεός είναι Φως, αΐδιο Φως, που υπερβαίνει κάθε φως ορατό.
*
Όπου και να κοιτάξεις όλα είναι εντάξει στη ζωή σου. Να ευχαριστείς τον Θεό για τις ευεργεσίες του.
Δεν ευχαριστείς τον Θεό για την ευημερία που έχεις. Και όχι μόνο δεν ευχαριστείς, αλλά και παραπονιέσαι! Σκέψου όμως ότι στην ίδια πόλη μένουν κοντά σου όμοιοι με σένα άνθρωποι, που η κατάστασή τους είναι πολύ χειρότερη, την οποία όμως εκείνοι την δέχονται χωρίς κανένα παράπονο. Να επισκέπτεσαι τα στενά αυτά καταφύγια, όπου ζουν μαζί πολλές φτωχές οικογένειες, και να ευχαριστείς τον Θεό με όλη σου την ψυχή γιατί έχεις σπίτι μεγάλο και καθαρό και να είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή σου. Αν όμως θέλεις να γίνεις τέλειος και να εισέλθεις στις επουράνιες μονές και να κληρονομήσεις τη ζωή την αιώνια, να προσπαθείς όσο μπορείς να κάνεις πιο εύκολη την ζωή αυτών των φτωχών, είτε παρακαλώντας γι’ αυτούς τους άλλους, είτε με χρήματα, είτε με οτιδήποτε άλλο. Να είσαι ελεήμων όπως είναι ελεήμων ο Επουράνιος Πατέρας μας, να αγοράζεις εδώ με φθαρτά πράγματα τη ζωή την αθάνατη στους Ουρανούς, την αιώνια Βασιλεία του Θεού.
[Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 10, Ιαν. – Απρ. 2004, Εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”, άρθρο «Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, 1829-1908, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ», σελ. 153 (αποσπάσματα)]
«Να κάνεις τον αγώνα σου, όχι για να αγιάσεις, αλλά για να χαρεί ο Χριστός»
– Πέστε μου κάτι, Γέροντα, για τον αγώνα μου.
– Παλληκαριά, λεβεντιά, φιλότιμο! Με το φιλότιμο να εργάζεσαι στον Χριστό. Και ο Χριστός στην ψυχή που έχει καλή διάθεση, αγωνιστικό πνεύμα και φιλότιμο, εργάζεται αθόρυβα.
– Γέροντα, γιατί δεν γεμίζω από την προσευχή, ενώ φροντίζω να είμαι συνεπής στα πνευματικά μου καθήκοντα;
– Ε, πώς να γεμίσης; Έτσι θα γεμίσης; Θέλει γύρισμα το κουμπί αλλού.
Εξέτασε να δης πόσο δουλεύεις στην πνευματική ζωή με την λογική και πόσο με την καρδιά• πόσο κινείσαι από την ευρωπαϊκή συνέπεια και πόσο από το ορθόδοξο φιλότιμο.
Αυτό που λέμε «συνέπεια», μερικές φορές είναι εγωισμός και μας κλέβει. Να φανώ συνεπής, για να δείξω στους άλλους ότι είμαι σε όλα εντάξει. Τότε όμως η ζωή μου γίνεται μια μεγάλη αταξία πνευματική. Να κινήσαι παντού με φιλότιμο, γιατί σ’ αυτήν την συχνότητα κινούνται ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι… Χωρίς φιλότιμο δεν έρχεται η θεία Χάρις.
– Γέροντα, η διαρκής εγρήγορση κουράζει;
– Κουράζει, όταν μπαίνη ο εγωισμός, γιατί τότε ο άνθρωπος πιέζει τον εαυτό του. Όταν όμως μπαίνη το φιλότιμο, ο αγώνας γίνεται με την καρδιά, και τότε δεν κουράζει, γιατί τον γλυκαίνει το φιλότιμο.
Εσύ, νομίζω, ζορίζεσαι λίγο στον αγώνα σου, γιατί λες: «πρέπει να κάνω εκείνο και εκείνο», έτσι με μια πειθαρχία• και, χωρίς να το καταλαβαίνης, μπαίνη και ο εγωισμός: «Να το κάνω, για να αγιάσω». Να κάνης τον αγώνα σου, όχι για να αγιάσης, αλλά για να χαρή ο Χριστός. Αν δούλευες, για να χαρή ο Χριστός, θα ήταν απαλός ο αγώνας σου και θα είχες μέσα σου θεία παρηγοριά. Τώρα ο αγώνας σου είναι σκληρός και δεν έχει παρηγοριά. Ο Χριστός είναι στοργικός Πατέρας και όχι τύραννος. Τον φιλότιμο αγώνα μας χαίρεται ο Χριστός.
Όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται πνευματικά με φιλότιμο, νιώθει εσωτερική αγαλλίαση, γιατί ο Θεός του δίνει πνευματική ευχαρίστηση. Βέβαια, ο φιλότιμος ποτέ δεν αγωνίζεται για την ανάπαυση και την ευχαρίστηση.
Κι αν δεν του δώση ο Χριστός και τον Παράδεισο, δεν θα τον πειράξη, γιατί δεν λέει:
«να αγωνισθώ, για να πάω στον Παράδεισο, για να περνάω καλά και να μην υποφέρω
στην κόλαση», αλλά από φιλότιμο δεν αμαρτάνει, γιατί δεν θέλει να πάη στην κόλαση και
να πληγώση τον Ευεργέτη του Χριστό. Κι αν ο Χριστός του πη ότι και στον Παράδεισο θα έχη μαρτύρια κ.λπ., πάλι θα θέλη να πάη εκεί για τον Χριστό.
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)