Για ποιό Αντίχριστο μιλά ο άγιος Κοσμάς

Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου:

«Οἱ σχέσεις τῶν δύο θηρίων»

Στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως τὸ πρῶτο θηρίο (ὁ Ἀντίχριστος) συμβολίζεται μὲ τὰ δέκα κέρατα καὶ τὸ δεύτερο θηρίο (ὁ ψευδοπροφήτης) συμβολίζεται μὲ τὰ δύο κέρατα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὑπὸ μορφὴν κριοῦ, δηλαδὴ ἕνα ἥμερο ζῶο. 

Ποια ἡ σχέση μεταξὺ αὐτῶν;

Ὁ ψευδοπροφήτης εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖον ἔρχεται ὁ ψευδοπροφήτης εἶναι νὰ ἀνοίξει τὸ δρόμο νὰ προσκυνηθεῖ ὁ Ἀντίχριστος καὶ δι’ αὐτοῦ ὁ Διάβολος.

Ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται μὲ μίαν δυναμικὴ μορφή μὲ σκοπὸ νὰ ὑποτάξει καὶ νὰ καταστρέψει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς δειλούς. 

Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ τρόπος δὲν εἶναι 100% ἀποτελεσματικός. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο θἀρθεῖ καὶ μ’ ἕναν ἄλλο τρόπο. Τὸν τρόπο τῆς πλάνης. Καὶ τὸν ρόλον αὐτὸν θὰ τὸν παίξει ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὸ συμβολίζουν τὰ δύο κέρατα τοῦ κριοῦ.

Αὐτὲς οἱ δύο μορφές, ἡ δυναμικὴ μορφή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄλλη τῆς πλάνης, καὶ τῆς ἀφελείας, καὶ τῆς ἁπλότητος, ἡ εἰρηνικὴ δηλ. μορφή, αὐτὲς οἱ δυὸ μορφὲς δροῦν διαρκῶς μέσα στὴν ἱστορία, σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε γενιά. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέγει: ὁ Ἀντίχριστος ἀκούσατε ὅτι ἔρχεται καὶ τώρα ὑπάρχουν πολλοὶ Ἀντίχριστοι. Συνεπῶς καὶ ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ Ἀντίχριστοι, καὶ ὁ ψευδοπροφήτης ἔρχεται, γιατὶ κι αὐτὸς εἶναι πρόσωπο, ἀλλὰ πολλοὶ ψευδοπροφῆτες ὑπάρχουν στὴν ἐποχή μας. Καὶ συνεπῶς τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας διαρκῶς ἐνεργεῖται σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε γενεά. Μάλιστα ἡ πρώτη, ἡ δυναμικὴ μορφὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, δρᾶ ὡς ἐξουσία, ἐνῶ ἡ Δευτέρα μορφὴ τοῦ ψευδοπροφήτου δρᾶ ὡς ἰδεολογία, ὡς αἵρεση, πάντως μὲ πνευματικὴ διάσταση.

Ἡ ἀποστολικὴ γενεὰ ἀντιμετώπισε τὸν Ἀντίχριστο εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Νέρωνος, τὸν δὲ ψευδοπροφήτη εἰς τὴν αἵρεση τῶν Νικολαϊτῶν. Ἡ ἐποχὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἀνεγνώρισε καὶ αὐτὴ τὴν δυναμικὴ μορφὴ τοῦ Ἀντιχρίστου στὸ πρόσωπο τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ τὸν ψευδοπροφήτη στὸν Ἄρειο.

Ἀργότερα ὁ Ἀντίχριστος ἔδρασε διὰ τοῦ Μωάμεθ, ὡς δυναμικὸν πρόσωπον τοῦ Ἀντιχρίστου. Μάλιστα σᾶς θυμίζω τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό. Πῶς ὁ ἅγιος Κοσμᾶς λέει ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἦλθε; Γιατὶ βλέπει τὸν Ἀντίχριστο στὸν Μωάμεθ. Εἶναι αὐτοὶ οἱ Ἀντίχριστοι ποὺ ἔχουν ἔρθει καὶ ἔρχονται διαρκῶς καὶ εἶναι πρόδρομοι τοῦ κυρίως Ἀντιχρίστου. 

Βλέπει, λοιπόν, κι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Μωάμεθ τὸν Ἀντίχριστο. Τίνος Μωάμεθ; Ὄχι ἁπλῶς τὸν Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἱδρυτὴς τῆς ὁμωνύμου θρησκείας, ἀλλὰ κυρίως στὸ πρόσωπο τοῦ Μωάμεθ τοῦ πορθητοῦ, ὁ ὁποῖος μὲ τὶς ἐπιτυχίες του στὸν χριστιανικὸ κόσμο τὶς κατακτητικές, προσπάθησε νὰ ἐξαπλώσει τὸν Μωαμεθανισμὸ καὶ νὰ καταργήσει τὸν χριστιανισμό. Ὕστερα εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ ἐπιτυχίες τῶν Ἀράβων καθ’ ὅλο τὸ μῆκος τῆς Β. Ἀφρικῆς ἕως τῆς Ἰσπανίας ἐπέφερε τὸ ξεκλήρισμα τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὡς ψευδοπροφήτη δέ, καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀλλὰ ἔτσι τὸ κρίνουμε καὶ τὸ βλέπουμε, ποιός λέτε νὰ εἶναι, ὅσο κι ἂν θὰ ἔμοιαζε τὸ πρᾶγμα, ὅτι θὰ μιλούσαμε μὲ κάποιον φανατισμόν. Εἶναι ὁ Πάπας. Ποιός Πάπας; Εἶναι ὁ Δυτικὸς χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος ἐπιφέρει τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση, ἤτοι τὴ νοθεία τοῦ χριστιανισμοῦ μὲ σκοπὸ τὴν ματαίωση τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

Στοὺς καιρούς μας ὁ Ἀντίχριστος δρᾶ μὲ τὰ ἀντίθεα καὶ ἀντιχριστιανικὰ κοινωνικὰ συστήματα ἢ ἀκόμα καὶ κράτη ποὺ χρησιμοποιοῦν μεθόδους ἐξοντώσεως τῆς Ἐκκλησίας, μάλιστα κατ’ ἐπιστήμην. Ὁ ψευδοπροφήτης δρᾶ μὲ τὶς ποικιλώνυμες αἱρέσεις, ὅπως εἶναι ὁ Χιλιασμὸς ἢ ὁ Οἰκουμενισμός,ἢ ὅ,τιδήποτε ἄλλο προσφέρεται σὰν αἵρεση καὶ νοθεία τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος. Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα πρέπει νὰ τὰ προσέξουμε, ὅταν βλέπει κανένας πῶς ἐνεργοῦν καὶ δροῦν οἱ φοβερὲς ἀντίθεες δυνάμεις μέσ’ στὴν ἱστορία καὶ πῶς ὑποκύπτουν οἱ ἄνθρωποι.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

"Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω"!!

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τόν τελευταῖο καιρό ἔχουν γραφῆ πολλά διά τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους. Ἐκεῖνο πού κατενόησα ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι ὅτι οἱ συνειδητοί καί, κατά τό δή λεγόμενο, ψαγμένοι Ὀρθόδοξοι δέν ἔχουν πρόβλημα ἐλλείψεως γνώσεως ἐπί τοῦ θέματος τούτου, δηλαδή διά τό τί πρέπει νά πράξη κάθε Ὀρθόδοξος ἐν καιρῷ αἱρέσεως, διότι αὐτό εἶναι κατατεθειμένο καί στήν Ἁγ. Γραφή καί στήν Πατερική διδασκαλία· ἀλλά πιστεύω ὅτι τό πρόβλημά των ἑστιάζεται, ἔστω κι ἄν δέν θέλουν νά τό ἀποδεχθοῦν, εἰς τό κόστος καί τό τίμημα πού πρέπει νά καταβάλλουν ἐάν ἀκολουθήσουν ἐν προκειμένῳ τήν ἁγιογραφική καί Πατερική διδασκαλία.

Δι’ αὐτό προβάλλουν προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις καί εἴτε στηρίζονται εἰς τό πλῆθος καί τήν ἐξουσία, ὑπερτονίζοντας κατά τά παπικά πρότυπα τήν Ἀποστολική Διαδοχή εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὁπότε τοποθετοῦν τήν Ἐκκλησία καί τόν ἑαυτόν τους μέσα στήν αἵρεσι, εἴτε προσπαθοῦν νά δικαιολογήσουν, ἀναμασώντας κάποιες ἀπόψεις, ὅτι δῆθεν ὁ ΙΕ΄ Κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας ἐπί Ἁγ. Φωτίου Συνόδου δέν εἶναι ὑποχρεωτικός, ἀλλά δυνητικός, ὁπότε εἰς αὐτήν τήν περίπτωσι ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως, ὁ κάθε Ὀρθόδοξος κάνει ὅ,τι θέλει. Ἄλλος δηλαδή ἀποτειχίζεται ἐκκλησιαστικῶς ἀπό τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί ἐπαινεῖται καί ἄλλος παραμένει στό στόμα τοῦ λύκου καί θά ἐξέλθῃ (ἄν δέν ἔχη καταβρωθῆ) ὅταν ἀποφασίσει ἡ Σύνοδος, καί δέν κατακρίνεται οὔτε βεβαίως τιμωρεῖται.

Εἴτε ἀκόμη προβάλλουν ἄλλες δικαιολογίες, ὅτι δῆθεν πρέπει πρῶτα νά καταδικασθῆ ἡ αἵρεσις καί μετά νά γίνη ἡ ἀποτείχισις, ἐκλαμβάνοντας τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὀνομαστικῶς.

Ὅμως ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὀνομασία περιεκτικὴ πολλῶν αἱρέσεων καὶ αὐτὲς οἱ ἐπὶ μέρους αἱρέσεις πού περιλαμβάνει αὐτή ἡ παναίρεσις (π.χ. ἀναγνωρίσεις μυστηρίων, συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε, συμπροσευχές και συνιερουργίες, ἀποδοχή της βαπτισματικῆς θεολογίας, τῆς θεωρίας τῶν κλάδων καί τῶν δύο πνευμόνων, περί πρωτείου κλπ), ἔχει καταδικασθῆ ἀπό πάμπολλες Συνόδους καί Ἱ. Κανόνες.

Ἀκόμη προβάλλουν ὡς δικαιολογία τό ὅτι ἡ ἀποτείχισις θά γίνη, ὅταν ἑνωθοῦμε ἐπισήμως μέ τούς αἱρετικούς (στό κοινό ποτήριο) καί κατ’ αὐτόν τόν τρόπο μεταθέτουν αὐτοβούλως τά ὅρια τῆς ἀποτειχίσεως. Ὅμως ἡ Ἁγ. Γραφή καί οἱ Ἅγ. Πατέρες ἀναφέρουν πάντοτε ὅτι ἀπομακρυνόμεθα ἐκκλησιαστικῶς ἀπό οἱονδήποτε Ἐπίσκοπο ἤ κληρικό πού ἔχει αἱρετικά φρονήματα καί μάλιστα, ὅταν αὐτά κηρύττονται δημοσίως καί Συνοδικῶς.

Ἀναφέρουν ἀκόμη καί ἄλλες δικαιολογίες, ὅτι δῆθεν ὁ σχετικός Κανόνας ὁμιλεῖ μόνο γιά κληρικούς καί ἄρα οἱ λαϊκοί δέν ἀποτειχίζονται, ἄν δέν ὑπάρχουν κληρικοί, ἀλλά παραμένουν στό στόμα τοῦ λύκου, ὅτι πρέπει νά κοινωνοῦμε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γιατί χωρίς Θ. Κοινωνία δέν σωζόμεθα καί ἄρα πρέπει νά παίρνωμε τά Μυστήρια ἀπό τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές κλπ. 

Ὅλες αὐτές οἱ δικαιολογίες πού προβάλλονται ἀπό πολλούς Ὀρθοδόξους, ὁδηγοῦν ἀβίαστα τήν σκέψι μας στήν παροιμία τήν ὁποία χρησιμοποιεῖ πολύ συχνά ὁ λαός μας «ὅποιος δέν θέλει νά ζυμώση δέκα μέρες κοσκινίζει...».

Ὑπάρχουν, πέραν τῶν ἄλλων, καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι, μή ἔχοντας κανένα ἐπιχείρημα ἁγιογραφικό καί πατερικό νά προσάψουν, ἀρκοῦνται εἰς τό νά πετροβολοῦν μέ ὕβρεις τούς ἀποτειχισμένους, ἀποκαλώντας τους σχισματικούς, ψυχοπαθολογικούς, τύπους, δημιουργούς σεκτῶν καί φατριῶν κλπ. Αὐτοί βεβαίως εἶναι ἐκεῖνοι πού ἄθελά τους οὐσιαστικά κάνουν καλό στούς ἀποτειχισμένους καί τούς ἀξιώνουν τοῦ Μακαρισμοῦ τῶν ὀνειδιζομένων γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 5,11· Λουκ. 6,22· Α΄Πετρ. 4,14). 

Εἶναι ὅμως λίγο εἰλικρινέστεροι τῶν ἄλλων, διότι μή ἔχοντας κανένα, ἀπολύτως κανένα, ἁγιογραφικό ἤ πατερικό ἐπιχείρημα, ἀρκοῦνται στόν ὀρθολογισμό καί στίς ὕβρεις, ἐνῶ οἱ ἄλλοι προβάλλουν αὐτές τίς ἀστήρικτες δικαιολογίες μέ σκοπό, ἀφ’ ἑνός μέν νά νομιμοποιήσουν τήν παρανομία καί τήν προδοσία καί ἀφ’ ἑτέρου νά ἔχουν τήν συνείδησί των ἥσυχη ὅτι πέραν τῶν ἄλλων ἔχουν καί τήν ἀρετή τῆς διακρίσεως.

Εἶναι ἴσως πρωτοφανές καί πρωτάκουστο καί μᾶλλον γέννημα τῆς Ν. Ἐποχῆς καί τῶν ἐσχάτων, τό νά ἐπικρατῆ καί νά ἐπιβιώνη σήμερα μία θεωρία μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ὁποία, ὄχι μόνον δέν στηρίζεται πουθενά (μᾶλλον στηρίζεται στό πουθενά καί στό τίποτα), ἀλλά ἀπεναντίας ἔχει πάμπολλες ἁγιογραφικές καί πατερικές διακελεύσεις, οἱ ὁποῖες τήν ἀπαγορεύουν καί τήν ἀποκλείουν ὡς ὀρθόδοξο ὁδό καί πορεία ἐν καιρῷ αἱρέσεως.

Ζητήσαμε πρός τοῦτο, στήν πρόσφατη ἀντιπαράθεσι μέ τούς πατέρες τοῦ ἐπί τῶν αἱρέσεων γραφείου τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς, νά μᾶς παρουσιάσουν τήν ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ περί ἀποτειχίσεως Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί μᾶς ἀπήντησαν ὅτι αὐτό θά τό πράξουν μετά τήν Ἡμερίδα πού σκοπεύουν νά διοργανώσουν δι’ αὐτό τό θέμα. Δηλαδή κατά τό δή λεγόμενο, ὅπως κάποιοι ἔγραψαν χαρακτηριστικά, «ἔστριψαν διά τοῦ ἀρραβῶνος»!

Ἐδῶ καταφαίνεται καί ἡ σκοπιμότης καί ἡ ἀποφυγή καί ἡ ἀπάτη τῶν πατέρων αὐτῶν καί γενικῶς τῆς Μητροπόλεως, διότι τί ἐστοίχιζε τό νά μᾶς παρουσιάσουν δύο τρία ἁγιογραφικά χωρία καί ἄλλα τόσα ἐνδεικτικά πατερικά, τήν στιγμή πού συνέγραψαν πολυσέλιδη μελέτη, προσπαθώντας νά ἀποδείξουν παράνομη καί ἀστήρικτη τήν ἀποτείχισι;

Ἐμεῖς ἐζητήσαμε αὐτήν τήν ἁγιογραφική καί πατερική κατοχύρωσι τῆς θεωρίας των, διότι διά τά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς αἱρέσεως δέν διδαχθήκαμε, οὔτε παρελάβαμε ἀπό τούς Ἁγίους νά ὑπακούωμε σέ πρόσωπα, ἔστω ὑψηλά ἱστάμενα καί ἀξιωματοῦχα, ἀλλά στήν Ἁγ. Γραφή, τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. 

Αὐτοί ἀπεναντίας, μέ τίς νεόκοπες αὐτές θεωρίες μᾶς ὠθοῦν νά ὑπακούωμε καί νά ὑποτασσώμεθα σέ Ἐπισκόπους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μέν τήν ἐξουσία (Ἀποστολική Διαδοχή), ἀλλά δέν ἔχουν τήν Ὀρθόδοξο πίστι. Ὡς ἐκ τούτου, χρησιμοποιώντας τήν ἐξουσία, ὁδηγοῦν τούς Ὀρθοδόξους στήν αἵρεσι, διότι τό πλοῖο, τό ὁποῖο τούς ἐδόθηκε νά κυβερνήσουν, τό ἔστρεψαν νά πλέη ὁλοταχῶς πρός Δυσμάς. Δι’ αὐτόν τόν λόγο εἶναι οἱ ἐπικινδυνώτεροι καί ὑπουλώτεροι ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί ἀπορῶ, πῶς ὑπάρχουν σοβαροί πατέρες, οἱ ὁποῖοι παρά τίς διακελεύσεις καί τά προστάγματα τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐξακολουθοῦν νά τούς μνημονεύουν καί νά τούς ἀναγνωρίζουν εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ.

Εἰς αὐτό τό σημεῖο πρέπει νά ἀναφέρωμε ὅτι ὑπάρχει ἡ ἔνστασις, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καί μία ἀπό τίς δικαιολογίες πού προβάλλουν καί ὡς ἐπιχείρημα γιά τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως στάσι τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ἔνστασις αὐτή ἀναφέρει ὅτι αὐτά πού διδάσκουν ἡ Ἁγ. Γραφή καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τά γράφουν γιά τούς ἐκτός Ἐκκλησίας αἱρετικούς, δηλαδή αὐτούς πού ἔχουν καταδικασθῆ καί ἀποκοπῆ ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, π.χ. Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες κλπ.

Ἡ ἄποψις αὐτή δέν εὐσταθεῖ καί εἶναι προφανής δικαιολογία (ἔωλη κι ἀνυπόστατη). Ἀπεναντίας οἱ Πατέρες ὁμιλοῦν πάντοτε διά τούς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ποιμένες καί δι’ αὐτούς ἐνδιαφέρονται, ὥστε νά μήν πλανήσουν τούς πιστούς. Οἱ λόγοι εἶναι οἱ ἑξῆς:

1. Κατ’ ἀρχάς ἡ Ἁγ. Γραφή ὁμιλεῖ πρωτογενῶς διά τό φρόνημα καί τήν διδασκαλία κάποιου καί δέν εἶναι δυνατόν νά ὁμιλεῖ γιά καταδικασμένους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι τήν ἐποχή τῶν ἁγ. Ἀποστόλων δέν ὑπῆρχαν. Διότι, ἄν ὑπῆρχαν καταδικασμένοι τότε ἀπό Σύνοδο αἱρετικοί, θά ἔπρεπε νά τούς ἀναφέρη καί ἐπίσης, νὰ ἀναφέρη, ποιά αἵρεσι πρεσβεύουν, εἰδάλλως θά ὡδηγοῦντο οἱ πιστοί σέ σύγχυσι ἐκλαμβάνοντες ἄλλους ἀντί ἄλλων. Οἱ ἅγ. Ἀπόστολοι λοιπόν ὁμιλοῦν γενικῶς γιά τό φρόνημα κάποιου τό ὁποῖο, ἄν δέν εἶναι Ὀρθόδοξο, διδάσκουν, οἱ πιστοί νά μήν ἔχουν καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία με αὐτόν (Γαλ. 1,8-9· Τίτ. 3,10· 2 Ἰωαν. 10).

2. Οἱ Ἅγιοι πάλι, ἀπαραλλάκτως μέ τήν ἁγ. Γραφή, ἀπαιτοῦν στήν διδασκαλία των ἀπό τούς Ὀρθοδόξους νά ἐρευνοῦν τό φρόνημα καί τήν πίστι τῶν ποιμένων καί, ἄν αὐτοί δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι, νά ἀπομακρύνωνται ἐκκλησιαστικῶς ἀπό αὐτούς. Ἄν ἀναφέροντο εἰς τούς ἐκτός Ἐκκλησίας αἱρετικούς δέν θά τούς ἀποκαλοῦσαν ποιμένες καί Ἐπισκόπους, ἀλλά αἱρετικούς, καί μάλιστα μέ τό ὄνομα τῆς αἱρέσεως (π.χ. Ἀρειανούς, Πνευματομάχους, Εἰκονομάχους) κλπ.

Ὁ Μ. Φώτιος ἐπί παραδείγματι ἀναφέρει σέ ὁμιλία του: «Αἱρετικός ἐστί ὁ ποιμήν; λύκος ἐστίν. Φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ κλπ». Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφερόμενος πλέον σαφέστερα στήν ζημία καί βλάβη πού γίνεται ὅταν διοικούμεθα ἀπό κακούς ἄρχοντες καί, ἐπί πλέον, ἑρμηνεύοντας τό ἁγιογραφικό χωρίον «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε» ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρὸς ᾖ, καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρός, πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτὸν καὶ παραίτησαι, μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών· εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου. Καὶ τοῦτο οὐκ οἴκοθεν λέγω τὸ ὑπόδειγμα, ἀλλ' ἀπὸ τῆς θείας Γραφῆς» (ΕΠΕ 25, 370).

Οἱ ἅγιοι λοιπόν, συνεχῶς μᾶς διδάσκουν αὐτό πού καί ἡ ἁγ. Γραφή διδάσκει, ὅτι πρέπει νά ἐρευνοῦμε τήν πίστι κάποιου, προκειμένου νά ἔχωμε μέ αὐτόν ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία. Αὐτό ἰσχύει καί γιά τούς ποιμένες κατ’ ἐξοχήν καί Ἐπισκόπους καί γιά τόν οἱονδήποτε. Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης μάλιστα, ἐπί τοῦ θέματος τούτου ἀπαιτεῖ νά ἐρευνοῦμε τήν πίστι κάποιου κληρικοῦ, προκειμένου, ὄχι νά κοινωνήσωμε ἀπό αὐτόν, ἀλλά ἁπλῶς νά ζητήσωμε τήν εὐχή του καί νά τόν προσφωνήσωμε ἀναλόγως:

«Ἐρώτησις 12: Ἀββᾶν ἐρχόμενον πρός ἡμᾶς ἀγνώριστον, εἰ χρή πρό ἀνακρίσεως ἁγιολεκτεῖν αὐτόν καί αἰτεῖσθαι πρός αὐτοῦ εὐχήν.

Ἀπόκρισις. ἐπάν ὁ καιρός αἱρέσεώς ἐστι, πρό ἀνακρίσεως οὐ δεῖ οὔτε, εὐλογεῖτε ἅγιοι λέγειν οὔτε εὐχήν αἰτεῖν παρ’ αὐτοῦ˙ τόν δέ κοινόν ἀσπασμόν οὐκ ἀπαγορευτέον κατά τήν νομοθεσίαν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου» (Φατ. 552, 844,99).

Τό ἴδιο ἀπαιτεῖ καί γιά τήν μοιχειανική αἵρεσι τῆς ἐποχῆς του, διότι ὁ ὅσιος δέν ἐγνώριζε τίς νεόκοπες καί μοντέρνες θεωρίες περί καταδικασμένων καί μή αἱρέσεων: «Ἡ πέμπτη, εἰκαθ’ ὁδόν τύχοι ὀρθόδοξον ὑπό τινος ἱερωμένου ἤ λαϊκοῦ προσκληθῆναι εἰς συνεστίασιν, εἴη δέ καιρός ψαλμῳδίας˙ πῶς ἔστι διαγενέσθαι; εἶπον, καί πάλιν λέγω˙ αἱρέσεως ἐπικρατούσης καί μή καταβληθείσης δι’ ὀρθοδόξου συνόδου, ἀναγκαῖον τό διερωτᾶν ἐπί τε τῆς θείας μεταλήψεως καί κοινῆς ἑστιάσεως, καί οὐδείς καιρός πρός ταῦτα αἰδοῦς καί ἀωρίας. λαβεῖν μέν γάρ ἄρτον ἁπλῶς παρά τοῦ τυχόντος οὐκ ἀναγκαῖον εἰς ἐρώτησιν καί παρ’ αὐτῷ ἑστιαθῆναι, κατά μόνας τυχόν, καί κοιτασθῆναι, εἰ μή γε προεγνωσμένος ἐστίν ἐν αἱρέσει ἤ κακίᾳ˙ περί δέ τῶν λοιπῶν ἐξ ἀνάγκης ἐρωτητέον...» (Φατ. 40, 118, 109). Ἡ ἐπιστολή αὐτή εἶναι ἀπό τήν μοιχειανική αἵρεσι καί οἱ ἐρωτήσεις καί ἀπαντήσεις τοῦ ὁσίου ἀναφέρονται εἰς αὐτήν.

Οἱ Οἰκουμενιστές, ἀπεναντίας, διδάσκουν τυφλή ὑπακοή στούς ποιμένες, ἐφ’ ὅσον εἶναι κανονικά χειροτονημένοι· καί ἄν ἔχουν αἱρετικά φρονήματα θά τά κρίνη ἡ Σύνοδος. 

Οἱ Οἰκουμενιστές, μάλιστα, Ἐπίσκοποι ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικά (συμπροσευχές, συνιεργουργίες, κοινές δηλώσεις κλπ.) μέ τούς ἐκτός Ἐκκλησίας αἱρετικούς, τῶν ὁποίων γνωρίζουν ἐκ τῶν προτέρων τό φρόνημα, εἰς πεῖσμα θά ἐλέγαμε τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων. Μέ ἄλλα λόγια τόν Χριστό, τίς Γραφές καί τούς Ἁγίους τούς γράφουν στά παλιά τους τά ὑποδήματα.

Πρέπει εἰς τό σημεῖο αὐτό νά ἐπισημάνωμε ὅτι ἡ πίστις δέν φαίνεται μόνο ἀπό τά λόγια, ἀλλά πολύ περισσότερο ἀπό τά ἔργα. Τά ἔργα, μάλιστα, κάποιου εἶναι ἐκεῖνα, τά ὁποῖα σηματοδοτοῦν καί προσδιορίζουν ἀκριβῶς τήν πίστι. Αὐτό τό ἀναφέρομε, ἐπειδή πολλές φορές ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, εἰδικά ὅταν ἐπισκέπτεται τό Ἅγιον Ὄρος, προσποιεῖται τόν παραδοσιακό καί ὑπέρμαχο τῆς πίστεως καί καθησυχάζει τούς ἁπλούς καί ἀφελεῖς ἐν πολλοῖς πατέρες, ἐνῶ μετά ἀπό λίγο ἐναγκαλίζεται τόν Πάπα, ὑπογράφει μαζί του συμφωνίες καί δηλώσεις, τόν ἀναγνωρίζει ὡς Ἐκκλησία καί δεικνύει διά τῶν ἔργων ὅτι εἶναι λύκος καί ἁπλῶς, στό Ἅγιον Ὄρος, ἐφόρεσε πρόχειρα τή δορά τοῦ προβάτου (μία προβατίσια μάσκα). Ἄλλωστε τό βασικό γνώρισμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὅτι παίρνει, σάν τήν σουπιά, τό χρῶμα τοῦ ὑδάτινου περιβάλλοντος, δηλαδή στό Ἅγιον Ὄρος ὀρθόδοξο, στό Βατικανό παπικό καί οἰκουμενιστικό, στό Π.Σ.Ε. νεοεποχίτικο κ.λπ.

Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Η «κουλτούρα» της χώρας σήμερα - σε μια φωτό

http://scripta---manent.blogspot.gr/

Διευκρινήσεις στην συνάντησή μας με τον π. Θεόδωρο Ζήση και τους συν αυτώ

Στὶς κηδεῖες ποὺ ψάλλεται ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία στὸν ἱερὸ ναό, στιχολογοῦνται ἀπὸ τὸν «Ἄμωμο», τὸν γνωστὸ 118οΨαλμό, κάποιοι στίχοι, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων λέγει:

«Ἀθυμία κατέσχε με ἀπὸ ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον Σου» καὶ εὐθὺς ἀκολουθεῖ τὸ ἐφύμνιο «Ἀλληλούϊα», τὸ ὁποῖο θὰ πεῖ· αἰνεῖτε τὸ Θεό. Ἀλλὰ γιὰ τὸν πολὺ κόσμο, ποὺ δὲν γνωρίζει τὰ πνευματικά, μεταφορικά σημαίνει τὸ τέλος τοῦ βιολογικοῦ ἀνθρώπου.

Ἂν ὁ προφήτης, μολονότι ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὑπόκειτο στὸ κράτος τῆς ἀθυμίας, ἐπειδὴ ἦταν καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος, κι ἐμεῖς διακατεχόμεθα ἀπ’ αὐτὴ τὴν λύπη, γιατὶ σύμφωνα μὲ τὸν μέγα τῆς Καισαρείας διδάσκαλο, τὸν ἅγιο Βασίλειο, «ὑπολογίζεται περισσότερο ἡ προσωπικὴ βλάβη ἀπὸ τὸν κοινὸ καὶ γενικὸ πόλεμο. “Τοῦ γὰρ κοινοῦ καὶ δημοσίου πολέμου πλεῖόν ἐστι τὸ ἴδιον δυσμενές”, ἡ ἐπικράτησις ἐπὶ τῶν ἀντιπάλων εἶναι ὁ στόχος κι ὄχι τὸ κοινὸ καλό. Καὶ προτιμᾶται ἡ ἄμεσος ἱκανοποίησις τοῦ ἐγωϊσμοῦ, “τὸ παραυτίκα τῆς φιλοτιμίας τερπνόν” ἀπὸ ”τῶν εἰς ὕστερον ἀποκειμένων μισθῶν”»1.

Μὴ τυχὸν καὶ χάσουμε, λοιπόν, τὸ προσωπικόν μας κύρος, φτάνει μόνο νὰ ἀνατρέψουμε τὴν γνώμη τοῦ κόσμου γιὰ τὸ τί θὰ πεῖ γιὰ ἐμᾶς. Καὶ εἶναι νὰ κλαῖς, ὅπως σὲ κηδεία γιὰ τὸν πνευματικὸ θάνατο ποὺ ἔχουν ὑποστεῖ οἱ ψυχὲς αὐτῶν ποὺ θεωροῦν ἔτσι τὰ πράγματα. Σκεφτόμαστε ὅμως κι ἐνεργοῦμε ἔτσι, γιατὶ δὲν εἴμαστε μέτοχοι τῶν φοβουμένων καὶ τῶν φυλασσόντων τὰς Ἐντολὰς τοῦ Κυρίου. Διότι, ἂν εἴχαμε, ἔστω καὶ λίγο φόβο Θεοῦ θὰ κρίναμε πνευματικῶς τὰ πράγματα καὶ θὰ ἀψηφούσαμε τὸ κύρος τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ ὡς γκουρού θέλουν κάποιοι νὰ τοὺς ἀκολουθοῦμε, χωρὶς νὰ σκεπτόμαστε στοιχειωδῶς.

Ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ, «χτυπημένος ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τῆς πολυμάθειας, ὁ σοφὸς τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ἔχει ὑποτάξει ὅλα στὸ λογικό του καὶ ἔχει εἰδωλοποιήσει τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, στὸν ὁποῖο πραγματοποίησε τὰ λόγια τοῦ σατανᾶ, “θὰ γίνετε σὰν θεοί…”. Ἡ αὐτοαποκαλούμενη σοφία εἶναι αὐταπάτη, εἶναι δαιμονικὴ πλάνη, εἶναι γνώση ψευδώνυμη καὶ δημιουργεῖ σφαλερὴ σχέση τοῦ δῆθεν σοφοῦ πρὸς τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει».

Οἱ ἄνθρωποι λοιπόν ποὺ μᾶς περιβάλλουν, ὁρισμένες φορές, καθίστανται οἱ πιὸ ἐπικίνδυνοι, διότι κολακεύουν τὸν ἐγωϊσμό μας. Τί μᾶς συνιστᾶ, ὅμως, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός; «Ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ραββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε».Ἐσεῖς, λέγει ὁ Κύριος, νὰ μὴν κληθεῖτε, νὰ μὴ δεχθεῖτε δηλαδή, νὰ σᾶς ὀνομάσουν διδασκάλους, διότι ἕνας καὶ μόνον εἶναι ὁ διδάσκαλός σας, ὁ Χριστός· ἐνῶ ὅλοι ἐσεῖς εἶστε ἀδελφοί.

Πόσο ἀγνοοῦμε αὐτό, τὸ «πάντες δὲ ἡμεῖς ἀδελφοί ἐστέ»; Γι’ αὐτό, κι ὅταν βρεθοῦμε σὲ συζήτηση, ὅπως ἐν προκειμένῳ μὲ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ, καθὼς καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες, θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ καθηγητής. Μάλιστα! Κι ἂν ὁ καθηγητὴς ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια, ἡ ὁποία λειτουργεῖ ἀσυνείδητα, κάνει λάθος, παρερμηνεύοντας Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, διότι εἶναι Πατρολόγος κι ὄχι Κανονολόγος, τότε ὅλοι οἱ ἄλλοι μαζὶ σύρονται πίσω ἀπὸ τὴν πλάνη, ἀφοῦ γκουρουϊστικῷ τῷ τρόπῳ, παραδίδονται στὰ θελήματά του χωρὶς νὰ συλλογίζονται καὶ νὰ ἐξετάζουν τὸ δέον σύμφωνα μὲ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἔτσι λοιπόν ἔγινε στὴ Σύναξη ποὺ βρεθήκαμε σχεδὸν μία βδομάδα νωρίτερα, νὰ συζητήσουμε τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα στὸ Ὡραιόκαστρο, «ντὲ καὶ καλὰ» ἔπρεπε νὰ βαπτίσουμε δυνητικὸ τὸν 15οΚανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ νὰ ποῦμε ὅτι ἔχουν καὶ θράσος οἱ Ἁγιορεῖτες, διότι πολὺ ἁπλὰ δὲν συμφωνοῦσαν μαζί του. Δίκαιο εἶχαν καὶ δὲν δέχτηκαν ὅσα προηγήθηκαν στὴ Σύναξη· διότι ἐκεῖ, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς Οἰκονομίας νὰ δεχθοῦμε σὲ κοινωνία ἀκόμη καὶ ὅσους μνημονεύουν τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη, ἔγινε μὲν συνεννόηση νὰ δεχθοῦμε τὴν πρόταση νὰ κοινωνοῦμε μὲ αὐτούς, ποὺ ἀκόμη δὲν διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστική τους κοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι διαφορετικὰ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ συνεργαστοῦμε μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία -ὡς γνωστόν- δὲν ἀποδέχτηκε τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο.

Αὐτό, φαινομενικὰ καθίστατο εὔλογο· στὴν πραγματικότητα ὅμως ἔθετε σὲ κίνδυνο ὅλον μας τὸν ἀγώνα, καθὼς θὰ τὸν τορπίλιζε μιὰ διφορούμενη ἀντιμετώπιση· ἀπὸ τὴν μιὰ κόψαμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς μητροπολίτες μας, ποὺ μνημονεύουν τὸν πατριάρχη, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θὰ μνημονεύαμε ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης μνημονεύουν τὸν Πατριάρχη.

Προσωπικὰ διετύπωσα στὸ τραπέζι τὶς ἐπιφυλάξεις μου, καὶ ἐπεσήμανα στὴ Σύναξη νὰ τὶς ἐξετάσουν, πρῶτον γιὰ νὰ μὴ γυρίσει μπούμερανγκ ἡ ἐνέργειά μας, δεύτερον γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὸ συνειδητοποιημένο χριστεπώνυμο πλήρωμα καὶ τρίτον ὑπῆρχε κίνδυνος ἀπὸ τὴν ἀπογοήτευση ποὺ θὰ ἔνιωθαν οἱ πιστοί νὰ τραποῦν σὲ παράξενες ἀτραπούς.

Βέβαια, κάτω ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ ἐπιχειρήματος ποὺ μᾶς αἰφνιδίασε, δὲν ὑπῆρχε χρόνος νᾶ σκεφτοῦμε καλύτερα τὴν πρόταση, μιᾶς καὶ ὁ π. Θεόδωρος εἶχε μία ἐπιμονή, στὴν ὁποία οἱ ἀντιρρήσεις μας θὰ δημιουργοῦσαν φιλονικία, ἀφοῦ τὸ κλίμα ἦταν ἤδη βεβαρημένο, διότι ὑπῆρξε ἔνταση τὶς προηγούμενες ἡμέρες μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες.

Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουν, ὅσοι δὲν ἦσαν παρόντες στὴν Σύναξη, εἶναι ὅτι προηγήθηκε τῆς Συνάξεως ἐκείνης ἄλλη σύναξη μὲ ἱερεῖς ὁμογνώμονες τοῦ π. Θεοδώρου (ἀποτειχισμένους καὶ μὴ ἀποτειχισμένους) καὶ πάσῃ θυσίᾳ ὁ π. Θεόδωρος και οἱ σύν αὐτῷ πάσχιζαν νά περάσουν τὴν θέση τους, ἀφοῦ ἔγινε προσυνεννόηση -πρὶν τὴν συνάντηση μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες- γιὰ τὸ πῶς θὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν. Νὰ τεθεῖ ἐκ νέου αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα μὲ τὸ ψευτοδίλημμα νὰ χάσουμε τὴν συνεργασία μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας.

Καὶ γι’ αὐτό, ἐνῶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες –κι ἐγὼ προσωπικῶς– δὲν ἀναπαυόταν μὲ ὅσα ἔλεγε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, δεχτήκαμε πρὸς στιγμήν –λάθος μας– ἐκφράζοντας τονίζω, τὶς ἐπιφυλάξεις μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν δημιουργηθεῖ ἔνταση. Ἤδη προηγήθηκε ἡ προηγούμενη μεταξὺ π. Θεοδώρου καὶ Ἁγιορειτῶν ἔνταση, ἡ ὁποία δὲν θέλαμε νὰ πάρει ἔκταση. Γι’ αὐτὸ οἱ Πατέρες φέρθηκαν ταπεινὰ καὶ μὲ πολὺ συστολὴ ἀπέναντι στὸν π. Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος ἔρριχνε μπηχτές –δύο-τρεῖς φορές– μιλώντας γιὰ ζηλωτισμό, ἀκρότητες, ἀπειρία κ.λπ., κάτι τὸ ὁποῖο ὡς παρὼν καταθέτω.

Δυστυχῶς, ἤμουν παρών, γιατὶ μὲ παρεκάλεσαν οἱ Ἁγιορεῖτες νὰ παρευρεθῶ στὴ Σύναξη, μολονότι δὲν μὲ εἶχε προσκαλέσει ὁ π. Θεόδωρος. Εἶχε, ὅμως, προσκαλέσει ἄλλους ποὺ διέκοψαν μνημόσυνο, ὄχι ὅμως καὶ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση. Κάλεσε, ἐν τούτοις, ταυτόχρονα κι ἄλλους ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν διακόψει οὔτε τὸ Μνημόσυνο!

Μέσα λοιπόν στὸ σπίτι τοῦ π. Θεοδώρου, καὶ σὲ ἕνα κλίμα, ποὺ δὲν θέλαμε νὰ δημιουργήσουμε ἐντάσεις, ἐκμεταλλεύτηκε τὴν ταπείνωση τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ τὴν ὑπακοή τους ἀπέναντι στὸ Γέροντα Γαβριήλ -ποὺ τοὺς συμβούλευσε να συνεργαστοῦν μαζί του- καὶ ἔτσι ἀποδέχτηκαν κάτι τὸ ὁποῖο καθόλου δὲν τοὺς ἀνέπαυε, οὔτε προσωπικὰ καὶ ἐμένα ποὺ βρέθηκα ἐκεῖ (διότι ἐπέμεναν οἱ Ἁγιορεῖτες, ἐνῶ δὲν μὲ εἶχε προσκαλέσει ὁ π. Θεόδωρος, ἔχοντας ὅμως προσκαλέσει τοὺς ἄλλους ποὺ διέκοψαν μνημόσυνο, ἀλλὰ καὶ πρόσωπα ποὺ δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο, προερχόμενα ἀπὸ τὸ κύκλο τῆς Γατζέας).

Φαίνεται ὅμως ὅτι ὁ π. Θεόδωρος θέλει νὰ πατρονάρει τὸν ὅλο ἀγώνα σὲ νεοπατερικὸ πρότυπο καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία μας Παράδοση. Λησμονεῖ ὅτι ἐκεῖ, εἶπε τότε, πώς: «“ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω” δὲν ἰσχύει γιὰ τὴν σχέση τῶν Ἐπισκόπων καὶ τοῦ Πατριάρχη, ἀλλὰ γιὰ τὴ σχέση τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν Πάπα μόνο». Ἂν ὅμως ἔτσι συμβαίνει, πατέρα Θεόδωρε, γιατί ἐκκόψαμε τὸ μνημόσυνο ἀπὸ τοὺς μητροπολίτες μας; Δὲν κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, καθ’ ἣν στιγμὴ μνημονεύουν τὸν Ἀρχιαιρετικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο;

Λυποῦμαι πολὺ γι’ αὐτὰ ποὺ ἄκουσα καὶ τότε, καὶ ἔπειτα στὴ συνέντευξή σας. Δυστυχῶς διαλέξατε νὰ μήν συμπορευθεῖτε στὸν ἀγώνα αὐτὸν μαζί μας. Φάνηκε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν εἴχατε οὔτε διάθεση, οὔτε φρόνημα νὰ ἀγωνιστεῖτε ἐν τῇ πράξει. Προσωπικά, ἂν καὶ πολὺ βοηθήθηκα κοντά σας, δὲν θὰ ἐνστερνισθῶ καὶ τὰ λάθη σας, καθὼς καὶ ἐκείνων ποὺ θέλουν νὰ λέγονται παιδιὰ τοῦ π. Αὐγουστίνου, ἀλλ΄ ὅμως δὲν τὸν ἀκολουθοῦν κατὰ πνεῦμα. Γιατὶ δὲν κατάλαβαν καθόλου τὸν π. Αὐγουστῖνο. Ἂν τὸν καταλάβαιναν θὰ ἐφάρμοζαν τὸ πνεῦμα του κι ὄχι τὸ γράμμα του. Δηλαδή, σχετικὰ μὲ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου θὰ ἔπαιρναν αὐτό, καὶ δὲν θὰ κολλοῦσαν στὸ ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος, ἐνῶ ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη, δὲν ἔκοψε καὶ τὸ μνημόσυνο αὐτῶν ποὺ μνημόνευαν τὸν Πατριάρχη. Τὰ δεδομένα τότε, καὶ τὰ τωρινά, μετὰ τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο, δὲν εἶναι τὰ ἴδια.

Ἔπειτα, ἂς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας, ὁ π. Αὐγουστῖνος, μολονότι ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος, δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα τῆς διακοπῆς κοινωνίας ἐνδελεχῶς, ὅπως ὁρισμένοι Ἁγιορεῖτες, ποὺ τοὺς καταδικάζετε, ἐπειδὴ μελετοῦν πάρα πολὺ καὶ ψάχνουν τὰ θέματα ἐπισταμένως. Ἂν σήμερα ζοῦσε ὁ π. Αὐγουστῖνος, δὲν γνωρίζετε ἂν θὰ ἀντιδροῦσε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἢ σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες θὰ ἔκοβε παντελῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, ὅπως ὀρθὰ ἑρμηνεύεται ὁ Κανόνας, γιὰ νὰ μὴν κοινωνήσει μὲ τὴν σύγχρονη αὐτὴ αἵρεση, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γιὰ νὰ μὴν συνεχίσουμε γιὰ τὸν πνευματικὸ αὐτὸ θάνατο τῶν ἀδελφῶν θὰ ποῦμε τὸ λόγο τοῦ Χριστού: «Ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς».

Τοὺς εὔχομαι, Καλὴ Ἀνάσταση.

Ἀρχιμανδρίτης Παΐσιος Παπαδόπουλος

(1) Μ. Βασιλείου, Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Πρὸς τὸν ἐν Ἁγίοις Ἀμφιλόχιον Ἐπίσκοπον Ἰκονίου.

(2) Στὸ ἴδιο.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Η ΑΙΣΧΡΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ

Αγαπητέ αναγνώστη των κειμένων μου,

ΠΡΙΝ προτρέξεις αδίκως να μου επικολλήσεις την άδικη ετικέτα του υβριστή, σου ζητώ χωρίς να σε παρακαλώ, να είσαι λιγάκι πιό αντικειμενικός και συγκρατημένος. Να διαβάσεις αμερόληπτα τις παρακάτω θέσεις για να δεις πρώτα εάν όντως είναι αισχρά αυτά που λέχτηκαν και ΕΠΕΙΤΑ να σκεφτείς να με συκοφαντήσεις ως δήθεν “υβριστή”. 

Υβριστής και αισχρός είναι αυτός ο οποίος εκφέρει τα αισχρά και όχι αυτός ο οποίος τα εντοπίζει.

Δεν θα αφαιρέσουμε φανατικά και ηθικίστικα την λέξη “αισχρός” από την πλούσια και πανέμορφη Ελληνική μας Γλώσσα, όταν γίνεται μάλιστα ορθή και αποδεδειγμένη χρήση του όρου. Εάν είναι όντως αισχρά αυτά που ειπώθηκαν (και το αποδεικνύω παρακάτω) τότε είμαστε υποχρεωμένοι να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.

Όπως έκανε κακάσχημη και λίαν αρνητική εντύπωση σε πάρα πολλούς πιστούς παγκοσμίως, έστι και έκανε και σε μένα, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου και δεν ήθελαν να δουν τα μάτια μου αυτήν την ανεπίτρεπτη κατάντεια: την απουσία μερικών “εκλεκτών” ιερέων από την λεγόμενη “Διορθόδοξη Επιστημονική Ημερίδα”.

Πρώτον, το ίδιο το όνομά της εμπεριέχει τον όρο “Επιστημονική”. Η αλήθεια είναι ότι η αναφορά αυτή είναι στην ουσία παραπλανητική. Δεν ήταν καθόλου επιστημονική, με την έννοια την κοσμική ή έστω την Ακαδημαϊκή αλλά αποκλειστικώς Θεολογική και Εκκλησιαστική. Εάν τώρα κάποιος επικαλεστεί το “όλην συγκροτήσαντες, ποιμαντικήν επιστήμην”, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και η Θεολογία Επιστήμη είναι, αλλά Επιστήμη Θεϊκή, η ανωτέρα όλων των επιστημών και δεν πρέπει κάν να συγκρίνεται με τις επιστήμες του κόσμου. Είναι η Επιστήμη του Θεού, η Ποιμαντική Επιστήμη.

Δεν είναι όμως το θέμα μας εκεί. Το θέμα είναι πως έγινε αυτό ώστε μία τόσο αξιόλογη, καλή και επαινετή προσπάθεια να ενωθούν οι δυνάμεις μας ώστε να πραγματωθεί εν Κυρίω το “Ισχύς εν τη ενώσει” (δεν μιλούμε για ετερόκλητη ένωση φυσικά), και αντί τούτου εμπειρευτήκαμε διχασμό και διαίρεση. Είδαμε ιδίοις όμμασιν αυτό το διαχρονικό ελληνικό μικρόβιο της επάρατης διχόνοιας!

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, στο Ιστολόγιο “Κατάνυξις” (καμία σχέση βέβαια με την Ασκητική και Νηπτική Κατάνυξη της Θεώσεως – και εφ’ όσον δεν προκαλείς και δεν διενεργείς στις ψυχές αυτήν την κατανυκτική θέωση, καλύτερα να μην ονομάτιζεις έτσι το ιστολόγιό σου) είδαμε εκεί μία κακόγουστη και αποκρουστική εικόνα επί της Ανακοινώσεως της Ημερίδος αυτής και ένα χοντροκομμένο μάυρο “Χ” να την διαγράφει πλήρως και ολοσχερώς με την υποβιβαστική, απαξιωτική λεζάντα: “ΟΧΙ στην Ημερίδα…” (τώρα μάλλον την κατέβασαν οι Κατανυκτικοί, διότι δεν υπάρχει πλέον αναρτημένη). 

Είδαμε όμως να διαφημίζουν και να διαλαλούν το ΟΧΙ.

Μπα, σκέφτηκα, ούτε να ήτανε και το Σαράντα! Νά’ τανε και το εικοσιένα! Νέο “ΟΧΙ” μας τσαμπουνάνε ετούτοι… Οχι! Εδώ δεν μιλάμε για μικρή, προσωπική διαφωνία. Εδώ λένε ολόκληρο και ακυρωτικό ΟΧΙ! 

Διαγράφουμε με μία μονοκονδυλιά, αρνούμαστε καθοριστικά και απορρίπτουμε κατηγορηματικά την όλη Εκδήλωση! Δεν είμαστε και κουτοί, αγαπητοί νεο-πατέρες!

Αλλά για να είμαι πιο δίκαιος στις εκτιμήσεις μου, είπα, θα περιμένω πρώτα την απολογία τους. Ναι, βεβαίως και είναι απολογητέοι: “ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσιν αὕτη ἐστί!” (Α’ Κορ. 9, 3). Ποιός το είπε ότι η απολογία όλων μας στα θέματα της Πίστεως είναι κακό και αρνητικό πράγμα; Βεβαίως και είναι επιτακτική και άκρως αναγκαία! Είναι μάλιστα Αγιογραφική κι από το Θεό ζητουμένη.

Δηλώνω επίσης πως η ανταπόκρισή μου αυτή, δεν είναι μονόπλευρη μα αντικειμενική. Δεν υποστηρίζω τυφλά την οποιαδήποτε στάση των Αγιορειτών πατέρων αλλά εξετάζω την δημοσιευμένη απολογία των “στασιαστών”, αυτών που επέλεξαν την διάσταση και τον χωρισμό. Εάν και εφ’ όσον δω κάποια απάντηση των μοναχών, θα εξετάσω και εκεί το ζητούμενο, το οποίο είναι, επαναλαμβάνω εάν και κατά πόσον συμβαδίζει η διδασκαλία οποιουδήποτε με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.

Σήμερα λοιπόν, χάρηκα αρχικώς που ανταποκρίθηκαν τελικώς στο έντονο αυτό και αυστηρό κάλεσμα των Ορθοδόξων Πιστών παγκοσμίως, οι πέντε αυτοί πατέρες:

π. Θεόδωρος Ζήσης

π. Νικόλαος Μανώλης

π. Φώτιος Βεζύνιας

π. Άγγελος Αγγελακόπουλος και

π. Ματθαίος Βουλκανέσκου.

Είδα ξαφνικά τον τίτλο της απολογίας τους (σε βίντεο): “Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: Ο Λόγος που δεν συμμετείχαμε στην Διορθόδοξη Επιστημονική Ημερίδα” https://katanixis.blogspot.com.au/2017/04/2017_6.html

Υπενθυμίζω ότι όλα όσα είναι εντός παρενθέσεων είναι σχόλια και παρατηρήσεις δικές μου. Ομολογώ, πως όχι μόνο ξαφνιάστηκα και λυπήθηκα πάρα πολύ αλλ’ αντιθέτως απογοητεύτηκα, πικράθηκα κι ένιωσα μία μελαγχολία. Έχασα πάσα ιδέα και έσβησε μέσα μου κάθε τιμή στα πρόσωπα αυτά. Δεν το περίμενα τέτοια τακτική. Δεν προσδοκούσα τέτοια απολογία διαστρεβλωτική (συνώνυμο και αυτό του όρου “διαβολική”).

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

Ευθύς εξ’ αρχής συναντούμε μία καλοστημένη διαβολή της αλήθειας. Ξεκινά ο π. Θεόδωρος Ζήσης με το να διευκρινίζει και να υπογραμμίζει στο 2:00″ λεπτό ότι:

“Η ουσία (της διαφωνίας μας) δεν είναι ουσιαστική (αντιθέτως είναι εξ’ ολοκλήρου ουσιαστική και καθοριστική), δεν σχετίζεται με το θέμα της Διακοπής Μνημοσύνου….” (και ΟΜΩΣ περί αυτού πρόκειται διότι το ζητούμενο είναι η Ορθή, Αγιοπατερική Διακοπή Μνημοσύνου και όχι η δική σας μοντέρνα, συμβιβαστική και ιδιωτική Διακοπή, δικαιολογημένη με την πρόφαση ομπρέλα της “Οικονομίας”). 

Ιδιαιτέρως μου άρεσε ο χαρακτηρισμός των αγαπητών μου συναποτειχισθέντων αδελφών του αξιόλογου και μαχητικού Ιστολογίου “ο Παιδαγωγός”, ότι αυτό που κάνουν οι ιερείς ετούτοι είναι μία “Αποτείχιση Λάϊτ (Light)”. Όπως το γάλα ή το γιαούρτι Λάϊτ περιέχει πολύ λιγότερη έως και μηδαμινή ποσότητα ζάχαρης, έτσι και η Αποτείχισή τους αυτή περιέχει μηδαμινή ποσότητα αληθείας και χάριτος.

Για να το κάνουμε πιο απλά, αναπόσπαστη συνέπεια και αναπόφευκτο συμπέρασμα μίας Ορθής, Ορθόδοξης Διακοπής Μνημοσύνου είναι το θέμα της περαιτέρω κοινωνίας, της εκκλησιαστικής επικοινωνίας και διακοινωνίας ή όχι, με τους υπολοίπους οι οποίοι δεν έχουν παύσει το Μνημόσυνο (ή επί το ορθότερον την “Μνημόνευση”).

Το πρώτο ζητούμενο και κύριο απαιτούμενο είναι να εξετάζουμε πρώτα ποιά είναι η Διαχρονική Διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και δεύτερον, εάν η δική μας στάση βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Αυτό, διότι αυτοί και μόνον αυτοί είναι οι πραγματικοί Οδοδείκτες, τα Θεϊκά Υποδείγματα και αποκλειστικά παραδείγματα προς μίμησιν και όχι ο ξεπερασμένος και μηδαμινός εαυτός μας!

Αντιθέτως, ο π. Θεόδωρος ξεκινά με πρώτο και “τέλειο” παράδειγμα τον εαυτό του, την αρχοντιά του και την αυθεντία του. Λέγει λοιπόν στο 2:40″ λεπτό ότι:

“Όπως και χαριτωμένα ελέχθη προηγουμένως, το γεγονός πως εμείς οι διακόψαντες το Μνημόσυνο, περιβαλόμενοι από δύο αδελφούς οι οποίοι δεν διέκοψαν το Μνημόσυνο, αυτό δείχνει ότι έχουμε κοινωνία μεταξύ μας. Δεν έχουμε “αποκλεισμούς” και αυτός είναι ο λόγος που έγινε αυτή η ρήξις…”

Η πονηρή χρήση αυτού του προσωπικού του παραδείγματος δεν μας πείθει. Θα θέλαμε να ακούσουμε, όχι προβολή του εαυτού του αλλά κάτι πιο συγκεκριμένο. Θα θέλαμε παραδείγματα και παραπομπές εκ των Αγίων Πατέρων, λεπτομερείς αναφορές και όχι γενικές και αόριστες αναφορές.

Ενώ λοιπόν ο π. Θεόδωρος κάνει χρήση άχαρου σαρκασμού για δική τους εξιέπαινη τάχα αποφυγή “αποκλεισμών”, αυτό δεν ευσταθεί και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είδα ολόκληρο το βίντεο της Ημερίδος και κατά την διάρκεια των ομιλιών, συχνά οι πατέρες εξέφραζαν την έντονη επιθυμία να ερχόταν τελικώς οι προσκεκλημένοι ιερείς, έστω και την τελευταία στιγμή. Συχνά-πυκνά η κάμερα εστιάζει στην αδειανή καρέκλα και την νεκρικώς σιγώσα ταμπέλα του ονόματος του π. Θεοδώρου στην επίσημη τράπεζα των ομιλητών. Λοιπόν;

Ο π. Θεόδωρος εξηγεί παρακάτω ότι ενώ είχαν όλοι συμφωνήσει και ενώ είχαν καταλήξει σε κάποιες απόψεις κατά την προετοιμασία της Ημερίδος, αυτές οι αποφάσεις δεν τηρήθηκαν. Οι Αγιορείτες πατέρες ήθελαν, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ, να εφαρμόσουν την Αγιοπατερική Ακρίβεια ενώ οι νεο-πατέρες ετούτοι, επιθυμούσαν την Οικονομία και μάλιστα με την πρόφαση της “ποιμαντικής ανάγκης…”

Αναφέρει επίσης ότι την τελευταία ημέρα, ο π. Θεόδωρος δέχτηκε τηλεφώνημα από τους Αγιορείτες πατέρες πως δεν θα μπορέσουν να τηρήσουν την συμφωνία αυτή, διότι η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων ήταν διαφορετική και εστιάζεται στην Ακρίβεια και όχι στην οικονομία. “Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως!” (Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός).

Στο 4:04″ λεπτό ο π. Θεόδωρος αναφέρει για ποιόν λόγο δεν προσπάθησαν να λύσουν το θέμα πριν να γίνει η Ημερίδα αλλά ο λόγος αυτός είναι τόσο ανυπόστατος και υποκριτικός που μάλλον τους ενοχοποιεί περισσότερο παρά να τους δικαιολογεί. Λέγει λοιπόν:

“Το κάναμε αυτό συνειδητά, για να μην δώσουμε εικόνα κακή στο πλήρωμα της Εκκλησίας και ακόμη στο κοινό το κοσμικό, να μας δει σε μία Σύναξη που συγκεντρωμόμαστε για ειρήνη, για ενότητα και για αγάπη, να μας δουν να διαπληκτιζόμαστε μεταξύ μας γιατί δεν είμαστε σύμφωνοι…”

Τουναντίον όμως, με την άχαρη και αποκρουστική απουσία σας αυτή, αυτό ακριβώς είδε ο κόσμος! Δώσατε επακριβώς εικόνα κακή στο πλήρωμα της Εκκλησίας και στο κοσμικό κοινό να διαπληκτιζόσαστε με αρνήσεις παρουσίας και αποχές ακοινωνησίας! Ντροπή σας και πάλι ντροπή σας!

Στο 4:22″ λεπτό, ο π. Θεόδωρος αναφέρει την εξής ανακρίβεια και φοβερή πλάνη:

“Υπάρχει ένα σημαντικό θέμα από πλευράς ποιμαντικής και όχι από πλευράς ουσιαστικής για το οποίο τελικώς, καταλήξαμε σε διαφωνία…” Μα, από πλευράς ουσιαστικής πρέπει να το εξετάζουμε και αυτή η ουσία έχει ανωτέρα σημασία από την ποιμαντική. Η ποιμαντική δεν ακυρώνει το δόγμα ούτε διαγράφει την Ακρίβεια. Η ποιμαντική αναφέρεται στην διαποίμανση, η δογματική στην ορθότητα Πίστεως και την διαφύλαξη του ποιμνίου.

Ωστόσο, δεν είναι αντίθετες η μία με την άλλη, αλλά συνεργάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται με βάση πάντοτε την αδιαπραγμάτευτη Αλήθεια. Σύμφωνα με την διαχρονική διδασκαλία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, βάσις πάντων είναι η Αλήθεια: “Η γαρ (Ορθή) Πίστις εστί βάσις των μετ΄ αυτήν, ελπίδος λέγω και αγάπης, βεβαίως το αληθές υφεστώσα”. (Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, Κεφάλαια διάφορα θεολογικά τε και οικονομικά 26, PG 90, 1189Α).

Δηλαδή, “η Ορθή Πίστη είναι η βάση όλων όσων ακολουθούν μετά από αυτήν, εννοώ της ελπίδος και της αγάπης, διότι στηρίζει με βεβαιότητα την αλήθεια!” Εσείς νεο-πατέρες, τοποθείτε την ποιμαντική πάνω από την Αλήθεια και θυσιάζετε την Αλήθεια, χάριν της ποιμαντικής. Αυτό δεν είναι ποιμαντική επιστήμη!

Στο 6:01″ λεπτό όμως, επανέρχεται ο π. Θεόδωρος υπό την μορφή ερωτήσεως, στην κεντρική διαφορά τους:

“Η διαφορά μας είναι ότι, η Διακοπή Μνημοσύνου σημαίνει και διακοπή με όλη την Εκκλησία; Διότι αν κάνει κανένας μία προέκταση αυτής της τάσεως και εάν εφαρμόσουμε το “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστω” το οποίο επανειλημμένως το τονίζουν αυτοί οι πατέρες (πάλι ειρωνεία) θα φθάσουμε σε μία κατάσταση στην οποία ουσιαστικώς δεν θα επιτρέπεται να πηγαίνει κανείς πουθενά!”

Ναι, βεβαίως, ΠΟΥΘΕΝΑ! Δεν γνωρίζεις, π. Θεόδωρε ότι οι δεδιωγμένοι Ορθόδοξοι Πιστοί κατέφευγαν στην έρημο και τελούσαν Θείες Λειτουργίες επάνω στην πλάτη ευσεβών πιστών; Από εκεί βγήκε και η παρερμηνεία των “Υπαιθρίων Λειτουργιών!” Αυτό επιτρέπεται να συμβαίνει ΜΟΝΟ εν καιρώ διωγμού της Πίστεως, πράγμα το οποίο συμβαίνει και σήμερα. Δεν μπορείτε εσείς να απολυτοποιείτε την εξωτερική δομή, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Εκκλησία τα οποία υφίστανται μόνο εν καιρώ ειρήνης.

Δεν ήκουσες ποτέ τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο να βροντοφωνάζει και να διαλαλεί στα πέρατα της γης:

“Αυτοί έχουν τους Οίκους, εμείς τον Ένοικον;” Εσείς ποιόν έχετε; Τον Βαρθολομαίο! Υπάρχουν και πολλές άλλες τρανταχτές μαρτυρίες στην Εκκλησιαστική Ιστορία για Αποτειχισμένους Πιστούς οι οποίοι αρνήθηκαν για δεκάδες χρόνια να εκκλησιαστούν! Δεν θα μας αφήσει ορφανούς ο Θεός όταν βλέπει ότι απέχουμε για λόγους Πίστεως εν καιρώ μάλιστα δεινού διωγμού εκ των έσω!

Αναφέρει έπειτα ο π. Θεόδωρος τα ΑΤΥΧΕΣΤΑΤΟ και ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟ παράδειγμα των Εκκλησιών Βουλγαρίας, Γεωργίας, Αντιοχείας Ρωσίας οι οποίοι αρνήθηκαν να παραστούν και απέρριψαν την σύνοδο της Κρήτης, αλλά συνεχίζουν να μνημονεύουν τον πατριάρχη! Δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ! Δηλαδή, “μία τρύπα στο νερό!” Από την μια, καταδικάζω τον Αιρεσιάρχη και από την άλλη ενώνομαι μαζί με όσους καταδικάζω (αναθεματίζω) διά της συγκοινωνίας, διά της κοινωνίας Πίστεως! Και ο π. Θεόδωρος ξαναρωτάει:

“Επομένως και αυτοί, επειδή μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο τον Αρχι-οικουμενιστή, και αυτοί έχουν μολυνθεί στην πίστη και τα μυστήριά τους είναι άκυρα και ανυπόστατα και δεν μπορούν οι πιστοί να πηγαίνουνε;”

Θέλεις και απάντηση, π. Θεόδωρε;; ΒΕΒΑΙΩΣ έχουν μολυνθεί και ΒΕΒΑΙΩΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να πηγαίνουν εκεί! ΜΗΝ ακυρώνετε τους Αγίους Πατέρες! Μην μεταθέτετε όρια και διαφθείρετε την Διαχρονική τους Διδασκαλία. Δεν θα σου απαντήσω εγώ. Θα σου απαντήσει ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΤΗΡ και ΘΕΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ της Θείας Λειτουργίας, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία την επί των αδύτων Αναφοράν του ονόματος του Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο. 

Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο Ιερουργών το του Αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την προς το υπερέχον υποταγήν, και ότι κοινωνός εστίν αυτού, και πίστεως και των Θείων Μυστηρίων Διάδοχος!”

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται “άνωθεν” ως αποκάλυψη από τον Θεό, την Μνημόνευση ενός Αρχιερέως (δηλαδή Επισκόπου, Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου) ως τέλεια και ολοκληρωτική συνένωση δύο ατόμων ή ομάδων μαζί. Τέλεια αποδοχή και υποταγή. 

Για αυτόν τον λόγο είναι γραμμένο στην Εξήγηση της Θείας Λειτουργίας, ότι ο ιερέας ο οποίος λειτουργεί, αναφέρει (Μνημονεύει) το όνομα του Αρχιερέως για να αποδείξει (ως ομολογία Πίστεως) την υποταγή του προς τον ανώτερό του και ότι αυτομάτως, αυτοστιγμή γίνεται κοινωνός του, δηλαδή αποδέχεται και ασπάζεται χωρίς καμία αμφιβολία την οποιαδήποτε πίστη του, είτε είναι αυτή ορθή, είτε αιρετική.

Έτσι λοιπόν, όταν ο αιρεσιάρχης πατριάρχης Βαρθολομαίος μνημονεύει τον Πάπα: (το βίντεο εδώ),

* ενώνεται μαζί του και γίνονται και οι δύο συγκοινωνούντα δοχεία, (“συγκοινωνίαν τελείαν”)

* αποδεικνύει (ομολογεί) την υποταγή του στον Πάπα, (“προς το υπερέχον υποταγήν”)

* αποδέχεται την αιρετική πίστη του (“κοινωνός εστίν αυτού πίστεως”), και

* αναγνωρίζει ως έκγυρα τα μυστήρια τα οποία ο Πάπας επιτελεί! (“Θείων Μυστηρίων Διάδοχος”).

Ας πάρουμε παραδείγματος χάριν, την Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας.

Η Ένωση γίνεται κατά σειρά:

* Ο “πατριάρχης” Βαρθολομαίος μνημονεύει τον Αιρεσιάρχη Πάπα.

* Ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός μνημονεύει τον “πατριάρχη” Βαρθολομαίο.

* Οι ιερείς της Αυστραλίας μνημονεύουν τον αρχιεπίσκοπο Στυλιανό.

* Με αυτή την Μνημόνευση, οι ιερείς ενώνουν το εκκλησίασμα με τον αρχιεπίσκοπο, ο οποίος με τη σειρά του, τους ενώνει με τον “πατριάρχη” Βαρθολομαίο και τον Αιρεσιάρχη Πάπα.

Είναι πλέον οφθαλμοφανές τοις πάσι ότι ΔΕΝ δέχεστε την Διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, ΔΕΝ πιστεύετε στην Ενωση διά της Μνημονεύσεως αλλά διδάσκετε δική σας νέα γραμμή της αμολύντου κοινωνίας μετά αιρετικών ποιμένων. Ακυρώνετε έτσι την Γραμμή των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων και διαφημίζετε μάλιστα με στόμφο, διά της τραγικής σας και γελοίας απουσίας, την δική σας νεο-εποχίτικη ψευτο-αποτείχιση η οποία επιτάσσει συνύπαρξη με την παναίρεση! Αυτά όμως είναι όλα ξένα στην Αγιοπατερική Παράδοση!

Πάντως στο 7:07″ λεπτό, ο π. Θεόδωρος δηλώνει την “κρισιμότητα” της διαφωνίας τους:

“Καταλήξαμε τελικώς, και εδώ είναι τώρα το κρίσιμο σημείο αυτής μας της διαφωνίας, εγώ (αχ αυτό το “εγώ”) είχα ετοιμάσει ένα κείμενο το οποίο έθεσα υπ’ όψιν τους, μετά από συζητήσεις και στο κείμενο αυτό που συμφωνήσαμε με τους Αγιορείτες και αυτό έπρεπε (τίποτα δεν έπρεπε) να περάσουμε στην Ημερίδα, ήταν το εξής:

“Συνιστάται στους πιστούς, να αποφεύγουν να εκκλησιάζονται όπου λειτουργούν ή μνημονεύονται φανεροί, αιρετικοί, οικουμενιστές επίσκοποι και ιερείς. Φανεροί… Να προτιμούν να πηγαίνουν εκεί που λειτουργούν ορθόδοξοι στο φρόνημα επίσκοποι και ιερείς, έστω κι αν για κάποιους λόγους δεν έχουν κόψει το Μνημόσυνο των αιρετιζόντων και αυτό κατ’ οικονομίαν. Το άριστο και επαινούμενο, κατά την Κανονική Ακρίβεια, είναι να εκκλησιάζονται εκεί που δεν μνημονεύονται οι αιρετίζοντες, εκεί δηλαδή όπου οι ιερείς έχουν προχωρήσει σε Διακοπή Μνημοσύνου!”

“Δηλαδή εδώ κάνουμε δύο διαφοροποιήσεις, μία στάση κατ’ Ακρίβειαν και μία στάση κατ’ οικονμίαν. Οι Αγιορείτες που δεν έχουνε ποίμνιο, για αυτούς είναι εύκολα να πάνε να εκκλησιαστούν στο κελί του Ιερομονάχου Χαρίτωνος, απ’ ότι μαθαίνω, πηγαίνουν 20 – 30 άτομα, αυτοί μπορούν να εφαρμόσουν την ακρίβεια. Αλλά ο άλλος ο κόσμος εδώ στην Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις όπου δεν υπάρχουν ιερείς που έχουν διακόψει το μνημόσυνον πολλοί, είμαστε τρεις μόνον και είμαστε και διωγμένοι από τους ναούς μας, δεν έχουμε ναούς τώρα! Πού θα πάει λοιπόν αυτός ο κόσμος να εκκλησιαστεί τώρα Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα στην Ανάσταση, πού θα πάν να κοινωνήσουν; 

Δεν υπάρχουν μυστήρια, δεν υπάρχει χάρις, έφυγε η χάρις;” (Απέστη ο έφορος άγγελος….)

“Και όλοι γνωρίζουμε ότι είναι βασική αλήθεια από την Εκκλησιαστική Ιστορία και Κανονική Παράδοση ότι μόνον όταν υπάρχει οριστική καταδίκη της αιρέσεως και των αιρετικών από Σύνοδο, τότε μόνο φεύγει η χάρις από την αίρεση! Όταν δεν υπάρξει οριστική καταδίκη της αιρέσεως, τότε η Εκκλησία κάνει οικονομία και υπάρχουν του κόσμου τα παραδείγματα (δεν μας είπε ούτε ένα…) μέσα από την ιστορία της Εκκλησίας, βάσει των οποίων παραγμάτων προκύπτει ότι στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζουμε την οικονομία.”

“Συμφωνήσαμε λοιπόν στο κείμενο αυτό και συμφώνησαν και οι Αγιορείτες και δώσαμε και τα χέρια, αγκαλιαστήκαμε, ασπαστήκαμε όλοι χαρούμενοι ότι αυτό θα είναι η βάση της Ημερίδος, αυτό θα είναι η βάση της Ημερίδος (το επαναλαμβάνει μάλιστα και δύο φορές για να επιβάλλει την δική του στάση).

“Και αιφνιδίως ξενύχτησε (ειρωνεία) κάποιος από τους Αρχιμανδρίτες Ηγουμένους όχι από τους Αγιορείτες αλλά από την Φλώρινα, ο π. Παΐσιος, αυτός φαίνεται ότι υποκρίθηκε ότι συμφωνεί (τον κατηγορεί για υποκριτή), ενώ δεν συμφωνούσε μέσα του, έκανε πως συμφωνεί και το βράδυ, οι λογισμοί τον ταλαιπώρησαν (εδώ με πολύ αηδιαστικό και ανεπίτρεπτο τρόπο όχι μόνο ειρωνεύεται τον π. Παΐσιο αλλά με τα δάχτυλα της δεξιάς του παλάμης, κάνει γύρους γύρω από τον δεξιό κρόταφο, είναι το γνωστό σήμα που κάνουμε για να πούμε ότι κάποιος είναι τρελλός…) και την άλλη μέρα κυκλοφόρησε ένα κείμενο το οποίο ουσιαστικώς μας φωτογράφιζε και έλεγε ότι εμείς δεν συμφωνούμε με αυτούς οι οποίοι πάνε να εφαρμόσουν αυτήν την ακρίβεια….”

“Και έτσι αμέσως την άλλη μέρα της αρνήσεως της συμφωνίας, φάνηκε αυτή η διάσπαση. Και φαίνεται πως ο π. Παΐσιος (τίποτα δεν φαίνεται ακόμη, μέχρι να απολογηθεί ο συκοφαντούμενος) επηρέασε και κάποιους Αγιορείτες Πατέρες και κάποιους άλλους πιστούς, οι οποίοι δεν ξέρουν ότι στην Εκκλησία εφαρμόζεται και η οικονομία σε περιπτώσεις… Υπάρχουν κάποιοι πιστοί οι οποίοι δεν γνωρίζουν την Εκκλησιαστική Ιστορία, δεν γνωρίζουν Θεολογία, δεν γνωρίζουν τί είναι Ακρίβεια και τί οικονομία και παρασύρονται από τον φανατισμό τους και από τον ζήλο τους (για πολλούς “χτυπά η καμπάνα” αυτής της ειρωνείας), δεν το κατακρίνουμε, οφείλεται σε άγνοια, και παρασύρονται λοιπόν και ενισχύουν τους πατέρες…”

Και μετά από μερικές ημέρες, με τηλεφώνησε ο π. Ευστράτιος, ο γέροντας του π. Σάββα, παρόντος του π. Σάββα και μου λέει: “π. Θεόδωρε, ο π. Σάββας μου είπε ότι κάνατε ένα κείμενο συμφωνίας όπου εκεί λέτε για να εφαρμοστεί η οικονομία, εγώ λέει συμφωνώ με την οικονομία. Εγώ, λέει, συμφωνώ με την οικονομία, αλλά για να μην δημιουργήσουμε ζητήματα σε κάποιους ζηλωτάς παραδοσιακούς, να μην το πούμε καθόλου αυτό στην Ημερίδα, δηλαδή να μην εμφανιστεί καθόλου το κείμενο αυτό στην Ημερίδα, να μην γίνει λόγος για οικονομία και Ακρίβεια, να ασχοληθούμε με τον Οικουμενισμό και με την σύνοδο της Κρήτης…”

“Εγώ λέω, μολονότι θα με ανέπαυε αυτό διότι θα σταματούσαν κάποιες ερωτήσεις (λάθος πάτερ, οι ερωτήσεις δεν θα σταματούσαν καθόλου αλλά θα “έπεφταν βροχή”) εγώ δέχτηκα για να υπάρξει συμφωνία, να μην το κάνουμε, έκανα κι εγώ την υποχώρηση και λέω εντάξει…. να μην το διαβάσουμε το κείμενο αυτό στην Ημερίδα. Και ετοιμάζαμε προγράμματα, προσκλήσεις με πολύ χαρά τις αφίσες κλπ και έρχονται την τελευταία ημέρα στο τυπογραφείο εκεί που ετοιμάζαμε τις αφίσες και το πρόγραμμα, ο π. Σάββας με τον π. Χαρίτωνα και τον π. Χερουβίμ, και μου λένε “π. Θεόδωρε, εμείς κάναμε εδώ ένα κείμενο πορίσματος και θα πρέπει στον κόσμο ο οποίος υποβάλλει πολλά ερωτήματα για τα θέματα αυτά, πρέπει να τους απαντήσουμε και θα πρέπει να μην προβάλετε την αρχή της οικονομίας, να προβάλουμε την Ακρίβεια.”

“Λέω, πάτερ μου, αυτά τα συζητήσαμε, τώρα τελευταία ημέρα θέλετε να με σύρετε στην δική σας την άποψη επειδή ήδη φθάσαμε στο τέλος και σκέφτεστε (αποκαλύπτει και τις σκέψεις τους, μάλλον διορατικό χάρισμα θα έχει κιόλας) “τί θα κάνει ο π. Θεόδωρος, δεν θα ‘ρθει στην Ημερίδα (και συμπληρώνει πάλι με ειρωνεία ο π. Νικόλαος Μανώλης “ότι δεν θα μπορεί να κάνει πίσω ο π. Θεόδωρος” και να ρθω στην Ημερίδα και ν’ αφήσουμε τον κόσμο όλο αυτόν ακάλυπτο, μυστηριακά και εκκλησιαστικά. 

Πού θα πάει αυτός ο κόσμος να εκκλησιαστεί, αν τους πούμε ότι πρέπει μόνο στην Ακρίβεια και να πηγαίνουν μόνο να εκκλησιάζονται… Εγώ (αχ αυτό το εγώ!) στους δικούς μου τους πιστούς (λάθος και αυτό, δεν υπάρχουν δικοί σου και δικοί τους πιστοί, είναι όλοι μόνο Πιστοί του Χριστού, ανήκουν στον Χριστό και όχι σε ανθρώπους), έχω πει αυτό: Ότι μπορούν τώρα στην μεταβατική αυτή περίοδο, μέχρι να κααδικαστεί η αίρεση, μπορούν να πάνε να εκκλησιάζονται και εκεί που μνημονεύονται οι επίσκοποι, οι αρετίζοντες…”

Και ρωτάει ο π. Θεόδωρος: “Μπορώ εγώ (αχ αυτό το εγώ!) μπορώ λοιπόν τώρα (μπορείς και παραμπορείς) να εμφανιστώ εκεί (το λέει υποβιβαστικά) και στους δικούς μου τους ενορίτες να εμφανιστώ ασυνεπής, δεν το’ χω κάνει ποτέ αυτό στη ζωή μου! Εγώ… (ΠΑΛΙ αυτό το “εγώ”) εγώ ότι αποφασίζω, ότι λέγω, ο λόγος είναι αντρίκιος! (ναι, είδαμε πόσο “αντρίκιος” ήταν ο λόγος σου όταν αποφάσισες να πας στην Ημερίδα και τελικά δεν πήγες)…

Στο 13:37″ λεπτό, ο π. Θεόδωρος αναφέρει επί τούτου:

“Αυτά αποφασίσαμε, σε αυτά θα μείνω και σε αυτά θα στηρίξω…. (τα αστήρικτα). Κι αν δεν θέλετε πατέρες εσείς, κάντε την Ημερίδα (εδώ υπονοεί το “χωρίς εμένα”, δηλαδή πρώτος απείλησε με την απουσία του ο ίδιος ο π. Θεόδωρος, το ομολογεί ο ίδιος, και όχι όπως είπε ψευδόμενος ότι οι πατέρες τον απέκλεισαν…).

“Και με λέει με θράσος, δεν λέω ποιός από τους δύο (όχι, να το πεις, πάτερ, πέστο παπά μου πέστο, στον βαρύ τον ήχο…) “Στο κάτω-κάτω, εμείς την διοργανώνουμε την Ημερίδα, εμείς οργανώσαμε την Ημερίδα, μας βοήθησες λίγο, αλλά δική μας είναι η Ημερίδα (καλά, δεν είπες ότι δεν είναι και δική τους, σιγά πατέρες σιγά, μη μαλώνετε, όλοι θα πάρετε…) άν θέλετε έρχεστε, αν θέλετε μη έρχεστε…

Και η Ελληνική-Κλασσική Κωμωδία στο 14:02” λεπτό:

“Δηλαδή, τέτοιο, τέτοιο, τέτοια θρασύτητα, και τέτοια έλλειψη σεβασμού απέναντι ενός… (εδώ προσέξετε) Λευκασμένου Πανεπιστημιακού Δασκάλου (εδώ γελάει κιόλας, έχει χιούμορ ο πάτερ, σιγά-σιγά θα βγάλει κι από το τεσπάκι στο στήθος το χαρτί με τον κατάλογο των αρετών του και των πολλών του τίτλων για να μας το αναγνώσει, Αυτοδιαφημίσεως το Ανάγνωσμα, Οίηση πρόσχωμεν) έφαγα τα χρόνια μου να διδάσκω Πατέρες και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο. 

Ειλικρινά πρώτα φορά στη ζωή μου, σε συνεργασία που έχω με κληρικούς και άλλους ανθρώπους (σιγά πάτερ, εσύ τους βγάζεις και χειρότερους όλων και “περικαθάρματα του κόσμου” αλλά χαλάλι, καλό τους κάνεις και τους ωφελείς εφ’ όσον υπομείνουν την λοιδορία) δεν συνήντησα τέτοια ασυνέπεια στους λόγους και στις πράξεις…”

ΝΑΙ, πάτερ μου, θα εμφανιστείς ασυνεπής και μετανιωμένος, θα αναγνωρίσεις το λάθος σου και θα διδάξεις πλέον την Γραμμή των Αγίων Πατέρων ως προς την στάση μας απέναντι σε αιρετικούς επισκόπους και όχι την δική σου ευαίσθητη και συγκαταβατική στάση συνυπάρξεως και συγκοινωνίας. 

ΜΗΝ βάζεις την δική σου συνέπεια υπεράνω της συνεπείας και αυθεντίας των Αγίων Πατέρων. Όλοι σφάλλουμε κάπου. Αναγνώρισε ταπεινά την ενοχή σου, παραδέξου το λάθος σου και ομολόγησε την Αγιοπατερική Αλήθεια. Ο Πιστός Λαός προτιμά να τους πεις την ΩΜΗ Αλήθεια, παρά να του χαϊδεύεις τ’ αυτιά και να του λες “εξ’ αιτίας σας κάνω παραχωρήσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στην Πίστη, διότι πάλι θα φταις εσύ και όχι ο Λαός!

Κι έχεις την αναίδεια και το θράσος, επειδή είσαι “Λευκασμένος Πανεπιστημιακός Δάσκαλος” (να κι’ άλλος “Δάσκαλος” μας προέκυψε) να συγκρίνεις τον μηδαμινό εαυτό σου με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, στο 15:37″ λεπτό:

“ο οποίος και αυτός τάχα έκανε οικονομία, επί δύο χρόνια μνημόνευε τον πατριάρχη Ταράσιο ο οποίος είχε προβεί σε κοινωνία με έναν μοιχοζεύκτη ιερέα…”

Την ανέφερε ο π. Θεόδωρος αυτήν την παραπομπή, αλλά δεν μας την διάβασε, ούτε εξήγησε τις ακριβείς λεπτομέρειες, τους λόγους και τα κριτήρια αυτής της παρανόμου μνημονεύσεως. Το μόνο που είπε στο 16:22″ λεπτό ήταν ότι “ο Άγιος Θεόδωρος μνημόνευε τον Ταράσιο επειδή δεν είχε καταδικαστεί Συνοδικώς. Έκανε οικονομία ο Άγιος Θεόδωρος και μνημόνευε. Ε και μεις κάνουμε οικονομία μέχρι να ‘ρθεί η Σύνοδος και να καταδικάσει (τον Βαρθολομαίο).”

Αυτά, ανάμεσα σε πολλά άλλα τραγικά και ανεπίτρεπτα είπε ο π. Θεόδωρος, ότι είναι “προσωρινή αυτή η ρύθμιση και δεν θα κρατήσει αιώνια αυτη η διακοπή” και ότι “δεν μετατρέπουν την οικονομία σε Ακρίβεια αλλά λόγω των ποιμαντικών αναγκών, μέχρι να καταδικαστεί η παναίρεση του Οικουμενισμού (όνειρα θερινής νυκτός) μπορούν να εκκλησιάζονται εκεί, επιλέγοντας βέβαια, επιλέγοντας (το λέγει δύο φορές στο 18:00″ λεπτό) ευλαβείς κληρικούς και ορθοδόξους ιερείς στο φρόνημα… Είναι πολύ προσεγμένο αυτό….”

Πολύ, μα πάρα πολύ “προσεγμένους” και εξελιγμένους σας βλέπω, νεο-πατέρες! Δηλαδή κριτήριο Αποτειχίσεως και Διακοπής Κοινωνίας, δεν είναι πλέον η δημόσια κήρυξη μίας αιρέσεως, όπως καθορίζουν οι Άγιοι Πατέρες, αλλά η οποιαδήποτε αδιάκριτη “επιλογή”, το τονίζει δύο φορές, “επιλογή” του ποιμνίου να διαλέξει ιερέα.

Δηλαδή, διδάσκουν στο ποίμνιο, διάλεξε ρε στουρνάρι, ποιός λύκος θέλεις να σε φάει, αυτός ή εκείνος, πάρε και διάλεξε! Και η Παναληθής και Πανορθόδοξη ρήση του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου κυριολεκτικώς “πάει περίπατο” και πετιέται ασυζητητί στον κάλαθο των αχρήστων:

“Ότι ΜΟΛΥΣΜΟΝ έχουσι τα Μυστήρια ΚΑΝ ορθόδοξος ει ο αναφέρων!” Ακόμη και εάν είναι ευσεβής, όπως λέτε εσείς, και ορθόδοξος στο φρόνημα ο ιερέας, πάλι υπάρχει μολυσμός, ενοχή και καταδίκη της συγκοινωνίας!

Εσείς εναντιώνεστε με πείσμα σε αυτό το Αγιοπατερικό και λέτε ότι εάν είναι ευλαβής ο ιερέας, τότε να πηγαίνετε, να μολύνεστε και να “γίνεστε κοινωνοί τοις έργοις” τοις αιρετικοίς του σκότους…

Αυτό το ομολογεί και ο ίδιος ο π. Θεόδωρος όπου στο 20:20″ λεπτό δηλώνει:

“Εγώ… είπα τα βασικά δικά μου!” Εκτός από το κυρίαρχο “εγώ”, παραδέχεται πάντως πως είπε τα δικά του και όχι των Αγίων Πατέρων κι ας κάνει την κατακλείδα του ότι “είναι Πατερική και Κανονική αυτή η οικονομία”. Δυστυχώς πάτερ, δεν το υποστήριξες αυτό με Αγιοπατερικές παραπομπές, όπως όφειλες…

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΝΩΛΗ

Στο 19:03″ λεπτό, ο π. Θεόδωρος επαναλαμβάνει ότι μπορούν να πηγαίνουν σε ναούς όπου μνημονεύεται αιρετικός ποιμένας και παρεμβαίνει ο π. Νικόλαος Μανώλης και επαυξάνει αυτήν την διαστροφή:

“Αυτό είναι μία μεγάλη αντίδραση του Λαού, δηλαδή δείχνει Αντίσταση στην κατρακύλα του Οικουμενισμού…” Έστι ακριβώς όπως το ομολογεί ο ίδιος ο π. Νικόλαος και αργότερα διατείνεται και επεκτείνει τον δείκτη επιδεικτικώς της ενόχου του παλάμης:

“Η οικονομία αυτή δεν είναι και αμάρτυρη” καθώς προσθέτει ο π. Θεόδωρος με χαμόγελο: “Δεν είναι και αμάρτυρη, δεν είναι και αμαρτία!”

Δυστυχώς όμως είναι όντως αμάρτυρη και μεγίστη αμαρτία να μεταθέτεις όρια α έθεντο οι πατέρες ημών και να φτιάχνεις δική σου οδό με σαθρά επιχειρήματα και νοσηρές αντιλήψεις. Μη λείψεις να μας δεις συνοδοιπόρους σου.

Η “αποτείχισή” σας αυτή, ω νεο-πατέρες της συμφοράς και της συγκοινωνίας σας απάσης μετά πάντων και πασών των Ρωσιών, δεν είναι Αληθινή, Αγιοπατερική Αποτείχιση αλλά αντίδραση και αντίσταση προσωπική, ΤΙΠΟΤΕ άλλο! Αφού το παραδέχεστε οι ίδιοι, πάλι καλά…

Από την άλλη όμως κλαίγεστε λέγοντας “εάν ο π. Φώτιος είχε ναό, εάν εγώ ο π. Θεόδωρος είχα ναό, τα πνευματικά μας παιδιά θα ερχότανε σε μας, αλλά δεν έχουμε…”

Και αυτό όμως δεν είναι αληθές. Υπάρχουν ναοί στους οποίους μπορούν οι πατέρες αυτοί να πηγαίνουν και κάθε Κυριακή να λειτουργούν. Έχουν γίνει μάλιστα και οι σχετικές προσκλήσεις, οι οποίες περιφρονήθηκαν με πείσμα. Και συνεχίζει ο π. Θεόδωρος παραπονούμενος και πάλι: “Πού θα πάνε τα παιδιά μας, χάθηκε δηλαδή η χάρις, αυτό καταντάει βλασφημία…”

Δεν θα απαντήσω εδώ διότι είναι ήδη πολύ μεγάλο το άρθρο, λόγω και της μεγάλης διάρκειας της απολογίας τους. Θα απαντήσω στο αμέσως επόμενο άρθρο, σχετικώς με την υποτιθέμενη αλλά ανύπαρκτη και ΑΝΤΙ-ΠΑΤΕΡΙΚΗ, “εγκυρότητα μυστηρίων” και την παρουσία και απουσία της Θείας Χάριτος. Θα αναφέρω όμως λίγα κρίσιμα και αναγκαία στο τέλος του παρόντος άρθρου, περί του θέματος της εγκυρότητος των μυστηρίων.

Η επίσημη τοποθέτηση και απολογία του π. Νικολάου Μανώλη ξεκινά στο 21:00″ λεπτό, όπου ο ίδιος ομολογεί ότι:

“βεβαίως σε αυτόν τον αγώνα μου, πρέπει να το τονίσω αυτό και είναι μία ομολογία ψυχής, βρήκα έναν μπροστάρη και αρχηγό σ’ αυτήν την προσπάθεια, (ειλικρινά εδώ, νόμιζα πως θα ανέφερνε κάποιον Άγιο Πατέρα…. τί θλίψη αυτή, τί προσωποληψία και τί κολακεία Θεέ μου) τον π. Θεόδωρο Ζήση, τον δάσκαλό μας, τον φωτισμένο αυτόν γέροντα (να και η γεροντομανία) με την διάκριση που τον… το πνεύμα της διακρίσεως απ’ το οποίο διακατέχεται, μας οδηγεί σε δρόμους ασφαλείς, μέσα στην Εκκλησία (σαν πολύ μέσα σας βλέπω…) και μας προστατεύει από οποιονδήποτε φανατισμό (φανατισμένοι λοιπόν και οι Άγιοι Πατέρες!) που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε ατραπούς εκτός Εκκλησίας… (όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια…).

“Ευχαριστώ λοιπόν τον π. Θεόδωρο για όλη αυτή την παρουσία του στη ζωή μου (κι εδώ εμφανώς ο π. Νικόλαος χαμογελάει και κουνάει την κεφαλή του) που είναι πολύ καταλυτική και πολύ σημαντική… (καταλυτική και καταπληκτική!). 

Θέλω να εκφράσω την πεποίθησή μου, ότι ο π. Θεόδωρος με όλους εμάς, μας ενδιαφέρει όλους πρωτίστως, η ενότητα και η οικουμενικότητα (μάλλον οικουμενιστικότητα θέλεις να πεις) αυτής της προσπάθειας. Διότι είναι πολύ σημαντικό να πούμε, να τονίσουμε στον κόσμο ότι και τους Αγιορείτες πατέρες, και τους μητροπολίτες τους παραδοσιακούς (δυστυχώς, ουδείς έως ενός..) και όσους ρθούν με μετάνοια κοντά μας (με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι) τους θέλουμε μαζί μας, τους θέλουμε κοντά μας, να μας στηρίξουν και να μας συμπαρασταθούν και να σταθούν αρωγοί και…. και….”

Και κατήντησες πια οικουμενιστικός κεκές. “Αρωγοί” ποιοί;;; 

Αυτοί που γλύφονται πίσω από τη σκιά του Βαρθολομαίου, που ανακαλούν τις υπογραφές τους, που αποσύρουν τα Αναθέματά τους και στέλνουν δώρο κολακευτικό μία μεγάλη εικόνα, πιό μεγάλη κι απ’ το μπόϊ τους, με μπούστο του αιρεσιάρχη πατριάρχη; Ποιοί; 

Οι ΔΕΙΛΟΙ; Αυτοί θα σας σταθούν “αρωγοί”, τρομάρα σας, σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα, ποιοί; Οι αποκλειστικώς υπεύθυνοι και κυρίως ένοχοι; Ποιοί;

Στο 23:47 ο π. Νικόλαος απαντά:

“Αυτός είναι ο καημός όλως μας, ότι πίσω από μας, υπάρχει ο Χριστός! (κανονικά μπροστά έπρεπε να υπάρχει ο Χριστός και ο Τίμιος Σταυρός και μπροστάρηδες οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες!) Δηλαδή εμείς είμαστε απλώς, Πρεσβευτές Εκείνου! (μεγάλα λόγια λες πάτερ και πρόσεχε καλά, δεν θα σου βγει σε καλό αυτή η υπερηφάνεια και έπαρση περισσή). 

Και ήθελα να πω ότι αυτό που πηγάζει από τον π. Θεόδωρο είναι η ηρεμία (από την πολύ του ηρεμία, αρνήθηκε να παραστεί στην Ημερίδα) την ηρεμία που πληροφορείται από τον Θεό και πληροφορεί τον κόσμο! (πω, πω τρανά γλυκόλογα παπα-Νικόλα, ξεκόλλα!). 

Δεν αποκλείουμε κανένα από τον δρόμο αυτό που ακολουθούμε, κανένα καλοπροαίρετο (δηλαδή οι κακοπροαίρετοι αποκλείονται κανονικά και ποιός θα το ρυθμίζει αυτό;)

Το αστείο της υποθέσεως είναι ότι στο 24:40” λεπτό, ο π. Ματθαίος λαμβάνει κάποιο χαρτί και το μεταβιβάζει κρυφά κάτω από το τραπέζι στον π. Θεόδωρο… Και συνεχίζει ο π. Νικόλαος διαφημίζοντας ένα Σωματείο, ότι “την απόφασή μας να μην συμμετάσχουμε στην Ημερίδα, την χαιρετίζει το νεοσυσταθέν (καινούργιο φρούτο και αυτό) Ορθόδοξο Σωματείο: “Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής” το οποίο έχει σαν σκοπό να γίνει Κυψέλη πραγματική του Αγώνα μας…” Ιδού λοιπόν που θα λάβει χώρα η Νέα, Νεορθόδοξη και Οικονομολόγα Ημερίδα-Νυχτερίδα.

Τέλος κάνει έναν φιλοφρονητικό υπαινιγμό για τα παιδιά της Κατανύξεως (κάτι πικραμένα παλικάρια) ότι “χωρίς την Κατάνυξη οι αγώνες μας και οι διώξεις μας να μην είχαν τόση διάδοση…” Αλλά οι αγώνες των άλλων υπολοίπων σεβαστών και εξ’ ίσου διωκωμένων (τί λέγω; περισσότερο διωκωμένων) ιερέων, προκλητικότατα αποσιωπούνται!

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΦΩΤΙΟΥ ΒΕΖΥΝΙΑ

Ο π. Φώτιος στο 32.40 λεπτό κάνει αισχρό υπονοούμενο για “ανθρώπους οι οποίοι κάτω από τα ράσα φορούν αντρικά παντελόνια, υποτίθεται”…. Αυτός ο υπαινιγμός, σαν ιερέα καθόλου δεν τον τιμά. Είναι ατιμία, ύβρις και αισχρή κακοήθεια σε ζητήματα πίστεως εσύ να κατηγορείς κάτω από τη μέση. Εάν οι Αγιορείτες πατέρες δεν φορούν αντρικά αλλά γυναικεία εσώρουχα, τότε να πετάξουν τα ράσα και να γίνουν μαστροποί. Εάν όμως αυτό δεν ευσταθεί, τότε να πετάξει τα ράσα ο π. Φώτιος και ο π. Θεόδωρος οι οποίοι επευλογούν τέτοια αισχρά υπονοούμενα και δεν τιμούν το δικό τους ράσο.

Στο 34:37 ο π. Φώτιος λέγει:

“Δεν σωζόμαστε διά της δικής μας παρουσίας και λόγω, σωζόμαστε διά Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και διά της συμμετοχής μας στα μυστήρια.”

Εστιάζουν την προσχή τους και μόνο, στην μακροχρόνια και μηχανική λήψη μυστηρίων, στην προσωρινή ύπαρξη του υλικού ναού. Ξεχνούν την Αγιογραφική εντολή ότι “ΥΜΕΙΣ εστέ Ναός Θεού Ζώντος!” (Β´ Κορ. 6, 16). Ξεχνούν τα παραδείγματα στην Εκκλησιαστική Ιστορία ότι σε περίπτωση διωγμού, δεν χρειάζονται απαραιτήτως οι τοίχοι, τα υλικά και τα εξωτερικά γνωρίσματα της Εκκλησίας τα οποία ισχύουν εν καιρώ ειρήνης.

Στο 38:03 λεπτό, ο π. Θεόδωρος ειρωνεύεται τους Αγιορείτες πατέρες και λέει “εμείς κάνουμε οικονομία, αυτοί θα κόψουν την κοινωνία μαζί μας…” Το χιούμορ εδώ είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν χωράει χιούμορ στα της πίστεως όπως δεν χωράει συγκατάβαση στα της πίστεως! Και προσθέτει με αρκετή δόση ειρωνείας και ο π. Φώτιος “οι άλλοι είναι, που είναι πιο οικονομολόγοι…” και άλλα λοιπά ανάξια λόγου.

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος δηλώνει:

“Εμείς δεν υποστηρίζουμε την ακοινωνησία με όλη την Εκκλησία…” Ακολοθούν επευφημίες, πολλά “μπράβο, έτσι μπράβο…” κλπ. Πω, πω, “πέστα τους κανονικά!” Κοινωνείτε με την αίρεση και καμαρώνετε κιόλας; Δε ντρέπεστε, δεν φρίττετε που φτιάχνετε δικές σας νέες διδασκαλίες και ετεροδιδασκαλείτε; Τί έκανε λέει; Τί ποιείς πάτερ; Κοινωνείτε;

«Τι ποιείς άνθρωπε; Παρεβάθη ο νόμος, κατεφρονήθη σωφροσύνη, πλημμελήματα τοσαύτα ετολμήθη παρά τινος των ιερωμένων, τα άνω κάτω γέγονε και ου φρίττεις;… ουκ αλγείς; ουκ επιτιμά…, αλλά κοινωνείς;» (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Ρ.G. 55, 252).

Και καμαρώνει λέγοντας: “Έχουμε κοινωνία μεταξύ μας!” Εμείς κοινωνούμεν και καρτερούμεν μέραν-χύχταν…

Και υπερηφανεύεστε κιόλας! Μπράβο! Έχετε “κοινωνία πίστεως και αγάπης”με τον Βαρθολομαίο, ο οποίος έχει κοινωνία με τον Πάπα και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Βλασφημιών! Και σεις νομίζετε ότι είστε δαιφορετικοί, ενώ είστε ίδιοι! Ντροπή σας! 

Απαρνούμαι την ξεφτισμένη και διεφθαρμένη σας εκκλησιολογία!

Δεν λυπάμαι τόσο για τις ψυχές σας. Λυπάμαι τις μυριάδες μυριάδων ψυχές τις οποίες παίρνετε στον αιματοβαμένο λαιμό σας και τους κοινωνείτε με την αίρεση και τους ΕΝΩΝΕΤΕ με τους φορείς της αιρέσεως! Ω της πωρώσεως και της αναισθησίας! Ανανήψατε πατέρες της υπερκατανύξεως πρίν να είναι πια αργά. Η μάχαιρα που τροχάει ο ερχόμενος Προφήτης Ηλίας, εύχομαι να μην είναι και για σας…

Δεύτερον, τονίζει ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος ότι “δεν έχει πλανηθεί όλη η Εκκλησία. Εδώ είμαστε, είμαστε πλανεμένοι εμείς; Δεν είμαστε!”

ΒΕΒΑΙΩΣ ΒΕΒΑΙΩΤΑΤΑ ΚΑΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΟΛΗ Η ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Η ΝΕΑ “εκκλησία του Αθηναγόρα και του Βαρθολομαίου! ΔΕΝ μιλούμε για την Εκκλησία του Χριστού! Συνειδητοποιείστε το αυτό νεο-πατέρες! Καταλάβατε καλά επί τέλους αυτήν την τεραστίων διαστάσεων ειδοποιό διαφορά. Δεν είναι όλα μια χαρά όπως τα νομίζετε και όπως τα περιγράφετε εσείς οι κοινωνιακοί νεο-πατέρες.

Ο Άγιος Μάξιμος ομολογητής διέκοψε την κοινωνία με ολόκληρη την Εκκλησία, με όλα τα πατριαρχεία!

Ο Άγιος Μάρκος εκτός από την άρνηση της υπογραφής του, το σπουδαιότερο πάντως είναι ότι όταν υπέστρεψε στην επισκοπή του, διέκοψε την Μνημόνευση όχι μόνο του πατριάρχη του, τον Μητροφάνη, αλλά και την κοινωνία με όλους τους επισκόπους οι οποίοι συνέχιζαν να τον μνημονεύουν! Τόλμησε μάλιστα με τόλμη και παρρησία Θεϊκή να τους απειλήσει, να ΜΗΝ τολμήσουν ΠΟΤΕ να παραστούν ΟΥΤΕ στην Κηδεία του, ΟΥΤΕ στα Μνημόσυνά του! Εσείς τους έχετε και σας κηδεύουν και σας θάβουν κανονικά! 

Αντιπατερική συμπεριφορά.

Το ίδιο και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Όχι μόνο διέκοψε την μνημόνευση του Καλέκα, αλλά και ΔΙΕΚΟΨΑ αυστηρότατα ΚΑΘΕ κοινωνία με όσους τον μνημόνευαν. 

ΟΛΟΙ οι λοιποί, συμβιβασμένοι και δειλοί επίσκοποι (πλην ολίγων οι οποίοι τον ακολούθησαν) τον παρότρυναν να συνεχίσει την Μνημόνευση και τον κατηγορούσαν ότι είχε θέσει τον εαυτό του “εκτός Εκκλησίας!” Την ξέρετε την απάντησή του;;; Ερευνήσατε να την μάθετε, εσείς οι οποίοι κοινωνείτε με όσους καταδικάζετε και ανακαλείτε έτσι τον αναθεματισμό σας! ΜΗΝ παραχαράσσετε τους Αγίους μας Πατέρες!

Και συνεχίζουν τις δηλώσεις της αγαπολογίας:

“Όλους τους αγαπάμε…” (Μεσ’ την αγάπη την πολλή, ένα πράμα!) Και συνεχίζει ο π. Άγγελος το καθόλου αγγελικό αλλά διαβολικό (καθότι διαβάλει) να υπαινίσσεται αισχρά στο 42:42 λέγοντας:

“Όταν έχουμε μία συμφωνία κυρίων, πρέπει να είναι συμφωνία κυρίων…” Δηλαδή ο π. Σάββας και όλοι οι αγιορείτες δεν είναι κύριοι αλλά “κυρίες” χωρίς κυριότητα, παλαβά θύλαια με φρουφρού φουστάνια που αντροφέρνουν και χαζοφέρνουν κι έρχεστε σεις, ω νεο-πατέρες να τους κάνετε μαθήματα αντρισμού; ΔΕΝ ντρέπεστε λιγάκι!!

Το αξιοσημείωτο πάντως είναι ότι αμέσως μετά από αυτήν την αισχρή του την κουβέντα, στο 42:46″ λεπτό, γίνεται αμέσως ανεξήγητη διακοπή και κάποιο ύποπτο βιντεομοντάζ, όπου η ένωση των δύο εικόνων βίντεο γίνεται με την μέθοδο “fade” πράγμα που αποδεικνύει ότι κάτι αφαιρέθηκε από τα λόγια του, μάλλον κάτι πιό αισχρό και προσβλητικό το οποίο “αισχρόν εστί και λέγειν”. Εφ’ όσον όμως “ουδέν κρυφόν υπό τον Ήλιον” (τον Ήλιον Χριστόν εννοείται) τότε ας βγάλουν στην φόρα τα λόγια τα οποία αποκόπηκαν.

Τρίτον, στο 43:35″ λεπτό, κάνουν δήλωση όλοι αυτοί οι νεο-πατέρες ότι θα διοργανώσουν Νέα Ημερίδα Ανεβασμένη, Υπερυψωμένη και “Οικονομολόγα” άριστη και σοφή (είναι φαίνεται της μόδας αυτές οι Ημερίδες, μόνο που δεν βλέπω πουθενά στους Αγίους Πατέρες να κάνουν ούτε Ημερίδες, ούτε Νυχτερίδες..) και σ’ αυτήν την Νέα Ημερίδα, την πιό σωστή, την πιό καλή, την πιο “οικονομική” και πεφωτισμένη, στο 43:41′ λεπτό, ο π. Νικόλαος Μανώλης απαιτεί την μετάνοια των Αγιορειτών ως προϋπόθεση για να έλθουν και αυτοί στην Νέα Ημερίδα και Σαρωτική (προφανώς να δηλώσουν δημοσίως συγγνώμη για το ότι στάθηκαν αιτία να απουσιάζουν ετούτοι και να δηλώσουν μετάνοια για την Αγιοπατερική τους ακρίβεια: “Συγγνώμη που σας διδάσκουμε Αγίους Πατέρες”…) πράγμα που φανερώνει υπερηφάνεια. Θέτουν απαράνατους όρους συμμετοχής και αποδοχής ιδίας ενοχής και έπειτα μιλούν για μη αποκλεισμούς…

Αμέσως μετά φωνάζει ο π. Άγγελος στο 43:50” λεπτό:

“Και αρχιερείς να έρθουνε, να μετανοήσουν… Ας έρθουνε, ας έρθουν όλοι!”

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση και ας μην παρεξηγηθώ. Εφ’ όσον το λένε και το εννοούν αυτό και εφ’ όσον η τεχνολογία είναι τόσο προχωρημένη, θα έπρεπε και να προσκαλούν επί ίσοις όροις και εμάς τους Έλληνες Ορθοδόξους από το εξωτερικό να συμμετάσχουμε ζωντανά μέσω διαδυκτίου, έστω και για 5 λεπτά μόνο, να δοθεί η ευκαιρία να καταθέσουμε και εμείς την μαρτυρία μας, να εκφράσουμε και εμείς τις όποιες απορίες και ανησυχίες μας, πάντοτε βεβαίως, με τον προαπαιτούμενο σεβασμό. Μη φοβείσθε καθόλου, δεν θα σας τα ψάλλουμε, όπως κάνουμε γραπτώς.

Και “πετάγεται” ο π. Φώτιος στην πρόσκληση αυτή (αλήθεια, τον είχα για πιό ώριμο και σοβαρό) και λέει: “Και να το διευκρινήσουμε αυτό: τους δε επισκόπους ερχομένους, τους θέλουμε ως αρχηγούς μας” (προσέξτε το αυστηρότατο ύφος στα υπερυψωμένα και χοντρά του φρίδια) ενώ παράλληλα συμπληρώνει ο π. Θεόδωρος “ως προεστώτας”… αλλά ορθοτομούντας τον λόγον της σης αληθείας…”

Κοιτάχτε ποιοί μιλούν για “ορθοτομούντας…”

Θα φέρουμε τους “ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ, τους ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ και ΨΕΥΤΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ” (ΠΡΟΣΕΞΤΕ, ΔΕΝ είναι δικοί μου όροι αυτοί αλλά του Παναγίου Πνεύματος και των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων!!!), θα φέρουμε τους κλέπτες και ληστές της Θείας Χάριτος, αυτούς από τους οποίους Αποτειχιστήκαμε και ΠΑΥΣΑΜΕ το Μνημόσυνο (καλά σαράντα) να τους φέρουμε ως ΑΡΧΗΓΟΥΣ και ΠΡΟΕΣΤΩΤΑΣ!!!

Κατά το κοινώς λεγόμενον, “σας σάλεψε, νεο-πατέρες;;;” Ποιός Άγιος Πατέρας σας το έμαθε αυτό; Κάλεσαν ποτέ οι Άγιοι Πατέρες τον Άρειο ως Αρχηγό; Κάλεσαν ποτέ τον Νεστόριο, τον Μητροφάνη, τον Καλέκα και τον Βέκκο ως Αρχηγούς και Προεστώτας; Είστε με τα σύγκαλά σας;;;; Για ΠΟΙΑ μετάνοια μας μιλάτε; Πιστεύετε αλήθεια, ότι ΑΥΤΟΙ θα μετανοήσουν; Με τέτοιους ρομαντισμούς υπνωτίζετε το ποίμνιό σας; Προσέξτε, θα έρθει και για σας αλλά και για μένα που τα γράφω το “άφρων, άφρων, ταύτη τη νυκτί…” ΔΕΝ θα έρθει ποτέ η στιγμή που ο Βαρθολομαίος ή ο επόμενος.

Κλείνοντας, στο 44:42 ο π. Άγγελος δηλώνει:

“Ο Θεός, θα βγάλει κάτι ΠΟΛΥ καλύτερο (το τονίζει) από αυτό…” Και ακούγονται τα “έεετσι, βεβαίως, βεβαίως” από τους άλλους. Με χαρακτηριστικό μάλιστα δασκαλιλίκι, προσθέτει ο π. Νικόλαος υψώνοντας επιδεικτικά το δάκτυλο, τον δείκτη του φιλοσόφου: “Μας φύλαξε ο Θεός απ’ την αρχή!” Και όμως, “εν τω φυλάσσειν αυτά, ανταπόδοσις πολλή” πάρα πολλή και από την φύλαξη και την φρουρά την πολλή “εις μάτην ηγρύπνησαν οι φυλάσσοντες!”

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΒΟΥΛΚΑΝΕΣΚΟΥ

Τελευταίος τον λόγο πήρε ο π. Ματθαίος Βουλκανέσκου ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην όλη συζήτηση και στο όλο θέμα! Είναι αξιέπαινος και τον εφώτισε ο Θεός να κάνει με το δικό του τρόπο την δική του απολογία-ομολογία, ανατρέποντας όλα όσα είπαν οι προηγούμενοι απολογούμενοι συνομιλητές του! Φοβερό και ας το προσέξουμε ιδιαιτέρως αυτό!

Αρχικώς, ο π. Ματθαίος προσπάθησε χωρίς καμία επιτυχία αλλά χτύπησε πάτο με την Εκκλησιολογική του αστοχία να φέρει ως παράδειγμα την Εκκλησία της Βουλγαρίας η οποία καταδίκασε την σύνοδο της Κρήτης αλλά κοινωνεί με τον Βαρθολομαίο.

ΟΜΩΣ, το καίριο και αποστομωτικό, στο 49:34″ λεπτό, φέρνει με μεγάλη επιτυχία το παράδειγμα και τον παραλληλισμό της ανθρώπινης αγάπης, λέγοντας:

“Είναι αγάπη, είναι ιστορία αγάπης. Εάν αγαπάω ένα κορίτσι και αυτή μου λέει ψέματα, αυτή η αγάπη φεύγει, δεν έχω σχέση (εν προκειμένω “κοινωνία”) με αυτήν! Έτσι και αυτό είναι σχέση με τον Χριστό! Και μέσα στο Μυστήριο (της Θείας Κοινωνίας) είναι πάλι σχέση με τον Χριστό. Δεν θέλω να πάρω μυστήρια από αυτούς που δεν έχουν σχέση με τον Χριστό! Δεν με ενδιαφέρει….”

Και εδώ ξαφνικά, στο 50:00″ πετάχτηκε ο π. Θεόδωρος με ΕΚΔΗΛΗ αμηχανία και διπλωματική πονηρία και τον ΔΙΕΚΟΨΕ αποτόμως επεμβαίνοντας και λέγοντας: “Ας μήν το αναπτύξουμε, πάτερ αυτό…”

ΟΧΙ π. Θεόδωρε, που να μας ζήσεις! ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΛΥΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ!! ΓΙΑΤΙ διακόπτεις με τέτοια ασέβεια και τέτοιο θράσος, τον π. Ματθαίο, φοβούμενος πως θα ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ χωρίς να το θέλει, το μεγάλο σας ΛΑΘΟΣ και την ΜΕΓΙΣΤΗ σας ΠΛΑΝΗ! Γιατί “όχι” π. Θεόδωρε;; Επειδή δεν σας συμφέρει όλους εκεί και εν τέλει θα ξεσκεπαστεί αυτή η ΕΝΟΧΗ σας;;

Το ξέρετε πολύ καλά πως δεν πρόκειται ποτέ να γίνει Σύνοδος, τουλάχιστον στα χρόνια τα δικά σας διότι δεν πρόκειται ο Αιρεσιάρχης Βαρθολομαίος ως πρόεδρος της συνόδου να καταδικάσει τον εαυτό του και τον αγαπημένο του Πάπα. Αλλά και ούτε κάποια τοπική σύνοδος θα το κάνει. Οι διάφορες χώρες οι οποίες καταδίκασαν συνοδικώς την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου, αρνήθηκαν να καταδικάσουν και ονομαστικώς, όπως έκαναν οι Άγιοι Πατέρες, και τον ΦΟΡΕΑ της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Αντιθέτως κοινωνούν μαζί του και τον μνημονεύουν. Και σεις κοινωνείτε με τους ευλαβείς-βλαμμένους (έκφραση του οσίου γέροντος Παϊσίου) οι οποίοι δειλιάζουν να προβούν σε Αγιοπατερική Αποτείχιση μόνο και μόνο επειδή γνωρίζουν ότι αυτή συνεπάγεται και διακοπή κοινωνίας με όλους όσους παραμένουν σε κοινωνία με τον Βαρθολομαίο, δηλαδή οι πάντες.

Αμέσως-αμέσως, στο 50:05″ λεπτό, ο π. Θεόδωρος τρέχει εσπευσμένα να προλάβει, να προκαταλάβει τις εντυπώσεις των ακροατών και υπογραμμίζει ότι “ο π. Ματθαίος απλά ήθελε να πει γιατί δεν πήγαμε στη Ημερίδα, όλα τα άλλα τα θεολογικά θέματα ας τ’ αφήσουμε…”

Λάθος μεγάλο και Ψέμα αισχρό αυτό! Ο π. Ματθαίος στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλούσε για την Ημερίδα αλλά για την άρνηση κοινωνίας με τους οικουμενιστές και άρνηση μυστηρίων από αυτούς που τους μνημονεύουν, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση αγαπητική με τον Χριστό και ούτε μπορούμε και εμείς να έχουμε σχέση-κοινωνία μαζί τους!

Από τον Θεό ήταν αυτό! Είπε μεγάλη αλήθεια, Αγιοπατερική! Δεν θα πω “όπως και ο Καϊάφας” διότι ο Καϊάφας ήταν τελείως άσχετη περίπτωση και εκ διαμέτρων διαφορετική. ΔΕΝ ήταν Ορθόδοξος ιερέας και δεν παρείχε Ορθόδοξα Μυστήρια με Σώμα και Αίμα Χριστού! Όταν η χάρις του Θεού επεμβαίνει λίαν εκτάκτως σε κάποιον ετρόδοξο και επενεργεί κάποια επίσκεψη, αυτό δεν σημαίνει και ότι τα μυστήρια αυτών των αιρετικών είναι άκυρα.

Το επιτρέπει αυτό ο Θεός για να σταθεί αυτή η έκτακτη και σπάνια επίσκεψη αφορμή να ερευνήσουν οι οποιοιδήποτε αποδέκτες τις Γραφές και να πλησιάσουν στην Αγία Ορθόδοξη Αλήθεια ώστε να μην έχουν εν εκείνη τη ημέρα την ευκαιρία και δυνατότητα να πουν: “δεν άκουσα για Σένα”…

Και ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, προ της μεταστροφής του ήταν μέγας διώκτης και ανήκε μάλιστα σε αίρεση. Παρέδιδε έστω και εν αγνοία του, τους Χριστιανούς να θανατώνονται. 

Η χάρη του Θεού, του παρουσιάστηκε καθώς βρίσκοταν στην αίρεση. Δεν μπορούμε όμως να βγάλουμε αυθαίρετα συμπεράσματα και να λέμε ότι αυτή η επενέργεια της Θείας Χάριτος καθιστά τα μυστήρια των αιρετικών έγκυρα, άπαγε της βλασφημίας!

Το Άγιο Πνεύμα, ο Θεός, “όπου θέλει πνεί.” Δεν θα Τον περιορίσουμε εμείς. Η Θεία Χάρη δηλαδή, επενεργεί εκτάκτως και όλως εξαιρέτως ακόμη και σε ετεροδόξους ή αθέους ή ειδωλολάτρες οι οποίοι, συν τοις άλλοις, διατηρούν και άγαλμα “τω αγνώστω Θεώ!” Από αυτούς προήλθε ο Άγιος Διονύσιος ο Αρειοπαγίτης και μάλιστα τον επισκέφτηκε η Θεία Χάρη πριν αυτός μεταστραφεί στην Ορθοδοξία: “ή το παν απόλυται, ή θεός τις πάσχει…”

Άλλο παράδειγμα και το βιβλίο “Πίσω μας στέκει ο Θεός”. Αυτή η σπάνια όμως επέμβαση της Θείας Χάριτος προκειμένου να σωθεί κάποια ψυχή από βέβαιο θάνατο, δεν σημαίνει και αυτόματη, αυθύπαρκτη αποδοχή και εγκυρότητα μυστηρίων των αιρετικών ιατρών.

“ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ!” Σπανίως, σπανιότατα, η Θεία Χάρις ενεργεί και σε Εθνικούς. Η Θεία Χάρη ενήργησε και στους τότε μάγους, Άγιο Κυπριανό και Ιουστίνη, τον καριό ακόμη που βρίσκονταν στην σατανική μαγεία!

Θεός είναι και ότι βούλεται ποιεί! Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μας δικαιολογεί να προτρέχουμε αυθαίρετα σε δικά μας Αντιπατερικά συμπεράσματα και να αποδίδουμε εγκυρότητα μυστηρίων σε αιρετικούς και εθνικούς, σε ειδωλολάτρες και μάγους! Άλλο το ένα, άλλο το άλλο!

Όταν λέγουμε πως οι αιρετικοί δεν έχουν έγκυρα μυστήρια, δεν δεσμεύουμε με αυτό την Θεία Χάρη. Αυτή δύναται να παρουσιαστεί με οποιονδήποτε τρόπο θέλει και επιθυμεί. Αυτοί που δεν γνωρίζουν, οι ηλικιωμένοι, τα νήπια κλπ. παίρνουν κάποια χάρη κατά το μέτρον της δωρεάς ή και εξ’ αντιθέτου κατά το μέτρον της αυτοσυνειδησίας της αιρέσεως. Αυτό όμως δεν καθιστά και τα μυστήρια έγκυρα. Παίρνουν Θεία Χάρη με τρόπο ανεξήγητο, αόρατο και Αγιοπνευματικό. Τα Μυστήρια όμως των αιρετικών δεν είναι Σώμα και Αίμα Χριστού. Ούτε των Παπικών, ούτε των Λατινοφρόνων.

Από την άλλη όμως, δεν μολύνονται τα υποστατά μυστήρια διότι δεν μολύνεται ο Χριστός. Αυτό όμως πάλι δεν σημαίνει ότι όντως υπάρχει ο Χριστός στα μυστήρια των αιρετικών. Τα μυστήρια δεν μολύνονται όσο είναι έγκυρα και παραμένουν έγκυρα όσον δεν υπάρχει αίρεση. Όταν όμως υπάρχει αίρεση, έστω και μη καταδικασμένη, τα μυστήρια ακυρώνονται και δραπετεύει η Θεία Χάρη διότι η αίρεση μολύνει τα πάντα! “Πάντα γὰρ (τα μυστήρια των αιρετικών) ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν” (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος).

Μολύνονται τα μυστήρια τα οποία είναι ήδη άκυρα και ανυπόστατα. Μολύνονται κατά την προαίρεση του προσερχομένου και η Θεία Χάρη ενεργεί εκάστω κατά την αξιότητα όχι μόνο ηθικής μα κυρίως γνησιότητα πίστεως.

Όταν ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι “διά τούτο πεθαίνουν πολλοί, μη διακρινόμενοι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου”, αυτό σημαίνει ότι η Θεία Κοινωνία ήταν ήδη άκυρη και μετατράπηκε πριν καν προλάβει να μεταδοθεί σε φωτιά η οποία τους καίει και τους θανατώνει. Αυτό μάλιστα, διότι η έγκυρη Θεία Κοινωνία δεν θανατώνει ποτέ αλλά “λαμβάνεται εις ζωήν αιώνιον”.

Τα ίδια λέγει και η Ευχή της Θείας Μεταλήψεως “ας μην σταθούν τα Τίμια τούτα Δώρα εις κρίμα και εις κατάκριμα” σε Θεία καταδίκη εξ’ αιτίας το ότι εμείς οι ίδιοι γίναμε αυτοκατάκριτοι και αυτοκαταδικαστέοι. Τα έγκυρα και υποστατά Μυστήρια ποτέ δεν προξενούν κρίμα και κατάκριμα.

Ο Θεός, βλέποντας τα κρυφά και μύχια του καθενός, με την ίδια Θεϊκή Δύναμη την οποία χρησιμοποιεί για την Μεταβολή των Τιμίων Δώρων, χρησιμοποιεί και πάλι αυτήν για να ακυρώσει τα Μυστήρια πριν καν προλάβουν να εισέλθουν στο στόμα π.χ. ενός οργάνου και εκτελεστή της μαύρης μαγείας ο οποίος/η οποία έχει εντολή να μην καταπιεί την Θεία Κοινωνία αλλά να την φέρει πίσω στην οικία για σατανιστική τελετή.

Οπωσδήποτε η Θεία Κοινωνία αυτή, ήταν υπερφυσικώς, ευθύς εξ’ αρχής άκυρη και όχι ενεργής και υποστατή!

Η όλη σύγχυση αυτή στο μέγα και κρίσιμο αυτό θέμα της εγκυρότητος ή μη των μυστηρίων, ακόμη και σε σεβαστούς γέροντες και καλοπροαίρετους πνευματικούς, υπάρχει και επεκτείνεται σήμερα διότι ταυτίζουν υποχρεωτικώς και πάντοτε την επέμβαση της Θείας Χάριτος με την εγκυρότητα μυστηρίων. Δεν μπορούν να διακρίνουν (κι ας μιλούν οι ίδιοι για διάκριση), δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την εγκυρότητα μυστηρίων από την έκτακτη και υπερφυσική παρουσία της Θείας Χάριτος ακόμη και σε αιρετικούς αν χρειαστεί.

“Μη πάντες διδάσκαλοι;”

Με όλα αυτά, δεν υπονοώ τον αχρείο εαυτό μου ως “διδάσκαλο”, αλλ’ ως θεολόγος, έστω και ανάξιος, έχω κάθε δικαίωμα να εντοπίζω στην αγάπη σας τα ήδη αυστηρώς προκαθορισμένα όρια τα οποία έθεσαν οι Πατέρες. Και εάν έχετε κάτι το αντίθεο να παρουσιάσετε και θεωρείτε πως κάπου σφάλλω, παρακαλώ δείξτε μου το λάθος και διορθώστε με, με επιχειρήματα όμως Αγιοπατερικά και όχι με ορθολογισμό δικό σας! 

Θέλω ακριβείς αναφορές Αγίων Πατέρων οι οποίοι να δηλώνουν απερίφραστα ότι “τα μυστήρια των αιρετικών είναι έγκυρα…”

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον κόπο σας.

http://www.wallingoff.com