.
Διαβάζοντας την ακόλουθη είδηση...
Μια προφητεία της γερόντισσας Νίλας για το σφράγισμα των νεογέννητων
ΙΣΩΣ δὲν τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει ἀρκούντως ὅτι βρισκόμαστε σὲ μία πρωτόγνωρη ἐποχὴ ἀνελευθερίας, ὅπου τὰ δεσμὰ μᾶς εἶναι, (καὶ θὰ γίνουν ἀκόμα πιὸ αἰσθητὰ στὸ ἄμεσο μέλλον), ἀόρατα.
Ἐπιστρατεύτηκε ἡ σύγχρονη τεχνολογία νὰ μᾶς δημιουργήσει τὶς πιὸ «βαριὲς καὶ ἄρρηκτες ἁλυσίδες», οἱ ὁποῖες θὰ μᾶς καταστήσουν «φρόνιμα παιδιὰ» στὸν νέο κόσμο τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων». Ἐπειδὴ δὲ μποροῦν νὰ μᾶς τὶς «φορέσουν» ἀκόμη, ἄρχισαν ἀπὸ τὰ νεογέννητα βρέφη!
Δεῖτε τὴν εἴδηση καὶ θὰ καταλάβετε τι ἐννοοῦμε: «Τὸ σχέδιο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων γιὰ τὴν πλήρη ὑποδούλωση τῆς Ἑλλάδας… τρέχει μὲ γοργοὺς ρυθμούς. Καὶ ἀφοῦ μὲ πρόφαση τὴν κρίση οἱ Ἕλληνες Πολίτες σκλαβώθηκαν οἰκονομικὰ γιὰ ἀρκετὰ χρόνια, τώρα πλησιάζει ἡ ὥρα νὰ ὑποστοῦν καὶ τὴν ἠλεκτρονικὴ σκλαβιά. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς γέννησής τους.
Τί ἀκριβῶς θὰ συμβεῖ;
Σύμφωνα μὲ τὸν κανονισμὸ ποὺ ἔχει ἐπιβληθεῖ ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὅλες οἱ χῶρες ποὺ ἀνήκουν σὲ αὐτή, ἀνάμεσά τους καὶ ἡ Ἑλλάδα, εἶναι ὑποχρεωμένες ἀπὸ τὸν Ἰούνιο τοῦ 2014 νὰ ὑποβάλλουν ὅλα τὰ βρέφη, γιὰ νὰ ἐγκαταστήσουν σὲ αὐτὰ μικροτσὶπ κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα, τὸ ὁποῖο θὰ ἐφαρμόζεται στὰ δημόσια νοσοκομεῖα κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς γέννησής τους. Τὸ τσὶπ θὰ παρέχεται, καθὼς καὶ ἕνα φύλλο δεδομένων μὲ πληροφορίες γιὰ τὸ ἄτομο (ὄνομα, τὸν τύπο τοῦ αἵματος, ἡμερομηνία γέννησης κλπ..), θὰ εἶναι ἐπίσης ἕνας ἰσχυρὸς ἀνιχνευτὴς GPS ποὺ θὰ εἶναι μὲ μία μικρὸ-μπαταρία καὶ θὰ γίνεται ἀλλαγὴ κάθε 2 χρόνια στὰ κρατικὰ νοσοκομεῖα!» (Ἱστολ. Κατοχικὰ)!
Φρικιαστικὴ εἴδηση, ἡ ὁποία δὲ χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό! (Ορθόδοξος Τύπος, 11/07/2014 /aktines) … θυμήθηκα μια προφητεία της γερόντισσας Νίλας (+6 Μαρτίου 1999).
«Κάποια φορά το πρόσωπό της ξαφνικά πήρε μία έκφραση απειλητική, σαν κάτι να έβλεπε με τους πνευματικούς της οφθαλμούς.Χτύπησε μερικές φορές με την βίτσα της το πάτωμα λέγοντας: «Κοίτα τι σκέφτηκαν. Βάζουν στα βρέφη το σφράγισμα του Αντίχριστου!
Ο άγγελος θα τους καταστρέψει αυτούς που θα κάνουν κάτι τέτοιο»
Ο βίος της μεγαλόσχημης μοναχής Νίλας και άλλες προφητείες της…
Η μεγαλόσχημη μοναχή Νίλα(Ευδοκία Αντέεβνα Νοβίκοβα) γνωστή στους ορθοδόξους χριστιανούς όλης της Ρωσίας εκοιμήθη στις 6 Μαρτίου 1999. Τα χαρίσματα που της δώρησε ο Θεός (προορατικό και διορατικό χάρισμα, θεραπεία ασθενών, παρηγορία των ανθρώπων) επιβεβαιώνονται από πολλούς πιστούς χριστιανούς οι οποίοι ζητούσαν τη βοήθειά της.
Με τους πνευματικούς της οφθαλμούς έβλεπε την ψυχή του ανθρώπου, όσα του συνέβησαν και όσα θα του συμβούν.
Όλοι έφευγαν από το κελάκι της παρηγορημένοι και ενθαρρυμένοι.
Η μοναχή Νίλα συνήθιζε να λέει ότι ο Θεός μπορεί να αναβάλει την εκπλήρωση των προφητειών. Εξαρτάται από εμάς τους πιστούς,από την προδιάθεσή μας για προσευχή, για μετάνοια για απαλλαγή από τα πάθη μας.
Μισό χρόνο πριν πεθάνει είπε ότι την 41η πρώτη ημέρα μετά από το θάνατό της θα έρθει η αστυνομία στο σπίτι της και τότε δεν θα μπορούν να πάρουν τα πράγματά της. Γι αυτό έδωσε ευλογία να μοιραστούν τα πράγματά της μέχρι το τελευταίο έτσι ώστε όταν έρθει η αστυνομία το σπίτι να είναι άδειο.Έτσι και έγινε στη συνέχεια.
Επίσης μιλούσε για την ανάγκη της αδιάλειπτης προσευχής όπου και αν βρίσκεται κάποιος, στην εργασία, στα μέσα μεταφοράς, την ώρα της ξεκούρασης -«Με τα χέρια δουλειά, με τα χείλη προσευχή. Πρώτα απ'όλα προσευχή κόρες μου».
Για τη σπουδαιότητα της προσευχής έλεγε το εξής: «Ο κόσμος κρατιέται από την προσευχή. Εαν πάψει η προσευχή έστω και για μία ώρα,θα πάψει να υπάρχει ο κόσμος. Υπάρχει ανάγκη κυρίως για νυχτερινή προσευχή.Αυτή είναι ακόμη πιο ευάρεστη στο Θεό».
Η πιο μεγάλη άσκηση είναι να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους. Πρέπει να είσαι υπομονετικός, να προσεύχεσαι και ν'αγωνίζεσαι, χωρίς να επηρεάζεσαι από τίποτα, ακόμη και αν σε μαλώσουν ή σε κουτσομπολέψουν. Υπάρχει η κακολογία εκ δεξιών που είναι εκ του διαβόλου και εκ των αριστερών που μπορεί να είναι από τους συγγενείς ή τους φίλους.
Και τα δύο είναι δύσκολα αλλά και χρήσιμα, απαραίτητα μπορώ να πω. Όλους τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες να τις υπομένουμε ενώπιον του Θεού, με τη σκέψη μας στην Παναγία και την καρδιά προς το Θεό. Περισσότερο και από κάθε εξωτερική άσκηση πρέπει πάνω απ'όλα να καθαρίσουμε την καρδιά μας. Να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου τίποτα το πονηρό, να είσαι ανοιχτός προς τους ανθρώπους και να μη φαντάζεσαι τίποτα για τον εαυτό σου.
Ένα βράδυ ξύπνησε τις πνευματικές της κόρες λέγοντας
-Κόρες μου, άρχισε ο πόλεμος. Πρέπει να προσευχηθούμε. Σηκωθείτε.
Το πρωί η τηλεόραση και το ραδιόφωνο ανακοίνωσαν ότι άρχισε ο πόλεμος στην Τσετσενία (1994)
Η γερόντισσα μιλούσε με πολύ πόνο για τις γυναίκες που φορούσαν παντελόνι:
«Δεν επιτρεπεται στις γυναίκες να φορούν ρούχα ανδρικά και στους άνδρες γυναικεία.
Γι αυτό θα λογοδοτήσουν μπροστά στο Θεό. Πρέπει να ξέρετε ότι τις γυναίκες που φορούν παντελόνι, στον επόμενο πόλεμο θα τις πάρουν για να πολεμήσουν και λίγες θα επιστρέψουν»
Την ώρα που έλεγε αυτά τα λόγια μία γυναίκα που ήταν παρούσα σκέφτηκε: «Τι το κακό υπάρχει στο να φοράω παντελόνι στον κήπο. Είναι πολύ βολικό»
Η γερόντισσα αντέδρασε αμέσως σε αυτήν την σκέψη: «Και εσύ στον κήπο μη φοράς παντελόνι, θα δώσεις λόγο γι'αυτό»
Όταν βάπτισαν ένα νεογέννητο είπε στην ανάδοχό του: «Αυτό το παιδί στα δώδεκά του θα μείνει χωρίς μάνα». Έπειτα είπε: «Είναι απαράδεκτο να εγκαταλείπει κάποιος το παιδί του. Πρέπει να καταλάβουν πόσο κακό είναι αυτό και να μετανοήσουν. Μόνο με αίμα μπορούν να ξεπλύνουν αυτήν την αμαρτία» (...)
Η γερόντισσα Νίλα επίσης είπε πως θα έρθουν καιροί όπου όπως το 1917, θα τους φυλακίσουν ή θα τους πνίξουν στη θάλασσα.
«Τότε που θα αρχίσουν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών βιαστείτε να φύγετε με τους πρώτους. Κάντε ότι μπορείτε μόνο μην μείνετε. Αυτοί που θα φύγουν με τους πρώτους θα σωθούν. Όλα αυτά θα τα δείτε με τα μάτια σας. Η γενιά σας θα δει τον Αντίχριστο. Παιδιά μου πόσο σας λυπάμε για όλα αυτά» έλεγε και έκλαιγε. Ωστόσο πρόσθετε «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»
Ένας ιερέας της εξομολογήθηκε;
-«Μητερούλα, έγω είμαι αδύναμος. Φοβάμαι την ημέρα που θα έρθει ο Αντίχριστος»
-«Μη φοβάσαι. Θα δεις αυτήν την ημέρα δεν θα αντέξεις όμως τις δυσκολίες»
Η γερόντισσα μιλούσε συχνά για τις μέλλουσες δοκιμασίες και για τα ανήκουστα βασανιστήρια που θα υποστούν οι άνθρωποι στα χρόνια του Αντίχριστου. Η γερόντισσα διηγούνταν ότι έβλεπε με τους πνευματικούς της οφθαλμούς, όχι για να τρομάξει τους ανθρώπους αλλά για να τους ενισχύσει την πίστη και την ελπίδα στο έλεος του Θεού. Έλεγε συνεχώς ότι ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει τους πιστούς, ότι θα τους ταίζει στον καιρό της πείνας, θα τους παρηγορεί, θα τους βρει καταφύγιο, θα τους περιβάλλει στις θλίψεις και θα τους βοηθήσει να περάσουν τα βασανιστήρια και τους διωγμούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις θυμόνταν τα λόγια του προφήτη Δαβίδ «οὐ καταισχυνθήσονται ἐν καιρῷ πονηρῷ καὶ ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται» (Ψ.36,19).
«Να μην φοβάστε τίποτα παιδιά μου, να μη φοβάστε γι'αυτα που θα συμβούν ή μπορεί να συμβούν ή πρέπει να συμβούν όπως προφήτεψαν οι άνθρωποι του Θεού.
Ο Θεός είναι πιο δυνατός απ'όλους και απ'όλα. Στις δοκιμασίες θα μας δώσει βοήθεια και θα μας δώσει δύναμη να υπομείνουμε. Μας ζητάει μόνο να υπακούμε το άγιο θέλημά Του. Προσευχηθείτε στην Προστάτιδά μας και δεν θα μας αφήσει»
Κάποια φορά το πρόσωπό της ξαφνικά πήρε μία έκφραση απειλητική, σαν κάτι να έβλεπε με τους πνευματικούς της οφθαλμούς. Χτύπησε μερικές φορές με την βίτσα της το πάτωμα λέγοντας: «Κοίτα τι σκέφτηκαν. Βάζουν στα βρέφη το σφράγισμα του Αντίχριστου!
Ο άγγελος θα τους καταστρέψει αυτούς που θα κάνουν κάτι τέτοιο.
Μία μέρα η γερόντισσα Νίλα έπιασε το κεφάλι της και φώναξε: «Αλίμονο τι θα συμβεί. Τι θα απογίνει η Ρωσία και εμείς; Το επανέλαβε μερικές φορές και μετά ησύχασε λέγοντας -Δεν θα σας πω τι είδα. Ο Κύριος δεν ευλογεί»!
Με τους πνευματικούς της οφθαλμούς η γερόντισσα έβλεπε ότι η σημερινή γενιά και η επόμενη θα περάσουν μεγάλες δοκιμασίες. Συχνά διηγούνταν πως επέζησε υπο συνθήκες λιμοκτονίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν η τροφή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη:
«Να μη δώσει ο Θεός να περάσετε πείνα. Είναι φοβερό.Στο στρατόπεδο δεν έβλεπα ποτέ ψωμί. Όταν ελευθερώθηκα μου φάνηκε πως δεν θα χορτάσω ποτέ το ψωμί. Η πείνα όμως θα έρθει.
Όταν ήμουν παιδί στην Ουκρανία όπου και να γύριζες το μάτι σου έβλεπες σιτηρά. Τα στάχυα ήταν ένα και ένα. Φυσούσε ο αέρας και κυμάτιζαν σαν τα κύματα της θάλασσας μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Δεν υπήρχε μεταξύ τους ούτε ένα αγριόχορτο. Τώρα όμως είναι γεμάτα αγριόχορτα. Εγκατέλειψαν τη γη που είναι ο τροφέας μας. Πρέπει να δουλεύετε τη γη. Οι άνθρωποι θα λογοδοτήσουν για το ότι την εγκατέλειψαν. Η πείνα θα έρθει επειδή εγκαταλείψαμε τη γη. Εαν έχετε μία γωνίτσα φυτέψτε την.Θα σας βοηθήσει στον καιρό της πείνας.
Η αποθήκευση τροφίμων δε θα σας βοηθήσει επειδή η πείνα θα έρθει σταδιακά. Πρέπει να φροντίσετε να βρίσκεστε κοντά σ'ένα κτήμα. Στις πόλεις θα είναι πολύ πιο δύσκολα. Η πείνα θα είναι τόσο τρομερή που οι άνθρωποι θα εισβάλουν στα σπίτια για να βρουν τρόφιμα. Θα σπάνε τζάμια και πόρτες και θα σκοτώνουν ανθρώπους για την τροφή. Πολλοί θα φέρουν όπλα και η ανθρώπινη ζωή δεν θα έχει καμία αξία.
Όταν θα έρθει ο Αντίχριστος η πείνα θα είναι μεγάλη και θα εξαντληθούν τα σιτηρά. Πρέπει να ετοιμάστε βότανα να τα ξεράνετε για να φτιάχνετε τσάι. Με αυτό θα επιζήσετε.
Επίσης η γερόντισσα έλεγε ότι στους έσχατους καιρούς στη θέση της Αγίας Πετρούπολης θα είναι θάλασσα ενώ ένα μεγάλο μέρος της Μόσχας θα βυθιστεί επειδή κάτω από τη γη υπάρχουν μεγάλα κενά. Όταν ρωτήθηκε τι θα απογίνει το σπίτι και η κωμόπολη στην οποία μένει, εκείνη απάντησε:
«Από την πόλη δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Μόνο το σπίτι μου και άλλο ένα. Θα είναι πόλεμος, καταστροφές, το σπίτι μου όμως δεν θα καταστραφεί. Εγώ δεν θα το δω. Εσείς όμως θα το δείτε. Να ο δρόμος προς το Εκόριεβσκ. Το σπίτι μου θα μείνει όρθιο και γύρω του τίποτα. Κατά τον πόλεμο θα καταστραφεί εντελώς.
-«Θα έρθει ο καιρός που θα εισβάλουν οι Κινέζοι και θα είναι πολύ δύσκολα για όλους». Αυτό το επανέλαβε δύο φορές.
«Παιδιά μου είδα ένα όνειρο. Θα γίνει πόλεμος. Θεέ μου. Τα παιδιά από 14 ετών θα τα στρατολογήσουν και θα τα στείλουν στο μέτωπο. Σπίτι θα μείνουν μόνο τα παιδιά και οι γέροι. Οι στρατιώτες θα πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, θα τους μαζεύουν και θα τους στέλνουν στον πόλεμο. Θα βασιλέψουν οι λεηλασίες και οι ανομίες των ενόπλων. Η γη θα είναι κατάσπαρτη με πτώματα. Παιδιά μου πόσο σας λυπάμαι». Αυτό το επαναλάμβανε συχνά.
Ανάμεσα σε όλους τους αγίους η γερόντισσα Νίλα αγαπούσε ιδιαίτερα τον Άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη. Έλεγε ότι ο άγιος αγαπάει τη Ρωσία και ότι θα έρθει σε αυτήν τον καιρό του Αντιχρίστου.
Σ'ένα πνευματικό της τέκνο έδωσε την ακόλουθη προσευχή.
«Κύριε γεννηθήτω το όνομά σου εις εμέ. Βοήθησε με να Σου μείνω πιστός μέχρι το τέλος της ζωής μου. Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με τον αμαρτωλό. Άγιε Ιωάννη Θεολόγε να είσαι ο καθοδηγητής μου και ο μεσίτης μου ενώπιον του Κυρίου και της Παναχράντου μητέρας Του»
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης
Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες;
Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι ή στεναχώρια μας. Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι ή απελευθέρωση του άνθρωπου από τις πολλές στεναχώριες.
Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει για το σπίτι και για oλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή ή αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.
Όσο περισσότερο ό άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.
Ή χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ό θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ό άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο.
Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες;
Αυτό είναι το ερώτημα, πού θέτει ό Σωτήρας στην ανθρωπότητα πού είναι ταραγμένη και διαμελισμένη σε κομμάτια από τις πολλές στεναχώριες.
-Ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημα του; (Ματθ. 6, 27).
-Για ποιό λόγο έχετε τόσες στεναχώριες; Ενδέχεται αύριο το πρωί ό ήλιος να μην ανατείλει;
Εκείνος πού φροντίζει να ανατείλει αύριο το πρωί ό ήλιος στη συγκεκριμένη ώρα και στο συγκεκριμένο δευτερόλεπτο, θα φροντίσει όλες τις δικές σας μικρές στεναχώριες.
Ό Επίκτητος, ό στωικός φιλόσοφος, λέει: πώς ό άνθρωπος πού δεν είναι σοφός, κατηγορεί τούς άλλους ανθρώπους, όταν δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως πρέπει.
Εκείνος πού αρχίζει να κατακτά τη σοφία, συνεχίζει, κατηγορεί τον εαυτό του. Ό σοφός όμως είναι άνθρωπος πού δεν κατηγορεί ούτε τον εαυτό του, ούτε τούς άλλους ανθρώπους. «Σοφός άνθρωπος», σύμφωνα με τον φιλόσοφο, «είναι εκείνος ό όποιος πλήρως παραδόθηκε στα χέρια του Οικουμενικού Νου».
Ό Ησαΐας εξηγεί σαφέστερα την ανθρώπινη πορεία:
Ιδού οι δουλεύοντές μοι άγαλλιάσονται εν ευφροσύνη, υμείς δε κεκράξεσθε διά τον πόνον της καρδίας υμών και από συντριβής πνεύματος υμών ολολύξετε (Ησαΐας ΞΕ’, 14).
Δηλαδή: -Κοιτάξτε οι δούλοι μου θα υμνούν από τη χαρά πού θα έχουν στην καρδιά και εσείς (πού εγκαταλείψατε τον Κύριο), θα κραυγάζετε από τη λύπη πού θα έχετε στην καρδιά και θα θρηνείτε από την συντριβή του πνεύματος σας.
Δούλος του Κυρίου, σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα, είναι εκείνος πού υπακούει στο θέλημα του Κυρίου χωρίς να γογγύζει, χωρίς να στεναχωριέται και χωρίς να φοβάται.
Τον ωραιότερο λόγο λέει ό Κύριος Ιησούς:
-Μάρθα, Μάρθα ασχολείσαι κι αγωνιάς για τόσα πολλά πράγματα, ενώ ένα μόνο χρειάζεσαι.
-Ποιό είναι αυτό το ένα πού χρειάζομαι;
-Πίστη ότι ό Πατέρας ζει.
Πώς Αυτός φροντίζει τα πάντα για τον καθένα.
Πώς ό γιός (ό άνθρωπος) δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε από μόνος τον.
Γιατί λοιπόν κάθε στεναχώρια σας δεν γίνεται τραγούδι;
Γιατί, αν πράγματι πιστεύετε στον Αληθινό, Άγρυπνο Πατέρα, τότε θα καταλάβετε πώς όλες οι κοσμικές στεναχώριες σας είναι παράλογες και ανόητες.
Με τις ατέλειωτες στεναχώριες σας το μόνο πού κάνετε είναι να αποδεικνύετε την απιστία σας στο Θεό.
Αν ισχυρίζεστε oτι πιστεύετε στο Θεό και πάλι τρικλίζετε στα σκοτεινά από το φορτίο της στεναχώριας σας, τότε ή πίστη σας είναι λίγη.
Ή απιστία σας δείχνει καθώς νομίζετε, ότι ό Οικοδεσπότης δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δεν ξέρει να φροντίσει το σπίτι Του και αφήνει την φροντίδα του σπιτιού του στους δούλους Του. Με ποιό τρόπο οι δούλοι θα σώσουν το σπίτι, αν δεν μπορεί να το σώσει ό Οικοδεσπότης;
Πιθανόν θα θελήσετε να με διορθώσετε και θα πείτε: τα παιδιά και όχι οι δούλοι. Όμως αληθινά παιδιά είναι μόνον όσα αφήνουν όλες τις στεναχώριες τους, όλη τους τη θέληση, όλες τους τις σκέψεις, όλη τους την καρδιά στον Πατέρα και υπακούν με αμεριμνησία στη θέληση Του. Όλοι οι υπόλοιποι είναι δούλοι χωρίς ίχνος σοφίας, γιατί δεν μπορεί να ονομαστεί σοφός αυτός πού δεν αισθάνεται την παρουσία του ουράνιου Πατέρα. Όλοι οι υπόλοιποι πού δεν υπακούν στο θέλημα του Κυρίου, βρίσκονται στο σκοτάδι και είναι γεμάτοι στεναχώριες.
Ή πίστη είναι ένα χέρι δροσιάς και ανακούφισης πού απλώνεται στους κατοίκους της κόλασης. Όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτό το χέρι είναι πυρακτωμένη φωτιά. Οι άμυαλοι άνθρωποι φορτώνοντας τον εαυτό τους με στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σε λιωμένο μόλυβδο. Με τη φλόγα όμως δεν σβήνεται ή φλόγα. Γιατί οι στεναχώριες είναι σαν να καίγεσαι πάνω σε λιωμένο μέταλλο. Μόνο ή πίστη μπορεί να σβήσει αυτή τη φωτιά.
Μεγάλη πίστη-μικρές στεναχώριες.
Τέλεια πίστη-τέλεια αμεριμνησία.
Τέλεια πίστη-τέλεια χαρά.
-Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση. (Ματθ. 5, 12)
-Σας τα είπα αυτά, ώστε ή χαρά ή δική μου να είναι μέσα σας κι ή χαρά σας να είναι ολοκληρωμένη (Ίωάν. 15, 11).
Ό Μωυσής ακολουθούσε τον Θεό όπως το παιδί τον πατέρα. Το ίδιο και ό Αβραάμ και ό Ισαάκ και ό Ιακώβ. Το ίδιο και ό Σαμουήλ και ό Δαβίδ. Θυμηθείτε πότε δυσκολεύονταν ό Μωυσής και ό Δαβίδ. Δυσκολεύονταν τότε πού έχαναν την εμπιστοσύνη τους στον Κύριο και «φορτώνονταν» ατέλειωτες στεναχώριες, βασιζόμενοι στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Και ό Ιησούς; Δεν ήταν το τελειότερο παιδί πού είχε πλήρη αφοσίωση, υπακοή και εμπιστοσύνη στον Πατέρα;
Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι χαρά και όχι λύπη! Ανακούφιση και όχι στεναχώρια.
Ένα γραμμάριο πίστης αξίζει περισσότερο από ένα ολόκληρο φορτίο με στεναχώριες!
Ό χριστιανός πού δεν το συνειδητοποίησε αυτό και δεν το αποδέχτηκε, είναι βαπτισμένος μόνο με νερό και όχι με Άγιο Πνεύμα.
Ό ιερέας πού δεν το αντιλήφθηκε και δεν το υιοθέτησε ως αρχή «κατρακυλά» σαν πέτρα από βουνό, γιατί αυτός είναι πού πρέπει να στηρίζει, να ενθαρρύνει άλλους ανθρώπους να σηκωθούν.
Ή ευλογία του Θεού, ή ειρήνη, ή υγεία ακολουθούν τον δούλο του Χριστού πού έχει τη δύναμη να φωνάξει με όλη την ψυχή του: -Αληθινά, περισσότερα καταφέρνει κανείς με την πίστη παρά με την στεναχώρια!
«Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε άνατίθημι, Μήτερ τον Θεού, φύλαξαν με υπό την σκέπην σου».
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι;
«Όταν κάποιος ρίξη στο σκυλί μια πέτρα, πολλές φορές ο σκύλος αντί να χυθεί σ΄ αυτόν που την έριξε, ορμά και δαγκώνει την πέτρα. Έτσι κάνουμε κι εμείς. Βάζει ο πειρασμός κάποιον άλλο να μας πειράξει είτε με λόγο είτε με φέρσιμο κι εμείς αντί να τα βάζουμε με εκείνον που έριξε την πέτρα, δηλ. τον πειρασμό , δαγκώνουμε την πέτρα, δηλ. τον συνάνθρωπο, που χρησιμοποίησε ο μισόκαλος ως πέτρα.
Και ποιος ξέρει τάχα τι γέλιο κάνει ο πειρασμός και πως θα μας κοροϊδεύει, όταν τα βλέπει αυτά.
Εν ώρα πειρασμού εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Ο πειρασμός αδημονεί, στενοχωρείται και δημιουργεί πολέμους. Ξέρει πολλές τέχνες και φέρει τον άνθρωπο σε αμφιβολία.
Γι αυτό έχουμε πολλά ναυάγια. Η προστασία του Θεού αδυνατεί (εξασθενίζει) τον πειρασμό. Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται και η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Όταν δοκιμάζει κάποιος πειρασμούς , διαπιστώνει την αδυναμία του , ταπεινώνεται και ελκύει την χάριν του Θεού.
Να μην σας επηρεάζουν οι άνεμοι των πειρασμών, δεν μπορούν να σας κάνουν τίποτα. »
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ» ΜΗΤΡΟΣ ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΥ
ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ
Ἡ Ὀρθοδοξία διαλέγεται (κάνει διάλογο) ἀλλά ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ!
"Ἡ Ὀρθοδοξία διαλέγεται ἀνά τούς ἀιῶνας, ἀλλά τίποτε δέν θυσιάζει, χάριν σκοπιμότητος.Ἠμπορεῖ νά ἀπειλούμεθα μέ ἀφανισμόν, ἀλλ' αὐτό ἐνδιαφέρει τόν Θεόν, ὄχι ἐμᾶς. Εἰς ἡμᾶς ἐπιβάλλεται νά τηρῶμεν τήν πίστιν μας καί νά μετανοῶμεν ἐφ' οἷς ἡμάρτομεν. Καί νά μεριμῶνμεν ἀνθρωπίνως ὑπέρ ἑαυτῶν καί τῶν ἄλλων, μέχρι τοῦ σημείου, ὄπου ἠ πίστις ἡ ὀρθόδοξος δέν θίγεται. Ὅταν ὅμως ὁ Οἰκουμενισμός μᾶς ἰσοπεδῶνῃ μέ τούς αἱρετικούς, τότε ἐπέρχεται σύγχυσις καί εἰς ἡμᾶς καί εἰς αὐτούς. Ἡμεῖς λησμονοῦμεν, ὅτι εἴμεθα ὀρθόδοξοι καί αὐτοί αὐταπατῶνται, ὅτι δέν εἶναι αἱρετικοί...
Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί μᾶς...προσκαλοῦν νά εἰσέλθωμεν εἰς τήν ποίμνην των!
Ἐάν ζητοῦν διάλογον μεθ' ἡμῶν, εἶναι διότι ἀνεκάλυψαν ρήγματα εἰς τό τεῖχος μας. Δέν θέλουν συζητήσεις περί Ὀρθοδοξίας! Τά ξεύρουν ὅλα. Οὔτε ζητοῦν νά ἀκούσωμεν τάς ἰδικάς των ἀποψεις. Γνωρίζουν, ὅτι τάς ξεύρωμεν...".
Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης
ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
«Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν» ( Λουκ. 21, 19 )
Πρέπει νά γνωρίζεις, ὅτι μέσα στίς θλίψεις καί στά παθήματα, στήν ὑπομονή καί στήν πίστη, εἶναι κρυμμένες οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπίσης καί ἡ δόξα καί ἡ ἀπόκτηση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν.
Γιατί καί τό σιτάρι πού σπέρνεται στή γῆ, εἶναι ἀνάγκη πρῶτα νά δοθεῖ στή σήψη καί στήν ἀτιμία φαινομενικά καί ἔτσι νά ἀπολαύσουμε τήν ὀμορφιά καί τόν πολλαπλάσιο καρπό του.
Ἄν ὅμως δέν περνοῦσε ἀπό τή σήψη ἐκείνη καί τή φαινομενική ἀτιμία, δέν θά ἔβγαζε καρπό. Αὐτό λέει καί ὁ Ἀπόστολος: «πρέπει νά περάσουμε πολλές θλίψεις γιά νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ»!
Kαί ὁ Kύριος λέει: «Μέ τήν ὑπομονή σας θά σώσετε τίς ψυχές σας» καί: «στόν κόσμο θα έχετε θλίψεις».
Ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ἡ μοναδική ἐλπίδα μας! Ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου!
Ἅγιος Μακάριος
Στενοχωριέμαι γιά τήν Εὐρώπη, γιατί θά καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ.
Οἱ περήφανοι πύργοι της θά γκρεμιστοῦν, θα καταστραφοῦν καί οἱ λεωφόροι της θά μετατραποῦν σέ τόπους πού θά φυτρώσουν θάμνοι μέ ἀγκάθια, ὅπου θά κάνουν τη φωλιά τους τά φίδια.
Ὁ Χριστός μέ τή διδασκαλία του συνέβαλε στήν πρόοδο τῆς Εὐρώπης; Ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τόν Χριστό;
Ἀδελφοί μου, αὐτά τά ἐρωτήματα μποροῦν νά ἀποτελέσουν θέμα μελέτης και διδαχῆς. Τί προσέφερε ὁ Χριστός στην Εὐρώπη; Οἱ εὐρωπαῖοι ἀνέμεναν πολλά ἀπό τόν Χριστό καί Αὐτός τούς ἔδωσε περισσότερα ἀπό ὅσα ἐκεῖνοι περίμεναν. Τούς πρόσφερε τά πάντα.
Ὁ Χριστός ἀπάλλαξε τήν Εὐρώπη ἀπό τόν σκοταδισμό τῆς ἀθεΐας καί τήν μωρίατῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτή ἡ φράση εἶναι σημαντική γιά ὅποιον μπορεῖ νά καταλάβει τί εἶναι εἰδωλολατρία καί τί εἶναι ἀθεΐα. Γιά ὅποιον δέν μπορεῖ νά τήν κατανοήσει θά τήν ἐξηγήσω περισσότερο.
Ὁ καιρός τῆς ἀθεΐας καί τῆς εἰδωλολατρίας στήν Εὐρώπη ἦταν μία περίοδος σκοταδισμοῦ. Μιά κατάσταση παρόμοια μ᾽ αὐτήν πού ὑπάρχει στίς μαῦρες φυλές, πού ζοῦν στήν Ἀφρική.
Ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε: Θεολογία δίχως τόν ἀληθινό Θεό, γάμοι χωρίς ἠθική καί κοινωνία δίχως εὐσπλαχνία για τόν συνάνθρωπο.
Μέ μιά λέξη ἀθεΐα καί εἰδωλολατρία σήμαινε ζωή χωρίς οὐσία καί θάνατο χωρίς ἐλπίδα.
Παράλληλα ὑπῆρχε συνεχής φόβος γιά θεούς τρομακτικούς, τῶν ὁποίων το θυμό προσπαθοῦσαν νά κατευνάζουν με αἱματηρές θυσίες, εἴτε ζώων εἴτε ἀνθρώπων. Σκοτάδι καί μωρία ἐπικρατοῦσε στις φτωχές χωριάτικες καλύβες, ἀλλά καί στον περίβολο τῶν παλατιῶν. Ὁ σατανᾶς κυριαρχοῦσε στήν Εὐρώπη μέχρι ὁ Χριστός νά ἐμφανιστεῖ. Ὅλοι οἱ εὐρωπαῖοι ἦταν ἄρρωστοι στήν ψυχή καί στό σῶμα, ὅπως οἱ λεπροί. Ὅταν λοιπόν ὁ Χριστός ἐμφανίστηκε σ᾽ αὐτό τό εὐρωπαϊκό νοσοκομεῖο καί τρελοκομεῖο μίλησε στήν Εὐρώπη με τόν ἴδιο τρόπο πού μίλησε σέ ἐκείνη την ἄρρωστη, γιά δεκαοχτώ χρόνια γυναίκα, ἀπό δαιμονικό πνεῦμα. Ἦταν κυρτωμένη καί δέν μποροῦσε νά ἰσιώσει τό σῶμα της. Ὅταν τήν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τῆς φώναξε και τῆς εἶπε: Εὐρώπη ἀπαλλάσσεσαι ἀπό την ἀρρώστια σου. Ἔτσι μέ μιᾶς ἡ Εὐρώπη, ὅπως ἡ γυναίκα, ὀρθώθηκε, συνῆλθε, διαφωτίστηκε, ἐξαγνίστηκε, ἐκπολιτίστηκε. Ἡ Εὐρώπη σάν τό φυλακισμένο, πού ξαφνικά ἀνοίγει ἕνα παράθυρο στό κελί του, φωτίστηκε. Ὁ Χριστός ἔδωσε την ἐξουσία στούς βαπτισμένους λαούς της νά βαπτίζουν καί ἄλλους σ᾽ ὅλη τή γῆ. Τούς ἔδωσε τήν ἐξουσία ἀφοῦ ἦταν ἁγιασμένοι ἀπό Αὐτόν, νά ἁγιάζουν ἄλλους, καί ἀφοῦ φωτίστηκαν νά φωτίζουν τους ὑπόλοιπους ἀδελφούς τους. Νά λοιπόν, αὐτό τό θαῦμα τῶν θαυμάτων ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν Εὐρώπη.
Στό δεύτερο ἐρώτημα, μέ ποιό τρόπο ἡ Εὐρώπη εὐχαρίστησε τό Χριστό ἡ ἀπάντηση εἶναι, πώς δέν τόν εὐχαρίστησε με φῶς, ἀλλά μέ σκοτάδι. Τόν εὐχαρίστησε με θλίψη ἀντί χαρά. Τόν εὐχαρίστησε ὅπως οἱ Γαδαρηνοί, τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἐλευθέρωσε ἀπό τήν δαιμονική Λεγεώνα και ἐκεῖνοι τόν παρακάλεσαν νά φύγει ἀπό κοντά τους. Καί Ἐκεῖνος ἔφυγε χωρίς να πεῖ μιά λέξη. Κατάρα ἔμεινε σ᾽ αὐτή την περιοχή. Ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού κάποτε ἦταν εὔφορη καί πλούσια, σήμερα εἶναι μία γκρίζα καταραμένη ἔρημος. Οἱ Γαδαρηνοί παρακάλεσαν τόν Χριστό να φύγει ἀπό κοντά τους, ἐνῶ οἱ Εὐρωπαῖοι δέν τόν παρακαλοῦν νά φύγει, ἀλλά τον διώχνουν μέ κάθε τρόπο.
Τόν διώχνουν ἀπό τά σχολεῖα, τίς ἐφημερίδες, τά περιοδικά, ἀπό τήν πολιτική, τά φίλμ, τήν ἐπιστήμη καί ἀπό την ἐπηρμένη κουλτούρα τους. Τόν διώχνουν μέ τίς σκέψεις, μέ τά λόγια τους καί με τά ἔργα τους, ἕνας-ἕνας καί ὅλοι μαζί.
Ἄν ἡ περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν, πού ἀπό ἀνοησία οἱ κάτοικοί της παρακάλεσαν τον Χριστό νά φύγει, εἶχε τέτοια κατάληξη τι θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη ἡ ὁποία δέν τον παρακαλεῖ, ἀλλά τόν διώχνει ἀπό κακία; Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη;
Τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη πού ἐγκατέλειψε τόν Χριστό καί ἐπέστρεψε στον παλαιό, σκοτεινό καί μωρό παγανισμό;
Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα, τί θά συμβεῖ στήν Εὐρώπη, πού ἀρνεῖται τόν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στό Εὐαγγέλιο. Θά συμβεῖ τό ἴδιο πού συνέβη στήν Καπερναούμ, πού ἦταν πόλη μέ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη για τήν ἀκμή της. Ὁ Χριστός σφράγισε την πορεία της μέ τά παρακάτω λόγια: Και ἐσύ Καπερναούμ, πού ὑψώθηκες ὥς τά οὐράνια, θά κατεβεῖς στά τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλήν σέ βεβαιώνω πώς ὁ Θεός την ἡμέρα τῆς κρίσεως θά δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιά τά Σόδομα παρά γιά σένα (Ματθ. 11, 23).
Ἀδελφοί μου, ἄν στήν Ἰνδία καί την Κίνα συνέβαιναν τόσα πολλά καί μεγάλα θαύματα ὅπως συνέβησαν στήν Εὐρώπη ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἀπό παλιά θά μετάνοιωναν οἱ κάτοικοί της καί θα γινόντουσαν χριστιανοί.
Στενοχωριέμαι γιά τήν Εὐρώπη, γιατί θά καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θά γκρεμιστοῦν, θα καταστραφοῦν καί οἱ λεωφόροι της θά μετατραποῦν σέ τόπους πού θά φυτρώσουν θάμνοι μέ ἀγκάθια, ὅπου θά κάνουν τη φωλιά τους τά φίδια. Στόν τόπο πού τώρα ἀκούγονται φωνές ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θά ἀκούγονται κραυγές ἀπό κουκουβάγιες καί οὐρλιαχτά ἀπό τσακάλια.
Τή στιγμή πού ἡ Εὐρώπη νόμισε για τόν ἑαυτό της πώς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν καί πού ἀγρίεψε. Τή στιγμή πού νόμισε πώς τά ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν και πού παραφρόνησε. Τήν στιγμή πού νόμισε πώς ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν καί πού ἔχασε ὅλη της τή δύναμη.
Ὁρίστε ἀδελφοί μου, τό ἀντικείμενο μελέτης καί διδαχῆς.
Δοξάστε τόν Χριστό, τόν Θεό, γιά να σᾶς δοξάσει καί αὐτός στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.
Ἁγίου Νικολάου [Βελιμίροβιτς] Ἐπισκόπου Ἀχρίδος,
Μέσα ἀπό τό Παράθυρο τῆς Φυλακῆς.
Μηνύματα στό λαό, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»,
Θεσσαλονίκη 2012, σσ. 105-108.
Ὁ παπισμός εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου
...Τήν Ὀρθοδοξίαν ἐστερέωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ θεσπέσιοι Πατέρες διά τῶν Ζ' (7) Οἰκουμενικῶν Συνόδων, φωτισθέντες ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Ἀνάποδος σταυρός σέ φέρετρο παπικῆς κηδείας!
Ὁ παπισμός εἶναι πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, διότι κυρευθεῖς ὁ πάπας ὑπό ἀλαζονείας καί ἐπάρσεως καί θέλων νά γίνη ἀνώτερος ἐξουσιαστής τῆς Ἐκκλησάις καί πολιτείας ἔσχισε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ...
Οἱ παπολάτραι ὑπέπεσαν εἰς πολλάς κακοδοξίας καί αἱρέσεις μεταστρέψανες ὅλα τά μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· ἀντί τοῦ βαπτίσματος μεταχειρίζονται τό ράντισμα,
ἀντί τοῦ μυστηρίου τῆς μεταλήψεως μεταχειρίζονται ἑβραϊκά ἄζυμα.
Ἀνέτρεψαν τάς νηστείας, οὔτε εὐχέλαιον, οὔτε ἁγιασμόν δύνανται νά ποιήσουν, διότι εἶναι ἀφορισμένοι, δι' αὐτό καί ὁ ἁγιασμός των δέν δατηρεῖται...
Δέν παραλείπω δέ νά ἀναφέρω καί ἐκεῖνο τό ὁποῖον εἶδον ἰδίοις ὄμμασιν ὅτε μετέβην εἰς Ἅγιον Ὄρος χάριν προσκυνήσεως.
Ὅτε ὁ αυτοκράτωρ Κων/πόλεως Μιχαήλ καί πατριάρχης Βέκκος παπαλάτραι μετέβησαν κατά τό ἔτος 1170-1200 εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἔβίαζαν τούς μοναχούς νά δεχθοῦν τόν παπισμόν καί νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπιστάς. Ὅσοι ἐδέχθησαν και συλλειτούργησαν τά σώματά των μένουν ἄλυτα ὡς ἀφορισμένα Φιλί τοῦ Πάπα στό στόμα σέ ἀνήλικο κοριτσάκι. Ὅλα συμπτώσεις μέ τόν παπισμό…. πνέοντα δυσωδίαν· ὅσοι δέ δέν ἐδέχθησαν καί ἐθανατώθησαν ὑπό τῶν παπιστῶν, τούτων τά σώματα πνεύουν ἄρρητον εὐωδίαν. Εὔχομαι ὅπως ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πενύματος νά φωτίση τόν νοῦν σας, σᾶς ἐνισχύση καί ἀποτινάξητε τόν ὕπνον τῆς πλάνης καί ραθυμίας καί προσέλθετε εἰς τάς ἀγκάλας τῆς Ἐκκλησίας.
Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος
ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ
Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, τοιχογραφία, 13ος αἰ., Γκόρεμε, Καππαδοκία.
Τόσο ἡ ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ πράξη ὅσο καὶ οἱ ἱεροὶ Κανόνες δὲν προβλέπουν κάποιαεἰδικὴ νηστεία πρὶν ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία. Εἰδικὰ στὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ οἱ πιστοὶκοινωνοῦσαν ὕστερα ἀπὸ τὰ δεῖπνα τῆς ἀγάπης. Ἀργότερα, γιὰ διαφόρους λόγους, αὐτὸ σταμάτησε, καὶ ἡ Ἐκκλησία νομοθέτησε οἱ πιστοὶ νὰ κοινωνοῦν νηστικοί, δηλαδὴ νὰ μὴ λαμβάνουν καμμιὰ τροφὴ μετὰ τὸ μεσονύκτιο τῆς προηγούμενης ἡμέρας.
«Τὰ ἅγια ὑπὸ νηστικῶν ἀνθρώπων ἐπιτελεῖσθαι», ὁρίζει ὁ 29ος Κανὼν τῆς ΣΤ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ ΜΗ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου. Βλέπε καὶ τὸν ΝΣΤ΄ Κανόνα τῆς ἰδίας Συνόδου. Καθὼς μάλιστα παρατηρεῖ ἑρμηνευτὴς τῶν ἱερῶν Κανόνων: «Κἂν ὁ Κύριος μετὰ δεῖπνον τοὺς Μαθητὰς ἐμυσταγώγησεν, ἀλλ’ οὐ δεῖ ἠμᾶς, κατὰ τὴν θεολόγον φωνήν, τοῖς ὑπὲρ ἡμᾶς ὑποδείγμασιν ἕπεσθαι, ἀλλὰ τῷ τῆς Ἐκκλησίας ἔθει κατακολουθεῖν, καὶ νηστικοὺς ὄντας τοὺς ἱερεῖς τῷ θυσιαστηρίῳ προσφέρειν τὰ ἅγια καὶ τοὺς μεταλαμβάνοντας αὐτῶν ὡσαύτως νηστικοὺς εἶναι». Ἐξαίρεση ἀπὸ τὸν γενικὸ αὐτὸ κανόνα γίνεται, κατὰ τὸν 9ο Κανόνα τοῦ ἁγίου Νικηφόρου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μόνο γιὰ τοὺς ἑτοιμοθάνατους, στοὺς ὁποίους ἐπιτρέπεται ἡ μετάδοση τῆς Εὐχαριστίας «καὶ μετὰ τὸ γεύσασθαι βρώσεως» (ἐν ἀρχιμ. Συμεὼν Κούτσα, Ἡ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας, Ἀθήνα 1999, σελ. 116-7).
Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν πρακτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖται κατὰ τὴν θεία Κοινωνία στὴνΛειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, ὅταν αὐτὴ τελῆται στὶς ἑσπερινὲς ὧρες. Οἱ πιστοὶ προκειμένου νὰ μετάσχουν στὴν Θεία Εὐχαριστία μένουν τελείως νηστικοὶ ἀπὸ τὸ μεσονύκτιο μέχρι τὴν ὥρα τῆς προσελεύσεώς τους. Ἡ διαδεδομένη συνήθεια τῆς τριήμερης ἀνέλαιης νηστείας πρὶν ἀπὸ τὴν θεία Μετάληψη, ποὺ πολλοὶ χριστιανοὶ τηροῦν μέχρι σήμερα, εἶναι ὁπωσδήποτε ἔκφραση εὐλάβειας πρὸς τὸ Μυστήριο, ἀλλὰ δὲν στηρίζεται στὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Συνδέεται μὲ τὴν ἀδικαιολόγητα ἀραιὴ προσέλευση πολλῶν πιστῶν στὸ μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας. «Ἡ συνήθεια τοῦ τριημέρου, ἂν τηρηθῆ σχολαστικά, δὲν δίδει δυστυχῶς ποτὲ τὴν δυνατότητα στοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνήσουν κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς (πλὴν τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα), ἀφοῦ οἱ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὴν νηστεία τοῦ Σαββάτου. Ἔτσι ὅμως ἀναιρεῖται ὁ πασχάλιος χαρακτήρας τῆς Κυριακῆς καὶ οἱ πιστοὶ μένουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ Κυριακὸ δεῖπνο κατὰ τὴν σύναξη τῆς Κυριακῆς» (Ἀρχ. Σ. Κούτσα, σελ. 120-1).
«Οἱ πιστοὶ ποὺ μποροῦν νὰ κοινωνοῦν τὴν Κυριακὴ ὀφείλουν νὰ τηροῦν ἀπαρέγκλιτα τὴνπροβλεπόμενη ἀνέλαιη νηστεία τῆς Παρασκευῆς. Τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, σεβόμενοι τὴν κανονικὴ ἀπαγόρευση γιὰ νηστεία, θὰ καταλύουν τὸ μεσημέρι λάδι. Ἀντίθετα, τὸ βράδυ θὰ παίρνουν κάτι πολὺ ἁπλό: ἕνα ρόφημα, ξηροὺς καρποὺς ἢ λίγα φροῦτα. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τηροῦμε τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν νηστεία τοῦ Σαββάτου, καὶ προετοιμαζόμαστε ὡς ἕνα βαθμὸ καὶ σωματικὰ γιὰ τὴν προσέλευσή μας στὴν Εὐχαριστία τῆς Κυριακῆς» (Ἀρχ. Σ. Κούτσα, σελ. 121-2).
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος συσχετίζοντας τὸ θέμα τῆς νηστείας πρὸ τῆς θείας Κοινωνίας μὲτὴν πνευματικὴ καθαρότητα τοῦ προσερχομένου, μιλάει σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰἑορτάσουν πραγματικὰ τὸ Πάσχα: «Ἡ Τεσσαρακοστὴ γίνεται μία φορὰ τὸν χρόνο, ἐνῷ τὸΠάσχα, δηλαδὴ ἡ θεία Κοινωνία, τρεῖς φορὲς τὴν ἑβδομάδα ἢ καὶ τέσσερις, ἢ μᾶλλονὅσες φορὲς ἐμεῖς θέλουμε. Τὸ Πάσχα δὲν εἶναι ἡ νηστεία, ἀλλὰ εἶναι ἡ θυσία καὶ ἡ θεία Κοινωνία ποὺ γίνονται σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Ὥστε ὅποτε προσέρχεσαι νὰ κοινωνήσης μὲ καθαρὴ συνείδηση, ἑορτάζεις τὸ Πάσχα· ὄχι ὅταν νηστεύης (τὴν Τεσσαρακοστή), ἀλλ’ ὅταν κοινωνῆς τὰ θεῖα μυστήρια. Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε... Ὁ κατηχούμενος λοιπόν, ποτὲ δὲν κάμνει Πάσχα, ἂν καὶ νηστεύει κάθε Τεσσαρακοστή, ἐπειδὴ δὲν μεταλαμβάνει. Ἐνῷ ἀντίθετα, ἐκεῖνος ποὺ δὲν νηστεύει, ἂν προσέλθη μὲ καθαρὴ συνείδηση, Πάσχα κάμνει, εἴτε μετέχει στὴν θεία Κοινωνία σήμερα, εἴτε αὔριο, εἴτε ὁποτεδήποτε. Διότι ἡ ἄριστη προσέλευση στὴν θεία Κοινωνία δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν καιρῶν (δηλαδὴ ἀπὸ τὸ νὰ παρατηροῦμε ἂν ἔφθασε τὸ Πάσχα), ἀλλὰ ἀπὸ τὴν καθαρότητα τῆς συνειδήσεως» (ΕΠΕ 34, 176 καὶ 180 – Α΄ Κορινθίους 11, 26).
ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ,
εκδ. ΙΕΡΟΝ ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΑΝΟΝ ΚΕΛΛΙΟΝ
«ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»,
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.
Πότε ζηλεύει ὁ Θεός;...
"Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής" (Ἔξοδ. κ΄ 5). "Τήν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω" (Ἡσ. μβ΄ 8). Ὅταν ξεστρατίζω ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του καί ἡ καρδιά μου στρέφεται πρός τίς ματαιότητες, ὁ Θεός δείχνει τή ζηλοτυπία του, τή λύπη του γιά τό ὅτι δίνω τή δόξα, πού Τοῦ ὀφείλω, σέ ἄλλα ἀντικείμενα.
Ἀκούω τότε τή φωνή Του μέσα μου νά λέγη: Δέν δίνω τή δόξα μου σέ ἄλλον. Θά σέ παιδεύσω μέ τή ράβδο τῆς ἀληθείας μου, γιά νά μάθης ὅτι κανείς ἄλλος δέν μπορεῖ νά οἰκειοποιηθῆ τή δόξα μου. Στρέψε τήν καρδιά σου πάλι σ' ἐμένα, πού μοῦ ἀνήκει. Ὀφείλεις ἐμένα νά ἀγαπᾶς πάνω ἀπό τό κάθε τί, νά τιμᾶς ἐμένα, νά εἶσαι ἀφωσιωμένος σ' ἐμένα.
Ἐγώ ἔπλυνα μέ τό αἷμα μου τίς ἁμαρτίες σου καί τίς ἔκαμα λευκότερες ἀπό τό χιόνι.
Ἔδωσα στήν ψυχή σου εἰρήνη καί χαρά. Σέ ἀγάπησα πιό πολύ ἀπ' ὅ,τι ἀγαπᾶ μία μητέρα τά παιδιά της. Ἐγώ εἶμαι πού σέ ἔσωσα ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο. Ποιός λοιπόν μπορεῖ νά σφετερισθῆ τή δική μου δόξα; Εἶμαι ὁ Παντοκράτωρ.
Ἄν ζωγραφίσεις μία καρδιά πάνω στήν ἄμμο, θά τήν διαλύσουν ὁ ἀέρας καί τά κύματα τῆς θάλασσας.
Μάταιος κόπος.
Ἔτσι καί ἡ καρδιά πού δέν δίνεται στόν Χριστό, δέν ἀσφαλίζει τήν ἀγάπη της.
Εἶναι σάν νά τήν ζωγραφίζει κανείς πάνω στήν ἄμμο αὐτοῦ τοῦ μάταιου κόσμου πού παρέρχεται.
Θά την διαλύουν ὁ ἀέρας πού θά ἀφήνουν πίσω στό φευγειό τους τά περαστικά πρόσωπα
τῆς πρόσκαιρης ζωῆς μας καί τά κύματα τῶν πρόσκαιρων ἐπιθυμιῶν γιά πράγματα και καταστάσεις πού κάθε λίγο θά ξεσηκώνονται.
Μ.Σ. ἐκπ/κός
http://kaiomenivatos.blogspot.gr/
«ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ»
Τί κακό, Χριστιανοί μου, εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς βρῆκε σὲ τοῦτον τὸν αἰῶνα! Φύγανε οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔγινε ὁ αἰώνας μας αὐτός, αἰὼν τῆς ἀποστασίας. Ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἀνεκάλυψε σήμερα, μερικὰ πράγματα ἀπὸ ἐκεῖνα, φυσικά, ποὺ εἶχε βάλει ὁ Θεὸς μέσα στὴ φύσι ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ὅπως λ.χ. τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ πῆρε ὁ νοῦς του ἀέρα. Ἔκαμε μερικὲς προόδους στὶς τεχνικὲς ἐπιστῆμες, ἀνέβηκε καὶ στὴ σελήνη κι ἔπεσε δυστυχῶς στὴν ἔπαρσι καὶ τὴν ἀλαζονεία. Ἀποστάτησε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐφούσκωσε τὸ κεφάλι πολλῶν ἀπὸ ὑπερηφάνεια. Ἔγιναν ἐγωισταὶ καὶ κατήντησαν στὴν ἀπιστία.
Δὲν θέλουν πιὰ ν᾿ ἀκούσουν γιὰ Θεό, οὔτε νὰ σκεφθοῦν γιὰ ψυχὴ καὶ γιὰ μετὰ θάνατον ζωή. Ἔνοχοι οἱ δυστυχεῖς, πέρα ὡς πέρα, καθὼς εἶναι, ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, ποὺ τοὺς ἐλέγχει γιὰ τὶς παρανομίες τους. Δὲν θέλουν, οὔτε καὶ ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο ν᾿ ἀκούσουν τὴν θεία Λειτουργία. «Θεέ! Ἔα!... Ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι», φωνάζει ὁ σύγχρονος ἀποστάτης. Δηλαδή, Θεὲ φύγε ἀπὸ κοντά μου. Τὰς ἐντολάς σου νὰ ξέρω δὲν θέλω. Σήμερα οἱ Ἐντολὲς τοῦ θεοῦ, ἀπὸ πολλοὺς καταπατοῦνται ἀσύστολα, καὶ ἡ ζωὴ πλέει στὴν παρανομία καὶ στὴν ἀθεοφοβία.
Τότε, λοιπόν, τί γίνεται;
Πάει πιὰ ἡ θρησκεία, λέγουν πολλοί. Σὲ λίγο δὲν θὰ πιστεύει κανείς. Πόσον ὅμως πλανῶνται! Ἡ Ἱστορία ἔχει νὰ μᾶς δείξῃ πολλὲς τέτοιες ἀποστασίες καὶ χειρότερες μάλιστα ἀπὸ τὴν σημερινή. Καὶ ὅμως ἡ θρησκεία τοῦ Ἀληθινοῦ θεοῦ μένει καὶ θὰ παραμένει εἰς τὸν αἰῶνα.
Καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Προφήτου Ἠλία ἡ ἀποστασία ἔφθασε εἰς τὸ κατακόρυφο.
Ἐδιώκετο ἡ Πίστις τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἐπεβάλλετο ἡ εἰδωλολατρεία διὰ τῆς βίας ὑπὸ τῶν κραταιῶν βασιλέων. Ὑπεχρεώνοντο οἱ πιστοὶ νὰ λατρεύουν, ἀντὶ τοῦ Ἀληθινοῦ θεοῦ, τὸν Βάαλ καὶ τὴν Ἀφροδίτη, δηλαδὴ τὴν ἀνηθικότητα. Κατέσκαψαν τὰ θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ κατέσφαξαν τοὺς Προφήτας τοῦ Ὑψίστου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης ἔλεγε μὲ παράπονο: «Κύριε, τοὺς Προφήτας σου κατέσφαξαν καὶ τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν. Ἐγὼ δὲ ὑπολέλειμμαι μονώτατος».
Καὶ ὅμως, ἔπειτα ἀπὸ τόσην ἀποστασίαν, ἡ θρησκεία δὲν ἔπαθε τίποτε. Ὁ Θεὸς εἶχε τοὺς δικούς του. -Ἑπτὰ χιλιάδας ἔχω, τοῦ ἀπάντησε ὁ Θεός, «οἵτινες οὐκ ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ». Ἐκεῖνο μόνο, ποῦ ἐπέτυχαν μὲ τὴν ἀποστασία τους οἱ Ἰσραηλῖτες τότε, ἦταν νὰ τιμωρηθοῦν σκληρότατα καὶ νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀνομβρίαν καὶ ξηρασίαν. Ἔκλεισε ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸ καὶ δὲν ἔβρεξε ἐπὶ τριάμισυ χρόνια! Καὶ ἡ σύγχρονη, δυστυχῶς, ἀνθρωπότης, μὲ τὴν ἀποστασία της, τὸ μόνο ποὺ θὰ ἐπιτύχη θὰ εἶναι, ὄχι ἁπλῶς νὰ μὴ βρέξῃ ὁ Θεὸς βροχήν, ἀλλὰ νὰ βρέξῃ πῦρ ἐξ Οὐρανοῦ; Βόμβες καὶ πυραύλους καὶ ἀτομοβόμβες.
Περάσανε ἀπὸ τότε, ἀπὸ τὴν ἀποστασία δηλαδὴ τῶν συγχρόνων τοῦ Προφήτου Ἠλιού, μέχρι σήμερα, τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Καὶ ὅμως, ἡ Πίστις παρέμεινε καὶ παραμένει. Καὶ οὔτε πρόκειται νὰ ἐξαλειφθῇ, ὅσο καὶ ἂν τὴν πολεμοῦν οἱ διῶκται, οἱ αἱρετικοί, οἱ διεφθαρμένοι καὶ οἱ ἀδιάφοροι.
Γιατί; Διότι «ζῇ Κύριος ὁ Θεός».
-Πόσοι, ἀγαπητέ, ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν; ἐρωτοῦσε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος πρὸ 1600 ἐτῶν.
Καὶ συμπληρώνει: «Ποῦ νῦν οἱ πολεμήσαντες; Πάντες οἴχοντο καὶ ἀπώλοντο.
Ἡ δὲ Ἐκκλησία μένει καὶ λάμπει ὑπὲρ τὸν ἥλιον». Ὅλοι λέγει, ἐκεῖνοι πέρασαν καὶ χάθηκαν.
Ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀνεδείχθη μέγας, μέγιστος. Διατί; Διότι ὤρθωσε τὸ ἀνάστημά του μπροστὰ στοὺς ἀσεβεῖς ἰσχυροὺς τῆς ἐποχῆς του κατὰ τὴν κρίσιμη ἐκείνη στιγμή. Δὲν ἐκάμφη ἀπὸ τὸ ἄγριο κυνηγητὸ τῆς Ἰεζάβελ. Ἐβάσταξε τὸν ἀγῶνα μόνος κατάμονος!
Καὶ στὸ τέλος ὁ Βαὰλ νικήθηκε καὶ γελοιοποιήθηκε πάνω στὸ Καρμήλιον ὄρος. Καὶ ἔλαμψεν ἐκεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Καὶ σήμερα, στὸ νέο κῦμα τῆς ἀποστασίας, ὄρθωσε καὶ σύ, Χριστιανέ, τὸ ἀνάστημά σου. Ὁ κάθε πιστὸς πρέπει νὰ γίνῃ καὶ ἕνας φλογερὸς Ἠλίας, ποὺ θὰ σταθῆ ἀντίθετα στὸ ῥεῦμα τῆς ἀποστασίας. Νὰ εἶσαι δὲ βέβαιος, ὅτι ὁ σύγχρονος Βάαλ θὰ συντριβῆ, διότι «ζῇ Κύριος ὁ Θεός». Ὁ δὲ Κύριος «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» καὶ στὸ τέλος θὰ νικήση.
Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος
Γλώσσα σκληρή
Πολλοὶ χριστιανοί, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη, δὲν σκέπτονται ὅμως, ὅτι εἶνε καὶ δικαιοσύνη, νομίζουν, ὅτι ὁ λόγος τοῦ χριστιανοῦ πρέπει πάντοτε νὰ εἶνε σεμνός, πραΰς, ἤπιος, σὲ χαμηλοὺς τόνους, γεμᾶτος χάρι καὶ γλυκύτητα. «Ὦ θείας, ὦ φίλης, ὦ γλυκυτάτης σου φωνῆς», ψάλλουμε κατὰ τὸν χαρμόσυνο κανόνα τοῦ Πάσχα γιὰ τὴ φωνὴ τοῦ Xριστοῦ. Oἱ χριστιανοὶ αἰσθάνονται τὸ Xριστὸ ὡς ταπεινὸ καὶ πρᾶο καὶ τὸ γλυκύτερο πρόσωπο, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴ γῆ. Ἀλλὰ λησμονοῦν, ὅτι μερικὲς φορὲς ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς γινόταν ἐλεγκτὴς τοῦ κακοῦ μὲ αὐστηρὴ καὶ δριμυτάτη καὶ σὲ ὑψηλοὺς τόνους φωνή.
Στὰ Eὐαγγέλια βλέπουμε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀγανακτοῦσε (Mάρκ. 10:14), καὶ ἔκραζε (Ἰωάν. 4:37, 12:44), ὕψωνε δηλαδὴ τὴ φωνή, ὕψωσε δὲ καὶ φραγγέλιο, μαστίγιο (Ἰωάν. 2:15). Δριμύτατος δὲ ὑπῆρξεν ὁ λόγος του, ὅταν ἤλεγξε τοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους ὑποκριτὲς μὲ τὰ περίφημα ἐκεῖνα «Oὐαί» (Mατθ. 23:13-29). Ἀλλὰ καὶ γενικώτερα ἤλεγξε τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀπίστους Ἰουδαίους, παρουσιάζοντας αὐτοὺς ὡς «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν» καὶ λέγοντας: «Πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Mατθ. 23:33). Ὀχιές, φίδια φαρμακερά, πῶς θ' ἀποφύγετε τὴν τιμωρία τῆς κολάσεως; Ἐπίσης παρουσίασε αὐτοὺς ὡς τέκνα τοῦ Διαβόλου (Ἰωάν. 8:44). Στὸ δὲ Ἀποκ. 6:16 περιέχεται ἡ ἔκφρασι «Ἡ ὀργὴ τοῦ Ἀρνίου». Ἔκφρασι παράδοξη!
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη οἱ προφῆτες διακρίνονταν γιὰ τὴν παρρησία καὶ τὴ σφοδρότητα τοῦ ἐλέγχου. Σὲ σκληρὲς περιπτώσεις ἡ γλῶσσα τῶν προφητῶν γινόταν σκληρή, καὶ σὲ σκληρότερες περιπτώσεις γινόταν σκληρότερη, ἀνυπόφορη στοὺς ἐνόχους, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἀποδοκίμαζαν, τοὺς δίωκαν ἀπηνῶς, τοὺς συνελάμβαναν, τοὺς βασάνιζαν καὶ τοὺς θανάτωναν. «Tίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἀπέκτειναν οἱ πατέρες ὑμῶν;» (Πράξ. 7:52), εἶπεν ὁ Στέφανος στὸ Mέγα Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων.
Σήμερα βλέποντας τὸ κακὸ νὰ κορυβαντιᾷ ζητοῦμε προφητικὲς φωνὲς νὰ ἐλέγξουν μὲ σφοδρότητα τὸ κακό, χωρὶς νὰ φοβοῦνται καὶ νὰ ὑπολογίζουν διωγμούς, περιπέτειες καὶ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Ἀλλὰ τέτοιες φωνὲς εἶνε σπανιώτατες, σχεδὸν ἀνύπαρκτες. Oἱ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἔπρεπε νὰ μιμοῦνται τοὺς προφῆτες, ἀποφεύγουν νὰ ὑψώνουν προφητικὲς φωνές, γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τὸν κόσμο, καὶ προπάντων τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες. Oἱ ποιμένες δὲν θέλουν περιπέτειες καὶ διακινδύνευσι συμφερόντων καὶ ζωῆς, θέλουν ἔργο ἀκίνδυνο καὶ ἡσυχία, σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡσυχία νεκροταφείου!
Oἱ προφῆτες ἤλεγχαν μὲ σφοδρότητα ἄρχοντες καὶ λαό. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε δύο παραδείγματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα θὰ «σοκάρῃ» τὶς εὐγενεῖς ἀκοὲς ὡρισμένων.
Kατὰ τὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Δανιὴλ δύο ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ ἐπιβουλεύθηκαν τὴν τιμὴ μιᾶς ἐκλεκτῆς Ἰσραηλίτιδος, τῆς Σωσάννας. Ἤθελαν νὰ τὴν διαφθείρουν. Kαὶ ἐπειδὴ ἐκείνη δὲν ἐνέδωσε στὴν αἰσχρὴ ἐπιθυμία τους, τὴ συκοφάντησαν, ὅτι τὴν εἶδαν ν' ἁμαρτάνῃ μὲ ἕνα νέο μέσα σ' ἕνα δασώδη κῆπο. Ἡ Σωσάννα συνελήφθη καὶ ὡδηγεῖτο πρὸς ἐκτέλεσιν. Ἀλλ' ἐπενέβη ὁ Θεὸς καὶ μίλησε στὸν Δανιήλ, νέον ἀκόμη. Kαὶ ὁ Δανιὴλ ἐξέτασε τοὺς δύο συκοφάντες χωριστὰ τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ περιέπεσαν σὲ ἀντίφασι. Ὅταν ὁ ἕνας ἐρωτήθηκε, κάτω ἀπὸ τί δένδρο εἶδε τὴ Σωσάννα ν' ἁμαρτάνῃ, εἶπε, ὅτι τὴν εἶδε «ὑπὸ σ χ ῖ ν ο ν». Kαὶ ὅταν ἐρωτήθηκε ὁ ἄλλος, εἶπε, ὅτι τὴν εἶδε «ὑπὸ π ρ ῖ ν ο ν». «Πεπαλαιωμένε ἡμερῶν κακῶν… ἄγγελος τοῦ Θεοῦ…σ χ ί σ ε ι σε εἰς μέσον», εἶπε στὸν πρῶτο ὁ Δανιήλ, ποὺ εἶπε «ὑπὸ σ χ ῖ ν ο ν».
Παλιάνθρωπε, ἄγγελος τοῦ Θεοῦ θὰ σὲ σ χ ί σ ῃ στὸ μέσον. Kαὶ στὸ δεύτερο, ποὺ εἶπε «ὑπὸ π ρ ῖ ν ο ν», ὁ προφήτης εἶπε: «Ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ…π ρ ί σ α ι σε μέσον».
Kατόπιν δὲ τῆς ἐξακριβώσεως τῆς ἀληθείας, οἱ δύο συκοφάντες ἐκτελέσθηκαν (Ἰδὲ ΔANIHΛ, ΣΩΣANNA, στίχ. 44-59). Γλῶσσα σκληρὴ καὶ πρᾶξι σκληρότερη, ἐπονείδιστος παραδειγματικὸς θάνατος. Πόσο σκληρότερη πρέπει νὰ εἶνε ἡ γλῶσσα ἐναντίον ὅσων ἐπιβουλεύονται τὴν τιμὴ τῆς Πίστεώς μας!
Στὸ Ἰεζ. 23:20 γίνεται λόγος γιὰ μεγίστη ἀτίμωσι ἀσεβῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ Xαλδαίους,«ὧν ὡς ὄνων αἱ σάρκες αὐτῶν καὶ αἰδοῖα ἵππων τὰ αἰδοῖα αὐτῶν». Xυδαῖες λέξεις, θὰ εἰποῦν μερικοί. Ἀλλ' ὅπως εἶπεν ὁ ποιητής, δὲν ὑπάρχουν χυδαῖες λέξεις, ἀλλὰ χυδαῖες πράξεις. Kαὶ ἐμεῖς προσθέτουμε: Oἱ φράσεις περὶ τῶν Xαλδαίων «ὡς ὄνων αἱ σάρκες»καὶ «αἰδοῖα ὡς ἵππων τὰ αἰδοῖα αὐτῶν» εἶνε θεόπνευστες.
Ἡ σκληρὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς χρησιμοποιεῖ καὶ τέτοιες ἐκφράσεις κατ' ἔμπνευσιν Θεοῦ, καὶ μόνον ἄπιστοι καὶ ἄθεοι κατηγοροῦν τὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς.
Ἰδιαιτέρως γλῶσσα σκληρή, σκληροτάτη, χρησιμοποιεῖ ἡ Γραφὴ γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Στὴν ἐποχή μας δὲ ἡ γλῶσσα αὐτὴ κατ' ἐξοχὴν ἁρμόζει πρὸς ἔλεγχον τῶν χειροτέρων ἐχθρῶν τῆς Πίστεως, τῶν Oἰκουμενιστῶν, καὶ προπάντων τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδοξίας Bαρθολομαίου. «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν (ψευδοδιδασκάλων), οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Mατθ. 7:15). Λύκοι ἐσωτερικῶς οἱ αἱρετικοί, ἐξωτερικῶς δὲ ἐμφανιζόμενοι ὡς πρόβατα. Kαὶ ἂν ποιμένες, εἶνε λυκοποιμένες, κατασπαράσσουν καὶ σκορπίζουν τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Xριστοῦ. «Λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», λέγει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τοὺς αἱρετικούς (Πράξ. 20:29). Προφητεύει δέ, ὅτι καὶ κληρικοὶ θὰ γίνουν αἱρετικοί (Πράξ. 20:30). Δυστυχεῖς οἱ αἱρετικοὶ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ παρασύρουν στὶς αἱρέσεις. Ἀλλὰ δυστυχέστεροι εἶνε οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί, διότι θὰ κατέλθουν στὰ βαθύτερα τῆς κολάσεως.
«Προδότης»ὀνομάζεται ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 μαθητὲς τοῦ Xριστοῦ, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης (Λουκ. 6:17). Ὅποιος προδίδει τὸ Xριστό, προδίδει βεβαίως καὶ τὴν Πίστι τοῦ Xριστοῦ. Oἱ Oἰκουμενιστὲς ὡς παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοὶ εἶνε προδότες τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Xριστοῦ, μὲ ἀρχιπροδότη τὸν Bαρθολομαῖο. Bεβαίως μερικοὶ Oἰκουμενιστὲς νομίζουν, ὅτι εἶνε πιστοί. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε ψευδαίσθησι.
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴ B΄ Ἐπιστολή του, κεφ. 2, καὶ ὁ Ἀδελφόθεος Ἰούδας στὴν Ἐπιστολή του «στολίζουν» τοὺς ἀσεβεῖς, καὶ δὴ τοὺς αἱρετικούς, μὲ πολλὰ «κοσμήματα», τὰ ὁποῖα ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ προσέξῃ ὁ Bαρθολομαῖος καὶ συχνὰ νὰ διαβάζῃ, μήπως ὁ θεόπνευστος λόγος τὸν φέρῃ σὲ συναίσθησι καὶ μετάνοια. Ὁ Πέτρος στὸ B΄ 2:14 χρησιμοποιεῖ φοβερὴ «κοσμητικὴ» ἔκφρασι. Ὀνομάζει τοὺς παραβάτες καὶ διαστροφεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ «κατάρας τέκνα»! Ἄνθρωποι δημιουργημένοι «κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν»τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι, ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶνε εὐλογημένοι, κατάντησαν καταραμένοι, ὅπως ὁ Διάβολος.
Ἀναφέρουμε φοβερώτερη ἔκφρασι. Στὸ A΄ Ἰωάν. 2:18 ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης γράφει πρὸς τὰ πνευματικὰ τέκνα: «Kαθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν». Ἀντιχρίστους, προδρόμους τοῦ ἀναμενομένου κατ' ἐξοχὴν ἀντιχρίστου, ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος τοὺς αἱρετικούς. Xριστὸς εἶνε τὸ ὡραιότερο, γλυκύτερο, ἐρασμιώτερο καὶ λατρευτὸ ὄνομα. Tὸ ἀκριβῶς δὲ ἀντίθετο ὄνομα ἀντίχριστος εἶνε τὸ χειρότερο καὶ τὸ ἀπαισιώτερο ὅλων τῶν ὀνομάτων. Kαὶ σκέφθηκαν ἆραγε ποτὲ ὁ Bαρθολομαῖος καὶ οἱ ἄλλοι Oἰκουμενιστές, οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῆς Πίστεως ὡς παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοί, σκέφθηκαν, ἐπαναλαμβάνω ποτέ, ὅτι τὸ ὄνομα ἀντίχριστος ἁρμόζει σ' αὐτούς, καὶ μάλιστα περισσότερο σ' αὐτούς;
Σφραγίζω τὸ παρὸν ἄρθρο μὲ μιὰ περικοπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ δείχνει μὲ ποία γλῶσσα οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ ἐλέγχῃ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως, καὶ μάλιστα τὸν ἀρχιπροδότη Bαρθολομαῖο, πρόσωπο πρὸς πρόσωπο. «Ὦ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ῥᾳδιουργίας, υἱὲ Διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Kυρίου τὰς εὐθείας;» (Πράξ. 13:10).
Ἂν ἡ σκληρὴ γλῶσσα ἦταν ἰδική μου, οἱ ἔνοχοι καὶ ἄλλοι θὰ μὲ χαρακτήριζαν ὑβριστή. Ἀλλὰ εἶνε δυνατὸν οἱ θεόπνευστοι προφῆτες καὶ ἀπόστολοι νὰ χαρακτηρισθοῦν ὑβριστές; Ἔνοχοι, μετανοήσετε, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ σκληρὴ γλῶσσα ἔπαινοι καὶ ἐγκώμιά σας.
Nικόλαος Σωτηρόπουλος
«Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙ ΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»
Μὲ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ζεῖς στὸν Παράδεισο. Ἅμα γνωρίσεις καὶ ἀγαπήσεις τὸν Χριστό, ζεῖς στὸν Παράδεισο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος. Ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπὸ δῶ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπὶ γῆς Παράδεισος, ὁμοιότατος μὲ τὸν ἐν οὐρανοῖς. Ὁ Παράδεισος, ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό, ὁ ἴδιος εἶναι κι ἐδῶ στὴ γῆ. Ἐκεῖ ὅλες οἱ ψυχὲς εἶναι ἕνα, ὅπως ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι τρία πρόσωπα, ἀλλὰ εἶναι ἑνωμένα κι ἀποτελοῦν ἕνα.
Κύριο μέλημά μας εἶναι νὰ ἀφοσιωθοῦμε στὸν Χριστό, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Ἂν μποῦμε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μπαίνουμε στὴν Ἐκκλησία. Ἂν δὲν μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, ἂν δὲν γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἐδῶ, τὴν ἐπίγεια Ἐκκλησία, ὑπάρχει φόβος νὰ χάσουμε καὶ τὴν ἐπουράνια. Κι ὅταν λέμε ἐπουράνια, μὴ νομίζουμε ὅτι θὰ βροῦμε στὴν ἄλλη ζωὴ κήπους μὲ λουλούδια, βουνὰ καὶ νερὰ καὶ πουλιά. Δὲν ἔχει ἐκεῖ τὶς ἐπίγειες ὀμορφιές, εἶναι κάτι ἄλλο, κάτι πολὺ ὑψηλό. Ἀλλὰ γιὰ νὰ πᾶμε στὸ κάτι ἄλλο, πρέπει νὰ περάσουμε ἀπ’ αὐτά, ἀπ’ τὶς γήινες εἰκόνες κι ὀμορφιές.
Ὅποιος ζεῖ τὸν Χριστό, γίνεται ἕνα μαζί Του, μὲ τὴν Ἐκκλησία Του, ζεῖ μιὰ τρέλα! Ἡ ζωὴ αὐτὴ εἶναι διαφορετικὴ ἀπ’ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Εἶναι χαρά, εἶναι φῶς, εἶναι ἀγαλλίαση, εἶναι ἀνάταση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστίν»1.
Ἔρχεται μέσα μας ὁ Χριστὸς κι ἐμεῖς εἴμαστε μέσα Του. Καὶ συμβαίνει ὅπως μ’ ἕνα κομμάτι σίδηρο, πού, τοποθετημένο μὲς στὴ φωτιά, γίνεται φωτιὰ καὶ φῶς· ἔξω ἀπ’ τὴ φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.
Στὴν Ἐκκλησία γίνεται ἡ θεία συνουσία, γινόμαστε ἔνθεοι. Ὅταν εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, εἴμαστε μέσα στὸ φῶς· κι ὅταν ζοῦμε μέσα στὸ φῶς, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει σκότος. Τὸ φῶς, ὅμως, δὲν εἶναι παντοτινό· ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς. Συμβαίνει ὅπως μὲ τὸ σίδηρο, ποὺ ἔξω ἀπ’ τὴ φωτιὰ γίνεται σκοτεινός. Σκότος καὶ φῶς δὲν συμβιβάζονται. Ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχουμε σκοτάδι καὶ φῶς συγχρόνως.Ἢ φῶς ἢ σκότος. Ὅταν ἀνάψεις τὸ φῶς, πάει τὸ σκότος.
Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητά μας, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, ὑπακούουμε στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνουμε μία ποίμνη μ’ ἕναν ποιμένα2.
Νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὴν ἀγαπᾶμε πολύ. Νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ κατακρίνουν τοὺς ἀντιπροσώπους της. Στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ πνεῦμα ποὺ ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρὶς ἔριδες, χωρὶς καυγάδες καὶ χωρὶς κατακρίσεις. Νὰ μὴν πιστεύουμε τοὺς ἱεροκατηγόρους. Καὶ μὲ τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε κάτι ἀρνητικὸ νὰ γίνεται ἀπὸ κάποιον ἱερωμένο, νὰ μὴν τὸ πιστεύουμε, οὔτε νὰ τὸ σκεφτόμαστε, οὔτε νὰ τὸ μεταφέρουμε. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία. Ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ λάθη τῶν ἐκπροσώπων της, μὲ σκοπὸ δῆθεν νὰ βοηθήσουν γιὰ τὴ διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, οὔτε βέβαια τὸν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ὅταν μὲ τὴν προσευχή μας ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της καὶ κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Χριστός. Θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τὸ πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει»3.
Νὰ προσέχουμε καὶ τὸ τυπικὸ μέρος. Νὰ ζοῦμε τὰ μυστήρια, ἰδιαίτερα τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Σ’ αὐτὰ βρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία. Προσφέρεται ὁ Χριστὸς στὴν Ἐκκλησία μὲ τὰ μυστήρια καὶ κυρίως μὲ τὴ Θεία Κοινωνία.
Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἡ θρησκεία τῶν θρησκειῶν, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως, ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινὴ θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινες, κούφιες. Δὲ γνωρίζουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Δὲ γνωρίζουν ὅτι ὁ σκοπός μας, ὁ προορισμός μας, εἶναι νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ χάριν, νὰ ὁμοιωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ τὸν Τριαδικό, νὰ γίνουμε ἕνα μ᾽ Ἐκεῖνον καὶ μεταξύ μας. Αὐτὰ οἱ ἄλλες θρησκεῖες δὲν τὰ γνωρίζουν. Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς θρησκείας μας εἶναι τὸ «ἵνα ὦσιν ἕν». Ἐκεῖ ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ.Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Εἶναι μέσα μας ὅλ’ αὐτά. Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους.
Γιὰ πολλούς, ὅμως, ἡ θρησκεία εἶναι ἕνας ἀγώνας, μιὰ ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος.
Γι’ αὐτὸ πολλοὺς ἀπ’ τοὺς «θρήσκους» τοὺς θεωροῦνε δυστυχισμένους, γιατὶ βλέπουνε σὲ τί χάλια βρίσκονται. Κι ἔτσι εἶναι πράγματι. Γιατὶ ἂν δὲν καταλάβει κανεὶς τὸ βάθος τῆς θρησκείας καὶ δὲν τὴ ζήσει, ἡ θρησκεία καταντάει ἀρρώστια καὶ μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, ποὺ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του, γίνεται ἄβουλος κι ἀνίσχυρος, ἔχει ἀγωνία κι ἄγχος καὶ φέρεται ὑπὸ τοῦ κακοῦ πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι ὅλη αὐτὴ ἡ ταπείνωση εἶναι μιὰ σατανικὴ ἐνέργεια. Ὁρισμένοι τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦνε τὴ θρησκεία σὰν ἕνα εἶδος κολάσεως. Μέσα στὴν ἐκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀνάξιοι». Καὶ μόλις βγοῦνε ἔξω, ἀρχίζουν νὰ βλαστημᾶνε τὰ θεῖα, ὅταν λίγο κάποιος τοὺς ἐνοχλήσει. Φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὑπάρχει στὸ μέσον δαιμόνιο.
Στὴν πραγματικότητα, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει. Ἡ κυριότερη, ὄμως, προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἐγωισμὸς σκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀνθρώπου, τὸν μπερδεύει. Τὸν ὁδηγεῖ στὴν πλάνη, στὴν αἵρεση. Εἶναι σπουδαῖο νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια. […]
Ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια εἶναι ἄρρωστοι ψυχικά. Εἶναι σὰν τὰ ἄρρωστα παιδιά, πού, ἐπειδὴ τοὺς ἔλειψαν οἱ γονεῖς ἢ χώρισαν ἢ μάλωσαν, ἔγιναν ἀπροσάρμοστα. Καὶ στὶς αἱρέσεις πᾶνε ὅλοι οἱ μπερδεμένοι.Μπερδεμένα παιδιὰ μπερδεμένων γονέων. Ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ μπερδεμένοι καὶ ἀπροσάρμοστοι ἔχουν ἕνα σθένος καὶ μιὰ ἐπιμονὴ καὶ κατορθώνουν πολλὰ πράγματα. Ὑποτάσσουν τοὺς νορμὰλ καὶ τοὺς ἥσυχους ἀνθρώπους, διότι ἐπηρεάζουν κι ἄλλους ὅμοιούς τους καὶ ὑπερτεροῦν καὶ στὸν κόσμο, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι πιὸ πολλοὶ καὶ βρίσκουν ὀπαδούς. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι, πού, ἐνῷ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια, ἐν τούτοις εἶναι μπερδεμένοι κι ἄρρωστοι ψυχικά.
Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά. Τὸ μπέρδεμα δὲν φεύγει μὲ τίποτε. Μόνο μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται τὸ ξεμπέρδεμα. Τὴν πρώτη κίνηση τὴν κάνει ὁ Χριστός. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες...»4. Μετὰ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸ φῶς μὲ τὴν ἀγαθή μας προαίρεση, ποὺ τὴν ἐκφράζουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας ἀπέναντί Του, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὰ μυστήρια.
Πολλὲς φορὲς οὔτε ὁ κόπος, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ σταυροὶ προσελκύουν τὴ χάρι.Ὑπάρχουν μυστικά. Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ’ τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνει θυσίες. Σ’ ὅ,τι κάνεις ἀγγάρια5, κλωτσάει ἡ ψυχή, ἀντιδρᾶ. Ἡ ἀγάπη ἑλκύει τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλθει ἡ χάρις, ἔρχονται τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἔστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»6. Αὐτὰ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἔχει μιὰ ὑγιὴς ψυχὴ ἐν Χριστῷ.
Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χριστὸ γίνεται χαριτωμένος καὶ ζεῖ ἔτσι πάνω ἀπ’ τὸ κακό. Τὸ κακὸ γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχει μόνο τὸ ἀγαθό, ὁ Θεός. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κακό. Δηλαδή, ἐφόσον ἔχει τὸ φῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει σκοτάδι. Οὔτε μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει τὸ σκοτάδι, διότι ἔχει τὸ φῶς.
ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς,Χανιὰ 2003, σσ. 194-203.
1. Πρβλ. Λουκ. 17, 21.
2. Πρβλ. Ἰωάν. 10, 16.
3. Α΄ Πέτρ. 2, 23
4. Ματθ. 11, 28.
5. Ἀγγάρια: ὡς ἀγγαρεία.
6. Γαλ. 5, 22-3.
1. Πρβλ. Λουκ. 17, 21.
2. Πρβλ. Ἰωάν. 10, 16.
3. Α΄ Πέτρ. 2, 23
4. Ματθ. 11, 28.
5. Ἀγγάρια: ὡς ἀγγαρεία.
6. Γαλ. 5, 22-3.
Στον αρχάριο της πίστης: Για την επιστροφή στην πίστη
Όπως κάποιος που επιστέφει σπίτι του από πολύ μακριά, έτσι αισθάνεστε εσείς τώρα επιστρέφοντας από τους παγωμένους τόπους της απιστίας στη ζεστή εστία της πίστης των πατέρων σας.
Οι δυσκολίες που έχετε, δεν είναι άγνωστες στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία έχει γενικά εμπειρία όσων συμβαίνουν στους ανθρώπους όταν απομακρύνονται από την πίστη, και όταν επιστρέφουν σ’ αυτή.
Στην πρώτη περίπτωση τα δαιμόνια τους σπρώχνουν μπροστά, ενώ στη δεύτερη τους γυρίζουν πίσω, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλους τους δυνατούς πειθαναγκασμούς. Έτσι συμβαίνει και με σας. Τη μια στιγμή πετούν πάνω σας την απελπισία, την άλλη σας γλυκαίνουν τον δρόμο προς τα κάτω, τον δρόμο της κατάρρευσης που μέχρι τώρα τρέχατε∙ άλλοτε πείθουν τους πρώην ταξιδιώτες σας να σας χλευάσουν, άλλοτε πάλι σας θυμίζουν τους γνωστούς άθεους, που είναι δοξασμένοι μεταξύ των ανθρώπων.
Πρέπει να παλεύετε με τους αόρατους εχθρούς. Κι εσείς θα τους νικήσετε σίγουρα, εάν δεν χάνετε από την οπτική σας τη μορφή του Ιησού Χριστού, του μέγιστου ευεργέτη σας. Διότι Αυτός είναι ο μόνος τέλειος φυσικός άνθρωπος, που εμφανίστηκε στη γη, από τότε που υπάρχουν άνθρωποι στη γη.
Να τείνετε προς Αυτόν, να προσεύχεστε, να κοιτάτε σ’ Αυτόν.
Κοιτάτε Τον, πώς γεννάται στο σπήλαιο για σας.
Κοιτάτε Τον, πώς μοχθεί και ταπεινώνεται για σας.
Κοιτάτε Τον, πώς γιατρεύει τις σωματικές αρρώστιες, τα σύμβολα των πνευματικών ασθενειών σας.
Κοιτάτε Τον, επάνω στον σταυρό για σας.
Κοιτάτε Τον, πώς τώρα από την ουράνια δόξα σας κοιτά.
Αυτός, που αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Συναντήστε παντού το βλέμμα Του, και η καθαρτική ντροπή θα περιλάβει την ψυχή σας∙ ντροπή, επειδή ήσασταν έως τώρα μακριά απ’ Αυτόν και εναντίον Του. Και φωνάξτε στο δαίμονα, που σας λέει ψέματα και σας παρεμποδίζει: «Εσύ τί έκανες για μένα;».
Λέτε, πως με γλύκα διαβάζετε την Αγία Γραφή και πώς άλλα βιβλία σας έγιναν απεχθή και δεν μπορείτε να τα πάρετε στα χέρια σας. Έτσι συμβαίνει συνήθως στους πνευματικά πεινασμένους. Δεν μπορούν εύκολα να χορτάσουν τον λόγο του Θεού ύστερα από την άρρωστη διείσδυση μέσα τους των ανθρώπινων λόγων. Μόνο, λέτε, ακόμα δεν σας δίδεται η προσευχή. Θα έρθει και αυτό μην αμφιβάλετε.
Όταν θα αναφλέγεται στην καρδιά η αγάπη προς τον Αγαπητό σας, θα ψάχνετε διψασμένα όλους τους τρόπους επικοινωνίας μαζί Του. Και θα πιαστείτε και από την προσευχή. Προς το παρόν προσπαθήστε με μία σύντομη προσευχή, για παράδειγμα: «Άγιος ο Θεός», «Παναγία Τριάς», «Πάτερ ημών», ή «Θεοτόκε Παρθένε».
Επαναλάβετε αυτή την προσευχή πέντε φορές την ημέρα, τοποθετήστε το σαν κανόνα και μην απομακρύνεστε απ’ αυτόν. Διότι η ανάγνωση της Αγίας Γραφής δίνει το φως, αλλά η προσευχή προσαυξάνει τη θερμότητα. Σ’ αυτό, προσθέστε και την ελεημοσύνη, όση κι αν είναι και προς όποιον και να είναι.
Η ελεημοσύνη ενεργεί σαν κάποια πνευματική υγρασία, που με το φως της Γραφής και τη ζέστη της προσευχής, επιδρά στην ψυχή, ώστε η ψυχή να αυξάνεται, να επεκτείνεται, να βαθαίνει, να υψώνεται, και να δίνει καλό καρπό.
Έτσι η ψυχή σας θα επιστρέψει στην υγιή, φυσική κατάσταση, και θα είναι σαν καλό δέντρο. Και «πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ»(Ματθ.7.17), κατά τον λόγο του Αλάνθαστου.
Ειρήνη σε σας και χαρά από τον Χριστό!
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄», Εκδόσεις «εν πλώ»
http://yiorgosthalassis.blogspot.com
Η άφεση των αμαρτιών μας
Η μεγαλύτερη δωρεά του Κυρίου προς τους ανθρώπους είναι η άφεση των αμαρτιών τους. Ο ίδιος έδινε την άφεση και στην συνέχεια μεταβίβασε την εξουσία αυτή στους αποστόλους, οι οποίοι την μεταβίβασαν στους επισκόπους-διαδόχους τους και οι επίσκοποι στη συνέχεια στους εντεταλμένους ιερείς-πνευματικούς. «Όσα εάν δήσητε επί της γης έσται δεδεμένα εν ουρανώ και όσα εάν λυσητε επί της γης έσται λελυμένα εν ουρανώ» τους είπε. Από τότε η άφεση των αμαρτιών δίδεται με το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.
Θέμα σημαντικό και θεμελιώδες για την πνευματική ζωή των χριστιανών. Οφείλομαι οι εξομολογούμενοι να μάθουμε πως να εξομολογούμεθα και να ωφελούμεθα από το ιερό μυστήριο-δώρο της αγάπης του Δημιουργού στα πλάσματά του.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η εξομολόγηση. Δεν συγχωρούνται οι αμαρτίες, ούτε κάνοντας μετάνοιες, ούτε διαβάζοντας την «Αγία Επιστολή», ούτε με την προσευχή μπροστά στην εικόνα, αλλά ενώπιον του πνευματικού μας.
Για να γίνει σωστή και καλή εξομολόγηση χρειάζεται προηγουμένως να μελετήσουμε να εξετάσουμε τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε τις αμαρτίες που κάνουμε «εν λόγω, εν έργω ή κατά διάνοια» και να τις καταγράψουμε σε ένα χαρτί επιγραμματικά.
Στην εξομολόγηση πηγαίνουμε να πούμε αμαρτήματα δικά μας και όχι των άλλων, ούτε για να εξιστορήσουμε τα βάσανα της ψυχής μας.
Κάποιοι πηγαίνουν στην εξομολόγηση για να τους διαβαστεί η συγχωρητική ευχή χωρίς εξομολόγηση. Απλά λένε ότι είναι αμαρτωλοί. Οφείλουμε την ομολογία των αμαρτιών. Η ευχή είναι η τελευταία φάση της εξομολογήσεως.
Μερικοί αρχίζουν την εξομολόγηση ως εξής: «δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν ορκίστηκα». Λάθος μεγάλο. Στην εξομολόγηση θα πούμε τις αμαρτίες μας, όχι αυτά που δεν κάμαμε. Και βέβαια, δεν είναι μόνον αυτές οι αμαρτίες. Εξετάσαμε άραγε τον εαυτό μας πόσες αμαρτίες όπως το ψέμα, οι αισχρές λέξεις, βλασφημίες, κατάκριση, κατηγορίες, θυμό, οργή, ολιγοπιστία, φθόνο, ανηθικότητα, υπερηφάνεια, εγωισμός, και άλλα διαπράττουμε στην καθημερινότητά μας;
Στην εξομολόγηση δεν χρειάζονται πολυλογίες και άσχετες ιστορίες με τις αμαρτίες μας. Είναι τάση για συγκάλυψη της ενοχής μας.
Με ειλικρίνεια και παρρησία να ομολογούμε τις αμαρτίες μας. Να είμαστε αντικειμενικοί. Μόνο έτσι θα έρθει η χάρις του θεού διαφορετικά εμπαίζουμε τον εαυτό μας, τον πνευματικό μας, και το Θεό. Ο Θεός όμως ούτε εμπαίζεται ούτε μυκτηρίζεται. Όταν νοιώθουμε την ανάγκη, όσες φορές κινδυνεύει η ψυχή μας να τρέχουμε στον πνευματικό μας, όπως όταν κινδυνεύει το σώμα μας τρέχουμε στον προσωπικό μας γιατρό.
Η ιερά εξομολόγηση είναι για όλους. Είναι περισσότερο για τους νέους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλούς πειρασμούς και έχουν ανάγκη από καθοδήγηση πέρα από την άφεση των αμαρτιών. Ας κάμουμε την αρχή! Η λύτρωση της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος, είναι τα μεγαλύτερα δώρα που θα αποκομίσουμε.
Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου,
Απόστολος: Ιακ. ε΄ 10-20
Ευαγγέλιο: Ματθ. θ΄ 1-8
Μ.Φ.Ν.Θ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)