π. Θεόδωρος Ζήσης
κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης,
Μοναχός Σεραφείμ
π. Ματθαῖος Vulcanescu
http://kaiomenivatos.blogspot.gr
iurok carp
.
Oἱ ἀποφάσεις τῆς λεγομένης "Συνόδου" εἶναι ἄκυρες! Καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης
π. Θεόδωρος Ζήσης
κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης,
Μοναχός Σεραφείμ
π. Ματθαῖος Vulcanescu
http://kaiomenivatos.blogspot.gr
iurok carp
Η ΣΥΝΟΔΟΣ «Τὸ μήνυμά της κατ᾽ ἐξοχὴν ἐπίκαιρο, μάλιστα στὴν ἐποχὴ τούτη τῶν ἔνοχων συμβιβασμῶν καὶ κηρυγμάτων»
Η ΣΥΝΟΔΟΣ
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
Ἦταν μέσα τοῦ 5ου αἰώνα. Ὁ δράκων λυσσομανοῦσε εἴκοσι καὶ πλέον χρόνια. Δικέφαλος! Αὐτὴ τὴ φορὰ θαρροῦσε πὼς τὰ εἶχε καταφέρει. Εἶχε στριμώξει τὴν Ἐκκλησία ἄγρια. Ἀπὸ τὴ μία μὲ τὴ χυδαία αἵρεση τοῦ Νεστοριανισμοῦ, ἀπὸ τὴν ἄλλη μὲ τὴν ὕπουλη διαστροφὴ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ.
Κυριάρχησε ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς αὐτοκρατορίας. Θὰ «τελειώσει» ἐπιτέλους τὴν Ἐκκλησία…
Τότε φανερώθηκε ἡ Σύνοδος!
Τὸ τέρας τρόμαξε. Τὰ δολερά του μάτια γέμισαν φόβο. Μπροστά του ἄστραψε πύρινη ρομφαία. Ἦταν ἡ Σύνοδος. Ἡ Μεγάλη Σύνοδος. Ἡ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνας. Ἡ Δ´ Οἰκουμενική. Τῶν 630 θεοφόρων Πατέρων. Μὲ μιὰ καὶ μόνη σπαθιὰ θέρισε καὶ τὰ δυό του κεφάλια. Μὲ τὸν Ὅρο της, τὸ «Δόγμα τῆς Χαλκηδόνος»· ἕνα κείμενο θεόπνευστο, «μέλος ἐναρμόνιον θεολογίας».
Σ᾿ αὐτὸ οἱ «θεηγόροι ὁπλῖται» τῆς «παρατάξεως Κυρίου» διετύπωσαν τὴν αἰώνια ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Χριστός, ἡ μόνη καὶ τελικὴ ἀλήθεια τοῦ κόσμου, εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Εἶναι «εἷς ἐν δύο φύσεσιν»· ἕνας μὲ δύο φύσεις, θεία καὶ ἀνθρώπινη. Μὲ τὴ λέξη «εἷς» ἀνέτρεψαν τὴ διχαστικὴ ψευδολογία τῶν Νεστοριανῶν ποὺ μιλοῦσαν γιὰ δύο υἱούς, (υἱὸ Θεοῦ καὶ υἱὸ ἀνθρώπου). Μὲ τὴ διατύπωση «ἐν δύο φύσεσιν» διέλυσαν τὰ παραληρήματα τῶν Μονοφυσιτῶν ποὺ ἐξαφάνιζαν τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ καίριο μέλημα τῆς Συνόδου ἦταν ἡ ἀλήθεια περὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος Σωτήρας τοῦ κόσμου. Εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε πραγματικὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει καὶ νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο.
Ἂν οἱ θεοφόροι Πατέρες σκέφτονταν καὶ ἐνεργοῦσαν ἀνθρώπινα, θὰ ἐπιδίωκαν νὰ βροῦν μιὰ συμβιβαστικὴ ἀόριστη καὶ θολὴ διατύπωση ποὺ νὰ ἱκανοποιεῖ καὶ τὶς δύο αἱρέσεις, ἢ ἔστω τὴ μία ἀπ᾿ αὐτές. Τὸν Μονοφυσιτισμό, ἂς ποῦμε, ποὺ εἶχε προέλθει ἀπὸ τοὺς ὑπερορθοδόξους τῆς ἐποχῆς καὶ φαινόταν νὰ βρίσκεται πιὸ κοντὰ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἦταν καὶ πολυπληθέστερος.
Ὅμως συμβιβασμὸς στὰ θέματα τῆς Πίστεως εἶναι ἀδιανόητος γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἦταν ἡ στάση τοῦ Κυρίου, πού, ὅταν κάποτε πολλοὶ ἀντέδρασαν στὴ διδασκαλία Του καὶ ἔφυγαν, εἶπε στοὺς Μαθητές Του: «Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. ς´ 67)· μήπως θέλετε νὰ φύγετε καὶ ἐσεῖς; Αὐτὴ ἦταν καὶ ἡ στάση τῶν Ἀποστόλων ποὺ δίδασκαν: Ὅποιος δὲν δέχεται τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ «Θεὸν οὐκ ἔχει». Αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο μὴ τὸν βάζετε στὸ σπίτι σας «καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β´ Ἰω. 9 καὶ 10)· οὔτε κἂν νὰ τὸν χαιρετᾶτε!
Αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ στάση καὶ ὁ τρόπος τῆς Ἐκκλησίας πάντοτε. Αὐτὸ τήρησαν καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος.
Δεκαέξι αἰῶνες μετὰ τὸ θεοκίνητο γεγονὸς τῆς συγκλήσεως τῆς μεγάλης Συνόδου τὸ μήνυμά της παραμένει καίριο καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν ἐπίκαιρο, μάλιστα στὴν ἐποχὴ τούτη τῶν ἔνοχων συμβιβασμῶν καὶ κηρυγμάτων.
Μᾶς λέει ὅτι ἡ περὶ τοῦ Χριστοῦ ἀλήθεια εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνονται ἐκπτώσεις σ᾿ αὐτὴν στὸ ὄνομα τῆς ὁποιασδήποτε ἐπιδιώξεως ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν. Καὶ δὲν μπορεῖ ἡ ἄδολη πίστη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ μόνη ἀλήθεια τοῦ κόσμου, νὰ ἐκτίθεται στὸ παγκοσμιοποιημένο πολυθρησκευτικὸ παζάρι ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δρόμους σωτηρίας.
Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ αἰώνια παρακαταθήκη τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου πρὸς ὅλες τὶς γενιὲς τῶν πιστῶν καὶ πρὸς ἐμᾶς σήμερα:
Μὴ συμβιβάζεστε στὰ θέματα τῆς πίστεως. Εἰς τὰ τῆς Πίστεως «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις». Μείνετε στὴν ἀκρίβεια τῆς ἀλήθειας ποὺ σᾶς παραδώσαμε. Μὴν ἐπηρεάζεστε ἀπὸ τὸ διάχυτο πνεῦμα τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ. Ὅποιος δὲν δέχεται ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια «Θεὸν οὐκ ἔχει» (Β´ Ἰω. 9)! Μείνετε μακριὰ ἀπὸ τὴν παπικὴ διαστροφὴ καὶ τὴν προτεσταντικὴ ἐκτροπή.
Κρατῆστε αὐτὸ ποὺ μᾶς παραδόθηκε.
Κρατῆστε αὐτὸ ποὺ σᾶς παραδώσαμε.
Κρατῆστε τὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό, τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου!
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ: Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ!
«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος
καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ.γ´10-11)
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε, ἀγαπητοί μου, ἡ πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν 11η Ἰουλίου, ἡ σημερινὴ δηλαδή, νὰ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν πατέρων τῆς Τετάρτης (Δ´) Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Σήμερα ἑορτάζουν ὄχι ἕνας ἢ δύο ἀλλὰ 630 πατέρες, 630 «ἀστέρια» ὅπως λέει τὸ δοξαστικό. Συνῆλθαν στὴ Χαλκηδόνα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 451 μ.Χ., στερέωσαν τὴν ὀρθόδοξο πίστι, καὶ κατεδίκασαν τοὺς τότε αἱρετικοὺς, τὸν Εὐτυχῆ καὶ τὸν Διόσκουρο, ποὺ προσέβαλλαν τὸ δόγμα τῆς θεανδρικότητος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἂν θέλουμε ν᾽ ἀναλύσουμε τί δίδαξε ἡ Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, δὲν θὰ γίνουμε καταληπτοί. Ἔπαψε πιὰ ὁ κόσμος νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά. Ἐνῷ τότε οἱ πιστοὶ παρακολουθοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον.
Στὴν Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο οἱ ἅγιοι πατέρες κατεδίκασαν τὴν αἵρεσι ποὺ προσέβαλλε τὴ θεανδρικὴ ὑπόστασι τοῦ Χριστοῦ καὶ δίδαξαν πῶς ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις στὸ πρόσωπό του· ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος ἄνθρωπος ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τέλειος Θεός· ὅτι ἐν τῷ Χριστῷ ὑπάρχουν δύο φύσεις, ἡ ἀνθρωπίνη καὶ ἡ θεία, κι αὐτὲς εἶναι ἑνωμένες «ἀχωρίστως» καὶ «ἀδιαιρέτως», «ἀτρέπτως» καὶ «ἀσυγχύτως». Ὅπως στὸν ἄνθρωπο εἶναι μυστήριο πῶς ἔχει σμίξει τὸ κορμὶ καὶ ἡ ψυχή, ἡ ὕλη καὶ τὸ ἄυλο, κατὰ παρόμοιο καὶ ἀκόμη πιὸ ἀνεξήγητο τρόπο εἶναι μυστήριο πῶς ἐν τῷ Χριστῷ ὑπάρχει Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. Ἡ θεία καὶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἑνώθηκαν «ἀτρέπτως» καὶ «ἀσυγχύτως». Δηλαδή; Οἱ πατέρες χρησιμοποιοῦν ἕνα βοηθητικὸ παράδειγμα. Ἂν πάρῃς ἕνα κομμάτι σίδερο καὶ τὸ βάλῃς μέσα στὴ φωτιά, θὰ γίνῃ κατακόκκινο, θὰ πάρῃ τὴ φωτιὰ ὅλη ἐπάνω του. Τὸ σίδερο ὅμως δὲν παύει νὰ εἶναι σίδερο, οὔτε ἡ φωτιὰ παύει νὰ εἶναι φωτιά· κρατοῦν καθένα τὴν ἰδιότητά του. Κάπως ἔτσι μποροῦμε νὰ νοήσουμε πῶς στὸν Χριστὸ τὸ ἀνθρώπινο ἑνώθηκε μὲ τὸ θεῖο. Αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια δίδαξε ἡ Τετάρτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν.
Ὅλη ἡ ἀκολουθία σήμερα ψάλλει τὸ ἐγκώμιο τῶν πατέρων. Ἀπ᾽ ὅλα ὅμως αὐτὰ θέλω, ἀγαπητοί μου, νὰ προσέξετε τὸ θεόπνευστο ῥητὸ τοῦ ἀποστόλου «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξ έστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. γ´10-11). Τί μᾶς συμβουλεύει; Μᾶς λέει, ποιά πρέπει νά ᾽ναι ἡ συμπεριφορά μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς.
Ἂς ρωτήσουμε κατ᾽ ἀρχήν· ποιός λέγεται αἱρετικός; Αἱρετικὸς εἶναι ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία· ὅποιος διαφωνεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία λέγεται αἱρετικός.
Ὑπάρχουν ὅμως δύο κατηγορίες αἱρετικῶν. Ἡ μιὰ κατηγορία εἶναι τὰ θύματα, οἱ ἁπλοϊκοὶ δηλαδὴ ἐκεῖνοι Χριστιανοὶ ποὺ δὲν πᾶνε ἐκκλησία, δὲν ἔχουν διαβάσει Εὐαγγέλιο καὶ πνευματικὰ βιβλία, καὶ μόλις ἀκούσουν κανένα προτεστάντη ἢ φράγκο ἢ χιλιαστὴ νὰ μιλάῃ, πιάνονται στὰ δίχτυα τους. Εἶναι ὅπως οἱ χάνοι, κάτι ψάρια ποὺ κινοῦνται μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτὸ καὶ ὁ ψαρᾶς τὰ πιάνει ἀμέσως. Αὐτοὶ εἶναι τὰ θύματα, ποὺ εὔκολα τοὺς προσηλυτίζουν οἱ αἱρετικοί. Αὐτούς, ἂν τοὺς πλησιάσῃ ἕνας Χριστιανὸς καταρτισμένος καὶ τοὺς πῇ πέντε λόγια, ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν αἱρετικῶν εἶναι τροφὴ δηλητηριασμένη, συχνὰ καταλαβαίνουν τὴν πλάνη τους καὶ φεύγουν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Γι᾽ αὐτὸ μὴ ἀδιαφοροῦμε· νὰ διαφωτίζουμε. Ἡ Γραφὴ λέει· Ἂν βρῇς κάποιον πλανεμένο καὶ τὸν ἐπαναφέρῃς στὴν Ἐκκλησία, θὰ σώσῃς «ψυχὴν ἐκ θανάτου» καὶ θὰ καλύψῃς «πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ἰακ. ε´ 20).
Ἡ ἄλλη ὅμως κατηγορία αἱρετικῶν δὲν εἶναι θύματα· εἶναι θῦται, ὀλετῆρες ψυχῶν. Ποιοί εἶν᾽αὐτοί; Εἶναι δάσκαλοι, οἱ κράχτες τῆς πλάνης. Ἡ γλῶσσα τους στάζει μέλι, ἀλλὰ ἡ καρδιά τους εἶναι φαρμάκι. Ἀπ᾽ ἔξω τοὺς βλέπεις προβατάκια, ὅλο εὐγένεια, ἀλλὰ μέσα κρύβουν τὸ λύκο. Ἀπ᾽ ἔξω φαίνονται ἄγγελοι, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα εἶναι σατανᾶς ὁλόκληρος. Μᾶς ἔρχονται ἀπὸ διάφορα μέρη, ἀφοῦ γίναμε ἀμπέλι ξέφραγο. Αὐτοὶ εἶναι «βαμμένοι» μέχρι τὸ κόκκαλο· τὸ μικρόβιο ἔχει μπῆ βαθειὰ μέσα τους καὶ δὲν ἀλλάζουν. Ἐνῷ οἱ πρῶτοι εἶναι θύματα, αὐτοὶ εἶναι θῦται, σφαγεῖς. Αὐτοὺς δὲν μπορεῖς νὰ τοὺς ἐπηρεάσῃς, δὲν τοὺς ἀλλάζεις τὸ μυαλό. Εἶναι σὰν τὸν Ἄρειο, ποὺ οἱ πατέρες προσπάθησαν νὰ τοῦ δείξουν τὴν Ὀρθοδοξία, μὰ αὐτὸς δὲν ἄλλαζε. Εἶναι ἀμετάπειστοι. Ἔχουν ὑποστῆ ῥιζικὴ διαστροφὴ μέσα τους κι εἶναι ἀδύνατον νὰ τοὺς μεταβάλουμε.
Ἀπέναντι λοιπὸν σ᾽ αὐτοὺς τοὺς αἱρετικούς, τῆς δευτέρας κατηγορίας, τί μποροῦμε νὰ κάνουμε; Νὰ βάλουμε φωτιὰ νὰ τοὺς κάψουμε, νὰ πάρουμε ῥόπαλα νὰ τοὺς χτυπήσουμε; Τέτοια πράγματα δὲν συνιστᾷ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἂν εἴμαστε Χριστιανοί, ἂν νιώθουμε ὅτι ἀνήκουμε στὴν ἀληθινὴ πίστι, τὰ καθήκοντά μας εἶναι τὰ ἑξῆς.
Ἂν δῇς κανένα αἱρετικὸ ἰνστρούχτορα, ποὺ νομίζει ὅτι μπορεῖ μέσα σ᾽ ἕνα ποτήρι νὰ χωρέσῃ τὴ θάλασσα καὶ μὲ τὸ μυαλουδάκι του νὰ λύσῃ τὰ μυστήρια τῆς θρησκείας, μὴν ἀνοίγεις κουβέντα μαζί του· ἔτσι λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Εἶναι χαμένος καιρός. Καὶ ἐπὶ ὧρες νὰ μιλᾷς καὶ ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα νὰ τοὺς κατεβάσῃς, δὲν πρόκειται αὐτοὶ ν᾽ ἀλλάξουν. Πρῶτον λοιπόν, μὴ χάνεις τὸν καιρό σου μ᾽ αὐτούς.
Τὸ δεύτερον. Αὐτοὶ παίρνουν μιὰ τσάντα, τὴ γεμίζουν βιβλία αἱρετικά, καὶ πηγαίνουν ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι. Ἂν λοιπὸν κάποιος πλασιὲ ἀπὸ αὐτοὺς ἔρθῃ καὶ σοῦ χτυπήσῃ τὸ κουδούνι, μὴ τὸν δεχθῇς στὸ σπίτι σου· μὴ τὸν ἀφήσῃς ν᾽ ἀνεβῇ τὰ σκαλιά, μὴν πάρῃς κανένα ἔντυπο.
Τρίτον νὰ εἰδοποιήσῃς τὸν ἱερέα τῆς ἐνορίας ὅτι παρουσιάστηκε «λύκος», γιὰ νὰ λάβῃ μέτρα. Ἂν ὁ ἱερεὺς εἶναι πραγματικὸς ποιμένας, θὰ τὸν κυνηγήσῃ. Ἀκόμα, νὰ εἰδοποιήσῃς καὶ ἄλλους Χριστιανούς, νὰ ἔχουν τὸ νοῦ τους.
Ἀλλ᾽ αὐτὰ εἶναι τὰ εὔκολα· τὸ δύσκολο ποιό εἶναι; Αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· ὅτι πρέπει κι ἐγὼ ποὺ φορῶ τὸ ῥάσο κι ἐσεῖς, κλῆρος καὶ λαός, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ εἶναι φῶς, ἡ ζωή του νὰ λάμπῃ· «Οὕτω λαμψάτω», λέει, «τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε´16).
Ἐδῶ λοιπὸν τί συμβαίνει; Μᾶς νικοῦν οἱ αἱρετικοί. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος, αὐτοὶ τρέχουν δεξιὰ – ἀριστερά, σὲ φτωχοὺς – ἀρρώστους καὶ δίνουν βοηθήματα, ἐνῷ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε τὴν ἀγάπη ποὺ θὰ ἔπρεπε. Κι ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι συχνὰ δὲν ἔχουμε ζωὴ χριστιανική· ἔτσι αὐτοὶ βρίσκουν δικά μας κακὰ παραδείγματα καὶ διαβάλλουν τὴν πίστι μας. Ἂν ἐμεῖς ἤμασταν ἐν τάξει, τηρούσαμε τὸ Εὐαγγέλιο, ζούσαμε κατὰ Χριστόν, σὰν τοὺς ἀποστόλους, τοὺς πατέρας, τοὺς ἁγίους, σὰν τοὺς προγόνους καὶ τοὺς παπποῦδες μας τοὺς ἀγραμμάτους, ἂν ἤμασταν συνεπεῖς, κανένας αἱρετικὸς δὲν θὰ ὑπῆρχε· ἐμεῖς μὲ τὴν ἄτακτη ζωή, τὰ σκάνδαλα καὶ τὶς διαιρέσεις μας ζημιώνουμε τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἐπιβάλλεται, ἀγαπητοί μου, νὰ κρατήσουμε μία αὐστηρὴ στάσι στὸν αἱρετικό, ὅπως συμβουλεύει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης· «Μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε» (Β´ Ἰω. 10-12). Στὶς 14 Ἰουλίου ἑορτάζει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐκ τῶν νεωτέρων ἁγίων μας. Ἂν δὲν θέλετε ν᾽ ἀκούσετε ἐμένα τὸν ἁμαρτωλό, ἀκοῦστε αὐτόν. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, λέει, ὅταν ἄκουγαν αἱρετικό, ἔφευγαν μακριά, ὅπως φεύγει κανεὶς ἀπὸ τὸ φίδι. Ὅταν πήγαιναν σὲ δημόσια λουτρὰ –δὲν εἶχαν τότε λουτρὰ στὰ σπίτια– καὶ τοὺς ἔλεγε κάποιος ὅτι μέσα στὸ λουτρὸ εἶναι κάποιος αἱρετικός, ἀπομακρύνονταν μὲ φρίκη. Ἂν ἐσὺ θέλῃς νὰ νοικιάσῃς ἕνα ὡραῖο σπίτι, ἀλλὰ μάθῃς ὅτι μέσα σ᾽ αὐτὸ πέθανε ἕνας φθισικός, πᾷς νὰ κατοικήσῃς ἐκεῖ; Ἂν σοῦ πῇ κάποιος «Μὴν πιάσῃς τὸ ποτήρι αὐτὸ νὰ πιῇς νερό, για τὶ ἀπ᾽ αὐτὸ ἤπιε ἕνας λεπρός», τὸ πλησιάζεις; Ἔ, ὅπως προσέχεις νὰ μὴ προσβληθῇ τὸ σῶμα ἀπὸ μικρόβια, ἔτσι φυλάξου κι ἀπ᾽ τὰ μικρόβια τῆς αἱρέσεως. Αὐτὰ διδάσκει ὁ ἅγιος Νικόδημος, αὐτὰ οἱ πατέρες, αὐτὰ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Νὰ προσέξουμε, γιατὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλὲς αἱρέσεις. Προσοχὴ ἰδίως ἀπὸ τοὺς ἰεχωβῖτες ἢ χιλιαστάς. εἶναι «λύκοι βαρεῖς», ὅπως λέει σήμερα ἕνα τροπάριο τῶν αἴνων. Ἤθελαν νὰ κάνουν διεθνὲς συνέδριο στὸ Μόναχο, μεγάλη πόλι τῆς Γερμανίας, καὶ τοὺς ἔδιωξαν ἀπὸ ᾽κεῖ. Ἂν ἔρθουν ἐδῶ, ἐμεῖς τί θὰ κάνουμε; Νομίζω ὅτι πρέπει νὰ τοὺς ποῦμε· Κύριοι, ἄλτ! πηγαίνετε ὅπου θέλετε, ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα ὄχι.
Σᾶς μίλησα, ἀγαπητοί μου, μὲ ζωηρότητα, γιατὶ πονῶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸ λαό μας. Σᾶς παρακαλῶ, προσευχηθῆτε νὰ νιώσουμε καλὰ τὸ ῥητὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον με τὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ…»· ἀμήν.
Ἡ στάσι μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν
Κυριακή τῶν Ἁγ. Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου
τοῦ (†) Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη
Η προσευχή
Πόσο σπουδαίο έργο είναι η προσευχή. Τόσα και τόσα παραδείγματα το αποδεικνύουν. Είναι το οξυγόνο της ψυχής. Στην προσευχή σου καλύτερα να προσεύχεσαι με καρδιά χωρίς λόγια, παρά με λόγια χωρίς καρδιά.
O Άγιος γέροντας Πορφύριος έλεγε, ότι από τη στιγμή που θα πιάσεις το σφυγμό της προσευχής και σε αγγίξει αυτή η γλύκα της, τότε παύουν τα λόγια, τότε μιλάει η σιωπή.
Η καρδιά…
Φτάνουμε στο "δια ταύτα": Πως θα τοποθετηθεί ο κάθε κληρικός και πιστός!
Μερικά πράγματα δεν θα χρειαζόταν να λέγονται διότι, θεωρείται, πως οι επίσκοποι της Εκκλησίας βρίσκονται «επί σκοπόν», για να βλέπουν, να αντιλαμβάνονται και να ενημερώνουν το ποίμνιό τους.
Φτάσαμε όμως σε εκείνο που είχε συμβεί στην παλαιά διαθήκη (Αριθμ. 22, 22-35), όταν ο «προφήτης» Βαλαάμ αντί να αποπέμψει τους απεσταλμένους του Βαλάκ, που του έστειλε δώρα προκειμένου να καταρασθεί τον λαό του Θεού, εκείνος επειδή προσπάθησε να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, χρειάστηκε να ομιλήσει ο γάιδαρός του! Και ενώ υποτίθεται ότι ο Βαλαάμ ήταν αυτός που έβλεπε τον Θεό και μιλούσε εξ Ονόματος Του, τελικά αντί του «προφήτου» ομίλησε ο γάιδαρός του, διότι αυτός ήταν, «ο αληθώς ορών».Ομολογουμένως, έχει βαρύ τίμημα η απόφαση σε κρίσιμες στιγμές. Και είναι επιλογή ευθύνης, ο Ποιμένας της Εκκλησίας όταν αντιληφθεί να χειμάζεται το λογικό του ποίμνιο να πάρει θέση. Αν ενημερώσει, θα προκληθεί βέβαια σάλος. Κάποιοι, “καθώς πρέπει” θα σκανδαλισθούν. Ίσως, να θεωρηθεί και τρελός. Είναι δύσκολο να καταγγείλει την παρανομία την ώρα που άλλοι κάνουν τα στραβά μάτια. Να σιωπήσει πάλι, για να μην έρθει σε αντιπαράθεση με τους άλλους και έτσι τους φέρει σε δύσκολη θέση… σηκώνοντας όμως ο ίδιος την ευθύνη, διότι δεν ξεκαθάρισε την θέση του στην ύπουλη συνοδική εισβολή και την επίσημη αναγνώριση της αίρεσης ως Εκκλησίας, αυτό είναι χειρότερο. Ισχύει, λοιπόν, και εδώ η αρχή “το μη χεῑρον βέλτιστον”. Και το κυριότερο, βέβαια, είναι πλέον θέμα συνείδησης.
Πάντοτε ήθελε ανδρεία, ήθελε και σθένος, να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία που δεν γνωρίζεις και πώς θα βγεις. Έπρεπε να αποδείξεις αυτό που λες. Σήμερα όμως υπάρχουν τα σύγχρονα μέσα, η εικόνα από τα βίντεο, την τηλεόραση, το διαδίκτυο που μιλούν από μόνα τους. Υπάρχουν επίσης και ηχογραφήσεις και μαρτυρίες και γραπτές δηλώσεις. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι δεν γνωρίζεις.Αν δεν γνωρίζεις και σε πληροφορούν άλλοι, όμως εσύ δεν θέλεις να ενημερωθείς αλλάζει το πράγμα. Τότε τοποθετείσαι πλέον, έστω και αν δεν θέλησες να πάρεις θέση με δηλώσεις. Δεν είναι, δηλαδή, πλέον ζητούμενο αν η αίρεση επισημοποιείται με τις κινήσεις του Πατριάρχη. Δεν τίθεται θέμα περί αποδείξεων διότι αυτές υπάρχουν αλλά φτάνουμε στο “διά ταῦτα”,πώς θα τοποθετηθεί ο επίσκοπος, ο ιερέας και βέβαια ο κάθε πιστός απέναντι στην παρανομία!
Γράφει ο άγιος Γέροντας Παΐσιος: «Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήσει περισσότερο αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευθούνοι άλλοι και θα πουν “ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν επομένως είναι με το μέρος μας∙ συμφωνούν μαζί μας”. Αν δεν αρχίσουν μερικοί να χτυπούν το κακό, να ελέγχουν δηλαδή αυτούς που σκανδαλίζουν τους πιστούς θα γίνει μεγαλύτερο κακό».
Αντί λοιπόν να σχολιάζουν -εκ του προχείρου- όσοι τώρα συμβιβάζονται με την αίρεση και επιρρίπτουν ευθύνες σε όσους ενημερώνονται και ενημερώνουν, εκείνους που πραγματικά έχουν την πρόθεση να μάθουν, ας αναλογισθούν αν πραγματικά ενημερώνονται και από ποιους! Και πόση πληρότητα μπορεί να έχει μια ενημέρωση που δεν στηρίζεται στην προσωπική έρευνα, αλλά είναι σκόρπιες θέσεις του περιβάλλοντός τους που εκφράζουν μόνο εκείνους που τις μεταφέρουν (ταχυδρόμους). Έπειτα απ’ αυτό έχουν την απαίτηση να είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να υπακούμε σε όλη αυτή την σκηνοθεσία που είναι σκέτο θέατρο; ΟΧΙ! Ο λόγος των αποστόλων «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ. 5,29) εισάγει και σήμερα την έννοια της κακής υπακοήςκαι της αγίας ανυπακοής και σαφώς ορίζει, ότι όταν αυτά που εντέλλονται οι άνθρωποι είναι αντίθετα με το θέλημα του θεού, έστω και αν είναι εκκλησιαστικοί ταγοί, δεν υπακούμε στις εντολές τους! Στις δε Διαταγές των Αγίων Αποστόλων επισημαίνεται: «Ὁμοίως καὶ οἱ λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασι μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ Θεός... Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μὴ συναπολῆσθε αὐτοῖς...ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς»(Διατ. Ἁγ. Ἀποστ. βιβλ. ΣΤ΄, §Δ΄ καὶ Ε΄).
Καθημερινά αναρτώνται στο διαδίκτυο άρθρα, σχόλια που αφορούν την Σύνοδο που συγκλήθηκε. Αναρωτιέμαι, μελέτησαν οι επίσκοποί μας την έκθεση και το υπόμνημα του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Σερβίας που αφορούσαν από τότε την Σύνοδο που έμελλε να συγκληθεί; Στον εκκλησιαστικό τύπο, επίσης, δημοσιεύονται θέσεις ακόμη και πραγματείες που όσοι τις υποστηρίζουν, τουλάχιστον, κοπιάζουν προκειμένου να ενημερωθούμε. Όταν κανείς δεν ενημερώνεται στοιχειωδώς και ακούει μόνο τα σχόλια του περιβάλλοντος του, που κατά κανόνα είναι άνθρωποι που έχουν φιλοδοξίες και σιτίζονται στα επισκοπικά τραπέζια κουνώντας τα κεφάλια, στις τεκμηριωμένες τοποθετήσεις που γίνονται, γελώντας ειρωνικά, μόνο και μόνο από ανθρωπαρέσκεια, επαναπαύοντας έτσι τον λογισμό τους, τότε πώς μπορεί να βλέπουν με διαύγεια και να αξιολογούν σωστά; Είναι εύκολο να καπακώνουμε τους άλλους επειδή έχουν διαφορετική θέση, αναλογισθήκαμε όμως ότι ενεργούμε έτσι επειδή μας διακατέχει το βόλεμα; Η Εκκλησία οπωσδήποτε δεν θα χαθεί, διότι ο Κύριος το είπε: «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Αυτό όμως μας δικαιολογεί να επαναπαυόμαστε και να θεωρούμε ότι όλα πηγαίνουν καλά; Έτσι ενεργούσαν οι άγιοι Πατέρες; Αντί να δούμε ποιό είναι εκείνο που έκαναν οι ομολογητές της Πίστεως και ποιο είναι το εφικτό την ώρα τούτη, τί μπορεί να γίνει πρακτικά, πριν την μάχη ακόμη παραδοθήκαμε στον εχθρό;
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο οι άγιοι Πατέρες στην διαχρονική πορεία της Εκκλησίας, όπως μας διασώζει η Ιερά Παράδοση και πληροφορούμαστε από την εκκλησιαστική ιστορία, χρησιμοποιούσαν τον αναθεματισμό ως μέσο για την θεραπεία από την αίρεση προκειμένου να σωθεί τελικά ο αιρετικός, συνειδητοποιώντας την πλάνη του, αλλά και για να μην παρασυρθούν μέλη της Εκκλησίας από τον αιρεσιάρχη. Δεν λέμε, ότι πρέπει να έχουμε ιστορική μνήμη και να διδασκόμαστε από όσα έχουν γίνει; Ας σκεφθούμε λοιπόν, κάτω από ποιές συνθήκες αγωνίσθηκαν οι προηγούμενοι Πατέρες. Είχαν τότε οι άγιοι ανθρωπίνως τα μέσα να αντισταθούν; Είχαν βοήθεια; Και όμως τα κατάφεραν! Γιατί; Διότι το είδαν το θέμα πνευματικά. Είδαν τί θέλει ο Θεός, και οπωσδήποτε, βρέθηκαν κάποιοι άγιοι γεροντάδες να τους εμψυχώσουν για να αντισταθούν όπως και στην περίπτωση του Μεγάλου Αθανασίου, ο άγιος Αντώνιος. Ο καθένας στο πόστο του ας αναλογισθεί την ευθύνη που έχει.
Αναρωτιέμαι πλέον με αυτά που γίνονται. Μήπως αμαρτάνουμε επειδή θέλουμε να κρατήσουμε την Ορθόδοξη Πίστη μας, εφ’ όσον θέλουν να μας τη νοθεύσουν με τον Οικουμενισμό; Ποιός αντιστέκεται, ποιός μιλά; Τί γεροντάδες είναι αυτοί που σιωπούν με όσα γίνονται; Οι ιερείς, οι πνευματικοί πάλι, που αποκοιμίζουν τα πνευματικά τους τέκνα, τί ευθύνη έχουν; Σύμπτωμα και αυτό της μεταπατερικής θεολογίας που επειδή δεν προτείνει την κάθαρση για φωτισμό έχει πλέον τον πνευματικό ναρκισσισμό της αυταρέσκειας σε ό,τι ενεργεί, έστω, και αν αυτό δεν είναι αρεστό στον Θεό. Ο ναρκισσισμός όμως αυτός στην πραγματικότητα κρύβει την ραθυμία που προέκυψε από την λήθη, την λησμονιά, των Αγίων Γραφών, των Ιερών κανόνων, των αγώνων των αγίων Πατέρων -ποιός τα μελετά πλέον αυτά;- αλλά και των υποσχέσεων που δώσαμε ενώπιον του ιερού θυσιαστηρίου. Τί λόγοι εκφωνήθηκαν στις χειροτονίες μας, τί δάκρυα; Τα λησμονήσαμε όλα, Κρίμα!
Έγινε γνωστό τ΄ι είπε κάποιος πρωτοσύγκελος σε έναν επίτροπο «ποιοι είναι αυτοί που αντιδρούν ο Μάξιμος, ο Ιγνάτιος και ο Παΐσιος». Λες και το σωστό, η αλήθεια, είναι συνάρτηση του πλήθους. Αγνοούν ότι ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής είχε μείνει μόνος με τον υποτακτικό του και όταν του είπαν ποιά είναι η Εκκλησία απάντησε ευθαρσώς, εγώ με τον μαθητή μου τον Αναστάσιο.
Αχ, πάτερ Αυγουστίνε! Πού είσαι να δεις τί γίνεται στην επαρχία που εσύ αγίασες, πολύ γρήγορα οι κατέχοντες εκκλησιαστικά αξιώματα όχι μόνο σε λησμόνησαν αλλά και πολεμούν όσους -με την Χάρη του Θεού- θέλουν τουλάχιστον να κρατήσουν κάτι.
Εύχεσθε αδελφοί μου να μην παρασυρθούμε. Να προσεύχεσθε! Ζητούμε την εν Χριστώ βοήθειά σας. Σε όλους δε εκείνους που θέλουν να μας χαρακτηρίζουν σχισματοποιούς απαντούμε: εσείς διαφοροποιηθήκατε από ότι μας παρέδωσε η Παράδοση της Εκκλησίας και ο Γέροντας μας! Και βέβαια, προτάσσουμε ως ασπίδα απέναντι στην σύγχρονη αίρεση των οικουμενιστών, και σε όσους πολύ αφελώς και δουλικώς υπέγραψαν τα κείμενα της ληστρικής συνόδου της Κρήτης, το λόγο του Αποστόλου Παύλου που είπε: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω͘ εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». ( Γαλ. 1 8-9). Φυσικά αυτοί ισχυρίζονται ότι κηρύττουν το Ευαγγέλιο, εμείς όμως ισχυριζόμαστε ότι δεν χτυπούν την αίρεση και τους λυκοποιμένες!
Αρχιμ. Παίσιος Παπαδόπουλος
Πηγή: "Ἀκτίνες"
Προφητικοί λόγοι Αγίων και Πατέρων περί των εσχάτων ημερών του κόσμου
«Όλοι οι αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας οι όποιοι έγραψαν σχολιασμούς πάνω στα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης, ομόφωνα θεωρούν την Αποκάλυψη σαν μια προφητική εικόνα των εσχάτων ημερών του κόσμου
και των γεγονότων πού πρόκειται να διαδραματιστούν προ της Δευτέρας Παρουσίας τού Χριστού στη γη και κατά το άνοιγμα τού Βασιλείου της Δόξης το όποιο έχει προετοιμαστεί για όλους τούς αληθινά πιστούς Χριστιανούς». (Αρχιεπ. Αβέρκιος, στην «Αποκάλυψη»)
Επειδή η σημασία του βιβλίου της Αποκάλυψης αυξάνει όσο προχωράμε προς το τέλος, είναι καλό να προσδιορίσομε το στίγμα μας ως προς τα έσχατα χρόνια: Σύγχρονοι σοφοί άγιοι γέροντες λένε:
«Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς». (γέροντας Σωφρόνιος).
«Είναι πράγματι πιο αργά από ότι σκεφτόμαστε: η Αποκάλυψη είναι τώρα». Και «…Οι έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ. Βλέπουμε καθαρά την προετοιμασία της εποχής του Αντιχρίστου». (π. Σεραφείμ Ρόουζ)
«Η άποψη του αρχιεπισκόπου Αβερκίου σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο ήταν φρόνιμη, ακριβής και τελείως εμπνευσμένη από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας: Δίδασκε πως ζούμε στην εποχή της αποστασίας, της έκπτωσής μας από την αληθινή Χριστιανοσύνη, όπου το «μυστήριο της ανομίας» έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας για τον «άνθρωπο της αμαρτίας», τον Αντίχριστο».
Ο Άγιος Νικόδημος μας υπενθυμίζει την γνώμη των Πατέρων της Εκκλησίας για τέλος του κόσμου μέσα στον 8ο αιώνα: «…Λοιπόν επειδή κατά τον όγδοον αίωνα, ήτοι κατά τας οκτώ χιλιάδας χρόνους από κτίσεως κόσμου, έχει να γένει η του κόσμου συντέλεια, καθώς είναι γνώμη τινών Πατέρων…» Δηλ. ως το 8.000 έτος από Αδάμ, που σημαίνει το πολύ ως το 2500 μ.Χ. εφόσον η γέννηση του Χριστού είναι το 5508 έτος από Αδάμ.
Και ο γέροντας Παΐσιος (+1994) πιο κοντά στα σημερινά γεγονότα: «Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου Σατανά. Θα φάει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτή την φορά θα δώσει ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθεί το πλάσμα Του».
Από τον βίο της Αγίας Ματρώνας της Μόσχας: «Προέβλεψε την Γερμανική εισβολή στην Ρωσία, αλλά μίλησε και για έναν άλλο, μετέπειτα πόλεμο, που θα σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπους, μέσα σε μια νύχτα… Η Άννα Βιμπόρνοβα θυμάται: Επισκέφθηκα την Ματρώνα τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής (1952), λίγο πριν πεθάνει. Μη φοβάσαι μου λέει, δεν θα ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θα ξαπλώσουμε έτσι και θα σηκωθούμε αλλιώς. Πως αλλιώς; την ρωτάω.- Να, μου λέει, θα γυρίσουμε στο «ξύλινο»… Μάτουσκα, της λέω, τι σημαίνει το ξύλινο; – Ξύλινο αλέτρι, μου λέει, με αυτό θα δουλεύουμε τότε..! Και που θα πάνε τα τρακτέρ; -Ω, λέει, άσε τα τρακτέρ… Θα δουλεύει τότε το αλέτρι το ξύλινο, και η ζωή θα είναι καλή. Όμως, ακόμη δεν φτάσαμε μέχρι αυτούς τους καιρούς. Εσύ όμως δεν θα πεθάνεις μέχρι τότε και θα τα δεις όλα αυτά…»
Ο γέροντας Λαυρέντιος του Chernigov (+1950) μας λέει για τον Γενικό ή 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο: «Θα γίνει ένας πόλεμος, και όπου λάβει χώρα, κανένας άνθρωπος δεν θα μείνει! Αλλά πριν από αυτόν ο Κύριος θα στείλει ασθένειες στους αδύνατους (πνευματικά) ανθρώπους, και θα πεθάνουν… Ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα είναι για μετάνοια, αλλά για εξολόθρευση»!
Γέροντας Γεννάδιος (από τα Ακούμια της Κρήτης, +1983): «Πρώτα θα παραχωρήσει ο Κύριος να γίνει παγκόσμιος πόλεμος, διότι ο κόσμος δεν μετανοεί. Ο πόλεμος αυτός θα είναι και ο τελευταίος, επειδή η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική. Ένα μικρό κρατίδιο θα είναι η αφορμή του παγκοσμίου πολέμου…»
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι πλήρως κατατοπιστικός για τα γεγονότα στην περιοχή της Ελλάδας, που έχουν σχέση με τον 3ο Παγκόσμιο ή όπως τον έλεγε «Γενικό Πόλεμο»: «Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενο στα ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης» . «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά» . «Στην Πόλη θα χυθεί αίμα που τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (=πλεύσει)». «Καλότυχος όποιος ζήσει μετά το γενικό πόλεμο. Θα τρώγει με ασημένιο κουτάλι…» . «Θάναι όγδοος αιώνας που θα γίνουν αυτά» ( δηλ. ως το 8.000 από Αδάμ ή ως το 2.500 μ.Χ. περίπου).
Ο Άγιος Καλλίνικος της Τσερνίκα από τη Ρουμανία έμαθε με αποκάλυψη32 ότι όχι στην εποχή του (1848) αλλά το 1992 αρχίζουν τα γεγονότα της Συντελείας: «…Δυναμωμένος από την χάρη του Θεού είδε την Αγία Τριάδα, έτσι όπως είναι ζωγραφισμένη στις άγιες Εικόνες, ενώ κάτω από την Αγία Τριάδα, είδε μια μεγάλη περγαμηνή από χρυσό, στην οποία ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα: 7500 από Αδάμ… Οι Άγιοι (Νικόλαος και Γεώργιος) λοιπόν που τον κρατούσαν από τα μπράτσα, του είπαν: Βλέπε ότι, όχι το 1848 είναι το τέλος του κόσμου, αλλά το τέλος του ορατού κόσμου θα αρχίσει, όταν συμπληρωθούν 7500 χρόνια από κτίσεως Αδάμ. Οπότε, πρόσθεσαν, άρχισε να κτίζεις το μοναστήρι στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου»…
ΜΑΚΡΙΝΕΣ, ΑΠΟΚΟΣΜΕΣ ΕΣΧΑΤΙΕΣ
Άνθρωπος και μόνος και επικηρυγμένος. Το σύστημα ξέρει να γωνιάζει καλά, αυτούς που φανερώνουν κάτι από την αδικία, την πονηρία ή το μίσος του. Η καρδιά βαστάει σαν φυλαχτό την αλήθεια που της δόθηκε. Αν ήταν δική της, σίγουρα θα πόναγε λιγότερο και θα ζούσε πιο ήσυχα. Είναι όμως του Θεού και γι’ αυτό ένας ερυθρός ορίζοντας μαρτυρίου απλώνεται αθόρυβα. Ποιος σου είπε να ταράξεις τα ύδατα των βολεμένων και των εφησυχασμένων; Ποιος σου είπε ότι έχεις ένα τέτοιο δικαίωμα, μια τέτοια υποχρέωση στον θυμό;
Ποιος σου είπε να πεις, να γράψεις, να σκεφτείς και να νιώσεις;
Όλα τα διπλώματα και τα βιβλία, οι ξερές και ανώφελες γνώσεις ’κάναν στην μπάντα.
Το λόγο τώρα έχει η Ευχή για κάθε λόγο. Ο παλμός γεμίζει από θεολογία που κρύβεται μέσα στον διωγμό, που λουφάζει στο δάκρυ. Η περιλάλητη κοινωνία των προσώπων είναι τιμή και καταξίωση, μα μ’ ένα μοναδικό τίμημα· από τη θυσία της ελευθερίας σου μεταβαίνεις στο ακέραιο της καρδιάς σου. Μη φοβάσαι, Φίλε!
Εκεί, στις μακρινές και απόκοσμες εσχατιές βρίσκεις όλα τα δώρα της αγάπης Του! Κουράγιο τώρα στο σάπιο σύστημα που σε επέκρινε και σε καταδίκασε, αγνοώντας το πόσο πολύ είναι ο Θεός μαζί σου!
Έχεις τον σεβασμό και την αγάπη μου!
π. Δαμιανός
Με τον Χριστό και τους Αγίους Πατέρες ή με τους Μεταπατερικούς;
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ Χριστιανοὶ τόλμησαν να ἀκολουθήσουν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τοὺς Ἱερούς Κανόνες, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς μεταδίδοντας τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἄρχισε ὁ κανονιοβολισμός τους μὲ χαρακτηρισμοὺς ὅπως ʺεἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀκραῖοι, ταλιμπάν, ἐγωκεντρικοί, φανατικοί, ἀνυπάκοοι, κρίμαʺ κλπ. Τὸ λυπηρὸ εἶναι, ὅτι αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ δὲν προέρχονται μόνο ἀπὸ ὀπαδοὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ λεγόμενους ʺἈντιοικουμενιστέςʺ.
Ἐπειδὴ τὰ μέχρι τώρα ἐπιχειρήματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Πίστη δὲν τυγχάνουν σοβαρῆς ἀντιμετώπισης, μιὰ καὶ τὴν ἰδιότητα τῆς αὐθεντίας ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ καὶ καταχρασθεῖ οἱ προαναφερθέντες, ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τοὺς Ἅγιους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νὰ τοὺς ἀπαντήσουν, τί πρέπει νὰ κάνουμε ὅταν ὑπάρχει αἵρεση (καταδικασμένη ἀπὸ Σύνοδο ἢ μὴ καταδικασμένη· ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ὀνόμασε τὸν Οἰκουμενισμὸ παναίρεση, χωρίς νὰ περιμένει κάποια Σύνοδο), καὶ ποιοί παραμένουν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετίζοντες ἢὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπ’ αὐτούς;
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὁρίζουν: «...Ὁμοίως καὶ οἱ λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασι μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ Θεός... Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μὴ συναπολῆσθε αὐτοῖς ...ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Διατ. Ἁγ. Ἀποστ. βιβλ. ΣΤ΄§Δ΄ καὶ Ε΄).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 8-9).
Ἡ Τρίτη Οἰκουμενικὴ σύνοδος: «Τοῖς δὲ ἀποστατήσασιν, ἡ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις, μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον» (3ος Κανών).
«Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι» (15ος Κανὼν τῆς ΑΒ' Συνόδου). Ἐδῶ πρέπει ὡς πρὸς τὸ «αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρωνκατεγνωσμένην» νὰ τονισθεῖ, ὅτι Ἅγιοι καὶ ἀναγνωρισμένοι Γέροντες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἤδη ἀποφανθεῖ καὶ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς αἵρεση καὶ μάλιστα παναίρεση.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεσιν μολυσμὸν ἔχειἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτούς, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων»(Ρ.G. 99, 1669).
«Φυλάξατε ἑαυτοὺς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, τῆς ὁποίας ἡ κοινωνία εἶναι ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅ.π. σελ. 1216) καὶ «οἶδεν ἡμῖν ὁ ἀγαθὸς Θεὸς καὶ διὰ τῶν ἐναντίων καὶ θλιπτικῶν οἰκονομεῖν τὰ συμφέροντα, μετὰ δὲ πάντα ἔργον τὸ φυγεῖν τὴν κοινωνίαν τῆς χριστομάχου αἱρέσεως, ἧς ἡ μέθεξις μελαίνει τὴν ψυχὴν καὶ ἀπόλλυσιν». (Σεργίῳ ὑπάτῳ καὶ ἐξαδέλφῳ) καὶ πρὸς ἄλλον λαϊκόν: «Διὸ παρακαλῶ σου τὴν θεοφιλίαν φυλάττεσθαι τῆς ἀθέου κοινωνίας τῶν αἱρετιζόντων… ὅτι περὶ ψυχῆς ἀθανάτου τὸ κινδυνευόμενον» (Λέοντι ἀρωματοπράτῃ). Ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ἐδῶ ὁ Ἅγιος ὁμιλεῖ περὶ τῆς μοιχειανῆς αἱρέσεως, ποὺ ὄχι μόνον δὲν εἶχε καταδικαστεῖ, ἀλλ’ οὔτε κἂν ἐθεωρεῖτο αἵρεση.
Γράφει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένοςΠατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰστὶς ἐκκλησίες του (τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...» και συμβουλεύει «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δὲ ...διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς... ἐπαινοῦντες δὲ μᾶλλον τοὺς πεπονθότας κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς· εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ πνεῦμα ἐφ’ ἡμᾶς ἀναπέπαυται» (ἐπιστ. πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾶ στὴν ἐρώτηση· τί νὰ κάνουμε μὲ αὐτούς, ποὺ κηρύττουν θέσεις διαφορετικὲς ἀπὸ αὐτὲς τῶν Ἀποστόλων:«Ἐκκλίνατε ἀπὸ αὐτῶν καὶ ἀποπηδᾶτε... Διὸ παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾶν αὐτῶν τοὺς συλλόγους» ( ΕΠΕ 17, 718). «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενός ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι» (Κατὰ Ἰουδαίων λόγος πρῶτος).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει στὸν λόγο Δ΄: «Ὅσα ἐναντιοῦνται φανερὰ τοῖς θείοις προστάγμασι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ ἐρωτῶμεν, μήτε νὰ λαμβὰνωμεν περὶ αὐτῶν συμβουλήν, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγωμεν ὅλαις ἡμῶν ταῖς δυνάμεις» ( Κλίμ. Λόγος Δ΄, περὶ ὑπακοῆς ρδ΄).
Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Ευγενικός στὴν ἀπολογία του γράφει: «πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι (ὅσο ἀπομακρύνομαι) τούτου καί τῶν τοιούτων (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καί τῶν λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας» (PG 160, 536BC-536CD), καὶ «Οὐδέποτε μὲ τὶς μέσες καταστάσεις, ἄνθρωπε μου, διορθώθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικά. Δὲν ὑπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ ἀληθείας καὶ ψεύδους…αὐτός ποὺ παρεκκλίνει λίγο ἀπό τὴν ἀλήθεια, στὸ ψεῦδος ἀνήκει» (ἐπιστολὴ πρὸς Γεώργιον Σχολάριον. P.G.160, 1082-1096).
Ὁ Μέγας Φώτιος μᾶς συμβουλεύει: «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστίˑφυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει... φῦγε τὴν κοινωνία αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως…» (ΕΠΕ 12, 400, 31). Καὶ πάλι παρατηρητέον, ὅτι δὲν ὁμιλεῖ γιὰ καταδικασμένη αἵρεση ὁ Ἅγιος Φώτιος, ἀλλὰ γενικὰ γιὰ κάθε ἕνα ποὺ διαπιστωμένα αἱρετίζει.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐπίσης, κατ’ ἀπολύτως παρόμοιο τρόπον καὶ χρησιμοποιῶν τὶς ἴδιες εἰκόνες μὲ τὸν μέγα Φώτιο, λέγει ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου τὰ ἑξῆς: «Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς πατρικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους, ἀλλὰ παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τὰ ἐναντία, καὶ τὰς μὲν ἐν τῷ γράμματι λέξεις περιέπειν ὑποκρινομένους, τὴν δὲ εὐσεβῆ διάνοιαν ἀπωθουμένους· καὶ φύγωμεν μᾶλλον ἢ φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως. Ὁ μὲν γὰρ ἐνδακών τὸ σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσιν αὐτὴν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καὶ προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τὰ εὐσεβῆ καὶ σωτήρια, ὡς συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι» (ΕΠΕ 10, 356).
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (P.G. 35, 33-ΒΕΠΕΣ 33, 199) καί «γιατὶ αὐτῶν ποὺ τὸ φρόνημα ἀρνούμαστε πρέπει καὶ τῆς κοινωνίας νὰ ἀπέχουμε» (P.G. 26, 1188 BC).
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐξηγώντας τὸ Κατὰ Μάρκον η΄ 38, γράφει:«Ὅποιος ντρέπεται γιὰ τοὺς λόγους Μου, ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ εὐαγγέλιο ἢ ἀρνιέται τὴν διδασκαλία Μου, ὅποιος διαστρέφει τοὺς λόγους Μου καὶ μὲ τὴν αἵρεση προκαλεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὅποιος φέρεται ἀλαζονικά στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴν διδασκαλία Μου καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλες, δικές του διδαχές ἢ ὅποιος κρύβεται σκόπιμα καὶ δὲν ὁμολογεῖ τὰ λόγια Μου μπροστὰ στοὺς ἰσχυρούς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτός θὰ νιώσει καὶ τὴν δική Μου ντροπή, καὶ τὸν δικό του φόβο» («Καιρός Μετανοίας» Ὁμιλίες Β΄, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς).
Θὰ χρειαζόμασταν ἕνα ὁλόκληρο βιβλίο γιὰ νὰ ἀναφέρουμε ὅλες τὶς πατερικὲς περικοπὲς ποὺ ὁρίζουν τὴν διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς κακόδοξους καὶ αἱρετίζοντες. Πόσο μᾶλλον ἂν ἀναφέρουμε καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τῶν Ἁγίων γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως «ὄφεις, μιξοθῆρες(μισοὶ ἄνθρωποι μισοὶ θηρία), ἀλητήριοι, συμμορία, τέρατα, διάβολοι, μισάνθρωποι, ὄργανα τοῦ σατανᾶ, κῦνες, βδελλύγματα, υἱοὶ τῆς ἀπωλείαςκλπ.». Ἂς φαντασθοῦμε, ἂν ζοῦσαν σήμερα οἱ Ἅγιοι καὶ ἔλεγαν αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς, τί θα ἄκουγαν ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους, τοὺς ὑποστηρικτές τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας!
Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπὸν ὁ καθένας μας, ποιοί ἔχουν δίκιο; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἢ οἱ Μεταπατερικοί;
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Αν δεν βάλει εμένα ο Θεός στον Παράδεισο, ποιον θα βάλει;
Zω με τους μύθους μου.Θεωρώ ότι είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.
Γιατί απ΄ όπου να το δεις δίκιο έχω.Κακό ανθρώπου δεν θέλω.Και βέβαια δεν έχω πειράξει μυρμήγκι.
Τα έχω καλά με τον εαυτό μου.Συχνά αναρωτιέμαι πως ανέχεται τόσους κακούς ο Θεός.Και αν δεν με έχει βάλει ο Θεός στη θέση του κριτή του κόσμου,τι μ΄αυτό.Το κάνω μόνος μου. Εγώ του λέω ποιοι θα σωθούν και ποιοι θα χαθούν.
Και πάλι ησυχάζω τη συνείδησή μου ότι ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι σαν εμένα που κάνουν τη διαφορά.Στο κάτω κάτω αν δεν βάλει εμένα ο Θεός στον Παράδεισο ποιον θα βάλει;
Κάπως έτσι περνά η ζωή μου και τη σωτηρία την έχω εξασφαλίσει, χωρίς κόπο χωρίς προβλήματα μόνο επειδή το είπα εγώ.
Πραγματικά ζω με τους μύθους μου.Διαβάζω για τα παλαίσματα αγίων και είναι φορές που βρίσκω τον εαυτό μου. Και γω κάνω υπομονή ,και εγώ είμαι υπομονετικός και εύσπλαχνος και δίνω τόπο στη οργή.Πόσο καλός Χριστιανός είμαι! μονολογώ.
Και ξαφνικά εκεί που κανένας δεν το περιμένει ξεσπά πειρασμός ,και σε πολεμάει σώμα με σώμα.Σε χτυπά εκεί που πονάς.Σε πιέζει μέχρι να ματώσεις.
Και τότε ..Όλες σου οι φυλαγμένες υπομονές έχουν χαθεί με μιας.Τα ξέχασες όλα γρήγορα.Δεν έχεις αντοχή για τίποτε.Και τότε σου βγαίνει ο λύκος από μέσα σου.
Ναι εσένα που νόμισες ότι μπορούσες να σηκώσεις τη αδικία.Ακούς το θηρίο μέσα σου να βρυχάται και να θέλει να τους φάει όλους.
Είναι από τις φορές που επιτρέπει ο Θεός να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι .
Ταπεινώσου.Σταμάτα να λες ότι έφτασες στον πνευματικό σου στόχο.Δεν έχεις πετύχει τίποτε.Όσο ακόμα θα θαλασσοδέρνεσαι στο πέλαγος της ζωής, οι πτώσεις είναι μπροστά σου.Μην υπερηφανεύεσαι για τις αρετές σου.Γιατί αν στέκεις,να γνωρίζεις από του Θεού τη χάρη στέκεις.
Ο πνευματικός δρόμος είναι μακρύς και κρύβει δυσκολίες και περιπέτειες.
Μα είναι και κάτι άλλο .Σταμάτα να εξουθενώνεις τους «λοιπούς» των ανθρώπων .Πως τάχα εκείνοι έχουν δρόμο ακόμα για να σε φτάσουν .Κύτταξε καλά μήπως χτυπώντας την πόρτα του παραδείσου για να μπεις, σου ανοίξουν εκείνοι ...
π. Εφραίμ Παναούσης
Η ΘΛΙΨΗ, ΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Γιατί να μην κάνουμε τη θλίψη μας δύναμη και ύψος προσευχής; Καμιά θλίψη δεν έρχεται μάταια και άσκοπα, για να πάει χαμένη στην πνευματική ζωή· χάρη σ’ αυτή κάθε μας ικεσία αποκτά φτερούγες ταπείνωσης. Καμιά θλίψη δεν έρχεται στη ζωή μας χωρίς την ευεργετική παραχώρηση του Θεού· του Θεού, που είναι υπέρλογη Αγάπη για όλους και για τον καθένα προσωπικά. Καμιά θλίψη δεν έρχεται για να κατατροπώσει και να νικήσει εκ προοιμίου την καρδιά που πιστεύει· τον άνθρωπο που προσφεύγει ολόψυχα στον Θεό και, με τη δύναμη της προσευχής, μπορεί να διαφεύγει τον μεγάλο κίνδυνο που υπάρχει στο ζοφερό κέντρο όλων ανεξαιρέτως των θλίψεων και που λέγεται «απόγνωση».
π. Δαμιανός
Άλλη μια μεταστροφή στην Ορθοδοξία, που δεν οφείλεται στους Διαλόγους...
… οἱ ὁποῖοι ΑΝΤΙΘΕΤΑ ἀπαγορεύουν καὶ ἐμποδίζουν τὴν ἐπιστροφή τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!
Ο αμερικανός ταξίαρχος
και η θαυμαστή μεταστροφή του στην Ορθοδοξία
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης
Ένας αμερικανός ταξίαρχος όπου στάλθηκε σε αποστολή στην Μολδαβία, αγάπησε τον μολδαβικό τρόπο ζωής και αποφάσισε να βαπτιστεί ορθόδοξος.
Ο Norvel Coots,επικεφαλής του Ιατρικού Αρχηγείου του ΝΑΤΟ έχει τον βαθμό του Ταξίαρχου.Φτάνοντας στο Κίσιβο εντυπωσιάστηκε από τις δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν χιλιάδες παιδιά.Το 2000 έθεσε τις βάσεις ενός προγράμματος για την βοήθεια τους,πρόγραμμα το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα.
«Είδα τα ορφανοτροφεία που λειτουργούσαν κατά το σοβιετικό σύστημα,μεγάλα ορφανοτροφεία χωρίς ρεύμα και νερό,ουσιαστικά μόνο ένα μέρος για μείνει κάποιος το βράδυ.Αν και τα παιδιά είχαν φαγητό και λάμβαναν κάποια μόρφωση,είχαν ανάγκη από φροντίδα,στοργή και άλλα βασικά πράγματα που θα εξασφάλιζαν καλύτερες συνθήκες ζωής.
Ο ταξίαρχος Coots υποστηρίζεται από την Ορθόδοξη εκκλησία της Μολδαβίας και τον αρχιεπίσκοπο Βλαδίμηρο του Κισίβου.Ο Αμερικανός υποστηρίζει πως οι δωρεές ελήφθησαν μέσω της ορθόδοξης εκκλησίας αλλά συνέβαλε και ο ίδιος προσωπικά.
Οι εμπείριες που έζησε εκεί στις όχθες του ποταμού Προύθου, έκαναν τον ταξίαρχο να αλλάξει ζωή.Βαπτίστηκε Ορθόδοξος και υποστηρίζει πως άκουσε την ίδια την Παναγία να του λέει να βοηθήσει τα παιδιά της Μολδαβίας
«Έγινα ορθόδοξος. Τα παιδιά μου πήραν μολδαβικά ονόματα, Μαξιμιλιανός και Καταλίνα. Την δεύτερη φορά που πήγα στην Μολδαβία για να ολοκληρώσω το πρόγραμμα, επισκέφτηκα ένα παλιό μοναστήρι στο Ορχέι. Τότε μου μίλησε η Παναγία και μου είπε να βοηθήσω εκείνα τα παιδιά.Ήδη αισθάνομαι Μολδαβός και μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Βλαδίμηρο θέλουμε να αναπτύξουμε και άλλα προγράμματα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)