.
Τι είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό;
Χωρίζεται ο άνθρωπος από τον Χριστό; Τότε χωρίζεται από την μοναδική λογική έννοια του «όντος» του, της ζωής του, της υπάρξεώς του.
Χωριζόμενος ο άνθρωπος από τον Χριστό, χωρίζεται και από την μόνη λογική έννοια της ψυχής του, του «νοός» του, της συνειδήσεώς του, του θελήματός του, του σώματός του.
Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό;
Είναι ένας μαρτυρικός, βασανιστικός θρήνος.
Τί είναι η ψυχή του ανθρώπου χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα ομιλούμενο σκιάχτρο. Τί είναι η συνείδησή του, ή βούλησή του; Είναι ένας απελπισμένος τυφλός. Τί είναι το σώμα του χωρίς το Χριστό; Είναι ένα αηδιαστικό, σιχαμερό σκουλήκι...
Τί είναι το θέλημα του; Είναι ένας αβοήθητος εγκληματίας. Τί είναι γενικά ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα φοβερό εξωτερικό θέαμα. Έτσι και κάθε άλλο δημιούργημα, από τον άγγελο μέχρι και το πιό ασήμαντο ον, χάνει κάθε λογική έννοια της υπάρξεώς του, αν δεν διατηρήσει στο «είναι» του, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Η αμαρτία είναι η μοναδική διασπαστική δύναμη, που χωρίζει και διακόπτει κάθε δεσμό με τον Θεό. Χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό, χωρίζει τον άγγελο και κάθε άλλο όν. Έτσι, απομακρύνοντας η αμαρτία τον άνθρωπο από τον Θεό, τον καταβυθίζει στη μωρία, στην χωρίς νόημα κατάσταση, στο θάνατο, στο διαβολισμό (στο κράτος του διαβόλου).
Γι’ αυτό και ο φιλάνθρωπος Κύριος, ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος και με την ένωση στον Εαυτό Του, της Θείας και ανθρώπινης φύσεως, «ασυγχύτως και αδιαιρέτως», καθάρισε την φύση μας από την αμαρτία, την παραφροσύνη, τον θάνατο και τον διάβολο.
Έτσι ο Θεάνθρωπος Κύριος πέρασε στη γη όλα τα μαρτύρια μας, έζησε όλες μας τις θλίψεις, και σ’ εμάς τους «πολύπλευρα νεκρούς» ξανάδωσε ζωή, μας αναβίωσε από τις «θνητότητες» μας, μας ανέστησε από τους τάφους μας και μας αναβίβασε στα ουράνια (Εφεσ. 2, 6-8).
Με την Θεανθρώπινη ζωή Του και την ολόπλευρη Θεανθρώπινη «οικονομία» της σωτηρίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδωσε τις Θεοχαριτωμένες δυνάμεις, με τις οποίες οι άνθρωποι γίνονται «οικείοι του Θεού», γίνονται «γεγεννημένοι εκ του Θεού και συν Θεώ», περιτειχίζονται στην αγία εκκλησία και φθάνουν στο πλήρωμα της ζωής και της αιωνιότητας, διαμέσου της ευλογημένης Θεανθρωπότητας (Έφεσ. 2, 10¬22).
Σύμφωνα με τον προαιώνιο προορισμό του ανθρώπου από τον Θεό, όλοι είναι δημιουργημένοι για τον ίδιο σκοπό, όλοι είναι κάτω από τον ίδιο Κύριο και Θεό, είναι κάτω από την αιώνια θεϊκή Αλήθεια, την δικαιοσύνη του Θεού και την αγαθότητά Του, όλοι είναι προορισμένοι «εις υιοθεσίαν διά Ιησοϋ Χριστού εις αυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού» (Έφεσ. 1, 4-5).
Γι’ αυτό σ’ όλους τους ανθρώπους είτε είναι Ιουδαίοι, είτε είναι Έλληνες, δούλοι ή ελεύθεροι, δόθηκε ένας, ο ίδιος Σωτήρας και μία, η ίδια σωτηρία, τα ίδια μέσα και οι ίδιες δυνάμεις σωτηρίας, ένα και το ίδιο Ευαγγέλιο.
Η σωτηρία επιτυγχάνεται διαμέσου της ευλογημένης, χαριτωμένης ψυχικής ενώσεως με τον Σωτήρα Χριστό.
Και μετά την κοινωνία των ανθρώπων με τις ουράνιες σωτηριώδεις δυνάμεις, που επιτυγχάνεται με το Ευαγγέλιο, γίνονται κοινωνοί και με όλες τις Θεανθρώπινες λυτρωτικές δυνάμεις, οι οποίες τους καθαρίζουν από κάθε κακία και αμαρτία και τους πληρώνουν, τους γεμίζουν και με όλα τα «ένθεα καλά» (Εφεσ. 3, 6-7).
Και αυτό συντελείται στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας, στην οποία βρίσκεται όλη η Θεανθρώπινη οικονομία της σωτηρίας, η «οικονομία του μυστηρίου» του Θεού, σε σχέση με το ανθρώπινο γένος και με όλα τα όντα γενικά.
Αυτό το παν-θαυμαστό και παν-θαυματουργό μυστήριο της εκκλησίας, θαυμάζεται από τους αγγέλους του Θεού και αποκαλύπτεται και σ’ αυτούς, διαμέσου της εκκλησίας, η «πολυποίκιλος σοφία του Θεού» και μαζί με τους ανθρώπους μαθαίνουν και αυτοί την ανείπωτη και απερινόητη σοφία και αγάπη του Θεού (Εφεσ. 3, 9-10).
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
«Προς Εφεσίους Επιστολή»
...Λες και σε μία οικογένεια υπάρχει Πατέρας και Μεταπατέρας!
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!
ΚΑΠΟΙΟΙ Οικουμενιστές Πατριάρχες, Δεσποτάδες, Ιερείς, Μοναχοί και λαϊκοί καταφέρανε να παρουσιάσουνε τους Αγίους Πατέρες, Οσίους, Μάρτυρες και Ομολογητές της πίστεώς μας, ως γραφικά μουσειακά πρόσωπα μίας άλλης περασμένης εποχής.
Φτιάξανε ήδη ένα νέο Ευαγγέλιο και ένα νέο βολικό Χριστό ξένο του αγώνα και του Σταυρού Χ Ξ Σ΄ (Χριστός Ξένος Σταυρού).
Θεωρούν την εποχή μας πλέον μεταπατερική (λες και σε μία οικογένεια υπάρχει Πατέρας και Μεταπατέρας)τους δε Αγίους Πατέρες, από τους οποίους παρέλαβε την Ορθόδοξη παράδοση η Εκκλησίας μας, το
υς αντιμετωπίζουν ως παρωχημένους και θύματα του αρχεκάκου Εωσφόρου που το μόνο που καταφέρανε να μας κληροδοτήσανε είναι το σχίσμα κα η διαίρεση.
Οι δε Μάρτυρες και Ομολογητές είναι οι καρπαζοεισπράκτορες της παρέας που μη δεχόμενοι την θεωρία των κλάδων και ότι κάθε θρησκεία κατέχει και ένα μέρος της αιώνιας αλήθειας, καθίσανε με απολυτότητα και φανατισμό να θυσιαστούνε χάνοντας άδικα την ζωούλα τους και πολώνοντας ακόμη περισσότερα την ανθρωπότητα.
Έτσι θέλοντας και μη, δίνουν σάρκα στην προφητεία του Θεοφώτιστου Προφήτου Δανιήλ ο οποίος πριν χιλιάδες χρόνια είχε προφητεύσει για τον Αντίχριστο των εσχάτων και τα πειθήνια όργανά του:
«καὶ λόγους πρὸς τὸν ῞Υψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους ῾Υψίστου παλαιώσει» (Δανιὴλ ζ', 25)
Έτσι καταργούν, ακυρώνουν, απορρίπτουν και ματαιώνουν τους Αγίους και εμμέσως απορρίπτουν πανηγυρικά την χάρη Του Αγίου Πνεύματος που εκφράστηκε δια μέσου της ζωής και του λόγου των Αγίων.
Έχουμε δηλαδή πασιφανώς και δίχως προηγούμενο ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Το Οποίο λάλησε λανθασμένα και εσφαλμένα κατ΄αυτούς διά των Προφητών και Αγίων της Εκκλησίας μας.
Και εδώ ερχόμαστε πλέον στα λόγια Κυρίου μας:
«ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτεἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι» (Ματθ. ιβ΄, 32).
Θλιβερώς λοιπόν αυτοί που πωρωμένοι πια συκοφαντούν Το Πανάγιον Πνεύμα ούτε μπορούν να μετανοήσουν αλλά ούτε και συγχωρούνται (όχι πως ο καλός Θεός δεν συγχωρεί, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν να μετανοήσουν) αλλά ούτε και Παράδεισο βλέπουνε ποτέ τους (αν και αμφιβάλλω αν πιστεύουν στον Παράδεισο και στην άλλη ζωή).
Ας κρατήσουμε λοιπόν με λεβεντιά το Ορθόδοξο φρόνημα και ας μας παραγγέλλουν οι Οικουμενιστές να καθίσουμε φρόνιμα.
Ο Χριστός μας είναι ο ΩΝ, ο ΗΝ και ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ.
-ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ -
Άγιον Όρος: Ποιους εκφράζουν οι εκφραστές;
Γράφει ένας ταπεινός προσκυνητής
Διάβασα στο διαδίκτυο, σε αξιόπιστα θρησκευτικά ιστολόγια τη δήλωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους σχετικά με κείμενα και απόψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και που ο καθείς αντιλαμβάνεται, ότι αναφέρονται στον απόηχο της Συνόδου στην Κρήτη και τον σάλο των αντιδράσεων που αυτή έχει επιφέρει. (βλ. εδώ)
Πράγματι, εδώ και δύο περίπου μήνες που έληξαν οι εργασίες της Συνόδου στο Κολυμπάρι, πολλά είναι τα ερωτήματα, περισσότερες οι ανησυχίες και πλείστες οι οργισμένες φωνές κατά των Προκαθημένων Ιεραρχών μας, που παραχώρησαν, ως μη όφειλαν και μη κινούμενοι συνοδικά, εκκλησιαστική ύπαρξη σε διάφορες ετερόδοξες κοινότητες, οι οποίες απέχουν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Μέσα στην θερινή ραστώνη, που συνήθως αποδυναμώνει εν γένει τα αντανακλαστικά, υψώθηκαν δικαίως αγανακτισμένες καιενίοτε οργίλες κραυγές διαμαρτυρίας που σε συνδυασμό με πιο ψύχραιμες προσεγγίσεις, αλλά και με διάφορα έκτακτα δυσάρεστα που δυστυχώς σκίασαν την επικαιρότητα, όπως βεβήλωση ιερών ναών κλπ. σκιαγράφησαν το χρονικό διάστημα που διανύουμε.
Και ενώ περιμένουμε μετά περισσής αδημονίας την συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας που θα γίνει το φθινόπωρο (κάλλιο αργά παρά ποτέ) για να ενημερωθεί επιτέλους το ποίμνιο, και ενώ περιμέναμε, κατ΄ εξοχήν, από τον Αγιώνυμο Άθωνα να αποτιμήσει τα γεγονότα και να προβεί σε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση για το τι μέλλει γενέσθαι στις σχέσεις των ορθοδόξων με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, έρχεται η πρόσφατη δήλωση των Αγίων Πατέρων και μας αφήνει «ενεούς και κεχηνότες»!! Κοινώς, μας κούφανε...
Με μια λιτή, ξερή, κοφτή λακωνική και εν πολλοίς νερόβραστη, κατά τα άλλα επίσημη και τυπική δήλωσή της, η Ιερά Επιστασία θέλει να μας πει το τίποτα.
Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν....
Με ύφος εκατό καρδιναλίων και σε έντονο παπικού χαρακτήρα τόνο, που δεν συνάδει με εκείνο του ταπεινού, αγαθού και πράου φρονήματος, οι Άγιοι Πατέρες κόπτονται να υπενθυμίζουν σε εμάς τους απλούς πληβείους ποιος κάνει κουμάντο. Πάσα φωνή προερχόμενη από χείλη εκτός διοικήσεως των Καρυών, παυσάτω!!! Τι να πούμε πια!!!
Αυτό, αναρωτιέμαι, είναι το ζητούμενο; Ποιοι θα έχουν την αρμοδιότητα, ποιοι θα δικαιούνται να ομιλούν και από πού θα ...εκχωρούνται τα Δελτία Τύπου;
Όταν το Περιβόλι της Παναγίας είναι καζάνι που βράζει από άσχημες και δυσάρεστες εξελίξεις, με «καρατομήσεις» Μοναχών και απειλές εκδίωξης Γεροντάδων, λόγω ισχυρών αντιδράσεών τους στην νέα και παράξενη εκκλησιολογία του Πατριάρχη, όταν υφίσταται ορατός κίνδυνος σχισμάτων και αποσχίσεων, όταν οι κοσμικοί συναγωνίζονται σε ανησυχία τους Μοναχούς και φλερτάρουν με την ιδέα της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ή ακόμα και άλλων φιλοπαπικών Επισκόπων, έρχεται η Αγιορείτικη Διοίκηση με μια τέτοια ανακοίνωση; Να αποδείξει, τί; Να συμβάλλει, σε τί; Αποσκοπεί, πού;
Αντί να κατευνάσει τα οξυμμένα πνεύματα και να ρίξει πνευματικά φώτα πορείας στα κακοτράχαλα μονοπάτια της ανηφόρας του λαού μας, πρωτοστατώντας στην επανακατήχηση των ορθοδόξων, αντί να υψώσει την Ευαγγελική Φωνή, μας υποδεικνύει το defacto στην άσκηση των διοικητικών της καθηκόντων, μη και τάχα δεν εφαρμοστεί το διαβόητο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»
Πάντως, άλλα περίμενα από την σεπτή αδελφότητα και κυρίως από τους έχοντες και κατέχοντες την ιερατική εξουσία.
Θα τους ήθελα μπροστάρηδες όταν βλασφημείται το όνομα του Θεού μου και μάλιστα όταν γίνεται Νόμος της Πολιτείας η αποποινικοποίηση της βλασφημίας.
Θα τους ήθελα λοκατζήδες της Πίστης μου όταν τζαμιά, τεμένη και η ισλαμική ημισέληνος μπερδεύονται με Επισκοπικά ράσα.
Θα τους ήθελα με λόγο καταπέλτη, ρομφαία δίστομη, να αναφωνήσουν «στώμεν καλώς» όταν διοργανώνονται έκφυλες πομπές και παρελάσεις τάχα υπερηφανείας όπου περιφέρονται προκλητικώς θλιβερά σαρκία πλανεμένων υπάρξεων.
Περίμενα μια φλογερή ομολογιακή ανακοίνωση που να απευθύνεται σε λαϊκούς, κληρικούς και Μοναχούς και να θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων... και όχι αυτού του είδους και αυτού του ύφους τελεσίγραφα.
Ουδείς εκ των ταπεινών και ευλαβών χριστιανών αμφισβητεί την διοικητική και υπηρεσιακή, έως δημοσιοϋπαλληλική (φευ!) αρμοδιότητα της Ιεράς Κοινότητας. Το γεγονός ότι οι αρμοδιότητες είναι όλες δικές της, θεσμοθετημένες και με τη «βούλα», την καθιστά, ακόμα πιο υπεύθυνη και με βαρύτατο το χρέος να ηγείται ως οδοδείκτης στην συνείδηση των χριστιανών.
Όπως και να το κάνουμε, η διοίκηση και η εξουσία αυτής μέσω των θεσμοθετημένων οργάνων και εκπροσώπων της, καθ΄ όλα σεβαστή από όλους, δεν απορρίπτει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης οποιουδήποτε χριστιανού, πολλώ δε μάλλον όταν θίγονται θέματα της ορθόδοξης πίστης μας. Επιπρόσθετα, δημιουργεί περισσότερες και απαιτητικότερες προσδοκίες των πιστών για την στάση που καλείται να τηρεί η Ιερά Επιστασία σε εκκλησιαστικά και πνευματικά ζητήματα.
Ακριβώς γι΄ αυτό, αν θέλει το Άγιον Όρος να παραμένει Φάρος της Ορθοδοξίας, χρειάζεται να ενσκήψει πραγματικά, λόγω και έργω, στα ουσιαστικά θέματα που ταλανίζουν τον λαό και την Πίστη μας.
Άλλωστε, οι αυστηρά υπηρεσιακοί και απόλυτοι τόνοι της ανακοίνωσης σε σύγκριση με το λαλίστατο και μελιστάλακτο ύφος των προσφωνήσεων υποδοχής σε διάφορους πολιτικούς, που ανερυθρίαστα επισκέπτονται τις Ιερές Μονές κατόπιν των όσων αντιχριστιανικών νομοθεσιών έχουν υπερψηφίσει και στους οποίους οι σεπτοί μας Πατέρες μόνο εδαφιαίες μετάνοιες δεν κάνουν, εν τέλει με ξενίζει, αν όχι με σκανδαλίζει για να μην πω ότι με εξοργίζει.
Κακοπροαίρετο βίντεο μέ "σημαῖα" καί πάλι τόν Ἅγιο Παΐσιο ξεφύτρωσε "τυχαῖα" ... μετά τίς ἀντιδράσεις γιά τήν ψευδοσύνοδο ἐν Κολυμπαρίῳ Κρήτης 2016!
Τό παρόν ἄρθρο ἐστάλη μέ ἠλεκτρονικό μέηλ
στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἑδέσσης-Πέλλας-καί Ἀλμωπίας
Τό παρόν ἄρθρο δημοσιεύσαμε στίς 15-8-2016
Ἄχ αὐτός ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ταλαιπωρημένος καί μετά τήν κοίμησή του!
Διάφοροι καιροσκόποι ἐκμεταλλεύονταν τό ὄνομά του ἐν ζωῇ, διάφοροι καιροσκόποι τό ἐκμεταλλεύονται ἀσυστόλως καί μετά τήν κοίμησή του, ὅπως τό εἶχε προβλέψει μέ τό διορατικό του χάρισμα!
Ὁ ἁγιασμός του δέν ἔμεινε στάσιμος μετά τήν κοίμησή του, ἀλλά συνεχίζει σέ ὑψηλότερες ἀναβάσεις ἐξαιτίας ὅλων αὐτῶν πού τόν χρησιμοποιοῦν ὡς "κερασάκι" στήν κάθε συμφεροντολογική "τοῦρτα" πού μαγειρεύουν ...
Παρακολουθοῦμε πώς ἐδῶ καί κάποιες ἡμέρες "ξεφύτρωσε" στό διαδίκτυο ἕνα βίντεο τοῦ 1992, ὅλως "τυχαίως" ... , τό ὁποῖο δείχνει τόν Ἅγιο Παΐσιο νά ἀσπάζεται ταπεινά ὡς Μοναχός τόν Πατριάρχη του κ.κ. Βαρθολομαῖο σέ ἐπίσκεψη τοῦ δευτέρου στό Ἅγιον Ὄρος, καί τόν Πατριάρχη νά ἀγκαλιάζει καί νά φιλᾶ σταυρωτά τόν τότε Μοναχό καί νῦν Ἅγιο.
Δέν μιλήσαμε γιά τά "ἀποκαλυπτήρια" αὐτοῦ τοῦ βίντεο ἐσκεμμένα, γιά νά μήν δώσουμε διαστάσεις στό θέμα καί χαθεῖ πολύτιμος κόπος καί χρόνος. Πολλῷ δέ μᾶλλον, διότι ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως καί κυρίως μέ Χριστιανούς χλιαρούς ὅπως ἐμεῖς, ἐλλιπῶς ἤ οὐδόλως κατηχημένους, ἰδιαιτέρως δέ σέ θέματα δογματικά, δέν θέλαμε νά γίνουμε αἰτία ὥστε νά παραπλανηθοῦν οἱ πιστοί καί νά περάσει ἡ ἰδέα πώς ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἐξαιτίας ἑνός ἀσπασμοῦ, συνέπλεε στά ἴδια οἰκουμενιστικά φρονήματα μέ τόν Πατριάρχη. Ἄπαγε! Καί βεβαίως, δέν θέλαμε νά γίνουμε οὔτε αἰτία ἀποπροσανατολισμοῦ καί σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν, ἀλλά οὔτε καί αἰτία νά βλασφημεῖται ὁ Ἅγιος ὡς πλανεμένος ἤ κακόφρων, ἑμμέσως πλήν σαφῶς.
Κρατήσαμε λοιπόν, συνειδητή στάση σιωπῆς, γιά νά μήν κάνουμε "διαφήμιση" τοῦ βίντεο σέ ὀφθαλμούς καί ὦτα μή ἐχόντων διάκριση καί μέ τήν προσδοκία νά μήν τοῦ δώσουν ὑπερβάλλουσα σημασία οἱ Χριστιανοί, ὅπως ἔπρεπε νά γίνει.
Δυστυχῶς, ὅμως, βλέπουμε πώς τό ἐν λόγῳ βίντεο ἔχει γίνει highlight στό διαδίκτυο, καί ἀκόμη χειρότερα τό ἀναρτοῦν "ὀρθόδοξες" ἱστοσελίδες ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ καί ΛΟΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, μέ ἀποτέλεσμα χιλιάδες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά παραπλανῶνται, βγάζοντας διά τῆς μεθόδου τῆς ἀδιάκριτης ἐπαγωγῆς ἐσφαλμένα συμπεράσματα! Ὑποσυνείδητα καί αὐτόματα γεννᾶται ὁ ἑξῆς λαθεμένος συνειρμός στά μή νήφοντα μυαλά:
Ἐφόσον ὁ Ἄγιος Παΐσιος ἀσπάζεται τόν παναιρεσιάρχη Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, ἄρα ... οἱ κακοδοξίες καί οἱ οἰκουμενιστικές ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη εἶναι "ὀρθές" καί "ἀποδεκτές" ἀπό τόν Ἅγιο, παρεξηγημένες ἀπό τόν λαό, κι ἑπομένως, πρέπει νά νιώθουμε ἀσφάλεια στά λόγια καί στά ἔργα τοῦ Πατριάρχη!
Οἱ "καλοθελητές" μέ τάς "ἁγνάς προθέσεις" ... ἀφοῦ πρῶτα ἔκαναν (ποιός ξέρει γιά πόσον καιρό) "ἀνασκαφές" σέ ὅ,τι ὁπτικοακουστικό ὑλικό ὑπῆρχε πού νά ἀφορᾶ τόν Ἅγιο Παΐσιο-τοῦ ὁποίου ὅλως "τυχαίως" ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης φρόντισε σκοπίμως ἕνα περίπου χρόνο πρίν τήν ψευδοσύνοδο καί ἐν καιρῷ μαγειρέματος τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ... τήν ἁγιοκατάταξή του (13 Ἰανουαρίου 2015)-καί ἀφοῦ "ἔκοψαν, ἔραψαν κι ἀπομόνωσαν" τό συγκεκριμένο στιγμιότυπο πού τούς "εὐφραίνει τήν καρδίαν", φρόντισαν νά τό σπείρουν στό διαδίκτυο, ἀκριβῶς γιά νά πετύχουν δογματική σύγχυση στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, καί προαπαντός ... "εὔκρατο κλίμα" ὑπέρ τοῦ παναιρεσιάρχη-οἰκουμενιστή Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου!
Ὁ Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, ὅμως, ἐγνώριζε αὐτό τό "στιγμιότυπο" καί προφανῶς τό κράταγε ὡς ἄσσο στό μανίκι του γιά μετά τήν Σύνοδο, ἄν τά πράγματα δυσκόλευαν εἰς βάρος του καλή ὥρα, καί γιά νά ἔχει ὡς σύμμαχο ἕναν σύγχρονο καί ἀγαπητό Ἅγιο γιά ὅλον τόν κόσμο, πασίγνωστο τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί στό ἐξωτερικό! ...
Οἱ "ἀνασκαφεῖς" τοῦ Πατριάρχη ἐνημερώθηκαν on time γιά νά πέσει τό βίντεο ὡς πυροτέχνημα, δηλαδή μόλις οἱ ἀντιδράσεις κατά τῆς ψευδοσυνόδου ἄρχισαν νά γίνονται ἀπειλητικά ἐντατικότερες καί φορτικότερες, καί ὡς ἀνάχωμα ὥστε νά μήν γίνουν ἀνεξέλεγκτες!
Τί timing! ...
Σέ αὐτό τό σημεῖο, ἐφιστοῦμε τήν προσοχή στήν λεπτομέρεια τῆς χρονικῆς συγκυρίας πού ὅλο αὐτό τό ἐγχείρημα διαβολῆς λαμβάνει χώρα καί ἔκταση, πού δέν πρέπει νά μᾶς διαφύγει, καί πού εἶναι ἡ ἑξῆς:
-Σέ τί ἐποχή κυκλοφορεῖ τό βίντεο;
-Λίγο μετά τήν σωρεία ἀντιδράσεων κατά τῆς ψευδοσυνόδου Κρήτης ἐν Κολυμπαρίῳ 2016, λίγο μετά τήν σωρεία βίντεο, κειμένων, ἀναλύσεων, μελετῶν, ἀνακοινώσεων, ὁμιλιῶν, συναντήσεων ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδος, συνεντεύξων καί ἄρθρων κατά τῶν ἀντορθόδοξων καί ἀντικανονικῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς Συνόδου, καί φυσικά ... λίγο μετά τίς πρῶτες ἐκκοπές μνημοσύνων ἀπό λαϊκούς καί ρασοφόρους καί μάλιστα Ἁγιορεῖτες!!!
Βαβαί τῆς συμπτώσεως! ...
Κάποιος φοβᾶται τίς ἀντιδράσεις καί τήν διόγκωσή τους ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδας ...
Μετά ἀπό τά ἀκράδαντα ἐπιχειρήματα τῶν ἀντιδρούντων ρασοφόρων καί λαϊκῶν κατά τῆς ψευδοσυνόδου Κρήτης καί τά ὁποῖα ἑδράζονται στέρεα στό Εὐαγγέλιο, στήν Ἱερά Παράδοση, στούς Ἁγίους Πατέρες καί στούς Ἱερούς Κανόνες ὅλων τῶν προηγούμενων ἀποφάσεων τῶν γνησίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, προφανῶς κάποιοι κρυφοί καί φανεροί οἰκουμενιστές τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου ἔσπευσαν νά βροῦν ἕναν Ἄγιο γιά "συνήγορο τοῦ διαβόλου" στόν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐκτεθεῖ ἀνεπανόρθωτα διά τῆς ληστρικότερης ψευδοσυνόδου ἀνά τούς αἰῶνας, τῆς ὁποίας μετά χαρᾶς ἡγήθηκε τόσο ὡς δρομολογητής, ὅσο καί ὡς ἐπικεφαλῆς διεκπεραιωτής!
Ντροπή τοῦ ἐγχειρήματος!
Πιό ντροπή, ὅμως, πού "ὀρθόδοξες" ἱστοσελίδες ἀναπαράγουν ἀναντίρρητα καί ἀφιλτράριστα τό βίντεο παίζοντας τό παιχνίδι τῶν οἰκουμενιστῶν καί ἀφήνοντας στό ἔλεος τῶν ἀνέμων τῆς ἀγνοίας καί τῆς δογματικῆς ἀμαθείας καί ἠμιμαθείας τούς πιστούς.
Καί ἀκόμη χειρότερα, πιό ντροπή στίς Μητροπόλεις πού γίνονται "πηγές ρεουσῶν ἀφθόνων ὑδάτων διαβολῆς" στό χριστεπώνυμο πλήρωμα μέ τήν ἀνάρτηση τοῦ βίντεο, ὅπως ἡ Ἱερά Μητρόπολη Ἑδέσσης-Πέλλης-καί Ἀλμωπίας καί τό Γραφεῖο Τύπου της.
Συγχαρητήρια γιά τό "θεάρεστο" ἔργο σας Πατέρες. Δίνετε τά "φῶτα" Σας στά τέκνα Σας.
Βλέπετε γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές:
(Γραφεῖο Τύπου Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἑδέσσης, Πέλλης κι Ἀλμωπίας)
Καί συνεχίζουμε λέγοντας τά ἑξῆς:
1. Ὁ ἀσπασμός καί ἡ ταπείνωση ἑνός Μοναχοῦ σέ ἕνα ρασοφόρο πρόσωπο-εἰκόνα Θεοῦ δέν σημαίνουν ἀποδοχή τῶν κακῶν φρονημάτων αὐτοῦ τοῦ προσώπου, εἰδικά ἄν αὐτό τό πρόσωπο εἶναι ὁ Ἕλληνας Πατριάρχης του καί μή καθαιρεμένος ... ἐπίσημα.
2. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός συγκάθονταν, συνέπινε καί συνέτρωγε μέ ἁμαρτωλούς, μέ πόρνες καί τελῶνες, καί ὡς γνωστόν τόν κατηγοροῦσαν γιά τούτη τήν στάση Του. Αὐτή ἡ συμπεριφορά Του, ὅμως, δέν σήμαινε πώς ἀποδεχόταν τά φρονήματα καί τίς ἁμαρτίες τῶν συγκαθημένων Του, ἀλλά ὅτι τούς ἔκανε οἰκονομία, τούς ἐδίδασκε καί περίμενε τήν μετάνοιά τους, Αὐτός πού "θέλει πᾶντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν".
3. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός εἶχε ἐπί τά τρία ἔτη τῆς δημοσίας δράσης Του γιά μαθητή Του τόν Ἰούδα, τόν εἰς πλήρην γνώσιν Του προδότη Του καί ταυτόχρονα μονίμου κλέφτη τοῦ κοινοῦ ταμείου τῶν μαθητῶν! Μάλιστα δέ, ἔδωσε καί σέ αὐτόν, ὅπως καί στούς ὐπόλοιπους μαθητές Του, τό χάρισμα νά θαυματουργεῖ! Δέν τόν ἠστέρησε σέ τίποτε. Αὐτή ἡ συμπεριφορά Του, ὅμως, δέν σήμαινε πώς ἀποδεχόταν τά φρονήματα καί τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά ὅτι τοῦ ἔκανε οἰκονομία, τόν ἐδίδασκε καί τοῦ ἔδινε ἀγαπητικές εὐκαιρίες μετανοίας γιά νά εἶναι ἀναπολόγητος.
Ἄς ἀφήσουν λοιπόν, κατά μέρος κάποιοι τίς πλάγιες καυσαεριοῦχες ριπές διαβολῆς στόν θεολογικό ἀέρα πού ἐκτοξεύει τό ἐν λόγῳ βίντεο, μέ σκοπό νά δημιουργήσει "δογματικό νέφος" συγκαλύπτον τίς οἰκουμενιστικές ἀτασθαλίες τοῦ Πατριάρχη μας καί ἄς θυμηθοῦν τά ἑξῆς λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου:
"Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς (οἰκουμενιστές-"μεταπατερικούς-νεοπατερικούς") έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει...".
...
"Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ίεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές.".
...
"Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ' όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.".
(Ἀπό τήν Ἐπιστολή πρός π. Χαράλαμπο γιά τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τοῦ ὁποίου σημειωτέον εἶχε κόψει καί τό μνημόσυνο!)
Αὐτά, γιά νά μήν χαίρονται οἱ "συνήγοροι τοῦ διαβόλου" καί γιά νά καταλάβουμε ὅλοι μας πώς εἴμαστε ὑπεύθυνοι ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γιά ὅσα διαδραματίζονται, κι ἀκόμη περισσότερο πώς ἔχουμε χρέος κι ἐντολή νά βασανίζουμε-νά τεστάρουμε τά πάντα, κι ὄχι νά καταπίνουμε ἀμάσητα τά δηλητηριώδη πιάτα πού μᾶς σερβίρουν οἱ ὅποιοι εἰς γνώσιν καί ἀγνοίᾳ "καλοθελητές", προκειμένου νά φέρουν τά γεγονότα στήν ἐπιθυμητή γιά αὐτούς ρότα πού δρομολογοῦν. Τοὐστέστι: στήν Πανθρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν προκειμένῳ!
"Πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε." (Α' Θεσ. 5, 21-22).
ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Λες κι η αυλή της καρδιάς και της ζωής μας είναι άφραχτη και άθυρη. Κι έρχονται με βία και με φόρα οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, οι πειρασμοί, οι δυσκολίες, οι δυσχέρειες, οι στενώσεις, τα αδιέξοδα, τα τέλματα. Κανείς δεν τις κάλεσε, κανείς δεν τις περίμενε, κανείς δεν τις λογάριασε. Δεμένοι στη ρότα της άγνοιας και του εφησυχασμού μας, ψιλοτσακίζαμε με το εγώ μας και με το παραμικρό τα πάντα και τους πάντες. Δεν μας άφησε ποτέ η φαντασία και η αλαζονεία μας να προνοήσουμε για την πτώση, την κρούση και τη σύνθλιψη. Μας «έφαγε» η υπνωτιστική «θετική ενέργεια» και «θετική σκέψη». Νομίζαμε βαθιά μέσα μας ότι όλος ο κόσμος θα στέκεται εκεί, αμίλητος και διαθέσιμος, πάντα για να υπηρετεί τις ιδέες και τα θελήματά μας. Εγώ «έτσι» τα θέλω τα πράγματα, «έτσι» τα πρόσωπα, «έτσι» τις σχέσεις και τις καταστάσεις της ζωής μου· «έτσι» ακόμη και αυτή την ίδια τη ζωή. Μα έρχονται τα τσακίσματα της πραγματικής ζωής, από την οποία έχει πάρει διαζύγιο προ πολλού η φαντασία μας. «Γιατί ήρθατε;», «Γιατί ήρθατε σε μένα;», απευθυνόμαστε προς τις συμπληγάδες με αγανάκτηση, ρωτώντας τες με όλο το θυμό που μας συνέχει. Ορμητικοί οι σκαιοί λογισμοί και όλες οι αδυσώπητες σκιές στήνουν το δικό τους χορό έξω και μέσα μας και γίνονται οι προπομποί της κ. Απόγνωσης. Αυτή που κρατάει τη χαριστική βολή κατά της ζωής μας, της καρδιάς και της ψυχής μας. Μετά, έστω και αργά, αρχίζουμε να μαθαίνουμε. Λίγο-λίγο, δειλά και αθάρρευτα στην αρχή, αρχίζουμε να παραδίδουμε ελεύθερα το χρόνο που μας απομένει, το χρόνο που μας περισσεύει, το χρόνο που έχουμε και μας βρίσκεται, το χρόνο που δε θα δίναμε ποτέ στο ναρκωμένο μας πριν. Μετά, έρχεται το δάκρυ, η κατάνυξη, η συντριβή, η συγκίνηση, ο θείος πόθος και το συνεχές άλγος και πένθος για το Θεό. Κάθε εγκόσμιο πικρό χάνει την ισχύ του, τερματίζεται, τελειώνει και χάνεται. Είμαστε ήσυχοι και ελεύθεροι. Και αυτός ο χρόνος γίνεται απαραίτητη ζωογόνα σπονδή μαζί με την έντρομη ή απορημένη καρδιά μας. Οι παλμοί αρχίζουν να γίνονται καρότσια ικεσιών. Η Προσευχή κερδίζει επιτέλους έδαφος. Μεταλαμβάνουμε έκπληκτοι τη γεύση από το επέκεινα. Την ύπαρξή μας την αγκαλιάζει η αιωνιότητα του Θεού. Η παρουσία Του γίνεται αόρατος μα αισθαντικός φίλος, αχώριστη συντροφιά, απερίγραπτη μέθη, μέθεξη και μεταρσίωση. Μετά αδυνατούμε να έχουμε το χρόνο που θα θέλαμε να υπάρχει και που θα άξιζε γι’ αυτή για να υπάρχουμε καλύτερα, άχρονα. Μετά επιθυμούμε τη σιωπή και τη σύνεση, από κάθε φλυαρία και ματαιολογία· το πάσχειν, το καρτερείν και ευχαριστείν, από την ευμάρεια, την αναλγησία και αναισθησία που προσκυνάει η λογική του κόσμου και της αυτοσυντήρησής μας. Είμαστε ριγμένοι στα κράσπεδα του Κυρίου. Είναι και Αυτός εντός μας, εκεί στο αθέατο και ήσυχο ταμείο της καρδιάς μας…
π. Δαμιανός
Ὅσοι κατέχονται ἀπό τήν ἁμαρτία εἶναι πιό ταλαίπωροι ἀπό τούς δαιμονισμένους.
Πολύ πιό σοβαρή καί φοβερή ὅμως εἶναι ἡ κατάληψη αὐτῶν πού, ὄντας ἐλεύθεροι σωματικά, ὑφίστανται ὡστόσο μία κατοχή πιό ὀλέθρια μέσα στήν ψυχή τους καί εἶναι αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καί τῶν δαιμονικῶν ἡδονῶν.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀναφέρεται σέ τέτοια δουλεία καί λέει:
"Ἀπό ὅ,τι ἔχει ὁ ἄνθρωπος νικηθεῖ, σ' αὐτό κι ἔχει ὑπολουλωθεῖ" (Β' Πέτρ. 2, 19). Ἡ συμφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολύ πιό ἀπελπιστική, ἐπειδή, ὄντας ὑποχείριο τῶν δαιμόνων, δέν ἀντιλαμβάνονται οὔτε κάν τίς ἐφόδους πού αὐτοί τούς ἐξαπολύουν, ἀλλά οὔτε καί τήν τυρρανία πού ὑφίστανται.
Γνωρίζουμε ὄτι ἀκόμη καί στούς Ἁγίους συμβαίνει νά παραδίδεται τό σῶμα τους στόν Σατανά ἤ νά δοκιμάζονται ὑποφέροντας ἀπό βαριές ἀρρώστιες καί γιά τά πιό ἐλαφρά λάθη τους. Αὐτό συμβαίνει γιατί ὁ Φιλάνθρωπος καί Πανοικτίρμονας Θεός δέν θέλει νά βρεῖ σ' αὐτούς, τή μεγάλη ἡμέρα τῆς Κρίσης, οὔτε τό παραμικρό ψεγάδι, οὔτε καί τήν πιό μικρή κηλίδα. Φροντίαζει λοιπόν, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Προφήτη Του, νά καθαρίσει τή σκουριά τῶν ἁμαρτιῶν τους, ὥστε ὅπως τό χρυσό ἤ τό ἀσήμι πού περνάει ἀπό τό καμίνι, ἔτσι κι αὐτοί νά περάσουν καθαροί καί ἄμωμοι καί νά λάμψουν στή μακάρια αἰωνιότητα.
Πάνω σ' αὐτό λέει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας:
"Θά σέ βάλω στή φωτιά γιά νά σέ καθαρίσω καί θά βγοῦν ὅλες οἱ προσμίξεις. Καί μετά θά κληθεῖς πόλη δικαιοσύνης, ἡ Σιών, πόλη πού μένει πιστή στόν Θεό"(Ἡσ. 1, 25-26).
Καί ὁ σοφός Σολομώντας ἐπίσης, λέει:
"Ὅπως δοκιμάζεται τό ἀσήμι καί τό χρυσάφι στό καμίνι, ἔτσι δοκιμάζει ὁ Κύριος τούς ἐκλεκτούς του" (Παροιμ. 17, 3).
Καί ὁ σοφός Σειράχ λέει:
"Μέ τή φωτιά δοκιμάζεται ὁ χρυσός καί οἱ ἄνθρωποι γίνονται δεκτοί ἀπό τόν Θεό, ὅταν περάσουν ἀπό τό καμίνι τῆς ταπείνωσης" (Σοφ. Σειρ. 2, 5).
Τέλος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει:
"Διότι ὁ Κύριος ἐκεῖνον πού ἀγαπάει τόν διαπαιδαγωγεῖ καί μαστιγώνει ὅποιον παραδέχεται γιά παιδί του" (Ἑβρ. 12, 6).
Συνομιλία μέ τόν Ἀββᾶ Σειρῆνο,
ἐκ τοῦ βιβλίου:
Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου
Τόμος Α΄
Ἐκδόσεις: "ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
Ψελλίσματα Στην Πανάχραντο !
" Στήν Παναγία μας ὅλα τά προβλήματά μου ἀναθέτω.
Ἀλλά γιά περισσότερη ἐγρήγορση…
Μιλῶ στήν Γλυκοφιλοῦσα,
ὅταν μοῦ λείπη ἡ ἀγάπη τῶν δικῶν μου.
Παρακαλῶ τήν Ὁδηγήτρια,
γιά νά μήν χάσω τόν δρόμο μου.
Κλαίω μπροστά στήν Παυσολύπη,
ὅταν ὁ οὐρανός μου εἶναι μαῦρος.
Δέομαι στήν Γοργοϋπήκοο,
γιατί τό πρόβλημα “δέν παίρνει” ἄλλο.
Γονατίζω στήν Παραμυθία,
ὅταν οἱ λύπες εἶναι ἀβάσταχτες, πολλές καί ὄχι μία.
Χαμογελώντας παρακαλῶ τήν Πάντων Χαρά,
ὅταν ἡ χαρά μου εἶναι μακρινό ὄνειρο.
Κοκκινίζοντας ἐκλιπαρῶ τό Ρόδο τό Ἀμάραντο,
γιά τήν χαμένη μου ντροπή.
Κι ἄν ἡ μάνδρα τῆς ψυχῆς μου ἀπειληθῆ,
κρούω στήν Πορταΐτισσα.
Δοξολογώντας τόν Κύριο,
ψάλλω μπροστά στό Ἄξιον Ἐστί.
Εὐχαριστώντας τόν Θεό γιά ὅσα μοῦ ἔδωσε,
ζητῶ ἀπό τήν Παναγία Δεξιά νά Τοῦ τό πεί.
Ἀλλ’ ὅταν δέν ἀντέχω τόν θρῆνο τῶν ἀδελφῶν,
ζητῶ ἀπό τήν Θρηνωδοῦσα νά κλαύσω μαζί της.
Κι ὅσες φορές, ὡς ἄλλοι “Φιλισταῖοι” ἐχθρικά σύννεφα πυκνώνουν
στόν οὐρανό τῆς Πατρίδος μου, ἱκετεύω τήν Ἁγία Σκέπη.
Κι ὡς Μάνα τοῦ κόσμου ὅλου, Βρεφοκρατοῦσα,
Σέ ἱκετεύω γιά τίς μάνες…
Ἀπό τήν Γερόντισσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους
ζητῶ νά φυλάει τά ἀδέλφια μου τούς μοναχούς… "
Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου, γενοῦ μεσίτρια,
πρός τόν Φιλάνθρωπο Θεόν,
μή μοῦ ἐλέγξῃ τάς πράξεις,
ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων."
Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου
Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ...
ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.
Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν.
Τὴν ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.
Ὁμοίως καὶ τώρα ὁ Γαβριὴλ δίδει αὐτὸν τὸν κλάδον εἰς τὴν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατὰ πάντων τῶν δεινῶν καὶ τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καὶ Υἱός σου σὲ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλὴ μῆτερ μου (Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καὶ 13).
Γιὰ τοῦτο μὲ ἀπέστειλε πάλι νὰ σοῦ ἀνακοινώσω, ὦ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ὅτι σήμερα θὰ εὐφράνης, ὦ Κεχαριτωμένη, τὶς οὐράνιες στρατιὲς μὲ τὴν ἄνοδόν σου καὶ θὰ λαμπρύνης περισσότερον τὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων, καθὼς ἔπλησες εὐφροσύνης τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν γῆν. Ἀγάλλου καὶ σὺ μαζί τους καθὼς ἄλλοτε τὸ εἶχες φανερώσει, διότι ἀπὸ τώρα θὰ σὲ μακαρίζουν εἰς τοὺς αἰῶνας ὅλα τὰ λογικὰ κτίσματα, «πᾶσαι αἱ γενεαί». «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».
Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἱκεσίες σου ἀνέβησαν εἰς τὸν οὐρανόν, πρὸς τὸν Υἱόν σου, ὅθεν κατὰ τὸ αἴτημά σου σὲ προστάζει νὰ ἀφήσης τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ νὰ ἀνέλθης εἰς τὰ οὐράνια σκηνώματα γιὰ νὰ εἶσαι αἰωνίως μαζί του, εἰς τὴν ἀληθινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν».
Καθὼς ἤκουσε ἡ ἁγία Θεοτόκος τοὺς λόγους τούτους ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ ἔδωσε εἰς τὸν ἄγγελον τὴν ἰδίαν, ὅπως καὶ παλαιά, ἀπόκρισιν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι —καὶ τώρα— κατὰ τὸ ρῆμα σου⋅ καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. α΄, 38).
Τότε ἡ ὑπερευλογημένη καὶ ἔνδοξος Θεοτόκος Μαρία ἠγέρθη καὶ ἀγαλλομένη ἐπορεύθη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιὰ νὰ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Κύριον ἐν ἡσυχίᾳ τὶς εὐχαριστίες καὶ τὰ αἰτήματά της γι’ αὐτὴν τὴν ἰδίαν καὶ γιὰ τὸν κόσμον ὅλον.
Ὅταν ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ προσέφερε τὴν λογικὴν λατρείαν εἰς τὸν Υἱόν της, τὶς δεήσεις καὶ τὶς εὐχαριστίες της. Συνέβη τότε ἕνα μέγα θαῦμα, τὸ ὁποῖον γνωρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἠξιώθησαν τῆς τοιαύτης ἐμπειρίας καὶ δι’ αὐτῶν ἔφθασε ἕως ἐμᾶς.
Ἐνῷ, δηλαδή, προσηύχετο καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριον μέσα εἰς μίαν πραγματικὴν μυσταγωγίαν, ὅλα τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα δένδρα ἔκλιναν πρὸς τὴν γῆν καὶ τὴν προσεκύνησαν. Ὅταν ἐτελείωσε τὴν ἱκεσίαν καὶ τὴν εὐχαριστίαν της, πλημμυρισμένη ὅλη ἀπὸ Θεὸν ἐπέστρεψε εἰς τὴν Σιών.
Εὐθὺς ἀμέσως ὁ Κύριος ἀπέστειλε ἐπὶ νεφέλης τὸν εὐαγγελιστὴν καὶ Θεολόγον Ἰωάννην, καθ’ ὅτι ἡ ἁγία Παρθένος εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ τὸν ἰδῆ, δεδομένου ὅτι ὁ Κύριος τοὺς εἶχε συνδέσει δι’ υἱοθεσίας. Ἡ ἐξ ὅλων τῶν γυναικῶν ὑπερευλογημένη καθὼς τὸν εἶδε ἐχάρη ἀκόμη περισσότερον καὶ ἐζήτησε νὰ προσευχηθοῦν.
Μετὰ τὴν εὐχὴν ἡ ἁγία καὶ ἀειπάρθενος Βασίλισσα ἀνεκοίνωσε εἰς τὸν Ἰωάννην καὶ εἰς τὶς ἐκεῖ παρευρισκόμενες παρθένους τὸ νέον μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου ποὺ ἀφοροῦσε τὴν μετάθεσίν της καὶ τοὺς ἔδειξε τὸν κλάδον τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον παρέλαβε ἀπὸ αὐτόν.
Παρήγγειλε νὰ ἑτοιμάσουν τὸν οἶκον της, νὰ ἀνάψουν λαμπάδες καὶ νὰ θυμιάσουν, διότι τὸν εἶχε ἤδη διακοσμήσει ὡς ἄλλον νυμφικὸν θάλαμον εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ὑπεδέχετο τὸν ἀθάνατον Νυμφίον, τὸν παντευλόγητον Υἱόν της, τὸν ὁποῖον προσδοκοῦσε μὲ μίαν ἀκατάσχετον ἐλπίδα. Ὅταν ὅλα ἐτακτοποιήθησαν, ἐγνωστοποίησε εἰς τοὺς συνοδοὺς καὶ τοὺς γνωστούς της τὸ ἐπικείμενον μυστήριον τῆς Μεταστάσεώς της καὶ ἐκεῖνοι ἀμέσως τὴν περιεκύκλωσαν κλαίοντας καὶ θρηνώντας γιὰ τὸν ἀποχωρισμόν τους, καθ’ ὅτι μετὰ Θεὸν αὐτὴν εἶχαν ἐλπίδα καὶ βοήθειαν.
Ἡ ἀδελφή τους ὅμως, ἡ Θεομήτωρ καὶ Βασίλισσα, τοὺς παρηγοροῦσε ἕναν ἕναν χωριστὰ καὶ ὅλους μαζὶ καὶ τοὺς ἀπηύθηνε ἕνα συγκινητικὸν χαιρετισμὸν λέγουσα: «Χαίρετε, τέκνα μου εὐλογημένα καὶ μὴ κάμετε τὴν μετάστασίν μου ἀφορμὴν θρήνου, ἀλλὰ πλησθῆτε ἀγαλλιάσεως, διότι ἔρχεται ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη, ὁ Κύριός μου καὶ Υἱός μου καὶ ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεός του θὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας».
Ἐκοίταξε ἔπειτα τὸν εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην καὶ τοῦ εἶπε νὰ δώση τὴν ἐσθῆτα καὶ τὸ μαφόριόν της εἰς τὶς δύο χῆρες οἱ ὁποῖες τὴν ὑπηρετοῦσαν. Ἐν συνεχείᾳ τοὺς ἐφανέρωσε τὰ μυστήρια τῆς ἐκδημίας της καὶ τῆς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ αὐτῆς θείας ἐπισκέψεως, καθὼς καὶ τὴν σημασίαν τοῦ κάθε γεγονότος. Ἔπειτα ἐκανόνισε τὰ τῆς κηδείας καὶ τοὺς παρήγγειλε πὼς νὰ τὴν μυρώσουν καθὼς καὶ ποῦ νὰ θάψουν τὸ πανάσπιλον σῶμα της.
Μετὰ ταῦτα ἡ ἔνδοξος Θεομήτωρ ἀνεκλίθη εἰς ἕνα κράββατον, τὴν κλίνην ἐκείνην τὴν ὁποίαν καθ’ ἑκάστην νύκτα ἔλουζε μὲ τὰ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν της ἀπὸ ἀγάπην πρὸς τὸν Υἱόν της Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν ἐλάμπρυνε μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς δεήσεις αὐτῆς. Κατόπιν ἐζήτησε καὶ πάλιν νὰ ἀνάψουν τὶς λαμπάδες. Οἱ δὲ ἐκεῖ συγκεντρωμένοι πιστοί, αἰσθανόμενοι ὅτι ἐγγίζει ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας τῆς μητρὸς αὐτῶν Παναγίας Παρθένου, ἐξέσπασαν εἰς λυγμούς.
Ἔπεσαν εἰς τὸ ἔδαφος καὶ τὴν ἱκέτευαν νὰ μὴ τοὺς ἀφήση ὀρφανούς. Ἐὰν ὅμως ἦταν ἀναπόφευκτος ἡ ἀναχώρησίς της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, νὰ τοὺς συνοδεύη εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὴν Χάριν καὶ τὶς πρεσβεῖες της. Ἡ ἁγία Θεοτόκος ἤνοιξε τότε τὸ ἀμόλυντον καὶ καθαρώτατον στόμα της καὶ τοὺς εἶπε: «Ἡ εὐδοκία τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου ἐπ’ ἐμέ⋅ «οὗτός μου Θεὸς καὶ δοξάσω αὐτόν⋅Θεὸς τοῦ Πατρός μου καὶ ὑψώσω αὐτόν» ( Ἐξοδ. ιε΄, 2). Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ ὁποῖος κατὰ σάρκα ἐγεννήθη ἀπὸ ἐμέ, ὅμως πατὴρ αὐτοῦ εἶναι ὁ Θεός, ὁ καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ δημιουργός. Γιὰ τοῦτο ποθῶ νὰ πορευθῶ πρὸς αὐτόν, ὁ ὁποῖος χορηγεῖ εἰς πάντας τὸ εἶναι καὶ τὴν ζωήν.
Παρ’ ὅλον δὲ ποὺ θὰ ὑπάγω ἐκεῖ πλησίον του, δὲν θὰ παύσω νὰ παρακαλῶ καὶ νὰ πρεσβεύω ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν χριστιανῶν καὶ τοῦ κόσμου παντός, οὕτως ὥστε ὁ φιλάνθρωπος Κτίστης, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός του, νὰ εὐσπλαγχνίζεται ὅλους τοὺς πιστούς, νὰ τοὺς ἐνισχύη καὶ νὰ τοὺς καθοδηγῆ εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς· νὰ μεταστρέφη τοὺς ἀπίστους καὶ νὰ τοὺς συμπεριλάβη ὅλους εἰς μίαν ποίμνην ( Ἰωάν., ι΄16), καθ’ ὅτι ὡς καλὸς Ποιμὴν ἔδωσε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων του, γνωρίζει δὲ τὰ ἰδικά του καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ αὐτά».
Καὶ καθὼς ἡ ὑπερευλογημένη μήτηρ τοῦ Χριστοῦ τοιουτοτρόπως ὡμιλοῦσε καὶ συγχρόνως τοὺς εὐλογοῦσε, ἠκούσθη αἴφνης δυνατὴ βροντὴ καὶ ἐνεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη ἀπὸ γαλήνιαν αὔρα. Ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη αὐτὴν νεφέλην, ἤρχισαν νὰ πίπτουν εἰς τὴν γῆν ὡς σταγόνες μυριπνόου δρόσου οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, συνερχόμενοι «ἐπὶ τὸ αὐτό» ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Παναγίας Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας. Ἀμέσως ὁ εὐαγγελιστὴς καὶ Θεολόγος Ἰωάννης, ἀφοῦ τοὺς ὑπεδέχθη καὶ ἤρεμα τοὺς ἐχαιρέτισε, τοὺς ὡδήγησε ἐνώπιον τῆς ὑπεραγίας καὶ μακαρίας Παρθένου.
Δὲν ἦλθαν μόνον οἱ δώδεκα, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους μαθητάς των οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπιλεγῆ καὶ ἀξιωθῆ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὅπως μᾶς τὸ δηλώνει ὁ μέγας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολήν του.
Λέγει, δηλαδή, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Διονύσιος μαζὶ μὲ τὸν Τιμόθεον, τὸν Ἱερόθεον καὶ ἄλλους ὁμοψύχους των ἔφθασαν ἐκεῖ μὲ τοὺς Ἀποστόλους γιὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς Βασιλίσσης. Εἰσῆλθαν, λοιπόν, καὶ παρέστησαν ἐνώπιόν της καὶ τὴν προσεκύνησαν μετὰ δέους καὶ ἄκρας εὐλαβείας. Ἡ δὲ μακαρία καὶ Παναγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς ἀνήγγειλε τὴν ἀναχώρησίν της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν.
Τοὺς διηγήθη ἐπίσης περὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς κοιμήσεώς της ἐκ μέρους τοῦ ἀρχαγγέλου, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδειξε τὸ ἐπινίκιον σύμβολον τῆς Μεταστάσεώς της, τὸν κλάδον δηλαδὴ τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον τῆς ἔδωσε ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀγγέλων, τοὺς ἐπαρηγόρησε καὶ πάλι τοὺς εὐλόγησε, ἐνισχύουσα καὶ στηρίζουσα αὐτοὺς εἰς τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.
Ἀπεχαιρέτισε τὸν Πέτρον καὶ τὸν Παῦλον καθὼς καὶ ὅλους τοὺς λοιπούς, λέγοντας πρὸς αὐτούς: «Χαίρετε τέκνα, φίλοι καὶ μαθηταὶ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου. Εἶσθε μακάριοι, ποὺ ἔχετε κριθῆ ἄξιοι νὰ γίνετε μαθηταὶ τοῦ εὐλογητοῦ καὶ ἐνδόξου Κυρίου καὶ Δεσπότου, ὁ ὁποῖος σᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διακονίαν τοιούτων μεγίστων μυστηρίων καὶ σᾶς ἐξέλεξε συμμετόχους τῶν διωγμῶν καὶ τῶν Παθῶν αὐτοῦ, γιὰ νὰ σᾶς ἀξιώση νὰ γίνετε κοινωνοὶ καὶ τῆς δόξης καὶ Βασιλείας του ὅπως σᾶς τὸ ὑπεσχέθη καὶ τὸ οἰκονόμησε ὁ ἴδιος, ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».
Τοὺς ἐξέθεσε δὲ μίαν τοιαύτην εὐλογημένην διδασκαλίαν ἀνάλογον τοῦ ὕψους τῆς δόξης της καὶ ἀφοῦ ὥρισε τὶς τελευταῖες λεπτομέρειες σχετικῶς μὲ τὴν κηδείαν καὶ τὴν ταφήν της, ὕψωσε τὰ χέρια εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἤρχισε νὰ εὐχαριστῆ τὸν Κύριον ὡς ἑξῆς:
»Εὐλογῶ σε, τὸν Βασιλέα τοῦ παντὸς καὶ μονογενῆ Υἱὸν τοῦ ἀνάρχου Πατρός, τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, διότι εὐδόκησες, εὐαρεστῶν τὸν Πατέρα δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν νὰ σαρκωθῆς ἀπὸ ἐμὲ τὴν δούλην σου μὲ τὴν συνδρομὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, τὸν χορηγὸν κάθε εὐλογίας καὶ φωτοπάροχον, τὸν αἴτιον παντὸς ἀγαθοῦ καὶ εἰρηνάρχην, ποὺ μᾶς ἐχάρισες τὴν ἐπίγνωσίν σου καὶ τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς καὶ τοῦ συναϊδίου καὶ ζωοποιοῦ Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, γιὰ τὸ ὅτι εὐηρεστήθης νὰ κατοικήσης εἰς τὴν κοιλίαν μου ἀνεκλαλήτως.
»Εὐλογῶ σε, διότι ἠγάπησες τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑπομείνης πρὸς χάριν μας τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασίν σου νὰ ἀναστήσης τὴν φύ- σιν μας ἀπὸ τὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου, νὰ τὴν ἀναβιβάσης εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ τὴν δοξάσης μὲ δόξαν ἀσύλληπτον.
»Εὐλογῶ σε καὶ μεγαλύνω τοὺς λόγους σου, τοὺς ὁποίους μᾶς παρέδωσες ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ καὶ πιστεύω εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν πρὸς ἐμὲ ἐπαγγελιῶν σου».
Ὅταν ἡ ἁγία καὶ ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐτελείωσε τὸν αἶνον καὶ τὴν προσευχήν της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, κινούμενοι ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤρχισαν νὰ ὁμιλοῦν, νὰ ἀνυμνοῦν καὶ νὰ δοξολογοῦν, ὁ καθεὶς ἀναλόγως τῆς ἱκανότητός του καὶ τοῦ θείου φωτισμοῦ.
Ἐγκωμίασαν καὶ ἀνύμνησαν τὴν ἀπροσμέτρητον γενναιοδωρίαν τῆς θείας κυριαρχίας καὶ μὲ τὴν θαυμαστὴν θεολογίαν τους εὔφραναν τὴν καρδίαν τῆς ὑπερενδόξου Θεομήτορος, καθώς μᾶς παρέδωσε ὁ προαναφερθεὶς ἅγιος Διονύσιος εἰς τὸ κεφάλαιον ὅπου καταδεικνύει τὴν δύναμιν τῶν εὐχῶν καὶ τῆς θεολογίας ποὺ ἐξέφρασε πανευλαβῶς ὁ μακάριος Ἱερόθεος [Εἰς τὸ Περὶ θείων ὀνομάτων: «Τίς ἡ τῆς εὐχῆς δύναμις καὶ περὶ τοῦ μακαρίου Ἱεροθέου καὶ περὶ εὐλαβεί- ας καὶ συγγραφῆς θεολογικῆς», Ρ.G. 3, 681D].
Συγκεκριμένα, εἰς τὸ οἰκεῖον κεφάλαιον τοῦ λόγου του πρὸς τὸν Τιμόθεον, ἀναφέρει περὶ τῆς συναθροίσεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κατὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καθὼς καὶ περὶ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον ὁ καθείς, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διετράνωσε διὰ λόγων αἰνέσεως τὴν δόξαν τῆς ἀπειροδυνάμου θείας ἐξουσίας καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εὐδόκησε νὰ κατέλθη εἰς τὴν γῆν χωρὶς νὰ χωρισθῆ ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς κόλπους καὶ νὰ σαρκωθῆ ἀπὸ τὴν πανάμωμον Παρθένον.
Ἔκλινε τοὺς οὐρανοὺς καὶ κατέβη, ἐπειδὴ ηὗρε τὴν Παναγίαν καὶ ὑπερένδοξον Μαριὰμ ὑπήκοον καὶ ὑψηλοτέραν πάσης τῆς κτίσεως· εὐδόκησε νὰ κατοικήση ἐντός της, ἐνεδύθη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τοιουτοτρόπως ἠλέησε καὶ ἔσωσε τὸ ἀνθρώπινον γένος μὲ τὴν μεγαλειώδη καὶ ἀνέκφραστον Οἰκονομίαν του καὶ τὸ ἐδόξασε, πλουτίζων αὐτὸ μὲ τὴν Χάριν του ἕνεκα τῆς ἀνυπερβλήτου εὐσπλαγχνίας καὶ μακροθυμίας του.
Μετὰ ταῦτα ἡ ἁγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰν καὶ ἡ καρδία της ἐπλήσθη θείας παρηγορίας. Καὶ ἰδού, ἔλαβε χώραν ἡ μεγαλειώδης καὶ θαυμαστὴ ἄφιξις Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ αὐτῆς, συνοδευομένου ἀπὸ ἀναρίθμητες στρατιὲς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, καθὼς καὶ ἀπὸ ἄλλα τάγματα, Σεραφίμ, Χερουβὶμ καὶ Θρόνους⋅ ὅλοι οἱ ἄγγελοι παρίσταντο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μετὰ φόβου, καθ’ ὅσον «ὅπου βασιλέως παρουσία, καὶ ἡ τάξις παραγίγνεται».
Ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἐγνώριζε ὅλα αὐτὰ ἐκ τῶν προτέρων, τὰ προσδοκοῦσε μὲ ἀκράδαντον ἐλπίδα· γιὰ τοῦτο ἔλεγε: «πιστεύω ὅτι ὅλες οἱ πρὸς ἐμὲ ὑποσχέσεις σου θὰ πραγματοποιηθοῦν».
Ἀκολούθως εἶδαν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐμφανῶς, εἶδαν ἔκπληκτοι τὴν θεϊκήν του δόξαν, ὁ καθεὶς βέβαια ἀναλόγως τῆς δυνατότητος αὐτοῦ. Ἡ παροῦσα ἔλευσις τοῦ Κυρίου ἦταν μεγαλοπρεπεστέρα καὶ φοβερωτέρα τῆς πρώτης, καθ’ ὅτι τώρα ἐνεφανίσθη λαμπρότερος τῆς ἀστραπῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ Μεταμορφώσεώς του, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ἔδειξε παρὰ τὴν φυσικήν του δόξαν, διότι μετὰ τὴν Ἀνάληψιν ὁ Χριστὸς εἶναι ἀπρόσιτος καὶ ἀόρατος.
Ἐνώπιον τοιούτου μυστηρίου «οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα, γενόμενοι ὡσεὶ νεκροί» (Ματθ. ιε΄, 6). Τότε ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: «Εἰρήνη ὑμῖν», ὅπως παλαιά, ὅταν «εἰσῆλθε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ( Ἰωάν. κ΄, 21, 19) εἰς τὸν ἴδιον αὐτὸν οἶκον τοῦ Ἰωάννου.
Κάτι παρόμοιον συνέβη καὶ τώρα, εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς μητρὸς τοῦ Ἀναστάντος. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἤκουσαν τὴν γλυκυτάτην καὶ παμπόθητον φωνὴν αὐτοῦ, ἀνεζωογονήθησαν καὶ ἐνισχύθησαν ψυχικῶς καὶ σωματικῶς καὶ ἔμειναν νὰ θεωροῦν μὲ δέος τὸ ὑπέρλαμπρον κάλλος καὶ τὴν Θείαν αἴγλην τοῦ Προσώπου του.
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ παναγία καὶ ἄμωμος καὶ εὐλογημένη Θεοτόκος ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς κατηυγάσθη μὲ θείαν φωτοφάνειαν. Ἀλλὰ καὶ ἐκείνη, βλέπουσα μετ’ εὐλάβειας καὶ φόβου τὴν δόξαν καὶ τὴν λαμπρότητα ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὁ υἱὸς καὶ Βασιλεύς της Ἰησοῦς Χριστός, ἐμεγάλυνε ἀκόμη περισσότερον τὴν θεότητά του καὶ προσηύχετο ὑπὲρ τῶν Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν παρόντων.
Τὶς ὕστατες αὐτὲς στιγμὲς ἐμεσίτευσε ὑπὲρ τῶν ἁπανταχοῦ εὑρισκομένων πιστῶν, παρεκάλεσε ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντὸς καὶ ὑπὲρ πάσης ψυχῆς ἐπικαλουμένης τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἐζήτησε δὲ ὅπου μνημονεύονται τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα νὰ ἐκχέεται πλούσια ἡ θεία εὐλογία.
Τότε ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία κοιτάζοντας καὶ πάλιν πρὸς τὸν Υἱόν της τὸν ἀντίκρυσε μὲ δόξαν τοιαύτην ὥστε οὐδεμία γλώσσα ἀνθρωπίνη νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὴν ἐκφράση. Καὶ εἶπεν: «Εὐλόγησόν με, Κύριε, μὲ τὴν δεξιάν σου καὶ εὐλόγησον ὅλους ὅσους σὲ δοξάζουν καὶ μνημονεύουν τὸ ὄνομά μου κάθε φορὰν ποὺ προσφέρουν εἰς σὲ τὴν προσευχὴν καὶ δέησίν των».
Ὁ Κύριος τότε ἐξέτεινε τὴν δεξιάν του, εὐλόγησε τὴν μητέρα του καὶ τῆς εἶπε: «Μακαρία σύ, ἀγαλλιάσθω ἡ καρδία σου Μαρία, εὐλογημένη ἐν γυναιξί, διότι τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος καὶ ὅλες οἱ δωρεὲς σοῦ ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· καὶ κάθε ψυχὴ ἡ ὁποία θὰ ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομά μου μετ’ εὐλαβείας δὲν θὰ παραβλεφθῆ ἀλλὰ θὰ εὕρη ἔλεος καὶ παρηγορίαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα.
Σὺ δέ, πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ χαρᾷ εἰς τὰ αἰώνια σκηνώματα, εἰς τοὺς ἀπέραντους θησαυροὺς τοῦ Πατρός μου, γιὰ νὰ θεωρῆς τὴν δόξαν μου καὶ νὰ εὐφραίνεσαι μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἀμέσως δέ, δι’ ἐντολῆς τοῦ Κυρίου οἱ ἄγγελοι ἤρχισαν νὰ ψάλλουν ἕνα γλυκύτατον ὕμνον μὲ φωνὴν ζωηρὰν καὶ θελκτικωτάτην, ἐνῷ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκλιναν εὐλαβῶς τὶς κεφαλές των ἐνώπιον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μυσταγωγίας καὶ ἀφιέρωσαν μὲ τὴν σειράν τους εἰς τὴν Παρθένον μίαν ὑμνωδίαν ἀγγελομίμητον.
Καὶ εἰς αὐτὸ τὸ κλίμα ἡ Παναγία μήτηρ τοῦ Κυρίου παρέδωσε τὴν μακαρίαν καὶ ἀμόλυντον ψυχὴν αὐτῆς εἰς τὸν Βασιλέα καὶ υἱόν της καὶ ἐκοιμήθη ὕπνον γλυκὺν καὶ ἐράσμιον. Ὅπως εἰς τὸν ἀπόρρητον τοκετόν της ἐγέννησε ἀνωδύνως τὸν Κύριον Ἰησοῦν, τοιουτοτρόπως ἔμεινε ἀνέπαφος ἀπὸ τοὺς ἐπιθανάτιους πόνους καὶ κατὰ τὴν κοίμησίν της, καθ’ ὅτι ὁ Βασιλεὺς καὶ Δημιουργὸς κάθε κτιστῆς φύσεως, αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ τότε καὶ τώρα μετέτρεψε τοὺς φυσικοὺς νόμους.
Οἱ στρατιὲς τῶν ἀγγέλων ὕψωσαν μὲ θαυμασμὸν τὰ ἀόρατα χέρια τους καθὼς διήρχετο ἡ παναγία αὐτῆς ψυχή. Ὁ οἶκος τῆς Σιών, καθὼς καὶ ὅλη ἡ περιοχή, ἐπλήσθη ἀπὸ μίαν ἄρρητον εὐωδίαν.
Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὸ πανάχραντον σῶμα της ἐπλανᾶτο μία φωτεινὴ ὕπαρξις ἀόρατος ἀπὸ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς. Τοιουτοτρόπως ὁ Διδάσκαλος καὶ οἱ μαθηταί, τὰ οὐράνια καὶ τὰ ἐπίγεια, συνώδευσαν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἁγίαν Παρθένον.
Καὶ ὁ μὲν εὐλογητὸς Κύριος καὶ ἔνδοξος Δεσπότης τοῦ παντὸς εἰσήγαγε τὴν ἁγίαν ψυχὴν τῆς παναχράντου αὐτοῦ μητρὸς εἰς τοὺς οὐρανούς, οἱ δὲ μαθηταὶ ἀπέθεσαν τὸ πανάσπιλον σῶμα της εἰς τὴν γῆν, γιὰ νὰ τὸ ἀλείψουν μὲ ἀρώματα καὶ κατόπιν νὰ τὸ μεταφέρουν ὅπου θὰ ἐπιθυμοῦσε ἐκείνη· ἀπὸ ἐκεῖ ἔμελλε μετ’ ὀλίγον νὰ μεταστῆ εἰς τὸν Παράδεισον ἢ ὁπουδήποτε ἠθέλησε ὁ υἱὸς καὶ Θεός της.
Ἀπό τό βιβλίο: «Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας», Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου «Μπουραζέρη», Ἅγιον Ὄρος, 2010
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
Η Παναγία μεσιτεύει ακατάπαυστα για όλους μας
«Ημέρας και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών»
Όλα τα βλέμματα και οι καρδιές, τούτες τις δίσεχτες ημέρες, ικετευτικά, παρακλητικά στρέφονται στο καλοκαιριάτικο αυγουστιανό Πάσχα. Τον Δεκαπενταύγουστο.
Στον ζωηφόρο θάνατο, στην αθάνατη Κοίμηση της Κυρίας Θεοτόκου. Συντονισμένα και τα πόδια μας –έστω και βαρυφορτωμένα από την ένοχη συνείδησή μας, την οικονομική δυσπραγία και τα όποια ασήκωτα βάρη της καθημερινότητας-μας οδηγούν ανεπίστροφα μπροστά στην θαυματουργική εικόνα, για να αποθέσουμε στα αγιασμένα πόδια της τον οφειλόμενο σεβαστικό ασπασμό μας. Για να δροσίσουμε τα φρυγμένα από το κακό και την αμαρτία χείλη μας και να δηλώσουμε αμετάκλητα την αγάπη μας στην τόσο πονεμένη αλλά και πληγωμένη από τα δικά μας λάθη, τα δικά της παιδιά, Θεομάνα.
Ελάτε λοιπόν χρεωστικά να υμνήσουμε και κυρίως να τιμήσουμε «την Θεοτόκο και Μητέρα του φωτός». H Δαμασκηνή θεολογία πανέμορφα μας υπενθυμίζει πως « ουδείς κατ’ αξίαν της Θεομήτορος την ιεράν εκδημίαν ευφημήσαι δυνήσεται-επειδή- αύτη θεσμόν εγκωμίων υπέρκειται». Ο ίδιος Πατέρας ομολογεί πολύ παρήγορα πως δεν υπάρχει πτυχή, λεπτομέρεια ζωής, την οποία να μη γνωρίζει η Θεοτόκος και να μην μπορεί να δώσει ανάσα ζωής και ελπίδα σωτηρίας.
Ο αγιορείτικος μοναχισμός νιώθει βαθύτατο συγκλονισμό στο να την επικαλείται και να μην την αφήνει ήσυχη «υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονουμένης». Η Παναγία δεν ξεκουράζεται, αναπαύεται στην υπέρ των τέκνων της κόπωση, γι’ αυτό και ποτέ δεν χαμηλώνει τα δεόμενα πανάχραντα χέρια της. Η Παναγία επανέρχεται συχνά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία κυρίως ως μητέρα. Και μία καλή μητέρα ξέρει ν’ ακούει, να πονά και ν’ αγαπά. (γ. Μωϋσής).
Είναι αδίστακτη η πίστη όλων μας, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος μετέχει στη δόξα του Υιού της, συμβασιλεύει μαζί του διευθύνει κοντά στο πλευρό του τις τύχες και όλα τα γεγονότα της Εκκλησίας και του κόσμου που εκτυλίσσονται μέσα στο χρόνο, μεσιτεύει «ημέρας και νυκτός» για όλους μας προς Εκείνον, ο οποίος θα έρθει να κρίνει τον κόσμο.
Ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στοχάζεται : «Εκείνη έχει το πλήθος των πολλών οικτιρμών. Έχει πολλή αγάπη στο ανθρώπινο γένος, προπάντων στους αμαρτωλούς. Ο Υιός της παίρνει μεγάλη χαρά, όταν τον παρακαλεί η Μητέρα του, διότι θέλει να σώσει τον άνθρωπο. Δια τούτο και μόνο έφερε την Μητέρα του και μας την εχάρισε, για να την έχουμε μέσον προς σωτηρίαν.»
Θαυμάζοντας το μεγαλείο της ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφωνεί: «Πού ημπορώ εγώ να απαριθμώ όλα τα μεγαλεία όσα εποίησεν ο Θεός εις την Αειπάρθενον; Αυτά είναι άπειρα κατά το μέγεθος και αναρίθμητα κατά το πλήθος. Και αν ήταν δυνατόν να ενωθούν όλοι όσοι εσώθησαν με τον άσπορον Τόκον της, και να γίνουν ένα στόμα και μία γλώσσα πάλιν δεν ήθελαν δυνηθή να αριθμήσουν τα μεγαλεία της Θεοτόκου και να τα εγκωμιάσουν κατά την αξίαν τους…».
Η εποχή μας φαίνεται να είναι η εποχή της μεγάλης αποστασίας και πραγματικά αντίχριστες οι ημέρες που ζούμε, αφού οι κυβερνήτες μας «έδιωξαν» κυριολεκτικά από την αγκαλιά της Θεομήτορος, Αυτόν που βαστάζει τα πάντα. Με τον τρόπο αυτό εξορίζεται ο Χριστός από την κατ’ εξοχήν δική Του ημέρα, την Κυριακή, για να μην ακούν την κυριακάτικη καμπάνα και τους θυμίζουν ενοχές.
Και όμως όλοι αυτοί θα τρέξουν να δώσουν ανερυθρίαστα το παρόν στην μεγάλη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, όχι από ευλάβεια αλλά και πάλι για εμπορία ψήφων και κάλυψη ενόχων κατατρεγμών συνειδήσεων. Η Κυρία Θεοτόκος όμως αποστρέφει το πρόσωπό της από όσους «ύβρισαν» τον Υιόν της, και να θυμηθούμε τους σοφούς λόγους του γέροντος Παϊσίου ότι «θα δουλέψουν οι πνευματικοί νόμοι»!
Όσοι πιστοί ορθόδοξοι «προσέλθωμεν τω τάφω της Θεομήτορος»! Να γονατίσουμε ικετευτικά, να προσκυνήσουμε λατρευτικά, να υμνήσουμε δοξολογικά και ταπεινά να παρακαλέσουμε την Κυρία Θεοτόκο να πρεσβεύει για κάθε ψυχή πονεμένη, πικραμένη και παραπονεμένη, και για τούτη την πολυβασανισμένη πατρίδα μας Ελλάδα.
Σαββίδης Παύλος, Θεολόγος
ΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ
Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε ἡ κατά σάρκα γεννήσασα τόν Θεόν Λόγον, γνωρίζω ὅτι δέν εἶναι εὐπρεπές, οὐδέ ἄξιον εἰς ἐμέ τόν πανάσωτον, τόν ἔχοντα μεμολυσμένους τούς ὀφθαλμούς καί τά χείλη ἀκάθαρτα, νά ἴδω τήν εἰκόνα Σου τῆς Ἁγνῆς, τῆς Ἀειπαρθένου, τῆς ἐχούσης τό σῶμα καί τήν ψυχήν καθαρά καί ἀμόλυντα, ἀλλ᾽ ἀπεναντίας πρέπει νά μισηθῶ ὁ ἄσωτος καί νά ἐπιτιμηθῶ ὑπό τῆς ὑμετέρας καθαρότητος. Πλήν ἐπειδή ὁ Θεός τόν Ὁποῖον ἐγέννησες, ἔγινεν ἄνθρωπος ὅπως καλέσῃ τούς ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν, λαμβάνω καί ἐγώ τό θάρρος καί προσέρχομαι πρός Σέ, παρακαλῶν μετά δακρύων.
Πρόσδεξε τήν παράκλησίν μου διά τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν πολλῶν καί χαλεπῶν πταισμάτων μου καί παρακάλεσον τόν Μονογενῆ Σου Υἱόν καί Θεόν ὅπως ἐλεήσῃ τήν ἀθλίαν καί ταλαίπωρον ψυχήν μου. Διότι διά τό πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μου ἐμποδίζομαι νά στρέψωτό βλέμμα μου πρός Αὐτόν καί νά ζητήσω συγχώρησιν καί διά αὐτό σέ προβάλλω μεσίτριαν.
Ἀπολαύσας πολλῶν καί μεγάλων δωρεῶν παρά τοῦ δημιουργήσαντός με Θεοῦ, ἐφάνην ἄθλιος καί ἀχάριστος ὁμοιωθείς μέ τά ἀνόητα κτήνη· πτωχεύσας εἰς τάς ἀρετάς, πλουτήσας εἰς τά πάθη, βεβαρυμένος μέ ἐντροπήν, ἐστερημένος θείας παρρησίας, κατακεκριμένος ὑπό τοῦ Θεοῦ, θρηνούμενος ὑπό τῶν ἀγγέλων, χλευαζόμενος ὑπό τοῦ δαίμονος καί μισούμενος ὑπό τῶν ἀνθρώπων· ἐλεγχόμενος ὑπό τῆς συνειδήσεως, ἐντρεπόμενος διά τά πονηρά μου ἔργα, νεκρός ὑπάρχων πρό τοῦ θανάτου καί πρό τῆς κρίσεως αὐτοκατάκριτος καί πρό τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως τυγχάνων αὐτοτιμώρητος ὑπό τῆς ἀπογνώσεως. Διά τοῦτο καταφεύγω εἰς τήν ἰδικήν Σου καί μόνην βοήθειαν, Δέσποινα Θεοτόκε, ὁ μυρίων ταλάντων ὀφειλέτης, ὁ ἀσώτως τήν πατρικήν οὐσίαν δαπανήσας, ὁ παρανομήσας ὑπέρ τόν Μανασσῆν, ὁ γενόμενος ἄσπλαχνος ὑπέρ τόν πλούσιον, ὁ λαίμαργος δοῦλος, τό δοχεῖον τῶν πονηρῶν λογισμῶν, ὁ θησαυροφύλαξ τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λόγων καί ὁ ξένος πάσης ἀγαθῆς ἐργασίας.
Ἐλεήσόν μου τήν ταπείνωσιν καί συμπάθησόν μου τήν ἀσθένειαν. Μεγάλην ἔχεις τήν παρρησίαν πρός τόν ἐκ Σοῦ τεχθέντα καί οὐδείς δύναται ὡς Σύ, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ. Δι᾽ ὅλα ἔχεις τήν ἰσχύν ὡς ὑπερέχουσα πάντων τῶν κτισμάτων καί δέν εἶναι ἀδύνατον εἰς Σέ οὐδέν, ἐάν θελήσῃς. Μή λοιπόν παραβλέψῃς τά δάκρυά μου, μή ἀηδιάσῃς τόν στεναγμόν μου, μή ἀποστραφῇς τόν πόνον τῆς καρδίας μου, μή ἐντροπιάσῃς τήν πρός Σέ προσδοκίαν μου, ἀλλά διά τῶν μητρικῶν Σου δεήσεων βίασον τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ ἀγαθοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ καί ἀξίωσόν με τόν ταλαίπωρον καί ἀνάξιον δοῦλόν Σου ν᾽ ἀπολαύσω τό πρῶτον καί ἀρχαῖον κάλλος καί τήν ἀπομάκρυνσιν τῶν παθῶν, διά νά ἐλευθερωθῶ ἀπό τάς ἁμαρτίας καί νά γίνω ὑπηρέτης τῆς δικαιοσύνης, νά ἐκδυθῶ τόν μιασμόν τῆς σαρκικῆς ἡδονῆς καί νά ἐνδυθῶ τόν ἁγιασμόν τῆς ψυχικῆς καθαρότητος, νά νεκρωθῶ διά τόν κόσμον καί νά ζήσω ἐν τῇ ἀρετῇ.
Ὁδοιποροῦντά με συνόδευσον, πλέοντα ἐν θαλάσσῃ σύμπλευσον, ἀγρυπνοῦντα με ἐνίσχυσον, θλιβόμενον παρηγόρησον, ὁλιγοψυχοῦντα παρακάλεσον, ἀσθενοῦντα δώρησόν μου τήν ἴασιν, ἀδικούμενον ρῦσαί με, συκοφαντούμενον ἀθώωσον, εἰς θάνατον κινδυνεύοντα προφθάσασα λύτρωσόν με, εἰς τούς ἀοράτους ἐχθρούς δεῖξον με καθ᾽ ἑκάστην φοβερόν.
Ναί ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς, ἐπάκουσον τῶν οἰκτρῶν δεήσεων καί μή μέ ἐντροπιάσῃς ἀπό τῆς προσδοκίας μου. Τόν βρασμόν τῆς σαρκός κατάπαυσον, τήν ἐν τῇ ψυχῇ μου ἀγριωτάτην ταραχήν κατεύνασον, τόν πικρόν θυμόν καταπράϋνον, τόν τύφον καί τήν ἀλαζονίαν τῆς ματαίας οἰήσεως ἐκ τοῦ νοός μου ἀφάνισον, τάς νυκτερινάς φαντασίας τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τάς καθημερινάς ἀκαθάρτους προσβολάς ἀπομάκρυνον τῆς καρδίας μου. Παίδευσόν μου τήν γλῶσσαν ἵνα ὁμιλῇ τά συμφέροντα, δίδαξον τούς ὀφθαλμούς μου νά βλέπουν ὀρθῶς τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς, ἐνίσχυσον τούς πόδας μου ἵνα βαδίζουν τήν μακαρίαν ὁδόν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τάς χεῖράς μου ἁγίασον ἵνα ἀξίως αἴρω αὐτάς πρός τόν Ὕψιστον. Καθάρισόν μου τό στόμα ἵνα μετά παρρησίας ἐπικαλεῖται τόν Πανάγιον Πατέρα καί Θεόν. Ἄνοιξόν μου τά ὦτα, ἵνα ἀκούω αἰσθητῶς καί νοητῶς τά ὑπέρ μέλι καί κηρίον γλυκύτερα λόγια τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί βιῶ ταῦτα ἐνισχυόμενος ὑπό Σοῦ.
Δός μοι καιρόν μετανοίας, λογισμοῦ ἐπιστροφήν, ἐλευθέρωσόν με ἐξ αἰφνιδίου θανάτου καί ἀπάλλαξόν με κατακεκριμένον ὑπό τῆς συνειδήσεως. Καί τελευταῖον ἐλθέ κοντά μου κατά τόν χωρισμόν τῆς ψυχῆς μου ἀπό τοῦ ἀθλίου μου σώματος, ἵνα ἐλαφρύνης τήν ἀφόρητον αὐτήν βίαν, ἀνακουφίσῃς τόν ἀνέκφραστον πόνον, παρηγορήσῃς τήν ἀπαραμύθητον στενοχωρίαν. Ἵνα τῆς σκοτεινῆς μορφῆς τῶν δαιμόνων λυτρώσῃς, παραμερίζουσα τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους καί σχίζουσα τά χειρόγραφα τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν. Καί ἵνα μέ οἰκειώσῃς μέ τόν Θεόν καί μέ καταξιώσῃς τῆς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ παραστάσεως ἐν τῷ φοβερῷ Κριτηρίῳ καί νά μέ κάμῃς κληρονόμον τῶν αἰωνίων καί ἀδιαφθόρων ἀγαθῶν.
Ταύτην τήν ἐξομολόγησιν Σοῦ κάμνω Δεσποινά μου Θεοτόκε, τό φῶς τῶν ἐσκοτισμένων μου ὀφθαλμῶν καί παραμυθία τῆς ζωῆς μου, ἡ μετά Θεόν ἐλπίς καί προστασία μου, τήν ὁποίαν δέξου εὐμενῶς καί καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος καί ἀξίωσόν με εἰς τήν παροῦσαν ζωήν ἀκατακρίτως νά μετέχω τοῦ Παναγίου καί ἀχράντου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ. Εἰς δέ τήν μέλλουσαν, τῆς γλυκυτάτης οὐράνιας τροφῆς τοῦ Παραδείσου, ἔνθα εἶναι ἡ κατοικία πάντων τῶν εὐφραινομένων. Τούτων δέ τῶν ἀγαθῶν τυχών ὁ ἄθλιος, δοξάζω εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομα τοῦ Υἱοῦ Σου καί Θεοῦ τοῦ δεχομένου πάντας τούς μετανοοῦντας ἐξ ὅλης ψυχῆς διά Σέ τήν γενομένην μεσίτριαν καί ἐγγυήτριαν πάντων τῶν ἁμαρτωλῶν, διότι διά Σοῦ Πανύμνητε καί Ὑπεράγαθε Δέσποινα περισώζεται ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπίνη φύσις αἰνοῦσα καί εὐλογοῦσα Πατέρα καί Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, τήν Παναγίαν Τριάδα.
Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ
Η Υπεραγία Θεοτόκος στην Εκκλησία
Μὲ τὴν ἁμαρτία τὸ θάνατο καὶ τὸ διάβολο οἱ ἄνθρωποι ξέπεσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπομακρύνθηκαν. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς καὶ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ἀμέτρητη φιλανθρωπία ἔγινε ἄνθρωπος καὶ γιὰ πάντα παραμένει ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ὡς Θεάνθρωπος ὡς Ἐκκλησία. Ἡ δὲ Ἐκκλησία μὲ τὴν δική του θεανθρώπινη οἰκονομία σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Εἶναι Καινο- Διαθηκικὴ Πανευλογία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἔτσι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ποὺ ἐγέννησε γιὰ ἐμᾶς τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ στὴν πραγματικότητα γέννησε τὴν Ἐκκλησία διότι ἔδωσε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι λοιπὸν ἡ Θεοτόκος ταυτοχρόνως καὶ Ἐκκλησιογεννήτρια· ἡ Θεομήτωρ εἶναι ταυτόχρονα καὶ Ἐκκλησιομήτωρ.
Γι’ αὐτὸ ἡ ἁγία προσευχόμενη σκέψη τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογεῖ καὶ διδάσκει αὐτὴ τὴν Παν-ἀλήθεια ὅτι δηλαδὴ ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ Παν-φῶς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας γίνεται δι’ Αὐτῆς καὶ διὰ τοῦ δικοῦ Της Θεϊκοῦ Υἱοῦ.
Οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κηρύττουν γιὰ Αὐτήν. Ὅθεν δικαίως καὶ ἀληθῶς Θεοτόκον τὴν Ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν. Τοῦτο γὰρ τὸ ὄνομα ἅπαν τὸ μυστήριο τῆς οἰκονομίας συνίστησι.
Γιὰ τὴν προσευχόμενη καὶ παν-ἀληθή αἴσθηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ δική του θαυμαστὴ Θεομήτωρ εἶναι δύο ἀχώριστες ὑπάρξεις. Στὴν ὀρθόδοξη ἐπίγνωση τῆς ΚαινοΔιαθηκικῆς πίστης τὸ σωτηριῶδες καὶ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀχώριστο ἀπὸ τό τῆς Παναγίας Ἀχράντου Ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.
Ἐὰν ὑπάρχει κάποιος στὸ ἀνθρώπινο γένος μετὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ τότε Αὐτὴ εἶναι ἡ Θεοτόκος ἡ Παντελεία, Θεανθρώπινη Παν-ἀρετή. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία. Αὐτὴ εἶναι ἡ τελειοτάτη μορφὴ κάθε ἀπείρου καλοῦ. Διότι ὅταν δί’ Αὐτῆς ὁ Θεὸς εἰσῆλθε στὸν κόσμο ὡς ἄνθρωπος πῶς νὰ μὴν προέλθει ἐξ Αὐτῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε τι τὸ θεϊκό, κάθε τι τὸ ἐπουράνιο, κάθε τι τὸ εὐαγγελικό, κάθε τι τὸ εὐλογημένο, κάθε τι τὸ παραδεισένιο;
Γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων.
Ἀναμφίβολα ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ μεγάλη καὶ πλουσιωτάτη Δωρο -δωρήτρια στὸ Ἀνθρώπινο γένος. Χάρισε σὲ ἐμᾶς, ἐγέννησε γιὰ ἐμᾶς τὸν Θεὸν ὡς ἄνθρωπο, ὡς Θεάνθρωπο· καὶ μὲ Αὐτὸν τὴν Αἰώνια Ἀλήθεια, τὴν Αἰώνια Δικαιοσύνη, τὴν Αἰώνια Ἀγάπη, τὴν Αἰώνια Ἀγαθότητα, τὴν Αἰώνια Ζωή.
Ἀσφαλῶς μὲ αὐτὰ ἔδωσε σὲ ἐμᾶς ὅ,τι αἰωνίως χρειαζόταν ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη σὲ ὅλους τους κόσμους: τὴν σωτηρία, τὴν ἐνχρίστωση, τὴν Θεανθρωποποίηση, τὴν Θέωση, τὴ ἐντριαδοποίηση, δηλαδὴ ὅλα τὰ θεία μυστήρια καὶ ὅλες τὶς θεϊκὲς ἀρετές. Ἀλλὰ μαζί μέ ὅλα αὐτά (μᾶς ἔδωσε) τὸ πολὺ ἀγαπητὸ θαῦμα ὅλων τῶν θεϊκῶν κόσμων, τὸν θαυμαστὸ καὶ παν- θαύμαστο Θεὸ καὶ Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ, τὸν Θεάνθρωπο.
Ἐξαιτίας ὅλων αὐτῶν εἶναι παναληθὴς καὶ θεόπνευστη ἡ ὁμολογία τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «οὐδεὶς ἂν ἔλθοι πρὸς Θεὸν εἰ μὴ δι’ Αὐτῆς (τῆς Θεοτόκου)…Δι’ Αὐτῆς μεθέξουσι ὅσοι δὴ μεθέξουσι Θεοῦ. Αὕτη καὶ τῶν πρὸ Αὐτῆς αἰτία καὶ τῶν μέτ’ Αὐτὴν προστάτις καὶ τῶν αἰωνίων πρόξενος. Αὕτη τῶν προφητῶν ὑπόθεσις, τῶν Ἀποστόλων ἀρχή, τῶν μαρτύρων ἑδραίωμα, τῶν διδασκάλων κρηπίς… Αὕτη παντὸς ἁγίου κορυφὴ καὶ τελείωσις». [Δηλαδή: «Κανείς δέν μπορεῖ νά ἔλθει στόν Θεό παρά μόνο διά μέσου Αὐτῆς (τῆς Θεοτόκου)…Διά μέσου Αὐτῆς θά ἑνωθοῦν ὅσοι θά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Αὐτή εἶναι αἰτία, καί τῶν πρίν ἀπό Αὐτήν, καί προστάτις τῶν μετά ἀπό Αὐτήν καί αἰτία (πρόξενος) τῶν αἰωνίων (ἀγαθῶν). Αὐτή εἶναι ἡ ὑπόθεση (μέ αὐτήν ἀσχολοῦνται καί γι’ αὐτήν ὁμιλοῦν) τῶν Προφητῶν, ἡ ἀρχή τῶν Ἀποστόλων, τό στήριγμα τῶν μαρτύρων, ἡ κρηπίδα (βάση) τῶν διδασκάλων…Αὐτή εἶναι ἡ κορυφή καί ἡ τελείωση τοῦ κάθε Ἁγίου»)
Ἡ θεοδηγούμενη σκέψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου μεγαλύνοντας τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὁμολογεῖ: «Ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ κανεὶς ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία. Αὐτή εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Σωτηρίας γιατί ἐγέννησε τὸν Σωτήρα».
Ὁ Θεόσοφος ὁμολογητὴς τῆς θεανθρώπινης ἀλήθειας γιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἑνώνει τὴν προσωπικότητα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ ἐννοηθεῖ, οὔτε νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Μὲ τὴν ἐπονομασία δὲ «Θεοτόκος», στὸ πρόσωπο τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας ἐκφράζεται ὅλο τὸ θεϊκὸ μυστήριο τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ναί, χωρὶς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο δὲν ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος, δὲν ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει ἡ σωτηρία καὶ ὅλος ὁ κόσμος μετατρέπεται σὲ μία πολὺ ἀσυλλόγιστη φρίκη καὶ ὁ ἄνθρωπος σὲ μία φοβεροτάτη κόλαση.
-Γιὰ ποιὸ λόγο ἐδημιούργησε ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν κόσμο;
-Γιὰ νὰ γίνει ναὸς τοῦ Θεοῦ.
-Καὶ τὴν ζωὴν σὲ αὐτόν;
-Γιὰ νὰ γίνει Θεο-λειτουργικὴ.
-Καὶ τοὺς ἀνθρώπους σὲ αὐτὴν;
-Γιὰ νὰ γίνουν Θεολειτουργοί.
Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι μετάλλαξαν αὐτὸ τὸν κόσμο σὲ εἰδωλεῖο καὶ κολαστήριο.
– Μὲ τί;
-Μὲ τὴν Ἁμαρτία. Διότι ἡ ἁμαρτία ὑπακούει στὸν διάβολο καὶ ὄχι στὸν Θεό. Ἔτσι καὶ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ Θεὸ-λειτουργικὴ ἔγινε διαβολοειδὴς καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ λειτουργοί τοῦ Θεοῦ μετασχηματίστηκαν σὲ ὑπηκόους τοῦ διαβόλου.
Ὁ Κύριος ὅμως Ἰησοῦς Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ τὸν ἁγιάση καὶ νὰ τὸν μεταμορφώση ἀπὸ κόλαση σὲ Θεο-λειτουργία καὶ αὐτὸ ὁ φιλάνθρωπος Χριστὸς τὸ πραγματοποίησε μὲ τὴν Ἐκκλησία. Διότι μὲ Αὐτὴν ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸ θεῖο εὐαγγέλιο ὅλη Θεολειτουργική. Τὸ δὲ τέλειο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Ὁποία ἔζησε καὶ ἀσκήθηκε στὸ ναὸ, στὴν Ἐκκλησία. Ὅλη Της ἡ ζωή ἦταν μία ἀδιάκοπη Θεολειτουργία μὲ συνεχή ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Απάντηση Γέροντος Σάββα Λαυριώτη προς την Ι. Κοινότητα Αγίου Όρους
Ἀπάντηση στην ἀνακοίνωση τῆς 28/7/2016 τῆς Ἱ.Κοινότητας τοῦ Ἁγ.Ὄρους
(Δείτε την ανακοίνωση στο τέλος του άρθρου)
Πρὸς τὴν
Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους, Ἄθω
Ἐπειδὴ σὰν ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δείχνετε νὰ ταράσσεστε περισσότερο γιὰ τὴν προστασία τῆς διοικητικῆς δομῆς ποὺ σᾶς ἀναδεικνύει καὶ τὴν ἐξουσιαστικὴ αὐθεντία μὲ τὴν ὁποία ἐποιήσατε ἑαυτοῖς ὄνομα,[1] ἀπὸ τὸν πνευματικὸ, ποιμαντικὸ καὶ σωτηριολογικὸ σας προορισμὸ, θὰ θέλαμε νὰ σᾶς καθησυχάσουμε διαβεβαιώνοντας ὅτι, οὔτε ἐπιχειρήσαμε, οὔτε ἐνδιαφερόμαστε νὰ ἐμφανιστοῦμε ὡς σφετεριστὲς τῆς ἐξουσίας σας.
Θὰ τὸ θεωρούσαμε ἄλλωστε μεγίστη κατάπτωση καὶ πνευματικὸ μας ὄλεθρο νὰ συνδεθοῦμε μὲ τοὺς Προϊσταμένους τῆς Ἱ. Κοινότητας ποὺ, ὡς πιστότατοι συνεργάτες καὶ ὑποστηρικτὲς τοῦ μεγαλύτερου αἱρεσιάρχου τῶν τελευταίων αἰώνων, «ὀνομάζετε τὸ μαῦρο ἄσπρο καὶ τὸ πικρὸ γλυκὸ».[2]
Κραδαίνετε τὴν κρατικὴ σφραγῖδα τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας ἀλλὰ ἀπωλέσατε τὴν σφραγῖδα τῆς Ὀρθῆς Πίστης καὶ Ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Προσέχετε τὸ ὄστρακο καὶ πετᾶτε τὸν μαργαρίτη. Ὅπως κάποτε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας παρακαλοῦσε τὸν ἀναθεματισμένο πάπα Ἰννοκέντιο νὰ «προστατέψει» τὴν Ἀθωνικὴ πολιτεία, ὅπως κάποτε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας δέχτηκε καὶ ἐγκατέστησε Ἰησουιτικὸ σχολεῖο στὸν Ἄθωνα, ὅπως κάποτε ἡ διοίκηση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας ἐξόρισε τὸν Ἅγιο Νικόδημο καὶ τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες, ἔτσι καὶ σήμερα ἦρθε ἡ σειρὰ σας νὰ συνεργήσετε μὲ τοὺς κακοδόξους ἁγιομάχους.
Ὅμως, «κάθε κληρικὸ τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἅγίων Πατέρων νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἂν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει ἄλλα μύρια θαύματα», διδάσκει ὁ Ἅγ. Συμεὼν. [3]
Ἐμεῖς λοιπὸν προτιμοῦμε νὰ ὑπακοῦμε στοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ μᾶς ἐπιτάσσει: «Ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε». [4]
Μετὰ τιμῆς καὶ ἀληθείας
Γέρων Σάββας Λαυριώτης
[1] Γεν.α΄4
[2] Ἡσ.ε΄20
[3] Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, Λόγος ΣΤ΄.
[4] Ἀποκ.ιη΄4
Ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητος 28/7/2016:
Η "Σωτηρική" διάγνωση έγινε πριν δεκαετίες!
…Ο Οικουμενισμός δεν είναι –όπως νομίζουν μερικοί- κάτι το ακίνδυνο.
Ο Οικουμενισμός είναι ένα είδος πανθρησκείας.
Τον χαρακτήρισαν ως αίρεση, αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ελαφρός.
Δεν είναι απλώς μία αίρεση αλλά παναίρεση. Είναι η μεγαλυτέρα απειλή κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ο Οικουμενισμός είναι τι κατά πολύ χειρότερον της παναιρέσεως. Είναιαμνήστευση και ανοχή όλων των αιρέσεων.Ο Οικουμενισμός είναι παγίς και νόσος προς θάνατον. Είναι ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος τον οποίο έχει εφεύρει η Δύση δια να εισχωρήσει στον Ιερό χώρο της Ορθοδοξίας.
Εξ άλλου ημείς οι Ορθόδοξοι συμμετέχοντες στην Οικουμενική κίνηση δεν συμβάλλομεν στην λύση των Εκκλησιαστικών προβλημάτων ούτε εις την ποθητή ένωση. Συμβάλλομεν μάλλον εις την διαίρεσιν των ηνωμένων παρά εις την ένωσιν των διεστώτων. Περισσότερο βλάπτομεν παρά ωφελούμεν.
Λέγει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός για τον συγκρητισμόν-οικουμενισμό:
«Μέσον αληθείας και ψεύδους δεν δύναται να υπάρξει».
Τα ζητήματα της πίστεως δεν δέχονται συγκατάβασιν. Δεν υπάρχουν χρυσές μεσότητες και ημιαλήθειες.
Από το βιβλίο:
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Ν. Βασιλειάδη, σελ. 252-253
Μας εστάλη από αγωνιστή κληρικό
Θέλουν να νοθεύσουν το ανόθευτο Φαρμακείο της Ορθοδοξίας με τα Οικουμενιστικά "γενόσημα"!
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
ΩΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ
Ενώ ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ (θρησκευτικός συγκρητισμός) παρουσιάζεται ως αυτόκλητος σωτήρας της ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ουσιαστικά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της.
Η αρρώστια της αμαρτίας πάντα υπήρχε και θα υπάρχει και θα θεριεύει στην οικουμένη και σε όλο τον εφήμερο χρόνο έως της συντελείας των αιώνων.
Μαζί της όμως και στον αντίποδα πάντα συνυπήρχε και το φαρμακείο που λέγεται ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, και έτσι πάντα και πάντοτε υπήρχε ελπίδα ιάσεως και θεραπείας στην οποιαδήποτε «νόσον και μαλακίαν».
Δυστυχώς όμως δεν φτάνουν τα αυτόκλητα παράνομα μαγαζάκια και «Φαρμακεία» (βλέπε Αιρέσεις) που τόσα χρόνια διαλαλούν τα μαϊμού εμπορεύματα και φάρμακα, θέλουν τώρα και το μόνον εναπομείναν ανόθευτο Φαρμακείο της Ορθοδοξίας μας να το νοθεύσουν με τα δικά τους γενόσημα και θανατηφόρα φάρμακα και φαρμάκια.
Εφόσον λοιπόν κάποτε το επιτύχουν αυτό θα υπάρχει πλέον λόγος υπάρξεως της Οικουμένης και της ανθρωπότητος πάνω στην γή;
ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΙΕΡΕΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)