«Όταν φτάσουμε να κάνουμε και νόμους υπέρ των ομοφυλόφιλων τότε..» π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

 

Patroparadoto Sevas

Ὁ ἅγιος Κοσμας ο Αιτωλος και οι γυναικες (Ομιλια του Μητροπολιτου Φλωρίνης, Πρεσπων & Εορδαιας Αυγουστινου Καντιωτη)

Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΑ΄

Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2628

Ομιλια του Μητροπολιτου Φλωρίνης, Πρεσπων & Εορδαιας Αυγουστινου Καντιωτη

Ὁ ἅγιος και οι γυναικες

Ἂς εἶνε, ἀγαπητοί μου, εὐλογημένο καὶ δε­δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς ἀξιώνει νὰ ἑορτάσουμε καὶ πα­νηγυρίσουμε πάλι τὸν ἅγιο Κοσμᾶ, τὸν ἰσαπόστολο καὶ ἐθναπόστολο. Πέρυσι μιλήσαμε μὲ θέμα «Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὡς ἱεροκήρυκας». Ἐφέτος θὰ πάρω μία μόνο πλευρὰ τῆς διδασκαλίας του· τὸ θέμα μου εἶνε «Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς καὶ οἱ γυναῖκες».

–«Ὁ Κοσμᾶς καὶ οἱ γυναῖκες»; Περίεργο, θὰ πῆ­τε. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δὲν ἦταν ἔγγαμος· ἦταν ἀ­σκητής, αὐστηρὸς μάλιστα. Ἀ­πὸ νέος στὸ Ἅγιο Ὄρος ἔζησε σκληρά· νήστευε, προσ­ευχόταν, τὸ κομ­πο­σχοίνι δὲν ἔ­φευγε ἀπ᾽ τὸ χέρι του ὅπως τὸν δείχνει ἡ εἰκόνα. Μακριὰ ἀπὸ κόσμο, γυναῖ­κες, θέλγητρα τῆς ζωῆς.

Ναί. Ἀλλ᾽ ἐνῷ ἔμενε στὸ Ἅγιο Ὄρος ἄκουσε φω­νὴ ποὺ τοῦ ἔλεγε· Βγὲς ἔξω, πήγαινε νὰ κηρύ­ξῃς… Ἔτσι βρέθηκε στὸν κόσμο, ὅπου οἱ μισοὶ εἶνε ἄντρες καὶ οἱ μισὲς γυναῖ­κες· ἦταν λοι­πὸν ὑ­ποχρεωμένος νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ ὅλους.

Ποιές τώρα ἦταν οἱ ἀπόψεις τοῦ ἁγίου Κο­σμᾶ γιὰ τὶς γυναῖκες; Θὰ νόμιζε κανείς, ὅτι ὁ ἀ­σκη­τὴς αὐτὸς ἦταν μισογύνης, ὅτι ἀποστρε­φόταν τὶς γυναῖκες. Ὄχι. Μολονότι ἔζησε ἀ­μόλυντη παρ­θενικὴ ζωή, ἐν τούτοις εἶχε μεγά­λη καρδιά, πλατειὰ σὰν τὸν οὐρανό· χωροῦ­σε ὅλο τὸν κόσμο, ἄντρες γυναῖκες παιδιά. Ὡς γνήσιος μαθητὴς τοῦ Ἐσταυρωμέ­νου, δὲν ἦταν δυνατὸν καὶ γιὰ τὶς γυναῖκες νὰ ἔχῃ ἄλλη γνώμη ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ λέει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγαποῦσε τὶς πιστὲς γυναῖκες καὶ γύρω του ὑπῆρχε ὁ κύκλος τῶν μυροφόρων ποὺ ἔ­μειναν μέχρι τέλους ἀφωσιωμένες σ᾽ αὐτόν, ἔ­τσι κι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀγαποῦσε τὶς εὐσεβεῖς γυναῖ­κες καὶ ὁμιλεῖ γι᾽ αὐτὲς στὶς διδαχές του.

Στὰ χρόνια ἐκεῖνα ἡ γυναίκα ἦταν σκλάβα τοῦ ἀντρὸς ἰδίως στὰ ὀρεινά. Ξυπνοῦσε νωρίτερα ἀπ᾽ ὅλους, φρόν­­τι­ζε τὰ μικρά, θήλαζε τὸ βρέφος, πε­ριποιόταν τὸ σύζυγο· ἔβγαινε στὸ χωράφι, ἔ­σκαβε, θέριζε, ἔκανε ὅποια ἄλ­λη ἀγροτικὴ ἐργασία· γύριζε μετὰ στὸ σπίτι, μαγείρευε, καθάριζε, ἔ­πλενε. Ὁ ἄντρας, συχνὰ σκλη­ρός, τὴν τυραννοῦ­­σε. (Μήπως καὶ μέχρι σήμερα σὲ μερικὰ βλαχοχώρια δὲν γίνεται τὸ ἴδιο; Στὰ χρόνια ποὺ ἤμουν ἱεροκήρυκας τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου· τὴ γυναῖ­κα στὸ βουνὸ νὰ κόβῃ κλαδιὰ νὰ κάνῃ καλύβα κι ὁ ἄντρας, ξαπλωμένος κάτω ἀπ᾽ τὸ δέντρο μὲ τὸ τσιμ­πούκι του, νὰ μὴ τὴν βοηθάῃ καθόλου· τὸν εἴ­­δαμε καὶ σὰν ἀφέντη καβάλλα στὸ ζῷο, κι αὐ­τὴ μὲ τὸ μωρὸ στὸν ὦμο ν᾽ ἀκολουθῇ πεζὴ ­λὲς κ᾽ εἶνε σκλάβα). Τὰ εἶδε αὐτὰ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, πόνεσε ἡ ψυχή του καὶ στὰ κηρύγματά του ἔλεγε· «Ἴσια τὴν ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὴν γυναῖκα μὲ τὸν ἄνδρα, ὄχι κατωτέρα. Ἐδῶ πῶς τὰς ἔχετε τὰς γυναῖκας; –Διὰ κατωτέρας» (ἡμ. ἔργ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» ἐκδ. «Σταυρός», Ἀθήνα 201331, Α΄121). –Ὄχι, παιδιά μου, λέει, εἶνε ἁ­μαρτία· ἡ γυναίκα δὲν εἶνε κατώτερη, εἶνε ἴση μὲ τὸν ἄντρα, ἔχει ἴσα δι­καιώματα. «Πλάσμα τοῦ Θεοῦ εἶνε καὶ ἐκείνη κα­θὼς καὶ σύ, τόσον ἐσταυρώθηκεν ὁ Θεὸς δι᾽ ἐσὲ ὅσον καὶ δι᾽ ἐκείνην, πατέρα λέγεις ἐσὺ τὸν Θεὸν πατέρα τὸν λέγει καὶ ἐκείνη, ἔχετε μίαν πίστιν ἕνα βάπτισμα· δὲν τὴν ἔχει ὁ Θεὸς κατωτέραν» (ἔ.ἀ. Α΄123).

Πῶς τὴν ἔπλασε ὁ Δημιουργός; Πῆρε μία πλευ­ρὰ τοῦ Ἀ­δὰμ καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ ἔφτειαξε τὴ γυναῖκα. Καὶ ἔ­χει μεγάλη σημασία αὐτὸ καὶ ὡς πραγματικὸ γεγονὸς ἀλλὰ καὶ ὡς ἀλληγορία καὶ συμβολισμός· τὴν ἔπλασε ἀπὸ τὴν πλευρά, κοντὰ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνδρός, γιὰ νὰ εἶνε ἡ σύν­τροφός του σὲ ὅλα, σὲ λύπες καὶ σὲ χαρές (ἔ.ἀ.).

Ἔλεγε ἐπίσης ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι ἡ γυναίκα, μολονότι εἶνε ἀδύνατη ὡς ὀστράκινο σκεῦος, ἐν τούτοις στὶς ἀρετὲς μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸν ἄντρα. «Πολλὲς γυναῖκες εὑρίσκονται εἰς τὸν κόσμον ὁποὺ εἶνε καλύτερες ἀπὸ τοὺς ἄν­δρας· τί σὲ ὠφελεῖ νὰ καυ­χᾶσαι πὼς εἶσαι ἄνδρας καὶ εἶσαι χειρότερος ἀπὸ τὴν γυναῖκα καὶ πηγαίνεις εἰς τὴν κόλασιν καὶ καίεσαι πάντοτε, καὶ ἡ γυ­ναίκα σου πηγαίνει εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε;» (ἔ.ἀ. Ε΄195).

Ἐδῶ, λέει ὁ ἅγιος, στὰ μέρη ποὺ γυρίζω, λέ­ω στοὺς ἄντρες, Ὅσοι εἶστε γέροι, περάσα­­τε τὰ 60, μὴν ξυρίζεστε πιά, ν᾽ ἀφήσετε τὰ γένεια· καὶ κανένας ἀπὸ σᾶς δὲν ἀκούει. Οἱ γυναῖκες ὅμως! νά ἡ διαφορά. «Εἶπα ἕνα λόγον διὰ τὰς γυναῖκας καὶ σκέπτονται νὰ ῥίψουν τὰ περιττὰ σκουλαρίκια δα­κτυ­λίδια, καὶ μὲ ἤκουσαν εὐθύς· βλέπω ὁποὺ τρέχουν νὰ ἐξομολογηθοῦνε» (ἔ.ἀ. Α΄121). Κάποιος δὲ νεώτερος συγγρα­φεὺς λέει· Ἂς εἶνε «αἰωνία ἡ μνήμη τῶν γυναικῶν τῆς Ἠπείρου, αἱ ὁποῖαι ἔκτισαν 210 Ἑλληνικὰ σχολεῖα μὲ τὴν ἀξίαν τῶν κοσμημάτων καὶ ἐπροίκισαν αὐτὰ μὲ τὸ περίσσευμα αὐτῶν, σῳζόμενα ἕως τὴν σήμερον. Αἰ­ω­νία ἡ μνήμη χιλιάκις» (ἔ.ἀ. σ. 44.· Ζώτου – Μολοττοῦ, Λεξικὸν ἁγίων Πάντων, σ. 620).

Τέτοια ἔλεγε καὶ ἐπαινοῦσε τὴν ἀρετὴ τῶν γυναικῶν. Προέβαλλε στὸ ἀκροατήριό του ὑ­πέροχα παραδείγματα γυναικείας ἀρετῆς. Ἰ­δι­αιτέρως τιμοῦσε τὴν μεγαλομάρτυρα ἁγία Παρασκευή (βλ. ἔ.ἀ. Β΄138-40), ποὺ ἐνσαρκώνει τόσο τὸ μοναχικὸ ὅσο καὶ τὸ ἱεραποστολικὸ ἰδε­ῶ­δες.

Κι ὅταν ἔφτανε νὰ μιλήσῃ γιὰ τὴν Παναγία (βλ. ἔ.ἀ. Ε΄200· Ζ΄221) δάκρυζε. Ἐ­ξηγοῦσε τὸ ὄνομά της· «Μαρία (ἡ Θεοτόκος) θέλει νὰ εἰπῇ κυρία, ὡσ­ὰν ὁποὺ ἔμελλεν ἡ Θεοτόκος νὰ γίνῃ βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ πά­σης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς κτίσεως, νὰ παρα­κα­λῇ διὰ τὰς ἁ­μαρτίας μας» (βλ. ἔ.ἀ. Ζ΄222). Αἰσθανόταν ἰ­διαίτερη ἀ­γάπη στὴν Παναγία. Καὶ πρὶν νὰ τὸν ἀ­παγχονίσουν προσευχόταν· Παναγία Δέσποι­να, παρακάλει ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ… Ὅπως ἀ­μέτρητα εἶνε τ᾽ ἀστέρια στὸν οὐρανό, ἔτσι εἶ­νε καὶ οἱ γυναῖκες. Χιλιάδες ἀστέρια ἔχει ὁ γυ­ναικεῖ­ος κόσμος. Ἀλλ᾽ ἀνάμεσα σ᾽ αὐτὰ ἀ­στέρι πρώτου μεγέθους εἶνε ἡ Παναγία μας.

Τ᾽ ἀκοῦτε αὐτὰ εὐχαρίστως, οἱ γυναῖ­κες· οἱ ἔπαι­νοι εἶνε δεκτοί. Ἀκοῦστε ὅμως τώρα καὶ τὸν ἔλεγ­χο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ. Διότι, ὅπως ὑπάρχουν γυναῖ­κες καλές, ὑπάρχουν καὶ γυναῖκες κακὲς καὶ διεστραμμένες. Γι᾽ αὐτὲς μιλοῦσε αὐστηρά. Τί ἔλεγε;

Ἤλεγχε πρῶτα – πρῶτα τὴν ὑπερηφάνεια τῶν γυναικῶν καὶ ἀνέφερε τὸ ἑξῆς παράδει­γμα. «Ἕνας ἀ­σκητὴς βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί του νὰ ὑπάγῃ εἰς μίαν χώραν σμίγει εἰς τὸν δρόμον μὲ ἕνα ἄγγελον, μὰ δὲν τὸν ἐγνώρισεν· ἀπαν­τοῦν ἕνα ἄλογο ψόφιο, παρέκει ἕνα βόδι ψόφιο, παρέκει ἕνα σκύλον ψόφιον, καὶ πιάνει ὁ ἀσκητὴς τὴν μύτην του, ὁ ἄγγελος τίποτε· κον­τὰ ὁποὺ ἤ­θελαν νὰ φθάσουν εἰς τὴν χώραν εὑρίσκουν μίαν κόρην πολὺ ὡραίαν μὲ στολίδια καὶ φορέματα πο­λύτιμα, (καὶ) τότε ὁ ἄγγελος ἔπιασε τὴν μύτην του· ὁ ἀσκητὴς τοῦ λέγει· Τί εἶσαι σύ, ἄγγελος ἄνθρωπος ἢ διάβολος; ἀπαντήσαμεν τὸ ψόφιο ἄ­λογο, ὁμοίως τὸ βόδι καὶ τὸν σκύλον, καὶ δὲν εἶδα νὰ πιάσῃς τὴν μύτη σου, καὶ τώρα ὁποὺ ἀπαν­τήσαμεν τέτοιαν ὡραίαν κόρην ἔπιασες τὴν μύτη σου; τότε φανερώνεται ὁ ἄγγελος καὶ τοῦ λέγει, πὼς κανένα πρᾶγμα δὲν βρωμᾷ τοῦ Θεοῦ περισσότερον ὡσὰν τὴν ὑπερηφάνειαν, καὶ ἔγινεν ἄφαν­τος· εὐθὺς ἐγύρισεν ὁ ἀσκητὴς εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἔκλαιε παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τὸν φυλάγῃ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου καὶ νὰ μὴ τὸν ῥί­ψῃ εἰς ὑπερηφάνειαν καὶ κολασθῇ» (βλ. ἔ.ἀ. πδ2,275-6). Ἡ ὑπερηφάνεια βρωμάει περισσότερο ἀπὸ τὸν ψόφιο σκύλο, ἄλογο ἢ βόδι. Γυναῖκες, ἔλεγε, φυλαχτῆτε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια· δὲν ὑπάρχει χειρότερο πάθος. «Ὅταν ἰδοῦμέν τινα ταπει­νόν, τὸν βλέπομεν ὡς ἄγγελον, μᾶς φαίνεται ν᾽ ἀ­νοίξωμεν τὴν καρδίαν μας νὰ τὸν βάλωμεν μέσα· καὶ ὅταν ἰδοῦμέν τινα ὑπερήφανον, τὸν βλέπομεν ὡς τὸν διάβολον, γυρίζομεν τὸ πρόσωπόν μας εἰς ἄλλο μέρος νὰ μὴ τὸν βλέπωμεν. Ἂς φύγωμεν λοι­­πὸν τὴν ὑπερηφάνειαν» (ἔ.ἀ. Α΄117). Καὶ πράγματι ἅ­μα δῇς καμμιὰ γυναῖκα ταπεινή, κάτι ἁπλο­ϊ­κὲς γιαγιάδες, γεμίζει ἡ καρδιὰ ἀπὸ χαρὰ καὶ ἀ­γαλλίασι· ἐνῷ κάτι ἄλλες, ποὺ τεντώνονται καὶ καυχῶνται γιὰ διάφορα μάταια πράγματα, εἶνε σὰν μιὰ ἐν­σάρκωσι τοῦ δαιμονικοῦ πνεύμα­τος.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς χτυποῦσε ἀκόμη τὴν πολυτέλεια τῶν γυναικῶν. Ἤθελε ἡ γυναίκα νὰ εἶνε ἁ­πλᾶ ντυμένη· στὴν ἐκκλησία μάλιστα ἐ­πέμενε νὰ ἔχουν τὸ κεφάλι τους πάντα σκεπα­σμένο. «Ἀφήσατε τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ κάμετε ταπεινοσύνην· μὴ βάνετε εἰς τὴν κεφαλήν σας ἀσήμια καὶ μαλάματα καὶ κόκκινα καὶ κίτρινα μανδήλια, ἀμὴ ἄσπρα μανδήλια καὶ νέες καὶ γερόντισσες, καὶ ἀρχόντισσες καὶ πτωχές» (ἔ.ἀ. Η΄265).

Ἡ καλὴ γυναίκα, ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, εἶ­νε εὐ­λογία, ἡ κακιὰ γυναίκα εἶνε κατάρα. Καὶ ἀ­νέφερε ἕνα φοβερὸ παράδειγμα. «Ἂν τύχῃ καὶ περάσῃς ἀπὸ ἕνα σοκάκι καὶ εἰς τὸ ἕνα μέρος εἶνε ἡ γυναίκα καὶ εἰς τὸ ἄλλο εἶνε ὁ διάβολος, νὰ μὴν ἀπεράσῃς ἐκεῖθεν ὁποὺ εἶ­νε ἡ γυναίκα, μόνον ἀπὸ ἐκεῖ ὁποὺ εἶνε ὁ διάβολος, διατὶ κάνεις τὸν σταυ­ρόν σου καὶ φεύγει, μὰ ἡ γυναίκα δὲν φεύγει» (ἔ.ἀ. Ζ΄238).Ἡ κακιά, γυναίκα, χίλιους σταυροὺς νὰ κάνετε, δὲν θὰ φύγῃ, θὰ μείνῃ ἐκεῖ νὰ σᾶς σκανδαλίσῃ καὶ θὰ σᾶς ῥίξῃ στὴν ἁ­μαρτία.

Αὐτὰ λοιπόν ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Πέρασαν ἀπὸ τότε κάπου διακόσα χρόνια. Ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸς σηκωνόταν ἀπὸ τὸν τάφο καὶ ἄρχιζε πάλι νὰ περιοδεύῃ, πῶς θὰ εὕρισκε τὶς γυναῖκες;

Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς δόξα τῷ Θεῷ γυναῖ­κες ἀ­φωσιωμένες στὸ Θεό, ποὺ ὑπηρετοῦν στὰ νοσοκομεῖα τοὺς ἀρρώστους ἢ στὴν ἱεραποστολή· ὑ­πάρχει γυναικεία ἀρετὴ καὶ πίστι στὸ Θεό. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ὁ γυναικεῖος κόσμος, ποὺ ἐξέκλινε καὶ ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο. Νά, ἐδῶ στὴν ἐκ­κλησία λίγες γυναῖκες ἔχουν σκεπάσει τὸ κεφάλι τους μὲ μαντήλι· εἶνε πολὺ καλὴ συνήθεια, τὴν ὁποία συνιστοῦν ὄχι μόνο ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὄχι μό­νο ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος (βλ. Α΄ Κορ. 11,3-6 κ.ἀ.). Μέσα στὴν ἐκκλησία, λένε, ἡ γυναίκα νά ᾽νε καλὰ σκεπασμένη. Δυστυχῶς ὅμως ὄχι μόνο ἔξω ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ἐκκλησία ἐπικρατεῖ γυμνισμός. Ὁ διάβολος πῆρε ψαλίδι καὶ ἔκοψε μανίκια, ῥοῦχα, μαλλιά· κ᾽ ἔχουν τὸ θράσος ἔτσι νὰ μπαίνουν καὶ στὸ ναό, ξεγυμνωμένες. Φαντάζεστε τί θὰ ἔλεγε καὶ τί θὰ ἔκανε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὅ­ταν θὰ τὶς ἔβλεπε;

Ἅγιε Κοσμᾶ, ποὺ περπάτησες ἀ­νά­μεσά μας κι ἀπὸ ἀγάπη καυτηρί­ασες τὶς ἐκτροπὲς τῶν γυναι­κῶν, βοήθησέ μας νὰ ζήσῃ πάλι ὁ Χριστὸς ἐν ἡμῖν, νὰ καθαριστῇ ἡ πατρίδα μας ἀπὸ τὰ μιάσματα τῆς διαφθορᾶς· νὰ ζήσουν τ᾽ ἀντρόγυνα ἀγαπημένα καὶ τίμια, νὰ ζήσουν τὰ παιδιά μας ἁγνὰ καὶ οἱ κοπέλ­λες μας σὰν τὰ λουλούδια τῆς ἀνοίξεως. Στεῖ­λε μας, ἅγιε Κοσμᾶ, τὴ χάρι σου νὰ νικήσουμε τὸ κακό.

Τὸ εἶπα καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω· Ἂν δὲν πίστευα στὸ Θεό, θὰ ἄφηνα τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια γιὰ νὰ γίνω λοῦστρος, νὰ γιαλίζω παπούτσια. Πιστεύω ὅ­μως στὸ Θεό, στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ σὲ ὅσα εἶπε ὁ ἅ­γι­ος Κοσμᾶς, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀγωνίζομαι καὶ προσπα­θῶ νὰ γίνῃ ἡ πατρίδα μας ἀστέρι τοῦ οὐρανοῦ, καθαρὴ ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἀτιμίες ποὺ μᾶς ἦρθαν ἀπ᾽ ἔξω, μὲ τὶς ἱερὲς παραδόσεις καὶ τὴν Ὀρθοδοξία της. Προτιμότερο νὰ πεθάνουμε, νὰ μαρτυρήσου­με, παρὰ νὰ ζοῦμε μὲ ἀτιμία, πορνεία καὶ μοιχεία.

Ὁ Θεὸς ἂς εἶνε βοηθὸς σὲ ὅλους μας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ ὁμωνύμου χωρίου Γρεβενῶν τὸ Σάββατο 24-8-1968 πρωί, μὲ νέο τώρα τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 12-7-2024.

https://agonasax.blogspot.com

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός – Διδαχαί

Ἡ κακία τῶν Ἑβραίων, ΔΙΔΑΧΗ Δ´

Καὶ τώρα μὴ δυνάμενοι οἱ Ἑβραῖοι νὰ τὸν μετασταυρώσουν τὸν Χριστόν, κάθε Μεγάλην Παρασκευὴν τὸν κάνουν ἀπὸ κερὶ καὶ τὸν σταυρώνουν, καὶ ὕστερα τὸν καίουν· ἢ παίρνουν ἕνα ἀρνὶ καὶ τὸ κτυποῦν μὲ τὰ μαχαίρια καὶ τὸ σταυρώνουν ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκούετε κακίαν τῶν Ἑβραίων καὶ τοῦ διαβόλου; Καθὼς γεννηθῆ τὸ Ἑβραιόπαιδον, ἀντὶ νὰ τὸ μαθαίνουν νὰ προσκυνῇ τὸν Θεόν, οἱ Ἑβραῖοι, παρακινούμενοι ἀπὸ τὸν πατέρα των διάβολον, εὐθὺς ὁποὺ γεννηθῆ, τὸ μαθαίνουν νὰ βλασφημᾷ καὶ νὰ ἀναθεματίζῃ τὸν Χριστόν μας καὶ τὴν Παναγίαν μας· καὶ ἐξοδεύουν πενήντα, ἑκατὸν πουγγιὰ νὰ εὕρουν κανένα χριστιανόπουλο νὰ τὸ σφάξουν, νὰ πάρουν τὸ αἷμα του, καὶ μὲ ἐκεῖνο νὰ κοινωνοῦν.

Ὁ διάβολος θέλει νὰ πίνωμεν τὸ αἷμα τῶν παιδιῶν, καὶ ὄχι ὁ Θεός. Ὁ Χριστὸς μᾶς παραγγέλει νὰ εὐχώμεθα ὅλον τὸν κόσμον. Ὁ Ἑβραῖος, ὅσον καὶ ἂν εἶνε φίλος σου, πήγαινε, καλημέρισέ τον, καὶ βάλε τὸ αὐτί σου νὰ ἀκούσῃς τί σοῦ λέγει. Ἐσὺ τὸν εὔχεσαι καὶ τὸν χαιρετᾶς καὶ ἐκεῖνος σὲ καταρᾶται καὶ σοῦ λέγει, κακὴ ἡμέρα σου, διότι ἡ καλὴ ἡμέρα εἶνε τοῦ Χριστοῦ, καὶ δὲν θέλει οὔτε νὰ τὴν ἀκούσῃ οὔτε νὰ τὴν εἴπῃ ὁ Ἑβραῖος. Κοίταξε εἰς τὸ πρόσωπον ἕνα Ἑβραῖον ὅταν γελᾷ· τὰ δόντια του ἀσπρίζουν, τὸ πρόσωπόν του εἶνε ὡσὰν πανὶ ἀφωρισμένο, διότι ἔχει τὴν κατάραν ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ δὲν γελᾶ ἡ καρδία του. Ἔχει τὸν διάβολον μέσα του ὁποὺ δὲν τὸν ἀφήνει.

Κοίταξε καὶ ἕνα χριστιανὸν εἰς τὸ πρόσωπον, ἂς εἶνε καὶ ἁμαρτωλός· λάμπει τὸ πρόσωπόν του, χύνει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σφάζει ὁ Ἑβραῖος ἕνα πρόβατον, καὶ τὸ μισὸ τὸ ἐμπροσθινὸν τὸ κρατεῖ διὰ λόγου του, καὶ τὸ πισινὸν τὸ μουντζώνει καὶ τὸ πωλεῖ εἰς τοὺς χριστιανοὺς διὰ νὰ τοὺς μαγαρίσῃ. Καὶ ἂν σοῦ δώσῃ ὁ Ἑβραῖος κρασὶ ἢ ρακί, εἶνε ἀδύνατον νὰ μὴ τὸ μαγαρίσῃ πρῶτον· καὶ ἂν δὲν προφθάση νὰ κατουρήσῃ μέσα, θὰ πτύσῃ. Ὅταν ἀποθάνῃ κανένας Ἑβραῖος, τὸν βάζουν μέσα εἰς ἕνα σκαφίδι μεγάλο καὶ τὸν πλένουν μὲ ρακί, καὶ τοῦ βγάνουν ὅλην του τὴν βρόμα, καὶ ἐκεῖνο τὸ ρακὶ τὸ φτιάνουν μὲ μυριστικά, καὶ τότε τὸ πωλοῦν εἰς τοὺς χριστιανοὺς εὐθηνότερον, διὰ νὰ τοὺς μαγαρίσουν. Πωλοῦν ψάρια εἰς τὴν πόλιν οἱ Ἑβραῖοι; Ἀνοίγουν τὸ στόμα τοῦ ὀψαρίου καὶ κατουροῦν μέσα, καὶ τότε τὸ πωλοῦν εἰς τοὺς χριστιανούς. Ὁ Ἑβραῖος μοῦ λέγει πὼς ὁ Χριστός μου εἶνε μπάσταρδος (56), καὶ ἡ Παναγία μου πόρνη.

Τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον λέγει πὼς τὸ ἔγραψεν ὁ διάβολος. Τώρα ἔχω μάτια νὰ βλέπω τὸν Ἑβραῖον; Ἕνας ἄνθρωπος νὰ μὲ ὑβρίσῃ, νὰ φονεύσῃ τὸν πατέρα μου, τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφόν μου, καὶ ὕστερα τὸ μάτι νὰ μοῦ βγάλῃ, ἔχω χρέος ὡσὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρήσω. Τὸ δὲ νὰ ὑβρίσῃ τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου, δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω. 

Καὶ ἡ εὐγένειά σας πῶς σᾶς βαστᾶ ἡ καρδία νὰ κάνετε πραγματείας μὲ τοὺς Ἑβραίους; Ἐκεῖνος ὁποὺ συναναστρέφεται μὲ τοὺς Ἑβραίους, ἀγοράζει καὶ πωλεῖ, τί φανερώνει; Φανερώνει καὶ λέγει, πὼς καλὰ ἔκαμαν οἱ Ἑβραῖοι καὶ ἐθανάτωσαν τοὺς προφήτας καὶ ὅλους τοὺς διδασκάλους καὶ ὅλους τοὺς καλούς.

Καλὰ ἔκαμαν καὶ κάμνουν νὰ ὑβρίζουν τὸν Χριστόν μας καὶ τὴν Παναγίαν μας. Καλὰ κάμνουν καὶ μᾶς μαγαρίζουν καὶ πίνουν τὸ αἷμα μας. Ταῦτα διατὶ σᾶς τὰ εἶπα, χριστιανοί μου; Ὄχι διὰ νὰ φονεύετε τοὺς Ἑβραίους καὶ νὰ τοὺς κατατρέχετε, ἀλλὰ διὰ νὰ τοὺς κλαίετε, πῶς ἄφησαν τὸν Θεὸν καὶ ἐπῆγαν μὲ τὸν διάβολον.

Σᾶς τὰ εἶπα νὰ μετανοήσωμεν ἡμεῖς τώρα ὁποὺ ἔχομεν καιρόν, διὰ νὰ μὴ τύχη καὶ μᾶς ὀργισθῆ ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἀφήσῃ ἀπὸ τὸ χέρι του καὶ τὸ πάθωμεν καὶ ἡμεῖς σὰν τοὺς Ἑβραίους καὶ χειρότερα.

https://katanixi.gr/agios-kosmas-aitolos-didachai

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ σύμφωνα μέ τίς Διδαχές τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

(Στίς 24 Αὐγούστου τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ)

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ σύμφωνα μέ τίς Διδαχές τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

Ὁ ἅγ. Κοσμᾶς, λοιπόν, θέτει ὡς πρώτη προϋπόθεση τὴν ἀγγελικὴ καθαρότητα τοῦ ὑποψηφίου: «Λέγω μόνον διὰ ἐσένα, παιδί μου, ὅπου μέλλεις νὰ γένης παπᾶς, πρέπει πρῶτον νὰ εἶσαι καθαρὸς ὡσὰν τὸν ἄγγελον». 

Ὡς δεύτερη προϋπόθεση ὁρίζει τὴν ἐκμάθηση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας, προκειμένου νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοεῖ τὰ Ἁγιογραφικὰ ἀναγνώσματα καὶ νὰ τὰ ἐξηγεῖ στοὺς πιστούς. Λέγει: «... νὰ μάθης γράμματα ἑλληνικὰ νὰ ἐξεύρης νὰ ἐξηγὰς τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὴν ΑγίανΓραφήν...». 

Ὡς τρίτη προϋπόθεση θέτει τὴν τήρηση τῆς ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὁριζομένης ἡλικίας εἰσόδου εἰς ἕκαστον βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης. Λέγει: «... καὶ νὰ γίνεσαι δεκαοκτὼ χρονῶν ἀναγνώστης, εἴκοσι ὑποδιάκονος, εἰκοσιπέντε διάκονος. Καὶ ὅταν γένης τριάντα χρονῶν, τότε νὰ γένης παπᾶς...» 

Ὡς τέταρτη προϋπόθεση ἀπαιτεῖ νὰ μὴν προσέρχεται ὁ ὑποψήφιος αὐτόκλητος, ἀλλὰ μόνο ἀνταποκρινόμενος στὴν παράκληση τοῦ ἐπισκόπου καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας: «Καί ἀνίσως καὶ σὲ παρακαλέσουν οἱ κοσμικοὶ καὶ ὁ δεσπότης, τότε νὰ γένης παπᾶς...». 

Μετ’ ἐμφάσεως τονίζει τὴν Πέμπτη προϋπόθεση, ἡ ὁποία ρητῶς ἀπαγορεύει τήν διὰ χρημάτων ἐξαγορὰ τῆς ἱερωσύνης, δηλαδή τήν σιμωνία: «... νὰ γένης παπᾶς χωρὶς νὰ δώσης ἕνα παρὰ» καὶ «Εἰδὲ πάλιν καὶ εἶσαι ἀνάξιος... καὶ πηγαίνεις... καὶ βάνεις μεσίτας καὶ ἀγοράζεις τὸ πετραχήλι, δὲν ἀγοράζεις τὸ πετραχήλι, παπᾶ μου, ἀλλὰ τὴν Κόλασιν καὶ καίεσαι πάντοτε». 

«Καὶ νὰ γίνεσαι, ἀδελφέ μου, παπᾶς διὰ νὰ σώσης τὴν ἐνορίαν σου. Εἰδὲ καὶ γίνεσαι παπᾶς διὰ ἀνάπαυσιν ἢ γίνεσαι διὰ δόξαν ἢ γίνεσαι παρανόμως, σοῦ κόβει ὁ Θεὸς τὴ ζωή σου παράκαιρα καὶ πηγαίνει ἡ ψυχὴ σου εἰς τὴν Κόλασιν καὶ καίεται πάντοτε». 

Πηγή: «Αὐθεντικοὶ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας», Πρωτ. Γεωργίου Χρ. Εὐθυμίου, Λέκτορος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἀθῆναι 2006

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

«ΤΙ ΙΔΕΑ ΕΙΧΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ & ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΙΕΡΕΙΣ & ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

ΣΤΑ ΖΥΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

ΦΟΒΕΡΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Απόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Ἔγινε στην Αθηνα στις 23.8.1965

με θέμα: «ΤΙ ΙΔΕΑ ΕΙΧΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ & ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ.

1) Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΤΙΜΟΥΣΕ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΚΛΗΡΟ & ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΗΝ ΥΨΗΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ… Αλλά εἶπε και δύο φοβερές προφητειες για την κατάπτωσή του

α) ΘΑ ΧΑΘΗ Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ & ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ & ΔΕΝ ΘΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΓΙ᾽ΑΥΤΟ.

β) ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ & Ο ΚΛΗΡΟΣ ΘΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ… Φοβερές προφητειες που δυστυχῶς, ἐπαληθευονται στις μέρες μας. 

ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ & ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΟΙ ΨΕΥΤΟΠΟΙΜΕΝΕΣ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ, ΑΛΛΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΠΟΤΕ, ΑΡΚΕΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ. Ἐδωσε ἐξετάσεις ὁ ἱερός κλῆρος. Φάνηκαν ποιοί ἱερεῖς ἔχουν φόβο Θεοῦ καὶ πειθάρχουν στὸν Θεό καὶ ὄχι στὶς ἐντολές τῶν ἀνθρώπων. Νὰ μείνουμε κοντά τους και νὰ τους στηρίζουμε στον ἀγώνα τους

https://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Φώτης Κόντογλου: Η χαρά των χριστιανών - Τὸ κάλλος τῆς Παναγίας

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ’ η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.

Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι’ ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα απ’ αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ’ η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι’ αγνή αγάπη.

Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι ‘ αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα.

Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά. Κι’ αυτή η πνευματική ευωδία είναι το λεγόμενο Χαροποιόν Πένθος (1) που μας χαρίζει η θρησκεία του Χριστού, ένα βότανο άγνωστο στους ανθρώπους που δεν πήγανε κοντά σ’ αυτόν τον καλόν ποιμένα.

Τούτη τη χαροποιά λύπη την έχουνε όλα όσα έκανε η ορθόδοξη τέχνη, και τα ευωδιάζει σαν σμύρνα και σαν αλόη, καν εικόνισμα είναι, καν υμνωδία, καν ψαλμωδία, καν χειρόγραφο, καν άμφια, καν λόγος, καν κίνημα, καν ευλογία, καν χαιρετισμός, καν μοναστήρι, καν κελλί καν σκαλιστό ξύλο, καν κέντημα, καν καντήλι, καν αναλόγι, καν μανουάλι, ότι και νάναι αγιωτικό.

Από τα ονόματα και μόνο που έδωσε η ορθοδοξία στην Παναγία, και που μ’ αυτά την καταστόλισε, όχι σαν είδωλο θεατρικό, όπως γίνηκε αλλού που φορτώσανε μια κούκλα με δαχτυλίδια και σκουλαρήκια και με ένα σωρό άλλα ανίερα και ανόητα πράγματα, λοιπόν αυτά μοναχά, λέγω, φαίνεται πόσο πνευματική αληθινά είναι η λατρεία της Παναγίας στην ελληνική ορθοδοξία.

Πρώτα-πρώτα το ένα αγιώτατο όνομά της: Παναγία.

Ύστερα τα άλλα: Υπερευλογημένη, Θεοτόκος, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξωτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Ζώσα και Άφθονος, Πηγή, Έμψυχος Κιβωτός, Άχραντος, Αμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Αειμακάριστος και Παναμώμητος, Προστασία, Επακούουσα, Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Ηγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ρόδον το Αμάραντον, Χρυσούν Θυμιατήριον, Χρυσή Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Επουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τείχος απροσμάχητον, Ελέους Πηγή, του Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος και Δωδεκάτειχος Πόλις, Ηλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη του Κόσμου, Δένδρον αγλαόκαρπον, Ξύλον ευσκιόφυλλον, Ακτίς νοητού ηλίου, Σιών αγία, Θεού κατοικητήριον, Επουράνιος Πύλη, Αδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλών, Θλιβομένων η χαρά, και χίλια δυο άλλα, που βρίσκονται μέσα στα βιβλία της εκκλησίας.

Κοντά σ’ αυτά είναι και τα ονόματα που γράφουνε απάνω στα άγια εικονίσματά της οι αγιογράφοι: Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Πλατυτέρα των Ουρανών, η Ελπίς των απελπισμένων, η Ταχεία Επίσκεψις, η Αμόλυντος, η Ελπίς των Χριστιανών, η Παραμυθία, η Ελεούσα κι άλλα πολλά, που γράφουνται από κάτω από τη συντομογραφία: ΜΗΡ ΘΥ, που θα πεί Μήτηρ Θεού. Πόση αγάπη, πόσο σέβας και πόσα κατανυκτικά δάκρυα φανερώνουνε μοναχά αυτά τα ονάματα, που δεν ειπωθήκανε σαν τα λόγια οπού βγαίνουνε εύκολα από το στόμα, αλλά που χαραχτήκανε στις ψυχές με πόνο και με ταπείνωση και με πίστη.

Αμή οι ύμνοι της πούναι αμέτρητοι σαν τάστρα τ’ ουρανού κ’ εξαίσιοι στο κάλλος, και που τους συνθέσανε οι άγιοι υμνολόγοι, «θίασον συγκροτήσαντες πνευματικόν»! Σ’ αυτό το ευωδιασμένο περιβόλι βρίσκουνται όλα τα αμάραντα άνθη και τα ευωδιασμένα βότανα του λόγου.

Αληθινά προφήτεψε η ίδια η Παναγία για τον εαυτό της, τότε που πήγε στο σπίτι του Ζαχαρία και την ασπάσθηκε η Ελισάβετ, πως θα τη μακαρίζουνε όλες οι γενεές: «Εκείνες τις μέρες, σηκώθηκε η Μαριάμ και πήγε στην Ορεινή με σπουδή στην πολιτεία του Ιούδα και μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ.

Και σαν άκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμό της Μαρίας πήδηξε το παιδί μέσα στην κοιλιά της (2).

Και γέμισε Πνεύμα Άγιο η Ελισάβετ και φώναξε με φωνή μεγάλη κ’ είπε: Βλογημένη είσαι εσύ ανάμεσα στις γυναίκες και βλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.

Κι’ από πού μου ήρθε αυτό το καλό, νάρθει η μητέρα του κυρίου μου προς εμένα; γιατί μόλις ήρθε η φωνή του χαιρετισμού σου στ’ αυτιά μου, ξεπέταξε το παιδί στην κοιλιά μου, κι’ είναι μακάρια εκείνη που πίστεψε σε όσα της είπεν ο Κύριος (3).

Κ’ είπε η Μαριάμ: «Δοξολογά η ψυχή μου τον Κύριο κι’ αναγάλλιασε το πνεύμα μου για το Θεό τον σωτήρα μου, γιατί καταδέχθηκε να κυτάξει την ταπεινή τη δούλα του.

Γιατί, να, από τώρα κ’ ύστερα θα με μακαρίζουνε όλες οι γενεές, επειδή έκανε σε μένα μεγαλεία ο Δυνατός, κ’ είναι αγιασμένο τ’ όνομά του, και το έλεός του πηγαίνει από γενεά σε γενεά σε κείνους που έχουνε τον φόβο του».

Αμέτρητες είναι οι υμνωδίες της Παναγίας, μα αμέτρητα είναι και τα σεμνόχρωμα εικονίσματά της, που καταστολίζουνε τις εκκλησιές μας, ζωγραφισμένα στο σανίδι είτε στον τοίχο.

Σε κάθε ορθόδοξη εκκλησιά στέκεται το εικόνισμά της στο τέμπλο από τα δεξιά της άγιας Πόρτας. Σε άλλες εικόνες ζωγραφίζεται και μοναχή, μα στα εικονίσματα του τέμπλου κρατά πάντα τον Χριστό στην αγκαλιά της απ’ τ’ αριστερά, σπάνια απ’ τα δεξιά, (τότε λέγεται Δεξιοκρατούσα).

Το κεφάλι της είναι σκεπασμένο σεμνά και σοβαρά με το μαφόριο, ένα φόρεμα φαρδύ κι’ ιερατικό σκούρο βυσσινί, που πέφτει στον ώμο της απλόχωρο, αφήνοντας να φαίνεται μοναχά το μακρουλό πρόσωπό της και τα χέρια της.

Από μέσα από το σκέπασμα φαίνεται μια στενή λουρίδα από το δέσιμο του κεφαλιού της που σφίγγει το μέτωπό της και αφίνει να φανούνε μονάχα οι άκρες των αυτιών της. Το μέτωπό της είναι σαν μελαχροινό φίλντισι, αγνό, απλό και κατακάθαρο.

Τα ματόφρυδά της είναι καμαρωτά, ζωηρά και μακρυά, φτάνοντας ίσαμε κοντά στ’ αυτιά της, τα μάτια της αμυγδαλωτά, ισκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρά μα γλυκύτατα, με τ’ ασπράδι καθαρό μα ισκιωμένο.

Το βλέμμα της είναι μελαγχολικό απλό, ίσιο, ήσυχο, συμπαθητικό, αγαπητό, θλιμένο μα και μαζί χαροποιό, αυστηρό μα και μαζί συμπονετικό, αγιώτατο, πνευματικό, αθώο, σκεφτικό, άμωμο, ελπιδοφόρο, υπομονητικό, πράο, σεμνώτατο, μακρυά από κάθε σαρκικόν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικό του παραδείσου, βασιλικό και ταπεινό, ανθρώπινο και θεϊκό, άκακο, αδελφικό, ευγενικό, ελεγκτικό, άγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερό για όσους έχουνε πονηρούς λογισμούς, τρυφερό,διαπεραστικό, ερευνητικό, απροσποίητο, ηγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, αμετασάλευτο.

Η μύτη της είναι μακρυά και στενή, με μέτρο, ιουδαϊκή, άσαρκη, με λεπτά ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή. Το στόμα της μικρό, ντροπαλό, φρόνινμο, κλειστό, καθαρό, ισκιωμένο κατά το μάγουλο, σαν να χαμογελά ελαφρά.

Το πηγούνι της γυριστό, σεβαστό, ανεπιτήδευτο, ταπεινό. Το μαγουλό της, παρθενικό, καθαρό, χνουδωτό, ευωδιασμένο, ντροπαλό, χλωμό με μιαν ελαφρότατη ροδοκοκκινάδα. Ο λαιμός της γυρτός ταπεινά, σμίγει με το πηγούνι μ’ ένα απαλό ίσκιασμα που το λέγανε οι παλαιοί γλυκασμό.

Το όλο πρόσωπό της είναι ιερατικό και θρησκευτικό, και μαρτυρά αρχαία φυλή. Τα άχραντα χέρια της είναι μικρά, στενά μακροδάχτυλα, λεπτόνυχα. Με το αριστερό βαστά τον Χριστό, και το δεξί τόχει ακουμπισμένο σεμνά απάνω στο στήθος της, σε στάση παρακαλεστική, με το μεγάλο δάχτυλο μακρυά από τ’ άλλα.

Στα πιο αρχαία εικονίσματα αυτό το χέρι είναι πιο όρθιο και πιο ψηλά, κοντά στο λαιμό.

Ο πιο αυστηρός τύπος της Παναγίας είναι η λεγόμενη Οδηγήτρια, που έχει όρθια την κεφαλή της, έκφραση απαθέστερη και το όλο σχήμα της είναι πιο ιερατικό. Ενώ η Γλυκοφιλούσα έχει το κεφάλι της γυρτό κατά το παιδί της, που τ’ αγκαλιάζει σφιχτότερα, κ’ η έκφρασή της είναι πιο αισθηματική.

Η Πλατυτέρα παριστάνεται καθισμένη απάνω στο θρόνο, αυστηρή κι’ αλύγιστη, και βαστά τον Χριστό στα γόνατά της, ακουμπώντας τόνα χέρι της στον ώμο του και με τ’ άλλο βαστώντας το πόδι του ή ένα μαντήλι.

Στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκκλησιές της Παναγίας γιορτάζουνε κατά την Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή στις 15 Αυγούστου.

Τα τροπάρια που ψέλνουνε σ’ αυτή τη γιορτή είναι από τα πιο εξαίσια. Το δοξαστικό του Εσπερινού είναι το μονάχο τροπάρι που ψέλνεται με τους οχτώ ήχους, κάθε φράση κι’ άλλος ήχος· αρχίζει από τον πρώτον ήχο και τελειώνει πάλι στον πρώτον.

Μα ολάκερη η Ελλάδα δεν υμνολογά την Παναγία μονάχα με τους ψαλτάδες και με τους παπάδες στις εκκλησιές, αλλά και με το κάθε τι της, με τα χωριά, με τα βουνά, με τα νησιά, πούχουνε τ’ αγιασμένο τ’ όνομά της.

Τα καράβια βολτατζάρουνε στη δροσερή θάλασσα, ανοιχτά από τους κάβους πούναι χτισμένα τα μοναστήρια της, έχοντας στη πρύμνη σκαλισμένο τ’αγαπημένο και προσκυνητό όνομά της.

Όποιος ταξιδεύει στα ελληνικά νερά, σ’ όποιο μέρος κι’ αν βρεθεί τη μέρα της Παναγίας, θαν ακούσει απ’ ανοιχτά τις καμπάνες απάνω από το πέλαγο. Άλλες έρχουνται από τ’ Άγιον Όρος που το λένε Περιβόλι της Παναγίας, άλλες από την Τήνο πούχει το ξακουστό παλάτι της, άλλες από την Σαλαμίνα που γιορτάζει η Φανερωμένη, άλλες από τη Μυτιλήνη, από την Παναγιά της Αγιάσσος και της Πέτρας, άλλες από το Μοναστήρι της Σίφνου, άλλες από τη Σκιάθο, άλλες από τη Νάξο, από κάθε νησί, από κάθε κάβο, από κάθε στεριά.

Σημειώσεις

1.– Βλέπε το «Χαροποιόν Πένθος» τεύχος 61 τ. 6ος Ελληνική Δημιουργία» σ.σ. 247-251.

2.- Το παιδί ήτανε ο Πρόδρομος.

3.– Δηλαδή σε όσα είπε, στην Παναγία ο αρχάγγελος Γαβριήλ κατά τον Ευαγγελισμό.

Σοφία Νασοπούλου - Χάλαρη fb

Πηγή:https://geromorias.blogspot.com

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΕΣΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΑΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ!

 

Focus FM 103.6

Αφιλάδελφος σιωπή δια τον διωγμόν της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Θα απαγορεύσει το καθεστώς Ζελένσκι την Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (UOC). Πρόκειται πραγματικά περί καθεστώτος και τούτο γίνεται κατανοητό από τις αντιδημοκρατικές πολεμικές σε βάρος της μόνης αναγνωρισμένης από την πλειοψηφία των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Αυτοί που δήθεν κόπτονται για θρησκευτικές ελευθερίες, για ποιο λόγο τώρα σωπαίνουν και δεν διαμαρτύρονται; Ούτε ακροθιγώς δεν αναφέρονται στην κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

H συνένοχη σιωπή για το διωγμό της UOC γίνεται ακόμα πιο έντονη, σε όσους προτίμησαν την πρωτάκουστη έγνοια για το κάψιμο του βιβλίου το οποίο βλασφημεί την Αγία Τριάδα.

Η κυβέρνηση ή μάλλον το καθεστώς της Ουκρανίας, γιατί ανακατεύεται σε ένα καθαρά Εκκλησιαστικό ζήτημα; Γιατί το καθεστώς Ζελένσκι πολεμεί την Εκκλησία; Γιατί το καθεστώς της Ουκρανίας, βλέπει ένα καθαρά εκκλησιαστικό θέμα, μέσα από το πρίσμα των γεωστρατηγικών συμφερόντων του;

Αναφέρονται στις πνευματικές σχέσεις της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας με την Εκκλησία Ρωσίας, ως την κατεξοχήν αιτία για την απαγόρευσή της. Δεν αντιλαμβάνονται τον εν Χριστώ σύνδεσμο όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Πώς όμως θα αντιληφθεί ο ηγήτωρ του καθεστώτος στην Ουκρανία, ο οποίος είναι εκτός Εκκλησίας, τις πνευματικές σχέσεις μεταξύ των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών; Γιατί ο ηγήτωρ του καθεστώτος στην Ουκρανία, αποφασίζει για την Εκκλησία, ευαρεστώντας την Αμερικανική διπλωματία, το Νατοϊκό πείσμα … και όχι μόνο;

Οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες έχουν επιλέξει την εξουδετέρωση της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για το ζήτημα του Αυτοκεφάλου, για ποιο λόγο ή για ποιες σκοπιμότητες δεν ομιλούν για το αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας;

Η Εκκλησία της Κύπρου για παράδειγμα, για ποιο λόγο σωπαίνει; Ίσως είναι λανθασμένη η ερώτηση αυτή, καθότι βρέθηκε σε μια θέση στο Ουκρανικό Εκκλησιαστικό ζήτημα, η οποία την απαρχή είχε στην αυθαίρετη μνημόνευση από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄. Εκείνη η αυθαίρετη μνημόνευση οδήγησε στον καθορισμό της σημερινής στάσης της, η οποία δεν της επιτρέπει να εκπληρώσει το φιλάδελφο χρέος της προς την αδελφή Εκκλησία της Ουκρανίας, παρά το γεγονός ότι η ίδια οδυνάται από τη συνεχιζόμενη κατοχή από τους πολεμούντες την Αγία Τριάδα.

Γιατί να παρατηρείται τέτοια σιωπή από τις Εκκλησίες οι οποίες επέλεξαν την εξουδετέρωση της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για το ζήτημα του Αυτοκεφάλου;

Σίγουρα η όποια συμπαράσταση προς τη δοκιμαζόμενη Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, θα δυσαρεστήσει κάποιους. Σίγουρα κάποιοι άλλοι θα δυσαρεστηθούν αν καταδικαστεί ο αντιεκκλησιαστικός πόλεμος του καθεστώτος Ζελένσκι, απέναντι στη UOC. Και είναι γνωστό ποιοι είναι αυτοί. 

Μια τέτοια καταδίκη όμως, θα ευαρεστήσει τον Κύριο ημών Ιησού Xριστό, την κεφαλή της Eκκλησίας, αυτόν που κυβερνά την Εκκλησία, για να θυμίσουμε αυτό που τόνισε ο Όσιος Παϊσιος. 

Όταν θα δοκιμάσουμε και εμείς εδώ στην Κύπρο μεγαλύτερο διωγμό, ο οποίος θα προστεθεί στους συνεχιζόμενο πόνο μας, τότε ίσως αντιληφθούμε την αφιλάδελφη στάση μας. Αυτό όμως το οποίο γίνεται σίγουρα αντιληπτό είναι ότι αυτοί που σήμερα θα δυσαρεστηθούν από την καταδίκη του πολέμου εναντίον της UOC (όποιοι κι αν είναι αυτοί), θα είναι αυτοί οι οποίοι θα προτιμήσουν τη σιωπή στη νέα δοκιμασία μας. Ο εποικισμός της Αμμοχώστου δεν είναι μακράν. 

Τότε ίσως καταλάβουν και την αναφορά του Οσίου Πορφυρίου για την ‘’προθυμία’’ των Αμερικανών να ανακατευτούν στα της Εκκλησίας. Πιθανώς τότε να αντιληφθούν και την άλλη όψη της απαράδεκτης σιωπής απέναντι στη δοκιμαζόμενη UOC. 

https://fdimathan.wordpress.com/

Δ α ι μ ο ν ό λ η π τ ο ι πολιτικοί!...

Γράφει ὁ κ. Σπήλιος Ν. Παναγιωτόπουλος

Πῶς οἱ πολιτικοί μας – οἱ πιὸ πολλοί, περὶ τὰ θρησκευτικὰ ἀδιάφοροι ἢ καὶ ἐχθρικῶς διακείμενοι – ποὺ πηγαίνουν στὶς ἐκκλησίες μόνο γιὰ τὶς Δοξολογίες καὶ τότε μᾶλλον, γιὰ νὰ δοξασθοῦν οἱ ἴδιοι – πῶς ἔγιναν αἴφνης καί… ἱεροκήρυκες καὶ μᾶς λέγουν νὰ μὴ ὑποκινοῦμε τὸ μῖσος, ὅταν στὴ Βουλὴ οἱ λογομαχίες τους «πᾶνε σύννεφο»;

Καὶ ἐμᾶς οὔτε «ἄχνα» μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ βγάλουμε, γιὰ νὰ ἐλέγχουμε τὰ στραβὰ καὶ τὰ ἀνάποδα αὐτοῦ τοῦ κράτους;

Πῶς π.χ. νὰ θεωροῦμε ὡς Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι ὡς Βουλὴ τῶν… ὀλίγων, ἐκεῖνο τὸ ἐπιβλητικὸ κτίριο τῆς πρωτεύουσας, ὅταν ἐκεῖ κατὰ κανόνα, ἡ θέλησις τῶν περισσοτέρων πολιτῶν περιφρονεῖται μὲ τὰ κάθε φορά «τερτίπια»… τῶν ἐκλογικῶν νόμων;

Ἐν ὀνόματι τῆς σταθερότητος κυβερνήσεων μειονοψηφίας εἶναι δίκαιο νὰ ψηφίζωνται ἀντιδημοκρατικοὶ νόμοι;

Εἶναι τίμιο ὁ σκοπὸς νὰ ἁγιάζη τὰ μέσα;

Ἐξ ἄλλου ἐὰν ὑπολογισθῆ καὶ ἡ μεγάλη ἀποχὴ τῆς σήμερον, τί ἀπομένει στὶς κυβερνήσεις γιὰ νὰ ἐπαίρωνται ὅτι ἐκπροσωποῦν τὸν λαό, ἀντὶ νὰ ἵστανται ἀπέναντί μας ταπεινὰ καὶ μὲ σεβασμό;

Διαβάζουμε στὸν ΙΩΒ ιβ΄ 17: «Διάγων βουλευτάς αἰχμαλώτους, κριτάς δὲ γῆς ἐξέστησε». 

Δηλαδὴ ὁ Θεὸς «παίρνει ὡς αἰχμαλώτους τούς συμβούλους τῶν λαῶν καὶ ἀπομακρύνει τούτους ἐξηυτελισμένος. 

Αὐτὸς δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντας καὶ κρίνοντας τοὺς λαούς τοὺς ἀφαιρεῖ τὰς φρένας καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ κρίνουν»!!!

Τὰ ξέρουν αὐτὰ οἱ πολιτικοί μας;

Ἄντε τώρα μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ τοῦ Ρήγα Φεραίου τὰ λόγια: 

«Ὅποιος συλλογᾶται ἐλεύθερα, συλλογᾶ­ται καλά», ἄντε ἐκεῖ στὴν Βουλὴ ὅπως ἔχει ἡ κατάστασις, μὲ τίς… «κομματικὲς γραμμές» τους, νὰ μποροῦν νὰ συλλογίζωνται ἐλεύθερα οἱ βουλευτές, τὰ κόμματα καὶ οἱ Κυβερνήσεις!

Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ μετατρέπονται τὰ καφενεῖα, οἱ παρέες καὶ οἱ διαδηλώσεις σὲ ἰδιότυπα HIDE PARK, γιὰ νὰ βγάζουν τὸ ἄχτι τους οἱ πολίτες στὴν δῆθεν προεδρευομένη δημοκρατία μας!

Ὑπάρχουν ἀλλοῦ καὶ χειρότερα; 

Βεβαίως μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν. 

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν δικαιολογεῖ τὴν παροῦ­σα κατάστασι, ὅπου γιὰ νὰ γράψη κάποιος ἢ νὰ πῆ κάτι, πρέπει πολὺ νὰ τὸ καλοσκεφθῆ μὲ τοὺς φραγμοὺς ποὺ ἰσχύουν.

«Τὸ γε νῦν ἔχον» – γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὰ ὡραῖα ἀρχαῖα μας- ἂς βάλη ὁ Θεὸς τὸ χέρι Του μήπως καὶ διορθωθοῦμε!

Ὅσον δὲ ἀφορᾶ στὸ καινούριο «φροῦτο» τῆς δῆθεν «Νέας Ἐποχῆς» – ποὺ εἶναι τόσο «νέα» ὅσο καὶ ὁ… Σατανᾶς – ποὺ ἀπαγορεύει διὰ ροπάλου τὸ μῖσος, ἡ ἠθικὴ τάξις τῶν πραγμάτων ἀπαιτεῖ ὅτι ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ ἀπαγορεύεται τὸ μῖσος ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιβάλλεται, ὅταν καὶ ὅπου πρέπει!

Ἀλλιῶς καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θὰ εὑρεθῆ ὑπόλογος διὰ τοὺς λόγους Του: 

«Τὰ Σάββατα ὑμῶν καὶ τὰς νουμηνίας μισεῖ ἡ ψυχή μου», ἢ «Τὸν Ἰακώβ ἠγάπησα τὸν δὲ Ἡσαῦ ἐμίσησα», ἢ «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγώ μισῶ», ἢ «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα… κ.ο.κ.

Γιατί λοιπὸν νὰ μὴ μποροῦμε καὶ ἐμεῖς σήμερα νὰ μισοῦμε τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τῶν Νεοποχιτῶν; 

Ὑπάρχουν ὅμως ἔργα Νεοποχιτῶν χωρίς… Νεοποχίτες; 

Ὑπάρχουν δηλαδὴ ἁμαρτίες πού πρέπει νὰ μισοῦνται χωρὶς ἁμαρτωλούς, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ «ἀγαπολόγοι;»

Δὲν ὑπάρχουν! 

Βεβαίως δαιμονόπληκτους ἔχουμε, ὄχι ὅμως καὶ δαιμονοποιημένους ἀνθρώπους.

Μισεῖται ἑπομένως τὸ μέρος ἐκεῖνο τῶν συνανθρώπων μας τὸ κακόβουλο, τὸ ἀλαζονικό, τὸ «ἀντάρτικο» ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Νόμων Του καὶ συγχρόνως εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα κατὰ τὸ «τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε» νὰ τοὺς… συνεφέρει ὁ Κύριος, γιὰ νὰ μὴ ἐκ πείρας καταλάβουν πιά, τί ἐστὶ ὁ λόγος: 

Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»!

Καὶ ὅταν τὴν Μ. Ἑβδομάδα ψάλλουμε τὸ «πρόσ­θες κακὰ Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά, τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς – καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ τέτοιοι ἔνδοξοι μέσα ἐκεῖ στὴν Βουλή μας – ὄχι μῖσος, ἀλλὰ παρακίνησι γιὰ μετάνοιά τους ἐπιδιώκεται.

Ἡ δὲ δέησις «τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε» ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ θανάσιμο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἂς ἀφήσουν αὐτὰ τὰ περὶ τοῦ μίσους τῶν Χριστιανῶν. 

Μισοῦμε, ὦ ἀνίδεοι περὶ τὰ θρησκευτικὰ, ὅ,τι μισεῖ ὁ Θεὸς ποὺ κατέκαυσε μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι τὰ Σόδομα, πρὸς γνῶσιν καὶ συμμόρφωσιν ὅλων τῶν ἑπομένων γενεῶν.

Καὶ τέλος ἂς ἀναφερθῆ ὡς ἀναγκαία ἐπισήμανσι ποὺ σχεδὸν καθόλου δὲν ὑπολογίζεται καὶ τὸ ἑξῆς θέμα: 

Ποιὰ ἄλλη θρησκεία, ποιὸ ἄλλο δόγμα, ποιὰ ἄλλη ἰδέα ἢ κοσμοθεωρία προσβάλλεται μὲ εἰρωνεῖες κυρίως – ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐπιθέσεων – ὅσον ἡ Ὀρθοδοξία καὶ οἱ κατ’ ἐπίγνωσιν ὀρθόδοξοι χριστιανοί;

Δὲν ἀποδεικνύει ἡ εἰρωνεία, πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς χυδαῖες ὕβρεις, ἐκδήλωσι ἄσβηστου μίσους ἐναντίον τῶν θρήσκων ἀνθρώπων;

Καὶ πῶς ἀνακαλύφθηκε λοιπὸν τώρα ὁ σεβασμὸς τῆς διαφορετικότητος, γιά νά διασωθῆ το κῦρος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τόσα χρόνια ποὺ ὑποφέρουμε οἱ εὐσεβεῖς τὶς εἰρωνεῖες τῶν ἀσεβῶν δὲν εὑρέθηκε κανεὶς, γιὰ νὰ ὑπερασπίση καὶ τὴν ἁγίαν τῶν Χριστιανῶν διαφορετικότητα;

Ὅταν τὰ εἰρωνικὰ μειδιάματα ὅλων τῶν ἀθρήσκων πέφτουν ἐπάνω μας; 

Κατὰ τὸ «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σὲ ἐπέπεσαν ἐπ’ ἐμέ»;

«Παράσημα» βεβαίως τῶν εὐσεβῶν θεωροῦνται αὐτά, ἀλλὰ ποῦ εἶναι τὸ λεγόμενο «κράτος δικαίου», γιὰ νὰ ἐπιβάλλη τὴν ἰσονομία, πού οὔτε μέσα στὴν Βουλὴ δὲν τηρεῖται; 

Καὶ ὁ νοῶν νοείτω!!!

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

https://odysseiatv.blogspot.com

Η νέα «κιβωτός του Νώε» στον 21ο αιώνα

του Μανώλη Κοττάκη

Ζούμε ένα καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του οποίου: -Πρώτον, ριζοσπάστες μουσουλμάνοι κατέσφαξαν στη Μεγάλη Βρετανία τρία μικρά κοριτσάκια επειδή δεν τους άρεσαν τα τραγούδια της Taylor Swift που άκουγαν. Αλλά η αντίδραση του συστήματος ήταν η συστηματική απόκρυψη της ταυτότητάς τους και η επίρριψη ευθυνών σε χιλιάδες φιλήσυχους ανθρώπους για… ρητορική μίσους, επειδή βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.

-Δεύτερον, γυναίκες με ανδρικά χρωμοσώματα (intersex διεμφυλικές) έφθασαν στον τελικό της πυγμαχίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατά παράβαση κάθε έννοιας ανθρώπινης φύσης, και επεβλήθησαν από το σύστημα ως οι νικήτριες. Για να περάσει στον νέο κόσμο το μήνυμα ότι τύχη έχεις μόνο αν είσαι «αλλιώς».

-Τρίτον, είδαμε ζωντανά έναν Έλληνα πρωταθλητή του τένις να καθυβρίζει και να «λούζει» τον πατέρα του με αγοραίους χαρακτηρισμούς.

-Τέταρτον, παρακολουθήσαμε την επομένη της καταστροφικής πυρκαγιάς της Αττικής στα δημόσια μέσα ενημέρωσης μια επικοινωνιακή εκστρατεία συγκίνησης για τη διάσωση των 150 «πυρόπληκτων ζώων» και για τη «νοσηλεία» τους σε κέντρα υποδοχής (αλλά δεν είδαμε αναλυτικά ρεπορτάζ για την 65χρονη που κάηκε).

-Πέμπτον, είδαμε στο διαδίκτυο -γιατί η τηλεόραση της πολιτικής ορθότητας τα αποκρύπτει αυτά με την κατηγορία του ρατσισμού- τον ανηλεή ξυλοδαρμό φιλήσυχων επιβατών πλοίου από ομάδα Ρομά, οι οποίοι εξεμάνησαν επειδή τους έκαναν παρατήρηση να μην κάνουν θόρυβο.

-Έκτον, είδαμε τον υποψήφιο αντιπρόεδρο του Τραμπ, Ντι Βανς, να γίνεται στόχος επικρίσεων επειδή ζήτησε από τις νέες γυναίκες να αγαπούν τη μητρότητα και τα παιδιά, και όχι τις γάτες και τα σκυλιά.

Όλα αυτά μου επανέφεραν στη μνήμη ένα σημείωμα που έγραψα προ έτους σε αυτήν εδώ τη θέση και έχω τη φρικτή υποψία ότι διατηρεί ακέραιη την επικαιρότητά του, ούτως ώστε να το θέσω υπόψη σας υπό το φως των νέων δεδομένων. Έχει ως εξής:

«Φτήνυναν πολύ η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια! Έχουμε άπειρα δάκρυα για τα ζώα, αλλά όχι για όσους καταρρέουν δίπλα μας.

Αυτός είναι ο νέος κόσμος που οικοδομούμε. Αυτή είναι η νέα κοινωνία. Η κοινωνία που λατρεύει τα άλογα και μισεί τα έλλογα. Όταν δεν τα αντικαθιστά με μηχανές της Τεχνητής Νοημοσύνης αποφασίζει ότι αγαπά τα μισά από αυτά. Όχι όλα. Στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου υπάρχουν αγάπη και ενδιαφέρον μόνο για τα ζώα και για συγκεκριμένες μειονότητες. Τις γνωστές μειονότητες.

Καμιά αγάπη για τον πατέρα. Πολύ λίγη αγάπη για τη γυναίκα, ειδικά τη στρέιτ γυναίκα και μητέρα. Μερική αγάπη για τα παιδιά, τα οποία στον νέο κόσμο που ζούμε πολλοί τα θέλουν ως κομφόρ επιβεβαίωσης και επικύρωσης των σεξουαλικών τους επιλογών. Όταν δεν τα αντικαθιστούν με σκυλιά…

Κάπως έτσι οδηγούμαστε σιγά σιγά σε έναν νέο κόσμο και σε ένα νέο Δίκαιο, που επικυρώνεται από τους συσχετισμούς της συγκυρίας, το οποίο από τα έλλογα προστατεύει όλες τις μειονότητες, είτε με βάση τη φυλετική καταγωγή είτε με βάση τη θρησκευτική καταγωγή ή με βάση τη σεξουαλική καταγωγή, και από τα άλογα κάθε μορφή τους. Θα ήταν όμορφη αυτού του είδους η συμφιλίωση μεταξύ ελλόγων και αλόγων στον νέο θαυμαστό κόσμο μας.

Προφανώς και αγαπάμε τα ζώα, ιδιαίτερα όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχία και συμφιλιωθήκαμε από πολύ νωρίς με την αγροτική ζωή. Είναι πλούτος για τον πλανήτη μας. Μας συμπληρώνουν. Είναι φύλακες άγγελοί μας.

Ο άγιος Παΐσιος έλεγε μάλιστα ότι, επειδή είναι άλογα και δεν θα πάνε στον Παράδεισο, πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε περνά από το χέρι μας για να τους κάνουμε παράδεισο κάθε μέρα σε αυτή τη ζωή. Τα ζώα έχουν άλλωστε μεγάλο σουξέ στην εποχή μας, γιατί οι άνθρωποι πάψαμε να αγαπάμε τους ανθρώπους.

Καθοδηγούμαστε να μην αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αλλά η συμφιλίωση αυτή μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων, που προβάλλεται ως προοδευτική ατζέντα, είναι ατελής, γιατί δεν περιλαμβάνει τους “άλλους”». Τους πάρα πολλούς “άλλους”.

Σταδιακά, η κοινωνία μας καταλαμβάνεται από έναν ιδιότυπο ρατσισμό για το παιδί (μόδα στις αγκαλιές είναι το σκυλί) και τη γυναίκα. Από ασύλληπτο μίσος για το ανδρικό φύλο, στο οποίο φορτώθηκε όλη η νέα γενιά αδικημάτων με την ψευδοεπανάσταση του #ΜeΤoo (σεξισμός, περενόχληση), με στόχο την εξουδετέρωση και τον ευνουχισμό του.

Και, βεβαίως, από ασύλληπτο θαυμασμό για το λεγόμενο “τρίτο φύλο”. Δεν είναι όμως προοδευτική ατζέντα μόνο τα ζώα, οι μετανάστες, οι ΛΟΑΤΚΙ και τα ρομπότ. Είναι μια ατζέντα μισανθρωπική. Μια ατζέντα που αποθεώνει τον άνθρωπο μόνο ως άτομο συγκεκριμένης σεξουαλικής ταυτότητας, και καταδιώκει τον άνθρωπο με βάση άλλες ιδιότητές του, όπως το χρώμα.

Φαντάζεται κανείς έναν πλανήτη χωρίς λευκούς; Χωρίς γυναίκες με ομορφιά και θηλυκότητα; Χωρίς αρσενικά που να διεκδικούν και να φλερτάρουν με ρομαντισμό το άλλο φύλο; Φαντάζεται κανείς έναν πλανήτη μόνο με ζώα, μειονότητες, μηχανές Τεχνητής Νοημοσύνης; Τι πλανήτης στέρφος θα ήταν αυτός;

Κι όμως, αυτή είναι η νέα Κιβωτός του Νώε που σχεδιάζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Μια κιβωτός στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν τα ζώα, οι γυναίκες που αρσενικοποιούνται, οι άνδρες που θηλυκοποιούνται και τα παιδιά που υιοθετούνται από τα νέα ομοφυλικά σχήματα οικογένειας. Μια κιβωτός στην οποία συμπεριφέρονται στα ζώα σαν να είναι άνθρωποι και στους ανθρώπους σαν να είναι ζώα! Μια κιβωτός από την οποία αποβάλλονται οι άνδρες “παλαιάς κοπής”, οι γυναίκες κλασικής ομορφιάς, η πολιτιστική, εθνική και θρησκευτική παράδοση που τους ακολουθεί.

Μια κιβωτός στην οποία τα βαφτίσια είναι ντεμοντέ και η ονοματοδοσία μόδα. Μια κιβωτός η οποία ωρύεται για τις αμβλώσεις, ότι η γυναίκα δεν είναι εργαλείο αναπαραγωγής, αλλά κλείνει τα μάτια όταν παρένθετες μητέρες κυοφορούν τέκνα ΛΟΑΤΚΙ οικογενειών για 10.000 ευρώ (!), καθιστάμενες εργαλείο αναπαραγωγής εμπορίου βρεφών. Είναι μια κιβωτός για την οποία δεν δίδει κανείς απαντήσεις για το πώς θα συνεχίσει να αναπαράγεται φυσιολογικά το ανθρώπινο είδος στο μέλλον, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Κάθε φορά που ρωτούν λοιπόν τη γνώμη μου για τον γάμο των ομοφυλοφίλων και την τεκνοθεσία, καλώ τους συνομιλητές μου να εξετάσουμε ολιστικά τη νέα επετηρίδα των ανθρώπων και να απαντήσουμε στο ερώτημα πώς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στο μέλλον αν, αντί για παιδιά, αποκτάμε σκυλιά και αν, αντί για γάμους ανδρών – γυναικών, κάνουμε γάμους μεταξύ ανδρών και μεταξύ γυναικών.

Πρέπει να διορθώσουμε την κιβωτό με επιστροφή στον χριστιανισμό και στις αξίες του στην Καινή Διαθήκη. Η αγάπη για το άτομο πρέπει να αντικατασταθεί από την αγάπη για την κοινότητα».

antinews.gr

Παρίσι 2024 – Τελετή λήξης: Η αποκρυπτογράφηση ενός Εωσφορικού μανιφέστου παγκόσμιας δικτατορίας, που βεβήλωσε την Ελλάδα

Παρίσι 2024 – Τελετή λήξης: 

Η αποκρυπτογράφηση ενός Εωσφορικού μανιφέστου παγκόσμιας δικτατορίας, 

που βεβήλωσε την Ελλάδα

Μια μαύρη τελετή γεμάτη δαιμονικούς συμβολισμούς για την καθυπόταξη της ανθρωπότητας, που δεν είχε καμία σχέση με την ολυμπιακή ειρήνη

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Πιστή στο αντίχριστο πνεύμα της τελετής έναρξης, η φρικιαστική τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι ήταν το μεγαλύτερο εωσφορικό μανιφέστο που έχει προβληθεί ποτέ στα χρονικά της τηλεθέασης. Και δυστυχώς αυτό το εικαστικό έρεβος έφερε και τη σφραγίδα της Ελλάδας. Και ακόμα δυστυχέστερα, πολλοί Έλληνες θεώρησαν ότι η προβολή της Ελλάδας σε αυτό το μαύρο τελετουργικό βλασφημίας, ήταν… τιμή για τη χώρα μας.

Η τελετή λήξης ήταν ένα δαιμονικό πρελούδιο που σχεδιάστηκε για να εισάγει την ανθρωπότητα στον σατανοκίνητο, παγκοσμιοποιημένο φασισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Χωρίς περιστροφές και χωρίς δυσνόητους συμβολισμούς πλέον, ανακοινώνουν (σχεδόν) επίσημα ότι προετοιμάζουν την ανθρωπότητα για τη λατρεία του Αντιχρίστου.

Ήδη από την κυκλοφορία της ανατριχιαστικής αφίσας για την τελετή λήξης, γινόταν σαφές ότι το δρώμενο θα συνδεόταν με την αρχαία πτώση του Εωσφόρου από τις τάξεις των Αγγέλων. Ένα φωτεινό ον (Εωσφόρος σημαίνει αυτός που φέρει το φως) παρουσιαζόταν να πέφτει από τον ουρανό προς μια άχρωμη Γη, και συγκεκριμένα η κάθοδος του κατευθυνόταν προς την Ευρώπη.

Η τελετή, από την αρχή ως το τέλος της, δεν είχε ίχνος ειρήνης, ενότητας, αλληλεγγύης, χαράς, ανθρωπισμού, ολυμπιακού ιδεώδους. Μια κατάμαυρη γη με ηπείρους που έχουν οξυμένες γωνίες, μοιάζει με πάζλ που είναι έτοιμο να ενωθεί. Η μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια είχε σκοτεινό και απειλητικό τόνο που δημιουργούσε ταραχή. Οι ήπειροι μοιάζουν έρημοι από κόσμο, αναβοσβήνουν με εφέ που παραπέμπουν σε βομβαρδισμούς, και καπνοί σηκώνονται από κάθε γωνιά της γης.

Ο ουρανός φωτίζεται με ακτίνες και από την κορυφή του Stade de France εμφανίζεται αιωρούμενος ο «Golden Voyager» (Χρυσός ταξιδευτής/ εξερευνητής), ένας συγκεκαλυμμένος αλλά σαφέστατος Εωσφόρος με χρυσή στολή, κέρατα στο κεφάλι σε μορφή κεραιών, σκελετοειδές πρόσωπο, φτερά και μεγάλα νύχια. Θα μπορούσε επίσης να συμβολίζει και τον Αντίχριστο, αλλά το νόημα των όσων αναφέρουμε δεν αλλάζει.

Καθώς κατεβαίνει η χρυσή οντότητα, προσέξτε ότι τα πόδια του έχουν τη στάση του «κρεμασμένου» που παραπέμπει στις αποκρυφιστικές κάρτες ταρώ, δηλαδή το ένα πόδι είναι διπλωμένο πίσω από το άλλο. Όπως εξηγούν οι ίδιοι οι αποκρυφιστές, ο κρεμασμένος σχηματίζει με τα πόδια του ένα τρίγωνο που συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος στην ύλη, του ανώτερου στο κατώτερο, την παράδοση του εαυτού στην ανώτερη δύναμη, προκειμένου ν’ αποκτήσει «σοφία». Εξαρχής λοιπόν η κερασφόρος μορφή, καταφθάνει ως κατακτητής της οικουμένης.

Ο «ταξιδευτής» προσγειώνεται στον ερημωμένο πλανήτη και λάμπει (ως φορέας του «φωτός» όπως είπαμε) πάνω από το γκρίζο της άφαντης ανθρωπότητας. Σκοπίμως η παράσταση διατηρεί μια χρονική ασάφεια, καθώς δίνει την εντύπωση ότι εξελίσσεται ταυτόχρονα και σε παρελθοντικό και σε μελλοντικό χρόνο. Και αυτό διότι αφορά και την αρχαία πτώση του Εωσφόρου, αλλά και την «αναγέννησή» του στη Γη μέσω της δικτατορίας του Αντίχριστου.

Ο τριαδικός Θεός δεν υπάρχει πουθενά, δεν υφίσταται καν στο παρελθόν και το μέλλον της ιστορίας, και μοναδικός «θεός» είναι ο «Golden Voyager» που ψάχνει τα ερείπια της Γης για να ξεκινήσει τη σύσταση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του. Ξάφνου ακούγεται ο (σε σημεία αλλοιωμένος) εθνικός ύμνος της Ελλάδας και 2 κουκουλοφόροι απρόσωποι άνδρες έρχονται στο προσκήνιο, για να παραδώσουν την ελληνική σημαία στο κερασφόρο ον. Μια σατανική τριάδα που πιθανότατα παραπέμπει στην ανεστραμμένη τριάδα της Αποκάλυψης, τον Σατανά, τον Αντίχριστο και τον Ψευδοπροφήτη (ο πρόδρομος και υπασπιστής του Αντίχριστου, όπως λένε οι Πατέρες).

Οι 2 κουκουλοφόροι συμβολίζουν μυστηριώδη πρόσωπα που θα φανερωθούν όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και προς το παρόν παραμένουν άγνωστα. Επιπλέον, κανένα από τα μέλη αυτής της σατανικής τριάδας δεν έχει φανερό πρόσωπο (ο «Golden Voyager» φορά μάσκα) διότι η παγκόσμια δικτατορία βασίζεται στην κατάργηση του προσώπου και τη μετατροπή του ανθρώπου σε αριθμό.

Το να κρατάει και να ανεμίζει την ελληνική σημαία ένα ον που συμβολίζει τον Διάβολο, όχι μόνο δεν είναι τιμή για τη χώρα μας, αλλά ύψιστη βλασφημία και χλευασμός προς κάθε ιερό και όσιο που πρεσβεύει η ελληνορθοδοξία.

Αμέσως μετά αναδύεται μια κακόγουστη κόπια της Νίκης της Σαμοθράκης (που άρπαξε ο Σαμπουαζό από τους Έλληνες) η οποία φαντάζει σαν άγγελος με κομμένο κεφάλι, φτερό και χέρι, ίσως μια εκδίκηση του Εωσφόρου για τον εξορισμό του από τους ουρανούς και ένα λάφυρο της επικράτησής του στη Γη.

Στη συνέχεια, για πρώτη φορά εμφανίζονται δεκάδες γκρίζα όντα που συμβολίζουν τους λαούς της ανθρωπότητας. Φορούν στολές που μοιάζουν με εργατικές (ή… υγειονομικές τύπου χημικής προστασίας), δεν έχουν πρόσωπα αλλά φορούν μάσκες, μοιάζουν με ένα ομογενοποιημένο πλήθος δούλων χωρίς ταυτότητα, μια παγκοσμιοποιημένη αγέλη χωρίς έθνη και θρησκείες. Οι άνθρωποι κατευθύνονται και ενορχηστρώνονται από τις κινήσεις του «Golden Voyager».

Προσέξτε μάλιστα ότι οι γκρίζοι μετα – άνθρωποι έχουν και καρδιές που λάμπουν στο στήθος τους, που μοιάζει ως συμβολισμός της εκφυλισμένης «αγάπης» που χρησιμοποιείται σήμερα ως δικαιολογία για την αποκτήνωση των ανθρώπων. Αυτή η «αγάπη» δεν είναι τίποτε άλλο από τη θεοποίηση του σεξουαλικού θελήματος (Law of Thelema), και η τελετή μας έδειξε ότι αυτό το θέλημα είναι η κινητήρια δύναμη των λαών για να συναινέσουν και να υποταχθούν στη δικτατορία του Αντίχριστου.

Οι γκρίζοι λαοί ξεκινούν με κόπο από κάθε ήπειρο να υψώνουν τροχούς και να χορεύουν γύρω από αυτούς, αναπαριστώντας την κοινωνικοπολιτική δράση για την ενοποίηση του κόσμου σε ένα υπερ – κράτος. Ένας πιανίστας υψώνεται από τη θάλασσα («καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον»…;), παίζοντας τον ύμνο του Απόλλωνα (όπως μας είπαν στην μετάδοση), δηλαδή τον «θεό» του Φωτός (και πάλι το εωσφορικό φως σε πρώτο ρόλο) και της Μαντείας.

Οι απρόσωποι λαοί ως εργάτες και δούλοι του «Golden Voyager» συγκεντρώνουν όλους τους τροχούς που συμβολίζουν τους κύκλους του Ολυμπιακού σήματος και τις πέντε ηπείρους. Όταν και ο τελευταίος κρίκος της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων υψώνεται στον ουρανό και μπαίνει στη θέση του, η γκρίζα ανθρωπότητα σχηματίζει έναν ανθρώπινο πύργο και υψώνει τον Εωσφόρο (ή τον Αντίχριστο – λίγη σημασία έχει) στην κορυφή του, αποθεώνοντάς τον.

Έτσι τελειώνει μια… «πεφωτισμένη» τελετή βαπτίσματος της ανθρωπότητας στην προσμονή του Θηρίου της Αποκαλύψεως. Εάν είναι τόση η πρεμούρα τους να δείξουν ότι υπάρχει Διάβολος και τους κυβερνάει, αποδεικνύεται ότι υπάρχει και Θεός που θα τους ισοπεδώσει, καθώς Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας…

sportime.gr 12 Αυγ 2024

Καθηγητής Δρ Νεκτάριος Δαπέργολας: Κουφοί καί τυφλοί μπροστά στό δαιμονικό ξεσάλωμα…

Νεκτάριος Δαπέργολας

«Καί εἶπεν ὁ Ἰησοῦς: Διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς» (Ματθ. ιγ΄ 13-15).

Ἡ τύφλωση καί ἡ πώρωση τοῦ λαοῦ μας, ἀκριβῶς σάν αὐτήν πού τόσο χαρακτηριστικά περιγράφει στό παραπάνω ἐδάφιο ὁ Χριστός, εἶναι τελικά, νομίζω, τό πιό σοκαριστικό ἀπό ὅλα. Πολύ πιό σοκαριστικό πάντως ἀπό τήν προχτεσινή σατανιστική κορύφωση τοῦ «ὀλυμπιακοῦ» ἀπόπατου, γιά τήν ὁποία ἐξάλλου ἤμασταν γενικά προετοιμασμένοι. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ τόσο κραυγαλέα καί ἀπροκάλυπτη ἀναφορά στήν Ἑλλάδα δέν μᾶς αἰφνιδίασε πλήρως, δεδομένου ὅτι ἐμεῖς γνωρίζουμε καλά ποιός εἶναι ὁ βασικός ἐχθρός, ὡς ἁγιοτόκος τόπος τῆς Ὀρθοδοξίας, πού καίει τόν Διάβολο καί τά ὄργανά του καί πρέπει νά βρωμίσει, νά παταχθεῖ καί νά διαλυθεῖ ὁλοκληρωτικά, γιά νά προχωρήσουν τά παγκόσμια ζοφερά τους σχέδια (ὅσο καί ἄν ἦταν ἀναμφίβολα σοκαριστική ἡ τόσο ἀπροκάλυπτη προβολή ὅλων αὐτῶν, ἐν μέσῳ ἑνός τέτοιου ἀποτρόπαιου σατανιστικοῦ ξεσαλώματος).

Τό ἀκόμη πιό σοκαριστικό ὅμως ἦταν, ὅπως προαναφέρθηκε, ἄλλο. Ἦταν ἡ φρίκη πού νιώθεις, διαβάζοντας τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν σχολίων μετά τό πέρας της προχτεσινῆς διαβολοτελετής. Καί δέν μιλάω βεβαίως μόνο γιά ὅσους αἰσθάνθηκαν ὑπερήφανοι γιά τήν προβολή τῆς Ἑλλάδας (ναί, ὑπάρχει – καί μάλιστα σέ μαζικό βαθμό – καί αὐτή ἡ βαθιά ἐφιαλτική κατάπτωση τῶν ὁλοκληρωτικά ἐξηλιθιωμένων γραικύλων), οὔτε γιά ὅσους ἔχαψαν τίς ἱστορίες γιά κλινικά κρετίνους, πού μᾶς ἀπήγγειλαν τά πετσωμένα βοθροκάναλα περί τοῦ δῆθεν ρόλου πού ἀναγνωρίστηκε στήν χώρα μας γιά τήν…ἀναγέννηση τοῦ πλανήτη. Ἀλλά μιλάω τελικά ἀκόμη καί γιά ὅσους ἐπέκριναν τό αἶσχος, προτάσσοντας ὅμως βασικά λόγους αἰσθητικῆς (πού φυσικά ὑπῆρχαν, ἀλλά ἄν σταθεῖς μόνο στό κιτσαριό, δηλαδή στό δέντρο, χάνεις ὅλο τό ὑπόλοιπο δάσος). Γιατί εἶναι πραγματικά καί φρικιαστικά σοκαριστικό, νά μήν μπορεῖς νά ἀντιληφθεῖς τί ἀκριβῶς παίχτηκε προχτές τό βράδυ μπροστά στά μάτια σου καί ποιό ἦταν τό πασιφανές (γιά κάθε πραγματικά ἔχοντα ὦτα ἀκούειν καί ὀφθαλμούς ὁρᾶν) μήνυμα πού μεταδόθηκε μέ τήν κατεστραμμένη γῆ (ἔργο πού βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη), μέ τήν σατανική τριάδα, μέ τούς ὑπόδουλους λαούς πού μοιάζουν μέ ζόμπι καί προσκυνοῦν ὑψώνοντας τόν Ἑωσφόρο. Ὁ ὁποῖος ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανό δῆθεν γιά νά ἀναγεννήσει τόν πλανήτη, μέ προμετωπίδα μάλιστα τήν Ἑλλάδα, μία Ἑλλάδα πού τοῦ παραδίδεται: ὄχι τήν αὐθεντική ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, ἀλλά μία Ἑλλάδα πού αὐτοί ἀπεργάζονται, μία Ἑλλάδα σβησμένη, σκοτεινή ἀπό τό πνευματικό φῶς της, ὑποταγμένη πιά καί βουλιαγμένη στόν νεοεποχίτικο βόθρο. Μία πεπτωκυῖα Ἑλλάδα βλασφημίας καί ἀντίχριστης ὕβρεως, ζοφερό τρόπαιο ἑωσφορικοῦ ἀλαλαγμοῦ ἀπέναντι στόν Θεό, μακάβρια προμετωπίδα καί κορυφαῖο συμβολισμό μέσα στόν ἀνώμαλο ἀνάποδο κόσμο πού μᾶς κατασκευάζουν.

Μᾶς τό εἶπαν πράγματι, χωρίς καμία ὑπεκφυγή, προχτές ὅτι αὐτός εἶναι ὁ στόχος. Γιατί ἡ ὑλοποίησή του εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν εὐόδωση τῶν παγκόσμιων σχεδίων τους. Πρόκειται γιά τόν ἴδιο στόχο ἀσφαλῶς πού τόν ἐπιδιώκουν λυσσαλέα ἐδῶ καί πάρα πολύ καιρό καί πού εἶναι ἀλήθεια ὅτι σέ μεγάλο βαθμό, μετά ἀπό δύο αἰῶνες συστηματικῆς πνευματικῆς μας γενοκτονίας, φαίνεται ὅτι τόν ἔχουν πλέον ὑλοποιήσει. Πού καί αὐτό ὅμως φυσικά εἶναι ἀνίκανοι νά τό ἀντιληφθοῦν οἱ ἐξηλιθιωμένοι καί πωρωμένοι συντοπῖτες μας (ἐξ οὗ καί ἀκόμη καταφεύγουν σέ γελοίους καγχασμούς περί συνωμοσιολόγων καί ψεκασμένων κάθε φορά πού τούς τό ἐπισημαίνεις). Ἀλλά καί προχτές πού εἰπώθηκε μέ τόσο ἀπροκάλυπτη καί ἀπροσχημάτιστη ξετσιπωσιά ἀπό τούς ἐκμαυλιστές καί δολοφόνους τῆς ἀνθρωπότητας, καί πάλι φάνηκαν παντελῶς ἀνίκανοι νά τό ἀντιληφθοῦν.

Εὐτυχῶς ὅμως αὐτό δέν ἰσχύει γιά ὅλους. Ὑπάρχουν εὐτυχῶς καί ἀρκετοί πού κατάλαβαν καί εἰσέπραξαν τό μήνυμα γιά κάτι πού ἤδη ἄλλωστε τό ἀντιλαμβάνονται καί τό ζοῦν ἀπό καιρό. Καί αὐτοί ὀφείλουν πλέον νά ἑτοιμαστοῦν γιά τό ἑπόμενο στάδιο τῆς δαιμονικῆς ἐπίθεσης ἀπό τό παγκόσμιο Διευθυντήριο καί τά τοπικά του γιουσουφάκια. Μετά ἀπό τήν πανδημική ἀπάτη καί τόν ἐμβολιαστικό ὄλεθρο, ξέρουμε καλά ποιά εἶναι ἡ ἑπόμενη (καί ἀκόμη πιό δύσκολη) «πίστα»: ἡ ἐπιβαλλόμενη ἀριθμοποίηση μέσῳ τῆς ἠλεκτρονικῆς ψευδοταυτότητας καί κυρίως του λεγόμενου Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (μέ τήν πατρίδα μας νά εἶναι ὅλως…τυχαίως καί πάλι στήν πρώτη γραμμή τῆς ἐπίθεσης). Ὑπάρχει ἄραγε σέ ἐπαρκές μέγεθος ἡ «μικρά ζύμη» τοῦ Εὐαγγελίου καί ἡ «μαγιά» του Μακρυγιάννη; Ὑπάρχουν αὐτή τή στιγμή στόν τόπο μας οἱ «δέκα των Σοδόμων»; Ὑπάρχει μέ ἄλλα λόγια ἡ κρίσιμη μᾶζα ἐνάρετων καί προσευχόμενων Ὀρθοδόξων πιστῶν πού θά μπορέσει μέ τόν πνευματικό ἀγῶνα της νά ἐπισύρει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά προκαλέσει τήν ἐπέμβασή Του (πού εἶναι τό μόνο πού μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό ὅσα ἔρχονται δρομαίως κατά πάνω μας);

Ἄν ὑπάρχει, ἦρθε ὁ καιρός γιά νά τό ἀποδείξει. Καί ἄν νιώθουμε (μέ ὅλα καί παρ’ ὅλα τά προσωπικά πνευματικά χάλια μας) ὅτι μποροῦμε καί ἐμεῖς νά συναριθμηθοῦμε μέ αὐτήν, βρισκόμαστε ἀκριβῶς στήν ἐποχή πού θά κληθοῦμε νά τό ἀποδείξουμε ἐπίσης. Ὄχι μόνο στά λόγια, ἀλλά πρωτίστως μέ ἔργα, πνευματικό ἀγώνα καί προσωπικές θυσίες…

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Αυτός ο λαός θ΄αντέξει, γιατί αγαπάει την Παναγία...

Ὁ Γάλλος περιηγητής François Richard, Ἰησουΐτης μοναχός, στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, γράφει τά ἑξῆς:

«Ἀπορῶ πῶς μέσα στή φοβερή κατάσταση τῆς Τουρκοκρατίας ἐπιβιώνει ἡ χριστιανική πίστη καί πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη στήν Ἑλλάδα Χριστιανοί, γιατί ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Νέρωνα καί τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁΧριστιανισμός δέν ἔχει ὑποστεῖ χειρότερους διωγμούς ἀπό αὐτούς. 

Θεωρῶ ὅτι αὐτό ὀφείλεται στήν ἀγάπη πού ἔχουν οἱἝλληνες στό πρόσωπο τῆς Παναγίας.

Σ ̓ ὅλα τά σπίτια βλέπεις εἰκόνες της.

Εἶναι ἡ νοικοκυρά, ἡ φρουρός τοῦ σπιτιοῦ.

Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μέ πόση φυσικότητα καί συγκίνηση μιλοῦν στίς οἰκογενειακές τους συζητήσεις γιά τήν Παναγία».

(Από το περιοδικό «Η Δράση μας»)

|Εκδόσεις Έαρ

Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον Ημάς

 

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΕΝ ΤΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ!

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, 

ΠΑΝΥ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΚΕΤΗΡΙΟΣ

Του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού*,

Ο ουν καθ’ εσπέραν λέγων αυτήν μετά κατανύξεως, ει επέλθει επ’ αυτόν η φοβερά ώρα του θανάτου εν τη νυκτί ταύτη, λυτρούται της κολάσεως, ελέει Θεού.

* Άλλοι δε φασι ποίημα ταύτην είναι Αναστασίου του Σιναίτου.

Εὔσπλαγχνε καὶ πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ, ἐλέησόν με πρὸ τῆς ἐμῆς τελευτῆς. 

Οἶδα γὰρ ὅτι φρικτὸν καὶ φοβερὸν ἀναμένει με δικαστήριον ἐνώπιον πάσης τῆς κτίσεως, ὅτε καὶ τῶν ἐναγῶν καὶ παμβεβήλων μου πράξεων ἁπασῶν φανέρωσις γίνεται· ἀσύγγνωστα γὰρ ὡς ἀληθῶς καὶ ἀνάξια ὑπάρχουσι συγχωρήσεως, 

ὡς ὑπερβαίνοντα τῷ πλήθει ψάμμον θαλάσσιον.

Διὰ τοῦτο καὶ οὐ τολμῶ τὴν αἴτησιν τῆς ἀφέσεως τούτων ποιήσασθαι, Δέσποτα, 

ὅτι πλεῖον πάντων ἀνθρώπων εἰς σέ ἐπλημμέλησα.

Ὅτι ὑπὲρ τὸν ἄσωτον ἀσώτως ἐβίωσα, ὅτι ὑπὲρ τὸν μυρία τάλαντα χρεωφειλέτης σου γέγονα, ὅτι ὑπὲρ τὸν Τελώνην κακῶς ἐτελώνησα, ὅτι ὑπὲρ τὸν Ληστήν ἐμαυτόν ἐθανάτωσα, ὅτι ὑπὲρ τὴν Πόρνην ἐγώ ὁ φιλόπορνος ἔπραξα, ὅτι ὑπὲρ τοὺς Νινευΐτας ἀμετανόητα ἐπλημμέλησα, ὅτι ὑπὲρ τὸν Μανασσῆν «ὑπερῆραν τὴν κεφαλήν μου αἱ ἀνομίαι μου καὶ ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ’ ἐμέ καὶ ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους»·

ὅτι τὸ Πνεῦμα σου τὸ ἅγιον ἐλύπησα, ὅτι τῶν ἐντολῶν σου παρήκουσα, ὅτι τὸν πλοῦτόν σου διεσκόρπισα, ὅτι τὴν χάριν σου ἐβεβήλωσα, ὅτι τὸν ἀρραβῶνα, ὅν μοι δέδωκας, ἐν ἀνομίαις ἀνήλωσα, ὅτι τὸ τίμιον κατ’ εἰκόνα σου, τὴν ψυχήν μου, ἐμόλυνα, ὅτι τὸν χρόνον, ὅν μοι δέδωκας εἰς μετάνοιαν, μετὰ τῶν ἐχθρῶν σου ἐβίωσα, ὅτι οὐδεμίαν ἐντολήν σου ἐφύλαξα, ὅτι τὸν χιτῶνά μου κατερρύπωσα, ὅν με ἐνέδυσας, ὅτι τοῦ ὀρθοῦ λόγου τὴν λαμπάδα ἀπέσβεσα, ὅτι τὸ πρόσωπόν μου, ὅ ἐφαίδρυνας, ἐν ἁμαρτίαις ἠχρείωσα, ὅτι τοὺς ὀφθαλμούς μου, 

οὕς ἐφώτισας, ἑκουσίως ἐτύφλωσα, ὅτι τὰ χείλη μου, 

ἅπερ πολλάκις τοῖς θείοις σου μυστηρίοις ἡγίασας, αἰσχύναις ἐμόλυνα.

Καί οἶδα ὅτι πάντως τῷ φοβερῷ σου βήματι παραστήσομαι ὡς κατάδικος ὁ παμμίαρος. Οἶδα ὅτι πάντα τότε τὰ πεπραγμένα μοι ἐλεγχθήσονται καὶ οὐκ ἀποκρυβήσεται οὐδὲν παρὰ Σοί.

Ἀλλά δέομαί σου, εὐσυμπάθητε, πολυέλεε, φιλανθρωπότατε Κύριε, «μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, οὐ λέγω, μὴ παιδεύσῃς με, ἀδύνατον γὰρ τοῦτο ἀπὸ τῶν ἔργων μου, 

ἀλλὰ μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με». 

Κερδήσω τοῦτο παρὰ Σοί, ἐὰν μὴ τῷ θυμῷ σου καὶ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με, μηδὲ φανερώσῃς αὐτὰ Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων ἐνώπιον εἰς αἰσχύνην μου καὶ ὄνειδος. «Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με»· εἰ φθαρτοῦ βασιλέως θυμὸν οὐδεὶς ἐνεγκεῖν δύναται, πόσῳ μάλλον Σοῦ τοῦ Κυρίου τὸν θυμὸν ὁ ἄθλιος ὑποστήσομαι; 

«Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με».

Οἶδα Λῃστήν αἰτήσαντα καὶ παρευθὺς συγχώρησιν ἐκ Σοῦ κομισάμενον. Οἶδα Πόρνην ὁλοψύχως προσελθοῦσαν καὶ συγχωρηθεῖσαν. 

Οἶδα Τελώνην ἐκ βάθους στενάξαντα καὶ δικαιωθέντα.

Έγώ δὲ ὁ πανάθλιος πάντας ὑπερβαίνων ταῖς ἁμαρτίαις, τῇ μετανοίᾳ τούτους οὐ θέλω μιμήσασθαι, οὐδὲ γὰρ ἔχω δάκρυον ἐκτενές. Οὐκ ἔχω ἐξομολόγησιν καθαρὰν καὶ ἀληθινήν, οὐκ ἔχω στεναγμὸν ἐκ βάθους καρδίας, οὐκ ἔχω καθαρὰν τὴν ψυχήν, οὐκ ἔχω ἀγάπην κατά Θεόν, οὐκ ἔχω πτωχείαν πνευματικήν, οὐκ ἔχω προσευχὴν διηνεκῆ, οὐκ ἔχω σωφροσύνην ἐν τῇ σαρκί, οὐκ ἔχω καθαρότητα λογισμῶν, οὐκ ἔχω προαίρεσιν θεοτερπῆ. 

Ποίῳ οὖν προσώπῳ ἤ ἐν ποίᾳ παρρησίᾳ ζητήσω συγχώρησιν;

«Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με»· Πολλάκις, Δέσποτα, μετανοεῖν συνεταξάμην. Πολλάκις ἐν Ἐκκλησίᾳ κατανυγεὶς προσπίπτω Σοι, ἐξερχόμενος δὲ ταίς ἁμαρτίαις εὐθύς περιπίπτω. Ποσάκις με ἠλέησας, ἐγὼ δὲ Σε παρώργισα! Ποσάκις ἐμακροθύμησας, ἐγὼ δὲ οὐκ ἐπέστρεψα! Ποσάκις με ἀνέστησας, ἐγὼ δὲ πάλιν ὀλισθήσας κατέπεσον! Ποσάκις μου εἰσήκουσας, ἐγὼ δὲ σου παρήκουσα! Ποσάκις με ἐπόθησας, ἐγὼ δὲ ούδαμοῦ Σοι ἐδούλευσα! 

Ποσάκις μέ ἐτίμησας, ἐγὼ δὲ οὐκ ηὐχαρίστησα!

Ποσάκις ἁμαρτήσαντα, ὡς ἀγαθός Πατήρ παρεκάλεσας καὶ ὡς υἱόν κατεφίλησας καὶ τὰς ἀγκάλας ὑφαπλώσας μοι ἐβόησας· ἔγειρε, μὴ φοβοῦ, στήθι· πάλιν δεύρο, οὐκ ὀνειδίζω σε, οὐ βδελύσσομαι, οὐκ ἀποῤῥίπτω, οὐδὲ σκληρύνω τὸ ἐμὸν πλάσμα, τὸ ἐμὸν τέκνον, τὴν ἐμὴν εἰκόνα, ὅν οἰκείαις χερσί διέπλασα ἄνθρωπον καὶ ἐφόρεσα, ὑπὲρ οὗ τὸ αἷμα ἐξέχεα, οὐκ ἀποστρέφομαι πρός με ἐρχόμενον τὸ λογικόν μου πρόβατον, τὸ ἀπολωλός, οὐ δύναμαι μὴ ἀποδοῦναι τὴν προτέραν εὐγένειαν, οὐ δύναμαι μὴ συναριθμῆσαι τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα προβάτοις· διά γὰρ τοῦτο καὶ μόνον ἐπί τῆς γῆς κατελήλυθα καὶ τὸν λύχνον ἀνῆψα, 

τὴν σάρκα μου τὴν οἰκείαν καὶ τὴν οἰκίαν ἐσάρωσα καὶ τὰς φίλας Δυνάμεις τὰς οὐρανίους συνεκαλεσάμην ἐπευφρανθῆναι τῇ τούτου εὑρέσει.

Πάντα οὖν τὰ τοιαῦτα ὡς ἀγαθός καὶ φιλάνθρωπος ἐχαρίσω μοι, Δέσποτα, ἐγὼ δὲ πάντων καταφρονήσας ὁ ἄθλιος, εἰς ἀλλοτρίαν καὶ μακράν χώραν τῆς ἀπωλείας ἀπέδρασα. Ἀλλ’ αὐτὸς με, πανάγαθε, πάλιν ἐπανάγαγε καὶ μὴ ὀργισθῇς μοι τῷ τάλανι, Κύριε, μηδὲ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, εὔσπλαγχνε, ἀλλὰ μακροθύμησον καὶ ἔτι ἐπ’ ἐμοὶ. Μὴ σπεύσῃς ἐκκόψαι με ὡς τὴν συκῆν τὴν ἄκαρπον, μηδὲ κελεύσῃς ἄωρον ἐκ τοῦ βίου θερίσαι με, ἀλλὰ δός μοι ζωῆς προθεσμίαν καὶ ὁδήγησόν με εἰς μετάνοιαν, Κύριε, καὶ «μή τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, 

Δέσποτα, μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσης με».

«Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι τῇ ψυχῇ», ἀσθενής εἰμι τῷ λογισμῷ, ἀσθενής τῇ γνώμη, ἀσθενής τῇ προαιρέσει. Ἐξέλιπε γὰρ μου ἡ ἰσχύς, ἐξέλιπέ μου ὁ χρόνος, ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι ἡμέραι μου πᾶσαι καὶ τὸ τέλος ἐφέστηκεν. Ἀλλ’ ἄνοιξον, ἄνοιξον, ἄνοιξόν μοι, Κύριε, ἀναξίως κρούοντι καὶ μὴ ἀποκλείσῃς μοι τὴν θύραν τῆς εὐσπλαγχνίας σου. Ἐάν γὰρ Σὺ κλείσης, τίς μοι ἀνοίξει; Ἐάν Σὺ μὴ με ἐλεήσης, τίς μοι βοηθήσει; Οὐδείς ἄλλος, οὐδείς, 

εἰ μὴ Σὺ ὁ φύσει ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος.

«Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενὴς εἰμι»· Ἐξενεύρισε γάρ με ὁ ἐχθρὸς καὶ ἀσθενῆ καὶ συντετριμμένον ἐποίησεν, ὁ ἀσθενής δὲ καὶ συντετριμμένος οὐ δύναται ἀναστῆσαι ἑαυτόν, οὐ δύναται ἰάσασθαι ἑαυτόν, ὁ συντετριμμένος οὐ δύναται βοηθήσαι ἑαυτῷ, 

λοιπόν ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι.

«Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα»· Σωματικὸς καὶ ψυχικός με κατέλαβε τάραχος, Δέσποτα, ὅτι σαρκικοῖς περιέπεσα πάθεσιν, ὅτι καὶ τὴν σάρκα καὶ τὴν ψυχήν τοῖς δαίμοσιν ἐποίησα παίγνιον. Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου τὰ συνδεσμοῦντα τὸν ἔσω ἄνθρωπον. Ποῖα ταῦτα; Ἡ πίστις, ἡ φρόνησις, ἡ ἐλπίς, 

ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐγκράτεια, ἡ εὐσέβεια, ἡ πραότης, ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ ἐλεημοσύνη. 

Ταύτα τὰ ὀστᾶ συνετρίβησαν, Δέσποτα, «ἀλλ’ ἴασαί με, Κύριε, 

ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα».

Ὁρῶ γὰρ λοιπόν τὴν ὥραν τῆς ζωῆς μου προφθάσασαν, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τὴν πρός τὰ ἐκεῖσε χαλεπήν ὁδὸν καὶ μακράν, κἀμέ πρός τὰ ἐκεῖσε ἐμαυτόν ἑτοίμως μὴ ἔχοντα, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. 

Ὁρῶ τὸν δανειστήν ἀπαιτοῦντά με καὶ μὴ ἀποδοῦναι ἰσχύοντα, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τὸν λογοθέτην μου τὸ χειρόγραφον ἐπισείοντα καὶ τοὺς δημίους βρύχοντας κατ’ ἐμοῦ, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ πολλούς κατηγοροῦντάς με καὶ οὐδὲνα συνήγορον, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. 

Ὅλος δι’ ὅλου ταραχῆς καὶ σκοτοδίνης πεπλήρωμαι καὶ ἀγωνιῶ καὶ τρέμω καὶ φρίττω καὶ τὰ σπλάγχνα σπαράττομαι καὶ τί πράξω οὐκ ἐπίσταμαι ἤ ποίῳ προσώπῳ τὸν Κριτήν μου θεάσωμαι! Ἰλιγγιῶ, ταράττομαι, συνέχομαι καὶ ἀμηχανῶ, καὶ λοιπόν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. «Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα». 

Ὁ πονηρὸς διενοχλεῖν οὐ παύεται, οἱ ἐχθροὶ μου τοῦ πολεμεῖν οὐκ ἀφίστανται, ὁ ἐμφύλιος τῆς σαρκός πόλεμος καταφλέγει με πάντοτε, οἱ πονηροί λογισμοί οὐδαμῶς ἡσυχάζουσι.

«Καί Σύ Κύριε, ἕως πότε;». Ἰδοὺ ὁρᾷς, Κύριε, πάντα τὰ κατ’ ἐμέ, ὅτι ἄπορα καὶ ἐλεεινὰ. Ἰδοὺ βλέπεις τὴν κατ’ ἐμοῦ ἔνστασιν καὶ τὸν πόλεμον τοῦ σώματος καὶ τὴν κάμινον τῶν παθῶν καὶ τὴν ἀτονίαν τῆς ψυχικῆς μου δυνάμεως. Λοιπόν, Κύριε, ἕως πότε οὐ συμπαθεῖς; 

Ἕως πότε οὐκ ἐκδικεῖς; Ἕως πότε οὐ σπεύδεις; Ἕως πότε οὐ βλέπεις; Ἕως πότε παρορᾷς; Κύριε, ἐν τῷ ἐλέει σου σῶσόν με. Μὴ παρίδῃς με, Κύριε, τὸν ἀνάξιον, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου. Ἡ γὰρ Σὴ παρόρασις ἐμὴ κατάπτωσις γίνεται, Δέσποτα. «Δι’ὅ ἐπίστρεψον, 

Κύριε, ρῦσαι τὴν ψυχήν μου καὶ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου». 

Ὡς συμπαθὴς ἐλέησον, ὡς ἐλεήμων συμπάθησον, ὡς φιλάνθρωπος σῶσόν με, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου καὶ οὐχ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου, πονηρὰ γὰρ εἰσιν. Οὐχ ἕνεκεν τῶν πόνων μου, ἀσθενὴς γάρ εἰμι. Οὐχ ἕνεκεν τῶν λογισμῶν ἤ τῶν λόγων μου, ρυπαροὶ γάρ εἰσι καὶ ἀκάθαρτοι, ἀλλ’ ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, πολυέλεε Κύριε, σῶσόν με. 

Εἰ δὲ δικάσασθαι πρός με βούλει, Δέσποτα, ἐγὼ πρῶτος ἐκφέρω κατ’ ἐμαυτοῦ τὴν ψῆφον. Ἐγώ καταδιαμαρτύρομαι ὅτι ἄξιος θανάτου εἰμί. Λοιπόν σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, εἰς τὴν φιλανθρωπίαν σου καταφεύγω, Πανάγαθε. Οὐκ ἔχω τί Σοι προσαγαγεῖν ἄξιον, ἐλεημοσύνην ζητῶ, μὴ ἀπαιτήσῃς με τὴν ταύτης τιμήν.

«Μνήσθητι τῶν λόγων σου, Κύριε, ὅτι ἐπιμελῶς ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τὰ πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Καὶ «ἄνθρωπος ματαιότητι ὡμοιώθη καὶ αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεὶ σκιά παράγουσι». Καί «ούδείς καθαρός ἀπὸ ῥύπου». 

Καὶ ὅτι «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου». Ἐάν γὰρ ἀνομίας παρατηρήσῃς ἡμῶν, οὐδεὶς ὑποστήσεται, Κύριε, δι’ ὅ σῶσόν με τὸν ἀνάξιον δούλόν σου ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου καὶ οὐκ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου. 

Ἐάν γὰρ τὸν ἄξιον ἐλεήσῃς, οὐδὲν θαυμαστόν. Ἐάν τὸν δίκαιον σώσῃς, οὐδὲν ξένον. «Σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου», ἐπ’ ἐμοὶ τὸ ἔλεός σου θαυμάστωσον, Κύριε, εἰς ἐμὲ τὴν εὐσπλαγχνίαν Σου ἐμφάνισον, Δέσποτα, εἰς ἐμὲ τὴν φιλανθρωπίαν σου μεγάλυνον, Ἅγιε.

Δεῖξον ἐπ’ ἐμοί, Κύριε, τὰ ἀρχαῖα ἐλέη σου, ὅτι τοὺς μέν δικαίους σῲζεις καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς ἐλεεῖς. Μὴ νικήσῃ ἡ ἐμὴ κακία τὴν Σήν ἀγαθότητα, Κύριε, μηδὲ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου. Ἐάν γὰρ θελήσῃς μετ’ ἐμοῦ δικάσασθαι, φραγήσεταί μου τὸ στόμα, 

μὴ ἔχον τὶ φθέγξασθαι ἤ τὶ ἀπολογήσασθαι.

Δι’ ὅ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, μηδὲ ἐπισταθμήσῃς τὰς ἐμὰς ἁμαρτίας τῇ Σῇ ἀπειλῇ. «Ἀλλ’ ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον». 

Καί «σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, Κύριε, καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξῃ με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Καταδιωξάτω με τὸ ἔλεός σου, Κύριε, τὸν κακῶς ἀπὸ Σοῦ φεύγοντα, τὸν ἀεί ἀπὸ Σοῦ δραπετεύοντα καὶ πρός τὴν ἁμαρτία ἀεί κακῶς ἀποτρέχοντα.

Τοῦτο μόνον ἐπικαλοῦμαι καὶ ἱκετεύω καὶ δέομαι, «σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου». Σῶσόν με πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν εἰς τὰ ἐκεῖσε δικαστήρια, ἤ μᾶλλον τἀληθές εἰπεῖν, 

εἰς τὰ ἐκεῖσε κολαστήρια, ἔνθα οὐκ ἔστι μετάνοια οὔτε ἐξομολόγησις. 

«Ἐν γὰρ τῷ ἃδῃ φησί, τίς ἐξομολογήσεταί Σοι; Δι’ ὅ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, ὅτι οὐκ έστιν ἐν τῷ θανάτω ὁ μνημονεύων σου», οὐδὲ ἐν τῷ ἃδῃ ὁ ἐξομολογούμενος. Ἐκεῖ γὰρ οὐκ ἔστι μετάνοια, οὐκ ἔστιν ἄφεσις τοῖς ὧδε μὴ μετανοοῦσι μηδὲ ἐξομολογουμένοις. 

«Δι’ ὅ σῶσόν με μετανοοῦντά Σοι καὶ ἐξομολογούμενον τὸν ἀνάξιον δοῦλόν σου, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, Κύριε, καὶ οὐχ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου». Σὺ γὰρ εἶπας, Κύριε, «ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» καὶ «ὅσα ἄν αἰτήσητε πιστεύοντες, λήψεσθε». 

Δι’ ὅ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, φιλάνθρωπε Δέσποτα, ἵνα καὶ ἐπ’ ἐμοὶ δοξασθῇ τὸ πανάγιον καὶ ὑπερδεδοξασμένον ὄνομά σου, Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ δι’ ἐμὲ κατ’ ἐμὲ γεγονώς, ὡς ἄν κἀγὼ μετὰ πάντων τῶν ἁγίων συναριθμηθεὶς δοξάζω Σε τὸν ὑπεράγαθον καὶ φιλάνθρωπον Θεόν μου Ἰησοῦν Χριστὸν σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεῦματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν.

https://oimos-athina.blogspot.com/