«Να κοιτάτε ψηλά!»

Ψηλά! Προς Εκείνον που μας αγαπά και μπορεί να μας βγάλει από κάθε αδιέξοδο… Όταν το βλέμμα μας και η καρδιά είναι στον Θεό δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα.

– Ένας πολύπειρος γέροντας Ασκητής του Αγίου Όρους σ’ όσους τον επισκέπτονταν στο κελλί του και ζητούσαν κάποια συμβουλή του επανελάμβανε:

«Να κοιτάτε ψηλά, να κοιτάτε ψηλά!». Τι σπουδαία πραγματικά συμβουλή! Αυτό και μόνο έλεγε ο γέροντας και όμως έλεγε πολλά.

Και κάποιος αείμνηστος τώρα δάσκαλος – πέθανε πολύ νωρίς – μα τι δάσκαλος ήταν αυτός! Λες και μάγευε τα παιδιά και κρεμόντουσαν από τα χείλη του και δένονταν με τη ματιά του, τα μάθαινε να τραγουδούν: «Σήκωσε ψηλά τα μάτια, στείλε πιο ψηλά το νου…».

Τι εννοούσαν ο γέροντας και ο δάσκαλος προτρέποντας τους μεγάλους και τους μικρούς να στρέφουν τα μάτια προς τα ύψη, προς τα ουράνια; Δεν είναι καλή και η γη με τα θαυμάσια της Δημιουργίας; Ο Θεός δεν «εποίησε πάντα τα ωραία της γης», όπως ψάλλει ο Δαβίδ (Ψαλ. ογ [73] 17), για να τα χαίρεται και να τα απολαμβάνει ο άνθρωπος; Τα βουνά, τα ποτάμια, τις θάλασσες, τα δέντρα, τα λουλούδια τα πολύχρωμα; Όλα μιλούν για τη σοφία του Θεού, όλα μιλούν για την αγάπη Του προς τον άνθρωπο.

Αναμφιβόλως όλα αυτά είναι σωστά. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάλιστα γράφει σ’ ένα από τα πολλά και σπουδαία βιβλία του ότι η ομορφιά της υλικής Δημιουργίας, του κόσμου, που δημιούργησε ο Θεός, είναι μια αμυδρή εικόνα της ωραιότητας του ουρανίου κόσμου, του Παραδείσου, που μας περιμένει(*).

Όμως αφότου μπήκε στη μέση ο Διάβολος και παρέσυρε τους ανθρώπους στην αμαρτία και πλήθυναν οι αμαρτίες, από τότε και η ομορφιά της Δημιουργίας μολύνθηκε. Μόνοι μας οι άνθρωποι μολύναμε το περιβάλλον μας. Με τις πλεονεξίες μας, με τις αδικίες και τους πολέμους καταστρέψαμε τον όμορφο κόσμο που μας είχε φτιάξει και παραδώσει ο Θεός. Και ο παμπόνηρος σατανάς κατάφερε να πείσει πολλούς ότι η Δημιουργία η τόσο ωραία δεν έχει ανάγκη από κανένα Δημιουργό. «Έδιωξαν» έτσι με την εισήγηση του Διαβόλου τον Οικοδεσπότη από το σπίτι Του. Άφησαν τις κρυστάλλινες πηγές του θείου Νόμου και τρέχουν στις θολές πηγές της αμαρτωλής ζωής, που υποδεικνύει ο εισηγητής της αμαρτίας Διάβολος. Βυθίσθηκαν στη ζωή της σαρκικότητας, της αδικίας, της εκμεταλλεύσεως των αδυνάτων και φτωχών, του πλουτισμού με οποιοδήποτε μέσο, ακόμη και παράνομο και αθέμιτο.

Το αποτέλεσμα; Το ζούμε καθημερινά και κλαίει η καρδιά μας. Πτωχεύουν το ένα μετά το άλλο τα κράτη της γης. Πεθαίνουν εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο στον κόσμο από την πείνα. Οι πόλεμοι είναι ασταμάτητοι, για να πλουτίζουν οι πολεμικές βιομηχανίες. Οι ασθένειες που οφείλονται σε αμαρτίες αυξάνονται αλματωδώς. Η κτηνώδης αμαρτία ξεδιάντροπη παρελαύνει με αυθάδεια στους δρόμους. Οι υπόνομοι των πόλεων γεμίζουν με ανθρώπινα έμβρυα. Τι να δει κανείς σήμερα στη γη και να μην πονέσει; Που να στρέψει το βλέμμα του και να μη λυπηθεί; Ακόμη και τα ωραιότερα μέρη της γης τα μολύνει ο άνθρωπος με τις αμαρτίες του.

Αυτά ασφαλώς είχαν υπ’ όψιν τους ο Ασκητής και ο δάσκαλος, γι’ αυτό συμβούλευαν να υψώνουμε ψηλά τα μάτια. Όχι στα γήινα και χαμηλά, στα κατώτερα και μολυσμένα, γιατί όπου και να δεις σ’ αυτά, κινδυνεύεις να μολυνθείς• αλλά στα ψηλά, στα ουράνια τα μάτια μας, διότι είναι καθαρά, αφού εκεί κατοικεί ο Θεός, με όλους τους Αγίους και επικεφαλής την Παναγία• εκεί η χορεία των Αγγέλων, εκεί ο Παράδεισος μας περιμένει.

Κι αν κάποτε είμαστε πεσμένοι ψυχικά, αν κάποια ασθένεια, κάποια οικονομική δυσχέρεια, κάποια οικογενειακή δυσκολία η άλλη αιτία έχουν ρίξει το ηθικό μας, τότε προπάντων να μη λησμονούμε να κοιτάμε ψηλά. Τότε μας χρειάζεται επειγόντως να σηκώνουμε ψηλά τα μάτια. Ψηλά! Προς Εκείνον που μας αγαπά και μπορεί να μας βγάλει από κάθε αδιέξοδο.

Λοιπόν, ψηλά τα μάτια και ψηλότερα η καρδιά!

(*) Νικοδήμου του Αγιορείτου, Αόρατος Πόλεμος, κεφ. κα.

 http://www.agioritikovima.gr/

Ἡ μουσικὴ, γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι μέσο κατευνασμοῦ τῶν παθῶν, ψυχικῆς κάθαρσης, πνευματικῆς ἀγαλλίασης

Οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας τονίζουν συχνὰ στὰ κείμενά τους τὸν ρόλο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς στὴν διαμόρφωση καὶ τὴν καλλιέργεια τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καὶ παροτρύνουν τοὺς χριστιανοὺς νὰ ὑμνοῦν μὲ τὴν μουσικὴ τὸν Θεό. Ἡ μουσικὴ, γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι μέσο κατευνασμοῦ τῶν παθῶν, ψυχικῆς κάθαρσης, πνευματικῆς ἀγαλλίασης.

Γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ ψαλμωδία γαληνεύει τίς ψυχές, προξενεῖ τήν εἰρήνη, καταστέλλει τόν θόρυβο καί τά κύματα τῶν λογισμῶν». 

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπίσης, γράφει τὰ ἑξῆς: «Μέ τήν ψαλμωδία ἡ ταραχή καί ἡ ἀγριότητα καί ἡ ἀταξία πού ὑπάρχει στήν ψυχή ἐξομαλύνεται, ἐνῶ ἡ λύπη θεραπεύεται». 

Τέλος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Γίνεται ἅγιος καί ὁ ἀέρας μέ τήν ψαλμωδία… Ἡ διάνοια ἀκούει τήν φωνή καί ἀλλάζει· εἰσέρχεται ἡ μελωδία καί δραπετεύουν τά πάθη τῆς πλεονεξίας»2.

Ἡ βυζαντινή μουσική, ὅταν τήν χρησιμοποιοῦμε, μᾶς ἁγιάζει χωρίς πολύ κόπο.

«Ἡ βυζαντινή μουσική», δίδασκε ὁ Άγιος Πορφύριος, «εἶναι πάρα πολύ ὠφέλιμη. Κανένας χριστιανός δέν πρέπει νά ὑπάρχει χωρίς νά ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει ὅλοι νά μάθομε. Ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ψυχή. Ἡ μουσική ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Χωρίς κόπο, ἀγαλλόμενος, γίνεσαι ἅγιος»3.

«Ὅταν μελαγχολεῖτε», ἔγραφε πρὸς πνευματικό του παιδὶ ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, «νὰ ψάλλετε τὰ δυὸ τοῦτα τροπάριά Της: «Μακαρίζομεν σὲ πᾶσαι αἱ γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· ἐν Σοί γὰρ ὁ ἀχώρητος Χριστὸς ὁ Θεὸς Ἡμῶν χωρηθῆναι ηὐδόκησε. Μακάριοι ἐσμέν καὶ ἡμεῖς προστασίαν Σὲ ἔχοντες· ἡμέρας γὰρ καὶ νυκτὸς πρεσβεύεις ὑπὲρ ἠμῶν καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας ταῖς Σαῖς ἱκεσίαις κρατύνονται διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν Σοί· Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ». «Σὲ τὸ ἀπόρθητον τεῖχος, τὸ τῆς σωτηρίας ὀχύρωμα, Θεοτόκε Παρθένε, ἱκετεύομεν. Τὰς τῶν ἐναντίων βουλάς διασκέδασον, τοῦ λαοῦ Σου τὴν λύπην εἰς χαρὰν μετάβαλε· ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε· ὅτι Σὺ εἶ, Θεοτόκε, ἡ ἐλπὶς Ἡμῶν»»4.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)

http://proskynitis.blogspot.gr

Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ τί εἶναι ὁ παπισμός

[...] Ἔκαμαν ἄνω κάτω σήμερον τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, ἐχώρισαν τὸ ποίμνιόν της, τὸ ἐσκόρπισαν καὶ τρέχει σαστισμένον ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. Μεταχειρίσθησαν πᾶν μέσον διὰ νὰ προσεταιρισθοῦν πάντα Ἕλληνα, ὁ ὁποῖος εἶναι τελείως ἀδιάφορος εἰς τὰ τῆς θρησκείας καὶ τὰς Ἐκκλησίας, ἢ ἄθεος καὶ ἐχθρός της, καὶ ὁ ὁποῖος προσποιεῖται ὅτι ἐνδιαφέρεται δι᾿ αὐτὴν καὶ διὰ τὴν τύχην της ἀπὸ ἰδιοτέλειαν ἢ ἀπὸ ἄλλην αἰτίαν, ὁλοτελῶς ξένην πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, ἂν καὶ διὰ νὰ μεταβληθοῦν οἱ τοιοῦτοι χλιαροὶ εἰς φιλοπαπικοὺς ζηλωτάς, δὲν ἐχρειάσθη καὶ μεγάλη προσπάθεια, διότι αὐτοὶ οἱ «Ὀρθόδοξοί της περιστάσεως» δὲν ἔχουν νὰ χάσουν τίποτε, ἐὰν καταστραφεῖ ἡ Ὀρθόδοξος ἀλήθεια, καὶ ἐπὶ πλέον ἡ φιλία τοῦ Παπισμοῦ ἠμπορεῖ νὰ προσφέρει πάντοτε πολλὰ ὀφέλη εἰς ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔχει. Δι᾿ αὐτοὺς «οἱ λίθοι γενήσονται ἄρτοι». Ὡς ἐκ τούτου, πολλοὶ ὁποῦ ἦσαν προηγουμένως ἀδιάφοροι, καὶ πολλάκις σαρκασταὶ τῆς θρησκείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἔγιναν αἴφνης διαπρύσιοι κήρυκες τῆς Χριστιανικῆς «ἀγάπης», τὴν ὁποίαν μεταχειρίζονται ὡς προπέτασμα καπνοῦ διὰ τὸν πονηρὸν συνεταιρισμὸν τῶν μετὰ τῶν λατίνων. Ὁ σπαραγμὸς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοῦ ποιμνίου της, ἡ ἀναταραχὴ καὶ ἡ διχόνοια, αὐτὰ εἶναι οἱ θεάρεστοι καρποὶ τῆς πολιτείας τῶν κακῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας.

[...] Αὐτὰ εἶναι τὰ πρωτάκουστα δεινὰ τὰ ὁποῖα συνεσωρεύθησαν, ἐντὸς μερικῶν μόνον μηνῶν, ἐπάνω εἰς τὸ σῶμα τῆς πολυπαθοῦς Ὀρθοδοξίας, διὰ τὰ ὁποῖα θρηνοῦν οἱ Ἄγγελοι εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ οἱ πρωταίτιοι τῶν δεινῶν τούτων, οἱ κακοὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας, παρουσιάζουν ὡς ἀγάπην τὸν δαίμονα τῆς φιλοδοξίας ποὺ ἐμφωλεύει εἰς τὰς καρδίας των.

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τί εἶναι Ὀρθοδοξία καὶ τί εἶναι παπισμός», Δ´ ἔκδοση, ἐκδοτικὸς οἶκος ΑΣΤΗΡ

http://katanixis.blogspot.gr

Φώτης Κόντογλου - Προς ενωτικούς: "..Σπαράξατε τους αθώους και αγίους ομολογητάς, αφού εγίνατε λύκοι σεις οι ίδιοι οι ποιμένες.

Πρὸς ἑνωτικούς

Ἡ ἐπιθυμία τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος καὶ τῶν σὺν ὑμῖν ὅπως ὑποταχθῇ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὸν Πάπαν, καὶ ἡ ἐκ μέρους σας ἀνεξήγητος σπουδὴ πρὸς τοῦτο, ἐπλήρωσε τὰς καρδίας μας ἀφάτου θλίψεως, καὶ ἀθυμία κατέλαβεν ἡμᾶς, κατὰ τὸν προφητάνακτα, ἀπὸ ἁμαρτωλῶν, τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ. Τὰ ὦτα μας συρίζουν ἀκόμη ἀπὸ τὸ φρικτὸν τοῦτο ἄκουσμα.

Ἡ Ὀρθόδοξος ποίμνη ἐδιχάσθη, καὶ σεῖς φέρετε τὸ κρίμα. Καὶ οἱ μέν, σᾶς ἠκολούθησαν εἰς τὴν εὐρύχωρον ὁδόν, τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ἀπώλειαν, οἱ δὲ παρέμειναν ἑδραῖοι καὶ ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν τῶν πατέρων των, ἀποστρέφοντες τὸ πρόσωπον καὶ ἀπὸ μόνην τὴν σκέψιν, ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐνηγκαλίσθη καὶ ἠσπάσθη τὸν γυναικοπρόσωπον Πάπαν, καὶ ἐμολύνθη ἀπὸ τὸ βδέλυγμα τοῦτο τῆς ἀσεβείας.

Ἐκεῖνοι, οἵτινες σᾶς ἠκολούθησαν, ἦσαν ἐκ τῶν προτέρων προδικασμένοι ὅτι θὰ σᾶς ἠκολούθουν, ὅντες ὑλόφρονες, ματαιόδοξοι, ἄπιστοι, ἀλαζόνες, ξενόδουλοι, κόλακες καὶ κολακευόμενοι. Λοιπόν, ἔσπευσαν νὰ συναχθῶσι μὲ τὸν «κόσμον», τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον τῆς ἐπιγείου ἀνέσεως, τῆς ἄνευ ταλαιπωριῶν καὶ ἀγῶνος ζωῆς, πιστεύοντες μόνον εἰς «τὴν ὦδε μένουσαν πόλιν, μὴ ἐπιζητοῦντες δὲ τὴν μέλλουσαν», ὡς ἀνύπαρκτον καὶ μὴ πιστευτὴν εἰς αὐτούς.

Οἱ δὲ ἄλλοι, οἱ πιστοί, ἔμειναν εἰς τὴν χῶραν τῆς πενίας, τῶν στερήσεων, τῶν πειρασμῶν, τῶν διωγμῶν, βέβαιοι ὄντες ὅτι ἐν μέσῳ αὐτῶν παρίσταται ὁ Κύριος, ὁ εἰπὼν ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του θὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸ μαρτύριον, τὴν περιφρόνησιν, τὴν πτωχείαν, τὸν ἐμπαιγμόν, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι ἡ ἀντιμισθία τῆς σθεναρᾶς ὁμολογίας τῶν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον. Εἰς τὰ ὦτα των ἠχοῦν ἡμέρας καὶ νυκτὸς οἱ παρήγοροι λόγοι τοῦ Χριστοῦ· «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν». Ὁ διωγμός, ἡ κακοπάθησις καὶ ὁ θάνατος εἶναι ὁ μακάριος κλῆρος τῶν γνησίων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πανάγιον στόμα Του εἶπεν ἐπίσης· «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν». Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν βιασταὶ καὶ ἀγωνισταὶ εἰς τὴν παράταξιν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν νὰ συνθηκολογήσουν μὲ τὸ ψεῦδος, διὰ νὰ ζήσουν ἐν ἡσυχίᾳ καὶ ἀπολαύσει τῶν ἐγκόσμιων ἀγαθῶν;

Καὶ σεῖς, οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ, τί εἴδους ποιμένες εἶσθε; Τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, ἰδού, τὰ παραδίδετε εἰς τοὺς λύκους. Συναυλίζεσθε μὲ τοὺς ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου τοῦ ματαίου, τοῦ παρερχομένου, διότι ἐζηλώσατε τὴν δόξαν αὐτῶν καὶ οὐχὶ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ὑπετάξατε τὴν πίστιν εἰς τους ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τῶν κοσμικῶν ἐπιθυμιῶν, οἵτινες ἔχουν ὡς ὁδηγόν των τὸν σατανᾶν. Παρεδόθητε καὶ παραδώσατε τὰ πρόβατα εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, εἰς τὸν κατέχοντα τὴν ὑλικὴν ἰσχύν, τὸν χρυσόν, τὰς ἐφευρέσεις καὶ τὰς μηχανάς, αἱ ὁποῖαι καταπλήττουν τὰ πλήθη, ὡς θαύματα τοῦ Ἀντιχρίστου. Παρεδόθητε καὶ παρεδωσατε τὰ πρόβατα εἰς τὴν ψευδώνυμον γνῶσιν, «τὴν κενὴν ἀπάτην», τὴν διδασκομένην εἰς τὰς χώρας τῆς ἀθεῖας καὶ τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου μήτε ὀσμὴ ὑπάρχει τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ.

«Ἀκούσατε ταῦτα, οἱ ἱερεῖς, καὶ προσέχετε, ἐνωτίζεσθε, διότι πρὸς ὑμᾶς ἐστὶ τὸ κρίμα» (Ὠσηέ, Ε´, 1).

«Οὐαὶ αὐτοῖς, ἐνύσταξαν οἱ ποιμένες» (Ναοὺμ Γ´, 18).

Καὶ ταῦτα, διότι δὲν εἶσθε οἱ ποιμένες οἱ καλοί, οἱ θυσιάζοντες τὴν ζωήν των ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ ὁδηγοῦντες αὐτὰ εἰς τοὺς εὐώδεις λειμῶνας τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Σεῖς εἶσθε «οἱ μισθωτοὶ ποιμένες», καὶ κατὰ τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου «ὁ μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἐστὶ ποιμήν» (Ἰω. Ι´, 12). Εἶσθε μισθωτοὶ τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, διὰ τὴν δόξαν καὶ διὰ τὸν πλοῦτον τῶν ὁποίων ἐργάζεσθε.

Καὶ ἅπαξ εἶσθε δοῦλοι τοιούτων κυρίων, εἶσθε ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἀπειλεῖτε τὰ πιστὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ τὰ ἀναγκάσετε νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν.

Ἀλλά, αὐτὰ τὰ μακάρια πρόβατα ἀπεκδέχονται τὸ μαρτύριον ὡς λύτρωσιν καὶ ὡς ἀψευδὲς σημεῖον, ὅτι θὰ λάβουν τὸν ἀμάραντον στέφανον ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτην Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ναί! Εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσωμεν μετὰ χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ὁποίαν κρατῶμεν ὡς τὸν μέγαν θησαυρόν. Μακαρίζομεν ἑαυτούς, διότι θὰ διωχθῶμεν καὶ θ᾿ ἀποθάνωμεν ὑπὲρ πίστεως καὶ ἀληθείας.

Ἀκονίσατε τὴν μάχαιραν τῆς αἰσχύνης. Ἀποστείλατε τὰ ὄργανα τῆς βίας, τὰ ὁποῖα σᾶς δορυφοροῦν, καὶ μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἤδη ἐνεφανίσθη τὸ αἱματωμένον φάσγανον τῆς βίας, διὰ νὰ ἐνσπείρῃ τὸν τρόμον εἰς τὰς ἁγίας καρδίας τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καὶ ἐρημιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιμασίαις, ἐν στερήσει, ἐν ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διὰ νὰ εὐαρεστήσουν τὸν Κύριον. Τὸ φρικτὸν πρόσωπον τῆς βίας ἐμφανίζεται, ὡς τὸ τῆς μυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης, εἰς τὸν ἡγιασμένον Κῆπον τῆς Παναγίας. Καὶ ὄπισθεν αὐτοῦ τοῦ φοβήτρου εὑρίσκεσθε σεῖς, «οἱ ποιμένες οἱ μισθωτοί», οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσμου τοῦ χρήματος, τῆς ἀθεῖας, τοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ πάσης ἀκολασίας.

Σπαράξατε τοὺς ἀθώους καὶ ἁγίους ὁμολογητάς, ἀφοῦ ἐγίνατε λύκοι σεῖς οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες. Κατασπαράξατε τὴν ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μέσα εἰς τὸ Κολοσσαῖον, εἰς τὸ ὁποῖον παρίστανται οἱ Καίσαρες τῆς σημερινῆς κακούργου ἀθεῖας.

Ἀλλὰ εἶναι καιρὸς πλέον, ν᾿ ἀποβάλετε τὴν δορὰν τοῦ προβάτου, καθ᾿ ὅσον αὕτη οὐδένα ἀπατᾶ πλέον.

Ὃ ποιεῖτε, ποιεῖτε τάχιον!

Φώτιος Κόντογλου

http://katanixis.blogspot.gr

Ψεύδονται οι Οικουμενιστές

Katihisis

Η Παράδοση του λαού μας δοκιμασμένος τρόπος αληθινής ζωής

“Δεν θέλουμε έναν πολιτισμό που ο Χριστός θα είναι στο περιθώριο. Γιατί αυτός ο πολιτισμός θα είναι πολιτισμός της φιλαυτίας που δεν βοηθεί ουσιαστικά τον άνθρωπο…”

† Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη

~ Εμείς αυτή την ορθόδοξη παράδοση παραλάβαμε από τους γονείς μας, από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας.

Και δεν θα την αρνηθούμε, γιατί είδαμε ότι αυτή είναι η αληθινή ζωή. Δεν θέλουμε αυτήν την ζωή να την αλλάξουμε, γιατί είναι δοκιμασμένη ζωή.

Και δεν είναι μόνο η ζωή των δικών μας προγόνων. Είναι η ζωή εκείνων που έκαναν το 1821, η ζωή του Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, όλων αυτών που θυσιάστηκαν “για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία”. Είναι η πίστη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που κράτησε το γένος και το έσωσε από τον εκτουρκισμό.

Γνωρίζετε εσείς έστω και έναν ήρωα του ’21, ο οποίος να ήταν αντίχριστος;Όλοι ήταν ευλαβείς χριστιανοί, εξομολογούντο, κοινωνούσαν και αγωνίζονταν. Ήθελαν να κάνουν την νέα Ελλάδα έθνος άγιον, στο οποίο να βασιλεύει ο Χριστός. Έχουμε δικαίωμα εμείς να απαρνηθούμε αυτή την παράδοση, χωρίς να διαπράξουμε ύβρι; Προσωπικά νομίζω ότι δεν έχουμε.

Και γι’ αυτό εμείς, με την χάρη του Θεού, θα μείνουμε σ’ αυτήν την παράδοση, την θεοκεντρική. Ο Χριστός θα είναι το κέντρο του πολιτισμού μας. Δεν θέλουμε έναν πολιτισμό που ο Χριστός θα είναι στο περιθώριο. Γιατί αυτός ο πολιτισμός θα είναι πολιτισμός της φιλαυτίας που δεν βοηθεί ουσιαστικά τον άνθρωπο. Αντίθετα με τον θεοκεντρικό πολιτισμό της η Εκκλησία δέχεται όλα και τα αγιάζει όλα. Η Εκκλησία υπάρχει όχι για να καταπιέζει τους ανθρώπους, αλλά για να τους ελευθερώνει.

Και γι’ αυτό έχουμε ανάγκη την Εκκλησία.

από το βιβλίο: “Η Ευχαριστιακή ζωή” του Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη Καθηγούμενου Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου (Έκδοση Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου – Άγιο Όρος 2006)

https://simeiakairwn.wordpress.com

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΟΤΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΙΕΡΕΙΣ ΘΑ ΠΡΟΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ· NA ETOΙΜΑΖΩΜΕΘΑ ΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ

NA ETOΙΜΑΖΩΜΕΘΑ ΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ

Aπό το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»

«…Ὅπως καταντοῦμε, ξέρετε, οἱ θεωρούμενοι ὀρθόδοξοι θὰ ἀρνηθοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ―ὑπάρχει προφητεία, ὅτι πατριάρχαι ἀρχιεπίσκοποι ἐπίσκοποι ἱερεῖς θὰ προδώσουν τὴν Ὀρθοδοξία―, καὶ θὰ τὴν ὑποστηρίξουν ἄνθρωποι ἄλλοι…».

Ἔ, φεύγουμε κ᾿ ἐμεῖς ἀπὸ τὸ σχῆμα αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπελαμβάναμε ὡρισμένα προνόμια σὲ ὡρισμένες ἐποχὲς καὶ εἴχαμε μερικὴ ἐλευθερία. Φεύγουμε πλέον ἀπὸ τὸ σχῆμα αὐτὸ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μπαίνομε στὸ σχῆμα τῶν κατακομβῶν.

Tότε πλέον, ὄχι μόνο τροπικῶς, ἀλλὰ καὶ τοπικῶς θὰ χωριστοῦμε. Καὶ ἡ Ἐκκλησία θὰ διωχθῇ· καὶ οἱ ναοὶ θὰ κλείσουν, ὃν τρόπον ἔχουν κλείσει στὴν Ἀλβανία καὶ σὲ ἄλλα μέρη.

Διωγμός. Φαίνονται αὐτὰ ἀπίστευτα· ἀλλὰ ὅλες οἱ ἐνδείξεις φανερώνουν, ὅτι ἐκεῖ βαίνομε. Λοιπόν, πρέπει κ᾿ ἐμεῖς νὰ προετοιμάσωμε τὸν ἑαυτό μας διὰ Ἐκκλησίαν κατακομβῶν.

Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Ἔχομε ἐμεῖς τὴν διάθεσιν αὐτήν; Τί λέτε; Μήπως συμβῇ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπε ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο· «Σίμων Σίμων, ἰδοὺ ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον» (ὁ σατανᾶς, λέει, ζητάει νὰ σᾶς κοσκινίσῃ)· «ἐγὼ δὲ ἐδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκ. 22,31). Ὁ Κύριος ἐγνώριζε τὴν ἀδυναμία τοῦ Πέτρου καὶ ὅτι, ναὶ μὲν εἶχε πόθο εἰλικρινῆ νὰ μείνῃ κοντὰ στὸ Χριστό, ἀλλὰ ἦταν τὸ πνεῦμα του ἀσθενές.

Ὁ Πέτρος ἀπήντησε· «Ἐγώ, Κύριε, μαζί σου θὰ εἶμαι». Κ᾿ ἐσεῖς τώρα εἶστε ἐδῶ πέρα, μαζί μου. Ἀλλὰ θὰ εἶστε πάντα;

Θὰ περάσετε κόσκινο. Δὲν θέλω νὰ σᾶς ἀπογοητεύσω. Ὡραῖα εἶστε τώρα ὅλες ἐδῶ. Δὲν σᾶς πειράζει κανείς, δὲν σᾶς καταδιώκει κανείς. Ἐλεύθερο κατηχητικὸ σχολεῖο ἔχετε, ἐλεύθερες συγκεντρώσεις κάνετε, ἐλεύθερα εἶνε ὅλα. Ζῆτε πάνω σ᾿ ἕνα ὄρος Θαβώρ. «Kαλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Mατθ. 17,4). Ἔχετε τὴ συντροφιά σας, τὸ φαγητό σας, τὸν ὕπνο σας, τὰ κέντρο σας, τὶς εὐκολίας σας. Ὅλα αὐτὰ εἶνε καλὰ καὶ εὐχάριστα. Ἀλλὰ μετὰ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς δώσῃ μιὰ κλωτσιά, ὅπως λέει καὶ ὁ Χότζνερ, καὶ θὰ μᾶς πετάξῃ ἀπὸ τὸ ὄρος Θαβώρ· θὰ μᾶς ῥίξῃ κάτω, στὴν σκληρὰν πεδιάδα, στὸ σχῆμα αὐτό.

Γεννᾶται λοιπὸν τὸ ἐρώτημα·

ἐμεῖς εἴ­μεθα προετοιμασμένοι γιὰ ἕνα τέτοιο διωγμό; Ἔχομε ἐμεῖς τὸ θάρρος καὶ τὴν αὐταπάρνησιν τοῦ μάρτυρος ἐκείνου, ποὺ ἄκουε νὰ πλησιάζῃ τὸ μούγκρισμα τῶν λεόντων καὶ ἔλεγε· «Nά, ἀκούεται ἡ σάλπιγξ, ἀκούεται ἡ σάλπιγγα ποὺ μὲ καλεῖ»; Ἔχομε ἐμεῖς τέτοια αὐταπάρνησι καὶ θυσία; Ἐμεῖς οἱ ὑλικοί, οἱ γήινοι ἄνθρωποι, μποροῦμε νὰ φτάσουμε σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ποὺ ἔφτασαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἥρωες; Ἔχουμε τὴν αὐταπάρνησιν αὐτὴ τῆς Μαριάμ, μιᾶς ταπεινῆς ὑπηρετρίας, ἡ ὁποία κατώρθωσε νὰ κερδίσῃ τὴν Φαβιόλα;

Φοβερώτερο ἀπὸ τὸν θάνατο

Ἐσεῖς ποὺ πιστεύετε στὸ Xριστό; Θὰ ἦτο φοβερώτερο ἀπὸ τὸ θάνατο, ἂν σᾶς ἔλεγαν ὅτι κάποιος ἀπὸ σᾶς θὰ προδώσῃ τὴν πίστι του. Τὸ νὰ πεθάνουμε εἶνε φυσικὸ πρᾶγμα, τὸ νὰ προδώσουμε τὴν πίστι εἶνε ἀπαίσιο καὶ ἀποτρόπαιο. «Kάποιος ἀπὸ σᾶς», εἶπε ὁ Xριστὸς στοὺς μαθητάς, «θὰ μὲ προδώσῃ», καὶ ἐγένετο διαταραχὴ μεταξὺ τῶν μαθητῶν (Ματθ. 26,21 κ.ἑ.).

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Σπανουδάκης: “Να βρούμε αυτούς που θα σηκώσουν την Ελλάδα και πάλι ψηλά…”

*Η μαγιά που κρατάει την Ελλάδα υπάρχει. Ο Θεός θα τους εμφανίσει την στιγμή που πρέπει…αφού φανούν πρώτα οι διαθέσεις ολονών.

Ναι λοιπόν, ζω σ’ αυτήν την χώρα.

Μ’ αυτούς τούς τόσο διαφορετικούς, από εμένα τουλάχιστον, ανθρώπους, πολιτικούς, παράγοντες και τηλεπερσόνες.

Ποτέ στην ζωή μου, δεν είχα σε υπόληψη, τούς έξυπνους, τούς σπουδασμένους, τούς λαοφιλείς, η τούς επώνυμους.

Άλλωστε αυτοί είναι που καθημερινά, καταστρέφουν ό,τι αγγίζω κι ό,τι αγαπώ.

Την ιστορία μας, την γλυκειά Πόλη, την αγαπημένη Σμύρνη, το χιλιόχρονο Βυζάντιο, την πίστη, την ψυχή την παλληκαριά, τελικά, του να είσαι Έλληνας.

Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές. Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε.

Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα.

Είναι τόσο εύκολο να καταλάβετε τούς σκάρτους, τούς δήθεν.

Θα τούς βλέπετε παντού, θα έχουν γνώμη γι όλα, θα έχουν εξουσία…

Θα παίζεται παντού η μουσική τους, ή η όποια τέχνη τους…

Αλλά αυτά που θα λένε ή που θα κάνουν, δεν θα σας χαρίζουν ούτε μια στιγμή χαράς, κατάνυξης ή ευλογίας.

Δεν θα σας ξεκολλήσουν στιγμή, από το χώμα.

Εκεί σας θέλουν, για να άρχουν στον “λαό”, στο “κοινό” τους.

“Δείχνουν νικητές κι’ είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι”.

Οί άλλοι τώρα, αυτοί που απέχουν η τούς απέχουν σκοπίμως, είναι αυτοί που πρέπει να ψάξετε, για να αναπαυθείτε κοντά τους.

Για να τούς μιμηθείτε, να τούς καταλάβετε και να τους αγαπήσετε.

Αυτοί κρατάνε την Ελλάδα, αυτοί θα την σηκώσουν πάλι ψηλά, στην θέση που της αξίζει.

Να δώσει ο Θεός να το ζήσω κι εγώ κοντά τους.

Κοντά στήν κρυφή τους μεγαλοσύνη, την υγειή αβεβαιότητα τους και την ύστατη ταπείνωση μπροστά, στην μητέρα πατρίδα.

Ζεί η Ελλάδα και θα ζεί, κόντρα στούς άφρονες ηγέτες και εφιάλτες, γιατί έχει από γεννησημιού της, αγκαλιάσει το αληθινό όνειρο.

Έχει ανδρωθεί, με το Θείο γάλα.

Έχει προδοθει, έχει πονέσει και πονάει ακόμη.

“Δέν υπάρχει αγάπη, δίχως πόνο”.

Ο Θεός μαζί μας λοιπόν κι εμείς μικρά παιδιά, στην απλωμένη ζεστή αγκαλιά Του.

Και οι στρατιές τών αγγέλων Του, ας δείξουν για λίγο και σ’ εμάς τούς ολιγόπιστους, τα γλυκά, νικητήρια και αποφασισμένα,πρόσωπά τους.

Αμήν, Αμήν, Αμήν!

http://logia-tou-aera.blogspot.gr/

“Να μη μείνετε έκπληκτοι όταν ακούσετε ότι οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν με κάθε τρόπο στις εκκλησίες και να προσεύχονται…”

Κάθε φορά πού ο πατήρ-Λαυρέντιος καθόταν στό τραπέζι για να δειπνήσει, ενώ περίμενε τον καθέναν που θα συνέτρωγε μαζί του, έλεγε:

“Δέν πεινάω, αλλά πρέπει να σάς δω όλους, και να σας μιλήσω σχετικά μέ τό τί πρόκειται νά γίνει στο μέλλον…” Μερικές φορές έκλαιγε και έλεγε:

“Αλλοίμονο εάν ξέρατε, τί περιμένει τον κόσμο, και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον… Αλλοίμονο εάν ξέρατε, πόσο οι άνθρωποι υποφέρουν μέσα στήν Κόλαση…”

Όπως διηγείται ή μοναχή Μ…, συχνά ό π. Λαυρέντιος έλεγε:

“Να μή μείνετε έκπληκτοι όταν ακούσετε ότι οι άνθρωποι άρχισαν νά τρέχουν μέ κάθε τρόπο στίς εκκλησίες και νά προσεύχονται…

Αλλά όταν δείτε ότι εκείνοι πού φοράνε χρυσά καλύμματα καί άμφια ( Αρχιμανδρίτες δηλαδή καί Πατριάρχες ) απαγορεύσουν την ανάγνωση τού Ψαλτηρίου στήν αρχή, καί τών Ωρών αργότερα, τότε τά πράγματα δέν θά είναι καλά…

Προσέξτε, ό Κύριος θά τά υπομείνει όλα αυτά, αλλά όμως γιά πολύ λίγο…

Γιατί μετά, θά τούς εγκαταλείψει ολότελα !

Καί τότε, ή Δευτέρα Παρουσία θα είναι πολύ κοντά…”

ΑΓΙΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΤΟΥ CHERNIGOF († 1950)

πηγή: Ορθόδοξη Χριστιανική Ομάδα Έβρου

http://christianiki-ekfrasis.blogspot.gr/

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΥΣΙΦΕΡ

Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο ο Πάπας της Ρώμης αναμένεται να ανακοινώσει επίσημα την νέα του εγκύκλιο εγκαθίδρυσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Πριν όμως από αυτό, είχε προηγηθεί μια άλλη πολύ σημαντική εξέλιξη που δείχνει και τις πραγματικές προθέσεις του Ποντίφικα.

Στις 27 Απριλίου του 2014 έγινε μια σημαντική τελετή στο Βατικανό παρουσία του νυν Πάπα και του απερχόμενου Πάπα. Το σημαντικό στοιχείο αυτής της τελετής, την οποία είχαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν εκατομμύρια πιστοί στην παπική εκκλησία και όχι μόνο, ήταν ότι για πρώτη φορά ο Λούσιφερ, δηλαδή ο Εωσφόρος, δηλαδή ο Διάβολος, ανακηρύχτηκε ως Θεός. Ήταν μια συγκλονιστική ανακοίνωση που έγινε δημόσια μπροστά στις χιλιάδες που παραβρίσκονταν στην πλατεία του Βατικανού και που απευθύνονταν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ψαλμωδία στον Λούσιφερ έρχεται τελείως αντίθετη με ότι έχει γραφεί στην Βίβλο για τον Λούσιφερ και αυτό δείχνει ακόμα πιο πολύ την σημασία αυτής της τελετής στο Βατικανό.

Ο Λούσιφερ είναι ο εκπεσών άγγελος, είναι ο Διάβολος, είναι ο «έξω από εδώ», είναι ο «άρχοντας του σκότους». Don’t be deceived by those who call Him God = Μη ξεγελιέστε από εκείνους που τον αποκαλούν Θεό!

Το βίντεο τελειώνει με δηλώσεις πιστών στην πλατεία του Βατικανού υπέρ της πανθρησκείας, δηλαδή της επιβολής της Νέας Τάξης.

Ο Πάπας σχεδιάζει την ένωση όλων των θρησκειών υπό το σκήπτρο της Ρώμης σε μια παγκόσμια θρησκεία- πολτός των ανθρωπίνων ψυχών, με την λατρεία του Λούσιφερ και αυτό σχεδιάζει να το επισημοποιήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στην ιστορική, όπως χαρακτηρίζεται, ομιλία που θα κάνει στον ΟΗΕ.

Αξίζει να γνωρίζουμε με ποιον συνομιλούν οι Ορθόδοξοι ιεράρχες και πολύ περισσότερο ο προκαθήμενος του Φαναριού.

Αλλοίμονο μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Η Εξομολόγηση διαλύει τους ανθρώπους, ενώ η ψυχανάλυση θεραπεύει! Τάδε έφη ψυχοθεραπευτής … επιμορφωτής κληρικών!!! της

«Ἡ Ὑπακοὴ μᾶς ἔχει πάει

πολὺ πίσω θεολογικά»!

Τὸ 1978 εἴχαμε ἐπισκεφθεῖ μὲ ἕνα φίλο φοιτητὴ τῆς ἰατρικῆς Ἀθηνῶν τὸν Γέροντα Παΐσιο στὴν Παναγούδα. Μᾶς κέρασε, ὅπως συνήθιζε καὶ κατόπιν μιλήσαμε μαζί του, ὁ καθένας ξεχωριστά.

Φεύγοντας ἀνταλλάξαμε τὶς ἐντυπώσεις μας. Ὁ φοιτητὴς τὸν εἶχε ρωτήσει, ἂν θὰ πρέπει νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του στὸν τομέα τῆς ψυχιατρικῆς-ψυχανάλυσης. Ὁ Γέροντας ἦταν ἀρνητικός.

Ἡ ψυχανάλυση καὶ ἡ ψυχιατρικὴ εἶναι χωρὶς Θεὸ καὶ χωρὶς ψυχή. Τὴν ψυχὴ τὴν ἀντιμετωπίζουν καὶ τὴν προσεγγίζουν μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπ’ ὅ,τι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς καὶ ὁ Διάβολος εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ πεδίο τῶν ἐρευνῶν τους καὶ τῶν ἐνδιαφερόντων τους. Ἡ ψυχανάλυση ὑποβαθμίζει τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ἡ σχετικοποίηση τοῦ ὁποίου ταιριάζει ἀπόλυτα μὲ τὶς ἐπιδιώξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ μὲ τὴν ἀδιαφορία τους ὑπηρετοῦν οἱ Ἕλληνες Μητροπολίτες, ἐπιλέγοντες ἢ ἀνεχόμενοι τέτοιους ψυχαναλυτές! Εἶναι φανερὴ ἡ τραγικότητα τῶν συγχρόνων Ποιμένων, ποὺ ἀντὶ νὰ θεραπεύουν ...θεραπεύονται ἀπὸ "θεραπευτὲς" ποὺ στηρίζονται σὲ ἄθεες μεθόδους θεραπείας!

Τοῦτο εἶναι ὁλοφάνερο στὸ παρακάτω σχόλιο 

τοῦ περιοδικοῦ «Παρακαταθήκη».

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Θὰ εἶχες προχωρήσει πολὺ στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν δὲν σκάλωνες στὴν ζήλεια»

Ἡ ζήλια 

μας 

ἀποδυναμώνει 

- Γέροντα, δὲν ἔχω καθόλου κουράγιο. 

- Ζηλεύεις, γι΄ αὐτὸ δὲν ἔχεις κουράγιο. Ὅταν ζηλεύη κανείς, στενοχωριέται, δὲν μπορεῖ νὰ φάη, ὁπότε ἀδυνατίζει καὶ χάνει τὸ κουράγιο του· καὶ οἱ ἄλλοι μπορεῖ νὰ νομίζουν πὼς εἶναι μεγάλος ἀσκητής! 

- Γέροντα, αἰσθάνομαι πολὺ φτωχὴ πνευματικὰ καὶ ἀδύναμη. 

- Ἐσὺ ἔχεις πολλὲς δυνάμεις, ἀλλὰ τὶς χαραμίζεις μὲ τὴ χαζὴ ζήλεια καὶ ἐνῶ εἶσαι ἕνα ἀρχοντόπουλο, βασανίζεσαι σὰν κακόμοιρο γυφτάκι. Θὰ εἶχες προχωρήσει πολὺ στὴν πνευματικὴ ζωή, ἂν δὲν σκάλωνες στὴν ζήλεια. Πρόσεξε, γιατί ἡ ζήλειά σοῦ ρουφάει ὅλες τὶς ψυχικὲς καὶ σωματικές σου δυνάμεις, ποὺ θὰ μποροῦσες νὰ τὶς προσφέρεις θυσία στὸν Θεό. Ἐὰν ἒδιωχνες τὴν ζήλεια, καὶ ἡ προσευχή σου θὰ εἶχε δύναμη. 

Μὲ τὴν ζήλεια ἀποδυναμώνεται κανεὶς πνευματικά. Γιατί, νομίζετε, οἱ Ἀπόστολοι δὲν μπόρεσαν νὰ βγάλουν τὸ δαιμόνιο ἀπὸ τὸ δαιμονισμένο παιδί, ἐνῶ εἶχαν λάβει αὐτὴν τὴν ἐξουσία ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ εἶχαν βγάλει ἄλλα δαιμόνια; Ἐπειδὴ ζήλεψαν, ποὺ ὁ Χριστὸς πῆρε στὴν Μεταμόρφωση μόνον τοὺς τρεῖς Μαθητές, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη. Μποροῦσε ὁ Χριστὸς νὰ πάρει ὅλους τούς Μαθητές, ἀλλὰ δὲν ἦταν ὅλοι σὲ κατάσταση νὰ χωρέσουν αὐτὸ τὸ… μυστήριο, γι΄ αὐτὸ πῆρε αὐτοὺς ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸ χωρέσουν. Λέτε νὰ μὴν ἀγαποῦσε τοὺς ἄλλους Μαθητές; Ἢ μήπως ἀγαποῦσε τὸν Ἰωάννη περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Ὄχι, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους Μαθητὲς τὸν Χριστὸ καὶ γι΄ αὐτὸ καταλάβαινε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καλύτερα. Εἶχε πολλὴ χωρητικότητα· ἡ μπαταρία του ἦταν μεγάλη. Βλέπετε πῶς ἡ ζήλεια ἀπομάκρυνε τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ γιατρέψουν τὸ δαιμονισμένο παιδάκι; Γι΄ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ΄ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»!

Ἅγιος Παΐσιος

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πάθη καὶ ἀρετὲς» Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου - Λόγοι Ε΄, ἔκδοση Ἱ. Ἠσυχαστηρίου «Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου» 

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ποιόν εμπιστεύεσαι; Τον Θεό ή τον εαυτό σου;

Αν όλα τα βουνά μετακινούνταν προς το μέρος σου, θα μπορούσες μήπως να τα σπρώξεις πίσω με τα ίδια σου τα χέρια; Όχι, δεν θα μπορούσες. Αν η σκοτεινή άβυσσος όλων των μυστηρίων του ουρανού και της γης έπεφτε καταπάνω στο κεράκι της δίκης σου γνώ­σης, μήπως εσύ θα μπορούσες τότε με τη δική σου γνώση να φωτίσεις το σκοτάδι; Πόσο μάλλον, όχι! Μην στηρίζεσαι στη δική σου φρόνηση: το μεγαλύτερο μέρος της ευπαθούς και αλλοιώσιμης ουσίας, που εσύ ονομάζεις διάνοια, δεν είναι τίποτε περισσότερο από γη και σποδός, δηλ. χώμα και στάχτη, στο τέλος...

Ω! άνθρωπε, μη στηρίζεσαι στη δική σου διάνοια διότι είναι ένας δρόμος επάνω στον οποίο κινείται βιαστικά ένας ολόκληρος όχλος- ένας πεινασμένος, διψασμένος, ετερόκλητος και φιλοπερίεργος όχλος ποικίλων αισθητηριακών εντυπώσεων.

Ω! άνθρωπε, εμπιστεύσου τον Κύριο με όλη την καρδιά σου. Σ’ Αυτόν βρίσκεται η ατελεύτητη Σοφία, του Παντεπόπτου η όρασις. «Τάδε έφη Κύριος: εμή βουλή, και ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δε ισχύς» (Παροιμίαι 8,14). Εκείνος εφορά, Εκείνος παρατηρεί όλες τις διεξόδους στις οποίες τρέχει το αίμα σου και όλα τα σταυροδρόμια στα οποία περιπλανώνται οι σκέψεις σου. Εκείνος, συμπάσχων, προσφέρει τον Εαυτό Του με αγάπη σ’ εσένα ως Κυβερνήτης της ζωής κι εσύ ακόμα στηρίζεσαι στη σκοτισμένη και φθαρτή φρόνησή σου.

Πού ήταν η φρόνησή σου πριν να γεννηθείς; Πού ήταν η φρόνησή σου όταν το σώμα σου έπαιρνε τη μορφή του, όταν η καρδιά σου άρχισε να χτυπά και το αίμα σου να κυκλοφο­ρεί, όταν τα μάτια σου άρχισαν να ανοίγουν κι όταν η φωνή σου άρχισε να λαλεί από τον λάρυγγά σου; Τίνος ήταν η αντίληψη, ενώ ο νους σου κοιμόταν ακόμη αργός, όπως ένα κάρβουνο μέσα στο ανθρακωρυχείο; Ακόμη και τον καιρό που αφυπνίστηκε η αντίληψή σου, μήπως μπορείς να απαριθμή­σεις όλες τις αυταπάτες που σου διαβίβασε, όλα τα ψεύδη στα οποία σε ενέπλεξε, όλους τους κινδύνους τους οποίους δεν προέβλεψε;

Ω! αδελφέ μου, μην επαίρεσαι, μόνο τον Κύριο να εμπι­στεύεσαι με όλη την καρδιά σου! Εκείνος σε προφύλαξε αμέτρητες φορές από τη «σοφία» σου, από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις της και απ’ τον κίνδυνο στον οποίον αυτή σε ώθησε. Όπως του τυφλού συγκρινόμενη με εκείνου που βλέπει: τέτοια είναι η «σοφία» σου συγκρινόμενη με τη Σοφία του Θεού. Ω! τυφλέ, εμπιστεύσου μόνον τον Αρχηγό της Πίστεως. Ω! αδελφέ, εμπιστεύσου μόνο τον Κύριο εν όλη, καρδία σου!

Ω! Κύριε Παντεπόπτα, η αιώνια και άμεμπτη, αλάθητη Σοφία, βαθύτερη και από την οικουμένη και λαμπρότερη από τον ήλιο, προφύλαξέ μας από τα λάθη της δικής μας φρονήσεως.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ.46-48)

http://www.diakonima.gr/

Η μετάνοια ενός μεγάλου μάγου

Αφηγείται ο πατήρ Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης, ότι πριν λίγα χρόνια στις 4 Ιανουαρίου ήταν στην μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους 35 νέοι, οι περισσότεροι φοιτητές. Μόλις τελείωσε η λειτουργία ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι για καφέ.

Τότε με πλησίασαν δύο νέοι πολύ ευλαβείς και μου είπαν:

«Πάτερ, τον βλέπεις αυτόν;»

Τους απάντησα: "τον βλέπω".

«Τον ξέρεις;»

Όταν τους είπα ότι για πρώτη φορά τον βλέπω, εκείνοι μου φανέρωσαν ότι "είναι μεγάλος μάγος και για αυτό να τον διώξετε από το μοναστήρι". Εγώ τότε αρνήθηκα να τον διώξουμε και ρώτησα τους νέους που τον ξέρουν και αν είναι σίγουροι ότι πράγματι είναι μάγος. Οι νέοι με βεβαίωσαν ότι τον βλέπουν σε ένα μεγάλο κανάλι όπου κάνει μαθήματα μαγείας και μου είπαν και το όνομά του. Εγώ δεν είπα τίποτα στο μάγο. 

Το μεσημέρι ο μάγος μόνος του ήρθε και με ρώτησε αν είμαι πνευματικός και όταν απάντησα καταφατικά, με παρακάλεσε πολύ για να εξομολογηθεί. Του απάντησα ευχαρίστως μετά τον εσπερινό. Ήλθε και εξομολογήθηκε τέσσερες ώρες. Ήταν για μένα μία από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής μου. Ήταν πράγματι μεγάλος μάγος, μου είπε τρομερά πράγματα και έκλαιγε συνεχώς. 

Κάποια στιγμή τον ρώτησα: "γιατί, αφού ήσουν τόσο μεγάλος μάγος, τα αρνήθηκες;"

Εκείνος τότε μου φανέρωσε τα εξής συγκλονιστικά:

«Διότι κατάλαβα την δύναμη του Χριστού. Τώρα που έγιναν οι ανθρωποθυσίες στην Αθήνα, μου παρουσιάστηκε για τρίτη φορά ο σατανάς και μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει μεγάλο και τρανό, εάν θυσιάσω ένα μωρό και με το αίμα του υπογράψω συμβόλαιο υποταγής σε αυτόν. Εγώ έφριξα και αρνήθηκα να το κάνω αυτό το φρικτό έγκλημα λέγοντας δεν θα το κάνω ποτέ. Ο σατανάς αγρίεψε και ούρλιαζε, θα το κάνεις, θα το κάνεις, θα το κάνεις αλλιώς θα σε εξαφανίσω. Όταν τελικά είπα αποφασιστικά δεν θα το κάνω ποτέ, πάω με τον Χριστό, άφησε μία βρώμα και εξαφανίστηκε, αλλά μου τύφλωσε το ένα μάτι». 

Ευχαριστούμε πολύ τον πατέρα Αθανάσιο, που φανέρωσε αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Βλέπουμε καθαρά την κακουργία του σατανά, το θλιβερό κατάντημα των ανθρώπων που μπλέκουν στη σατανική μαγεία αλλά και την άπειρη φιλανθρωπία του Χριστού, που δέχεται και σώζει όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς.

Μακάρι όλοι οι Έλληνες να μετανοήσουμε ειλικρινά και να αγαπήσουμε το Χριστό για να έχουμε την ευλογία και την προστασία Του.

υπό Νικολάου Βοϊνέσκου 

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr

Τους λογισμούς της απελπισίας

Ενας αδελφός ρώτησε τον γέροντα: Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης λέγοντας, «ούκ έστι σωτηρία αυτώ έν τώ Θεώ αυτού;» (Ψαλμ. 3:3). 

- Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας, είπε ο γέροντας, πού υποβάλλουν οι δαίμονες σ΄ όποιον αμάρτησε. Του λένε, δηλαδή, ότι ο Θεός δεν πρόκειται πιά να τον σώσει, και έτσι προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στα βάραθρα της απογνώσεως. 

Τέτοιους λογισμούς όμως πρέπει να τους διώχνει ο άνθρωπος με τα λόγια: «Κύριος καταφυγή μου, ότι αυτός εκσπάσει έκ παγίδος τους πόδας μου» (πρβλ. Έξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).

Από το Γεροντικό

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος

Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος. Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός. 

Τον αμετανόητο όμως ούτε Αυτός τον συγχωρεί. 

Πολύ λυπόμαστε όταν κάνουμε αμαρτίες. 

Τις αιτίες τους όμως με ευχαρίστηση τις δεχόμαστε.

Του αβά Μάρκου

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου

Προσευχόταν πάλι μιά μέρα, ὅταν ὁ νοῦς του πῆγε στό θάνατό του καί στήν ἀναχώρησή του γιά τήν ἄλλη ζωή. Κι ἐνῶ συλλογιζόταν ἐκείνη τή μεγάλη καί φοβερή ὥρα, ἔπεσε σέ ἔκσταση.

Βλέπει τότε μιά μεγάλη θάλασσα, ὅπου κολυμποῦσαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι. Ὅλοι ἔδειχναν πώς ἀγωνίζονταν νά φτάσουν σέ κάποιαν ἀκτή, πού βρισκόταν ἀπέναντι, ἀρκετά μακριά. Μερικοί ὅμως, καθώς κολυμποῦσαν, σήκωναν στόυς ὥμους τους τεράστια φορτία-πέτρες, λάσπη, ξύλα, στάχτη, μπακίρι, χρυσάφι...ὅλα τά ὑλικά τοῦ κόσμου. Οἱ πιό πολλοί ἀπ' αὐτούς-ἀλίμονο!-πνίγονταν κάτω ἀπ' τό βάρος τοῦ φορτίου τους. Ἄλλοι πάλι σήκωναν μικρά φορτία, κολυμπώντας ὅμως μάζευαν κι ἄλλα πράγματα. Κι ἐνῶ οἱ ταλαίπωροι βούλιαζαν, πρόσθεταν συνέχεια βάρος στό φορτίο τους, ὥσπου πνίγονταν κι αὐτοί!

Ἡ θάλασσα ἦταν φουρτουνασμένη. Κι ὁλόγυρά της βασίλευε σκοτάδι πηχτό. Παγωνιά καί φόβος παντοῦ.

Ἀρκετοί κομυμβητές δέν εἶχαν φορτίο. Ὁρισμένοι προχωροῦσαν σταθερά πρός τήν ἀκτή, περνώντας ἄνετα μέσ' ἀπό τά κύματα. Ἄλλοι ὅμως, ἐκεῖ πού κολυμποῦσαν, ἔκαναν ξαφνικά ἕνα μακροβούτι, καί χάνονταν γιά πάντα μέσα στή θανάσιμη ἀγκαλιά τοῦ βυθοῦ.

Μερικοί περπατοῦσαν πάνω στό νερό σάν σέ στέρεο ἔδαφος. Μά τό πιό θαυμαστό ἦταν, ὅτι κάποιοι εἶχαν φωτεινά φτερά. Μ' αὐτά πετοῦσαν πάνω ἀπό τή θάλασσα κι ἔφταναν γοργά στήν ἀκτή.

Ἀπ' αὐτούς πού κολυμποῦσαν, οἱ περισσότ σταματοῦσαν πότε-πότε, γιατί, καθώς φαίνεται κουράζονταν. Πολλοί, ἐνῶ κινδύνευαν νά πνιγοῦν ἀπό τό βάρος τοῦ φορτίου τους, μάζευαν κι ἄλλα πράγματα. Ἀντίθετα, κάποιοι βαρυφορτωμένοι, θέλοντας νά σωθοῦν, τά πετοῦσαν λίγα-λίγα ἀπό πάνω τους, καί ξαλαφρωμένοι κολυμποῦσαν γρήγορα πρός τήν ἀκτή. Ὅσα ὅμως πετοῦσαν ἐκεῖνοι, τά μάζευαν ἄλλοι, πού ἔρχονταν ἀπό πίσω.

Θλιβερό θέαμα...Ἕνας ἔσπρωχνε τόν μπροστινό του. Ἄλλος ἔπνιγε τό διπλανό του. Καί οἰ περισσότεροι, ἐνῶ εἶχαν τή δυνατότητα νά μποῦν σέ πλοῖα, προτιμοῦσαν νά θαλασσοπνίγονται σφιχταγκαλιασμένοι μέ τά φορτία τους

Μέ βαρειά τήν καρδιά παρακολουθοῦσε ὁ Ἅγιος τό ὄραμα.

-Τί θέλουν νά ποῦν ἄραγε ὅλα τοῦτα; μουρμούρισε.

Καί ἄκουσε φωνή, πού τοῦ ἐξήγησε:

-Θάλασσα εἶναι ὁ κόσμος. Καί κολυμβητές οἱ ἄνθρωποι. Τό πέρασμα ἀπό τή μιάν ἀκτή στήν ἄλλη σημαίνει τήν παρούσα ζωή. Καί οἱ διάφοροι τρόποι τοῦ περάσματος φανερώνουν τό πόσο εἶναι κάθε ἄνθρωπος δεμένος μέ τήν ὕλη καί μέ τίς βιοτικές μέριμνες. Ὅποιος λοιπόν θέλει νά φτάσει μέ ἀσφάλεια στήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἄς ξέρει πώς πρέπει νά πετάξει ἀπό πάνω του κάθε μάταιο φορτίο καί ν' ἀναγεννηθεῖ πνευματικά. Ἀλλιῶς, ἄν προσπαθήσει νά περάσει τή θάλασσα τῆς ζωῆς αὐτῆς φορτωμένος μέ τήν ὕλη καί τή ματαιότητα, ἀργά ἤ γρήγορα θά βρεθεῖ στό βυθό του ἅδη... 

ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ὅσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανῆς

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε στήν «ψευδοφάνεια»

''Μια λάμψη ο άνθρωπος…  κι αν είδες, είδες!''

Οδυσσέας Ελύτης

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια»...

Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ' ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. 

Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς...

Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία.

Ἐνῶ σ' ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει!

Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! 

Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή.

Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά;

Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω.

Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας!

Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! 

Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείαςτῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος!

Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ

pneumatoskoinwnia

Τά ξεφαντώματα του 15Αύγουστου… Μήπως είμαστε γιά τά πανηγύρια;

Είμαστε κατά βάση λαός "ευσεβής", όχι όμως καί ευλαβής !

Καί πολλές φορές ξεπερνούμε αδιακρίτως τό μέτρο κάνοντας γιορτές καί χορούς μέσα σε βαρειές ημέρες Εκκλησιαστικού πένθους… Αυτό το κακό προσπαθεί να προλάβει ένας απλός καί άγιος Επίσκοπος τής εποχής μας με την παρακάτω εγκύκλιό του...

Προς τον ευσεβή κλήρον και λαόν

της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Η θερινή περίοδος, αγαπητοί, ιδιαιτέρως στην ύπαιθρο, είναι συνυφασμένη με τα πανηγύρια, τις θρησκευτικές δηλαδή λατρευτικές εκδηλώσεις, οι οποίες οργανώνονται με την ευκαιρία των εορτών του ορθοδόξου εορτολογίου τους θερινούς μήνες.

Τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εορτάζει η Παναγία μας, εορτάζουν Άγιοι της Εκκλησίας μας. Όπου υπάρχουν Ιεροί Ναοί προς τιμήν τους, πλήθη λαού τρέχουν να εκκλησιασθούν, να ζήσουν το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και τις διάφορες πανηγυρικές ακολουθίες, να ακούσουν το θείο κήρυγμα, να ζωογονηθούν πνευματικά.

Ο αγνός Ελληνικός λαός, με την αδιάφθορη ελληνοχριστιανική παράδοσι, έφερε μετά τις λατρευτικές ακολουθίες και την αγνή και καθαρή ψυχαγωγία του: 

ολόψυχα, πλούσια αλλά και απλά οικογενειακά τραπέζια και γεύματα, με σεβασμό στην καθιερωμένη από την Εκκλησία νηστεία, εγκάρδιες προπόσεις και ευχές, ζωντανά ενθουσιαστικά τραγούδια, που εξυμνούσαν την ελληνική λεβεντιά και τις ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, τραγούδια που τιμούσαν την οικογένεια και τα αγνά ήθη, παραδοσιακοί χοροί με παλμό και ζωντάνια, χοροί, οι οποίοι σέβονταν και περιφρουρούσαν την αξιοπρέπεια και την καθαρότητα των νέων.

Αυτά τα πανηγύρια προσέφεραν όλες τις αγνές και αληθινές χαρές στους πανηγυριστές. Γέμιζαν την καρδιά με αισιοδοξία και χαρά, φανέρωναν το μεγαλείο της ανθρωπίνης ψυχής και μάλιστα του νέου και της νέας, στερέωναν στην ψυχή τις αξίες και τα ιδανικά, έφερναν ανάμεσα στους ανθρώπους την αληθινή αγάπη και ενότητα. 

Πόσο ωραία θα ήταν να συνεχίζονταν αυτά τα ευλογημένα πανηγύρια. Θα είμασταν όλοι χαρούμενοι και ωφελημένοι. 

( Όμως...)

Ανησυχούμε όμως σήμερα, γιατί κάποιες άλλες εκδηλώσεις τώρα το καλοκαίρι παίρνουν θέσι στη ζωή των συνανθρώπων μας. Εκδηλώσεις οι οποίες όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά εργάζονται καταλυτικά εις βάρος αρχών, αξιών και αυτής της γνησίας ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας.

Ενδεικτικά μόνον θα αναφέρουμε τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται κατά την αγία περίοδο του Δεκαπενταυγούστου. 

Δεν φαίνονται να έχουν σχέσι με την πίστι μας, την Εκκλησία μας, την Παναγία μας, τους Αγίους μας, αφού καμιά σχέσι δεν έχουν με τη λατρεία μας. Πολλές εκδηλώσεις γίνονται Σάββατο βράδυ, με αποτέλεσμα να μην εκκλησιάζονται οι χριστιανοί μας, που συμμετέχουν σε αυτές.

Τι περίοδος είναι ο Δεκαπενταύγουστος, αγαπητοί;

Κατανυκτική περίοδος, περίοδος νηστείας, εγκρατείας, ασκήσεως για να ετοιμασθή ο χριστιανός και έτοιμος να τιμήση τη μεγάλη μάνα, την Παναγία μας, στη μεγάλη της εορτή, στις 15 Αυγούστου. 

Ούτε λάδι δεν καταλύουν οι ευσεβείς και συνειδητοί χριστιανοί αυτές τις άγιες ημέρες.

Και όμως σε αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις με τις ξενόφερτες επιδράσεις, τις αμαρτωλές προκλήσεις και επιδείξεις, όσοι συμμετέχουν, τρώνε κρέατα ημέρες Δεκαπενταυγούστου. 

Πίνουν, μεθούν, χορεύουν χορούς σαρκολατρικούς, παρουσιάζονται με άσεμνη ενδυμασία, μεταβάλουν τον κατανυκτικό Δεκαπενταύγουστο σε κοσμικό αμαρτωλό ξεφάντωμα. 

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο μένουν μακριά από τις εκδηλώσεις αυτές, η θεοσέβεια, η καθαρότης, ο φόβος Θεού, η υπακοή στο θέλημά Του, η γνησία ελληνοχριστιανική παράδοσι των ελληνικών πανηγυριών που αναφέραμε.

Αγαπητοί, είμαστε Έλληνες και γνωρίζουμε, πρέπει να γνωρίζουμε ποιά και τι είναι η Παναγία για την Ελλάδα και τους Πανέλληνες.

Μας αγάπησε, μας αγαπά, μας σκέπασε και μας σκεπάζει η Παναγία μας και προσεύχεται για μας. Άγιοι πατέρες ομολογούν ότι η Παναγία μας για την κρίσι της Ελλάδος, πολύ προσεύχεται σήμερα.

Δεν βλέπουμε που πάμε; Δοκιμάζεται η πατρίδα, υποφέρουν οι Έλληνες. Ενώ κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, η Παναγία μας αγαπά.

Γιατί λοιπόν τώρα τις μέρες του Δεκαπενταυγούστου διοργανώνουμε τέτοιες εκδηλώσεις που λυπούν, προσβάλλουν, υβρίζουν, θα πω, την Παναγία μας; 

Είναι φοβερό να βλέπει σήμερα, τις άγιες ημέρες του Δεκαπενταυγούστου, ελληνικές Ορθόδοξες κοινότητες να διοργανώνουν τέτοιες κοσμικές εορτές και μάλιστα στον περίβολο των Ιερών Ναών, πολλές φορές να κρεοφαγούν και να σαρκοποιούνται οι Χριστιανοί μας.

Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν. Δεν θέλω να πιέσω κανέναν. Δεν πολεμώ την ψυχαγωγία, την αναγκαία ξεκούρασί σας. Δεν θέλω να σας στερήσω τη ψυχαγωγία, την ξεκούρασι, τη χαρά. Θέλω πάντοτε να χαίρεσθε. 

Να χαίρεσθε όμως χωρίς να αμαρτάνετε. Ως πνευματικός πατέρας σας καλώ να αρνηθήτε αυτές τις διασκεδάσεις τώρα που τιμούμε την Παναγία μας. Ας διοργανωθούν έξω από το Δεκαπενταύγουστο και φυσικά όπως θέλει η παράδοσί μας.

Εφιστώ την προσοχή των Εφημερίων και των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων. Καμιά σχέσι καί συμμετοχή δεν θα έχουν σε αυτές τις εκδηλώσεις.

Αγαπητοί, ας αφυπνισθούμε. Η Παναγία μας μας καλεί. Ας την τιμήσουμε, ας την δοξολογήσουμε, ας την παρακαλέσουμε θερμά να προσεύχεται για εμάς.

Ας πάρουμε την σωτήριο απόφασι: Το Δεκαπενταύγουστο εφέτος δεν θα αμαρτήσουμε. Θα τιμήσουμε αληθινά την Παναγία μας.

Μετά πατρικών ευχών

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ

Περιοδικό Άγιος Κοσμάς Αιτωλός

http://makkavaios.blogspot.gr

Η ταπεινή Βασίλισσα

Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι' ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών». Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ' η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά.

Φώτη Κόντογλου

http://lllazaros.blogspot.gr

Και τα δάκρυα να καούν …

(Μικρό διήγημα)

Δεν ήξερε προσευχές και ύμνους απ'έξω ο Πότης …Θαύμαζε και απορούσε με όλους εκείνους που έλεγαν «νερό» τους ψαλμούς , τους χαιρετισμούς της Παναγιάς , τις Παρακλήσεις της και τα κείμενα τα δοξολογητικά ..

Αυτός μόνο το πιστεύω και το Πάτερ ημών γνώριζε από στήθους …Τα υπόλοιπα τα διάβαζε από μέσα ..Απ τα εγκόλπιά του τα μικρά και τα λιγοστά αγιωτικά του τα βιβλία …Δεν είχε βλέπεις και πολύ χώρο στο μικρό του δωμάτιο …Που να βρεθεί με τόσα χαρτιά φυλαγμένα παντού ! Σε συρτάρια , στα ράφια της βιβλιοθήκης του, στην παλιά ντουλάπα , στο κομοδίνο του το διπλανό στο κρεβάτι …Δεν πετούσε τίποτα ο Πότης απ ότι ο Θεός του έστελνε στο δρόμο του …Ό,τι μιλούσε για το μεγαλείο του Χριστού μας, ήταν για κείνον αιώνια ιερό και είχε υποχρέωση να το κρατήσει σαν φυλαχτό για πάντα …

Χιλιάδες Φωνές Κυρίου , κιτρινισμένες απ τον καιρό μετρούσαν τα χρόνια του και τις Αναστάσιμες Κυριακές της ζήσης του …Περιοδικά , φυλλάδια , λόγοι παρακλήσεως και φωτισμού , με παραστάσεις Αγίων τυπωμένες πάνω τους και το ζωοποιόν ξύλο του Σταυρού ζωγραφισμένο από χέρια ευσεβών στοιβάζονταν στης πίστης του τους σωρούς …

Στενοχωριόταν όποτε έβρισκε στον δρόμο του παραπεταμένα τέτοια σωτήρια γράμματα , μα και ό,τι συμβόλιζε τον Ουρανό και τους οικήτορές του ,τον έθλιβε να το συναντά πατημένο χάμω σαν σκουπίδι και άχρηστο πράμα . Μάζευε λοιπόν τα χαρτιά των μνημοσύνων και των κηδειών που ο αέρας έριχνε κάτω , τα σακουλάκια από τα κόλυβα που βρισκε σε κάδους σκουπιδιών έξω από Εκκλησιές , και καθόταν και έκοβε τους Σταυρούς και τους κρατούσε σε ένα συρτάρι…Κι όταν μαζεύονταν αρκετά από δαύτα , τα έπαιρνε και τα έκαιγε στον παλιό φούρνο της γιαγιάς μαζί με τα χαρτιά που τύλιγαν τo ύψωμα, που κάθε Κυριακή ο Παππούλης του κράταγε γιατί είχε πάει το πρόσφορο από βραδύς …Τα σάρωνε ύστερα σε ένα φαράσι που το'χε μόνο για αυτήν την περίσταση , και τα πήγαινε στο χωνευτήρι της Αγιάς Αναστασίας και τα ριχνε μέσα με προσοχή …

-Τι καις συνέχεια ρε Πότη …Πυρομανής θα καταντήσεις τον πείραζαν οι περαστικοί …

-Έλα να σου πω γιατί τα καίω όλατούτα είπε κάποτε σε έναν και εκείνος στάθηκε ν ακούσει:

-Αυτά τα καίω γιατί έχουν πάνω το Σταυρό και δεν πρέπει τούτο το σύμβολο να το πατάμε και να το βρωμίζουμε …Τα άλλα τα μικρά που βλέπεις είναι τα τυλίγματα του υψώματος …Ξέρεις τι τυλίγουν όλα αυτά ; Τον ίδιο του Ουρανό ! Άλλοτε τον Αμνό του Θεού που πάντα Νικά ! Την Μητέρα του την Παναγία ! Άλλοτε τους Αρχαγγέλους και τους Αγίους Αγγέλους ! Τον Πρόδρομο Ιωάννη και όλους τους Προφήτες ! Τους Αγίους Αποστόλους , τους Ιεράρχες τους Μάρτυρες , τους Αγίους Αναργύρους , τους Αγίους Θεοπάτορες τον Ιωακείμ και την Άννα τους Δικαίους , τον Άγιο της ημέρας και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ή τον Μέγα Βασίλειο ανάλογα με του ποιού την Θεία Λειτουργία επιτελέσαμε ! 

Κατάλαβες λοιπόν γιατί όλα τούτα είναι ιερά και δεν πρέπει να καταλήγουν μαζί με ακαθαρσίες και απορίμματα ; Γι αυτό τα καίω για να μην βεβηλωθούν ποτέ ! Ό,τι προσφέρεται στον Κύριο και ό,τι προέρχεται από Εκείνον είναι παντοτινά αγιασμένο και εμείς τιμάμε έστω και στο απειροελάχιστο Εκείνον με το να το ευλαβούμαστε και να το φροντίζουμε ! 

Έτσι κάνω και με τα φιτιλάκια απ το καντήλι και τα καρβουνάκια και το λιβάνι απ το θυμιατήρι … Τίποτε δεν πετώ αδιάκριτα ! Όλα έχουν την αξία τους ! 

Θυμίαμα ενώπιόν Σου ! δεν έχεις ακούσει που λέμε ; Και η φλόγα ποιόν φωτίζει …Τον Κύριο και τους Αγίους Του δεν φωτίζει; …Πήρε χάρη και το φιτίλι λοιπόν …Αγιάστηκε κι αυτό και τόσα άλλα ! Να αφήσουμε τα ολοκάθαρα να καταλήξουν σε σκουπιδότοπους με σαπίλα και δυσωδία ; Αυτά που μας ανοίγουν τον Ουρανό , που σκορπούν πνευματικό άρωμα στην ακάθαρτη ζωή μας ; Δεν είναι ευλογημένο αδελφέ μου ! 

Και στην Εκκλησία έχω πει στην Κυρά – Χρυσάνθη μόλις σκουπίζει, να μην πετάει τις σκόνες όπου και όπου, μα στο χωνευτήρι πίσω απ το Ιερό…Είπαμε όλα ευλογούνται , τίποτα δεν είναι ασήμαντο ! Ως κι το χώμα απ τα παπούτσια μας που μένει στο δάπεδο του Ναού ..Σκέψου πως από εκεί πέρασε στην Θεία Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός…Μόλις κατεβαίνει απ το Δεσποτικό…Ναι ο ίδιος ο Χριστός κατεβαίνει ! για να εισέλθει στο Άγιο Θυσιαστήριο και έπειτα στην Μεγάλη Είσοδο που συμβολίζει τον πηγαιμό του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την πορεία Του προς τον Γολγοθά και τον Πανάγιο Τάφο . Τα λεγε όλα τούτα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του ! Ο άλλος τον κοιτούσε και εκείνος συγκινημένος με την θέρμη του και την ξεχωριστή του αγάπη, που τίποτα δεν περιφρονούσε και όλα τα περιέβαλε με μια τόσο ασυνήθιστη επιμέλεια…

-Κλαίς βρε Πότη μου ! του είπε …

-Και αυτά του Κυρίου είναι αδελφέ μου!Τα δάκρυα είναι σταλμένα από Εκείνον ! Πολύτιμο γιατρικό για την ψυχούλα μας !

Έβγαλε ένα χάρτινο μαντήλι από την τσέπη και σκούπισε τα μάτια του !

Το ριξε έπειτα και αυτό στην μικρή φωτιά που έκαιγε , σαν την πίστη του και την αγάπη του Χριστού που σκόρπαγε γύρω του !

-Και τα δάκρυα να καούν ! Άγια δώρα ! είπε και σώπασε …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από συλλογή διηγημάτων με τίτλο: Το συναξάρι της πλαϊνής πόρτας

...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς

Σ᾿ Ἐκείνην!

«Μερικὲς φορὲς ἡ ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλὴ ἀγάπη καὶ θέλω νὰ τὴν στείλω καὶ δὲν γνωρίζω ποὺ νὰ τὴν στείλω. Καὶ τότε τὴν ἀπευθύνω εἰς τὴν Μανούλα μου, τὴν Παναγία καὶ τὴν παρακαλῶ αὐτὴ νὰ παρηγορήσει ὅποιον ὑποφέρει καὶ βασανίζεται, ὅποιον τὸν πικραίνουν οἱ αὐταρχικοὶ χαρακτῆρες, ὅποιον φλέγουν τὰ πάθη.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας εἶναι κάτι τὸ πολὺ τρυφερὸ καὶ ἅγιο. Δὲν μπορεῖς νὰ σκεφθῆς τὴν Παναγία μας καὶ νὰ μὴ πλημμυρίσεις ἀπὸ συναισθήματα ἱερὰ καὶ ἅγια.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μας διαπορθμεύει τὴν ψυχὴ μας εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα, δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐκφράζεται, ἀλλὰ σὲ κάνει νὰ σκιρτᾶς ἀπὸ χαρὰ πρὸς αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας καὶ ταμεῖον τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»

Γράφει ὁ Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός

Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων (καί ἡ κατάσταση τῶν χριστιανῶν στή συντέλεια τῶν αἰώνων!)

Καί ὁ Γρηγόριος συνέχισε:

-Σέ παρακαλῶ λοιπόν, πές μου καί κάτι ἀκόμα: Γιατί στήν ἐποχή μας φανερώθηκαν τόσοι ἅγιοι σ' ὅλο τόν κόσμο; Πολλοί λάμπουνε σήμερα σάν τόν ἥλιο καί τά ὀνόματά τους διαλαλοῦνται παντοῦ. Καί πρῶτα-πρῶτα ὁ Ἀντώνιος, ὁ Ἱλαρίων, ὁ Συμεών, ὁ Παῦλος ὁ ἁπλούστατος καί τόσοι ἄλλοι, πού τούς ξέρει ὁ Κύριος...

-Πρέπει νά ξέρεις, ἀδελφέ μου, ὅτι μέχρι τή συντέλεια τοῦ κόσμου δέν θά λείψουν οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, ὅπως δέν θά λείψουν, βέβαια, καί οἱ ἐργάτες τοῦ σατανᾶ. Στίς ἔσχατες ἡμέρες, ὡστόσο, ὅσοι θά εἶναι ἀληθινά εὐάρεστοι στόν Κύριο, θά κρύβονται ἔξυπνα ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Δέν θά κάνουν σημεῖα καί τέρατα, ὅπως οἱ σημερινοί, ἀλλά θά βαδίζουν στό δρόμο τῶν πρακτικῶν ἀρετῶν μέ πολλή ταπείνωση. Ἔ, λοιπόν, αὐτοί θά δοξαστοῦν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν πιό πολύ κι ἀπ' τούς θαυματουργούς Ἁγίους! Καί ξέρεις γιατί; Ἐπειδή τότε δέν θά ὑπάρχει κανείς πού νά κάνει θαύματα μπροστά στά μάτια τους, ὅπως γίνεται σήμερα, κ ἔτσι νά θερμαίνεται ἡ πίστη τους καί νά τονώνεται τό ἀγωνιστικό τους φρόνημα. Ἀκόμα καί ἐκεῖ πού θά ἔχουν τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης, θά εἶναι ἄνθρωποι ἀσήμαντοι οἱ περισσότεροι, ἀνίδεοι ἀπό ἀρετή. Μά καί τῶν μοναχῶν οἱ πρόκριτοι δέν θά εἶναι καλύτεροι. Κενόδοξοι καί γαστρίμαργοι, θ' ἀποτελοῦν ὄχι ὑπόδειγμα ἀλλά μᾶλλον σκάνδαλο γιά τούς ἀνθρώπους. Γι' αὐτό καί θά παραμεληθεῖ γενικά ἡ ἀρετή. Θά βασιλεύει παντοῦ ἡ φιλαργυρία καί ἡ πλεονεξία. Μοναχοί καί λαϊκοί θά συνάζουν χρήματα καί θά τά τοκίζουν. Δέν θά τά προσφέρουν στόν Θεό, δίνοντάς τά ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς. Καί οἱ περισσότεροι, ἀπό ἄγνοια, θά πλανηθοῦν μέσα στό χάος τοῦ ἄνετου δρόμου τῆς ἀπώλειας... 

Ἀλλά εἶπα κιόλας πολλά, παιδί μου, σάν φλύαρος πού εἶμαι. Συγχώρεσέ με, τόν ἀμαρτωλό, καί μήν ξεχνᾶς νά προσεύχεσαι γιά μένα τόν ἄθλιο, πού σπατάλησα μέσα στίς ἀνομίες καί τά νιάτα καί τά γηρατειά μου...

Θαυμάζοντας τήν ταπείνωση τοῦ γέροντα ὁ Γρηγόριος, ἔπεσε στά πόδια του, ζητώντας αὐτός μᾶλλον τίς προσευχές του. Πρέπει νά πώς κι ὁ Γρηγόριος ἦταν ἄνθρωπο θεοφοβούμενος, ἐνάρετος, σπαλχνικός καί φιλομόναχος. Εἶχε μεγάλη ἀγάπη καί ἀφοσίωση στόν γέροντα. Ἀγωνιζόταν νά τοῦ μοιάσει στήν ἐγκράτεια, στήν προσευχή, στήν πραότητα, στήν ταπείνωση, στή φιλοξενία, σέ ὅλα. Μέ τή συνετή καί θεάρεστη πολιτεία του καί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔκανε μεγάλη προκοπή στήν πνευματική ζωή. 

ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Ὅσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανῆς

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

ΟΤΑΝ Ο ALAIN DUREL ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟ

Τον υπολόγιζα σαραντάρη• ήταν λεπτός, όχι πολύ ψηλός, φίνος χιουμορίστας. Παρ’ όλο πού ήταν μεγάλος ασκητής, ποτέ δε γέλασα τόσο πολύ όσο όταν ήμουν κοντά του. Επί ένα χρόνο, ως υπεύθυνος για την περίοδο της δοκιμής μου, με δίδαξε την τέχνη της αγιορείτικης προσευχής. 

«Αν το επιθυμείς», έλεγε, «μπορείς να προσθέσεις προσευχές και μετάνοιες στον κανόνα πού κάνεις στο κελί, αλλά αυτό πού θα προσθέσεις, προπάντων μην το μετράς! 

Να σκέπτεσαι το στόχο και να μη μένεις στα μέσα. Δεν είμαστε μισθοφόροι. ’Αν έρθει ή ώρα της προσευχής και είσαι εξαντλημένος ή άρρωστος, μη φυλακίσεις τη συνείδησή σου σε μια νομικίστικη λογική, κάθισε και επικαλέσου το Θεό μέσα στην καρδιά σου. Κι αν δεν μπορείς ούτε αυτό, μείνε σιωπηλός μπροστά στις εικόνες. ’Αν όμως, αντίθετα, έχεις δυνάμεις, μη διστάσεις να υπερβείς το μέτρο, επειδή ή ζωή μας δε διέπεται από τη λογική τού κόσμου.  

Στον πατέρα Αμβρόσιο οφείλω μια από τις μεγαλύτερες λογοτεχνικές και πνευματικές ανακαλύψεις της ζωής μου: τον Γρηγόριο Νύσσης. Ή ανακάλυψη αυτή έμελλε να μέ οδηγήσει στη συγγραφή τού βιβλίου μου EROS TRANS FIGURE CERF 2007 

Αυτό πρέπει να έγινε προς το τέλος Σεπτεμβρίου, λίγο μετά τον εσπερινό. Ό καιρός ήταν ακόμα πολύ γλυκός και συζητούσαμε στη μέση της αυλής του μοναστηριού, όταν άρχισε να μου μιλά για τον άγιο αυτόν πατέρα πού έχει ονομαστεί «Διδάσκαλος της Οικουμένης» (Άγιος Μάξιμος ό Ομολογητής, Ελληνική Πατρολογία, 91, 161). 

Μού εξέθεσε την πνευματική του διδασκαλία, ένα χα-χαρακτηριστικό της οποίας είναι ή θέση του περί τού άπειρου χαρακτήρα της επιθυμίας τού ανθρώπου ως εικόνας τού Θεού, και μού μίλησε για την αποφατική του προσέγγιση στην πνευματική ζωή. 

«Το ζωντανό Θεό δε θα τον συναντήσετε συσσωρεύοντας γνώσεις, αλλά αντιθέτως, αποβάλλοντας κάθε παράσταση σχετική με Αυτόν. Κάθε έννοια περί Θεού είναι ένα είδωλο πού σάς κόβει το δρόμο της πνευματικής εμπειρίας. Δεν συναντιόμαστε με το Θεό παρά μόνο μέσα στο σκότος της αγνωσίας, εκεί όπου μόνον ή αγάπη μπορεί να γίνει οδηγός μας». 

Ό Αμβρόσιος μού εξήγησε ότι, κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, δε χρειάζεται να αναζητήσουμε το Θεό έξω από μάς, αλλά αντιθέτως πρέπει να καθαρίσουμε τον καθρέφτη της ψυχής μας για να δούμε εκεί να λάμπει ολοφώτεινο το πρόσωπό Του.

Ή διδασκαλία τού πατρός Αμβροσίου επί της μυστικής θεολογίας τού Γρηγορίου Νύσση υπήρξε ένα σημαντικό βήμα στην πορεία μου προς το χριστιανισμό. «Ό μοναχός, κατά τη μυστική του ανάβαση», λέει ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «προχωρεί “συνεχώς προς τα ενδότερα”» (Ελληνική Πατρολογία, 44, 1036 Α). Ή επιστροφή στον εαυτό του είναι ή κατάσταση πού αρμόζει στο πνεύμα. Με αυτή την έννοια, ή πνευματική κίνηση τείνει κατ’ αρχήν, εξαλείφοντας σταδιακά αυτά πού έχουμε, να ανασυστήσει αυτό πού είμαστε. Ή ψυχή καθαρίζεται αφαιρώντας ένα ένα τα πουκάμισά της και ή υπέρτατη στιγμή είναι εκείνη κατά την όποια, έχοντας ξεφορτωθεί όλα της τα καλύμματα, παρουσιάζεται γυμνή ενώπιον τού Θεού. Φαίνεται ότι ή παρουσία της αυτή είναι ή αντανάκλαση τού εσώτατου βάθους της ψυχής όπου λάμπει ή θεία φλόγα... 

— Μα, έδώ δεν έχουμε τη μυστική ινδική διδασκαλία, ότι επιστρέφουμε στον εαυτό μας και πραγματοποιούμε αυτό πού ήδη είμαστε; πετάχτηκα εγώ. 

— Έδώ θέλει προσοχή, λέει χαμογελώντας ό πατήρ Αμβρόσιος. Ό Γρηγόριος Νύσσης χρησιμοποιεί ελεύθερα τη φιλοσοφία τού Πλωτίνου, ή οποία, με την έννοια αυτή, είναι πολύ κοντά στον ινδουιστικό μυστικισμό, τελικά όμως δίνει έμφαση σε μια πολύ ουσιαστική διαφορά μεταξύ της φιλοσοφίας αυτής και της δικής του: ή ομοίωση με το Θεό δεν είναι έργο τού ανθρώπου αλλά δωρεά. Αυτή και μόνη ή διαφορά αρκεί για να αλλάξει τις έννοιες των διατυπώσεων πού ό Γρηγόριος δανείζεται από τον Πλωτίνο: «Ού γάρ ήμέτερον έργον ουδέ δυνάμεως ανθρώπινης εστί κατόρθωμα ή προς το θείον ομοίωσης, αλλά της του Θεού μεγαλοδωρεάς εστίν...» (Ελληνική Πατρολογία, 46, 372 Ο. 

Ή ομοίωση με το Θεό δεν είναι μια ιδιότητα πού ή ψυχή θα μπορούσε να αποκτήσει απλά επειδή καθαρίστηκε. Είναι χάρις πού δίδεται στην ψυχή ή οποία στρέφεται προς το Θεό. «Μόνη συ γέγονας της ύπερεχούσης πάντα νουν φύσεως απεικόνισμα, του άφθαρτου κάλλους, της αληθινής θεότητος αποτύπωμα, της μακαρίας ζωής δοχείον, του αληθινού φωτός εκμαγείων, προς ό βλέπουσα, εκείνο γίνη. όπερ εκείνος εστί, μιμούμενη τον εν σοί λάμποντα διά της άντιλαμπούσης αυγής εκ της σης καθαρότητος» (Ελληνική Πατρολογία, 44, 805 Ό). 

Έδώ λοιπόν, δεν είμαστε μπροστά σε μια θεότητα εγγενή στην ψυχή, όπως στην ίνδουιστική θρησκεία, αλλά ενώπιον ενός ελευθέρου προσώπου πού μπορεί να στραφεί προς το Θεό και στο όποιο ένας προσωπικός Θεός μετα12δίδει ελεύθερα τη ζωή. Έτσι, ή ψυχή δεν είναι εκ φύσεως όμοια με το Θεό αλλά γίνεται όμοια, όταν στρέφεται προς Αυτόν. Αυτό πού πρέπει να ξαναβρούμε μέσα μας είναι ή χάρις. 

— Δεν καταλαβαίνω, είπα εγώ. Ή ψυχή αποτελείται από την ουσία τού Θεού, ναι ή όχι; 

— Ή ψυχή δεν είναι εκ φύσεως θεϊκή, απάντησε ό πατήρ Αμβρόσιος, ή μάλλον κατέχει μια αντανάκλαση του Θεού που ονομάζεται Ελευθερία, χωρίς να έχει μέσα της το θείο κάλλος των αρετών. Τη χάρη αυτή τη δέχεται από Εκείνον. Για να καθαρθει, πρέπει να στραφεί προς την πηγή της καθαρότητας. Όταν μεταμορφωθεί από το 'Άγιο Πνεύμα, δε θα χρειάζεται πια παρά να κοιτάξει τον εαυτό της για να δει να λάμπει μέσα της ό Θεός όπως σ’ έναν καθρέφτη. 

Μερικές μέρες μετά από την εποικοδομητική αυτή συζήτηση, συνειδητοποίησα την ίδια μου την αναπνοή. Ένα ωραίο πρωί, κατάλαβα ότι ή αναπνοή μου δεν ήταν προαιρετική, αλλά υποκινούμενη από κάτι το εσωτερικό, ότι «άνέπνεα για να με ζήσω», όπως μια μητέρα θηλάζει το παιδί της. Οι αρχαίοι Έλληνες -έχω στο νου μου τούς δασκάλους των ελληνιστικών σχολών- είχαν αντιληφτεί τη χαρά της καθαρότητας, όταν τα πάθη σχολάζουν. Στον ’Άθωνα, γύριζα πίσω στην πηγή του είναι, μέχρι τη δωρεά και, πέρα από τη δωρεά, στο Δωρεοδότη. Ή αποκάλυψη αυτή μακράν του να με κάνει να αναδιπλωθώ στον εαυτό μου, με άνοιξε προς μια ριζική ετερότητα, με συνέδεσε προς ένα υποκείμενο, προς Κάποιον.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ALAIN DUREL. Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. ΑΤΕΡΜΟΝΟΝ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

''Φτιάξε τα μαλλιά σου, και θα γίνεις καλά..''

Πρώτα εντοπίζω το βασικό πρόβλημα αυτού που έρχεται να ζητήσει βοήθεια, και μετά προχωρώ στα πνευματικότερα.

Πολλοί εδώ έχουν πετάξει τα ψυχοφάρμακα...

Ήρθε μια και της είπα κάτι τρελό: «Φτιάξε τα μαλλιά σου για να γίνεις καλά». 

Μου λέει: «Γερόντισσα, είσαι τρελή;». 

Τελικά δεν ήμουν και τόσο τρελή. 

Πράγματι, μόλις έφτιαξε τα μαλλιά της και ομόρφυνε, 

ανέβηκε το ηθικό της και πέταξε τα ψυχοφάρμακα...

Στον πονεμένο δεν μπορείς να μιλήσεις κατευθείαν για τον Θεό. 

Πρώτα πρέπει να ηρεμήσεις την ψυχούλα του,  να τον γιατρέψεις, να του δώσεις χαρά και μετά να πας στον Θεό. 

Διδαχές μοναχής Πορφυρίας (πρώην οδηγός ταξί) 

«Από το χάος στο φως.

Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού».

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΗΝΑ 2012

Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών