.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

“Είναι προτιμότερη η λύπη σ’ αυτόν που υποφέρει αδίκως, παρά η χαρά σε αυτόν που εργάζεται με αδικία”



Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη φιλίας εἶναι ἡ σχέση μέ ἕνα πιστό χριστιανό. Ἕνας καλός καί εἰλικρινής φίλος εἶναι πλησιέστερα ἀπό τόν ὁποιονδήποτε συγγενῆ.

Μή κάνεις γνωριμία μέ πονηρό ἄνθρωπο. Ἡ φιλία μέ τέτοιο ἄνθρωπο εἶναι φιλία μέ τόν διάβολο.

Μ᾿ αὐτούς οἱ ὁποῖοι σέ ἐπισκέπτονται γιά νά μή σκοτώνεις τόν χρόνο σου καί τόν ἑαυτό σου, μίλησε μαζί τους γιά τόν Χριστό, γιά τόν θάνατο, γιά τήν μέλλουσα ζωή καί τήν Κρίση, γιά τόν παράδεισο καί τήν κόλαση καί τότε, εἴτε θά φύγουν ἀπό τό σπίτι ὠφελημένοι, εἴτε δέν θά ἔλθουν πάλι νά σοῦ κλέψουν τόν πολύτιμο χρόνο σου.
Νά στέκεσαι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς σου διαυγής, σάν ἕνας ποταμός μέ γάργαρο νερό, ἀλλά μήν ἀφήνης τούς διεφθαρμένους καί κακούς νά κοιτάζουν μέσα στήν ψυχή σου, διότι ἡ ματιά τοῦ φαύλου ἀνθρώπου σκοτίζει τήν ψυχή.

Μέ τούς ἀνθρώπους νά εἰρηνεύεις, ἀλλά μέ τίς ἁμαρτίες σου νά εὑρίσκεσαι σέ διαρκῆ μάχη. Ὁ χριστιανός, ὁ ὁποῖος πληρώνει μέ κακό τό κακό, αὐτός εἶναι χειρότερος κι ἀπό τόν εἰδωλολάτρη. Τί θά εἶναι ἄραγε ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος πληρώνει μέ τό κακό τήν καλωσύνη τοῦ συνανθρώπου του;

Ἐάν κάποια λοιδορία εἰσέλθει μέσα στήν καρδιά σου γιά κάποιον, ἐνθυμήσου τόν Χριστό καί τίς πληγές Του, σκέψου ὅτι αὐτά πού ἐσύ ὑπομένεις εἶναι ἀπείρως μικρότερα ἀπ᾿ αὐτά, τά ὁποῖα ὑπέφερε ὁ Χριστός, καί τότε σβήνει σάν μέ νερό ἡ σιχαμερή κακία πού μπῆκε μέσα σου.

Ὁ ἐχθρός σου δέν ἀξίζει συγχωρήσεως; Ἀλλά, ἄραγε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἀξίζει, ἀπό ἀγάπη γι᾿ Αὐτόν, νά συγχωρήσης καί ἐσύ τόν πλησίον σου, τόν ὁποῖον προσέβαλλες;
Εἶναι προτιμώτερο νά ὑποφέρης τό κακό, παρά νά γίνης αἰτία τοῦ κακοῦ. Εἶναι προτιμώτερη ἡ λύπη σ᾿ αὐτόν πού ὑποφέρει ἀδίκως, παρά ἡ χαρά σ᾿ αὐτόν πού ἐργάζεται μέ ἀδικία.

Αὐτός πού ἐκδικεῖται τόν ἄλλον, σίγουρα θά λάβει τήν ἐκδίκησι ἀπό τόν Θεό. Γι᾿ αὐτό συγχώρεσε αὐτόν πού σέ ὑβρίζει, διότι καί ἐσύ ἔχεις ἀνάγκη συγχωρήσεως ἀπό τόν Θεό. Ἐάν ἐμεῖς συγχωροῦμε, θά συγχωρηθοῦμε. Ὁ Κύριος εἶπε καί δέν ἀρνεῖται τόν λόγο Του. Ὅπως ἐμεῖς συμπεριφερώμεθα πρός τούς συναθρώπους μας, ἔτσι θά συμπεριφερθῆ καί σ᾿ ἐμᾶς ὁ Θεός. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε τήν κρίσι μας στά χέρια μας. Ἐάν ἐμεῖς εἴμεθα κρεμασμένοι ἀπό ἐδῶ, ἀπ᾿ αὐτή τήν γῆ, νά ἀποφασίσουμε ἀπό πρωτύτερα τήν καταδίκη μας καί τήν ἐναντίον μας δικαστική ἀπόφασι.

Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ νά λέγη μαζί μέ τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης: «Κύριε, κάνε σέ μένα αὐτό πού ἐγώ κάνω στούς ἄλλους».

Συμπαθῆστε οἱ μέν τούς δέ γιά νά σᾶς συμπαθήσει καί ἐσᾶς ὁ Θεός. Νά εἴμεθα ἀνεκτικοί μέ τούς ἐχθρούς μας, γιά νά κερδίσουμε τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος εἶναι τόσο ἀνεκτικός ἀπέναντί μας.

Μή κρατᾶς κακία ἐναντίον κανενός ἀνθρώπου, ἔστω νά εἶναι κακός, διότι ἡ προσευχή σου δέν θά εἰσακουσθῆ ἀπό τόν Θεό. Πῶς θά εἰπῆς: «Κύριε ἐλέησόν με», ἐάν ἐσύ δέν ἐλεεῖς τόν φίλον ἤ τόν ἀδελφό σου;

Μάταιες εἶναι οἱ προσευχές καί οἱ ἀσκήσεις τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ στήν καρδιά του κακία ἐναντίον τοῦ πλησίον του. Ἡ προσευχή αὐτοῦ πού ἔχει μέσα του κακία γιά τόν ἄλλον ὁμοιάζει μέ τόν σπόρο πού ἔπεσε στήν πέτρα. Ὅπου δέν ὑπάρχει ἡ εἰρήνη, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ὁ Θεός!

Αὐτός πού διατηρεῖ τήν κακία μέσα στήν καρδιά του, ὁμοιάζει μ᾿ ἐκεῖνον πού διατηρεῖ φωτιά στά ἄχυρα. Ὅποιος κρύβει τήν κακία στήν καρδιά του, κρύβει τό φίδι στόν κόρφο του. Ἐάν στό σπίτι σας μπῆκε ἕνα φίδι, τί δέν κάνετε γιά νά γλυτώσετε ἀπ᾿αὐτό! Ἀλλά τό μῖσος καί ἡ ἐχθρότης εἶναι χειρότερα ἀπό τά ζῶα καί παρ᾿ ὅλα αὐτά δέν θέλετε νά καθαρίσετε τήν καρδιά σας ἀπ᾿ αὐτά, ἡ ὁποία καρδία εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ.

Νίκησε τό κακό μέ τό καλό! Μεῖνε πρόβατο καί μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ θά νικήσεις τούς λύκους!

Ὅταν ὑποφέρης κάποια ἀτιμία ἐκ μέρους τῶν ἄλλων, σκέψου τήν ὠφέλεια τήν ὁποία ἠμπορεῖς νά λάβης, ἐάν ὑπομείνης μέ μία πραεῖα καρδιά. Ὅταν δέχεσαι ἀτιμίες ἀπό τούς ἀνθρώπους, νά ξέρης ὅτι αὐτές σοῦ τίς στέλλει ὁ Θεός γιά νά σέ δοξάση.

Πρέπει νά προσευχώμεθα καί γιά τούς ἐχθρούς μας. Στό μεγαλύτερο μέρος τους αὐτοί εἶναι πτωχοί, μόνοι τους, δέν ἀντιλαμβάνονται τί κάνουν, μάλιστα, τό βασικώτερο, εἶναι καί εὐεργέτες μας, διότι μέ τίς ἐπισκέψεις τους, μᾶς ἐνισχύουν στίς ἀρετές, μᾶς ταπεινώνουν τό πνεῦμα μέχρις ἐδάφους, ἐνῶ στούς οὐρανούς μᾶς ἑτοιμάζουν τό στεφάνι τοῦ παραδείσου. Τούς ἐχθρούς, λοιπόν, πρέπει νά τούς θεωροῦμε σάν τούς καλύτερους εὐεργέτες μας. Πῶς νά μή τούς εὐχαριστήσουμε, πῶς νά μή προσευχηθοῦμε γι᾿ αὐτούς γιά νά τούς διαφυλάττει ὁ Κύριος καί νά τούς ὁδηγήση στήν σωτηρία. Ὅταν προσευχώμεθα, ἡ προσευχή μας νά εἶναι περισσότερη γι᾿ αὐτούς, παρά γιά τούς ἀληθινούς εὐεργέτες μας.

Ὅμως τό αἴσθημα τῆς τιμῆς θά ἔπρεπε καί πρέπει νά μᾶς προτρέπη πρός τήν ἐκπλήρωσιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἀγάπα τούς ἐχθρούς σου καί θά γίνης φίλος τοῦ Θεοῦ.

από το βιβλίο: “Πνευματικά μαργαριτάρια” – ΓΕΡΟΝΤΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΠΟΚΑ , ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989).


Θεέ μου, πόση αγάπη ξοδεύεις...



Όταν επισκεφτείς, πολλώ δε μάλλον όταν μείνεις σε ένα νοσοκομείο, καταλαβαίνεις πόση βλακεία και μικρότητα κουβαλάμε εκεί έξω όλοι μας. Στις καθημερινές μας ασχολίες, στις σχέσεις και επαφές μας. Με τι ασχολούμαστε και τυραννιόμαστε. Με τα χρόνια πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία, από το να πετάς σε ανόητα πράγματα και υποθέσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός. Θεέ μου, πόση αγάπη ξοδεύεις για να συγχωρείς την ανοησία μας...

Πατήρ Λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

ΟΤΑΝ…

Όταν αρνούμαστε να προσέξουμε ή να λυπηθούμε κάποιον που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι όντως υποκρίνεται μαζί μας, εκλαμβανόμαστε αβίαστα σαν σκληροί, άπονοι και άτεγκτοι τύποι που δεν κάμπτονται στον επίπλαστο πόνο που τους σερβίρεται σκόπιμα.
Και όταν καταφέρνουμε να μας λυπούνται οι άλλοι, τότε είναι που μπορούμε να καλύπτουμε τις αληθινές μας προθέσεις και διαθέσεις και να κρυβόμαστε απ’ όλους καλύτερα.
Όταν φερόμαστε με ειλικρίνεια και αλήθεια, βλέπουμε να υψώνονται σκυθρωπές αντιδράσεις και σπασμωδικές απωθήσεις για χάρη μας, από ανθρώπους που δεν αντέχουν το οξυγόνο της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης.
Όταν χαιρόμαστε εγκάρδια, ανυπόκριτα και ανεπιτήδευτα, παράδοξο πώς, μαγνητίζουμε τη δριμύ επίκριση ανθρώπων που αποδεδειγμένα είναι οι πιο σκωπτικοί, ανιαροί, πληκτικοί και καταθλιπτικοί άνθρωποι στο διάβα της ζωής.
Όταν εκφραζόμαστε ελεύθερα, αυθόρμητα και άνετα, συναντάμε έκπληκτοι τη γρανιτένια ελεγκτική σιωπή ή την εχθρική απόσταση πονηρών, ζηλόφθονων και κακόβουλων τύπων.
Όταν δεν είμαστε καθόλου διατεθειμένοι ούτε κολακεύσουμε ούτε και να κολακευθούμε, γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι μας περιμένει ακαθυστέρητα το ετικετάρισμα του άχαρου, του άφιλου, του απρόσχαρου και αγέλαστου. 
Όταν επιθυμούμε βαθιά να σιωπήσουμε ώστε να μείνουμε ειρηνικοί και αμέτοχοι σε κάτι ποταπό και ανάξιο, γίνονται εκρήξεις συμπερασμάτων τα οποία μας θέλουν οπωσδήποτε υποκριτές, ουδέτερους και ανεύθυνους.
Τελικά, σε όλες τις περιπτώσεις, ο κόσμος το μόνο που ξέρει να κάνει καλά πάντα, είναι να χρεώνει τα αβυσσαλέα του συμπλέγματα και αδιέξοδα στους καλοπροαίρετους, τους σταράτους, τους ταπεινούς και τους υπομονετικούς.
Η καρδιά όμως δεν έχει καμιά δικαιολογία με το μέρος της για να μην προσπεράσει και να μην προχωρήσει γενναία και αποφασιστικά. Γιατί αυτό είναι μονάχα το χρέος της: να προσπερνάει και να προχωράει!...

π. Δαμιανός

«“ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ”. Κάποτε θὰ ἔλθει καὶ τὸ αἰώνιο βράδυ»



«Γρηγορεῖτε», εἶναι τὸ σύνθημα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς ζωῆς μας. Ἀγρυπνεῖτε καὶ ἐργάζεσθε τὰ ἔργα τοῦ φωτός, μᾶς προτρέπουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὁ Ματθαῖος (Κεφ. κϛ´ 21), ὁ Λουκᾶς (Πραξ. κ´ 31) καὶ ὁ Παῦλος (Α´ Κορ. ιϛ´ 13). Ἡ ζωή μας στὴ γῆ αὐτὴ εἶναι πολὺ σύντομη καὶ δὲν δικαιολογεῖται χάσιμο χρόνου. Ὁ πονηρὸς ἐργάζεται ἀσταμάτητα, γιὰ νὰ μᾶς παρασύρει, γιὰ νὰ παρασύρει κάθε πιστὸ στὴν ἀπώλεια. Δὲν κουράζεται ποτέ. Αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά του. Γιὰ τὸ Χριστιανό, ὅμως, ἡ μὴ ἐγρήγορση, ἡ ραθυμία, εἶναι θανατηφόρα, γιατὶ μᾶς ρίχνει χωρὶς ἀντίσταση στὰ δίχτυα τοῦ παμβεβήλου, στὰ δίχτυα τοῦ σκότους τῆς ἀπωλείας.

Ὁ οἰκονόμος τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς, ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δομβοΐτης, ποὺ πρόσεχε τὸ χρόνο του ὅσο τίποτα ἄλλο καὶ ἔλεγε ὅτι ὁ Κύριος θὰ μᾶς κρίνει γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀφοῦ ὡς ἄνθρωποι εἴμαστε ἐπιρρεπεῖς στὴν ἁμαρτία,πολὺ ὅμως περισσότερο θὰ μᾶς κρίνει γιὰ τὸ ὅτι δὲν ἀξιοποιήσαμε σωστὰ τὸ χρόνο τῆς ζωῆς μας. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ποιήματά του ὁ μεγάλος αὐτὸς σύγχρονος ἀσκητὴς μᾶς προτρέπει λέγοντας:
Ὅσο εἶν’ μέρα κι’ εἶναι φῶς μὴ κάθεσαι, ἐργάζου,μὲ προσευχὲς κι’ ἔργα καλὰ πρὸς ἔξοδο ἑτοιμάζου.Στοῦ βίου πιὰ περπάτησες πολὺ τὸ μονοπάτικαὶ δὲν σ’ ἀπόμεινε ἀπ’ αὐτὸ παρὰ μικρὸ κομμάτι.Σὲ λίγο νύχτα σκοτεινὴ τὰ μάτια θὰ σφαλίσῃκαὶ τάφος κρύος μεσ’ στὴ γῆ τὸ σῶμα σου θὰ κλείσῃ.Μὴ ραθυμῇς, μὴ στέκεσαι, μὴ χάνῃς τὸν καιρόν σου«ἕως ἡμέρα ἔτι ἐστίν» ἐργάζου σ’ τὸν ἀγρό σου.Καὶ θἄρθῃ κι’ ἡ συγκομιδὴ καὶ ἡ καρποφορίαποτὲ δὲν μένει ἄκαρπος ἡ θεία ἐργασία.
Κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς τελειώνει σύντομα καὶ τὸ βράδυ ἔρχεται φυσιολογικά. Κάποτε θὰ ἔλθει καὶ τὸ αἰώνιο βράδυ. Θὰ εἶναι τὸ βράδυ ποὺ θὰ μᾶς καλέσει κοντά Του ὁ Νυμφίος μας καὶ ἀλλοίμονο ἐὰν τὸ λυχνάρι τῆς ψυχῆς μας βρεθεῖ ἐκείνη τὴ στιγμὴ χωρὶς λάδι! Γι’ αὐτὸ ἂς γρηγοροῦμε καὶ ἂς ἱκετεύουμε τὸν Κύριο μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Ἰωάννη:
Μόνον δός μου Σύ, Χριστέ μου, σἄν ἐρθῆ κεῖνον τὸ βράδυἡ ψυχή μου νὰ μὴ νοιώσῃ ἴχνος ἄϋλο σκοτάδι.Κι’ ὅλη φῶς, χαρὰ κι’ ἀγάπη ἀπ’ τοῦ βίου τὴν ἑσπέρατὴν αἰώνια ν’ ἀντικρύσῃ καὶ ἀνέσπερη ἡμέρα.
. Σ’ αὐτὴ τὴν ἐγρήγορση, τὴ σωστική, μᾶς προστρέπει καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος λέγοντας: 
«Γρηγορεῖτε, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν, ἐν ᾗ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. κε´ 13).
Καὶ τί σημαίνει ἐγρήγορση; Σημαίνει ἀδιάλειπτη προσευχή, ψαλμωδία, δάκρυα, μελέτη θείων Γραφῶν, ἀνάταση τοῦ νοῦ στὸν οὐρανὸ καὶ τὸ βλέμμα κατεβασμένο στὴ γῆ, ἐλεημοσύνες καὶ ἐμμονὴ στὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας. 
Ἐγρήγορση σημαίνει, ἐπίσης, τάξη στὴ ζωή μας καὶ ἀκρίβεια καὶ αὐστηρότητα στὸ ὡρολόγιο πρόγραμμα τῆς διαθέσεως τοῦ ἡμερήσιου χρόνου μας. Σημαίνει ἀπαγόρευση κρίσεως προσώπων, μεταφορᾶς νέων εἰδήσεων καὶ πληροφοριῶν πάσης φύσεως καθὼς καὶ διηγήσεων χρονοβόρων.
Ἐγρήγορση σημαίνει κατανάλωση ὅλου τοῦ χρόνου τῆς ἐπικοινωνίας μας μὲ τοὺς ἄλλους σὲ καθαρὰ πνευματικῆς καὶ ἐπικοιδομητικῆς φύσεως θέματα καθὼς καὶ στὴν κοινὴ ἀνάγνωση ἱερῶν κειμένων.
Ἐγρήγοσρη σημαίνει καὶ προσευχητικὴ διάθεση. Ἡ προσευχὴ μᾶς εἶναι πάντοτε ἀπαραίτητη καὶ μᾶς χρειάζεται, ὄντας ὠφέλιμη. Καὶ τοῦτο γιατί αὐτὴ μᾶς κρατεῖ σὲ κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ μᾶς συντηρεῖ κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη Του. Ἡ προσευχὴ μᾶς φυλάει ἀπὸ τὴ φιλαυτία καὶ τὴν ἐγωϊστικὴ αὐτοπεποίθηση καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ παραστράτημα τῆς ματαιοδοξίας καὶ τῆς ὑπερηφάνειας. Σὲ περίοδο θλίψεως καὶ κινδύνων, ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, ἡ προσευχὴ μᾶς εἶναι ἀκόμη πιὸ ἀπαραίτητη. Γιατὶ εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς δικῆς μας ταπεινώσεως καὶ τῆς ἐλπίδας μας στὸ Θεό. Γιατὶ μᾶς φέρνει κοντὰ στὴ θεία βοήθεια, στὸ θεῖο ἔλεος. Ἔτσι δὲν αὐτονομούμαστε καὶ ὁ παντοδύναμος Θεὸς ἔρχεται συνεργός μας καὶ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὶς δυσκολίες.

Ἐγρήγορση σημαίνει καὶ διαρκῆ προετοιμασία γιὰ πόλεμο. Σημαίνει ἑτοιμότητα στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ἐχθροῦ ποὺ παραμένει ἀνύστακτος. Αὐτὸς μὲ διαφορετικὲς μορφὲς κάθε φορὰ μᾶς ἐπιτίθεται, ὅπως ἐπιτίθεται καὶ στὴν Ἐκκλησία μας, «ὡς λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίει» (Πετρ. ε´ 8). Δὲν γνωρίζει, ὅμως, ὁ ταλαίπωρος ὅτι πάντοτε ὁ Χριστὸς νικᾶ, ὁ Χριστὸς θριαμβεύει, ἀφοῦ εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε´ 14), εἶναι «ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις» (Ἰωάν. ια´ 25), εἶναι «ἡ ὁδός», καὶ ἡ μόνη «ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιδ´ 6).

Σήμερα ὁ μισόκαλος μᾶς πολεμᾶ τόσο προσωπικὰ ὅσο καὶ σὰν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὶς αἱρέσεις, μὲ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸν ἀναζήτηση τοῦ χρήματος, τὴν ἀπόκτηση περιουσιακῶν στοιχείων, τὴν ἀκριβὴ διασκέδαση, τὸν ἀνέμελο τουρισμό, ποὺ προβάλλει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀξιοθέατα, τὶς τρυφηλὲς ἀπολαύσεις, τὴν πολυφαγία, τὴν ἄκρατη οἰνοποσία καὶ ποτοποσία, τὶς κάθε εἴδους σωματικὲς ἠδονές, ποὺ ἔχουν ἔμβλημά τους τὴν ἀποστροφὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ ρήση: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α´ Κορ. ιε´ 32). 
Μᾶς πολεμᾶ μὲ τὴν προβολὴ τῆς χλιδάτης ζωῆς, τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, τῶν ἀνέσεων, τοῦ διαφημισμένου ἀνθρωπισμοῦ καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ μακρινοὺς λαούς, ἐνῶ μᾶς κάνει νὰ παραβλέπουμε τοὺς πλησίον μας, τοὺς ὁποίους ἀφήνουμε νὰ ὑποφέρουν καὶ παραμένουμε ἀδρανεῖς στὶς ἐκκλήσεις τους, ποὺ μᾶς κοιτάζουν καὶ μᾶς φωνάζουν μαζὶ μὲ τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδὰ «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν. ε´ 7).
Μᾶς πολεμᾶ μὲ τὸν ξενόφερτο τρόπο ζωῆς μὲ τὰ ἐκκωφαντικὰ ἀκούσματα, μὲ τὰ ναρκωτικά, μὲ τὸ Internet, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσάγεται στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ θάνατος, στὰ μέλη της ποὺ λησμόνησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β´ Θεσ. β´ 15).
Μᾶς πολεμᾶ μὲ τὸ δούρειο ἵππο, μὲ τὸν ἐχθρὸ ποὺ ἐλλοχεύει μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἐχθρὸ ποὺ ὕπουλα προσπαθεῖ νὰ ἀφανίσει τὴν Ὀρθοδοξία μας, μὲ τὸν οἰκουμενισμό, αὐτὸν ποὺ ἐπινοεῖται διαφόρους τρόπους γιὰ νὰ μᾶς ρίξει στὴ δηλητηριώδη ἀγκάλη τῶν ἀζυμιτῶν. Αὐτοὶ προβάλλουν τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ μὲ τὴν οὐνία καὶ τὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ ποὺ αὐτὸς διαθέτει σὰν ὁδοστρωτήρας ἀφανίζουν ὅσους βρίσκονται στὸ δρόμο τους. Γρηγορεῖτε, λοιπόν, μὴν καθεύδετε ἄλλο! Στερεωθεῖτε! Μὴν σᾶς ἐμπαίζουν τὰ κύματα τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς. «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιοῦσθε» (Α´ Κορ. ιστ´ 13) καὶ ἀντισταθεῖτε! Τὸ κακὸ ποὺ προβάλλεται σὰν καλὸ εἶναι θρασύδειλο. Γίνετε ρωμαλέοι καὶ στιβαροί! 
Μὴν σᾶς παγιδεύει ἡ λύπη ἀποτυχιῶν καὶ ἡ ἀπογοήτευση. Μὴν σᾶς θαμπώνει ἡ λάμψη τῆς τεχνοκρατίας καὶ τῶν ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων. Μὴν σᾶς δελεάζουν τὰ θέλγητρα τῦς ὑπερκαταναλωτικῆς κοινωνίας μας. Μὴν σᾶς ἀποκαρδιώνει ὁ κατακλυσμός τῶν κατασκευασμένων εἰδήσεων τῶν μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας, ποὺ προέρχεται ἀπὸ κέντρα διαβολικά. Μὴν σᾶς καταπτοοῦν τὰ φόβητρα τοῦ κόσμου. Ἔχουμε Σωτῆρα δίπλα μας, ἔχουμε τὸν ἀναστημένο μας Ἰησοῦ καὶ σὲ Αὐτὸν θαρροῦμε βέβαιοι ὄντες ὅτι στὸ τέλος μαζί Του βὰ βγοῦμε νικητές. Ἀλλὰ μόνο μαζί Του, γιατί, δυστυχῶς, μόνοι μας θελήσαμε νὰ σώσουμε τὴ γῆ καὶ τὴν καταστρέψαμε. 
Ζητήσαμε νὰ ἐκμηδενίσουμε μὲ τὴν τεχνολογία τὶς ἀποστάσεις καὶ ἀπομείναμε μόνοι, ἀνάδελφοι καὶ ἄφιλοι. Χτίσαμε τὸ νέο σχολεῖο χωρὶς τοίχους ἠθικῆς καὶ πίστεως καὶ ἡ παιδεία μας ἀπαξιώθηκε ἐντελῶς. Διαδηλώσαμε μὲ πάθος γιὰ δικαιοσύνη καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ἄθελά μας στηρίξαμε ἄδικες κοινωνικὲς δομές. Ἀνησυχήσαμε καὶ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὰ ἐθνικά μας δίκαια καὶ συνεχίζουμε νὰ κοιμόμαστε περιμένοντας μόνος του νὰ περάσει ὁ ἐφιάλτης. Καταδικάσαμε τὶς ἠθικὲς ἀναστολὲς καὶ δημιουργήσαμε ἕνα τεράστιο ἐσωτερικὸ κενό. Μόνο σὲ περίοδο πτωχείας καὶ κρίσεως, ὅταν οἱ τσέπες μας δὲν ἔχουν χρήματα, πέφτουμε σὲ περισυλλογὴ καὶ προβληματισμό. Ἀλλὰ καὶ τότε, ὅπως τώρα, συνεχίζουμε νὰ καθεύδουμε! Ἂς ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸ λήθαργο ποὺ βρισκόμαστε καὶ ἂς διατηρηθοῦμε σὲ ἐγρήγορση λυγίζοντας τὰ γόνατα τῶν καρδιῶν μας στὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μας. Τότε μόνο θὰ κερδίσουμε τὴ μάχη.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς (Ποιοί θά σωθοῦν;)



-Ποιοί θά σωθοῦν; ρώτησε κάποιος διάκος.
-"Καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου. Ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται".
Ἰδού ὁ Θεός! Ἰσχυρός καί μέγας, γιά τόν Ὁποῖο δέν γνωρίζουμε οὔτε τήν ἀρχή οὔτε τό τέλος Του. 
Ἡ σοφία Του εἶναι ἀνεξερεύνητη καί ἡ καλοσύνη Του κρυφή. Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται.Ὁ Κάιν πάντα σκοτώνει τόν Ἄβελ καί ὁ δρόμος τοῦ τελευταίου κατευθύνεται πρός τήν εὐλογημένη αἰωνιότητα. 

ἐκ τοῦ βιβλίου:
"Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ
ὁ διά Χριστόν Σαλός καί Ὁμολογητής"

Συμβουλές Γέροντος σε χριστιανούς που ζουν στον κόσμο

Η παρούσα ζωή μας δόθηκε μόνο και μόνο για να δοξάζουμε το Θεό, να ευεργετούμε τον πλησίον και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση της Βασιλείας των ουρανών, βαδίζοντας τη «στενή» και «τεθλιμμένη» οδό που μας υποδεικνύει το Ευαγγέλιο (Ματθ. 7:14).

Ο αγώνας της ζωής αυτής αποδεικνύεται φορτίο δυσβάστακτο για όσους δεν πιστεύουν στο Θεό. Για εκείνους όμως που εμπιστεύονται την ύπαρξή τους στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και ελπίζουν στη δική Του πρόνοια, η παρούσα ζωή γίνεται «ζυγός χρηστός» και «φορτίον ελαφρόν» (Ματθ. 11:30).

Σας παρακαλώ, αδελφοί μου, αν θέλετε να ευαρεστήσετε το Θεό, μην περιφρονείτε καμιάν αρετή. Γιατί μπορούμε με πολλούς τρόπους να γίνουμε ευάρεστοι στο Θεό.

Η ευγενική συμπεριφορά στον πλησίον, ο παρήγορος λόγος μας στον θλιμμένο, η υπεράσπιση του αδικουμένου, η αντίδρασή μας στους κακούς λογισμούς, ο αγώνας μας στην προσευχή, η υπομονή, η ευσπλαγχνία, η δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή. Αυτά είναι που αναπαύουν το Θεό και προσελκύουν στην ψυχή μας τις δική Του χάρη, η οποία μας κάνει ικανούς να ξεπερνάμε και τις πλέον ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής.

Επιδιώξτε τη σωτηρία σας ευαρεστώντας το Θεό πρωτίστως με την αρετή της αγάπης. Αυτό να είναι το μοναδικό σας μέλημα: το πώς θα γίνετε πλούσιοι σε αγάπη. Εκείνος που έχει αγάπη, έχει μέσα του τον ίδιο το Θεό.

Να ζείτε μέσα στην αγάπη του Θεού. αυτή να είναι οδηγός σας, αυτή αναπνοή σας. «Ο Θεός, αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α’ Ιω. 4:16). Με την αγάπη του Θεού η πικρή ζωή γίνεται γλυκειά και όμορφη.

Αν ζείτε με άλλους, διακονείστε τους πρόθυμα σαν να υπηρετείτε τον ίδιο το Θεό. Και μην απαιτείτε αγάπη για την αγάπη σας, μήτε την ευγνωμοσύνη για τις θυσίες που κάνετε, μήτε τον έπαινο για την ταπείνωσή σας.

Μην είστε βλοσυροί και απλησίαστοι. Συμπεριφερθείτε σαν τα άκακα παιδιά και, αν χρειαστεί, βοηθείστε πρόσχαρα τον πλησίον σας. Προσοχή, μην τον προσβάλετε έστω και με το βλέμμα σας. Να τον αγαπάτε ολόθερμα, γιατί η αξία του είναι ανεκτίμητη. Είναι μέλος του Χριστού. Γι’ αυτόν έχυσε το αίμα Του ο Κύριος.

«Η αγάπη», λέει ο Απόστολος, «καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Α’ Πετρ. 4:8). Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν εσείς γίνετε η παρηγοριά των θλιμμένων, η αναψυχή των δυστυχισμένων, ο προστάτης των φτωχών, ο κηδεμόνας των ορφανών, η ανακούφιση των ασθενών, ο χειραγωγός των πλανεμένων, ο πρόθυμος βοηθός κάθε χριστιανού. Γι’ αυτή σας την αγάπη προς τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού, προς τα δικά Του τίμια μέλη, ο Κύριός μας θα εξαλείψει τις αμαρτίες σας και θα σας αξιώσει να Τον βλέπετε «πρόσωπον προς πρόσωπον» (Α’ Κορ. 13:12) στην αιώνια βασιλεία Του.

Αποφεύγετε τα λόγια και τις πράξεις που μπορούν να σκανδαλίσουν ή να προσβάλουν τους αδελφούς σας. Τις προσβολές όμως των άλλων εσείς να τις δέχεστε σαν δώρο Θεού. Είναι το όπλο που σας προσφέρει ο ίδιος ο Κύριος για να νεκρώσετε τα πάθη που φωλιάζουν στην ψυχή σας.

Μην ανταποδίδετε τους ονειδισμούς ή τις θλίψεις που τυχόν σας προξενούν. Δείξτε υπομονή και μη θελήσετε ποτέ να πικράνετε κανένα. Να είστε τότε σίγουροι πως και το δικό σας όνομα θα συγκαταριθμηθεί στα ονόματα των αγίων «των γεγραμμένων εν τω βιβλίω της ζωής» (Αποκ. 21:27).

Να μη θυμάστε με λύπη το κακό που σας προξένησε ο αδελφός σας, για να μη θυμηθεί και ο Κύριος τις δικές σας αμαρτίες για τις οποίες σας συγχώρεσε.

Το κακό να το νικάτε με το καλό. Το κακό δεν διορθώνεται ποτέ με το κακό (πρβλ. Ρωμ. 12:21).

Πριν πείτε οτιδήποτε, σκεφθείτε μήπως με τα λόγια σας προσβάλετε το Θεό ή τον πλησίον σας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΔΩΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ!

Όπως δεν θα μπορέσουμε να δικαιολογηθούμε για τα προσωπικά μας αμαρτήματα, το ίδιο και γι’ αυτά των παιδιών μας.

Και είναι λογικό. Γιατί αν η κακία ήταν έμφυτη, θα υπήρχε δικαιολογία. Είναι γνωστό, όμως, ότι με τη θέληση μας ακολουθούμε είτε το δρό­μο της αμαρτίας είτε το δρόμο της αρετής. Πώς θα δι­καιολογηθεί επομένως ο γονιός, που άφησε το πιο αγαπημένο του πλάσμα, το παιδί του, να παραστρατίσει;

Αν τα παιδιά ανατραφούν με καλές συνήθειες, δύ­σκολα αλλάζουν συμπεριφορά όταν μεγαλώσουν. Για­τί η παιδική ψυχή είναι σαν το κάτασπρο, το ολοκά­θαρο πανί, που, αν το βάψουμε με κάποιο χρώμα, βά­φεται τόσο καλά, ώστε, όσες φορές κι αν θελήσουμε να το ξαναβάψουμε, πάντα φαίνεται η αρχική βαφή. Έτσι, λοιπόν, είναι και τα μικρά παιδιά. Όταν συ­νηθίσουν στο καλό, δύσκολα αλλάζουν.

Ο απόστολος Παύλος αναφέρει μια παροιμία, που την έχει δανειστεί από τον ποιητή Μένανδρο: «Φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή: Οι κακές συναναστροφές χαλάνε τον καλό χαρακτήρα (Α’ Κορ. 15:33). Ας μην απορούμε, πώς μερικοί γίνονται κλέ­φτες ή ακόλαστοι ή βλάσφημοι. Τα παιδιά από μικρά στερούνται τη χριστιανική αγωγή, συνηθίζουν στο κακό και με την πρώτη αφορμή ξεστρατίζουν. Γι’ αυτό ο απόστολος συμβουλεύει: «Παιδιά, να υπακούτε στους γονείς σας, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου· αυτό άλλωστε είναι το σωστό. Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου (αυτή είναι η μόνη εντολή που πε­ριέχει υπόσχεση), για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια πάνω στη γη. Κι εσείς, πατέρες, μη φέρ­νεστε στα παιδιά σας έτσι που να τα εξοργίζετε, αλλά να τα ανατρέφετε δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» (Εφ. 6:1-4). Και ο σοφός Σολομών λέει: «Το παιδί, που έχει παιδαγωγηθεί, θα είναι σοφό» (Παροιμ. 10:4α). Και «ο γονιός που δεν χρησιμοποιεί το ξύλο για να παιδαγωγήσει το γιο του, είναι σαν να τον μισεί· οποίος όμως τον αγαπάει, τον ανατρέφει με επιμέλεια (:μέ στοργή αλλά και αυστηρότητα)» (Παροιμ. 13:24).

Με αρετή, λοιπόν, να πλουτίζετε τα παιδιά σας και όχι με αγαθά πρόσκαιρα.

Μην τους αφήνετε, λοιπόν, πλούτη, αλλά παίδευση και αρετή. Έτσι δεν θα στηρίζονται στην κληρονομιά υλικών αγαθών, και θα επιδοθούν στη μόρφωση του νου και στην καλλιέργεια της ψυχής. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την υπέρβαση της φτώχειας και όλων των προβλημάτων της ζωής. Και αν ο καθένας μας φροντίσει να καλλιεργήσει έτσι τα παιδιά του, τε­λικά όλοι, από γενιά σε γενιά, θα βρεθούμε έτοιμοι κατά την παρουσία του Χριστού και θα αμειφθούμε από τον δίκαιο Κύριό μας. Έτσι είναι. Αν αναθρέ­ψεις καλά το παιδί σου και το κάνεις να έχει ευσέβεια και αγάπη, αν κι εκείνο κάνει το ίδιο στα δικά του παιδιά κ.ο.κ, θα σχηματιστεί μια αλυσίδα ευλογημένη χάρη σ’ εσένα, που έγινες η ρίζα όλου του καλού.

Οι γονείς που παραμελούν την καλή ανατροφή των παιδιών τους, είναι χειρότεροι κι από τους παιδοκτό­νους· γιατί οι πρώτοι θανατώνουν την αθάνατη ψυχή, ενώ οι δεύτεροι μόνο το θνητό σώμα.

Γονιός δεν είναι εκείνος που απλά γέννησε ένα παι­δί, μα εκείνος που και μετά τη γέννησή του το αγα­πάει. Κι αν η αγάπη είναι αναγκαία εκεί όπου υπάρ­χει από τη φύση, πολύ περισσότερο χρειάζεται εκεί όπου υπάρχει χάρη Θεού. Αν δηλαδή πρέπει ν’ αγα­πάει κανείς τα φυσικά του παιδιά για να λέγεται σω­στός γονιός, πόσο μάλλον τα χαρισματικά παιδιά, τα πνευματικά, τα βαπτισμένα, φροντίζοντας να μην κο­λαστούν.

Αλλά κι εσύ, παιδί μου, να υπακούς τους γονείς που σε γέννησαν. Για όσα σου πρόσφεραν, τίποτα δεν μπορείς να τους ανταποδώσεις, ούτε να τους γεννή­σεις ούτε να μοχθήσεις γι’ αυτούς, όσο εκείνοι για σέ­να. Και όταν ο πατέρας σου μαλώνει κάποιο από τ’ αδέλφια σου, πρέπει να συμμερίζεσαι το γονιό σου. Γιατί αν παίρνεις το μέρος του αδελφού σου, μολονό­τι έσφαλε, θα γίνει χειρότερος. Έτσι βάζεις σε κίνδυ­νο και την ψυχική σου σωτηρία, αφού όποιος δεν αφήνει να γιατρευτεί μια πληγή, έχει μεγαλύτερη ευθύνη από κείνον που την προκάλεσε, γι’ αυτό και τι­μωρείται. Ένας τραυματισμός, βλέπεις, ίσως να μην είναι άμεσα θανατηφόρος, ενώ η παρεμπόδιση της θε­ραπείας μπορεί να προκαλέσει το θάνατο.

Ο προφήτης Δαβίδ λέει: «Αποκτήστε την παιδεία (του Θεού), για να μην οργιστεί εναντίον σας ο Κύρι­ος» (Ψαλμ. 2:12). Δώστε στα παιδιά σας χριστιανική μόρφωση. Αυτή είναι η υποχρέωσή σας. Αν αδιαφορήσετε, θα κολαστείτε, έστω κι αν έχετε άλλες αρετές. Να τους μάθετε τα μυστήρια της Εκκλησίας, τη δι­καιοσύνη, τη σωφροσύνη, την ανδρεία της ψυχής. Να τα βοηθήσετε να γνωρίσουν τον εαυτό τους, γιατί μέσ’ από την αυτογνωσία θα οδηγηθούν και στη θεογνω­σία. Αν δεν γνωρίσουν το Θεό, τί θα τους ωφελήσουν όλα τ’ άλλα; Δεν ακούτε τον Κύριο, που λέει στο ιερό Ευαγγέλιο, πως, αν ο άνθρωπος κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως την ψυχή του, δεν ωφελείται σε τίποτα;

Καλλιεργήστε, λοιπόν, πνευματικά τα παιδιά σας. Καλλιεργήστε και τον εαυτό σας. Έτσι θα σωθείτε και θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών, με τη χάρη του Χριστού μας.

από το βιβλίο: Θέματα Ζωής τόμος Α’ 
Κεφάλαιο: Η ανατροφή των παιδιών
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

Ι.Μ. Βέροιας

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η Κυριακή του Σπορέως και η Παγκόσμια Δικτατορία

ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ Η ΧΡΗΣΗ ΧΡΕΩΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΚΑΡΤΩΝ - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Μετατροπὴ χριστιανικῶν ναῶν σὲ τζαμιὰ

Τὸ ποῦ ὁδηγεῖται ἡ δῆθεν χριστιανικὴ Εὐ­ρώπη γίνεται κατάδηλο καὶ ἀπὸ τὴ ραγδαία τὸν τελευταῖο καιρὸ αὔξηση τῶν χριστιανι­κῶν ναῶν ποὺ κλείνουν, πωλοῦνται σὲ μουσουλμάνους καὶ μετατρέπονται σὲ τζαμιά.

Συγκεκριμένα ἡ Γαλλία, ἡ ­περισσότερο ἐξ­ισλαμισμένη εὐρωπαϊκὴ χώρα, ἀριθμεῖ σήμερα πάνω ἀπὸ 2.000 τζαμιὰ «καὶ ὅπως δήλωσε ὁ Νταλὶλ Μπουμπακιέρ, ὁ προκαθήμενος στὸ μεγάλο τζαμὶ τῶν Παρισίων, ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς θὰ ξεπεράσει τὶς 4.000 ἕως τὸ τέλος τῆς δεκαετίας μας καὶ ἀπὸ αὐτὰ τουλάχιστον 500 θὰ εἶναι χριστιανικοὶ ναοί». Ἤδη 60 ρωμαιοκαθολικοὶ ναοὶ ἔχουν κλείσει, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ περισσότεροι ἔγιναν τζαμιά.

Στὴ Γερμανία, «στὴν ὁποία ὁ μουσουλμανικὸς πληθυσμὸς αὐξήθηκε ἀπὸ τοὺς 50.000 πιστοὺς ποὺ ἦταν στὶς ἀρχὲς τοῦ 1980, σὲ περισσότερους ἀπὸ 4,5 ἑκατομμύρια ποὺ εἶναι σήμερα, περισσότερες ἀπὸ 400 ρωμαιοκαθολικὲς ἐκκλησίες καὶ 100 προτεσταντικὲς ἔχουν κλείσει ἀπὸ τὸ 2000 ἕως σήμερα», ἐνῶ στὸ ἴδιο διάστημα «ἔχουν γίνει περισσότερα ἀπὸ 200 τζαμιά (...) καὶ ἄλλα 128 προγραμματίζονται νὰ εἶναι ἕτοιμα σὲ λίγο». «Μιλώντας στὴ γερμανικὴ τοπικὴ ἐφημερίδα ‘‘Der Western’’, ὁ Τοῦρκος ἐπικεφαλῆς τῆς μουσουλμανικῆς κοινότητας ἐξήγησε ὅτι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ προφήτη Μωάμεθ νιώθουν ἐξαιρετικὰ ὑπερήφανοι, ὅταν μετατρέπουν τοὺς ναοὺς τῶν χριστιανῶν σὲ τζαμιά».
Παρόμοια ἡ κατάσταση καὶ στὴ Βρετανία, ὅπου «ἀπὸ τὸ 1960 ἔχουν κλείσει περίπου 8.000 ἐκκλησίες Μεθοδιστῶν καὶ 1.700 Ἀγγλικανῶν» (σ.σ. οἱ περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς ἔχουν περιέλθει στοὺς Ὀρθοδόξους), «ἐνῶ 4.000 ἐκκλησίες θὰ ­κλείσουν ἕως τὸ 2020». Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ ἀριθμὸς τῶν μουσουλμάνων ποὺ ­προσεύχονται στὰ 1.700 ἐπίσημα τζαμιὰ τῆς ­­χώρας εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν προσ­ερχομένων πιστῶν στὶς ἐκκλησίες («Κι­βωτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας», Σεπτ. 2015).

Εἶναι τραγικὰ τὰ νούμερα καὶ ἀκόμα πιὸ τραγικὴ ἡ συνειδητοποίηση τῆς καταστάσεως. Διότι ἐδῶ δὲν πρόκειται μόνο γιὰ σάρωση τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὸ μουσουλμανικὸ στοιχεῖο· δὲν πρόκειται μόνο γιὰ ραγδαία αὔξηση τῶν μιναρέδων ἐπάνω σὲ χριστιανικὰ ἐδάφη. Τὸ τραγικότερο καὶ πιὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι ὅτι χριστιανικοὶ ναοὶ κλείνουν καὶ μετατρέπονται σὲ τζαμιά. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὕβρις καὶ ἡ αἰσχύνη γιὰ τοὺς πληθυσμοὺς τῆς «γηραιᾶς ἠπείρου». Τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἱ ἐπικεφαλῆς τῶν μουσουλμάνων στὶς χῶρες αὐτὲς δηλώνουν πὼς «δὲν ἔχει τόσο σημασία τὸ τζαμί μας ὅσο τὸ νὰ κάνουμε τζαμὶ μιὰ ἐκκλησία τῶν χριστιανῶν».
Κατάντημα γιὰ τὴ «χριστιανικὴ» Εὐρώπη καὶ τὶς λεγόμενες Ἐκκλησίες τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, Ἀγγλικανῶν, Προτεσταντῶν κ.ο.κ., ποὺ μὲ τὴν ἔκπτωσή τους ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὸν ἐν γένει ἐκφυλισμό τους προξενοῦν τὴν ἀπαξίωση τῶν ἀνθρώπων καὶ τελικὰ τὴν ἀποστασία τους ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴ σώζουσα ἀλήθειά Του.

Ἂς σταθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ἀκόμα πιὸ σταθερὰ ἑδρασμένοι στὴ σεπτὴ παράδοση τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἀποπτύοντας κάθε ἀθεϊστικὴ πρόκληση τῶν ἡμερῶν μας. Γιὰ νὰ μὴ βρεθοῦμε στὴν ἴδια μοίρα καὶ ἔχουμε τὸ ἴδιο κατάντημα μὲ τοὺς Εὐρωπαίους ἑταίρους μας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Θὰ ζήσει ἡ οἰκογένεια;



Εἶπαν ὅτι εἶναι:
Τὸ κύτταρο τῆς κοινωνίας.
Δεσμὸς ἰσόβιος καὶ ἀδιάλυτος.
Λιμάνι ἀσφαλές.
Ἐργαστήρι ἁγιότητος.
«Ἀγὼν καὶ παλαίστρα ἀρετῆς».
Θεσμὸς θεοσύστατος.
Μυστήριο ἱερό.
«Κατ’ οἶκον ἐκκλησία».
Ἡ οἰκογένεια!
Ὅπως τὴ συνέστησε ὁ Θεός. Ὅπως ἔχουμε ἀνάγκη νὰ τὴ ζοῦμε οἱ ἄνθρωποι.

Ὅμως σήμερα δὲν σεβόμαστε τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ οὔτε τὸν ἄνθρωπο τιμοῦμε. Ταλαιπωροῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν βασανίζουμε. Καὶ τὰ πράγματα πηγαίνουν τελείως ἀντίθετα:
Τὸ κύτταρο ἀρρώστησε βαριὰ καὶ μετέδωσε καρκίνο σ’ ὅλο τὸ σῶμα.
Ὁ δεσμὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ἰσόβιος. Δια­λύεται πιὰ πολὺ εὔκολα.
Τὸ λιμάνι εἶναι ταραγμένο καὶ δὲν παρέχει ἀσφάλεια.
Τὸ ἐργαστήρι τῆς ἁγιότητος ἔκλεισε.
Ὁ ἀγώνας καὶ ἡ πάλη γιὰ τὴν ἀρετὴ ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὴν ἄνεση καὶ τὴν ἀπόλαυση ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἐμπάθεια.
Ὁ θεοσύστατος θεσμὸς ἔγινε ἁπλὴ καὶ εὔθραυστη συμφωνία ἀνθρώπων.
Τὸ Μυστήριο ἔχασε τὴν ἱερότητά του.
Ἡ «κατ’ οἶκον ἐκκλησία» ἐρειπώθηκε.
Εἶναι ἆραγε ὑπερβολικὲς οἱ διαπιστώ­σεις μας;
Μιὰ ματιὰ στὴν ταραγμένη θάλασσα τῆς κοινωνίας μας φανερώνει ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι τόσο δυσάρεστη καὶ ἀποκαρδιωτικὴ ποὺ δὲν ἀντέχουμε πιὰ νὰ τὴ δοῦμε κατάματα.
Πολλοὶ νέοι κλαῖνε πάνω σὲ ἐρείπια. Δὲν πρόλαβαν νὰ στήσουν τὸ σπιτικό τους καὶ τὸ εἶδαν νὰ σωριάζεται σὲ σωροὺς ἐρειπίων.
Ἄλλοι δὲν τολμοῦν νὰ ξανοιχτοῦν στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, γιατὶ βλέπουν τὴ θάλασσα γεμάτη ναυάγια. Οἱ πιὸ πολλοὶ γάμοι σήμερα διαλύονται. Πῶς νὰ τολμήσουν αὐτὸ ποὺ τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ ἀποτύχει;
Καὶ εἶναι καὶ ἄλλοι ποὺ τὸ ­δηλώνουν ἀπερίφραστα: Δὲν γίνεται σήμερα αὐτὸ ποὺ ἴσχυε ἄλλοτε. Ἡ ­παραδοσιακὴ οἰ­κογένεια ἦταν γιὰ ἄλλη, ­παλιότερη ἐ­πο­χή. Αὐτὰ δὲν στέκονται σήμερα. Σήμερα ἐπιλέγουμε ἐλεύθερα ­ἐναλλακτικὲς μορφές, νέους τρόπους ­συμβιώσεως, στηριγμένους σὲ ἐντελῶς κοσμικὰ πρό­τυπα, χωρὶς δεσμεύσεις καὶ ­μάλιστα ἰσόβιες, χωρὶς ­ἀποκλειστικότητες, χω­ρὶς νὰ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ ἱερέας τοῦ Θεοῦ – ὁ θρησκευτικὸς γάμος –, ἀφοῦ οὔτε ὁ δήμαρχος εἶναι πιὰ ἀναγκαῖος – ὁ πολιτικὸς γάμος. Τώρα θὰ πηγαίνουμε στὸ συμβολαιογράφο, μάλιστα ὅσες φορὲς θέλουμε, καὶ θὰ ἀλλάζουμε ὄχι τὸν σύζυγο, ἀλλὰ τὸν σύντροφο τῆς ζωῆς, μόλις καταλάβουμε ὅτι δὲν τὸν θέλουμε ἄλλο καὶ δὲν μᾶς ταιριάζει πιά.
Καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ τί θὰ γίνει; Ὅ,τι θέλουμε θὰ γίνει. Σχέσεις χωρὶς παιδιά, ἂν ἔτσι μᾶς ἀρέσει. Ἢ παιδιὰ χωρὶς σχέ­­σεις ἀγάπης ἀληθινῆς καὶ ἰσόβιας ἀ­­­­φοσίωσης. Ἴσως ἀργότερα καὶ παιδιὰ χωρὶς φυσιολογικὲς σχέσεις, ποὺ θὰ τὰ υἱοθετοῦμε ἢ «ἀποκτοῦμε» μὲ ποικίλους ἀνομολόγητους τρόπους, τοὺς ὁποίους σὲ λίγο θὰ μᾶς τοὺς ἐγκρίνουν καὶ οἱ νόμοι ποὺ ἐμεῖς θὰ ψηφίσουμε! Καὶ ἂς λέει ἄλλα ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.
Φτάνει πιὰ τί θέλει ὁ Θεός! Τώρα θὰ ἰσχύσει αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς θέλουμε!
Αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἐπικρατεῖ στὶς σύγχρονες πολιτισμένες τάχα ­κοινωνίες. Αὐτὲς οἱ ὀλέθριες τακτικὲς περνοῦν ­δυ­στυχῶς τελευταῖα καὶ στὴν ­κοινωνία τῆς ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης πατρίδας μας.
Εὐτυχῶς ὅμως ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη σκέπτονται συνετά. Ποὺ βλέπουν τὴν ἔκπτωση τοῦ θεσμοῦ τοῦ Γάμου καὶ δὲν τὴν θέλουν. Ποὺ ἀγω­νίζον­ται νὰ κρατοῦν τὴ συνοχὴ καὶ τὴν ἑνότητα στὴν οἰκογένειά τους. Ποὺ παλεύουν νὰ ζοῦν μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα ἀληθινῆς ἀγάπης, πραγματικῆς χαρᾶς καὶ βαθιᾶς εἰρήνης στὸ σπίτι τους. Ποὺ ἀγαποῦν ἀληθινὰ τὰ παιδιά τους καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ παιδαγωγοῦν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφ. ς΄ 4).
Αὐτοὶ θεμελιώνουν τὸ ­οἰκοδόμημα τῆς οἰκογένειάς τους καὶ ὅλης τῆς ζω­­­ῆς τους στὸν ἀσάλευτο βράχο τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν συμπαραστά­τη καὶ βο­ηθό τους στὸ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς τους τὸν Κύριο. Διότι γνωρίζουν ὅτι «ἐὰν μὴ Κύριος ­οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς ­μάτην ἐκοπίασαν οἱ ­οἰκοδο­μοῦντες» (Ψαλ. ρκς΄ [126] 1). Δὲν μπορεῖ νὰ ­στηθεῖ σπίτι χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς Ἐ­­­κεῖνον ὅλες οἱ προσ­πάθειες τοῦ ἀν­θρώπου ­ἀποδεικνύονται ­μάταιες. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ­ποιεῖν ­οὐ­­δέν», μᾶς εἶ­­πε ὁ Ἴδιος (Ἰω. ιε΄ 5). Ὁ μη­­δενισμὸς τῆς ἐποχῆς μας ὀφείλεται στὸν ἀθεϊσμό της.
Στὴ δύσκολη καὶ ταραγμένη αὐτὴ ἐ­­ποχή, ἐποχὴ μεγάλων ἀναστατώσεων καὶ ριζικῶν ἀνακατατάξεων, ἂς μείνουμε σταθεροὶ στὴν πίστη μας. Ἂς ἐμπιστευθοῦμε τὸ τιμόνι τῆς ζωῆς μας σ’ Αὐτὸν ποὺ κυβερνᾶ τὰ σύμπαντα. Καὶ ὅσοι ἔχουν οἰκογένεια, ἀσφαλῶς θὰ κρατήσουν τὸ σκάφος της πάνω ἀπὸ τὰ ταραγμένα κύματα τῶν δίσεκτων καιρῶν μας, καὶ μὲ κυβερνήτη τὸν αἰώνιο νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πνοὴ τῆς παντοδύναμης Χάρης Του θὰ τὸ ὁ­δηγήσουν στὴν ἀντίπερα ἀκτή, στὴν τρισ­μακάρια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στὴν κοινωνία τῆς αἰώνιας καὶ ἀνερμήνευτης ἀγάπης Του, ποὺ κρατεῖ στὴν ὕπαρξη τὸν κόσμο ὅλο καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο χωριστά.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Γιατί παιδί μου αντιστέκεσαι στην αγάπη του Χριστού;



Πολλές φορές ο Aλέξης είχε ακούσει την μάνα του να του ιστορεί περιστατικά για τον παπά του χωριού της, τον παπα-Σάββα. Tου 'λεγε για την σεμνή του παρουσία, το τριμμένο του ράσο, το βλέμμα του που 'χε θαρρείς μια λάμψη άλλη, έξω από τούτο τον κόσμο. Tου 'λεγε ακόμη για τα κηρύγματά του, που 'ταν μοναδικά, και για τις λειτουργίες, που ήθελες - δεν ήθελες σε 'πιαναν τα κλάματα σαν έβλεπες σκυφτό το γεροντάκι να βγαίνει στην Ωραία Πύλη και να λιβανίζει λέγοντας, αργά-αργά, το «Eλέησόν με ο Θεός...»

Mα ο Aλέξης κάτι τέτοια δεν τα είχε σε μεγάλη υπόληψη. Mορφωμένος καθώς ήταν και φιλοσοφημένος αρκετά για την ηλικία του, είχε μάθει να κρίνει τα πάντα και να τα περνά από το κόσκινο της λογικής προτού τ' αποδεχθεί. Eξάλλου, όλο αυτό το παπαδολόι με τα φανταχτερά άμφια, τα πάρε - δώσε με την εξουσία, τα σκάνδαλα που άκουγε κάθε τόσο, καθώς και οι εκνευριστικές κορώνες περί ελληνορθόδοξου πολιτισμού, που ευκαίρως - ακαίρως εκτόξευαν μεγαλοσχήμονες δεσποτάδες του προκαλούσαν αηδία. Γι' αυτό και κείνος πολλά με την Eκκλησία δεν είχε.

Nα, όμως, που ένα ανοιξιάτικο απόγευμα βρέθηκε στο χωριό της μάνας του μαζί με την παρέα του. Eίχαν πάει, φοιτητές αυτοί της Nομικής, να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο μακριά από το θόρυβο της πόλης στο εξοχικό του Aλέξη, στο πατρικό σπίτι της μάνας του. O τόπος φημιζόταν για την φυσική του ομορφιά και για τον παραδοσιακό οικισμό του. Ξάφνου, ενώ η παρέα απολάμβανε το καφεδάκι της στο καθιστικό του σπιτιού, ακούστηκαν οι καμπάνες της Eκκλησίας... Στο άκουσμά τους ο Aλέξης ταράχθηκε και σαν να του 'ρθε η επιθυμία να πάει στον Eσπερινό. Στον Eσπερινό...

...Θυμόταν που μικράκι, όταν ήταν, τον πήγαινε η μάνα του τα απογεύματα του Σαββάτου ν’ ανάψει ένα κερί και να προσκυνήσει τα εικονίσματα, έτσι, για να τον φυλά η Παναγιά. Ένα νοσταλγικό συναίσθημα τον πλημμύρισε.

«Aς πάμε να δούμε και τον παπα-Σάββα» σκέφτηκε και χαιρετώντας την παρέα του, κατέβηκε δυο-δυο τα σκαλιά του σπιτιού του και κίνησε για την Eκκλησία του χωριού, τον Άγιο Xαράλαμπο.
Mπαίνοντας στην παλιά, πέτρινη, βυζαντινή εκκλησούλα σταυροκοπήθηκε μηχανικά, έριξε κάτι ψιλά στο παγκάρι και πήρε ένα κερί. T' άναψε, φίλησε την εικόνα του Aγίου και στάθηκε σε μια γωνιά. Στο αχνό φως των καντηλιών διακρίνονταν οι μισοσβησμένες εικόνες, φτωχικές, απλές. Tο τέμπλο δουλεμένο στο χέρι, ξύλινο, έδινε μια αίσθηση ζεστασιάς, ενώ οι τέσσερις γριούλες, που αποτελούσαν το εκκλησίασμα, δεν σταματούσαν να σταυροκοπιούνται, να κάμουν μετάνοιες και να σιγομουρμουρίζουν προσευχές. Aπό το ψαλτήρι ακουγόταν ο δάσκαλος, που 'κανε χρέη ψάλτου. Kαλά τα κατάφερνε, μόνο που η φωνή του δεν τον πολυβοηθούσε. Mέσα από το ιερό ακουγόταν κι ο παπα-Σάββας:
«Nυν απολύεις τον δούλον Σου Δέσποτα...».

Πράγματι, τούτος ο παπάς σαν να 'ταν απ’ άλλο κόσμο. T’ άμφιά του φτωχικά, λιγνός, ασκητικός ο ίδιος, με μάτια ολοζώντανα, σαν αναμμένα κάρβουνα, που τόξευαν κατ' ευθείαν στην καρδιά και σ’ αναστάτωναν μ' ένα βλέμμα. Kαι τα γένια του• άσπρα, πυκνά, μακριά, κατέβαιναν μεγαλοπρεπώς ίσαμε το στήθος του. H δε φωνή του βαριά, σαν βροντή τ' ουρανού, να ξεκινά απ' τα γέρικά του στήθη και να γεμίζει την εκκλησιά με μια απόκοσμη βουή:
«Δόξα σοι, Xριστέ ο Θεός, η ελπίς ημών δόξα σοι...».

O Aλέξης μαγεμένος περίμενε ωσότου φύγουν όλοι και μείνει μόνος του με τον παπα-Σάββα. Σε λίγο ο παππούλης, σκυφτός πρόβαλε από μια πόρτα του ιερού. Mόλις αντίκρισε τον Aλέξη, κοντοστάθηκε και τον ρώτησε:
- Kαλησπέρα παιδί μου. Θέλεις τίποτε;
- Tην ευχή σου παπά μου, ξέρετε, είμαι ο γιος της Bασιλικής, ο Aλέξης...
- Kαλώς τον, είπε και τον κοίταξε κατάματα...
Tι ματιά ήταν αυτή! Σαν ένα χέρι να μπήκε μέσα του και ν' άρχισε ν’ αναδεύει τα σωθικά του, την καρδιά του. O Aλέξης ταράχτηκε και έφερε ασυναίσθητα το χέρι του στον κόρφο. Για λίγο έμεινε άφωνος κοιτάζοντας τον γέροντα τούτο. Ύστερα, πήρε θάρρος και ξεκίνησε:
- Ξέρετε ...εγώ, η Eκκλησία ...θέλω, αλλά ...ο χρόνος είναι λίγος.
- Aλέξη! Γιατί; Γιατί παιδί μου αντιστέκεσαι στην αγάπη του Xριστού;
O Aλέξης σάστισε. Kι άθελά του άρχισε να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει. Nα κλαίει έτσι όπως έκλαιγε μικρός, πριν πάει στο σχολειό, πριν φορτωθεί γνώσεις, βιβλία και σοφίες. Σαν να 'νιωσε ντροπή που έκλαιγε κοτζάμ άντρας και γύρισε πιο 'κει για να αποφύγει το βλέμμα του παπά.


Mα τούτος ο γέροντας επέμενε, κι άπλωσε το χέρι του και τον χάιδεψε στο κεφάλι. Tι χάδι ήταν αυτό! Σαν ολάκερη η Eκκλησιά να 'σκυψε πάνω του και να τον άγγιξε το πνεύμα τ' ουρανού. Tο πνεύμα τ' ουρανού, που σταλάζει παρηγοριά, γλυκύτητα, ζεστασιά. O Aλέξης, νικημένος, κάθισε σε μια καρέκλα που βρήκε πρόχειρη. 

Σιγά-σιγά συνήλθε, σφούγγισε τα δάκρυά του και πήρε να λέει:
- Συγχώρα με παπά μου, δεν ξέρω τι μου συνέβη...
- Tίποτε δεν συνέβη παιδί μου, μονάχα να, ο Θεός, που μας καταδιώκει και μας λέει, και μας φωνάζει ολοένα «υιέ μου δος μοι σήν καρδίαν» σήμερα, φώναξε λιγάκι περισσότερο. Φώναξε! Kαι ράγισε της καρδιάς σου το σκληρό κέλυφος και φανερώθηκε γυμνή, η γνώση της γύμνιας φέρνει πόνο, φέρνει δάκρυ, φέρνει θλίψη ψυχής. O παπάς για λίγο σώπασε και ύστερα κάθισε κοντά στον Aλέξη και του μίλησε:
- Έτσι 'ναι ο άνθρωπος παιδί μου. Zει μια ζωή θεατρίνου και γυρνοβολά μέσα σε τούτη τη ζωή με περηφάνια. Mα, θα 'ρθει η στιγμή, που δεν θ' αντέξει άλλο να στέκεται σα θεατρίνος και τότε, το αλλοτινό άκαμπτο δοκάρι γίνεται λυγαριά, τι λυγαριά, λέω, ζυμάρι! Nαι, ζυμάρι γίνεται ο άνθρωπος στα χέρια του Δημιουργού του. Kαι τον ξαναπλάθει ο Θεός και τον κάνει καινούργιο, νέο, δικό του, για πάντα δικό του! Tούτο το έργο κάνουμε όλοι στην Eκκλησιά μας. Mαζί με τον Θεό αναπλάθουμε τον άνθρωπο! Aυτή είναι και η δουλειά μας, ημών των παπάδων, να συνδράμουμε στην ανάπλαση του ανθρώπου. Nα γίνει πολίτης της Bασιλείας Tου. Nα μπει μέσα αναγεννημένος, ολοκαίνουργιος, να χαρεί το τραπέζι που του 'στρωσε ο Δεσπότης Xριστός.

Ξέρω... Kαμιά φορά λησμονούμε το χρέος μας και γυρνοβολάμε και μεις σα θεατρίνοι, περήφανοι και νομίζουμε πως έχουμε τον Xριστό στην τσέπη μας. Mα να 'σαι σίγουρος -ο γέροντας του 'σφιξε δυνατά το χέρι- να 'σαι σίγουρος πως ταχιά θα ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας, ήσυχοι, νηφάλιοι, με γνώση πως δεν είμαστε άλλο τίποτε παρά «γη καί σποδός». Mα έλα, σήμερα έγινε χαρά στον ουρανό! Xαρά μεγάλη! Σήμερα, επέστρεψες σπίτι σου, μην αφήσει τον εαυτό σου να ξαναγυρίσει στα ξένα. Mείνε 'δω, και φάγε στο πλούσιο τραπέζι του Πατέρα σου...

Kάθισε πολύ ώρα στην Eκκλησιά ο Aλέξης κι όταν βγήκε και γύρισε στο σπίτι του δεν έβγαλε λέξη. Aς τον ρωτούσαν οι φίλοι του που χάθηκε τόση ώρα, ας έπαιζε η τηλεόραση, ας βγαίναν στα «παράθυρα» οι ιερωμένοι, ας ξελαρυγγιαζόταν το στερεοφωνικό, εκείνος βυθισμένος στην πολυθρόνα μονολογούσε: «Γη καί σποδός».

Ο ΠΑΠΑ-ΣΑΒΒΑΣ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ…

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος κηρύττει Θεό τόν Πατέρα, Θεό τόν Υἱό καί Θεό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί πιστεύει στήν ἐνσάρκωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέχεται τό λόγο καί τή διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅπως αὐτή περιγράφεται μέσα στό Εὐαγγέλιο καί δέχεται τίς διδασκαλίες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τά δόγματά της ὅπως αὐτά ἔχουν διατυπωθεῖ ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος σέβεται τήν Ἱερά Παράδοση τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος εἶναι βαπτισμένος στό ὄνομα τῆς ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος καί δέν ἀφήνει τό βάπτισμα πού ἔλαβε ἀνενεργό ἀλλά τό ἐνεργοποιεῖ στή ζωή του καθώς ὡριμάζει.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος κατηχεῖται, μελετάει συνεχῶς τό Εὐαγγέλιο, διδάσκεται τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, ἑρμηνεύει ὀρθά τίς ἁγίες Γραφές καί βρίσκεται μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του σέ διαρκή μαθητεία.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος προσέρχεται τακτικά μέ σεβασμό, πίστη ἀγάπη καί πνευματική προετοιμασία στό θεῖο ποτήριο καί δέν κοινωνάει “γιά τό καλό” καί ἐθιμοτυπικά δυό–τρεῖς φορές τό χρόνο.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος μετέχει συστηματικά στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἔχει πνευματικό καί διακριτικό καθοδηγητή στή δύσκολη πορεία τοῦ βίου του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἔχει ἐνεργή διακονία στό χῶρο τῆς ἐνορίας του καί δέν περιμένει τά πάντα ἀπό τούς κληρικούς.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἀλλοιώνει τόν ἑαυτό του καί ἔγινε δοχεῖο τῆς θείας χάριτος καί μέ τήν ἀγάπη του καί τό παράδειγμά του ἐπηρεάζει καί τούς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ὡς πραγματικό νόημα στή ζωή του ἔχει νά συναντήσει τόν Χριστό καί τή Βασιλεία Του καί δέν ψάχνει νά βρεῖ νόημα στά ἀνθρώπινα καί φθαρτά διότι ξέρει ὅτι ἀργά ἤ γρήγορα θά τόν ἀπογοητεύσουν.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν βυθίζεται σέ δεισιδαιμονίες καί προλήψεις, ἀλλά προσπαθεῖ μελετώντας καί καθοδηγούμενος νά βρεῖ τήν ἀλήθεια.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν χρησιμοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξία ὡς ἰδεολογία γιά νά κηρύττει θρησκευτικό φανατισμό καί νά αὐτοδικαιώνεται.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἀπορρίπτει ὁποιαδήποτε μορφή βίας (λεκτική ἤ σωματική), φανατισμοῦ, φωνασκίας καί ἀκρότητας.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν θέλει νά βάλει στή θέση του ὅποιον διαφωνεῖ μέ τίς ἀπόψεις του κατακεραυνώνοντάς τον μέ ἀφορισμούς καί ἀναθέματα.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν βυθίζεται σέ θεωρίες συνωμοσίας καί δέν βλέπει παντοῦ καί πάντα ἐχθρούς πού ἐπιβουλεύονται τήν Ὀρθοδοξία του θεωρώντας τόν ἑαυτό του ἀναμάρτητο καί αὐτόκλητο σωτήρα τῆς Ἐκκλησίας.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος παίρνει τόν ἑαυτό του στά σοβαρά καί ἀναλαμβάνει τίς εὐθύνες του ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του εἶναι τό εἴδωλο πού ἀντικρίζει στόν καθρέπτη του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος μέ ἀγάπη καί τρυφερότητα ἀγκαλιάζει τόν κάθε παραστρατημένο ἄνθρωπο καί προσεύχεται γιά τή μεταστροφή του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δείχνει μακροθυμία, ἔλεος καί μεγαλοψυχία στά σφάλματα τοῦ συνανθρώπου του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος μέ πνεῦμα ἀγάπης καί ἠρεμίας ἀπαντάει καί νουθετεῖ χωρίς νά περιμένει τό ἴδιο πνεῦμα καί ἀπό τόν ἄλλο.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δίνει ἐλπίδα, χαμογελάει, βοηθάει χωρίς νά ζητάει, εἶναι αἰσιόδοξος, παρηγορεῖ τόν καταφρονημένο, ἀκούει τόν συνάνθρωπο, κατανοεῖ τίς ἀνάγκες του, ἔχει ἕνα καλό λόγο γιά ὅλους.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἔχει ἡσυχία καί ψυχική γαλήνη καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἐφήμερες κραυγές τοῦ κόσμου τούτου.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος δέν ἐξουθενώνει τόν ἄλλο μέ τό πρόσχημα τῆς ἀρετῆς, τῆς νηστείας καί τῆς ἐγκράτειας.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἀποφεύγει νά τρέχει στά δικαστήρια μέχρι νά ἐξουθενώσει τούς ἀντιδίκους του, ἀλλά μέ πνεῦμα συγχώρεσης καί ὁμόνοιας προσπαθεῖ νά εἰρηνεύσει τίς διαταραγμένες σχέσεις του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος πεινᾶ καί διψᾶ γιά τήν ἀλήθεια καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί νοιώθει τόν ἑαυτό του φτωχό μπροστά Του.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος πάντοτε χαίρεται, πάντα εὐχαριστεῖ, πάντοτε δοξολογεῖ.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος ἔχει φτιάξει στήν ψυχή του ἕναν μυστικό κῆπο προσευχῆς.

Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὅποιος βλέπει τούς συνανθρώπους του ὡς εἰκόνες Χριστοῦ…

Σωτ. Κόλλιας

http://taxiarhes.blogspot.gr

Επιμέλεια θέματος: Δέσποινα Σεμερτζίδου

«Μετά τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα βασιλέψει 33 χρόνια ο Βασιλεύς Ιωάννης στην Πόλη και ύστερα... θα έρθει ο Αντίχριστος»!!!

Τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, εκεί πέρα στην Αμερική, τον μάθαμε μέσα από πολλά προφητικά και άλλα θαυμαστά που είπε. Αυτός ο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ Γέροντας που ζει μέσα σε μια χώρα που ’ναι Εχθρική προς την Ορθοδοξία και την Ελλάδα και που ’ναι κυριαρχημένη από τον Διάβολο, με χιλιάδες αιρέσεις, αντίχριστα ρεύματα και σατανισμό, είναι φυσικά ένας Ήρωας!

Το πιο χαρακτηριστικό πράγμα, που αποδεικνύει και την Ηρωικότητά του, είναι που ζει και δράει μέσα στην καρδιά της Αριζόνας, δηλ. ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝΕ ΟΙ ΜΟΡΜΟΝΟΙ, στην βάση δηλ. των Μορμόνων όλου του κόσμου!!! Και να μην πω εδώ πέρα, γιατί τα ξέρουμε πολύ καλά, τι είναι οι Μορμόνοι και τι φανατικοί είναι, με τι ύπουλα κόλπα που κάνουνε κτλ. κτλ.

Αυτά δεν χρειάζονται καν να τα πω. Θέλω μόνο να δείξω τι Ατσαλένιος Άνθρωπος του Θεούλη είναι αυτός ο Εφραίμ, που ζει εκεί πέρα στην έρημο της Αριζόνας με τα φίδια και μπορεί και κάνει τέτοια δράση για την Χριστιανοσύνη και για την πραγματική Εκκλησία του Χριστού...

Αλλά ακόμα ο Εφραίμ της Αριζόνας είναι πασίγνωστος στους πάντες και στα πάντα και για τις προφητείες του. Που τις έχουνε θαυμάσει εκατομμύρια εκατομμυρίων πιστοί σ’ ολόκληρο τον κόσμο! Γι’ αυτό το όνομά του είναι γραμμένο ήδη στους σύγχρονους καταπληκτικούς προφήτες, που αυτά που λένε μετά βγαίνουνε. Ένας ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ του Θεού δηλ., αυτό είναι ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας!... Τώρα να πάμε να δούμε κάτι φοβερά πράγματα που προείδε ο Γέροντας Εφραίμ με την Φώτιση του Θεού και που είναι για τους Μέλλοντες Καιρούς που θα ζήσουμε στα επόμενα χρόνια...

Για κοιτάχτε λοιπόν τι κάθισε και είπε ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας! Τα είπε ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ!!! Για Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο και για Λευτεριά της Κωνσταντινούπολης! Για κοιμισμένο Βασιλιά Ιωάννη που θα ξυπνήσει και για 33 χρόνια ευημερίας που θα ’ρθουνε! Για πλήρη αποστασία των ανθρώπων και για τον Αντίχριστο!!!

Είναι να σου σηκώνονται οι τρίχες, όταν κάθεσαι και ακούς αυτά τα φοβερά, τα θαυμαστά και τα προφητικά... Να λες «Κύριε ελέησον», μα και να δοξάζεις τον Θεό και την Παναγία για την ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ που μας κάνανε και είμαστε, Εμείς οι Έλληνες, Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ!!! Που θα δοξαστούμε δηλ. στα επόμενα χρόνια, που ’ναι και το δίκαιο φυσικά με όλα αυτά που ’χουμε τραβήξει από ΟΛΟΥΣ αυτούς που ’ναι Εχθροί ΜΑΣ και που μας ζηλεύουνε και θέλουνε να αρπάξουνε την Πατρίδα ΜΑΣ και να μας... εξοντώσουνε (με αεροψεκασμούς, με ληγμένα φαγητά, με ψυχοπαθητικά φάρμακα και άλλα τέτοια δαιμονικά...) σαν να ’μαστε ΕΝΤΟΜΑ!!! Νάτα αυτά τα ΦΟΒΕΡΑ-ΤΡΟΜΕΡΑ που είπε ο Εφραίμ της Αριζόνας:

«Αναμένουμε κατά την Αποκάλυψη του Ιωάννη και κατά τας προφητείας των Αγίων τον Αντίχριστο!!! Τον περιμένουμε... Ο Αντίχριστος θα κάνει τεστ στους ανθρώπους κατά πόσον πιστεύουν στον Χριστό... Ορισμένοι λένε ότι ο Αντίχριστος εγεννήθηκε και έχει τώρα μια ορισμένη ηλικία. Άλλοι λένε όχι. Το «όχι» είναι το πιο επικρατέστερο και το πιο αληθές, διότι όταν μέλλει να έρθει ο Αντίχριστος η ανθρωπότητα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ! Τότε θα έρθει αυτός ως «Σωτήρας»... Ως ο «Μεσσίας»... Και θα πλανέψει τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν...

Τώρα να έχει γεννηθεί; Η ίδια η ανθρώπινη κατάσταση δεν το προβλέπει... Διότι οι άνθρωποι τώρα πάνω στην Γη έχουν όλα τα καλά. ΔΕΝ έχουν ανάγκη από την προσφορά του Αντίχριστου! Τι να μας δώσει για να τον πιστέψουμε; Δεν τον έχουμε ανάγκη... Ακόμα δεν έτυχαν εφαρμογής και υλοποιήσεως όλες οι προφητείες των Αγίων!

Όταν θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη, θα περάσουν 33 χρόνια ευημερίας και μετά θα ξεκινήση η πλήρης αποστασία των ανθρώπων και... θα κυβερνήση ο Αντίχριστος! Δεν είναι ακόμα η εποχή της κυβερνήσεως του Αντίχριστου, διότι υπάρχουν ακόμα προφητείες που δεν έχουν συμβεί, όπως είναι η κυβέρνηση της 33χρονης βασιλείας του κοιμώμενου Βασιλιά Ιωάννη μετά από τον 3ο Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και το πάρσιμο της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες»...

Αυτά τα παραπάνω ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ και ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ είπε, ανάμεσα σε πολλά-πολλά άλλα το ίδιο ΦΟΒΕΡΑ-ΤΡΟΜΕΡΑ ο Εφραίμ της Αριζόνας, ο Γέροντας! Και φυσικά πρέπει να καθίσουμε τώρα να τα βάλουμε σε μια σειρά, για να δούμε τι εννοεί αυτός ο Άγιος του Χριστούλη με τα παραπάνω που είπε. Να τα δούμε σε σχέση μαζί με άλλες προφητείες που ξέρουμε κτλ., αλλά και σε σχέση με αυτά τα «περίεργα» που ζούμε στην εποχή μας, με την Κρίση και όλα αυτά, μπας και καταλάβουμε τι θέλει να μας πει. Ας προσπαθήσω εγώ να κάνω μία τέτοια ερμηνεία στις παρακάτω γραμμές.

Λέει ο Γέροντας για τον Αντίχριστο, για το άμα γεννήθηκε και πότε θα ’ρθει κτλ. Και κρίνει πως με αυτά που ’χουνε οι ανθρώποι αυτή την στιγμή πάνω στην Γη μας ΔΕΝ θα μπορέσει να μας ξεγελάσει ο σατανικός Αντίχριστος και να μας πάρει τις ψυχές ΜΑΣ! Γιατί πολύ-πολύ απλά, με την απλούστερη λογική, ΔΕΝ τον έχουμε ΤΩΡΑ (ξαναλέεω: ΤΩΡΑ!) καμμιά απολύτως ανάγκη! Αν δηλ. ερχότανε τώρα (είπαμε: ΤΩΡΑ!) για να μας κοροϊδέψει απλούστατα ΔΕΝ θα τον πιστεύαμε! Ίσα-ίσα που θα μπορεί, άμα μας έλεγε τις σαχλαμάρες του, να τον... «δουλεύαμε» κι από απάνω (!) και να τον ΚΑΡΠΑΖΩΝΑΜΕ, λέγοντάς τον ΓΡΑΦΙΚΟ, ΤΡΕΛΛΟ και άλλα τέτοια!!!

Δηλ. πώς βλέπουμε κάποιους τρελλούς τύπους καμμιά φορά κάτω στον δρόμο, που άλλος φωνάζει και βρίζει δυνατά, άλλος κουβαλάει κάτι μπιχλιμπίδια και άλλα κουφά, άλλος πάλι είναι σαν... «τσούτσελο» (!!!) με κάτι μαλλιά και αξύριστος κτλ.;;; Ε, ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ θα τον αντιμετωπίζαμε τώρα (το ξαναγράφω ρε συ: ΤΩΡΑ!!!) αυτόνα τον Αντίχριστο, άμα ερχότανε να μας πάρει τις ψυχές ΜΑΣ!... Δηλ. θα τον είχαμε για ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ και δεν θ’ ασχολούμασταν καν μαζί του. 
Όμως ο Σατανάς ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ! Δεν τον φέρνει λοιπόν ΤΩΡΑ τον Αντίχριστο, αλλά... πρώτα θα μας καταστρέψει ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΑ τις ψυχές μας, θα μας κουράσει, θα μας κάνει να αηδιάσουμε κτλ. και μετά θα μας τον κουβαλήσει αυτόνα τον παλιοβρομιάρη!

Δηλ. τι θα κάνει ο Σεϊτάν; Θα βαρέσει την Ανθρωπότητα ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΟΝΑΕΙ! Π.χ. στον χοντρό που βαράει στην καθισιά 10 χάμπουργκερ και χτυπάει και 5-6 μπυρόνια θα του τα στερήσει όλα αυτά ΞΑΦΝΙΚΑ και ΜΟΝΟΚΟΜΑΤΑ (εκεί δηλ. που δεν το περιμένει) και μετά... θα τον αφήσει στο έλεος του Αντίχριστου! Τι θα του πει ο Αντίχριστος; Θα του πει: «Θα σου τα δώκω πίσω αυτά που έχασες, αλλά με τον όρο ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ»!!! Έτσι θα πάρει τις ψυχές των ανθρώπων ο Σατανάς!...

Τώρα, για την Κωνσταντινούπολη. Ο Εφραίμ το ’πε το ίδιο πεντακάθαρα: ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ! Και αυτό το προσδιορίζει για μετά ακριβώς από τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο που θα γίνει. Τώρα, άμα σκεφτούμε πως αυτός ο πόλεμος μάλλον δεν είναι καθόλου μακριά μας, τότε... ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: δηλ. η Απελευθέρωση των Σκλάβων Πατρίδων ΜΑΣ και η κήρυξη της Κωνσταντινούπολης σε ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!! Τότε θα αρχίσει η Βασιλεία του Ιωάννη (του Βατάτζη μήπως; τι εννοεί εδώ πέρα;;;), που θα ’ναι μέχρι και τότε κοιμισμένος (σε λήθαργο), γιατί ξέρουμε από την Παράδοσή ΜΑΣ πολύ καλά πως αυτός μαρμάρωσε κάποτε, μα θ’ αναστηθεί σαν έρθει η ώρα η ΚΑΛΗ κτλ. κτλ.

Μετά από όλα αυτά, το πάρσιμο της Πόλης από ΕΜΑΣ τους Έλληνες, την Βασιλεία του μυστηριώδους αυτού Ιωάννη για 33 χρόνια κτλ., θα έχει σαπίσει ΤΕΛΕΙΩΣ η ανθρωπότητα, δηλ. θα έχει προχωρήσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η αποστασία των ανθρώπων απ’ το Καλό κι απ’ τον Θεό!... Και τότε... θα φανεί ο Αντίχριστος! Φυσικά θα ’χουνε εκπληρωθεί ως τότε και όλες οι άλλες προφητείες των Αγίων μας και θα έρθει αυτός ο ΤΡΙΣΚΑΤΑΡΑΤΟΣ να μας βάλει τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι...

Κι άμα κρίνω από την βλακεία του κόσμου που πάντα δυστυχώς πιστεύει σε Ψευτομεσσίες... βγάζω το συμπέρασμα το πικρό ότι ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ (τα χαϊβάνια!!!) για «αληθινό» τάχα «Σωτήρα»! Αλλά... ΕΜΕΙΣ που έχουμε άλλες αξίες (Σταυρό-Πατρίδα) είμαστε έτοιμοι ΓΙΑ ΟΛΑ: για την Λευτεριά της Κωνσταντινούπολης και για την έλευση του Αντίχριστου! Όταν έχεις μέσα σου Ελλάδα-Χριστό ΤΙΠΟΤΑ δεν σε φοβερίζει!

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Είναι τόσο κοντά μας που νομίζουμε ότι είναι τόσο μακριά μας

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ο καιρός ακόμα καλός, οι καφετέριες γεμάτες και ο κοσμάκης έξω παρηγορείται με καφεδάκι. Το πρόβλημα μας είναι ¨ Οι Ευρωπαίοι τα γυρίζουν τώρα για την ρύθμιση του ελληνικού χρέους . Αποκλείουν το «κούρεμα» . Η λογιστική «ντρίπλα» των Ευρωπαίων. Επιδιώκουν ρύθμιση που δεν ωφελεί μεσοπρόθεσμα την Ελλάδα.
¨iefimerida.gr 1 Οκτωβρίου 2015

 

ΣΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ τα αποδημητικά πουλιά κατεβαίνουν μαζί με τα ρωσικά μεταγωγικά πλοία στις θερμές θάλασσες της Μεσογείου.
Τούρκοι παρατηρητές πλοίων συγκεντρώνονται καθημερινά στο Βόσπορο και φωτογραφίζουν μια παρέλαση ρωσικών πλοίων.
Κάνουν λόγο για στρατιωτικά αλλά και εμπορικά πλοία, που μεταφέρουν στρατιωτικό εξοπλισμό προς την Μεσόγειο.
Εξηγεί στο euronews ο ερασιτέχνης παρατηρητής πλοίων Γιορούκ Ισίκ.
Ο Γιορούκ μας λέει πως η ασυνήθιστη ρωσική δραστηριότητα εντάθηκε στο τέλος του καλοκαιριού, όταν δηλαδή η Μόσχα ενίσχυσε τη συμμετοχή της στο συριακό εμφύλιο πόλεμο.
«Η έντονη κινητικότητα έδωσε ένα τρελό ρυθμό στο χόμπι μας. Δυσκολευόμαστε να προλάβουμε τα πλοία. Την προηγούμενη εβδομάδα, κάθε μέρα υπήρχε ένα ρωσικό πολεμικό πλοίο στο Βόσπορο. Κάποιες μέρες υπήρχαν και δύο ή τρία και μερικές φορές πέρναγαν την ίδια ώρα. Το περασμένο Σάββατο, δύο ρωσικά πλοία, ένα που επέστρεφε στη Σεβαστούπολη κι ένα που έπλεε προς τη Μεσόγειο, συνέπεσαν ακριβώς εδώ, κάτω από τη γέφυρα του Βοσπόρου», λέει ο Ισίκ.¨ 
http://www.efenpress.gr/ http://www.e-nautilia.gr 30 Σεπτεμβρίου 2015

ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ
¨Η Τουρκία δεν θα επιτρέψει “ο τρόμος να ριζώσει” ή “τετελεσμένες καταστάσεις” δίπλα στα σύνορά της, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μία ημέρα μετά την έναρξη από τη Ρωσία αεροπορικών επιδρομών στη Συρία.
“Η Τουρκία δεν θα επιτρέψει στον τρόμο να ριζώσει ή μονόπλευρες ‘τετελεσμένες’ καταστάσεις ακριβώς δίπλα στα σύνορά της”, ανέφερε ο Ερντογάν σε ομιλία του στη Βουλή. 
http://eikonografies.com/ 1Οκτωβρίου 2015

ΣΤΗΝ ΜΟΣΧΑ
¨Το Κρεμλίνο είχε ανακοινώσει το αίτημα ¨ΠΕΡΙ ΕΜΠΛΟΚΗΣ στην Συρία¨ λίγο πριν την κεκλεισμένων των θυρών συνεδρίαση του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου (η Άνω Βουλή) χωρίς να δίνει περισσότερες διευκρινίσεις. Το Σώμα, δηλαδή οι αντιπρόσωποι των ρωσικών ομόσπονδων κρατιδίων, ενέκρινε ομόφωνα το αίτημα την Τετάρτη.
Τελευταία φορά που η Μόσχα είχε προχωρήσει σε τέτοια άδεια ήταν το 2014, κατά την προσάρτηση της Κριμαίας.
Ο επικεφαλής των υπηρεσιών του Κρεμλίνου Σεργκέι Ιβάνοφ ανέφερε, σύμφωνα με το ρωσικό RIA Novosti…
Ο Ιβάνοφ ανέφερε πως η απόφαση σχετίζεται μόνο με μέσα της ρωσικής αεροπορίας και «δεν θα πατήσουν ρωσικές μπότες σε συριακό έδαφος». Η απόφαση, ανέφερε, σχετίζεται με το ρωσικό εθνικό συμφέρον, καθώς στο πλευρό των τζιχαντιστών στη Συρία δραστηριοποιούνται και μαχητές από τη Ρωσία (κυρίως τις περιοχές του Καυκάσου).
in.gr http://www.geopolitics.com.gr/9/30/2015

ΣΤΗΝ ΒΑΓΔΑΤΗ
¨Ο πρωθυπουργός του Ιράκ Χάιντερ Αλ Αμπάντι ζήτησε πριν από λίγο από την Ρωσία να επεκτείνει τα αεροπορικά κτυπήματα κατά του ISIL και στο έδαφος του Ιράκ κάτι που αν συμβεί θα σημαίνει ότι η Ρωσία πλέον θα αναλάβει την προστασία μερικών από των βασικότερων πετρελαϊκών κοιτασμάτων παγκοσμίως, που βρίσκονται στο έδαφος του Ιράκ.
Συγκεκριμένα τόνισε ότι «Το Ιράκ θα καλωσόριζε ρωσικά αεροπορικά πλήγματα κατά του Ισλαμικού Κράτους στο ιρακινό έδαφος , ενώ πρόσθεσε ότι ¨»Ανταλλάσσει πληροφορίες με τη Συρία και τη Ρωσία σχετικά με τους τζιχαντιστές».
pronews.g r01/10/2015

ΣΤΟ ΡΙΑΝΤ
¨Ο Σύρος ηγέτης Μπασάρ αλ-Άσαντ πρέπει να φύγει από την θέση του ή θα τον διώξουμε από εκεί με στρατιωτική δύναμη, δήλωσε την τρίτη ο Σαουδάραβας υπουργός εξωτερικών, Αντέλ Αλ- Yubeir , προειδοποιώντας ότι θα ενισχύσει την υποστήριξη των ανταρτών των Συριακών ομάδες.
Ο Al-Jubeir απέρριψε την προσφυγή της Ρωσίας προς τον διεθνή συνασπισμό να βοηθήσουν τον Άσαντ στην καταπολέμηση των τρομοκρατών του ισλαμικού κράτους και είπε ότι η καλύτερη επιλογή για το Σύρο ηγέτη θα είναι να φύγει. ¨ 
hellasforce.com 1-10-2015


ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ
¨Μία νέα κρίση παραμονεύει με επίκεντρο αυτή τη φορά τις αναδυόμενες οικονομίες, προειδοποιεί σε έκθεσή του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το ΔΝΤ εστιάζει στο ενδεχόμενο αύξησης των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες – ιδίως της Federal Reserve- το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει πιστωτικό ατύχημα, με παγκόσμιες προεκτάσεις.. ¨ 
iefimerida.gr 29 Σεπτεμβρίου 2015

Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε λίγες ώρες και τόσα άλλα παίζονται στο παρασκήνιο και ουσιαστικά τις ζωές μας κορώνα-γράμμα.
Το στρατηγείο των πραγματικών επιχειρήσεων έχει στηθεί ουσιαστικά μεταξύ Γης και Ουρανού με σημείο αναφοράς την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά.
Κάποιοι σχεδίασαν την διάλυση της Τουρκίας και τον έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου κάτω υπό νέο καθεστώς διέλευσης των πλοίων για να αποδυναμώσουν την Ναυτική δύναμη της Ρωσίας μακροπρόθεσμα στην Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο.
Παλαιότερα αρθρογραφήσαμε ότι ¨ τα προβλήματα της Ουκρανίας κατεβαίνουν με φόρα στα Στενά¨
Σήμερα απλώς δεν κατέβηκαν μόνο αλλά είναι έτοιμα να πυροδοτήσουν με αλυσιδωτές γεωπολιτικές εξελίξεις και εμπλοκές όλη την ευρύτερη περιοχή την στιγμή μάλιστα που κάποιοι φρόντισαν να αφήσουν την Ελλάδα γυμνή οικονομικά σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.
Το πρόβλημα το ποιος θα ελέγξει τα ΣΤΕΝΑ θα αναδεύσει προς το χειρότερο την ανθρωπότητα και θα αποτρέψει την κυριαρχία του Αντίχριστου συστήματος που ταλαιπωρεί ειδικά πρώτα εμάς τους Ορθοδόξους.
Δεν γνωρίζουν οι υπόλοιπες πρωτεύουσες του κόσμου ότι … ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ έχει απλώσει ήδη πάλι το ΤΙΜΙΟΝ ΜΑΦΟΡΙΟΝ ΤΗΣ και την ΣΚΕΠΕΙ για να την αποδώσει στους φυσικούς κληρονόμους της.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

“Γέννημα τής οργής είναι η μνησικακία και μνησικακία είναι η συντήρηση της οργής…”



Σαφής, αλλά και φοβερή, είναι η προειδοποίησις του Κυρίου: «Πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική, ένοχος έσται τη κρίσει» (Ματθ. 5. 22).

Μην οργίζεσαι εναντίον κανενός ανθρώπου, έστω κι αν πραγματικά έχεις απ’ αυτόν αδικηθεί. «Οργή γαρ ανδρός δικαιοσύνην Θεού ου κατεργάζεται» (Ίακ. 1. 20). Γι’ αυτό «ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ υμών… πασά πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και Βλασφημία αρθήτω άφ’ υμών συν πάση κακία. Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς καθώς και ο Θεός εν Χριστώ εχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4. 26, 31-32).

Μην οργίζεσαι ποτέ εναντίον κανενός και για καμιά αιτία, εκτός κι αν κάποιος θελήσει να σε χωρίσει από τον Θεό και την αγάπη Του. Ποιος όμως έχει τη δύναμη να το κατορθώσει αυτό, αν δεν το θέλεις εσύ ο ίδιος; «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; …Ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε Βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. 8. 35, 38-39).

«Παύσαι από οργής και εγκατάλιπε θυμόν, μη παραζήλου ώστε πονηρεύεσθαι οτι οι πονηρευόμενοι εξολοθρευθήσονται, οι δε υπομένοντες τον Κύριον αυτοί κληρονομήσουσι γην» (Ψαλμ. 36. 8-9). Γράψε μέσα στην καρδιά σου αυτή τη σαφή εντολή πού δίνει ο Θεός με το στόμα του προφήτου, και δίωξε μακριά σου το πάθος της οργής. Δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο καμιά εύλογη αιτία για να οργίζεσαι και να θυμώνεις, εκτός από τις περιπτώσεις πού προσβάλλεται η δόξα του Θεού και περιφρονείται ο νόμος Του. Άλλα και τότε πρέπει να σύζευξης την οργή με τη διάκριση, για να μη βλάψεις την ψυχή σου.«Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Εφ. 4. 26), παραγγέλλει με σοφία ο απόστολος.

Ο Κύριος μας δεν ήταν θυμώδης και οργίλος, αλλά πάντοτε πράος και μακρόθυμος με τους αμαρτωλούς. «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11. 29). Όταν οι μαθητές Του οργισμένοι κατά των Σαμαρειτών πού δεν Τον δέχθηκαν, είπαν «Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από ουρανού και αναλώσαι αυτούς;», ο Κύριος «επετίμησεν αυτοίς και είπεν ουκ οίδατε ποιου πνεύματος έστε υμείς» (Λουκ. 9. 54-55), Άλλοτε πάλι. διδάσκοντας, έλεγε: «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος· εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. 6. 14-15}.

Θα μου πεις: Μα ο τάδε με αδίκησε, με προσέβαλε, με συκοφάντησε, μ’ έβλαψε χωρίς λόγο…

Αλλά πες μου κι εσύ, ποιος αδικήθηκε περισσότερο από τον ίδιο τον Θεό; Ποιος κακολογήθηκε, ποιος συκοφαντήθηκε, ποιος χλευάσθηκε, ποιος ατιμάσθηκε περισσότερο, αν και αναμάρτητος; Ποιος ραπίσθηκε. ποιος εμπτύσθηκε, ποιος μαστιγώθηκε, ποιος τέλος σταυρώθηκε σαν κακούργος, αν και τελείως αθώος; Κι όμως, με όλα αυτά, Εκείνος δεν ωργίσθηκε και δεν κάκισε τους ανόμους σταυρωτές του. Αλλά και πάνω στον Σταυρό ακόμη προσευχόταν λέγοντας:«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23. 34).

Η πραότητα μαλακώνει και τις πιο πέτρινες καρδιές. Η οργή σκληραίνει και τις πιο μαλακές. Αν έχεις εξουσία, μην επιβάλλεσαι ποτέ με την οργή, προκαλώντας στους υφισταμένους σου τον φόβο. Είναι καλύτερο να σ’ αγαπούν παρά να σε φοβούνται. Από τον φόβο προέρχονται το ψεύδος και η υποκρισία, από την αγάπη η ειλικρίνεια και η εγκαρδιότητα.

Ο οργισμένος άνθρωπος είναι τυφλός και τρελός. Δεν συναισθάνεται τι λέει και τι κάνει. Συχνά, μετά το ξέσπασμα του, μετανοεί πικρά για όσα άτοπα είπε και έκανε. Γιατί η οργή πού δεν δαμάζεται συγχύζει τον νου, ταράζει την ψυχή, καταστρέφει τη λογική, φυγαδεύει το Πνεύμα του Θεού και αφήνει τον άνθρωπο έρμαιο στα χέρια του διάβολο. Όποιος δαμάζει τον θυμό του, εύκόλα θα συγκράτηση τον εαυτό του απ’ όλα τα κακά.

Αν λοιπόν συμβεί ποτέ να οργιστείς με κάποιον, μην πεις τίποτα. Σιώπησε ή φύγε, και μην επιτρέψεις να βγει από μέσα σου η φλόγα της οργής, πού θα κατακαύσει και σένα κι εκείνους πού σε περιβάλλουν. Και όταν η καρδιά σου ειρήνευση, τότε πες. αν χρειάζεται, δυο λόγια αγάπης για την «οικοδομήν της χρείας». Ένας ειρηνικός και πράος λόγος είναι πιο καρποφόρος και πειστικός από χίλια λόγια οργισμένα, έστω και σωστά

Τέλος, πάντα να θυμάσαι πώς αν ήσουν ταπεινός δεν θα οργιζόσουν. Η οργή είναι η πιο εκλεκτή θυγατέρα του εγωισμού. Όπου εμφανισθεί η ταπείνωσις εξαφανίζεται σαν καπνός ο θυμός.

Γέννημα τής οργής είναι η μνησικακία. Μνησικακία είναι η συντήρησις της οργής, μια διαρκής κακία, σαράκι τής ψυχής, ένα καρφί μπηγμένο μόνιμα στην ψυχή, φονευτής τής αγάπης, της προσευχής, τής μετανοίας και όλων των αρετών. Αν θέλεις να νικήσεις τη μνησικακία, πολέμησε το πάθος τής οργής, πού τη γεννά. Αν θέλεις όμως να τη φονεύσεις. τότε πρέπει πρώτα να παλέψεις για την απόκτηση τής αγάπης και τής ταπεινώσεως. Μέχρι τότε, χρησιμοποίησε σαν προσωρινό βάλσαμο για την κατασίγαση του πάθους την ανάμνηση των παθημάτων του Κυρίου Ιησού Χρίστου. Η ανάμνησις των φρικτών παθών και του σταυρικού Του θανάτου θα μαλακώσει την ψυχή σου πού μνησίκακε!, Γιατί θα αισθανθείς υπερβολική ντροπή αναλογιζόμενος τη δική Του ανεξικακία.

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ 
από το βιβλίο: “Πνευματικό Αλφάβητο” Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ 
(Ιερά Μονή Παρακλήτου ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996).

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια και ο φθόνος

Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια, ο φθόνος, που γεννιέται από την υπερηφάνεια.

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς “θησαυρούς επί της γης, όπου στις και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπτεται διωρίσουν και κλέπτουσι” (Ματθαίος 6. 19). Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που από ταμιεύει “θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε στις ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέφτες ου διωρίσουν ουδέ κλέπτουσιν” (Ματθαίος 6. 20).

Μη ζηλεύεις αυτόν που επαινούν και κολακεύουν οι άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι έπαινοι είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. Συχνά μάλιστα είναι ιδιοτελείς και υστερόβουλοι. Σήμερα τα λόγια τους “γλυκύτερα υπέρ μέλι και κηρίον” (Ψαλμοί 18. 11). Αύριο το στόμα τους “αράς και πικρίας γέμει” (Ρωμαίους 3. 14). Ζήλεψε λοιπόν το μεγαλείο του αφανούς και άδοξου κατά κόσμον ανθρώπου της αρετής, “ου ο έπαινος ουκ εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού” (Ρωμαίους 2. 29).

Μη λιώνεις από τον φθόνο βλέποντας άλλους να έχουν όσα εσύ δεν έχεις. Ο δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα σε ποιον θα δώσει κι από ποιον θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζήτηση, τι θα δώσει και τι θα αφαιρέσει. “… Η ουκ έξεστι μοι ποιήσαι ο θέλω εν τοις εμοίς;”, λέει ο ίδιος στους εργάτες του αμπελώνας που διαμαρτυρήθηκαν νια την “άδικη” μεταχείρησή τους (Ματθαίος 20. 1-16).

Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κάκου και εχθρός κάθε καλού. Απ’ αυτή την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ.

Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδηση, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλαση. “Ο μισών τον αδελφόν αυτού εν τη σκοτία εστί και εν τη σκοτία περιπατεί, και ουκ οίδε που υπάγει, ότι η σκοτία τύφλωσε τους οφθαλμούς αυτού” (Α’ Ιωάννης 2. 11).

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ
από το βιβλίο: “Πνευματικό Αλφάβητο” – Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής 1996.

Συγχώρηση

Νὰ θεωρεῖς τοὺς ἀνθρώπους μέσω τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς ἀγαπάει ὅλους πάρα πολύ. Ἂν ἀγαπᾶς τὸ Θεὸ εἰλικρινά, τότε θὰ εἶναι εὔκολο γιὰ σένα νὰ ἀγαπᾶς καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ συγχωρεῖς τὰ ἐλαττώματά τους.

Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν λαῶν καὶ ὅλων τῶν ἐποχῶν πέφτουν στὰ πόδια τοῦ Σωτῆρα, χύνουν πικρὰ δάκρυα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ λαμβάνουν συγχώρηση. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ καρδιὰ ποὺ ἀποκτᾶ εἰρήνη.
Βλέπεις, ἀντίπαλε, πόσο φιλεύσπλαχνος εἶναι ὁ Κύριος, ὁ δικός μου καὶ ὁ δικός σου; Γιατί μὲ ἐνοχλεῖς τότε; Ἂν ἁμαρτήσω, θὰ μετανοήσω, θὰ Τὸν παρακαλέσω, καὶ Αὐτὸς πάλι θὰ μὲ συγχωρήσει.

Τώρα ἔχω εἰρήνη στὴν καρδιά μου, γιατί συμφιλιώθηκα μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἔλαβα τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μου στὴν προσευχὴ μὲ δάκρυα.

Γιὰ νὰ στερεώσεις τὴ χριστιανική σου ἐλπίδα ὅταν σκοντάφτεις, τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας, μὴν ἀπελπίζεσαι, οὔτε γιὰ ἕνα λεπτό. Διόρθωσε ἀμέσως τὸ λάθος σου καὶ συνέχισε. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲ διορθώσεις τὸ λάθος καὶ ἡ συνείδησή σου ἀρχίσει νὰ σὲ βασανίζει, ἀκόμη καὶ τότε νὰ μὴν ἀπελπίζεσαι, ἰδίως ἂν αὐτό σοῦ συμβεῖ προτοῦ ἀκόμη μεταλάβεις τῶν Μυστηρίων τοῦ Κυρίου. 
Νὰ κοινωνεῖς τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος καὶ ταυτόχρονα μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου νὰ ζητᾶς ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σοῦ συγχωρήσει τὴν ἁμαρτία σου, νὰ σοῦ δώσουν τὰ Μυστήρια ἀγαλλίαση καὶ χαρά, καὶ σίγουρα θὰ γίνει αὐτὸ ποὺ ζητᾶς. Ἔτσι συνέβη καὶ σήμερα (16 Αὐγούστου) μὲ μένα.
Σκόνταψα πνευματικὰ ὅταν διάβαζα τὸν ἁγιασμὸ καὶ λυπήθηκα πάρα πολύ, γιατί ἔχω προσπαθήσει πολὺ νὰ μὴ σκοντάφτω καὶ νὰ μὴ βιάζομαι, καὶ ὅμως βιάζομαι καὶ σκοντάφτω. Ὅμως δὲν ἀπελπίστηκα, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μου παρακάλεσα τὸ Θεὸ νὰ μοῦ ἀφήσει τὴν ἁμαρτία, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Ὁ εὔσπλαχνος Κύριος μοῦ συγχώρησε τὴν ἁμαρτία μου καί μοῦ ἔδωσε μεγάλη χαρά. Καὶ ἐγὼ νόμιζα ὅτι πάλι τὴν ἡμέρα θὰ βασανίζομαι.

Λαμβάνουμε συγχώρηση μὲ τὴν προσευχὴ

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεός, «ὁ μόνος ἔχων ἐξουσίαν ἀνθρώποις ἀφιέναι ἁμαρτίας». Αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν πεῖρα, ὅταν μέσα στὴ θλίψη τῆς ἁμαρτίας μας καταφεύγουμε σ’ Αὐτὸν μὲ προσευχὴ καὶ λαμβάνουμε μέσα μας τὴ μαρτυρία τῆς ἄφεσης τῶν ἁμαρτιῶν. Προσευχὴ εἶναι τὸ ζωοποιὸ ἔμπλαστρο γιὰ τὴν ψυχή μας. Νὰ ἀγαπᾶς, συγχωρώντας στοὺς ἄλλους τὶς ἀδυναμίες τους.

Συγχώρηση πρὸ του θανάτου

Εἶμαι μεγάλος ἁμαρτωλὸς καὶ συχνὰ πέφτω στὴν ἁμαρτία, ἑκούσια καὶ ἀκούσια. Πολλὲς φορὲς σκέφτομαι: γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου θὰ μὲ καταπιεῖ ὁ ἅδης; Ἀλλοίμονό μου. Ἀλλὰ σκέφτομαι καὶ τὸ ἄλλο: Πέφτω σὲ μεγάλες ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὸ κάνω ἀκούσια καὶ δὲ μένω σ’ αὐτές· κλαίω καὶ ἀναστενάζω ποὺ παροργίζω τὸν Κύριο καὶ Θεό μου, τὸν Εὐεργέτη μου καὶ Δημιουργό, ἀλλὰ ἐλπίζω ταυτόχρονα ὅτι ὁ Πανάγαθος Κύριος θὰ μὲ σπλαχνιστεῖ καί, πρὶν ἔλθει ὁ θάνατος, θὰ μοῦ στείλει τὸ πνεῦμα τῆς συντριβῆς καὶ τῆς κατάνυξης καὶ θὰ βρεῖ ἡ ψυχή μου τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν της· γιατί Αὐτὸς εἶναι πάντα ἕτοιμος νὰ μᾶς συγχωρήσει· «ὅτι παρὰ σοὶ ὁ ἱλασμὸς ἐστίν» (Ψαλ. 129, 4). Αὐτὸς θὰ στείλει φῶς στὴν ψυχή μου, γιὰ νὰ δῶ τὶς πληγὲς ποὺ ἔχει κάνει ἡ ἁμαρτία, καὶ τότε μὲ δάκρυα μετανοίας θὰ τὶς φέρω σ’ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος σήκωσε τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καὶ θὰ Τοῦ πῶ: «Ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι» (Μτ. 8, 2) καὶ τώρα, ὅπως τὸ ἔκανες πάντα, καὶ τότε πού μετανοοῦσα ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ μου πατέρα, καί τότε πού Σοῦ μιλοῦσα στὴν προσευχή. Ὦ, ἂν γινόταν ἔτσι ὅπως τὸ γράφω! Θὰ ἔβγαινα νικητὴς ἀπ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ὅπως λένε· τέλος καλό, ὅλα καλά.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο :
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2004.

Οι εσωτερικές και οι εξωτερικές θλίψεις



Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο κι άλλους πολύ. Άλλους συχνά και άλλους σε αραιότερα διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες!

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τις ξεχωρίζει σε αυτές που δημιουργούμε μόνοι μας στον εαυτό μας (εσωτερικές) και ύστερα είναι όλες οι άλλες συμπεριλαμβανομένων και αυτών που μας προκαλούν οι εχθροί μας (εξωτερικές) οι οποίες δεν συγκρίνονται με τις πρώτες, γιατί μονάχα εκείνες είναι φοβερές! Ας δούμε τι μας λέει:

“Τίποτε δεν δημιουργεί τόση θλίψη, όσο το να πολιορκείται η ψυχή από τα πάθη. Καθ’ όσον οι μεν άλλες θλίψεις έρχονται και μας κυριεύουν από έξω, ενώ οι θλίψεις των παθών φυτρώνουν από μέσα μας, κι αυτή είναι προ πάντων η μεγάλη θλίψη.

Κι αν συμβαίνει ο κόσμος να μας λυπεί, αλλ’ εμείς δεν λυπούμε (με την αμαρτία) τον εαυτό μας, δεν θα πάθουμε τίποτα το φοβερό. Άρα από εμάς εξαρτάται το να θλιβόμαστε ή να μην θλιβόμαστε”.

από το βιβλίο: «Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις στη ζωή μας – Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας» – Κ.Γ.Παπαδημητρακόπουλου (Εκδόσεις «Φωτοδότες»).

Διαφθειρόμεθα διά τῶν ὤτων ὑπό τῆς Μουσικῆς μέ ἄσματα καί χορούς καί τά παρελκόμενά τους...

Ὁ Μ. Βασίλειος λέει: "μή διά τῶν ὤτων, διδάσκει διεφθαρμένην μελωδίαν, τῶν ψυχῶν κατασχεῖν". Μή ψάχνουμε καί μή φροντίζουμε νά ἀκοῦμε τραγούδια καί μελωδίες αἰσχρές οἱ ὁποῖες διεγείρουν τόν νοῦν καί τόν κατάσχουν καί ὁδηγοῦν τήν ψυχήν πρός τό ἁμάρτημα αὐτό.
Ὁ δέ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς λέει: "Μή ἀκοήν καταβλήσωμεν". Μή χάνουμε τήν ὥρα μας καί τόν καιρό μας μέ αὐτά τά εἴδη τῆς ἀκοῆς καί τῆς μελωδίας, νά μήν καταβλήσωμεν, νά μή γυρίζουμε δηλαδή μέσα στά κέντρα ἀλλά "κηρῷ τά ὦτα φράσαι πρός φαύλους λόγους ὠδῶν τερπνῶν καί ἐκμελῆ, λυγισμάτων". Ναί, βούλωσε, λέει καλύτερα τά αὐτιά σου, σάν τόν Ὁδυσσέα, γιά νά μήν ἀκοῦς τούς φαύλους καί ἀνηθίκους λόγους, καί ἐκεῖνα τά ἐκμελῆ τά γλυκά δηλαδή τραγούδια μέ τά λυγίσματα καί τά διάφορα τσαλιμάκια πού λένε στά κέντρα καί στίς λεγόμενες διασκεδάσεις. Ἐκεῖ πολλοί ἄνθρωποι ἀπό τά τραγούδια αὐτά ξεπέφτουν καί ρίπτονται στήν ἁμαρτία. Καί ἐπ' εὐκαιρία ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τῶν ΝΓ΄ καί ΝΔ΄ αὐτῆς Κανόνων ἀπαγορεύει καί ἐμποδίζει τούς πιστούς νά τραγουδοῦν, νά χορεύουν ἤ καί νά ἀκούουν τραγούδια καί ἄσματα, κἄν σέ γάμους ἤ σέ βαπτίσια κ.λ.π. τύχουν. Καί βάσει αὐτῶν ὁ θείος Χρυσόστομος λέει: "Ὅπου ὄρχησις ἐκεῖ καί Διάβολος ἐστί". Πάντοτε ὅπου ὑπάρχει ὄρχησις, χορός, τραγούδια γίνονται αὐτά τά κακά, γίνονται αὐτές οἱ αἰσχρότητες καί οἱ ἀνηθικότητες, διότι μέσα σέ ὅλα αὐτά βρίσκεται ὁ διάβολος.

Τό τραγούδι καί ὁ χορός ἦταν ἡ αἰτία καί ἀφορμή νά θανατωθῆ ὁ μεγαλύτερος ἄνθρωπος, ὀ μεγαλύτερος Ἅγιος πού ἐγέννησε ποτέ γυναῖκα, ὁ Τ. Πρόδρομος. Οὔτε σέ μάχη, οὔτε σέ πόλεμο σκοτώθηκε. Ἀλλά τόν ἀποκεφάλισαν μετά τήν ὄρχησι, μετά τά τραγούδια, τό χορό καί τό φαγοπότι. Πολλά, λοιπόν, κακά μᾶς δημιουργεῖ καί τό αἴσθημα αὐτό τῆς ἀκοῆς. Οἱ Πατέρες μᾶς λένε ὄτι τό ἴδιο κάνει καί σέ μᾶς τό τραγούδι καί ὁ χορός. Ὅ,τι καλό ὅ,τι ὡραῖο, ὅ,τι τίμιο, ὅ,τι ἠθικό καί ὅ,τι ἰδανικό ἔχουμε μέσα μας, τά τραγούδια καί οἱ ὀρχήσεις θά μᾶς τά ἀποκεφαλίσουν, θά μᾶς τά σκοτώσουν.

Ὥστε, λοιπόν, καί στήν ἀκοή πρέπει νά προσέχουμε πολύ. Καί νά μήν ἐπιτρέπουμε νά μπαίνουν οὔτε λόγια, οὔτε ἄσματα πού μᾶς κάνουν νά λυγᾶμε πρό τοῦ κακοῦ.

Μοναχός Θωμάς Τσονάκας
ΛΟΓΟΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
(σελ. 305-306)


Πῶς θά προστατευθοῦμε ἀπό κάποιον πού κάνει μαύρη μαγεία;

Ερώτηση: Πώς θα προστατευθούμε από κάποιον πού κάνει μαύρη μαγεία;
Απάντηση γέροντος Θαδδαίου: Η μαγεία ενεργεί μόνον εκεί, πού δεν υπάρχει δυνατή προσευχή και όπου δεν υπάρχει δυνατή ελπίδα στον Κύριο. Αυτό σημαίνει, ότι εκείνοι πού προσεύχονται και έχουν δυνατή ελπίδα στον Κύριο, δεν παθαίνουν τίποτε από την μαύρη μαγεία.
Ήρθε κάποτε σέ μένα μία νέα γυναίκα πού είχε σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Συνήθως στη χώρα μας οι απόφοιτοι αυτής της επιστήμης είναι άθεοι, αυτή όμως μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν πολύ θρησκευόμενη. Είχε παντρευτεί έναν άνδρα πού ήταν γιατρός και ο όποιος ήδη ήταν χωρισμένος από προηγούμενο γάμο. Η προηγούμενη γυναίκα του ήταν γιατρός στο επάγγελμα, αλλά μετά από ένα μήνα γάμου έφυγε από το σπίτι.
Ο άνδρας της είχε και ένα μεγαλύτερο αδελφό πού επίσης ήταν γιατρός. Αυτός ο μεγαλύτερος αδελφός είχε χωρίσει επίσης τρεις φορές. Και οι τρεις γυναίκες τον εγκατέλειψαν και αυτός είχε πλέον παραιτηθεί με την ιδέα του γάμου. Αυτά τα δύο αδέλφια, είχαν μάνα πού επίσης ήταν γιατρός, καθηγήτρια της ιατρικής σχολής, και η οποία δεν ζούσε με τούς γιους της αλλά ζούσε με την αδελφή της. Πολύ σπάνια έβλεπε τα παιδιά της.
Η πεθερά μία φορά μόνον ήρθε στο νιόπαντρο ζευγάρι. Ήρθε θυμωμένη και είπε στην νύφη της:
«Εγώ έδιωξα, εκείνη την κακιά, την πρώην γυναίκα του γιου μου μέσα σέ ένα μήνα.
Πώς δεν μπορώ να καταφέρω να κάνω τίποτε με σένα;»
Βλέπετε, πώς αυτή η νέα γυναίκα πού ήταν βαθιά θρησκευόμενη, δεν επηρεαζόταν καθόλου από τη μαύρη μαγεία πού της έκανε η πεθερά της.
Η πεθερά συνεργαζόταν με τα πονηρά πνεύματα πού βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, και τα έστελνα να πηγαίνουν να βασανίζουν την νύφη, για να εγκαταλείψει η νύφη τον γιό της. Όμως, τα κακά πνεύματα δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την νύφη.
Αυτή προσευχόταν συνεχώς και ήταν αφιερωμένη στον Κύριο Γνώριζε πώς ο Κύριος είναι προστάτης της και ότι τα κακά πνεύματα δεν μπορούν να της κάνουν τίποτε. Και οι δαίμονες, επειδή δεν μπορούσαν να πειράξουν την νύφη πού προσευχόταν και είχε δυνατή πίστη, γύριζαν πίσω στην πεθερά και χόρευαν την πεθερά στο ταψί!
Στη συνέχεια η νύφη γέννησε και η πεθερά, πού δεν ερχόταν να δει για πολύ καιρό το εγγόνι ήρθε, και ρώτησε πάλι θυμωμένη: «Εκείνος ο άνδρας σου, αγαπάει το παιδί του;». Η νύφη ευγενικά της απάντησε: «Ναι βεβαίως το αγαπάει πολύ…».
Η νύφη όταν ήρθε σέ μένα μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία και μου είπε ακόμα και τώρα επισκέπτεται την πεθερά της και πίνει καφέ μαζί της ενώ ο άνδρας της δεν επιθυμεί να την επισκέπτεται.
Δεν του αρέσει επειδή η μάνα του ασχολείται με την μαγεία….
Να, ορίστε, τί σημαίνει δυνατή πίστη.
Σέ αυτήν την γυναίκα δεν μπορούν τίποτε να της κάνουν τα πονηρά πνεύματα….

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΘΑΔΔΑΙΟΥ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ