The miracle. (το θαύμα) Ενα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου

Η ταινία Το Θαύμα (ЧУДО) του Αlexander Proshkin, η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεταισε πραγματικά περιστατικά, ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956.

Ένα αληθινό γεγονός διάρκειας 128 ημερών, που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας, την εποχή που επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς.

Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους... 

Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. 

Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων (παλαιό ημερολόγιο) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.

Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό.

Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί , κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: 

«Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια...

Αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει , έκανε δύο γύρους , οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.

Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. 

Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος , απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.

Οι γιατροί που γρήγορα κατέφθασαν, δεν μπόρεσαν να 

την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. 

Οι βελόνες των ενέσεων, που ήθελαν να της κάνουν, στράβωναν και έσπαζαν

καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! 

Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλά δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά , η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή . δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί…

Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι , γιατροί , και πνευματικά πρόσωπα. 

Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι (28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα. 

-Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! 

Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή...

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε:

Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!

Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:

1) Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.

3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε , σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΣΙΑΠΟΤΚΙΝ

4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος , ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας το θαύμα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. 

Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό , άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: 

Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. 

Δεύτερον, μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν.

Τρίτον, η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεόκαι δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν χριστιανικά . Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεός, αλλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία.

________________________________________________________ 

Από το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Πηγή: proskynitis.blogspot.com

Erythraios

Πρόσελθε...

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Όταν πεθάνει κάποιος συγγενής πρέπει να φοράμε μαύρα;

valantis ioannou

Ο Θεός θα απλώσει το χέρι του να μας βοηθήσει

Πίσω από κάθε δυσκολία που μας έρχεται στη ζωή υπάρχει και κάποιος λόγος, μία δοκιμασία, μία Θεία Δίκη.

Ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και να εναντιωνόμαστε στο Θεό, εκεί είναι που πρέπει να μετατρέπουμε τον θυμό μας, την αγωνία μας, την απογοήτευσή μας σε προσευχή και μετάνοια.

Μόνο έτσι ο Θεός θα απλώσει το χέρι του να μας βοηθήσει. 

Όσο απομακρυνόμαστε τόσο απομακρύνεται και Αυτός από εμάς.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Μέσα σε μιά ορθόδοξη καρδιά...

Μέσα σε μιά ορθόδοξη καρδιά, η λύπη και το πένθος για τους νεκρούς σύντομα διαλύεται και εξατμίζεται κάτω από το φώς της αληθινής σοφίας.΄Ετσι, ύστερα από λίγο, τη θέση του πόνου παίρνει μια καινούργια γνώση, όπου κυριαρχεί η πίστη και η ελπίδα. Αυτή η γνώση όχι μόνο ξεπλένει την ψυχή από κάθε ίχνος λύπης αλλά και τη γεμίζει χαρά και ευφροσύνη.

Οσίου Μακαρίου της ΄Οπτινα 

http://proskynitis.blogspot.gr

«Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό»

«Οι άνθρωποι θα μείνουν πτωχοί, 

γιατί δεν θα ‘χουν αγάπη στα δένδρα»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Παραπέμπω, εν πρώτοις, σ’ ένα έξοχο κείμενο του τροπαιούχου Νομπελίστα μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Έλεγε το 1936: «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα, πώς δεν είμαστε στην Ελλάδα, πώς αυτό το κατασκεύασμα, που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μία πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».

Κι αν αυτά λέγονται λίγο πριν από το ένδοξο ΄40, όπου οι Έλληνες μπορούσαν ακόμη να «μεθύσουν» από το «αθάνατο κρασί του Εικοσιένα», τι να πούμε για το σήμερα; Σήμερα η νοσταλγία έγινε θλίψη ανείπωτη, θρηνωδία ασίγαστη για τον ξεπεσμό της Πατρίδας μας.

Όμως «το πιο πυκνό σκοτάδι, είναι λίγο πριν ξημερώσει ο Θεός», έλεγε ο Κολοκοτρώνης. Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά «ιδού ζώμεν». Όταν έπεσε η βασιλεύουσα Πόλη, «η χαρά και ελπίδα των Ελλήνων», ο λαός μας δεν ζητεί παρηγοριά από την Θεομάνα μας, την Παναγία, αλλά σπεύδει και την παρηγορεί, ρίχνοντας συγχρόνως και τον σπόρο της ανάστασης του Γένους. «Σώπασε κυρά-Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά σου θα ‘ναι».

Και σήμερα αυτό πρέπει να κάνουμε, για να ξεπεράσουμε την στενωπό της κρίσης, να στραφούμε πίσω. «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», έλεγε ο αθηναιογράφος Δημήτρης Καμπούρογλου (1852-1942).

Πόλεμοι, αστυφιλία, φτώχεια, μανιώδες κυνήγι του εύκολου και άκοπου πλουτισμού απομάκρυναν τον λαό μας από τα ευλογημένα χωριά μας. Συνωστιζόμαστε στις τσιμεντουπόλεις, τις απρόσωπες και απάνθρωπες, γεγονός με τραγικές συνέπειες στο ήθος και τον χαρακτήρα μας. Μακριά από την φύση, την γη, το «λίαν καλό» έργο του Δημιουργού, θαμπωθήκαμε από τα πρόσκαιρα και μηδαμινά έργα των χειρών μας, τις πολύχρωμες βιτρίνες και ξεχάσαμε τον Κτίστη, πέσαμε σε απιστία. Μα «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού». Κλείσαμε, κλειδώσαμε και τα παιδιά μας στα πανέμορφα παιδικά δωμάτιά τους, στερώντας τα από το σημαντικότερο πράγμα για την υγιή ανατροφή τους, το παιχνίδι. («Το σπουδαιότερο πράγμα που κάνει ένα παιδί είναι το παιχνίδι», έλεγε ο Ελύτης). Αντί να ανατρέφουμε αυτούς, που θα πετούν ψηλά και θα αγναντεύουν το πέλαγος, φυλακίσαμε τα παιδιά σε «χρυσά κλουβιά».

Τα παιδιά, όμως για να «ανθίσουν», θέλουν γη, χώμα, να απολαύσουν και να χαρούν το ατίμητο δώρο του Θεού, την ελευθερία. Αυτό ισχύει για όλους μας. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός πώς η κατοχή γης – ιδιοκτησίας τονώνει ακόμη ακόμη το εθνικό αίσθημα λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την Πατρίδα. Τροφοδοτεί δεσμούς, που κινούν τα ζωτικά νεύρα της ανθρώπινης υποστάσεως, σε αντίθεση με την «πολυκατοικημένη» συνοίκηση, όπου ανθεί η δυσαρέσκεια, η νευρικότητα, μειώνεται, εν τέλει, και η αγάπη προς την Πατρίδα. Και ακόμη «αυτός που δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του, δεν έχει μήτε Θεό, κι όποιοι αρνείται την Πατρίδα του, αρνείται τον Θεό» γράφει ο Ντοστογιέφσκι.

Και αυτό ισχύει περισσότερο για εμάς τους Έλληνες, για τούτο το «ένδοξο καλυβάκι», που μας δώρισε ο Θεός. Η συχνότατη επωδός του Μακρυγιάννη: «πίστη και Πατρίδα μου», ήταν για όλους εκείνους που μας παρέδωσαν αυτό τον τόπο, ως «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο» ένα δίδυμο, αλλά αδιαίρετο χρέος ιστορικής υπάρξεως.

Η κρίση, που ταλανίζει τους λαούς μας, είναι απότοκος και της απομάκρυνσής μας από την πατρώα γη. Διασώζει η ελληνική μυθολογία μια βαθιάς έννοιας και λεπτότητας αλληγορία: Τον γιό του Ποσειδώνα και της Γης, τον τρομερό και δυσπολέμητο γίγαντα Ανταίο, που αντλούσε την δύναμή του από την γη. Όσο την πατούσε, ήταν ανίκητος. Τον φόνευσε ο Ηρακλής ανασηκώνοντάς τον από το χώμα. «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία», μας προτρέπει ο ποιητής Μ. Κατσαρός. Και αυτό το νερό είναι η παράδοση. Οι νέοι πρέπει να μάθουν, ότι δεν είμαστε χθεσινοί, ότι ερχόμαστε από πολύ μακριά και έχουμε χρέος να πάμε πιο μακριά. Και αυτή η εθνική αυτογνωσία γίνεται με την επιστροφή στο σπίτι, όπου γεννηθήκαμε. «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με προσμένει», γράφει ωραιότατα ο Παλαμάς. Οι μπαζωμένες πόλεις κουράστηκαν και κούρασαν. Τα «ρόδινα ακρογιάλια της Πατρίδας μας», τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου. Περιμένουν τους ανθρώπους τους. Ο άνθρωπος, όταν τα ποτίζει με τον τίμιο ιδρώτα του, τα ημερώνει. Έγραφε με πίκρα ο Φώτης Κόντογλου για «τη ζάλη και την αηδία», που τον έπιανε στις γυάλινες πολιτείες με τους γυάλινους ανθρώπους: «Θαρρώ πώς βρίσκομαι σε καμμιά βρώμικη φυλακή, χάνω το κέφι μου και θέλω γρήγορα να φύγω μακρυά, ν’ απομείνω με τον εαυτό μου. Συζητήσεις ατελείωτες και μπερδεμένες, δουλειές, επιχειρήσεις, θέατρα, βιβλία, πολιτική αγωνία, αδιαντροπιά, λεφτά, λεφτά... Ο ιδρώτας τρέχει από πάνω μου. Μηχανές λογής-λογής μουγκρίζουνε γύρω μου. Οι άνθρωποι τρέχουνε σαν να ‘ναι στο φρενοκομείο. Φεύγω μακριά. Τρέχω, σαν να ξέφυγα από ληστές. Δεν πιστεύω τα μάτια μου πώς βρίσκουμαι μακρυά από την κόλαση! Ησυχία! Κάθομαι σε μία πέτρα. Κοιτάζω τα βουνά, τα δέντρα, το χώμα, τα σύννεφα, κι αναστενάζω. Βλογημένη πλάση του Θεού. Αγαπημένο καταφύγιο...» (Μυστικά Άνθη, σελ. 223).

Αυτό το ευλογημένο καταφύγιο, την γη μας, την ιθαγένειά μας, να ξαναβρούμε. Την ταπεινή ομορφιά του τόπου μας, τα πρόσωπα των εν Χριστώ αδελφών μας, τα αρώματα, τις γεύσεις της Πατρίδας μας, να ζεσταθεί πάλι η καρδιά μας, που είναι ξυλιασμένη από την παγωνιά της «μεθυσμένης» πολιτείας.

Και ας ανοίξουμε το στόμα μας για να πούμε αυτό που έλεγαν οι παλιοί, οι Ρωμιοί, όταν τους εύρισκαν «περιστάσεις και θλίψεις και συμφοραί του βίου». «Την πάσαν ελπίδα μας εις σε ανατίθεμεν, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν μας υπό την σκέπη σου».

Και ας μην ακούμε τον μάταιο αυτό κόσμο. Ο κόσμος σήμερα πλανάται. Ένας από τους τελευταίους Γεροντάδες του Γένους έλεγε ότι άκουσε μία μάνα να λέει στην κόρη της: «Άκουσε, κόρη μου, εγώ σαν μεγαλύτερη θα πεθάνω, και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. Μπορεί να έρθει μία περίοδος όπως τότε στους Εβραίους της Π.Δ. και να χαθούν οι γραφές και τα Ευαγγέλια. Αν λοιπόν, έλθει μία περίοδος τέτοια, της λέει, και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο και έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει ο κόσμος κι εσύ να κάνεις το αντίθετο. Και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο». Με άλλα λόγια αυτό είναι η Επανάσταση…

Δημ. Νατσιὸς, Δάσκαλος–Κιλκὶς

http://katanixis.blogspot.gr

Γιατί οι παλιάτσοι του συστήματος χλευάζουν τον Άγιο Παΐσιο;

Οι τελευταίες εξελίξεις, με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους και τις σοβαρές διαταραχές που αυτή επέφερε στις ρωσοτουρκικές σχέσεις, έφεραν και πάλι στο προσκήνιο της ελληνικής επικαιρότητας τον Άγιο Παΐσιο, τα λεγόμενα του οποίου, κάποια αυθεντικά και κάποια παραποιημένα, αποτελούν θέμα συζήτησης, ακόμη και στα κοσμικά «πηγαδάκια».

Πέρα από τη μεγάλη συζήτηση γύρω από την επιβεβαίωση ή μη των λεγομένων του1, αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι η αρνητική ενασχόληση των μέσων της νέας εποχής, διαδικτυακών και μη, με το λαοφιλή άγιο, σε μία απέλπιδα προσπάθειά τους να τον απαξιώσουν και να τον 

γελοιοποιήσουν στα μάτια των σημερινών Ελλήνων.

Τα μέσα αυτά είναι εκείνα που νυχθημερόν προπαγανδίζουν την ομοφυλοφιλία ως φυσιολογικό τρόπο ζωής, ενώ «σατιρίζουν» και στηλιτεύουν ως αναχρονιστικό, ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την Ορθόδοξη Πίστη και τις παραδόσεις των πατέρων μας. Υπερασπίζονται με πάθος την ελευθερία της έκφρασης σε περιπτώσεις κακόβουλης βλασφημίας των ιερών της χριστιανικής πίστης, αλλά δεν ανέχονται με τίποτα κάποιος να αμφισβητήσει τα δογματικά στερεότυπά τους και την «ιερότητα» της σαρκολατρείας και του σοδομιτισμού.

Υπερασπίζονται με ιδιαίτερη θέρμη τα θρησκευτικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων, εκτός από των «οπισθοδρομικών» Ορθοδόξων Χριστιανών. Το λόγο, εμείς τον κατανοούμε απόλυτα. Ίσως, όμως θα έπρεπε να προβληματίσει και τους ίδιους αυτή η «έμφυτη» αντιπάθεια προς την Ορθοδοξία και η συμπάθεια στα υπόλοιπα θρησκεύματα.

Προβάλλουν ως πρότυπα, πρόσωπα ασήμαντα, εμπαθή και επικίνδυνα για τη νεολαία, διότι έτσι μόνο θα αλλοιώσουν την κοινωνική ηθική που επικρατεί στη χώρα μας. Ως προς αυτό έχουν καταφέρει πολλά, εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας. Όμως, όπως φάνηκε σε πρόσφατη δημόσια διαβούλευση, είμαστε ακόμα πολύ μακριά από την «πολυπόθητη» κοινωνική αποδοχή των παθών τους, παρά την προπαγάνδα, τις στημένες έρευνες και το οικονομικό κεφάλαιο που εισρέει άφθονο προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της «ανοικτής κοινωνίας».

Θα νόμιζε κανείς ότι όλα αυτά τα μέσα ενημέρωσης, τα διαχειρίζεται ο ίδιος άνθρωπος, καθώς η γραμμή είναι κοινή. Χλευασμός του χειρίστου είδους προς τα Θεία και στιγματισμός ως ρατσιστικής οποιασδήποτε άποψης αντίθετης με τη φασιστικά επιβαλλόμενη «πολιτική ορθότητα».

Μέσα σε αυτή τη φαινομενική επικράτηση του ψευτοδιαφωτισμού, εμφανίστηκε και κατέκτησε τις καρδιές μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού και κυρίως της νεολαίας, ένας άνθρωπος αγνός και αυθεντικός, ένα πρότυπο αλλιώτικο από τα άλλα. Ο Όσιος Παΐσιος, μίλησε και εξακολουθεί να μιλάει στο κέντρο της καρδιάς του ανθρώπου, κατευθύνοντας τις σκέψεις και τις επιθυμίες του, σε πράγματα ανώτερα από τα ξυλοκέρατα που προσφέρει η Νέα Εποχή. Στα βιβλία του, δεν θα διαβάσει κανείς προφητείες2, αλλά μία πρόταση για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, γλυκύτερο και πιο ανθρώπινο από την απανθρωπιά που μας προτείνουν οι «σοφοί» και οι «φωστήρες» του αιώνος τούτου.

Πόσοι και πόσοι νέοι στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία, δεν ξέφυγαν από τα πλοκάμια του κρατικού αθεϊστικού «παιδομαζώματος», επειδή έτυχε να διαβάσουν κάποιο βιβλίο του Οσίου Παϊσίου; Πόσοι δεν παρηγορήθηκαν; Πόσοι δεν συγκινήθηκαν; Πόσοι δεν μετανόησαν; Πόσοι δεν βρήκαν λύση στα αδιέξοδά τους;

Είναι αδύνατον να μην επηρεασθεί κάποιος θετικά από το φιλότιμο και την πνευματική λεβεντιά του Γέροντα, διαβάζοντας τις αυθεντικές απομαγνητοφωνημένες συζητήσεις του ή τα βιβλία που έγραψε ο ίδιος3.

Αυτός, λοιπόν, ο αναχωρητής, έγινε άθελά του ο Πνευματικός Πατέρας των Νεοελλήνων και όχι μόνο. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και η προσωπικότητά του είναι σεβαστή από την παγκόσμια Ορθοδοξία. Προέβαλε τη σύγχρονη Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης και την έκανε αγαπητή σε πολλούς ανά τον κόσμο χριστιανούς. Παρόλα αυτά, αντί να αποτελεί καύχημα για την πατρίδα μας, γίνεται αντικείμενο χλευασμού από κομπλεξικούς αναρχικούς, διαχειριστές δυσφημιστικών ιστοτόπων, μέχρι ξοφλημένους πρώην μεγαλοεκδότες.

Ο Άγιος Παΐσιος έγινε το σύμβολο της ορθόδοξης αντίστασης στη σημερινή ισοπέδωση των πάντων. Γι’ αυτό τον πολεμούν! Δεν αντέχουν την παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου στην ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και πλέον των 20 ετών μετά το βιολογικό του θάνατο! Δεν του συγχωρούν ότι προέβαλε την ασκητικότητα έναντι στη σαρκολατρεία των ημερών μας. Δεν του συγχωρούν ότι αντιστάθηκε στην ηλεκτρονική δικτατορία τους, όταν ακόμα αυτή ήταν στα «σπάργανά» της4. Δεν του συγχωρούν ότι τους χαλάει τα σχέδια, ανακόπτοντας μεγάλο κύμα ανθρώπων που ολοταχώς βάδιζε προς τον πνευματικό γκρεμό της απωλείας.

Στο πρόσωπο του Οσίου Παϊσίου, οι εχθροί της Πίστεως πολεμούν μία Ελλάδα που επιμένει να αντιστέκεται στα σχέδιά τους και δεν γονατίζει ούτε από τεχνητές οικονομικές κρίσεις, ούτε από ποικίλους εκφοβισμούς, ούτε από κηρύγματα υποταγής στα αντίχριστα κελεύσματα των ηγετίσκων της.

Μέσα σε αυτή τη γενική κατρακύλα της χώρας μας, με παρηγοριά στηριζόμαστε στα αυθεντικά λόγια του Οσίου, όταν κάποιος τον ρώτησε:

- Τι θα γίνει, Πάτερ; Οι Έλληνες πάμε από το κακό στο χειρότερο. Φθάσαμε στον πάτο.

- Δεν φθάσαμε στον πάτο, έχουμε δρόμο ακόμη, απάντησε ο Όσιος. Αλλά, όταν φθάσουμε στον πάτο, τότε θα αρχίσουν να τακτοποιούνται τα πράγματα5.

του Χαράλαμπου Άνδραλη

1. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σπεύσουμε να ερμηνεύσουμε από τώρα τις παρουσιαζόμενες ως προφητείες του Αγίου, ειδικότερα επειδή ελάχιστες μπορούμε με σιγουριά να αποδώσουμε στον Όσιο Γέροντα. Επιπλέον, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τη «μελλοντολογία» και να μην ξεχνάμε το χρυσό κανόνα του σοφού Γέροντα Αθανασίου Μυτιληναίου, που προέτρεπε να μην προτρέχουμε, αλλά να αναμένουμε πρώτα να συμβαίνουν τα προφητευόμενα και ύστερα με ασφάλεια να διαπιστώνουμε αν επαληθεύτηκαν.

2. Τα βιβλία που εκδίδονται εμπλέκοντας τον άγιο σε μία ανεξέλεγκτη μελλοντολογία, χωρίς αναφορά στα υπόλοιπα, σημαντικότερα λεγόμενά του, δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του Οσίου. Σε αντίθεση με την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί, ο Όσιος μιλούσε σπανίως για μελλοντικά γεγονότα. Όσες φορές το έπραττε, το έκανε αφενός για να προειδοποιήσει τους καλοπροαίρετους, αλλά αδιάφορους και αφετέρου για να παρηγορήσει τους πνευματικά ευαίσθητους. Όσο για τα βιβλία που εμπλέκουν τον Άγιο με αιρετικά μυθεύματα όπως τα «νεφελίμ» και τα «ελωχίμ», απέχουν πόρρω από την ορθόδοξη διδασκαλία που με ζήλο υπηρέτησε ο άγιος.

3. 1) Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ, 2) Ο ΓΕΡΩΝ ΧΑΤΖΗ-ΓΕΩΡΓΗΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, 3) ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ, 4)ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, όλα εκδόσεις του Ιερού Ησυχαστηρίου "Εὐαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Βασιλικά Θεσσαλονίκης

4. http://www.pigizois.net/afieromata/paisios/simeia_kairon_ger_paisiou_agioritou.pdf

5. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης (σελ. 419). Γενικότερα ο Άγιος για να μας παρηγορήσει στα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθούσαν, είχε επισημάνει πολλές φορές, όπως προκύπτει από τις αυθεντικές πηγές γύρω από τους λόγους του, ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει στη δύσκολη κατάσταση. Ας είμαστε, όμως, επιφυλακτικοί και ας μη προτρέχουμε σχετικά με τον τρόπο που θα εμφανιστεί η Θεία Βοήθεια.

http://eleftheroiellines.blogspot.gr

Η θέα του Άκτιστου Φωτός και η υπομονή (Διδακτική ιστορία)

Γνώρισα έναν υπέργηρο ιερέα με 70 χρόνια στην ιεροσύνη. Χή­ρεψε από πολύ νωρίς, υστέρα από 12 χρόνια γάμου.

Από την έγγα­μη του ζωή απέκτησε 7 παιδιά, τα οποία μεγάλωσε με πολύ μεγάλο κόπο, χωρίς να βάλη άνθρωπο στο σπίτι του ούτε συγγενή για να βοηθήσει στη μαρτυρική ανατροφή τους. Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα πού έχει μια ενορία με την πληθώρα των λειτουργικών και ποιμαντικών καθηκόντων. Παράλληλα έπρεπε να αντιμετωπίζει με ηθική αξιοπρέπεια και το οξύ πρόβλημα της προσωπικής του χηρείας, διότι ήταν νέος στην ηλικία άνθρωπος. Έτσι είχε βαθύτατο πόνο στην καρδιά, πού τον έβγαζε πολλές φορές όταν λειτουργούσε.

Τα χρόνια κυλούσαν… κάποια όμως Κυριακή μηνός Ιουλίου, καθ’ όν χρόνον λειτουργούσε και είχε φθάσει στον Χερουβικό ύμνο, τη στιγμή πού έκλινε το κεφαλάκι του και άρχισε να διαβάζει την ευ­χή, πού ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον λειτουργό ιερέα: «Ου­δείς άξιος των συνδεδεμένων ταίς σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς…» εντελώς απροσδόκητα άστραψε ο τόπος σαν να έγινε ένας δυνατός σεισμός, του οποίου ή φωτοπλημμύρα εξαφάνισε τα πάντα γύρω του: την κόγχη, τους τοίχους του αγίου Βήματος και όλον τον Ναό. Κατακλύσθηκε από τόσο υπερκόσμιο φως, πού δεν μπορούσε πλέον να το δη και έκλεισε τα μάτια του, πέφτοντας συγχρόνως στα γόνατα μπροστά στην αγία Τράπεζα. Δεν μιλούσε. Βουβάθηκε και δεν μπορούσε να άνοιξη πλέον τα μάτια του από την εκτυφλωτική λαμπρότητα αυτού του φωτός των χιλίων ήλιων…

Ψυχοσωματικά όμως μου δώρισε τόση γαλήνη, τόση ειρήνη και τόση θεία ευφροσύνη, πού την απολάμβανε κάθε κύτταρο της υπάρξεως μου…Πολλά συναισθήματα ουράνια και πέρα από κάθε λογική πλημμύρισαν την ψυχή μου, την καρδιά μου, το είναι μου, όλες μου τις αισθήσεις, όλους τους πόρους του σώματος μου, μέχρι και στα κόκαλα μου εισήλθε ή υπέρλογη αυτή ειρήνη και μακαριότητα, πού δεν ήθελα άλλο να ζήσω, αλλά να πεθάνω μέσα σε αυτή την ακατάληπτη ευτυχία πού ζούσα. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε…και να πού όλα πέρασαν, έφυγαν κι εγώ ήμουν ακόμη γονατιστός μπροστά στην αγία Τράπεζα, εκστατικός και τρισευτυχισμένος! Σαν αστραπή πέρασε ένας λο­γισμός και μου είπε: «Ένα λεπτό ακόμη και θα πέθαινες.. Η θεία μακαριότητα της Τριαδικής Βασιλείας του Θεού δεν βαστάζεται α­πό το ανθρώπινο σαρκίον» και τότε σηκώθηκα κατασυγκινημένος. Άλλωστε έξω ο ιερο­ψάλτης είχε τελειώσει το Χερουβικό.

Τελείωσα την ευχή, θυμιάτι­σα και με φόβο, συντριβή και συγκίνηση πολλή έκανα την Μεγάλη Είσοδο. Τα βήματα μου όχι σταθερά, αλλά και ή εκφώνησης «Πάντων η­μών μνησθείη Κύριος ο Θεός…» ήταν σαν την κραυγή του ληστού πά­νω στο σταυρό ». Τόσο δυνατή, συντετριμμένη και ικετευτική ήταν ή κραυγή του λειτουργού αυτού ιερέως, αλλά και τόση συγχρόνως ή έκφρασης της μεγάλης του ευγνωμοσύνης. Από τότε δόξαζε τον Θεό: και για τη χηρεία του και για τα ορφανά παιδιά του και για την ανθρώπινη μοναξιά και για τις αρρώστιες και για τα βάσανα και για τις ιερατικές του ταλαιπωρίες και για κάθε θλίψη της ζωής του.

Πηγή: π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, “ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ”

https://simeiakairwn.wordpress.com

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…

Επιστολή από την πρώτη Ταϊβανέζα Ιεραπόστολο 

Πελαγία Υu

“…Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε…”.

Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβάν και το χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία. Ήμουν προτεστάντισσα και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη. Μου αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά...

Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα. Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας. Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και λίγο ένταση φωνής.

Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας είναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα και αγκαλιάζουν το τίποτα.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.

Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30 διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από ετεροδόξους).

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.

Ναι, είμαι Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.

Κλαίω για μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας… Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε… Η Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις δικές σας.

Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε και δεν τα φροντίζετε, αλλά θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι. Εμείς έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα βουδιστικά.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι εύκολα.

Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου. Πρώτη φορά πήγα σε Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου, στο Πήλιο. Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…

Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου. Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά εσείς δεν τα εκτιμάτε.

Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες. Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.

Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε.

Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή.

Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.

Αδελφοί και αδελφές μου στην Ελλάδα, παρόλο που είμαι πνευματικά ανάπηρη, έχω ακόμα τα πόδια μου ζωντανά ώστε να γονατίσω μπροστά σας και να ζητιανέψω.

Θα παρακαλέσω να με θεωρήσετε σαν τον φτωχό Λάζαρο, να μας θρέψετε με τα απομεινάρια του πνευματικού πλούτου που έχετε, να μας ρίξετε μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια σας, από τα αφιερώματα που χαρίζετε στις εκκλησίες σας, από τα πολλά εκκλησάκια που έχετε σε κάθε γωνιά της πατρίδος σας.

Το Ορθόδοξο ποίμνιο μας όπως γνωρίζετε είναι μικρό, λιγότερο από εκατό ψυχές. Δεν είμαστε πλούσιοι. Δεν έχουμε τη δύναμη να αγοράσουμε μια καλή αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τις λατρευτικές μας ανάγκες, τις κατηχήσεις, τα μαθήματα που παραδίδει ο π. Ιωνάς και να προσελκύσουμε τους νέους κυρίως όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά. Αυτούς που μέχρι τώρα πληροφορούνται για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν μέσω διαδικτύου.

Δεν σας ζητώ να χτίσουμε Εκκλησία. Θα κόστιζε εκατομμύρια. Βοηθήστε μας μόνο να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο της πρωτεύουσας τον οποίο θα μετατρέψουμε σε Εκκλησία για χάρη του έθνους μου, των αδελφών μου, που δεν άκουσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000 άνθρωποι! Κι όμως σας έχουμε ανάγκη…

Αδέλφια μου αν χρειαστεί να δουλέψω για σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και σε όλη μου τη ζωή.

Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε.

Πελαγία Υι

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Κι αν έρθει η μπόρα.. είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε;

Όλοι αντιλαμβανόμαστε, ότι τα πράγματα στον κόσμο δεν πάνε καθόλου καλά και απ’ ότι φαίνεται έρχονται ακόμα πιο δύσκολες ημέρες.

Οι Άγιοι και οι Πατέρες της Ορθοδοξίας εδώ και χρόνια χτυπούσαν τα καμπανάκια και μας προειδοποιούσαν γι’ αυτό που έβλεπαν να έρχεται. Ωστόσο η πνευματική κατάσταση του κόσμου χρόνο με το χρόνο αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει και έχουμε φτάσει στο σημερινό οριακό σημείο.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι για να μπορείς να αντιμετωπίσεις και να χειριστείς μια δύσκολη κατάσταση, που ολοένα και χειροτερεύει, πρέπει να έχεις μέσα στην καρδιά σου Χριστό και να αγωνίζεσαι καθημερινά για να έχεις πνευματική προκοπή. Τα όπλα του Χριστιανού είναι τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, η Προσευχή και τα βιβλία των Αγίων μας. 

Οι Άγιοι και Πατέρες σε αυτά που προείδαν και προφήτευσαν, μιλούσαν διαρκώς για την μετάνοια που θα σώσει τον κόσμο από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που έβλεπαν να έρχονται.

Ο Όσιος Παϊσιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Κοιτάξτε να ανδρωθείτε. Σφιχτείτε λιγάκι. Βλέπω τι μας περιμένει, γι’ αυτό πονάω. Μην αφήνετε τον εαυτό σας χαλαρό». Κοιτάξτε να ανδρωθείτε πνευματικά, γιατί αν έρθει η μπόρα («η δαιμονική», όπως έλεγε ο Όσιος Παϊσιος), είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε; Γιατί μόνο όποιος είναι πνευματικά οχυρωμένος, θα μπορέσει να βοηθήσει τόσο τον εαυτό του, όσο και όσους είναι γύρω του.

«Πρέπει να γίνουμε παλικάρια και να μην είμαστε νερόβραστοι», έλεγε ο Όσιος Γέροντας. «Γιατί αν γίνει ένας πόλεμος, όπως έλεγε, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν και άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση».

Καμία υλική προετοιμασία δεν θα μας σώσει, αν δεν είμαστε οχυρωμένοι πνευματικά. 

Να μην ξεχνάμε ότι όλα είναι στην Πρόνοια του Θεού. Και αυτός που είναι κοντά στον Θεό, έχει οδηγό και πυξίδα του, την Παναγία και τους Αγίους, οι οποίοι μεσιτεύουν ακατάπαυστα, για την σωτηρία μας και για να έρθει το έλεος του Θεού προς εμάς και προς όλο τον κόσμο.

Σ.Κ.

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΣΤΙ… ΓΙΑ ΤΟΝ Γ΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ;

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΠΛΟΙΑ. ΑΥΤΗ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΠΛΟΚΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ...

Η Τουρκία οδηγεί τον πλανήτη στον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο αφού έκλεισε τα Στενά στον Βόσπορο για τα ρωσικά εμπορικά πλοία παραβιάζοντας (όπως άλλωστε το συνηθίζει) την διεθνή Συνθήκη του Μοντρέ.

Αυτό αποτελεί αιτία πολέμου και για όσους είναι γνώστες των προρρήσεων που μιλούν για τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με αφορμή το κλείσιμο των Στενών από τους Τούρκους, αποτελεί μεγάλη ανησυχία ότι ήγγικεν η ώρα...

Στον χάρτη φαίνονται τα Στενά του Βοσπόρου και τα Στενά των Δαρδανελίων

Δεκάδες ρωσικά εμπορικά πλοία περιμένουν επί ώρες στην είσοδο των Στενών του Βοσπόρου προκειμένου να λάβουν την άδεια για να περάσουν στη Θάλασσα του Μαρμαρά και από εκεί στο Αιγαίο.

Οι τουρκικές Αρχές παραβιάζουν τις διεθνείς συνθήκες και εμποδίζουν τα ρωσικά πλοία από το να περάσουν τα Στενά του Βοσπόρου. Ως αποτέλεσμα, δεκάδες ρωσικά πλοία παραμένουν εγκλωβισμένα στην αρχή των Στενών, στον Εύξεινο Πόντο.

Ο Βίκτορ Κραβτσένκο, πρώην ανώτατο στέλεχος του ρωσικού Ναυτικού υποστηρίζει ότι: «Η Τουρκία δεν μπορεί να κλείσει τη δίοδο των ρωσικών πλοίων προς τη Συρία. Αυτό θα ήταν παραβίαση του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα της Συνθήκης του Μοντρέ, την οποία έχουν υπογράψει οι περισσότερες χώρες»,

Υπενθυμίζουμε ότι Συνθήκη του Μοντρέ υπογράφτηκε το 1936 και αφορά το καθεστώς των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων. Σύμφωνα με το άρθρο 2 της συνθήκης «εν καιρώ ειρήνης, τα εμπορικά πλοία θα απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία διέλευσης και ναυσιπλοΐας στα Στενά, ημέρα και νύχτα, κάτω από οποιαδήποτε σημαία, με οποιοδήποτε είδος φορτίου».

Όσον αφορά τα πολεμικά πλοία, εν καιρώ ειρήνης η Τουρκία «πρέπει να επιτρέπει τη διέλευση μικρού και μεσαίου μεγέθους πλοίων από όλες τις χώρες». Σε καιρό πολέμου, όπως αναφέρει η Συνθήκη, η διέλευση πολεμικών πλοίων από τα στενά του Βοσπόρου επαφίεται πλήρως στη δικαιοδοσία της τουρκικής κυβέρνησης. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1982 η Τουρκία προσπάθησε να πάρει και πάλι τον έλεγχο των Στενών αλλά μετά την αντίδραση των γειτονικών χωρών υποχώρησε. 

Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό, είναι πόσο ακριβείς είναι οι προρρήσεις των παλαιότερων και σύγχρονων Αγίων, οι οποίες ήταν όλες πολύ σαφείς στην αναμονή ενός Παγκοσμίου Πολέμου, εάν οι Τούρκοι κλείσουν τα Στενά.

Είχε πει ο άγιος γέροντας Παίσιος: Μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. (Ήδη αποσύρονται από τον Έβρο)

Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι – εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: «Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;» Όλοι, όμως θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο …;..Θα βγάλει η (ελληνική) κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί , όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε …;» 

Και ο άγιος γέρων Ιωσήφ ο Βατοπεδινός: «Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στη Τουρκία κι΄ ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία. Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη…»

Μπορείτε να δείτε σε ένα βίντεο που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα

Από το βιβλίο του Ν. Ζουρναζόγλου «ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ(1924-1994) ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ» 

http://oimos-athina.blogspot.gr

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΨΕΥΤΟΣΥΝΟΔΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ !!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Περί της ψυχικής καλλιέργειας για την προσέλκυση της Θείας Χάριτος

ΑΒΒΑΣ ΑΜΜΩΝΑΣ

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ 

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

Χαίρετε εν Κυρίω αγαπητοί.

Εάν κανείς αγαπήσει τον Θεό «εν όλη καρδία και εν όλη τη ψυχή» (Ματθ. κβ’ 37) κάνει το παν για να ζήσει με φόβο Θεού. Ο φόβος αυτός θα του προξενήσει κλαυθμό, ο κλαυθμός χαρά και η χαρά δύναμη με τη βοήθεια της οποίας η ψυχή θα καρποφορήσει σε όλα.

Και όταν ο Θεός ιδή τον καρπό της ωραίο, θα τον δεχθεί σαν ευωδία και θα χαρεί μαζί με τους αγγέλους Του για όλα τα καλά της έργα. Θα της δώσει ακόμη φύλακα, ο όποιος θα την προστατεύει σε κάθε της βήμα, για να την οδηγήσει στον τόπο της αναπαύσεως χωρίς τον κίνδυνο να την υποδουλώσει ο σατανάς. Διότι όσο βλέπει ο διάβολος τον φύλακα, δηλαδή την Θεϊκή Δύναμη, να περιβάλλει την ψυχή, απομακρύνεται. Φοβάται να πλησιάσει τον άνθρωπο και την δύναμη που τον περιβάλλει...

Αγαπητοί εν Κυρίω, εσείς που τόσο σας συμπαθώ, γνωρίζω ότι είσθε φίλοι του Θεού. Εγκολπωθείτε λοιπόν αυτή τη δύναμη, για να σας φοβάται ο σατανάς και να εργάζεσθε πάντοτε με σοφία. Όσο αυξάνει η γλυκύτης της Θείας Χάριτος, τόσο θα πληθαίνει μέσα σας τους πνευματικούς καρπούς. Η γλυκύτης αυτή γλυκαίνει «υπέρ μέλι και κηρίον» (ψαλμ. ιη 11).

Οι περισσότεροι από τους μοναχούς και τις μοναχές, εκτός από ορισμένους σε διάφορα μέρη, δεν δοκίμασαν την μεγάλη αυτή γλυκύτητα, διότι δεν απέκτησαν την Θεϊκή Δύναμη. Δεν τους την έδωσε ο Κύριος, διότι δεν καλλιέργησαν κατάλληλα την ψυχή τους για να την δεχθούν. «Ουκ έστι προσωπολήπτης ο Θεός» (πραξ. Ι 34). Γι’ αυτό προσφέρει την Θεϊκή Δύναμη σε κάθε εποχή σ’ αυτούς που εργάζονται για να την αποκτήσουν. Μόνο σ’αυτούς την χαρίζει.

Αγαπητοί, γνωρίζω ότι σας αγαπά ο Θεός και ότι και σεις αγαπάτε τον Θεό με όλη σας την καρδιά από τότε που αρχίσατε τον πνευματικό αγώνα. Αλλά και εγώ σας αγάπησα με όλη μου την καρδιά, βλέποντας την ψυχική σας ευθύτητα. Εγκολπωθείτε λοιπόν την Θεϊκή Δύναμη για να περάσετε όλα σας τα χρόνια με πνευματική ελευθερία και να εργάζεσθε εύκολα τις εντολές του Θεού.

Η δύναμη που προσφέρεται στον άνθρωπο εδώ στην γη, αυτή πάλι τον συνοδεύει στην ανάπαυση του ουρανού μέχρις ότου περάσει όλες «τις εξουσίες του αέρος» (Εφεσ. Β 2). Υπάρχουν πράγματι δαιμονικές δυνάμεις στον αέρα, οι οποίες εμποδίζουν τους ανθρώπους και δεν τους αφήνουν να φτάσουν στον Θεό.

Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τον Θεό με επιμονή, να μη μας εμποδίσουν να φτάσουμε κοντά Του. Όσο οι δίκαιοι έχουν την Θεϊκή Δύναμη, κανείς δεν μπορεί να τους εμποδίσει την άνοδο.

Μέχρις ότου κατοικήσει η Θεία Χάρις στον άνθρωπο, η ψυχή αγωνίζεται να την αποκτήσει με την καταφρόνηση όλων των ύβρεων και όλων των επαίνων των ανθρώπων, με το μίσος όλων των κοσμικών απασχολήσεων που θεωρούνται έντιμες, με το μίσος κάθε σωματικής αναπαύσεως, με την κάθαρση της καρδιάς από κάθε ρυπαρό λογισμό η κοσμικό μάταιο φρόνημα, με νυχθήμερες προσευχές που συνοδεύονται με νηστείες και δάκρυα. Τότε ο αγαθός Θεός δεν θα αργήσει να σας δώσει την Θεία Χάρη, οπότε θα ζήσετε πλέον με ανάπαυση και άνεση, θα αποκτήσετε μεγάλη παρρησία ενώπιόν Του και θα σας ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα, καθώς έχει γραφεί (ψαλμ. λστ 4).

Εάν όμως μετά την απόκτησή της σας εγκαταλείψει η Θεϊκή Θέρμη, αναζητείστε Την πάλι και θα επιστρέψει. Η θέρμη αυτή μοιάζει με φωτιά που μεταβάλλει το ψυχρό σε θερμό. Όταν λοιπόν νοιώθετε βαρειά την καρδιά σας, στραφείτε προς αυτή και εξετάστε την με φόβο Θεού. Έτσι θα αναγκασθεί πάλι να θερμανθεί και να πυρωθεί με την Θεϊκή Φλόγα. Αυτό άλλωστε έκανε και ο προφήτης Δαβίδ. Όταν ενίωσε την καρδιά του βαρειά, είπε: «Και εξέχεα επ’ εμέ την ψυχήν μου» (ψαλμ. μα 5).

«Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις Σου» (ψαλμ. ρμβ 5) και τα ακόλουθα. Με τον τρόπο αυτό κατώρθωσε να ξαναθερμάνει την καρδιά του και να δεχθεί την γλυκύτητα του Παναγίου Πνεύματος.

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Ευχαριστούμε θερμά τον Ηγούμενο της Ι.Μ. Παρακλήτου για την άδεια δημοσίευσης αποσπασμάτων από τα βιβλία που εκδίδει η Ιερά Μονή.

Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης

hristospanagia3.blogspot.gr

Προσευχή υπέρ των μισούντων και διωκώντων ημάς

http://proskynitis.blogspot.gr/

Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού...

«Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου, Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ' αυτούς που ζουν μες στον κόσμο επειδή ήρθαμε εδώ πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας που ήρθε εδώ, μ' αυτή και μόνο την πράξη του απέδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο ... 

Κι όσο περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέπει να του γίνεται αυτό. Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, -τότε άδικα ήρθε εδώ πέρα. 

Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσής μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους κοσμικούς μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές. 

Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη . Γιατί αυτή η συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλλου ανθρώπου. 

Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι μα είναι εκείνο που θα έπρεπε να ήταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε καθένας από σας θα μπορεί ν' αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρια του τ' αμαρτήματα του κόσμου… 

Ο καθένας σας ας αγρυπνεί πάνω απ' την ίδια του την καρδιά κι ας εξομολογείται ακατάπαυστα στον εαυτό του. Μη φοβάστε τα κρίματά σας ακόμα κι όταν τα συνειδητοποιήσετε. Φτάνει να μετανοείτε, μα μη θέτετε όρους στον Θεό. Και πάλι σας το λέω, μην περηφανεύεστε. Μην περηφανεύεστε ούτε μπροστά στους μικρούς ούτε μπροστά στους μεγάλους. 

Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν. Μη μισείτε τους αθεϊστές, τους δασκάλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα και τους μοχθηρούς απ' αυτούς όχι μονάχα τους αγαθούς, γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί ... Να τους μνημονεύετε, στις προσευχές σας και να λέτε: Σώσον, Kύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να πρoσευχηθεί για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν προσευχές. Και να προσθέτετε αμέσως: Δε σε παρακαλώ, Θεέ μου, από περηφάνεια γιατί κι εγώ ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων ... Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού…»

ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο Χριστός θέλει...

«ΖΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΙ»

Καί μέσα σ’ αυτό τό μοναδικό πανηγύρι της χαράς, δηλαδή τη Θεία Λειτουργία, βρισκόμαστε όλοι, «ζώντες καί κεκοιμημένοι».

Είναι κοινή χαρά των ετησίων καί των ουρανίων, των ζώντων καί των τεθνεώτων, των αγγέλων καί των ανθρώπων.

Μέσα λοιπόν σέ μιά τέτοια άτέρμονη ευτυχία, πατρική, θεϊκή, λειτουργΐκή καί πρό πάντων ευχαριστιακή, πρέπει νά ζούμε, νά αναπνέουμε καί νά πορευόμαστε.

Καί τότε νά είμαστε βέβαιοι, ότι καί αυτός ό βαρύς πόνος τοϋ θανάτου θά γλυκαίνει, θά νοηματίζεται, καί πολλές φορές θά δίνει καί καρπούς πνευματικούς, αιώνιους καί εύεργετικούς. 

Αλλωστε εμείς «ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, άλλά τήν μέλλουσαν επιζητούμεν» (Έβρ. 13,14).

Θά μπορούσαμε λοιπόν νά πούμε ότι ό πιστός πού περνά τό βίο του μέσα στή λειτουρχική καί μυστηριακή ζωή τής ’Εκκλησίας μας, δέ θά πρέπει νά φοβάται ύπερβολικά καί νά τρομάζει μέ τό θάνατο. Γιατί μέσα σ’ αύτή τήν εκκλησιαστική ζωή ζεΐ ήδη τήν άτελεύτητη ζωή.

Καί ή χαρά αύτής τής πραγματικής ζωής καί ή εύφροσύνη καί ή άχαλλίαση πού πλημμυρίζει τήν καρδιά, περιπαίζει τό θάνατο.

Καί ό θάνατος, ό "Αδης δέν τόν κυριεύει, χιατί αυτή ή χαρά είναι ατελείωτη. Καί έτσι ό θάνατος χιά τόν πιστό είναι ό τοκετός τής νέας τής καινής ζωής.

«Ό δε τοκετός μοι έπίκειται», έγραφε ατούς πιστούς τής Ρώμης ό άχιος Ίγνάτιος ό Θεοφόρος, όταν τόν όδήγησαν στό μαρτύριο.

Με τό θάνατο λοιπόν δύουμε άττ’ αύτό τόν κόσμο πρός τό Θεό, γιά νά άνατείλουμε εμπρός του.

Έτσι ό θάνατος άντιμετωπίζεται άττό τόν πιστό σάν προοίμιο ζωής καλύτερης καί πνευματικότερης. 

Καί άκόμη σάν δρόμος καί άρχή πρός την όντως Ζωή, τό Χριστό καί Χωτήρα μας, πρός τή χώρα των ζώντων.

Αύτό εκφράζει καί φανερώνει καθαρά τό κείμενο πού άκολουθεϊ:

«Ό Νήφωνας ήταν λευκός, κατάλευκος, κι ολοένα περισσότερο κυρτωμένος. Οι νύκτες κυλούσαν άχρυπνες κι οί μέρες κουραστικές. 

Τώρα σκάλιζε λΐγώτερους σταυρούς, πού τού θύμιζαν τό σταυρό τού Κυρίου του.

Έτρωχε λιγώτερο παξιμάδι καί τά κουκιά δέν τάβραζε στή φωτιά, μόνο πού τά μούσκευε, χιά νά ξεφλουδίζουν. 

Μάζευε τή βροχή μέ τό λούκι σ’ ένα πιθάρι καί τό νερό εύώδιαζε σάν άχιασμός. 

Τό πρόσωπο τού γέροντα ήταν ήρεμο κι ένιωθε χαρούμενος, όσο ποτέ άλλοτε δέν είχε νιώσει στή ζωή. 

Τήν Κυριακή σκαρφάλωνε στό βράχο, ν’ άνεβεί στά Κατουνάκια νά λειτουρχηθεϊ, νά κοινωνήσει.

Τίς άλλες μέρες διάβαζε μόνος του τά χράμματα, όπως πάντα. Έλεγε καί τήν ευχή άσταμάτητα. 

Τά καράβια περνούσαν άλάργα, μά δέν ήξερε νά φανταστεί τόν κόσμο καί τούς άνθρώπους, μόνο πού έκανε τό σημείο τού σταυρού στά καράβια πού περνούσαν, νάχουν ταξίδι καλό.»

Είχε άκόμα κι εκείνο τό χαρτί μέ τούς ζώντες καί τούς τεθνεώτες καρφωμένο κάτω άπό τις εικόνες του.

Μόνο πού τώρα δεν μπορούσε νά ξέρει πιά πόσοι άττό τούς άγαπημένους ζούν καί πόσοι έφυγαν. 

Γι’ αύτόν ήτανε όλοι ζωντανοί καί τούς μνημόνευε πάντα στούς ζώντες. 

Ακόμα καί τόν πατέρα του πού τόν είδε τυλιγμένο στην κουβέρτα, ακόμα καί τόν γέροντα, ττού τόν έθαψε μέ τά χέρια του.»

Ό Νήφωνας έφυγε τη Λαμπρή.

Είχε ανεβεί στά Κατουνάκια νά λειτουργηθεί. Έστησε τη λαμττάδα του άναμμένη στό στασίδι, προχώρησε στό άγιο βήμα καί κοινώνησε. 

Ύστερα γύρισε στό στασίδι, σταύρωσε τά χέρια κι έγειρε τό κεφάλι.

Μερικοί είπαν πώς τόν είδαν νά χαμογελάει. 

Ή λαμπάδα έκαιγε δίπλα του. 

Οί μοναχοί τόν σήκωσαν, τόν έρραψαν στό ράσο του καί τόν κατέβασαν στά Καρούλια. 

Λίγα μέτρα άπό τό κελλί του, σ’ ένα μικρό κοίλωμα τού βράχου, έσκαψαν καί τόν άπόθεσαν νά άναπαυτεϊ. 

Τόν έβαλαν έτσι σά νά κοιτάζει τό πέλαγο. 

Στό βράχο είχαν φυτρώσει άγριολούλουδα. 

Βρήκαν μέσα στό κελλί του καί τό σταυρό έτοιμο.

Τόν είχε φτιάξει ό ίδιος. «Νήφων μοναχός» έγραφε.

Όμως αύτό πού έχει σημασία είναι, ότι είχε χαράξει μόνος του τ’ όνομά του στά δίπτυχα των ζώντων».

http://www.paterikiorthodoxia.com

Περί αντιχρίστου

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο αντίχριστος πρέπει να έλθει. Καθένας βέβαια που δεν παραδέχεται ότι ο Υιός του Θεού, και Θεός ο ίδιος, δεν έχει σαρκωθεί, ότι δεν είναι τέλειος Θεός και δεν έγινε τέλειος άνθρωπος παραμένοντας Θεός, αυτός είναι αντίχριστος.

Όμως ιδιαίτερα και ξεχωριστά Αντίχριστος ονομάζεται αυτός που θα έλθει στα τέλη των αιώνων. Πρώτα, δηλαδή, πρέπει το ευαγγέλιο να κηρυχθεί σε όλα τα έθνη, όπως είπε ο Κύριος, και τότε (ο Αντίχριστος) θα έλθει για να ελέγξει την ασέβεια των Ιουδαίων. Διότι ο Κύριος τους είπε: «Εγώ ήλθα απεσταλμένος από τον Πατέρα μου, και δεν με δέχεσθε· θα έλθει όμως άλλος από δική του πρωτοβουλία, και εκείνον θα τον δεχθείτε»...

Και ο απόστολος (λέει): «Επειδή δεν δέχθηκαν την αγάπη και την αλήθεια (δηλαδή το Χριστό), για να σωθούν, γι’ αυτό και ο Θεός θα τους στείλει μια πλάνη, για να πιστέψουν στο ψέμα, και έτσι να καταδικασθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια, αλλά τους άρεσε η αδικία». Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, αν και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι Υιός του Θεού και Θεός ο ίδιος, δεν τον δέχθηκαν, ενώ θα δεχθούν τον απατεώνα που θα διαδίδει ότι δήθεν είναι Θεός.

Και πως θα τολμήσει να καλέσει τον εαυτό του Θεό, το πληροφορεί ο άγγελος στο Δανιήλ με τα εξής λόγια: «Δεν θα φροντίζει τους θεούς των πατέρων του». Το λέει και ο απόστολος: «Κανείς με κανένα τρόπο να μην σας εξαπατήσει· διότι (δε θα έρθει η ημέρα εκείνη της κρίσεως), εάν δεν έλθει πρώτα η αποστασία και δεν φανερωθεί ο άνθρωπος της αδικίας, ο γιός της απώλειας, αυτός που αντιτάσσεται και υψώνει τον ενάντια σε καθέναν που λέγεται θεός ή σέβασμα, ώστε αυτός να καθίσει σαν θεός στο ναό του Θεού, για να δείχνει τον εαυτό του ότι είναι θεός».

Εννοεί, βέβαια, όχι το δικό μας ναό του Θεού, αλλά τον παλαιό, τον Ιουδαϊκό. Διότι δεν θα έλθει σε μας, αλλά στους Ιουδαίους· δεν θα έλθει για το Χριστό, αλλά εναντίον του Χριστού και των χριστιανών, γι’ αυτό και ονομάζεται Αντίχριστος. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα να κηρυχθεί το ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη. «Και τότε θα φανερωθεί ο άνομος, του οποίου η παρουσία θα είναι σύμφωνα με την ενέργεια του σατανά με πολλή δύναμη, με σημεία και τέρατα ψεύδους, με κάθε απάτη αδικίας σ’ αυτούς που χάνονται· αυτόν ο Κύριος Ιησούς θα εξολοθρεύσει με την πνοή του στόματός του και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια της παρουσίας του».

Ο Διάβολος βέβαια δεν γίνεται άνθρωπος, όπως ο Κύριος έγινε άνθρωπος –αλίμονό μας–, αλλά γεννιέται πρώτα ένας άνθρωπος με τρόπο πορνικό και δέχεται μετά όλη την ενέργεια του Σατανά. Επειδή, δηλαδή, ο Θεός προγνωρίζει τη διαστροφή της μελλοντικής προαιρέσεως (αυτού του ανθρώπου), επιτρέπει ( ο Θεός) να μπει μέσα του ο Διάβολος.

Γεννιέται, λοιπόν, (ο Αντίχριστος) όπως είπαμε, με πορνεία, και ανατρέφεται κρυφά· και ξαφνικά επαναστατεί, ανταρτεύει και κυριαρχεί ως βασιλιάς. Και στην αρχή της βασιλείας του –ή καλύτερα της τυραννίας του–, προσποιείται αγιότητα· όταν όμως στερωθεί καλά στην εξουσία, τότε καταδιώκει την Εκκλησία του Θεού και εκδηλώνει όλη την πονηριά του. Και θα έλθει «με σημεία και τέρατα ψεύτικα», πλαστά και όχι αληθινά· θα εξαπατήσει και θα απομακρύνει από το ζωντανό Θεό όλους αυτούς που έχουν ετοιμόρροπη και χωρίς θεμέλιο τη βάση της διάνοιάς τους, με αποτέλεσμα να σκανδαλισθούν «και οι εκλεκτοί, αν είναι δυνατόν». Τότε θα αποσταλεί ο Ενώχ και ο Ηλίας ο Θεσβίτης και θα επιστρέψουν οι καρδιές των πατέρων κοντά στα παιδιά τους· θα επιστρέψει, δηλαδή, η συναγωγή κοντά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και στο κήρυγμα των αποστόλων, και τότε (ο Αντίχριστος) θα τους φονεύσει.

Και αμέσως ο Κύριος θα έλθει από τον ουρανό, όπως ακριβώς οι άγιοι απόστολοι τον είδαν ν’ ανεβαίνει στον ουρανό, με δόξα και δύναμη, δηλαδή ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, και θα εκμηδενίσει με την πνοή του στόματός του τον άνθρωπο της αδικίας και γιό της απωλείας (τον Αντίχριστο). Κανείς, λοιπόν, ας μην περιμένει ο Κύριος να έλθει από τη γη, αλλά από τον ουρανό, όπως ο ίδιος μας το βεβαίωσε.

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

paterikakeimena.blogspot.com

Προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον....

"Πανάμωμε Κόρη και Δέσποινα, προς Σε καταφεύγομεν οι αμαρτωλοί δούλοι σου· κλίνομεν το γόνυ της ψυχής και του σώματος και θερμώς Σε παρακαλούμεν να επιβλέψης διά τον λαόν Σου, όπου τώρα αγωνίζεται διά να κρατήση τις παραδόσεις της αμώμου Ορθοδόξου πίστεώς μας.

Εσύ, Υπεραγία Θεοτόκε, ως καθαρωτέρα και αυτών των Αγγελικών Δυνάμεων, εγνώρισες και αγάπησες τον Υιόν και Θεόν Σου περισσότερον από κάθε άλλην λογικήν ύπαρξιν, διά τούτο και όλη η ζωή Σου ήταν μια προσευχή. Και τώρα δέεσαι συνεχώς διά τα παιδιά Σου και δι’ όλον το ανθρώπινον γένος. Χωρίς τις ιδικές Σου πρεσβείες δεν θα μπορούσε να κρατηθή αυτός ο κόσμος που ζούμε σήμερα. Πανάχραντε Κόρη, εσένα είδε ο Ιωάννης εις την Αποκάλυψιν, ως γυναίκα περιβεβλημένην τον ήλιον. Και Σου εδόθησαν δύο πτερά του αετού του Μεγάλου, του Χριστού, διά να πετάς πάντα ελεύθερη.

Εσύ είσαι η ωραία και αγαπημένη Νύμφη του Χριστού και δεν έχεις κανένα ψεγάδι επάνω Σου. Διά τούτο λέγει προς Σε ο Νυμφίος Χριστός: «Ὅλη καλή εἶ, πλησίον μου, καί μῶμος οὐκ ἔστιν ἐν σοί» (Άσμα δ’ 7). Αυτόν τον έπαινον Σου απευθύνει ο Νυμφίος Σου και συνεχίζει: «ὀσμή ἱματίων σου ὑπέρ πάντα τά ἀρώματα» (Άσμα δ’ 10).

Μοσχοβολάς με την ποικιλία των αρετών και η ζωή Σου εφάνηκε εις τον Χριστόν ως ευωδία, που ξεπερνά όλα τα αρώματα. Παναγία Μητέρα μας, ο Θεός και Πατέρας μας Σε ετίμησε με μεγαλύτερα χαρίσματα από όλους τους ανθρώπους, ούτως ώστε να ζης με αυτόν τον τρόπον της ζωής. Έζησες αυτήν την θαυμαστήν ζωήν, χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα που έδωσε ο Θεός εις όλους τους ανθρώπους.

Εσύ, καθαρωτάτη Νύμφη του Χριστού, κατενίκησες την αμαρτίαν, διά να συμβάλης στο να απαλλαγή το ανθρώπινο γένος από την αμαρτίαν. Διετήρησες όλο το κάλλος που εδόθηκε εις την ανθρωπίνην φύσιν και έγινες πρότυπο εις όλους τους ανθρώπους.

Βοήθησέ μας, να διατηρούμε το σώμα μας καθαρό από σαρκικές αμαρτίες. Να έχωμεν νουν και ψυχή καθαρή διά να αποστρέφωνται τους πονηρούς και εμπαθείς λογισμούς. Έτσι θα γίνη το σώμα μας ναός καθαρός και θα επισκιάζη εις αυτό η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Τότε και η προσευχή μας θα αναβρύη ως μια συνεχής πηγή, το ύδωρ το αλλόμενον, την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, η οποία θα διαποτίζη όλην την ύπαρξίν μας, διά να αναπέμπη ύμνους ευχαριστίας και δοξολογίας προς την Αγίαν Τριάδα. 

Πρόσδεξαι, Άγιε Κύριε, την δέησίν μας αυτήν και διατήρησε το σώμα μας αγνόν, τον νουν μας άγρυπνον φρουρόν και την ψυχή μας φωτεινόν παλάτιον, διά να Σε αγαπούμε ειλικρινά και να ευχώμεθα αδιαλείπτως, σεπταίς λιταίς της Τεκούσης Σε Θεοτόκου Μαρίας και των Οσίων Αγιορειτών Πατέρων. Αμήν."

+Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Ὁ Ἀντίχριστος!!!

Ἐκ τοῦ βιβλίου: "Ὁ φυλακισμένος προφήτης",

Ἰωάννου Ἰανολίδε 

Νέου Ὁμολογητοῦ 

τῆς Πίστεως 

Η ιστορία είναι η διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού, Θεού και σατανά, Χριστού και αντίχριστου.

Η αμαρτία, ο σατανάς και ο αντίχριστος βρίσκονται σε διαρκή επίθεση κατάκτησης του κόσμου, να τον πάνε προς την κόλαση: την ιστορική και την αιώνια κόλαση, την πνευματική και την υλική.

Η αρετή, η Χάρη και ο Χριστός αγωνίζονται συνεχώς για ν’ αγιάζουν τον κόσμο και να τον οδηγούν προς τον παράδεισο, στην γη και στους ουρανούς, στον πνευματικό και αιώνιο παράδεισο.

Σ’ αυτή την μάχη δεν νικούν πάντα οι χριστιανοί, αλλά υπάρχουν και εποχές αντιχριστιανικού θριάμβου.

Σ’ αυτή την διαμάχη δεν οριοθετούνται καλά πάντοτε οι δυνάμεις της αρετής και οι δυνάμεις της αμαρτίας ή οι υπηρέτες του Θεού κατά των υπηρετών του σατανά.

Ο αντίχριστος χρησιμοποιεί και το προσωπείο του καλού για να πλανήσει τους ανθρώπους.

Ο αντίχριστος δεν είναι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, αλλά ένας δαιμονισμένος άνθρωπος, μέσα στον οποίο το κακό γίνεται με αντιχριστιανική και απάνθρωπη σκέψη και πράξη.

Ο αντίχριστος μισεί συνειδητά τον Χριστό, επειδή ο Χριστός δεν προσκύνησε τον σατανά και δεν ήθελε να γίνει αυτοκράτορας ενός αμαρτωλού και ψεύτικου κόσμου.

Υπάρχουν περισσότερες αποκαλυπτικές δυνάμεις, οι οποίες διενεργούνται στην ιστορία -η πόρνη, το φίδι, ο δράκος- αλλά όλες διοχετεύουν την δύναμή τους στο θηρίο, με τον αριθμό 666.

Αυτός είναι ο Αντίχριστος.

Οι αντιχριστιανικές δυνάμεις αναγνωρίζονται διά του γεγονότος ότι είναι ψεύτικες, κακές, διεφθαρμένες, άπιστες, εξαχρειωμένες, αυταρχικές, γεμάτες μίσος, ασέβεια και βλασφημία.

Αφ’ ετέρου, η Χριστιανοσύνη μορφώνει χριστιανικές δυνάμεις οι οποίες πολεμούν την αμαρτία, τον σατανά και τον αντίχριστο.

Αυτές ομολογούν την αλήθεια, την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ωραιότητα, την αιώνια χαρά, την πιστότητα και την δόξα του Θεού.

Ο θρίαμβός τους εξασφαλίζεται από την δύναμη του Θεανθρώπου Χριστού.

Η αμαρτία έχει διαφθείρει την πνευματική και υλική φύση των ανθρώπων, εισδύοντας στην κοινωνία τους, στην ιστορία τους, και στην φύση τους.

Διά της αμαρτίας ο άνθρωπος έχει χάσει την κοινωνία του με τον Θεό και έχει περιπλανηθεί είτε διά των δικών του σφαλμάτων, είτε διά των σατανικών πειρασμών.

Η αμαρτία είναι προσωπική, κοινοτική και πολιτική, γι’ αυτό και οι τιμωρίες είναι προσωπικές, κοινοτικές και πολιτικές.

Η αμαρτία επιδιώκει να προσανατολίσει, να διοργανώσει και να εξουσιάσει τον κόσμο.

Η προσωπική αμαρτία είναι βαρειά στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου αλλά δεν έχει μεγάλη έκταση.

Η διοργανωμένη, νομιμοποιημένη και κρατική αμαρτία σηκώνει όλη τη βαρύτητα της προσωπικής αμαρτίας και της προσθέτει ένα ευρύ ορίζοντα, που αποσκοπεί να πλανά και να καταστρέφει όλον τον κόσμο.

Οι πιο οδυνηρές θλίψεις του κόσμου είναι οι κοινοτικές, και πολιτικές, που επιδέχονται και τις πιο βαρειές τιμωρίες.

Ο Χριστιανισμός αντιπαραθέτει την αρετή και την αγιότητα στην αμαρτία.

Για ν’ αντιμετωπίσει τις οργανωμένες δυνάμεις της αμαρτίας, η πίστη πρέπει να είναι πιο ενεργητική, πιο ισχυρή και πιο πειστική από τους πειρασμούς της αμαρτίας.

Η μάχη γίνεται στο προσωπικό, κοινοτικό και πολιτικό επίπεδο.

Η Εκκλησία δεν μπορεί να περιορίζεται στην αντιμετώπιση μόνο της προσωπικής αμαρτίας, αλλά πρέπει να διαθέτει και τα κατάλληλα μέσα του πολέμου κατά της κοινοτικής και της πολιτικής αμαρτίας.

Η επανόρθωση του κόσμου είναι μία πολύπλοκη και μεγάλη διαδικασία διά την νίκη του Χριστού σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές της ζωής.

Ο Χριστός ενίκησε τον κόσμο.

Αυτή είναι η ελπίδα του κόσμου.

Ο σατανάς είναι ο πρώτος που αντιστέκεται στον Θεό.

Η προπατορική αμαρτία ξεκίνησε με τον πειρασμό του ανθρώπου από τον σατανά.

Ο σατανάς προκάλεσε στον άνθρωπο το «Εγώ» δελεάζοντάς τον με την υπερηφάνεια και με την απόλαυση και πειράζοντάς τον ν’ αποχωρίσει από τον Θεό.

Έτσι έφτασε ο άνθρωπος να λέει:

«εγώ χωρίς τον Θεό», ή ακόμα και «εγώ κατά του Θεού».

Το σατανικό πνεύμα πειράζει πρώτα εξωτερικά τον άνθρωπο, μετά εισέρχεται με κάποιο λογισμό και τελικά εξουσιάζει όλη την ψυχική και σωματική φύση του ανθρώπου.

Οι δαιμονισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την μαύρη μαγεία, αλλά τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούν τον δαιμονισμό τους.

Ακόμη αρνούνται και την ύπαρξη του σατανά, αλλά το τέλος τους είναι η αλλοφροσύνη και η αυτοκτονία.

Ο σατανάς πρώτα εξουσιάζει τον άνθρωπο, ύστερα τον κάνει όργανο του κοινοτικού και του πολιτικού κακού.

Ο δαιμονισμένος άνθρωπος είναι ένας κοινωνικός, μορφωτικός, πολιτικός και πνευματικός κίνδυνος.

Ο ομαδικός και πολιτικά οργανωμένος δαιμονισμός είναι ένα μνημείο κακίας, το οποίο μοιάζει με την σατανική νουθεσία που έρχεται από την κόλαση, με τα στρατεύματα των δαιμόνων και με την σατανική παράταξη στην κόλαση.

Ο σατανισμός σαν μία νόμιμη, διοργανωτική και κυβερνητική κατάσταση δημιουργεί ένα σατανικό περιβάλλον, μία ψεύτικη πνευματικότητα κι έναν τρόπο σατανικής διαβίωσης.

Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι δαιμονισμένοι, οι οποίοι δραστηριοποιούνται για τον σατανισμό.

Η δαιμονοκρατία είναι χειρότερη από τον παγανισμό.

Όταν οι σατανικές δυνάμεις φτάνουν στο σημείο να κυβερνούν τον κόσμο, συντάσσουν και στρατεύματα για να περιφρουρούν, νόμους για να διοργανώνονται, ιδεολογίες οι οποίες να τις δικαιολογούν, ακόμα και θρησκείες για ντα τους παραπλανούν τους ανθρώπους.

Η κυβέρνηση των σατανικών δυνάμεων δικαιολογείται δια της αμαρτωλής καταστάσεως και της απιστίας και διαρκεί, όσο θέλει η πρόνοια του Θεού.

Δι’ αυτής της κυβέρνησης ο κόσμος θα πληρώσει τις πλάνες του μέχρι που να μετανοήσει και γυρίσει στο θείο δρόμο της ζωής.

Οι χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αφήσουν τις σατανικές δυνάμεις να εξουσιάζουν τα πάντα.

Αν κυριεύουν τα πάντα, αυτοί πρέπει να διοργανώσουν τις δυνάμεις τους και να τις νικήσουν στο όνομα του Χριστού.

Ο Χριστιανισμός είναι η νηφάλια και αγία δύναμη η οποία είναι υπεύθυνη για την σωτηρία του κόσμου.

Κι αλλοίμονο στους χριστιανούς οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην ιερή αποστολή η οποία τους έχει δοθεί, διότι ο Θεός θα εγείρει κι από τις πέτρες άλλους δικούς Του εκλεκτούς, οι οποίοι θα οικοδομήσουν την Βασιλεία Του!

Ο Αντίχριστος θα είναι ένας άνθρωπος, ένας πολιτικός ο οποίος θα κυβερνά τον κόσμο.

Θέλοντας να καταστρέψει τον Χριστιανισμό θα φέρει αντί αυτού μία σατανική θρησκεία, καταστρέφοντας έτσι τον κόσμο.

Ο Αντίχριστος θα είναι ένα πρόσωπο, αλλά το αντιχριστικό φαινόμενο είναι κοινωνικό-πολιτικό.

Ο Αντίχριστος θα είναι γεμάτος από σοφία, ικανότητα και δύναμη.

Θα έχει το έθνος του, τον στρατό του, τους φιλοσόφους του, τους πράκτορές του, τον πολιτισμό του, την παιδεία του, τον κόσμο του, τους συμμάχους του, τους συνεργάτες του, τους δούλους του, τους κατασκόπους του, τους δημίους του, τις μεθόδους του.

Αυτός θα είναι και όμορφος και αγαθός, θα έχει και ανθρωπιά, για να εξαπατά τον κόσμο*.

Αυτός, επειδή μισεί τον Χριστό, θα πείθει και τους χριστιανούς να τον προσκυνήσουν.

Αν δεν δέχωνται θ’ απειλεί να τους σκοτώσει κιόλας.

Ο Αντίχριστος θα είναι επιθετικός, κατακτητής και επαναστατικός.

Αυτός θα χρησιμοποιεί τον χρυσό σαν θεό και σαν δύναμη, το ψεύδος σαν επιχείρημα και παγίδα, την τυραννία σαν κυβέρνηση.

Ο Αντίχριστος ξέρει να διαλύει μέσω ελευθερίας, να ακυρώνει διά της ισότητας και να κυβερνά διά της εξουσίας.

Το ξίφος του θα είναι το υπέρτατο όπλο του.

Θα σκοτώνει όσους δεν πειθαρχούν σ’ αυτόν.

Μισεί την αλήθεια, την αγάπη, την δικαιοσύνη κι όλες τις προερχόμενες από τον Θεό αξίες.

Ο Αντίχριστος θα έχει το καϊαφικό πνεύμα που συνεχίζεται στην ιστορία από την εποχή της θανάτωσης του Χριστού.

Για τον Αντίχριστο, ο Ιούδας και ο Καϊάφας είναι άγιοι, ενώ ο Χριστός είναι ο προδότης.

Ο Αντίχριστος θα επιδιώξει να είναι το επίκεντρο του κόσμου διά της εκδίωξης του χριστοκεντρισμού.

Θ’ αναγκάζει πολλούς αγίους (δηλαδή χριστιανούς) να τον προσκυνούν, αλλ’ ούτε κι έτσι θα εξασφαλίσει την δεσποτεία του.

Η κυβέρνησή του θα είναι ανεκτή από την θεία Πρόνοια διότι σέβεται ο Θεός την ελευθερία του ανθρώπου.

Η δύναμή του εξηγείται διά των αμαρτιών και της απιστίας των ανθρώπων, διά της υπερηφανείας να κυβερνήσει τον κόσμο και διά του σατανικού ηδονισμού.

Οι άνθρωποι θα διαλέξουν ποιον θα υπηρετήσουν τον Χριστό ή τον Αντίχριστο.

Η δύναμις του Αντιχρίστου έχει ένα τοπικό και ένα παγκόσμιο χαρακτήρα, ένα χρονικό και ένα αιώνιο ήθος.

Η αποκαλυπτική μάχη είναι διαρκής μέχρι τον τελικό θρίαμβο του Αρνίου.

Η δύναμίς του θα είναι για ένα διάστημα ανεκτική.

Αυτό το διάστημα θα είναι ανάλογο με το ξύπνημα των χριστιανών, οι οποίοι θα υποφέρουν μέχρι να γίνουν άξιοι για τον Χριστό, να ενωθούν μαζί Του και να είναι νικητές διά Αυτού.

Οι χριστιανοί συμμετέχουν με τον Χριστό στην σωτηρία του κόσμου, όπως ο Αντίχριστος μετέχει με τους υιούς του σκότους στην πτώση του κόσμου.

Οι χριστιανοί να μην ξεχνούν ότι πολλές φορές οι υιοί του σκότους είναι σοφώτεροι και πιο ισχυροί από τους υιούς του φωτός.

Οι χριστιανοί να καταλάβουν ότι η αγνότητά τους, η ενέργεια και η δύναμή τους πρέπει να ξεπεράσουν και να νικήσουν την δύναμη των υιών του σκότους.

Η Χριστιανοσύνη θα θριαμβεύσει διά του Χριστού.

Αυτός έρχεται να τελειοποιήσει και να κάνει δυνατή την σωτηρία του πεσμένου στην αμαρτία κόσμου.

Ο Αντίχριστος θα νικηθεί από τον Χριστό.

Με τέτοιο πρόσωπο θα έρθει, ο παμβέβηλος, σαν ένας κλέφτης, για να παραπλανήσει όλους· ταπεινός, ήρεμος, μισώντας τις αδικίες, μη προσκυνώντας στα είδωλα, εκτιμώντας την ευσέβεια, αγαθός, φιλάνθρωπος και φιλόπτωχος, υπερβολικά όμορφος, πράος με όλους, τιμώντας πολύ το έθνος των Ιουδαίων, διότι εκείνοι περιμένουν τον ερχομό του.

Και μετά, αφού πολλοί λαοί θα δουν τέτοιες αγαθές πράξεις και δυνάμεις, όλοι θα ενωθούν και με μεγάλη χαρά θα κηρύξουν αυτόν βασιλέα, λέγοντας εις αλλήλους:

Άραγε υπάρχει άλλος άνθρωπος πιο αγαθός και πιο καλός απ’ αυτόν;

(Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, Λόγος περί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, στο βιβλίο: Η αποστασία και ο αντίχριστος σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, Constanƫa, 2008).

ΙΩΑΝΝΟΥ ΙΑΝΟΛΙΔΕ 

Νέου Ομολογητού της Πίστεως

Ο Φυλακισμένος Προφήτης

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Νέα Ἅγια εὐωδιάζοντα λείψανα ὁμολογητῶν στὸ Ἅγιον Ὅρος

Φωτό: «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»

Γράφει ὁ Γέρων Νεκτάριος Μοναχὸς Ἁγιορείτης

Ἡ πολὺ δύσκολη μετακίνησή μου (λόγω βλάβης τῆς ὑγείας μου), τὸ Σάββατο 21 – 11 – 2015 ἀπὸ Θεσσαλονίκη πρὸς Ἅγιον Ὅρος καὶ ἡ πολὺ δυσκολότερη καὶ κοπιαστικὴ ἐπιστροφή μου στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν Τρίτη 24 – 11 – 2015, ἀμείφθηκαν πνευματικὰ καὶ πῆρα καὶ ρέστα.

Σᾶς καταθέτω τὴν ἐμπειρία μου ἀμέσως, γιὰ νὰ δοξάσουμε τὸ Θεὸ μας ὅλοι μαζί.

Τὸ Σάββατο τὸ μεσημέρι, ἐγκαταστάθηκα πρὸς φιλοξενία στὸ Ἱερὸ κελὶ τῶν Καρυῶν τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Ψαρά. Ἐκεῖ Γέροντας εἶναι ὁ σεβαστὸς σὲ ὅλους μας πνευματικός, παπα – Ἀρτέμιος.

ΔΙΑΝΟΙΞΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΛΑΚΚΩΝ ΚΙ ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΑΓΙΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ

Μὲ δέος ὁ Γέροντας Ἀρτέμιος μοῦ εἶπε: «Ξέρετε, πάτερ, ἐδῶ καὶ καιρό, τὰ συνεργεῖα διανοίγουν μεγάλους λάκκους περιφερειακά τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Πρωτάτου, γιὰ νὰ στηρίξουν τὸν Ἱερὸ Ναὸ μὲ τσιμέντο καὶ χοντρὰ σίδερα. Στὴ διαδικασία διάνοιξης αὐτῶν τῶν λάκκων, οἱ ἐργάτες φέρουν στὴν ἐπιφάνεια νέους τάφους ἁγίων λειψάνων ποὺ εὐωδιάζουν. Εἶναι ἅγια λείψανα...

μαρτύρων ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Πίστεως τῶν μαρτυρησάντων μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Πρῶτο ἐπὶ τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου τὸ 1204 καὶ Μιχαὴλ Παλαιολόγου Αὐτοκράτορος».

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, Κυριακή 22 – 11- 2015, λειτουργήθηκα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Πρωτάτου, μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πρώτου, Ὀσιοτάτου Λαυριωτάτου Μοναχοῦ, Κυροῦ Παύλου. Ὁ Ἅγιος Πρῶτος, μὲ δέος κι αὐτός, ἐπιβεβαίωσε ὅλα τὰ προλεχθέντα. Ὁ καιρὸς ποὺ διάλεξε ὁ Πάνσοφος Θεός μας, νὰ μᾶς γνωρίσει τὰ νέα παλληκάρια του, εἶναι σημαδιακός. Τώρα, ποὺ πολλοὶ Ἑλληνόφωνες ψευτορθόδοξοι τρέχουν μαζὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο πρὸς τὸν Πάπα, τὴν Πανθρησκεία καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, ὁ Θεός μας, γιὰ νὰ μᾶς στηρίξει στὴν Πίστη, μᾶς ἀποδεικνύει ὅτι τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀμώμου ἠμῶν Πίστεως, βρίσκεται στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Πίστεως.

Δὲ μισοῦμε κανέναν ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ τρέχουν πρὸς τὸν Πάπα. Εὐχόμεθα νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν. Ἀμήν! Γένοιτο! Δόξα Τῷ Θεῷ ἠμῶν!

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ Ὑπεραγία Μητέρα Του 

ἡ ἐπονομαζομένη Παναγία Ἀρβανίτισσα νὰ σᾶς εὐλογοῦν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχές Ἁγιορείτης

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr