Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Στὸν 11ο Ψαλμὸ ὁ προφητάναξ Δα­βὶδ διαπιστώνει μὲ πόνο ὅτι κυριαρχοῦν γύρω του ἡ ὑποκρισία, τὸ ψεῦδος, ἡ αὐθαιρεσία τῶν ἀλαζόνων ἀν­θρώπων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα καὶ ὁ ἴδιος ταλαιπωρεῖται. Καταφεύγει στὸ Θεὸ καὶ Τὸν ἱκετεύει νὰ τὸν γλυτώσει ἀπὸ τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους. Ὁ Θεὸς διαβεβαιώνει ὅτι θὰ προστατεύσει ὅσους ἀδικοῦνται καὶ θὰ φανερώσει μὲ τρόπο ἀδιαμφισβήτητο τὴ δικαιοσύνη καὶ τὴ δύναμή Του. Ποιὸς μπορεῖ ν᾿ ἀμφιβάλει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων Του; Τὰ λόγια τοῦ Κυρίου εἶναι καθαρὰ ἀπὸ κάθε ψεῦ­δος. Μακάρι Ἐσύ, Κύριε, γράφει ὁ Δαβίδ, νὰ μᾶς φυλάξεις καὶ νὰ μᾶς διατηρήσεις ἀβλαβεῖς ἀπὸ αὐτὴ τὴν πονηρὴ γενιὰ καὶ τώρα καὶ αἰωνίως. «Κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι». Περπατοῦν γύρω μας οἱ ἀσεβεῖς καὶ μᾶς ἔχουν κυκλώσει ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη. Ὅμως γεμάτος πίστη ὁμολογῶ: «Κατὰ τὸ ὕψος σου ἐπολυ­ώρησας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀν­θρώπων» (Ψαλ. ια´ [11] 9). Ὅσο εἶναι τὸ ὕψος Σου, Κύριε, τόση εἶναι καὶ ἡ φροντίδα Σου γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. «Ἐπολυώρησας»: Ἔδειξες δηλαδὴ μεγάλη φρον­τίδα, φρόντισες μὲ κάθε ἐπιμέλεια.

Ἀλλὰ ποιό εἶναι τὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ; Ἡ κτίση δίνει τὴ δική της μαρτυρία: Ἡ γῆ μὲ τὶς ὑπέροχες ἐναλλαγὲς τοπίων, τὴν ποικιλία ζωῆς ποὺ φιλοξενεῖ, τὰ χερσαῖα ζῶα καὶ τὰ πτηνά, τὰ ποικίλα φυτὰ καὶ λουλούδια, τὶς ἐρήμους, τὰ πανύψηλα ὄρη, ὁ ἀέρας καὶ τὰ σύννεφα, οἱ ἀχανεῖς ὠκεανοὶ μὲ τοὺς ἀναρίθμητους ὀργανισμοὺς ποὺ κρύβουν μέσα τους, ὅλα μιλοῦν γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Τὸ σύμπαν, τὰ δισεκατομμύρια τῶν γαλαξιῶν, τὰ συστήματα τῶν ἀστέρων καὶ τῶν πλανητῶν μὲ τὶς ἀκριβεῖς τροχιές τους, τὶς ἰλιγγιώδεις ταχύτητες, τὶς τεράστιες μεταξύ τους ἀποστάσεις, ποὺ ὁ ἄν­­­­θρωπος μπορεῖ πλέον νὰ ὑπολογίσει, ἀλλὰ πάντοτε θὰ ἀδυνατεῖ νὰ συνειδητοποιήσει· τὸ μεγαλειῶδες σύμπαν μαρτυρεῖ γιὰ τὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ.

Τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ, τὸ πλησιέστερο πρὸς τὸν Θεὸ ἀγγελικὸ τάγμα, φλογισμένα ἀπὸ τὴ θεία ἀγάπη, ἀναπέμ­πουν ἀέναη δοξολογία πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα. Μὲ ἔκπληξη ποὺ διαρκῶς ἀνανεώνεται, μὲ ἱερὸ εὐφρόσυνο τρόμο καλύπτουν τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πόδια τους μπροστὰ στὸ ὑπερβάλλον μεγαλεῖο τῆς θείας δόξας καὶ κράζουν ἀδιάλειπτα τὸ ἕνα πρὸς τὸ ἄλλο: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (Ἡσ. Ϛ´ 1-4)… «Τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι πέρας» (Ψαλ. ρμδ´ [144] 3). Δὲν ὑπάρχει ὅριο στὴ μεγαλοσύνη Του, στὸ ὕψος Του. Ἑπομένως καὶ ἡ πρόνοιά Του, κατὰ τὸν Ψαλμωδό, εἶναι καὶ αὐτὴ ἀσύλληπτη, ἄπειρη. Δὲν μπορεῖ οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος νὰ κατανοήσει τὴ φροντίδα τοῦ Δημιουργοῦ γιὰ τὸ πλάσμα Του. Διότι αὐτὴ εἶναι μυστήριο.

Εἶναι μυστήριο τὸ κέντρο τῆς θείας Προνοίας, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, μὲ κορυφαῖο γεγονὸς τὴ Σταύρωσή Του. Μυστήριο θαυμαστὸ καὶ ἀνεξάντλητο στὴ μελέτη του. Ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης μυστήριο καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ κάθε πλάσμα Του – καὶ σ᾿ αὐτὸ κυρίως ἀναφέρεται ὁ Ψαλμωδὸς στὸ συγκεκριμένο Ψαλμὸ ὅταν λέει, «κατὰ τὸ ὕψος σου ἐπολυώρησας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων».

Ὁ Θεὸς προαιωνίως θέλησε νὰ φέρει στὴν ὕπαρξη τὸν κάθε ἄνθρωπο· τὸ θέλησε ἐλεύθερα καὶ ἀπὸ ἀγαθότητα ἀνεξιχνίαστη· μὲ προορισμό, ἂν ἀνταποκριθεῖ, νὰ τὸν καταστήσει κοινωνὸ τῆς Βασιλείας Του, νὰ τὸν ἀναδείξει θεὸ κατὰ χάριν. Στὸ σύντομο πέρασμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ γῆ ὅλα ὑπηρετοῦν αὐτὸ τὸν μεγαλειώδη σκοπό.

Ὡστόσο δὲν φροντίζει μόνο γιὰ τὴ σωτηρία μας ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλα τὰ ἄλ­­­λα. «Πολυωρεῖ», δείχνει δηλαδὴ μεγάλο ἐν­­διαφέρον· μὲ πόση ἀγάπη, μὲ πόση στοργή, μὲ πόση σοφία! «Ὑμῶν καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί», μᾶς διαβεβαίωσε (Ματθ. ι´ [10] 30). Δηλαδὴ προνοεῖ καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀσήμαντα ζητήματα, στὰ ὁποῖα ἐμεῖς δὲν δίνουμε ἰδιαίτερη σημασία. Οἰκονομεῖ τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴ συντήρησή μας. Διαμορφώνει στὴ ζωή μας περιστάσεις, ὥστε νὰ Τὸν γνωρίσουμε καὶ νὰ Τὸν πλησιάσουμε περισσότερο. Μᾶς προστατεύει ἀπὸ κινδύνους τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ἀπὸ διεφθαρμένους ἀνθρώπους, ἀπὸ θανατηφόρα δυστυχήματα, ἀπὸ θανάσιμα ἁμαρτήματα. Σὲ κρίσιμα διλήμματα μᾶς χαρίζει τὸν φωτισμό Του. Δὲν ἐπιτρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουμε πειρασμοὺς μεγαλύτερους ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, ἀλ­λὰ μᾶς δίνει πλούσια τὴ Χάρη Του γιὰ νὰ τοὺς ὑπερβοῦμε καὶ νὰ τοὺς νικήσουμε. Φιλάνθρωπα ἐπιτρέπει θλίψεις, ποὺ μᾶς ἐξαγιάζουν. Ὅλα τὰ παρακολουθεῖ, γιὰ ὅλα φροντίζει ἡ ἀνύστακτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ: γιὰ τὰ αἰώνια καὶ τὰ προσωρινά, γιὰ τὰ προσωπικά, τὰ οἰκογενειακά, τὰ ἐπαγγελματικά, τὰ ἐθνικά, τὰ παγκόσμια…

Εἶναι θαυμαστὴ στὸ βάθος της ἡ θεία Πρόνοια: Οἰκονομεῖ ὥστε ἀκόμη καὶ ὁ διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, νὰ ὑπηρετοῦν τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας μας.

Ἕνα πρέπει νὰ ἔχουμε πάντοτε στὸ νοῦ μας, γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον εἴμαστε δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ καὶ Ἐκεῖνος μᾶς φροντίζει, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πάθουμε κάτι χωρὶς νὰ τὸ θέλει ὁ Θεός (PG 31, 332C).

Ἂν μάλιστα ἐμεῖς ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημά Του, τότε ὅλα θὰ μᾶς ὠφελοῦν· διότι «τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η´ 28), «καὶ τὰ δοκοῦντα εἶναι (=καὶ ὅσα φαίνονται) λυπηρά».

Ἂς παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀξιώνει νὰ βλέπουμε τὴν πατρική Του φρον­τίδα γιὰ μᾶς καὶ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας πάν­τοτε γιὰ ὅλα.

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

https://christianvivliografia.wordpress.com

Επιδιώκετε την αγάπη

Ζητάτε καθημερινά από το Θεό την αγάπη. Μαζί με την αγάπη έρχεται κι όλο το πλήθος των αγαθών και των αρετών. Αγαπάτε για να αγαπιέστε κι εσείς από τους άλλους. Δώστε στο Θεό όλη σας την καρδιά, ώστε να μένετε στην αγάπη. «Όποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει μέσα στο Θεό κι ο Θεός μέσα σ’ Αυτόν».

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

http://orahmas.blogspot.gr

Η πίστη μας δεν πουλιέται! ~ Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, αρνούνταν όλα τα δώρα που του πρόσφεραν 

ως ευχαριστία για τις ευεργεσίες του, λέγοντας: «Η πίστη μας δεν πουλιέται!».

Απέκρυπτε δε τις αρετές του υποκρινόμενος εκκεντρικότητες ή εξάψεις οργής, 

για να αποφύγει την εκτίμηση των ανθρώπων, και να διαφυλάξει την ησυχία του...

Όταν η θαυματουργική του δύναμη γεννούσε τον θαυμασμό, απαντούσε αυστηρά: 

Ε, τι θαρρείτε, πως είμαι άγιος; Αμαρτωλός είμαι, χειρότερος από σας. Δεν βλέπετε; 

Ακόμη και τον θυμό μου δεν μπορώ να συγκρατήσω...

Ο Χριστός κάμνει τα θαύματα που βλέπετε.

Εγώ τα χέρια μου μόνον υψώνω και Τον παρακαλώ...

Πηγή: Περιοδ. ο Άγιος Λάζαρος, έκδ. Ι.Ν. Αγ. Λαζάρου Λάρνακος

Σχόλιο Π. κοινωνίας: Και είναι μια βαθιά ανάγκη που με κάνει να σταθώ στόν λόγο του Αγίου, πως... ''Η πίστη μας δεν πουλιέται...''

Μα σήμερα πουλιέται και η Πίστη! Πουλιέται με τα ΕΣΠΑ των Ι. Μονών, με τις άνομες συμβάσεις, τις ακατανόμαστες πράξεις, τις συμπροσευχές μετά των Αιρετικών, την αφωνία, τις δειλές σιωπές και υποχωρήσεις... (Περί Δειλίας εδω, Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου).

Και πουλιέται η Πίστη απο πολλούς, που έδωσαν υπόσχεση πως θα ήταν φύλακες, 

μα κάνουν στήν άκρη τις φωνές των Αγίων, διότι είναι ''αναχρονηστικές''! 

Και τάχα εμποδίζουν την ενώτητα, με τίς άλλες ''εκκλησίες''...

Και περιμένει σκυφτός ο κατατρεγμένος τούτος λαός, να δεί απο κάπου φως, να βγούν οι ''Στρατηγοί'' του αγώνα να πάρουν θέση... 

Το Φως όμως είναι Του Χριστού, και απο κει λαμβάνουν όλοι... 

Τρέξε καρδιά μου πρός το Φως, και μην πουλάς την Πίστη!

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

Με αυτή την Προσευχή έγινα καλά λέγοντάς την τρεις φορές την ημέρα

Του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος . Αμήν.

Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς. (τρεις φορές)

Παναγία τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρισον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επισκεψε και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.

Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.

Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανό και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών.

Βαπτιστά του Χριστού, πάντων ημών μνήσθητι, ίνα ρυσθώμεν των ανομιών ημών, σοι γαρ εδόθη χάρις, πρεσβεύειν υπέρ ημών.

Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιόν του Παρακλήτου, ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι, ημίν το μέγα έλεος

Δεύτε προσκυνήσομεν και προσπέσωμεν τω Βασιλεί ημών Θεώ.

Δεύτε προσκυνήσομεν και προσπέσωμεν Χριστό τω Βασιλεί ημών Θεώ.

Δεύτε προσκυνήσομεν και προσπέσωμεν Αυτώ Χριστώ τω Βασιλεί και Θεώ ημών.

Ψαλμός 37ος

Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παιδεύσης με. ότι τα βέλη σου ενεπάγησάν μοι, και επεστήριξας επ᾿ εμέ την χείρά σου· ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου από προσώπου της οργής σου, ουκ έστιν ειρήνη εν τοις οστέοις μου από προσώπου των αμαρτιών μου. ότι αι ανομίαι μου υπερήραν την κεφαλήν μου, ωσεί φορτίον βαρύ εβαρύνθησαν επ᾿ εμέ. προσώζεσαν και εσάπησαν οι μώλωπές μου από προσώπου της αφροσύνης μου· εταλαιπώρησα και κατεκάμφθην έως τέλους, όλην την ημέραν σκυθρωπάζων επορευόμην. ότι αι ψόαι μου επλήσθησαν εμπαιγμάτων, και ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου· εκακώθην και εταπεινώθην έως σφόδρα, ωρυόμην από στεναγμού της καρδίας μου. Κύριε, εναντίον σου πάσα η επιθυμία μου, και ο στεναγμός μου από σού ουκ απεκρύβη. η καρδία μου εταράχθη, εγκατέλιπέ με η ισχύς μου, και το φως των οφθαλμών μου, και αυτό ουκ έστι μετ᾿ εμού. οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν, και οι έγγιστά μου από μακρόθεν έστησαν· και εξεβιάζοντο οι ζητούντες την ψυχήν μου, και οι ζητούντες τα κακά μοι ελάλησαν ματαιότητας, και δολιότητας όλην την ημέραν εμελέτησαν. εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον και ωσεί άλαλος ουκ ανοίγων το στόμα αυτού· και εγενόμην ωσεί άνθρωπος ουκ ακούων και ουκ έχων εν τω στόματι αυτού ελεγμούς. ότι επί σοι, Κύριε, ήλπισα· συ εικακούση, Κύριε ο Θεός μου. ότι είπα· μήποτε επιχαρώσί μοι οι εχθροί μου· και εν τω σαλευθήναι πόδας μου επ᾿ εμέ εμεγαλορρημόνησαν. ότι εγώ εις μάστιγας έτοιμος, και η αλγηδών μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός. ότι την ανομίαν μου εγώ αναγγελώ και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου. οι δε εχθροί μου ζώσι και κεκραταίωνται υπέρ εμέ, και επληθύνθησαν οι μισούντές με αδίκως· οι ανταποδιδόντες μοι κακά αντί αγαθών ενδιέβαλλόν με, επεί κατεδίωκον αγαθωσύνην. μη εγκαταλίπης με, Κύριε· ο Θεός μου, μη αποστής απ᾿εμού· πρόσχες εις την βοήθειάν μου, Κύριε της σωτηρίας μου.

Ευαγγέλιο

Κατά Ματθαίον, Κεφάλαιο 8/5-17

Εισελθόντι δε αυτώ εις Καπερναούμ προσήλθεν αυτώ εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν και λέγων· Κύριε, ο παίς μου βέβληται εν τη οικία παραλυτικός, δεινώς βασανιζόμενος. και λέγει αυτώ ο ᾿Ιησούς· εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν. και αποκριθείς ο εκατόνταρχος έφη· Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παίς μου. και γαρ εγώ άνθρωπός ειμι υπό εξουσίαν, έχων υπ᾿ εμαυτόν στρατιώτας, και λέγω τούτω, πορεύθητι, και πορεύεται, και άλλω, έρχου, και έρχεται, και τω δούλω μου, ποίησον τούτο, και ποιεί. ακούσας δε ο ᾿Ιησούς εθαύμασε και είπε τοις ακολουθούσιν· αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω ᾿Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον. λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσι και ανακλιθήσονται μετά᾿Αβραάμ και ᾿Ισαάκ και ᾿Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων. και είπεν ο ᾿Ιησούς τω εκατοντάρχω· ύπαγε, και ως επίστευσας γενηθήτω σοι. και ιάθη ο παίς αυτού εν τη ώρα εκείνη. Καί ελθών ο ᾿Ιησούς εις την οικίαν Πέτρου είδε την πενθεράν αυτού βεβλημένην και πυρέσσουσαν· και ήψατο της χειρός αυτής, και αφήκεν αυτήν ο πυρετός και ηγέρθη και διηκόνει αυτώ. ᾿Οψίας δε γενομένης προσήνεγκαν αυτώ δαιμονιζομένους πολλούς, και εξέβαλε τα πνεύματα λόγω και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσεν, όπως πληρωθή το ρηθέν διά῾Ησαίου του προφήτου λέγοντος· αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν.

Κομβοσχοίνι: Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» & «Άγιε Αρσένιε, πρέσβευε υπέρ ημών»

Απολυτίκιο Οσίου Παταπίου

Θείας κλήσεως, ιχνηλατήσας, εκ νεότητας, τας επιδόσεις, δι” ασκήσεως τω κόσμω εξέλαμψας και δοξασθείς απάθειας ταις χάρισι, πάθη ποικίλα ίασαι Πατάπιε, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιο Αγίων Αναργύρων

Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών· δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε ημίν.

Απολυτίκιο Αγίου Παντελεήμονος

Αθλοφόρε Άγιε, και ιαματικέ Παντελεήμον, πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχαίς ημών.

Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Πώς μπορούν ακόμα να κοινωνούν με ανθρώπους που μολύνουν και δηλητηριάζουν ψυχές;

Καλῶς κάνουν ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ὅσοι δὲν παραδέχονται ὅτι εἶναι αἱρετικοί.

Ὅσοι ὅμως τὸ παραδέχονται, καὶ μάλιστα ἀποκαλοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση, ποιά δικαιολογία ἔχουν νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μαζί τους;

Ἂς δοῦμε τί εἶναι καὶ τί μεταδίδουν οἱ αἱρετικοί, σύμφωνα μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως συνοπτικὰ παρουσιάζει σὲ ὁμιλία του ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

Χαρακτηρισμοὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων

γιὰ τὴν αἵρεση.

Τί εἶναι αἵρεσις; Ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Μολυσμὸς ψυχῆς, ἰὸς ἀσπίδων (δηλητήριο φιδιῶν).

Τί εἶναι αἵρεσις; Λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας: «Φθορὰ πίστεως». «Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις, κἂν ἀνθρώπους ἔχει προστάτας», λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος. Εἶναι «ἡ κυρίως βλασφημία», γι’ αὐτό, ὅποιος βλασφημίσει εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, δὲν ἔχει συγχώρεση. 

Ὁ δὲ ἱ. Χρυσόστομος λέγει πὼς «αἵρεσις εἶναι ἡ ἀποστασία». 

Οἱ δὲ Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χαρακτήρισαν τὴν αἵρεσιν «παντελῆ ἀθεΐα»! Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἶπε γι’ αὐτήν: εἶναι «ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ». 

Καὶ πάλι ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μᾶς λέγει «τοῖς ἐκείνου (τοῦ διαβόλου) μερίδος εἰσίν» οἱ αἱρετικοί. 

Κι ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρείας λέγει ὅτι εἶναι «πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου». 

Κι ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἀποκαλεῖ τὴν αἵρεση «βοτάνην διαβόλου».

Εἴδατε τί χαρακτηρισμοὺς δίδουν καὶ Σύνοδοι καὶ Πατέρες γιὰ τὴν αἵρεση;

Ἡ αἵρεσις δὲν σώζει, ἐπειδὴ εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ. 

Ἂν λοιπόν, κάτι δὲν σώζει, θὰ ἦταν φανατισμὸς νὰ πολεμηθεῖ ἡ αἵρεση;

(π. Ἀθ. Μυτιληναίου, ὁμιλία «Εἰς τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου»)

Ἀλήθεια! Πῶς μποροῦν οἱ Ποιμένες –κυρίως οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές- νὰ συλλειτουργοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ οἱ Ἅγιοί μας μᾶς διδάσκουν ὅτι φέρνουν «Μολυσμὸ ψυχῆς», μεταγγίζουν «δηλητήριο φιδιῶν», διδάσκουν διδασκαλίες «θεομίσητες» καὶ «βλάσφημες», ὁδηγοῦν σὲ «ἀποστασία» καὶ «παντελῆ ἀθεΐα»; 

Πῶς μποροῦν νὰ συνεχίζουν τὴν κοινωνία μὲ ἀνθρώπους ποὺ διδάσκουν τὴν «ἀλλοτρίωση ἐκ τοῦ Χριστοῦ», ποὺ ἀποτελοῦν «μερίδα καὶ βοτάνη διαβόλου, εἶναι «πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου».

Καὶ πῶς, τολμοῦν νὰ διδάσκουν στὰ πνευματικά τους παιδιά νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση ποὺ δὲν σώζει;

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα έθεσε ο Κύριος προς τους μαθητάς του και ιδιαίτερα σήμερα προς όλους μας: «Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γής;» (Λουκ.18,8)

ἩΘΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

«…Κοντά στὰ σημεῖα τῆς ἠθικῆς αποσυνθέσεως ἔρχονται καὶ τὰ σημεῖα τῆς προδοσίας. Ὅταν σκέπτομαι ὅτι ἱεράρχαι φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ μεταβαίνουν στὸ ἐξωτερικό, γιὰ νὰ λάβουν μέρος σὲ παγκόσμια συνέδρια ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ ἑορτάσουν μὲ τοὺς αἰρετικούς! Ὅταν, ὅταν, ὅταν…

Μὲ την βοήθεια τοῦ Θεοῦ τὰ παρακολουθῶ ὅλα καὶ βλέπω ὅτι εἶνε ἡ ἐποχὴ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: Ἂν ἔρθω στὸν κόσμο θὰ βρῶ τὴν Πίστι;….

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

http://emmadimitris.blogspot.gr

Ξέχασες όμως, Δέσποτα, να πεις κάτι για την ...καταδίκη του Παπισμού από τον Άγιο! Στα θυμίζουμε!!!

Μητρ. Δημητριάδος: Ο Άγιος Νεκτάριος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση

Με επίκεντρο τον πανη-γυρίζοντα μεγάλο ενοριακό Ναό του Αγίου Νεκταρίου Ν. Ιωνίας Βόλου, γιορτάστηκε και φέτος στην Τοπική Εκκλησία η Μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, με τη συμμετοχή του ιερού Κλήρου και του ευσεβούς Λαού της πόλης.

Στο κήρυγμά του, κατά τον Πανηγυρικό Εσπερινό, ο Σεβασμιώτατος μεταξύ των άλλων ανέφερε «Ο Άγιος Νεκτάριος αποτελεί ιδιαίτερα για τους επισκόπους παράδειγμα προς μίμηση». 

Θέλοντας να σκιαγραφήσει τη μορφή του Αγίου μας, στάθηκε σε τρία σημεία της ζωής του Αγίου, που σφράγισαν τη ζωή του και αποτελούν ηθικό δίδαγμα για μας. 

Πρώτο είναι η απόλυτη αφοσίωση στην Εκκλησία, δεύτερο η ακλόνητη πίστη του στη ζωή της Εκκλησίας και ταυτόχρονα η υπομονή μέσα στον εκκλησιαστικό βίο, γιατί, ενώ αναδείχθηκε στο βαθμό του επισκόπου. τα τάλαντά του και οι φίλοι του έστρεψαν τα βέλη επάνω του. 

Γιατί αυτοί δεν μπορούσαν να αντέξουν την αλήθεια του. Γι αυτό και δυσφημίστηκε, συκοφαντήθηκε και εκδιώχθηκε. Και ενώ ανθρώπινα για να αποδείξει την αλήθεια έπρεπε να αντιδράσει, αυτός υπέμεινε σιωπώντας.

Πηγή

ΑΓ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ:

ΠΩΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΞΕΘΕΜΕΛΙΩΣΕ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστι Ἰησοῦς Χριστὸς» (Α΄ Κορ. γ΄ 11). «ἐποικοδομηθέντες τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν». «Τῷ θεμελίῳ», λέγει, “τῶν Ἀποστόλων” καὶ οὐχὶ τοῦ Πέτρου, καθὼς παραφρονεῖ ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία. Ἐὰν ὁ Κλήμης Ρώμης εἶναι διάδοχος τοῦ Πέτρου, διότι ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Πέτρο, τότε ὅσοι ἐπίσκοποι χειροτονήθησαν ἀπὸ τὸν Πέτρο εἶναι διάδοχοί του, καὶ ὄχι μόνο ὁ Κλήμης. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐχειροτόνησε τὸν Πάπα Κλήμεντα ἐπίσκοπο Ρώμης μόνο, καὶ ὄχι τῆς οἰκουμένης ὅλης. Ἐὰν ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου ἔδωσε τέτοιο προνόμιο στὸν Πάπα νὰ εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας,καὶ μονάρχης ἐπάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ εἰς τὰς Συνόδους, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ ἔχει αὐτὰ τὰ προνόμια ὁ Ἱεροσολύμων διὰ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.

Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξώρισε ἀπὸ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Δεσπότη πάντων Χριστόν, καὶ ἔτσι ἔμεινε ἡδυτικὴ Ἐκκλησία χήρα ἀπὸ τὸν Χριστό. Ὅταν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρωτοκαθεδρία, νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δεξιά του καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά του (Μάρκ.ι´35-38), ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον, διότι τὴν πρωτοκαθεδρία τὴν ἔχω δώσει στὸν Πέτρο, ἀλλά, ὅτι «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται διάκονος ὑμῶν, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔστω πάντων δοῦλος». Ὅταν οἱ ἀπόστολοι κατὰ τὸν μυστικὸν Δεῖπνον ἔπεσαν σὲ φιλονικία, διὰ τὰ πρωτεῖα, ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε πὼς ὁ Πέτρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος, ἐπειδὴ αὐτὸν ἀφήνω ἐπίτροπον εἰς τὸ ποίμνιον, αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ ὅλων σας. (Λουκ. κβ’ 24-26). Ἀλλὰ τοὺς εἶπε ὅτι “οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καὶ ὁ ἀνακείμενος ὡς ὁ διακονῶν”. Ἔφερε καὶ παράδειγμα ὁ Κύριος τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ λέγονται Ραββί, ὅμως ἐσεῖς, οἱ δικοί μου μαθηταὶ μὴν πέσετε στὸ πάθος αὐτό, μὴ ζητεῖτε τὸ πρωτεῖον αὐτό, ὑμεῖς μὴ κληθῆτε καθηγηταί, «εἷς γάρ ἐστιν ὁ καθηγητὴς Χριστός, καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ἐπὶ τῆς γῆς. Εἷς ἐστιν ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὑμεῖς δὲ πάντες ἀδελφοὶ ἐστέ». Οἱ Ἀπόστολοι ἔπεμψαν τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰωάννην στὴν Σαμάρεια, ὅταν ἄκουσαν πὼς ἐδέχθη τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἄρχων πάντων, πῶς πέμπεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους; πράγμα ποὺ δὲν τὸ δέχεται οὔτε ἡ συνήθεια οὔτε τὸ δίκαιον; Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι τοῦτοι οἱ καπνοὶ τῆς φιλοδοξίας, καὶ πρωτοκαθεδρίας δὲν ἐχώρησαν μέσα εἰς τὰς θεοφόρους κεφαλὰς τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ὅλοι ἦταν ὁμοταγεῖς, ἀδελφοὶ κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίοu, ἐπίσης διδάσκαλοι πάσης τῆς οἰκουμένης. Ὄχι διῃρημένως ὁ ἕνας στὴ Ρώμη, ὁ ἄλλος ἀλλαχοῦ, ἀλλὰ πανταχοῦ καθ᾽ ἕνας τὴν αὐτὴ ἐξουσία εἶχε καὶ τὸ αὐτὸ Ἀποστολικὸ προνόμιο. Ἔτσι ὁ Πάπας διὰ νὰ στήση τὴν κεφαλήν του, ὄχι μόνον συκοφαντεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καταφρονεῖ καὶ τὸν μακάριο Πέτρο σμικρύνοντάς του τὸ Ἀποστολικόν του προνόμιο, ἐπειδὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν χειροτονημένος διδάσκαλος πάσης της οἰκουμένης καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι, αὐτὸς τὸν περικλείει εἰς τὴν Ρώμην. Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἀρχή, πῶς ὁ Παῦλος ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀντεστάθη κατὰ πρόσωπον εἰς τὸν Πέτρον; Πῶς τὸν ἐλέγχει καθὼς ὁ ἴδιος γράφει στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολήν του; «ὅτε ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ ἀντέστην» (Γαλατ. β΄11). Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν πρῶτος πῶς εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Σύνοδον δὲν ἀποφασίζει ὁ Πέτρος ὡς κεφαλὴ πάντων, ἀλλὰ ὁ Ἰάκωβος; (Πράξ. ιε΄10-28). 

Οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, καὶ ἰσότιμοι πάντες, καὶ οὐδένας εἶχε διωρισμένον θρόνον. Οἱ Ἀπόστολοι χειροτονοῦσαν παντοῦ Ἀρχιερεῖς, καὶ ἔδιδαν εἰς αὐτοὺς τέσσαρα χαρίσματα: πρῶτον τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, δεύτερον τὴν Ἱερωσύνην, τρίτον τὴν χειροτονίαν, τέταρτον τὴν ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Καὶ αὐτὰ μερικῶς, καὶ ὄχι οἰκουμενικῶς, ἀλλὰ καθένας εἰς τὴν ἐπαρχίαν του ἐκήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνεργοῦσε τὰ τῆς Ἱερωσύνης, ἔπραττε τὰ τῆς χειροτονίας, ἐτέλει τὰ τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του οὐδείς. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἀποστολικὸ χάρισμα. Οἱ Ἀπόστολοι Ἀρχιερεῖς χειροτονοῦσαν, καὶ ὄχι Ἀποστόλους. Οὐδεὶς τῶν χειροτονηθέντων ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔγινε διάδοχος καὶ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος. Δόγμα τῶν Παπικῶν εἶναι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπαν, ταυτὸν ἐστὶ τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν», ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν, δηλαδὴ θεοποιεῖ τὸν ἑαυτόν του. 

Ὁ Πάπας εἶναι κτίσμα, καὶ ἐπειδὴ ζητεῖ προνόμιον ὁπού τὸ ἔχει μόνος ὁ Θεός, τὸ νὰ πιστεύουν εἰς αὐτὸν τὰ κτίσματα, εἶναι ἱερόσυλος, καὶ παντάπασι τυφλός, ὅταν θέλει νὰ εἶναι ἀνώτερος τῶν Συνόδων; ὅταν φαντάζεται πὼς εἶναι ἀναμάρτητος; τί ἄλλο ὅταν διδάσκει πὼς εἶναι μονάρχης τῶν Ἐκκλησιῶν; παρὰ τὸ ὅτι εἶναι Θεός; καὶ διὰ τοῦτο μὲ ἀναίσχυντον καὶ ἄθεον ἀπόφασιν θέλει νὰ προσκυνῆται καὶ νὰ πιστεύεται ὡς Θεός; Τοῦτο τί ἄλλο εἶναι παρὰ φαντασία ἀθεΐας, τύφλωσις νοὸς εἰδωλολάτρου; Ὁ 35ος Ἀποστολικὸς κανὼν βοᾶ: «Εἴ τις Ἐπίσκοπος τολμήσειε χειροτονίαν ποιῆσαι ἐν ταῖς μὴ ὑποκειμέναις αὐτῷ χώραις καὶ πόλεσι, παρὰ γνώμην τῶν κατεχόντων αὐτάς, καθαιρείσθω, ὅ τε χειροτονήσας καὶ χειροτονηθείς».

Ἐὰν ἦταν ὁ Ρώμης πρῶτος, πὼς αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κλήμης ἔγραφε τὸν Ἀποστολικὸ κανόνα ποὺ λέει: «Τοὺς Ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης. Ἐκεῖνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει καὶ ταῖς ὑπ᾽ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός». Ἀλλ᾽ ἡ φιλαρχία τοῦ Πάπα καὶ τοῦτον τὸν κανόνα καθὼς καὶ ἄλλους πολλοὺς καταπάτησε (9ον τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου). Ὁ Πάπας ἀπὸ κενὴ φιλοδοξία, διὰ νὰ στήσῃ τὴν μοναρχικὴ ἐξουσία, ἰδιοποιῆται τὰ Ἀποστολικὰ χαρίσματα. Ἡ φιλοδοξία τοῦ Πάπα τὸν ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο νὰ λέῃ ὅτι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπα, ταυτὸν ἔστι τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν, ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν”. Θεοποιεῖ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις. Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; Ποῦ ὁ μακαρισμὸς «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοὶ; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης;

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου, διότι οἱ ἀποστατικὲς δυνάμεις, καθὼς ἔλεγε ἡ μακαρία Συγκλητική, τὶς ἄλλες ἀρετὲς δύνανται κατά τινα τρόπον, νὰ μιμηθοῦν, τὴν δὲ ταπεινοφροσύνη οὐδέποτε. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφὸς πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία εἶναι νόθος ὀργανισμός. Σὲ ἕναν θνητὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία δὲν εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ Παποκεντρική. Ὁ Πάπας ὑπέκυψε στὸν τρίτο καὶ τελευταῖο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στὴν ἔρημο.

Ἁγ. Νεκταρίου: «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος», ἐκδ. Ν. Παναγοπούλου, τόμ.΄., Ἀθῆναι

https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/11/09/ἅγ-νεκτάριος-πῶς-ὁ-πάπας-ἐξεθεμελίωσε από την Εκκλησία τον Χριστό.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Παιδική εκπομπή του BBC διαφημίζει σε παιδιά έως και 6 ετών, την ορμονοθεραπεία για την «αλλαγή φύλου»

Η σειρά ‘Just a Girl’ του BBC που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από έξι (!) ετών και πάνω, περιγράφει πώς ο Ben έγινε ‘Amy’, με τη λήψη ορμονών που σταματούν την εφηβεία. Είναι ένα ακόμη παράδειγμα της νεοταξικής ατζέντας προώθησης της λεγόμενης «ρευστότητας» του φύλου, με άλλα λόγια, της κατάργησης της διάκρισης των δύο φύλων. Απ’ ότι φαίνεται, τώρα έχει στόχο τα παιδιά.

Άρθρο του Vigilant Citizen που δημοσιεύθηκε πέρσι με τίτλο «Η ατζέντα πίσω από τον μετασχηματισμό του Bruce Jenner», εξηγούσε πώς η «αλλαγή του φύλου» του πρώην Αμερικάνου ολυμπιονίκη Jenner (που έγινε ‘Caitlyn’) έλαβε σκόπιμα τεράστια δημοσιότητα και εξυμνήθηκε (!), επειδή ήταν μέρος μιας ευρύτερης ατζέντας για την προώθηση της «ρευστότητας» των φύλων. Η ατζέντα αυτή δείχνει ξεκάθαρα πλέον το σκοτεινό πρόσωπό της, καθώς επιχειρεί να περάσει στα παιδιά.

Παρά το γεγονός ότι η «Amy» παίζεται από έναν ηθοποιό, η ιστορία ισχυρίζεται ότι υπήρχε ως αγόρι με το όνομα Μπεν.

Η σειρά ‘Just a Girl’ προσπαθεί να περάσει ως κάτι το φυσιολογικό ή και άξιο επαίνου ακόμα, την «αλλαγή φύλου» από την παιδική ηλικία. Η σειρά διδάσκει ακόμη τα παιδιά σχετικά με τη λήψη ορμονών και φαρμάκων ανάσχεσης της εφηβείας. Ποιος εγγυάται για τις επιπτώσεις των εν λόγω φαρμάκων στην ανάπτυξη του σώματος και του εγκεφάλου; Ουδείς, φυσικά.

Κάποιος θα αναρωτιόταν: Που είναι οι γονείς; Μα, οι γονείς είναι αυτοί που υποβάλλουν τα παιδιά τους σε ριζοσπαστικές θεραπείες, όπως αναστολείς ορμονών και χειρουργικές επεμβάσεις «αλλαγής φύλου». Δεν θα έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να οδηγηθούν σε δικαστήριο κατηγορούμενοι για κακοποίηση παιδιών; Στην «προοδευτική» κοινωνία μας, όχι, μόνο δεν κατηγορούνται, αλλά αντίθετα στην πραγματικότητα ενθαρρύνονται μέσα από εκπομπές σαν κι αυτή.

Ορισμένες κλινικές του NHS (εθνικού συστήματος υγείας της Μ. Βρετανίας), όπως το Κέντρο Tavistock στο Βόρειο Λονδίνο, συνταγογραφούν τέτοια φάρμακα σε παιδιά από την ηλικία των εννέα ετών! Σε μια άλλη περίπτωση, ένα επτάχρονο αγόρι διατάχθηκε με δικαστική απόφαση να αφαιρεθεί από τη επιμέλεια της μητέρας του, επειδή «το μεγάλωνε σαν κορίτσι».

Παρακάτω αποσπάσματα από την εκπομπή ‘Just a Girl’.

«Η Amy λέει: Όταν γεννήθηκα, η μαμά είπε ότι ο μπαμπάς ήταν τόσο χαρούμενος που είχε ένα αγόρι να το πηγαίνει στο ποδόσφαιρο. Αλλά η μαμά ήξερε ότι ήμουν διαφορετικός. Συνειδητοποίησε νωρίς ότι γεννήθηκα σε λάθος σώμα».

«Η μαμά μου με στήριξε όταν έκανα μια παρουσίαση PowerPoint στην τάξη μου σχετικά με τη μετάβασή μου και ότι δεν επρόκειτο να έρθω πλέον στο σχολείο με αγορίστικα ρούχα, αλλά με κοριτσίστικα ρούχα. Δεν ήμουν ο Μπεν, ήμουν η Amy».

Αργότερα βλέπουμε την Amy να λέει σε έναν φίλο, τον Josh - ένα αγόρι που θέλει να αναγνωριστεί ως κορίτσι - ότι της χορηγούνται φάρμακα αναστολής των ορμονών, λέγοντας ότι ‘της’ πήρε “αιώνες” για να τα πάρει μετά από «πολλές εξετάσεις και συνομιλίες στην κλινική». «Μόλις συνειδητοποίησαν ότι πράγματι ήμουν trans, τα πήρα», λέει. Αργότερα, η Amy λέει ότι έχει αναπτύξει ένα φλερτ με ένα αγόρι που ονομάζεται Liam, αλλά εκμυστηρεύεται: «Ο Liam σκέφτεται ότι είμαι απλά ένα κορίτσι, αλλά δεν είμαι. Είμαι trans. Και τι θα πει αν το ανακαλύψει; Δεν θα θέλει να είμαστε φίλοι; Γιατί; Είμαι ακόμα εγώ, δεν είμαι;»

Η εκπομπή κατηγορήθηκε από διάφορες ομάδες γονέων ότι «σπέρνει τους σπόρους της σύγχυσης». Ο Norman Wells, διευθυντής του 'Family Education Trust, δήλωσε:

«Όσο περισσότερο προωθούμε την ιδέα ότι ένα αγόρι μπορεί να γεννηθεί μέσα στο σώμα ενός κοριτσιού και ένα κορίτσι μπορεί να γεννηθεί μέσα στο σώμα ενός αγοριού, και ότι τα φάρμακα και η χειρουργική επέμβαση μπορούν να βάλουν τα πράγματα στην σωστή θέση, τόσο πιο πολλά παιδιά θα υφίστανται πλήρη σύγχυση. Ο σεβασμός προς το φύλο με το οποίο γεννιέται ένα παιδί και η διατήρησή του πρέπει να θεωρηθεί θέμα που αφορά την προστασία των παιδιών. Είναι ανεύθυνο το BBC που εισάγει σε ευαίσθητα παιδιά από την ηλικία των έξι ετών, την ιδέα ότι μπορούν να επιλέξουν να είναι κάτι άλλο εκτός από το βιολογικό τους φύλο», διαβάζουμε σε άρθρο της Daily Mail.

Το BBC υπερασπίστηκε την σειρά του, υποστηρίζοντας ότι η εκπομπή ασχολήθηκε με «θέματα που αφορούν πολλά παιδιά».

Το BBC αναφέρει μια άλλη παραγωγή του, το ‘I Am Leo’, ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει πως μία 13χρονη έφηβη γίνεται «αγόρι». Ο ‘Leo’ (που γεννήθηκε Lily) είναι ένα από τα μικρότερα παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο που του δόθηκε ορμονοθεραπεία. 

http://www.ekklisiaonline.gr

Ύμνος στους Αγίους αρχιστρατήγους και τις λοιπές ουράνιες Δυνάμεις

Ουράνιοι Αρχιστράτηγοι,

εσείς που άνωθεν επιβλέπετε με μεγάλη στοργή,

σκεπάστε μας με τις φτερούγες σας,

προστατέψτε μας με τη δύναμή σας.

Είσαστε οπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού,

στεφανωμένοι με τη δόξα Του,

κρατάτε πύρινες ρομφαίες

για να θερίζετε τους δαίμονες.

Αστραπιαία, σαν ακτίνες φωτός

διασχίζετε τα σύννεφα,

τα σύννεφα του αέρα, όπου δίνετε μάχες,

παλεύοντας υπέρ του Θεού.

Ακούραστοι, άγρυπνοι φρουροί, χαριέστατοι,

ακαταπαύστως υπερίπτασθε

πάνω από τους ανθρώπους και όλη την κτίση,

πάνω από αναρίθμητους κόσμους.

Όλες οι κραταιές στρατιές του ουρανού

– οι ενάρετες λεγεώνες

με τα αγαθοποιά τάγματα των αγγέλων –

δικές σας είναι,

αδελφοί μας, κατά τον κοινό μας Πλάστη!

Θείοι αρχιστράτηγοι των ουρανίων Δυνάμεων,

οδηγήστε μας εκεί όπου πρέπει να αρθούμε,

στον θρόνο του Υψίστου Θεού,

ο Οποίος τα πάντα δημιούργησε εκ του μηδενός!

Προσευχή Αρχαγγέλου Μιχαήλ Μανταμάδου Λέσβου

Αρχων Αγγέλων Μιχαήλ Πρωτάγγελος υπάρχεις

Στας ουρανίους στρατιάς Ζει Μέγας Αρχιστράτηγος.

Βολίς το θείο βλέμμα σου τα πέρατα ελέγχει.

Σε ποια παράκληση πιστού η χάρις σου δεν τρέχει!

Γοργόφτερος κι αστραφτερός πάνοπλος παραστέκεις,

Μπροστά στο θρόνο του Θεού Μεγάλος Αρχιγέτης.

Δέος και φόβο Αρχάγγελε μπρος τη μορφή σου έχω,

Μη με τις πράξεις στερηθώ τη χάρη σου προσέχω.

Ελέγχεις και παρατηρείς τις πράξεις της ζωής μας.

Μ` αυτές θα κρίνεις τελικά την τύχη της ψυχής μας.

Ζυγόν κρατάς Αρχάγγελε, ζυγόν δικαιοσύνης,

κατά τα έργα καθενός ανάλογα θα κρίνεις.

Η θεωρία σου φρικτή σ` όσους παραστρατούνε.

Αλοίμονο! του ξίφους σου το τέλος θα δεχτούνε.

Θυριωδίες και κλαυθμοί σκεπάσανε τη γη μας.

Πρόφθασε Ταξιάρχα μου, γίνε καταφυγή μας.

Ίσταται πρόδηλος παντού λέων καθοπλισμένος,

Έτοιμος να εκδικηθείς τους παραστρατημένους.

Κάλλη ουρανία κοσμούν την άυλη μορφή σου.

Τίνους πιστού το καύχημα δεν είναι η δυναμής σου;

Λάμπεις και ακτινοβολείς σαν υλαρός κοιτάζει

Γίνεσαι μέγας τιμωρός, σαν τους κακούς δικάζεις.

Μεγάλε Ταξιάρχα μου μεγάλη σου η χάρις.

Μη με θυμό την άθλιαν ψυχήν μου παραλάβεις.

Νόμοι απαραβίαστοι, οι θείες προσταγές σου,

Μύρια, άυλα τάγματα εις τις διαταγές σου.

Ξίφος αμφίστομο κρατάς στην κραταιά σου χείρα.

Συ, των θνητών σου τας ψυχάς καθοδηγείς τη μοίρα.

Ουρανόδρομε Μιχαήλ, Ταξίαρχε Μεγάλε,

Εις τους κινδύνους της ζωής τα` άγιο σου χέρι βάλε.

Πολέμους γέμισε η γη άφρονες κυβερνούνε,

Στο χείλος της καταστροφής τον κόσμο οδηγούνε.

Ροαίς τα δάκρυα κυλούν από μύριους πόνους.

Πρόφθασε, Ταξιάρχα μου, μη μας αφήνεις μόνους.

Ζω στο καμίνι, η ζωή βράζει σαν Αμαρτία,

Παραφροσύνη οδηγεί μόνο στην απληστία.

Το τέλος κάθε μέρας μας κοντά σε Σε μας φέρνει,

Στο νου μας όμως δεν περνά, ποιος την ψυχή μας παίρνει.

Υμνος ας γίνει ολόκληρη η ταπεινή ψυχή μου.

Φύλαξ παγκόσμιος Εσύ, πρόμαχος παραστάτης.

Γένου Μέγα Ταξιάρχε όλων μας ο Προστάτης!

Χριστού μας δημιούργημα όσο κι αν αμαρτήσω

Την θύρα του ελέους σου φώτισε να χτυπήσω.

Ψάλλουν τα χείλη των πιστών ύμνους από καρδίας.

Θεράπευσον τα τραύματα της μαύρης αμαρτίας.

Ω! προστάτα Μιχαήλ την ταπεινή γραφή μου

Δέξου την σαν την πιο αγνή που έχω προσευχή μου.

ΠΟΙΗΜΑ ΜΙΧΑΗΛ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

Ότι εμείς πετάμε, ο Θεός το μαζεύει...

Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου. 

Ποιο; 

Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. 

Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός.

Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σπιλώνει και αμαυρώνει το όνομα σου, ο Θεός σε δοξάζει. 

Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό.

Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την «δικαιοσύνη» μας.

Ότι δεν μας αρέσει ο Θεός το αγαπάει και ότι πετάμε Αυτός το μαζεύει.

Η κακία του κόσμου, πήγε να εξαφανίσει τον Άγιο Νεκτάριο από την ιστορία και ο Θεός τον έγραψε στην αιωνιότητα…

π. Λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

ΚΑΙ ΟΜΩΣ! Ο Αργάγγελος Μιχαήλ ήταν «παραβάτης»;;;

Πολλά ονόματα εορτάζουν σήμερα εκ των οποίων το «ΣΤΑΜΑΤΗΣ» και τούτο διότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με την αποτελεσματική παρέμβασή του ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ την πτώση στο σκοτάδι και κατρακύλα πολλών εκ των Αρχαγγελικών δυνάμεων βοώντας το γνωστό : 

«Στώμεν καλώς,…»

Και όμως μέσα στην σωτήριο παρέμβασή του ενέργησε εντούτοις «παραβατικά» και κατά εκτροπή του Αγγελικού του αξιώματος και ρόλου, αφού έφθασε σε σημείο να ελέγξει, να διορθώσει και να νουθετήσει τις θεσμικά ανώτερες από αυτού Αγγελικές ιεραρχίες και τάξεις.

Είναι λοιπόν δυνατόν ο κατώτερος σε βαθμό και τάξη να διορθώνει τον ανώτερο; 

Είναι πρέπον ο λοχαγός να ελέγχει τον Στρατηγό;

Όλα αυτά τα βεβαιώνει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Συναξαριστή του(1) :

Οι εκπεσόντες Άγγελοι, δεν έπεσον από ένα μόνον τάγμα, αλλά από πολλά και ανώτερα του τάγματος των Aρχαγγέλων, οποίαι είναι αι Aρχαί και αι Eξουσίαι… 

Τούτου χάριν ο Aρχάγγελος Mιχαήλ σταθείς εν τη οικεία τάξει του αγαθού, εμύησε τας ανωτέρω Aρχάς και Eξουσίας να μένουν εν τη τάξει του αγαθού καθ’ ην εκτίσθησαν.

Tι λοιπόν άτακτον, ή άτοπον ακολουθεί, ανίσως ο κατώτερος Mιχαήλ και μείνας εν τω αγαθώ, βλέπων τας ανωτέρω Aρχάς και Eξουσίας να εκπίπτουν του αγαθού, εμύησεν αυτάς και εδίδαξε να μένουν εν τω αγαθώ; Bέβαια ουδέν.

Kαι εν τη καθ’ ημάς γαρ ιεραρχία, του Iερέως και Iεράρχου ατακτούντων και κακώς φρονούντων,(αιρετιζόντων) και Διάκονος και Mοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες, δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματά εισι πάμπολλα.

Δηλαδή και συμπερασματικά όταν πρόκειται περί της ορθής πίστεως ο λόγος, τότε δύναται και ένας απλός Κληρικός ή Μοναχός ή ένα μικρό παιδάκι να ελέγξει και επαναφέρει ακόμα και ένα Οικουμενικό Πατριάρχη.

Επίσης γράφει ο Άγιος Νικόδημος :

Αι ανωτέρω Aρχαί και Eξουσίαι αντιστρέψασαι την τάξιν, αντί να μυήσουν και να φωτίσουν τα κατώτερα τάγματα εις το αγαθόν, εμύησαν αυτά εις το κακόν και εσκότισαν.

Και σήμερα λοιπόν βλέπουμε να συμβαίνουν παρόμοια στην Εκκλησία μας όπου αντί κάποιοι από τους ανώτερους Κληρικούς, Επισκόπους και Πατριάρχες να διδάσκουν και μυήσουν τον λαό Του Θεού στην ορθή πίστη,

αντιστρέφοντας την τάξιν, διδάσκουν και προτρέπουν στην αίρεση και στο σκοτάδι της πλάνης.

Στώμεν λοιπόν καλώς,

Στώμεν μετα φόβου! 

-ammoulianos-

(1)Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´.8η Νοεμβρίου- Εκδόσεις Δόμος, 2005)

http://opaidagogos.blogspot.gr

Τί εἶναι ἡ μετάνοια;

Ὄχι, ὅ,τι εἶμαι ἀλλὰ ὅ,τι πρέπει νὰ εἶμαι. Ὅ,τι ὁ Θεὸς θέλει νὰ εἶμαι. 

Ἂν τὰ θελήματά μας δὲν ταυτίζονται ἀπόλυτα μὲ τὰ θελήματα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἴμαστε μὲ τὸ Θεό. 

Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. 

Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν προσφορὰ τοῦ Θεοῦ, δὲν εἴμαστε μὲ τὸ Θεό. 

Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν πραότητά του, τὴ γλυκύτητά του, τὴ σιωπή του, τὴν ὑπομονή του, 

ἂν δὲν ἔχουμε αὐτὸ τὸ μαρτύριο τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὁποῖο ὑπέστη ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ συνελήφθη στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ μέχρι ποὺ ἀνέβηκε πάνω στὸ Σταυρό, ἀγόγγυστα καὶ σιωπηλά, δὲν εἴμαστε τοῦ Θεοῦ. 

Ἂν δὲν εἴμαστε οἱ ἄλλοι «Χριστοί», δὲν εἴμαστε μὲ τὸ Χριστό. 

Σὲ τίποτε δὲν πρέπει νὰ διαφέρουμε. Καὶ μὴν πεῖτε πῶς δὲ βρέθηκε ἄνθρωπος ποὺ νὰ τὸ βίωσε αὐτό.

Ἀρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος, Ἱεροκῆρυξ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Τρόφιμα και Παγκόσμια εξουσία

Στὴν Ξάνθη πρὶν ἀπὸ περίπου εἴκοσι χρόνια συζητώντας σὲ μία παρέα φίλων ἔμαθα τὸ ἑξῆς καταπληκτικό, ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ζοῦσε ἀπὸ τὰ θερμοκήπιά του.

Κάθε χρόνο πλήρωνε ἕνα μεγάλο ποσὸ χρημάτων γιὰ νὰ ἀγοράσει σπόρους ντομάτας ποὺ τοὺς ἐφτίαχναν τὰ ἐργοστάσια τῆς Ὀλλανδίας. «Καλὰ γιατί δὲν κρατᾶς κάποια φυτὰ γιὰ νὰ παράγεις ἐσὺ ὁ ἴδιος σπόρο»; ρώτησα γεμάτος ἀπορία. «Δεν γίνεται γιατί εἶναι ὑβρίδια καὶ ὁ σπόρος ποὺ θὰ κρατήσεις, ἂν τὸν σπείρεις γιὰ δεύτερη χρονιὰ δὲν θὰ σοῦ δώσει καθόλου παραγωγή…ἔχουν ἐπέμβει μέσα στὸν πυρήνα τοῦ φυτικοῦ κυττάρου». «Γιατί τότε δὲν σπέρνεις μία ντόπια ποικιλία;» «Γιατί δὲν ὑπάρχουν πιὰ ντόπιοι σπόροι…κανεὶς δὲν φρόντισε νὰ κρατήσει, χάθηκαν τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅλοι πιὰ ἀγοράζουμε ὀλλανδικοὺς σπόρους.»

– «Ἂν εἶναι δυνατόν», ἀναφώνησα ἔκπληκτος. Βλέποντας τὴν ἔκπληξή μου συμπλήρωσε: «Αὐτὸ δὲν συμβαίνει μόνο μὲ τὴν ντομάτα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ἀγγούρι καὶ μὲ τὴν πιπεριὰ καὶ μὲ τὶς μελιτζάνες …μὲ ὅλα σχεδὸν τὰ φυτά. – «Δηλαδή εἴμαστε πλήρως ἐξαρτημένοι! Ἂν γιὰ κάποιο λόγο δὲν μᾶς πουλήσουν σπόρο δὲν θὰ ἔχουμε τί νὰ σπείρουμε, τί νὰ φᾶμε.»

– «Ἔτσι ἀκριβῶς» συμφώνησε ὁ ἄνθρωπος, ὁλοκληρώνοντας τὴν ἔκπληξή μου. Συζητώντας στὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ ἕναν ἀπὸ τούς κηπουροὺς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, μοῦ ἐπιβεβαίωσε ὅτι ὄντως ἔτσι ἔχει ἡ κατάσταση. «Γιατί δὲν κάνετε κάτι ρώτησα;»

– «Ψάξαμε, φτάσαμε μέχρι τὴν Πελοπόννησο ρωτώντας παλιοὺς μπαξεβάνηδες (=κηπουροὺς) ἂν ἔχουν κρατήσει σπόρους, δυστυχῶς δὲν βρήκαμε! Εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν αὐτὰ τὰ παράλογα καὶ φοβερὰ πράγματα;»

Δυσκολευόμουν νὰ τὰ ἀποδεχτῶ. Μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες στὴν ὀνομαστικὴ ἑορτὴ ἑνὸς φίλου γεωπόνου ἀνάμεσα στοὺς ἐπισκέπτες ἦταν ἕνας καθηγητὴς πανεπιστημίου τῆς Γεωπονίας. Ρώτησα γιὰ τὸ θέμα καὶ ὄχι μόνο ἐπιβεβαίωσε ὅλα τὰ προηγούμενα, ἀλλὰ συμπλήρωσε τὰ ἑξῆς. Ἔχουν χαθεῖ πολλὲς ποικιλίες ἀπὸ πολλὰ εἴδη φυτῶν. Πρὶν ἀπὸ χρόνια βλέποντας τὸν κίνδυνο ἀποφασίσαμε στὴν σχολὴ νὰ δημιουργήσουμε μία «τράπεζα σπόρων». Ἐπενέβη τὸ Ὑπουργεῖο καὶ μᾶς διέταξε νὰ τὴ διαλύσουμε, γιατί διαμαρτήρηθηκαν οἱ ἔμποροι ποὺ εἰσάγουν καὶ πωλοῦν τοὺς σπόρους καὶ θὰ κινδύνευε ἕνας κλάδος τῆς οἰκονομίας, εἶπε κουνώντας μὲ πίκρα καὶ ἀγανάκτηση τὸ κεφάλι του.

Παρακολουθώντας τὴ σύγκρουση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης μὲ τὶς Η.Π.Α. γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταλλαγμένων σπόρων καὶ τροφίμων καὶ ἀναρωτιόμουν γιατί τοὺς καίει τόσο πολὺ τὸ ζήτημα Δὲν εἶναι θέμα μόνο ὑγείας, (ποὺ τὰ τρόφιμα εἶναι ἤδη «μολυσμένα» μὲ τὰ φυτοφάρμακα, τὶς ὁρμόνες, τὰ λιπάσματα καὶ προκαλοῦν ἢ συμβάλλουν στὴν ἐμφάνιση καρκίνων, τώρα θὰ γίνουν ἀκόμα χειρότερα μὲ τὰ μεταλλαγμένα) εἶναι καὶ θέμα ἐξουσίας, θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι κυρίως θέμα ἐξουσίας. Ὅπως φαίνεται, σὲ λίγο κανένας ἁπλὸς ἄνθρωπος δὲν θὰ μπορεῖ νὰ παράγει φυτικὰ τρόφιμα. Τὰ ἐργοστάσια θὰ ἐλέγχουν τοὺς σπόρους, ἄρα καὶ τὰ τρόφιμα. Θὰ ἀποκτήσουν ἔτσι δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου πάνω στοὺς πληθυσμούς.

Ἡ δυνατότητα ποὺ εἶχε τὸ ἀνθρώπινο εἶδος ἐδῶ καὶ χιλιετίες νὰ παράγει ἐλεύθερα τὰ τρόφιμά του θὰ καταστραφεῖ. Αὐτὴ εἶναι «ἡ δημιουργικὴ καταστροφή», ποὺ ἐπαγγέλεται ἡ Νέα Ἐποχὴ; Μὲ αὐτὲς τὶς μεθόδους προωθεῖται ἡ παγκοσμιοποίση καὶ ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων; Ἔτσι ἑτοιμάζεται ὁ δρόμος γιὰ τὴν παγκόσμια δικτατορία; Εἶναι δυνατὸν αὐτὰ τὰ πράγματα νὰ συμβαίνουν στὰ ἀλήθεια; Τόσο πολὺ διεστραφήκαμε; Τί ἐφιάλτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔρχεται; Μήπως γι’ αὐτὸ ἔλεγε ὁ γέροντας ὅτι ζοῦμε στὸν καιρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ κοιμόμαστε μὲ τὰ παπούτσια;

Ρακοβαλῆ Ἀθανασίου Καθηγητοῦ

http://www.triklopodia.gr/

Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ

(Ἀλλοιμονο σε ἐκείνους ποὺ μολύνουν τὴν Ἁγία Πίστη μὲ αἰρέσεις 

ἤ συγκατάβαίνουν στοὺς αἱρετικούς)

Ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου (σὲ pdf) «ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ», 

μέρος β´, τοῦ Ἰωάννη Ρίζου kapsala@yahoo.com

«Ἀλλοίμονο σὲ ὅσους μολύνουν τὴν Ἁγία Πίστη μὲαἱρέσεις ἢ συγκαταβαίνουν στοὺς αἱρετικούς» Ἐφραὶμ ὁ Σύρος.

1 ὉΜέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει:«Ἐὰν λοιπὸν ἀπὸτὸν Νόμο ἕνα “ἰῶτα καὶ μία κεραία δὲν θὰ παρέλθῃ” 2 πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν σὲ μᾶς νὰ παραβαίνουμε καὶτὰ πιὸ μικρά;». 3 

Ὁ ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης ἔλεγε πὼς ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει τὴν ὀρθὴ πίστη πρέπει ὄχι μόνο νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε ἀλλὰ καὶ νὰ τὸν ἀναθεματίζουμε, δηλαδὴ νὰ τὸν θεωροῦμε ὅτι βρίσκεται ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα μὴ δυνάμενο νὰ σωθεῖ. 4

«Οὔτε γιὰ λίγη ὥρα δὲν δεχόμαστε σχέση μὲ αὐτοὺς ποὺ κουτσαίνουν στὴν πίστη»5… «ἀκόμα κι ἂν αὐτοί μᾶς φαίνονται πολὺ γνήσιοι καὶ ἐπίσημοι, ἐμεῖς πρέπει νὰ τοὺς σιχαινόμαστε ὅσοι ἀγαπᾶμε τὸν Κύριο».

Τόση αὐστηρότητα ἐπιβάλλουν οἱ Πατέρες γιατὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν διασπᾶται μόνο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν καὶ διαδίδουν τὰ παρόμοια: «Οὐχ ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν διατέτμηται μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν τὰ αὐτὰ φρονεῖν ἀλλήλοις λεγόντων διασπᾶται».7 

Συνεπῶς, τὸ παραμικρὸ ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι μικρό, ὅπως ξεκαθαρίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

8 Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσορρήμων ἑρμηνεύοντας τὴν πρὸςἙβραίους ἐπιστολὴ μᾶς λέει:«...ἂν κάποιος εἶναι πονηρὸς στὴν πίστη φῦγε ἀπὸ αὐτὸν ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἄγγελος ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό…».9 

Καί: «Ὁ τοῖς ἐχθροῖς τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ συμφιλιάζων, οὐ δύναται τοῦ Βασιλέως φίλος εἶναι, ἀλλ’ οὐδὲ ζωῆς ἀξιοῦται, ἀλλὰ σὺν τοῖς ἐχθροῖς ἀπολλεῖται»! «Ὄχι μόνο οἱ ἁμαρτάνοντες, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς ἁμαρτάνοντες ὑφίστανται τὴν ἴδια ἢ καὶ χειρότερη τιμωρία».10 

«Κάθε κληρικό –λέει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ θεολόγος– τοῦ ὁποίου ἡ πίστις, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα δὲν συμφωνοῦν μὲ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων πατέρων νὰ μὴν τὸν δεχόμαστε στὴν οἰκία μας. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀποστρεφόμεθα καὶ νὰ τὸν μισοῦμε ὡς δαίμονα, ἔστω κι ἄν ἀνασταίνει νεκροὺς καὶ κάνει ἄλλα μύρια θαύματα».11

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀποφαίνεται: «Καὶ εἰ φίλοι κατὰ Θεὸν, πῶς τῇ κοινωνίᾳ τῶν ἑτεροδόξων κοινωνοῦντες; Οὐ γὰρ φίλοι οἱ τοιοῦτοι ἀληθινοὶ καὶ πιστοί».12 

Ὁ ἴδιος Ἅγιος λέει: «Οἱ μὲν [αἱρετικοὶ] τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν. οἱ δὲ εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐκ ατεποντίσθηκαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυντα ι[ἐξ αἰτίας τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ χαθοῦν μαζί τους]».13 

Θεωρεῖ «προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας» τὸ νὰ παραμένει κάποιος ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὸν κακοδοξοῦντα ἐπίσκοπόν του».14 Αὐτές οἱ Πατερικές θέσεις ἐνσωματώθηκαν καὶ στὰ Πρακτικὰ τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ὅποιος δικαιώνει αἵρεση ἂς εἶναι ἀναθεματισμένος».

«Εἰ δὲ φανείη τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, … τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι» (Β΄ Κανὼν Συνόδου Ἀντιοχείας)

Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γιὰ αὐτὸν ποὺ φρονεῖ ἀσεβῆ δόγματα ἀναφέρει: «Ἀποφύγετε αὐτὸν καὶ ἔτσι θὰ διατηρήσετε τὴν πίστη σας καθαρή».15 

Κατὰ τὸν ἅγιο Νεκτάριο Αἰγίνης: «ἡ κοινωνία μὲ αὐτὸν [τὸν κακόδοξο καὶ αἱρετικό] μολύνει τὴν πίστη μὲ τὶς εὐθύνες ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται. Λοιπὸν ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοτριότητα»… «Εἶναι ψευδὲς ἐκεῖνο ὅπου ἐπιφέρουσιν, ὅτι αἱ ὁδοὶ τῆς εὐσεβείας εἶναι πολλαί… ὁδὸς μία καὶ αὐτὴ στενὴ καὶ ὄχι πλατεῖα... εἷς καὶ μόνος Θεὸς καὶ Κύριος».16 

Ἂν ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ «μαθητὴς τῆς ἀγάπης» λέει ὅτι κάποιον ποὺ δὲν ἀποδέχεται τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων οὔτε στὸ σπίτι σας νὰ τὸν βάζετε, οὔτε καλημέρα νὰ τοῦ λέτε, γιατὶ συγκοινωνῆτε μὲ τὰ πονηρά του ἔργα γενόμενοι συνένοχοι, πόσο μᾶλλον νὰ τὸν ἀποδεχόμαστε στὸν ναὸ ὡς λειτουργὸ καὶ συμπροσευχόμενο;

17 «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον ἀποστρέφεσθαι» τονίζει ὁ Μ. Βασίλειος.18 

Πόσο μᾶλλον κακόδοξο κληρικό. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς ἐξηγεῖ: «Ὄχι μόνο ἂν κάποιοι λένε συνολικὰ ἀντίθετα πράγματα ποὺ ἀνατρέπουν τὰ πάντα, ἀλλὰ καὶ τὸ παραμικρὸ ἀντίθετο νὰ διδάξουν νὰ εἶναι ἀναθεματισμένοι».19 «Ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ πεταγόμαστε μακρυὰ ὅπως πεταγόμαστε ὅταν συναντάμε ἕνα φίδι, καὶ νὰ διακόπτουμε κάθε κοινωνία καὶ νὰ φεύγουμε μὲ ὅλη μας τὴν δύναμη, ἀκόμα κι ἄν μᾶς φαίνονται σεβάσμιοι καὶ πρᾶοι», διδάσκει ὁ Μ. Φώτιος. 20 Ἂν κατὰ τὸν Μ.Ἀθανάσιο: «Κανένα ἀγαθὸ δὲν θὰ κληρονομήσουν ὅσοι ἀδιαφόρησαν ἢ φοβήθηκαν τὸν Κωνστάντιο»21, ποὺ μὲ βία καὶ ἀπειλὲς θανάτου ἐπέβαλε τὴν ὑποταγὴ τῶν πιστῶν στοὺς αἱρετικούς, τί στὰ ἀλήθεια ἐλπίζουμε νὰ κληρονομήσουμε ἐμεῖς ποὺ οἰκειοθελῶς καὶ προθύμως ἀκολουθοῦμε τοὺς σύγχρονους αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους; 

Αὐτὰ δίδασκε ἡ Ὀρθοδοξία ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. «Εἰ δέ τις προσποιεῖται ὁμολογεῖν μὲν ὀρθὴν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις [ἂν κάποιος προσποιούμενος ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστι, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς] τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιούτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· [καὶ ἐὰν σᾶς ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς –καὶ τὸ πράξει– νὰ τὸν ἔχετε ὡς ἀδελγό σας] ἐὰν δὲ φιλονίκως ἐπιμένῃ τὸν τοιοῦτον παραιτῆσθε [ξεκόψτε ἀπὸ αὐτόν]».22

Αὐτὴν τὴν στάση ἐπιβεβαιώνουν καὶ οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες. Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθητές τους ἀπόφευγαν νὰ συνομιλοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ νόθευαν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως.23«Καὶ τώρα τί προσδοκᾷς πηγαίνοντας στὴν Αἴγυπτο, νὰπιεῖς νερὸ ἀπ΄ τὸν Νεῖλο; Καὶ τί προσδοκᾷς πηγαίνοντας στὴν Ἀσσυρία νὰ πιεῖς νερὸ ἀπ΄ τὸν Εὐφράτη; 

Ἡ ἴδια σου ἀσέβεια θὰ σὲ τιμωρήσει κι ἡ ἀπομάκρυνσή σου ἀπὸ ἐμένα θὰ σὲ καταδικάσει. Θὰ μάθεις καὶ θὰ δεῖς πόσο κακὸ εἶναι καὶ πικρὸ τὸν Κύριο νὰ ἐγκαταλείπεις, τὸν Θεό σου, καὶ πιὰ νὰ μὴν τὸν σέβεσαι. Ἐγὼ ὁ Κύριος τοῦ σύμπαντός σου τὸ λέω».24 «Ἀδιάφορο μὲ ἀφήνει τὸ λιβάνι πού μου φέρνουν… τὰ ὁλοκαυτώματά τους δὲν εἶναι δεκτὰ καὶ οἱ θυσίες τους δὲν μοῦ εἶναι εὐχάριστες».25

Ὁ ἅγιοςἘφραὶμ ὁ Σῦρος, γράφει πὼς πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ ὁμάδες αἱρετικῶν, γιατὶ διαστρέφουν μὲ τοὺς λόγους τους τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ὅποιος νοσεῖ ὡς πρὸς τὴν πίστη, ἔχει τόσο ἐλαστικὴ συνείδηση, ὥστε παραβλέποντας τὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας νὰ λέει [ὅπως καὶ οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές] καὶ σὲ τί θὰ μᾶς βλάψει ἡ συναναστροφὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς; «Καὶ ὁ μὲν περὶ πίστεως νοσῶν λέγει· τὶ γὰρ βλάψει τὸ συμπεριφέρεσθαι παντὶ ἀνθρώπῳ, εἴτε ὀρθῶς πιστεύοντι, εἴτε κακῶς φρονοῦντι, τὸ ὑγιὲς τῆς πίστεως περιοδεύοντες;».26

Ὁ ἅγιοςἸὼβ Ἰασίτης ὁ Ὁμολογητὴς ἔλεγε: «Νὰ μὴν τοὺς συναναστρεφόμαστε λοιπόν [τοὺς Λατινόφρονες] …Θὰ προσπαθήσουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις νὰ μὴ μολυνθοῦμε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους καὶ νὰ μὴ μετέχουμε στὴν ψώρα, ἢ τὴν ὀλέθρια ἀσθένειά τους. Θὰ προφυλάξουμε ἐπίσης τοὺς ἑαυτούς μας μὲ κάθε τρόπο καὶ θὰ ἀπέχουμε τελείως ἀπὸ τὴν φατρία τους».27 

Ἅγιος Μελέτιος Γαλησιώτης: «Αἱρετικοί εἰσιν οἱλατίνοι καὶ οἱ συγκοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται…».28 

Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς προσθέτει: «Ἐφόσον ὁ Καλέκας εἶναι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τόσες φορές ἀποκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρο τὸ πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἶναι κατὰ συνέπεια ἀδύνατο νὰ ἀνήκει στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ αὐτόν.

Ἀντιθέτως, ὅποιος γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεό κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη».29

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς: «Εἶναι ἀδύνατο κάποιος νὰ ἐπικοινωνεῖ ἐκκλησιαστικῶς μὲ τὸν Πατριάρχη (Καλέκα) καὶ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος…, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ ἦταν ἀποτειχισμένος εἶναι ἑνωμένος μὲ τὴν εὐσεβῆ πίστη».30 

Πρέπει πάλι νὰ τονίσουμε -γιατὶ ἔχει ὕψιστη σημασία- ὅτι, ὅταν ὁ Γρηγόριος τά δίδασκε

αὐτά, ἦταν ἀποτειχισμένος καὶ ὁ Καλέκας δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικαστεῖ Συνοδικῶς!Ἰωσὴφ ὁ Καλόθετος: «…Ἀντιθέτως, δὲν γνωρίζω πὼς θὰ καταφέρει νὰ μὴ συγκαταλεχθεῖ μετὰ τῶν ὑποκριτῶν31 καὶ ἀπίστων, αὐτὸς ποὺ δὲν ἀπέχει ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὸν ἀμετανόητο (Ἀκίνδυνο), ἢ μᾶλλον αὐτὸς ποὺ δὲν ἐναντιώνεται διαρκῶς καὶ δὲν προετοιμάζεται πάντοτε γιὰ νὰ πολεμήσει κατὰ τοῦ ἀμετανοήτου, ἕως ὅτου διάκειται ἔτσι ἐχθρικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἀΐδιες ἐνέργειές Του».32

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θυμίζει τὴν προσταγὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «…μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν».33 Ὥστε «νόμιμα» καταλήγει στὴν τελική του θέση: «… μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς [τοῖς αἱρετικοῖς], μήτε ἀναφέρειν… ἐπὶ τῆς θείας λειτουργίας· ὅτι μέγισται ἀπειλαὶ κεῖνται παρὰ τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτοῖς μέχρι καὶ ἑστιάσεως… ἐχθροὺς γὰρ θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας (κἄν ἐν βρώματι, καὶ πόματι) μεγάλῃ καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο.

34 Ο ἱἈποστολικοὶ Κανόνες στηρίζουν ἀπόλυτα αὐτὴ τὴν θέση: «Ἐὰν κάποιος συμπροσευχηθεῖ μὲ ἕναν ἀκοινώνητο ἔστω καὶ μέσα σὲ σπίτι, νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος». 35 

Λέει ὁ ἅγιος Μᾶρκος: «Οἱ περισσότεροι ἀδελφοί, ἔχοντας πάρει θάρρος ἀπὸ τὴν ἐξορία μου, ἐλέγχουν μὲ αὐστηρότητα τοὺς ἀλητήριους [ἐννοεῖ τοὺς Λατινόφρονες] καὶ παραβάτες τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν θεσμῶν. Τοὺς διώχνουν ἐπίσης ἀπὸ παντοῦ ὡς καθάρματα, χωρὶς νὰ ἀνέχονται νὰ συλλειτουργοῦν μαζί τους, οὔτε νὰ τούς μνημονεύουν καθόλου στὰ μυστήρια ὡς Χριστιανούς… 

Νὰ συμβουλεύσεις δὲ τοὺς Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποφεύγουν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν λατινόφρονα μητροπολίτη τους καὶ οὔτε νὰ συλλειτουργοῦν μαζί του, οὔτε νὰ τὸν μνημονεύουν καθόλου, οὔτε νὰ τὸν θεωροῦν ἀρχιερέα, ἀλλὰ ὡς μισθωτὸ λύκο! …

Νὰ ἀποφεύγετε λοιπὸν καὶ ἐσεῖς ἀδελφοί, τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους καὶ τὸ μνημόσυνο τῶν ἀμνημονεύτων. Δεῖτε, ἐγώ ὁ ἁμαρτωλὸς Μᾶρκος σᾶς λέγω, ὅτι ὅποιος μνημονεύει τὸν Πάπα ὡςὈρθόδοξο ἀρχιερέα, εἶναι ἔνοχος νὰ ἐκπληρώσῃ ὅλο τὸν Λατινισμό, μέχρι καὶ αὐτοῦ τοῦ ξυρίσματος τῆς γενειάδος. ὉΛατινόφρων αὐτὸς θὰ καταδικαστεῖ μαζὶ μὲ τοὺς Λατίνους καὶ θὰ θεωρηθεῖ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως»

36… «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους, ἢ κἀκείνων πολλῷ δήπου χείρονας, ὡς χριστέμπορους καὶ χριστοκάπηλους… Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν.

Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργᾶται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ».37 

Εἶναι σημαντικὸ νὰ τονίσουμε ὅτι ὁ Ἅγιος δὲν ἐγείρει ζητήματα ὅπως ἡ ἀναγκαιότητα Συνοδικῆς ἔγκρισης, ὁ κίνδυνος σχίσματος ἢ τάχα τῆς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ζήτημα ἐφαρμογῆς οἰκονομίας, ἢ χάρη τῆς εἰρήνης ἢ χάρη τῆς συνέχισης τοῦ κηρύγματος. Μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδοένωσης στὴ Φερράρα-Φλωρεντία ὁ ἅγ. Μᾶρκος εἶπε: «Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τούτου [τοῦ Πατριάρχη] καὶ ἀπὸ τοὺς τοιούτους [τοὺς Λατινόφρονες] τόσον προσεγγίζω πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τοὺς Ἁγίους, καὶ ὅσον περισσότερον χωρίζομαι ἀπὸ αὐτοὺς τόσον περισσότερον ἑνοῦμαι μὲ τὴν ἀλήθειαν».

38 Λέει ὁ Ἅγιος: «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, κοινωνοῦν [μνημονεύουν] δὲ μὲ τοὺς ἑτερόφρονες, ἂν μετὰ ἀπὸ τὴν σύστασή σας δὲν ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτούς, ὄχι μόνο νὰ τοὺς ἔχετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζετε».39 

Στὸν τελευταῖο λόγο του πρὶν πεθάνει, ὁ ἅγιος Μᾶρκος εἶπε: «οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τὴν αὐτοῦ [σ.σ. τοῦ Πατριάρχου] ἢ τῶν µετ΄ αὐτοῦ κοινωνίαν, τὸ παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπὶ ζωῆς μου, οὔτε μετὰ θάνατον… Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου [ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὸν Πατριάρχη] καὶ τῶν τοιούτων[σ.σ. τῶν Λατινοφρόνων], ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς ἁγίοις».40 Καὶ γιά τόν ὅσιο Νεόφυτο τόν Ἔγκλειστο «ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐντάσσει τὸν κοινωνοῦντα στὰ ἀναθέματα τῶν Συνόδων καὶ στὸν πυθμένα τοῦ ἅδη».41 

Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ δίδασκε: «Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε».42 Κλείνοντας θά ἀναφέρουμε τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχου ἁγίου Γερμανοῦ τοῦ υἱοῦ Πατριάρχου Κ/πόλεως πρὸς τοὺς Κυπρίους λαϊκοὺς γιὰ τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς κληρικούς των, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑποταχτεῖ στοὺς Λατίνους κατακτητὲς τὸν 12ο καὶ 13ο αἰῶνα. «...Ὅσοι τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ θεῷ προσεύχεσθαι κατὰ μόνας, ἢ ἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων· εἰ δ’ οὖν, τὴν αὐτὴν αὐτοῖς ὑφέξετε κόλασιν». 43 

Θὰ προκαταβάλουμε μία παρατήρηση ποὺ ἀποδείχτηκε μέχρι τώρα, ἀλλὰ ἀποδεικνύεται καὶ μέχρι τὸ τέλους τοῦ βιβλίου.

Σὲ καμία διδασκαλία Ἁγίου ἀπέναντι στὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ κακόδοξους δὲν ὑπάρχει ἡ προτροπὴ ἢ ἡ ἀπαίτηση ὁ πιστὸς νὰ πάρει πρῶτα ἄδεια ἀπὸ τὸνἘπίσκοπο γιὰ νὰ ἀπομακρυνθεῖ- ἀποτειχιστεῖ ἢ νὰ περιμένει τὴν ἀπόφαση κάποιας Συνόδου. Καὶ ὁ λόγος εἶναι ἁπλός. Σχεδὸν πάντα ἡ αἰτία τῆς Ἀποτείχισης εἶναι ὁ κακὸς Ἐπί-σκοπος καὶ οἱ κακὲς Σύνοδοι. Ὅλες οἱ πληγὲς στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας προῆλθαν ἀπὸ Ἐπισκόπους ἢ Συνόδους. Θὰ ἦταν λοιπὸν παράλογο νὰ ζητηθεῖ καὶ νὰ δοθεῖ στὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο ἄδεια γιὰ νὰ ἀποτειχιστεῖ ἀπό ...αὐτὸν τὸν ἴδιο!! 

Καὶ ἀκόμα πρέπει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι, αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία στὸ θέμα τοῦ μολυσμοῦ μας ἀπὸ τὴν αἵρεση, εἶναι κοινὴ διδαχὴ πρὸς ὅλους, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. 

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμο-λογητὴς δὲν ἦταν ἱερέας ἀλλὰ Μοναχός, ἔτσι δὲν ἦταν ἀναγ-κασμένος νὰ μνημονεύει τὸν κακόδοξο Πατριάρχη. Στὸ θέμα αὐτὸ δὲν διέφερε ἀπὸ ὁποιονδήποτε λαϊκό. Κι ὅμως, ὑπέφερε πολλὰ καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο γιατὶ εἶχε ἀποτειχιστεῖ ἀρνούμενος τὸν μολυσμό του.

«Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει [τοῖς αἱρετικοῖς] ἀνάθεμα».

Πρακτικὰ Ζ; Οἰκουμενικῆς Συνόδου

1 Ἁγ. Ἐφραὶμ τοῦ Σῦρου, Λόγος Εἰς τὴν δευτέραν παρουσίαν τοῦΧριστοῦ.

2 Ματθ. 5, 18.

3 Μ. Βασιλείου, Περὶτοῦ Ἁγίου Πνεύματος 1, 2 P.G. 32, 69C.

4 P.G. 89,1848Β.

5 «Οὐδ’ ἂν πρὸς ὥραν αὐτῶν ἐπεδεξάμεθα τὴν συνάφειαν, εἰσκάζοντας (χωλαίνοντας) περὶ τὴν

Πίστιν εὕρομεν» καὶ «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲτοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴἀποστῶσιν, μὴ μόνον

ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲἀδελφοὺς ὀνομάζειν».

6 Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄.

7 Μ. Βασιλείου, Ἐπιστολὴ πρὸς Μέγα Ἀθανάσιο, P.G. 32, 425.

8 «Οὐμικρὸν ἐν τοῖς περὶΘεοῦ τὸ παραμικρόν», Ἁγ. Γρηγορίου τοῦΠαλαμᾶ, Λόγος ἀποδεικτικὸς Α΄ Περὶ τῆς Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρόλογος, Ἐκδ. Κυρομάνος, τ. Α΄, σ. 24.

9 Ε.Π.Ε. 25, 372, 2.

10 Ἰ. Χρυσοστόμου, Ἐκλογαὶ καὶ Ἀπανθίσματα, Λόγος ΚΔ΄, 40, ἐκδ. Ματθαίου Λαγγῆ.

11 Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου θεολόγου, Λόγος 6ος.

12 P.G. 99,1081A.

13 P.G.99, 1164A.

14 P.G. 99, 1365

15 P.G. 26,1188DC.

16 Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης, Περὶ τῶν σχέσεων μὲ αἱρετικούς, ἐκδ. Παναγόπουλου.

17 Β΄Ἰω.1,11.

18 P.G. 31, 649.

19 Ἰω. Χρυσοστόμου, Ἑρμηνεία εἰς τὴν Πρὸς Γαλάτας.

20 Ε.Π.Ε. 12, 400,31.

21 Ἰω. Χρυσόστομου, E.Π.E. 9. 79,23.

22 Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρι βίον ἀσκοῦσι…

23 ΒΕΠΕΣ 5,144[15-22]

25 Ἱερεμ. Στ΄20-21.

26 Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ ἀρετῆς κεφάλαια δέκα, κεφ. ηʹ, Πρόλογος.

27 Δημητρακοπούλου Ἀνδρ., Ἱστορία τοῦ σχίσματος…, σελ. 61.

28 V.Laurent-j.Darrouzes, Dossier Grecde l; union de Lion,σελ.554,558,559

29 Ε.Π.Ε. 3, 692, Ἀναίρεσις ἐξηγήσεως τόμου Καλέκα.

30 Ὅ.ἀ

31 Ἰωσὴφ Καλοθέτου Συγγράμματα, παρὰ Δ. Τσάμη, Λόγος 2,κεφ. 36-37, σ. 138.

32 Ἰωσὴφ Καλοθέτου Συγγράμματα, παρὰ Δ. Τσάμη, Λόγος 2,κεφ. 36-37, σ. 138.

33 TLG,Theodorus Studites Scr. Eccl., Theol., Epistulae, Epistle 466, line15-28.

34 TLG,Theodorus Studites Scr.Eccl.,Theol.,Epistulae, Epistle 39,line51-80. P.G. 99, 1048C-D.

35 Κανὼν Ι’ Ἀποστόλων, Πηδάλιον, Ἀθήνα 1886, σ. 13.

36 TLG,Theodorus Studites Scr.Eccl.,Theol.,Epistulae, Epistle 39,line51-80. P.G. 99, 1048C-D.

37 Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, §6, ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ

συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1960, τομ. Α΄, σ. 427

38 π. Διονυσίου Τάτση, «Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως», σ. 98.

39 «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς

ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν», Ν. Βασιλειάδη, Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι, 1972, σ. 95.

40 Λόγοι τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Μάρκου ἀρχιεπισκόπουἘφέσου, οὕς εἶπε πολλοῖς τῶν ἀρχιερέων καί ἱερομονάχων καίμοναχῶν καί κοσμικῶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐν ᾗ μετέστη πρός τόν Θεόν, Patrologia Orientalis Τοme XV, Αu Concile de Florence, σελ. 346-348 (8-11), καί Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελοπον-νησιακά, Τόμ. Α΄, σελ. 35

41 Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, Συγγράμματα, τόμος β΄, Κατήχησις 31, 1, σ. 332.

42 Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως, T.L.G., line 35, l. 29-36.

43 Ἰωσὴφ Βρυεννίου, Τὰ Εὑρεθέντα, τόμ. Β΄, σελ. 26.

44 Mansi 13,400 καὶ P.G. 13, 128

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

ΜΕΙΖΩΝ ΑΡΕΤΩΝ Η ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ! Σχίσμα κάνουν.....

«Ὡς ἐκ τούτου ἡ ταύτισις τοῦ σχίσματος μέ τήν ἀποτείχισι γίνεται ὑπό τήν καθοδήγησι τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος τῆς πλάνης, μέ σκοπό τὴν σύγχυσι τῶν ὀρθοδόξων ἀνησυχούντων καί τὴν καταστολή τῶν περαιτέρω ἐνεργειῶν των.»

ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ:

Σχίσμα κάνουν οι αιρετικοί, κι όχι όσοι απομακρύνονται απ' αυτούς (π. Ευθ. Τρικαμηνά)

Ἀπαντώντας εἰς αὐτό τό ἐπιχείρημα ἀναφέρομε τά ἑξῆς:

1. Εἶναι ἐξόφθαλμο καί αὐτονόητο ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν καταδικάζει τήν ἀποτείχισι (ἀφοῦ αὐτή τήν ἔχει θεσμοθετήσει, καί φυσικά, ἐφ’ ὅσον πραγματοποιεῖται μέ τούς ὅρους πού ἡ ἴδια -ἡ Ἐκκλησία- ἔχει διδάξει), ἀλλά καταδικάζει τό σχίσμα, τό ὁποῖον ὄντως εἶναι μεγίστη ἁμαρτία. Καταδικάζει δηλαδή τήν ἀπόσχισι, τήν ἀπομάκρυνσι πιστῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅταν αὐτή ἡ ἀπόσχισις (σχίσμα) δέν πραγματοποιεῖται γιά θέματα πίστεως, ἀλλά ἐξ αἰτίας ἄλλων ἀφορμῶν, (θέματα διοικητικά δηλαδή, τάξεως, πνευματικά κλπ.). Εἰς αὐτό εἶναι ἀρκετά σαφής ὁ πρῶτος Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου, τόν ὁποῖο ἀναφέραμε στήν σελίδα 61. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀποτείχισις εἶναι μέν ἀπόσχισις (ἀπομάκρυνσις), πλήν ὅμως ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἀπό κάτι πού ἔχει τό ὄνομα Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι στήν πραγματικότητα κάτι νεκρό ἤ νεκρούμενο καί κάτι μολυσματικό, τό ὁποῖο ἔχει τή δύναμι νά μολύνη καί τούς ὑγειῶς φρονοῦντας καί πράττοντας. Ἔτσι, τό σχίσμα τό ὁποῖον καταδικάζουν οἱ Πατέρες προϋποθέτει ὅτι δέν γίνεται διά λόγους πίστεως καί αἱρέσεως, ἀλλά ἀπεναντίας ἡ ἐφάμαρτος αὐτή ἀπόσχισις γίνεται ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ἔχει μέν ὀρθόδοξο πίστι καί εὐσέβεια, ἀλλά πιθανόν σφάλλει σέ διάφορα ἄλλα ἐκκλησιαστικά καί εὐκολοϊάτρευτα θέματα. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ταύτισις τοῦ σχίσματος μέ τήν ἀποτείχισι γίνεται ὑπό τήν καθοδήγησι τοῦ δαιμονικοῦ πνεύματος τῆς πλάνης, μέ σκοπό τὴν σύγχυσι τῶν ὀρθοδόξων ἀνησυχούντων καί τὴν καταστολή τῶν περαιτέρω ἐνεργειῶν των. Οἱ δέ προβάλλοντες αὐτό ὡς ἀποτρεπτικό τῆς ἀποτειχίσεως, ἀσφαλῶς βοηθοῦν τούς Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους καί μάλιστα πρέπει, ἄν θέλωμε νά ἀξιολογήσωμε τήν προσφορά τῶν ὑπερμάχων τῆς θεωρίας τοῦ σχίσματος, νά ἀναφέρωμε ὅτι εἶναι οἱ πρῶτοι βοηθοί, συμπαραστάτες καί συνοδοιπόροι των εἰς τήν προώθησι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

2. Ἡ θεωρία αὐτή ὅτι ἡ ἀποτείχισις εἶναι σχίσμα καὶ ἄρα μή ἀποτειχιζόμενοι ἀποφεύγουμε τὸ σχίσμα, ἔρχεται ὀφθαλμοφανῶς καί ἀπ’ εὐθείας σέ ἀντίθεσι μέ τόν ἴδιο τόν 15ον ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὁ ὁποῖος διαβεβαιώνει τούς ἀποτειχισθέντας διά θέματα πίστεως ὅτι αὐτοί «οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Καί ἀπορεῖ κανείς, πῶς Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι περιωπῆς, ἀδυνατοῦν νά τό ἀντιληφθοῦν.

Εἶναι λυπηρό καί δεῖγμα τῆς σημερινῆς μας καταστάσεως τό ὅτι κατώρθωσε ὁ διάβολος νά μᾶς φοβίση καί διά τοῦ φόβου νά μᾶς χειραγωγήση, στό σημεῖο τό ὁποῖο οἱ Πατέρες μᾶς καθησυχάζουν καί μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα σχίσματος, ἀλλά ἀπεναντίας ὅσοι ἀποτειχισθοῦν ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο λυτρώνουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τό σχίσμα. Ἐμεῖς βεβαίως σήμερα δέν ὑπακούομε στούς Πατέρες καί στίς Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά στούς αὐτοαναγορευμένους ἀρχηγούς καί προστάτες μας, προφανῶς ἐπειδή ταυτιζόμεθα μέ αὐτούς εἰς αὐτό τό σημεῖο, δηλαδή καί αὐτοί καί ἐμεῖς μέ αὐτή τήν θεωρία βολευόμεθα καί δικαιολογοῦμε τόν ἐφησυχασμό καί τήν ἀπραξία μας.

Ἀπό αὐτό ἐπίσης τό σημεῖο τοῦ Κανόνος, πού ὁμιλεῖ διά τήν ἀποφυγή τοῦ σχίσματος γίνεται φανερό καί κάτι ἄλλο, ἄκρως σημαντικό, τό ὁποῖο οὐδόλως ἀναφέρουν οἱ σημερινοί πρωτοστάτες τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος καί οἱ ὑπόλοιποι ἀνησυχοῦντες πνευματικοί, ἡγούμενοι κλπ. Ὅτι δηλαδή πλήν τοῦ ἐφαμάρτου σχίσματος, τό ὁποῖο γίνεται, ὅπως ἀναφέραμε, ὄχι διά λόγους πίστεως, ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο σχίσμα, ἀπό τό ὁποῖο λυτρούμεθα διά τῆς ἀποτειχίσεως καί μόνον δι’ αὐτῆς. Εἶναι ἡ ἀπόσχισις ἀπό τήν διαχρονική Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία. Δηλαδή ὁ ἱερός Κανόνας ἐδῶ ἐννοεῖ ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος καί οἱ ἀκολουθοῦντες καί μνημονεύοντες αὐτόν εὑρίσκονται, διά τῆς αἱρέσεως, σέ σχίσμα ἀπό τήν διαχρονική (Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική) Ἐκκλησία, οἱ δέ ἀποτειχιζόμενοι θεραπεύουν τό σχίσμα μέ τό νά ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς αἱρετικούς καί δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νά παραμένουν ἑνωμένοι μέ τήν διαχρονική Ἐκκλησία καί τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι. Δι’ αὐτό προφανῶς «καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται». Τώρα βεβαίως πῶς κατώρθωσε ἡ θεωρία αὐτή καί ὁ φόβος τοῦ σχίσματος νά ἐπικρατήση, αὐτό μόνον ἡ σύγχυσις τῶν ἐσχάτων καιρῶν καί ἡ ἰδική μας ἄγνοια καί ἀδιαφορία μποροῦν νά δικαιολογήσουν.

3. Ἡ θεωρία αὐτή τοῦ φόβου τῆς δημιουργίας σχίσματος ἐξαιτίας τῆς ἀποτειχίσεως προσκρούει ἀπ’ εὐθείας εἰς αὐτήν ταύτην τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία προφανῶς ἀντιλαμβάνονται οἱ ὑπέρμαχοι τῆς θεωρίας αὐτῆς διεστραμμένως καί κακοβούλως. Διότι τί εἴδους ἑνότητα εἶναι αὐτή εἰς τήν ὁποία πρέπει νά εἴμεθα ἐνσωματωμένοι, τήν στιγμή πού ὑπάρχει ἡ αἵρεσις, ἡ ὁποία προσβάλλει αὐτόν τοῦτον τό θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας; Καί ποῦ εἴδαμε ὡς πρότυπο καί μοντέλο μία τέτοια ἑνότητα στήν (διαχρονική) ἱστορία καί Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία νά μᾶς ἑνώνη μέν μέ τόν Ἐπίσκοπο, μᾶς διασπᾶ ὅμως ἀπό τήν ἀληθινή πίστι; Πῶς ἐπίσης θά δείξωμε ὅτι δέν εἴμεθα ὑπέρμαχοι τῆς εἰδωλοποιήσεως τοῦ Ἐπισκόπου, διά τῆς ἐξοστρακίσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀντικαταστάσεώς του ἀπό τόν Ἐπίσκοπο; Δέν σημαίνουν, ἀκόμη αὐτά ὅτι εἴμεθα ὑπέρμαχοι μιᾶς ἀνθρωποκεντρικοῦ χαρακτῆρος Ἐκκλησίας, ὅταν φοβούμεθα νά ἀποσχισθοῦμε ἀπό δεδηλωμένους αἱρετικούς, ἐν ὀνόματι αὐτῆς τῆς σάπιας καί ἐπισφαλοῦς ἑνότητος; Περιττό νά ἀναφέρωμε ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ ἑνότης εἶναι τό πρότυπο, τό γνώρισμα καί ἡ καρδιά τοῦ Παπισμοῦ, ἡ δέ Ὀρθοδοξία γνωρίζει μόνον τήν ἑνότητα τῆς ἀληθινῆς πίστεως καί τήν ὑποταγή μόνο στούς ἀληθινά Ὀρθοδόξους ποιμένες.

4. Ἐν τέλει δέ πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι, ἔστω καί κατά φαντασία νά ὑπάρχη φόβος σχίσματος, πρέπει πάλι νά προτιμήσωμε τό σχίσμα διά τῆς ἀποτειχίσεως, ἀπό τήν ὑπαγωγή μας στήν αἵρεσι, διά μέσου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος μέ τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Διότι ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει τό σχίσμα εἶναι ἀσυγκρίτως μικρότερο κακό (καί μάλιστα ὅταν γίνεται μέ ἀγαθή προαίρεσι, μέ διάθεσι θυσίας καί ὄχι βολέματος καί μέ ἅγιο σκοπό τήν ἐμμονή δηλαδή καί παραμονή εἰς τήν ἀληθινή πίστι) ἀπό τήν αἵρεσι ἡ ὁποία, κατά τούς Πατέρας, μᾶς χωρίζει ἀμέσως ἀπό τόν Θεό.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ Ἱερομονάχου, Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΤΟΥ ΙΕ΄ ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΗΡΥΣΣΟΝΤΟΣ ΕΠ’ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΙΡΕΣΙ, σελ. 281-285.

http://emmadimitris.blogspot.gr