ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΕΑΣ ΖΩΗΣ

«Και αναλαβόντες την πανοπλίαν

του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα»

( Ύμνος της Εκκλησίας)

Θα πρέπει τώρα να τονίσουμε την αλήθεια, ότι η μετάνοια και η Εξομολόγηση εξαλείφει μεν τις αμαρτίες , αλλ’ όχι και την κλίση μας προς το κακό. Η άφεση, ενώ μας απαλλάσσει από το βάρος της ενοχής, δεν μας κάνει άτρωτους και στο μέλλον από «τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα». Ατονεί μεν κάπως τη δύναμη των παθών, μετά τη μετάνοια, αλλά θα χρειασθεί αγώνας και προσπάθεια εντατική, για να ξεριζωθούν οι κακίες να περιορισθούν τα πάθη, να λείψουν τα ελαττώματα.

Η ψυχή όταν είναι υποδουλωμένη, μάλιστα για μακρύ διάστημα, στην αμαρτία, εξασθενίζει επικίνδυνα, νοσεί βαριά. Και βέβαια συγχωρούνται με την Εξομολόγηση οι αμαρτίες οσονδήποτε μεγάλες και πολλές κι αν είναι, μένει όμως η καχεξία στην ψυχή και θα πρέπει να αναλάβει ο χριστιανός ηρωικό αγώνα, για να αποκτήσει και πάλι η ψυχή του την ευρωστία και την υγεία την πρώτη, και να σταθεροποιηθεί μέσα του η αρετή. Συμβαίνει, δηλαδή, και εδώ κάτι παρόμοιο με τις αρρώστιες του σώματος. Όταν αρρωστήσει βαρειά το σώμα και καθηλωθεί για πολύ καιρό στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου και ταλαιπωρηθεί από πόνους δυνατούς και καταβληθεί από υψηλό πυρετό, έχει ανάγκη από ανάρρωση διαρκείας. Σταμάτησαν μεν τώρα οι πόνοι, έπεσε ο πυρετός, εξολοθρεύτηκαν με τα φάρμακα τα διάφορα μικρόβια. Παραμένει όμως αδύναμος και καχεκτικός ο οργανισμός. Και γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη προσεκτικής δίαιτας , αποχής από κοπιαστική εργασία, τόνωσης με ενέσεις και καλής διατροφής και ανάπαυσης και προφυλάξεως από το ψύχος κ.λ.π. Κι αυτό μέχρι να δυναμώσει και πάλι το σώμα, να ανακτήσει τις δυνάμεις και την ευρωστία του και να κατορθώσει να ανταπεξέλθει στον αγώνα της ζωής.

Έτσι και η ψυχή. Βγαίνει, βέβαια, καθαρή, και «υπόπτερος» από το ιερό εξομολογητήριο. Παραμένει , όμως, μια καχεξία, μια αδυναμία, μια πνευματική ατονία μέσα της. Και θα χρειασθεί να προσέξει ο χριστιανός , να εφαρμόσει μια πνευματική δίαιτα, να αγωνισθεί για να διατηρήσει τη λευκότητα της ψυχής του και την καθαρότητα της καρδιάς του. Διαφορετικά, έπειτα από λίγο θα λερωθεί και πάλι, θα αμαρτήσει εκ νέου. Διότι θα παρασυρθεί σαν το «φτερό στον άνεμο» από τη δελεαστική βοή των σειρήνων της αμαρτίας. Όταν ο Κύριος θεράπευσε τον επί 38 έτη παράλυτο της Βηθεσδά, του είπε τα βαρυσήμαντα εκείνα λόγια: « ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτ ιἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τιγένηται.» ( Ιω. 5,14 ). Δεν αρκεί, δηλαδή, να βγει κανείς λευκός και μεταμορφωμένος από το εξομολογητήριο. Πρέπει στη συνέχεια να αγωνισθεί για να διατηρήσει «άσπιλον και αμόλυντον» τον χιτώνα της ψυχής του, «καθαρόν από ρύπου», λευκό και εξαγνισμένο. Αλλά για να το κατορθώσει αυτό, κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός θα πρέπει:

1. Να πάρει σταθερή απόφαση εκκοπής του κακού.

Η επιτυχία στην περαιτέρω πνευματική ζωή εξαρτάται κατά πολύ από τη δύναμη απόφασης του μετανοήσαντος…

… Και η γραμμή αυτή μπορεί να συνοψισθεί στην ωραιότατη προτροπή του ψαλμού: «ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν» ( 33, 15 ) , που συνθέτει το πνεύμα της αγωνιστικότητας και σημαίνει την απόφαση άρνησης της αμαρτίας και ολοκληρωτικής αφοσίωσης στα έργα της αρετής.

2. Να μισήσει το κακό και την αμαρτία.

Θα πρέπει εκείνος που πήρε τη μεγάλη απόφαση να αντιδράσει στο κακό, στη συνέχεια να καλλιεργήσει μέσα του το μίσος και την απέχθεια προς κάθε τι αμαρτωλό …

Να μελετά για να πείθεται και να διαβάζει για να σιγουρεύεται πότε είναι θανατηφόρα η αμαρτία. Και υπάρχουν τόσα χωρία της Αγίας Γραφής για να τονίσουν μέσα μας την καταστρεπτική της επίδραση στον ψυχικό και σωματικό μας οργανισμό…

3. Να προσέξει ιδιαίτερα τα ασθενή σημεία του χαρακτήρα του.

Ο διάβολος εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μας και επιτίθεται στα πιο ευαίσθητα σημεία μας…

4. Να αποφεύγει αιτίες και αφορμές για αμαρτία.

Αφού θα αποκτήσει γνώση των ασθενών του σημείων, των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του, θα πρέπει τώρα ο χριστιανός να προσπαθήσει, ώστε να αποφεύγει κάθε τι το οποίο θα ξυπνήσει τα πάθη στην ψυχή του. Να αποφεύγει κάθε αιτία και αφορμή που θα μπορούσε να τον παρασύρει…

5. Να μην αφήνει τον εαυτό του χωρίς πνευματική τροφοδοσία.

Ο θρησκευτικά αδιάφορος βίος δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα για την ανάπτυξη της αμαρτωλής ζωής. Η έλλειψη μεταφυσικής σκέψης και πνευματικού ενδιαφέροντος ανοίγει διάπλατα την θύρα προς την απατηλή αμαρτία…

… Διαπράττουμε μέγιστο έγκλημα κατά του εαυτού μας , όταν αφήνουμε να πάθει πνευματική αβιταμίνωση. Δεν είναι νοητή χριστιανική ζωή χωρίς πνευματική τροφοδοσία. Θα χρειαστεί, λοιπόν, ο μετανοήσας, αλλά και κάθε χριστιανός που αγωνίζεται, να μελετά την Αγία Γραφή και άλλα οικοδομητικά βιβλία. Να συχνάζει σε κηρύγματα και χριστιανικές συγκεντρώσεις. Να παρακολουθεί ανελλιπώς της ιερές Ακολουθίες. Να μετέχει στα χαριτόβρυτα Μυστήρια της Εκκλησίας και μάλιστα στη θεία Κοινωνία και να συναναστρέφεται πνευματικούς και καταρτισμένους ανθρώπους.

Ακόμη δε να προσεύχεται θερμά προς τον Κύριο, τον μόνο Δυνατό. Ο πιστός με τη προσευχή γίνεται δυνατός, διότι , διότι συνδέεται με τον Παντοδύναμο Κύριο. Εκείνος που προσεύχεται συχνά με πίστη και ζέση πνεύματος, έχει τη βοήθεια του Θεού κι αυτά που στους άλλους φαίνονται ακατόρθωτα , τα πετυχαίνει εύκολα, εφόσον έχει τον Θεό σύμμαχό του.

Μόνο μέσα σε μια τέτοια ανώτερη ζωή είναι δυνατή η αναγέννηση τη καρδιάς, η εκρίζωση των κακιών και η απαλλαγή από τα δόλια δίχτυα της αμαρτίας. Κάθε άλλη μέθοδος θα αποτύχει και θα οδηγήσει σε νέες πτώσεις και νέα ναυάγια.

Πρόσεξε , λοιπόν, αδελφέ τα σημεία που ιδιαίτερα σου τονίσαμε. Εφάρμοσέ τα. Αγωνίσου τον καλό αγώνα. Τον αγώνα της ηθικής σου ανύψωσης. Και μην επαναπαυθείς στους καρπούς της αφέσεως. Αν με αγωνιστική διάθεση θελήσεις να πολεμήσεις το κακό, που χρόνια τώρα έχει ριζώσει βαθιά μέσα σου, τότε να είσαι βέβαιος ότι θα γίνεις μακάριος , ευτυχής και ευδαίμων. Θα νιώσεις το νόημα της πραγματικής ελευθερίας μέσα σου, της εν Χριστώ ελευθερίας. Θα γίνεις ο κύριος του εαυτού σου. Ο νικητής της ζωής. Και ο Πνευματικός με τις συμβουλές του ή και με τον κανόνα, που δυνατόν θα σου βάλλει, θα σε βοηθήσει στην ανάπτυξη της πνευματικής σου ζωής. Αλλά κι εσύ πρέπει να τον βοηθήσεις αν αγωνίζεσαι συνεχώς για να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Αν προσέξεις ό,τι σου είπε και το εφαρμόσεις με θρησκευτική ευλάβεια και ακρίβεια, τότε λαμπρό ανοίγεται ενώπιον σου το στάδιο της πνευματικής σου καρποφορίας. Διότι, μη το λησμονείς ποτέ: Η καρποφορία βρίσκεται πάντοτε στο τέρμα μιας σκληρής και εντατικής περιόδου εκχέρσωσης, σποράς και συστηματικής καλλιέργειας.

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»

Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ

ΑΘΗΝΑ 2012, Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

http://oparadeisos.wordpress.com

Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό...αμμούδα!

- Γιατί μερικές φορές, ενώ η συνείδηση μας ελέγχει, δεν κάνουμε τον ανάλογο αγώνα, για να διορθωθούμε;

- Αυτό μπορεί να συμβή και από ένα τσάκισμα ψυχικό. Όταν είναι κανείς πανικοβλημένος από κάποιον πειρασμό, θέλει να αγωνισθή, αλλά δεν έχει διάθεση, δεν έχει ψυχική δύναμη. Τότε πρέπει να τακτοποιηθή εσωτερικά με την εξομολόγηση. Με την εξομολόγηση παρηγοριέται, τονώνεται και ξαναβρίσκει με την Χάρη του Θεού το κουράγιο για αγώνα. Αν δεν τακτοποιηθή, μπορεί να του έρθη και άλλος πειρασμός, οπότε, θλιμμένος όπως είναι, τσακίζεται περισσότερο, τον πνίγουν οι λογισμοί, απελπίζεται και μετά δεν μπορεί να αγωνισθή καθόλου.

- Και αν αυτό συμβαίνη συχνά;

- Αν συμβαίνη συχνά, πρέπει ο άνθρωπος να τακτοποιήται συχνά, να ανοίγη την καρδιά του στον πνευματικό, για να παίρνη κουράγιο. Και όταν τακτοποιηθή, πρέπει να βάλη την μηχανή να τρέξη, να αγωνισθή φιλότιμα και εντατικά, για να πάρη καταπόδι τον έξω από 'δώ.

- Γέροντα, όταν δεν αισθάνωνται την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;

- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; «Θύμωσα, κατέκρινα ...» και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή. Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πήγαιναν στον Παπα-Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτα σοβαρό να πω και μου έλεγε: «Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»!

Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν ένα σωρό αμμούδα, που είναι όμως βαρύτερη από μια μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δης ότι είσαι χειρότερη από εκείνον.

Να προσπαθής επίσης να είσαι συγκεκριμένη στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πη κανείς λ.χ. «ζηλεύω, θυμώνω κ.λπ.», αλλά πρέπει να πη τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθή. Και, όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πη και πως σκέφθηκε και πως ενήργησε· αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ομολογή την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτη το σφάλμα του, για να μπορέση να τον βοηθήση, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του, όταν κρύβη την πάθησή του από τον γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτη τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο πνευματικός μπορεί να τον γνωρίση καλύτερα και να τον βοηθήση πιο θετικά.

Ύστερα, όταν κανείς αδικήση ή πληγώση με την συμπεριφορά του έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να πάη να του ζητήση ταπεινά συγχώρηση, να συμφιλιωθή μαζί του, και έπειτα να εξομολογηθή την πτώση του στον πνευματικό, για να λάβη την άφεση. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού. Αν πη το σφάλμα του στον πνευματικό, χωρίς προηγουμένως να ζητήση συγχώρηση από τον άνθρωπο που πλήγωσε, δεν είναι δυνατόν να ειρηνεύση η ψυχή του, γιατί δεν ταπεινώνεται. Εκτός αν ο άνθρωπος που πλήγωσε έχη πεθάνει ή δεν μπορή να τον βρη, γιατί άλλαξε κατοικία και δεν έχει την διεύθυνσή του, για να του ζητήση, έστω και γραπτώς, συγγνώμην, αλλά έχη διάθεση να το κάνη, τότε ο Θεός τον συγχωρεί, γιατί βλέπει την διάθεσή του.

- Αν, Γέροντα, ζητήσουμε συγχώρεση και δεν μας συγχωρήση;

- Τότε να κάνουμε προσευχή να μαλακώση ο Θεός την καρδιά του. Υπάρχει όμως περίπτωση να μη βοηθάη ο Θεός να μαλακώση η καρδιά του, γιατί, αν μας συγχωρήση, μπορεί να ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα.

- Γέροντα, όταν κανείς κάνη ένα σοβαρό σφάλμα, υπάρχει περίπτωση να μην μπορή να το εξομολογηθή αμέσως;

- Γιατί να το αφήση; Για να ξινίση; Όσο κρατάς ένα χαλασμένο πράγμα, τόσο χαλάει. Γιατί να αφήση να περάσουν ένας-δύο μήνες, για να πάη στον πνευματικό να το εξομολογηθή; Να πάη το συντομώτερο. Αν έχη μια πληγή ανοιχτή, θα αφήση να περάση ένας μήνας, για να την θεραπεύση; Ούτε να περιμένη να πάη, όταν θα έχη πολύ χρόνο ο πνευματικός, για να έχη πιο πολλή άνεση. Αυτό το ένα σφάλμα, τακ-τακ να το λέη αμέσως και μετά, όταν ο πνευματικός θα έχη χρόνο, να πηγαίνη για πιο πολύ, για μια συζήτηση κ.λπ.

Δεν χρειάζεται ώρα πολλή, για να δώσω εικόνα του εαυτού μου. Όταν η συνείδηση δουλεύη σωστά, δίνει ο άνθρωπος με δυο λόγια εικόνα της καταστάσεώς του. Όταν όμως υπάρχη μέσα του σύγχυση, μπορεί να λέη πολλά και να μη δίνη εικόνα. Να, βλέπω, μερικοί μου γράφουν ολόκληρα τετράδια, είκοσι-τριάντα σελίδες αναφοράς με μικρά γράμματα, και μερικές σελίδες υστερόγραφο ... Όλα αυτά που γράφουν, μπορούσαν να τα βάλουν σε μια σελίδα.

Γέροντας Παίσιος

http://1myblog.pblogs.gr

Ο ουρανός τους ετοιμάζει πολλές - πολλές εκπλήξεις λέγει σύγχρονος γέροντας ασκητής…

Η ιδέα ίδρυσης η ανασύστασης μίας Ορθόδοξης Κοινοπολιτείας στην Ανατολή στα πρότυπα της χριστιανικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που θα περιελάμβανε όλα ανεξαιρέτως τα ορθόδοξα κράτη για πολλούς συνιστά με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα ουτοπία! Είναι όμως έτσι η θα μπορούσε να γίνουν κινήσεις επίτευξης ενός τέτοιου στόχου;Ορισμένοι που είθισται να εκλαμβάνονται ως γραφικοί και φαντασιόπληκτοι αναλογίζονται τέτοια ανασύσταση μίας νέας ορθόδοξης Κοινοπολιτείας στα πρότυπα του χριστιανικού Βυζαντίου αλλά συνήθως την εκλαμβάνουν με αμιγώς κοσμικά κριτήρια και να της αποδίδουν κοσμικού τύπου δύναμη, στρατιωτική, πολιτική, οικονομική, στοιχεία που για τον ουρανό είναι δευτερεύοντα…!

Ωστόσο παλαιοί και σύγχρονοι γέροντες ασκητές προφητεύουν μία αναλαμπή της Ορθοδόξου Εκκλησίας παγκοσμίως, μία αναλαμπή που θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα! Μάλιστα ίσως έβλεπαν και μιλούσαν γι’ αυτήν ακριβώς την ορθόδοξη κοινοπολιτεία, που λανθασμένα ορισμένοι την ταυτίζουν με το λεγόμενο ορθόδοξο τόξο…

Ο γέροντας Παϊσιος λ.χ. έλεγε πως σύντομα θα φθάσει καιρός που κατά χιλιάδες οι γείτονές μας Τούρκοι θα ασπάζονται την χριστιανική ορθόδοξη πίστη, θα ζητούν εναγωνίως να κατηχηθούν και θα βαπτίζονται ομαδικά. Μέσα στο πλαίσιο αυτό έδινε και οδηγίες στα πνευματικά του παιδιά για το πως έπρεπε να οργανωθούν.Ήδη τα περισσότερα εξ αυτών έχουν εκτελέσει κατά γράμμα τις εντολές του γέροντα και βρίσκονται εν αναμονή…!

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός επίσης στα προφητικά του λόγια αναφέρεται στη δυναμική επαναφορά της Ορθόδοξης πίστης στους λαούς. Πιστεύετε ότι τα λόγια των αγίων μας αποτελούσαν απλώς κάποιο ψυχικό πόθο και προσδοκία η βασίζονταν σε μία ουράνια αποκάλυψη και πληροφορία;

Απευθυνθήκαμε λοιπόν σε σύγχρονο γέροντα ασκητή του Παγγαίου Όρους και του ζητήσαμε να μας καταθέσει την άποψή του! Εκείνος όχι μόνο επανέλαβε και επιβεβαίωσε ότι τα ανωτέρω δεν αποτελούν πόθο και προσδοκία των αγίων μας αλλά ουράνια πληροφορία αλλά επιπλέον προέβη σε συνταρακτικές αποκαλύψεις τις οποίες και καταγράψαμε.

«Ο Υιός του Θεού και Σωτήρας -είπε- μας δίδαξε με τη ζωή, τη σταύρωση και την ανάσταση Του τον τρόπο διαβίωσης που θέλει ο Θεός Πατήρ για τον άνθρωπο. Μάλιστα προς ενίσχυση του τρόπου αυτού διαβίωσης που οδηγεί στην καρποφορία της γης και στην σωτηρία του ανθρώπου απέστειλε στη γη τον Παράκλητο! Πολλοί όμως σήμερα έχουν την εντύπωση βλέποντας τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας ότι ο Θεός έχει εγκαταλείψει τον κόσμο. Κάποιοι άλλοι και δη ρασοφόροι υψηλόβαθμοι προωθούν λ.χ. την άνευ όρων ένωση με τους παπικούς για να εδραιώσουν στο σχέδιο της παγκοσμιοποίησης που υλοποιεί ο Αντίδικος την κοσμική θέση τους και έτσι να επιβεβαιώσουν τη θέση των ανωτέρω αθέων και ανοήτων περί εγκατάλειψης του κόσμου από τον Θεό. Βλέπετε άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της ψυχής τους στον Αντίδικο, ο οποίος τους υποκινεί τώρα ως τυφλά όργανά του για να προβαίνουν σε ενέργειες που θα εμποδίσουν την επικράτηση του ορθοδόξου προτύπου διαβίωσης.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό βλέποντας ο μισόκαλος την πνευματική προκοπή και αναγέννηση της Ρωσίας επιχειρεί να τους παρακινήσει σε ενέργειες και πράξεις που θα θέσουν τη Ρωσία και τον Ορθόδοξο ρωσικό λαό στο περιθώριο! Γιατί καλοί μου άνθρωποι δεν πρόκειται οι Ρώσοι να αποδεχθούν την ψευτο-ένωση με τον θεομίσητο παπισμό που μεθοδικά αυτοί ετοιμάζουν.

Να το γράψεις όμως με έντονα γράμματα πως δεν θα προκάνουν να υλοποιήσουν τα σχέδια του Αντιδίκου γιατί έχουν γνώση οι φύλακες και θα τους προλάβουν άλλα απρόβλεπτα απ’ όλους γεγονότα! Μπορεί ο πολιτικός παράγοντας που έχει εγκλωβιστεί στα δίκτυα της μασωνίας να πιέζει τη θρησκευτική ηγεσία του τόπου να εγκαταστήσει άμεσα τον παπισμό στον λαό μας. Μπορεί εκείνη όπως είναι άβουλη και αδύναμη πνευματικά συνεχώς να ενδίδει στις εντολές των απίστων αλλά τα σχέδια του ουρανού είναι άλλα.

Τώρα πληροφορήθηκα στην Αθήνα ο Θεός έφερε και έναν άλλο φύλακα τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ που θα την θωρακίσει και θα την προστατεύει ιδιαίτερα από τέτοιους κινδύνους. Δεν κάθεται ο Χριστός μας με σταυρωμένα τα χέρια που λένε και στο χωριό μου. Αντιθέτως θα έλεγα είναι τόσο μεγάλη η αγάπη και ο έρωτάς του για το δημιούργημα του Θεού που λέγεται άνθρωπος που κάνει τα πάντα για να τη δείξει. Βέβαια σέβεται το αυτεξούσιο, την ελευθερία του και δεν παρεμβαίνει αν εμείς δεν του το ζητήσουμε.

Ας μη λησμονούμε όμως ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης ξύπνησε και σηκώθηκε, αναστήθηκε και μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο τον στρατηλάτη του Χριστού και τα φουσάτα των Αγίων πολιορκούν τη Βασιλεύουσα. Αυτό και μόνο δείχνει ότι η νέα παρέμβαση του τριαδικού Θεού στον κόσμο έχει αποκτήσει μια τέτοια δυναμική που θα τολμούσα να έλεγα πως θα φέρει τα πάνω -κάτω επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά τη γνωστή ρήση του βασιλιά και προφήτη Δαυίδ που αναφέρεται πως από την κοπριά θα πάρει τους φτωχούς και θα τους καταστήσει συνομιλητές των αρχόντων… Τις ως Κύριος ο Θεός ημών; Ο εν υψηλοίς κατοικών και τα ταπεινά εφορών, εν τω ουρανώ και εν τη γη. Ο εγείρων από γης πτωχόν και από κοπρίας ανυψών πένητα. Του καθίσαι αυτόν μετά αρχόντων, μετά αρχόντων λαού αυτού. (ψαλμ. 112)!

Γι’ αυτό ας προσέξουν καλά αυτοί που σώνει και καλά εργάζονται νυχθημερόν να φέρουν πλαγίως τον παπισμό στην ευλογημένη αυτή χώρα. Αναφέρομαι ειδικά σ’ αυτούς γιατί αφουγκράζομαι πως πάνε δήθεν να ενωθούν στη βάση των όσων ίσχυαν τους πρώτους οκτώ αιώνες και στη συνέχεια να λύσουν τις αιρετικές δοξασίες του παπισμού. Μάλιστα σαν παγίδα ο Αντίδικος έχει βάλει το θηρίο της ευσεβείας, τον παπισμό να απορρίψει τάχατες το filioque και το αλάθητο του πάπα! Ακούω πως το σχέδιο αυτό προωθείται από Εβραίους μεγιστάνες των ΗΠΑ και μία σατανική οργάνωση που έχουν δημιουργήσει (Μπίλντερμπεργκ). Αυτοί σώνει και καλά θέλουν να απομονώσουν τη Ρωσία για να αποτρέψουν τη δυνατότητα μίας πανορθόδοξης ένωσης, την οποία διαισθάνεται ο Αντίδικος και να πετύχουν την παγκοσμιοποίηση που εκείνοι συστηματικά ετοιμάζουν. Βιάζονται πολύ και είναι βέβαιο πως θα σκοντάψουν. Σκοπεύουν να αλλάξουν ακόμη και τα κείμενα της Αγίας Γραφής για να απενοχοποιήσουν τους Εβραίους που σταύρωσαν τον Κύριό μας. Γι’ αυτό προωθούν και υπογράφουν και ανάλογες διακηρύξεις σαν κι αυτή που προσφάτως υπέγραψαν ο Πάπας και ο Κύπρου Χρυσόστομος με τους Ραββίνους τους! Σχεδιάζουν δηλαδή να διαγράψουν από τα κείμενα της Αγίας Γραφής και τα όσα λέει περί των κιναίδων ο Απόστολος Παύλος. Σχεδιάζουν να φέρουν νόμους (αντιρατσιστικό νομοσχέδιο) που θα φράζουν το στόμα αυτών που θα τολμήσουν να αντιδράσουν. Θα βάλουν τους αριστερούς, τους μασώνους και τους αθέους να προωθήσουν και να στηρίξουν τέτοιους νόμους που καμιά δικτατορία στον κόσμο δεν τόλμησε να ψηφίσει! Γιατί με αυτούς τους νόμους θέλουν στην ουσία όχι μόνο να στερήσουν την ελευθερία στον άνθρωπο αλλά επιπλέον να βάλουν το ψεύδος στη θέση της αλήθειας. Πόσο σοφός λοιπόν ήταν ο Άγιος γέροντας Παϊσιος, όταν μιλούσε για τα τρία πλοκάμια που έχει απλώσει ο Αντίδικος στον σύγχρονο κόσμο. Το πρώτο πλοκάμι λέγει είναι η μασωνία και τυλίγει κυρίως τους πλουσίους, το δεύτερο είναι ο κομουνισμός και τυλίγει τους φτωχούς και το τρίτο είναι ο οικουμενισμός και τυλίγει τους πιστούς. Να το γράφεις συνέχεια αυτό μη τυχόν και ξυπνήσουμε»!

Και πρόσθεσε ο ταπεινός ασκητής γέροντας: «Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στον πλανήτη μας αν οι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι έκαναν πράξη τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. ουκ ένι Ιουδαῖος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησοῦ. ει δε υμείς Χριστού, άρα του Αβραὰμ σπέρμα εστέ και κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι. (Γαλ. 3, 28-29)»! Αν δηλαδή αντί για ανούσιες εθιμοτυπικές επισκέψεις εργάζονταν για την δημιουργία μίας πρότυπης ορθόδοξης κοινοπολιτείας, η οποία ως βασική αρχή λειτουργίας της θα είχε τις χριστιανικές αρχές και τα χριστιανικά ήθη και ιδανικά. Μία ορθόδοξη κοινοπολιτεία όπου θα κυριαρχούσε η ανιδιοτέλεια, το θυσιαστικό πνεύμα για τον άλλον, η ειλικρινής αγάπη και προπαντός η ταπείνωση, που αποτελεί το μέσο για να συναντήσει κάποιος το Θεό. Μία χριστιανική κοινοπολιτεία που θα αντιτίθεντο στα σχέδια παγκοσμιοποίησης που προωθούν οι μιαρές σκοτεινές στοές και οι σατανικές διεθνείς λέσχες!

Φανταστείτε λοιπόν πόσο θα χαροποιούσε τον ουρανό μία ταυτόχρονη άρση της Αυτοκεφαλίας όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, μία ανασύσταση χριστιανική μία πνευματική ανασυγκρότηση παρόμοια μ’ αυτήν του Βυζαντίου στην χρυσή εποχή του, μία κοινή Ιερά Σύνοδος για όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες την οποία θα συγκροτούσαν όλοι οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Φανταστείτε αντί για θέματα διοικητικής φύσεως ( βλ. τράπεζες αγάπης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα, σήμερα φιλανθρωπία) να ασχολούνταν οι Προκαθήμενοι μόνο με το κήρυγμα και την κατήχηση. Φανταστείτε τον αντίκτυπο που θα είχε παγκοσμίως μία τέτοια Ορθόδοξη ενότητα στην πράξη και όχι στη θεωρία, όπου η αγιότητα του βίου θα αποτελούσε την καθημερινότητα των χριστιανών και στόχο των πολιτών της κοινοπολιτείας τούτης. Είθε ο άγιος ελεήμων αυτοκράτορας Ιωάννης Βατάτζης που προωθεί ταχέως τα ουράνια σχέδια να προχωρήσει τάχιστα την αποστολή του ώστε να μην αρπάζονται από τον μισόκαλο άλλες ανθρώπινες ψυχές.

Μα είναι δυνατόν, θα μου πεις να γίνει κάτι τέτοιο στη γη; Είναι δυνατόν να εξαφανιστούν τα δαιμονικά συστήματα διοίκησης που συνιστούν στην ουσία επικίνδυνες αιρέσεις, αφού διαστρεβλώνουν την χριστιανική πίστη; Γιατί αίρεση είναι ο καπιταλισμός, το διοικητικό σύστημα της μασωνίας σε όλες τις μορφές αυτού, ο οποίος προωθεί τον πλουτισμό των ολίγων και την αύξηση των φτωχών. Αίρεση αποτελεί και ο σοσιαλισμός, ο οποίος αποτελεί το βασικό παρακλάδι και το «προσωπείο» του καπιταλισμού για να εμπαίζονται οι λαοί. Αίρεση είναι και ο κομουνισμός, ο οποίος στερεί όπως και τα ανωτέρω συστήματα την ελευθερία της έκφρασης επιβάλλοντας ετσιθελικά και δια της βίας τρόπους ζωής που καταρρακώνουν το αυτεξούσιο του ανθρώπου και επιβάλλουν άμεσα και όχι έμμεσα, όπως τα προηγούμενα συγγενικά του συστήματα την αποστασιοποίηση από το Δημιουργό Θεό, δηλαδή την αθεΐα…

Η εν Χριστώ ζωή καλοί μου άνθρωποι ουδεμία σχέση έχει με τα ανωτέρω δαιμονικά συστήματα τα οποία δυστυχώς ανακαλύπτουν σαν τους κισσούς τρόπους να διαβιώνουν επιχειρώντας να πνίξουν το δέντρο της ζωής από το οποίο ο ουρανός προσδοκά να παίρνει τους καρπούς του! Θα μπορούσαν λοιπόν οι Προκαθήμενοι της Ορθοδοξίας να πρωταγωνιστήσουν, ώστε να αποκόψουν αυτούς τους κισσούς και να αφήσουν λίγο το δέντρο να ανασάνει. Πως θα με ρωτήσετε;

Μα με το να προβούν για παράδειγμα στη κάθε συνάντησή τους σε κοινή καταδίκη λ. χ. της μασωνίας και να ζητήσουν από την πολιτική ηγεσία να συνυπογράψει μία τέτοια ανακοίνωση… Να καταδικάσουν τον κιναιδισμό, την κτηνοβασία, την παιδεραστία και να απαιτήσουν από την πολιτική ηγεσία της Ε.Ε. λ. χ. να αναθεωρήσει τις διατάξεις του Συμφώνου της Λισσαβόνας περί διαφορετικότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Να μην συνδιαλέγονται και να απορρίπτουν τους πολιτικούς εκείνους που σώνει και καλά θέλουν να επιβάλλουν έναν δαιμονικό τρόπο ζωής, όπου θα κυριαρχούν η πορνεία, η μοιχεία, η διαφθορά, η κλοπή, το ψεύδος… στο όνομα μίας ψευδεπίγραφης ελευθερίας που προβάλλουν οι εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας.

Μία συντονισμένη απ’ όλους τους Ορθοδόξους Προκαθημένους αλλαγή νοοτροπίας, μία de facto στροφή τους προς την αληθινή εν Χριστώ ζωή θα αναπτέρωνε και θα αναζωογονούσε την ελπίδα των Χριστιανών. Θα τους ωθούσε να πιστέψουν πως η χριστιανική ζωή δεν είναι ουτοπία, όπως πολλοί πιστεύουν. Θα τους έκανε αυθόρμητα να βροντοφωνάξουν με την ψυχή τους και με όλο το είναι τους κατά το παράδειγμα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ χαρά μου!

Ένας Δούλος Κυρίου

http://puzzleen.wordpress.com

Αλλά ποιός ελευθερωτής μπορεί να συγκριθεί με τον Ελευθερωτή Χριστό; Είμαστε πλέον ελεύθεροι.

Ας ανοίξουμε την Αγία Γραφή και ας δανεισθούμε εικόνες, που εικονίζεται το απολυτρωτικό έργο του Χριστού.

Εξαγορά

Τί ήμασταν πριν να έρθει ο Χριστός στον κόσμο και θυ­σιαστεί;

Σκλάβοι, πουλημένα τομάρια στο σκλαβοπάζαρο της αμαρτίας.

Και ξαφνικά έρχεται ο Κύριος, έρχεται ο Βασιλιάς του ουρανού, μας αγοράζει από το σκλαβοπάζαρο και μας καθιστά πριγκιπόπουλα.

Έρχεται ο Χριστός και μας αγοράζει από την κατάρα του Νόμου, από το δουλοπάζαρο της αμαρτίας και του θανάτου, και μας οδηγεί στο πάμφωτο βασίλειό του.

Την εικόνα της εξαγοράς χρησιμοποιεί πολύ ο απόστολος Παύλος.

«Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα» (Γαλ 3,13). Μας αγόρασε ο Χριστός. Άρα του ανήκουμε. Άρα δεν έχουμε δικαίωμα να γινόμαστε δούλοι ανθρώπων. «Τιμής ηγοράσθητε· μη γίνε­σθε δούλοι ανθρώπων» (Α΄ Κορ. 7,23). Άρα δεν έχουμε το δικαίωμα να πουλάμε το κορμί μας στην αισχρή αμαρτία. «Ουκ έστε εαυτών. Ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α΄ Κορ. 6,20).

Τον πούλησε ο Ιούδας. Αλλ’ ενώ φάνηκε πως πουλήθηκε, στην πραγματικότητα υπήρξε ο πραγματευτής που μας αγόρασε όλους τους ανθρώπους, που ήμασταν «πεπραμένοι υπό την αμαρτίαν». Την αλήθεια αυτή της εξαγοράς τονίζει και το απολυτίκιο της Μεγ. Παρασκευής: «εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του Νόμου τω τιμίω σου αίματι…».

Λύτρωσις

Τί ήμασταν πριν νάρθη ο Χριστός και θυσιαστή; Ήμασταν αλύτρωτοι, τα θύματα της πιο σκληρής απαγωγής. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια γράφουν οι εφημερίδες για απαγωγές και αεροπειρατείες. Ληστές ή αντάρτες π.χ. κάνουν απαγωγή ενός μικρού παιδιού, που ανήκει σε πλούσια οικογένεια βιομηχάνων. Το οδηγούν στο βουνό. Για να το λευτερώσουν απαιτούν σαν λύτρα υπέρογκο ποσό. Κι ο πλούσιος πατέρας, μπροστά στο κίνδυνο να χάσει το παιδί του, καταβάλλει τα λύτρα για το λυτρωμό του…

Παρόμοιο έγινε και στην περίπτωση του Χριστού. Ο άνθρωπος ήταν το μεγάλο, το τραγικό θύμα. Τον είχε απαγάγει ο μεγάλος πειρατής, ο αεροπειρατής των αιώνων, ο διάβολος. Τον είχε οδηγήσει στα δύο σκοτεινά του λημέρια: στο λημέρι της αμαρτίας και στο λημέρι του θανάτου. Κι ο Πατέρας, ο πλούσιος Πατέρας, από τον ουρανό δεν υπέφερε να βλέπει το παιδί του, τον άνθρωπο, στα χέρια του πειρατή. Λυπήθηκε τον άνθρωπο. Και έστειλε ό,τι εκλεκτό είχε, τον μονογενή του Υιό, Έρχεται ο Υιός του Θεού στον κόσμο, ανεβαίνει πάνω στο Σταυρό και εκεί προσφέρει τα λύτρα για τη λύτρωση του ανθρώπου. Λύτρο πολύτιμο, ανυπολόγιστης αξίας, είναι το Αίμα του Χριστού.

Αν βρισκόταν κάποιος πλούσιος και κατέβαλλε για λύτρα όλα τα πλούτη του κόσμου, όλα τα χρυσά, όλα τα αργυρά, όλα τα διαμάντια της γης, δεν θα μπορούσε να μας λυτρώσει. Λυτρωθήκαμε με το Αίμα του άμωμου και ασπίλου Χριστού. Αυτή την αλήθεια τονίζει ο απόστολος Πέτρος: «Ου φθαρτοίς, αργυρίω ή χρυσίω, ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής, αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού» (Α΄ Πέτρ. 1,18-19).

Απελευθέρωση – Ζωοποίηση

Τί ήμασταν πριν νάρθη ο Χριστός και θυσιαστρί; Ήμασταν αιχμάλωτοι, δεμένοι με τα δεσμά της αμαρτίας, φυλακισμένοι στα κατασκότεινα κελιά του θανάτου. Προμηθέας δεσμώτης ο άνθρωπος, σφιχταγκαλιασμένος με το θάνατο. Τα συρματόσχοινα της αμαρτίας κανένας δεν μπορούσε να τα λύσει. Κι έρχεται ο Χριστός και ανεβαίνει στο Σταυρό σαν Ελευθερωτής. Από το Σταυρό πέφτει η πρώτη σταγόνα από το Αίμα του Χριστού. Αμέσως σπάνε τα δεσμά, λευτερώνεται ο άνθρωπος, θανατώνεται ο θάνατος, «θανάτω θάνατον πατήσας…».

Πολύς λόγος στις μέρες μας για ελευθερία. Υπάρχουν ελευθερωτές, που λευτερώνουν λαούς από τη σκλαβιά και την αιχμαλωσία. Αλλά ποιός ελευθερωτής μπορεί να συγκριθεί με τον Ελευθερωτή Χριστό; Είμαστε πλέον ελεύθεροι. Είμαστε «απελεύθεροι Κυρίου» (Α΄ Κορ. 7,22). Αναπνέουμε τον καθαρό αέρα της εν Χριστώ ελευθερίας. Δεν μας πνίγει πλέον ο βραχνάς του θανάτου. Τα παιδιά του Θεού κινούνται ελεύθερα, σκέπτονται ελεύθερα, δεν φοβούνται πια το παλαιό φόβητρο, το θάνατο.

Όσοι είναι μακρυά από το Χριστό ζουν το ψυχορράγημα του θανάτου. Όσοι πιστοί έχουν ζωοποιηθεί. Αυτή την αλήθεια της ζωοποιήσεως εν Χριστώ Ιησού τονίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολή: «Ο Θεός πλούσιος ων εν ελέει, διά την πολλήν αγάπην αυτού ην ηγάπησεν ημάς, και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ· χάριτι έστε σεσωσμένοι· και συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσ. 2,4-5).

Το Αίμα του Χριστού μας ζωοποίει. Μια εικόνα της ζωοποιήσεως διά του αίματος χρησιμοποιεί ο επιτάφιος θρήνος στη β΄ στάση των εγκωμίων: «Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν σου. Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».

Συμφιλίωση με το Θεό

Τί ήμασταν πριν νάρθη ο Χριστός και θυσιαστεί; Ήμασταν «απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού» (Εφεσ. 4,18). Ήμασταν μακρυά από το Θεό. Ήμασταν εχθροί του Θεού. Η αμαρτία ήταν σύννεφο σκοτεινό, που μας έκρυβε το φως της Τρισηλίου θεότητος. Η αμαρτία ήταν μεσότοιχο πανύψηλο, που μας χώριζε από το Θεό.

Κι έρχεται ο Χριστός, Διαλύει τα σύννεφα, γκρεμίζει το μεσότοιχο και συμφιλιώνει τον άνθρωπο με το Θεό, Ήμασταν μακρυά. Γίναμε κοντινοί του Θεού, γείτονες του Θεού. Ήμασταν εχθροί. Γίναμε φίλοι, παιδιά του Θεού. «Νυνί εν Χριστώ Ιησού υμείς οι ποτέ όντες μακράν εγγύς εγενήθητε εν τω αίματι του Χριστού. Αυτός γαρ έστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν εν τη σαρκί αυτού» (Έφεσ. 2,13-14).

Ο Χριστός στάθηκε μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, ανάμεσα στους δυό κόσμους, του Θεού και του ανθρώπου, άπλωσε τα χέρια του και ειρηνοποίησε τη γη με τον ουρανό, ένωσε τον άνθρωπο με το Θεό. «Ήπλωσας τας παλάμας και ήνωσας τα το πριν διεστώτα». Από ξένοι που ήμασταν, γίναμε «οικείοι του Θεού» (Εφεσ. 2,19).

Είμαστε αγορασμένοι. Να μην ξαναπουληθούμε

Αδελφοί μου! Μπροστά μας Εκείνος, που μας αγόρασε. Εκείνος, που μας λύτρωσε. Εκείνος, που μας λευτέρωσε. Εκείνος, που μας ζωοποίησε. Εκείνος, που μας συμφιλίωσε με τον ουρανό. Η προσφορά του ανυπολόγιστη,

Η αμοιβή μας γι’ αύτη του την προσφορά; Μη ξεχνάμε, πως είμαστε αγορασμένοι. Ο Ιούδας πούλησε όσα-όσα τον ατίμητο Χριστό. Με το ευτελέστατο ποσό των 30 αργυρίων πούλησε τον πολύτιμο. Αλλά μήπως κι εμείς δεν κάνουμε το ίδιο; Έχουμε μεγάλη τιμή. Για ν’ αγοράσει ο Θεός την ανθρώπινη ύπαρξη πρόσφερε το Αίμα του Υιού του. «Ηγοράσθημεν τιμής». Έχουμε μεγάλη αξία. Η ψυχή μας αξίζει όσο δεν αξίζει ολόκληρος ο κόσμος. Κι όμως αυτή την ατίμητη ψυχή, που μόνο το Αίμα του Θεανθρώπου βρέθηκε αντάλλαγμά της, την πουλάμε όσο-όσο. Την πουλάμε «στο σφυρί» . Τήν πουλάμε για λίγα λεπτά ψεύτικης χαράς. Την πουλάμε για 30 αργύρια. Την πουλάμε για ένα πάθος.

Όχι! Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε τέτοιο ανόητο ξεπούλημα. Είμαστε αγορασμένοι. Ανήκουμε σε άλλον. Ανήκουμε στον «αγοράσαντα ημάς δεσπότην» (Β΄ Πέτρ. 2,1). Είμαστε αγορασμένοι, για να ζούμε στη βασιλεία του Θεού. Δεν θα ξαναμπούμε στο βρώμικο αχυρώνα του κόσμου. Είμαστε αγορασμένοι, για να ζούμε λεύτεροι. Δεν θα ξαναγίνουμε δούλοι των παθών. Είμαστε αγορασμένοι να ζούμε χαρούμενοι. Δεν θα παραδοθούμε στη μελαγχολία του κόσμου.

Κύριε, Εσταυρωμένε Λυτρωτή! Μας αγόρασες από το σκλαβοπάζαρο της αμαρτίας. Κάνε να νοιώσουμε όλοι οι άνθρωποι αυτή την υπερκόσμια αλήθεια. Να ζήσουμε τη θυσία σου. Να φανούμε άξιοι της προσφοράς σου. Μας αγόρασες. Να μην ξαναπουληθούμε. Μας έπλυνες. Να μην ξαναλερωθούμε.

(Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Στη Μεγάλη Εβδομάδα»)

http://www.diakonima.gr

Ντρέπεσαι και κοκκινίζεις να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου;

Και αν ακόμα έπρεπε να τις ομολογείς μπροστά στους ανθρώπους και να εξευτελίζεσαι ούτε τότε έπρεπε να ντρέπεσαι.

Διότι ντροπή και αισχύνη είναι το να αμαρτάνεις και όχι το να ομολογείς τις αμαρτίες σου.

Τώρα όμως δεν είναι ανάγκη να είναι παρόντες και μάρτυρες κατά την ώρα της εξομολογήσεως.

Η εξέταση και εξομολόγηση των αμαρτιών ας γίνει μέσα στο νου, άς είναι το δικαστήριο χωρίς μάρτυρα, άς δει την εξομολόγηση σου μόνον ο Θεός.

Ο Θεός που δεν κατηγορεί για τις αμαρτίες αλλά που τις συγχωρεί όταν τις εξομολογούμαστε.

Άλλ' ακόμα και έτσι διστάζεις και υποχωρείς;

Γνωρίζω και εγώ ότι δεν ανέχεται η συνείδηση την ενθύμηση των αμαρτιών μας.

Διότι αν θυμηθούμε μόνον τις αμαρτίες μας η ψυχή μας αναπηδά όπως ακριβώς αναπηδά κάποιο αδάμαστο και δύστροπο πουλάρι.

Όμως συγκράτησε, χαλιναγώγησε, χάιδευσε τη ψυχή με το χέρι, κάνε τη ήμερη, πείσε την ότι αν δεν εξομολογηθεί τώρα, θα εξομολογηθεί εκεί όπου είναι περισσότερη η τιμωρία όπου είναι μεγαλύτερος ο παραδειγματισμός.

Εδώ το δικαστήριο είναι χωρίς μάρτυρα και δικαστής του εαυτού σου είσαι συ ο οποίος αμάρτησες.

Εκεί όμως θα παρευρίσκεται όλο το πλήθος της οικουμένης αν δεν προλάβουμε να τα σβήσουμε εδώ.

Ντρέπεσαι να ομολογήσεις το αμαρτήματα;

Να ντρέπεσαι και να τα διαπράξεις.

Εμείς όμως όταν διαπράττουμε αυτά τολμάμε να τα διαπράττουμε κατά τρόπον αναίσχυντο και προκλητικό.

Όταν όμως πρόκειται να τα ομολογήσουμε, τότε ντρεπόμαστε και αποφεύγουμε ενώ έπρεπε να κάνομε τούτο με μεγάλη προθυμία.

Διότι δεν είναι ντροπή το να κατηγορείς τα αμαρτήματα, αλλά δικαιοσύνη και αρετή.

Εάν δεν ήταν δικαιοσύνη και αρετή δεν θα έδινε γι΄ αυτήν ο Θεός αμοιβή.

Το ότι πράγματι έχει αμοιβές η εξομολόγηση, άκουσε τι λέγει "Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς".

Ποιος ντρέπεται να πράξει κάτι από το οποίο θα γίνει δίκαιος;

Ποιος ντρέπεται να ομολογήσει τα αμαρτήματα, για να απαλλάξει τον εαυτόν του από τα αμαρτήματα;

Μήπως σε προτρέπει να τα ομολογήσεις για να σε τιμωρήσει;

Όχι βέβαια για να τιμωρήσει, αλλά για να συγχωρήσει.

Στα κοσμικά δικαστήρια συμβαίνει να επέρχεται η τιμωρία μετά την ομολογία της ένοχης.

Για τούτο και ο ψαλμός υποπτευόμενος ακριβώς αυτό μη τυχόν δηλαδή φοβούμενος κανείς τιμωρία μετά την εξομολόγηση αρνηθεί να εξομολογηθεί τα αμαρτήματά του, λέγει

Εξομολογηθείτε στον Κύριο τα αμαρτήματά σας διότι είναι αγαθός, διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα.

Μήπως δεν γνωρίζει τα αμαρτήματα σου, εάν εσύ δεν τα ομολογήσεις;

Λοιπόν τι περισσότερο γίνεται σε σένα όταν δεν τα ομολογείς;

Μήπως μπορείς να διαφύγεις την προσοχή του;

Και αν ακόμα δεν τα πεις εσύ, εκείνος τα είδε· αν δε τα πεις εσύ εκείνος τα λησμονεί.

Διότι λέγει:

Ιδού εγώ είμαι ο Θεός εκείνος ο οποίος από αγάπη εξαλείφω τις αμαρτίες σου και δεν τις ενθυμούμαι.

Βλέπεις;

"Εγώ δεν θα τις ενθυμηθώ" λέγει

Διότι τούτο είναι ίδιον της φιλανθρωπίας συ να τις θυμηθείς για να σου γίνει αφορμή σωφρονισμού.

Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

http://agioiapostoloiartas.blogspot.gr

Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να εξομολογηθώ… Άλλωστε τι είναι η εξομολόγηση;

Κάποτε πήγε κάποιος να εξομολογηθεί για πρώτη φορά στη ζωή του, επειδή αντιμετώπιζε ένα οικογενειακό πρόβλημα. Είπε λοιπόν στον πνευματικό ότι δεν υπήρχε λόγος για αυτή την εξομολόγηση (αλλά ήρθε σ’ αυτόν εξαιτίας του οικογενειακού του προβλήματος) και ότι ποτέ του δεν είχε αμαρτήσει στο ελάχιστο. Τότε ο πνευματικός έβγαλε το πετραχήλι του και του το έδωσε λέγοντας του: Θα ήθελα τότε εγώ να εξομολογηθώ σε σένα…

Η εξομολόγηση πριν από όλα είναι συνάντηση και συμφιλίωση. Είναι συνάντηση με τον Χριστό που ποτέ δεν μας στρέφει τα νώτα, αν κι εμείς φεύγουμε μακριά. Μερικές φορές μία τέτοια συνάντηση μπορεί να γίνει έμπνευση για ολόκληρη τη ζωή και να μας δώσει δύναμη και κουράγιο να διάγουμε το υπόλοιπο του βίου.

Μητροπολίτης  +Άντονυ του Σουρόζ

http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΜΟΥ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΩΘΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΓΑΘΟ. 

ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΕΝΙΣΧΥΕΙ , ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΓΑΘΕΣ . 

ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ , ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ , Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΜΟΥ, ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΙΑ. 

ΚΑΙ ΟΠΩΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ, Ο ΝΟΥΣ ΤΟΥ, Η ΘΕΛΗΣΗ Η ΟΡΑΣΗ, Η ΑΚΟΗ, Η ΟΣΦΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ, ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΙΑ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ Σ' ΑΥΤΟΝ.............

......ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ. 

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΓΗ. 

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΙΠΟΤΕ ΠΟΙΟ ΠΡΟΣΦΙΛΕΣΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΠΟΙΟ ΑΓΑΠΗΤΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ. 

ΑΣ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΣΠΑΛΧΝΙΑ, ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΙ, ΚΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ... 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ΑΝΘΟΣ ΛΑΜΠΡΟ, ΩΡΑΙΟΤΑΤΟ ΑΓΝΟ, ΕΥΩΔΙΑΣΤΟΣ ΚΕΔΡΟΣ, ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ, ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ, ΩΡΑΙΟ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. 

ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΗΤΗ ΤΟΥ, ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ , Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΑΝΑΣΥΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΜΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΑΓΕΙΟΡΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΡΧΕΤΥΠΟΥ. 

http://agioiapostoloiartas.blogspot.gr

Ποιος είναι ο Χριστιανός;

Η Χριστιανική πίστη, έχει σαφή και ξεκαθαρισμένα δόγματα, έχει και σαφή και ξεκαθαρισμένη πορεία που οφείλουν να ακολουθούν οι πιστοί της. Σήμερα πολλοί αλλόθρησκοι υποστηρίζουν ότι είναι Χριστιανοί. Όμως το κριτήριο για να γίνει αποδεκτός ένας τέτοιος ισχυρισμός, είναι κατ αρχήν, το πόσο προσκολλημένοι είναι οι άνθρωποι αυτοί στους λόγους του Χριστού και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, και το κατά πόσον μπορούν να αποδείξουν την έγκυρη διαδοχή τους από τους αποστόλους.

Αν και διαδοχή από τους αποστόλους μπορούν να αξιώσουν πολλοί, από όλους αυτούς μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνο μπορεί να το αποδείξει, αλλά και έχει κρατήσει την Χριστιανική πίστη ανόθευτη, και αποδέχεται ανόθευτα τις Οικουμενικές Συνόδους. Κανείς δεν δικαιολογείται να αναφέρει αλλόθρησκους ως «Χριστιανούς», και να ρίχνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία την ευθύνη για τα εγκλήματα αλλοθρήσκων, όπως είναι η Παπική Ιερά Εξέταση, οι φόνοι των Αριανών στην αρχαιότητα, όπως του Αλάριχου στην επικράτεια της Ρώμης.

Είναι όμως αλήθεια ότι αντιχριστιανική συμπεριφορά μπορεί να βρει κανείς σε κάθε χώρο, μια και οι φανατικοί δεν λείπουν από παντού. Βεβαίως τέτοια συμπεριφορά μπορεί να βρει κανείς ακόμα και σε ψευτο - Ορθοδόξους. Και η ιστορία έχει καταγράψει ελάχιστες οχλοκρατικές τέτοιες εκδηλώσεις τους που οδήγησαν σε εγκλήματα. Και λέω ψευτο - Ορθοδόξους, γιατί εδώ εντοπίζεται η σημαντική διαφορά:

Ένας Ορθόδοξος που θα συμπεριφερθεί με τέτοιο αντιχριστιανικό τρόπο προς κάποιον πλανημένο αδελφό του, κάθε άλλο παρά είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Αυτές είναι πράξεις αντιχριστιανικές, ΞΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία διδάσκει την αγάπη προς κάθε άνθρωπο, κυρίως προς τους πλανημένους Χριστιανούς.

Ο Ιησούς Χριστός είπε σαφώς: «ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΣΑΣ» (Λουκάς 6/ς΄ 27). Είπε επίσης: «Εάν μείνετε στα δικά μου λόγια, τότε είσαστε αληθινά μαθηταί μου» (Ιωάννης 8/η΄ 31). Με βάση αυτά τα λόγια, ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.

Και σήμερα, αν ανοίξουμε την εφημερίδα, θα δούμε πλήθος εγκλήματα από Χριστιανούς, και οι φυλακές είναι γεμάτες από ανθρώπους που η ταυτότητά τους γράφει: «Χριστιανός». ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ; Πώς θα χαρακτηριστούν Χριστιανοί, εφ' όσον δεν τηρούν τα λόγια του Χριστού; Άρα λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Χριστιανισμό για κακές ενέργειες που έκαναν κάποιοι ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ στο όνομα του Χριστού. Και σίγουρα έγιναν πολλά έκτροπα στην ιστορία από φανατικούς ψευτοχριστιανούς, που ποτέ δεν εφάρμοσαν το λόγο του Χριστού, αλλά κινούνταν από τυφλό μίσος. Τι θα πούμε λοιπόν; Ότι φταίει ο Χριστός και η Χριστιανική πίστη, επειδή κάποιοι δεν ακολούθησαν τα λόγια Του και τη Χριστιανική πίστη; Είναι σαν να λες ότι φταίει η Ιατρική επιστήμη επειδή υπάρχουν και κομπογιαννίτες!

Όμως και αυτό ήταν αναμενόμενο και προφητευμένο ότι θα γίνει. Στην Αγία Γραφή μιλάει σαφέστατα για τους μελλοντικούς ψευτοχριστιανούς που θα εμφανίζονταν, «εξ αιτίας των οποίων η οδός της αληθείας θα βλασφημηθεί» (Β΄ Πέτρου 2/β΄ 2). Όμως δεν φταίει η οδός της αληθείας όταν κάποιοι την παραβαίνουν και συμπεριφέρονται αντιχριστιανικά. Πώς συμπεριφερόταν ο Χριστός στους αμαρτωλούς; Τον κατηγορούσαν ακριβώς επειδή συναναστρεφόταν μαζί τους! (Λουκάς 7/ζ΄ 34).

Άρα λοιπόν, αν και πράγματι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που ομολογούν Ορθοδοξία αλλά δεν την τηρούν, η πράξη αυτή βαρύνει όχι την Εκκλησία, αλλά ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, που απέτυχαν να εφαρμόσουν την πίστη τού Χριστού.

Αυτά τα παραπάνω βέβαια, δεν σημαίνουν ότι οι Χριστιανοί είναι αλάθητοι, και αναμάρτητοι. Η φανέρωση της επίγειας Εκκλησίας, γίνεται στη στιγμή της Θείας Κοινωνίας. Και όλοι γνωρίζουμε, ότι όλοι αυτοί που βλέπουμε να κοινωνάνε, ακόμα και αν κοινωνάνε με πίστη, συχνά πέφτουν σε παραπτώματα, ακόμα και σε χονδροειδείς αμαρτίες. Δεν είναι άραγε αυτοί Χριστιανοί;

Απαντώντας σε αυτό, πρέπει να θυμόμαστε, ότι η Χριστιανική Εκκλησία, διακρίνει τρεις βαθμούς στη Χριστιανική οδό. Την "Κάθαρση", τον "Φωτισμό" και τη "Θέωση".

Και οι τρεις αυτές βαθμίδες, βρίσκονται στον ίδιο δρόμο, στη Χριστιανική οδό. Και ο στόχος της κάθε μιας από τις δύο πρώτες βαθμίδας, είναι η επόμενη. Ενώ η τρίτη, είναι η πιο προχωρημένη, που υπερβαίνει τον χώρο και το χρόνο, όπως και κάθε αμαρτία. Και οι τρεις βαθμίδες, έχουν στόχο την Ομοίωση με τον Χριστό. Και όσο πιο πίσω βρίσκεται κάποιος σε αυτή την οδό, τόσο πιο ευάλωτος είναι στους πειρασμούς και τις πτώσεις στην αμαρτία.

Αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη βαθμίδα, είναι ακόμα δέσμιοι της αμαρτίας. Είναι δούλοι της αμαρτίας, ΑΛΛΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ να την ξεπεράσουν. Είναι πνεματικά νήπια, που ακόμα αγωνίζονται να σταθούν στα πόδια τους. Παρ' όλα αυτά, είναι δυνατόν κατά καιρούς να πέφτουν, και μετά να ξανασηκώνονται, και συνεχίζουν την πορεία, σε αυτή την κακοτράχαλη οδό της ζωής, που είναι γεμάτη με εμπόδια. Και κάθε πτώση, είναι αμαρτία, δηλαδή αστοχία. Αστοχία στην πορεία για την ομοίωση προς τον Χριστό.

Σε αυτούς που αγωνίζονται πραγματικά στο Χριστιανικό δρόμο, και δεν είναι εκεί απλώς περαστικοί, ή επειδή έτυχε να "γεννηθούν" από γονείς Χριστιανούς, το κριτήριο Χριστιανικότητας, δεν είναι η αναμαρτησία. Η αμαρτία είναι δεδομένη στην αρχή αυτού του δρόμου. Το κριτήριο είναι ΤΟ ΑΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Δεν είναι κριτήριο οι πτώσεις, για να πούμε αν κάποιος είναι ή δεν είναι Χριστιανός. Κριτήριο σχετικά με τις πτώσεις, είναι το αν ο άνθρωπος θα ξανασηκωθεί, και θα συνεχίσει τον αγώνα. "Ο δίκαιος, πέφτει επτάκις και σηκώνεται" (Παροιμίες 24/κδ΄ 16). Αυτό που τον κάνει δίκαιο, (και ας πέφτει), είναι το ότι σηκώνεται!!!

Χρειάζεται λοιπόν ισορροπία στο ποιον θα θεωρήσουμε Χριστιανό. Από τη μία, θα πρέπει ο άνθρωπος αυτός, να ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία τού Χριστού, να είναι μέτοχος της Θείας Ευχαριστίας, και να αγωνίζεται να ομοιάσει στον Χριστό. Αλλά από την άλλη, να μην ξεχνάμε, ότι σε κάθε δύσκολο δρόμο, υπάρχουν και πτώσεις. Όμως οι δίκαιοι, πάντα στο τέλος σηκώνονται!

Ν. Μ.

http://agioritis.pblogs.gr

Κύριε...

Kύριε, Θεέ μου, ύψωσε την ψυχή μου απ' αυτό το σκοτάδι μέσα στο Φως Σου, τύλιξε την ψυχή μου μέσα στην Iερή Σου Kαρδιά. 

Θρέψε την ψυχή μου με το Λόγο Σου, μύρωσε την ψυχή μου με το Αγιο Όνομά Σου, ετοίμασε την ψυχή μου ν' ακούσει το κήρυγμά... Σου. 

Φύσηξε τη γλυκιά Σου ευωδία πάνω στην ψυχή μου, αναζωογονώντας την. 

Σαγήνεψε την ψυχή μου προς τέρψιν της Ψυχής Σου.

Πατέρα, ομόρφuνέ με, το παιδί Σου, στάζοντας πάνω μου το αγνό Σου μύρο.

Mε πήρες στην Oυράνια Aυλή Σου, όπου κάθονται όλοι οι Eκλεκτοί, με έδειξες ολόγυρα στους αγγέλους Σου, αχ, τι περισσότερο ζητάει η ψυχή μου;

Tο Πνεύμα Σου μου έδωσε Zωή κι Eσύ, που είσαι ο Zωντανός Αρτος, παλινόρθωσες τη ζωή μου. 

Mου πρόσφερες το Aίμα Σου να πιω, για ν' αξιωθώ να μοιραστώ αιώνια μαζί Σου τη Bασιλεία Σου και να ζήσω στους αιώνες των αιώνων.

Δόξα στον Ύψιστο! Δόξα στον Αγιο των Aγίων, Δοξασμένο κι ευλογημένο το Όνομα του Kυρίου Mας, γιατί το Έλεός Tου και η Aγάπη Tου απλώνεται από γενεά σε γενεά και στους αιώνες των αιώνων. Aμήν.

http://odevontas.blogspot.gr

Χίλιες φορὲς νὰ ἁμαρτήσῃς, χίλιες φορὲς νὰ πῇς Μετανοῶ!

Ἡ ἔνδοξος ἀνάληψις τοῦ Κυρίου διδάσκει, ὅτι ὁ Θεὸς πῆρε τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε πέσει χαμηλά, καὶ τὸν ὕψωσε μέχρι τὰ οὐράνια, τὸν κάθισε στὰ δεξιὰ τῆς Θεότητος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος.

Λέει ἀκόμα τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ μαθηταὶ εἶχαν τὰ μάτια τους καρφωμένα στὸ Χριστὸ ποὺ ἀνυψώνετο. Κοίταζαν ψηλὰ στὸν οὐρανό. Κ᾿ ἐμεῖς ψηλὰ νὰ κοιτάζουμε. Ὄχι σὰν τὰ τετράποδα νὰ κοιτάζουμε κάτω. Εἶδα στὸ Ξηρόμερο τῆς Ἀκαρνανίας ἕνα κοπάδι χοίρων. Τοὺς ἔβαλαν σ᾿ ἕνα δάσος βελανιδιᾶς καὶ τρώγανε ἀπλείστως τὰ βελανίδια πού ᾿ταν στρωμένα κάτω. Κανένας χοῖρος δὲν ὕψωσε τὸ μάτι στὴ βελανιδιὰ νὰ δῇ ἀπὸ ποῦ πέφτουν τὰ βελανίδια. Κ᾿ ἐμεῖς ζοῦμε κάτω ἀπὸ μιὰ βελανιδιά· βελανιδιὰ εἶν᾿ ὁ Χριστὸς καὶ Θεός μας. Ὑψώνουμε ποτὲ τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ νὰ ποῦμε στὸ Θεὸ ἕνα εὐχαριστῶ; Ὅταν ἔρθῃ ὁ ἀρχάγγελος νὰ πάρῃ τὴν ψυχή μας, τότε πλέον θὰ εἶνε ἀργά. Λοιπὸν «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» (θ. λειτ.), ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ πατρίδα μας.

Γι᾿ αὐτὸ ἂς ἑτοιμαστοῦμε. Πρέπει ὅλα μας νὰ εἶνε καθαρά, ψυχὴ καὶ σῶμα. Καθαρὰ τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ αὐτιά, τὰ μάτια, ἡ γλῶσσα … Νὰ μείνουμε πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι στὸ Θεό. Τὰ ζῷα μᾶς διδάσκουν σ᾿ αὐτό. Εἶδα ἐγὼ σκυλὶ πιστὸ σ᾿ ἕνα χωριό· τὸ ἀφεντικὸ πέθανε, ἡ γυναίκα του πρὶν τὰ σαράντα ἔκανε δεύτερο γάμο, τὸ σκυλί του ὅμως δὲν τὸν ξέχασε· πῆγε στὸν τάφο κ᾿ ἔκλαιγε, κ᾿ ἐκεῖ πάνω ψόφησε! Ἐμεῖς γίναμε χειρότεροι ἀπὸ τὰ ζῷα; Νὰ συναισθανθοῦμε τ᾿ ἁμαρτήματά μας καὶ νὰ καθαριστοῦμε ἀπὸ αὐτὰ διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Δὲ᾿ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς γιατὶ ἁμαρτάνουμε· θὰ μᾶς δικάσῃ γιατὶ δὲ᾿ μετανοοῦμε. Χίλιες φορὲς νὰ ἁμαρτήσῃς, χίλιες φορὲς νὰ πῇς Μετανοῶ! Κι ὁ Χριστός, ποὺ δέχτηκε ἄλλους ἁμαρτωλούς, θὰ δεχθῇ κ᾿ ἐσένα καὶ θὰ σὲ ὑψώσῃ κοντά του.

Ταῦτα, ἀγαπητοί μου. Καὶ εὔχομαι, πάντοτε μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι νὰ ἑορτάζουμε τὴν ἔνδοξο ἀνάληψι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ της Ἀναλήψεως Ἁγίου Ἀθανασίου (χωριόν Ἐδέσσης) 23-5-1985

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

«ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΤΡΕΣ!»

Ἀνακοίνωση τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης: 

«ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΤΡΕΣ!»

ἢ ἀλλιῶς

«ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΝΤΛΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ»

«Κοιτάξτε νὰ ἀνδρωθῆτε. Σφιχτῆτε λιγάκι. 

Βλέπω τί μᾶς περιμένει γι’ αὐτὸ πονάω. 

Μὴν ἀφήνετε τὸν ἑαυτὸ σᾶς χαλαρὸ»

(Γέροντας Παΐσιος, Λόγοι Β’, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση

Ἔκδοση, Ἱ. Ἡ. «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσ/νίκης)

Τὸ τοπίο ἔχει πιὰ ξεκαθαρίσει. Ὁ ἐχθρὸς βρίσκεται ἀπέναντί μας, γρυλλίζει καὶ μᾶς δείχνει τὰ δόντια του, ἕτοιμος νὰ ἐπιτεθῆ καὶ ὅμως κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς ἐπιμένουμε ἀκόμη, μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι, νὰ ψάχνουμε γιὰ τὰ ἴχνη του ἀμφιταλαντευόμενοι ἂν εἶναι λύκος ἢ ἀρνάκι…

Γιὰ αὐτούς, τοὺς ἐν ἀμφιβολίᾳ, ἂς συνδυάσουμε ἐδῶ κάποιες «συμπτώσεις». Προκειμένου στὴν Ἑλλάδα νὰ σωθοῦν κάποιες Τράπεζες ποὺ τὰ προηγούμενα χρόνια ἄσκησαν μιὰν ἐντελῶς ἀνεύθυνη πολιτική, ψάχνοντας γιὰ ἀφορμὴ νὰ δανείσουν χρήματα στὸν ὁποιοδήποτε γιὰ ὁτιδήποτε, ἐκμαυλίζοντας μέσῳ διαφημίσεων καὶ δημοσιευμάτων συνειδήσεις καὶ ὑποθηκεύοντας τὴν ἑλληνικὴ γῆ, οἱ «δανειστές μας» προέκριναν νὰ καταστραφοῦν μέσῳ οἰκονομικῶν μέτρων ἀκόμη καὶ τὰ ἐλάχιστα ὑγιῆ τμήματα τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκονομίας καθὼς καὶ κάθε ἐλπίδα αὐτοδύναμης ἀνάκαμψης. Παράλληλα, ὅποιος μιλοῦσε γιὰ τὸν ὀρυκτὸ πλοῦτο τῆς χώρας μας ἦταν «γραφικὸς» μέχρι φυσικὰ τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὸς ὁ πλοῦτος μεταβιβάστηκε στὸ σύνολό του σὲ ἀνώνυμη ἐταιρεία (τὸ Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ.) ὅποτε καὶ τέθηκε πρὸς «ἐξασφάλιση» τῶν «πιστωτῶν» μας καὶ μετονομάστηκε ἀπό «γραφικότητα» σὲ «ἐπενδυτικὴ καὶ ἀναπτυξιακὴ εὐκαιρία».

Τὴν ἴδια στιγμὴ σὲ μιὰν ἄλλη χώρα τοῦ Γένους μας, τὴν Κύπρο, οἱ Τράπεζές της τιμωρήθηκαν, ὄχι γιατί εἶχαν πολλὰ δάνεια, ἀλλὰ γιατί εἶχαν …πολλὲς καταθέσεις. 

Τὸ σημαντικότερο τμῆμα τῆς οἰκονομίας τῆς Κύπρου θυσιάστηκε καὶ οἱ «δανειστές» της, πρὸς «ἐξασφάλισή» τους, ἀπαίτησαν -ὁποία σύμπτωση- δικαιώματα ἐπίσης στὸν ὀρυκτό της πλοῦτο. Ἐκεῖ βλέπετε κάποιος εἶχε ἤδη προλάβει νὰ τὸν ἀναδείξη αὐτὸν τὸν πλοῦτο προτοῦ τὸν ποῦν «γραφικὸ» ὅποτε χρειάστηκε ἕνα ἐλαφρῶς διαφορετικὸ σχέδιο…

Επιστρέφοντας στὴ χώρα μας, γιὰ κάθε δόση δανείου κρίνεται προαπαιτούμενη ἀπὸ τοὺς δανειστές μας κάθε ἀπίθανη ρύθμιση, ὅπως τὸ νὰ ἐκδίδωνται τὰ διαζύγια πιὸ γρήγορα, νὰ μείνουν λιγότεροι ἐν ἐνεργείᾳ ἱερεῖς καὶ δάσκαλοι ἢ νὰ ὑποβάλουν ἀκόμη καὶ οἱ παπποῦδες μας στὰ ὀρεινὰ χωρια μας ἠλεκτρονικὰ τὴ φορολογική τους δήλωση καὶ νὰ ἔχουν ΑΜΚΑ καὶ ΦΠΑ. Τὴν ἴδια στιγμὴ εἶναι ἀδιάφορο γιὰ τὴ χορήγηση τῆς δόσης ἡ ἐξασφάλιση φορολόγησης τῶν ὑπέρογκων κερδῶν των ὑπεράκτιων ἐταιρειῶν καὶ τῶν καταθέσεων τοῦ ἐξωτερικοῦ…

Σε ἄλλες χῶρες, ὅπου βρίσκεται τὸ Γένος μας ἐδῶ καὶ χιλιετίες, ξεσποῦν ἐπαναστάσεις. Χαιρετίζονται ἀπὸ τοὺς «δανειστές μας» ὡς «ἄνοιξη», σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τὸν ἀντιδημοκρατικὸ καὶ σκοταδιστικὸ «χειμῶνα» ποὺ ἐπικρατοῦσε πιὸ πρὶν σὲ αὐτές. 

Τὰ κοινὰ χαρακτηριστικὰ αὐτῶν τῶν κινημάτων εἶναι οἱ εἰσαγόμενοι «ἐπαναστάτες», ἡ πτώση τοῦ ἑκάστοτε καθεστῶτος, ἡ ἐπικράτηση τελικὰ φανατικότερων μουσουλμάνων καὶ –ὁποία ἡ σύμπτωσις - ἡ σφαγὴ τῶν Ἑλληνορθόδοξων ἀδελφῶν μας. 

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες στὴν Τουρκία ζοῦμε μία ἐπανάληψη τοῦ ἴδιου ἔργου. Δὲν εἴμαστε σίγουροι γιὰ τὴν τύχη τοῦ ἐκεῖ καθεστῶτος, ἀλλὰ ἔχουμε βάσιμες ἐνδείξεις ὅτι καὶ ἐκεῖ τὸ Γένος μας θὰ ὑποφέρη, ἂν δὲν φυλάξη ἡ Παναγία καὶ ὁ Σωτῆρας μας Υἱός Της…

Ὅλα τὰ παραπάνω ἴσως γιὰ κάποιους ἀκούγονται ἐκλαϊκεύσεις, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Εἶναι ἁπλὲς καὶ ξεκάθαρες ἀλήθειες. Ὅποιος ἀπὸ ἐμᾶς συνεχίζει νὰ κοιτάζη πρὸς τὰ κάτω γιὰ περαιτέρω ἀποδείξεις μᾶλλον …τρῦπα ψάχνει γιὰ νὰ χώση τὸ κεφάλι του…

Οἱ ὑπόλοιποι ἂς κοιτάξουμε τὸν ἐχθρό. Καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ ποῦμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Τὸ ἀληθινό του ὄνομα δὲν εἶναι Νέα Τάξη, Νέα Ἐποχή, Παγκοσμιοποίηση καὶ ἄλλα καινοφανῆ. Εἶναι ὁ προαιώνιος Ἐχθρός, ὁ Ἑωσφόρος τῆς Βίβλου, ὁ Μισόκαλος ποὺ γιὰ ἄλλη μία φορὰ στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, προσπαθεῖ νὰ κάνη τὴ δουλειά του. Ἂς δοῦμε τὸν στρατό του. Μικρός, πολὺ μικρὸς καὶ τὸ κυριότερο, ἔχουμε τὴ διαβεβαίωση ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό μας πὼς εἶναι ἤδη ἡττημένος… Μία χοῦφτα κυριολεκτικὰ πιστῶν του Ἑωσφόρου ποὺ λαμβάνουν τὶς ὁδηγίες του ἀπευθείας ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὶς μεταφέρουν σὲ μειωμένων ἱκανοτήτων πλὴν ὅμως πειθήνιους ἀκολούθους καὶ «τσιράκια». Τοὺς ὀνομάζουμε μειωμένων ἱκανοτήτων καὶ τσιράκια γιατί ἐπιθυμοῦν τὴν ἰσχὺ καὶ τὴ δύναμη, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν μποροῦν νὰ τὰ ἀποκτήσουν μὲ τὸ σπαθί τους, τρέχουν δουλικὰ πίσω ἀπὸ αὐτὸν ποὺ τοὺς τὰ ὑπόσχεται. Τὸ ἔχουμε ἀκούσει πολλὲς φορές. «Ἂν δὲν κάνεις αὐτό, ἂν δὲν πᾶς σὲ αὐτοὺς … δὲν παίρνεις τὴ θέση, τὸ δάνειο, τὸ ρόλο, τὴν ἐκπομπή, τὴν ἄδεια, τὴν προαγωγὴ» καὶ κάθε τί ἄλλο ποὺ φτάσαμε νὰ θεωροῦμε πιὸ σημαντικὸ κι ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Ὀργανωμένοι λοιπὸν οἱ ἀντίπαλοι ἀλλὰ λίγοι καὶ μειωμένων ἱκανοτήτων. Ποιά λοιπὸν ἡ δύναμή τους; Ἀπὸ ποὺ ἀντλοῦν τὸ θάρρος καὶ μᾶς καταδυναστεύουν ἐμᾶς τοὺς πολλοὺς καὶ μᾶς κάνουν νὰ ἔχουμε ἀπελπισθῆ; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.

Εἶναι ἡ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ἀδιαφορία πού, ἐνῷ γράφω αὐτὲς τὶς γραμμές, ἀνέχομαι νὰ ἀδικῆται ὁ ἀδελφός μου καὶ δὲν διαμαρτύρομαι γιὰ αὐτὸν παρὰ μόνο κοιτάζω μήπως ἀδικηθῶ καὶ ἐγὼ ἢ μὴν μοῦ ἀναζητηθοῦν εὐθύνες και αν ὄχι, λέω ἀπὸ μέσα μου ὑποκριτικὰ «Δόξα Σοὶ ὁ Θεός!» καὶ στὴν καλύτερη περίπτωση φεύγω μακριά, ἀφήνοντας τὸν ἀδελφό μου νὰ ὑποφέρη, νὰ διασύρεται καὶ νὰ στερῆται, συχνὰ ὅμως κοιτάζω καὶ νὰ τὸν ἐκμεταλλευτῶ ἀπὸ πάνω ἢ νὰ τὸν λιθοβολήσω καὶ ἐγώ.

Εἶναι ἡ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ἀδιαφορία πού, ἀφοῦ διαβάσεις αὐτὲς τὶς γραμμές, ἀμέσως μετά, θὰ διαβάσης καὶ γιὰ ἕνα νέο δυσβάστακτο νομοσχέδιο καὶ ἀντὶ νὰ διαμαρτυρηθῆς μὲ κάθε τρόπο, προσπαθεῖς νὰ μάθης ἂν σὲ «πιάνει» ἢ ὄχι. Κι ἂν σὲ «πιάνει» θὰ ψάξεις νὰ δεῖς πῶς θὰ γλιτώσεις ΕΣΥ καὶ ΜΟΝΟ ΕΣΥ, ἐνῷ, ἂν δὲ σὲ «πιάνει», δὲν τρέχει τίποτε.

Εἶναι ἡ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ἀδιαφορία, ποὺ μαζὶ ἀκοῦμε κάθε Κυριακὴ τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Ἐκκλησία, τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ὁ Χριστός μας λέει: «Θαρσεῖτε! Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ’ 33). Κι ὅμως ἀνεχόμαστε τὸ κάθε τσιράκι ποὺ προαναφέραμε, νὰ βρίζη τὴν Πίστη καὶ τὸ Γένος μας καὶ δὲν λέμε τίποτε γιατί φοβόμαστε «τί θὰ πῆ ὁ Κόσμος»… ὁ ἡττημένος!!!

Τὸ λάθος μας τελικὰ δὲν εἶναι ὅτι «Μαζὶ τὰ φάγαμε» ἀλλὰ ὄτι «Μαζὶ σιωποῦμε». 

Ὁ Γέροντας Παΐσιος τὸ εἶχε ἐπισημάνει ἀπὸ καιρό: «Εἶναι μεγάλη ἀχαριστία αὐτὸ τὸ χαλαρὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἑλλάδα» (Λόγοι Β’, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση).

Ἦρθε λοιπὸν ὁ καιρὸς σύμφωνα μὲ τὴν προτροπή του νὰ γίνουμε ἄντρες.

Κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ ποῦν: «Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βάλω μὲ τὸ κακό».

Ἂς κάνουμε τότε κάτι πιὸ σημαντικό: Ἂς σπουδάσουμε τὸ καλό.

Ἂς γνωρίσουμε τὴν ὀμορφιὰ τῆς Πίστης μας, τὸ μεγαλεῖο της Πατρίδας μας, τὸ Παράδειγμα τῶν Μαρτύρων καὶ τῶν Ἡρώων. Καὶ τότε θὰ δοῦμε πὼς ὁ Ἐχθρὸς καὶ τὰ τσιράκια του ποὺ φοβόμαστε εἶναι πολὺ μικρὰ καὶ ἀστεῖα μπροστά τους.

Λίγο, τόσο δά, νὰ γίνη ἡ ἀδιαφορία μας ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὶς Ἀξίες μας, μία κουβέντα νὰ ποῦμε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Πατρίδα στὸν διπλανό μας, στὴ δουλειὰ ἢ στὸ λεωφορεῖο, και ἡ ἀδιάφορη πλειοψηφία ποὺ τώρα ἀποτελεῖ δύναμη καὶ προστασία τοῦ Ἐχθροῦ, θὰ γίνη πλημμύρα ποὺ ἀπὸ τὴ μία στιγμὴ στὴν ἄλλη θὰ συντρίψη τὰ λιγοστὰ ἀνθρωπάκια ποὺ τώρα μᾶς δυναστεύουν.

«Ὁ βασιλιᾶς εἶναι γυμνός», ἔλεγε τὸ παραμύθι καὶ χρειάστηκε ἕνα παιδὶ ἢ ἕνας τρελὸς γιὰ νὰ τὸ πῆ. Οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ἀποδείξει στὴν Ἱστορία πὼς καὶ παιδιὰ καὶ παλαβοὶ εἴμαστε, ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ Ἀγαπᾶμε. Τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Πατρίδα.

Μαζί σιωπήσαμε – μαζί, ἂς μιλήσουμε λοιπόν, γιὰ τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Ἥρωές μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχή, αὐτὴ εἶναι ἡ σωτηρία. Ἂς μὴν περιμένουμε μοιρολατρικὰ γιὰ σημαδιακὲς ἡμερομηνίες ποὺ θὰ ἔρθουν νὰ μᾶς σώσουν κάποιοι ἄλλοι. Ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι δεδομένη καὶ θὰ ἔλθη ὅταν πρέπη καὶ ὅπως πρέπει· ἀλλά τωρα ἐμεῖς, ἂς μετανοήσουμε, δηλαδὴ ἂς ἀλλάξουμε μυαλά. Καὶ γιὰ νὰ γίνη αὐτὸ πρέπει νὰ γνωρίσουμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας ποιοί εἴμαστε, ποὺ ἤμασταν, ποὺ καταντήσαμε καὶ ποὺ θέλουμε νὰ πᾶμε. Καὶ τότε θὰ δοῦμε πὼς Ἐμείς εἴμαστε οἱ νικητές, σὲ ἐμᾶς ὑπάρχουν καὶ οἱ ἡγέτες ποὺ ψάχνουμε, ἀρκεῖ νὰ εἴμαστε μονιασμένοι καὶ μαζί. Σὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο δὲν περισσεύει κανένας μας. Ἀρκεῖ νὰ ἀγαπᾶμε πιὸ πολὺ τὴν Πίστη καὶ τὸ Γένος μας ἀπ’ ὅ,τι τὶς ἰδεολογίες καὶ τὶς ὁμαδοῦλες.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Τώρα ἔχουμε πόλεμο, πνευματικὸ πόλεμο. Πρέπει νὰ εἶμαι στὴν πρώτη γραμμή».

Ἐσὺ ποῦ θὰ εἶσαι;

Υ.Γ. Ἐδῶ τελειώνει τὸ ἄρθρο, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἡ δράση μας. Ὁ πνευματικὸς πόλεμος θέλει πνευματικὰ ὅπλα. Δῶσε σὲ ἕναν «χλιαρὸ» ἢ «ἀδιάφορο» φίλο σου ἕνα χριστιανικὸ ἢ πατριωτικὸ βιβλίο ποὺ ἔχεις στὴ βιβλιοθήκη σου ἢ ἔστω στεῖλε του ἕνα ἄρθρο ἢ μία ἱστοσελίδα. Πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτό, ζήτησε ἀπὸ τὴν Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη δωρεὰν ὑλικὸ γιὰ νὰ σοῦ στείλουμε. Μίλα στὸν φίλο σου γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Πατρίδα. Θὰ δῆς ὅτι τελικὰ μᾶλλον εἶναι πιὸ «ζεστὸς» ἀπὸ ἐσένα!

enromiosini

Κάτι καινούργιο ἀνατέλλει ἐκεῖ στὴν καθ' ἠμᾶς Ἀνατολὴ

"Ἡ Τουρκία πάει γιὰ διάλυση, τὸ ψευτορωμαίιικο πάει γιὰ φευγιό. 

Κάτι καινούργιο ἀνατέλλει ἐκεῖ στὴν καθ' ἠμᾶς Ἀνατολὴ"

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας.

Στὶς δύο ἀπέναντι ἀκτὲς τοῦ Αἰγαίου ἤδη ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ ὁλοφάνερα ὁ Πνευματικὸς νόμος…

ΕΛΛΑΣ-Τουρκία, αὔριο τί; Σημεῖα τῶν καιρῶν… "μωραίνει ΚΥΡΙΟΣ ὂν βούλεται ἀπωλέσαι" καὶ αὐτὸ γίνεται σήμερα κατάματα μπροστά μας. Μόνο κάποιος ποὺ κοιμᾶται μὲ τὰ τσαρούχια δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει τὶς γεωπολιτικὲς ἀνατροπὲς ποὺ ἐξυφαίνονται τὰ τελευταία χρόνια καὶ εἰδικότερα τὶς τελευταῖες στιγμὲς μὲ καταιγιστικὲς ἀνατροπές. Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τοὺς γείτονες, "οἱ καημένοι" ἔχουν τὰ δικά τους προβλήματα. Ἄλλωστε οἱ γεωπολιτικοὶ ἀναλυτὲς μιλᾶνε γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἱστορικοῦ κύκλου τους.

"Λυπηρόν γιά μας! Γιατί, τί θὰ κάνουμε δίχως τοὺς Βαρβάρους, του ποιητῆ μας Καβάφη;" Μὴν θλίβεσθε! Ἔχουμε ἀρκετοὺς Ἑλληνόφωνους τέτοιους μέσα καὶ δὲν θὰ πλήξουμε , ἀλλὰ θὰ ἐκπλήξουμε γιατί ἤδη ἔστω καὶ ἀργὰ λειτουργοῦν οἱ μηχανισμοὶ τῆς αὐτογνωσίας καὶ τοῦ προβληματισμοῦ σὲ ἕνα λαὸ ποὺ ἔμαθε νὰ ζεῖ μὲ τὴν ὑποκρισία στὸ πετσί του.

Τελικὰ καὶ οἱ ἐχθροί του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους λειτουργοῦν ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους, δίνοντάς μας τὸ.... καλύτερο διεγερτικὸ φάρμακο γιὰ νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν ἐθνικὸ λήθαργο πολλῶν δεκαετιῶν. Ἂς ἀφήσουμε τὰ κλάματα καὶ ἂς πιάσουμε τὰ πνευματικὰ ἅρματα ποὺ εἶναι ἡ χαμένη λεβεντιὰ καὶ τὸ φιλότιμό μας, ποὺ εἶναι ἡ ἀξιοπρέπεια καὶ ἡ ἀνθρωπιά μας, ποὺ εἶναι ἡ ἐν ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ μας.

Δὲν θὰ νικήσουμε τοὺς ἐχθροὺς ,ἀλλὰ θὰ τοὺς φοβίσουμε. Τὸ ξαφνικὸ ξύπνημά μας θὰ εἶναι ὁ ξαφνικὸς θάνατός τους. Ἡ ἀδικία, ἡ προδοσία καὶ ἡ τοκογλυφία ποτὲ δὲν εὐλογήθηκαν ἀπὸ ΑΥΤΟΝ ποὺ κάνει κουμάντο στὶς ὑποθέσεις τοῦ Ἔθνους μας καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἴτε ἀρέσει, εἴτε δὲν ἀρέσει σὲ κάποιους ποὺ νομίζουν ὅτι κάνουν κουμάντο αὐτοὶ μὲ ψεύτικες ὑποσχέσεις.

Τελεία καὶ παύλα, ἡ Τουρκία πάει γιὰ διάλυση, τὸ ψευτορωμαίικο πάει γιὰ φευγιό. Κάτι καινούργιο ἀνατέλλει ἐκεῖ στὴν κὰθ ἠμᾶς Ἀνατολὴ . Κανεὶς δὲν ξέρει πὼς θὰ γίνει αὐτό. Ὅμως τὰ κλεμμένα ἐπιστρέφουν πάντα πίσω στοὺς φυσικοὺς ἱστορικὰ δικαιούχους καὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἕλληνες-Ρωμηοὶ ποὺ δὲν χάρηκαν τὴν λευτεριὰ τοῦ 1821 γιατί τοὺς πλάκωσαν ὅλα τὰ κομπλεξικὰ τέρατα τῆς οἰκουμένης γιὰ νὰ τοὺς πείσουνε νὰ ἀποδεχθοῦνε τὴν λευτεριὰ τοὺς κολοβωμένη καὶ τὰ κατάφεραν ἐν μέρει. 

Τώρα ὅμως φάνηκε τὸ ἀποκρουστικὸ προσωπεῖο τους καὶ ἐμεῖς φοβηθήκαμε σὰν τὰ μωρὰ ποὺ τοὺς μιλᾶνε γιὰ τὸν μπαμπούλα καὶ ἔτσι ψάχνουμε τὴν φυσική μας ΜΑΝΑ ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ Ἑλλάδα ποὺ δὲν κάνει ἐκπτώσεις καὶ συμβιβασμοὺς στὰ διεθνῆ μετερίζια. Αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα θέλουμε ὅλοι μας ποὺ νὰ ἀγαπάει τὰ παιδιά της, ποὺ νὰ μὴν τὰ αὐτοκτονεῖ, ποὺ νὰ τοὺς δίνει ὄνειρο καὶ ἐλπίδα νὰ παλέψουν ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΑΙΚΑ καὶ νὰ ζήσουν πνευματικὰ τὸ Παμμέγιστο Πανηγύρι τῆς Ἱστορικῆς μας Ἀναλαμπῆς, ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου ξεκινήσαμε σὰν ράτσα μέσα ἀπὸ τὴν τροφὸ Ἐκκλησία τῆς ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ μας.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ

Μορφωμένος άνθρωπος ο κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε ορθολογιστικά. Είχε αναπτύξει το νου και όχι την καρδιά. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει εύκολα τους άλλους. Ειδικά αυτούς που έβλεπε κατώτερους και εμπαθείς. 

Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ιάκωβο, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρότερο;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, που δυσκολευόταν να το κατανοήσει:

—Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνει, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκιο;

—Όλους μας βλέπει ο Θεός αδιάκοπα και ξέρει καθαρά και ολοφάνερα ότι αμαρτάνουμε. Γιατί μας συγχωρεί και μας ανέχεται και μας περιμένει να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών;

—Πάλι δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ μου. Τι πρέπει να κάνουμε; Να πούμε στην αμαρτία μπράβο; Να την επαινέσουμε σιωπώντας;

—Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε την αμαρτία, είπε ο π. Ιάκωβος. Συγχωρούμε τον αμαρτωλό και όχι την αμαρτία. Εάν δεν κάνουμε αυτήν την διάκριση, αυτό το διαχωρισμό μεταξύ αμαρτίας και αμαρτωλού, θα βρισκόμαστε πάντοτε σε λάθος δρόμο.

—Τότε, τι πρέπει να κάνουμε; Πώς να αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα;

—Έχεις δει τους σιδεράδες, που μαστορεύουν τα σίδερα; Δεν τα πιάνουν τα αναμμένα σίδερα με τα χέρια τους, γιατί θα καούν, εξήγησε ο Γέροντας. Έχουν ειδικές τσιμπίδες και δαγκάνες και έτσι τα πλησιάζουν και τα μαστορεύουν. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και για κάθε πρόβλημα και για κάθε θέμα, που πλησιάζουμε. Να έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία και στα πνευματικά θέματα τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Αυτό ισχύει και για το θέμα της συγχωρήσεως των άλλων.

—Μα, πάτερ μου, εγώ έθεσα ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, που αμάρτησε φανερά και χωρίς καμία δικαιολογία; Εγώ θέλω να μάθω τι πρέπει να κάνω στην περίπτωση αυτή.

-Το «χωρίς καμιά δικαιολογία» πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε, είπε ο π. Ιάκωβος. Μόνον ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Μόνον Εκείνος ξέρει τι συμβαίνει. Εμείς βλέπουμε απ' έξω. Εκείνος βλέπει το από μέσα. Ας θυμηθούμε και την διδασκαλία του Χριστού για τα ποτήρια, όταν μιλούσε για την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Απ' έξω φαίνονται καθαρά. Μέσα, όμως, είναι γεμάτα από βρωμιά και αδικία και αρπαγή. Να το πω και με ένα άλλο παράδειγμα. Όταν πηγαίνουμε στο γιατρό να μας θεραπεύσει, δεν του λέμε εμείς τι να κάνει. Εκείνος ξέρει τη δουλειά του. Εμείς απλώς του λέμε ότι πονάμε και σε ποιο μέρος υποφέρουμε. Τη στιγμή, που λέμε «εγώ θέλω» σταματούμε την διαδικασία της γνώσεως, για το θέμα, που πρέπει να μάθουμε. Η αλήθεια μας δίδεται όταν τη ζητήσουμε ταπεινά, όπως ζητούμε την υγεία μας από τον γιατρό. Δεν μπορούμε να διατάξουμε την αλήθεια, άλλα να την παρακαλέσουμε να μας δοθεί, να μας αποκαλυφθεί. Γιατί ή αλήθεια είναι ο Θεός, που δεν μπορούμε να τον διατάξουμε, άλλα μόνον να τον παρακαλέσουμε και να τον αγαπήσουμε.

—Ναι, πάτερ μου, αλλά τότε τι γίνεται; Αν δεν πω στο γιατρό εγώ τι θέλω πώς θα με εξετάσει και πώς θα με θεραπεύσει;

—Όχι, όχι, όχι, παιδί μου, αυτό είναι λάθος, ξανάπε ο Γέροντας. Ο γιατρός ξέρει τι θέλεις, όταν τον επισκέπτεσαι. Εσύ το μόνο, που μπορείς να πεις είναι ότι πονάς και σε ποιο σημείο νιώθεις τον πόνο σου. Τα υπόλοιπα είναι δική του δουλειά. Γι' αυτό και οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να προσευχόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που κλαίνε όταν πονούνε. Και δείχνουνε το μέρος όπου πονάνε.

—Πάλι δεν το καταλαβαίνω, πάτερ μου, το νόημα των λόγων, που μου λέτε, απάντησε ο κ. Σταύρος. Δεν πονώ εγώ, αλλά θέλω να ξέρω τι στάση, να κρατήσω σε κάποιον, που αμάρτησε φανερά. Θα τον συγχωρήσω ή όχι;

—Τη συγχώρηση πρέπει να τη δίνουμε σε όλους, όπως κάνει και ο ίδιος ο Θεός. «Βρέχει επί δικαίους και αδίκους», λέγει το Ευαγγέλιον. Διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί και όλοι θα έπρεπε να καταδικασθούμε, για τις αμαρτίες μας, λίγες ή πολλές. Για αυτό πρέπει να συγχωρούμε και να ευχόμαστε στον Θεό να συγχωρήσει και τον αμαρτωλό και εμάς, που αμαρτάνουμε και πολύ συχνά δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε.

Αν, όμως, είμαστε αδύναμοι πνευματικώς και η συμπεριφορά του άλλου μας επηρεάζει αρνητικά, τότε πρέπει να μη τον κατηγορούμε, αλλά να τον αποφεύγουμε και να μην έχουμε μαζί του συναναστροφές και συνέπειες. Και αν είναι αιρετικός τότε να τον αποφεύγουμε τελείως και να μη τον δεχόμαστε. Γιατί η συντροφιά με τους αιρετικούς είναι επικίνδυνη, μπορεί να μας δηλητηριάσει και να μας θανατώσει πνευματικά. Γενικώς για τους αμαρτωλούς πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Φθείρουν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή ή συντροφιά με τους αμαρτωλούς μπορεί να φθείρει και τους καλούς χαρακτήρες.

—Αυτό το γνωρίζω, συνέχισε ο κ. Σταύρος, που επέμενε στην γνώμη του. Αυτό, που δεν ξέρω είναι το πώς και το γιατί της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων.

—Το πώς μας το είπε ο Χριστός: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε' 5). Χρειάζεται η δική του βοήθεια, είπε ο Γέροντας. Για αυτό και πρέπει να ζητούμε συνεχώς την βοήθειά του. Αν εκείνος δεν βοηθήσει, τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε. Όσον για το «γιατί», αυτό μας το λέγει το Ευαγγέλιο: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος• εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ' 14-15). Να γιατί πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους, όσον και αν αμάρτησαν. Από την συγχώρηση, αγαπητέ μου, αρχίζει η αγάπη. Διάβασε το ιγ' Κεφάλαιο της Α' Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους και τότε θα καταλάβεις το γιατί πρέπει να συγχωρούμε.

—Την έχω διαβάσει, πάτερ μου, αλλά πάλι αδυνατώ να κατανοήσω τι θέλετε να πείτε με το πώς και το γιατί...

—Τότε θα σου μιλήσω, φίλτατε, με άλλο παράδειγμα, για να γίνω πιο σαφής, ξανάπε ο π. Ιάκωβος. Άνοιξε την δεξιά σου παλάμη από το μέσα μέρος και τέντωσε την όσον μπορείς.

Ο κ. Σταύρος τέντωσε την παλάμη του δεξιού του χεριού και περίμενε. Τότε ο Γέροντας πήρε το ποτήρι με το νερό, που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι και έριξε λίγο πάνω στην παλάμη του επισκέπτη του. Το νερό, καθώς ήταν φυσικό, κύλησε από το χέρι και χύθηκε κάτω και δεν έμεινε στην ανοιχτή παλάμη ούτε σταγόνα.

—Τώρα κάνε κούρμπα την παλάμη σου, είπε ο Γέροντας.

—Τι θα πει κούρμπα, πάτερ μου; Δεν ξέρω την λέξη...

—Κούρμπα στο χωριό μου λένε την καμπύλη, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Κάνε, λοιπόν, την παλάμη σου κυρτή, σαν λακκούβα, όπως παίρνεις το νερό, για να πλυθείς.

Υπάκουσε ο κ. Σταύρος και ο Γέροντας έριξε πάλι στην χούφτα του λίγο νερό από το ποτήρι και έμεινε το νερό στο χέρι του κ. Σταύρου.

—Αυτό είναι, που πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να μάθουμε μιαν αλήθεια και πιο πολύ όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε κάποιον αμαρτωλό, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Σκύβουμε το κεφάλι της λογικής μας μπροστά στην αλήθεια, ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, που νομίζει ότι όλα τα ξέρει και όλα μπορεί να τα καταλάβει, ομολογούμε την αδυναμία μας και τότε ο Θεός μας δίνει άφθονη την χάρη του και για να καταλάβουμε και για να ενεργήσουμε σωστά. Αυτό κάνουμε και όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να πλησιάσουμε τον Χριστό της αγάπης, που συγχωρεί και βοήθα όσους ζητούν ταπεινά την βοήθεια του. Χωρίς ταπείνωση, ούτε τον εαυτόν μας μπορούμε να συγχωρήσουμε και να τον αγαπήσουμε πραγματικά.

Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός και με την ζωήν και με τον λόγον του. Και αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, αν θέλουμε να δούμε «Θεού πρόσωπον». Να ταπεινωθούμε πρώτα μπροστά στον Θεόν, ως αμαρτωλοί που είμαστε και Εκείνος θα μας βοηθήσει να ταπεινωθούμε και μπροστά στους ανθρώπους, να τους συγχωρήσουμε και να καταλάβουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται τίποτα.

Ο κ. Σταύρος φαίνεται ότι κατάλαβε αυτήν τη φορά και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον Γέροντα, σαν να ζητούσε συγχώρηση για την διανοητική του έπαρση και την ψυχική του αλαζονεία. Γιατί αυτό το νόσημα της έπαρσης και της αλαζονείας τυφλώνει και ξεστρατίζει την ψυχή του ανθρώπου. Τότε ο π. Ιάκωβος, που είδε διακριτικά την μεταστροφή του επισκέπτη του, θέλησε να βάλει, ωσάν περισπωμένη στο ρήμα «αγαπώ» τον επίλογο της κουβέντας τους, είπε:

—Ο Χριστός μας έδωσε τον λεγόμενον «χρυσόν κανόνα» ζωής ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους: «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται» (Ματθ. ζ' 12). Δηλονότι, αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ. Αμήν.

π. ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

pentapostagma.gr

Ή δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία με την ταπείνωση και την αγάπη.

- Η δικαιοκρισία του Θεού είναι η μακροθυμία, η οποία έχει μέσα και την ταπείνωση και την αγάπη. Ο Θεός είναι πολύ δίκαιος, αλλά και πολυεύσπλαχνος, και η ευσπλαχνία Του νικάει την δικαιοσύνη Του. Θα σού πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις. Αν κάποιος άνθρωπος δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει ποτέ για τον Θεό, αυτός δεν θα κριθή σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, άλλα σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν, αν είχε γνωρίσει τον Θεό. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δίκαιος ο Θεός. Η θεία δικαιοσύνη έχει δικούς της μαθηματικούς όρους· το ένα κι ένα άλλοτε κάνουν δύο και άλλοτε δύο εκατομμύρια. - Γέροντα, πώς εφαρμόζεται η θεία δικαιοσύνη σε κάποιον πού σφάλλει; 

- Η ανθρώπινη δικαιοσύνη λέει: Έσφαλες; Πρέπει να τιμωρηθείς. Ή θεία δικαιοσύνη λέει: Αναγνωρίζεις το λάθος σου και μετανοείς; Συγχωρείσαι. Βλέπεις, ακόμη και από τον ανθρώπινο νόμο δικάζεται με επιείκεια κάποιος πού κάνει ένα έγκλημα, όταν μετανοεί ειλικρινά και πάει μόνος του και το ομολογή, ενώ δέν υπάρχει καμία υποψία για το πρόσωπο του. Και αν από τους ανθρώπους δικάζεται με επιείκεια, πόσο μάλλον από τον δικαιοκρίτη και πολυεύσπλαχνο Θεό! Είμαστε στα χέρια του Θεού. Ό Θεός μάς παρακολουθεί με ακρίβεια και γνωρίζει την καρδιά του καθενός. Δεν θα μάς αδικήσει. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη και θεία ανταπόδοση, και ο Θεός μάς αγαπάει - το κυριότερο απ' όλα , ότι καλό κάνει κανείς δεν χάνεται. Γι' αυτό είναι χαμένος, τελείως λειψός, όποιος ζητάει να δικαιωθώ από τους ανθρώπους. Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ο άνθρωπος αδικηθεί και εφαρμόση την θεία δικαιοσύνη, ο Θεός τον δικαιώνει ακόμη και σ' αυτήν την ζωή.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

http://1myblog.pblogs.gr

ΕΤΣΙ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ...

Σας έχει τύχει να θυμώνετε στο δρόμο, αν ακούτε κάποιον να βλασφημεί; 

Έχετε νιώσει πίκρα αν ειρωνεύεται κάποιος τα θεία; 

Σας κατακρίνουν γιατί μιλάτε συνεχώς για το Θεό ή γιατί αντιμετωπίζετε με αγάπη τους γύρω σας; 

Ακόμα κι αν έχετε με τη σκέψη σας καταδικάσει όσους το έπραξαν, αλλά κι αν νιώσατε καταδικασμένοι από τους γύρω σας, σκεφτείτε πως κανείς δεν είναι τέλειος. Πραγματικά, ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανύψωσε την ανθρωπότητα, απαλλάσσοντάς την από την αμαρτία. 

«Εκείνος που πετάει το λιθάρι προς τα πάνω, το ρίχνει στο κεφάλι του» (Σοφ. Σειρ. 27:25). Εκείνος δηλαδή που πετάει μια πέτρα προς τα πάνω, δέχεται τελικά δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του, γιατί η πέτρα δεν θα μπορέσει να διασχίσει τον ουρανό, αλλά θα επιστρέψει σ' αυτόν που την πέταξε (Μονή Παρακλήτου).

Πρακτικά, όταν κάποιος βλασφημεί, γίνεται υποχείριο της αμαρτίας, γιατί στηρίζεται στον εαυτό του, αναζητώντας ο δόλιος να λύσει μόνος του το όποιο πρόβλημά του. Οι πατέρες αναφέρουν ότι ο βλάσφημος που έπεσε μοιάζει με φορτωμένο ζώο, γιατί δεν μπόρεσε να βαστάξει το φορτίο του

θυμού του. Όμως, "τίποτε δεν είναι πιο άνανδρο από το να κάνεις τον γενναίο ενάντια στο Θεό" (Σκέψεις Πασκάλ).

Εντούτοις η παραπτωματική μας συμπεριφορά δεν μας στέρησε το δικαίωμα να επιλέγουμε ελεύθερα αν θα ζούμε στην αλήθεια ή το ψέμα. Η αλήθεια είναι μόνο ο Χριστός και ο σκοπός του ανθρώπου είναι η Παραδείσια σωτηρία. Ψέμα είναι η ψυχρή και παγερή αδιαφορία μας απέναντι στο συνάνθρωπό μας, μια και με την επιφανειακή αγάπη μας δεν καταφέρνουμε να τον βοηθήσουμε να βρει το δρόμο, ώστε να απαλλαγεί από την πνευματική ασθένεια, την αμαρτία. Κι η οδός λέγεται μεταμέλεια και μετάνοια. Εξάλλου, όταν πλησιάζεις με συντριβή και μετάνοια το Σωτήρα, ικετεύεις με προσμονή Εκείνον που ίασε την ανθρώπινη ψυχή. Γι αυτό και ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανταποκρίνεται στην παράκλησή σου.

Κυρίως το στοργικό Του βλέμμα κινείται με αγάπη προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Κι είναι σημαντικό κι εσύ ο άνθρωπος να αντιμετωπίζεις με αγάπη, χρηστότητα και μεγαλοψυχία τον πλησίον, εφόσον "η ευγένεια ψυχής είναι καθοριστικό στοιχείο της καλής συνεργασίας" (Λαϊκή ρήση). Για να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στο Χριστό, χρειάζεται ευγένεια ψυχής και καλοσύνη:"Η αληθινή ευγένεια είναι σαν το καθαρό χρυσάφι που δεν σκουριάζει ποτέ", έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Μα και μια λαϊκή παροιμία μας λέει: "Ο καλός τρόπος βγάζει το θεριό από την τρύπα του".

Και μήπως θηρίο δεν είναι ο άνθρωπος, αν δεν ανακαλύψει πως η γαλήνη της ψυχής εκπορεύεται από τον ίδιο το Χριστό;

Πώς ο άνθρωπος να απαρνηθεί τον εαυτό του και να υποταχθεί σε Εκείνον που μας απάλλαξε από τα εσωτερικά μας τραύματα; Αλήθεια, όταν η ψυχή συνδέεται με την αμαρτία, νοσεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που φέρνει στο φως τη θεραπεία της άρρωστης ψυχής μας είναι η παραβολή του παραλυτικού της Καπερναούμ (Μάρκου β, 1-12). Εκεί αποδεικνύεται πως οι φυσικές μας ασθένειες είναι οι συνέπειες της αμαρτίας.

Ο μεγάλος άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι ο παράλυτος δείχνει ότι η ψυχή νοσεί κι ότι οι τέσσερις άνθρωποι που τον μεταφέρουν από τη στέγη του σπιτιού είναι οι αρετές του μετανοούντος ανθρώπου: αυτοκριτική, εξομολόγηση, διάθεση απομάκρυνσης από την αμαρτία και η θερμή προσευχή. Η οροφή που διαλύεται είναι το μυαλό μέσα στον εγωισμό, πουδεν επιτρέπει τη μετάνοια. Γι' αυτό και όταν θεραπεύεται η ψυχή, μεταφέρει μόνη της το σώμα της (το κρεβάτι της). Γιατί, αν η αμαρτία είναι τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο της. Έτσι, όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει το Χριστό, μετανοεί για την αμαρτωλότητά του και ανακαινούται.

Ίσως το περίεργο μοναστικό ρητό να κρύβει μέσα του τη διέξοδο του ανθρώπου από την απελπισία, τη μοναξιά και την αβεβαιότητα: "αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις": αν απαλλαχτείς από τον εγωιστικό εαυτό σου πριν από το βιολογικό σου θάνατο, δεν θα βρεις τον αιώνιο θάνατο μακριά από το Θεό, όταν επιτελεστεί ο σωματικός θάνατος. Κι έπειτα, η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη είναι οι λυχνοστάτες της εν Χριστώ ζωής, μια και η καθημερινότητά μας έχει ανάγκη την υπομονή, την ταπείνωση, αλλά και το "Κύριε, ελέησον".

Λύτρωση μοναδική η κολυμβήθρα της εκκλησίας, εφόσον μέσα στο χώρο της αναβαπτιζόμαστε ψυχικά και θεραπευτικά μέσω της Θείας λειτουργίας. Μεσίτριά μας η Παναγία: Πηγή υπάρχεις αληθώς, ύδατος ζώντος Δέσποινα· εκπλύνεις ούν νοσήματα, ψυχών σωμάτων χαλεπά, εν τη προσψαύσει μόνη σου ύδωρ της σωτηρίας, Χριστόν η προχέουσα.

(Δέσποινα, αληθινά υπάρχεις ως πηγή ζωντανού νερού· καθαρίζεις λοιπόν τις επικίνδυνες αρρώστιες των ψυχών και των σωμάτων, επειδή μόνη σου και με το απαλό άγγιγμά σου ξεχύνεις μπροστά μας το Χριστό, το νερό της σωτηρίας).

Η ανακάλυψη του Χριστού σημαίνει να κάνεις την ψυχή σου οίκο Κυρίου, σηκώνοντας το Σταυρό του Γολγοθά σου. Κι όταν το φως της ανάστασης το κρατάς μέσα σου αναμμένη δάδα, δεν υπάρχει φόβος, εφόσον ζεις ήδη στην νέα Ιερουσαλήμ, ελεύθερος κι ευτυχισμένος. Ποιος είναι ελεύθερος άνθρωπος; "Εκείνος είναι πραγματικά ελεύθερος ο οποίος υπακούει και συμμορφώνεται στο θέλημα του Θεού. Πάντοτε το όχι στην αμαρτία. Πάντοτε το ναι σε ό, τι μας ζητεί ο Χριστός (Κυριακοδρόμιο τόμος 5ος, Εκδόσεις Σωτήρ)".

Και ποιος είναι ο ευτυχισμένος άνθρωπος; «Μακάριος ός κρατήσει καί ἐδαφιεί τά νήπιά σου πρός τήν πέτρα: ευτυχισμένος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα - τον Χριστό - όσο είναι ακόμη μικρές.» (Ψαλμ. 136,9).

Μακάρι ο φιλάνθρωπος Κύριος να δίνει δύναμη στον καθένα μας, ώστε όχι μόνο να θαυμάζουμε το Δημιουργό μας μέσα από το μεγαλείο της φύσης, αλλά και με την προσευχή να ανακαλύπτουμε το Χριστό:"Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρησέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μάς έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσίς μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ' ένα κόσμο τόσο ταραγμένο. Δόξα στη μακροθυμία και στην Ανοχή σου, Κύριε. Αμήν."

Γέρων Εφραίμ Φιλοθείτης

http://www.agioritikovima.gr