«Όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, μαστιγώνει όποιον παραδέχεται παιδί Του»

Όπως το κερί αν δεν ζεσταθεί και μαλαχθεί πολύ δεν μπορεί να δεχτεί την σφραγίδα που βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες δεν μπορεί να λάβει τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό ο Κύριος λέει στο θείο Παύλο: «Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμη μου ολοκληρώνεται στην ασθένεια». Και ο ίδιος ο Απόστολος καυχιέται με τα εξής λόγια: «Με πολλή ευχαρίστηση λοιπόν θα καυχηθώ περισσότερο για τις ασθένειες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού». Αλλά και το βιβλίο των παροιμιών γράφει «Όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, μαστιγώνει όποιον παραδέχεται παιδί Του». Ο Απόστολος λέγοντας «ασθένειες» εννοεί τις επιθέσεις των εχθρών του σταυρού, που συνεχώς συνέβαιναν και σ’ αυτόν και σε όλους τους τότε αγίους, για να μην υπερηφανεύονται, όπως λέει ο ίδιος, εξαιτίας των υπερβολικών αποκαλύψεων, αλλά μάλλον να μένουν με την ταπείνωση στην κατάσταση της τελειότητας, και με τους συχνούς εξευτελισμούς να διατηρούν τη δωρεά του Θεού με οσιότητα.

Εμείς όμως τώρα όταν λέμε «ασθένειες», εννοούμε τους πονηρούς λογισμούς και τιςσωματικές αρρώστιες. Τότε, επειδή τα σώματα των Αγίων που αγωνίζονταν κατά της αμαρτίας παραδίδονταν σε θανατηφόρες πληγές και διάφορες άλλες κακοπάθειες, ήταν πολύ ανώτερα από τα πάθη που μπήκαν λόγω της αμαρτίας στην ανθρώπινη φύση. Τώρα όμως, επειδή πληθύνεται με τη χάρη του Κυρίου η ειρήνη των εκκλησιών, πρέπει να δοκιμάζονται οι αγωνιστές της ευσέβειας, στο σώμα με συνεχείς αρρώστιες και στην ψυχή με πονηρούς λογισμούς και μάλιστα εκείνοι στους οποίους η πνευματική γνώση ενεργεί με κάθε αίσθηση και εσωτερική πληροφορία, για να αποφεύγουν κάθε κενοδοξία και κάθε υπερήφανη σκέψη και να μπορέσουν – καθώς είπα – να δεχτούν μέσα στις καρδιές τους με μεγάλη ταπείνωση τη σφραγίδα της Θείας ωραιότητας, σύμφωνα μ’ εκείνο που λέει ο Δαβίδ: «Τυπώθηκε επάνω μας Κύριε το φως του προσώπου Σου».

Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τήν σωτήρια παιδαγωγία Του!

Πρέπει λοιπόν με ευχαριστία να υπομένομε το θέλημα του Κυρίου και αυτό θα μας λογαριαστεί ως ένα δεύτερο μαρτύριο, τόσο οι συνεχείς αρρώστιες, όσο και η μάχη εναντίον των δαιμονικών λογισμών. Γιατί ο διάβολος που έλεγε τότε στους αγίους Μάρτυρες μέσω των άνομων εκείνων αρχόντων να αρνηθούν το Χριστό και να επιθυμήσουν τη δόξα του βίου, στέκεται και τώρα και λέει τα ίδια στους δούλους του Θεού ακατάπαυστα.

Αυτός που έκανε να υποφέρουν τα σώματα των Αγίων και κακοποιούσε υπερβολικά τους τιμημένους δασκάλους του Ευαγγελίου μέσω εκείνων που υπηρετούσαν τα διαβολικά εκείνα φρονήματα, ο ίδιος φέρνει και τώρα στους ομολογητές της ευσέβειας τα διάφορα παθήματα, με πολλές ύβρεις και εξευτελισμούς, όταν μάλιστα αυτοί βοηθούν για τη δόξα του Κύριου με πολλή δύναμη τους φτωχούς που κακοπαθούν. Και γι’ αυτό, είναι ανάγκη με βεβαιότητα και υπομονή να εργαζόμαστε το μαρτύριο της συνειδήσεως μας ενώπιον του Θεού, όπως λέει ο Δαβίδ: «Περίμενα με πολλή υπομονή τον Κύριο, και μου έδειξε προσοχή».

Αγίου Διαδόχου Επίσκοπος Φωτικής

http://agiooros.org

Το νόημα των θλίψεων

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, Κύριος ο Θεός τους στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μάς αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρίες, για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τους δρόμους μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στο Θεό. Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από το Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με ένα τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός, όμως, συχνά άπαντα στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ' αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά-σιγά μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους.Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο• τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει. Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού,είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.

Δεν γνωρίζετε ότι πολλές φορές ο Κύριος μάς στέλνει φοβερές σωματικές ασθένειες και πληγώνει το σώμα μας για να μας δυναμώσει πνευματικά; Αυτό έγινε και με τον όσιο Ποιμένα τον Πολύαθλο, ο οποίος ασκήτευε στη μονή των Σπηλαίων και όλη τη ζωή του βρισκόταν στο κρεββάτι του πόνου υποφέροντας από μία αθεράπευτη ασθένεια και μ' αυτό τον τρόπο έφτασε στην αγιότητα. Άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα γήινα αγαθά, ζητάνε από τον Κύριο να αυξηθούν τα πλούτη τους. Και ο Κύριος τους απαντά με την καταστροφή των κτημάτων τους ή με πυρκαγιές και μ' αυτόν τον τρόπο τους αποστρέφει από την προσκόλληση στα γήινα και από τη φιλαργυρία και έτσι διορθώνει τις αποκλίσεις τους από τη σωστή οδό, την οποία μας διδάσκουν οι μακαρισμοί.

Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς Του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ.» (Α' Πετρ. 5, 6). Αν δεν μπορούμε, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μάς στέλνονται από το Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τους δρόμους Του με τους οποίους μας οδηγεί σ' αυτόν το σκοπό. Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, που μας στέλνονται από το Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ' αυτά ο Θεός μας κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή Του. Διότι ο ίδιος διά του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ' αυτό οργισμένος» (Ήσ. 27, 4). Ενώ εμείς, συνήθως, νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι' αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στο Θεό δεν υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α' Ίω. 4, 8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.

Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μάς δίνει ένα σοβαρό χτύπημα, διά του οποίου μάς ταπεινώνει για να μάς υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε, όμως, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού; Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι Τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μάς φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μάς φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε το Θεό για αδικία και να Τον συκοφαντούμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι' αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α' Πέτρ. 1, 17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά περισσότερο απ' όλα τα άλλα πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7, 1). Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή Του.

Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ' εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί, επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι. Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά Του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε πάντοτε μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Τί είναι οι ηδονές; Ποιές είναι αθώες και ποιές ένοχες;

Hδονές είναι όσα «ηδύνουν» και γλυκαίνουν τη ζωή μας και είναι διπλές καθώς και η φύση μας είναι διπλή. Oπως είμαστε σώμα και ψυχή και καθένας έχει τις αισθήσεις και τα μέλη του, έτσι και οι ηδονές ανήκουν και στα δύο μέρη. Eίναι οι σωματικές ηδονές, που γίνονται αισθητές μέσω των μελών του σώματος· είναι και οι πνευματικές, που ανήκουν στον ψυχικό και πνευματικό μας κόσμο.

Οι ηδονές προκύπτουν, ως επί το πλείστον, από τη δραστηριότητά μας και παρηγορούν ή απογοητεύουν ανάλογα με την ορθή ή τη λανθασμένη ενέργειά μας. Aν το πρόγραμμα και ο σκοπός των κινήσεών μας είναι «κατά Θεόν» και σύμφωνα με το θέλημά του, τα συναισθήματα και οι ηδονές, που προκύπτουν, είναι ευχάριστες και γλυκαίνουν. Aν όμως, οι προτιμήσεις και ενέργειές μας είναι παράλογες και εμπαθείς, τότε αισθανόμαστε αποτροπιασμό και απέχθεια.

Oι ηδονές όμως, που συναρπάζουν περισσότερο και αποπλανούν, έχουν σχέση με τη βιολογική μας υπόσταση και βρίσκονται στα σωματικά μέλη και αισθητήρια. Τήν πρώτη θέση έχουν η γεύση, η αφή και η όσφρηση. Τά συναισθήματα της γλυκύτητας, που προκαλούνται όταν έρθουμε σε επαφή με τις ύλες και τα πράγματα, λέγονται ηδονές.

Eδώ χρειάζεται η διάκριση του ορθού μέτρου, για να αποφευχθεί η παράχρηση. Aπαραίτητο στοιχείο της ζωής είναι η βιολογική μας υπόσταση, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος βρίσκεται στις τρεις αισθήσεις και σ αυτές λειτουργεί η ικανοποίηση και ηδονή.

Aν ο άνθρωπος θυμάται τον προορισμό του καί το ότι τρώει για να ζεί–, τότε ελέγχει τις ηδονές, που προκύπτουν από το νόμο της «χρείας». Aν όμως, αλλοίμονο, ζεί για να τρώει και να σπαταλά  –πράγμα που επικρατεί στην εποχή μας–, τότε τη θέση παίρνει το παράλογο, που ντρέπομαι και να το περιγράψω ακόμη.

Υπάρχουν όμως και του ηθικού και αισθησιακού μέρους οι ηδονές με κύριο κεφάλαιο τη γενετήσια ορμή και σχέση. Eδώ προκύπτει ο πραγματικός λαβύρινθος της διαστροφής και εδώ είναι του «βύθιου δράκοντα» τα πολυπληθή τρόπαια.

O νόμος και ο λόγος της αναπαραγωγής ως βασική αναγκαιότητα στην παρούσα μας εξορία, γίνεται το ισχυρότατο θέλγητρο της προσεγγίσεως των δύο φύλων. Kαί τότε αρχίζει η βιαιότερη πρόφαση του παράνομου ηδονισμού, που κυριολεκτικά συντρίβει την άπειρη νεολαία.

Περιγράψαμε με συντομία τις αφορμές των ηδονών. Aπομένει η σύνεση της αρνήσεώς τους, για να μή θρηνούμε τα αναρίθμητα ερείπια από την παράλογη παραδοχή και χρήση τους. Aυτά αφορούν τις ηδονές στον αισθητό μας χώρο και κόσμο.

Υπάρχουν όμως και οι πνευματικές ηδονές, που πράγματι μας ξεκουράζουν και ενθαρρύνουν. Πνευματικές ηδονές είναι οι ενέργειες και οι καρποί της θείας Χάριτος, που παρηγορούν και ανακουφίζουν τον ψυχικό μας κόσμο, φωτίζουν το νού, ειρηνεύουν την καρδιά, παρηγορούν τις αισθήσεις και αυξάνουν το θάρρος και την ελπίδα στις δυσκολίες της ζωής. H χαρά, η ειρήνη, η υπομονή, η ανεκτικότητα και όσα είναι γεννήματα της αγάπης και της συμπάθειας, τί άλλο είναι παρά πνευματικές ηδονές;
Oλοι οι καρποί και τα προϊόντα της αυτοθυσίας, που η αγάπη επιβάλλει, είναι η γλυκύτερη πνευματική ηδονή που προκαλεί τη μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή μας.

Υπάρχουν όμως και οι υπερφυσικές ηδονές, που αν και ανήκουν στη μεταφυσική του άλλου κόσμου, μας τις παραχωρεί η θεία ευσπλαγχνία απ αυτήν τη ζωή, σαν προοίμιο της μακαριότητας που μας αναμένει. Oι ηδονές αυτές, ως υπερφυσικές, δεν ελέγχονται, ούτε προγραμματίζονται από μας στον κόσμο αυτόν, αλλά χαρίζονται από τη θεία παναγάπη σ όσους αγωνίζονται σωστά για θάρρος και παρηγοριά. Μερικές απ αυτές είναι η ειρήνη των λογισμών, η ελευθερία από την πάλη με τα πάθη, η τέλεια νέκρωση όσο αφορά τα πράγματα και τα νοήματα αυτού του κόσμου, αλλά και η επιφοίτηση της Χάριτος σε όσους πέτυχαν την καθαρότητα της καρδιάς. Aυτοί «πάσχουν τα θεία» και εξέρχονται από το χώρο, τον τρόπο και την αίσθηση του κόσμου. Aυτοί είναι εκείνοι στους οποίους μαρτυρεί ο Kύριός μας ότι θα εμφανίσει τον εαυτό του και μαζί με τον Πατέρα του θα «ποιήσουν μονήν». 

Oσοι θέλουν να απολαύσουν αυτά τα υπερφυσικά δώρα και χαρίσματα, ας φροντίζουν να τηρούν τις εντολές και ο Kύριος είναι «πιστός εν πάσι τοίς λόγοις αυτού».

Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός

http://www.pemptousia.gr

Η προσευχή δε μετριέται. Ξεπηδάει!

" Η προσευχή δε μετριέται.Ξεπηδάει!Όπως το νερό που αναβλύζει από την πηγή. Έτσι και η καρδιά μας,μοιάζει με πηγή!Και η προσευχή μέσ΄ απ΄ αυτήν ξεχύνεται όπως τα δάκρυα στη συγκίνηση, χωρίς εσκεμμένη προσπάθεια. Καί όμως χρειάζεται και για την προσευχή κάποια εργασία, αλλά αυτή δεν είναι βίαιη και καταναγκαστική.

Πρέπει να δημιουργήσουμε την ατμόσφαιρα. Να διαβάσουμε κάτι πνευματικό, να θυμιάσουμε, να ψάλλομε, να ανάψουμε το καντηλάκι μας, να συγκεντρωθούμε, να ευχαριστήσουμε, να δοξολογήσουμε, να παρακαλέσουμε και όλα αυτά απλά και αβίαστα, εν απλότητι καρδίας. "

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλύβιτης

http://odevontas.blogspot.gr

Ποια είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό;

Σε τίποτε άλλο δεν απατάται ο άνθρωπος περισσότερο, όσο στο θέμα της αγάπης!

Τα σημάδια της αληθινής αγάπης είναι τα εξής:

Α΄

Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: «Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιω. 14, 21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει.

Γι΄αυτό εκτελεί τις άγιες εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς το Θεό όσοι χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται και οι κακοποιοί, όσοι βλάπτουν τους άλλους με ποικίλους τρόπους, οι άσωτοι, οι μοιχοί, οι αισχροί, οι κλέφτες, οι άρπαγες, οι ληστές, οι άδικοι…

Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται οι πονηροί, οι δόλιοι, οι γόητες, οι απατεώνες και οι υποκριτές. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται ακόμα οι μάγοι κι εκείνοι που τους φωνάζουν στα σπίτια τους και γενικά όλοι οι παράνομοι. Αυτοί, όπως δεν αγαπούν το νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν κι Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους, και όχι το Θεό και τον άγιο νόμο Του.

Β΄

Φανερό δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι και η χαρά της καρδιάς μας. Γιατί είναι φυσικό να αισθανόμαστε χαρά για ό,τι αγαπάμε. Έτσι και η αγάπη μας προς το Θεό, χωρίς τη χαρά δεν μπορεί να νοηθεί. Όσες φορές ο άνθρωπος νιώθει στην καρδιά του τη γλυκύτητα της αγάπης για το Θεό, τόσες φορές και πλημμυρίζει από χαρά. Όπως το μέλι ευφραίνει τη γεύση μας, έτσι και η αγάπη του Θεού χαροποιεί την καρδιά μας, γιατί γευόμαστε και βλέπουμε «ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. 33,9).

Αυτή η χαρά για το Θεό φαίνεται σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής και πολύ περισσότερο στους ιερούς ψαλμούς. Αυτή η πνευματική, η ουράνια χαρά είναι η πρόγευση της χαράς που θ΄απολαύσουμε στην αιώνια ζωή.

Γ΄

Όποιος αγαπάει αληθινά το Θεό, μόνο προς Αυτόν στρέφεται, και αποστρέφεται τον κόσμο και όλα τα του κόσμου. Την τιμή, τη δόξα, τον πλούτο και όλες τις αναπαύσεις του, που τα επιζητούν οι «υιοί του αιώνος τούτου», τα λογαριάζει για ένα μηδενικό. Αυτόν τον ικανοποιεί ο Ένας, ο Θεός, το άκτιστο αγαπημένο του Αγαθό. Μόνο στο Θεό βρίσκει απόλυτη τιμή, δόξα, πλούτο και ανάπαυση. Γι΄αυτόν ο Θεός είναι ο πολυτιμότερος μαργαρίτης, μπροστά στον οποίο όλα τ΄άλλα έχουν μικρή αξία.

Αυτός τίποτα δεν επιθυμεί ούτε στον ουρανό ούτε στη γη, παρά μόνο το Θεό. Τέτοιου είδους αγάπη εκφράζουν τα λόγια του ψαλμού: «Τι γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ και παρά σού τι ηθέλησα επί της γης; εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου, ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου ο Θεός είς τον αιώνα» (Ψαλμ. 72, 25-26). Την τροφή, το ποτό, τα ρούχα τα χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του μόνο και όχι για ηδονή.

Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπάειτο Θεό, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αποστόλου: «Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ούκ έστιν η αγάπη του πατρός εν αυτώ». (Α΄Ιω. 2, 15). Τέτοιοι είναι όσοι θέλουν να ζουν στη ζωή αυτή με πολυτέλεια, να κατοικούν σε βίλες, να περνούν με πλούσιες άμαξες, να ντύνονται με βαρύτιμα ρούχα, να δοξάζονται και να τιμούνται απ΄όλους. Αυτοί έχουν σαρκικό φρόνημα, φιλοδοξία και εγωισμό, δηλαδή ό,τι εχθρεύεται ο Θεός.

Δ΄

Όποιος αγαπάει πραγματικά το Θεό, Τον έχει αδιάκοπα στη μνήμη του, Αυτόν, την αγάπη Του και τις ευεργεσίες Του. Το βλέπουμε και στην αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τον άνθρωπο που αγαπάμε, τον σκεφτόμαστε συχνά. Παρόμοια συμβαίνει και με την αγάπη μας προς το Θεό. Όποιος Τον αγαπάει, Τον σκέφτεται συχνά, αναπαύεται κοντά Του και σ΄Αυτόν στρέφεται με θαυμασμό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός του, εκεί είναι και η καρδιά του (πρβλ. Ματθ. 6, 21).

Γι΄αυτόν ο ατίμητος και πολυαγαπημένος του θησαυρός είναι ο Θεός. Έτσι και η καρδιά του βρίσκεται πάντα κοντά στον Κύριο. Και η καρδιά, που είναι ξέχειλη από αγάπη προς το Θεό, φανερώνει και εξωτερικά τα σημεία της αγάπης της. Όσοι ξεχνούν το Θεό, δεν Τον αγαπούν. Η λησμοσύνη είναι φανερή απόδειξη ότι λείπει η αγάπη. Όποιος αγαπάει, δεν μπορεί να ξεχάσει αυτόν που αγαπάει.

Ε΄

Δύο πρόσωπα που αγαπιούνται, θέλουν να βρίσκονται παντοτινά αχώριστα. Πολλοί βέβαια χριστιανοί επιθυμούν να είναι μαζί με το Χριστό δοξασμένοι, αλλά δεν θέλουν να είναι μαζί Του και στην ατίμωση και στο Σταυρό. Προσεύχονται να κληρονομήσουν τη βασιλεία Του, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν μαζί Του. Έτσι φανερώνουν ότι η καρδιά τους δεν είναι ειλικρινής και ότι δεν αγαπούν αληθινά το Χριστό. Και, για να πούμε την αλήθεια, αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους παρά το Χριστό.

Γι΄αυτό ο Κύριος λέει: «Και ός ού λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ούκ έστι μου άξιος» Ματθ. 10, 3. 

Ο πραγματικός φίλος μας φαίνεται στη δυστυχία μας. Έτσι και ο άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το Χριστό: Στον κόσμο αυτό συμπορεύεται με το Χριστό. Η καρδιά του προσκολλάται σ΄Αυτόν. Υπομένει μαζί Του αγόγγυστα τα πάθη και το Σταυρό. Και θα είναι στην αιωνιότητα αχώριστα πια κοντά Του. Ο άνθρωπος αυτός λέει απ΄την καρδιά του: «Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν έστι» (Ψαλμ. 72, 2)

ΣΤ΄

Δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον. Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, αυτός αγαπάει και τον πλησίον του. Όποιος αγαπάει πολύ ένα πρόσωπο, αγαπάει και εκείνον που συνδέεται μ΄αυτό. Η πηγή της αγάπης προς τον πλησίον είναι η αγάπη προς το Θεό. Και αντίστροφα, η αγάπη προς το Θεό φαίνεται από την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι φανερό λοιπόν ότι όποιος δεν αγαπάει τον πλησίον του, δεν αγαπάει και το Θεό, όπως διδάσκει ο Απόστολος: «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν, ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ΄αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού». (Α΄ Ιω. 4, 20-21).

Αυτά είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό!

Αγαπητοί χριστιανοί, ας μετανοήσουμε και ας αποστραφούμε τη ματαιότητα του κόσμου. Ας καθαρίσουμε την καρδιά μας με τη μετάνοια και τη συντριβή, για να κατοικήσει μέσα μας η αγάπη του Θεού.«Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιω. 4, 16).Ο Θεός είναι το ύψιστο Αγαθό, από το οποίο πηγάζουν όλα τα αγαθά και η μακαριότητα. Χωρίς το Θεό κάθε ευτυχία είναι καταραμένη και φτωχή, η ζωή, ο θάνατος, η χαρά και η γλυκύτητα πίκρα. Με το Θεό και η δυστυχία είναι ευτυχία, η φτώχεια πλούτος, η αδοξία δόξα, η ατιμία τιμή, οι δοκιμασίες γεμάτες παρηγοριά.

Χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή ανάπαυση, ειρήνη και παρηγοριά. Γι΄αυτό, να Τον αγαπάς σαν το πιο μεγάλο σου αγαθό και σαν την πραγματική σου μακαριότητα. Να Τον αγαπάς πάνω από κάθε δημιούργημα. Περισσότερο από τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, τη γυναίκα και τα παιδιά σου. Πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό σου. Σ΄Αυτόν και μόνο να δώσεις την καρδιά σου, και πιο πολύ από κάθε τι Αυτόν να επιθυμείς και να ποθείς.

Γιατί ο Θεός είναι η αιώνια ευτυχία σου, το αιώνιο αγαθό σου.Χωρίς Αυτόν ούτε στον παρόντα κόσμο, ούτε στο μέλλοντα υπάρχει ζωή και ευτυχία. Κάθε δημιούργημα του Θεού είναι καλό, αλλά ο Δημιουργός είναι ασύγκριτα καλύτερος. Αγάπα λοιπόν και ζήτα αυτό το ίδιο το Αγαθό, το μόνο αυθύπαρκτο, άναρχο, αιώνιο, πανταχού παρόν και αναλλοίωτο, από το οποίο πλάστηκαν αριστοτεχνικά όλα τα δημιουργήματα.

Από το βιβλίο «Πορεία προς τον ουρανό»,

Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ

http://www.exomologistetokirio.gr

Πῶς θά γλιτώσουμε ἀπό τά ναυάγια στή ζωή μας;

Ἄν θέλετε νά μήν ἔχετε ναυάγια στή ζωή σας, νά προσεύχεστε. Ὁ Χριστός σέ κάθε δύσκολη στιγμή, προσευχόταν. Ποιός; Ὁ Χριστός! Ὅταν, γιά παράδειγμα, ἦταν νά ἐπιλέξει τούς 12 Ἀποστόλους, τήν παραμονή ἔκανε ὁλονύκτια προσευχή. Ὅταν ἕνας Θεός ἔχει τήν ἀνάγκη νά προσεύχεται, φαντάζεστε πόσο ἀναγκαία εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο ἡ προσευχή! Ἐμεῖς δέν ρωτᾶμε ποτέ τόν Θεό γι' αὐτά πού κάνουμε στή ζωή μας καί εἶναι φυσικό νά ἔχουμε πολλές ἀποτυχίες.

Ἐξομολογήσου, μετανόησε, ἄλλαξε ζωή καί προσευχήσου, καί θά δεῖς ἀποτελέσματα, τά ὁποῖα δέν ἔχεις δεῖ ποτέ στή ζωή σου! Ἡ προσευχή τοῦ ἀμετανόητου κάι ἀνεξομολόγητου ἀνθρώπου, δέν ἔχει τά ἀνάλογα ἀποτελέσματα. 

Ἡ προσευχή εἶναι ἕνα πνευματικό ὅπλο, μέ τό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος, λύνει ὄλα τά προβλήματά του. Ἡ προσευχή εἶναι τό ἀντικλείδι γιά ὄλες τίς κλειδαριές τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν δυσκολιῶν τοῦ βίου μας. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει σωστά, κατεβάζει μέ τήν προσευχή τόν οὐρανό στή γῆ καί εἶναι ὁ Θεός στή διάθεσή του.

Ἡ προσευχή εἶναι τό ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς καί ὁ ἄνθρωπος πού δέν προσεύχεται, εἶναι φυματικός κατά τό πενῦμα καί εἶναι οὐσιαστικά νεκρός. 

Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό πρωί ἕως τό βράδυ νά λέει:

Δόξα Σοι ὁ Θεός. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, Παναγία σῶσον με.

Θέληση χρειάζεται νά ἔχουμε καί δέν χρειάζεται νά ἀφήσεις τή δουλειά σου γιά νά προσευχηθεῖς. Μπορεῖς νά ἔχεις τό νοῦ σου στόν Θεό καί νά προσεύχεσαι ἐν ὥρᾳ ἐργασίας. Ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τόν Χριστό, γι' αὐτό καί δέν Τόν θυμόμαστε...

Ἀειμνήστου Δημητρίου Παναγόπουλου

Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Το αθεϊστικό κράτος και η δική μας χλιαρότητα

«Πολλοί ξεκινούν από λανθασμένη βάση: Πως συμβαίνουν αυτά, αφού ζούμε σ’ ένα χριστιανικό κράτος; Ενώ πρέπει να θεωρούμε ότι εμείς οι σημερινοί χριστιανοί ζούμε σ’ ένα κράτος ειδωλολατρικό, αθεϊστικό, μασσωνικό κ.λπ. και να είμαστε ευχαριστημένοι που ακόμη δεν μας έχουν πετροβολήσει και δεν μας έχουν σταυρώσει. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια!» Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (+1989)

Λίγα χρόνια μετά την εποχή της ευμάρειας και του υλιστικού «παραδείσου», φθάσαμε χωρίς να καλά-καλά να το συνειδητοποιήσουμε, σε μέρες σοβαρών εξελίξεων.

Από την Ανατολή έρχεται η Ισλαμική Επανάσταση, η οποία φαντάζει σχεδόν αδύνατο να μη δράσει και στην Ελλάδα. Τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων μεταναστών αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα στα σπλάχνα της πατρίδας μας, η οποία αργά η γρήγορα θα εκραγεί με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Από την άλλη μεριά, τα εσκοτισμένα φώτα της Εσπερίας, που με καθυστέρηση κάποιων αιώνων κατέφθασαν με «επηρμένην οφρύν» για να μας «εκπολιτίσουν» και να μετατρέψουν το κάστρο της Ορθοδοξίας, την Ελλάδα, σε ένα άθρησκο κράτος, όπου, στο όνομα της λογικής, βασιλεύει το παράλογο.

Πως άλλωστε εξηγείται λογικά, να μπορεί κάποιος να χυδαιολογεί ελεύθερα κατά της χριστιανικής πίστης, καθόσον το άρθρο 198 του Ποινικού Κώδικα περί κακόβουλης βλασφημίας έχει εν τη πράξει καταργηθεί, ενώ με το νέο «αντιρατσιστικό» νόμο απαγορεύεται να στηλιτεύσει τις σεξουαλικές διαστροφές, όπως την ομοφυλοφιλία, ως ξένες προς την ανθρώπινη φύση ψυχοπάθειες. Η ελευθερία του λόγου ουσιαστικά καταργήθηκε, με μοναδική εξαίρεση την «έννομη» επίθεση κατά των ιερών και των οσίων αυτού του τόπου. Ο ολοκληρωτισμός σε όλο του το μεγαλείο!

Η αντιχριστιανική προπαγάνδα εξακολουθεί να καλλιεργείται, κυρίως από την τηλεόραση. Αυτή η προπαγάνδα βρίσκει γόνιμο έδαφος στα ένδον του «καλομαθημένου» Νεοέλληνα, ο οποίος προκειμένου να πνίξει την φωνασκούσα συνείδησή του και να αποφύγει την έμφυτη ανησυχία της αιωνίου και ατελευτήτου κολάσεως, βολεύεται με την αβίαστη αποδοχή αναπόδεικτων, δήθεν επιστημονικών θεωριών που αποκλείουν την ύπαρξη Θεού, ώστε να συνεχίσει ανενόχλητος την ζωή της ασυδοσίας, με δυστυχή συνέπεια την κατάθλιψη και άλλα παρεμφερή ψυχολογικά προβλήματα που μαστίζουν τους ανθρώπους της εποχής μας.

Αυτή η παράφορα ενοχλητική φωνή της συνείδησης, είναι που κάνει τους αρνητές του Χριστού, όχι απλά να απορρίπτουν ειρηνικά την Ορθόδοξη πίστη, αλλά να τη μάχονται σαν κάτι που δεν τους αφήνει σε ησυχία, ενώ στην πραγματικότητα η Ορθοδοξία είναι η μόνη πίστη που σέβεται την ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου. Και αν σήμερα υπάρχει στον πολιτισμένο κόσμο ανεξιθρησκεία, αυτό οφείλεται στην ρήση του Χριστού«Όστις θέλει…». Μια επίσκεψη σε μη χριστιανικές χώρες θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο.

Αλλά και στην πολιτική, παρατηρούμε εμπάθεια και προκατάληψη κατά της χριστιανικής πίστης. Δεν είναι, βέβαια, μόνο η παραδοσιακή αριστερά που μάχεται τις χριστιανικές αξίες. Η φιλελεύθερη δεξιά επιδεικνύει περισσότερο ζήλο στο ξήλωμα των παραδόσεων, όπως αποδείχθηκε στο παρελθόν και εξακολουθεί να αποδεικνύεται και σήμερα.

Για όλα τα παραπάνω, δεν είναι διόλου απίθανο να ζήσουμε μια νέα εποχή επίσημων διωγμών του χριστιανισμού, γεγονός που θα έπρεπε ήδη να έχει αναζωπυρώσει το μαρτυρικό φρόνημα των χριστιανών. Οι επίδοξοι «Νέρωνες» και «Διοκλητιανοί», είτε προέρχονται από την Ανατολή είτε από τη Δύση, αγνοώντας την ιστορία 2.000 ετών αποτυχίας των αντιχρίστων δυνάμεων, θα επιδιώξουν εκ νέου να λυγίσουν την Αλήθεια.

Στον χώρο της Εκκλησίας όμως, υπάρχει διάθεση για ορθόδοξη μαρτυρία και μαρτύριο;

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, έχουν κυριαρχήσει τα πλαδαρά κηρύγματα(ο όρος ανήκει στον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γόρτυνος κ.κ. Ιερεμία), ενώ στην ακαδημαϊκή θεολογία έχει εισχωρήσει δυναμικά μια ομάδα μοντέρνων, μεταπατερικών διανοούμενων, οι οποίοι μετατρέπουν σταδιακά την θεολογία της θυσίας, σε μια απλή φιλοσοφία που συζητείται σε επιστημονικά συμπόσια και εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου. Σπάνια πλέον ακούγεται λόγος που εμπνέει τους πιστούς για το μαρτύριο, αιματηρό ή αναίμακτο.

Η «χριστιανική» πλαδαρότητα εισχώρησε βεβαίως και στην εκκλησιαστική εκπαίδευση. Με λύπη μου, πληροφορήθηκα ότι σε κάποιες χριστιανικές νεανικές κατασκηνώσεις καταργήθηκε η νηστεία του δεκαπενταύγουστου, ενώ αποφεύγεται η αναφορά σε βίους μαρτύρων, για «να μην τρομάζουν τα παιδιά». Φέραμε το λόγο του Θεού στα μέτρα μας και δυστυχώς θέλουμε να εμποτίσουμε και τη νέα γενιά με τη δική μας χλιαρότητα. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο καλά έκανε η δασκάλα μου, που από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, μάς αφηγείτο τα μαρτύρια των αγίων, ώστε να καταλάβουμε εξ απαλών ονύχων ότι η πίστη μας δεν είναι απλά μια φιλοσοφική θεωρία, αλλά κάτι που αξίζει να δώσεις και τη ζωή σου για να το διαφυλάξεις.

Καλομάθαμε και εμείς οι πιστοί (και πρώτος ο γράφων) στην καλοπέραση και στην απόλαυση των υλικών αγαθών. Προτιμήσαμε ένα «χριστιανικό» τρόπο ζωής που δεν κοστίζει. Πώς τώρα θα μείνουμε πιστοί άχρι θανάτου στις προκλήσεις της Νέας Εποχής; Πώς θα προτιμήσουμε την κακοπάθεια από την ευμάρεια που συνηθίσαμε και αγαπήσαμε; Είθε ο Θεός να μας δώσει δύναμη να αντιμετωπίσουμε τυχόν διωγμούς με το ίδιο σθένος που τους αντιμετωπίζουν οι διωκόμενοι αδελφοί μας στη Μ. Ανατολή και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Χαράλαμπος Άνδραλης

http://aktines.blogspot.gr

ΚΥΡΙΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ (καί συγκολονιστικές προφητεῖες!)

"Ἐν πᾶσι τοῖς διωγμοῖς ὑμῶν" (Β΄ Θεσ. 1, 4)

Ἐκεῖ πᾶμε. Θά ἐπανέλθουμε στούς ἀποστολικούς χρόνους. Αὐτό θά γίνῃ ἤ μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία ἤ ἀπ' ἔξω μέ ἐξωτερικό διωγμό. Ὅπως στή Ρωσία ἦταν ἑκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετά ἦρθε τό μεγάλο κόσκινο καί κοσκινίστηκαν οἱ Χριστιανοί. Τώρα ὑπάρχουν λίγοι, ἀλλά πραγματικοί Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στή Μόσχα, πού εἶναι 8 ἑκατομμύρια, νά ὐπάρχουν 100-200 Χριστιανοί. Ἀλλ' αὐτοί ἔχουν μέσα τους δύναμι. Ὅ βίος τους, τό παράδειγμά τους, ἡ αὐτοθυσία τους τό δείχνει.

Ἐδῶ ἐμεῖς εἴμαστε ὅλοι χριστιανοί τοῦ γλυκοῦ νεροῦ. Ἄν πιστεύαμε στό Θεό, θά εἴχαμε ἐγκαταλείψει κάθε ἄλλη κοσμική ἀσχολία. Τί νά τά κάνῃς τ' ἄλλα· τό Εὐαγγέλιο ποιός ἐφαρμόζει .Στή Θεσσαλονίκη ὅμως τότε ἦταν πραγματικοί Χριστιανοί. Καί ἀπόδειξις, ὅτι δέν λυγίζανε στούς διωγμούς. Ἐκεῖνα τά πτωχαδάκια πάλευαν μ' ὅλες τίς ἀρχές καί τίς ἐξουσίες, πού ἦταν ἐχθρικές. Αὐτοί οἰ λίγοι Χριστιανοί ἐθεωροῦντο ἀμελητέοι, δέν τούς ὑπολόγιζαν· καί ὅμως αὐτοί ἦρθαν σέ ρῆξι μέ ὅλους τούς ἰσχυρούς τῆς Θεσσαλονίκης καί ὑπέστησαν πολλούς διωγμούς.

Ἀλλά καί πάντοτε τά πτωχαδάκια διώκονται, καί μένουν κοντά στό Χριστό. Οἱ ἄλλοι, πού ἔχουν ἀξιώματα, ὡς ἐπί τό πλεῖστον πολεμοῦν τόν Χριστό. Θά γίνῃ διωγμός. Θά τά δῆτε ἐσεῖς πού θά ζήσετε, ἐγώ γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Θά γίνῃ διωγμός, καί θά δῆτε ὄλους τούς δασκαλάκους νά προσκυνᾶνε τό κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες εἶναι ὅλοι οἱ δάσκαλοι· ζήτημα νά μείνουν ἑκατό πού νᾶ ποῦν· Προτιμοῦμε νά γίνουμε λοῦστροι στήν πλατεῖα τῆς πόλεως, παρά νά κηρύττουμε ἀθεΐα. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, μέ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τόν Παπαδόπουλο, μέ ὅση εὐκολία χειροκροτοῦσαν τόν Καραμανλῆ, μέ τήν ἴδια εὐκολία θά χειροκροτοῦνε καί τόν ἀντίχριστο. Θά τά δῆτε αὐτά.Συμφέρον καί μόνο συμφέρον εἶναι σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καί τίποτε περισσότερο. Τέτοιοι εἶναι καί οἰ δάσκαλοι καί οἱ καθηγηταί καί οἱ ἀξιωματικοί, γιατί ὄχι καί οἱ παπᾶδες καί οἱ δεσποτάδες-δέν κάνω καμμία διάκριση.

Δέν ἦρθε ἀκόμη ἡ ὥρα τοῦ ἀντιχρίστου· ὅταν θά ἔρθη, θά τό δοῦμε. Μιλάει παρακάτω ὁ ἀπόστολος γιά τήν ὥρα τοῦ ἀντιχρίστου. Διαμάντια ἄθραυστα εἶναι οἱ πραγματικοί Χριστιανοί. Στήν Ἀμερική κοπίασαν πάρα πολύ γιά νά κόψουν ἔνα διαμάντι, νά τό χωρίσουν στά δύο. Δέν σπαέι εὔκολα τό διαμάντι. Σπάει τό σφυρί πού τό κτυπᾷ, ἀλλά τό διαμάντι δέν σπάει. Ἔτσι εἶναι καί ὁ ἀληθινός Χριστιανός. "Ἐν πᾶσι τοῖς διωγμοῖς". Ὄχι ν' ἀντέξουμε σέ ἕναν μόνο διωγμό ἤ σέ δύο, ἀλλά σέ ὄλους τούς διωγμούς.

Ὑπέφεραν οἱ Χριστιανοί τῆς Θεσσαλονίκης· ἦταν πραγματικοί ἥρωες. Μακάρι νά ἐπανέλθουμε σ' αὐτούς τούς Χριστιανούς. Νά ἔχουμε λίγους Χριστιανούς, ἀλλά ζωντανούς. Γιατί ν' ἀσχολούμεθα μέ ὅλους; Δέν πά' ν' ἀνάβῃ αὐτός φωτιές καί ν' ἀγαπᾷ τήν πυρολατρία; Δέν πά' νά' νε μασόνος καί ροταριανός; Δέν θ' ἀσχολούμεθα μ' αὐτούς. Τώρα ἀσχολούμεθα ἀναγκαστικῶς μέ ὅλους.

Ἐάν ὑποθέσουμε, ὅτι ξεκαθαρίζουν τά πράγματα καί μένουν ἐδῶ στήν πόλι 200 μέ 300 Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι θά ποῦν· "Θέλουμε νά ζήσουμε χριστιανικά", δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οἱ ἄλλοι, ὅ,τι θέλουν ἄς κάνουν. Καί χαύρα καί τζαμί νά κτίσουν, δέν θά ἔχουμε καμμιά εὐθύνη. Δέ βλέπεις τίς γιορτές ποῦ τίς περνᾷ ὁ πρωθυπουργός τῆς χώρας ἀλλά καί οἱ ἄλλοι; Στά ρεβεγιόν, ὄχι στήν ἐκκλησία!...

Φωνάζουν ὅλοι οἰ ἀνόητοι, οἱ ἐγωισταί καί τά ἐπιπόλαια πνεύματα καί λένε παραμύθια· "Ἔξω οἱ Εὐρωπαῖοι, ἔξω οἱ Ἀμερικάνοι", καί ἡ Ἀμερική ὅλόκληρη ζῇ μέσα στήν καρδιά μας! Ζοῦμε ὄπως οἱ Ἀμερικάνοι. ὁ ἀμερικανισμός ἐπικράτησε μέσα στήν καρδιά τῶν Ἑλλήνων. Ἐνῷ θά ἦταν προτιμότερο ν' ἀγαπᾶμε τούς Ἀμερικάνους σάν ἀνθρώπους, ἀλλά νά μισοῦμε τόν ἀμερικανισμό. ὁ ἀμερικανισμός εἶναι ἡ κατάρα τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι εὐδαιμονισμός, εἶναι γκαγκστερισμός, εἶναι χιλιασμός, εἶναι μασονισμός, εἶναι πηγή τῶν αἱρέσεων.

Λίγοι, λοιπον, ἦταν οἱ Χριστιανοί τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλά ζωντανοί. Ἔχει ἀξία ὄχι τό ποσόν ἀλλά τό ποιόν. Πότε θ' ἀποκτήση ἡ Ἐκκλησία μας τέτοιους ζωντανούς Χριστιανούς; Ἔτσι ἦταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. ὑπέφεραν ἀπό διωγμούς, ἀλλά δέν λύγιζαν. Γι' αὐτό τούς ἐπαινεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Μακαριστός Ἐπίσκοπος Καντιώτης

Ἔκδοσις: Ἀνδρονίκη Π. Καπλάνογλου

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Περί τοῦ ὀρθοῦ βίου (σταχυολογήματα)

Ὀρέγεσαι ὀρθόν βίον; Ἐπιμελοῦ τήν ταπεινοφροσύνην, διότι χωρίς αὐτῆς ὀρθός βίος δέν δύναται νά ὑπάρξῃ.

Ἀρχή τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό ν' ἀπομακρύνηται ἀπό τῆς ταπεινοφροσύνης.

Ἀγάπα ταπεινοφροσύνη, καί ὑπό παγίδος διαβολικῆς δέν θέλεις συλληφθῆ ποτέ.

Κοπίαζε εἰς τήν ἀρετήν, καί μή βαρύνεσαι εἰς τούς κόπους, διότι χωρίς κόπων ἡ ἀρετή δέν γνωρίζεται.

Γενοῦ ταπεινόφρων, διά νά μή ζημιωθῇς κανένα ἐκ τῶν ὅσων καλῶς εἰργάσθης· ἐάν δέ ἀποβάλης τήν ταπεινοφροσύνη, μετά τῶν ματαιοπόνων θέλεις καταταχθῆ.

Φεῦγε πάντοτε τάς ἐπιβλαβεῖς συνομιλίας καί θέλει εἶσθαι πάντοτε ἡ ψυχή σου ἐν ἡσυχίᾳ μεγάλῃ.

Εἰς τήν στενήν καί τεθλιμμένην ὁδόν ἄς βαδίσωμεν ἀδελφοί, ἵνα γενόμενοι τίμιοι, φρουρόν ἔχομεν τόν Θεόν.

Ἐνόσω εἰς ὑμᾶς ὑπάρχει δύναμις ἄς δουλεύσωμεν τόν Κύριον ἐν εὐθύτητι καρδίας, ἵνα ἐν καιρῷ θλίψεως εὔρωμεν Αὐτόν βοηθόν, ὥστε νά μᾶς λυτρώσῃ ἐκ μεγάλων κινδύνων.

Ἄς μισήσωμεν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τόν μάταιον αὐτόν βίον καί ἄς ποθήσωμεν μόνον τόν Χριστόν τόν Ἅγιον καί Λυτρωτῆν τῶν ψυχῶν ἠμῶν...

Ἡ ἀφοβία γεννᾷ ὑπερηφάνειαν, ἡ δέ ὑπερηφάνεια εἶναι μήτηρ ἀνυποταγῆς. 

Ἡ δέ ταπεινοφροσύνη καί ἡ πραότης καθήλωσαν τόν ἔχοντα αὐτάς εἰς τόν φόβον τοῦ Θεοῦ, ὡς στύλον στερεωμένον ἐν ναῷ Κυρίου.

Τά ἑξῆς δέ τρία εἶναι ἐργαλεῖα πρός κατόρθωσιν ἀρετῶν καί τῆς ἐνθέου καθαρότητος· 

ἡ ἐγκράτεια τῆς γαστρός, 

ἡ ἐγκράτεια τῆς γλώσσης,

καί ὀφθαμοῦ χαλινός·

ἐάν δέ τά δύο φυλάξης, τούς δέ ὀφθαλμούς δέν φυλάξης ἀπό τοῦ νά πλανῶνται, δέν θέλεις κατορθώση νά κρατήσης βεβαίαν τήν καθαρότητα, διότι καθώς ὑδραγωγεῖον συντετριμμένον διασκορπίζει τά ὕδατα, τοιουτοτροπως καί ὁ μετέωρος ὀφθαλμός καταστρέφει τόν σώφρονα νοῦν.

Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ἔκδοσις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ" 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

«ΜΟΥΦΤΗΔΕΣ» ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ!!!

Στου αντιχρίστου τον καιρό, ποὺ ψάχνεις γιὰ ἀνθρώπους, μ᾽ ἀφατη θλίψη βλέπουμε «Μουφτῆδες» ἐπισκόπους. Καὶ θέλουν στὴν Ελλάδα μας μὲ τὴν Ορθοδοξία, νὰ βάλλουν τὸ Κοράνιο μέσ᾽ στὴν Θεολογία. Πρῶτος ὁ Οἱκουμενικός, εἰς τὴν Ἀμερικὴ «ἅγιον» τ᾽ ἀπεκάλεσε χωρίς καμμιά ντροπή.

Ἔπειτα ἠκολούθησε μιὰ νέα κουστωδία ποὺ θέλουν νὰ ἱδρύσουνε, μέσ᾽στὴν Θεολογία, «Τμῆμα Ισλαμικῶν Σπουδῶν», Τζιγαντιστῶν θρησκεία, ὅπου θὰ μᾶς διδάσκουνε…

Θὰ μᾶς διδάσκουνε ἐκεῖ πως κόβουν τὰ κεφάλια τῶν «ἀπίστων» χριστιανῶν καὶ βάζουν στὰ τσουβάλια… Καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ἄς παν ἐκεῖ νὰ διδαχθοῦν πως σφάζουν τοὺς ἀνθρώπους.

Δὲν μᾶς ἀρκοῦσε ἡ βουλή, π᾽ ἐγίνανε «Μουφτῆδες» καὶ θέλουνε νὰ κτίσουνε τζαμί γιὰ Τζιχαντῆδες, «ἔπρεπε» καὶ ἐπίσκοποι νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν καὶ νὰ ζητοῦν Τζιγαντιστῶν Σχολή γιὰ νὰ ἱδρύσουν  μες στὸ Πανεπιστήμιο είς τὴν θεολογία χωρὶς νὰ φοβηθοῦν Θεόν, χωρὶς ντροπή καμμία;

Ω Κύριε τοῦ Οὐρανοῦ, στήριξε τὶς καρδιές μας νὰ μείνωμε Ορθόδοξοι μέσα στην Ἐκκλησία.

Του ιερομονάχου Μαξίμου Καραβά

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

«ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ»…

Κάποιος νέος, μας διηγείται ο Αββάς Ιωάννης του Λύκου, παρασυρμένος απ΄ του κόσμου τις ηδονές, είχε βυθιστεί στη λάσπη της ασωτίας Κάποτε όμως συνήλθε, σαν το άσωτο, κι εζήτησε το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι του Πατέρα. Άφησε τον κόσμο, για να βρει στην έρημο τον λυτρωμό, μακριά από τις αφορμές της αμαρτίας. Καταφύγιό του έκανε ένα παμπάλαιο μνήμα. Κλεισμένος θεληματικά σ΄ αυτή τη πρωτότυπη φυλακή, έκλαιε πικρά τη τραυματισμένη ψυχή του.

Οι Άγγελοι εχαίρονταν, αλλά τα πνεύματα της πονηρίας, που είδαν να φεύγει τόσο απροσδόκητα η λεία από τα χέρια τους, δεν άργησαν να κάνουν έφοδο. Τριγύριζαν τη νύκτα το μνήμα κι έλεγαν οργισμένα :

- Πού είσαι άθλιε ; Γιατί μας απαρνήθηκες ύστερα από τόση φιλία ; Αφού τα γεύτηκες όλα κατά κόρον, αποφάσισες να γίνεις άγιος. Πολύ αργά τώρα να παριστάνεις τον σώφρονα, ελπίζοντας για έλεος.

- Έλα, έξω ανόητε, του φώναζαν άλλοι. Σε περιμένει η συντροφιά σου.

- Δυστυχισμένε, του ψιθύριζαν οι πονηρότεροι, για σένα δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτού που τρύπωσες, γρήγορα θα βρεις το θάνατο και την αιώνια καταδίκη.

Με τόση κακία πάσχιζαν να τον φέρουν σε απελπισία ! Μα ο γενναίος αγωνιστής ήταν πια αποφασισμένος να πεθάνει καλύτερα, παρά να γυρίσει στα ίδια. Ζήτησε με θερμή ικεσία τη Θεία βοήθεια, περιφρονώντας τη δαιμονική φαντασία.

Την άλλη βραδιά ο διάβολος έγινε πιο απειλητικός :

- Αν δεν βγεις αμέσως έξω, δεν γλυτώνεις από τα χέρια μου. Κι επειδή φυσικά εκείνος δεν τον άκουσε, του επιτέθηκε και τον άφησε σχεδόν νεκρό από χτυπήματα. Έτσι εκδικήθηκε.

Οι συγγενείς του πάλι, ανήσυχοι για την ξαφνική του εξαφάνιση, τον αναζήτησαν παντού. Τέλος τον ανακάλυψαν σε κακή κατάσταση μέσα στο μνήμα. Μα όσο κι αν επέμεναν, στάθηκε αδύνατο να τον πείσουν να τους ακολουθήσει.

Ακόμη μια νύκτα του επιτέθηκαν οι δαίμονες με ασυγκράτητη μανία και θα τον εθανάτωναν με τους άγριους δαρμούς, αλλά δεν είχαν εξουσία. Ο αθλητής δεν κλονίστηκε. Προτίμησε να χάσει τη πρόσκαιρη ζωή, παρά να μολύνει, ύστερα από τη μετάνοια, το σώμα και την ψυχή του πάλι με το μικρόβιο της αμαρτίας.

Τότε τα δαιμόνια αναγνώρισαν την ήττα τους.

- Νικηθήκαμε, νικηθήκαμε, φώναζαν θρηνώντας κι εξαφανίστηκαν και ούτε τόλμησαν πια να τον πειράξουν.

Ελευθερωμένος έτσι από κάθε δοκιμασία, έμεινε στο μνήμα του ως το τέλος της ζωής του ο πρώην άσωτος, και αξιώθηκε να κάνει θαύματα, για να φανεί η δύναμις της μετάνοιας.

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, 

ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, 

εκδ. «ΛΥΔΙΑ», 

Θεσσαλονίκη 1987, 

σ. 128 κ.ε.

http://tribonio.blogspot.gr

Οι «απολειφθέντες»

Και τι γίνεται με αυτούς που απουσιάζουν την Κυριακή από την εκκλησία; 

Όλοι αυτοί είναι για την κόλαση και δεν υπάρχει γι’ αυτούς σωτηρία;

Ας δούμε πως αντιμετωπίζει η Εκκλησία τους απόντες. Κανένας δεν είναι για την κόλαση. Όλοι είμαστε για τον παράδεισο και, αν θέλουμε, μπορούμε να τον κερδίσουμε.

Πρόσεξε τώρα, αδελφέ μου, τα παρακάτω, για να θαυμάσεις τη φιλανθρωπία τους Θεού.

Εάν εξετάσουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους στάση, θα δούμε ότι μερικοί απουσιάζουν δικαιολογημένα και μερικοί αδικαιολόγητα.

Ποιοι απουσιάζουν δικαιολογημένα; 

Είναι οι ασθενείες, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι μητέρες που έχουν μωρά παιδιά ή είναι έγκυοι, οι οικογένειες που έχουν ασθενείς στο σπίτι ή ηλικιωμένα άτομα που δεν μπορούν να μείνουν μόνα τους, και πολλές άλλες περιπτώσεις που είναι ανάγκη να απουσιάσουν από την ιερή σύναξη της Εκκλησίας.

Πολλές φορές αυτοί επιθυμούν τόσο πολύ να βρίσκονται στην εκκλησία, που είναι σαν να είναι παρόντες. Παρακολουθούν τη θεία Λειτουργία από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και όσο μπορούν συμμετέχουν στη θεία Λειτουργία. Αυτοί, αν και απουσιάζουν, ωφελούνται περισσότερο από αυτούς που είναι σωματικά στην εκκλησία αλλά το μυαλό τους τρέχει εδώ και εκεί και δεν συγκεντρώνεται στη λατρεία.

Πόσο συγκινητικό είναι το ότι η αγία μας Εκκλησία τους θυμάται και τους μνημονεύει στη θεία Λειτουργία! «Μνήσθητι, Κύριε, του περιεστώτος λαού, και των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων, και ελέησον αυτούς και ημάς κατά το πλήθος του ελέους σου». θυμήσου, Κύριε, με ευσπλαχνία τον λαό σου που βρίσκεται αυτή την ώρα στο ναό και αυτούς οι οποίοι δικαιολογημένα απουσιάζουν και δεν ήλθαν, και ελέησε και αυτούς και εμάς σύμφωνα με το πλήθος του ελέους σου.

Τώρα τι να πούμε γι’ αυτούς που δεν ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία; 

Γι’ αυτούς που απουσιάζουν από αμέλεια και αδιαφορία; Πρώτα να πούμε με πόση στοργή τους αντιμετωπίζει η Εκκλησία και ύστερα ποιο είναι το καθήκον μας προς αυτούς.

Η αγία μας Εκκλησία, για να μας βοηθήσει να εκκλησιαζόμαστε, καθώς έχει εξουσία από τον Θεό, αφορίζει αυτούς που απουσιάζουν αδικαιολόγητα. Πρόσεξε όμως, αδελφέ μου, για να καταλάβεις το νόημα αυτού του αφορισμού.

Ένας κανόνας της έκτης Οικουμενικής Συνόδου, ο 80ος, ορίζει, όποιος απουσιάζεις επί τρεις συνεχείς Κυριακές χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος, να αφορίζεται, δηλαδή να αποκόπτεται από την Εκκλησία και να μην έχει κοινωνία με τους άλλους πιστούς.

Αλήθεια, πόσο φιλάνθρωπος είναι ο κανόνας αυτός! Δεν αφορίζει εκείνον που απουσιάζει μία ή δύο Κυριακές χωρίς σοβαρό λόγο. Του δίνει προθεσμία. Αν απουσιάσει και Τρίτη Κυριακή, τότε τον τιμωρεί. Έχει επομένως στη διάθεσή του τρεις εβδομάδες να σκεφθεί και να μετανοήσει. Και κάτι άλλο σημαντικό. Δεν τον αφορίζει η Εκκλησία. Ο ίδιος με τον να απομακρύνεται από την Εκκλησία αφορίζει τον εαυτό του. Η Εκκλησία, για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο επιζήμιο είναι να απουσιάζουμε από την ιερή σύναξη, έβαλε τον κανόνα αυτόν. Για να καταλάβουμε ότι δεν είναι ασήμαντη η απουσία μας από την Εκκλησία.

Μερικοί από αυτούς που απουσιάζουν αδικαιολόγητα προβάλλουν και την εξής αστήρικτη δικαιολογία: «Τι να κάνω στην Εκκλησία; Τα ίδια και τα ίδια ακούω πάντοτε. Εκτός αυτού δεν καταλαβαίνω αυτά που ακούω, διότι η γλώσσα είναι αρχαία».

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντάει στις προφάσεις αυτές και μας λέγει: «Πώς θέλεις να καταλάβεις, αν δεν φροντίσεις να ασχοληθείς και να μελετήσεις αυτά που λέγονται στην Εκκλησία; Όσο περισσότερο συχνάζεις στην εκκλησία, τόσο περισσότερο θα τα καταλαβαίνεις.Δεν είναι λοιπόν ο λόγος που απουσιάζεις ότι δεν καταλαβαίνεις, αλλά ότι δεν ενδιαφέρεσαι να καταλάβεις». Σήμερα υπάρχουν τόσα ερμηνευτικά βοηθήματα και ο καθένας μπορεί να τα προμηθευθεί.

Πάλι ο ιερός Χρυσόστομος με τρεις λέξεις μας υποδεικνύει το χρέος μας απέναντι αυτών που απουσιάζουν: «Αναζήτησον τον απολειφθέντα», μας λέει. Ψάξε να βρεις αυτόν που απουσιάζει. Πόσο μας ελέγχουν αυτές οι τρεις λέξεις!

«Κάθε Κυριακή στην Εκκλησία», 

Αρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπίζα, 

εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 2013

themata-orthodoxias.blogspot.gr

Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν

Κάποια φορά, πηγαίνοντας ὁ Κύριος στὴν Ἱερουσαλήμ, θέλησε νὰ σταματήσει σ' ἕνα χωριὸ Σαμαρειτῶν. Ἔστειλε ἀγγελιοφόρους νὰ προετοιμάσουν τὸν ἐρχομό του. Ὅμως οἱ Σαμαρεῖτες δὲν τὸν δέχτηκαν, γιατί πήγαινε στὴν Ἱερουσαλήμ. Μετά, ὅταν Τὸν εἶδαν, τοῦ εἶπαν οἱ μαθητὲς του Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης:

-Κύριε, θέλεις νὰ ποῦμε νὰ πέσει φωτιὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ τοὺς κάψει, ὅπως ἔκανε καὶ ὁ Ἠλίας;

Ὁ Ἰησοῦς τότε τοὺς ἐπέπληξε λέγοντας:

-Δὲν γνωρίζετε, ποιὸ πνεῦμα ἐκπροσωπεῖτε ἐσεῖς· ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἦλθε, νὰ καταστρέψει ψυχές, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὶς σώσει (Λου. 9, 53-56).

* * *

Συνεπῶς, πολλὲς φορές, ἐνῶ νομίζουμε ὅτι ἐνεργοῦμε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, στὴν πραγματικότητα κάνουμε τραγικὸ λάθος: καὶ ζητᾶμε πράγματα ἀντίθετα στὸ θέλημά Του. Καὶ ἂν οἱ ἀπόστολοι τὴν ἔπαθαν τότε πόσο πιὸ πολὺ κινδυνεύουμε ἐμεῖς!

Γι' αὐτό, εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νὰ γνωρίζουμε, κάθε φορά:

• Τί ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ πῶς τὸ ζητᾶμε.

• Τί προσφέρομε στὸν Χριστὸ καὶ πῶς Τοῦ τὸ προσφέρομε!

Στὴν μέση τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ ἱερέας, λίγο πρὶν εὐλογήσει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο γιὰ νὰ μεταβληθοῦν σὲ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἐκφωνεῖ:

-Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.

Τὰ λόγια αὐτὰ σημαίνουν:

-Τὰ δῶρα (ἄρτος καὶ οἶνος) εἶναι δικά Σου· ἀπὸ δικά Σου δημιουργήματα (ὁλόκληρο τὸν κόσμο). Σοῦ τὰ προσφέρομε σύμφωνα μὲ ὅλα ὅσα μᾶς ἐδίδαξε ὁ Υἱός σου (κατὰ πάντα)· καὶ γιὰ ὅλα ὅσα ἔχεις κάνει Σὺ γιὰ μᾶς (διὰ πάντα)!

Δὲν ἀρκεῖ, λοιπόν, νὰ προσφέρουμε τὰ δῶρα μας στὸν Θεό, σὰν νὰ βγάζουμε μία ὑποχρέωση! Γιὰ κάτι ποὺ μᾶς ἔκαμε! Ἤ γιὰ νὰ Τοῦ ζητήσουμε κάτι.

Προσφέρουμε δῶρα στὸ Χριστό:

• Γιὰ νὰ Τοῦ ἐκφράσουμε τὴν εὐχαριστία-εὐγνωμοσύνη μας γιὰ ὅλα ὅσα ἔκαμε, ἀλλὰ καὶ ἔπαθε γιά μᾶς· καὶ κυρίως γιὰ τὸν Σταυρό Του· τὴν Ταφή Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.

• Καὶ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του καὶ ὁδηγίες Του.

Ὁ Κύριος λέγει: Προηγεῖται ἡ καταλλαγή, ἡ συμφιλίωση μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει κάτι ἐναντίον μας. Μετὰ ἔρχεται ἡ ὑλικὴ ἤ πνευματικὴ προσφορὰ στὸν Χριστό. Ἡ προσευχὴ ποὺ βγαίνει ἀπὸ μνησίκακη καρδιὰ δὲν ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό.

Ἡ συμμετοχή μας στὴν θεία Λειτουργία ἀπαιτεῖ ἀγώνα: γιὰ διόρθωση τῶν παθῶν μας· καὶ γιὰ συμβουλὴ ἀπὸ ἱερέα-πνευματικὸ πατέρα. Μόνον τότε θὰ μποροῦμε νὰ ζητοῦμε κάτι ἀπὸ τὸν Χριστὸ εὐάρεστα ἐνώπιόν Του· μὲ θάρρος· καὶ μὲ παρρησία.

Ἀρχιμανδρίτης Νικών Κουτσίδης

http://agiazoni.gr

Η βροχή πέφτει για όλους ...

Ας μη γίνουμε, αδελφοί, κακοί διαχειριστές των αγαθών που μας δόθηκαν. 

Ας μην κοπιάζουμε για να θησαυρίζουμε και ν’ αποταμιεύσουμε, ενώ άλλοι υποφέρουν από την πείνα. 

Ας μιμηθούμε τον ανώτατο και κορυφαίο νόμο του Θεού, που στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους και ανατέλλει τον ήλιο επίσης για όλους. 

Αυτός έκανε τη γη ευρύχωρη για όλα τα χερσαία ζώα, δημιούργησε πηγές, ποτάμια, δάση, αέρα για τα φτερωτά και νερά για τα υδρόβια, και έδωσε σ’ όλα τα όντα άφθονα τα απαραίτητα για τη ζωή τους στοιχεία, χωρίς να τα περιορίζει καμιά εξουσία, χωρίς να τα καθορίζει κανένας γραπτός νόμος, χωρίς να τα εμποδίζουν σύνορα. Και αυτά τα στοιχεία τα παρέδωσε κοινά και πλούσια, χωρίς διάκριση ή περικοπή, τιμώντας την ομοιότητα της φύσεως με την ισότητα της δωρεάς και δείχνοντας τον πλούτο της αγαθότητός Του.

Οι άνθρωποι όμως, αφότου έβγαλαν από τη γη το χρυσάφι, το ασήμι και τα πολύτιμα πετράδια και αφότου έφτιαξαν ρούχα μαλακά και περιττά και αφότου απέκτησαν άλλα παρόμοια πράγματα, που αποτελούν αιτίες πολέμων και επαναστάσεων και τυραννικών καθεστώτων, κυριεύθηκαν από παράλογη υπεροψία. 

Έτσι, δεν δείχνουν ευσπλαχνία στους δυστυχισμένους συνανθρώπους τους και δεν θέλουν ούτε με τα περίσσια τους να δώσουν στους άλλους τα αναγκαία. Τι βαναυσότητα! Τι σκληρότητα! Δεν σκέφτονται, αν όχι τίποτ’ άλλο πως η φτώχεια και ο πλούτος, η ελευθερία και η δουλεία και τ’ άλλα παρόμοια εμφανίστηκαν στο ανθρώπινο γένος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, σαν αρρώστιες που εκδηλώνονται μαζί με την κακία και που είναι δικές της επινοήσεις. 

Αρχικά όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, λέει η Γραφή∙ αλλά Εκείνος που έπλασε εξαρχής τον άνθρωπο τον άφησε ελεύθερο, αυτεξούσιο - συγκρατημένο μόνο από το νόμο της εντολής - και πλούσιο μέσα στον παράδεισο της τρυφής.

Αυτή την ελευθερία και αυτόν τον πλούτο θέλησε να χαρίσει - και χάρισε - ο Θεός μέσω του πρώτου ανθρώπου, και στο υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Ελευθερία και πλούτος ήταν μόνο η τήρηση της εντολής. Φτώχεια αληθινή και δουλεία ήταν η παράβασή της.

Μετά την παράβαση λοιπόν εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. Μετά την παράβαση, το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια της φύσεως, αφού πήρε και τον νόμο βοηθό της.

Εσύ όμως να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση∙ όχι τον νόμο που επικράτησε, αλλά τον νόμο του Δημιουργού. 

Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.

Να παρηγορεί ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.

Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ’ αυτούς που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ’ από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.

Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα, μόνο σε αρετή.

Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε Θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

http://nefthalim.blogspot.gr