Τί νά κάνουμε ὅταν εἴμαστε μόνοι;

Ὅταν εἴμαστε μόνοι, ἄς μήν ἀφήνουμε τόν χρόνο νά πηγαίνει χαμένος.

Ἄς ἀξιοποιοῦμε πνευματικά τίς στιγμές τῆς μονώσεως, πού παρουσιάζονται κάπου-κάπου ἀνάμεσα στίς τόσες βιοτικές μας μέριμνες, στρέφοντας τό νοῦ μας στόν Κύριο, στήν προσευχή, στούς θεάρεστους λογισμούς. Ἔτσι, ὅσο σύντομες κι ἄν εἶναι αὐτές οἱ εὐκαιρίες, θά μᾶς γεμίζουν πνευματική παρηγοριά, παρηγοριά οὐράνια, πού μέ καμιά γήινη δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ.

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή

Ο μοναχός Γαλακτίων Ιλίε, κοινοβιάτης στη μονή Συχάστρια της Ρουμανίας από το 1918, τηρούσε με ακρίβεια τη νηστεία.

Αν δεν τελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, δεν έτρωγε τίποτα. Την Τετάρτη και την Παρασκευή νήστευε μέχρι το βράδυ, την ώρα που έβγαιναν τ’ αστέρια.

Τότε έκανε τον σταυρό του, ζητούσε συγχώρηση απ’ όλους, έπαιρνε αντίδωρο και ύστερα έτρωγε.

-Γέροντα, του είπε ο μαθητής του, η μέρα είναι μεγάλη, κι εσύ ηλικιωμένος και αδύνατος. Δεν είναι καλύτερα να τρως το φαγητό σου νωρίτερα;

-Κάποτε, αποκρίθηκε εκείνος, ένας άγιος είδε να πηγαίνουν κάποιο νεκρό στον τάφο. Μπροστά και πίσω των συνόδευαν δυό ωραίοι άγγελοι. 

«Ποιοί είστε εσείς;» ρώτησε ο άγιος. 

«Εγώ ονομάζομαι Τετάρτη και εγώ Παρασκευή!» απάντησαν οι άγγελοι. «Ήρθαμε εδώ, με εντολή του Κυρίου, να βοηθήσουμε αυτή την ψυχή, γιατί σ’ όλη τη ζωή της νήστευε την Τετάρτη και την Παρασκευή για να τιμήσει τα Πάθη του Κυρίου.» 

Από τότε, συμπλήρωσε ο π. Γαλακτίων, δεν έφαγα ποτέ πια αυτές τις μέρες, για να με βοηθήσουν κι εμένα η Τετάρτη και η Παρασκευή την ώρα του θανάτου μου.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Εμφανίσεις και θαύματα των Αγγέλων

Ι. Μ. Παράκλητου Ωρωπού

http://anavaseis.blogspot.gr

ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΣΤΑ περισσότερα ἔργα τῶν ἀνθρώπων πρωτεύοντα ρόλο παίζει τό φοβερό πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Δραστηριοποιοῦνται οἱ ἄνθρωποι για να ἱκανοποιήσουν το «ἐγώ» τους. Να δείχνουν τά ἔργα τους και νά χαίρονται. Νά τους ἐπαινεῖ ὁ κόσμος και αὐτοί να καμαρώνουν. Αὐτός εἶναι καί ὁλόγος πού πολλά γίνονται ὄχι για νά καλύψουν ἀνάγκες, ἀλλά για να ἐντυπωσιάσουν ἐκείνους πού τα παρακολουθοῦν.

Ἔτσι κινοῦνται οἱ κοσμικοί, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι καί στούς χριστιανούς δέν παρατηρεῖται τό φαινόμενο. Ἀκόμα καί στούς μοναχούς βλέπουμε ἔργα ματαιοδοξίας. Χτίζουν περίτεχνα καί ἐντυπωσιακά μοναστήρια, ἀδιαφορώντας για τούς ἀδελφούς τους πού εἶναι φτωχοί και δέν ἔχουν οὔτε τά στοιχειώδη τῆς ζωῆς. Σε τελευταία ἀνάλυση τα ἔργα τους εἶναι για τά μάτια τοῦ κόσμου και ὄχι για τίς δικές τους ἀνάγκες.

Ἐάν πράγματι πίστευαν ὅτι ὁ σκοπός τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς μελλούσης, δέν θά καταπονοῦνταν μέ περιττές οἰκοδομές καί δεν θά ἐπαιτοῦσαν, για νά συγκεντρώσουν μεγάλα ποσά προκειμένου να ὑλοποιήσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Λείπει, δυστυχῶς, ἡ ταπείνωση και ἡ αἴσθηση τοῦ τι συμβαίνει γύρω τους.

Οἱ πιστοί ἄνθρωποι ὅλα τα ἀποδίδουν στο Θεό καί ἀρνοῦνται να οἰκειοποιηθοῦν τά δῶρα του. Ὅλα ὅσα χρησιμοποιοῦν στη ζωή τους και ὅσα διαχειρίζονται τά θεωροῦν προσφορά τοῦ Θεοῦ καί ὄχι δικά τους ἀποκτήματα. Γι᾿αὐτό και δέν ὑπερηφανεύονται. Αὐτή τήν ἱερή αἴσθηση εἶχε και ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ὁποῖος διακρινόταν για τή βαθιά του ταπείνωση. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε σε κάποιον ἐπισκέπτη του, ὅταν τόν ρώτησε ἄν μπαίνει στόν πειρασμό τῆς ὑψηλοφροσύνης ἐξ αἰτίας τοῦ πλήθους τῶν ἀνθρώπων πού τόν ἀναζητοῦν καί τόν ἐπισκέπτονται: «Πές ὅτι εἶμαι στίς Καρυές και ὁ Γέροντάς μου μοῦ ἔδωσε ἕνα κατοστάρικο να πάρω λουκούμια για τό κελί. Δικά μου εἶναι τα λεφτά γιά νάὑπερηφανευθῶ;».

Ὁ ἅγιος Πορφύριος χτυποῦσε τόν πειρασμό τῆς ὑψηλοφροσύνης με μία ἁπλή σκέψη και συνέχιζε νά προσφέρει στούς πολυπληθεῖς ἐπισκέπτες του ὅ,τι εἶχε, ἤ καλύτερα ὅ,τι τοῦ ἔδινε ὁ Θεός, εἴτε αὐτά ἦταν ὑλικά ἀγαθά εἴτε πνευματικές νουθεσίες και θαυματουργικές παρεμβάσεις. Στόν ἴδιο δέν ἀνῆκε τίποτα. Διεκπεραίωνε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μοίραζε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ στους ἀνθρώπους και ἡ αἴσθηση αὐτή τόν κρατοῦσε στήν ταπείνωση. Ἐάν ὑψηλοφρονοῦσε, ὅλα θα ἀνατρέπονταν και θά ἔχανε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ.

Τήν ἴδια αἴσθηση πρέπει να ἔχουν ὅλοι οἱ χριστιανοί. Να εἶναι δραστήριοι στήν ἀγάπη και ἀδρανεῖς στήν ὑπερηφάνεια. Νά εἶναι οἱ ταπεινοί ἐργάτες τοῦ Θεοῦ.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ορθόδοξος Τύπος, 10/10/2014 

http://hristoifantos.blogspot.gr

Κατώρθωσαν νὰ μᾶς κλείσουν νομίμως τὸ στόμα!

ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ «ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο» εἶναι πλέον νόμος τοῦ Κράτους καὶ οἱ ρατσιστὲς (ἐντὸς καὶ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν), ὑπόλογοι ἐνώπιον τῶν αὐστηρότατων διατάξεών του!

Τί καὶ ἂν μᾶς ἦρθε (ἀποδεδειγμένα) καὶ αὐτό, μαζὶ μὲ δεκάδες ἄλλα νομοσχέδια, «φυτευτὸ» ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, ἕτοιμο πρὸς ψήφιση. Τί καὶ ἂν ἀντέδρασαν σθεναρὰ (δυστυχῶς ἐλάχιστοι) ἐπίσκοποί μας καὶ μαζί τους, πλῆθος πατριωτικῶν ὀργανώσεων καὶ μία πλειάδα πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν. Οἱ «ἐθνοπατέρες καὶ οἱ ἐθνομητέρες» μας δὲν «ἱδρώνει τὸ αὐτί τους» ἀπὸ κάτι τέτοια. 

Θλιβερὴ ἐξαίρεση ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἡ ὁποία «ἔβαλε πλάτη» στὴν κυβέρνηση, γιὰ νὰ «περάσει» τὸ νομοσχέδιο, τὸ ὁποῖο χαρακτήρισε, μὲ μία ἄνευ προηγουμένου δουλική της ἀνακοίνωση, ὅτι εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ μας ἡ ψήφισή του! Τὸ πόσο «συμφέρον» εἶναι γιὰ τὸ λαό μας, ἀναφέρουμε μόνο ἐτοῦτα: Ἐὰν τολμήσουμε πλέον νὰ χαρακτηρίσουμε τὴν ὅποια σεξουαλικὴ διαστροφὴ ὡς ἀνωμαλία καὶ ἁμαρτία κινδυνεύουμε νὰ βρεθοῦμε στὴ «στενὴ» καὶ νὰ μᾶς ἐξουθενώσουν μὲ βαριὰ πρόστιμα. Τὸ ἴδιο θὰ πάθουμε ἂν καταγγείλουμε τὰ ἀνείπωτα ἐγκλήματα τοῦ Ἰσλὰμ ὡς «ἱερὸ πόλεμο». Ἂν τολμήσουμε νὰ καταδείξουμε στοὺς πιστούς μας τὴν ὅποια καταστροφικὴ λατρεία. Ἀλλὰ καὶ ὄχι μόνον αὐτό:

Κατὰ τὴν Μ. Ἑβδομάδα θὰ σύρονται οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ψάλτες μας στὰ δικαστήρια, ὅταν τολμήσουν νὰ ψάλλουν τοὺς γνωστούς μας «ἀντισημιτικοὺς» ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἐλπίζουμε νὰ καταλάβατε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶ στες, ὅτι ὁ «ἀντιρατσιστικὸς νόμος» εἶναι ἄλλος ἕνας κρίκος τῆς ἁλυσίδας, μὲ τὴν ὁποία μᾶς δένουν σταδιακὰ χειροπόδαρα!

Ορθόδοξος Τύπος, 3/10/2014

http://aktines.blogspot.gr

Πώς θα έλθη ο Θεός για να κρίνη την γη

Και τι θα μπορούσε να θεωρηθή ελεεινότερο από αυτήν την ψυχή; Αυτός ο βασιλιάς έρχεται να κρίνη την γη όχι με ζεύγος ημιόνων λευκών ή με χρυσή άμαξα ή με αλουργίδα και διάδημα. Αλλά πως; Άκουσε τους προφήτες τι λένε , όσο βέβαια μπορεί να το πη άνθρωπος. Ο ένας λέει∙ « Ο Θεός θα έλθη φανερά , ο Θεός μας και δεν θα αποσιωπηθή∙ πυρ θα καίεται ενώπιόν του και γύρω του δυνατή καταιγίδα∙ θα προσκαλέση τον ουρανό επάνω και την γη για να κρίνη τον λαό του» ( Ψαλμ. 49, 34 ) .
Ο Ησαΐας πάλι αυτήν την ίδια την κόλασι μας θέτει προ οφθαλμών, όταν λέη∙ «Να, ημέρα Κυρίου έρχεται με άπαυστο θυμό και οργή, να καταστήση την οικουμένη όλη έρημη και τους αμαρτωλούς να καταστρέψη από αυτήν. Οι αστέρες του ουρανού ο Ωρίων και όλος ο κόσμος του ουρανού δεν θα δώσουν το φως τους και θα σκοτισθή ο ήλιος κατά την έξοδό του, και η σελήνη δεν θα δώση το φέγγος αυτής. Θα δώσω εντολή να έλθουν συμφορές σε όλη την οικουμένη και στους ασεβείς τιμωρίες για τις αμαρτίες τους. Θα καταστρέψω την έπαρσι των παρανόμων και τον εγωισμό των υπερηφάνων θα ταπεινώσω και όσοι θα παραμείνουν θα είναι πολυτιμότεροι από τον φυσικό χρυσό και οι άνθρωποι θα είναι πολυτιμότεροι από τον λίθο από το Σουφείρ. Και αυτός ο ουρανός θα σαλευθή και η γη θα σεισθή εκ των θεμελίων εξ αιτίας του θυμού του Κυρίου Σαβαώθ , κατά την ημέρα , που θα επέλθη ο θυμός του» ( Ησ. 13, 9-13 ) .
Και πάλι∙ «Οι θυρίδες , λέει από τον ουρανό θα ανοιχθούν και θα πέση οργή του Θεού στους αμαρτωλούς ανθρώπους και θα σεισθούν τα θεμέλια της γης∙ θα συνταραχθή η γη, θα σαλευθή από τα θεμέλια σαν μεθυσμένη και σαν να είναι σε κραιπάλη∙ θα σεισθή σαν οπωροφυλάκιο η γη, θα πέση και δεν θα μπορή να σηκωθή, διότι υπερίσχυσε η ανομία. Και εκείνη την ημέρα θα επιφέρη ο Θεός την παντοδύναμη δεξιά του στο πλήθος των ουρανίων σωμάτων και στους βασιλείς της γης. Και θα τους συγκεντρώση σε δεσμωτήριο και θα τους κλείση σε φυλακή»( Ησ. 24, 18-22 ) .
Και ο προφήτης Μαλαχίας μιλώντας με παρόμοιο τρόπο έλεγε: «Να, έρχεται Κύριος ο Παντοκράτωρ , Ποιος όμως θα μπορέση να υπομείνει την ημέρα εκείνη της εισόδου αυτού, ή ποιος θα σταθή όρθιος κατά την ημέρα της ελεύσεώς του; Διότι αυτός θα πορευθή ενώπιον των ανθρώπων ως πυρ χωνευτήριο και ως στακτόνερο ,για να καθαρίση τους πάντες, όπως ο χρυσοχόος καθαρίζει το αργύριο και το χρυσίο στο καμίνι» ( Μαλ. 3., 1-3 ) . Και πάλι∙ «Να , λέει , ημέρα έρχεται Κυρίου καιομένη ως κλίβανος και θα κατακάψη αυτούς . Όλοι οι αλλογενείς και όλοι οι εργαζόμενοι την ανομία θα είναι σαν την καλαμιά και θα τους κατακαύση η ημέρα του Κυρίου που έρχεται, λέει ο Κύριος παντοκράτωρ, και δεν θα παραμείνη ούτε ρίζα ούτε κλάδος» ( Μαλ. 4, 1 ) .

Ο δε ανήρ των επιθυμιών, λέει∙ «Έβλεπα , έως ότου θρόνοι στήθηκαν και ο παλαιός των ημερών εκάθησε ∙ και το ένδυμα αυτού ήταν λευκό σαν χιόνι και η τρίχα της κεφαλής του σαν μαλλί καθαρό∙ ο θρόνος του φλόγα πυρός , οι τροχοί του σαν του θρόνου του, σαν πυρ, που εξέπεμπε φλόγες. Χίλιες χιλιάδες αγγέλων τον υπηρετούσαν και μύριες μυριάδες παραστέκονταν δίπλα του. Κριτήριο στήθηκε και βιβλία ανοίχθηκαν» ( Δαν. 7, 9-10 ) . Και λίγο παρακάτω λέει∙ « Έβλεπα με προσοχή στο όραμα της νυκτός και ιδού, κάποιος ως υιός ανθρώπου ερχόταν ενώπιον των νεφελών του ουρανού, έφθασε μπροστά στον παλαιό των ημερών και ωδηγήθηκε προς αυτόν. Σε αυτόν δόθηκε η αρχή και η τιμή και η βασιλεία , και όλοι οι άνθρωποι, λαοί, φυλές γλώσσες αυτόν θα υπηρετήσουν. Η εξουσία του θα είναι αιώνια, και η βασιλεία του ποτέ δεν θα καταστραφή και δεν θα σβήση. Έφριξε το πνεύμα μου μέσα μου, εγώ ο Δανιήλ το βεβαιώνω αυτό , και τα οράματα αυτά της κεφαλής μου με συνετάραξαν» ( Δαν. 7, 13-15 ) .

Τότε ανοίγουν διάπλατα όλες οι πύλες των ουρανίων αψίδων ή μάλλον και αυτός ο ουρανός θα φύγη από το μέσο «Θα εκτυλιχθή , λέει, ως βιβλίο ο ουρανός» ( Ησ. 34, 4 ) , συστελλόμενος σαν παραπέτασμα θεατρικής σκηνής, ώστε να αλλάξη για το καλύτερο. Τότε τα πάντα γεμίζουν από έκστασι, φρίκη και τρόμο∙ τότε και αυτοί οι άγγελοι διακατέχονται από πολύ φόβο και όχι μόνον αυτοί, αλλά και οι αρχάγγελοι και οι θρόνοι και οι κυριότητες και οι αρχές και οι εξουσίες . «Θα σεισθούν, λέει , οι δυνάμεις των ουρανών», διότι θα απαιτηθούν από τους ανθρώπους ευθύνες για την εδώ ζωή» ( Ματθ. 24, 29 ) . Και μη θαυμάσης.

«ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»

ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ

Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου

ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»

ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, 2013

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Δῶρο στοὺς ἀγαπητούς Του . «Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψατε ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν»

Ἄγχος. Πίεση. Ἔνταση. Ρυθμοὶ ἐξ­αντλητικοί. Καθημερινὸ κυνηγη­τὸ τοῦ χρόνου. ­Ὑποχρεώσεις ἀπα­νωτές, ποὺ νιώθεις κυριολεκτικὰ νὰ σὲ πνίγουν. Ὑποθέσεις ποικίλες, οἰκογε­­νει­ακές, ἐπαγγελματικές, οἰκονομικές, μέ­ριμνες συνεχόμενες, τέτοιες καὶ τόσες ποὺ νὰ μὴ σὲ ἀφήνουν νὰ ἀναπνεύσεις. «Πόσο ἀκόμα θὰ ἀντέξω;» ἀναρωτιέσαι.

Δὲν ἀποτελεῖ τὴν ἐξαίρεση ἡ κατάσταση ποὺ περιγράψαμε. Μᾶλλον τὸν κανόνα γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Ποῦ νὰ βρεῖ λίγες στιγμὲς γιὰ ἠρεμία, χαλάρωση; Τὰ νεῦρα του συνεχῶς τὰ νιώθει τεντωμένα, τοὺς μῦς σφιγμένους. Κι ὅταν κάποτε, ἀργὰ τὰ μεσάνυχτα, κατακλιθεῖ γιὰ ὕπνο, πῶς νὰ κοιμηθεῖ μ’ αὐτὴν τὴν ἔνταση ποὺ ἔχει; Τὸ πρῶτο ποὺ φυγαδεύεται σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις εἶναι ὁ ὕπνος. Γι’ αὐτὸ τόσοι ἄνθρωποι σήμερα ὑποφέρουν ἀπὸ ἀϋπνίες. Καὶ δὲν εἶναι μικρὸ τὸ βάσανο. Ὅλη τὴν ἡμέρα νὰ τρέχεις νὰ προλάβεις τὶς ὑποθέσεις σου, νὰ πνίγεσαι μέσα στὶς ὑποχρεώσεις, καὶ τὸ βράδυ ποὺ πέφτεις κατάκοπος λίγο νὰ ξεκουραστεῖς, νὰ μὴν μπορεῖς...

Πνίγονταν καὶ οἱ μαθητές!...

Ἦταν τὸ δειλινὸ ἐκεῖνο ποὺ ἀνέβηκαν μαζὶ μὲ τὸν Διδάσκαλό τους στὸ πλοιάριο γιὰ νὰ διασχίσουν τὴ θάλασσα τῆς Τιβεριάδος πρὸς τὸ ἀπέναντι μέρος. Δὲν πέρασε ὥρα πολλή, καὶ ἡ κοσμοχαλασιὰ ἄρχισε. Λαίλαπα ἀνέμου, σάλος κυμάτων, θύελλα τρομακτική, τρικυμία φοβερή, τέτοια ποὺ νὰ ἀπειλεῖ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ νὰ καταποντίσει τὸ σκάφος. Τὰ κύματα νὰ εἰσορμοῦν μὲ μανία μέσα σ’ αὐτό, χτυπώντας το ἀπὸ κάθε πλευρά. Καὶ τὸ μικρὸ πλοιάριο νὰ στροβιλίζεται σὰν τσόφλι καρυδιοῦ μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κλύδωνα!

Καὶ ὁ Κύριος;

Κοιμόταν!

Ναί, κοιμόταν. «Ἦν καθεύδων ἐπὶ τῇ πρύμνῃ ἐπὶ τὸ προσκεφάλαιον», μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸ κείμενο (Μάρκ. δ΄ 38).

Γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς περιγραφὲς τῶν ἱερῶν εὐαγγελιστῶν ὅτι ὅλη ἡ ἐπὶ γῆς ζωὴ τοῦ Κυρίου ἦταν μεστὴ κόπων καὶ ἀγρυπνιῶν, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ παραμελεῖ καὶ αὐτὲς τὶς βασικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες γιὰ συντήρηση στὴ ζωὴ καὶ ἀνάπαυση, προκειμένου νὰ ἐπιτελέσει τὸ ἔργο ποὺ Τοῦ εἶχε ἀνατεθεῖ ἀπὸ τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του. Τώρα Τὸν ἀντικρίζουμε νὰ κοιμᾶται κατάκοπος. Κι αὐτὸ μέσα στὸν σάλο, τὴν ὥρα ποὺ τὰ κύματα κόντευαν νὰ τοὺς πνίξουν!...

Αὐτὸν τὸν ὕπνο δὲν μπορεῖ ἄραγε νὰ τὸν χαρίσει καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ πλέουν μέσα στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, κι ὄχι σπάνια τὸ συναντοῦν τρικυμισμένο καὶ ἀπειλητικό;

Ὑπάρχει μία φράση στοὺς Ψαλμοὺς ποὺ δείχνει πόση μέριμνα λαμβάνει ὁ Κύριος γιὰ ἐκείνους ποὺ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους σ’ Αὐτὸν καὶ γι’ αὐτὸ Τοῦ ἀνήκουν, εἶναι οἱ δικοί Του, οἱ ἀγαπητοί Του!

Ἀντιπαραβάλλει ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς τοὺς ἀνθρώπους τῆς πολυπραγμοσύνης, τῆς ὑπεραπασχόλησης, τῶν συν­εχῶν δραστηριοτήτων στὶς ὁποῖες ἐπιδίδονται γιὰ τὸ προσωπικό τους κέρδος, συχνὰ καὶ εἰς βάρος τῶν ἄλλων, τοὺς ἀντιπαραβάλλει μὲ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Ἀπευθύνεται στοὺς πρώτους καὶ τοὺς λέει: Ἐ­­­σεῖς ποὺ δὲν ἔχετε τὸν Θεὸ βοηθὸ στὴ ζωή σας ξυπνᾶτε προτοῦ νὰ ξημερώσει γιὰ νὰ τρέξετε στὶς ­ἐπιχειρήσεις σας. Πᾶτε νὰ καθίσετε στὸ τραπέζι, πᾶτε νὰ ξαπλώσετε στὸ κρεβάτι, καὶ ἀμέσως σηκώνεστε. Οὔτε μιὰ ­μπουκιὰ γλυκὸ ψω­μὶ δὲν μπορεῖτε νὰ φᾶτε ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὶς μέριμνες ποὺ σᾶς ἔχουν κατα­­κλύσει. Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ ποιὸ ­σκοπό; «Εἰς μάτην». Μάταια. Ἐνῶ τὴν ἴδια στιγ­μὴ ὁ Κύριος δίνει ὕπνο γλυκύ, βα­θὺ στοὺς ἀγαπητούς Του. «Εἰς μάτην ὑμῖν ἐστι τὸ ὀρθρίζειν. ἐγείρεσθαι μετὰ τὸ καθῆσθαι, οἱ ἐσθίοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν δῷ τοῖς ἀγαπητοῖς αὐτοῦ ὕ­­πνον» (Ψαλμ. ρκϚ΄ [126] 2).

Ὕπνο στοὺς ἀγαπητούς Του!

Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὅλη τους τὴ ­μέριμνα τὴν ἔχουν ἐπιρρίψει στὰ χέρια τοῦ Θε­οῦ· ποὺ ὅλη τὴ ζωή τους τὴν ἔχουν ἐμπιστευθεῖ στὴν ἀγαθή Του πρόνοια καὶ πατρικὴ στοργή. Σὰν τὸ μικρὸ παιδί, ποὺ μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του μπορεῖ νὰ κοιμᾶται ἥσυχο ἀκόμα καὶ στὴ μέση τοῦ πολέμου, τῆς βοῆς, τῆς ταραχῆς. Σὰν τὸν ἀπόστολο Πέ­τρο, ποὺ τὴν ἄλλη μέρα θὰ τὸν ὁδηγοῦσαν στὸ θάνατο, κι αὐτὸς τὴ νύχτα ἐκείνη μέσα στὴ φυλακή, δεμένος μεταξὺ δύο στρατιωτῶν, κοιμόταν βαθιά! (Πράξ. ιβ΄ 6).

Εἶναι οἱ ἀγαπητοί Του αὐτοί. Καὶ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ τοὺς δείξει πόσο τοὺς ἀγαπᾶ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων τοὺς κάνει κι αὐτὸ τὸ δῶρο: Τοὺς δίνει ὕπνο!

Ὕπνο βαθύ, ἀναζωογονητικό!

Ἂν θέλεις καὶ σύ, ἀδελφέ, νὰ ἐνταχθεῖς στὴ μερίδα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀγαπητῶν τοῦ Κυρίου, ἕνα ἔχεις νὰ κάνεις. Σοῦ τὸ συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, αὐτὸς ποὺ κοιμόταν ἥσυχος... «Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψατε ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). Ὅλη τὴ φροντίδα, τὴν ἀνησυχία σου ρίξ’ την ἐπάνω Του, διότι Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται γιὰ σένα.

Καὶ τότε θὰ μπορεῖς νὰ κοιμᾶσαι ἥσυχος. Ἀκόμα κι ὅταν τὸ καράβι τῆς ὑπάρξεώς σου τὸ βλέπεις νὰ ἀπειλεῖται ἀπὸ τὰ μανιασμένα κύματα τῶν πολυειδῶν περιστάσεων τῆς ζωῆς...

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Θησαυρίσματα περί θανάτου

Ὁ θάνατος εἶναι ἕνας φωτογραφικός φακός καί ἀνάλογα μέ τήν κατάσταση στήν ὁποία θά σέ ἀποθανατίσει, θά ἔχεις καί τήν ἀνάλογη τύχη μεταθανάτια. Ἄν σέ βρεῖ ὁ θάνατος ἐν μετανοίᾳ, θά σωθεῖς καί ἐάν σέ βρεῖ σέ ἀμετανοησία, θά κολαστεῖς. Γι' αὐτό καί πρέπει πάντα νά βρισκομαστε ἐν μετανοίᾳ καί προετοιμασμένοι, γιατί δέν ξέρουμε ποιά θά εἶναι η τελευταία μέρα τῆς ζωῆς μας.

Μιά φορά ζοῦμε σέ αὐτήν τήν ψευτοζωή! Δέν βγαίνουν εἰσιτήρια μετ' ἐπιστροφῆς. 

Νά κοιτάξουμε νά χρησιμοποιήσουμε σωστά τό χρόνο τῆς ζωῆς μας, νά εἶναι χρόνος μετανοίας, εἴτε εἴμαστε πλούσιοι, εἴτε εἴμαστε φτωχοί.

Ὁ σατανᾶς εἶναι τεχνίτης. Μᾶς κλέβει το παρόν καί μᾶς ὑπόσχεται τό μέλλον.

Ἄραγε θά θελήσει ὀ ἄνθρωπος, ἔστω καί τήν ἐνδεκάτην ὥραν νά στραφεῖ στόν Θεό, νά τηρήσει τίς ἐντολές του καί νά κλείσει σίγουρη καί αἰώνια ἀσφάλεια ζωῆς; 

Θά θελήσει ἤ θά παραμείνει αἰχμάλωτος τῆς ἀνθρώπινης ἀσφάλειας πού μόνο ἀνασφάλεια μπορεῖ νά τοῦ προσφέρει;

Ὡραία ἦταν ἡ συμβουλή πού ἔδωσε κάποτε κάποιος στόν φίλο του:

"Πολλά ἔκανες γιά τά παιδιά σου, πολλά ἔκανες γιά τούς συγγενεῖς σου, πολλά ἔκανες γιά τούς γνωστούς σου. Τώρα κάνε κάτι καί γιά τήν ψυχή σου"!

Ἀειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου

Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Γιατί εἶναι ἀναγκαία ἡ σιωπή στήν πνευματική μου ζωή καί στά μυστικά της;

Μή λές τίποτε σέ ἄλλους γιά τίς καινούργιες σου ἀποφάσεις πού ἀφοροῦν τήν ἐσωτερική σου ζωή. Δέν χρειάζεται νά φλυαρεῖς γιά τήν καινούργια ζωή πού ἔχεις ἀρχίσει καί τή βαθιά ἐμπειρία πού πιστεύεις πώς ἀποκτᾶς. Ἡ πνευματική ζωή εἶναι μυστική στήν οὐσία της. Εἶναι ὑπόθεση ἀνάμεσα σέ σένα καί τόν Θεό. Ἀνάμεσα στούς δυό σας μονάχα. Ἡ μοναδική ἐξαίρεση μπορεῖ νά' ναι ὁ πνευματικός σου πατέρας.

Αὐτή ἡ σιωπή εἶναι πολύ ἀναγκαία καί ζωτικῆς σημασίας γιά τήν πενυματική σου πορεία. Γιατί καθένας πού μιοάει γιά τήν προσωπική του ζωή δίνει τροφή στό ναρκισσισμό του καίτ ή φιλαυτία του. Καί αυατά πρέπει μέ κάθε τρόπο νά κατανικηθοῦν! ἡ σιωπή ἀντίθετα βηθάει τήν αὔξηση τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό, ὁ ὁποῖος βλέπει "ἐν τῷ κρυπτῷ". Μέσα α'πό τή σιωπή ἀσκεῖται κανείς στό νά συνομιλεῖ μέ τόν Θεό, πού ἀκούει ὅ,τι Τοῦ λέμε χωρίς νά χρειάζονται λόγια κάι λέξεις. Αὐτός εἶναι τό στήριγμά σου καί σ' Αὐτόν πρέπει νά' χεις ἀποθέσει ὅλη τήν ἐμπιστοσύνη σου. Εἶσαι ἀγκυροβολημένος στήν αἰωνιότητα. Καί ἐκεῖ δέν ὐπάρχουν κανενός εἴδους λόγια.

Τίτο Κολλιάντερ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ

Ἐκδόσεις "ΑΚΡΙΤΑΣ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Οι ωφέλιμες δοκιμασίες

Εξηγώντας μας πόσο αναγκαίες είναι οι θλίψεις για τον αθλητή του Χριστού ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει:

Οι δοκιμασίες είναι ωφέλιμες σε όλους ανεξαιρέτως. Αν ήσαν ωφέλιμες σε ένα Παύλο, ας σιωπήση από μόνο του το κάθε στόμα, που λέει, πως δεν ωφελούν

Γιατί διαφορετικά, θα τον κάνη να σιωπήση ο ίδιος ο Θεός! Γιατί, όποιος ειπή πως οι δοκιμασίες δεν είναι ωφέλιμες, αυτόματα γίνεται υπόδικος ενώπιον του Θεού… 

Οι αγωνιστές δοκιμάζονται, για να αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο…

Οι χλιαροί, για να αναγκαστούν να προφυλάξουν τον εαυτό τους από εκείνα που τους βλάπτουν.

Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουν.

Οι απομακρυσμένοι, για να ξαναπλησιάσουν τον Θεό.

Και οι φίλοι του Θεού, για να μπορέσουν να μπουν με παρρησία στον Παράδεισο, αφού θα έχουν τόσα υπομείνει για τον Θεό. 

Ο αδιαπαιδαγώγητος υιός δεν μπορεί να εκτιμήση τον πλούτο του σπιτιού του πατέρα του• ότι είναι γι’ αυτόν μια βοήθεια στην ζωή του. Και γι’ αυτό ο Θεός πρώτα δοκιμάζει τον άνθρωπο και τον ξελαμπικάρει, και μετά του δίνει χαρίσματα. 

Ας έχη δόξα ο Κύριός μας, που την γλυκύτητα της υγείας μας την χαρίζει ποτίζοντάς μας με φάρμακα πικρά (δηλ. φαρμάκια). 

Υπάρχει άνθρωπος, που δεν κουράζεται την ώρα που κάνει γυμναστική; 

Υπάρχει άνθρωπος, που να μη του είναι κακή η ώρα, που πίνει το δηλητήριο κάποιας δοκιμασίας; 

Όμως, αν δεν προηγηθούν αυτά, μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήση γερή κράση; 

Αλλά και η δύναμη να υπομένωμε, δεν είναι δική μας.

Που θα την εύρισκε το χωματένιο σκεύος, που είναι φτιαγμένο με λάσπη, την δύναμη να αντέξη στην ροή του νερού, χωρίς να διαλυθή, αν δεν το είχε ψήσει και δεν το είχε κάνει στερεό το πυρ το θεϊκό; 

Ιδού το συμπέρασμα: Αν δείξωμε στον Θεό υποταγή, αν αντιμετωπίζωμε τις δοκιμασίες μας με υπομονή και καρτερία, αν Τον παρακαλούμε με ταπείνωση και αδιάλειπτη την επιθυμία να μας δώση πρώτα την βασιλεία Του, τότε θα αξιωθούμε να τα λάβωμε όλα, όσα Του ζητούμε, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. Αμήν.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

http://blogs.sch.gr/kantonopou/

«Όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, μαστιγώνει όποιον παραδέχεται παιδί Του»

Όπως το κερί αν δεν ζεσταθεί και μαλαχθεί πολύ δεν μπορεί να δεχτεί την σφραγίδα που βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες δεν μπορεί να λάβει τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό ο Κύριος λέει στο θείο Παύλο: «Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμη μου ολοκληρώνεται στην ασθένεια». Και ο ίδιος ο Απόστολος καυχιέται με τα εξής λόγια: «Με πολλή ευχαρίστηση λοιπόν θα καυχηθώ περισσότερο για τις ασθένειες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού». Αλλά και το βιβλίο των παροιμιών γράφει «Όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, μαστιγώνει όποιον παραδέχεται παιδί Του». Ο Απόστολος λέγοντας «ασθένειες» εννοεί τις επιθέσεις των εχθρών του σταυρού, που συνεχώς συνέβαιναν και σ’ αυτόν και σε όλους τους τότε αγίους, για να μην υπερηφανεύονται, όπως λέει ο ίδιος, εξαιτίας των υπερβολικών αποκαλύψεων, αλλά μάλλον να μένουν με την ταπείνωση στην κατάσταση της τελειότητας, και με τους συχνούς εξευτελισμούς να διατηρούν τη δωρεά του Θεού με οσιότητα.

Εμείς όμως τώρα όταν λέμε «ασθένειες», εννοούμε τους πονηρούς λογισμούς και τιςσωματικές αρρώστιες. Τότε, επειδή τα σώματα των Αγίων που αγωνίζονταν κατά της αμαρτίας παραδίδονταν σε θανατηφόρες πληγές και διάφορες άλλες κακοπάθειες, ήταν πολύ ανώτερα από τα πάθη που μπήκαν λόγω της αμαρτίας στην ανθρώπινη φύση. Τώρα όμως, επειδή πληθύνεται με τη χάρη του Κυρίου η ειρήνη των εκκλησιών, πρέπει να δοκιμάζονται οι αγωνιστές της ευσέβειας, στο σώμα με συνεχείς αρρώστιες και στην ψυχή με πονηρούς λογισμούς και μάλιστα εκείνοι στους οποίους η πνευματική γνώση ενεργεί με κάθε αίσθηση και εσωτερική πληροφορία, για να αποφεύγουν κάθε κενοδοξία και κάθε υπερήφανη σκέψη και να μπορέσουν – καθώς είπα – να δεχτούν μέσα στις καρδιές τους με μεγάλη ταπείνωση τη σφραγίδα της Θείας ωραιότητας, σύμφωνα μ’ εκείνο που λέει ο Δαβίδ: «Τυπώθηκε επάνω μας Κύριε το φως του προσώπου Σου».

Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τήν σωτήρια παιδαγωγία Του!

Πρέπει λοιπόν με ευχαριστία να υπομένομε το θέλημα του Κυρίου και αυτό θα μας λογαριαστεί ως ένα δεύτερο μαρτύριο, τόσο οι συνεχείς αρρώστιες, όσο και η μάχη εναντίον των δαιμονικών λογισμών. Γιατί ο διάβολος που έλεγε τότε στους αγίους Μάρτυρες μέσω των άνομων εκείνων αρχόντων να αρνηθούν το Χριστό και να επιθυμήσουν τη δόξα του βίου, στέκεται και τώρα και λέει τα ίδια στους δούλους του Θεού ακατάπαυστα.

Αυτός που έκανε να υποφέρουν τα σώματα των Αγίων και κακοποιούσε υπερβολικά τους τιμημένους δασκάλους του Ευαγγελίου μέσω εκείνων που υπηρετούσαν τα διαβολικά εκείνα φρονήματα, ο ίδιος φέρνει και τώρα στους ομολογητές της ευσέβειας τα διάφορα παθήματα, με πολλές ύβρεις και εξευτελισμούς, όταν μάλιστα αυτοί βοηθούν για τη δόξα του Κύριου με πολλή δύναμη τους φτωχούς που κακοπαθούν. Και γι’ αυτό, είναι ανάγκη με βεβαιότητα και υπομονή να εργαζόμαστε το μαρτύριο της συνειδήσεως μας ενώπιον του Θεού, όπως λέει ο Δαβίδ: «Περίμενα με πολλή υπομονή τον Κύριο, και μου έδειξε προσοχή».

Αγίου Διαδόχου Επίσκοπος Φωτικής

http://agiooros.org

Το νόημα των θλίψεων

Συχνά ρωτούν οι άνθρωποι γιατί, για ποιο λόγο, Κύριος ο Θεός τους στέλνει θλίψεις και πολλές φορές και πολύ σοβαρές δοκιμασίες; Είναι πολύ σημαντικό για τον κάθε χριστιανό να καταλάβει ότι οι θλίψεις μάς αποστέλλονται κατά το θέλημα του Θεού, το πάντοτε αγαθό και σωτήριο. Τις περισσότερες φορές μάλιστα στέλνονται όχι σαν τιμωρίες, για τις αμαρτίες μας, αλλά για να επαναπροσδιορίσουμε τους δρόμους μας και τις καρδιές μας ή σαν απάντηση στα αιτήματα που απευθύνουμε στο Θεό. Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από το Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με ένα τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός, όμως, συχνά άπαντα στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι μ' αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Αν ζητάνε, για παράδειγμα, να τους χαρίσει ο Θεός ταπείνωση, φαντάζονται ότι σιγά-σιγά μέρα με τη μέρα η ταπείνωση υπό την ευεργετική επίδραση του Θεού θα μεγαλώνει στις καρδιές τους.Ο Κύριος όμως συχνά το κάνει με έναν διαφορετικό τρόπο• τους στέλνει ένα απροσδόκητο σκληρό χτύπημα το οποίο πληγώνει την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους και τους ταπεινώνει. Συχνά ο Θεός μάς στέλνει κάποια ασθένεια και εμείς παραπονιόμαστε και καθόλου δεν σκεφτόμαστε ότι τις περισσότερες φορές αυτή είναι μια μεγάλη ευεργεσία του Θεού,είναι ίσως η απάντηση του Θεού στις προσευχές μας, με τις οποίες τον παρακαλούμε να δυναμώσει την πίστη μας.

Δεν γνωρίζετε ότι πολλές φορές ο Κύριος μάς στέλνει φοβερές σωματικές ασθένειες και πληγώνει το σώμα μας για να μας δυναμώσει πνευματικά; Αυτό έγινε και με τον όσιο Ποιμένα τον Πολύαθλο, ο οποίος ασκήτευε στη μονή των Σπηλαίων και όλη τη ζωή του βρισκόταν στο κρεββάτι του πόνου υποφέροντας από μία αθεράπευτη ασθένεια και μ' αυτό τον τρόπο έφτασε στην αγιότητα. Άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα γήινα αγαθά, ζητάνε από τον Κύριο να αυξηθούν τα πλούτη τους. Και ο Κύριος τους απαντά με την καταστροφή των κτημάτων τους ή με πυρκαγιές και μ' αυτόν τον τρόπο τους αποστρέφει από την προσκόλληση στα γήινα και από τη φιλαργυρία και έτσι διορθώνει τις αποκλίσεις τους από τη σωστή οδό, την οποία μας διδάσκουν οι μακαρισμοί.

Ο Θεός φέρεται σε μας σαν σε πραγματικούς υιούς Του, τους οποίους τιμωρεί για το καλό τους. Τις θλίψεις που μας στέλνει ο Κύριος εμείς πρέπει να τις υποδεχόμαστε έτσι όπως μας το λέει ο άγιος απόστολος Πέτρος: «Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ.» (Α' Πετρ. 5, 6). Αν δεν μπορούμε, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, να κατανοήσουμε για ποιο λόγο μάς στέλνονται από το Θεό οι θλίψεις, τότε ας ταπεινωθούμε κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού και θα μας ανυψώσει στον κατάλληλο καιρό, για να καταλάβουμε τους δρόμους Του με τους οποίους μας οδηγεί σ' αυτόν το σκοπό. Πρέπει με πολλή ταπείνωση και χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, που μας στέλνονται από το Θεό, έχοντας την ταπεινή πεποίθηση ότι μ' αυτά ο Θεός μας κατευθύνει και όχι ότι ξεσπά επάνω μας την οργή Του. Διότι ο ίδιος διά του στόματος του προφήτη Ησαΐα είπε: «Δεν είμαι πια μ' αυτό οργισμένος» (Ήσ. 27, 4). Ενώ εμείς, συνήθως, νομίζουμε ότι ο Κύριος είναι οργισμένος μαζί μας και γι' αυτό μας στέλνει τις θλίψεις. Όχι. Πάντοτε να θυμάστε ότι στο Θεό δεν υπάρχει οργή. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α' Ίω. 4, 8). Και η τέλεια αγάπη είναι ξένη προς την οποιαδήποτε αδικία.

Αλλά πολλές φορές, όταν ο Θεός μάς δίνει ένα σοβαρό χτύπημα, διά του οποίου μάς ταπεινώνει για να μάς υψώσει αργότερα, εμείς γογγύζουμε κατά του Θεού. Καταλαβαίνετε, όμως, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού; Όταν γογγύζουμε κατά του Θεού, αυτό σημαίνει ότι Τον θεωρούμε άδικο, θεωρούμε ότι Αυτός δεν μάς φέρεται σωστά και θα έπρεπε να μάς φερθεί κατά έναν διαφορετικό τρόπο. Όμως δεν είναι βαριά αμαρτία να κατηγορούμε το Θεό για αδικία και να Τον συκοφαντούμε; Βλέπετε, λοιπόν, πόσο βαριά αμαρτία είναι ο γογγυσμός κατά του Θεού. Γι' αυτό «εν φόβω τον της παροικίας υμών χρόνον αναστράφητε» (Α' Πέτρ. 1, 17). Πρέπει να προσέχουμε πολύ τα λάθη και τα εμπόδια στην πορεία μας προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά περισσότερο απ' όλα τα άλλα πρέπει να φοβόμαστε να μην παραβαίνουμε τη μεγάλη εντολή του Χριστού: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» (Μτ. 7, 1). Και γογγυσμός κατά του Θεού δεν είναι μόνο κρίση του Θεού αλλά και κατάκρισή Του.

Ας αφήσουμε την κρίση αυτή σ' εκείνους τους δυστυχείς ανθρώπους που εκούσια καταστρέφουν τον εαυτό τους. Τους οποίους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός δεν τους διορθώνει ούτε τους τιμωρεί, επειδή είναι αδιόρθωτοι και αθεράπευτοι. Εμείς μόνο να ζητάμε την βοήθειά Του για το δρόμο της σωτηρίας μας, να Τον δοξολογούμε και να Τον τιμούμε πάντοτε μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

Τί είναι οι ηδονές; Ποιές είναι αθώες και ποιές ένοχες;

Hδονές είναι όσα «ηδύνουν» και γλυκαίνουν τη ζωή μας και είναι διπλές καθώς και η φύση μας είναι διπλή. Oπως είμαστε σώμα και ψυχή και καθένας έχει τις αισθήσεις και τα μέλη του, έτσι και οι ηδονές ανήκουν και στα δύο μέρη. Eίναι οι σωματικές ηδονές, που γίνονται αισθητές μέσω των μελών του σώματος· είναι και οι πνευματικές, που ανήκουν στον ψυχικό και πνευματικό μας κόσμο.

Οι ηδονές προκύπτουν, ως επί το πλείστον, από τη δραστηριότητά μας και παρηγορούν ή απογοητεύουν ανάλογα με την ορθή ή τη λανθασμένη ενέργειά μας. Aν το πρόγραμμα και ο σκοπός των κινήσεών μας είναι «κατά Θεόν» και σύμφωνα με το θέλημά του, τα συναισθήματα και οι ηδονές, που προκύπτουν, είναι ευχάριστες και γλυκαίνουν. Aν όμως, οι προτιμήσεις και ενέργειές μας είναι παράλογες και εμπαθείς, τότε αισθανόμαστε αποτροπιασμό και απέχθεια.

Oι ηδονές όμως, που συναρπάζουν περισσότερο και αποπλανούν, έχουν σχέση με τη βιολογική μας υπόσταση και βρίσκονται στα σωματικά μέλη και αισθητήρια. Τήν πρώτη θέση έχουν η γεύση, η αφή και η όσφρηση. Τά συναισθήματα της γλυκύτητας, που προκαλούνται όταν έρθουμε σε επαφή με τις ύλες και τα πράγματα, λέγονται ηδονές.

Eδώ χρειάζεται η διάκριση του ορθού μέτρου, για να αποφευχθεί η παράχρηση. Aπαραίτητο στοιχείο της ζωής είναι η βιολογική μας υπόσταση, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος βρίσκεται στις τρεις αισθήσεις και σ αυτές λειτουργεί η ικανοποίηση και ηδονή.

Aν ο άνθρωπος θυμάται τον προορισμό του καί το ότι τρώει για να ζεί–, τότε ελέγχει τις ηδονές, που προκύπτουν από το νόμο της «χρείας». Aν όμως, αλλοίμονο, ζεί για να τρώει και να σπαταλά  –πράγμα που επικρατεί στην εποχή μας–, τότε τη θέση παίρνει το παράλογο, που ντρέπομαι και να το περιγράψω ακόμη.

Υπάρχουν όμως και του ηθικού και αισθησιακού μέρους οι ηδονές με κύριο κεφάλαιο τη γενετήσια ορμή και σχέση. Eδώ προκύπτει ο πραγματικός λαβύρινθος της διαστροφής και εδώ είναι του «βύθιου δράκοντα» τα πολυπληθή τρόπαια.

O νόμος και ο λόγος της αναπαραγωγής ως βασική αναγκαιότητα στην παρούσα μας εξορία, γίνεται το ισχυρότατο θέλγητρο της προσεγγίσεως των δύο φύλων. Kαί τότε αρχίζει η βιαιότερη πρόφαση του παράνομου ηδονισμού, που κυριολεκτικά συντρίβει την άπειρη νεολαία.

Περιγράψαμε με συντομία τις αφορμές των ηδονών. Aπομένει η σύνεση της αρνήσεώς τους, για να μή θρηνούμε τα αναρίθμητα ερείπια από την παράλογη παραδοχή και χρήση τους. Aυτά αφορούν τις ηδονές στον αισθητό μας χώρο και κόσμο.

Υπάρχουν όμως και οι πνευματικές ηδονές, που πράγματι μας ξεκουράζουν και ενθαρρύνουν. Πνευματικές ηδονές είναι οι ενέργειες και οι καρποί της θείας Χάριτος, που παρηγορούν και ανακουφίζουν τον ψυχικό μας κόσμο, φωτίζουν το νού, ειρηνεύουν την καρδιά, παρηγορούν τις αισθήσεις και αυξάνουν το θάρρος και την ελπίδα στις δυσκολίες της ζωής. H χαρά, η ειρήνη, η υπομονή, η ανεκτικότητα και όσα είναι γεννήματα της αγάπης και της συμπάθειας, τί άλλο είναι παρά πνευματικές ηδονές;
Oλοι οι καρποί και τα προϊόντα της αυτοθυσίας, που η αγάπη επιβάλλει, είναι η γλυκύτερη πνευματική ηδονή που προκαλεί τη μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή μας.

Υπάρχουν όμως και οι υπερφυσικές ηδονές, που αν και ανήκουν στη μεταφυσική του άλλου κόσμου, μας τις παραχωρεί η θεία ευσπλαγχνία απ αυτήν τη ζωή, σαν προοίμιο της μακαριότητας που μας αναμένει. Oι ηδονές αυτές, ως υπερφυσικές, δεν ελέγχονται, ούτε προγραμματίζονται από μας στον κόσμο αυτόν, αλλά χαρίζονται από τη θεία παναγάπη σ όσους αγωνίζονται σωστά για θάρρος και παρηγοριά. Μερικές απ αυτές είναι η ειρήνη των λογισμών, η ελευθερία από την πάλη με τα πάθη, η τέλεια νέκρωση όσο αφορά τα πράγματα και τα νοήματα αυτού του κόσμου, αλλά και η επιφοίτηση της Χάριτος σε όσους πέτυχαν την καθαρότητα της καρδιάς. Aυτοί «πάσχουν τα θεία» και εξέρχονται από το χώρο, τον τρόπο και την αίσθηση του κόσμου. Aυτοί είναι εκείνοι στους οποίους μαρτυρεί ο Kύριός μας ότι θα εμφανίσει τον εαυτό του και μαζί με τον Πατέρα του θα «ποιήσουν μονήν». 

Oσοι θέλουν να απολαύσουν αυτά τα υπερφυσικά δώρα και χαρίσματα, ας φροντίζουν να τηρούν τις εντολές και ο Kύριος είναι «πιστός εν πάσι τοίς λόγοις αυτού».

Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός

http://www.pemptousia.gr

Η προσευχή δε μετριέται. Ξεπηδάει!

" Η προσευχή δε μετριέται.Ξεπηδάει!Όπως το νερό που αναβλύζει από την πηγή. Έτσι και η καρδιά μας,μοιάζει με πηγή!Και η προσευχή μέσ΄ απ΄ αυτήν ξεχύνεται όπως τα δάκρυα στη συγκίνηση, χωρίς εσκεμμένη προσπάθεια. Καί όμως χρειάζεται και για την προσευχή κάποια εργασία, αλλά αυτή δεν είναι βίαιη και καταναγκαστική.

Πρέπει να δημιουργήσουμε την ατμόσφαιρα. Να διαβάσουμε κάτι πνευματικό, να θυμιάσουμε, να ψάλλομε, να ανάψουμε το καντηλάκι μας, να συγκεντρωθούμε, να ευχαριστήσουμε, να δοξολογήσουμε, να παρακαλέσουμε και όλα αυτά απλά και αβίαστα, εν απλότητι καρδίας. "

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλύβιτης

http://odevontas.blogspot.gr

Ποια είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό;

Σε τίποτε άλλο δεν απατάται ο άνθρωπος περισσότερο, όσο στο θέμα της αγάπης!

Τα σημάδια της αληθινής αγάπης είναι τα εξής:

Α΄

Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: «Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιω. 14, 21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει.

Γι΄αυτό εκτελεί τις άγιες εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς το Θεό όσοι χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται και οι κακοποιοί, όσοι βλάπτουν τους άλλους με ποικίλους τρόπους, οι άσωτοι, οι μοιχοί, οι αισχροί, οι κλέφτες, οι άρπαγες, οι ληστές, οι άδικοι…

Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται οι πονηροί, οι δόλιοι, οι γόητες, οι απατεώνες και οι υποκριτές. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται ακόμα οι μάγοι κι εκείνοι που τους φωνάζουν στα σπίτια τους και γενικά όλοι οι παράνομοι. Αυτοί, όπως δεν αγαπούν το νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν κι Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους, και όχι το Θεό και τον άγιο νόμο Του.

Β΄

Φανερό δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι και η χαρά της καρδιάς μας. Γιατί είναι φυσικό να αισθανόμαστε χαρά για ό,τι αγαπάμε. Έτσι και η αγάπη μας προς το Θεό, χωρίς τη χαρά δεν μπορεί να νοηθεί. Όσες φορές ο άνθρωπος νιώθει στην καρδιά του τη γλυκύτητα της αγάπης για το Θεό, τόσες φορές και πλημμυρίζει από χαρά. Όπως το μέλι ευφραίνει τη γεύση μας, έτσι και η αγάπη του Θεού χαροποιεί την καρδιά μας, γιατί γευόμαστε και βλέπουμε «ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ. 33,9).

Αυτή η χαρά για το Θεό φαίνεται σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής και πολύ περισσότερο στους ιερούς ψαλμούς. Αυτή η πνευματική, η ουράνια χαρά είναι η πρόγευση της χαράς που θ΄απολαύσουμε στην αιώνια ζωή.

Γ΄

Όποιος αγαπάει αληθινά το Θεό, μόνο προς Αυτόν στρέφεται, και αποστρέφεται τον κόσμο και όλα τα του κόσμου. Την τιμή, τη δόξα, τον πλούτο και όλες τις αναπαύσεις του, που τα επιζητούν οι «υιοί του αιώνος τούτου», τα λογαριάζει για ένα μηδενικό. Αυτόν τον ικανοποιεί ο Ένας, ο Θεός, το άκτιστο αγαπημένο του Αγαθό. Μόνο στο Θεό βρίσκει απόλυτη τιμή, δόξα, πλούτο και ανάπαυση. Γι΄αυτόν ο Θεός είναι ο πολυτιμότερος μαργαρίτης, μπροστά στον οποίο όλα τ΄άλλα έχουν μικρή αξία.

Αυτός τίποτα δεν επιθυμεί ούτε στον ουρανό ούτε στη γη, παρά μόνο το Θεό. Τέτοιου είδους αγάπη εκφράζουν τα λόγια του ψαλμού: «Τι γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ και παρά σού τι ηθέλησα επί της γης; εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου, ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου ο Θεός είς τον αιώνα» (Ψαλμ. 72, 25-26). Την τροφή, το ποτό, τα ρούχα τα χρησιμοποιεί για τις ανάγκες του μόνο και όχι για ηδονή.

Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπάειτο Θεό, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αποστόλου: «Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ούκ έστιν η αγάπη του πατρός εν αυτώ». (Α΄Ιω. 2, 15). Τέτοιοι είναι όσοι θέλουν να ζουν στη ζωή αυτή με πολυτέλεια, να κατοικούν σε βίλες, να περνούν με πλούσιες άμαξες, να ντύνονται με βαρύτιμα ρούχα, να δοξάζονται και να τιμούνται απ΄όλους. Αυτοί έχουν σαρκικό φρόνημα, φιλοδοξία και εγωισμό, δηλαδή ό,τι εχθρεύεται ο Θεός.

Δ΄

Όποιος αγαπάει πραγματικά το Θεό, Τον έχει αδιάκοπα στη μνήμη του, Αυτόν, την αγάπη Του και τις ευεργεσίες Του. Το βλέπουμε και στην αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τον άνθρωπο που αγαπάμε, τον σκεφτόμαστε συχνά. Παρόμοια συμβαίνει και με την αγάπη μας προς το Θεό. Όποιος Τον αγαπάει, Τον σκέφτεται συχνά, αναπαύεται κοντά Του και σ΄Αυτόν στρέφεται με θαυμασμό. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός του, εκεί είναι και η καρδιά του (πρβλ. Ματθ. 6, 21).

Γι΄αυτόν ο ατίμητος και πολυαγαπημένος του θησαυρός είναι ο Θεός. Έτσι και η καρδιά του βρίσκεται πάντα κοντά στον Κύριο. Και η καρδιά, που είναι ξέχειλη από αγάπη προς το Θεό, φανερώνει και εξωτερικά τα σημεία της αγάπης της. Όσοι ξεχνούν το Θεό, δεν Τον αγαπούν. Η λησμοσύνη είναι φανερή απόδειξη ότι λείπει η αγάπη. Όποιος αγαπάει, δεν μπορεί να ξεχάσει αυτόν που αγαπάει.

Ε΄

Δύο πρόσωπα που αγαπιούνται, θέλουν να βρίσκονται παντοτινά αχώριστα. Πολλοί βέβαια χριστιανοί επιθυμούν να είναι μαζί με το Χριστό δοξασμένοι, αλλά δεν θέλουν να είναι μαζί Του και στην ατίμωση και στο Σταυρό. Προσεύχονται να κληρονομήσουν τη βασιλεία Του, αλλά δεν θέλουν να υποφέρουν μαζί Του. Έτσι φανερώνουν ότι η καρδιά τους δεν είναι ειλικρινής και ότι δεν αγαπούν αληθινά το Χριστό. Και, για να πούμε την αλήθεια, αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους παρά το Χριστό.

Γι΄αυτό ο Κύριος λέει: «Και ός ού λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ούκ έστι μου άξιος» Ματθ. 10, 3. 

Ο πραγματικός φίλος μας φαίνεται στη δυστυχία μας. Έτσι και ο άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το Χριστό: Στον κόσμο αυτό συμπορεύεται με το Χριστό. Η καρδιά του προσκολλάται σ΄Αυτόν. Υπομένει μαζί Του αγόγγυστα τα πάθη και το Σταυρό. Και θα είναι στην αιωνιότητα αχώριστα πια κοντά Του. Ο άνθρωπος αυτός λέει απ΄την καρδιά του: «Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν έστι» (Ψαλμ. 72, 2)

ΣΤ΄

Δείγμα της αγάπης μας προς το Θεό είναι η αγάπη μας προς τον πλησίον. Όποιος αγαπάει ειλικρινά το Θεό, αυτός αγαπάει και τον πλησίον του. Όποιος αγαπάει πολύ ένα πρόσωπο, αγαπάει και εκείνον που συνδέεται μ΄αυτό. Η πηγή της αγάπης προς τον πλησίον είναι η αγάπη προς το Θεό. Και αντίστροφα, η αγάπη προς το Θεό φαίνεται από την αγάπη προς τον πλησίον. Είναι φανερό λοιπόν ότι όποιος δεν αγαπάει τον πλησίον του, δεν αγαπάει και το Θεό, όπως διδάσκει ο Απόστολος: «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν, ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ΄αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού». (Α΄ Ιω. 4, 20-21).

Αυτά είναι τα σημάδια της αγάπης μας προς το Θεό!

Αγαπητοί χριστιανοί, ας μετανοήσουμε και ας αποστραφούμε τη ματαιότητα του κόσμου. Ας καθαρίσουμε την καρδιά μας με τη μετάνοια και τη συντριβή, για να κατοικήσει μέσα μας η αγάπη του Θεού.«Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιω. 4, 16).Ο Θεός είναι το ύψιστο Αγαθό, από το οποίο πηγάζουν όλα τα αγαθά και η μακαριότητα. Χωρίς το Θεό κάθε ευτυχία είναι καταραμένη και φτωχή, η ζωή, ο θάνατος, η χαρά και η γλυκύτητα πίκρα. Με το Θεό και η δυστυχία είναι ευτυχία, η φτώχεια πλούτος, η αδοξία δόξα, η ατιμία τιμή, οι δοκιμασίες γεμάτες παρηγοριά.

Χωρίς το Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή ανάπαυση, ειρήνη και παρηγοριά. Γι΄αυτό, να Τον αγαπάς σαν το πιο μεγάλο σου αγαθό και σαν την πραγματική σου μακαριότητα. Να Τον αγαπάς πάνω από κάθε δημιούργημα. Περισσότερο από τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, τη γυναίκα και τα παιδιά σου. Πάνω και από τον ίδιο τον εαυτό σου. Σ΄Αυτόν και μόνο να δώσεις την καρδιά σου, και πιο πολύ από κάθε τι Αυτόν να επιθυμείς και να ποθείς.

Γιατί ο Θεός είναι η αιώνια ευτυχία σου, το αιώνιο αγαθό σου.Χωρίς Αυτόν ούτε στον παρόντα κόσμο, ούτε στο μέλλοντα υπάρχει ζωή και ευτυχία. Κάθε δημιούργημα του Θεού είναι καλό, αλλά ο Δημιουργός είναι ασύγκριτα καλύτερος. Αγάπα λοιπόν και ζήτα αυτό το ίδιο το Αγαθό, το μόνο αυθύπαρκτο, άναρχο, αιώνιο, πανταχού παρόν και αναλλοίωτο, από το οποίο πλάστηκαν αριστοτεχνικά όλα τα δημιουργήματα.

Από το βιβλίο «Πορεία προς τον ουρανό»,

Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ

http://www.exomologistetokirio.gr

Πῶς θά γλιτώσουμε ἀπό τά ναυάγια στή ζωή μας;

Ἄν θέλετε νά μήν ἔχετε ναυάγια στή ζωή σας, νά προσεύχεστε. Ὁ Χριστός σέ κάθε δύσκολη στιγμή, προσευχόταν. Ποιός; Ὁ Χριστός! Ὅταν, γιά παράδειγμα, ἦταν νά ἐπιλέξει τούς 12 Ἀποστόλους, τήν παραμονή ἔκανε ὁλονύκτια προσευχή. Ὅταν ἕνας Θεός ἔχει τήν ἀνάγκη νά προσεύχεται, φαντάζεστε πόσο ἀναγκαία εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο ἡ προσευχή! Ἐμεῖς δέν ρωτᾶμε ποτέ τόν Θεό γι' αὐτά πού κάνουμε στή ζωή μας καί εἶναι φυσικό νά ἔχουμε πολλές ἀποτυχίες.

Ἐξομολογήσου, μετανόησε, ἄλλαξε ζωή καί προσευχήσου, καί θά δεῖς ἀποτελέσματα, τά ὁποῖα δέν ἔχεις δεῖ ποτέ στή ζωή σου! Ἡ προσευχή τοῦ ἀμετανόητου κάι ἀνεξομολόγητου ἀνθρώπου, δέν ἔχει τά ἀνάλογα ἀποτελέσματα. 

Ἡ προσευχή εἶναι ἕνα πνευματικό ὅπλο, μέ τό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος, λύνει ὄλα τά προβλήματά του. Ἡ προσευχή εἶναι τό ἀντικλείδι γιά ὄλες τίς κλειδαριές τοῦ κόσμου, ὅλων τῶν δυσκολιῶν τοῦ βίου μας. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει σωστά, κατεβάζει μέ τήν προσευχή τόν οὐρανό στή γῆ καί εἶναι ὁ Θεός στή διάθεσή του.

Ἡ προσευχή εἶναι τό ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς καί ὁ ἄνθρωπος πού δέν προσεύχεται, εἶναι φυματικός κατά τό πενῦμα καί εἶναι οὐσιαστικά νεκρός. 

Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό πρωί ἕως τό βράδυ νά λέει:

Δόξα Σοι ὁ Θεός. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, Παναγία σῶσον με.

Θέληση χρειάζεται νά ἔχουμε καί δέν χρειάζεται νά ἀφήσεις τή δουλειά σου γιά νά προσευχηθεῖς. Μπορεῖς νά ἔχεις τό νοῦ σου στόν Θεό καί νά προσεύχεσαι ἐν ὥρᾳ ἐργασίας. Ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τόν Χριστό, γι' αὐτό καί δέν Τόν θυμόμαστε...

Ἀειμνήστου Δημητρίου Παναγόπουλου

Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ