Παιδί,το περιβόλι μου!

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, 

όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις. 

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα, 

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του, 

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις, 

και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας. 

Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι, 

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα. 

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής. 

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, 

πέσουν καιροί οργισμένοι, 

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, 

για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια. 

Μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! 

Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, 

κόφτο, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, 

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα. 

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ‘ρθει, 

κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων. 

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει, 

κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.

Κωστής Παλαμάς

http://anapolisi.blogspot.gr

Τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και οι ιεροί Πατέρες

Ο Κύριος εφοδίασε την Εκκλησία με το αλάθητο, παραμένοντας μαζί της πάντοτε "εις τον αιώνα" και οδηγώντας αυτήν δια του Αγίου Πνεύματος "εις πάσαν την αλήθειαν".

Η Εκκλησία είναι ο φύλακας και ο αυθεντικός ερμηνευτής της θείας Αποκάλυψης και διατυπώνει τις αλήθειες ή με το κήρυγμα και τη διδασκαλία των Αποστόλων και των Πατέρων ή με τις αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, όπου ομόφωνα οι Πατέρες διακηρύσσουν την αλήθεια, όσες φορές αυτή παραχαράσσεται από την αίρεση,η οποία δημιουργεί σύγχυση και ταραχή στις συνειδήσεις των πιστών. Ως παράδειγμα επισήμου διατυπώσεως του δόγματος, είναι το δόγμα του Ομοουσίου που θεσπίστηκε στη Νίκαια από 318 θεοφόρους Πατέρες καθώς και το δόγμα "των δύο φύσεων εν Χριστώ", που διατυπώθηκε στη Χαλκηδόνα.

Έτσι, τα επίσημα δόγματα διατύπωσε η Εκκλησία με σύμβολα και όρους των Οικουμενικών Συνόδων (οι Α' και Β' Οικουμενικές Σύνοδοι διετύπωσαν το ισχύον σύμβολο της Πίστεως-Πιστεύω) και των Τοπικών Συνόδων που εγκρίθηκαν από αυτές. Τα άλλα δόγματα που διδάσκει η Εκκλησία πορίζεται κυρίως από τους Ιερούς Πατέρες, των οποίων η ομόφωνη γνώμη, μαρτυρία και διδασκαλία, θεωρείται ως αυθεντική μαρτυρία της πίστεως της Εκκλησίας.

Πράγματι, στην Ορθοδοξία οι ιεροί Πατέρες θεωρούνται ως οι αψευδείς μάρτυρες της ιερής παραδόσεως, δηλαδή του "ό,τι πάντοτε,πανταχού και υπό πάντων επιστεύθη", σύμφωνα με το Βικέντιο Λειρίνου. Όλοι οι Πατέρες ομολογούν την πίστη στην Ιερή Παράδοση, αποφαινόμενοι ό,τι και ο Μ. Βασίλειοις λέγει:'των εν τη Εκκλησία πεφυλαγμενων δογμάτων και κηρυγμάτων τα μεν εκ της εγγράφου διδασκαλίας έχομεν, τα δε εκ της των Αποστόλων Παραδόσεως, διαδοθέντα ημίν εν μυστηρίω παραδεξάμεθα, άπερ αμφότερα την αυτήν ισχύν έχει προς την ευσέβειαν".

Οι Ιεροί Πατέρες διατυπώνοντας και διευκρινίζοντας το περιεχόμενο της πίστεως κατά των πολυειδών επιθέσεων, συμπεριέλαβαν στο έργο τους όλη την παράδοση της Εκκλησίας, της οποίας είναι αυθεντικοί μάρτυρες. Γι' αυτό και οι μαρτυρίες τους χρησιμεύουν σαν βάση στις επίσημες διατυπώσεις των δογμάτων στις Οικουμενικές Συνόδους και αποτελούν πλούσια πηγή για τη διατύπωση πλήρους δογματικού συστήματος.

Με τη θεολογική και τη φιλοσοφική θεωρία οι αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας επιδίωξαν να διαφωτίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το περιεχόμενο των θείων δογμάτων, να προσεγγίσουν αυτά στο ανθρώπινο πνεύμα και να συγκροτήσουν συστηματική έκθεση της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας. Αναπτύσσουν τα δόγματα με βάση την Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση, χρησιμοποιώντας τη Φιλοσοφία και την ελληνική σκέψη και γλώσσα "επικουρικώς" μόνο ως βοηθητικά μέσα και όργανα. Η φιλοσοφία χρησιμοποιείται ως "θεραπαινίδα" της θεολογίας και συμβάλλει εις το οικονομείν εν κρίσει την αλήθειαν των ημετέρων δογμάτων" (Γρηγ. Ναζιανζηνός).

Τα δόγματα ως αποκάλυψη Θεού και αιώνιες αλήθειες που βρίσκονται συνεπτυγμένες ή ανεπτυγμένες ή "εν οπέρματι" μέσα στην Αγία Γραφή, δεν υπόκεινται σε μεταβολή, εξέλιξη ή πρόοδο ως προς την ουσία. Τα ίδια δόγματα διατυπώθηκαν "καινώς" για πληρέστερη κατανόηση από τους πιστούς. Ούτε χωρίζονται τα δόγματα σε κύρια και δευτερεύοντα, ουσιώδη και επουσιώδη, μικρά και μεγάλα, γιατί όλα είναι ισόκυρα, ως "δόγματα Θεού". Το γαρ επί δόγμασιν είτε μικροίς είτε μεγάλοις, αμαρτάνειν, ταυτόν εστίν. Εξ αμφοτέρων γαρ ο νόμος του Θεού αθετείται" (Ταράσιος Κων/πόλεως).

Κάθε άρνηση του δόγματος οδηγεί στην αίρεση, στην παραχάραξη και παραποίηση της αλήθειας (Αρειανισμός, Νεστοριανισμός, Πνευματομάχοι κ.λπ.) και τους αιρετικούς ανέκαθεν η Εκκλησία απέκοπτε από το σώμα της ως "μέλη σεσηπότα", προκειμένου να μη μολυνθεί και το υγιαίον σώμα. Έτσι ενήργησε προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Άρειο και τους αιρεσιάρχες όλων των εποχών, οι οποίοι επέμεναν να διδάσκουν αιρετικές και καινοφανείς διδασκαλίες.

Κορυφαίοι αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας που μόχθησαν για αντιμετώπιση των αιρέσεων και τη διατύπωση των ορθόδοξων δογμάτων είναι, ο Μέγας Αθανάσιος, "στύλος της Ορθοδοξίας" καθώς και οι θαυματουργοί άγιοι Νικόλαος και Σπυρίδων κατά την Α' Οικουμενική Σύνοδο. Αυτοί διακρίθηκαν ανάμεσα στους 318 θεοφόρους Πατέρες που τη συγκρότησαν.

Είναι επίσης οι τρεις ιεράρχες και Οικουμενικοί διδάσκαλοι Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης και στη Δύση κυρίως οι Αγουστίνος και Ιερώνυμος. Οι Εκκλησιαστικοί αυτοί Πατέρες συνέβαλαν αποφασιστικά στην καταπολέμηση των ποικίλων αιρέσεων και στη διατύπωση του Ορθόδοξου δόγματος με πολυειδείς πραγματείες απολογητικής-και πολεμικής χροιάς κατά των πολεμίων της αλήθειας.

Τους αγίους αυτούς Πατέρες και ιδιαίτερα αυτούς που συγκρότησαν την Α' Οικουμενική Σύνοδο τιμά σήμερα η Εκκλησία μας ψάλλοντας: "Τας μυστικάς του Πνεύματος σάλπιγγας, τους θεοφόρους Πατέρας ανευφημήσωμεν, τους μελωδήσαντας εν μέσω εκκλησίας, μέλος εναρμόνιον θεολογίας, Τριάδα Μίαν, απαράλλακτον, ουσίαν τε και θεότητα, τους καθαιρέτας Αρείου και Ορθοδόξων προμάχους".

Γράφει για τις ΑΚΤΙΝΕΣ ο Κων. Χαρ. Κορλός, θεολόγος

http://aktines.blogspot.gr

Μην ποτίζεις τα αγκάθια...

Ο γέροντας, πατήρ Πορφύριος, παρουσίαζε με απλό παραστατικό και κατανοητό τρόπο, τα μυστικά του πνευματικού αγώνα.

Μας έλεγε: <Τι είναι χριστιανικός αγώνας; Να, η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια. Και έχομε μια δεξαμενή νερού ( τις δυνάμεις της ψυχής ) με δυο βρύσες και δυο αυλάκια. Η μια κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω...

Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν >. Ο Γέροντας δεν μιλούσε για μονομερή δαιμονισμό ή αγγελισμό της ψυχής. Την έβλεπε, όπως πράγματι είναι, επηρεασμέν και απο δαίμονες και απο αγγέλους. Δεν ήθελα να βλέπει το Χριστιανό να αγωνίζεται αρνητικά, ασχολούμενον με το ξερίζωμα των αγκαθιών.

Ήθελε να τον βλέπει να αγωνίζεται θετικά, ασχολούμενον με το πότισμα των λουλουδιών, αφού αυτός ο αγώνας, έχει σαν αποτέλεσμα την άνθιση των λουλουδιών - αγγελικών αρετών και ταυτόχρονα τον μαρασμό των αγκαθιών - δαιμονικών παθών.

Aγίου Πορφυρίου  

http://1myblog.pblogs.gr

“Μεγάλη οργή θα έλθει στον κόσμο”

..Πιστεύω, αν θέλει και ο Θεός, να φύγω γρήγορα. Πρέπει και να φύγω, γιατί, όπως βλέπω, ο κόσμος όλος όλον εις το πονηρόν τρέχει, σαν αμαρτωλός εις την αμαρτία. Ακράτητοι είναι οι άνθρωποι και λαός και κλήρος, σαν τα αχαλίνωτα άλογα, τρέχουν εις την αμαρτία – ούτε συλλογίζονται Θεό, θάνατο, κρίση, ανταπόδοση, τίποτε – τίποτε, μόνο για την ύλη, για το σώμα, για τις ηδονές, για τις τιμές. Για την ψυχή, για τον Θεό, για την αρετή; τίποτε. Πολύ ολίγοι είναι εκείνοι που έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως χάριν αυτών των ολίγων κρατεί ο Θεός τον κόσμο.

...Ο Σατανάς κάνει την τελευταία έφοδο και εις αυτά τα χρόνια που ευρισκόμεθα μεγάλη θλίψη και μεγάλη οργή θα έρθει εις τον κόσμο 

Στην εποχή του Προφήτου Ιερεμίου ο Θεός απεφάσισε να τιμωρήσει τους Ισραηλίτες πολλές φορές και ο Ιερεμίας παρακαλούσε τον Θεό να λυπηθεί το πλάσμα του, τον λαό του και να μην τους τιμωρήσει, για τις αμαρτίες του. Μια φορά. όμως, λέγει του Ιερεμίου θα την καταστρέψω την Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας τότε άρχισε να παρακαλεί – Θεέ μου μη την καταστρέψεις και μη τους τιμωρήσεις.., αλλά ο Θεός του είπε – μη με παρακαλάς δεν σε ακούω, θα την παραδώσω εις τους Βαβυλωνίους, που ήδη είχαν πλησιάσει την Ιερουσαλήμ. Τότε λέει ο Ιερεμίας στον Θεό – πως είναι δυνατόν να μπούνε μέσα οι εχθροί που είναι ισχυρά τα τείχη; Εγώ θα ανοίξω τις πόρτες, απάντησε ο Κύριος, για να μπουν. Εάν δεν την παραδώσω εγώ δεν μπαίνουν, αλλά εγώ θα την παραδώσω… 

Αύριο το πρωί θα καθίσεις σε ένα υψηλό μέρος και θα δεις πως θα την παραδώσω..

Και είδε έναν Άγγελο που πήγε και άνοιξε την Ανατολική θύρα και πήρε τα κλειδιά, κατόπιν στην Δυτική, Νότιο και Βόρειο και τα τοποθέτησε κάτω από μια πέτρα, λέγοντας: Δέξου πέτρα τα κλειδιά της πόλεως αυτής της αμαρτωλού και να τα φυλάξεις εώς ότου επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι και κατόπιν εφώναξε ο Άγγελος – Είσελθε η δύναμις των Χαλδαίων και εμπήκαν οι εχθροί μέσα, έσφαξαν και ερήμωσαν και επήραν πολλούς αιχμαλώτους και μαζί με αυτούς και τον Ιερεμία..

Λοιπόν μεγάλη οργή θα έρθει. Πολλά γίνονται, ιδίως δύο μεγάλα κακά, η ασέλγεια και οι εκτρώσεις που κάνουν οι γυναίκες. Τόσο μεγάλο κακό στον κόσμο δεν έγινε σε καμιά εποχή, να σκοτώνουν 6-10 παιδιά οι μητέρες και να μην αισθάνονται καθόλου τύψη της συνειδήσεως, που, αν είχαν λίγο ίχνος μετάνοιας και συναισθήσεως, έπρεπε να ανοίξουν τάφους και να μπουν μέσα να βασανίζονται, αλλά αναίσθητες. 

Ένα αυτό και δεύτερο η γύμνια των γυναικών. Περπατούν τώρα γυμνές και οι άνδρες γυμνοί, δεν πέφτουν πίσω, αλλά περισσότερο οι γυναίκες και αυτό δεν είναι δυνατόν να το υπομένει ο Θεός. Υπέμεινε και τους επί Νώε αμαρτωλούς και τους Σοδομίτας και Γομορρίτας, αλλά δεν είχαν φτάσει και σε αυτό το σημείο, να περπατούν γυμνοί και να επιδεικνύουν τα σώματά των στους άνδρες για να τους ελκύσουν και παρασύρουν εις την αμαρτία. Ο Θεός είναι μακρόθυμος και μια ώρα παρά Θεού ως 1000 έτη. 

Μακροθυμεί, αλλά η μακροθυμία του έχει και όρια. “Εάν μη επιστραφήτε, λέγει, την ρομφαίαν αυτού στιλβώσει, το τόξον αυτού ενέτεινε και ητοίμασεν αυτό και εν αυτώ ητοίμασε σκεύη θανάτου, τα βέλη αυτού τοις καιομένης εξειργάσατο”.

Λοιπό ας είμεθα έτοιμοι, διότι ουκ οίδαμε την ώραν ουδέν την στιγμή του θανάτου. Τώρα τι τιμωρία θα μεταχειρισθεί, Εκείνος ξεύρει. Πάντως όμως η τιμωρία θα έλθει…

Λοιπόν έγιναν πολλά κακά και γίνονται και εξακολουθούν αλματωδώς να γίνονται. Υπάρχουν και μερικοί ολίγοι καλοί, οι οποίοι μαζί με τους άλλους, φοβούμαι ότι θα υποφέρουν και αυτοί, αλλά αυτοί άμα φυλάξουν την πίστη τους και την αγάπη τους προς τον Θεό, ο Θεός δεν θα τους αφήσει και ολίγα παιδευθέντες μεγάλα ευεργετηθήσονται – οι άλλοι όμως θα παιδευθούν και εδώ και θα παραπεμφθούν στο πυρ το εξώτερον. Αυτά είναι τα χάλια μας..

Δεν είναι δυνατό ποτέ ο Θεός, ο οποίος πάντοτε την αμαρτία την τιμωρεί, να αφήσει τόσα κακά να γίνονται χωρίς τιμωρίαν.. Μόνον να είμεθα έτοιμοι. “Οι πεποιθότες επί Κύριον, εοίκασιν όρει τω αγίω – οι ουδαμώς σαλεύονται , προσβολαίς του βελίαρ” (Αντίφωνον Γ΄των Αναβαθνών του Β΄ήχου).

Εις τον Θεόν να έχουμε την πίστη μας, την ελπίδα μας, την αγάπη μας και δεν θα μας εγκαταλείψει και ας μη μας χωρίσει τίποτα από την αγάπη του Χριστού..

Από το βιβλίο: “ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ” Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου (εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τα Σημεία Των Καιρών

Ασυμβίβαστοι Έλληνες

Πιστεύω στον Θεό αλλά δεν πηγαίνω στην «εκκλησία»

Την παραπάνω φράση την ακούμε συχνά πυκνά από γνωστούς, φίλους, συγγενείς καθώς η συζήτησή μας θα στραφεί λίγο σε πιο πνευματικά ζητήματα.

Το βασικό λοιπόν επιχείρημα των ανθρώπων που λένε ότι από την μία πιστεύουν στον Θεό και από την άλλη δεν πηγαίνουν στον Ιερό Ναό για να συμμετάσχουν στα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησία μας είναι διότι τους ενοχλούν κάποια πράγματα όπως η πολυτέλεια των ναών, οι αντιπαθητικοί παπάδες, οι ψάλτες, η αρχαία γλώσσα (δεν την καταλαβαίνουν), τα μικρόφωνα, τα φώτα, το παγκάρι (ρίχνουν λεφτά για κερί), η ώρα τέλεσης της Θείας Λειτουργίας, κ.α.

Οι αφορμές σίγουρα είναι πολλές όταν κάποιος ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να ζήσει όπως λέει η Εκκλησία. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί, θεωρούν τους εαυτούς τους έξω από την Εκκλησία μιας και δεν αποδέχονται το βασικό συστατικό της εν Χριστώ ζωής, δηλαδή της συμμετοχής του χριστιανού στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι χριστιανοί, τουλάχιστον ορθόδοξοι, διότι ενώ (δήθεν) πιστεύουν δεν ακολουθούν κανένα λόγο του Χριστού.

Το θέμα βεβαίως είναι ότι οι περισσότεροι βαπτισμένοι χριστιανοί δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι ουσιαστικά δεν ξέρουν τι χάνουν, δεν γνωρίζουν τι μπορεί να τους προσφέρει η μυστηριακή ζωή.

Η Εκκλησία μας λοιπόν με όλα τα μυστήριά της μας μεταμορφώνει, μας αγιάζει, μας φέρνει σε κοινωνία με τον Θεό. Η συμμετοχή μας λοιπόν στα μυστήρια της Εκκλησίας είναι το κλειδί θα λέγαμε για αυτήν την προσωπική μας ανάσταση.

Η Εκκλησία δεν έρχεται να πάρει απλώς τη θέση της ιατρικής που εξάντλησε όλες της δυνατότητές της, όπως κάποιοι κακώς την αντιμετωπίζουν. Η Εκκλησία έρχεται για να οδηγήσει τον άνθρωπο, τον πιστό, στην Αγάπη, στο Φώς και στην Ζωή του Χριστού δια των μυστηρίων.

Το να λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό είναι εύκολο, το να πιστεύουμε όμως στον Θεό ορθόδοξα και να πράττουμε και τα ανάλογα έργα αυτό είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

Εάν ο άνθρωπος θέλει όντως να γνωρίσει τον Χριστό μπορεί να το καταφέρει μέσα από τον δρόμο της μυστηριακής ζωής που προσφέρει η Εκκλησία Του, εάν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του μπορεί να υποστηρίζει ότι μπορεί να το πετύχει και μόνος του. Πάντως εγώ κανέναν δεν γνωρίζω ο οποίος να αγίασε εκτός Εκκλησίας…(το τρελό είναι ότι μερικοί άνθρωποι αποδέχονται σαν αγίους: τον γέροντα Παϊσιο, τον γέροντα Πορφύριο κ.α. όμως δεν αποδέχονται την ζωή τους!!! Μπερδεμένοι άνθρωποι..)

Όλα αυτά συμβαίνουν για έναν και μόνο λόγο. Εγωισμός. Όταν ό εκάστοτε άνθρωπος πιστεύει ότι μόνος του μπορεί καλύτερα να ερμηνεύσει τις Γραφές, όταν πιστεύει ότι οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίες είναι κατώτεροί του, όταν πιστεύει ότι είναι εξυπνότερος, αξιότερος και αγιότερος από τους «θρησκόληπτους» ηλικιωμένους όπως τους ονομάζει, όταν πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να μετανοήσει για τίποτα διότι δεν έχει αμαρτίες(!!!) , όταν πιστεύει ότι ο μόνος του θα σωθεί (ότι κι αν σημαίνει αυτό γι’ αυτόν), τότε το κείμενο αυτό μάλλον δεν θα τον προβληματίσει καθόλου, μάλλον έχει εδώ και καιρό πέσει στο βάραθρο της φιλαυτίας και της πλάνης.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο, που δεν επιτρέπει στο σύγχρονο άνθρωπο να φθάσει στη κοινωνία μετά του Θεού είναι ακριβώς αυτό: ότι προσπαθεί να Τον γνωρίσει με λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα, εκτός Εκκλησίας. Απορρίπτει το μυστήριο της αγάπης και παραμένει θεληματικά στην επιφάνεια μιας στείρας πίστης η οποία στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει απλά «παραδοχή της ύπαρξης του Θεού» και όχι εμπιστοσύνη και παράδοση στη Θεία Του Πρόνοια.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://proskynitis.blogspot.gr

Ας είμεθα λοιπόν πάντοτε προσεκτικοί και έτοιμοι δια το ανεπίστροφον ταξίδιον του Ουρανού

Ο καιρός της παρούσης ζωής παρέρχεται ανεπαίσθητα, αθόρυβα και το ποινικόν κάθε ανθρώπου βαρύνεται με την πάροδον του χρόνου, χωρίς τούτο να γίνεται αντιληπτόν απ’ αυτόν τον ίδιον. Κάποια ημέρα θα το εννοήση και θα απορήση και θα είπη: Άράγε που ήταν τόσα αμαρτήματα συναγμένα και εγά ο τάλας τα ηγνόουν; Οίμοι, τον ταλαίπωρον, τι με περιμένουν τώρα! Πως θα περάσω τα τελώνια!

Ναι, παιδί μου, τοιουτοτρόπως θα μας συμβούν εις όλους μας. Μόνον τώρα ας ετοιμασθώμεν το γρηγορώτερον, διότι δεν γνωρίζομεν ποίαν ημέραν και ώραν θα έλθη ο Κύριος να μας κτυπήση την θύραν της ψυχής μας, δια να μας καλέση προς απολογίαν. Ας είμεθα λοιπόν πάντοτε προσεκτικοί και έτοιμοι δια το ανεπίστροφον ταξίδιον του Ουρανού.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας 

Πατρικαι Νουθεσίαι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Περί Αμαρτίας, Μετανοίας, Πένθους και Δακρύων.

http://www.exomologistetokirio.gr

Ἐπιστολή Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Πεφιλημένα μου παιδάκια καί τρισευλογημένα 

ἀπότόν Οὐράνιο Πατέρα τῶν φώτων, 

τόν Δημιουργόν καί Σωτῆρα μας. 

Σᾶς παρακαλῶ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, 

μή χάνετε τό θάρρος καί τήν ζῶσα ἐλπίδα ἀπό τόν Ἰησοῦ μας.

Οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις, τά ἀγκάθια καί οἱ τρίβολοι

τῶν δαιμονικῶν λογισμῶν δέν θά παύσουν νά μᾶς ἀγκυλώνουν.

Ὅλα αὐτά δέν εἶναι ξένα καί ἀφύσικα ἀπ᾿ τήν κατά Θεόν ζωή.

Εἶναι ἀναπόφευκτα. Ὁπότε, νά τό καταλάβουμε καλά πώς

μ᾿ αὐτά θά ζήσουμε καί διά αὐτῶν θά σωθοῦμε.

"Ἔξελε τούς πειρασμούς καί οὐδείς ὁ σωζόμενος".

Ἄν δέν ἔχουμε πειρασμούς δέν εἴμεθα φυσιολογικοί ἄνθρωποι

τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Σᾶς ἱκετεύω μή δειλιάζετε, μόνον βάζετε τό στῆθος 

μπροστά σας καί προχωτᾶτε.

Ὁ Χριστός μας εἶναι μαζί μας.

Προπορεύεται μέ τό πανάγιον παράδειγμά Του.

Μελετᾶτε τούς δικούς Του πειρασμούς.

Θεός ἦτο καί ἡ ζωή Του στή γῆ τῶν βασανιστηρίων Του

ἦτο ἕνα σκέτο μαρτύριο μεσ᾿ στό αἷμα.

Ἡμεῖς ὅμως, σάν ἄνθρωποι τιποτένοι καί μηδενικά,

ἔχουμε ὁ κάθε ἕνας μας καί ἕνα εἶδος μαρτύριο.

Ἔ! μ᾿ αὐτό θά γίνουμε μαθηταί Του.

Μ᾿ αὐτό σάν σταυρός, θά συσταυρωθοῦμε καί θά

συνδοξασθοῦμε στήν αἰώνια μακαριότητα τοῦ Οὐρανοῦ.

Μακάριος ὅποιος σηκώσει ἔστω κι᾿ αὐτόν τόν ἐλάχιστο σταυρό Του.

Μεγάλη δόξα τόν περιμένει μέ τούς πρώτους ἀγωνιστάς τοῦ Εὐαγγελίου.

Λοιπόν τεκνία μου, κρατᾶτε γερά τό φοβερό ὅπλον τοῦ Χριστοῦ μας.

Προχωρᾶτε γενναῖα φωνάζοντας τό γλυκύτατον Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μας,

καί τῆς Παναχράντου Μητρός Του τήν Παναγία Μας, 

καί ἡ νίκη τῆς φτωχῆς ψυχῆς μας θἆναι βεβαία.

Μέ ἀνύστακτες εὐχούλες καί πατρική στοργή σᾶς χαιρετῶ.

Ὁ πατέρας σας

Εφραίμ

http://panta-en-sofia.blogspot.gr

Πετάξτε από πάνω σας την ψευτιά

Τί μεγαλομανία σ᾿ ἔχει πιάσει, ἀδελφέ μου, καὶ δὲν βρίσκεις ἡσυχία καὶ χτίζεις πατώματα ἀπάνω στὰ πατώματα, κι᾿ ἔχεις δυὸ τρία αὐτοκίνητα καὶ κότερα καὶ κάθε λογῆς μάταια πράγματα! 

Γύρισε καὶ κύτταξε καὶ τὸν ἀδελφό σου, νὰ δροσισθεῖ ἡ ψυχή σου μὲ τὴν εὐλογημένη καλωσύνη, ποὺ τὴν ξεράνανε τὰ τσιμέντα, οἱ ψεύτικες κουβέντες, οἱ συμφεροντολογικὲς παρέες, οἱ συνοφρυωμένες ἀξιοπρέπειες.Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις θυσίες, τουλάχιστον νὰ συχαθεῖς τὴν ἀδικία. Μὴν ἀδικεῖς. 

Ἡ ἀδικία εἶναι σιχαμερὴ στρίγγλα, χωρίστρα τῶν ἀνθρώπων, ἀνθρωποκτονία σὰν τὸν πατέρα τὸν σατανᾶ.

Τί θὰ δίνανε πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτούς, ποὺ κερδίσανε τὸν κόσμο καὶ χάσανε τὴν ψυχή τους, γιὰ νὰ νοιώσουνε ὅ,τι νοιώθουνε οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν χάσανε τὴν ψυχή τους! Ἂν τύχει νὰ ξεκόψει κανένας τέτοιος ἀπὸ ψεύτικη παρέα του καὶ βρεθεῖ στὴ συντροφιὰ τῶν ἁπλῶν, τῶν ἀχάλαστων, νοιώθει πὼς ζεῖ ἀληθινὰ καὶ σὰν ἀπογευθεῖ τὰ ἁγνὰ αἰσθήματα ὕστερα ἀπὸ τὴ ψευτιά, καταλαβαίνει τέτοια χαρά, ποὺ κάνει σὰν τὸν ἄνθρωπο ποὺ ξαναγεννήθηκε, σὰν τυφλὸς ποὺ εἶδε τὸ φῶς του.

Κάτι τέτοιοι δὲν ξεκολλᾶνε πιὰ οἱ κακόμοιροι ἀπὸ τὴ συντροφιὰ τῶν ἁπλῶν, τῶν γκαρδιακῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ξεμακρύνει ἀπὸ τὰ ψεύτικα πρέπει νἄχει λίγη ψυχή. Ἀλλοιῶς δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει χωρὶς ψευτιά. Ὁ ἄμμος τῆς Σαχάρας, ὅση βροχὴ κι᾿ ἂν πέσει ἀπάνω του, δὲν φυτρώνει τίποτα.

Ἂν πεῖς πάλι σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τοὺς φτωχούς, νὰ περάσει μισὴ ὥρα μὲ τὴν παρέα τῶν κοσμικῶν, καλύτερα ἔχει νὰ τὸ βάλεις στὸ μπουντρούμι, παρὰ νὰ βλέπει καὶ ν᾿ ἀκούγει ἐκεῖνα τὰ ψεύτικα κομπλιμέντα, τὶς ἀνάλατες συζητήσεις, τὰ κρύα χωρατά. Στὴ συναναστροφὴ ποὺ κάνουνε αὐτοὶ οἱ ψευτισμένοι, θαρρεῖς πὼς τοὺς χωρίζει ἕνας τοῖχος τὸν ἕναν ἀπὸ τὸν ἄλλον. 

Ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ποὺ ζοῦνε μακρυὰ ἀπὸ τὸν κόσμο, νοιώθουνε πὼς οἱ καρδιὲς τοὺς γίνονται ἕνα, πὼς ἀκουμπᾶ ὁ ἕνας ἀπάνω στὸν ἄλλον καὶ ξεκουράζεται. Ἀγαπᾶ καὶ ἀγαπιέται, χαίρεται καὶ δίνει χαρά. Ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴ συντροφιὰ τῶν σαρκικῶν ἀνθρώπων στέκεται ὁ διάβολος καὶ τοὺς κάνει νὰ μιλᾶνε ὁλοένα γιὰ λεφτὰ καὶ γιὰ τὰ ὅμοια, γιὰ νὰ μὴ γροικήσουνε οὔτε τὸ φαγὶ ποὺ τρῶνε. Ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὴ συντροφιὰ τῶν ταπεινῶν στέκεται ὁ Θεός, κι᾿ ὅλα εἶνε εὐλογημένα.

Πετάξετε ἀπὸ πάνω σας τὴν ψευτιά. Ἀνοίξετε τὰ πανιά, νὰ τὰ φουσκώσει ὁ καθαρὸς ἀγέρας τοῦ πελάγου. Νὰ δροσισθεῖ ἡ ψυχή σας, νὰ νοιώσετε πὼς ζειτε ἀληθινὰ κι᾿ ὄχι ψεύτικα.

Φώτης Κόντογλου

http://osiosfilotheoszervakos.blogspot.gr/

Όταν προσφέρεις, πλουτίζεις. Δεν φτωχαίνεις. Διαβάστε μια ιστορία που το επιβεβαιώνει...

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του, που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους...

- Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;

- Αμ΄ τίνος να’ναι;

- Και δεν τα τρως;

- Βρε φύγε από δω!

- Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.

- Φύγε σου είπα, παράτα με.

- Αφεντικό!

- Φεύγεις ή δεν φεύγεις;

- Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει. Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε.

- Ας τολμήσει να ξανάλθει, έλεγε!

Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.

- Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω: Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιος να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό.

Οι διάβολοι επαναστάτησαν:

- Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού.

Και απάντησαν οι Άγγελοι:

- Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του.

Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβόμαστε να δώσουμε; Μήπως η “κρίση” μας βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί; Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Ας το αποδείξουμε εμπράκτως.

Φίλοι μου, μην ξεχνάτε ότι: Η πρώτη θυγατέρα του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο...

http://www.agioritikovima.gr

«Ἀκόμη καί τό πιό μεγάλο μαρτύριο...»

«Ἀκόμη καί τό πιό μεγάλο μαρτύριο, 

ἀκόμη καί τό πιό ὀδυνηρό βάσανο ἐπάνω στή γῆ, 

ὅταν τό συγκρίνωμε μέ τήν πιό ἐλαφρά τιμωρία στόν Ἅδη, 

δέν εἶναι παρά σάν ἕνα ἀθῶο παιδικό παιχνίδι».

Ἅγίου Ἰωάννου το Χρυσοστόμου

http://makkavaios.blogspot.gr

Δεν είσαι ο ρόλος σου...

Όταν λες δεν «είμαι καλά» να γνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα είσαι μια χαρά, απλά δεν αισθάνεσαι καλά. Και δεν νιώθεις καλά όχι εσύ ο ίδιος, ως ύπαρξη, αλλά ως ρόλος. Βυθίζεσαι στο ρόλο σου και χάνεσαι. Ταυτίζεσαι μαζί του και νομίζεις ότι είσαι ο ρόλος σου. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν είμαστε αυτό που κάνουμε αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύτερο. 

Δες λοιπόν αυτός που στεναχωριέται είσαι εσύ; 

Μήπως στεναχωριέσαι γεμάτος ενοχές ως σύζυγος, ως πατέρας ή μητέρα; 

Ως παιδί ή φίλος; 

Ως υπάλληλος ή εργοδότης, ως πολίτης ή μέλος μιας ομάδας κ.ο.κ.; 

Μήπως τελικά η στεναχώρια σου έχει να κάνει με τον ρόλο που διαδραματίζεις μέσα στο μικρόκοσμό σου και όχι με την ύπαρξη σου; 

Βγάλε για λίγο τον ρόλο από πάνω σου. Σύρε λιγάκι την μάσκα. Πάρε απόσταση από το βάρος του ρόλου και δες. Νιώθεις το ίδιο; Όχι. Αποκλείεται. Γιατί στην πραγματικότητα δεν είσαι εσύ αυτός που δεν αισθάνεται καλά, που νιώθει ένοχος, θλιμμένος, προσβεβλημένος, ανίκανος και ανάξιος, αλλά οι απαιτήσεις, τα θέλω και τα πρέπει ενός συστήματος που σε θέλει κάπως πολύ συγκεκριμένο. Εσύ είσαι παιδί του Θεού, φώς και χαρά. Είσαι πλασμένος για εκεί, γι αυτό δεν αναπαύεσαι εδώ. Δεν χωράς στα κουστούμια και τους ρόλους τους. Μόνο που όταν συνήθως το καταλάβουμε έχει τελειώσει το έργο και η αίθουσα έχει αδειάσει από χαμόγελα…

π. Λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Χωρίς το Θεό όλα είναι απελπισία

Η σφραγίδα της απελπισίας είναι η αυτοκτονία.

Αναρωτιέστε, γιατί υπάρχει τόση απελπισία και γιατί υπάρχουν τόσοι απελπισμένοι στην εποχή μας; Από το άδειασμα του μυαλού και την ερημιά της καρδιάς. Ο νους δε σκέφτεται το Θεό και η καρδιά δεν αγαπάει το Θεό. Όλος ο κόσμος δεν μπορεί να γεμίσει το ανθρώπινο μυαλό, αυτό μπορεί μόνο ο Θεός να το κάνει. Χωρίς το Θεό ο νους είναι πάντα άδειος και όλες οι γνώσεις που μπαίνουν στο μυαλό πέφτουν στην άβυσσο. Η αγάπη όλου του κόσμου δεν μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου, επειδή η καρδιά νιώθει πως η κοσμική αγάπη αλλάζει και είναι σαν την παλίρροια και την άμπωτη της θάλασσας. Αδερφοί μου, και το μυαλό και η καρδιά μας ανήκουν στο Θεό και μόνο ο Θεός μπορεί να τα γεμίσει με τη δύναμή Του: Να το γεμίσει με τη δική Του χαρούμενη σοφία, με την πίστη και την αγάπη.

—Χωρίς το Θεό όλα είναι αμάθεια.

—Χωρίς το Θεό όλα είναι στεναχώρια. 

—Χωρίς το Θεό όλα είναι απελπισία

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://www.diakonima.gr

“Η προσευχή είναι ποίηση…

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.

Έρχεται ένα φως. Τοτε εχεις μια αλλη αίσθηση.Τοτε το κατανοείς καλά. Όχι προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες: “Τι αλλο να λέω;”. Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: “Κύριε ελέησον!”

Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει αλλα και πολλά. Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφραστεί. Η προσευχή είναι ποίηση. Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.

Οι ποιητές νιώθουν τους συναθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι. Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους ίχνη. Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους.

Κύριε, ελέησέ τους, δεν ξέρουν τι χάνουν και τι κάνουν.

Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ. Και τούτο προσευχή είναι, μου ‘πε ένας διακριτικός γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.

Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος. Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος γέροντας, την προσευχή απο τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλοσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλα λόγια δεν αναπάυουν.

Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.

Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, μα περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.

Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε περίσσευμα του χρόνου, μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.

Κύριε, συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.

Κύριε, ελέησον.

† Μωυσής μοναχός Αγιορείτης

Αγιοτόκος Καππαδοκία, Προσκυνητής

http://www.exomologistetokirio.gr