.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Το ΟΧΙ το ΑΛΗΘΙΝΟ και ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ



Με την ηγεμονική εμφάνιση του Καρλομάγνου και την αυτοανακήρυξή του σε βασιλιά της Ιταλίας στα 774, οι Χριστιανικοί λαοί της δυτικής Ευρώπης (τα σημερινά κράτη της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ιταλίας) υποδουλώνονται οριστικά στους Φραγκοτεύτονες επιδρομείς.
Δυόμισι αιώνες μετά, στα 1046, το σπαθί των απογόνων του Καρλομάγνου απομακρύνει βιαίως τον νόμιμο Ορθόδοξο Λατίνο προκαθήμενο του πατριαρχείου της Ρώμης και εγκαθιστά στον θρόνο, εντελώς αντικανονικά, τον πρώτο πάπα της Φραγκοσύνης.
Μέχρι τότε, οι αρχιεπίσκοποι της Ρώμης αντιστέκονταν στις αιρετικές δοξασίες των Φράγκων κατακτητών και διατηρούσαν ακέραιο το εκκλησιαστικό φρόνημα της Ρωμαιοσύνης. Μέχρι τότε, Ανατολή και Δύση ήταν εκκλησιαστικώς ομόδοξεςκαι η αποστολική διαδοχή παρέμενε σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διασφαλισμένη. 

Από τότε όμως και μετά, επεκράτησε στην Δύση η παναίρεση του Φράγκικου παποκαισαρισμού, καθεστώς απόλυτης δουλείας για όλους τους Χριστιανούς του θρόνου της Ρώμης.
Πρώτη και μοναδική απόπειρα απελευθέρωσης των υπόδουλων Ρωμαίων της Φραγκίας από τα δεσμά της φραγκικής φεουδαρχίας -η οποία εκπροσωπούσε μονάχα το 1,5% του συνολικού πληθυσμού- υπήρξε στα 1789 η Γαλλική Επανάσταση.(*) Δυστυχώς, όμως, με το πραξικόπημα του Ναπολέοντα θάφτηκε η Ρωμαίϊκη επανάσταση και επανήλθε στην εξουσία η φράγκικη τάξη – η εντελώς ξένη στην συνείδηση των υπόδουλων δυτικών Ρωμαίων- η οποία και ηγεμονεύει μέχρι και σήμερα.

Λένε μερικοί, ότι η Γαλλική Επανάσταση και η Ελληνική Επανάσταση του ’21 συγγενεύουν. Ναι, όντως συγγενεύουν, αλλά σε ποιο σημείο: Στο γεγονός ότι και στις δυο περιπτώσεις επαναστατούν Ρωμαίοι εναντίον των κατακτητών τους. Στην Δύση εναντίον των Φράγκων και στην Ανατολή εναντίον των Οθωμανών.
Και οι μεν Έλληνες Ρωμηοί κατόρθωσαν τότε και ελευθερώθηκαν από τους Τούρκους, ενώ οι Ρωμαίοι της Δύσης συνέχισαν να είναι σκλαβωμένοι στους Φράγκους κατακτητές. Στους Φράγκους, οι οποίοι κατάφεραν στην συνέχεια να αλλοιώσουν εντελώς το Χριστιανικό φρόνημα των Ρωμαίων της Λατινικής παράδοσης της Δύσης και να επιβάλουν στις κτήσεις τους, τις δικές τους κακοδοξίες.

Η ειρωνεία είναι, ότι εμείς οι Έλληνες, ενώ γλυτώσαμε τότε από τους Τούρκους –τους οποίους, όπως λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, τους είχε βάλει ο Θεός να μας φυλάνε από τους κρυφοδαγκανιάρηδες τους Φράγκους- τώρα, στα χρόνια τα δικά μας, κάνουμε το παν, ώστε να πέσουμε χωρίς αντίσταση στις οικονομικές, γεωπολιτικές, πολιτισμικές, πνευματικές και δογματικές παγίδες που μας στήνουν, λες και είμαστε τυφλοί.
Τι έχουνε να μας προσφέρουν σε επίπεδο πολιτισμού, δηλαδή σε Τρόπο Ζωής, οι απόγονοι του Βολταίρου, του Νίτσε, του Χίτλερ και του Μουσολίνι; Τι άλλο από την αθεΐα τους, το μένος τους το άσβεστο εναντίον της Ορθοδοξίας μας, τα φεουδαρχικά τους ιδεώδη και τον λαομίσητο παγκοσμίως φασισμό;

Η δική μας, η πατροπαράδοτη, η δοκιμασμένη και ανθρωποσώτειρα πολιτισμική πρόταση του Ομήρου, του Αριστοτέλη, του πατρο Κοσμά, του Μακρυγιάννη και του Αγιασμένου γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτη, τι έχει να ζηλέψει από την ’’γυαλάδα’’ των ’’κατορθωμάτων’’ της Φραγκοσύνης, των παιδιών του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού;

Μήπως την ’’φιλανθρωπία’’ των οπλικών συστημάτων των πολεμικών τους βιομηχανιών ή μήπως την απερίγραπτη και ανεξάντλητη απανθρωπία των οικονομικών τους εκβιασμών; 
Ο πολιός πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός προλογίζοντας την τελευταία έκδοση του βιβλίου, του αγίου Αθανασίου του Παρίου, ’’Απολογία Χριστιανική’’, μεταξύ των άλλων γράφει: ’’Μετακαρλομάγνεια Ευρώπη και Ρωμηοσύνη δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν’’.(*)
Η αλήθεια είναι ότι, με τα αδιέξοδα και τα δεινά που περνάμε, χάνουμε σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη μας στους ’’εταίρους’’ μας από την Φραγκία και προβληματιζόμαστε όλο και περισσότερο για τις μέχρι τούδε επιλογές μας.

Γι’ αυτό και μεγάλη μερίδα, σήμερα, του Ελληνικού λαού προσδοκά με αγωνία τον Ηγέτη εκείνον, ο οποίος θα πει επιτέλους το ΟΧΙ το ΑΛΗΘΙΝΟ και ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ σε κάθε τι, που υπονομεύει την πνευματική μας υπόσταση, τραυματίζει το εκκλησιολογικό μας φρόνημα, αλλοιώνει την συλλογική μας πολιτισμική ταυτότητα και απειλεί την ασφάλεια και ακεραιότητα της Πατρίδας μας.

Είμαστε όμως έτοιμοι, ως Λαός, για να υποδεχθούμε και να υποστηρίξουμε με σοβαρότητα τον Φωτισμένο εκείνον Ρωμηό, που θα σαλπίσει αυτό το ΜΕΓΑ ΟΧΙ στα ’’χαρακώματα’’ της καρδιάς μας, στα σχολεία μας, στις ενορίες και στις οικογένειές μας;
Μένει να το αποδείξουμε. Και εάν δεν είμαστε, στο χέρι μας είναι να ετοιμαστούμε και μάλιστα το γρηγορότερο δυνατόν.

Πώς; Γυρίζοντας προς τα πίσω και μιμούμενοι τα κατορθώματα των Αγίων και Ηρώων μας, κρατώντας ταυτόχρονα σφιχτά και με αποφασιστικότητα το κομποσκοίνι ’’παρά πόδας’’…


26/10/2015 
Φώτης Μιχαήλ, ιατρός

Κάποτε ένας Θεοσεβής Ιερέας Λειτουργούσε του Αγίου Δημητρίου.......



Κάποτε ένας θεοσεβής ιερεύς, λειτουργούσε του Αγίου Δημητρίου, τον οποίον ευλαβείτο πολύ, λόγω του ότι ήτο μεσοβδόμαδα, οι χριστιανοί στο ναό ήσαν λίγοι. Η λειτουργία προχώρησε και έφθασε η στιγμή του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων. «Τα σά εκ των Σών», έσκυψε βαθιά βαθιά και διάβασε την ευχή, «έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν». Ανορθώθηκε και είπε «και ποίησον τον μεν άρτον τούτον», «τω δε εν τω ποτηρίω τούτο μεταβαλλών» και τα λοιπά, αμήν, αμήν, αμήν, για να μην λέμε όλες τις λέξεις ... Και μια φοβερή άστραπή ήλθε απ' το πουθενά,απ' τον ουρανό ... δεν ξέρει. Απ' την κόχη του Αγίου Βήματος ... δεν ξέρει. Απ' τον τρούλο του ναού; .. τον Παντοκράτορα, τον Κύριο.. δεν ξέρει, δεν κατάλαβε.

Εκείνο που είδε και ένοιωσε είναι ότι η αστραπή ήλθε και κτύπησε πάνω στην Αγία Τράπεζα, χράπ.. και την χώρισε στα δύο, χωρίς να αγγίξει τα Τίμια Δώρα. Και κείνος έμεινε βουβός και άφωνος. Γεμάτος έκπληξη και δέος και φόβο, ιερό φόβο, και τότε τα πάντα περιελούσθησαν από τον ανέσπερον, τον άδυτον ήλιον της Τρισηλίου Θεότητος. Πρωτόγνωρα αισθήματα τον κατέλαβαν, δεν μπορούσε ο καημένος να μου τα περιγράψει. Ήτο εκστατικός για αρκετά λεπτά και άφωνος και ακίνητος. Τι είδους ουράνια αστραπή ήταν αυτή; Και τι ήθελε να δηλώσει, τι να σφραγίσει, τι να επιβεβαιώσει; Και τότε αυθόρμητα, παρά τη βουβαμάρα του, φώναξε από μέσα του, από μέσα του, όμως, από μέσα του βγήκε η δυνατή κραυγή χωρίς να ακουστεί προς τα έξω. «Κύριε είσαι ο αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου». «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν», ξανάλεγε και ξανάλεγε ο ιεροψάλτης αλλά, που να συνέλθει ο ευλογημένος εκείνος παππούλης. Τελικά ο μπάρμπα Γιώργος ο ψάλτης μπήκε στο ιερό να δει τι γίνεται. Και με το «έ παπά», που του είπε, «τι θα γίνει με σένα, ακόμα να συνέλθεις», «τι έπαθες, είσαι καλά;» όλα επανήλθαν στη φυσικότητά τους. Με τις φωνές του ψάλτου συνήλθε ο ιερεύς, σηκώθηκε, πήρε το θυμιατό μόνος του, έβαλε θυμίαμα και, τρεμάμενος, είπε «Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου, Υπερευλογημένης» και τα λοιπά.

Μετά απ' αυτό το συνταρακτικό γεγονός για λίγον καιρό, πριν απ' τον καθαγιασμόν των Τιμίων Δώρων, αν δεν είχε κάποιο παιδάκι μέσ' στο Άγιον Βήμα, έβγαινε στην Ωραία Πύλη και φώναζε «Ε, μπάρμπα Γιώργο, έλα δω, έλα μεσ' στο Ιερό, κάτσε εδώ στην Αγία Τράπεζα, δίπλα και γονάτισε». «Μπάρμπα Νίκο, μπάρμπα Κώστα, μπάρμπα Γιάννη...», τους φώναζε λοιπόν έναν έναν. Του είχε δημιουργηθεί, τρόπον τινά, όπως το διεπίστωσε και ο ίδιος, ένας ιερό φόβος, μη τυχόν ξανασυμβούν τα ίδια φοβερά πράγματα τα οποία, ως άνθρωπος χωμάτινος και αμαρτωλός, δεν μπορούσε πλέον να αντέξει.

Απομαγνητοφωνημένα κηρύγματα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΠΡΟΡΡΗΣΗ ΤΟΥ 2013 ΣΕ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΩΝΥΜΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 17/8/2013 
ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ 
ΚΑΙ ΟΣΑ ΘΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ....


Εις το όνομα της Αγίας Τριάδος.

Η Ελλάδα μας πουλήθηκε

όλη απ' άκρη σ' άκρη.

Πήρανε όλες οι φυλές

και από ένα κομμάτι.


Και σεις καημένοι 'Ελληνες

ακόμα δεν ξυπνάτε,

πιστεύετε στα λόγια τους

και ήσυχοι κοιμάστε.


Δεν έχουν λόγο στη Βουλή

πλέον οι πολιτικοί σας.

Αλλα είναι τ' αφεντικά

που διακυβεύουν τη ζωή σας.


Είναι αυτοί που άρπαξαν

την όμορφη τη γη σας,

δίνοντας τα αργύρια

στους προδότες της φυλής σας.


Μην περιμένετε έλεος

από εδώ και πέρα.

Τα σχέδιά τους τα σατανικά

απελπισία και φοβέρα.


Θέλουν όσο γίνεται πιο γρήγορα

εσείς ν' απολεστείτε,

να μην υπάρχει 'Ελληνας,

από το χάρτη να σβηστείτε.


Γι αυτό έχουν βάλει σ εφαρμογή

τα μαύρα σχέδιά τους

να βγείτε από τα σπίτια σας

και η Ελλάδα να μείνει δικιά τους.


Ούτε φάρμακα, ούτε γιατρούς

η χώρα αυτή να έχει

και έτσι με το παραμικρό

ο κόσμος να πεθαίνει.


Για να μπορέσουν γρήγορα

από εσάς ν' απαλλαγούνε.

Κι έπειτα οι νέες οι φυλές

στην Ελλάδα να κατοικούνε.


Δεν έχει γίνει ποτέ αυτό

μέσα στην ιστορία.

'Ετσι να πουληθεί ένας λαός

με τέτοια προδοσία!!!


Θα κόβουν το ηλεκτρικό

πολλές ώρες την ημέρα

και το δίκτυο το επικοινωνιακό

να μην έχετε επικοινωνία με κανέναν.


'Οσο για τη διατροφή

θα είναι πολύ λίγη,

αφού τα τρόφιμα δεν θα επαρκούν

να θρέψουν κάθε σπίτι


Θα σας αποκλείσουνε

οι χώρες της ντροπής

από φάρμακα, πετρέλαιο

και από είδη διατροφής.


Ολα αυτά θα γίνουνε

όταν οι δανειστές,

θα φύγουν απ' τη χώρα σας

μετά από απειλές.


Για να σας εκδικηθούν

με άλλο τρόπο πια,

αφού μέσα στη χώρα σας

δεν θα έχουν καμιά δουλειά.


'Οποιος μπορεί ν' αντιληφθεί

τί πρέπει πια να κάνει,

γρήγορα να γυρίσει στο χωριό

να βάλει ένα μποστάνι.


Και όποιος δεν έχει γη

για να καλλιεργήσει,

η πίστη του και η προσευχή

θα δώσουνε τη λύση.


Θα έρθουν μέρες δύσκολες

με φτώχεια και οδύνη,

μα εσείς τέκνα μου αγαπητά,

να έχετε πίστη σαν καμίνι!


Κάντε νηστεία, προσευχή

την Παράκληση της Παναγίας,

γονατίστε, μετανοήστε ειλικρινά

και θα έρθει η θεία βοηθεία!


Μη χάνετε την ελπίδα σας

ότι και αν συμβαίνει.

Εσείς σκυφτοί στην προσευχή

και ο Κύριός σας θα επεμβαίνει.


Για λίγο θα είναι η μπόρα αυτή,

που πρέπει όμως να γίνει,

για να μαλακώσει η κάθε ψυχή

που σκληρή είχε γίνει.


Μεγάλη αναταραχή θα

γίνει στην Ελλάδα,

γιατί τα σχέδια τους τα σατανικά

θα εφαρμόσουν κατά γράμμα.


Αφού όμως ολοκληρωθεί

η κάθε εντολή τους,

και είναι σίγουροι οι αρχηγοί

για την αποστολή τους


πως είναι ζήτημα μηνών

οι 'Ελληνες να σβήσουν

πολιτισμένα και όμορφα

πως θα τους αφανίσουν,


τότε θα ανακαλύψουνε,

πως πρέπει πια να φύγουν,

όσο ακόμα είναι καιρός

να μην αργοπορήσουν.


Γιατί δεν υπολόγισαν,

του κόσμου οι μεγάλοι,

πως υπάρχω και ζω ο Θεός

και μπροστά τους θα βγω και πάλι!


Και δεν θα αφήσω ακάλυπτα

άλλο τα παιδιά μου,

αλλά σαν πατέρας στοργικός,

θα τα κλείσω στην αγκαλιά μου.


Γιατί αυτή εδώ η χώρα

έχει πολλά υποστεί.

Αίμα Αγίων και ηρώων

χύθηκε σ αυτή τη γη!


Ας έρθουν λοιπόν ν' αναμετρηθούν

με τον Ιησού Χριστό!

Με τον Κύριο της δόξας

που έχυσε το αίμα Του επάνω στα Σταυρό!


Εγώ επέτρεψα για λίγο

να έρθουν συμφορές

για να βγείτε από το λήθαργο

που ήσασταν μέχρι χθες.


Ν' ανοίξουν οι καρδιές σας,

να γίνετε σαν παιδιά,

να έρθει η μετάνοια,

η αγάπη, η ανθρωπιά.


Όμως έχω και εγώ,

τα σχέδιά μου Τα Θεϊκά.

Αυτά που δεν υπολόγισαν

τα πιόνια του Σατανά...


Σε λίγο η Ελλάδα,

μόνη της θα βαδίζει

και ότι χρέη έχει τώρα,

απ'τα κατάστιχα θα σβήσει.


Να έχετε υπομονή

και πίστη πολύ μεγάλη,

και να είστε σίγουροι

πως θ' ανορθωθείτε και πάλι.


Γιατί ήρθε πλέον ο καιρός

η γη να καθαριστεί.

Το σιτάρι να μαζευτεί

και η ήρα να καεί.


Οσο για την Ελλάδα μας

την αγαπώ πολύ,

είναι η Χώρα που θα δώσει

τα φώτα της, σ ολόκληρη τη γη!


Πιαστείτε από το χέρι,

όλοι οι 'Ελληνες μαζί

και ότι έχει ο καθένας

τον άλλο να βοηθεί.


Μην έχετε απελπισία

και βάρος στην καρδιά.

Να έχετε θυσία,

αγάπη και αρχοντιά!


'Ετσι θα περάσετε

τη δύσκολη εποχή,

με αγάπη, με συμπόνια

και με Θερμή προσευχή!


Γρήγορα θα περάσει

η δίνη της Ελλάδας.

Αλλοίμονο όμως Αλλοίμονο

στα κράτη τα... μεγάλα !!!!

Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΗΣΑΪΑΣ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙΤΗΝ ΕΡΗΜΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΘΑ ΕΛΘΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ !!!



Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΗΣΑΙΑΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ: “ΤΑ ΕΘΝΗ ΘΑ ΘΟΡΥΒΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΘΟΡΥΒΟ ΠΟΛΛΩΝ ΝΕΡΩΝ! Η ΔΑΜΑΣΚΟΣ, Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΩΡΟΣ ΑΠΟ ΕΡΕΙΠΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΥΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΗ!”


Δέστε, η Δαμασκός έχει παύσει να είναι πόλη, και θα είναι ένας σωρός από ερείπια
Ουαί στο πλήθος πολλών λαών, που κάνουν ταραχή, σαν την ταραχή των θαλασσών και στον θόρυβο των εθνών, που θορυβούν, σαν τον θόρυβο πολλών νερών
Το «χτύπημα» στη Συρία έχει κάνει ορισμένους ανθρώπους να μην προβληματίζονται μόνο για το μέλλον και για το τι πρόκειται να συμβεί τις επόμενες ημέρες, αλλά και πίσω, στις αρχαίες και αποκαλυπτικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης…
Ορισμένοι χριστιανοί το τελευταίο χρονικό διάστημα συνδέουν τις προφητείες με τα γεγονότα στη Λιβύη στην Αίγυπτο και την Συρία.
«Δέστε, η Δαμασκός έχει παύσει να είναι πόλη, και θα είναι ένας σωρός από ερείπια» αναφέρει ο πρώτος στίχος στο 17 κεφάλαιο της Παλαιάς Διαθήκης στον Ησαΐα. Κάποιοι πιστεύουν, ότι ένα τρομακτικό γεγονός θα αφήσει την πόλη μη κατοικήσιμη και θα οδηγήσει τον κόσμο στην θλίψη και στην έλευση του Αντιχρίστου.
Να θυμίσουμε πως η Δαμασκός είναι η πρωτεύουσα της Συρίας και μία από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου.
Ο Ησαΐας σε ένα άλλο απόσπασμα ασχολείται με τον εμφύλιο στην Αίγυπτο και την άνοδο του ”άγριου Βασιλιά”.
Το 17ο όμως κεφάλαιο δίνει και άλλες λεπτομέρειες γύρω από την επικείμενη καταστροφή της Δαμασκού η οποία και θα σηματοδοτήσει και τη Δευτέρα Παρουσία.
Μετά την εμπλοκή και της Ρωσίας στη μάχη κατά των τζιχαντιστών γίνονται συζητήσεις γύρω από τις προφητείες της Βίβλου σε σχέση με την κρίση στην Συρία και το πιθανό ξέσπασμα του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σύμφωνα πάντως με ακαδημαϊκούς η προφητεία που είναι γραμμένη στη Βίβλο έχει εκπληρωθεί το 732 π.χ. όταν η Δαμασκός καταστράφηκε από τους Ασσύριους.
Κεφάλαιο 17 : Προφητεία κατά της Συρίας και του Ισραήλ
1 Η ΟΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΑΜΑΣΚΟ. Δέστε, η Δαμασκός έχει παύσει να είναι πόλη, και θα είναι ένας σωρός από ερείπια.
2 Οι πόλεις τής Αροήρ εγκαταλείφθηκαν• θα είναι για τα κοπάδια, που θα αναπαύονται εκεί, και δεν θα υπάρχει αυτός που εκφοβίζει.
3 Και από τον Εφραίμ θα εκλείψει η βοήθεια, και το βασίλειο από τη Δαμασκό, και το υπόλοιπο της Συρίας θα γίνει όπως η δόξα των γιων τού Ισραήλ, λέει ο Κύριος των δυνάμεων.
4 Και κατά την ημέρα εκείνη, η δόξα τού Ιακώβ θα μικρύνει, και το πάχος τής σάρκας του θα γίνει ισχνό.
5 Και θα είναι, όπως όταν ο θεριστής μαζεύει το σιτάρι, και θερίζει τα στάχυα με τον βραχίονά του• και θα είναι, όπως εκείνος που μαζεύει τα στάχυα στην κοιλάδα Ραφαείμ.
6 Θα μείνουν, όμως, μέσα σ’ αυτή ρώγες, όπως στον τιναγμό τής ελιάς, δυο τρεις ελιές επάνω στην κορυφή των ψηλότερων κλάδων, τέσσερις πέντε επάνω στους μακρύτερους από τους καρποφόρους κλάδους της, λέει ο Κύριος ο Θεός τού Ισραήλ.
7 Κατά την ημέρα εκείνη, ο άνθρωπος θα ανασηκώσει τα μάτια του προς τον Δημιουργό του, και τα μάτια του θα ενατενίσουν προς τον Άγιο του Ισραήλ.
8 Και δεν θα ανασηκώσει τα μάτια του προς τους βωμούς, το έργο των χεριών του, ούτε θα σεβαστούν εκείνο που έκαναν τα δάχτυλά του ούτε τα άλση ούτε τα είδωλα.
9 Κατά την ημέρα εκείνη, οι οχυρές πόλεις του θα είναι σαν ένα εγκαταλειμμένο κλαδί, και ένα ακρότατο κλωνάρι, που άφησαν εξαιτίας των γιων Ισραήλ• και θα είναι ερήμωση.
10 Επειδή, λησμόνησες τον Θεό τής σωτηρίας σου, και δεν θυμήθηκες τον βράχο τής δύναμής σου, γι’ αυτό θα φυτέψεις αρεστά φυτά, και θα κάνεις το φύτεμα με ξένα βλαστήματα•
11 την ημέρα θα κάνεις το φυτό σου να αυξηθεί, και το πρωί θα κάνεις τον σπόρο σου να ανθίσει• όμως, το καλοκαίρι θα διαρπαχθεί, στην ημέρα τού πόνου και της απελπισμένης θλίψης.
12 Ουαί στο πλήθος πολλών λαών, που κάνουν ταραχή, σαν την ταραχή των θαλασσών• και στον θόρυβο των εθνών, που θορυβούν, σαν τον θόρυβο πολλών νερών.
13 Τα έθνη θα θορυβήσουν, σαν τον θόρυβο πολλών νερών• ο Θεός, όμως, θα τα ελέγξει, και θα φύγουν μακρυά, και θα εκδιωχθούν, σαν το άχυρο των βουνών μπροστά στον άνεμο, και σαν σκόνη μπροστά στον ανεμοστρόβιλο.
14 Προς την εσπέρα, δέστε, ταραχή• και πριν από την αυγή δεν υπάρχει. Αυτή είναι η μερίδα εκείνων που μας λεηλατούν, και ο κλήρος αυτών που μας διαρπάζουν.
Ο Προφήτης Ησαΐας, ο υιός του Αμώς
Ο Προφήτης Ησαΐας, υιός του Αμώς (Ησαΐας 1,1 και 2,1), γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα περί το 774 π.Χ. Το όνομα Ησαΐας σημαίνει “ο Θεός σώζει”. Υπήρξε ο σπουδαιότερος από τους τέσσερις ονομαζόμενους “μεγάλους” προφήτες. Καλείται και “Μεσσιανικός” προφήτης γιατί κήρυξε για τον ερχομό του Μεσσία Ιησού Χριστού. Χαρακτηρίζεται και ως “πέμπτος ευαγγελιστής” ή “ευαγγελιστής της Παλαιάς Διαθήκης” καθώς περιγράφει με λεπτομέρειες τη ζωή και το έργο του Ιησού, ιδιαίτερα τη γέννησή Του και τα πάθη Του.
Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει ιδιαίτερες πληροφορίες για το πρόσωπό του, παρόλο που ήταν ο πιο σημαντικός προφήτης. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση (Ταλμούδ) καταγόταν από βασιλική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αδελφός του βασιλέως των Ιουδαίων Αμασίου. Εάν αυτό αληθεύει τότε ο Ησαΐας ήταν ξάδερφος του βασιλιά Οζία και εγγονός του βασιλιά Ιωάς. Η δε θυγατέρα του λέγεται ότι είχε νυμφευθεί τον βασιλέα Μαννασή. Οι παραδόσεις αυτές, θρύλοι μάλλον και όχι ιστορικές αλήθειες, υποδηλώνουν πάντως την ευγενή καταγωγή του Ησαΐου. Ο Ησαΐας ήταν παντρεμένος και η σύζυγός του καλείται και “προφήτισσα” (Ησαΐας 8,3), γιατί πιθανόν να προφήτευε και αυτή. ήταν έγγαμος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τα οποία αναφέρονται στις Προφητείες του. Σε αυτά, κατ’ εντολήν προφανώς του Θεού, είχαν δοθεί συμβολικά ονόματα. Του μεν πρώτου το όνομα ήταν Σεάρ-Ιασούβ και σημαίνει κατά τους εβδομήκοντα “το υπόλοιπο θα επιστρέψει” (Ησαΐας 7,3), δηλαδή οι εναπομείναντες στην αιχμαλωσία Ιουδαίοι θα επανέλθουν στην πατρίδα τους. Του δε άλλου το όνομα ήταν Μαχέρ Σχαλάζ Χας Βαζ και σημαίνει “ταχέως σκύλευσον, οξέως προνόμευσον” (Ησαΐας 8,1-4), σε δήλωση της επικείμενης κατά των Ιεροσολύμων επιδρομής των Ασσυρίων και Βαβυλωνίων.
Ο «μεγαλοφωνότατος των Προφητών»
Ο Ησαΐας κλήθηκε στην προφητική διακονία του κατά το 738 μ.Χ., τελευταίο έτος της βασιλείας του Οζίου και πρώτο έτος της βασιλείας Ιωάθαμ, η οποία και κράτησε 60 χρόνια. Ο ίδιος ιστορεί σε μια συναρπαστική περιγραφή την κλήση του. Ευρισκόμενος στο ιερό είδε τον Κύριο καθήμενο επάνω σε θρόνο υψηλό, ενώ ο ναός ήταν πλημμυρισμένος από υπέρλαμπρο φως της θείας δόξας. Τα εξαπτέρυγα Σεραφίμ, ίσταντο γύρω από το θείο θρόνο προσφωνώντας και αντιφωνώντας το ένα το άλλο, δοξολογώντας τον Θεό και λέγοντας «άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης Αυτού». Μπροστά στο μεγαλειώδες αυτό θέαμα ο Ησαΐας καταλύφθηκε από βαθιά συγκίνηση και δέος, αναλογίστηκε την αναξιότητά του ως ανθρώπου και αναφώνησε ότι, ως άνθρωπος που έχει ακάθαρτα χείλη, αξιώθηκε να δει τον Βασιλέα, Κύριο Σαβαώθ. Μετά την ταπεινή αυτή ομολογία του, ένα από τα Σεραφίμ έλαβε διά της λαβίδος στο χέρι του αναμμένο κάρβουνο από το θυσιαστήριο, στο οποίο καιγόταν ευώδες θυμίαμα, άγγιξε τα χείλη του Ησαΐα και του είπε: «ιδού, αυτό άγγιξε τα χείλη σου και θα αφαιρέσει τις ανομίες σου και θα καθαρίσει τελείως και θα απαλείψει από σένα τις αμαρτίες σου».
Μετά απ΄ αυτό τον τρόπο κάθαρσης ο Ησαΐας πλήρης πίστης, θείου φωτισμού και πραγματικά ακατανίκητου θάρρους προθυμοποιήθηκε να αναλάβει το προφητικό έργο του, ήταν ηλικίας τότε 27 ετών.
Το έργο του Προφήτη Ησαΐα επεκτάθηκε επί της βασιλείας του Ιωάθαμ, Άχαζ, Εζεκίου (Ησαΐας 1,1), ίσως δε και επί Μανασσή, από τον οποίο, όπως λέγεται καταδικάσθηκε σε θάνατο και εκτελέσθηκε με ξύλινο πριόνι, επειδή τον έλεγξε δημοσίως για την ασέβειά του. Η πρώτη περίοδος της προφητικής του διακονίας αρχίζει επί βασιλείας Οζία (783-738 π.Χ.) και συνεχίζει επί βασιλείας Ιωάθαμ (750-735 π.Χ.). Η δεύτερη περίοδος εκτείνεται από την εποχή της βασιλείας του Άχαζ (735-719 π.Χ.) μέχρι τη βασιλεία του Εζεκία, και η τρίτη από την άνοδο του Εζεκία στο θρόνο μέχρι το δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του (719-705 π.Χ.).
Καταδίκαζε την αποστασία και την ειδωλολατρία
Η εποχή κατά την οποία έζησε ο Ησαΐας ήταν πολύ δύσκολη για το Ισραηλιτικό βασίλειο. Οι Εβραίοι της εποχής εκείνης είχαν εκτραπεί σε μια υλόφρονα ζωή, για την ικανοποίηση της οποίας δεν δίσταζαν μπροστά σε καμία αδικία και παρανομία. Οι ιερείς ήταν μέθυσοι, οι ψευδοπροφήτες οργίαζαν, οι άρχοντες ήταν κλέφτες. Οι ψευδοευλαβείς εκείνοι, που νήστευαν και προσέφεραν θυσίες υποκριτικά και ήταν άδικοι και ανελεήμονες, είχαν πληθυνθεί και συνεργούσαν στη διαφθορά.
Μια τέτοια κατάπτωση ήταν επόμενο να οδηγήσει σε ολιγοπιστία, σε απιστία προς τον αληθινό Θεό και σε εκτροπή προς την ειδωλολατρία. Εξαιτίας της αμαρτωλότητας και ασέβειας που κυριαρχούσε, με σκοπό την παιδαγωγία, την επιστροφή του λαού και την υπακοή στον θείο νόμο, ο Θεός επέτρεπε συμφορές και θλίψεις, ιδιαίτερα δε τις καταστρεπτικές επιδρομές ξένων, γειτονικών και μακρινών λαών.
Έτσι το έργο του Προφήτη Ησαΐα, καθ’ όλο το διάστημα της δράσεώς του, ήταν να ελέγχει την αμαρτωλότητα και ασέβεια, να καταδικάζει αυστηρότατα την αποστασία και ειδωλολατρία, να προλέγει θλίψεις κατά του αποστάτη λαού και να καλεί σε μετάνοια και επιστροφή προς τον Θεό. Σε περίοδο προφανών κινδύνων, επιδρομής εχθρών και δουλείας του λαού, ενθάρρυνε τους αποκαρδιωμένους, αναθέρμαινε την πίστη και υπακοή προς τον Θεό, καλλιεργούσε την ελπίδα της απολυτρώσεως.
Προανήγγειλε την εκ Παρθένου γέννηση του Λυτρωτού
Ο Ησαΐας είναι ο συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου της Παλαιάς Διαθήκης. Το ύφος των κειμένων του βιβλίου του είναι πλούσιο, εκφραστικό, ελκυστικό και αναντίρρητα κλασικά σοβαρό, γεγονός που φανερώνει την ευγενική του καταγωγή. Εκτός από το βιβλίο αυτό ο Ησαΐας έγραψε και άλλα έργα τα οποία όμως δε διασώθηκαν. Αυτά είναι “η πράξεις (βιογραφία) του βασιλιά Οζία” (Β’ Παραλειπομένων 26,22), και το “βιβλίο των βασιλείων Ιούδα και Ισραήλ” (Β’ Παραλειπομένων 32,32).
Εκτός από τις προφητείες, στο βιβλίο του Ησαΐα υπάρχουν και αρκετά ιστορικά στοιχεία. Αλλά εκείνο το οποίο χαρακτηρίζει εντονότερα τον Ησαΐα είναι κυρίως οι πολυάριθμες και καθαρότατες Χριστολογικές Προφητείες του. Φωτιζόμενος από το Πανάγιο Πνεύμα προανήγγειλε την εκ Παρθένου γέννηση του Λυτρωτού, όπως και το Όνομα Αυτού “Εμμανουήλ”, το οποίο σημαίνει “ο Θεός μαζί μας” (Ησαΐας 7,14-16). Γι’ αυτό και ονομάσθηκε από τους Πατέρες, “Ευαγγελικός Προφήτης”, οι δε Προφητείες του “Καθ’ Ησαΐαν Ευαγγέλιον”.
Προφήτευσε επίσης τον ερχομό του Ιωάννη του Βαπτιστή (Ησαΐας 40,3). Άλλες προφητείες αναφέρονται στην τελική κρίση όλου του κόσμου (κεφ. 24-27) και στα έθνη που θα γίνονταν απειλή για το λαό Ισραήλ. Στο βιβλίο του περιέχονται, μεταξύ άλλων, προφητείες για την πτώση της Βαβυλώνας από τον Πέρση Κύρο και για την αποκατάσταση της Ιερουσαλήμ.
Το ιερό λείψανό του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, επί αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ (408 – 450 μ.Χ.) και κατατέθηκε στο ναό του Αγίου Μάρτυρα Λαυρεντίου που ήταν πλησίον των Βλαχερνών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 9 Μαΐου.


ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΜΑΚΕΛΕΙΟ”

Προφητείες του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον Κολινδρό Πιερίας



“Οι Έλληνες θα πάνε στον πόλεμο τελευταίοι για νεκροθάφτες. 
Η Ορθοδοξία θα νικήσει”.

1. Θα έρθουν κλέφτες με ποδήματα.
2. Θα πετούν πουλιά με σιδερένιες μύτες και φτερά.
3. Θα βγουν σιδερένια άλογα, που θα τρέχουν πολύ γρήγορα.
4. Οι ληστές θα φύγουν από τα βουνά και θα κατεβούν στις πόλεις…
5. Θα δεθεί όλος ο κόσμος με ένα σύρμα.
6. Το ποθούμενο θα έρθει, όταν συμπέσουν δυο μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης μαζί.
7. Θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Καλότυχοι όσοι θα βρίσκονται στις ποδιές του Ολύμπου.
8. Να παρακαλάτε ο πόλεμος να μη γίνει το χειμώνα. Αλλοίμονο τότε στους φτωχούς, στους άρρωστους και στις έγκυες γυναίκες.
9. Ο πολύ μεγάλος πόλεμος θα αρχίσει από ένα μικρό κράτος
10. Η μεγάλη μάχη θα γίνει στην Πόλη (Κωνσταντινούπολη). Εκεί θα μαζωχτούν όλα τα κράτη και θα πλεξει (κολυμπήσει) το βουβαλομούσχαρο ( μοσχάρι βουβάλας ) στο αίμα.
11. Στη μεγάλη αυτή μάχη νικητής θα βγει το ξανθό γένος. Εμείς θα είμαστε με το ξανθό γένος.
12. Ο κόσμος από δυστυχία και τρόμο θα φωνάζει : «βγήτε εσείς οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί».
13. Θα φύγουν οι αντίχριστοι μα θα ξανάρθουν πάλι. Μετά θα τους κυνηγήσετε ως την κόκκινη Μηλιά.
14. Φτιάξτε σχολεία, να μάθει ο κόσμος γράμματα. Μ’ αυτά θα λυτρωθεί το γένος. Σε κάθε χωριό μια εκκλησιά φτάνει. Η δεύτερη να γίνει σχολείο.
15. Οι βρύσες θα στίψουν (στερέψουν) και τα ποτάμια θα βρωμίσουν.
16. Τα πιάτα σας θα είναι γεμάτα, αλλά τα φαγητά δεν θα τρώγονται.
17. Οι άνθρωποι θα κάθονται στο τραπέζι μαζί αλλά δεν θα συνεννοούνται.
18. Οι πόρτες θα κλείσουν. Οι άνθρωποι θα φοβούνται να βγούνε έξω.
19. Ο πόλεμος θα ξεκινήσει από ένα μικρό κρατίδιο Οθωμανών. Στο τέλος οι Χριστιανοί θα νικήσουν.
20. Οι Έλληνες θα πάνε στον πόλεμο τελευταίοι για νεκροθάφτες. Η Ορθοδοξία θα νικήσει.
21. Όσοι ζούνε στις ποδιές του Ολύμπου θα γλυτώσουν από αυτόν τον πόλεμο και θα φάνε με χρυσά κουτάλια.
22. Θα δούμε και θα ζήσουμε τα Σόδομα και τα Γόμορα στον τόπο μας.
23. Η ανθρωπότητα θα χαθεί. Άνθρωπος με άνθρωπο θα συναντιούνται μετά από πορεία πολλών χιλιομέτρων.
24. Πρόσφυγες εξ Ανατολών (θαρθούν) προς βοήθεια της Μακεδονίας.
25. Σοφεύσατε μια μέρα για τα κεφάλια σας.
26. Τον οίνον και έλαιον μην αγγίξετε (πειράξετε).
27. Όταν γίνει η Εγνατία οδός, τα στρατεύματα θα περάσουν από αυτήν. Η κεφαλή των στρατευμάτων θα φθάσει στην Κωνσταντινούπολη και η ουρά θα βρίσκετε στην Αυλώνα.
28. Το βράδυ θα κοιμηθούμε ήσυχοι και το πρωί θα δούμε τους δρόμους γεμάτους με ξένο κόσμο.
29. Οι αυλές μια μέρα θα γεμίσουν παλιοσίδερα… ( εγκαταλελειμένα, λόγω καυσίμων, αυτοκίνητα; )
30. Θα έρθει η ώρα που ο αδελφός θα σκοτώσει τον αδελφό και ο πατέρας τον γιο του.
31. Πίσω από την πόρτα να έχετε κρεμασμένο ένα σακκούλι με ψωμί (ή στάρι) και αλάτι, δεν ξέρετε πότε θα έρθει το κακό, για να το πάρετε μαζί σας. Το άνοιγμα της πόρτας θα σας το θυμίσει.
32. Οι γραμματιζούμενοι (καλαμαράδες) θα φέρουν το κακό.
33. Η Αγγλία μια μέρα θα περιορισθεί στο νησί της.
34. Όταν ξεσπάσει πόλεμος στην Δαλματία και εμφανισθεί ο σημαδεμένος άνθρωπος πρωταγωνιστής στα αίσχη, ( προφανώς ο Αντίχριστος ), καί κοντά θα είναι η συντέλεια του κόσμου. (Σελ. 81-84).

Ψυχή, ταπεινή και άκακη


.

Ο Κύριος θέλει την ψυχή να είναι ταπεινή, άκακη, και να συγχωρεί τους πάντες με αγάπη· τότε και ο Κύριος συγχωρεί με χαρά. 

Ο Κύριος τους αγαπά όλους, και εμείς οφείλουμε να Τον μιμούμαστε και να αγαπούμε τους πάντες, και αν δεν μπορούμε, τότε πρέπει να Τον παρακαλούμε, και ο Κύριος δεν θα αρνηθεί, αλλά θα βοηθήσει με τη χάρη Του.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Το θέλημα του Θεού και η ζωή μας

“Πόσο φανερό είναι για μένα
 πως ο Κύριος μας κατευθύνει. 
Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε ούτε να σκεφθούμε το αγαθό”.

Όταν η χάρη είναι μαζί μας, είμαστε δυνατοί στο πνεύμα . Όταν όμως την χάσουμε, βλέπομε την αδυναμία μας, βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό. Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ότι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες, ούτε ληστές, ούτε τίποτα άλλο. Ότι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα. Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα. Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού. ...

… Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού, είναι ευχαριστημένος με όλα , έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει, γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού. Όποιος όμως δεν είναι ικανοποιημένος με την μοίρα του και γογγύζει για την αρρώστια του ή εναντίον εκείνου που τον προσέβαλε, αυτός να ξέρει πως κατέχεται από υπερήφανο πνεύμα και έχασε την ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Αλλ’ ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση μη στενοχωριέσαι, αλλά ζήτησε μ’ επιμονή από τον Κύριο πνεύμα ταπεινό. Κι όταν έλθει σ’ εσέ το ταπεινό Πνεύμα του Θεού που αναζητάς, τότε θα Τον αγαπήσεις και θα έχεις βρει ανάπαυση, παρ’ όλες τις θλίψεις σου. Ψυχή που απέκτησε την ταπείνωση θυμάται πάντα τον Θεό και αναλογίζεται: «Ο Θεός με έκτισε΄ έπαθε για μένα΄ συγχωρεί τις αμαρτίες μου και με παρηγορεί΄ με τρέφει και φροντίζει για μένα. Γιατί λοιπόν να μεριμνώ εγώ για τον εαυτό μου ή τι έχω να φοβηθώ, έστω κι αν με απειλή ο θάνατος». …

… Κάθε ψυχή που ταράζεται από οποιαδήποτε αιτία πρέπει να καταφεύγει στον Κύριο και ο Κύριος θα την καθοδηγήσει. Αυτό όμως γίνεται κυρίως σε καιρό συμφοράς και απροσδόκητου συγχύσεως – κανονικά πρέπει να ρωτάμε τον πνευματικό , γιατί αυτό είναι ταπεινότερο. …

Και όλα, όλα δίνουν τότε αγάπη στην καρδιά, διότι όλα είναι του Θεού. Ο Κύριος νουθετεί με το έλεός Του τον άνθρωπο, για να δέχεται μ’ ευγνωμοσύνη τις θλίψεις. Ποτέ σ’ όλη μου τη ζωή, ούτε μια φορά δεν εγόγγυσα για τις θλίψεις, αλλά τα δεχόμουν όλα σαν φάρμακο από τα χέρια του Θεού και πάντα Τον ευχαριστούσα και γι’ αυτό ο Κύριος μου έδωσε να υπομένω ελαφρά τον αγαθό ζυγό Του. Όλοι οι κάτοικοι της γης υφίστανται αναπόφευκτα θλίψεις. Και παρόλο που δεν είναι μεγάλες οι θλίψεις που παραχωρεί ο Κύριος, όμως φαίνονται στους ανθρώπους αφόρητες και συντριπτικές. Κι αυτό γίνεται, διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ταπεινωθούν ενώπιον του Θεού και να παραδοθούν στο θέλημά Του. Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού, αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια. Όταν η Παναγία βρισκόταν κοντά στον Σταυρό, η θλίψη Της ήταν ακατάληπτα μεγάλη, επειδή Αυτή αγαπούσε τον Υιό της περισσότερο απ’ ότι μπορεί κανείς να φαντασθεί. Κι εμείς ξέρομε πως όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η λύπη. Κατά την ανθρώπινη φύση η Θεοτόκος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να μην υποκύψει στις θλίψεις Της΄ παραδόθηκε όμως στο θέλημα του Θεού και το Άγιο Πνεύμα Την ενίσχυσε ν’ αντέξει στον πόνο της. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου η Παναγία έγινε η μεγάλη παρηγοριά στις θλίψεις για όλο τον λαό του Θεού. Ο Κύριος έδωσε επί γης το Άγιο Πνεύμα και όσοι Το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους. Ίσως πεις: Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη; Διότι συ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις κατά δικό σου θέλημα. Παρατηρήστε εκείνον που αγαπά το θέλημά του. Αυτός δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή και δεν ευχαριστιέται με τίποτε΄ γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού , έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπά τον Κύριο.

Έτσι δόθηκε στον Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Αν λέμε κι εμείς το ίδιο: «Ιδού ο δούλος Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» , τότε τα Ευαγγελικά λόγια του Κυρίου , που εγράφτηκαν με το Άγιο Πνεύμα, θα ζούσαν μέσα στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ’ όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία. Αλλά παρόλο που τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ’ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι όμως δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξασθεί και στον ουρανό και στη γη. Όποιος παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού, απασχολείται μόνο με τον Θεό. Η χάρη του Θεού τον βοηθά να παραμένει στην αδιάλειπτη προσευχή. Κι όταν ακόμα εργάζεται ή μιλάει, η ψυχή του είναι απορροφημένη από τον Θεό και γι’ αυτό ο Κύριος την πήρε υπό την προστασία Του.

Αλλά κι οι δαίμονες ακόμα φοβούνται την πράη και ταπεινή ψυχή, που τους νικά με την υπακοή, την εγκράτεια και την προσευχή. Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι Τον παρέδωσαν στον Πιλάτο για να σταυρωθεί. Κι αυτό γιατί δεν προσεύχονταν και δεν ζητούσαν από τον Θεό σύνεση, πώς και τι να κάνουν. Έτσι, πολλές φορές οι κυβερνήτες και γενικά οι άνθρωποι ζητούν μεν το αγαθό, αλλά δεν ξέρουν που είναι αυτό το αγαθό. Δεν ξέρουν πως το αγαθό βρίσκεται στον Θεό και μας δίνεται από τον Θεό. Είναι ανάγκη να προσευχόμαστε πάντοτε, για να μας νουθετεί ο Κύριος τι και πώς πρέπει να κάνομε, και ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να παραπλανηθούμε. Ο Αδάμ δεν είχε τη σύνεση, να ρωτήσει τον Κύριο για τον καρπό που του έδωσε η Εύα, και γι’ αυτό έχασε τον Παράδεισο. Ο Δαβίδ δεν ερώτησε τον Κύριο: «Θα ήταν άραγε καλό για μένα να πάρω τη γυναίκα του Ουρία;» κι έπεσε στα αμαρτήματα του φόνου και της μοιχείας. Έτσι κι όλοι οι άγιοι που αμάρτησαν, αμάρτησαν γιατί δεν επεκαλούντο τη βοήθεια του Θεού για να τους φωτίσει. Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: «Όταν μιλούσα από το νου μου, συνέβαιναν λάθη». Υπάρχουν όμως και αναμάρτητα λάθη που οφείλονται στην ατέλεια του ανθρώπου. Τέτοια βλέπομε ακόμη και στην Παναγία. Λέγεται στο Ευαγγέλιο πως όταν επέστρεφε η Παναγία με τον Ιωσήφ από την Ιερουσαλήμ, ενόμισε πως ο Υιός της βάδιζε μαζί με τους συγγενείς ή τους γνωστούς … Και μόνο μετά τριών ημερών αναζήτηση Τον βρήκαν στο Ιερό των Ιεροσολύμων να συνομιλεί με τους πρεσβυτέρους. Συνεπώς μόνον ο Κύριος είναι παντογνώστης, ενώ όλοι εμείς, όποιοι κι αν είμαστε, πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό ζητώντας σύνεση και να ρωτάμε τον πνευματικό μας, για ν’ αποφύγομε τα λάθη . …

… Πόσο φανερό είναι για μένα πως ο Κύριος μας κατευθύνει. Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε ούτε να σκεφθούμε το αγαθό. …

… Όπου υπάρχει άφεση αμαρτιών, εκεί βρίσκεται η ελευθερία της συνειδήσεως και η αγάπη, έστω και λίγη. …

… Στενοχωρούμε και θρηνώ και οδύρομαι για τους ανθρώπους. Πολλοί σκέφτονται με απόγνωση: «Αμάρτησα πολύ: σκότωσα, λήστεψα, εβίασα, εσυκοφάντησα, ήμουν άσωτος κι έκανα κι άλλα πολλά». Κι από την ντροπή τους δεν έρχονται στη μετάνοια. Λησμονούν όμως ότι όλες οι αμαρτίες τους είναι σαν σταγόνα μπροστά στο πέλαγος της αγάπης του Θεού. Ω αδελφοί μου, όλη η γη, μετανοείτε, όσο ακόμα είναι καιρός. Ο Κύριος γεμάτος έλεος περιμένει τη μετάνοιά μας. Και όλος ο ουρανός και όλοι οι άγιοι περιμένουν επίσης την επιστροφή μας. 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ


Ομιλία στη 5 Κυριακή μετά του Πάσχα

Είτε μιλάμε για τη χώρα των Γαδαρηνών ή των Γερασηνών, για ένα ή δύο δαιμονισμένους, το κείμενο του σημερινού ευαγγελίου (που βρίσκεται σε τρεις διαφορετικές διηγήσεις στους συνοπτικούς Ματθ. 8, 28-34, Μρ. 5, 1-19, Λου. 8, 26-39) μας λέγει, νομίζω, πέντε ουσιώδες ιδέες•

Η πρώτη• Η ψυχή ενός ανθρώπου αξίζει περισσότερα από ένα κοπάδι χοίρων, αν και αυτό ήταν από δυο χιλιάδες. Η σωτηρία ενός ανθρώπου είναι άρρητος αξιότερη από οποιαδήποτε υλική αξία, όσο αξιότερη θα ήταν αυτή.

Κάποιοι έχουν αναρωτηθεί άραγε γιατί ο Χριστός επέτρεψε στους δαίμονες να μπουν μέσα στα γουρούνια; Δεν ήξερε από πριν ότι τα ζώα θα ριχτούν στο νερό και θα πνίγουν; Δεν έχει αγνοήσει ο Κύριος αυτό το πράγμα και δεν έδειξε αδιαφορία προς τη ζημιά που έγινε για τους κατοίκους;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλο παρά αυτή- Ο Κύριος ήξερε πολύ καλά τι θα γίνει. Αλλά επέτρεψε επίτηδες να καταστρέφουν τα γουρούνια, για να αποδείξει δυνατά την αξία μιας ανθρώπινης ψυχής, που είναι πάνω από πολλά ζώα, όσο πολλά θα ήταν αυτά.

Η δεύτερη• Ο φόβος συνιστά τη αιτία της καταδίωξης του Χριστού, «φόβω μεγάλω συνείχοντο» τους Γερασηνούς (Λκ 8, 37), τι κάνουν; Ζητούν στο Χριστό να φύγει απ’ αυτών ( άπελθείν απ’ αυτών). Επομένως, το πρώτο αποτέλεσμα του φόβου είναι η καταδίωξη του Χριστού, η άρνηση Του. Ο Κύριος όμως δίδαξε πάντα τους μαθητές και του οπαδούς Του να μην είναι φοβητσιάρες• Μην φοβάστε! Τους λέει• Μην είστε φοβητσιάρες! Γιατί είστε φοβητσιάρες; Θάρσει, κόρη! Θαρσείτε, θαρσείτε, εγώ νίκησα τον κόσμο!

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης (21, 8) οι δειλοί είναι οι πρώτοι στη λίστα αυτών που θα πάνε στην κόλαση.

Ο φόβος είναι μεγάλη αμαρτία και το κουράγιο μια χριστιανική αρετή. Δεν ήταν δυνατόν να είναι αλλιώς σε μια θρησκεία που ο ιδρυτής της ανέβαινε με κουράγιο (γενναίως) πάνω στο σταυρό.

Η τρίτη• από τα ευαγγελικά κείμενα συνάγεται πως οι δαίμονες γνωρίζουν τον Χριστό, ξέρουν πολύ καθαρά ποιος είναι• Ο Υιός του Θεού του Υψίστου (Ματθ. 8, 29• Μρ 5, 7• Λκ 8, 28). Μπορούμε να συνάγουμε απ’ αυτό ότι και οι δαίμονες είναι χριστιανοί, αφού γνωρίζουν τον Χριστό και τον αναγνωρίζουν ως Υιός και Άγιος του Θεού; Βεβαίως όχι, αν και θα φαινόταν ότι η απάντηση είναι ναι.

Οι δαίμονες γνωρίζουν (δηλαδή πιστεύουν) και φοβούνται. Αλλά το να γνωρίσεις και να φοβάσαι δεν είναι αρκετά για να σου δίνουν την ιδιότητα Χριστιανού. Χρειάζεται ακόμα, και οπωσδήποτε, για να αξιωθεί κανείς απ’ αυτή την ονομασία, δύο ιδιότητες- η αγάπη και η υπακοή. Δηλαδή να αγαπάει τον Χριστό και να εκπληρώσει το θέλημα Του, να πληρώνει τις εντολές Αυτού, να προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις του για να τα εκπληρώσει με ακρίβεια. Μόνο η γνώση, η αγάπη και η υπακοή είναι μαζί απόδειξη της χριστιανικότητας.

Η τέταρτη: ιδέα συνδέεται με την απάντηση που ο δαίμονας δίνει στο ερώτημα του Χριστού: Τί όνομα σοι; (Μρ 5, 9) και η απάντηση είναι «Λεγεών όνομα μοι, ότι πολλοί έσμεν» (το λεγεών, η ρωμαϊκή στρατιωτική ομάδα, περιείχε, όπως ξέρετε, περίπου 5-6000 ανθρώπους).

Συνάγεται από’ δω ότι αν επιτρέπουμε μιας μόνη αμαρτία να κατακυριεύει την ψυχή μας, με άλλα λόγια αν επιτρέπουμε ενός μόνου δαίμονα να εισέλθει μέσα στη δική μας ύπαρξη, είμαστε χαμένοι. Αυτός ο μοναδικός δαίμονας θα πολλαπλασιάσει, θα μετατραπεί σε πολλά δαιμόνια. Μεγάλο πλήθος δαιμόνια θα έρχονται πάνω μας, άφθονα, πλούσιως. Οι αμαρτίες και τα δαιμόνια πολλαπλασιάζουν με τον ίδιο τρόπο όπως τα μικρόβια, που μπαίνουν μέσα στο σώμα μας και πολλαπλασιάζουνε, αφού βρίσκουν καλές συνθήκες.

Ο πολλαπλασιασμός των δαιμόνιων και η αρχή της κατακυρίευσης αυτών μέσα μας μοιάζει ακόμα και με τη υποδούλωση ενός ναρκομανούς από το παραισθησιογόνο. Είτε το ναρκωτικό ονομάζεται χασίσι, μοφίνη, κοκαΐνη ή ηρωίνη, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η εξάρτηση του ναρκομανή από αυτό το παραισθησιογόνο.

Οι γιατροί λέγουν εξάρτηση, αλλά αν μιλάμε στη κοινή γλώσσα το ουσιαστικό πρέπει να εξηγηθεί ως υποδούλωση. Υπάρχουν άνθρωποι που θα λεγόταν: μα αν δοκιμάσω, από περιέργεια, μόνο μια παστίλια, ή βάλω μόνο δέκα σταγόνες σ’ ένα ποτήρι νερό, ή κάνω ένεση μόνο μια φορά με τέτοιο πράγμα, μόνο μια δόση ή στη μύτη λίγο παραισθησιόγονη σκόνη, τί θα είναι; 

Τίποτα! θα είναι. Διότι αμέσως που δημιουργείται η συνήθεια, τα κύτταρα του σώματος βρέχονται με αυτό το παραισθησιογόνο και, ακόμη και πιο συχνότερα και πιο κυριαρχικά, θα ζητήσουν ποσότητες ακόμη και πιο μεγάλες από αυτό το παραισθησιογόνο. Σ’ αυτή την κατάσταση ο ναρκομανής θα χρησιμοποιεί οποιοδήποτε μέσο, για να αποκτήσει τον κυρίαρχο παραισθησιογόνο: κλέβει, σκοτώνει, και πράττει οποιαδήποτε ανομία. Και η ιατρική θεραπεία είναι άκρως δύσκολη, με πολύ άλγος, δαπανηρή και δεν είναι σίγουρο αν θα πετύχει ή όχι. Η θεραπεία έχει μόνο μερικά αποτελέσματα και για λίγο χρόνο.

Σύντομα, ο ναρκομανής θα υποπέσει στη δυναστεία του παραισθησιογόνου και θα περνά τις άλλες μέρες της ζωής του ανάμεσα στα νοσοκομεία αποτοξίνωσης (περισσότερο άσχημα και πένθιμα από κάθε φυλακή) και σύντομες περιόδους με βασανιστικές πορείες μέσα στο κόσμο των υγιών και αδέσμευτων από τον διάβολο ανθρώπων.

Η πέμπτη: ο κίνδυνος του δαιμονισμού. Ο Ντοστογιέφσκι στο Οι Δαιμονισμένοι, ο Θωμάς Μανν στο DOKTOR FAUST και ΗELMITO VONDODEROR σε ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο αυτού του Ντοστογιέφσκι αποδεικνύουν σαφή η ύπαρξη του δαίμονος, στον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι του αιώνος μας δεν θέλουν να πιστεύουν και σηκώνουν τους ώμους τους στον Θεό, ναι, πιστεύω, αλλά να πιστεύω στους δαίμονες, στον Εξαποδό και γελάνε κρυφά.

Απογοητεύονται και δελεάζονται! Ο δαιμονισμός, βαβαί, είναι μια πραγματικότητα. Στην κοινωνική ζωή εκδηλώνεται με δυο ακρότητες: ή η τυραννίδα του Κράτους, ο καταναγκασμός, η τυραννία, η δικτατορία, ή αντίθετα, στον αντίποδα, η μεταβολή της ελευθερίας σε τρέλα, σε πορνεία, σε αισχρότητα και αναρχία. Και οι δύο άκρες είναι εκτός φύσης, επικίνδυνες και δαιμονιώδεις. Ορθή και σωτηριώδης είναι μόνο η βασιλική οδός, η οδός της σωφροσύνης και της ισορροπίας. Αν η ελευθερία μεταβάλλεται σε αναρχία, θα χρειαστεί το Κράτος να επέμβει για να αποκαταστήσει την τάξη, και τα κάνει αυτό διαμέσου των εξαναγκαστικών μέσων τα οποία έχει στο χέρι του, πράγμα που για τα άτομα θα σημαίνει να καθοδηγούνται με το ζόρι, σαν τα ζώα, σαν τα γουρούνια που έγιναν από την ελεύθερη θέληση τους και τα γουρούνια δεν γνωρίζουν την ελευθερία και δεν την χρειάζονται.

Και στη διάρκεια της ιστορίας αποδεικνύονται αληθή τα λόγια του μεγάλου Γάλλου νομικού ΜAURICE JAURIOZ ο οποίος έγραψε: αν διώκεται η ηθική, θα διωχτεί και η ελευθέρια. Τα λόγια αυτά θα έπρεπε να γίνουν διδασκαλία για τους νέους, οι οποίοι μήπως δεν καταλαβαίνουν γιατί η πορνεία και η αταξία υπάρχουν αντίπαλοι της ελευθερίας και γιατί η ηθική είναι ουσιώδης προϋπόθεση της ύπαρξης της.

Τα γουρούνια! Ολόκληρο το κείμενο του σημερινού ευαγγελίου φαίνεται να αναφερθεί σ’ αυτά, να τους έχει στο κέντρο!

Και όντως υπάρχει ακόμη ένα ευαγγελικό κείμενο μέσα στο οποίο κάνει λόγο για τα γουρούνια και το οποίο παρουσιάζει για μας εξαιρετική πρακτική αξία. Στη διήγηση του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ματθαίου, στο 7″ κεφάλαιο, στο 6″ στίχο, βρίσκεται μια φράση που όλοι οι άνθρωποι την γνωρίζουν πολύ καλά: Μη δώτε το άγιον τοις κυσίν μηδέ βαλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, μήποτε καταπατήσουσιν αυτούς εν τοις ποσιν αυτών και στραφέντες ρηξωσιν υμάς. Μόνο που όλοι οι άνθρωποι την αναφέρουν αποσπασματικά μη βαλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων. Αλλ’ ο Χριστός δεν έλεγε μόνο αυτά, αλλά συμπλήρωσε: μηποτε καταπατησουσιν αυτούς εν τοις ποσιν αυτών και στραφέντες ρηξωσιν υμάς.

Έτσι, τα ίδια κάνουν και οι άνθρωποι. Διότι ο κόσμος χωρίζεται σε ανθρώπους και σε απάνθρωπους. Οι τελευταίοι πληρώνουν το καλό που τους έκανε κάποιος κάποτε προσβάλλοντας τους ευεργέτες τους. Γι’ αυτό απαιτείται μεγάλη προσοχή. Καλές και ωραίες είναι η καλοσύνη και η μεγαλοψυχία (μεγαλοδωρία), αλλά όχι προς οποιονδήποτε. Δεν είναι δίκαιο και σώφρον να αφήσουμε τον εαυτό μας απογοητευμένοι, διαψευσμένοι και σκλαβωμένοι από τους απάνθρωπους. Η καλοσύνη και η μεγαλοδωρία δεν συγχέονται με την τύφλωση, με ηλιθιότητα και αφέλεια. 

Η αφέλεια, λέει ο LEON DAUDET καλή και ωραία μόνο στα βρέφη, στα παιδιά, στη νεολαία. Στους ανθρώπους και στους πρεσβύτες (γέροντες) τους πάει να είναι έξυπνοι, σοφοί, φρόνιμοι, οδηγούμενοι από αυτό το πράγμα που τα παλαιά εκκλησιαστικά μας βιβλία ονομάζουν «νήψη».

Ποτέ η καλοσύνη και η μεγαλοδωρία δεν πρέπει να εκμεταλλευθούν σ’ αυτή τη αξιοθρήνητη και παράλογη ασθένεια (μαλακία), η οποία να επιτρέπει στους ανθρώπους να καταπατήσουν τα άγια και τα μαργαριτάρια.

Τα συμπεράσματα που προέρχονται από το σημερινό ευαγγελικό κείμενο είναι, πιστεύω, τέσσερα. Βλέπουμε πως ο Κύριος ζητά από μας:
Να βάλουμε τα ψυχικά (τα πνευματικά) πάνω από τα κοσμικά (υλικά), από τα σωματικά. Ο Χριστός δεν κατακρίνει τα κοσμικά, ο χριστιανισμός δεν είναι μανιχεαϊσμός, δεν νομίζει ότι η ύλη είναι καταραμένη. Αλλά επιβάλλεται αναμφίβολα μια ιεράρχηση: πρώτα τα πνευματικά, ύστερα τα κοσμικά (υλικά). Πρώτα η σωτηρία του δαιμονισμένου και ύστερα η μέριμνα για τα γουρούνια.
Να Τον αγαπάμε και να τον ομολογήσουμε με δυνατή και υψηλή φωνή, να μην Τον αρνούμαστε και να ντρεπόμαστε για Αυτόν, ίνα μήποτε και Αυτός να αναγκαστεί να μας αρνηθεί και να αισχυνθεί για μας στη μέρα της Κρίσεως. Η εντός μας πίστη, όσο ειλικρινής καν είναι, δεν είναι αρκετή- πρέπει οπωσδήποτε, για να σωθούμε, να ομολογήσουμε τον Κύριο με το στόμα μας («στόματι») (Ρωμ. 10, 10).
Να είμαστε και έξυπνοι (και όχι βλάκες, όχι τυφλοί, όχι αφελείς) και γενναίοι (ο φόβος δεν είναι μόνο ντροπαλός, αλλά και αμαρτωλός).
Να έχουμε τη συνείδηση ότι κάθε στιγμή μπορεί να δαιμονιστεί η ψυχή μας.

Ο Ντοστογιέφσκι στα βιβλία Οι Δαιμονισμένοι και Τα αδέλφια Καραμαζώφ -όχι μόνο πανέμορφα μυθιστορήματα, αλλά και όντως βιβλία χριστιανικής διδασκαλίας (τα οποία εγώ δεν ντρέπομαι να τους καταθέσω αμέσως μετά τα Ιερά Ευαγγέλια και τα συγγράμματα των Πατέρων) – περίγραψε δυνατά και πολύ πιεστικά (ακόμη και προφητικά) τρία είδη δαιμονισμένωνNIKOLAI VSEVOLODOVICISTRAVROGHIN, PIOTR STEPANOVICI, IVANFEODOROVICIKARMAZOF. Προφητικές όντως επιφαίνονται αυτές τις προσωπογραφίες, οι οποίες δημιουργήθηκαν εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, μέσα σε ένα κόσμο όπως αυτό το δικό μας, στο οποίο η τρομοκρατία, τα στρατόπεδα και ο βασανισμός φαίνονται να πολλαπλασιάζουν, όχι λιγότερα από τα δαιμόνια και τα μικρόβια που αναφέρθηκαν πριν.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του δαιμονισμού; Δύο ιδιαίτερα: ο ακίνητος σαδισμός και η δωρεάν κακία. Ο σαδιστής δεν χρειάζεται ούτε νόστιμα φαγητά, ούτε ποτό, ούτε χρήματα, ούτε σωματικές ικανοποιήσεις. Ένα μόνο πράγμα μπορεί να τον ικανοποιήσει και να του φέρει χαρά: ο βασανισμός του πλησίον του, να τον βλέπει στα βάσανα, στην κόλαση, να κοιτάζει πολλή ώρα το σπαρτάρισμά του σε μεγάλη αγωνία. 

Ο κοινός αμαρτωλός κλέβει, παραδίδει, σκοτώνει, απαιτεί με ορισμένο (άχρηστο) λόγο: να νιώθει αυτός πιο καλά, να φάει, πίνει, μαζεύει περισσότερα πράγματα, κλπ. Ο σαδιστής όμως ενεργεί ανιδιοτελώς, δεν ψάχνει κανένα υλικό κέρδος, η μόνη ηδονή την οποία δύναται να επιθυμεί είναι το θέαμα (η παράσταση) τού πόνου του άλλου συνανθρώπου του, παράσταση που κοιτάζει στη παγωνιά, με τη καρδιά παγωμένη.

Στη παγωνιά και αδιάφορα! Ο Ντάντες στη Κόλαση, προϋποθέτει μέσα στην κόλαση, εκτός από τους δράκοντες, φλόγες, φωτιά, βραστό νερό και καυτή πίσσα, μια ψίχα η οποία είναι ένας συμπαγής όγκος. Εκεί, στο κέντρο της Αδη, κατοικούν εις πάντας τους αιώνας ο ΒRUTUS καιCASIUS , οι δολοφόνοι του Καίσαρος, όπως και ο Ιούδας. Η ψυχή του σαδιστή, του δαιμονισμένου, είναι ένας συμπαγής όγκος. Η κακία (πονηρία) του είναι δωρεάν (τσάμπα): δεν σκοπεύει σε καμία προσωπική ηδονή, αλλά μόνο στο να αποκτήσει την πιο ηδονική απ’ όλα παράσταση: τον πιο δυνατό πόνο του πλησίον.

Ο Χριστός μας λέγει στη Αποκάλυψη (3, 20): Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω- εάν τις ακούση της φωνής μου και άνοιξη τήν θύραν, [και] εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ αυτού και αυτός μετ’ εμού. Σ’ αυτή την θύρα όμως δεν κάθεται μόνο ο Κύριος Χριστός κάθονται και οι διάβολοι, και κατασκοπεύουν, μήπως μπορούν να βρουν τον κατάλληλο καιρό να παρεισφρήσουν μέσα στη ψυχή μας, όταν η θύρα είναι μισάνοιχτη. 

Αν συμβαίνει να μην φυλάξουμε την θύρα, να την αφήσουμε μισάνοιχτη, αυτοί στριμώχνονται και επιτίθενται προς τη ψυχή μας, και κατακυριευόμαστε από αυτούς.

Ας προσέξουμε: ας φυλάξουμε με νήψη και σύνεση την θύρα της ψυχής μας. Να μην το ανοίξουμε σε κανένα, εκτός από τον Κύριο για τα δαιμόνια ουδέποτε, ούτε μια φορά, ούτε λίγο (για μια παστίλια, σύριγγα ή για δέκα σταγόνες), γιατί και αυτό το λίγο θα τους επιτρέπει να υπεισέλθουν και να πολλαπλασιάσουν. Ας μας φυλάξει ο Θεός από ένα τέτοιο. Φοβερότερη καταστροφή δεν μπορεί να συμβεί!


ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ NIKOLAE  STEINHARDT
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΜΙΛΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ.
ΚΑΤΑ ΤΟ Β ΜΕΣΩ ΤΟΥ 20 ΑΙΩΝΑ.
PREDA IONEL SABINΤ ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γιατί ο αγώνας κατά της Κάρτας του Πολίτη πρέπει να δοθεί ΤΩΡΑ!



ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ...

Η προσπάθεια να μας πείσουν ότι το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου θα φέρει την λύση σε όλα τα προβλήματα της χώρας έχει αρχίσει να γίνεται πολύ έντονος, στα επίπεδα της πλύσης εγκεφάλου όπως ξέρουν πολύ καλά να κάνουν τα ελληνόφωνα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Ο στόχος τους την παρούσα στιγμή είναι η ταυτόχρονη επιβολή χρήσης μίας κάρτας, της λεγόμενης Κάρτας του Πολίτη με την οποία διαφημίζουν κυρίως ότι θα λυθούν όλα τα γραφειοκρατικά προβλήματα και θα παταχθεί η φοροδιαφυγή. 

Την ίδια στιγμή οι ενστάσεις και τα πρακτικά προβλήματα που θα προκύψουν στην εφαρμογή της χρήσης της Κάρτας του Πολίτη αποσιωπούνται και δεν ακούγεται ο αντίλογος.
Κανείς δεν αναφέρεται στα κενά ασφαλείας για την εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος!
Αυτό πιστεύουμε ότι συμβαίνει, ώστε αφού παγιωθεί ως απαραίτητη η χρήση της Κάρτας του Πολίτη, τότε να αρχίσουν οι ίδιοι να προβάλλουν όλες τις αδυναμίες ώστε να περάσουν στον τελικό στόχο τους που είναι ενδεχομένως κάποιο εμφύτευμα μέσα στο ίδιο το ανθρώπινο σώμα ώστε να μην υπάρχει θέμα ταυτοποίησης και αλλοίωσης των δεδομένων.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, τον αγώνα κατά της Κάρτας του Πολίτη οφείλουμε να τον δώσουμε ΤΩΡΑ με το μεγαλύτερο σθένος!

Αύριο, τα κενά ασφαλείας του συστήματος δηλ. αυτά που ακριβώς αποσιωπούν σήμερα, θα μας τα ...επισημαίνουν καθημερινά για να μας επιβάλουν τον τελικό τους στόχο…

ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ – Αν δεν αντιδράσουμε για να παύση αυτή η ασέβεια, σας προειδοποιώ· θα γίνει κακό μεγάλο

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Ενας ἅγιος, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τοὺς πιὸ με­γάλους διδασκάλους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλη­σίας, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου ἀναξίως φέρω τὸ ὄνομα, εἶπε ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε πνευματικὸς καθρέφτης. Ὅπως στὸν καθρέφτη βλέπουμε τὴ μορφή μας καὶ εὐπρεπιζόμαστε, ἔτσι στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε ὄχι τὸν ὁρατὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν ἀόρατο ἑαυτό μας, τὶς κα­κίες καὶ τὰ πάθη μας, γιὰ νὰ τὰ δι­ορθώνου­με. Κι ὅπως δὲν ὑπάρχει σπίτι, ἀκόμα καὶ τὸ πιὸ φτωχό, χωρὶς καθρέφτη, ἔτσι δὲν πρέ­πει νὰ ὑπάρχῃ οἰκογένεια χωρὶς Εὐ­αγγέλιο.
Σήμερα λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε μπρο­στά μας πάλι τὸν πνευματικὸ καθρέφτη καὶ μέσα σ᾽ αὐτὸν βλέπουμε τὸν ἑαυτό μας. –Τὸν ἑαυτό μας; θὰ πῆτε· μὰ δὲ μιλάει γιὰ μᾶς τὸ εὐ­αγγέλιο. Καὶ ὅμως. Ἐλᾶτε νὰ δοῦμε μὲ συν­τομία τί μᾶς λέει ἡ περικοπὴ καὶ πῶς σ᾽ αὐτὴν καθρεφτίζεται ὁ ἑαυτός μας.

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος ἦταν χτισμένο ἕνα χωριὸ ποὺ τὸ ἔλεγαν Γάδαρα. Στὸ χωριὸ αὐτὸ ζοῦ­σε ἥσυχα ἕνας νέος. Ἐνῷ ὅμως ἦταν ἡ χαρὰ καὶ τὸ καμά­ρι τῶν γονέων του, ξαφνικὰ ὁ ἄνθρω­πος αὐτὸς ἄλλαξε. Τὸ μυαλό του θόλω­σε, ἡ γλῶσσα του μπέρδεψε καὶ ἄρχισε νὰ βγάζῃ ἄ­σχημα λόγια. Ὠργιζόταν, θύμωνε, χτυπιόταν, ἔσχιζε τὰ ροῦχα του καὶ παρουσιαζόταν γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Ἔβγαινε ἔξω, ἔτρεχε δεξιὰ κι ἀριστερά. Τὴ νύχτα δὲν κοιμόταν στὸ σπίτι ἀλλὰ στὰ νεκροταφεῖα, μέσ᾿ στὰ μνήματα. Πήγαιναν συγγενεῖς καὶ φί­­λοι νὰ τὸν πιάσουν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, ὄχι μὲ σχοινιά, κι αὐτὸς εἶχε τέτοια πρωτοφανῆ δύναμι ποὺ ἔσπαζε τὶς ἁλυσίδες ὅ­πως σπάει κανεὶς τὶς κλωστές. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ὅλης τῆς περιοχῆς· κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἀπ᾽ τὸ μέρος ἐκεῖνο.
Τί ἦταν, τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν τρελλός. Ὑπάρχει κάτι χειρότερο ἀπ᾽ τὴν τρέλλα, κι ἂς μὴν τὸ πιστεύουμε κι ἂς μὴ θέλουμε νὰ τὸ ἀν­τιληφθοῦμε. Ὁ νέος αὐτὸς ἦταν δαιμονισμένος, «εἶχε δαιμόνια» λέει τὸ εὐαγγέλιο (Λουκ. 8,27). Κάποια στιγμὴ ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς του καὶ δέχτηκε μέσα του τὸ σατανᾶ, τὸν διάβολο. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔχασε πλέον τὸν ἔλεγχο, τὸ κοντρὸλ τοῦ ἑαυτοῦ του· καὶ κον­τρὸλ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε τὸ μυαλό. Τὸ τιμόνι του δὲν τὸ εἶχε πλέον ὁ ἴδιος, τὸ εἶχε ὁ σατανᾶς, τὸ πνεῦμα τὸ πονηρό. Ἀπὸ ᾽κείνη τὴ στιγμὴ ἔχασε τὴν ταυτότητα καὶ τὴν προσωπικότητά του· ἦταν ἕνα ρομπότ, τὸ ὁ­ποῖο κινοῦσε ὡς ἐνεργούμενο ὁ σατανᾶς. Ὅ,τι ἔλεγε ἐκεῖνος, ἔπραττε αὐτός· ἦταν ὄρ­γανο σατανικό.
–Μά, θὰ πῆτε, ἔρχεσαι τώρα, στὸν αἰῶνα αὐ­­τό, καὶ μᾶς λὲς πὼς ὑπάρχουν δαίμονες καὶ δαι­μονισμένοι ἄνθρωποι; Τί παραμύθια εἶν᾽ αὐτά; Ἔτσι ζητᾶτε νὰ ναρκώσετε τὸ λαὸ καὶ τὸν βάζετε νὰ πιστεύῃ σὲ τέτοια…
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν λέει παραμύθια, κηρύττει τὴν ἀλήθεια. Τέτοια ἔλεγε κ᾽ ἕνας ἄπιστος ἀ­στροναύτης, ποὺ βγῆκε λίγο ἔξω ἀπὸ τὴ γήινη ἀτμόσφαιρα κι ὅταν γύρισε εἶπε ὅτι δὲ συνάν­τησε πουθενὰ ἐκεῖ ἀγγέλους. Καὶ τὸ πῆραν αὐτὸ καὶ τὸ ἔγραψαν σὲ σχολι­κὸ βιβλίο, γιὰ νὰ διδάσκωνται τὰ παιδιὰ τὴν ἀ­θεΐα. Σὲ κάποιο σχολεῖο λοιπὸν ρωτοῦσε ἡ δα­σκάλα· –Ποιός εἶδε, παιδιά, ἀγγέλους; ὁ ἀ­στροναύτης μας πέ­ταξε στὸ διάστημα καὶ δὲν εἶδε κανέναν ἄγγελο. Τότε ἕνας μικρὸς –φωτίζει ὁ Θεὸς ἀθῷα πλάσματα– ἀποστόμωσε τὴ δασκάλα λέγον­τας· –Κυρία, πέταξε πολὺ χα­­μηλά· ἂν πετάξῃ ψη­λότερα, θὰ τοὺς δῇ! Καὶ τί ἦταν πρά­γματι τὸ ἅλμα ἐκεῖνο τοῦ ἀστροναύ­του; Οὔτε ἕνα μικρὸ βῆμα δὲν εἶχε κάνει, καὶ βεβαίωνε ὁ ἀ­λαζὼν ὅτι δὲν εἶδε ἀγγέλους.
Ὑπάρχει πνευματικὸς κόσμος ἀόρατος. Κι ἂν δὲν τὸν βλέπουν τὰ φυσικά μας μάτια, μᾶς βεβαιώνουν γι᾽ αὐτὸν πολλὲς ἐνέργειές του ὁ­ρατὲς καὶ αἰσθητές. Καὶ στὸν κόσμο αὐτὸν δὲν ἀνήκουν μόνο οἱ ἄγγελοι· ἀνήκουν καὶ οἱ δαίμονες. Καὶ κυριαρχοῦν δυστυχῶς στὴν ἀν­θρωπότητα. Κ᾽ εἶνε ἀναίσθητος ὅποιος δὲν τὸ νιώθει καὶ τυφλὸς ὅποιος δὲν τὸ βλέπει.
Δαιμόνια καὶ δαιμονιζόμενοι ἄνθρωποι; Πλῆθος. Θέλε­τε μερικὰ παραδείγματα; Νά· χθὲς ἡ ἐφημερίδα ἔγραφε, ὅτι ἕνας ἄνθρωπος τελείωσε τὴ δουλειά του, πάει στὸ σπίτι καί, ἐνῷ ἦταν ἥσυχος, πιάνει ἕνα καυγᾶ μὲ τὴ γυναῖκα του· καὶ σὲ μιὰ στιγμή, καθὼς ἦταν ὠργισμένος καὶ θυμωμένος, παίρνει ἕνα μαχαίρι, τὴν καταδι­ώκει, ἐκείνη τρύπωσε μέσα στὸ μέρος, αὐτὸς σπάει τὴν πόρτα καὶ τὴν ἔσφαξε μὲ δεκαεφτὰ μαχαιριές! Τί ἦταν αὐτό; Δαιμόνιο· ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε νὰ προσ­ευχώμαστε «…ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονη­ροῦ» (Ματθ. 6,13), καὶ γι᾽ αὐτὸ ἕνας ψαλμὸς λέει· Σῶ­σε μας «ἀπὸ δαιμονίου μεσημβρινοῦ» (Ψαλμ. 90,6). Κάθε ἄν­θρωπος δέχεται πειρασμό. Λένε καὶ ψυχολόγοι, ὅτι καὶ ὁ πιὸ λογικὸς καὶ συνετὸς καὶ ἐπιστήμων ἔχει κάποτε «τὸ πεντάλεπτο τῆς τρέλλας» – ἔτσι τὸ λένε. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάῃ· καὶ ὁ πιὸ ἐνάρετος καὶ ἅγιος, σὲ ἕνα πεντάλεπτο δαιμονισμοῦ, ἂν ἀμελήσῃ, μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Ὑπάρχει λοι­πὸν τὸ δαιμόνιο τῆς ὀργῆς καὶ τοῦ θυμοῦ.⃝ Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ χάνῃ τὸ χρῶ­­μα του καὶ νὰ κιτρινίζῃ ἀπ᾽ τὴ στενοχώρια γιὰ τὴν πρόοδο καὶ εὐτυχία τοῦ ἄλλου.
Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τῆς ἀλαζονείας, ὅταν κάποιος νομίζει ὅτι εἶνε μεγάλος κ᾽ ἔχει ἀξία.
Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, ποὺ γιὰ τριάκοντα ἀργύρια προδίδει καὶ τὸ Χριστό.
Ὑπάρχει τὸ δαιμόνιο τῆς γαστριμαργίας. Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀρκεῖται στὸ κανονικὸ φαγητό, ἀλλὰ τρώει παραπάνω· ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ παραπάνω δὲν εἶνε δικό του, «εἶνε τῆς χήρας, τοῦ ὀρ­­φανοῦ», ἐκείνων ποὺ πεινοῦν καὶ δυστυχοῦν.
 Τὸ χειρότερο δαιμόνιο στὴν ἐποχή μας εἶ­νε τὸ δαιμόνιο τοῦ σέξ. Βλέπεις ἄνθρωπο γέρο, μὲ παιδιὰ κ᾽ ἐγγόνια, κι ἀφήνει τὴ γυναῖκα του γιὰ νὰ πάρῃ ἄλλη, καὶ γίνεται γελοῖος.
Ποιός θὰ τὰ περιγράψῃ αὐτά; Βρέθηκε ἕνας σοφός, ὁ Ντοστογιέφσκυ. Ἐγὼ τὸν ὀνομάζω προφήτη τοῦ ῾Ρωσικοῦ λαοῦ, γιατὶ προέβλεψε τὰ δεινὰ ποὺ θὰ ἔρθουν στὸν κόσμο. Λέγεται ὅτι, ὅταν ἐπὶ τσαρικοῦ καθεστῶτος τὸν ἔστειλαν ἐξορία στὴ Σιβηρία, μιὰ γριούλα τοῦ ἔδωσε ἕνα Εὐαγγέλιο. Ἐκεῖ τὸ διάβασε, τὸ με­λέτησε· καὶ φωτίστηκε καὶ ἔγραψε τὰ σπουδαι­­ότατα συγγράμματά του, ὅπου ψάλλει τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς λοιπὸν μετα­ξὺ τῶν ἄλλων ἔγραψε κ᾽ ἕνα βιβλίο μὲ πεν­τα­κόσες σε­λίδες ποὺ ἐπιγράφεται Οἱ δαιμονισμένοι. Παίρ­νει τὴ σημερινὴ περικοπή, τὴ βάζει στὴν πρώτη σελίδα, καὶ μέσα περιγράφει περιπτώσεις δαιμονισμένων τῆς ἐπο­χῆς του ποὺ ἔβλεπε στὶς καλύβες, στὰ σπίτια, στὴν ὕπαιθρο καὶ τὶς πόλεις, στὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια καὶ τὶς ἀκαδημίες, στοὺς μικροὺς καὶ τοὺς τρανούς. Περιγράφει πῶς οἱ δαίμονες ταράζουν ὅλους.
Καὶ ἂν ὁ Ντοστογιέφσκυ ζοῦσε σήμερα, θὰ ἔγραφε δεύτερο βιβλίο· γιατὶ λιγώτερα ἦταν τὰ δαιμόνια τότε, ἐνῷ τώρα πολλαπλασιάστη­καν. Τὰ δαιμόνια περιγράφει καὶ τὸ μικρὸ ῥωσι­κὸ βι­βλίο Ὁ πνευματικὸς καθρέπτης· κυκλοφορεῖ μεταφρασμένο, συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε. Εἴμαστε σὲ ἐποχὴ δαιμόνων.
Τί εἶνε λ.χ. τὰ μέντιουμ; ὄργανα ὑπὸ τὴν κατο­χὴ τοῦ δαίμονος· τοὺς ὑπαγορεύει λόγια καὶ τοὺς κατευθύνει τὸ πονηρὸ πνεῦ­μα· κ᾽ οἱ ἄνθρω­ποι, ποὺ τρέχουν σ᾽ αὐτοὺς νὰ μάθουν τὰ μυστι­κά τους, δέχονται τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ.
Δαιμονιζόμενοι εἶνε οἱ ἀ­στρολόγοι· ὅλοι ὅ­σοι πιστεύουν στὰ ἄστρα καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ ζῴδια δέχονται τὴν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος.
Δαιμονιζόμενοι εἶνε οἱ μάγοι· ὅποιος καταφεύγει σ᾽ αὐτούς, γιὰ πρόβλημα ὑγείας ἢ ἄλ­λο, σκλαβώ­νεται στὸν διάβολο. Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μου ἕνας εὐλαβὴς παπᾶς ἔ­μαθε ὅτι ἀρρώστησε κάποιος· πάει στὸ σπίτι, χτυπάει τὴν πόρτα· καὶ δὲν τὸν δέχτηκαν, για­­τὶ μέσα εἶχαν τὸ μάγο. Δὲ σᾶς χρειαζόμαστε τώρα, τοῦ εἶπαν. Κ᾽ ὕστερα ἀπὸ τέσσερις μέ­­ρες ὁ ἄρρωστος πέθανε. Δὲν τὸν ἔσωσε ὁ μάγος, αὐτοὶ ὅμως ὑποτάχθηκαν στὸ δαίμονα.
Ἀλλὰ τὸ φοβερώτερο δαιμόνιο εἶνε τὸ δαιμόνιο τῆς βλαστήμιας. Ὁ σατανᾶς δὲν τολμά­ει νὰ βλαστημήσῃ ὁ ἴδιος. Εἴδατε σήμε­ρα τί λέει στὸ εὐαγγέλιο· «Μὴ μὲ βασανίσῃς» (Λουκ. 8,28). Ἔτρεμε μπρο­στὰ στὸ Χριστό, ποὺ εἶνε ὁ δυνατὸς τῶν δυνατῶν· τρέμει τὸν τίμιο σταυρό, «…φρίττει γὰρ καὶ τρέμει μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ (τοῦ σταυροῦ) τὴν δύναμιν» (Παρακλ., ἦχ. πλ. δ΄, Κυρ. αἶνοι). Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὁ ἴδιος δὲν βλαστημάει, βάζει τὸν ἄν­­θρωπο νὰ τὸ κάνῃ. Καὶ ἐδῶ, ποὺ δὲν ἀκουγόταν οὔτε μιὰ βλαστήμια, τώρα μικροὶ – μεγάλοι βλαστη­μοῦν τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Σημεῖο ἀντιχρίστου ἦταν ὁ Καζαντζάκης· αὐτὸς ὕβρισε τὸ Χριστὸ ὅσο κανένας ἄλλος.

Σταματῶ, ἀδελφοί μου· μοῦ ᾿ρχεται νὰ κλάψω. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε ὥστε νὰ παύσῃ αὐ­τὴ ἡ ἀσέβεια, ἐγὼ ἁμαρτωλός, ποὺ πιστεύω στὸ Χριστό, στὰ ἱερὰ εὐαγγέλια, στὶς προφητεῖ­ες τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, σᾶς προειδοποιῶ· θὰ γίνῃ κακὸ μεγάλο. Ὁ Θεὸς νὰ γίνῃ ἵλεως.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν παλαιὸ ἱ. ναὸ Ἁγ. Εὐθυμίου Κυψέλης – Ἀθηνῶν τὴν 23-10-1988

Μπορώ να ζω μέσα στον κόσμο και ανάμεσα στα κοσμικά πράγματα και να σωθώ !



Όπως ακριβώς δεν έχουν καμιά ωφέλεια οι γεωργοί που σπέρνουν το σπόρο στο δρόμο, έτσι ούτε κι εμείς έχο­με κανένα όφελος από το να μας ονομάζουν Χριστιανούς, αν τα έργα μας δενείναισύμφωνα με το όνομά μας. Και αν θέλετε να σάς παρουσιάσω αξιόπιστο μάρτυρα τον αδελφόθεο Ιάκωβο που λέγει˙η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή(Ιακ. 2,17).Άρα λοιπόν παντού είναι ανα­γκαία και η εκτέλεση των έργων γιατί όταν απουσιά­ζουν αυτά, δεν μπορεί να μας ωφελήσει η ονομασία του Χριστιανού. Και μη απορήσεις. Γιατί, πες μου, ποιο κέρ­δος έχει ο στρατιώτης από την κατάταξη του στο στρα­τό, αν δεν είναι άξιος για την εκστρατεία και δεν πολεμά για τον βασιλιά από τον οποίο τρέφεται; Ίσως, αν και είναι φοβερό το λεγόμενο, θα ήταν προτιμότερο να μη στρατευθεί, παρά να στρατευθεί και ν' αμελεί για την τι­μή του βασιλιά γιατί, πως δεν θα τιμωρηθεί αυτός που τρέφεται από το βασιλιά, αλλά δεν αγωνίζεται για το βασιλιά; Και τι λέγω για το βασιλιά; μακάρι να φροντί­ζαμεέστωκαι για τις ψυχές μας.

Και πως, λέγει, μπορώ να ζω μέσα στον κόσμο και ανάμεσα στα κοσμικά πράγματα και να σωθώ; Τι λες, άνθρωπε; Θέλεις με συντομία να σου δείξω ότι δεν είναι ο τόπος που σώζει, αλλά ο σωστός τρόπος ζωής και η προ­αίρεση; Ο Αδάμ έπαθε το ναυάγιο σαν σε λιμάνι μέσα στον παράδεισο(Γεν. 3)ο Λωτ πάλι διασώθηκε σαν σε πέλαγος μέσα στα Σόδομα(Γεν. 19)·ο Ιώβ πέτυχε τη δικαίωση επάνω στην κοπριά(Ιώβ 2), ενώ ο Σαούλ, αν και ζούσε μέσα στους θησαυρούς, έχασε και την εδώ βα­σιλεία και την εκεί(Α' Βασ. 18)...

Γνωρίζοντας αυτά και φέρνοντας στη μνήμη μας τη φοβερή ημέρα και σκεπτόμενοι το πυρ εκείνο και τα φο­βερά κολαστήρια, ας επιστρέψομε από το πλανεμένο δρό­μο μας. Γιατί θα ρθεί ώρα που θα διαλυθεί το θέατρο του κόσμου αυτού δεν είναι δυνατό μετά το πέρας αυτής της ζωής να κάνει κανείς κάτι, δεν είναι δυνατό να στεφανω­θεί μετά τηδιάλυσητου θεάτρου. Αυτός είναι ο καιρός μετανοίας, ενώ εκείνος κρίσεως˙ αυτός είναι ο καιρός των αγώνων, ενώ εκείνος των στεφάνων˙ αυτός είναι ο καιρός του κόπου, ενώ εκείνος της ανέσεως˙ αυτός ο καιρός των καμάτων, ενώ εκείνος της ανταποδόσεως. Συνέλθετε, πα­ρακαλώ, αφυπνισθείτε και ας ακούσομε με προθυμία τα λεγόμενα. Ζήσαμε για τη σάρκα, ας ζήσομε και για το πνεύμα˙ ζήσαμε για τις ηδονές, ας ζήσομε και για τις αρε­τές˙ ζήσαμε με αδιαφορία, ας ζήσομε και με μετάνοια. Γιατίυπερηφανεύεταιτο χώμα και η στάχτη;(Εκκλ. 10, 9).Τι φουσκώνεις από αλαζονεία, άνθρωπε; γιατί μεγαλοφρονείς για τον εαυτό σου; τι ελπίζεις από τη δό­ξα του κόσμου και τον πλούτο;

Ας πάμε, παρακαλώ, στους τάφους και ας δούμε τα εκεί μυστήρια˙ ας δούμε τη φύση την ανθρώπινη κατασκορπισμένη, τα κόκκαλα σαπισμένα, τα σώματα σάπια˙ κι αν ακόμη είσαι σοφός, σκέψου, κι αν είσαι φρόνιμος, πες μου, ποιος είναι εκεί ο βασιλιάς και ποιος ο ιδιώτης, ποιος είναι ο ευγενής και ποιος ο δούλος, ποιος ήταν ο σοφός και ποιος ο άσοφος;Που είναι εκεί η ομορφιά της νεότητας; που το χαρούμενο πρόσωπο; που τα όμορφα μάτια; που η καλοκαμωμένη μύτη; που τα φλογερά χεί­λη; που τα κάλλη των παρειών; που το λαμπερό μέτω­πο; δεν είναι όλα σκόνη; δεν είναι όλα σκουλήκια και δυσωδία; δεν είναι όλα βρωμιά;

Σκεπτόμενοι, αδελφοί, αυτά και φέροντας στη μνή­μη μας την τελευταία ημέρα, όσο ακόμη έχομε καιρό, ας επιστρέψομε από τον πλανεμένο δρόμο μας. Με τίμιο αίμα αγορασθήκαμε(Α' Πέτ. 1,2). Γι' αυτό ο Θεός φα­νερώθηκε επάνω στη γη.

Ο κριτής οδηγείται στο δικαστήριο για τους κατα­δικασμένους˙ η ζωή γεύεται θάνατο˙ ο πλάστης ραπίζεται από το πλάσμα˙ εκείνος που δεν τον βλέπουν τα σεραφείμ, φτύνεται από το δούλο, γεύεται ξύδι και χολή, κεντάται με τη λόγχη, τοποθετείται στον τάφο, και συ, πες μου, αδιαφορείς και κοιμάσαι και τα περιφρονείς, άνθρωπε, όλα αυτά; Δεν γνωρίζεις, ότι κι αν ακόμη χύ­σεις το αίμα σου για Εκείνον, ούτε έτσι έκαμες εκείνο που πρέπει; Και τούτο γιατί άλλο είναι το αίμα το δε­σποτικό και άλλο το αίμα του δούλου. Πρόλαβε με τη μετάνοιακαι τη μεταστροφή την έξοδο της ψυχής, μή­πως έρθει ο θάνατος και δεν καταστεί δυνατή η θεραπεία με τη μετάνοια˙ γιατί στη γη έχει τη δύναμη της η μετά­νοια, και μόνο στον άδηαυτόδεν είναι δυνατό να συμβεί.

Ας ζητήσομε τον Κύριο όσο έχομε καιρό· ας κάνομε το καλό, ώστε και από τη μέλλουσα αθάνατη γέεννα ν' απαλλαγούμε και ν' αξιωθούμε την ουράνια βασιλεία, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη, στους αιώνες των αιώνων.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Πῶς προέκυψε ἡ πλανεμένη φράση «πίστευε καί μή ἐρεύνα»; Ἀναφέρεται στό Εὐαγγέλιο ἤ σέ κάποιο ἄλλο ἱερό Κείμενο;

Ακούγεται τακτικά, από ανθρώπους, που προφασίζονται ότι γνωρίζουν τα του Νόμου του Θεού: «Το Ευαγγέλιο λέει: πίστευε και μη ερεύνα».

Εάν ρωτήσει κάποιος, σε ποιο σημείο το λέει αυτό το Ευαγγέλιο, δεν γνωρίζουν να απαντήσουν. Αυτά κάνει η άγνοια.

Αλλά απαντούμε ότι δεν υπάρχει τέτοια φράση στο Ευαγγέλιο. Η αντίθετη υπάρχει: «Ερευνάτε τας γραφάς». Η όλη φράση βρίσκεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο πέμπτο, στίχο 39. Έχει δε ως εξής: «Ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν∙ και εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού». Εξετάζετε, δηλαδή, με προσκόλληση στο εξωτερικό γράμμα τις Ἀγιες Γραφές, διότι νομίζετε ότι με μόνη την ανάγνωση και την εξέταση αυτή θα έχετε ζωή αιώνια. Και εκείνες είναι που μαρτυρούν για Μένα.

Είναι, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, τα λόγια αυτά του Κυρίου προσταγή. Διότι η Αγία Γραφή μαρτυρεί περί του Χριστού και με αυτή ο Θεός δίδει μαρτυρία περί Αυτού. Πρέπει, λοιπόν, να ερευνά ο κάθε πιστός χριστιανός τις «Γραφές», διότι με την έρευνα θα επιτύχει την αιώνια ζωή. «Και η ζωή αυτή υπάρχει στον Υιό Του και με την ένωση μετά του Υιού Του μεταδίδεται στους πιστούς. Εκείνος, που είναι ενωμένος διά της πίστεως με τον Υιό και έχει Αυτόν ως δικό Του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή». (Α’ Ιω. Ε’ 11-12)
Ο Χριστός, λοιπόν, είναι ο Θησαυρός και πολύτιμος Μαργαρίτης ο κεκρυμμένος στον αγρό. Είναι το ύδωρ το ζων, που υπάρχει στα βαθιά φρέατα των Γραφών.

Η προτροπή του Κυρίου «ερευνάτε τας γραφάς» αναφέρεται και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας. Το δοξαστικό της Λιτής στη γιορτή της Υπαπαντής του Κυρίου λέει τα εξής: «Ερευνάτε τις Γραφές, καθώς είπε ο Χριστός ο Θεός μας στα ιερά Ευαγγέλια, διότι σ’ αυτές βρίσκουμε τον Χριστό να γεννάται και να σπαργανούται, να θηλάζει και να γαλουχείται, να δέχεται περιτομή και να βαστάζεται από τον Συμεών∙ όχι κατά δοξασία, ούτε κατά φαντασία, αλλά αληθινά έχει φανερωθεί στον κόσμο∙ προς Αυτόν ας βοήσουμε∙ ο προ αιώνων Θεός, δόξα σοι».

Στην εύλογη απορία, πως προέκυψε η άποψη αυτή – «πίστευε και μη ερεύνα» – ήταν σε χρήση από τους Ιησουίτες. Οι Ιησουίτες – τάγμα μοναχών της δυτικής παπικής εκκλησίας – είχαν τη φράση αυτή, ως αρχή τους. Και έγραψαν φοβερές σελίδες στην ιστορία. Η έννοια της φράσεως αυτής ερμηνεύεται ως εξής: Κλέψε, ατίμασε, εξαπάτησε, πάτησε πάνω σε πτώματα, αρκεί όλα αυτά να τα κάνεις για καλό σκοπό, οπότε δεν συμβαίνει τίποτε.

Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης και δράσης δεν είναι ορθός. Δεν είναι σύμφωνος με την ηθική του Ευαγγελίου. Είναι τελείως ξένος προς αυτό. Συνήθως αυτοί, που το λένε, αποβλέπουν στο να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους και να αποφεύγουν τον έλεγχό της. Και όπως γίνεται αντιληπτό, πέφτουν σε θανάσιμο αμάρτημα, ακριβώς, διότι έχουν την ιδέα ότι ξέρουν τα του θείου Νόμου. Αποδεικνύονται όμως πάνω στα πράγματα ότι είναι ξένοι και μακριά από το Θεό..

από το βιβλίο: «Ο Νόμος του Θεού και ο Άνθρωπος», του μακαριστού Αρχιμ. Καλλιστράτου Ν. Λυράκη, Αθήνα 2000