Πρόσεχε μήπως περνά ο καιρός μες στη γκρίνια, και δεν μπορείς στο τέλος να χαρείς τίποτα.
Και φεύγει ολόκληρη ζωή, χωρίς να πεις μια μέρα:''χάρηκα σήμερα, ήταν όμορφα!''
π. Ανδρέας Κονάνος
.
Κάπου είχα ακούσει πως καμία προσευχή δεν πάει χαμένη...
Κάπου είχα ακούσει πως καμία προσευχή δεν πάει χαμένη…
Κάθε ικεσία που βγαίνει ειλικρινά, γεμάτη δάκρυα, ποτέ δεν χάνεται...
Κατευθείαν πηγαίνει στον δικό Του θρόνο.
Εκείνος, φίλε μου, πάντα σε κοιτάζει.Όχι βλοσυρά, όχι σαν κακός εκδικητής.
Μα σαν στοργικός πατέρας, έτοιμος να σε σηκώσει αν χτυπήσεις, έτοιμος αν στενοχωρηθείς να σε παρηγορήσει...
Όμως, έχεις και μια μητέρα ακόμα. Την δική Του μητέρα που και εσένα αγαπάει όσο δεν φαντάζεσαι...
Είναι η πιο γλυκιά μητέρα του κόσμου. Όποτε την χρειαστείς και την ζητήσεις, αμέσως θα έρθει.
Αν από την καρδιά σου την φωνάξεις, Εκείνη στη στιγμή θα είναι δίπλα σου. Ξέρεις πώς; Με ένα χάδι.
Ένα αθόρυβο, ουράνιο χάδι. Η αγκαλιά της Παναγίας είναι η πιο μεγάλη, η πιο σίγουρη, η πιο στοργική, η ωραιότερη...
Περιμένει μονάχα από σένα να προσπαθείς. Να αγαπάς το παιδί Της και να προσεύχεσαι.Όσα είναι τα άστρα τ'ουρανού, ας είναι και οι προσευχές σου.
Γι'αυτό, αδερφή και αδερφέ, σου λέω: μην στενοχωριέσαι!
Κοίτα ψηλά…
Πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται οἱ λογισμοί;
Εἶναι ἀδύνατον ὁ νοῦς νά μήν προβληθεῖ ἀπό λογισμούς, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος πού ἀγωνίζεται ἔχει τή δύναμη νά τούς δεχθεῖ ἤ νά τούς ἀπορρίψει.
Ἡ γέννηση τοῦ λογισμοῦ μέσα μας δέν ἐξαρτᾶται ἀπόλυτα ἀπό ἐμᾶς. Ἡ ἀποδοχή ὅμως ἤ ἡ ἀπόρριψή τους, εἶναι θέμα τῆς δικῆς μας ἐπιλογῆς.
Εἴπαμε ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά μήν ἔλθουν στό νοῦ μας διάφοροι λογισμοί. Δέν πρέπει ὅμως νά ρίξουμε ὅλο τό φταίξιμο στήν ἔφοδο τῶν λογισμῶν ἤ στά πονηρά πνεύματα πού τούς σπέρνουν μέσα μας. Γιατί, ἄν δεχθοῦμε αὐτό τό πράγμα, τότε καταργοῦμε τήν ἐλεύθερη βούληση καί τόν ἑκούσιο ἀγώνα γιά τήν πνευματική προκοπή μας.
Νομίζω ὅμως ὅτι μποροῦμε, ὥς ἕνα σημεῖο, νά ἐλέγχουμε τήν ποιότητα τῶν λογισμῶν μας καί νά ἀφήνουμε τήν καρδιά μας νά γεμίσει εἴτε μέ ἅγιες καί πνευματικές σκέψεις, εἴτε μέ γήινες.
Γι' αὐτό διαβάζουμε καί μελετᾶμε συνεχῶς τίς Ἅγιες Γραφές, ὥστε νά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ἀναμοχλεύουμε μέσα μας τά πνευματικά πράγματα.
Ψάλλουμε συχνά τούς Ψαλμούς τῆς μετανοίας, γιά νά κρατοῦμε ζωντανή τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Κάνουμε ἀκόμα μέ προθυμία ἀγρυπνίες καί νηστεῖες καί προσευχές, γιά νά ταπεινώνεται ὁ λογισμός καί νά μή νοιάζεται γιά τά γήινα πράγματα, ἀλλά νά ἀσχολεῖται μέ τά οὐράνια.
Διότι, ἄν ἀμελήσουμε αὐτά τά ἔργα καί ζοῦμε μέ ἀπροσεξία, ἡ ψυχή θά σκληρυνθεῖ ἀπό τή ρυπαρότητα τῆς ἁμαρτίας καί εἶναι βέβαιο ὅτι τελικά θά στραφεῖ πρός τίς σωματικές ἀπολαύσεις καί θά ἐκπέσει.
Συνομιλία μέ τόν Ἀββᾶ Μωϋσῆ,
ἐκ τοῦ βιβλίου:
Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου
Τόμος Α΄
Ἐκδόσεις: "ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
Τίποτε περιττό δεν υπάρχει στις Άγιες Γραφές, ούτε προφέρεται τίποτε χωρίς λόγο
Αλλά δυστυχώς μερικοί είναι τόσο χονδροειδείς και βραδείς στη σκέψη ώστε νομίζουν ότι είναι περιττά όχι μόνον ονόματα, αλλά και ολόκληρα βιβλία όπως π.χ. το Λευιτικόν και ο Ιησούς του Ναυή και άλλα περισσότερα.
Κατ' αυτόν τον τρόπο πολλοί απ' αυτούς τους ανόητους απέρριψαν την Παλαιά Διαθήκη. Και, αφού πήραν κατήφορο ακολουθούντες την πονηρή αυτή συνήθεια, περιέκοψαν και πολλά τμήματα της Καινής Διαθήκης.
Αλλά με αυτούς δε θ' ασχοληθούμε για πολύ. Αυτοί μοιάζουν με μεθυσμένους, με τους οποίους δεν είναι εύκολη η συνεννόηση. Ούτε όσα φαίνονται μικρά στη Γραφή υπάρχουν τυχαίως χωρίς λόγο και σκοπό, διότι όλα αυτά είναι τύποι όσων επρόκειτο να συμβούν και γράφησαν προς νουθεσία μας.
Γι' αυτό και ο θείος Παύλος έγραφε προς τον Τιμόθεο «Πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει» (Α' Τιμ. 4:13). δηλ. να καταγίνεται με επιμέλεια στην ανάγνωση των Αγίων Γραφών και με την παρηγοριά των θλιβομένων. Και με αυτά, τον προέτρεπε να μελετά με προσοχή τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Ποιόν δε προέτρεπε; Τον Τιμόθεο, ο οποίος είναι γνωστόν, ότι είχε τόσο πνεύμα, ώστε να μπορεί να κάνει θαύματα... και να ανιστά ακόμη και νεκρούς (Εις την Προς Ρωμαίους ομιλία 31η IX, 821).
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
H ΠΕΡΙΟΔΟΣ EΞΑΠΑΤΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΕΩΣ EΝOΣ OΛΟΚΛΗΡΟΥ ΛΑΟY ΠΑΡHΛΘΕΝ
Ἡ μεθοδευμένη ἐξαπάτησις τοῦ Ἑλληνορθοδόξου λαοῦ μας ἤρχισε τό 1901 μέ τήν εἰσαγωγήν τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως[1] καί συνεχίζεται ἕως τό 2016, ἐπί 115 συναπτά ἔτη, ἀλλ’ ἐσχάτως μέ τήν ἀπαράδεκτον δουλοπρεπῆ ἀνθελληνικήν πολιτικήν τῶν μνημονιακῶν κυβερνήσεων καί τήν ἐγκατάλειψιν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό Οἰκουμενιστικόν Συνέδριον τῆς Κρήτης,[2] τά πράγματα θά πρέπει νά ἀρχίσουν νά ἀλλάσσουν καί ἡ παραπλάνησις νά γίνῃ συντόμως παρελθόν. Εὐχόμεθα καί ἐλπίζομεν ἡ τοῦ Θεοῦ μας πολυευσπλαγχνία νά ἀνατρέψῃ τήν κακήν ταύτην πορείαν τοῦ περιουσίου λαοῦ Του, κατόπιν μετανοίας ὅλων μας. Καθ’ ὅτι ἀπωλέσαμεν τήν υἱοθεσίαν καί ἐάν δέν ὑπάρξῃ συντόμως μετάνοια, ἀπoλούμεθα, ὡς Ἔθνος καί λαός.
Ἡ παραπλάνησις ἡμῶν εἶναι τόσον μεγάλη ὥστε ἐλησμονήσαμεν τόν πρωτεύοντα σκοπόν τῆς ζωῆς μας καί ἀσχολούμεθα μόνον μέ τήν οἰκονομικήν κρίσιν, τήν ὁποίαν ἐδημιούργησαν αἱ διεφθαρμέναι κυβερνήσεις μας, τῇ προτροπῇ τῶν βαρβάρων τῆς δύσεως, μέ στόχον των τήν πτωχοποίησιν τοῦ λαοῦ μας καί τήν ὑποταγήν του εἰς τούς δυνάστας τούτους.
Ἀλλ’ ἡ πραγματική ἡμῶν κρίσις εἶναι ἡ πνευματική κατάπτωσίς μας, ἡ χλιαρότης μας, ἡ ἀποστασία μας ἀπό τόν παραδοσιακήν πίστιν μας, τῆς ὁποίας μοναδική ἐπιδίωξις εἶναι ἡ ἡμῶν ψυχική σωτηρία. Τό λάθος τῆς εὐπιστίας μας ταύτης, θανάσιμον.
Παρ’ ὅλην τήν παραπληροφόρησιν, ὁ λαός μας ἀφυπνίσθη καί ἀπαιτεῖ τήν κατάργησιν τῆς Εὐρωπαϊκῆς δουλείας, τῆς Παπικῆς ὑποταγῆς, τῶν εἰσηγμένων συστημάτων ἐκμεταλλεύσεως τοῦ Ἕλληνος πολίτου, ὡς καί τήν ἀνηλεῆ πληρωμήν «ἐνοικίου» διά τήν ἰδιόκτητον κατοικίαν του, τήν ὁποίαν ἀπέκτησεν μέ πολύν κόπον καί θυσίας, εἰς τόν κατευθυνόμενον ὑπό τῶν ξένων, ἀνθελληνικόν κρατικόν μηχανισμόν.
O Θεός ἐδημιούργησε τόν πλανήτην γῆν δι’ ἅπαντας ἡμᾶς καί ἡ ἰδιοκτησία εἶναι ἔμφυτος καί θεόσδοτος (δῶρον Θεοῦ). Ἡ ἰδιωτική ἰδιοκτησία καί ὁ Ἐθνικός πλοῦτος δέν εἶναι εἰς τήν δικαιοδοσίαν τοῦ ΔΝΤ καί τῆς Τρόϊκας, τήν ὁποίαν λατρεύουν καί ὑπακούουν ὑποτασσόμενοι οἱ ψευδο-πολιτικοί μας τοῦ ἐπιγείου ἀντι-«δημοκρατικοῦ τόξου».
Δέν ἐπιτρέπομεν εἰς τούς Νεοεποχίτας τῆς Τρόϊκας καί εἰς τούς προδότας ἡμετέρους (κλέπτας ΠΑΣΟΚους, ψευδο-συντηρητικούς Νεο-Δημοκράτας, ἀπατεῶνας ΣΥΡΙΖΑίους καί λοιπούς ἀποπροσανατολιζομένους κεντρῲους) νά μειώνουν τούς μισθούς μας εἰς τό ἐπίπεδον πείνης, τάς συντάξεις εἰς ἐπίπεδον ἐξαθλιώσεως τῶν ἀξιοπρεπῶν ἀλλ’ ἀδυνάμων ὑπερηλίκων πατέρων μας, καί νά αὐξάνουν τούς φόρους εἰς ἐπίπεδον ἐφαρπαγῆς καί ἐκποιήσεως τοῦ ἀτομικοῦ ἰδιωτικοῦ πλούτου τῶν πτωχοποιημένων Ἑλλήνων.
Ἐξηπάτησαν ἀναιδεστάτως τόν λαόν μας ἐπί 42 ἔτη, οἱ ἀνθέλληνες καί ἀντίχριστοι οὗτοι ψευδο-πολιτικοί μας, ὑποσχόμενοι εὐημερίαν, ἀνεξαρτησίαν, παραμονήν ἐκτός τῆς ἐπιρροῆς τῆς δούλης τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων δύσεως (ΕΕ, ΝΑΤΟ καί ΟΝΕ), ἀλλά τελικῶς, τόν ὑπέταξαν ἄνευ ὅρων εἰς τούς δολίους τούτους δούλους τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ὁ πλοῦτος τῆς Ἑλλάδος παρήχθη καί παράγεται ὑπό τῶν Ἑλλήνων καί δέν ἔχουν κανέν δικαίωμα αἱ ἀνθελληνικαί κυβερνήσεις νά τόν δίδουν εἰς τούς Γερμανούς, τούς Κινέζους καί τούς λοιπούς ξένους κερδοσκόπους καί καιροσκόπους.
Ἅπασαι αὗται αἱ διεφθαρμέναι, ἄθεοι, ἀνθελληνικαί καί ἀντίχρισται κυβερνήσεις, δέν ἐνδιαφέρονται διά τούς Ἕλληνας, τήν Ἑλλάδα καί τόν Ἑλληνορθόδοξον πολιτισμόν μας, ἐκτός μόνον διά τούς ξένους ὑποστηρικτάς των, οἱ ὁποῖοι τούς κολακεύουν, τούς ὑποτιμοῦν, τούς διασύρουν διεθνῶς, τούς ἐκμεταλλεύονται, ἀλλά καί τούς στηρίζουν ἰδιοτελῶς εἰς τήν ψευδο-ἐξουσίαν των, ἐν ᾧ οὐσιαστικῶς, οἱ ξένοι οὗτοι ἐκτελοῦντες διατεταγμένην ὑπηρεσίαν, ἐνδιαφέρονται νά ἱκανοποιήσουν τούς στόχους τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τήν ὑποταγήν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τήν καταπολέμησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. Πλανῶνται ὅμως οὗτοι, ξένοι καί ἡμέτεροι δουλοπρεπεῖς παγκοσμιοποιηταί τῆς ἀδαημονίας.
Οἱ ἐν ἀγνοίᾳ καί δουλείᾳ ψευδο-πολιτικοί οὗτοι κατέστρεψαν τήν πίστιν μας, τήν παράδοσίν μας, τόν πολιτισμόν μας, τήν γλῶσσάν μας,[3] τήν παιδείαν μας, τήν οἰκονομίαν μας, τήν εὐημερίαν καί τήν ἀξιοπρέπειάν μας καί κατέστησαν τήν χώραν δούλην, ὑποτακτικήν καί ὑποχείριον εἰς τούς ἀνθέλληνας αἱρετικούς τῆς δύσεως. Εἴδετε ποτέ τινά τῶν ψευδο-πολιτικῶν μας νά ἐκκλησιάζεται, νά προσεύχεται, νά καταψηφίζῃ ἀντιχρίστους νόμους,[4] νά ἀκολουθῇ τά χρηστά ἤθη καί ἔθιμά μας;
Οὐδέποτε! Κατήργησαν ἅπαντας τούς θεσμούς καί δέν ἐντρέπονται διά τόν παράνομον βίον των, τήν διαφθοράν των, τάς ἀπάτας των, τά ψεύδη των, τάς ἀπραγματοποιήτους ὑποσχέσεις διά ψηφοθηρίαν καί μόνιμον ἐξαπάτησιν τοῦ λαοῦ μας. Πῶς εἶναι δυνατόν, κατόπιν ὅλων αὐτῶν τῶν ἐγκλημάτων, νά τούς ἐμπιστευώμεθα, νά τούς ἀκολουθῶμεν καί νά τούς ἐκλέγωμεν; Εἴμεθα συνυπεύθυνοι εἰς τό τῆς καταστροφῆς τῆς Ἑλλάδος ἔργον των.
Δυστυχῶς, τήν ἰδίαν θέσιν (λόγῳ τε καί ἔργῳ) μέ τήν πολιτείαν κατέχει καί ἡ Ἐκκλησία. Δέν εἶναι δυνατόν, ὁ θεοσεβής λαός μας νά ἀνέχεται πλέον οἱονδήποτε ψευδο-ἡγέτην, πολιτικόν ἤ «πνευματικόν». Ἅπαντες οὗτοι δέν ἐκπροσωποῦν Ἑλληνισμόν καί Ὀρθοδοξίαν, ἀλλά μόνον ἀνθελληνισμόν καί κακοδοξίαν. Θά πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦν πλέον καί οἱ ἴδιοι, μέ τήν ἀποστροφήν τοῦ λαοῦ καί τήν ἀπόρριψίν των, ὥστε νά ἀποχωρήσουν ἀπό τήν χώραν τῶν ἡρώων καί ἁγίων. Ἄς ὑπάγουν εἰς Βρυξέλλας, Ρώμην ἤ ὅπουδήποτε ἀλλοῦ αἰσθάνονται ὅτι ταυτίζονται μέ ταύτας. Δέν εἶναι ἀντάξιοι τοιούτων προγόνων, ὡς τῶν ἡμετέρων, τῆς Ἱστορίας μας καί τοῦ μεγαλείου μας. Εἶναι κατώτεροι τῶν περιστάσεων καί συνεπῶς, ἀνίκανοι καί ἀνάξιοι νά κατευθύνουν καί νά ἡγοῦνται τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Ἔθνους μας.
Οἱ ξένοι καί ἐγχώριοι οὗτοι πράκτορες κατέστησαν τήν χώραν μας κέντρον ἀπορρίψεως καί ἀποκαταστάσεως λαθρομεταναστῶν, καί δή τζιχαντιστῶν μουσουλμάνων, ὁλοκλήρου τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία εἶναι ὑπεύθυνος διά τήν δημιουργίαν των μέ τήν διάλυσιν τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τήν ἵδρυσιν τριῶν μουσουλμανικῶν κρατῶν εἰς τά Βαλκάνια. Προσφάτως δέ, μέ τόν ἐγκληματικόν, ἄδωρον, ἀλλ’ ἀειτάραχον πόλεμόν των εἰς Ἰράκ καί Ἀφγανιστάν καί μέ τήν διάλυσιν τῆς Συρίας καί τῆς Λιβύης διά νά ἱκανοποιήσουν τό σχέδιον τῶν Νεο-ἐποχιτῶν κυρίων των (τῶν «νεο-προδρόμων»). Ἡ δύσις κατέστη δούλη ἐν ἐλευθερίᾳ ἀπό τόν 18οναἰῶνα (Γαλλικήν Ἐπανάστασιν[5] καί Ἀμερικανικήν ὑποταγήν[6]). Εἰς τούς μουσουλμάνους τούτους, οἱ ὁποῖοι κατεδυνάστευσαν τήν χώραν καί τόν λαόν μας ἐπί 400 ἔτη, τούς ἐδημιούργησαν οἱ ἐθνοπατέρες μας καί Πρόγραμμα Μουσουλμανικῶν Σπουδῶν εἰς τό Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης[7] καί ἐψήφισαν οἱ ἀνθέλληνες οὗτοι εἰς τήν Βουλήν ἀκόμη καί ὑπέρ ἀνεγέρσεως Μουσουλμανικοῦ Τεμένους εἰς τόν Βοτανικόν.[8]
Ἐπί πλέον, κατεσπατάλησαν καί κατέκλεψαν τόν Ἐθνικόν πλοῦτον τῆς χώρας καί ἐξηπάτησαν τόν ἁπλοῦν λαόν μας ἐπί τεσσαράκοντα ἔτη, ὥστε νά διατηρήσουν τό σαθρόν, νοσηρόν καί σάπιον πολιτικόν των σύστημα, τό «τῶν κομμάτων τοῦ δημοκρατικοῦ τόξου», ὅπως αὐτοαποκαλοῦνται ἄνευ αἰδοῦς οἱ ἀδιάντροποι,[9] κατά τόν λαόν μας. Ἐπέβαλλον τήν πολιτικήν διαφθράν, τήν ὁποίαν ἀνήγαγον εἰς ἐπιστήμην καί ἐφήρμοσαν τήν κοινωνικήν ἀδικίαν ἐπί τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν ἦσαν φανατικοί ὀπαδοί των καί ἄλλους ἠνάγκασαν εἰς ὑποχρεωτικήν μετανάστευσιν καί ἐγκατάλειψιν τῆς ἱερᾶς των πατρίδος.
Τέλος, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, δι’ οὕς ὁ παρών λόγος, θά πρέπει νά φύγουν καί ἐάν ὄχι, νά διωχθοῦν ἐκ τῆς χώρας, ὥστε νά δωθῇ ἡ Ἑλλάς εἰς τούς Ἕλληνας καί πάλιν καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά ἐπανέλθῃ ἐν μετανοίᾳ ἐκεῖ, ὅπου ἦτο πρό τοῦ 1920, εἰς τήν Πατερικήν θεολογίαν καί τήν Παραδοσιακήν πίστιν της. Ποῖος ἔδωκε τό δικαίωμα εἰς τούς προδότας πολιτικούς νά ὑποτάξουν τόν ὑπερήφανον Ἕλληνα εἰς τά μνημόνια τῆς ἀπάτης τῶν ἀσχέτων Εὐρωπαίων καί τοῦ ἀπεχθοῦς ΔΝΤ;
Ποῖος ἔδωκε τό δικαίωμα εἰς τούς δύο «πνευματικούς» ἡγέτας τό 1924 νά ὑποτάξουν τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τήν κακοδοξίαν τῆς δύσεως;
Ἡ ἐποχή τῆς ἐξαπατήσεως καί παραπλανήσεως τοῦ εὐπίστου λαοῦ μας παρῆλθε διά παντός καί οἱ συνένοχοι τῶν ἐγκλημάτων κατά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος τῶν Ἑλλήνων θά πρέπει νά καταδικαστοῦν εἰς ἀποπομπήν καί καθαίρεσιν.
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστήμιου τοῦ Scranton
[1] Ὅρα, «ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ Κυριάκου Κυριαζόπουλου».https://paterikiparadosi.blogspot.com/2016/07/blog-post_18.html
[2] Ἀπό τήν 19ην ἕως τήν 26ην Ἰουνίου 2016.
[3] Ὅρα, Χρήστου Γιανναρᾶ, «Η ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΛΩΣΣΙΑΣ»,https://christianvivliografia.wordpress.com/2016/08/09/%e1%bc%a1-%ce%ba%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b7%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b4-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%e1%bd%b4-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%e1%bc%80%ce%b3%ce%bb%cf%89/
[4] «… δικαιοσύνη ‹οὖν› τὰ τῆς πό‹λεω›ς νόμιμα, ‹ἐν› ᾗ ἂν πολιτεύηταί τις, μὴ ‹παρ›αβαίνειν.» Δηλαδή, «Δικαιοσύνη εἶναι νά μήν παραβαίνῃς τούς νόμους καί τά ἔθιμα τῆς πόλης, τῆς ὁποίας εἶσαι πολίτης». [Ἀντιφῶν ὁ Σοφιστής (5οςαἰών π.Χ.) ἀπόσπ. 44Α]. Ὅρα,
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=212
[5] Ὅρα, http://judeo-masonic.blogspot.com/2010/02/5-french-revolution.html
[6] Ὅρα, http://judeo-masonic.blogspot.com/2010/02/illuminati-in-america.html
[7] Ὅρα, http://kaiomenivatos.blogspot.com/2016/02/blog-post_22.html
[8]Ὅρα, TV News ANTENNA καί ALPHA 4/8/2016.http://www.iefimerida.gr/news/281742/perase-me-eyreia-pleiopsifia-i-diataxi-gia-temenos-ston-votaniko.
Ἐπίσης,https://www.facebook.com/notes/panayote-dimitras/%CF%80%CE%BB%CE%AE%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-/351932821499101/
[9] Ἐνθυμοῦμαι τήν γιαγιά μας, ἡ ὁποία ἀπεκάλεσε τήν 7 ἐτῶν ἐγγονή της «ξεδιάντροπη» διότι ἐφόρεσε φόρεμα μέ κοντό μανίκι. Αὐτός ἦτο ὁ πολιτισμός μας!..
Πῶς προσευχόμεθα;
Ἄν παρακαλούσαμε κάποιον ἄρχοντα - ὄχι γιά νά μᾶς γλιτώσει τήν ζωή μας, ἀλλά ἁπλά γιά νά μᾶς κάμει κάποια μικρή «καλωσύνη», – δέν θά προσηλώναμε σ’ αὐτόν τά μάτια μας καί τήν καρδιά μας; Δέν θά «κρεμόμασταν» κυριολεκτικά ἀπό τήν ὄψη τοῦ προσώπου του, μέ ἔντονη προσοχή, γιά νά εἰσπράξουμε τήν συγκατάθεσή του ἔστω μέ ἕνα νεῦμα του; Δέν θά τρέμαμε, μήπως κάποιος ἀκατάλληλος ἤ ἀδέξιος δικός μας λόγος τόν ἐρεθίσει καί τοῦ κόψει τήν καλή γιά μᾶς διάθεση;
Ἄν βρισκόμαστε σέ κάποιο δικαστήριο καί εἴχαμε ἀπέναντί μας τόν ἀντίδικο, καί ἐμεῖς τήν πιό κρίσιμη ὥρα ἀρχίζαμε νά βήχουμε, νά φτύνουμε, νά γελᾶμε, νά χασμουριόμαστε ἤ νά κοιμόμαστε, τότε, δέν θά ἔσπευδε ἀμέσως ἡ ἄγρυπνη κακή διάθεση τοῦ ἀντιπάλου μας νά ξεσηκώσει ἐναντίον μας τήν αὐστηρή κρίση τοῦ δικαστῆ;
Τώρα λοιπόν, πού παρακαλοῦμε τόν Οὐράνιο Κριτή, τόν ἀλάθητο μάρτυρα ὅλων τῶν μυστικῶν τῆς καρδιᾶς μας, καί Τόν ἱκετεύουμε νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο – ἐνῶ παράλληλα ἔχουμε ἀπέναντί μας τόν κακόβουλο καί σκληρό κατήγορό μας διάβολο – δέν θά πρέπει νά ἐντείνουμε τήν προσοχή καί νά κάνουμε ὅσο μποροῦμε πιό θερμή τήν προσευχή μας; Δέν θά πρέπει νά παρακαλοῦμε ἐπίμονα τόν Κύριο, νά μᾶς δώσει ἔλεος καί εὐσπλαχνία;
Τί λέτε; Δέν θά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἀσφαλῶς ἔνοχοι – καί μάλιστα ὄχι γιά κάποιο ἐλαφρό ἁμάρτημα, ἀλλά γιά μιά πολύ σοβαρή ἀσέβεια - ἄν, τήν ὥρα πού στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, παύουμε νά ἔχουμε τήν αἴσθηση τῆς παρουσίας Του καί νιώθουμε σάν νά ἔχουμε μπροστά μας ἕναν κάποιον, ...τυφλό καί κουφό ἀκροατή;
Διαφορετικά, γιατί δέν χύνουμε οὔτε ἕνα δάκρυ γιά τήν χλιαρότητά μας ἤ γιά τήν ὀκνηρία, πού μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν προσευχή;
Διαφορετικά, γιατί δέν τό θεωροῦμε πτώση μας, τό ὅτι κατά τήν διάρκεια τῆς προσευχῆς ἀφήνουμε τόν νοῦ μας νά αἰχμαλωτίζεται - ἔστω καί γιά λίγο - ἀπό λογισμούς ἄσχετους καί ξένους γιά τά λόγια τῆς προσευχῆς μας;
Γιατί νά μή θρηνοῦμε καί νά μή ζητοῦμε γι’ αὐτή τήν πτώση μας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ;
Γιατί νά μή καταλαβαίνουμε, τί μεγάλη ζημιά παθαίνει ἡ ψυχή μας, ὅταν ξεφεύγει ὁ νοῦς μας ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ, καί καταντάει νά σκέφτεται πράγματα ἄλλα; Δέν τό καταλαβαίνουμε ὅτι ἔτσι μᾶς ἐμπαίζουν οἱ δαίμονες;
Αὐτά ἐμεῖς.
Ἀντίθετα οἱ ἅγιοι, ἔστω κι ἄν γιά μιά στιγμή τούς νικοῦσαν λογισμοί καί τούς ἀποσποῦσαν ἀκούσια ἀπό τήν προσευχή, αὐτό τό θεωροῦσαν σάν ἕνα εἶδος ἱεροσυλίας. Καί παρ’ ὅλο πού μέ ἀστραπιαία ταχύτητα ἐπανάφεραν τούς «ὀφθαλμούς» τῆς καρδιᾶς τους πρός τόν Θεό, κατηγοροῦσαν τούς ἑαυτούς τους ὅτι εἶναι ἀσεβεῖς. Τά σκοτάδια τῶν γήινων λογισμῶν, ἔστω κι ἄν ἦσαν φευγαλέα, τούς ἦσαν κάτι τό ἀνυπόφορο. Καί ἀπεχθάνονταν καθετί, πού ἀπομάκρυνε τόν νοῦ τους ἀπό τό Φῶς τό Ἀληθινό.
Ἅγιος Κασσιανὸς ὁ Ρωμαῖος
Τι είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό;
Χωρίζεται ο άνθρωπος από τον Χριστό; Τότε χωρίζεται από την μοναδική λογική έννοια του «όντος» του, της ζωής του, της υπάρξεώς του.
Χωριζόμενος ο άνθρωπος από τον Χριστό, χωρίζεται και από την μόνη λογική έννοια της ψυχής του, του «νοός» του, της συνειδήσεώς του, του θελήματός του, του σώματός του.
Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό;
Είναι ένας μαρτυρικός, βασανιστικός θρήνος.
Τί είναι η ψυχή του ανθρώπου χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα ομιλούμενο σκιάχτρο. Τί είναι η συνείδησή του, ή βούλησή του; Είναι ένας απελπισμένος τυφλός. Τί είναι το σώμα του χωρίς το Χριστό; Είναι ένα αηδιαστικό, σιχαμερό σκουλήκι...
Τί είναι το θέλημα του; Είναι ένας αβοήθητος εγκληματίας. Τί είναι γενικά ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα φοβερό εξωτερικό θέαμα. Έτσι και κάθε άλλο δημιούργημα, από τον άγγελο μέχρι και το πιό ασήμαντο ον, χάνει κάθε λογική έννοια της υπάρξεώς του, αν δεν διατηρήσει στο «είναι» του, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Η αμαρτία είναι η μοναδική διασπαστική δύναμη, που χωρίζει και διακόπτει κάθε δεσμό με τον Θεό. Χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό, χωρίζει τον άγγελο και κάθε άλλο όν. Έτσι, απομακρύνοντας η αμαρτία τον άνθρωπο από τον Θεό, τον καταβυθίζει στη μωρία, στην χωρίς νόημα κατάσταση, στο θάνατο, στο διαβολισμό (στο κράτος του διαβόλου).
Γι’ αυτό και ο φιλάνθρωπος Κύριος, ο Θεός Λόγος έγινε άνθρωπος και με την ένωση στον Εαυτό Του, της Θείας και ανθρώπινης φύσεως, «ασυγχύτως και αδιαιρέτως», καθάρισε την φύση μας από την αμαρτία, την παραφροσύνη, τον θάνατο και τον διάβολο.
Έτσι ο Θεάνθρωπος Κύριος πέρασε στη γη όλα τα μαρτύρια μας, έζησε όλες μας τις θλίψεις, και σ’ εμάς τους «πολύπλευρα νεκρούς» ξανάδωσε ζωή, μας αναβίωσε από τις «θνητότητες» μας, μας ανέστησε από τους τάφους μας και μας αναβίβασε στα ουράνια (Εφεσ. 2, 6-8).
Με την Θεανθρώπινη ζωή Του και την ολόπλευρη Θεανθρώπινη «οικονομία» της σωτηρίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδωσε τις Θεοχαριτωμένες δυνάμεις, με τις οποίες οι άνθρωποι γίνονται «οικείοι του Θεού», γίνονται «γεγεννημένοι εκ του Θεού και συν Θεώ», περιτειχίζονται στην αγία εκκλησία και φθάνουν στο πλήρωμα της ζωής και της αιωνιότητας, διαμέσου της ευλογημένης Θεανθρωπότητας (Έφεσ. 2, 10¬22).
Σύμφωνα με τον προαιώνιο προορισμό του ανθρώπου από τον Θεό, όλοι είναι δημιουργημένοι για τον ίδιο σκοπό, όλοι είναι κάτω από τον ίδιο Κύριο και Θεό, είναι κάτω από την αιώνια θεϊκή Αλήθεια, την δικαιοσύνη του Θεού και την αγαθότητά Του, όλοι είναι προορισμένοι «εις υιοθεσίαν διά Ιησοϋ Χριστού εις αυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού» (Έφεσ. 1, 4-5).
Γι’ αυτό σ’ όλους τους ανθρώπους είτε είναι Ιουδαίοι, είτε είναι Έλληνες, δούλοι ή ελεύθεροι, δόθηκε ένας, ο ίδιος Σωτήρας και μία, η ίδια σωτηρία, τα ίδια μέσα και οι ίδιες δυνάμεις σωτηρίας, ένα και το ίδιο Ευαγγέλιο.
Η σωτηρία επιτυγχάνεται διαμέσου της ευλογημένης, χαριτωμένης ψυχικής ενώσεως με τον Σωτήρα Χριστό.
Και μετά την κοινωνία των ανθρώπων με τις ουράνιες σωτηριώδεις δυνάμεις, που επιτυγχάνεται με το Ευαγγέλιο, γίνονται κοινωνοί και με όλες τις Θεανθρώπινες λυτρωτικές δυνάμεις, οι οποίες τους καθαρίζουν από κάθε κακία και αμαρτία και τους πληρώνουν, τους γεμίζουν και με όλα τα «ένθεα καλά» (Εφεσ. 3, 6-7).
Και αυτό συντελείται στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας, στην οποία βρίσκεται όλη η Θεανθρώπινη οικονομία της σωτηρίας, η «οικονομία του μυστηρίου» του Θεού, σε σχέση με το ανθρώπινο γένος και με όλα τα όντα γενικά.
Αυτό το παν-θαυμαστό και παν-θαυματουργό μυστήριο της εκκλησίας, θαυμάζεται από τους αγγέλους του Θεού και αποκαλύπτεται και σ’ αυτούς, διαμέσου της εκκλησίας, η «πολυποίκιλος σοφία του Θεού» και μαζί με τους ανθρώπους μαθαίνουν και αυτοί την ανείπωτη και απερινόητη σοφία και αγάπη του Θεού (Εφεσ. 3, 9-10).
Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
«Προς Εφεσίους Επιστολή»
...Λες και σε μία οικογένεια υπάρχει Πατέρας και Μεταπατέρας!
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!
ΚΑΠΟΙΟΙ Οικουμενιστές Πατριάρχες, Δεσποτάδες, Ιερείς, Μοναχοί και λαϊκοί καταφέρανε να παρουσιάσουνε τους Αγίους Πατέρες, Οσίους, Μάρτυρες και Ομολογητές της πίστεώς μας, ως γραφικά μουσειακά πρόσωπα μίας άλλης περασμένης εποχής.
Φτιάξανε ήδη ένα νέο Ευαγγέλιο και ένα νέο βολικό Χριστό ξένο του αγώνα και του Σταυρού Χ Ξ Σ΄ (Χριστός Ξένος Σταυρού).
Θεωρούν την εποχή μας πλέον μεταπατερική (λες και σε μία οικογένεια υπάρχει Πατέρας και Μεταπατέρας)τους δε Αγίους Πατέρες, από τους οποίους παρέλαβε την Ορθόδοξη παράδοση η Εκκλησίας μας, το
υς αντιμετωπίζουν ως παρωχημένους και θύματα του αρχεκάκου Εωσφόρου που το μόνο που καταφέρανε να μας κληροδοτήσανε είναι το σχίσμα κα η διαίρεση.
Οι δε Μάρτυρες και Ομολογητές είναι οι καρπαζοεισπράκτορες της παρέας που μη δεχόμενοι την θεωρία των κλάδων και ότι κάθε θρησκεία κατέχει και ένα μέρος της αιώνιας αλήθειας, καθίσανε με απολυτότητα και φανατισμό να θυσιαστούνε χάνοντας άδικα την ζωούλα τους και πολώνοντας ακόμη περισσότερα την ανθρωπότητα.
Έτσι θέλοντας και μη, δίνουν σάρκα στην προφητεία του Θεοφώτιστου Προφήτου Δανιήλ ο οποίος πριν χιλιάδες χρόνια είχε προφητεύσει για τον Αντίχριστο των εσχάτων και τα πειθήνια όργανά του:
«καὶ λόγους πρὸς τὸν ῞Υψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους ῾Υψίστου παλαιώσει» (Δανιὴλ ζ', 25)
Έτσι καταργούν, ακυρώνουν, απορρίπτουν και ματαιώνουν τους Αγίους και εμμέσως απορρίπτουν πανηγυρικά την χάρη Του Αγίου Πνεύματος που εκφράστηκε δια μέσου της ζωής και του λόγου των Αγίων.
Έχουμε δηλαδή πασιφανώς και δίχως προηγούμενο ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Το Οποίο λάλησε λανθασμένα και εσφαλμένα κατ΄αυτούς διά των Προφητών και Αγίων της Εκκλησίας μας.
Και εδώ ερχόμαστε πλέον στα λόγια Κυρίου μας:
«ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτεἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι» (Ματθ. ιβ΄, 32).
Θλιβερώς λοιπόν αυτοί που πωρωμένοι πια συκοφαντούν Το Πανάγιον Πνεύμα ούτε μπορούν να μετανοήσουν αλλά ούτε και συγχωρούνται (όχι πως ο καλός Θεός δεν συγχωρεί, αλλά επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν να μετανοήσουν) αλλά ούτε και Παράδεισο βλέπουνε ποτέ τους (αν και αμφιβάλλω αν πιστεύουν στον Παράδεισο και στην άλλη ζωή).
Ας κρατήσουμε λοιπόν με λεβεντιά το Ορθόδοξο φρόνημα και ας μας παραγγέλλουν οι Οικουμενιστές να καθίσουμε φρόνιμα.
Ο Χριστός μας είναι ο ΩΝ, ο ΗΝ και ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ.
-ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ -
Άγιον Όρος: Ποιους εκφράζουν οι εκφραστές;
Γράφει ένας ταπεινός προσκυνητής
Διάβασα στο διαδίκτυο, σε αξιόπιστα θρησκευτικά ιστολόγια τη δήλωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους σχετικά με κείμενα και απόψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και που ο καθείς αντιλαμβάνεται, ότι αναφέρονται στον απόηχο της Συνόδου στην Κρήτη και τον σάλο των αντιδράσεων που αυτή έχει επιφέρει. (βλ. εδώ)
Πράγματι, εδώ και δύο περίπου μήνες που έληξαν οι εργασίες της Συνόδου στο Κολυμπάρι, πολλά είναι τα ερωτήματα, περισσότερες οι ανησυχίες και πλείστες οι οργισμένες φωνές κατά των Προκαθημένων Ιεραρχών μας, που παραχώρησαν, ως μη όφειλαν και μη κινούμενοι συνοδικά, εκκλησιαστική ύπαρξη σε διάφορες ετερόδοξες κοινότητες, οι οποίες απέχουν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Μέσα στην θερινή ραστώνη, που συνήθως αποδυναμώνει εν γένει τα αντανακλαστικά, υψώθηκαν δικαίως αγανακτισμένες καιενίοτε οργίλες κραυγές διαμαρτυρίας που σε συνδυασμό με πιο ψύχραιμες προσεγγίσεις, αλλά και με διάφορα έκτακτα δυσάρεστα που δυστυχώς σκίασαν την επικαιρότητα, όπως βεβήλωση ιερών ναών κλπ. σκιαγράφησαν το χρονικό διάστημα που διανύουμε.
Και ενώ περιμένουμε μετά περισσής αδημονίας την συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας που θα γίνει το φθινόπωρο (κάλλιο αργά παρά ποτέ) για να ενημερωθεί επιτέλους το ποίμνιο, και ενώ περιμέναμε, κατ΄ εξοχήν, από τον Αγιώνυμο Άθωνα να αποτιμήσει τα γεγονότα και να προβεί σε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση για το τι μέλλει γενέσθαι στις σχέσεις των ορθοδόξων με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, έρχεται η πρόσφατη δήλωση των Αγίων Πατέρων και μας αφήνει «ενεούς και κεχηνότες»!! Κοινώς, μας κούφανε...
Με μια λιτή, ξερή, κοφτή λακωνική και εν πολλοίς νερόβραστη, κατά τα άλλα επίσημη και τυπική δήλωσή της, η Ιερά Επιστασία θέλει να μας πει το τίποτα.
Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν....
Με ύφος εκατό καρδιναλίων και σε έντονο παπικού χαρακτήρα τόνο, που δεν συνάδει με εκείνο του ταπεινού, αγαθού και πράου φρονήματος, οι Άγιοι Πατέρες κόπτονται να υπενθυμίζουν σε εμάς τους απλούς πληβείους ποιος κάνει κουμάντο. Πάσα φωνή προερχόμενη από χείλη εκτός διοικήσεως των Καρυών, παυσάτω!!! Τι να πούμε πια!!!
Αυτό, αναρωτιέμαι, είναι το ζητούμενο; Ποιοι θα έχουν την αρμοδιότητα, ποιοι θα δικαιούνται να ομιλούν και από πού θα ...εκχωρούνται τα Δελτία Τύπου;
Όταν το Περιβόλι της Παναγίας είναι καζάνι που βράζει από άσχημες και δυσάρεστες εξελίξεις, με «καρατομήσεις» Μοναχών και απειλές εκδίωξης Γεροντάδων, λόγω ισχυρών αντιδράσεών τους στην νέα και παράξενη εκκλησιολογία του Πατριάρχη, όταν υφίσταται ορατός κίνδυνος σχισμάτων και αποσχίσεων, όταν οι κοσμικοί συναγωνίζονται σε ανησυχία τους Μοναχούς και φλερτάρουν με την ιδέα της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ή ακόμα και άλλων φιλοπαπικών Επισκόπων, έρχεται η Αγιορείτικη Διοίκηση με μια τέτοια ανακοίνωση; Να αποδείξει, τί; Να συμβάλλει, σε τί; Αποσκοπεί, πού;
Αντί να κατευνάσει τα οξυμμένα πνεύματα και να ρίξει πνευματικά φώτα πορείας στα κακοτράχαλα μονοπάτια της ανηφόρας του λαού μας, πρωτοστατώντας στην επανακατήχηση των ορθοδόξων, αντί να υψώσει την Ευαγγελική Φωνή, μας υποδεικνύει το defacto στην άσκηση των διοικητικών της καθηκόντων, μη και τάχα δεν εφαρμοστεί το διαβόητο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»
Πάντως, άλλα περίμενα από την σεπτή αδελφότητα και κυρίως από τους έχοντες και κατέχοντες την ιερατική εξουσία.
Θα τους ήθελα μπροστάρηδες όταν βλασφημείται το όνομα του Θεού μου και μάλιστα όταν γίνεται Νόμος της Πολιτείας η αποποινικοποίηση της βλασφημίας.
Θα τους ήθελα λοκατζήδες της Πίστης μου όταν τζαμιά, τεμένη και η ισλαμική ημισέληνος μπερδεύονται με Επισκοπικά ράσα.
Θα τους ήθελα με λόγο καταπέλτη, ρομφαία δίστομη, να αναφωνήσουν «στώμεν καλώς» όταν διοργανώνονται έκφυλες πομπές και παρελάσεις τάχα υπερηφανείας όπου περιφέρονται προκλητικώς θλιβερά σαρκία πλανεμένων υπάρξεων.
Περίμενα μια φλογερή ομολογιακή ανακοίνωση που να απευθύνεται σε λαϊκούς, κληρικούς και Μοναχούς και να θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων... και όχι αυτού του είδους και αυτού του ύφους τελεσίγραφα.
Ουδείς εκ των ταπεινών και ευλαβών χριστιανών αμφισβητεί την διοικητική και υπηρεσιακή, έως δημοσιοϋπαλληλική (φευ!) αρμοδιότητα της Ιεράς Κοινότητας. Το γεγονός ότι οι αρμοδιότητες είναι όλες δικές της, θεσμοθετημένες και με τη «βούλα», την καθιστά, ακόμα πιο υπεύθυνη και με βαρύτατο το χρέος να ηγείται ως οδοδείκτης στην συνείδηση των χριστιανών.
Όπως και να το κάνουμε, η διοίκηση και η εξουσία αυτής μέσω των θεσμοθετημένων οργάνων και εκπροσώπων της, καθ΄ όλα σεβαστή από όλους, δεν απορρίπτει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης οποιουδήποτε χριστιανού, πολλώ δε μάλλον όταν θίγονται θέματα της ορθόδοξης πίστης μας. Επιπρόσθετα, δημιουργεί περισσότερες και απαιτητικότερες προσδοκίες των πιστών για την στάση που καλείται να τηρεί η Ιερά Επιστασία σε εκκλησιαστικά και πνευματικά ζητήματα.
Ακριβώς γι΄ αυτό, αν θέλει το Άγιον Όρος να παραμένει Φάρος της Ορθοδοξίας, χρειάζεται να ενσκήψει πραγματικά, λόγω και έργω, στα ουσιαστικά θέματα που ταλανίζουν τον λαό και την Πίστη μας.
Άλλωστε, οι αυστηρά υπηρεσιακοί και απόλυτοι τόνοι της ανακοίνωσης σε σύγκριση με το λαλίστατο και μελιστάλακτο ύφος των προσφωνήσεων υποδοχής σε διάφορους πολιτικούς, που ανερυθρίαστα επισκέπτονται τις Ιερές Μονές κατόπιν των όσων αντιχριστιανικών νομοθεσιών έχουν υπερψηφίσει και στους οποίους οι σεπτοί μας Πατέρες μόνο εδαφιαίες μετάνοιες δεν κάνουν, εν τέλει με ξενίζει, αν όχι με σκανδαλίζει για να μην πω ότι με εξοργίζει.
Κακοπροαίρετο βίντεο μέ "σημαῖα" καί πάλι τόν Ἅγιο Παΐσιο ξεφύτρωσε "τυχαῖα" ... μετά τίς ἀντιδράσεις γιά τήν ψευδοσύνοδο ἐν Κολυμπαρίῳ Κρήτης 2016!
Τό παρόν ἄρθρο ἐστάλη μέ ἠλεκτρονικό μέηλ
στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἑδέσσης-Πέλλας-καί Ἀλμωπίας
Τό παρόν ἄρθρο δημοσιεύσαμε στίς 15-8-2016
Ἄχ αὐτός ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ταλαιπωρημένος καί μετά τήν κοίμησή του!
Διάφοροι καιροσκόποι ἐκμεταλλεύονταν τό ὄνομά του ἐν ζωῇ, διάφοροι καιροσκόποι τό ἐκμεταλλεύονται ἀσυστόλως καί μετά τήν κοίμησή του, ὅπως τό εἶχε προβλέψει μέ τό διορατικό του χάρισμα!
Ὁ ἁγιασμός του δέν ἔμεινε στάσιμος μετά τήν κοίμησή του, ἀλλά συνεχίζει σέ ὑψηλότερες ἀναβάσεις ἐξαιτίας ὅλων αὐτῶν πού τόν χρησιμοποιοῦν ὡς "κερασάκι" στήν κάθε συμφεροντολογική "τοῦρτα" πού μαγειρεύουν ...
Παρακολουθοῦμε πώς ἐδῶ καί κάποιες ἡμέρες "ξεφύτρωσε" στό διαδίκτυο ἕνα βίντεο τοῦ 1992, ὅλως "τυχαίως" ... , τό ὁποῖο δείχνει τόν Ἅγιο Παΐσιο νά ἀσπάζεται ταπεινά ὡς Μοναχός τόν Πατριάρχη του κ.κ. Βαρθολομαῖο σέ ἐπίσκεψη τοῦ δευτέρου στό Ἅγιον Ὄρος, καί τόν Πατριάρχη νά ἀγκαλιάζει καί νά φιλᾶ σταυρωτά τόν τότε Μοναχό καί νῦν Ἅγιο.
Δέν μιλήσαμε γιά τά "ἀποκαλυπτήρια" αὐτοῦ τοῦ βίντεο ἐσκεμμένα, γιά νά μήν δώσουμε διαστάσεις στό θέμα καί χαθεῖ πολύτιμος κόπος καί χρόνος. Πολλῷ δέ μᾶλλον, διότι ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως καί κυρίως μέ Χριστιανούς χλιαρούς ὅπως ἐμεῖς, ἐλλιπῶς ἤ οὐδόλως κατηχημένους, ἰδιαιτέρως δέ σέ θέματα δογματικά, δέν θέλαμε νά γίνουμε αἰτία ὥστε νά παραπλανηθοῦν οἱ πιστοί καί νά περάσει ἡ ἰδέα πώς ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ἐξαιτίας ἑνός ἀσπασμοῦ, συνέπλεε στά ἴδια οἰκουμενιστικά φρονήματα μέ τόν Πατριάρχη. Ἄπαγε! Καί βεβαίως, δέν θέλαμε νά γίνουμε οὔτε αἰτία ἀποπροσανατολισμοῦ καί σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν, ἀλλά οὔτε καί αἰτία νά βλασφημεῖται ὁ Ἅγιος ὡς πλανεμένος ἤ κακόφρων, ἑμμέσως πλήν σαφῶς.
Κρατήσαμε λοιπόν, συνειδητή στάση σιωπῆς, γιά νά μήν κάνουμε "διαφήμιση" τοῦ βίντεο σέ ὀφθαλμούς καί ὦτα μή ἐχόντων διάκριση καί μέ τήν προσδοκία νά μήν τοῦ δώσουν ὑπερβάλλουσα σημασία οἱ Χριστιανοί, ὅπως ἔπρεπε νά γίνει.
Δυστυχῶς, ὅμως, βλέπουμε πώς τό ἐν λόγῳ βίντεο ἔχει γίνει highlight στό διαδίκτυο, καί ἀκόμη χειρότερα τό ἀναρτοῦν "ὀρθόδοξες" ἱστοσελίδες ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟ καί ΛΟΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, μέ ἀποτέλεσμα χιλιάδες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά παραπλανῶνται, βγάζοντας διά τῆς μεθόδου τῆς ἀδιάκριτης ἐπαγωγῆς ἐσφαλμένα συμπεράσματα! Ὑποσυνείδητα καί αὐτόματα γεννᾶται ὁ ἑξῆς λαθεμένος συνειρμός στά μή νήφοντα μυαλά:
Ἐφόσον ὁ Ἄγιος Παΐσιος ἀσπάζεται τόν παναιρεσιάρχη Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, ἄρα ... οἱ κακοδοξίες καί οἱ οἰκουμενιστικές ἐνέργειες τοῦ Πατριάρχη εἶναι "ὀρθές" καί "ἀποδεκτές" ἀπό τόν Ἅγιο, παρεξηγημένες ἀπό τόν λαό, κι ἑπομένως, πρέπει νά νιώθουμε ἀσφάλεια στά λόγια καί στά ἔργα τοῦ Πατριάρχη!
Οἱ "καλοθελητές" μέ τάς "ἁγνάς προθέσεις" ... ἀφοῦ πρῶτα ἔκαναν (ποιός ξέρει γιά πόσον καιρό) "ἀνασκαφές" σέ ὅ,τι ὁπτικοακουστικό ὑλικό ὑπῆρχε πού νά ἀφορᾶ τόν Ἅγιο Παΐσιο-τοῦ ὁποίου ὅλως "τυχαίως" ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης φρόντισε σκοπίμως ἕνα περίπου χρόνο πρίν τήν ψευδοσύνοδο καί ἐν καιρῷ μαγειρέματος τῶν προσυνοδικῶν κειμένων ... τήν ἁγιοκατάταξή του (13 Ἰανουαρίου 2015)-καί ἀφοῦ "ἔκοψαν, ἔραψαν κι ἀπομόνωσαν" τό συγκεκριμένο στιγμιότυπο πού τούς "εὐφραίνει τήν καρδίαν", φρόντισαν νά τό σπείρουν στό διαδίκτυο, ἀκριβῶς γιά νά πετύχουν δογματική σύγχυση στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, καί προαπαντός ... "εὔκρατο κλίμα" ὑπέρ τοῦ παναιρεσιάρχη-οἰκουμενιστή Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου!
Ὁ Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, ὅμως, ἐγνώριζε αὐτό τό "στιγμιότυπο" καί προφανῶς τό κράταγε ὡς ἄσσο στό μανίκι του γιά μετά τήν Σύνοδο, ἄν τά πράγματα δυσκόλευαν εἰς βάρος του καλή ὥρα, καί γιά νά ἔχει ὡς σύμμαχο ἕναν σύγχρονο καί ἀγαπητό Ἅγιο γιά ὅλον τόν κόσμο, πασίγνωστο τόσο στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί στό ἐξωτερικό! ...
Οἱ "ἀνασκαφεῖς" τοῦ Πατριάρχη ἐνημερώθηκαν on time γιά νά πέσει τό βίντεο ὡς πυροτέχνημα, δηλαδή μόλις οἱ ἀντιδράσεις κατά τῆς ψευδοσυνόδου ἄρχισαν νά γίνονται ἀπειλητικά ἐντατικότερες καί φορτικότερες, καί ὡς ἀνάχωμα ὥστε νά μήν γίνουν ἀνεξέλεγκτες!
Τί timing! ...
Σέ αὐτό τό σημεῖο, ἐφιστοῦμε τήν προσοχή στήν λεπτομέρεια τῆς χρονικῆς συγκυρίας πού ὅλο αὐτό τό ἐγχείρημα διαβολῆς λαμβάνει χώρα καί ἔκταση, πού δέν πρέπει νά μᾶς διαφύγει, καί πού εἶναι ἡ ἑξῆς:
-Σέ τί ἐποχή κυκλοφορεῖ τό βίντεο;
-Λίγο μετά τήν σωρεία ἀντιδράσεων κατά τῆς ψευδοσυνόδου Κρήτης ἐν Κολυμπαρίῳ 2016, λίγο μετά τήν σωρεία βίντεο, κειμένων, ἀναλύσεων, μελετῶν, ἀνακοινώσεων, ὁμιλιῶν, συναντήσεων ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδος, συνεντεύξων καί ἄρθρων κατά τῶν ἀντορθόδοξων καί ἀντικανονικῶν ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς Συνόδου, καί φυσικά ... λίγο μετά τίς πρῶτες ἐκκοπές μνημοσύνων ἀπό λαϊκούς καί ρασοφόρους καί μάλιστα Ἁγιορεῖτες!!!
Βαβαί τῆς συμπτώσεως! ...
Κάποιος φοβᾶται τίς ἀντιδράσεις καί τήν διόγκωσή τους ἐντός κι ἐκτός Ἑλλάδας ...
Μετά ἀπό τά ἀκράδαντα ἐπιχειρήματα τῶν ἀντιδρούντων ρασοφόρων καί λαϊκῶν κατά τῆς ψευδοσυνόδου Κρήτης καί τά ὁποῖα ἑδράζονται στέρεα στό Εὐαγγέλιο, στήν Ἱερά Παράδοση, στούς Ἁγίους Πατέρες καί στούς Ἱερούς Κανόνες ὅλων τῶν προηγούμενων ἀποφάσεων τῶν γνησίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, προφανῶς κάποιοι κρυφοί καί φανεροί οἰκουμενιστές τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου ἔσπευσαν νά βροῦν ἕναν Ἄγιο γιά "συνήγορο τοῦ διαβόλου" στόν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐκτεθεῖ ἀνεπανόρθωτα διά τῆς ληστρικότερης ψευδοσυνόδου ἀνά τούς αἰῶνας, τῆς ὁποίας μετά χαρᾶς ἡγήθηκε τόσο ὡς δρομολογητής, ὅσο καί ὡς ἐπικεφαλῆς διεκπεραιωτής!
Ντροπή τοῦ ἐγχειρήματος!
Πιό ντροπή, ὅμως, πού "ὀρθόδοξες" ἱστοσελίδες ἀναπαράγουν ἀναντίρρητα καί ἀφιλτράριστα τό βίντεο παίζοντας τό παιχνίδι τῶν οἰκουμενιστῶν καί ἀφήνοντας στό ἔλεος τῶν ἀνέμων τῆς ἀγνοίας καί τῆς δογματικῆς ἀμαθείας καί ἠμιμαθείας τούς πιστούς.
Καί ἀκόμη χειρότερα, πιό ντροπή στίς Μητροπόλεις πού γίνονται "πηγές ρεουσῶν ἀφθόνων ὑδάτων διαβολῆς" στό χριστεπώνυμο πλήρωμα μέ τήν ἀνάρτηση τοῦ βίντεο, ὅπως ἡ Ἱερά Μητρόπολη Ἑδέσσης-Πέλλης-καί Ἀλμωπίας καί τό Γραφεῖο Τύπου της.
Συγχαρητήρια γιά τό "θεάρεστο" ἔργο σας Πατέρες. Δίνετε τά "φῶτα" Σας στά τέκνα Σας.
Βλέπετε γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές:
(Γραφεῖο Τύπου Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἑδέσσης, Πέλλης κι Ἀλμωπίας)
Καί συνεχίζουμε λέγοντας τά ἑξῆς:
1. Ὁ ἀσπασμός καί ἡ ταπείνωση ἑνός Μοναχοῦ σέ ἕνα ρασοφόρο πρόσωπο-εἰκόνα Θεοῦ δέν σημαίνουν ἀποδοχή τῶν κακῶν φρονημάτων αὐτοῦ τοῦ προσώπου, εἰδικά ἄν αὐτό τό πρόσωπο εἶναι ὁ Ἕλληνας Πατριάρχης του καί μή καθαιρεμένος ... ἐπίσημα.
2. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός συγκάθονταν, συνέπινε καί συνέτρωγε μέ ἁμαρτωλούς, μέ πόρνες καί τελῶνες, καί ὡς γνωστόν τόν κατηγοροῦσαν γιά τούτη τήν στάση Του. Αὐτή ἡ συμπεριφορά Του, ὅμως, δέν σήμαινε πώς ἀποδεχόταν τά φρονήματα καί τίς ἁμαρτίες τῶν συγκαθημένων Του, ἀλλά ὅτι τούς ἔκανε οἰκονομία, τούς ἐδίδασκε καί περίμενε τήν μετάνοιά τους, Αὐτός πού "θέλει πᾶντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν".
3. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός καί Θεός εἶχε ἐπί τά τρία ἔτη τῆς δημοσίας δράσης Του γιά μαθητή Του τόν Ἰούδα, τόν εἰς πλήρην γνώσιν Του προδότη Του καί ταυτόχρονα μονίμου κλέφτη τοῦ κοινοῦ ταμείου τῶν μαθητῶν! Μάλιστα δέ, ἔδωσε καί σέ αὐτόν, ὅπως καί στούς ὐπόλοιπους μαθητές Του, τό χάρισμα νά θαυματουργεῖ! Δέν τόν ἠστέρησε σέ τίποτε. Αὐτή ἡ συμπεριφορά Του, ὅμως, δέν σήμαινε πώς ἀποδεχόταν τά φρονήματα καί τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά ὅτι τοῦ ἔκανε οἰκονομία, τόν ἐδίδασκε καί τοῦ ἔδινε ἀγαπητικές εὐκαιρίες μετανοίας γιά νά εἶναι ἀναπολόγητος.
Ἄς ἀφήσουν λοιπόν, κατά μέρος κάποιοι τίς πλάγιες καυσαεριοῦχες ριπές διαβολῆς στόν θεολογικό ἀέρα πού ἐκτοξεύει τό ἐν λόγῳ βίντεο, μέ σκοπό νά δημιουργήσει "δογματικό νέφος" συγκαλύπτον τίς οἰκουμενιστικές ἀτασθαλίες τοῦ Πατριάρχη μας καί ἄς θυμηθοῦν τά ἑξῆς λόγια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου:
"Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς (οἰκουμενιστές-"μεταπατερικούς-νεοπατερικούς") έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει...".
...
"Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ίεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές.".
...
"Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ' όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.".
(Ἀπό τήν Ἐπιστολή πρός π. Χαράλαμπο γιά τά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τοῦ ὁποίου σημειωτέον εἶχε κόψει καί τό μνημόσυνο!)
Αὐτά, γιά νά μήν χαίρονται οἱ "συνήγοροι τοῦ διαβόλου" καί γιά νά καταλάβουμε ὅλοι μας πώς εἴμαστε ὑπεύθυνοι ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί γιά ὅσα διαδραματίζονται, κι ἀκόμη περισσότερο πώς ἔχουμε χρέος κι ἐντολή νά βασανίζουμε-νά τεστάρουμε τά πάντα, κι ὄχι νά καταπίνουμε ἀμάσητα τά δηλητηριώδη πιάτα πού μᾶς σερβίρουν οἱ ὅποιοι εἰς γνώσιν καί ἀγνοίᾳ "καλοθελητές", προκειμένου νά φέρουν τά γεγονότα στήν ἐπιθυμητή γιά αὐτούς ρότα πού δρομολογοῦν. Τοὐστέστι: στήν Πανθρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν προκειμένῳ!
"Πάντα δὲ δοκιμάζετε, τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε." (Α' Θεσ. 5, 21-22).
ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Λες κι η αυλή της καρδιάς και της ζωής μας είναι άφραχτη και άθυρη. Κι έρχονται με βία και με φόρα οι δοκιμασίες, οι θλίψεις, οι πειρασμοί, οι δυσκολίες, οι δυσχέρειες, οι στενώσεις, τα αδιέξοδα, τα τέλματα. Κανείς δεν τις κάλεσε, κανείς δεν τις περίμενε, κανείς δεν τις λογάριασε. Δεμένοι στη ρότα της άγνοιας και του εφησυχασμού μας, ψιλοτσακίζαμε με το εγώ μας και με το παραμικρό τα πάντα και τους πάντες. Δεν μας άφησε ποτέ η φαντασία και η αλαζονεία μας να προνοήσουμε για την πτώση, την κρούση και τη σύνθλιψη. Μας «έφαγε» η υπνωτιστική «θετική ενέργεια» και «θετική σκέψη». Νομίζαμε βαθιά μέσα μας ότι όλος ο κόσμος θα στέκεται εκεί, αμίλητος και διαθέσιμος, πάντα για να υπηρετεί τις ιδέες και τα θελήματά μας. Εγώ «έτσι» τα θέλω τα πράγματα, «έτσι» τα πρόσωπα, «έτσι» τις σχέσεις και τις καταστάσεις της ζωής μου· «έτσι» ακόμη και αυτή την ίδια τη ζωή. Μα έρχονται τα τσακίσματα της πραγματικής ζωής, από την οποία έχει πάρει διαζύγιο προ πολλού η φαντασία μας. «Γιατί ήρθατε;», «Γιατί ήρθατε σε μένα;», απευθυνόμαστε προς τις συμπληγάδες με αγανάκτηση, ρωτώντας τες με όλο το θυμό που μας συνέχει. Ορμητικοί οι σκαιοί λογισμοί και όλες οι αδυσώπητες σκιές στήνουν το δικό τους χορό έξω και μέσα μας και γίνονται οι προπομποί της κ. Απόγνωσης. Αυτή που κρατάει τη χαριστική βολή κατά της ζωής μας, της καρδιάς και της ψυχής μας. Μετά, έστω και αργά, αρχίζουμε να μαθαίνουμε. Λίγο-λίγο, δειλά και αθάρρευτα στην αρχή, αρχίζουμε να παραδίδουμε ελεύθερα το χρόνο που μας απομένει, το χρόνο που μας περισσεύει, το χρόνο που έχουμε και μας βρίσκεται, το χρόνο που δε θα δίναμε ποτέ στο ναρκωμένο μας πριν. Μετά, έρχεται το δάκρυ, η κατάνυξη, η συντριβή, η συγκίνηση, ο θείος πόθος και το συνεχές άλγος και πένθος για το Θεό. Κάθε εγκόσμιο πικρό χάνει την ισχύ του, τερματίζεται, τελειώνει και χάνεται. Είμαστε ήσυχοι και ελεύθεροι. Και αυτός ο χρόνος γίνεται απαραίτητη ζωογόνα σπονδή μαζί με την έντρομη ή απορημένη καρδιά μας. Οι παλμοί αρχίζουν να γίνονται καρότσια ικεσιών. Η Προσευχή κερδίζει επιτέλους έδαφος. Μεταλαμβάνουμε έκπληκτοι τη γεύση από το επέκεινα. Την ύπαρξή μας την αγκαλιάζει η αιωνιότητα του Θεού. Η παρουσία Του γίνεται αόρατος μα αισθαντικός φίλος, αχώριστη συντροφιά, απερίγραπτη μέθη, μέθεξη και μεταρσίωση. Μετά αδυνατούμε να έχουμε το χρόνο που θα θέλαμε να υπάρχει και που θα άξιζε γι’ αυτή για να υπάρχουμε καλύτερα, άχρονα. Μετά επιθυμούμε τη σιωπή και τη σύνεση, από κάθε φλυαρία και ματαιολογία· το πάσχειν, το καρτερείν και ευχαριστείν, από την ευμάρεια, την αναλγησία και αναισθησία που προσκυνάει η λογική του κόσμου και της αυτοσυντήρησής μας. Είμαστε ριγμένοι στα κράσπεδα του Κυρίου. Είναι και Αυτός εντός μας, εκεί στο αθέατο και ήσυχο ταμείο της καρδιάς μας…
π. Δαμιανός
Ὅσοι κατέχονται ἀπό τήν ἁμαρτία εἶναι πιό ταλαίπωροι ἀπό τούς δαιμονισμένους.
Πολύ πιό σοβαρή καί φοβερή ὅμως εἶναι ἡ κατάληψη αὐτῶν πού, ὄντας ἐλεύθεροι σωματικά, ὑφίστανται ὡστόσο μία κατοχή πιό ὀλέθρια μέσα στήν ψυχή τους καί εἶναι αἰχμάλωτοι τῶν παθῶν καί τῶν δαιμονικῶν ἡδονῶν.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀναφέρεται σέ τέτοια δουλεία καί λέει:
"Ἀπό ὅ,τι ἔχει ὁ ἄνθρωπος νικηθεῖ, σ' αὐτό κι ἔχει ὑπολουλωθεῖ" (Β' Πέτρ. 2, 19). Ἡ συμφορά αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολύ πιό ἀπελπιστική, ἐπειδή, ὄντας ὑποχείριο τῶν δαιμόνων, δέν ἀντιλαμβάνονται οὔτε κάν τίς ἐφόδους πού αὐτοί τούς ἐξαπολύουν, ἀλλά οὔτε καί τήν τυρρανία πού ὑφίστανται.
Γνωρίζουμε ὄτι ἀκόμη καί στούς Ἁγίους συμβαίνει νά παραδίδεται τό σῶμα τους στόν Σατανά ἤ νά δοκιμάζονται ὑποφέροντας ἀπό βαριές ἀρρώστιες καί γιά τά πιό ἐλαφρά λάθη τους. Αὐτό συμβαίνει γιατί ὁ Φιλάνθρωπος καί Πανοικτίρμονας Θεός δέν θέλει νά βρεῖ σ' αὐτούς, τή μεγάλη ἡμέρα τῆς Κρίσης, οὔτε τό παραμικρό ψεγάδι, οὔτε καί τήν πιό μικρή κηλίδα. Φροντίαζει λοιπόν, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Προφήτη Του, νά καθαρίσει τή σκουριά τῶν ἁμαρτιῶν τους, ὥστε ὅπως τό χρυσό ἤ τό ἀσήμι πού περνάει ἀπό τό καμίνι, ἔτσι κι αὐτοί νά περάσουν καθαροί καί ἄμωμοι καί νά λάμψουν στή μακάρια αἰωνιότητα.
Πάνω σ' αὐτό λέει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας:
"Θά σέ βάλω στή φωτιά γιά νά σέ καθαρίσω καί θά βγοῦν ὅλες οἱ προσμίξεις. Καί μετά θά κληθεῖς πόλη δικαιοσύνης, ἡ Σιών, πόλη πού μένει πιστή στόν Θεό"(Ἡσ. 1, 25-26).
Καί ὁ σοφός Σολομώντας ἐπίσης, λέει:
"Ὅπως δοκιμάζεται τό ἀσήμι καί τό χρυσάφι στό καμίνι, ἔτσι δοκιμάζει ὁ Κύριος τούς ἐκλεκτούς του" (Παροιμ. 17, 3).
Καί ὁ σοφός Σειράχ λέει:
"Μέ τή φωτιά δοκιμάζεται ὁ χρυσός καί οἱ ἄνθρωποι γίνονται δεκτοί ἀπό τόν Θεό, ὅταν περάσουν ἀπό τό καμίνι τῆς ταπείνωσης" (Σοφ. Σειρ. 2, 5).
Τέλος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει:
"Διότι ὁ Κύριος ἐκεῖνον πού ἀγαπάει τόν διαπαιδαγωγεῖ καί μαστιγώνει ὅποιον παραδέχεται γιά παιδί του" (Ἑβρ. 12, 6).
Συνομιλία μέ τόν Ἀββᾶ Σειρῆνο,
ἐκ τοῦ βιβλίου:
Συνομιλίες μέ τούς Πατέρες τῆς ἐρήμου
Τόμος Α΄
Ἐκδόσεις: "ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ"
Ψελλίσματα Στην Πανάχραντο !
" Στήν Παναγία μας ὅλα τά προβλήματά μου ἀναθέτω.
Ἀλλά γιά περισσότερη ἐγρήγορση…
Μιλῶ στήν Γλυκοφιλοῦσα,
ὅταν μοῦ λείπη ἡ ἀγάπη τῶν δικῶν μου.
Παρακαλῶ τήν Ὁδηγήτρια,
γιά νά μήν χάσω τόν δρόμο μου.
Κλαίω μπροστά στήν Παυσολύπη,
ὅταν ὁ οὐρανός μου εἶναι μαῦρος.
Δέομαι στήν Γοργοϋπήκοο,
γιατί τό πρόβλημα “δέν παίρνει” ἄλλο.
Γονατίζω στήν Παραμυθία,
ὅταν οἱ λύπες εἶναι ἀβάσταχτες, πολλές καί ὄχι μία.
Χαμογελώντας παρακαλῶ τήν Πάντων Χαρά,
ὅταν ἡ χαρά μου εἶναι μακρινό ὄνειρο.
Κοκκινίζοντας ἐκλιπαρῶ τό Ρόδο τό Ἀμάραντο,
γιά τήν χαμένη μου ντροπή.
Κι ἄν ἡ μάνδρα τῆς ψυχῆς μου ἀπειληθῆ,
κρούω στήν Πορταΐτισσα.
Δοξολογώντας τόν Κύριο,
ψάλλω μπροστά στό Ἄξιον Ἐστί.
Εὐχαριστώντας τόν Θεό γιά ὅσα μοῦ ἔδωσε,
ζητῶ ἀπό τήν Παναγία Δεξιά νά Τοῦ τό πεί.
Ἀλλ’ ὅταν δέν ἀντέχω τόν θρῆνο τῶν ἀδελφῶν,
ζητῶ ἀπό τήν Θρηνωδοῦσα νά κλαύσω μαζί της.
Κι ὅσες φορές, ὡς ἄλλοι “Φιλισταῖοι” ἐχθρικά σύννεφα πυκνώνουν
στόν οὐρανό τῆς Πατρίδος μου, ἱκετεύω τήν Ἁγία Σκέπη.
Κι ὡς Μάνα τοῦ κόσμου ὅλου, Βρεφοκρατοῦσα,
Σέ ἱκετεύω γιά τίς μάνες…
Ἀπό τήν Γερόντισσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους
ζητῶ νά φυλάει τά ἀδέλφια μου τούς μοναχούς… "
Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου, γενοῦ μεσίτρια,
πρός τόν Φιλάνθρωπο Θεόν,
μή μοῦ ἐλέγξῃ τάς πράξεις,
ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων."
Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου
Tώρα μὲ τὴν Χάριν της θὰ ὁμιλήσωμε περὶ τῆς ἐξόδου καὶ τῆς Μεταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμον εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ της. Εἶναι ὄντως φαιδρὰ καὶ χαρμόσυνος γιὰ τὴν ἀκοὴν τῶν φιλοθέων ἡ τοιαύτη διήγησις.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εὐδόκησε νὰ μεταθέση τὴν παναγίαν καὶ πανάμωμον μητέρα του ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτὸν εἰς τὴν Βασιλείαν του, προκειμένου νὰ λάβη τὸν ἄφθαρτον στέφανον τῶν ὑπερφυῶν ἀγώνων καὶ ἀρετῶν της, νὰ τὴν τοποθετήση θεομητροπρεπῶς «ἐκ δεξιῶν του, περιβεβλημένην μὲ πορφύραν καὶ πεποικιλμένην ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ» (Ψαλμ. μδ΄, 12) καὶ νὰ τὴν ἀνακηρύξη Βασίλισσαν πάντων τῶν κτισμάτων, ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς τὸ...
ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος καὶ ἐγκαθιστῶν εἰς τὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, τῆς ἐγνωστοποίησε ἐκ τῶν προτέρων τὴν ἔνδοξον αὐτῆς μετάστασιν.
Ἀπέστειλε πάλιν εἰς αὐτὴν τὸν ἀρχάγγελον Γαβριὴλ γιὰ νὰ τῆς ἀναγγείλη τὴν ἔνδοξον ἐκδημίαν της, καθὼς ἄλλοτε τὴν θαυμαστὴν αὐτῆς σύλληψιν.
Τὴν ἐπεσκέφθη λοιπὸν ὁ ἀρχάγγελος καὶ τῆς ἐπέδωσε ἕνα κλάδον φοίνικος, σύμβολον τῆς νίκης, τὸ ὁποῖον εἶχε ἄλλοτε χρησιμοποιήσει ὁ λαὸς ὑποδεχόμενος εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὸν Υἱόν της, τὸν νικητὴν τοῦ θανάτου καὶ ἐξολοθρευτὴν τοῦ Ἅδου.
Ὁμοίως καὶ τώρα ὁ Γαβριὴλ δίδει αὐτὸν τὸν κλάδον εἰς τὴν Παρθένον, ὡς σύμβολον τῆς νίκης κατὰ πάντων τῶν δεινῶν καὶ τῆς καταλύσεως τοῦ θανάτου, λέγοντας· «Ὁ Κύριος καὶ Υἱός σου σὲ προσκαλεῖ: Ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἔλθης πλησίον μου, ὦ καλὴ μῆτερ μου (Ἆσμ. ἀσμ. β΄, 10 καὶ 13).
Γιὰ τοῦτο μὲ ἀπέστειλε πάλι νὰ σοῦ ἀνακοινώσω, ὦ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ὅτι σήμερα θὰ εὐφράνης, ὦ Κεχαριτωμένη, τὶς οὐράνιες στρατιὲς μὲ τὴν ἄνοδόν σου καὶ θὰ λαμπρύνης περισσότερον τὶς ψυχὲς τῶν ἁγίων, καθὼς ἔπλησες εὐφροσύνης τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν γῆν. Ἀγάλλου καὶ σὺ μαζί τους καθὼς ἄλλοτε τὸ εἶχες φανερώσει, διότι ἀπὸ τώρα θὰ σὲ μακαρίζουν εἰς τοὺς αἰῶνας ὅλα τὰ λογικὰ κτίσματα, «πᾶσαι αἱ γενεαί». «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ».
Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ ἱκεσίες σου ἀνέβησαν εἰς τὸν οὐρανόν, πρὸς τὸν Υἱόν σου, ὅθεν κατὰ τὸ αἴτημά σου σὲ προστάζει νὰ ἀφήσης τὸν κόσμον αὐτὸν καὶ νὰ ἀνέλθης εἰς τὰ οὐράνια σκηνώματα γιὰ νὰ εἶσαι αἰωνίως μαζί του, εἰς τὴν ἀληθινὴν καὶ αἰωνίαν ζωήν».
Καθὼς ἤκουσε ἡ ἁγία Θεοτόκος τοὺς λόγους τούτους ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ ἔδωσε εἰς τὸν ἄγγελον τὴν ἰδίαν, ὅπως καὶ παλαιά, ἀπόκρισιν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι —καὶ τώρα— κατὰ τὸ ρῆμα σου⋅ καὶ ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτῆς ὁ ἄγγελος» (Λουκ. α΄, 38).
Τότε ἡ ὑπερευλογημένη καὶ ἔνδοξος Θεοτόκος Μαρία ἠγέρθη καὶ ἀγαλλομένη ἐπορεύθη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν γιὰ νὰ ἀπευθύνη πρὸς τὸν Κύριον ἐν ἡσυχίᾳ τὶς εὐχαριστίες καὶ τὰ αἰτήματά της γι’ αὐτὴν τὴν ἰδίαν καὶ γιὰ τὸν κόσμον ὅλον.
Ὅταν ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ προσέφερε τὴν λογικὴν λατρείαν εἰς τὸν Υἱόν της, τὶς δεήσεις καὶ τὶς εὐχαριστίες της. Συνέβη τότε ἕνα μέγα θαῦμα, τὸ ὁποῖον γνωρίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἠξιώθησαν τῆς τοιαύτης ἐμπειρίας καὶ δι’ αὐτῶν ἔφθασε ἕως ἐμᾶς.
Ἐνῷ, δηλαδή, προσηύχετο καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριον μέσα εἰς μίαν πραγματικὴν μυσταγωγίαν, ὅλα τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα δένδρα ἔκλιναν πρὸς τὴν γῆν καὶ τὴν προσεκύνησαν. Ὅταν ἐτελείωσε τὴν ἱκεσίαν καὶ τὴν εὐχαριστίαν της, πλημμυρισμένη ὅλη ἀπὸ Θεὸν ἐπέστρεψε εἰς τὴν Σιών.
Εὐθὺς ἀμέσως ὁ Κύριος ἀπέστειλε ἐπὶ νεφέλης τὸν εὐαγγελιστὴν καὶ Θεολόγον Ἰωάννην, καθ’ ὅτι ἡ ἁγία Παρθένος εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ τὸν ἰδῆ, δεδομένου ὅτι ὁ Κύριος τοὺς εἶχε συνδέσει δι’ υἱοθεσίας. Ἡ ἐξ ὅλων τῶν γυναικῶν ὑπερευλογημένη καθὼς τὸν εἶδε ἐχάρη ἀκόμη περισσότερον καὶ ἐζήτησε νὰ προσευχηθοῦν.
Μετὰ τὴν εὐχὴν ἡ ἁγία καὶ ἀειπάρθενος Βασίλισσα ἀνεκοίνωσε εἰς τὸν Ἰωάννην καὶ εἰς τὶς ἐκεῖ παρευρισκόμενες παρθένους τὸ νέον μήνυμα τοῦ ἀρχαγγέλου ποὺ ἀφοροῦσε τὴν μετάθεσίν της καὶ τοὺς ἔδειξε τὸν κλάδον τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον παρέλαβε ἀπὸ αὐτόν.
Παρήγγειλε νὰ ἑτοιμάσουν τὸν οἶκον της, νὰ ἀνάψουν λαμπάδες καὶ νὰ θυμιάσουν, διότι τὸν εἶχε ἤδη διακοσμήσει ὡς ἄλλον νυμφικὸν θάλαμον εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ὑπεδέχετο τὸν ἀθάνατον Νυμφίον, τὸν παντευλόγητον Υἱόν της, τὸν ὁποῖον προσδοκοῦσε μὲ μίαν ἀκατάσχετον ἐλπίδα. Ὅταν ὅλα ἐτακτοποιήθησαν, ἐγνωστοποίησε εἰς τοὺς συνοδοὺς καὶ τοὺς γνωστούς της τὸ ἐπικείμενον μυστήριον τῆς Μεταστάσεώς της καὶ ἐκεῖνοι ἀμέσως τὴν περιεκύκλωσαν κλαίοντας καὶ θρηνώντας γιὰ τὸν ἀποχωρισμόν τους, καθ’ ὅτι μετὰ Θεὸν αὐτὴν εἶχαν ἐλπίδα καὶ βοήθειαν.
Ἡ ἀδελφή τους ὅμως, ἡ Θεομήτωρ καὶ Βασίλισσα, τοὺς παρηγοροῦσε ἕναν ἕναν χωριστὰ καὶ ὅλους μαζὶ καὶ τοὺς ἀπηύθηνε ἕνα συγκινητικὸν χαιρετισμὸν λέγουσα: «Χαίρετε, τέκνα μου εὐλογημένα καὶ μὴ κάμετε τὴν μετάστασίν μου ἀφορμὴν θρήνου, ἀλλὰ πλησθῆτε ἀγαλλιάσεως, διότι ἔρχεται ἡ αἰώνιος εὐφροσύνη, ὁ Κύριός μου καὶ Υἱός μου καὶ ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεός του θὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας».
Ἐκοίταξε ἔπειτα τὸν εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην καὶ τοῦ εἶπε νὰ δώση τὴν ἐσθῆτα καὶ τὸ μαφόριόν της εἰς τὶς δύο χῆρες οἱ ὁποῖες τὴν ὑπηρετοῦσαν. Ἐν συνεχείᾳ τοὺς ἐφανέρωσε τὰ μυστήρια τῆς ἐκδημίας της καὶ τῆς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ αὐτῆς θείας ἐπισκέψεως, καθὼς καὶ τὴν σημασίαν τοῦ κάθε γεγονότος. Ἔπειτα ἐκανόνισε τὰ τῆς κηδείας καὶ τοὺς παρήγγειλε πὼς νὰ τὴν μυρώσουν καθὼς καὶ ποῦ νὰ θάψουν τὸ πανάσπιλον σῶμα της.
Μετὰ ταῦτα ἡ ἔνδοξος Θεομήτωρ ἀνεκλίθη εἰς ἕνα κράββατον, τὴν κλίνην ἐκείνην τὴν ὁποίαν καθ’ ἑκάστην νύκτα ἔλουζε μὲ τὰ δάκρυα τῶν ὀφθαλμῶν της ἀπὸ ἀγάπην πρὸς τὸν Υἱόν της Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν ἐλάμπρυνε μὲ τὶς προσευχὲς καὶ τὶς δεήσεις αὐτῆς. Κατόπιν ἐζήτησε καὶ πάλιν νὰ ἀνάψουν τὶς λαμπάδες. Οἱ δὲ ἐκεῖ συγκεντρωμένοι πιστοί, αἰσθανόμενοι ὅτι ἐγγίζει ἡ ὥρα τῆς ἐκδημίας τῆς μητρὸς αὐτῶν Παναγίας Παρθένου, ἐξέσπασαν εἰς λυγμούς.
Ἔπεσαν εἰς τὸ ἔδαφος καὶ τὴν ἱκέτευαν νὰ μὴ τοὺς ἀφήση ὀρφανούς. Ἐὰν ὅμως ἦταν ἀναπόφευκτος ἡ ἀναχώρησίς της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, νὰ τοὺς συνοδεύη εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὴν Χάριν καὶ τὶς πρεσβεῖες της. Ἡ ἁγία Θεοτόκος ἤνοιξε τότε τὸ ἀμόλυντον καὶ καθαρώτατον στόμα της καὶ τοὺς εἶπε: «Ἡ εὐδοκία τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου ἐπ’ ἐμέ⋅ «οὗτός μου Θεὸς καὶ δοξάσω αὐτόν⋅Θεὸς τοῦ Πατρός μου καὶ ὑψώσω αὐτόν» ( Ἐξοδ. ιε΄, 2). Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ ὁποῖος κατὰ σάρκα ἐγεννήθη ἀπὸ ἐμέ, ὅμως πατὴρ αὐτοῦ εἶναι ὁ Θεός, ὁ καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ δημιουργός. Γιὰ τοῦτο ποθῶ νὰ πορευθῶ πρὸς αὐτόν, ὁ ὁποῖος χορηγεῖ εἰς πάντας τὸ εἶναι καὶ τὴν ζωήν.
Παρ’ ὅλον δὲ ποὺ θὰ ὑπάγω ἐκεῖ πλησίον του, δὲν θὰ παύσω νὰ παρακαλῶ καὶ νὰ πρεσβεύω ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν χριστιανῶν καὶ τοῦ κόσμου παντός, οὕτως ὥστε ὁ φιλάνθρωπος Κτίστης, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός του, νὰ εὐσπλαγχνίζεται ὅλους τοὺς πιστούς, νὰ τοὺς ἐνισχύη καὶ νὰ τοὺς καθοδηγῆ εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀληθινῆς ζωῆς· νὰ μεταστρέφη τοὺς ἀπίστους καὶ νὰ τοὺς συμπεριλάβη ὅλους εἰς μίαν ποίμνην ( Ἰωάν., ι΄16), καθ’ ὅτι ὡς καλὸς Ποιμὴν ἔδωσε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν προβάτων του, γνωρίζει δὲ τὰ ἰδικά του καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ αὐτά».
Καὶ καθὼς ἡ ὑπερευλογημένη μήτηρ τοῦ Χριστοῦ τοιουτοτρόπως ὡμιλοῦσε καὶ συγχρόνως τοὺς εὐλογοῦσε, ἠκούσθη αἴφνης δυνατὴ βροντὴ καὶ ἐνεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη ἀπὸ γαλήνιαν αὔρα. Ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη αὐτὴν νεφέλην, ἤρχισαν νὰ πίπτουν εἰς τὴν γῆν ὡς σταγόνες μυριπνόου δρόσου οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, συνερχόμενοι «ἐπὶ τὸ αὐτό» ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Παναγίας Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας. Ἀμέσως ὁ εὐαγγελιστὴς καὶ Θεολόγος Ἰωάννης, ἀφοῦ τοὺς ὑπεδέχθη καὶ ἤρεμα τοὺς ἐχαιρέτισε, τοὺς ὡδήγησε ἐνώπιον τῆς ὑπεραγίας καὶ μακαρίας Παρθένου.
Δὲν ἦλθαν μόνον οἱ δώδεκα, ἀλλὰ καὶ ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους μαθητάς των οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐπιλεγῆ καὶ ἀξιωθῆ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὅπως μᾶς τὸ δηλώνει ὁ μέγας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολήν του.
Λέγει, δηλαδή, ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Διονύσιος μαζὶ μὲ τὸν Τιμόθεον, τὸν Ἱερόθεον καὶ ἄλλους ὁμοψύχους των ἔφθασαν ἐκεῖ μὲ τοὺς Ἀποστόλους γιὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς Βασιλίσσης. Εἰσῆλθαν, λοιπόν, καὶ παρέστησαν ἐνώπιόν της καὶ τὴν προσεκύνησαν μετὰ δέους καὶ ἄκρας εὐλαβείας. Ἡ δὲ μακαρία καὶ Παναγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς ἀνήγγειλε τὴν ἀναχώρησίν της ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν.
Τοὺς διηγήθη ἐπίσης περὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς κοιμήσεώς της ἐκ μέρους τοῦ ἀρχαγγέλου, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδειξε τὸ ἐπινίκιον σύμβολον τῆς Μεταστάσεώς της, τὸν κλάδον δηλαδὴ τοῦ φοίνικος τὸν ὁποῖον τῆς ἔδωσε ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀγγέλων, τοὺς ἐπαρηγόρησε καὶ πάλι τοὺς εὐλόγησε, ἐνισχύουσα καὶ στηρίζουσα αὐτοὺς εἰς τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος.
Ἀπεχαιρέτισε τὸν Πέτρον καὶ τὸν Παῦλον καθὼς καὶ ὅλους τοὺς λοιπούς, λέγοντας πρὸς αὐτούς: «Χαίρετε τέκνα, φίλοι καὶ μαθηταὶ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ μου. Εἶσθε μακάριοι, ποὺ ἔχετε κριθῆ ἄξιοι νὰ γίνετε μαθηταὶ τοῦ εὐλογητοῦ καὶ ἐνδόξου Κυρίου καὶ Δεσπότου, ὁ ὁποῖος σᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διακονίαν τοιούτων μεγίστων μυστηρίων καὶ σᾶς ἐξέλεξε συμμετόχους τῶν διωγμῶν καὶ τῶν Παθῶν αὐτοῦ, γιὰ νὰ σᾶς ἀξιώση νὰ γίνετε κοινωνοὶ καὶ τῆς δόξης καὶ Βασιλείας του ὅπως σᾶς τὸ ὑπεσχέθη καὶ τὸ οἰκονόμησε ὁ ἴδιος, ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».
Τοὺς ἐξέθεσε δὲ μίαν τοιαύτην εὐλογημένην διδασκαλίαν ἀνάλογον τοῦ ὕψους τῆς δόξης της καὶ ἀφοῦ ὥρισε τὶς τελευταῖες λεπτομέρειες σχετικῶς μὲ τὴν κηδείαν καὶ τὴν ταφήν της, ὕψωσε τὰ χέρια εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἤρχισε νὰ εὐχαριστῆ τὸν Κύριον ὡς ἑξῆς:
»Εὐλογῶ σε, τὸν Βασιλέα τοῦ παντὸς καὶ μονογενῆ Υἱὸν τοῦ ἀνάρχου Πατρός, τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, διότι εὐδόκησες, εὐαρεστῶν τὸν Πατέρα δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν νὰ σαρκωθῆς ἀπὸ ἐμὲ τὴν δούλην σου μὲ τὴν συνδρομὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, τὸν χορηγὸν κάθε εὐλογίας καὶ φωτοπάροχον, τὸν αἴτιον παντὸς ἀγαθοῦ καὶ εἰρηνάρχην, ποὺ μᾶς ἐχάρισες τὴν ἐπίγνωσίν σου καὶ τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς καὶ τοῦ συναϊδίου καὶ ζωοποιοῦ Πνεύματος.
»Εὐλογῶ σε, γιὰ τὸ ὅτι εὐηρεστήθης νὰ κατοικήσης εἰς τὴν κοιλίαν μου ἀνεκλαλήτως.
»Εὐλογῶ σε, διότι ἠγάπησες τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑπομείνης πρὸς χάριν μας τὸν Σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασίν σου νὰ ἀναστήσης τὴν φύ- σιν μας ἀπὸ τὰ ἔγκατα τοῦ Ἅδου, νὰ τὴν ἀναβιβάσης εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ τὴν δοξάσης μὲ δόξαν ἀσύλληπτον.
»Εὐλογῶ σε καὶ μεγαλύνω τοὺς λόγους σου, τοὺς ὁποίους μᾶς παρέδωσες ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ καὶ πιστεύω εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν ὅλων τῶν πρὸς ἐμὲ ἐπαγγελιῶν σου».
Ὅταν ἡ ἁγία καὶ ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐτελείωσε τὸν αἶνον καὶ τὴν προσευχήν της, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, κινούμενοι ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤρχισαν νὰ ὁμιλοῦν, νὰ ἀνυμνοῦν καὶ νὰ δοξολογοῦν, ὁ καθεὶς ἀναλόγως τῆς ἱκανότητός του καὶ τοῦ θείου φωτισμοῦ.
Ἐγκωμίασαν καὶ ἀνύμνησαν τὴν ἀπροσμέτρητον γενναιοδωρίαν τῆς θείας κυριαρχίας καὶ μὲ τὴν θαυμαστὴν θεολογίαν τους εὔφραναν τὴν καρδίαν τῆς ὑπερενδόξου Θεομήτορος, καθώς μᾶς παρέδωσε ὁ προαναφερθεὶς ἅγιος Διονύσιος εἰς τὸ κεφάλαιον ὅπου καταδεικνύει τὴν δύναμιν τῶν εὐχῶν καὶ τῆς θεολογίας ποὺ ἐξέφρασε πανευλαβῶς ὁ μακάριος Ἱερόθεος [Εἰς τὸ Περὶ θείων ὀνομάτων: «Τίς ἡ τῆς εὐχῆς δύναμις καὶ περὶ τοῦ μακαρίου Ἱεροθέου καὶ περὶ εὐλαβεί- ας καὶ συγγραφῆς θεολογικῆς», Ρ.G. 3, 681D].
Συγκεκριμένα, εἰς τὸ οἰκεῖον κεφάλαιον τοῦ λόγου του πρὸς τὸν Τιμόθεον, ἀναφέρει περὶ τῆς συναθροίσεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κατὰ τὴν ἐκδημίαν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καθὼς καὶ περὶ τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον ὁ καθείς, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, διετράνωσε διὰ λόγων αἰνέσεως τὴν δόξαν τῆς ἀπειροδυνάμου θείας ἐξουσίας καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εὐδόκησε νὰ κατέλθη εἰς τὴν γῆν χωρὶς νὰ χωρισθῆ ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς κόλπους καὶ νὰ σαρκωθῆ ἀπὸ τὴν πανάμωμον Παρθένον.
Ἔκλινε τοὺς οὐρανοὺς καὶ κατέβη, ἐπειδὴ ηὗρε τὴν Παναγίαν καὶ ὑπερένδοξον Μαριὰμ ὑπήκοον καὶ ὑψηλοτέραν πάσης τῆς κτίσεως· εὐδόκησε νὰ κατοικήση ἐντός της, ἐνεδύθη ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τοιουτοτρόπως ἠλέησε καὶ ἔσωσε τὸ ἀνθρώπινον γένος μὲ τὴν μεγαλειώδη καὶ ἀνέκφραστον Οἰκονομίαν του καὶ τὸ ἐδόξασε, πλουτίζων αὐτὸ μὲ τὴν Χάριν του ἕνεκα τῆς ἀνυπερβλήτου εὐσπλαγχνίας καὶ μακροθυμίας του.
Μετὰ ταῦτα ἡ ἁγία Παρθένος τοὺς εὐλόγησε γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰν καὶ ἡ καρδία της ἐπλήσθη θείας παρηγορίας. Καὶ ἰδού, ἔλαβε χώραν ἡ μεγαλειώδης καὶ θαυμαστὴ ἄφιξις Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ καὶ Θεοῦ αὐτῆς, συνοδευομένου ἀπὸ ἀναρίθμητες στρατιὲς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, καθὼς καὶ ἀπὸ ἄλλα τάγματα, Σεραφίμ, Χερουβὶμ καὶ Θρόνους⋅ ὅλοι οἱ ἄγγελοι παρίσταντο ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μετὰ φόβου, καθ’ ὅσον «ὅπου βασιλέως παρουσία, καὶ ἡ τάξις παραγίγνεται».
Ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἐγνώριζε ὅλα αὐτὰ ἐκ τῶν προτέρων, τὰ προσδοκοῦσε μὲ ἀκράδαντον ἐλπίδα· γιὰ τοῦτο ἔλεγε: «πιστεύω ὅτι ὅλες οἱ πρὸς ἐμὲ ὑποσχέσεις σου θὰ πραγματοποιηθοῦν».
Ἀκολούθως εἶδαν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐμφανῶς, εἶδαν ἔκπληκτοι τὴν θεϊκήν του δόξαν, ὁ καθεὶς βέβαια ἀναλόγως τῆς δυνατότητος αὐτοῦ. Ἡ παροῦσα ἔλευσις τοῦ Κυρίου ἦταν μεγαλοπρεπεστέρα καὶ φοβερωτέρα τῆς πρώτης, καθ’ ὅτι τώρα ἐνεφανίσθη λαμπρότερος τῆς ἀστραπῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπὶ τοῦ Θαβὼρ Μεταμορφώσεώς του, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν ἔδειξε παρὰ τὴν φυσικήν του δόξαν, διότι μετὰ τὴν Ἀνάληψιν ὁ Χριστὸς εἶναι ἀπρόσιτος καὶ ἀόρατος.
Ἐνώπιον τοιούτου μυστηρίου «οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα, γενόμενοι ὡσεὶ νεκροί» (Ματθ. ιε΄, 6). Τότε ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: «Εἰρήνη ὑμῖν», ὅπως παλαιά, ὅταν «εἰσῆλθε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ( Ἰωάν. κ΄, 21, 19) εἰς τὸν ἴδιον αὐτὸν οἶκον τοῦ Ἰωάννου.
Κάτι παρόμοιον συνέβη καὶ τώρα, εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς μητρὸς τοῦ Ἀναστάντος. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ἤκουσαν τὴν γλυκυτάτην καὶ παμπόθητον φωνὴν αὐτοῦ, ἀνεζωογονήθησαν καὶ ἐνισχύθησαν ψυχικῶς καὶ σωματικῶς καὶ ἔμειναν νὰ θεωροῦν μὲ δέος τὸ ὑπέρλαμπρον κάλλος καὶ τὴν Θείαν αἴγλην τοῦ Προσώπου του.
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ παναγία καὶ ἄμωμος καὶ εὐλογημένη Θεοτόκος ἐπλήσθη χαρᾶς καὶ τὸ πρόσωπον αὐτῆς κατηυγάσθη μὲ θείαν φωτοφάνειαν. Ἀλλὰ καὶ ἐκείνη, βλέπουσα μετ’ εὐλάβειας καὶ φόβου τὴν δόξαν καὶ τὴν λαμπρότητα ποὺ ἀκτινοβολοῦσε ὁ υἱὸς καὶ Βασιλεύς της Ἰησοῦς Χριστός, ἐμεγάλυνε ἀκόμη περισσότερον τὴν θεότητά του καὶ προσηύχετο ὑπὲρ τῶν Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν παρόντων.
Τὶς ὕστατες αὐτὲς στιγμὲς ἐμεσίτευσε ὑπὲρ τῶν ἁπανταχοῦ εὑρισκομένων πιστῶν, παρεκάλεσε ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντὸς καὶ ὑπὲρ πάσης ψυχῆς ἐπικαλουμένης τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἐζήτησε δὲ ὅπου μνημονεύονται τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα νὰ ἐκχέεται πλούσια ἡ θεία εὐλογία.
Τότε ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία κοιτάζοντας καὶ πάλιν πρὸς τὸν Υἱόν της τὸν ἀντίκρυσε μὲ δόξαν τοιαύτην ὥστε οὐδεμία γλώσσα ἀνθρωπίνη νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ τὴν ἐκφράση. Καὶ εἶπεν: «Εὐλόγησόν με, Κύριε, μὲ τὴν δεξιάν σου καὶ εὐλόγησον ὅλους ὅσους σὲ δοξάζουν καὶ μνημονεύουν τὸ ὄνομά μου κάθε φορὰν ποὺ προσφέρουν εἰς σὲ τὴν προσευχὴν καὶ δέησίν των».
Ὁ Κύριος τότε ἐξέτεινε τὴν δεξιάν του, εὐλόγησε τὴν μητέρα του καὶ τῆς εἶπε: «Μακαρία σύ, ἀγαλλιάσθω ἡ καρδία σου Μαρία, εὐλογημένη ἐν γυναιξί, διότι τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος καὶ ὅλες οἱ δωρεὲς σοῦ ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· καὶ κάθε ψυχὴ ἡ ὁποία θὰ ἐπικαλεῖται τὸ ὄνομά μου μετ’ εὐλαβείας δὲν θὰ παραβλεφθῆ ἀλλὰ θὰ εὕρη ἔλεος καὶ παρηγορίαν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ εἰς τὸν μέλλοντα αἰῶνα.
Σὺ δέ, πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ χαρᾷ εἰς τὰ αἰώνια σκηνώματα, εἰς τοὺς ἀπέραντους θησαυροὺς τοῦ Πατρός μου, γιὰ νὰ θεωρῆς τὴν δόξαν μου καὶ νὰ εὐφραίνεσαι μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἀμέσως δέ, δι’ ἐντολῆς τοῦ Κυρίου οἱ ἄγγελοι ἤρχισαν νὰ ψάλλουν ἕνα γλυκύτατον ὕμνον μὲ φωνὴν ζωηρὰν καὶ θελκτικωτάτην, ἐνῷ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκλιναν εὐλαβῶς τὶς κεφαλές των ἐνώπιον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μυσταγωγίας καὶ ἀφιέρωσαν μὲ τὴν σειράν τους εἰς τὴν Παρθένον μίαν ὑμνωδίαν ἀγγελομίμητον.
Καὶ εἰς αὐτὸ τὸ κλίμα ἡ Παναγία μήτηρ τοῦ Κυρίου παρέδωσε τὴν μακαρίαν καὶ ἀμόλυντον ψυχὴν αὐτῆς εἰς τὸν Βασιλέα καὶ υἱόν της καὶ ἐκοιμήθη ὕπνον γλυκὺν καὶ ἐράσμιον. Ὅπως εἰς τὸν ἀπόρρητον τοκετόν της ἐγέννησε ἀνωδύνως τὸν Κύριον Ἰησοῦν, τοιουτοτρόπως ἔμεινε ἀνέπαφος ἀπὸ τοὺς ἐπιθανάτιους πόνους καὶ κατὰ τὴν κοίμησίν της, καθ’ ὅτι ὁ Βασιλεὺς καὶ Δημιουργὸς κάθε κτιστῆς φύσεως, αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ποὺ τότε καὶ τώρα μετέτρεψε τοὺς φυσικοὺς νόμους.
Οἱ στρατιὲς τῶν ἀγγέλων ὕψωσαν μὲ θαυμασμὸν τὰ ἀόρατα χέρια τους καθὼς διήρχετο ἡ παναγία αὐτῆς ψυχή. Ὁ οἶκος τῆς Σιών, καθὼς καὶ ὅλη ἡ περιοχή, ἐπλήσθη ἀπὸ μίαν ἄρρητον εὐωδίαν.
Ἐπάνω δὲ ἀπὸ τὸ πανάχραντον σῶμα της ἐπλανᾶτο μία φωτεινὴ ὕπαρξις ἀόρατος ἀπὸ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς. Τοιουτοτρόπως ὁ Διδάσκαλος καὶ οἱ μαθηταί, τὰ οὐράνια καὶ τὰ ἐπίγεια, συνώδευσαν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἁγίαν Παρθένον.
Καὶ ὁ μὲν εὐλογητὸς Κύριος καὶ ἔνδοξος Δεσπότης τοῦ παντὸς εἰσήγαγε τὴν ἁγίαν ψυχὴν τῆς παναχράντου αὐτοῦ μητρὸς εἰς τοὺς οὐρανούς, οἱ δὲ μαθηταὶ ἀπέθεσαν τὸ πανάσπιλον σῶμα της εἰς τὴν γῆν, γιὰ νὰ τὸ ἀλείψουν μὲ ἀρώματα καὶ κατόπιν νὰ τὸ μεταφέρουν ὅπου θὰ ἐπιθυμοῦσε ἐκείνη· ἀπὸ ἐκεῖ ἔμελλε μετ’ ὀλίγον νὰ μεταστῆ εἰς τὸν Παράδεισον ἢ ὁπουδήποτε ἠθέλησε ὁ υἱὸς καὶ Θεός της.
Ἀπό τό βιβλίο: «Ὁ Βίος τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας», Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Νικολάου «Μπουραζέρη», Ἅγιον Ὄρος, 2010
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)