Νά ἐμφυσήσεις στήν ψυχή σου τήν θεία ἀγάπη Του Χριστοῦ. Μήν περιμένεις νά πάψουν οἱ δοκιμασίες πού αὐτός (ὁ πονηρός) μηχανεύεται εἰς βάρος σου

Δεν θα ζήσουμε, ψυχή μου, τον χρόνο της παρούσης ζωής μας μέσα στην οκνηρία, την απραγία και την ανοησία, σαν άπειρα νήπια, θεωρώντας ότι είναι αρκετή για την σωτηρία μας η παραμονή μας σε αυτόν τον τόπο, τον απρόσιτο στις γυναίκες και τους κοσμικούς ανθρώπους, γιατί έτσι θα μείνουμε στην πλάνη. Διότι και στα αρχαία χρόνια στους Ισραηλίτες, που με την βοήθεια του Υψίστου και με την καθοδήγηση του Μωυσή έφυγαν από την Αίγυπτο και τον Φαραώ, δεν ήταν αρκετό για την ευσέβεια τους το γεγονός ότι πέρασαν σαράντα χρόνια σε τόπο απρόσιτο, δηλαδή στην έρημο, επειδή ακριβώς δεν διατήρησαν την σοφή πίστη στον Θεό, που τους έσωσε από αναρίθμητες δυσκολίες...

Δεν αρκούν τα άθλια αυτά κουρέλια, ψυχή μου, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο των πάντων. Με ένα από αυτά, την διαμονή στην έρημο, επιτυγχάνεται η απόλυτη σιωπή και με το άλλο η απόλυτη ταπείνωση.Εάν όμως και στο πρώτο και στο δεύτερο κάποιος περιβάλλεται με δόξα και κοσμικές μέριμνες, αυτός δεν διαφέρει σε τίποτε από τον σκύλο που επιστρέφει στα ξεράσματά του, κατά τον λόγο του μεγαλυτέρου των αποστόλων. Αυτά τα μαύρα κουρέλια, ψυχή μου, αποτελούν την εικόνα του θρήνου και της νεκρώσεως, η οποία αφορά εμάς που επιλέξαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας πάντοτε νεκρωμένο εκουσίως για την παρούσα ζωή. Η νέκρωση αυτή συνίσταται στο να μισούμε πάντοτε ολόψυχα κάθε σαρκική ηδονή και κάθε επίγεια δόξα και να ζούμε αφιλοκερδώς και όσια, αποκτώντας τα αναγκαία από την δουλειά μας και θεωρώντας την ένδεια ως μεγάλο πλούτο.

Αν όμως και πάλι ανόητα περιβάλλουμε τον εαυτό μας με απληστία, δόξα, οινοποσία, γέλια, με τα οποία συνήθως ενώνεται κάθε άνομη επιθυμία, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα παραδοθούμε στα απόλυτα βάσανα, επειδή ακριβώς ψευδόμαστε εκούσια και συνειδητά, αντίθετα προς τους όρκους που δώσαμε. Τί μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό; Καλύτερα, λέγει η σοφία του Θεού, να μην υποσχεθούμε και να εκτελέσουμε, παρά να υποσχεθούμε και να ψευσθούμε. Και ο θείος ψαλμωδός διαλαλεί: «Απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος».

Ο Χριστός, ψυχή μου, δεν ευχαριστείται με την αλλαγή του τόπου και της αμφιέσεως, όπως είπαμε προηγουμένως, αλλά με την καθαρότητα της ζωής και την απόκτηση διαφόρων αρετών, που στηρίζονται στην τελεία πίστη. Και, όπως με την βοήθεια της χάριτος του Θεού ξέφυγες από τα δίχτυα της νοερής Αιγύπτου, δηλαδή αυτού του κόσμου, έτσι προσπάθησε με όλη την δύναμή σου, κάτω από την προστασία της πίστης και με τον φόβο του Θεού, να ξεφύγεις από τον διάβολο, που σε κυριεύει και πάντοτε επιτίθεται εναντίον σου με δύναμη και μένος. Και μη σταματάς να τρέχεις για να γλυτώσεις από αυτόν, μέχρις ότου δεις να τον πνίγει η ισχυρή δεξιά του Υψίστου μέσα στην άβυσσο της φωτιάς μαζί με όλα τα άρματα και τους δυνατούς οπλοφόρους του.

Τότε θα δεις τον εαυτό σου να τον σκεπάζει η θεία νεφέλη του Παρακλήτου, ο οποίος δροσίζει την φλόγα που προκαλούν μέσα σου οι ασώματοι εχθροί με τις φλογερές σκέψεις των απαίσιων επιθυμιών. Θα σε οδηγήσει προς την γη της Επαγγελίας όχι το πυρ αλλά η καθαρότητα του ζώντος φωτός. Η γη της Επαγγελίας δεν είναι εκείνη που μοίρασε στους Ισραηλίτες ο Ιησούς του Ναυή, αλλά αυτή που υποσχέθηκε ο πρωτότοκος όλων των ζώντων ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων», ο οποίος γεννήθηκε από την πανάχραντη και Παναγία Παρθένο, ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος πρώτος εισήλθε εκεί, αφού νίκησε τον θάνατο.

Να είσαι πάντοτε σε εγρήγορση, ψυχή μου, επειδή ο νοερός Φαραώ που σε κυνηγά δεν παύει να εφευρίσκει κακό εναντίον σου. Μην περιμένεις, αγαπημένη μου ψυχή, να πάψουν οι δοκιμασίες που αυτός μηχανεύεται εις βάρος σου. Επειδή από την φύση του είναι φθονερός και θρασύς, η οργή του δεν υποχωρεί ποτέ, αλλά πάντοτε προσπαθεί να σε ρίξει στο πυρ των βασάνων. Επίσης μην τον εμπιστεύεσαι, όταν υποχωρεί, επειδή τότε ακριβώς προσπαθεί με ξεχωριστή πονηριά να σε αρπάξει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αυτός ο κάκιστος προσπαθεί να σε υποτάξει, οδηγώντας σε μακριά από την συνεχή και σταθερή νήψη σου, για να σε βρει οκνηρή και να σε πετύχει με ένα από τα πολλά ψυχοφθόρα βέλη του, ή με την ολέθρια υπερηφάνεια, να σε βγάλει από τον δρόμο που οδηγεί σε μεγαλύτερες αρετές. Επειδή είναι νους πολύ έμπειρος στην εξεύρεση του κακού, ξέρει τί όφελος έχουμε, όταν είμαστε νηφάλιοι, παρά τις δυστυχίες που μας επιφέρει, αφού είμαστε προστατευμένοι από την Χάρη του Θεού.

Επειδή, όταν είμαστε νηφάλιοι, οι δυστυχίες που μας δίνει μπορούν να γίνουν για εμάς αιτία μεγάλων επαίνων, όπως η πάλη με έναν δυνατό αντίπαλο παρέχει στον έμπειρο παλαιστή την δυνατότητα να λάβει μεγάλους επαίνους. Μπορείς με την βοήθεια του Σωτήρος σου να ξεφύγεις από τα χέρια του ολέθριου Φαραώ και να περάσεις τα βάθη των φλογερών παθών της Ερυθράς Θαλάσσης διά ξηράς και όχι διά θαλάσσης, όπως μυστικώς μας διδάσκει ο θεόπνευστος λόγος. Αν λοιπόν περάσεις μέσα στην πτώχεια και την ένδεια, και μάλιστα με τα πόδια και όχι επάνω στο άλογο, δηλαδή συνειδητοποιώντας πάντοτε στις σκέψεις σου την ταπεινότητα και την μεγάλη αναξιότητά σου, τότε θα εγκατασταθείς στο Σινά, μέσα στην έρημο, δηλαδή θα φθάσεις την ιερά οικία της απάθειας, που ευφραίνει το Άγιο Πνεύμα.

Να προσέχεις, ακόλαστη, να μην πέσεις και εσύ σε κάποιο μανιώδες πάθος, όπως οι αχάριστοι άνθρωποι. Να μην παραδοθείς στην λαιμαργία, την οινοποσία και τους χορούς, για να μην θεωρήσεις την κοιλιά σου σαν το πιο ακριβό και το πιο ιερό πράγμα, και να μην την προσκυνήσεις, όπως προσκύνησαν τον μόσχο, και χάσεις τα μέλλοντα αγαθά, όπως εκείνοι πού έχασαν την γη της επαγγελίας. Έτσι δεν θα παραδοθείς σε ατελείωτα βάσανα, από τα οποία θα υποφέρεις χειρότερα από όλους, που ζούσαν πριν από τον νόμο. 

Αν όμως πράγματι αγαπάς τον Χριστό, τον Βασιλέα σου, που υπέμεινε για χάρη σου σταυρικό θάνατο, τότε προσπάθησε με όλη την δύναμή σου να εμφυσήσεις στην ψυχή σου την θεία αγάπη Του.

Αυτό θα το πετύχεις, μόνο αν ελέγξεις αρκετά όλες τις επιθυμίες σου. Και θα τις ελέγξεις, μόνο αν εμφυσήσεις στην καρδιά σου τον φόβο του Θεού. Και αυτόν τον φόβο θα τον αποκτήσεις, αν διώξεις από τον εαυτό σου κάθε αμφιβολία, αλλά και επιθυμία να φαίνεσαι σοφή, και αν ακολουθήσεις ως άκακο παιδί τον Κύριό σου τηρώντας τις εντολές Του. 

Όπως η αγάπη είναι η εκτέλεση όλου του νόμου, έτσι και η πίστη είναι το θεμέλιο όλων ανεξαιρέτως των αρετών. Από την πίστη γεννιέται ο φόβος, και από αυτόν η τήρηση των εντολών, διά της οποίας ο νους πληρούται από τον θείο έρωτα. Αφού αξιωθείς αυτά, να σκέπτεσαι ταπεινά θεωρώντας τον εαυτό σου σκόνη, για να απολαμβάνεις πάντοτε τις θειες ευλογίες.

Αγίου Μαξίμου του Γραικού

http://askitikon.eu

Ἡ «διδαχή»

Ἡ «διδαχή», ἀκόμα ἕνα κείμενο – 

ἀπόδειξη τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας 

ἐναντίον τῶν αἱρέσεων 

καὶ ἀπόδειξη τῆς τραγικότητας τῆς ἐποχῆς μας.

Ὑπάρχει ἕνα κείμενο, ποὺ δὲν εἶναι γνωστὸ στὸ εὐρὺ χριστεπώνυμο κοινό, μολονότι ἀποτελεῖ σημαντικὴ πηγὴ γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας στοὺς πρώτους αἰῶνες καὶ μία τρανταχτὴ ἀπόδειξη τῆς διαχρονικῆς διδασκαλίας Της ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. 

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποκαλεῖται «διδαχή» ἢ «διδαχὴ τῶν 12 Ἀποστόλων» καὶ χρονολογεῖται μεταξὺ τοῦ τέλους τοῦ 1ου καὶ περὶ τὰ μέσα τοῦ 2ου αἰῶνα (βλ. βιβλιογραφία στὸ τέλος τοῦ κειμένου). 

Ἡ ἔκδοση του ἔγινε τὸ 1838 ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Νικομηδείας Φιλόθεο Βρυέννιο μὲ βάση ἕνα κώδικα τοῦ 1056 καὶ μετὰ ἀπὸ προετοιμασία τοῦ κειμένου ἀπὸ τὸν Κωνσταντίνο Τυπάλδο. Ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ κειμένου δὲν εἶναι γνωστός, ἀλλὰ ἡ ἐγκυρότητά του ἦταν δεδομένη, ὥστε νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς πηγὴ ἀπὸ τὸν Ὠριγένη, τὸν Κλήμεντα Ἀλεξανδρείας, καὶ τὸν Εὐσέβιο.

Διαβάζουμε λοιπὸν στὰ κεφ. 11–16 τῆς «διδαχῆς»:

11. «Ὃς ἂν οὖν ἐλθὼν διδάξῃ ὑμᾶς ταῦτα πάντα τὰ προειρημένα, δέξασθε αὐτόν· ἐὰν δὲ αὐτὸς ὁ διδάσκων στραφεὶς διδάσκῃ ἄλλας διδαχὰς εἰς τὸ καταλῦσαι, μὴ αὐτοῦ ἀκούσητε· εἰς δὲ τὸ προσθεῖναι δικαιοσύνην καὶ γνῶσιν κυρίου, δέξασθε αὐτὸν ὡς κύριον. Περὶ δὲ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν κατὰ τὸ δόγμα τοῦ εὐαγγελίου, οὕτως ποιήσατε. 

Πᾶς δὲ ἀπόστολος ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς δεχθήτω ὡς κύριος·... Ἐξερχόμενος δὲ ὁ ἀπόστολος μηδὲν λαμβανέτω εἰ μὴ ἄρτον, ἕως οὗ αὐλισθῇ· ἐὰν δὲ ἀργύριον αἰτῇ, ψευδοπροφήτης ἐστίν.

Καὶ πάντα προφήτην λαλοῦντα ἐν πνεύματι οὐ πειράσετε οὐδὲ δια κρινεῖτε· πᾶσα γὰρ ἁμαρτία ἀφεθήσεται, αὕτη δὲ ἡ ἁμαρτία οὐκ ἀφεθήσεται. Οὐ πᾶς δὲ ὁ λαλῶν ἐν πνεύματι προφήτης ἐστίν, ἀλλ΄ ἐὰν ἔχῃ τοὺς τρόπους κυρίου. ἀπὸ οὖν τῶν τρόπων γνωσθήσεται ὁ ψευδοπροφήτης καὶ ὁ προφήτης... Πᾶς δὲ προφήτης διδάσκων τὴν ἀλήθειαν, εἰ ἃ διδάσκει οὐ ποιεῖ, ψευδοπροφήτης ἐστίν... Ὃς δ΄ ἂν εἴπῃ ἐν πνεύματι· δός μοι ἀργύρια, ἢ ἕτερά τινα, οὐκ ἀκούσεσθε αὐτοῦ· ἐὰν δὲ περὶ ἄλλων ὑστερούντων εἴπῃ δοῦναι, μηδεὶς αὐτὸν κρινέτω.

12. Πᾶς δὲ ὁ ἐρχόμενος πρὸς ὑμᾶς ἐν ὀνόματι κυρίου δεχθήτω, ἔπειτα δὲ δοκιμάσαντες αὐτὸν γνώσεσθε (σύνεσιν γὰρ ἔχετε) δεξιὰν καὶ ἀριστεράν. Εἰ μὲν παρόδιός ἐστιν ὁ ἐρχόμενος, βοηθεῖτε αὐτῷ, ὅσον δύνασθε·... Εἰ δὲ οὐκ ἔχει τέχνην, κατὰ τὴν σύνεσιν ὑμῶν προνοήσατε, πῶς μὴ ἀργὸς μεθ΄ ὑμῶν ζήσεται χριστιανός. Εἰ δ΄ οὐ θέλει οὕτω ποιεῖν, χριστέμπορός ἐστι· προσέχετε ἀπὸ τῶν τοιούτων.

15. Χειροτονήσατε οὖν ἑαυτοῖς ἐπισκόπους καὶ διακόνους ἀξίους τοῦ κυρίου, ἄνδρας πραεῖς καὶ ἀφιλαργύρους καὶ ἀληθεῖς καὶ δεδοκιμασμένους· ὑμῖν γὰρ λειτουργοῦσι καὶ αὐτοὶ τὴν λειτουργίαν τῶν προφητῶν καὶ διδασκάλων. Μὴ οὖν ὑπερίδητε αὐτούς· αὐτοὶ γάρ εἰσιν οἱ τετιμημένοι ὑμῶν μετὰ τῶν προφητῶν καὶ διδασκάλων. Ἐλέγχετε δὲ ἀλλήλους μὴ ἐν ὀργῇ, ἀλλ΄ ἐν εἰρήνη, ὡς ἔχετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ· καὶ παντὶ ἀστοχοῦντι κατὰ τοῦ ἑτέρου μηδεὶς λαλείτω μηδὲ παρ΄ ὑμῶν ἀκουέτω, ἕως οὗ μετανοήσῃ.

16... Ἐν γὰρ ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις πληθυνθήσονται οἱ ψευδοπροφῆται καὶ φθορεῖς, καὶ στραφήσονται τὰ πρόβατα εἰς λύκους, καὶ ἡ ἀγάπη στραφήσεται εἰς μῖσος· αὐξανούσης γὰρ τῆς ἀνομίας μισήσουσιν ἀλλήλους καὶ διώξουσιν καὶ παραδώσουσι καὶ τότε φανήσεται ὁ κοσμοπλανὴς ὡς υἱὸς θεοῦ καὶ ποιήσει σημεῖα καὶ τέρατα καὶ ἡ γῆ παραδοθήσεται εἰς χεῖρας αὐτοῦ, καὶ ποιήσει ἀθέμιτα, ἃ οὐδέποτε γέγονεν ἐξ αἰῶνος. Τότε ἥξει ἡ κτίσις τῶν ἀνθρώπων εἰς τὴν πύρωσιν τῆς δοκιμασίας, καὶ σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀπολοῦνται· οἱ δὲ ὑπομείναντες ἐν τῇ πίστει αὐτῶν σωθήσονται ἀπ΄ αὐτοῦ τοῦ καταθέματος...»

Μετὰ ἀπὸ τόσες ἀναφορὲς στὴν διαχρονικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων Της καὶ μετὰ ἀπὸ τόσα κείμενα καὶ τόσες ἀποδείξεις ποὺ ἔχουν δημοσιευτεῖ γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τὴν διδασκαλία αὐτή, ποιός δὲν μπορεῖ καὶ ἐδῶ νὰ ἀναγνωρίσει τὴν δισχιλιετὴ συνέπεια τῆς Ἐκκλησίας, πραγματικὸ θαῦμα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία –ποῦ ἀλλοῦ, πραγματικά, συναντιέται τέτοια συνέπεια; 

Ὁ συγγραφέας τοῦ κειμένου μᾶς διδάσκει ξεκάθαρα καὶ μὲ ἐκκλησιαστικὴ συνέπεια:

Ὅποιος διδάσκει ἄλλη διδασκαλία, ἀπὸ αὐτὴ ποὺ μᾶς παρεδόθηκε, εἶναι ψευδοπροφήτης καὶ λύκος καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸν ἀκοῦμε οὔτε νὰ τὸν ἀκολουθοῦμε.

Ὅτι δὲν πρέπει νὰ δεχόμαστε τοὺς ψευδοπροφῆτες, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ τοὺς πολεμοῦμε καὶ νὰ τοὺς διώχνουμε ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅτι πρέπει οἱ ποιμένες νὰ εἶναι πραεῖς, ἀφιλάργυροι, ἀληθεῖς καὶ δοκιμασμένοι, δηλ. νὰ ἔχει ἐξεταστεῖ καὶ νὰ ἐξετάζεται συνεχῶς ἡ ποιμαντική τους δραστηριότητα καὶ ἡ διδασκαλία τους.

Ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ πλανηθοῦν πολλοὶ καὶ θὰ παραδοθοῦν σὲ λυκοποιμένες καὶ ὅτι ἡ ἀγάπη θὰ μεταστραφεῖ σὲ μῖσος καὶ ὅτι πολλοὶ θὰ χαθοῦν.

Διαβάζοντας αὐτὲς τὶς γραμμές, ποιός δὲν διαπιστώνει ἀμέσως: 

Πὼς ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀλλοιώνει τὶς παρακαταθῆκες καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. 

Ποιός δὲν φέρνει στὸν νοῦ του τοὺς γεμάτους ἔπαρση, ὀξύτητα καὶ πνεῦμα διωγμοῦ, φιλόδοξους, φιλάργυρους, ἀναληθεῖς, ἀμοραλιστὲς, ἀνεξέταστους καὶ φυγομάχους σημερινοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς φιλόμισθους ὑποστηρικτὲς καὶ ἐργάτες τους; 

Ποιός δὲν διαπιστώνει τὴν ἀσυνέπεια καὶ τὸν φόβο πολλῶν «ἀντιοικουμενιστῶν», ποὺ ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν, ζητώντας καὶ αὐτοὶ μᾶλλον ἀνθρώπινη δόξα παρὰ οὐράνιο μισθό; 

Ποιός δὲν διαπιστώνει ὄχι μόνο τὴν ἔλλειψη θεμιτοῦ καὶ ἀναγκαίου ἐλέγχου τῶν ποιμένων ἀπὸ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄδικη καὶ ἀντιπατερικὴ καταδίκη του ἀπὸ τοὺς ποιμένες, ὅταν αὐτὸς ὁ ἔλεγχος ἐφαρμόζεται δικαίως καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται, ὅτι τὸ κείμενο αὐτό, ὅπως καὶ ὅλα τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀφοροῦν ὅλους μας, ἀνεξαρτήτως τί λέει «ὁ γέροντάς μας» ἢ ὁ πνευματικός μας, διότι κανένας, ὅποια θέση καὶ νὰ κατέχει, δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐκτὸς ἂν κάποιος δὲν θεωρεῖ τὸν οἰκουμενισμὸ παναίρεση, τὴν χειρότερη αἵρεση, κατὰ τοὺς Ἁγίους, στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας συνολικά.

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Βιβλιογραφία:

Δημητρίου Σ. Μπαλάνου, «Πατρολογία», Αθήναι 1930.

«Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων», Κλήμης, τόμ. Β΄, σελ. 211 - 214.

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, «Πατρολογία», Τόμος Α’ – Αθήνα 1982 Β΄ Έκδοση, σελ. 170 - 173.

Bardenhewer, Geschichte der altkirchlichen Literatur, τόμ. 1, 1913, σ. 102 – 103.

Revue d'histoire et de litt. religieuses, Paris 1921 o. 433-481.

Schermann, Die allgemeine Kirchenordnung, Paderborn 1915.

Ralph Martin Novak, Χριστιανισμὸς καὶ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, Εκδόσεις Κονιδάρη, Φεβρουάριος 2008, σελ. 66–71.

Ο Θεός μας κάλεσε στον ουρανό, μα εμείς προτιμήσαμε τον άδη

Ο Θεός μας κάλεσε στον ουρανό, μα εμείς προτιμήσαμε τον άδη. Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της τιμής που μας έκανε. Ύστερ” από τις τόσες ευεργεσίες Του, φανήκαμε αχάριστοι αλλά και ασύνετοι. Αφήσαμε τον διάβολο να μας γυμνώσει από” όλες τις θεϊκές δωρεές.

Κι έτσι, εμείς, που αξιωθήκαμε να είμαστε παιδιά και αδέλφια και κληρονόμοι του Θεού, δεν ξεχωρίζουμε καθόλου από τους εχθρούς Του, που χλευάζουν τη μεγαλοσύνη Του και καταπατούν τον νόμο Του. «Αλίμονο, ψυχή μου!», αναφωνώ μαζί με τον προφήτη.

«Χάθηκε η ευσέβεια από τη γη. Ούτ” ένας δεν υπάρχει που να κάνει το καλό» ( Μιχ. 7:1-2 )...

Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν τα λόγια μου υπερβολικά. Άλλοι ίσως και να γελούν. 

Τόσο ανόητοι είμαστε, που γελάμε για όσα θα έπρεπε να κλαίμε. 

«Γιατί η οργή του Θεού φανερώνεται από τον ουρανό, για να τιμωρήσει κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων» ( Ρωμ. 1: 18 ).

«Ο Θεός, ο Θεός μας θα έρθει φανερά και θα λύσει πια τη σιωπή Του. Μπροστά Του θα πηγαίνει φωτιά δυνατή, ολόγυρά Του θα ξεσπάει καταιγίδα σφοδρή» (Ψαλμ. 49:3). 

«Η φωτιά, που θα προπορεύεται, θα κατακαίει γύρω τους εχθρούς Του» (Ψαλμ.96:3). 

«Να, έρχεται η μέρα του Κυρίου σαν αναμμένο καμίνι» (Μαλ. 4:1).

Κανένας δεν δίνει σημασία σε τούτες τις προρρήσεις των Γραφών. Τα φοβερά λόγια των προφητών περιφρονούνται σαν παραμύθια. Πώς, λοιπόν, θα σωθούμε; Πώς θ” αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία; «Χαθήκαμε, αφανιστήκαμε» (Αριθ. 17:27), γίναμε περιγέλια των απίστων, των ειδωλολατρών και των δαιμόνων.

Ο διάβολος καμαρώνει και χαίρεται. Οι φύλακες άγγελοί μας είναι ντροπιασμένοι και σκυθρωποί. Και οι κήρυκες της Εκκλησίας, που μάταια μας καλούν καθημερινά σε μετάνοια, απογοητευμένοι από την αδιαφορία μας, καταφεύγουν, σαν τους προφήτες του Ισραήλ, στα άψυχα στοιχεία, που, μολονότι άλογα, υποτάσσονται πάντα στους νόμους και όρους του Κτίστη τους, χωρίς ποτέ να παραβαίνουν τη θεία τάξη: «Άκου, ουρανέ, και βάλε στ” αυτιά σου, γη, γιατί μιλάει ο Κύριος: «Γέννησα παιδιά και τα μεγάλωσα, αυτά όμως μ” αρνήθηκαν»» (Ησ. 1:2).

Εμάς αφορούν αυτά τα λόγια. Εμείς αρνηθήκαμε τον Πλάστη και Ευεργέτη μας. Εμείς γίναμε πιο άλογοι κι από τα άλογα κτίσματα, καταπατώντας τους φυσικούς και θεόσδοτους νόμους. Καιρός είναι, λοιπόν, να μετανοήσουμε. Καιρός είναι να συνέλθουμε. Όσοι από μας είναι ακόμα υγιείς, ας βοηθήσουν τους αρρώστους.

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας. Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν” αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη. Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση. 

Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» (Ιερ. 9:1).

Ίσως μερικοί από σας να λένε με δυσφορία: «Όλο για δάκρυα και θρήνους μας μιλάει αυτός εδώ, όλα μαύρα κι άραχνα τα βλέπει». Δεν θα το ήθελα , πιστέψτε με, δεν θα το ήθελα. Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω, μόνο επαίνους και εγκώμια ν” αναφέρω. Μα δεν είναι καιρός για τέτοια. Τι κι αν δεν κλαίω, αφού τα έργα μας είναι για κλάματα; 

Τι και αν δεν θρηνώ, αφού τα έργα μας είναι αξιοθρήνητα; Σας ενοχλεί η θρηνολογία μου; Αλλά γιατί δεν σας ενοχλούν οι αμαρτίες σας; Είναι αποκρουστικός ο οδυρμός μου; 

Αλλά μήπως δεν είναι, και περισσότερο μάλιστα, ο αντίθετος βίος σας; 

Μην πέσετε στην κόλαση, και δεν πενθώ.

Μην πεθάνετε ψυχικά, και δεν κλαίω. Βλέποντάς σας, όμως, να χάνεστε, πώς να μη λυπάμαι; Πατέρας σας είμαι, πατέρας πνευματικός και φιλόστοργος. Ακούστε τι λέει ο Παύλος: «Παιδιά μου, (που σας γέννησα πνευματικά), για την αναγέννησή σας πάλι περνώ τους πόνους της (πνευματικής) γέννας» (Γαλ. 4:19). Ποια επίτοκη γυναίκα αφήνει τόσο πικρή φωνή, σαν αυτή του απόστολου;

Ω, αν μπορούσατε να καταλάβετε και τον δικό μου πόνο, αν μπορούσατε να δείτε τη φωτιά που καίει την καρδιά μου, θα διαπιστώνατε πως υποφέρω πολύ περισσότερο από τη νιόπαντρη, που χάνει τον άνδρα της, κι από τον πατέρα, που χάνει τον γιο του. 

Υποφέρω, γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη ψεύδη και συκοφαντίες, διαμάχες και μίση, αδικίες και κλοπές, μοιχείες και ασέλγειες, κακουργίες και φόνους. Υποφέρω, γιατί και όσοι από σας δεν διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα, πέφτουν καθημερινά στην κατάκριση και στην καταλαλιά. Νομίζουν πως είναι χριστιανοί, αλλά δεν φροντίζουν να είναι ευάρεστοι στο Χριστό, δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν αφοσιώνονται στην θεραπεία της ψυχής τους.

Με τους άλλους ασχολούνται, τους άλλους κρίνουν, τους άλλους καταδικάζουν σαν αμείλικτοι δικαστές. «Ο τάδε είναι ανάξιος για το αξίωμα της ιερωσύνης», αποφαίνονται. 

«Ο δείνα είναι άσεμνος». «Ετούτος είναι υποκριτής». «Εκείνος είναι αλήτης». «Ο άλλος είναι συμφεροντολόγος».

Αντί, όμως να λυπόμαστε και να μετανοούμε για τις δικές μας αμαρτίες, κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Ακόμα κι αν δεν αμαρτάναμε, ακόμα κι αν είχαμε όλα τα χαρίσματα του κόσμου, ακόμα κι αν ήμασταν ανώτεροι απ” όλους τους ανθρώπους, δεν θα έπρεπε να κρίνουμε κανέναν. «Αλήθεια», ρωτάει τον καθένα μας, ο Απόστολος Παύλος, «ποιος σ” έκανε εσένα ανώτερο από τους άλλους; Ποιο χάρισμα έχεις, που να μην το έλαβες από το Θεό; Αφού, λοιπόν, το έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο;» (Α΄ Κορ. 4:7).

Πολύ περισσότερο τώρα, που καθημερινά αμαρτάνουμε με τον ένα ή το άλλο τρόπο, δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεστομίζουμε κακό λόγο για οποιοδήποτε αδελφό μας. 

«Γι” αυτό», ξαναλέει ο σοφός Παύλος «είσαι αδικαιολόγητος, άνθρωπέ μου, εσύ που κρίνεις τον άλλο. Κρίνοντας τον άλλο, καταδικάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί κι εσύ, ο κριτής, τα ίδια κάνεις.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

http://www.pentapostagma.gr/

Όλα γίνονται υπό το φώς των προβολέων. Φανερά και επαναλαμβανόμενα. Τώρα πλέον, ούτε οι Ποιμένες, ούτε οι πιστοί έχουν δικαιολογία ότι δεν γνωρίζουν!

Συμπροσευχές, ἀγκαλιὲς μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα 

καὶ χειροφιλήματα!!! 

Ὁ μητροπ. Ἰωάννης Ζηζιούλας στὴν "Ἁγία" Τράπεξα τῶν Παπικῶν μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο. Συμπροσευχές, ἀσπασμοί, χειροφίλημα τοῦ παναιρετικοῦ Πάπα ἀπὸ τὸν συνοδὸ τοῦ Ζηζιούλα!!

Το Βίντεο

megasfilippos

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Το θάρρος του Θεού

Θέλεις να ξέρεις, άνθρωπε, 

πότε είναι στεριωμένες οι αποφάσεις σου; 

Όταν δεν έχεις κανένα θάρρος στον εαυτό σου 

και όταν είναι όλες θεμελιωμένες με ταπείνωση 

στην ελπίδα και το θάρρος του Θεού. 

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Ό Θεός αγάπη εστί και ό μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ό Θεός εν αύτώ» (Α' Ίωάν. δ' 16)

Ό ευαγγελιστής Ιωάννης λέει: «Ό Θεός αγάπη εστί και ό μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ό Θεός εν αύτώ» (Α' Ίωάν. δ' 16). Και αλλού: «εάν τις ειπεί ότι αγαπώ τον Θεόν και τον άδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν» (Α' Ίωάν. δ'20).

Λοιπόν, και πάλι σε ρωτώ: Δυσκολεύεσαι να νηστέψεις, να αγρυπνήσεις, να ζεις εν αγαμία και παρθενία; Αυτά τα καταλαβαίνω. Άλλα να κρατάς σφιχτά το μίσος κατά του αδελφού σου, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Θα πεις, «έχω μέσα μου μια ψύχρα, πού δε βγαίνει με τίποτε». Άντε, και αυτό το καταλαβαίνω του πειρασμού έργο είναι. Όμως οφείλεις να ζητήσεις στην προσευχή βοήθεια από τον Θεό. Και θα δείξεις καλή θέληση θα πεις μια καλημέρα σε αυτόν πού σε έβλαψε, θα πεις δυο λόγια στην προσευχή σου να τον φωτίσει ό Θεός. Μήπως και αυτά είναι δύσκολα; 

Νομίζω πώς τότε είναι δύσκολα, όταν ό άνθρωπος δεν φοβάται τον Θεό, ούτε πιστεύει στο Ευαγγέλιο.

Αν πιστεύαμε στο αψευδέστατο στόμα του Σωτήρα μας («εάν δε μη άφητε τοις άνθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ό πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών», Ματθ. στ'15), τότε θα συγχωρούσαμε και τον μεγαλύτερο εχθρό μας. 

Ακόμη και αν μας έκλεψε, αν μας αδίκησε ή αν έβλαψε την τιμή του γένους μας.

Οπωσδήποτε θα έχω αδικηθεί. Όμως στην περίπτωση πού πιστεύω ότι εδώ είναι όλα μάταια, ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος, Τι πρέπει να κάνω; 

Θα παραμείνω αγκαλιά με τον φθόνο, να πάμε μαζί στην κόλαση, ή θα αγκαλιάσω την αγάπη, πού σημαίνει αγκαλιάζω τον Θεό και κατά συνέπεια την αιώνια Βασιλεία Του;

Άλλα, αν εμείς εμπιστευθούμε τη ζωή μας στον Θεό, μήπως Εκείνος δεν είναι δυνατός να μας αποδώσει το δίκαιο και σε αυτόν εδώ τον κόσμο; 

Ασφαλώς και το μπορεί. Είναι πολλά τα παραδείγματα πού βλέπουμε κάθε μέρα. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού», ψάλλει ή Αγία μας Εκκλησία. 

Και ό Απόστολος Παύλος αναφέρει: «Εάν ταίς γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, άγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον άλαλάζον» (Α' Κορ. ιγ'1).

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Το θαύμα που άλλαξε τη ζωή μου: Η συγκλονιστική εξομολόγηση ενός πρώην άθεου Blogger!!!

Χαίρετε. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβη σε μένα τον ανάξιο προ ολίγων μηνών. Έχω μεγαλώσει σε άθεη οικογένεια. 

Απο μωρό παιδί έχω διδαχθεί το μίσος προς οποιαδήποτε θρησκεία, είτε αυτή ονομάζεται μουσουλμανισμός, είτε χριστιανισμός κ.τ.λ. Μεγαλώνοντας λοιπόν δημιούργησα το δικό μου blog – ιστοσελίδα, μέσα απο το οποίο παρέθετα άρθρα ενάντια στην θρησκεία και ειδικότερα κατά του χριστιανισμού.

Τα άρθρα μου περιείχαν αρκετά “σεβαστά” επιχειρήματα, μέσα απο τα οποία θα μπορούσε κανείς όχι μόνο να απορρίψει την ύπαρξη του Θεού, αλλά και να μισήσει ότιδήποτε τον θυμίζει. Μεταξύ αυτών των επιχειρημάτων, η θεωρία της εξέλιξης, άλλα επιστημονικά επιχειρήματα, χωρία απο την Παλαιά Διαθήκη τα οποία θεωρούσα ρατσιστικά και βίαια και άλλα πολλά...

Μέσω των άρθρων αυτών, έβγαζα τα απωθημένα μου εναντίον του Θεού και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να χτυπήσω τον χριστιανισμό και να φέρω στην αθεΐα όσο το δυνατό περισσότερους πιστούς. Μέχρι που συνέβηκε το ακόλουθο θαύμα (εάν μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοιο), το οποίο μου έχει αλλάξει ριζικά τη ζωή. 

Μερικούς μήνες πρίν, στα γενέθλιά μου, μια αγαπημένη φίλη μου, η οποία απο μικρή ήτανε στο δρόμο της εκκλησίας μου χάρισε για δώρο μια εικόνα του Χριστού. Εγώ απόρησα, γιατί όλοι οι φίλοι και φίλες μου γνώριζαν ότι απο μικρός ήμουνα άθεος και ότι είχα απορρίψει κάθε πιθανότητα και ενδεχόμενο ύπαρξης του Θεού. Δέχτηκα όμως το δώρο αυτό και απο ευγένεια τοποθέτησα την εικόνα του Χριστού στο δωμάτιό μου.

Ένα βράδυ λοιπόν, χωρίς να κατανοώ ακόμα το γιατί, άρχισα να “μιλάω” στην εικόνα του Χριστού και να της θέτω αρκετά ερωτήματα όπως “Αν υπάρχει Θεός, γιατί το κακό κυριαρχεί στον κόσμο”, “Γιατί ο Θεός δεν κάνει γνωστή την παρουσία του (αν υπάρχει) σε μένα και στους άλλους άθεους για να πιστέψουμε σε αυτόν” και άλλα τέτοιας φύσεως ερωτήματα. Ξαφνικά, αστραπιαία, φώς απλώθηκε απο την εικόνα σε όλο το δωμάτιό μου, ενώ παράλληλα ένα συναίσθημα που βίωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου με κατέλαβε. 

Μια εσωτερική αγαλίαση, ένα αίσθημα που με διαβεβαίωνε για την ύπαρξη του Θεού, ενώ με δάκρυα στα μάτια ζήτησα συγχώρεση απο τον Χριστό για όλα τα χρόνια που όχι μόνο τον αμφισβήτησα, αλλά και τον πολέμησα.

Έκτοτε έχω διαγράψει το αντι-χριστιανικό μου blog, προσεύχομαι στον Θεό να με συγχωρέσει για την ζημιά που έχω κάνει σε πολύ κόσμο με τα πρώην αθεϊστικά άρθρα μου. Επίσης, βρήκα ένα πνευματικό πατέρα τον οποίο εμπιστεύομαι και στον οποίο προσπαθώ να εξομολογούμαι σε τακτική βάση για όλες μου τις αμαρτίες. 

Η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά, αφού για πρώτη φορά εδώ και χρόνια βιώνω το αίσθημα της εσωτερικής ησυχίας και χαράς. Εύχομαι να διαδώσετε το πιο πάνω θαύμα προς δόξαν Θεού, ώστε περισσότερος κόσμος να πιστέψει και να επιστρέψει στο δρόμο του Θεού. Ευχαριστώ.

Κώστας

http://stratisandriotis.blogspot.gr

ΕΝΟΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΠΟΙΚΙΛΙΑ! (SOBORNOST, το οικουμενιστικό πρότυπο)

Μια ολομέτωπη και συνεχώς κλιμακούμενη επίθεση δέχεται η Ορθοδοξία εδώ και εκατό χρόνια από τον οικουμενισμό. Στόχος η κατεδάφισή της, η υποστατική καταστροφή της. Η οικουμενιστική στρατηγική σταδιακά εξουδετέρωσε σημαντικές ορθόδοξες αντιστάσεις, θεωρητικά και πρακτικά, όπως για παράδειγμα το φρόνημα των επισκόπων και Ι. Μονών, ιδίως του Αγ. Όρους.

Ιστορικά βλέπουμε ότι η εκκλησιολογική – θεολογική αντίσταση στις αιρέσεις ήταν ο κανόνας, που είχε οριοθετήσει – καθιερωθεί από τις αγίες οικουμενικές συνόδους και την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του πληρώματος, κλήρου και λαού. Άμβλυνση της πνευματικής άμυνας και κρίσιμη υποχώρηση του Εκκλησιαστικού φρονήματος, με αντανάκλαση στην πρακτική ζωή της Εκκλησίας και στην συνείδηση των Ορθοδόξων, έχουμε στην νεώτερη ιστορία στο χρονικό διάστημα από την εορτολογική καινοτομία μέχρι σήμερα, στην οικουμενιστική αποστασία (ψευδο-σύνοδος Κρήτης).

Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από την «αναθεώρηση» του Πατερικού φρονήματος. Οι αγώνες των αγίων Πατέρων (διακοπή μνημοσύνου, αποτειχίσεις και μαρτύρια) έναντι των αιρέσεων, προβλήθηκαν από επίσημους φορείς της Εκκλησίας περισσότερο ως ιστορικά φαινόμενα και λιγότερο ως πνευματικά, με διαχρονική αξία και εμβέλεια, ως άξια μιμήσεως.

Αυτή η πνευματική αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, εκφράσθηκε με φθίνουσες αγωνιστικές εκδηλώσεις – αντιστάσεις απέναντι στους Πατριαρχικούς εκτροχιασμούς (1920-2017) της Κωνσταντινουπόλεως. Φωτεινές εξαιρέσεις είναι οι αντιδράσεις των Ορθοδόξων στην ημερολογιακή μεταβολή (παρά τα όποια λάθη), η μεγάλη κινητοποίηση του Αγ. Όρους, που συνοδεύτηκε από την διακοπή μνημοσύνου του αιρετικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, η πατερική στάση των τριών επισκόπων της Μακεδονίας (Αυγουστίνου, Αμβροσίου και Παύλου), που εφάρμοσαν και αυτοί το πνευματικό όπλο της διακοπής μνημοσύνου του Πατριάρχη (1960-1970) καθώς και ο ανυποχώρητος αγώνας του πιστού τέκνου της Εκκλησίας Νικολάου Σωτηρόπουλου, που συνοδεύτηκε από αντικανονικό αφορισμό του.

Με τα χρόνια, οι συνεχιστές της Πατερικής αγωνιστικής γραμμής συρρικνώθηκαν, ενώ επίσκοποι με αντιπαπικό πνεύμα σχεδόν εξέλιπον. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη, να μην αναφέρουμε και την αγωνιστική στάση δύο μεγάλων πνευματικών Πατέρων, που είναι οπ. Φιλόθεος Ζερβάκος και ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος.

Προχωρώντας σε βαθύτερη εξέταση και ανάλυση της Εκκλησιαστικής πραγματικότητας, παλαιοτέρας και σημερινής, αντιλαμβανόμαστε ότι «Άνδρες λαλούντες διεστραμμένα» (Πράξ.: 20,30) με αντορθόδοξες διδαχές, με αλλοιώσεις του Ορθοδόξου δόγματος και του Ορθοδόξου ήθους, έφθειραν τον αμπελώνα του Κυρίου.

Τέσσερις Πατριάρχες, πέντε Αρχιεπίσκοποι, έξι Μητροπολίτες, τρεις Αρχιμανδρίτες, ένας κληρικός, δεκαέξι θεολόγοι και μία μοναχή, ήταν ο άτυπος ηγετικός πυρήνας, που δημιούργησε πνευματικό – οικουμενιστικό υπόβαθρο στην Εκκλησία, για την διείσδυση το οικουμενισμού.

Παράλληλα και ένα πλήθος αξιόλογων πνευματικών προσώπων (επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και αδελφότητες λαϊκών), λειτούργησαν υποτονικά – υποχωρητικά και όχι ως δυναμικός αντίλογος στην αίρεση αυτή. Γι αυτό και οι αιρετικές δυνάμεις «ανέβησαν επί το πλάτος της γης και εκύκλευσαν την παρεμβολήν των αγίων και την πόλι την ηγαπημένην (την Εκκλησία)» (Αποκ. 20,9).

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης υπογραμμίζει: «Πολλά τα περί την πίστιν ναυάγια, ου τοσούτον διαστροφή νοός όσον δέει των κρατούντων» δηλ. «πολλά τα ναυάγια της πίστεως, όχι τόσο πολύ από διαστροφή του νου, όσο από τον φόβο των εξουσιαστών» (Επιστολή 214). Σε άλλη επιστολή του (211) επισημαίνει: «Γιατί, ό,τι είναι αυτό που εξουσιάζει, τέτοιο γίνεται, συνήθως και αυτό που εξουσιάζεται».

Η ποιμαντική – εκκλησιολογική γραμμή, που διατύπωσε ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, για την αντιμετώπιση του οικουμενισμού (Δυνητική ερμηνεία του 15ου κανόνα της ΑΒ συνόδου), δεν προχώρησε ούτε βήμα το Εκκλησιαστικό σώμα στην ανάσχεση του Οικουμενισμού. Η αξιοπιστία της δυνητικής ερμηνείας δοκιμάστηκε με αρνητικά αποτελέσματα. Έχουμε πλέον την εμπειρία της ως εγγυημένη επιβεβαίωση. Με τη δυνητική ερμηνεία πάρα πολλοί φαντάστηκαν, τότε (1960-1970), ότι άφησαν στο περιθώριο τον οικουμενισμό και τη διαίρεση στην Εκκλησία.

Οι υποστηρικτές της ερμηνείας αυτής διατύπωσαν τη θέση, ότι αυτός ο «μέσος δρόμος» οικονομίας απέτρεψε το σχίσμα στην Εκκλησία.

Ερωτήματα: Εάν η δυνητική ερμηνεία του 15ου κανόνα της ΑΒ συνόδου απέτρεψε το σχίσμα πως γίνεται, σήμερα, να έχουμε μια μεγίστη διαίρεση δογματική και συνειδησιακή, που επισφραγίσθηκε και συνοδικά από τη «σύνοδο» της Κρήτης;

Γιατί αυτή η ποιμαντική της δυνητικής ερμηνείας δεν απέτρεψε την άλωση της Εκκλησίας από τον οικουμενισμό;

Η σημερινή συνύπαρξη Ορθοδοξίας και οικουμενισμού μπορεί να θεωρηθεί ενότητα της Εκκλησίας;

Αναμφίβολα, η δυνητική ερμηνεία δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη «νέα» ενωτική εκκλησιαστική βάση που προωθείται, την συνύπαρξη δηλ. Ορθοδοξίας και αίρεσης – οικουμενισμού.

Η ρωσική λέξη «SOBORNOST», που σημαίνει «ενότης εν τη ποικιλία», είναι και τίτλος ενός οικουμενιστικού περιοδικού.

Στο ομώνυμο βιβλίο, σελ. 168, διαβάζουμε: «Ο τύπος της ενότητας εν τη ποικιλία, που είναι το θέλημα του Θεού για το λαό του, είναι πλουσιότερος και πιο απροσδόκητος απ’ ότι έχουμε σκεφτεί».

Μετά την ψευτο-σύνοδο της Κρήτης, βρισκόμαστε σε μια ποιοτική αναβάθμιση του οικουμενισμού, με παράλληλο κατακερματισμό των Ορθοδόξων δυνάμεων. Με πρόσχημα την ενότητα και αγάπη, η σύγχρονη ποιμαντική πολλών πνευματικών – γερόντων, που περιμένουν (!) το «κοινό Ποτήριο» για ν’ αντιδράσουν, συγγενεύει πλέον με το οικουμενιστικό πρότυπο «Ενότης εν τη ποικιλία». 

Στον αντίποδα υπάρχει η ελπιδοφόρα σύναξη στη Θεσσαλονίκη (Ωραιόκαστρο), που διοργάνωσαν οι Αγιορείτες Πατέρες, με βηματισμό στον ορθό δρόμο της Πατερικής εκκλησιολογίας, η οποία εξασφαλίζει την πραγματική εκκλησιαστική ενότητα. Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης για την απουσία εκκλησιαστικών ταγών όταν κινδυνεύει η πίστις, γράφει σχετικά: «Ο θείος Δομήτωρ της Εκκλησίας γνωρίζει να εξεγείρη τα πνεύματα των ταπεινών της γης και ένα υπόμνημα, το οποίο εγράφη με πόνον και πόθον δια την Εκκλησίαν του Χριστού, να ευρίσκη παρ’ αυτοίς την δικαίωσίν του αν δεν την ευρίσκη παρά τη Διοικήσει της Εκκλησίας. Πόσα πνευματικά κινήματα αναγεννήσεως της Εκκλησίας δεν προήλθον εκ των κάτω! Το Πνεύμα όπου θέλει πνει» (Εκκλησιαστικά υπομνήματα, σελ.8).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

πηγή ο παιδαγωγός

Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί...

Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί.
Καρπός της πίστης είναι το άγιο και ανέσπερο φως και το άγιο φως είναι προσθήκη και αύξηση της πίστης.
Γιατί όσο πηγάζει το φως, η πίστη αυξάνει και ανεβαίνει στα ύψη.

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Σ Χ Ι Σ Μ Α Τ Ο - Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο Ι

Τό 1718 οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες τής Ανατολής έγραφαν,

"Εάν γάρ τοις Θείοις δόγμασιν ουδαμού χώραν έχει ποτέ η οικονομία ή συγκατάβασις·

ταύτα γάρ απαρασάλευτα είσι, καί υπό πάντων Ορθοδόξων ως απαράβατα έν πάση ευλάβεια διαφυλλάτονται· καί ο μικρόν τι τούτον παραβαίνων, ώς σ χ ι σ μ α τ ι κ ό ς καί α ι ρ ε τ ι κ ό ς κατακρίνεται καί αναθεματίζεται καί α κ ο ι ν ώ ν η τ ο ς παρά πάσι λογίζεται ".

Η Συνοδική πράξις τού 1828 λέγει, 

"Επί τών δογματικών καί όσα οί ιεροί Κανόνες διακελεύονται, περί εκείνων, ούτε φρονήσαι τι εναντίον όλως ημίν δυνατόν, ούτε προσθήκην ή αφαίρεσιν μέχρι καί τής κεραίας αυτής διαπράξαι θεμιτόν".

Ο μέν Άγιος Δάμασος αναφέρει, 

"Ει τίς δοκούντων, τοις Θεοφόροις Πατράσι σαλεύοι τι, ουκ έτι τούτο οικονομία κλητέων, αλλά παράβασιν καί προδοσίαν δόγματος καί περί τό Θείον ασέβειαν",

ο δέ Άγιος Νικόδημος γράφει, 

" Καί έν τή καθ' ημάς γάρ Ιεραρχία, τού Ιερέως καί Ιεράρχου ατακτούντος καί κακώς φρονούντων, καί διάκονος καί Μοναχός ετακτούντες καί ορθώς φρονούντες δύνανται νουθετήσαι καί ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τά παραδείγματα εισί πάμπολλα ".

Τί σημασία μπορεί νά έχει γιά τόν Χριστιανό στό θέμα τής Ορθής καί Σωτήριας Ομολογίας τής Πίστεως του, η στάση καί η αυθαίρετη γνώμη κάποιων "πνευματικών", "Θεολόγων", "μοναχών", ενώπιον αποφάσεων Οικουμενικών Συνόδων, Ιερών Κανόνων καί αναρίθμητων διδαγμάτων Αγίων Θεοφόρων Πατέρων; 

Η Εκκλησία δέν είναι "ξέφραγο αμπέλι, μπάτε χίλιοι, σκύλοι, αλέστε", το Σώμα του Χριστού δέν είναι ιδιοκτησία κανενός, έχει Θείους Νόμους καί Κανόνες καί οποίος δέν θέλει νά είναι

σ χ ι σ μ α τ ό - α ι ρ ε τ ι κ ό ς πρέπει έως αίματος απαρασάλευτα νά τούς τηρήσει. 

Εάν πάλι δέν θέλει νά τούς τηρήσει, διότι καθώς μάς διαβεβαιώνει καί ο Μακαριστός Επίσκοπος Ηλίας Μηνιάτης ότι,

"ο άνθρωπος έχει την ελευθερία ότι δέν θέλει νά κάνει, νά μην μπορεί κανείς νά τόν εξαναγκάσει νά τό κάνει",

τότε ουδείς Ορθόδοξος νά ακολουθήσει αυτόν καί τούς λόγους του, διότι τότε θά γίνει έν γνώση του συνένοχος καί συνυπεύθυνος τούτου τού καταντήματος τής προδοσίας τής Πίστεως πού συντελείται, αλλά αντιθέτως νά τον απαρνηθεί καί νά ακολουθήσει τούς Θεόπνευστους Αγίους τής Εκκλησίας καί τούς λόγους τους, οί οποίοι κατηγορηματικά φωνάζουν, 

" Πάς ο λέγων παρά τά διατεταγμένα κάν νηστεύη, κάν παρθενεύη, κάν προφητεύη, κάν σημεία ποιή, λύκος σοι φαινέσθω έν προβάτου δορά φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος ". καί πάλι

" Αιρετικός εστιν ο ποιμήν; λύκος εστίν· φυγείν εξ αυτού καί αποπηδάν δεήσει, μηδέ απατηθήναι προσελθείν καν ήμερον περισαίειν δοκεί· φύγε τήν κοινωνίαν αυτού καί τήν πρός αυτόν ομιλίαν, ώς ιον όφεως ". 

Ο Μέγας Πατήρ τής ευσεβείας, ο Άγιος Αθανάσιος σύμφωνα μέ τά παραπάνω διαβεβαιώνει, 

" Βαδίζοντας τήν απλανή καί ζωηφόρον οδόν, οφθαλμόν μέν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μή τόν αισθητόν αλλά τόν νοητόν.

Οίον εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί τής Εκκλησίας κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι.

Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Θλιβερές πρακτικές των π.Θεοδώρου Ζήση και των "συν αυτώ". Σχολιασμός του 2ου τους βίντεο. Και μια σημαντική ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Κάλεσμα ενότητας και αγώνα.

1. Οι 3 ιερωμένοι της Θεσσαλονίκης ακολούθησαν μια "δική τους" αποτείχιση.

Όπως γράψαμε (εδώ) σχολιάζοντας και το 1ο τους βίντεο, οι 3 ιερωμένοι της Θεσσαλονίκης-Λαγκαδά, που διέκοψαν το μνημόσυνο των μητροπολιτών τους, ακολούθησαν δυστυχώς μια "δική τους" αποτείχιση:

Έπαψαν μεν το μνημόσυνο του επισκόπου αλλά ΔΕΝ αποτειχίστηκαν από αυτόν και τους συνκοινωνούντες με αυτόν. 

Για να κυριολεκτούμε, απλά "διακήρυξαν" την διακοπή του μνημοσύνου, αφού έκτοτε δεν τελούν μυστήρια -για να εφαρμόσουν την διακοπή του μνημοσύνου.

Τα επιτίμια που επιβλήθηκαν από τους δεσποτάδες, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ να εξομολογήσουν (πανέξυπνα οι δεσποτάδες τους ξεκόβουν από τα πνευματικά τους παιδιά) και να τελέσουν ακολουθίες.

Και δυστυχώς αυτοί τα αποδέχθηκαν για να δείξουν την νομιμοφροσύνη τους, εγκαταλείποντας όμως τους πιστούς και τα πνευματικά τους παιδιά βορά στους αιρετικούς.

2. Δίπλα στα "τσιράκια" του Πειραιώς, προτρέπουν τα πνευματικά τους παιδιά να εκκλησιάζονται εκεί όπου μνημονεύεται ο επίσκοπος!

Αντί οι 3 αυτοί ευλαβείς ιερωμένοι να τηρήσουν κατά γράμμα την αγιοπατερική στάση, αντί να εφαρμόσουν δηλαδή την διακοπή κάθε κοινωνίας με τον επίσκοπο τους, αυτοί -συνεπικουρούμενοι και από 2 ιερείς του μητροπολίτη Πειραιώς(!)- προτρέπουν τα πνευματικά τους παιδιά να εκκλησιάζονται εκεί όπου μνημονεύεται ο επίσκοπος! 

Και το ίδιο κάνουν και οι ίδιοι!

Και αντί να αναλογιστούν το λάθος τους, αναζητούν μάταια επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την "οικονομία" (=ατολμία) τους. 

3. Είναι λογικό, οι ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ που διέκοψαν την μνημόνευση, να εγκαλούν δημόσια τους ΠΡΩΤΟΥΣ;

Δυστυχώς, αντί να ενωθούν με τους αγιορείτες που ΠΡΩΤΟΙ (μετά την ψευδοΣύνοδο της Κρήτης), διέκοψαν το μνημόσυνο του Βαρθολομαίου (υφιστάμενοι ήδη τις συνέπειες και τις εκδιώξεις από τα μοναστήρια και από τα κελιά τους), η 3άδα, δηλαδή οι ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ που διέκοψαν, εγκαλούν δημόσια τους ΠΡΩΤΟΥΣ!

4. Επιμένουν να κατηγορούν τους αγιορείτες. 

Επιμένουν να κατηγορούν τους αγιορείτες ότι "δεν φοράνε παντελόνια" επειδή άλλα είχαν συμφωνήσει.

Επαναλαμβάνουμε κάτι που διαβάσαμε στο Πατερική Παράδοση:

Αν ο Ηρώδης αρνιόταν τον όρκο που έδωσε στην κόρη της Ηρωδιάδος, και ΔΕΝ έδινε διαταγή να αποκεφαλιστή ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, δεν θα έκανε σωστά;

Επειδή δηλαδή οι Αγιορείτες πιεζόμενοι συμφώνησαν σε κάποια αρχική διακήρυξη (στην οικία του π.Θεοδώρου Ζήση, και ενώ οι ιερείς οι φίλα προσκείμενη στον π.Θεόδωρο είχαν συνεννοηθεί εκ των προτέρων πως θα παγιδεύσουν τους αγιορείτες στη συμφωνία αυτή),

μπορούν να τους κατηγορούν γιατί δεν τήρησαν την αντι-ορθόδοξη και αντι-πατερική αυτή συμφωνία;

5. Να ποιοι έπρεπε να προβληθούν και να μιλήσουν στην ημερίδα.

Αντί στην ημερίδα να προβληθούν (γιατί όχι και να τιμηθούν) οι ιερωμένοι που εδώ και χρόνια διέκοψαν την μνημόνευση του επισκόπου τους λόγω οικουμενισμού, μπήκαν ως ομιλητές ιερωμένοι -τσιράκια του Πειραιώς- που ΔΕΝ έχουν διακόψει -ούτε μέχρι σήμερα!- την μνημόνευση του επισκόπου τους.

6. Την απάντηση έδωσε ο πιστός λαός.

Όσα βίντεο κι αν βγάλουν ο π.Θεόδωρος και οι "συν αυτώ", για να πείσουν τα "πρόβατα" ότι καλώς απείχαν από την ημερίδα και καλώς την αποκήρυξαν ΠΡΙΝ την πραγματοποίηση της. Οι 1000-1400 παραβρισκόμενοι έδειξαν την έμπρακτη συμπαράσταση τους. 

Οι πιστοί απέδειξαν ότι ο αγώνας δεν γίνεται για πρόσωπα αλλά ενάντια στην αίρεση του Οικουμενισμού.

7. Κολοτούμπες ;;;

Όσο για τις "κολοτούμπες", ας μην μας αναγκάσουν να καταγράψουμε πόσες "κολοτούμπες" (στις διακηρύξεις του) έκανε μέχρι τώρα ο π.Νικόλαος Μανώλης (έχει τα περισσότερα βίντεο οπότε πολύ εύκολα τα αποδεικνύουμε).

Κι ο πάτερ Θεόδωρος Ζήσης δεν έλεγε πριν λίγες βδομάδες ότι υπάρχει μοναστήρι στον νομό Θεσσαλονίκης και ότι θα πηγαίνουν να εκκλησιάζονται εκεί; Το ξέχασε; 

Τώρα λέει δεν έχει ναό;

Χρόνια τώρα σε έναν πόλεμο ενάντια στην Νέα τάξη, αντιλαμβανόμαστε ότι πολλές φορές κάποιος "ποθεί" να κάνει κάτι, το εξαγγέλλει, αλλά αργότερα βλέπει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει και υποχωρεί. Υφίστανται λοιπόν υποχωρήσεις σε επίπεδο τακτικής ή ανθρώπινης αδυναμίας, αλλά όχι και να ειρωνευόμαστε όσους παραμένουν στην πρώτη γραμμή και πολεμάνε, για να δικαιολογήσουμε την δική μας υποχωρητικότητα. 

8. "Τι να κάνουμε, ΔΕΝ έχουμε ναό".

Μα τους υποδείξαμε 2 ναούς στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Και μέχρι πότε θα πάει αυτή η δικαιολογία με το ναό. Τι περιμένουν; να τους χτυπήσουν την πόρτα και να τους παραδώσουν τα κλειδιά του Αγίου Δημητρίου; 

Οι ίδιοι πρέπει να φροντίσουν να βρεθεί ο ναός.

Ασχολούνται; ή τους βολεύει μια χαρά η πρόφαση της έλλειψης μεγάλου ναού;

9. Στο βίντεο κοκκορεύονται και αλληλοκολακεύονται.

Είναι θλιβερό αυτοί που έφτιαξαν μια "αποτείχιση" στα μέτρα τους, να κοκκορεύονται και να αλληλοκολακεύονται στο βίντεο.

https://youtu.be/KJaCCkuH-_0

10. Σχετικά με το ιστολόγιο Κατάνυξις.

Το ιστολόγιο Κατάνυξις δυστυχώς διέγραψε πλήθος σχολίων μας (σχετικά με την ημερίδα στο Ωραιόκαστρο). Αν δεν αντέχουν τον διάλογο, ας κλείσουν τα σχόλια στις αναρτήσεις τους.

Γι αυτό αποφασίσαμε, μέχρι να συνειδητοποιήσουν το λάθος τους, να ΜΗΝ ξανασχολιάσουμε στο ιστολόγιο τους. 

Ας καμαρώνουν τα σχόλια του Τελεβάντου και των χειροκροτητών τους.

Τα ίδια εδώ και χρόνια κάνουν και ένα σωρό άλλα "ορθόδοξα" ιστολόγια πχ το Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό, οι Ακτίνες, τα Θρησκευτικά κλπ. 

Διαγράφουν τα σχόλια που δεν τους βολεύουν.

(Για τα εκκλησιαστικά πρακτορεία ειδήσεων δεν σχολιάζουμε ούτε "γκρινιάζουμε". Επαγγελματίες είναι, όποιος τους πληρώνει, έχει και την ανάλογη προβολή. Ο "πελάτης έχει πάντα δίκιο" και οι δεσποτάδες, με τα άφθονα χρήματα που αποκομίζουν από τα παγκάρια των πιστών είναι οι καλύτεροι πελάτες τους. 

Κατά τα άλλα οι 3 ιερωμένοι συνεχίζουν να στέλνουν τα "πρόβατα" στις εκκλησίες όπου μνημονεύουν, ενισχύοντας οικονομικά την αίρεση).

Επανερχόμαστε στα ορθόδοξα ιστολόγια: αν είναι άχρηστα τα σχόλια, ας αφήσουν τους αναγνώστες τους να το διαπιστώσουν. Γράφαμε με το επίσημο προφίλ μας. Τι φοβούνται λοιπόν; 

Μην αμφισβητήσουν τα "πρόβατα" τον "γέροντα" ή τους "γέροντες" του κάθε ιστολογίου; 

11. Αυτοί που προέτρεπαν ΝΑ ΜΗΝ αποτειχιστούμε θα καθοδηγήσουν τον αγώνα; 

Από που κι ως που αυτοί που προέτρεπαν ΝΑ ΜΗΝ αποτειχιστούμε επικαλούμενοι τον "Εφραίμ της Αριζόνα", ή τους επισκόπους, "τα λιοντάρια" που θα αντιδρούσαν αλλά ποτέ δεν αντέδρασαν, τώρα θα καθοδηγήσουν τον αγώνα;

Ο ίδιος ο π.Θεόδωρος Ζήσης στο 2ο βίντεο (στο 4ο λεπτό), ενώ βεβαιώνει ότι προέτρεπε τους αγιορείτες να ΜΗΝ διακόψουν μόνοι τους (Ιούλιος 2016), αργότερα (στο 5:30), λέει ότι ακόμη και τον Νοέμβριο (2016) δεν είχε αποφασίσει ο ίδιος να διακόψει. Άρα τους κορόϊδευε. ΔΕΝ είχε εξ αρχής σκοπό να διακόψει την μνημόνευση. Αλλά τους έλεγε ψέμματα για να τους σταματήσει.

Είναι φανερή λοιπόν η δειλία που είχαν εξ αρχής.

12. Υπάρχουν "Αρχιστράτηγοι" και δεν το ξέρουμε;

Από που κι ως που οι ΕΣΧΑΤΟΙ, αυτοί που τόσα χρόνια έχουν εγκλωβίσει την σύναξη της Γατζέας στην απραξία, απαιτούν να τους δοθεί το έμβλημα του "αρχιστράτηγου" και να υποταχθούμε όλοι στην παράλογη "λογική" τους (να συνεχίσουμε να εκκλησιαζόμαστε εκεί όπου μνημονεύονται, καταργώντας στην πράξη την αποτείχιση);

13. Το Κατάνυξις ως "μονοπώλιο".

Από που κι ως που, απαιτούν να στέλνουν οι αρθρογράφοι τα άρθρα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο Κατάνυξις; Γιατί να στηριχθεί το δικό τους ιστολόγιο και όχι οποιοδήποτε άλλο αντιοικουμενιστικό; (αυτό το απαίτησαν έγκαιρα! τώρα αντιλαμβανόμαστε τους λόγους). Ακούς εκεί να μην μπορεί κάποιος αρθρογράφος να στέλνει το άρθρο του και αλλού εκτός από το Κατάνυξις!

14. Δεν θα αφήσουμε ΚΑΝΕΝΑΝ ανυπεράσπιστο. 

Δημοσιεύσαμε ήδη την ανοιχτή επιστολή του π. Νικολάου Μανώλη προς τον μητροπολίτη Άνθιμο για το Πάσχα, εδώ. Φυσικά θα είμαστε δίπλα του.

Όπως έχουμε δεσμευθεί θα είμαστε δίπλα και σε κάθε διωκόμενο ιερωμένο που διώκεται λόγω οικουμενισμού. 

Δεν θα αφήσουμε ΚΑΝΕΝΑΝ ανυπεράσπιστο. 

Πολύ περισσότερο όταν ΧΙΛΙΑΔΕΣ άλλοι παπάδες, ΣΙΩΠΟΥΝ για να μην έρθουν σε ρήξη με τον δεσπότη τους.

Κάποιοι ελάχιστοι ιερωμένοι, παριστάνουν τους "ευσεβείς", γράφουν ή βάζουν τις ομιλίες τους στο διαδίκτυο και μιλούν επί παντός επιστητού, θυμούνται ένα σωρό ανούσια θέματα, αλλά για την ουσία: για την αίρεση που έγινε επίσημα αποδεκτή από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος αυτοί .. τσιμουδιά

περί άλλων τυρβάζουν.. "Πόντιοι Πιλάτοι".. οι "αντιοικουμενιστές"..

Ότι έκαναν δηλαδή τόσα χρόνια και οι "παραδοσιακοί" δεσποτάδες μας (Πειραιώς, Γόρτυνος, Κονίτσης, Ναυπάκτου, Αιτωλίας, Κυθήρων, Καλαβρύτων κλπ) και κοίμιζαν τον κόσμο. Παριστάνουν ότι τάχα μαλώνουν με τον Τσίπρα για τα Θρησκευτικά για να πείσουν τα "πρόβατα" ότι τάχα αγωνίζονται και να σταματήσουν να "βελάζουν".

15. θα τους εγκαλούμε να διορθώσουν το λάθος τους. 

Εχθρός μας είναι ο Οικουμενισμός. 

π.Θεόδωρε, τουλάχιστον θυμηθείτε τι λέγατε.

Όσο κάποιοι θεωρούμενοι ως "αρχιστράτηγοι" (στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος) του αντιοικουμενιστικού αγώνα, δειλιάζουν ή ειρωνεύονται και μέμφονται όσους συνεχίζουν να πολεμούν, τότε θα τους εγκαλούμε να διορθώσουν το λάθος τους.

Επαναλαμβάνουμε ότι εχθρός μας είναι ο Οικουμενισμός.

Από κει και πέρα "ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται"

Ακούστε πχ τι έλεγε ο π.Θεόδωρος Ζήσης στο 5ο λεπτό του παρακάτω βίντεο (μια και οι ίδιοι μιλάνε για "κολοτούμπες" και ειρωνεύονται.. ακούστε λοιπόν πατέρα Θεόδωρε τι λέγατε):

https://youtu.be/B1CX0ZfOpy0

16. Κλείνουμε με μια πολύ σημαντική ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 

Αρκετά ΠΡΙΝ την σύνοδο της Κρήτης, είχε αποτειχιστεί ο ιερομόναχος π. Ευθύμιος Χαραλαμπίδης, από τον γνωστό οικουμενιστή μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεο. Εκείνο το καλοκαίρι τον επισκεφθήκαμε στο μοναστήρι του στην Άνδρο -από συγκυρία έτυχε να βρίσκεται εκεί. Τότε είχε ανδρείο φρόνημα, όπως και ο ηγούμενος του, και τον Σεπτέμβριο που είχε κληθεί στην Σύνοδο για απολογία ήταν έτοιμος για όλα.

Κάναμε το λάθος και τον συστήσαμε σε γνωστό "αντιοικουμενιστή" αρθρογράφο, ιερέα της Πελοποννήσου, για να τον στηρίξει (έτσι νομίζαμε). 

Μάλιστα είχαμε στείλει στον ιερέα (της Πελοποννήσου) και βιβλία και χάρτινη εικόνα με τους αναιρεθέντες αγιορείτες υπό Βέκκου κλπ που είχε αγιογραφήσει ο ηγούμενος του π.Ευθυμίου Χαραλαμπίδη, που είχαμε πάρει ως ευλογία από το μοναστήρι της Άνδρου.

Αυτός με την σειρά του τον έφερε σε επικοινωνία με τον π. Γεώργιο Μεταλληνό, επειδή ο ιερομόναχος έμενε προσωρινά στο πατρικό του σπίτι στην Αθήνα, οπότε ήταν εύκολο να συναντηθούν. 

Με έκπληξη 1-2 μήνες μετά, πληροφορηθήκαμε ότι με την συμβολή του π. Γεωργίου Μεταλληνού, ο π. Ευθύμιος Χαραλαμπίδης, έγραψε επιστολή στον δεσπότη του για να γυρίσει πίσω!

Στο μεταξύ ο δεσπότης είχε φροντίσει να δώσει την ενορία που ήταν κοντά στο μοναστήρι σε άλλον ιερέα. Οπότε επιστρέφοντας, ο ιερομόναχος βρέθηκε σε άλλη ενορία, πολύ μακρυά από το μοναστήρι του (κλασσική τακτική των οικουμενιστών, να σε απομακρύνουν από τους ενορίτες σου), οπότε νοίκιασε σπίτι εκεί, φεύγοντας ουσιαστικά από το μοναστήρι! 

Έκτοτε δεν απαντάει στα τηλέφωνα μας (ακόμη και χθες, 18/4/2017, τον καλέσαμε επανειλημμένα και στο κινητό και μέσω viber και δεν απάντησε). Τι να πει; Λυπάμαι που λιποτάκτησα; 

Χθες (18/4/2017 το βράδυ) επικοινωνήσαμε με τον ηγούμενο του και επιβεβαιώσαμε εκ νέου την συμβολή του π.Γεωργίου Μεταλληνού στην συγγραφή της επιστολής του ιερομονάχου π.Ευθ.Χαραλαμπίδη προς τον μητροπολίτη Δωρόθεο για ΔΙΑΚΟΠΗ της αποτείχισης .. (τα ίδια μας είχε πει και ο ίδιος ο ιερομόναχος τότε, κάποιο διάστημα που επισκεύαζε το νέο οίκημα που θα διέμενε, αλλά και ο ιερωμένος εκ Πελοποννήσου ...)

Εύγε π. Γεώργιε Μεταλληνέ!

Αντί να προτρέψεις τους ελάχιστους αγωνιστές να σταθούν όρθιοι στις επάλξεις .. 

με την "αυθεντία" σου, με την δειλία σου, τους προέτρεψες για το αντίθετο. 

Ότι πάει να κάνει τώρα και η άλλη "αυθεντία", ο π.Θεόδωρος Ζήσης ;;;

Στο 2ο βίντεο (στο 10ο -12ο λεπτό), καταγράφεται η "κολοτούμπα" του π. Γεωργίου Μεταλληνού στην ημερίδα που υποτίθεται συμφώνησαν στην Γατζέα.

Εκεί ο π. Θεόδωρος Ζήσης, στην ημερίδα που θα γινόταν ΜΕΤΑ το Πάσχα (2017), διευκρινίζει ότι θα μιλούσε ο ίδιος για την αποτείχιση αλλά "καθαρά επιστημονικά! 

Χωρίς εξαγγελία διακοπής!"

Αλλά ακόμη και έτσι, ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ να συμμετέχουν οι π. Γεώργιος Μεταλληνός, π .Σαράντης Σαράντος και ο π. Αθανάσιος των Μετεώρων.

Καλύτερα να την αφήνατε την διακοπή του μνημοσύνου για τον Αύγουστο ... που όπως λέει κι ο λαός, "είναι παχιές οι μύγες". Κατά τα άλλα τους φταίνε οι αγιορείτες.. για την δική τους ατολμία.

16. Επίλογος - Προσκλητήριο Κάλεσμα Αγώνα:

Το γράφουμε για τελευταία φορά και ελπίζουμε να το καταλάβετε:

Είμαστε Ορθόδοξοι πιστοί. ΔΕΝ έχουμε "γέροντα" για να του κάνουμε υπακοή. 

Οι λαϊκοί έχουν πνευματικό. ΔΕΝ έχουν γέροντα.

Αλλά ακόμη και αν είμασταν μοναχοί και είχαμε γέροντα, σε ζητήματα πίστεως, σε θέματα αίρεσης, ΔΕΝ κάνεις υπακοή. Κάνεις το ΧΡΕΟΣ ΣΟΥ.

Αν κάποιοι μπόρεσαν να γίνουν καθηγητάδες σε Πανεπιστήμια ή να μαζέψουν άφθονα πνευματικά παιδιά, και γι αυτό νομίζουν ότι θα πρέπει να τους "προσκυνάμε" και να τους υπακούμε και να τους κολακεύουμε, είναι γελασμένοι.

Οδηγός μας το Ευαγγέλιο και οι Άγιοι Πατέρες μας. Όσο ταυτίζεστε μαζί τους, ΘΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΤΕ να πολεμάμε ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ. 

Ξέρετε ότι πολεμάμε τον εχθρό. Τον πληγώνουμε. Τον εξουθενώνουμε αργά και σταθερά. 

Όταν θέλουμε μπορούμε να τον κάνουμε να σπαράσσεται και να ουρλιάζει από αλλοφροσύνη. 

Και όσο πιο πολύ πεισμώνει, τόσο πιο εύκολα βγάζει το προσωπείο του και αποκαλύπτονται οι λύκοι, οι αιρετικοί οικουμενιστές με τις δεσποτικές προβιές. Ξέρετε ότι η φαρέτρα μας είναι γεμάτη. Το ξέρουν κι αυτοί.

Ο ένοχος πάντα θα φοβάται. Είμαστε ο εφιάλτης στον ύπνο τους.

Αναλογιστείτε απλά ποια ήταν η κατάσταση πριν 1 μόλις χρόνο, όταν ούτε εμείς γνωρίζαμε καλά καλά την έννοια της διακοπής μνημόνευσης (=αποτείχισης). 

Βλέπετε πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο χρόνο. Φυσικά οι οικουμενιστές έχουν επιβληθεί ειδικά μετά την ψευδοΣύνοδο της Κρήτης και απειλούν και εκβιάζουν και εκδιώκουν, αλλά αυτή ακριβώς η αλαζονείας τους, θα γίνει η αχίλλειος πτέρνα τους.

Θα χαρούμε πολύ σύντομα να καταλάβετε το λάθος σας και να επιστρέψετε στην σωστή γραμμή του αγώνα. Την γραμμή των Αγίων Πατέρων. Δεν μπορείτε να την χαρακτηρίζετε "αυστηρή" ή "όχι τελείως αποκρουστέα"! 

Των Αγίων Πατέρων που δεν ρωτούσαν δικηγόρους που δεν έκαναν μυστικές συνεννοήσεις. Που διακήρυτταν χωρίς φόβο με παρρησία την αλήθεια χωρίς να αναλογιστούν ή να υπολογίσουν το κόστος.

Σας βεβαιώνουμε ότι ξέρουμε να συγχωρούμε. Ως ευλαβείς ιερείς που είστε και οι τρεις σας, γνωρίζουμε ότι μπορείτε να συγχωρείτε και εσείς. Οι μικροδιενέξεις που έγιναν με τους Αγιορείτες -εξαιτίας της λανθασμένης στάσης σας και δικών τους ίσως λαθών- είναι πολύ εύκολο να ξεπεραστούν.

Θα επιστρέψετε ΧΩΡΙΣ γαλόνια. Στον πόλεμο δεν μετράνε τα "πτυχία". Τα παράσημα δίνονται ΜΕΤΑ τη μάχη. Και αληθινή μάχη, εδώ και πολλά χρόνια δεν δόθηκε (με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων που έχουν δοκιμαστεί, κάποιων που βρέθηκαν εδώ και χρόνια ξαφνικά μόνοι, χωρίς χρήματα, χωρίς ναό, χωρίς …. 

Μόνον αυτοί ξέρουν τι θα πει δεσποτική "ευλογία", "Ιερά Σύνοδος" και τι θα πει να υπομένεις και να αντέχεις με την βοήθεια του Θεού στο μαρτύριο, χωρίς να ξέρεις πότε και αν θα τελειώσει). 

Αν επιστρέψετε στον αγώνα θα είμαστε όλοι απλοί συμπολεμιστές. Για το καλό της εκκλησίας μας πρέπει να πολεμήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Να είμαστε ενωμένοι. Όπως μας θέλει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

Το ξέρετε ότι υπάρχουν κάποιοι ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ μέχρι τέλους. Θα έχετε την μοναδική εμπειρία να πολεμήσετε δίπλα τους. Να γράψετε με τη βοήθεια του Θεού ένδοξες σελίδες στην ιστορία της εκκλησίας μας.

Αν όχι, αργά ή γρήγορα θα σας κατασπαράξει ο εχθρός 

ή κάποιοι, οι πιο "συνετοί", θα σπεύσετε να "παραδοθείτε" από μόνοι σας, στους λύκους (απευθυνθείτε και σεις στον π.Γ.Μεταλληνό να σας γράψει την επιστολή μεταμέλειας).

Θα εκλιπαρείτε στο τέλος, όπως εκλιπαρούσαν κάποτε οι πεπτωκότες ..

που θυσίαζαν στα είδωλα, που συνέχιζαν να συνκοινωνούν με τους αιρετικούς "σιωπώντας", τέτοια παραδείγματα επικαλείσθε τώρα για να περάσετε ως "διδασκαλία" την υποχώρηση και την προδοσία (δείτε πχ σε ένα άλλο βίντεο εδώ, στο 48ο λεπτό πως τους δικαιολογείτε).

Άλλο η μακροθυμία της εκκλησίας, ΜΕΤΑ τον διωγμό, σε όσους δείλιασαν και άλλο το λάθος, η δειλία, να γίνεται επίσημη πρόταση τάχα "αντίδρασης".

Δεν μένει τίποτε άλλο, παρά η προσταγή: 

"Όσοι πιστοί".

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

http://opaidagogos.blogspot.gr/

Η Ανάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Η Ανάσταση στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μόνον «εορτή εορτών», αλλά κυρίως Πανεορτή, η οποία αποτελεί ψυχή όλων των εορτών και πάντοτε είναι παρούσα σε όλες τις εορτές. Σ’ αυτήν βρίσκονται όλες οι θεϊκές και θεανδρικές δυνάμεις του Σωτήρα, που συνθλίβουν κάθε αμαρτία, κάθε θάνατο, κάθε διάβολο. 

Αδιάλειπτη Ανάσταση, δηλαδή συνεχής ανάσταση, αποτελεί ακριβώς η ζωή κάθε ορθόδοξου χριστιανού μέσα στην Εκκλησία του Σωτήρα, αποτελεί ζωή δικήν μου, δική σου και του καθενός μας. Τί είναι Ορθόδοξη Εκκλησία; 

Είναι ο αναστημένος Κύριος Χριστός που ζει πάντοτε... Έτσι και εμείς, ζώντας σε αυτή, συνεχώς νικούμε διά του Αναστάντος Κυρίου και την αμαρτία και τον θάνατο και τον διάβολο. Και έτσι ανασταίνουμε τους εαυτούς μας απ’ όλους τους τάφους μας, οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι πάντοτε σ’ αυτό το έργο από τους εορταζόμενους καθημερινά αγίους τους οποίους δοξάζουμε. Αυτοί είναι οι διά του αναστάντος Κυρίου αληθινοί νικητές του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, και συγχρόνως εκείνοι που αληθινά μας ανασταίνουν απ’ όλους τους τάφους μας. 

Διότι, ποιος είναι ο σκοπός και το νόημα της χριστιανικής μας ζωής; Το να νικήσουμε την αμαρτία, τον θάνατο, τον διάβολο, και έτσι να εξασφαλίσουμε αθανασία και αιώνια ζωή στην επουράνια Βασιλεία της αγάπης του Χριστού. 

Διότι η νίκη οποιασδήποτε αμαρτίας μας είναι ακριβώς νίκη επί του θανάτου, επειδή κάθε αμαρτία μας είναι ένας πνευματικός θάνατός μας. Νικώντας δε αμαρτία και θάνατο, νικούμε στην πραγματικότητα τον διάβολο, επειδή ο διάβολος είναι ύπαρξη, στην οποία αμαρτία και θάνατος ταυτίζονται. Ο άνθρωπος όμως είναι άνθρωπος μόνον διά του Αναστάντος Θεανθρώπου Κυρίου Χριστού και της χριστοειδούς αθανασίας.

Με την Ανάσταση του Χριστού είναι λογική και φυσική και η ανάσταση του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, δηλ. και εμένα και σένα, διότι ο άνθρωπος είναι συστατικό τμήμα του Θεανθρώπινου όντος. Γι’ αυτό ήδη στην Ανάσταση του Θεανθρώπου εκ νεκρών περιέχεται η δύναμη και η αλήθεια για την εκ νεκρών ανάσταση των ανθρώπων (πρβλ. Α’ Κορ. ΙΕ’, 12 — 16). 

Όλοι εμείς οι άνθρωποι διά του Θεανθρώπου πράγματι περιλαμβανόμαστε μέσα στη δική Του ανθρώπινη φύση. Και καθένας μας οφείλει να αναστηθεί διότι αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος Χριστός, μέσα στον οποίον κατά μυστηριώδη τρόπον βρισκόμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι, από τον Αδάμ μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο της γης. 

Η Ανάσταση του Χριστού και η ανάσταση των νεκρών είναι διπλή σε μία θεανθρώπινη αλήθεια. Οι νεκροί ανασταίνονται διότι αναστήθηκε ο Χριστός· ο Χριστός αναστήθηκε, γι’ αυτό ανασταίνονται οι νεκροί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Κύριος Χριστός δεν αναστήθηκε για τον εαυτό του αλλά «δι’ ημάς τους ανθρώπους, και διά την ημετέραν σωτηρίαν». Και ακόμη διότι όλη η φύση των ανθρώπων ακολουθεί την ανθρώπινη φύση του Χριστού ως κεντρικό πυρήνα της. Γενόμενος άνθρωπος, ο Θεός Λόγος έδειξε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, ώστε στον παράδεισο με θεοπρεπή ζωή να γίνει ενσάρκωση του Θεού, σώμα του Θεού. 

Το δε σώμα του Θεού μόνον τότε είναι πράγματι θείο, εάν δεν είναι θνητό, εάν καταβάλει και νικήσει τον θάνατο. Επειδή όμως το ανθρώπινο σώμα ένεκα της αμαρτίας και με την αμαρτία υποδουλώθηκε στον θάνατο, και έγινε θνητό, γι’ αυτό και ο Θεός Λόγος προσλαμβάνει το σώμα, γενόμενος ο Ίδιος σώμα, για να το σώσει από τον θάνατο, σώζοντάς το από την αμαρτία. Αυτός είναι ο σκοπός της φιλανθρώπου ενανθρωπήσεως του Σωτήρα. Γι’ αυτό με την Ανάστασή Του δόθηκε η εγγύηση της αναστάσεως όλων των νεκρών.

Όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους, αναντίρρητα επιδεικνύει και αποδεικνύει το εξής: ο Κύριος Χριστός είναι παντοτεινή ανάγκη του ανθρώπου σε όλους τους κόσμους. Γιατί; 

Διότι χορηγεί μεν στον άνθρωπο την αιώνια Ζωή, εκμηδενίζει δε τον θάνατο, και καθετί το θνητό. Θνητό δε μέσα μας είναι ό,τι προέρχεται από την αμαρτία, από το κακό, από τον διάβολο.

Διότι Αυτός μόνος έχει και παρέχει την αιώνια αλήθεια, την αιώνια δικαιοσύνη, την αιώνια αγάπη, το αιώνιο κάλλος, και εκμηδενίζει το ψέμα, και την αδικία, και το μίσος και την ασχήμια.

Διότι δίδει στον άνθρωπο τον παράδεισο, και την μακαριότητα, και την χαρά, και το αθάνατο θεανθρώπινο νόημα και στη ζωή και στον κόσμο, και στη γη και στον ουρανό, και στον άνθρωπο και σε κάθε κτίσμα.

Διότι Αυτός μόνος δίδει στον άνθρωπο εκείνο, το οποίο «ου ληφθήσεται» απ’ αυτόν ούτε σ’ αυτόν ούτε στον άλλο κόσμο. Διότι ούτε αμαρτία, ούτε θάνατος, ούτε διάβολος μπορεί να αφαιρέσει από τον άνθρωπο Χριστόν τον Θεό, και την αλήθεια την δικαιοσύνη, την αθανασία και την αιωνιότητά του, εάν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν θέλει να του αφαιρεθούν αυτά, εάν δηλαδή φυλάττει Χριστόν τον Θεό μέσα του με την πίστη, την προσευχή, την αγάπη, τη νηστεία, την υπομονή, την ταπεινότητα, και με τις υπόλοιπες άγιες ευαγγελικές αρετές, αυτής της αήττητης «πανοπλίας Θεού» (Εφ. 6, 11-18).

Ποιά είναι η ελευθερία που δίνει ο Χριστός; Είναι η ελευθερία από την αμαρτία, από τον θάνατο, από τον σατανά. Αυτή ζει από την αιώνια αλήθεια, από την αιώνια δικαιοσύνη, από την αιώνια αγάπη και από όλα όσα έχει ο Χριστός, τα θεία και τα θεανθρώπινα. 

Γι’ αυτό το λόγο η ελευθερία του Χριστού είναι η μόνη αληθινή ελευθερία, την οποία μπορεί να έχει ο άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλες οι λεγόμενες ελευθερίες είναι ψεύτικες ελευθερίες, εάν δεν είναι ελευθερίες από τον θάνατο. Διότι η αμαρτία αναπόφευκτα υποδουλώνει τον άνθρωπο στον θάνατο και στον σατανά. Η δε μόνη ισχυρότερη του θανάτου ελευθερία είναι η ελευθερία του Χριστού, ενώ όλες οι άλλες είναι οι ανίσχυροι δούλοι του θανάτου. Και η μόνη ελευθερία, η οποία είναι ισχυρότερη του σατανά, είναι η ελευθερία του Χριστού, ενώ όλες οι άλλες είναι άμεσες ή έμμεσες υπόδουλες στο δαίμονα.

Εκείνος ο οποίος πιστεύει στον Αναστάντα Κύριον Ιησού με όλη την καρδιά του και με όλη τη ψυχή του και με όλη τη διάνοιά του, δεν φοβάται τον θάνατο, δεν φοβάται από την αμαρτία και «βρίσκεται», κατά τον ιερόν Χρυσόστομο, «εκτός της εξουσίας του σατανά». Επί πλέον αυτός εμπαίζει τον θάνατο, εμπαίζει τον δαίμονα, διότι έχει μέσα του τον Κύριο και Θεό Ιησού Χριστό, τον μόνον νικητή του σατανά και τον μόνον που ανασταίνει τους ανθρώπους από όλους τους θανάτους.

Η αμαρτία μέσα στον άνθρωπο, και ιδού, παραμορφωμένος και τέρας ο άνθρωπος. 

Το θεοειδές ον και μέσα του αμαρτία! Δεν είναι αυτό φρίκη και κόλαση; Από τότε που έφυγε ο άνθρωπος από τον Παράδεισο, δηλαδή από την αναμάρτητη και αγία ζωή, έγινε ένα εκούσιο εργαστήριο της αμαρτίας. Το εργαστήριο δε της αμαρτίας τί είναι άλλο αν όχι — μια μικρή κόλαση; Η μεγάλη και αιώνια κόλαση είναι μόνον συγχώνευση όλων των μικρών κολάσεων που ξεχύνονται από τον άνθρωπο, φέρνοντας μαζί και τον ίδιον τον άνθρωπο. Η αμαρτία… και δεν είναι άλλο παρά η ζωή χωρισμένη από τον Αναμάρτητο, από τον Θεό. Αυτό ακριβώς είναι ο θάνατος, πρώτον πνευματικός και έπειτα σωματικός. 

Ή για να πω καλύτερα (αμαρτία είναι) η συνεχής ζωή μέσα στο θάνατο. Διότι η αμαρτία και ο θάνατος είναι ένα και το αυτό πράγμα. Όπως είναι πάλιν η αναμαρτησία και η ζωή ένα και το αυτό πράγμα. Όπου η αμαρτία εκεί και ο θάνατος. 

Και πάλιν: όπου ο θάνατος εκεί και η αμαρτία. Αλλά και το ένα και το άλλο κατάγονται από τον δημιουργό της αμαρτίας και του θανάτου, από τον διάβολο… Έτσι, η αμαρτία δεν είναι ποτέ μόνη της, αλλά πάντοτε έχει μέσα της και γύρω της και πίσω της, τον θάνατο και τον διάβολο· και ο θάνατος δεν είναι ποτέ μόνος του, αλλά πάντοτε μαζί με την αμαρτία και τον διάβολο· και ο διάβολος δεν είναι ποτέ μόνος του, μπροστά του είναι πάντοτε η αμαρτία και ο θάνατος, και αυτός πάντοτε παρών σε κάθε αμαρτία και κάθε θάνατο. Η τριάδα αυτή είναι αχώριστη. 

Γι’ αυτό και η σωτηρία έγκειται στην απελευθέρωση απ’ αυτή την τρισκατάρατη τριάδα: την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Ο Κύριος Ιησούς έγινε ακριβώς εξαιτίας αυτού ο μόνος Σωτήρας του ανθρώπινου γένους, διότι με την ανάστασή Του εκ νεκρών μας έσωσε από την αμαρτία. Η Ανάσταση είναι νίκη επί του θανάτου, και ως εκ τούτου επί της αμαρτίας και επί του διαβόλου. Διότι η Ανάσταση είναι νίκη του Αναμάρτητου επί της αμαρτίας, του Αθάνατου επί του θανάτου, του Θεού επί του διαβόλου. Ποιός, άλλωστε, θα μπορούσε να νικήσει και τον θάνατο εκτός από τον Αθάνατο, και τον διάβολο εκτός από τον Θεό;

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς († 1979)

http://www.pentapostagma.gr/

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΟΥ καὶ ΠΑΝΤΟΤΕ

Καταλαβαίνουμε τί σημαίνει Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ;

Α] Σημαίνει ὁλικὴ ἐπαναφορὰ τοῦ σώματός μας.

Καὶ μάλιστα σὲ βελτιωμένη ἔκδοση.

Σὲ κατάσταση ἀφθαρσίας.

Δόξης ἢ ἀτιμίας, ἀνάλογα μὲ τὶς πράξεις μας, ἀλλὰ μὲ τὴν προοπτική της αἰώνιας ζωῆς.

Ἐπανέρχεται στὴ ζωὴ «ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς αἰωνιότητος»!

Ἡ Ἀνάσταση ἀφορᾶ στὸ σῶμα.

Ἡ ψυχὴ ποτὲ δὲν πεθαίνει.

Μὲ τὴν Ἀνάσταση πέφτει καὶ τὸ τελευταῖο ὀχυρό: ὁ θάνατος!

Δηλαδή, τώρα τὸ σῶμα μας κατεβαίνει στὸ χῶμα τοῦ τάφου.

Αὔριο, στὴ Β´ Παρουσία τοῦ Κυρίου ἀνασταίνεται, ξυπνᾶ, σηκώνεται, ἐγείρεται, ζωντανεύει, ἑνώνεται μὲ τὴν ψυχή του καὶ ὑπὸ νέες συνθῆκες ζεῖ καὶ συναντᾶ τὸν Δημιουργό του.

Ζεῖ «εἰς αἰώνας αἰώνων»!

Ἄρα, «προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν», σημαίνει «προσδοκῶἀνάστασιν νεκρῶν σωμάτων».

Β] Ἐπίσης Ἀνάσταση σημαίνει ἀνατροπὴ ὅλου του βρώμικου σκηνικοῦ καὶ τοῦ καθεστῶτος τοῦ θανάτου ποὺ ἔστησε ὁδιάβολος μὲ τὴν εἰσήγηση τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ «ἀντίδικος ἠμῶν διάβολος, ὁ πατὴρ τοῦ ψεύδους, ὁ ψεύστης, ὁ πλάνος καὶ ἀνθρωποκτόνος» πέτυχε προσωρινὰ νὰ μᾶς κλείσει στὸν Ἅδη.

Ἐφεῦρε τὴν ἁμαρτία, ὡς ἀποστασία καὶ ἀνταρσία πρὸς τὸν Θεό,ἔπεσε ὁ ἴδιος «ἐκ τῆς ἄνω φωτοφορίας», εἰσηγήθηκε τὴν ἁμαρτία στὸν εὐόλισθο ἄνθρωπο καὶ ἔσπειρε τὸν θάνατο στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Εἶναι ὄντως «ἀνθρωποκτόνος».

Ἀνέκαθεν, μετὰ τὴν πτώση του.

Ὁδηγεῖ στὴν ἁμαρτία, στὴν ἀπελπισία, στὸν φόνο, στὴν αὐτοκτονία, στὸ θάνατο.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ λοιπὸν νίκησε τὸ ἀνίκητο.

Ἔκανε τὰ ἀδύνατα δυνατά.

Στὸν Ἀναμάρτητο Κύριο ὁ πονηρὸς δὲν βρῆκε κανένα πάτημα,ὥστε νὰ ἀποκτήσει δικαίωμα πάνω του.

Ὁ Χριστὸς μὲ «θεόσοφο δελέασμα» τὸ ἀνθρώπινο σῶμα Του, ἑκούσια δέχθηκε τὸν θάνατο, κατέβηκε στὸν Ἅδη καὶ διέλυσε τὰ πάντα στὸ βασίλειο τοῦ σκότους.

Νόμισε ὁ πονηρὸς ὅτι «ἔλαβε σῶμα, ἀλλὰ Θεῷ περιέτυχε».

«Ἔλαβε αὐτὸ ποὺ ἔβλεπε, τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔπεσε ἀπὸ αὐτὸ ποὺ δὲν ἔβλεπε, τὴ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ».

Μάλιστα ἡ Κάθοδος τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη ἐλευθέρωσε καὶ τοὺς «ἀπ᾽ αἰῶνος δεσμίους», ἀφοῦ προηγουμένως κήρυξε στὰ«ἐν φυλακῇ πνεύματα».

Γ] Συνεπῶς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύει ὅτι μόνος Ἀληθινὸς Θεὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ νίκησε τὸν θάνατο.

Αὐτὸς ποὺ νίκησε αὐτεξούσια τὸν θάνατο εἶναι μόνον ὁΧριστός.

Ὅλοι οἱ ἄλλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἡμίθεοι καὶ ψευδοθεοί, προφῆτες καὶ αὐτοκράτορες, δυνάστες τῶν λαῶν, ἀλλὰ καὶ εὐεργέτες ἐθνῶν, εἶναι θαμμένοι κάτω ἀπὸ τὴ γῆ.

Ἕνας μόνο νίκησε τὸ κακό, ποὺ λέγεται θάνατος.

Ἕνας μόνο βρίσκεται καὶ μὲ τὸ Σῶμα Του, τὸ ἔνδοξο καὶ ἄφθαρτο, στὸν οὐρανό, στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Ἐσταυρωμένος, γεμάτος ἀπὸ τὰ ὀνείδη καὶ τὰ ἐμπτύσματα τῶν παραπορευομένων, τὰ κολαφίσματα καὶ τὰ ραπίσματα τῶν στρατιωτῶν, ὁ γυμνὸς καὶ ματωμένος Χριστός, λάμπει στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα στὴ Βασιλεία Του.

Ὅλα τὰ ἄλλα ἀνθρώπινα παράσημα καὶ διάσημα, στέμματα καὶ στολὲς βασιλικές, πανοπλίες καὶ ἅρματα, σκουριάζουν στὰ ἀζήτητα καὶ στὶς χωματερὲς τῆς ἱστορίας.

Ἀκόμη καὶ ὁ μακροβιότερος ἡγέτης λαοῦ πάνω στὴ γῆ εἶναι ἕνα μικρὸ μυρμηγκάκι μπροστὰ στὸν Κύριο τῆς Δόξης.

Ὁ Χριστὸς “βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ ἡ Βασιλεία Του εἶναι βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων καὶ ἡ δεσποτεία ἐκτείνεται εἰς πᾶσαν γενεὰν καὶ γενεάν”.

Δ] Ἐφ᾽ ὅσον ὅμως ὁ Χριστὸς κατέβηκε στὸν Ἅδη καὶ κήρυξε στὰ φυλακισμένα πνεύματα, αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ μεῖς μποροῦμε νὰ κηρύξουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ λόγο Του σὲ κάθε φυλακισμένο.

Τὸ εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές Του:

“Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς… Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει…”

Μποροῦμε τώρα νὰ μιλήσουμε σὲ κάθε ἄνθρωπο.

Νὰ διδάξουμε καὶ νὰ νουθετήσουμε πάντα ἄνθρωπο.

Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ὑποψήφιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτὰ ἔχει ἀνάγκη ὁ κάθε ἄνθρωπος.

Αὐτὰ θεραπεύουν καὶ ἐλευθερώνουν τὸν κάθε ἄνθρωπο.

Αὐτὰ περιμένει καὶ ὁ σοφὸς καὶ ὁ ἀνόητος καὶ ὁ πολιτισμένος καὶ ὁ βάρβαρος καὶ ὁ Ἕλληνας καὶ ὁ Σκύθης καὶ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα, ὁ λευκὸς καὶ ὁ μαῦρος, ὁ τραπεζίτης καὶ ὁ ἄστεγος…

Οἱ φυλακισμένοι ὅλης τῆς γῆς περιμένουν.

Οἱ φυλακισμένοι στὰ μνήματα τῶν παθῶν, τῆς ἐπιθυμίας, τῶν ἁμαρτιῶν, τῆς μαγείας, τῆς πορνείας, τῆς μαφίας, τῶν ναρκωτικῶν, τῆς εἰδωλολατρείας…

Οἱ φυλακισμένοι στὶς φυλακὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ στὶς φυλακὲς τῶν θρησκειῶν, τῶν κομμάτων, τῶν καθεστώτων…

Ἡ καμπάνα τῆς Ἀνάστασης εἶναι τὸ Προσκλητήριο τῆς Ἐλευθερίας καὶ ἡ Κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνάσταση κάθε κολασμένου.

Γι᾽ αὐτὸ ἡ καμπάνα τῶν Χριστουγέννων καὶ πιὸ πολύ τῆς Ἀναστάσεως πρέπει νὰ χτυπᾶνε παντοῦ καὶ πάντοτε.

Ε] Ἀνάσταση σημαίνει ὅτι: ἀκόμη καὶ στὸν Ἅδη νὰ βρίσκεσαι, ἀκόμη κι ἀπὸ κεῖ μπορεῖς νὰ βγεῖς.

Τί εἶπε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν ἅγιο Σιλουανὸ τὸν Ἀθωνίτη (ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: +1938);

“Κράτα τὴν ψυχή σου στὸν Ἅδη καὶ μὴν ἀπελπίζεσαι”!

Ἀκόμη κι ἂν τὸ βάρος τῆς ζωῆς λυγίζει τοὺς ὤμους σου…

Καὶ ἡ κατακραυγὴ τοῦ κόσμου σὲ συντρίβει…

Καὶ ἡ ἀνίατη ἀρρώστεια σὲ διαλύει…

Καὶ ἡ δικαστικὴ ἀπόφαση σοῦ στερεῖ κάθε δικαίωμα τιμῆς, ἐλευθερίας καὶ ἀξιοπρεπείας…

Καὶ ἡ ἀνέχεια σὲ ἐξουθενώνει…

Καὶ τὰ παιδιά σου σὲ ποτίζουν φαρμάκια…

Καὶ τὰ ὁράματά σου ἔχουν χαθεῖ χωρὶς ἐπιστροφή…

Κι ἂν ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλά σοῦ συμβαίνουν καὶ μᾶς συμβαίνουν καὶ πάλι ἡ ἀπάντηση γιὰ ὅλα εἶναι “Χριστὸς Ἀνέστη ἀληθῶς”!!!

Ὅλα αὐτὰ εἶναι σταγόνα στὸν ὠκεανὸ τῆς θείας ἀγάπης καὶ σπινθήρας στὸ πέλαγος τῆς θείας Δυνάμεως καὶ φτερὸ στὸν Ἄνεμο τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ σαρώνει ὅλα τὰ ἐμπόδια τῆς ζωῆς.

Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως λέμε 99 φορὲς τὸ“Χριστὸς Ἀνέστη”!, γιὰ νὰ ποῦμε τὸ τελευταῖο 100ό στὴ δική μας Νεκρανάσταση “ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς Παρουσίας τοῦΚυρίου”. 

ΑΜΗΝ καὶ ΠΟΤΕ !!!

τῆς «ΧΡΙΣΤ. ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

https://christianvivliografia.wordpress.com/

"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!!"

Με αυτές τις τέσσερεις λέξεις χαιρετούσε όλο τον χρόνο

ο άγιος παππούλης της Ρωσίας, ο μέγας Σεραφείμ του Σάρωφ.

«Χριστός Ανέστη, χαρά μου!".

Καταυγαζόμενος από το φως της Αγάπης, βίωνε χαρά στην κάθε συνάντηση με τους πάντες και τα πάντα !!

Η επί γης πορεία του Χριστού κι η ανάστασή Του έσπασε τους φραγμούς της ξεχωριστότητας και έφερε την παραδείσια χαρά.

Είμαστε γεννημένοι από αγάπη και χαρά, προορισμένοι για αγάπη και χαρά! Ως πότε θα καταδεχόμαστε να διαλέγουμε άλλους δρόμους;

Το «Χριστός Ανέστη!», το αδιανόητο της Ανάστασης, είναι η πιο χαρμόσυνη είδηση για το ανθρώπινο γένος! Είδηση που αν την αφήναμε να μας διαποτίσει, θα βλέπαμε τον κόσμον όλο με άλλα μάτια!

Όπως τον βλέπουν και τον ζούν οι άγιοι, οι δίκαιοι, οι τρελαμένοι από Θεία Χαρη!

Κάθε τόσο τρελαινόμαστε κι από κάτι! Φαντάσου να τρελαθούμε από την ίδια τη Θεία τη Χάρη!! Τι άλλο να περιμένεις; Τι καλύτερο να προσδοκάς; Από τι μεγαλύτερο να ευφρανθείς;

Δες! Μόνον όσοι κατάφεραν να αποστασιοποιηθούν απ' τη γνώμη του κόσμου, απ τις προσπάθειές του να σε χειραγωγεί, αναπνέουν ΕΛΕΥΘΕΡΑ!

Ο Χριστός ήρθε να καταργήσει τις τάξεις, να βγάλει τη γλώσσα στις φοβίες που θεωρούμε πως μας προκαλούν οι άλλοι κι ο εαυτός μας!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!

...και τα πάντα πεπλήρωται Φωτός!!!

http://orahmas.blogspot.gr