Μνήμη Θεού!

Μνήμη Θεού θ’ αποκτήσετε με την ευχή,

«Κύριε Ιησού Χριστέ…», με τις προσευχές της Εκκλησίας, με τους ύμνους, με το να φέρνετε στο νου σας τις ενέργειες του Θεού και χωρία απ’ την Αγία Γραφή κι από άλλα πνευματικά βιβλία.

Αυτό, βέβαια, θέλει αγαθή προαίρεση· δεν γίνεται με εξαναγκασμό, αλλά κυρίως διά της θείας χάριτος.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

http://trelogiannis.blogspot.gr

Να προσπερνάς τα "γιατί" και να μένεις στην αγάπη

Καταναλώνουμε το χρόνο μας 

για να αναλύουμε τα πράγματα.

Προσπαθούμε να διεισδύσουμε σε όλα αυτά τα "γιατί" που γεννά ο λογισμός μας. 

Ο νους μας γυρνά και γυρνα γύρω από τα ίδια, ξανά και ξανά. Γι'αυτό ενώ δεν κάνουμε τίποτα σωματικά, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώμα. Ένα πτώμα λογισμών.

Δεν έχουμε αυτήν την "καλή αδιαφορία". 

Να πούμε "δεν με νοιάζει τι έγινε, γιατί έγινε, αν με αδίκησες, πόσο με αδίκησες".

http://stratisandriotis.blogspot.gr/

Παιδεία Κυρίου

Τι είναι «παιδεία Κυρίου»; 

Παιδεία Κυρίου» είναι η όποια δοκιμασία ή θλίψη ή δυσκολία που επιτρέπει ο Κύριος να μας συμβεί.

Όταν την δέχεσαι είναι σαν να λες:

Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…

Όταν τα δεχόμαστε όλα με υπακοή και εμπιστοσύνη ως προερχόμενα υπό της αγάπης και της προνοίας του Θεού,

η Χάρη δεν απομακρύνεται.

Και η Θεία Χάρη σου προσφέρει τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις.

Άγιος Πορφύριος

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Πατηρ Σάββας Αχιλλέως : Ξεχωρισμός απο τους Οικουμενιστές

megasfilippos

Παραινετικός λόγος

Σήμερα διερχόμαστε την χειρότερη κρίση από κτίσεως κόσμου. Βλέπετε τους ανθρώπους, ενώ ο Θεός έδωσε τη σοφία για το αγαθό, αυτοί την καταχρώνται για το πονηρό. 

Έχουν αποθηριωθεί, πράγμα που δεν συμβαίνει στα θηρία.

Κανένα καλό δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς τη μετάνοια. Ας ανατρέξουμε στην Παλαιά Διαθήκη στο εξής περιστατικό. Λέει ο προφήτης Ιωνάς: «Ακόμη τρεις ημέρες και η Νινευΐ καταστρέφεται». Τι έκαναν τότε οι Νινευΐτες; Μετανόησαν και νήστεψαν οι πάντες, ακόμη και τα ζώα τους. Το ίδιο και μείς, ας υψώσουμε τους νοητούς οφθαλμούς μας προς τον Θεό, να ζητήσουμε το θείο έλεος για μας, το Έθνος, την Εκκλησία, τον κόσμο ολόκληρο, λέγοντας: «Κύριε, κατάπεμψον το έλεός σου επί τον λαόν σου και συγχώρησον ημάς τους αμαρτωλούς και όλον τον κόσμον σου».

Στην περίοδο της Νέας Διαθήκης, διαβάζουμε για τον Μεγα Βαρσανούφιο, ότι έβλεπε να ξεσπά στον κόσμο μεγάλο κακό. Τότε τρεις άνδρες εμπόδιζαν να εξαπλωθεί στον κόσμο αυτό το κακό. Ο ένας ήταν ασκητής στην Ρώμη, ο άλλος στην Κόρινθο και ο τρίτος ο ίδιος ο άγιος Βαρσανούφιος. Οι προσευχές αυτών των τριών απέτρεψαν τον δίκαιο θυμό και την οργή του Μεγάλου Βασιλέως Χριστού.

Πιστεύω ότι και μέχρι σήμερα υπάρχουν τέτοιοι Άγιοι που προσεύχονται. Έχει τόσο οργιάσει ο σατανάς με τα όργανά του, ώστε θέλουν να καταπιούν τα πάντα. 

Ας προσευχόμαστε λοιπόν όλοι, διότι χανόμαστε.

Η ταπείνωση θα μας αναστήσει από κάθε χαμερπή διαλογισμό, όπως ο Κύριος «παθών και σταυρούμενος ανεστήθη και εδοξάσθη». Η ταπείνωση φέρει τη μετάνοια, που προέρχεται εκ του ρήματος μεταμελούμαι, δηλαδή αυτό το κακό που έκαμα δεν το ξανακάνω. 

Ο αμαρτωλός, εάν μετανοήσει, γίνεται αναμάρτητος. Ο προφήτης Δαβίδ είπε: «Ημάρτηκα τω Κυρίω», και ο προφήτης Ναθαν του είπε: «Αφείλετο ο Κύριος το αμάρτημά σου».

Να προσπαθήσουμε όλοι με τη μετάνοια να κερδίσουμε τα αιώνια αγαθά. Δύο τόποι εντεύθεν υπάρχουν: αιώνια ζωή και αιώνια κόλαση. Όσο ενάρετοι και να νομίζουμε ότι είμαστε, όμως ο ανθρώπινος νους εκ νεότητος αυτού ρέπει στα πονηρά «καν μία ώρα η ζωή ημών», διότι έτσι μας κατάντησε η απιστία των Πρωτοπλάστων.

Να έχουμε πίστη θερμή, διότι «ο πιστεύσας εις εμέ ζήσεται», λέει ο Κύριος, και «ο αγαπών εμέ, αγαπά τον αποστείλαντά με».

Αν δεν εξομολογούμαστε τους λογισμούς στον πνευματικό, θα γίνουν θηρία και θα μας φάνε. Ο γεωργός που βρήκε το παγωμένο φίδι και τό ‘βαλε στον κόρφο του, μόλις αυτό ζεστάθηκε, αμέσως τον δάγκασε. Κι εμείς, αν δεν τους εξαγορεύσουμε, θα γίνουν έργα, «η δε αμαρτία τελεσθείσα», λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «αποκύει θάνατον».

H αγάπη είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Αγάπη είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Ο Χριστός μάς αγάπησε μέχρι θυσίας. Ας αγαπήσουμε κι εμείς ο ένας τον άλλο με την αγάπη της θυσίας. Θέλει βία μια τέτοια αγάπη, καθώς λέει και το Ευαγγέλιο για την Βασιλεία των Ουρανών, ότι «βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Αρχή και οδός προς τον Θεό να είναι το «αεί βιάζεσθαι εαυτόν».

Η σωτηρία μας είναι το πρωταρχικό έργο της ευδοκίας του Θεού, διότι «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».Δεν έχει προσωποληψία ο Θεός. Όλους ελεεί, αλλά σώζει τους πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς, διότι έχουν το αληθινό βάπτισμα και την αληθινή διδασκαλία. Αν θέλουμε τη σωτηρία μας σημαίνει ότι πρέπει να φυλάξουμε τις εντολές του Θεού, χωρίς τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό και τον άνθρωπο.

Το Ευαγγέλιο μας λέει: Αν λες, άνθρωπε, ότι αγαπάς τον Θεό, που δεν βλέπεις, και μισείς τον πλησίον σου που βλέπεις κάθε μέρα, είσαι ψεύτης. Η σωτηρία μας λοιπόν εξαρτάται από την στάση που θα πάρουμε απέναντι στους άλλους ανθρώπους.

Προσευχή σημαίνει επικοινωνία απευθείας με τον Θεό. Ο Ψαλμωδός λέει: «Εκχεώ ενώπιον αυτού την δέησίν μου, την θλίψιν μου ενώπιον αυτού απαγγελώ». 

Προ της προσευχής χρειάζεται να αυτοσυγκεντρωθούμε με ταπεινωμένο φρόνημα, όπως κάνουμε όταν πάμε να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ανώτερό μας. Με τη βοήθεια της προσευχής λυτρωνόμαστε από λογισμούς και φαντασίες.

Να ετοιμαστούμε, για να μην πεθάνουμε. Ένα ρητό λέει: «Εάν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Η προετοιμασία μας, που θα πρέπει να γίνεται σ’ ολόκληρη τη ζωή μας, συνίσταται στα εξής τέσσερα σημεία:

α) Να πεθαίνουμε συνεχώς ως προς την αμαρτία,

β) να μη θαρρούμε για ό,τι καλό κάναμε και αυτοεπαινούμαστε,

γ) όσο και αν σφάλλουμε, να μην απελπιζόμαστε, και

δ) να γνωρίζουμε ότι ο Θεός παραχωρεί να αμαρτάνουμε για να ταπεινωθούμε, διότι χωρίς ταπείνωση δεν μπορούμε να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών.

[Από το βιβλίο: Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, «Σύγχρονοι Γεροντάδες του Άθωνος», Ιερομόναχος Άνθιμος Αγιαννανίτης Πνευματικός († 1910-1996). Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου 2005]

(Πηγή ηλ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. 

Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα; 

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη. 

Αν για έναν και μόνο υπερήφανο λογισμό τιμωρήθηκε τόσο αυστηρά ο Εωσφόρος, πού σαν άγγελος ήταν το εκλεκτότερο δημιούργημα του Πλάστη, πόσο πρέπει να τιμωρηθείς εσύ, ο άνθρωπος, πού τόσες φορές και με τόσους τρόπους έχεις υπερηφανευθεί ενώπιον Θεού και ανθρώπων; Αν για μια και μόνη παράβαση εξορίστηκε ο Αδάμ από τον παράδεισο, τι πρέπει να πάθεις εσύ, που τόσες παραβάσεις και ανομίες κάνεις καθημερινά; 

Με τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις θα παρηγορηθείς και θα καταλάβεις πώς οι θλίψεις, που δοκιμάζεις, είναι ασήμαντες μπροστά σ΄αυτές που θα σου άξιζαν, όταν μάλιστα έτσι καθαρίζεσαι και αποκτάς ελπίδα σωτηρίας. Γιατί είναι σαν να χρωστάς σε κάποιον χίλια φλουριά, κι απ΄αυτά να πληρώνεις μόνο δέκα στο δανειστή σου, που σου χαρίζει μεγαλόψυχα τα υπόλοιπα.

ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.

του Μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός.

http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Η θεομπαιξία έχει και όρια Σεβασμιώτατοι και πανοσιολογιώτατοι!

Σήμερα (ὅπως μᾶς πληροφόρησε αὐτήκοος μάρτυς) στὸν Πειραιᾶ συλλειτούργησε μὲ τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ μητροπολίτης Βεροίας Παντελεήμων, ποὺ ὡς γνωστὸν ἐκδίωξε ἀπὸ τὴν Μητρόπολή ΤΟΥ(!) δύο ἱερεῖς, ἐπειδὴ εἶχαν ἀντι-Οἰκουμενιστικὴ δράση!

Ἔτσι λοιπόν, ὁ πάλαι ἀντι-Οἰκουμενιστὴς κ. Σεραφεὶμ καὶ ὁ Οἰκουμενιστὴς Βεροίας κ. Παντελεήμων ἔψαλαν ἀπὸ κοινοῦ τὸ Πολυχρόνιό του ...μεγάλου Ἀφέντη, Πάπα τῆς Ἀνατολῆς καὶ παναιρετικοῦ Οἰκουμενιστῆ πατριάρχη Βαρθολομαίου!!!

Στὴν συνέχεια ὁ κ. Σεραφεὶμ ἔψαλε μεγαλοπρεπῶς τὸ Πολυχρόνιο τοῦ Οἰκουμενιστῆ Μητροπολίτη Βεροίας Παντελεήμονος, διώκτη τῶν π. Παύλου Δημητρακόπουλου καὶ π. Ματθαίου Βουλκανέσκου ποὺ μετὰ τὴν δίωξή τους ἀπὸ τὸν κ. Παντελεήμονα, κατέφυγαν στὴν μητρόπολη Πειραιῶς!

Δεῖτε λοιπόν, πῶς ὁ κ. Βαρθολομαῖος μαντρώνει ὅλους στὸ μαντρὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι ὁ π. Παῦλος καὶ κυρίως ὁ π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου εἶναι τὸ δέξι χέρι καὶ συνοδοιπόροι τῶνδιακοψάντων τὸ μνημόσυνο τοῦ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμου καὶ Λαγκαδᾶ Ἰωάννη, δηλαδή τῶν π. Θεοδώρου Ζήση, Νικολάου Μανώλη, π. Φωτίου Βεζύνια καὶ τοῦ π. Ἄγγελου Ἀγγελακόπουλου, ἐπίσης ἱερέα τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς!

Αὐτοὶ εἶναι οἱ στρατηγοὶ τοῦ Τελεβάντου, στοὺς ὁποίους πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή, καὶ μὲ τὶς ὁδηγίες τῶν ὁποίων θὰ κάνουμε συντεταγμένη ἐκστρατεία κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Αὐτὸς (ὁ Πειραιῶς) εἶναι ὁ «λέων» τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, τὸν ὁποῖο ἀκόμα ἀποδέχεται, παρὰ τὰ ὅσα ἀλλοπρόσαλλα, δίγλωσσα καὶ προδοτικὰ τῆς Πίστεως ἔχει διαπράξει!

Δὲν τὸν "ἀποχωρίζονται" οὔτε μετὰ τὸ ψηφιδωτὴ εἰκόνα ποὺ ὁ κ. Σεραφεὶμ ὡς δῶρο ἀπέστειλε, τιμώντας ἄλλη μιὰ φορὰ τὸν ἀρχηγέτη τῆς Παναιρέσεως Βαρθολομαῖο, μὲ τὸν διευθυντῆ τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς μητροπόλεως Πειραιῶς κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη (ἐδῶ)! Καὶ ἤδη, μετὰ τὸ ψηφιδωτό, ἀκολούθησε ἡμνημόνευση τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη! Αὐτὸς εἶναι ὁ λέων κ. Σεραφείμ, ποὺ μᾶς παραμυθίαζε τόσα χρόνια μὲ τοὺς τάχα ὑπὲρ πίστεως ἀγῶνες του!

Ὅταν αὐτὰ τὰ λέγαμε τόσα χρόνια στοὺς πατέρες τῆς Γατζέας, μᾶς λοιδωροῦσαν. Καὶ δυστυχῶς κάποιοι, ἀκούγεται ὅτι πλησιάζουν Ἰεράρχες τῆς ποιότητος τοῦ κ. Σεραφείμ, γιὰ νὰ τοὺς θέσουν …ἀρχηγοὺς τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνα ἢ νὰ ἀγωνιστοῦν καὶ κατω ἀπὸ τὶς δικές του ..."εὐλογίες"!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Η υποκρισία στήν Εκκλησία καί η εκ τού ποιμνίου αντιμετώπισις

Στό Άγιον Όρος ήλθε ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας καί τόν υποδέχθηκαν λαμπρώς στό Πρωτάτο.

Άραγε κατά πόσο απασχόλησε τούς υπευθύνους τού Αγίου Όρους τό γεγονός ότι ο Αλβανίας ήταν πρόεδρος τού Π.Σ.Ε. καί ότι δήλωσε υποστηρίζοντας γιά τήν Σύνοδο τής Κρήτης ότι είναι ένα νέο είδος συνόδου μέ άλλο τρόπο λειτουργίας πού όμως ανατρέπει τήν παράδοση τής συνοδικότητας τής Εκκλησίας καί ότι εισηγήθηκε γιά τούς αντιοικουμενιστές νά χαρακτηριστούν αιρετικοί γιά νά διωχθούν(;)

καί ναί μέν έχτισε εκκλησίες στήν Αλβανία, αλλά γιά νά τίς ενώσει στό άρμα τού οικουμενισμού πού είναι η προετοιμασία τής ελεύσεως τού αντιχρίστου.

Στά Καυσοκαλύβια η Μεγίστη Λαύρα επέβαλε εφημέριο τής Σκήτης τόν π. Γεώργιο Αλευρά ο οποίος κατασκεύασε μία ασεβή εικόνα μέ τήν Παναγία νά κρατάει στό ένα χέρι τήν αγία Σοφία ναός Κων/λεως σύμβολο Ορθοδοξίας καί στό άλλο τόν άγιο Πέτρο ναό τού Βατικανού καί λανσάρει μέ κάθε αθέμιτο τρόπο τήν ένωση μέ τίς αιρέσεις.

17 καυσοκαλυβίτες μοναχοί υπέγραψαν διαμαρτυρία καί οι προϊστάμενοι τής μονής αφού είδαν τά στοιχεία πού προσκόμισαν οι πατέρες καί παραδέχθηκαν ότι όντως ξεπέρασε τούς υπόλοιπους οικουμενιστές κατέληξαν νά πούν ότι όποιος δέν τόν δέχεται νά φύγει από τήν σκήτη.

Καί ερωτούμε καλοί μας χριστιανοί, είναι σωστό νά συμπροσεύχεται ένας ορθόδοξος χριστιανός πού πιστεύει αληθινά τόν Χριστό μέ αυτούς τούς υποκριτές στούς ναούς πού τούς βεβηλώνουν οι ασεβείς οικουμενιστές;

Έως πότε οι ιερείς τού Υψίστου θά αδιαφορούν γιά τήν προδοσία τής πίστεως καί έως πότε θά φοβούνται «από τών αποκτεννόντων τό σώμα»(Ματθ.10,28)

« Ει ο Θεός μέθ΄ημών ουδείς καθ΄ημών». Άν έχουμε τόν Θεό μαζί μας νά μή φοβούμαστε τίποτα, ενώ άν καταπατούμε τήν συνείδηση, τότε νά φοβούμαστε, διότι θά χάσουμε τά πάντα δηλ. τόν Θεό.

Άς διαχωρίσουμε τήν θέση μας όχι από τήν μία αγία καθολική καί αποστολική Εκκλησία πού είναι η αληθής ομολογία πίστεως όπως απάντησε ο άγ. Μάξιμος, αλλ’απ’αυτούς πού οδηγούν τήν μόνη αληθινή Εκκλησία τού Χριστού στήν αντίχριστη ένωση τών εκκλησιών καί απ’όσους τούς ακολουθούν καταπατώντας τήν συνείδησή τους.

Πολλοί πατέρες εξαπατούνται καί λένε «όλοι μαζί θ΄αντιδράσουμε», εφόσον η ομολογία είναι προσωπική υπόθεση,ένώ τό σύνολο ακολουθεί τήν πλατεία καί εύκολη οδό τής απωλείας.

Ο Κύριος είπε «Εισέλθετε διά τής στενής πύλης, ότι πλατεία η πύλη καί ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις τήν απώλειαν καί πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι’αυτής.Τί στενή η πύλη καί τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις τήν ζωήν καί ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν»(Ματθ.7,13).

Σκανδαλισμένος Αγιορείτης Μοναχός.

Πατερική Παράδοση

Λοιζος Λ. για Βασουλα και Οικουμενιστες

Loizos Loizos

Δάσκαλε που δίδασκες...

Εγκυρότητα Μυστηρίων μετά τη διακοπή 

μνημονεύσεως του Επισκόπου

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Εσείς, πάτερ Νικόλαε, ξεχνάτε ότι καταργείτε Αγιογραφικές Εντολές περί απομακρύνσεως από τους αιρετικούς!

(Τὰ λόγια σας, μετὰ τὸ 10ο λεπτό, ἐδῶ,:

https://www.youtube.com/watch?v=ZMsIMBZlR3s

Το άρθρο της Τετάρτης:

Θεομάχοι μητροπολίτες καταργούν Ιερούς Κανόνες λόγω... παλαιότητας!

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης*

Άρθρα για το "Ιστολόγιο Κατάνυξις" 2017

Αφορμή για το παρόν άρθρο έλαβα από περιστατικά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και που με πόνο ψυχής δύο αδελφοί μου ιερείς που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες μου τα διηγήθηκαν. Αποδεικνύουν περίτρανα και είναι πολύ λυπηρό, πως πολλοί ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, διακατέχονται από αλλότριο Πνεύμα, από δαιμονικό, όσον αφορά τη σχέση τους με την ιερά Παρακαταθήκη της Πίστεως για την οποία ορκίστηκαν ενώπιον Θεού και ανθρώπων πως θα την διαφυλάξουν ακέραια. Αντ' αυτού, καταπατούν τους ιερούς Κανόνες των αγίων Οικουμενικών Συνόδων αλλά και άλλων επικυρωμένων από αυτές τις Συνόδους που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της Εκκλησίας. 

Εμπνευστής και καθοδηγητής τους σε αυτήν την αιρετική οδό που βαδίζουν είναι ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Πάντοτε, αλλά ιδίως μετά την λεγομένη “Αγία και Μεγάλη Σύνοδο” της Κρήτης, την ψευδοσύνοδο, με λόγους και έργα διατρανώνει την βούλησή του να καταστρατηγήσει όσους ιερούς κανόνες δε “βολεύουν”. Και βρίσκει συμπαραστάτες ανοήτους μητροπολίτες, οικουμενιστές της κακιάς ώρας, που δεν έχουν ως θεωρητική βάση στις επιλογές τους ούτε καν θέσεις δικές τους. Στηρίζονται ως επί τω πλείστον σε ότι πιο αιρετικό εκπέμπεται από τον κ.Βαρθολομαίο και σε μερικούς ακόμα Φαναριώτες - θεωρητικούς της παναιρέσεως. Όλοι τους βέβαια βρίσκουν “καταφύγιο” στη θεολογία της νέας εποχής, την μεταπατερική, από την Ακαδημία του Βόλου. 

Το πρώτο παράδειγμα μητροπολίτου πολύ μεγάλης Μητροπόλεως της Μακεδονίας, προκαλεί τον οίκτο αλλά και την οργή. Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την αρνητική του στάση στο θέμα της διακοπής του μνημοσύνου, προέβην σε μια δήλωση ντροπιαστική για Ορθόδοξο Ιεράρχη. Μην έχοντας τί να απαντήσει στα αγιοπατερικά επιχειρήματα του ιερέως που είχε ενώπιόν του και αισθανόμενος “στριμωγμένος” από τα παραδείγματα των αγίων και τις θέσεις των ιερών κανόνων περί του θέματος, έθεσε ως άμυνα το γνωστό Φαναριώτικο όπλο. Οι κανόνες που αποδομούν τις αιρετικές του απόψεις είναι κακοί κανόνες και δεν πρέπει να υπάρχουν! 

Με μία φράση έδειξε την ποιότητα της Πίστης του: “Αυτοί οι κανόνες είναι παλαιοί και δεν ισχύουν στην σύγχρονη εποχή που ζούμε”. Χαίρε βάθος της πλάνης και της κοκοδοξίας! Χαίρε της υποκρισίας το μέγεθος και της ιεραρχίας το όνειδος! Γι αυτόν τον ιεράρχη, δεν έχει την παραμικρή σημασία η εντολή και η προειδοποίηση της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου που μνημονεύω παρακάτω, ότι όποιος καταργήσει έναν από τους ιερούς κανόνες θα πρέπει να καθαιρείται. Να θυμίσουμε δε στον γηραιό αυτόν ποιμενάρχη ότι οι γηραιοί κανόνες που τους ονομάζει παλαιούς, είναι νεώτεροι σε σύγκριση με το Ευαγγέλιο Του Χριστού μας! Μήπως ο στόχος είναι και η κατάργηση του Ευαγγελίου κι εδώ λόγω παλαιότητος επίσης; Μήπως να καταργήσουμε και την τιμή των αγίων που θέσπισαν αυτούς τους κανόνες διότι αμφισβητούμε το έργο τους με το οποίο αγίασαν; Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι άστοχες ούτε είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Αφορούν την σύγχρονη διοικούσα Εκκλησία που σε πολλές περιπτώσεις μητροπολιτών της, υπερβαίνεται ακόμα και το άκρον άωτον της κακοδοξίας. Αυτό γίνεται φανερό από το δεύτερο παράδειγμα που ακολουθεί.

Σε ιερατική Σύναξη που πραγματοποιήθηκε σε αίθουσα ιεράς μητρόπολης της Κεντρικής Ελλάδος πριν λίγες ημέρες, διανεμήθηκε στους κληρικούς, εγκύκλιος του μητροπολίτη σχετική με τους μικτούς γάμους. Βλέπεται ο μητροπολίτης αυτός, συνεπής με τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου, βιάστηκε να ικανοποιήσει τους “ανωτέρους” του στο ζήτημα αυτό[1]. Όμως κάποιοι εκ των ιερέων αντέδρασαν. “Πώς είναι δυνατόν να παραβαίνουμε τους ιερούς κανόνες, το άγιο Ευαγγέλιο, για να εφαρμόσουμε την απόφαση του μητροπολίτου; Θα έπρεπε αυτήν η εγκύκλιος να είναι στην ίδια γραμμή με το ιερό Ευαγγέλιο”. Τότε ανέλαβε δράση ο πρωτοσύγκελος. Με μία φράση όλο “βάθος και σοφία” αποστόμωσε τους αντιδρώντες. Στην κυριολεξία, αποσβολώθηκαν από το ξένο και παράδοξο άκουσμα. “Η εγκύκλιος του μητροπολίτου είναι ανώτερη από το Ευαγγέλιο” είπε! Τί σημασία έχει γι αυτήν την μητρόπολη αν η Ορθοδοξία ολόκληρη στηρίζεται στους δύο πυλώνες της, την Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση; Καμία. 

 Η Εγκύκλιος με την υπογραφή του ποιμενάρχου υπερέχει των πάντων. Αυτό μας θυμίζει τον Πάπα της Ρώμης, που ως αιρετικός και πλανεμένος, δικαιολογημένα θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας. Αναφορικά όμως με τον προαναφερθέντα Ιεράρχη και δυστυχώς γι αυτόν, αποτελεί νόμο της Εκκλησίας, πως ότι είναι σύμφωνο με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση αυτό είναι έγκυρο και άγιο. Ότι αντίκειται σε αυτά, είτε Άγγελος Κυρίου το διδάξει, είτε Πατριάρχης, είτε μητροπολίτης, είτε ακόμα και Σύνοδος, είναι άκυρο και αιρετικό.

Αλήθεια, πού στηρίζονται όλοι αυτοί οι νεωτεριστές επίσκοποι της Εκκλησίας ώστε να αμφισβητούν, να καταργούν και να περιφρονούν τα ιερά και όσια της Πίστης μας; Χρειάζεται περισσή τόλμη και αναίδεια να στέκεσαι με αυτόν τον ανευλαβή τρόπο απέναντι στα σεβάσματα της Ορθοδοξίας. Όμως το κάνουν "ελαφρά τη καρδία", χωρίς να ελέγχονται. Φυσικά δεν δέχονται κανένα να τους υποδείξει το λάθος ή πολύ περισσότερο να διαμαρτυρηθεί, να αντιδράσει, να εφαρμόσει την αγία ανυπακοή ή να οδηγηθεί ακόμα και στη Διακοπή του μνημοσύνου ενός τέτοιου επισκόπου που μένει αμετανόητος ως ψευδεπίσκοπος. Με σφοδρότητα πέφτουν επάνω του όχι μόνον ο επίσκοπος, με απειλές, διώξεις, συκοφαντίες, δικαστήρια, αλλά ένας συρφετός αλλόφρονων συμμάχων του. Σου δημιουργείται η εντύπωση πως πρόκειται ξεκάθαρα για εγκληματική οργάνωση. Πού το βρίσκουν αυτό το δικαίωμα;

Η απάντηση θαρρώ δίνεται εύκολα. Ο “Πατριάρχης του Έθνους”, “ο φύλαξ των δογμάτων” που δεν σέβεται πλέον απολύτως τίποτα από την Ορθοδοξία, αυτός τους εμπνέει και τους θωρακίζει πνευματικά ώστε να μην αισθάνονται τύψεις. Έχουν καταλάβει πολύ καλά ποια είναι η “ορθοδοξία” που πραγματεύεται εκείνος και τον ακολουθούν. 

Είτε εκ πεποιθήσεως είτε εκ φόβου. Η διδασκαλία του είναι σαφής και δεν χωρά αμφισβητήσεις. Σε άλλες εποχές θα συγκλειόταν εκτάκτως μεγάλη Σύνοδος για να καταδικάσει άμεσα αυτόν και τους ομόφρονές του που προωθούν και προάγουν την παναίρεση και πάσης φύσεως κακοδοξίες ώστε να προστατευτεί το ποίμνιο από την αίρεση και τους αιρετικούς. Αλλά σήμερα όχι! Το ίδιο πνεύμα που εμφορεί τον ίδιο σκεπάζει και τους περισσότερους εκ των διοικούντων την Εκκλησία. Το πνεύμα αυτό διατυπώνεται γραπτώς από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Το απόσπασμα που παραθέτω και αποτελεί την απόδειξη της πατριαρχικής αλαζονείας, είναι από την παλικαρίσια και αποστομωτική απάντηση του σεβαστού πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, ομοτίμου καθηγητού του ΑΠΘ, στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο που μπορείτε ολόκληρη να τη βρείτε εδώ. 

Γράφει ο πατήρ Θεόδωρος:

“ ...Ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος συμπροσεύχεται ασύστολα, όχι μόνο με Χριστιανούς αιρετικούς, αλλά και με αλλοθρήσκους στις πάμπολλες και αναρίθμητες διαθρησκειακές εκδηλώσεις και συναντήσεις, εκτός του ότι χαρακτήρισε τους Ιερούς Κανόνες ως «τείχη του αίσχους»[2], από νεαράς ηλικίας, ως αρχιμανδρίτης ακόμη, είχε αναλάβει το γκρέμισμα των Ιερών Κανόνων με την διδακτορική του διατριβή «Περί την κωδικοποίησιν των Ι. Κανόνων και των κανονικών διατάξεων εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», η οποία μάλλον για τον λόγο αυτό δεν έγινε δεκτή στην Ορθόδοξη τότε Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και υπεβλήθη σε παπικό Πανεπιστήμιο της Ρώμης, απ᾽ όπου έλαβε και τον τίτλο του διδάκτορος. Στην προδρομική λοιπόν αυτή μελέτη του μετέπειτα έργου του γράφει: «Δεν δύνανται να εφαρμοσθούν σήμερα και πρέπει να τροποποιηθούν αι διατάξεις αι κανονίζουσαι τας σχέσεις των ορθοδόξων Χριστιανών προς τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους. Δεν δύναται η Εκκλησία να έχη διατάξεις απαγορευούσας την είσοδον εις τους ναούς των ετεροδόξων και την μετ᾽ αυτών συμπροσευχήν, καθ᾽ ην στιγμήν αύτη δια των εκπροσώπων αυτής προσεύχεται από κοινού μετ᾽ αυτών δια την τελικήν ένωσιν εν τη πίστει, τη αγάπη, τη ελπίδι. Περισσοτέρα αγάπη πρέπει να “αρδεύση” πολλάς κανονικάς διατάξεις προς “ζωογονίαν”. Επιβάλλεται τροποποίησις ορισμένων διατάξεων επί το φιλανθρωπότερον και ρεαλιστικώτερον. Η Εκκλησία δεν δύναται και δεν πρέπει να ζη εκτός τόπου και χρόνου»[3]. Δεν υπολόγισε τον Β´ κανόνα της εν Τρούλλω ΣΤ´ Οικουμενικής Συνόδου (680), ο οποίος διαγορεύει τα εξής για την τήρηση όλων των Κανόνων ανεξαιρέτως: «Μηδενί εξείναι τους προδηλωθέντας παραχαράττειν κανόνας ή αθετείν ή ετέρους παρά τους προκειμένους παραδέχεσθαι κανόνας... Ει δε τις αλώ κανόνα τινα των ειρημένων καινοτομών ή ανατρέπειν επιχειρών, υπεύθυνος έσται κατά τον τοιούτον κανόνα, ως αυτός διαγορεύει, την επιτιμίαν δεχόμενος»”.

Ολοκληρώνοντας την σκέψη μου πάνω σε αυτό το τόσο σοβαρό και επίκαιρο θέμα, θα ήθελα να θυμίσω στους σεβαστούς ποιμένες της Εκκλησίας μας, όλων των βαθμίδων της ιεροσύνης, κυριότερα όμως στους Επισκόπους και Πατριάρχες, το αυτονόητο. Ο σεβασμός και η αφοσίωση στις Παραδόσεις της Πίστης μας, η ερευνητική διάθεση στη μελέτη των Γραφών, των Παραδόσεων και των Κανόνων είναι στοιχείο της αυτοσυνειδησίας τους. 

Η αληθινή γνώση των θείων Γραφών είναι η ουσία του ιερατικού έργου. 

Η βεβαιότητα και η πίστη στην ακρίβεια της τήρησης των ιερών Κανόνων, αποτελεί την επιβεβαίωση της κλίσης τους για την χειροτονία τους. Μαζί με αυτό το τόσο σημαντικό μα και άγνωστο για τους πολλούς, υπάρχουν και οι φοβερές τιμωρίες για όσους καταλύουν, "οδηγούν στην απόσυρση" τους ιερούς Κανόνες που στηρίζουν την Ορθοδοξία στην πορεία της μέσα στον κόσμο. Αυτά δεν είναι λόγια δικά μου. Είναι ενός πολύ μεγάλου αγίου μας, του Μεγάλου Φωτίου, που είχα την ευλογία πριν λίγες ημέρες να κάνω μια ειδική Ομιλία για αυτό, η οποία θα δημοσιευθεί σύντομα. Στο απόσπασμα που παραθέτω κλείνοντας το άρθρο αυτό, λέγει ο άγιος ότι πρέπει ο χειροτονούμενος επίσκοπος να αποδέχεται με βεβαιότητα ότι θα φυλάει τους κανόνες, και αν όχι, να μην χειροτονείται, προβλέποντας το χάλι που θα ακολουθούσε στα χρόνια μας! 

Αυτό το απόσπασμα το αφιερώνω στον διώκτη μου, τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Άνθιμο και τους συνεργάτες του, που αυτόν τον καιρό επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για να τιμωρήσουν τόσο εμένα, όσο και τον αγαπητό μου αδελφό και δάσκαλο πατέρα Θεόδωρο Ζήση. Έχουν πάρει όρκο, όπως φαίνεται από τη μανία τους και επείγονται να συνθέσουν κατηγορίες για να χαρεί η ψυχούλα τους. Νομίζουν ότι δε γνωρίζουμε τί ακριβώς συμβαίνει στην μητρόπολη… Όλα θα αποκαλυφθούν σύντομα...

Τους το αφιερώνω με την ευχή να συνέλθουν από την Οικουμενιστική κατηφόρα στην οποία “τρέχουν” αλαφιασμένοι. Να προσπαθήσουν ώστε με τις πράξεις τους να πετύχουν την ανδρεία στην ψυχή τους που θα τους βοηθήσει να καταδικάσουν την παναίρεση του Οικουμενισμού, τις κακοδοξίες και αιρετικές πράξεις του Πατριάρχη, να καταδικάσουν τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου της Κρήτης. 

Με αυτό τον τρόπο, θα σταματήσουμε και εμείς τη διακοπή του μνημοσύνου του κ. Ανθίμου από τις ακολουθίες μας και περιχαρείς τότε θα βάλουμε στρωτές μετάνοιες να του φιλήσουμε τα αγιασμένα του ποδαράκια. Ειδάλλως οι Ερινύες από την παράνομη δίωξή μας, τα ελεγχόμενα σχέδια, τις μυστικές συνεργασίες, τις βοήθειες από “ψηλά”, τις σχεδιαζόμενες συκοφαντίες και την συνεχιζόμενη απάνθρωπη τιμωρία μας, θα τον καταδιώκουν και δεν θα τον αφήνουν σε ησυχία, ούτε αυτόν ούτε τους εμπαθείς ρασοφόρους που τον περιστοιχίζουν.

“ …Να έχει την προθυμία (ο επίσκοπος) να διαβάζει με πνεύμα ερευνητικό και όχι επιπόλαιο και τους ιερούς κανόνες (λίγο ποιο πάνω πρόταξε την μελέτη του Ψαλτηρίου), το άγιο Ευαγγέλιο, το βιβλίο του θείου Αποστόλου, και όλη τη θεία Γραφή, και γενικά να ασχολείται με τις θείες εντολές και να διδάσκει τον λαό του. Γιατί η ουσία του ιερατικού έργου μας είναι τα λόγια που μας έχουν παραδοθεί από τον Θεό, δηλαδή η αληθινή γνώση των θείων Γραφών, όπως είπε ο μέγας Διονύσιος. 

Αν όμως έχει αντιρρήσεις και δεν του αρέσει αυτό και δεν διδάσκει μ’ ευχαρίστηση, να μη χειροτονείται· γιατί ο Θεός είπε μέσω του προφήτη «Εσύ απέρριψες την γνώση, και εγώ θα σε αποκλείσω, ώστε να μη γίνεις ιερέας μου»[4].

...Σε όσα παρά την εκκλησιαστική παράδοση, τη διδασκαλία και τη διατύπωση των αγίων και μακαρίων Πατέρων έγιναν καινοτομίες ή θα γίνουν μελλοντικά, να είναι αναθεματισμένοι αυτοί.

...Όσοι περιφρονούν τους ιερούς και θείους κανόνες των μακαρίων Πατέρων μας, οι οποίοι στηρίζουν και την αγία Εκκλησία και, βάζοντας σε τάξη όλη τη χριστιανική πολιτεία, την οδηγούν στη θεία ευλάβεια, να είναι αυτοί αναθεματισμένοι.[5]”. 

Μήπως ο άγιος Φώτιος έπασχε από έλλειψης αγάπης ή μήπως ο Χριστός, η οντολογική Αγάπη, με τον αγιασμό του Φωτίου αγιοποίησε το μίσος; Όλοι αυτοί που πρεσβεύουν την ψευδοαγάπη, δεν φτάνουν τον μεγάλο αυτόν άγιο ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. 

Γι αυτό υποβιβάζουν το έργο του και αναθεματίζουν αυτόν και όλους τους άλλους αγίους που αγωνίστηκαν ενάντια στην κακοδοξία και την αίρεση. Ο ίδιος ο οικουμενικός Πατριάρχης, έδειξε το μίσος που τρέφει εναντίον του Φωτίου και των υπολοίπων αγίων. 

Με μία διατύπωση εωσφορική, διέγραψε τους αγώνες και τις θυσίες τους. Απαξίωσε την τεράστια προσφορά τους στην δεύτερη χιλιετία του Χριστιανισμού. 

Πρόκειται για την προσφώνηση του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30.11.1998 προς την παπική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καρδινάλιος William Η. Keeler. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Επίσκεψις» [αρ. τεύχους 563 (1998), σελ. 4-8]. Εξέφρασε ο Πατριάρχης τα εξής βλάσφημα ανάμεσα σε άλλα: "Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων"[6]. 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, νομίζω πως όλοι αντιλαμβανόμαστε το τέλμα που υπάρχει στα εκκλησιαστικά ζητήματα της εποχής μας. Αν οι άνθρωποι που διοικούν την Εκκλησία δεν προσπαθήσουν να αφήσουν τις πλάνες τους, θα οδεύουν συνεχώς προς την απώλεια. Όμως δε θα τους ακολουθήσουμε. Θα προσευχόμαστε γι αυτούς να τους φωτίσει ο Κύριος ώστε να μετανοήσουν, αλλά εμείς θα ακολουθήσουμε τους αγίους μας. Με μπροστάρηδες τους λίγους εναπομείναντες Ορθοδόξους πατέρες, θα πορευθούμε μέσα στον κόσμο, προσκομίζοντας το Φως της Ορθοδοξίας στους λαούς των εθνών.

[1] ΜΙΚΤΟΣ ΓΑΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Σε περίπτωση Μικτού Γάμου, μεταξύ Ελλήνων πολιτών, Ορθοδόξου και Ετεροδόξου (Ρωμαιοκαθολικού ή Προτεστάντη με Τριαδικό Βάπτισμα), εκτός των ως άνω δικαιολογιτικών από το Ετερόδοξο μέλος απαιτούνται επι πλέον τα εξής:

1. Πιστοποιητικό Βαπτίσματος. Εκδίδεται από το Ναό (τον αιρετικό Ναό) όπου τελέσθηκε το Βάπτισμα.

2. Πιστοποιητικό Αγαμίας. Εκδίδεται απο την ετερόδοξη Ενορία.

3. Υπεύθυνη Δήλωση του Ν. 1599/1986 (που αντικατέστησε το Ν.105) ότι συμφωνεί τα τέκνα που θα προέλθουν από το γάμο, θα βαπτισθούν και θα ανατραφούν σύμφωνα με το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα.

[2] Περιοδικὸ Ἐπίσκεψις ἀριθμ. τεύχους 423, 15.7.1989, σελ. 6-7.

[3] Ἀρχιμ. Βαρθολομαιου Αρχοντωνη, Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Ἀνάλεκτα Βλατάδων σελ. 73.

[4] Ψαλ. 118,16 “ἐν τοῖς δικαιώμασί σου μελετήσω, οὐκ ἐπιλήσομαι τῶν λόγων σου”

[5] Μεγάλου Φωτίου, Περί Θεολογίας και Ορθοδόξου Πίστεως, “Ότι πρέπει ο χειροτονούμενος επίσκοπος να αποδέχεται με βεβαιότητα ότι θα φυλάει τους κανόνες, και αν όχι, να μην χειροτονείται” (Σύνταγμα Κανόνων τίτλος Α΄, σελ. 31, ΕΠΕ τόμος 10)[6] Επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί η αλγεινή εντύπωση της βλασφήμου διατυπώσεως ως παραδρομής ή λαθεμένης αποδόσεώς της, αλλά ολόκληρο το κείμενο διαπνέεται από το εωσφορικό πνεύμα της. Ο καλοπροαίρετος και ορθοδόξως φρονών αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του. 

«Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler και λοιποί εν Χριστώ αδελφοί οι αποτελούντες την Αντιπροσωπείαν της Εκκλησίας Ρώμης, […] » Την πάλην ταύτην [μεταξύ του καλού και του κακού] θεωρούντες εν τη διαρρευσάση περιόδω των δύο χιλιετιών, βλέπομεν ότι, ατυχώς ο πονηρός όφις κατόρθωσε να ενσπείρη διχόνοιαν και αμφισβητήσεις και πλάνας ακόμη και μεταξύ των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων, εις τρόπον ώστε η υπό του Κυρίου αποκαλυφθείσα αλήθεια να έχη εν πολλοίς καταστή αντικείμενον ερίδων και διενέξεων και ανθρωπίνων επινοήσεων, δηλαδή να έχη υποταχθή εις την ανθρωπίνην θέλησιν, αντί να φωτίζη και κατευθύνη αυτήν.» Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην βαρύνει ασφαλώς ημάς τους ανθρώπους και περισσότερον ημάς τους Επισκόπους, οι οποίοι εγκατεμείξαμεν τα ίδια θελήματα και τας προσωπικάς ημών εκτιμήσεις εις τα του Θεού και ούτω κατεστήσαμεν δυσδιάκριτον το μέρος της θείας αληθείας, το ευρισκόμενον εις το συνονθύλευμα των ποικίλων απόψεων, τας οποίας προβάλλομεν εις τα κηρύγματα ημών ως θέλημα του Θεού και ως αποκεκαλυμμένην θείαν αλήθειαν. […] Προβάλλοντες ημείς τας ημετέρας διδασκαλίας μετά του λόγου του Θεού, ακουσίως κρύπτομεν τον τελευταίον εντός των απόψεων ημών και κατ’ανάγκην θα κατακριθώμεν υπό του Κυρίου, του Οποίου εκλήθημεν συνεργοί, ως κρύψαντες το υπ’Αυτού εμπιστευθέν ημίν πολύτιμον τάλαντον, ήτοι τον λόγον Αυτού, υπό τον χουν της χοϊκής ημών υπάρξεως. […] »Η συναίσθησις της βαρείας ημών ευθύνης ταύτης οφείλει να κατευθύνη ημάς προς μίαν σύντονον και επίπονον και αδιάκοπον προσπάθειαν προς επίτευξιν της ενότητος ημών εν τη πίστει, εν τω συνδέσμω της ειρήνης. Η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων.» Χρειάζεται τόλμη και γενναιότης και ταπείνωσις, διότι αν και δεν διεπράξαμεν ημείς τα σφάλματα, έχομεν αλλοιωθή την εξ αυτών αλλοίωσιν και αποτελούμεν ζύμην αναπαράγουσαν αυτά. Η εντολή του Κυρίου δια του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής: “Εκκαθάρατε ουν την παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα” (Α΄Κορ. 5,7). […] »Γνωρίζομεν τας δυσχερείας, τας οποίας αντιμετωπίζει εκάστη Εκκλησία ένεκα της ανεπαρκούς και συχνάκις εσφαλμένης κατηχήσεως των μελών αυτής, αδυνατούντων να παραδεχθούν ως σφάλμα το παραδοθέν αυτοίς υπό των πατέρων αυτών ως αλήθειαν. Εν τούτοις πιστεύομεν ότι οφείλομεν να κηρύσσωμεν την αλήθειαν, τον Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και όχι κατάγοντα κοσμικάς νίκας κατά αδελφών. Δια τούτο επιμένομεν εις τον διάλογον και την δια τούτου επικοινωνίαν και συγκαταβαίνομεν πολλάκις, παρεξηγούμενοι υπό των ιδίων, εις τας πρακτικάς δυσχερείας των αδελφών ημών, των εξ άλλης παραδόσεως προερχομένων. Ελπίζομεν εις την επίτευξιν του ποθουμένου, διότι αγαπώμεν. […]» Είθε να αξιώση ημάς ο Κύριος να ίδωμεν και την ανάστασιν της ενότητος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Αυτού. Αμήν».

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Φρίκη! Οικουμενιστική προσευχή στην Αίγυπτο! Η νέα "εκκλησία"!

Με αυτούς κοινωνείτε!

Apostolic Journey of Pope Francis to Egypt.

Ecumenical Prayer Service led by Pope Francis, Tawadros II, Pope of Alexandria of the Coptic Orthodox Church of Alexandria, and Bartholomew I, Ecumenical Patriarch of Constantinople of the Greek Orthodox Church, from El-Botroseya, the St. Peter and St. Paul's Church, in the compound of Saint Mark's Coptic Orthodox Cathedral, Cairo, Egypt.

Viaggio apostolico di Papa Francesco in Egitto.

Preghiera ecumenica guidata da Papa Francesco, Tawadros II, Papa di Alessandria della Chiesa Ortodossa Copta di Alessandria e Bartolomeo I, Patriarca Ecumenico di Costantinopoli della Chiesa Ortodossa Greca, da El Botrodea, la Chiesa di San Pietro e Paolo, nel complesso della cattedrale ortodossa copta di San Marco, il Cairo, in Egitto.

Voyage apostolique du pape François en Egypte.

Prière œcuménique dirigée par le pape Francis, Tawadros II, le pape d'Alexandrie de l'Église copto-orthodoxe d'Alexandrie et Barthélemy I, patriarche œcuménique de Constantinople de l'église orthodoxe grecque, d'El-Botroseya, de l'église Saint-Pierre et de Saint-Paul, dans le complexe de la cathédrale orthodoxe copte de Saint-Marc, au Caire, en Égypte.

Apostolische Reise von Papst Franziskus nach Ägypten.

Ökumenisches Gebet mit Papst Franziskus, Tawadros II von Alexandrien der koptisch-orthodoxen Kirche von Alexandria und Bartholomäus I, Ökumenischer Patriarch von Konstantinopel der griechisch-orthodoxen Kirche, aus der El-Botroseya, Hl. Petrus und Pauluskirche, in der Verbindung der Koptischen Orthodoxen Kathedrale, Kairo, Ägypten.

Viaje Apostólico del Papa Francisco a Egipto.

Oración Ecuménica dirigida por el Papa Francisco, Tawadros II, el Papa de Alejandría de la Iglesia Ortodoxa Copta de Alejandría y Bartolomé I, Patriarca Ecuménico de Constantinopla de la Iglesia Ortodoxa Griega, de El-Botroseya, la Iglesia de San Pedro y San Pablo, en el complejo de la Catedral Ortodoxa Copta de San Marcos, El Cairo, Egipto.

Viagem Apostólica do Papa Francisco ao Egito.

Oração Ecumênica liderada pelo Papa Francisco, Tawadros II, Papa de Alexandria da Igreja Ortodoxa Copta de Alexandria, e Bartolomeu I, Patriarca Ecumênico de Constantinopla da Igreja Ortodoxa Grega, de El-Botroseya, a Igreja de São Pedro e São Paulo, no composto da catedral copta ortodoxa de Saint Mark, o Cairo, Egipto.

Δημοσιεύτηκε στις 28 Απρ 2017

http://agonasax.blogspot.gr

Οι «αντι-Οικουμενιστές» αυτογελοιοποιούνται!

Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία παρόμοια περίπτωση αὐτογελοιοποίησης!

Ἅπαντες οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (ἡ περίοδος Οἰκονομίας στοὺς Πατέρες, εἴτε ἀπουσιάζει ὁλοτελῶς, εἴτε εἶναι ἐλάχιστου χρόνου)· 

ὁ Εὐαγγελιστὴς διδάσκει πὼς δὲν πρέπει οὔτε ΧΑΙΡΕΤΑΙ νὰ λέμε στοὺς αἱρετικούς (ποῦ νὰ εἶχε ὑπ’ ὄψιν του ὁ Εὐαγγελιστὴς τοὺς σημερινοὺς Οἰκουμενιστὲς αἱρετικούς, τοὺς ὀργανωμένους καὶ πείσμονες καὶ ἐξυπηρετοῦντες σκοπιμότητες σκοτεινῶν δυνάμεων!)· 

καὶ οἱ «ἀντι-Οικουμενιστές» ἀποκαλύπτουν συνεχῶς πράξεις καὶ διδασκαλίες τῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἔχουν «τρομακτικὲς ἐπιπτώσεις» στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, «ἔβλαψαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη» καὶ ἔχουν μολύνει ὅλον τὸν πλανήτη μὲ τὶς ἐνέργειές τους· καταγγέλλουν πὼς αὐτὲς τὶς πράξεις τὶςἐπισημοποίησαν στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης,

ἀλλὰ παρὰ ταῦτα, ἐκεῖ, ἔχουν γίνει τσιμποῦρι στοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες, τοὺς μνημονεύουν, τοὺς ἐπαινοῦν διὰ τοῦ κ. Σεραφείμ, καὶ βέβαια κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς τοὺς κακόδοξους!

Ἔτσι ἡ μητρόπολη Πειραιῶς διὰ τοῦ π. Παύλου Δημητρακόπουλου (καὶ μιμούμενος τὸν Τελεβάντο), γράφει γιὰ τὶς «τρομακτικὲς ἐπιπτώσεις στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα» ἐκ τῶν ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀποδέχεται ὅτι«ἔβλαψαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη», διαπιστώνει ὅτι «φρίττει κανεὶς καὶ μόνο στὴ σκέψη τῶν παραπάνω κακοδοξιῶν τοῦ Πατριάρχου», καὶ ὅτι πλέον «χωρὶς ἀναστολὲς» τώρα οι οικουμενιστές, κατοχυρωμένοι από τις αποφάσεις της “Συνόδου”, τρέχουν ακάθεκτοι στον "όλέθριο" κατήφορο τους, περιφρονώντας ἅγιες καὶ ἱερὲς Συνόδους, Ἱεροὺς Κανόνες, τὰ πάντα»,

ἀλλὰ κοινωνεῖ καὶ μνημονεύει ὅλους αὐτοὺς τοὺςνεκροθάπτες τῆς Ὀρθοδοξίας!

Καὶ μετὰ διερωτᾶται (γεμᾶτος ἀφέλεια ἢ ἀνοησία):

«Ποῦ εἶναι οἱ Ἅγιοι Μπαρκοι οἱ Εὐγενικοὶ καὶ οἱ Ἅγιοι Γρηγόριοι Παμαάδες;»!

Μὰ ὅσους σᾶς προτρέπουν νὰ τοὺς μιμηθεῖτε, πάτερ Παῦλε, τοὺς θεωρεῖτε ζηλωτὲς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Δηλώνετε δὲ ὅτι δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ μίμησή τῶν παραπάνω Ἁγίων!

Ἐσεῖς δέ οἱ ἴδιοι ποὺ τὰ γράφετε αὐτά, δὲν τοὺς μιμεῖσθε!

Γιὰ ποιό λόγο λοιπόν, τὰ γράφετε;

Ἔλεος, πάτερ μου. Δὲν κοκκινίζετε γιὰ τὸ ρόλο σας;

ΝΕΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ!

Αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου

Προϊσταμένου Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Συμπληρώνεται ήδη ένας χρόνος από τη σύγκληση της «Συνόδου» της Κρήτης και ο κάθε συνειδητός πιστός μπορεί να καταλάβει τις τρομακτικές επιπτώσεις της στο εκκλησιαστικό σώμα. Στη σημερινή εκκλησιαστική πραγματικότητα έχουν διαμορφωθεί δύο κυρίως τάσεις, λίαν αποπροσανατολιστικές σχετικά με την «Σύνοδο» αυτή.

Η μία τάση κατευθύνεται από οικουμενιστικούς κύκλους και ισχυρίζεται, ότι η «Σύνοδος» δήθεν υπήρξε ένα μεγάλο και ιστορικό γεγονός για την Εκκλησία, δεν έβλαψε την Ορθόδοξη πίστη και διεκήρυξε την ενότητα στην πίστη, την λατρεία και στην διοίκηση όλων των κατά τόπους Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών. 

Η δεύτερη κατευθύνεται από ορισμένους συντηρητικούς κύκλους, οι οποίοι δυστυχώς δεν μπόρεσαν να διακρίνουν μέσα στα συνοδικά κείμενα την επίσημη συνοδική κατοχύρωση του Οικουμενισμού και την αναγνώριση των ετεροδόξων αιρετικών ως εκκλησιών. Γι’ αυτό και την υποβαθμίζουν, την παρουσιάζουν ως ένα ασήμαντο γεγονός που ήδη «ξεχάστηκε». Κάποιοι μάλιστα έσπευσαν να πουν ότι η «Σύνοδος» αυτή «πέθανε και ετάφη»!

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ασφαλώς όχι! Οι θιασώτες της «Συνόδου» θεωρούν τις αποφάσεις της έγκυρες, υποχρεωτικές και εφαρμοστέες από όλα τα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες εκκλησίες. Τώρα μάλιστα με περισσότερη άνεση και με περισσότερη θρασύτητα, με τον «αέρα» των αποφάσεων της «Συνόδου», καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές και διακηρύσουν urbi et orbi την εκκλησιαστικότητα των ετεροδόξων αιρετικών, ενώ όσοι διαφωνούν και προχωρούν σε διακοπή μνημοσύνου, υφίστανται ποικίλους διωγμούς και απειλούνται με καθαίρεση.

Αυτό φάνηκε καθαρά από τα τελευταία πρόσφατα γεγονότα, δηλαδή τα

ταξίδια του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην Ευρώπη και στην Αίγυπτο. Σύμφωνα με την ειδησεογραφίαο κ. Βαρθολομαίος επισκέφτηκε το Πατριαρχικό Κέντρο στο Σαμπεζύ της Ελβετίας από 22 έως 24 Απριλίου ε.ε. για να τιμηθεί η 50η επέτειος από την ίδρυση του εν λόγω Κέντρου και η ίδρυση του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθόδοξης Θεολογίας, που λειτουργεί στο Σαμπεζύ. 

Δεν παρέλειψε να επισκεφτεί και την έδρα του Π.Σ.Ε., όπου εξεφώνησε λόγο, δυστυχώς οικουμενιστικό. Μεταξύ άλλων είπε: «Εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε πως σκοπός της οικουμενικής κίνησης και του Π.Σ.Ε. είναι να εκπληρώσει την τελευταία προσευχή του Κυρίου μας: όλοι να γίνουν ένα· και συμπλήρωσε πως, για αυτό το λόγο η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος τόνισε ότι η ορθόδοξη συμμετοχή στο κίνημα για την αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς στη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν είναι ξένη προς τη φύση και την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά μάλλον αντιπροσωπεύει μια συνεπή έκφραση της αποστολικής πίστης και παράδοσης σε νέες ιστορικές συνθήκες», (ιστολόγιο Πενταπόσταγμα). Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις Ορθοδόξου θεολογίας και δεν είναι φανατικά προκατειλημμένος από την οικουμενιστική ιδεολογία, μπορεί να καταλάβει, τι ακριβώς εννοεί εδώ ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Κατ’ αρχήν δίνει στην περιβόητη φράση της αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου: «ίνα ώσιν έν», (Ιω. 17,11), μια οικουμενιστική ερμηνεία. Γύρω από την ερμηνεία της φράσεως αυτής έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν. Υπενθυμίζουμε εδώ κάποιες ερμηνευτικές παρατηρήσεις. Οι οικουμενιστές, χρησιμοποιούν την εν λόγω φράση, και μάλιστα κατά κόρον, για να δηλώσουν, ότι αυτή δήθεν αναφέρεται στην μελλοντική ενότητα των εκκλησιών και ότι ο Χριστός δήθεν προανήγγειλε, ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν στο μέλλον ενότητα μεταξύ τους και θα αποτελέσουν τη «Μία» εκκλησία, υπονοώντας, ότι η Εκκλησία τώρα είναι διεσπασμένη. Ωστόσο ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό παρατηρεί: «Ίνα ώσιν εν, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί, και εγώ εν σοι [...] Τι είναι, λοιπόν, το ‘Εν ημίν’; Στην πίστη προς εμάς. Επειδή βέβαια τίποτε δεν σκανδαλίζει όλους, όσο η διάσπαση, αυτό κατασκευάζει, ώστε να γίνουν ένα. Τι, λοιπόν; Το κατόρθωσε αυτό, λέγουν; Και πάρα πολύ το κατόρθωσε. Διότι, όλοι όσοι πίστευσαν μέσω των Αποστόλων είναι ένα, μολονότι κάποιοι από αυτούς αποσπάστηκαν [...]», (Ε.Π.Ε. 14,594). Δηλαδή η αίτηση του Κυρίου προς τον Θεόν Πατέρα «ίνα πάντες εν ώσιν» εκπληρώνεται ήδη εντός της Μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά της ταυτότητος της Ορθοδόξου πίστεως πάντων. Η ενότητα της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το ζητούμενο, αλλά είναι δεδομένη, είναι μια πραγματικότητα που υφίσταται. Δεν υφίσταται εκκρεμότητα ως προς την ενότητα, αλλ’ εκείνο που εκκρεμεί είναι η υπό των ετεροδόξων αποδοχή της μόνης αληθούς Ορθοδόξου πίστεως. Η φράση «ίνα ώσιν εν» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όσα προηγουμένως είπε ο Κύριος στον παραβολικό λόγο του περί της αμπέλου και των κλημάτων, τα οποία αποκόπτονται από την άμπελο. Τα κλήματα τα οποία δεν φέρουν «καρπόν» αληθούς Ορθοδόξου πίστεως και αγιοπνευματικής ζωής είναι οι αιρετικοί, οι οποίοι «αίρονται», αποκόπτονται από τον αμπελουργό Πατέρα, και παύουν να αποτελούν κλήματα της νοητής αμπέλου, της Εκκλησίας. Παύουν δηλαδή να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας. Επομένως το «ίνα ώσιν εν», που λέει παρά κάτω ο Κύριος, δεν αφορά τα αποκοπέντα κλήματα.Δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν προσεύχεται ο Κύριος, να παραμείνουν τα αποκοπέντα κλήματα, (=οι αιρετικοί), ενωμένα με την άμπελο, (=την Εκκλησία), διότι τα κλήματα αυτά απορρίπτονται εις το «πυρ» το εξώτερο, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του Κυρίου: «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται» (Ιωάν.15,6).

Αλλά πέρα από την παρερμηνεία της φράσεως «ίνα ώσιν εν», προσέθεσε και άλλο λάθος ο κ. Βαρθολομαίος. Έκανε λόγο για «αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς στη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική εκκλησία», διακρίνοντας και αντιδιαστέλλοντας αυτήν από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ταυτίζεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία και επομένως η πολυπόθητη αποκατάσταση δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με την επάνοδο των ετεροδόξων αιρετικών στην Ορθόδοξη Εκκλησία και την αποδοχή της μόνης αληθούς Ορθοδόξου πίστεως. Πώς όμως θα μπορούσε να μιλήσει για επάνοδο, αφού στην «Σύνοδο» της Κρήτης, οι ετερόδοξοι αιρετικοί αναγνωρίστηκαν πλήρεις και αληθείς εκκλησίες; Ομιλώντας με ένα νεφελώδη και αόριστο τρόπο σε κάποια «Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», η οποία ψάχνει να βρει την ενότητά της, ουσιαστικά επαναλαμβάνει τις γνωστές προτεσταντικές θεωρίες περί αοράτου και ορατής Εκκλησίας και της θεωρίας των κλάδων. 

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία «ο Πατριάρχης μετά το Σαμπεζύ επισκέφτηκε την οικουμενιστική «μοναστική» κοινότητα Ταιζέ στη Γαλλία». Σε ομιλία του μεταξύ άλλων εξήρε την «προσφορά» της «μονής» στην υπόθεση της προωθήσεως του οικουμενισμού λέγοντας: «πως είναι “σαν να μαρτυράτε ότι το πέρασμα του χρόνου φέρνει κοντά τους διαιρεμένους Χριστιανούς επιτρέποντάς τους να προχωρούν μαζί στο δρόμο της ενότητας. ”Η συμφιλίωση είναι επομένως ένα παγκόσμιο ζήτημα για τις εκκλησίες μας και για τον κόσμο γενικότερα» (Ιστ. Πενταπόσταγμα)! Η συμβολή της «Μονής» κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο έγκειται στο γεγονός ότι οι μονάζοντες κατορθώνουν, παρά τις μεταξύ τους δογματικές διαφορές, να ζουν ενωμένοι και να συμβιώνουν σαν μια πνευματική οικογένεια. Με το παράδειγμά τους δίνουν στον κόσμο ένα νέο πρότυπο ζωής, ένα υπόδειγμα ειρηνικής συμβιώσεως και κοινής λατρείας, προωθώντας έτσι σε λαϊκό επίπεδο τον Οικουμενισμό, (λαϊκός Οικουμενισμός). 

Οι πρωτοπόροι του Οικουμενισμού καταλαβαίνουν πολύ καλά, ότι η οικουμενιστικού τύπου ενότητα την οποία επιδιώκουν, είναι ανάγκη να προωθηθεί όχι μόνον σε επίπεδο κορυφής, (της εκκλησιαστικής ιεραρχίας), αλλά και σε επίπεδο λαϊκής και μοναστικής βάσεως.

Η φράση του «η συμφιλίωση είναι επομένως….» είναι πολύ αποκαλυπτική. Κατ’ αρχήν ομιλεί για «εκκλησίες μας», τσουβαλιάζοντας στο ίδιο τσουβάλι την Ορθόδοξη Εκκλησία μαζί με την πανσπερμία των προτεσταντικών ομολογιών. Επίσης με τη λέξη «συμφιλίωση» ο κ. Βαρθολομαίος αφήνει να εννοηθεί ότι οι προτεσταντικές «εκκλησίες» δεν αποκόπηκαν από την Ορθόδοξη λόγω αιρετικών διδασκαλιών αλλά επειδή βρίσκονταν σε κατάσταση έχθρας και διαμάχης, με την Ορθόδοξη εκκλησία. Όμως τώρα αυτός ο τσακωμός πρέπει να τερματιστεί και να επέλθει επί τέλους η συμφιλίωση, διότι το ζήτημα της συμφιλιώσεως είναι «ένα παγκόσμιο ζήτημα». Εδώ ο Πατριάρχης δέχεται εμμέσως πλην σαφώς, ότι η συμφιλίωση όλων των χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό αίτημα, που πηγάζει από τη φράση «ίνα ώσιν έν», αλλά είναι επί πλέον και ένα παγκόσμιο ζήτημα, ένα ζήτημα που διακαώς επιθυμούν και οι πολιτικοί ηγέτες, οι σχεδιαστές της Νέας Τάξεως πραγμάτων, που προωθούντην παγκοσμιοποίηση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. 

Παρά κάτω αναφέρθηκε σε κάποιο κείμενο Λουθηρανών και Ρωμαιοκαθολικών: «Ας αναφέρουμε αυτό το ωραίο Λουθηρανικό-Καθολικό κείμενο ‘Από τη σύγκρουση προς την κοινωνία’, το οποίο, αυτή τη στιγμή της μνήμης της 500ης επετείου της Μεταρρύθμισης, αποδίδει απόλυτα την πνευματική και οικουμενική πορεία που συνεπάγεται η αρχή της ‘συμφιλίωσης’…. Η οικουμενική δέσμευση για την ενότητα της Εκκλησίας όχι μόνο ωφελεί την Εκκλησία, αλλά και τον κόσμο, έτσι ώστε ο κόσμος να μπορεί να πιστέψει. Όσο περισσότερο οι κοινωνίες μας γίνονται πλουραλιστικές όσον αφορά τις θρησκείες, τόσο μεγαλύτερο είναι το ιεραποστολικό καθήκον του οικουμενισμού». Δηλαδή η επιδιωκόμενη οικουμενιστικού τύπου ενότητα παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές, «όχι μόνο ωφελεί την Εκκλησία, αλλά και τον κόσμο, έτσι ώστε ο κόσμος να μπορεί να πιστέψει». 

Μ’ άλλα λόγια όταν η αλήθεια της Ορθοδοξίας ενωθεί με το ψεύδος των αιρέσεων, όταν το φως ενωθεί με το σκότος, τότε αυτό το ανακάτωμα, αυτή η ανάμιξη, όχι μόνο δεν θα είναι ολέθρια για την εκκλησία, αλλά αντίθετα θα είναι ωφέλιμη. Όταν η εκκλησία θα παύσει να είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ. 3,15), τότε θα ωφεληθεί η εκκλησία!Αυτή δε αναγκαιότητα της αναμίξεως φωτός και σκότους, κατά τον κ. Βαρθολομαίο, είναι χρέος του οικουμενισμού, είναι το «μεγαλύτερο ιεραποστολικό καθήκον του οικουμενισμού». 

Και γιατί είναι χρέος και καθήκον; Διότι έτσι μόνον ο κόσμος θα μπορέσει να πιστεύσει. Αλλά σε ποιο Χριστό να πιστεύσει; Σ’ έναν ανύπαρκτο Χριστό που θα ενσαρκώνει την αλήθεια μαζί με το ψεύδος. Έτσι θα επαληθευθεί ο θεόπνευστος και προφητικός λόγος του αποστόλου: «έσται γαρ καιρός, [και ο καιρός αυτός φαίνεται ότι ήδη έφθασε], ότε [οι άνθρωποι] της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται», (Β΄ Τιμ.4,3-4). Φρίττει κανείς και μόνο στη σκέψη των παρά πάνω κακοδοξιών του Πατριάρχου.

Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος επισκέφτηκε το Κάιρο, προκειμένου να συμμετάσχει σε Διαθρησκειακή Συνάντηση, στις εργασίες της Διεθνούς Διάσκεψης για την Ειρήνη του ιδρύματος Al-Azhar, με τη συμμετοχή εκπροσώπων του θρησκευτικού, πολιτικού και ακαδημαϊκού χώρου από διάφορα κράτη. Σύμφωνα με δημοσιογραφικό σχόλιο: «Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μίλησε για τη σημασία του Διαθρησκειακού Διαλόγου, που αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα στις θρησκευτικές παραδόσεις και προωθεί την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία μεταξύ λαών και πολιτισμών, ενώ πρόσθεσε ότι έχει μεγάλη σημασία η γνώση της πίστης και των θρησκευτικών πεποιθήσεων του άλλου για την κατανόηση της ετερότητας και τη θεμελίωση του διαλόγου. Ο κ. Βαρθολομαίος έκανε επίσης ειδική αναφορά στην επί σειρά αιώνων ειρηνική συμβίωση Χριστιανών, Εβραίων και Μουσουλμάνων στον χώρο της Μεσογείου» (Ιστ. Ρομφαία)! Σε κάποιο σημείο μάλιστα της ομιλίας του ετόνισε, ότι «το Ισλάμ δεν μπορεί να εξισωθεί με την τρομοκρατία, καθώς η έννοια της τρομοκρατίας είναι ξένη προς οποιαδήποτε θρησκεία», άρα και στο Ισλάμ. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Όχι βέβαια.

Η αντίληψη ότι δήθεν το Ισλάμ δεν έχει καμία σχέση με την βία και την τρομοκρατία, την οποία εδώ εκφράζει ο κ. Βαρθολομαίος, κατά κόρον προπαγανδίζεται σήμερα στην Ευρώπη από ένα πλήθος μουσουλμανικών οργανώσεων, οι οποίες παρουσιάζουν μια πλασματική εικόνα του Ισλάμ. Όπως έχουμε τονίσει σε παλαιότερες δημοσιεύσεις μας, οι οργανώσεις αυτές κάνουν λόγο για «ορθόδοξο Ισλάμ» και για «ψευτο-Τζιχάντ των τρομοκρατών και εξτρεμιστών». Τους βολεύει βέβαια αυτή η θέση, όπου παρουσιάζεται το Τζιχάντ σαν κάτι ξένο προς την θρησκευτική διδασκαλία των μουσουλμάνων. Ωστόσο η διδασκαλία περί ιερού πολέμου, ή ορθότερα περί ωμής βίας και ολοκληρωτικής εξαφανίσεως των απίστων, (μη μουσουλμάνων), αποτελεί δόγμα πίστεως, που πρέπει να δονεί και να συνέχει την ψυχή του κάθε αληθινού μουσουλμάνου. 

Πάμπολλα είναι τα αποσπάσματα του Κορανίου, που μιλούν ξεκάθαρα και απερίφραστα περί του Τζιχάντ, για τα οποία όμως παραδόξως κανένα λόγο δεν κάνει, ο Παναγιώτατος. Τα αποσπάσματα αυτά κάνουν τον μη μουσουλμάνο αναγνώστη να ανατριχιάζει και ταυτόχρονα να βεβαιώνεται, ότι δεν υπάρχει περιθώριο ειρηνικής συμβιώσεως, (όπως αφελώς νομίζουν οι θιασώτες του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού), με τους πιστούς του Μωάμεθ, οι οποίοι οφείλουν κατ’ επιταγήν του Αλλάχ να διεξάγουν συνεχή και ολομέτωπο αγώνα, αναλόγως των περιστάσεων, για την παγκόσμια επικράτηση του Ισλάμ. 

Είναι σημαντικό να τονιστεί, ότι κατά το Κοράνιο ο φόνος των απίστων δεν είναι έργο των μουσουλμάνων, αλλά προέρχεται ουσιαστικά από τον ίδιο τον Αλλάχ, ο οποίος ευλογεί τον αγώνα των πιστών του. Πράγμα που δείχνει, ότι ο Μωάμεθ φρόντισε να δώσει στο φρικτό αμάρτημα του φόνου θεολογική κατοχύρωση, ώστε οι πιστοί του Αλλάχ να επιδίδονται στα εγκλήματά τους με ήσυχη τη συνείδησή τους, χωρίς αναστολές. Παραθέτουμε στη συνέχεια δύο μόνο, (λόγω ελλείψεως χώρου), από τα πολλά αποσπάσματα του Κορανίου, τα οποία επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές: «Ω προφήτη! Παρότρυνε τους πιστούς στον πόλεμο. Αν υπάρχουν είκοσι από σας που υπομονετικά επιμένουν, θα νικήσουν διακόσιους και αν από σας είναι εκατό, θα νικήσουν χίλιους από τους απίστους…» (Σούρα 8, εδαφ.65). «Και όταν οι απαγορευμένοι μήνες έχουν περάσει, τότε (πολεμάτε και) σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες, οπουδήποτε κι αν τους βρείτε, και συλλάβετέ τους και πολιορκείστε τους και στήστε τους παγίδες με κάθε (πολεμικό) στρατήγημα». (Σούρα 9, εδαφ.5).

Αλλά για να φανεί πόσο «ειρηνικό» είναι το Ισλάμ και εν προκειμένω το συγκεκριμένο ισλαμικό ίδρυμα Al-Azhar, που κάλεσε τον κ. Βαρθολομαίο και τον αιρεσιάρχη του Βατικανού κ. Φραγκίσκο, παραθέτουμε μια συγκλονιστική και αποκαλυπτική «ταυτότητα» τόσο του εν λόγω Πανεπιστημίου, όσο και του συγκεκριμένου καθηγητή, ο οποίος διοργάνωσε αυτή την φιέστα. Την αποκάλυψη έκαμε ο αγωνιστής θεολόγος κ. Ανδρέας Κυριακού: «Ο σεΐχης Αχμέτ αλ Ταγιέμπ, καθηγητής της μωαμεθανικής φιλοσοφίας στο σουνιτικό πανεπιστήμιο Αλ Άζχαρ και ιμάμης του τζαμιού του, είχε διοργανώσει πρόσφατα το Συνέδριο για την Ειρήνη, στο οποίο μίλησαν, συν τοις άλλοις, και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, μαζί με τον αιρεσιάρχη του Βατικανού Πάπα Φραγκίσκο. 

Ο Αλ Ταγιέμπ, που ψηφίστηκε τελευταία ως «ο πιο σημαίνων μουσουλμάνος του κόσμου», έχει την άποψη ότι οι «αποστάτες» (αυτοί που αρνούνται τον Μωαμεθανισμό) πρέπει να εκτελούνται! Ζητά επίσης την ολοκληρωτική κυριαρχία της Σαρίας, (του μωαμεθανικού νόμου), και αρνιέται να καταγγείλει τους αιμοσταγείς τρομοκράτες του «Ισλαμικού χαλιφάτου» (ΙSΙS) ως «μη μουσουλμάνους». Καταγγέλλει την τέχνη ως ανήθικη κι απορρίπτει την ιδέα της μεταρρύθμισης του Μωαμεθανισμού. Φυσικά όταν μιλά με χριστιανούς τα χείλη του στάζουν μέλι… Ο μετριοπαθής μωαμεθανός μεταρρυθμιστής του Ισλάμ Αλ Μπέχερυ ανέφερε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια το 70-80% των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Αίγυπτο είναι προϊόν του Αλ Άζχαρ!!!» (Ιστ. panayiotistelevantos.blogspot.gr)!

Μετά το πέρας της Διεθνούς Διάσκεψης ολοκληρώθηκαν οι οικουμενιστικές φιέστες του Καΐρου με την παράνομη και απαγορευμένη από τους Ιερούς Κανόνες συμπροσευχή σε ναό των μονοφυσιτών Κοπτών, με συμπροσευχομένους τους αιρεσιάρχες «Πατριάρχη» των Κοπτών, τον «Πάπα» Φραγκίσκο, κάποιον Αγγλικανό «Επίσκοπο», τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο κ.α. Η συμπροσευχή έγινε στη μνήμη των 27 αδικοχαμένων Κοπτών, οι οποίοι βρήκαν πριν λίγο καιρό τραγικό θάνατο σε κοπτικό ναό από μουσουλμάνους τζιχαντιστές.

Ιδού λοιπόν ότι η «Σύνοδος» της Κρήτης είναι ζωντανή, και όχι μόνον δεν «πέθανε και ετάφη» αλλά κινεί τα νήματα του οικουμενισμού! Η σχετική ειδησεογραφία δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, ότι οι αποφάσεις της αποτελούν σήμερα τον καταστατικό χάρτη της περαιτέρω πορείας του σύγχρονου οικουμενισμού. Χωρίς αναστολές τώρα οι οικουμενιστές, κατοχυρωμένοι από τις αποφάσεις της «Συνόδου», τρέχουν ακάθεκτοι στον ολέθριο κατήφορό τους, περιφρονώντας άγιες και Ιερές Συνόδους, Ιερούς Κανόνες, τα πάντα. Πού είναι οι άγιοι Μάρκοι οι Ευγενικοί και οι άγιοι Γρηγόριοι Παλαμάδες; Καλούμε τον πιστό λαό του Θεού σε περισσότερη επαγρύπνηση, και αγωνιστικότητα. Αλλά και σε θερμή προσευχή να αναδείξει ο Θεός μεγάλα πατερικά αναστήματα, αγίους και θεοφόρους Πατέρες, που θα συνδυάζουν την θεολογική γνώση με το θυσιαστικό και ομολογιακό φρόνημα.

Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Δήλωση σοκ | Η Τουρκία θα αφανιστεί σε λίγο καιρό

Earthnews TV

Δημόσια ἀπάντηση στὸ δημόσιο κατάπτυστο ἄρθρο τοῦ π. Γεωργίου Τσέτση: Σκιαγράφημα τῶν «ου κατ΄επίγνωσιν» νεο-ζηλωτών (http://www.amen.gr/article/skiagrafima-ton-ou-katepignosin-neo-ziloton)

Ξαναχτύπησε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ πιστοὺς καὶ πιὸ γνωστοὺς ὑπερασπιστὲς τοῦ Φαναρίου δὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ: Ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσέτσης, ὁ ἀρνητὴς τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὁ ἀρνητὴς τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης, τῆς ἀπὸ τὸν ἄλλο μεγαλοαιρεσιάρχη Ἐπίσκοπο Ἰ. Ζηζιούλα ἀποκαλουμένης «παλαιᾶς πολεμικῆς Θεολογίας», ὁ ἀρνητὴς τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῶν ἀγώνων τῶν Ἁγίων.

Καὶ αὐτὴ τὴν φορὰ σοβαροφανῇ καὶ αὐστηρῇ μὲν τῇ ὄψει πεφροντισμένῃ δὲ τῇ κόμῃ ὡς δοκησίσοφος οἰκουμενιστής, τοῦ δ’ ἀπὸ στόματος χολῆς πικρότερος ῥέεν αὐδὴς καὶ ὡς ἕτερος καινονολόγος μὴ φροντίζων «ποῖον ἔπος φύγεν ἔρκος ὀδόντων» ξεχνάει τὸν Ἅγιο Θεόφιλο Ἀντιοχείας ὁ ὁποῖος γιὰ τέτοιες περιπτώσεις ἔγραψε στὰ τρία βιβλία του «Προς Αυτόλυκον»: «Αὐτὰ λέμε, γιὰ νὰ ἐπιδείξουμε τὴν ἀνώφελη καὶ άθεη (σημ. ἐδῶ αἱρετικὴ) διάνοιά τους. Ὅλοι αὺτοί, ἀγαπήσαντες τὴν κενὴ καὶ μάταιη δόξα, οὔτε αὐτοὶ ἐγνώρισαν τὴν ἀλήθεια οὔτε ἄλλους βεβαίως προέτρεψαν πρὸς τὴν ἀλήθεια» (βιβλ. Γ, παρ. 2-3)» ἀλλὰ ««ὑπὸ δαιμόνων δὲ ἐμπνευσθέντες καὶ ὑπ' αὐτῶν φυσιωθέντες (= ἀλαζονευθέντες) ἃ εἶπον δι' αὐτῶν εἶπον φαντασία καὶ πλάνη ἐλάλησαν καὶ οὐ καθαρῷ πνεύματι ἀλλὰ πλάνῳ» (βιβλ. Β, παρ. 8 ).

Χρησιμοποιεῖ ὁ π. Γεώργιος γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἐπίθεση του κατὰ τῶν ἀντιδρούντων στὸν οἰκουμενισμὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου γιὰ τοὺς μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὲς: «Τον μη κατ᾿επίγνωσιν ζηλωτήν χαρακτηρίζει μίσος προς τους ετεροθρήσκους ή ετεροδόξους, ο φθόνος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίστασις προς το αληθές πνεύμα του θείου νόμου, η παράλογος επιμονή εν τη υπερασπίσει των ιδίων φρονημάτων, ο παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσιν, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έρις, και το φιλοτάραχον. Ο μη κατ᾿επίγνωσιν ζηλωτής εύχεται τω Θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού και να κατακαύση πάντας τους μη δεχομένους τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού» καὶ σημειώνει:

«Μη νομισθεί πως οι ως άνω αφορισμοί προέρχονται από την γραφίδα κάποιου αιρετίζοντος σύγχρονου Φαναριώτου, Αλεξανδρινού, Αθηναίου, Κυπρίου ή Ρουμάνου «οικουμενιστού»! Είναι στοχασμοί του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού (Βλ. «Το Γνώθι σαυτόν, ήτοι μελέται θρησκευτικαί και ηθικαί», Αθήναι 1962, σελ. 179. Πρβλ. και «Το γνώθι σαυτόν-Κείμενα αυτογνωσίας», Εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σελ. 322 εξ.). Είναι ρήσεις του δημοφιλέστερου Αγίου της Ορθοδόξου Ελλάδος κατά τον εικοστό αιώνα, ο οποίος φαίνεται πως επ΄εσχάτων λησμονήθηκε από τους ποικίλους αυτόκλητους «αμύντορες»» της Ορθοδοξίας του Ελλαδικού χώρου, αφ΄ης στιγμής εμφανίσθηκαν νεοφανείς οσιακές μορφές από την Σερβία και την Ελλάδα, τα αντιδυτικά αποφθέγματα των οποίων προβάλλονται πλέον οιωνεί ως «δόγματα» της Ορθοδόξου Εκκλησίας και χρησιμοποιούνται ως τροχοπέδη σε οποιαδήποτε Πανορθόδοξη προσπάθεια καταλλαγής των χριστιανών. Ευεξήγητη η λησμοσύνη αυτή, μιας και φαίνεται πως απαρέσκει στους ζηλωτές η ανεκτική και φιλάδελφη συμπεριφορά του πράου αυτού εκλεκτού σκεύους του Θεού. Ο οποίος, σημειωθήτω, παρ΄όλον ότι στηλίτευε το κοσμικό φρόνημα των Ρωμαιοκαθολικών της εποχής του, δεν δίσταζε να ομιλεί περί «Παπικής Εκκλησίας» και περί «Εκκλησίας της Ρώμης» (Βλ. Αγίου Νεκταρίου, «Περί Ανεξιθρησκείας», Εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλου, Αθήναι 2000, σελ. 70 και 73). Αναγινώσκοντας τα ανωτέρω, δεν απέφυγα τον πειρασμό να σκεφθώ πως οι μύδροι αυτοί του Αγίου Νεκταρίου φωτογραφίζουν ως άριστα τους σύγχρονους «ου κατ΄επίγνωσιν» ζηλωτές και θεμελιοκράτες, οι οποίοι επ΄εσχάτων, ιδίως δε μέσα στα γενικώτερα πλαίσια της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ενέσκηψαν ως σμήνος ακρίδων στο εκκλησιαστικό προσκήνιο, επιχειρούντες παντοιοτρόπως να εκβάλουν εις το «σκότος το εξώτερον ....» (Ματθ. 25,41) όχι μόνο ετεροδόξους και ετεροθρήσκους, αλλά και τους μετ΄αυτών διαλεγομένους Ορθοδόξους»

Μὰ πολλάκις τῷ λήρῳ χρώμενε, π. Γεώργιε ὁ Ἅγιος μὲ τὰ παραπάνω λόγια ἐσᾶς ἀναφέρει. Διότι στὸ ἴδιο βιβλίο κατὰ τὸν Ἅγιο: «Ζῆλος εἶναι ἡ θέρμη τῆς ψυχῆς... Ὁ ἀγαθὸς ζῆλος ζητᾶ τὴν ἐπικράτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ... Ὁ χαρακτῆρας τοῦ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτῆ εἶναι αὐτὸς ποὺ λατρεύει, γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὴν πίστη του, τὸν Θεό... Ἀκολουθεῖ εὐλαβικὰ τὶς πατρικὲς παραδόσεις καὶ ἐργάζεται μὲ πολλὴ θέρμη γιὰ τὴ δόξα τοῦ ὀνόματός Του... Διακαίεται ἀπὸ τὸν πόθο νὰ διαδώσει τὸν Θεῖο Λόγο, μὲ σκοπὸ τὴ στερέωση τῆς πίστης, τὴν εὐόδωση τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας... τὴν ἀποκατάσταση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ....... Ὁ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτής... ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει μὲ ἀγάπη καὶ αὐταπάρνηση... Ὁ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτὴς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ». Ἀντιθέτως ἐσεῖς οἱ οἰκουμενιστὲς, οἱ πραγματικοὶ οὐ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτές, ὡς τὸ πραγματικὸ σμῆνος ἀκρίδων. ποὺ λυμαίνεται τὴν Ἐκκλησία κατακρεουργεῖτε και παραχαράσσετε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσετε τοὺς πονηροὺς σκοπούς σας, ἐσεῖς καταργεῖτε καινοτομώντας ἀσυστόλως τὶς πατρικὲς παραδόσεις, ἐσεῖς διώκετε μοναχούς, καθαιρεῖτε ἱερεῖς, ἀφορίζετε πιστούς, ἀπειλῆτε μὲ ἐπιστολὲς ὅλους ὅσους τολμήσουν νὰ σᾶς ἀντιμιλήσουν ἢ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσουν γιατὶ φορᾶτε αὐτὸ τὸ ἄμοιρο τὸ ράσο, τὸ ὁποῖο κατήντησε ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐνδύματα τῆς γκαρνταρόμπας σας. Ὅσο γιὰ τῆν χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου «Ἐκκλησία» ἀπὸ τὸν Ἅγιο εἶναι ἡλίου φαεινότερον, ὅτι πρόκειται περὶ συμβατικῆς ὁρολογίας, διότι γιὰ τὸν Ἅγιο -ἐν ἀντιθέσει μὲ ἐσᾶς καὶ τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου- ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση, γι’αὐτὸ καὶ ἔγραψε τὰ «Τίνες οἱ λόγοι τῆς μήνιδος τῶν Δυτικῶν κατὰ τοῦ Φωτίου». Θρακική Ἐπετηρίς, 1897, καὶ τὴν «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος. Περὶ τῶν λόγων τῆς διαιωνίσεως αὐτοῦ καὶ περὶ τοῦ δυνατοῦ ἢ ἀδυνάτου τῶς ἐνώσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς» (τ. Α΄ 1911, τ. Β΄ 1912), στὴν ὁποία κατονομάζοντας τὸν Πάπα ὡς τὸν λόγο τοῦ σχίσματος γράφει «ὅστις ἀληθῶς εἶναι μέγιστος, διότι ἀνατρέπει τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ ὁ σπουδαιότερος δογματικὸς λόγος, διότι εἶναι ἄρνησις τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου».

Αὐτὴ π. Γεώργιε εἶναι ἡ συμφωνία στὰ ἔργα τῶν Πατέρων (consensus Patrum). Ὅλοι οἱ Πατέρες, δίχως καμία ἐξαίρεση, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φώτιο, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὡς τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό καὶ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη αὐτὰ διδάσκουν. Αὐτοὶ σᾶς ἐλέγχουν, σᾶς ἀποκαλύπτουν καὶ κρατοῦν στὴν Πίστη τὸ ποίμνιο. Γι’αὐτὸ καὶ ἐσεῖς ὡς ἄλλες Ἡρωδιάδες ὠρύεσθε γράφοντας:

«Οι σύγχρονοι «ζηλωταί» και οι συνοδοιπορούντες με αυτούς θεμελιοκράται, δεν αποτελούν ομοιογενή μάζα. Προέρχονται από διάφορα στρώματα του Εκκλησιαστικού σώματος, κινούνται δε από διαφορετικά, ο καθείς, ελατήρια... Το φάσμα των περί ων ο λόγος ζηλωτών και των ποικίλης φύσεως «υπερμάχων στρατηγών» που ανέλαβαν την άμυνα της δήθεν «κινδυνεύουσας από την Δύση Ορθοδοξίας» περιλαμβάνει, εν πρώτοις, μια δράκα αυτονομημένων (ελέω Προεδρικού Διατάγματος;) Ιεραρχών, που δραστηριοποιούνται ανεξέλεγκτα και χωρίς καμιά αναφορά στο Συνοδικό Σώμα της Εκκλησίας στην οποία κανονικώς ανήκουν, και καταλαμβάνουν ευκαίρως-ακαίρως το προσκήνιο, προκειμένου να δώσουν την εντύπωση ότι μεταξύ των 80 και πλέον Αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος που Θεοφιλώς και αθορύβως ποιμαίνουν τους πιστούς των, αυτοί μόνον μάχονται για να περιφρουρήσουν την Ορθοδοξία από την λύμη του οικουμενισμού, ευφραινόμενοι προφανώς με τις επιδοκιμασίες των οπαδών τους (fan) και τα «πες τα Δεσπότη μου» που τους απευθύνουν οσφυοκάμπτες υποτελείς τους. Παρ΄αυτοίς υπάρχει μια μαχητική ομάδα παροπλισμένων πανεπιστημιακών, οι οποίοι είχαν ενδεχομένως την εντύπωση πως θα διεδραμάτιζαν κεντρικό ρόλο την Εκκλησία και θα ρύθμιζαν τα Διορθόδοξα και Διαχριστιανικά δρώμενα, αλλά μείναντες έξω του νυμφώνος, εκδικούνται σήμερα αυτούς που θεωρούν υπαίτιους του παραμερισμού των. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που ορέγονται υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα και οι οποίοι με καταιγισμό συγγραμμάτων και πραγματειών επιχειρούν να εμφανίσουν τους τυχόν αντιπάλους των αθεολόγητους και «σκάρτους». Υφίστανται, όμως, και αδέσποτοι Καλόγηροι, που αντί να μονάζουν στη Μονή της μετανοίας των προσευχόμενοι για την σωτηρία της ψυχής των, περιφέρονται ανά τας ρύμας και τας αγυιάς των Βαλκανίων και της Εσπερίας προκειμένου να πείσουν ανίδεους ορθοδόξους χριστιανούς ότι αιρετικά και ανορθόδοξα είναι όσα εθέσπισε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος˙ όπως υπάρχουν και μέλη του Εφημεριακού κλήρου, που αντί να διακονούν το ποίμνιό τους (να μη λησμονείται ότι γι΄αυτό ακριβώς το λειτούργημά τους μισθοδοτούνται από το Ελληνικό Δημόσιο!) αναλίσκουν τον χρόνο τους σε «διαφωτιστικές» εξορμήσεις εκτός Ελλάδος ή στη συγγραφή αντιαιρετικών βιβλίων, με την φιλοδοξία να αποκτήσουν φήμην μεγάλου Θεολόγου! Στο φάσμα, όμως, αυτό των ζηλωτών συγκαταλέγονται και νεήλυδες προσήλυτοι, οι οποίοι αφού διήλθαν από διάφορες Δικαιοδοσίες όπου δεν ρίζωσαν, κατέληξαν στην Ελλάδα και, παρουσιαζόμενοι «βασιλικότεροι του βασιλέως», επιχειρούν να δίδουν μαθήματα Ορθοδόξου Θεολογίας σε Πατριάρχες, Αρχιερείς και καταξιωμένους Πανεπιστημιακούς». 

Τί νὰ πεῖ κανείς; «Πάλιν Ἡρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ὀρχεῖται, πάλιν τὴν κεφαλὴν Ἰωάννου ζητεῖ λαβεῖν ἐπὶ πίνακι». Ἐὰν μία «δράκα Ἱερέων», ἐὰν κάποιοι «ἀδέσποτοι καλόγεροι», ἐὰν κάποιοι «νεήλυδες προσήλυτοι», ἐὰν μία χούφτα πιστῶν σὰς προκαλοῦν τέτοια ζάλη καὶ τόσο μένος τότε ὁ ἀγῶνας μας φέρνει κέρδος. Τότε τὰ λόγια μας ἀποτελοῦν πονοκέφαλο γιὰ τὴν καλοχτενισμένη κεφαλή σας. Τότε δὲν θὰ σταματήσουμε «νὰ τολμοῦμε»νὰ δίνουμε μαθήματα ὀρθοδόξου Θεολογίας σὲ ὅλους ἐσᾶς «τοὺς Μεγάλους» μιᾶς καὶ ἐσεῖς ξεχνᾶτε -ἀπόδειξη ὅτι γιὰ ἐσᾶς ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι θετρικὴ παράσταση- τὸ «Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι αὐτοῦ, διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοίᾳ καρδίας αὐτῶν· καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινούς». Γι’ αυτὸν τὸν λόγο γίνεσθε θρασύτατοι λέγοντας: 

Την αξιοπιστία και εγκυρότητα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (την οποία, σημειωτέον, δεν θεωρούν ούτε Αγία, ούτε Μεγάλη, ούτε καν Σύνοδο) θα την κρίνει, ισχυρίζονται, ο πιστός λαός. Ποιός λαός αδελφοί; Αυτός που βρίσκεται σε βαθύ σκότος σε ό,τι αφορά την πίστη την οποία λέγει ότι πρεσβεύει; Αυτός που έχει μετατρέψει τα Μυστήρια της Εκκλησίας σε φιέστα και κοσμικίζουσα κοινωνική εκδήλωση; Αυτός που μετά την περιφορά του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή στρώνει φαγοπότια δίκην «μακαριάς» στον ενταφιασθέντα Χριστό; Αυτός που υποδέχεται μεν με φανφάρες και τιμές Αρχηγού Κράτους το Άγιο Φως που μας έρχεται από τον Πανάγιο Τάφο Εκείνου που είπε ότι «η βασιλεία η εμή ου εστιν εκ του κόσμου τούτου», αλλά εξαφανίζεται «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» μόλις ηχήσει το «Χριστός Ανέστη» και απαξιοί να συμμετάσχει στην Πασχάλια Θεία Λειτουργία προκειμένου να μεταλάβει Σώμα Χριστού, να γίνει σύσσωμος και όμαιμος του Αναστάντος Κυρίου;»

Ποῦ εἶναι ἡ ἀγαπολογία π. Γεώργιε; Ποῦ ὁ σεβασμὸς στὴν ἑτερότητα; Εἶναι τέτοια ἡ ἔπαρσή σας ποὺ δὲν καταλαβαίνετε πιὰ τί λέτε. Τὸν λαὸ, τὸν ὁποῖο ἐσεῖς ἀφήσατε συνειδητὰ ἀκατήχητο, ἐσεῖς ἐκμεταλευτήκατε μέσω τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τὸν κλῆρο καὶ τὴν ὑπακοή, ἐσεῖς κοροιδέψατε μιλώντας γιὰ ἀρετὲς ποὺ δὲν κατέχετε, ἐσεῖς καταδυναστέψατε βάζοντας συνεχῶς στὴν πλάτη του βάρη ἀβάστακτα, ἐσεῖς ὁδηγήσατε στὴν πτώση κάνοντας τὴν Θεία Λειτουργία φιέστα καὶ συνοδεύοντάς την μὲ κάθε είδους ἐορταστικὲς, κοσμικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ νὰ γεμίσετε τὸ παγκάρι, ἐσεῖς καταδικάσατε μέσω τῆς σιωπῆς σας καὶ τῆς συνεργίας σας στὴν καταπάτηση κάθε ἠθικοῦ νόμου καὶ δικαίου, αὐτὸν τολμᾶτε νὰ κατηγορεῖτε; Ποιὸς εἶστε τέλος πάντων; Ποιὸς σᾶς διόρισε κριτὴ τῶν πάντων ἂν δὲν συμφωνοῦν μὲ ἐσᾶς; Γιὰ ἐσᾶς μιλάει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος:

«Προσέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες· ἀλλ' ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς, ἀπὸ τῶν λόγων, ἐκ τῆς ψευδοπροφητείας, ἐκ τῆς ὑποκρίσεως αὐτῶν, ἐκ τῆς κακοδοξίας αὐτῶν, ἐκ τῆς βλασφημίας αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης αὐτῶν, ἤγουν τῆς αἱρέσεως αὐτῶν».

Καὶ μᾶς προφυλάσσει διδάσκοντάς μας:

Μὴ οὖν πορευθῆτε ὀπίσω αὐτῶν. Ὁρᾶτε, πόσος ὁ λόγος ἐν ἁγίαις Γραφαῖς περὶ τῶν τοιούτων. Διὰ τοῦτο πολλάκις ὑμᾶς ὑπέμνησα περὶ τῶν ἀθέων αἱρετικῶν, καὶ τὰ νῦν παρακαλῶ, τοῦ μὴ συγκαταβῆναι αὐτοῖς ἔν τινι πράγματι, μὴ ἐν βρώμασιν, ἢ ἐν πόμασιν, ἢ φιλίᾳ ἢ σχέσει, ἢ ἀγάπῃ ἢ εἰρήνῃ. Ὁ γὰρ ἐν τούτοις ἀπατώμενος, καὶ συγκαταβαίνων αὐτοῖς, ἀλλότριον ἑαυτὸν καθίστησι τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας. Φρίξατε καὶ τρομάξατε οἱ τὰς ἀγάπας μετ' αὐτῶν ποιοῦντες, καὶ διορθώσασθε, ἵνα μὴ ἀπόλησθε ταῖς ἀσεβείαις αὐτῶν.

(Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν, καὶ ψευδοδιδασκάλων, καὶ ἀθέων αἱρετικῶν, καὶ περὶ σημείων τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐρρήθη δὲ μέλλοντος αὐτοῦ ἐκδημεῖν ἀπὸ τοῦ σώματος.)

Ἐμεῖς αὐτὸν ἀκοῦμε ἂν καὶ κάτι ἱερεῖς σὰν καὶ ἐσᾶς τὸν καθαίρεσαν ὡς «θεμελιοκράτη», ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία τὸν ἀνακήρυξε Ἅγιο.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, ἀσήμαντο ἀλλὰ καὶ περήφανο μέλος τῆς «δράκας» τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενιστῶν.