Αντίχριστος έρχεται, από τον ανοιγμένο ουρανό: Αυτή είναι η εικόνα του Αντιχρίστου που υπάρχει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών;

Στην αίθουσα συνεδριάσεων του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (ΠΣΕ), δηλαδή στο Kέντρο το οποίο εργάζεται και συντονίζει την ενoποίηση όλων των εκκλησιών, υπάρχει τεραστίων διαστάσεων ταπισερί με την εικόνα του Αντιχρίστου, ο οποίος θα έρθει για να ενώσει τους πάντες και τα πάντα.

Πριν αναλυθεί η εικόνα του Αντιχρίστου, ας δούμε το έμβλημα του ΠΣΕ το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και αυτό γιατί το τροποποίησαν. Στο προηγούμενο έμβλημα ήταν σχεδιασμένη μια βάρκα στο νερό η οποία για κατάρτι είχε τον σταυρό, και στην κορυφή της παράστασης υπήρχε η λέξη “OIKOUMENE” που είναι η ελληνική «ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ». 

Τώρα, η βάρκα με το νερό αντικαταστάθηκαν από το φίδι. Το φίδι αναπαριστά η τεθλασμένη γραμμή, όπως φαίνεται καθαρά στα δύο άκρα της, που είναι το κεφάλι και η ουρά. Η κυρίαρχη ελληνική λέξη OIKOUMENE – ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ, η οποία υπονοεί τον οικουμενισμό και την πανθρησκεία, παρέμεινε σταθερή.

Στο τεραστίων διαστάσεων χαλί τώρα, η εικόνα είναι υφαντή και όχι ζωγραφισμένη, που φέρει την μορφή του Αντιχρίστου, υπάρχει στην αριστερή πλευρά η άμπελος και στην δεξιά η συκιά. Σ’ ένα καταπράσινο κομμάτι γης το οποίο κυκλώνεται από νερό (το φίδι που τρώει την ουρά του), υπάρχουν όλες οι εκκλησίες οι οποίες χαρακτηρίζονται από ναούς που είναι σχεδιασμένοι με το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό σχήμα του καθενός.

Στο επάνω μέρος της ταπισερί, η οποία είναι εμβαδού περίπου 50 τετραγωνικών μέτρων, δεξιά και αριστερά του Αντιχρίστου, σχηματίζονται δύο γράμματα. Το «Χ» και το «C». Τα δύο αυτά γράμματα είναι το όνομα του Χριστού όπως αυτό γράφεται στις εικόνες. 

Ο Αντίχριστος ξεπροβάλει ανάμεσά τους διαλύοντας το όνομα του Χριστού. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο κείμενο της Αποκαλύψεως του Ιωάννου όπου το όνομα του θηρίου είναι «χξς». Το «ξ», που συμβολίζει οπτικά το φίδι, χωρίζει το όνομα του Χριστού, «χς».

Ο Αντίχριστος, ως αντί του Χριστού, θα τα κάνει όλα αντίθετα! Επομένως και οι άγγελοί του αντίθετα θα συμβολίζονται. Στην ταπισερί υπάρχουν δύο άγγελοι. Ο ένας είναι άνδρας και ο άλλος γυναίκα. Αριστερά είναι ο άνδρας και δεξιά η γυναίκα διότι ο δεξιά κείμενος έχει μικρότερο κεφάλι από τον αριστερά, έχει επίσης και προεξέχων στήθος. Τα δε δάκτυλα των ποδιών των αγγέλων είναι φυσιολογικά, ενώ τα αντίστοιχα του Αντιχρίστου, όπως θα δειχθεί παρακάτω, δεν είναι.

Στο κέντρο των εικονιζομένων εκκλησιών είναι γραμμένο στα ελληνικά «ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ».

Η φράση είναι παρμένη από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη Κεφ. ΙΖ΄,21, και το «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» σημαίνει «για να είναι όλοι ένα». Δηλαδή, παγκοσμιοποίηση με έναν παγκόσμιο άρχοντα, που θέλει να πάρει την θέση του Χριστού στην πίστη των ανθρώπων, τον Αντίχριστο.

Συνεχίζω την περιγραφή της εικόνος, και στο τέλος θα περιγράψω το σώμα του Αντιχρίστου, που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φαίνεται στην ταπισερί ότι ο Αντίχριστος έρχεται, από τον ανοιγμένο ουρανό. Δεν έρχεται από τον ουρανό, εμείς το νομίζουμε αυτό επειδή έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα του Χριστού, αλλά από κάτι άλλο πιο κοινό. Αν ήταν ουρανός, ο ουρανός από πίσω του θα ήταν καθαρός και φωτεινός και όχι με σκιές. Το σχήμα από το οποίο ξεπροβάλει ο Αντίχριστος είναι… 

Θα το περιγράψω όπως το περιγράφει ο D. Brown. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει την «θηλυκότητα, τη γυναικεία φύση και τη γονιμότητα». Διότι η ΝΤΠ θέλει να «αναστήσει» το Ιερό Θηλυκό, την Μεγάλη Θεά, την Θεά των Ιχθύων , την Σεκινά, και όλα όσα άλλα ονόματα έχει. Γι αυτό και η κεντρική είσοδος των καθολικών καθεδρικών ναών έχει το σχήμα αυτό. Αυτά τα γράφει ο D. Brown που ξέρει τι γράφει. Ακόμη και σήμερα, για μην φαίνεται γελοίο κάτι τέτοιο, υπάρχουν θρησκείες που τιμούν ιδιαίτερα το τμήμα αυτό του γυναικείου σώματος τιμώντας έτσι την παλιά θεά, όπως π.χ. στην Ινδία.

Ο Αντίχριστος, που θα τα κάνει όλα αντίθετα, θα έχει μητέρα, επειδή ο Χριστός έχει Πατέρα.

Βλέπουμε επίσης στην ταπισερί ένα πτηνό, πάνω από τον Αντίχριστο, το οποίο κατέρχεται με ταχύτητα «μπηχτοκέφαλα» (όπως φαίνεται και στον σταυρό του Πάπα), που παραπέμπει στο περιστέρι που είναι σύμβολο του Αγίου Πνεύματος. Στην προκειμένη εικόνα όμως το πτηνό δεν είναι περιστέρι, διότι τα περιστέρια δεν έχουν ψαλιδωτή ουρά. Περισσότερο με ψάρι με φτερά μοιάζει παρά με περιστέρι. Στο στόμα του το «περιστέρι» κρατάει κάτι το οποίο είναι η Λίλιθ, ο Νιμπίρου ή ποιός ξέρει τι άλλο; Αυτό προκύπτει συνειρμικά διότι αυτό που φαίνεται ως φωτοστέφανο στο κεφάλι του Αντιχρίστου δεν είναι φωτοστέφανο αλλά είναι δύο μισά τμήματα του Ηλίου και της Σελήνης. Ο γνωστός διπολικός συμβολισμός που υπάρχει σε κάποιες αίθουσες. Τίποτα δεν προκύπτει κατά τύχη.

Τώρα, θα δούμε τα χαρακτηριστικά του σώματος του Αντιχρίστου. Ο Αντίχριστος είναι ερμαφρόδιτος, αρσενικοθήλυκος, όπως άλλωστε ερμαφρόδιτος είναι και ο Γιαχβέ. Τυχαία νομίζετε ότι η ΝΤΠ καταστρέφει την φυσιολογική εμφάνιση των ανθρώπων μέσω του συρμού (μόδα, στα ελληνικά) επιστρατεύοντας διαφόρους «λεχρέμπιτις»; 

Η εξωτερική εμφάνιση, η ενδυμασία, οι συμπεριφορές, οι πλαστικές επεμβάσεις, που αλλοιώνουν την φυσιολογική εμφάνιση των ανθρώπων γίνονται βάσει σχεδίου με σκοπό την «κατ’ εικόνα και ομοίωση» προς τον νέο θεό.

Το βασικό χαρακτηριστικό του σώματος του Αντιχρίστου είναι ότι είναι ασύμμετρο, έχοντας αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά. Μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνεται συμμετρικό, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ας δούμε τα χαρακτηριστικά αυτά ξεκινώντας από τα πόδια και πηγαίνοντας προς τα πάνω.

Στο πόδι που προβάλει πρώτο, το δεξί, τα τρία μεσαία δάκτυλα προεξέχουν των δύο ακριανών. Είναι μεγαλύτερα. Δεν υπάρχει άνθρωπος με τέτοιου είδους πόδια. Στην δε τέχνη τα πόδια των ανθρώπων είναι συγκεκριμένα και τέτοιου είδους πόδια πρώτη φορά εμφανίζονται. Άρα πρόκειται για κάποιον μοναδικό άνθρωπο.

Στην περιοχή του ισχίου η δεξιά του πλευρά παρουσιάζει σχετικά οξεία εξοχή λίγο πιο κάτω από την μέση. Στην αριστερή πλευρά το ισχίο παρουσιάζει πιο αμβλυμμένη, πιο καμπυλωτή, αλλά ογκωδέστερη εξοχή, η οποία βρίσκεται χαμηλότερα από αυτήν της δεξιάς πλευράς, στοιχείο που παραπέμπει σε θηλυκό σώμα. Στην δεξιά του πλευρά είναι το αρσενικό σώμα και στην αριστερή του το θηλυκό.

Στον κορμό, οι καμπύλες του γυμνού σώματος από την μασχάλη και κάτω, μέχρι το ισχίο, διαφέρουν ως προς την καμπυλότητά τους. Δεξιά είναι η ανδρική πλευρά και αριστερά η θηλυκή. Αυτό γίνεται για να υποστηριχθούν και οι μαστοί. Στην δεξιά πλευρά είναι ο ανδρικός μαστός και στην αριστερή ο γυναικείος.

Οι ώμοι είναι επίσης διαφορετικοί. Ο δεξιός είναι καμπυλωτός που σημαίνει είναι γυναικείος, ενώ ο αριστερός είναι περισσότερο διογκωμένος και δυνατός όπως συμβαίνει στους άνδρες. Τα δε δάκτυλα αριστερού χεριού, του ανδρικού, είναι μεγαλύτερα και στιβαρότερα του άλλου χεριού. Η κοτσίδα των κυματιστών μαλλιών, που παραπέμπουν σε συγκεκριμένη φυλή, βρίσκεται στην πλευρά της Σελήνης και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση.

Τα μάτια του τώρα… Τα μάτια του Αντιχρίστου διαφέρουν το ένα από το άλλο (όπως συμβαίνει και στον εικονιζόμενο στον σταυρό του Πάπα). Το δεξί μάτι είναι στρογγυλό εν αντιθέσει με το άλλο που είναι επίμηκες. Η διαφορετικότητα των ματιών είναι από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της εμφάνισης του Αντιχρίστου. Ο προφήτης Έσδρας μας κατατοπίζει σχετικά με την εμφάνιση του Αντιχρίστου, σε βιβλίο που δεν πρέπει να γνωρίζουμε, γράφοντας ότι το δεξιό μάτι του Αντιχρίστου θα είναι όπως το αστέρι που ανατέλλει το πρωί και το άλλο ασάλευτο, δηλαδή παγερό.

«Ως αστήρ το πρωί ανατέλλων» έγραψε ο προφήτης. Ο ισχυρός αυτός συμβολισμός βρίσκεται μπροστά μας σχεδόν κάθε μέρα. Οι Καθολικοί ονομάζουν το Πάσχα “Εaster” και “East” είναι η ανατολή, το μάτι των illuminati, Χρυσή Αυγή, φωτογραφίες διασήμων που κρύβουν το ένα τους μάτι, κλπ κλπ.

Είναι απορίας άξιον. Τι να αισθάνονται άραγε οι ιερωμένοι λειτουργοί των Εκκλησιών του Χριστού όταν πάνε στο ΠΣΕ και βλέπουν αυτήν την εικόνα;

Χρήστος Μαντζιάρης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ὤ θεομπαῖκτες (δεσποτάδες), ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!…

Τὰ μεγάλα συλλείτουργα 

καὶ ἡ πολυτέλεια τῶν σημερινῶν δεσποτάδων 

δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση 

μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

https://youtu.be/EmPogy8beqQ

Θὰ μαζευτοῦν καὶ δεσποτάδες μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ μὲ τὶς σπινθηροβολοῦσες μίτρες τους, θὰ μαζευτοῦν ὅλοι ἐπάνω ἐκεῖ. Ἔ, Χριστιανοί μου, σᾶς ἐνθουσιάζει αὐτὴ ἡ πανήγυρις; σᾶς ἐνθουσιάζουν αἱ στολαὶ αἱ λαμπραὶ τῶν παπάδων μας καὶ τὰ ῥαβδιὰ τὰ δεσποτικὰ καὶ τὰ στέμματα καὶ οἱ φωνὲς καὶ οἱ πανηγύρεις; Δὲν ξέρω.

Σᾶς κάνω μιὰ ὑπόθεσι μόνο. 

Φαντασθῆτε τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ εἶνε ὅλοι αὐτοὶ μαζεμένοι ἐκεῖ,νά ᾽ρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος· μὲ τὸ ῥαβδί του, χωρὶς νά ᾽χῃ μίτρες στὸ κεφάλι… 

Πώ πω! δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μία μίτρα, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μπαστούνια καὶ πολυτέλεια, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ αὐτοκίνητα πολυτελείας, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ διαταγὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ βροντάς· δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο σὰν Ἀλῆ πασᾶ νὰ κυβερνᾷ τοὺς πιστούς. Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ἔτσι τὸν Παῦλο· εἶνε μιὰ ἄρνησις τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἱερατείου μας.

Ἐὰν πραγματικῶς λοιπόν, μὲ ἀλεξίπτωτο τοῦ οὐρανοῦ, ἔπεφτε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια κάτω στὴ γῆ τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ἔλεγαν «Ὁ Παῦλος ὁ ἀπόστολος!», –ὤ τότε, ἀδελφοί μου– θὰ ἄλλαζε ὅλη αὐτὴ ἡ ψευδής σκηνοθεσία, ὅλο αὐτὸ τὸ φεστιβὰλ τὸ ὁποῖο ἑορτάζουνε ὅλοι αὐτοί οἱ ψαλτάδες, οἱ παπᾶδες μὲ τὰ λαμπρά τους ἄμφια, οἱ δεσποτάδες). Καὶ μόνον αὐτοί; Καὶ ἐμεῖς ὅλοι, ἀδελφοί μου· καὶ ὅλη ἡ Ἀθήνα, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὸ λαὸ καὶ τὸν κλῆρο της, μὲ τοὺς φτωχούς, μὲ τοὺς πλουσίους, μὲ τοὺς βασιλιᾶδες της. Ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅπως στύβεις τὸ λεμόνι, ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους (παπᾶδες, ψαλτάδες, δεσποτάδες, καλογέρους, ἀσκητάδες, ἱεροκήρυκας, θεολόγους), ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅλους, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουμε.

Ἄχ Χριστιανοί μου! Ἕνας Παῦλος ἦταν αὐτός –ὅταν τὸ σκέπτομαι κλαίω–, καὶ ἔγινε ἠλεκτρικὴ σκούπα καὶ καθάρισε τὴν Ἑλλάδα·ὀγδόντα δεσποτάδες, ἑκατὸ ἱεροκήρυκες, ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες ἐμεῖς, καὶ ἡ Ἑλλάδα ἐβρώμισε. Πού, ἂν εἴχαμε Πνεῦμα Θεοῦ, θὰ εἴχαμε ἀνακαινίσει τὸν κόσμο ὅλο. Ἄχ Παῦλε, ἄχ Παῦλε!

Καὶ ἂν ἤρχετο ὄχι στὸ 53 μ.Χ. ποὺ ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν σήμερα στὸ «κλεινὸν ἄστυ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ εἶχε καὶ σήμερα ἐχθρούς. 

Ἀλλὰ ἂς μὲ συχωρέσῃ ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὴν τὴν πικρὰν ἀλήθεια ποὺ θὰ πῶ. Ἂν καὶ ξέρω ὅτι μέσα στὸ ἀκροατήριό μου ἔχω κατασκόπους οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ γνήσιο καὶ ἀποστολικὸ καὶ ῥιζοσπαστικὸ κήρυγμά μου, μιλῶ καθαρὰ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶνε ἂς προσπαθήσῃ νὰ μὲ διαψεύσῃ καὶ νὰ κατηγορήσῃ ὅ,τι θέλει. Ἐὰν ἐρχότανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα μέσα, στὴν Ἑλλάδα μέσα, οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί του, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες, οὔτε νὰ πιῇ ἕνα ποτήρι νερό, θὰ ἤτανε – ποιοί, ἀδελφοί μου; Δὲν τὸ λέτε· θὰ ἦταν οἱ δεσποτάδες.

Ὄχι ἀγαπητοί μου ὅλοι. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι,οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν ἕνα Μέγα Βασίλειο, ἕνα Χρυσόστομο καὶ ἀργότερα ἕνα Μέγα Ἀθανάσιο· οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι, περὶ τῶν ὁποίων εἶπε ὁ Χρυσόστομος ὅτι «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων» (τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅσο τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἀπὸ μερικούς). Οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες. Δὲν θὰ τολμοῦσε.

Ποῦ νὰ πάῃ ὁ Παῦλος; Νὰ πάῃ στὸ Μεσολόγγι; Οἱ παράνομοι καὶ ἀντικανονικοὶ δεσποτάδες –γιατὶ θὰ εἶχε ἕνα ραβδὶ φωτιὰ καὶ λαύρα– θὰ τοῦ ἔλεγαν· «Ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Μεσολόγγι ἔχουμε ἱεροκήρυκας σπουδαίους καὶ μεγάλους». Θὰ πήγαινε στὰ Γιάννενα; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Θὰ πήγαινε στὸ Βόλο; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Ὅπου νὰ πήγαινε, δὲν θὰ μποροῦσε να σταθῇ.

Εὐγενέστεροι ἦσαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ χρόνια ἐκεῖνα· τὸν ἀνεβάσανε ἐπάνω στὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. 17,19 κ.ἑ.). Ἂν ἐρχόταν τώρα, ἡ δημοσία ἀσφάλεια θὰ τὸν συνελάμβανε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ θὰ τὸν ὡδηγοῦσε στὴν ἐξορία, δὲν θὰ τὸν ἄφηνε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες.

Ὤ θεομπαῖκτες, ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!… Ὅταν παρουσιαστῇ πνεῦμα τὸ ὁποῖον ἔχει σπινθῆρα ἀποστόλου Παῦλου, δὲν γίνεται δεκτός. Ἐντὸς ὀλίγου μέσα εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχῃ θέσι [γι᾽ αὐτόν]. Ἐὰν κατισχύσῃ ἡ ἀνομία, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἁμαρτία, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Κάθε τίμιος κληρικὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο, κάθε κληρικὸς μὲ παρρησία καὶ ἔλεγχο, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Μέσα στὴν φαυλοκρατούμενη ἐκκλησία δὲν θά ᾽χουν θέσι οἱ τίμιοι ἄνθρωποι.

Ἀλλ᾽ ὦ Παῦλε ἀπόστολε. Ἐσὺ ποὺ ἀγάπησες τὸ γένος μας, ἐλθὲ καὶ πάλι ἐν μέσῳ ἡμῶν. Παρηγόρησέ μας, ἐνίσχυσέ μας, δῶσε μας καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας. Καὶ τότε, τὰ βράχια θὰ τινάξουν ρόδα πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἐπίλογος ὁμιλίας ποὺ ἔγινε στὴν Αθήνα το 1965)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Η "ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ"

Για όλους αυτούς που στις πονηρές τούτες ημέρες που ζούμε κατεφεύγουν στην αντίχριστη και βλάσφημη Οικουμενιστική θεωρία αλλά συγχρόνως και πρακτική της "ψυχολογίας του πλήθους", με σκοπό να πείσουν τους Χριστιανούς και προπάντων τους εαυτούς τους ότι κατέχουν την αλήθεια, εμείς θα παραθέσουμε προς καταισχύνη όλων αυτών, αλλά προπάντων για στήριξη και νουθεσία όλων των Χριστιανών, την Ιερά Διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας δια της τιμίας Επιστολής του Πανοσίου Θεοδώρου του Στουδίτου,

"Και μη απορήσεις, αν μια λέξη γεννά αίρεση, ακούοντας τον Κύριο που λέγει·

«Ιώτα εν ή μια κεραία ού μη παρέλθη από του νόμου, έως αν πάντα γένηται».

Ούτε να θελήσεις να λες· γιατί πρέπει να πολυεξετάζω το πράγμα και με μια λέξη να επαναφέρω τις γνωστικές θεωρίες και να συμπεραίνω αυτό και εκείνο;

Για να μη πέσεις στη λεγόμενη αίρεση των Γνωσιμάχων, για την οποία ο συγγραφέας λέγει·

γνωσινομάχοι είναι εκείνοι που αντιδρούν σε κάθε γνώση του Χριστιανισμού, λέγοντας οτι κάνουν κάτι περιττό αυτοί που αναζητούν κάποιες γνώσεις στις αγίες Γραφές.

Γιατί ο Θεός δεν ζητεί τίποτε άλλο απο τον Χριστιανό, παρά μόνο καλές πράξεις.

Είναι επομένως καλό να πορεύεται κανείς μάλλον έτσι απλά και να μη πολυασχολείται με κανένα δόγμα γνωστικής σημασίας.

Έτσι λοιπόν πιστεύουν οι Γνωσιμάχοι.

Παρουσίασε μου λοιπόν συ, αν βέβαια έχεις, από ιερά κείμενα, ότι δεν είναι αίρεση - ο Οικουμενισμός - και μη μου προβάλλεις πολλά, ούτε να καυχιέσαι για τους νυχτερινούς θεοσεβείς, αυτούς που ονομάζεις γνωστικούς και απλοϊκούς και φίλους.

Γιατί, αν είναι θεοσεβείς, που είναι το θάρρος τους;

Αν πάλι είναι γνωστικοί (και δεν λέγω ότι δεν είναι, γιατί ομολογώ πολλούς ανώτερους και από εμένα τον απλοϊκό αλλά εφόσον ακολουθούν την αλήθεια), να δείξουν με γνώση από την ίδια την αλήθεια και μάλιστα και με παραδείγματα, που να ταιριάζουν βέβαια και να μη είναι ασυμβίβαστα και αντίθετα προς την αλήθεια και τους αποστολικούς και πατερικούς κανόνες.

Και αν είναι φίλοι όπως θέλει ο Θεός, γιατί κοινωνούν με τους αλλόδοξους;

Γιατί αυτοί δεν είναι φίλοι αληθινοί και πιστοί.

Πρόσεχε λοιπόν, αδελφέ, τι λέγει ο Μέγας Βασίλειος σ' εκείνους που κρίνουν την αλήθεια από το πλήθος.

«Αυτός που δεν τολμά», λέγει, «να φέρει λόγο για τη συζήτηση που γίνεται, ούτε έχει να παρουσιάσει αποδείξεις και εξαιτίας αυτού καταφεύγει στο πλήθος, ομολογεί την ήττα του, επειδή δεν έχει κανένα εφόδιο θάρρους».

Και μετά από άλλα· «Ας μου δείξει την ομορφιά της αλήθειας, έστω και ένας, και πολύ σύντομα θα πεισθώ.

Όμως πλήθος πολύ χωρίς αποδείξεις, είναι βέβαια ικανό να απειλήσει, αλλά να πείσει καθόλου.

Ή πόσες μυριάδες θα με πείσουν να πιστέψω ότι η ημέρα είναι νύχτα, ή το χάλκινο νόμισμα να το θεωρήσω χρυσό και έτσι να το δεχθώ, ή να γευθώ ολοφάνερο δηλητήριο, αντί για κατάλληλη τροφή;»

Έπειτα, εξαιτίας γήινων πραγμάτων δεν θα φοβηθούμε τους πολλούς που ψεύδονται και για χάρη των-Οικουμενιστικων- δογμάτων θα ακολουθήσω με νεύματα αναπόδεικτα, εγκαταλείποντας εκείνα που παραδόθηκαν από παλιά και από μακρό χρόνο με πολλή συμφωνία και τις μαρτυρίες των αγίων Γραφών;

Δεν ακούσαμε τον Κύριο που λέγει,

«Πολλοί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί;» και πάλιν, «Στενή και τεθλιμμένη ή οδός η απάγουσα εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν;».

Ποιός λοιπόν λογικός δεν εύχεται να είναι μεταξύ των λίγων, που μέσα απο την στενή πύλη μπαίνουν στην σωτηρία, παρά μεταξύ των πολλών, οι οποίοι μέσω της πλατείας οδού σπρώχνονται προς την απώλεια;

Και ποιος δεν θα επιθυμούσε, αν ζούσε κατά την εποχή του μαρτυρίου του μακαρίου Στεφάνου, να βρίσκεται με το μέρος εκείνου, που ήταν ο μόνος που δεχόταν τους λίθους και ήταν ο περίγελος όλων, παρά με τους πολλούς που νόμιζαν πως έχουν την αληθινή πίστη από την κακή εξουσία;

Ένας άνθρωπος που προκόβει κατά Θεόν, είναι προτιμότερος απο μυριάδες που καμαρώνουν με αυθάδεια.

Όπως βλέπουμε και στην Παλαιά Διαθήκη, όπου χιλιάδες από τον λαό έπεφταν χτυπημένοι από Θεϊκή οργή και «Μόνος ο Φινεές στάθηκε και εξευμένισε τον Θεό και κόπασε η καταστροφή».

Αν όμως εκείνος έλεγε, πως να τολμήσω να ζητήσω εξιλέωση ύστερα απο τα τόσα που έγιναν;

Πώς να καταψηφίσω αυτούς που αποφάσισαν να ζουν με τον τρόπο αυτόν;

Ούτε αυτός θα αρίστευε, ούτε το κακό θα σταματούσε, ούτε οι υπόλοιποι θα σώζονταν, ούτε ο Θεός θα τους χάριζε την εύνοια του.

Είναι λοιπόν καλό, είναι καλό και ο ένας να μιλάει με παρρησία και να ακυρώνει την άδικη απόφαση των πολλών.

Συ όμως, αν σου αρέσει, προτίμησε αντί του Νώε που σώζεται, το πλήθος που πνίγηκε και εμένα επίτρεψέ μου να τρέξω στους λίγους που είναι μέσα στην κιβωτό.

Αν πάλι θέλεις κατάταξε τον εαυτό σου μαζί με τους πολλούς στα Σόδομα, εγώ όμως θα συνοδέψω τον Λωτ, έστω και αν μόνος του αποχωρίζεται από τα πλήθη επιδιώκοντας το συμφέρον του.

Ωστόσο για μένα και το πλήθος είναι σεβαστό, όχι όμως εκείνο που αποφεύγει την εξέταση, αλλά εκείνο που παρέχει απόδειξη· ή εκείνο που αμύνεται με κακία, αλλά εκείνο που διορθώνεται με τρόπο πατρικό· ή εκείνο που χαίρεται με την καινοτομία, αλλά αυτό που φυλάγει την πατρική κληρονομιά.

Και για ποιό πλήθος μου μιλάς;

Αυτό που πληρώθηκε με κολακεία και δώρα;

Αυτό που εξαπατήθηκε από αμάθεια και άγνοια;

Αυτό που έπεσε απο δειλία και φόβο;

Αυτό που προτίμησε την πρόσκαιρη απόλαυση της αμαρτίας, απο την αιώνια ζωή;

Αυτά που πολλοί ομολογήσαν φανερά.

Με το πλήθος ενισχύεις το ψέμα;

Έδειξες το μέγεθος του κακού.

Γιατί, όσοι περισσότεροι βρίσκονται στο κακό, τόσο μεγαλύτερη είναι η συμφορά ".

(Αγίου Θεόδωρου Στουδίτου, Επιστολή ΜΗ'-

Αθανασίω τέκνω).

Εύχεστε και για εμένα

Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός.

http://agiooros.org

Σε αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπάνε τρώνε "βρώμικο ψωμί"...

Και μόνο ένα στοιχείο ήταν ικανό να φανερώσει την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου. 

Ότι ο κόσμος αυτός τον συκοφάντησε, τον αδίκησε, τον δίωξε, τον περιθωριοποίησε. 

Αυτό αρκεί. "Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί.." 

Και όταν ο κόσμος δεν σε αγαπά ή δεν σε τιμά, αναλαμβάνει ο Θεός.Όταν μικραίνει η αγκαλιά των αχαρίστων πλαταίνει του Θεού. Κι όταν η γλώσσα των κατηγόρων σου πικραίνει σπιλώντοντας και αμαυρώνοντας το όνομα σου, ο Θεός γλυκαίνει την καρδιά σου. Αργά η γρήγορα ο Θεός απαντάει στο κακό και σε "δοξάζει". 

Όσο ο κόσμος θα κυνηγάει τα παιδιά του Θεού, τόσο Εκείνος θα γεμίζει με αγίους τον ουρανό. Έτσι για να σπάει πλάκα με την «ηθική» και την «δικαιοσύνη» μας, με αυτά τα απίστευτα κωμικοτραγικά κριτήρια μας.....

plibyos.blogspot.gr

«Δυσωπείτω σε ἡ παράδοσις». Ἂς σὲ κάνει νὰ ἐντραπεῖς ἡ Παράδοση

Ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες εἶχαν ἕναν κοινὸ στόχο: Νὰ διαστρέψουν τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ νὰ καταργήσουν τὴν Ἱ. Παράδοση: «Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι, ἐκ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν ἐδαφισθεῖσαν ἀφανισθῆναι» (Μ. Βασίλειος, Περὶ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, 10, 25, 9). 

Γιὰ νὰ πετύχουν μάλιστα τὸν σκοπό τους δὲν διστάζουν νὰ ἐξαπατήσουν τὸ ποίμνιο, ἐπικαλούμενοι κι αὐτοὶ τὴν Ἱ. Παράδοση, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα διαστρέφοντάς την. Τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ εἶναι φυσικὰ ἐπιτυχές, μόνο ὅταν οἱ Ποιμένες δὲν ἀγρυπνοῦν καὶ δὲν κατηχοῦν ὀρθόδοξα τοὺς πιστοὺς καί, ὡς ἐκ τούτου, ὅταν τὸ ποίμνιο ἀγνοεῖ, τί εἶναι Ἱ. Παράδοση.

Ὁ ὅρος «Παράδοση» εἶναι παράγωγο τοῦ ρήματος «παραδίδωμι», ποὺ σημαίνει: δίνω κάτι στὰ χέρια κάποιου, ἐμπιστεύομαι κάτι σὲ κάποιον, ἐπιτρέπω. Σημαίνει ὅτι οἱ προγενέστεροί μας, ἀνακάλυψαν καὶ ἐκτίμησαν τὸ ἀληθινό, τὸ οὐσιῶδες, τὸ σωτήριο καὶ μᾶς ἐπέτρεψαν —ἀπόδειξη τοῦ προνομίου καὶ τοῦ καθήκοντος ποὺ ἔχουμε— μέσῳ θυσιῶν καὶ ἀγώνων νὰ τὸ παραλάβουμε καὶ νὰ τὸ διατηρήσουμε ἀναλλοίωτο: «Φυλάξεις, λέγει, ἃ παρέλαβες μήτε προστιθεὶς μήτε ἀφαιρῶν» (Βαρνάβα, Ἠθικ. Καθηκ. κεφ. 19). 

Ἡ Ἱ. Παράδοση λοιπὸν εἶναι τὸ σύνολο τῶν παρακαταθηκῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὸν θεανθρώπινο χαρακτῆρα της ἕνα ἐνιαῖο καὶ ἀδιαίρετο σύνολο ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της, τὴν Πεντηκοστή, μέχρι σήμερα. Εἶναι τὸ σύνολο τῶν γραπτῶν καὶ προφορικῶν διδαχῶν καὶ ἐντολῶν, εἶναι τὸ σύνολο τῶν δογμάτων, ποὺ μᾶς παραδόθηκαν πρῶτα μέσῳ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ μετὰ μέσῳ τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκε» (Συνοδικὸ τῆς 7ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ἡ Ἱ. Παράδοση δὲν ἐκσυγχρονίζεται, δὲν συμβιβάζεται, δὲν προσαρμόζεται, δὲν ὑποτάσσεται, ἀλλὰ παραμένει ὡς ἡ ἔκφραση τοῦ Λόγου, ζωντανὴ εἰς τὸν αἰῶνα (Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως). 

Ἐὰν ἀφαιρέσουμε ἢ θίξουμε ὁποιοδήποτε στοιχεῖο ἢ γράμμα, ἔστω καὶ «ἰῶτα ἕν» ἀπὸ τὴν οὐσία, καταστρέφουμε καὶ ἀναιροῦμε, κατὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, τὸ ὅλο. Κι ἂν ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἱστορικοῦ καὶ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι ὁδηγεῖ σὲ κάποια ἀναγκαστικὴ ἢ ἀναγκαία ἀλλαγή, αὐτὸ θὰ ἔχει σχέση μὲ κάποια ἐξωτερικὰ στοιχεῖα καὶ ζητήματα ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας κι ὄχι μὲ τὴν οὐσία τῆς παραδόσεως, τὸ δόγμα καὶ τὴν πίστη π.χ. στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία οἱ Ἐπίσκοποι παντρεύονταν, οἱ ἱερεῖς εἶχαν κοντὰ μαλλιὰ καὶ παπαλήθρα κλπ.

Ἡ Παράδοση δὲν εἶναι νεκρή, δὲν εἶναι ἀπαίτηση ἀρρωστημένης λατρείας ἢ αὐτοσκοπός. Τὸ κέντρο της εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ μαρτυρία, ὁμολογία καὶ κοινωνία μὲ Αὐτὸν τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων. Διατηρώντας τὴν Ἱ. Παράδοση γινόμαστε κι ἐμεῖς ἄμεσοι κοινωνοὶ μαζί του. Εἶναι μία ζωντανὴ ἐμπειρία, ἡ ὁποία διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μὲ τὴν ἴδια μας τὴν ζωή. Μᾶς ἐπιτρέπει νὰ προχωροῦμε στὴν ζωή μας μὲ σίγουρες βάσεις, ἀσφαλῆ δρόμο καὶ ἐφικτὸ προσδιορισμό. Μᾶς δίνει τὴν διαχρονικὴ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ὡς μέσο ἀποφυγῆς ἢ καὶ ἀντιμετώπισης σφαλμάτων, ὡς μέσο αὐτογνωσίας, ἔμπνευσης καὶ ὁλοκλήρωσης. Εἶναι ἡ ἁλυσίδα ποὺ ἀναδεικνύει τὸν ζωντανὸ Λόγο, ποὺ συνδέει, κρατάει ἑνωμένη καὶ στηρίζει τὴν Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων· «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν» (βλ. Συνοδικό). Ὅποιος κατέχει, διατηρεῖ καὶ βιώνει τὴν Ἱ. Παράδοση, δὲν ἐπιζητᾶ κάτι ἄλλο «Παράδοσις ἐστί, μηδὲν πλέον ζήτει» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Β' Θεσσ. Λόγ. στ'). Τὰ κατέχει ὅλα.

Ἡ παράδοση δὲν ἀπειλεῖται κυρίως ἀπὸ κάτι τὸ ξενόφερτο, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν προβάλλουν καὶ ἀπὸ τὸ πῶς τὴν προβάλλουν, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἐπικαλοῦνται ἐπιφανειακῶς, ἀλλὰ στὴν πράξη τὴν ἀρνοῦνται. Οἱ αἱρετικοὶ προσπάθησαν νὰ ἀφαιρέσουν, νὰ προσαρμόσουν, νὰ ἀναιρέσουν, νὰ ἐκσυγχρονίσουν, νὰ μεταλλάξουν καὶ ἀποκόπησαν ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔμειναν ἐκτὸς Αὐτῆς καὶ αὐτομάτως χωρὶς Ἱ. Παράδοση, ἀφοῦ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκανε, αὐτοὶ τὰ ἀπόρριψαν. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἀπόρριψης τους εἶναι εἶναι ἡ δημιουργία ὄχι ἑνὸς θεανθρωπίνου, ἀλλὰ ἑνὸς ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, μὲ ἔλλειψη Παραδόσεως, μὲ ἔλλειψη ἀλήθειας, μὲ ἔλλειψη ἀληθινῆς ζωῆς. 

Αὐτὸ προσπαθοῦν νὰ πράξουν καὶ σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές, ἡ αἵρεση τῶν αἱρέσεων, ἡ παναίρεση τῶν ἐσχάτων χρόνων. Ἡ Ἱ. Παράδοση τοὺς ἐλέγχει, τοὺς ἀποκαλύπτει, τοὺς ἀναδεικνύει ὡς αἱρετικούς. Ἔτσι προσπαθοῦν μὲ κάθε μέσο νὰ ἀλλοτριώσουν, νὰ διασπάσουν τὸν συνδετικό, διαχρονικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἱ. Παραδόσεως καὶ ἔτσι, ὑπονομεύοντας τὰ προστατευτικά της πλαίσια, νὰ στηρίξουν τὴν αἱρετική τους ψευτοδιδασκαλία μὲ ὅλα τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της. Γι’ αὐτό τους τὸν σκοπὸ μεταχειρίζονται πολλὰ μέσα:

Παρουσιάζονται ἐπιφανειακὰ ὑποστηρικτὲς τῆς Παράδοσης, π.χ. τηρώντας αὐστηρὰ τὸ λειτουργικό της τυπικό, καταργώντας ὅμως τοὺς Κανόνες καὶ τὴν διαχρονικότητα ποὺ τὴν διέπουν.

Χρησιμοποιοῦν τὴν γλώσσα τῆς Ἱ. Παράδοσης, ἀφαιρώντας της ὅμως τὴν ἁπλότητα καὶ σαφήνεια τοῦ λόγου ποὺ τὴν διακατέχει καὶ χρησιμοποιώντας τεχνολογικὰ σοφίσματα καὶ σχολαστικὲς μεθόδους, ποὺ προκαλοῦν σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμό.

Ὑμνοῦν ἐπιφανειακὰ τοὺς Ἀποστόλους, τὶς Συνόδους καὶ τοὺς Πατέρες ποὺ διασαφήνισαν τὰ δόγματα καὶ τὸν ἱερὸ χαρακτῆρα τῆς Ἱ. Παράδοσης, ἀμφισβητώντας τους ὅμως στὴν πραγματικότητα καὶ παρουσίαζοντας τὴν δική τους δοκισησοφία ὡς πραγματικὴ «αὐθεντία».

Ὑπερασπίζουν ἐπιφανειακὰ τὴν Ἱ. Παράδοση ἔχοντας κοινωνία καὶ δεσμοὺς ἀγάπης μὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν κατήργησαν καὶ αὐτοανακηρύχθηκαν ἐχθροί της.

Μιλοῦν γιὰ τὴν Ἱ. Παράδοση καινοτομώντας, ὡς τεράστο ὀξύμωρον, ἀσύστολα καὶ ἀπροκάλυπτα, κατηγορώντας τοὺς ἀγωνιζομένους ὑπέρ της, ὡς φανατικοὺς παραδοσιολάτρες, χαρακτηρίζοντας παράλληλα τοὺς προοδόπληκτους ἀρνητές της, ὡς ἐκφραστές της.

Κηρύττουν στοὺς Ἱ. Ναοὺς τὴν σημασία τῆς Ἱ. Παράδοσης ἀποκηρύττοντάς την παράλληλα στὰ διεθνὴ συνέδρια ὡς τροχοπέδη, ὡς δεσμὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἀπελευθερωθοῦμε στὸν σύγχρονο κόσμο ποὺ ζοῦμε.

Ἰσχυρίζονται, ὅτι ὑπερασπίζονται τὴν Ἱ. Παράδοση, παραδίδοντας την ὡς θυσία στὸν βωμὸ τῆς ἀντίχριστης καὶ ἀντιπατερικῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Οἱ καιροὶ ποὺ ζοῦμε εἶναι καιροὶ σύγχυσης, προδοσίας καὶ ἀποστασίας καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως, οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἱ. Παράδοσης πρέπει νὰ κατονομάζονται καὶ νὰ ἀναδεικνύονται. Οἱ Οἰκουμενιστὲς πολεμώντας τὴν Ἱ. Παράδοση, πολεμοῦν τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Σὲ αὐτὴν τὴν προσπάθεια ποὺ κάνουν οἱ Οἰκουμενιστὲς βρῆκαν συμμάχους καὶ τοὺς ὑποτιθέμενους «ἀντιοικουμενιστές», οἱ ὁποῖοι μιλοῦν καὶ καταδεικνύουν μὲν τὴν καταπάτηση καὶ ἀναίρεση τῆς Ἱ. Παράδοσης, δὲν κάνουν ὅμως τίποτα γιὰ νὰ τὴν σταματήσουν γιὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων καὶ γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν ἐπίγεια δόξα τους καὶ τὰ ὀφέλη ποὺ αὐτὴ ἐπιφέρει. 

Ἀκολουθοῦν μάλιστα κι αὐτοὶ τὴν ἴδια μέθοδο διαστρέβλωσης τῆς Ἱ. Παράδοσης, παραχαράσσοντας τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων γιὰ τὸν ὀρθόδοξο, ἁγιοπατερικὸ τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν αἱρέσεων, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν δειλία τους, τὴν ἐμπορεία τους, τὴν συγκάλυψη καὶ συνεργεία ποὺ διαπράττουν. Αὐτοὺς τοὺς ἀσυνεπεῖς «ἀντιοικουμενιστές» ρωτάει ὁ Παῦλος: «λογίζῃ δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε, ὁ κρίνων τοὺς τὰ τοιαῦτα πράσσοντας καὶ ποιῶν αὐτά, ὅτι σὺ ἐκφεύξῃ τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ;» (Πρὸς Ρωμ. 2, 3).

Σὲ ὅλους αὐτοὺς βοᾶ ὁ Μ. Βασίλειος ὡς τέλειος ἐκφραστὴς καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς Ἱ. Παράδοσης ἀντὶ ἡμῶν: «Οὐ φοβῇ τὴν ἀσυγχώρητον ἁμαρτίαν;... δυσωπείτω σε ἡ παράδοσις»· Δὲν φοβᾶσαι τὴν ἀσυγχώρητη ἁμαρτία; Ἂς σὲ κάνει νὰ ἐντραπεῖς ἡ Παράδοση (σσ. ἂν σοῦ ἔχει μείνει καθόλου ἴχνος ντροπῆς) (Ὁμιλία Κ∆ʹ. Κατὰ Σαβελλιανῶν, καὶ Ἀρείου, καὶ τῶν Ἀνομοίων).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ (ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) (και απαντήσεις σε διάφορες συκοφαντίες)

Πολύ όμορφο το κείμενο (έγραψε και μας το έστειλε αποτειχισμένος αδερφός). 

Ξεχωρίσαμε 6-7 παραγράφους που μας άρεσαν και παραθέτουμε στην αρχή, και ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:

Διαβάζοντας κάποιος την Εκκλησιαστική Ιστορία ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως τις περισσότερες φορές οι κάθε λογιών αλλοιώσεις και οι Αιρέσεις αναφύονταν από Πατριάρχες, Επισκόπους, Ιερείς ή και ενίοτε Μοναχούς. 

Με λίγα λόγια από εκείνους όλους που είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν ακέραια και αμόλυντη την παραδεδομένη –εξ αποκαλύψεως– Πίστη. (...) 

Ίσως οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν με τον ανάλογο φόβο Θεού τα θέματα της Πίστεως και αμελώντας ουσιαστικώς τα πραγματικά καθήκοντά τους, πέσανε στην παγίδα της υπερηφάνειας που τους παρέχει το όποιο αξίωμά τους. 

Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι δεν γίνεται να διακοπεί το μνημόσυνο του (έκαστου οικείου) Επισκόπου,διότι Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο δεν υπάρχει.(...)

Όχι, αδέλφια μου, δεν είναι αληθινοί αυτοί οι λόγοι. Δεν είναι λόγοι ορθόδοξοι, είναι λόγοι αιρετικοί. Καθαρά-ξεκάθαρα πράγματα! Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο, (όταν δηλ. ο Επίσκοπος εκπέσει και κηρύσσει απροκάλυπτα και δημοσίως “γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας αίρεση”),υπάρχει. Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει!

Υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι μου ανέφεραν ότι το να φύγω από την Εκκλησία είναι λιποταξία. Πως εκείνοι μένουν και θα παραμένουν εκεί και αν χρειαστεί θα πεθάνουν, μα δε θα εγκαταλείψουν… 

Και αναρωτιέμαι πως μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν πως Εκκλησία δεν είναι τα κτήρια, ούτε τα θυμιατήρια και τα κανδήλια!

Αδελφέ/-ή μου, από τη στιγμή που παίρνεις αυτή τη μέγιστη και τόσο σοβαρή απόφαση να αποτειχιστείς, σημαίνει πως θα περπατήσεις τον δρόμο του μαρτυρίου και το μαρτύριο δεν μπορεί –εξ ορισμού– να συνυπάρχει με το «βόλεμα»! 

(...) Δηλαδή δεν μπορεί από τη μια να αποτειχίζεσαι και από την άλλη να ζητάς (απαιτείς) να έχεις δίπλα σου έναν Ιερέα και έναν Ι. Ναό, δήθεν για να μη χάνεις και τη λειτουργική σου «βόλεψη»! Ε, όχι αδελφέ/-ή αυτό, όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! 

Εάν έχεις στην περιοχή σου κάποιον Ιερέα ήδη αποτειχισμένο, να δοξάζεις τον Άγιο Τριαδικό Θεό και να «στέκεσαι» δίπλα του όσο τον έχεις κοντά σου. 

Εάν από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου, τότε να δοξάζεις διπλά τον Άγιο Τριαδικό Θεό, διότι το μαρτύριό σου είναι, σαφώς, μεγαλύτερο και αν το δεχθείς και –συν Θεώ– το σηκώσεις αγόγγυστα, τότε θα είναι και μεγαλύτερο το ουράνιο και αμάραντο στεφάνι σου από τον Μισθαποδότη και Δικαιοκρίτη Χριστό μας.

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει πάντα και μόνο την α/Αλήθεια, δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αν και προχώρησαν σε Αποτείχιση, έχουν ξεφύγει από τους Ι. Κανόνες και αυτό είναι καθόλα αναμενόμενο, διότι το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνουμε την Αποτείχιση. 

Πολλοί ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και αγάπη προς τον Κύριο, όμως στην πορεία δεν πρόσεξαν και σκλήρυναν την καρδιά τους. Έτσι μέσα τους άρχισε να στενεύει ο χώρος της αγάπης και σιγά-σιγά να καταλαμβάνεται από εγωισμό η ψυχή τους. 

Δυστυχώς ο εγωισμός εξαπλώνεται μέσα στον άνθρωπο όπως κάποια μολυσματική ασθένεια και έχει την ικανότητα να τον αλλάξει πλήρως. 

Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι, κυρίως ρασοφόροι (σχηματοφόροι), αν και αποτειχίστηκαν, άρχισαν να ερμηνεύουν όπως εκείνοι πιστεύουν (κατά το δοκούν) τους διάφορους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας και να προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τη γνώμη τους στους υπόλοιπους αποτειχισμένους. 

Εδώ, βεβαίως, να τονισθεί πως και εμείς οι λαϊκοί φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτή τους την πτώση, πρώτον διότι έχουμε την κακώς εννοούμενη συνήθεια να θέλουμε να γίνουμε οπαδοί κάποιου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε γύρω από αυτούς τους ρασοφόρους και να τους «θεοποιούμε», και δεύτερον, επειδή είμαστε χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα (τύποις), δε θέλουμε να νιώσουμε πως χάνουμε κάτι με την Αποτείχιση, εν προκειμένω τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και ασκούμε πίεση σε αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο των «οδηγών» να μας βρούνε μία λύση –εδώ και τώρα– που θα μας βολεύει.

Αδελφέ/-ή μου, κράτα στην καρδία σου την εν Χριστώ αγάπη! Μην σκληρύνεις απέναντι στα αδέλφια μας που δεν αποτειχίστηκαν, αλλά αντιθέτως να κλαις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παρακαλώντας τον Κύριο ώστε να μπορέσουν και εκείνοι με την σειρά τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και να δουν, να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από τους λυκοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους. Μην ξεχνάς πως είναι πρόβατα του Κυρίου, που βρίσκονται μέσα στην μάνδρα και κατασπαράζονται από τα θηρία της Παναίρεσης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να σκληραίνουμε απέναντί τους, απλώς να κλαίμε πρέπει για τα αδέλφια μας που νοσούν πνευματικά.

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ 

(ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ

ΣΕ ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ) 

Παρακολουθώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν και αναγνωρίζοντας τον πόλεμο που ξεσπάει εναντίον της Αποτείχισης, έναν πόλεμο λυσσαλέο, ένιωσα την ανάγκη να ξανασκύψω μέσα μου, να δω που στέκομαι και αν είναι προφυλαγμένη η ύπαρξή μου από τον πόλεμό αυτό… 

Πήρα, λοιπόν, αγκαλιά την Αγία Γραφή –την ασφάλεια και σιγουριά μου– και άνοιξα όσο μπορώ τα μάτια και τ’ αυτία μου να δω και να ακούσω τι ο Κύριος μου λέει. Να δω και να ακούσω Εκείνον, μακριά από τις φωνές των ανθρώπων, μακριά από κάθε τι που θα μπορούσε να επηρεάσει ή και να γκρεμίσει την ασθενική μου ύπαρξη.

Διαβάζω Κύριε και Σε ακούω να καλείς· να δίνεις σαφή και ξεκάθαρη οδηγία και εντολή, να φεύγουν δηλαδή μακριά τα δικά Σου Πρόβατα από φωνές ξένες (Ιωάν. 10,5)… Και έγιναν τόσο ξένες οι φωνές, Κύριε, των ανθρώπων στη εποχή μας!

Καθώς βαθαίνω τη σκέψη μου, ένα ερώτημα έρχεται μπροστά μου: Γιατί έκανα Αποτείχιση; (Ποιος ήταν δηλαδή ο λόγος και η αιτία που με οδήγησε εκεί). Και η απάντηση γλυκιά ξεχύνεται απ’ την καρδιά μου:

Διότι οι φωνές που ακούγονται δεν είναι των εργατών του Κυρίου μου, εφόσον ο Κύριός μου με καλεί να φύγω μακριά από όσους λυμαίνονται την Ποίμνη Του· με καλεί να φύγω μακριά από “κακούς εργάτες” και “λύκους” που είναι έτοιμοι να με κατασπαράξουν!

Ο χρόνος που πέρασε από τη στιγμή που συνειδητοποίησα το τι γίνεται, μέχρι τη στιγμή της Αποτείχισής μου, ήταν πολύτιμος για εμένα. Ήταν καιρός αναζήτησης και προσεκτικής μελέτης. Ήταν ο καιρός που έψαξα να βρω και να δω το τι λένε οι Άγιοι Πατέρες, τι λένε οι Σύνοδοι(Οικουμενικές και Τοπικές)· τι Ορίζει εν τέλει η Εκκλησία μου.

Ήταν, με απλά λόγια, καιρός κατήχησης. Της κατήχησης που επιμελώς μου στέρησαν όλοι εκείνοι που ήταν υποχρεωμένοι να με κατηχήσουν ως Ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας. Μιας κατήχησης που αποκρύπτουν σκοπίμως από όλα τα αδέλφια μου· μιας κατήχησης που οφείλουμε όλοι να αποκτήσουμε.

Στην πραγματικότητα δεν έκανα τίποτα περισσότερο από αυτό που για κάθε πιστό όλων των προηγούμενων αιώνων, ήταν απαραίτητη και αυτονόητη κατάσταση το να γνωρίζουν την Πίστη και να αγωνίζονται συνειδητά να καθαρθούν, ώστε –με τη Χάρη του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι– να φωτιστούν και από εκεί να φθάσουν στη μακαρία θέωση (Αγιότητα)!

Ουσιαστικά να μάθουμε και να κατανοήσουμε τι είναι η Πίστη μας και ποιες είναι οι βάσεις Της· τι και ποια είναι τα Δόγματα και οι Αρχές που διέπουν την Ορθοδοξία. Το οποίο και πρέπει να αποτελεί βίωμα για κάθε πιστό.

Με απλά λόγια να κατανοήσουν το τι θα πει Ορθόδοξη Πίστη. Να νιώσουν το μεγαλείο και την αγάπη του Κυρίου και της Θυσίας Του και να Τον αγαπήσουν ολοκληρωτικά και απόλυτα χωρίς συμβιβασμούς και προϋποθέσεις. 

Έπιασα ξανά το δρόμο των Γραφών, μια που δεν μπορούσα να εμπιστευθώ ούτε τους σημερινούς Ταγούς της “εκκλησίας”, αλλά ούτε την κρίση μου αφού γνωρίζω πως είναι αδύναμη η πίστη μου και αμαρτωλή η ύπαρξή μου. 

Όμως μέσα στα αναγνώσματά μου πρόσθεσα και Βίους Αγίων. Εκείνοι θα μπορούσαν να μου πουν και να μου δείξουν καλύτερα από πολλούς –άγευστους Χάριτος– θεολόγους, το δρόμο που όφειλα να ακολουθήσω αν ήθελα να βρίσκομαι μέσα στην Εκκλησία. Εκείνοι είναι που θα μπορούσαν να μου δείξουν αυτόν το δρόμο, μια που τον ακολούθησαν και μάλιστα τις περισσότερες φορές πότισαν το δρόμο αυτό με το άγιο αίμα Τους.

Όλο αυτό το διάστημα της προεργασίας μέσα μου, θέλησα να κατανοήσω πλήρως το ποια θα ήταν η πορεία μου μετά την Αποτείχιση. Τι έπρεπε να περιμένω και ποιες καταστάσεις καλούμουν να αντιμετωπίσω.

Μελέτησα, λοιπόν, τη ζωή και τη στάση που ακολούθησαν όλοι αυτοί οι Άγιοι και Μάρτυρες της Πίστεως και είδα πως όλοι Τους είχαν ως “πυξίδα” τους Θείους και Ιερούς Κανόνες και τις εντολές που Όρισαν πριν από Αυτούς οι Θεοφόροι Πατέρες και οι Σύνοδοι (Οικουμενικές και Τοπικές), αλλά και πιο πίσω οι Θείοι Απόστολοι, φτάνοντας μέχρι την αρχή· τον ίδιο τον Κύριο! 

Όλοι Τους είχαν την ίδια στάση απέναντι στα ζητήματα της Πίστεως. Δεν είχαν καμία ανοχή, δεν δεχόταν παντελώς καμία αλλοίωση και καμία ακύρωση του παραμικρού πράγματος στα παραδεδομένα Δόγματα της Πίστης. Τήρησαν κατά γράμμα αυτό που ο Κύριος προστάζει. Ούτε ένα κόμμα, ούτε έναν τόνο δεν δέχονταν να αλλάξει ή να διαγραφεί και δεν επέτρεψαν σε κανέναν να το επιχειρήσει. Και όταν λέμε σε κανέναν, εννοούμε τον οποιονδήποτε, ακόμη και αν αυτοί ήταν Πατριάρχες, Επίσκοποι, Κληρικοί, Μοναχοί/-ές, Θεολόγοι, Βασιλιάδες, λαϊκοί και γενικώς δεν πάει να ήταν και ο κόσμος όλος! “Φυλούσαν Θερμοπύλες” και έτσι διασώθηκε η Ορθοδοξία από κάθε αντίχριστο επίβουλο εχθρό. 

Διαβάζοντας κάποιος την Εκκλησιαστική Ιστορία ανά τους αιώνες, εύκολα βλέπει πως τις περισσότερες φορές οι κάθε λογιών αλλοιώσεις και οι Αιρέσεις αναφύονταν από Πατριάρχες, Επισκόπους, Ιερείς ή και ενίοτε Μοναχούς. Με λίγα λόγια από εκείνους όλους που είχαν υποχρέωση να διαφυλάξουν ακέραια και αμόλυντη την παραδεδομένη –εξ αποκαλύψεως– Πίστη. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή ο Διάβολος στη προσπάθειά του να διαλύσει την πίστη των ανθρώπων, πολεμάει πιο πολύ τους Ταγούς, Φρουρούς και Θεματοφύλακες της Εκκλησίας. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί δεν προσέγγισαν με τον ανάλογο φόβο Θεού τα θέματα της Πίστεως και αμελώντας ουσιαστικώς τα πραγματικά καθήκοντά τους, πέσανε στην παγίδα της υπερηφάνειας που τους παρέχει το όποιο αξίωμά τους. Συνεπώς διαστρέβλωσαν μέσα τους την έννοια της διαφύλαξης και νόμιζαν πως είχαν την εξουσία να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τις δικές τους διαστρεβλωμένες απόψεις και ιδέες. 

Εν πάση περιπτώσει όλοι αυτοί έπεσαν σε πλάνες (κατά κύριο λόγο εκ δεξιών) και δημιούργησαν Αιρέσεις. Όμως, όλες αυτές οι καταστάσεις τι αποτέλεσμα είχαν; Δυστυχώς απλώς να χαθούν όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι, μαζί με τους ακόλουθούς τους, στην αιώνια κόλαση, ενώ επί της ουσίας η Εκκλησία του Κυρίου πάντα έβγαινε ακέραιη, πιο δυνατή και απαστράπτουσα μέσα από αυτές τις μάχες. Πάντα αναδεικνύονταν νέοι Ομολογητές και Μάρτυρες και όλο και προστίθεντο νέοι Άγιοι στη χωρία των ήδη υπαρχόντων με μόνο τους αρχικούς αιώνες της ιδρύσεως Της, η Εκκλησία να μετράει έντεκα (11) εκατομμύρια Αγίους Μάρτυρες! 

Το σίγουρο είναι, πως μέσα από όλη αυτή την δισχιλετή πορεία της Εκκλησίας, άφησε σε όλους εμάς σαφέστατες οδηγίες για το πως και τι πρέπει να κάνουμε σε καιρούς που η Πίστη κινδυνεύει, και ιδιαίτερα στον δικό μας καιρό καθίσταται επιτακτική ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε λόγω Εσχάτων χρόνων, και αυτό δεν είναι άλλο από το να αντιδράσουμε υγιώς και ορθοδόξως με το νόμιμα κατοχυρωμένο Εκκλησιαστικώς δικαίωμα της Αποτειχίσεως (Διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας), αντιδρώντας κατ’ αυτόν το τρόπο στις κακοδοξίες της Παναίρεσης του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, υπερασπιζόμενοι έτσι πλήρως την α/Αλήθεια, αλλά θα πρέπει να είμαστε –συν Θεώ- έτοιμοι να υποστούμε τους όποιους διωγμούς και μαρτύρια, και εν γένει οποιαδήποτε ταλαιπωρία για την αγάπη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και την αλήθειά Του! Διότι να είστε βέβαιοι πως ο μισόκαλος και ανθρωποκτόνος αντίδικος δε θα καθίσει φρόνιμα και θα δεχθούμε πολέμους και διωγμούς ένεκεν της Αληθείας (Κ.η.Ι.Χ.) και αυτό διότι σύμφωνα με τον Αγιογραφικό λόγο, αυτοί που θέλουν να ζήσουν ευσεβώς (εν αληθεία) θα διωχθούν οπωσδήποτε· είναι πνευματικός Νόμος μια και αυτή είναι και η φυσική κατάσταση της Εκκλησιάς συνεχώς διωκόμενη, συνεχώς μαρτυρική. Το λένε πολύ όμορφα οι Πατέρες ότι Ευαγγέλιο –και κατ’ επέκταση Εκκλησία– που δεν διώκεται, δεν είναι ευαγγέλιο, ούτε εκκλησία, αλλά ανήκει στο κοσμικό φρόνημα οπότε και θα μείνει, μια και δια παντός, έξω του Νυμφώνος Χριστού. 

Μετά, λοιπόν, από όλη αυτή τη μελέτη (που η αλήθεια είναι πως με διαφώτισε, αλλά ταυτοχρόνως με έκανε να συνειδητοποιήσω πως στην πραγματικότητα, η ουσία των πραγμάτων είναι πως δεν είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός παρά μονάχα κατ’ όνομα, αλλά μάλλον ανήκω στην τάξη των μετανοούντων και κλαιόντων)· μέσα μου ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα και –Θεού θέλοντος– κατανόησα πλήρως ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μου από εδώ και πέρα, αν θα ήθελα να ανήκω στο Πλήρωμα της Εκκλησίας του Κυρίου, μια που η Εκκλησία σήμερα είναι σε διωγμό και μάλιστα τον πιο ύπουλο που έγινε ποτέ από το ξεκίνημά Της. 

Ένας δρόμος μονάχα υπήρχε (και υπάρχει): Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ! 

Έτσι με τη βοήθεια του Τριαδικού Θεού προχώρησα σε αυτήν. Ακολουθώντας το δρόμο της Αποτειχίσεως, γνώριζα εκ των προτέρων πως πολλά πράγματα θα άλλαζαν και ότι ο πόλεμος μέσα μου και γύρω μου, θα ήταν μεγάλος. Θα έπρεπε να παλέψω με τις όποιες απόψεις και θεωρίες είχαν παγιωθεί εδώ και χρόνια μέσα στο μυαλό μου και είχαν να κάνουν με θέματα όπως ο εκκλησιασμός, τα Μυστήρια και γενικά η εντύπωση πως χωρίς εκκλησιαστική ζωή –έτσι όπως την εννοούν σήμερα όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί– θα ήμουν κυριολεκτικά ένας άνθρωπος καταδικασμένος στην απώλεια εάν θα ξέκοβα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας. 

Όμως παρ’ όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τις φοβίες που μέσα μου προέβαλαν, άλλοτε σαν απειλές και άλλοτε σαν ανησυχίες και άγχος, με βοήθησαν πάλι η Αγία Γραφή και οι Εντολές, αλλά και οι ζωές των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, να τους πολεμήσω κατανοώντας ακόμη πιο ξεκάθαρα πως όχι η “εκκλησία” –και πάλι έτσι όπως τη εννοούν οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί – αλλά ο Κύριος σώζει! 

Πολλοί, κυρίως εκκλησιαστικοί παράγοντες, θέλησαν να μου κλείσουν τον ευλογημένο και σωτήριο δρόμο της Αποτειχίσεως, και συγχρόνως να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση, η οποία είναι παθητική και καθόλα δουλοπρεπής απέναντι στις ενέργειες των ψευτο-ορθόδοξων “επισκόπων”, οι οποίοι έχουν προδώσει απολύτως συνειδητά την αληθινή και μόνη σώζουσα Πίστη, αυτή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, καταπατώντας παράφορα τους Ιερούς Κανόνες και τα Δόγματα της αμωμήτου Πίστεως. 

Είναι απολύτως βέβαιο πως η Μυστηριακή ζωή μας είναι απαραίτητη, αλλά για ποια Μυστηριακή ζωή μιλάμε; Η ορθή και μόνο αυτή είναι που μας βοηθάει να γίνουμε σωστά Μέλη του Σώματος του Χριστού. Διότι απλά οι τελετουργίες που γίνονται στους ναούς χωρίς τη ορθή Πίστη, δεν μας ωφελούν σε τίποτα αλλά ίσα-ίσα, αντιθέτως μας βλάπτουν πνευματικά και συν τοις άλλοις αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις μας, καθώς νομίζουμε πως εκτελούμε τα λεγόμενα θρησκευτικά μας “καθήκοντα” και άρα ότι είμαστε και εντάξει. Λάθος! Μέγα λάθος, διότι η Πίστη δεν είναι καθήκον· είναι βίωμα καθημερινό. Ούτε η σχέση με τον Άγιο Τριαδικό Θεό είναι σχέση εργοδότη-εργαζόμενου (έκανα τη δουλεία μου [=υποχρέωση], δώσε μου τον μισθό μου). Όχι και πάλι όχι! Αλλά η σχέση μας με τον Τρισυπόστατο Θεό είναι κυριολεκτικώς σχέση γονεϊκή· είναι σχέση βιωματικής Αγάπης! Δεν μπορεί και δεν πρέπει τι στιγμή που καταπατώνται τα πάντα μέσα στην Ορθοδοξία και δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο, υγιές και Ορθόδοξο, εμείς να κλείνουμε τα μάτια και να πηγαίνουμε στους ναούς για να “κλέψουμε” τα Μυστήρια, την ίδια ώρα που αυτοί που μου Τα προσφέρουν, ξαναστασταυρώνουν τον ίδιο τον Κύριο. Δεν μπορούμε και δεν γίνεται επ’ ουδενί να δεχθούμε απολύτως τίποτε από όλους αυτούς που αρνούνται με τα λόγια, τα έργα ή ακόμη και τη σιωπή τους τον Χριστό. Άλλωστε, γνωρίζοντας πως ο Κύριος είναι Θεός Αγάπης και Δικαιοσύνης, ξέρω πως αν αύριο φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο για την άλλη ζωή, δε θα με ελέγξει για το ότι λόγω της αναγκαστικής και επιβαλλόμενης Αποτείχισης δεν έχω συχνή Μυστηριακή ζωή, ούτε θα μου προσάψει την κατηγορία πως δεν πήγαινα στο ναό της ενορίας μου κάθε Κυριακή. Όχι, αυτό δεν θα το κάνει διότι γνωρίζει πάνω και από απόλυτα ότι δεν έκανα τίποτε άλλο από το να ακολουθήσω την δική του Εντολή-Φωνή. 

Μου έλεγαν, λοιπόν, ότι δεν γίνεται να διακοπεί το μνημόσυνο του (έκαστου οικείου) Επισκόπου, διότι Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο δεν υπάρχει. Ω, της βλασφημίας! Πόσο τυφλοί και μωροί είναι, με παχυλές αντιλήψεις και αναίτιες αγκυλώσεις διαστρέφοντας εξολοκλήρου την αλήθεια, άλλοι από άγνοια και άλλοι εξ αυτών εσκεμμένα (δυστυχώς για όλους αυτούς) ταγμένοι σε αντίχριστες παρατάξεις (ο νοών, νοείτω!) μίας συστημικής και ανέντιμης εξουσίας. Και όλα αυτά τα έλεγαν άνθρωποι που έχουν στενή σχέση με την εκκλησία· Κληρικοί και λαϊκοί!

Όχι, αδέλφια μου, δεν είναι αληθινοί αυτοί οι λόγοι. Δεν είναι λόγοι ορθόδοξοι, είναι λόγοι αιρετικοί. Καθαρά-ξεκάθαρα πράγματα! Εκκλησία χωρίς Επίσκοπο, (όταν δηλ. ο Επίσκοπος εκπέσει και κηρύσσει απροκάλυπτα και δημοσίως “γυμνή τη κεφαλή επ’ Εκκλησίας αίρεση”), υπάρχει. Εκκλησία χωρίς Χριστό δεν υπάρχει!

Υπήρξαν και μερικοί άνθρωποι οι οποίοι μου ανέφεραν ότι το να φύγω από την Εκκλησία είναι λιποταξία. Πως εκείνοι μένουν και θα παραμένουν εκεί και αν χρειαστεί θα πεθάνουν, μα δε θα εγκαταλείψουν… 

Και αναρωτιέμαι πως μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν πως Εκκλησία δεν είναι τα κτήρια, ούτε τα θυμιατήρια και τα κανδήλια!(;) Εκκλησία είμαστε όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά ως ζωντανός ναός του Κυρίου! Θυμιατήρια είναι οι προσευχές και κανδήλια η στάση ζωής που κρατάμε. Δεν εγκατέλειψα, λοιπόν, την Εκκλησία, αλλά ακριβώς για να μην Την χάσω, για να μην Την προδώσω, έφυγα μακριά από τους κακούς-μισθωτούς εργάτες. 

Όλοι αυτοί αρνούνται τον Χριστό μας (αρνησίχριστοι) και ακολουθούν τον όποιο επίσκοπο μετατρέποντας έτσι την Εκκλησία του Χριστού από Χριστοκεντρική σε Επισκοποκεντρική δηλ. ανθρωποκεντρική κατά το αντίθεο και αντίχριστο “Παπικό” πρότυπο (Παποκαισαρισμός/Καισαροπαπισμός), που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό της αιώνιας απώλειας. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους εφόσον έχουμε όλοι ελεύθερη βούληση (αυτεξούσιο). Σαφώς όμως είναι και αναφαίρετο δικαίωμα μου (και δικαίωμά σας) να ακολουθήσω τον Χριστό. 

Μου έλεγαν κάποιοι πως δεν είναι δυνατόν μόνο εγώ και οι –σχετικά– ελάχιστοι αποτειχισμένοι αδελφοί (Κληρικοί, Μοναχοί/-ες και λαϊκοί) που για τους πολλούς είμαστε γραφικοί και “μωροί” (ας μας επιτρέψει ο Κύριος να είμαστε “μωροί κατά Θεόν”!), να γνωρίζουμε το σωστό και όχι εκείνοι που είναι (καλύτερα να πω ότι θα έπρεπε να είναι) Λειτουργοί του Υψίστου δηλ. η λεγόμενη “Επίσημη Εκκλησία”. Κι’ όμως, αν ανατρέξουν πίσω στην Ιστορία, θα δουν ότι πάντοτε οι λίγοι κρατούσαν την α/Αλήθεια και οι πολλοί πολέμησαν την Πίστη, οι πολλοί αρνήθηκαν τον Τριαδικό Θεό, και πάλι οι πολλοί (όχλος) είναι που Σταύρωσαν τον Κύριο! 

Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως θα σώσω την Πίστη. Όχι φυσικά! Τον εαυτό μου θέλω να σώσω και να μην αρνηθώ τον Κύριο μου και Θεό μου κατά το “σώζων, σώζε την σεαυτού ψυχήν” (ή/και: “ο σώζων εαυτώ σωθήτω”). Όχι από ιδιοτελές συμφέρον αλλά από αγάπη, έστω και αν η αγάπη μου είναι αναιμική και τόσο χοϊκή. Παρά τα όποια πάθη και ελαττώματά μου, αγαπώ τον Κύριό μου και επιθυμώ διακαώς να είμαι μαζί Του. Μα και ο Κύριος δεν έχει ανάγκη από εμένα. Ούτε θα προσθέσω, ούτε και θα αφαιρέσω κάτι στη Θεότητά Του με την στάση μου. Έχω όμως απόλυτη ανάγκη τον Κύριο, γι’ αυτό και περπατώ στο στενό δρόμο της Αποτείχισης και προσβλέπω μόνο στο έλεός Του. Το τι κάνουν οι πολλοί δε με αφορά (κατά το πρότυπο των Αγίων Τριών Παίδων στην Βαβυλώνια Κάμινο και του Προφήτη Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων, αλλά και την απάντηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού). Θα δώσω λόγο μόνο για τη δική μου ζωή. Υπήρξαν αρκετοί που είπαν πως πλανήθηκα και έπεσα σε αίρεση. Εφόσον όμως αυτό που κάνω δεν το κάνω αφ εαυτού μου, αλλά απλώς βαδίζω ακολουθώντας τα χνάρια στον ήδη προδιαγεγραμμένο και ασφαλή δρόμο που χάραξαν οι Θεοφόροι και Πνευματοφόροι Άγιοι Πατέρες, δηλαδή ακολουθώ τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας, οπότε και δεν πτοήθηκα από αυτές τις κακόβουλες κουβέντες. Άλλωστε, σημασία δεν έχει το τι θα πουν οι άνθρωποι, αλλά το τι θα πει ο Άγιος Τριαδικός Θεός! 

Περπατώντας στον ασφαλή δρόμο της Αποτείχισης, γρήγορα κατάλαβα πως ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και ακανθωτός από πολλές πλευρές. Αναγκάστηκα να φύγω έξω από την πρώην μάνδρα ή το πρώην σπίτι μου (όπως θες πες το) και νυν λυκοφωλιά, διότι ο κίνδυνος είχε μπει μέσα, (διότι οι λύκοι βαρείς και προβατόσχημοι μπήκαν μέσα και κατατρώγουν τα λογικά πρόβατα ή αλλιώς, διότι αν έμενα στο σπίτι μου που πήρε φωτιά, θα καιγόμουν), όμως βγαίνοντας από εκεί, βρέθηκα σε δρόμο δύσκολο και γεμάτο κινδύνους που σε κάθε βήμα με απειλούν. Στην πραγματικότητα η ουσία είναι ότι σχοινοβατώ πάνω από ένα χαώδη νοητό γκρεμό. Αυτό σημαίνει πως κάθε μου βήμα (θα) πρέπει να είναι πολύ προσεκτικό, εάν θέλω φυσικά να σωθώ. 

Όμως ο Κύριος που είναι ο απόλυτος Οδηγός και Προστάτης των λογικών προβάτων Του· αυτός ο ίδιος ο Κύριος που Θυσιάστηκε για την δική μας σωτηρία, δε θα μπορούσε να μας αφήσει χωρίς εφόδια και δίχως την προστασία Του σε αυτόν τον πραγματικά δύσκολο δρόμο. Τώρα, όπως είναι φυσικό, για να μπορέσω να προχωρήσω, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να ενισχύσω την πίστη μου, να εμπιστευθώ απόλυτα τον Κύριο και να ελέγχω πολύ προσεκτικά το κάθε μου βήμα με οδηγό και ασφάλειά μου τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, τις παραδεδομένες Εντολές του Ιερού Αγίου Ευαγγελίου και των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Μόνο έτσι ο δρόμος μου θα είναι πλήρως ασφαλής και τα βήματά μου σταθερά. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως εάν στον δρόμο μου και κατά τη διαδρομή μου, βρεθούν άνθρωποι να αναλάβουν τον ρόλο του οδηγού, θα πρέπει να τους ελέγξω (τις θέσεις και στάση τους) και να συνεχίζω διαρκώς να ελέγχω το τι πρεσβεύουν, ώστε να διαπιστώνω αν βαδίζουν την ορθή (Ορθόδοξη) γραμμή ακολουθώντας πιστά και απαρασάλευτα τα Δόγματα και την απλανή οδό των Αγίων Πατέρων μας. Μονάχα έτσι θα μπορέσω να τους εμπιστευθώ πως με οδηγούν με ασφάλεια στην σωτηρία αντί στην απώλειά μου. 

Γνωρίζοντας πολύ καλά πως ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει πάντα και μόνο την α/Αλήθεια, δεν μου κάνει εντύπωση που κάποιοι αν και προχώρησαν σε Αποτείχιση, έχουν ξεφύγει από τους Ι. Κανόνες και αυτό είναι καθόλα αναμενόμενο, διότι το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνουμε την Αποτείχιση. Πολλοί ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και αγάπη προς τον Κύριο, όμως στην πορεία δεν πρόσεξαν και σκλήρυναν την καρδιά τους. Έτσι μέσα τους άρχισε να στενεύει ο χώρος της αγάπης και σιγά-σιγά να καταλαμβάνεται από εγωισμό η ψυχή τους. Δυστυχώς ο εγωισμός εξαπλώνεται μέσα στον άνθρωπο όπως κάποια μολυσματική ασθένεια και έχει την ικανότητα να τον αλλάξει πλήρως. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι, κυρίως ρασοφόροι (σχηματοφόροι), αν και αποτειχίστηκαν, άρχισαν να ερμηνεύουν όπως εκείνοι πιστεύουν (κατά το δοκούν) τους διάφορους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας και να προσπαθούν να επιβάλλουν ετσιθεληματικά τη γνώμη τους στους υπόλοιπους αποτειχισμένους. Εδώ, βεβαίως, να τονισθεί πως και εμείς οι λαϊκοί φέρουμε μεγάλη ευθύνη για αυτή τους την πτώση, πρώτον διότι έχουμε την κακώς εννοούμενη συνήθεια να θέλουμε να γίνουμε οπαδοί κάποιου ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μαζευόμαστε γύρω από αυτούς τους ρασοφόρους και να τους «θεοποιούμε», και δεύτερον, επειδή είμαστε χριστιανοί μόνο κατ’ όνομα (τύποις), δε θέλουμε να νιώσουμε πως χάνουμε κάτι με την Αποτείχιση, εν προκειμένω τα Μυστήρια της Εκκλησίας, και ασκούμε πίεση σε αυτούς που ανέλαβαν το ρόλο των «οδηγών» να μας βρούνε μία λύση –εδώ και τώρα– που θα μας βολεύει. 

Αδελφέ/-ή μου, από τη στιγμή που παίρνεις αυτή τη μέγιστη και τόσο σοβαρή απόφαση να αποτειχιστείς, σημαίνει πως θα περπατήσεις τον δρόμο του μαρτυρίου και το μαρτύριο δεν μπορεί –εξ ορισμού– να συνυπάρχει με το «βόλεμα»! Δεν μπορεί να θέλεις –κατά το κοινώς λεγόμενο– «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», αυτό δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει επ’ ουδενί! 

Δηλαδή δεν μπορεί από τη μια να αποτειχίζεσαι και από την άλλη να ζητάς να έχεις δίπλα σου έναν Ιερέα και έναν Ι. Ναό, δήθεν για να μη χάνεις και τη λειτουργική σου «βόλεψη»! Ε, όχι αδελφέ/-ή αυτό, όπως και να το κάνουμε, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! 

Εάν έχεις στην περιοχή σου κάποιον Ιερέα ήδη αποτειχισμένο, να δοξάζεις τον Άγιο Τριαδικό Θεό και να «στέκεσαι» δίπλα του όσο τον έχεις κοντά σου. 

Εάν από την άλλη δεν υπάρχει κάποιος κοντά σου, τότε να δοξάζεις διπλά τον Άγιο Τριαδικό Θεό, διότι το μαρτύριό σου είναι, σαφώς, μεγαλύτερο και αν το δεχθείς και –συν Θεώ– το σηκώσεις αγόγγυστα, τότε θα είναι και μεγαλύτερο το ουράνιο και αμάραντο στεφάνι σου από τον Μισθαποδότη και Δικαιοκρίτη Χριστό μας. 

Αδελφέ/-ή, εάν πήρες τη σωτήρια και ευλογημένη απόφαση να βαδίσεις ή εάν ήδη βαδίζεις τον δρόμο αυτό της Αποτείχισης, να ξέρεις πως πράττεις το σωστό και Θεάρεστο. Όμως, να θυμάσαι πολύ καλά, πως αυτό που κάνουμε είναι –απλώς και μόνο– το αυτονόητο· είναι η υποχρέωσή μας και τίποτα παραπάνω. Να ξέρεις πως ο πόλεμος μέσα σου και γύρω σου θα είναι ακόμα πιο μεγάλος από ότι ήταν πριν. Θα θεριέψει και θα γίνει λυσσαλέος, με σκοπό του να σε συντρίψει. Ότι και αν γίνει, όμως, κράτα γερά την πίστη σου αδελφέ/-η και πολέμα (Ή ταν ή επί τας!!!), μην παραιτείσαι. Θα πέφτεις, είναι σίγουρο αυτό, όμως κρατώντας την Αγία Γραφή στα χέρια σου και την αγάπη για τον Κύριο στην καρδία σου, πρέπει να ξανασηκώνεσαι και να προχωράς. Να μην ξεχάσεις ποτέ σου πως στον αγώνα σου αυτό δεν είσαι μόνος (αν και φαινομενικά, εκ πρώτης όψεως, μπορεί έτσι να φαίνεται). Δίπλα σου είναι ο Κύριος που τόσο σε αγάπησε και αγαπά, ώστε Σταυρώθηκε στη θέση σου. Δίπλα σου είναι και εκεί που θα γονατίζεις, θα σε παίρνει Εκείνος στη αγκαλιά Του, θα σε κλείνει μέσα στα ματωμένα για εσένα Χέρια του και θα σε παρηγορεί, θα σε δυναμώνει. Μη φοβάσαι, λοιπόν, απλά προχώρα! 

Όμως σε κάθε περίπτωση εάν αποτειχιστείς, θα πρέπει ο αγώνας σου να ενταθεί και εντατικοποιηθεί· η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων να γίνουν πιο εντατικά και σε κάθε περίπτωση να είσαι σε ετοιμότητα και να ελέγχεις όσους αποτειχισμένους βρεις στο δρόμο σου για να βλέπεις εάν κρατούν πιστά και αναλλοίωτα τα παραδεδομένα, εάν δηλαδή βαδίζουν στον ορθό (Ορθόδοξο) δρόμο. Ακόμη, αδελφέ/-ή, θα πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ελέγχεις εσένα, μια και όπως προανέφερα, ο Αντίδικος Διάβολος κτυπάει αδυσώπητα, μανιωδώς και λυσσωδώς πάντα και μόνο την α/Αλήθεια. 

Αδελφέ/-η, εάν αποτειχιστείς ή έχεις ήδη αποτειχιστεί, μην ξεχνάς γιατί και για Ποιον προχώρησες σε αυτόν τον ευλογημένο και σωτήριο δρόμο. Μην αφεθείς σε ανθρώπους· στον Κύριο μονάχα να στηρίζεσαι. Τους ανθρώπους (όποιοι και αν είναι αυτοί, μικροί ή μεγάλοι σε αξιώματα και ηλικία) να τους αγαπάς, αλλά να μην τους εμπιστεύεσαι για οδηγούς τυφλά και απροϋπόθετα και αυτό στο τονίζω διότι μέσα στο δρόμο αυτό πολλοί έπεσαν και πολλοί ακόμη θα πέσουν και θα πλανηθούν. Είναι και αυτό αναμενόμενο και έχει ξαναγίνει μέσα στην Εκκλησιαστική –δισχιλιόχρονη– Ιστορία. Δες τους καημένους τους Γ.Ο.Χ. των πολλαπλών παράλληλα ζηλωτικών ομάδων-παρασυναγωγών (διότι περί ομάδων πρόκειται με οπαδούς) και θα καταλάβεις τι εννοώ. 

Σε τελική ανάλυση αδελφέ/-ή μου, αρχηγό σου μη βάλεις κανέναν άνθρωπο. Αρχηγός σου είναι μόνον ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο και Δεσπότης των απάντων· “ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων ”! Δεν είμαστε “ούτε του Παύλου, ούτε του Απολλώ, ούτε του Κηφά” αλλά του Χριστού, ο Οποίος από άπειρη αγάπη Ενανθρώπησε, Έπαθε και Σταυρώθηκε έως θανάτου για εμάς και ουδείς άλλος (το μέγα αυτό Μυστήριο της Θείας Οικονομίας!). Δεν είμαστε παρατάξεις και δεν πρέπει να ανήκουμε σε ομάδες. Είμαστε τα λογικά πρόβατα του Κυρίου και μόνο. Ο οποιοσδήποτε πει, γράψει ή κάνει κάτι ενάντια στους Θείους Νόμους της Εκκλησίας του Δεσπότη Χριστού, πρέπει –καθηκόντως– να μας βρει απέναντι διότι από τη μία μόνο έτσι μπορούμε να προφυλαχθούμε αλλά και να προφυλάξουμε την αλήθεια και από την άλλη μόνο έτσι μπορεί να καταλάβουν (αν ποτέ φυσικά καταλάβουν) και αυτοί που ξεφεύγουν ότι έκαναν λάθος και να επιστρέψουν στον ορθό (Ορθόδοξο) δρόμο. 

Αδελφέ/ή, μην αφήσεις κανέναν (και εννοώ κανέναν) να αλλάξει έστω και ένα ιώτα, ένα κόμμα ή ένα τόνο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Μην ξεχνάς πως για αυτό το λόγο φεύγεις, άλλωστε, από τους κόλπους της νεωτερίζουσας –εντός πολλών εισαγωγικών η λέξη– “εκκλησίας”. Μην αφήσεις, λοιπόν, κανέναν άλλον (αποτειχισμένο) να διαστρεβλώνει το παραμικρό από τα Δόγματα. Και για να γίνει αυτό, εσύ θα πρέπει καθημερινά να μελετάς την Αγία Γραφή και βιβλία των Αγίων Πατέρων. 

Αδελφέ/-ή μου, κράτα στην καρδία σου την εν Χριστώ αγάπη! Μην σκληρύνεις απέναντι στα αδέλφια μας που δεν αποτειχίστηκαν, αλλά αντιθέτως να κλαις και να προσεύχεσαι γι’ αυτούς, παρακαλώντας τον Κύριο ώστε να μπορέσουν και εκείνοι με την σειρά τους να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής τους και να δουν, να καταλάβουν και να απομακρυνθούν από τους λυκοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους. Μην ξεχνάς πως είναι πρόβατα του Κυρίου, που βρίσκονται μέσα στην μάνδρα και κατασπαράζονται από τα θηρία της Παναίρεσης του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας. Δεν μπορεί, λοιπόν, να σκληραίνουμε απέναντί τους, απλώς να κλαίμε πρέπει για τα αδέλφια μας που νοσούν πνευματικά. Αδελφέ/-η, ο Κύριος, ο ίδιος ο Θεός, Σαρκώθηκε και Σταυρώθηκε για εμάς· για όλους μας μαζί και για τον καθένα ξεχωριστά. Αδελφέ/-η, Εκείνος έκανε την απόλυτη πράξη αγάπης για εμάς και μας περιμένει να επιστρέψουμε εκεί όπου ανήκουμε, εκεί από όπου φύγαμε, (από το Πατρικό μας σπίτι, από την Πατρική αγκαλιά), μας περιμένει υπομονετικά κοντά Του. 

Και κάνε το, διότι στην εποχή μας είναι ο μοναδικός γνήσιος τρόπος να δουν και να καταλάβουν πως ο αληθής πιστός λαός του Κυρίου, όσο μικρός και αν είναι σε ποσότητα (το αληθές Μικρό Ποίμνιο δια στόματος του Κυρίου! Εξάλλου δεν θέλουμε ποσότητα, αλλα ποιότητα!) δεν καθεύδει (κοιμάται), αλλά αγρυπνά και αντιδρά (νοούμενο πάντοτε στα νόμιμα εκκλησιαστικά πλαίσια, υγιώς και Ορθοδόξως!). Διότι στις προγενέστερες από την δική μας εποχές, το πνευματικό αισθητήριο του λαού του Κυρίου ήταν πάρα πολύ ανεπτυγμένο και υπήρχε ομοψυχία και ομοβρωντία και εξοβέλιζαν τους αποστάτες που δίδασκαν αλλότρια και καινοτομίες, ενώ την σήμερον φρόντισαν επιμελώς εν κρυπτώ αυτοί που θα έπρεπε να φυλάνε σκοπιά και “Θερμοπύλες” για να μην μπουν στο μανδρί λύκοι-αιρετικοί με δορά προβάτου (Επισκοπος= επί σκοπού = αυτός που φυλάει σκοπιά!) ούτως ώστε μας άφησαν ακατήχητους, οπότε φυσικό επακόλουθο είναι πως το πνευματικό αισθητήριό μας είναι εξαιρετικά χαμηλό έως και ανύπαρκτο και μόνο δια γραπτής επιστολής καθίσταται φανερή η Ομολογία της Αποτειχίσεώς μας. Σημειωτέον πως είναι, η δεύτερη ανώτερη Ομολογία (με πρώτη το μαρτύριο αίματος) αυτή της Αποτειχίσεως, σύμφωνα και με τον Αγιογραφικό λόγο: “Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι’ Εγω μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου και στους Αγίους Αγγέλους” [εννοείται και όλο το Χορό των Αγίων, Μαρτύρων Όμολογητών κ.λπ.] (τάδε έφη: Ο Κύριος! – Ματθ. 10,32). 

Αδελφέ/-ή μου, ζούμε σε καιρούς που η Εκκλησία του Χριστού διώκεται, μονάχα που ο διωγμός αυτός για την ώρα είναι ύπουλος, υπόγειος και πονηρός. Οι διώκτες, φανεροί και κρυφοί, ως πονηροί φοράνε “μάσκες ευσεβείας” (αν και μετά την ληστρική ψευδο-“σύνοδο” της Κρήτης [Κολυμπάρι, Ιούνιος 2016] και επέκεινα, έπεσαν και οι μέχρι πρότινος εναπομείνουσες “μάσκες”), με σκοπό την εξαπάτηση για την εξαφάνιση των Ορθοδόξων Πιστών και της α/Αλήθειας, αν και ματαιοπονούν. Τα επίγεια όργανα του μισόκαλου και μισάνθρωπου Διαβόλου μετασχηματίζονται σε (δήθεν) “υπηρέτες” του Κυρίου και αλωνίζουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Τώρα, αδελφέ/-ή είναι ή ώρα!!! Τώρα είναι καιρός Ομολογίας και αγώνος!!! Στάσου, λοιπόν, άγρυπνος φρουρός με παρρησία, θάρρος και τόλμη, αλλά πάντοτε με τον απαραίτητο φόβο Θεού και αγάπη Χριστού, και Ομολόγησε σεμνά αλλά με σθένος (στεντορεία τη φωνή!) την Πίστη σου όπου και σε όποιον χρειαστεί. Κάνε γνωστή την Ομολογιακή σου θέση-στάση γραπτώς δια επιστολής στον κατά τόπους οικείο “επίσκοπό” σου που –ως άλλος Αρχιερεύς και Φαρισαίος– αρνήθηκε ουσιαστικώς τον Κύριο και την Πίστη του. 

Αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση που δεν κάνουμε καθαρή-ξεκάθαρη την Ομολογιακή μας θέση-στάση, εφησυχαζόμενοι έτσι πως μόνο με το να μην πηγαίνουμε σε ναούς των Παναιρετικών Οικουμενιστών, και να πηγαίνουμε μόνο σε Ι. Ναούς Αποτειχισμένων, πως είμαστε και εντάξει. Δεν είναι καθόλου έτσι, διότι σε αυτή τη περίπτωση την όποια ομολογία μας την ξέρουμε εμείς και άντε 2-3 ακόμη, αλλά αυτός που ειναι ο πρώτος και καθήν αρμόδιος για να το μάθει και τον αφορά πέραν και από άμεσα είναι ο οικείος “επίσκοπός” μας, εφόσον σε αυτόν ανήκουμε πνευματικά και με την Αποτείχισή μας κόβουμε πλέον πνευματικούς δεσμούς μαζί του και με τους όποιους εκκλησιαστικούς και εξωεκκλησιαστικούς παράγοντες που διατηρούν σχέση με αυτόν (κατ’ επέκταση και με τους “ιερείς” που τον μνημονεύουν) και τον αναγνωρίζουν σαν όντως “εις τύπον και τόπον Χριστού” και “τρόπον μέτοχο” των Αγίων Αποστόλων, ενώ στην πράξη καθαυτού έχει γίνει λυκοποιμένας, ψευδεπίσκοπος και ψευδοδιδάσκαλος και για αυτόν ακριβώς το λόγο κάνουμε και Αποτείχιση. 

Φτάνοντας στο τέλος και κλείνοντας τις ταπεινές αυτές σκέψεις, να αναφερθεί πως με την Αποτείχισή μας, το λιγότερο, δεν βρισκόμαστε μαζί με τους ανασταυρωτές του Κυρίου (δηλ. αυτούς που ξανασταυρώνουν τον Κύριο). Θα κριθούμε ούτως ή άλλως για τα λάθη και τις αστοχίες (αμαρτίες) μας, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον, ας μην καταμετρηθούμεμε όλους αυτούς που Τον αρνήθηκαν και συνεχίζουν Τον αρνούνται συστηματικά και με δαιμονικό πείσμα… 

Για να το κάνω κάπως πιο ξεκάθαρο και κατανοητό, είναι δηλαδή σα να μην υπήρχε πρόβλημα στην Εκκλησία, (εν προκειμένω η Παναίρεση του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας), και κάποιος είτε να γινόταν αιρετικός και η Εκκλησία δεν θα λάμβανε γνώση αυτού του γεγονότος, διότι στην εποχή μας είναι αδύνατον ο ιερέας μιας ενορίας να ξέρει τον καθένα ξεχωριστά (αν και αυτό θα ήταν το πρέπον) –πλήν των επαρχιακών χωριών– και το τι κάνει κάποιος για το αν λόγου χάρη έγινε αιρετικός εξωμότης ή αλλόθρησκος, και ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπως στην Αθήνα και γενικότερα στο λεκανοπέδιο Αττικής κ.λπ. Ούτε επί παραδείγματι εάν κάποιος βαρέθηκε –κατ’ αυτόν– την όποια εκκλησιαστική και πνευματική ζωή είχε μέχρι πρότινος και αποφάσισε να αφεθεί στην κοσμική ζωή και αντί για εκκλησιασμό, εκείνος να κάνει το δικό του ανίερο “εκκλησιασμό” σε μπαρ και κλαμπ. Και ερωτώ λοιπόν: Ποιος θα το ήξερε από τους εκκλησιαστικούς Ταγούς της περιοχής του, και δη μήπως ο Επίσκοπός του;;; Και ευθύς αμέσως ακολουθεί η αυτονόητη απάντηση: ουδείς! Πολύ περισσότερο ο τοπικός Μητροπολίτης του και ειδικά αν δεν είχε και επαφές με εκκλησιαστικούς παράγοντες και τον ιερέα της ενορίας του (αν φυσικά εκκλησιαζόταν στην ενορία της περιοχής του και όχι κάπου αλλού!). Το να μην πηγαίνουμε απλώς και ως έχει στους Οικουμενιστικούς μιαρούς ναούς, σαφώς δεν είναι καθαρή θέση και στάση Ομολογίας αλλά μεσοβέζικες (δήθεν) “λύσεις” που μας εφησυχάζουν ότι πράξαμε άριστα το καθήκον μας ως οφείλαμε, ενώ αντ’ αυτού καλύψαμε πρόχειρα όπως-όπως κάτω από το χαλί την δική μας ντροπή της αληθινής Ομολογίας κάνοντας όμως έτσι το ευάρεστο (εαυτούλης μου!) και όχι το Θεάρεστο που είναι, όπως αναφέρθηκε, η καθαρή-ξεκάθαρη Ομολογία που μας ζητάει ο Κύριος. Τα υπόλοιπα εκ του πονηρού πηγάζουν (ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!). Αδελφέ/ή να θυμάσαι κάτι τελευταίο, μα εξίσου πολύ σημαντικό: Η Αποτείχιση είναι η αρχή του δίκαιου και νομίμως αθλήσαντως πνευματικού αγώνος και όχι το τέλος του! Είναι πύρινο βέλος στην πνευματική φαρέτρα του αληθώς Ορθοδόξου Χριστιανού που βρίσκεται στην (για την ώρα νοητή) αρένα γαι την καταπολέμηση των αιρέσεων και των πλανών και την αποκατάσταση της αληθούς και ευσεβους Πίστεως! (Αμήν, γένοιτο!) 

Καλή Αποτείχιση και καλό Ομολογιακό αγώνα αδελφέ/-ή! 

(το παραπάνω κείμενο έγραψε και μας κοινοποίησε αδερφός που έχει αποτειχιστεί) 

για την αντιγραφή, 

Ομάδα Εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

http://opaidagogos.blogspot.gr

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ με την ...αστυνομία!!!

ΝΕΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ...

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΜΟΔΕΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΡΟΣΙΝΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Εἶναι γνωστὸ ὅτι πρὶν λίγους μῆνες (19/7/2017) εἴχαμε τὴν διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ μητροπολίτη Καστοριᾶς ἀπὸ τὸν ἱερομόναχοΜόδεστο Διασάκη, προϊσταμένου τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς καὶ τὸν μοναχὸ Σάββα, γιὰ τὸ λόγο ὅτι ὁ Μητροπολίτης ἀποδέχτηκε τὴν ληστρικὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, δηλαδὴ τὸν Οἰκουμενισμό (ἐδῶ). 

Ὁ π. Μόδεστος εἶχε ἀποστείλει τότε στὸν Μητροπολίτη του καὶ ὁμολογιακὴ ἐπιστολή καὶ εἶχε …διωχθεῖ ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναό, στὸν ὁποῖο λειτουργοῦσε μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες!

Οἱ μοναχοὶ μετὰ τὸν διωγμό τους εἶχαν βρεῖ καταφύγιο στὸ μοναστήρι τῆς Βροσίνας Θεσπρωτίας. Mετὰ ἀπὸ δίμηνη παραμονή στὸ μοναστήρι αὐτό, ἦρθε κι ὁ δεύτερος διωγμός του, ἀφοῦ οἱΟἰκουμενιστὲς ἐνοχλοῦνται ἀφάνταστα ἀπὸ ὅσους διακόπτουν τὸ μνημόσυνό τους!

Ὅπως πληροφορηθήκαμε (ἐδῶ), ὁ Ἀρχιερατικὸς τῆς Μητρόπολης Παραμυθιᾶς ἀπέστειλε κάποιον κάποιον ἱερέα σὲ μιὰ Κυριακάτικη Θ. Λειτουργία γιὰ νά… κατασκοπεύσει ἂν ὁ π. Μόδεστος θὰμνημονεύσει τὸν τοπικὸ μητροπολίτη. Στὴν συνέχεια ὁ μητροπολίτης, ἐντελῶς αὐθαίρετα, χρησιμοποίησε τὴν ἀστυνομίαγιὰ τὴν ἐκδίωξη τῶν μοναχῶν, ἀπὸ ἕνα μοναστήρι πού, σημειωτέον, δὲν ἀνήκει στὴν δικαιοδοσία τῆς Μητροπόλεως ἀλλὰ τῆς ἀρχαιολογίας!

Ἀπείλησαν μάλιστα καὶ τὸν π. Ἐλευθέριο, ἐφημέριο τοῦ χωριοῦ Βροσίνα, γιατί παραχώρησε το μοναστήρι στους μοναχούς που ανήκει στην δική του περιοχή!

Εἶναι φανερὸ ὅτι νέοι Βέκκοι ἐμφανίστηκαν στὴν Ἐκκλησία!

http://paterikiparadosi.blogspot.com

Γιατί χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας

Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος, αρχίζει να σιχαίνεται τα απλά και τα φτωχά πράγματα. Μα πολλές φορές ξανάρχεται στον παλιό εαυτό του, σαν τον μεθυσμένον που ξεμέθυσε, και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα, και χαίρεται μέσα του και ειρηνεύει, και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα.

Τότε του αρέσουνε πάλι τα ταπεινά και τ' απονήρευτα πράγματα, και νοιώθει μέσα του την γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο.

Γιατί χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας. Αυτό θα το νοιώσεις από κάποια λόγια των αγίων που λένε: 

«Όποιος δεν γνώρισε την ειρήνη, δεν γνώρισε τη χαρά.

Αν αγαπάς την πραότητα, ζήσε με ειρήνη· κι αν αξιωθείς την ειρήνη, θα χαίρεσαι σε κάθε καιρό. 'Ανθρωπος με πολλές έγνοιες, δεν ειμπορεί να γίνει πράος και ησύχιος. 

Η ταπείνωση μαζεύει την καρδιά, κι όταν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, ευθύς τον σκεπάζει το έλεος. Η προσευχή είναι χαρά. Η βασιλεία των ουρανών, μέσα μας βρίσκεται. Η χαρά που νοιώθει ο άνθρωπος για το Θεό, είναι πιο δυνατή από τούτη τη ζωή.

Όποιος φτωχεύει από τα πλούτη του κόσμου, πλουτίζεται με τα πλούτη του Θεού. Όποιος αγαπά τα φανταχτερά πράγματα, δεν μπορεί να έχει ταπεινά αισθήματα, γιατί η καρδιά από μέσα τυπώνεται με τα ίδια σχήματα που είναι απ' έξω».

Φώτης Κόντογλου

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Μείνε αυθεντικός...

Μην σε φοβίζουν οι αλλαγές και οι διαφορετικές φάσεις που περνάς στην ζωή σου. Προσπάθησε να είσαι ο ευατός σου και όσο το δυνατόν αυθεντικός σε οτι κάνεις, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι. Στην χαρά, την θλίψη, στην αρετή και πτώση, στο γέλιο και το δάκρυ, εκεί που αισθάνεσαι τον Θεό να σου "μιλάει", εκει που ραγίζεις στην "απουσία" Του. Να είσαι εσύ, ολόκληρος εκεί. Παρόν. Μην φοβάσαι να ζήσεις τα πάντα και να περάσεις απο ολες τις φάσεις μιας αληθινής ζωής. Καλύτερα ο πόνος μιας αυθεντικής ζωής παρά το κρυφτό σε δύσοσμες κρυψώνες.

Μονάχα εκείνος που γονάτισε, λύγισε, φοβήθηκε και γκρίνιαξε πολύ έφτασε κάποια μέρα στην αληθινή δοξολογία Θεού. Διότι η Χάρις του Θεού αναπαύεται στην ψυχική μας ειλικρίνεια. Στα τίμια σωθικά ανθίζει ο παράδεισος.

http://plibyos.blogspot.gr

Τί φταίει τελικά;

Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. 

Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.

Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη. Η καρδιά μας μένει κλειστή, σκληραίνει.

Η ψυχή ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία των παθών και των λογισμών που την περικυκλώνουν. Η ύπαρξη δεν αναζητά να ανέλθει προς τον Θεό, αλλά βυθίζεται στην καθημερινότητα ή στα κοσμικά πάθη, περιορίζεται σε πράξεις ρουτίνας, μέσα στις ανάγκες και τις καθημερινές έγνοιες. Η υπομονή μας απέναντι στις αντιξοότητας και στον πόνο αποδυναμώνεται.

Για όλη αυτήν την κατάσταση λοιπόν, της απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας. Όσο γιγαντώνεται μέσα μας το εγώ τόσο καταλαμβάνει τον χώρο της ύπαρξής μας που δεν μένει τελικά χώρος για τον Θεό.

Έχουμε λοιπόν ευθύνη για την απώλεια αυτής της Χάριτος. Αυτή η ευθύνη απαιτεί επαγρύπνηση, απαιτεί προσοχή, αφού αρκεί ένα τίποτα, μία μόνο σκέψη ματαιοδοξίας, γι να εγκαταλειφθεί η ψυχή από το φως του Πνεύματος.

Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά χαρακτηριστικό του εγώ είναι η ικανότητά του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.

Είναι πιθανόν να προσεύχεσαι, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ σου με ένδοξα ψιμύθια, είτε από την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό! Σ’αυτές τις περιπτώσεις, ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.

Τα πάθη της υπερηφάνειας και οι αμαρτίες είναι όπως τα σύννεφα που κρύβουν το φως της Χάριτος και του Θείου Ελέους. Αλλά πίσω από τα σύννεφα, ο ήλιος δεν λάμπει λιγότερο.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το κουράγιο μας και να μην εξασθενεί ποτέ ο αγώνας μας για να γευθούμε και εμείς το ανέσπερο Φως της τρισηλίου Θεότητος.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.gr

Λατίνος Επίσκοπος ευλογεί πιστό!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ἡ μάχη ἐνάντια στὸν Οἰκουμενισμό, ἡ ὑψίστη τῶν μαχῶν

Ὅσοι θέλουν νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν πικρὴ δουλεία στὸν ἐχθρὸ διάβολο ὀφείλουν νὰ ἀντιταχθοῦν στὰ θελήματά του καὶ νὰ ἀρχίσουν φανερὰ πόλεμο ἐναντίον του.

(Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)

Ὁμοφυλοφιλία, ὁμοφυλοφιλική «οἰκογένεια», τρανσεξουαλικότητα, σεξουαλική ἐπανάσταση, κτηνοβασία, παιδοφιλία, μητρικός δανεισμός, εὐθανασία, γονιδιακὴ ἐπανάσταση, ἐκμετάλλευση, φτώχεια, πείνα, μαγεία, παγανισμός, διεθνισμός, ἀνεκτικότητα (τί ὑποτιμητικὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅρος, ἀνέχομαι κάποιον) Παγκοσμιοποίηση, μηδενισμός, ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησία», Οἰκουμενισμός· στὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε διαδραματίζεται μία μάχη. Ὅποιος δὲν βλέπει τὴν μεταφυσική, τὴν πνευματικὴ φύση αὐτῆς τῆς μάχης, ἐθελοτυφλεῖ. Ὁ πόλεμος ποὺ εἶχε κηρύξει ὁ διάβολος ἐνάντια στον Θεό καὶ στὴν Ἐκκλησία Του ἔφθασε στὸ ἀποκορύφωμά του. Ἡ μάχη ποὺ γίνεται τώρα μέρος εἶναι ἡ μάχη τῶν ἐσχάτων χρόνων, ἡ ὑψίστη τῶν μαχῶν.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πολεμάει ὁ σατανᾶς, ὡς ἄρχοντας καὶ ἐξουσιαστὴς τοῦ κόσμου (Ματθ. δ’ 9), τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ εἶδε, ὅτι μὲ τὴν σταύρωση, τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν Πεντηκοστή, τὰ γενέθλια τῆς Ἐκκλησίας καταλύεται, συντρίβεται ἡ βασιλεία του. 

Ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ «λύσει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» καὶ νὰ ἐλευθερώσει τὸν ἄνθρωπο. 

Νὰ συντρίψει τὸ κράτος και τὴν δυναστεία του καὶ νὰ χαρίσει τὴν ἐλευθερία τῆς δικῆς του βασιλείας, μίας βασιλείας ἀγάπης, δικαιοσύνης, εἰρήνης καὶ ἐλευθερίας. Στὴν ἀρχὴ πολέμησε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό: Τοῦ ἐπιτέθηκε μὲ πειρασμοὺς στὴν ἔρημο, μετὰ χρησιμοποίησε τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους ὡς πνευματικὴ καὶ τοὺς Ρωμαίους, ὡς πολιτικὴ ἐξουσία γιὰ νὰ τὸν σταματήσει. Ὅταν ὅμως μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶδε τὶς πύλες τοῦ βασιλείου του συντετριμμένες καὶ τὸν ἄνθρωπο νὰ γλυστρᾶ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια του στράφηκε «ὡς λέων ὠρυόμενος» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8) ἐναντίον τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὅπλα του στὴν ἀρχὴ ἀποτελοῦσαν οι διωγμοί. Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι, εἰδωλολάτρες, φιλόσοφοι, ὅλοι στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Τίποτα δὲν κατάφερε. Μὲ κάθε διωγμὸ ἀντὶ νὰ ἐξαφανίζεται ἡ Ἐκκλησία αὐξανόταν καὶ πλήθαινε, μὲ κάθε νεκρό μάρτυρα βαπτίζονταν πολλαπλάσιοι Χριστιανοί.

Τότε ὁ σατανὰς ἄλλαξε τὴν τακτική του. Δὲν πολέμησε τὴν Ἐκκλησία πιὰ ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, μὲ τὴν αἵρεση. Πρῶτα κυνήγησε τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, τώρα τοὺς χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ πολεμήσει τὴν Ἀλήθεια Του. Κάθε αἰῶνα ἐμφανιζόταν καὶ μία καινούργια αἵρεση, μία καινούργια ψευδοδιδασκαλία ἀπὸ ψευδοδιδασκάλους καὶ ψευδοποιμένες. Ὅμως καὶ αὐτὲς ἀπέτυχαν. Μπορεῖ νὰ παρέσυραν πολλοὺς στὴν δίνη τῆς ἀνομίας τους, ἀλλὰ βρῆκαν μπροστά τους ὡς κυματοθραύστη τὴν διδασκαλία καὶ τὸν ἀγῶνα τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ὁμολογητῶν ποὺ διέλυσαν τὰ ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν ἐπιθέσεων τῶν αἱρετικῶν. Ἡ Ἐκκλησία παρέμεινε, ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός, Μία καὶ ἀδιαίρετη, Καθολική καὶ Ἀποστολική. Ὁ σατανᾶς συνειδητοποίησε τότε τὸν λόγο τῆς ἦττας του: Ὅσο ὁ Χριστιανὸς εἶναι πεπεισμένος, ὅτι ὁ βίος του σ’ αύτὸν τὸν κόσμο εἶναι ἕνας πόλεμος, ὅσο θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του στρατιώτη τῆς πίστεως, ἀσκεῖται καὶ ὑπακούει στοὺς στρατηγούς του, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅσο πιστεύει στὸν Κύριο καὶ στὴν δεδομένη νίκη Του «θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο» (Ἰω. 16, 33), τίποτα δὲν τὸν πτοεῖ, πολεμάει γιὰ τὴν πίστη του, τουτέστιν ὁμολογεῖ: Διωγμοί, βασανιστήρια, μαρτύριο, οἰκογένεια, φίλοι, κοινωνία, πατρίδα (ἂς τὸ ἀκούσουν αὐτὸ οἱ ἐθνικιστικοὶ κύκλοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐκκλησία ὡς πρόσχημα γιὰ νὰ περάσουν τὴν ἰδεολογία τους, μιᾶς καὶ γιὰ τὸν Χριστιανὸ σημαντικότερη εἶναι ἡ οὐράνια καὶ ὄχι ἡ ἐπίγεια πατρίδα), δὲν μποροῦν νὰ τὸν κάνουν νὰ σταματήσει νὰ πιστεύει καὶ νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία μας εἶχε φροντίσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ διδάξει τὸν Χριστιανό νὰ πολεμεῖ τόσο τοὺς ἐσωτερικούς του ἐχθρούς, τὰ πάθη του, ὅσο καὶ τοὺς ἐξωτερικούς του, τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ αἱρετικούς. Τὸ λεξιλόγιό Της εἶναι πασιφανές:

Πρὸς Ἐφεσίους 6, 10-12: «Λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμώνεστε στὸν Κύριο, καὶ στὴν κυριαρχικὴ δύναμη τῆς ἰσχύος Του. Ντυθεῖτε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ σταθεῖτε ἐνάντια στὶς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου. Ἐπειδὴ ἡ πάλη μας δὲν εἶναι ἐνάντια σὲ αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλ’ ἐνάντια στὶς πονηρὲς ἀρχές, καὶ στὶς ἐξουσίες, ἐνάντια στοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τούτου τοῦ αἰῶνα, ἐνάντια στὰ πνεύματα τῆς πονηρίας χάριν τῶν ἐπουρανίων».

Πρὸς Ἐφεσίους 6:13-17: «Γι’ αυτό, ἀναλάβετε τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ ἀντισταθεῖτε κατά τὴν πονηρὴ ἡμέρα τῶν πειρασμῶν καὶ ἀφοῦ καταπολεμήσετε τὰ πάντα, νὰ σταθεῖτε. Σταθεῖτε, λοιπόν, περιζωσμένοι τὴν ἀλήθεια, σὰν τὴν ζώνη ποὺ σφίγγουν τὴν μέση τους οἱ πολεμιστές καὶ ντυμένοι τὸν θώρακα της δικαιοσύνης. Καὶ ὅπως οἱ πολεμιστὲς φοροῦν στὰ πόδια τους ὑποδήματα, γιὰ νὰ τρέχουν μὲ ἀσφάλεια καὶ εὐκολία, φορέσατε καὶ ἐσεῖς τὴν ἑτοιμασία, ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Πάνω δὲ ἀπὸ ὅλα ἀναλάβετε τὴν ἀσπίδα τῆς πίστης, μὲ τὴν ὁποία θὰ μπορέσετε νὰ σβήσετε ὅλα τὰ πυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ. Καὶ πάρτε τὴν περικεφαλαία της σωτηρίας, και τὴ μάχαιρα του Πνεύματος».

Πρὸς Κορινθίους Β΄ 10, 3-4: «Ἐπειδή, ἂν καὶ περπατοῦμε μὲ σάρκα, ὅμως δὲν πολεμοῦμε κατὰ σάρκα, ἐπειδὴ τὰ ὅπλα τοῦ πολέμου μας δὲν εἶναι σαρκικά, ἀλλὰ δυνατά μὲ τὸν Θεὸ γιὰ καθαίρεση ὀχυρωμάτων»

Ὁ ἄγγελος προσφώνησε τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στρατηλάτη: «Χαῖρε, Θεόδωρε, γενναῖε στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ»· τὸν ἅγ. Δημήτριο τὸν Μυροβλήτη: «Χαῖρε Δημήτριε στρατιῶτα τοῦ Χριστοῦ, ἔχε θάρρος, ἐνδυναμοῦ καὶ νίκα τοὺς ἐχθρούς σου» 

Διαβάζουμε στὸν ὕμνο τοῦ ἁγ. Νικήτα ἀπὸ τὸν ἅγ. Νικόλαο Βελιμίροβιτς, (Ὁ Πρόλογος τῆς Ἀχρίδος, Σεπτέμβριος): «Ἀλλὰ ὁ ἅγ. Νικήτας ἦταν στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καὶ κήρυξ τῆς αἰωνίου σωτηρίας».

Στὸν βίο τοῦ Ἁγ. Ἱλαρίωνα διαβάζουμε ὅτι ἄντεξε στοὺς διωγμοὺς τῆς εἰκονομαχίας ὅλες τὶς ταλαιπωρίες «ὡς καλὸς στρατιώτης Χριστοῦ».

Στὸ ἀπολυτίκιο τῶν Ἁγίων Σαβέλ, Μανουήλ, Ἰσμαήλ: «Ὡς ἐννεάριθμον, τοῦ Λόγου σύνταγμα, ἐχθρῶν τὰς φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ἴσαυρος Φήλιξ σὺν αὐτοῖς, Ἑρμείας καὶ Περεγρίνος, ἅμα Ἰννοκέντιος, Μανουὴλ καὶ Βασίλειος, Ἰσμαὴλ ὁ ἔνδοξος, καὶ Σαβὲλ ὁ μακάριος· καὶ στὸν οἶκο τοῦ ἁγ. Μανουήλ: «χαίροις Θεοῦ στρατιῶτα γενναῖε».

Στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγ. Ἐφραίμ τοῦ ἱερομάρτυρος διαβάζουμε «ἐδείχθης ἀήττητος ὄντως Χριστοῦ Ἐφραὶμ στρατιώτης Μακάριε».

Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στὴν ἐπιστολή του «Γρηγορίῳ κληρικῷ» χαιρετίζει τὸν Γρηγόριο: «Χαῖρε, στρατιῶτα Χριστοῦ».

Στοὺς ψυχοφελεῖς λόγους τοῦ ἱερομονάχου Βαρούχα τοῦ Κρητοῦ διαβάζουμε «χαῖρε Σταυρέ, σάλπιγξ τῆς νίκης, ὅπου στέκονται ἀπὸ κάτω σου οἱ ἀληθινοὶ στρατιῶται τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως».

Αὐτὰ συνειδητοποίησε ὁ πανοῦργος αὐτὸς διάβολος καὶ μὲ τὴν ἐμπειρία χιλιάδων ἐτῶν ποὺ κατέχει, ἔβαλε σ’ ἐφαρμογὴ τὸ καινούργιο του μηδενιστικὸ σχέδιο: Νὰ σβήσει τὸ πολεμικό, ὁμολογιακὸ πνεῦμα, τὸν ζῆλο τῶν Χριστιανῶν, νὰ τοὺς κάνει πνευματικὰ μαλθακούς χωρὶς νηστεία καὶ ἄσκηση, νὰ ἀφήσουν τὰ ὅπλα τους νὰ σκουριάσουν ἀψηφώντας τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγ. Πατέρων, νὰ τοὺς προωθήσει ἄλλες προτεραιότητες ἀπὸ αὐτὴ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. 

Ἡ καταστροφὴ καὶ τὸ πνευματικὸ καὶ ψυχικὸ κενό, ποὺ ἐπέφεραν οἱ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι τοῦ περασμένου αἰῶνα, καὶ ὁ φόβος γιὰ μία ὀλέθρια πυρηνικὴ διένεξη ἄμβλυναν τὴν χριστιανικὴ συνείδηση καὶ ἔδεσαν τὸν ἄνθρωπο στὶς χαρὲς τῆς ἐφήμερης ζωῆς. 

Ἡ τεχνολογικὴ ἐξέλιξη καὶ οἱ επιστημονικές ἐπιτυχίες πρόσφεραν τὴν οὐτοπία τῆς εὔκολης καὶ ἄνετης ζωῆ ὡς πραγματοποιήσιμη δυνατότητα. Ἔκαναν πιὸ εὔκολη τὴν ἐπίτευξη ἐγκόσμιων ἡδονῶν μὲ τὴν ἀνοχὴ καὶ ἀπέκρουαν ὡς μὴ βλεπόμενες καὶ ἐλπιζόμενες τὶς μέλλουσες πνευματικὲς ἡδονές, ὁπότε ἐμφανιζόταν ὡς μάταιη ἢ παράλογη ἡ ἀσκητικὴ ζωή, ποὺ εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς σταυρικῆς ζωῆς καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐπῆλθε ἡ βαθμιαία ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, ἡ ἔλλειψη ἀγωνιστικῆς διάθεσης κι ὁμολογίας. Καὶ καθώς, λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε σ’ αὐτὴ τὴν παγίδα κι ἀδιαφόρησε γιὰ τὰ πνευματικὰ καὶ τὴν τήρηση τῶν Ἐντολῶν, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ λυθεῖ ὁ διάβολος. Καὶ «οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει».

Ὁ ρόλος τῆς κρατικῆς ἐξουσίας καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀδικία ἐπέφεραν τὸν ρομαντισμὸ καὶ τὴν ἰδανικοποίηση τῆς ἀριστερᾶς ὡς λύση δικαιοσύνης· οἱ διαμάχες τῶν κρατῶν, ὁ κομμουνισμός, ὁ φασισμὸς καὶ ὁ νεοφιλελευθερισμός ἄμβλυναν τὴν ὑγιὴ ἐκκλησιαστικὴ κι ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ἐπέφεραν τὸν διεθνισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση· οἱ φυσικὲς καταστροφές, ποὺ ἐπέφερε ἡ ὀργιώδης ἐξέλιξη τῆς τεχνολογίας, ἐπέφεραν τὴν λατρεία τῆς φύσης· ἡ ἀκόρεστη δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἡδονὴ ἐπέφερε τὴν καταστροφὴ τῆς οἰκογένειας ὡς θεσμό, τὴν διαστροφὴ καὶ τὴν θεοποίηση τῆς σεξουαλικότητας, γκρεμίζοντας ὅρια χιλιάδων ἐτῶν· ἡ ἀπογοήτευση ἀπὸ τὸν ρόλο τῆς ὑποτιθέμενης «Ἐκκλησίας», κυρίως τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐπέφερε τὸν Οἰκουμενισμό. 

Κάθε τι, ποὺ ἦταν συνδεδεμένο μὲ τὴν Παράδοση χαρακτηρίστηκε συντηρητικὸ καὶ ὀπισθοδρομικό. Ἡ συμφιλίωση καὶ ἡ ἀνάγκη μίμησης τοῦ παραδείγματος τῶν Πατέρων μετατράπηκε σὲ ἔχθρα καὶ ἀποστροφή. Οἱ Πατέρες ἀπὸ παράδειγμα ἀγάπης μετατράπηκαν σὲ «θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως». Ἡ ἀπολυτότητα τῆς Ἀλήθειας γιὰ ὅλους μετατράπηκε στὴν σχετικότητα καὶ στὴν κυριαρχία τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος. Ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό μετατράπηκε σὲ ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς φθίνουσας κι ὀλέθριας πορείας ἐκφράζεται συμπερασματικὰ σὲ δύο κινήσεις, μία πολιτικὴ καὶ μία θρησκευτική: Τὴν παγκοσμοιοποίηση καὶ τὸν Οἰκουμενισμό.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀναδείχθηκε ὡς παγκόσμια θρησκεία. Ὁ διάβολος ἔδωσε σὰν βοηθούς του τὸν ἐπισκοποκεντρισμό, τὸν γεροντισμό, τὴν ἐκκοσμίκευση, τὴν ἐπιστημονικὴ αὐθεντία ἀντὶ τῆς πατερικῆς, τὸν δογματικὸ μινιμαλισμό, τὴν ὀνοματοκρυπτία, τὴν μεταπατερικὴ θεολογία. Αὐτὰ ὅλα διάβρωσαν τὰ πνευματικὰ αἰσθητήρια τοῦ ποιμνίου.Ἔτσι κατήντησε τὸ ποίμνιο ἕρμαιο ὑποκειμενικῶν ἑρμηνειῶν καὶ ἀπόψεων μεταμοντέρνων δοκισησόφων «πνευματικῶν», ἐπαναστατικῶν «λογίων» καὶ διεστραμμένων δημαγωγῶν. Παράλληλα κατήντησε ἕρμαιο παραδοσιολατρῶν μίας ψεύτικης Παράδοσης, ποὺ τῆς λείπει ἡ ἀληθινὴ ζωή, διότι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Κατήντησε μέσῳ τῆς διστακτικότητας, τῆς ἀμφιβολίας καὶ τὸν «φόβο τῶν Ἰουδαίων», ποὺ τὸ διακρίνει, συμμέτοχο τῆς ἐκπόρνευσης τῆς Ἱ. Παραδόσεώς μας, τῆς ἐμπορευματοποίησης τῶν ὁσίων καὶ ἱερῶν, τῆς ἀναθεώρησης τῶν Παρακαταθηκῶν καὶ τῆς στήριξης τῆς προοδοπληξίας ποὺ σείει συθέμελα τὴν Ἐκκλησία μας.

Γι’ αὐτὸ ἡ μάχη ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ ὕψιστη τῶν μαχῶν. Ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς προειδοποίησαν γιὰ τὸν ξεπεσμὸ ποὺ ζοῦμε σήμερα. Μᾶς δίδαξαν, ὅτι οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί, ἂν καὶ κατώτεροι τῶν παλαιοτέρων σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, θὰ ἔχουν τὸ προνόμιο νὰ δώσουν αὐτὴ τὴν μάχη τῶν μαχῶν ἐνάντια στὴν μεγαλύτερη αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ μᾶς εἶπαν, ὅτι ἡ μάχη αὐτὴ θὰ μᾶς ἀναλογισθεῖ ὑψηλότερη ἀπὸ τὶς μάχες τῶν μεγάλων ὁμολογητῶν τοῦ παρελθόντος.

Κι ἐμεῖς σὰν στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ μας, ἂν καὶ χωρὶς σύγχρονους ἐμπειροπόλεμους στρατηγούς, ἀφοῦ ὁπλισθοῦμε μὲ τὰ πνευματικὰ ὅπλα τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγ. Πατέρων, ὁφείλουμε νὰ προετοιμασθοῦμε, νὰ ὁπλισθοῦμε, νὰ πολεμήσουμε, δηλ. νὰ ὁμολογήσουμε Χριστὸ κι ὁ καθένας ἂς δώσει ὅτι μπορεῖ σ’ αὐτὴν τὴν μάχη. Αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα τῆς τραγικῆς γενιᾶς μας νὰ ἀκούσουμε τὴν τρομερὴ ἐκείνη στιγμὴ ποὺ θὰ βρεθοῦμε μπροστὰ στὸν Δημιουργό μας: «Χαῖρε, στρατιῶτα Χριστοῦ».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου