ΘΑΥΜΑΣΤΌ ΓΕΓΟΝΌΣ. Η γυναίκα εργαζόταν σε μια μονάδα συσκευασίας κρέατος. Μια μέρα, στο τέλος της εργάσιμης ημέρας.....

Η γυναίκα εργαζόταν σε μια μονάδα συσκευασίας κρέατος. Μια μέρα, στο τέλος της εργάσιμης ημέρας της, πήγε στον καταψύκτη για να ελέγξει κάτι, αλλά η πόρτα έκλεισε τυχαία - και η γυναίκα ήταν κλειδωμένη μέσα. 

Η γυναίκα φώναξε και χτύπησε σε όλους - με δύναμη, όλα ήταν μάταια, - κανείς δεν μπορούσε να την ακούσει. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είχαν ήδη φύγει, και έξω από την κατάψυξη είναι αδύνατο να ακούσουν τι συμβαίνει μέσα. 

Πέντε ώρες αργότερα, όταν ο θάνατος φαινόταν αναπόφευκτος, η φυλακας του εργοστασίου άνοιξε την πόρτα - και η γυναίκα κατάφερε να δραπετεύσει με θαυμασμό εκείνη την ημέρα από το θάνατο. 

Αργότερα, η γυναίκα ζήτησε από τον φρουρό γιατί αποφάσισε να ελέγξει την κατάψυξη εκείνη την ημέρα, επειδή δεν ήταν δουλειά του. 

Ο φρουρός απάντησε: «Έχω εργαστεί στο εργοστάσιο για 35 χρόνια, εκατοντάδες άνθρωποι έρχονται και φεύγουν κάθε μέρα, αλλά είστε ένας από τους λίγους ανθρώπους που με χαιρέτησε το πρωί και λέει αντίο στο τέλος της εργάσιμης ημέρας. Πολλοί άνθρωποι με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι αόρατος ...

Σήμερα, περάσατε όπως πάντα, και μου είπατε "Γεια σας". Αλλά μετά από μια δουλειά μιας ημέρας, παρατήρησα με περίεργο τρόπο ότι δεν άκουσα ", σε βλέπω αύριο", και δεν σας είδα να φευγεται από το εργοστάσιο. Έτσι αποφάσισα να ελέγξω το εργοστάσιο. 

Είμαι τόσο συνηθισμένος στο "γεια σας" και "αντίο" κάθε μέρα, επειδή μου θυμίζουν ότι χρειάζομαι κάποιον. Όταν δεν άκουσα σήμερα το αποχαιρετιστήριο σας, συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε συμβεί. Γι 'αυτό έψαξα παντού για εσάς. " 

Να είσαι ταπεινός, να αγαπάς και να σέβεσαι τους γύρω σου. 

Μετά από όλα, αυτά ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί αύριο.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

''Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ, η αγάπη δεν ζητιέται''

''Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ, η αγάπη δεν ζητιέται..''

Ὁ Γέροντας μοῦ ἀπαγγέλει:

“Μὴ μοῦ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαπῶ, ἡ ἀγάπη δὲν ζητιέται.

Μέσα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς μονάχη της γεννιέται”...

Νὰ μοῦ πεῖς τώρα, πὼς γεννιέται. Ἔλα, πές μου.

– Δὲν ξέρω, Γέροντα.

– Εἶναι ἕνα λογάκι· ἅμα στὸ πῶ, θὰ τὸ καταλάβεις ἀμέσως.

“Μ’ ἀγαπᾶς; Ἄχ, δὲν μ’ ἀγαπᾶς. Νά, τὸ βλέπω, δὲν μὲ κοιτᾶς”.

Αὐτὰ εἶναι πολὺ ταπεινὰ πράγματα. Ἡ λέξη “σ’ ἀγαπῶ” εἶναι ταπεινὸ πράγμα νὰ τὴν λές.

Δὲν λέγεται.

Κερδίζεται σιωπηλὰ μὲ τὴν προσωπικότητα ποὺ φτιάνεις.

Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου.

Καλλιεργεῖσαι καὶ κοιτᾶς νὰ τὸ κρύψεις κιόλας. Ἀλλὰ ὁ ἄλλος τὸ νιώθει καὶ ἑλκύεται.

Ἅμα ἀγαπᾶς καὶ δὲ ζητᾶς τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὅλοι θὰ ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό.

Μυστικὰ θὰ τοὺς ἀγαπᾶς καὶ ἐκεῖνοι θὰ τὸ καταλαβαίνουν, καὶ θὰ σοῦ στέλνουν κι ἀπὸ μακριὰ ἀκόμη τὰ καλά τους αἰσθήματα.

Κατάλαβες;

– Τί νὰ καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;

– Αὐτὸ ποὺ ἐσὺ λὲς φυσιολογικό, εἶναι ἀφύσικο. Φυσιολογικὸ εἶναι τοῦτο πού σοῦ λέω ἐγώ: 

Ν’ ἀγαπᾶς ἀνιδιοτελῶς!

Δημήτρης Ρόδης

Μαθητεύοντας στὸν Ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη.

oikohouse.wordpress.com

Ο φασισμός του «χαμόγελου»….

Μπορεί ο ουρανός να είναι πάντα γαλάζιος δίχως σύννεφα; Μπορεί ο άνθρωπος είναι πάντα χαρούμενος και ευδιάθετος, δίχως τις κλειστές και μαύρες του μέρες; Σαφέστατα και όχι. 

Κι όμως αυτό ζητάνε όλοι στις μέρες μας. Από τον σύντροφό μας, τους φίλους και την παρέα μας, εως την δουλειά, το αφεντικό και την θρησκεία. Ο ένας μας θέλει θετικούς για να μην του χαλάμε το κέφι, ο άλλος για να μην διώχνουμε τους πελάτες και ο έτερος για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι ο πιστός άνθρωπος δεν έχει ποτέ μεταπτώσεις και δυσκολίες. Γνωστό το σύνθημα «με τον Χριστό όλα τα μπορείς…» Και όταν δεν τα μπορώ όλα; 

Όταν δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τίποτα ή τα κάνω χάλια; Όταν η ψυχή μου ζητάει να κλάψει και καμία αγκαλιά δεν με αναδέχεται γιατί της φέρνω αρνητική ενέργεια ή διώχνω την Χάρι του Θεού με τις αμαρτίες μου και τα λάθη μου;

Τι γίνεται τότε; Μπορώ να είμαι πάντα τέλειος, άψογος, αλάνθαστος και ατσαλάκωτος; 

Το λάθος είναι μια απευκταία παρεκτροπή ή τελικά δικαίωμα της ύπαρξης στην περιπέτεια της ελευθερίας; Η αμαρτία είναι απειλή και ενοχή; Παραβίαση δικανικών κανόνων όπου επιβάλλεται στον παραβάτη μεταφυσική ποινή ή φανέρωση της ελλειμματικότητας και θνητότητας μου; Και εάν δεν έχω δικαίωμα στο λάθος ή στην πτώση, τότε που είναι η ελευθερία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός; 

Έχω δικαίωμα να μην είμαι πάντα καλά και χαμογελαστός; Ευδιάθετος και θετικός; Μπορώ να γκρινιάσω; Να φωνάξω, να θυμώσω, να κραυγάσω, να οργιστώ, να φοβηθώ, να πέσω και να σηκωθώ; Να είμαι δηλαδή άνθρωπος μπορώ; 

Γιατί ακόμη και οι άγιοι στον οποίων τον βίο διαβάζουμε για την δοξολογική και ευχαριστιακή διάθεση ζωής, ξέρετε πόσες ώρες και μέρες γκρίνιας ξόδεψαν για να φτάσουν στο «Δόξα σοι ο Θεός»; 

Πόσο φόβο βιώσαν, πανικό, μοναξιά και δάκρυ ώστε να φτάσουν να ψελλίζουν με παρρησία, «γεννηθήτω τω θέλημα σου..»;

Αισθάνομαι, ότι όλα είναι ένα. Σημεία, περάσματα, μονοπάτια που συνδέονται βαθιά στο κοινό προορισμό τους. Το λάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρα οι πρόβες του σωστού. 

Η αμαρτία οι συνεχείς άστοχες προσπάθειες πριν να βρεις κέντρο και στόχο. Η γκρίνια το ξέσπασμα πριν την δοξολογία, το αρνητικό, ο χώρος που εργάζεται η θετικότητα, η ασθένεια μια άλλη γλώσσα υγείας, οι δοκιμασίες ο Θεός που ανοίγει δρόμους, το σκοτάδι η πιο βαθιά στιγμή πριν ξεχυθεί το Φως.

http://plibyos.blogspot.com

Εγωϊσμός, ίσως η πιο φονική αρρώστια

Συνήθως φοβόμαστε αυτά που φοβούνται και οι άλλοι γύρω μας ή αυτά που μας λένε κάποιοι ειδικοί ότι πρέπει να φοβόμαστε: τους σεισμούς, τις πυρκαγιές, την ανεργία, τον καρκίνο, το AIDS, τη νόσο των τρελών αγελάδων, και ό,τι άλλο καινούριο μπορεί να προκύψει στις μέρες μας. Φυλαγόμαστε και καλά κάνουμε.

Όμως δεν είναι σίγουρο ότι ξέρουμε καλά ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος, η πραγματική απειλή γύρω μας και μέσα μας, τι είναι αυτό που χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας, γιατί η απειλή είναι άμεση, καθημερινή και η κατάληξη πραγματικά οδυνηρή.

Tον μεγάλο κίνδυνο τον κουβαλάμε επάνω μας, ο μεγάλος μας εχθρός βρίσκεται μέσα μας και λέγεται εγωισμός. Εγωισμός με όλα του τα παρακλάδια: φιλαυτία, υπερηφάνεια, έπαρση, προβολή κλπ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο και την ψυχή του, δεν υπάρχει χειρότερη ασθένεια, αφού οι συνέπειές της δεν είναι μόνον ισόβιες, καταστροφικές για τον ίδιο «φορέα» του εγωισμού, αλλά και αιώνιες.

«Αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα…. εν Αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν» (Πράξεις Αποστόλων ιζ΄ 25, 28)

Αφού χαρούμε, απολαύσουμε και ξοδέψουμε τα μοναδικά δώρα της αγάπης Του, μετά Τον προσπερνάμε, Τον αγνοούμε, Του γυρίζουμε την πλάτη και στήνουμε θεωρίες ότι δεν υπάρχει… ότι δεν υπήρξε ποτέ…

Την ίδια ώρα που πίνουμε το δροσερό νεράκι Του και εισπνέουμε τον αέρα που μας χαρίζει, εμείς ταΐζουμε τον εγωισμό μας: «Εγώ… εμένα… και μένα… σε μένα… από μένα… δικό μου, εγώ….» Είμαστε πιο ανόητοι και φτωχοί κι από τα ίδια μας τα πιτσιρίκια στο σπίτι…

Σκέψου το παιδάκι που ταΐζεις και ντύνεις και χαϊδεύεις όλη μέρα, να γυρίσει να σου πει «εγώ… εμένα… δικό μου… και μόνος μου…» Θα γελάσεις, θα πονέσεις, θα συγχωρέσεις, θα μακροθυμήσεις για να του δώσεις την ευκαιρία να μετανοήσει, να ταπεινωθεί, να αναγνωρίσει, να επιστρέψει…

Γιατί αυτά που λέει και κάνει ο εγωιστής άνθρωπος είναι προκλητικά μα και παράλογα, και το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς με υπομονή και έλεος είναι να τον δει να επιστρέφει στα λογικά του. Να παραδέχεται, να ταπεινώνεται….

Αν δεν το κάνει; Ο ίδιος ο Θεός γίνεται αντίπαλος, αντιμαχόμενος, αντιτασσόμενος, και τότε είναι που αρχίζει η τραγωδία για τον άνθρωπο. Διαβάστε όσα αντιγράφουμε πιο κάτω και θα καταλάβετε:

«Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να βυθίσει αυτό το πλοίο», απάντησε ο αξιωματικός του Τιτανικού σε μια κυρία που στεκόταν με έκπληξη θαυμάζοντας το ολοκαίνουριο υπερωκεάνιο, όταν τον ρώτησε αν ήταν πραγματικά αβύθιστο!

Δεν μπορεί να το βυθίσει ούτε ο ίδιος ο Θεός…. Χρειάστηκε μόνον ένα παγόβουνο να συρθεί για λίγο επάνω στη ράχη του, για να διαψευσθούν εύκολα αλλά και τραγικά όλοι και όλα γύρω από το μεγαλύτερο και πολυτελέστατο υπερωκεάνιο της εποχής του.

Ο ίδιος ο ναύαρχος-σχεδιαστής του Τιτανικού Τόμας Άντριους χάθηκε μαζί με το δημιούργημά του στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.

Ξαφνικά ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος, σαν κάποιος να έσυρε ένα γιγαντιαίο δάχτυλο στα πλευρά του πλοίου. Δεν ήταν παρά ένα παγόβουνο από τα πολλά που έπλεαν στην περιοχή και που ο πλοίαρχος του Τιτανικού το αγνόησε…

Η υπεροψία, ο εγωισμός μαζί με την ανοησία είναι βέβαιο ότι σκοτώνουν… Ήδη ετοιμαζόταν ο υγρός τάφος τους… Μερικοί επιβάτες άφησαν τη διασκέδασή τους, τα χαρτιά που έπαιζαν στα σαλόνια και βγήκαν να δουν.

Ο σκοτεινός όγκος του παγόβουνου απομακρυνόταν στο βάθος και το πλοίο συνέχιζε το ταξίδι του υπερήφανο, μεγαλόπρεπο, αμέριμνο… Ήταν 11.40 μ.μ. της 14ης Απριλίου του 1912. Η ανθρωπότητα ετοιμαζόταν για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πλοίαρχος και μερικοί αξιωματικοί του κατέβηκαν αμέσως στο κύτος του σκάφους. Το ρήγμα που άνοιξε το παγόβουνο είχε μήκος σχεδόν 90 μέτρων. Αμέσως τα νερά της παγωμένης θάλασσας όρμηξαν μέσα στα αμπάρια και άρχισαν να τα πλημμυρίζουν.

Πέντε από τα στεγανά αμπάρια του Τιτανικού γέμισαν γρήγορα νερά. Αν είχαν πλημμυρίσει μόνο τα τέσσερα, ο Τιτανικός θα έφτανε στη Ν. Υόρκη… Ακολούθησαν σκηνές τραγικές αλλοφροσύνης. Στις 12.05 μεσάνυχτα ο πλοίαρχος διατάζει να εγκαταλειφθεί το σκάφος…

Στις 12.15 φεύγει το πρώτο SOS… Στις 12.45 οι πρώτες 20 βάρκες κατεβαίνουν στη θάλασσα… Από τους 2.220 επιβάτες επέζησαν μόνον οι 713… Στις 2.20 τα χαράματα την επόμενη μέρα οι 46.328 τόνοι του Τιτανικού χάθηκαν κάτω από την παγωμένη και ήρεμη θάλασσα του Βόρειου Ατλαντικού…

Ούτε τρικυμία, ούτε θύελλα, ούτε απρόβλεπτη θαλασσοταραχή, κακοκαιρία… Μόνον ο ανόητος εγωισμός, μόνον έπαρση προκλητική ανθρώπινη. «Αυτό το πλοίο ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να το βυθίσει…»

Ο αβύθιστος Τιτανικός κείτεται πάνω από 85 χρόνια σιωπηλός και νικημένος, στην υγρή και σκοτεινή αγκαλιά του Ατλαντικού, για να μας θυμίζει κάτι πολύ χρήσιμο για τον καθένα μας:

«Ο εγωισμός είναι ίσως η φονικότερη αρρώστια».

Και είναι αρρώστια, αφού αχρηστεύει τον άνθρωπο ( και ειδικότερα αυτούς που έχουν κάποιο αξίωμα, πολιτικούς, υπηρεσιακούς υπάλλήλους, Δεσποτάδες, παπάδες κ.α…) όλα προσωρινά, τον γεμίζει με ανόητη φιλαυτία και έπαρση, τον κάνει επικίνδυνο και άμυαλο, του σκοτεινιάζει το νου και την καρδιά, δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να ακούσει, ούτε να αντιληφθεί, ούτε να συναισθανθεί την κατάστασή του.

Αυτά είναι τα κύρια συμπτώματα της αρρώστιας του εγωισμού και της έπαρσης. Η κατάληξή της; Αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και γρήγορα, σκοτώνει.

Νικάει τον άνθρωπο και τον σκοτώνει με αιώνιο θάνατο χωρίς τη χάρη και το έλεος του Κυρίου στη ζωή του. Υπάρχει ένα ακόμα σοβαρό σημείο. Πρέπει να τον σκοτώσεις τον εγωισμό σου, γιατί αν δεν τον σκοτώσεις, θα σε σκοτώσει εκείνος.

Και υπάρχει το σωστό και αποτελεσματικό όπλο που συντρίβει τον εγωισμό, ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να μας δεχθεί ο Κύριος και να κάνει Βασίλειό Του την καρδιά μας. Είναι ο σταυρός του Ιησού Χριστού.

Είναι «φονικό μέσο» ο σταυρός του Ιησού Χριστού. Όταν τον πιστέψεις, όταν τον αγκαλιάσεις με ταπείνωση και γνήσια εκζήτηση, τότε αμέσως ο εγωισμός σωριάζεται στο πάτωμα, γιατί νιώθεις ανάξιος, άχρηστος, ελεεινός αλλά και ελεημένος.

Οι άνθρωποι της έπαρσης, του εγωισμού, της φιλαυτίας, δεν κατάλαβαν τίποτα από το σταυρό και τον σταυρωμένο Ιησού Χριστό.

Έστω κι ας μπαινοβγαίνουν σε μια εκκλησία και ας ακούνε κηρύγματα με τα οποία συμφωνούν, εάν δεν συσταυρωθεί ο εγωισμός τους μαζί με τον Ιησού Χριστό, δεν θα συναναστηθούν μαζί Του καινούριοι, λυτρωμένοι, ξαναχτισμένοι, αναγεννημένοι χριστιανοί, πραγματικά παιδιά του Ουράνιου Πατέρα μας.

Ο εγωισμός θεραπεύεται όταν εντοπισθεί έγκαιρα, όταν διαγνωσθεί σωστά με ειλικρίνεια και απλότητα καρδιάς, όταν αντιμετωπισθεί με ταπείνωση και πίστη μπροστά στο σταυρό και την ανάσταση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Αν δεν αντιμετωπισθεί έτσι, τότε σκοτώνει και την ψυχή και το σώμα. Ο άνθρωπος της φιλαυτίας και της έπαρσης είναι ένα περιφερόμενο μόλυσμα, είναι επικίνδυνος και δυστυχισμένος, και στις μέρες μας, τις έσχατες, του Τέλους, ο αριθμός τους θα θεριεύει, δυστυχώς και ανάμεσά μας, με απρόβλεπτες προεκτάσεις.

Ας μείνουμε στην απλότητα, την ταπείνωση, την πίστη, την αγάπη στον Κύριό μας. Απ’ αυτά ας είναι γεμάτη η ζωή μας, η ψυχή μας και η μέρα μας. Είναι η μόνη βεβαιότητα, η μόνη σιγουριά και ασφάλεια. (πηγή: συμβουλές – λόγια ζωής)

Αγαπητοί/ες

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να μην πικραίνεσθε λόγω εγωισμού. Η ταπείνωση είναι ασφαλής οδηγός, δεν αφήνει αυτόν που την έχει να προσκρούσει σε υφάλους απροσεξίας και να συντριβεί, αλλά ως οδηγός φωτεινός οδηγεί άπταιστα επί του ασφαλούς.

Ο εγωισμός είναι το κάκιστο των κακών, αυτός μας δημιουργεί όλα τα σφάλματα, με τους ανυπότακτους λογισμούς. Φοβηθείτε τον και προσπαθείτε να απαλλαγείτε απ’ αυτόν, καθώς όσο μένει μέσα μας αχτύπητος, τόσο θα μας πληγώνει με ανάλογους πόνους.

Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός, ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης.

Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού, εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος.

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς, κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ’ αυτόν που την ακούει.

Προσέξτε, λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της θείας χάριτος και μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση.

Πόσα και πόσα δε μας λένε το ιερό Ευαγγέλιο και οι Πατέρες περί κατακρίσεως. Καλύτερα να πέσει από ψηλά, παρά από τη γλώσσα.

Εύχομαι η αγάπη και η ακατακρισία να βασιλεύουν σε όλες τις εκδηλώσεις μεταξύ σας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να αναπαύεται στις ψυχές σας.

(Από τις «Πατρικές Νουθεσίες» του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου)

Τα Σκόπια δεν ήσαν ποτέ Μακεδονία!

Οι δύο χάρτες που μπορούν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

Μετά τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στήν αἱματόβρεχτη Μέση Ἀνατολή, σχηματίστηκε ἕνα κράτος ὑπό τήν ἐποπτεία τῶν Ἄγγλων καί τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν (Κ&F), πού ὀνομάστηκε Ὑπεριορδανία (Transjordania). Ἐπρόκειτο γιά τήν ἀρχαία Περσία. Πρωτεύουσα τοῦ κράτους αὐτοῦ τό Ἀμάν, ἡ κάποτε ἑλληνική Φιλαδέλφεια. Ὡστόσο, δέν βρέθηκε κανείς, τότε καί μετά, νά ὀνομάσει τούς κατοίκους τοῦ μικροῦ κρατιδίου Ὑπεριορδανούς. Ὅλοι, ἐκτός ἀπό Ἄραβες, τούς ἔλεγαν Ἰορδανούς καί ὑπό τό ὄνομα Ἰορδανία, ὡς ἐπίσημο πλέον, εἶναι γνωστή ἀνά τή γῆ. Πρίν ἀπό τήν μπολσεβικική ἐπανάσταση, ὅλος σχεδόν ὁ Καύκασος, πλήν συγκεκριμένων περιοχῶν, λεγόταν Ὑπερκαυκασία. Οἱ μπολσεβίκοι μάλιστα, μετά τήν ἐπικράτηση, σχημάτισαν ἐκεῖ τήν Ὑπερκαυκασιανή Δημοκρατία. Ἀλλά, παρά τήν ἐπισημότητα αὐτή, οἱ ἐκεῖ κάτοικοι διεθνῶς δέν ἔγιναν ποτέ γνωστοί σάν Ὑπερκαυκάσιοι. Στήν Ἀφρική ὑπάρχει κράτος πού φέρει τήν ὀνομασία Ἄνω Βόλτα.

Πρόκειται γιά τήν πρώην γαλλική ἀποικία Μπουρκίνα Φάσο, πού εἶχε πρωτεύουσα τήν εὐπρόφερτη πόλη Οὐαγκαντουγκού. Ἀπ’ ὅ,τι ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου, κανείς ἀνά τή γῆ δέν χρησιμοποιεῖ τόν ὅρο Ἄνω-Βολτιανοί. Τό τί θέλω νά πῶ ὁ νοήμων ἀναγνώστης τό συλλαμβάνει στό λεπτό. Ἄν ἀναγνωρίσουμε κι ἐμεῖς τούς Σκοπιανούς σάν Μακεδόνες, ὑπό τό κάλυμμα κάποιου λεκτικοῦ φερετζέ, ὅπως τό Transjordania,τελικά μέ ἕνα ἐλαφρό φύσημα κάποιας πολιτικῆς ἀναταραχῆς θά μείνει στούς Σκοπιανούς τό ὄνομα Μακεδονία καί σέ μᾶς θά ἀπομείνει τό στίγμα ὅτι, ἐφαρμόζοντας τάχα μεγαλοϊδεατική πολιτική, κατακτήσαμε (τό γράφει σχολικό μας βιβλίο) τίς ἀρχαῖες κοιτίδες καί τά ἐδάφη τῆς πραγματικῆς Μακεδονίας. Μοιραῖα καί ὡς ἱστορική καί πολιτιστική παρουσία, ἡ Μακεδονία θά ἀφελληνισθεῖ. Πάμπολλοι ἀρχαιολόγοι μας καί ἐπίσημοι ἱστορικοί ἀναφέρουν τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας μέ ἕναν τρόπο ψυχρό σάν νά ὁμιλοῦν γιά κάποια ἰνδιάνικη φυλή.

Σέ διεθνῆ συνέδρια ἀκοῦνε σκοπιανόφρονες συναδέλφους τους νά ὀνομάζουν τά Σκόπια Μακεδονία καί δέν τολμοῦν νά ἀντιδράσουν, φοβούμενοι μήπως τούς ποῦν ἐθνικιστές ἤ κυρίως μήπως δέν τούς καλέσουν στό ἑξῆς στά διεθνῆ ἐπιστημονικά συνέδρια, ὅπου γίνονται σπουδαῖες ἀνακοινώσεις, ὅπως, γιά παράδειγμα, πόσα «δέ» καί πόσα «καί» χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰωάννης τῶν Εὐαγγελίων καί πόσα ὁ Ἰωάννης τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἔτσι, λόγω ἀριθμητικῆς διαφορᾶς, νά ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι τό ἴδιο πρόσωπο πού ἔγραψε τά δύο ἱερά βιβλία. Ἀλλά τά ἴδια καί χειρότερα ὑφίσταται καί ὁ γερο-Ὅμηρος.

Δυστυχῶς, μετά ἀπό μιά ἔξαρση τόν πρῶτο καιρό, ὁ ἐπιστημονικός καί εὐρύτερα ὁ πνευματικός κόσμος μας ἔχει βουλιάξει ἕνα μέτρο πιό κάτω ἀπό τήν ἀποστολή του. Κάποιοι συγγραφεῖς μοῦ λένε ὅτι φοβοῦνται νά ἐκφραστοῦν μήπως καί τούς ποῦν... ἐθνικιστές. Οἱ Τοῦρκοι, οἱ Σκοπιανοί, οἱ Ἀλβανοί δικαιοῦνται νά κάνουν ἐθνικισμό, νά διεκδικοῦν μέρος τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καί τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας καί μόνον ἐμεῖς δέν ἔχουμε δικαίωμα νά μιλήσουμε γιά τά ἐθνικά μας δικαιώματα, ὑπό τό κράτος μιᾶς ἐκφοβιστικῆς Γκεστάπο, πού κυριαρχεῖ σέ πολλά κανάλια, στόν Τύπο καί στό διαδίκτυο. Μετά τά θριαμβικά συλλαλητήρια, γιά λίγο ἐσιώπησαν. Τώρα ἐπανέρχονται μέ τή μάσκα τοῦ ρεαλιστῆ. « Καί τί ἔγινε, ἄν τά Σκόπια ὀνομασθοῦν Μακεδονία; Θά ἔχουμε καλύτερη ἐπικοινωνία καί περισσότερα τουριστικά ὀφέλη». Ὡραῖος ρεαλισμός! Μέ τήν ἀτελῆ ἐνδιάμεση συμφωνία, περισσότερα κέρδη εἶχαν οἱ Σκοπιανοί, πού ἀπορρόφησαν μεγάλο μέρος ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων καί μάδησαν τοῦ κόσμου τά λεφτά τά καζῖνα τους καί ή διακίνηση ναρκωτικῶν.

Ἔχω ἄπειρες φορές καί μέ τά βιβλία μου «Τό ἀγκάθι τῶν Σκοπίων» καί «Ἡ ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας» ἀναφερθεῖ στόγεωγραφικό στίγμα τῆς Μακεδονίας ἀλλά καί τῆς περιοχῆς τῶν Σκοπίων. Δέν θά ἤθελα νά ἐπανέλθω σ’ αὐτό. Ἀλλά πρό καιροῦ ἔλαβα ἀπό τόν ὁμότιμο καθηγητή τῆς Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας κ. Σωτ. Καδᾶ δύο φωτοτυπίες ἀθωνικῶν χαρτῶν καί χειρογράφων (οἱ φωτοτυπίες ἀπό τίς ἐκδόσεις Μίλητος), ὅπου στό ἕνα χειρόγραφο εἰκονίζεται ὁ χάρτης τῆς Δακίας ἤ Ἄνω Μοισίας, ἐντός τοῦ ὁποίου περιλαμβάνεται καί ἡ πόλη Σκοῦποι (τά νῦν Σκόπια). Πρόκειται γιά χειρόγραφο πού ἀπόκειται στή Μονή Βατοπεδίου (655, φφ.39β-40ο) καί χρονολογεῖται ἀπό τά τέλη τοῦ 13ου μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 14ου αἰῶνα. Προφανῶς, πρόκειται γιά μεταγραφή ἀπό τή γεωγραφία τοῦ Κλαύδιου Πτολεμαίου. Ὁ ἄλλος χειρόγραφος χάρτης τῆς ἴδιας περίπου ἐποχῆς (ἀπόκειται καί αὐτός στή Μονή Βατοπεδίου, 655, φ. 40β) περιέχει τόν χάρτη τῆς Μακεδονίας καί ἐντός αὐτῆς ὅλα τά πολίσματα καί τίς πόλεις τῆς περιοχῆς. Ὅμως, ὁ χάρτης ἐκτείνεται καί σέ ἄλλες ἑλληνικές περιοχές καί φθάνει μέχρι τήν Κρήτη. Ὅπως μοῦ σημειώνει ὁ κ. Σωτ.Καδᾶς, σχετικά μέ τήν πόλη Σκοῦποι ( Σκόπια), «δέν ὑπάρχει πουθενά στή Μακεδονία ἡ παραπάνω πόλη». Δίνουμε πρός δημοσίευση τούς χάρτες αὐτούς γιά νά ἔχουν καί οἱ ἀναγνῶστες μας γνώση καί εὐελπιστῶ καί οἱ πλέον δύσπιστοι νά πειστοῦν ὅτι τά Σκόπια δέν ἦταν ποτέ Μακεδονία.

https://agonasax.blogspot.com/

Η ΕΛΛΑΔΑ έφθανε μέχρι τα ΣΚΟΠΙΑ

Δημοσίευμα της Εφημερίδος :"ΑΓΩΝΑΣ" αρ φυλ. 250-251/Μάρτιος-Απρίλιος 2018 

http://www.agonas.org/

Στο άρθρο μας του μηνός Ιανουαρίου 2018 «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ», με την σύντομη ιστορική αναδρομή που κάναμε καταδείξαμε, ότι το θέμα δεν είναι η ονοματολογία, αλλά πίσω κρύβονται άλλοι λόγοι και άλλα συμφέροντα και ιδεολογήματα.

Σήμερα θα σας γνωρίσουμε άγνωστες πόλεις και μνημεία με ελληνικά ονόματα και Έλληνες κατοίκους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβία γνωρίζοντας πριν από το β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τη φυλετική ανομοιογένεια του κράτους των Σκοπίων, τις βουλγαρικές βλέψεις επί του εδαφικού αυτού διαμερίσματος και τις αντίστοιχες αλβανικές διαθέσεις (ως αποτελούν το 1/3 του πληθυσμού) άρχισε να καταστρώνει τα δικά της σχέδια.

Μόνο η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύτηκε την περίπτωση της Ελληνικότητας ολόκληρου του μέχρι των Σκοπίων χώρου, όπου από αιώνες ανθούσαν ελληνικοί πληθυσμοί.

Ο Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας Τίτο επινόησε να ονομάσει το κρατίδιο αυτό “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” γιατί απέβλεπε στην επέκτασή του επί της Ελληνικής Μακεδονίας του Αιγαίου.

Κατά την απογραφή του 1941 από τους Γερμανούς κατακτητές όλος ο μακεδονικός αυτός χώρος βρέθηκε να έχει 800.000 πληθυσμό του οποίου το 12% αποτελούσαν Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί δηλαδή 100.000 κάτοικοι.

Η απογραφή του 1951 μας δίνει 158.000 ελληνικό στοιχείο. Κατά τις δύο δε απογραφές του 1961 και 1971 δεν έχουμε καθαρή εικόνα για τον ελληνικό πληθυσμό!

Κάπως το πράγμα ξεκαθαρίζει η απογραφή το 1991 που δήλωσε ότι έχει ελληνική εθνική συνείδηση το 12 έως 18%, δηλαδή περίπου 250.000 κάτοικοι.

Μια μεγάλη έρευνα έκανε το Ελβετικό Ινστιτούτο Γενετικής “IGENEA” επί 10 χρόνια χρησιμοποιώντας εκτενή βιβλιογραφία 500 περίπου, επιστημονικών πηγών και σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους, η οποία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2010, ακολούθησε το 2014 και επανήλθε το 2017 σε όλα τα ΜΜΕ των Σκοπίων, προκαλώντας μεγάλη αίσθηση σε βαθμό να ψάχνουν να βρουν “ποιοι, τελικά, είναι οι κάτοικοι των Σκοπίων”!

Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα του IGENEA το 15% των Σκοπιανών είναι Έλληνες στο DNA τους! Δηλαδή 300.000 Έλληνες σε 2 εκ. κατοίκους.

Υπάρχει συνεπώς σήμερα, αναντίρρητα, ελληνισμός στα Σκόπια, γεγονός που δεν πρέπει να μας διαφεύγει αλλά να αποτελεί τον πρώτο στόχο μας και να προβάλλεται παντοειδώς.

Αλλά ενώ υπάρχει ισχυρή ελληνική μειονότητα στα Σκόπια, η Ελλάδα ουδέποτε έθεσε αλυτρωτικό θέμα στο γειτονικό κράτος.

Και επειδή η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, θα πρέπει η Ελλάδα να καταστήσει σαφές στην γείτονα ότι το 15% του πληθυσμού της αποτελείται από κατοίκους που ιστορικά είναι συνδεδεμένοι με την Ελλάδα και έχουν ελληνική εθνική συνείδηση.

Σε δεύτερη ενέργεια πρέπει να εκτυπωθούν χάρτες με τις ελληνικές πόλεις και τα τοπωνύμια από τις γραμμές των συνόρων μέχρι το ύψος των Σκοπίων. Αυτό θα αποτελεί την καλύτερη απάντηση στους χάρτες των Σκοπιανών, οι οποίοι έχουν εμποτίσει τον λαό τους με αλυτρωτικά αισθήματα και με χάρτες που εκτείνουν την επικράτειά τους μέχρι την Λάρισα!!!

ΠΟΛΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ

Το ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ:

«Νύχτα μπήκαμε στο Μοναστήρι… Είναι μια μεγάλη πολιτεία σερβική, που οι κάτοικοί της είναι Έλληνες… Μιλάνε ψιθυριστά, περπατάνε τρομαγμένα…» (Στ. Μυριβήλης, “Η ζωή εν τάφω”).

Η σύσταση του πληθυσμού κατά την Οθωμανική εποχή ήταν πολυεθνική, όπου κατοικούσαν Έλληνες, Βούλγαροι, Οθωμανοί ποικίλων εθνοτήτων. Θρησκευτικά ήταν χριστιανοί, ορθόδοξοι, ελάχιστοι ουνίτες, διαμαρτυρόμενοι, εβραίοι και μουσουλμάνοι.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο περιηγητής Victor Berar να πως περιγράφει το Μοναστήρι: «Στη χριστιανική συνοικία του Μοναστηριού είναι αδύνατο να μη νιώσεις τον Έλληνα σε κάθε σου βήμα. Τα μεγάλα τετράγωνα σπίτια με τις τσίγκινες στέγες, τα παράθυρα και τα τζάμια, τα bow-windows, τα πέτρινα μπαλκόνια φανερώνουν με την πρώτη ματιά την αγάπη του Έλληνα για τον ήλιο και το φως. Έτσι είναι χτισμένη και η παραλία της Σμύρνης, έτσι και οι πλατείες της Αθήνας…».

Την ονομασία του πήρε εξαιτίας ενός μοναστηριού που υπήρχε κοντά και ήταν η έδρα του μητροπολίτη Πελαγονίας και Άνω Μακεδονίας.

Το 1830 η πόλη αριθμούσε 25.000 κατοίκους, εκ των οποίων τα 2/3 ήταν Έλληνες, κυρίως βλαχόφωνοι. Το 1870 έχει μετατραπεί ως το σημαντικότερο ελληνικό πολιτικό κέντρο.

Η οθωμανική απογραφή του 1910 αναφέρει πληθυσμό 40.000 ατόμων, ενώ η ελληνική Μητρόπολη το 1912 τους ανεβάζει στα 43.000 άτομα.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1912 καταλαμβάνεται από τα σερβικά στρατεύματα. Από τότε αρχίζει ένας άγριος διωγμός και καταπίεση. Άλλαξε ριζικά η φυσιογνωμία της πόλης. Υπολογίζεται ότι έως το 1935 είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή 19.000 οικογένειες Σέρβων και Βόσνιων, ενώ περισσότερες από 8.000 ελληνικές κατοικίες δημεύτηκαν προς όφελος των εποίκων. Το 1923 κλείνουν το προξενείο, το 1924 απαγορεύεται η ελληνική γλώσσα σε δημόσιους χώρους και οι ελληνικές επιγραφές στα καταστήματα. Και πέντε χρόνια αργότερα κλείνουν όλα τα ελληνικά σχολεία.

Χιλιάδες έλληνες πήραν το δρόμο της προσφυγιάς, καταφεύγοντας στην Ελλάδα.

ΣΤΡΩΜΝΙΤΣΑ:

Εδώ στην αρχαιότητα υπήρχε η ελληνική πόλη Αστραίον. Στη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο την συναντούμε ως Τιβεριούπολη, όπου μαρτύρησαν το 362, επί Ιουλιανού, οι “δεκαπέντε μάρτυρες”. Επικεφαλής των δεκαπέντε αυτών μαρτύρων ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Στρώμνιτσας και μέλος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Με βάση την οθωμανική στατιστική του 1905, εδώ κατοικούσαν 5.617 Έλληνες Ορθόδοξοι, 4.138 μουσουλμάνοι, 1.110 Βούλγαροι και 720 Εβραίοι.

Στις 24 Ιουνίου του 1913 ελευθερώθηκαν από τον ελληνικό στρατό, αλλά με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου, περνάει οριστικά στο σερβικό έλεγχο. Αναγκάστηκαν να φύγουν. Όσοι απόμειναν υπέστησαν τη σερβική πολιτική εκσλαβισμού. Το 1925 έκλεισαν τα εναπομείναντα ελληνικά σχολεία. Στην απογραφή του 1945 δεν αναφέρεται κανείς Έλληνες στην πόλη.

ΟΧΡΙΔΑ ή ΑΧΡΙΔΑ:

Η πόλη Αχρίδα βρίσκεται πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής πόλης Λυχνιδίου, που η ίδρυσή της τοποθετείται στον 6ο αιώνα π.Χ. στα δε βυζαντινά χρόνια τη συναντάμε ως Ιουστινιανή. Το όνομα Οχρίδα εμφανίζεται το 10ο αιώνα.

Στα μέσα του 19ου αιώνα την συναντάμε ως Αχρίδα και είναι ένα μεγάλο ελληνικό κέντρο. Ο Γερμανός Hermann Wender την ονομάζει «ακρόπολη του ελληνισμού». Ο Τσέχος καθηγητής Ιστορίας και υπουργός Παιδείας του Βουλγαρικού κράτους Constantin Jizecekγράφει: «Η Αχρίδα ήταν από τον 12οαιώνα προμαχώνας του ελληνισμού στη Μακεδονία». Ο δε Γάλλος συγγραφέας VictorBerard, μας πληροφορεί: «Το 1850 οι Έλληνες της Αχρίδας ήσαν πολύ πλούσιοι. Είχαν εις χείρας των ένα μέγα εμπόριον γουναρικών… Το σχολείο ήταν ελληνικό και οι ιατροί Αθηναίοι ή Έλληνες στην ψυχή. Οι νέοι μετέβαιναν στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, ουδείς ωμίλει την Βουλγαρικήν».

Κι εδώ, σύμφωνα με ελληνικές στατιστικές, το 1913 άρχισε η σταδιακή συρρίκνωση της ελληνικής κοινότητας.

ΚΡΟΥΣΟΒΟ:

Το όνομα προέρχεται από το μακεδονικό όνομα «Κρούσος». Η κοινότητα του Κρούσοβο ήταν μια από τις ανθούσες του βορειομακεδονικού χώρου. Πληθυσμιακά το 1856 αριθμούσε 18.000 κατοίκους, κυρίως βλαχόφωνους Έλληνες και ελάχιστους Αλβανούς και Βούλγαρους. Το 1903, λίγο πριν την καταστροφή, στο Κρούσοβο κατοικούσαν 8.000 βλαχόφωνοι Έλληνες.

Την 20η Ιουλίου 1903 άρχισε η εξέγερση με επιθέσεις των Βουλγάρων κομιτατζήδων κατά οθωμανικών στρατιωτικών στόχων. Σύντομα, η εξέγερση κατεστάλη και οι Οθωμανοί με τον επικεφαλής Μπαχτιάρ Πασά μπήκαν στο Κρούσοβο και άρχισαν τις σφαγές και τις καταστροφές. Κατεστράφη σχεδόν όλη η Ελληνική συνοικία, ενώ η Βουλγαρική διασώθηκε. Πυρπολήθηκαν 366 σπίτια και 203 καταστήματα ελληνικά. Το βλαχόφωνο ελληνικό στοιχείο μειώθηκε κατά πολύ και έφθασε τα 5.400 άτομα, ενώ αυξήθηκαν οι Βούλγαροι εξαρχικοί στους 2.160 και οι ρουμανίζοντες βλάχοι στους 650.

ΓΕΥΓΕΛΗ:

Η πόλη είναι χτισμένη στη θέση της αρχαίας Ειδομένης. Βρίσκεται πολύ κοντά στα ελληνικά Σύνορα. Μετά την Επανάσταση του 1821, η Οθωμανική διοίκηση μετέφερε από την Ανατολία μουσουλμάνους για να δημιουργήσει δικούς της πληθυσμιακούς θύλακες. Η οθωμανική απογραφή του 1902 έδειξε ότι: Στη Γευγελή με τα 25 χωριά της κατοικούσαν 17.700 Έλληνες Ορθόδοξοι, 17.500 μουσουλμάνοι και 8.100 Βούλγαροι εξαρχικοί.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, λόγω της οικονομικής ευμάρειας είχαν ιδρυθεί ευαγή ιδρύματα και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Στην πόλη λειτουργούσαν 5 ελληνικά σχολεία, 1 οθωμανικό και 1 Βουλγαρικό.

Η κατάληψη από τους Σέρβους σηματοδότησε το τέλος της ακμής της. Το 1947 οι αρχές εκτόπισαν τους Σαρακατσάνους σε απόσταση 160 χιλιομέτρων, από τα σύνορα. Ήταν ποινικό αδίκημα όποιος πλησίαζε τα σύνορα. Το 1963-68, περίπου, 4.000 Σαρακατσάνοι, εκδιώχτηκαν από τον Τίτο και εγκαταστάθηκαν στο Νέο Κορδελιό Θεσσαλονίκης.

ΜΕΓΑΡΟΒΟ:

Είναι μία αμιγώς ελληνική κωμόπολη, που κατοικούνταν αποκλειστικά από βλαχόφωνους Έλληνες.

Οι κάτοικοι σε επιστολή τους – 12 Ιουνίου 1907 – περιγράφουν τους κινδύνους που παρουσιάστηκαν με την εμφάνιση του σέρβικου και βουλγάρικου εθνικισμού:

«Η δική μας κοινότητα θεωρεί ιερό της καθήκον να ενώσει μαζί με των άλλων αδελφών μας και τις δικές μας διαμαρτυρίες… Λεγόμαστε Βλάχοι… Ήμασταν και θα είμαστε Έλληνες…»(ακολουθούν οι υπογραφές των 102 οικογενειών και των Ιερέων).

Η επιστολή δε των προκρίτων αναφέρει: «Προφανούς πανταχόθεν επαπειλούντος τα πατρώα και πάτρια ημών κινδύνου και8 δη από των εντεύθεν και εκείθεν του ίστρου…» και καταλήγει: «…αίρομεν κραυγήν βαθείας οδύνης, κραυγήν αντλουμένην εκ της βαθείας συναισθήσεως της εξ Ελλήνων ημών καταγωγής…».

Το 1913 αναφέρονται μόνο τρεις σλαβόφωνες οικογένειες, ενώ ήταν 328 Ελληνόφωνες και βλαχόφωνες με σύνολο 2.417 άτομα.

ΒΕΛΕΣΣΑ:

Σήμερα είναι γνωστή ως Tito Veles, και είναι χτισμένη πάνω στην αρχαία ελληνική πόλη Βυλάζωμα. Το 1890 στην πόλη κατοικούσαν περί τους 3.000 βλαχόφωνους Έλληνες. Κατά τον 19ο αιώνα, αγγλικές προξενειακές πηγές αναφέρουν βίαιες αντιδράσεις Ελλήνων στις προσπάθειες των Βουλγάρων εξαρχικών να αρπάξουν ελληνορθόδοξες εκκλησίες.

Από το 1913 αρχίζει το μαρτύριο του ελληνικού στοιχείου από το βίαιο σερβικό εθνικισμό και από το 1945 άρχισε η «μακεδονοποίηση» που εντάθηκε μετά την ανεξαρτητοποίηση τηςFYROM το 1992.

ΤΥΡΝΟΒΟ:

Είναι μία νέα πόλη που χτίστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα. Κατοικούνταν από 3.000 Έλληνες και 30 φιλορουμάνους. Υπήρχαν 3 ελληνικά σχολεία με 375 μαθητές και 1 Ρουμανικό με 15 μαθητές.

Μετά την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου η ελληνική κοινότητα του Τυρνόβου βρέθηκε μέσα στην σύγκρουση του Βουλγάρικου και Σέρβικου εθνικισμού. Το 1913 περνά η πόλη στον οριστικό έλεγχο των Σέρβων. Ακολούθησε η εθνική καταπίεση και προσπάθεια αφομοίωσης όσων παρέμειναν και δεν προσφυγοποιήθηκαν.

Σε επιστολή τους οι Πρόκριτοι ζητούν βοήθεια: «… Διαβλέπομεν – γράφουν – κίνδυνον μέγιστον και δη όλεθρον επισειόμενον κατά της εθνικής ημών καταγωγής…»! και καταλήγουν:«Διακηρύττομεν, όθεν, οικειοθελώς και εν βαθεία συναισθήσει της εξ Ελλήνων ημών καταγωγής, ότι θα εμμένωμεν εις τα πάτρια και ότι η βία και η πίεσις εκ μέρους των εθνικών ημών πολεμίων ως δεν κατόρθωσαν, ουδέ θα κατορθώσωσι ποτέ να κλονίσωσι τας εθνικάς ημών πεποιθήσεις…».

Εις το Μορίχοβον από τα 27 χωριά, τα 24 ήταν ελληνικά.

Απ’ όλα αυτά τα μέρη βγήκαν μεγάλοι μακεδονομάχοι οπλαρχηγοί. Από αυτή την περιοχή αναδείχθηκαν διάσημοι προσωπικότητες εις τον πνευματικόν, πολιτικόν και εργασιακόν χώρον της Ελλάδας. Τα σχολεία ήταν μία πνευματική κυψέλη, που, δυστυχώς, οι φίλοι μας (!) οι Σέρβοι τα έκλεισαν (όπως και τους ναούς) μετά την συνθήκην του Βουκουρεστίου.

Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά ονόματα σπουδαίων Ελλήνων αυτών των περιοχών:

Από το Κρούσοβο κατάγονταν οι: Πρύτανις του Παν. Αθηνών Ιωάν. Πανταζίδης (1891-1993), Πέτρος Παπαγεωργίου – καθ. Φιλοσοφικής. Αλεξ. Σβώλος – καθ. Νομικής, Φιλώτας Παπαγεωργίου – αντιπρόεδρος του ΣτΕ, Γ. Νιτσιώτας – καθ. Πολυτεχνικής, Αντ. Ταχιάος – καθ. της Θεολογικής, και Δ. Τάχος – καθ. της Νομικής.

Από το Μοναστήριο οι: Ιωάν. Σούτης – καθ. της Νομικής και Ακαδημαϊκής, Δ. Σούτης – Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο Πέτρος Γέμπτος – πρύτανις του Παν. Αθηνών & Δήμαρχος Λάρισας Μιχ. Σάπκας.

Από την Αχρίδα οι: Αλέξανδρος Δήμιτσας – πρόεδρος του ΣτΕ, Γ. Παπακωνσταντίνου – διευθυντής της Τραπέζης Ελλάδος Θεσσαλονίκης, μια μεγάλη σειρά διπλωματών από την οικογένεια Πηλεών, διακεκριμένοι δικηγόροι, γιατροί, καθηγηταί, δάσκαλοι κ.λ.π.

Αυτό είναι το ένδοξο ελληνικό παρελθόν αυτής της περιοχής, που ονόμασαν κράτος “Μακεδονία” οι Σκοπιανοί, εξαναγκάζοντας ή να εγκαταλείψουν οι γηγενείς Έλληνες τις πατρογονικές τους εστίες ή να δηλώσουν “Μακεδόνες”, “Βλάχοι”, “Σαρακατσαναίοι” και “Πολιτικοί Πρόσφυγες”.

Συνεπώς υπάρχει σήμερα αναντίρρητα ελληνισμός στα Σκόπια, τον οποίο πρέπει να καταγράψουν οι κυβερνώντες και να σταθούν δίπλα σ’ αυτή την ελληνική εθνική μειονότητα.

Μήπως θα πρέπει το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής να αλλάξει και από: «Δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε» να γίνει «Διεκδικούμε από τους γείτονές μας εκείνο που ιστορικά μας ανήκει;».

«- π. Σάββα, μπορῶ νά εἶμαι καί λίγο κοσμικός καί λίγο χριστιανός;»

Δέν γίνεται. Ἤ κοσμικός θά εἶσαι ἤ χριστιανός. 

Ὁ Χριστός μας -προσέξτε- εἶναι ἀπόλυτος. Θά μοῦ πεῖτε, εἶμαι αὐστηρός… ἄς τό πεῖτε, δέν πειράζει.. κι ἄλλοι μοῦ τό λένε. Ἀλλά δέν εἶναι αὐστηρότητα, εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτό τό πράγμα. 

Τί λέει ὁ Χριστός; «Σέ θέλω νά μέ ἀγαπᾶς ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς..». 

Δέν λέει κατά ἕνα ποσοστό νά Μέ ἀγαπᾶς. 

Βλέπετε; Ὁ Χριστός εἶναι ἀπόλυτος.

Μᾶς θέλει ὁλόκληρους, δέν μᾶς θέλει κατά ἕνα κομμάτι. Ἕνας κομματιασμένος εἶναι νεκρός. Μᾶς θέλει 100% δικούς Του. 

Ὅλη ἡ καρδιά, ὅλη ἡ ψυχή, ὅλη ἡ δύναμη, ὅλη ἡ ὕπαρξή μας νά ἀγαπάει τόν Χριστό, νά εἶναι ὅλη στόν Χριστό.

π. Σάββας Αγιορείτης

https://paraklisi.blogspot.gr

ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ Η ΔΙΑΙΡΕΣΙ ΤΩ͂Ν ΧΡΙΣΤΙΑΝΩN

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ· Νάρκη στην διοίκησι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας και στὸν Ἀπόδημο Ἑλληνισμό, τὴν πυροδοτεῖ ὁ πατριάρχης», σελ. 67, 68, τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

«…Ἡ διαίρεσις εἶνε «σημεῖον τῶν καιρῶν» καὶ προφητεύθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, ὁ ὁ­ποῖος εἶπε· «Ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις» τῆς ἀ­πο­στασίας, τοῦ ἀτομικοῦ καὶ ὁμαδικοῦ ἐγωισμοῦ, «διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγή­σεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24,19,12). Ἐμφύλιος πόλε­μος στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας…

Διαιρέθηκαν οἱ χριστιανοὶ τῆς ἀρχαίας Κορίνθου καὶ ἔλεγαν· «Ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀ­πολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 1,12). Καὶ ἐκείνους μέν, ποὺ διαιρέθηκαν προσωρινὰ σὲ φατρίες, τοὺς ἕνωσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ἐμᾶς ποιός θὰ μᾶς ἐνώσῃ;…» 

(ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος)

Για να εὐλογήση ὁ Θεός τὸν ἀγῶνά μας

Ἐνῶ βλέπουμε τους οἰκουμενιστὰς ἑνωμένους νὰ πολεμοῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν πανθρησκεία, οἱ ἀντοικουμενισταί ποὺ μπαίνουν στην μάχη, διαπληκτίζονται μεταξύ τους, για το ποιός ἐκπροσωπεῖ πιο ἄξια την Ὀρθοδοξία!!! Ζητᾶμε τὴν ἀκρίβεια τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ καλά κάνουμε, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὴν ζωή τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, γι᾽αὐτὸ διχαζόμεθα. Για νὰ μὴ γελᾶ ὁ διάβολος μὲ τὸν ἀγῶνά μας, νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Νὰ πολεμήσουμε τὰ πάθη μας. 

Νὰ μὴ θεωροῦμε ἀλάθητο πάπα τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ἀφήσουμε τὸν Θεό νὰ διευθύνει τὸν ἀγῶνά μας.

Νὰ βλέπουμε μὲ ἀγάπη ὅλους τοὺς ἀντιοικουμενιστάς ἀδελφοὺς μας καὶ νὰ προσευχόμεθα για νὰ γίνουν ἀνώτεροί μας. Ἄν δὲν ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας, θὰ μᾶς ἀποδοκιμάση ὁ Θεός, ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ τὰ πάθη μας θὰ θριαμβεύουν, οἱ οἰκουμενισταί θὰ θριαμβολογοῦν μὲ τὴν φαγωμάρα μας, ὁ σατανᾶς θα ὁλοκληρώση το καταστροφικό του ἔργο και ἐμεῖς θὰ τὸ παίζουμε ἀντιστασιακοί!!!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ Ν᾽ ΑΓΩΝΙΣΤΗΤΕ

«Ἀ­δελφοὶ καὶ πατέρες, ἑνωθῆτε! φωνάζει ὁ Κύριος Ἰησοῦς (βλ. Ἰω. 17,21), φωνάζει ὁ Παῦλος (βλ. Α΄Κορ. 12,12-27. Ἐφ. 4,3-4,13), φωνάζουν οἱ προφῆτες, φωνάζουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἑνωθῆτε!…

Δὲν θέλουμε λοιπὸν ν᾽ ἀκούσουμε αὐτούς; Ἔ, τότε διδάσκαλοί μας ἂς γίνουν τὰ …ζῷα! Ποιά ζῷα; Τὰ βόδια! Τί κάνουν τὰ βόδια, τὰ βουβάλια· ὅταν ἐ­κεῖ ποὺ βόσκουν ἐμφανισθοῦν λύκοι, γιὰ νὰ μὴν καταφαγωθοῦν ξεμοναχιασμένα, μαζεύονται, σχηματίζουν κύκλο, βάζουν τὰ μικρά τους στὸ κέντρο, κι αὐτὰ μὲ τὰ κεφάλια καὶ τὰ κέρατα πρὸς τὰ ἔξω εἶνε ἕτοιμα νὰ ἀμυνθοῦν. Ἂν κάποιος λύκος τολμήσῃ νὰ ἐπιτεθῇ, θ᾽ ἀφήσῃ τὰ ἔντερά του πάνω στὰ κέρατά τους· εἶνε ἀ­δύνατον νὰ νικηθοῦν. Τί κάνει ἡ ἑνότης!

Ἔτσι κάνουν τὰ βόδια· καὶ οἱ ὀρθόδοξοι Χρι­στιανοί; Δυστυχῶς, ὄχι «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2,16), ἀλλ᾽ οὔτε νοῦν βοῶν ἔχουμε. Γιατὶ ἂν εἴχαμε στοιχειώδη νόησι καὶ συναίσθησι τῶν κινδύνων ποὺ διατρέχει ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ εἴχαμε ἑνωθῆ.

Ἀδελφοί μου, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί» (Α΄ Ἰω. 2,18). Ἐ­ὰν καὶ τὴν κρίσιμη αὐτὴ ὥρα δὲν θελήσουμε ν᾽ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ γιὰ ἑνότη­τα, ἀλλὰ ἐν ὄψει Ἁρμαγεδῶνος ἐξακολουθήσουμε νὰ διαπληκτιζώμαστε μεταξύ μας, τότε ἕνας τρόπος μένει νὰ ἑνωθοῦμε· ὁ διωγμός, ποὺ ἔρχεται γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλων μας. Ὅταν κηρυ­χθῇ διωγμὸς καὶ οἱ ὀρθόδοξοι συλληφθοῦ­με καὶ ῥιχτοῦμε στὶς φυλακές, ἐκεῖ θὰ ἑνωθοῦ­με ὅλοι, θὰ ἀνταλλάξουμε τὸν ἐν Χριστῷ ἀσπα­σμὸ καὶ θὰ ποῦμε· Κύριε, ἁμαρτήσαμε καὶ δικαί­ως τιμωρούμεθα· διαιρεθήκαμε σὲ φατρίες καὶ κόμματα, καὶ προκαλέσαμε τοὺς λύκους.

Ἀλλά, ἀδελφοὶ ὀρθόδοξοι, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἔλθῃ ὁ αἱματηρὸς διωγμὸς γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε; 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος)

https://agonasax.blogspot.com

γ. Αμβρόσιος Λάζαρης - Θα ακούμε τους επισκόπους που δεν θα πάρουν ταυτότητα!

https://www.youtube.com/channel/UC25hcOW4iGrRqZSx9gFXH1w

Ὁ πάντοτε διαχρονικὸς Φώτης Κόντογλου: Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμὸς

Κείμενο τοῦ Ὀρθοδόξου συγγραφέως καὶ ὁμολογητοὺ Φώτη Κόντογλου. Ἂν καὶ γραμμένο μισὸν αἰώνα πρὶν καὶ ἀναφέρεται στὰ τότε γεγονότα, ὅμως εἶναι ἄκρως καὶ δραματικὰ ΕΠΙΚΑΙΡΟ.

Ἴσως διότι πάντοτε ἡ προδοσία θὰ εἶναι τὸ ἴδιο δαιμονικὴ ἐνῶ ἡ Ὁμολογία τὸ ἴδιο Θεοδίδακτη.

"Ἂς διαφυλάξουμε τὸ μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Μεγάλο, πολὺ μεγάλο καὶ σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ δὲν τοῦ δώσανε σχεδὸν καθόλου προσοχὴ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ καιρὸ ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοὶ νὰ θέλουν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ δέσουν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνες μᾶς ρημάξανε. Γιατί στ' ἀληθινά, δὲν ὑπάρχει πιὸ μεγάλος ἀντίμαχός τῆς φυλῆς μας, κι ἐπίμονος ἀντίμαχος, πού, σώνει καὶ καλὰ θέλει νὰ σβήσει τὴν Ὀρθοδοξία.

Οἱ δεσποτάδες πού εἶπα πὼς τοὺς ἐπίασε, ἄξαφνα κι ἀναπάντεχα, ὁ ἔρωτας μὲ τοὺς Λατίνους, λένε πὼς τὸ κάνουμε ἀπὸ «ἀγάπη». Μὰ αὐτὸ εἶναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία καὶ καλὰ θὰ κάνουνε νὰ παρατήσουνε αὐτὰ τὰ ροσόλια τῆς «ἀγάπης», ποὺ τὴν κάναμε ρεζίλι.

Ὁ διάβολος, ἅμα θελήσει νὰ κάνει τὸ πιὸ πονηρὸ παιγνίδι του, μιλᾶ, ὁ ἀλιτήριος γιὰ ἀγάπη. Ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστός, τὸ λέγει κι αὐτὸς κάλπικα, γιὰ νὰ ξεγελάσει. Τώρα, στὰ καλὰ καθούμενα, τοὺς ρασοφόρους μας στὴν Πόλη, τοὺς ἐπίασε παροξυσμὸς τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς Ἰταλιάνους, ποὺ στέκουνται, ὅπως πάντα, κρύοι καὶ περήφανοι καὶ δὲν...

γυρίζουνε νὰ τοὺς δοῦνε αὐτοὺς τοὺς «ἐν Χριστῷ ἀδελφούς», ποὺ ὅσα τοὺς κάνανε ἀπὸ τὸν καιρὸ τῶν Σταυροφόρων ἴσαμε τώρα, δὲν τοὺς τάκανε μήτε Τοῦρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωμαχετάνος.

Ἴσως κι οἱ δικοί μας νὰ κάνουν ἀπὸ παρεξηγημένη καλοσύνη. Ὅπως εἶπα, οἱ περισσότεροι δικοί μας δὲν δώσανε καμμιὰ σημασία σ' αὐτὲς τὶς φιλοπαπικὲς κινήσεις, ποὺ εἶναι θάνατος γιὰ τὸ γένος μας καὶ ποὺ τὶς κινήσανε οἱ καταχθόνιες δυνάμεις ποὺ πολεμᾶνε τὸν Χριστὸ καὶ ποὺ μὲ τὰ λεπτὰ τοὺς ἀγοράζουνε ὅλους, δὲν δώσανε λοιπὸν καμμία σημασία, γιατί τὰ θεωροῦνε τιποτένια πράγματα, ἂν δὲν εἶναι κι οἱ ἴδιοι ἀγορασμένοι...

Τώρα τὰ μυαλὰ γινήκανε φαρδειά, καὶ καταγίνονται μὲ ἄλλα, κοσμοϊστορικὰ προβλήματα! «Θὰ καθόμαστε νὰ κυττάζουμε τώρα παπάδες καὶ Ὀρθοδοξίες»; Μὰ αὐτοὺς δὲν τοὺς μέλλει κι ἂν ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ τὸν κόσμο κάθε ἑλληνικὸ πράγμα. Καὶ θὰ ἐξαφανισθεῖ ὄχι τόσο εὔκολα μὲ τὸν ἀμερικανισμὸ ποὺ πάθαμε, ὅσο ἂν γίνουμε στὴ θρησκεία παπικοί. 

Γιατί γι' αὐτοῦ πᾶμε.

Παπικὴ Ἑλλάδα θὰ πεῖ ἀξαφάνιση τῆς Ἑλλάδας. Νὰ γιατί εἶπα πὼς εἶναι πολὺ σπουδαῖο ζήτημα αὐτὲς οἱ ἐρωτωτροπίες ποὺ ἀρχίσανε κάποιοι κληρικοὶ δικοί μας μὲ τοὺς παπικούς, κι ἡ αἰτία εἶναι τὸ ὅτι δὲν νοιώσανε τί εἶναι Ὀρθοδοξία ὁλότελα, μ' ὅλο ποὺ εἶναι δεσποτάδες. Τὸ κακὸ εἶναι πὼς ὁ λαὸς δὲν πῆρε, καλὰ - καλά, εἴδηση γιὰ τὴ συνωμοσία. Ποιὸς νὰ τὸν πληροφορήσει ἀφοῦ οἱ γραμματισμένοι τὰ θεωροῦνε αὐτὰ τὰ πράγματα ἀνάξια γιὰ τὴ μοντέρνα σοφία τους, καὶ τρέχουν σημαιοφόροι σὲ κάθε νεωτερισμό; 

Ἀπὸ τότε ποὺ ἀρχίσανε οἱ λυκοφιλίες ἀνάμεσα στοὺς δικούς μας καὶ στοὺς παπικοὺς (καὶ σημείωσε πὼς οἱ δικοί μας φαγωθήκανε πρῶτοι νὰ πιάσουνε σχέση μὲ τοὺς Λατίνους σὰν νὰ πήρανε ἀπὸ κάπου διαταγή, κι ὁλοένα μιλᾶνε γιὰ «τὸν διάλογο μαζί τους, δίχως νὰ ξέρουνε καλὰ - καλὰ τί λένε), ἀπὸ τότε λοιπόν, ἀκοῦμε, κάθε τόσο κάτι πράγματα θεατρικά, ἄνοστα, ἀνόητα, δίχως καμμιὰ σοβαρότητα, ὅπως εἶναι ἡ λεγόμενη «Διάσκεψις τῆς Ρόδου», τὰ νέα παρεκκλήσια τοῦ Βατικανοῦ, κ.τ.λ.

Στὴ Ρόδο πήγανε οἱ δικοί μας μὲ σκοπὸ νὰ πουλήσουν τὴν Ὀρθοδοξία, γιατί γι' αὐτοὺς εἶναι καθυστερημένη μορφὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ, δηλαδὴ ἕνας βλάχικος χριστιανισμὸς καὶ νὰ ἀρχίσουν τὸν «διάλογον», ποὺ νὰ τὸν πάρει ἡ εὐχὴ αὐτὸν τὸν «διάλογον». Καὶ τί κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλὰ καὶ χαμένα, ποὺ νὰ ντρέπεται κι ὁ τελευταῖος Ἕλληνας Ὀρθόδοξος. Προχθὲς πάλι μάθαμε πὼς ὁ Πάπας ἐγκαινίασε ἕνα νέο παρεκκλήσιο στὸ Βατικανὸ καὶ ἔβαλε γιὰ εἰκόνες (μὴ χειρότερα!) τὶς φωτογραφίες τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Ἀθηναγόρα, «ὁ ὁποῖος ἵσταται ὄπισθέν του Ποντίφηκος»! Φαντασθεῖτε παρεκκλήσιο μὲ φωτογραφίες (τί ἀκαλαίσθητα πράγματα!).

Ὁ Πάπας λοιπὸν θὰ προσεύχεται μπροστὰ στὶς δικές του φωτογραφίες! Δηλαδὴ τρελλάθηκαν οἱ ἄνθρωποι! Αὐτὰ δὲν τὰ κάνανε μήτε οἱ ἀραπάδες τῆς Ἀφρικῆς. Συλλογίζομαι πόση σοβαρότητα ἔχουν οἱ Μουσουλμάνοι στὴ θρησκεία τους, καὶ ποὺ καταντήσανε τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ αὐτοὶ οἱ ἀθεόφοβοι Ἰταλιάνοι, ποὺ προσκυνᾶνε ἀγάλματα τῆς Παναγίας μὲ κοκκινάδια , μὲ σκουλαρίκια καὶ μὲ δαχτυλίδια. Κι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ποὺ φυλάξαμε τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς εὐσεβείας, τώρα, στὰ καλὰ καθούμενα, πᾶμε νὰ γίνουμε ἕνα μ' αὐτοὺς ποὺ γελοιοποιήσανε τὸν Χριστὸ ὅσο κανένας ἄθεος. Ἀλλά, ἀπὸ ποῦ νὰ πιάσει κανένας καὶ ποῦ νὰ τελειώσει; Ὅσοι ἦταν ἕως τώρα ἀδιάφοροι γιὰ τὴ θρησκεία καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, καὶ ποὺ πολλοὶ ἀπ' αὐτοὺς τὴν περιπαίζανε μάλιστα, ὅλοι αὐτοὶ γινήκανε ἔξαφνα παπόφιλοι, καὶ μασᾶνε σὰν μαστίχι τὴν ψεύτικη λέξη «ἀγάπη». Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δὲν ἔγινε. Ἐμεῖς οἱ ἄλλοι ποὺ εἴμαστε κολλημένοι ἀπὸ νεότητος στὴν Ἐκκλησία μας, εἴμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοὶ ἀπὸ ἀγάπη κι ἀπὸ ἀληθινὴ εὐσέβεια. Ἡ μόδα εἶναι τώρα νὰ φαίνεσαι ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ ἐνοίωσε τὰ «αἰτήματά» της. [...].

Πίστη ἀσάλευτη στὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ ἐμεῖς οἱ προκομμένοι τὴν πήραμε κληρονομιὰ καὶ τὴν πουλᾶμε «ἀντὶ πινακίου φακῆς» καὶ ἀσπασμοῦ τῆς παντόφλας τοῦ Πάπα! Μὰ σὲ τέτοιο σημεῖο ἐκφυλισθήκαμε; Αἰτία εἶναι ἡ ἔμφυτη ματαιοδοξία μας, ποὺ μᾶς κάνει νὰ θέλουμε νὰ φαινόμαστε ἔξυπνοι συγχρονισμένοι, προοδευτικοί, κι ὄχι καθυστερημένοι. 

Μὲ τὴ συναίσθηση τῆς κατωτερότητας ποὺ ἀποχτήσαμε, φοβόμαστε σὰν τὸν διάβολο μήπως μᾶς ποῦνε «παλιὰ μυαλά, παλιοημερολογίτες, καθυστερημένους». Καὶ τρέχουμε νὰ πᾶμε πρώτη σὲ κάθε κίνηση ποὺ περνᾶ γιὰ «μοντέρνα», θέλεις μίμηση τῆς «ἀφηρημένης ζωγραφικῆς», θέλεις ἀκαταλαβίστικες «λογοτεχνίες» (καημένη λογοτεχνία, ποῦ κατάντησες!), θὲς φιλοπαπισμός, θὲς φιλοαμερικανισμός, στὰ πάντα, στὰ ντυσίματά μας(πρὸ πάντων τῆς νεολαίας), στὸν τρόπο ποὺ μιλᾶμε καὶ σκεπτόμαστε, ἀκόμα καὶ στὶς χειρονομίες. Δηλαδή, καταντήσαμε μαϊμοῦδες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους «ἐν ὀνόματι τῆς προόδου καὶ τῆς θαυμάσιας ἐποχῆς μας».

Ἐκ τοῦ περιοδικοῦ. «Ὁ Ὅσιος Φιλόθεός της Πάρου» Τεῦχος 20 Μάιος - Αὔγουστος 2007

Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

https://synaksiorthodoxon.blogspot.com

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΤ' ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΕΛΙΑ ΜΟΝΑΧΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ - ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ 666 ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.... !

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΤ' ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΕΛΙΑ ΜΟΝΑΧΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ - ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ 666 ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.... ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ.....

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΕΛΙΑ ΜΟΝΑΧΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. 

ΑΠΟ ΕΓΚΥΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΕΛΙΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΑΡΧΙΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ , ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΙ ΚΕΛΙΑ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ , ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ , ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΖΗΛΟ. 

ΟΣΟΥΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΚΟΨΑΝ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΝΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΛΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΑΧΟΛΟΓΙΑ. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ - ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ , ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟ.....ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΙΣΧΥΕΙ..... 

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΑΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΦΤΙΑΞΕΙ ΜΙΚΡΑ ΣΠΙΤΑΚΙΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΦΟΡ ΓΙΑ ΤΟΥΣ V.I.P ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΕΙΩΤΟ ΠΑΝΤΑ. 

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ , ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ , ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΛΩΣΟΥΝΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ , ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ666. 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΟΥΚΑΛΗΣ

https://synaksiorthodoxon.blogspot.com

Κι όταν είσαι άσωτος, σ’ αγαπάει ο Θεός!!!

Ο Θεός αγαπά το κάθε πλάσμα Του, αγαπά και σένα, αγαπά και μένα, όχι μόνο όταν πάμε καλά, αλλά κι όταν δεν πάμε καλά, κι όταν κάνουμε λάθη, κι όταν πέφτουμε!

Κι όταν είσαι άσωτος, σ’ αγαπάει ο Θεός!! Σ’ αγαπάει ο Θεός!!Έχεις αξία στα μάτια Του όχι επειδή είσαι καλός ή επειδή είσαι κακός, αλλά επειδή είσαι το πλάσμα της αγάπης Του, το πλάσμα των χειρών Του. Έχεις αξία.

Κι είσαι σε μια πορεία που παλεύεις κι αγωνίζεσαι και δεν σε κρίνει ο Θεός, γιατί ξέρει αυτό που σήμερα είσαι είναι ένα στιγμιότυπο της ζωής σου, είναι μια φάση της ζωής σου, είναι μια δυσκολία της ζωής σου. Παλεύεις, προσπαθείς· δεν τα καταφέρνεις…σ’ αγαπάει πάλι ο Θεός! Είναι δύσκολο να πεις τη λέξη «σ’ αγαπώ». Είναι δύσκολο, είναι άθλος, είναι κορυφή η αγάπη, είναι υπέρβαση η αγάπη!!!

Όταν δεν αγαπάς θα πει ότι δεν γνωρίζεις. Όποιος γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει στον άλλο, τον αγαπάει. Όποιος γνωρίζει ότι ο άλλος απέναντί μου δεν είναι ο εχθρός μου κι ας νομίζω ότι είναι ο εχθρός μου -κάτι άλλο μου φταίει, θα τον αγαπήσω τον άνθρωπο αυτό. Θα την αγαπήσεις αυτή που σε πόνεσε πάρα πολύ, που σε πλήγωσε πάρα πολύ, αν καταλάβεις ότι το πρόβλημά σου δεν είν’ αυτή κι αυτός, αλλά κάτι μέσα σου που ακόμη δεν έχει θεραπευτεί. Μια πληγή ανοικτή μέσα σου που ακόμα δεν έχει κλείσει. 

Ένας πόνος μέσα σου που ακόμα δεν έχει ανακουφιστεί, που δεν έχει ηρεμήσει. Δεν έχουμε εχθρούς..

Δεν υπάρχει εχθρός σ’ αυτόν τον κόσμο. Όποιος σου ‘κανε μεγάλο κακό, αν ψάξεις τη ζωή του, το πώς και το γιατί, τα κίνητρά του, τα παιδικά του χρόνια, το πώς ένιωσε, το γιατί έφτασε σ’ αυτό το σημείο, θα δεις ότι δεν είν’ εχθρός σου. Δεν είναι εχθρός σου. Δεν είναι αντίπαλός σου.

Γι’ αυτό σου λέω, ρώτα τον Θεό: «Θεέ μου, αυτόν τον άνθρωπο που μισώ εγώ, Εσύ τον μισείς;» Θα σου πει ο Χριστός «Όχι! Εγώ τον έχω συγχωρέσει στον Γολγοθά και τώρα συγχωρώ τους πάντες και αγαπώ τους πάντες.» «Μα πώς τον αγαπάς;» Θα σου πει ο Θεός: «Βλέπω άλλα πράγματα που εσύ παιδί μου ακόμα δεν τα ‘χεις δει! Βλέπω, παιδί μου, ότι αυτός είναι πολύ πονεμένος άνθρωπος. Βλέπω ότι αυτός σου φέρθηκε έτσι, όχι επειδή είναι κακός, αλλά επειδή αμύνεται, φοβάται. Αν μπορούσες να δεις τη φοβία της ψυχής του, το άγχος της καρδιάς του, το ανειρήνευτο της συνείδησής του, δεν θα τον μισούσες, θα τον αγαπούσες.

Αυτός, παιδί μου, έχει ανάγκη από την αγάπη σου. Έχει ανάγκη από στήριγμα κι όχι από εκδίκηση.» Δεν εκδικείται (ενν. ο Θεός). Αλλά ο Θεός απαντά πάντα με αγάπη κι αυτό αφοπλίζει τους ανθρώπους.

Κανείς δεν είναι κακός, αρκεί να δώσει και στον κακό το ερέθισμα να βγάλει καλοσύνη, αρκεί να του πατήσεις τα κατάλληλα κουμπιά μες στην ψυχή του για ν’ ακουστεί αυτή η μελωδία της αγάπης….

π. Ανδρέας Κονάνος

simeiakairwn.wordpress.com

ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ – ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ; Του θεολόγου Νικολάου Πανταζή

Η φρικτότερη πλάνη του Εωσφόρου είναι να νομίζει κανείς ότι βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά να είναι εκτός αυτής και μέλος άλλης «εκκλησίας», διά της κοινωνίας του όμως με αιρετικούς ποιμένες, να οδηγείται στην απώλεια της σωτηρίας του. Φρικτό και ανατριχιαστικό αυτό!

Ομολογώ, ένα από τα συγκλονιστικότερα Αγιοπατερικά χωρία που έχω διαβάσει στους Αγίους Πατέρες, είναι αυτό του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου:

“Το μνημόσυνο του αιρετικού επισκόπου είναι μόλυνση της Πίστεως! Άλλοι έγιναν αιρετικοί και χάθηκαν, άλλοι παρέμειναν oρθόδοξοι και χάθηκαν γιατί είχαν εκκλησιαστική επικοινωνία με αιρετικούς.” (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης 759 – 826).

Αλήθεια, πώς γίνεται να παραμένει κανείς Ορθόδοξος και όμως να χάνεται; Ακόμη χειρότερο από αυτό είναι όχι μόνο να διατηρεί κάποιος εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετικούς, αλλά να οδηγεί και άλλες ψυχές σε αυτήν την κολάσιμη κοινωνία με αιρετικούς, εν ονόματι μάλιστα μίας αντιπατερικής, ανεπίτρεπτης, υπερπαρατεταμένης και άκαιρης οικονομίας.

Είναι φοβερή πλάνη να ομολογεί ένας Ορθόδοξος πιστός την Αλήθεια, να απομακρύνεται/αποτειχίζεται από τους αιρετικούς ποιμένες και παράλληλα να αναγνωρίζει και να διδάσκει την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος στους αιρετικούς οικουμενιστές, από τους οποίους πρωτίστως αποκόπηκε.

Με την αναγνώριση όμως αυτή, καθιστά αυτομάτως άκυρη και ανυπόστατη την αποτείχισή του, καθότι πιστεύει ότι δήθεν μπορεί ελεύθερα να λαμβάνει αγιασμό, χάρι και σωτηρία από τα «έγκυρα» μυστήρια των αιρετικών.

Από τη μια απομακρύνεται από τον αιρετικό και από την άλλη ξαναεπιστρέφει στον αιρετικό για να λάβει Βάπτιση, Γάμο και Θεία Κοινωνία. Από ποιόν; Από αυτόν τον οποίο διά της Αποτειχίσεώς του αναθεματίζει και καταδικάζει ως αιρετικό εκτός Εκκλησίας.

Διακατεχόμενος από αυτή την εκκλησιολογική σχιζοφρένεια, ο Ορθόδοξος πιστός επανέρχεται «στο ίδιον εξέραμα» και παρακαλάει αυτόν τον εκτός Εκκλησίας αιρετικό, να τον θέσει πάλι εντός Εκκλησίας… διά της Βαπτίσεως.

Ο Ορθόδοξος πιστός παρακαλάει τον αιρετικό, ο οποίος ήδη έλαβε οριστικό διαζύγιο από τον Θεό και την Αλήθεια, να συνάψει τον Ορθόδοξο πιστό σε γάμο και να παντρέψει τον εαυτό του και τα παιδιά του.

Παρακαλάει τον αιρετικό, ο οποίος είναι νεκρωμένος πλέον στην ψυχή και στην πίστη, να κηδεύσει τον Ορθόδοξο πιστό και να τελεί τα καθέκαστα μνημόσυνα, ποιός; Ο πνευματικά νεκρός αιρετικός, αυτός ο οποίος μνημονεύει αιρεσιάρχες και μεγάλους αντιχρίστους και θάπτει το τάλαντο της Πίστεως στην διαθρησκειακή στάχτη του Παναιρετικού Π.Σ.«ε».

Το άκρως λυπηρό και τραγικότατα θλιβερό είναι ότι ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά είναι και αποτειχισμένοι γέροντες, ομολογητές και ασκητές οι οποίοι μάλιστα διώκονται για την μαρτυρία τους αυτή, αλλά και θεολόγοι πτυχιούχοι και ακαδημαϊκοί οι οποίοι εμλπέκοντια διπλωματικώς στην εκκλησιολογική αυτή διαπλοκή με αλλοπρόσαλλη και διάτρητη ομπρέλα, με θούρειο και ασπίδα παραβατική… την «Οικιακή» Ενοριακή Οικονομία.

Στα αρχαία ελληνικά η σύνθετη λέξη «οἰκονομία» προέρχεται από (= «οἶκος» + «νέμομαι» ) και σημαίνει την καλή ή την κακή διαχείριση μίας οικίας καθώς και των υλικών ή πνευματικών αναγκών προς στερέωση αυτού του οίκου. «Τούτον τον Οίκον στερέωσον, Κύριε!»

Σκοπίμως όμως οι θιασώτες της μεγάλης συγχρόνου πλάνης του «Οικονομισμού», αποκρύπτουν τις δύο σημαντικές άκρως αντίθετες έννοιες της Οικονομίας, τονίζοντας μόνο την πρώτη:

α) εξοικονόμιση, διακυβέρνηση, διαχείριση και

β) συγκατάβαση, συμβιβασμός, παρανομία.

Ενώ λοιπόν κάνουν – όχι χρήση – αλλά κατάχρηση της οικονομίας, ενώ διαπράττουν συμβιβασμό και καταφεύγουν συνειδητά στην παρανομία, επικαλούνται την νομιμότητα, την επικείκια και την μακροθυμία για δήθεν «διευκόλυνση της σωτηρίας.»

Αν είναι ποτέ δυνατόν να πηγαίνω σε έναν αιρετικό οικουμενιστή επίσκοπο «για να διευκολίνει αυτός την σωτηρία μου» και σαν βγαίνω από τον Ναό, να τον αναθεματίζω διά της Αποτειχίσεώς μου και να του επισημαίνω ότι χάνει την σωτηρία του διά της κοινωνίας του με αιρετικούς λυκοποιμένες.

Αν είναι ποτέ δυνατόν, να εισέρχομαι σε ναό Οικουμενιστών, σε σπήλαιο ληστών της Θείας Χάριτος, «από τον οποίο ναό έχει αποχωρήσει οριστικώς ο φύλακας άγγελος» (Μέγας Βασίλειος) , και να παρακαλώ αυτούς τους ληστές, καταφρονητές, καταπατητές και βλασφήμους αιρετικούς να με αγιάσουν με τα δήθεν «έγκυρα μυστήριά τους».

Οι αιρετικοί «αυτοί σε άδειους οίκους (ναούς) συναθροίζονται κάθε μέρα και εξαιτίας του διασκορπισμού του λαού βαριά καταδίκη προετοιμάζουν για τον εαυτό τους” (Μέγας Βασίλειος).

Αν είναι δυνατόν να δηλώνω με τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ότι «οι αιρετικοί αυτοί έχουν τους ναούς, εμείς όμως έχουμε τον Ένοικο Θεό» ο Οποίος πρώτα κατοικούσε στους Ναούς, όταν οι Ναοί αυτοί κάποτε απέδιδαν Ορθή Λατρεία, τώρα που βυθίζονται στην αίρεση, εγκατέλειψε ο Θεός τους Οίκους: «Ιδόυ αφίεται ο οίκος υμών έρημος!»

Αν είναι δυνατόν, οι αιρετικοί, τα κτήνη όπως τα ονομάζει η ίδια η Αγία Γραφή και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, να βεβηλώνουν τους ναούς με την μολυσματική και βορβορώδη αίρεσή τους, και εγώ από πείσμα αγνωσίας και με δόση αχαριστίας να αποκαλώ τον ναό των αιρετικών «άγιο» και να παρακαλώ τους αιρετικούς να μας αγιάσουν!

Ας ακούσουμε την φωνή του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του Μεγάλου αυτού Ομολογητού, ο οποίος επαινείται και δοξάζεται («τους δοξάζοντάς Με δοξάσω») από την Αγία Εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο στο Συνοδικό της Κυραικής της Ορθοδοξίας (και αυτό το τονίζω για να μην υπεραίρονται κάποιοι βλασφημοι ότι αυτός ήταν μία μονάδα, ένας άσημος μοναχός»). Στην Επιστολή του, “Προς Ιωάννη Λογοθέτη”, (Αρχιγραμματεύα της Αυτοκρατορίας, αναφερόμενος στην δολοφονία του Λέοντος του Ε’ του Αρμενίου) γράφει:

“Μολονότι όμως δολοφονήθηκε στον ναό, εν τούτοις δεν πέθανε σε τόπο άγιο, έστω και αν είναι φοβερό το λεγόμενο. Διότι δεν είναι ναός άγιος αυτός ο οποίος έχει βεβηλωθεί από Αιρετικούς, αλλά είναι κοινός οίκος…» Θα αποφύγω επί του παρόντος να σας ερμηνεύσω τί ακριβώς σημαίνει «κοινός οίκος» διότι κάποιοι ευσεβούληδες θα με που “υβρεολόγο!” Μένω όμως στην μεγάλη αυτή αλήθεια την συγκλονιστική και ανατρεπτική: «Δεν είναι ναός ‘άγιος’ ο τόπος που έχει βεβηλωθεί από Αιρετικούς!»

Εσείς όμως, τον ναό των αιρετικών τον αποκαλείτε «άγιο» και σωτηριολογικό και τα μυστήριά τους «έγκυρα…» Μας συμβουλεύετε αντίθετα από τους Αγίους Πατέρες τους οποίους υπεραρκετώς και μακροχρονίως χρησιμοποιείτε.

Το χειρότερο και ελεεινότερο είναι ότι, στην πλάνη τους αυτή οι γέροντες και πνευματικοί, οι θιασώτες της οικονομίας, επιστρατεύουν και τους Αγίους Πατέρες, ότι τάχα και αυτοί δίδασκαν «εγκυρότητα μυστηρίων» στους αιρετικούς, χωρίς φυσικά να παρουσιάζουν ούτε ένα επιχείρημα, ούτε μισό χωρίο, ούτε μία επαρκής παραπομπή η οποία να υποστηρίζει την πλάνη τους αυτή.

Καταφεύγουν βασανιστικώς σε βεβιασμένα δικά τους συμπεράσματα, σε αυθαίρετες και αόριστες ερμηνείες, σε αφηρημένες περιπτώσεις, ασαφείς μαρτυρίες και τελείως άσχετες περιστάσεις οι οποίες μοιάζουν επιφανειακώς, φαινομενικώς και πείθουν μόνο τους αφελείς και αδαείς.

Τολμούν επί πλέον να διατείνονται κάποιοι θεολόγοι με τέτοια εξοργιστική και αθεόφοβη πονηρία ότι οι Άγιοι Πατέρες τάχα δίδαξαν την εγκυρότητα μυστηρίων στους αιρετικούς απλά και μόνο επειδή δεν αναφέρθηκαν κατά λέξιν σε κάποια «ακυρότητα.» Ντύνουν και στολίζουν την αίρεση διά της Αποφατικής Θεολογίας! Φρίξον ήλιε!

Με αυτό το πλανεμένο σκεπτικό, και η ίδια η Καινή Διαθήκη δεν αναφαίρεται πουθενά στην Παναγία κατά λέξιν ως «Θεοτόκο» αλλά αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι δεν είναι Θεοτόκος…

Με την Θεόσδοτη ευκαιρία της Δεσποτικής Εορτής της Πεντηκοστής, θα αποκαλύψουμε την πλάνη αυτή και θα αποδείξουμε περίτρανα την Αγιογραφική και Αγιοπατερική Αλήθεια.

Αναφερόμενοι όμως στην Αλήθεια, θα πρέπει πρωτίστως και προκαταβολικώς να υπογραμμίσουμε ότι η Αλήθεια δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, δεν είναι ένα ιδεώδες ούτε κάποιο ιδανικό από το οποίο πρέπει να διέπεται μία κοινωνία. Η Αλήθεια είναι Πρόσωπο, είναι το Θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η Ενυπόστατη Αλήθεια. Η Αυτο-Αλήθεια.

Δεν αρκεί κανείς να λέγει την αλήθεια αλλά πρέπει και να έχει την Αλήθεια, να διακατέχει ασφαλώς την Ενυπόστατη Αλήθεια. Να ανήκει στην Αλήθεια, να υπηρετεί την Αλήθεια και “να αγωνίζεται έως θανάτου υπέρ της Αληθείας!” Πρέπει να έχει την Αγία Τριάδα, τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Η άρνηση της Αληθείας συνεπάγεται άρνηση του Χριστού: «πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει!» (Α΄ Ιωάν. 2, 23). Και όποιος δεν έχει τον Πατέρα και τον Υιό, δεν έχει ούτε το Πνεύμα το Άγιον. Είναι άθεος και ας δηλώνει «Ορθόδοξος».

Ο Χριστός είνα η Αυτο-Αλήθεια. Αυτομάτως ο Λόγος Του, είναι η Αλήθεια. Τί διδάσκει ο Λόγος του Θεού για τους αιρετικούς;

Η Επιστολή του Ιούδα του ΑδελφοΘέου είναι άκρως καυστηριακή και καταδικαστική για τους αιρετικούς. Κατακεραυνώνει όχι μόνο τους ηθικώς αμαρτωλούς, αλλά και τους αιρετικούς οι οποίοι σπέρνουν ζιζάνια και διαιρέσεις. Μας προτρέπει να προσπαθούμε εάν φυσικά είμαστε σε θέση, να τους σώζουμε από την φωτιά της αιρέσεως αλλά παράλληλα να μισούμε, προσέξτε βαρύτατη λέξη, να μισούμε ακόμη και τον μολυσμένο χιτώνα τους, τα ρούχα τους και το ράσο τους!

«Οὓς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα!» (Ιούδα 1, 23). Μίσος για την αίρεση και τους οικουμενιστικούς μαύρους χιτώνες. Δεν είναι “ράσα ιερά” αυτά.

«Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες!» (Ιούδα. 1, 19). Αυτοί οι αιρετικοί δημιουργούν διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν, άνθρωποι ζωώδεις που κυριαρχούνται από τα κατώτερα ένστικτα και οι οποίοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ το Άγιο Πνεύμα του Θεού!» Το λέγει ξεκάθαρα: Δεν έχουν το Άγιο Πνεύμα!

Μην πει κανείς ότι εδώ η Αγία Γραφή μιλάει «περί βίου…» Το λέγει και το υπογραμμίζει η Ίδια η Καινή Διαθήκη στην ίδια Επιστολή, στο ίδιο Κεφάλαιο, στο αμέσως επόμενο χωρίο: «Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, τῇ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν Πίστει ἐποικοδομοῦντες ἑαυτούς!» (Ιούδα 1, 20). Το «δε» σημαίνει «όμως». Εσείς όμως να εποικοδομείτε τον εαυτό σας στο Αποστολικό και Αγιοπατερικό θεμέλιο της αγιοτάτης μας Ορθοδόξου Πίστεως!

Η Αγία Γραφή διδάσκει σαφέστατα και απερίφραστα ότι οι αιρετικοί (δεν μιλάει καθόλου για «καταδικασμένους» και «μη καταδικασμένους») δεν έχουν την Ορθόδοξη Αλήθεια. Δεν έχουν Αγιο Πνεύμα. Δεν έχουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Δεν παρέχουν σωτηρία. Ας το προσέξουμε αυτό. Δεν το λέγει ο “Πανταζής”. Το λέγει το Παντοκρατορικόν, Πανεπίσκοπον και Πανσθενές Πανάγιον Πνεύμα. Το λέγει ο Παράκλητος. Παρακαλώ πολύ. “Πνεῦμα μὴ ἔχοντες.”

Εσύ… πες ό,τι θέλεις. Διαφώνησε όσο θέλεις. Το λέγει ο Θεός. Το λέγει η Γραφή: “Πνεῦμα μὴ ἔχοντες.” Ούτε κατ’ οικονομίαν, ούτε κατ’ αγνωσίαν, ούτε κατά νεαράν ή γεροντικήν ηλικίαν. Δεν έχουν Άγιο Πνεύμα. Εάν εσύ θέλεις να επιμένεις ότι έχουν, διαψεύδεις την Αγία Γραφή. Βγάζεις τον Θεό “ψεύτη.” Θα υποστείς και εσύ λοιπόν τις συνέπειες του Νόμου, της διαφθοράς της Αληθείας. Παρανομείς και καταπατείς τα δίκαια του Θεού.

Δεν είναι όμως καθόλου δίκαιο ούτε συνιστά ήθος Ορθόδοξο, εξ’ αιτίας της ελλείψεως επιχειρημάτων τους (και ελλείψεως αντικειμενικότητος) να μας κατηγορούν και να μας συκοφαντούν ως πλανεμένους και «φωτισμένους» ή «φτασμένους» σε ύψος τάχα “προσωπικής επικοινωνίας με το Άγιο Πνεύμα…” Άπαγε, δεν τρελλαθήκαμε! Δεν θεωρούμε τους εαυτόυς μας “Αθανασία του Αιγάλεω…” Ακολουθούμε την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες, χωρίς να νοθεύουμε την διδασκαλία της, εξ΄ αιτίας όποιασδήποτε αδυναμίας μας να εφαρμοστεί η «ωμή και σκληρή» Αλήθεια. Η Αλήθεια είναι αυτή, ασχέτως εάν εγώ μπορώ ή όχι να την εφαρμόσω και κατά πόσον θα μου κοστίσει.

Θέλεις και άλλη απόδειξη; Άκουσε τί λέγει ο Θεός: “εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει,οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ )” (Ρωμ. 8, 9). Όσοι δεν έχουν το Άγιο Πνεύμα, δεν είναι του Χριστού, δεν ανήκουν στον Χριστό ούτε στην Εκκλησία του Χριστού, δεν αποτελούν το Σώμα του Χριστού. Όταν δεν είσαι του Χριστού, δεν έχεις έγκυρα μυστήρια του Χριστού.

Εσύ, με πνεύμα αντιλογίας προς τον Λόγο του Θεού, διαφωνείς και διατείνεσαι πως “όχι, οι αιρετικοί είναι του Χριστού, παρέχουν Χριστό, παρέχουν σωτηρία…” Και επιμένεις να βρίσκεσαι σε τραγική αντίθεση με τον Θεό τον Ίδιο. Επιμένεις στον λογισμό σου: «Οι αιρετικοί έχουν μυστήρια, έχουν Άγιο Πνεύμα…» Πραγματικά, δεν σ΄ ακολουθώ, δεν ξέρω τί να πω… Φοβερή τύφλωση, Θεέ μου!

Θέλεις και άλλη απόδειξη; Άκουσε τί λέγει και τί προαναγγέλλει ο Χριστός ο Ίδιος:

“᾿Εὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό· ὑμεῖς δὲ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἔσται.” (Ιωάν. 14, 15-17).

Ο Χριστός ο Ίδιος ονομάζει το Άγιο Πνεύμα ως «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας!» Από εκεί το πήρε η Υμνογραφία και συνέγραψε το «Βασιλεύ, ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας!» Η Παναίρεση του Οικουμενισμού δεν περιέχει ούτε κατέχει το Πνεύμα της Αληθείας αλλά το πονηρό πνεύμα του σκότους, της πλάνης και της βλασφημίας.

Οι αιρετικοί οικουμενιστές επίσκοποι, όσοι τους μνημονεύουν αλλά και όσοι παραμένουν σε παράνομη και αντίθεη εκκλησιαστική / μυστηριακή κοινωνία μαζί τους, δεν έχουν την Αγία Ορθόδοξη Αλήθεια αλλά διδάσκουν ακόμη και Συνοδικώς πως “όλες οι αιρέσεις είναι Εκκλησία του Χριστού.” Αυτοί όλοι, είναι εκτός Εκκλησίας, είτε υπέργραψαν, είτε όχι, είτε παρέστησαν, είτε όχι. Παραμένουν σε εκκλησιαστική / μυστηριακή κοινωνία με αιρεσιάρχες.

Εσύ, παρ΄ όλα αυτά, «θεολογείς» και διδάσκεις κόντρα με τον Χριστό, αντίθετα με τον Χριστό και λέγεις ότι οι αυτοί οι αιρετικοί οικουμενιστές, «λόγω ποιμαντικών αναγκών» έχουν «έγκυρα μυστήρια!» Διαψεύδεις τον Χριστό, βγάζεις τον Χριστό ψεύτη και πλάνο.

Ο Χριστός όμως το υπογραμμίζει και προειδοποιεί: «τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ Αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει αὐτό!» Ο παναιρετικός, οικουμενιστικός κόσμος του Π.Σ. «ε» δεν μπορεί να έχει ποτέ το Άγιο Πνεύμα, «οὐ δύναται λαβεῖν», δεν μπορούν να το λαμβάνουν ούτε να το μεταδίδουν, «ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ». Διότι δεν το βλέπουν, ούτε στον ύπνο τους, ούτε στο ξύπνιο τους. Δεν κατοικεί στους παναιρετικούς ναούς τους. «Οὐδὲ γινώσκει αὐτό!» Δεν το γνωρίζουν ούτε Θεολογικώς, ούτε εκκλησιολογικώς, ούτε μυστηριακώς, ούτε σωτηριολογικώς.

Μη λοιπόν, αγαπητέ μου, ανατρέπεις την Γραφή, τον Θεάνθρωπο Χριστό και πλάθεις δικές σου θεωρίες. Δεν σε συμφέρει και δεν ωφελεί την ψυχή σου, ούτε τις ψυχές ωφελείς τις οποίες στέλνεις στο στόμα του λύκου, στην αγέλη των λυκοποιμένων. Δεν θς σου βγει σε καλό και το λέγω αυτό διότι σε αγαπώ και δεν έμαθα να κολακεύω.

Δες και άλλη μία απόδειξη: «οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ Πνεῦμά Μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας…» (Γέν. 6, 3). Δεν πρόκειται να παραμείνει, να κατοικήσει το Άγιο Πνεύμα Μου σε αυτούς τους σαρκικούς, οι οποίοι μόνο νοιάζονται για το τομάρι τους! Και δεν αναφαίρεται μόνο στις σαρκικές αμαρτίες διότι και οι ειδωλολατρείες και σατανολατρείες από σαρκικούς «ψυχικούς» εκπηγάζουν και από σαρκικά-ψυχοπαθολιγικά πάθη καταλήγουν σε βλασφημίες και αιρέσεις. Η φράση “διά το είναι αυτούς σάρκας” δεν αναφέρεται μόνο στα σαρκικά αμαρτήματα αλλά και σε αυτούς οι οποίοι μολύνουν ακόμη και το πνεύμα τους με βλασφημίες και αιρέσεις.

“Ταύτας οὖν ἔχοντες τάς ἐπαγγελίας, ἀδελφοί, καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντόςμολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ!” (Β’ Κορ. 7, 1). 

Υπάρχουν λοιπόν δύο είδη μολυσμού: ο μολυσμός της σαρκός και ο μολυσμός του πνεύματος διά των αιρέσεων και βλασφημιών, δια των αρνήσεων και προδοσιών, διά των καταπατήσεων, καταφρονήσεων και καινοτομιών, διά των αντιφάσεων, αντιθέσεων και αυθαιρεσιών.

Ο Παντοκράτωρ Κύριος λέγει «οι αιρετικοί δεν έχουν Άγιον Πνεύμα». Ετούτοι οι ιερείς και θεολόγοι λέγουν «έχουν και παραέχουν, ακούστε εμάς, εμείς ξέρουμε καλύτερα, οικονομούμε βαθύτερα, ορίζουμε σοφότερα και αποφασίζουμε ορθότερα!» Αντε και εις ανώτερα… και μη χειρότερα!

Θέλετε απόδειξη Αγιοπατερική; Ο Μέγας Αθανάσιος καταδικάζει την πλάνη της υποτιθέμενης εγκυρότητος των μυστηρίων των αιρετικών, λέγοντας:

“Πολλές αιρέσεις αναφέρουν το όνομα της Αγίας Τριάδος κατά το βάπτισμα, αλλά μην πιστεύοντας ορθά και μην έχοντας υγιή Πίστη (Ορθόδοξη), καθιστούν το νερό του βαπτίσματος ανώφελο διότι λείπει η λυτρωτική ευσέβεια!“ (Μέγ. Αθανασίου, Κατά Αρειανών 2, 42-43, P.G. 26, 237B).

Όταν το νερό του βαπτίσματος δεν ωφελεί την ψυχή διότι λείπει από αυτό η «λυτρωτική ευσέβεια», δηλαδή η σωτηριώδης χάρις, τότε το μυστήριο είναι ΑΚΥΡΟ. Ας μην ξεχνούμε ότι εδώ δεν μιλάει για εκτός Εκκλησίας αιρετικούς αλλά για «Ορθοδόξους» οι οποίοι ασπάζονταν την αίρεση του Αρείου και κρατούσαν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του. ΑΚΥΡΑ τα μυστήριά τους! Μάταια και ανώφελα! Λείπει από αυτά η λυτρωτική χάρη του Αγίου Πνεύματος! Μερικοί όμως της Απολυτρώσεως θα λυτρώσουν και το Άγιο Πνεύμα!

Εάν τα μυστήρια των Αρειανών ήταν έγκυρα πριν ο Άρειος καταδικαστεί από την Αγία Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, τότε θα ήταν παράλογη και «ανόητη» η εντολή του Μεγάλου Αθανασίου και του Μεγάλου Αντωνίου προς τους πιστούς λαϊκούς να μην πηγαίνουν«ούτε απ΄ έξω από αυτούς τους ναούς!» Θα έλεγαν «εντάξει, να πηγαίνετε, να κοινωνάτε και μετά να τους γυρίζετε την πλάτη και να τους παρατάτε…»

Οι θιασώτες της Οικονομίας, οι Οικονομιστές, διαφωνούν και παροτρύνουν τους πιστούς, όχι μόνο να μπαίνουν μέσα κανονικά αλλά και να συμμετέχουν στην λατρεία των αιρετικών και να λαμβάνουν τάχα «έγκυρα μυστήρια» από τους αιρετικούς. Έτσι, θέλουν δεν θέλουν διαψεύδουν και διακωμωδούν τον Μέγα Αθανάσιο και τον Μέγα Αντώνιο.

Οι θιασώτες της Οικονομίας, οι Οικονομιστές, επικαλούνται τον Άγιο Κύριλλο. Μπρεδεύουν όμως πολύ τα πράγματα. Τότε η αίρεση του Αρείου ήταν πρωτοφανής και άγνωστη στους πιστούς. Οι Άγιοι Πατέρες έκαναν άσκηση οικονομίας μήπως και συνετιστεί ο Άρειος και καταλάβει το σφάλμα του και μετανοήσει.

Όταν είδαν όμως ότι δεν υπήρχε πλέον τέτοια ελπίδα, τον αναθεμάτισαν για την κόλαση ακόμη και πριν την καταδίκη του από την Αγία Α΄ Οικουμενική Σύνοδο! Ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος όταν είδε ότι ο Άρειος δεν μετανοούσε αλλά επέμενε και βλασφημούσε τον Χριστό ως κτίσμα, τον αναθεμάτισε επί τόπου μαζί με όλη την συνοδεία του!

Ο Μασόνος πατριάρχης Αθηναγόρας γνώριζε καλά τα Αναθέματα τα οποία αναφέρονταν σε πολύ γνωστές αιρέσεις και ήδη καταδικασμένες από Οικουμενική Σύνοδο. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εάν ο Άγιος Κύριλλος ή οποιοσδήποτε άλλος Άγιος Πατέρας εφήρμοζε κάποια οικονομία μετά την Συνοδική καταδίκη του Αρείου, τότε το επιχείρημα θα ίσχυε και θα ήταν υποστατό και αρκετό. Κανένας όμως Άγιος Πατέρας δεν ήσκησε οικονομία μετά την Συνοδική καταδίκη ενός αιρετικού.

Ο Μασόνος πατριάρχης Αθηναγόρας γνώριζε καλά ότι ο Παπισμός ήταν ήδη συνοδικώς καταδικασμένος και από πολλούς μάλιστα προκατόχους του. Δεν μετανόησε όμως. Δυστυχώς, κανένας επίσκοπος δεν τον αναθεμάτισε. Ο Μασόνος πατριάρχης Δημήτριος συνέχισε τα ίδια μα δεν μετανόησε. Κανένας επίσκοπος δεν τον αναθεμάτισε. Ο Μασόνος πατριάρχης Βαρθολομαίος συνεχίζει τα ίδια και χειρότερα. Συγκροτεί «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» και θεσπίζει επισήμως πλέον την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Κανένας επίσκοπος δεν τον αναθεμάτισε. Όλοι μένουν στα λόγια και στα άρθρα.

Έχουν το θράσος όμως να επικαλούνται όλοι τους την τεραστίων διαστάσεων πλάνη ότι «ο Βαρθολομαίος δεν καταδικάστηκε ακόμη.» Την αίρεση αυτή του «Αχρικαιριτισμού»την δίδαξε πρώτος ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Είχε την αξίωση να ασχοληθεί και πάλι μαζί μας ο Θεός και να ξανασυγκροτήσει για χάρη μας νέα Σύνοδο η οποία θα ξανα-αναθεματίσει ήδη καταδικασμένες αιρέσεις, χιλιοειπωμένες. Φιλότιμο και αξιοπρέπεια μηδέν.

Βλέπουμε δυστυχώς και τους σημερινούς θιασώτες της Αντιπατερικής Οικονομίας να επικαλούνται με αδικαιολόγητη πάντως αφέλεια και κατά πάντα ύποπτη «αθωότητα» την θλιβερή και εξευτελιστική δικαιολογία πως το θέμα της εγκυρότητος ή μη των μυστηρίων των αιρετικών θα το λύσει μία μέλλουσα σύνοδος Αποτειχισμένων.

Αυτό το θέμα όμως, έχει ήδη λυθεί και ήδη ξεκαθαριστεί. Ποιά άλλη Σύνοδος χρειάζεται να συγκληθεί; Ποιοί Άγιοι και Θεοφόροι Πατέρες στο ύψος των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων των Εννέα πρώτων Συνόδων θα παραστούν ως Συνοδικά Μέλη; Εμείς… οι έσχατοι, πανθαμαρτωλοί και μυρμυγκιένιοι αποτειχισμένοι, αποτυχημένοι πλήρως στην διατήρηση της αγάπης και ενότητος μεταξύ μας;

Ποιοί θα τολμήσουν να εξυψώσουν το μηδαμινό τους ανάστημα και να αυτοπροβληθούν ως «μυρίπνοα άθη του Παραδείσου και αστέρες πολύφωτοι του νοητού στερεώματος;» Ποιοί θα σταθούν και θα αυτοδιαφημιστούν ως «λύρα του Πνεύματος», την στιγμή που η δική μας λύρα είναι όχι μόνο «φάλτσα» αλλά και ραγισμένη τριγύρω αφού την χρησιμοποιούμε ως ρόπαλο για να κοπανάμε κατακούτελα τον εν Χριστώ αδελφό μας επειδή τόλμησε να διαφωνήσει μαζί μας; 

Θέλετε Σύνοδο;

Ας ακόυσουμε τους Αγίους Πατέρες της εν Καρχηδόνι Συνόδου:

«Διά παντός ισχυρώς και ασφαλώς κρατούμεν μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της Καθολικής Εκκλησίας, ενός όντως Βαπτίσματος και εν μόνη τη Καθολική Εκκλησία υπάρχοντος!»

Εσείς, ώ πατέρες της υπερπαρατεταμένης οικονομίας, μας διδάξατε ότι οι αιρετικοί οικουμενιστές επίσκοποι λυκοποιμένες είναι εκτός Εκκλησίας, δεν ανήκουν στην Διαχρονική Εκκλησία του Χριστού και σύμφωνα με την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, την οποία πάλι εσείς μας την μάθατε, εφ΄ όσον δεν έχουν την Αγία Ορθόδοξη Αλήθεια, δεν έχουν τον Χριστό, δεν είναι του Χριστού και της Εκκλησίας Αυτού.

Εδώ η Αγία Σύνοδος της Καρχηδόνος (ισότιμη και ισόκυρη Οικουμενικής) μας διδάσκει Θεοπνεύστως πως δεν έχει την δυνατότητα κανένας μα κανένας να βαπτίζει, την στιγμή που βρίσκεται εκτός Εκκλησίας. Εσείς, με ποιό Θεόσδοτο, Θεαρχικό διακίωμα, εν τίνι εξουσία διδάσκετε ότι οι εκτός Εκκλησίας αιρετικοί οικουμενιστές μπορούν άνετα και «έγκυρα» να βαπτίζουν και μας στέλνετε σε αυτούς, απλά επειδή εσείς ατομικώς, αρνείστε να τελείτε όλα τα μυστήρια και περιορίζεστε εκ του ασφαλούς στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας;

Πού το βρήκατε αυτό; Ποιά Σύνοδος και ποιός Κανόνας αναγνωρίζει εγκυρότητα μυστηρίων στους αιρετικούς; Ας δούμε όμως τί μας λέγει στην συνέχεια αυτός ο Α΄ Κανόνας της εν Καρχηδόνι Συνόδου:

«Γέγραπται γαρ: «Εμέ εγκατέλιπον, Πηγήν ύδατος Ζώντος, και ώρυξαν εαυτοίς λάκκους συντετριμμένους, τους μη δυναμένους ύδωρ συσχείν!»

Οι αιρετικοί οικουμενιστές και μάλιστα οι δεδηλωμένοι ΜΑΣΟΝΟΙ πατριάρχες,(προσέξτε, ο Μασόνος στην Στοά προσκυνά και λατρεύει τον Εωσφόρο ως «Θεό αλληθινό και Μέγα Αρχιτέτκονα του Σύμπαντος»), εγκατέλειψαν τον Χριστό και την Εκκλησία Του και δημιούργησαν την Νέα «Εκκλησία» της Παγκοσμιοποιήσεως και του Διαθρησκειακού Συγκριτισμού, αυτοί λοιπόν έσκαψαν μόνοι τους τον αδηφάγο λάκκο του Π.Σ.«ε» και του Κολυμπαρίου και σεις, ώ πατέρες του πλάνης του Οικονομισμού μας λέτε ότι έχουν ύδωρ πηγήν ύδατος Ζωής και έγκυρα μυστήρια;

Δεν φοβείσθε τον Θεό και δεν ντρέπεστε τους Αγίους Πατέρες που καταφρονείτε; Πως αποκαλείτε αυτούς τους αιρετικούς «τους μη δυναμένους ύδωρ συσχείν» οι οποίοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να αγιάσουν και να διατηρήσουν αγιασμό, ότι αγιάζουν αυτοί εμάς και τα τέκνα μας; Πως μας στέλνετε αναισχύντως σε αυτόν τον «συντετριμμένο λάκκο;»

Εμείς σας αγαπήσαμε, δεχτήκαμε να κρέμονται οι ψυχές μας στο πετραχίλι σας και σεις μας στέλνετε στους αιρετικούς και μας διδάσκετε ότι έχουν αυτοί «έγκυρα μυστήρια;» Επειδή εμείς έχουμε παιδιά; Και οι παπικοί έχουν γέροντες και μικρά παιδιά. Ποιά η διαφορά; Αιρετικοί και οι δύο.

Δέστε τί λέγει και πάλι στη συνέχεια η εν Καρχηδόνι Σύνοδος:

«Και πάλιν η Αγία Γραφή προμηνύουσα λέγει: ‘Από ύδατος αλλοτρίου απέχεσθε και από πηγής αλλοτρίας μή πίετε!»

Γιατί το κάνετε αυτό, αγαπητοί μας πατέρες; Η Αγία Γραφή λέγει από ύδωρ αλλότριο, ξένο, ετερόδοξο να απέχετε, να μην πίνετε και σεις μας λέτε «πηγαίνετε και πιείτε (κοινωνείστε) ελεύθερα!» Δεν σας ανησυχεί αυτή σας η αντίφαση; Δεν σας κεντρίζει την συνείδηση; Και συνεχίζει η εν Καρχηδόνι Σύνοδος:

«Διά τε Ιεζεκιήλ του Προφήτου λέγει Κύριος: ‘Και ραντίσω υμάς καθαρώ ύδατι, και καθαριώ υμάς. Και δώσω υμίν καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν δώσω υμίν!’ Πώς δε δύναται καθαρίσαι και αγιάσαι ύδωρ ο ακάθαρτος ων αυτός (στην πίστη) και παρ΄ ω Πνεύμα Άγιον ούκ έστι;»

Βλέπετε ότι η Σύνοδος αυτή συμφωνεί απολύτως με την Αγία Γραφή; «παρ΄ ω Πνεύμα Άγιον ούκ έστι;» Οι αιρετικοί δεν έχουν Άγιον Πνεύμα! Να η ομοφωνία και αρμονία!

Εσείς όμως, διαφωνία και πνεύμα αντιλογίας: «όχι, έχουν Άγιο Πνεύμα, κατ΄ οικονομίαν!» Μα… θα καταπιέσουμε εμείς οι θνητοί το Άγιο Πνεύμα να κατοικεί στους αιρετικούς και να επικυρώνει την βλασφημία τους προς το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα, διά της «εγκυρότητος των μυστηρίων τους, επειδή το θέλουμε εμείς;»

Δεν τελείωσε όμως ο Κανόνας, έχει κι άλλα να μας πει:

«Λέγοντος του Κυρίου εν τοις Αριθμοίς ‘Και πάντων ων άψεται ο ακάθαρτος, ακάθαρτα έσται. Πώς βαπτίζων δύναται, άλλω δούναι άφεσιν αμαρτιών, ο μη δυνηθείς τα ίδια αμαρτήματα έξω της Εκκλησίας αποθέσθαι;» Πώς, μα πώς έχει την δυνατότητα να βαπτίζει και να παρέχει σε άλλους άφεση αμαρτιών, αυτός ο οποίος δεν μπορεί τα δικά του αμαρτήματα να αποτινάξει, μιας και βρίσκεται έξω από την Εκκλησία;

Πατέρες Οικονομιστές, καταχραστές των Πατέρων, θα μας τρελλάνετε! Μπορούν να βαπτίσουν τα παιδιά μας αυτοί οι οποίοι βρίσκονται ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας; Και τώρα ποιόν να ακούσουμε, εσάς ή την Αγία και Θεόπνευστη Σύνοδο; Και γιατί δεν σας φτάνει αυτή, ακυρώνετε αυτήν, αχρηστεύετε αυτήν και έχετε την αξίωση να ξανασυγκροτήσει άλλη μία Σύνοδο για χάρη σας ο Θεός και να ξανακαταδικάσει τους αιρετικούς;

Δεν σας φτάνουν οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι; Θέλετε και Δεκάτη; Δεν σας βάζει σε σκέψεις το ότι για κάποιον σοβαρό και υποστατό λόγο σταμάτησε να συγκροτεί Συνόδους ο Θεός, ενώ παλαιότερα συνέβαιναν κάθε 50 και εκατό χρόνια; Λέτε να μας «ξέχασε» τόσους αιώνες ο Θεός ή μήπως θεωρεί πως δεν υπάρχει πλέον ανάγκη να ξανα-ασχοληθεί με θέματα ήδη προ πολλού λυμμένα; Και θα τα λύσουμε ξανά εμείς οι πεπερασμένοι;

Δεν ακούτε την Αγία εν Καρχηδόνι Σύνοδο του Θεού; Εσάς κατά πρόσωπον ρωτάει ο Θεός μέσω της Συνόδου: «Τίς δε δύναται δούναι, όπερ αυτός ουκ έχει; ή πώς δύναται πνευματικά εργάζεσθαι ο αποβαλών Πνεύμα Άγιον;» Δεν το καταλαβαίνετε; ΟΥΚ αν λάβοις παρά του μη έχοντος! Δεν πρόκειται να σου δώσουν αυτό που οι ίδιοι δεν έχουν.

Κοντός ψαλμός, αλληλούϊα και ήδη πάρα πολλά σας είπα. Ή έχουν, ή δεν έχουν Άγιο Πνεύμα! Ή το απέβαλαν διά της αιρέσεως ή το κατέχουν ασφαλώς, σχετικώς της εκάστου προαιρέσεως; Πού το βρήκατε αυτό; Σε ποιόν Κανόνα; Έχει και άλλα πολλά ο παρών Κανόνας νας μας πει και να μας διδάξει, αλλά σταματώ εδώ και το αφήνω στην προαίρεσή σας να τα αναζητήσετε μόνοι σας.

Ένα μόνο σας υπενθυμίζω: το Άγιον Πνεύμα δεν μιλάει αόριστα, αφηρημένα, ποιητική αδεία. Μας διαβεβαιώνει και πιστοποιεί διά του ΙΕ’ Κανόνος της Αγίας Πρωτοδευτέρας Απιστολικής Συνόδου (η οποία – σημειωτέον – είναι ισότιμη και ισόκυρη Οικουμενικής), ότι οι αρετικοί οικουμενιστές είναι ψευδεπίσκοποι, είναι κυριολεκτικώς (όπως το λέγει η λέξη) «ψεύτικοι επίσκοποι» με ψευδή επισκοπική ιεροσύνη και ψεύτικα μυστήρια.

Μην τα αλλάζετε, μη τα ποδοπατείτε και τα τροποιείτε προς το δικό σας βολικό συμφέρον. Ή είναι ψεύτικοι επίσκοποι, ή είναι αληθινοί. Ο Θεός δεν μας κοροϊδεύει αλλά και μεις δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον Θεό! Δεν μπορούμε να διδάσκουμε «είναι και ψεύτικοι, είναι και αληθινοί, εξαρτάται πως τους βλέπει ο καθένας…» Ας σοβαρετούμε λιγάκι!

Αγαπητοί,

Η Αγία Πεντηκοστή δεν είναι απλά η Γενέθλιος Ημέρα της Εκκλησίας. Δεν γιορτάζουμε απλώς την κάθοδο και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος αλλά και την βέβαιη κατοχή του Αγίου Πνεύματος, την κυρίαρχη και δεσπόζουσα παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, όχι την διοικούσα και δεσποτοκρατική, όχι την παγκοσμιοποιημένη και οικουμενιστική αλλά την Ορθόδοξη και Διαχρονική.

Εκκλησία δεν είναι το σύνολο συμβιβασμένων στην παναίρεση εξουσιαστών ιεραρχών, δεν είναι το δεσποτοκρατικό σώμα λυκοποιμένων και προδοτών, αλλά το μικρό ποίμνιο, η λιγοστή χούφτα των Ορθοδόξων πιστών οι οποίοι δεν διέφθειραν την Πίστη και αγωνίζονται να την διατηρήσουν ανόθευτη από κάθε μολυσμό της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Όσοι επιθυμούμε να μην μολύνουμε την Πίστη, όσοι φοβούμαστε να μην κολαστούμε, ας αποτειχιστούμε από τους αιρετικούς οικουμενιστές και ας μην διατηρούμε ουδεμία εκκλησιαστική ή μυστηριακή κοινωνία μαζί τους. Εάν έχουμε όντως ποιμαντικές ανάγκες, όπως και έχουμε, τότε θα μας λυπηθεί και θα φροντίσει ο Θεός για μας, την στιγμή που του ζητούμε “ένα ψυχίο από της τραπέζης», δεν θα μας πετάξει πέτρα κατά πρόσωπον!

Εάν όμως βολευόμαστε με τους αιρετικούς και μας ικανοποιούν οι οικουμενιστές, μας αγιάζουν και μας σώζουν οι αιρετικοί, τότε για ποιό λόγο να επέμβει ο Θεός; Τότε ο Παντοκράτωρ Κύριος θα μας πει: «Μην εξέρχεστε καθόλου εκ μέσου αυτών, μείνατε εκεί όπου είστε!»

Τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας αξίζουν!

http://www.wallingoff.com/