.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Μακαριστός Γέροντας Εφραίμ Ξηροποτάμου:Αυτό τον ρόλο παίζει η τυπική προσευχή στην όλη πνευματική ζωή



Γέροντα, σε μας η προσευχή γίνεται εντελώς τυπική τις περισσότερες φορές.

-Από την τυπική, όπως λέτε, προσευχή δεν ξέρετε πόσα αγαθά μπορούν να προκύψουν.

Γιατί η προσευχή η τυπική, σε τακτές ώρες, μοιάζει με την γεννήτρια που δίνει φως. 

Μπορεί να δώσει το φως της πάντα ή μόνον τότε που χρειάζεται. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση, για να δώσει φως, είναι, να φορτίζεται ή να τροφοδοτείται με καύσιμη ύλη.

Αυτό τον ρόλο παίζει η τυπική προσευχή στην όλη πνευματική ζωή. 

Φορτίζει την γεννήτρια και της δίνει την δύναμη, για να μας παρέχει φως, όταν πάει να σκοτεινιάσει.

Καταγραφή από συντροφιά φοιτητών.

«Αγιορείτικη Μαρτυρία», εκδ. Ι.Μ. Ξηροποτάμου, τ.1, σ.19-24

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά...



Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις...

Nα μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει, αυτόν που δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει βουνό… αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα, οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του.

Όταν ανοίξει το στόμα του ο άλλος θα σου μιλήσει, όχι όπως σου πρέπει, αλλά ανάλογα με το τί έχει μέσα στην καρδιά του...

Εφόσον πονάει, εφόσον είναι άνθρωπος αγροίκος, αγενής, απερίτμητος τη καρδία, σκληρός, χωρίς αγάπη, χωρίς πνεύμα, χωρίς Θεό, έτσι θα σου μιλήσει...

Πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι.

Εάν θέλεις να αλλάξει ο λόγος τους, η ζωή τους, το βλέμμα τους, η καρδιά τους, η στάση τους απέναντι σου, δεν πρόκειται να κάνεις τίποτε, αντίθετα θα εγερθούν πόλεμοι μέσα στην καρδιά σου, οι οποίοι θα σε κάνουν να λυπάσαι...

Πράγματι, ο πονεμένος άνθρωπος, ο μελαγχολικός, όποιος αντιδράει και παραπονιέται, αυτός ταλαιπωρείται, διότι δεν κατάλαβε πως ό,τι του είπε ή του έκανε ο άλλος ακριβώς αυτό του χρειάζεται...

Θα ήταν αμφίβολη η σωτηρία μας εάν ο άλλος δεν ήταν ακριβώς αυτό που είναι.

Αντιθέτως, εάν δεν ανέχομαι τον άλλον, σκληραίνει η καρδιά μου και πονάει, οπότε γίνομαι ανισόρροπος. (...)

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου 
Λόγοι Ασκητικοί (Ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα)

Γιατί στα λαβωμένα μονοπάτια φτιάχνονται οι ωραιότεροι δρόμοι....

Θαυμάζουμε και συγχρόνως αισθανόμαστε ντροπή και ενοχή, νιώθουμε λίγοι μπροστά στην επιτυχία εκείνου που βρήκε και πέτυχε τον στόχο του. 
Όμως κανείς δεν σκέφτεται ούτε καν αναφέρει, μια αλήθεια, μια παρηγορητική πραγματικότητα, για όλους εμάς που ακόμη δεν τα καταφέραμε. 
Ότι πριν υπάρξει αυτή η επιτυχής βολή προς τον στόχο, υπήρξαν εκατοντάδες αποτυχημένες προσπάθειες σε ικανό χρόνο. Οπότε όταν εκθειάζουμε την επιτυχία κάποιου, και λανθασμένα συγκρινόμαστε μαζί του, δεν θα βγάζουμε έξω από την ιστορία τις πολλές και σημαντικές ήττες που προηγήθηκα. Διαφορετικά διαβάζουμε με λάθος τρόπο την επιτυχία που δεν υπάρχει δίχως την αποτυχία. 
Γιατί στα λαβωμένα μονοπάτια φτιάχνονται οι ωραιότεροι δρόμοι….

πλ

Ο Αντίχριστος δεν θέλει ...σύνορα!

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: 
Ποιος θέλει σύνορα λαών, ποιος όχι;


– Σημάδι ερχομού του αντιχρίστου.

Ομιλεί ο Μακαριστός Γέρ. π. Αθαν. Μυτιληναίος
(1927 – 2006)

Απόσπασμα από την πνευματική διαθήκη του Τωβίτ, δόθηκε 10/11/1991. Συνεχίζομε παιδιά το θέμα μας για την αγάπη προς την πατρίδα και τους συμπατριώτες μας. Είπαμε την άλλη φορά ότι η πατρίδα είναι κάτι που καθορίζεται από τον λόγο του Θεού. Δηλαδή, ο ίδιος ο Θεός θέλει να υπάρχουν σύνορα λαών και συνεπώς, επί μέρους πατρίδες. Έτσι, όλη η γη μας είναι χωρισμένη, μοιρασμένη σε πατρίδες οι οποίες έχουν σύνορα...
Αλλά, ενώ ο Θεός, προσέξτε αυτό το σημείο που θα σας πω, ενώ ο Θεός καθορίζει σύνορα εις τους λαούς, που λέγει ο Απόστολος 
Παύλος στους Αθηναίους, «ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας τοις κατοικίαις αυτών», τα οροθέσια είναι τα σύνορα και ο Θεός κανονίζει, ακόμη, πόσο θα ζήσει ένας λαός. Τους προστεταγμένους, ορίζει δηλαδή, τους προστεταγμένους καιρούς.

Λοιπόν, αυτό που θέλω να προσέξετε τώρα, είναι το εξής. Αντίθετα, εδώ προσέξτε, είναι πολύ σπουδαίο, ο αντίχριστος, θα σπάσει τα σύνορα των λαών, και θα γίνει κοσμοκράτωρ εφ όλης της γης. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το αναμένομε, και μάλιστα με το επιχείρημα ότι, επειδή γίνονται πόλεμοι μεταξύ των λαών,  πρέπει να ενωθούν οι λαοί, να μην υπάρχουν σύνορα, ώστε να μην υπάρχει πόλεμος.
Αυτό όμως είναι έργο του αντιχρίστου. Μας καθορίζεται αυτό, όπως ερμηνεύουν οι Πατέρες την Αγία Γραφή.

Αν δείτε λοιπόν ότι γίνεται τώρα με την Ευρώπη, ένα παρακάτω βήμα είναι να μην υπάρχουν σύνορα. Τότε θα πείτε ότι έρχεται ο αντίχριστος. Όλα αυτά είναι προπαρασκευή της βασιλείας, της αυτοκρατορίας του αντιχρίστου…

Πηγή arnion.gr 
[Ομιλία 24 «Ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα καί στούς συμπατριώτας» (β΄).]

Όλα θα παρέλθουν....



Oλα θα παρέλθουν....
και τα δύσκολα και τα εύκολα,
τα λυπηρά και τα χαρμόσυνα.

Κι εμείς το ίδιο.

Φεύγουμε, αποχωρούμε μέρα με τη μέρα,
λεπτό στο λεπτό...

Δεν έχουμε κάνει κανένα συμβόλαιο αθανασίας
και αιωνιότητας σε τούτη τη ζωή!

Αλλού είναι τα παλάτια μας!

Ετοιμάσου!

Μη χάνεις χρόνο.

π. Ιγνάτιος - Ηγουμενος Ιεράς Μονής των Ποιμένων Βηθλεέμ - Άγιοι Τόποι

Όταν η περιουσία «μετουσιώνεται» σε ουσία!



… και αίφνης, «του κύλικος πληρωθέντος και του ύδατος υπερεκχυθέντος», οι αρχιερείς και οι ιερείς ηγανάκτησαν σφόδρα άπαντες και ομοθυμαδόν ήραν φωνήν για τις αλλεπάλληλες και φοβερές αδικίες, τις οποίες εφαρμόζει το Κράτος κατά της Εκκλησίας, με την συνέργεια του αρχιεπισκόπου. Και συνελθόντες σε ιερές συνάξεις, σε όλες σχεδόν τις μητροπολιτικές επαρχίες, εξέδωσαν ψηφίσματα αποφάσεων προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας.
Ο δε προειδοποιητικός λόγος μητροπολίτου προς τον αρχιεπίσκοπο: «Θα πρέπει να καταλάβετε ότι προσπαθούμε να σας σώσουμε, Μακαριώτατε.
Δεν θα μπορείτε να κυκλοφορήσετε στην χώρα.Δεν θα μπορείτε να πάτε σε καμιά μητρόπολη από τις αντιδράσεις που θα υπάρχουν από τους κληρικούς», αποτυπώνει κοντολογίς το μέγεθος της αγωνίας και της αποφασιστικότητας του κλήρου. 

Όντως, είναι αναμφισβήτητη η αλήθεια, πως τα προβλήματα που ανακινήθηκαν από το Κράτος κρύβουν πρόθεση σκόπιμη και κακόβουλη. Είναι όντως ατιμίες. Εχθρότητα και απέχθεια κατά της Εκκλησίας, εκδηλούμενη με τρόπο παμπόνηρο. Έρχονται ως φίλοι για διάλογο, ενώ απεχθάνονται το ράσο, αρνούνται την προσφορά του στην κοινωνία, στον άνθρωπο, στους αγώνες του Έθνους. Αλλά και αηδιάζουν με ό,τι θυμίζει Χριστό, Ανάσταση, αθανασία της ψυχής, μέλλουσα κρίση, αιωνιότητα και γενικώς την διδασκαλία της Εκκλησίας. Είναι δυνατόν να εμπιστευτεί κάποιος τέτοιες ψυχές και να κάνει ειλικρινή διάλογο; 

Από πού όμως ξεκινάει το θράσος των κυβερνώντων και η πονηρή επιπολαιότητα του αρχιεπισκοπικού κύκλου, ώστε να αποτολμούν τέτοιες ασεβείς και απάνθρωπες κινήσεις; Πώς τολμούν και αγγίζουν με τόση άνεση τα πρόσωπα και τα πράγματα της Εκκλησίας; Στην εκκλησιαστική ζωή εννοείται πως υπάρχει τάξη και τηρείται η ακρίβεια. Όλα έχουν την θέση και την αξία τους. Υπάρχει ιεράρχηση με όργανο αποφάσεων την Ιερά Σύνοδο. Το σώμα της συνέχεται από αδιάρρηκτη ενότητα εν Αγίω Πνεύματι, από τον αγώνα και την αγωνία για τη διαφύλαξη της ορθής πίστεως, μέχρι και την εξασφάλιση του προς το ζην άρτου. Πώς βρίσκουν οι εχθροί «εισόδους και εξόδους» και προκαλούν αναστάτωση; 

Ας μην κρυβόμαστε!
Είναι πλέον φανερό, μετά από τόσα οικουμενιστικά παραστρατήματα των ποιμεναρχών, πως τα πνευματικά θέματα μετατέθηκαν σε δεύτερη θέση.
Με την διχασμένη και αμφιλεγόμενη στάση τους στα θέματα της πίστεως, αντιστράφηκαν οι όροι του κλάσματος και αντί για πολλαπλασιασμό, έγινε διαίρεση!!!
Αντί να πολλαπλασιαστεί στο σώμα της Εκκλησίας, στον κλήρο και στον λαό, ο ζήλος και η αγάπη στην μία πίστη και στην Παράδοση, για την ενότητα των μελών της, έγινε δεκτός από τους ποιμένες αμαχητί ο νεοεποχίτικος αντιχριστιανικός Συγκρητισμός, με περισσή δε «αγάπη» ο Οικουμενισμός και αμβλύνθηκε το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. 

Ο Οικουμενισμός, καταφανώς πλέον και ανεμπόδιστος, σαρώνει την ΟΥΣΙΑ και οι ιεράρχες με το ιερατείο σύσσωμοι, επιδίδονται σε αγώνες για την ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ! Βεβαίως, δεν αμφισβητείται το ειλικρινές και αγωνιώδες και ζωτικής σημασίας περιεχόμενο αυτών των κινητοποιήσεων, οι οποίες άπτονται και των πνευματικών, αλλά αυτές οι κινητοποιήσεις θα έπρεπε να είχαν προηγηθεί. Έγιναν ανάλογες κινητοποιήσεις και για τα θλιβερά οικουμενιστικά ολισθήματα; Βεβαίως, όχι. Ναι, αλλά δεν ήταν εξίσου σοβαρά και φλέγοντα, ώστε να εγερθεί τουλάχιστον ο κλήρος, για να μην πούμε όλος ο λαός, αφού αυτά είναι η ουσία της πίστεώς μας; 

Τα ερωτήματα περιμένουν απάντηση! Δίχως απάντηση σ` αυτά, δίχως επιστροφή, δεν υπάρχει ελπίδα προόδου σε τίποτε! Απλώς δει ειπείν μετριοπαθώς, κατά τον ευαγγελικό λόγο: «ταῦτα ἔδει ποιῆσαι, κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι». (Λουκά 11,42). 

Γι` αυτό, αδίκως περιμένετε, πατέρες, όσοι περιμένετε! Μην περιμένετε! Μην περιμένετε, διότι δεν συμφέρει στο λαό του Θεού τέτοιο «βόλεμα». Διότι οι Άγιοι μάς παρέδωσαν με το αίμα τους ΜΙΑ πίστη. Αυτήν πρώτη ζητούν, να τους την αντιπροσφέρουμε καθάρια. Όλα τα άλλα έρχονται, χάριτι Θεού, κατά το συμφέρον μας.
ΠΡΩΤΑ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ!!!
Πρώτα ο Χριστός και μετά ο χρυσός!
Είναι δύσκολο να το καταλάβει ένας κληρικός και μάλιστα επίσκοπος; 

Σάββας Ηλιάδης 
Δάσκαλος 
Κιλκίς, 26-11-2018 

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

Από το Άγιον Όρος, ο γέροντας Σάββας Λαυριώτης, έκ μέρος των Αγιορειτών Πατέρων μας έστειλε αυτό το κείμενο προς δημοσίευση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ

“Τί ἑπλάνησας ἡμᾶς, Κύριε ἀπό τῆς ὁδοῦ σου; Ἐσκλήρυνας τάς καρδίας ἡμῶν, τοῦ μή φοβεῖσθαι;” ( Ἠσ.ξ, 17). 

“ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμὲ καὶ οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καὶ ὀπίσω ἀνωφελοῦς ( τῶν εἰδώλων), ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’ ,8). 

Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι φῶς καὶ λύχνος στὴν ζωὴ μας.Τὰ ἀναγνώσματα τῶν ἀκολουθιῶν, τὰ τροπάρια καὶ τὰ συναξάρια εἶναι μέσα στὴν καθημερινότητα τοῦ μοναχοῦ.Τὰ ἀνωτέρω προφητικὰ, διαβάζουμε κατὰ τὸν ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου. 

Στήν ἐποχὴ μας ζοῦμε, ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε πράγματα ἀπίστευτα. Ἕνα τέτοιο ἀπίστευτο κι ὅμως ἀληθινὸ εἶναι καὶ τὸ κατωτέρω γεγονός. 

Διαβάσαμε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο (26 Ὀτωβρίου 2018, ἀρ. φυλ. 2232)-μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἀγωνιστικὲς ἐφημερίδες, ποὺ ἔχουν ἀπομείνει καὶ ἡ πιὸ πολύχρονη ἐπὶ πενήντα χρόνια καὶ πλέον ἱστορία, στὴν ὁποία ἔγραφαν κάποτε ἐξέχοντες ἁγιορεῖτες, ὅπως ὁ Ἡγούμενος Γαβριὴλ καὶ ὁ μοναχὸς Θεόκλητος οἱ Διονυσιὰτες κ.ἄ, γράφει, λοιπὸν, ὃτι οἱ Μητροπολῖτες Δράμας Παῦλος καί Νεαπόλεως Βαρνάβας μαζὶ μὲ τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους Πέτρο, μετέβησαν τήν 14ην Ὀτωβρίου εἰς μουσουλμανικό (μωαμεθανικό) νεκροταφεῖον, ὅπου συμπροσευχήθηκαν μέ Ἰμάμη διά συγγενῆ σημαίνοντος ἐπιχειρηματίου (Τούρκου). Δημοσιεύει δέ καί φωτογραφία, ὅπου μὲ σηκωμένα τά χέρια δέονται ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ Τούρκου. Ἡ φωτογραφία εἶναι ἀπὸ video, τὸ ὁποῖο ἔχει κυκλοφορήσει καὶ μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ δεῖ, καὶ τὰ ὁποῖα ἀπό μόνα τους μιλᾶνε. 

Τὶ συμβαίνει, λοιπὸν; Ἐπίσκοποι καὶ ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι, ἄφησαν τὸ Εὐαγγέλιο κι ἔπιασαν τὀ Κοράνιο, ἄφησαν τὸν Χρισταινισμὸ καί προσχώρησαν στὸν Μωαμεθανισμὸ; Ἄλλαξαν μὲ λίγα λόγια θρησκεία; Δὲν θέλουμε νὰ πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Μήπως ὅλα αὐτὰ φανερώνουν τὸ μυστήριον τῆς ἀνομίας, κάτι ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια διενεργεῖται διὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ποὺ θὰ εἶναι ὁ ἔσχατος πειρασμὸς τῆς Ἐκκλησίας; 

Ἔχει περάσει, ἤδη, ἕνας μήνας καὶ περιμέναμε ἀπὸ τὸ θεσμικὸν ἃγιον Ὄρος, τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, ὃτι θὰ εἶχε ἐπιληφθεῖ, ἑνὸς τόσο σοβαροῦ θέματος. Ἄν ζοῦσαν οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες πατέρες σήμερα, θὰ κλαίγανε, ὃπως οἱ προφῆτες τῆς Π.Διαθήκης.“ ...oἱ ποιμένες ἠσέβουν εἰς ἐμὲ καὶ οἱ προφῆται προεφήτευον τῇ Βάαλ καὶ ὁπίσω ἀνωφελοῦς ἐπορεύοντο”.(Ἱερμ. β’,8). 

Τόσοι Ἡγούμενοι, τόσοι Ἱερομόναχοι, Πνευματικοὶ καὶ Μοναχοὶ σὲ Μοναστήρια, Κελλιὰ καὶ Σκῆτες, δέν ἐνδιαφέρονται πιὰ γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστεως; 

Τὰ ἐκ τῆς Εὐρώπης μασωνικὰ κονδύλια μὲ τὰ ὁποῖα οἱ Μονὲς ''ἐξωραΐζουν'' μὲ χλιδὴ καὶ πολυτέλειες τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὥστε νὰ τὸ κάνουν πιὸ ἑλκυστικὸ καὶ τουριστικὸ, κατασκανδαλίζοντας τὸν λαὸ, ὁ ὁποῖος ζεῖ μέσα στὴν φτώχεια καὶ πεινάει, εἶναι πιὸ ἀγαπητὰ, θεάρεστα καὶ πατροπαράδοτα; Μήπως τὰ οἰκονομικὰ θέματα ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία γιὰ τὴν σωτηρία μας; 

Ἐμεῖς, ὅμως, πῶς μποροῦμε νὰ σιωπήσουμε μπροστὰ σὲ μία τέτοια ἀσέβεια! Θὰ σηκωθοῦν καὶ οἱ πέτρες ἐναντίον μας. Ὡς ἐλάχιστοι, ἁπλοὶ καὶ ἄσημοι ἁγιορεῖτες μοναχοὶ, γιά λόγους, λοιπὸν, καθαρὰ συνειδήσεως καί ὀρθοδόξου ὁμολογίας, ὅπως ἔχουμε, ἤδη διαχωρίσει τήν θέσι μας ἐκκλησιολογικῶς, ὃσον ἀφορᾶ τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀνεγνωρίσθησαν συνοδικῶς οἱ Παπικοὶ οἱ Μονοφυσῖτες καὶ ἡ πανσπερμία τῶν Προτεσταντῶν, ὡς Ἐκκλησίες, κάτι τὸ ὁποῖο ἀντιβαίνει στὴν ὀρθόδοξη πίστι μας καὶ τὸ ἔχουμε ἀναλύσει ἁγιοπατερικῶς καὶ θεολογικῶς στὸ δημοσιευθὲν κείμενο “Ὁμολογία πίστεως”, ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, μὲ τὴν ἴδια αἴσθησι εὐθύνης καταγγέλουμε καὶ τὸ παρὸν γεγονὸς, ἐνώπιον τῆς θεσμικῆς ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου. 

Ὁ ἐν λόγῳ ἁγιορείτης ἡγούμενος, δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ, διὰ ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κὰι τῶν Ἱερῶν κανόνων. Πῆγε σὲ καθαρὰ θρησκευτικὸ χῶρο, σὲ Μωαμεθανικὸ νεκροταφεῖο καὶ συμπροσευχήθηκε μὲ Ἰμάμη, δεόμενος ὑπὲρ ἀναπαύσεως, ὄχι αἱρετικοῦ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀλλοθρήσκου, αὐτὸ εἶναι ἀνήκουστο. Εἶναι συνάμα ἀξιοσημείωτο, καὶ πολὺ ὀδυνηρὸ, ὅτι πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, ἁγιορεῖτες, τολμοῦν καὶ συμμετέχουν σὲ συμπροσευχὲς καὶ μάλιστα προχωροῦν ἀπὸ τὸν διαχριστιανικὸ Οἰκουμενισμὸ στὸν διαθρησκειακὸ Οἰκουμενισμὸ, καθότι, τελευταίως, ἔχουν προηγηθεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἁγιορεῖτες μοναχοὺς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικοὺς παπικοὺς, μέσα σὲ ναοὺς, ὅπως στὸ Φανάρι, στὴν Σμύρνη κ.ἀ, καὶ ὅλοι αὐτοὶ σύν τοῖς ἄλλοις καυχῶνται ὅτι εἶναι καὶ ἀπόγονοι μεγάλων νηπτικῶν Γερόντων ... 

Γιὰ ὅλα αὐτὰ, θὰ θέλαμε νὰ καταθέσουμε, ὄχι δικὲς μας προσωπικὲς κρίσεις, ἀλλ ὅπως κάνουμε πάντα, θὰ προβάλλουμε τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. 

Ἀς δοῦμε πρῶτα τί μᾶς λέγουν περί τῆς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ καὶ τοὺς Μωαμεθανοὺς μὲ τοὺς ὁποίους τόσο ἄνετα συμπροσευχήθηκε ὁ ἐν λόγῳ ἡγούμενος καὶ οἱ ἐπίσκοποι. 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἁγιορείτης, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους Πατέρες καὶ θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν κατὰ τὸ 1354 ταξίδευε διὰ θαλάσσης πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολι διὰ νὰ μεσιτεύσει μὲ σκοπὸ νὰ ἐπέλθει εἰρήνη στὴν ἐμφύλια διαμάχη, μεταξὺ τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καὶ τοῦ Καντακουζηνοῦ, συνελήφθη αἰχμάλωτος ἀπὸ τοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι ἤδη εἶχαν καταλάβει ὁλόκληρη τὴν Μ. Ἀσίαν, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὴν πίστι καὶ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἀρχόντων. Ὡς αἰχμάλωτος ὤν ἐκλήθη τρεῖς φορὲς σὲ διάλογο μὲ τὸν Ἐμίρη τῶν Ἀχαιμενίδων Τούρκων, (ὄχι βέβαια σάν τούς διαλόγους ποὺ κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς), καθώς καὶ μὲ τοὺς Χιόνες, δηλαδὴ ἐξισλαμισμένους Χριστιανοὺς, τότε μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, ὡμολόγησε μὲ παρρησία: 

α) Ὅτι ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς, ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς, ὁ Πατὴρ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. 

β) Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας ἁπλὸς προφήτης, ἀλλὰ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ διὰ μέσῳ ὅλων τῶν Προφητῶν προφητευόμενος. 

γ) Ὅτι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ τρόπαιο καὶ ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ (καὶ δέν τὸν ἔβγαζε γιὰ νὰ μὴ προσβάλλει τοὺς Μωαμεθανοὺς εἰσβολεῖς, ποὺ ἔχουν φέρει στὴν πατρίδα μας, ὅπως κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς - Ἀρχιεπίσκοποι, κ.ἄ). 

Καὶ δ) στὴν ἐρώτησι τοῦ Τασιμάνη (ἄρχοντα), ἐσεῖς πῶς δὲν δέχεσθε τὸν δικὸ μας προφήτη καὶ δὲν πιστεύετε στὸ βιβλίο του, ποὺ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἀπήντησε μὲ θάρρος, φέροντας μαρτυρίες καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ Κοράνιο, λέγοντας:. 

Ὃτι ὁ Χριστὸς μαρτυρεῖται, ἀπὸ τὸν Μωϋσῆ καὶ ἀπὸ ὅλους τοὺς Προφῆτες καὶ αὐτὸς μόνο λέγεται ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, καὶ μόνος αὐτὸς γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο Μητέρα. Αὐτὸς μόνος ἀνελήφθηκε στοὺς οὐρανοὺς καὶ διαμένει ἀθάνατος καὶ μόνο σέ αὐτὸν ἐλπίζουμε ὅτι θὰ ἔλθει νὰ κρίνει ζῶντες καὶ νεκροὺς.Ὅλα αὐτὰ ὁμολογοῦνται καὶ ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς Τούρκους, γι αὐτὸ ἐμεῖς πιστεύουμε στὸν Χριστὸ καὶ στὸ Εὐαγγέλιό Του. Τὸν δὲ Μουχάμετ δέν τὸν εὑρίσκουμε οὔτε ἀπὸ τοὺς προφῆτες νὰ μαρτυρεῖται, οὔτε τίποτε θαυμαστὸ καὶ ἀξιόλογο ἔχει ἐπιτελέσει καὶ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πίστι, γι αὐτὸ καὶ δὲν πιστεύουμε σ αὐτὸν οὔτε στὸ στὸ βιβλίο του ( τὸ Κοράνιο), ποὺ παρέδωσε. (βλ. Φιλοθέου Κοκκίνου, Βίος Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ε.Π.Ε, τ,70, σ.345 373). 

Καὶ ἐπιγραμματικὰ ἔλεγε:” Τοῖς πάντων βαρβάρων βαρβαρώτατοι τὸ δυσεβὲς, θεομισὲς καὶ παμμίαρον τοῦτο γένος, πιστεύουν ἀνθρώπῳ ψιλῶ καὶ θνητῷ, Μωάμεθ οὖτος”.(...). Εἶναι ἀρκοῦντος ἱκανὰ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξουν πῶς μιλοῦσαν καὶ ὁμολογοῦσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τὴν πίστι τους ἐνώπιον τῶν ἀλλοθρήσκων καὶ αἱρετικῶν. 

Ἄς δοῦμε ἀκόμη καὶ ἕναν ἄλλον ἁγιορείτη ἅγιο, τὸν μεγάλο Διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς σκαβωμένης Ρωμιωσύνης, τὸν ὅσιο Νικόδημο, ὅπου καὶ αὐτὸς ζῶντας μέσα στὴν σκλαβιὰ τῆς Τουρκοκρατίας, ὄχι μόνο δέν ἔκανε διπλωματία καὶ πολιτικὴ μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους, ἀλλ ἀπεναντίας δίδασκε διὰ τῶν ἁγιοπνευματικῶν συγγραμμάτων του, καὶ προετοίμαζοντας πολλοὺς νεομάρτυρες διὰ τὸ μαρτύριο, ἀνεδείχθη ἀλλείπτης τῶν Νεομαρτύρων καὶ μᾶς παρέδωσε τὰ συγκινητικὰ μαρτυρολόγιά τους, ὅπως τὰ κατέγραψε στὸ Νέο Μαρτυρολόγιο, γράφοντας. ”...πολλοὶ ἐκ τῶν Νεομαρτύρων τούτων ἐλεήσαντες τὴν ἀπώλειαν τῶν ἀλλοπίστων, ἐπῆγαν ἐπὶ τούτου εἰς τὸ μαρτύριον καὶ ἐκήρυξαν εἰς αὐτοὺς τὴν ἀλήθειαν, διδάσκοντές τους νὰ ἀφήσουν τὸ σκότος, εἰς τὸ ὀποῖο εὑρίσκονται καὶ νὰ προστρέξουν εἰς τὸ φῶς τῆς τοῦ Χριστοῦ θεοσεβείας καὶ πίστεως, ἵνα μὴ κατακριθῶσιν ἐν τῷ ἀσβέστῳ πυρὶ τῆς κολάσεως” (Λόγος εἰς τοὺς Νεομάρτυρες). Βλέπουμε μὲ τὶ παρρησία γράφει γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ πῶς ἐλέγχει τοὺς ἀλλοθρήσκους, προκειμένου νὰ διαφυλλάξουν οἱ Χριστιανοὶ τὴν πίστι τους; Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς, ἁγιορείτης καὶ αὐτὸς, μὲ πόσο ἱεραποστολικὸ ζῆλο, ἀποστολικῶς διέτρεξε σὲ ὁλόκληρη τὴν ρωμηωσύνη, σέ βουνὰ καὶ θάλασσες, καὶ πολλὰ χωριὰ, τὰ ὁποῖα ἄλλα εἶχαν ἀλλαξοπιστίσει καὶ ἄλλα ἀλλαξογλωσσίσει, ὕστερα ἀπὸ ἀφόρητες πιέσεις, αὐτὸς μὲ τὸν εὐαγγελικὸ καὶ ἀποστολικό του λόγο, τὰ ἐπανέφερε στὴν πατροπαράδοτη πίστι, καὶ στὸ τέλος μαρτύρησε καὶ ἴδιος ἀπὸ τοὺς Τουρκαλβανοὺς! 

Καὶ, ὅπως ποιητικότατα γράφει καὶ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἀσματικὴ Ἀκολουθία: «Νέοι Μάρτυρες παλαιὰν πλάνην, καταστρέψαντες, ὕψωσαν πίστιν, τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ στερρῶς ἠγωνίσθησαν…» ( Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). 

«Τῆς Τριάδος τήν δόξαν ἀνακηρύττοντες, τῶν Χριστιανῶν καρδίας χαρὰν πληρώνετε, καὶ τῆς Ἄγαρ τὴν φυλὴν αἰσχύνην λίπετε, Νεομάρτυρες κλεινοὶ ἡ δόξα τῶν Ὀρθοδόξων…» (Ἀπολυτίκιον Νεομαρτύρων). 

Ὅλοι αὐτοὶ «οἱ καρτερόψυχοι, τῇ τοῦ Χριστοῦ δυνάμει θωρακισθέντες, εἰς τὸ στάδιον τῆς ἀθλήσεως ἀπεδύσαντο, τὴν τῶν Ἀγαρηνῶν ἀσέβειαν θριαμβεύσαντες, τὴν δὲ τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἐν παρρησίᾳ ἀνακηρύξαντες»(Ὁ Οἶκος τῶν Νεομαρτύρων). Ὅποιος, λοιπὸν ἐγκύψει τόσο στὴν ἀσματικὴ ἀκολουθία ὅσο καὶ στὸν ἐξαίσιο πανηγυρικὸ ἐγκωμιαστικὸ λόγο τοῦ ὁσίου, θὰ γευθεῖ λίγο ἐκ τῆς ἐσταυρωμένης, ἐκείνης γλυκύτητος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πυρπολοῦσε τίς ψυχές τῶν Νεομαρτύρων. Αὐτὸς θὰ νοιώσει τὶ θὰ πεῖ θεϊκὸς ἔρωτας τῶν μαρτύρων,καὶ τὶ σχέσι μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὸς μὲ τὴν σημερινὴ ἄγευστη, πλαδαρὴ, οἰκουμενιστικὴ ἀγαπολογία τῶν '' ποιμένων'' μας. 

Κατόπιν ὅλων τούτων, καθὼς καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ παραθέσει, εἶναι πιὰ τελείως ξεκάθαρο καὶ ἠλίου φαεινώτερον, ὅτι αὐτὰ ποὺ διενεργοῦνται, σήμερα δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖα. Ζοῦμε πλέον μιά ὁλοκληρωμένη, μεθοδευμένη καὶ ἐν ἐπιγνώσει ἀποστασία ἀπὸ τὴν πατροπαράδοτη Ὀρθόδοξη πίστι, τὴν ὁποία κατεργάζονται μάλιστα, ὡς πρωτεργάτες, οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες, πατριάρχες, ἐπισκόποι, ἡγουμένοι, ἱερεῖς, θεολόγοι, εἶναι καὶ αὐτὰ ἀπὸ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. 

Ὁ ἴδιος ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἀς μὴ ξεχνᾶμε μοιράζει Κοράνια, συμποσιάζεται στὸ Ραμαζάνι, συμπροσεύχεται μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ διακηρύσσει ξακάθαρα: « Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες πρέπει νὰ φέρουμε στὸ προσκήνιο τὶς πνευματικὲς ἀρχὲς τοὺ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς εἰρήνης. ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ πετύχουμε αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι στὸ πνεῦμα τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, Ρωμαιοκαθολικοὶ, καὶ Ὀρθόδοξοι Προτεστᾶνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰνδοὶ, Βουδισταὶ». (Ἐπίσκεψις ἀρ. 494, σ.23, Γενεύη 1994).Αὐτοῦ τὸ ὅνομα μνημονεύεται, ἑπτάκις τῆς ἡμέρας στὸ ἅγιον ὄρος, “ὡς ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας-Ὀρθοδοξίας.”.... 

Αὐτοὶ εἶναι οἱ ψευδοποιμένες, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια μᾶς ἔχει προειδοποιήσει ἡ Γραφὴ, οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες.“Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι, ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν”. (Πετρ. Β, 1). 

Τὸ μεγάλο πρόβλημα, ὅμως δὲν εἶναι πλέον αὐτοὶ, διότι αὐτοὶ ἔχουν ἀκολουθήσει, ἤδη τὴν ὁδόν τῆς ἀπωλείας, δὲν προσκυνοῦν πλέον τὸν Χριστὸν. Τὸ μεγάλο πρόβλημα εἶναι ἐμεῖς τὶ κάνουμε ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν; Αὐτὸ εἶναι τὸ ζητούμενον καὶ τὸ ἀναγκαῖον, τὸ ὁποῖον θὰ πρέπει πολὺ σοβαρὰ νὰ μᾶς προβληματίσει, «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας οὗτος μέγας κληθήσεται». Δὲν ὠφελεῖ σὲ τίποτε ἡ διάγνωσι μιᾶς ἀσθενείας, ἄν δὲν προχωρήσουμε καὶ στὴν θεραπεία, διαφορετικὰ παίζουμε χαρτοπόλεμο. 

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο, σήμερα γιὰ τοὺς περισσοτέρους ἐκ τῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, εἶναι ἀκατανόητον, εἶναι τὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς. 

Ἡ λέξις ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ στὴ θεολογικὴ γλῶσσα τῶν Πατέρων εἶναι βαρυσήμαντη καὶ ἔχει σωτηριολογικὴ σημασία. Διὰ τὸ θέμα τῆς κοινωνίας, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς κάνει λόγο καὶ μᾶς παραγγέλλει νὰ φεύγουμε μακρυὰ ἀπὸ τοὺς ψευδοποιμένες- λυκο-ποιμένες : «...ὁ μισθωτὸς καὶ οὐκ ὤν ποιμὴν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ. ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτὸς ἐστὶ καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων» (Ἰω. 10, 12,13). Ὁ Κύριος, ἐξάλλου, ὅταν ζοῦσε ἐπὶ τῆς γῆς, μήπως εἶχε καμμία σχέσι, κοινωνία πνευματικὴ, μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἐξουσία, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοὺς Γραμματεῖς, τοὺς Φαρισαίους καὶ Σαδδουκαίους τῆς ἐποχῆς του; Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος «... ἀλλ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε, οὐ γὰρ ἐστὲ ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν (δέν ἀνήκουν ὅλα τὰ πρόβατα στὸν Χριστὸ), καθὼς εἶπον ὑμῖν, τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτὰ» (Ἰω. 10,26). Τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ γνωρίζουν τὴν φωνή Του, καὶ ἔχουν ἐντολὴ νὰ ἀκολουθοῦν μόνο τοὺς ἀληθινοὺς ποιμένες καὶ ὄχι τοὺς ψευδοποιμένες ἤ λυκοποιμένες.καὶ συνεχίζει: ” ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων...ἀπὸ τῆς διδαχῆς αὐτῶν”(Ματθ. 16, 6-120. Ἡ κοινωνία μὲ τούς αἱρετικοὺς λειτουργεῖ, ὅπως ἡ ζύμη, ἡ ὁποία ζυμώνει ὅλον τὸ φύραμα εἴτε πρὸς τὸ καλὸ εἴτε πρὸς τὸ κακὸ. Καὶ ὁ Ἀπόστολος «Ὦ Τιμόθεε, τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος (φεύγοντας μακρυὰ, διακοπὴ κοινωνίας) τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), ἥν τινὲς ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν (ὡδηγήθηκαν στὴν ἀπώλειαν).» ( Α Τιμ. 6, 20). Aὐτὴ τὴν διδασκαλία ἐκφράζει ἐπιγραμματικὰ καὶ ὁ Μέγας Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας Φώτιος “ Πλάνη ποιμένων ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς” ( P.G: 102, 698). Ἡ Ὀρθόδοξος δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ἐπικυρωθεῖ πολυμερῶς καί πολυτρόπως διὰ μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὑποχρεωτικῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ οἱ ἐντολὲς. Δὲν ὑπάρχουν δυνητικοὶ κανόνες, (ἄν θέλω ἐφαρμόζω ἕναν κανόνα, ἄν θέλω δὲν τὸν ἐφαρμόζω), ὅπως δέν ὑπὰρχουν καὶ δυνητικὲς ἐντολὲς. 

Περὶ δὲ τῶν συμπροσευχῶν ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες: Ὁ ΞΕ’ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων π.χ. λέγει: « Eἴ τις Κληρικὸς, ἤ λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω». Καὶ σχολιάζοντας ὁ Ζωναρᾶς λέγει « Mέγα ἁμάρτημα ὁ κανὼν ἡγεῖται...τὶς συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; Ἤ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου κατὰ τὸν μέγαν Ἀπόστολον;». (Πηδάλιον σ.84). 

Ἐδῶ καὶ μία πεντηκονταετεία διερευνώντας κανεὶς τὴν πορεία τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων, θὰ διαπιστώσει ὅτι ἀκολουθήθηκαν κινήσεις καὶ ἐπιλογὲς οἱ ὁποῖες ἦταν προαποφασισμένες μὲ προκαθορισμένα πλαίσια στὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ κινηθοῦν, καὶ τὰ πλαίσια αὐτὰ δὲν ἦταν ἄλλα ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου (1962-65). Ὅλα αὐτὰ ἐκφράζονται διὰ μέσῳ, ΚΥΡΙΩΣ τῶν συμπροσευχῶν. καὶ ἐπιφέρουν τὴν μεγίστη ἀλλοίωσιν στὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ. 

Κατόπιν ὅλων τούτων προκύπτουν τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα : 

α) Ποία θὰ εἶναι ἡ στάσις τῆς ἰδίας ἀδελφότητος τῆς Ἱ. Μονῆς Διονυσίου; Καθότι ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἡγουμένου κοινωνεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀδελφότητα, ποὺ σημαίνει, ὅ,τι πράττει ὁ Ἡγούμενος εἶναι σύμφωνος καἰ ὅλη ἡ ἀδελφότης, γιὰ αὐτὸ καὶ σὲ ὅλα τὰ ἔγγραφα τῆς Μονῆς ὑπογράφονται “ καὶ οἱ σύν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ”. Μνημονεύουν καθημερινὰ στὶς θ. λειτουργίες τὸ ὄνομά του, δέχονται τὴν εὐλογία του, κοινωνοῦν ἀπὸ τὰ χέρια του καὶ συλλειτουργοῦν μαζὶ του. Αὐτὰ ὅλα δὲν εἶναι ἁπλᾶ τυπικὰ, εἶναι θέματα οὐσίας, διότι πρϋποθέτουν ταυτότητα πίστεως, δηλαδὴ ἡ ἀδελφότητα ἔχει τὴν ἴδια πίστι μὲ τὸν ἡγούμενο, ὅπως καὶ ἀντιθέτως. Ἡ πατερικὴ θεολογία ὁρίζει ὅτι ὁ “ ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ, καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητός ἐστιν”,(Θεόδωρος Βαλσαμὼν). δηλαδὴ, ὅσοι κοινωνοῦν μέ αἱρετικοὺς μολύνονται διὰ τῆς κοινωνίας τους μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τὴν ἴδια τήν αἵρεσι. Ὁ β’, κανὼν τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου λέγει: “ ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον ἔστω”., διότι “ Ἄνωθεν γὰρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξαντο τοῦτο”(Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἐπιστολὴ πρός Μιχαὴλ Η’ Παλαιολόγον). Καθὼς ἐπίσης σοβαρὸ πρόβλημα προκύπτει καὶ στοὺς λαϊκοὺς ἀδελφοὺς, ποὺ θὰ φιλοξενοῦνται, διότι θὰ ἔχουν καὶ αὐτοὶ πρόβλημα μολυσμοῦ 

β) Οἱ ἄλλοι Ἡγούμενοι καὶ οἱ λοιποὶ ἐν Χριστῷ συναγιορεῖτες μοναχοὶ, οἱ ὁποῖοι θὰ μεταβαίνουν στὴν Μονὴ, καὶ αὐτοὶ ἔχουντας ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζὶ τους, ἐμμέσως θὰ ἀποδέχονται καὶ τὴν συμπροσευχὴ του. Καὶ γενικῶς οἱ ἁγιορεῖτες, τὶ στάσι θὰ τηρήσουν; Θὰ συνεχίσουν νὰ ἀνέχονται αὐτὴ τὴν οἰκουμενιστικὴ πορεία τῆς Μονῆς, τὴν ὁποία ἀκολουθοῦν καί πολλὲς ἄλλες Μονὲς;. 

γ) Βάσει τῶν ἀνωτέρω τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα εἶναι τὸ τὶ βούλεται νὰ πράξει. Τὸ πρέπον πρὸς τὰ ἱερὰ θέσμια τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν τόπου εἶναι νὰ καλέσει σύγλησι ἐκτάκτου Συνάξεως πρὸς ταχείαν ἐπίλυσι τοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖον ἤδη συζητᾶται εὐρέως ἐντὸς καὶ ἐκτὸς ἁγίου ὄρους. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι παλαιότερα ἡ αὐτὴ Ἱ.Κοινότης. ἔγραφε: “Τὸ Ἅγιον Ὄρος διετήρησε ἀνέκαθεν τὴν αὐτοσυνειδησία του ὅτι παραμένει Χάριτι Χριστοῦ πιστὸς θεματοφύλακας τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν ὁποίαν οἱ θεοκήρυκες Ἀπόστολοι παρέδωσαν στὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ θεοφόροι Πατέρες μας μὲ τὶς ἅγιες οἱκουμενικὲς Συνόδους διετήρησαν διὰ τῶν αἰώνων ἀπαραχάρακτη”. (Ὑπόμνημα Ἁγίου Ὄρους, Ο.Τ., ἀρ. φ. 1801, 9 10 2009). 

Τὸ ἅγιον ὄρος, ἐκτὸς ἀπὸ Ὁσίους καὶ ἀσκητὲς, ἀνέδειξε καὶ πλῆθος ὁσιομαρτύρων καὶ νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπισι μέχρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, συνόδευε πάντοτε τοὺς ἀσκητικοὺς καὶ νηπτικοὺς ἀγῶνες τους, ἀφοῦ “ οὐδὲν ὠφελεῖ βίος δογμάτων διεστραμμένων”(ἅγιος χρυσόστομος). 

Εὐχόμεθα ὁ Ἱερὸς ἡμῶν Τόπος, τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, ποὺ τιμᾶ τόσο πολὺ ὅλος ὁ κόσμος, νὰ διαφυλάξει ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη πίστι, ἐὰν θὲλουμε νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία, τὴν χάριν καὶ τὴν σκέπην τῆς, Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία, ὑπενθυμίζουμε, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἑνωτικοῦ καὶ λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου ἐναντίον τῶν ἁγιορειτῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν παύσει νὰ τὸν μνημονεύουν, εἶπε ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ λόγια:“ ἔρχονται οἱ ἐχθροὶ ἐμοῦ καὶ τοῦ Υἱοῦ μου”. 

Ὡς Ἁγιορεῖτες, λοιπὸν, δὲν μᾶς ὠφελοῦν σὲ τίποτε οἱ ἑορτὲς καὶ οἱ πανηγύρεις πρὸς τὸν ἃγιον Κοσμᾶ τὸν Πρῶτον καὶ τούς Ὁσιομάρτυρες ἐπὶ Βέκκου, ἐὰν δὲν τοὺς μιμηθοῦμε καὶ στὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι καιρὸς, λοιπὸν Ὁμολογίας. 

Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων ἐναρέτων Γερόντων, ὁ Γέρων Σάββας ὁ Καψιαλιώτης, ἄνθρωπος, ποὺ συνδύαζε ἁρμονικὰ τὴν ἄσκησι μέ τὴν ὁμολογία, ἔλεγε χαρκτηριστικὰ καὶ ἐπιγραμματικὰ « Ἔχω ἔξι δεκαετίες στὸ Σχῆμα, θέλω νὰ εἶμαι σύμφωνος μὲ τὸν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶ τὸν Πρῶτο, γιατὶ δύο δρόμοι ὑπάρχουν. Ὁ ἕνας ὁδηγεῖ στοὺς ἀφορισμένους καὶ τυμπανιαίους τῆς Λαύρας καὶ ὁ ἄλλος στὸ μαρτυρικὸ στεφάνι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ του Πρώτου». 

Εὐχόμεθα σὲ ὅλους μας καλὴ φώτιση καὶ μετἀνοια. 

Καλὴ ὁμολογία γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ καλὴ ἀπολογία . Ἀμὴν. 

Γέροντας Σάββας ο Λαυριώτης

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ

Χαίρεις Κωνσταντίνε τῆς Βόρειας Ἠπείρου



Χαίρεις Κωνσταντίνε τῆς Βόρειας Ἠπείρου

Ἦταν καὶ φέτος ἡ ἀγαπημένη του ἑορτή. Εἶχε τὴν φλογερὴ ἐπιθυμία νὰ ὑψώσει καὶ αὐτὴ τὴν φορὰ τὴν γαλανόλευκη μὲ τὸν σταυρό. Ὅμως τώρα κάποιοι εἶχαν ἄλλα σχέδια γι΄ αὐτόν. Τόν γνώριζαν καλὰ καὶ δὲν ἄντεχαν ἄλλο αὐτὴ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔτρεφε στὴν καρδιά του καὶ ἄφοβα τὴν ἔκφραζε χωρὶς ὁλωσδιόλου νὰ τοὺς ὑπολογίζει.
Πῶς εἶναι δυνατόν σὲ ἀλλότριο ἔδαφος νὰ μιλᾶς τόσο ἐλεύθερα γιὰ ἐκεῖνο ποὺ ἐκεῖ μισεῖται; «Πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν Κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας;», Ψ. 136,4. Αὐτὴ τὴν φορὰ θὰ τοῦ στεροῦσαν τὴν χαρά, αὐτὴν τὴν χαρὰ ποὺ πήγαζε ἀπὸ τὰ γαλανὰ χρώματα τῆς ἀγάπης του. Καὶ ἄς σήμαινε αὐτὸ ὅτι θὰ τοῦ στεροῦσαν καὶ τὴ ζωὴ μαζί. Γιατὶ ἤταν ἀδείλιαστος καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ γνωρίζοντας, τοῦ ἑτοίμασαν τὸ δόλωμα, τὸ ἀπόλυτα κατάλληλο καὶ βέβαια ἀποτελεσματικό. Δὲν ἔπεσαν ἔξω, ἔπεσε στὴν παγίδα. Ἕνα μόνο δὲν λογάριασαν. Ἤθελε καὶ αὐτὸς νὰ πέσει!
Καὶ αὐτὸ ἤταν τὸ συγκλονιστικό καὶ φοβερό. Ἤξερε ὁ Κωνσταντίνος καὶ μὲ ποιοὺς λογαριάζεται καὶ τὶ μπορεῖ νὰ τοῦ ἑτοιμάσουν. Ὅμως ὁ δρόμος ποὺ εἴχε ἐπιλέξει νὰ βαδίσει εἶναι μέγας, ἐνῶ ἡ παγίδα τους ποὺ τὸν περίμενε ἤταν μηδαμινὴ καὶ ἀσήμαντη γιὰ νὰ τὸν ἀνακόψει. Πόσοι ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ σταυρός νὰ ὑψώνεται καὶ ἡ γαλανόλευκη νὰ κυματίζει; Πόσο πολύτιμο εἶναι αὐτό, πόσο βαθὺ καὶ οὐσιαστικό; 
Νόμισαν ὅτι θὰ τὸν βγάλουν ἀπὸ τὴν μέση καὶ θὰ ἀπαλλαχθοῦν ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ ὅτι πρεσβεύει, ἀλλὰ ἔπεσαν στὸ ἴδιο λάθος μὲ τόσους ἄλλους πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔπραξαν τὰ ἴδια. Ἀντὶ νὰ θάψουν τὴν μορφή του τὴν ἔκαναν αἰώνια, καὶ ἀντὶ νὰ σβήσουν τὸ πιστεύω του τὸ ἀνέδειξαν λαμπροφόρο καὶ φωτεινό.
Στὴν ὕψωση τῆς σημαίας τοῦ ἀπήντησαν μὲ ὕβρεις καὶ παρανόμως κατὰ τὸ διεθνές δίκαιο καὶ τὸν ἠθικὸ νόμο τὸν ἐμπόδισαν σὲ αὐτή, στὰ ἔντιμα ἄσφαιρά του του ἀνταπόδωσαν πυρὰ μίσους καὶ θανάτου. Τὶ ποιὸ ἄνανδρο ὅμως ἀπὸ τὸ νὰ καλύπτεις μὲ ψευδὴ στοιχεῖα καὶ νὰ παρουσιάζεις διαφορετικὰ ποιὰ ἤταν τὰ πραγματικὰ γεγονότα; Ἤ νὰ διασύρεις τὴν τιμὴ τοῦ ἐθνομάρτυρα ψάχνοντας γιὰ πλασματικὲς κατηγορίες του βάση στοιχείων προ δέκα ἐτῶν, τὰ ὁποία τελικὰ πανηγυρικῶς ἀποδεικνύονται παντελῶς ἀνεπαρκὴ καὶ κίβδηλα. 
Ὅταν ἐρχόταν τὸ τέλος τὸ παλικάρι ἤταν ἕτοιμο, δὲν φοβήθηκε, δὲν δείλιασε. Καὶ ἐνῶ τὸ ἡρωικὸ σώμα καταχτυπημένο ἄσπλαχνα καὶ βάναυσα σωριαζόταν χωρὶς πνοὴ στὸ χώμα, ταπεινὸ καὶ ἄδοξο, κάπου ἀλλοῦ ὁ ἥρωας ἄρχιζε νὰ προβάλλει διαφορετικὸς καὶ ἀλλοιωμένος, καὶ πάλι ζωντανός, καὶ τώρα μὲ παρουσία φωτεινὴ καὶ τιμημένη. 
Καὶ ὅπως τιμήθηκε ὁ Λορέντζος Μαβίλης, ὁ γνωστὸς ποιητής, ποὺ ὅταν ἄφηνε τὴν τελευταία του πνοὴ στὸ πεδίο τῆς μάχης ἔλεγε «Ἐπερίμενα πολλὲς τιμὲς ἀπὸ τοῦτον τὸν πόλεμο, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν τιμὴ νὰ θυσιάσω τὴ ζωή μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα», τὴν ἴδια τιμὴ εἶχε καὶ ὁ ἄγνωστος Κωνσταντίνος, τὴν τιμὴ νὰ δώσει τὴν ζωὴ του ἀπὸ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν πατρίδα.
Καὶ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ ἀποτρέψουν νὰ τιμηθεῖ ὁ ἐθνομάρτυρας εἰς μάτην κοπιάζουν, καθῶς ὁ Θεὸς ἀγαπάει καὶ τιμάει ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν πατρίδα τους, καὶ μάλιστα μιὰ πατρίδα ποὺ εἶναι ὀρθόδοξη στὴν πίστη της, ποτισμένη βαθιὰ μὲ τὰ αἵματα πιστῶν ἐθνικῶν ἡρώων καὶ ἁγίων μαρτύρων, τὴν ὁποία ὅπου καὶ νὰ βρίσκονται δὲν μποροῦν νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴν καρδιά τους, καὶ παντοῦ τὴν μαρτυρεῖ ἡ συνείδησή τους. 
Καὶ ἄν κάποιον ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπάει καὶ τιμάει, τότε ὅτι καὶ νὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ τὸ ἀλλάξουν. Καὶ αὐτὸν ποὺ ὁ Θεὸς τοῦ δίνει ἀθανασία ποιὸς μπορεῖ νὰ τοῦ τὴν ἀφαιρέσει; Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀφαιρέσει τὸ χαμόγελο τοῦ Κωνσταντίνου ποὺ δὲν τοῦ τὸ ἀφαίρεσε οὔτε ὁ μαρτυρικὸς θάνατος καὶ μὲ αὐτὸ μπήκε στὸ χώμα; 
Φρόντισε ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μαρτύριό του, αὐτὸ τὸ πρόσωπο νὰ διατηρηθεῖ ἀκέραιο, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ μαρτυρεῖ τὴν πατριωτική ἀγάπη του ὡς τέλος. Καὶ ἔτσι ἡ μαρτυρία του ἔμεινε ἀθάνατη, χωρὶς τέλος. Κωνσταντίνε, ἔγινες κεφάλαιο στὴν ἱστορία ἀνεξίτηλο καὶ ἀκατάλυτο, ἡ μνήμη σου ἔμεινε αἰώνια καὶ ἱερή. Χαίρεις Κωνσταντίνε μακάριε.

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου,Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ) 

«Τό νά λές τήν ἀλήθεια εἶναι φανατισμός;»



Εἶναι λάθος αὐτό, πού λένε κάποιοι σήμερα, ὅτι «δέν πρέπει νά μιλᾶς στούς ἀλλόθρησκους γιά τόν Χριστό, διότι εἶναι φανατισμός αὐτό». 

Τό νά λές τήν ἀλήθεια εἶναι φανατισμός; 

Τό νά πεῖς στούς μουσουλμάνους ὅτι «εἶστε λάθος κύριοι, εἶστε στήν πλάνη, προσκυνᾶτε τόν ἔξω ἀπό ἐδῶ», αὐτό εἶναι φανατισμός; 

Θά πρέπει, λένε κάποιοι, νά τόν ἀφήσεις ὅπως εἶναι, νά μήν θέλεις νά τόν ἀλλάξεις. 
Αὐτά εἶναι τά διδάγματα τῆς νέας ἐποχῆς. Εἶναι ὅμως τελείως λάθος. Αὐτό δέν ἔχει ἀγάπη.
Τότε καί οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν θά ἔπρεπε νά κηρύξουν στούς εἰδωλολάτρες, γιά νά μήν θεωρηθοῦν φανατικοί, γιά νά μήν τούς ποῦν ὅτι δέν σέβονται τίς ἄλλες θρησκεῖες, γιά νά μήν τούς κατηγορήσουν ὡς φανατικούς, ταλιμπάν, μουτζαχεντίν, κολλημένους, μεσαιωνικούς κ.λ.π., γιά νά μήν τούς ποῦν ὅτι δέν σέβονται τήν διαφορετικότητα τοῦ ἄλλου κ.λ.π.

Τότε ὁ κόσμος δέν θά ἄλλαζε ποτέ. 

Ἡ εἰρήνη πού εἶναι ὁ Χριστός δέν θά ἐρχόταν ποτέ μέσα στούς ἀνθρώπους, οὔτε μέσα στίς οἰκογένειες, οὔτε μέσα στίς κοινωνίες. Ἐνῶ τώρα, ὅπου ἐφαρμόζεται ὁ ἀληθινός χριστιανισμός ὑπάρχει καί ἡ ἀληθινή εἰρήνη.

Ὅταν ὁ καρκινοπαθής, γιά παράδειγμα, πάει στό γιατρό καί ὁ γιατρός τοῦ λέει: «Μιά χαρά εἶσαι, δέν ἔχεις τίποτα. Νά τρῶς ἀπό ὅλα, νά κοιμᾶσαι...Τό πολύ-πολύ νά παίρνεις καμμιά ἀσπιρινούλα γιά νά μήν πονᾶς καί εἶσαι ἐντάξει». Τί κάνει;

Τόν ἐμπαίζει, τόν κοροϊδεύει. Ἐνῶ ἔχει καρκίνο τοῦ λέει ὅτι εἶναι ὑγιής. Ἔτσι καί ἐσυ, ἐνῶ ξέρεις ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι αἱρετικός, ὅτι εἶναι στήν πλάνη, ὅτι προσκυνάει τόν διάβολο,... μέ τό νά τοῦ λές: «Μιά χαρά εἶσαι καί μεῖνε ὅπως εἶσαι». Γιατί ἀλλιῶς ἐγώ θά θεωρηθῶ φανατικός ἄν τοῦ πῶ ὅτι εἶναι στήν πλάνη, ε; τότε τί τόν κάνεις αὐτόν τόν ἄνθρωπο;
Τόν ἐμπαίζεις, τόν κοροϊδεύεις καί δέν πρόκειται ποτέ αὐτός νά γίνει ὑγιής

π. Σάββας Ἁγιορείτης
Απόσπασμα από ομιλία του π. Σάββα του Αγιορείτου

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ή….. ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;



«Φεύξονται των αλλοτρίων την φωνήν» 
όποιοι κι αν είναι αυτοί, 
«και άγγελος να διδάσκει αλλότρια στείλτε τον στο ανάθεμα, 
παρατήστε τον και φύγετε μακράν αυτού.» 

«Τα δικά Του πρόβατα ΔΕΝ θα αναγνωρίσουν 
τη φωνή και τα κελεύσματα των ξένων.»

Αυτό συμβαίνει γιατί τα δικά Του πρόβατα έχουν στενή γνωριμία και ταυτόχρονα επικοινωνία με τον καλόν Ποιμένα. Δεν θα καθίσουν να ακούσουν κανέναν, όποιος κι αν είναι αυτός, να τους διδάσκει αντίθετα από αυτά που τους δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, αλλά θα φύγουν μακριά από τους δασκάλους της πλάνης και της παναίρεσης. 

Έτσι, θα προστατεύσουν την Αποστολική διαδοχή για την οποία πρώτος ενδιαφέρεται ο κατέχων την Κεφαλή της Εκκλησίας. Μας τα προείπε ώστε να μην υπάρχει καμία δικαιολογία για την τυχόν αποπλάνησή μας. 

Η Αποστολική Διαδοχή ακολουθείται μόνο αν βαδίζουμε σύμφωνα με τους Λόγους των Αγίων Αποστόλων και πράττουμε αυτά που μας λένε. 

Διαφορετικά μάλλον τους εμπαίζουμε. Ακούστε τι μας λένε οι Απόστολοι. 

Ο θείος Παύλος ο Απόστολος των Εθνών γράφει: 

«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να παρακολουθείτε σαν άγρυπνοι σκοποί εκείνους που δημιουργούν τας διαιρέσεις και τα σκάνδαλα και πολιτεύονται αντίθετα προς την Αποστολικήν Διδασκαλίαν, την οποίαν σεις εμάθατε. Σημαδέψατέ τους και φύγετε μακράν από αυτούς.» (Ρωμ.ΙΣΤ’17.) 

Mας ενημερώνει , μας εφιστά την προσοχή και μας προτρέπει με ξεκάθαρο λόγο τον τρόπο με τον οποίον θα διαφυλάξουμε την ΑΠ. ΔΙΑΔΟΧΗ, από αυτούς που πολιτεύονται αντίθετα προς αυτήν, αφού κηρύττουν αντίθετα από την ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ! 

Έγραψε ο Απόστολος Ιωάννης, ο διδάξας έμπρακτα την Αληθινή Αγάπη: 

«Από ημάς τους Χριστιανούς εχωρίσθησαν και εβγήκαν έξω της Εκκλησίας. Αλλά δεν ήσαν πράγματι από ημάς, δεν ήσαν ποτέ μέλη γνήσια της Εκκλησίας, διότι, εάν τότε, που εφαίνοντο μαζί μας, ήσαν πράγματι από ημάς και γνήσια μέλη της Εκκλησίας, θα είχαν μείνει μαζί μας. Αλλ’ έφυγαν και εβγήκαν από την Εκκλησίαν, ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ, ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΘΟΥΝ, ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΗΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.» (Α’Ιωαν.19.)

Αγαπητοί μου αδελφοί, ποιοι είναι αυτοί που έφυγαν από ημάς, «όντες αυτοκατάκριτοι» κατά τον Απόστολο Παύλο; 

Ποιοι είναι αυτοί που φέρνουν στην Αγιασμένη Εκκλησία του Χριστού μας, ΣΚΑΝΔΑΛΑ, ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ και ΣΧΙΣΜΑΤΑ; 

Από ποιούς ποιμένες μας λέει ο ίδιος ο Θεός να φεύγουμε μακριά; 

Μήπως όλοι αυτοί που διδάσκουν αλλότρια είναι οι κλέφτες, οι αμαρτωλοί ή μήπως οι αλλόθρησκοι, που χαίρονται για το κατάντημα της Εκκλησίας μας; 

Σε ποιούς τελικά αναφέρεται ο Ιησούς μας και όλοι οι Άγιοί μας; 

Οι αιρέσεις ξεφύτρωσαν μέσα από την Εκκλησία του Χριστού, και πρώτος ο Ιησούς, μας προετοίμασε γι’ αυτό, λίγο πριν αναληφθεί, λέγοντάς μας ότι: 

«Μόλις φύγω θα έρθουν ΨΕΥΔΟ-διδάσκαλοι και ΨΕΥΔΟ-προφήτες, αλλά εσείς μην τους ακολουθήσετε». 

Δεν μας άφησε μόνους, ούτε εγκατέλειψε ποτέ την Εκκλησία Του, αφού όπως προείπαμε, είναι Κεφαλή Αυτής. Αλλά για να διαδοθεί το Ευαγγέλιο και να έχουμε ΘΕΡΜΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, μας άφησε διαδόχους τους ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ. 

Ας προσέξουμε, γιατί μας είπε να μην ακολουθήσουμε τους ΨΕΥΔΟ-διδασκάλους που θα εμφανιστούν, αλλά να ακολουθήσουμε τους Αποστόλους. 

Έτσι, από γενιά σε γενιά να ακολουθούμε τους εκάστοτε διαδόχους Αυτών, για να υπάρχει η συνέχεια τοις Αγίοις Πατράσι. 

Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν σχίζουμε την Εκκλησία, δεν προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε το παραμικρό από αυτά που παραλάβαμε. 

Άλλοι το κατανόησαν και έζησαν φυλάττοντας τα απαρασάλευτα της Αποστολικής διαδοχής, ομολογώντας, αφήνοντας το μίσθιο οσιακά ή μαρτυρικά μετακομίζοντας στη μόνιμη κατοικία τους, προσφέροντας στην Εκκλησία και ευαρεστώντας τον Θεό. 

Άλλοι προσχώρησαν στους ΨΕΥΔΟ-διδασκάλους και έγιναν αιρετικοί, σχίζοντας και διαιρώντας την Εκκλησία, επιφέροντας βλάβη στο Σώμα Της. 

Τέλος, άλλοι νόμιζαν ότι μπορούν να είναι και με την Αποστολική Διαδοχή και με το δικό τους θέλημα, παραβλέποντας ό,τι έρχεται σε αντίθεση με τα σχέδιά τους. 

Ποιοι από αυτούς είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ των Αποστόλων;; 
Αυτοί που συντάχθηκαν με τους αιρετικούς ή μήπως αυτοί που βλέπουν την ΠΑΝ-αίρεση του οικουμενισμού και ακολουθούν τους ενορχηστρωτές της, νομίζοντας ότι θα διακόψουν την Απ. Διαδοχή όταν φύγουν μακριά από τους πλανεμένους ΠΑΝ-αιρετικούς; 

Τελικά, ποιοι την διακόπτουν, αυτοί που τηρούν κατά γράμμα και με ευλάβεια το Ευαγγέλιο ή αυτοί που συμπορεύονται με τους Παν-αιρετικούς διαστρεβλώνοντας την Αποστολική διδασκαλία, μολύνοντας την Πίστη τους και επιφέροντας σχίσμα στην Εκκλησία; 

Γι’ αυτούς που προαναφέραμε λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: 


Επομένως, δεν διακόπτεις ΕΣΥ την Απ. διαδοχή, όταν απομακρύνεσαι από τους αλλότριους, μάλλον την διαβολική διαδοχή διακόπτεις, για την οποία θα είσαι υπεύθυνος αν συνεχίσει! 

Δεν είναι δυνατόν ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ να αναδείξουν διάδοχο …ΟΡΘΟΔΟΞΟ!! 

Ούτε αποκομμένο κλήμα εκ της Αμπέλου που έχει ξηραθεί, μπορεί να βλαστήσει και να φέρει καρπό.

Οι αιρετικοί επίσκοποι ,αιρετικό διάδοχο θα αναδείξουν!! 

Έτσι, θα διαιωνίζεται η διαβολική και όχι η Αποστολική διαδοχή. 

Γι’αυτό βεβαίως, θα είναι υπεύθυνοι και όσοι βρίσκονται μέσα σ’αυτήν την αιρετική ατμόσφαιρα, πλανημένοι και μη αντιλαμβανόμενοι ότι 

ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΨΟΥΝ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ: 

«Όσοι δε χωρίζονται από τον επίσκοπόν τους προ συνοδικής εξετάσεως, διότι αυτός κηρύττει δημοσία καμίαν κακοδοξίαν και αίρεσιν, οι τοιούτοι , όχι μόνον εις τα ανωτέρω επιτίμια δεν υπόκεινται, αλλά και την πρέπουσαν εις τους Ορθοδόξους τιμήν αξιώνονται, κατά τον ΙΕ’(15ο) της Α&Β’». 

(όλων των Αγίων Αποστόλων ο Κανών ΛΑ’ (31ος) Πηδ.σελ.32-34.) 

Πόσο πιο απλά, πόσο πιο κατανοητά να μας τα πουν οι Απόστολοι, που πολύ περισσότερο από εμάς ενδιαφέρονται για την Αποστολική Διαδοχή;

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ενδιαφέρεται περισσότερο από τους Αποστόλους γι’ αυτήν την ευλογημένη Απ. Διαδοχή και ταυτόχρονα να αγνοεί τον ΛΑ’ Αποστολικό Κανόνα που προαναφέρθηκε, καθώς και τον 15ο της Α & Β’συνόδου,(σελ.358-Πηδ.), όπου ξεκάθαρα μας λέει ίδια με τον ΛΑ’ Αποστ. Κανόνα; 

Οι κανόνες αυτοί που γράφτηκαν από τους Αποστόλους και τους διαδόχους αυτών, δεν θα τιμούσαν ιδιαίτερα αυτούς που διακόπτουν κοινωνία με τους αιρετικούς προ συνοδικής αποφάσεως, αν αυτοί (οι διακόπτοντες) έσχιζαν και ζημίωναν την Εκκλησία διακόπτοντας την Απ. Διαδοχή. 

Αλλά, εντελώς το αντίθετο συμβαίνει, δηλαδή ΤΙΜΟΥΝΤΑΙ ΙΔΙΑΤΕΡΩΣ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ,ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΣΩΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, την οποία πολλοί… συγχέουν και ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ΑΓΝΟΟΥΝ «ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ» τους ανωτέρω κανόνες οι οποίοι διαφυλάσσουν την Εκκλησία από σχίσματα και την ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ! 

Ποιος μπορεί να πει ότι ενδιαφέρεται για την Αποστολική Διαδοχή και ταυτόχρονα να παραβλέπει την διδαχή των Αποστόλων που λέει: 

«ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΜΕΤΑ ΜΙΑΝ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑΝ ΝΟΥΘΕΣΙΑΝ…ΠΑΡΑΙΤΟΥ, που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν, μολονότι τον συνεβούλευσες δια πρώτην και δευτέραν φοράν, ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕ ΤΟΝ.» (Τιτ.Γ’10.) 

Επομένως, ηλίου φαεινότερο είναι πως ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ για την Αποστολική διαδοχή, αλλά για την προσωπική τους διδαχή όπως αυτοί την εννοούν, γι’αυτό και δεν έχουν –μεταξύ τους- «κοινή γραμμή». 

Άλλα μας διδάσκει το Ευαγγέλιο, άλλα διδάσκουν και πράττουν αυτοί. 

«Ας κρατήσουμε τα ωφέλιμα για να μη διδαχθούμε αντί την Ευαγγελική ζωή …την διαβολική, είπε ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, λαμβάνοντας υπόψιν ότι έχουμε λάβει από τον Θεό ,με δάκρυα και παρακλήσεις Άγιο και απαθή δάσκαλο. Παρόλ’ αυτά ελέγχουμε τους πάντες αν οι λόγοι είναι από του Θεού, όπως σε καθρέπτη». 

Πόσο μάλλον όταν οι υποτιθέμενοι δάσκαλοι είναι οικουμενιστές- παναιρετικοί. Πόσο καλύτερα και ξεκάθαρα να μας τα πουν οι Άγιοι, οι διάδοχοι των Αποστόλων; 

Εκείνος που λέει ότι: 

«Τα μυστήρια υποβαθμίζονται όταν απουσιάζουν οι αιρετικοί» ,
εκείνος που επιμένει στο κοινό ποτήριο μετά των ήδη καταδικασμένων αιρετικών και δεν είναι ένας τυχαίος, αλλά είναι ο «αρχιεπίσκοπος» τον οποίον ακολουθούν, δεν πείθουν κανέναν ότι -με τον τρόπο αυτό –ενδιαφέρονται για την Αποστολική Διαδοχή. 

Διότι «Καθένας που βγαίνει έξω και δεν μένει μέσα εις την διδαχήν του Χριστού δια της ακριβούς τηρήσεως αυτής, αυτός δεν έχει τον Θεόν…» (Β’Ιωαν.9.) 

Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στη γνώμη του καθενός, αλλά μόνο στις Γραφές με ακρίβεια και ξεκάθαρο λόγο, για όσους πραγματικά την αναζητούν με ζήλο. 

ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ-ΚΡΗΤΗΣ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΩΣ ΟΦΕΙΛΑΝ, ΕΚΤΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ. 

ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕ,ΗΤΑΝ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ,ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ, ΔΗΛΑΔΗ. 

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΙΓΟΝΤΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙ ΒΙΟΥ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΣΣΩΜΟΙ. 

Αυτό σημαίνει Αποστολική διαδοχή; Όχι, βέβαια!! 

Μάλλον αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν οι ίδιοι αυτό που είπε ο Κύριος: «Μη σας φαίνεται δε παράδοξον, το ότι ο μισθωτός υπηρέτης, όταν ίδη τον λύκον να επιπίπτη κατά του ποιμνίου, φεύγει. Φεύγει, διότι είναι υπηρέτης με μισθόν και επειδή δεν είναι ιδικά του τα πρόβατα, δεν τα πονεί. Αυτός ενδιαφέρεται κυρίως να πάρη τον μισθόν του και δεν διακινδυνεύει ποτέ την ζωήν του, όπως εκείνος, που πονεί και αισθάνεται στοργήν δια τα πρόβατα.»(Ιωαν.Ι’13.) 

Αν υπάρχει στο κείμενο αυτό, το οποίο γράφτηκε με αγάπη, κάτι ανακριβές ή λάθος, σας παρακαλώ διορθώστε με ,αν σας ενδιαφέρει η σωτηρία της αποτειχισμένης από τους προδότες της Πίστεως αμαρτωλής ψυχής μου! 

Αν πάλι, τα προαναφερθέντα είναι ορθά, τότε σας παρακαλώ φύγετε από τους πλανεμένους παναιρετικούς όσο ακόμα είναι νωρίς καιακολουθήστε την Αποστολική διαδοχή, την πεπατημένη οδό των Αγίων μας. 

Θεωρώ ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό, περί Πίστεως, άκρως σωτηριολογικό, αλλά και άκρως προσωπικό. 

Απ’την στιγμή όμως που κηρύττεται αίρεση, δημοσίως (γυμνή τη κεφαλή), θα πρέπει να υπάρχει- παντί τρόπω- και η ανάλογη ορθή απάντηση με πολλή αγάπη. 

Δοκιμαζόμαστε και θα δοκιμαστούμε πιο «σχολαστικά», έτσι «θα δειχθή η υπομονή και η Πίστις των Χριστιανών» (Αποκ.ΙΓ’10.) 

Αδελφοί μου, 

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ, ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ και ΤΗΣ Ν.Τ.Π. 

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον 

Γεώργιος Φλώρος

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΔΟΞΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΠΟΥ ΕΓΚΩΜΙΑΖΕΙ Ο ΠΑΠΑ

O Παπας ἐγκωμιάζει το «Ένδοξο έθνος των Αλβανων»! που μεχρι το 15 αιωνα δεν ειχε καταγεγραμμενη ιστορια, αφου δεν ειχε δικο του αλφαβητο. 
Oi Παπες σκοτωνα τους Ἀλβανους που επιχειρουσαν να δημιουργησουν Αλβανικο αλφαβητο!

Ο Πάπας Φραγκίσκος απεκάλεσε την Αλβανία «ένδοξο έθνος» με «αρχαία ιστορία», σε λογύδριο καλωσορίζοντας αλβανούς προσκυνητές «στο όνομα του αρχαίου δεσμού φιλίας και εθιμικών σχέσεων» με το Βατικανό, και οι αλβανοί πανηγύρισαν με τις δηλώσεις αυτές του Πάπα. Φυσικό, διότι σε πολλούς αρέσουν οι υπερβολικές φιλοφρονήσεις, ειδικά όταν προέρχονται από εξουσιαστές.

Την ανύψωση των Αλβανών, αλλά και όλων των γειτονευόντων με την Ελλάδα λαών, όποιοι και είναι αυτοί, που επιχειρεί η διεθνής ηγέτιδα τάξη, το κάνει διότι έχει τον σκοπό της. Θέλει να τους ανυψώσει το ηθικό, καταρρακώνοντας αντίστοιχα το ηθικό των Ελλήνων. Διότι επιθυμεί την δεδομένη στιγμή που θα διατάξει επίθεση εναντίον της Ελλάδος, η ψυχολογία πρέπει να είναι οπωσδήποτε υπέρ των εχθρών μας.

Ο τωρινός Πάπας, ο τελευταίος σύμφωνα με τις προφητείες, προωθεί απροκάλυπτα τη Νέα Τάξη. Γι αυτό εκλέχθηκε άλλωστε. Εδώ πρέπει να επισημανθεί κάτι το οποίο λίγοι γνωρίζουν. Ο Πάπας είναι και ηγέτης του κράτους του Βατικανού, και το Βατικανό συμμετέχει στον ΟΗΕ ως παρατηρητής. Ως εδώ, καλά. Δεν συμμετέχει όμως με το όνομα “Βατικανό” αλλά ως “Holy See”. Δηλαδή να υποθέσω, κάτι σαν παντεπόπτης οφθαλμός;

Τα όσα είπε ο Πάπας έχουν τον σκοπό που προανέφερα. Αλλά, ας κρίνουμε τα λόγια του Πάπα σύμφωνα με την Αλβανική Ιστορία. Το τι λένε οι άλλοι δεν έχει τόση σημασία, όση σημασία έχει το τι λένε οι ίδιοι οι Αλβανοί.

Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει αρχαία αλβανική Ιστορία, διότι οι Αλβανοί δεν είχαν γράμματα. Δεν είχαν αλφάβητο, και χωρίς γράμματα είναι προφανώς αδύνατο να γραφεί όχι μόνο Ιστορία, αλλά και οτιδήποτε άλλο. Χωρίς γράμματα δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα, παρά μόνο παράδοση. Η αλβανική γλώσσα βρίσκεται γραμμένη για πρώτη φορά τον 15ο αιώνα. Επαναλαμβάνω, οι αλβανοί τα λένε αυτά. Το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο που βρέθηκε στην αλβανική γλώσσα τον 15ο αιώνα, είναι ένα ψαλτήρι (Meshari) του Γκιόν Μπουζούκου, και αργότερα, τον 17ο αιώνα, του Πιέτερ Μπούντι. Αυτοί οι δύο ήταν κληρικοί και προσπάθησαν να γράψουν θρησκευτικά βιβλία στην αλβανική γλώσσα. Τα έγραψαν με γράμματα άλλων γλωσσών διότι οι Αλβανοί βρήκαν γράμματα για την γλώσσα τους μετά το 1800. Προσέξτε, τα έγραψαν παραβαίνοντας τις εντολές του εκάστοτε Πάπα. Και εφόσον παρέβησαν τις

εντολές των Παπών, με διαταγή τους τούς σκότωσαν. Δηλαδή, οι Πάπες, οι ηγέτες της Καθολικής Εκκλησίας, απαγόρευαν να γραφούν θρησκευτικά βιβλία στα αλβανικά, και όποιος παρέβαινε την απαγόρευσή τους, τον σκότωναν. Τόσο πολύ εκτιμούσαν την αλβανική γλώσσα. Αλλά, ούτε και οι Τούρκοι εκτιμούσαν την Αλβανική γλώσσα, διότι οι Τούρκοι είχαν απαγορεύσει «κάθε πολιτιστική δραστηριότητα στην Αλβανική γλώσσα».

Είναι δυνατόν να υπάρξει ένδοξο έθνος με αρχαία Ιστορία χωρίς αλφάβητο; Χωρίς γράμματα; Ας μας δείξουν ένα! Δεν έχει αποτυπωθεί τίποτα από την Ιστορία της Αλβανίας. Άρα δεν υπάρχει και Ιστορία. Χωρίς γράμματα δεν υπάρχουν λέξεις και χωρίς λεξιλόγιο δεν υπάρχει έκφραση σκέψεων. Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για δημιουργία τέχνης και επιστημών! Και επειδή οι Αλβανοί δεν είχαν γραφή, είχαν την λέξη «μπέσα». Η λέξη αυτή είναι αλβανική.

Σχετικά με την έκφραση του Πάπα, που καλωσόρισε δηλαδή «στο όνομα του αρχαίου δεσμού φιλίας και εθιμικών σχέσεων» τους αλβανούς προσκυνητές, τι να πει κανείς; Για ποιους αρχαίους δεσμούς φιλίας μας μιλάει ο Πάπας Φραγκίσκος όταν οι προκάτοχοί του έδιναν εντολή και σκότωναν τους Αλβανούς κληρικούς οι οποίοι έγραφαν θρησκευτικά βιβλία στα αλβανικά; Πόσο πίσω έμεινε ο Αλβανικός λαός, για τον οποίο «κόπτονται» τώρα, εξαιτίας των Παπών;

Αυτά τα λίγα σχετικά με τις σχέσεις Παπών και Αλβανών, μέσα από την Αλβανική Ιστορία. Το ότι τα αλβανικά ΜΜΕ πανηγύρισαν με τις δηλώσεις του Πάπα, ή δεν γνωρίζουν την Ιστορία τους ως Αλβανοί, ή δημιουργούν μια νέα Ιστορία. Μάλλον το δεύτερο.

Χρήστος Μαντζιάρης

Η Ορθοδοξία κινδυνεύει εκ των ... Ορθοδόξων αντορθοδόξως ζώντων!



"Ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει ἐκ τῶν ... Ὀρθοδόξων ἀντορθοδόξως ζώντων.
Καί ἐάν δέν ληφθοῦν μέτρα καθάρσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ καί πρό παντός τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου ἐκ τῶν παθῶν πού λυμαίνονται τήν πνευματικήν ζωή, ἡ διαρροή τῶν πιστῶν εἰς τάς ξένας ἐκκλησίας, τά αἱρετικά συγκροτήματα, θά λάβῃ κολοσσιαίας διαστάσεις καί θά εὑρεθοῦν, τό Ἔθνος καί ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, πρό ἐκπλήξεων.
Διά τόν ἐπικίνδυνον πολλαπλασιασμόν τῶν αἱρετικῶν πάσης ἀποχρώσεως ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι".

Ἀπό τό βιβλίο "ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ", π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 127, Ἀθῆναι 1952

Προσευχή προς την Θεοτόκο

Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε,
επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως
και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,
η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης.
Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον.
Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.
Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον.
Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως
εκ του νοός μου αφάνισον.
Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων
και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς
εκ της καρδίας μου μείωσον.
Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.
Δίδαξον τους οφθαλμούς μου
βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.
Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως
ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών.
Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον,
ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.
Κάθαρόν μου το στόμα,
ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα
τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.
Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς
τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια,
και βιώ κατ' αυτά από σου κραταιούμενος.
Δια γαρ σου, πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα,
περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα
Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα,
την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον,
πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά 

Άγιος Νεκτάριος: Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι πού....



Τίποτε δέν εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τήν καθαρή καρδιά, γιατί μιά τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καί τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεός γι’ αὐτούς πού ἔχουν καθαρή καρδιά: «θά κατοικήσω ἀνάμεσά τους καί θά πορεύομαι μαζί τους. Θά εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοί θά εἶναι λαός μου» ( Β’ Κορ. 6, 16 ).

Ποιοί λοιπόν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους;
Καί ἀπό ποιό ἀγαθό μπορεῖ νά μείνουν στερημένοι;

Δέν βρίσκονται ὅλα τ’ ἀγαθά καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ’ ἀλήθεια, τίποτα! Γιατί ἔχουν στήν καρδιά τους τό μεγαλύτερο ἀγαθό: τόν ἴδιο τόν Θεό!

Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι πού ἀναζητοῦν τήν εὐτυχία μακριά ἀπό τόν ἑαυτό τους, στίς ξένες χῶρες καί στά ταξίδια, στόν πλοῦτο καί στή δόξα, στίς μεγάλες περιουσίες καί στίς ἀπολαύσεις, στίς ἡδονές καί σ’ ὅλες τίς χλιδές καί ματαιότητες, πού κατάληξή τους ἔχουν τήν πίκρα! Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπό τήν καρδιά μας, μοιάζει μέ οἰκοδόμηση κτιρίου σέ ἔδαφος πού σαλεύεται ἀπό συνεχεῖς σεισμούς. Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θά σωριαστεῖ στή γῆ…

Ἀδελφοί μου! Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στόν ἴδιο σας τόν ἑαυτό καί μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού τό κατάλαβε αὐτό. Ἐξετάστε τήν καρδιά σας καί δεῖτε τήν πνευματική της κατάσταση. 

Μήπως ἔχασε τήν παρρησία της πρός τόν Θεό; Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιά παράβαση τῶν ἐντολῶν Του; Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιά ἀδικίες, γιά ψέμματα, γιά παραμέληση τῶν καθηκόντων πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον; Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καί πάθη γέμισαν τήν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτή σέ δρόμους στραβούς καί δύσβατους;

Δυστυχῶς, ἐκεῖνος πού παραμέλησε τήν καρδιά του, στερήθηκε ὅλα τά ἀγαθά κι ἔπεσε σέ πλῆθος κακῶν. Ἔδιωξε τήν χαρά καί γέμισε μέ πίκρα, θλίψη καί στενοχώρια. Ἔδιωξε τήν εἰρήνη καί ἀπόκτησε ἄγχος, ταραχή καί τρόμο. Ἔδιωξε τήν ἀγάπη καί δέχθηκε τό μίσος. Ἔδιωξε, τέλος, ὅλα τά χαρίσματα καί τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού δέχθηκε μέ τό Βάπτισμα καί οἰκειώθηκε ὅλες τίς κακίες ἐκεῖνες, πού κάνουν τόν ἄνθρωπο ἐλεεινό καί τρισάθλιο.

Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεός θέλει τήν εὐτυχία ὅλων μας καί σ’ αὐτή καί στήν ἄλλη ζωή. Γι’ αὐτό ἴδρυσε τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία. Γιά νά μᾶς καθαρίζει αὐτή ἀπό τήν ἁμαρτία, νά μᾶς ἁγιάζει, νά μᾶς συμφιλιώνει μαζί Του, νά μᾶς χαρίζει τίς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτή τήν ἀγκαλιά της, γιά νά μᾶς ὑποδεχθεῖ. Ἄς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριά τή συνείδηση. Ἄς τρέξουμε καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νά σηκώσει τό βαρύ φορτίο μας, νά μᾶς χαρίσει τήν παρρησία πρός τόν Θεό, νά γεμίσει τήν καριδά μας μέ εὐτυχία καί μακαριότητα…

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κάλεσε τους αιρετικούς μονοφυσίτες να προσευχηθούν για εμάς και ουδείς ασχολείται



Η διοικούσα Εκκλησία όσο περνάει ο καιρός ενώνει όλο και περισσότερο τα βήματά της με τις δυνάμεις του σκότους. Η Εκκλησία χτίστηκε με το αίμα του Χριστού και στολίστηκε με το αίμα των μαρτύρων, σήμερα κάποιοι προσπαθούν να χτίσουν μία «νέα εκκλησία» πάνω στο αίμα των βρώμικων πολέμων. Επειδή οι τζιχαντιστές (οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι από τη Δύση) σκοτώνουν όλους τους «απίστους» ανεξαιρέτως, οι οικουμενιστές πουλάνε στο ακατήχητο ποίμνιο το παραμύθι -που δουλεύει σε πολλά επίπεδα- ότι μπροστά στον θάνατο όλοι οι Χριστιανοί είμαστε ένα και τα δόγματα είναι ήσσονος σημασίας.

Μόλις χθες, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κάλεσε δημόσια τον ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΗ «Πατριάρχη» Αντιοχείας και πάσης Ανατολής Ιγνάτιο-Εφραίμ Β (τον οποίον η Εκκλησία της Ελλάδος στην ανακοίνωσή της ονομάζει ‘Συρορθόδοξο’ για να μπερδέψει τους πιστούς) ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙ για εμάς τους Ορθοδόξους! Λίγο οι «δύσκολες εποχές», λίγο οι «δύσκολοι καιροί για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής», ο Αρχιεπίσκοπος συμπέρανε ότι καλό θα είναι να προσευχηθούμε εμείς για τους μονοφυσίτες και οι μονοφυσίτες για εμάς!

Είπε: «η επικοινωνία και η συνεργασία αυτές τις ημέρες μας δίνει την ευκαιρία όχι μόνο να γνωριστούμε περισσότερο, αλλά και να προβληματιστούμε σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Αυτήν την στιγμή το μεγάλο «όπλο» στα χέρια και στην καρδιά των Χριστιανών είναι η προσευχή του ενός για τον άλλον και κυρίως η συνεργασία και η ενότητα σε πολλά πράγματα που είναι απαραίτητα σήμερα».

Η «επίσημη επίσκεψη» του Ιγνάτιου-Εφραίμ Β στην Εκκλησία της Ελλάδος, η αναγόρευσή του σε επίτιμο Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, η συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Βουλής, εντάσσεται στις τυπικές ενέργειες της μασοναρίας που κυβερνά την Ελλάδα για την προώθηση του οικουμενισμού.


Στην συνάντηση στην Εκκλησία της Ελλάδος παρόντες ήταν και οι: «.. Θερμοπυλών κ. Ιωάννης, Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, Μεσογαίαςκαι Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, ο Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Επίσκοπος Θεσπιών κ. Συμεών, κληρικοί της Αρχιεπισκοπής.» Δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι οι Μονοφυσίτες δεν εδέχθησαν την Δ οικουμενική Σύνοδο και όσες ακολούθησαν και ως εκ τούτου έχουν αποκοπεί από την Εκκλησία; Δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι οι Μονοφυσίτες δεν δέχονται την ανθρώπινη φύση του Χριστού; Γνωρίζουν, και παρόλα αυτά δέχθηκαν να ακούσουν τον προκαθήμενο να ζητά από τους Μονοφυσίτες να προσευχηθούν σε έναν αλλοιωμένο Χριστό για εμάς.

Κανείς δεν απαγορεύει στην Εκκλησία της Ελλάδος να συμπαρασταθεί σε αυτούς τους ανθρώπους -όλοι μας προσευχόμαστε και πονάμε για αυτά που συμβαίνουν στη Συρία και σε όλον τον κόσμο- το ερώτημα είναι γιατί κάνοντάς το πρέπει να ΠΡΟΔΩΣΕΙ την Πίστη. Όταν ένας προκαθήμενος της Εκκλησίας λέει σε έναν αιρετικό, θέλω να προσευχηθείς για εμάς, λέει σε όλον τον κόσμο ότι αναγνωρίζει την προσευχή του και αυτό που πιστεύει. Του λέει είναι αληθινό αυτό που πιστεύεις και η προσευχή σου θα μας βοηθήσει. Λέει στον μονοφυσίτη ότι ίδια είναι η προσευχή σου στον Χριστό που έχει μία φύση και ίδια η προσευχή μου στον Χριστό που έχει δύο φύσεις.

Είναι αυτός ο τρόπος της Εκκλησίας; Πότε κάποιος Πατέρας της Εκκλησίας είπε σε αιρετικό «προσευχήσου για εμάς»; Αλλά με την ψευδοσύνοδο των αιρέσεων που έγιναν «εκκλησίες» ακούνητη και το ΠΣΕ να διδάσκεται στα νέα συγκρητιστικά Θρησκευτικά, πόσο θα επαναστατήσει η συνείδηση των πιστών τώρα που ο προκαθήμενος μας δηλώνει και δημοσίως ότι περιμένει την προσευχή του μονοφυσίτη να μας σώσει; Μήπως βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο της λήθης: «ο χρόνος που περνά εξωραΐζει τα πράγματα και δείχνει μόνο την ομορφιά. Κάθε μεγάλο γεγονός έχει πολλές εικόνες. Όταν περάσει ο καιρός, αυτοί που θα κάνουν την κρίση της συνόδου της Κρήτης θα βρουν κάποια καλά λόγια να πούνε, που δεν βρίσκουν οι σημερινοί» [Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος]

Σήμερα εορτάζουμε τον Άγιο Νεομάρτυρα Κωνσταντίνο τον Υδραίο. Όταν από αδυναμία βρέθηκε να γίνει μουσουλμάνος και πήγε στο κατώφλι της μάννας του εκείνη του είπε: «φύγε ξένε εγώ δεν γέννησα γιο Χασάν, ο γιός μου ο Κωσταντής πέθανε». Η ΙΔΙΑ ΤΟΥ Η ΜΑΝΝΑ τον έδιωξε γιατί θεωρούσε το παιδί της ήδη νεκρό αφού δεν πίστευε στον Χριστό και αυτό ακριβώς ήταν που τον ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ για να επιστρέψει και μάλιστα μέσω του μαρτυρίου. Σήμερα τα πουλήσαμε όλα, χαϊδεύουμε τους αιρετικούς για τους δήθεν «διαλόγους» [τυχαίο; εάν βγάλουμε ‘λ’ οι δια(λ)όγοι γίνονται διαόλοι] και ταυτόχρονα λιβανίζουμε τους Αγίους.

Οι μάρτυρες της Ορθοδόξου Πίστεως, οι Ρουμ Ορτοντόξ του Πατριαρχείου Αντιοχείας στη Συρία, σε ποιο «εικονοστάσι» θα μπουν; Στο εικονοστάσι της οικουμενιστικής «νέας εκκλησίας» ή στο εικονοστάσι της Ορθοδόξου Εκκλησίας;

ΝΤΡΟΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.