Τόσες συσσωρευμένες διδαχές, τόσες εκτενείς παραινέσεις και τόσες πλατειασμένες συμβουλές, δίχως το καθαρό βίωμα σαν κρυστάλλινη πηγή τους, μοιάζουν τελικά με περιτύλιγμα με το οποίο καλύπτουμε καλά τη μέσα μας πελώρια και άφραστη οργή· εκείνο το αβάσταχτο και συνεχές πλήγωμα που, σ’ όλα τα χρόνια και τα ζαμάνια των προσωπικών «εξετάσεών» μας πάνω στη γη, δεν αξιωθήκαμε ν’ αγαπήσουμε και οπωσδήποτε δεν θελήσαμε να δοθούμε όπως το χρειάζεται και τό ’χει ανάγκη η καρδιά κι όπως το επιθυμεί ο Θεός που την έφτιαξε, πού ’ναι ο Μόνος που κάθεται, αθόρυβα και σιωπηλά, να μετράει τους χτύπους της καθ’ όλο το υπαρξιακό της διάβα. Το «δεν αγαπηθήκαμε» είναι περισσότερο το αιφνίδιο κατέβασμα αμέτρητα πολλά σκαλοπάτια πιο κάτω, το άλλοθι των συγκινησιακών ενστάσεων της λογικής που διεκδικεί πάντα, η πειστική κάλυψη που προσφέρουν κάθε φορά οι φορτίσεις του μπακαλίστικου εγκεφάλου μας, η άλλη φίλαυτη παγίδα του εχθρού και του εαυτού μας που στήνουν πλάι σε κάθε μας νιόφερτη ευαισθησία, ίσα για ν’ απολησμονήσουμε την πρώτης τάξεως αγνή, ανιδιοτελή και αυθεντική αγάπη, που δεν περιμένει τίποτα από κανέναν ποτέ, παρά μονάχα ξέρει να δίνει και να δίνεται όπως άλλωστε η Αυτοαγάπη, ο Θεός. Μετά, δίχως τούτο το ιερό δόσιμο του μυστηρίου της αγάπης, ο δρόμος και τα βήματά μας είναι γνώριμα και το έργο γνωστό, γιατί χιλιοειδωμένο: ξεσπάμε σε ατελείωτες συμβουλές και διδαχές, πιέζουμε και ασφυκτιούμε την καρδιά του αδελφού, δεν έχουμε ικμάδα στοργής και σοφίας για να πληροφορήσουμε τη συνείδησή του, ξανά και ξανά γινόμαστε σκληρά και άπονα «ωφέλιμοι», αφοριστικά «ιεραπόστολοι» μέσα στον ανείπωτα «σκληρό» κόσμο των «απαίσιων» (συν-)ανθρώπων, ακριβώς για να μην εκθέσουμε τις πολλαπλές οργές που είναι καλά φυλαγμένες στα ενδόμυχα ταμεία μας και ριζωμένες πλάι στα τραύματα που φέρει ανομολόγητα η δική μας ψυχή μέσα στον αθέατο αγρό της.
Και, ασφαλώς, μια βαθιά αρρωστημένη εκδοχή του χριστιανισμού βλέπουμε έντρομοι όλοι να παρουσιάζεται ενώπιόν μας και να βαστάζεται μόνιμα από εκείνη τη βάσανο και την πλήξη των αβαθών και στείρων συμβουλών, από πρόσωπα που -ίσως ελάχιστα, ίσως ποτέ- δεν τα άγγιξαν και δεν τα κάλλυναν τα θεσπέσια βιώματά του…
π. Δαμιανός