Πώς μπορούν ακόμα να κοινωνούν με ανθρώπους που μολύνουν και δηλητηριάζουν ψυχές;

Καλῶς κάνουν ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ὅσοι δὲν παραδέχονται ὅτι εἶναι αἱρετικοί.

Ὅσοι ὅμως τὸ παραδέχονται, καὶ μάλιστα ἀποκαλοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση, ποιά δικαιολογία ἔχουν νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μαζί τους;

Ἂς δοῦμε τί εἶναι καὶ τί μεταδίδουν οἱ αἱρετικοί, σύμφωνα μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως συνοπτικὰ παρουσιάζει σὲ ὁμιλία του ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

Χαρακτηρισμοὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων

γιὰ τὴν αἵρεση.

Τί εἶναι αἵρεσις; Ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Μολυσμὸς ψυχῆς, ἰὸς ἀσπίδων (δηλητήριο φιδιῶν).

Τί εἶναι αἵρεσις; Λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας: «Φθορὰ πίστεως». «Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις, κἂν ἀνθρώπους ἔχει προστάτας», λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος. Εἶναι «ἡ κυρίως βλασφημία», γι’ αὐτό, ὅποιος βλασφημίσει εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, δὲν ἔχει συγχώρεση. 

Ὁ δὲ ἱ. Χρυσόστομος λέγει πὼς «αἵρεσις εἶναι ἡ ἀποστασία». 

Οἱ δὲ Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χαρακτήρισαν τὴν αἵρεσιν «παντελῆ ἀθεΐα»! Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἶπε γι’ αὐτήν: εἶναι «ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ». 

Καὶ πάλι ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μᾶς λέγει «τοῖς ἐκείνου (τοῦ διαβόλου) μερίδος εἰσίν» οἱ αἱρετικοί. 

Κι ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρείας λέγει ὅτι εἶναι «πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου». 

Κι ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἀποκαλεῖ τὴν αἵρεση «βοτάνην διαβόλου».

Εἴδατε τί χαρακτηρισμοὺς δίδουν καὶ Σύνοδοι καὶ Πατέρες γιὰ τὴν αἵρεση;

Ἡ αἵρεσις δὲν σώζει, ἐπειδὴ εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ. 

Ἂν λοιπόν, κάτι δὲν σώζει, θὰ ἦταν φανατισμὸς νὰ πολεμηθεῖ ἡ αἵρεση;

(π. Ἀθ. Μυτιληναίου, ὁμιλία «Εἰς τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου»)

Ἀλήθεια! Πῶς μποροῦν οἱ Ποιμένες –κυρίως οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές- νὰ συλλειτουργοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ οἱ Ἅγιοί μας μᾶς διδάσκουν ὅτι φέρνουν «Μολυσμὸ ψυχῆς», μεταγγίζουν «δηλητήριο φιδιῶν», διδάσκουν διδασκαλίες «θεομίσητες» καὶ «βλάσφημες», ὁδηγοῦν σὲ «ἀποστασία» καὶ «παντελῆ ἀθεΐα»; 

Πῶς μποροῦν νὰ συνεχίζουν τὴν κοινωνία μὲ ἀνθρώπους ποὺ διδάσκουν τὴν «ἀλλοτρίωση ἐκ τοῦ Χριστοῦ», ποὺ ἀποτελοῦν «μερίδα καὶ βοτάνη διαβόλου, εἶναι «πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου».

Καὶ πῶς, τολμοῦν νὰ διδάσκουν στὰ πνευματικά τους παιδιά νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση ποὺ δὲν σώζει;

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ! Δέν θά κάνουμε κοινή προσευχή μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους! Οὔτε συχνή συναναστροφή. π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Δημόσια συμπροσευχή τοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου 

καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου μέ τόν αἱρετικό Πάπα, στήν Λέσβο 2016…

http://kaiomenivatos.blogspot.gr/

KOSMAS - AGRINIO

π.Θεόδωρος Ζήσης, Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος για την ''Αγία και Μεγάλη Σύνοδο''

Katihisis

Με την «Πανορθόδοξο» Σύνοδο οι ψευδοποιμένες ξαναγυρίσουν για να αποτελειώσουν τον Πύργο της Βαβέλ

Μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ ἐπαναλαμβάνουμε 

τὴν πυργοποιΐα τῆς Βαβέλ!

Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ.Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ.Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις.

Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, προπαντῶς εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμε Οἰκουμενισμός.

Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸνδιώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.

Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης.

Ὁλόκληρο τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας:

Ἡ Πεντηκοστὴ στάθηκε διορθωτικὴ τῆς ἀλαζονείας τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποπειράθησαν νὰ ὑψώσουν τὸν Πύργον τῆς Βαβέλ. Καὶ ἐφεξῆς ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε. Ἂν οἱ ἄνθρωποι πάσχουν, εἶναι γιατί δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιατὶ δὲν τὸ ἀποδέχονται. Μὲ τὴν προϋπόθεση ὅμως, ὅτι ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι πιστεύσει εἰς τὸν Χριστόν. Θὰ ἔχεις τὸν Χριστόν, γιὰ νὰ ἔχεις τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Καὶ τί μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Πρώτιστα, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἀποκτοῦμε «νοῦν Χριστοῦ». Δεύτερον ἔχουμε τὸ

«Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Τρίτον. Λέγει ὁ Ἡσαΐας ὅτι ἔχουμε «Πνεῦμα φόβου Θεοῦ». Ἡ ἀφοβία ἔβγαλε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἀλλὰ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἰσήγαγε τὸν ληστὴν εἰς τὸν Παράδεισον: «οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διὰ τὸν μὴ ἔχοντα φόβον Θεοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», ὅπως λέγει ὁ Ντοστογιέφσκυ, θεμιτὰ καὶ ἀθέμιτα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λαός μας λέει «αὐτὸς εἶναι ἀ-θεόφοβος». Ἀντιθέτως, οἱ χριστιανοὶ ἐλέγοντο στὴν ἀρχαία ἐποχή: «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον». Καὶ τὸ ἐξόχως σπουδαῖον (τέταρτον), γίνεται γιὰ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον πνεῦμα ἐλευθερίας. Ἕνα πέμπτο σημεῖο. Λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι λαμβάνουμε πνεῦμα ἡγεμονικόν. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με». Εἶναι ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Καὶ ἕνα ἀκόμα σημεῖο, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς δίδει τὸ πνεῦμα τῆς υἱοθεσίας, «ἐν ᾧ κράζομεν ἀββᾶ, ὁ Πατήρ». Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μᾶς ἐμπνέει νὰ λέμε τὸν Θεὸν Πατέρα. Καὶ ὅταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν...», αὐτὸ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐκ τῆς υἱοθεσίας γεννᾶται τὸ αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας. Δηλαδὴ τὸ νὰ πῶ τὸν Θεὸν Πατέρα μὲ ὅλη τὴ συνέπεια, αὐτὸ ἔχει τεραστίαν ἀξίαν ψυχολογική.

Ἐνῶ ἔχουμε τόσα προνόμια ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε, ποιός ποτὲ θὰ πίστευε ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔλαβαν τὸ χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θὰ ἐσκέπτοντο νὰ ξαναγυρίσουν γιὰ νὰ ἀποτελειώσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ. Ποιός ποτὲ θὰ τὸ φανταζόταν νὰ ξαναγυρίσουν οἱ Χριστιανοὶ νὰ χτίσουν τὸν Πύργο τῆς Βαβέλ; Καὶ ὅμως, ἀγαπητοί μου, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ ξαναχτίσιμο τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ, ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ λέγεται Παγκοσμιοποίησις.

Τ’ ἀκούσατε; Ἡ ἄρνηση τῆς Πεντηκοστῆς λέγεται Παγκοσμιοποίησις.

Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὰ ὅρια τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς θέλει σύνορα. Ὅπως θέλει καὶ ντουβάρια στὸ κάθε σπίτι. Ξέρετε κάποτε εἶχε γίνει στὴν Ρωσία τὸ πείραμα· τι θὰ πεῖ οἰκογένεια; Κοινὰ ὅλα. Γρήγορα κατάλαβαν ὅτι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν στέκεται. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ἔθνη. Καὶ δὲν εἶναι γιατὶ ἁπλῶς ἔχουμε μία πολιτισμικὴ ἰσοπέδωση. Αὐτὸ εἶναι, πιστέψτε με, αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο. Ἀλλὰ ζητοῦμε τὴν ἕνωση τῶν ἀνθρώπων διὰ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, στὴν κοινωνικὴ ἕνωση, στὴν ἐμπορικὴ ἕνωση, στὴν πολιτισμικὴ ἕνωση καί, προπαντῶς, εἰς τὴν θρησκευτική ἕνωση, αὐτὸ ποὺ ἀκριβῶς λέμεΟἰκουμενισμός. Στὴ χοάνη αὐτὴ νὰ ρίξουμε ὅλες τὶς θρησκεῖες, νὰ βγάλουμε αὐτὸ ποὺ λέμε Οἰκουμενισμός.

Θέτουμε, λοιπόν, «ἐκ ποδῶν» τὸν Θεόν, ποὺ σταμάτησε τὴν πυργοποιΐα, τότε, καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν Πεντηκοστή. Τὸν διώχνουμε τὸν Θεό, δὲν τὸν χρειαζόμαστε τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι ἀκραιφνῶς, ἀκραιφνῶς δαιμονική.

Καί, προσέξτε, μὲ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Δὲν ξαναγυρίζει ὁ Θεός, τελείωσε. Αὐτὴ εἶναι ἡ διαδρομή: Πύργος Βαβέλ, Πεντηκοστή, ξαναγυρίζουμε στὸν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐκεῖ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τέλος του θὰ εἶναι τραγικό. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ τὸ ἐμπνέει ὁ διάβολος, ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ψευδοπροφήτης. Αὐτὴ ἡ ἀνίερος τριάδα. Εἶπε ὁ Κύριος ὅταν θὰ ξαναέλθει, θὰ βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς; Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε. Ἀγαπητοί μου, θὰ τὴν βρεῖ τὴν πίστη ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ σὲ λίγους, στὸ «λεῖμμα», ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Γι’ αὐτὸ σήμερα γιορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή. Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τὴν μεγάλη σημασία καὶ τὸ τί μᾶς ἐχάρισε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον; Χωρὶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἔχουμε λόγον ὑπάρξεως, ὅπως δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Τὰ κηρύγματα τῶν ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντῶς δὲ στὸ θρησκευτικὸ τομέα, τὸν Οἰκουμενισμό. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας καὶ σφίξατε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μέσα στὴν καρδια σας.

Ἔχουμε εἰσέλθει εἰς τὸν χῶρο τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. Ὅλα τὸ δείχνουν. Ἐμεῖς ἔχοντες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ γινόμεθα ἁγιότεροι καὶ ἁγιότεροι. Καὶ τότε ἀναμένομεν τὸν Κύριον Ἰησοῦν ποὺ μᾶς βεβαιώνει: «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» (δηλ. τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἡ Ἐκκλησία, διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μένει στὴν Ἐκκλησία) «Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη» μὲ ἕνα στόμα (διότι βοηθάει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὴν νύμφη, δηλ. τὴν Ἐκκλησία) «λέγουσιν· ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· ἔρχου». Ἀμήν.

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου (Ἰούνιος 2000)

(Άπομαγνητοφώνηση: ¨Πατερικὴ Παράδοση¨)

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Οικουμενισμός & μασωνία το όχημα του αντίχριστου

Ελλάδα και Ορθοδοξία

ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ - ΟΜΙΛΙΑ 195η ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ "ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ"

... Δέν ξέρω λοιπόν ἄν μπορέσαμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι αὐτός ὁ ναός τῆς Ἁγίας Σοφίας στήν Κωνσταντινούπολη ἀφιερώθηκε στήν Ἐνανθρωπίσασα Σοφία τοῦ Θεοῦ, δηλαδή στόν Ἰησοῦ Χριστό. Βέβαια ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες χριστιανοί θά θέλαμε νά ἐπανακτήσομε τήν Πόλη καί τόν περιώνυμο ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ὅσοι πηγαίνουν ἐκεῖ ὡς προσκυνητές μέ συγκίνηση μπαίνουν στόν ναό. Ἀλλά εἴτε αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα ὄνειρο, εἴτε εἶναι δύσκολο, ἀπό τίς ποικίλες θά λέγαμε ἱστορικές συγκυρίες τίς ὁποῖες στίς μέρες μᾶς ἰδιαίτερα ζοῦμε, μέ τή σχέση μας μέ τήν Τουρκία, ἕνα προέχει. Ὄχι βεβαίως ἡ ἐπανάκτηση τοῦ ναοῦ, ὅσο κυρίως ἡ κατανόηση τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας πού οἱ Πατέρες μᾶς ὕψωσαν καί ἀφιέρωσαν πρός τιμή τῆς τόν ὁμώνυμο ναό. Θά ἐπαναλάβω δέν ἔχει σημασία ἄν θά ξαναπάρομε πίσω τήν Πόλη καί τήν Ἁγία Σοφία. Τό θέλομε. Δέν ξέρομε ὅμως. Ὁ Θεός ξέρει. Ἀλλά ἐκεῖνο πού προέχει ἐπαναλαμβάνω εἶναι νά κατανοήσομε Ἐκεῖνον στόν ὁποῖο ἀφιερώθηκε ὁ ναός αὐτός, νά κατανοήσομε δηλαδή τόν Ἰησοῦ Χριστό. ….

Ἄν θέλετε, ἴσως ὅταν φθάσομε σέ αὐτή τήν κατανόηση καί τήν βίωση τῆς Ἐνυποστάτου Σοφίας, ἴσως τότε νά μᾶς χαριστεῖ καί αὐτός ὁ λαμπρός ἅγιος ναός της, στήν Κωνσταντινούπολη.Ἴσως.

Τίποτα δέν εἶναι ἀδύνατο στό χέρι τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι νά πραγματοποιηθεῖ ἐκεῖνο τό ὄνειρο «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά μας θάναι». Ἔτσι λέει ἡ λαϊκή δημοτική μας παράδοση. Μήν λησμονοῦμε ὅμως καί δέν πρέπει ποτέ αὐτό νά τό λησμονοῦμε ὅτι καί τήν Πόλη καί τήν Ἁγία Σοφία χάσαμε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Μήν τό ξεχνοῦμε. Ἄν λοιπόν προσέξομε, στραφοῦμε πίσω στίς ρίζες μας καί γίνομε πνευματικότερος λαός ἴσως ὁ Θεός μᾶς ξαναχαρίσει τήν πόλη μέ τό ναός της. Μήν λησμονοῦμε ἀκόμη ὅτι τότε τόν 15ο αἰώνα οἱ βλέψεις τῆς σωτηρίας μᾶς στέφονταν στήν ἐκκλησιαστικά παρηκμασμένη Δύση, πού τελικά ἡ δύση μᾶς πρόδωσε. Ἐκεῖ στρέφαμε τήν προσοχή μας. Ἀπό ἐκεῖ περιμέναμε τήν βοήθειά μας. Ἐνῶ διάσημοι ἱεροκήρυκες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης φώναζαν, διέτρεχαν τούς δρόμους τῆς Πόλης ὅτι πρέπει νά μετανοήσομε νά ἐξαλειφθεῖ ἡ ἁμαρτία ἀπό τήν Πόλη εἶναι διάχυτη, ξέχειλη ἡ ἁμαρτία, ἀλλά δέν τούς ἄκουσαν. Καί εἰδοποίησαν οἱ τότε, νά μήν ἀναφέρω ὀνόματα, ὅτι θά πέσει ἡ Πόλη ἐπειδή δέν ὑπῆρχε διάθεση διόρθωσης τοῦ λαοῦ. Ἔγιναν πολλές ἁμαρτίες σέ αὐτή τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Πολλές φορές νομίζομε ὅτι περιβάλλεται μέ ἕνα φωτοστέφανο ἁγιότητας. Δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα. Μπορεῖ μέν νά ἀποδέχθηκε τόν Χριστιανισμό καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐπέτρεψε τήν ἐκκλησία νά ἀνέβει ἀπό τίς κατακόμβες στήν ἐπιφάνεια ἦταν ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἀλλά ἡ ἁμαρτία πάντοτε ὑπῆρχε. Ἡ δέ εἰδωλολατρεία κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ὅλοι τό ξέρομε …

(Σοφία Σειράχ, ὁμιλία 195η, 07/05/96)

http://athanasiosmytilinaios.blogspot.gr

Από το προφητικό κείμενο του π. Αθανασίου Μυτιληναίου για την Πανορθόδοξη

«Ακριβώς αυτό επιδιώκουν: 

Να γίνουν σχίσματα 

και να προσβάλλουν την Εκκλησία»!…

«Γνωρίζομεν ότι σε αιρετικές θέσεις δεν υπάρχει σωτηρία. Αλλά δεν σταματάει το κακό εκεί. Έχομε και μία ακόμη φάση: Είναι η φάση ενώσεως του Χριστιανισμού με τις άλλες θρησκείες!

Βέβαια όλα αυτά έχουν ήδη μπει σε δοκιμασία (τεστ). Δηλ. όπως όταν θέλομε να κάνομε μία θεατρική παράσταση γίνεται μία δοκιμή και δεύτερη και τρίτη μετά γίνεται και μία γενική πρόβα. Έτσι όλες αυτές οι συναντήσεις που γίνονται πότε εδώ και πότε εκεί και που συμμετέχουν δυστυχώς και Ορθόδοξοι είτε είναι στην Ευρώπη είτε είναι στην Αμερική, είναι καμώματα της γενικής πρόβας. Να δουν δηλ. πως πάει το πράγμα. Θα υπάρξουν αντιδράσεις;

Ώστε λοιπόν το μεθεπόμενο βήμα είναι αυτή η ένωση! Τώρα όμως σας ρωτώ: Γιατί να είμαι Χριστιανός (αφού κι άλλες θρησκείες κλπ είναι καλές); Τότε γιατί να λέμε ότι ο Χριστιανισμός σώζει και τίποτε άλλο δεν σώζει; Ότι η Ορθοδοξία σώζει και τίποτε άλλο δεν σώζει»;

…«Δεν θέλει ο άλλος την αλήθεια, καλημέρα δεν θα του πείτε. Στο σπίτι σας δεν θα τον βάλετε. Η αγάπη δεν είναι σαλιαρίσματα ούτε φτηνοί συναισθηματισμοί, ματς και μουτς! Η αγάπη πρέπει να είναι εν Αληθεία. Θα σε αγαπώ αν είσαι εν αληθεία· αν είσαι Ορθόδοξος. Αν δεν είσαι θα σε αγαπώ με την έννοια να σε σώσω· δεν θα έχω όμως κοινωνία μαζί σου. Διότι αν χάσομε το κριτήριο της αληθείας της Ορθοδοξίας που είναι η σωτηρία τότε τι κάνομε; Δεν κάνομε τίποτε. Δυστυχώς οι ταγοί της Εκκλησίας μας έχουν αλωθεί! Θα το πω άλλη μια φορά τους ενδιαφέρει μόνο το κοινωνικό στοιχείο»…

Από λόγο της Κυριακής 17 Νοεμβρίου 1991

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Ὁ Δούρειος Ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

ΕΙΝΑΙ ἀνησυχητικό φαινόµενο ὅτι στή Χώρα µας ἐλάχιστοι κληρικοί ἐκδηλώνονται δηµοσίως κατά τοῦ οἰκουµενισµοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν τήν ἐνόχληση τῶν πρωτεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς εἶναι µεγαλόσχηµοι κληρικοί.

Ἡ δειλία πολλῶν µπροστά στή σκληρότητα τῶν οἰκουµενιστῶν εἶναι ἀδικαιολόγητη, γιατί ὅταν ὑποστηρίζεις τήν ἀλήθεια, ὅταν ἔχεις βιωµατική πίστη καί ἀκολουθεῖς τόν παραδοσιακό δρόµο τῶν ἁγίων, δέν ὑπολογίζεις τίποτα οὔτε βέβαια ὑποστέλλεις τή σηµαία τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Μπορεῖ νά χάσεις τήν εὔνοιά τους, µπορεῖ νά σέ βάλουν στό περιθώριο, µπορεῖ νά σέ ἀποµακρύνουν ἀπό τό κέντρο, µπορεῖ νά σέ θεωρήσουν φανατικό, ἀδιάλλακτο, µέ περιορισµένη ἀντίληψη, ὅµως ἐσύ µένεις στή βίγλα σου, ἀρνεῖσαι τίς οἰκουµενιστικές ἐκδηλώσεις, διακηρύττεις ὅτι οἱ λεγόµενοι ἑτερόδοξοι εἶναι αἱρετικοί καί ὡς τέτοιοι πρέπει νά ἀντιµετωπίζονται καί νά µή θεωροῦνται µέλη τῆς διαιρεµένης Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα πρέπει νά ἑνωθοῦν, γιά νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ Ἐκκλησία. ∆ηλαδή, δέν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ µία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία. 

Οἱ οἰκουµενιστές στούς διαλόγους δέν ἀναφέρουν τήν ἁπλή πρόταση, πού θά ἔλυνε τό πρόβληµα µέ τούς ἑτερόδοξους. ∆έν τούς ὑπενθυµίζουν ὅτι ἔχουν ἀποµακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία καί περιπλανῶνται µέ τίς αἱρετικές τους ἐπιλογές καί πρέπει µέ ταπείνωση καί καλή προαίρεση νά ἀπαρνηθοῦν τίς πλάνες τους καί νά ἐπιστρέψουν ἐν µετανοίᾳ στήν Ἐκκλησία. 

Ὅλα τά ἄλλα εἶναι σχέδια ἀνθρώπων, πού ὑπηρετοῦν ἐφήµερες σκοπιµότητες καί ὑπαγορεύονται ἀπό τούς… µεγάλους τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, οἱ ὁποῖοι θέλουν τήν ἀνώδυνη πανθρησκεία, γιά νά ἔχουν τό µυαλό τους ἥσυχο, νά µποροῦν νά διατηροῦν τούς λαούς τῆς γῆς σέ µερική νάρκωση καί νά τούς καταδυναστεύουν καταλλήλως.

Ὁ ἀείµνηστος πατήρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ἔλεγε ὅτι «ὁ οἰκουµενισµός εἶναι ἕνας δούρειος ἵππος, ὁ ὁποῖος κουβαλᾶ τόν ἀντίχριστο. Ναί, ναί! Καί ὅµως τό σύνθηµα, παρακαλῶ, τοῦ οἰκουµενισµοῦ εἶναι: ἀγάπη! ἀγάπη! Καί ὑπηρέτησαν αὐτό τό σχῆµα τοῦ οἰκουµενισµοῦ, καί τό ὑπηρετοῦν αὐτή τήν στιγµή, καί ὀρθόδοξοι κληρικοί, ἀνωτάτων βαθµῶν! ∆υστύχηµα! 

Ὁ µακαριστός πατήρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι µιά αἵρεση, ἀλλά εἶναι παναίρεση, δηλαδή ἔχει µέσα ὅλες τίς αἱρέσεις! Στήν πραγµατικότητα εἶναι µία κατάργηση τοῦ χριστιανισµοῦ. Καί ὅµως ἐµφανίζεται ἐν ὀνόµατι τῆς ἀγάπης! Καί ὅταν κανείς στραφεῖ ἐναντίον τοῦ οἰκουµενισµοῦ, τοῦ λένε ὅτι “στρέφεται ἐναντίον τῆς ἀγάπης, εἶναι κήρυκας τοῦ µίσους”» 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

(Ὑπάρχει διέξοδος στά ἀδιέξοδά µας; Βεβαίως ὑπάρχει, ἔκδοση «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2015, σελ.151-152).

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ο π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Σέ όρθόδοξα πλαίσια κινεῖται καί ἡ σκέψη τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου στό Στόμιο Λαρίσης, καί, κατά κοινή ὁμολογία, ἦταν ὀρθοδοξότατος στό φρόνημα, ἐμβριθής μελετητής τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ὁ καλύτερος καί πιστότατος ἑρμηνευτής καί ἀναλυτής της στόν 20ό αἰῶ. Ὁ π. Ἀθανάσιος σέ μιά ὁμιλία του τό 1991, ἑρμηνεύοντας τό 15ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀναπτύσσει τά σχετικά μέ τήν Ἀποστολική Σύνοδο καί τήν συγκρίνει μέ τήν μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἔχει, ὅπως θά διαπιστώσουμε, καί πολλές ἀναφορές στόν ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς. 

Λέει, λοιπόν: «Ὁ σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι νὰ φέρει τὴν εἰρήνη… Φημολογεῖται ἡ συγκρότηση μιᾶς Συνόδου Οἰκουμενικῆς, ἡ ὁποία θὰ γίνει στὶς μέρες μας… Ἐρωτοῦμε: τί θὰ περιέχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος; Δηλαδὴ μὲ τί θὰ ἀσχοληθεῖ;…Ὅπως λέει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶναι χαρακτηριστικό, πὼς σὲ κάθε προσυνοδική ἐργασία, ποὺ γίνεται, αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀλλάζουν καὶ τὰ πράγματα. Καὶ ἔτσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Αὐτὸ βέβαια τὸ κατακρίνει ὁ π. Ἰουστῖνος. . . 

Εἶναι, ὅμως, καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλέσουν τὴν Σύνοδο, ἢ ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ παρακαθίσουν στὴ Σύνοδο, ποιοί θὰ εἶναι; Οἱ Ἐπίσκοποι, ποὺ θὰ καθίσουν, γιὰ νὰ συζητήσουν τὰ θέματα τῆς Συνόδου, σὲ ποιά πνευματικὴ καταστάση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν; 

Αὐτοὶ, λοιπὸν, οἱ ἄνθρωποι, ἅμα θὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων, θὰ κινηθοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ; Εἶναι πολὺ σοβαρὰ πράγματα. Προσέξτε! Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν οἰκουμενιστικὲς θέσεις. Βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! Δυστυχῶς, πλὴν ἐξαιρέσεων. Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Ὀρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση.

Ἀλλὰ, δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάση ἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὰ τρία αὐτὰ (Ὀρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς), μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλα αὐτὰ ἤδη ἔχουν μπεῖ σὲ δοκιμασία. Δηλ., ὅπως, ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή καὶ δεύτερη καὶ Τρίτη, καί μετὰ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικὴ πρόβα. Ὅλες αὐτὲς οἱ συναντήσεις, ποὺ γίνονται, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, καὶ ποὺ συμμετέχουν, δυστυχῶς, καὶ ὀρθόδοξοι, μὰ στὴν Εὐρώπη εἶναι, μὰ στὴν Ἀμερική, εἶναι καμώματα τῆς γενικῆς πρόβας. Νὰ δοῦν πῶς πάει τὸ πρᾶγμα. Ὥστε, λοιπὸν, τὸ μεθεπόμενο βῆμα εἶναι αὐτό. Εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Μὰ, σᾶς ἐρωτῶ: Τότε γιατί νὰ εἶμαι Χριστιανός; Καὶ ἂν λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εἶναι πιὰ ἡ σωτηρία. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κριτήριο; Τὸ κριτήριο εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι πολιτικό. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι κοινωνικὸ τὸ κριτήριο. Διότι, μὴν ξεχνᾶτε, οἱ σύγχρονοι ἡγέτες, οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν θρησκεία τὴν βλέπουν σὰν ἕνα στοιχεῖο, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπηρεάζει τὰ πλήθη, νὰ ἐπηρεάζει τοὺς λαούς.

Ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, δὲν τούς ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο, ποὺ λέμε σωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια «εἰρήνη» καὶ τὴν παγκόσμια «ἀγάπη». Γι’ αὐτὸ πολὺ ὀρθά, ἐστάλη μήνυμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φλωρίνης (τόν μακαριστό Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί, εἶπε, ἀγάπη, ἀλλὰ «ἐν ἀληθείᾳ». Καὶ αὐτὸ τὸ «ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ»εἶναι φράσεις τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

Θὰ ἔχουμε «εἰρήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἔχουμε πολέμους, θὰ ἔχουμε «ἀγάπη». Ἐκεῖ σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ, τὴν ὁποία σερβίρει, ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν π. Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας, καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε. Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ.

Λοιπόν, αὐτὰ ποὺ λέμε, μὲ κύριο στοιχεῖο τήν μέλλουσα Σύνοδο, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμὸ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Αὐτὸς ὁ πειρασμός ξέρετε τί ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτύχει; Καὶ γιατὶ εἶναι πειρασμός; Γιατὶ, θὰ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ, ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε, καὶ ἐκεῖ, ποὺ ὁ Μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχουμε;

Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας. Πειρασμός δεινός, διότι εἶναι προφητευμένο. Τὸ προφητεύει ὁ Χριστός καὶ εἶναι στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκοῦστε τί λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ, τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης πειρᾶσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ, κράτει ὃ ἔχεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». Ἐπειδὴ, λέγει, ἐσὺ φύλαξες (τήρησες) τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς Μου, καὶ Ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω. Ἐδῶ δηλ. ὁ λόγος τῆς ὑπομονῆς τοῦ Χριστοῦ τί εἶναι; Εἶναι ἡ ὑπομονὴ, ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σ’ὲκείνους, ποὺ πῆραν τὴν ἀποφάσι νὰ μείνουν κοντά στὸν ἀνόθετο Χριστό. Δηλ. σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ νὰ ἔχεις ὑπομονὴ καὶ να μὲ κρατᾶς ἐμένα τὸν Κύριο μέσα σὲ ἀντίξοες καταστάσεις. Ἐπειδὴ τήρησες, κι Ἐγὼ θὰ σὲ τηρήσω, θὰ σὲ φυλάξω. Ἀπὸ ποῦ θὰ σὲ φυλάξω; Ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης! Πολὺ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’«ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλὰ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἔχεις, γιὰ νὰ μὴν πάρει κανεὶς τὸ στεφάνι τῆς τιμῆς σου καὶ τῆς δόξης σου.

Ἀλλὰ, προσέξτε ἐδῶ! Ποιός εἶναι ὁ πειρασμὸς αὐτός; Εἶναι γραμμένο. Ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ εἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμὸς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει. Ἀλλά, ἀφοῦ τήν ἐξαφάνιση τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ θὰ τήν κάνει ὁ Ἀντίχριστος, τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος.

«Κράτει ὃ ἔχεις». Τί ἔχεις; Αὐτὸ, ποὺ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα καὶ ἡ ὀρθὴ ὁμολογία. Τρία πράγματα. Ἡ ὀρθὴ πιστὴ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία γεννάει τὴν ὀρθὴ πνευματικότητα. 

Ἔτσι, οἱ πιστοί, ἀγαπητοί μου, ὅταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους καὶ οἰκουμενιστές συνέδρους, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χαίρουν, ὅπως ἔχαιραν τότε οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου; «Ἐχάρησαν», λέγει. Εἶχαν τοὺς λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν ἔχουμε τοὺς λόγους μας νὰ χαιρόμαστε. Οἱ πιστοὶ χαίρονται μόνο γιὰ ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Μόνο τότε χαίρονται»!

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ

https://fdathanasiou.wordpress.com/

Δημιουργώντας ἴσως μία τρίτη διαθήκη!

Ἀπὸ τὸν μακαριστὸ π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο 

Περὶ μεταπατερικῆς - συναφειακῆς θεολογίας

Ἀνάμεσα στὰ πολὺ σημαντικὰ καὶ ἐνδιαφέροντα, ποὺ λέει ὁ μακαριστὸς Γέροντας, ὑπάρχει καὶ μία ἀναφορά του στὰ ὅσα συμβαίνουν στὶς ἔσχατες καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας, ἰδίως μὲ τὶς βλάσφημες καὶ αἱρετικὲς θέσεις τῆς «Θεολογικῆς Ἀκαδημίας» τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος περὶ μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς καὶ συναφειακῆς θεολογίας, καὶ ἡ ὁποία ἀναφορὰ ἀποτελεῖ, νομίζουμε, ἀπάντησι στὶς καινοφανεῖς καὶ φλήναφες θέσεις τῆς Ἀκαδημίας. 

Ἡ ὁμιλία αὐτὴ ἐξεφωνήθη τὴν Κυριακὴ 21 Νοεμβρίου 1982 στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου Στομίου, μὲ τίτλο «Σκιαγράφησις τοῦ προσώπου καὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τέλος τοῦ 13ου κεφ. τῆς Ἀποκαλύψεως».

Στὸ σημεῖο αὐτό, ἂν μᾶς ἐπιτρέπεται, μποροῦμε, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, νὰ κάνουμε λόγο γιὰ τὸ προφητικό-προορατικὸ χάρισμα, ποὺ διέκρινε τὸν μακαριστὸ γέροντα, έφ᾽ ὅσον πρὶν ἀπὸ τόσα χρόνια (1982) προεῖδε τί θὰ γινόταν στὶς ἡμέρες μας (2013).

Παραθέτουμε παρακάτω τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Γέροντος, τὸ ὁποῖο ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ θὰ κηρύξη, ἀγαπητοί, τὴν ἔναρξι τῆς νέας ἐποχῆς εἰς τὴν γῆν, ἡ ὁποία θὰ διαδεχθῆ τὴν χριστιανικὴ ἐποχή, δημιουργώντας ἴσως μία τρίτη

διαθήκη. Ἔχομε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἔχομε τὴν Καινὴ Διαθήκη, καὶ θὰ δημιουργήση μία τρίτη διαθήκη. 

Αὐτὸ τὸ κακόδοξο δόγμα περὶ τρίτης διαθήκης εἶναι παλαιὸ καὶ τὸ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως μὴ σᾶς κάνει ἐντύπωσι αὐτό. Δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ αὐτὸ ποὺ ἤδη ζοῦμε. Ἀκοῦστε περὶ τίνος πρόκειται.

Ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ τρίτη διαθήκη· εἶναι ἡ καλλιεργουμένη κατὰ κόρον στὶς ἡμέρες μας ἀντίληψι περὶ ἀπαρχαιώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ ὑποστηρίζουν κοσμικοὶ κύκλοι, κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ οἰκουμενιστικοὶκύκλοι. Ὅταν σᾶς λέγουν, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς παλαίωσε, ἐχρεωκόπησε, ὅτι πλέον δὲν ἔχει σὲ τίποτα νὰ μᾶς προσφέρη καὶ νὰ μᾶς μιλήση, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔχει πλέον ἰσχύ, εἶναι ἀπηρχαιωμένος· μία καινούργια κατάστασι πρέπει νὰ δημιουργήσουμε, αὐτὸ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ τρίτη διαθήκη. Ὑπάρχει, λοιπόν, αὐτὴ ἡ κατάστασις.

Ἐξ ἄλλου τί εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Δανιὴλ ὁ προφήτης «Καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον» (Δαν. 7,25); «Ἀλλοιῶσαι νόμον», νὰ ἀλλοιώση τὸν νόμον. 

Εἶναι ἡ τρίτη διαθήκη. Οἱ Πατέρες καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας θὰ θεωροῦνται ξεπερασμένοι. Σᾶς εἶπα, μὲ μελαγχολικὸ τρόπο, μήπως ὁ Ἀντίχριστος κάθεται καὶ σὲ χριστιανικοὺς λαούς; Τὸ ἀναφέρει, ἀγαπητοί μου, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος αὐτό. Ἀλλὰ μὲ ποιά ἔννοια; Ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι θὰ καθίση τότε ὁ Ἀντίχριστος. Ἀφοῦ λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος «μὴ γένοιτο» τέτοιο πρᾶγμα. Ὄχι. Ἀλλά, μὲ τὴν ἔννοια τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Ἀντιχρίστου. 

Ὅταν ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι κληρικοί, ποὺ εἶναι κρυφοὶ οἰκουμενισταὶ ἢ μασόνοι ἢ μασονίζοντες ἢ αἱρετικοί –δὲν φαίνονται μὰ εἶναι–, εἴτε πατριάρχαι εἶναι αὐτοὶ εἴτε ἐπίσκοποι εἶναι –δὲν ξέρω τί εἶναι– εἴτε ἀρχιμανδρῖται - πρεσβύτεροι –δὲν ξέρω τί εἶναι, διάφοροι, ὅ,τι εἶναι–, καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ λέγουν πράγματα αἱρετικὰ (ὅπως ἐπὶ παραδείγματι «οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶναι ξεπερασμένοι», «τὸ Πηδάλιο δὲν ἔχει καμμιά σημασία καὶ ἀξία», «οἱ νηστεῖες νὰ καταργηθοῦν», «ἡ ἐγκράτεια θεωρεῖται παρῳχημένο πρᾶγμα», «σήμερα ζοῦμε σὲ μία Νέα Ἐποχή· πρέπει τοὺς νέους νὰ τοὺς δοῦμε μὲ ἄλλο μάτι· μποροῦν νὰ ζοῦν τὴν γενετήσια ζωὴ» κ.λπ. κ.λπ.), πέστε μου, μήπως καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθονται ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου;

Κάνει ἐντύπωσι ὅτι ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἐποχὴ ἔχει τοὺς ἁγίους του; Γιατί λέτε; Γιὰ νὰ δίδη τὴν ἀπάντησι εἰς τοὺς πιστούς, ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι οἱ ἅγιοι εἶναι ξεπερασμένοι. 

Σὲ κάθε αἰῶνα θὰ δώση πολλοὺς ἁγίους. Στὸν 20ὸν αἰῶνα ἔδωσε τὸν ἅγιο Νεκτάριο. Πολὺ ὀρθὰ καὶ χαρακτηριστικὰ χαρακτηρίσθηκε «ὁ ἅγιος τοῦ αἰώνα μας». Προσέξτε! Εἶναι τυχαῖο αὐτὴ ἡ ταλαίπωρη Μαγδαληνὴ ἡ ἡγουμένη, ποὺ ὑβρίζει τὸν ἅγιο Νεκτάριο; Εἶναι τυχαῖο αὐτό; Δὲν εἶναι τυχαῖο. Εἶναι αὐτὴ ἡ ἀντίδρασι τοῦ σατανᾶ. Δαιμονοκρατούμενη γυναίκα εἶναι· τὸ λέγω ἐλεύθερα, γιατὶ τὴν ἔχει καταδικάσει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ τὴν ἔχει ἀφορίσει. Διότι δὲν θὰ ἀνέχεται ὁ Ἀντίχριστος νὰ ὑπάρχη ἅγιος, ἐπειδὴ θὰ ὑποστηρίζη ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναι ἀπηρχαιωμένο πρᾶγμα· εἶναι ἀπηρχαιωμένο, γιατὶ ἀπηρχαιωμένο εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο· δὲν μπορεῖ τὸ Εὐαγγέλιο νὰ κάνη ἁγίους… Ἀλλὰ ὁ Θεὸς θὰ δίνη ἁγίους σὲ κάθε ἐποχή, γιὰ νὰ δίδη τὴν ἀπάντησι, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἀπηρχαιωμένο.

«Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».

Ἐπιλογή 

πρεσβύτερος ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς 

Χριστιανική Σπίθα, Μάιος 2013

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ἁπλώνεται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, τὸ ἀκούσατε ἄραγε;

Ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Αὐτὸ τὸ «γρηγορεῖτε» εἶναι ἀναγκαιότατον σύνθημα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν· καὶ βέβαια δὲν γρηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· μακάριοι ὅμως οἱ γρηγοροῦντες. Καὶ τοῦτο διότι ἔρχεται φοβερὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, ἔχουμε εἰσέλθει στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς φοβερῆς ἐποχῆς. 

Ἔτσι, ὅταν θὰ ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται–καὶ ἁπλώνεται–ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὰ Πατριαρχεῖα μας, –τὸ ἀκούσατε ἄραγε;– 

καὶ στὰ πατριαρχεῖα μας, καὶ στὶς Ἀρχιεπισκοπές μας, τότε δὲν εἶναι ἀπέξω ὁ ἐχθρός· καὶ ὅταν ἡ τελευταία, θὰ λέγαμε, πράξη εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ θὰ εἶναι ἐργαλεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀντιχρίστου, συνεπῶς, δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, ἀλλὰ οἱ πολλοὶ μπορεῖ νὰ μὴ εἶναι ξύπνιοι. Ἔτσι θὰ λέγαμε, ὅτι μοιάζει κάποτε ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία νὰ κοιμᾶται, ὅταν Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι μπορεῖ νὰ τὴν προδίδουν.

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος 

http://orthodox-voice.blogspot.gr/

Ἡ "Πανορθόδοξη Σύνοδος" κατά τούς Οἰκουμενιστές καθηγητές καί κατά τόν π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο ὁ ὁποῖος προέβλεψε τό ψευδές της!

"Αὐτὴ ἡ Σύνοδος, ἐὰν θὰ γίνει θὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτή. 

Εἶναι παρὰ πολὺ σοβαρά. Προσέξτε, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουνε οἰκουμενικὲς θέσεις. 

Βεβαίως, βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές!" 

(π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος)

Συνέδριο στὴ Μονὴ Βλατάδων μὲ θέμα

τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο,

ἀπὸ σήμερα τὸ ἀπόγευμα, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς καθηγητές:Κωνσταντίνου Μιλτιάδη, Σαββᾶτο Χρυσόστομο (μητρ. Μεσσηνίας),Μαρτζέλο Γεώργιο, Γιάγκου Θεόδωρο, Σταμούλη Χρυσόστομο,Τσομπανίδη Στυλιανό, Σκαλτσὴ Παναγιώτη, Λιάλιου Δέσπω κ.ἄ.

Πάντως, τὰ ὀνόματα τῶν Συνέδρων καὶ ὅσων τοὺς πλαισιώνουνἐγγυῶνται τὴν αἱρετικὴ Οἰκουμενιστικὴ προσέγγιση καὶ ἀνάλυσητοῦ θέματος.

Συνέδριο στη Μονή Βλατάδων με θέμα την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, από σήμερα το απόγευμα.

Η Ιερά Βασιλική και Πατριαρχική Μονή Βλατάδων σε συνεργασία με το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών και τη Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.,στο πλαίσιο των Επιστημονικών Συμποσίων “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ” (Β´) διοργανώνουν τριήμερο Συνέδριο με θέμα “ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ”.

Το Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην Ι.Μονή Βλατάδων από σήμερα Πέμπτη 3 έως το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015.

Σύμφωνα με την οργανωτική επιτροπή του συμποσίου στις εργασίες του θα παρουσιαστούν και θα αναλυθούν τα θέματα που έχει αποφασισθεί να συζητηθούν στις εργασίες της Συνόδου.

Ἀκολουθεῖ τὸ Πρόγραμμα τοῦ Συνεδρίου μὲ τὰ ὀνόματα τῶν Εἰσηγητῶν καὶ ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

Ἀπὸ «Δελτίου Τύπου» τῆς «Φιλορθοδοξου Ενωσεως “Κοσμας Φλαμιατος”»

1991: Προφητικὴ Ὁμιλία τοῦ π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

Η ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ

ΣΥΝΟΔΟΣ, Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ,

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

Δεκαετίες προετοιμάζεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Τελευταῖα παρατηρεῖται μία βιασύνη γιὰ τὴν σύγκλησή της, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς δηλώσεις καὶ τὶς διαβουλεύσεις τοῦ Πατριάρχη στὸ Φανάρι μὲ ἄλλους προκαθημένους Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν, χωρὶς ὅμως νὰ ὑπάρχει καὶ ἐπαρκὴς ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Πῶς λύθηκαν, ἀλήθεια, ὡς διὰ μαγείας, ὅλα τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες ποὺ δὲν ἐπέτρεπαν τὴν σύγκλησή της; Πῶς θὰ ἐμπιστευθεῖ ὁ λαὸς ἀποφάσεις Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς ὁποίας μέλη ἔχουν κατηγορηθεῖ γιὰ Οἰκουμενισμό; Δὲν πρέπει νὰ ξεκαθαρίσει πρῶτα τὸ τοπίο, γύρω ἀπὸ τὸ ἂν ἀποτελεῖ αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἂν στοὺς φορεῖς του ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι; Καὶ ἀρκοῦν οἱ αὐτοδιαβεβαιώσεις τῶν Πατριαρχικῶν περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τους, ὅταν ὑπάρχουν παράλληλα «αἱρετικὲς διατυπώσεις» ποὺ δὲν διορθώθηκαν, ἀλλὰ ἐπαναλαμβάνονται, ὅταν παραβαίνουν κατά κόρον πολλοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, π.χ. περὶ συμπροσευχῶν;

Εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβεβλημένο νὰ παρασχεθεῖ κάποια ἐνημέρωση στὸ λαὸ ποὺ ἀγνοεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀγνοεῖται παντελῶς, ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς του ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι περισσότερες συζητήσεις, συνεδριάσεις, διαλόγους κάνουν, καὶ περισσότερη σημασία, ἀξία, φιλικὴ διάθεση, ἀναφορὰ δίνουν πλέον στὸ Π.Σ.Ε., στὸν Πάπα καὶ στὸ Βατικανό, παρὰ στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα ποὺ ἔχει τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ ὅσα ἐρήμην αὐτοῦ πράττουν. (Ἡ ένημέρωση ποὺ προσφέρουν, ὅταν τὴν προσφέρουν, γίνεται ἐπιλεκτικά, παραμορφωτικὰ καὶ μὲ τὸ σταγονόμετρο).

Καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐνημέρωση γιὰ τὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο, γιατὶ αὐτὴ τὴν Σύνοδο, θὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς «φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας», στὶς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας θὰ πρέπει πλέον ὅλοι νὰ ὑπακούουμε ἀναγκαστικά. (Σχόλιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: ὄχι βέβαια! Δέν ὑποχρεοῦται κανένας Χριστιανός νά ὑπακούει ἀναγκαστικά σέ ὅ,τι καί σέ ὅποιον ἀντίκειται στόν Θεό. "Δεῖ πειθαρχεῖν Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις". Τό θέμα εἶναι νά μήν φθάσουμε μέχρι αὐτό τό σημεῖο ἁγίας ἀνυπακοῆς).

Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς Νέας Τάξεως, ποὺ ὅλα κατευθύνονται καὶ ὅλα τεχνηέντως ἐπιβάλλονται, θὰ εἶναι εὔκολο νὰ ἐπιβάλουν ὑποχρεωτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Πανορθοδόξου» Συνόδου, καθὼς μάλιστα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας (γιὰ τὴν ὁποία οἱ ἀντιδράσεις εἶναι μικρές) ὅλα θὰ ἐλέγχονται. Καὶ ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Βυζαντίου ὁ αὐτοκράτορας ἐξόριζε τοὺς αἱρετικούς, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας, οἱ ἡγήτορες τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων θὰ «ἐξορίζουν» τοὺς πιστούς, ὅπως διεφάνη στὴν παράνομη κράτηση ἐπὶ τετράμηνο τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἱερομόναχου π. Συμεὼν Βιλόφσκι, τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη πρὶν μία βδομάδα ἐλευθέρωσε, δικαιοπραγοῦσα.

Στὸ παρὸν Ἐνημερωτικό Δελτίο τῆς ΦΕΚΦ παρουσιάζουμε μιὰ ὁμιλία τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος ἦταν (κατὰ κοινὴ ὁμολογία ὅσων τὸν ἔζησαν καὶ τὸν ἄκουσαν) ὀρθοδοξότατος στὸ φρόνημα, ἐμβριθὴς μελετητὴς τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πιστὸς ἀναλυτής της. Διαβάζοντας κανεὶς τὴν ὁμιλία αὐτή, ἂν καὶ ἔγινε πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, νομίζει πὼς εἶναι τωρινή, ἀφοῦ θίγει σύγχρονα φλέγοντα θέματα, ὅπως:

* γιά τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξο Σύνοδο (τὴν ὁποία ὀνομάζει ἀνορθόδοξο Σύνοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο),

* γιὰ τὴν ἁπλούστευση-κατάργηση τῆς "νέας" νηστείας ποὺ ἑτοιμάζεται,

* γιὰ τὸ χρέος τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ποὺ ἐντέλλεται ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν οι διοικοῦντες,

* γιὰ τὸ ποιό ἀκριβῶς σημεῖο τῆς Πίστεως προσβάλλει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,

* γιὰ τὸ «ἔρχομαι ταχὺ» τῆς Ἀποκαλύψεως,

* γιὰ τὸν Ἀντίχριστο κ.ἄ.

Ἡ σημαντικὴ αὐτὴ ὁμιλία (μὲ κάποιες συντομεύσεις) ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Τὸ θέμα μας (ἀπὸ τὸ βιβλ. Πράξ. 15, 30) εἶναι γύρω ἀπὸ τὴν Σύνοδον τὴνἈποστολική. (Ἡ ἀπόφασή της ἐγράφη καί) ἐδόθη στοὺς δύο Ἀποστόλους, τὸν Σίλα καὶ τὸν Ἰούδα, γιὰ νὰ μεταφέρουν τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ εἰς τὴν Ἀντιόχεια. «Καὶ συναγαγόντες τὸ πλῆθος ἐπέδωκαν τὴν ἐπιστολήν». Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ δίδεται ἡ ἐπιστολὴ δημόσια.

Ἔχει σημασία αὐτό. Δημόσια ἐπίδοσις, δημόσια ἀνάγνωσις. Δηλαδὴ δὲν ἔχουμε παρασκήνια. Προσέξτε αὐτό, τὸ πολὺ σπουδαῖο. Δὲν θὰ ἤθελα νὰ πῶ, ὅτι κάποια πράγματα δὲν πρέπει νὰ εἶναι μυστικά, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀκούσουν κάτι. Δὲν θὰ βγάλουμε τὰ «ἐν οἴκῳ…ἐν δήμῳ». Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς βοηθάει ἐμᾶς να δοῦμε ἐδῶ, εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχουν παρασκήνια. Στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπῆρχαν, ―στὴν πρώτη, τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία― δὲν ὑπῆρχαν παρασκήνια. Πολὺ δὲ παραπάνω, δὲν ὑπῆρχε, θὰ λέγαμε, μία πολιτικὴ συμπεριφορά.

Πόσες φορές, στὶς ἡμέρες μας λέγετε αὐτό, ὅτι ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας ἀσκοῦν μίαν πολιτικήν, ἢ ὁ καθενάς ―ὅπως καὶ οἱ πολιτικοί― ἐξαγγέλλουν τὸ πρόγραμμά τους! Πολλὲς φορές, ἐξαγγέλλουν ἕνα πρόγραμμα καὶ λέγουν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ πολιτική τους. Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει πολιτική. Ἡ πολιτικὴ εἶναι τερτίπια τοῦ κόσμου τούτου, εἶναι νόθο πρᾶγμα, δὲν εἶναι γνήσιο πρᾶγμα καὶ αὐτὸ νὰ τὸ ἀποδοκιμάζουμε, τουλάχιστον μέσα μας, ὅταν τὸ συναντοῦμε.

«Ἀναγνῶντες δέ, ἐχάρησαν ἐπὶ τῇ παρακλήσει». Ἀφοῦ λοιπὸν ἀνέγνωσαν τὴν ἐπιστολή, χάρηκαν γιὰ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Καὶ οἱ ψευδοδιδάσκαλοι ἀπεστομώθησαν, δὲν εἶχαν τίποτα ἄλλο νὰ ποῦν.

Προσέξτε, ὅμως, ἐδῶ: γιὰ νὰ πάρουμε μία εἰκόνα τῆς ἀξίας τοῦ πράγματος, ἂς τὸ δοῦμε τὸ θέμα ἀντίστροφα καὶ ἐπικαιρότατα. Ὅταν λέω ἀντίστροφα, ἐννοῶ μία πραγματικότητα, ὄχι σὰν ἐκείνη ποὺ μας περιγράφουν τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων, ἀλλὰ κάτι πολὺ διαφορετικό.

Σᾶς εἶπα ὅτι ὁ σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι νὰ φέρει τὴν εἰρήνη. Ἔρχεται ἡ εἰρήνη πάντοτε; Λοιπόν, φημολογεῖται ἡ συγκρότησης μιᾶς Συνόδουἀνορθοδόξου, Οἰκουμενικῆς. Ξέρεται ὅτι μέχρι τώρα ἔχουμε 7 Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἔτσι λοιπόν, φημολογεῖται μία Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ γίνει στὶς μέρες μας. Θά…! Εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ ἔχουν ἤδη ἀρχίσει οἱ ἐργασίες γι’ αὐτὴ τὴν 8η Οἰκουμενικὴ Συνόδο. Ἔχουν δημιουργηθεῖ, ἀκόμα ἔχουν πραγματοποιηθεῖ καὶ προσύνοδοι. Ἐρωτοῦμε: τί μπορεῖ νὰ περιέχει αὐτὴ ἡ 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος; Γι’ αὐτὸ θέλω νὰ καταλάβετε ὅτι αὐτὰ ποὺ λέμε ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Πράξεων, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ὑπόδειγμα γιὰ νὰ ξέρουμε πῶς νὰ στεκόμαστε στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν ἱστορία.

Λοιπόν, τί θὰ περιέχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος; Δηλαδὴ μὲ τί θὰ ἀσχοληθεῖ; …Ὅπως λέει ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶναι χαρακτηριστικό, πὼς σὲ κάθε ἐργασία ποὺ γίνεται, προσυνοδική (αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου), ἀλλάζουν καὶ τὰ πράγματα. Καὶ ἔτσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Αὐτὸ βέβαια τὸ κατακρίνει ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος. Εἰλικρινὰ αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μυρίζει Πνεῦμα Ἅγιο. Ὅ,τι λέγει καὶ ὅ,τι γράφει εἶναι πολὺ σπουδαῖα, ἀλλὰ θὰ σᾶς ἀναφέρω μόνο ἕνα σημεῖο, τὸ ὁποῖο κάπου τὸ διάβασα. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα, θὰ εἶναι καὶ τὸ θέμα τῆς νηστείας. Τροποποιεῖται ἡ νηστεία ἐπὶ τὸ ἐλαφρότερον.

Συγκεκριμένα θὰ πεῖ ἡ Σύνοδος αὐτή, ἢ θὰ ζητήσει μᾶλλον, νὰ καθιερωθεῖ ὅτι τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ μποροῦμε νὰ τρῶμε ψάρι, ἐνῶ εἶναι γνωστό, ὅτι μέχρι τώρα ὅ,τι καθιερώθηκε καὶ ἐθεσπίστη, ἡ Τετάρτη καὶ ἡ Παρασκευὴ δεν ἔχει λάδι. Εἶναι ἀλάδωτα. Ἄλλο τώρα, ἐὰν γιὰ κάποιους λόγους, ποὺ αὐτὰ ρυθμίζονται ἀπὸ τὸν πνευματικό, ἀτομικὰ γιὰ τὸν καθένα, μπορεῖ κανεὶς νὰ τρώει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ φάει. Ἔχει (κάποιος ἄνθρωπος)τοῦτο, ἔχει ἐκεῖνο, μία ἀρρώστια, εἶναι μικρὸ παιδί, εἶναι ἠλικιωμένος ἄνθρωπος, ἔχει ὅ,τι ἔχει, καὶ μποροῦμε νὰ ἐπιτρέψουμε καὶ τὸ λάδι καὶ τὸ γάλα καὶ τὸ κρέας! Καὶ ὅπως πολὺ ὀρθὰ λέγουν οἱ Πατέρες, ὅτι ἡ νηστεία δὲν εἶναι σωματοκτόνος, ἀλλὰ παθοκτόνος, δὲν σκοτώνει τὸ σῶμα, σκοτώνει τὰ πάθη… Σημειῶστε ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία, ἔχει ψάρι Τετάρτη καὶ Παρασκευή! Μήπως ἐδῶ νὰ πονηρευόμαστε; Μήπως ἡ καθιέρωση ψαριοῦ αὐτὲς τὶς 2 μέρες τῆς ἑβδομάδας, θὰ ἤθελαν νὰ μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε μὲ τὴν πνευματικότητα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς «ἐκκλησίας»; Βάζω τὸ μήπως.

Μπορεῖ ἀκόμη ἐνδεχομένως ―προσέξτε, ἐνδεχομένως, δὲν ξέρω τίποτα―νὰ ἐπιτρέψουν καὶ τὶς ἐξωγαμικὲς σχέσεις, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι σήμερα ἡ ἐποχή μας εἶναι τέτοια ποὺ ἕνας νέος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει σὲ μία ἐγκράτεια. Ἐνδεχομένως· διότι ὅταν ἀρχίσει ὁ κατήφορος, τότε τίποτα δὲν τὸν κρατᾶ καὶ τίποτα δὲν τὸν σταματᾶ. Λοιπόν, ἐρωτῶ: ἐὰν τέτοια πράγματα θεσπίσουν καὶ φυσικὰ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν καὶ πολὺ εὐσέβεια, θὰ τὸν χειροκροτήσουν· καὶ ξέρετε τί θὰ ποῦν: νά! προοδευτικὲς ἀντιλήψεις. Μάλιστα. Ὄχι ἐσεῖς οἱ χριστιανοὶ ποὺ μένετε μὲ σκουριασμένες θέσεις.

Ὅμως μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε, τί ἀποτελέσματα θὰ εἴχαμε ἀπὸ ἀποφάσεις μιᾶς τέτοιας Συνόδου; Τί ἄλλο; (ἐγὼ εἶχα ἑτοιμάσει τὶς σημειώσεις μου γι’ αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς πῶ, ἐχάρηκα ὅμως, ὅταν εἶδα ὅτι ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, λέει τὸ ἴδιο πρᾶγμα) σχίσματα, διότι πολλοὶ θὰ ποῦν: “Ἐγὼ δὲν τὰ δέχομαι αὐτὰ τὰ πράγματα”. Τίποτα καλὸ νὰ μὴν περιμένουμε ἀπὸ μία τέτοια Σύνοδο (λέγει) ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος. Παρὰ μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα. Λέει καὶ κάτι ἄλλο· καὶ αἱρέσεις.

Δὲν εἶναι πολὺ φυσικό; Τί σᾶς εἶπα; Θὰ σᾶς πῶ τὸ ἀντίστροφο παράδειγμα. Κάθε ἄλλο παρὰ θὰ εὐχαριστήσουν, ἀποφάσεις τέτοιες, μιᾶς τέτοιας Συνόδου, ὅπως εὐχαρίστησε ἡ ἀποφάση τῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων. Ἂν μὲ ρωτήσετε: καλά, καὶ τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ τοὺς ἔκανε, ἔτσι νὰ κινηθοῦν; Μάλιστα, ὅπως παρατηρεῖ ὁ πατὴρ Ἰουστῖνος, αὐτὸ βέβαια 10 χρόνια πίσω, ὑπάρχει μία βιασύνη. Ἡ βιασύνη ὑπάρχει καὶ σήμερα. Βιασύνη. Νὰ γίνει αὐτὴ ἡ Σύνοδος.

Ἐγὼ θὰ σᾶς ἔλεγα, προσωπική μου γνώμη: ὅτι μία τέτοια Σύνοδο, δὲν τὴν κινεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὴν κινοῦν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ ἐπικεφαλεῖς τὴν Μασονία.

…Διότι οἱ ἔνοχοι ―ἐκεῖνοι ποὺ καταλύουν Τετάρτη, καὶ Παρασκευή, καὶ Σαρακοστὲς γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνονται ἄσχημα― θὰ ποῦν: τὸ καθόρισε ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι ἀφαιρεῖται ἀπὸ αὐτοὺς τὸ αἴσθημα τῆς ἐνοχῆς.

Τὸ θέμα, ὅμως, εἶναι πολὺ ἁπλό. Δὲν μπορεῖς νὰ φᾶς, δηλαδὴ νὰ νηστέψεις; Πήγαινε στὸν πνευματικό σου (σᾶς τὸ εἶπα καὶ προηγουμένως) καὶ τὸ θέμα δύνασαι νὰ τὸ ρυθμίσεις. Ἀλλὰ ὄχι. Πρέπει ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν λίγη εὐσέβεια ἢ ὑποτονικὴ εὐσέβεια νὰ μὴν αἰσθάνονται ἔνοχοι, ὅταν τοὺς προβάλλεται ὅτι ἔτσι πρέπει νὰ ζοῦν, ἔτσι πρέπει νὰ νηστεύουν. Γι’ αὐτό, αὐτὴ ἡ Σύνοδος, ἐὰν θὰ γίνει θὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτή.

Εἶναι ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλοῦσαν τὴν Σύνοδο ἢ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ παρακαθίσουν (ἐδῶ, τώρα θέλω νὰ τὸ προσέξετε καλά-καλὰ αὐτό), ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ παρακαθήσουν εἰς τὴν Σύνοδο, ποῖοι θὰ εἶναι; Οἱἐπίσκοποι ποὺ θὰ καθίσουν γιὰ νὰ συζητήσουν τὰ θέματα τῆς Συνόδου, σὲποία πνευματικὴ καταστάση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν; Ὅσο μποροῦμε (καὶ ἐγὼ καὶ ἐσεῖς) νὰ ξέρουμε σήμερα, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ παρακαθίσουν, ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Ἀπερίφραστα ―ἴσως κάποιες ἐξαιρέσεις νὰ ὑπάρχουν―, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ὀρθοδοξοῦν. Ἔστω καὶ ἂν λέγονται Πατριάρχες, ἂν λέγονται Ἀρχιεπίσκοποι, ἂν λέγονται Ἐπίσκοποι, δὲν ὀρθοδοξοῦν. Τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ ἀπὸ ἀτομικὲς δηλώσεις ποὺ κάνουν, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ κινοῦνται καὶ ἐκφράζονται. Τὸ γνωρίζουμε αὐτό! Θὰ τό πῶ ἄλλη μία φορά. Ἔχουν ἁλωθεῖ καὶ ἀπὸ τὴν Μασονία καὶ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό.

Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι, ἅμα θὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων, θὰ κινηθοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ; Δὲν νομίζω. Δὲν νομίζω. Εἶναι πολὺ σοβαρὰ πράγματα. Εἶναι παρὰ πολὺ σοβαρά. Προσέξτε, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουνἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουνε οἰκουμενικὲς θέσεις. Βεβαίως, βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! Δυστυχῶς, πλὴν ἐξαιρέσεων (τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό). Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει μετὰ ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Ὀρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση.

Ἀλλὰ δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάσηἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ μὲ τὰ τρία αὐτὰ (Ὀρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς) μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλα αὐτὰ ἤδη ἔχουνε μπεῖ σὲ δοκιμασία, δηλαδή, ὅπως ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία παράσταση, θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή, καὶ δεύτερη, καὶ τρίτη. Ἔ, μετὰ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικὴ πρόβα. Ὅλες αὐτὲς οἱσυναντήσεις ποὺ γίνονται, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, καὶ ποὺ εἶναι δυστυχῶς καὶ ὀρθόδοξοι, μὰ στὴν Εὐρώπη εἶναι, μὰ στὴν Ἀμερική, εἶναι καμώματα τῆς γενικῆς πρόβας. Νὰ δοῦν, πῶς πάει τὸ πρᾶγμα, ὥστε λοιπὸν τὸ μεθεπόμενο βῆμα εἶναι αὐτό. Εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Μὰ σᾶς ἐρωτῶ: τότε γιατί νὰ εἶμαι Χριστιανός; Καὶ ἂν λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, ὅτι ἡ ὀρθοδοξία σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εἶναι πιὰ ἡ Σωτηρία. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κριτήριο; Τὸ κριτήριο εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι πολιτικό. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι κοινωνικὸ τὸ κριτήριο. Διότι μὴν ξεχνᾶτε, σύγχρονοι ἡγέτες, πολιτικοὶ ἡγέτες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν θρησκεία τὴν βλέπουν σὰν ἕνα στοιχεῖο ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπηρεάζει τὰ πλήθη, νὰ ἐπηρεάζει τοὺς λαούς.

Ἂν ἔτσι τὰ πράγματα ἔχουν, δὲν ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο ποὺ λέμεσωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια «εἰρήνη» καὶ τὴν παγκόσμια «ἀγάπη». Γι’ αὐτὸ πολὺ ὀρθά, ἐστάλει μήνυμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φλωρίνης (π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί! (εἶπε) καὶ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ «ἐν ἀληθείᾳ». Καὶ αὐτὸ τὸ ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ, εἶναι φράσεις τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

Διαβάστε τὶς Ἐπιστολές του: Δὲν φέρει ὁ ἄλλος τὴν ἀλήθεια; Καλημέρα δὲν θὰ τοῦ πεῖτε! Στὸ σπίτι σας δὲν θὰ τὸν βάλετε! Γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι σαλιαρίσματα. Δὲν εἶναι φτωχοί, φτηνοί, ρηχοὶ συναισθηματισμοί: ματς-μουτς! Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ εἶναι «ἐν ἀληθείᾳ». Θὰ σὲ ἀγαπῶ, ἂν εἶσαι «ἐν ἀληθείᾳ», ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος. Ἐὰν δὲν εἶσαι, θὰ σὲ ἀγαπῶ μὲ τὴν ἔννοια νὰ σὲ σώσω, δὲν θὰ ἔχω ὅμως κοινωνία μαζί σου. Γιατὶ ἂν χάσω τὸ κριτήριο τῆς ὀρθοδοξότητος ―ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία― τότε τί κάνουμε; Μὰ δὲν κάνουμε τίποτε.

Ἔχουνε ἁλωθεῖ οἱ ταγοὶ τῆς ἐκκλησίας μας. Θὰ τὸ πῶ ἄλλη μία φορά: τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ κοινωνικὸ στοιχεῖο· θὰ ἔχουμε «εἰρήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἔχουμε πολέμους, θὰ ἔχουμε «ἀγάπη». Ἐκεῖ σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ; Τὴν ὁποία σερβίρει, ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν πατέρα Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε.

Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ· αὐτὸ δὲν εἶναι καινούριο καὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ἔχει ἐπιχειρηθεῖ, καὶ ἐν πολλοῖς ἤδη ὑπηρετεῖτε ἀπὸ τὶς ἐνορίες, αὐτὸ τὸ στοιχεῖο. Καὶ βλέπετε, τί να σᾶς πω. Νὰ σᾶς πω ὅτι καὶ τὸ κήρυγμα σήμερα τὸ χριστιανικὸ ἔχει κοινωνικὸ χαρακτήρα, ὄχι σωτηριολογικόν, ἀλλὰ κοινωνικόν; Νὰ σᾶς πῶ ἡ κατήχηση, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖται (τῶν παιδιῶν ἡ κατήχηση μὲ τὰ πνευματικὰ κέντρα ποὺ ἔχουμε στὶς ἐνορίες), ἐξαντλεῖται κυριότατα εἰς τὴν ψυχαγωγία, καὶ τὸ θέμα -τὸ μάθημα ποὺ θὰ εἰπωθεῖ- δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τελικὰ θὰ σώσει, θὰ συγκλονίσει καὶ θὰ ἀναμορφώσει τὸ παιδί; Εἶναι μερικὲς ρετσέτες συμπαγεῖς, θὰ λέγαμε ἠθικολογικές. Ποῦ εἶναι ἡ σωτηρία; Ἡ σωτηρία ἐκεῖ βρίσκεται;

Ἂς ξυπνήσουμε, ἂς ὑποπτευθοῦμε· ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι σωτηρία. Ἂν διορθώνει τὴν κοινωνία, ἂν κάνει τοὺς ἀνθρώποὺς μὲ ἄλφα κεφαλαῖο (Ἀνθρώπους), ἄλλο θέμα. Αὐτὰ εἶναι δευτερογενῆ ἀποτελέσματα. Ἀλλὰ τὸ κύριο στοιχεῖο εἶναι ἡ σωτηρία. Αὐτὸ ὅμως, ἤδη, δὲν ὑπηρετεῖται.

Λοιπόν, αὐτὰ ποὺ λέμε, μὲ κύριο στοιχεῖο τὴν 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμὸ εἰς τὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Αὐτὸς ὁ πειρασμός, ξέρετε τί θὰ ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτυχεῖ; Καὶ γιατὶ εἶναι πειρασμός; Γιατὶ θὰ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τὸΘεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε, καὶ ἐκεῖ ποὺ ὁ μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸςἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχω;

Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας. Πειρασμός, δεινός, διότι εἶναι προφητευμένο. Καὶ τὸ προφητεύει ὁ Χριστός καὶ εἶναι εἰς τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκούσατε τί λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ, τῆς μελλούσης (ὥρας ἐννοεῖται) ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης» ―ἀκοῦστε, ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης― «πειράσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ, κράτει ὃ ἔχεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». Ἐπειδὴ λέγει, ἐσὺ ἐφύλαξες (ἐτήρησες) τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς μου, δηλαδὴ ὅτι ἀφορᾶ στὸ νὰ ἔχεις ὑπομονὴ καὶ να μὲ κρατᾶς, ἐμένα τὸν Κύριον, μέσα σὲ ἀντίξοες καταστάσεις, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω· ἐπειδὴ ἐτήρησες, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ τηρήσω (θὰ σὲ φυλάξω). Ἀπὸ ποῦ θὰ σὲ φυλάξω; Ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης! Πολὺ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’ «ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχεις γιὰ νὰ μὴν πάρει κανεὶς τὸ στεφάνι τῆς τιμῆς σου καὶ τῆς δόξης σου.

Ἀλλὰ προσέξτε ἐδῶ· ποῖος εἶναι ὁ πειρασμὸς αὐτός; Εἶναι γραμμένο: ὁπειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰεἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως εἰς τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ· καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁΟἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶςἄλλες θρησκεῖες! (Μὲ συγχωρεῖτε ποὺ τὰ λέω 2 καὶ 3 φορές· συνέχομαι).Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμὸς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ· μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει.

Ἀλλά, ἂν θέλει νὰ ἐξαφανίσει τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, θὰ τὸ κάνει ὁ Ἀντίχριστος· τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος. Προσέξτε, ὅταν βγάζουν διαγγέλματα ὑψηλὰ ἱστάμενα πρόσωπα καὶ ταγοὶ τῆς ἐκκλησίας, δὲν ἀναφέρουν τὸν ἅγιο Τριαδικὸ Θέον, οὔτε ἀναφέρουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Οὔτε μία φορά! Ἀλλὰ τί; Ὁ Θεός! Μὰ Θεὸς εἶναι καὶ ὁ Ματς (ὁ Μέγας ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντός) ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Μασόνων! Καὶ γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν καὶ νὰ εὐχαριστήσουν αὐτὰ τὰ …ἀφεντικά τους, δὲν λένε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἢ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ· λένε ὁ Θεός.

Ὅταν ὅμως προσβάλλεται ἡ πίστις, ἔρχεται ἡ ἀποστασία. Γιὰ τὴν ὁποία μιλάει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἡ ὁποία, μὲ τὴν σειρά της, συνεπιφέρει τὴν ἔκκληση τῶν ἠθῶν. Ποῖος ἀρνεῖται σήμερα ὅτι δὲν ἔχουμε ἀποστασία καὶ συνεπῶς ἔκκληση ἠθῶν. Διότι, ἂν εἴχαμε τὴν πίστη, δὲν θὰ εἴχαμε τὴν ἔκκληση τῶν ἠθῶν.

Καὶ τί λέει ὁ Χριστός; Ἐπειδὴ ἐτήρησες τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς μου. Ἐδῶ δηλαδή, ὁ λόγος τῆς ὑπομονῆς τοῦ Χριστοῦ, τί εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ ὑπομονὴ ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σὲ κείνους ποὺ πῆραν τὴν ἀποφάση νὰ μείνουν κοντά, προσέξτε, εἰς τὸν ἀνόθετον Χριστό.

Τί λέγει ἀκόμη ὁ Κύριος: «Ἔρχομαι ταχύ»! Ἔρχομαι γρήγορα· καὶ ὅπως σᾶς εἶχα πεῖ παλιά, …ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ μέχρι τὸν Χριστὸ ἔχουμε 2 χιλιάδες 100 χρόνια. Καὶ παρατηροῦμε ὅτι οἱ προφῆτες μιλοῦσαν γιὰ κάτι ποὺ θὰ ἐρχόταν ἀργά.

Τὸν 6ο αἰῶνα ζεῖ ὁ Δανιὴλ καὶ τοῦ λέγει ὁ Ἄγγελος: “Δανιὴλ κοιμήσου, θὰ πεθάνεις. Θὰ ἀργήσουν αὐτὰ νὰ γίνουν”. Ἀκούσατε; Θὰ ἀργήσουν νὰ γίνουν.

Ὁ Κύριος προφητεύει στὴν Κ. Διαθήκη: «Ἔρχομαι ταχύ». Ἐγὼ νομίζω ὅτι, ἂν πέρασαν δυὸ χιλιάδες 100 χρόνια, δὲν μποροῦν νὰ περάσουν περισσότερα· τώρα στὸ χῶρο τῆς Καινῆς, ἤδη διανύουμε τὰ δυὸ χιλιάδες χρόνια· δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μακριὰ τὸ τέλος. Ἄν μοῦ πεῖτε πλανῶμαι. Δὲν ξέρω. Ἡ αἴσθησή σας, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πῶς σᾶς φωτίζει νὰ καταλαβαίνεται μέσα σας: εἶναι μακριὰ τὸ τέλος ἢ εἶναι κοντὰ τὸ τέλος;

Ὅταν παντοῦ βλέπουμε (ὅπως λέει ὁ Μπρατσιώτης στὸ ὑπόμνημά του στὴν Ἀποκαλύψη), αἰσθανόμεθα τὶς προφητεῖες τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἔρχεται γρήγορα (καὶ τῶν Ἀποστόλων)· σὰν νὰ ἀκοῦμε τὸν καλπασμό· πῶς ἀκοῦμε σὲ μία ἀποστάση 300 μέτρα τὰ πέταλα τῶν ἀλόγων ποὺ τρέχουν; Ἔτσι ἀκοῦμε, λέγει, τὸν καλπασμὸ τῶν γεγονότων ποὺ ἔρχονται, ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός. «Ἔρχομαι ταχύ», λοιπόν, λέγει ὁ Κύριος. Καὶ αὐτὸ τὸ ταχύ, κάθε φορά ποὺ περνάει, εἶναι ἱστορικὰ συντομότερο ἀπὸ τὴν προηγουμένη στιγμή. Ἑπόμενο θὰ μοῦ πεῖτε. Ἐπειδὴ ὅμως εἶναι καὶ γραμμένο στὴν πρὸς Ρωμαίους (λέγει ὁ Ἀπόστολος):«νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν»…· τρέχει μὲ καλπασμὸ αὐτὸ τὸ τέλος.

«Κράτει ὃ ἔχεις». Τί ἔχεις; Αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ πίστηκαὶ ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα καὶ ἡ ὀρθὴ ὁμολογία, τρία πράγματα. Ἡ ὀρθὴ πιστὴ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία γεννάει τὴν ὀρθὴ πνευματικότητα. Δὲν θὰ ἦταν κανεὶς πεισματάρης, ὅπως οἱ Πατέρες τῶν Συνόδων, νὰ ἐπιμένουν διὰ μίαν ἀλήθειαν, ἐὰν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀλήθειαν δὲν ἀπέρρεε ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα,βάση τῆς ὁποίας θὰ σωθοῦμε. Ἂν δὲν ζήσεις σωστά, δὲν ἔχεις ὀρθὴ πνευματικότητα, πῶς θὰ σωθεῖς; Ἀλλὰ ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστιν· εἶναι ἑπόμενο. Καὶ πῶς μπορεῖς νὰ σταθεῖς ὁμολογητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἂν τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι; Γιατί ὁ ἄλλος νὰ δώσει τὴ ζωή του; Ἂν εἶναι γιὰ νὰ περνάω καλὰ στὴ ζωὴ αὐτή, γιατί νὰ δώσω τὴ ζωή μου; Δὲν ἔχει κἂν νόημα, ἀγαπητοί μου, ἡ ὁμολογία, ἀφοῦ εἶναι κατεβασμένη στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ τὸ θέμα καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Χρειάζεται λοιπὸν ἐπαγρύπνησις, ἐπαγρύπνησις. Ὄντως οἱ μέρες εἶναι πονηρές. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «βλέπετε ἑαυτούς; ἵνα μὴ ἀπολέσωμεν ἃ εἰργασάμεθα». Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε ἐκεῖνο ποὺ δουλέψαμε, «ἀλλὰ μισθὸν πλήρη ἀπολάβωμεν». Καὶ ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἕναν πλήρη μισθό, δὲν εἶναι παρὰ αὐτὴ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι οἱ πιστοί, ἀγαπητοί, ὅταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους καὶ οἰκουμενιστὰς συνέδρους, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χαίρουν, ὅπως ἔχαιραν τότε οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τῆς ἀποστολικῆς Συνόδου; «Ἔχαιρον» λέγει. Εἶχαν τοὺς λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν ἔχουμε τοὺς λόγους μας νὰ χαίρουμε. Γι’ αὐτὸ θὰ σᾶς ἔλεγα ἕνα παράδειγμα, ὅλα αὐτά ποὺ σᾶς ἀνέφερα, ἀπὸ τὴν ἀναποδη, ἀντίστροφα. Οἱ πιστοὶ χαίρουν, μόνο γιὰ ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον. Καὶ μόνο τότε χαίρουν!

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΗΣ;

megasfilippos

Όταν πεθάνει κάποιος συγγενής πρέπει να φοράμε μαύρα;

valantis ioannou

Περί πολέμων

Ὅσον ὅμως προχωρεῖ ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μέσα εἰς τούς αἰῶνας καί θά πλησιάζη πρός τό τέρμα της, πού συμπίπτει μέ τό τέλος τῆς Ἱστορίας, τόσον θά πυκνώνονται καί οἱ πειρασμοί της μέ ἀποκορύφωση τήν παρουσίαν τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ἀποδύεται σέ ἀγῶνες πού περιγράφονται μεταξύ τῶν Κεφαλαίων Δ΄ 1 καί ΙΘ΄ 10.

Εἶναι «ἅ δεῖ γενέσθαι μετά ταῦτα» (4,1).

Ὁ σκοπός πού θά ἐκτεθοῦν (στὴν Ἀποκάλυψη) οἱ μελλοντικοί ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι νά προετοιμάσει τούς πιστούς σέ τοῦτο, νά τούς παραμυθήσει, νά τούς βοηθήσει νά μή σκανδαλιστοῦν καί νά μή κοσμικοποιηθοῦν.

…Οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ εἶναι διεφθαρμένοι. Ὅσο προχωροῦμε πρὸς τὰ ἔσχατα δὲν θὰ ἔχομεν βελτίωσιν τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος, ἀλλὰ χειροτέρευση. Κι ἀφοῦ θὰ ἔχομεν χειροτέρευση, δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ ἔχουμε πολέμους. Καὶ δὲν θὰ ἐγκαθιδρύεται ἡ εἰρήνη ἐπάνω στὴν γῆ.

1. Ἡ προφητεία ἔχει τὴ θέση της ἐδῶ, ὅτι θὰ ἔχομε πολέμους κι ὄχι εἰρήνη. Ὅταν ὁ Κύριος (στὴν Ἀποκάλυψη) ὁμιλεῖ περὶ πολέμων, δὲν πρόκειται περὶ τῶν συνηθισμένων πολέμων, ἀλλὰ περὶ ἐκτάκτων καὶ τρομερῶν πολέμων, …οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε προεβλέφθησαν ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο μυαλό. Καὶ φαίνεται ὅτι αὐτὴ ἡ ἀρχὴ (τῶν πολέμων αὐτῶν) ἔγινε. Διαβάστε ὁλόκληρη τὴν ἱστορία ὅλων τῶν λαῶν, πουθενὰ δὲν θὰ βρεῖτε τὸν χαρακτηρισμόν: παγκόσμιος πόλεμος. Κι ὅμως, μέσα στὸν αἰώνα μας ἐσημειώθησαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Ἕνας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, -ἔ, διαβάζετε ἐφημερίδες, ἀκοῦτε εἰδήσεις, θἄχετε μιὰ εἰκόνα- τὶ θὰ σήμαινε ἕνας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Σᾶς λέγω μόνο τοῦτο· ὁ Κύριος εἶπε τὴν ἑξῆς φράση: «ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνος». Αὐτὸ φανερώνει ἀκριβῶς παγκόσμιο πόλεμο.

Πρὶν ἀπὸ 80 χρόνια, δὲν μποροῦσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ διανοηθοῦν παγκόσμιο πόλεμο. Μποροῦσε, παρακαλῶ, νὰ προβλεφθεῖ ἕνας πυρηνικὸς πόλεμος, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ μποροῦσε νὰ φονευθεῖ εὐκολότατα τὸ ἓν τέταρτο τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς; Ἀδιανόητον. Θὰ μποροῦσε νὰ διανοηθεῖ κανεὶς ὅτι σὲ ἕνα πόλεμο θὰ μποροῦσαν νὰ λάβουν μέρος 200 ἑκατομμύρια στρατιῶτες; Κι ὅμως στὸ ἔνατο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, στ. 16, παίρνουν μέρος τρεῖς στρατοί· οἱ κόκκινοι, οἱ κίτρινοι καὶ οἱ κυανοί. Καὶ ὁ πόλεμος θὰ γίνει στὴν Μεσοποταμία! Κι αὐτὰ γράφτηκαν πρὶν δυὸ χιλιάδες χρόνια! Συνεπῶς ἡ προφητεία περὶ πολέμων ἔχει βάση.

π. Αθαν. Μυτιληναίου

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Θλίψη - Χαρά, Εκκοσμίκευση και Οικουμενισμός

Ἀπὸ Ὁμιλία στὴν «Ἀποκάλυψη» τὴ δεκαετία τοῦ 1980!

Τό χω­ρί­ο πού ἀ­να­λύ­ου­με ἀρ­χί­ζει μέ μί­α πο­λύ τρυ­φε­ρή προ­σοι­κεί­ω­ση· «Ἐ­γὼ Ἰ­ω­άν­νης, ὁ ἀ­δελ­φὸς ὑ­μῶν», ὁ ἀ­δελ­φός σας, «καὶ συγ­κοι­νω­νὸς ἐν τῇ θλί­ψει καὶ βα­σι­λεί­ᾳ καὶ ὑ­πο­μο­νῇ».

Καί ὅ­πως βλέ­που­με, ὑ­πάρ­χει κοι­νή θλί­ψη· καί ἡ κοι­νή θλίψις πάν­το­τε ἀ­δελ­φώ­νει. «Ἐ­γώ, ὁ Ἰ­ω­άν­νης, σέ σᾶς· ὁ ἀ­δελ­φός σας καί συγ­κοι­νω­νός σας. Σέ τί; Στήθλί­ψη, στή βα­σι­λεί­α, στήν ὑ­πο­μο­νή». Τρί­α με­γά­λα θέ­μα­τα!

Ἄς δοῦ­με τό πρῶ­το.

Θλί­ψη. Τί εἶ­ναι ἡ θλί­ψη; Εἶ­ναι ἡ συμ­πί­ε­ση καί ἡ ἐξ αὐ­τῆς στε­νο­χω­ρί­α τῆς ψυ­χῆς. Θλί­βω, ζου­λά­ω· σύν­θλι­ψη, ζού­ληγ­μα. Ζου­λι­έ­ται ἡ ψυ­χή, ἄ­ρα καί στε­νο­χω­ρεῖ­ται. Στε­νοχω­ρεῖ­ται· στε­νός χῶ­ρος.

Ἀλ­λά ἄν, ἡ ἐν Κυ­ρί­ῳ χα­ρά, εἶ­ναι ὁ καρ­πός τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ἰ­δι­ό­τη­τος, ἡθλίψιςεἶ­ναι τό πε­ρι­κάρ­πιο τοῦ καρ­ποῦ! Ἀ­π’ ἔ­ξω θλί­ψη, μέ­σα χα­ρά· ἀ­π’ ἔ­ξω τό τσό­φλι, μέ­σα τό ἀ­μύ­γδα­λο. Τό ἀ­μύ­γδα­λο δέν εἶ­ναι μό­νο του· ἔ­χει τό τσό­φλι του· πρέ­πει νά προ­στα­τευ­θεῖ. Ἡ θλίψις –ἀ­κοῦ­στε αὐ­τά τά ὀ­ξύ­μω­ρα ἐκ πρώ­της ὄ­ψε­ως– ἡ θλίψις προ­στα­τεύ­ει τήν χα­ρά! Τό φαν­τα­στή­κα­τε πο­τέ; Αὐ­τά εἶ­ναι δυ­να­τά μό­νο μέ­σα στό χρι­στι­α­νι­κό βί­ω­μα. Ἄν δέν τά ζή­σου­με ἔ­τσι, πρέ­πει νά ἀμ­φι­βάλ­λου­με γιά τήν χρι­στι­α­νι­κή μας ἰ­δι­ό­τη­τα.

Δη­λα­δή δέν μπο­ρεῖ νά ἀ­να­πτυ­χθεῖ καί πε­ρι­σω­θεῖ ἡ χα­ρά καί ἡ πνευ­μα­τι­κό­τητα πού τήν γεν­νᾶ, ἄν ἀ­που­σιά­ζει ἡ θλί­ψη.

Ἀλ­λά ἡ ἐν Κυ­ρί­ῳ θλίψις δέν εἶ­ναι κά­τι πού ἔρ­χε­ται ἀ­πό μέ­σα –ἀ­φοῦ ἡ χα­ρά εἶ­ναι ὁ καρ­πός, καί αὐ­τή ἀ­πο­τε­λεῖ τό πε­ρι­κάρ­πιο– ἀλ­λ’ εἶ­ναι κά­τι πού ἔρ­χε­ται ἀπ’ ἔ­ξω. Αὐ­τό ση­μει­ῶ­στε το. θλίψις εἶ­ναι ἡ κα­τά­στα­ση πού δη­μι­ουρ­γεῖ­ται στούς πι­στούς ἀ­πό τίς ἐ­ξω­τε­ρι­κές ἀν­τι­δρά­σεις τοῦ κό­σμου καί τοῦ Δι­α­βό­λου.

Ὁ Κύ­ριος, τό ξέ­ρε­τε, μᾶς εἰ­δο­ποί­η­σε σχε­τι­κά· «πα­ρα­δώ­σου­σιν ὑ­μᾶς εἰς θλῖ­ψιν». Ἄ, ὥ­στε λοι­πόν, ἀ­π’ ἔ­ξω εἶ­ναι τό πρᾶγ­μα· θά μᾶς πα­ρα­δώ­σουν σέ θλί­ψη. Τί εἶ­ναι ἡ «θλί­ψη»; Ὁ δι­ωγ­μός, οἱ φυ­λα­κές, οἱ στε­ρή­σεις, ὁ θά­να­τος, τό μαρ­τύ­ριο! Ἀλ­λ’ αὐ­τά εἶ­ναι ἀ­π’ ἔ­ξω· δέν εἶ­ναι ἀ­πό μέ­σα.

Ἐν τού­τοις αὐ­τή ἡ θλίψις δί­νει ἄ­φα­τη καί ὑ­πε­ρεκ­βλύ­ζου­σα χα­ρά! τό­ση πολ­λή, ὥ­στε νά γρά­φει στούς Κο­ριν­θί­ους ὁ Ἀ­πό­στο­λος «πε­πλή­ρω­μαι τῇ πα­ρα­κλή­σει, ὑ­περ­πε­ρισ­σεύ­ο­μαι τῇ χα­ρᾷ ἐ­πὶ πά­σῃ τῇ θλί­ψει ἡ­μῶν». Πε­ρί­ερ­γο πρᾶγ­μα· πε­ρί­ερ­γο! Ἀ­κοῦ­στε τήν με­τά­φρα­σή του: Εἶ­μαι γε­μᾶ­τος ἀ­πό πα­ρη­γο­ρί­α, «πε­πλή­ρω­μαι τῇ πα­ρα­κλή­σει»· ὑ­πέρ-πε­ρισ­σεύ­ο­μαι... σοῦ­περ-πε­ρισ­σεύ­ο­μαι –νά μοῦ ἐ­πι­τρέ­ψε­τε νά τό πῶ μ’ αὐ­τή τήν σύγ­χρο­νη ἔκ­φρα­ση– σοῦ­περ-πε­ρισ­σεύ­ο­μαι στή χα­ρά, μέ ὅ­λη ἐ­κεί­νη τή θλίψις μας! Ὤ, ἅ­γι­ε Παῦ­λε!

Νά για­τί ὁ καρ­πός εἶ­ναι ἡ χα­ρά, τό πε­ρι­κάρ­πιο ἡ θλί­ψη. Ἄν βγά­λεις τήν θλί­ψη, θά χά­σεις τήν χα­ρά· ἄν βγά­λεις τό τσό­φλι, θά χά­σεις τό ἀ­μύ­γδα­λο.

Ἀλ­λά προ­σέξ­τε. Ἡ θλίψις εἶ­ναι γνώ­ρι­σμα ἐ­κεί­νων πού θά κλη­ρο­νο­μή­σουν τήνΒα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ. Λέ­ει ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, πά­λι εἰς τὰς Πρά­ξεις –τό εἶ­χε πεῖ με­τά τόν λι­θο­βο­λι­σμό του στά Λύ­στρα, αὐ­τό τό πε­ρί­φη­μο: «διὰ πολ­λῶν θλί­ψε­ων δεῖ ἡ­μᾶς εἰ­σελ­θεῖν εἰς τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ». Ἐ­κεῖ­νο τό «δεῖ» εἶ­ναι ἀ­κρι­βῶς αὐ­τό τό πρέ­πει, πού συν­δέ­ει τό μέ­σα μέ τό ἔ­ξω, τή χα­ρά μέ τή θλί­ψη. Δέν χω­ρί­ζον­ται αὐ­τά· δέν μπο­ροῦν νά χω­ρι­σθοῦν. Γι’ αὐ­τό λέ­ει ὅτι πρέ­πει νά μποῦ­με στή Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ μέ πολ­λές, ὄ­χι ἁ­πλῶς θλί­ψεις, ἀλ­λά μέ πολ­λές θλί­ψεις!

Ἡ ἐ­πο­χή μας προ­σπα­θεῖ νά δη­μι­ουρ­γή­σει –ἐ­δῶ πρέ­πει νά προ­σέ­ξου­με– ἕ­ναν Χρι­στι­α­νι­σμό χω­ρίς θλί­ψεις, ἕ­ναν Χρι­στι­α­νι­σμό γε­μᾶ­το ἀ­πό συμ­βι­βα­σμούς καί ἀ­πό ἀ­νέ­σεις. Δέν θέ­λου­με νά ζου­λη­χθοῦ­με ἀ­πο­λύ­τως σέ τί­πο­τα. Πρό­κει­ται γιά τόν ἕ­να ἀπό τούς δύ­ο κιν­δύ­νους πού ἀ­πει­λοῦν τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας στόν πα­ρόν­τα αἰ­ῶ­να. Ὁ ἕ­νας κίν­δυ­νος λέ­γε­ται ἐκ­κο­σμί­κευ­ση καί ὁ ἄλ­λος κίν­δυ­νος οἰ­κου­με­νι­σμός, ἤ θρη­σκευ­τι­κός συγ­κρη­τι­σμός. Αὐ­τοί οἱ δυ­ό με­γά­λοι κίν­δυ­νοι αὐ­τήν τή στιγ­μή ἀ­πει­λοῦν τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας. Θά τούς ξα­να­πῶ: οἰ­κου­με­νι­σμός καί ἐκ­κο­σμί­κευ­ση, ἐκ­συγ­χρο­νι­σμός, ἡ κο­σμι­κο­ποί­η­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἡ κο­σμι­κο­ποί­η­ση τοῦ φρο­νή­μα­τος.

Θά μᾶς πεῖ ὁ ἀ­πό­στ. Παῦ­λος: «Δέν ξέ­ρε­τε ὅ­τι Βα­σι­λεί­α Θε­οῦ ἄ­δι­κοι δέν θά κλη­ρο­νο­μή­σουν;». Λέ­ει μά­λι­στα: «Για­τί δέν μά­θα­τε νά ἀ­δι­κεῖ­σθε; Για­τί δέν μά­θα­τε νά ἀ­πο­στε­ρεῖ­σθε; Ἀλ­λά σεῖς καί ἀ­δι­κεῖ­τε καί ἀ­πο­στε­ρεῖ­τε, καί μά­λι­στα ἀ­δελ­φούς!»…

Δη­λα­δή ὁ σύγ­χρο­νος Χρι­στια­νός ἀ­παι­τεῖ μιά πί­στη μέ τό ἀ­ζη­μί­ω­το. Μιά πί­στη μέ τό ἀ­ζη­μί­ω­το!... Δη­λα­δή μιά πί­στη χω­ρίς σταυ­ρό· μί­α πνευ­μα­τι­κό­τη­ταἀ­ντι­σταυ­ρι­κή, ἡ ὁ­ποί­α ὅ­μως παύ­ει πλέ­ον νά εἶ­ναι πνευ­μα­τι­κό­τη­τα μέ τήν ἔν­νοι­α τῆς πα­ρου­σί­ας τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος, καί πα­ρα­μέ­νει ἕ­να ὑ­πο­κα­τά­στα­το τῆς πνευ­μα­τι­κό­τη­τος· ὄ­χι πλέ­ον ὡς πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος πιά... Δρα­πέ­τευ­σε πλέ­ον τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γι­ο!

Τό βι­βλί­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως, ἀ­γα­πη­τοί μου, μᾶς εἰ­δο­ποι­εῖ καί μᾶς λέ­ει: «ἐ­δό­θη αὐ­τῷ –ποι­ό «αὐ­τῷ»; «τῷ θη­ρί­ῳ», στό Θη­ρί­ο– πό­λε­μον ποι­ῆ­σαι», τοῦ πα­ρα­χω­ρή­θηκε νά κά­νει πό­λε­μο, «με­τὰ τῶν ἁ­γί­ων καὶ νι­κῆ­σαι αὐ­τούς». Ἀ­κού­σα­τε; νά κά­νει πό­λε­μο ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἁ­γί­ων, τῶν πι­στῶν, καί νά τούς νι­κή­σει! Ἀ­κού­σα­τε;πα­ρα­χω­ρή­θηκεἀ­πό τόν Θε­ό νά νι­κη­θοῦν οἱ πι­στοί ἀ­πό τό Θη­ρί­ο! «καὶ ἵ­να μή τις δύ­νη­ται ἀ­γο­ρά­σαι ἢ πω­λῆ­σαι, εἰ μὴ ὁ ἔ­χων τὸ χά­ραγ­μα» –οἰ­κο­νο­μι­κός ἀ­πο­κλει­σμός!– καί νά μήν μπο­ρεῖς νά ἀ­γο­ρά­σεις ἤ νά που­λή­σεις, πα­ρά μό­νο ἐ­άν ἔ­χεις τό χά­ραγ­μα· ὅ­τι εἶ­σαι Μα­σό­νος, ὅ­τι εἶ­σαι Λά­ϊ­ονς, ὅ­τι εἶ­σαι Ρο­τα­ρια­νός, ὅ­τι εἶ­σαι..., τί ἄλ­λα θά βγοῦν δέν ξέ­ρω. Ὅ­λα αὐ­τά, ἐ­άν ἔ­χεις τό «χά­ραγ­μα».

Αὐ­τό εἶ­ναι τό «χά­ραγ­μα» τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου· αὐ­τό εἶ­ναι· κάθε ἀν­τί­χρι­στη ἐ­νέρ­γεια, βί­ω­ση, το­πο­θέ­τη­ση, σχῆ­μα. Αὐ­τό εἶ­ναι τό «χά­ραγ­μα». Ἐ­άν λοι­πόν εἶ­σαι ἔ­τσι, τό­τε ὅ­λες οἱ πόρ­τες εἶ­ναι ἀ­νοι­χτές. Δέν εἶ­σαι; τό­τε δέν θά μπο­ρέ­σεις οὔ­τε νά ἀ­γο­ρά­σεις οὔ­τε νά που­λή­σεις. «εἰ μὴ ὁ ἔ­χων τὸ χά­ραγ­μα, τὸ ὄ­νο­μα τοῦ θη­ρί­ου ἢ τὸν ἀ­ριθ­μὸν τοῦ ὀ­νό­μα­τος αὐ­τοῦ χξς΄». «Ὦ­δέ ἐ­στιν ἡ ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ἡ πί­στις τῶν ἁ­γί­ων», ἐ­δῶ εἶ­ναι ἡ ὑ­πο­μο­νή καί ἡ πί­στη τῶν ἁ­γί­ων. Ἐ­δῶ εἶ­ναι! Σάν νά λέ­ει: Γιά νά δοῦ­με τώ­ρα· ποι­οί θά εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νοι πού θά ἔ­χουν πί­στη καί ὑ­πο­μο­νή, καί θά ποῦν: «Ἀ­πο­κλει­σμό; ἀ­πο­κλει­σμό! Στό πε­ρι­θώ­ριο; στό πε­ρι­θώ­ριο!».

Ὅ­πως βλέ­πε­τε, πό­λε­μος καί δι­ωγ­μός τῶν Χρι­στια­νῶν καί οἰ­κο­νο­μι­κός ἀ­πο­κλει­σμός, πού ση­μαί­νει μέ κά­θε τρό­πο νά ἐ­ξον­τω­θοῦν οἱ πι­στοί.

Ὅ­λα αὐ­τά ἀ­πο­τε­λοῦν τήν θλί­ψη, τό πε­ρι­κάρ­πιο τῆς χα­ρᾶς, τήν προ­ϋ­πό­θε­ση τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Δέν ὁ­μι­λεῖ ἐ­δῶ τό ἱ­ε­ρό κεί­με­νο οὔ­τε πε­ρί ἀ­νέ­σε­ων οὔ­τε πε­ρί συμ­βι­βα­σμῶν· ἀλ­λά τί; το­νί­ζει τό «ὧ­δέ ἐ­στιν ἡ ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ἡ πί­στις τῶν ἁ­γί­ων»!

Ἀ­γα­πη­τοί μου, 

τί ξη­με­ρώ­νει αὔ­ριο δέν ξέ­ρου­με· 

ἄς προετοιμαζόμαστε

π. Α. Μυτιληναίου

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Την αγάπην σου την πρώτην αφήκας»!

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

Ἀπὸ Ὁμιλία εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν (Ὁμιλ.10η)

«Τὴν ἀγάπην σου τὴν πρώτην ἀφῆκας»!

"Νομίζετε ὅτι μὲ τὸ νὰ ὁμολογοῦμε Ὀρθοδοξίαν αὐτὸ σημαίνει καὶ σωτηρία; Καὶ ἡ Ὀρθοπραξία ποῦ πηγαίνει;"

Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφέσου ἔρριξε τὸ βάρος τῆς Ἐκκλησίας του, ποῦ λέτε; Εἰς τὸ σημεῖον ποὺ σημειώνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅτι «οὐ δύνει βαστᾶσαι κακούς καὶ ἐβάστασας διὰ τὸ ὄνομά μου καὶ οὐκ ἐκοπίακας». Δηλαδή, δὲν μπρόρεσες νὰ ἀντέξεις τοὺς κακούς, καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἐκράτησες τὸ ὄνομά μου καὶ δὲν ἀπόκαμες. Δηλαδή, τὸ βάρος τοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου ἔπεσε ἐπάνω εἰς τὸ θέμα τῶν αἱρετικῶν, δηλαδὴ στὸν ἀγώνα τὸν ἀντιαιρετικὸν καὶ παρημελήθει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριον Ἰησοῦν.

Ἔχετε προσέξει, ἀγαπητοί, ὅτι πάρα πολλὲς φορὲς συμβαίνει στὴν Ἐκκλησία μας αὐτό; Λίγο νὰ ρίξετε μιὰ ματιὰ γύρω σας θὰ τὸ δεῖτε αὐτὸ τὸ σημεῖο· ὅτι δηλαδή, ρίχνουμε τὴν προσπάθειά μας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, πολὺν ἀγώνα, ἀλλὰ ἔχουμε παραμελήσει κάποια ἄλλα πράγματα. Γι' αὐτὸ πολλὲς φορὲς θὰ δεῖτε πιστοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται πάρα πολὺ ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ἡ δική τους ὅμως ἡ ζωὴ εἶναι ἀμελημένη.

Καὶ φοβᾶμαι μήπως καὶ ἐδῶ, ἀνάμεσά μας, βρισκόμεθα ἄνθρωποι, ποὺ ἀγωνιζόμεθα ἐναντίον τοῦ κακοῦ, ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ἐναντίον τῆς κακοδοξίας, παρὰ ταῦτα, ὅμως, δὲν ἔχουμε ἐμεῖς ἐπιμελημένη ζωή. Ἐγὼ τὸ ἔχω προσέξει αὐτὸ σὲ πάρα πολλοὺς πιστούς μας, (γι' αὐτὸ) ἄς λάβουμε τὰ μέτρα μας ἰδιαιτέρως. Ἔρχεσθε νὰ μοῦ ἀναγγείλετε μιὰ προσπάθειά σας, ἐναντίον τῶν κακοδόξων, ἀλλ' ἡ ἰδία ἡ δική σας ἡ ζωὴ δὲν εἶναι προσεγμένη. Ὑπάρχει μία ἐπιπολαιότης.

Δηλαδή, πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι ἡ ἀγάπη, διὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος ὁμιλεῖ, ὅτι ἐγκατελήφθη, "δὲν ἔχεις τὴν ἀγάπην σου τὴν πρώτην", λέγει, δὲν νοεῖται ὡς ἐξαντλουμένη εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὀρθοπραξίαν. Δὲν πρέπει νὰ λέμε μόνο, θὰ κυνηγάω τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ πῶς ἐγὼ ἰδιαιτέρως ζῶ. Ἐδῶ δηλαδή, πρέπει ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν στὴν Ἔφεσον, αὐτὴ ἡ ἰδιαιτέρα ἀγαπητικὴ ἀνάβασις τῆς καρδίας πρὸς τὸν Θεόν.

Γι' αὐτὸ πολλὲς φορὲς παρατηρεῖται, ἄνθρωποι μιᾶς δραστηριότητος, νὰ μὴν ἔχουν αὐτὲς τὶς πνευματικὲς ἀναβάσεις. Καὶ ἀντιστρόφως· ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν μίαν πνευματικὴν ἀνάβασιν τῆς καρδίας, νὰ μὴν ἔχουν μίαν δραστηριότητα.

Ὁ Κύριος τὸ ἐλέγχει καὶ τὸ ἕνα, καὶ τὸ ἄλλο. Θὰ δοῦμε σὲ ἄλλη ἐπιστολή, νὰ ἐλέγχει ἀκριβῶς, γιατὶ ἀφέθηκαν αἱρετικοί. πρέπει καὶ τὸ ἕνα, καὶ τὸ ἄλλο. Δὲν θὰ πρέπει νὰ ρίξουμε τομέα μόνον τὸ βάρος, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ δοῦμε ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ νὰ ποῦμε: Θὰ δουλέψω ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, δὲν θὰ ἀμελήσω ὅμως τὸν δικό μου πνευματικὸν καταρτισμόν.

Δὲν μπορῶ νὰ ἐξασφαλιστῶ καὶ νὰ λέγω ὅτι, ἀφοῦ πολεμάω τοὺς αἱρετικούς, αὐτὸ εἶναι ἕνα δεῖγμα ὅτι πηγαίνω καλά. Ποιός σᾶς τὸ εἶπε, ἀγαπητοί μου, ὅτι πηγαίνουμε καλά; Νομίζετε ὅτι μὲ τὸ νὰ ὁμολογοῦμε Ὀρθοδοξίαν αὐτὸ σημαίνει καὶ σωτηρία; Καὶ ἡ Ὀρθοπραξία ποῦ πηγαίνει;

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

'' Η Προφητεία καθώς οδεύουμε πρός τα έσχατα. Η Εκκοσμίκευση και η Αθεία''. Π.Αθανάσιος Μυτιληναίος.

888romania