Νὰ ἐξετάζουμε τὴν συνείδησή μας γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν χαρὰ τῆς σωστῆς ἐξομολογήσεως

Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε στὸν Πνευματικὸ ὅτι ἔχουμε ἁμαρτήσει, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ἁμαρτία μας. Πῶς ἀποκτοῦμε ὅμως τὴν γνώση αὐτή; Μὲ τὴν γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν συνεχῆ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὸν θεῖο νόμο, ἢ τὸν γνωρίζει ἀλλὰ δὲν ἐξετάζει συστηματικὰ τὸν ἑαυτό του, πιστεύει πὼς δὲν ἔχει φταίξει σὲ κάτι σημαντικὸ καὶ δὲν μετανοεῖ. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μὴν θεωρῆς ἀσήμαντα τὰ ἁμαρτήματά σου, ἀλλὰ συγκέντρωσέ τα καὶ κατέγραψέ τα… Ἂς ἐξετάζουμε τὰ πάντα μὲ προσοχή, καὶ τότε θὰ διαπιστώσουμε ὅτι εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ πολλὲς ἁμαρτίες». Ἂν λείπη ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν «πῶς θὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ καὶ θὰ ζητήσουμε τὴν ἄφεση;… Ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν θέλης νὰ μάθης ὅτι ἁμάρτησες, γιὰ ποιὰ σφάλματα θὰ παρακαλέσεις τὸν Θεό; Γι΄ αὐτὰ ποῦ δὲν γνωρίζεις;».

Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μετανοήσουμε, ὁ Θεὸς τοποθέτησε μέσα μας τὴν συνείδηση ἡ ὁποία εἶναι ἡ φωνὴ Του μέσα μας. Εἶναι ἕνα εἶδος δικαστηρίου ποὺ μᾶς δικάζει, πρὶν μᾶς δικάση ὁ Θεός. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, «ὅταν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, τοποθέτησε μέσα του τὴν συνείδηση ὡς ἀδιάλειπτο κατήγορο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σφάλη οὔτε νὰ ἐξαπατηθῆ. Καὶ ἂν ἀκόμη μπορέση κάποιος ποὺ ἁμάρτησε, νὰ διαφύγη τὴν προσοχὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων,… αὐτὸν τὸν κατήγορο δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ξεφύγη». 

Ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα δῶρο τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ. «Ἐὰν δὲν ἐπρόκειτο νὰ...

δώσουμε λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας στὴν μέλλουσα Κρίση, ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐγκαθιστοῦσε μέσα μας τέτοιο δικαστήριο. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη φιλανθρωπίας Του. Ἐπειδὴ τότε πρόκειται νὰ μᾶς ζητήση λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες, ἔβαλε μέσα μας αὐτὸν τὸν ἀδέκαστο κριτή, ὥστε αὐτός, δικάζοντάς μας ἐδῶ γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ διορθώνοντάς μας, νὰ μᾶς γλυτώση ἀπὸ τὴν μέλλουσα Κρίση». Γι΄ αὐτὸ «ὁ καθένας μας ἂς εἰσέλθη στὴν συνείδησή του, καὶ ἀφοῦ ξεδιπλώση τὴν ζωή του καὶ ἐξετάση μὲ προσοχὴ ὅλα τὰ σφάλματα ποὺ ἔχει διαπράξει, ἂς κατηγορήση τὴν ψυχή του ποὺ τὰ ἔκαμε… Ἂς τιμωρήση τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν αὐτοκαταδίκη, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια, μὲ δάκρυα, μὲ ἐξομολόγηση, μὲ νηστεία καὶ ἐλεημοσύνη, μὲ ἐγκράτεια καὶ ἀγάπη, γιὰ νὰ μπορέσουμε μὲ κάθε τρόπο, ἀφοῦ ἀποβάλουμε ἐδῶ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, μὲ μεγάλη παρρησία νὰ φύγουμε γιὰ τὸν οὐρανό».

Πολλὲς φορὲς πηγαίνουμε νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ δὲν ἔχουμε νὰ ποῦμε τίποτε στὸν Πνευματικό. Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν παρακολουθοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅταν προετοιμαζώμαστε γιὰ τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση, ἂς ἀφιερώνουμε κάποιο χρόνο, γιὰ νὰ ἐξετάσουμε τὴν πνευματική μας πορεία ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἐξομολογηθήκαμε. Μὲ βάση τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἐρευνοῦμε τὴ ζωή μας καὶ βλέπουμε τὰ συγκεκριμένα μας ἁμαρτήματα.

Ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι ἡ πρώτη καὶ μεγαλύτερη ἐντολὴ εἶναι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης: «Νὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριο καὶ Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν σκέψη,… καὶ νὰ ἀγαπήσης τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου». Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ἐρευνήσουμε τὴν πορεία μας σὲ τρεῖς βασικοὺς ἄξονες: Τὴ σκέση μας μὲ τὸν Θεό, τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἀδελφούς μας καὶ τὴ σχέση μας μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ προσεκτικὴ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας θὰ μᾶς φέρη σὲ συναίσθηση καὶ μετάνοια. Ἐπιπλέον θὰ μᾶς προετοιμάση γιὰ τὴν ὁμολογία τῶν ἁμαρτημάτων μας ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Γρηγορίου «Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγησις», Ἱερὸν Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Ἅγιον Ὅρος.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

«Σέ μία ἀποκάλυψη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶπε, ὅτι οὔτε 5 τοῖς χιλίοις δέν περνοῦνε γιά τόν παράδεισο...! ὅλοι οἱ ἄλλοι πᾶνε γιά τήν κόλαση»

Μέ ἔλεγε μιά ψυχή: Εἶδα στόν ὕπνο μου, ὅτι βρισκόμουν στό Κοιμητήριο τῆς Ἀναστάσεως στόν Πειραιᾶ. Χιλιάδες σταυροί... Σέ κάθε δέ τάφο πάνω, ἦταν καί μία σημαία μαύρη.

Καλά δέν εἶδες καμμία λευκή σημαία; τόν ρώτησα.

Εἶδα μερικές λευκές, μέ ἀπάντησε. Καί ἀπό περιέργια πῆγα νά δῶ, σέ ποιούς ἀνῆκουν αὐτές οἱ λευκές σημαῖες. Καί διαπίστωσα, ὅτι ἐπί τό πλεῖστον ἀνῆκαν σέ μικρά παιδιά. Ὑπῆρχαν καί μερικές, πού ἀνῆκαν σέ μεγάλους. Ὅλες οἱ ἄλλες σημαῖες ἦταν μαῦρες, σέ ἐκεῖνο τό ἀπέραντο κοιμητήριο... Αὐτά μέ εἶπε...

Δέν εἶμαι βέβαια ὀνειροκρίτης, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια ὅτι σούς 100 πού μπαίνουν στό κοιμητήριο, οἱ 2 γιά νά μήν πῶ ἕνας ἤ κανένας, πάει μετανοημένος καί ἐξομολογημένος. Ὅλοι οἱ ἄλλοι παίρνουν μία μαύρη σημαία. Τά συμπεράσματα δικά σας...

Ἄν ἦταν δυνατόν νά ἐξεταστοῦν στά κοιμητήρια πόσοι ἀπό τούς ἀνθρώπους πού θάπτονται πᾶνε στόν παράδεισο, θά κλάψει ἡ ψυχή σας! Σέ μία ἀποκάλυψη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶπε, ὅτι οὔτε 5 τοῖς χιλίοις δέν περνοῦνε γιά τόν παράδεισο...! ὅλοι οἱ ἄλλοι πᾶνε γιά τήν κόλαση.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ “ ἀπό ἐμπνευσμένες ὁμιλίες του.

Δημητρίου Παναγόπουλου ἱεροκήρυκος

Ἐκδόσεις: “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗΣ ΠΟΡΝΗΣ

Αναμνήσεις από τα κάτεργα 

της Σιβηρίας

Φυλακισμένη:

–Παππούλη, θα ήθελα να σας μιλήσω. Αλλά θα ήθελα να μιλήσουμε πρόσωπο προς πρόσωπο.

–Καλά, της λέω, αν θέλετε μπορούμε και τώρα, εδώ στην εκκλησία.

–Όχι, παππούλη, τώρα δεν μπορώ· αν μπορούσατε να έλθετε αύριο το απόγευμα, θα σας χρωστούσα μεγάλη ευγνωμοσύνη.

Δέχθηκα την παράκλησή της και την επόμενη μέρα πήγα στην φυλακή να την δω. Με περίμενε. Παρακάλεσα να μας ανοίξουν την εκκλησία. Μπήκαμε μέσα. Η δεσμοφύλακας έμεινε έξω.

–Παππούλη! Τυραννιέμαι μέχρι τρέλας. Η ψυχή μου βασανίζεται, η ζωή μου αναποδογυρίζει. Σας καταριόμουν και σας έβριζα για τα κηρύγματά σας. Τι μου έχετε κάνει; Γιατί αναστατώσατε τη ψυχή μου; Ω, είμαι μεγάλη αμαρτωλή! Κύριε, βοήθησέ με, ειρήνευσε τα βάσανά μου. Ας έλθει το συντομότερο ο θάνατός μου. Ω, Κύριε, σώσε με, την αμαρτωλή!

Την παρακάλεσα να ησυχάσει και όταν ξαναβρήκε τον εαυτό της, άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της ζωής της:

«Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι πλούσιοι. Ζούσαμε καλά. Ήμασταν πέντε αδέλφια: τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Εγώ, ήμουν η μικρότερη. Ο Θεός με προίκισε με εξυπνάδα και ομορφιά. Όταν ήμουν στην έκτη τάξη του γυμνασίου αρραβωνιάστηκα μ’ έναν φοιτητή της ιατρικής. Δύο χρόνια περάσαμε καλά, αλλά μετά χωρίσαμε. Ήταν πολύ ζηλιάρης, όμως εν μέρει είχε δίκιο. Τα πειράγματα των ανδρών πολύ γρήγορα με έβγαλαν από τη σωστή κατεύθυνση. Όταν χωρίσαμε με τον άνδρα μου δεν παραδόθηκα ανοιχτά στην πορνεία, αλλά αποφάσισα να ικανοποιώ τα πάθη μου κρυφά. Έχτισα στη Μόσχα ένα ξενοδοχείο. Εκεί, μάζεψα πολλές κοπέλες, τις οποίες έναντι αμοιβής έδινα σε άνδρες. 

Στην αρχή, τις λυπόμουν και είχα τύψεις συνειδήσεως, αλλά μετά, με το πέρασμα του χρόνου, έπαψα να δίνω σημασία σ’ όλα αυτά και παραδόθηκα ολοκληρωτικά σ’ αυτό το τρομερό εμπόριο. Ω, αγαπητέ μου πατερούλη, πόσα δυστυχισμένα μάτια τώρα νιώθω ότι με κοιτάζουν με παράπονο και με ρωτάνε: “Γιατί μας βασάνιζες;”». [Κλαίει…]

Όταν ησύχασε, συνέχισε τη διήγησή της:

«Πώς, παππούλη, ο Θεός ανέχεται ακόμα τις αμαρτίες μου! Εγώ, πάνω από διακόσιες κοπέλες διακόρευσα και κατέστρεψα τη ζωή τους. Ακόμα, τριάντα οικογένειες κατέστρεψα, δύο κοπέλες δηλητηρίασα και μία σκότωσα. Στο τέλος, αποφάσισα να σκοτώσω και τον εραστή μου, για να μην τον πάρει καμιά άλλη. Ο εραστής μου, ήταν ένας δεκαεφτάχρονος σπουδαστής. Γι’ αυτό το έγκλημα βρέθηκα εδώ στα κάτεργα. Μέχρι να έλθω εδώ στη φυλακή της Τσιτά, ήμουν ήσυχη. Τώρα όμως, μετά τα κηρύγματά σας, η φωνή της συνειδήσεώς μου με ελέγχει. Οι κοπέλες εκείνες που βασάνιζα, σαν να στέκονται τώρα, εδώ μπροστά μου, με τον πόνο ζωγραφισμένο στα μάτια τους. Αυτό εμένα μου προκαλεί τρομερό και ανυπόφορο πόνο. Αγαπητέ μου πατερούλη, τι πρέπει να κάνω για ν’ ανακουφίσω έστω και λίγο τον πόνο μου;».

Της απάντησα:

«Λοιπόν, περιστεράκι μου! Να μετανοήσετε ειλικρινά και να εξομολογηθείτε. Στην εξομολόγησή σας πρέπει να πείτε όλα όσα μπορείτε να θυμηθείτε από τη νεανική σας ηλικία. Όλα όσα έχετε στην καρδιά σας πρέπει να τα πείτε ενώπιον του Θεού. Όλα: μέχρι και την παραμικρή αμαρτία. Αν και θα αισθάνεστε ντροπή και θα είναι δύσκολο για σας να το κάνετε, όμως πρέπει να το κάνετε! Και κάτι άλλο: στις αμαρτίες που νομίζετε ότι είναι οι πιο σοβαρές, οι πιο επαίσχυντες και οι πιο βδελυρές από τις άλλες, πρέπει ιδιαίτερα να σταθείτε σ’ αυτές, για να τις γνωρίζει ο Πνευματικός από κάθε πλευρά. Αυτό θα είναι το πρώτο πνευματικό σας φάρμακο. Το δεύτερο: διαβάστε ολόκληρο το ιερό Ευαγγέλιο δύο φορές. Και το τρίτο: πρωί και βράδυ να προσεύχεσθε κατ’ αυτό τον τρόπο: “Κύριε, σώσε κι εμένα την αμαρτωλή!”. Να μη λέτε πολλές προσευχές, αλλά να προσεύχεσθε με θερμότητα και μετά βλέπουμε…».

Την επισκέφθηκα μετά από δύο εβδομάδες. Άρχισε να αισθάνεται λίγο πιο καλά. Αποφάσισε να εφαρμόσει τις συμβουλές μου. Εξομολογήθηκε. Όμως την Θεία Κοινωνία ακόμα δεν της Την επέτρεψα. Όχι, επειδή την θεωρούσα ανάξια, αλλά για να στερεωθεί μέσα της η μετάνοια. Ήθελα να σταθεροποιήσω μέσα της τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Της αγόρασα ένα Ευαγγέλιο και την παρακάλεσα να το διαβάσει δύο φορές και, ταυτόχρονα, να προσεύχεται στον Θεό. Την είδα ξανά σε μία εβδομάδα. Τα αποτελέσματα ήταν φανερά. Ήταν χαρούμενη και ήσυχη. Όμως υπήρχε ακόμα κάτι που βάραινε τη ψυχή της. Την Κυριακή, ειδικά γι’ αυτήν, διάβασα στη Θεία Λειτουργία το απόσπασμα εκείνο του Ευαγγελίου, που λέει για την πόρνη που έπλενε τα πόδια του Χριστού. Στο τέλος της Λειτουργίας, ο Θεός με βοήθησε να κάνω ένα δυνατό κήρυγμα για την αγάπη του Θεού που συγχωρεί τα πάντα. Όλοι μέσα στην εκκλησία έκλαιγαν, έκλαιγε κι εκείνη. Στο τέλος της ομιλίας μου είπα στους φυλακισμένους να γονατίσουν, γονάτισα κι εγώ ο ίδιος, στράφηκα προς την εικόνα του Χριστού, στο τέμπλο, και με δυνατή φωνή είπα:

«Κύριε! Να, που και αυτοί οι κατάδικοι στέκονται ενώπιόν Σου. Μεταξύ τους υπάρχουν και τέτοιοι σαν εκείνη την πόρνη, η οποία μέχρι τη στιγμή που Σε συνάντησε, παραδιδόταν στην αμαρτία, πουλούσε τη ψυχή και το σώμα της· δουλεύοντας στον κόσμο αυτό, βούλιαζε στην αμαρτία. Όλ’ αυτά, μέχρι τη στιγμή που γνώρισε Εσένα, τον πανάγαθο Σωτήρα των αμαρτωλών. Αλλά, μόλις Σε είδε, πέφτει στα πόδια Σου και με δάκρυα θερμά Σε ικετεύει και Σου ζητά, Κύριε, συγνώμη! Επίβλεψε, Κύριε, και αυτούς τους αμαρτωλούς. Και αυτοί προσφέρουν τώρα τα δάκρυά τους στα πόδια Σου. Εσύ συγχωρείς τα πάντα. Άνοιξε το στόμα Σου και πες προς αυτούς: “Τέκνα Μου! Συγχωρούνται οι αμαρτίες σας για την αγάπη σας σε Μένα!”».

Όλο το εκκλησίασμα έκλαιγε. Εκείνη η καημένη η γυναίκα έχασε τις αισθήσεις της κι έπεσε κάτω σαν νεκρή. Η Λειτουργία είχε τελειώσει. Η κατάδικη για πολλή ώρα ακόμα δεν μπορούσε να ησυχάσει. Σε τρεις μέρες την επισκέφθηκα και πάλι. Με χαιρέτισε με δάκρυα στα μάτια και μου είπε, ότι, όταν διαβάζει το ιερό Ευαγγέλιο, αισθάνεται την αγάπη του Θεού και θέλει να χύσει ενώπιόν Του ακόμα περισσότερα δάκρυα μετανοίας.

Μετά, με έστειλαν σε μία αποστολή στα κάτεργα και γύρισα στην Τσιτά σε ένα μήνα. Όταν επέστρεψα, την βρήκα πολύ στενοχωρημένη. Νόμιζε ότι δεν θα γυρίσω. Την επόμενη Κυριακή ακόμα μία φορά την εξομολόγησα και την κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων. Η ημέρα εκείνη ήταν η πρώτη ευτυχισμένη μέρα της ζωής της. Χάρηκε πάρα πολύ και μετά ομολογούσε συχνά: «Ποτέ στη ζωή μου δεν υπήρξε παρόμοια μέρα!».

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

[Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος:

«Από όσα είδα και έζησα…

(Αναμνήσεις από την ιεραποστολή μου

στα κάτεργα της Σιβηρίας)»,

κεφ. 7ο, 79–83,

εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»,

Θεσσαλονίκη (1998;).]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

« Βλέπω μιά αμαρτία μου 40 χρόνια τώρα και μού λέει: «καλημέρα, εδώ είμαι, δεν φεύγω ! »

Μόνο η μετάνοια καί η ειλικρινής Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο ιερέα μπορεί να ηρεμήσει κάθε ταραγμένη ψυχή...

«…Το να μιλάμε για αθώα αμαρτία είναι το ίδιο με το να μιλάμε για νεογέννητο τυφλό κουτάβι...

Το να μιλάμε για μικρή αμαρτία είναι το ίδιο με το να μιλάμε για μικρό σπόρο σινάπεως.

Αλλά όμως τόσο η αθώα αμαρτία όσο και η μικρή αμαρτία έχουν μεγάλο μέλλον !

Όσο και αν είναι το παρελθόν μιας αμαρτίας ασήμαντο και το παρόν να μην βλάπτει, άλλο τόσο το μέλλον κάθε αμαρτίας είναι αναρίθμητα μεγάλο.

Ένας αρουραίος με πανούκλα αναστατώνει πολλές πόλεις, προξενεί αυστηρές καραντίνες και επιστρατεύει εναντίον του ολόκληρους στρατούς.

Ενώ κοίτα, η αθωότερη και ελάχιστη αμαρτία είναι φορέας και αγγελιοφόρος της πιο φρικτής τύχης από εκείνη του αρουραίου με πανούκλα.

Σήκω και διάταξε συναγερμό κι εσύ σ’ ολόκληρη την πόλη της ψυχής σου εναντίον αυτού του τρομερού αγγελιοφόρου κακοτυχίας. Δημι­ούργησε ατσάλινη καραντίνα γύρω της και επιστράτευσε όλες τις καλές δυνάμεις μέσα σου.

Απ’ όλα τα μικρόβια στον κόσμο η αμαρτία είναι το πιο σταθερό και το πιο καρπερό...

Μια και μοναδική αμαρτία φτάνει, για να ρίξει τον πιο δυνατό άνθρωπο. Όπως όταν ένα σκου­λήκι μόνο του μπαίνει κάτω από τη φλούδα της πιο δυνατής βελανιδιάς.

Ποιός θα καταστρέψει ποιόν πιο εύκολα: το σκουλήκι τη βελανιδιά, ή η βελανιδιά το σκουλήκι; Είναι ξεκάθαρο ότι το σκουλήκι θα καταστρέψει τη βελανιδιά και όχι η βελανιδιά το σκουλήκι.

Σκέψου και μόνος σου, εάν υπάρχει στην ψυχή σου οποιοδήποτε τόσο μόνιμο και τόσο ολοκλη­ρωτικά παρόν όπως η αμαρτία.

Και τη στοργή της μητέρας θα θυμάσαι και θα την ξεχάσεις. Και τους νεκρούς σου φίλους θα μνημονεύεις και θα σιωπήσεις. Και τις καλές σου πράξεις θα θυμάσαι και θα πάψεις να υπερηφανεύεσαι (γι’ αυτές).

Αλλά η αμαρτία, την οποία έπραξες ακόμα και πριν από 40 χρόνια, κάθε πρωί σου φωνάζει: «Καλημέρα»· και κάθε βράδυ: «Θα σε ξαναδώ». Φωνάζει και θα φωνάζει και δεν θα σωπάσει για ολόκληρο αιώνα.

Η αμαρτία πολλαπλασιάζεται πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Η αμαρτία σαν να αισθάνεται τη δύναμή της στο πλήθος και σαν να μαθαίνει ότι το όνομα της τιμής της είναι λεγε­ώνα.

Ο πρώτος καρπός της αμαρτίας είναι η μεγα­λύτερη αμαρτία. Η ανυπακοή μπορεί να γεννήσει τη δολοφονία. Ο πρωτότοκος καρπός της ανυπά­κουης Εύας ήταν ο Κάιν ο αδελφοκτόνος.

Όσο προσεκτικά και να κρύβεις την αμαρτία σου εκείνη θα φανεί μόνη της.

Η μια ψυχή πληροφορεί την άλλη για το περιεχόμενό της μέσα απ’ όλα τα καλύμματα και τους επιδέσμους. Οι άνθρωποι θα διαισθαν­θούν την πιο κρυφή σου αμαρτία και θα κουνούν επικριτικά το κεφάλι, ακόμα κι αν δεν έχουν καμία δημόσια αφορμή και απόδειξη γι’ αυτήν.

Άμα θέλεις κρύψε όσο επιμελημένα μπορείς φλόγα στην τσέπη· η τσέπη θα καεί και η φλόγα θα εκδηλωθεί.

Τίποτα κρυμμένο δεν υπάρχει, που να μην είναι ήδη αποκαλυμμένο.

Όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι ηθικά αφυπνισμένος, τόσο περισσότερη ανατριχίλα τον καταλαμβάνει από την αμαρτία. Όπως στον ύπνο του υπνοβάτη που ξυπνά ξαφνικά κρεμα­σμένος πάνω από τον γκρεμό και τον πιάνει ανατριχίλα!

Πράγματι, οι αμαρτωλοί είναι ηθικοί υπνοβάτες.

Αλίμονο στον υπνοβάτη, που θα ξυπνήσει πολύ αργά, όταν τα πόδια του θα βρίσκονται στην πιο ολισθηρή άκρη, πάνω από τον βαθύτα­το γκρεμό! Αφού τότε θα ξυπνήσει, όχι για να εκτιναχθεί προς τα πίσω, αλλά μόνο για να είναι ξύπνιος μάρτυρας της πτώσης του στον γκρεμό.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί καλού και κακού, εκδ. Ενπλω, σ. 150-151, 156-157)

http://www.diakonima.gr

H Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα»

Η Χάρις του Θεού «η τα ασθενή θεραπεύουσα». Όταν εμείς αγωνιζόμαστε για αγνή και καθαρή ζωή, με προσευχή, Εξομολόγηση, θεία Κοινωνία, τότε δίνει πλούσια τη Χάρη Του, που αρδεύει την ψυχή, όπως το νερο ζωογονεί τα πάντα. Ο αδύναμος άνθρωπος που πέφτει, τρεκλίζει , όσο κι αν τον πολιορκεί η αμαρτία, να αγωνίζεται. Να μην το βάζει κάτω. Να λέει» ο Θεός είναι κοντά, μαζί μου· δεν θα μ’ αφήσει…

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης 

http://agapienxristou.blogspot.ca

Μια συγκινητική δημόσια - ομαδική Εξομολόγηση 120 ανθρώπων μέσα στο δάσος…

Γράφει η Ελένη Κούκου:

«Την άλλη μέρα, μετά τη στρατοπέδευση, ο ιερεύς [π. Αχίλλειος, στον πόλεμο του ‘40] προχώρησε μοναχός στο εσωτερικό του πυκνού δάσους. Με κόπο δρασκέλιζε τους θάμνους και τα χαμόδεντρα, για να βαδίζει.

Είχε προχωρήσει αρκετά, όταν στάθηκε απότομα έκπληκτος, σαν τον εξερευνητή που ανακαλύπτει ξαφνικά στην έρημο χώρα ανθρώπους: Αρκετοί στρατιώτες φρουρούσαν την αρχή του δάσους απ’ την αντίθετη πλευρά.

Δυνατές κραυγές χαράς και εκπλήξεως βγήκαν απ’ τα στήθη τους κι έτρεξαν όλοι με πηδήματα, να τον προϋπαντήσουν. Ήταν 120 Αιτωλοακαρνάνες εύζωνοι όλοι τους γεροδεμένα παλληκάρια.

– Παππούλη, απ’ το Μεσολόγγι έχουμε να δούμε παπά. Τι χαρά μας έδωσες μεσ’ τη μοναξιά μας!… έλεγαν.

Κάθισε κοντά τους πάνω στα βρεγμένα χορτάρια και τους μίλησε με λόγια τονωτικά. Όλοι ζήτησαν να εξομολογηθούν, να κοινωνήσουν.

– Πόλεμος είναι παππούλη. Τώρα ζούμε κι έπειτα από μια ώρα πεθαίνουμε.

Η ώρα, όμως ήταν περασμένη .Δεν μπορούσε να τους εξομολογήσει όλους έναν–έναν. Έπρεπε να γυρίσει στο σύνταγμά του πριν πέσει το σκοτάδι. Ούτε πάλι ήθελε ν’ αφήσει κανένα παραπονεμένο.

Μπροστά στην ανάγκη συλλογίστηκε ένα άλλο τρόπο: Κάθισαν όλοι γύρω του. Ο ιερεύς ρωτούσε για ένα αμάρτημα και, όσοι ήσαν ένοχοι, απαντούσαν καταφατικά. Οι ανένοχοι σιωπούσαν.

Μεσ’ στην ερημιά του πυκνού δάσους, με υπόκρουση το μακρινό βουητό των κανονιών, ήταν κάτι βαθειά συγκινητικό η δημόσια αυτή εξομολόγηση 120 στρατιωτών, που ποιος ξέρει για πόσους θα ήταν και η τελευταία της ζωής τους.

Ακόμη, όμως συγκινητικότερο ήταν όταν πλησίασαν, έπειτα από σύντομη ακολουθία της Μεταλήψεως, να λάβουν απ΄το χέρι του ιερέως, εκεί κάτω απ’τα δένδρα, σαν τελευταίο εφόδιο, αφού περίμεναν το θάνατο, τον Άρτο της ζωής. 

Όταν τέλειωσε η απλή κι απέριττος εκείνη ακολουθία, η τόσο κατανυκτική,ένας αλαλαγμός χαράς γέμισε την ατμόσφαιρα :

– Παππούλη, μας έσωσες. Παππούλη, σ’ ευχαριστούμε .

Αργότερα στην τρομερή οπισθοχώρηση, έμαθε ο ιερέας απ’ το λοχία εκείνου του λόχου των ευζώνων, ότι απ’τους 120 μοναχά οι 40 γλύτωσαν απ’ τη θύελλα του πολέμου.

Οι άλλοι 80 έμειναν ανάμεσα εκείνους που δεν θα γυρίσουν ποτέ …. Και ο ιερεύς δάκρυσε τότε στην ανάμνηση εκείνων των 120 ευζώνων, που κάποιο αόρατο χέρι τον οδήγησε μεσ’ στο έρημο δάσος για να τους δώσει το τελευταίο εφόδιο για την άλλη ζωή».

(βιβλίο: Ο Πατήρ Αχίλλειος, Θεοδώρου Δημακοπούλου σελ. 65, στο ΄Η Εξομολόγηση αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ σελ. 240-242)

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ας εξομολογούμεθα συχνά με ευλάβειαν και καθαράν συνείδησιν

Ας εξομολογούμεθα συχνά με ευλάβειαν και καθαράν συνείδησιν. Να τηρώμεν τας εντολάς του πνευματικού.

Να προσευχώμεθα αδειαλείπτως. Να έχωμεν την μνήμην θανάτου και δυνατός ο Θεός να μας αξιώση της άλλης ζωής κοντά Του, δια να συγχαίρωμεν με τους αγίους, εις την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Πατρικαι Νουθεσίαι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄

Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.

elderephraimarizona.blogspot.ca

«...Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»

Σὰν λιοντάρι

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴν Α΄ καθολική του ἐπιστολὴ χαρακτηρίζει τὸν διάβολο λιοντάρι ποὺ βρυχᾶται καὶ ἀναζητεῖ μὲ μανία τὸ θήραμά του νὰ τὸ κατασπαράξει. «...Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος», γράφει, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8)· σὰν λιοντάρι πεινασμένο ποὺ μὲ τὴν τρομακτική του φωνὴ φοβερίζει τὸ θήραμά του κινεῖται ὁ διάβολος, προκειμένου νὰ καταστρέψει κάποιον πιστὸ χριστιανό.

Τὴν ἴδια εἰκόνα χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβὶδ στὸν 7ο Ψαλμὸ καὶ παρακαλεῖ τὸν Κύριο νὰ τὸν προστατεύσει ἀπὸ τὸν πονηρὸ λέγον­τας: «μή ποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου» (Ψαλ. ζ΄ 3)· μήπως τυχὸν ὁρ­μήξει σὰν λιοντάρι καὶ κατασπαράξει τὴ ζωή μου. 

Μὲ τὴν εἰκόνα αὐτὴ παρουσιάζεται ἡ δύναμη ποὺ ἔχει ὁ πονηρός, ὅση βέβαια ὁ Κύριος τοῦ ἐπιτρέπει, καὶ ἡ μανία ποὺ ἔχει ἐναντίον τῶν ἀνθρώπων. «Ἀκούραστος δὲν παύει νύχτα-μέρα νὰ κινεῖται καὶ νὰ ἐνεργεῖ ­προσπαθώντας νὰ καταπιεῖ καὶ νὰ ἀπολέσει ψυχές», σημειώνει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας. Μεθοδεῖες ποικίλες χρη­σιμοποιεῖ, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε καὶ δὲν ­καταλαβαίνουμε: καχυποψίες, συκοφαντίες, ψεύδη, μίση, διχόνοιες κ.ἄ., καὶ ὅλα ὁδηγοῦν στὴν ἁ­­­μαρτία. Στόχος του ν’ ἀπογοητεύσει τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν κατακρημνίσει στὴν ἁ­­μαρτία, νὰ τὸν ὑποδουλώσει σωματικὰ καὶ ψυχικά.

Φαίνεται πὼς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ μᾶς, νικητής, πὼς αὐτὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο – «κοσμοκράτωρ». Ὡστόσο ἡ δύναμή του εἶναι μὲν μεγάλη, ἀλλὰ εἶναι περιορισμένη.

Ὅσο ὅμως μεγάλη καὶ ἂν εἶναι ἡ λύσσα τοῦ ἄσπονδου αὐτοῦ ἐχθροῦ μας, ὅσο πολυπληθὴς καὶ ἂν εἶναι ἡ παράταξη τῶν ὀργάνων του τὰ ὁποῖα κινητοποιεῖ ἐναντίον μας, δὲν δειλιάζουμε, δὲν πτοούμαστε, δὲν ἀποθαρρυνόμαστε. Γιατί; Διότι «μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν» Κύριος (Α΄ Ἰω. δ΄ 4). Μεγαλύτερος, ἰσχυρότερος, παντοδύναμος εἶναι ὁ Κύριος ποὺ εἶναι μαζί μας. Κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προστατεύσει, νὰ μᾶς ἐ­νισχύσει ἀπὸ τὶς λυσσώδεις ἐπιθέσεις καὶ ἐπιβουλές του. Μὲ τὴ δική Του χάρη ὅμως γινόμαστε δυνατοὶ καὶ ἱκανοὶ ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀλλάζουν οἱ ὅροι τοῦ πολέμου. Πλέον γίνεται ὁ πιστὸς λιοντάρι ποὺ κατανικάει τὸν διάβολο. 

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος χρησιμοποιεῖ τὴν εἰκόνα αὐτὴ τοῦ λιονταριοῦ γιὰ τοὺς πιστούς, λέγοντας πὼς εἶναι «λέοντες πῦρ πνέοντες». Πότε; Μετὰ τὴ συμμετοχή τους στὸ Μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας. Μετὰ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Θεό. Πιστοὶ ποὺ ἀξιώθηκαν νὰ δεχθοῦν μέσα τους τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι λιοντάρια ποὺ βγάζουν φωτιὰ ἀπὸ τὸ στόμα τους, ἕτοιμοι ν’ ἀντιμετωπίσουν τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καὶ νὰ νικήσουν. 

Ἔχουμε αὐτὴ τὴ δύναμη οἱ χριστιανοί. Μᾶς τὴ δίνει ὁ παντοδύναμος Κύριος καὶ Θεός μας, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε καὶ νὰ ἐπιδιώκουμε συνεχῶς νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὴν προσευχή, τὴν πνευματικὴ μελέτη, τὴν τακτικὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, ἰδιαιτέρως τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας Κοινωνίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἕνωσή μας ἀντλοῦμε χάρη, δύναμη, βοήθεια. Τὸ διαβάζουμε στὶς Εὐχὲς τῆς θείας Μεταλήψεως: Ἡ θεία Κοινωνία γίνεται «εἰς ἀποτροπὴν πάσης ἐνεργείας διαβολικῆς... εἰς ρῶσιν τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος... εἰς προσθήκην τῆς θείας Σου χάριτος».

Ἔχουμε ἀσφαλῶς νιώσει τέτοιες στιγμὲς δυνάμεως, ἐνισχύσεως καὶ βοήθειας οὐράνιας στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Ἔχουμε ἐμπειρία τῆς δυνάμεως ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός μας, γευθήκαμε νίκες, κατακτήσεις πνευματικὲς μὲ τὴ δική Του ἐνίσχυση. 

Στόχος μας ἕνας: νὰ εἶναι μόνιμες οἱ στιγμὲς αὐτὲς καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ὅπως τὸ βλέπουμε καθαρὰ στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι κατόρθωσαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ παραμένουν ἄγρυπνοι στὶς ἐπιβουλὲς καὶ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ ἀοράτου ἐχθροῦ μας καὶ νὰ νικοῦν ντροπιάζοντας ἔτσι τὸν πονηρό. 

Μὴ φοβόμαστε τὸν «ὠρυόμενον λέοντα» ποὺ προσπαθεῖ νὰ μᾶς κατασπαράξει. Ἔχουμε μαζί μας τὸν ­παντοδύναμο Κύριο καὶ εἴμαστε «λέοντες πῦρ πνέ­οντες»!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Νήψις - Προσευχή - Εξομολόγησις

Αγαπητά μου παιδιά, 

Σήμερα θα πούμε ολίγα πράγματα για την μεγάλη αρετή της νήψεως.

Όπως θα γνωρίζετε, η νήψις είναι πατερική διδασκαλία, είναι βίωμα των μεγάλων νηπτικών πατέρων της Εκκλησίας και δη της ερήμου. Η λέξις «νήψις» προέρχεται εκ του «νήφω» , που σημαίνει αγρυπνώ, φρουρώ, επισκοπώ, παρατηρώ, επιβλέπω, παρακολουθώ. Αυτά όλα οι πατέρες τα συνοψίζουν σε μια αδιάλειπτη προσοχή του νοός.

Η νήψις εικονίζεται με την αξίνα, η οποία καταρρίπτει τα μεγάλα δένδρα χτυπώντας την ρίζα τους. Κι όταν χτυπηθή η ρίζα, δεν ξαναφυτρώνουν. Έτσι και όταν ο νους του ανθρώπου, του χριστιανού, έχη την προσοχή αυτή της νήψεως, φρουρεί την καρδιά και τις πέντε αισθήσεις , τόσον τις πνευματικές, όσον και τις πνευματικές, της ψυχής. Όταν ο νους νήφη, όταν προσέχη, όταν φρουρή τα διανοήματα, τις σκέψεις, όταν ελέγχη την φαντασία , τότε όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά διατηρείται καθαρός. Και όταν ο άνθρωπος δια της νήψεως και της εργασίας της πνευματικής καθίσταται καθαρός, οι προσευχές του έχουν παρρησία προς τον Θεό, διασχίζουν τον αιθέρα, ξεπερνούν τους αστέρας, διέρχονται τους ουρανούς και πλησιάζουν στον Θείο Θρόνο της Χάριτος, όπου δέχονται τις ευλογίες του Θεού. Και ο άνθρωπος προσευχόμενος ούτως, πλουτίζει την κατά Θεόν χάριν.

Μας λέγουν οι νηπτικοί πατέρες ότι ένας λογισμός μας ανεβάζει εις τον ουρανόν και ένας μας κατεβάζει εις την κόλασιν. «Εν τοις λογισμοίς μας βελτιούμεθα ή αχρειούμεθα». Δηλαδή ένας λογισμός, ο οποίος απρόσεκτα θα μας προσβάλει, θα μας δηλητηριάση, θα μας ηδονίση, μπορεί να μας καταστήση αξίους για την κόλασι. Ένας λογισμός θεϊκός, ένας λογισμός αυταπαρνήσεως, ένας λογισμός ανδρείας, ένας λογισμός προσευχής και θεωρίας, μας αξιώνει να πλησιάσουμε τον Θείο Θρόνο και να γευθούμε πράγματα ουράνια. Από τους λογισμούς ή θα γίνουμε ακάθαρτοι ή θα γίνουμε καλύτεροι. Η αρχή των αμαρτημάτων ξεκινά από τους λογισμούς.

Οι λογισμοί πηγάζουν από τις πέντε αισθήσεις, τόσον τις πνευματικές όσον και τις σωματικές. Όταν αφήσουμε την αίσθησι των οφθαλμών ανεξέλεγκτη και βλέπη ο,τιδήποτε απρόσεκτα, αυτή η απροσεξία θα γεννήση μια σωρεία από εικόνες βρώμικες και αμαρτωλές. Αυτές οι εικόνες αφού εισαχθούν στο φανταστικό, μετά στάζουν δηλητήριο αμαρτωλής ηδονής μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτή η ηδονή είναι το δηλητήριο, με το οποίον δηλητηριάζεται η καρδιά και γίνεται τότε ακάθαρτη και ένοχη μπρος στον ακοίμητον οφθαλμόν του Θεού.

Όπως η αίσθησις των οφθαλμών, έτσι είναι και της αφής, έτσι είναι και της γεύσεως, και της ακοής και της οσφρήσεως. Κι έτσι οι πέντε αισθήσεις δημιουργούν ανάλογες αμαρτωλές εικόνες, οι οποίες καθιστούν τον άνθρωπο ακάθαρτο ενώπιον του Θεού. Εδώ έγκειται όλη η φιλοσοφία του πνεύματος.

Όλα τα κηρύγματα είναι ωφέλιμα∙ γιατί όπως ακριβώς, όταν κλαδεύεται ένα δένδρο που είναι αρρωστημένο, καθαρίζεται , έτσι και ο λόγος του Θεού βοηθεί στην μείωσι ενός πάθους. Η διδασκαλία όμως των Πατέρων περί της νήψεως ενεργεί ριζικά την κάθαρσι από το πάθος. Όταν η αξίνη, όταν ο πέλεκυς κτυπήση την ρίζα, όλο το δένδρο πίπτει κάτω, ξηραίνεται και απόλλυται. Έτσι και όταν η νήψις πάρη θέσι στην ζωή του χριστιανού, ένα-ένα δένδρο εμπαθείας πίπτει , ξηραίνεται και έτσι συν τω χρόνω ο παλαιός άνθρωπος, ο άνθρωπος της αμαρτίας και της εμπαθείας, ο χοϊκός Αδάμ ελευθερώνεται και γίνεται «καινός άνθρωπος». Γι’ αυτό η νηπτική εργασία μας ελευθερώνει ριζικά από το κακό. Εδώ λοιπόν πρέπει να δώσουμε προσοχή στην ζωή μας. Αν θέλουμε να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας, να φροντίσουμε να πλουτίσουμε τον νουν μας με την επιμέλεια της νήψεως.

Ένα μέρος της νήψεως είναι και η νοερά προσευχή. Η θεωρία του Θεού είναι ένα άλλο μέρος.΄Ολα αυτά τα μέρη, όταν ενωθούν σε μια προσπάθεια του ανθρώπου, συν τω χρόνω φέρνουν την αγιότητα…

…Ο Ιερός Χρυσόστομος πολλά κεφάλαια έγραψε περί προσευχής και περί νήψεως. Και μεταξύ άλλων λέγει κάτι πάρα πολύ όμορφο: «Η προσευχή, λέγει, είναι φωτισμός της ψυχής, αληθής επίγνωσις του Θεού, μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ιατρός των παθών, αντίδοτον εναντίον των νόσων, φάρμακον εναντίον κάθε αρρώστειας, γαλήνη της ψυχής, οδηγός που φέρει εις τον ουρανόν, που δεν περιστρέφεται γύρω από την γη, αλλά που πορεύεται προς αυτήν την αψίδα, τον ουρανό. Υπερπηδά τα κτίσματα, διασχίζει νοερώς τον αέρα, πορεύεται πάνω από τον αέρα, διασχίζει το σύνολο των αστέρων, ανοίγει τας πύλας των ουρανών, ξεπερνά τους αγγέλους, υπερβαίνει τους Θρόνους και τις Κυριότητες, διαβαίνει τα Χερουβείμ και αφού διέλθη υπεράνω όλης της κτιστής φύσεως, έρχεται πλησίον αυτής της απροσίτου Τριάδος. Εκεί προσκυνεί την Θεότητα. Εκεί αξιώνεται να γίνη συνομιλητής με τον Ουράνιο Βασιλέα. Δι’ αυτής (της προσευχής), η ψυχή, η οποία υψώθη μετέωρος εις τους ουρανούς, εναγκαλίζεται τον Κύριον κατά τρόπον ανέκφραστον, όπως ακριβώς το νήπιον εναγκαλίζεται την μητέρα του, και με δάκρυα φωνάζει δυνατά , επιθυμώντας να απολαύση του θείου γάλακτος. Ζητεί δε αυτά που πρέπει, και λαμβάνει δωρεάς ανωτέρας από όλην την ορατήν φύσιν…»

… Αυτή η προσοχή η πνευματική μας γίνεται φως και σαν φως φωτίζει τον δρόμο. Κι ένας δρόμος φωτισμένος από την νήψι, είναι και ο δρόμος προς την ιερά εξομολόγησι. Τον φωτίζει η προσοχή, που προτρέπει τον άνθρωπο να τακτοποιήση τον λογαριασμό του με τον Θεό. Και οδηγείται με την φώτησι της νήψεως εις αυτό το μέγα μυστήριο κι εκεί εναποθέτει όλο το χρέος, όλη την ακαθαρσία των αμαρτημάτων. Μπαίνει μέσα σ’ αυτό το λουτρό και βγαίνει ολοκάθαρος. Και λέγω ότι πρέπει να έχουμε πολλή χαρά στην ψυχή μας, όταν αξιωνόμεθα να φθάσουμε σ’ αυτό το λουτρό. Πρέπει να πανηγυρίζουμε και να ευχαριστούμε τον Κύριο που άφησε αυτό το λουτρό, που άφησε αυτήν την εξουσία του «δεσμείν και λύειν». Όσα λύση ο πνευματικός, τα λύνει κι ο Θεός. Όσα συγχωρεί ο εκπρόσωπος του Θεού, τα συγχωρεί και ο Κύριος.

Κι όταν εδώ κάτω κριθή ο άνθρωπος, δεν κρίνεται επάνω στο μεγάλο και φοβερό δικαστήριο. Μεγάλη ευκαιρία, εάν φθάση ο άνθρωπος μέχρις εκεί. Γι’ αυτό όσοι έχετε αξιωθή αυτού του λουτρού και συνεχώς το λέρωμα της ψυχής το καθαρίζετε με το λουτρό αυτό το νπευματικό του θείου μυστηρίου, πρέπει να έχετε πάρα πολύ μεγάλη χαρά, διότι πάντοτε η θύρα του παραδείσου θα είναι ανοιχτή. Κι αν ο θάνατος ακολουθήση, ουδεμία ανησυχία. «Ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην». Όταν είναι έτοιμος ο άνθρωπος, δεν ταράσσεται εις το πλησίασμα του θανάτου. Ηξεύρει ότι δεν μπορεί να είναι λάθος ο λόγος του Θεού, που έδωσε αυτήν την εξουσία. Το γνωρίζουμε σαν μυστήριο της Εκκλησίας και το βλέπουμε στην πράξι και στην εφαρμογή. Όταν ο άνθρωπος κάνη την ιεράν εξομολόγησιν με πόθο, με ταπείνωσι και με επίγνωσι, νοιώθει την ευτυχία μέσα στην ψυχή του, την ελάφρωσι και την αγαλλίαση. Απόδειξις εναργής ότι οι αμαρτίες του έχουν συγχωρηθή. Και όταν οι αμαρτίες συγχωρηθούν, τότε αίρεται κάθε φόβος ανησυχίας και αβεβαιότητος δια την άλλη ζωή…

… Γι’ αυτό με πολύ πόθο, με πολλή αγάπη, με πολλή συναίσθησι να τρέχουμε, να καθαριζώμεθα, να ετοιμαζώμεθα και όταν ακολουθήση ο θάνατος ,να φύγουμε ειρηνικά. Αμήν.

Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ 

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

(ΟΜΙΛΙΑΙ)

ΤΟΜΟΣ Α΄

ΕΚΔΟΣΙΣ

ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

2005

http://ellasnafs.blogspot.gr

ΠΕΡΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό και τον δεχόμαστε ως Πατέρα και Θεό μας, έχουμε εμπιστοσύνη σε όλα όσα μας παρέδωσε και αποδεχόμαστε με την καρδιά μας όλα τα μυστήρια που θέσπισε για την σωτηρία της ψυχής, όπως είναι η Βάπτιση, η Εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία.

Όσοι αγαπούμε ειλικρινά το Χριστό, εξετάζουμε από ειλικρινή διάθεση αξιοπρέπεια και σεβασμό, να ερευνήσουμε, μάθουμε και να δούμε ποια είναι η διδασκαλία του Χριστού σχετικά με την συγχώρεση και με ποιον ακριβώς τρόπο την λαμβάνουμε. Δεν είναι πράγμα τίμιο να αμφισβητούμε τον τρόπο που διάλεξε να μας παράσχει την άφεση, την συγχώρεση των αμαρτιών μας. Δεν είναι φιλότιμο να απορρίπτουμε όσα δυσκολευόμαστε εμείς οι ίδιοι να κατανοήσουμε και να εφαρμόσουμε. Δεν διαλέγουμε τα Μυστήρια του Χριστού, κατά προτίμηση και διπλωματική αρέσκεια δική μας.

Έχοντας απόλυτη συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας, φέρνουμε κατά νου τον Λόγο του Θεού που λέγει: «Ουδείς αναμάρτητος», και «πας άνθρωπος ψεύτης» (Ψαλμ. 115, 2). Όποιος λέγει λοιπόν ότι δεν έχει αμαρτίες, ψεύδεται ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και όλοι έχουμε ανάγκη καθαρμού και συγχωρήσεως. Το θέμα είναι πως λαμβάνουμε την συγχώρηση… Εφ’ όσον αυτή παρέχεται από το Θεό, τότε ο Ίδιος ο Θεός μας παρέχει και τον τρόπο το δικό Του που θέλει ο Ίδιος και επιθυμεί, να μας συγχωρεί.

Δεν θα καθίσουμε να φτιάξουμε δικό μας «ευαγγέλιο» και να εφεύρουμε δικό μας τρόπο αφέσεως και συγχωρήσεως. Ούτε στην εικόνα μπορώ να πάω, ούτε μέσα μου κρυφά μπορώ να πω ένα απλό, μηχανικό και ασυναίσθητο «ήμαρτον». Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δεν το θέλει έτσι ο Θεός! Δεν το δέχεται και είναι υποκριτικό, φαρισαϊκο και ανώδυνο. Δεν εμπεριέχει το ιεροπρεπές στοιχείο της ντροπής που τσακίζει τον εγωϊσμό, ταπεινώνει την έπαρση και διενεργεί την μεταμέλεια, το προστάδιο της μετανοίας.

Ο Θεός, έχει τους λόγους Του, που διάλεξε ανθρώπους να μας βαπτίζουν, ανθρώπους να μας εξομολογούν, ανθρώπους να μας κοινωνούν και ανθρώπους να μας παντρεύουν και… να μας κηδεύουν. Όπως δηλαδή δεν μπορώ να βαπτίσω το παιδί μου μπροστά σε μια εικόνα, μέσα σε μια λεκάνη, ούτε μπορώ να κοινωνήσω στο σπίτι μου, μπροστά σε μια εικόνα με ψωμί και κρασί, διότι θα παραμείνει απλό και φυσιολογικό ψωμί και κρασί και ΔΕΝ θα είναι πραγματικό «Σώμα και Αίμα Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον»… Θα μπορούσε να διαλέξει και να διατάξει αγγέλους να μας εξομολογούν, μα δεν το έκανε. Διάλεξε ανθρώπους, εμπίστους, εμπείρους, φωτισμένους και αγιασμένους να μας εξομολογούν.

Η εξομολόγηση είναι από το Θεό και ΟΧΙ εφεύρεση των ιερέων, όπως λένε οι άπιστοι. Ο Χριστός, όπως παρήγγειλε στους Αποστόλους να πάνε σε όλα τα Έθνη να κηρύξουν το Λόγο Του και την Αλήθειά Του, επίσης τους παρήγγειλε να μας εξομολογούν. Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Κεφ 20, Στιχ, 20-23 διαβάζουμε:

«Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται!»

Παρατηρούμε πρώτον πως η εξομολόγηση είναι βασική, κύρια, συγκεκριμένη Αποστολή. Και μάλιστα την παρομοιάζει με την Αποστολή τη δική Του από τον Πατέρα Του. «Σας στέλνω, όπως με έστειλε Εμένα ο Πατέρας.» Και αυτή η αποστολή, δεν είναι γενική κι αφηρημένη για το κηρυκτικό τους έργο, αλλά συγκεκριμένη, για την εξομολόγηση, για αυτό και λέγει αμέσως μετά: «και τούτο ειπών». Αυτό είναι το συνδετικό, για να δείξει ότι συνδέει αυτή την αποστολή και ειδική εξουσία, την οποία θα τους δώσει αμέσως μετά, με το να εξομολογούν τους πιστούς και να συγχωρούν αμαρτίες. Φοβερό πράγμα αυτό.

Και συνεχίζει ο Χριστός: «Ενεφύσησε και λέγει αυτοίς, λάβετε Πνεύμα Άγιον». Αυτό το εμφύσημα αποτελεί προσωπική επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, έκτακτη εξουσία να εξομολογούν. Ενώ η Αγία Πεντηκοστή θα λάμβανε χώρα πολύ αργότερα, όμως τώρα, τους χαρίζει έκτακτη δύναμη και εξουσία του Αγίου Πνεύματος, τους φυσάει κατά πρόσωπο ενώ θέτει τας χείρας Αυτού επί της κεφαλής αυτών και λέγει:«ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.» Όσοι θα έρχονται σε σας και θα εξομολογούνται, εδώ εννοείται ειλικρινώς και όχι εμπαικτικώς και υποκριτικώς, τότε θα είναι συγχωρημένοι, όσοι όμως ΔΕΝ έρχονται, είτε από ντροπή, είτε από άγνοια και περιφρόνηση της εντολής του Θεού και άρνηση Θεού, τότε αυτοί ΔΕΝ συγχωρούνται! Και δεν είναι μικρό πράγμα να κολαστούμε από άρνηση Θεού! Και δεν το κάνει με απειλή, για να μας φοβίσει αλλά για να μας δείξει πόσο σοβαρό και αναγκαίο είναι για τη σωτηρία μας, πόσο σημαντικό και ωφέλιμο για την ψυχή μας. «Τα καλά και ωφέλιμα ταις ψυχαίς ημών» παρακαλούμε στη Θεία Λειτουργία.

Κι ενώ οι περισσότεροι κάνουμε τα πάντα για τα καλά και ωφέλιμα των σωμάτων ημών, δεν φροντίζουμε όμως με τον ίδιο ζήλο και την ίδια ένταση για την ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι αθάνατη και αυτήν μόνο θα πάρουμε μαζί μας. Δεν θέλουμε να είμαστε από αυτούς που έντρομοι και σοκαρισμένοι θα ακούσουν με αυστηρότητα και οργή από το Θεό να τους λέγει «φύγετε από Μένα οι κατηραμένοι στο πυρ το εξώτερον, ουκ οίδα υμάς» δεν σας γνωρίζω, αφού δεν κάνατε το θέλημά Μου, κι ας λέγατε χίλια-δυό «Κύριε, Κύριε», δεν σώζεστε, «ου (όχι) πας ο λέγων Μοι Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των Ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του Πατρός Μου!» (Ματθ. 7, 21).

Αγαπητοί μου, η εξομολόγηση είναι θέλημα Θεού Πατρός και πρέπει πάση θυσία να βρούμε τη δύναμη και την πίστη να εξομολογηθούμε. Να παρακαλέσουμε το Θεό να μας φωτίσει και να μας ενισχύσει. Να ζητήσουμε και τη βοήθεια κάποιου καλού, σοφού και εμπείρου πνευματικού, ώστε να ξεκαθαρίσει μέσα μας όποιες αμφιβολίες.

Ένα φρικτό και ανατριχιαστικό Αγιογραφικό χωρίο, το οποίο δείχνει πόσο σοβαρό παράπτωμα και τι μεγάλη αμαρτία είναι να κοινωνάει κανείς χωρίς να έχει εξομολογηθεί, είναι αυτό το οποίο παραθέτω παρακάτω με πολύ προσοχή και διάκριση. Πάνω από όλα σας το μεταφέρω με Αλήθεια Χριστού, διότι αυτήν ακριβώς την Αλήθεια, -ο Χριστός είναι η Αλήθεια-, και αυτήν την Αλήθεια πρέπει να επιζητούμε και όχι να αναγκάζουμε τους ιερείς και τους θεολόγους να την κρύβουν για να μην φοβηθούμε και πανικοβληθούμε εμείς οι βολεμένοι και τάχα «ανήξεροι…»…

Σκοπός του Χριστού δεν είναι να μας πανικοβάλει αλλά να μας διδάξει, να μας προετοιμάσει και να μας ενημερώσει καταλλήλως ώστε να είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι των πράξεών μας, για να μη γυρίσει εκ των εστέρων κάποιος να πει «δεν ήξερα, δεν ευθύνομαι και γιατί να τιμωρούμαι…»

Το κρισιμότατο, ζωτικότατο αλλά και θλιβερότατο χωρίο είναι στην Α’ Προς Κορινθίους Επιστολή, Κεφάλαιο 11, Στίχους 17 έως 34. Εκεί ο Απόστολος Παύλος αναλύει το Μυστήριο και την επιτακτική αναγκαιότητα της διακρίσεως ότι αυτό που λαμβάνουμε είναι πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού και έτσι δεν πρέπει να προσερχόμαστε αναξίως, ανέτοιμοι, ανεξομολόγητοι, με έχοντας διακρίνει, κρίνει και κατακρίνει τον εαυτό μας για ενοχές των αμαρτιών μας. Συγκεκριμένα, οι Στίχοι 27 έως 30, λέγουν:

«Ός ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. δοκιμαζέτω δὲ (ας εξετάζει καλά) ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί!»

Για αυτό ακριβώς, μας λέγει ο Λόγος του Θεού, υπάρχουν πολλοί βαριά ασθενείς ανάμεσά σας και «ικανοί» αρκετοί μάλιστα πεθαίνουν, διότι δεν διακρίνουν, δεν πιστεύουν, δεν ομολογούν πως αυτό – τούτο εστί ΑΛΗΘΩΣ και όχι «συμβολικώς» το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και προσέρχονται ΑΝΑΞΙΩΣ χωρίς να σέβονται και να υπακούουν στη διαταγή του Χριστού να συγχωρεί μόνο όσους προσέρχονται στους ιερείς για εξομολόγηση! Ας προσέξουμε πάρα πολύ αυτό το φρικτό – θανατικό και κολάσιμο αμάρτημα και ας μην παίζουμε με τα «εν ου παικτοίς!»

Είναι πολύ καλύτερα να μην κοινωνήσουμε καθόλου παρά να κοινωνούμε ανεξομολόγητοι, ανέτοιμοι, ανάξιοι, “για το καλό του χρόνου” και για καλή τύχη από καλή τάχα συνήθεια «σα καλοί χριστιανοί της λαμπαδούρας!»

Σας παραθέτω μερικά χωρία, λίγα και επιλεκτικά, από Αγίους Πατέρες και αλλά και Γέροντες της Εκκλησίας μας για να στηρίξουμε περισσότερο αυτή την μεγίστη ανάγκη αυτού Μεγίστου Μυστηρίου. Η Διδαχή 4, 14 των Αγίων Αποστόλων, μας προτρέπει:

«Στην Εκκλησία να εξομολογείσαι τα παραπτώματά σου, και όχι μέσα σου πονηρά, στη συνείδησή σου, διότι η εξομολόγηση είναι η οδός της ζωής!»

Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, Αποστολικός Πατέρας, ομολογεί:

«Όλους όσοι μετανοούν τους συγχωρεί ο Κύριος, εάν μετανοήσουν εις ενότητα Θεού και εις συνέδριον επισκόπου», δηλαδή στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως που ευλογούν οι επίσκοποι διά μέσου πνευματικών».

Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει πως «είναι ανάγκη να εξομολογούμεθα τα αμαρτήματα εις τους εμπεπιστευμένoυς την οικονομίαν των μυστηρίων του Θεού» (Α’ Κορ. δ’ 1), επειδή και οι πρώτοι Χριστιανoί «εξομολογούντο εις τους απoστόλoυς, οι οποίοι και εβάπτιζον άπαντες» (Μ. Βασιλ, Όροι Κατ’ Επιτ. 288).

Ο Αγιος Ιωάννης ο Xρυσόστoμoς αναφέρει για τους ιερείς:

«Ενώ κατοικούν και περιφέρονται ακόμη εις την γην, ανέλαβον την διεύθυνσιν ουρανίων υποθέσεων με εξουσίαν που δεν έδωσεν ο Θεός ούτε εις τους αγγέλους, ούτε εις τους αρχαγγέλους. Είπεν εις τους ιερείς: όποιων τας αμαρτίας κρατήσετε, θα είναι κρατημέναι» (Χρυσ., Περί Ιερωσ. Λόγος γ’ 5). Και προσθέτει ο Πάγχρυσος στη γλώσσα: “Μετά τον θάνατο δεν υπάρχει πλέον καιρός μετανοίας, και στον άδη η ψυχή η οποία νεκρώθηκε εξαιτίας των αμαρτιών, δεν μπορεί πλέον να επανέλθει στην ζωήν την κατά Θεόν.”

Επίσης ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:

“Στην ζωή την οποία βρισκόμαστε, είμαστε ικανοί και να πράξουμε και να ενεργήσουμε, στην δε μέλλουσα και αιώνια ζωή, δεσμεύονται όλες οι πρακτικές δυνάμεις της ψυχής και δεν υπάρχει ευκαιρία να πράξουμε κάτι το αγαθό, για την άφεση των αμαρτιών.”

Ο Μέγας Ισαπόστολος, Προφήτης και Ευεργέτης του Έθνους μας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λέγει ένα πολύ φρικτό μα αληθινό λόγο:

“Χριστιανός που δεν έχει Βαπτισθεί και δεν έχει Εξομολογηθεί, δεν μπορεί να σωθεί!”

Ο Νέος Άγιος Γέροντας Πορφύριος είπε:

«Πρέπει να εξομολογούμαστε τακτικά και καλά, γιατί και Πατριάρχης να είναι κάποιος, αν δεν εξομολογείται δεν μπορεί να σωθεί!»

Ο Νέος Άγιος Γέροντας Παϊσιος είπε:

«Ο Θεός παρακολουθεί την καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενό της. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας, να μετανοούμε για το παρελθόν και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μην χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας».

Και ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε:

«Δεν σε κατηγορώ ότι έκανες αμαρτίες πολλές και σοβαρές, όχι, άνθρωπος είσαι. Σε κατηγορώ, γιατί δεν εξομολογείσαι. Γι’ αυτό σε κατηγορώ. Έπεσες; Στον πνευματικό! Ξαναέπεσες; Στον πνευματικό, όλα στον πνευματικό! Και η οσία Μαρία, πρώτα εξομολογήθηκε!»

Και όπως είπε ένας μεγάλος θεολόγος του αιώνα μας, ο Δημήτριος Παναγόπουλος:

«Έχουμε πολλούς μετανοημένους μα ουδέποτε εξομολογημένους. Εχουμε πολλούς εξομολογημένους μα ουδέποτε μετανοημένους. Δυστυχώς έχουμε πολύ λίγους μετανοημένους και εξομολογημένους!»

Ας φροντίσουμε να ανήκουμε στην τελευταία μερίδα, στους μετανοημένους και εξομολογημένους, αμήν, γένοιτο Κύριε!

 του θεολόγου Ν. Πανταζή

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Η εξομολόγησις των αμαρτιών

Ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας λέγει ότι: «Η εξομολόγησις των λογισμών στον Πνευματικό είναι το θεμέλιο της πνευματικής ζωής και η ελπίς της σωτηρίας για όλους τους πιστούς»

Πατέρες και αδελφοί,

Ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά καθήκοντα των μοναχών αλλά και των λαϊκών χριστιανών, είναι η εξομολόγησις των αμαρτιών. Γι αυτό, όσα πρόκειται να είπω παρακάτω, θα έχουν σχέσι με αυτό το Μυστήριο.

Κατ' αρχάς πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας ότι όλοι οι άνθρωποι είμεθα αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού, άλλοι περισσότερο και άλλοι ολιγώτερο. Αυτό μας το λέγει και η Αγία Γραφή ως εξής: «Τίς γάρ ων βροτός, ότι έσται άμεμπτος, ή ως εσόμενος δίκαιος 

γεννητός γυναικός;» (Ιώβ 15, 14), ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει στην πρώτη του επιστολή στίχο 8 και 9 «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ούκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ούκ έστιν εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας».

Η εξομολόγησις για να είναι σωστή και ευάρεστος στον Θεό, πρέπει να έκπληροί τις έξης προϋποθέσεις:

Πρέπει να γίνεται ενώπιον του Πνευματικού.

Να είναι πλήρης. Δηλαδή να περιλαμβάνη όλα τα γενόμενα αμαρτήματα από τον εξομολογούμενο από την παιδική του ηλικία η από την τελευταία του εξομολόγησι και να μη αποκρύπτη τίποτε απ' αυτά.

Να γίνεται με την θέλησή μας σύμφωνα με την Αγία Γραφή που λέγει: «Και εκ θελήματος μου εξομολογήσομαι αυτώ» (Ψαλμ. 21,7).

Να γίνεται με ταπείνωσι και συντριβή, όπως λέγει η Γραφή: «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει» (Ψαλμ. 50,18).

Να είναι άσπιλος, δηλαδή να μη ενοχοποιή άλλους ο εξομολογούμενος, ούτε τους άλλους ανθρώπους, ούτε κάποιο από τα κτίσματα του Θεού, ούτε ακόμη και τον διάβολο, αλλά μόνο τον εαυτό του να θεωρή ένοχο και υπεύθυνο για τις πράξεις του, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Εάν θέλης να κατηγορήσης κάποιον, μόνο τον εαυτό σου να κατηγορήσης», ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει: Λέγε και μη εντρέπεσαι: «ιδικό μου είναι το πρήξιμο, πάτερ, ιδική μου είναι και η πληγή από την ακηδία μου έγινε το τάδε και το τάδε έργο και όχι από άλ¬λον. Κανείς δεν είναι ένοχος γι' αυτό ούτε άνθρωπος, ούτε πνεύμα, ούτε σώμα, ούτε κάποιος άλλος, παρά η οκνηρία μου».

Πρέπει να είναι ειλικρινής, δηλαδή να λέγη την αλήθεια ο χριστιανός και μόνο αυτά τα οποία έκανε ο ίδιος χωρίς να φανερώνη ονόματα προσώπων με τα όποια έχουν σχέση οι αμαρτίες του. Ο Θεός αγαπά την αλήθεια, κατά την μαρτυρία της Γραφής που λέγει: «έστι γάρ αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν, και έστιν αισχύνη δόξα και χάρις» (Σοφία Σειράχ 4, 21). Η εντροπή αυτή την οποία υπομένεις στην εξομολόγησι σε απαλλάσσει από την εντροπή εκείνη την οποία με αισθανθούμε όλοι οι άνθρωποι την φοβερά εκείνη ημέρα της Μελλούσης Κρίσεως, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 4ο Λόγο του: «Δεν γίνεται παρά μόνο με την εντροπή να λυτρωθής από την αιωνία εντροπή».

Η εξομολόγησις να είναι αποφασιστική, δηλαδή να πάρουμε μία μεγάλη απόφασι ενώπιον του Πνευματικού ότι δεν με αμαρτήσουμε πλέον με την βοήθεια της θείας Χάριτος και μάλιστα, καλλίτερα χιλιάδες φορές να αποθάνουμε, παρά να αμαρτήσουμε με την θέληση μας. Όποιος δεν επήρε αυτή την απόφαση είναι με το ένα πόδι του στον Πνευματικό και με το άλλο στην αμαρτία. Μερικοί εξομολογούνται με το στόμα, ενώ με την καρδιά τους επιθυμούν πάλι την αμαρτία, ομοιάζοντες με τον σκύλο, ο όποιος επιστρέφει πάλι στο ίδιο ξέραμά του η με το χοίρο που, ενώ λούζεται και πλένεται, πάλι επιστρέφει μέσα στις λάσπες και κυλίεται.

Άλλοτε πάλι πολλοί πιστοί κάνουν την εξομολόγηση από συνήθεια, επειδή επλησίασε η Γέννησις του Κυρίου η το Πάσχα η διότι κινδυνεύουν να αποθάνουν. Διαβάζουμε στο Γεροντικό ότι ένας μεγάλος ησυχαστής έβλεπε τις ψυχές να κατεβαίνουν στον άδη, όπως πέφτουν οι νιφάδες του χιονιού στην περίοδο του χειμώνος, και αυτές όχι γιατί δεν εξομολογούντο, αλλά δεν εξομολογούντο σωστά και με την απόφαση να μην αμαρτήσουν πλέον. Γι' αυτό λέγει ο Μέγας Βασίλειος ότι τίποτε δεν ωφελεί η εξομολόγησις αυτόν που εξομολογείται, αν δεν μισεί με την καρδιά του την αμαρτία, διότι δεν έχει καμμία ελπίδα διορθώσεώς του.

Στην συνέχεια σημειώνουμε τους τρόπους με τους oποίους ο πιστός, μετά την καθαρή εξομολόγηση που έκανε στον Πνευματικό, θα ημπορέση να διαφυλαχθή από τις διάφορες πτώσεις στην αμαρτία:

Πρώτος τρόπος αποφυγής της αμαρτίας είναι η μνήμη του θανάτου και των εξομολογηθέντων αμαρτιών. Αυτό έκανε ο Προφήτης Δαβίδ, ο όποιος, μετά την συγχώρησι που έλαβε από τον Θεό για τις δύο μεγάλες αμαρτίες του, είχε πάντοτε προ των οφθαλμών του τον θάνατο, όπως ο ίδιος λέγει: «Ότι την ανομία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διά παντός» (Ψαλμ. 50, 4).

Η μνήμη του θανάτου μας βοηθή να μην αμαρτάνουμε όπως λέγει και η Γραφή: «Υιέ, μιμνήσκου τα έσχατα σου, και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφία Σειράχ 7,.16). Ενώ η υπενθύμισις των αμαρτιών δεν θα πρέπη να καταλήγη σε λεπτομέρειες, διότι υπάρχει ο κίνδυνος εκ¬δηλώσεως της εμπάθειας του ανθρώπου.

Μετά την εξομολόγηση ν' αποφεύγονται οι αιτίες της αμαρτίας. Οι φιλόσοφοι λέγουν ότι, οι ίδιες αιτίες κηνούν πάντοτε στις ίδιες αμαρτίες. Προπαντός αυτοί που έπεσαν σε σαρκικές αμαρτίες πρέπει πολύ ν' αποφεύγουν τις εμπαθείς φιλίες και συνομιλίες με πρόσωπα με τα όποια ημάρτησαν. Η Αγία Γραφή μας λέγει ότι «αυτός που φοβάται τον κίνδυνο, δεν θα πέση σ' αυτόν» (Σοφία Σειράχ 3,25).

Το τρίτο όπλο αποφυγής της αμαρτίας είναι η συχνή εξομολόγησις. Απ' αυτή προέρχονται πέντε ωφέλειες:

Όπως τα πουλάκια δεν επιστρέφουν πάλι, όταν βρουν την φωλιά τους χαλασμένη, έτσι και οι δαίμονες φεύγουν για πάντα απ' αυτούς που εξομολογούνται συχνά, διότι έτσι τους χαλούν τις φωλιές και τις παγίδες. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «Για ποιά αιτία ο Νεεμάν ο Σύρος λούσθηκε επτά φορές, στον Ιορδάνη; Για να διδάξη όλους μας ότι πρέπει συχνά να εξομολογούμεθα, να λουζώμεθα στα νερά της μετανοίας». Και συνεχίζει λέγοντας: «Είπα να εξομολογούνται συχνά και οι Τιμιώτατοι Πατριάρχαι, αρχιερείς, Πνευματικοί, Ιερείς, διότι σε μερικούς τόπους εχάλασε η καλή αυτή συνήθεια για τέτοια ιερά πρόσωπα. Απορώ πράγματι. Για ποιά αιτία, προτρέπετε άλλους να κάνουν το έργο αυτό. διότι μόνο ο πάπας φαντάσθηκε τον εαυτό του αναμάρτητο και ποτέ οι πατριάρχαι και αρχιερείς της Ανατολικής Εκκλησίας». Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, πιστός έστι και δίκαιος, ίνα άφη ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ Ιωάν. 1,4).

Εάν δεν γίνεται συχνή εξομολόγησις, δυσκολότερα ξερριζώνονται τα πάθη από μέσα μας. Όπως το γέρικο και μεγάλο δένδρο δεν μπορεί να κοπή με μία μόνο τσεκουριά, έτσι και ένα συνηθισμένο κακό δεν μπορεί να εκδιωχθή με μία μόνο συντριβή της καρδίας, αλλά με πολλές.

Ο άνθρωπος που εξομολογείται συχνά, διατηρεί ευκολώτερα στην μνήμη του τα παραπτώματα που διέπραξε από την τελευταία έξομολόγησι του, εν αντιθέσει με εκείνον που εξομολογείται σπανίως και δυσκολεύεται να κάνη ακριβή και λεπτομερή εξομολόγησι. Γι' αυτό ο διάβολος, όταν θα εμφανισθή στην ώρα του θανάτου του, δεν θα έχη να του παρουσιάση τίποτε, εφ' όσον πάντοτε λεπτομερώς τα εξωμολογείτο.

Αυτός που εξομολογείται συχνά, έστω και να πέφτη στο ίδιο θανάσιμο ίσως αμάρτημα, τρέχει αμέσως να εξαγορεύση την αμαρτία του, λαμβάνει πάλι την άφεσι και την Χάρι του Θεού και έτσι ελαφρύνει την συνείδησί του από το βάρος της αμαρτίας.

Η τέταρτη ωφέλεια είναι ότι ο εξομολογούμενος συχνά, εάν τον εύρη η ώρα του θανάτου, είναι ψυχικά έτοιμος, έχει την Χάρι του Θεού και την ελπίδα της σωτηρίας του. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ο διάβολος πηγαίνει πάντοτε στην ώρα του θανάτου των δικαίων και των αμαρτωλών, μήπως και εύρη τον άνθρωπο στην αμαρτία για να του πάρη την ψυχή».

Η πέμπτη ωφέλεια είναι ότι ο εξομολογούμενος συχνά αγωνίζεται να εγκρατεύεται από την αμαρτία, ενθυμούμενος ότι πριν ολίγες ημέρες πάλι εξομολογήθηκε και έχει να λάβη κανόνα και μεγάλη εντροπή ενώπιον του Πνευματικού του, ο όποιος με τον ελέγξη γι' αυτά που πάλι έκανε.

Το τέταρτο όπλο αποφυγής της αμαρτίας είναι η ενθύμησις της εσχάτης Κρίσεως και η απόκρισης που με δώση ο Δίκαιος Κριτής την ήμερα εκείνη στους αμαρτωλούς: «Πορεύεσθε απ' εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιων το ήτοιμασμένον τω διαβόλο και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. 25, 41).

Το πέμπτο όπλο είναι η μνήμη των αιωνίων βασάνων του Άδου, δηλαδή η μνήμη ότι η αμαρτία μας αποχωρίζει από τον Θεό και την ευφροσύνη των δικαίων και ότι τα αιώνια βάσανα του Άδου, τα όποια, όταν τα σκεπτώμεθα, δεν με βασανίσουν την ψυχή μας, διότι η ενθύμησίς τους με μας προκαλέση μετανοια.

Και τώρα εν κατακλείδι αυτού του κηρύγματος μου, παρακαλώ όλους τους αγαπητούς μου αδελφούς, που με διαβάσουν αυτές τις σειρές να προσεύχωνται για μένα τον ανάξιο και πολύ αμαρτωλό να με βοηθήση ο Θεός να θέσω και εγώ μία καλή αρχή και να μη ξεχάσω αυτά που σάς είπα. Αμήν.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ

«Πνευματικοί Λόγοι»

εκδ. Ορθόδοξη Κυψέλη»

Θεσσαλονίκη 1992

http://makkavaios.blogspot.gr

Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό …

Να δοκιμάσουμε να γίνουμε ένα με το Χριστό. Αρχίζοντας σήμερα, αρχίζοντας τώρα. Τώρα να βάλουμε μια αρχή για τη σωτηρία μας, να πάρουμε την απόφαση: «Κύριε εγώ αμάρτησα μέχρι τώρα. Είπα ψέματα, έκανα κακό στους άλλους, κατέκρινα, υπερηφανεύτηκα, πόρνεψα- τώρα Χριστέ βοήθησέ με να κάνω μια νέα αρχή. Πιστεύω σε εσένα και ότι με θέλεις κοντά Σου» Γιατί ο Χριστός λέει: «Κάνε σήμερα το πρώτο βήμα προς Εμένα! «Και ο διάβολος λέει: «Κάνε το, κάνε το αλλά όχι σήμερα! Μετανόησε, μετανόησε αλλά όχι σήμερα! Αύριο!

Κάποιος έλεγε ότι τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα. Δε θα ζήσουμε αιώνια σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε: «Μην αναβάλλεις τη μετάνοια για αύριο! Αυτό το αύριο δεν έχει τελειωμό». Μέχρι το τέλος της ζωής θα υπάρξει ακόμη ένα αύριο, αύριο, αύριο και ίσως χιλιάδες αύριο να έχεις, αλλά ίσως να μην τα πιάσεις. Αλλά τα αύριο δεν τελειώνουν και εσύ ίσως αύριο να πεθάνεις αμετανόητος. Ν’ αφήσουμε το αύριο στα χέρια του Θεού. Εμείς γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε σήμερα, εδώ και τώρα.

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Διάλογος, πάπας Ρώμης έλεγε:

«Εκείνος που υποσχέθηκε την άφεση των αμαρτιών, δεν υποσχέθηκε σ’ εκείνον που αμαρτάνει ότι θα ζει μέχρι την επόμενη μέρα». Ο Χριστός δεν μας είπε: «Θα ζήσετε μέχρι αντιμεθαύριο, εξομολογηθείτε σήμερα ή αύριο».

Θυμηθείτε τον Αγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο ¨ Μετανοείτε ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών και αν εμείς μείνουμε μακριά από τη μετάνοια, απομακρυνόμαστε από τη Βασιλεία των Ουρανών.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Δεν πρέπει ν’ αναβάλουμε την ημέρα που θα διορθωθούμε, επειδή τίποτα δεν είναι σίγουρο για εμάς». Όποιος ζει σκεπτόμενος ότι ίσως την άλλη ημέρα θα πεθάνει, εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό τα τάλαντα που του έδωσε ο Θεός. Να μην πεθάνουμε με τα τάλαντα στην τσέπη. Να μη ζούμε χωρίς ν’ αξιοποιούμε ότι μας δίνει ο Θεός.

http://nefthalim.blogspot.gr

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ

balanthsberoia

Γιά τήν ἁμαρτία καί τήν μετάνοια

"Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ"

(Μάρ. 1, 15)

Δέν ὑπάρχει ἁμαρτωλός πού νά προστρέχει στόν Θεό μέ ταπείνωση, προσευχή, καρτερία καί ὑπομονή καί νά μήν εἰσακουστεῖ καί νά βοηθηθεῖ ἀπό τόν Θεό.

Ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἐξαφανίζει τά ἁμαρτήματα. 

Ὁ Θεός δέ ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς τήν ὁμολογία τῶν ἁμαρτημάτων μας, ἐπειδή δέν τά γνωρίζει, ἀλλά ἐπειδή θέλει νά ἔρθουμε σέ συναίσθηση τῶν σφαλμάτων μας, νά δείξουμε καλή διάθεση.

Γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας εἶναι τό νά κατηγοροῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά ἐξιλεώνουμε τόν Θεό μέ τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. 

Ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας δείχνει ὅτι πραγματικά μετανοήσαμε. Ἐπιπλέον μᾶς βοηθᾶ νά κατανοήσουμε πόσο χρέος μᾶς ἐξάλειψε ὁ Κύριος καί, μαθαίνοντας τό μέγεθος τῆς δωρεᾶς, εὐχαριστοῦμε συνέχεια τόν Θεό.

Ἡ ὁμολογία μᾶς κάνει δυσκίνητους στήν ἁμαρτία καί προθυμοτερους στήν ἀρετή.

Συντριβή τῆς καρδιᾶς, κατάνυξη τοῦ λογισμοῦ, ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας καί ἀφοσίωση σ' Αὐτόν μέ προθυμία καί ζῆλο, καί τότε σέ συγχωρεῖ, σέ καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες, σέ κάνει δίκαιο.

Εἶδες μέγεθος φιλανθρωπίας! Ἐκεῖνον πού ἔχει ἁμαρτήσει, μόλις ὀμολογήσει τίς ἁμαρτίες του καί ζητήσει συγγνώμη καί δείξει τήν μελλοντική σταθερότητα μέ μιᾶς τόν καθιστᾶ δίκαιο. 

Ἀπό τήν ἁμαρτία θά ἐλευθερωθοῦμε, ἄν ἐξομολογηθοῦμε καί ὁμολογήσουμε μέ εἰλικρίνεια στόν Χριστό: "Κύριε ἥμαρτον, ἐλέησόν με".

Ἔργα μετανοίας εἶναι τό ταπεινό φρόνημα, ἡ κατάνυξη καί τό πνευματικό πένθος, ἡ πραότητα καί ἡ εὐσπλαχνία τῆς καρδιᾶς. 

Δέν εὐχαριστοῦμε τόν διάβολο τόσο πολύ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε. 

Δέ χανόμαστε τόσο ἀπό τήν ἁμαρτία, ὅσο ἀπό τήν ἀπόγνωση.

Εἶσαι τελώνης; Μπορεῖς νά γίνεις εὐαγγελιστή. Εἶσαι βλάσφημος; Μπορεῖς νά γίνεις ἀπόστολος. Εἶσαι ληστής; Μπορεῖς νά λεηλατήσεις τόν Παράδεισο.

Δέν ὐπάρχει ἁμαρτία πού νά νικᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἔχεις Ἰατρό τόν Κύριο, μπορεῖ νά σέ θεραπεύσει· ζήτησέ Του βοήθεια, καί θά τήν ἔχεις.

Θά σωθοῦμε ὄχι μόνο μέ τά ἔργα μας, ἀλλά μέ τό θεῖο ἔλεος καί τούς οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ἐξαλείφει κάθε ἁμαρτία καί προστατεύει τόν ἄνθρωπο ἀπό μελλοντικές πτώσεις. Ἐκεῖνος πού ἀληθινά ἀγαπᾶ τόν Θεό δέν θέλει ποτέ νά Τόν λυπήσει.

Μητέρα μετανοίας εἶναι ἡ ἡσυχία· ὅποιος δέν μπόρεσε νά ἡσυχάσει, οὔτε νά μετανοήσειμπόρεσε.

Πολύ ὠφελούμαστε ἀπό τήν αὐτοέρευνα καί αὐτοεξέταση. Ἔνδον (ἐντός, μέσα) σκάπτε, ἔλεγε ἕνας σοφός.

Αὐτοί που πενθοῦν κάθε ὥρα καί στιγμή, καί μετανοοῦν καί ταπεινώνονται, γίνονται δεκτικοί τῆς θείας Χάριτος. 

Ὅλα τά ἁμαρτήματα συγχωροῦνται, ἐξαιρουμένης μόνης τῆς ἀπιστίας. 

(ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ

(Συλλογή πνευματικῶν ὁδηγιῶν 

πρός κατόρθωση τῆς τελειότητος)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Γέροντα, μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν τί νὰ ποῦν στὴν ἐξομολόγηση

Γέροντα, μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν τί νὰ ποῦν στὴν ἐξομολόγηση.

– Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν κάνουν λεπτὴ ἐργασία στὸν ἑαυτό τους. Ἂν δὲν κάνουμε λεπτὴ ἐργασία στὸν ἑαυτό μας, τότε καὶ τὰ χοντρὰ μᾶς ξεφεύγουν. Πρέπει νὰ καθαρίσουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας.

Ἕνας τυφλὸς δὲν βλέπει τίποτε.

Ἕνας ποὺ ἔχει ἕνα μάτι, ἔ, αὐτὸς βλέπει· ἀλλὰ πιὸ καλὰ βλέπει αὐτὸς ποὺ ἔχει καὶ τὰ δυὸ μάτια γερά. Καὶ ἂν ἔχη καὶ τηλεσκόπιο καὶ μικροσκόπιο, θὰ βλέπη καὶ τὰ μακρινὰ καὶ τὰ κοντινὰ πολὺ καθαρά. 

Ἕνα ξυλόγλυπτο εἰκονάκι λ.χ. μπορῶ νὰ τὸ τελειώσω σὲ τρεῖς ὧρες. Ἂν ὅμως τὸ ἀφήσω λίγες μέρες καὶ τὸ ξαναδῶ, βρίσκω ἀρκετὲς ἐλλείψεις. Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ τὸ δουλέψω καὶ μιὰ ἑβδομάδα καὶ ἕναν μήνα καὶ δύο χρόνια. Τὸ ἴδιο μπορῶ νὰ τὸ δουλεύω καὶ πέντε χρόνια, ἂν θέλω. Ἀλλὰ μετὰ πρέπει νὰ δουλεύω μὲ φακό. 

Θέλω νὰ πῶ ὅτι καὶ ἡ πνευματικὴ ἐργασία δὲν ἔχει τελειωμό. Ὅσο προχωράει κανεὶς πνευματικά, καθαρίζουν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του πιὸ πολὺ–πιὸ πολύ, καὶ βλέπει τὰ σφάλματά του ὅλο καὶ μεγαλύτερα, καὶ ἔτσι ταπεινώνεται καὶ ἔρχεται ἡ χαρης του Θεοῦ !

Αγίου Πασίου Αγιορείτου

http://proskynitis.blogspot.gr

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας

Ἄς ἐννοήσουμε τό σύντομο τῆς ζωῆς μας καί ἄς δουλεύσουμε τόν Θεό, μέ ἀγάπη, μέ προθυμία καί μέ ταπείνωσι.

Ποιός μετενόησε καί δέν σώθηκε; ποιός εἶπε τό ἡμάρτησα καί δέν συγχωρήθηκε; ποιός ἔπεσε καί ἐζήτησε βοήθεια καί δέν σηκώθηκε; ποιός ἔκλαυσε καί δέν παρηγορήθηκε ἀπό τόν Θεό;

"Ἡμάρτηκα", εἶπεν ὁ ἄνθρωπος, εὐθύς ὁ Θεός συγχωρεῖ· παραβλέπει ὁ Κύριος τό ἁμαρτημά σου. Μέ τήν μετάνοια ὅλα διορθώνονται. Οὐδέν ὑπάρχει, τό ὁποῖον νά νικᾶ τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νά μετανοοῦμε εἰλικρινά.

Ἐν ὄψει τῶν κρισίμων στιγμῶν πού διερχόμεθα, θά πρέπη νά ἑτοιμαζώμεθα ἰδιαίτερα μέ τήν ἐξομολόγησι. Ἡ Ἐκκλησία μας παραδέχεται τρία βαπτίσματα. Τό κανονικό βάπτισμα, τῆς μετανοίας καί τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Θεός δωρεάν μᾶς σώζει. Οἱ κόποι μας δείχνουν τήν προαίρεσί μας.

Τώρα ὁ Θεός φωνάζει διά μέσου τῶν ἁγίωνΓραφῶν, τῶν ἱεροκηρώυκων, τῶν πνευματικῶν πατέρων· "Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν" (Ματθ. 3, 2), ἀλλά δυστυχῶς κωφεύουν στά θεῖα Του προστάγματα μέ διάφορες προφάσεις οἱ ἔξυπνοι!

Πρέπει νά πανηγυρίζουμε καί νά εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο πού ἄφησε αὐτό τό λουτρό στή γῆ, πού ἄφησε αὐτήν τήν ἐξουσία τοῦ "δεσμεῖν καί λύειν". Ὅσα λύση ὁ πνευματικός, τά λύνει κι ὁ Θεός. Ὅσα συγχωρεῖ ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, τά συγχωρεῖ καί ὁ Κύριος. Κι ὅταν ἐδῶ κάτω κριθῆ ἄνθρωπος, δέν κρίνεται ἐπάνω στό μεγάλο καί φοβερό δικαστήριο.

Τώρα, ὅσο ἀκόμη εἴμεθα στήν ζωή, μποροῦμε νά κάνουμε τόν Χριστό μας εὐσπλαχνικώτερο, καί νά Τόν συναντήσουμε μέ καθαρό πρόσωπο μέ τήν μετάνοιά μας καί τήν ἐξομολόγησι. Διαφορετικά, διά τῆς ἀμετανοησίας, θά Τόν συναντήσουμε χωρίς ἔλεος καί συγνώμη. 

Ὁ Θεός νά μᾶς δώση διόρθωσι καί προετοιμασία, γιά νά βρεθοῦμε ἕτοιμοι. Ἄς ἐπιμεληθοῦμε, ὅσο μποροῦμε, τήν ἱερά ἐξομολόγησι.

Ὁ καλός Θεός ἄς ρίξη ἔλεος καί φώτισι, νά ξυπνήσουμε, ὅσο εἶναι ἐνωρίς κι ὅσο ἔχουμε πνοή ζωῆς, διά νά μή μετανοήσουμε κατόπιν χωρίς ἔλεος, χωρίς διόρθωσι...Τώρα, ὅ,τι ἠμποροῦμε νά κάνουμε σ' αὐτόν τόν χρόνο πού ἔχουμε στά χέρια μας… 

Εὔχομαι ὅλοι μας νά ξυπνήσουμε κάι νά προσπαθήσουμε, ὅσο γίνεται περισσότερο, περί τοῦ "ἑνός ἐστι χρείαν"· νά ἀγωνισθοῦμε κάι νά προετοιμστοῦμε. Νά τακτοποιήσουμε τίς σελίδες τοῦ βιβλίου τῆς ζωῆς μας, πού γράφουν τά ἁμαρτήματα, νά τίς σβούησουμε καί νά ἀφήσουμε μόνον τίς σελίδες πού γράφουν τίς καλές πράξεις, ὥστε ὅταν ἀνοιχθῇ τό βιβλίο τῆς συνειδήσεως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νά μή καταισχυνθοῦμε, νά μή χάσουμε τήν ψυχή μας, ἀλλά νά ζήσουμε αἰώνια μέ τόν Χριστό.

Ὅσο καί ἄν λερωθοῦμε, ὅσο καί ἄν ἁμαρτήσουμε, ὅταν μετανοήσουμε, ὅταν ἐπιστρέψουμε, ὅταν προσπέσουμε στόν Θεό μέ εἰλικρινῆ μετάνοια, μέ ἀληθινή ἐξομολόγηση, μέ καθαρή ἐξαγόρευση, ἀποκλείεται νά μήν τύχουμε τῆς συγνώμης τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μετάνοια, ἡ σωστή καί ἀληθινή, ἀποκαθιστᾶ τό πρῶτο βάπτισμα, πού σάν ἁμαρτωλοί τό μολύναμε ὅλοι μας.

Τό καθαρό βιβλιάριο ἑτοιμάζεται ἀπό δῶ, ὅπως τό διαβατήριο...Ὅταν τό διαβατήριο τῆς ψυχῆς μας τακτοποιηθῆ καλῶς ἔναντι τοῦ θείου Νόμου, δέν θά μπορέσουν νά μᾶς σταματήσουν οἱ ἐναέριοι φορολόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐμποδίζουν κάθε ψυχή πρός τά πάνω.

Χωρίς τό Εὐαγγέλιο στά χέρια μας, δέν ἔχουμε ὁδηγό, δέν ἔχουμε πυξίδα, δέν ἔχουμε τίποτα, δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε...

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

(Ἀνθολόγιο σοφῶν ρήσεων ἐπί τοῦ θέματος) 

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ἐξομολογηση... στίς εἰκόνες

Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐξομολόγηση σέ ἱερέα-Πνευματικό;

Πολλοί λένε «ἐγώ τά λέω στήν προσευχή μου, στίς εἰκόνες...».

Εἶναι σωστό;

Ὁ Θεός, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶπε νά ἐνεργοῦμε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, ἀλλά ἔδωσε ἐξουσία στούς Ἀποστόλους Του καί στούς διαδόχους τους, τούς Ἀρχιερεῖς καί τούς Ἱερεῖς-Πνευματικούς, νά συγχωροῦν τίς ἁμαρτίες τῶν μετανοούντων, καί, φυσικά, δέν ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στίς εἰκόνες.

Μετά τήν Ἀνάσταση φύσησε ὁ Κύριος στό πρόσωπο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δίνοντάς τους τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον. Ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται»[1] (δηλ. σὲ ὅποιους συγχωρήσετε τὶς ἁμαρτίες, τοὺς συγχωροῦνται αὐτὲς καὶ ἀπὸ τὸν Θεό· σὲ ὅποιους τὶς κρατεῖτε ἀσυγχώρητες, θὰ μείνουν γιὰ πάντα κρατημένες).

«Ὅποιος δέν προστρέξει στό σωτήριο (μυστήριο) τῆς μετανοίας», διδάσκει ὁ Στάρετς Σάββας, «θά ἀκούσει τήν φοβερή ἀπόφαση τοῦ Κυρίου: «Ἐάν μή μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε»[2] (δηλ. ἐὰν δὲν μετανοήσετε, ὅλοι θὰ χαθεῖτε κατὰ τὸν ἴδιον τρόπο).

Ἀλλά δέν καθαρίζονται ὅλοι, ὅσοι προστρέχουν στό μυστήριο τῆς μετανοίας, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν προσέρχονται ὅλοι μέ τήν δέουσα προσοχή, ταπείνωση καί ὑπακοή ὁπότε καί δέν φθάνουν στήν ἀληθινή μετάνοια.

Ἀρχή τῆς μετανοίας εἶναι ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ συντριβή γι’ αὐτές. «Ὅταν ἀποστραφείς στενάξῃς, τότε σωθήσῃ»[3]. Δηλαδή: Ἐάν, μετά τήν ἀπομάκρυνσή σου ἀπό τόν δρόμο Μου, στενάξεις καί κλάψεις ἐν μετανοίᾳ, τότε μόνον θά σωθεῖς»[4].

Ἀπό τό βιβλίο: Τό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

[1] Ἰω. 20, 23.

[2] Λκ.13,3

[3] Ἡσ. 30,15

[4] Στάρετς Σάββα τοῦ Παρηγορητοῦ, Διδαχὲς τοῦ Στάρετς Σάββα, μετάφραση ἀπὸ τὴ ρωσικὴ γλώσσα: Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτοπουλος, ἀποσπάσματα πού ἐλήφθησαν ἀπὸ τὰ κηρύγματά του: Περὶ ἁπλότητας - Περὶ μετανοίας,

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Γιατί μᾶς φθονοῦν τά δαιμόνια;

Κάποτε μέ εἶχε ἐπισκεφθεῖ ἕνας μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τό ἅγιο Ὄρος. Ἦταν 7 τό ἀπόγευμα. Ἔδειχνε ἄνθρωπο τρομοκρατημένο. Λές καί εἶχε ἰδεῖ φάντασμα. Πράγματι, δέν εἶχα πέσει καί πολύ ἔξω. 

Ὅπως προχωροῦσε ἡ συζήτηση, ἰσχυρίζετο πώς οἱ δαίμονες ἔχουν τήν ἱκανότητα νά παρουσιάζονται στούς ἀνθρώπους ἀκόμη καί αἰσθητά.

-Καί τούς ἔχετε ἰδεῖ; Τόν ρώτησα.

-Ναί, ναί. Τούς εἶδα μέ τά ἴδια μου τά μάτια, ὅπως βλέπω τώρα ἐσένα. Μετά τήν θεία λειτουργία γύρισα στό κελλί μου. Εἶπα νά ξαπλώσω γιά λίγο, μέχρι νά σημάνει ἡ ὥρα γιά φαγητό. Ἡ πόρτα τοῦ κελλιοῦ μου ἦταν κλειστή καί κλειδωμένη. Καί, νά σου, ξαφνικά, βλέπω δύο μαῦρες φιγοῦρες νά στέκονται μέσα στό κελλί μου. Ἀπό ποῦ τάχα μπῆκαν; σκέφτηκα. Καί ἄκουσα τόν ἕνα νά λέγει στόν ἄλλο: "Ἔλα, ἔλα γρήγορα, νά τόν σκοτώσουμε, τώρα πού εἶναι μόνος του!". Κατατρομαγμένος ἀνοίγω διάπλατα τά μάτια, μήπως καί ὀνειρεύτηκα. "Μά εἶναι ξύπνιος", εἶπε ὁ ἄλλος. "Καί τί πειράζει; Φέρε το γρήγορα ἐδῶ". Τούς εἶδα νά μεταφέρουν ἕνα τεράστιο σεντόνι. "Γρήγορα ρέ, ρῖξε το ἐπάνω του. Θά νομίσουν ὅτι πέθανε ἀπό ἀσφυξία". Στά λόγια αὐτά ἀναστατώθηκα. Ἔκαμα τόν σταυρό μου καί φώναξα, ὅσο ἄντεχαν τά πνευμόνια μου:

"Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησέ με!".

Τήν ἴδια στιγμή, λές καί τούς χτύπησε ἠλεκτρικό ρεῦμα, τά δαιμόνια ἐκτινάχθηκαν στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ κελλιοῦ. Ἀφοῦ ἐπῆρα θάρρος, τούς ἐρωτάω:

-Τί θέλετε ἀπό ἐμένα, ταλαίπωροι; Γιατί τόσο μῖσος ἐναντίον τῶν χριστιανῶν;

-Σᾶς φθονοῦμε, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἄδικος. Γιατί θέλετε νά μᾶς πάρετε τήν θέση!

-Τί; Τήν θέση; Ποιά θέση;

-Βέβαια, τώρα μᾶς κάνεις καί τόν ἀνίδεο! Ἀπό τήν μιά διαπράττετε ἕνα σωρό ἁμαρτίες καί ἀπό τήν ἄλλη τρέχετε κάτω ἀπό τό "βρωμοπετραχήλι" τοῦ παπᾶ. Σᾶς μουρμουρίζει κάτι λόγια ἀκαταλαβίστικα· καί ὅλα συγχωροῦνται καί σβήνουν! 

-Καί ἐσεῖς, ἄμα τό θελήσετε, ἔχετε τήν δυνατότητα νά σᾶς συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες σας. Αὐτό ἀρκεῖ, γιά νά καταλάβετε τήν προηγούμενη θέση σας, ἀπό τήν ὁποῖα ξεπέσατε.

-Καί πῶς;

-Ταπεινωθεῖτε! Πηγαίνετε, ἀκόμη καί τώρα, μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί ζητῆστε Του συγνώμη καί ἄφεση.

-Αὐτό δέν πρόκειται νά γίνει ποτέ! Ἀκοῦς, τί λέω; Μέ κανένα τρόπο! Ποτέ! Ποτέ! Οὐδέποτε!!!

-Ἔ, τότε εἶστε ἄξιοι τῆς τύχης σας.

Ὤ! πόσο ἀληθινά εἶναι τά λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς: "ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν".

Ὁ ὑπερήφανος βλέπει τόν Θεό σάν ἀντίπαλό του. Μά καί γιά τόν Θεό ὁ ὑπερήφανος εἶναι ἐχθρός Του. Δηλαδή, ξένος καί ἀποξενωμένος ἀπό τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἀντίθετα, ὁ ταπεινός εἶναι ἄξιος τῆς χάρης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ἄξιος νά ἀποκατασταθεῖ στήν προηγούμενη δόξα του. 

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί διδαχές (Τεῦχος Γ')

Ὅσιος Στάρετς Βαρσανούφιος

Ἔκδοσι Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως Πρέβεζα

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ