Καθαρισμός της καρδίας

Το κέντρο της ζωής μας είναι η απασχόλησί μας με τον πνευματικό νόμο. Αυτός είναι και ο λόγος πού αρνηθήκαμε τον κόσμο και εγκαταλείψαμε τον οικογενειακό βίο, ο οποίος δεν είναι αμαρτωλός. Τον εγκαταλείψαμε, επειδή θελήσαμε να εκφράσωμε με ένα ιδιαίτερο τρόπο την αγάπη μας προς τον Θεό, τηρούντες έτσι με ακρίβεια την πρώτη εντολή. Κληθέντες από τον Θεό, ακολουθήσαμε την φωνή Του για να εφαρμόσωμε αυτή την εντολή. Και για να εύρωμε τον κατάλληλο χρόνο, τον απερίσπαστο μάλλον, εβγήκαμε έξω από την κοινωνία και αρνηθήκαμε τους οικογενείς μας, ασχολούμενοι λεπτομερώς με την εσωστρέφεια, ελέγχοντες τα νοήματα των πραγμάτων… 

Και αυτό τον τρόπο, να ημπορέσωμε να νικήσωμε όχι μόνο την πρακτική μορφή της αμαρτίας, αλλά να την αφανίσωμε από την γέννησί της. Όχι μόνο να μην αμαρτάνωμε πρακτικά, αλλά ούτε κατά διάνοια να έχωμε συνεργασία με το κακό. Και με αυτό τον τρόπο φθάναμε στον μακαρισμό του Κυρίου: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». 

Ο Ιησούς μάς ανέφερε ότι: «Τα έξωθεν εισερχόμενα ου κοινούσι τον άνθρωπο», δηλαδή δεν τον μολύνουν. Εκείνα πού εξέρχονται από μέσα τον κάνουν ακάθαρτο. «Εκ γάρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι». (Ματθ. 15,18). 

Αυτά είναι τα περισσεύματα της ακαθάρτου καρδίας τα οποία κινούμενα από μέσα προς το έξω, δημιουργούν το σώμα της περιεκτικής κακοηθείας. Και τότε καταρακώνεται η ελευθερία της προσωπικότητας του ανθρώπου, και από ευγενής και «κατ εικόνα και ομοίωσιν» πλασμένος πού είναι, γίνεται πονηρός και διεφθαρμένος. Επειδή μετέχομε και εμείς αυτής της αρρωστημένης καταστάσεως, εξήλθαμε από τον κόσμο ακριβώς γι αυτό τον λόγο. Κόσμο όταν λέμε δεν εννοούμε τους ανθρώπους. Κόσμος είναι το σύστημα του παλαιού ανθρώπου, πού κατά τον Παύλο είναι τα πάθη και οι επιθυμίες. Και κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, η «επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου», η αφροσύνη και γενικά η ματαιοφροσύνη. 

Ευρισκόμενοι τώρα εδώ, προσέχαμε ακριβώς στο να γίνωμε «καθαροί τη καρδία», γιατί μονό έτσι θα ίδωμε τον Θεό, όσο επιτρέπεται βέβαια στην ανθρώπινη φύσι να έχη εμπειρία της οράσεως του Θεού. Το θέμα της παλιγγενεσίας δεν είναι η μεταφορά των ανθρώπων εις ένα ευδαιμονισμό. Αυτά τα παραδέχονται οι ξένες ομολογίες: Ο άνθρωπος μετά την παρουσία του Θεού Λόγου, δεν μεταφέρεται εις ένα ευδαιμονισμό, ούτε επανέρχεται από μία εξορία σε μια καλύτερη ζωή. Αυτά δεν είναι της Εκκλησίας μας γεννήματα, αλλά πεπλανημένες ιδέες. 

Η κένωσι του Θεού Λόγου, μετέφερε στην ανθρώπινη φύσι την θέωσι. Έτσι ο άνθρωπος μεταφέρεται διά της Χάριτος – εάν αρχίσει από εδώ να πειθαρχή στο Θείο θέλημα- υποστατικά στην ένωσί του με τον Θεό. Όπως μετέχει το θετό παιδί στην περιουσία, στο όνομα και στην προσωπικότητα του πατέρα του, ενώ δεν είναι φυσικό παιδί, έτσι και εμείς. Αν και δεν γεννηθήκαμε τρόπον τινά, από τον Θεό, με την υιοθεσία όμως απεκτήσαμε την ίδια θέσι, πού έχει ένα φυσικό παιδί. Αυτό για μάς λέγεται θεανθρωπισμός. Αυτό μάς έφερε στη γή ο Θεός Λόγος. 

Όπως είπε ο ίδιος: «Εγώ πάτερ, εν αυτοίς και σύ εν εμοί» και «τήν δόξαν ην δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς», και άλλου «Θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν», και πάλι «υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν ουκέτι υμάς λέγω δούλους». 

Και όταν του εζήτησαν να τους μάθη να προσεύχονται, κατ ευθείαν τους είπε: «Πάτερ, ημών ο εν τοίς ουρανοίς». Για να επιτευχθή όμως αυτό και να εισέλθωμε στους κόλπους της υιοθεσίας, πρέπει να προσέξωμε, όχι μόνο να μην αμαρτάνωμε, αλλά να κτυπήσωμε την ρίζα της αμαρτωλότητος, ώστε και μέσα στην διάνοιά μας να μην έχη θέσι. Όταν καθαρίση η καρδιά από τις ενέργειες των παθών, πού είναι ο παλαιός άνθρωπος, έρχεται τότε το Άγιο Πνεύμα και κατοικεί. 

Προσέξετε πώς ο Ιησούς μας το αναφέρει. «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ Αυτώ ποιήσομεν». Κοιτάξετε τί λέει, «μονήν»· δεν λέει ότι θα έλθωμε να σάς επισκεφθούμε, όπως κάνομε εμείς μια επίσκεψι, αλλά λέει ότι θα κάνωμε διαμονή. Αυτός είναι ο Θεανθρωπισμός. 

Η απαλλαγή μας όμως από την αμαρτία δεν γίνεται αυτομάτως αλλά σταδιακά, όπως γίνεται η σωματική αύξησι. Με την εμμονή μας, σιγά-σιγά επιτελείται διά της Χάριτος μυστηριωδώς η κάθαρσι της καρδιάς. Καθαρίζη πρώτα ο νους και φωτίζεται, και έτσι συλλαμβάνει καλά τα νοήματα και δεν πλανάται. Μετά την σωστή χρήσι των νοημάτων και την τήρησι της ακριβείας των εντολών, καθαρίζεται και η καρδιά. Τότε εισέρχεται η Θεία Χάρις μόνιμα και κάνει τον άνθρωπο αληθινά θεοφόρο. Και ο άνθρωπος αυτός ενώ είναι ζωντανός, μεταφέρθη «εκ του θανάτου εις την ζωή». Αυτό είναι ο αγιασμός. Τότε εις αυτόν δεν λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι. Κοινωνεί μόνιμα με την θεία Χάρι και εισέρχεται στο υπέρ φύσι, ούτως ώστε να έχη το διορατικό ή το προφητικό χάρισμα. Δεν φοβάται τις ασθένειες, τους κινδύνους, διότι μεταφερόμενος στη θέσι της υιοθεσίας τον σκεπάζει η θεία Χάρις· και όταν κάποτε θα φύγη από τον κόσμο αυτό, θα κερδίση τις άξιες των επαγγελιών, πού μάς υπεσχέθη ο Χριστός μας. 

Και αυτές τις ημέρες, αν είστε λίγο προσεκτικοί, θα αισθανθήτε περισσότερο την επίδρασι της Χάριτος, διότι όπως έλεγε ο αείμνηστος Γέροντάς μας, ο Χριστός χαρίζει πλουσιότερα τα δώρα Του στις μεγάλες εορτές, σαν μία ιδιαίτερη ευλογία. Αλλά υπάρχει λόγος στο να μην είμεθα και να μην γίνωμε προσεκτικοί; Αφού αυτό είναι το κέντρο του στόχου μας! Πώς να μην γίνωμε ευλαβείς, ζηλωταί, προσεκτικοί, πραγματικοί λάτρεις του Χριστού μας, ο οποίος πιστεύομε ότι μάς εκάλεσε αφού μάς προώρισε και μάς εδικαίωσε και απομένει μόνο η ελεημοσύνη Του να μάς δοξάση στην εσχάτη εκείνη ώρα, όταν θα φύγωμε από τον κόσμο αυτό; Και να τώρα θα εισέλθωμε στα «ταμεία» μας, και αποκλείομε την θύρα μας και προσευχόμεθα και εξομολογούμεθα και προσπίπτομε στον Χριστό μας και με όλη την ψυχή και την καρδία και διάνοια και θέλησι και πρόθεσι και δράσι αποδίδαμε τάς ευχάς μας ενώπιόν Του, πού έχει υποσχεθεί στους αμαρτωλούς. Με πραότητα, με ταπείνωσι και καλοσύνη να προσπίπτετε με τον τρόπο αυτό. 

Είναι ο μυστικότερος τρόπος της μεταβολής του χαρακτήρος, πού προκαλεί τις πνευματικές εξάρσεις και αλλοιώσεις: «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου». Αλλοίωσι πού μεταβάλλει τον πήλινο άνθρωπο, τον αμαρτωλό, τον περικείμενο τους δερμάτινους χιτώνας. Τον μεταβάλλει σε πνευματικό όν, πού το περιτριγυρίζουν και επιθυμούν οι Αγγελοι να παρακύψουν. Βλέπουν τις καλές αυτές διάνοιες, πού προσπαθούν να ξεπεράσουν τον νόμο της βαρύτητας και να μεταφερθούν στο υπερουράνιο θυσιαστήριο, εκεί όπου «πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Χριστός, εις τα Άγια αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβρ. 9,12). 

Όσα δεν αφορούν τον ουρανό, ξεχάστε τα. Εκεί είναι το πολίτευμά μας. Εκεί μάς αναμένει ο Ιησούς μας. «Εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν,ίνα οπού ειμί εγώ και υμείς ήτε». Ποιά καρδιά, αισθανόμενη αυτά τα ρήματα, δεν θα ραγίση, ακόμη και αν είναι από γρανίτη κατασκευασμένη; 

Η ανερμήνευτος παναγάπη Του δεν ετελείωσε με την θεία Του κένωσι και την παραμονή Του μαζί μας στην γή αυτή, όπου ενεδύθη την ιδική μας ταπείνωσι και πτωχεία. Αλλά και στους πατρώους κόλπους αναπαυόμενος «εν πάση τη δόξη Αυτού», πάλι μάς ενθυμείται και «ουκ εάσει ημάς ορφανούς πώποτε, αλλά, μεθ ημών εστί πάσας τάς ημέρας». 

Όλοι πρόθυμοι τώρα ξεκινείστε με άμιλλα πνευματική, να φιλοδοξήτε να πέραση ο ένας τον άλλο. Και αυτό ακριβώς είναι το αξιέπαινο. «Αύτη η γενεά ζητούντων τον Κύριον». 

ΕΡΩΤΗΣΗ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ 

Ερ.: Γέροντα, πρέπει να προσευχώμαστε για όποιον μάς ζητά ή για τους αδελφούς της συνοδείας μας, πού λείπουν έξω στον κόσμο; 

Απ.: Για τα μέλη της συνοδείας μας έχομε χρέος να προσευχόμαστε, διότι ανήκομε όλοι στο ίδιο σώμα. Όταν δε ευρίσκεται κανείς έξω από το περιβάλλον του, δεν ημπορεί να έχη την ίδια προσοχή και αίσθησι Χάριτος και κατάστασι πού έχει όταν είναι στην φωλιά του. 

Εις αυτές τις περιστάσεις, πού ευρίσκεται κάποιος έξω από την μάνδρα, δεν ξέρομε τί ημπορεί ο διάβολος να επινόηση εις βάρος του, διότι είμεθα άνθρωποι και ποιός έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του; 

Με μια στροφή του νου προς τον Χριστό μας, να επικαλήσθε την θεία βοήθεια, την θεία Χάρι για την επιτυχία του σκοπού για τον οποίο εξήλθε ο αδελφός· και με μία μικρή προσευχή, να γίνεται αφορμή να σκεπάζεται οποιοσδήποτε απουσιάζη από τη συνοδεία, διότι ευρίσκεται σε ανοικτό μέτωπο και δεν γνωρίζομε από πού θα δεχθή την κρούσι. 

Για τους άλλους τώρα σύμφωνα με την Πατερική παράδοσι, οι νέοι, οι αρχάριοι, δεν ωφελούνται όταν εύχονται για άλλα πρόσωπα, διότι είναι και αυτή μια πρόφασι από τα δεξιά για να δημιουργή σκορπισμό. Φυσικά όπως και άλλοτε σάς ερμήνευσα, δεν φιλοδοξούμε να ευχόμεθα για τον καθένα, όχι διότι μισούμε τον πλησίο μας, μή γένοιτο, αλλά γνωρίζοντες ότι είμεθα αδύνατοι και δεν έχομε παρρησία είμεθα λίγο συνεσταλμένοι και ο Θεός βλέποντας το ταπεινό φρόνημα, ότι δηλαδή απέχομε γι αυτό τον σκοπό, συμπληρώνει η αγαθότης Του την πρόθεσι της καρδίας και την πρόθεσι της αγάπης πού αισθανόμεθα απέναντι του καθενός.

Γέροντος Ιωσήφ, Διδαχές από τον Άθωνα, 

Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 8, γ’ Έκδοσις, 

Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονή του Βατοπαιδίου, 

Άγιον Όρος 1999 

http://stratisandriotis.blogspot.gr

" Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε άγιοι"!

Το πρώτο, πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέση ο Θεός στην επίγνωσί Του, είναι να ερευνήση με ακρίβεια τον εαυτό του για να ιδή, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. 

Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας. Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυσι της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.

Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις ανεξιχνίαστες, τις απέραντες. Γι’ αυτό είπα ότι η μετάνοια δεν έχει τέρμα...

Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην ημπορή να νικήση τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’ όλο πού αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάστασι θεωρείται κατά την παράδοσι της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.

Τότε μόνο δεν θεωρείται μετάνοια, όταν παύση ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: «Δεν ημπορώ πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε». Αυτό λέγεται απόγνωσι και το καταδικάζει η Εκκλησία ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος· περικόπτει και απορρίπτει αυτό το μέλος ως σάπιο, ως βλάσφημο, στρεφόμενο κατά της αγαθότητας του Θεού.

Δεν πρέπει λοιπόν, σε καμμιά περίπτωσι να συστέλλωμε την πίστι μας. Ουδέποτε να σκεφθή κανείς, ότι είναι αδύνατο να φθάσουμε στην ολοκληρωτική μετάνοια στην οποία μας εκάλεσε ο Χριστός μας. Θα φθάσωμε χάριτι Χριστού. 

Ουδέποτε είναι ικανή μόνη η ανθρώπινη ενέργεια και προσπάθεια να φθάση εκεί. Αυτό είναι εγωιστικότατο και οι Πατέρες το κατεδίκασαν. Ο Μέγας Μακάριος λέγει ότι τόση είναι η δύναμι της προθέσεως του ανθρώπου, τόσο μόνο ημπορεί ο άνθρωπος, μέχρι πού να αντιδράση προς τον διάβολο. 

Προκαλούμενος υπό του σατανά, υπό μορφή προσβολής «κάνε αυτό», τόσο μόνο ημπορεί να πή ο άνθρωπος· «όχι δεν το κάνω». Μέχρι εκεί ημπορεί να πάη ο άνθρωπος. Από εκεί και πέρα είναι έργο της Χάριτος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας, ετόνιζε με έμφασι ότι, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Άρα ποτέ να μην συσταλήτε, ποτέ να μην κατεβαίνετε στην μικροψυχία, εφ’ όσο «δια πίστεως βαδίζομεν». Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσωμε εμείς στην απάθεια, δεν θα φθάσωμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας».Αυτό είναι βλάσφημο. Θα τους φθάσωμε επειδή το θέλομε και εφ’ όσο το θέλομε θα μας το δώση ο Χριστός μας.

Μένοντας πιστοί και μη υποχωρούντες κατά πρόθεσι, οπωσδήποτε θα το επιτύχωμε. Αυτή είναι η πραγματικότης.

Έξω από αυτή την γραμμή οι Πατέρες δεν παραδέχονται άλλη. Έξω από αυτή, θεωρείται πλέον απόγνωσι. Δεν υπάρχει το «δεν μπορώ πλέον». Πώς δεν μπορείς; Δια του Χριστού ισχύομε. 

«Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ». «Πάντα», είπε ο Παύλος, για να μην αφήση κανένα περιθώριο, μήπως πή κάποιος «εγώ δεν ημπορώ». 

Αφού είναι «μεθ’ ημών ο Θεός, τις καθ’ ημών; Ει Θεός ο δικαιών, τις ο κατακρίνων;»

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

http://xristianos.gr

ΜΕΤΑΝΟΙΑ - ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΝΑΒΟΛΗ - ΑΙΩΝΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀμετανοησίας ἀπορρίπτουν τόν Χριστό γι᾽αὐτό δέν ἔχουν ἀνάπαυσι καί εἰρήνη. Ἔχουν νομιζομένην ἡσυχίαν. Ἡ στιγμή τῆς πραγματικῆς ἡσυχίας δέν εἶναι ἐκείνη πού κοιμώμεθα, ἀλλά ἐκείνη πού κοιμᾶται ἥσυχη ἡσυνείδησίς μας.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ἀντί νά μετανοήσουν καί νά σωθοῦν γίνονται ἑαυτομάχοι- "αὐτοκτονοῦν". Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στή σωτηρία, ἡ δέ ἀναβολή αὐτῆς εἶναι ἐκ τοῦ διαβόλου καί ἔχει ὀλέθρια ἀποτελέσματα.

Νά μήν ἀπελπιζώμεθα, ἀλλά οὔτε νά ἀναπαυώμεθα καί νά ἀναβάλλωμε τήν μετάνοιάν μας. Εἶπε Γέρων: «Ἄν σοῦ πῇ ὁ λογισμός "ἔχεις χρόνο νά μετανοήσῃς, μπορεῖς ἀκόμη καί αὔριο", ἐσύ νά τοῦ πῇς" μετανοῶ, ἀμέσως τώρα, γιατί στή μετάνοια δέν ὑπάρχει αὔριο, ἀλλά χθές"».

Τό βιβλίον τοῦ Προφήτου Δανιήλ περιγράφει τό τέλος ἐκείνων πού ζοῦν στήν ἁμαρτία ἀλλά καί ἀναβάλλουν τήν μετάνοιά των: Ἐπάνω στό γεῦμα καί τό γλέντι, κατά τρόπον θαυμαστόν καί ἐνώπιον ὅλων τῶν συνδαιτυμόνων, ἐνεφανίσθησαν δάκτυλα ἀνθρωπίνης χειρός πού ἔγραψαν στόν τοῖχο τῆς αἰθούσης ἀνεξήγητες λέξεις: «Μανή, Θεκέλ, Φάρες». Δηλαδή "ἐμετρήθης, ἐζυγίσθης καί εὑρέθης ἐλλειπής". Τήν ἑρμηνείαν τήν ἔδωσε ὁ Προφήτης Δανιήλ, ὁ ὁποῖος καλεῖ τόν Βαλτάσαρ (Βασιλεύς τῆς Βαβυλῶνος) εἰς μετάνοιαν.

Τό τραγικόν ὅμως εἶναι, ὅτι ὁ Βαλτάσαρ παρ᾽ ὅ,τι ἐπίστευσε τόν Προφήτην, δέν μετενόησε. Ἐμπρός στό γλέντι ἀνέβαλε τίς ἀποφάσεις του διά τήν ἑπομένην. «Ἐς αὔριον τά σπουδαῖα» εἶπε εἰς παρομοίαν περίπτωσιν κάποιος ἄλλος. Ἀλλά τό αὔριον δέν ἦλθε ποτέ. Τήν ἰδίαν νύκτα ὁ Βαλτάσαρ ἐφονεύθη ὑπό τῶν Μήδων, οἱ ὁποῖοι κατέλαβον τήν Βαβυλῶνα.

Καί ἄν ἔχωμε χαθῆ λοιπόν στό θανάσιμο λαβύρινθο τῆς ἁμαρτίας, ἐπιβάλλεται δίχως ἀπελπισίαν ἀλλά καί δίχως ἀναβολήν νά ψάξωμε νά βροῦμε τήν ἔξοδον, πού ὁδηγεῖ στήν Ἀλήθειαν πού εἶναι ὁ Χριστός. 

Ὄχι ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια χάθηκε - οὐδέποτε ἡ Ἀλήθεια χάνεται -, ἀλλά διότι ἐμεῖς εἴμεθα χαμένοι.

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

http://hristoifantos.blogspot.gr

Να μάθουμε να ζούμε...

Ο Χριστός δεν θέλει να μας κάνει καλά 

δίχως να μας μάθει τον τρόπο να είμαστε καλά. 

Και αυτό θέλει κόπο, υπομονή και προπαντός χρόνο. 

Το θέμα δεν είναι περιστασιακά να θεραπευθούμε 

ή 

να ξεπεράσουμε ένα σκόπελο στην ζωή μας. 

Αλλά,

να μάθουμε τον τρόπο να ζούμε 
θαυμαστά και σε πληρότητα. 

Να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε.

π. Λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Το Χριστιανικό Βίωμα

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως κάθε Κυριακή πρωί συντελείται ένα ταξίδι στην ψυχή του κάθε πιστού. Φθάνοντας κάποιος στην εκκλησία και παρακολουθώντας τον αναστάσιμο-κυριακάτικο όρθρο, ταξιδεύει νοητά στα Ιεροσόλυμα. Βλέπει τον άγγελο καθήμενο στον λίθο του μνήματος, ακούει με τις μυροφόρες το «οὐκ ἔστιν ὧδε ἀλλ’ ἠγέρθη», εισέρχεται στο μνήμα με τον Πέτρο και τον άλλο μαθητή και αντικρίζει το σουδάριο, βγαίνει και κηρύττει «τὸν τῆς ἀναστάσεως λόγο» ότι «ἀνέστη ὁ Κύριος», του εμφανίζεται ο Κύριος στη σύναξη των αποστόλων, και αν απιστήσει, επιβεβαιώνει την πίστη του μαζί με τον Θωμά.

Κάθε Κυριακή πρωί λοιπόν, ο χριστιανός ζει το γεγονός της Ανάστασης και καλείται να καταστεί κήρυκας του Ευαγγελίου, όχι με γνωσιολογικά κριτήρια, αλλά με το προσωπικό χριστιανικό βίωμα. Γίνεται αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας και αναφωνεί με τον «ηγαπημένο μαθητή», «ἡ ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν Πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν, ὅ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν ἀπαγγέλομεν ὑμῖν» (Α’ Ιωαν. 1,2-3).

Αυτό είναι ο ορισμός του χριστιανού. Ο χριστιανός για να είναι όντως χριστιανός χρειάζεται το βίωμα, όλη του η ζωή να είναι συνυφασμένη με τη χριστιανική του ιδιότητα. Να μιλά και να καταλαβαίνουν πως είναι χριστιανός, να περπατά και αυτοί που δεν τον γνωρίζουν να λένε, «να ένας χριστιανός»! Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, κατά τη διάρκεια των διωγμών, τους μάρτυρες τους ρωτούσε ο διοικητής, «πώς σε λένε;», και ο μάρτυρας απαντούσε, «χριστινός είμαι!», ρωτούσε «από πού είσαι;», λάμβανε την ίδια απάντηση, και σε όποια άλλη ερώτηση και αν του γινόταν, εκείνος με γενναίο φρόνημα απαντούσε «χριστιανός είμαι».

Δυστυχώς σήμερα, είμαστε κατ’ επίφαση χριστιανοί, ή στην καλύτερη περίπτωση τα πρώτα δέκα λεπτά που ακολουθούν τον εκκλησιασμό ή την ανάγνωση κάποιου πνευματικού βιβλίου. Το πρόβλημα των ημερών μας εδράζεται στην απουσία του εκκλησιαστικού-χριστιανικού βιώματος. Διότι αν είχαμε αυτό το βίωμα όλα τα καθημερινά, υλικά, ηδονικά πράγματα δεν θα είχαν καμία σημασία και θα μπορούσαμε να ξεστομίσουμε τον μεστό από έμπρακτο χριστιανικό βίωμα Παύλειο λόγο, «ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21).

Για να αποκτήσουμε αυτό το σωτήριο βίωμα είναι ανάγκη να γυρίσουμε, όπως ο άσωτος υιός, στο Θεό Πατέρας μας και την μητέρα μας την αγία Εκκλησία. Να σταματήσει η αποστασία, εξαιτίας της οποίας οδηγηθήκαμε σε αυτήν την κατακρήμνιση της κοινωνίας μας αλλά και της προσωπικής ύπαρξης του καθενός. Ας αφουγκραστούμε τον προφήτη Ησαΐα, ο οποίος ελεγκτικά φωνάζει «οὐαὶ τέκνα ἀποστάται» (Ησ. 30,1), και αμέσως μετά να ακούσουμε «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» (Ησ. 40,3), τον Πρόδρομο και Βαπτιστή, απ’ τα βάθη της ερήμου του Ιορδάνη που κηρύσσει μετάνοια!

Μετάνοια χρειαζόμαστε! Μετάνοια για τις αμαρτίες μας, για τις στεναχώριες που ποτίσαμε τους αδελφούς μας, για τις αδικίες που διαπράξαμε ορμώμενοι από εγωκεντρικά και φίλαυτα αισθήματα. Η οδός της σωτηρίας, του χριστιανικού δηλαδή βιώματος, το οποίο θα μας δώσει τη δυνατότητα να γίνουμε μυροφόροι στον τάφο του Ζωοδότη Χριστού, να Τον αντικρίσουμε με τους αποστόλους και να Τον ψηλαφίσουμε μαζί με το Θωμά, είναι η Μετάνοια, η Εξομολόγηση και η θεία Ευχαριστία! Τότε θα μπορούμε ειλικρινά να φωνάξουμε απ’ τα βάθη της καρδιάς μας, με τον απόστολο Παύλο, «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2,20)!

Κωνσταντίνου Αν. Σπυρόπουλου

φοιτητή Θεολογίας

http://themata-orthodoxias.blogspot.gr

Πάπας ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως

Ἐρώτηση: 

Γέροντα, ὁ Πάπας τί εἶναι τελικά; Τί ἰσχύει γι᾽ αὐτὸν σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας;

Ἀπάντηση: 

Ὁ Πάπας εἶναι ἀρχηγέτης τῶν αἱρέσεων καὶ Πρύτανις τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν. Πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες. Ὁ μεγαλύτερος ἀρχιαιρεσιάρχης καὶ παναιρεσιάρχης ὅλων τῶν αἰώνων καὶ τῶν ἐποχῶν. Ἐπινοητὴς τῶν μὴ ὀρθοδόξων δογμά- των ἐπιδεξιότατος. Ἐφευρέτης τῆς διαστροφῆς τῆς ἀλήθειας ἱκανότατος. Μέγιστος καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν παραδόσεων. Ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῶν παντοίων κακοδοξιῶν. Νοθευτὴς τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τὸ παντάπαν ἀσυναγώνιστος. Νοθευτὴς τῶν ὀρθῶν δογμάτων πάντῃ ἀμίμητος. Διαστροφεὺς τῆς ὑγιαινούσης διδα- σκαλίας παντάπασιν ἀπαράβλητος.

Ὁ Πάπας εἶναι ἡ τελεία προσωποποίησις τῆς πλάνης καὶ ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως. Ἄριστος ἰθυντὴρ τῆς διαβρώσεως καὶ ἀλλοτριώσεως τῆς ἀληθείας. Εἰσηγητὴς καὶ πρωταγωνιστὴς τῶνἀντικανονικῶν καὶ ἀντιπαραδοσιακῶνπρωτοβουλιῶν ὁλωσδιόλου ἀσύμβλητος.Ὕπατος καταλύτης καὶ περιφρονητὴς τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν συνόδων. Διαιρέτης καὶ καταστροφεὺς τοῦ ἄνωθεν ὑφαντοῦ χιτῶνος τῆς Ἐκκλησίας τὸ παράπαν ἀπαράμιλλος. Πλήρης ἑωσφορικοῦ καὶ ἄκρατου ἐγωισμοῦ, ἀφοῦ ἀνακηρύττει τὸν ἑαυτό του ἀλάθητο καὶ τὸν τοποθετεῖ ἐπάνω ἀπὸ τὶς Τοπικὲς καὶ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὀξυνούστατος εὑρετὴς τῶν καινοτομιῶν καὶ τῶν ἡμαρτημένων διδασκαλιῶν.

Εἶναι ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας ἄσπονδος, καὶ φίλος τοῦ διαβόλου παμφίλτατος. Φορεὺς μονώτατος τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καὶ κακοδοξιῶν. Καινοτόμος καὶ μεταρρυθμιστὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν Παραδόσεων ποὺ δὲν ἔχει ἰσάμιλλό του εἰς τὴν ἀνθρωπίνη καθόλου ἱστορία. Ἔργον μοναδικὸν καὶ ἀποκλειστικὸν τοῦ Πάπα εἶναι αἱ παντοῖαι καινοτομίαι καὶ κακοδοξίαι ποὺ εἰσήγαγε εἰς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸ νὰ μὴν ἀκολουθεῖ τὰ δόγματα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Διδασκάλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

τοῦ Γέροντος Γαβριήλ ἀπό τό Ἱερό Κουτλουμουσιανό Κελλίον τοῦ Ὁσίου Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ

……………………………………………………………………………

* Παραθέτουμε ἀπόσπασμα εὐρυτέρας συνεντεύξεως, πού ἔδωσε στίς 18Νοεμβρίου 2014 ὁ γνωστός Ἁγιορείτης Γέροντας Γαβριήλ στήν ΠυλαίαΘεσσαλονίκης, ὅπου ἐφιλοξενεῖτο ἀναρρωννύων κατόπιν ἐγχειρήσεως. Ὅλη ἡ συνέντευξη ἔχει ὡς θέμα τόν πάπα καί τόν παπισμό. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ μέ παρρησία λέγουν τήν ἀλήθεια, ἀκόμη καί ἐνώπιον βασιλέων καί τυράννων, ὅπως διαβάζουμε στά συναξάρια. Ὁμιλοῦν μέ πόνο καί ἀγάπη, χωρίς φόβο, ἀλλά καί χωρίς πάθος. Ὁλόκληρη ἡ συνέντευξη θά ἐκδοθεῖ ἀπό τίς ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» σέ ξεχωριστό τεῦχος.

Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 99 Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2014

http://aktines.blogspot.gr

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΣ;

ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ, 

ΜΗ ΔΕΙΛΙΑΣΕΤΕ 

ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ

Γέρος πλέον επίσκοπος, που βρίσκομαι στο τέλος της επιγείου ζωής μου ύστερα από πολύπλαγκτον και περιπετειώδη δράσιν σαράντα ετών στην πατρίδα μας, σας συνιστώ, παιδιά μου. Αν έρθει εποχή που θα ακούσουμε και εμείς όχι στο θέατρο αλλά στην πραγματικότητα, «διωγμός!» και θα ακουστεί η λέξη «διωγμός» εναντίον των πιστών Χριστιανών· μη φοβηθείτε, μη δειλιάσετε. Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή. Εσείς θ” ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός». Και οι εκκλησίες και οι ιερείς και οι επίσκοποι θα εξαλείψουν το Ευαγγέλιο, για να κηρυχθεί νέον «ευαγγέλιο». Και ότι γίνεται στην Αλβανία και ότι γίνεται σε χώρες μακριά, θα γίνει και στην Ελλάδα – προφητεύω. Αλλά ένα πράγμα να ξέρετε πολύ καλά ότι δε θα νικήσουν οι άθεοι, αλλά οι πιστοί. Προσευχή λοιπόν. Στα όπλα και στα γόνατα. Γιατί θα έρθει η ώρα που θα γίνει ερείπωσις. Τότε εσείς, που θα μαζεύεστε για να ακούτε λόγον χριστιανικόν; Είναι και αυτό ένα χάρισμα.

Ερώτηση: Τι πρέπει να κάνουμε γέροντα, για να μη μας πιάσει ο φόβος και πανικός, εκείνες τις δύσκολες ημέρες;

Όχι, όχι, δεν θα μας πιάσει πανικός. Να έχουμε θάρρος, όμως να μην το επιδεικνύουμε, αλλά να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να το δείξουμε. Γιατί όταν εκδηλώνει κανείς το θάρρος του την κατάλληλη στιγμή, έχει μεγάλη σημασία.

Αγωνίζεσθε λοιπόν τον καλόν αγώνα και μια μέρα θα συναντηθούμε στους ουρανούς. Εκεί θα γίνει η συνάντηση όλων των πιστών. Πάτε στο καλό και να προσεύχεστε.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ

Η Εκκλησία ζει και θα ζήσει εις τους αιώνας των αιώνων. Διότι ιδρυτής της είναι ο Χριστός, παιδιά. Είθε να κρατήσετε μέσα σας αναμμένη την λαμπάδα της πίστεως. Φως να είστε εν τω κόσμω τούτω. Μέσα στο σκοτάδι που υπάρχει (άλλοι είναι προτεστάνται, άλλοι καθολικοί, άλλοι διαφόρων άλλων ονομάτων και καταστάσεων άλλοι βλάσφημοι κ.τ.λ.), εσείς παιδιά μου, όσο λίγα και αν μείνετε με το Χριστό μη φοβηθείτε, θα νικήσετε. Και αν ακόμα, παιδί μου, παιδί του κατηχητικού σχολείου, παιδί της Ελλάδος, της Μικρά Ασίας, του Πόντου και της Μακεδονίας και αν σε αρνηθεί η μάνα σου και ο πατέρας σου και μείνεις ένας μέσα στην πόλη σου ή στο χωριό σου, να μη δειλιάσεις. Και αν όλη η κοινωνία γονατίσει μπροστά στο διάβολο, εσύ μη γονατίσεις και εσύ ο ένας θα νικήσεις. Το λέω και το τονίζω. Μπορεί να γονατίσουν άλλες πολιτείες· αλλά η πόλη αυτή, που είναι βαμμένη με το αίμα των μαρτύρων και των ηρώων, δεν θα γονατίσει ποτέ. Στις φλέβες μικρών και μεγάλων ρέει αίμα μαρτύρων της Νικομήδειας, της Μικρά Ασίας και του Πόντου.

Θα μείνουμε κάστρο του Χριστού και θα αποδείξουμε για μία κόμη φορά προς πείσμα των δαιμόνων, ότι ο Χριστός δεν απέθανε αλλά ζει εις αιώνας αιώνων.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Θλίψη… Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε...

Μέσα από την αρρώστια, μέσα από την φτώχεια, μέσα από την ανεργία, μέσα από την αδικία, μέσα από τις παρεξηγημένες σχέσεις μας. 

Ε και λοιπόν; 

Μήπως δεν ξέρουμε πως η κάθε μία από τις θλίψεις είναι και ένα τεράστιο βήμα προς την αγκαλιά του Πατέρα μας; 

Τι σόι χριστιανοί είμαστε; 

Στις ανέσεις μόνο; 

Στην ευημερία; Στα λόγια; 

Στη βόλεψή μας; 

Σε τι διαφέρουμε από τους άπιστους όταν ελεούμε από το περίσσευμά μας; 

Όταν αγαπάμε και φροντίζουμε μόνον αυτούς που μας αγαπούν; 

Όταν η χαρά του Χριστού μας χάνεται από τις καρδιές και από την ζωή μας στα ζόρικα; 

Ποια είναι η ζωή μας Πόσες και ποιες ομοιότητες έχει με του Θεανθρώπου; 

Πόσο εξευτελιστήκαμε, πόσο αγαπήσαμε, πόσο ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΜΕ, πόσο δοκιμαστήκαμε από τον σατανά και αντέξαμε, πόσο νηστέψαμε και κλάψαμε για τους άλλους τους αδελφούς μας (όχι για τον εαυτούλη μας...), πόσο διακονήσαμε, πόσο αφιερωθήκαμε στα πλάσματα γύρω μας τα χαμένα που με τόση δίψα αναζητούν την ΑΓΑΠΗ, τη ΘΕΡΑΠΕΙΑ, την ΑΓΚΑΛΙΑ, τον ΚΑΛΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ, την συμπαράσταση, ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ... 

Και στο λιθαράκι που λέγεται «αρρώστια», ή «ανεργία», ή «ανέχεια» ή ακόμα και ΘΑΝΑΤΟΣ, ξεχάσαμε τη Θεϊκή μας καταγωγή; 

Την αρχοντιά μας; 

Ξεχάσαμε πως δεν ζούμε για να ζούμε αλλά ζούμε για να υπηρετούμε; 

Ζούμε για να δοξάζουμε!

Ζούμε για να χαιρόμαστε την ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε αισθήσεις και νοήματα. 

Ζούμε για να απολαμβάνουμε μια ΑΓΑΠΗ ζωοφόρα που ξεκουράζει τον κάθε αδελφό μας, την κάθε ψυχούλα που ζει μακριά Του και δεν απολαμβάνει τα ουράνια όπως εμείς; 

Πού είναι η πίστη μας; 

«Τα πετεινά του ουρανού»;… 

«Τα ταπεινά αγριολούλουδα» τα χρυσοστολισμένα; 

Η αιμορροούσα; 

Ο Ιάειρος;

Μήπως και μας χρειάζεται ένα δυνατό χαστούκι για να συνέλθουμε και να πάψουμε να ανησυχούμε για τα επίγεια, ανούσια και μικρά που μας κλείνουν τον δρόμο της πνευματικής μας ανόδου; 

Μήπως η προσευχή μας κατάντησε μια ζητιανιά, μια κραυγή αγωνίας και απιστίας; 

Μήπως πλανηθήκαμε από τις έγνοιες του κόσμου τούτου και αφήσαμε από την καρδιά μας τα λόγια του Κυρίου μας; 

Τα λόγια του Ευαγγελίου; 

Τις συμβουλές και τις παραινέσεις των Αγίων και Μαρτύρων μας; 

Μήπως η σημερινή (και η χθεσινή και η προπολεμική και δεν συμμαζεύεται) κατάσταση της κοινωνίας που ζούμε μας θόλωσε την ΠΟΡΕΙΑ μας; 

Μήπως τα γήινα και τα προσωρινά μάς αφαίρεσαν πολλά από τη Θεϊκή μας ρότα; 

Ας λογαριαστούμε με την καρδιά μας. 

Ας λογαριαστούμε με τον εαυτούλη μας. 

Ας ξεφύγουμε από τη μοίρα του αδελφού του ασώτου της παραβολής και ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ μέσα στις πολλές και ΑΣΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΗΤΕΣ έγνοιες μας... 

Ρωμ. ε' 3-5 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,

ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.

Β' Κορ. δ' 17 τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν,

μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα, ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα. τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.

Λουκ. η' 15 τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Ιακ. α' 2-4 Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, 

γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν·

ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι.

Εβρ. ι' 35-39 Μὴ ἀποβάλητε οὖν τὴν παῤῥησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. 

ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν.

ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ.

ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται· καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ.

ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐσμὲν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς.

Ψαλμ. ,ρλζ'(137) 7-8 ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ θλίψεως, ζήσεις με· ἐπ᾿ ὀργὴν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χεῖράς σου, καὶ ἔσωσέ με ἡ δεξιά σου. Κύριος ἀνταποδώσει ὑπὲρ ἐμοῦ. Κύριε, τὸ ἔλεός σου εἰς τὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου μὴ παρίδῃς.

Ψαλμ. πδ'(84) 11 ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν· 

Δαν. στ' 16 Τότε ὁ βασιλεὺς εἶπε καὶ ἤγαγον τὸν Δανιὴλ καὶ ἐνέβαλον αὐτὸν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων· καί εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ Δανιήλ· ὁ Θεός σου, ᾧ σὺ λατρεύεις ἐνδελεχῶς, αὐτὸς ἐξελεῖταί σε.

http://agios-panteleimon.blogspot.gr

Λογισμοί Αμαρτωλού

Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί. Τί αν λέγει ο Χρι­στός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη ηοδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα... Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνω­μα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;

Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα τουΧριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.

* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.

* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία. Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι' όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.

* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.

* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ').

* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι' ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ' αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι' ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός.

* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.

Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις

του ακαταβλήτου αγωνιστούτου 

αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com

Καιρός νά δώσουμε τέλος στήν κρίση! Ποιά ἡ αἰτία καί ποιοί εὐθύνονται γιά τήν σημερινή κατάντια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ...

Ἕως πότε θά συνεχισθεῖ αὐτή ἡ μεγάλη δοκιμασία πού μαστίζει τόν ἑλληνικό λαό; Πότε θά ἐπανέλθει τό χαμόγελο στά χείλη τῶν Ἑλλήνων; Πότε θά διαλυθεῖ τό σκοτάδι τῆς ἀβεβαιότητας, τῆς ἀνασφάλειας, τῆς ἀνεργίας, τῆς μιζέριας, τῆς λιτότητας...; Ἤδη πέρασαν πέντε χρόνια καί βαδίζουμε στόν ἕκτο χρόνο τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καί ἀπό ὅτι φαίνεται τά πράγματα παραμένουν δυσοίωνα... Τί περιμένει λοιπόν ὁ Θεός καί δέν παρεμβαίνει νά δώσει ἕνα τέλος στή συνεχιζόμενη μάστιγα πού ταλανίζει τήν ἑλληνική κοινωνία; 

Αὐτά καί ἄλλα συναφῆ ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν τόν Ἕλληνα πολίτη, ὁ ὁποῖος βλέπει πλέον νά ἐξανεμίζονται οἱ ἐλπίδες του. Βλέπει νά γκρεμίζονται τά ὄνειρα πού ἔκανε γιά μία εὐτυχισμένη ζωή στήν πατρίδα του. Τό νέο ἔτος ἐξάλλου πού ἀνέτειλε ἤδη, δέν φαίνεται νά ἐκπληρώνει τίς προσδοκίες καί τίς εὐχές περί εἰρήνης, ἀγάπης, προκοπῆς καί εὐτυχίας. Ἀρκεῖ μόνο μία ματιά στό ἐγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον μας γιά νά κατανοήσουμε ὅτι ὅλα γύρω μας εἶναι ρευστά. Ὡς ἐκ τούτου αὐθόρμητα δημιουργεῖται ἡ ἀπορία περί τῆς αἰτίας πού προξενεῖ καί προκαλεῖ ὅλη αὐτή τήν τραγική κατάσταση τήν ὁποία ὅλοι ἀνεξαιρέτως πλούσιοι καί φτωχοί βιώνουμε, ἄλλος φυσικά περισσότερο καί ἄλλος λιγότερο.

Τή βασική αἰτία καλοί μου Χριστιανοί πού προκάλεσε τά ἀδιέξοδα στήν χώρα τήν γνωρίζει καλά ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς. Κι ἡ αἰτία αὐτή εἶναι μία. Ἔχει νά κάνει μέ τήν συνειδητή ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τό Θεό. Εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι ὡς λαός ἐπιλέξαμε νά πορευτοῦμε μέ σταθερά βήματα πρός τίς ψευδαισθήσεις τοῦ Ἀντιδίκου. Δεχθήκαμε νά ἀνταλλάξουμε τό θησαυρό τῆς ψυχῆς μας, τήν Ὀρθόδοξη δηλαδή πίστη μας, μέ τίς ἐφήμερες ψευτο-ἀπολαύσεις καί τήν εἰκονική εὐημερία πού ἐντέχνως δημιουργοῦσε ὁ πονηρός προκειμένου νά λεηλατήσει τίς ψυχές μας. Καί τώρα φυσικά ἀπολαμβάνει τήν χαρά πού τοῦ προξένησε ἡ ἀποστασία μας ἀπό τόν τριαδικό Θεό. Θά μοῦ πεῖτε πῶς τήν ἀπολαμβάνει; Μά καλοί μου ἄνθρωποι ἀπόλαυση γιά τόν Ἀντίδικο ἀποτελεῖ ἡ ἐπικράτηση τοῦ ψεύδους, ἡ ἰδιοτέλεια, οἱ ἐγωισμοί, τά μίση, οἱ συκοφαντίες καί ὅτι ἄλλο κρύβει τό σκοτάδι καί κινεῖται ὑπό τόν μόδιον... Γενικά χαίρεται ὅταν ἐκ τῆς κοινωνίας ἀντί νά ἀναδύεται λιβανωτό

δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τόν Χριστό ἀναδύεται ἡ μπόχα πού προκαλοῦν ἡ σήψη καί δυσωδία τῶν σκανδάλων καί κάθε λογῆς παρανομιῶν! Εἶναι δέ ἡλίου φαεινότερο ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες στήν ἑλληνική κοινωνία ἀναδύονται ὀσμές βοθρολυμάτων ἀπό ὅλες τίς κοινωνικές τάξεις.

Σημαντικό ὡστόσο ρόλο στήν πορεία μας πρός τόν ἀργό αὐτό θάνατο διαδραμάτισαν οἱ ἡγέτες μας, τόσο οἱ πολιτικοί ὅσο καί οἱ θρησκευτικοί! Μέ προθυμία φαίνεται πώς ἀνέλαβαν νά ὁδηγήσουν τό λαό ἀπό τό Φῶς καί τή Ζωή, ἀπό τόν Χριστό στό σκοτάδι καί τό θάνατο! Μετά λόγου γνώσεως ἀναφέρω τήν προθυμία τους αὐτή γιατί ἀκριβῶς ὅλες, μά ὅλες σχεδόν οἱ ἀποφάσεις καί οἱ πράξεις τους ἀπέβλεπαν καί ἀποβλέπουν σ’ αὐτό ἀκριβῶς τό ἀποτέλεσμα. Βέβαια γιά νά τούς δικαιολογήσετε θά ὑποστηρίξετε πώς κι αὐτοί εἶναι ἀκριβῆ ἀντίγραφα τῆς λαβωμένης ἑλληνικῆς κοινωνίας. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Γιατί οἱ ἡγέτες μας κατάφεραν νά μεταμορφώσουν τά λειτουργήματα πού ἀναλάμβαναν σέ εὐκαιρίες γιά προσωπικές μπίζνες καί πραγματοποίηση τῶν οἱανδήποτε φιλοδοξιῶν τους. 

Οἱ πρῶτοι, δηλαδή οἱ πολιτικοί ἡγέτες κατάφεραν καί ξευτέλισαν μέ ὅλη τή σημασία τῆς λέξης ὅτι θύμιζε Χριστό. Ἄλλαξαν τά σχολικά βιβλία διδάσκοντας τήν ἀμφισβήτηση τοῦ Θεοῦ στά παιδιά μας. Ἄνοιξαν τίς πύλες τῆς χώρας σέ βαρύτατους λύκους (αἱρέσεις καί καταστροφικές διδασκαλίες) γιά νά παρασύρουν καί να δηλητηριάσουν τό λαό μας. Λεηλάτησαν τίς ἀξίες καί τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας τοποθετώντας στή θέση τους τήν ἰδιοτέλεια, τά συμφέροντα, τούς ἄκρατους ἐγωισμούς καί ἐν γένει τή σήψη καί τή δυσωδία... Καταρράκωσαν τούς θεσμούς κλυδωνίζονταν συθέμελα τό ἑλληνικό κράτος. Παραβίασαν τό σύνταγμα τό ὁποῖο οἱ ἴδιοι ψήφισαν, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσουν τίς διαταγές τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ὡς πειθήνια καί τυφλά ὄργανά τους. Καθόρισαν τό σκάνδαλο ὡς τρόπο ζωῆς δίδοντας αὐτοί πρῶτοι τό παράδειγμα στό λαό... Ποδοπάτησαν τά ἐθνικά μας ζητήματα! Ψήφισαν νόμους πού συμβάλουν στήν εὔκολη διάλυση τῆς οἰκογένειας, τοῦ ζωντανοῦ αὐτοῦ κυττάρου πού καθορίζει σημαντικά τήν πορεία μίας κοινωνίας. Πολυδιαφήμισαν τήν πορνεία καί τή μοιχεία, παίζοντας ἐνίοτε ρόλο πρωταγωνιστικό ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι. Καλλιεργοῦν κλίμα εὔφορο γιά νά ἐπιβάλλουν τήν ἀνωμαλία. Φρόντισαν νά στερήσουν ἀπό τόν Ἕλληνα πολίτη διά νόμου ὡς στυγνοί δικτάτορες τήν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης (βλ. ἀντιρατσιστικό νόμο). Ἄφησαν ἀθωράκιστα τά σύνορα τῆς χώρας γιά νά εἰσέρχεται κάθε καρυδιᾶς καρύδι παραβιάζοντας τούς νόμους... 

Γιά νά περιγράψουμε ἀναλυτικά τό διαχρονικό ἔγκλημά τους μέ παραδείγματα καί ἀποδείξεις θά πρέπει νά διαθέσουμε πάρα πολύ μελάνι. Ἁπλά συμπερασματικά θά σημειώσουμε ὅτι πρόδωσαν μέ τό χειρότερο δυνατό τρόπο τά ἱερά καί ὅσια τῆς φυλῆς μας καί ἔγιναν οἱ νέοι Ἐφιάλτες τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας, ἀπολαμβάνοντας στά παλάτια τους τά λάφυρα πού τούς παρέχει ἀνταποδοτικά ἡ διαχρονική καί ἀδιάλειπτη προδοσία τους. 

Μεγάλη εὐθύνη ὡστόσο, φέρουν καί οἱ δεύτεροι οἱ θρησκευτικοί δηλαδή ταγοί μας, οἱ ὁποῖοι ἀνταποκρίθηκαν στό δέλεαρ τῶν τριάκοντα ἀργυρίων καί παραχώρησαν, ἐμπιστεύθηκαν καί ἀνέθεσαν τά ἀποστολικά καθήκοντα τους ἔναντι τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου τους στά χέρια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Μίας πολιτικῆς ἐξουσίας πού τούς ἀντιμετώπιζε καί τούς ἀντιμετωπίζει πάντοτε ὡς κοινωνικούς κομπάρσους καί τούς χρησιμοποιοῦσε κατά κόρον προκειμένου νά καθησυχάζουν τό λαό καί νά τόν ὑπνωτίζουν! Ὡς γνωστό ὁ κινητήριος μοχλός τῆς ἀποστολῆς τους εἶναι ὁ ζωντανός λόγος, ἡ κατήχηση, ἡ μετάδοση τῶν ἀξιῶν καί τῶν εὐεργετικῶν γιά τόν ἄνθρωπο εὐαγγελικῶν διδαχῶν. Ἀποστολή τους εἶναι νά μεταδώσουν Χριστό καί νά φωτίζουν μέ τό παράδειγμά τους τήν ὁδό τῆς σωτηρίας πού Ἐκεῖνος ἄνοιξε διάπλατα μέ τόν ἐρχομό Του στή γῆ, τή διδασκαλία Του, τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάστασή Του. 

Ὡστόσο ἔκαναν ὅτι ἦταν δυνατόν νά μήν ἀνταποκριθοῦν στήν ἀποστολή πού τούς ἀνετέθη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ κατήχηση πλέον δέν ἀποτελεῖ προτεραιότητα γιά τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν θρησκευτικῶν μας ταγῶν. Προτιμοῦν νά ἀναλώνονται στά τῆς διοίκησης καί νά καλλιεργοῦν μέ κάθε μέσο τήν αὐλοκολακεία καί τό φαρισαϊσμό. Ἡ ἀδιαφορία τους γιά τίς θεολογικές σπουδές καί τήν πνευματική προκοπή τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου ἔδωσε τήν εὐκαιρία στούς ἐπιτήδειους νά μετατρέψουν τήν Ἐκκλησία ἀπό χῶρο σωτηρίας σέ ἕνα κοινό ἀνούσιο ἐνίοτε φιλανθρωπικό σύλλογο, ὁ ὁποῖος ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ὀβολό καί τή συνδρομή τῶν πιστῶν καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας γιά νά σταθεῖ...

Ἔδειξαν ἀκόμη ἀνικανότητα νά ἀντιδράσουν στή μεθοδική ὑποβάθμιση τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν. Ἀποδέχτηκαν τό λουκέτο σέ πολλά ἐκκλησιαστικά σχολεῖα, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι μέ τίς ἰδιοτελεῖς παρεμβάσεις τους ὑποβάθμισαν. Προώθησαν τήν τυπολατρεία πού προκαλεῖ ἡ ἡμιμάθεια καί οἱ ὑπέρμετρες φιλοδοξίες τους ἐπίδειξης μίας ἐκκοσμικευμένης ἐξουσίας. Τάσσονται ἀναφανδόν ὑπέρ τοῦ νοσηροῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἀσυνείδητα- ἔτσι τουλάχιστον θέλουμε νά πιστεύουμε- ὑποστηρίζουν τήν καθιέρωση τῆς πανθρησκείας βεβηλώνοντας διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τήν ἀλήθεια.

Καλοί μου Χριστιανοί, ἐπιχειρήσαμε ἕναν μικρό ἀπολογισμό τῶν πεπραγμένων, κάτι πού συνηθίζεται μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἔτους προκειμένου ἐμφανῶς νά δείξουμε τήν αἰτία πού προκαλεῖ τήν μάστιγα τῆς κρίσης. Τί λέτε, δέν εἶναι πλέον καιρός νά γυρίσουμε συνειδητά τήν πλάτη σ’ αὐτούς πού ἐμμένουν μέ κάθε τρόπο νά ὑπηρετοῦν αὐτό τό σύστημα τῆς ἀνομίας; Ναί, εἶναι στό χέρι μας νά τό γκρεμίσουμε. Καί ὑπάρχει λύση. Ἀρκεῖ μόνο νά συντονίσουμε τήν καρδιά μας στό θέλημα τοῦ οὐρανοῦ. Ἀρκεῖ νά πατήσουμε στά χνάρια πού ἄφησε πίσω ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἀρκεῖ νά κάνουμε τήν καρδιά μας τόπο κατοικίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί τότε νά εἶστε βέβαιοι πώς ὅλα αὐτομάτως, μέ θαυμαστό καί ἐξαίσιο τρόπο θά ἀλλάξουν. Τό σκοτάδι τῆς ἀβεβαιότητας, οἱ θλίψεις καί οἱ γογγυσμοί θά διαλυθοῦν. Γένοιτο

ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 162) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

http://www.orthodoxia.gr

OI AMETANOHTOI. ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ

Μὴ μείνωμεν ἀμετανόητοι. Διότι ὁ ἀμετανόητος ἄνθρωπος εἶνε φοβερὸ πρᾶγμα. Τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου εἶνε ἡ ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἀναισθησία.

Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ τυφλός, ποὺ δὲν βλέπει τίποτε, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ ἥλιος λάμπει τὸ καταμεσήμερο. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε ὅπως ὁ κωφός, ποὺ δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν περνᾷ μέσα ἀπὸ ἕνα δάσος ποὺ κελεηδοῦνε ὅλα τὰ ἀηδόνια· δὲν ἀκούει τίποτε, ἀκόμη καὶ ἂν κτυποῦν ὅλες οἱ καμπάνες τῆς πόλεως. Ὁ ἀμετανόητος εἶνε τυφλὸς καὶ κωφός· δὲν βλέπει καὶ δὲν ἀκούει τίποτε.

Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς συνειδήσεώς του γιὰ τὰ κρυφά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει τὸ «κατηγορῶ» τῆς κοινωνίας γιὰ τὰ φανερά του ἁμαρτήματα. Δὲν ἀκούει ἀκόμη τὰ ἔκτακτα ἐκεῖνα γεγονότα, ποὺ συγκλονίζουν τὴν ὑφήλιον καὶ μᾶς προσκαλοῦν εἰς μετάνοια.

Ὁ ἀμετανόητος μοιάζει μὲ τὸν σατανᾶ, διότι μόνο αὐτὸς ἐμμένει στὴν ἁμαρτία καὶ στὴν κακία. Ὅσοι αἰῶνες καὶ χιλιετηρίδες καὶ ἂν περάσουν, οὐδέποτε ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον». Διότι μόλις ὁ σατανᾶς θὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον», θὰ γίνῃ ἄγγελος. Ἀλλὰ δὲν τὸ λέγει. Γι’ αὐτὸ κλείνουμε αὐτὸν τὸν μικρὸ χαρακτηρισμὸ τοῦ ἀμετανοήτου ἀνθρώπου μὲ τὸ ῥητὸ τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου· «Τὸ μὲν ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐμμένειν ἐν τῇ πλάνῃ καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ εἶνε σατανικόν». Ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς δικάσῃ διότι ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ θὰ μᾶς δικάσῃ διότι δὲν μετανοοῦμε.

Απόσπασμα του Βιβλίου «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ», Νο 2, σελ. 16

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Προσευχή δίχως υπολογισμούς...

.,

Κάνεις προσευχή και σκέπτεσαι.

Τώρα εισακούσθηκα; Ήταν καλή; Σωστή; Ωραία; Άρεσε του Θεού;

Θα μου φέρει αποτέλεσμα; Θα νιώσω κάτι; Για να δω…..

Η προσευχή όμως δεν είναι μαθηματικά ούτε χημική ανάλυση. Η προσευχή είναι καλλιέργεια μια σχέσης. Δεν προσεύχομαι επειδή πρέπει αλλά γιατί αγαπώ κάποιον. Θέλω να μιλάω στον αγαπημένο μου!

Ας κάνουμε την προσευχή με απλότητα, χωρίς απολογισμούς και προσδοκίες.

Μην περιμένουμε τίποτα. Απλά προσευχόμαστε με καρδιά, δίχως στόχους και υπολογισμούς.

Και να θυμάσαι καλά, όταν δεν το περιμένεις έρχεται. Η προσμονή κουράζει την σχέση, η απαίτηση την συνθλίβει, το αγαπητικό ερωτικό άφημα την λυτρώνει και την σώζει.

π. Λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Δε νιώθεις τον Ουρανό,γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό

-Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.

– Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.

– Πώς, Γέροντα, αφού τώρα δεν νιώθω μέσα μου τον ουρανό;

– Δε νιώθεις τον Ουρανό, γιατί δεν δοξολογείς τον Θεό. Όταν ο άνθρωπος κινήται στον χώρο της δοξολογίας,… χαίρεται με όλα. Υπάρχουν κοσμικοί άνθρωποι που θα μας κρίνουν εμάς τους μοναχούς. Να δήτε οι Βεδουίνοι τι ταλαιπωριά περνούν, αλλά ευχαριστούν τον Θεό και είναι χαρούμενοι! Το σιτάρι δεν το καθαρίζουν, για να βγάλουν την πέτρα, αλλά το αλέθουν όπως είναι, και το ψωμί τους είναι όλο πέτρα!...

Και οι τροφές τους, φαίνεται, δεν έχουν τα απαραίτητα συστατικά, ασβέστιο κ.λπ., οπότε τα δόντια τους καταστρέφονται τελείως. Και βλέπεις Βεδουίνους να έχουν μόνον ένα δόντι και να χαίρωνται σαν να είναι το δόντι μαργαριταρένιο. Και άλλος του λείπει ένα δόντι και αισθάνεται μειονεκτικά. Με όλα αυτά που ακούτε, να κινήσθε συνέχεια στην δοξολογία να δοξάζετε μέρα-νύχτα τον Θεό για τις ευεργεσίες Του.

Μου έλεγε κάποιος επίσκοπος ότι σε έναν ναό, την ώρα που ο διάκος διάβαζε το Ευαγγέλιο της θεραπείας των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, ένας άνθρωπος πολύ απλός στεκόταν πίσω από το δεσποτικό και έλεγε συνέχεια «δόξα σοι ο Θεός».

Αρχίζει ο διάκος: «Τω καιρώ εκείνω ελθόντι τω Ιησού εις την χώραν των Γεργεσηνών, «δόξα σοι ο θεός» λέει εκείνος, «υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι», «δόξα σοι ο Θεός» «χαλεποί λίαν», «δόξα σοι ο Θεός » «και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων …εις την θάλασσαν», «δόξα σοι ο Θεός». «Κατάλαβα, μου είπε ύστερα ο επίσκοπος, ότι είχε δίκαιο αυτός ο απλός άνθρωπος που έλεγε «δόξα σοι ο Θεός» γιατί το «δόξα σοι ο Θεός» ρίχνει τους δαίμονες στην θάλασσα». Και εσείς πάντα να λέτε «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», μέχρι να ορμήσει η αγέλη στην θάλασσα .

Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη ,παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστή τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξη και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθή και φεύγει.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Δέν ἔχομεν ἔνδυμα γάμου. Δι' αὐτό πρέπει νά καθαρισθῶμεν.

...ἐπειδή ἐμολύναμε τόν νοῦν μας, καί τήν καρδίαν μας καί τό σῶμα μας, μέ λόγον, μέ ἔργον, κατά διάνοιαν, τώρα δέν ἔχομεν παρρησίαν. Δέν ἔχομεν ἔνδυμα γάμου. Δι' αὐτό πρέπει νά καθαρισθῶμεν· μέ ἐξομολόγησιν, μέ δάκρυα, μέ πόνον ψυχῆς· καί τό πάντων ἀνώτερον, προσευχήν, ὅπου καθαρίζει καί τελειοποιεῖ τόν ἄνθρωπον. 

Τό ἔνδυμα ὅπου ψάλλομεν τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα·"τόν νυμφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα, εἰσέλθω ἐν αὐτᾢ", ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι, ὅπου ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ἐμπόνου καθαρᾶς προσευχῆς. 

Πρῶτον ὁ ἄνθρωπος προσευχόμενος, μέ τήν ἁπλότητα ὅπου κατά ἀρχάς ἔχει, μέ χύσιν πολλῶν δακρύων, τά ὁποῖα ὅλα αὐτά εἶναι χάρις Θεοῦ ὅπου ὀνομάζεται χάρις καθαρτική καί ἡ ὁποία ὡς ἄγκιστρον σαγηνεύει τόν ἄνθρωπον καί τόν ὁδηγεῖ εἰς μετάνοιαν.

Καθότι ὁ καλός μας ἐν πᾶσι καί ἐπί πᾶσι Θεός, Ἐκεῖνος μᾶς βρίσκει. Ἐκεῖνος μᾶς βλέπει. Ἐκεῖνος μᾶς προσκαλεῖ. Ἐκεῖνος πρῶτον γνωρίζεται εἰς ἠμᾶς. Κατόπιν ἡμεῖς τόν γνωρίζομεν, ἀφοῦ μᾶς μυρώσῃ μέ τό θεῖον Του ἔλεος.

Δι' αὐτό καί ἡ μετάνοια, καί τό πένθος, καί τά δάκρυα, καί ὅλα ὅπου γίνονται εἰς τόν μετανοοῦντα, ὅλα εἶναι τῆς θείας χάριτος. Εἶναι αὐτήν ἡ χάρις ἡ καθαρτική, ὅπου καθαρίζει τόν ἄνθρωπον.

Δέν εἶναι καλόν ὅπου γίνεται, μή ὅν ἐκ Θεοῦ· μήτε κακόν, μή ὅν ἐκ τοῦ Διαβόλου.

Λοιπόν, μή βάλῃς κατά νοῦ σου ποτέ ὅτι ἔκαμες κάτι καλόν χωρίς τόν Θεόν. Διότι, μόλις θά τό σκεφθῇς, ἀμέσως θά ὑποχωρήσῃ ἡ χάρις, καί θά τό χάσῃς, διά νά μάθῃς τήν ἀσθενῆ σου κατάστασιν, νά μάθῃς τό "γνῶθι σαὐτόν". 

Διά νά μάθῃ κανείς τήν ἀσθένειαν τῆς φύσεως πρέπει νά συναντήσῃ πολλούς πειρασμούς καί μεγάλους. Καί τότε διά πολλῶν δοκιμασιῶν ταπεινώνεται καί μανθάνει τήν ὄντως ταπείνωσιν. Ἀλλά ἀπαιτεῖται καιρός.

Ἡ ταπείνωσις δέν εἶναι λόγια ἁπλᾶ ὅπου λέγομεν· εἶμαι ἁμαρτωλός...καί λοιπά. Ἡ ταπείνωσις εἶναι ἡ ἀλήθεια. Νά μάθῃ κανείς ὅτι εἶναι μηδέν. Τό μηδέν εἶναι ἐκεῖνο ὅπου, προτοῦδημιουργήσῃ τό πᾶν ὁ Θεός, ἦτο μηδέν. 

Λοιπόν, αὐτό τό μηδέν εἴμεθα. Ἡ ρίζα σου, ἡ ὕπαρξίς σου ἀρχίζει ἀπό μηδέν, καί ἡ μητέρα σου εἶναι ὁ πηλός, ὁ δέ Δημιουργός σου εἶναι ὁ Θεός. Τί ἔχεις, ὅπερ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών; 

Μέγα δῶρον Θεοῦ τό νά γνωρίσῃ ὁ ἄνθρωπος τήν ἀλήθειαν. Καί αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶπεν ὁ Κύριος ἐλευθερώνει ἡμᾶς ἐκ τῆς ἁμαρτίας. 

Ἡ γνῶσις περί Θεοῦ εἶναι ὅρασις τοῦ Θεοῦ.

ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου 

Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΞΓ΄ 
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Έλα να κάνουμε προσευχή …

Θαῦμα Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου!

Φθινόπωρο 1988 …

Με ένα μικρό σακίδιο στον ώμο και ένα χαρτί διπλωμένο στην πάνω τσέπη… της καρδιάς ο Γιώργης… 

Μαζί με τον Δημήτρη ανέβηκαν στο λεωφορείο για την Αθήνα. Ζεστό το αχάραγο ξύπνημα, θύμιζε όλα τα πνιγηρά πρωινά του Αυγούστου, εκείνου και του προηγουμένου καλοκαιριού, με τους λίβες, τους καύσωνες και τα πρωτόγνωρα δυσκολέματα για πολλούς ανθρώπους. 

Για τους άλλους ήταν έτσι… Για τα δυο Αργειτόπουλα αλλιώς φαινόταν ο καιρός…

Σαν ένα φρέσκο, απαλό αεράκι να ύγραινε τα νεανικά πρόσωπα και τις φλογερές ψυχούλες τους.

Μα δεν ερχόταν απ τα παράλια μέρη του Αργολικού…

Αν τους ρωτούσες σίγουρα εκείνο το πρωινό θα σου απαντούσαν πως η αρμυρωμένη δρόσος ερχόταν απ τα μέρη του Σιγγιτικού κόλπου!! 

Κι ας ήταν τόσο μακριά ακόμα ο προορισμός τους...

Το τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα η αρχή του!

Απ' την Αθήνα ως την Ουρανούπολη αμέτρητες οι ώρες μα τόσο γαλήνιες! 

Σε λίγες ώρες θ αξιώνονταν να πατήσουν τα χώματα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου, θα γνώριζαν επιτέλους τους Αγιορείτες Μοναχούς που τόσο πολλά είχαν ακούσει να λέγονται για αυτούς. 

Τόσα που στο μυαλό τους είχαν πλάσει τις φιγούρες τους, τα πρόσωπά τους, τις κινήσεις τους, τις φωνές τους…

Έτσι τους περίμεναν και λαχταρούσαν την πρώτη τους συνάντηση μαζί τους. Στην Ουρανούπολη δέος τους κατέβαλε το επόμενο πρωινό, μόλις αντίκρισαν τον πρώτο, που περίμενε όρθιος τραβώντας το κομποσκοίνι του να μπει στο καραβάκι της επιστροφής στην μετάνοιά του. Εκείνος αλήθεια ήταν μέσα στις προσδοκίες τους…

Αμίλητος, σοβαρός με κάτι παλιά ράσα και ένα ταγαράκι περασμένο με σπάγκο σταυροειδώς επάνω του…

Το βλέμμα του στην θάλλασσα και κάθε αφημένος κόμπος πρόδιδαν την ανυπομονησία του για τον γλυκό γυρισμό στην σωτήρια υπακοή του. 

Τώρα οι ώρες είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται. Λεπτό το λεπτό, κύμα το κύμα, ευχή την ευχή ξεπρόβαλλαν οι αγιασμένοι τόποι της άσκησης. Άκουγαν από τους άλλους να τους αναγγέλλουν και ο ενθουσιασμός τους μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο!

Δοχειαρίου, Ξενοφώντος, Παντελεήμονος…

Στη Δάφνη η χαρά τους μεγάλη! 

Πλήθος αεικινήτων Μοναχών πηγαινοέρχονταν, οι Λαϊκοί αναζητούσαν το λεωφορειάκι για Καρυές. Κούραση δεν καταλάβαιναν… ήταν τέτοια η θέλησή τους να βρεθούν το συντομότερο στο τέρμα του ταξιδιού ή καλύτερα στην αρχή του…

Ναι, ήταν αποφασισμένοι…

Ο Πρώτος Αθωνικός προορισμός τους θα ήταν και ο πλέον διάσημος εκείνον τον καιρό, μα και για πολλούς κατοπινούς… 

Στην Παναγούδα πήγαιναν…

Στον Γέροντά της… τον Πάτερ Παϊσιο… 

Να τον ρωτήσουν, να μάθουν, να γλυκαθεί κι άλλο το μέσα τους, να ζεσταθεί ο πόθος ο ιερός τους… 

Να ανταμώσουν τον Θεό επί γης! Στο πρόσωπο αυτού του περίφημου ασκητή με την τεράστια διαδρομή από τα μέρη της Καππαδοκίας ως την ταπεινή Κόνιτσα, το ευλογημένο Σινά και τα Αγιορείτικα λημέρια, ήταν σίγουροι πως θα έβρισκαν να λάμπει το Φως του Ζωοδότη Κυρίου, Εκείνου που είχε κατακτήσει τις καρδιές τους αφού ήταν ο μόνος που τις γνώριζε τόσο καλά… 

Σχεδόν τρέχοντας, μόλις το λεωφορείο τους κατέβασε στην πλατεία, αφού πρώτα ρώτησαν τα σχετικά για τον δρόμο, πήραν την κατηφόρα της Κουτλουμουσίου, αφήνοντας πίσω υπόσχεση πως σε λίγο θα επέστρεφαν να μετανίσουν ,μπροστά στην Φοβερά προστασία μα και στο Άξιον Εστί του Πρωτάτου. 

-Συγχώρα μας Παναγία μου ψιθύριζε ο Γιώργης όταν περνούσαν από μπροστά τους, μα πρέπει να βρούμε τον Γέροντα! Πρέπει να τον ρωτήσω για τόσους αδελφούς μας, μα και για μένα τον ταλαίπωρο! έλεγε και ασυναίσθητα έφερνε το χέρι του στο ύψος της καρδιάς, στην τσέπη του πουκαμίσου του, βλέποντας ολοένα αν το χαρτί το διπλωμένο ήταν εκεί… Πάνω σε κείνο το χαρτί γραμμένες με λεπτομέρειες μια-μια ερωτήσεις και προβλήματα αναγκαιμένων αδελφών του. Μυστήρια άλυτα που σε λίγο αν έδινε ο Θεός, θα απαντούσε ο Καλόγερος με την ξεχωριστή Σοφία χαρισμένη απ τον Δωρεοδότη Δημιουργό των απάντων, χαρίζοντας λύτρωση και ανακούφιση σε ανθρώπους ταραγμένους από πάθη και κινδύνους. 

Η μορφή του άγνωστη ως τότε για τους δυο συνοδίτες.

Δεν υπήρχαν τότε τα σημερινά μέσα, μα η φήμη του Γέροντα από στόμα σε στόμα είχε προηγηθεί κατά πολύ και έτσι όσοι κατηφόριζαν προς τα μέρη του ακόμα κι αν δεν τον είχαν ματαδεί νιώθανε ότι τον γνώριζαν καλά. Έτσι και ο Γιώργης με τον Δημήτρη τον είχαν φτιαγμένο στην όψη. Αυστηρό, λιγομίλητο, επιβλητικό και αγέρωχο…

Φτάσαν επιτέλους στο τέρμα του ταξιδιού τους ή καλύτερα στην αρχή του!

Κατά παράδοξο τρόπο δεν υπήρχαν άλλοι εκείνη την ώρα στα έδρανα του Πανεπιστημίου της Παναγούδας…

-Μάλλον τρέξαμε και φτάσαμε πρώτοι! είπε ο Δημήτρης βλέποντας άδεια την αυλή με τους κορμούς των δέντρων για καθίσματα… Χτυπήσαν το κουδουνάκι και περίμεναν… Κοίταζαν αχόρταγα γύρω τους το φτωχικό κελί με την παλιά πόρτα και τον σκουριασμένο τσίγκο για χαγιάτι… Σε λίγο άνοιξε και ξεπρόβαλλε η μορφή ενός ισχνού και μικρόσωμου Μοναχού…

-Καλώς τα παληκάρια!

-Ευλογείτε!

-Ο Κύριος!

– Τον Γέροντα Παϊσιο ζητάμε Πάτερ! του είπαν με μια φωνή…

-Του λόγου μου είμαι βρε λεβέντες! Καθίστε να σας στείλω το κλειδί! Τους είπε και από ένα συρματόσχοινο που ξεκινούσε εκεί δίπλα του τους έστειλε το κλειδί της εξώπορτας της αυλίτσας του. Έκπληξη τους κυρίευσε… Μα είναι δυνατόν να ναι αυτός ο Γέροντας! Αλλιώς τον περίμεναν! Εκείνος τους μίλαγε απλά και μάλιστα άρχισε να χαμογελά και ν αστειεύεται μαζί τους…

-Άντε βρε Αργειτάκο ! λέει στον Γιώργη… Θα πεινάτε ε; Καθίστε να σας κάνω το τραπέζι…Μα τα δικά μου πορτοκάλια είναι πιο γλυκά από τα δικά σου!!

Δεν χρειάστηκαν άλλη απόδειξη στην δύσπιστο αρχικό ξάφνιασμά τους. Ο Γέροντας χωρίς να του έχουν πει σχεδόν κουβέντα μαρτύρησε απ την αρχή την θαυμαστή διόρασή του…

Μόλις τα θαυμάσια ξεκινούσαν στης Παναγούδας τον τόπο τον παντευλόγητο! 

Τους πήγε πρώτα να προσκυνήσουν στο μικρό Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου. Μακάρια φτώχεια και απλότητα. Πορφυρά χρώματα και ολοζώντανες εικόνες πάνω στο ξύλινο τέμπλο με την χαραγμένη ταπείνωση, χώριζαν το μικρό Ιερό απ τον Ναΐσκο… Τους έδωσε ευλογίες, από ένα μικρό σταμπωτό εικόνισμα της Παναγιάς της Ιεροσολυμίτισας στον καθένα. Τους φίλεψε έπειτα ψωμί και ντομάτες γλυκές από τις λιγοστές του ρίζες, που πάντα όμως έφταναν για να χορτάσουν τους εκζητούντες τον Κύριον. Βγήκαν έξω…Ησυχία ανόθευτη με τους ήχους του Θεού μόνο να την αγιάζουν πιότερο. Ακόμα δεν είχε φανεί κανείς! Μα ήταν δυνατόν; Συνήθως όλα τα σκαμνιά της αυλής, οι μικροί κορμοί της δίψας για Θεό, ήταν γεμάτοι… Πως έγινε σήμερα τούτο το ανήκουστο; Ο Γιώργης συνεπαρμένος απ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα ένιωθε να μην πατά στη γη…

-Λοιπόν Αργειτάκο άκουσε να σου πω… άρχισε να λέει ο Ασκητής:

- Πες στην Μ. ότι άδικα περιμένει τον Σ. να την πάρει .Αυτός παιδί μου δεν είναι για οικογένεια… Δεν έχει το μυαλό του για τέτοια πράγματα. Ο Ευλογημένος δεν πρόκειται να δει προκοπή… Μακάρι να τον ελεήσει ο Κύριος! Στην εξαδέλφη σου την Δ. πες της να κάνει υπομονή και όλα θα διορθωθούν. Θα κάνουμε προσευχή και όλα θα σιάξουν…

Μίλαγε ο Γέροντας και ο Γιώργης συμφωνούσε κουνώντας το κεφάλι του συγκαταβατικά. Του είπε για όλους όσους ήταν γραμμένοι στο χαρτί του, το χαρτί το διπλωμένο στην πάνω τσέπη… της καρδιάς… Το έβγαλε έπειτα μαζί με ένα στυλό που είχε μαζί του και λέει στον Πάτερ Παϊσιο:

-Λοιπόν Γέροντα για να μην τα ξεχάσω όλα τούτα… Να συνοψίσουμε… Λοιπόν, η Μ. είπαμε άδικα τον περιμένει τον Σ…. και άρχισε να σημειώνει… Μα απότομα σήκωσε το κεφάλι και με έκπληκτα μάτια αποκρίθηκε του Γέροντα…

-Μα πως… αφού το χαρτί τώρα το έβγαλα… αφού δεν… Θεέ μου! Μόλις μέσα στο γλυκό πνευματικό του μεθύσι, ο Γιώργης κατάφερε να προσγειωθεί στην αντίληψη των Θείων ακαταλήπτων… Ο γέροντας σαν να τους γνώριζε όλους από καιρό, του είχε αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια όλα αυτά που γύρευαν να μάθουν εκείνοι που είχε στην λίστα του, εκείνο το ιδιότυπο δίπτυχο υπέρ υγείας και Θείου Φωτισμού που είχε διπλώσει απ το σπίτι… Έμεινε να κοιτάει τον Γέροντα με θαυμασμό και δέος…

Ο Δημήτρης και εκείνος έμοιαζε αποσβολωμένος και ανήμπορος να αρθρώσει το παραμικρό… 

–Αχ βρε Αργειτάκο! συνέχισε ο Πατήρ Παϊσιος …

-Δοξάζετε τον Θεό βρε! Για όλα! Δικά του όλα!

Κοίταξε τον Γιώργη στα μάτια και συνέχισε.

–Να πούμε και για τα δικά σου τώρα…

- Ναι Γέροντα… Ξέρετε έχουμε πρόβλημα με τη γυναίκα μου και δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί… καιρό τώρα…

Ο Γέροντας χαμήλωσε το βλέμμα του και η φωνή του ακούστηκε και πάλι…

-Μπορείς να αντέξεις παιδί μου όποιον Σταυρό ο Κύριός μας σου οικονομήσει;

-Τι να σας πως Πάτερ… Εγώ λέω συνέχεια: Ό, τι δώσει ο Κύριος, μα δεν ξέρω αν μπορώ να τον σηκώσω… δεν ξέρω αν αντέξει η πίστη μου…

-Άκου λοιπόν παιδάκι μου… Η γυναίκα σου στο Άργος είναι έγκυος! 

– Μα πως είναι δυνατόν Πάτερ μου! είπε ο Γιώργης χαμογελώντας.

-Από εκεί έρχομαι λέτε να μην ξέρω; Δεν υπάρχει περίπτωση το έχουμε ελέγξει!

-Αχ βρε Αργειτάκο άκου τι σου λέω! Είναι έγκυος η Κυρά σου μα… το παιδάκι που θα γεννηθεί θα… θα γεννηθεί ανάπηρο!

Γι αυτό σε ρώτησα πριν αν μπορείς να αντέξεις τον Σταυρό!

Ο Γιώργης ένιωσε έναν κρύο ιδρώτα να κατεβαίνει από το πρόσωπο. Ξεροκατάπιε… 

Τώρα που το καλοσκεφτόταν, αποκλείεται ο Γέροντας να έκανε λάθος σε αυτό που έλεγε. Όλα τούτα τα υπερκόσμια που μπροστά τους τόση ώρα ξετυλίγονταν, μαρτυρούσαν την θαυμαστή διόραση και τα χαρίσματά του τα υπερφυή… Δεν μπόρεσε να βγάλει λαλιά...

Συνέχισε ο Γέροντας Παίσιος να μιλά:

- Άκου Αργειτάκο αφού δεν είσαι σίγουρος αν θα αντέξεις θα σου προτείνω κάτι άλλο! Βγάλε το κομποσκοίνι σου και πάμε μέσα στην Εκκλησία να κάνουμε Προσευχή στον Χριστό μας και Εκείνος θα φροντίσει για όλα… Εσύ Δημήτρη περίμενέ μας εδώ και κέρασε αυτούς που θα ρθουν!

–Έλα να κάνουμε προσευχή Γεώργιε!

Μπήκαν ξανά μέσα και γονάτισαν μπροστά στην ωραία πύλη. Άρχισαν να τραβούν καθ' υπόδειξη του Γέροντα κόμπους, επαναλαμβάνοντας την μονολόγιστη ευχή…

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!

Συχνά πυκνά ο Γέροντας έπαυε για λίγο και σιωπηλά δεόταν… Με το ένα του χέρι κρατούσε το χέρι του Γιώργη… δυναμώνοντας έτσι τις σιωπηλές προσευχητικές τους καρδιές, σε μια ένωση που όμοια ο νέος δεν είχε αξιωθεί ποτέ του ξανά… Κάτι ένιωθε σαν απερίγραπτη ζεστασιά να έχει τρυπώσει από τους πόρους του στα κατάβαθά του…Έχασε την αίσθηση του χρόνου… Δεν πέρασαν όμως παρά μόνο δεκαπέντε μόλις λεπτά της ώρας…

-Σήκω Αργειτάκο! Ευλογημένο το όνομα του Χριστού μας!

– Τι έγινε Γέροντα;

-Θα οικονομήσει ο Κύριος και η γυναίκα σου θα αποβάλλει αμέσως το παιδί…

Καινούρια έκπληξη, νέοι λογισμοί αμφιβολίας κυρίευσαν τον Γιώργη… Είπε ένα:

-Να ναι ευλογημένο Γέροντα… μα μετά που το ξανασκεφτόταν δεν το χε πει ποτέ του πιο μηχανικά και άψυχα. Στην αυλή πλέον υπήρχαν αρκετοί προσκυνητές. Καρτερούσαν με αγωνία τον Γέροντα. Ο Δημήτρης μαζί τους κρατώντας το κουτί απ τα λουκούμια, μόλις είχε τελειώσει το κέρασμα.

–Άντε Αργειτάκο είπε ο Πάτερ Παίσιος στον Γιώργη.

-Όλα θα πάνε καλά… Να χεις υπομονή και πίστη! Και σε λίγα χρόνια που θα είμαι στην Σουρωτή ενταφιασμένος να έρθεις και να μου κάνεις ένα τρισάγιο!

-Με ποιόν Ιερέα να ρθω Γέροντα;

-Είπα εγώ για Ιερέα ρε παιδάκι μου;

-A κατάλαβα θα έχει εκεί!

-Τίποτα δεν κατάλαβες ακόμα! Μόνος σου θα είσαι! Άντε στην ευχή της Παναγίας! Καλή επιστροφή!

Πήραν να ανηφορίσουν προς τις Καρυές… Στην διαδρομή ο Γιώργης εξιστόρησε όλα όσα έζησε ενωμένος προσευχητικά με τον Γέροντα… Ο Δημήτρης θαύμαζε, μα όπως και ο φίλος του έδειχνε δύσπιστος με όλα τούτα… Το προσκύνημά τους ήταν αναπάντεχα συνταρακτικό… Αληθινή δοκιμασία του λογικού… Ψηλάφηση της αγιότητας. Είχαν ακούσει πως κάποιοι Άγιοι δεν χρειάζονταν παρά ελάχιστο χρόνο ώστε να συνδεθούν με τον Ουρανό… Είχαν αξιωθεί να συναντήσουν λοιπόν έναν τέτοιον Άγιο; Στην Ουρανούπολη ο Γιώργης πήρε τηλέφωνο στο σπίτι...

-Έχω να σου πω κάτι πολύ ευχάριστο! άκουσε την γυναίκα του να λέει… Πιάσαν οι προσευχές μας! Είμαι έγκυος! Μα δεν σ άκου … Γιατί δεν λες τίποτα; Δεν χαίρεσαι; Αυτό δεν θέλαμε;

- Άκουσέ με… δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα… ο Γέροντας μου είπε πως το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα…

Η γυναίκα με κλάματα άρχισε να φωνάζει...

-Ποιός Γέροντας; Και που ξέρει; Μην πιστεύεις ό, τι σου λένε… Αντί να χαρείς…

-Καλά ησύχασε της είπε με ήρεμη φωνή… Θα σε ξαναπάρω σε λίγες ώρες μόλις κάνει στάση το λεωφορείο…

Όλα πλέον είχαν πάρει μια απίστευτη τροπή…

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι πλέον είχε καταλάβει με τόσο αδιάψευστο τρόπο το πώς ο Θεός και μόνο Αυτός κουμαντάρει τις ζωές των ανθρώπων…

-Γεννηθήτω το θέλημά Σου!.. ψέλλισε μα δεν ήταν προσευχή αυτό… Μάλλον διαπίστωση ήτανε…

Όμως έμενε ακόμα κάτι από εκείνα που ο Γέροντας είπε για να συμπληρώσει το διπλωμένο χαρτί… στο μέρος της καρδιάς του…

Λίγες ώρες μετά η γυναίκα του κλαίγοντας, του εξιστορούσε ότι μόλις είχε επιστρέψει από το Νοσοκομείο…

Είχε αποβάλλει το παιδί… 

Λίγα χρόνια μετά ο… Πατήρ Γεώργιος τα θυμόταν όλα τούτα μπροστά στο μνήμα του Γέροντα… Φορώντας πετραχήλι, με θυμίαμα και δάκρυα ευωδιαστά έψελνε το τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής Μοναχού Παϊσίου και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτού παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον…

Έστεκε μόνος του… Όπως του το χε πει ο Άγιος του Θεού, εκείνο το Φθινοπωρινό μεσημέρι στην Παναγούδα…

Το μόνο που δεν του είχε πει, ήταν πως θα περίμεναν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε με την παπαδιά του, για να φέρουν στον κόσμο τα δυο Αγγελούδια τους …

Ή μήπως είχε ξεχάσει τούτο το θαύμα να το σημειώσει, στο διπλωμένο χαρτί στο μέρος της Καρδιάς του;

Νώντας Σκοπετέας

Αληθινή Ιστορία , έτσι όπως μας την ενεπιστεύθη ο πεφιλημένος Ιερέας και Πνευματικός Πατήρ Γ.Σ.

και έτσι όπως διασκευάστηκε μερικώς για ευνόητους λόγους.

14-01-2015 

Χαρμόσυνος ημέρα Αγιοκατατάξεως Παϊσίου Μοναχού Αγιορείτου .

Απόσπασμα από Ραδ. εκπομπή Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως με τίτλο :

Έλα να κάνουμε προσευχή μέρος 2

...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς