Γράφει ο Μέτοικος
«Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ «συνοδικῶς», ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφουγκραζόμενη τὸν Λαό»!!!
Τι μέγιστο ψέμμα, από χείλη αρχιερέως.
Στις 2 τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου του 1974 ξεκινά για την Ελλάδα μια πενηντάχρονη περίοδος δημοκρατίας που, τυπικά, ονομάζεται μεταπολίτευση.
Κύριο χαρακτηριστικό της το γεγονός πως, είναι η πιο μακροχρόνια απόλεμη δημοκρατική περίοδος στη ιστορία της Ελλάδος.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, το πολιτικό σύστημα κατάφερε να χρεοκοπήσει οικονομικά την Ελλάδα, να υποθηκεύσει με το ΣΥΡΙΖΑ την εθνική περιουσία για εκατό χρόνια και, να εκχωρήσει την ιστορία της Μακεδονίας στους σλάβους.
Σήμερα, το Δημοκρατικό πολίτευμα, επηρεάζεται καθοριστικά στη λειτουργία του από τις παρεμβάσεις χουλιγκάνων που έγιναν ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε.
Με πρόφαση ότι το Δημοκρατικό πολίτευμα λειτουργεί με οδηγό την «καθολικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που, είναι κεντρική αρχή σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία» προωθείται συστηματικά η 'woke' κουλτούρα, ενώ, εδραιώνεται ένας καταχρηστικός δικαιωματισμός με συνέπεια και, σταδιακά, να χάνει ο Ελληνικός Λαός κάθε πατρώα παρακαταθήκη που τον κράτησε ζωντανό στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, της πιο αιμοβόρικης στην παγκόσμια ιστορία.
Για αυτή την πεντηκονταετία ειρήνης εκφωνήθηκαν και γράφτηκαν περισπούδαστοι λόγοι από πολιτειακούς, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες.
Απ’ τη γιορτή αυτή της πεντηκονταετίας από την «αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας στην Πατρίδα μας» δεν απουσίασε ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος που, με «αἴσθηση καλοπροαίρετης καὶ ἐμπεριστατωμένης κριτικῆς, ἀλλὰ καὶ αὐτοκριτικῆς (!)… [προσπάθησε να χαρτογραφήσει σε κείμενό του την] ἀναγνώριση λαθῶν, ἐλλείψεων καὶ ἀποτυχιῶν, [και την] ἀναζήτηση αἰτιῶν… [για] νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐπιθυμητὴ πρόοδός μας».
Κατ’ αρχάς, ο Αθηνών Ιερώνυμος, σωστά επισημαίνει τη «διάχυτη καὶ ἀδιαμφισβήτητη πολιτισμικὴ παρακμή [και τον] ὑλιστικό καὶ ὑπέρμετρο δικαιωματισμό τῶν τελευταίων δεκαετιῶν» που αποδίδει στην απουσία «πνευματικών και ηθικών αξιών» αποσιωπώντας, όμως, τις ευθύνες της Εκκλησίας στη δημιουργία και γιγάντωση της πνευματικής φτώχειας που χαρακτηρίζει την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Ο Αθηνών Ιερώνυμος επισημαίνει μόνον τα υλιστικά οφέλη που αποκόμισε η Εκκλησία της Ελλάδος στην περίοδο της Μεταπολίτευσης αποσιωπώντας τα πνευματικά λάθη της, την απαράδεκτη συμπόρευσή της με την πολιτική εξουσία και, κυρίως, τις ευθύνες της στην πνευματική παρακμή των Ελλήνων που, εν πολλοίς οφείλεται στον σκανδαλισμό και την απογοήτευση των πιστών από την προδοσία των εκκλησιαστικών ταγών στις επιταγές των Ορθοδόξων Οικουμενικών Συνόδων που, για εκατονταετίες ήταν η ασφαλέστατη έδρα της πολιτισμικής ανάπτυξης του Ελληνικού λαού.
Χαρακτηριστική, επί του προκειμένου, είναι η δήλωση των Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου:
«Η αγία Σύνοδος εξεβόησε των θεοφθόγγων πατέρων αι διδασκαλίαι ημάς διορθώσαντο.
Εξ αυτών αρυσάμενοι την αλήθειαν εποτίσθημεν.
Αυτοίς κατακολουθήσαντες, το ψεύδος εδιώξαμεν… Ημείς τη αρχαία θεσμοθεσία της καθολικής Εκκλησίας επακολουθούμεν. Ημείς τους θεσμούς των πατέρων φυλάττομεν…».
Ποια «αρχαία θεσμοθεσία της καθολικής Εκκλησίας και ποιους θεσμούς των Πατέρων φυλάσσουν» οι χειροτονίες του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου ώστε «εξ αυτών αρυσάμενοι να ποτισθούν με την Αλήθεια» για να εμπνεύσουν στους Έλληνες πνευματικές και ηθικές αξίες;
Θεωρεί, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, μέγιστη επιτυχία το γεγονός πως «Ἡ Ἐκκλησία «ἐπέτυχε» ὣς ἕνα βαθμό – ἀτελῶς ἀκόμη – τὴ διασφάλισή Της ἀπὸ τὴν κρατικὴ αὐθαιρεσία, τὶς συνεχεῖς κρατικὲς ἐπεμβάσεις στὰ ἐσωτερικά Της, τὶς συνεχεῖς ἀπαλλοτριώσεις, ἄνευ τιμήματος ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τὴν γενικότερη ἐπιβολὴ τοῦ Κράτους ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας» και αποσιωπά την απαράδεκτη πολιτική συναλλαγή του με τον Αλέξη Τσίπρα για το ξεπούλημα των κοινωνικών δικαίων που έχουν οι Ορθόδοξοι ιερείς.
«Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ «συνοδικῶς», ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφουγκραζόμενη τὸν Λαό»!!! υποστηρίζει ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος.
Τι μέγιστο ψέμμα, από χείλη αρχιερέως.
Ποιον λαό αφουγκράζεται η Εκκλησία και ο Αρχιεπίσκοπός της;
Ο «πάσης Ελλάδος» Ιερώνυμος συνεπικουρούμενος από τους δεσποτάδες και, σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δε φίμωσε τη φωνή του λαού, δε σαμποτάρισε τις μαζικές διαμαρτυρίες τωνΕλλήνων για το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας στους σλάβους;
Αυτός, ο Αθηνών Ιερώνυμος, δε δήλωσε ότι :
«Αυτή την ώρα [του ξεπουλήματος της Μακεδονίας] δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές, αλλά εθνική συναίνεση, συνεννόηση και ομοψυχία»;
«Εθνική συναίνεση» χωρίς αιδώ ζητούσε από το λαό ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αντί να απαιτεί τήν σύσταση ειδικού δικαστηρίου για έγκλημα εσχάτης προδοσίας.
Σε ποια Εκκλησία που ζει «συνοδικώς» αναφέρεται ο Αθηνών Ιερώνυμος;
Για την Εκκλησία της Ελλάδος που, ο π.Βαρθολομαίος προανήγγειλε είκοσι μέρες πριν τη Σύνοδο της Ιεραρχίας τη «συνοδική» απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος για την αναγνώριση των σχισματικών, καθηρημένων και αχειροτόνητων Ουκρανών;
Για ποια εκκλησία που ζει «συνοδικώς» μιλά ο Αθηνών Ιερώνυμος;
Ποια Συνοδική απόφαση καθόρισε τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος στο κλείσιμο των Ορθοδόξων Εκκλησιών την περίοδο της πανδημίας;
Ναι! Λειτουργεί «συνοδικώς» η Εκκλησία όταν πρόκειται να εκλέξει τους «εκλεκτούς» σε χηρεύουσες Μητροπόλεις, εκλογές τόσο αδιάβλητες, που το όνομα του νέου δεσπότη είναι γνωστό στην πιάτσα εβδομάδες πριν την εκλογή του, όπως για παράδειγμα η εκλογή του Θεσσαλονίκης Φιλόθεου.
«Εἰδικότερα ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία [τονίζει στο μήνυμα του ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος]:
Στόχος εἶναι ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ καὶ ὁ ἀναβαπτισμός του στὰ νάματα τῆς Πίστεώς μας»!
Για ποιον αναβαπτισμό «στα νάματα της Πίστεώς μας» μιλά ο Αρχιεπίσκοπος, όταν συλλειτουργεί με καθηρημένους και αχειροτόνητους Ουκρανούς;
Ποτέ του δεν άκουσε τις κραυγαλέες κακοδοξίες των χειροτονιών του;
Πότε και ποιον επίσκοπο διόρθωσε η επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων Συνοδική επιτροπή για τις κακοδοξίες του;
Πως θα επιτευχθεί «ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ» από «ανθρώπους [όπως επισημαίνει ο οφφικιάλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ.Χρήστος Γιανναράς] τόσο ελάχιστων προσόντων, ή και κραυγαλέα ανύπαρκτης σοβαρότητας», που «μέσα από διαβλητές και εξοργιστικά άδικες διαδικασίες εκλογής» μεταμορφώνονται «από σερνάμενες κάμπιες σε χρυσοστολισμένες πεταλούδες [και από] ασήμαντα, καλογεροφορεμένα «παπαδάκια» [προβιβάζονται] ακαριαία σε πρίγκιπες, γίνονται αφέντες, δεσποτάδες, μπορεί και τριανταπεντάριδες αλλά [πάντως] σεβασμιότατοι [και παναγιότατοι που], όλοι γονατίζουν μπροστά τους και τους προσκυνούν»;
Πως θα επιτευχθεί «ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ» από επισκόπους που, η μόνη τους έννοια είναι το πώς θα αποκτήσουν ιδιωτικό μοναστήρι «επισκοπική έπαυλη, συχνά διώροφη, ή τριώροφη, με κήπο, ανθοκομική ποικιλία, υπηρετικό προσωπικό, ένα ή και «στόλο» αυτοκινήτων, με οδηγό ή οδηγούς, μάγειρα [και] οικονόμο»;
Πως να εμπνεύσουν πνευματικά και ηθικά το χριστεπώνυμο πλήρωμα τέτοιας ποιότητας άνθρωποι, που μετατρέπουν τις επισκοπές τους σε πασαλίκια;
Πως, κατά τον Απόστολο των Εθνών Παύλο «άνθρωποι που έλαβαν το πνεύμα του κόσμου εγκαταλείποντας το Πνεύμα Θεού και, λαλούν ανθρώπινη σοφία που την διδάχθηκαν σε αιρετικά σχολεία, πως, γήινοι άνθρωποι που δεν δέχονται το πνεύμα Θεού θεωρώντας το μωρία» θα εμπνεύσουν στον Ελληνικό Λαό την πνευματική και ηθική αναγέννηση Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε;
