Ο άγιος Κοσμάς, είχε μεγάλη και θερμή αγάπη στην Παναγία, είχε Θεοτοκοφιλία

Σκέφθηκα, λοιπόν, επειδή διερχόμεθα ακόμη τον μήνα Αύγουστο, που τον έχουμε ολόκληρο αφιερωμένο στην Κυρία Θεοτόκο και τον ονομάζουμε «θεομητορικό» μήνα, να μιλήσω για την Παναγία μας κατά την διδασκαλία όμως του αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Ο άγιος Κοσμάς, είχε μεγάλη και θερμή αγάπη στην Παναγία. είχε θεοτοκοφιλία. Και φυσικό ήταν αυτό γιατί ήταν αγιορείτης και γιατί βγήκε από Μοναστήρι, που είχε την θαυματουργό Εικόνα, την Παναγία Γλυκοφιλούσα. Σ’ αυτή την Εικόνα προσευχόταν, απ’ αυτή την Εικόνα έλαβε την ευχή για την ιεραποστολική του περιπέτεια και για την Παναγία, λοιπόν, μιλούσε πάντοτε ο άγιος στο ακροατήριο του.

Θα σας αναφέρω δύο – τρία σημεία από το κήρυγμα του για την Παναγία, στα οποία φαίνεται η ορθόδοξη πατερική θεολογία του.

(α) Πρώτα-πρώτα ο άγιος μιλούσε για το όνομα της Παναγίας. Το όνομά Της είναι ΜΑΡΙΑ. Εξήντα δύο ερμηνείες έχουν δοθεί για το όνομα «Μαρία», αλλά η καλύτερα ερμηνεία είναι του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. 

Όπως το όνομα «Νικόλαος» για τον άγιο σημαίνει αυτόν που νικάει τα πάθη και τους δαίμονες, όπως το όνομα «Γεώργιος» σημαίνει αυτόν που είναι γεωργημένο φυτό και έχει λοιπόν καρπούς και αρετές και όπως πάλι το όνομα «Παρασκευή» σημαίνει αυτή που παρασκευάζεται, που προετοιμάζεται για τα αιώνια αγαθά, έτσι και το όνομα της Παναγίας έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.

Ο άγιος Κοσμάς το όνομα της Παναγίας ΜΑΡΙΑ το παράγει από το εβραϊκό ρήμα «χαγιά», που σημαίνει «υπάρχω», «ζω», «κυριεύω». Και το παράγει ο άγιος το θεομητορικό όνομα από το ρήμα «χαγιά», γιατί αρέσκεται στην ονομασία της Παναγίας από τον ευαγγελιστή Λουκά, που Την καλεί «ΜΑΡΙΑΜ». Μαριάμ – Μαριγιάμ είναι από το «χαγιά». Και όπως από το ίδιο ρήμα στην Παλαιά Διαθήκη καλούμε τον Θεό «Γιαχβέ», που σημαίνει «Κύριος», έτσι η Παναγία μας, που καλείται «Μαριάμ – Μαριγιάμ», από το ίδιο πάλι ρήμα, που ονομάζουμε τον Θεό, σημαίνει «Κυρία». «Κύριος» ο Θεός, «Γιαχβέ». «Κυρία» η Παναγία. «Μαριγιάμ» η «Μαρία», συντετμημένο το όνομά Της. «Κυρία»! Ωραίο όνομα! Βασίλισσα όλου του κόσμου! 

Έλεγε, λοιπόν, ο άγιος στα κηρύγματά του: «”Μαρία” θέλει να ειπή “κυρία”, ωσάν όπου* εμελλεν η Θεοτόκος να γίνη βασίλισσα του ουρανού και της γης και πάσης νοητής και αισθητής κτίσεως, να παρακαλη διά τας αμαρτίας μας». Δεν σας κάνει εντύπωση, αδελφοί μου, ο άγιος να θέλει να ερμηνεύει καλά τα ονόματα και να εξάγει από τις ερμηνείες πού δίνει αυτά τα ωραία πνευματικά νοήματα για την ωφέλεια των ακροατών του; 

«Κυρία», λοιπόν, σημαίνει το όνομα της Παναγίας μας «Μαρία», κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Έτσι, «Κυρία», αρεσκόταν να ονομάζει και ο άγιος Νεκτάριος στην προσευχή του την Παναγία. Της μιλούσε μάλιστα και στον πληθυντικό αριθμό. Και όταν Αυτή του εμφανιζόταν στην προσευχή του — συχνή αύτη η θεοπτία στον άγιο Νεκτάριο — αυτός Της έλεγε: «Σεις, Κυρία»!

(β) Άλλο θέμα που έθιγε ο άγιος Κοσμάς για την Παναγία ήταν η μνηστεία Της. Γιατί εμνηστεύθη η Παναγία, αφού δεν είχε σκοπό τον γάμο με τον Ιωσήφ; Γιατί ο λόγος Της προς τον αρχάγγελο Γαβριήλ, «πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;», σημαίνει ότι δεν είχε σκοπό τον γάμο, γιατί διαφορετικά δεν στέκει το ερώτημα Της αυτό. Είναι μια ολόκληρη θεολογία αυτό, η μνηστεία της Παρθένου. Γιατί εμνηστεύη η Παρ­θένος; 

Ο άγιος Κοσμάς, μη θέλοντας φαίνεται να αναπτύξει όλη την θεολογία περί της μνηστείας της Παρθένου και να κουράσει το ακροατήριο του, που ήταν ακατήχητο, το ξεπερνούσε αυτό με αυτη την περίεργη έκφραση: 

«Αρραβώνιασαν την Παρθένο — έλεγε, «διά πολλάς οικονομίας». Από αυτή όμως την έκφραση φαίνεται καθαρά ότι ο άγιος είχε μελετήσει τους αγίους Πατέρες τι ακριβώς λέγουν για το θέμα αυτό, γιατί οι Πατέρες θεωρούν πράγματι ως «οικονομία Θεού» την μνηστεία της Παρθένου. 

Να πως ερμηνεύουν οι άγιοι Πατέρες το θέμα: 

“Ο προφήτης Ησαΐς είχε πει ότι ο Μεσσίας θα γεννηθεί από παρθένο. Ο διάβολος τώρα, που δεν είχε συμφέρον να γεννηθεί ο Μεσσίας, γιατί θα του έσπαγε το κεφάλι, θα του κατέλυε, δηλαδή, το έργο του, «έβαλε πείσμα», που το λέμε, όλες οι γυναίκες να έλθουν σε γάμου κοινωνία, για να μη υπάρξει παρθένος και να μη γεννηθεί ο Μεσσίας. Ο Θεός, όμως, είχε εκλέξει την Παρθένο Μαρία της Να­ζαρέτ για να γίνει η Μητέρα του Μεσσία. Και για να διαφύγει την προσοχή του διαβόλου η παρθενία Της και να νομίσει ο απατεώνας ότι και Αυτή θα πανδρευτεί. οικονόμησε ο Θεός να μνηστευθεί τον Ιωσήφ, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο: Για την εξαπάτηση τού διαβόλου. Και λέγει από παλαιά ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος: 

« Έλαθον τον άρχο­ντα του αιώνος τούτου η παρθενία Μαρίας, ο τοκετός αυτής και ο θάνατος του Κυρίου. Τρία μυστήρια κραυγής, άτινα εν ησυχία Θεού επράχθη». Και μετά από αυτόν οι άγιοι Πατέρες ομιλούν για οικονομία Θεού, όταν μιλούν για την μνηστεία της Παρθένου. Όλους αυτούς τους αγίους Πατέρες διάβασε ο αγιορείτης ιερομόναχος άγιος Κοσμάς και όταν μιλούσε για την μνηστεία της Παρθένου έλεγε την πατερική έκφραση ότι Αυτή εμνηστεύθη τον Ιωσήφ «διά πολλάς οικονομίας του Θεού».

(γ) Και ένα άλλο θεολογικό πατερικό λόγο θα πω περί της Θεοτόκου, που έλεγε ο άγιος Κοσμάς, δείγμα και απόδειξη αυτό ότι ο άγιος μελετούσε τους αγίους Πατέρες και την δική τους διδασκαλία, απλοποιημένη όμως και μασημένη, έλεγε στα κηρύγματά του. 

Ο άγιος μιλούσε για την δημιουργία της γυναίκας. Και έλεγε αυτό που λέγει η Αγία Γραφή, ότι η γυναίκα έγινε από την πλευρά τού άνδρα. Αλλά αφού η γυναίκα έγινε από τον άνδρα, άρα χρεωστούσε στον άνδρα την πλευρά που έλαβε απ’ αυτόν για να δημιουργηθεί. Έπρεπε να την εξοφλήσει! Δηλαδή, όπως ο Αδάμ έκανε γυναίκα χωρίς γυναίκα, έτσι έπρεπε να βρεθεί γυναίκα να κάνει άνδρα χωρίς άνδρα. Πέρασαν εκατομμύρια γυναικών στο πέρασμα των αιώνων, αλλά δεν βρέθηκε καμμία γυναίκα τόσο αξία, για να εξοφλήσει αυτό το χρέος στο ανδρώο γένος. Μόνο η Μαρία Παναγία βρέθηκε αξία για να εξοφλήσει το χρέος αυτό, γιατί γέννησε παρθενικά τον Χριστόν. 

Λέγει επί λέξει ο άγιος: «Ο άνδρας, αδελφοί μου. εγέννησε την γυναίκα από την πλευράν του χωρίς γυναίκα, και πάλιν έγινε γερός. Εδανείσθη εκείνη την πλευράν από τον άνδρα και την εχρεωστούσε. Εγεννήθησαν ωσάν τα άστρα του ουρανού γυναίκες εις τον κόσμον, αλλά δεν εφάνη καμμία αξία να γεννήση άνδρα, να πληρώση την πλευράν όπου εχρεωστούσε, παρά η Δέσποινα Θεοτόκος, οπού ηξιώθη διά την καθαρότητά της και εγέννησε τον γλυκύτατον Χριστόν εκ Πνεύματος Αγίου, χωρίς άνδρα, παρθένος, και πάλιν έμεινε παρθένος, και επλήρωσεν εκείνην την πλευράν». Αυτήν όμως την ιδέα την διάβασε ο άγιος Κοσμάς στα βιβλία των Πατέρων. Την λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην ομιλία του στο Γενέθλιο του Σωτήρας ημών Ιησού Χριστου. «Επειδή — λέγει ο ιερός Πατήρ — εχρεώστει το γυναικείον γένος τοις ανδράσι το χρέος, ως του Άδάμ άνευ γυναικός γυναίκα βλαστύσαντος, διά τούτο έτεκε σήμερον η Παρθένος υπέρ της Εύας εκτινύουσα τοις ανδράσι το χρέος».

Περιοδικό Ι. Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, «Απλή κατήχηση»

http://proskynitis.blogspot.gr

Ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι μας. Ιδιαίτερα όσοι αυτόν τον καιρό πιέζονται από θλίψεις, όσοι απελπίζονται και νιώθουν απόγνωση

Ο άγιος Γρηγόριος ερμηνεύει και αυτή τη διήγηση με την αναγωγική μέθοδο. Ιστορικά αυτή αποτελεί έκθεση του θαύματος της ηρέμησης των κυμάτων, ηθικά όμως υποδηλώνει την μέσω των πειρασμών τελειοποίηση της πίστεως, ενώ αναγωγικά παριστάνει τη δυσκολία του έργου των Αποστόλων στον εθνικό κόσμο.

Ο Ιησούς Χριστός ανάγκασε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο και να μεταβούν στην απέναντι όχθη πριν από αυτόν. Αφού έθρεψε προηγουμένως σωματικά τις πέντε χιλιάδες, αποστέλλει τώρα τους μαθητές στην τρικυμιώδη θάλασσα των Εθνικών, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, αντιμετωπίζοντας παντός είδους πειρασμούς.

Η γνησιότητα της πίστεως στον Θεό χαρίζει υπομονή στους πειρασμούς, και αυτή πάλι τελειοποιεί την πίστη. Οι άνθρωποι βέβαια λυπούνται για τους πειρασμούς, που έπρεπε να χαίρονται, και «παρ’ εμού», λέγει ο ομιλητής, «ταύτην μάλιστα ζητείτε την άνεσιν των σωματικών πειρασμών, ης εγώ μάλλον καταφρονήσας προς ύμας ήλθον συμπάσχειν υμίν αιρούμενος». Ήταν περίοδος θλίψεως των Θεσσαλονικέων, πιθανώς λόγω πολιορκίας».

«Η Άλλη Όψις»

1. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος λέγει, «να το θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη χαρά εάν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς». Δεν είπε απλώς να "χαίρεσθε", αλλά «να το θεωρήσετε μεγάλη χαρά», παραινώντας όχι να είναι κανείς αναίσθητος προς τα οδυνηρά πράγματα, γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά εισηγείται να θεωρεί επικρατέστερο τον θεάρεστο λογισμό. Είπε, «κάθε χαρά», δηλαδή τέλεια, μέγιστη, ανελλιπή, και μάλιστα όταν οι πειρασμοί είναι ποικίλοι. Γιατί; Επειδή με την υπομονή των πειρασμών γυμναζόμαστε και γινόμαστε και δοκιμώτεροι στα σχετικά με τον Θεό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αναγνωριζόμαστε ως ευδόκιμοι. Γιατί αυτό λέγει και η Σοφία Σολομώντος για τους αγίους· «ότι υπέβαλε ο Θεός αυτούς σε δοκιμασίες και τους βρήκε άξιους του εαυτού του».

Αρα λοιπόν δεν είναι γι' αυτούς ο πειρασμός αυτός άξιος κάθε χαράς; Αυτό αφού είπε και ο Θεός προς τον Ιώβ, τον απάλλαξε από τη λύπη για τον πειρασμό, λέγοντας· «νομίζεις ότι για άλλο λόγο σε μεταχειρίσθηκα έτσι, και όχι για να αποδειχθείς δίκαιος;». Τί ήθελε να του πει με αυτό; Σε μεταχειρίσθηκα έτσι, για να δοκιμάσω την πίστη σου προς εμένα, σε ευεξία, σε καλή φήμη και ευπορία, και φάνηκες δίκαιος, συμπεριφερόμενος ως προς αυτά σύμφωνα με το θέλημά μου, προς εμένα που σου τα πρόσφερα, διαχειριζόμενος και διοικώντας αυτά όπως εγώ ήθελα· σε μεταχειρίσθηκα έτσι, για να δοκιμάσω την πίστη σου σε μένα, σε καχεξία, σε αδοξία, σε απορία, και φάνηκες δίκαιος, λέγοντας· «αν δεχθήκαμε τα αγαθά από τα χέρια τού Κυρίου, τα κακά δεν θα τα υπομείναμε;».

2. Από πού λοιπόν προέρχεται η υπομονή στους πειρασμούς; Από τη γνησιότητα της πίστεως στον Θεό. Ώστε οι πειρασμοί είναι μέσα δοκιμασίας των πιστών. Γι' αυτό ο αδελφός τού Κυ­ρίου Ιάκωβος, αφού μας παρήγγειλε να χαιρόμαστε όταν περιπέσομε σε πειρασμούς, πρόσθεσε· «η δοκιμασία της πίστεώς σας επεξεργάζεται υπομονή, και η υπομονή», λέγει, «ας έχει έργο τέλειο». Κανένα, λέγει, από τα έργα της αρετής να μη κολοβώ­σεις, περιερχόμενος σε μαλθακότητα από την επίθεση των πειρα­σμών, αλλά μαζί με την υπομονή ας υπάρχει σε σένα και η τελειό­τητα της αρετής. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν πετυχαίνει την τελείωσή του μόνο με τα ακούσια, αλλά πρέπει να συνυπάρχουν και τα εκούσια, που είναι η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη, η αγάπη προς τον Θεό και αναμεταξύ μας, και τα όσα ακολουθούν αυτήν, γιατί και αυτά μας χρειάζονται για την τελείωση, γι' αυτό ο θείος αυτός απόστολος γράφοντας προς εμάς προσθέτει· «και η υπο­μονή ας έχει τέλειο έργο, για να είσθε τέλειοι και ολόκληροι, χω­ρίς να υστερείτε σε τίποτε», εννοώντας αυτό ακριβώς, ότι, αν θέλετε να δείχνετε τέλεια την προς τον Θεό πίστη σας, όχι μόνο να υποφέρετε γενναία πάσχοντας εξωτερικά, αλλά και οι ίδιοι από μόνοι σας να πράττετε τα θεάρεστα, έστω και αν είναι επίπονα· γιατί η πράξη και το πάθος, όταν συνεργάζονται μεταξύ τους για το αγαθό, παρέχουν στον άνθρωπο την κατά Θεόν τελείωση.

3. Πώς όμως δεν είπε, "να χαίρεσθε όταν πράττετε την αρετή", αλλά «όταν είσθε σε πειρασμούς»; Γιατί το να ασκούμε την αρετή εξαρτάται από μας και βρίσκεται στην εξουσία μας, το να περιπέσομε όμως στους πειρασμούς δεν εξαρτάται από μας. Επειδή όμως χωρίς αυτούς δεν υπάρχει τελείωση ή φανέρωση τής προς τον Θεό πίστεως, εκείνος που τρέχει προς την τελείωση τής πίστεως, όταν περιπέσει σε πειρασμούς, θα χαρεί που βρήκε το μέσο με το οποίο θα επιπετύχει την τελείωση. Γιατί στους τέλειους ως προς την πίστη για τη φανέρωση της τελειότητάς τους συμβάλλουν ωφέλιμα οι πειρασμοί, το πλέον θαυμαστό όμως είναι ότι όταν συμβεί να ρθουν τελειοποιούν και τους ατελείς, πράγμα που γίνεται φανερό και από τα λόγια τού ευαγ­γελίου που αναγνώσθηκε σήμερα.

4. Ας τα παρουσιάσομε όμως αυτά από την αρχή στην αγάπη σας. «Τον καιρό εκείνο ανάγκαζε ο Ιησούς τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να τον μεταφέρουν στην απέναντι όχθη, μέχρις ότου απολύσει τα πλήθη, και αφού απέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί ιδιαιτέρως». Και ερω­τούμε· ποιόν «εκείνον τον καιρό»; Όταν έθρεψε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά, με πέντε άρτους και δύο ψάρια, και χόρτασαν τόσο πολύ, ώστε να γεμίσουν και δώδεκα κοφίνια με τα περισσεύματα των κλασμάτων, όπως ακούσαμε στις εκκλησίες την περασμένη Κυριακή (Την ογδόη Κυριακή Ματθαίου 14, 14-22).

5. Θα μπορούσε ίσως να απορήσει κανείς, για ποιο λόγο ανά­γκαζε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο. Μπορούμε βέβαια να πούμε, ότι προγραμμάτιζε και τα στη συνέχεια, σπεύδοντας προς τα έργα τα οποία ήρθε να τελέσει πάνω στη γη. Εγώ όμως, γι' αυτό θα απορούσα, αν δεν τους ανάγκαζε. Επειδή δηλαδή εκεί­νος ήθελε να προβάλει σε όλους τον εαυτό του με τα έργα υπό­δειγμα κάθε καλού, έδειξε βέβαια πως πρέπει κανείς να συνανα­στρέφεται τα πλήθη προς ωφέλεια των ψυχών και των σωμάτων, υπολειπόταν όμως να δείξει και πως πρέπει συνευρίσκεται με τον Θεό, το να προσηλώνει δηλαδή το νου του σ’ αυτόν απαλ­λαγμένο από όλα τα επίγεια· πολύ βέβαια συμβάλλει σ’ αυτό η μόνωση και ερημία και η κατ’ αυτήν ησυχία. Επειδή λοιπόν ήταν καιρός να διδάξει και αυτό, ότι είναι καλό η ερημία και ηρεμία, η προσευχή και η μόνωση, και γι' αυτό έπρεπε να ανεβεί στο όρος, ώστε να προσευχηθεί μόνος, και οι μαθητές επιθυ­μούσαν να είναι μαζί τους αδιάκοπα, και δύσκολα δέχονταν ν’ αποσπασθούν από εκείνον, πώς θα ανέβαινε μόνος στο όρος αν δεν τους ανάγκαζε να μπουν στο πλοίο και να το οδηγήσουν στην απέναντι όχθη;

6. Πρέπει όμως να προσέξομε εδώ και κάτι άλλο· όπως δηλαδή τώρα, αφού θεράπευσε και δίδαξε και έθρεψε το πλήθος με θαυ­μαστό τρόπο, απολύοντάς τους και ανεβαίνοντας στο όρος, ανά­γκασε τους μαθητές να παραδώσουν τους εαυτούς τους στη θά­λασσα και στα κύματα, έτσι ύστερα, αφού με την ενανθρώπησή του θεράπευσε τη φύση μας, τη δίδαξε και την έθρεψε με τον εαυ­τό του, αφήνοντάς μας σωματικά και ανεβαίνοντας στον ουρανό, έστειλε τους μαθητές σ’ όλο τον κόσμο, με άλλα λόγια στην αλμυ­ρή, επειδή είναι γεμάτη από πειρασμούς, θάλασσα των εθνικών, σαν με σκάφος, με το ευαγγέλιο και την κατ’ αυτό Εκκλησία, με το οποίο παραδόθηκαν στους πειρασμούς. Και όχι μόνο τους έστειλε, αλλά και τους ανάγκασε. Εάν κάποιος γνωρίζει τα σχετικά με τον Ιωάννη τον αγαπημένο από τον Χριστό θεολόγο, εάν κάποιος γνωρίζει γιατί επιτράπηκε η σχετικά με τον θάνατο του Στεφάνου θλίψη και ο διωγμός που ακολούθησε εκείνην, θα καταλάβει τί εννοώ· πράγματι δεν ήθελαν οι Απόστολοι να βγουν από τα Ιε­ροσόλυμα, αλλ' επειδή αναγκάσθηκαν από τον διωγμό, διασπάρθηκαν στον κόσμο, και έτσι εκπλήρωσαν την αποστολή.

7. Και δεν αναγκάσθηκαν απλώς να διαπλεύσουν την κοσμική θάλασσα, μέσα στην οποία υπάρχει κάθε θλίψη και κάθε είδος πειρασμού, αλλά και να προχωρήσουν πέρα από αυτήν, δηλαδή να νικήσουν και να βρεθούν πέρα από τους πειρασμούς με τη νίκη. Όμως δεν το κατόρθωσαν χωρίς τον Ιησού· γιατί λέγει· «το πλοίο ήδη βρισκόταν στο μέσο της θάλασσας βασανιζόμενο από τα κύματα· γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος». Δεν ήταν τότε περισ­σότερο αντίθετος σ’ αυτούς ο άψυχος άνεμος, όσο ήταν ο Δομετιανός και ο Τραϊανός και ο Νέρων αργότερα· ή καλύτερα αυτοί βέβαια και οι παρόμοιοι είναι άγρια κύματα εγειρόμενα φοβερά εναντίον τής Εκκλησίας, ενώ ο αντίθετος άνεμος που τους τα­ρακουνά και τους αναστατώνει είναι το πνεύμα της πονηρίας, ο αντικείμενος για πάντα στην Εκκλησία του Χριστού διάβολος. «Κατά την τέταρτη όμως», λέγει «φυλακή της νύχτας πήγε προς αυτούς ο Ιησούς περπατώντας πάνω στη θάλασσα», δηλαδή μετά την ένατη ώρα της νύχτας· γιατί οι νυχτοφύλακες συνήθιζαν να διαιρούν το διάστημα της νύχτας σε τέσσερα διαδοχικά τμή­ματα, ώστε, σύμφωνα με τις ισημερίες, η αρχή της τέταρτης φυ­λακής να είναι αρχή της δέκατης ώρας της νύχτας.

8. Τους αφήνει βέβαια τόση ώρα να βασανίζονται από την τρικυμία, για να τους ασκήσει στην υπομονή και να τους κατα­στήσει καρτερικούς. Αλλά και μετά από αυτό αφού εμφανίσθη­κε σ’ αυτούς, τους επιτρέπει να τον νομίσουν φάντασμα και να φοβηθούν τόσο, ώστε από φόβο να κραυγάσουν, αν και πήγε για να τους σώσει. Αυτό βέβαια θα μπορούσες να δεις και στην περίπτωση του παλαιού εκείνου λαού· όταν δηλαδή επρόκειτο να σχισθεί κατά τρόπο παράδοξο η θάλασσα στη μέση και να τους προσφέρει δρόμο σωτηρίας, τότε νόμιζαν ότι διατρέχουν τον έσχατο κίνδυνο, γιατί με την κατοπινή κύκλωση των εχθρών περισφίχθηκαν από άφευκτα κακά. Και τώρα κατά την παρουσία του πριν από την απαλλαγή από τα δαιμόνια που τους κατείχαν έκανε την εμφάνιση ο σφοδρός συνταραγμός των ελευθερουμένων· γιατί έτσι οι ευεργεσίες γίνονται όχι μόνο αγα­πητές, αλλά και μόνιμες στη μνήμη εκείνων που ευεργετήθη­καν. Και εμφανίζεται σ’ αυτούς τη στιγμή βέβαια που στην τρι­κυμία εκείνη επικαλούνταν τον Θεό των όλων, για να δείξει ότι αυτός είναι ο υπεράνω όλων Θεός που δίνει χέρι βοήθειας σ’ αυτούς που τον επικαλούνται. Περπατά επίσης πάνω στα κύμα­τα, ενώ η θάλασσα ήταν αγριεμένη, για να δείξει ολοκάθαρα, ότι αυτός είναι σύμφωνα με την προφητεία που βαδίζει πάνω στη θάλασσα σαν πάνω στο έδαφος, προς τον οποίο λέγει και ο Δαβίδ προφητικά· «οι δρόμοι σου είναι στη θάλασσα και τα μονοπάτια σου στα άφθονα ύδατα», και, «συ εξουσιάζεις τη δύναμη της θάλασσας, και συ καταπραΰνεις τον σάλο των κυ­μάτων της», πράγμα βέβαια που έκαμε αργότερα· γιατί μόλις τότε τους είδε φοβισμένους, επειδή δεν τον γνώρισαν, άλλωστε ήταν και νύχτα, μίλησε αμέσως προς αυτούς, γνωστοποιώντας τον εαυτό του από τη φωνή και λέγοντας· «εγώ είμαι, μη φο­βάσθε». Εγώ είμαι, εγώ που είμαι Θεός πάντοτε και τελευταία έγινα άνθρωπος για χάρη σας, βλεπόμενος και ακουόμενος και έχοντας τη δύναμη να κάνω τα πάντα· γι’ αυτό και βαδίζω με το σώμα πάνω στα κύματα και μπορώ να δώσω και στους άλλους τη δυνατότητα αυτή. Πράγματι όταν ο Πέτρος είπε προς αυτόν, «Κύριε, αν είσαι συ, δώσε εντολή να ρθω προς εσένα περπατώ­ντας πάνω στα ύδατα», πρόσταξε και έγινε.

9. Αλλά ας επαναφέρομε τον λόγο στην προηγούμενη σειρά του, σύμφωνα με την οποία λέγαμε μεταφορικά, ότι οι μαθητές στάλθηκαν στην κοσμική θάλασσα των εθνών, καθώς ο Κύριος ανέβαινε στο ουράνιο ύψος σαν σε όρος και εκεί πρόσφερνε ασφαλώς τις ευχές για χάρη μας, σαν αρχιερέας που έγινε και εισήλθε στα ενδότερα του παραπετάσματος, «για να εξιλεώνει», σύμφωνα με τον απόστολο, «τις αμαρτίες του λαού». Οι μαθητές λοιπόν που στάλθηκαν στην απέναντι όχθη, δηλαδή να νι­κήσουν και να ξεπεράσουν τους πειρατές, δεν νίκησαν ολο­κληρωτικά· γιατί ο αντικείμενος είναι ενεργής ακόμη και τα έθνη επιτίθενται με μανία εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά την τέταρτη όμως φυλακή της νύχτας, δηλαδή μετά τον φυσικό νόμο, μετά τον γραπτό νόμο, μετά την πρώτη παρουσία του Κυρίου και τον νόμο της χάριτος που δόθηκε κατ’ αυτήν, θα έρθει οπωσδήποτε ο καιρός τής δευτέρας παρουσίας του Χριστού, που αναλογεί ακριβώς στην τέταρτη φυλακή της νύχτας. Τότε θα έρθει ο Κύριος καταπατώντας και καταργώντας και υποδουλώνοντας κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη· γιατί πρό­κειται να καταργήσει περίλαμπρα και να καταπατήσει τα κύμα­τα που ξεσηκώνονται άγρια εναντίον της Εκκλησίας του.

10. Γιατί θυμόσαστε, ότι ο λόγος υποδήλωνε μεταφορικά με τα κύματα που κινούνται και ξεσηκώνονται από το αντικείμενο πνεύμα, τους άρχοντες του κόσμου· και για να παραλείψω την εξέταση των ενδιάμεσων λεπτομερειών, όταν ανέβηκαν αυτοί στο πλοίο και ο Ιησούς και ο Πέτρος που είχε μεταβεί προς αυτόν από το πλοίο, κόπασε ο άνεμος και αφού πέρασαν απέναντι, έφτασαν στην ξηρά. Και πράγματι, όταν ο Κύριος και όλοι οι άγιοι που θα φύγουν από κοντά μας, τους οποίους υποδήλωσε ο Πέτρος, παραβρεθούν μαζί με μας κατά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, τότε το νοητό αντικείμενο πνεύμα θα καταργηθεί τελείως και εμείς, αφού περάσομε την πολυκύμαντη θάλασσα του βίου, θα εισέλθομε στη γη των πράων, απ’ όπου έχει δραπετεύσει κάθε πόνος, λύπη και στεναγμός. «Οι ευρισκόμενοι τότε στο πλοίο», λέγει, πήγαν και προσκύνησαν τον Ιησού, λέγοντας· Αληθινά είσαι Υιός του Θεού». Και τότε βέβαια «κάθε γόνατο θα λυγίσει των επουρανίων και των επιγείων και καταχθονίων και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει, ότι είναι Κύριος ο Ιησούς Χρι­στός προς δόξα τού Θεού Πατέρα».

11. Αλλά αφήνοντας την αλληγορική ερμηνεία, ας θυμηθούμε την αρχή των λόγων μας. Και αυτή ήταν, ότι οι πειρασμοί όταν έρχονται δεν ωφελούν μόνο τους τέλειους στην πίστη, όπως τον Ιώβ και τον Πέτρο και τον Παύλο και τους ομοίους, αλλά και τελειοποιούν τους ατελείς. Γιατί εδώ όχι μόνο ο Πέτρος, ούτε μόνο οι άλλοι μαθητές, που ήταν και αυτοί ατελείς ακόμη, αλλά και όλοι που ήταν πάνω στο πλοίο, τόσο πολύ ωφελήθηκαν στην πίστη από εκείνον τον πειρασμό, ώστε προσήλθαν και προσκύνη­σαν τον Ιησού και είπαν προς αυτόν· «αληθινά είσαι Υιός τού Θεού». Αρα λοιπόν καλώς λέγει ο απόστολος που αναφέραμε στην αρχή· «μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό, γιατί, αφού αποδειχθεί άξιος, θα λάβει το στεφάνι της ζωής».

12. Δεν θέλω όμως, αδελφοί, να αγνοείτε ότι το είδος των πειρασμών είναι διπλό. Αλλά δεν εννοώ τώρα αυτό, ότι οι πειρασμοί δίνονται στους ανθρώπους λόγω ηδονής και οδύνης λόγω υγείας και νόσου, λόγω δόξας και αδοξίας, λόγω ευπορίας και απορίας, από τους οποίους πολύ χειρότεροι είναι οι διδόμενοι λόγω ηδονής και υγείας λόγω δόξας και ευπορίας· συμβαίνει βέβαια και αυτό, αλλά τώρα δεν σας ομιλώ γι’ αυτό το είδος των πειρασμών. Αλλά ποιά θέλω τώρα να γνωρίσετε; Προσέξτε και θα μάθετε. Αυτός ο μέγας Ιάκωβος, ο κατά σάρκα καλούμενος αδελφός του Κυρίου, εξαιτίας τής κατά θεία οικονομία μνηστείας του Ιωσήφ με την Παρθενομήτορα Μαρία, αφού είπε, «να χαίρεσθε όταν περιπέσετε σε ποικίλους πειρασμούς», και ότι «είναι μακάριος ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό, γιατί θα λάβει το στεφάνι της ζωής», έπει­τα, όπως αν έλεγε κάποιος σ’ αυτόν, και όμως υπάρχουν κάποιοι που βλασφημούν στους πειρασμούς, άλλοι που απελπίζονται τε­λείως, άλλοι που περνούν και θηλειά στον εαυτό τους, και αν ο πειρασμός είναι από τους έμφυτους και σαρκικούς, από θυμό ίσως ή επιθυμία, άλλοι πολλές φορές περιέπεσαν σε φόνους, και άλλοι παρέδοσαν τους εαυτούς τους στην ακολασία· πώς λοιπόν ο πει­ρασμός προέρχεται από τον Θεό και είναι πρόξενος στεφάνων; Σα να απολογείται προς αυτούς που τα λέγουν αυτά ο Ιάκωβος προσθέτει· «κανένας που δέχεται πειρασμό να μη λέγει, πειράζο­μαι από τον Θεό· γιατί αυτός δεν πειράζει κανένα· γιατί ο Θεός είναι απείραστος από τα κακά». Πειρασμό εδώ λέγει το κακό, δηλαδή την αμαρτία, και το να περιπέσει κανείς σ’ αυτήν, από την οποία έμεινε απείραστος και ο Χριστός, αν και βέβαια πειράσθηκε αλλιώς· γιατί λέγει· «από όσα έπαθε με τον πειρασμό που υπέμεινε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται»· αλλά και μετά τη βάπτισή του στον Ιορδάνη ανέβηκε στο όρος για να πειρασθεί σύμφωνα με τούς λόγους του ευαγγελίου.

13. Ώστε πειρασμοί λέγονται και τα λυπηρά που επέρχονται στους ανθρώπους απ’ έξω και προσβάλλουν το σώμα, και η ίδια η προσβολή του εχθρού, αν και είναι ανεύθυνος, αφού και τον Κύριο τον πρόσβαλε πειράζοντάς τον. Πειρασμοί λέγονται και οι αμαρτίες, κατά τις οποίες, όπως λέγει ο ίδιος ο Ιάκωβος, «καθέ­νας μας πειράζεται παρασυρόμενος και δελεαζόμενος από τη δική του επιθυμία· γιατί η επιθυμία», λέγει, «όταν συλλάβει το θύμα γεννά την αμαρτία, και η αμαρτία όταν πραγματοποιηθεί γεννά τον θάνατο». Ποιόν θάνατο; Τον αιώνιο, που είναι ο εξαι­τίας της αμαρτίας χωρισμός του Θεού από την ψυχή. Αυτόν βέ­βαια τώρα από τον Αδάμ μέχρι τη συντέλεια τον ακολούθησε και ο θάνατος του σώματος, τότε όμως, στον μέλλοντα αιώνα, για εκείνους που δεν μετανόησαν εδώ θα ακολουθήσει η αφόρητη και χωρίς τέλος κόλαση της ψυχής και του σώματος, αφού κατα­δικασθούν δίκαια από εκείνον που μπορεί να καταστρέψει στη γέεννα του πυρός και ψυχή και σώμα.

14. Αυτόν τον πειρασμό ας τον αποφύγομε με όση δύναμη έχομε, αδελφοί· γιατί το να τον αποφύγομαι βρίσκεται στη δική μας εξουσία. Γι’ αυτό να λυπηθούμε, όταν δούμε τους εαυτούς μας να έχουν περιπέσει σ’ αυτόν. Εάν λυπηθούμε γι’ αυτό όσο χρειάζεται, θα προετοιμάσομε τον εαυτό μας για μετάνοια αμεταμέλητη προς σωτηρία. Αυτόν τον πειρασμό έρχομαι και εγώ τώρα να αφαιρέσω από σάς, όχι αυτόν που πρόσκαιρα μόνο ζημιώνει και βλάπτει, αλλά εκείνον που βλάπτει αιώνια. Γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, του οποίου εμείς είμαστε διάκονοι με τη χάρη του, είναι αρχιερέας των μελλοντικών αγαθών, όχι των πρόσκαιρων, και εισήλθε με το αίμα του στα αληθινά άγια, αφού πέτυχε για μας λύτρωση όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια· αυτήν ερχόμαστε και εμείς να σας προσφέρομε, αν πείθεσθε, την αιώνια απολύτρωση, των ψυχικών πειρασμών, και όχι των σω­ματικών γιατί σύμφωνα με τον απόστολο, τα όπλα μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά με τη χάρη του Θεού προς καθαίρεση οχυρωμάτων, όχι των αισθητών, αλλά των κατασκευασμένων ενα­ντίον μας από τον νοητό εχθρό.

15. Σεις όμως μου φαίνεσθε ότι ούτε αντιλαμβάνεσθε ούτε ζη­τείτε την απολύτρωση των ψυχικών πειρασμών γιατί λυπείσθε για εκείνους τους πειρασμούς κυρίως, για τους οποίους έπρεπε να χαίρεσθε, καθόσον, αν θέλομε, μας προξενούν την αιώνια απολύτρωση, και από μένα αυτήν κυρίως ζητείτε, την εξάλειψη των σωματικών πειρασμών την οποία καταφρονώντας εγώ οπωσδή­ποτε, ήρθα προς εσάς, προτιμώντας να πάσχω μαζί με σας. Και βέβαια, αν λυπούμαστε περισσότερο για τις αμαρτίες μας, παρά για τα βλαβερά που μας συμβαίνουν, όχι μόνο η σωτηρία της ψυχής και η αιώνια απολύτρωση θα είναι μαζί μας, αλλά και η απολύτρωση των πρόσκαιρων πειρασμών. Γιατί από πού άραγε έγινε οδυνηρός και γεμάτος από στεναγμούς, φιλοπόλεμος και γεμάτος από συμφορές για μας ο βίος; Δεν έγινε από το ότι με την παράβαση της εντολής ρίξαμε τον εαυτό μας στον απαγορευμένο πειρασμό, δηλαδή την αμαρτία; Αν λοιπόν καθαρίσομε τώρα τον εαυτό μας από κάθε αμαρτία με τη μετάνοια, και εδώ θα υποστούμε μετριώτερους πειρασμούς, και στον κατάλληλο καιρό θα επιστρέψομε στον απαλλαγμένο από τη λύπη και τους πειρα­σμούς βίο.

16. Αφού λοιπόν επαναφέρομε τον εαυτό μας προς τον σωτήριο αυτό λογισμό, να μη λυπούμαστε και στενοχωρούμαστε για τις σωματικές μάλλον προσβολές, αλλά για τις ψυχικές ζημίες, που είναι πραγματικά πειρασμοί και άξιοι αληθινά λύπης, ώστε να λέμε και προς τον Θεό όπως ακριβώς μας δίδαξε, «μη μας βάλεις σε πειρασμό», τον απαγορευμένο και υπεύθυνο οπωσδήποτε πει­ρασμό, «αλλά απάλλαξέ μας από τον πονηρό, γιατί δική σου είναι η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα στους αιώνες των αιώνων». Γένοιτο.

(Πηγή: Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 10, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος φεύγει ἀπὸ τὸν Θεό;

Καταπληκτικό κείμενο που εξηγεί με πολύ ωραίο και απλό τρόπο, τις αιτίες της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό. Αξίζει οπωσδήποτε να το διαβάσετε.

Fulton Sheen 

(Καθηγητής Ψυχολογίας)

Κανένας, ποτέ, δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό ἐπειδή θέλησε νά γίνει καλύτερος!

Κανένας, ποτέ, δέν ἔφυγε ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπειδή δυσκολευόταν νά κατανοήσει τό πιστεύω της!

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἄνθρωπος ποτέ δέν ξεκόβει ἀπό τήν ἐκκλησία καί ἀπό τόν Θεό γιά κάποια λογική αἰτία· γιά κάτι τό καλύτερο, τό πνευματικότερο, τό ἁγιώτερο.

Τότε, γιατί φεύγει; γιατί ξεκόβει; γιατί ἀπομακρύνεται; Ἁπλά γιατί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ τόν «στενεύει». Καί ἔτσι προτιμάει κάτι «ἄλλο»!

Ὁ Χριστός στήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου ἀναφέρει τρεῖς αἰτίες, τρεῖς λόγους πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά γυρίζει τήν πλάτη του στόν Θεό: τόν ἐγωισμό, τά ἐγκόσμια, τό sex.

Στήν παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου:

• ὁ πρῶτος προσκεκλημένος ἀρνήθηκε τήν πρόσκληση τοῦ Ἄρχοντα γιά τό Βασιλικό Δεῖπνο, γιατί, λέει, εἶχε ἀγοράσει χωράφι·

• ὁ δεύτερος, γιατί ἤθελε νά δοκιμάσει τά πέντε ζευγάρια βόδια· καί

• ὁ τρίτος, ἐπειδή παντρεύτηκε.

Σέ πρώτη ματιά, ἄν τά ἰδεῖ κανείς αὐτά (τίς δικαιολογίες) δέν βρίσκει σ᾽ αὐτές κάτι τό μεμπτό. Τότε γιατί ὁ Κύριος εἶπε: «κανένας ἀπό αὐτούς δέν θά γευθῆ τό Δεῖπνο μου» (Λουκᾶ 14, 24); Ποῦ ἦταν τό λάθος τους; Σέ τί ἔσφαλαν; Ἁπλούστατα ἔκαμαν λάθος ἀξιολόγηγη· λάθος ἱεράρχηση· λάθος ἐκτίμηση. Ἔδωσαν προτεραιότητα σέ ὑλικά καί δευτερεύοντα· καί ὄχι στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

Ἡ πρώτη αἰτία, πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή μακριά ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια. Ὅταν τό ἐγώ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπό αὐτάρκεια καί αὐταρέσκεια καί πιστεύει ὅτι τά ξέρει ὅλα· καί ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη διδασκαλίας ἀπό κανένα· οὔτε ἀπό τόν Θεό! Ἡ ὑπερηφάνεια συνήθως εἶναι ἕνα φαινόμενο πού παρατηρεῖται ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἡ λίγη γνώση πού ἀπέκτησαν, μπαίνει σέ ἄδειο κεφάλι, καί ἐνεργεῖ ὅπως τό κρασί σέ ἄδειο στομάχι!

Δεύτερη αἰτία εἶναι τά ἐγκόσμια-τά ὑλικά. Ἡ ψυχή ἀπορροφᾶται τόσο πολύ μέ τίς δραστηριότητες, τίς ἡδονές, τήν προσωρινή ἀσφάλεια… πού ὁ Θεός θεωρεῖται πιά σάν μιά περιττή, παραπανίσια, εὐλάβεια. Ἡ ζωή τέτοιων ἀνθρώπων καταντάει τόσο ἐξωστρεφής πού ἡ πνευματική ζωή (ἡ ζωή τοῦ ἔσω ἀνθρώπου) πιά ἀφανίζεται καί οὐσιαστικά ἐκμηδενίζεται! Σ᾽ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν οἱ πολιτικοί· οἱ κοινωνικά ἀναρριχώμενοι (ἐκεῖνοι πού κυνηγᾶνε τά ἀξιώματα)· καί φεύγουν ἀπό τήν ἐκκλησία γιατί τάχα μέ τόν σταυρό δέν μπορεῖς νά πᾶς μπροστά.

Καί τρίτη αἰτία εἶναι ἡ σάρκα· τό sex· ὅταν ἡ αἰσθησιακή ἐμπειρία ἔχει προβάδισμα ἔναντι τοῦ πνεύματος. Τότε ἡ θυσία γίνεται ὅλο καί πιό ἐνοχλητική· καί τό σῶμα καταντάει ἀντικείμενο λατρείας. Καί ἡ ἄσχημη ζωή ὁδηγεῖ σέ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως τό κακό δέν σταματάει ἐδῶ! Συνεχίζεται!

Καί ἔρχεται τό ἑπόμενο βῆμα…

Γιά νά δικαιολογήσει τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό, ὁ ἄνθρωπος, στρέφεται ἐναντίον τῆς διδασκαλίας τῆς ἐκκλησίας! Θά τόν ἀκούσεις νά λέει: Ἐγώ δέν πιστεύω στήν ἐξομολόγηση! Καί θέλει νά πεῖ: Ναί, τό παραδέχομαι ζῶ στήν ἁμαρτία, μά ἐπειδή δέν θέλω νά τήν διακόψω, θά καλύψω τήν ἐνοχή μου μέ ἕνα λογικοφανές κάλυμμα πολεμώντας τό φάρμακο! Καί ὅταν εἰρωνεύεται ἐκείνους πού πιστεύουν στήν ὕπαρξη τῆς κόλασης καί τούς χαρακτηρίζει ἠλίθιους, στήν πραγματικότητα εἶναι σάν νά λέει: γνωρίζω πολύ καλά πώς ὅ,τι σπείρω θά θερίσω· καί ἐπειδή θερίζω γιά τόν ἑαυτό μου κακό, κλῆρος μου θά εἶναι ἡ κόλαση. Μά, ἡ σκέψη αὐτή, ἐπειδή μέ τρομάζει, ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἔχω «ἥσυχη» τήν συνείδησή μου εἶναι νά ἀρνηθῶ τήν ὕπαρξή της (τῆς κόλασης)!

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί:

Ἄς προσέχωμε:

• Ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τό θάρρος νά ἰδεῖ τήν πραγματικότητα – τίς ἀληθινές αἰτίες πού τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό – θά καταφεύγει συνεχῶς στό καμουφλάρισμά τους καί στήν δικαίωσή του!

Ἄς μή ξεχνᾶμε:

• Ἡ μόνη διαφορά ἀνάμεσα σέ ἕνα ὀρθολογιστή καθηγητή πανεπιστημίου καί ἕνα πνευματικά καθυστερημένο, εἶναι ὅτι, ἀπό τόν πρῶτο θά ἀκούσεις πιό «παράλογες» δικαιολογίες!

http://www.agiazoni.gr/

Το νόημα της ζωής

Μερικοί λένε πως η ζωή μας είναι αρκετά σύντομη. Νομίζουμε όμως πως από μόνοι μας συντομεύουμε το χρόνο της ζωής μας από την κατάχρηση, την παράχρηση και την ηθοφθορία.

Αν τη ζωή τη χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό, περίσκεψη και φειδώ είναι σίγουρα αρκετά μεγάλη. Ο άνθρωπος γενικά δεν εκτιμά το χρόνο, τον αφήνει να κυλά ανεκμετάλλευτα, το σπαταλά εύκολα, δεν τον αξιοποιεί, δεν τον χρησιμοποιεί χρήσιμα. Οι άνθρωποι ζουν συχνά ως επιγείως αθάνατοι. Δεν εξαγοράζουν τον καιρό, παρά το ότι οι ημέρες είναι αρκετά πονηρές. Ο χρόνος μακραίνει όσο ο άνθρωπος αυξάνεται πνευματικά, όσο πλησιάζει το βάθος και την ιερότητα του νοήματος της ζωής...

Μερικοί γέρασαν χωρίς να ζήσουν όντας γέροι και νέοι γέρασαν προτού να μεγαλώσουν. Φοβούνται το θάνατο, παρότι δε γνωρίζουν να ζήσουν. Χάνουν τη ζωή μέσα από τα χέρια τους δίχως να τη ζήσουν. Δεν ξέρουν ούτε τι είναι ζωή, ούτε τι είναι θάνατος, ούτε πιο είναι το ουσιαστικό νόημα της ζωής του ανθρώπου. Το θάνατο πιο πολύ το φοβούνται όσοι ελέγχονται από τη συνείδησή τους, όσοι δεν βελτίωσαν την πνευματική τους ταυτότητα, όσοι παρασύρθηκαν από τις ηδονές του βίου. Η πνευματικότητα του ανθρώπου αντιστέκεται ισχυρά στη φθορά και στη βλαπτικότητα που μπορεί να προκαλέσει ο χρόνος. Η γαλήνη στην ψυχή του ανθρώπου μπορεί να σκηνώσει μόνιμα μόνο κατόπιν σκληρού διωγμού της κακίας. Η εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια θα συνδράμει σημαντικά σ’ αυτή την επίτευξη.

Ο φιλόσοφος Σενέκας λέγει πως «το θέμα όμως δεν είναι ότι έχουμε λίγο χρόνο ζωής, αλλά ότι σπαταλάμε μεγάλο μέρος του». Αν ο άνθρωπος παρασυρθεί στο κυνηγητό της ηδονής, της πολυτέλειας, της δόξας και της ευδαιμονίας δεν θα καταλάβει πώς πέρασε μια ολόκληρη ζωή. Η ακόρεστη φιλοχρηματία, η μέθη, η οκνηρία, η φιλοδοξία, η απληστία, η ραδιουργία ταλαιπωρούν πολύ τον εραστή τους. Τα πάθη δεν αφήνουν τον εργάτη τους να δει την αλήθεια. Οι απολαύσεις καθηλώνουν τον άνθρωπο χαμηλά και δεν τον αφήνουν να ανυψωθεί από τα γήινα. Πολλοί θαυμάζουν τους πλούσιους, δεν γνωρίζουν όμως τι φουρτουνιασμένες θάλασσες κουβαλούν μέσα τους. Πολλοί λίγοι θα μπορούσαν άνετα να πουν πως είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους αρκετά. Δεν του έδωσαν τον χρόνο που δίκαια ήθελε, δεν τον άκουσαν προσεκτικά, δεν τον είδαν κατάματα, δεν τον ανέκριναν αυστηρά, δεν τον γνώρισαν ποτέ καλά. Για αυτό δεν ήσουν ήρεμος, ατάραχος, άφοβος και υπομονετικός. Λησμονήσαμε για τα καλά ότι είμαστε θνητοί και περαστικοί από εδώ.

Όσο και αν ξεγελά με διάφορους τρόπους ο άνθρωπος τον εαυτό του, πάντα κατά βάθος θα ζητά την πραγματική ανάπαυση. Ένας σοφός ρωμαίος αυτοκράτορας χαιρόταν και μόνο στη σκέψη του πότε θα απαλλαγεί του μεγαλείου του θρόνου του για να αναπαυθεί αληθινά. Όταν ο άνθρωπος ασχολείται με πολλά, μεριμνά και τυρβάζει, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί κάπου και να αποδώσει, δεν έχει καιρό να ζήσει ελεύθερα. Πολύ συχνά οι άνθρωποι είναι κουρασμένοι από το παρελθό και το παρό. Προσπαθούν να ζήσουν ένα καλύτερο μέλλο, δίχως να κάνουν όμως τίποτε το σημαντικό γι’ αυτό. Η ζωή κυλά και ο άνθρωπος βυθισμένος στις πολλές ασχολίες του δεν τον παρατηρεί. Απορεί πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τόσα χρόνια. Πιο σύντομη βρίσκουν τη ζωή σίγουρα οι πολυάσχολοι άνθρωποι.

Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις. Αν νικήσαμε τα πάθη μας, αν αγαπήσαμε την αγάπη, αν μισήσαμε την κακία, αν γνωρίσαμε τον εαυτό μας, αν συναντήσαμε το Θεό. Τότε έχουμε βρει το σκοπό, το στόχο, το νόημα της ζωής. Έχουμε κερδίσει τις εξετάσεις. Αισθανόμεθα μύρο αιωνιότητος. Δε φοβόμαστε το θάνατο. Δε μας κουράζει η ζωή. Μετανοούμε. Ελπίζουμε. Χαιρόμαστε.

Μοναχού Μωυσή, Αγιορείτου

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Π. Γεώργιος Καψάνης: Μια αληθινή συγκλονιστική ιστορία

-Η ιστορία ενός άθεου γιατρού από την Ρωσία και το συγκλονιστικό γεγονός που τον έκανε να πιστέψει – να τα παρατήσει όλα και να γίνει μοναχός και μάλιστα σε μεγάλα πνευματικά μέτρα.

Το γεγονός αυτό το περιγράφει ο μακαριστός και αείμνηστος Γέροντας Γεώργιος Καψάνης (1935-2014) σε μία ομιλία του. Δείτε παρακάτω το βίντεο.

https://simeiakairwn.wordpress.com

apantaortodoxias

Θέλετε να μπειτε στον ουρανό, η πόρτα είναι η ταπείνωση

Έλεγε ο αββάς Ιωάννης: 

-Η πόρτα του ουρανού είναι η ταπείνωση. 

Και οι Πατέρες μας, περνώντας με χαρά μέσα από πολλές καταφρονήσεις, μπήκαν στην πόλη του Θεού». 

Είπε επίσης: 

-Η ταπεινοφροσύνη και ο φόβος του Θεού είναι πάνω απ΄ όλες τις αρετές. 

Ρώτησε κάποια φορά: 

-Ποιος πούλησε τον Ιωσήφ; 

-Οι αδελφοί του, αποκρίθηκε ένας αδελφός. 

-Όχι του λέει ο Γέροντας, «η ταπείνωσή του τον πούλησε, γιατί μπορούσε να πεί «είμαι αδελφός τους» και να αντιδράσει, αλλά σώπασε και χάρη στην ταπείνωση πούλησε τον εαυτό του. 

Και η ταπείνωσή του τον κατέστησε άρχοντα στην Αίγυπτο. 

Γεροντικό

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Μία ψυχοσωματική αποτοξίνωση!

Αυτές τις μέρες που οι περισσότεροι από εμάς αγωνιούμε για το μέλλον της πατρίδας μας και καθόμαστε με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε τα νέα και τις εξελίξεις, μου ήλθε στο νου κάτι που είχα διαβάσει στοανθολόγιο συμβουλών του Αγίου Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. 

Ήταν μία αφοπλιστική απάντηση σε ένα ερώτημα μιας νέας κοπέλας. Μία διέξοδος ξεχωριστή με έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο που μόνο η εκκλησία ξέρει να μας υποδεικνύει και που μπορούμε όλοι μας να εφαρμόσουμε, εάν θέλουμε να κάνουμε ψυχοσωματική αποτοξίνωση. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Συνήθιζαν πολλοί νέοι να πηγαίνουν στον Γέροντα Πορφύριο και να ζητούν την συμβουλή και την προσευχή του για διάφορα θέματα που τους απασχολούσαν. 

Μία νέα λοιπόν κοπέλα, ψιλή και εμφανίσιμη, τακτικά κατέφευγε στον Γέροντα για να πάρει την ευχή του και για να ακούσει αυτά που θα την συμβούλευε. Ήταν μελετηρή καθώς σπούδαζε στην Αρχιτεκτονική και δαπανούσε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο της στην γυμναστική, πιστεύοντας ότι την ξεκούραζε και της έδινε ζωντάνια και ευεξία.

Ο Γέροντας κάποια στιγμή με διάκριση της υπέδειξε ανώτερη άσκηση. Τις μετάνοιες! Όταν κάνουμε τον Σταυρό μας και μετά γονατίσουμε αγγίζοντας την γη με το πρόσωπο μας και μετά πάλι σηκωθούμε όρθιοι και ξαναγονατίσουμε πολλές φορές, με την ψυχή μας να αναστενάζει προς τον Θεό και να λέει ένα καρδιακό «Κύριε ελέησον…» τότε μπορούμε να ωφεληθούμε διπλά. 

Έτσι συμβούλεψε ο Γέροντας την κοπέλα να αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου της που σπαταλούσε στις γυμναστικές ασκήσεις, με τις μετάνοιες.

Μετά από τις μετάνοιες έρχεται μεγάλη χαρά, ανακούφιση και εσωτερική ειρήνη, ενώ το σώμα συμμετέχει κι αυτό στην άσκηση.

Μάλιστα ο Χριστός για να τονίσει την σημασία των μετανοιών όταν βρισκόταν μέσα στον κήπο της Γεθσημανή αποτραβήκτηκε από τους μαθητές κι άρχισε να κάνει μετάνοιες, οι οποίες κάνουν και στο σώμα αντίστοιχο καλό όπως και στη ψυχή. Μάλιστα οι ασκητές δεν παθαίνουν εύκολα εμφράγματα, καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά, γιατί οι αρτηρίες τους και τα διάφορα αγγεία συντηρούνται άριστα, τα λίπη διαλύονται, η ψυχή ηρεμεί και έτσι ο άνθρωπος μετά από τις ασκήσεις αυτές, μπορούμε να πούμε ότι μοιάζει με ένα αυτοκίνητο το οποίο πέρασε από το συνεργείο, και ελέγχθηκε σε όλα. Οι μετάνοιες δεν είναι ανθρώπινη αλλά θεία αποκάλυψη και είναι δυστυχισμένος όποιος άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει το μυστήριο που τις περικλείει, τόνιζε ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος και κατέληγε συμβουλεύοντας και τους πολυπράγμονες που δεν έβρισκαν χρόνο να σπαταλήσουν για τέτοια πράγματα: 

Εσείς που όλο γεμίζετε τον χρόνο σας με δουλειά και άγχος και πάλι με άγχος και δουλειά, να ξέρετε ότι όταν τη νύκτα πριν κοιμηθείτε κάνετε τις μετάνοιες σας, θα ξεφύγετε από τις καθημερινές βασανιστικές σκέψεις σας και θα ειρηνεύσετε αλλά και θα έχετε ένα γρήγορο και ήρεμο ύπνο.

Οι μετάνοιες είναι και γυμναστική για το στομάχι, τα έντερα, το στήθος, την καρδιά, τη σπονδυλική στήλη. Όταν αυτή η άσκηση γίνεται στη λατρεία του Θεού κατορθώνει η ψυχή να γεμίζει χαρά, να γαληνεύει και να ειρηνεύει.Αυτό είναι το παν. Αλλά βέβαια και το σώμα, ωφελείται. Στην ψυχή έρχεται ειρήνη και γαλήνη και στο σώμα η καλή λειτουργία όλων των συστημάτων του οργανισμού μας, όπως είναι το κυκλοφοριακό, το πεπτικό, το αναπνευστικό, το ενδοκρινολογικό, τα οποία έχουν άμεση σχέση με την ψυχή μας.

Τελικά μόνο όταν η προσευχή συνοδεύεται από εκούσια θυσία γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό αλλά και πιο αποτελεσματική. Μήπως θα πρέπει και εμείς να δοκιμάσουμε αυτή την μέθοδο που έχει εφαρμοσθεί τόσους αιώνες από αναρίθμητους πιστούς ανθρώπους και μόνο καλό μπορεί να κάνει και στο σώμα και στη ψυχή μας;

Άγιος Πορφύριος

Γράφει ο π. Νεκτάριος Πόκκιας

http://proskynitis.blogspot.gr

Πρόσεχε, αδελφέ, το πονηρό πνεύμα ...

Πρόσεχε, αδελφέ, το πονηρό πνεύμα, πού φέρνει τη λύπη στον άνθρωπο. Γιατί είναι φοβερή η καταδίωξη πού σου κάνει, μέχρι να σε ρίξει κάτω. 

Η κατά Θεόν λύπη, αντίθετα, είναι χαρά για σένα, γιατί βλέπεις τον εαυτό σου να στέκεται στο θέλημα του Θεού. Εκείνος πού σου λέει, «Πού θα πάς για να ξεφύγεις; Μετάνοια δεν έχεις!», αυτός είναι εχθρός, πού πασχίζει να κάνει τον άνθρωπο να εγκαταλείψει την εγκράτεια. Γιατί η κατά Θεόν λύπη δεν έρχεται στον άνθρωπο με επιθετική ορμή, αλλά ειρηνικά, και του λέει: «Μη φοβάσαι. Έλα πάλι». Γνωρίζει, βλέπεις, ότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος, και τον δυναμώνει. 

Με γενναιοφροσύνη αντιμετώπιζε τους λογισμούς, και θα σου γίνουν ελαφρότεροι. Γιατί όποιος τους φοβάται, τον λυγίζουν κάτω από το βάρος τους.

Η δύναμη εκείνων πού θέλουν ν΄ αποκτήσουν τις αρετές, φανερώνεται σε τούτο: Να μη μικροψυχήσουν αν συμβεί να πέσουν, αλλά πάλι να ρίχνονται στον αγώνα. Και η αγαθότητα του Θεού φανερώνεται σε τούτο: Οποιαδήποτε ώρα επιστρέψει ο άνθρωπος από τις αμαρτίες του, τον υποδέχεται με χαρά, χωρίς να του λογαριάζει τα προηγούμενα σφάλματά του, όπως είναι γραμμένο για τον άσωτο υιό (Λουκ. 15:11-32). Αυτός άφησε την τροφή των χοίρων, δηλαδή τα σαρκικά του θελήματα, και γύρισε ταπεινωμένος στον πατέρα του. Γι΄ αυτό κι εκείνος τον δέχθηκε, προστάζοντας αμέσως να του φορέσουν τη στολή της αγνότητος και τον αρραβώνα της υιοθεσίας, πού χαρίζει το Άγιο Πνεύμα (πρβλ. Ρωμ. 8:15, 23. Β΄Κορ. 1:22, 5:5. Εφ. 1:13-14). Γιατί ο Κύριός μας είναι ελεήμων και θέλει την επιστροφή του ανθρώπου, καθώς είπε: 

«Αμήν αμήν λέγω υμίν, χαρά γίνεται έν τώ ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (πρβλ. Λουκ. 15:7). 

Αφού λοιπόν, αδελφοί, έχουμε το τόσο μεγάλο έλεός Του και τον πλούτο της ευσπλαγχνίας Του, ας επιστρέψουμε κοντά Του μ΄ όλη μας την καρδιά. Κι Αυτός θα μας δεχθεί φιλάνθρωπα και θα μας κάνει κοινωνούς της αιώνιας ζωής. 

Αφού όμως επιστρέψεις, να κυριαρχείς στην καρδιά σου και να μην πέσεις σε ακηδία (δηλαδή σε πνευματική χαυνότητα) λέγοντας, «Πώς μπορώ εγώ, ένας αμαρτωλός άνθρωπος, να φυλάξω όλες τις αρετές;». Η μετάνοια όμως δεν σου ζητάει κάτι τέτοιο. Γιατί όταν ο άνθρωπος αφήσει τις αμαρτίες του και επιστρέψει στο Θεό, αμέσως η μετάνοια του τον αναγεννάει και του δίνει, σαν σε βρέφος, γάλα από τους άγιους μαστούς της, και τον ανατρέφει σαν στοργική μάνα. Γιατί όσο το βρέφος βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας του, εκείνη το φυλάει κάθε στιγμή από κάθε κακό. Κι όταν κλάψει, του δίνει αμέσως το μαστό της. Μετά, ανάλογα με την αντοχή του, το χτυπάει λίγο-λίγο και το φοβερίζει, για να δεχθεί έστω κι από φόβο το γάλα της και να μην έχει καρδιά ανυπότακτη. Αν όμως βάλει τα κλάματα, το σπλαχνίζεται -γιατί από τα σπλάχνα της βγήκε- και αρχίζει να το παρηγορεί και να το φιλάει και να το καλοπιάνει, ώσπου να δεχθεί το μαστό της. Αν κάποιος δείξει στο βρέφος χρυσάφι ή ασήμι ή μαργαριτάρια ή άλλα πράγματα του κόσμου τούτου, εκείνο τα παρατηρεί βέβαια με προσοχή, όσο όμως βρίσκεται στην αγκαλιά της μάνας του, όλα τα παραβλέπει προκειμένου να θηλάσει. 

Κι εμείς λοιπόν, αδελφοί, ας φροντίσουμε για τους εαυτούς μας. Ας μείνουμε κάτω από τη σκέπη της μετάνοιας και ας θηλάσουμε γάλα από τους άγιους μαστούς της. Ας την αφήσουμε να μας θρέψει κι ας σηκώσουμε τον παιδευτικό ζυγό της, ώσπου ν΄ αναγεννηθούμε από το Θεό, για να κάνουμε πιά το θέλημά Του και να φτάσουμε «είς άνδρα τέλειον, είς μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4:13).

αββά Ησαΐα

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Σ΄ έναν αδελφό, πού έπεσε σε αμαρτία...

Σ΄ έναν αδελφό, πού έπεσε σε αμαρτία, φανερώθηκε ο σατανάς και του λέει: 

Δεν είσαι χριστιανός! 

Μα ο αδερφός του αποκρίθηκε: 

- Ό,τι και να΄ μαι, τώρα σε αφήνω και φεύγω! 

- Σου το λέω, θα πάς στην κόλαση! Επέμεινε ο σατανάς. 

- Δεν είσαι σύ ο κριτής μου ούτε ο Θεός μου! του λέει ο αδελφός. 

Έτσι, καθώς δεν κατόρθωνε τίποτα ο σατανάς, σηκώθηκε κι έφυγε. Ο αδελφός, πάλι, μετανόησε ειλικρινά ενώπιον του Θεού και έγινε αγωνιστής.

Γεροντικό

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Βάσταζε, παιδί μου...

Ο Θεός παιδεύει και πάλιν ιάται, ανεβάζει και κατεβάζει. Εις το θέλημα του Κυρίου τις δύναται αντιστήναι; Εάν θέλει ο Θεός να πάσχωμεν, άρα έχει κάποιον σωτήριον σκοπόν, τον οποίον ημείς οι γήϊνοι δεν δυνάμεθα προορατικώς να τον προϊδωμεν, ενώ η υπομονή και η μακροθυμία και το ταπεινόν της παραδοχής του πειρασμού, πάντοτε, ναι, πάντοτε, θα φέρη κατόπιν βεβαίαν ωφέλειαν.

Βάσταζε, παιδί μου, τον σταυρόν σου και γνώριζε ότι εις όσα πάσχομεν είναι γνώστης ο Θεός και ως Πατήρ γνήσιος προσπαθεί με κάθε τρόπον να μας μορφώση εντός μας, τον Ιησούν Χριστόν. Θέλει να πάσχωμεν, διότι οίδεν, τι έχει ετοιμάσει δια τα πάσχοντα παιδιά Του εις τους ουρανούς. Εάν όμως δεν στείλη εις αυτά θλίψεις, θα αδικηθούν, διότι θα υστερηθούν τα ανεκλάλητα αγαθά του ουρανού. Όσον περισσότερον πάσχομεν, τόσον πιο ωραίος στέφανος της δόξης πλέκεται!

Mη πιστεύης ποτέ ότι έχεις δαιμόνιον, μη σε πλανέση ποτέ κανένας τέτοιος λογισμός. Εις πολλούς μοναχούς συμβαίνουν τοιαύτα, όταν αρρωστήσουν, ούτως ο Θεός τα έκανε. Όταν ασθενή το σώμα, να ακολουθή σύμφωνα και η ψυχή, και όταν η ψυχή πάσχη και το σώμα να μαραίνεται και να σκυθρωπάζη. Σε εφθόνησεν ο πειρασμός, παιδί μου, αλλά ας κάμνωμεν υπομονήν, δια να σκάση αυτός και να δοξασθή ο Θεός. Θα παρέλθουν όλα και ο χειμών ομοίως και θα ανατείλη και πάλιν η γλυκεία άνοιξις της υγείας και θα χαίρεσαι και θα λέγης: «Μακάριον, ότι εταπείνωσάς με, όπως αν μάθω τα δικαιώματά σου». 

Ποίος δεν πονεί, όταν εγχειρίζεται και ποίος δεν πονεί, όταν υποχωρήση η χάρις του Θεού και βρίθουν μύριοι λογισμοί διεστραμμένοι; Ούτως ωκονόμησεν η θεία Σοφία, να κατεργάζεται την διόρθωσιν της ψυχής.

Όπως οι καιροί της φύσεως, δηλαδή ο Χειμώνας, η Άνοιξις, το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρον, ο ένας διαδέχεται τον άλλον, ούτω πως και οι καιροί οι πνευματικοί, φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος και ούτω συνηθίζει η ψυχή εις όλας τας πνευματικάς αλλοιώσεις και γίνεται σοφή και έμπειρος. Και αυτή η πείρα είναι χάρις, η οποία βαστάζει την ψυχήν εν καιρώ των φοβερών αλλοιώσεων, ώστε να σοφίζεται εκ των προηγουμένων πειρασμών ότι μόνον η υπομονή και η μακροθυμία παρέχουν κατάστασιν ειρηνικήν και σκέψεις ωφελίμους, οπότε εξερχόμεθα εκ των πειρασμών με ωφέλειαν και γινόμεθα περισσότερον σοφοί και έμπειροι.

Γέρων Εφραίμ, Ι. Μ. Αγ. Αντωνίου Αριζόνα

http://elderephraimarizona.blogspot.gr/

Τι Θεός Μέγας, ο Θεός ημών των Ελλήνων Ρωμιών!

Ψηλαφείται ο Θεός και το σχέδιό Του 

με την ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στην Τουρκία 

[ομιλία]

Ο από καταβολής κόσμου σωτηριολογικός ψιθυρισμός του Τριαδικού ημών Θεού στα πνευματικά ώτα των Ελλήνων (αρχαίων και νέων), έως και τις μέρες μας, αποδεικνύει το ακατάλυτο σχέδιο του Δημιουργού, ν’αναδειχθεί το γένος ημών των Ελλήνων Ρωμιών, διδάσκαλος του επανευαγγελισμού της ανθρωπότητος, όταν σε λίγο έρθει το πλήρωμα του χρόνου της ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Η ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στις σκλαβωμένες πατρίδες του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Καππαδοκίας, και ο πόθος στις καρδιές των να λατρεύσουν ελεύθερα το Χριστό μας, αλλά και η οσονούπω απελευθέρωση της Κύπρου μας και της Βορείου Ηπείρου μας, αποδεικνύουν το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού στα πνευματικά αυτιά των σκλαβωμένων.

Ακούγοντας την από καρδιάς και διανοίας τεκμηρίωση της κ.Ζωής Γκενάκου (επικούρου καθηγητρίας της Φιλοσοφικής Σχολής στο πανεπιστήμιο της Κρήτης) με θέμα «Κρυπτοχριστιανοί - Το Θαύμα Της Πίστεως στις Αλησμόνητες Πατρίδες» κι έχοντας υπόψιν την παρακαταθήκη που μας άφησε ο θεολογικότατος νους του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως (την έχω αναρτήσει στο παρόν blog, την έχω αναφέρει στα κηρύγματά μου στη Γερμανία και στην Αμερική, ενώ ένα μικρό μέρος είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό «Αθωνίτης» τεύχος 91), εβεβαιώθη στην καρδιά μου του λόγου και του γεγονότος το αληθές.

Ο λόγος του Αγίου Νεκταρίου ότι «από καταβολής κόσμου ο Θεός εδημιούργησε το γένος των Ελλήνων για να γίνει ο διδάσκαλος της ανθρωπότητος».

Το γεγονός ότι ενώ το γένος των Ελλήνων Ρωμιών των Αλησμονήτων Πατρίδων άρχισε να υποδουλώνεται στους Αγαρηνούς 382 χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 (μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071), διατηρεί ωστόσο στην καρδιά του με θέρμη κι ένθεο ζήλο την Ορθόδοξο Πίστη στον Ιησού Χριστό μας- κατά τη διάρκεια των αιώνων που ακολουθούν έως τις ημέρες μας, η οποία και αυξάνει.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το 1/3 των Αγαρηνών θα σκοτωθεί στις μάχες με τους Ρώσσους, το 1/3 θα επιστρέψει στην Κόκκινη Μηλιά, απ’όπου προήλθε, και το υπόλοιπο 1/3, οι σημερινοί δηλαδή κρυπτοχριστιανοί, θα είναι ελεύθεροι πλέον να ικανοποιήσουν τη Θεία λαχτάρα των, να λατρεύσουν δηλαδή τον Τριαδικό Θεό μας, στην επιφάνεια της γης κι όχι στα υπόγεια των σπιτιών τους.

Το εύλογο ερώτημα είναι : Διατηρήθηκε άραγε στις καρδιές των κρυπτοχριστιανών ο ένθεος αυτός ζήλος μόνο με ανθρώπινη προαίρεση; Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι δεν αντέχει η φύση του ανθρώπου πίεση τόσων αιώνων από τη βάρβαρη πλειοψηφία των Αγαρηνών, χωρίς ν’αλλοιωθεί και να σβήσει στο βάθος του χρόνου ο ζήλος αυτός.

Πιστεύω κι ομολογώ ότι η διατήρησις αυτής της θερμής Πίστεως στις καρδιές αυτών των υπερόχων παιδιών Του Θεού ημών, προέρχεται από το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού Του Θεού μας στα ώτα των γονέων των πρώτων γενεών των σκλαβωμένων Ρωμιών. Εκείνοι με τη σειρά τους, μετέδωσαν την Ορθόδοξο Πίστη και καταγωγή στ’ αυτιά των παιδιών τους κι αυτός ο θείος ψιθυρισμός στα αισθητά αυτιά γινόταν μεγάφωνο πνευματικό στις καρδιές των επομένων γενεών κι ούτω καθ’εξής, έως και της ολοκληρώσεως του πολύ μεγάλου και διαρκούς θαύματος που ελπίζουμε χρονικά να ολοκληρωθεί σύντομα και ΝΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ! Δηλαδή να επιστρέψει η Βασιλεύουσα Πόλις στους Ρωμιούς!

Στην ουράνια χαρά της επιστροφής της Πόλεως και της Λάμψης της Ορθοδοξίας που θ’ακολουθήσει, θα συμμετέχουν και οι σκλαβωμένοι τώρα, αλλά ελεύθεροι τότε, αδελφοί μας Κύπριοι και Βορειοηπειρώτες.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Είναι προφητευμένο από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη αδελφοί μου, ότι οι Τούρκοι θ’ αποχωρήσουν από τα νησιά μας που θα έχουν καταλάβει με δόλο (προσποιούμενοι ότι κάνουν άσκηση), κι από την Κύπρο, για να πάνε ν’αντιμετωπίσουν τους Ρώσσους, από τους οποίους θα κατατροπωθούν κι έτσι τα νησιά μας θα μείνουν ελεύθερα. Για τη Βόρειο Ήπειρο πάλι ο Άγιος Παΐσιος έχει προφητεύσει ότι «επτά παλαβοί» (εννοεί θερμοί πατριώτες) θα την ελευθερώσουν.

Αυτό είναι Το Θέλημα Του Θεού από καταβολής κόσμου: Όλο το γένος των Ελλήνων Ρωμιών να συμμετέχει ελεύθερο στη ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και να λάβει τα ουράνια βραβεία.

Μετανοήστε τώρα!

Αδελφοί μου καλοί, εκεί που είστε ωραία θρονιασμένοι στην οθόνη σας και διαβάζετε το παρόν κείμενο ή παρακολουθείτε την ωραία ομιλία της κ.Γκενάκου, σας παρακαλώ πάρτε με ηρωϊκό τρόπο την πιο έξυπνη, σοφή και γενναία απόφαση της ζωής σας : αλλάξτε την ποιότητα της ζωής σας! Εννοώ ν’αρχίσετε την τίμια και μακροχρόνια μετάνοια, να βάλετε δηλαδή στο κέντρο της ζωής σας το Χριστό. Έτσι θα μπείτε στο νόημα της όντως ζωής, στο δρόμο που οδηγεί στην όντως χαρά και στην αιώνια συνάντηση με το γλυκό μας Θεό, το Ναζωραίο μας. Δεν υπάρχει καλύτερος φίλος από τον Ιησού μας! Τον παραπάνω δρόμο μετανοίας που σας προτείνω, ακολούθησα κι εγώ στη ζωή μου και τώρα αγάλλομαι, εκπλήσσομαι και χαίρω χαρές ουράνιες κι απερίγραπτες. Μην καθυστερείτε, αδελφοί μου, δεν έμεινε πολύς χρόνος, τα γεγονότα που μας περιγράφουν οι προφήτες μας και οι Άγιοι, αρχαίοι και νέοι, ΕΦΘΑΣΑΝ!

Αμετανόητη η πλειοψηφία των Αρχιερέων

Παρακαλούμε από καρδιάς τους ολίγους χαριτωμένους Αρχιερείς, που ορθοτομούν το λόγο της Ορθοδόξου ημών Πίστεως, να βγουν μπροστά τώρα και να κηρύξουν μετά δακρύων στο λαό μας τη βιωματική των μετάνοια και τη συνοχή του έθνους. Είμεθα τόσο πτωχοί πνευματικά, που φοβούμεθα μη μας δημιουργήσουν-εκτός από την οικονομική κρίση-και κάποιο εμφύλιο διχασμό οι εχθροί της εσπερίας.

Επιτίμησε, Κύριε Ιησού, σε παρακαλούμε, δια του Προφήτου Σου Ηλιού, τους αχαριτώτους κι αμετανοήτους Αρχιερείς, τους προσανατολισμένους επί μακρόν προς τον Πάπα, την αίρεση του οικουμενισμού ,την πανθρησκεία, τη φιλαργυρία κι άρα την ειδωλολατρεία. Αν από το επιτίμιο μετανοήσουν, πρόσθες σοφία στις καρδιές των για να σωθούν, αν επιμένουν στην αμετανοησία των, σε παρακαλούμε, Κύριε Ιησού μας, απόστειλε προοιμιακά τον Προφήτη Σου Ηλία (όπως μας έχει ανακοινώσει ο Άγιος Σου Παΐσιος ο Αγιορείτης, ότι ακονίζει τη μάχαιρά Του) μάζεψέ τους και απόστειλε γνησίους ποιμένας, που Σ’αγαπούν και θα είναι πάντα έτοιμοι να θυσιασθούν για την Αγία Ορθόδοξο Πίστη και το ποίμνιο.

Μας απογοήτευσαν, μας κούρασαν, πρόδωσαν την Ορθόδοξο ημών Πίστη και τη φιλτάτη μας Πατρίδα, που Εσύ, με τις πρεσβείες της γλυκυτάτης Σου Μητρός, ευλόγησες να υπάρχει έως τώρα και να διαλάμψει μαζί με την ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Σ’ευχαριστούμε για τη μακροθυμία Σου, Ιησού Χριστέ μας! Συγγνώμη που Σε πληγώνουμε συνεχώς, και οι μικροί και οι μεγάλοι! Είθε να γίνει Το Θέλημά Σου! Αμήν.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη

Παναγία Αρβανίτισσα

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός

Αγιορείτης

http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr

Γιατί προσεύχομαι

Γιατί η ζωή μου ολόκληρη βρίσκεται στα χέρια του Θεού.

Γιατί με τη θέλησή Του υπάρχω, ζω και αναπνέω.

Γιατί η προσευχή είναι επικοινωνία με τον Θεό

Με την υπέρτατη Αγάπη, μέσα από την οποία αντλώ δύναμη

Να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία

Και να μοιράζω φωτεινά χαμόγελα γύρω μου.

Γιατί ο Θεός είναι ο φίλος μου ο αληθινός

Που έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μένα!

Και γι΄ αυτό δεν πρόκειται να με αφήσει ποτέ μόνο!

Γιατί τον φίλο μου δεν τον ξεχνώ αλλά κάθε μέρα, κάθε στιγμή, θέλω να είμαι κοντά Του

Και να ζω τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του.

Γιατί κοντά Του βρίσκω καταφύγιο στις τρικυμίες της ζωής στήριγμα εκεί που όλα καταρρέουν

Συμπαραστάτη στις στιγμές της μοναξιάς, αχτίδα φωτός στη μαύρη ομίχλη της απελπισίας…

Γιατί όταν χρειαστώ τη βοήθειά Του, βρίσκεται πάντα δίπλα μου ακόμα και όταν νομίζω πως δεν με ακούει…

Εκείνος όμως ρυθμίζει τα πάντα με τόση σοφία, για το δικό μου πνευματικό συμφέρον.

Γιατί νιώθω την ανάγκη καθημερινά να Τον ευχαριστώ που με διατηρεί υγιή και με σώας τας φρένας

Που ζω σε μια κοινωνία ελεύθερη και ειρηνική, που έχω όποιο αγαθό επιθυμήσω…

Δηλαδή, για τα αυτονόητα…

Γιατί ακόμα και αν ζούσα κάτω από αντίξοες συνθήκες η προσευχή θα ήταν το στήριγμά μου

Ο σύνδεσμός μου με την αληθινή Ζωή

Με την πραγματική Δικαιοσύνη

Με την ασάλευτη Αλήθεια

Με την μόνη τροφή που μπορεί να θρέψει την καρδιά μου.

Γιατί έχω το προνόμιο να γνωρίζω τον αληθινό Θεό, που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους

Και δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας ή διανόησης.

Και αυτό με κάνει να νιώθω ξεχωριστός!

Γιατί είμαι πλασμένος να επιστρέφω σε Αυτόν

Την αγάπη που τόσο απλόχερα έχει σκορπίσει στον κόσμο.

Και αυτό το κάνω με τη ζωή μου ολόκληρη, αλλά πολύ περισσότερο με την προσευχή!

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ὁ «πιστὸς κτίστης»

Ποιὸς εἶναι ὁ «πιστὸς κτίστης»; Δὲν πρόκειται γιὰ ­κάποιον ἄν­θρω­πο, γιὰ κάποιον εὐσεβὴ οἰ­κοδόμο. Ὁ «πιστὸς ­κτί­στης» ποὺ ἐννοεῖται ἐδῶ εἶναι ὁ ­ἀληθινὸς Θεός. Ἔτσι Τὸν ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος ­Πέ­τρος. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος­ ­παρηγορεῖ χριστια­­νοὺς ποὺ δοκίμαζαν ­ποικίλες θλίψεις λόγῳ τῆς πίστεώς τους, καὶ τοὺς ἀπευθύνει τὴν ἑξῆς σύσταση: «Ὥστε καὶ οἱ πάσχοντες κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πιστῷ κτίστῃ παρατιθέσθωσαν τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν ἀγαθοποιΐᾳ» (Α´ Πέτρ. δ´ 19). Ἄρα λοιπὸν κι αὐτοὶ ποὺ τώρα ὑποφέρουν, ἐπειδὴ ἔτσι τὸ θέλει ὁ Θεός, ἂς ἐμπιστεύονται κι ἂς παραθέτουν τὶς ψυχές τους σ᾿ Αὐτόν· κι ἂς ἔχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός, ὡς Δημιουργός τους ποὺ εἶναι, εἶναι ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης τους καὶ ἔχει ἀπεριόριστη δύναμη νὰ τοὺς προστατεύσει. Αὐτοὶ μόνο νὰ φροντίζουν νὰ κάνουν τὸ καλὸ καὶ νὰ γίνονται εὐεργετικοί.

Ἂς ἐμπιστευόμαστε τὴν ψυχή μας καὶ τὴ ζωή μας στὸ Θεό, γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ὡς πρὸς «πιστὸν κτίστην», διότι εἶναι ἀξιόπιστος Δημιουργός. Τί σημαίνει αὐτό;

Ἂς θυμηθοῦμε πρῶτα τί σημαί­νει αὐ­τὸ στὴν καθημερινή μας ζωή. Λέμε ὅτι κά­ποιος ­(πρόσωπο ἢ ἑταιρεία) εἶναι ἀξιόπιστος κατασκευαστής, ὅταν ὁτιδήποτε κατασκευά­­ζει εἶναι πο­λὺ καλῆς ποιότητος καὶ ­ἐκπληρώνει τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο κατα­σκευά­στηκε, ἔτσι ὥστε νὰ ­«διαφημίζει» τὸν κατα­σκευαστή του. Ὡστόσο ­κα­νένα ­παράδειγμα ἀπὸ τὴ δημιουργία δὲν εἶναι ­δυνατὸν νὰ ἀ­­­ποδώσει ἀκριβῶς καὶ τελείως ὅ,τι ἰ­­­­­­­σχύ­ει μὲ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς εἶναι πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ Ἐκεῖνον.

Ἔτσι, τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος Δημιουργὸς σημαίνει πολὺ περισσότερα. Σημαίνει πὼς ὅ,τι ἔχει δημιουργήσει, εἶναι θεϊκό! Δηλαδὴ συνιστᾶ τὸν ­κατασκευαστή του, τὸν Δημιουργό του. Ἔχει τὴ σφραγίδα τῆς τελειότητος τοῦ Δημιουργοῦ του. Μπορεῖ νὰ δια­­κρί­νει κανεὶς στὸ δημιούργημα γνωρίσματα τοῦ Δημιουργοῦ του, τὴν παντοδυναμία Του, τὴν ­πανσοφία Του, τὴν ἀγαθότητά Του. Σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὴν κτίση ­ἐλεύθερα καὶ ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν», σημειώνει ἡ Ἁγία Γραφή (Γεν. α´ 8). Μετὰ τὴ δημιουργία τοῦ κάθε δημιουργήματός Του τὸ ἀγκάλιαζε μὲ τὸ βλέμμα Του – ἀνθρωποπαθὴς ἡ ἔκφραση – σὰν ἕνας καλλιτέχνης ποὺ χαίρεται τὸ καλλιτέχνημά του μετὰ ἀπὸ πολὺ ἐπιμελὴ ἐργασία. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀτέλεια στὴ δημιουργική Του ἐνέργεια, καμιὰ βιασύνη, προχειρότητα ἢ ἀδιαφορία· δὲν ­ὑπάρχει ἀκόμη τίποτε ἄστοχο ἢ ἐλαττωματικό. Τὰ ­δημιουργήματά Του ὡς κατασκευὲς εἶναι θαυμαστά, ὡ­­ραῖα, λειτουργικά, ἀλλὰ καὶ ἔχουν ἕναν πολὺ ὑψηλὸ προορισμό, ἀν­τάξιο Ἐκείνου ποὺ τὰ δημιούργησε. Καὶ ἔ­χουν ὅλα τὰ ἐφόδια ὥστε νὰ τὸν ἐπιτύχουν.

Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος Δη­μι­ουρ­γὸς σημαίνει ἀκόμη ὅτι δὲν ἔχει ἐγκαταλείψει τὰ δημιουργήματά Του με­τὰ τὴ δημιουργία τους, ἀλλὰ ­προνοεῖ γι᾿ αὐ­τά. Τὰ συγκρατεῖ στὴν ­ὕπαρξη. Γνωρίζει ὅ­­­λες τὶς ἀνάγκες τους καὶ ­φροντίζει γιὰ τὴν ἱκανοποίησή τους. Καὶ οἰ­κονομεῖ ἔ­­­τσι τὰ πρά­γματα, ὥστε, ἂν θέλουν, νὰ μπο­­­ροῦν νὰ ἐπιτύχουν τὴν εὐτυχία καὶ κα­­τ­αξίωσή τους.

Ὁ Θεὸς ἀποδείχθηκε ἀξιόπιστος Δημιουργὸς κατεξοχὴν μὲ τὴν ἐν Χριστῷ οἰκονομία. Ὁ διάβολος παρέσυρε τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο, τὸν ἀπογύμνωσε ἀπὸ τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, τὸν τραυμάτισε βαριά, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιτύχει τὸν ὑψηλὸ προορισμό του, νὰ γίνει θεός. Τότε φάνηκε ὅτι ἀκυρώθηκε τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἀπέτυχε τρόπον τινὰ ὁ Θεὸς ὡς Δημιουργός, διότι τὸ πλάσμα Του, ὁ ἄνθρωπος, ζοῦσε πλέον στὴ δυστυχία χωρὶς ἐλπίδα λυτρώσεως. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς φρόντισε γιὰ τὸ κατεστραμμένο δημιούργημά Του. Ἔγινε ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος καὶ μὲ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο θεράπευσε τὸν ἄνθρωπο. Προκειμένου γιὰ τὰ ἀνθρώπινα, ἕνα κατεστραμμένο προϊὸν πολλὲς φορὲς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπισκευασθεῖ, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ ἕνα καινούργιο, ποὺ δὲν ἔχει ταλαιπωρηθεῖ καὶ δὲν ἔχει ὑποστεῖ καμιὰ βλάβη. Ὁ Θεὸς ἀντίθετα μπόρεσε τὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, νὰ τὸν ἀποκαταστήσει μετὰ τὴν ἔκπτωσή του ὄχι ἁπλῶς στὴν πρώτη του ὡραιότητα καὶ στὸ πρῶτο του ὕψος, ἀλλὰ σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο, νὰ τοῦ χαρίσει ὑψηλότερο Παράδεισο! Τί θαυμαστὸς ποὺ εἶναι ὁ Θεός μας! Ἀποδείχθηκε ἐξαίσιος, πάνσοφος Δημιουργὸς ὄχι μόνο μὲ τὴ δημι­ουργία ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερο μὲ αὐτήν.

Ὁ Κύριος λοιπὸν εἶναι ὁ Δημιουργός μας, ἀξιόπιστος Δημιουργός. Αὐτὸ ­δίνει πολὺ αἰσιόδοξη προοπτικὴ στὴ ζωή μας. Γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς ­«ὑπάρχω» ση­­­μαίνει «ἔχω μιὰ θέση στὴν ­ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»· καὶ «εἶμαι πλάσμα τοῦ Θε­­οῦ» ση­­­­μαίνει «ἔχω δικαίωμα στὴν ­εὐτυχία, καὶ δυνατότητα στὴν ­εὐτυχία». Ὅλα ὑ­­­­­­­­­­­­­­πηρετοῦν τὴν εὐτυχία μας, καὶ τὰ ­θλι­βε­ρά, κατεξ­οχὴν αὐτά· γιατὶ ὅλα βρί­σκονται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, τοῦ ­«πιστοῦ ­κτίστου», στὸν Ὁποῖον ­ἀξίζει νὰ ἐμπιστευ­θοῦμε τὴ ζωή μας, καὶ δὲν θὰ διαψευ­σθοῦμε· ὑπὸ ἕναν ὅρο ὅμως: «ἐν ἀγα­θο­ποιΐᾳ», ­προσθέτει ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Δηλαδὴ νὰ ἀσκοῦμε τὴν ἀγάπη, νὰ εἴμαστε εὐεργετικοὶ στὸν ­πλη­σίον, νὰ κάνουμε ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐ­­­μᾶς, ὥστε νὰ βρισκόμαστε σὲ ­κοινωνία μαζί Του. Καὶ τότε Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ὕ­­­­­­παρξη θὰ μᾶς χαρίσει καὶ τὴν εὐ­τυχία.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Εμείς και …Εκείνος

Πώς να προσευχόμαστε στον Εσταυρωμένο Κύριο μας Να, μόλις Τον πλησιάσαμε, Εκείνος μας καλωσόρισε με τα χέρια απλωμένα, ανοίγοντας θαρρείς την αγκαλιά Του, για να μας δεχθεί. ‘Εκλινε την κεφαλήν Του, για να μας ακούσει. Έκλεισε τα μάτια Του, για να μην βλέπει τις αμαρτίες μας. Κάρφωσε τα πόδια Του, για να μην απομακρυνθεί από την αναξιότητά μας. Άνοιξε με την λόγχη την θύρα της καρδιάς Του, για να ξεχύσει πλούσια το έλεος και την ευσπλαχνία Του επάνω μας. Να συλλογίζεσαι την απεριόριστη Αγάπη Του, που τον κάρφωσε στον Σταυρό. Και αν είσαι σαν τον τελώνη, ψέλισσέ Του τα λόγια της προσευχής σου με την δική του συντριβή. Αν είσαι σαν τη Χαναναία, κραύγασέ Του ενοχλητικά και επίμονα όπως εκείνη. Αν είσαι σαν την αμαρτωλή γυναίκα, πλύνε Του σιωπηλά τα πόδια με το μύρο των δακρύων σου .Αν είσαι σαν τον άσωτο, «ελθέ εις εαυτόν» και τρέξε χωρίς καθυστέρηση κοντά Του, για να σε ντύσει με «την στολή την πρώτη»…

Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας

www.diakonima.gr

Μοναχός Νεκτάριος Γρηγοριάτης

Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου

Το 2003 κυκλοφόρησε ένα χαριτωμένο αγιορείτικο βιβλίο. Περιέχει διδακτικές διηγήσεις, περιστατικά και ιστορίες από την ζωή παλαιτέρων και νεωτέρων Πατέρων του Άθωνος. 

Τιτλοφορείται: Αγιορείτικα ανέκδοτα και διηγήσεις και όχι μόνο. Συγγραφεύς φέρεται ο μοναχός Νικάνωρ Καυσοκαλυβίτης. 

Τα διηγήματά του γραμμένα με απλή και κατανοητή γλώσσα, είναι διδακτικά και ωφέλιμα για κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη. Ανάμεσα σ αὐτά τα περιστατικά ευρήκα και την ζωή του π. Νεκταρίου Γρηγοριάτου μοναχού, η οποία λόγω της μεγάλης ωφελείας που θα προσφέρη, σκέφθηκα να την καταχωρήσω εδώ σ αὐτό το Γρηγοριάτικο Γεροντικό, εφ ὅσον κι αυτός συγκαταλέγεται στην χορεία των παλαιοτέρων Γρηγοριατών πατέρων. 

Παρουσιάζω την περιπετειώδη βιογραφία του, χωρίς ν ἀλλοιώσω τα ιστορικά της στοιχεία, ενώ η σύνταξις του κειμένου θα φέρη τον προσωπικό χαρακτήρα του γράφοντος. Στην ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου μετέβη, πριν από 100 χρόνια, κάποιος νέος να μονάση. Ασφαλώς τότε ηγούμενος ήτο ο ικανώτατος Γέροντας αρχιμ. π.Συμεών Αγγελίδης, ο εκ Τριπόλεως Πελοποννήσου, ο οποίος εχρημάτισε ηγούμενος από το 1860 μέχρι το 1906. 

Γεννήθηκε ο μοναχός αυτός, άγνωστο πότε, στην Πάτρα και το βαπτιστικό του όνομα ήτο Νικόλαος. Σύμφωνα με την τάξι του Αγίου Όρους, δοκιμάσθηκε επί μία τριετία και μετά εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός ονομασθείς Νεκτάριος. 

Την εποχή εκείνη, λόγω πτωχείας, ίσως είχε ευλογία κάθε μοναχός, ακόμη και κοινοβιάτης, να ασχολήται με κάποιο εργόχειρο για τα προς το ζην αναγκαία. Ίσως ο μοναχός Νεκτάριος να ζούσε εκτός της Μονής σαν εξαρτηματικός και ησχολείτο με κάποιο εργόχειρο για να καλύπτη τα απολύτως αναγκαία της ζωής του. 

Ήθελε, λοιπόν, ν ἀγοράση παπούτσια και μερικά άλλα προσωπικά του αντικείμενα. Ζήτησε ευλογία από τον Γέροντά του να πάη στην Θεσσαλονίκη για να πωλήση το εργόχειρό του. Δεν μας είναι γνωστό τι κατεσκεύαζε. Ο Γέροντάς του του απήντησε: -Δεν πρέπει να βγης, έξω π. Νεκτάριε. Είσαι νέος μοναχός και ίσως κινδυνεύσης. -Γέροντα, θα πάω να πωλήσω τα εργόχειρό μου και να ψωνίσω ο, τι προσωπικό μου χρειάζομαι και να επιστρέψω. 

Ο Γέροντας όμως δεν ευλογούσε την έξοδό του, αλλά και ο μοναχός δεν παραιτείτο από το θέλημά του. Τελικά υπεχώρησε ο Γέροντάς του και του είπε: -Πήγαινε, αλλά δεν θα καθυστερήσης περισσότερο από τρεις ημέρες. Δηλαδή δύο ημέρες το ταξίδι σου και μία ημέρα για τα ψώνια σου.

Έφυγε ο π. Νεκτάριος κι έφθασε στην Θεσσαλονίκη. Ενώ εβάδιζε κοντά στον Βαρδάρη, ύψωσε το βλέμμα του σ ένα μπαλκόνι και είδε μία κοπέλλα να τινάζη τις κουβέρτες. Αλλά και η κοπέλλα τον είδε και επίμονα με το βλέμμα της τον περιεργαζόταν.

Αυτός ενόμισε ότι η κοπέλλα τον εκύτταξε με πονηρό λογισμό. Από εκείνη την στιγμή μπήκε μέσα του ο πειρασμός. Την επομένη ημέρα ξαναπέρασε πάλι από εκεί μήπως και την ιδή. Το ίδιο έκανε και τις υπόλοιπες ημέρες.

Οι λογισμοί του να εγκαταλείψη τον μοναχικό του Σχήμα για να κερδίση την κοπέλλα, φούντωσαν μέσα του. Δεν χάνει καιρό και θέτει σε εφαρμογή το σατανικό αυτό σχέδιο. Κάποιο απόγευμα έβγαλε τα ράσα του, έκοψε τα γένεια του και συνέχισε σαν λαϊκός πλέον

τώρα να συχνάζη σ εκείνη την εστία του πειρασμού. Δεν άργησε να προχωρήση και σε άλλα μέτρα για να μη χάση…το δόλωμα, που ο διάβολος του είχε βάλει μπροστά του. Ενοίκιασε δωμάτιο κοντά σ αυτή την γειτονιά και εν συνεχεία έψαχνε να βρη δουλειά. Γνωρίσθηκε με κάποιον, ο οποίος και τον πήρε στην δουλειά του. Μία ημέρα είπε σ αὐτόν που ήταν αφεντικό του στην δουλειά:

-Αυτή η κοπέλλα που μένει απέναντί μας, την έχω συμπαθήσει και θέλω να την κάνω γυναίκα μου.

-Τι λες βρε Νίκο; Είναι αλήθεια; Ξέρεις αυτή η κοπέλλα είναι αδελφή ενός πολύ καλού φίλου μου. Θα κάνω το παν να σε γνωρίσω μαζί του.

Πράγματι γνωρίσθηκε ο Νικόλαος με τον αδελφό της κοπέλλας και ένα βράδυ επήγαν μαζί στο σπίτι της. Τους υποδέχθηκε η μητέρα της κοπέλλας και τους προσέφερε ένα κέρασμα.

Επήγε και πάλι και πάλι ο Νικόλαος στο σπίτι της κοπέλλας. Τότε είπε ο φίλος του στον αδελφό της κοπέλλας:

-Ο νεαρός Νικόλαος που εγνώρισες έχει ερωτευθή την αδελφή σου και θέλει να την κάνη γυναίκα του.

-Αλήθεια, λες βρε Γιώργο;

-Ναι, είναι σοβαρός άνθρωπος.

-Το βλέπω κι εγώ ότι είναι σοβαρός. Θα το ειπώ στην μητέρα μου.

Η μητέρα του, όταν έμαθε το νέο αυτό, απόρησε και τον ερώτησε:

— Βρε παιδί μου, αυτός δεν είναι απ εδώ, είναι από την Πάτρα. Πως θα δεχθή να φτιάξη οικογένεια μακριά από τους ιδικούς του συγγενείς;

Τελικά συζήτησαν το θέμα όλοι μαζί και οι γονείς τους. Η κοπέλλα τους είπε:

-Εγώ, μητέρα, δεν έχω σκοπό να παντρευτώ ακόμη. Τελικά η κοπέλλα δέχθηκε τις πιεστικές προτάσεις των γονέων της και υποσχέθηκε να υπαντρευθή. Έτσι μία ημέρα έγιναν οι γάμοι του Νικολάου και της Όλγας. Γρήγορα απέκτησαν και το πρώτο τους παιδί.

Στό Μοναστήρι οἱ Πατέρες περίμεναν τόν μοναχό Νεκτάριο, ἀλλά ἀκόμη δέν φαινόταν πουθενά...Ὁ Ἡγούμενος καί ὅλοι οἱ Πατέρες ἔμαθαν γιά τά ...κατορθώματά του καί ἔκαναν προσευχή. Παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τόν συγχωρήση καί νά λάβη τήν ἀπόφασι νά ἐπιστρέψη.

Ὁ μοναχός Νικόλαος συνέχιζε κανονικά τήν κοσμική του ζωή, μή μεριμνῶντας γιά τίποτε ἄλλο παρά μόνο γιά τήν οἰκγένειά του, τό παιδί του καί καί τίς δουλειές του. Κάθε ἀνάμνησι γιά τό παρελθόν τήν ἀπέφευγε διότι τόν ἐμπόδιζε στήν ἀπόλαυσι τῆς κοσμικῆς του ζωῆς.

Κάποια ἡμέρα, περίοδος καλοκαιριοῦ, ἐπῆγε μέ τό παιδί του, ἡλικίας τότε ὀκτώ ἐτῶν, στήν παραλία γιά νά κάνουν τό μπάνιο τους. Μετά τό λούσιμο στήν θάλασαα, βγῆκε ἔξω νά παίξη τόπι μέ τόν παιδάκι του. Σέ μιά στιγμή τοῦ εἶπε τό παιδί του:

-Μπαμπᾶ, τί εἶναι αὐτό τό μαῦρο πανί πού ἔχεις ἐπάνω σου;

-Δέν φορῶ κάποιο μαῦρο πανί ἐπάνω μου, παιδί μου! Δέν βλέπεις ὅτι εἶμαι μόνο μέ τό "μαγιώ";

-Ἐγώ βλέπω νά φορῆς ἕνα μαῦρο πανί μέ κόκκινα γράμματα καί μέ κόκκινο σταυρό στό στῆθος σου.

Ἐδῶ ὁ Θεός ἄκουσε τίς προσευχές τοῦ Γεροντός του καί τῶν Ἀδελφῶν τῆς Μονῆς του 

καί ἔδωσε τήν δυνατότητα στό παιδάκι του νά ἰδῆ μέ τά νοερά καθαρά του μάτια τό ὑπερφυσικό αὐτό φαινόμενο. Εἶδε νά ἔχει ἐνδυθῆ ὁ πατέρας του μέ τό Ἀγγελικό Σχῆμα. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό Σχῆμα τοῦ μοναχοῦ ἀποτυπώνεται σάν σφραγίδα στό στῆθος καί στήν ζωή τοῦ μοναχοῦ. Ἔτσι, κι ἄν ἀκόμη ὁ μοναχός ἀρνηθῆ τό Σχῆμα του, τό Σχῆμα ὅμως δέν τόν ἀρνεῖται. Τόν ἀκολουθεῖ καί αὐτός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ θά σταθῆ καί θά κριθῆ σάν μοναχός Μεγαλόσχημος.

Ὁ πατέρας του κατάλαβε ἀμέσως τί τοῦ ἔλεγε τό παιδί του. Σκέφθηκε καί μονολόγισε μόνος του: "Ἀκόμη μέ θυμᾶται καί μ᾿ ἀγαπᾶ ὁ Θεός! Μετά εἶπε στό παιδί του: 

-Φεύγουμε. Ἑτοιμάσου νά πᾶμε στό σπίτι μας.

Ἔφθασαν στό σπίτι, ἀλλά ὁ Νικόλαος, ὅπως ἦτο στενοχωρημένος, φαινόταν ἀγνώριστος ἀπό τήν γυναῖκα του.

-Τί ἔχεις, βρέ Νῖκο, γιατί εἶσαι τόσο στενοχωρημένος; Ἄλλη φορά ἦσουν πάντα χαρούμενος καί γελαστός. Κάτι σοβαρό σοῦ συμβαίνει. Θέλω νά μοῦ τό εἰπῆς.

-Ἑτοίμασε νά φᾶμε καί μετά θά σοῦ εἰπῶ τά πάντα μέ εἰλικρίνεια.

Μετά τό φαγητό, ἔβαλαν τό παιδί νά κοιμηθῆ καί τότε ὁ Νικόλαος τῆς ἀπεκάλυψε γιά πρώτη φορά στήν γυναῖκα του τά ἑξῆς:

-Ἄκουσέ με, Ὄλγα. Ἐγώ, πρίν σέ γνωρίσω καί σέ ζητήσω γιά γάμο ἤμουν μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος. Ἦλθα γιά δουλειές μου στήν Θεσσαλονίκη. Σέ εἶδα, σέ ἐρωτεύθηκα. Πέταξα τά ράσα μου καί τό Σχῆμα μου, ἐγκατέλειψα τίς καλογερικές μου ὑποχρεώσεις καί τό μοναστήρι μου γιά νά πάρω ἐσένα. Σήμερα τό παιδί μας, μέ θεία νεῦσι, εἶδε ἐπάνω στό στῆθος μου τό Ἀγγελικό μου Σχῆμα, τό ὁποῖον καί κατερύπωσα μέ αὐτή τήν ἄσωτη ζωή μου..

-Τί εἶναι αὐτά πού λέγεις, βρέ Νῖκο; Ἄν εἶναι ἀλήθεια αὐτά πού μοῦ λέγεις, τότε εἶσαι δολοφόνος...Κατέστρεψες τρία σπίτια: Τό δικό μας, τῆς μητέρας μου καί ἐπρόσβαλλες τό μοναστήρι σου καί τό Ἅγιο Σχῆμα σου...Σήκω καί φῦγε ἀμέσως...Καί τά δάκρυά της ἐπήγαιναν ποτάμι. Ἦτο ἄνθρωπος τῆς ἐκκλησίας..

-Θά φύγω τῆς εἶπε αὐτός καί θά γυρίσω στό Μοναστήρι μου. Ἄν μέ κρατήσουν θά μείνω γιά πάντα ἐκεῖ καί ἐκεῖ θά πεθάνω. Ἐάν δέν μέ κρατήσουν, θά σκεφθῶ ποῦ θά πάω..

-Φῦγε, ἀμέσως γιά τό μοναστήρι σου. Μή σκέπτεσαι ἐμένα καί τό παιδί μας. Θά φροντίση γιά ἐμᾶς ὁ Θεός. Φῦγε γιά νά μή καταδικασθῆς αἰώνια. Ὅσο καθυστερῆς στόν κόσμο, τόσο παροργίζεις τόν Πανάγαθο Θεό μας. Ἐάν κάνης ἔτσι καί μετανοήσης εἰλικρινά θά σέ συγχωρέση ὁ Θεός καί θά σέ σώση...

-Σέ παρακαλῶ, τῆς εἶπε, μήν εἰπῆς τίποτε στό παιδί μας. Ὅταν μεγαλώση θά μάθη ἀπό σένα ποιός εἶναι καί ποῦ εἶναι ὁ πατέρας του...

Πράγματι, ἔφθασε στό μοναστήρι του συντετριμμένος σάν τόν ἄσωτο υἱό ὁ Νεκτάριος. Μόλις τόν εἶδε ὁ Γέροντάς του, τόν γνώρισε, τόν ἀγκάλιασε καί τόν ἔφερε μέσα στό Μοναστήρι.

Ὁ Νεκτάριος ἔπεσε στά πόδια του καί μέ στεναγμούς παρακαλοῦσε καί τοῦ ἔλεγε:

-Γέροντά μου, συγχώρεσέ με. Εἶμαι ὁ δεύτερος ἄσωτος γυιός. Δέν εἶμαι ἄξιος νά στέκομαι μπροστά σου. Κατεμόλυνα τό Σχῆμα μου, τό ὁποῖο ἀπό τά χέρια σου ἔλαβα. Δέν ἔχω μάτια νά σ᾿ ἀντικρύσω. Δέξαι με ὄχι σάν δοῦλο σου, ὄχι σάν γυιό σου, ἀλλά σάν τό σκουλήκι καί τό σκουπίδι τῆς γῆς.

Ἐν τῶ μεταξύ ἦλθαν κι οἱ ἄλλοι Ἀδελφοί καί Πατέρες. Ἄλλοι ἔκλαιγαν καί ἄλλοι ἐχαίροντο γιά τήν ἐπιστροφή του. Σηκώθηκε ὁ Γέροντάς τους, παπᾶ Συμεών, τόν ἀγκάλιασε καί πήγανε μαζί στό Ἀρχονταρίκι. Ἐκεῖ τοῦ ἐξωμολογήθηκε ὁ Νεκτάριος ὅλα τά παθήματά του. Καί ὁ Γέροντάς του τοῦ εἶπε:

-Παιδί μου, ὅλοι ἐμεῖς, ἐγώ ὁ Γέροντάς σου καί οἰ Ἀδελφοί σου σέ δεχόμεθα καί πάλι στό μοναστήρι. Ὅμως θά πᾶς νά μείνης στήν σπηλιά τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, τοῦ Κτίτορος τῆς Μονῆς μας.

Ὁ Νεκτάριος δέχθηκε τήν ἐντολή τοῦ π. Συμεών καί τόν εὐχαρίστησε διότι τόν δέχθηκαν καί πάλι στό μοναστήρι.

Ὁ Γέροντάς του τοῦ ἔδωσε μία φραντζόλα ψωμί καί νερό καί τόν ἐπῆγε ὁ ἴδιος νά τόν ἐγκαταστήση μέσα στήν σπηλιά. Ἐκεῖ ἐπέρασε ὁ Νεκτάριος ἕνα μῆνα μ᾿ αὐτό τό ψωμί. Ὅταν πεινοῦσε ἔτρωγε καί λίγα χόρτα, ἀπ᾿ αὐτά πού φύτρωναν ἔξω ἐκεῖ στά κηπάρια τοῦ Καθίσματος τῆς Παναγίας. Εἶχε βέβαια πολύ ἀδυνατίσει.

Μετά ἀπό ἕνα μῆνα τόν ἐπισκέφθηκε καί πάλι ὁ Γέροντάς του καί τοῦ ἔφερε νερό καί ψωμί. Τόν ἐρώτησε:

-Πῶς εἶσαι, πάτερ Νεκτάριε;

-Καλά μέ τίς εὐχές σας, Γέροντα. Δόξα σοι ὁ Θεός, πολύ καλά.

-Θά ἔλθη καιρός νά κατέβης καί κάτω στό Μοναστήρι μας, ἀλλά ὄχι τώρα. Τώρα μόνο ἐσύ θά κάνης νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχή γιά νά δεχθῆ τήν μετάνοιά σου ὁ Θεός.

Μετά ἀπό ἀρκετό καιρό τοῦ μετέφερε ὁ Γέροντάς του μέσα σέ μία στάμνα βρεγμένα ὄσπρια. Τοῦ εἶπε:

-Πάρε αὐτή τήν στάμνα μέ τά ὄσπρια, ὅσα εἶναι μέσα. Θά βάζης τό χέρι σου μόνο μία φορά τήν ἡμέρα καί ὅσα βγάζης, θά τά τρῶς. Πάρε κι αὐτά τά δύο πρόσφορα καί τό νερό σου.

Ἦλθε καιρός καί πέθανε ὁ παπᾶ Συμεών καί τόν διαδέχθηκε ὁ παπᾶ Ἰάκωβος. Συνέχιζε κι αὐτός νά τοῦ πηγαίνη τρόφιμα καό νερό, ὅπως ὁ προηγούμενος.

Μέ τίς προσευχές καί τά δάκρυα καθαρίσθηκε ἡ ψυχή τοῦ π. Νεκταρίου. Ἤδη εἶχε φθάσει καί 75 ἐτῶν.

Μία ἡμέρα τόν ἐρώτησε ὁ Ἡγούμενος:

-Πῶς πᾶς, Ἀδελφέ;

-Καλά, δόξα σοι ὁ Θεός, Γέροντα. Καί ἄρχισε νά κλαίη ἀσταμάτητα. Μόλις ἡσύχασε λίγο, εἶπε στόν Γέροντά του:

-Γέροντα, ἔρχεται ἕνα πουλάκι καί μοῦ κάνει παρέα.

Ὁ Γέροντας κατάλαβε ὅτι ἦτο τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλά τόν ρώτησε:

--Τί πουλάκι εἶναι αὐτό, Νεκτάριε;

-Νά, εἶναι ἕνα ἄσπρο καί ὡραῖο πουλάκι. Ἔρχεται καί μέ κυττάει. Μοῦ κάνει παρέα καί μετά ἀπό λίγο φεύγει καί πάλι ἔρχεται.

-Καλά, παιδί μου, συνέχισε τήν προσευχή σου.

Τελικά ὁ π. Νεκτάριος ἔφθασε στήν ἡλικία τῶν 80 ἐτῶν.

Μία ἡμέρα τόν ἐπισκέφθηκε καί πάλι ὁ Γέροντάς του καί τόν ρώτησε:

-Πῶς πᾶς, Ἀδελφέ Νεκτάριε;

-Καλά, Γέροντα. Νά τό πουλάκι ἦλθε καί πάλι πολύ κοντά μου. Ἅπλωσα τό χέρι μου νά τό πιάσω, ἀλλά αὐτό μ᾿ ἕνα πήδημα μπῆκε μέσα στό στόμα μου καί ἀπό τότε πάλι δέν ἔρχεται. Τώρα πῶς θά τό βγάλω ἀπό μέσα μου; Καί ἄρχισε να κλαίη.

-Δέν πειράζει. Μήν ἀνησυχῆς, Νεκτάριε. Τώρα εἶναι καιρός νά γυρίσης στό μοναστήρι μας. Θά μένης στό γηροκομεῖο καί θά σ᾿ ἔχουμε κοντά μας.

-Ὄχι, τοῦ εἶπε ὁ π. Νεκτάριος. Καλά εἶμαι ἐδῶ. Ἄφησέ με νά πεθάνω ἐδῶ στήν σπηλιά σέ παρακαλῶ.

-Ὄχι, τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του, πρέπει νά κάνης ὑπακοή καί νά κατέβης στήν Μονή.

-Καί ἀφοῦ ἦτο θέμα ὑπακοῆς, κατέβηκε μαζί του στήν Μονή ὁ π. Νεκτάριος καί ἔμενε πλέον στό γηροκομεῖο. Σέ ἡλικία 85 ἐτῶν ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω. Ἔκαμαν τήν κηδεία του καί στά τρία χρόνια ἔβγαλαν τά ὀστᾶ του. Τί τό ἐξαίσιο καί θαυμάσιο; Τά ὀστᾶ του εὐωδίαζαν. Ἀπ᾿ αὐτό ἀντιλαμβάνεται ὁ καθένας τί καρπούς πνευματικούς ἠμπορεῖ νά φέρη ἡ ὑπακοή καί ἡ μετάνοια.

Δόξα στόν Πανοικτίρμονα Θεό μας, ὁ Ὁποῖος δέχθηκε τήν μετάνοια τοῦ μοναχοῦ Νεκταρίου καί τόν ἐπανέφερε ὄχι μόνο στήν μοναχική τάξι, στήν ὁποία εὑρισκόταν καί παλαιότερα, ἀλλά καί τόν ἀρίθμησε μεταξύ τῶν χορῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου γέροντος Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος ἀνῆλθε ἐξ ἅδου κατωτάτου καί μᾶς ἄφησε σάν πνευματική κληρονομία τό ὑπέροχο παράδειγμα τῆς συνεχοῦς μέχρι θανάτου μετανοίας του.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ πρεσβείαις πάντων τῶν Ὁσίων Γεροντάδων μας καί τοῦ ἁγίου Γέροντός μας π. Γεωργίου ἀξίωσον καί ἡμᾶς τῆς αἰωνίου μακαριότητος. Ἀμήν. 

Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου

Άγιον Όρος Άθω 

http://anavaseis.blogspot.gr

Ο ρόλος μας‏...

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις: Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιους χιλιάδες κατοίκους που αμαρτάνουν και μένουν αμετανόητοι. Εκεί ζει κι ένας που προσεύχεται με συντριβή «υπέρ των δικών του αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων» και παρακαλεί το Θεό να μη τους τιμωρήσειαλλά να μακροθυμήσει και να τους οδηγήσει στη μετάνοια. Σε βεβαιώνω ότι για το χατίρι του ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες!

Έτσι έγινε και με τον Μωυσή: Παρακάλεσε το Θεό να μη τιμωρήσει το λαό όταν έφτιαξαν και προσκυνούσαν το χρυσό μοσχάρι κι ο Θεός τον άκουσε. Αλλά και με τα Σόδομα: Ο Θεός κατέστρεψε την χώρα μόνο όταν έφυγε κι ο τελευταίος δίκαιος, ο Λωτ.

Η αγάπη των ανθρώπων του Θεού «πάντα στέγει», σκεπάζει δηλαδή τις ελλείψεις του άλλου και δεν τον ευτελίζει γι’ αυτές. Ψάχνει να βρει ελαφρυντικά. Κι όταν ακόμα δεν υπάρχουν, «κατασκευάζει» μερικά! Όπως ο Κύριος για τους σταυρωτές Του: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν». Κι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος: «Κύριε, μην τους υπολογίσεις αυτή την αμαρτία».

Αυτός είναι ο ρόλος μας μέσα στην κοινωνία: Όχι να καταδικάζουμε τους άλλους γύρω μας. Ούτε να δικαιολογούμε το κακό που συμβαίνει και πίσω απ’ αυτό τα λάθη, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Αλλά καταδικάζοντας την αμαρτία, να δικαιολογούμε και να βρίσκουμε ελαφρυντικά για τον αμαρτωλό. Και να προσευχόμαστε για την σωτηρία του που περνά μέσα από την συναίσθηση, την μετάνοια, την εξομολόγηση, την διόρθωση και τον αγώνα για την αρετή.

Και μη ξεχνάς: Αν ο Θεός δεν καταστρέφει τον κόσμο μας είναι γιατί δεν έπαψαν να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας. 

Μη "φεύγεις", λοιπόν, γιατί σε χρειαζόμαστε…

http://www.exomologistetokirio.gr