Μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα...

Η Προσευχή της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής

Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου 

«Κύριε καί Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, Πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί ἀργολογίας μή μοι δῷς. 

Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ. 

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρισαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου, 

ὅτι εὐλογητός εἶ εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν.»

Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴ νικάῃ ὁ Χριστός·

ΠΟΛΕΜΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Ὅλοι ἁμαρτήσαμε, καὶ ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας. Ἂν μπορῆτε νὰ μοῦ βρῆτε στὸ χάρτη ἕνα νησάκι ποὺ νὰ μὴν τὸ βρέχῃ ἡ θάλασσα, ἄλλο τόσο θὰ μπορέσετε νὰ βρῆτε καὶ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ νὰ μὴν τὸν βρέχουν τὰ ἄγρια κύματα τῆς ἁμαρτίας. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὸ Θεό.

Ὁ ἕνας λοιπὸν σατανᾶς λέει· Δὲν ἔχεις ἀνάγκη τῆς μετανοίας ἐσύ… Φεύγει αὐτὸς κ᾿ ἔρχεται ὁ ἄλλος σατανᾶς.

Ὁ δαίμων τῆς ἀπελπισίας

Ποιός εἶνε ὁ ἄλλος; Εἶνε ὁ σατανᾶς τῆς ἀπελπισίας. Τί λέει αὐτός·
―Καλὴ εἶνε ἡ μετάνοια…
Καταλαβαίνετε τί κάνει; Διπλωμάτης μεγάλος εἶνε ὁ διάβολος. (Καὶ ἀκριβῶς ἡ διπλωματία εἶνε ἔργο τοῦ διαβόλου. Μαζεύονται ἐκεῖ στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη οἱ διπλωμάται καὶ ἄντε νὰ συνεννοηθῇς. Δυὸ τσοπάνηδες καὶ δυὸ χωρικοὶ μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν, ἀλλὰ οἱ διπλωμάται, ποὺ μεταχειρίζονται δεκαπέντε γλῶσσες καὶ μιλοῦν μὲ διάφορες γλῶσσες, εἶνε ἀδύνατον νὰ συνεννοηθοῦν· γιατὶ ἄλλα ἔχουν στὴν καρδιά, καὶ ἄλλα λένε μὲ τὸ στόμα. Εἶνε δίγλωσσοι καὶ «δίψυχοι», ὅπως λέει ἡ ἁγία Γραφή (Ἰακ. 1,8· 4,8).
Ἔρχεται λοιπὸν ὁ σατανᾶς αὐτὸς καὶ λέει·
―Καλὴ ἡ μετάνοια, ἀλλὰ εἶνε γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐσύ; Ἐσὺ εἶσαι κολασμένος. Γιατὶ αὐτὰ ποὺ ἔκανες ἐσύ, πώ πω πω, δὲν τὰ ἔκανε κανένας ἄλλος στὸν κόσμο…
Θέλει νὰ ῥίξῃ τὸν ἁμαρτωλὸ στὴν ἀπόγνωσι καὶ στὴν ἀπελπισία.
Τί ἔχουμε νὰ ποῦμε;
Ὁ σατανᾶς αὐτὸς διώχνεται, ἐὰν διαβάσῃς τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Στοὺς βίους τῶν ἁγίων βλέπουμε ἁμαρτωλοὺς μεγάλους, ποὺ ἦταν βουτηγμένοι μέσα στὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα, ἀλλὰ κατώρθωσαν νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ σωθοῦν. Νὰ ἀναφέρω παραδείγματα; Κορυφαῖα παραδείγματα εἶνε·
Τὸ ἕνα εἶνε ὁ Δαυΐδ. Τί ἔκανε; Ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα· τὸ πρῶτο, ἀτίμασε τὴ γυναῖκα τοῦ ἄλλου, καὶ τὸ δεύτερο, τὸν σκότωσε. Ἔτσι ἔπεσε σὲ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα καὶ ἔδωσε τὸ κακὸ παράδειγμα.
Ὑπάρχουν ἁμαρτήματα μεγαλύτερα ἀπ᾿ αὐτά; Καὶ ὅμως σώθηκε, ἐπειδὴ μετανόησε πραγματικῶς. Τὰ μεσάνυχτα, ἐνῷ κοιμόνταν ὅλοι, καὶ τὰ πουλιὰ κοιμόταν στὰ κλαδιά τους καὶ οἱ φυλακισμένοι στὶς φυλακές τους καὶ τὰ νήπια στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας των, ἕνας δὲν κοιμόταν. Ἔβγαινε στὴν ταράτσα τῶν ἀνακτόρων του καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα ἔλεγε τὸν πεντηκοστὸ (Ν΄) ψαλμὸ τῆς μετανοίας. Μετανόησε ὁ Δαυΐδ, καὶ ἐσώθη. Κάθε βράδυ μούσκευε τὸ προσκέφαλό του μὲ τὰ δάκρυά του.
Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Εἶνε ὁ Πέτρος. Τὸν βλέπουμε τὴ Μεγάλη Πέμπτη νὰ ἀρνῆται μὲ ὅρκο τὸ Χριστό· ὄχι μπροστὰ σ᾿ ἕνα βασιλιᾶ, ἀλλὰ μπροστὰ σὲ μιὰ ὑπηρέτρια. Ἀλλὰ μετανόησε, ἔκλαψε πικρά, καὶ τὸν συνεχώρησε ὁ Χριστός· καὶ ἔμεινε πάλι κορυφαῖος ἀπόστολος.
Θέλετε ἄλλο; Ἰδέστε τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ἦταν διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἀλλὰ μετανόησε κι αὐτὸς καὶ εἶπε, «ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).
Καὶ ὁ Ἰούδας πρόδωσε τὸ Χριστό, ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, ἀλλὰ δὲν μετανόησε. Καὶ λέγει ὁ Χρυσόστομος· Ἐὰν ὁ Ἰούδας πήγαινε κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ καὶ ἔλεγε στὸ Χριστὸ τὸ «Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον» (Ματθ. 27,4), καὶ ὄχι στοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συγχωροῦσε. Γιατὶ ὁ Ἰούδας αὐτοκτόνησε προτοῦ νὰ πῇ ὁ Χριστὸς τὸ «τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30). Θὰ μποροῦσε λοιπὸν νὰ πέσῃ στὰ γόνατα κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ ν᾿ ἀσπασθῇ τὰ πανάχραντα πόδια του καὶ νὰ πῇ, «Κύριε, ἡμάρτησα· συχώρα με»· καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τὸν συγχωροῦσε. Ἀλλὰ ἀπελπίστηκε. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας εἶνε ἡ αὐτοκτονία. Δέθηκε μὲ ἕνα σχοινὶ καὶ κρεμάστηκε. «Καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,5), λέει τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἡ ἀπελπισία εἶνε ἡ παγίδα τοῦ διαβόλου. Γιατὶ καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἁμαρτωλὸ ὑπάρχει συγχώρησις, ὑπάρχει ἔλεος. Μάλιστα, ὑπάρχει.
Σ᾿ ἕνα μοναστήρι πῆγε ὁ διάβολος τὰ μεσάνυχτα καὶ χτύπησε τὴν πόρτα ἑνὸς κελλιοῦ.
―Ποιός εἶνε; ρώτησε ὁ μοναχός.
―Ἐγὼ εἶμαι, εἶπε τὸ δαιμόνιο καὶ γελοῦσε.
―Τί θέλεις, τὸν ρωτᾷ, καὶ γιατί γελᾷς;
―Κακομοίρη, λέει στὸ μοναχό, ἄδικος ὁ κόπος σου. Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει μετάνοια. Κακῶς ἦρθες στὸ μοναστήρι. Ἔβγα ἔξω στὴν κοινωνία, γλέντησε τὴ ζωή σου, καὶ ἄσ᾿ τα αὐτά. Γιὰ ἄλλους εἶνε τὰ κομποσχοίνια, ὄχι γιὰ σένα…
Ἀνοίγει τὴν πόρτα ὁ μοναχός, παρουσιάζεται μπροστά του τὸ δαιμόνιο καὶ τοῦ ξαναλέει·
―Πῶς; Ἐσὺ ἐδῶ στὸ μοναστήρι; Σοῦ εἶπα, δὲν ὑπάρχει γιὰ σένα σωτηρία.
―Γιατί δὲν ὑπάρχει γιὰ μένα σωτηρία; ἀπαντᾷ ὁ μοναχός.
Βγάζει ὁ διάβολος ἀμέσως τὸ τεφτέρι του.
―Ἐδῶ, τοῦ λέει, εἶνε γραμμένα τ᾿ ἁμαρτήματά σου (κι ἄρχισε ν᾿ ἀραδιάζῃ τὰ χρέη, τὰ ὁποῖα εἶχε δημιουργήσει διὰ τῶν ἁμαρτιῶν του ὁ μοναχός). Δὲν ἔκανες, τοῦ λέει, ἐκείνη κ᾿ ἐκείνη κ᾿ ἐκείνη τὴν ἁμαρτία; Τὶς ἔκανες. Ἔ, λοιπόν, ἐσὺ δὲν μπορεῖς νὰ σωθῇς…
Γεμᾶτο ἦταν τὸ τεφτέρι τοῦ διαβόλου ἀπὸ ἁμαρτίες. Κι ὁ μοναχὸς ἔκλαιγε σὰ᾿ μικρὸ παιδί.
Ξαφνικά, ἄστραψε τὸ κελλὶ ἀπὸ φῶς. Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἐσταυρωμένος! Καὶ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, τρυπημένα καὶ ματωμένα, ἅρπαξαν τὸ τεφτέρι καὶ τό ᾿καναν χίλια κομμάτια. Κι ἀκούστηκε ἡ φωνή του·
―Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου!
Ἔτσι λύθηκε τὸ δρᾶμα τοῦ ταπεινοῦ μοναχοῦ καὶ ὁ διάβολος κατατροπώθηκε.
Αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα παραβολικῶς δὲν εἶνε δικό μου. Εἶνε γραμμένο στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, στοὺς Χαιρετισμούς, στὸ γράμμα Χῖ·
«Χάριν δοῦναι θελήσας
ὀφλημάτων ἀρχαίων
ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων
ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ
πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὑτοῦ χάριτος·
καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον
ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως·
Ἀλληλούϊα».
Χριστέ, λέει, ἦρθες νὰ μᾶς δώσῃς συγχώρεσι γιὰ ὅλα τὰ ἁμαρτήματά μας, γιὰ ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματα τῶν αἰώνων· καὶ κατέβηκες ἐδῶ κάτω στὴ γῆ καὶ πῆρες τὸ χειρόγραφο, πῆρες τὰ χρέη μας, καὶ τὰ ἔσχισες. Καὶ ἔτσι ἀπ᾿ ὅλα τὰ στόματα ἀκοῦς τὸ «Ἀλληλούϊα», αἰνεῖτε τὸν Θεόν.
Βλέπετε τί μεγάλα πράγματα λέει ἡ Ἐκκλησία μας; Συνεπῶς καμμία ἀπελπισία.
Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴν τὴ νικάῃ ὁ Χριστός· ὅπως ἡ θάλασσα, ὅταν παλεύῃ μὲ τὴ φωτιά, τὴ νικάει. Πάρτε ἕνα μεγάλο μαγκάλι μὲ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ ῥίξτε το στὴ θάλασσα· ἀμέσως θὰ σβήσῃ. Πάρτε ἕνα βουνὸ ὅπως τὸ Βίτσι καὶ κάντε το ὁλόκληρο κάρβουνα ἀναμμένα, καὶ πάρτε κατόπιν αὐτὸ τὸ ἀναμμένο βουνὸ καὶ ῥίξτε το στὸν ὠκεανό· θὰ σβήσῃ ἀμέσως. Ἡ θάλασσα νικάει τὴ φωτιά. Κάθε σταλαγματιὰ τοῦ τιμίου αἵματος, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, εἶνε θάλασσα ἀγάπης καὶ οἰκτιρμῶν. Κάρβουνα ἀναμμένα εἶνε τ᾿ ἁμαρτήματά μας. Ὁ ἕνας ἔχει ἁμαρτίες ἕνα μαγκάλι, ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα καμίνι, κι ὁ ἄλλος ἔχει ἕνα βουνό.
Ῥῖξε, Χριστιανέ μου, τ᾿ ἁμαρτήματά σου, ὅσα καὶ ἂν εἶνε, στὴ θάλασσα. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ἔχει μέτρο, θὰ συχωρέσῃ ὅλα τ᾿ ἁμαρτήματά σου. Πρὸς τί, λοιπόν, ἡ ἀπελπισία;
Ὁ ἕνας διάβολος, τῆς ὑπερηφανείας, λέει· Δὲν ἔχεις ἐσὺ ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια… Ὁ ἄλλος διάβολος, τῆς ἀπελπισίας, λέει· Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει μετάνοια… Ἔρχεται κι ὁ τελευταῖος ὁ διάβολος· φεύγει ἕνας κ᾿ ἔρχεται ἄλλος…..

Απόσπασμα βιβλίου: ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ, 

του ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ σελ 108-111)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

"Ἂν θέλεις νὰ δώσεις λύσεις στὰ προβλήματά σου, βρὲς τὰ πρῶτα μὲ τοὺς Ἁγίους"

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

"Αὔριό σου ἔχω μία ἔκπληξη, ἔλα καὶ θὰ δεῖς". Ὁ φίλος μου μὲ καλοῦσε νὰ μεταναστεύσω ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας στὸ ἄλλο ἄκρο της, νὰ ἀφήσω τὴν Κυριακάτικη βολή μου καὶ νὰ ἐκκλησιασθῶ στὴν δικιά του γειτονιά. Τοῦ τηλεφωνῶ πάλι, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ ἄνεση τῶν κινητῶν, ἦταν ἀρχὲς δεκαετίας τοῦ 90."Ἄφησε τὶς ἐκπλήξεις καὶ πές μου ἂν ὑπάρχει σοβαρὸς λόγος, τοῦ λέω" καὶ αὐτὸς μὲ ἀνταπαντάει: "Ἔρχου καὶ ἴδε".

Πρωὶ-πρωὶ τῆς Κυριακῆς βρέθηκα ἀνάμεσα στὸ Ἐκκλησίασμα ἑνὸς ταπεινοῦ ἱεροῦ ναοῦ στὶς δυτικὲς περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς. Ὁ χῶρος εὐωδίαζε λιβάνι καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ στὰ αὐτιά μου ἐρχόταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, ἦταν μία καλλικέλαδη ψαλμωδία ποὺ γλύκαινε τὸ μέσα μου δίχως νὰ ἔχω ὀπτικὴ ἐπαφή, λὲς καὶ ὁ ψάλτης ἀνέβηκε στὴν θέση τοῦ Δεσπότη. Ἀναμέρισα στὸ πλῆθος καὶ ἀντίκρισα ἕναν Ἀρχιερέα νὰ ψέλνει ὑπερκόσμια. Δὲν τὸν γνώριζά , μου ἦταν ἄγνωστος, ὅμως κάπου στὸ μέσο τοῦ κόσμου γνώρισα τὸν φίλο μου. Ἡ Θεία Λειτουργία τελείωσε μὲ ἀρχιερατικὸ κήρυγμα.

Μετὰ τὸ ἀντίδωρο συνάντησα τὸν φίλο μου. "Καλὰ ποῦ εἶναι ἡ ἔκπληξη;" τὸν ρώτησα καὶ αὐτός... μου ἀπάντησε: 

"Για νὰ δεῖς τὸν Μητροπολίτη Πατρὼν πρέπει νὰ πᾶς στὴν Πάτρα, σήμερα ἡ Πάτρα ἦρθε ἐδῶ". Κατάλαβα ὅτι ὁ καλλικέλαδος ἀρχιερέας ἦταν ὁ τότε Μητροπολίτης Πατρὼν καὶ νῦν μακαριστὸς κυρὸς Νικόδημος. Μέχρι νὰ τὸ συναισθανθῶ ὁ φίλος μὲ ὁδήγησε στὸν ἁπλὸ βοηθητικὸ χῶρο τῆς κουζίνας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ γιὰ νὰ μὲ κεράσει καφὲ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ ἄτομα ἐλάχιστα γιατί τὸ Κυριακάτικο πρωινὸ ἦταν ἡλιόλουστο καὶ ὄμορφο γιὰ βόλτα καὶ γὶ αὐτὸ εἶχαν φύγει οἱ περισσότεροι. Ἀπὸ ὑποχρέωση κάθησα καὶ ἐγὼ γιὰ τὸν φίλο μου ἂν καὶ βιαζόμουν. Ὅμως σὲ λίγο ἄνοιξε ἡ πόρτα τῆς κουζίνας καὶ μπῆκε ὁ ὑπεύθυνος ἱερέας τοῦ Ναοῦ μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη. Οἱ ἐλάχιστοι στὰ δάκτυλα παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, πήραμε τὴν εὐλογία του καὶ ψάχναμε νὰ βροῦμε τὴν καλλίτερη καρέκλα γιὰ νὰ καθίσει ὁ Δέσποτας.

Ἕνας Παππούλης μειλίχιος καὶ ἁπλὸς , ταπεινὸς καὶ καθημερινὸς ποὺ δὲν ἐμοίαζε μὲ Δεσπότη ἀλλὰ ὅμως ἦταν, βρέθηκε ἀνάμεσά μας. Φαινόταν κουρασμένος ἀπὸ τὸν κόπο τῶν χρόνων τῆς σεβάσμιας ἡλικίας του, δὲν μιλοῦσε καὶ ὁ λόγος πηγαινοερχόταν ἀνάμεσα στοὺς ὑπόλοιπους ,περιμένοντας μὲ προσδοκία νὰ ἀκούσουμε "λόγο Ἀρχιερέα". Καὶ αὐτὸς ἦρθε. Τότε σιγήσαμε ὅλοι ἀπὸ σεβασμό."Τί πιστεύεται παιδιά μου, ἡ ἕνωση τῶν δύο Γερμανιῶν θὰ κάνει καλὸ στὴν Ἑλλάδα μας;" Τί ξαφνικὸ ἦταν αὐτὸ ἀναρωτήθηκα: "Ὁ Δεσπότης νὰ ἀσχολεῖται μὲ γεωπολιτικὰ θέματα;" Ἀπὸ ποῦ καὶ ἕως ποῦ ὁρμώμενος νὰ κάνει τέτοια ἐρώτηση; Οὐδεὶς ἀπάντησε γιατί πιστεύω αἰφνιδιασθήκαμε ὅλοι, ἀλλὰ καὶ κανεὶς δὲν ρώτησε γιατί οἱ μετέπειτα ἐπεξηγήσεις ἐκ μέρους τοῦ ἦταν καταιγιστικές.

"Σᾶς ἔκανα αὐτὴ τὴν ἐρώτηση γιατί τὸ ἀπόγευμα χθὲς στὸν ἡμερήσιο τύπο ἔπεσε στὴν προσοχή μου κείμενο ποὺ ἀναφερόταν στὰ ὀφέλη τῆς ἕνωσης τῶν δύο Γερμανιῶν γιὰ τὴν Εὐρώπη, μπορῶ νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι προβληματίσθηκα ἀμέσως μόλις τὸ διάβασα, καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ γιατί" . Τότε ἔβγαλε ἕνα κιτρινισμένο χαρτὶ καὶ εἶπε σὲ κάποιον νὰ τὸ διαβάσει. Αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε ἦταν ἀνατριχιαστικὰ καὶ συγκινητικά. Ἦταν τὸ διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ ἡμερομηνία 6 Ἀπριλίου τοῦ 1941 τὶς ἡμέρες ποὺ μᾶς ἐπιτέθηκε ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία. Αὐτὸ τὸ κείμενο φρόντισα καὶ τὸ βρῆκα μεταγενέστερα καὶ τὸ παραθέτω αὐτολεξεί: «Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ ἕτερος ἐχθρός, ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία, ἀδίκως καὶ ἀνανδρως ἐπιτίθεται κατὰ τῆς ἱερᾶς ἠμῶν Χώρας... Αἳ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους συνώμοσαν κατὰ τῆς δυνάμεως τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ φωτός. Ἀλλ' ὁ μέγας Θεός, ὅστις εἶναι Πνεῦμα, Φῶς καὶ Ζωή, δὲν θὰ ἐπιτρέψη τὴν Βασιλείαν τοῦ σκότους... θὰ συντρίψει καὶ τὸν ἐκ Γερμανίας Ἑκατόχειρα Τυφυέα (sic), καὶ θὰ ἀνατείλη καὶ πάλιν... τὸν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καὶ Ἀληθείας...»

Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση ἀντίκρισα τὸν Δεσπότη νὰ δακρύζει καὶ τότε μᾶς εἶπε συγκινημένος: "ἐκείνη τὴν χρονιὰ τοῦ 1941 ἤμουν ἀρχιδιάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου, ἐγὼ μετέφερα καὶ παρέδωσα στὰ τυπογραφεῖα τῶν τότε ἐφημερίδων αὐτὸ τὸ Διάγγελμα".Παγώσαμε ὅλοι μας γιατί ὁ Σεβασμιότατος μᾶς πῆγε πίσω στὴν ζωντανὴ ἱστορία τῆς Πατρίδας . Ποῦ νὰ ξέρω ὅμως τότε, ὅτι μὲ τὰ λεγόμενά του θὰ μᾶς περιέγραφε καὶ κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας σχεδὸν μετὰ ἀπὸ εἴκοσι καὶ χρόνια;

Ὁ σεβαστὸς ΓΕΡΟΝΤΑΣ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἔκπληξη καὶ συνέχισε μὲ ἄλλες ἱστορικὲς προσωπικὲς ἐμπειρίες του. "Αὐτὸ τὸ κείμενο-διάγγελμα , παιδιά μου, εἶναι διαχρονικὸ γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸ ἔχω βιώσει γιὰ τὰ καλὰ στὴν ζωή μου καὶ ξέρω τί σημαίνει ἡ ἔννοια- οἱ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους- ὅταν καὶ σὰν στρατιωτικὸς ἱερέας στὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου εἶδα ἀδέλφια νὰ σφάζονται ἀναμεταξύ τους, δίχως νὰ γνωρίζουν ὅτι ἐξυπηρετοῦσαν τὰ ὕπουλα σχέδια αὐτῶν τῶν καταχθονίων δυνάμεων καὶ μάλιστα σὲ βάρος τοῦ καλοῦ της κοινῆς πατρίδας τους. Μάλιστα ἀπὸ τὰ μέρη ποὺ πέρασε ὁ Πατρο-Κοσμᾶς στὴν Μακεδονία ἀντίκρισα μὲ ὀδύνη ρημαγμένες Ἐκκλησίες, τραγικὲς συνέπειες τοῦ ἐμφυλίου πολέμου. Ξέρετε πόσες φορὲς ἔδεσε μὲ τὴν οὐρὰ τοῦ ὁ ἐξωαποδῶ τὴν πατρίδα μας γιὰ νὰ τὴν καταστρέψει ἀλλὰ ὅμως δὲν τὸ ἐπέτρεπε ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;"

Κάποιος τὸν διέκοψε: "Σεβασμιότατε ζήσατε δύσκολες στιγμές, ἐμεῖς εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσουμε ποτὲ τέτοιες;" - "Ποῦ ξέρεις παιδί μου; Αὐτὸ τὸ ξέρει Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ποὺ πάντα ὅτι δίνει τὸ κάνει γιὰ νὰ μᾶς διαπαιδαγωγήσει καὶ μάλιστα ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἰδιαιτέρως καθότι μᾶς ἀπέστειλε ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ὄχι μόνο μὲ Ἑλληνικὴ Παιδεία ἀλλὰ καὶ μὲ Ἑλληνικὰ ὀνόματα γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν, ὅπως τὸν ἀγαπημένο φίλο μου τὸν ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ".

Αὐτὴ τὴν φορὰ τὸν διέκοψα ἐγὼ γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει πὼς αἰσθάνεται τόσο οἰκεῖο τὸν ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ. "Μὰ παιδί μου ἂν θέλεις νὰ δώσεις λύσεις στὰ προβλήματά σου , βρὲς τὰ πρῶτα μὲ τοὺς ΑΓΙΟΥΣ, ἔτσι ἁπλὰ ὅπως σου τὸ λέω, νὰ τοὺς πιάσεις φίλους".

Ἡ ὥρα εἶχε περάσει καὶ ὁ Μητροπολίτης Πατρὼν Κύρος Νικόδημος σηκώθηκε γιὰ νὰ ἀναχωρήσει ἀφοῦ μᾶς εὐλόγησε. Βοήθησα καὶ ἐγὼ νὰ μεταφερθοῦν οἱ ἀποσκευὲς μὲ τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια μέχρι τὸ αὐτοκίνητο. Ὅταν ἄνοιξα τὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου γιὰ νὰ εἰσέλθει, ἔσκυψα γιὰ νὰ πάρω τὴν εὐχή του καὶ τοῦ εἶπα: "ὅλα ὅσα μᾶς εἴπατε ἦταν συγκλονιστικά, ὅμως ἀναρωτιέμαι καὶ πάλι πῶς μποροῦμε νὰ κάνουμε τοὺς ΑΓΙΟΥΣ φίλους μας;" Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἦταν ἀκαριαία: "δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσεις καθόλου ἀρκεῖ νὰ βιώνεις ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ταπεινὰ καὶ ἁπλὰ τὶς ἡμέρες σου γιατί θὰ ἔρθουνε ἐποχὲς ποὺ κανένας δὲν θὰ μιλάει καθαρὰ καὶ μὲ εἰλικρίνεια ἐπειδὴ θὰ φοβοῦνται τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τῆς ὕλης ποὺ ἀκούσατε στὸ κείμενο τοῦ διαγγέλματος ποὺ σᾶς ἔδωσα, τότε σὲ ἐκείνη τὴν συγκυρία οἱ ΑΓΙΟΙ θὰ εἶναι οἱ μόνοι πραγματικοὶ φίλοι καὶ ἡ ζωντανὴ παρηγοριά σας καὶ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀποζητᾶτε τὴν φιλία τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ φιλία γιατί ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ποὺ εἶναι Πνεῦμα , Φῶς καὶ Ζωή. Ὅταν τὸ κατορθώσετε αὐτὸ θὰ λυθοῦν καὶ τὰ προβλήματα τῆς πατρίδας καὶ θὰ ἀνατείλει ὁ Νοητὸς ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀλήθειας. Γιὰ αὐτό σου τονίζω ἂν ἐπιθυμεῖς νὰ δώσεις ἀληθινὲς λύσεις στὴν ζωὴ ΒΡΕΣ ΤΑ ,ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ". 

ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ευχαριστούμε τον φίλο του ιστολογίου Χ.Α, για την αποστολή του κειμένου.

Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός...

''ΧΑΘΗΚΕΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΣ...''

...εσύ πες του:
- Εγώ έχω Θεό εύσπλαχνο και μακρόθυμο, γι' αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας «εως έβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ' όλη τους την ψυχή".
Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθείς από τον πόλεμο.

...μετάνοια!

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Σισώη: 

- Τί νὰ κάνω, ἀββᾶ, ποὺ ἔπεσα; 

Τοῦ λέει ὁ γέροντας: 

- Νὰ σηκωθεῖς. 

- Σηκώθηκα καὶ ξανάπεσα. 

- Νὰ σηκωθεῖς πάλι καὶ πάλι. 

- Μέχρι πότε; 

- Μέχρι ποὺ νὰ σὲ βρεῖ ὁ θάνατος εἴτε στὸ καλὸ εἴτε στὴν πτώση. 

Γιατὶ σ᾿ ὅποια κατάσταση βρεθεῖ τότε ὁ ἄνθρωπος, σ᾿ αὐτὴ καὶ φεύγει. 

Σ᾿ ἕναν ἀδελφό, ποὺ ἔπεσε σὲ ἁμαρτία, φανερώθηκε ὁ σατανᾶς καὶ τοῦ λέει: 

- Δὲν εἶσαι χριστιανός! 

Μὰ ὁ ἀδερφὸς τοῦ ἀποκρίθηκε: 

- Ὅ,τι καὶ νά᾿ μαι, τώρα σ᾿ ἀφήνω καὶ φεύγω! 

- Σοῦ τὸ λέω, θὰ πᾶς στὴν κόλαση! Ἐπέμεινε ὁ σατανᾶς. 

- Δὲν εἶσαι σὺ ὁ κριτής μου οὔτε ὁ Θεός μου! τοῦ λέει ὁ ἀδελφός. 

Ἔτσι, καθὼς δὲν κατόρθωνε τίποτα ὁ σατανᾶς, σηκώθηκε κι ἔφυγε. 

Ὁ ἀδελφός, πάλι, μετανόησε εἰλικρινὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἔγινε ἀγωνιστής. 

Ἄλλος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἴδιο γέροντα: 

- Πάτερ, τί ἐννοεῖ ὁ προφήτης λέγοντας, «οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ;» 

(Ψαλμ. 3:3). 

- Ἐννοεῖ τοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπελπισίας, εἶπε ὁ γέροντας, ποὺ ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες σ᾿ ὅποιον ἁμάρτησε. Τοῦ λένε, δηλαδή, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν πρόκειται πιὰ νὰ τὸν σώσει, καὶ ἔτσι προσπαθοῦν νὰ τὸν γκρεμίσουν στὰ βάραθρα τῆς ἀπογνώσεως. Τέτοιους λογισμοὺς ὅμως πρέπει νὰ τοὺς διώχνει ὁ ἄνθρωπος μὲ τὰ λόγια: 

«Κύριος καταφυγή μου, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου» 

(πρβλ. Ἔξοδ. 17:15. Ψαλμ. 24:15).

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με

Η μνημόνευση των αμαρτημάτων, μας γεμίζει με παρρησία και με πολλή δικαιοσύνη.

«ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΕΝΘΥΜΗΘΩ, ΣΥ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΑ ΕΝΘΥΜΕΙΣΑΙ»

Ακούγοντας λοιπόν ο Παύλος ότι αυτά τα αμαρτήματα δεν τα θυμάται ο Θεός ο ίδιος συνεχώς τα μνημόνευε, λέγοντας τα εξής· «Δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι απόστολος, διότι κατεδίωξα την εκκλησία του Θεού» και «Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει τούς αμαρτωλούς, μεταξύ των οποίων πρώτος είμαι εγώ». Δεν είπε ήμουν, αλλά είμαι.

Η συγχώρηση των αμαρτημάτων έγινε από το Θεό και η ενθύμηση των συγχωρηθέντων αμαρτημά­των δεν εξαφανιζόταν από τον Παύλο.

Εκείνα που ο Δεσπότης εξάλειψε, αυτά αυτός εξέθετε σε κοινό όνειδος. Διότι ακούσατε τον προφήτη που λέει, «και δεν θα τα ενθυμηθώ», συ όμως να τα ενθυμείσαι». Ο Θεός τον ονομάζει σκεύος εκλογής, και αυτός ονομάζει τον εαυτόν του πρώτον εξ όλων των αμαρτωλών.

Εάν δε δεν λησμονούσε τα συγχωρημένα αμαρτήματα, αναλογίσου πως ενθυμείτο τις ευεργεσίες του Θεού. Και γιατί λέω ότι δεν ντροπιάζει η ενθύμηση των αμαρτημάτων;

Δεν μας κάμει τόσον λαμπρούς η μνημόνευση των κατορθωμάτων, όσον η μνημόνευση των αμαρτημάτων μάλλον δε η μεν μνημόνευση των κατορθωμάτων όχι μόνον δεν μας κάμει λαμπρούς αλλά μας γεμίζει και από ντροπή και περιφρόνηση, η δε μνημόνευση των αμαρτημάτων μας γεμίζει με παρρησία και με πολλή δικαιοσύνη.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

Έχει ο Θεός...

ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ.

Νὰ ξέρεις, παιδί μου, ὅτι ὁ πονηρὸς ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς νικήσει ἐσωτερικά, τότε μᾶς κάνειαὐτὲς τὶς ἐξωτερικὲς ἐπιθέσεις μὲ διάφορα συμβάντα, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς φοβίσει.

Δὲν ὑπάρχει ἀπελπισία μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχεις κάνει, ὅ,τι καὶ νὰ ἔχεις ὑποστεῖ. Δὲν ὑπάρχει ἀπελπισία. Στενοχώρια μπορεῖ νὰ ἔχεις, ἀλλὰ ἀπελπισία ὄχι. Ὁ Θεὸς, μέσα ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση σὲ βοηθᾶ καὶ ξεπερνᾶς αὐτὰ τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ σὲ ὁδηγήσουν στὰ ἔσχατα ὅρια τῆς ἀπελπισίας.

Ἔχει ὁ Θεός. Ἐκεῖ ποὺ ἀπελίζεσαι, σοῦ στέλνει κάτι ποὺ δὲν τὸ περιμένεις… Αρκεῖ νὰ Τὸν πιστεύεις καὶ νὰ Τὸν ἀγαπᾶς.

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr

Ντρέπεσαι και κοκκινίζεις να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου;

ΝΤΡΟΠΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΣ

Ντρέπεσαι και κοκκινίζεις να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου; Και αν ακόμα έπρεπε να τις ομολογείς μπροστά στους ανθρώπους και να εξευτελίζεσαι, ούτε τότε έπρεπε να ντρέπεσαι· διότι ντροπή και αισχύνη είναι το να αμαρτάνεις και όχι το να ομολογείς τις αμαρτίες σου. Τώρα όμως δεν είναι ανάγκη να είναι παρόντες και μάρτυρες κατά την ώρα της εξομολογήσεως. Η εξέταση και εξομολόγηση των αμαρτιών ας γίνει μέσα στο νου- ας είναι το δικαστήριο χωρίς μάρτυρα- ας δει την εξομολόγηση σου μόνον ο Θεός, ο Θεός που δεν κατηγορεί για τις αμαρτίες, άλλα που τις συγχωρεί όταν τις εξομολογούμαστε. Άλλ' ακόμα και έτσι διστάζεις και υποχωρείς; Γνωρίζω και εγώ ότι δεν ανέχεται η συνείδηση την ενθύμηση των αμαρτιών μας.

Διότι αν θυμηθούμε μόνον τις αμαρτίες μας η ψυχή μας αναπηδά όπως ακριβώς αναπηδά κάποιο αδάμαστο και δύστροπο πουλάρι. Όμως συγκράτησε, χαλιναγώγησε, χάιδευσε τη ψυχή με το χέρι, κάνε τη ήμερη, πείσε την, ότι αν δεν εξομολογηθεί τώρα, θα εξομολογηθεί εκεί όπου είναι περισσότερη η τιμωρία, όπου είναι μεγαλύτερος ο παραδειγματισμός. Εδώ το δικαστήριο είναι χωρίς μάρτυρα και δικαστής του εαυτού σου είσαι συ ο οποίος αμάρτησες· εκεί όμως θα παρευρίσκεται όλο το πλήθος της οικουμένης αν δεν προλάβουμε να τα σβήσουμε εδώ. Ντρέπεσαι να ομολογήσεις το αμαρτήματα; Να ντρέπεσαι και να τα διαπράξεις.

Εμείς όμως όταν διαπράττουμε αυτά τολμάμε να τα διαπράττουμε κατά τρόπον αναίσχυντο και προκλητικό· όταν όμως πρόκειται να τα ομολογήσουμε, τότε ντρεπόμαστε και αποφεύγουμε, ενώ έπρεπε να κάνομε τούτο με μεγάλη προθυμία. Διότι δεν είναι ντροπή το να κατηγορείς τα αμαρτήματα, αλλά δικαιοσύνη και αρετή· εάν δεν ήταν δικαιοσύνη και αρετή δεν θα έδινε γι' αυτήν ο Θεός αμοιβή. Το ότι πράγματι έχει αμοιβές η εξομολόγηση, άκουσε τί λέγει· «Λέγε πρώτος εσύ τα αμαρτήματά σου για να δικαιωθείς». Ποιός ντρέπεται να πράξει κάτι από το οποίο θα γίνει δίκαιος; Ποιός ντρέπεται να ομολογήσει τα αμαρτήματα, για να απαλλάξει τον εαυτόν του από τα αμαρτήματα; Μήπως σε προτρέπει να τα ομολογήσεις για να σε τιμωρήσει; Όχι βέβαια για να τιμωρήσει, αλλά για να συγχωρήσει.

Στα κοσμικά δικαστήρια συμβαίνει να επέρχεται η τιμωρία μετά την ομολογία της ένοχης. Για τούτο και ο ψαλμός υποπτευόμενος ακριβώς αυτό, μη τυχόν δηλαδή φοβούμενος κανείς τιμωρία μετά την εξομολόγηση αρνηθεί να εξομολογηθεί τα αμαρτήματά του, λέγει· «εξομολογηθείτε στον Κύριο τα αμαρτήματά σας, διότι είναι αγαθός, διότι το έλεος αυτού μένει εις τον αιώνα». Μήπως δεν γνωρίζει τα αμαρτήματα σου, εάν εσύ δεν τα ομολογήσεις; Λοιπόν τί περισσότερο γίνεται σε σένα όταν δεν τα ομολογείς; Μήπως μπορείς να διαφύγεις την προσοχή του; Και αν ακόμα δεν τα πεις εσύ, εκείνος τα είδε· αν δε τα πεις εσύ εκείνος τα λησμονεί. Διότι λέγει· «Ιδού εγώ είμαι ο Θεός εκείνος ο οποίος από αγάπη εξαλείφω τις αμαρτίες σου, και δεν τις ενθυμούμαι». Βλέπεις; «Εγώ δεν θα τις ενθυμηθώ» λέγει· διότι τούτο είναι ίδιον της φιλανθρωπίας· συ να τις θυμηθείς για να σου γίνει αφορμή σωφρονισμού.

Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

http://1myblog.pblogs.gr/

Πατέρα μου, ἀγαπημένε μου, γλυκέ μου Πατέρα...

ΑΝΑΣΤΑΣ ΠΟΡΕΥΣΟΜΑΙ ΠΡΟΣ ΣΕ

Πατέρα μου, ἀγαπημένε μου, γλυκέ μου Πατέρα,

Σοῦ γράφω αὐτὸ τὸ γράμμα ἀπὸ τὴν ἀὐτοεξορία μου, ἀπὸ τὴν χώρα τῆς ἁμαρτίας μου,ἔχοντας δίπλα μου τὴν παρέα τῶν χοίρων παθῶν. Πεινῶ, Πατέρα μου, γιατὶ τὰ ξυλοκέρατα τῆς πικρῆς καὶ ἐφήμερης ἡδονῆς δὲν μὲ χορταίνουν· ἱκανοποιοῦν προσωρινὰ καὶ γιὰ λίγηὥρα τὸ αἴσθημα τῆς πείνας μου. Θυμᾶμαι, Πατέρα μου γλυκύτατε, τὰ πλούσια γεύματα στὸσπίτι μας, τότε ποὺ ἀπερίσπαστος ζοῦσα κοντά Σου καὶ χαιρόμουν σὰν μικρὸ παιδί, ὅταν μὲἔπαιρνες στὴν ζεστή Σου ἀγκαλιά. 

Ἀλλ’ ὅσο ἀπερίσπαστος κι ἂν ἤμουν κοντά Σου, τόσο ἀπερίσκεπτος ἀποδείχθηκα μακρυά Σου. Μὲ θάμπωσε ὁ ἐγωϊσμός, μὲ σαγήνευσε ἡ φαντασία, μὲ νίκησε τὸ πεῖσμα μου, γιατὶνόμιζα πὼς ἀπὸ πεῖσμα μὲ κρατοῦσες στὸ σπίτι. Μὲ εἶχες ἄρχοντα καὶ δὲν μὲ ἐμπόδισεςἄφρονα. Μοῦ ἑτοίμαζες πλούσια κληρονομιά, ὅμως ἐγὼ βιάστηκα νὰ τὴν οἰκειοποιηθῶ· βιάστηκα νὰ κρατήσω γιὰ μένα καὶ μόνον γιὰ μένα τὰ δικά Σου ἀγαθά, χωρὶς νὰ νοιάζομαι γιὰ τὴν δική Σου ἀπόλαυση. Σοῦ ζήτησα αὐτὸ ποὺ νόμιζα πὼς μοῦ ἀναλογοῦσε, ἐπειδὴ Ἐσὺἤσουν πάντοτε γενναιόδωρος, ἀπαίτησα μᾶλλον αὐτὰ ποὺ ποτὲ δὲν κοπίασα νὰ ἀποκτήσω, αὐτὰ ποὺ μοῦ ὑποσχέθηκες, δίχως νὰ ἔχῃς τὴν παραμικρὴ ὑποχρέωση ἀπέναντί μου. Κιὅμως δὲν ἀρνήθηκες νὰ μοῦ τὰ χαρίσῃς, διότι μὲ ἀγάπησες παραπάνω καὶ ἀπὸ αὐτὰ ποὺμοῦ χάρισες, διότι ἡ ἀγάπη Σου ἦταν τέτοια ποὺ δὲν ἀνέχθηκε οὔτε κατ’ ἐλάχιστον νὰ μὲκρατήσῃ σκλάβο της.

Πατέρα μου πολυπόθητε. Κλαίω ἀπὸ συγκίνηση γιὰ τὸ μεγαλεῖο τῆς καρδιᾶς Σου, κλαίωἀπὸ πίκρα γιὰ τὴν μικρότητα τῆς ψυχῆς μου. Εἶμαι τόσο λίγος, τόσο ἀνόητος, τόσο ταλαίπωρος ποὺ ταλαιπώρησα τὰ μάτια Σου. Ναί! Εἶμαι σίγουρος ὅτι πολὺ ταλαιπώρησα αὐτὰ τὰ μάτια, τὰ γεμάτα συμπάθεια καὶ εὐσπλαχνία, καὶ τὰ ἔκανα νὰ κλαῖνε νύχτα καὶμέρα γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μου· τὰ ἔκανα νὰ περιμένουν ἀνοιχτὰ ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο στὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ μας, περιμένοντας νὰ μὲ δοῦν νὰ ἐπιστρέφω πίσω. Ναι, Πατέρα μου. Τὸ ξέρω ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγα, στέκεσαι στὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ, λαχταρώντας τὸνἄσωτο γιό Σου.

Σὲ ξέρω καλὰ καὶ μὲ ξέρεις καλύτερα. Δὲν ὑποθέτω ὅτι δὲν ἔχεις διάθεση νὰ φᾷς, γιατὶεἶμαι καὶ γι’ αὐτὸ σίγουρος. Πεινᾶς μαζί μου καὶ ὁ χρόνος κυλᾶ εἰς βάρος τῆς ὑγείας καὶτῶν δυό μας. Ἀλλὰ ξέρεις κάτι, Πατέρα μου γλυκύτατε; Ἐγὼ τουλάχιστον, ἀπὸ τότε ποὺἔφυγα, ἔφαγα καὶ ἤπια καὶ διασκέδασα καὶ ἀπόλαυσα. Τώρα πεινάω· πρὶν δὲν πεινοῦσα, γιατὶ μοῦ ἔδωσες μὲ ἁπλοχεριὰ τὴν μισὴ περιουσία Σου. Ἐνῷ Ἐσύ, ἀπὸ τότε ποὺ σὲἐγκατέλειψα, δὲν ἔβαλες μπουκιὰ στὸ στόμα. Σὲ ξέρω καλά, Πατέρα. Καὶ ξέρω ὅτι Ἐσὺ μοῦσυμπεριφέρθηκες ὡς Πατέρας κι ἐγὼ Σοῦ συμπεριφέρθηκα ὡς τέρας. Σὲ ὑποτίμησα· μὲὑπερτίμησες. Σὲ περιφρόνησα· μὲ περιέθαλψες. Πόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη Σου!

Δὲν τολμῶ νὰ πῶ πὼς εἶμαι γιός Σου. Πρόδωσα τὴν υἱότητα καὶ σοῦ πλήγωσα τὴν Πατρότητα. Ἁμάρτησα στὸν οὐρανὸ καὶ ἐνώπιόν Σου καὶ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ἀποκαλοῦμαι γιός Σου. Θέλω νὰ γυρίσω πίσω, νὰ πέσω στὰ γόνατα, νὰ προσκυνήσω τὰ πόδια Σου καὶ νὰΣὲ παρακαλέσω νὰ μὲ δεχθῇς ὡς ἐργάτη, ὡς δοῦλο, μήπως ἔτσι Σοῦ ξεπληρώσω μὲ τὴνἐργασία αὐτὰ ποὺ Σοῦ πῆρα καὶ κατεσπατάλησα μὲ τὶς κακὲς παρέες. Ναί, ἦταν κακὲς οἱπαρέες, τὸ ὁμολογῶ· διότι στὶς δύσκολες στιγμές, ὅταν τελείωσαν τὰ χρήματα, ὅλοι μὲἐγκατέλειψαν, ὅλοι μὲ ἀγνόησαν, ἀκόμη κι ἐκεῖνες ποὺ προσεποιοῦντο τὶς ἐρωτευμένες. Σὲπαρακαλῶ, δέξου με καὶ πάλι, καὶ δῶσε μου τὴν εὐκαιρία νὰ Σοῦ ξεπληρώσω στὸ ἀκέραιοὅσα Σοῦ ξόδεψα καὶ ἀκόμη Σοῦ ἀνήκουν. Θὰ ἐργαστῶ μὲ συνέπεια ὑπὸ τὶς Πατρικὲς προσταγές Σου. Δὲν ἔχω πλέον ἀπαιτήσεις. Οὔτε τὴν πρώτη στολή σου νὰ φορέσῃς θέλω,ὅταν μὲ δῇς, οὔτε τὸ χρυσό σου δαχτυλίδι, οὔτε τὰ καλά καὶ ἀκριβά Σου ὑποδήματα. Θὰεἶμαι κάτω ἀπ’ ὅλους, κάτω ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο μου μεγάλο ἀδελφό, αὐτὸν ποὺ ποτὲ δὲν παρέβη τὶς ἐντολές Σου, αὐτὸν ποὺ εἶναι πάντοτε δίπλα Σου, αὐτὸν ποὺ ποτὲ δὲν Σοῦζήτησε οὔτε ἕνα ἐρίφιο, γιὰ νὰ τὸ συμφάγῃ μὲ τοὺς φίλους του. Ἐγὼ σοῦ ζήτησα κάποτε πολλά, τόσα, ποὺ δικαιολογημένα θὰ μπορῇς νὰ μοῦ ἀρνηθῇς καὶ μία τελευταία χάρη, νὰ μὲδεχθῇς πίσω στὴν ἀγκαλιά Σου.

Πάτερ Ἀγαθέ! Μακρυά Σου ἔγινα ἄσωτος, μακρυά Σου δὲν σώζομαι. Γι’ αὐτὸ κι ἐγώ «ἀναστάς, πορεύσομαι πρὸς Σέ», γιὰ νὰ δῇς τὴν ἔμπρακτη μετάνοιά μου, γιὰ νὰ δῇς ὅτι ἡσυγγνώμη ποὺ θὰ Σοῦ ζητήσω θα εἶναι ἀληθινή, γιὰ νὰ Σοῦ δώσω ὅλο τὸ δικαίωμα νὰπεράσῃς στὸν τράχηλό μου τὸν δίκαιο ζυγὸ τῆς ἐκδούλευσής Σου· «ἀναστάς, πορεύσομαι πρὸς Σέ», γιατὶ δὲν ἀντέχω πλέον στὴ σκέψη ὅτι μὲ περιμένῃς ὄρθιος καὶ ξάγρυπνος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας.

Ὁ ἄσωτος υἱός Σου

π. Στυλιανός Μακρής

http://imverias.blogspot.gr

Ο Θεός είναι καλός. Θέλει όλοι να σωθούμε.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΝΗ Η ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Αν ήταν να σωθούνε μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη. 

Έπειτα έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι. Δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι. Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι, όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά. Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε.

......Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό. Ο άνθρωπος με έναν ταπεινό λογισμό σώζεται, ενώ αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, τα χάνει όλα....!

http://talantoblog.blogspot.gr

Ποιά η ανάλυση της ευχής:

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟΝ

Aποτελείται από μίαν φράσιν μικράν, από μετρημένας τας λέξεις.
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με τον αμαρτωλόν.

Mε την βοεράν κραυγήν «Kύριε», δοξολογούμεν τον Θεόν, την ένδοξον μεγαλειότητά Tου, τον βασιλέα του Iσραήλ, τον δημιουργόν της ορατής και αοράτου κτίσεως, όν φρίττουσι τα Σεραφείμ και τα Xερουβείμ.

Mε την γλυκυτάτην επίκλησιν και πρόσκλησιν «Iησού», μαρτυρούμεν, ότι είναι παρών ο Xριστός, ο σωτήρ ημών, και ευγνωμόνως τον ευχαριστούμεν, διότι μας ητοίμασε ζωήν αιώνιον.

Mε την τρίτην λέξιν "Xριστέ", θεολογούμεν, ομολογούντες ότι ο Xριστός είναι αυτός ο Yιός του Θεού και Θεός. Δεν μας έσωσε κάποιος άνθρωπος, ούτε άγγελος, αλλά ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός.

Eν συνεχεία, με την ενδόμυχον αίτησιν «ελέησόν με», προσκυνούμεν και παρακαλούμεν να γίνη ίλεως ο Θεός, εκπληρών τα σωτήρια αιτήματά μας, τους πόθους και τας ανάγκας των καρδιών μας.
Kαι εκείνο το «με», τί εύρος έχει! Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου - είναι άπαντες οι πολιτογραφηθέντες εις το κράτος του Xριστού, εις την αγίαν Eκκλησίαν, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν μέλος του ιδικού μου σώματος.

Kαι, τέλος, διά να είναι πληρεστάτη η προσευχή μας, κατακλείομεν με την λέξιν

«τόν αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι - πάντες γάρ αμαρτωλοί εσμεν - καθώς εξωμολογούντο και όλοι οι Άγιοι και εγίνοντο διά ταύτης της φωνής υιοί φωτός και ημέρας.
Eξ αυτών αντιλαμβανόμεθα, ότι η ευχή εμπεριέχει δοξολογίαν, ευχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν και εξομολόγησιν.

Του Aρχιμ. Aιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

agapienxristou blogspot

Μην το ξεχνάς καλέ μου φίλε... Να το θυμάσαι...

ΤΟ ''ΑΔΥΝΑΜΟ'' ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ''αδύναμο'' σημείο, την αχίλλειο πτέρνα του, εκείνη που αρκεί για να διαλύσει το οικοδόμημα της γαλήνης του. Ο μεγαλύτερος φόβος, ήταν πάντα η απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου από τη ζωή μου. Ο Θεός όμως, με όλη Του τη αγάπη, με έβαλε στον στίβο αυτού του αγωνίσματος, για να μου δώσει το πολύτιμο μάθημά Του. Όπως ακριβώς ένας τεχνίτης ρίχνει το υλικό του στη φωτιά, το λιώνει, το χτυπά, σμιλεύει τις άκρες του, τη τραχειά του επιφάνεια, μέχρι να πάρει τη μορφή που του πρέπει. 

Και με δίδαξε το πιο πολύτιμο μάθημα: ότι ο μόνος που πραγματικά βρίσκεται αέναα, ακατάληπτα, ολοκληρωτικά κοντά μας στο πέρασμα της ζωής είναι Εκείνος. Ότι κάθε άνθρωπος, κάθε άλλη αγάπη, κάθε αγαπημένο πρόσωπο, μπορεί να έρθει και να φύγει, μπορεί να μας πληγώσει, μπορεί να χαθεί στην πορεία της ζωής, μπορεί το καλό του, να υπαγορεύει μία πορεία μακρινή από τη δική μας πορεία. 

Έμαθα πως ο σκοπός της αγάπης μας για τους άλλους δεν είναι να τους έχουμε κοντά μας, αλλά να τους βοηθάμε να ανοίξουν τα φτερά της ψυχής τους και να πετάξουν ψηλά. Έμαθα πως δεν μπορούμε να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε από όλη τη κακία του κόσμου και από όλες τις θλίψεις της ζωής, και πως η πιο αγνή, ανόθευτη, ανιδιοτελής αγάπη, που μπορούμε να τους προσφέρουμε, είναι η προσευχή μας. Έμαθα ακόμη, πως κάποιες φορές, χρειάζεται να αφήνουμε απαλά να κυλήσει κάποιος μακριά από τη ζωή μας. Πως, όταν κάποιος συνεχίζει διαρκώς να μας πληγώνει, καλό είναι να τον αποδεσμεύουμε και να μάθουμε να τον αγαπούμε με αγάπη μακρινή και διακριτική. Κι ότι το πιο εύκολο είναι να ντύσουμε αυτόν που μας πληγώνει με κακία, αλλά το πιο μεγαλειώδες είναι να συνεχίσουμε να τον αγαπάμε, πιο ελεύθερα και ανεπιτήδευτα, κοιτώντας με τα μάτια της Αγάπης την ομορφιά που έχει μέσα του.

Και έρχεται η μέρα, που το πολύτιμο αυτό μάθημα του Θεού, έρχεται και κατασταλάζει μέσα σου, και γίνεται βίωμα, γίνεται ποτάμι καθαρό, που τρέχει αδιάλειπτα και δροσίζει την ψυχή σου, και ο Θεός σου χαμογελά και σου ψιθυρίζει, ότι μάταια απελπίζεσαι, γιατί, κι όταν πονούσες, ήταν μαζί σου, κι όταν ένοιωθες μοναξιά, Εκείνος σου κρατούσε το χέρι σφικτά, κι όταν ριχνόσουν στο καμίνι του πόνου, Εκείνος μάζευε με φροντίδα τα κομμάτια σου. Ό,τι χρειάζεσαι, μπορείς να το αποκτήσεις. Ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι, πέρα από επίπλαστες ανάγκες και εγωιστικές επιθυμίες, ΜΠΟΡΕΙΣ να το έχεις στη ζωή σου και αρκεί για να σε κάνει ευτυχισμένο. Η Αγάπη, άλλωστε, είναι πάντα κοντά σου. Το μόνο που σε εμποδίζει να τη ζήσεις, είναι τα μάτια, που κρατάς πεισματικά κλειστά. Μην το ξεχνάς καλέ μου φίλε... Να το θυμάσαι...

http://apostagmatakardias.blogspot.gr

Η Ελλάδα κατάντησε σκισμένο πουκάμισο και αυτή την στιγμή κυβερνάται από τον διάβολο.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ!

Όποιος έχει την ευλογία να τον συναντήσει, θα καταλάβει πως πρόκειται για έναν πεφωτισμενο Γέροντα.

Μέσα από 24ωρες παρακλήσεις για κοσμικούς αλλά κυρίως για την Ελλάδα προσφέρει ύψιστο πνευματικό έργο και μιλά για πρώτη φορά για την κατάσταση στη Χώρα και για το τι πρέπει να κάνει οΈλληνας για να λυτρωθεί.

«Η Ελλάδα κατάντησε σκισμένο πουκάμισο και αυτή την στιγμή κυβερνάται από τον διάβολο.

Είμαστε ένας όχλος πια .....πρόβατα δίχως ποιμένα ....δεν ξέρουμε που να πάμε.

Δεν γνωρίζουμε πού είναι το φως και πού το σκοτάδι.

Ζούμε τους έσχατους καιρούς, την εποχή του αντιχρίστου όπου η εμφάνισή του θα γίνει αμέσως μετάτο τελικό χάραγμα που έρχεται σύντομα.

Οι υπηρέτες του διαβόλου δεν είναι μόνον οι Έλληνες και Ευρωπαίοι πολιτικοί που με τα έργα τους εξαθλίωσαν τους Έλληνες, αλλά και άνθρωποι καθημερινοί που δεν μετανοούν και δεν έχουν μέσα τους Θεό.

Οι Έλληνες έπεσαν θύματα του καταναλωτισμού αγαπώντας την σάρκα, τα χρήματα, το σεξ και την μάταιη χωρίς νόημα ζωή.

Ο Έλληνας, ο καθένας μας ξεχωριστά θα πρέπει να μετανοήσει για ό,τι έχουμε πράξει και δεν είναι αρεστό στον Θεό, να πολεμήσουμε τον εγωισμό μας και την αμαρτία, που μας καθήλωσε σαν Έθνος και που μας οδηγεί στην καταστροφή, να μεταλάβουμε Σώμα και Αίμα Κυρίου, ζώντας κατόπιν την κατάΘεώ Ζωή.

Μετάνοια χρειάζεται και για τις επιλογές που κάναμε στα πολιτικά πρόσωπα, διότι αυτές οι επιλογέςόλων των περασμένων ετών οδήγησαν την Χώρα στην σημερινή της κατάντια...

Ο καθρέπτης της κοινωνίας είναι η Ελληνική βουλή κι αν δεν μετανοήσει ο Έλληνας και δεν το αλλάξει αυτό, οι Έλληνες θα χαθούν.

Είναι εσκεμμένη η στήριξη των μεταναστών για να εξαφανίσουν το Ελληνικό Έθνος από προσώπου γης αφού οι διώξεις των μεταναστών, είναι πλέον πολύ λιγότερες από τις διώξεις των ίδιων των Ελλήνων πολιτών, από το Ελληνικό κράτος.

Μεγάλο ρόλο στην συνέχιση της πτώσης του Έλληνα, έχει παίξει το σατανοκούτι που έχουν όλοι στα σπίτια τους και που πρέπει να σταματήσουν να το κοιτούν...όλοι ...ακόμα και τα παιδιά μας, γιατί απόαυτό παίρνουν όλα τα μυνήματα που ο αντίχριστος θέλει να μεταφέρει σε εσάς και τα παιδιά σας. Ηειδωλολατρία του χρήματος και της σάρκας περνούν μέσα από το σατανοκούτι στα παιδιά μας, που απόμικρά γίνονται λάτρεις αυτού του τρόπου ζωής.

Ο πόλεμος θα γίνει

Και οι Έλληνες δεν θα πρέπει να τον φοβούνται γιατί θα είναι από Θεώ...

Υπάρχουν αξιωματικοί που έχουν κάλεσμα από τον Θεό και είναι ευλογημένοι να πολεμήσουν σανΉρωες

Η Τουρκία θα αφανιστεί και οι Τούρκοι μαζί της: Το 1/3 θα σκοτωθεί, το 1/3 θα βαφτιστούν Χριστιανοίκαι οι υπόλοιποι θα χαθούν στα βάθη της χώρας.

Ο Ηγέτης που θα λυτρώσει τους Έλληνες και την Χώρα υπάρχει ...είναι ευλογημένος από τον Θεό, καθαρός στην ψυχή, Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν είναι πολιτικός...

Οι συνθήκες θα επιτρέψουν στον κόσμο να τον αναδείξει πολύ γρήγορα...και επειδή θα θέσει σαν κορώνα της πολιτικής του τον Χριστιανικό πολιτισμό, θα ενώσει όλους τους Έλληνες και θα αναδείξει με τις πράξεις του την αναγέννηση του Ορθοδόξου Χριστιανισμού σε όλο τον κόσμο.

Αν ο Έλληνας μετανοήσει και ανακόψει την αποστασία από τον Θεό που έχει ξεκινήσει σαν έργο του αντίχριστου, ζήσει ενωμένος κάτω από τον Χριστιανικό πολιτισμό και διώξει μακριά την λατρεία του χρήματος και της σάρκας, τότε ο Θεός θα δείξει αμέτρητο έλεος και θα σηκωθούμε όρθιοι.»

(Ευχαριστώ τον γέροντα για την άδεια και την ευλογία του να μεταφέρω στον κόσμο την φωνή του ....).

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr