.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΕΣΚΛΗΡΥΝΘΗΣΑΝ



Οι άνθρωποι αναισθητούν, διότι εσκληρύνθησαν και επωρώθησαν ωσάν τους Εβραίους, που εσταύρωσαν τον Χριστόν, και ωσάν τον Φαραώ και, όπως εκείνοι κατεστράφησαν, ούτω και οι ασεβείς και οι άνομοι και οι διεφθαρμένοι θα απολεσθούν, άλλοι εκ του πολέμου, άλλοι εκ της πείνης, άλλοι από ασθενείας και άλλοι από θηρία. Και οι μεν ασεβείς, οι άδικοι και οι παράνομοι, εάν δεν μετανοήσουν, θα παραπεμφθούν εις τα αιώνια κολαστήρια, οι δε δίκαιοι θα δοκιμασθούν με τας θλίψεις, ως ο χρυσός εις το χωνευτήριον, και θα απέλθουν εις τας αιωνίους αναπαύσεις, και οι ολίγα εδώ παιδευθέντες μεγάλα ευεργετηθήσονται εκεί, διότι θα συμβασιλεύσουν με τον Χριστόν αιωνίως αγαλλόμενοι.οι δε άδικοι και ασεβείς θα καταδικασθούν εις την αιώνιον κόλασιν μαζί με τον πατέρα τους τον διάβολον, του οποίου τα έργα εποίησαν. 
Ημείς, αγαπητέ, ας ποιήσωμεν τας εντολάς του Κυρίου μας, ας Τον αγαπήσωμεν με όλην μας την ψυχήν και την καρδίαν, ας μη μας χωρίση τίποτε από την αγάπην Του, ούτε θλίψις, ούτε στενοχώρια, ούτε πείνα, ούτε γυμνότης, ούτε κίνδυνος, ούτε θάνατος, ούτε πόλεμος ! Και ας είμεθα πάντοτε έτοιμοι, δια της μετανοίας και εξομολογήσεως.


ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ,
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ, 
ευχ. Α΄, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997.

Αυτό που κρατάμε μέσα μας, η μνησικακία μας αρρωσταίνει

«Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβεν και τας νόσους ημών εβάστασεν.»
(Ησαϊας 54,3 Ματθ. 8,17)


Η σωματική υγεία επηρεάζεται τόσο από σωματικά όσο και από ψυχικά και πνευματικά αίτια. Ένας μνησίκακος π.χ. είναι πιο ευάλωτος στην ασθένεια από ό,τι είναι ένας που συγχωρεί τους εχθρούς του και προσεύχεται υπέρ αυτών.
Μια έρευνα για την θνησιμότητα των ασθενών στο μετεγχειρητικό στάδιο, απέδειξε ότι η μεγαλύτερη θνησιμότητα παρατηρείται στους ασθενείς που έχουν έλλειμμα στον τομέα της αγάπης, που δεν έχουν κανέναν να ενδιαφερθεί γι΄ αυτούς, ούτε οι ίδιοι ενδιαφέρονται για κανέναν.
Όταν πηγαίνουμε , λοιπόν , για εγχείριση να προσέξουμε καλά, εκτός από τις εξετάσεις αίματος και ούρων, να εξετάσουμε και τη συνείδησή μας αν είναι καθαρή ή μήπως έχουμε στην καρδιά μας, μίσος και κακία. Η μητέρα μου έλεγε, πάω στην εκκλησία άρρωστη και γυρίζω υγιής. Αργότερα, έμαθα το μυστικό της θεραπείας της στην εκκλησία: Προσευχόταν για τους εχθρούς της. 
Ο Απόστολος Παύλος λέει "προσευχηθείτε υπέρ των άλλων , για να ιαθείτε". Η εξομολόγηση είναι θεραπεία. Αυτό είναι το καθαρτικό στάδιο της Ορθόδοξης Παράδοσης της Εκκλησίας μας. Αυτό που κρατάμε μέσα μας, η μνησικακία μας αρρωσταίνει. Αυτό το ίδιο, όταν το βγάζουμε έξω με την εξομολόγηση μας θεραπεύει. 
Το πρότυπό μας της καθαρής συνείδησης της μεγαλοπρέπειας και της δύναμης είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς σε όλα αναφερόταν στον Ουράνιο Πατέρα. 
Ο προφήτης Δαβίδ εξυμνεί την μεγαλοσύνη του Κυρίου, την λαμπρότητα του πνεύματος και την μεγαλοπρέπεια της παρουσίας Του. "Ενεδύσω φως ως ιμάτιον" ντύθηκες το φως ως ένδυμα, γράφει στον 103 ψαλμό του.
Το Ευαγγέλιο παρομοιάζει την υγεία του σώματος με φως. Την παρομοίωση του φωτός χρησιμοποιούμε και στην καθημερινή μας λαλιά, όταν μιλάμε για ένα πράγμα που δεν έχει φθορά.»Είναι καθαρό σαν τζάμι, λέμε. 
Η καθαρή συνείδηση είναι η υγεία, η οποία ως φως μεταδίδεται στο σώμα. "Ο λύχνος του σώματος εστιν ο οφθαλμός. εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται. εάν ο οφθαλμός σου πονηρός η, όλον το σώμα σου σκοτεινόν έσται."
(Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός. εάν , λοιπόν, ο οφθαλμός σου απλός (καθαρός) είναι, όλο το σώμα σου είναι φωτεινό, εάν ο οφθαλμός σου είναι πονηρός, όλο το σώμα σου είναι σκοτεινό, άρρωστο.)
Η καθαρή συνείδηση είναι υγεία. Αυτή είναι η Παράδοση της Ορθοδοξίας. Διδάσκεται άραγε η αλήθεια αυτή του Ευαγγελίου στο σχολείο ή αδιαφορεί το υπουργείο Παιδείας για την υγεία των μαθητών; Είναι η υγεία των παιδιών μας, ιδιωτική υπόθεση; Ξέρουν τί κάνουν οι γονείς που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στην Εξομολόγηση;
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

«Όσο σκληρός γίνεσαι με τους άλλους τόσο σκληρή γίνεται και η ζωή απέναντί σου!»

«Όσο σκληρός γίνεσαι με τους άλλους τόσο σκληρή γίνεται και η ζωή απέναντί σου!» Έλεγε ένα άγιος Γέροντας.

Άνθρωποι σκληρόψυχοι έχουν και πολύ σκληρή και τραχιά ζωή.

Η φιλανθρωπία Του Θεού τους βάζει στην σόδα των ανθρωπίνων θλίψεων μήπως και μαλακώσει κάπως η πέτρινη καρδιά τους.

Αλλά και έθνη ανάλγητα μπαίνουν στο καμίνι των δοκιμασιών μήπως και μεταμορφωθούνε.

Όμως ας μην ψάξουμε να βρούμε σκληρόκαρδους πολύ μακρυά. Μην ψάξουμε ούτε στους διάφορους φιλόδοξους «εχθρούς» μας: στην Τρόϊκα, στα Μνημόνια, στους Μασώνους, ούτε στους Εβραίους, στους κακούς Τούρκους, στους κακούς Μουσουλμάνους, ούτε στους Γερμανούς, αλλά εδώ κοντά μας, στους απλούς ανθρώπους του λαού, της γειτονιάς και της διπλανής πόρτας.

Δες παράδειγμα, στις διάφορες μαγειρικές τηλε-εκπομπές, που μικροαστικά ανθρωπάκια της καθημερινότητας προκειμένου να λάβουν ένα πενιχρό βραβείο είναι ικανοί, όταν βαθμολογούν, να παίξουνε ΠΡΟΠΟ και να μηδενίσουν και να ακυρώσουνε στεγνά τον φουκαρά τον συνέλληνά τους που πριν λίγο τους τραπέζωσε.

Πήγαινε μία βόλτα μέχρι τα Δικαστήρια να δεις ανθρώπους να πουλάνε την ψυχή τους προκειμένου να εξοντώσουν ακόμη και τον συγγενή τους.

Δες τους φίλους σου, που ανακυκλώνουν ως σκουπίδι ο,τιδήποτε αγαπούν και τους αγαπά.

Δες παντού, αναισθησία, σκληρότητα και ψύχρα.

Θα μαλακώσουμε λοιπόν κάποτε ως λαός; ή θα καθίσουμε για πολύ ακόμη στην σόδα;

ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Πνευματικό τελεσίγραφο και προφητεία προς τους θρησκευτικούς και πολιτικούς Άρχοντες



Πρός τούς θρησκευτικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, γιά τό τεράστιο χρέος τους πρός Θεόν καί ἀνθρώπους καί διά τήν ἀπολογίαν τους:


...Οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας, στίς πονηρές ἡμέρες μας, κοιμοῦνται τόν βαρύτατο ὕπνο τῆς ἀμελείας καί τῆς ραθυμίας.
Ἐάν δέν ξυπνήσουν τόν κλῆρον καί τόν λαόν σέ μετάνοια, σέ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀρετῶν καί τῶν καλῶν ἔργων, θά δώσουν λόγο κατά τἠν ἡμέρα τῆς κρίσεως, καί θά τιμωρηθοῦν.


Λόγοι καί Παραινέσεις Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"



Υπάρχουν χριστιανοί σήμερα ; (´Ενα ιδιότυπο σχόλιο εξ΄αφορμής των εκλογών)



Το ερώτημα δεν τίθεται ρητορικά. Ήδη έχει τεθεί προ πολλών χρόνων από μεγάλους μελετητές του χριστιανισμού, στην προσπάθειά τους να ψαύσουν τις βάσεις της χριστιανικής πίστεως. Κι ο λόγος είναι απλός: το να είναι κανείς χριστιανός σημαίνει ότι αντιστρέφει τα κριτήρια του κόσμου και της ίδιας της ανθρώπινης φύσεως, απαρνείται ό,τι ο κόσμος θεωρεί δεδομένο, επιλέγει πάντοτε τη ζωή Εκείνου, ο Οποίος ήλθε στον κόσμο για να τον αλλάξει και να τον φέρει κυριολεκτικά άνω-κάτω, λόγω της αλλοιώσεως αυτού του κόσμου από την αμαρτία, συνεπώς να τον επαναφέρει στην ορθή του κατεύθυνση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι τελικώς έτσι ορίζεται ο χριστιανός από τους αγίους μας: ως «μίμημα Χριστού κατά το δυνατόν ανθρώπω» (άγ. Ιωάννης της Κλίμακος).
Στην πραγματικότητα το ερώτημα τέθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. «Άραγε, όταν έλθει ο υιός του ανθρώπου και πάλι επί της γης, θα εύρει την πίστη στους ανθρώπους;» (πρβλ. Λουκ. 18,8). Και το ερώτημα αυτό, η αμφισβήτηση της βεβαιότητας για την ύπαρξη χριστιανών, ετίθετο στη συνέχεια και από τους μαθητές του Χριστού, τους αγίους αποστόλους. Όταν ο απόστολος Παύλος, για παράδειγμα, καλούσε τους Κορινθίους να μιμηθούν τη ζωή του – «μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ. 4, 16) – διότι προφανώς έβλεπε ότι μολονότι είχαν κληθεί στην πίστη, εκείνοι ζούσαν όχι όπως έπρεπε, τι άλλο εννοούσε παρά ότι εκείνοι δεν ήταν στην πραγματικότητα χριστιανοί;
Κι αξίζει να δει κανείς πιο συγκεκριμένα σε τι καλούσε ο απόστολους τους Κορινθίους για να τον μιμηθούν. Όχι ασφαλώς σε μία ζωή ανέσεων και απολαύσεων, στο κυνηγητό του χρήματος και των υλικών αγαθών, στη θήρευση της ανθρώπινης δόξας και των μεγάλων θέσεων, ό,τι δηλαδή συνιστά αυτό που λέμε αμαρτία: τη φιληδονία, τη φιλαργυργία, τη φιλοδοξία, τα παρακλάδια της φιλαυτίας και του εγωισμού. Ο απόστολος καλούσε τους Κορινθίους, και δι’ αυτών και όλους τους χριστιανούς, σε μία ζωή στέρησης και εγκρατείας, ταπείνωσης και αδοξίας, κόπου και μόχθου, σε πράγματα δηλαδή που με τα κριτήρια του κόσμου θεωρούνται παραδοξότητες και παραλογισμοί, που δεν ταιριάζουν στον «φυσιολογικό» άνθρωπο. «Μου φαίνεται πως ο Θεός σε μας τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στο στάδιο. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε μωροί για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στον Χριστό. Εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί. Εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι. Ως αυτήν την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι , από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ώς αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας» (Πρβλ. Α΄ Κορ. 4, 9-13).
Τα λόγια του είναι φωτιά. Νιώθει ότι καίνε τους παραλήπτες της επιστολής του. Γι’ αυτό και τους εξηγεί. «Δεν σας τα λέω για να σας ντροπιάσω, αλλά να σας νουθετήσω σαν παιδιά μου αγαπητά. Γιατί είμαι ο πατέρας σας που σας αναγέννησα μέσω του ευαγγελίου» (όπ.παρ .4,14). Η εξήγησή του γίνεται για να καλέσει και τους πιστούς στον αληθινό χριστιανισμό. «Μιμηταί μου γίνεσθε». Ό,τι ζω εγώ, σαν να τους λέει, δεν είναι μόνο για εμένα ή και για τους άλλους αποστόλους. Είναι για όλους. Διότι ο Χριστός σε ένα ευαγγέλιο κάλεσε τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις.
Και πράγματι. Αυτά που λέει ο απόστολος, η κλήση του να μιμηθούν και οι άλλοι τη ζωή του, είναι τα ίδια τα λόγια του Κυρίου που καλούσε τους ανθρώπους σε «μίμηση» της δικής Του ζωής: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8, 34). Τι άλλο έκανε και ο απόστολος Παύλος από το να καλεί τους μαθητές του σε απάρνηση του εγωιστικού εαυτού τους και άρση του σταυρού τους, προκειμένου να ακολουθήσουν τον Χριστό; Διότι ακριβώς η ακολουθία του Χριστού γίνεται στον βαθμό που ο άνθρωπος διαγράφει την αμαρτία και τις δεσμεύσεις της στη ζωή του. Δεν μπορεί κανείς να χαϊδεύει τα πάθη του και να είναι ταυτόχρονα με τον Χριστό. «Ουδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24).
Έτσι κατανοεί κανείς εύκολα ότι η σκληρότητα της χριστιανικής ζωής, λόγω της συνεχούς εγκρατείας, της ταπείνωσης, της διαρκούς προσφοράς, είναι ο δρόμος για να είναι κανείς με τον Χριστό, να ζει Εκείνος μέσα του, να χαίρεται από την παρουσία του αγίου Πνεύματος. Η οδύνη με άλλα λόγια της άσκησης αυτής οδηγεί, όπως σημειώνουν πολλές φορές οι άγιοί μας, στην ηδονή της παρουσίας του Θεού. Αυτό είναι το άλλο παράδοξο της χριστιανικής ζωής που δεν φαίνεται να κατανοεί όχι μόνον ο εκτός της πίστεως άνθρωπος, αλλά πολλές φορές ούτε κι εμείς οι θεωρούμενοι χριστιανοί. Συνεπώς αρνείται ο χριστιανός τη γοητεία και τη λογική του διαβρωμένου από την αμαρτία κόσμου τούτου, διότι θέλγεται και γοητεύεται από τη λογική του καινούργιου κόσμου που έφερε ο Χριστός.
Τα παραπάνω δύσκολα, γίνονται αποδεκτά μόνον κάτω από δύο βασικές προϋποθέσεις: 
(1) Ο άνθρωπος είναι βαπτισμένος στο όνομα της αγίας Τριάδος, που σημαίνει είναι μέλος της Εκκλησίας, μέλος του σώματος του Χριστού, συνεπώς και η κατανόηση και η ενεργοποίηση της ζωής αυτής γίνεται με τη χάρη του Θεού. Ο αβάπτιστος, ο εκτός της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν κατανοεί, όχι μόνο δεν μπορεί να πράξει, αλλά συνήθως διακωμωδεί και ειρωνεύεται. Και δικαίως. Διότι κινείται με βάση τον παλαιό άνθρωπο, τον ενεργούμενο από την αμαρτία και τον διάβολο. 
(2) Ο κόσμος αυτός στον οποίο βρισκόμαστε, είναι ο κόσμος μεν του Θεού, αλλά ο φθειρόμενος και παρερχόμενος. «Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α΄Κορ. 7, 31). Ο χριστιανός με την ένταξή του στο σώμα του Χριστού εισέρχεται σε μία νέα πραγματικότητα που «πατάει» μεν στη γη, αλλά τρέφεται από τον ουρανό. Ο κόσμος δηλαδή αυτός δεν είναι το τέλος και ο σκοπός. Είναι το πεδίο του αγώνα, για να εισέλθουμε στην πραγματική πατρίδα, τη Βασιλεία του Θεού. «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13, 14). Έτσι δεν «κολλάμε» στον κόσμο αυτό οι χριστιανοί, παλεύουμε να αρνούμαστε τη γοητεία και την έλξη που ασκεί, και γι’ αυτό η εγκράτεια και η νηστεία γίνονται χαρούμενα εργαλεία, προκειμένου να διατηρούμαστε ανοικτοί στη χάρη του Θεού, στο σημείο συντονισμού μας με Εκείνον που μας αγαπά παράφορα και θέλει κι εμείς να Τον θέλουμε για να παραμένει στην ψυχή και το σώμα μας.
Υπάρχουν λοιπόν τέτοιοι χριστιανοί, πραγματικοί δηλαδή πιστοί στον Ιησού Χριστό σήμερα; Την απάντηση τη γνωρίζει μόνον ο Θεός. Και την υποψιαζόμαστε κι εμείς στον βαθμό που ανιχνεύουμε τα σημάδια της παρουσίας της χάρης Του στους δικούς Του ανθρώπους: την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, τη μακροθυμία, την πραότητα, την πίστη, την εγκράτεια. Το καίριο όμως ερώτημα πάντα θα είναι: ανιχνεύουμε τα σημάδια αυτά και στη δική μας ζωή; Που θα πει: ε μ ε ί ς είμαστε χριστιανοί;

παπα Γιώργης Δορμπαράκης 

Εκεί είναι όλα ασυγχώρητα




Εκεί δεν συμβαίνει όπως εδώ, όπου άλλοι με χρήματα, άλλοι με τρόφιμα και άλλοι με παρηγορητικούς λόγους μας παρηγορούν, αλλά όλα είναι ασυγχώρητα. Ακόμη και αν είναι ο Νώε ή ο Ιώβ ή ο Δανιήλ, και βλέπουν τους οικείους τους να τιμωρούνται, δεν τολμούν να συμπαρασταθούν και να απλώσουν χείρα βοηθείας. Διότι συμβαίνει τότε να μην ισχύη η εκ φύσεως συμπάθεια.
Διότι βρίσκονται δίκαιοι πατέρες αμαρτωλών τέκνων και αγαθοί παίδες πονηρών γονέων (διότι τα κακά δεν εξαρτώνται από την εκ φύσεως συγγένεια, αλλά από την διάθεσί μας), ώστε η ευφροσύνη σε αυτούς να είναι καθαρή και να μην θλίβωνται αυτοί που απολαμβάνουν τα αγαθά εκείνα, εξ αιτίας της αναγκαστικής συμπάθειας και συμβή να σβήση τότε αυτή η ευφροσύνη και να αγανακτούν μαζί με τον Δεσπότη εναντίον των σπλάγχνων τους. Διότι αν ακόμα και τώρα μερικοί, όταν δουν τα παιδιά τους να είναι φαύλα, τα αποκηρύσσουν και τα αποκόβουν από τους δεσμούς της συγγένειας, πόσο μάλλον θα γίνη αυτό στην μέλλουσα κρίση.
Λοιπόν κανείς ας μην ελπίζη να απολαύση κάτι καλό, εάν ο ίδιος δεν έχη πράξει αγαθά, και ας έχη μύριους προγόνους δικαίους. Διότι λέει∙«Κάθε ένας θα αποκομίση και θα απολαύση ανάλογα με όσα με το σώμα έπραξε, είτε αγαθά, είτε κακά» ( Β’ Κορ. 5,10 ) .
( Περί τελείας αγάπης, ΕΠΕ 31, 348-354 PG 56, 283-285 ) .


«ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ
Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου
Αγιορείτου
ΕΚΔΟΣΙΣ ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ 
«ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄» ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ2013

ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠ΄ ΟΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ



…Ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων. Ο Χριστός ως προς την δύναμη και το μεγαλείο είναι ασύγκριτος. Ο Χριστός χωρίς στρατό, χωρίς όπλα, νίκησε και ίδρυσε την πιο μεγάλη βασιλεία του κόσμου, την Εκκλησία του, της οποίας ουκ έσται τέλος.

Στρατιώτες του Χριστού είμαστε όλοι όσοι βαπτισθήκαμε στο όνομά του και από το όνομά του ονομαζόμαστε χριστιανοί. Ως χριστιανοί πρέπει να έχουμε σαν πρότυπο στη ζωή μας τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Καθώς, δηλαδή, έζησε ο Χριστός, έτσι πρέπει κ΄ εμείς να ζούμε. Στα ίχνη του πρέπει να βαδίζουμε. 
Άγιος ο Χριστός; Άγιοι κ΄ εμείς. 
Δίκαιος ο Χριστός; Δίκαια πρέπει να ζούμε κ΄ εμείς. 
Ελεήμων και φιλάνθρωπος ο Χριστός; Ελεήμονες και φιλάνθρωποι πρέπει να είμαστε κ΄ εμείς. 
Αγάπησε ο Χριστός τον άνθρωπο και από τον σταυρό συγχώρησε τους εχθρούς τους εχθρούς του που τον σταύρωσαν; Κ΄ εμείς ας συγχωρούμε τους εχθρούς μας. 
Κήρυξε την αλήθεια ο Χριστός; Κ΄ εμείς ας είμαστε έτοιμοι παντού και πάντοτε να κηρύττουμε την αλήθεια, έστω κι αν κινδυνεύουμε να σταυρωθούμε.

Και τώρα ας ρωτήσουμε.
Ζούμε καθώς θέλει ο Χριστός; 
Μιμούμεθα τον Χριστό στην αρετή; 
Δυστυχώς, καθώς φωνάζει η σκληρή πραγματικότητα, οι περισσότεροι ζούμε αντίθετα απ΄ ότι έζησε ο Χριστός. Το όνομα μόνο έχουμε του χριστιανού, αλλ΄ η ζωή μας είναι αντιχριστιανική, ειδωλολατρική…


ΠΗΓΗ : + ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ,
ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΜΑΣ, 
εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 28.

«Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον»! Με τον Σταυρό στο χέρι ναι! Με σταυρωμένα χέρια, ΟΧΙ!



Ἀφιερωμένο στούς κλονισμένους τῇ πίστει ἀγωνιστές χριστιανούς, 
ἀπό τίς προσωπικές προκλήσεις τους καί ἀπό τίς προκλήσεις τῶν καιρῶν!

Ἡ πρόσκαιρη τούτη ζωή εἶναι ἕνα ταξίδι στό πέλαγος, ἄλλωτε ἥρεμο κι ἄλλωτε φουρτουνιασμένο, πού ἀναζητᾶ τό ἀπάνεμο λιμάνι τῆς κατάπαυσης ἀπό κάθε κίνδυνο.Τό λιμάνι γιά κάθε Χριστιανό εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ μακαρία αἰωνιότητά της. Ἡ νηνεμία καί ὁ οὔριος ἄνεμος τῶν εὐνοϊκῶν καταστάσεων κάνοντας αὐτό τό ταξίδι, δέν εἶναι μιά μόνιμη κατάσταση. Ἀντίθετα, ἐναλλάσσονται μέ μπουρίνια καί τυφῶνες πειρασμῶν, δοκιμασιῶν καί θλίψεων πού ξεσηκώνονται κάθε λίγο, προκαλούμενα ἀπό τά πάθη μας, ἀπό τόν διάβολο μέ τά ὄργανά του κι ἀπό τίς μέριμνες τοῦ κόσμου. Ὅμως ὁ Κύριος μᾶς προετοίμασε: “Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ” (Πραξ. 4,22). Ὁ "καλός καπετάνιος στήν φουρτοῦνα φαίνεται", λέει σοφά ὁ λαός μας. Ἄν δέν κυβερνήσουμε σωστά τήν ζωή μας, πῶς θά φτάσουμε στήν Βασιλεία;...


Κι ὅπως λοιπόν ἕνα καράβι κλυδωνίζεται σάν καρυδότσουφλο στά λυσσασμένα κύματα, πολλές φορές θά δοκιμαστεῖ ἡ πίστη ὅλων μας λίγο ἤ πολύ καί εἴτε θά κλονιστεῖ καί θά βουλιάξει (μή γένοιτο!), εἴτε θά παλέψει ἀνδρείως μέ τά κύματα ὅσες φορές χρειαστεῖ καί θά βγεῖ νικήτρια! Τό καράβι μπορεῖ νά εἶναι ἡ προσωπική μας ζωή, μπορεῖ νά εἶναι ἡ Πατρίδα μας, μπορεῖ νά εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας πού χτυπιέται ἀπ' τούς ἀόρατους καί ὁρατούς ἐχθρούς της, μπορεῖ νά εἶναι ὅλος ὁ κόσμος. Ὅλα αὐτά εἶναι κατά διαστήματα!

Σέ τοῦτες τίς προκλήσεις ὅποτε προκύπτουν, καλεῖται ὁ καθένας μας νά ἐπιστρατεύσει κάθε ρανίδα πίστεως, θάρρους, ἱκανότητας, ἀρετῆς κι ἀγάπης πού κρύβει στό θησαυροφυλάκιο τῆς ψυχῆς του. Καί μέσα ἀπό τό καμίνι τῶν προκλήσεων, θά φανεῖ ἄν εἶναι χρυσάφι ἤ μπακίρι, δόκιμος ἤ ἀδόκιμος παρά τῷ Θεῷ.

Ὅσο κυλοῦν τά χρόνια καί πλησιάζουμε στά χρόνια τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ Παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων καί τά ὄργανά της, δυσχεραίνουν ὅλο καί πιό ἀσφυκτικά τήν καθημερινότητά μας καί μᾶς βομβαρδίζουν ἐξουδενωτικά μέ νέα κάθε φορά δυσάρεστα προβλήματα καί γρίφους πού ἐξυπηρετοῦν τά δαιμονικά σχέδιά τους. Ὁ ἀγῶνας δυσκολεύει καί μᾶς τόν δυσκολεύουν σκόπιμα, προκειμένου νά ἐξασφαλίσουν τῆν ἧττα μας καί ὁ Διάβολος νά τριβεῖ ἀπό χαρά τά ἀκάθαρτα κι ἀνθρωποκτόνα χέρια του. Ἄς μήν τοῦ δίνουμε αὐτήν τήν χαρά...

Πολλοί φοβοῦνται αὐτόν τόν ἀδυσώπητο ἀγῶνα, ὅταν χρειαστεῖ μέ ἔργα νά παλέψουν στήν ἀρένα μέ τούς ἐπίγειους καί τούς ἐναέριους κοσμοκράτορες τοῦ αἰῶνος τούτου. Σέ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές τῶν προκλήσεων, γίνεται ἄκρως ἀντιληπτό, πώς ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἕνα παραμύθι, ἀλλά μία πραγματικότητα μέ τίς εὔκολες καί τίς δύσκολες πτυχές της. Καί οἱ ἐχθροί μας δέν εἶναι φανταστικοί, ἀλλά ὑπαρκτά ὑπαρκτότατα ὁρατά καί ἀόρατα ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ πάλη εἶναι ἀναπόφευκτη καί ἡ δειλία δέν χωρᾶ, διότι ἡ δειλία πάντα ὁδηγεῖ σέ ἧττα. Κατά τούς Ἁγίους Πατέρες, τό πνεῦμα τῆς δειλίας εἶναι δαιμονικό, γι' αὐτό καί εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ καταδικασμένη νά χάσει. Ὁ ἀληθινός Χριστιανός, διακατέχεται ἀπό πνεῦμα δυνάμεως, θείας δυνάμεως, ὄχι δικῆς του, γι' αὐτό καί εἶναι ἕτοιμος νά δώσει ἀκόμα καί τήν ζωή του γιά τόν Θεό καί τήν πίστη του.

-Μά εἴμαστε λίγοι, θά ποῦν κάποιοι.

-Ἡ ἀπάντηση ἔρχεται ἁγιογραφικῶς:"ὅτι στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν" (Ματθ. 7, 14). Τό ὅτι εἶναι λίγοι αὐτοί πού θά ἀξιωθοῦν τῆς Οὐράνιας Βασιλείας, βλέπουμε πώς δέν ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στήν σωτηρία τους, ὅπως πολύ ξεκάθαρα πιστοποιεῖται ἁγιογραφικῶς! Ὁ ἀγῶνας τοῦ Χριστιανοῦ λοιπόν, δέν γίνεται μέ τήν ποσότητα, ἀλλά μέ τήν ποιότητα καί τό περιεχόμενό του, τοὐτέστιν ἄν ὑπακούει στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί πάνω ἀπ' ὅλα γίνεται μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο! 



Ὁ Χριστιανός πού πολεμᾶ βαστᾶ δύο ζύγια. Στό ἕνα βάζει τούς ἐχθρούς του καί τούς πειρασμούς καί στό ἄλλο τόν Νικητή Χριστό καί τίς ἀρετές πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός. Δέν περιμένει νά ἀποκτήσει στρατό ἀνθρώπων-θνητῶν συναγωνιστῶν, ἀλλά ἐπικαλεῖται τόν Δημιουργό τοῦ παντός, τήν Παναγία, τίς στρατιές τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων! Κι αὐτό τό ζύγι ἐξ ὁρισμοῦ, εἶναι ἀπείρως ὑπέρβαρο καί βαρύτερο ἀπό τ' ἄλλο, καθώς κι ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους πού πέρασαν καί θά περάσουν ποτέ ἀπό τήν γῆ κι ἀπ' ὅλους τούς δαίμονες μαζί μέ τόν Διάβολο κι ἀπ' ὄλους τούς πειρασμούς!

Ἄν μελετήσουμε τούς βίους τῶν Ἁγίων, θά δοῦμε πώς κατά συντριπτική πλειοψηφία, ἔδιναν προσωπικές μάχες, χωρίς ἐπίγειους "συμμάχους". Ἕνας ἐναντίον πολλῶν ἤ καί ὅλου τοῦ κόσμου! Οἱ κοσμικοί πολεμιστές πρῶτα ὀργανώνουν πολυπληθῆ στρατό κι ἔπειτα ρίχνονται στήν μάχη. Οἱ Χριστιανοί πολεμιστές ἀντίθετα, δέν κρατοῦν κομπιουτεράκι καταμέτρησης, χάριτι Θεοῦ γνωρίζουν πῶς νά πολεμοῦν ἀκόμη καί μόνοι τους παρ' ἀνθρώποις καί ἀρκοῦνται νά συστρατεύονται μέ τήν ὁμολογία πίστεως, τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τήν Παναγία, τούς Ἁγίους καί τίς Ἐπουράνιες Δυνάμεις.

Ὁ Χριστός ἐνανθρωπῆσας ἦταν ἕνας καί οἱ μαθητές (πλήν τοῦ Ἰοῦδα) 11 ἀρχικά, ἀλλά ἄλλαξαν ὅλον τόν κόσμο. Μᾶς ἔδειξαν μέ τήν ζωή καί τόν θάνατό τους, πῶς πολεμᾶ ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ! Ἡ μειοψηφία τους δέν ἀπετέλεσε ἐμπόδιο στό σωτηριολογικό ἔργο τους. Ποιός ἔχει σύμμαχο τόν Θεό καί πτοεῖται ἀπό ἄνθρωπο;

"Εἰ ὁ Θεός μἐθ' ἠμῶν, οὐδείς καθ' ἡμῶν" (Ρωμ. 8, 32)!

Ἀλλοίμονο ἄν περιμένουμε πότε θά γίνουμε πολλοί ἀριθμητικά, γιά νά ἀγωνιστοῦμε ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδας!

"Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον" (Λουκ. 12, 32)!

Μήν ξεχνᾶμε, ὅτι "οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα" (Ψαλ. 19,8).



Ἡ ἰσχύς ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, δέν μετριέται μέ τούς περιορισμένους ἀριθμούς προσώπων, ἀλλά μέ τήν ἄπειρη Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού περιμένει ἔστω καί μία ψυχή ἤ μία μικρή φιλότιμη χούφτα Χριστιανῶν, γιά νά ἐπέμβει θαυματουργικά, ἄν εἶναι τό θέλημά Του καί πρός τό συμφέρον τῆς σωτηρίας μας. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εύγενικός, εἶναι ἕνα τρανταχτό παράδειγμα ὁμολογητοῦ, πού ἄν καί μονάδα, ἦταν φορέας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐξέφραζε ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνάμεσα σέ πληθώρα ἀποστατῶν καί μάλιστα ἐχθρικῶν ἀπέναντί του! Σέ αὐτόν τόν ἔνα χρωστᾶμε τήν διαφύλαξη τῆς Ἐκκλησίας μας σέ ἐκείνη τήν χρονική συγκυρία πού ἀγωνίστηκε.


Ναί, μακάρι νά εἴμασταν σωστοί ἄνθρωποι εὐάρεστοι τῷ Θεῷ οἱ περισσότεροι, γιά νά ἑνώνουμε τίς δυνάμεις μας σέ κάθε καλόν ἀγῶνα. Μεγάλο ποθούμενο εἶναι στά μύχια τῆς ψυχῆς κάθε Χριστιανοῦ, νά πιστέψουν πολλοί καί νά γίνουμε μία μεγάλη κοινωνία. Δυστυχῶς ὅμως, φαίνεται ὅτι ἀποτύχαμε πρός τό παρόν νά εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο, μέ τήν χλιαρή χριστιανική ζωή καί πίστη μας καί μᾶλλον κυκλοφοροῦμε ὡς μεμονωμένα καρκινικά κύτταρα μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πού μᾶς ἀνέχεται. Καί ὄχι μόνον δέν προσελκύουμε κι ἄλλες ψυχές πρός τόν Θεό, ἀλλά κινδυνεύουν καί αὐτές οἱ δικές μας! Ἀντιλαμβανόμενοι ὅμως τήν ἁμαρτωλότητά μας, τήν ἀμετανοησία μας καί τήν πικρή ἀποστασία μας ἀπό τόν Γλυκύτατο Ἰησοῦ, ἄς κάνουμε ἔστω καί τήν ὕστατη στιγμή, ὅ,τι ἔχει δυνατότητα ὁ καθένας μέ φρόνημα ταπεινό καί ἐλπίζοντας στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν, σέ κάθε πρόκληση τῶν καιρῶν. "Ἄνευ ἐμοῦ οῦ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν", εἶπε ὁ Κύριος. Κι ἐμεῖς λοιπόν, σέ κάθε ἀγῶνα θά πηγαίνουμε γιά τόν Κύριο, μέ τόν Κύριο κι Αὐτός θά ταχτοποιήσει τά πάντα!

Ἄς μήν δειλιοῦμε λοιπόν. Ἔχουμε Ζῶντα, Ἀναστάντα κι Ἐνεργοῦντα Θεό!

«Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6, 33).

Ἀμήν!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τ ΘΕ ΔΟΞΑ

Καταγγελία καί ...συμπόρευση!

Παρουσιάζοντας τὸ παρακάτω ἀποκαλυπτικὸ κείμενο, μένουμε ἄλλη μιὰ φορὰ κατάπληκτοι ἀπὸ τὴν σύγχυση, τὴν τὴν ἀλλοίωση τῶν κριτηρίων ποὺ ἔχει ἐπέλθει σὲ σεβάσμιους ἀνθρώπους ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὸν κίνδυνο τῆς αἱρέσεως, τὰ προδρομικὰ σημεῖα τῆς ἐλεύσεως τοῦ ψευδοπροφήτου καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλὰ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν ἐκ τῆς Γραφῆς καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως διδασκαλίας περὶ τῆς«στάσεως» τῶν πιστῶν ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ λειαίνουν, προετοιμάζουν τὸ δρόμο καὶ συμμαχοῦν μὲ τὸν Ἀντίχριστο!


Μᾶς πληροφοροῦν, δηλαδή, γιὰ τὸ «νέο “θεό”» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας· κατανοοῦν (καὶ τὸ κηρύττουν) ὅτι τὸ «λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.) δὲν εἶναι παρὰ «τὸ παγκοσμίο Συμβουλίο Ἐθελοθρησκειῶν»·ἐφιστοῦν τὴν προσοχή μας ὅτι στὸ Π.Σ.Ε. «μοναδικόςθεός, ὁ ὁποῖος θά διεκδικήση ἐκεῖ φόρον λατρείας, θά εἶναι ὁ ἐκπεσών Ἑωσφόρος, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀπεσταλμένου του μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἀντιχρίστου, θά ἐπιχειρήση νά ὑποκαταστήση τήν πίστι καί τή λατρεία στόν ἀληθινό Θεό»· μᾶς «ἀποδεικνύουν ὅτι «γιά τόν Οἰκουμενισμό δένὑπάρχει προσωπικός Θεός, γιατί τελείως ἀπαράδεκτο εἶναι γιά τούς συνεπεῖς οἰκουμενιστάς τό δόγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ…», καὶ τέλος, ἀντὶ νὰἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ΟἰκουμενιστὲςἘπισκόπους ποὺ παρουσιάζουν μὲ ἀπολυτότητα ὡς διεκπεραιωτὲς τοῦ ἔργου τοῦ Ἑωσφόρου καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου, τοὺς σέβονται, τοὺς τιμοῦν καὶἐπικοινωνοῦν μαζί τους!

Πατερικὴ Παράδοση

Πηγή: π. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»,ἀρ. φ. 60, Ἰούλ.- Σεπτ. 2013


Ὁ νέος «θεός» πού …ἀντικαθιστᾶ
τόν ζωντανό Τριαδικὸ Θεό

(π. Πλακίδας Deseille) «Ἡσυντριπτική πλειοψηφία τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων βρίσκονται πρόθυμοι προσκυνητές κάτω ἀπό τήν δαιμονική ἐπιρροή πούἀσκεῖ ὁ διάβολος».


Ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του (Β´ 3,7) εἶναι προφητικός καί ἀποκαλυπτικός, χωρίς νά ἀφήνει περιθώρια στίς ἀνά τούς αἰῶνες γενιές τῶν χριστιανῶν νά ἀμφιβάλλουν γιά τό τί πρόκειται νά συμβεῖ εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς, ὅταν δηλαδή θά ἔλθει τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, γιά νά ἐγκαθιδρυθεῖ πρός καιρόν ὁ Ἀντίχριστος, ἡ Ἀποστασία, στόν Κόσμο(!) 
Γράφει:
«Λάβετε τά μέτρα σας νά μή σᾶς ἐξαπατήσει κανείς κατά κανένα τρόπο· διότι ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦΚυρίου δέν θά ἔλθη, ἐάν προηγουμένως δέν ἔλθη ἡ ἀποσκίρτησις πολλῶν ἀπό τήν πίστιν, συνέπεια τῆς σκληρύνσεώς των ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν των καί δέν φανερωθῆ ὁ ἄνθρωπος, ὁ κατ’ ἐξοχήν ἁμαρτωλός καί ὑποκινητής πρός κάθε ἁμαρτίαν, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας… Διότι τώρα ἡ δράσις και τό ἔργον τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται καί ἐπεκτείνεται κατά τρόπον μυστικόν, ὥστε νά μή εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου φανερόν…».
Ὡστόσο, ἀπό τήν ἐποχή πού αὐτά ἔγραφε ὁ Ἀπ. Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς, μεσολαβοῦν δύο χιλιάδες χρόνια καί ἡ ἐπέκτασις τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας δέν «ἐνεργεῖται τώρα πλέον κατά τρόπον μυστικόν» ἀλλά ἀπροκάλυπτα, ἀναίσχυντα καί φανερά. Μιά ματιά στόν κόσμο πού ζοῦμε δεν μᾶς ἀφήνει περιθώρια νά διαπιστώσουμε ἄλλο τι ἐκτός ἀπό αὐτό πού προλέγει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου: 
Τό «μυστήριον τῆς ἀνομίας» καί ἡ σταδιακή ἀντικατάστασις τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀποστασία τῆς ἁμαρτίας, ὁδηγοῦν στήν ἔλευση τοῦ «υἱοῦ τῆς ἀπωλείας».

Ὁ ἐθναπόστολος ἱερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή: 
«…Πρωτύτερα ἀπό τήν Β´ Παρουσία ἔχει νά γεννηθῆ ὁ Ἀντίχριστος καί νά κάμη τόσα κακά εἰς τόν κόσμον, καί νά ἔχη νά ὀνομάση τόν ἑαυτόν του υἱόν Θεοῦ καί θέλει σταθῆ βασιλεύς νά ὁρίση τόν κόσμον ὅλον καί νά κάνη θαύματα, κατά φαντασίαν, διά νά πλανᾶ τούςἀνθρώπους…».

Καί ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας συμπληρώνει: «…Στήν ἐποχή τῶν ἐσχάτων ἐξ αἰτίας τῆς αὔξησης τῆς ἀνομίας ἀπό τήν πλάνη τοῦ Ἀντιχρίστου, οἱ ἄνθρωποι θά γίνουν ὅμοιοι μέ τά θηρία, καί δέν θά διατηροῦν ἴχνος ἀγάπης οὔτε ἀκόμη γιά τούς στενούς τους συγγενεῖς…».

Μία προσκυνηματική ἐπίσκεψη φιλικῆς συντροφιᾶς στά δύο μοναστήρια, μετόχια τῆς Σίμωνος Πέτρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀνδρώα Ἱ. Μονή Ἁγίου Ἀντω­νίου νότια τῆς Grenoble τῆς Γαλλίας καί γυναικεῖο τῆς Ἁγίας Σκέπης κοντά στήν πόλη Avignon, πού ἵδρυσε μέ τήν εὐλογία τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Σίμωνος Πέτρας γέροντος Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη, ὁ πολιός γέρων π. Πλακίδας Deseille, ἄφησε κατάπληκτους τούςἝλληνες προσκυνητές (φίλους τῶν Μοναστηριῶν) ἀπό ὅσα τούς ἀποκάλυψε γιά τούς πονηρούς σχεδιασμούς πού συμβαίνουν ἤδη στίς μέρες μας καί ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν ὅ,τι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ προανήγγειλε μέ τά γραπτά τῶν Ἀποστόλων, τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ καί τῶν Ἁγίων τῆςἘκκλησίας μας.
Μεταξύ τῶν ἄλλων πατερικῶν παραινέσεων στους Ἕλληνες ἐπισκέπτες του, ὁ σοφός γέρων καθηγούμενος π. Πλακίδας, εἶπε καί τά ἑξῆς σπουδαῖα καί ἐνδιαφέροντα, πού ἄν και ἀντικατοπτρίζουν τά συμβαίνοντα στή Γαλλία, τα ἴδια δυστυχῶς ἰσχύουν στή Δύση καί γενικότερα στόν Κόσμο(!!)
Μέ ἀφορμή τίς πρόσφατες γιγαντιαῖες κινητοποιήσεις κυρίως καθολικῶν νέων ζευγαριῶν στό Παρίσι καί σέ ἄλλες πόλεις τῆς Γαλλίας γιά νά διαδηλώσουν τήν ἀντίθεσή τους στήν νομιμοποίηση τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων Σοδομιστῶν (βλέπε «Χ.Β.» φ. 58, σελ. 9) ὁ π. Πλακίδας, εἶδε μεν μιά ἐνθαρρυντική ἀφύπνιση τῶν καθολικῶν χριστιανῶν. Πλήν ὅμως δέν παρέλειψε νά σημειώσει μέ ἔντονο τόν προβληματισμό του ὅτι, το ἴδιο ἐνθαρρυντική δέν εἶναι και ἡ στάση πολλῶν καθολικῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι συσχηματίζονται μέ τήν πολιτική ἐξουσία καί δέν κρατοῦν σθεναρή ἀγωνιστική στάση ἀπέναντί της. (Μήπως τά αὐτά δέν συμβαίνουν καί στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα;).
Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων βρίσκονται πρόθυμοι προσκυνητές κάτω ἀπό τήν δαιμονική ἐπιρροή πού ἀσκεῖ ὁδιάβολος
Ὁ ὁποῖος, ἄς μήν ἀποροῦμε, παρουσιάζεται συμπαθητικός, εὐγενικός, ἑλκυστικός, προνοητικός, εὐχάριστος, ἕτοιμος νά σέ συμπαρασύρει σέ ὅλα τά μονοπάτια τῆς εὔκολης καί τρυφηλῆς ζωῆς! Σέ ἀντίθεση μέ αὐτό πού συμβαίνει στή ζωή τοῦ πιστοῦ, πού δέν πρέπει νά ξεχνᾶ «σ’ ὅλη τήν ἐπίγεια ζωή του ὅτι κανένας καί ποτέ δέν ἀνέβηκε στόν Οὐρανό μέ τήν ἄνεσή του»!!, ὅπως ἐτόνισε ὁσοφός Γέρων.
Ἐκεῖνο ὅμως πού ἐντυπωσίασε τούς συνομιλητές του ἦταν ἡ ἀποστροφή του γιά τά κέντρα ἐξουσίας τῶν ἀνά την γῆ σιωνιστικῶν στοῶν, οἱ ὁποῖες… προωθοῦν ἕναν νέο Θεό (σημ. «Χ.Β.» τό ἴδιο δένἔκαναν καί οἱ Ἑβραῖοι στήν ἔρημο, ἀνυψώνοντας τό «χρυσό μοσχάρι» γιά «θεό τους»;) πού δέν θά εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός τῶν χριστιανῶν ἀλλά ὁ θεός τῶν δέκα ἐντολῶν στό πλαίσιο τῆς θεοποιήσεως τῶν «δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου», ὅπως τά διαμορφώνει ἡ Νέα Ἐποχή (τοῦ Ἀντιχρίστου).
Σ’ αὐτόν τόν (δαιμονικό) σχεδιασμό, πρέπει νά συμπληρωθεῖ καί ἡ νέα «προοδευτική» ἄποψη-πρόγραμμα τοῦ ὑπουργείου Παιδείας τῆς Γαλλίας, πού θά ἐφαρμοσθεῖ στήν ἐκπαιδευτική μεταρρύθμιση τῆς χώρας καί θά ἐπηρεάσει την ἐκπαίδευση τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν: «Οἱ νέοι πρέπει νά ζήσουν τήν Ἱστορία ἀπό τό 1789 (ΓαλλικήἘπανάσταση) ἕως σήμερα. Οἱ δεκαοκτώ αἰῶνες Χριστιανισμοῦ πρίν, πρέπει νά ἀπαλειφθοῦν» (γιατί ἀσφαλῶς εἶναι… σκοταδισμός)(!!)
Ἐντυπωσιακή ἐπίσης εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι σέ διαφορετικές ἐποχές κατά τό παρελθόν, πολλοί πνευματέμφοροι Γέροντες συμπίπτουν στούς προφητευμένους λόγους τους γιά τήν ἔλευση τοῦ «υἱοῦ τῆς ἀπωλείας» τοῦ νέου «θεοῦ», ὅπως τόν περιέγραψε καί στούς ἐπισκέπτες του ὁ Γέροντας π. Πλακίδας, τόν περασμένο μήνα στό Μοναστήρι του στή Γαλλία. Τό 1974 λ.χ. εἰς τόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ Γέροντας Ἐφραίμ ὁ Φιλοθεΐτης, μεταξύ ἄλλων ἐσημείωνε:
«…τό λεγόμενο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶνἘκκλησιῶν. Στήν πραγματικότητα πρόκειται περί παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐθελοθρησκειῶν. Σ’ αὐτό ὁμοναδικός θεός, ὁ ὁποῖος θά διεκδίκηση ἐκεῖ φόρον λατρείας, θά εἶναι ὁ ἐκπεσών Ἑωσφόρος, ὁ ὁποῖος διά τοῦ ἀπεσταλμένου του μεταξύ τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἀντιχρίστου, θά ἐπιχειρήση νά ὑποκαταστήσητήν πίστι καί τή λατρεία στόν ἀληθινό Θεό. Γιά τόν Οἰκουμενισμό δέν ὑπάρχει προσωπικός Θεός, γιατί τελείως ἀπαράδεκτο εἶναι γιά τούς συνεπεῖς οἰκουμενιστάς τό δόγμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ…».
Ὁ «υἱός τῆς ἀπωλείας», φίλοι ἀναγνῶστες, ἦλθε, εἶναι ἐδῶ, δίπλα μας κυρίαρχος (!!) καί ὅποιοςἀντέξει…».