Εσύ μίλα για την άνοιξη

Κι όταν κάποιος σου λέει τα προβλήματά του, δεν είναι ανάγκη εσύ να μπαίνεις σε ¨συναγωνισμό δυστυχίας¨, λέγοντας κάτι ¨χειρότερο¨ δικό σου, προκειμένου να ‘χεις το πάνω χέρι στη θλίψη και τη μαυρίλα!

Βάλε λίγο φως στη μίζερη κουβέντα γύρω σου.

Βέβαια, με τον τρόπο αυτό, δεν θα έχεις και πολύ ενδιαφέρον – χωρίς πρόβλημα και γκρίνια,(άρα, χωρίς ¨εγώ¨), είσαι λίγο παράξενος στην παρέα -

μα εσύ θα νιώθεις μέσα σου τέτοιο Παράδεισο γαλήνης, που τίποτε δε θα σε νοιάζει!

Πατήρ Ανδρέας Κονάνος

http://proskynitis.blogspot.gr

Τα βήματα που μετράει ο άγιος άγγελος…

Κάποτε τον Άγιο Νήφων (Επίσκοπος Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν) τον βασάνισε ο εξής λογισμός:

«Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ’ ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού;».

Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει, ότι κάθε φορά πού ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία για να προσευχηθεί, είτε μέρα είναι είτε νύχτα, τα βήματά του μετριούνται από τούς αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.

Είπε πάλι: Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί. Γιατί το να αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί είναι ανθρώπινο, ενώ το να μη μετανοεί είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του. Επειδή δεν ζούμε συνεχώς στη μετάνοια γι΄ αυτό θα κριθούμε.

 http://www.agioritikovima.gr

Τσίπρας το 2010: Όχι στην κάρτα φακελώματος του πολίτη

Δυστυχῶς φαίνεται νά ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἄποψη, πού ἔχει ὁ ἁπλός πολίτης, ὅτι ἡ «κωλοτούμπα» ἀποτελεῖ τήν πιό συνηθισμένη πρακτική τῶν ἐπαγγελματιῶν τῆς πολιτικῆς.

Ὁ νέος πρωθυπουργός Ἀλέξης Τσίπρας σέ ἐρώτησή του στή Βουλή τό 2010 κατήγγελλε τήν «κάρτα τοῦ πολίτη», πού τότε μᾶς ἔφερνε ὁ ἀλήστου μνήμης Γιῶργος Παπανδρέου (Βλ. τήν ἐρώτηση Τσίπρα στή σσ. 14-15 τῆς Παρακαταθήκης)

Τώρα, πού ἔγινε πρωθυπουργός, κάνει στροφή 180 μοιρῶν (κοινῶς κωλοτούμπα) καί δηλώνει ἐπίσημα ὅτι ἡ «κάρτα τοῦ πολίτη» θά μᾶς λύσει ὅλα τά προβλήματα, ἀπό τή γραφειοκρατία μέχρι τήν 

πείνα, πού μαστίζει τόν φτωχοποιημένο ἑλληνικό λαό, λές καί δέν ὑπάρχουν ἄλλοι ἀποτελεσματικοί καί ἀκίνδυνοι τρόποι γιά τήν ἀντιμετώπιση καί τῶν δύο.

Ἐπειδή τή λογική, πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, πρέπει νά τή χρησιμοποιοῦμε, ἐρωτοῦμε τά ἑξῆς ἁπλά:

1. Τί ἄλλαξε καί ἡ «κακή» κάρτα τοῦ 2010 ἔγινε τώρα «καλή»;

2. Γιατί ὅλη αὐτή ἡ βιασύνη γιά τήν ἐπιβολή τῆς κάρτας; Γιατί πᾶνε νά τήν περάσουν σέ ἄσχετο νομοσχέδιο;

Μάλιστα ἔβαλαν τόν ὑφυπουργό Kατρούγκαλο, πανεπιστημιακό καί συνταγματολόγο, νά φέρει τό νομοσχέδιο στή Βουλή. Αὐτόν πού μιλοῦσε στούς ἀγανακτισμένους Ἕλληνες στήν πλατεία Συντάγματος ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτη, τά ὁποῖα ἡ πολιτεία ἐγγυᾶται διά τοῦ Συντάγματος.

3. Γιατί ξέχασαν τόσο γρήγορα τίς «ἀριστερές» τους εὐαισθησίες; Ἤ μήπως τίς θυμοῦνται ἐπιλεκτικά μόνον γιά τούς ὁμοφυλόφιλους καί γιά τούς λαθρομετανάστες;

4. Τόσο εὔκολα καί γρήγορα ξέχασε ἡ ἀριστερά, ἡ ὁποία τώρα ἔγινε κυβέρνηση, τήν ὀδυνηρή ἐμπειρία ἀπό τά φακελώματα τοῦ παρελθόντος; Σέ σχέση μέ τά σύγχρονα φακελώματα τοῦ Big Brother, τά παλιά φαντάζουν ἱστορίες γιά παιδιά.

5. Μήπως ἐπιβεβαιώνεται αὐτό πού ἐφαρμόζει διεθνῶς τό «σύστημα», ὅτι δηλαδή πιό εὔκολα περνoῦν ἀντιλαϊκά μέτρα μέ μιά «ἀριστερή» κυβέρνηση καί ἀντεθνικά μέ μιά «δεξιά»; Οἱ ἐτικέτες, «δεξιά» καί «ἀριστερά» ἔχουν χάσει ἐν πολλοῖς τό νόημά τους. Σήμερα τό κεντρικό ζήτημα δέν εἶναι πῶς ὀνομάζεσαι, ἀλλ᾽ ἐάν ἀντιμάχεσαι ἤ ἄν προωθεῖς τήν ἰσοπεδωτική παγκοσμιοποίηση. Ἄν ἀπορρίπτεις ἤ ἄν εὐθυγραμμίζεσαι μέ τίς ντιρεκτίβες Λεσχῶν τύπου Μπίλντερμπεργκ, μέσῳ τῶν ὁποίων οἱ ἀδίστακτοι ὀλιγάρχες μεγαλοτραπεζίτες τοκογλύφοι οἰκοδομοῦν τή διαβόητη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Καί στό «Διά ταῦτα»: Ἐπειδή δέν ἔχει ἀλλάξει τίποτε σέ σχέση μέ τό παρελθόν, ἐμεῖς λέμε καί σήμερα «ΟΧΙ στήν κάρτα φακελώματος τοῦ πολίτη».

Μάλιστα σήμερα τό λέμε πιό δυνατά, ἐπειδή καί οἱ δυνατότητες τοῦ Big Brother γιά τό κακό ἔχουν αὐξηθεῖ καί θεριέψει. Ἰσχύουν καί σήμερα ὅλες οἱ ἀποφάσεις καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους γι᾽ αὐτό τό θέμα καί τά καθοδηγητικά κείμενα τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καί τῶν ἄλλων Πατέρων. Διαβάστε καί τήν μόλις ἐκδοθεῖσα νέα Ἀνακοίνωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πού ἐπαναβεβαιώνει ἐκείνη τοῦ 2011 ἐναντίον τῆς κάρτας (σσ. 11-12 Παρακαταθήκης).

Τί ἄλλο περιμένουμε νά ἀκούσουμε γιά νά καταλάβουμε «ποῦ τό πᾶνε»; Βγῆκε τίς προάλλες ὁ γνωστός δισεκατομμυριοῦχος Μπίλυ Γκέιτς τῆς Microsoft καί ἐπανέλαβε αὐτό, πού ἔλεγε καί ὁ Γιωργάκης Παπανδρέου, ὅτι «χρειαζόμαστε ἐπειγόντως μιά παγκόσμια κυβέρνηση». Τί ἄλλο περιμένουμε; Στήν τελετή ἐπίδοσης τῶν μουσικῶν βραβείων Grammy’s (κάτι σάν τά Oscar στόν κινηματογράφο) ἔδωσαν ἐφέτος σέ ὅλους νά φορέσουν κέρατα (!). Θυμηθήκαμε αὐτό πού γράφει ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Ἄν κάποιοι, λέγει, ἀντιληφθοῦν τά κέρατα, πού κουβαλάει στό ταγάρι του τό ταγκαλάκι, τούς καθησυχάζει λέγοντας ὅτι δέν εἶναι κέρατα ἀλλά μελιτζάνες!

Τό ὅτι δέν θέλουν ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες εἶναι δεδομένο. Ἀλλιῶς πῶς θά οἰκοδομήσουν τή Νέα Τάξη τοῦ Big Brother;

Τό ὅτι ὁ Χριστός καί ἡ ἀληθινή Του Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία, τούς προξενοῦν φόβο καί ἀλλεργία εἶναι ἐπίσης δεδομένο. Τό ἴδιο ἀπεχθάνονται καί φοβοῦνται καί τήν παράδοση ἀγώνων αὐτῆς τῆς γωνιᾶς τῆς γῆς, πού λέγεται Ἑλλάδα.

Ἄς μή διαψεύσουμε, λοιπόν, τούς φόβους τους.

Ἄς χρησιμοποιήσουμε ὅλα τά μέσα πού ἔχουμε, καί τά πνευματικά καί τά νομικά καί τά πολιτικά, γιά νά πέσει καί πάλι στό κενό αὐτό, πού ἐδῶ καί τριάντα χρόνια (ἀπό τό 1986, μέ τόν Ἑνιαῖο Κωδικό Ἀριθμό Μητρώου, Ε.Κ.Α.Μ.) προσπαθοῦν νά περάσουν. Καί πάλι θά ἀποτύχουν!

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πηγή: περιοδικό »Παρακαταθήκη» τεύχος 100, Ορθόδοξος Λόγος

http://makkavaios.blogspot.gr/

Συγκλονιστική προφητεία για την κάρτα του πολίτη!

 Άγιος Αρέθας - Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ 

ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΓΜΑ!

...ὄχι τό τελικό χάραγμα, ἀλλά εἶναι χάραγμα!

ΑΓΙΟΣ ΑΡΕΘΑΣ:

...τό χάραγμα ἀρχικά θά δοθεῖ μέ τήν μορφή πλακιδίου (κάρτας) καθημερινῆς χρήσης.

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΣΥΡΟΣ:

...οἱ ἄνθρωποι θά βαστάζουσιν τό σημάδι του πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἀνόμου...

Ὁ Ἅγιος Ἀρέθας ἐπίσκοπος Καισαρείας καί διάδοχος τοῦ Μ. Βασιλείου στόν ἐπισκοπικό θρόνο στό ἔργο του "Ἐξήγησις τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως PG 106" ἀναφέρει:

"τό χάραγμα θά δοθεῖ σάν ψῆφος (πλακίδιο, δηλαδή κάρτα) ἐντριβή καί ἐγνωσμένη ἀνθρώποις"!

Ἀπό τήν ἄλλη ἔχουμε τόν Ἅγιο Ἐφραίμ τόν Σύρο πού στόν λόγο του "περί ἐμφάνισης τοῦ ἀντιχρίστου" (Ἀσκητικά) μᾶς πληροφορεῖ:

"διότι τοιοῦτον τρόπο χρησιμοποιεῖ ὁ τύραννος ὥστε ὅλοι νά βαστάζουσιν τό σημάδι του πρίν ἔρθει νά ἀπαιτήσει τά σύμπαντα".

Ἄς δοῦμε λοιπόν σέ συνδυασμό τίς πληροφορίες πού οἱ δύο Ἅγιοι μᾶς δίνουν:

α) "ψῆφον ἐντριβή". Στά χρόνια τοῦ Ἁγίου Ἀρέθα οἱ ἄνθρωποι ψήφιζαν γράφοντας τό ὄνομα τοῦ ὑποψηφίου πού προτιμοῦσαν σέ κάποιο πλακίδιο σέ μέγεθος τραπουλόχαρτου="ψῆφον" (ἐξ οὖ καί ἡ λέξη ψηφιδωτόν=μικρό πλακίδιο) καί μετά τό ἔριχναν στήν κάλπη...ἡ λέξη ἐντριβής-τοῦ ἐντριβοῦς, σημαίνει κάτι πού εἶναι καθημερινῆς χρήσης.

Βλέπουμε λοιπόν ὅτι τό χάραγμα ἀρχικά θά δοθεῖ μέ τήν μορφή πλακιδίου (κάρτας) καθημερινῆς χρήσης.

β) Ἀπό τήν ἄλλη ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ μᾶς τονίζει ὅτι οἱ ἄνθρωποι θά "βαστάζουσιν" τό σημάδι πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἀνόμου". Προσέξτε ὅτι ὁ ἅγιος δέν λέγει ὅτι θά φέρουσι ἐπί τοῦ σώματος, ἀλλά ὅτι θά βαστάζουν τό σημμάδι του στό χέρι τους καί ὅτι αὐτό θά γίνει προτοῦ νά ἐμφανισθεῖ δημόσια ὁ Ἀντίχριστος γιά νά ἀναλάβει τήν παγκόσμια ἐξουσία (ἀπαιτήσει τά σύμπαντα). Μετά τήν ἐμφάνισή του θά ἀπαιτήσει, ὄπως ἀναφέρει καί ἡ Ἀποκάλυψη, τό χάραγμα νά τό φέρουν οἱ ἄνθρωποι ἐπί τοῦ σώματός των, τῆς δεξιᾶς χειρός ἤ τοῦ μετώπου των.

Αὐτά λένε οἱ ἅγιοι.

kaiomenivatos.blogspot.gr

Μ.Σεραφείμ Πειραιώς για την κάρτα του πολίτη

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

-Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!

-Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!

-Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καί δέν τόν λές τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.

- Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει».

Μόνο ἄν ἀνεβοῦμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόν Γολγοθᾶ, θά ἀντισταθοῦμε ὡς λαός καί ὡς κράτος.

http://proskynitis.blogspot.gr

Τό ᾽21 στά σχολικά βιβλία Γλώσσας: τό ὕπουλο παιδομάζωμα!

Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κ᾽ ἠγαπημένε πάντοτ’ εὐκολόπιστε

 καί πάντα προδομένε 

(Διονύσιος Σολωμός)

Λίγο πρίν ἀπό την Ἐπανάσταση ὁ ἀπροσκύνητος Κλέφτης, Θεόδωρος Γρίβας, συλλαμβάνεται ἀπό τό «θηρίο» τῶν Ἰωαννίνων, τόν περιβόητο Ἀλῆ πασᾶ καί καταδικάζεται σέ θάνατο δι᾽ ἀπαγχονισμοῦ. Ὁ σπουδαῖος ἀθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου, στό Βιογραφικόν Σχεδίασμα (ἐκδ. «Βεργίνα», Ἀθήνα, σ. 18) γιά τόν ἀγωνιστή τοῦ ᾽21 Θ. Γρίβα, διασώζει ἕνα χαρακτηριστικό ἐπεισόδιο: «Ὅταν ὁ δήμιος ἐπλησίασε κρατῶν τό σχοινίον, ὁ Γρίβας ἐκάλυψε τήν κεφαλήν του διά τοῦ ἐνδύματός του. Ὁ σατράπης διέταξε τότε τόν δήμιον νά σταθῇ, τόν δέ Θεόδωρον νά πλησιάσῃ· καί τῷ εἶπε: Γιατί σκέπασες τό κεφάλι σου, φοβήθηκες τόν θάνατον; Δέν ἤξερες ὅτι ἀφοῦ ἀκολούθησες τή δουλειά τοῦ πατέρα σου αὐτή θά ἦταν ἡ τύχη σου; 

Δέν φοβήθηκα τόν θάνατο, ἀπεκρίθη ὁ Θεόδωρος, τόν φόβο τόν ἄφησα στήν κοιλιά τῆς μάνας μου, οὔτε θά μείνω χωρίς ἐκδίκησι· καί πατέρα ἔχω καί τέσσερεις ἀδελφούς· μά ντρέπομαι τόν κόσμο πού θά μέ ἰδῇ νά πεθάνω ἔτσι καί ἀπό τά χέρια τέτοιων παληανθρώπων (καί ἔδειξε τούς Γύφτους, οἵτινες συνήθως μετήρχοντο τό ἐπάγγελμα τοῦ δημίου). Ἐζήτησα τόν θάνατο, ὅπου ἔπρεπε, ἀλλ᾽ αὐτός μέ ἀρνήθηκε. Ἡ ἀπάντησις αὕτη τόσην ἐντύπωσιν ἔκαμεν εἰς τόν Ἀλῆ, ὥστε διέταξε νά μήν τόν ἀπαγχονίσωσι, ἀλλά νά τόν ρίψωσιν εἰς τάς φυλακάς».

Αὐτή εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς σημερινῆς Πατρίδας. Ξακουστή, «ὄμορφη, πλούσια, κι ἄπαρτη καί σεβαστή κι ἁγία», στέκεται ἁλυσοδεμένη ἐνώπιον τῶν δημίων της καί κρύβει το πρόσωπό της, ὄχι ἀπό ντροπή -«τιμιωτέρα ἰδιότης στήν οἰκουμένη» δέν ὑπάρχει, Ἑλλάδα- ἀλλά γιά νά μή βλέπει τούς χα-μαίζηλους σατραπίσκους πού τήν «ἀπαγχονίζουν».

Καί τό «ἰκρίωμα», ἡ ἀγχόνη, ἔχει στηθεῖ μές στίς σχολικές τάξεις, ὅπου γιά πρώτη φορά ἀπό ἱδρύσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους κυκλοφοροῦν «βιβλία» -πανέρια μέ ὀχιές- στα ὁποῖα εὐτελίζονται καί γελοιοποιοῦνται τά πολυτίμητα τζιβαϊρικά τοῦ Γένους, ἡ ἀμώμητος Πίστη, ἡ Πατρίδα, οἱ ἐθνικοί ἀγῶνες, ἡ ἐξαίσια Παράδοσή μας! «Γιατί καί κεῖνα πού σεβάστηκεν ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τά πατᾶνε καί πᾶνε νά τά ξεριζώσουνε…

Τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γένους» μοιρολογεῖ ὁ Παπουλάκος (Ἰδιοπροσωπία τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, ἐκδ. «Ἵδρυμα Γουλανδρῆ-Χόρν», Ἀθήνα 1999, σ. 397).

Θά περίμενε κανείς ὅτι τό ᾽21, τά γενέθλια τοῦ κράτους μας, τό ἄφραστον θαῦμα τῆς Θεοτόκου -γιατί θαῦμα τῆς Θεομάνας μας ἦταν ἡ λευτεριά- θά τό προσέγγιζαν «οἱ νάνοι καί οἱ ἀρλεκίνοι, οἱ τροπαιοῦχοι τοῦ ἄδειου λόγου» (Παλαμᾶς), θά τό ἀντιμετώπιζαν μέ τήν πρέπουσα ἱερότητα. Νά, ὅπως τά εὐλογημένα γιαταγάνια καί καριοφίλια τῶν κλεφταρματολῶν: Τοῦ ἀντρειωμένου τ᾽ ἅρματα δέν πρέπει νά πουλιῶνται μόν’ πρέπει τους στήν ἐκκλησιά ἐκεῖ νά λειτουργιῶνται.

Γιατί τό ᾽21 εἶναι τό «ἅγιο Βῆμα» τῆς ἱστορίας μας!! «Ἡ ἑλληνική Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιό πνευματική ἐπανάσταση πού ἔγινε στόν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη... Ἡ σκλαβιά πού ἔσπρωξε τούς Ἕλληνες νά ξεσηκωθοῦν καταπάνω στόν Τοῦρκο δέν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κ’ ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ’ ὅλα, τό ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νά χαλάσει τήν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπό τά θρησκευτικά χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καί σφάζοντας ἤ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδή δέν ἀρνιόντανε τήν πίστη τους γιά νά γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιά τοῦτο πίστη καί πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καί τό ἴδιο πρᾶγμα» (Φώτη Κόντογλου, Ἡ Πονεμένη Ρωμιοσύνη, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθήνα 71989, σ. 275). Γιά κάποιους ὅμως, πού κακῇ τῇ ὥρᾳ, γράφουν καί σχολικά βιβλία Γλώσσας, ἡ Ἐπανάσταση δέν εἶναι «ἁγιασμένη», ἀλλά εὐκαιρία γιά -ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ φράση- «χαβαλέ», γιά σαχλεπίσαχλες ἐπινοήσεις! Εἶναι δυνατόν νά διακωμωδεῖται τό ᾽21; Ἔχουν δικαίωμα κάποιοι νά γελοιοποιοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους;

Στήν Νεοελληνική Γλῶσσα Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -ἀφιέρωμα στό ᾽21 μέ τίτλο «Ἡ παράσταση». Ἀντιγράφω ἕνα ἀπόσπασμα: «...τότε ὁ Βαγγελάκης πού ἔκανε τόν Μπότσαρη καί τόν στένευε ἡ στολή του, ἔσκυψε νά πάρει τά τσαρούχια μου νά μοῦ τά δώσει καί φάνηκε τό σώβρακό του καί τά κορίτσια ἔβαλαν τά γέλια κι ἐκεῖνος τά κλάματα...

Καί ὁ κύριος διευθυντής... ἄρχισε νά φωνάζει:

- Ζήτω ἡ 25η Μαρτίου! καί εἶπε «καί τοῦ χρόνου» κι ὅλοι σηκώσαμε τά χέρια μπροστά καί εἴπαμε καί ζήτω κι ἡ κυρία Οὐρανία φώναξε πάλι προσοχή! καί σταθήκαμε ὅλοι προσοχή καί τραγουδήσαμε τόν ἐθνικό ὕμνο καί γιατί χαίρεται ὁ κόσμος καί χαμογελάει πατέρα; καί φύγαμε νά πᾶμε σπίτι μας νά φᾶμε σκορδαλιά γιά τό καλό τῆς ἡμέρας, νά κοιμηθοῦμε, νά ξυπνήσουμε, νά βάλουμε τά καλά μας καί νά πᾶμε νά ποῦμε χρόνια πολλά τοῦ Βαγγελάκη πού εἶχε τήν ἐθνική ἑορτή του».

(Σέ τέτοια ἀξιοθρήνητη γλῶσσα γραμμένο τό κείμενο - «σπασμένα ἑλληνικά»!! Και στήν ἴδια σελίδα, ἀντί νά μπεῖ μιά εἰκόνα τοῦ ᾽21, ὅπως γιά παράδειγμα ἡ «Ἔξοδος», παρεισέφρησε διαφήμιση γιά το ἐρεβοειδές κινηματογραφικό ἔργο «Ὁ ἄρχοντας τῶν δαχτυλιδιῶν»!!).

Τό ἴδιο χλευαστικό καί ἀνίερο ὕφος συναντοῦμε καί στό «Τετράδιο Ἐργασιῶν» Νεοελληνικῆς Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου (σ. 35). Κείμενο μέ τίτλο «Ἀρχίζουμε πρόβες γιά τήν ἐθνική γιορτή». Ἀντιγράφω καί ἀπό αὐτό τό κουρελούργημα ἕνα ἀπόσπασμα (τά ἀποσπάσματα ἐνίοτε εἶναι καί... ἐκτελεστικά! «Ἐκτελοῦν» καί μαγαρίζουν ἀνυποψίαστες, ἀθῶες παιδικές ψυχές!).

«Τέλεια! Σήμερα στό μάθημα τῆς μουσικῆς ἦταν τέλεια! Γιατί ἀπό αὔριο ἀρχίζουμε πρόβες γιά τή γιορτή τῆς 25ης Μαρτίου. Θά κάνουμε πρόβες μέ τή χορωδία, θά χάνουμε μαθήματα! Ἔχουμε μιά κάπως μικρή χορωδία στό σχολεῖο, καμιά τριανταριά ἄτομα καί ἔχει πλάκα. Τό ρεπερτόριο θά 'ναι τό συνηθισμένο: Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι καί δῶσ᾽του... Ἀπό τώρα ὀνειρεύομαι τίς ὧρες μαθημάτων πού θά χαθοῦν στίς πρόβες. Καί ἡ καλλιτεχνικοῦ, ἡ Βαφιώτη, μᾶς λέει ὅτι θέλει μιά ὁμάδα νά σχεδιάσει κάτι σκηνικά καί κάτι Κολοκοτρώνηδες καί κάτι σημαῖες καί δάφνες. Μέσα! Ὑπολογίζω κι ἄλλες χαμένες ὧρες μαθημάτων...».

Ἐρωτῶ: Πῶς θά μάθει ὁ ἄγουρος νέος μαθητής, πῶς θά τοῦ καλλιεργηθεῖ τό σέβας γιά τό ᾽21 καί ἡ ὑπερηφάνεια γιά τόν ἡρωισμό καί τήν αὐτοθυσία τῶν προγόνων του, ὅταν τοῦ «διδάσκουμε» τέτοιες ἀθλιότητες; Γιατί ὕστερα νά μήν καίουν τήν σημαία μας; Ποῦ εἶναι τά γραμμένα μέ αἷμα «ἀπομνημονεύματα» τῶν πολέμαρχων τοῦ Εἰκοσιένα; Τί ἀπέγιναν οἱ Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι τοῦ Σολωμοῦ, πού τιτλοφόρησε κατ᾽ ἀρχάς τό ἀριστούργημά του μέ τή λέξη Χρέος; Ὁ μεγάλος ἐθνικός ποιητής μας, τό 1842, στίς 25 Μαρτίου μάλιστα, σέ μιά ἐπιστολή του στόν Γ. Τερτσέτη γράφει τοῦτα τά ἐπικαιρότατα λόγια: «...Τί νά εἴπω διά τό παρόν; Ἡ διαφθορά εἶναι τόσον γενική καί ἔχει τόσας βαθείας ρίζας, ὥστε προξενεῖ κατάπληξιν. Ὅταν οἱ αἴτιοι αὐτῆς παταχθοῦν ἐντελῶς εἶναι δυνατή μία ἠθική ἀναγέννησις. Τότε τό μέλλον μας θά εἶναι μεγάλο, ἄν ὅλα στηριχθοῦν εἰς τήν ἠθικήν, ἄν ἡ δικαιοσύνη θριαμβεύσῃ, ἄν τά γράμματα καλλιεργηθοῦν, ὄχι πρός ματαίαν ἐπίδειξιν, ἀλλά πρός ὠφέλειαν τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκην ἀπό ἀνατροφήν καί ἀπό μόρφωσιν ὄχι σχολαστικήν. Θά ἔχωμεν -ἤ μᾶλλον θά ἔχουν τά παιδιά μας- μίαν ἠθικήν ἀναγέννησιν τότε καί τό μέλλον θά εἶναι μεγάλο» (Δ. Σολωμοῦ, Ἅπαντα, ἐκδ. «Μέρμηγκας», σ. 168). Γιά νά ἀνθίσουν τοῦτοι οἱ τόποι, μᾶς κανοναρχεῖ ὁ ποιητής, πρέπει νά «παταχθοῦν» οἱ αἴτιοι καί νά καλλιεργηθοῦν τά γράμματα «πού διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε» (Ἐλύτης). Μόνο ἡ Παιδεία, πού ἀρδεύεται ἀπό τήν Παράδοση τοῦ Γένους, μπορεῖ νά μᾶς σώσει!! Αὐτή ἡ Παιδεία θά ὁδηγήσει στον Ἐπαναγνισμό μας!! Νά ξαναγίνουμε ἁγνοί, ζώντας μέ τά δικά μας ἤθη καί ἔθιμα, μέ τά ρωμαίικα πλούτη καί ὄχι μέ τίς γουρουνοτροφές, τά ξυλοκέρατα τῶν Φράγκων καί τῶν ἡμετέρων Γραικύλων τῆς σήμερον!!

Παραπέμπω καί σ᾽ ἕνα ἀκόμη πονήρευμά τους, στήν Στ´ Δημοτικοῦ αὐτή τήν φορά, στήν Γλῶσσα (β´ τεῦχος, σ. 105). Ἐδῶ λογοκρίθηκε ὁ περίφημος λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στήν Πνύκα. Λέει σέ μιά ἀποστροφή τοῦ λόγου ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ: «Οἱ παλαιοί Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τήν διχόνοιαν καί ἐτρώγονταν μεταξύ τους, καί ἔτσι ἔλαβαν καιρό πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι καί τούς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν οἱ Μουσουλμάνοι. Οἱ ἔμποροι καί οἱ προκομμένοι...». Μετά τήν λέξη «Μουσουλμάνοι», ὁ ἥρωας εἶπε καί κάποια ἄλλα πράγματα: «Καί ἔκαμαν ὅ,τι ἠμποροῦσαν διά νά ἀλλάξῃ ὁ λαός την πίστιν του. Ἔκοψαν γλῶσσες εἰς πολλούς ἀνθρώπους, ἀλλ᾽ ἐστάθη ἀδύνατο νά το κατορθώσουν. Τόν ἕνα ἔκοπταν, ὁ ἄλλος τόν σταυρό του ἔκαμνε». Ἀλλά τό κομμάτι αὐτό λογοκρίθηκε, διότι θά πικραθεῖ ὁ ἀπέναντι «φίλος»...

Στά δέ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» τῆς Γ´ Γυμνασίου, στίς σ. 46-48, συμπεριέλαβαν καί ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τά Ἀπομνημονεύματα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Λές «δόξα σοι ὁ Θεός»! Ὅμως... ἀπό τό ἀκατέργαστο αὐτό διαμάντι, ἐντόπισαν -οἱ τυμπανιαῖοι ἀποφορᾶς πατριδομάχοι- τό σημεῖο ὅπου ὁ Μακρυγιάννης γράφει κάτι ἐναντίον τοῦ Κολοκοτρώνη: «Οἱ ἄρχοντές μας, οἱ ἀρχηγοί μας ἔγιναν “Ἐκλαμπρότατοι”... ἔγινε ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ ἄλλοι συγγενεῖς καί φίλοι, πλούσιοι ἀπό γές (χωράφια), ἀργαστήρια, μύλους... Ὅταν ὁ Κολοκοτρώνης καί οἱ σύντροφοί του ἦρθαν ἀπό τή Ζάκυνθο, δέν εἶχαν οὔτε πιθαμή γῆς...». Ὁ Μακρυγιάννης σέ ἄλλα πενήντα σημεῖα ἐπαινεῖ τόν Κολοκοτρώνη, ἀλλά αὐτό ἔπρεπε νά μπεῖ! Γιατί; Γιά νά μειώσουν τούς ἥρωες, νά τούς εὐτελίσουν! Ὁ ἥρωας, ὅπως καί ὁ ἅγιος, πού πολλές φορές στήν ἱστορία μας ταυτίζονται, εἶναι «ἐπικίνδυνα» πρότυπα γιά τούς νέους!! Ὁ δειλός καί πειθήνιος νεοραγιάς τῶν Μνημονίων εἶναι προτιμότερος. Μιλᾶμε σήμερα ὅλοι μας γιά Κρίση. Ὅμως ἡ πραγματική κρίση, αὐτή πού θά κρίνει καί τό μέλλον μας, ὡς λαοῦ ἱστορικοῦ, σοβεῖ μές στίς σχολικές αἴθουσες!! Ἄν συνεχιστεῖ τό κακό θά χαθεῖ μιά ὁλόκληρη γενιά!! Ἡ νέα Τουρκοκρατία, μέσῳ τῆς Ἐκπαίδευσης καί τῶν ἀδιάφορων δασκάλων καί καθηγητῶν -ὑπάρχει πάντοτε ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη- ἀνδρεῖ τούς Γενίτσαρους τοῦ μέλλοντος, τοῦ πολύ κοντινοῦ μας!! Ἐσχάτη ὥρα ἐστί, «νά μιλήσουμε, νά ’νεργήσουμε κι ὅ,τι θέλουν ἄς μᾶς κάμουν».

«Ἄν ἡ παροῦσα γενεά δέν ἐνδυναμωθεῖ ἀπό ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ καί μάλιστα πρός τόν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καί τῶν ἠθῶν μας, θά εἶναι δυσοίωνο τό μέλλον τῆς Ἑλλάδος καί ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη» ἔγραφε σέ ἐπιστολή του πρός τόν Μισαήλ Ἀποστολίδη ὁ πρῶτος καί τελευταῖος Ὀρθόδοξος Ρωμιός Κυβερνήτης τῆς πατρίδας μας, Ἰωάννης Καποδίστριας (Ἰω. Τσάγκα, Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική ἀγωγή στό ἐκπαιδευτικό ἔργο τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, ἐκδ. «Κυριακίδη», σ. 174). Καί μιά καί σήμερα τό ἔνδοξο τοῦτο ἁλωνάκι, ἡ κατασυκοφαντημένη πατρίδα μας, εἶναι ζωσμένη ἀπό τίς «ἀλώπεκες τοῦ σκότους» (Εὐ. Βούλγαρης), τούς Φράγκους, καί τό ἐξ ἀνατολῶν θηρίο πάλιν μαίνεται, νά κλείσω μέ τό ἡρωικότερο ἐπεισόδιο τοῦ Ἀγώνα, τήν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, πού μᾶς διδάσκει πῶς σώζονται τά ἔθνη (τό κείμενο δημοσιεύτηκε στό θαυμάσιο περιοδικό «Χριστιανική Βιβλιογραφία», τοῦ πολυσέβαστου Στυλιανοῦ Λαγουροῦ. Εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ν. Βούλγαρη Τό Μεσολόγγι τῶν Ἰδεῶν, ἑρμηνεία τῆς ἀπόφασης τῆς Ἐξόδου):

«Ἦταν πρωί, Σάββατο τοῦ Λαζάρου 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, ὅταν συγκροτήθηκε τό νεκροδόξαστο ἐκεῖνο συμβούλιο ἀποφάσεως. Ἦταν ἕνα συμβούλιο θανάτου. Οἱ καπεταναῖοι εἶχαν ἀναλάβει νά διερευνήσουν μέ ἀνιχνευτές τήν ὕπαρξη μυστικοῦ δρόμου - διόδου γιά ἀκίνδυνο πέρασμα τῶν Ἐλεύθερων Πολιορκημένων στήν ἐλευθερία. Κανένας ὅμως δέν ἔφερε ἐλπιδοφόρα πληροφορία. Οἱ λόχμες καί οἱ στενωποί φυλάγονταν ἄγρυπνα ἀπό τούς πολιορκητές σέ βάθος χώρου καί τόπου. Γενική ἦταν ἡ κατήφεια καί ἡ σιωπηλή θλίψη. Τή σιωπή τῆς στιγμῆς ἔσπασε ἡ βροντώδης καί σταθερή ἔκρηξη τοῦ τρανοδύναμου ἀρχηγοῦ τῆς Φρουρᾶς, τοῦ Θανάση Ραζη­Κότσικα:

- Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!

- Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καί δέν τόν λές τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.

- Εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει».

Μόνο ἄν ἀνεβοῦμε τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόν Γολγοθᾶ, θά ἀντισταθοῦμε ὡς λαός καί ὡς κράτος.

Δημήτρης Νατσιός

25η Μαρτίου: Η γιορτή που ενοχλεί

Η 25η Μαρτίου είναι η ιστορική ημερομηνία με την οποία γιορτάζουμε την επέτειο της απελευθερώσεώς μας αλλά και την ίδρυση ουσιαστικά του Νεοελληνικού Κράτους. Είναι μια ημερομηνία που το νεοελληνικό κράτος αρχίζει να δημιουργείται στη Νότιο Ελλάδα μετά από 400 χρόνια δουλείας, και αργότερα, το 1912 και εξής, επεκτείνεται στην Βόρειο Ελλάδα όπου η δουλεία ήταν 500 χρόνια. Το νεοελληνικό όμως κράτος δεν μπόρεσε να ελευθερώσει τα υπόλοιπα αλύτρωτα εδάφη μας, όπου η δουλεία έφθασε μέχρι και 900 περίπου χρόνια, αφού με τη Μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 χάθηκε οριστικά η Καππαδοκία και οι γύρω της περιοχές. Το δε χειρότερο, το 1923, έσβησε κάθε ελπίδα για επανάκτηση των αλυτρώτων εδαφών μας, με την έξοδο των Ελλήνων μια για πάντα από τα εδάφη τους. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ελευθερώσουμε και την πρωτεύουσά μας την Κων/πολη με μοιραίες συνέπειες για την μετέπειτα πορεία μας.

Είναι λοιπόν ότι πιο ιερό και ότι πιο σημαντικό για τη χώρα μας αυτή η επέτειος. Αν την καταργήσουμε ουσιαστικά καταργούμε το Νεοελληνικό Κράτος, την ταυτότητά μας, την ιστορία μας και βυθιζόμαστε στην λήθη και στην αγνωσία της κρατικής οντότητάς μας και της εθνικής αυτοσυνειδησίας μας.

Μετά την απελευθέρωση κάναμε ένα μεγάλο λάθος· δεν προσέξαμε κι ενώ διώξαμε τους Τούρκους βάλαμε στον τράχηλό μας τους Φράγκους. Για να ισχυροποιηθεί το νέο κράτος και να διασφαλιστεί οριστικά από την επιβουλή των Τούρκων, αγκαλιάσαμε τους Ευρωπαίους παράφορα και τους θεοποιήσαμε. Τον πρώτο ορθόδοξο, πατριώτη, μορφωμένο, ικανό και αφιλάργυρο ηγέτη μας, το Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος θέλησε να διασώσει την ιδιαιτερότητα και την ιδιοπροσωπία του νέου κράτους φροντίσαμε να τον ξαποστείλουμε. Και αρχίσαμε το μεγάλο έργο· το έργο που ήταν μεγαλύτερο και από την απελευθέρωσή μας. Να γίνουμε Ευρωπαίοι! Στα ήθη, στα έθιμα, στον πολιτισμό, στην θρησκεία. Αποκομμένοι πλέον από την καθ’ ημάς Ανατολή αρχίσαμε να καταστρέφουμε τα μοναστήρια μας, να θάβουμε την Ρωμιοσύνη, ν’ αρνούμαστε τον πολιτισμό και την πίστη μας και το σπουδαιότερο αρχίσαμε να δανειζόμαστε από τους μεγάλους ευεργέτες μας τους Φράγκους. Αυτό ήταν και το μόνιμο δηλητήριο που διαπότιζε έκτοτε τον εθνικό οργανισμό μας με αποτέλεσμα να πούμε πολλές φορές το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Κλαίει και οδύρεται ο Ιωάννης Μεταξάς, στο Ημερολόγιο του, διότι ενώ δίναμε στους Άγγλους τόκο 40% το 1936, γι’ αυτά που είχαμε δανεισθεί, και ενώ τους υποσχέθηκε ήδη από το 1939 ότι θα βγει στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μαζί τους, αυτοί παραμονές της εξόδου μας στον πόλεμο ζητούσαν αύξηση του επιτοκίου σε 65% και συγχρόνως λιγοστεύανε συνεχώς τις εισαγωγές προϊόντων από την Ελλάδα. Αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, απείλησε στον βασιλιά ότι θα παραιτηθεί αν τον πιέσουν και μεσούντος του πολέμου αναγκάσθηκε να τους δώσει 43%. Αυτή ήταν και είναι η αγάπη των Ευρωπαίων εταίρων μας. Να μη τα ξεχνάμε αυτά.

Το άλλο όμως που δεν προσέξαμε, το πιο σπουδαιότερο και σοβαρότερο, είναι ότι στην προσπάθειά μας να γίνουμε Ευρωπαίοι, για να ισχυροποιηθούμε και να προοδεύσουμε, αρχίσαμε να πτωχεύουμε και πνευματικά. Άρχισε η ψυχή μας σιγά-σιγά ν’ απομακρύνεται από τις εθνικές και ορθόδοξες παραδόσεις μας. Άρχισε να μπολιάζεται με αλλότρια ήθη και έθιμα. Άρχισε ο πολιτισμός μας να φραγκεύει και εμείς να χαιρόμαστε γι’ αυτό. Κι ενώ ξεπουλούσαμε τα τίμια και ιερά της φυλής μας γεμίζαμε αγαλλίαση και ευφροσύνη.

Έτσι, συνεχίζοντας την προσπάθεια μας να ενταχθούμε στη Δύση, το 1961 μπαίνουμε στο Ν.Α.Τ.Ο., το 1979 στην Ε.Ο.Κ. και το 2001 προσχωρούμε στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Απεμπολήσαμε στην προσπάθεια μας αυτή όλα τα πιστεύω μας και όλα τα δόγματα μας, κρατώντας μόνο ένα, το «ανήκουμε εις την Δύσιν».

Οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες κι αυτοί σιγά-σιγά προσχωρούν στη νέα ιδεολογία. Από το 1902 και κυρίως από το 1920, χάριν της επιδιωκομένης προσεγγίσεως με την Ευρώπη, οι αιρέσεις του παπισμού και του προτεσταντισμού καλούνται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο «μεγάλες του Χριστιανισμού αναδενδράδες». Παραβλέποντας το Πατριαρχείο όλα τα θεολογικά και ιστορικά δεδομένα όπως και τις αντιρρήσεις των άλλων πατριαρχείων και αυτοκεφάλων Εκκλησιών προσπαθεί να προσεγγίσει τους ετεροδόξους χριστιανούς της Δύσεως με κριτήρια καθαρά κοινωνικά, πολιτικά και ωφελιμιστικά. Το 1920 ο τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου Δωρόθεος προτείνει την ίδρυση «Κοινωνίας των Εκκλησιών» στα πρότυπα της «Κοινωνίας των Εθνών» που μόλις έχει ιδρυθεί. Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει θεολογική βάση ή εκκλησιαστική αναγκαιότητα. Απλώς για να αντιμετωπισθούν τα δεινά του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και φυσικά, εννοείται χωρίς να λέγεται, τα δεινά του Πατριαρχείου.

Η εκκοσμίκευση του Πατριαρχείου διαβρώνει και την Εκκλησία της Ελλάδος η οποία προσχωρεί σιγά-σιγά στον οικουμενισμό. Φθάνει στο ζενίθ το 2001, όταν η εκκλησία της Ελλάδος για να βοηθήσει το κράτος στον ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, επί του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, υποδέχεται τον Πάπα σαν αρχηγό εκκλησίας και αναγνωρίζει τον παπισμό με όλες τις αιρέσεις του ως εκκλησία. Και το 2007 επίσης, όταν σε εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου επί τη επετείω της 25ης Μαρτίου η ένδοξη και εθνική και αγία επανάσταση της 25ης Μαρτίου συσχετίζεται με την ίδρυση της Ε.Ο.Κ. στις 25 Μαρτίου του 1957. Εμβρόντητοι έμειναν οι πάντες όταν άκουσαν την ημέρα της εθνικής και θρησκευτικής μας παλιγγενεσίας να υμνείται η Ε.Ο.Κ. και μάλιστα με εγκύκλιο της Συνόδου. O tempora o mores! Εις «οίους καιρούς τετήρηκας ημάς Κύριε»! Ο εκδυτικισμός της Ελλάδας να προωθείται εν τέλει από την ηγεσία της Εκκλησίας και μάλιστα από αρχιεπίσκοπο που έβαλε συνεχώς εναντίον των Ευρωλιγούρηδων!

Μη ξεχνάμε ότι και η μοιραία σύγκρουση Βαρθολομαίου-Χριστοδούλου ως βασική αιτία είχε ποιος θα εκπροσωπεί την Ορθοδοξία στην Ε.Ο.Κ. και φυσικά ποιος θα χειρίζεται τα εξ αυτής κονδύλια.

Παρόλη αυτή την κατάπτωσή μας και την Ευρωτρέλλα μας, η θρησκευτική και εθνική μας συνείδηση δεν έχει μαραθεί εντελώς. Τα σχολεία μας μέχρι και σήμερα είναι γεμάτα με εικόνες των ηρώων του 1821. Δοξολογίες και παρελάσεις συνεχίζουν να γίνονται και πανηγυρικοί να εκφωνούνται. Οι εθνικές ενδυμασίες μας έχουν την επίσημη παρουσία τους κατά τις μέρες αυτές. Οι υποθήκες των αγωνιστών του ’21 όπως και τα λάθη τους έρχονται να μας φρονηματίσουν και να μας διδάξουν. Το δηλητήριο του εκφραγκισμού μας όμως παραμένει και οι διεθνείς και εγχώριοι βάτραχοι του πλήρους εκδυτικισμού μας κοάζουν συνεχώς. Να καταργηθούν τα βιβλία της ιστορίας μας, οι παρελάσεις μας, οι σχέσεις του Έθνους μας με την Εκκλησία, να μεταρρυθμισθούν τα νεοελληνικά αναγνώσματά μας…

Και φθάσαμε στο σωτήριο έτος 2010. Για άλλη μια φορά ανακαλύψαμε ότι πτωχεύσαμε. Ότι είμαστε υπόδουλοι και εξαρτημένοι από τους Φράγκους αδελφούς της Ε.Ο.Κ. Και αρχίσαμε να προσπαθούμε, όχι πως θα γίνουμε οικονομικά ανεξάρτητοι, αλλά πως θ’ αποκτήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους για να μας ξαναδανείσουν. Πως θα συνεχιστεί η υποδούλωσή μας. Και με ευκαιρία την πτώχευσή μας τα ξεπουλούμε όλα σε τιμή ευκαιρίας. Για πρώτη φορά τολμούν οι ιταμοί και αναίσχυντοι ηγέτες μας να καταργήσουν τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στις πρεσβείες και τις κοινότητες του εξωτερικού για…λόγους οικονομικούς. Για πρώτη φορά τολμούν να σταματήσουν τις παρελάσεις των μηχανοκινήτων τμημάτων του στρατού όπως και τις πτήσεις των αεροπλάνων για τον ίδιο λόγο. Για καρναβάλια, για πολιτιστικές εκδηλώσεις χαμηλού επιπέδου, για μεταδόσεις ολυμπιακών αγώνων, καλλιτεχνικού πατινάζ, για διαγωνισμούς τραγουδιών Γιουροβίσιον, για επιχορηγήσεις κομμάτων και πολιτικών, για γιορτές δημοκρατίας και δεν συμμαζεύεται ΕΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ οι αναίσχυντοι. Για την ημέρα της Εθνικής Εορτής μας δεν έχουν;

Αιδώς Έλληνες πολιτικοί! Και αιδώς Έλληνες που αφήνετε τους ηγέτες μας ν’ ασελγούν κατ’ αυτό τον αισχρό και ελεεινό τρόπο πάνω στο ιερό και όσιο και άχραντο Σώμα της πατρίδας μας.

Του Αρχιμανδρίτη Μελέτιου Βαρδαχάνη

http://nefthalim.blogspot.gr

Προσευχή υπέρ των εχθρών

Κήρυγμα του Πατρός Νεκταρίου του Αγιορείτου σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Όμιλος Φίλων Αγίου Όρους "Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης", στην Λέσχη Φρουράς Αξιωματικών Θεσσαλονίκης στις 31 Μαρτίου 2014.

-Προσευχή υπέρ των εχθρών, ειρήνη στην καρδιά και αγάπη Χριστού

-Αν δεν μετανοήσουμε, θα μας ταρακουνήσει γερά ο Κύριος

http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr

Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πίσω από κάθε καλό στέκει ο Αγαθός, ο Πανάγαθος. Αυτός δίνει τις δυνάμεις, Αυτός ωθεί τον άνθρωπο να πράττει το καλό. Εάν κάνει ο άνθρωπος το καλό, είναι σημάδι ότι πνευματικά ενώθηκε με τον Μόνο Αγαθό, με τον Θεό, τόσο ενώθηκε, ώστε μέσα του όλες οι πνευματικές δυνάμεις γεννιούνται από τον Θεό, εκπορεύονται από τον Θεό.

Δεν υπάρχει καλό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον Θεό. Αλλά το αυτόδεν υπάρχει κακό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον διάβολο. Από την πράξη του κακού στην ψυχή σηκώνεται κάποια μαύρη ομίχλη, που επισκιάζει τον Θεό από την πνευματική όραση, ώστε ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Θεό, ούτε στον εαυτό του ούτε επάνω απ’ τον εαυτό του, ούτε στον κόσμο ούτε επάνω από τον κόσμο.

«Ο κακοποιών», ποιεί το κακό επειδή είναι πάντα, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε πνευματική επαφή με τον δημιουργό του κακού. Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός. Οι κακοί άνθρωποι είναι κατά κανόνα άθεοι, δημόσια ή μυστικά. Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί. Αλλά, ο άθεος δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλό, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι’ αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό: με τον Θεό και Κύριο Χριστό. Είναι αληθινός δι’ όλων των αιώνων ο θείος λόγος του Σωτήρα: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. Ιε΄, 5). 

Πηγή: π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ

http://makkavaios.blogspot.gr

Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ

ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟ ΛΑΖΑΡΗ

Πρώτος Διάλογος

- Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;

- Είναι ένα ευλογημένο μέρος, χαρούμενο, έχει ποτάμια με νερά μέσα. Τόπος απέραντος, χωρίς κόπο, χωρίς στενοχώρια. Ανάπαυση ψυχής, ελευθερία πνεύματος. Καί θα χαίρεσαι εκεί, δεν θα κλαις, δεν θα πονάς. Χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη ψυχών. Εκεί μέσα μπαίνουν όσοι φύλαξαν εδώ τη ζωή τους στην καθαρότητα.

- Καί τί είναι ή Χάρις του θεού;

- Δύναμις! Απέραντος δύναμις! Είναι εδώ στη γη καί καλύπτει τον Ουρανό. Ή Χάρις του θεού μπορεί να χτίσει τη γη καί εν ριπή οφθαλμού να τήν γκρεμίσει, να χαθεί. Γιατί ή Χάρις είναι δύναμις καί αλλάζει το Σύμπαν.

- Γι' αυτό βλέπουμε τις μεγάλες καταστροφές από τη μία στιγμή στην άλλη;

- Αυτά να τά προσέχετε, γιατί, όταν ό Κύριος τραβήξει το βλέμμα Του από μία περιοχή, αλλάζει λειτουργία.

- Καί θα γίνουν καί άλλα κακά;

- Καί άλλα ακόμα.

- Γιατί, Γέροντα;

Γιατί αυτό είναι θεϊκό πράγμα. Γι αυτό πρέπει να προσέχουμε τη ζωή μας να μη πέφτουμε σε λάθη απρόσεκτα, ακανόνιστα.

_ Δηλαδή;

Να μη φεύγει ο άνθρωπος από τον εαυτό του του καί πέφτει στη σάρκα.

Μα γέροντα σάρκα είμαστε.

Σάρκα είσαι μα πρέπει αν κανονίσεις ποιος θα μπει σε αυτή τη σάρκα.

Δηλαδή για την μοιχεία και τη πορνεία μου λες;

Ναι στα παράλογα.

Εκεί έρχεται ο θυμός του θεού.

-Ακριβώς! Ακριβώς εκεί έρχεται ό θυμός του θεού.

-Αν κάποιος δεν πέφτει στα σαρκικά, αλλά τά κάνει με το μυαλό του, τί γίνεται;

- Είναι πιο ελαφρύ καί τον συγχωρεί ό θεός. Αλλά, αν μπει στο μυαλό, τότε σίγουρο είναι ότι θα κατεβεί στην καρδιά καί τότε θα κάνουμε την πράξη. Είναι πολύ δύσκολο να μή γίνει, αν κάτσει στο μυαλό. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε τούς φεγγίτες τής ψυχής [τά μάτια], γιατί από εκεί μπαίνει ή αμαρτία.

- Γέροντα, τώρα τί συμβαίνει;

- Τώρα είναι κρίση, δεν ακούνε οι άνθρωποι. Κλίνουν περισσότερο στην κακία, είναι δύσκολο να συμμαζευτούμε πάλι, να έχουμε ένα παράθυρο, μια πόρτα στην καλοσύνη, στην Αγάπη. Βλέπεις, είναι πρόβλημα σοβαρό.

-Έρχεται κανένα μεγάλο κακό;

-Οπωσδήποτε θα φανούν καί ουαί καί αλίμονο.

- Καί σέ μάς, στην Ελλάδα;

- Ναι, στην Ελλάδα, θα ’χουμε συμφορά. Αρρώστιες. Μέσα στις πόλεις θα σαρώσουν αρρώστιες.

- Μόνο; Τίποτε άλλο;

- Προς το παρόν. Δεν θέλεις άλλο χειρότερο από αρρώστια.

- Πες μου κάτι ακόμη, σέ παρακαλώ. Αυτή ή διάθεση, να συγχωράμε τούς εχθρούς, έρχεται σιγά-σιγά, με τήν προσευχή;

- Έρχεται. Πρέπει να λες: «Αφού ό Κύριος το βάζει μέσα στην καρδιά μας καί μάς διατάσσει, πρέπει να το εφαρμόζουμε εμείς ανάλογα, δηλαδή να το θεωρούμε κτήμα τής καρδιάς μας». Ότι απρόοπτο καί να συμβεί, εσύ να μην πάρεις ποτέ απόφαση να κάνεις του άλλου κακό, ούτε κουβέντα ούτε βρισιά να μην του πεις, γιατί πέφτει «ξύλο» μετά την απόφαση αυτή καί ηρεμία δεν βρίσκεις. Καί Εκείνος τότε θα θεραπεύσει.

-Αν δεν τοΰ κάνουμε κακό, αλλά το κρατάμε μέσα μας καί ας μάς πικραίνει, δεν είναι συγχωρητικοτητα αυτό;

-Όχι, πρέπει να βγει από μέσα μας. Να πούμε: «θεέ μου, συγχώρησε εμένα πρώτα, γιατί καί εγώ έχω κάτι καί φταίω, καί συγχώρησε καί τον Αμβρόσιο, πού μου έκανε κακό. Μην τον πονέσεις καί συγχώρησε τις αμαρτίες του. Αν το πεις αυτό με τήν ψυχή σου, τότε συντελείται ένα Μυστήριο. Μυστήριο ολόκληρο! Γιατί αυτό θέλει ό θεός, να καθαρίσει ή δική σου καρδιά καί να συγχωρεθεί καί ό άλλος.

- Δηλαδή, ή συγχώρεση πρέπει να είναι από καρδιάς;

- Ακριβώς! Με επίγνωση. Αν το καταλάβεις καί το κάνεις, σώθηκες. Γιατί μπορεί να λες «εγώ δεν θέλω να του κάνω κακό», αλλά μέσα σου να μένει το μίσος καί ή κακία να λες ότι συγχωρείς, αλλά μέσα σου να τον μισείς τον άλλον. Αυτό είναι το χειρότερο. Κατάλαβες; θα πεις: «θεέ μου, βγάλε από μέσα μου το μίσος». Τέρμα.

- Αυτή ή κατάσταση είναι το πιο καλό πού μπορεί να γίνει στον άνθρωπο;

- Βεβαίως! Μέσα στη ζωή οπωσδήποτε θα έρθουν τέτοια πράγματα κακίας. Αλλά εμείς αμέσως θα τά ρυθμίζουμε αλλιώς.

- Γέροντα, αν κάποια στιγμή κάποιος μάς κάνει ένα κακό, δεν είναι ανθρώπινο για κάποιο διάστημα -μία ώρα ή μία εβδομάδα- να νιώθουμε άσχημα απέναντι του;

- Μπορεί εκείνη τήν ώρα να μην έχεις τη δύναμη να τον συγχωρέσεις, αλλά, άμα περάσει ή μπόρα του θυμού, θα βρεις τον δρόμο καί θα πεις: «Ό Κύριος τι λέει; Να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου πού σου έκανε κακό καί να τον συγχωρήσεις». Αυτό είναι εντολή, παράγγελμα από τον Ουρανό. Να συγχωρήσουμε! Δεν σου λέω, εκείνη την ώρα είσαι εξαγριωμένος από θυμό, αλλά, άμα περάσει μία μέρα, περάσουν δύο μέρες καί ειρηνεύσει μέσα το πράγμα καί έρθεις καί δεις τον εαυτό σου, τότε θα πεις: «Αφού ό Κύριος παραγγέλλει καλοσύνη καί Αγάπη, αυτό θα βαδίσω». Όχι στην εκδίκηση! Όχι, άμα σου κάνει ένα κακό, να πάς να του κάνεις δέκα κακά. 

Όχι! Συγγνώμη καί συγχώρεση, καί εμείς θα βρεθούμε μέσα στην ανάπαυση τής ψυχής, θα μάς δικαιώσει ό θεός. Δεν είναι δύσκολο αυτό, αλλά δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Δεν είναι δύσκολο. Επειδή είμαστε μπλεγμένοι μέσα στα πράγματα τής γης, δεν συγχωρούμε εύκολα. Κατάλαβες;

Αν μαλώνεις, παιδάκι μου, πάς το βράδυ καί λες : «Συγχώρεσε με, πού σου έκανα κακό, πού σέ έβρισα, είπα λόγια για σένα». Εκεί είναι το μυστικό, αυτό να καταλάβεις. Αν δεις που θα πάς, θα τρίβεις τά μάτια σου από εδώ καί πέρα. Εσύ δεν θα κλαις καθόλου μετά. Ανάπαυση τής ψυχής σου από εδώ, καί μέσα στον Παράδεισο τραβάει ή ψυχούλα σου.

-Όταν γίνεται κάτι βαρύ καί δεν αντέχω, είναι καλό να πω: «θεέ μου, δεν μπορώ, βοήθα με»;

- Ναι, αυτό θα πεις: «θεέ μου, βοήθησέ με». Καί θα σέ βοηθήσει ή Χάρις του θεού καί θα βρεις τον δρόμο. Μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς τη Χάρη του θεού. Πες: «Έλα, Κύριε, γιατί έχω αυτή τήν ώρα τρικυμία μέσα στα πάθη μου». 'Άμα είναι σοβαρό το θέμα, ό εχθρός, πού είναι εκεί, σου λέει στον λογισμό: «Πήγαινε, κάνε του κακό! Σκότωσέ τον!».'Άμα τον ακούσεις, καταστράφηκες. Έχασες τον στόχο σου.

- Πες μου κάτι για τη φιλανθρωπία.

- Πάς κάτω στην Αθήνα σέ κάποιον καί του προσφέρεις ένα φύλλο από το δέντρο. Καί του λες: «Πάρε αυτό το φύλλο». Τούτο να είναι βγαλμένο μέσα από τήν καρδιά σου, γιατί αλλιώς δεν έχει άξια. Κατάλαβες; Σου λέει να εκτελείς τήν εντολή του θεού, πού είναι ή εντολή τής αγάπης. Δεν έχει άξια αν είναι μία δεκάρα, αλλά ή διάθεση εκείνου πού κάνει τήν κίνηση, ή διάθεση τής καρδιάς.

- Δηλαδή, όλα έχουν ουσία, όταν γίνονται καρδιακά;

- Ναι, από τήν καρδιά, δηλαδή από τον θεό ξεκινά. Καί να, γι’ αυτό το πορτοκάλι πού μάς έφερε αυτός, ό θεός θα του δώσει εκατό πορτοκάλια. Για σκέψου, παιδί μου!

- Πάτερ μου, να σου δώσω με τήν καρδιά μου ένα εκατομμύριο, να βρω εκατό;

- Ακριβώς, εκατό θα σου δώσει ό Κύριος, αν δώσεις ένα με τήν καρδιά σου. Όμως χωρίς τήν αίσθηση συμφέροντος, να το θυμάσαι. Δεν είναι ψέματα, ούτε παραμύθια. Όχι! Όχι!

- Ή Γερόντισσα Παρθενία αυτά τά ήξερε;

- Τί ήταν αυτή! Είχε τόση επίγνωση, για να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της, πού δεν λέγεται. Εγώ δεν τήν έφτανα ούτε στα νύχια της. Αλλά αυτή είχε έργο. Τήν ήξερα τήν πορεία της.

- Γέροντα, ποιός άκουγε πιο πολύ τον άλλο καί έκανε υπακοή, εσύ ή εκείνη;

-Εγώ πιο πολύ, τις περισσότερες φορές. Είχε ένα πνεύμα σοφίας, πού σπάνια μέσα στους χριστιανούς να βρεις τέτοια κατάσταση, να ταιριάζει ή θεότης με τον άνθρωπο. Δεν είχε δεκάρα στην τσέπη της, αλλά δεν πέρασε φτωχός πού να μην του δώσει. Καί να σου πω ένα πράγμα μυστήριο; Ποτέ δεν τής έλειψαν τά λεφτά. Τά σκορπούσε, αλλά είχε καλοσύνη, φιλανθρωπία, ελεημοσύνη. Έτσι ήταν από παιδί ή ψυχή της. Αυτά είναι γεγονότα, τήν έχω ζήσει σαράντα χρόνια! Ποτέ δεν είχε λεφτά, αλλά κάθε μέρα ήταν φορτωμένη. Πίστευε τόσο πολύ, πού δεν λέγεται ή πίστη της στον Χριστό καί στη χριστιανική πορεία.

- Γέροντα, υπάρχουν σήμερα Άγιοι;

- Ναι, παιδί μου, καί βέβαια υπάρχουν. Υπάρχουν λίγοι. Αυτοί μόνο μάς κρατάνε με τις προσευχές τους.

- Καί ποιός είναι Άγιος;

-Άγιος είναι αυτός πού συγχωρεί από καρδιάς. Γιατί οι Άγιοι, πού τούς έχουμε μέσα στην εκκλησία καί τούς προσκυνούμε, ξέρεις αυτό το έργο τής συγχώρεσης πώς το μεταχειρίζονταν; Δεν λέγεται. Αυτοί συγχωρούσανε καί αγωνίζονταν κιόλας, κάνανε προσευχή καί αγώνα συμφιλίωσης με επίγνωση θεϊκή, όχι ανθρώπινα πράγματα. 'Άμα ξέρεις γιατί γίνεται ή διόρθωσης, απαλλάσσεσαι εσύ από όλα τά γήινα πράγματα τής κακίας καί έρχεται ή Χάρις καί αγιάζει.

- Αν σκοτώσουν τον αδελφό σου, πώς γίνεται να συγχωρείς τον φονιά από καρδιάς;

- Είναι πολύ δύσκολο. Αλλά έχουμε παραδείγματα στην εκκλησία προς μίμηση: τον Άγιο Διονύσιο.

- Ναι, αλλά αυτός ήταν Άγιος. Εμείς;

- Ναι, αυτός ήταν προχωρημένος πνευματικά. Αλλά καί εμείς εκεί πρέπει να βλέπουμε. Όχι, επειδή είμαστε σέ πιο κάτω επίπεδο, αν ένας έκανε κακό, εμείς να μή θέλουμε να συγχωρήσουμε καί να θέλουμε εκδίκηση. Όχι εκδίκηση! Ακοής; θέλεις να εκδικηθείς; Άσε στον θεό το έργο αυτό. Χωρίς όμως να του το ζητήσεις, γιατί τότε περιέχει τήν κακία. Απλά, άσε τον θεό. Ό Κύριος θα το τακτοποιήσει καί θα σέ βγάλει εσένα κύριο τής κατάστασης. Καί σου λέει: «Ας’ το εσύ καί εγώ είμαι έδώ». Αν πιστεύεις, βέβαια, γιατί, αν δεν πιστεύεις... Έ! Τόσο είναι λεπτά τά πράγματα αυτά. Βέβαια, ταράσσεσαι εσύ από το μίσος, όμως όχι, θα το βγάλεις από μέσα σου, γιατί εσύ κανονίζεις αυτό για τήν ψυχή σου. Κατάλαβες; Να δεις πόση είναι ή διαφορά μεταξύ καλοσύνης καί μίσους.

- Εκείνος πού συγχωρεί πραγματικά τί αισθάνεται μέσα στην καρδιά του;

- Αγαλλίαση ψυχική. Δεν λέγεται ή ικανοποίηση. Σαν να του δώσανε πεντακόσια εκατομμύρια καί τον Παράδεισο να μπει. Εκείνος πού συγχωρεί τον πταίοντα, αυτό γίνεται. Ακούς; Δοκίμασέ το καί θα το δεις. Αλλά με τήν καρδιά σου. Γιατί ό Κύριος είναι μες στην ψυχή μας, ό Δημιουργός ό ίδιος πού μάς έπλασε καί ξέρει αν είναι αλήθεια ότι θέλεις να συγχωρήσεις. 'Άμα έχεις κρυφό εγωισμό καί λες «θέλω να τον συγχωρέσω, αλλά δεν μπορώ», εκεί είσαι μπερδεμένος ακόμα μέσα σου, κατάλαβες; θέλει καθαρά να συγχωρήσεις τον εχθρό σου.

Ο άγιος Νεκτάριος ήταν ένας. Συγχωρούσε τους πάντες . αυτός έτσι ήταν. Συγχωρούσε πραγματικά τους πάντες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΑΝΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΤΟΜΟΣ 2

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Με αγάπησες τόσο που δεν άξιζα

Σε ευχαριστώ Κύριε γι΄αυτόν τον χρόνο.

Με αγάπησες τόσο που δεν άξιζα. Με ελέησες τόσο που με συγκλονίζει η ελεημοσύνη Σου. Τα σφάλματά μου ήσαν αρκετά και σ’ αυτόν τον χρόνο.

Δεν τα κράτησα πολύ, Κύριέ μου. Κάθε ημέρα, κάθε φορά δεν τ’ άφηνα να ριζώσει το σφάλμα.

Μου έδωσες τον πνευματικό στην τσέπη μου. Σου το έλεγα και Συ μου έλεγες: Εχε θάρρος, παιδί μου. Το Αίμα μου σε λούζει.

Ω, αυτό το Αίμα, το Άγιο του Χριστού μου.

Και Συ, Μεγάλη Μου Μητέρα, δεν έφυγες από κοντά μου.Σε νοιώθω σιμά μου. Μην παύσεις να προστατεύεις το αδύνατο παιδί σου.

Η καλή Μητέρα τα αδύνατα παιδιά Της τα προσέχει. 

Μητροπολίτης Χαλκίδας

+ Νικόλαος Σελέντης

http://www.diakonima.gr/

Ἐπιστολὴ περὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ

Ἐπιστολὴ στὸν ἐπαγγελματία Σίμο Μ., 

τὸν ὁποῖο βασανίζει ἡ ἐκδοχὴ ὅτι αὐτὴ

 ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴ Δίκη τοῦ Θεοῦ.

Ἄκουσες ἀπὸ κάποιον ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ ἤδη τὴ δίκη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δεύτερη κρίση δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Αὐτὴ ἡ σκέψη σὲ βασάνιζε ἀρκετὸ καιρὸ καὶ δὲν μποροῦσες νὰ ἀποφασίσεις ἂν θὰ τὴν ἀποδεχθεῖς ἤ θὰ τὴν ἀπορρίψεις.

Φαντάσου ἕναν πολὺ κακὸ ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ κακίες εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλη τὴν πόλη. Οἱ γείτονες τὸν ἀποφεύγουν καὶ μεταξύ τους κατακρίνουν τὶς ἀδικίες του.

Κανεὶς δὲν τὸν ἐπισκέπτεται, κανεὶς δὲν τὸν δέχεται στὸ σπίτι του. Ἔτσι κρίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι τὸν τιμωροῦν. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁδηγεῖται στὸ δικαστήριο καὶ τὸ δικαστήριο ἀποφασίζει νὰ τὸν τιμωρήσει μὲ φυλάκιση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη νομικὴ κρίση. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, βλέπεις δύο δίκες: μία κατὰ συνθήκη καὶ ἔκτακτη, καὶ μία νομικὴ καὶ ὁριστική.

Ἢ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα, πάρε τὸ παράδειγμα κάποιου ἄτακτου μαθητῆ, τὸν ὁποῖο ὁ δάσκαλος πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους γιὰ νὰ τὸν συνετίσει καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους τὸν ἀποβάλλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὡς μὴ προσαρμόσιμο.

Ἔτσι εἶναι οἱ δύο κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Μία κατὰ συνθήκη, πρόσκαιρη, καὶ μία ὁριστική. Ἀποκαλοῦμε ἐκπαιδευτικὴ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὸ σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἡ δεύτερη κρίση θὰ εἶναι δίκαιη καὶ ὁριστική.

Αὐτὸ ἔχει καταστεῖ σαφὲς ἀπὸ πολλὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τὸν δίκαιο Μωυσῆ τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, μὲ τὴν ἀπαγόρευση νὰ μπεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν λαὸ του ἐπὶ σαράντα χρόνια. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ συνθήκη, ἡ πρόσκαιρη καὶ ἐκπαιδευτικὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ φοβισμένοι νὰ λένε: ὅταν ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἕνα ἁμάρτημα σὲ ἕναν τόσο δίκαιο ἄνθρωπο, πῶς θὰ κάνει ἄραγε μέ μᾶς, ποὺ εἴμαστε φορτωμένοι μὲ πολλὰ καὶ βαριὰ ἁμαρτήματα; Ἀλλὰ ἡ τιμωρία τοῦ Μωυσῆ δὲν εἶναι ἡ ἔσχατη καὶ ὁριστικὴ γι’ αὐτόν. Οὔτε σημαίνει ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν θὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τῶν οὐρανῶν.

Γνωρίζεις ὅτι αὐτὸς ὁ μεγάλος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸ μᾶς μαρτυρεῖ ὅτι, ἂν καὶ τιμωρήθηκε γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, δὲν ἀποκλείσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ παιδαγωγικὲς τιμωρίες ἢ οἱ ἐκπαιδευτικὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, δηλαδὴ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Κοίταξε τὸν ἀσθενῆ τῆς Βηθεσδᾶ, ποὺ ἦταν κατάκοιτος τριάντα ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ἂν ἡ ἀρρώστια του προερχόταν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τὸν θεράπευσε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοὶ τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14). Καὶ τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ συμβεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Βασίλειο τῆς Ζωῆς κατὰ τὴ φοβερὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ νέων ἁμαρτιῶν;

Καὶ περὶ τῆς τελευταίας Κρίσης, περὶ τῆς φοβερῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ἡμέρας ἡ ὁποία «ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος» (Μαλ. 4,1), μᾶς μίλησε ξεκάθαρα ὁ Σωτήρας μας. Ὅταν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη σκοτεινιάσουν, ὅταν τ’ ἀστέρια σαλέψουν καὶ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν, ὅταν μέσα στὸ καθολικὸ σκότος φανεῖ «σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,30), τότε θὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ δύναμη καὶ δόξα, νὰ κρίνει δίκαια ζώντας καὶ νεκρούς.

Κρατήσου ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑγιῆ ἐπιστήμη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ διῶξε ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι αὐτὸ τὸ διάστημα σοῦ ἔριξε στὴν ψυχὴ αὐτὸς ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσει μὲ εἰρήνη καὶ ὑγεία.

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

http://nefthalim.blogspot.gr

"Διακυβεύεται ἡ πίστις ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ οἰκουμενισμοῦ"

"Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πνευματικοὶ ἀγῶνες καὶ οἱ ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θὰ διώξουν πολὺ μακριὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ μαῦρα σύννεφα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως".

Η ΕΙΣΟΔΟΣ στὴ Μ. Τεσσαρακοστή μᾶς καλεῖ ἐπάνω ἀπ᾽ ὅλα γιὰ ἐξομολόγηση καὶ μετάνοια. Ἀλλὰ ὅταν ἡ πίστη μας κινδυνεύει, ἀπὸ τὰ πυκνὰ καὶ μαῦρα οἰκουμενιστικὰ σύννεφα, ἡ ἐξομολόγηση ἀρχίζει ἀπὸ τὰ ὅσα παράνομα γίνονται στὸ χῶρο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, ἀπὸ τὶς συχνὲς παράνομες καὶ προκλητικὲς συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς. Σὰν ἐξομολόγηση ἀναφέρουμε ὅτι μικρὴ μερίδα ρασοφόρων πατέρων ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς γίνονται, διότι ὁ Πατριάρχης δέχεται πιέσεις ἀπὸ τὸ παρασκήνιο, ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὶς κάνει γιὰ λόγους πολιτικῆς, καὶ ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτὰ ἐγίνοντο καὶ παλαιότερα.

Σὲ αὐτὲς τὶς προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις ἡ ἀπάντησή μας εἶναι ἡ ἑξῆς. 

Πρῶτον σὲ ὅλο τὸ διαρρεῦσαν χριστιανικὸ παρελθόν, οἱ Νεομάρτυρες, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὁμολογητές, οἱ Ἱεράρχες, οἱ Ὅσιοι, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Δίκαιοι καὶ οἱ Προφῆται, ἐδέχοντο ἀφόρητες πιέσεις, ἀπὸ τὸ προσκήνιο καὶ τὸ παρασκήνιο, ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς ἀνομίας καὶ τοῦ σκότους, ἀλλὰ δὲν ἐνέδιδαν σὲ ὅ,τι ἐπίστευαν στὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ τῆς καρδιᾶς τους, καὶ μᾶς ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη τὴν ἁγία καὶ ἀμώμητο ὀρθόδοξο πίστη. «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως».

Δεύτερον ἡ χριστιανική μας πίστη δὲν εἶναι ἀδύναμη, ὥστε νὰ προσφεύγουμε στὴν πολιτική· αὐτὸ ὅποιος τὸ ὑποστηρίζει εἶναι μεγάλη βλασφημία. Ἡ χριστιανικὴ ἀλήθεια ποὺ ἐσφραγίσθη μὲ τὴν θυσία καὶ τὴν ἔνδοξο Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτοῦ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἐσπάρη ἐπὶ τῆς γῆς, μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου, δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ἀντικείμενο πολιτικῆς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς. Τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει «Ἔστω ὁ λόγος ἡμῶν ναί, ναὶ καὶ οὔ, οὔ.

Καὶ τρίτον, τὸ φρόνημα τῶν παλαιῶν Χριστιανῶν ἦτο πολὺ πιὸ ἀκμαῖο ἐν σχέσει μὲ τὸ φρόνημα τὸν σημερινῶν χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς τῆς ἀποστασίας καὶ τῶν ἐσχάτων χρόνων, ποὺ μὲ τὶς συχνὲς καὶ παράνομες συμπροσευχὲς τῶν οἰκουμενιστῶν, ἔχει κατὰ πολὺ ἀμβλυνθεῖ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά τους.

Δὲν πρέπει ἐμεῖς ὡς μοναχοὶ νὰ ὑψώσουμε φωνὴ διαμαρτυρίας γιὰ τὰ ὅσα παράνομα λαμβάνουν χώρα στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας; Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ μεγά- λα σημεῖα τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας ποὺ ζοῦμε, εἶναι καὶ ἡ βάπτιση σχεδὸν κάθε παρανομίας, μὲ καθησυχαστικὰ καὶ ὡραιοποιημένα ὀνόματα! 

Πρῶτον, πῶς ἐξηγεῖτε ἐσεῖς οἱ προφασιζόμενοι τὶς σημερινὲς συμπροσευχὲς τῶν μεγαλόσχημων οἰκουμενιστῶν, ὅταν σὲ ὀρθόδοξη πατριαρχικὴ θεία Λειτουργία μνημονεύουν τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο; 

Πῶς ἐξηγεῖτε τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμὸ στὸ σύμβολο τῆς Πίστεως; 

Ὁ λειτουργικὸς ἀσπασμὸς σημαίνει ἴδια πίστη, κοινὸ ποτήριο. 

Πῶς ἐξηγεῖτε τὴν ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ἀπὸ αἱρετικό, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας; 

Πῶς ἐξηγεῖτε νὰ τοῦ ψάλη τοῦ αἱρετικοῦ δοξολογία καὶ πολυχρόνιο; 

Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ποιὲς τελικὰ εἶναι οἱ διαφορὲς τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας ἀπό τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ;

Ὅλα τὰ παραπάνω μαρτυροῦν ὅτι ἡ οἰκοδομὴ τῆς ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μὲ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ ἔχει σχεδὸν ἐπιτευχθῆ. Ἡ μνημόνευση στὸ Φανάρι γιὰ πρώτη φορά τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στὰ εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας, εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ τεθεῖ καὶ ἡ σκεπή τῆς οἰκοδομῆς τῆς ἑνότητος τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας μὲ τὴν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ. Ἀπομένει ἡ σύνδεση τῆς οἰκοδομῆς μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, δηλαδὴ τὸ κοινὸ ποτήριο. Ἀφοῦ δὲν ἀντιδράσαμε στὰ πέντε σημεῖα τῆς οἰκοδομῆς, θὰ ἀντιδράσουμε στὸ τελευταῖο;

Τὰ ὅσα παράνομα λαμβάνουν χώρα στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας σήμερα, ποὺ εἶναι πολὺ μεγάλα σὲ ἔκταση, καὶ σὲ μορφὴ πολὺ τολμηρά, θὰ ἦταν ἀκατανόητα πρὶν λίγα χρόνια καὶ θὰ δημιουργοῦσαν σεισμὸ ἀπὸ διαμαρτυρίες. Ἂν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔπραξε τὰ ἐλάχιστα ἐν σχέσει μὲ τὸ σήμερα καὶ ὑπῆρξε σεισμὸς ἀπὸ διαμαρτυρίες καὶ διακοπή μνημοσύνου, σήμερα ποὺ ἔχουν φθάσει στὸ ζενὶθ τῆς ποσότητας καὶ προκλητικότητας, ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τοὺς προπάτορας ἡμῶν θὰ ἦταν πολὺ ὑποδειγματική. Ἀλλὰ σήμερα οἱ προφάσεις καὶ ἡ ἀπάθεια τῆς σιωπῆς, τρέφουν καὶ αὐξάνουν κατὰ πολὺ τὴν οἰκουμενιστικὴ λαίλαπα. Πῶς γίνεται αὐτὰ ποὺ οἱ προπάτορες ἡμῶν τά εἶχαν ὡς παρανομία, σήμερα οἱ οἰκουμενιστὲς πατέρες νὰ μᾶς τά ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμα, χωρὶς ἐκ μέρους μας νὰ ὑπάρχη ἡ ἀνάλογη ἰσχυρὴ ἀντίδραση; Μήπως ἐκεῖ ποὺ μεσουρανεῖ ἡ ἠθικὴ κρίση, ἀκολουθεῖ ἀναγκαστικὰ καὶ ἡ δογματικὴ κρίση;

Δεύτερον, στὴν προηγούμενη ἐπίσκεψη στὸ Φανάρι τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ´ τὸ 2006, ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους μεταξὺ τῶν ἄλλων ἔγραφε: «Ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀγωνιζώμεθα διά βίου νὰ φυλάξουμε τὴν παρακαταθήκην τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποίαν μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ ἅγιοι κτίτορες τῶν Ἱερῶν Μονῶν μας καὶ οἱ πρό ἡμῶν ἀοίδιμοι πατέρες. Ζοῦμε ὅσον ἠμποροῦμε τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀμώμητο ὀρθόδοξο πίστη σύμφωνα μὲ ὅσα καθημερινῶς διδασκόμεθα ἀπὸ τὶς ἱερὲς ἁκολουθίες, τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα καὶ τὴν ἐν γένει διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ εἶναι διατυπωμένη στὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Περιφρουροῦμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν δογματική μας συνείδηση, τὴν ὁποία οἰκοδομεῖ ἡ ἐντρύφηση στοὺς φιλοθέους ἀγῶνες καὶ τὰ κατὰ τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων κατορθώματα τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Πατέρων. Ἰδίως ἐν προκειμένῳ τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τῶν Ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων καὶ τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, τοῦ ὁποίου τὰ ἱερὰ λείψανα παντίμως ἀσπαζόμεθα καὶ τὴν ἱερὰ μνήμη πανηγυρίζουμε. Φοβούμεθα νὰ σιωπήσουμε, ὁσάκις τίθενται ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν παρακαταθήκη τῶν Πατέρων. Αἰσθανόμεθα βαρειὰ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῶν εὐλαβεστάτων Πατέρων καὶ ἀδελφῶν τῆς παναγιορειτικῆς ἀδελφότητος καὶ ἔναντι τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος προσβλέπει στὸν ἀθωνικὸ μοναχισμὸ ὡσὰν σὲ ἀδιαπραγμάτευτο φύλακα τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων».

Τὰ ὅσα ἐπικαλείται ἡ Ἱ. Κοινότης στὸ ὁμολογιακὸ κείμενο ἰσοπεδώθηκαν γιὰ μία ἀκόμη φορά τὸν περασμένο Νοέμβριο, ἀπὸ τὰ ὅσα παράνομα ἔλαβαν χώρα στὸ Φανάρι ἀπὸ τὴν ἐκεῖ ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα. Ἀμαυρώθηκε ἡ ἱερά μνήμη, πού συνέπεσε μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα, τοῦ ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου, ποὺ ὑπέστη φρικτὸ μαρτύριο γιὰ τὴν ὀρθόδοξο ἀλήθεια. Ἐφ᾽ ὅσον τὰ παράνομα στὸ χῶρο τῆς ὀρθοδοξίας μας ἐπαναλαμβάνονται μὲ μεγαλύτερη ἔνταση καὶ προκληρικότητα, πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ καὶ νὰ ὑποστοῦμε καὶ ἐμεῖς τὸν κόπο καὶ τὸ κόστος μιᾶς ἀποτελεσματικῆς καί πρακτικῆς διαμαρτυρίας, γιὰ ἐλπιδοφόρα ἀποτελέσματα, ἂν θέλουμε καὶ ἔχουμε τὴν εὐθύνη, ὅπως γράφουμε νὰ φυλάξουμε τὴν παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποία μᾶς ἐκληροδότησαν οἱ Ἅγιοι κτίτορες τῶν ἱερῶν μονῶν μας καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν ἀοίδιμοι Πατέρες. Φυσικὰ σήμερα αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἀκούγωνται πολὺ παράδοξα, γιὰ νὰ γίνουν πράξη. Ὅταν ὅμως τὸ αὐτοκίνητο δὲν ἔχει φρένα καὶ τὸ πλοῖο πυξίδα, ὁδηγοῦνται ἀμφότερα στὴν καταστοφή. Τὸ ἴδιο θὰ συμβῆ καὶ στὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, ὅταν δὲν ὑπάρχουν φρένα πρακτικῆς διαμαρτυρίας, γιὰ νὰ σταματήσουν τὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο, καὶ ὁμολογιακὴ πυξίδα, γιὰ τὴν ἀκριβῆ φύλαξη τῆς παρακαταθήκης τῶν Πατέρων. Ἡ διαίρεση στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν καὶ ἡ εὐθύνη ἡ δική μας θὰ εἶναι πολὺ μεγάλη καὶ θὰ κατακριθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες περισσότερο ἀπὸ τοὺς πλανεμένους οἰκουμενιστάς. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ πνευματικοὶ ἀγῶνες καὶ οἱ ἀδιάλειπτες προσευχὲς τῶν πατέρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θὰ διώξουν πολὺ μακριὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ μαῦρα σύννεφα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Καὶ τρίτον, τὸν περασμένο Μάϊο στὰ Ἱεροσόλυμα ἔλαβον χώρα μεγάλες παράνομες καὶ προκλητικὲς συμπροσευχὲς τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα. Ὁ οὐρανὸς ὠργίσθη ἀπὸ τὴν συνάντηση, μὲ τὸ φοβερὸ σημεῖο τοῦ μεγάλου σεισμοῦ. Εἶναι μὲν ἡ ἀφορμὴ τοῦ σεισμοῦ γιὰ ὅ,τι παράνομο ἐλάμβανε χώρα στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ ὁ ἰσχυρὸς σεισμὸς δὲν ἔγινε στὸν τόπο τῆς παρανομίας, ἀλλὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ μᾶς προτρέψη νὰ κάνουμε τὸ αὐτονόητο καθῆκον μας.

Μὲ ὅλα τὰ παραπάνω ποὺ περιγράψαμε, ἐὰν θελήσουμε νὰ βάλουμε τὸν δάκτυλόν μας ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων, μὲ τὴν σημερινὴ στάση μας, στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο τοῦ 2015, κατακρίνουμε μὲ τὴν συμπεριφορὰ μας αὐτὴ τοὺς προπάτορες ἡμῶν τοῦ 1965 ὡς φανατικούς. Καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος, διότι διακυβεύεται ἡ πίστις ἡμῶν, ἂν δὲν ὑπάρξη καρποφόρος ἀλλαγὴ στάσεως, θὰ κατακριθοῦμε τὸ λιγότερο ὡς ἀδιάφοροι.

Καὶ τέλος τὸ 2014 ἡ παναγιορετικὴ ἀδελφότητα καὶ ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῆς Ἐκκλησίας, αἰσθάνθηκε μεγάλη λύπη καὶ σκανδαλισμό, βλέποντας τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ συμπροσεύχεται στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὸ Φανάρι, μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα. Τὰ βλέμματα τῆς παναγιορειτικῆς ἀδελφότητος καὶ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε στραμμένα πρὸς τὴν ἀκρόπολη καὶ τὸ φάρο τῆς ὀρθοδοξίας, τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ περιμένουν ἀπὸ τὴν ἀντίδρασή τους τὴν θεραπεία τῶν παρανόμων αὐτῶν φαινομένων στὸ χῶρο τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας καὶ τὴν ἀποτροπὴ μελλοντικῶν παρανόμων προκλήσεων.

Ἡ ἐξομολόγηση ἔφτασε στὸ τέλος μὲ τὴν εὐχή: «Στερεῶσαι Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν τὴν ἁγίαν καὶ ἀμώμητον πίστιν τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν». Μὲ ὑγεία καὶ μετάνοια τὸ ὑπόλοιπον τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.

Τοῦ μοναχοῦ Νικολάου, Ἁγιορείτου

Ορθόδοξος Τύπος, 20/3/2015

http://paterikakeimena.blogspot.gr