Ο ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ π. Θεοδ. ΖΗΣΗΣ (ο τιτλος της Ομολογιας) Το φαινόμενο της Γατζέας

 (Μέρος β΄) Του Ιωάννου Ρίζου 

kapsala@yahoo.com

Παραβρέθηκα πριν λίγες ημέρες σε μια αγόρευση του π. Θεοδώρου Ζήση και θα ήθελα χάριν της αληθείας και της κοινής ωφελείας να σχολιάσω κάποια σημεία.

Ο π. Θεόδωρος για να εξηγήσει το νόημα και τον σωστό τρόπο εφαρμο-γής της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας, επέλεξε να ανοίξει το «Πηδάλιον» και να διαβάσει το σχόλιο που κάνει ο Βαλσαμών στον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου.

Ποιος ήταν ο Βαλσαμών; Ήταν κανένας άγιος; Ήταν κανένας Μάρτυρας; Ήταν κανένας Ομολογητής που έχυσε το αίμα του για την πίστη και την διδασκαλία του Χριστού;

Ήταν κανένας ακραιφνής εφαρμοστής της αποτείχισης; Όχι. 

Ήταν ένας πατριάρχης άνευ ποιμνίου (τιτουλάριος), καθηγητής εκκλησιαστικού δικαίου του 12ου αιώνα. Ο λόγος που ο π. Θ. δεν προτίμησε να παρουσιάσει στο κοινό την εφαρμογή της αποτείχισης όπως την δίδαξαν και την εφάρμοσαν οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές (άγιος Αθανάσιος, Βασίλειος, Ευστάθιος, Μελέτιος, Μάξιμος, Γρηγόριος και οι λοιποί ) είναι απλός. Οι άγιοι και οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, δεν δίδαξαν, ούτε έπραξαν αυτό που σχολίασε ο Βαλσαμών, αυτό που διδάσκει ο π.Θεόδωρος και που εφαρμόζει η Γατζέα.

Επιπλέον, το γεγονός ότι η Γατζέα επιλέγει να ερμηνεύει το θέμα της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας αποκλειστικά και μόνο με βάση τονΙΕ΄Κανόνα, αγνοώντας σκανδαλωδώς την επι αιώνες διδαχή καί εφαρμογή της αποτείχισης από τους μεγάλους αγίους μας, ( πριν δηλαδή την θέσπιση του ΙΕ΄Κανόνα το 880μ.Χ) δεν είναι τυχαίο. 

Ο στόχος είναι ή να αποφευχθεί η αποτείχιση ή να γίνει «χωρίς καθαιρέσεις και διωγμούς» όπως ομολόγησε ο π. Θ. φέρνοντας μάλιστα σαν παράδειγμα την Μολδαβία όπου δεν καθαιρέθηκαν οι προσφάτως αποτειχισθέντες ιερείς και ιερομόναχοι. 

Σε ένα σημείο του λόγου του ο π. Θ. δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να κάνει αποτείχιση χωρίς συμμετοχή επισκόπου(-ων) γιατι δεν δέχεται: «να καταντήσουμε πρεσβυτεριανή εκκλησία.»

Συνεπώς, σύμφωνα με την δήλωση του αυτή οι άγιοι Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Μάξιμος ο Ομολογητής, Γρηγόριος ο Παλαμάς, Νικόδημος ο Αγιορείτης και άλλοι , που διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους επισκόπους της εποχής τους χωρίς να έχουν οι ίδιοι κάποιον επίσκο-πο να συμπορεύεται μαζί τους κατάντησαν πρεσβυτεριανή εκκλησία !

Ειδικά για τον άγιο Μάξιμο ο π. Θ. είπε ότι η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας στην οποία προέβη στηριζόταν την Σύνοδο του Λατερανού. Αυτό όμως δεν ισχύει. Ο βιογράφος του αγίου[1] αναφέρει ότι έφυγε από την Μονή της Κυζίκου το 626 και πήγε στην Αφρική, λόγω της στροφής του πατριάρχου Σεργίου προς τον Μονοθελητισμό. Η Σύνοδος του Λατερανού έγινε το 649.

Είπε ο π.Θ.Ζ. : «Ο επίσκοπος αν δεν κηρύττει αίρεση δεν έχει ευθύνη».

(Είναι η άποψη του Βαλσαμώνα)

Βεβαίως η Ορθοδοξία σύσσωμος και θορυβωδώς διαφωνεί μαζί του. Τα παραδείγματα πολλά, αναφέρω τρία:

α) Όταν ο Πατριάρχης της ΚΠολης Τιμόθεος (511-518), επιχείρησε να γράψει στα Δίπτυχα το όνομα του αιρετικού Σεβήρου. Ο λαός αντέδρα-σε με αποτείχιση («Σεβήρου γὰρ τὴν κοινωνίαν πάντες οἱ ὀρθόδοξοι ἔφυγον, μάλιστα οἱ Μοναχοί, οὓς μετὰ πλήθους ἀγροικικοῦ [ὁ Σεβῆρος] τιμωρῶν πολλοὺς ἐφόνευσε».[2] 

Δεν κήρυττε αίρεση ο Τιμόθεος άλλα την υποστήριζε με την δόλια ενέργεια του.

β) Έλεγε ο Μ. Αθανάσιος : « Καὶ ἐὰν κάποιος ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστη ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ αὐτούς [τους αιρετικούς], νὰ τὸν προτρέπετε νὰ σταματήσει νὰ τὸ κάνει· κι ἂν δεχτεῖ τὴν σύστασή σας νὰ τὸν ἔχετε σὰν ἀδελφό. Ἂν δὲ ἐπιμένεινὰ τὸν ἐγκαταλείπετε. Ἔτσι θὰ διατηρήσετε τὴν καθαρὴ πίστη καὶ ἐκεῖνοι βλέποντάς σας θὰ ὠφεληθοῦν».[3]

Εδώ βλέπουμε τον άγιο να διδάσκει την αποφυγή του επισκόπου που ενώ δεν κηρύττει ο ίδιος αίρεση κοινωνεί με τους αιρετικούς.

γ) Ο Μ. Βασίλειος είχε έναν φίλο, τον Ευστάθιο επίσκοπο Σεβαστείας. Οι απόψεις του Ευσταθίου για το Σύμβολο της Νικαίας ήταν ύποπτες και ὁ Βασίλειος απαιτούσε απὸ τον Ευστάθιο να ξεκαθαρίσει την θέση του γραπτώς. Ο Ευστάθιος απέφευγε την ευθεία απάντηση. Ὁ Βασίλειος δήλωσε ότι μέχρι ο Ευστάθιος να δηλώσει την Ορθόδοξή του θέση δεν μπορεί [ο Βασίλειος] να στέκεται στο θυσιαστήριο υποκριτικώς [δηλαδὴ να τον μνημονεύει], και θα πράξει ότι έπραξε και με τον επίσκο-πο Εύιππο με τον οποίο διέκοψε κάθε εκκλησιαστικὴ κοινωνία και φιλία. Μία τέτοια είδους φιλία ήταν για τον Βασίλειο «γελοία».[4]

Ακόμα και η υποψία ότι ένας Επίσκοπος μπορεί να είναι αιρετικὸς αρκούσε για τον Άγιο, ώστε να διακόψει την κοινωνία, μέχρι τουλάχιστον ο εν λόγῳ Επίσκοπος αποδείξει τα Ορθόδοξα φρονήματά του. Ήταν σταθερὴ και αταλάντευτη αυτὴ η στάση του Αγίου και φαίνεται και απὸ άλλα περιστατικὰ όπως αυτὸ της μὴ αναγνώρισης του επισκόπου Παυλίνου ώς υπόπτου σαβελλιανιστή.[5] 

Με τα παραπάνω κατακρημνίζεται και η άποψη του Βαλσαμώνα κα του π.Θεοδώρου. Τα παραδείγματα είναι πολλά και χάριν συντομίας σταματάμε εδώ.

Η μη κήρυξη αίρεσης από έναν επίσκοπο, δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση της διακήρυξης της αλήθειας , καταγγελίας της αίρεσης και διακοπή της κοινωνίας με τα όργανα της. Η σιωπή του είναι ένοχη.

i. «Ἡ σιωπή εἶναι μέρος τῆς συγκαταταθέσεως» [6]κατά τον αγ.Θεόδωρο Στουδίτη.

ii. «Ἡ σιωπή τῶν λόγων εἶναι ἀναίρεση τῶν λόγων»[7]κατά τον άγ.Μάξιμο [δηλ. ακύρωση τους]

iii. «Δέν ἀρκεῖ ἡ Πίστη στό νοῦ ἄλλα ἀπαιτεῖται καί ἡ διά τοῦ στόματος ὁμολογία»[8] , κατά τον ιερό Χρυσόστομο.

iv. «Της σιωπής το κρίμα φοβερόν»[9]κατά τον Μ.Βασίλειο.

Λοιπόν, η σιωπὴ σὲ θέματα πίστεως είναι αποδεικτικὴ του φρονήματος. Λέει ὁ Μ. Βασίλειος: «Καὶ μόνο νὰ σιωπήσει κανείς [ἔναντι τῆς ἀσέβειας] θὰ βρεθεῖ σὲ θέση ἐνοχῆς γιὰ τὸ αἷμα τῶν ἁμαρτανόντων».[10]

Ο π. Θ. Ζ είπε : «O IE΄ Κανόνας της ΑΒ Συνόδου είναι Δυνητικός», και κάποιος ιερομόναχος της συνοδείας του πρόσθεσε ότι απόδειξη για το δυνητικό του ΙΕ΄ Κανόνα αποτελεί και η απουσία επιτιμίου στους μη αποτειχισμένους.

Καταγράψαμε αλλού[11]μια πιο εκτεταμένη αγιοπατερική απάντηση στο ερώτημα. 

Άς απαντήσουμε εδώ χρησιμοποιώντας μόνο την απλή λογική προς ευκολίαν του αναγνώστη.

Άν η Εκκλησία προβάλλει την Αποτείχιση ώς μία προαιρετικὴ δυνατότητα (δυνητική), αυτὸ σημαίνει ότι όποιος θέλει αποτειχίζεται καὶ όποιος θέλει δὲν αποτειχίζεται. Αυτὸ σημαίνει επίσης ότι, αυτὸς ποὺ δὲν αποτειχίζεται και παραμένει ακροατής και κοινωνός στην μερίδα των κακοδόξων που ενεργούν μέσα στην Εκκλησία δεν βλάπτεται πνευματικά. 

Γιατί θα ήταν παράλογο και ανεπίτρεπτο η Εκκλησία να πρότεινε στον πιστό μία επιλογὴ πού θα τον έβλαπτε πνευματικά. Άν όμως παραμένοντας ὁ πιστός σε κοινωνία με τον ψευδοδιδάσκαλο, δεν βλάπτεται πνευματικά, τότε γιατί νὰ καθαιρεθεί ο κακόδoξος ψευδοδιδάσκαλος; 

 Άς συνεχίσει να κηρύττει αυτά που κηρύττει αφού κανείς δεν βλάπτεται. Και τότε γιατί να γίνονται Σύνοδοι που καταδικάζουν τις κακοδοξίες, αφού η παραμονή του ποιμνίου σε κοινωνία με κακόδοξους ποιμένες δεν βλάπτει; Άλλα τότε πρέπει να παραδεχτού-με επιπλέον ότι, αδίκως και αναίτια μαρτύρησαν τα εκατομμύρια των ομολογητών αγίων αφού δεν θα τους έβλαπτε η κοινωνία με τους κακοδόξους! Άς συνέχιζαν να παραμένουν σε κοινωνία με αυτούς! Όμως φυσικά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Αν η παραμονή σε κοινωνία με κακοδόξους δεν βλάπτει:

α) Γιατί ο Κύριός μας δίδαξε ότι τα δικά Του πρόβατα όταν ακούν την φωνή ξένου διδασκάλου φεύγουν,[12] και δεν πρότεινε όσα πρόβατα θέλουν να φεύγουν και όσα θέλουν να μένουν;

β) Γιατί οι Αποστολικές Διαταγές λένε: «Να φεύγετε από τους φθορείς ποιμένες;[13] και δεν λένε «όσοι θέλετε να φεύγετε…»;

γ) Γιατί ο Μέγας Φώτιος λέει: «Ὅταν ὁ ποιμένας εἶναι αἱρετικὸς … πρέπει νὰ φεύγουμε καὶ νὰ ἀπομακρυνόμαστε, καὶ μὴ μᾶς ξεγελάσει· καὶ ἂν παρουσιάζεται ὡς ἤρεμος, φῦγε τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ τὴν ὁμιλίαν, ὡσὰν τὸ δηλητήριον τοῦ ὄφεως» και δεν λέει «όσοι θέλουν να φεύγουν και όσοι θέλουν να κόβουν την επικοινωνία και ομιλία μαζί του»;

Με αυτές τις απόψεις οι Πατέρες της Γατζέας δεν μου φαίνονται και πολύ «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι»!

Στον σχολιασμό δε του ιερομονάχου, ότι η έλλειψη επιτιμίου στους μη αποτειχιζόμενους είναι απόδειξη για το μη υποχρεωτικό της αποτείχισης γεννάται το ερώτημα: 

Γιατί το «Πηδάλιον» δεν περιέχει επιτίμια για την ολιγοπιστία, για την αποφυγή ελεημοσύνης, για την κατάκριση, για την μνησικακία, για την σκληροκαρδία, για τον φθόνο και για τόσα άλλα; Μήπως γιατί αυτά δεν είναι ολέθριες αμαρτίες; 

Ο Κύριος μας λέει[14] ότι, η οργή, η πλεονεξία, η μέθη, η λοιδορία είναι αμαρτίες που οδηγούν στον θάνατο.[15]

Στο Πηδάλιον δεν προβλέπεται κάποιο επιτίμιο, για τους εκπεσόντες στα παραπάνω παραπτώματα·, και τι λοιπόν, θα πούμε, ότι δεν είναι προς θάνατον αμαρτίες, επειδή το Πηδάλιον δεν τις κανονίζει; Πολλά από τα οποία η Αγία Γραφή διατάσσει εφαρμόζονται υποχρεωτικά, χωρίς δεύτερη κουβέ-ντα και χωρίς την ανάγκη επικύρωσης τους μέσω επιτιμίων.

Υ.Γ

Ώστε πατέρες « εχθρός υμών γέγονα αληθεύων υμίν» !

[1]P.G.90,73 κ.εξ.

[2] Θεοφάνους Χρονογραφία, ἔτος 6005, P.G. 108, 369B.

[3] Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρη βίον ἀσκοῦσι, P.G. 26, 1188ΒC

[4] Ἐπιστολὴ 128, Πρὸς πρεσβύτερον Σαμοσάτων, παρ, 2.

[5] Ε.Π.Ε. 1, σ. 313.

[6] Ἄγ.Θεόδωρος Στουδίτης P.G.99,1121

[7] Ἄγ.Μαξίμου , P.G.90,165

[8] Ἰω. Χρυσοστόμου, P.G.457709

[9] Μ. Βασίλειος, P.G.31,1509 και Ε΄Οικουμενική , Mansi 9,368

[10] P.G. 31,1257.

[11]Βλ. «Οι ληστές της Θείας διδασκαλίας» Μέρος Β΄.σ.93

[12] Ἰωάν. Ι, 5.

[13] Ἀποστολικαὶ Διαταγαὶ Β΄ ιθ΄.

[14] Ματθ. ε΄ 22.

[15] Α΄ Κορ. στ΄ 9.

https://apotixisi.blogspot.gr

Η ευθύνη του ενός

Η Αγία και Μεγάλη σύνοδος που έλαβε χώρα στην Κρήτη, έχει περάσει στην ιστορία. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως πυροδότησε εξελίξεις στην Ορθόδοξη εκκλησία.

Το παγκόσμιο μήνυμα της ενότητος δεν δόθηκε τελικά με την απουσία των τεσσάρων αυτοκεφάλων εκκλησιών.

Επιχειρήθηκε άραγε να δοθεί η εντύπωση της ενότητος και απέτυχε ή μήπως σκοπός ήταν να σφυγμομετρηθεί η ουσιαστική ενότητα;

Κακά τα ψέμματα, πέρα από το όποιο “διπλωματικό” επίπεδο της καταμέτρησης δυνάμεων, της επίδειξης ισχύος και της επιρροής, πρωταγωνιστής της συνόδου υπήρξε η αίρεση του οικουμενισμού.

Ως οικουμενισμός ορίζεται ο θρησκευτικός συγκρητισμός. Ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς τον είχε ονομάσει παναίρεση. Οι μελετητές της παγκοσμιοποίησης, θεωρούν πως η συνένωση των θρησκειών, είναι προαπαιτούμενο της παγκοσμιοποίησης.

Εμείς όμως ως ορθόδοξοι πως εννοούμε την ένωση και για ποια ένωση μπορούμε να συζητούμε; Απάντηση σε αυτό δίδει ο ίδιος ο Κύριος, με το Ευαγγέλιό του. Απάντηση μας δίδουν οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας μας και οι Άγιοι Πατέρες της πίστεως. Με απλά λόγια, ενότητα μπορεί να εννοηθεί μόνον μεταξύ των πιστών που ασπάζονται την Ορθόδοξη πίστη, “μέσα” στο Άγιο Ποτήριο.

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που πλήττει η παναίρεση του οικουμενισμού. Εξυψώνει άλλες αξίες και προσπαθεί να συνενώσει τους πιστούς διαφορετικών πίστεων, κάτω από έναν νέο μανδύα. Τέτοιες αξίες είναι ο ανθρώπινος ουμανισμός, η προστασία του περιβάλλοντος, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο αγώνας κατά του ρατσισμού, η ένωση γενικά απέναντι σε κάποια κοινή απειλή.

Τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα του ISIS είναι μια τέτοια απειλή και οι θρησκευτικοί ηγέτες των κρατών που δέχονται τέτοια χτυπήματα, σπεύδουν να καταδικάσουν όλοι μαζί την τρομοκρατία, τη βία και τον φανατισμό.

Οι κινήσεις αυτές, μοιάζουν περισσότερο με πολιτικές κινήσεις για το θεαθήναι. Έχουν μηδαμινή επιρροή στα πράγματα και εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες.

Ούτε ο τρομοκρατημένος κόσμος καθησυχάζεται, ούτε οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αποτρέπονται. Συμβαίνει δε και το παράλογο φαινόμενο, να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για να μη θίξουμε το Ισλάμ, παρά για να σταματήσει το κακό.

Οικουμενισμός λόγω τρόμου. Μας ενώνει ο φόβος, άσχετα με την πίστη του καθενός. Μας ενώνει η αγάπη, άσχετα με την πίστη του καθενός. Μας ενώνει η φιλανθρωπία, άσχετα με την πίστη του καθενός. Αφού τελικά μας ενώνουν τόσα πολλά, θα αφήσουμε την πίστη να μας χωρίζει; Αυτός είναι ο οικουμενισμός.

Η επίσημη Εκκλησία στη σύνοδο, αλλά και στις κατά τόπους Εκκλησίες, δεν παίρνει θέση για τον οικουμενισμό. Εκτός από την ένοχη σιωπή, υπάρχει και ένας ιδιότυπος “αυτοματισμός”, όπου όσοι είναι με την πλευρά του Φαναρίου, γίνονται νέοι ευαγγελιστές του οικουμενισμού και όσοι τον θεωρούν παναίρεση, θεωρούνται de facto εχθροί του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Το ανησυχητικό είναι η στάση του ιδίου του Οικουμενικού Πατριάρχη. Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος, συντηρεί αυτό τον αυτοματισμό, σε σημείο που να θεωρείται πλέον, ο εμπνευστής του. Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, λαϊκοί, οφικιάλιοι του Οικουμενικού θρόνου, πολιτικοί, μασώνοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, μέχρι και η δημόσια τηλεόραση, επιστρατεύονται όλοι στην υπηρεσία του Οικουμενικού Πατριάρχη. Διαίρει και βασίλευε.. 

Ενώ από τη μια, είναι πρόθυμος να συζητήσει και να γεφυρώσει διαφορές, αναθέματα, ακόμα και αιρετικές θέσεις ετεροδόξων μέχρι και χάσματα πίστεως μεταξύ αλλοθρήσκων, από την άλλη δείχνει παντελώς απρόθυμος να συζητήσει τις αντιρρήσεις των διαφωνούντων Ορθοδόξων.

Τα άρθρα και οι συνεντεύξεις της Φαναριώτικης πτέρυγας, είναι έργα μνημειώδους λογοτεχνικής συνθέσεως. Περιλαμβάνουν αφ’ενός τους αναγκαίους πατριαρχικούς "ύμνους" και αφ’ετέρου μια αδικαιολόγητη επίδειξη ισχύος προς του διαφωνούντες. Χρησιμοποιούν μια επιτηδευμένη εξωτερικά φαρμακερή γλώσσα, ρίχνοντας έτσι το επίπεδο και ουσιαστικά κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τους καλοπροαίρετους διαφωνούντες ορθοδόξους πιστούς (Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχούς, Θεολόγους, Πανεπιστημιακούς και λαϊκούς) που σέβονται απεριόριστα τον Πατριαρχικό θεσμό.

Το χειρότερο όμως είναι, πως τις προσβολές, διαδέχονται οι διώξεις. Εισάγει τελικά ο οικουμενικός Πατριάρχης, ένα μοντέλο διοίκησης στο εσωτερικό της Εκκλησίας, εντελώς αντίθετο με εκείνο που παρουσιάζει στους κάθε λογής διαλόγους. Δείχνει να νοιάζεται για τα φυτά και τα ψάρια και όχι για το “εμφύλιο δράμα” των παλαιοημερολογιτών, δείχνει να νοιάζεται για τη μισαλλοδοξία κατά των Ισλαμιστών και όχι για “το σεισμό” των αποτειχίσεων που ο ίδιος προκαλεί, δείχνει τελικά, να νοιάζεται για την αίρεση και όχι για την πίστη..

Επειδή “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι” όπως λέει ο λαός, την ενότητα την κερδίζει με τη συμπεριφορά του ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης. Όταν το μήνυμα που εκπέμπει είναι τόσο αντίθετο, προκαλείται δικαιολογημένη σύγχυση και ανησυχία. Αυτή είναι η ευθύνη του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Αποδεικνύεται πως είναι επιβεβλημένο να καταδικαστεί άμεσα η παναίρεση του οικουμενισμού και να οργανωθεί μια εκστρατεία πληροφόρησης του ορθοδόξου κόσμου για τον κίνδυνο. Έχει τελικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης μια μοναδική ευκαιρία, να ενώσει και να εμπνεύσει τον πιστό λαό του Θεού.

Αν δεν το πράξει άμεσα με την επείγουσα σύγκλιση έκτακτης πραγματικά Μεγάλης και Αγίας Συνόδου, αλλά συνεχίσει να συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση στην Εκκλησία, τότε δυστυχώς για τον ίδιο, κινδυνεύει να έχει πλανηθεί αμετάκλητα από την παναίρεση του οικουμενισμού και να δώσει λόγο στο Θεό ως αιρετικός, μη γένοιτο.

Υ.Γ. Ένα μικρό σχόλιο και για εκείνους που πρόθυμα υπερασπίζονται τον Οικουμενικό Πατριάρχη και με το ένα ή το άλλο τρόπο βγαίνουν μπροστά στο μέτωπο του "πολέμου" υπέρ του οικουμενισμού. 

Αν έχετε άγνοια για την Παναίρεση του οικουμενισμού, κρίμα. Μελετήστε τους Αγίους της Εκκλησίας μας που τον καταδίκασαν. 

Αν πάλι κίνητρό σας είναι η φιλοδοξία και η Πατριαρχική εύνοια, δύο φορές κρίμα. 

Την εύνοια του Θεού να γυρέψετε. 

Αν λειτουργείτε έτσι επειδή φοβάστε, τότε θα έπρεπε να ντρέπεστε. Παραιτηθείτε με αξιοπρέπεια. 

Τελικά όλοι εσείς κάνετε το μεγαλύτερο κακό στον ίδιο τον Πατριάρχη.

Κοσμίδης Ελευθέριος, φυσικός

katanixis.blogspot.gr

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὑπέγραψε ἀντὶ τῶν Μητροπολιτῶν Λεμεσοῦ καὶ Μόρφου, χωρὶς τὴν συγκατάθεσή τους!

Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»

Δεῖτε τί συνέβη μὲ τὶς περίφημες 

ὑπογρφὲς στὴν Πανορθόδοξη. 

Σημαντικὲς ἀποκαλύψεις…

Λίγο μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς «Ἁγίας καὶ μεγάλη Συνόδου», δημοσιεύθηκαν διάφορα σχόλια σχετικὰ μὲ τὴν στάση ποὺ τήρησε ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ ὡς πρὸς τὸ κείμενο τῆς συνόδου γιὰ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας πρὸς τὸν Χριστιανικὸ κόσμο.

Ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ ἀναγκάστηκε νὰ προβεῖ σὲ δηλώσεις μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ σχόλια καὶ ἔτσι ἐπιβεβαίωσε ὅτι δὲν ὑπέγραψε αὐτὸ τὸ κείμενο.

Στὴ δήλωσή του λοιπὸν τόνισε:

«Ἐπειδὴ παρατηρήθηκε σύγχυση στὴν πληροφόρηση τῶν πιστῶν χριστιανῶν γιὰ τὸ ἐὰν ὑπέγραψα τελικὰ τὸ κείμενο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου σχετικὰ μὲ τὸ θέμα "Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον", ἐπιθυμῶ νὰ ἐνημερώσω τοὺς ἐνδιαφερομένους ὅτι γιὰ λόγους συνειδήσεως, ἐπειδὴ διαφωνῶ μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ ὅπως...

τελικὰ διαμορφώθηκε, δὲν τὸ ὑπέγραψα».

Κι ἐνῶ διευκρίνισε ὅτι δὲν ὑπέγραψε τὸ κείμενο αὐτὸ, ἔρχεται στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας τὸ ἔγγραφο, ἀπόσπασμα τοῦ ὁποίου θὰ σᾶς παραθέσουμε παρακάτω ποὺ δείχνει ὅτι ὄντως δὲν ὑπέγραψε ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοῦ τὸ ἔγγραφο ἀλλὰ στὴ θέση του ὑπέγραψε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος χρησιμοποιώντας τὴν φράση «ἀντ΄ αὐτοῦ».

Τὸ γεγονὸς προκαλεῖ πολλὰ ἐρωτηματικὰ καὶ σκέψεις γιὰ τὸ πῶς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὑπογράφει στὴ θέση τοῦ Μητροπολίτη Λεμεσοῦ ἀλλά καὶ τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ ἴδιοι δὲν τὸ ἔκαναν.

Τί κρύβεται πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν πράξη καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παίρνει τέτοια πρωτοβουλία ἕνας ἱεράρχης καταπατώντας τὴν ἀπόφαση καὶ τὴν δήλωση ἄλλου ἱεράρχη ποὺ μάλιστα δηλώνει ἄρνηση καὶ διαφωνία σὲ ἕνα πολὺ σοβαρὸ κείμενο ποὺ ἀφορᾶ μία διφορούμενη Σύνοδο ποὺ «ἔκοψε σὲ κομμάτια» τὴν ἐκκλησία.

Δεῖτε ἐδῶ τὶς ἀποκαλυπτικὲς ὑπογραφὲς:

ΥΓ: Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ ὅλη τὴν ἀντιπροσωπεία της, μόνο ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος εἶχε τὸ ὁμολογιακὸ καὶ πατερικὸ σθένος νὰ μὴν ὑπογράψει τὰ ἐπαίσχυντα κείμενα γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τὸν Χριστιανικὸν κόσμον καθώς κ.ἂ., κάτι ποὺ τὸ ἐπιβεβαίωσε ὁ ἴδιος μὲ κείμενό του.

Τί στάση τήρησε ἄραγε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος σχετικὰ μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου; Ἀνάλογη μὲ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ἢ ὄχι; 

Ἐπιπροσθέτως, τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο ἐπιθυμεῖ νὰ γνωρίζει σχετικὰ μὲ τοὺς Μητροπολίτες Ἀμαθοῦντος Νικόλαο, Νεαπόλεως Πορφύριο καὶ Λήδρας Ἐπιφάνιο, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶχαν διαδοθεῖ πληροφορίες ὅτι οὔτε αὐτοὶ δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο, ἐὰν τελικὰ τὸ ὑπέγραψαν ἢ ὄχι. 

Πάντως τὸ μόνο ποὺ ἐνδιέφερε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, ἦταν οἱ Μητροπόλεις τῶν Νέων Χωρῶν καὶ τίποτε ἄλλο. Αὐτὸ δήλωσε σὲ ἐκπομπὴ τῆς ΕΡΤ μετὰ τὴν διεξαγωγὴ τῆς «Συνόδου», μόνο… «εὐχαριστίες» πρὸς τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ποὺ δὲν τοῦ τὶς «πῆρε»…

Δηλαδή, δὲν βλέπουμε νὰ ἐνδιαφέρονται οἱ ἐπίσκοποί μας γιὰ τὰ φλέγοντα δογματικὰ θέματα, γιὰ τὰ ὁποία θὰ δώσουμε λόγο ἐὰν τὰ κρατήσαμε ὅπως μᾶς τὰ παρέδωσαν οἱ Θεοφόροι Πατέρες μας.

Στῶμεν καλῶς!

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἡ ὁμοφυλοφιλία καί ἡ Ἐκκλησία. Ἡ σύγχυση τῶν φύλων καί ὁ οἰκουμενιστικός ἐκφυλισμός!

Ὄχι, λάθος καταλάβατε!

Δέν θά σᾶς μιλήσω γιά τίς πιθανές ὁμοφυλοφιλικές παρεκτροπές ἐλαχίστων ρασοφόρων πού ὑπαινίσσσονται κατά διαστήματα ψιθυριστές ἤ κράχτες καί πού πιθανόν κάποιες νά εἶναι ὑπαρκτές. 

Ἐξόν ἀπό τήν λάσπη μέ τήν ὁποία οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ στοχεύουν νά ἀμαυρώσουν τήν Ἐκκλησία Του, νά σπιλώσουν τήν Ἀλήθειά Του, νά ἐμπαίξουν τόν Ἴδιο καί νά διαλύσουν τό ποίμνιο, ὑπάρχουν καί τά ἀνθρώπινα πάθη πού ταλαιπωροῦν κάθε ἄνθρωπο.

Εἶναι γνωστόν τοῖς πᾶσιν, πώς ὅπου ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὑπάρχει ἁμαρτία. Καί μία ἡμέρα νά ζήσει ἕνας ἄνθρωπος, θά ἁμαρτήσει. "Πάντες γάρ ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ" (Ρωμ,3, 3, 23).

Δέν δικαιολογοῦμε τήν καταπάτηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε τά ὀλισθήματα ἀπό τό πανάγιον θέλημά Του. Ἀντίθετα, τά ἀναγνωρίζουμε ὡς ἀδυναμίες μικρές καί μεγάλες, κολάσιμες καί θανατηφόρες, ὅταν καί ἐφόσον εἶναι πραγματικές, μέ πόνο καί προτροπή σέ μετάνοια.

Ἐκτός ἀπό τήν σαρκική ὁμοφυλοφιλία ὅμως, ὑπάρχει καί μία ἀπείρως χειρότερη μορφή ὁμοφυλοφιλίας, ἡ ὁποία τά τελευταῖα χρόνια κυοφορεῖται στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν εἶναι μόνο σαρκικοί ἐναγκαλισμοί καί σαρκική συνουσία, ἀλλά πνευματιστική (καί ὄχι πνευματική) συνεύρεση καί συνουσία καί ὀνομάζεται ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ!

Ὁ Οἰκουμενισμός, ὀνομάζει "ἀδελφή Ἐκκλησία" κάθε ψευδοπίστη σέ ψευδοθεούς καί κάθε αἵρεση!

Ἐναγκαλίζεται μέ ὅλους τούς ψεύτικους θεούς καί τούς ὁπαδούς τους καί πνευματικῶς συνουσιάζεται μαζί τους χωρίς αἰδῶ καί συστολή, παραβαίνοντας τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ πού ξεκάθαρα λέγει:

"οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω· ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω"(Ψαλμ. 25, 4-5).

Ἐπίσης:

«αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τιτ. γ΄ 10). 

Οἱ Ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, δέν ἦταν ἀσύνετοι ὅταν μᾶς προέτρεπαν σέ παραίτηση ἀπό τόν αἱρετικό καί μάλιστα σύντομα (μετά δευτέρας νουθεσίας). Ὅπως ἕνας ὁμοφυλόφιλος εἶναι θέμα χρόνου νά κολλήσει AIDS καί νά γίνει στήν καλύτερη περίπτωση φορέας του, ἔτσι καί ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός πού ἀναμιγνύεται, μάλιστα φιλικά διακείμενος καί μέ πᾶσα ἀνοχή, μέ αἱρετικούς καί ἑτεροθρήσκους, σύντομα θά κολλήσει πνευματικό AIDS καί θά μολύνει κι ἄλλα πρόβατα ἀπό τό ποίμνιο. 

Ἡ αἵρεση καί ἡ πλάνη εἶναι κολλητικές καί ἐπεκτατικές ὅταν δέν τίς πολεμοῦμε, πολλῷ δέ μᾶλλον, ὅταν τίς ἀποδεχώμεθα καί τίς ἐναγκαλιζόμαστε "ἀγαπολογουντικῶς"! 

Δέν ὑπάρχουν "ἀδελφές Ἐκκλησίες", ἀλλά ΜΙΑ, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὅταν, οἱ ἀγαπητοί μας κατά τ' ἄλλα οἰκουμενιστές "ὀρθόδοξοι" ρασοφόροι, ἀνορθοδόξως μιλᾶνε γιά "ἕνωση" ἤ "ἑνότητα" μέ τίς "ἀδελφές ἐκκλησίες", ξεχνοῦν μᾶλλον τό Σύμβολο τῆς Πίστεως πού οἱ ἴδιοι ἀναφωνοῦν μέσα ἀπό τά Ἅγια τῶν Ἁγίων:

"εἰς Μίαν, Ἀγίαν, Καθολικήν (καί ὄχι Παπικήν π.χ....) καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ὁμολογῶ..."!

Ὁμολογεῖς; ............….

Κοροϊδεύουμε τόν Θεόν καί τήν Ἐκκλησία Του παπαγαλίζοντας ἀπέξω λόγια σάν μαθητούδια, τῶν ὁποίων δέν ξέρουμε τά βαρύγδουπα πνευματικά καί σωτηριολογικά νοήματα πού κουβαλᾶνε; Ἤ πού χειρότερα γνωρίζουμε πολύ καλά, ἀλλά ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παραβλέπουμε;!

Ἀγαπητοί οἰκουμενισταί, ὁ Θεός εἶναι τρισυπόστατος, ἔχει Τρία Πρόσωπα (Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα), ἀλλά ΕΝΑ ΣΩΜΑ, τήν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ!

Δέν εἶναι χταπόδι μέ ἕνα κεφάλι καί πολλά πόδια, οὔτε διαιρεμένο καί σκόρπιο Βασίλειο:

"Ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει" (Ματθ. 12, 23), λέγει ὁ Κύριος.

Αὐτός πού ἐφηῦρε τήν διαίρεση, τήν διάσπαση καί γενικῶς τό "διαίρειν καί βασίλευε", εἶναι ὁ Διάβολος!

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι ἑνοποιόν, θέλει νά ἑνώσει τούς πάντες, ἀλλά εἶναι καί Ἅγιον, δηλαδή δέν γίνεται νά ἑνώσει ἁγίους μέ μή ἁγίους. Γιά νά δοῦμε πῶς ἐπαληθεύεται αὐτό διά στόματος τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ:

(Ἀπό τήν Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Κυρίου):

"καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ.

Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. 

καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, 

ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας". 

(Ἰωά. 17, 19-23). 

Γιά νά ἑνωθοῦμε μέ ἄλλους καί νά γίνουμε "ἕνα", ὑπάρχουν προϋποθέσεις, ἄν προσεκτικά διαβάσαμε τά ἄνωθι, ἱδιαιτέρως δέ τίς ὑπογραμμίσεις: 

1. Νά ἁγιασθοῦμε ἐν ἀληθείᾳ. Νά γνωρίσουμε δηλαδή τήν ἀληθινή πίστη (λόγῳ καί ἔργῳ) καί ὄχι τίς ψευδοπίστεις καί τίς ἀναλήθειες!

2. Νά πιστέψουμε στόν Χριστό!

3. Νά ἑνωθοῦμε μεταξύ μας ὅπως εἶναι ἑνωμένοι ὁ Υἱός καί Χριστός μέ τόν Πατέρα ἐν Οὐρανοῖς, γιατί αὐτό εἶναι τό τέλειο! 

4. Νά ἑνωθοῦμε ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Χριστοῦ (καί ὄχι τού πάπα, τοῦ Ἀλλάχ, τοῦ Βοῦδα κι ὅποιου ἄλλου...)!

5. Νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Χριστό πού εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Οὐράνιο Πατέρα καί μέσῳ Αὐτοῦ καί ἐμεῖς μέ τόν Θεό.

"Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός"

"Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ" (Ἰωά. 14, 6), λέγει σέ ἄλλη συνάφεια ὁ Χριστός. 

Οἱ οἰκουμενιστές, σέ ποιόν ἀπό τούς ἀλλότριους "θεούς" ἐπιθυμοῦν νά πᾶνε, σέ ὅλους; Κι ἐφόσον δέχωνται καί ἄλλες ὁδούς σωτηρίας πλήν τοῦ Χριστοῦ πού ὁδηγεῖ στόν Πατέρα, πόσους "πατέρες" καί ποιούς ἔχουν αὐτοί;

ΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΑ!...

Ἄς σταματήσουν λοιπόν οἰ ρασοφόροι οἰκουμενιστές καί τά λαϊκά φερέφωνά τους νά μᾶς ὁμιλοῦν περί "ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν", γιατί δέν πρόκειται περί ἐκκλησιῶν, ἀλλά περί "συνεδρίων ἀνόμων"!

Βλασφημοῦν τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ.

Ὅλοι αὐτοί οἱ προβατόσχημοι λύκοι, 

ἤ ἄς ἀλλάξουν οἱ ἴδιοι τροπάριο καί νά μήν προσπαθοῦν νά μεταλλάξουν τήν ΜΙΑ κι ἀδιαίρετη Ἐκκλησία σέ "ἀδελφές ἐκκλησίες", 

ἤ νά ἀλλάξουν τό τομάρι λύκου πού κρύβουν κάτω ἀπό τά ράσα καί νά ποιμάνουν σωστά τά πρόβατα πού τούς ἐνεπιστεύθησαν ἀπό τόν Κύριο τῆς δόξης καί τά ὁποῖα σέρνουν πρός τόν γκρεμό τῆς ἀπωλείας.

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Πρόσωπα που έδειξαν μετάνοια και σώθηκαν

α) Απ. Παύλος

Τί ήταν ο Απ. Παύλος πριν γνωρίσει στη Δαμασκό το Χριστό; Βλάσφημος, διώκτης, υβριστής του Χριστού, άγριος άνθρωπος.

Επειδή όμως έδειξε προθυμία, ελπίδα στο Θεό, επειδή δεν κυριεύθηκε από απόγνωση, λύπη αφόρητη, απελπισία, σηκώθηκε από την πτώση του και έγινε ισάγγελος άνθρωπος, Απόστολος του Θεού, ο πρώτος μετά Χριστόν!

β) Ο ληστής στο σταυρό.

Οι Εβραίοι για να γελοιοποιήσουν το Χριστό, σταύρωσαν δεξιά και αριστερά τους δύο κακούργους, δύο ληστές.

Ο ένας ληστής παρασύρθηκε από τον όχλο που λοιδορούσε το Χριστό και άρχισε και αυτός ειρωνείες.

Αν είσαι συ ο Χριστός, κατέβα από το σταυρό, σώσε τον εαυτό σου και εμάς!

Ο άλλος, όταν είδε τ’ ανεξήγητα φυσικά φαινόμενα, την ανεξήγητη πραότητα , ανεξικακία, όταν άκουσε: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς∙ οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», συγκλονίστηκε, έγινε σεισμός μετάνοιας και πίστεως μέσα του. Μετάνιωσε για τα έργα του, πίστεψε ότι έχει μπροστά του κάποιον αναμάρτητο, πανίσχυρο, κραταιό και δυνατό Θεό!

Κανένας άνθρωπος , συλλογίστηκε ο ληστής, δεν έχει τόση ψυχική δύναμη ώστε να συγχωρεί πανεύκολα, ήρεμα, τους σταυρωτές Του. 

Άρα, είναι υπερφυσικός, υπεράνθρωπος , Θεός.

Στρέφεται με θυμό προς τον …συνάδελφό του κακούργο και του λέει:

Καλά, εσύ δεν φοβάσαι καθόλου το Θεό; Εμείς τώρα παθαίνουμε άξια με τα έργα μας. Αυτός όμως ο άνθρωπος δεν έκαμε τίποτα κακό.

Συγκλονίζεται ο ληστής. Δάκρυα κυλούν στα μάγουλά του. Στρέφεται μ’ ελπίδα στο Χριστό.

«Αυτός είναι Θεός, συγχωρεί όλες τις αμαρτίες , ας συγχωρήσει και μένα τον αμαρτωλό».

Ω! Κύριε, μνήσθητι μου ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Ο Χριστός δεν ωμιλούσε καθόλου. Τότε όμως άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και του λέγει ήρεμα:

Αληθῶς σοι λέγω, σήμερον μετ” ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.

Πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο υπήρξε ένας ληστής , ένας δολοφόνος, ένας φονιάς.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος α) μπορεί να μετανοήσει έστω και την τελευταία στιγμή, β) δεν φταίει ο τόπος για το κατρακύλισμα ή τη μετάνοια, αλλά ο τρόπος, η προαίρεση!

Άγγελοι κατρακυλούν από τον ουρανό, οι πρωτόπλαστοι αμαρτάνουν μέσα στον παράδεισο!

Ο π. Πορφύριος συχνά έλεγε «Και στην Ομόνοια μπορεί κανείς να γίνει άγιος».

γ) Ο τελώνης στην παραβολή του Φαρισαίου

Ο Φαρισαίος υπερηφανεύεται αλαζονικά, κατακρίνει όλο τον κόσμο, ακόμη και τον ταλαίπωρο τον Τελώνη, που κλαίει παράμερα σε κάποια ήσυχη γωνιά του ναού.

Ο Τελώνης αποδέχεται την κατάκριση, χτυπά το στήθος του, μετανοεί, δεν απελπίζεται για την σωτηρία του, ελπίζει, πιστεύει, ταπεινοφρονεί, επιμένει, κλαίει, οδύρεται, επιστρέφει «δεδικαιωμένος» στο σπίτι του, ξεπερνά τον Φαρισαίο!

δ) Ολόκληρη πόλη η Νινευί!

Η απόφαση του Θεού τους ωδηγούσε σίγουρα στην απελπισία, γιατί ο Ιωνάς δεν είπε «αν μετανοήσετε θα σωθείτε», αλλ’ απλά τους προειδοποίησε «ακόμη τρεις ημέρες και η Νινευί θα καταστραφεί».

Ο Θεός απειλεί ρητά, κατηγορηματικά, τελεσίδικα, ο προφήτης φωνάζει , διαμαρτύρεται, επιβεβαιώνει ότι η καταστροφή δεν επιδέχεται αναβολή ή περιορισμό.

Κανονικά οι Νινευίτες έπρεπε ν’ απελπιστούν, να τα βάψουν μαύρα. Αυτοί όμως δεν κυριεύονται από απόγνωση , ούτε παρατούν τις καλές ελπίδες. Η σωτηρία της Νινευί, η συγχώρηση της πόλεως χόλωσε τον προφήτη Ιωνά , φανέρωσε όμως την άκρα φιλανθρωπία του Θεού, γιατί συμφιλιώθηκε μαζί της, όταν ειλικρινά μετενόησαν».

Γι’ αυτό ακριβώς δεν πρέπει να απελπίζεσαι καθόλου, αν μετανοείς! Το πιο ισχυρό όπλο του διαβόλου είναι η απόγνωση, η απελπισία.

Τα πονηρά πνεύματα χαίρονται, όταν οι άνθρωποι αμαρτάνουν, όταν όμως απελπίζονται, χορεύουν, χοροπηδούν, γελούν, ευφραίνονται!

Η απελπισία του ανθρώπου είναι άφατη ευφροσύνη του διαβόλου!

http://blogs.sch.gr/kantonopou

Αποποινικοποίηση της ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ !!! Ο καθένας θα μπορεί να βλασφημά τα Θεία και Ιερά μας, και αν του κάνεις παρατήρηση θα σε καταγγέλλει στις αρχές!!!

Το υπουργείο Δικαιοσύνης προωθεί ρύθμιση για την αποποινικοποίηση της βλασφημίας, καθώς όπως σημειώνει «στην περίπτωση της βλασφημίας λείπει οποιαδήποτε αποδείξιμη ενώπιον δικαστηρίου βλαπτική συνέπεια της πράξης, επομένως, η έννοια του εγκλήματος δεν διακρίνεται».

Ειδικότερα το υπουργείο Δικαιοσύνης στην ανακοίνωσή του αναφέρει: «Παράλληλα με τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση του ρατσισμού και της ρητορικής του μίσους, η Πολιτεία οφείλει να λαμβάνει μέτρα για την πλήρη κατοχύρωση της ελευθερίας της έκφρασης.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων γνωστοποιεί πως η αποποινικοποίηση του εγκλήματος της βλασφημίας έχει τεθεί υπό την κρίση της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής για την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Τη θέση αυτή θα εκφράσει προσεχώς και κατά την εξέταση της χώρας μας από την Επιτροπή των ΗΕ για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων (3-4 Αυγούστου στη Γενεύη).

Κατά το Ποινικό Δίκαιο η ποινή προϋποθέτει την τέλεση πράξης. Ο προσδιορισμός της τελευταίας χωρεί με στάθμιση των εμπειρικών – αποδείξιμων αποτελεσμάτων της. Ωστόσο, στην περίπτωση της βλασφημίας λείπει οποιαδήποτε αποδείξιμη ενώπιον δικαστηρίου βλαπτική συνέπεια της πράξης. Επομένως, η έννοια του εγκλήματος δεν διακρίνεται».

http://kosmas-agrinio-gr.blogspot.gr/

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΤΡΕΜΕΙ Η ΕΛΙΤ !!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ σε όλο της το μεγαλείο

Φοράς Σταυρό; ΕΙΣΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ !

Βρίζεις το Σταυρό; ΕΙΣΑΙ ΝΟΜΙΜΟΣ !

ΣΥΝΗΘΕΣ γεγονός έγινε πλέον το να βλέπεις να διώκονται και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσοι φορούν τον τίμιο Σταυρό:

Ο εισαγγελέας της έδρας Γ. Φλωρίδης (για την υπόθεση της Ι. Μ. Βατοπαιδίου), είπε στη δικαστή Μ. Ψάλτη που δικαζόταν για την υπόθεση:

"Όταν είστε στην έδρα, είναι απαράδεκτο να φοράτε σταυρό, γιατί είναι θρησκευτικό σύμβολο και επηρεάζετε"!

Η Siv Kristin Sællmann, υποχρεώθηκε να μην εκφωνεί ειδήσεις φορώντας το χριστιανικό σύμβολο έπειτα από διαμαρτυρίες οργισμένων τηλεθεατών

-Η Nadia Eweida ήθελε να φορέσει το σταυρό της, η εταιρεία όμως της το απαγόρεψε. Η Nadia... επέμενε και τελικά την έδιωξαν.

…και άλλα και άλλα πολλά…

Και ενώ κρίνεται ως απαράδεκτο και παράνομο το να φοράς Σταυρό γίνεται όμως νόμιμο και επιτρεπτό να τον βρίζεις μέσα στα πλαίσια της αποποινικοποίησης της βλασφημίας των Θείων που προωθούν τα πνευματικά πτώματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Η συλλογική τους έχει την εξής βάση:

"Παράλληλα με τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση του ρατσισμού και της ρητορικής του μίσους, οφείλει να λαμβάνει μέτρα για την πλήρη κατοχύρωση της ελευθερίας της έκφρασης.

Δηλαδή, αν του έρθει κάποιου φορολογούμενου Έλληνα πολίτη να βρίσει πατόκορφα την οικογένειά των βουλευτών αυτό θεωρείται «ελευθερία της έκφρασης;»

Επίσης λένε:

«Κατά το Ποινικό Δίκαιο η ποινή προϋποθέτει την τέλεση πράξης... Ωστόσο, στην περίπτωση της βλασφημίας λείπει οποιαδήποτε βλαπτική συνέπεια της πράξης. Επομένως, η έννοια του εγκλήματος δεν διακρίνεται».

Τουτέστιν, αν βρίσουν και μπινελικόσουν τους Πατεράδες και τις Μανάδες των νομοθετών που έχουνε πεθάνει, υπάρχει καμία βλαπτική συνέπεια για αυτούς μέσα απ΄ τον τάφο;

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ σε όλο της το μεγαλείο

από βρυκόλακες Α-ΘΕΟΥΣ (χωρίς Θεό) και 

Α-ΘΕΟΥΣ (Δίχως φως-Τυφλούς: από το θέωμαι: βλέπω)

Μόνο οι δαίμονες μπορούν να χαρούν από τέτοια νομοθετήματα αφού ακόμη κι αυτοί αδυνατούν να βρίσουν τον θεό μη έχοντας σώμα και στόμα.

Και βέβαια ο Θεός καθόλου δεν ζημιώνεται ούτε βάζει μαύρες πλερέζες σαν τον βρίσεις, αλλά εσύ ο ίδιος βλάπτεσαι που είναι σαν να φτύνεις τον ήλιο (θα πέσουν τα σάλια στην μούρη σου!).

Επιτέλους λίγο τιμή και σεβασμό στους τόνους αίματος που χύθηκαν από μάρτυρες και Νεομάρτυρες του Ελληνορθοδόξου Γένους μας που ούτε στα καζάνια των διϋλιστηρίων του Ασπροπύργου δεν χωρούν αλλά θα ξεχειλίσουν να φτάσουν μέχρι το Σύνταγμα και να πνίξουν σαν άλλο τσουνάμι την Βουλή!

π. Διονύσιος Ταμπάκης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Διατί δέν δύνανται οἱ εἰδωλολάτραι, ἀλλόθρησκοι καί ἄπιστοι, Μουσουλμάνοι καί οἱ λεγόμενοι αἱρετικοί νά σωθοῦν;

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπραντσιανίνωφ

Ἄλλα λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τούς αἱρετικούς

καί ἄλλα μᾶς λένε οἱ Συνοδικοί ἐκ Κρήτης Πατέρες

καί ὅσοι συμφωνοῦν μαζί τους

πού δέν ἀκολουθοῦν τό Εὐαγγέλιο

καί τούς Ἁγίους Πατέρες.

Δεῖτε γιά μία ἀκόμη πολλοστή φορά

τήν δογματική ἀνακολουθία καί ἀσυνέπεια

ἀπό τό Εὐαγγέλιο καί τούς Ἁγίους Πατέρες

τῶν σύγχρονων "μεταπατερικῶν-νεοπατερικῶν" Πατέρων

πού ὀνόμασαν τίς αἱρέσεις: "ἐκκλησίες"

στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης 2016!

(Βλέπε καί:

Οἱ γνήσιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης 2016!- Δεῖτε ἁπλά πῶς ἡ ψευδοσύνοδος Κρήτης ΑΚΥΡΩΝΕΙ ὅλες τίς προηγούμενες γνήσιες Συνόδους!!! Ἔχουμε συνειδητοποιήσει τήν βλασφημία;

καί:

Πῶς αὐτός πού δέν μένει στήν Ἱερά Παράδοση καί ὡς "ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι" εἶναι καταραμένος!) 

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Αχρονολόγητη Επιστολή

ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ!

Αξιοδάκρυτον θέαμα αληθώς είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσίαν της χριστιανικής πίστεως. Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού εις τάς ημέρας μας. Είναι σπάνιον να παρηγορήση κανείς τους οφθαλμούς του από ένα αντίθετο φαινόμενο. Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών» σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου κατ' όνομα και κατ' έργον αληθινόν χριστιανόν. 

Παρουσιάζω τώρα την έρώτησί σας: 

«Διατί δεν δύνανται οι ειδωλολάτραι - αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί να σωθούν». Γράφετε ότι·

«ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. Εάν απεστέλαμεν εις την απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήτο εναντίον εις το έλεος του Θεού... ναί πράγματι μιά τέτοια σκέψις είναι εναντία στην κοινήν αντίληψιν. Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Λογίζοντας τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία». 

Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ολίγα λόγια χωρίς να φθαρή η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρυλογίας. 

Χριστιανοί μυθολογείτε γύρω από τήν σωτηρία αγνοούντες αυτήν και τον λόγο διά τον οποίον ο κόσμος έχει ανάγκην σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστόν ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμεν τήν σωτηρίαν. Ιδού λοιπόν ή αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η σωτηρία συνίσταται εις τήν επιστροφήν του ανθρώπου εις ένωσιν με τον Θεόν. Αυτή η ενωσις ήτο χαμένη από όλο το ανθρώπινον γένος διά μέσου της πρώτης πτώσεως των προπατόρων μας. 

Έκτότε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων είναι η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων. Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδόν και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτόν του και τον αγνό και σώφρονα υιόν του Ιωσήφ λέγει:«Καταβήσομαι προς τον Υιόν μου πενθών εις Άδου» (γεν λς' 33). Οί άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδην όχι μόνον οί αμαρτωλοί αλλά ακόμη και οί δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης. 

Αυτή ήταν η δύναμις των καλών έργων της ανθρωπότητος. Αυτή ήτο η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσεως. Διά να επανέλθη η απωλεσθείσα ενωσις του ανθρώπου με τον Θεόν διά τήν σωτηρίαν του άνθρώπου ήτο αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωσις. Η λύτρωσις του ανθρωπίνου γένους δεν επετελέσθη από Άγγελον η Αρχάγγελον ή από κάποιο άλλο ανώτερο όν κτιστόν και επομένως περιωρισμένον. Η σωτηρία έπετελέσθη από τον ίδιο τον απεριόριστον Θεόν. Η τιμωρία του Άδου η μερίδα της ανθρωπότητος κατηργήθηκε και αντικατεστάθη διά μέσου της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψις της ανθρωπίνης αξίας συνεπληρώθη με την δική του άπειρον αξίαν. 

Ό,τι ήτο αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος με όλα τα καλά έργα εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα ώστε κατέβαινεν με αυτά εις τόν Αδην, κατωρθώθη δι ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως εις τον Κύριον μας Ίησούν Χριστόν. Οί Ιουδαίοι ηρώτουν τον Κύριον, και ο Κύριος τους απαντούσε: «είπον ούν προς Αυτόν τι ποιώμεν ίνα έργαζώμεθα τα έργα του Θεού; απεκρίθη Ιησούς και είπεν αύτοίς• τούτο εστίν το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλε εκείνος. (Ίωάν. στ' 28-29). 

Εν λοιπόν καλόν έργον είναι αναγκαίον διά την σωτηρίαν μας:

ΠΙΣΤΙΣ. 

Η πίστις είναι έργον. Με την πίστιν και μόνον με αυτήν μπορούμε να κατορθώσωμε την ένωσι με τον Θεόν διά μέσου των μυστηρίων της εκκλησίας, τα οποία μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν υπάρχουν θεμέλια πού να στηρίζουν την πίστιν σας. Σφάλλετε όταν λέτε ότι θα σωθούν οι καλοί άνθρωποι ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους, διότι αυτό σημαίνει ότι και αυτοί θα ενωθούν με τον αληθινόν Θεόν. Σπαταλάτε τον χρόνον σας συλλογιζόμενοι ότι μία ιδέα αντίθετη από την ιδικήν σας, είναι καινοτομία, ότι είναι κάποια εσφαλμένη διδασκαλία πού μόλις τώρα εισεχώρησε μέσα στην Εκκλησία. 

Οχι! Μιά τέτοια διδασκαλία διατηρούσε πάντοτε η αληθινή Εκκλησία και στην παλαιά και στην καινήν Διαθήκη. Η εκκλησία εδέχετο πάντοτε ότι υπάρχει μόνον εν μέσον προς σωτηρίαν ο Λυτρωτής. 

Επίσης πάντοτε έδέχετο ότι τα μεγαλύτερα έργα της ξεπεσμένης μας φύσεως στο τέλος καταβαίνουν εις τον Άδην και μόνον εκεί. Εάν οι δίκαιοι της αληθινής Εκκλησίας, οι φωτισμένοι διά των οποίων ενεργούσε το Άγιον Πνεύμα, οι προφήται και θαυματουργοί οι όποιοι επίστευαν στον ερχομό του Σωτήρος και που απέθαναν πριν από την έλευσιν του, εάν εκείνοι κατέβαιναν εις τον Άδην, τότε πώς εσείς τους θέλετε αυτούς τους αλλόθρησκους και μωαμεθανούς επειδή σας φαίνονται τόσο καλοί να λάβουν την σωτηρίαν, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν η να πιστεύσουν στον Λυτρωτην; Πώς μπορεί κανείς να τους εγγυηθή σωτηρίαν η όποια αποκτάται μόνον και το επαναλαμβάνω – μόνον με έναν τρόπο - πίστιν εις τον Λυτρωτην; 

Χριστιανοί! Γνωρίστε τον Χριστόν. Θυμηθείτε ότι δεν τον κατανοήσατε, ότι τον απορρίπτετε όταν πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξη σωτηρία χωρίς Αυτόν βασιζόμενοι στην χάρι κάποιου είδους καλών έργων. με το να δέχεσθε ότι μπορεί να ύπαρξη σωτηρία χωρίς πίστιν εις τον Χριστόν, τον απορρίπτετε και ίσως χωρίς να το θέλετε πίπτετε εις την θανάσιμην αμαρτίαν της βλασφημίας.«Λογιζόμεθα ούν... λέγει ο απόστολος Παύλος «πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου... δικαιοσύνη δέ θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας• ου γάρ έστι διαστολη, πάντες γάρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεάν τη αυτού χάριτι διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού...» (Ρωμ. γ' 22-25). 

Εσείς απαντάτε: ο απόστολος Ιάκωβος παραγγέλλει και υπαγορεύει ότι τα καλά έργα είναι αναγκαία και μας διδάσκει ότι η πίστις χωρίς έργα είναι νεκρη.

- Κοιτάξτε πιο προσεκτικά τι παραγγέλλει ο άγιος Ιάκωβος. θα δητε ότι παραγγέλλει - τα έργα της πίστεως - όπως άλλωστε και όλοι οί θείοι και εμπνευσμένοι συγγραφείς της Άγιας Γραφής και όχι τα έργα της ξεπεσμένης μας φύσεως, τα οποία είναι μισητά προς την πίστιν. Ό απόστολος παραθέτει την ενέργειαν του πατριάρχου Αβραάμ, ένα έργο το οποίον απεκάλυπτε την πίστιν ενός δικαίου ανδρός. Αυτό το έργο συνίστατο από την Ουσία του μονογενούς του υιού εις τον Θεόν. Το να θυσιάση κανείς τον υιόν του δεν λογίζεται καλόν έργον εις την άνθρώπινην κρίσιν είναι όμως εν καλόν έργον μόνον επειδή εκπληρώνει την θέλησι του Θεού. Εξετάστε την καινή Διαθήκη και τας αγίας Γραφάς γενικώς και θα ιδητε ότι αύται παραγγέλουν την εκπλήρωσιν των εντολών του Θεού, και ότι η εκπλήρωσις αυτών των εντολών ονομάζεται με μία λέξη -έργα-. Από την εκπλήρωσιν αυτών των εντολών η πίστις ζωοποιείται και γίνεται ενεργός. θα ανακαλύψετε επίσης μέσα στάς γραφάς ότι τα καλά έργα πού προέρχονται από την πεσμένη μας φύσιν, από συναισθήματα, από πάθη (το αίμα) από μία συγκεκινημένη καρδία, είναι απαγορευμένα, απερριμένα. Αυτά ακριβώς είναι το είδος των καλών έργων πού εσείς επιβραβεύετε ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους. 

Χάριν αυτών των έργων, αν και πράττονται απ' αυτούς πού απορρίπτουν τον Χριστόν, εσείς είστε διατεθειμένοι να τους εγγυηθείτε την σωτηρίαν. 

Αληθώς η προσέγγισίς σας είναι παράξενη στην κοινή αντίληψιν. 

Από που παίρνετε το δικαίωμα αυτό; να υιοθετήσετε ένα τέτοιον νόμον; 

Εάν είστε χριστιανοί, τότε πρέπει να έχετε χριστιανικήν αντίληψιν γύρω απ' αυτό το θέμα και όχι μίαν αντίληψιν πού την ονειρευτήκατε από το τίποτε. Το ευαγγέλιον μας διδάσκει ότι εξαιτίας της πτώσεως του Αδάμ ο νους μας (η λογικη - η διάνοια) διεστράφη. Όσο και αν επροικίσθη από την φύσιν ο πεσμένος μας νους, όσον και αν έφωτίσθη από την μάθησιν δεν παύει να παραμενη σε μιά πεσμένη κατάστασι εσφαλμένος. Πρέπει κανείς να τον απορρίψη και να παραδώση τον εαυτόν του είς την καθοδήγησιν της πίστεως. Διαμέσου αυτής της καθοδηγήσεως και με αξιόλογον προσπάθειαν προς την ευσέβεια, στον κατάλληλο χρόνο ο Θεός εγγυάται εις τους πιστούς δούλους του αληθινό και πνευματικό νου. Μόνον αυτός ο αληθινός νους πρέπει να αναγνωρίζεται ώς υγιής. Αυτός ο νους ο γεννημένος από την πίστιν είναι - υπέρ νους - όπως το περιγράφει ο άγ. Απόστ. Παύλος στην επιστολήν του προς Εβραίους. 

Το θεμέλιο της πνευματικής συνέσεως είναι ο Θεός, και η πίστις στηριγμένη σ' αυτήν την σταθεράν πέτραν δεν κλονίζεται ούτε πλανάται. 

Εμείς οι χριστιανοί θεωρούμε αυτό πού εσείς ονομάζετε κοινήν αντίληψιν ότι είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη πού δύναται να γιατρευτή μόνον άν αποκοπή με την μάχαιραν της πίστεως όλη η γνώσις η οποία την έχει οικοδομήσει αυτήν την κοινήν αντίληψιν και να πεταχθή μακρυά. Εάν κάποιος θεωρεί τον νού του υγιή, βασισμένος σε κάποιο αόριστο κάτι, το οποίον συνεχώς μεταβάλλεται τότε αυτό το να είναι «υγιής» ενδεχομένως να απορρίψη τον Χριστόν. Η πείρα εβεβαίωσε ότι ούτω έχει το πράγμα. 

Τι ακριβώς σας λέγει «η κοινή αντίληψίς σας»; Μήπως σας λέγει ότι προσβάλλεται από την σκέψιν ότι οι καλοί άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στον Χριστόν θα χαθούν; Αυτό είναι όλο; Επιπλέον σας λέγει ότι για τέτοιους ανθρώπους το να χαθούν θα πήγαινε εναντίον ενός τέτοιου πανάγαθου όντος σαν τον Θεό; 

Φυσικά θα είχατε μίαν αποκάλυψιν άνωθεν γύρω από το ζήτημα αυτό, δηλαδή ότι αφορά το τί είναι και τί δεν είναι εναντίον στο έλεος του Θεού. Όχι, στην πραγματικότητα όχι; Αλλ' όμως η κοινή αντίληψίς έτσι λέγει. Α!!! η κοινή αντίληψίς σας: με αφορμή την κοινή αντίληψί σας από που εμάθατε ότι με τον περιορισμένο ανθρώπινο νού θα μπορούσε κανείς να φθάση στην γνώσιν του τί είναι παραδεκτό και τί δεν είναι παραδεκτό στο έλεος του Θεού; Επιτρέψτε μας να εκφράσωμε τις σκέψεις μας. 

Το ευαγγέλιον που είναι οι διδασκαλίες του Χριστού, οι άγιες Γραφές και το σύνολο της Όρθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, έχουν αποκαλύψει σε μας εκείνα πού θα μπορούσε κανείς να γνωρίζη, γύρω από το έλεος του Θεού. Αυτή η γνώσις υπερβαίνει τα όρια του νοός, είναι υπεράνω απ' ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί, απρόσιτος είς εμάς. 

Ό ανθρώπινος νους περιπλανάται ασκόπως όταν προσπαθεί να ορίση ποια είναι τα όρια του Θεού όταν προσπαθεί να εξηγήση το ανεξήγητον, να το ύποτάξη στους δικούς του λογισμούς... να υποτάξη ποίον; Τον Θεόν. 

Μία τέτοια αγέρωχος υπεροψία είναι σατανιστική. 

Φαντασθείτε λοιπόν, να ονομάζετε τον εαυτόν σας χριστιανό, χωρίς ακόμη να γνωρίζετε τις διδασκαλίες του Χριστού. 

Εάν δεν έχετε μάθει για την ακατανοησία του Θεού από την γεμάτη χάρι ουράνια διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πηγαίνετε εις το σχολείον και ακούστε τί μαθαίνουν τα παιδιά. Οι δάσκαλοι των μαθηματικών εξηγούν σ' αυτά την θεωρίαν του απείρου το οποίον επειδή είναι μία απροσδιόριστος αξία δεν υπόκειται στους κανόνας τους οποίους υπόκεινται οι πεπερασμένες αξίες. Τα συμπεράσματα πού θα μπορούσε να σχηματίση κανείς όσον άφορα το άπειρον μπορεί να είναι καθ' ολοκληρίαν τα αντίθετα απ' εκείνα όσον αφορά το πεπερασμένον. Από την άλλη πλευρά εσείς θέλετε να προσδιορίσετε τους νόμους πού ρυθμίζουν την δράσι του θείου ελέους. Εσείς λέτε λοιπόν: αυτό και αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό και άλλα πράγματα ότι δεν είναι. Όλα αυτά ταιριάζουν ή δεν ταιριάζουν με την κοινήν σας αντίληψιν, με την κατανόησί σας και την αισθαντικότητα σας. 

Μήπως ακολουθεί απ' αυτό ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να κατανοή και να αισθάνεται όπως εσείς; Εσείς πραγματικώς αυτό απαιτείτε από τον Θεόν. Πόσον παράφρων και υπεροπτική άξίωσις! 

Μην κατηγορείτε την Εκκλησίαν για έλλειψιν κοινής αντιλήψεως και ταπεινώσεως- αυτά είναι τα δικά σας σφάλματα. Η άγια Εκκλησία το μόνο που κάνει είναι να υποτάσσεται χωρίς ερώτηση εις την διδασκαλία του Θεού σε ότι αφορά την ενεργητικότητα του Θεού την οποία Αυτός μας έχει αποκαλύψει. Τα παιδιά της Εκκλησίας ακολουθούν αυτήν στο ζήτημα αυτό υπακούοντας. Είναι φωτισμένα από την πίστι και απορρίπτουν κάθε υπερφίαλο συλλογισμό ο όποιος εγείρεται εναντίον του Θεού,. Εμείς πιστεύομεν ότι είναι δυνατόν να γνωρίζωμεν περί του Θεού, μόνον εκείνα τα όποια ο Θεός ηυδόκησε να μας αποκάλυψη. 

Εάν υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι προς την γνώση του Θεού, το οποίον θα μπορούσαμε νά ακολουθήσομε σύμφωνα με την ιδικήν μας διανοητικήν δύναμιν τότε η θεία αποκάλυψις δεν θα είχε δοθή σε μας. Η αποκάλυψις εδόθη επειδή είναι αναγκαία. Η περιπλάνησις του ανθρωπίνου νοός και οι ρεμβασμοί του είναι μάταια και λανθασμένα. 

Λέγετε ακόμη, ότι «οι αιρετικοί εντούτοις είναι Χριστιανοί». Από που το πήρατε αυτό; Θέλετε να πήτε ότι άνθρωποι πού ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τίποτε περί Χριστού, Από την υπέρμετρον αγνωσίαν των θα απεφάσιζαν να ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς του ιδίου είδους σαν τους αιρετικούς, εκείνους τους αιρετικούς οι οποίοι είναι αποκεκομμένοι Από την αγίαν ορθόδοξον πίστιν εξ' αιτίας της βλάσφημου αιρέσεώς των; Οι αληθινοί χριστιανοί πραγματικώς κρίνουν μ' αυτόν τον τρόπον; Ένα πλήθος από άγιους εξέλεξε των μαρτυρικών στεφάνων προτιμώντας τα χειρότερα και διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες, παρά να συμμετέχη με τους αιρετικούς στις βλάσφημες διδασκαλίες τους. 

Η ορθόδοξος Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε ότι η αίρεσις είναι θανάσιμος αμαρτία, και τον άνθρωπον τον μολυσμένον με την τρομεράν αρρώστια της αιρέσεως ότι είναι πνευματικά νεκρός ξένος προς την θείαν χάριν και σωτηρίαν, σε κοινωνία με τον διάβολο και την ολέθρια συνοδεία του. 

Αίρεσις είναι αμαρτία του νοός. Η αίρεσις είναι πιο πολύ δαιμονική παρά η ανθρώπινη αμαρτία- είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομιά του, η ασέβεια του, σχεδόν ειδωλολατρία. 

Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν την ειδωλολατρείαν ασέβεια και την αίρεσιν διαφθοράν. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρείαν πού οφείλεται στον Θεό, από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα, εις την κυριωτέρα αμαρτία του την βλασφημία. 

Εάν κανείς διαβάσει τις πράξεις των συνόδων με προσοχή θα πεισθή ότι ο χαρακτήρ των αιρετικών είναι σατανιστικός.(Σχόλιο Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: ἐξαιρεῖται ἡ ψευδοδύνοδος τῆς Κρήτης 2016 πού ὀνόμασε τίς αἱρέσεις: "ἐκκλησίες"! Κι ἑπομένως οἱ συνοδικοί ἀποδέχονται τόν Σατανᾶ γιά πατέρα τους!). 

Διαβάζομεν διά την τρομακτικήν τους υπόκρισιν (των αιρετικών), για την άμετρον υπερηφάνειαν τους. Βλέπομεν την συμπεριφοράν τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμεν ότι είναι αιχμάλωτοι εις τα μεγαλύτερα πάθη. Όποτε είναι δυνατόν εις αυτούς διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες. 

Το ασύγκριτον μίσος τους προς τα μέλη της ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ιδιαιτέρως παρατηρημένον. Η αίρεσις συνοδεύεται Από μίαν σκληρυνσιν της καρδίας, Από μία φοβερά σκοτίζουσα βλάβη του νοός, Από μία ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμείνη μολυσμένη Από μία δυσκολία στην θεραπεία του προσώπου πού πάσχει Από αυτήν την ασθένειαν. 

Κάθε αίρεσις είναι βλασφημία εναντίον του αγίου Πνεύματος. 

Η αίρεσις δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του άγιου Πνεύματος η την ενέργειαν του αλλά βλασφημεί το άγιον Πνεύμα εις την ολότητα του. 

Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. 

Ό άγ. Φλαβιανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, πού εσφράγισε την ομολογία διά την αληθινήν πίστιν με το αίμα του, προσφέρει την Απόφασιν της τοπικής συνόδου της Κων/λεως εναντίον του αιρετικού Ευτυχούς, με τα ακόλουθα λόγια: 

«Ό Ευτυχής ο πρώην ιερεύς και αρχιμανδρίτης έξ' όλων όσων έχει ήδη πράξει και από τις τωρινές καταθέσεις του έφανερώθη σαφώς ότι νοσεί την κακοδοξίαν του Απολλιναρίου και Βαλεντίνου και ακολουθεί τάς βλασφημίας των ανυποχωρήτως, ο όποιος επιπροσθέτως ουδέ την ιδικήν μας συμβουλήν εσεβάσθη και διδασκαλίαν και δεν κατεδέχθη να συμμορφωθή με τα ορθά δόγματα. Διά τούτο μετά δακρύων και στεναγμών διά την ολοκληρωτικήν απώλεια του ωρίσαμεν διά του Κυρίου του ύπ' αυτού βλασφημηθέντος να είναι στερημένος και ξένος Από κάθε ιερατικόν τάγμα και Από την κοινωνίαν μαζί μας, και Από την διακυβέρνησιν μοναστηρίου και ας γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι όποιοι μετά απ’ αυτά θα τον συναντήσουν η θα του συνομιλήσουν ότι θα είναι υπεύθυνοι και αυτοί εις το επιτίμιον της ακοινωνησίας διότι δεν απεμακρύνθησαν από την συναναστροφήν του». 

(Σχόλιο Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: τί ἔχουν νά μᾶς ποῦνε ἐπ' αὐτοῦ ὅλοι οἱ ρασοφόροι πού δέν κόβουν μνημόσυνο στήν ἀπείρως χειρότερη περίπτωση πού βιώνουμε τώρα, ὅπου ΣΥΝΟΔΙΚΑ οἱ αἱρέσεις εἶναι ἀποδεκτές-καί ὄχι καταδικαστέες-καί μάλιστα ἀναγνωρισμένες ὡς "ἐκκλησίες"; Εἶναι "ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι";...). 

Αυτή η Απόφασης είναι εν παράδειγμα από την γενικήν άποψιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσον άφορα τους αιρετικούς. Η Απόφασις αυτή έγινε δεκτή απ’ όλην την Εκκλησίαν και εκυρώθη από την οικουμενικήν σύνοδον της Χαλκηδόνος. Η αίρεσις του Ευτυχούς συνίστατο στο ότι δεν ομολογούσε δύο φύσεις στον Χριστό μετά την ενσάρκωσί του όπως κάνει η Εκκλησία. 

Παρεδέχετο μόνον μία φύσι την θεία. Εσείς λοιπόν λέτε: Μόνον αυτό;.... 

Διαβάζομε την αντίδρασιν ενός συγκεκριμένου προσώπου της εξουσίας προς τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως σχετικώς με την Αρειανικήν αίρεσιν. Η αντίδρασίς του είναι διασκεδαστική διά την έλλειψιν γνώσεως και άξια οίκτου εις την ουσίαν της. Αυτό το πρόσωπο παραγγέλλει εις τον πατριάρχην να διατηρή ειρήνην και να μη δημιουργή συγχύσεις, πράγματα πού είναι τόσον ξένα προς το Πνεύμα της χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος με δύο τρεις λέξεις. Γράφει ότι δεν ευρίσκει τίποτε το εσφαλμένον εις την διδασκαλίαν του Αρείου και ότι η διαφορά ευρίσκεται μόνον στην αλλαγή μιας φράσεως. 

Μόνον!!! ο ιστορικός Φλέρρυ παρατηρεί ότι σ αυτές τις λεγόμενες αθώες και αβλαβείς φράσεις η θεότης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποκηρύττεται. 

Μόνον!!! Είναι μόνον η άρνησις της όλης χριστιανικής πίστεως. 

Όλες οι παλαιές αιρέσεις κάτω από διάφορες βιτρίνες απέβλεπαν σε ένα μονάχα στόχο: Ηρνούντο την θεότητα του Λόγου (του Θεού) και διέστρεφον το δόγμα της ενσαρκώσεως Του. Οι νεώτερες αιρέσεις αποβλέπουν εις την αποκήρυξιν της ενεργείας του αγίου Πνεύματος. Με μεγάλες βλασφημίες αρνούνται την θείαν λειτουργίαν, όλα τα Μυστήρια, όλους αυτούς τους τύπους όπου η Ορθόδοξος Εκκλησία πάντότε ανεγνώριζε την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος. Τα ονομάζουν σαν ένα καθαρά ανθρώπινον κατασκεύασμα, σαν αμαθών, σαν λάθη... τι αυθάδεια! Ίσως αυτός είναι ο μόνος λόγος διά τον οποίον εσείς δεν θεωρείτε την αίρεσιν σαν αμαρτία. 

Εκεί οι αιρετικοί απορρίπτουν τον Υιόν του Θεού, εδώ απορρίπτουν και βλασφημούν το Άγιον Πνεύμα... και αυτό είναι όλο; 

Αυτοί οι οποίοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες και βλασφημούν, δεν είναι κακοποιοί, δεν κλέπτουν και ακόμη κάνουν και καλά έργα (της πεσμένης μας φύσεως) είναι θαυμάσιοι άνθρωποι: Πώς θα μπορούσε ο Θεός σας να τους αρνηθή την σωτηρία;... Η όλη βάσις στην έλλειψι της κατανοήσεως σας είναι μιά βαθεία αγνωσία της χριστιανοσύνης. Μη νομίσετε ότι μία τέτοια αγνωσία είναι ασήμαντος. Όχι! Τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταστρεπτικά προπαντός τώρα πού τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω με χριστιανικό τίτλο και σατανικό περιεχόμενο. Ευρισκόμενος κανείς εις άγνοια της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας μπορεί να δεχθή μίαν εσφαλμένην και βλάσφημον σκέψιν ώς αληθινήν και δεχόμενος αυτήν να απωλεσθή διά πάντα. Οι βλάσφημοι δεν σώζονται. Αυτές οι αμφιβολίες πού εκφράζετε εις την επιστολήν σας Από τώρα σημαδεύουν εναντίον σας και κατά της σωτηρίας σας. Η ουσία της απορίας σας είναι χωρισμός από τον Χριστόν. Μην παίζετε με την σωτηρίαν σας, μην το ρισκάρετε. Διαφορετικά θα θρηνείτε εις την αιωνιότητα.Να μελετάτε την Καινήν Διαθήκην και τους Αγίους Πατέρας της Όρθοδόξου Εκκλησίας διά να κατανοήσετε σωστά τάς Γραφάς, διά να μάθετε να ζήτε όπως πρέπει, διά να σκέπτεσθε και να αισθάνεσθε όπως αρμόζει εις χριστιανόν. Πριν να έλθη η φοβερή ώρα κατά την οποίαν πρόκειται να παρουσιασθήτε διά κρίσιν, ενώπιον του Θεού, κερδίσατε την δικαίωσιν πού δίδεται δωρεάν εις όλους τους ανθρώπους από τον Θεό διά μέσου της χριστιανοσύνης.

 http://stwmenkalws.blogspot.gr/

Η σωτηρία αλλοθρήσκων καί αιρετικων είναι εντελώς αδύνατη!

Άγιος Νεομάρτυς Δανιήλ Σισόγιεφ  † 

Στῶμεν καλῶς †

«Μα γιατί είστε τόσο στενόμυαλοι φανατικοί; Γιατί πιστεύετε ότι δεν υπάρχει σωτηρία μακριά από την Ορθόδοξη Εκκλησία; Αφού όλοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό – μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ιουδαίοι και βουδιστές. Η διαφορά έγκειται μόνο στα διαφορετικά τελετουργικά. Γιατί θα πρέπει κανείς να επιμένει στην δική του μοναδικότητα; Πιστεύετε πραγματικά ότι ο δημιουργός δεν δέχεται κοντά του τους αλλόθρησκους; Κι όμως, δεν τον νοιάζει ποιός πιστεύει πού. Το βασικό είναι να είναι καλός άνθρωπος!» 

-Τέτοια λόγια έχουν ακούσει όλοι οι Χριστιανοί περισσότερες από εκατό φορές. Και συχνά προέρχονται από εκείνους, που απρόσεκτοι ιερείς για άγνωστους λόγους, τους επέτρεψαν να μετέχουν στη Θεία Κοινωνία. Και βέβαια, πώς μπορεί κανείς να το αρνηθεί ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός; Αφού ακόμα και ο απόστολος Παύλος έλεγε: «…οὐδεὶς Θεὸς ἕτερος εἰ μὴ εἷς.»(Προς Κορ. Α’ 8,4.) Ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος των πάντων, Αυτός και μόνο είναι ο Θεός τόσο των ιουδαίων όσο και των εθνικών [ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; ουχί δε και εθνών; ναι και εθνών](Προς Ρωμ. 3,29). Η κοινή λογική λέει, ότι δεν γίνεται να υπάρχουν συγχρόνως δύο Θεοί πανταχού παρόντες – δεν θα υπήρχε χώρος και για τους δύο και ο ένας θα περιόριζε τον άλλο. Αν όμως είναι προφανής αλήθεια η μοναδικότητα του Θεού, σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι γνωρίζουν περί αυτού του Θεού και Τον λατρεύουν όπως πρέπει. Η διατύπωση και μόνο, όμως, ότι «όλοι πιστεύουν σε έναν Θεό» δεν είναι σωστή, για το λόγο ότι υπάρχουν πολλοί αθεϊστές στον κόσμο – είτε κομμουνιστές, είτε βουδιστές είτε ακόμα και οπαδοί του Σαμανισμού. Όλοι αυτοί δεν πιστεύουν σε κανένα Θεό. Αν πρέπει όμως να μιλήσουμε για τους άλλους, τότε από την παραδοχή της πραγματικότητας της υπάρξεως του Θεού δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση, ότι οι άνθρωποι τον λατρεύουν. 

Το ακόλουθο παράδειγμα βοηθάει να το αντιληφθούμε αυτό: πολλοί γνωρίζουν τον πρόεδρο της Ρωσίας, αλλά συνεπάγεται αυτόματα ότι όλοι εκείνοι που τον ξέρουν, του είναι πιστοί και καταλαβαίνουν τις πράξεις του; Έτσι ακριβώς γνωρίζουν πολλά δισεκατομμύρια ανθρώπων για την ύπαρξη του Θεού. Αλλά μία μεγάλη πλειοψηφία τον αντιλαμβάνεται σαν μια πολύ μακρινή και ακατανόητη δύναμη. Για παράδειγμα στο Ισλάμ απαγορεύεται να πεις ότι ο Θεός είναι άνθρωπος (ή να ζωγραφίσεις τον Αλλάχ σαν πρόσωπο). Είναι περισσότερο κάτι που παρέχει το Νόμο, τιμωρεί και επιβραβεύει κατά τη θέλησή του. Το ίδιο και το Άϊν Σοφ της ιουδαϊκής Καμπάλα: δεν αναγνωρίζεται και δεν αναγνωρίζει τίποτα . Είναι κάπως σαν την Θέμιδα των Ελλήνων, ή σαν έναν Θεό που φανερώθηκε από μόνος του στη Βίβλο. Είναι σαν το φως της πολύ απομακρυσμένης φωτιάς, που δεν μπορεί να ζεστάνει καμιά ψυχή. 

Και αυτή η έννοια είναι στην πραγματικότητα πανανθρώπινη. Δεν είναι τυχαίο που η ''ομολογία πίστεως'' ενός μικροαστού είναι: «Λοιπόν, υπάρχει κάτι. Αλλά τι, αυτό δεν το ξέρω». Με αυτό το ''κάτι'' συνήθως συνδέεται η έννοια της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό σε κάθε αδικία λέμε: «Αν υπήρχε Θεός, θα το επέτρεπε κάτι τέτοιο;». Μπορεί όμως να χαρακτηρίσει κανείς μια τέτοια ομολογία λογική; Φανταστείτε ότι σας προτείνει κάποιος να παντρευτείτε μια γυναίκα για την οποία δεν ξέρετε τίποτα. Και όταν ρωτήσετε «Ποια είναι;», να σας απαντήσουν: «Είναι δίκαιη και δεν την γνωρίζει κανείς». Μπορεί να θεωρηθεί αρκετή μια τέτοια απάντηση; 

Κι όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων ξέρει για τον Θεό πολύ λιγότερα απ’ ότι ένας εργοδότης για τον καινούριο εργαζόμενο που προσλαμβάνει. Και τότε σκέφτεται κανείς– για τους δικούς του λόγους ο καθένας– ότι αυτή η εμφανής άγνοια αρκεί για να σωθεί; Επιπλέον αυτή η άγνοια δεν έχει να κάνει καθόλου με το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να μάθουν για το Θεό, αλλά αντίθετα με το ότι δεν το επιθυμούν. 

Αυτό συμβαίνει ακριβώς όπως και στο Ευαγγέλιο προηγουμένως. Οι άνθρωποι προτιμούν, αντί να πάνε στο δείπνο του Θεού, να χασομερούν στους κήπους τους και να ασχολούνται με τα οικογενειακά ή τα κοινωνικά ζητήματα. Είναι πραγματικά τόσο αφελείς στην πίστη τους ώστε να πιστεύουν ότι ο Θεός παίρνει μαζί Του αυτούς που δεν Τον αγάπησαν και Τον σεβόντουσαν ελάχιστα; «Σίγουρα δεν είναι μικρότερη ιεροσυλία το να μη γνωρίζεις τον Πατέρα και Κύριο των πάντων, απ’ ότι να τον προσβάλλεις», έλεγε ο Μ. Μινούκιος Φήλιξ. 

Μόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ο άνθρωπος πλησιάζει τόσο πολύ τη Θεϊκή ζωή, που βλέπει τη μυστηριώδη φλόγα της τριαδικής αγάπης. 

Αναρωτιέται όμως συχνά κανείς: «Μα δεν υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι σε άλλες θρησκείες; Είναι αλήθεια ότι και αυτοί θα πεθάνουν;».

Σ’ αυτή την περίπτωση μας αρέσει να ξεχνάμε ότι η λανθασμένη γνώση για τον Θεό είναι χειρότερη από την άγνοια. Διότι αυτός που αγνοεί μπορεί να συνειδητοποιήσει την δυσμένειά του και να βαπτισθεί στο μυστήριο του Θεού. Αυτός όμως που πιστεύει στο ψέμα του δεν θέλει να ψάξει, πιστεύει ότι τα έχει ήδη όλα. 

Το ίδιο συμβαίνει και στη καθημερινή ζωή. Εκείνος ο άνθρωπος, που δεν έχει χάρτη, έχει περισσότερες πιθανότητες να φτάσει στον προορισμό του, από εκείνον που έχει έναν λανθασμένο χάρτη. Ένας αμελής γιατρός, που απλά δεν κάνει καλά τη δουλειά του, είναι προτιμότερος από έναν πραγματικό τσαρλατάνο. Στη δεύτερη περίπτωση ο άρρωστος δεν έχει καμιά ελπίδα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την πίστη στο Θεό. Ο πεπεισμένος αλλόθρησκος δεν είναι σε θέση να δει το φως, χωρίς την άμεση επέμβαση του Θεού. Έτσι λέει ο Κύριος: «Γνωρίζω τα έργα σου, ότι ούτε κρύος είσαι ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός! Επειδή όμως είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός ούτε κρύος, θα σε φτύσω από το στόμα μου. Και εσύ λες: Είμαι πλούσιος και τα έχω όλα και δεν χρειάζομαι τίποτα! Και δεν ξέρεις, ότι είσαι ελεεινός και αξιολύπητος, φτωχός, τυφλός και γυμνός. Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι καθαρισμένο στη φωτιά για να πλουτίσεις, καθώς και ρούχα λευκά για να ντυθείς και να μη φανερωθεί η ντροπή της γύμνιας σου, κι επίσης κολλύριο για ν’ αλείψεις τα μάτια σου, ώστε να βλέπεις» [οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός, ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου. Ότι λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω, - και ουκ οίδας ότι συ ο ταλαίπωρος και ο ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός, -συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ΄ εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης, και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης.] (Αποκάλ. 3, 15-18).

Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τις λανθασμένες θρησκείες. Όσο πιο πολύ είναι βουτηγμένος ο άνθρωπος σε μια λάθος παράδοση τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεφύγει από αυτή. Η πράξη της ιεραποστολής αποδεικνύει ότι εκείνοι που στρέφονται πιο συχνά στο Θεό είναι όσοι, από τη μια μεριά, δεν έχουν χάσει ακόμα το αίσθημα της αλήθειας και, από την άλλη, έχουν απομακρυνθεί από τη λανθασμένη πίστη τους. Μάλιστα το Ευαγγέλιο δεν το δέχθηκαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αλλά οι απλοί ψαράδες. Γι’ αυτό δεν συστήνεται να επιδοκιμάζουμε τον θρησκευτικό ζήλο των ιουδαίων ή των μουσουλμάνων, αλλά να προβάλλουμε όλη την ανοησία της πλάνης τους, όπως το έκαναν οι άγιοι. Είναι λάθος πράξη να τους ευχόμαστε στις γιορτές τους και με αυτό τον τρόπο να υποστηρίζουμε περισσότερο την αμαρτωλή τους επιμονή.

Σε ένα βιβλιαράκι έδωσε κάποιος ένα παράδειγμα κατά το οποίο ένας Τάταρος απηύθυνε σε έναν ιερέα την ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνω όταν οι αδερφοί μου με πιέζουν να πάω στο τζαμί;». Τι θα έπρεπε να απαντήσει ένας σωστός ιερέας σε μια τέτοια περίπτωση; Φυσικά, «Εγκατάλειψε το Ισλάμ βαπτίσου και πήγαινε στο μοναστήρι, εάν θέλεις πιο γρήγορα να ευχαριστήσεις τον Κύριο». Αλλά αυτός ο ιερέας απάντησε: «Πήγαινε στο τζαμί δύο φορές την εβδομάδα και υπάκουσε στον ιμάμη». Ο συγγραφέας του βιβλίου κρίνει αυτή τη συμβουλή σχεδόν ως ηρωισμό (όχι τυχαία ο ιμάμης επιδοκίμασε αυτόν τον ψευδοβοσκό), στην πραγματικότητα όμως είναι απλώς και μόνο ατιμία. Λόγω του κακώς εννοούμενου ανθρωπισμού έριξε ο ιερέας τον καημένο τον άνθρωπο σε μία πιο μεγάλη πλάνη και τον καταδίκασε σε αιώνια πτώση. Πώς είναι δυνατόν να μη γνώριζε, ότι «όποιος πιστεύει στον Υιό, αυτός έχει την αιώνια ζωή. Όποιος δεν πιστεύει στον Υιό, αυτός δεν θα δει την ζωή, αλλά θα πέσει πάνω του η οργή του Θεού»; [ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον· ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ΄ η οργή του Θεού μένει επ΄ αυτόν.] (Ιωαν. 3, 36). Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να ασχοληθούμε με το ερώτημα, αν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι μπορεί ο άνθρωπος να είναι καλός, ανεξαρτήτως πίστεως. Και τι σημαίνει τελικά «να είναι καλός»; 

Ποια είναι τα κριτήρια της συνείδησης; Ένας αλκοολικός θεωρεί έναν όμοιό του καλό άνθρωπο, ενώ η γυναίκα του έχει αντίθετη άποψη. Λένε οι άνθρωποι ότι, «είναι καλός εκείνος ο οποίος δεν κάνει τίποτα κακό στον διπλανό του» αλλά αυτό δεν είναι ορισμός. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν διαπιστώνουμε τι είναι "καλό" και τι "κακό". Σύμφωνα με τον μέθυσο είναι κακός εκείνος ο οποίος δεν του δίνει να πιει, αλλά οι διπλανοί του σκέφτονται διαφορετικά. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια; Από την άλλη πλευρά ένας συνηθισμένος κορμός δέντρου δεν κάνει σε κανέναν κακό, είναι όμως γι’ αυτόν τον λόγο ένα παράδειγμα αρετής; 

Επίσης η συνείδηση συχνά λέει ψέματα, και πάρα πολύ την "βοηθάει" σ’ αυτό μια λάθος θρησκεία. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός προφήτεψε: «Έρχεται μάλιστα ώρα που όποιος σας σκοτώσει, θα νομίσει πως προσφέρει υπηρεσία στο Θεό. Και θα τα κάνουν αυτά, γιατί δε γνώρισαν τον Πατέρα ούτε εμένα» [αλλ΄ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ. Και ταύτα ποιήσουσιν, ότι ουκ έγνωσαν τον πατέρα ουδέ εμέ.] ( Ιωαν. 16, 2-3). Και οι Χριστιανοί είδαν πολλά ανάλογα παραδείγματα από τις απαρχές του Χριστιανισμού.

Γνωρίζουμε ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν πιστεύουν στον Πατέρα και στον Υιό- όπως οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι- υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοισκοτώνουν τους Χριστιανούς έχοντας την εντύπωση πως έτσι εκπληρώνουν το θρησκευτικό τους καθήκον. Αυτό ξεκίνησε την εποχή του αγίου Στεφάνου και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Το παράδειγμα του αρχιερέα Ανατολίου και του στρατιώτη Ευγενίου Ροντιόνωφ οι οποίοι δολοφονήθηκαν πριν λίγο καιρό στην Τσετσενία, δείχνει ότι ο ίδιος λόγος (άρνηση της Αγίας Τριάδας) οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό το λόγο μόνο η συνείδηση και η θρησκεία δεν είναι κριτήρια του καλού και του κακού. Ποιο είναι όμως το σωστό κριτήριο για το καλό και το κακό; Η απάντηση είναι προφανής: Καλό είναι αυτό το οποίο ο Δημιουργός θεωρεί καλό. Έτσι, όπως οι οδηγίες χρήσεως για μια συσκευή είναι οι πιο αξιόπιστες, αφού γράφτηκαν από τον κατασκευαστή της. Για τους Χριστιανούς είναι ακόμα πιο προφανές, διότι γνωρίζουμε ότι οι αρετές είναι άπειρα χαρακτηριστικά του Θεού. Έτσι οτιδήποτε δεν εναντιώνεται στη θέληση του Θεού είναι καλό, και οτιδήποτε εναντιώνεται σ’ αυτήν είναι κακό. Αλλά τώρα επιστρέφουμε στην ερώτηση, «οι τίμιοι άνθρωποι άλλων θρησκειών μπορούν να σωθούν;». Πώς μπορεί κανείς να ορίσει, εάν μια τίμια συμπεριφορά είναι καλή και μια άλλη όχι; Ερχόμαστε πάλι πίσω στην ερώτηση, εάν υπάρχουν πραγματικά κριτήρια του καλού και του κακού, διότι η τιμιότητα και η ατιμία είναι εντελώς υποκειμενικά πράγματα. 

Εάν συμφωνούμε, ότι το καλό είναι η εκπλήρωση του θελήματος του Θεού και το κακό η μη εκπλήρωσή του, τότε έχουμε την απάντηση στο χέρι μας. Η παραμονή του ανθρώπου στη θρησκευτική παράδοση, η οποία δεν δημιουργήθηκε από το Θεό τον ίδιο, είναι αμαρτία. Από την πρώτη εκ των δέκα εντολών, που δόθηκαν στον Μωυσή, συμπεραίνουμε ότι ο Κύριος αποκηρύσσει τις άλλες θρησκευτικές διδασκαλίες: «Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός σου, αυτός που σε ελευθέρωσε από τη γη της Αιγύπτου, από τη γη της δουλείας. Δεν θα πρέπει να έχεις άλλους Θεούς εκτός από Εμένα» (2. Μωυσής 20,2-3) [ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. ] (Έξοδος 20, 2-3)

Γι’ αυτό θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κριτήριο για το καλό και το κακό είναι ο δεκάλογος, να αναλογιστούν, ότι κανένας αθεϊστής ή αλλόθρησκος δεν θα ξεφύγει από την "οργή του Θεού." Και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός απάντησε στην ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνουμε, για να κάνουμε τα έργα του Θεού;», ότι «αυτό είναι το έργο του Θεού, να πιστεύετε σ’ εκείνον που έστειλε Αυτός» [τι ποιώμεν ίνα εργαζώμεθα τα έργα του Θεού; Απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς· τούτο εστί το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλεν εκείνος.] (Ιωαν . 6, 28-29).

Ο ίδιος Ο Χριστός μας κάλεσε να μετανοήσουμε και να πιστέψουμε στο Ευαγγέλιο (βλ. κατά Μάρκ. 1, 15)[ και λέγων ότι πεπλήρωται ο καιρός και ήγγικεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω], και όποιος παραμένει αμετανόητος (παρ’ όλο που του έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια), είναι δική του επιλογή, που θα αποκοπεί ως άκαρπο δένδρο (βλ. κατά Λουκ 3, 9)[ ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται· παν ουν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται]. Ο Κύριος κάλεσε όλα τα έθνη να βαπτιστούν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος [πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,] (κατά Ματθ. 28, 19) και «αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού» [εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού.] (κατά Ιωαν. 3, 5). Ο Λυτρωτής ο ίδιος, και όχι οι "φανατικοί" Ορθόδοξοι, βεβαίωσε: «Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί, όποιος απιστήσει θα καταδικαστεί» [ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται.] (κατά Μαρκ. 16, 16)

Ο Κύριος των όλων είπε: «Σας βεβαιώνω, πως αν δε φάτε τη σάρκα του υιου του Aνθρώπου και δεν πιείτε το αίμα Του, δεν έχετε ζωή μέσα σας» [εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς.] (κατά Ιωαν. 6, 53). Σ’ εμάς υπάρχει η εντύπωση ότι σώζεται κανείς μόνο μέσα από μια αβέβαιη καλή κατάσταση χωρίς την Θεία Κοινωνία.

Θέλουν να μας απαντήσουν οι αντιφρονούντες, ποιον πρέπει να πιστέψουμε – τους ανθρώπους ή το Θεό; Ο Χριστός λέει το ένα και οι ανθρωπιστές το άλλο. Ο Υιός του Θεού λέει, ότι οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι, οι Βουδιστές και αυτοί που πιστεύουν στη Θεωρία της Εξέλιξης, οι οποίοι απαρνήθηκαν τον Υιό του Θεού, θα υποστούν την οργή Του και οι φιλελεύθεροί μας πιστεύουν ότι όλοι θα σωθούν. Γιατί πρέπει να τους πιστέψουμε; Μήπως ήταν σύμβουλοι του Θεού και μπορούν να διορθώνουν τον Δημιουργό; Αυτή είναι η πιο ξεδιάντροπη επανάσταση των θνητών ηλιθίων εναντίον της Αθάνατης Σοφίας του Θεού! Αυτοί είναι οι μοντέρνοι ψευδοπροφήτες, για τους οποίους ετοιμάζεται η τιμωρία του Θεού. Όχι μόνο , αλλά και αν πολλοί πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, θα σωθούν μόνο εκείνοι, που γνωρίζουν το Θεό, ακουμπάνε πάνω Του, Του είναι πιστοί, Τον αγαπούν. Με δυο λόγια, για να σωθεί κάποιος, είναι απαραίτητο και ο άνθρωπος να γνωρίσει Τόν Θεό και Ο Θεός να αναγνωρίσει τους ανθρώπους, όπως είναι γραμμένο: «Γνωρίζει Ο Κύριος τους δικούς Του»[ έγνω Κύριος τους όντας αυτού], κι επίσης: «Nα στέκεται μακριά από την αδικία ο καθένας που ομολογεί το όνομα Τού Kυρίου» [και αποστήτω από αδικίας πας ο ονομάζων το όνομα Κυρίου.](Τιμόθεος Β 2, 19). Και Ο Θεός γνωρίζει σαν δικούς Τού , μόνο εκείνους στους οποίους βλέπει τον Υιό Τού (τον Οποίο ενδύονται με τη Βάπτιση και την Κοινωνία) και εκείνους που φέρουν την ευλογία του Πνεύματός Τού.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Δανιήλ Σισόγιεφ , δολοφονήθηκε στίς 17 Νοεμβρίου 2009 , μέ τέσσερις πυροβολισμούς στό κεφάλι από τούς Αντίχριστους Μουσουλμάνους , οί οποίοι ανέλαβαν καί τήν ευθύνη, επειδή προσέλκυε πολλούς αλλοθρήσκους στήν Ορθόδοξη Εκκλησία , εκτός τής οποίας όπως ομολογεί καί ο ίδιος , δέν υπάρχει σωτηρία .

Άγιε Δανιήλ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν!

http://stwmenkalws.blogspot.gr

Οι Οικουμενιστές θέλουν να σχηματίσουν την συνείδηση του κόσμου, ώστε να αποδεχθεί την αίρεση!

Εἶναι ἐκπληκτικὸ τὸ πόσο γρήγορα ξεχνᾶμε βασικὲς παραμέτρους καὶ σχεδιασμοὺς τῆς φατρίας τῶν Οἰκουμενιστῶν ποὺ χρονολογοῦνται δεκαετίες, ἀλλὰ κάθε τόσο μᾶς ἀποκαλύπτονται. Καὶ πάλι λοιπόν, στόματα Οἰκουμενιστῶν μᾶς ὑπενθύμισαν (μὲ ἀφορμὴ τὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου) ὅτι ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλουν «σώνει καὶ καλὰ» στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο «τὴν ἑνότητα» τῆς νέας Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησίας καὶ «πίστεως». Ὁ μητροπολίτης Ζάμπια Ἰωάννης σὲ συνέντευξη στὸ «Βῆμα Ὀρθοδοξίας» μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι «τώρα που η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος καταγράφηκε στην εκκλησιαστική ιστορία», «η “ενότητα της πίστεως” δεν αμφισβητήθηκε…, o“σύνδεσμος της ειρήνης” κυριάρχησε και θα μεταλαμπαδευθεί στο εκκλησιαστικό πλήρωμα. Αυτό όμως θέλει να καλλιεργηθεί σιγά σιγά»! (ἐδῶ)

Γιὰ νὰ μὴ ἔχει λοιπόν, καμία ἀμφιβολία καὶ ὁ πλέον καχύποπτος ἢ ἀδαὴς πιστός, ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι προδότες τῆς Πίστεως καὶ προχωροῦν κατόπιν συγκεκριμένου σχεδίου καὶ χρονοδιαγραμμάτων (ἐλαστικῶν καὶ προσαρμοζομένων ἀνάλογα μὲ τὴν ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων), παραθέτουμεκάποιαξεχασμένα πειστήρια τοῦ ἐγκλήματος μαζὶ μὲ ἄλλα σύγχρονα:

* Ὁ μητροπολίτης Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἀπολογούμενος μάλιστα στὸ Βατικανό,ἐπειδή καθυστεροῦμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὰ μυστικῶς συμπεφωνημένα μεταξὺ τῶν ἡγετῶν Φαναρίου καὶ Βατικανοῦ –ποὺ φυσικὰ ὁδηγοῦν στὴν ὑποταγή μας στὸν Πάπα– εἶπε τὸ 2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά, ἀλλὰ διαφωτιστικά:

«Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί, ενώ ο αρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) και οι μητροπολίτες επιθυμούν να έχουνμια σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, (σ.σ. ουδεμία αναφορά για επιστροφής τους στην Ευαγγελική Αλήθεια και αποκήρυξη την αιρέσεων) αυτοί έχουν και ευθύνες προς τον κόσμο, τους πιστούς, πολλοί απότους οποίους δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τονδιαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα... Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχιυπερβολικού, για να σχηματίσουμετη συνείδηση του κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002) (ἐδῶ).

* Αυτές οι δηλώσεις του Αχαΐας Αθανασίου έχουν ιστορία, και η αφετηρία τους βρίσκεται στις αποφάσεις της Β΄ Συνόδου του Βατικανού(!!!), οι οποίες έγιναν αποδεκτές από τον οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα και όσους τον ακολουθούν. Την αποκάλυψη, όσων προαποφασίστηκαν από τα οικουμενιστικά κέντρα και προοδευτικά πραγματοποιοῦνται ἐρήμην τοῦ λαοῦ καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν «ὀρθοδοξούντων» ἐπισκόπων, μᾶς δίνει ἤδη ἀπὸ τὸ 1967 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης καὶ κατόπιν Μητροπολίτης Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος, παρατηρητὴς τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Ἔγραφε:

«Διετυπώθη ὑπό τινων ΡΚαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος θεωρία περὶ ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως μεταξὺ τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου». Ἡ Ἕνωση θὰ «ἐπιτευχθῆ σταδιακῶς καὶ οὐχὶ διὰ διαπραγματεύσεων ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν» σὲ τρία στάδια:

«α) Φιλία καὶ ψυχολογικὴ προπαρασκευή,

β) μερικὴ μυστηριακὴ κοινωνία καὶ

γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία».

Μπιλάλη Σπυρ., ἀρχιμ., Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413 (ἐδῶ).

* Ἀλλά καὶ ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου, μάθαμε ὅτι καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, πιστεύει ὅτι θὰ μπορέσει νὰ περάσει ἄμεσα διὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων καὶ ἔμμεσα διὰ τῶν ὑπολοίπων ποὺ φοβοῦνται νὰ ἀντείπουν στὸ Φανάρι γιὰ νὰ μὴ διωχθοῦν τὶς ἀποφάσεις τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου:

Δημοσιογρ.: Θὰ ἦταν σκόπιμο νὰ γίνει κάποια θεολογικὴ Ἡμερίδα προκειμένου νὰ ἀναλυθοῦν οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου καὶ νὰ μπορέσουν αὐτὲς οἱ ἀναλύσεις, αὐτὰ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς Ἡμερίδας νὰ περάσουν στὸν κόσμο, στὸ λαό;

Ναυπάκτου Ἱερόθεος: Ὄχι μόνο εἶναι σκόπιμο, ἐπιβάλλεται. Καὶ μάλιστα ὁἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τὸ εἶπε, ὅταν τελείωσε (στὴ λήξη τῆς Συνόδου), ὅλα αὐτὰ τὰ κείμενα τώρα, πρέπει νὰ περάσουν στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες, στὶς ἐνορίες, γι’ αὐτὸ θὰ σταλεῖ μία Ἐγκύκλιος σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες… προκειμένου νὰ γίνουν συνέδρια, συνάξεις, νὰ ἀναλυθοῦν αὐτὰ τὰ θέματα. Πρέπει νὰ γίνεται μία κινητικότητα τῶν θεμάτων αὐτῶν, ἀφ’ ἑνὸς μὲν γιὰ νὰ ἐνημερώνεται κι ὁ κόσμος, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ φανεῖ καὶ ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί; Διότι τὴν ἀπόφαση κάθε Συνόδου, τοπικῆς, Οἰκουμενικῆς, στὸ τέλος-τέλος τὴν ἀναγνωρίζει ὁ εὐσεβὴς λαός, ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν μεσ’ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ πολλὲς φορὲς ὑπῆρχαν Σύνοδοι ποὺ πῆραν ἀποφάσεις, καὶ τελικὰ δὲν πραγματοποιήθηκαν καὶ θεωρήθηκαν ὅτι ἦσαν αἱρετικές, ληστρικὲς Σύνοδοι.

Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε, τώρα, τί θὰ γίνει μ’ αὐτὴν τὴν ἐνημέρωση. Ἡἐμπέδωση τῆς Παναιρέσεως! Ἀφοῦ οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι φέρθηκαν ἔτσι στὴ Πανορθόδοξη Σύνοδο, καὶ δεσμεύτηκαν ἐκεῖ μὲ τὴν ὑπογραφή τους, τί ἄλλο θὰ κάνουν, παρὰ νὰ προσπαθήσουν νὰ πείσουν τοὺς ὑφισταμένους τους κληρικοὺς καὶ τὸ λαό, γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν ἀποφάσεών της; Καὶ μάλιστα, ἀφοῦ αὐτὸ ἐπιθυμεῖ κι ὁ παναιρετικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, τὴν ἐπιθυμία-ἐντολὴ τοῦ ὁποίου μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ναυπάκτου;

Λίγο νωρίτερα παρόμοια εἶπε καὶ ὁ μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ, σὲ συνέντευξη του στο πρακτορείο ειδήσεων του Βατικανού το 2014:

«Πιστεύω ότι δεν πρέπει να περιμένουμε θεαματικά γεγονότα. Δεν μπορούμε ναδημιουργήσουμε από μια μέρα στην άλλη κοινωνία μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να προηγηθεί και αυτό είναι έργο της Διεθνούς Θεολογικής Επιτροπής. Δεν πρέπει να κρύψουμε ότι εξακολουθούν να υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες»!

Επίσης δήλωσε:

«Θα ήταν ωραίο αν μετά από αυτή τη συνάντηση, υπήρχε κοινωνία από το ίδιο δισκοπότηρο. Είναι επιθυμία μας και αυτός είναι ο στόχος μας. Αυτός είναι ο σκοπός του διαλόγου»! (για την συνάντηση πάπα και Πατριάρχη). Οι μαέστροι του ψεύδους και της απάτης δεν βιάζονται, είδαμε και με τους πολιτικούς, σιγά σιγά να συνηθίσει το κοπάδι»!

https://katanixis.blogspot.gr