Πάτερ, τι να πρωτοπολεμήσω; Ξεσηκώθηκαν όλα τα πάθη, και κείνο και κείνο και τα έχω χάσει!

Είπε ένας υποτακτικός:

– Πάτερ, τι να πρωτοπολεμήσω; Ξεσηκώθηκαν όλα τα πάθη, και κείνο και κείνο και τα έχω χάσει.

Απαντά ο Γέροντας:– Όχι, παιδί μου, έτσι. Τα πάθη δεν ξεσηκώνονται έτσι όλα μαζί˙ ένα –ένα ξεσηκώνεται.

Σήμερα σε πολεμάει αυτό; Χτύπα το.Αύριο θα σε πολεμήση εκείνο; Χτύπα εκείνο.

Και σιγά-σιγά χτυπώντας, χτυπώντας γίνεται η καταστολή των παθών κι εσύ θα αναχθής πνευματικά…

… Ας μας ελεήση ο Θεός, ας μας συγχωρέση για όσα κάνουμε. Να παρακαλούμε τον Θεό νύχτα-μέρα, να φωνάζουμε: «ήμαρτον». Και όταν σφάλλουμε σε κάτι να σηκώνουμε τα μάτια και να λέμε: «Συγγνώμη, έσφαλα». Και μετά να τρέχουμε στον πνευματικό, να το εξομολογούμεθα, να φεύγη, να μην το έχουμε μέσα μας.

Και εάν ξαναπέφτουμε, να το ξαναλέμε, να το ξεκαθαρίζουμε. Κι αν κάνουμε έτσι, τότε θα περάσουμε στην Βασιλεία του Θεού. Και εκεί επάνω είναι ανάπαυσις˙ «Ουκ έστι θλίψις, ουκ έστι πόνος, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Αφαιρέσει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών ημών». Αιώνια ζωή, ανάπαυσις μέσα στο φως του Θεού. Μέσα στο άκτιστον φως του Θεού, ως άγγελος θα ψέλνης τον Τρισάγιον ύμνον. Εκεί επάνω είναι τα πάντα εν ειρήνη˙ και μόνο, που ξέρεις ότι πέρασες στην Βασιλεία του Θεού και δεν πρόκειται πλέον να δης θλίψι και στενοχώριες στους αιώνες των αιώνων, είναι αρκετό.

Λοιπόν, εφ’ όσον εμείς ήρθαμε εδώ, για να περάσουμε σ’ αυτόν τον Παράδεισο και σ’ αυτήν την ανάπαυσι, εκεί να τείνουμε τώρα. Άνθρωποι είμαστε. Θα πέσουμε, θα σηκωθούμε. Όχι απελπισία, όχι απόγνωσι. Αυτά είναι του διαβόλου. Εμείς με ελπίδα κάποια μέρα θα τον φέρουμε «βόλτα» τον διάβολο και θα περάσουμε μέσα στην Βασιλεία του Θεού. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ( ΟΜΙΛΙΑΙ) ΤΟΜΟΣ Α΄

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ, βε΄

perivolipanagias.blogspot.com

Γίνεστε ουν οικτίρμονες καθώς και ο Πατήρ ημών ο Ουράνιος, οικτίρμων εστί

Ακούγοντας την εντολή αυτή του Χριστού πολλές φορές σκέφτεσαι.“Και τι ακριβώς σημαίνει αυτό Θεέ μου;

Να συγχωρώ τους πάντες και τα πάντα όσο και αν με αδίκησαν, όσο και αν με πλήγωσαν, όσο και αν με πόνεσαν. Και Θέλεις αυτή η συγχώρεση να είναι και τέλεια. Να μην μείνει τίποτα. Να είναι σαν να ξαναρχίζω τελείως από την αρχή; Σαν να συναντώ τον άλλο για πρώτη φορά; Να του έχω ξανά πλήρη εμπιστοσύνη; Αυτά δεν είναι για μένα Θεέ μου, αυτά είναι για τους αγίους, για τους λίγους που έφτασαν σε μεγάλα μέτρα. Μην ζητάς από μένα Θεέ μου πράγματα που είναι πάνω από τις δυνατότητες μου” Ξέρεις όμως, η καρδία σου σου το λέει, ότι όλα αυτά είναι δικαιολογίες, ξέρεις ότι ο Θεός δεν λέει υπερβολές ούτε κάνει λάθη.

Και όταν το ταπεινά το συνειδητοποιείς καλά αυτό, πονάς. Πονάς με την σκληροκαρδία σου. Πονάς που δεν συγχωρείς

ή και να θέλεις, να αποφάσισες να συγχωρέσεις, πονάς που

η συγχώρεση σου, είναι απλώς λεκτική, το πολλή πολλή διανοητική αλλά όχι εκ βάθους καρδίας. Πονάς που συνειδητοποιείς ότι κάθε μέρα λες ψέματα στον Θεό στις προσευχές σου. Και στις πιο απλές, στο Πάτερ ημών.

“Πατέρα μου συγχώρεσε με όπως συγχωρώ και εγώ αυτούς που με πλήγωσαν” Άσε που ψέμα στο ψέμα η συνείδηση σου πωρώνεται τόσο πολύ που να αρχίζεις να πιστεύεις ότι πράγματι είσαι καλός, πράγματι συγχωρείς.

Έρχεται όμως ο Θεός από αγάπη και σε ταρακουνάει.

Σε φέρνει ξαφνικά αντιμέτωπο με την χαρά κάποιου που

σε πλήγωσε, που σε περιφρόνησε, που σε αδίκησε.

Και εδώ φαίνεται η πραγματική σου εικόνα Κανονικά αν τον συγχώρεσες εκ βάθους καρδίας όπως νομίζεις, πρέπει

να χαρείς με την χαρά του. Σαν να είναι δική σου χαρά. Συνειδητοποιείς όμως ότι η χαρά σου είναι λίγη και η πίκρα μεγαλύτερη. Και όσο και να προσπαθήσεις αυτή

η πίκρα μπορεί να μειώνεται αλλά δεν λέει να φύγει. Σαν να δάγκωσες την δάφνη στον ψητό. Και σου λέει ο Θεός “αυτή

η πίκρα, αυτή ακριβώς, είναι η γεύση του εγωισμού σου” Και

εκεί ή εξακολουθείς αγέρωχος να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου

ή συντρίβεσαι και καταφεύγεις ταπεινά στο έλεος του Θεού. Παραδέχεσαι συντετριμμένος την αδυναμία σου και Παρακαλείς “Θέλω Θεέ μου αλλά δεν τα καταφέρνω, προσπαθώ αλλά υπολείπομαι”

Και Αυτός εξετάζοντας αν η πρόθεση σου αυτή είναι

εκ βάθους ψυχής, αν πράγματι αυτό ποθεί η καρδιά σου,

θα σου φανερώσει ότι η πραγματική αγάπη, “η αγάπη που δεν εκπίπτει” που υπομένει τα πάντα, που συγχωρεί τα πάντα, είναι η αγάπη που ποτέ δεν είχες. Και μετά σαν στοργικός Πατέρας θα θα σου γλυκάνει την πίκρα σιγά σιγά. Θα βρει τρόπους, θα παραχωρήσει σταυρούς και δοκιμασίες μέχρι να καθαρίσεις εντελώς. Και αυτό θα γίνεται μέχρι το τέλος της ζωής σου. Διότι μόνο έτσι θα καταλάβεις ότι η αγάπη δεν είναι μια λέξη γραμμένη δισεκατομμύρια φορές στους τείχους και στις αναρτήσεις για να σου προκαλεί απλώς στιγμιαίες συγκινήσεις. Διότι μόνο έτσι θα φτάσεις κάποτε να γίνεις και εσύ Αγάπη σαν Αυτόν.

κείμενο π. Χ. Γεωργιου

http://logia-tou-aera.blogspot.gr/

«ΚΙ ΟΜΩΣ! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ…»

«Πόσο με ξεκουράζει.

Ο Κύριος είναι μόνιμος συνομιλητής μου.

Τι όμορφη που είναι η προσευχή!

Ήλθε στιγμή που είπα:

“Δεν θέλω να τελειώσω, Κύριε!

Πώς να κατέβω απ’ το Θαβώρ;

Είναι τόσο ωραία κοντά Σου!”.

Κι όμως! Έπρεπε να κατέβω…».

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΕΛΕΝΤΗΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

(1931–1975)

π. Δαμιανός.]

Κάποια στιγμή θα καταλάβεις...

Είναι σκληρό να κοιτάς τον ουρανό, να μιλάς στο Θεό, και να αισθάνεσαι την απόλυτη σιωπή. Να νιώθεις μοναξιά που σκοτεινιάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Εκείνη την στιγμή δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. 

Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».

π. λίβυος

http://plibyos.blogspot.gr

Προσευχές για την θλίψη-κατάθλιψη

“Η απελπισία και η απογοήτευση 

είναι το χειρότερο πράγμα. 

Είναι παγίδα του σατανά, 

για να κάνει τον άνθρωπο 

να χάσει την προθυμία του 

στα πνευματικά και 

να τον φέρει σε απελπισία”.

Δέσποτα Πολυέλεε, Κύριε Ιησού Χριστέ, Ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων ημών, ελθέ και θεράπευσον και εμέ τον αχρείον δούλον σου. Εμακρύνθην από Σού. Επλήγωσα την Αγαθότητα και την Αγάπην Σου. Ήμαρτον εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου. Πάσας τας ανομίας διέπραξα. Όλος κείμαι στερημένος πάσης αρετής και υγείας ψυχικής και σωματικής. Το σώμα μου ησθένησε. Η ψυχή εκακώθη. Το πνεύμα αδυνατεί. Η βούλησις εξετράπη. Τα πάντα συμπνίγονται και πάσχουν εντός μου. Κατέβην έως «Άδου κατωτάτου».

Λύτρωσαί με Κύριε από τον ψυχικόν πνιγμόν τον οδυνηρόν και το βάρος της καρδίας το καταθλίβον με δικαίως. Πάσας τας αμαρτίας διέπραξα. Αύται πολεμούσι με. Αύται εμποιούσι μοι τον αφόρητον τούτον βάσανον. Ελέησόν με Κύριε. Μόνος εγώ πταίω διά την τοιαύτην ερήμωσιν και καταστροφήν της ψυχής και του σώματός μου. 

Ο εγωισμός με εκυρίευσε. Η αμέλεια με αιχμαλώτισε. Η ακηδία με ενέκρωσε. Συγχώρησόν μοι Κύριε και θεράπευσον την αθλίαν ψυχήν μου. Απέλασον μακράν απ’ εμού το πονηρόν πνεύμα το εμποιούν εμοί τον τούτον τον αφόρητον πνιγμόν της ψυχής και του σώματος. Απομάκρυνον απ’ εμού το βάρος το καταθλίβον την καρδίαν μου.

Ελευθέρωσον μου την ψυχήν και το σώμα, από πάσης αμελίας, ακηδίας, φυσιώσεως, μετεωρισμού, καταθλίψεως, απελπισίας, αδιαφορίας, αναισθησίας, απογνώσεως και νεκρώσεως. Εγώ αυτοπροαιρέτως ενέβαλλον την ψυχή μου εις όλα ταύτα

Συγχώρησόν μου Κύριε τα πλήθη των αμαρτημάτων. Θεράπευσον με από του πλήθους των παθών μου. Δος Κύριε ίνα μη σε λυπήσω ποτέ πλέον ένεκα των παθών των κυριευσάντων την αθλίαν ψυχή μου. Άρον απ’ εμού τον κλοιόν τον βαρύν τον της αμαρτίας. 

Αποδίωξον απ’ εμού πάντα εχθρόν και πολέμιον. Ειρήνευσόν μου Κύριε την ζωήν και την ψυχήν. Καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. 

Όπως δυνηθώ εκφυγείν από τα πονηρά πνεύματα τα εμποιούντα εμοί το σκότος και τον ζόφον, την απόγνωσιν και την κόλασιν. Ανόρθωσόν με από κλίνης οδυνηράς και στρωμνής κακώσεως. Η κατάθλιψις και ο φόβος και η αιχμαλωσία των λογισμών μου αποστραφήτωσαν απ’ εμού. 

Κύριε γεννηθήτω Σοι ως θέλεις. Ευδοκία της Σης Αγαθότητος συντριβήτωσαν οι εχθροί μου και ο παλαιός άνθρωπος συν τοις πάθεσιν και ταίς επιθυμίαις αυτού. Γένοιτο Κύριε το θέλημα Σου επ’ εμοί ώστε χαίρων και αγαλλόμενος, άλυπος και φαιδρώ τω προσώπω ακολουθώ Σε και δοξάζω Σε, υμνώ και ευλογώ Σε εις πάντας τους αιώνας. Επίσκεψε και ενίσχυσόν με διά της Προνοητικής Δυνάμεώς Σου ίνα Σε δοξάζω και ψάλλω, Σε τον Εύσπλαχνον Κύριον συν τω Πατρί και τω Πνεύματι εις τους αιώνας. Συ ει ο Παρακλήτωρ μου συν τω Πανυπερπολυευσπλάχνω Πατρί και τω Παναγίω Παρακλήτω Πνεύματι εν πάσαις ταίς θλίψεσιν ταίς ευρούσαις με πάσας τας ημέρας της ζωής μου. Ελέησόν με Κύριε και συγχώρησόν μοι τον καταθλιμμένον και κεκακωμένον ψυχή και σώματι. 

Συ ει η Χαρά και το Φως, η Ανάστασις και η Ζωή, το Έαρ και το Πάσχα ημών το Ευφρόσυνον. Συ επηγγείλω υμίν το: «ου μη σε ανώ ουδ’ ου μη σε εγκαταλείπω». Συ ει Όστις κατήλθες «έως Άδου ταμείων» αναζητών το απολωλός πρόβατον, τουτέστιν εμέ. 

Ελέησόν με Κύριε διά πρεσβειών της Παναχράντου Σου Μητρός, της Πανυπερευλογημένης Χαράς Πάντων, δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σου σταυρού του Ξύλου της Ζωής, προστασίαις των Τιμίων επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων, πρεσβείαις των Αγίων Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, πρεσβείαις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων, των Αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων, των Οσίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών, και Πάντων Σου των Αγίων,

http://agiabarbarapatras.blogspot.gr

Ἔχεις πονηρές σκέψεις;

Έχεις πονηρές σκέψεις; Μην τις προφέρεις με λόγια· άφησέ τες να ησυχάζουν μέσα σου και γρήγορα εξαφανίζονται. 

Είμαστε άνθρωποι και πολλές φορές κάνουμε πολλές πονηρές, απρεπείς και αισχρές σκέψεις. Αλλά ας μην αφήνουμε να γίνονται οι σκέψεις λόγια, ώστε, πιεζόμενες προς τα κάτω, να εξασθενίζουν και να χάνονται... 

Γιατί, όπως ακριβώς όταν ρίξει κανείς μέσα σε λάκκο διάφορα άγρια θηρία και τον φράξει από πάνω, τα πνίγει εύκολα, ενώ αν αφήσει κάποιο άνοιγμα, για να αναπνέουν λίγο, τα ανακουφίζει πολύ και δεν τα αφήνει να χαθούν, αλλ’ αντίθετα τα εξαγριώνει περισσότερο, έτσι γίνεται και με τις πονηρές σκέψεις. 

Όταν γεννηθούν μέσα μας, αν φράξουμε το δρόμο τους προς τα έξω, τις εξαφανίζουμε γρήγορα. Αν όμως τις εξωτερικεύσουμε με λόγια, και αυτές τις κάνουμε πιο δυνατές, αφού επιτρέψαμε να αναπνεύσουν με τη γλώσσα, και γρήγορα πέφτουμε από τη συνήθεια των αισχρών λόγων στα βάραθρα των παράλογων πράξεων.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Ο Θεός είναι φωτιά

Η ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Από που προέρχεται η θερμότητα και η ψυχρότητα της ψυχής και η σκληροκαρδία και ο σωματικός πόλεμος;

ΑΠΟΚΡΙΣΗ: Για τη θερμότητα και την ψυχρότητα, είναι φανερό ότι ο Κύριος ονομάσθηκε φωτιά, που θερμαίνει και πυρακτώνει καρδιά και νεφρούς. Εάν είναι λοιπόν έτσι, τότε και ο διάβολος είναι ψυχρός και από αυτόν προέρχεται όλη η ψυχρότητα. 

Διότι εάν δεν ήταν έτσι, τότε πώς λέγει (η Αγία Γραφή) ότι «τότε θα παγώσει η αγάπη των πολλών»; Το δε «τότε» τι σημαίνει, παρά «κατά τον καιρόν του αντιδίκου» (διαβόλου);

Εάν λοιπόν αισθανόμαστε ψυχρότητα ψυχής, ας επικαλούμεθα τον Θεόν και Εκείνος ερχόμενος θα θερμάνει την καρδιά μας, ώστε να τον αγαπήσουμε τελείως και όχι μόνον Εκείνον, αλλά και τον πλησίον. Και από την θερμότητα Εκείνου απομακρύνεται η ψυχρότητα του μισοκάλου διαβόλου.

Διότι, εάν εξήρανε την πηγήν των δακρύων της καρδιάς σου, θα σου έχει προκαλέσει σαρκικά πάθη. Κάλεσε όμως τον Κύριο στην ψυχή σου και θα διώξει τα πάθη και την πηγή των δακρύων θα την καθαρίσει, για να τρέξει το «νοητό νερό» της σωτηρίας. 

Όποιος θέλει να έλθει στον φόβο του Θεού, έρχεται με υπομονή.

Διότι λέει (η Αγία Γραφή): «υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου». Και τι έκανε; «Και ανήγαγε με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος». Από αυτόν δε το λάκκο νοείται και η σκληροκαρδία. Ό,τι λοιπόν επιθυμείς, απόκτησε και θα σωθείς με τη βοήθεια του Κυρίου.

ΒΙΒΛ. Ο ΜΕΓΑΣ ΓΕΡΩΝ. ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

www.vimaorthodoxias.gr

Θυμός και βλασφημία… γιατί;

Σας έχει τύχει να θυμώνετε στο δρόμο, αν ακούτε κάποιον να βλασφημεί; Έχετε νιώσει πίκρα αν ειρωνεύεται κάποιος τα Θεία; Σας κατακρίνουν γιατί μιλάτε συνεχώς για το Θεό ή γιατί αντιμετωπίζετε με αγάπη τους γύρω σας;

Ακόμα κι αν έχετε με τη σκέψη σας καταδικάσει όσους το έπραξαν, αλλά κι αν νιώσατε καταδικασμένοι από τους γύρω σας, σκεφτείτε πως κανείς δεν είναι τέλειος...

Πραγματικά, ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανύψωσε την ανθρωπότητα, απαλλάσσοντάς την από την αμαρτία. «Εκείνος που πετάει το λιθάρι προς τα πάνω, το ρίχνει στο κεφάλι του» (Σοφ. Σειρ. 27:25).

Εκείνος δηλαδή που πετάει μια πέτρα προς τα πάνω, δέχεται τελικά δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του, γιατί η πέτρα δεν θα μπορέσει να διασχίσει τον ουρανό, αλλά θα επιστρέψει σ” αυτόν που την πέταξε (Μονή Παρακλήτου). Πρακτικά, όταν κάποιος βλασφημεί, γίνεται υποχείριο της αμαρτίας, γιατί στηρίζεται στον εαυτό του, αναζητώντας ο δόλιος να λύσει μόνος του το όποιο πρόβλημά του.

Οι πατέρες αναφέρουν ότι ο βλάσφημος που έπεσε μοιάζει με φορτωμένο ζώο, γιατί δεν μπόρεσε να βαστάξει το φορτίο του θυμού του. Όμως, «τίποτε δεν είναι πιο άνανδρο από το να κάνεις τον γενναίο ενάντια στο Θεό» (Σκέψεις Πασκάλ). Εν τούτοις η παραπτωματική μας συμπεριφορά δεν μας στέρησε το δικαίωμα να επιλέγουμε ελεύθερα αν θα ζούμε στην αλήθεια ή το ψέμα.

Η αλήθεια είναι μόνο ο Χριστός και ο σκοπός του ανθρώπου είναι η Παραδείσια σωτηρία. Ψέμα είναι η ψυχρή και παγερή αδιαφορία μας απέναντι στο συνάνθρωπό μας, μια και με την επιφανειακή αγάπη μας δεν καταφέρνουμε να τον βοηθήσουμε να βρει το δρόμο, ώστε να απαλλαγεί από την πνευματική ασθένεια, την αμαρτία. Κι η οδός λέγεται μεταμέλεια και μετάνοια. Εξάλλου, όταν πλησιάζεις με συντριβή και μετάνοια το Σωτήρα, ικετεύεις με προσμονή Εκείνον που ίασε την ανθρώπινη ψυχή.

Γι αυτό και ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανταποκρίνεται στην παράκλησή σου. Κυρίως το στοργικό Του βλέμμα κινείται με αγάπη προς κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Κι είναι σημαντικό κι εσύ ο άνθρωπος να αντιμετωπίζεις με αγάπη, χρηστότητα και μεγαλοψυχία τον πλησίον, εφόσον «η ευγένεια ψυχής είναι καθοριστικό στοιχείο της καλής συνεργασίας» (Λαϊκή ρήση).

Για να ακολουθήσεις το μονοπάτι που οδηγεί στο Χριστό, χρειάζεται ευγένεια ψυχής και καλοσύνη:»Η αληθινή ευγένεια είναι σαν το καθαρό χρυσάφι που δεν σκουριάζει ποτέ», έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Μα και μια λαϊκή παροιμία μας λέει: «Ο καλός τρόπος βγάζει το θεριό από την τρύπα του». Και μήπως θηρίο δεν είναι ο άνθρωπος, αν δεν ανακαλύψει πως η γαλήνη της ψυχής εκπορεύεται από τον ίδιο το Χριστό; Πώς ο άνθρωπος να απαρνηθεί τον εαυτό του και να υποταχθεί σε Εκείνον που μας απάλλαξε από τα εσωτερικά μας τραύματα;

Αλήθεια, όταν η ψυχή συνδέεται με την αμαρτία, νοσεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που φέρνει στο φως τη θεραπεία της άρρωστης ψυχής μας είναι η παραβολή του παραλυτικού της Καπερναούμ (Μάρκου β, 1-12). Εκεί αποδεικνύεται πως οι φυσικές μας ασθένειες είναι οι συνέπειες της αμαρτίας.

Ο μεγάλος άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι ο παράλυτος δείχνει ότι η ψυχή νοσεί κι ότι οι τέσσερις άνθρωποι που τον μεταφέρουν από τη στέγη του σπιτιού είναι οι αρετές του μετανοούντος ανθρώπου: αυτοκριτική, εξομολόγηση, διάθεση απομάκρυνσης από την αμαρτία και η θερμή προσευχή. Η οροφή που διαλύεται είναι το μυαλό μέσα στον εγωισμό, που δεν επιτρέπει τη μετάνοια.

Γι” αυτό και όταν θεραπεύεται η ψυχή, μεταφέρει μόνη της το σώμα της (το κρεβάτι της). Γιατί, αν η αμαρτία είναι τραύμα, η μετάνοια είναι το φάρμακο της. Έτσι, όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει το Χριστό, μετανοεί για την αμαρτωλότητά του και ανακαινούται. Ίσως το περίεργο μοναστικό ρητό να κρύβει μέσα του τη διέξοδο του ανθρώπου από την απελπισία, τη μοναξιά και την αβεβαιότητα:

«αν πεθάνεις, πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις, όταν πεθάνεις»

(αν απαλλαχτείς από τον εγωιστικό εαυτό σου πριν από το βιολογικό σου θάνατο, δεν θα βρεις τον αιώνιο θάνατο μακριά από το Θεό, όταν επιτελεστεί ο σωματικός θάνατος).Κι έπειτα, η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη είναι οι λυχνοστάτες της εν Χριστώ ζωής, μια και η καθημερινότητά μας έχει ανάγκη την υπομονή, την ταπείνωση, αλλά και το «Κύριε, ελέησον». Λύτρωση μοναδική η κολυμβήθρα της εκκλησίας, εφόσον μέσα στο χώρο της αναβαπτιζόμαστε ψυχικά και θεραπευτικά μέσω της Θείας λειτουργίας.

Μεσίτριά μας η Παναγία: Πηγὴ ὑπάρχεις ἀληθῶς, ὕδατος ζῶντος Δέσποινα· ἐκπλύνεις οὖν νοσήματα, ψυχῶν σωμάτων χαλεπά, ἐν τῇ προσψαύσει μόνη σου ὕδωρ τῆς σωτηρίας, Χριστὸν ἡ προχέουσα.(Δέσποινα, αληθινά υπάρχεις ως πηγή ζωντανού νερού· καθαρίζεις λοιπόν τις επικίνδυνες αρρώστιες των ψυχών και των σωμάτων, επειδή μόνη σου και με το απαλό άγγιγμά σου ξεχύνεις μπροστά μας το Χριστό, το νερό της σωτηρίας).

Η ανακάλυψη του Χριστού σημαίνει να κάνεις την ψυχή σου οίκο Κυρίου, σηκώνοντας το Σταυρό του Γολγοθά σου. Κι όταν το φως της ανάστασης το κρατάς μέσα σου αναμμένη δάδα, δεν υπάρχει φόβος, εφόσον ζεις ήδη στην νέα Ιερουσαλήμ, ελεύθερος κι ευτυχισμένος.

Ποιος είναι ελεύθερος άνθρωπος; «Εκείνος είναι πραγματικά ελεύθερος ο οποίος υπακούει και συμμορφώνεται στο θέλημα του Θεού. Πάντοτε το όχι στην αμαρτία. Πάντοτε το ναι σε ό, τι μας ζητεί ο Χριστός (Κυριακοδρόμιο τόμος 5ος, Εκδόσεις Σωτήρ)».

Και ποιος είναι ο ευτυχισμένος άνθρωπος; «Μακάριος ὅς κρατήσει καί ἐδαφιεῖ τά νήπιά σου πρός τήν πέτρα: ευτυχισμένος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα – τον Χριστό – όσο είναι ακόμη μικρές.» (Ψαλμ. 136,9).

Μακάρι ο φιλάνθρωπος Κύριος να δίνει δύναμη στον καθένα μας, ώστε όχι μόνο να θαυμάζουμε το Δημιουργό μας μέσα από το μεγαλείο της φύσης, αλλά και με την προσευχή να ανακαλύπτουμε το Χριστό:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, δώρησέ μας αληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια. Εσύ μάς έμεινες μοναδική Ελπίδα σωτηρίας. Είσαι η Αλήθεια μέσα σε τόσα ψέματα. Είσαι η Χαρά μας μέσα σε τόσες θλίψεις. Είσαι η Λύτρωσίς μας μέσα σε τόση αμαρτία. Είσαι η Ειρήνη μέσα σ” ένα κόσμο τόσο ταραγμένο. Δόξα στη μακροθυμία και στην Ανοχή σου, Κύριε. Αμήν.»

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

inpantanassis.blogspot.gr

Μέ σιωπή ἤ μέ θυμό;

Ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής σέ ἀπαντητική του ἐπιστολή (1), σχολιάζοντας τό πάθος τοῦ θυμοῦ, γράφει: ‘‘…Ὅταν σοί ἔλθῃ θυμός, κλεῖσε τό στόμα δυνατά καί μή ὁμιλήσῃς εἰς τόν ὑβρίζοντα ἤ ἀτιμάζοντα ἤ ἐλἐγχοντα ἤ πολυειδῶς σε πειράζοντα ἄνευ λόγου’’. 

Αὐτά συμβουλεύει σέ δόκιμο μοναχό, δηλαδή, αὐτοσυγκράτηση, γιά τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, πού ἡ καρδιά του κινδυνεύει νά καταληφθεῖ ἀπό θυμό ἐξ αἰτίας προσβολῶν, ὕβρεων και γενικῶς ἀπρεποῦς συμπεριφορᾶς ἄλλων μοναχῶν ἀπέναντί του. 

Γιά τόν θυμό, ὅμως, πού εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖ μέσα μας σέ περιπτώσεις δαιμονικῶν ἐπιθέσεων ἤ σέ ἀπόπειρες αἱρετικῶν νά ἀλλοιώσουν τήν Πίστη μας, ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής προτείνει ἐντελῶς ἀλλιώτικη τακτική. Στήν ἴδια ἐπιστολή γράφει ἐπί λέξει τά ἑξῆς: ‘’Ὁ θυμός καθ’ ἑαυτόν εἶναι φυσικός. Ὅπως τά νεῦρα στό σῶμα. Εἶναι καί αὐτός νεῦρον ψυχῆς. Καί ὀφείλει νά τόν μεταχειρίζεται ὁ καθείς ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἀνθρώπων αἱρετικῶν, καί παντός κωλύοντος ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Θεοῦ’’.

Ὅταν, δηλαδή, ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἐμποδίζεται στόν ἁγιαστικό του ἀγῶνα ἀπό τούς δαίμονες ἥ ἀπό ἀνθρώπους αἱρετικούς, τότε ὁ θυμός ὀφείλει νά γίνει μέσον προστασίας καί ἀντίστασης πνευματικῆς στά χέρια τοῦ Πιστοῦ. 

Ἀξίζει να παρατηρήσουμε, ὅτι ὁ ὅσιος γέροντας βάζει τούς δαίμονες καί τούς αἱρετικούς στήν ἴδια σειρά. Διότι τήν ἴδια λύσσα ἔχουν ἐναντίον μας, τόν ἴδιο κίνδυνο διατρέχουμε καί ἀπό....τίς δυό πλευρές!

Ἐδῶ εἶναι, πού ἐφαρμόζεται τό ἁγιογραφικό ‘’ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε’’ (Ἐφεσ. 4, 26). Ὁ ἅγιος γέροντας εἶναι σαφής: Στόν ἀδελφό, πού τυχόν μᾶς πικραίνει, μᾶς ὑβρίζει καί μᾶς περιφρονεῖ, ἀπαντᾶμε πάντοτε μέ ἀγάπη καί τρόπο ἥμερο. Στίς ἐπιθέσεις, ὅμως, τῶν δαιμόνων, ἀλλά καί σέ ἀνθρώπους αἱρετικούς χρειάζεται νά δουλέψει τό νεῦρο τῆς ψυχῆς. Δηλαδή ὁ θυμός.

Ὁ μεγάλος αὐτός δάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς δέν λέει λόγια δικά του. Ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, ἐπαναλαμβάνει στήν οὐσία τόν Μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει: ’’Νεῦρον γάρ ἐστι τῆς ψυχῆς ὁ θυμός. Δεῖν γάρ οἶμαι τήν ἴσην σπουδήν ἔχειν περί τε τήν ἀγάπην τῆς ἀρετῆς, καί περί τό μῖσος τῆς ἁμαρτίας’’. (2) 

Τώρα λοιπόν πού, ἐπισήμως πλέον, τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς τούς ὀνομάσαμε ‘’ἐκκλησία’’, πού ἀναγνωρίσαμε ἱερωσύνη καί μυστήρια στούς ψευτοχριστιανούς τῆς Δύσης, πού ἀνώτατοι ρασοφόροι μας καταργοῦν μέ τήν ζωή τους ὁλόκληρα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας, πού οἱ περισσότεροι Ἐπίσκοποί μας κρατᾶνε τό στόμα τους κλειστό, λές καί δέν συμβαίνει τίποτε, τί δέον γενέσθαι ἀπό τήν πλευρά τοῦ κατώτερου κλήρου καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας; 

Ἀπό τήν μιά μεριά τό συνέδριο Ἐπισκόπων τοῦ Κολυμβαρίου μέ τίς ἀποφάσεις του μᾶς καλεῖ, νά ἑνωθοῦμε ἀπροϋπόθετα μέ τούς αἱρετικούς (3) καί νά πέσουμε ἔτσι ἐθελουσίως στήν δαιμονική παγίδα τῆς ἀπιστίας. (4) 

Ἄρα: α) Νά άρνηθοῦμε τήν μοναδικότητα τῆς πολυτίμητης Ὀρθοδοξίας μας καί νά γίνουμε ἕνα μέ τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν,τήν ‘’κουρελοῦ τοῦ διαβόλου’’, ὅπως ἔλεγε καί ὁ ἀγαπημένος μας ἅγιος Παΐσιος, και 

β) νά γυρίσουμε τήν πλάτη στούς ἁγίους Πατέρες μας καί νά συνταχθοῦμε μέ τούς λεγόμενους μεταπατερικούς, μέ τήν πανθρησκεία καί τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. (5)

Ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ ὅσιος γέροντας Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, στίς ἐπιθέσεις τῶν δαιμόνων καί τῶν αἱρετικῶν, μᾶς καλοῦν νά ἀπαντήσουμε μέ τό νεῦρο τῆς ψυχῆς μας, πού εἶναι ὁ θυμός. 

Πάντως, γιά ἐμᾶς τούς Όρθοδόξους, ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια, ἡ Πίστη εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη καί οἱ Ἄγιοι ὁδοδεῖκτες μας. 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

______________________________________________________________________

(1). Ἀπό το βιβλίο Γέροντος Ἰωσήφ ‘’Ἔκφρασις μοναχικῆς ἐμπειρίας’’, ἐκδόσεως Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου, σελ. 61.

(2). Ἑρμηνεία εἰς τήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολήν, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἐκδόσεις ‘’Ὀρθόδοξος κυψέλη’’, σελ. 446. (Λόγ. κατά ὁργιζομέν.).

(3). ‘’Οἱ παπικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί, ἀποτελοῦν μία κοινότητα, μία δική τους συναγωγή, ἀλλά δέν εἶναι Ἐκκλησία. Οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες θά εἶναι καί θά γίνουν πάλι Ἐκκλησία, ὅταν μετανοήσουν γιά τίς πλάνες τους καί ἔτσι μετανοημένοι ζητήσουν νά ξαναγυρίσουν στήν Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἀποκόπηκαν’’. (Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας)

(4). Σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, μία ἀπό τίς τρεῖς μορφές ἀπιστίας καί ἀθεΐας εἶναι ἡ σιωπή ἀπέναντι στήν αἵρεση καί στούς αἱρετικούς. 

(5). ‘’Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις’’ (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ‘’Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός’’, σελ. 224.).

1/9/2016

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ήδη από την επομένην ημέραν της λήξεως της Συνόδου της Κρήτης εδόθησαν τα τελικά κείμενα εις την δημοσιότητα. Το γεγονός αυτό έχει παραπλανήσει κάποιους εις το να ασχολούνται με τα ίδια τα κείμενα. Ιδιαιτέρως εις το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων εδόθη τόσον πριν την Σύνοδον όσον και μετά από αυτήν μεγάλη έμφασις. Η αποκλειστική αυτή ενασχόλησις καταντά ματαία διότι: η επομένη παρομοία Σύνοδος, η οποία ήδη ετοιμάζεται και η οποία δεν θα περιλαμβάνη κείμενον δια τους αιρετικούς και σχισματικούς, δεν αποτελεί προώθησιν του οικουμενισμού; Δεν εισάγει την αντικανονικότητα εις την Εκκλησίαν;

Εξ αρχής ο Ο.Τ. ενέμεινεν εις την γραμμήν ότι η Σύνοδος αυτή έπρεπε να ματαιωθή διότι: α) η συγκεκριμένη θεματολογία δεν συνιστούσε επαρκή αιτίαν γενικώς δια σύγκλησιν οιασδήποτε Συνόδου, διότι επρόκειτο δια λελυμένα ζητήματα, πλην εκείνου της «Διασποράς», δια το οποίον όμως είχον αναγγείλει ότι δεν θα υπάρξη καμία μεταβολή, β) η Σύνοδος συνεκλήθη με απολύτως αντικανονικά κριτήρια (π.χ. αποκλεισμός των Αυτονόμων Εκκλησιών, αποκλεισμός Επισκόπων από τας Αυτοκεφάλους Εκκλησίας, αποστέρησις ψήφου, υποτυπώδες δικαίωμα λόγου, υποχρεωτική ομοφωνία κ.α.) και γ) από τους ορισθέντας ως «αντιπροσώπους» πλείστοι διεκρίνοντο δια τα οικουμενιστικά τους φρονήματα, αλλά κανείς δεν διεκρίνετο δια την αγιότητά του.

Τοιουτοτρόπως δυστυχώς και παρά τας προειδοποιήσεις η σύγκλησις της Συνόδου ωδήγησεν εις τα εξής τραγικά αποτελέσματα: 

α) τέσσερις Τοπικαί Εκκλησίαι δεν συμμετείχαν (μεταξύ των οποίων: το παλαίφατον Πατριαρχείον της Αντιοχείας, της «μητρός των χριστιανών», και το Πατριαρχείον της Ρωσίας, πέμπτον της Πενταρχίας των Πατριαρχών κατά συνοδικόν γράμμα του Πατριαρχείου Κων/πόλεως) με αποτέλεσμα να προκληθή ένα άτυπον σχίσμα εις την Ορθοδοξίαν. 

β) Αι αντιπροσωπίαι απεδέ­χθησαν άλλα από εκείνα, δια τα οποία είχον λάβει εντολήν, δρούσαι έτσι παρανόμως χωρίς να εκπροσωπούν πλέον κανένα. 

γ) Πέντε εκ των συμμετεχόντων Επισκόπων να μη συνυπογράψουν ένα κείμενον (πρόκειται δια τους Μητροπολίτας: Ναυπάκτου, Μόρφου, Λεμεσού, Μπάτσκας και Μαυροβουνίου) προκαλούντες εσωτερικά προβλήματα εις τας Αυτοκεφάλους Εκκλησίας των. Βεβαίως, δια την Σύνοδον η διαφωνία τους δεν θεωρείται σημαντική καθώς κατά τον Κανονισμόν «η διαφωνία καταχωρίζεται εις τα Πρακτικά…η αξιολόγησις των διαφωνιών αυτών είναι πλέον εσωτερικόν ζήτημα της εις ην ανήκουν αυτοκεφάλου Εκκλησίας». 

δ) Απερρίφθησαν όλαι αι εισηγήσεις Εκκλησιών και Ιερών Μονών ακόμη και εκείνη της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους! Βεβαίως, αι τροποποιήσεις δεν θα ωφέλουν τελικώς εις ουδέν, ωστόσο η απόρριψις αυτή κατέδειξε μεγάλην υποτίμησιν και απαξίωσιν. 

ε) Η Σύνοδος κατέληξεν όργανο διοικήσεως της Εκκλησίας από τους «πρώτους» και από τον «πρώτον» των «πρώτων», επιβολής δηλ. «πρωτείου» εις την Εκκλησίαν και στ) η εμπλοκή των ΗΠΑ, ως παρεδέχθη το Πατριαρχείον Κων/πόλεως, και ο αποκλεισμός των αραβοφώνων (όλαι αι Εκκλησίαι εγνώριζον ότι το Πατριαρχείον Αντιοχείας δεν είχεν υπογράψει τον κανονισμόν συγκλήσεως, αλλά αδιαφόρησαν) μετέτρεψε την Σύνοδον εις όργανον πολιτικής και γεωπολιτικής, το οποίον θα ενεργοποιήση νέας εξελίξεις.

Τα κείμενα της Συνόδου

Μετά από τα προαναφερθέντα έχει νόημα να ασχοληθή κανείς με τα κείμενα; Ουσιαστικώς όχι. Ωστόσο θα αφιερώσωμεν ολίγον χώρον δια την σφαιρικήν ενημέρωσιν των αναγνωστών.

Κατ’ αρχάς να υπενθυμίσωμεν ότι τα τελικά κείμενα δεν έχουν μεγάλας διαφοράς, προς τα κείμενα τα οποία υπεβλήθησαν. Το γεγονός πάντως ότι προσήλθαν όλοι εις μίαν Συν­οδον με προκατασκευασμένα κείμενα, τα οποία εγνωστοποιήθησαν μόλις τρεις μήνας πριν, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Μάλιστα, συμφώνως προς τον κανονισμόν «το τελικόν Μήνυμα της Συνόδου, το οποίον θα προετοιμασθή εν σχεδίω υπό Πανορθοδόξου Ειδικής Επιτροπής μίαν εβδομάδα προ της συγκλήσεως αυτής» εδόθη πράγματι έτοιμον εις τους Προκαθημένους! Επίσης, να προσθέσωμεν ότι όποιος αναγνώσει όλα τα κείμενα από αρχής μέχρι τέλους όπως και το μήνυμα και την εγκύκλιον της Συνόδου της Κρήτης θα παρατηρήση ότι πρόκειται περί εκθέσεων ιδεών, ουδέν καίριον προσθέτουν ούτε λύνουν κάποιο πρόβλημα, με περιορισμένην, μάλιστα, χρήσιν χωρίων εκ της Παλαιάς Διαθήκης και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Αναγνώρισις των αιρετικών ως Εκκλησιών;

Η τελική διατύπωσις εις το επίμαχον κείμενον δια τας διαχριστιανικάς σχέσεις ήτο η ακόλουθος: «η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Η φράσις κατά πολλούς είναι αμφίσημος, ώστε να αφήνη εις την κάθε πλευράν περιθώρια ερμηνείας της κατά το δοκούν. Όμως είναι δυνατόν να υπάρχη διάστασις μεταξύ ιστορίας και πραγματικότητος; Είναι δυνατόν Συν­οδος να καταντά συνέλευσις ιστορικών επιστημόνων;

Παρ’ όλα αυτά κατά τη γνώμην μας η συγκεκριμένη διατύπωσις δεν έχει καμίαν σημασίαν εφ’ όσον εις άλλα σημεία του κειμένου χρησιμοποιείται ολοκάθαρα ο όρος Εκκλησία: «διότι αι μη Ορθόδοξοι Εκκλησίαι και Ομολογίαι… όλοι οι Χριστιανοί… εις τον διηρημένον χριστιανικόν κόσμον…». Μάλιστα και εις το κανονισμόν της Συνόδου λαμβάνονται μέτρα δια την «κατάλληλον πληροφόρησιν των παρισταμένων Παρατηρητών των άλλων χριστιανικών Εκκλησιών…» και υπάρχει και παράγραφος που επιγράφεται ως «Παρατηρηταί άλλων χριστιανικών Εκκλησιών».

Καλυτέρα επιβεβαίωσις δι’ αυτό είναι η απουσία ανάγκης Ορθοδόξου κατηχήσεως των αιρετικών. Συμφώνως προς την εγκύκλιον της Συνόδου αποστολή είναι «Ο επανευαγγελισμός του λαού του Θεού εις τας συγχρόνους εκκοσμικευμένας κοινωνίας, ως επίσης και ο ευαγγελισμός όσων εισέτι δεν εγνώρισαν τον Χριστόν, αποτελούν αδιάλειπτον χρέος της Εκκλησίας», αλλά όχι των αιρετικών.

Εις αυτά οφείλουν να προστεθούν και άλλα δευτερεύοντα από το κείμενον των διαχριστιανικών σχέσεων όπως: α) ότι γίνεται λόγος δια αποκατάστασιν και όχι επιστροφήν: «αποκαταστάσεως της ενότητος των εις Χριστόν πιστευόντων… αποκατάστασιν της ενότητος μετά των άλλων Χριστιανών εν τη Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία… με αντικειμενικόν σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα». β) ότι ευρισκόμεθα εις αναζήτησιν και όχι κατοχήν της αληθείας: «επί τω τέλει της αναζητήσεως, βάσει της αληθείας της πίστεως και της παραδόσεως της αρχαίας Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών… προς την κοινήν κατανόησιν της παραδόσεως της αρχαίας Εκκλησίας (σημ: άνευ αναφοράς εις «καθολικού κύρους» συνόδους!). γ) δίδεται η εντύπωσις ότι έχουν και οι αιρετικοί μυστήρια: «…αποσαφηνίσεως του όλου εκκλησιολογικού θέματος και ιδιαιτέρως της γενικωτέρας παρ’ αυταίς διδασκαλίας περί μυστηρίων, χάριτος, ιερωσύνης και αποστολικής διαδοχής… την αναζήτησιν των κοινών στοιχείων της χριστιανικής πίστεως»

Επικύρωσις των διαλόγων

Εις το κείμενον δια τας διαχριστιανικάς σχέσεις η απόφασις είναι οι διάλογοι να συνεχισθούν με κάθε τίμημα χωρίς να δύναται να τους σταματήση κανείς, διότι υπάρχει η δέσμευσις της ομοφωνίας. Συγκεκριμένως: «Εν η περιπτώσει τοπική τις Εκκλησία ήθελεν αποφασίσει να μη ορίση εκπροσώπους αυτής εις τινα διάλογον η συνέλευσιν διαλόγου, εάν η απόφασις αύτη δεν είναι πανορθόδοξος, ο διάλογος συνεχίζεται… Εν περιπτώσει αδυναμίας υπερβάσεως συγκεκριμένης τινός θεολογικής διαφοράς ο θεολογικός διάλογος δύναται να συνεχίζηται…» Ενώ δια την περάτωσιν ενός διαλόγου απαιτεί­ται «έκθεσιν προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην, ο οποίος, εν συμφωνία και μετά των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, κηρύσσει την λήξιν του διαλόγου…» δια «ομοφωνίας πασών των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών».

Μία εξόφθαλμος αντίφασις είναι ότι ενώ «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι Γεωργίας και Βουλγαρίας απεχώρησαν εκ του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών… Η Ορθόδοξος Εκκλησία απεδέχθη προθύμως την απόφασιν του Π.Σ.Ε. να ανταποκριθή εις το αίτημά της περί συστάσεως Ειδικής Επιτροπής δια την Ορθόδοξον συμμετοχήν εις το Π.Σ.Ε.»! 

Δια ποίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν γίνεται λόγος, όταν απουσιάζουν δύο Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι;

«Σκοπός του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών δεν είναι να διαπραγματεύεται ενώσεις μεταξύ των Εκκλησιών, όπερ δύναται να γίνη μόνον υπό των Εκκλησιών, ενεργουσών εξ ιδίας πρωτοβουλίας, αλλά να φέρη τας Εκκλησίας εις ζώσαν επαφήν προς αλλήλας… αξιόλογον βήμα εις την Οικουμενικήν Κίνησιν δια την προσέγγισιν των χριστιανών… δια πράξεων αμοιβαίας κατανοήσεως». Εκτός του ότι επικυρώνεται ως επιδιωκόμενον αγαθόν ο λαϊκός οικουμενισμός υποκρύπτεται κάτι πολύ περισσότερον επιζήμιον: η ιδρυματοποίησις της Εκκλησίας! Η Εκκλησία δεν νοείται ως η μοναδική πραγματικότης και μόνη σωτηρία του ματαίου τούτου κόσμου, αλλά ως ένα καθίδρυμα καλών έργων πλησίον άλλων καθιδρυμάτων καλών έργων. Απόλυτος σχετικοποίησις του τι εστί Εκκλησία!

Υπεράσπισις των άλλων θρησκειών

Κάποιοι θεωρούν μέγα ατόπημα ότι η Σύνοδος επεκύρωσε τους διαθρησκειακούς διαλόγους ως αναφέρεται εις την εγκύκλιον: «Ο ειλικρινής διαθρησκειακός διάλογος συμβάλλει εις την ανάπτυξιν αμοιβαίας εμπιστοσύνης, εις την προώθησιν της ειρήνης και της καταλλαγής». Όμως τελικώς απεκαλύφθη ότι επεδιώκετο κάτι σπουδαιότερον: η υπεράσπισις των άλλων θρησκειών! Αυτό είναι καταφανές από προσεκτικήν ανάγνωσιν της εγκυκλίου: «…δικαιώματος εκάστου πιστού να τελή ακωλύτως από οιανδήποτε κρατικήν παρέμβασιν τα θρησκευτικά του καθήκοντα, καθώς και της ελευθερίας δημοσίας διδασκαλίας της θρησκείας και των προϋποθέσεων λειτουργίας των θρησκευτικών κοινοτήτων… Αι εκρήξεις φονταμενταλισμού εις τους κόλπους των θρησκειών κινδυνεύουν να οδηγήσουν εις την επικράτησιν της απόψεως ότι ο φονταμενταλισμός ανήκει εις την ουσίαν του θρησκευτικού φαινομένου… (Η Σύνοδος) καταγγέλλει την καταστροφήν ναών, θρησκευτικών συμβόλων και μνημείων πολιτισμού». Απορούμεν: είναι έργον Ορθοδόξου Συνόδου να κατοχυρώνη το «θρησκευτικόν φαινόμενον»; Η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας είναι ότι αποτελεί μίαν θρησκείαν; Πρέπει να καταδείξη ότι καμία θρησκεία δεν περιέχει εγγενώς τας ακρότητας; Δεν θα ήτο αρκετόν (αν και το θεωρού­μεν περιττόν) η καταδίκη απλώς των πολέμων; Διατί κόπτονται τόσον κάποιοι δια την υπεράσπισιν του ψεύδους;

Ατομικαί υπερεξουσίαι του Πατριάρχου Κων/πόλεως

Όσον και να διατείνεται ο Πατριάρχης ότι δεν είναι ο «Πάπας της Ανατολής», αν και επρόκειτο μόνον δια μίαν αποστροφήν του λόγου του, η Σύνοδος αυτή, λειτουργούσα ως Σύνοδος Προκαθημένων, εδραιώνει την γενικήν ψευδοθεωρίαν περί «πρώτων» και «πρώτου των πρώτων». Όμως και αι αποφάσεις της ενίσχυσαν προσωπικώς τον Πατριάρχην ως ρυθμιστήν και κριτήν υπεράνω των Εκκλησιών. Σχετικώς είχομεν προειδοποιήσει τους Ιεράρχας προ της Συνόδου εις το φ. 2117/ 20.05.2016.

Εις το κείμενον δια τας διαχριστιανικάς σχέσεις σχετικώς με Εκκλησίας που δεν επιθυμούν την συμμετοχήν των εις τους διαλόγους προβλέπεται ότι «η Εκκλησία η αι Εκκλησίαι αύται κοινοποιούν εγγράφως την άρνησιν αυτών εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην και εις πάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας κατά τα πανορθοδόξως ισχύοντα. Κατά την πανορθόδοξον διαβούλευσιν ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναζητεί την ομόφωνον συναίνεσιν των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών». Από την μίαν πλευράν της ζυγαριάς ο Πατριάρχης, από την άλλην αι Εκκλησίαι! Ούτε καν η Σύνοδος του Πατριαρχείου, αλλά ο ίδιος αυτοπροσώπως!

Εις το κείμενον δια την «διασποράν» γράφεται ότι «Σύστασις νέας, κατάτμησις η κατάργησις υφισταμένης Επισκοπικής Συνελεύσεως η συγχώνευσις δύο η περισσοτέρων τοιούτων γίνεται μετ’ απόφασιν της Συνάξεως των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών κατόπιν αιτήσεως Εκκλησίας τινός η του Προέδρου Επισκοπικής τινός Συνελεύσεως προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην». Επίσης, «Εις ζητήματα γενικωτέρου ενδιαφέροντος, απαιτούντα, κατ’ απόφασιν της Επισκοπικής Συνελεύσεως, πανορθόδοξον αντιμετώπισιν ο πρόεδρος αυτής έχει την αναφοράν αυτού εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην». Η αναφορά επομένως ολοκλήρου της διασποράς περνάει εις τας χείρας του Πατριάρχου!

Εις το κείμενον περί αυτονόμου αναφέρεται ότι «Εις τον χώρον της Ορθοδόξου Διασποράς δεν ιδρύονται Αυτόνομοι Εκκλησίαι ει μη μόνον μετά πανoρθόδοξον συναίνεσιν, εξασφαλιζομένην υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου». Εις περίπτωσιν μάλιστα όπου δύο Εκκλησίαι ερίζουν δια την απόδοσιν αυτονόμου «αι εμπλεκόμεναι πλευραί αναφέρονται, ομού η κεχωρισμένως, εις τον Οικουμενικόν Πατριάρχην ίνα ούτος εξεύρη την κανονικήν λύσιν επί του θέματος κατά τα πανορθοδόξως ισχύοντα». Άρα υπεράνω των Τοπικών Εκκλησιών τίθεται ο Πατριάρχης ως πρόσωπον!

Άρνησις δικαιώματος ψήφου

Εις την Σύνοδον απεστερήθησαν οι Επίσκοποι του αναφαιρέτου εκκλησιολογικά θεμελιωμένου δικαιώματός των να έχουν ψήφον. Το απεδέχθησαν άνευ αντιρρήσεως μη αντιλαμβανόμενοι τον υποβιβασμόν τους και την αλλοίωσιν της εκκλησιολογίας. Δια να φανή εναργώς ότι επρόκειτο περί υποβιβασμού ας ανατρέξη κανείς εις το κείμενον περί «διασποράς», όπου οριοθετείται ποίοι έχουν δικαιώματα συμμετοχής εις τας συνελεύσεις: «Οι εφησυχάζοντες και οι επισκεπτόμενοι την Περιοχήν επίσκοποι… δύνανται να προσκληθούν, όπως συμμετάσχουν εις την Συνέλευσιν, αλλά άνευ δικαιώματος ψήφου… Σύμβουλοι επίσης και ειδικοί δύνανται να προσκαλώνται, όπως συμμετάσχουν εις την Επισκοπικήν Συνέλευσιν η εις την Εκτελεστικήν Επιτροπήν, χωρίς δικαίωμα ψήφου». Με αυτούς εξισώθηκαν όσοι μετείχαν εις την Σύνοδον της Κρήτης! Διότι η ψήφος επιφυλάσσεται μόνον δια τους Προκαθημένους τόσον εις την Κρήτην όσον και εις την εκασταχού συγκληθείσαν συνέλευσιν, καθώς αυτή ευρίσκεται «απαρτιζομένη εκ των πρώτων επισκόπων εκάστης Εκκλησίας»!

Το ζήτημα των διπτύχων

Ενώ το ζήτημα των διπτύχων είχε εξαιρεθή από τα θέματα, δια να συζητηθή εις επομένην Σύνοδον υπήρξε μεθόδευσις, δια να επικρατήση η σειρά των διπτύχων του Πατριαρχείου Κων/πόλεως. Εις το κείμενον περί «διασποράς» ορίζεται ότι αι συνελεύσεις «θα προεδρεύωνται υπό του πρώτου εκ των εις την Εκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως υπαγομένων αρχιερέων, ελλείψει δε τούτου συμφώνως προς την τάξιν των Διπτύχων… Πρόεδρος είναι ex officio ο πρώτος των επισκόπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου». Κατοχυρώνει εμμέσως την σειράν των διπτύχων του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, την οποίαν μακροσκοπικά θεμελιώνει εις αυθεντίαν «ex officio»! Επίκλησις της αυτής τάξεως των Διπτύχων γίνεται επανειλημμένως και εις τον κανονισμόν.

Κείμενον που υπάρχει εις την εγκύκλιον δίνει αφορμάς δια περαιτέρω προώθησιν των επιδιώξεων του Πατριαρχείου: «Εις την προσπάθειαν αυτήν (της ιεραποστολής) οφείλουν να συμμετέχουν πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι με τον δέοντα σεβασμόν εις την κανονικήν τάξιν». Ποία είναι η κανονική τάξις; Πλην της Αφρικής όπου το Πατριαρχείον Κων/πόλεως αναγνωρίζει δικαιοδοσίαν του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας δι’ ιεραποστολήν όλη η υπόλοιπος υφήλιος θεωρείται κατά την ερμηνείαν του Πατριαρχείου ως δικαιοδοσία του!

Η «Διασπορά»

Εις το σχετικόν κείμενον αναγράφεται ότι «Διεπιστώθη ωσαύτως ότι κατά την παρούσαν φάσιν δεν είναι εφικτή δι’ ιστορικούς και ποιμαντικούς λόγους η άμεσος μετάβασις εις την αυστηρώς κανονικήν τάξιν της Εκκλησίας… αποφασίζεται, όπως διατηρηθούν αι θεσμοθετηθείσαι υπό της Δ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως Επισκοπικαί Συνελεύσεις». Επομένως, αναγνωρίζεται δια Συνόδου ότι ο θεσμός είναι αντικανονικός! Καίτοι επισημοποιείται η αντικανονικότης αυτού και θεσμοθετείται ως υποχρεωτική η ομοφωνία εις τας αποφάσεις της συνελεύσεως ορίζεται ότι «Αι εργασίαι της Επισκοπικής Συνελεύσεως διεξάγονται συμφώνως προς τας αρχάς της ορθοδόξου συνοδικής παραδόσεως»! Το ίδιο επαναλαμβάνεται μετ’ επιτάσεως εις την εγκύκλιον: «η δε συνεπής λειτουργία αυτών εγγυάται τον σεβασμόν της εκκλησιολογικής αρχής της συνοδικότητος».

Δεν πρόκειται περί αυτοαναιρουμένης αντιφάσεως, αλλά δια κάτι χειρότερον: περί της ιδρυματοποιήσεως της Εκκλησίας! Τι σημαίνει αυτό; Παρά το γεγονός ότι εκπρόσωποι της Συνόδου είπαν ψέγοντες τας απουσιαζούσας Εκκλησίας ότι η Εκκλησία δεν είναι «ομοσπονδία» δια του κειμένου αυτού εισάγεται ακριβώς αυτή η νοοτροπία. Δια να καταστή κατανοητόν παραθέτομεν δύο ακόμη παραδείγματα από το κείμενον.

Μία παράγραφος του κειμένου ενημερώνει ότι «Αι Επισκοπικαί Συνελεύσεις αποβλέπουν εις την διαμόρφωσιν κοινής θέσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί διαφόρων θεμάτων», δηλ. δεν πρόκειται περί μιας θέσεως, αλλά μιας συνισταμένης απόψεων. Μία άλλη παράγραφος σημειώνει ότι «Η συνέλευσις αποτελείται από «ένα Πρόεδρον, ένα η δύο Αντιπροέδρους, ένα Γραμματέα και ένα Ταμία,… Ο Γραμματεύς, ο Ταμίας και οι λοιποί υπεύθυνοι εκλέγονται υπό της Συνελεύσεως, δύνανται δε να μη προέρχωνται εκ του βαθμού των επισκόπων» και η σύγκλησις αυτή δύναται να γίνη «τη εγγράφω και ητιολογημένη αιτήσει του 1/3 των μελών της Συνελεύσεως… Η Εκτελεστική Επιτροπή ευρίσκεται εν απαρτία δια της παρουσίας των 2/3 των μελών αυτής». Αι προϋποθέσεις, λοιπόν, λειτουργίας αυτού του οργάνου είναι κατά το φαίνεσθαι ως σύναξις κατά την ουσίαν ως ένα σωματείον!

Εις αυτά θα ηδύνατο να προστεθή και η άστοχος διατύπωσις της εγκυκλίου της Συνόδου ότι «Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία αποτελείται εκ δεκατεσσάρων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, πανορθοδόξως ανεγνωρισμένων».

Μέλη της Συνόδου θεωρούν ότι ένα πρακτικόν μέτρον που έλαβαν είναι η απαγόρευσις «απόδοσις τίτλων υφισταμένων ήδη εις Αρχιερείς». Το μέτρον αυτό θα προκαλέση μόνον συγκρούσεις εφ’ όσον αι Εκκλησίαι αι οποίαι απουσίαζον δεν θα το δεχθούν, διότι ήδη το Πατριαρχείον Κων/πόλεως έχει τοποθετήσει Αρχιερείς παντού.

Το «αυτόνομον»

Εις το σχετικόν κείμενον η Σύνοδος επικαλείται δια την θεσμοθέτησιν του ζητήματος ότι «Κατά την εφαρμογήν του θεσμού τούτου εις την εκκλησιαστικήν πράξιν διεμορφώθησαν βαθμίδες εξαρτήσεως». Όμως η αυτονομία δεν υπάρχει εις την παράδοσιν της Εκκλησίας καθώς άπασαι αι Τοπικαί Εκκλησίαι ήσαν Αυτοκέφαλοι! Πόσον μάλλον βαθμοί εξαρτήσεως! Πρόκειται περί ενός παραλογισμού αρκεί μόνον να αναλογισθή κανείς ότι υπάρχουν αυτόνομοι, ημιαυτόνομοι και ειδικού καθεστώτος ημιαυτόνομοι Εκκλησίαι…! Το «αυτόνομον» είναι μία αντικανονική πρακτική, η οποία επεκράτησεν από την ύστερην Τουρκοκρατίαν και κατέστη σήμερα επισήμως και με τη βούλλα θεσμός! Το ίδιον είμεθα βέβαιοι ότι θα συμβή και με την «διασποράν» εις μερικά έτη!

Η αντικανονικότης ενυπάρχει, μάλιστα, εις κάθε πτυχήν των αποφάσεων περί αυτονόμου. Δια τον Προκαθήμενον της Αυτονόμου Εκκλησίας προβλέπεται ότι η Εκκλησία που προΐσταται εκφράζεται «δια της συμμετοχής του Πρώτου αυτής εις την Σύνοδον της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας… Η Αυτόνομος Εκκλησία εκφράζεται δια της εξ ης έλαβε την αυτονομίαν αυτής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας… Το όνομα του Πρώτου της Αυτονόμου Εκκλησίας δεν αναγράφεται εις τα Δίπτυχα». Δημιουργούνται, επομένως, επισήμως υπάλληλοι αντικανονικαί σχέσεις εις την Εκκλησίαν, δηλ. Εκκλησίαι αι οποίαι εξαρτώνται από άλλας Εκκλησίας! Αλλά και υπάλληλοι σχέσεις μεταξύ Επισκόπων, εφ’ όσον μόνον ο «Πρώτος» συμμετέχει εις «κανονικήν» Σύνοδον, ενώ αποκλείονται οι υπόλοιποι. Παραλλήλως, δημιουργούνται επισήμως υπάλληλα είδη Συνόδων, καθώς η Σύνοδος της αυτονόμου καταντά υποτυπώδης! Είναι ανήκουστον πάντως Επίσκοπος έστω και αν είναι «προκαθήμενος» να συμμετέχη εις δύο Συνόδους! Υπάρχει πλήρης αλλοίωσις της εκκλησιολογίας!

Ο γάμος

Εις το σχετικόν κείμενον της Συνόδου αναφέρεται ότι «Τα συνάπτοντα πολιτικόν γάμον μέλη της Εκκλησίας πρέπει να αντιμετωπίζωνται μετά ποιμαντικής ευθύνης, η οποία επιβάλλεται, δια να κατανοήσουν την αξίαν του μυστηρίου του γάμου και των εξ αυτού απορρεουσών ευλογιών δι’ αυτούς… Η Εκκλησία πρέπει να καταβάλη πάσας τας δυνατάς ποιμαντικάς προσπαθείας, ώστε τα παρεκκλίνοντα μέλη αυτής εις τοιαύτας μορφάς συμβιώσεως να δυνηθούν να κατανοήσουν την πραγματικήν έννοιαν της μετανοίας και της ευλογημένης υπό της Εκκλησίας αγάπης».

Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά εις τας προγαμιαίας σχέσεις ούτε εις τα επιτίμια. Μάλιστα, δεν επικροτούνται αι αποφάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων Εκκλησιών δια απαγόρευσιν συμμετοχής εις μυστήρια και της τελέσεως κηδείας εις τοιαύτας περιπτώσεις.

Το πρόβλημα καθίσταται πλέον περίπλοκον με την διατύπωσιν που περιλαμβάνει η «εγκύκλιος» δια το συγκεκριμένον θέμα: «Η σύγχρονος εκκοσμικευμένη κοινωνία προσεγγίζει τον γάμον με αμιγώς κοινωνιολογικά και πραγματιστικά κριτήρια, θεωρούσα αυτόν ως μίαν απλήν μορφήν σχέσεως, μεταξύ όλων των άλλων, αι οποίαι δικαιούνται εξ ίσου θεσμικής κατοχυρώσεως». Η άποψις ότι δικαιούνται κατοχυρώσεως ανήκει εις τους εκκοσμικευμένους η εκφράζει και θέσιν της Συνόδου;

Επιπροσθέτως εις το κείμενον περί γάμου ενώ αναφέρεται ότι «κατ’ ακρίβειαν απαγορεύεται ο γάμος με ετεροδόξους» εν συνεχεία γράφει ότι «Η δυνατότης εφαρμογής της εκκλησιαστικής οικονομίας ως προς τα κωλύματα γάμου δέον όπως αντιμετωπίζεται υπό της Ιεράς Συνόδου εκάστης αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας». Επομένως, εγκρίνονται πλέον Συνοδικώς οι διαχριστιανικοί γάμοι παρά τας απαγορεύσεις Οικουμενικών Συνόδων! Αφήνεται όμως μετέωρον αν αυτή η οικονομία αφορά μόνον ετεροδόξους η και άλλας περιπτώσεις που αναφέρονται πχ. «κωλύεται κατ’ ακρίβειαν η ιερολόγησις γάμου μετά την μοναχικήν κουράν». Προ της Συνόδου ο Σεβ. Γαλλίας είχε δηλώσει ότι το Πατριαρχείον Κων/πόλεως θα ήτο θετικόν δια δεύτερον γάμον των κληρικών, υπάγεται και αυτός εις την ασαφή διατύπωσιν;

Η νηστεία

Εις το σχετικόν κείμενον μετά τας προ αρκετών ετών σφοδράς αντιδράσεις του Αγίου Όρους είχε αποσυρθή η προτεινομένη μείωσις των ημερών νηστείας. Εθεωρήθη ψευδώς «συμβολή» της Συνόδου (η «καινοτομία») η αναφορά ότι «επαφίεται εις την διάκρισιν των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών να καθορίσουν την φιλάνθρωπον οικονομίαν και επιείκειαν, απαλύνουσαι, κατά τας ειδικάς ταύτας περιπτώσεις, το τυχόν «στυφόν» των ιερών νηστειών», καθώς αυτό συνέβαινε πάντοτε εις την Εκκλησίαν π.χ. περίοδοι πολέμων. Επομένως, η Σύνοδος θα καυχάται τώρα ότι της εδόθη η αρμοδιότης και η εξουσία να επικυρώνη (η να απορρίπτη μελλοντικώς) την υπερδισχιλιετή παράδοσιν της Εκκλησίας!

Η αποστολή της Εκκλησίας σήμερον

Δια του κειμένου αυτού ως μας πληροφορεί το μήνυμα της Συνόδου «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος άνοιξε τον ορίζοντά μας στη σύγχρονη πολύμορφη οικουμένη». Επομένως, καλούμεθα οι Ορθόδοξοι να αποδεχθώμεν ότι έως τώρα η Εκκλησία μας ήτο Εκκλησία του παρελθόντος και ευτυχώς ευρέθησαν οι σύγχρονοι «Πατέρες», δια να επικαιροποιήσουν την αποστολήν της Εκκλησίας!

Το κείμενον περιλαμβάνει ζητήματα τα οποία θα εζήλευε και ο Ο.Η.Ε., διότι αναφέρεται εις την βιοηθικήν, τους νέους, την οικονομίαν, την εκκοσμίκευσιν, τον καταναλωτισμόν, την επιστημονικήν έρευναν, τα μέσα ενημερώσεως, την οικολογίαν ακόμα μάλιστα και τας γενετικάς αλλαγάς!

Θα σταθώμεν με υπαινικτικόν σχόλιον εις ένα μόνον σημεί­ον, όπου απεφάσισαν ότι «Καταδικάζονται επίσης πόλεμοι, εμπνεόμενοι υπό εθνικισμού, προκαλούντες εθνοκαθάρσεις, μεταβολάς κρατικών ορίων και κατάληψιν εδαφών». Δηλαδή, δεν «θα πάρουμε την Πόλη»;

Συμπέρασμα

Η Σύνοδος αυτή τόσον εις την σύγκλησίν της όσον και εις τας αποφάσεις της δεν προωθεί μόνον τον οικουμενισμόν, αλλά πρόκειται περί ανατροπής συνόλου της εκκλησιολογίας. Η αντικανονικότης εισάγεται εις κάθε πτυχήν της Εκκλησίας είτε αφορά τας διαπροσωπικάς σχέσεις είτε αφορά εις τους Επισκόπους είτε τας σχέσεις των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Οδηγεί εις την ιδρυματοποίησιν της Εκκλησίας καθιστούσα αυτήν σωματεί­ον κατά την νοοτροπίαν και τελικώς την εκκοσμικεύει. Είναι περισσότερον από βέβαιον ότι ευρισκόμεθα προ σχίσματος εις την Ορθοδοξίαν. Είναι επιβεβλημένον να συγκληθή εκτάκτως η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και να συζητήση δια το Πανορθόδοξον πρόβλημα που προεκάλεσεν η Σύνοδος της Κρήτης.

https://fdimathan.wordpress.com

ΤΑ «ΝΕΑ» ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: ΦΤΩΧΟΣ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Αὐτὸ τὸ ὁποῖο λαμβάνει χώρα σήμερα στὰ Ἑλληνικὰ Ἐκπαιδευτικὰ δρώμενα σὲ σχέση μὲ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δὲν ἔχει προηγούμενο. Θυμίζει ἐποχὲς θρησκευτικοῦ διωγμοῦ, ὅποιου καιροῦ καὶ αἰώνα κι ἂν ἐπιλέξουμε. Εἰδωλολατρία, εἰκονομαχία, μαρξισμός, Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, διαφωτισμός, ὅλα μέσα εἶναι. Διωγμοῦ, μάλιστα καμουφλαρισμένου. Καὶ τοῦτο διότι τονίζεται μὲν ἀπὸ ἐπίσημα χείλη κάποιο σχῆμα λόγου περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς ὅμως νὰ προβάλλεται ἰδιαιτέρως καὶ ἐπαρκῶς ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας, χωρὶς νὰ γίνεται σεβαστὴ πρωτίστως καὶ κυρίως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ τοποθετεῖται δίπλα δίπλα στὶς ὅποιες ἄλλες πίστεις καὶ θρησκευτικὲς παραδοχές. Κι ὄχι μόνο αὐτό. Ἐπιπλέον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖται ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια ὡς παραδοσιακὸ καὶ πολιτισμικὸ μέγεθος καὶ ἡ θέση της στὸ παρὸν γίνεται ἀνεκτὴ μόνο μὲ κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ χαρακτήρα.

Ἡ «Γνώση τῶν Θρησκειῶν», ἐπίσης, ποὺ θὰ εἶναι τὸ Νέο Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, δὲν ξέρουμε ἂν θὰ περιλαμβάνει Κριτικὴ Θεώρηση τῶν Θρησκευμάτων ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδόξου ἢ ἁπλὴ παράλληλη Ἔκθεση ἐπὶ ἴσοις ὄροις τῆς ὅποιας διδασκαλίας τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ, τοῦ Ἑβραϊσμοῦ ἢ καὶ τοῦ Σατανισμοῦ ἀκόμη! Καθόλου ἀπίθανο νὰ ἐμπίπτει στὶς διατάξεις τοῦ Ἀντιρατσιστικοῦ Νόμου ἡ ὁποιαδήποτε δυσμενής, ἀλλὰ δίκαιη κατὰ τὴν Ἐκκλησία μας, κρίση τοῦ θεολόγου Καθηγητῆ.

Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν εἶναι, ἂν μπορεῖ νὰ ἀφήσει ἕνας ὀρθόδοξος θεολόγος ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἀποστολή του ἀσχολίαστη μπροστὰ στὰ μάτια τῶν μαθητῶν του τὴ νωχελικὴ ἀπάθεια τοῦ Βουδισμοῦ καὶ τὴν ἀπραξία τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, ποὺ ἔχουν καταδικάσει ἑκατομμύρια ἀνθρώπων στὴ μιζέρια καὶ στὴ δυστυχία ἢ νὰ μὴ μιλήσει γιὰ τὸν φονταμενταλισμὸ καὶ φανατισμὸ τοῦ Ἰσλάμ, τὴν ὑποτίμηση τῆς γυναίκας, τὸν ἱερὸ κατὰ τῶν ἀπίστων πόλεμο, ἢ νὰ ἀποσιωπήσει τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τοῦ Σιωνισμοῦ…;

Ἂν δὲν ὑπάρχει κριτικὴ τῶν ἄλλων θρησκειῶν ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ Εὐαγγελίου, τότε τί προσφέρουμε στὰ βαπτισμένα Ὀρθόδοξα Ἑλληνόπουλα; Νὰ διαλέξουν τί; Καὶ μάλιστα σ΄ αὐτὴ τὴν ἡλικία; Καὶ μάλιστα σ΄ αὐτὴ τὴν ἐποχή; Θὰ καταντήσει τελικὰ τὸ Νέο Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἕνας φτωχὸς συγγενὴς τῶν ἄλλων θρησκευμάτων, διότι θὰ ἔχει ἐναντίον του ὅλη τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς Τηλεόρασης καὶ τοῦ Διαδικτύου, τὰ ὁποῖα βρίθουν ἀπὸ ἀθεΐα, ἀποκρυφισμό, διαλογισμό, γιόγκα, ἰσλαμικὰ ἔργα μὲ βάση δῆθεν τὸ «φωτισμένο» Ἰσλάμ, μὲ ἀντίστοιχη μηδενικὴ δυστυχῶς προβολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες τώρα ὁ σιωνιστικὸς ὑπόκοσμος τοῦ Χόλλυγουντ προβάλλει, θὰ δράσουν ὑπὲρ τῶν σεχτῶν, θρησκειῶν καὶ αἱρέσεων καὶ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν, μὲ ἀποτέλεσμα, στὴν καλύτερη περίπτωση τὴ σύγχυση καὶ στὴ χειρότερη τὸν ἀποπροσανατολισμὸ καὶ τὸν ἀποχρωματισμὸ τῆς μαθητιώσας νεολαίας.

Ἐξ ἄλλου ἡ ὅλη αὐτὴ προσπάθεια καταλαβαίνουμε ὅτι ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἐπίκληση τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος καθὼς ἐπίσης καὶ μὲ τὰ ἄρθρα γιὰ τὴν ἐκπαίδευση τῶν Ἑλληνοπαίδων μὲ βάση τὴν Παράδοσή μας καὶ τὴν ἠθικὴ Ἀγωγή, πρὶν τὴν ἐπικείμενη καὶ ἐξαγγελθεῖσα Συνταγματικὴ Ἀναθεώρηση.

Ἂς μᾶς ποῦνε οἱ κοπτορράπτες μεταρρυθμιστὲς καὶ ἐκσυγχρονιστὲς μὲ ποιὰ θρησκευτικὴ διδαχὴ θὰ ὑπηρετήσουν τὴν ἐπιταγὴ τοῦ Συντάγματος γιὰ ἠθικὴ συνείδηση καὶ ἀνάπτυξη τῶν νέων; Μὲ τὴν ἠθική του Ἰσλάμ, τοῦ Βούδα, τοῦ ἑβραϊσμοῦ… Ὑπάρχει ἀνώτερη ἠθικὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ὀρθοδοξία; Ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν παπισμό, ἂν χρειαζόταν νὰ παίρναμε διδάγματα, πάλι χαμένοι θὰ ἤμασταν, διότι ἐκεῖ «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα»…

Ἐὰν ἐπικρατήσει τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς «Γνώση Θρησκειῶν» τελικά, μᾶλλον τὸ ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι νὰ διδάσκεται ὄχι μόνο ἀπὸ ὀρθοδόξους θεολόγους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ καθηγητὲς ἄλλων γνωστικῶν ἀντικειμένων καὶ μάλιστα διαφορετικῆς θρησκευτικῆς πίστεως (χιλιαστές, σαηεντολόγους, προτεστάντες, φιλολόγους…). Ἀφοῦ δὲν θὰ εἶναι ὁμολογιακὸ καὶ κατηχητικὸ μάθημα, δὲν πειράζει νὰ τὸ διδάξει ὁ ὁποιοσδήποτε. Καὶ τὸ ἀμέσως ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι νὰ γίνει τελείως προαιρετικὸ τὸ μάθημα, νὰ μὴ περιλαμβάνονται οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς στὸ Μηχανογραφικὸ καὶ νὰ ἀναλάβει μία τέτοια θρησκευτικὴ ὀρθόδοξη παιδεία ἡ Ἐκκλησία ἐκτὸς σχολικοῦ γίγνεσθαι καὶ χώρου… Ἤδη ὁ ὁριστικὸς Χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Κράτους εἶναι ἐπὶ θύραις…

Εἶναι ἀπορίας ἄξιον ἀκόμη πὼς δὲν λαμβάνουν ὑπόψη τους οἱ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τὴν ἐπιθυμία τῶν γονέων γιὰ τὰ ἀνήλικα παιδιά τους, τὴν ἀσμίλευτη ἀκόμη ψυχὴ τῶν χριστιανῶν μαθητῶν, ποὺ εἶναι ἡ πλειοψηφία, τὴ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων Θεολόγων Καθηγητῶν, τὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὅλης αὐτῆς ἀπαράδεκτης καὶ διχαστικῆς μεταρρύθμισης στὸ χῶρο τῆς Μέσης Ἐκπαίδευσης, τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὸ τὸ σέβονται μὲ ἄκρα δημοκρατικὴ εὐαισθησία καὶ θρησκευτικὴ εὐλάβεια γιὰ τὶς μουφτεῖες, γιὰ τὶς συναγωγὲς καὶ γιὰ τοὺς παπικούς…

Ποιόν ρώτησαν λοιπὸν γιὰ ὅλη αὐτὴ τὴν ὀλέθρια ἀλλαγὴ καὶ ποιός τοὺς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ κάνουν τέτοια πράγματα ἐρήμην τῶν γονέων καὶ τῆς ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας; Καταλαβαίνουμε ὅτι οἱ διευθύνοντες τὰ πράγματα τῆς Παιδείας διακατέχονται σαφῶς ἀπὸ χρονίζουσα ἀθεΐα καὶ τὸ ἔχουν κατὰ καιροὺς δηλώσει καὶ ἀναδείξει λόγῳ καὶ ἔργῳ καὶ βαθιὰ μέσα τους πιθανὸν νὰ μὴ στέργουν τὴν καίρια θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν Ἑλληνικὴ Πατρίδα. Ἀλλὰ ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, 2000 χρόνια δὲν μποροῦν νὰ πεταχτοῦν στὸν κάλαθο τῆς ἱστορίας ἀπὸ μία ὀλιγοετῆ ἀριστερὴ διακυβέρνηση ποὺ πάσχει ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ ἀθεϊσμοῦ καὶ ἀποδεικνύεται μέρα μὲ τὴ μέρα ἐπικίνδυνη.

Ἡ σπουδὴ μάλιστα, μὲ τὴν ὁποία κινοῦνται στὸ χῶρο τῶν ἀλλαγῶν τοῦ σχολείου, τοὺς ὁδηγεῖ σὲ λάθη, ποὺ θὰ φέρουν ὀλέθρια πολωτικὰ ἀποτελέσματα σὲ παιδιὰ καὶ οἰκογένειες, στὸν ἐκπαιδευτικὸ καὶ κοινωνικὸ χῶρο. Δηλαδή, ἡ διδασκαλία μίας δῆθεν ἀναίμακτης ἐθνικῆς Ἱστορίας, ἡ διδασκαλία τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου, ἡ ἀφαίρεση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἡ θρησκειολογία καὶ ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου, ἡ σεξουαλικὴ ἀγωγή, ἡ προβολὴ τῆς δυνατότητας οἱουδήποτε γενετήσιου αὐτοπροσδιορισμοῦ σὲ μικρὰ καὶ ἀπληροφόρητα παιδιά, τὸ τετρατάξιο Γυμνάσιο, τὸ κολλεγιακὸ Λύκειο, ἡ ψῆφος στὰ δεκαεπτὰ κ. ἄ., ὅλα αὐτά, ἄλλα φανερά, ἄλλα κρυφά, ὅλα ὅμως ἐπώδυνα, θὰ δυναμιτίσουν τὸ χῶρο τοῦ σχολείου καὶ θὰ ἐπαληθευτεῖ τὸ γνωστὸ ὅτι «ὅσοι σπέρνουν ἀνέμους, θὰ θερίσουν θύελλες».

τῆς «Χριστιανικῆς Ἑστίας Λαμίας»

https://christianvivliografia.wordpress.com/

Ο ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΩΝ

Τώρα π’ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι (εννοώ τους Αντίποδες) ο Σεβασμιώτατος Προικοννήσου κ. Ιωσήφ προβαίνει σε ολομέτωπη επίθεση κατά πάντων σε άρθρο του στο«Αμήν». Γιατί; Διότι τόλμησαν να αμφισβητήσουν την «Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον της Ορθοδοξου Εκκλησίας»!!! 

Ο Σεβασμιώτατος με ύφος αρκούντως στομφώδες και επίσημον δογματίζει: «Μας αξίωσε ο Θεός να ζήσωμεν το μέγιστον εκκλησιαστικό γεγονός της Ορθοδοξου Εκκλησίας των τελευταίων αιώνων». Θα ήταν πιο πειστικός αν έκανε τον κόπο να μας δικαιολογήσει τον ανωτέρω ισχυρισμό του. Εμείς ένα μόνο του λέμε: Γιατί η Σύναξη του Κολυμβαρίου δεν τόλμησε να ψελλίσει καν το γνωστό «επόμενοι τοις θείοις Πατράσι»; 

Στο χειμαρρώδες κειμενό του (ως γνωστόν ο Σεβασμιώτατος διαθέτει κάλαμον γραμματέως οξυγράφου) θυμήθηκε τον«μεγαλοπρεπή», κατ’ αυτόν, Οικουμενικό Πατριάρχη Ιωακείμ,τον απαισίας μνήμης Μελέτιο Μεταξάκη που τον αποκαλεί«μεγαλοπράγμονα», τον «μεγαλοπτέρυγο» Αθηναγόρα Α΄ (που έδινε μεταξύ άλλων πολλών και τη θεία κοινωνία στους Παπικούς και στους Προτεστάντες) και τον πρωταγωνιστή της Συνάξεως του Κολυμβαρίου Πατριάρχη Βαρθολομαίο, που είναι, κατ’ αυτόν πάντα,«μεγάλος κατά πάντα». Μιλά επίσης για«αντιπροσωπευτική παρουσία επισκόπων»παραθέτωντας ονόματα πολλά. 

Στις Συνόδους, Σεβασμιώτατε, δεν έχουμε αντιπροσωπευτική παρουσία, αλλά καλούνταν αείποτε άπαντες οι Ορθόδοξοι επίσκοποι. Το πρωτοφανές 24+1, που εφευρέθηκε με προφανείς σκοπούς στο Κολυμβάριο, έκανε την, καθ’ υμάς, Σύνοδο να μετατραπεί εν τη πράξει σε Διηυρημένη Σύναξη Προκαθημένων, κατά τον προσφυέστατο χαρακτηρισμό του Σεβασμιωτάτου Μπάτσκας Ειρηναίου (Μπούλοβιτς). 

Σεβασμιώτατε, κάνω θερμή εκκλησή να μας εξηγήσετε εμάς τους αμύητους, πώς ενώ 17 από τους 24 Σέρβους επισκόπους ψήφισαν κατά του χαρακτηρισμού των διαφόρων αιρετικών σε«Ετερόδοξες Εκκλησίες» το Πατριαρχείο Σερβίας υπερψήφισε την εν λόγω πρόταση. 

Κλείνω λέγοντας κάτι μόνο για την αποχή των τεσσάρων Εκκλησιών, που αντιπροσωπεύουν σε αριθμό πιστών, την απόλυτη πλειονοψηφία των απανταχού Ορθοδόξων. Η απογοήτευση του Σεβασμιωτάτου φανερούται συμπυκνωμένω τω τρόπω στη φράση: «κοινή των προσελθόντων οδύνη, πικρία και απογοήτευση». Αυτό είναι που καίει το Σεβασμιωτατο και τους οικουμενιστικούς κύκλους. Αν ήταν άπασαι αι Εκκλησίαι παρούσαι και υπέγραφον τα απαράδεκτα, κακόδοξα και κακόφρονα κείμενα τότε οι οικουμενιστές σε κάθε τους κουβέντα θα μας αποστόμωναν λέγοντας: “Είναι απόφαση Πανορθοδόξου Συνόδου, πάει τέλειωσε».

Του θεολόγου Ανδρέα Κυριακού

https://fdimathan.wordpress.com

Για το πώς να υπερνικούμε το κακό

Στην ράφτρα Τζ.

Υπάρχει ένας τρόπος να νικούμε το κακό, που εσείς δοκιμάσατε με επιτυχία. Με τον τίμιο μόχθο σας συντηρείτε τον εαυτό σας και τέσσερα παιδιά, φτωχή χήρα. Όμως για το απλήρωτο ενοίκιο ήρθε ο σπιτονοικοκύρης να κάνει απογραφή στα πράγματα. Εσείς τρέματε, τα παιδιά έκλαιγαν.

Όταν ο σπιτονοικοκύρης είδε, ότι όλο το νοικοκυριό δεν θα καλύψει τα οφειλόμενα ενοίκια, θυμωμένος άρχισε να φωνάζει. Τότε βγάλατε το περιδέραιο από τον λαιμό -συζυγική ανάμνηση από τον γάμο- και το ρολόι, που ο πατέρας όρισε ως διαθήκη στον πιο μεγάλο γιο, όταν τελειώσει το σχολείο. «Πάρτε το κι αυτό!». Είπατε στον σπιτονοικοκύρη. Τούτο άγγιξε την καρδιά του -αφού και αυτός είναι άνθρωπος- και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας: «Καθίστε, και όταν μπορέσετε με πληρώνετε»! Συμπεριφερθήκατε κατά τον λόγο του Χριστού: «Μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ» (Ματθ. 5, 39)...

Κάτι παρόμοιο έγινε στο χωριό Σίμπνιτσα στην εποχή της αυστριακής κατοχής. Εξαιτίας κάποιας υποψίας ήρθαν οι στρατιώτες και άρχισαν να καίνε το χωριό. Στο χωριό ζούσε ο κυρ-Τόδια, γνωστός άνθρωπος του Θεού. Οι στρατιώτες τον διέταξαν να βγάλει από το σπίτι ό,τι επιθυμεί, αφού θέλουν να το κάψουν. Ο κυρ-Τόδια δεν μπήκε στο σπίτι, αλλά πήγε στην ξυλαποθήκη και έφερε μία αγκαλιά ξύλα. Όταν τον ρώτησαν τί είναι αυτό που κάνει, αυτός απάντησε με πραότητα στους στρατιώτες: Μα να σας βοηθήσω να κάψετε το σπίτι! Τούτο άγγιξε την καρδιά των στρατιωτών -αφού και εκείνοι ήταν άνθρωποι- γύρισαν και έφυγαν. Το σπίτι του κυρ- Τόδια δεν το έκαψαν.

Η ευλογία του Θεού σε σας και στα παιδιά. 

(ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ “Δεν φτάνει μόνο η πίστη… 

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄”, Εκδόσεις «Εν πλώ»)

http://alopsis.gr

Άγνοια και Πλάνη (Διδασκαλία από την Φιλοκαλία)

α. Αίτια της αγνοίας

Αιτία είναι το ταπεινό και γήινο φρόνημα του ανθρώπου, η βοσκηματώδης ζωή όπως θα μας έλεγε ο Μ. Βασίλειος.Έτσι ο νους δεν μπορεί να αντιληφθεί τις θεϊκές πραγματικότητες και καταστάσεις. Έτσι η άγνοια είναι καρπός της αμαρτίας, της πτώσεως του ανθρώπου και της υποδουλώσεώς του στο θέλημα του, της απομακρύνσεώς του γενικά από τον Θεό. Όποιος ξέπεσε από τη θεϊκή αγάπη, μέσα του έχει ως κυρίαρχο τον νόμο της σάρκας. Η κατάσταση αυτή δεν του επιτρέπει να φυλάξει οποιαδήποτε εντολή του Θεού. Και επειδή αντί για τις αρετές προτίμησε την φιλήδονη ζωή, τελικά, αντί για τη γνώση του Θεού επισύρει πάνω του την άγνοια του Θεού, τονίζει ο Άγιος Μάξιμος. Η αμέλειά μας να γνωρίσουμε τις δωρεές Του μας έφερε σε ραθυμία και αυτή μας παρέδωσε στη λησμοσύνη, από την οποία κυριάρχησε πάνω μας η άγνοια (Όσιος Μάρκος).

β. Συνέπειες

Η άγνοια χωρίζει την ψυχή από την ένωση της με τον Θεό. Κάνει ολόκληρο τον άνθρωπο παράλογο και αναίσθητο. Εκείνος που πέφτει στην άγνοια δεν γνωρίζει τα κρίματα του Θεού... Με αυτούς που τον ελέγχουν μαλώνει και όσους τον συγχωρούν τους θεωρεί ανόητους. Όταν γίνεται πλούσιος, φέρνεται αλαζονικά και όταν φτωχαίνει υποκρίνεται. Όταν καλοπερνάει, πέφτει σε διάφορες ασέλγειες και ακατονόμαστες πράξεις, και όταν κακοπερνάει, κλαίει την μοίρα του. Αν λοιπόν κανείς δεν αποκτήσει με τη χάρη του Θεού τη γνώση της αλήθειας και το φόβο του Θεού, όχι μόνον από τα πάθη του, αλλά και από όσα λυπηρά του συμβαίνουν τραυματίζεται βαρεία. Αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της άγνοιας στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου.

Ο Άγιος Μάξιμος μας λέει ότι η άγνοια φταίει για τη φιλαυτία και την τυραννία. Η άγνοια είναι αιτία της φιλοδοξίας και της φιλαργυρίας.

Ο όσιος Θεόδωρος ο Εδέσσης λέει χαρακτηριστικά:Επομένως πρέπει να φροντίσεις για το πρώτο αγαθό, να αποκτήσεις ορθή ιδέα για τα όντα και κατόπιν να δώσεις φτερά στη βούληση, για να πετάξεις προς το πρώτο αγαθό, να καταφρονήσεις όλα τα παρόντα και να πληροφορηθείς για τη μεγάλη τους ματαιότητα.

γ. Η αγνοία και η πλάνη

Η άγνοια ευθύνεται και για την πλάνη και για την αίρεση.

Η άγνοια γεννά την οίηση και αυτή την πλάνη. Μπορούμε να πούμε ότι η άγνοια ισοδυναμεί με την πλάνη. Την άγνοια εκμεταλλεύεται ο πλανών την οικουμένην διάβολος. Ο διάβολος είναι εισηγητής και συνεργός όχι μόνο στην δημιουργία της άγνοιας, αλλά και της πλάνης με οποιαδήποτε μορφή και αν εμφανίζεται αυτή στο χώρο της πνευματικής ζωής.

Η μεγάλη αντίπαλος της αλήθειας, αυτή πού τραβά σήμερα τους ανθρώπους στην απώλεια, είναι η πλάνη.Εξαιτίας της κυριάρχησε στις ψυχές των ράθυμων η σκοτεινή άγνοια και τους αποξένωσε από τον Θεό. Αυτοί δεν αναγνωρίζουν ως Θεό τον Χριστό, ο όποιος μας αναγέννησε και μας φώτισε, ή Τον πιστεύουν και Τον αναγνωρίζουν απλώς και μόνο στα λόγια και όχι στην πράξη. Πιστεύουν ότι μόνο στους παλιούς φανερωνόταν ο Θεός, όχι όμως και σε εμάς. Νομίζουν πως οι μαρτυρίες της Γραφής περί Θεού δεν αφορούν αυτούς, αλλ' άλλους η εκείνους που τις έγραψαν και βλασφημούν την περί Θεού διδασκαλία, αφού απαρνούνται την αληθινή και με επίγνωση ευσέβεια. Τις Γραφές τις διαβάζουν σωματικά μόνο, για να μη πω Ιουδαϊκά, και απαρνούνται την δυνατότητα της εδώ αναστάσεως του ανθρώπου μέσω της ψυχής, επιθυμώντας να κατοικούν στον τάφο της αγνωσίας. Στην πλάνη λοιπόν υπάρχουν τα τρία αυτά πάθη: απιστία, πονηρία και ραθυμία. Αυτά γεννούν και υποστηρίζουν το ένα το άλλο. Η απιστία δηλαδή είναι δάσκαλος της πονηρίας, η πονηρία είναι σύντροφος της ραθυμίας, της οποίας σύμβολο είναι η οκνηρία. Η αντιστρόφως η ραθυμία γεννά την πονηρία, όπως είπε ο Κύριος: Πονηρέ δούλε και οκνηρέ. Η πονηρία είναι μητέρα της απιστίας. Γιατί κάθε πονηρός είναι άπιστος, και όποιος δεν πιστεύει, δεν έχει φόβο Θεού. Από την απιστία τώρα, γεννιέται η ραθυμία, η μητέρα της καταφρονήσεως, από την οποία αμελείται κάθε καλό και διαπράττεται κάθε κακό.

δ. Θεραπεία

Την άγνοια, πολέμησε την με την φωτισμένη γνώση, με την οποία η ψυχή ξαναξυπνάει και διώχνει από πάνω της το σκοτάδι της άγνοιας.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ακολουθώντας τη γνήσια ορθόδοξη παράδοση, θεωρεί απαραίτητη την παρουσία του Γέροντα, του Πνευματικού, που θα οδηγήσει τον άλλον στον ασφαλή δρόμο της σωτηρίας, Ει τις θέλει απαλλαγήναι τούτου, μη πιστευέτω τω εδίω λογισμώ, αλλ' ερωτάτω γέροντα....

Η άρσις της άγνοιας είναι χάρισμα του Θεού. Δίνεται σε όσους αγωνίζονται και προσπαθούν. Ο Θεός βλέποντας την προσπάθεια που καταβάλλει ο άνθρωπος, του αφαιρεί το σύννεφο πού καλύπτει το νου του και δεν μπορεί να βλέπει καθαρά, του αφαιρεί δηλαδή την άγνοια και του χαρίζει τη γνώση του εαυτού του, την γνώση των μυστηρίων και της αληθείας του.

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Κανένας δεν μπορεί

Η μετάνοια είναι ατέλεστος, όλες οι αρετές μπορούν με την χάριν του Θεού, να τελειοποιηθούν από τον άνθρωπο. Την μετάνοιαν κανένας δεν μπορεί να την τελειοποίησει, διότι μέχρι και την τελευταία μας αναπνοή έχομε ανάγκην της μετανοίας, διότι σφάλλουμε «εν ριπή οφθαλμού», οπότε η μετάνοια είναι ακατάκτητος.

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

pemptousia.gr