Πῶς πρέπει νὰ προσερχόμαστε στὴν Θεία Εὐχαριστία

Περὶ Θείας Εὐχαριστίας: Τὰ κριτήρια τοῦ Γέροντα

Ὁ μακαριστὸς Γέροντας εἶχε ὑπ΄ ὄψιν του μερικὰ ἀπαραίτητα κριτήρια, βάσει τῶν ὁποίων, δύναται ὁ πιστὸς νὰ προσέλθη ἀκατακρίτως στὰ θεία Μυστήρια.

α) Ἀσφαλῶς καὶ ἡ σχετικὴ διὰ τῆς νηστείας προτετοιμασία ἐθεωρεῖτο ἕνας ἀπὸ τοὺς παράγοντες, ὄχι ὅμως ὁ κύριος καὶ μοναδικός. Ὅσον ἀφορᾶ τοὺς ἀκριβεῖς τηρητὲς ὅλων τῶν ἐπιβεβλημένων νηστειῶν, ἦταν πολὺ ἐπιεικὴς ὡς πρὸς τὴν νηστείαν. Ὁ ἀοίδιμος ἐπρέσβευε ὅτι, ὁ ἀγωνιζόμενος μοναχὸς ἢ λαϊκὸς ζεῖ πάντοτε μὲ ἐγκράτεια. Τηρεῖ ἀνέλαιον νηστείαν τρεῖς φορὲς τὴν ἑβδομάδα. Ἐπιπλέον τηρεῖ τὶς νηστεῖες ὅλου τοῦ ἔτους, δηλαδὴ τῶν μεγάλων περιόδων, Μ. Τεσσαρακοστῆς, Χριστουγέννων, Δεκαπενταυγούστου κλπ.

Ἐπὶ πλέον ἐγκρατεύεται καὶ κάθε Σάββατο ἀφ΄ ἑσπέρας, κατὰ τὸ τυπικόν τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι σκληρόν, ὁ ἐν λόγω ἀδελφὸς ν΄ ἀποκόπτεται ἀπὸ τὴν συχνὴν προσέλευσιν, γιὰ τὸν λόγο ὅτι δὲν ἐτήρησε τὴν συχνὴν τριήμερον ἀνελαίου νηστείας.

Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τοὺς χριστιανοὺς ποὺ δὲν ἐτηροῦσαν τὶς διατεταγμένες νηστεῖες...

τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς ἐπέβαλλεν ὡς πνευματικὸς αὐστηρὴν νηστείαν πρὶν τὴν προσέλευσιν.

β) Ὡς ἀπαραίτητον ὄρον ἔκρινε ὁ ἀείμνηστος τὴν καθαρὴν καὶ εἰλικρινῆ ἐξομολόγησιν. Λέγω δὲ καθαρὴν καὶ εἰλικρινῆ, διότι δυστυχῶς εἶναι πολλοὶ οἱ ὁποῖοι μὲ μίαν πρόχειρην καὶ ἀμετανόητην ἐξομολόγησιν, νομίζουν ὅτι ἐτακτοποιήθηκαν.

Εἶναι βέβαια κώλυμα τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, γιὰ τὴν προσέλευσιν στὰ μυστήρια. Αὐτὸ τὸ πάθος ὅμως εἶναι φανερὸν καὶ εὐδιάκριτον καὶ ὅλοι νομίζω τὸ ἐξομολογοῦνται. Ὁμοίως καὶ ἄλλα χονδρὰ ἁμαρτήματα, ὅπως φόνους, ληστεῖες, κλοπές, ἀπάτες κ.ἂ.

Ὅμως ὑπάρχουν καὶ μερικὰ δυσδιάκριτα μέν, ἀλλὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα. Καὶ ὅμως· πάρα πολλοὶ ἐξομολογούμενοι, οὔτε κἂν τὰ ὑποψιάζονται γιὰ ἁμαρτήματα. Αὐτὰ εἶναι ἡ καταλαλιά, ἡ κατάκρισις, ὁ φθόνος, ἡ μνησικακία, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ καταπίεσις, ἡ ἀδικία κλπ. Καταλαλοῦμε καὶ κατακρίνουμεν ἀποντες καὶ παρόντες. Δημιουργοῦμε στοὺς ἄλλους σκανδαλισμὸν καὶ ψυχρότητα. Μὲ τὴν προκλητικὴ συμπεριφορά μας , οἱ ἄλλοι δὲν θέλουν νὰ μᾶς βλέπουν. Φανταστεῖτε τώρα, αὐτὸν ποὺ σὲ προκαλεῖ σὲ βαθμόν, ὥστε νὰ μὴν θέλης νὰ τὸν βλέπης, νὰ μεταλαμβάνη κάθε τόσον τὰ Θ. Μυστήρια, χωρὶς κἂν νὰ ζητήση ἔστω ἕνα συγγνώμην. Ἄλλος φθονεῖ, καταπιέζει, ἀδικεῖ τὸν ἀδύνατον ἀδελφόν του, τὸν συγγενῆ, τὸν γείτονα. Δὲν μιλᾶ μαζί σου ἄλλος, γιὰ χρόνια. Καὶ ἐντούτοις ἀφοῦ πρῶτα «ἐξομολογήθηκε», χωρὶς προβληματισμὸν καὶ ἔλεγχον, μεταλαμβάνει. Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τὴν νηστείαν, οὐαὶ κι ἂν ἀκούση ὅτι κάποιος ἐκοινώνησε, χωρὶς νὰ νηστέψη πρῶτα δύο-τρεῖς ἡμέρες.

Κάποτε ἐπέπεσε στὴν προσοχὴ τοῦ Γέροντα μία παρόμοια περίπτωσις. Ἐνῶ κάποιος «ἐξομολογιόταν» καὶ κοινωνοῦσε ἀνὰ δεκαπενθήμερο μετὰ ἀπὸ τριήμερη νηστεία, ὁ ἴδιος δὲν μιλοῦσε μὲ κάποια ἄτομα ἐπὶ χρόνια. Μόλις τὸ ΄μαθὲ ὁ Γέροντας ἀπὸ κάποιον τρίτον, καλεῖ τὸν ἐν λόγω ἀδελφόν, καὶ τὸν προστάζει νὰ συνδιαλλαγὴ μὲ τοὺς ἐν διαστάσει ἀδελφούς, χωρὶς ὅμως νὰ καταστῆ δυνατὸν νὰ τὸν μεταπείση. Τὸν ἐστρίμωξεν ὁ πνευματικὸς σὲ βαθμὸν ὥστε νὰ τὸν προειδοποιήση ὅτι, ἂν δὲν συνδιαλλαγὴ πρὶν κοινωνήση, θὰ κολαστῆ. Ὁ δὲ δῆθεν ἐξομολογούμενος ἀπαντᾶ, ἄκουσον καὶ φρίξον: «Νὰ κολαστῶ, παρὰ νὰ μιλήσω ἐγὼ μ΄ αὐτὰ τὰ καθάρματα».

Φεβερὸ ἀσφαλῶς τὸ περιστατικό· καὶ ὅμως γεγονός. Νὰ προτιμᾶ τὴν αἰώνιαν κόλασιν, παρὰ νὰ πῆ ἕνα συγγνώμην ἢ ἔστω μίαν καλημέρα. Ἂς φαντασθῆ καθένας σὲ πόσο σκότος κάποτε ζοῦμεν, ἐπαναπαυόμενοι σὲ μόνην τὴν τυπολατρείαν. Στὸ κυριότερο δὲ κεφάλαιο, δηλαδὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας,… μεσάνυχτα. Στὴν προκειμένη περίπτωσιν τὸ μόνο πού ἁρμόζει νὰ ποῦμε εἶναι τὸ «δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου Κύριε· πῶς αὐτοστιγμεὶ δὲν μᾶς κατακαίεις, ἄνθραξ ὤν τοὺς ἀναξίους φλέγων;».

Γιὰ τὸν λόγον αὐτὸν ὡς πρώτην, οὐσιαστικότερην καὶ κυριότερην προϋπόθεσιν, ἔθετε ὁ ἀείμνηστος, ὡς πνευματικός, τὴν πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας ἀγάπην, ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ μὴ δώσουμε ἀφορμὴ σκανδαλισμοῦ σὲ κανένα.

…Ἀλλὰ γιὰ νὰ κλείσουμε αὐτὸ τὸ σοβαρὸ κεφάλαιο περὶ Θείας Κοινωνίας, ἀναφέρω καὶ μίαν ἄλλην ἀπαραίτητην προϋπόθεσιν ὡς πρὸς τὴν προσέλευσιν στὰ θεία Μυστήρια. Καὶ τοῦτο εἶναι ἡ προετοιμασία μὲ τὴν αὐτοεξέτασιν καὶ προσευχή.

Ἀπὸ τὴν αὐτοεξέτασιν γεννᾶται ἡ συναίσθησις. Ἀπὸ τὴν συναίσθησιν ἡ συντριβή. Ἀπὸ τὴν συντριβὴν ἡ ἐξομολόγησις. Ἀπὸ τὴν ἐξομολόγησιν (ἐννοῶ τὴν κατὰ μόνας) γεννᾶται ἡ κατάνυξις, ὁ πόθος, τὰ δάκρυα. Ὁ ἀείμνηστος εἶχεν ὑπ΄ ὄψιν του τὴν προτροπὴν τοῦ ἁγίου Συμεὼν Ν. Θεολόγου, ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν προσερχόμαστε στὰ Θ. Μυστήρια χωρὶς δάκρυα.

Τὴν καθιερωμένην ἀκολουθίαν τῆς Θ. Μεταλήψεως ἐθεωροῦσεν ὑποχρεωτικήν, καθὼς καὶ τὴν εὐχαριστίαν. Ὡστόσο στοὺς μεμυημένους στὴν ἐργασία τῆς νοερᾶς προσευχῆς, τοὺς ὁποίους ἐγλύκαινε περισσότερον ἡ εὐχούλα, συνιστοῦσεν τὴν ἀντικατάστασιν τῆς ἀκολουθίας μὲ πέντε κομποσχοίνια τῶν 300 κόμπων (τέσσερα στὸν Χριστὸν καὶ ἕνα στὴν Θεοτόκον), εἴτε καὶ χωρὶς κομποσχοίνι, λέγοντας εὐχὴν ὅπως τὴν αἰσθάνεται καθένας πιὸ ἄνετα καὶ κατανοητά, γιὰ τόσην ὥραν ὅμως, ὅσο τουλάχιστον διαρκεῖ ἡ ἱερὰ ἀκολουθία τῆς μεταλήψεως.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ γέροντος Ἰωσὴφ Μ. Δ.: «Παπαχαράλαμπος Διονυσιάτης», 

ὁ ἁπλοϊκὸς ἡγούμενος καὶ διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Επισκεπτήριο στην άλλη ζωή

ΜΟΛΙΣ χθές μίλησα με μία νέα κοπέλα 20 χρονών, με ξυρισμένο κεφάλι και με μία φούντα καταπράσινη από μαλλί μπροστά να προεξέχει .

Η συζήτηση στράφηκε στα πνευματικά και τότε την ρώτησα:

-Προσεύχεσαι;

-Ναι, μου απαντά.

-Και τι λες;

-Στην αρχή προσεύχομαι για τους δικούς μου, έπειτα για όλους τους ανθρώπους και κατόπιν για όλους που έχουν πεθάνει σε όλη την γη.

Συγκλονίστηκα λοιπόν με το πώς μία νέα ψυχή, που εκ πρώτης όψεως φαινόταν να μην πολυσκαμπάζει περί πνευματικών θεμάτων , προσεύχεται και θυμάται ακόμη και τους καϋμένους τους κοιμηθέντες που όλοι ,για να πούμε την αλήθεια ,τους έχουμε προ πολλού ξεχάσει .

Ας διαβάζουμε λοιπόν καθημερινά την παρακάτω μικρή Προσευχή για να αναπαύσει ο Χριστός όσους έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο.Έτσι ας τους κάνουμε αυτό το καθημερινό επισκεπτήριο αφού και εμείς κάποτε θα τους ακολουθήσουμε, είτε το θέλουμε είτε όχι.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΟΙΜΗΘΕΝΤΩΝ

Μνήσθητι Κύριε ημών Ιησού Χριστέ δια πρεσβειών της Παναχράντου Σου Μητρός Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας των δούλων σου, των κοιμηθέντων, και συγχώρησον, ανάπαυσον και ανάστησον αυτούς , ψυχή και σώματι, εις ανάστασιν ζωής εν τη εσχάτη Σου ημέρα:

Μνήσθητι των δούλων Σου

πάντων των :

¯ Εν παντί καιρώ και τόπω της Δεσποτείας σου κοιμηθέντων τέκνων Σου. 

¯ Των ακηδεύτων και ατάφων ανθρώπων.

¯ Των εκτρωθέντων και αποβληθέντων παιδίων.

¯ Πάντων ων ουδείς εστίν ο μνημονεύων αυτούς.

¯ Πάντων των περιφρονημένων και λησμονημένων ψυχών.

¯ Πάντων των υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως και της Πατρίδος τελειωθέντων.

¯ Πάντων των σήμερον και ως σήμερον απελθόντων εκ του βίου τούτου.

¯ Πάντων των σήμερον εορταζουσών ψυχών.

¯ Παντων των οικείων ,φίλων και συγγενών ημών.

¯ Πάντων των εν πολέμοις και Μ.Ασία μαρτυρικώς τελειωθέντων.

¯ Και πάσης ψυχής μη δυναμένης να ανέλθει.

Μνήσθητι Κύριε.

π. Διονύσιος Ταμπάκης. Ναύπλιον

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ὑπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε...

Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης. Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον. Τον εν τη ψυχή μου αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον. Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον. Τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον. Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον. Παίδευσόν με την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα. Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα. Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών. Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον , ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον. Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον. Άνοιξόν μου τα ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων Γραφών λόγια , και βιώ κατ ' αυτά από σου κραταιούμενος.

...; Δια γαρ σου , πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Από το « Αγιοπατερικό Προσευχητάρι »
Εκδόσεις Ζύμη

http://agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr

Είσαι χριστιανός; Γίνε φάρος!

Δείτε την γαλήνη που έχει ο φάρος ακόμα και όταν κτυπάτε αλύπητα από τα μανιασμένα κύματα. Δεν φοβάται, δεν δειλιάζει, γιατί γνωρίζει ότι έχει βαθιά και γερά θεμέλια.

Έτσι λοιπόν και ο άνθρωπος του βιώνει την εν Χριστώ ζωή, μένει γαλήνιος ακόμα και μέσα στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, ακόμα και όταν τα μανιασμένα κύματα του πόνου και των πειρασμών τον κτυπούν. Μένει γαλήνιος γιατί έχει βαθιά και γερά θεμέλια. Έχει ταπείνωση, μετάνοια, πίστη και ελπίδα στον Θεό. Έχει νιώσει την αγάπη του Θεού στην ύπαρξή του και γι’ αυτό δεν φοβάται πλέον. Δεν φοβάται τίποτα, ακόμα και τον θάνατο.

Ο άνθρωπος του Θεού, είναι σαν έναν φάρο. Φωτίζει και καθοδηγεί τους χαμένους. Μένει αμετακίνητος απέναντι στην αμαρτία, μένει πράος, ήσυχος και ειρηνικός όταν τον κτυπήσουν πειρασμοί και δυσκολίες.

Η επίγεια ζωή μας είναι σαν την θάλασσα, γεμάτη εκπλήξεις. Άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες.

Χωρίς Χριστό η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλα παρά μία βρώμικη σταγόνα μπροστά στον αιώνιο και απέραντο ωκεανό της Χάριτος που η εν Χριστώ ζωή προσφέρει στον άνθρωπο.

Είσαι χριστιανός; Γίνε φάρος για τους άλλους. Όχι με λόγια, όχι με υποδείξεις. Αλλά με την σιωπή σου, με την ταπείνωσή σου, με την συγχωρετικότητά σου, με την αγάπη σου, με την μετάνοιά σου, με την ζωή σου.

Είσαι χριστιανός; Γίνε φάρος… πάψε να φοβάσαι τα κύματα των πειρασμών, πάψε να απελπίζεσαι με τις πρώτες δυσκολίες. Έχεις οδηγό της ζωής σου τον Αρχηγό της Ζωής και του Θανάτου, έχεις Πατέρα που σε αγαπά, έχεις Θεό που έγινε Άνθρωπος για σένα, έχεις θεμελιωτή της πίστεώς του, τον Παράκλητο.

Είσαι χριστιανός; Μάλλον...είμαι χριστιανός;

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://imverias.blogspot.gr

Νὰ ἐξετάζουμε τὴν συνείδησή μας γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν χαρὰ τῆς σωστῆς ἐξομολογήσεως

Ἐπειδὴ πορευόμαστε πρὸς τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι θὰ προστρέξουν στὸ πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ, δημοσιεύουμε ἕνα ἀπόσπασμα σχετικὰ μὲ τὸ πῶς πρέπει νὰ ἐξετάζουμε τὸν ἑαυτό μας πρὶν τὴν ἐξομολόγηση.

Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε στὸν Πνευματικὸ ὅτι ἔχουμε ἁμαρτήσει, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ἁμαρτία μας. Πῶς ἀποκτοῦμε ὅμως τὴν γνώση αὐτή; Μὲ τὴν γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν συνεχῆ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὸν θεῖο νόμο, ἢ τὸν γνωρίζει ἀλλὰ δὲν ἐξετάζει συστηματικὰ τὸν ἑαυτό του, πιστεύει πὼς δὲν ἔχει φταίξει σὲ κάτι σημαντικὸ καὶ δὲν μετανοεῖ. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μὴν θεωρῆς ἀσήμαντα τὰ ἁμαρτήματά σου, ἀλλὰ συγκέντρωσέ τα καὶ κατέγραψέ τα… Ἂς ἐξετάζουμε τὰ πάντα μὲ προσοχή, καὶ τότε θὰ διαπιστώσουμε ὅτι εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ πολλὲς ἁμαρτίες». Ἂν λείπη ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν «πῶς θὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ καὶ θὰ ζητήσουμε τὴν ἄφεση;… Ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν θέλης νὰ μάθης ὅτι ἁμάρτησες, γιὰ ποιὰ σφάλματα θὰ παρακαλέσεις τὸν Θεό; Γι΄ αὐτὰ ποῦ δὲν γνωρίζεις;».

Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μετανοήσουμε, ὁ Θεὸς τοποθέτησε μέσα μας τὴν συνείδηση ἡ ὁποία εἶναι ἡ φωνὴ Του μέσα μας. Εἶναι ἕνα εἶδος δικαστηρίου ποὺ μᾶς δικάζει, πρὶν μᾶς δικάση ὁ Θεός. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, «ὅταν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, τοποθέτησε μέσα του τὴν συνείδηση ὡς ἀδιάλειπτο κατήγορο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σφάλη οὔτε νὰ… ἐξαπατηθῆ. Καὶ ἂν ἀκόμη μπορέση κάποιος ποὺ ἁμάρτησε, νὰ διαφύγη τὴν προσοχὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων,… αὐτὸν τὸν κατήγορο δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ξεφύγη».

Ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα δῶρο τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ. «Ἐὰν δὲν ἐπρόκειτο νὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας στὴν μέλλουσα Κρίση, ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐγκαθιστοῦσε μέσα μας τέτοιο δικαστήριο. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη φιλανθρωπίας Του. Ἐπειδὴ τότε πρόκειται νὰ μᾶς ζητήση λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες, ἔβαλε μέσα μας αὐτὸν τὸν ἀδέκαστο κριτή, ὥστε αὐτός, δικάζοντάς μας ἐδῶ γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ διορθώνοντάς μας, νὰ μᾶς γλυτώση ἀπὸ τὴν μέλλουσα Κρίση». Γι΄ αὐτὸ «ὁ καθένας μας ἂς εἰσέλθη στὴν συνείδησή του, καὶ ἀφοῦ ξεδιπλώση τὴν ζωή του καὶ ἐξετάση μὲ προσοχὴ ὅλα τὰ σφάλματα ποὺ ἔχει διαπράξει, ἂς κατηγορήση τὴν ψυχή του ποὺ τὰ ἔκαμε… Ἂς τιμωρήση τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν αὐτοκαταδίκη, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια, μὲ δάκρυα, μὲ ἐξομολόγηση, μὲ νηστεία καὶ ἐλεημοσύνη, μὲ ἐγκράτεια καὶ ἀγάπη, γιὰ νὰ μπορέσουμε μὲ κάθε τρόπο, ἀφοῦ ἀποβάλουμε ἐδῶ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, μὲ μεγάλη παρρησία νὰ φύγουμε γιὰ τὸν οὐρανό».

Πολλὲς φορὲς πηγαίνουμε νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ δὲν ἔχουμε νὰ ποῦμε τίποτε στὸν Πνευματικό. Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν παρακολουθοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅταν προετοιμαζώμαστε γιὰ τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση, ἂς ἀφιερώνουμε κάποιο χρόνο, γιὰ νὰ ἐξετάσουμε τὴν πνευματική μας πορεία ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἐξομολογηθήκαμε. Μὲ βάση τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἐρευνοῦμε τὴ ζωή μας καὶ βλέπουμε τὰ συγκεκριμένα μας ἁμαρτήματα.

Ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι ἡ πρώτη καὶ μεγαλύτερη ἐντολὴ εἶναι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης: «Νὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριο καὶ Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν σκέψη,… καὶ νὰ ἀγαπήσης τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου». Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ἐρευνήσουμε τὴν πορεία μας σὲ τρεῖς βασικοὺς ἄξονες: 

Τὴ σκέση μας μὲ τὸν Θεό, τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἀδελφούς μας καὶ τὴ σχέση μας μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ προσεκτικὴ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας θὰ μᾶς φέρη σὲ συναίσθηση καὶ μετάνοια. Ἐπιπλέον θὰ μᾶς προετοιμάση γιὰ τὴν ὁμολογία τῶν ἁμαρτημάτων μας ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Γρηγορίου «Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγησις», 

Ἱερὸν Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Ἅγιον Ὅρος.

Γέροντας Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ο Θεός προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας

Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Θεού και, εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, να έχουμε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπουμε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε.

Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα νεφρά, καθαρίζει το αίμα.

Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή.

Τι να πούμε για τις πνευματικές δυνάμεις και πώς συλλειτουργούν όλ΄αυτά συγχρόνως αρμονικά κάτω από την προστασία και την πρόνοια του Θεού!

Όλα είναι στην πρόνοια του Θεού. Βλέπετε τα πεύκα;

Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Μπορείτε να τις μετρήσετε;

Ο Θεός, όμως, τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μια δεν πέφτει κάτω. Όπως και τις τρίχες της κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημένες. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας, μας αγαπάει, μας προστατεύει.

Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο της Θείας πρόνοιας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργειές Του.

Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτε. Ποιος είναι, όμως, ο Θεός στο βάθος, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.

“Ού γάρ εισίν αί βουλαί μου, ώσπερ αί βουλαί υμών, ούδ΄ώσπερ αί οδοί υμών αί οδοί μου, λέγει Κύριος, αλλ΄ως απέχει ο ουρανός από της γής, ούτως απέχει ή οδός μου από των οδών υμών και τά διανοήματα υμών από της διανοίας μου.

Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε όλα τα βλέπουμε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχουμε την ταπείνωση, δεν βλέπουμε τίποτε. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπουμε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, πού είναι ο ίδιος ο Χριστός. Θα σας διηγηθώ κάτι -δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει στο Γεροντικό- που δείχνει την Πρόνοια του Θεού και τη δύναμη της προσευχής του γέροντα.

Ένας Γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του, τον Παϊσιο, να πάει σε μια δουλειά κάπου μακριά απ΄την ασκητική του καλύβα. Εκείνος βάδιζε, βάδιζε ώρες. Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε. Είδε ένα μεγάλο βράχο που είχε σκιά και πήγε και ξαπλώθηκε κάτω απ΄τη σκιά του βράχου να ξεκουραστεί και εκεί αποκοιμήθηκε. Εκεί που κοιμόταν -ή κοιμόταν ή ήταν έτσι σε μια κατάσταση χαλαρώσεως- βλέπει τον Γέροντα του να του λέει:

- Παϊσιε, Παϊσιε, σήκω πάνω και φεύγα απ΄αυτού!

Κι όπως τον άκουσε τον Γέροντά του να του φωνάζει δυνατά, σηκώθηκε πάνω κι έκανε πέρα. Μόλις πήγε λίγο πέρα, πέντε-έξι βήματα, “γουώωπ!”, είδε το βράχο που έπεφτε. Θα τον πλάκωνε σαν το πουλί στην παγίδα. Δεν θα του άφηνε ούτε κοκκαλάκι, δηλαδή. Ήταν πολύ μακριά ο Γέροντας απ΄τον Παϊσιο κι όμως τον είδε.

Αυτή είναι η πρόνοια του Θεού. Τα λόγια του Κυρίου επαληθεύονται:

“Σημεία δε τοίς πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει, έν τώ ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις άρουσι, κάν θανάσιμόν τι πίωσιν, ού μη αυτούς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν”.

Μπορούμε να σκεπτόμαστε και να λέμε:

- Θεέ μου, είσαι πανταχού παρών και τα βλέπεις όλα, όπου κι αν είμαι. Παρακολουθείς με στοργή το κάθε μου βήμα.

Να επαναλαμβάνουμε με τον Δαβίδ:

“Πού πορευθώ από του πνεύματός Σου και από του προσώπου Σου πού φύγω; Εάν ανεβώ είς τον ουρανόν, Σύ εκεί εί, εάν καταβώ είς τον Άδην, πάρει, εάν αναλάβοιμι τάς πτέρυγας μου κατ΄όρθρον και κατασκηνώσω είς τά έσχατα της θαλάσσης, και γαρ εκεί η χείρ Σου οδηγήσει με κα καθέξει με η δεξιά Σου”.

Αυτό βέβαια δεν αρκεί που το γνωρίζουμε, αλλά είναι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά, όταν το πιστεύουμε, όταν το ζούμε, όταν το ενστερνιζόμαστε”.

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

http://theomitoros.blogspot.gr

Στόν ὑπάλληλο Ἰωάννη Γ. γιά τά τρία μεγαλύτερα πράγματα στή ζωή μας.

Μοῦ θέσατε τρία ἐρωτήματα καί εἶναι τά ἑξῆς: 

α) Ποιά εἶναι ἡ μέγιστη σκέψη ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου; 

β) Ποιά εἶναι ἡ μέγιστη μέριμνα ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου;

γ) Ποιά εἶναι ἡ μέγιστη προσδοκία ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου;

α) Ἡ μέγιστη σκέψη ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό νά σκέπτεται περί τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ζωή.

β) Ἡ μέγιστη μέριμνα ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό νά μεριμνᾶ περί τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

γ) Ἡ μέγιστη προσδοκία ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό νά προσδοκᾶ τό θάνατο. 

α ) Πῶς πρέπει νά σκέπτεται περί τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ στήν ἀνθρώπινη ζωή; Πρέπει ὡς μέτρο νά πάρετε τόν ἠθικό νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀναλόγως μ᾿ αὐτό τό μέτρο νά παρατηρεῖτε τί συμβαίνει στίς ζωές τῶν ἀνθρώπων, τούς ὁποίους γνωρίζετε καί μέ τούς ὁποίους ἔχετε σχέση. Τό σημαντικότατο ἀπ᾿ ὅλα εἶναι νά ἐξετάζετε τίς ἠθικές αἰτίες σέ ὁτιδήποτε συμβαίνει σέ κάποιον. Τοῦτο δέν εἶναι πάντα εὔκολο, ἀφοῦ καμιά φορά οἱ αἰτίες βρίσκονται μακριά καί κρυμμένες στό μακρύ παρελθόν ἑνός ἀνθρώπου καί ἄλλοτε μποροῦν νά βρεθοῦν μόνο στίς ζωές τῶν γονέων του. Ἡ χριστιανική ἐξομολόγηση θεμελιώνεται στήν ἀποκάλυψη αὐτῶν τῶν αἰτιῶν. Ὁ ψαλμωδός λέει στόν Θεό: «Ἐν ταῖς ἐντολαῖς σου ἀδολεσχήσω καί κατανοήσω τάς ὁδούς σου» (Ψαλμ. 118 : 15) καί «Ὡς ἠγάπησα τόν νόμον σου, Κύριε· ὅλην τήν ἡμέραν μελέτη μου ἐστί» (Ψαλμ. 118 : 97). Ἀφοῦ οἱ ἐντολές τοῦ Κυρίου βρίσκονται στή βάση ὅλων τῶν συμβάντων στούς υἱούς τοῦ Ἀδάμ. Καί ὁ νόμος τοῦ Κυρίου εἶναι φῶς πού φωτίζει ἐκεῖνο πού συμβαίνει σέ κάποιον. 

β ) Πῶς πρέπει νά μεριμνᾶ περί τῆς σωτηριας τῆς ψυχῆς; Νά μήν σᾶς ἀπαριθμῶ· διαβάζετε τό Εὐαγγέλιο καί ρωτᾶτε τήν Ἐκκλησία. Ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει μεγαλύτερο θησαυρό σ᾿ αὐτό τόν κόσμο ἀπό τήν ψυχή του. Καί ἀκριβῶς αὐτό τόν θησαυρό εἶναι τό μόνο πού μπορεῖ νά σώσει ἀπό τήν καταστροφή καί τό θάνατο. Ὅλα τ᾿ ἄλλα πού δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἀλλά εἶναι τά τοῦ ἀνθρώπου, πού ὁ ἄνθρωπος τιμᾶ καί φυλᾶ, ἐκτός ἀπό τήν ψυχή, ἀναπόφευκτα καταστρέφονται καί πεθαίνουν. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου στά μάτια τοῦ Θεοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο, τό πολυτιμότερο ἀπ᾿ ὅλο τόν ὑλικό κόσμο, κατά τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τήν δέ ψυχήν αὑτοῦ ζημιωθῇ;»(Ματθ. ιστ΄ : 26). Δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά ὑπάρξει μεγαλύτερη μέριμνα ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή μέριμνα περί τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς του. 

γ ) Πῶς πρέπει νά προσδοκᾶ τόν θάνατο; Ἔτσι ὅπως ὁ στρατιώτης στόν πόλεμο. Ἤ σάν μαθητής, ο ὁποῖος μέ μέριμνα ἑτοιμάζεται προσδοκώντας κάθε στιγμή νά τόν ρωτήσει ὁ δάσκαλος. Τήν ἀσταμάτητη προσδοκία τῆς στιγμῆς τοῦ θανάτου μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Σωτήρας μέ τήν ἱστορία περί τοῦ ἐλαφρόμυαλου πλουσίου, ὁ ὁποῖος ἔφτιαχνε καινούργιες ἀποθῆκες καί προετοιμαζόταν γιά μακρά καλοπέραση στή γῆ, ὥσπου ξαφνικά τοῦ εἶπε ὁ Θεός: «Ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἅ δέ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» (Λουκ. ιβ΄: 20). 

Γιατί ἡ σκέψη γιά τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μέγιστη σκέψη ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου; Ἐπειδή αὐτή φέρνει στόν ἄνθρωπο τή σοφία καί τή μακαριότητα. 

Γιατί ἡ μέριμνα γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ μέγιστη μέριμνα ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου; Ἐπειδή ἡ ψυχή εἶναι ὁ μέγιστος θησαυρός στή γῆ, ὁπότε εἶναι φυσικό ὅτι στόν μέγιστο θησαυρό πρέπει νά χαριστεῖ ἡ μέγιστη μέριμνα. 

Γιατί ἡ προσδοκία τοῦ θανάτου εἶναι ἡ μέγιστη προσδοκία ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου; Ἐπειδή Ἡ προσδοκία τοῦ θανάτου καθαρίζει τή συνείδηση καί ὠθεῖ τόν ἄνθρωπο σέ κάθε καλό ἔργο. Ὅταν ρώτησαν ἕναν καλό καί ἐργατικό ἄνθρωπο, τί τόν ὠθοῦσε περισσότερο στή ζωή σέ κόπο καί ἀγαθοεργίες, ἐκεῖνος ἀπάντησε: ὁ θάνατος. 

Αὐτά τά τρία πράγματα δέν μποροῦν νά παρατηρηθοῦν στά ζῶα. Εἶναι χαρακτηριστικά μόνο τοῦ ἀνθρώπου, καί μάλιστα ἀνώτερου τύπου τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα τ᾿ ἄλλα εἶναι κοινά στόν ἄνθρωπο καί στό κτῆνος. 

Ἀπό τόν Θεό εἰρήνη καί εὐλογία σέ σᾶς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ἀπό τό βιβλίο: "Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται..."

Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄

Ἐκδόσεις "Ἐν πλῷ"

http://hristospanagia3.blogspot.gr

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ ... Η ΕΛΛΑΣ. Όλη η φτώχια μας σε λίγες λέξεις

Μείναμε ανέλπιστα λίγοι.Οι ορθοπραττούντες χριστιανοί στην Ελλάδα είναι δυστηχώς κόκκος στην άμμο της απιστίας.Οι εν γνώσει αθλητές Χριστού, που παλεύουν με τους δαίμονες των εκούσιων αμαρτιών τους, είναι κοινωνοί των Μυστηρίων της Εκκλησίας και έχουν βίο μιμητικό Θεού, είναι αφάνταστα λίγοι. Η Ελλάδα κατ' όνομα μόνο είναι ορθόδοξη,στην ούγια γράφει Αποστασία...

Οι σημερινοί νεοέλληνες είναι τα εύπλαστα,αποστασιοποιημένα κατασκευάσματα χρόνιων,νοσούντων κυβερνήσεων, που στο όνομα ενός υπότροπου,κοσμικού προοδευτισμού, παρήγαγαν ψυχές -προιόντα, με τιμή και αριθμό.

Τα σπίτια έγιναν τρελλάδικα κι οι άνθρωποι κυκλοφορούν με ψυχοφάρμακα.Απλήρωτες εσωτερικά χοικές παρουσίες, προσπαθούν, να συμπληρώσουν την κενότητα με εφήμερες, ποδοσφαιρικές βραδιές και σκουπιδότοπες εκπομπές στην τηλεόραση.Το lexotanil έχει αντικαταστήσει το depon και το zantac την ασπιρίνη. Είναι μια πραγματικότητα.

Κοντά σ' αυτά και μιλιούνια αιρετικοί και επί γνώσει άθεοι απομυζούν κάθε πνευματική ικμάδα αναζήτησης του Θεού. Οι καμπάνες στις εκκλησίεςέγιναν ηλεκτρονικές και κανδύλες στην Ωραία Πύλη με φλόγα ηλεκτρική.

Τα Σαββατόβραδα κατήντησαν εκπορνευόμενες,περιφερειακές ολονυκτίες και οι Κυριακές, ο βαθύς, ηχορυπαντικός ύπνος του υπερήφανου ξενύχτη.

Άντρας πλέον λογίζεται αυτός, που 

κατεβάζει στην καθισιά του μια μποτίλια ουίσκυ,πασεντζάρει τα βράδυα με το απαγορευμένο αίσθημα,αλλά στο σπίτι του, εκεί… είναι νοικοκύρης.

Η γυναίκα έχασε την θηλυκότητά της,ανταγωνίζεται στην ανδροπρέπεια τον άντρα και το shopping therapy κατήντησε η μόνη εφορική απόλαυσή της.

Ο Χριστός στους πολλούς ερμηνεύεται πλέον, ως μια εθιμοτυπική φιγούρα,στο καρνέ των βιοματικών τους εντυπώσεων, μια αφηρημένη έννοια Θεού, που, έχει ξεφτίσει μέσα τους σαν μια παλιά, κιτρινισμένη φωτογραφία στο ξύλινο, μπαούλο της γιαγιάς. Άλλοι πάλι, που δηλώνουν χριστιανοί, προτεσταντίζουν με έπαρση και καθολικίζουν με θριάμβους.
Ο εκκλησιαμός γίνεται, για να πάει καλά η εβδομάδα και λίγο πριν τα Άγια των Αγίων, ορδές νοούμενων πιστών,προσέρχονται, για να πάρουν το αντίδωρο.
Τέτοια ομαδική περιφρόνηση στην Θεία Κοινωνία είναι προκλητικά ανείπωτη και εικονικά απερίγραπτη.

Τα παιδιά κοιμούνται όρθια πάνω από έναν ηδονικά, θελκτικό υπολογιστή, ταξιδεύοντας ολονυχτίς και ολημερίς,σε μια απόκοσμη άβυσσο εικόνων και χρωμάτων.Η οικογένεια σημείωσε το δικό της σχίσμα.
Μετατράπηκε σε απρόσωπες,ανασφαλείς μονάδες, που απλά συγκατοικούν μαζί, για να συζούν.

Τα ζώδια πήραν την θέση των Αγίων και τα μέντιουμ την θέση των γερόντων.
Οι περισσότεροι ντρέπονται, να κάνουν τον σταυρό τους, αλλά λαχταρούν, να εκπορνευθούν κοντά στην αμαρτία.

Εσχάτως, πολλοί το έριξαν σε έναν υπολανθάνων, φασιστικό πατριωτισμό, ηδονίζονται στην θέα των αγγείων, ξετρυπώνουν αρχέγονα, δωδεκαθειστικά εκκρίματα και συνεργούντος των εαυτών δαιμόνων, τράβηξαν πλώρη στο παγανιστικό τους παρελθόν.
Η λέξη Πατρίδα για πολλούς κατήντησε πανί, ενώ για άλλους, επηρμένους πατριώτες, το Παν.

Όλα αυτά συνθέτουν το μουτζουρωμένο τοπίο της εκκολαπτόμενης Αποστασίας,που κάλλιστα θα μπορούσε, να είναι μια ασπρόμαυρη, ακαλαίσθητη, παρωχημένη πινακίδα με τίτλο, το καφενείον Η Ελλάς!

Γιώργος Δημακόπουλος

http://antiparakmi.blogspot.com

Μήνυμα εν όψει των Χριστουγέννων

Θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Ὑψηλά τά κύματα τῶν πειρασμῶν.

Βαρειές οἱ ἁλυσίδες τῶν παθῶν.

Σφοδρό τό μῖσος τοῦ πονηροῦ.

Πικρά τά βέλη τῶν ὀργάνων του.

Ἐμεῖς ὅμως, θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Ἀδύναμα τά μέλη τοῦ φθαρτοῦ σώματος.

Λεκιασμένος ὁ χιτῶνας τῆς ψυχῆς.

Συννεφιασμένος ὁ οὐρανός τοῦ νοῦ.

Ἐχθρικό καί παγερό τό τοπίο τοῦ κόσμου.

Ἐμεῖς ὅμως, θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Κάνε μας νά μποροῦμε αὐτό πού θέλουμε.

Κάνε μας νά θέλουμε ἀπαρασάλευτα Ἐσένα!

Ἄν φωτεινοί ἀστέρες πού ἐγγίσαν πρός Ἐσένα, πίπτουν, ...

...τίς δύναται σωθῆναι;

Πῶς πλάσματα ἁμαρτωλά, ἐλεεινά καί ἀσθενῆ, νά εἰσέλθουν στήν Βασιλεία Σου;

Μόνο ἄν Ἐσύ φέρεις τήν γῆ ἀνάποδα, ταπεινώσεις τούς ὑπερήφανους, 

ὑψώσεις τούς ταπεινούς.

Μόνο τότε ἡ σποδός θά γίνει οὐρανός καί θά συζεῖ μαζί Σου αἰώνια.

Κι ὅπως Ἐσύ Κύριε ντύθηκες χῶμα καί κατέβηκες σ' ἐμᾶς τούς χοϊκούς γιά νά μᾶς ἀνεβάσεις στά Οὐράνια Σκηνώματά Σου, δῶσε καί σέ ἐμᾶς τήν λάσπη, ἀγγελικά φτερά ταπείνωσης καί μετανοίας, γιά νά φτερουγίσουμε στό ὕψος Σου!

Ἔλα καί γεννήσου στήν μῆτρα τῆς ψυχῆς μας.

Καθάρισε κάθε σπῖλο καί μῶμο καί δυσωδία ἀπό τήν φάτνη τῆς μίζερης ὕπαρξής μας,
γιατί θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Καλά Χριστούγεννα!

Ἀληθινά, χωρίς τεχνητά φῶτα, ἀλλά μέ τό Φῶς τό Ἀληθινόν!

Χωρίς φανταχτερά στολίδια στούς οἴκους, 

ἀλλά μέ ταπεινά στολίδια θείων ἀρετῶν καί ἔργων πίστεως, 

στούς οἴκους τῶν ψυχῶν μας!


Χωρίς ψεύτικα δέντρα ὡς ἐπίκεντρο τῆς Ἐορτῆς τῆς Γέννησής Σου, 

ἀλλά μέ Ἐσένα τό Ξύλο τῆς Ζωῆς, 

στό κέντρο τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξής μας ὁλάκερης!

Σέ ἕναν κόσμο ἐνάντιο σέ Ἐσένα, ἄν καί Ἐσύ τόν ἔφτιαξες, 

πού γι' αὐτόν γεννήθηκες καί πού αὐτός σέ παρεμερίζει σά νά μήν ὑπάρχεις, 

ἐμεῖς...θέλουμε νά εἴμαστε δικοί Σου Κύριε!

Καλά Χριστούγεννα!

Μ.Σ.

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Τό μεγάλο θέατρο. Κάθε ἕνας θά εἶναι αὐτοκατάκριτος.

Ας φοβούμαστε όπως πρέπει τον Θεό, ο οποίος και τώρα βλέπει τα έργα μας και τότε θα τιμωρήση αυτούς που τώρα δεν μετανοούν. Αλλά εμείς κάνουμε το αντίθετο. Διότι εκείνον, που θα μας κρίνη, δεν φοβούμαστε, ενώ εκείνους που δεν μπορούν να μας κάνουν κανένα κακό, εκείνους φοβούμαστε και τρέμουμε τον κακό χαρακτηρισμό, που μπορούν να μας κάνουν. Διότι εκείνος, που φροντίζει να μη φαίνεται αισχρός μόνο στους ανθρώπους, δεν ντρέπεται όμως να κάνη το κακό, επειδή τον βλέπει μόνον ο Θεός, εάν δεν θέλη να μετανοήση και να αλλάξη, την ημέρα εκείνη θα γίνη καταγέλαστος όχι ενώπιον ενός και δύο, αλλά μπροστά σε όλη την οικουμένη.

Το ότι εκεί υπάρχει μεγάλη συγκέντρωσις των καλών και των κακών πράξεων, σε διδάσκει η παραβολή των προβάτων και των εριφίων και ο μακάριος Παύλος , ο οποίος λέει: «Πρέπει όλοι εμείς να φανερωθούμε ενώπιον του βήματος του Χριστού, για να λάβη ο καθένας ό,τι του αρμόζει για όσα έκανε με το σώμα του, είτε καλό είτε κακό» ( Β΄ Κορ. 5,10 ). Και πάλι∙ «Ο οποίος θα φέρη στο φως τα όσα κρύβονται στο σκότος» ( Β΄ Κορ. 4,4 ) . Έκανες ή σκέφθηκες κάτι κακό και προσπαθείς να το κρύψης από τους ανθρώπους; Αλλ’ από τον Θεό δεν μπορείς να το κρύψης∙ αλλά από αυτά δεν σε ενδιαφέρει τίποτε∙ ο μόνος φόβος σου είναι οι οφθαλμοί των ανθρώπων. Πρέπει λοιπόν να καταλάβης , ότι κατά την ημέρα εκείνη δεν θα μπορέσης ούτε από τους ανθρώπους να κρυφθής. Διότι τότε θα παρουσιασθούν στους οφθαλμούς μας όλα τα έργα μας σαν σε εικόνα, ώστε ο καθένας να κρίνη τον εαυτό του.

Και αυτό είναι φανερό από την παραβολή του πλουσίου. Διότι και τον πτωχό εκείνον, που είχε καταφρονήσει, τον Λάζαρο εννοώ, τον είδε ο πλούσιος να στέκεται μπροστά στα μάτια του και εκείνον τον δάκτυλο, που πρώτα σιχαινόταν, τώρα τον παρακαλεί να τον παρηγορήση.

Παρακαλώ λοιπόν, και αν δεν βλέπη κανείς τα δικά μας έργα, ο καθένας από εμάς ας εισχωρήση στην συνείδησί του και να κάνη την λογική του δικαστή του εαυτού του και ας φέρη στο μέσον τα αμαρτήματά του. Και αν δεν θέλη να διαπομπευθή κατά την φοβερή εκείνη ημέρα, ας χρησιμοποιήση τα φάρμακα της μετανοίας και ας θεραπεύση τα τραύματα.

( Eις Ιωάννην ΛΔ΄, ΕΠΕ 13, 314-316 PG59, 196-197 )

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ
Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου
Αγιορείτου
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»
ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Η ρομφαία και ο σταυρός, είναι δώρα του Θεού προς τους εκλεκτούς του

Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και τα βάσανα είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ωριμάσει ο άνθρωπος. Όλα τα οδυνηρά που επιτρέπει στη ζωή μας ο Θεός είναι φάρμακα που θεραπεύουν την ασθενούσα φύση του ανθρώπου. Το καμίνι του πόνου, των δοκιμασιών και των θλίψεων είναι το εργαστήριο όπου ο Θεός κατεργάζεται την τελειοποίηση του χριστιανού. Αν το ψωμί που μπαίνει στο φούρνο είχε φωνή, θα διαμαρτυρόταν και θα έλεγε πως δεν αντέχει τη φωτιά του φούρνου. 
Όμως αυτό το ψήσιμο είναι που κάνει το ψωμί κατάλληλο για βρώση. Αν δεν έμπαινε στο φούρνο θα γέμιζε σκουλήκια, θα ήταν άχρηστο. Τα φρούτα πάνω στα δέντρα, που τα ψήνει ο καλοκαιρινός ήλιος, αν είχαν στόμα θα διαμαρτύρονταν και θα έλεγαν πως δεν αντέχουν άλλο τις καυτερές ακτίνες του ήλιου. Με την ακτινοβολία, όμως, που δέχονται από τον ήλιο ωριμάζουν, αποκτούν άρωμα, χρώμα, γεύση και ουσία. Διαφορετικά θα ήταν άγευστα, ανούσια και άχρηστα.

Κατά ανάλογο τρόπο στο καμίνι του πόνου ο άνθρωπος αποκτά ωριμότητα, ουσία, περιεχόμενο. Καθαιρείται από πάθη, ταπεινώνεται, μαθαίνει να συμπάσχει, αποκτά γνησιότητα και αυθεντικότητα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το χρυσάφι. Μετά που θα δοκιμαστεί και καθαρθεί στο χωνευτήρι, τότε αποβαίνει το πιο πολύτιμο μέταλλο.

Όσο πληθαίνουν οι δοκιμασίες, όσο κτυπιέται η ψυχή στο αμόνι του πόνου, τόσο εύθετη γίνεται για την βασιλεία των ουρανών και με ευφρόσυνο δειλινό χαμόγελο αναμένει το ολόλαμπρο πρωινό της Αναστάσεως που ορθρίζει πίσω από κάθε σταυρό. Μην ξεχνούμε ότι και η Παναγία μας στην επίγεια ζωή Της δοκίμασε το πιο πικρό ποτήρι, όπως ακριβώς Της το προφήτεψε ο δίκαιος Συμεών, όταν δέχτηκε στην αγκαλιά του τον τεσσαρακονθήμερο Χριστό. Προορώντας ο Προφήτης την Σταύρωση του Υιού και Θεού Της, προανήγγειλε στην Παναγία ότι δίστομη ρομφαία θα ξεσχίσει τη μητρική Της καρδιά. Αυτή η δίστομη ρομφαία που δοκίμασε η Παναγία μας, επέτρεψε ο Θεός και πολλοί Άγιοι Του να την δοκιμάσουν. Γιατί η ρομφαία και ο σταυρός, ο πόνος και η οδύνη, είναι δώρα του Θεού προς τους εκλεκτούς του.

π. Ευέλθωντος Χαραλάμπου

xristianos.gr

Πῶς ξεπερνᾶμε τίς βιοτικές μέριμνες;

...Ὅλα τά πλούτη μας, ἡ δόξα καί οἱ τιμές, δέν εἶναι παρά ἕνα φευγαλέο ὄνειρο, πού τελειώνει μέ τόν θάνατο. Κάνεις δέν παίρνει τίποτε μαζί του στόν ἄλλο κόσμο, οὔτε ἕνα ἔστω ψιχουλάκι ἀπό τό ἐπίγειο συμπόσιο! Εἶναι μακάριος ὅποιος κατανοεῖ πώς ἡ ψυχή εἶναι τό μοναδικό ἀπόκτημα του, τό ὁποίο ἀπό τίποτε δέν φθείρεται, οὔτε καί ἀπ' αὐτόν τόν θάνατο! Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος σκέπτεται τρεῖς μόνον πραγματικότητες: τόν θάνατο, τήν ψυχή καί τόν Θεό-Κριτή. Ὁ ἀββᾶς Εὐάγριος διδάσκει τά ἑξής: «Κράτα διαρκῶς στό νοῦ σοῦ τόν ἐπικείμενο θάνατό σου καί τήν Κρίση κι ἔτσι θά διαφυλάξεις τήν ψυχή σου ἀπό τήν ἁμαρτία».

Ὅλες οἱ βιοτικές μᾶς μέριμνες σέ τούτη τή ζωή εἶναι σάν ἄσκο­πες φροντίδες γιά ἕνα γεύμα πού πρέπει σύντομα νά διακοπεῖ. Ὁ Ἅγιος Ἠσαΐας ὁ Ἀναχωρητής λέει χαρακτηριστικά: «Ἔχε μπροστά στά μάτια σου τόν θάνατο, κάθε μέρα· συνεχώς νά σκέπτεσαι τό πώς θά χωριστεῖς ἀπό τό σῶμα σου, πώς θά περάσεις ἀπό τήν περιοχή τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους πού θά σέ συναντήσουν στὀν ἀέρα καί πώς θά παρουσιαστεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Προετοιμάσου γιά ἐκείνη τή Φοβερή Ἡμέρα, κατά τήν ὁποία θά σέ βρεῖ ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ, σάν νά τήν βλέπεις ἤδη ἀπό τώρα!».

Κάποια μέρα ἕνας πλούσιος ἔμπορος, ὁ Ἰωάννης, πῆγε στόν Ὅσιο Σαββάτιο τοῦ Σολόφσκι καί τοῦ προσέφερε πλούσια ἐλεημοσύνη. Ὁ Σαββάτιος δέν δέχθηκε νά λάβει τό παραμικρό καί εἶπε στόν δωρεοδότη νά τά μοιράσει ὅλα στούς φτωχούς. Ὁ Ἰωάννης πολύ λυπήθηκε γι᾿ αὐτό καί ὁ Ὅσιος, γιά νά τόν παρηγορήσει καί νά τοῦ ἀποκαλύψει ὀρισμένα πράγματα, τοῦ εἶπε: «Ἰωάννη, παιδί μου, μείνε ἐδώ καί ἀναπαύσου μέχρι αὔριο καί τότε θα δεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ἰωάννης ὑπάκουσε. Τήν ἐπαύριο, πράγματι ὁ Ἰωάννης μπῆκε στό κελλί τοῦ Σαββατίου καί εἴδε τόν γέροντα ὀριστικά ἀναπαυμένο, ἐνώ μιά γλυκειά εὐωδία πλημμύριζε τό κελλί. Αὐτός πού προβλέπει τό τέλος τῆς ζωῆς του, αὐτός δέν μεριμνά γιά τά ἐπίγεια ἀγαθά!

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

http://ayioi-pantes.blogspot.gr

«Θάρθη καιρός να σας πάρουν οι εχθροί σας και τη στάχτη από τη φωτιά»

Την ώρα που οι πολίτες δε μπορούν να διαθέσουν χρήματα για να προμηθευτούν πετρέλαιο θέρμανσης, η τιμή του οποίου παραμένει στα ύψη, την ώρα που παιδιά πεθαίνουν άδικα από τις αναθυμιάσεις από μαγκάλια, η αντίδραση της κυβέρνησης είναι να βγάλει οδηγία πως απαγορεύεται να ανάβουμε το τζάκι τα Σαββατοκύριακα!

Δεν είναι καν πικρόχολο αστείο. Είναι πραγματικότητα! Είναι κοινή ανακοίνωση των υπουργείων Υγείας και Περιβάλλοντος: μην ανάβετε τα τζάκια από το Σάββατο μέχρι τη Δευτέρα για να μην πνιγούμε στην αιθαλομίχλη.

Μπορεί να ξεπαγιάσουμε, αλλά τουλάχιστον δε θα υπάρχει αιθαλομίχλη!

...μας θύμισε την προφητεία του Πατροκοσμά :
"Θάρθη καιρός να σας πάρουν οι εχθροί σας και τη στάχτη από τη φωτιά, αλλά σεις να μην αλλάξετε την πίστη σας, όπως θα κάμνουν οι άλλοι. "

Άγ. Κοσμάς ο Αιτωλός

http://proskynitis.blogspot.gr

Χριστέ μου, Γλυκύτατε.

Κλίνω το γόνυ ευλαβικά

με συντριβή καρδίας,

θερμά ζητώ την αρωγή

ως τέκνον , μετανοίας

που αποζητά με τα θεριά

να πάψει πλέον να πολεμά,

σε στίβο ακηδίας,,,

Τριγύρω τώρα , ανακωχή

και ευθύς με δέος και προσοχή

μια αυτοσχέδια προσευχή

θα ξεδιπλώσω απ, την ευχή

ως της καρδίας την ιαχή

που μέσα από την ταραχή,

αποζητά μια νέα αρχή…

((Άνακτα- Καρδιογνώστη

ζωής ναυαγοσώστη.

Τους ρύπους, ξέχνα της καρδιάς,

άκου τους κτύπους διαμιάς

και ευθέως την παναγάπη σου,

δώσε , στον αποστάτη σου….

Διώξε μακριά τον πόνον

και μη με αφήσεις μόνον.

Την σκέπη χάρισε μου, 

Γλυκύτατε Χριστέ μου…

Δέξε με τον αμαρτωλόν.

εξόρισε τον πειρασμόν

απότρεψε τον παιδαιμόν

μη με αφήνεις στον γκρεμόν))…

Άνοιξες τις αγκάλες σου

και πταίσματα δεν είδες..

και όλες ανοίγουν, διάπλατα

του Παραδείσου οι πύλες…

Ουράνιες με υποδέχονται

Αγγελικές δυνάμεις,

τα Χερουβείμ και Σεραφείμ

στέλνεις για να με πάρεις…

Τον άθλιον σου τον υιόν

τον οδηγούν ως τον αμνόν

εις τον Ποιμένα τον Καλόν,

στον κόσμο τον αληθινόν….

Και τώρα πια, ειρήνη

μες, τη ζωή, γαλήνη.

Γλυκύτατε Χριστέ μου,

Πατέρα και αδελφέ μου…

Mνάσων ο Παλαιός Μαθητής

http://www.exomologistetokirio.gr

Δάκρυα κατανύξεως

Μέσα στά θεόπνευστα κείμενα τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ Στουδίτη, ἀνάμεσα στίς ἄλλες θαυμάσιες διδαχές του, βρέθηκε γραμμένο καί τοῦτο: «Ἀδελφέ, νά μήν κοινωνήσεις ποτέ σου τά Ἄχραντα Μυστήρια χωρίς δάκρυα». Αὐτό τό φύλαξε ὁ ἴδιος σ᾿ ὅλη του τή ζωή, γι᾿ αὐτό τό δίδαξε καί σέ μᾶς. Ἀλλά μόλις τ᾿ ἄκουσαν μερικοί, ὄχι μόνο λαϊκοί ἀλλά καί μοναχοί ὀνομαστοί στήν ἀρετή, παραξενεύτηκαν καί εἶπαν: “Ἐμεῖς λοιπόν πρέπει νά μένουμε σχεδόν πάντα ἀκοινώνητοι, γιατί εἶν᾿ ἀδύνατο νά κοινωνοῦμε κάθε φορά μέ δάκρυα”.

Ἀκούγοντας τους ἐγώ ὁ ἄθλιος, ἀποτραβήχθηκα κι ἔκλαψα πικρά.Ἀλλοίμονο στή τύφλωση καί τήν ἀναισθησία τους! Ἄν φρόντιζαν νά ἔχουν ἀδιάλειπτη μετάνοια, δέν θά τό ἔλεγαν ἀδύνατο. Ἄν εἶχαν καρπούς πνευματικούς, δέν θά ἦταν ἀμέτοχοι σ᾿ αὐτό τό θεῖο χάρισμα. Ἄν ἀποκτοῦσαν γνήσιο φόβο Θεοῦ, θά παραδέχονταν πώς μπορεῖ κανείς νά κλαίει ὄχι μόνο ὅταν κοινωνεῖ, ἀλλά πάντα. 

“Καί ὅμως”, λένε ἐκεῖνοι, “δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὐκολοκατάνυκτοι. Ὑπάρχουν πολλοί, πού ἔχουν μιά φυσική σκληρότητα. Αὐτοί δέν κλαῖνε οὔτε ὅταν τούς δέρνουν. Πῶς λοιπόν μποροῦν νά μεταλαβαίνουν πάντα μέ δάκρυα;”.

Ἀλλά, ρωτάω κι ἐγώ, πῶς συμβαίνει νά εἶναι ἄλλος δυσκολοκατάνυκτος καί ἄλλος εὐκολοκατάνυκτος; Πῶς ἔγινε ἔτσι ὁ πρῶτος καί ἀλλιῶς ὁ δεύτερος; Ἀκοῦστε: Ὁ δυσκολοκατάνυκτος ἔγινε τέτοιος ἀπό προαίρεση κακή, ἀπό λογισμούς πονηρούς καί ἀπό ἔργα ἁμαρτωλά. Ὁ Εὐκολοκατάνυκτος, ἀντίθετα, ἀπό προαίρεση καλή,

ἀπό λογισμούς ἀγαθούς καί ἀπό ἔργα ἀρετῆς. Σκέψου καί θά δεῖς, ὅτι πολλοί ἄνθρωποι πού ἦταν καλοί, ἔγιναν κακοί διαμέσου αὐτῶν τῶν τριῶν: τῆς προαιρέσεως, τῶν λογισμῶν καί τῶν ἔργων. Καί ἄλλοι, πού ἦταν κακοί, ἔγιναν καλοί πάλι μ᾿ αὐτά. Ὁ Ἑωσφόρος ἀπό ποῦ ἔπεσε; Δέν ἔπεσε ἀπό προαίρεση καί λογισμό πονηρό; Ὁ Καίν ἀπό ποῦ ἔγινε ἀδελφοκτόνος, ἄν ὄχι ἀπό κακή προαίρεση καί πονηρούς λογισμούς φθόνου κατά τοῦ Ἄβελ; Καί ὁ Σαούλ ἀπό ποῦ παρακινήθηκε νά σκοτώσει τό Δαβίδ, πού τιμοῦσε καί ἀγαποῦσε πρωτύτερα; Ἀπό τή φύση του ἤ ἀπό τήν κακή του προαίρεση; Ἀσφαλῶς ἀπό τή δεύτερη, γιατί κανένας δέν ἔγινε ἀπό τό Θεό πονηρός. Ἀλλά τί θά ποῦμε καί γιά τούς ληστές, πού σταυρώθηκαν μαζί μέ τό Χριστό; Ὁ ἕνας, πού εἶχε ἀγαθή προαίρεση, πίστεψε καί παρακαλοῦσε μετανοημένος τόν Κύριο νά τόν πάρει μαζί Του στή βασιλεία Του. Καί ὁ ἄλλος, πού εἶχε πονηρή προαίρεση, ἀπιστοῦσε καί Τόν ὀνείδιζε.

Ἑπομένως ὁ καθένας γίνεται εἴτε εὐκολοκατάνυκτος καί ταπεινός εἴτε δυσκολοκατάνυκτος καί ὑπερήφανος ἀπό τήν αὐτεξουσιότητα τῆς προαιρέσεώς του. Γιά νά τό καταλάβετε ὅμως καλύτερα, ἀκοῦστε καί τό παρακάτω παράδειγμα.

Δύο ἄνθρωποι, ἴσως καί σαρκικοί ἀδελφοί, εἶναι συνομήλικοι, ὁμότεχνοι, ὁμόγνωμοι, ὅμοιοι σέ ὅλα. Συμβαίνει μάλιστα νά εἶναι καί οἱ δύο κακοί, ἄσπλαχνοι, φιλάργυροι, ἀκόλαστοι – μέ δυό λόγια, βουτηγμένοι μέσα στό βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Αὐτοί λοιπόν οἱ δύο ἀδελφοί πᾶνε σέ μοναστήρι καί γίνονται μοναχοί. Ὁ ἕνας ἀπέχει ἀπ᾿ ὅλα τά κακά, καί μέ πολύ κόπο κατορθώνει νά γίνει ἐνάρετος. Ὁ ἄλλος, ἀντίθετα, δέν κάνει τίποτα γιά νά βελτιωθεῖ. Γίνεται μάλιστα χειρότερος ἀπό πρίν. Γιατί λοιπόν δέν κατόρθωσαν καί οἱ δύο τήν ἀρετή ἤ δέν κυλίστηκαν καί οἱ δύο ὅμοια στήν κακία; Ἐπειδή ὁ πρῶτος, μόλις μπῆκε στό μοναστήρι, ἄρχισε νά μιμεῖται τούς ἐναρέτους Πατέρες, νά προσέχει τήν ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν καί νά συναγωνίζεται τούς ἄλλους στή νηστεία, στίς προσευχές, στή σιωπή, στήν κατάνυξη, στήν πραότητα. Ὑπέμεινε ἀκόμα μέ προθυμία καί καρτερία τίς ταπεινώσεις, τίς θλίψεις καί τούς κόπους τῆς ἀσκήσεως χωρίς γογγυσμό, ἔκανε ὅ,τι τόν πρόσταζαν χωρίς ἀντιλογία κι ἔτρεχε πρῶτος στίς πιό εὐτελεῖς ἐργασίες. Κοντολογῆς, ἔκανε μ᾿ ἐπίγνωση ὅλα ὅσα μᾶς διδάσκουν οἱ ἱερές Γραφές, γιά νά βρεῖ ἔλεος ἀπό τό Θεό καί νά συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Ὁ ἄλλος ὅμως δέν ἔκανε τίποτε ἀπ᾿ αὐτά, καί ἔμεινε ἀδιόρθωτος, ὅπως ἦταν καί πρίν γίνει μοναχός, γιά νά μήν πῶ πώς ἔγινε καί χειρότερος. Πῶς λοιπόν αὐτοί οἱ δυό τόσο ὅμοιοι ἄνθρωποι ἀκολούθησαν τόσο διαφορετικό δρόμο; Ἀσφαλῶς ἀπό τήν καλή του προαίρεση ὁ ἕνας καί ἀπό τήν κακή ὁ ἄλλος.

Ἔτσι καί κάθε ἄνθρωπος δέν γίνεται εὐκολοκατάνυκτος ἤ σκληρόκαρδος παρά ἀπό τήν προαίρεσή του, καθώς καί ἀπό τήν ἐσωτερική τοποθέτηση καί τήν πολιτεία του. Γιατί πῶς εἶναι δυνατό νά ἔχει δάκρυα κατανύξεως, ἐκεῖνος πού συνεχῶς διασπᾶται σέ χίλιες δυό μάταιες μέριμνες, καί δέν ἔχει νοῦ γιά προσευχή, γιά σιωπή, γιά ἡσυχία, γιά ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν βιβλίων; Πῶς μπορεῖ ν᾿ ἀποκτήσει κατάνυξη, ἐκεῖνος πού περιεργάζεται «τούς πάντας καί τά πάντα», καί θέλει νά μαθαίνει τό καθετί καί ν᾿ ἀνακατεύεται στίς ὑποθέσεις τῶν ἄλλων; Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος πότε θά βρεῖ χρόνο ν᾿ ἀναλογισθεῖ τίς ἁμαρτίες του, νά συντριβεῖ καί νά κλαψεῖ γιά τίς πτώσεις του, νά σκεφτεῖ καί νά μελετήσει τά σφάλματά του;

Ὅποιος δέν κλείνει τό στόμα του γιά νά μήν πεῖ ἄπρεπες ἤ περιττές κουβέντες, ὅποιος δέν κλείνει τ᾿ αὐτιά του γιά νά μήν ἀκούει μάταια κι ἀνώφελα λόγια, αὐτός δέν θυμᾶται τή φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Δέν σκέφτεται ὅτι θά σταθεῖ μπροστά στό φοβερό κριτήριο τοῦ Χριστοῦ γυμνός κι ἀνυπεράσπιστος, καί θά δώσει ἀπολογία γιά κεῖνα πού ἔκανε στή ζωή του. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι δυνατό ν᾿ ἀποκτήσει δάκρυα καί νά κλάψει ἀπό μετάνοια καί κατάνυξη, ἔστω κι ἄν ζήσει ἑκατό χρόνια. Καί μπορεῖ νά πηγαίνει στήν ἐκκλησία καί νά συμμετέχει στίς ἱερές ἀκολουθίες μαζί μέ τούς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλά τό κάνει ἀπό συνήθεια, σάν μιά ρουτίνα, μέ ἀμέλεια καί ὀκνηρία. Γι᾿ αὐτό βγαίνει ἀπό τό ναό τοῦ Θεοῦ χωρίς ὠφέλεια, καί δέν αἰσθάνεται καμιά ἀλλοίωση πρός τό καλύτερο στήν ψυχή του.

Ἄν λοιπόν θέλουμε δάκρυα, πρέπει νά βιάσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά ὑπομένουμε τίς θλίψεις, τίς ταπεινώσεις καί τούς πειρασμούς, θεωρώντας τόν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἄν θέλουμε κατάνυξη, πρέπει νά δουλέψουμε πρῶτα σ᾿ ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κατάνυξη εἶναι μιά θεία φωτιά, πού διαλύει τά πάθη. Τά δάκρυά της πλένουν καί καθαρίζουν τή λερωμένη ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχή μας. Κανένας ἄνθρωπος δέν ἁγιάσθηκε, δέν ἔλαβε Πνεῦμα Ἅγιο καί δέν ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά καθαριστεῖ πρῶτα μέσα στά δάκρυα τῆς κατανύξεως, τῆς μετάνοιας καί τῆς συντριβῆς.

Ἐκεῖνοι μάλιστα πού ἰσχυρίζονται ὅτι δέν μπορεῖ νά κλαίει κανείς κάθε μέρα, φανερώνουν ἔτσι πώς εἶναι γυμνοί ἀπό ἀρετή. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς τό λένε καθαρά: Ἐκεῖνος πού θέλει νά κόψει τά πάθη του, μόνο μέ τά δάκρυα θά τά κόψει. Κι ἐκεῖνος πού θέλει ν᾿ ἀποκτήσει ἀρετές, μόνο μέ πένθος θά τό κατορθώσει. Ἀλήθεια, σέ τί χρησιμεύουν τά ἐργαλεῖα μιᾶς τέχνης, ὅταν λείπει ὁ τεχνίτης, πού γνωρίζει νά τά μεταχειριστεῖ καί νά φτιάξει ὅ,τι θέλει; Δέν χρησιμεύουν σέ τίποτα. Σέ τί ὠφελεῖ τόν κηπουρό νά σκάψει ὅλο του τόν κῆπο καί νά φυτέψει κάθε λογῆς λαχανικά, ἄν δέν κατεβεῖ βροχή νά τά ποτίσει; Δέν τόν ὠφελεῖ σέ τίποτα. Ἔτσι κι ἐκεῖνος πού μεταχειρίζεται τίς ἄλλες ἀρετές καί κοπιάζει νά τίς ἀποκτήσει, δέν ὠφελεῖται καθόλου χωρίς τήν ἁγία κατάνυξη, τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅλων τῶν ἀρετῶν.

Λοιπόν, ἀδελφοί μου, πρίν καί πάνω ἀπ᾿ ὅλες τίς ἀρετές εἶναι ἡ μετάνοια, τό πένθος καί τά δάκρυα, πού ἀκολουθοῦν τό πένθος. Οὔτε πένθος γίνεται χωρίς μετάνοια, οὔτε δάκρυα χωρίς πένθος. Καί τά τρία εἶναι ἀλληλένδετα, καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει τό ἕνα χωρίς τά ἄλλα. Ἄς μή λέμε λοιπόν ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά κλαῖμε κάθε μέρα, γιατί ἐρχόμαστε σέ ἀντίθεση μέ τόν Κύριο, πού μακάρισε ὅσους κλαῖνε, καί ὑποσχέθηκε ὅτι θά γελάσουν ἀπό χαρά καί ἀγαλλίαση στήν οὐράνια βασιλεία Του: «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε».

Γιά νά ἔρθει ὅμως καί σέ μᾶς ἡ χάρη τῶν δακρύων, πρέπει, ὅπως εἴπαμε, νά διαβάζουμε ἀδιάκοπα τά ἱερά βιβλία, νά ὑπομένουμε καρτερικά τίς θλίψεις, τούς ἐμπαιγμούς, τίς κατηγορίες καί τίς διαβολές, νά προσευχόμαστε στό Θεό γι᾿ αὐτούς πού μᾶς κάνουν κακό, νά ταπεινώνουμε τόν ἑαυτό μας σέ κάθε εὐκαιρία, ν᾿ ἀποφεύγουμε τή φλυαρία καί νά μήν ἀσχολούμαστε μέ τούς ἄλλους, ἀλλά νά σκεφτόμαστε μόνο τίς δικές μας ἁμαρτίες καί νά μετανοοῦμε βαθιά γι᾿ αὐτές. Κι ἄν δέν ἔχουμε δάκρυα, τουλάχιστο νά τά ζητᾶμε ἀπό τό Θεό. Ἡ αὐτομεμψία καί τό πένθος, πάντως, βοηθοῦν τήν ψυχή νά βρεῖ τήν κατάνυξη. Πρῶτος καρπός τοῦ πένθους γιά τίς ἁμαρτίες μας εἶναι τά δάκρυα, πού προσφέρονται στό Θεό σάν θυσία εὐπρόσδεκτη καί καθαρίζουν τό ρύπο τῆς ψυχῆς. Κι ὅταν ἡ ψυχή ἔρθει σέ κατάσταση μετάνοιας κι ἀληθινοῦ πένθους, δέν περνάει οὔτε μιά μέρα δίχως δάκρυα, ὅπως ὁ προφήτης Δαβίδ, πού ἔλεγε: «Λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τήν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω».

Ὁσίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου

Ἄς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν κι ἐμεῖς νά μετανοήσουμε ἀληθινά, ν᾿ ἀποκτήσουμε ἐπίγνωση τῶν πολλῶν καί μεγάλων ἁμαρτημάτων μας καί νά καθαριστοῦμε ἀπ᾿ αὐτά, ἀκούγοντας τήν προτροπή τοῦ ἁγίου ἀδελφοθέου Ἰακώβου: «Καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοί καί ἁγνίσατε καί κλαύσατε· ὁ γέλως ὑμῶν εἰς πένθος μεταστραφήτω καί ἡ χαρά εἰς κατήφειαν. Ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καί ὑψώσει ὑμᾶς».

Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ”

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττική.

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Όταν ο νους είναι στον Θεό, τότε ο κόσμος λησμονείται εντελώς!

Ὁ Κύριος εἶναι ἐλεήμων, αὐτὸτὸ γνωρίζει ἡ ψυχή μου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸπεριγράψω. Εἶναιὑπερβολικὰ πράος καὶ ταπεινός, καὶ ὅταν Τὸν δεῖἡψυχή, τότε ἀλλάζει καὶ γεμίζει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον καὶγίνεται καὶἡ ἴδια πραεία καὶταπεινή.

Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι ὅλος στόν Θεό, τότε ὁ κόσμος λησμονεῖται ἐντελῶς.

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.

Ἅγιος Σιλουανός

http://imverias.blogspot.gr

Μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ θεία κοινωνία χρειαζόμαστε.

Τὸ μοναδικὸ τραπέζι ποὺ δὲν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση εἶναι τὸ τραπέζι τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀπόλαυσή του σαφῶς καὶ δὲν ἀφορᾶ στὸν ἐρεθισμὸ τοῦ οὐρανίσκου ἢ στὸν χορτασμὸ τῆς κοιλίας. Τὸ τραπέζι τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμάτο ἀπὸ πνευματικὰ ἑδέσματα, γιατὶ στήνεται μὲ σκοπὸ νὰ χορτάσῃ τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ κανένας δὲν ἀποκλείεται ἀπὸ τὴν πρόσκληση.Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ χορτάσῃ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, κανένα δὲν ἀφήνει ἀπρόσκλητο, ἀλλὰ τοῦτο δὲν σημαίνει καὶ πὼς ὅλοι θὰ ἀπολαύσουν τοῦ δείπνου Του.

Παραβολικῶς ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅτι ἐκληθησαν στὸ τραπέζι ἑνὸς πλουσίου ἄρχοντα πολλοὶ καὶ διάφοροι, ποὺ ὅμως εὐγενικῶς ἀρνήθηκαν νὰ παρευρεθοῦν καὶ νὰ τιμήσουν τὸν προσκαλοῦντα, προβάλλοντας ξεχωριστὲς δικαιολογίες. Εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἡ παραβολὴ φανερώνει τὴν στάση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ συμμετοχὴ στὴν πνευματικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Θὰ τὸ διαπιστώσουμε αὐτὸ σὲ λίγες στιγμές, ὄταν ὁ ἱερέας θὰ βγῇ μὲ τὸ ἁγιο ποτήριο καὶ θὰ καλέσῃ ὅλους μας νὰ προσέλθουμε στὴν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης», νὰ προσέλθουμε στὸ τραπέζι τῆς ἀγάπης Του, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε τὴν θεία χάρη, τρώγοντας τὸ Πανάγιο Σῶμα Του καὶ πίνοντας τὸ Πανάγιο Αἷμα Του. Θὰ διαπιστώσουμε ὅτι οἱ περισσότεροι θὰ προτιμήσουμε νὰ μείνουμε μακρυὰ ἀπὸ τὴν βρώση καὶ πόση τῆς ἀθανάτου τροφῆς λόγῳ κάποιων δικαιολογιῶν. Θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ συνήθεια τῆς προσέλευσής μας στὸ Ναὸ δὲν ἔχει ἀμιγῶς μυστηριακὴ ἀναφορά, κι ἂς συμμετέχουμε ἐνδεχομένως μὲ τὴν προσευχή μας στὴ θεία λειτουργία.

Δὲν ἔχει νόημα, ἀδελφοί μου, νὰ ἐρχόμαστε στὴνἘκκλησία, ἂν δὲν συμμετέχουμε στὴν κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου. Σκεφτεῖτε το κάπως ἀλλιῶς. Σᾶς προσκαλεῖ σὲ γεῦμα ὁ προϊστάμενος στὴ δουλειά σας, ὁ διευθυντὴς τῆς ἑταιρίας σας, ὁ βουλευτὴς φίλος σας, ὁ πλούσιος συγγενής σας. Ἤ ἀρνεῖστε τὴν πρόσκληση ἤ πηγαίνετε στὸ γεῦμα καὶ τοῦ λέτε: «Κοίταξε, δὲν θὰ καθήσῳ στὸ τραπέζι γιὰ φαγητό, θὰ εἶμαι σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ θὰ τραγουδάῳ». Δὲν θὰ ἦταν προσβολὴ καὶ τὰ δύο; Ὅσοι λοιπὸν δὲν ἔρχονται στὴν λειτουργία, ἀρνοῦνται ἐμφανῶς τὴν πρόσκληση τοῦΧριστοῦ. Ὅσοι ὅμως ἔρχονται καὶ δὲν συμμετέχουν στὴν θεία κοινωνία, ἀρνοῦνται ἐμμέσως τὴν πρόσκληση. Ἔτσι καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ μένουν νηστικοὶ ἀπὸ Χριστό. Τί κι ἂν προσευχηθήκαμε; τί κι ἂν συμψάλαμε; τί κι ἂν πήγαμε πρῶτοι καὶ φύγαμε τελευταῖοι ἀπὸ τὸ Ναό; Τὸν Χριστὸ Τὸν ἀγγίξαμε; Τὸν φάγαμε; Ἑνωθήκαμε μαζί Του; Ἂν ὄχι, τότε καὶ τὰ λόγια ποὺ ἀκούσαμε στὴ λειτουργία ἔγιναν ἀέρας καὶ ἔφυγαν· ὁ Χριστὸς ὅμως εἶναι χειροπιαστός καὶ μένει μέσα μας, ὅταν Τὸν κοινωνοῦμε!

Καταλαβαίνω, ἀδελφοί μου, ὅτι οἱ περισσότεροι ποὺ ἀποφεύγετε νὰ κοινωνήσετε, τὸ κάνετε ἀπὸ συνήθεια. Κακιὰ συνήθεια ὅμως! Πολὺ κακιά! Κάκιστη! Καὶ μάλιστα πολλοὶ ἐπικαλούμενοι τὴν εὐσέβεια, ὅτι τάχα καὶ δῆθεν ἔχουνε ἁμαρτίες, ὅπερ συνεπάγεται σαφῶς ἀποχὴ ἀπὸ τὴν θεία κοινωνία. Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν σωτηρία μας, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπέχουμε ἀπὸ ὅσα μᾶς τὴν στεροῦν; Σᾶς ἐρωτῶ· γιατί δὲν ἀπέχουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀπέχουμε ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου;Ἐπειδὴ εἴμαστε τάχα εὐλαβεῖς ἢ ἐπειδὴ εἴμαστε μᾶλλον ἀνευλαβεῖς; Πότε θὰ γίνουμε σωστοὶ καὶ ἀληθινοὶ χριστιανοί; Ἔχουμε ἁμαρτίες καὶ θέλουμε νὰ κοινωνήσουμε; Ἰδοὺ τὸ μυστήριο τῆς ἐν μετανοίᾳ ἐξομολογήσεως! Ἀλλὰ βέβαια! πῶς θὰ πᾶμε στὸν ἐξομολόγο, ὅταν μᾶς βολεύῃ ἡ ἁμαρτία, ὅταν μᾶς ἀρέσῃ νὰ ζοῦμε στὶς ἁμαρτωλὲς ἡδονές; πῶς θὰ πᾶμε στὸν ἐξομολόγο, ὅταν μετὰ θὰ πρέπῃ νὰ μποῦμε στὴ διαδικασία νὰ κόψουμε τὸ ἁμαρτωλὸ ἴδιον θέλημα; Τί κάνουμε λοιπόν; Βολευόμαστε στὸ νὰ πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία κάθε Κυριακὴ ἢ καὶ ἀκόμη συχνότερα, ἀρκούμαστε στὸ ἀντίδωρο, καὶ ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι κερδίσαμε μία θέση ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ σωθοῦν.

Εἶναι λυπηρὸ ποὺ θὰ τὸ πῷ καὶ θὰ στενοχωρήσῳ ἴσως τοὺς περισσότερους. Κάθε μέρα ξέρετε νὰ παίρνετε τὰ χάπια ποὺ σᾶς ὑπέδειξε ὁ γιατρός. Κάθε μέρα δὲν λησμονεῖτε νὰ τρῶτε τὸ μεσημεριανό σας, ὅσοι τέλος πάντων αὐτὴν τὴν δύσκολη περίοδο ἔχετε κάτι νὰ φάτε. Γιὰ τὰ φάρμακά σας καὶ γιὰτὸ καθημερινό σας φαγητὸ δὲν ἀδιαφορεῖτε ποτέ. Τρέμετε στὴν ἰδέα καὶ μόνον ὅτι γιὰ λίγες ἡμέρες ἴσως δὲν τὰ ἔχετε στὴ διάθεσή σας. Γιὰτὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τροφὴ ἀληθινὴ καὶ φάρμακο σωτηρίας γιατί ἀδιαφορεῖτε; Γιατὶ Τὸν θυμᾶστε μιὰ ἢ δυὸ ἢ τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο; Πῶς μπορεῖτε νὰ ζῆτε μακρυά Του; Λέτε: «Ἂν δὲν τρώῳ ἢ δὲν παίρνῳ τὰ φάρμακά μου καθημερινά, θὰπεθάνῳ. Ἂν δὲν κοινωνήσῳ τὸν Χριστό, ἀκόμη καὶ γιὰ ἕνα χρόνο, ἔ, δὲν ἔγινε καὶ τίποτα». Ἀλίμονο! σὲ τί ἄβυσσο πλάνης πέφτουμε, ὅταν σκεπτόμαστε ἔτσι! Ὁ Χριστὸς νὰ θέλῃ σήμερα νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸ σῶμα μας κι ἐμεῖς νὰ Τὸν ἀρνούμαστε, νὰ θέλῃ συνέχεια νὰ εἶναι μέσα μας κι ἐμεῖς νὰ μεταθέτουμε τὴν ἕνωση μαζί Του τὰ Χριστούγεννα, τὸ Πάσχα, τῆς Παναγίας!

Ἀδελφοί μου, μὴ γίνουμε ἴδιοι μὲ τοὺς καλεσμένους τῆς παραβολῆς, γιατὶ ἀλλιῶς δὲν θὰ ἔχουμε θέση στὸ μεγάλο δείπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ θεία κοινωνία χρειαζόμαστε. 

π. Στυλιανός Μακρής

http://imverias.blogspot.gr

«Μάθετε ἀπό μένα ὅτι εἶμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά». (Ματθ. ια΄ : 29)

«Ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο, ὄχι γιά νά τόν σταυρώσει, ἀλλά γιά νά σταυρωθεῖ, ὄχι γιά νά δώσει ράπισμα, ἀλλά γιά νά δεχθεῖ ράπισμα. Ἐνῶ δηλαδή μποροῦσε νά ρίξει κεραυνό, νά σείσει τή γῆ καί νά ξηράνει τό χέρι τοῦ δούλου πού τόν χτύπησε, τίποτε ἀπό αὐτά δέν ἔκαμε, ἀλλά νικάει μέ τήν πραότητα Του, διδάσκοντας ἐσένα, πού εἶσαι ἄνθρωπος, νά μήν ἀγανακτεῖς ποτέ».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

http://hristospanagia3.blogspot.gr

«Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του, και ας με ακολουθεί». (Μαρκ 8, 34)

Καὶ προσκαλεσάμενος τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι

Ο ΚΥΡΙΟΣ είπε στους μαθητές Του: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθεί».

Γιατί είπε, «τον σταυρό του»; Επειδή είναι σταυρός προσωπικός. Κάθε άνθρωπος, δηλαδή, έχει να σηκώσει τον δικό του σταυρό, ό όποιος, όμως, ονομάζεται συνάμα και Σταυρός του Χριστού.

Για κάθε άνθρωπο «ό σταυρός του» είναι οι θλίψεις και οι οδύνες της επίγειας ζωής, θλίψεις και οδύνες προσωπικές.

Για κάθε άνθρωπο «ό σταυρός του» είναι ή νηστεία, ή αγρυπνία και οι άλλες ασκήσεις της ευσέβειας, με τις όποιες ταπεινώνεται ή σάρκα και υποτάσσεται το πνεύμα. Είναι κι αυτές προσωπικές, καθώς πρέπει να αναλογούν στις δυνάμεις τού καθενός.

Για κάθε άνθρωπο «ό σταυρός του» είναι οι αμαρτωλές αδυναμίες και τα πάθη, προσωπικά επίσης. Με ορισμένα απ' αυτά γεννιέται, ενώ άλλα τα αποκτά στην πορεία της επίγειας ζωής του.

Ό Σταυρός τού Χριστού είναι ή διδασκαλία τού Χριστού.

Μάταιος και ατελέσφορος ό σταυρός, όσο βαρύς κι αν είναι, πού σηκώνουμε, ακολουθώντας τον Χριστό, αν δεν μεταβληθεί σε Σταυρό του Χριστού.

Για τον μαθητή του Χριστού «ό σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ό μαθητής του Χριστού έχει την ακλόνητη πεποίθηση ότι Εκείνος πάντοτε αγρυπνεί γι' αυτόν, ότι Εκείνος είναι πού παραχωρεί όλες τις θλίψεις, ως απαραίτητο και αναπόφευκτο όρο της χριστιανικής ιδιότητας, και ότι μ' αυτές μιμείται και οικειώνεται τον Χριστό, γίνεται μέτοχος των παθημάτων Του στη γή, για να γίνει μέτοχος και της δόξας Του στον ουρανό.

Για τον μαθητή τού Χριστού «ό σταυρός του» γίνεται Σταυρός τού Χριστού. Γιατί ό αληθινός μαθητής τού Χριστού μοναδικό σκοπό της ζωής του έχει την εκπλήρωση των εντολών Εκείνου. Οι πανάγιες εντολές τού Χριστού γίνονται για τον μαθητή Του σταυρός, πού πάνω του διαρκώς σταυρώνει τον παλαιό αμαρτωλό εαυτό του «μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του».

Έτσι γίνεται φανερό ότι, για να σηκώσει κανείς τον σταυρό του και ν' ακολουθήσει τον Χριστό, πρέπει ν' απαρνηθεί τον εαυτό του να τον απαρνηθεί ως τον αφανισμό της ψυχής του! Ναι, γιατί τόσο βαθιά, τόσο πληθωρικά διαπότισε ή αμαρτία τη φθαρμένη φύση μας, ώστε ή ψυχή μας πρέπει ν' αφανιστεί και να γεννηθεί πάλι από το Άγιο Πνεύμα.

Για να σηκώσεις τον σταυρό σου, πρέπει, πρώτον, να αρνηθείς στο σώμα την ικανοποίηση των ιδιότροπων επιθυμιών του, προσφέροντας του μόνο τα απαραίτητα για τη συντήρηση του' δεύτερον, να παραδεχθείς ότι το δίκαιο σου είναι απάνθρωπη αδικία και ή λογική σου τέλειος παραλογισμός ενώπιον τού Θεού και, τρίτον, να παραδοθείς στον Κύριο με ακλόνητη πίστη και να επιδοθείς στην επιμελή σπουδή τού Ευαγγελίου, αποστέργοντας το θέλημα σου.

Όποιος μ' αυτόν τον τρόπο απαρνείται τον εαυτό του, είναι ικανός να σηκώσει τον σταυρό του. Με πνεύμα υποταγής στον Θεό και με την επίκληση της βοήθειας Του, ή οποία έρχεται να τον ενισχύσει, κοιτάζει άφοβα και ατάραχα τη θλίψη να τον πλησιάζει και ετοιμάζεται μεγαλόψυχα να την υπομείνει. Ελπίζει ότι έτσι θα γίνει μέτοχος των παθημάτων τού Χριστού και θα φτάσει στην ομολογία Του, ομολογία μυστική, με τον νου και την καρδιά, αλλά και φανερή, με τις πράξεις και ολόκληρη τη ζωή.

Όσο ό σταυρός παραμένει μόνο δικός μας, είναι πολύ βαρύς. Όταν μεταβληθεί σε Σταυρό τού Χριστού, γίνεται εξαιρετικά ελαφρός. «Γιατί ό ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό», είπε ό Κύριος.

Ό σταυρός τοποθετείται στους ώμους τού μαθητή τού Χριστού, όταν αυτός αναγνωρίσει πώς είναι άξιος των θλίψεων πού τού έστειλε ή πρόνοια τού Θεού.

Ό μαθητής τού Χριστού σηκώνει ορθά τον σταυρό του, όταν παραδέχεται ότι οι θλίψεις είναι απαραίτητες για τη μεταμόρφωση του, την ομοίωση του με τον Χριστό και τη σωτηρία του.

Ή καρτερική άρση τού σταυρού σου είναι ή καθαρή θέαση και επίγνωση της άμαρτωλότητάς σου. Σ' αυτή την επίγνωση δεν υπάρχει αυταπάτη. Απεναντίας, αν ομολογείς πώς είσαι αμαρτωλός αλλά βαρυγκωμάς για τον σταυρό σου, αποδεικνύεις πώς έχεις επιφανειακή γνώση της άμαρτωλότητάς σου και βρίσκεσαι μέσα στην αυταπάτη.

Ή καρτερική άρση τού σταυρού σου είναι ή πραγματική μετάνοια.

Καρφωμένος στον σταυρό, ομολόγησε μπροστά στον Κύριο πώς οι αποφάσεις Του είναι αλάθητες. Κατηγόρησε τον εαυτό σου, δικαίωσε την κρίση του Θεού, και θα λάβεις την άφεση των αμαρτιών σου.

Καρφωμένος στον σταυρό, γνώρισε τον Χριστό, και θ' ανοιχθούν για σένα οι πύλες του παραδείσου.

Καρφωμένος στον σταυρό σου, δόξασε τον Κύριο, αποδιώχνοντας ως άνομο και βλάσφημο κάθε λογισμό παραπόνου και γογγυσμού.

Καρφωμένος στον σταυρό σου, ευχαρίστησε τον Κύριο γι' αυτό το ανεκτίμητο δώρο Του τη δυνατότητα, δηλαδή, πού σου δίνει να Τον μιμηθείς με τις οδύνες σου.

Καρφωμένος στον σταυρό σου, να θεολογείς- γιατί ό σταυρός είναι το αληθινό σχολείο, το μοναδικό θησαυροφυλάκιο και ό ύψιστος θρόνος της αυθεντικής θεολογίας. Δίχως σταυρό δεν υπάρχει ζωντανή γνώση του Θεού.

«Μη ζητάς την τελειότητα τού νόμου της ελευθερίας (δηλ. του Ευαγγελίου) σε ανθρώπινες αρετές, γιατί τέλειος άνθρωπος μ' αυτές τις αρετές δεν υπάρχει η τελειότητα του είναι κρυμμένη στον Σταυρό του Χριστού».

Σε Σταυρό του Χριστού μεταβάλλεται ο σταυρός του μαθητή του Χριστού, όταν αυτός τον σηκώνει με ειλικρινή συναίσθηση της αμαρτωλότητας του ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Κύριο. Από την ευχαριστία και τη δοξολογία έρχεται ή πνευματική παρηγοριά. Ή ευχαριστία και ή δοξολογία γίνονται πλούσιες πηγές ασύλληπτης και άφθαρτης χαράς, που κοχλάζει ευεργετικά μέσα στην καρδιά, ξεχύνεται στην ψυχή, απλώνεται στο σώμα, κυριεύει όλη την ύπαρξη την ανθρώπου.

Ό Σταυρός του Χριστού είναι για τούς σαρκικούς ανθρώπους ασήκωτος. Για τον μαθητή και ακόλουθο του Χριστού, όμως, είναι αστείρευτη πηγή ανέκφραστης πνευματικής ευφροσύνης. Τόσο μεγάλη είναι αυτή ή ευφροσύνη, πού εξουδετερώνει εντελώς τη θλίψη και τον πόνο.

Ή νεαρή Μαύρα είπε στον σύζυγο της Τιμόθεο, όταν εκείνος, υπομένοντας με καρτερία φοβερά βασανιστήρια για την πίστη του στον Χριστό, την καλούσε στο μαρτύριο: "Φοβάμαι, αδελφέ μου, να μη δειλιάσω, όταν δώ τα βασανιστικά όργανα και τον οργισμένο ηγεμόνα φοβάμαι μήπως λυγίσω, επειδή είμαι νέα". Και ό Τιμόθεος της απάντησε: "Να στηρίξεις την ελπίδα σου στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, και τα βασανιστήρια θα γίνουν λάδι, πού θα χυθεί πάνω στο σώμα σου, θα γίνουν πνοή δροσιάς, πού θα σε ανακουφίσει από τούς πόνους σου".

Ό Σταυρός είναι ή δύναμη και ή δόξα των αγίων όλων των αιώνων.

Ό Σταυρός είναι ό θεραπευτής των παθών και ό εξολοθρευτής των δαιμόνων.

Θανατηφόρος είναι ό σταυρός τους για όσους δεν φρόντισαν να τον μεταβάλουν σε Σταυρό του Χριστού, για όσους βαρυγκωμούν ενάντια στη θεία πρόνοια, για όσους παραδίνονται στην απελπισία και την απόγνωση. Οι αμαρτωλοί πού δεν έχουν επίγνωση της άμαρτωλότητάς τους, επομένως ούτε και μετάνοια, πεθαίνουν για πάντα πάνω στον σταυρό τους και στερούνται, από έλλειψη αυτογνωσίας και καρτερίας, την αληθινή ζωή, τη ζωή μαζί με τον Θεό. Οι ψυχές τους κατεβαίνουν από τον σταυρό των θλίψεων μόνο νεκρές, για να ριχθούν στον αιώνιο τάφο, στη φυλακή του άδη.

Ό Σταυρός του Χριστού ανυψώνει πάνω από τη γη τον σταυρωμένο σ' αυτόν μαθητή του Χριστού. Ό μαθητής του Χριστού, καρφωμένος στον σταυρό του και Σταυρό του Χριστού, έχει τις σκέψεις του στραμμένες στα αιώνια και άφθαρτα αγαθά, με τον νου και την καρδιά του ζει στον ουρανό και θεωρεί τα μυστήρια του Πνεύματος.

«Όποιος θέλει να με ακολουθήσει», είπε ό Κύριος, «ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθεί». Αμήν.

ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.

http://agioritis.pblogs.gr

Η μεταστροφή ενός διάσημου αθέου

Τον περασμένο Απρίλιο απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών o διάσημος Άγγλος φιλόσοφος Antony Flew (11 February 1923 - 8 April 2010). Ο Flew, γιός μεθοδιστή ιερέα, καθιερώθηκε σαν άθεος διανοητής μετά από μία σύντομη ομιλία του στη Σωκρατική λέσχη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης κατά τα μέσα του 1950, με τίτλο «Θεολογία και έλεγχος του εσφαλμένου» (Theology and Falsification). Πολλοί είπαν ότι ή ομιλία αυτή ήταν ακατανίκητη απόδειξη της μη ύπαρξης Θεού. Έκτοτε έγραψε πολλά βιβλία, όπως ή ηθική της εξέλιξης, ψυχικά φαινόμενα κλπ. Επιβλήθηκε όμως κυρίως με τα βιβλία του περί μη ύπαρξης του Θεού.

Το 2004, μετά από πενήντα χρόνια έντονης αθεϊστικής δράσης, άφησε άναυδους τους πάντες, κυκλοφορώντας ένα DVD με τίτλο, «Έχει ανακαλύψει η επιστήμη τον Θεό;». Σ' αυτό ανακοίνωνε, ότι οι σύγχρονες ανακαλύψεις και οι ασυνέπειες στη θεωρία της εξέλιξης τον ανάγκασαν να επανεξετάσει τις απόψεις του. «H απίστευτη πολυπλοκότητα των διατάξεων, πού απαιτούνται για να δημιουργηθεί ζωή, δείχνει ότι έχει αναμιχθεί μία άπειρη νοημοσύνη στη δημιουργία της ζωής».

Ζητούσε επί πλέον συγνώμη για την παραπλάνηση τόσων ψυχών. Τρία χρόνια αργότερα, το 2007, κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο: «Υπάρχει Θεός: Πώς ο πιο διάσημος άθεος άλλαξε γνώμη».

Η μεταστροφή του Flew προκάλεσε όχι μόνο σοκ, αλλά και την μήνη των άθεων διανοητών. Οι Times της Ν. Υόρκης δημοσίευσαν ένα καυστικό άρθρο, στο όποιο απέδιδαν τη μεταστροφή του σε γεροντική άνοια, άγνοια του πώς λειτουργεί ή επιστήμη κ.ο.κ. Και η απάντηση του Flew: «Όταν δεν μπορείς να αντικρούσεις τα επιχειρήματα, τότε προσπάθησε να απαξιώσεις αυτόν πού τα λέει».

Ο Flew είχε δηλώσει, ότι πάντοτε ακολουθούσε την αρχή του Σωκράτη: «Πηγαίνω όπου με οδηγεί ή αλήθεια», θα συμπληρώναμε κι εμείς το του Μενάνδρου: «Άγει δέ προς φώς την άλήθειαν χρόνος» (ό χρόνος φέρνει την αλήθεια στο φώς).

«Η Δράσις» Νοέμβριος 2010

pentapostagma

Τί να κάνω όταν "πέφτω";

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με τη θέλησή σου μη δειλιάσεις· ούτε να ταραχθείς γι’ αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στον Θεό, μίλησε έτσι: 

«Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα, σαν τέτοιος που είμαι· 

ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτε άλλο από εμένα 

τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ, θαυμάζοντας την τόσο μεγάλη ευσπλαχνία Του, διότι μολονότι λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσεις στην αμαρτία· τελευταία, πες με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαχνία του: 

«Εσύ, Κύριέ μου, συγχώρησέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον».

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφτείς αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχληση του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις. Γι’ αυτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησή σου, σαν να μην είχες πέσει.

Και αν συμβεί εξ’ αιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσεις πολλές φορές την ημέρα, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στον Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζεις με μεγαλύτερη προφύλαξη.

Αυτή η εκγύμναση δεν αρέσει στον διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στον Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους για να μας εμποδίσει, να μην το κάνουμε. Και πολλές φορές πετυχαίνει το σκοπό του εξ’ αιτίας της αμέλειάς μας και της μικρής φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσεις την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσεις τελείως την πτώση και την αμαρτία σου και να παραδοθείς στη σκέψη της μεγάλης αγαθότητας του Θεού· και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέσει κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαριά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθει σε συναίσθηση και να ενωθεί μαζί του σε αυτήν τη ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη να τον αγιάσει με τη δόξα του και να τον κάνει αιώνια μακάριο.

Κατόπιν, όταν έλθει η ώρα της εξομολογήσεως, την οποία σε προτρέπω να κάνεις πολύ συχνά, θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίσει.

του Αγίου Νικόδημου Αγιορείτη

http://www.agiameteora.net/index.php

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου;

Το αποφασιστικό ξεκίνημα

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου και να κερδίσεις την αιώνια ζωή; Αποφάσισε από τώρα ν’ αλλάξεις πορεία. Υπερνίκησε την τεμπελιά σου, κάνε το σημείο του σταυρού και πες με θέρμη και πίστη: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Δεν κατακτά κανείς την πίστη μόνο με ευσεβείς στοχασμούς, αλλά κυρίως με αγωνιστική προσπάθεια. Δε μας μαθαίνουν οι λέξεις και οι θεωρίες τι είναι ο Θεός, αλλά ή εμπειρία της πνευματικής ζωής. Πρέπει ν’ ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας. Πρέπει να βγούμε έξω για να μας λούσει στο φως του ο ήλιος. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε σε ένα σκοπό, αν καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, λένε οι άγιοι Πατέρες. Ας γίνει παράδειγμα μας ο άσωτος υιός. «Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού». (Λουκά ιε’ 20)...

Μπορεί να είσαι χωμένος στα γήινα πράγματα και αλυσοδεμένος μ’ αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά. Δε γράφτηκε χωρίς λόγο στην Αγία Γραφή, ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομήντα πέντε χρονών όταν αναχώρησε από την πατρίδα του και ότι ο εργάτης πού έρχεται την ενδέκατη ώρα, παίρνει το ίδιο μεροκάματο μ’ αυτόν πού έρχεται την πρώτη.

Ούτε πάλι είναι σωστό να νομίζεις πώς είναι πολύ νωρίς. Μια πυρκαγιά σ’ ένα δάσος δε σβήνεται στο πι και φι. Θα ήθελες αλήθεια να δεις την ψυχή σου να κατα­στρέφεται και να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς του κακού; Κινήσου λοιπόν με δραστηριότητα.

Από τότε πού βαφτίστηκες, ανέλαβες την υποχρέω­ση να πολεμάς εναντίον των αόρατων εχθρών της ψυχής σου. Τον αγώνα αυτόν ανάλαβε τον έστω και τώρα. Αρκετά δίστασες. Βυθισμένος στην αδιαφορία και στην τεμπελιά, άφησες πολύ καιρό πολύτιμο να πάει χαμένος. Για αυτό πρέπει να ξέρεις τούτο- την καθαρότητα πού πήρες με το βάφτισμα την άφησες να ποδοπατηθεί και να λερωθεί με τον πιο οικτρό τρόπο.

Σήκω λοιπόν επάνω! Κάνε το όμως γρήγορα, χωρίς αργοπορία. Μην αναβάλλεις την απόφαση σου «για το απόγευμα» ή «για αύριο» ή «για τότε που, όπως λες, θα είμαι έτοιμος αφού τελειώσω προηγουμένως τη δουλειά πού έχω». Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μπορεί να’ ναι ολέθριο.

Όχι! Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή πού πήρες την απόφαση, οφείλεις να δείξεις έμπρακτα ότι απαρνήθη­κες το παλιό εγώ σου και ότι άρχισες τώρα μια καινούρ­για ζωή, με καινούργιους σκοπούς και νέα μορφή. Σήκω, λοιπόν, χωρίς φόβο και πες: Κύριε, βοήθησε με να αρχίσω τώρα. Βοήθησε με! Γιατί αυτό πού χρειάζεται πριν απ’ όλα είναι ή βοήθεια του Θεού.

Προχώρησε στην καινούργια σου απόφαση και μη κοιτάς ξανά πίσω. Το πάθημα της γυναίκας του Λώτ πού έγινε στήλη άλατος αποτελεί για μας ένα σπουδαίο μάθημα (Γεν. ιθ’ 26). Έχεις «απεκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπον». Άφησε καθετί το δικό του. Όπως ό Αβρα­άμ, άκουσες τη φωνή του Κυρίου: «Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου και δεύρο εις την γήν, ην αν σοι δείξω» (Γεν. ιβ’ 1). Προς αύτη τη χώρα πρέπει από δώ και πέρα να κατευθύνεις όλη σου την προσοχή και κάθε ενέργεια σου.

Πρώτο βήμα, ή διαπίστωση και παραδοχή της ανθρώπινης ανεπάρκειας

Οι Άγιοι πατέρες είναι σύμφωνοι σε αυτό το σημείο: Αυτό πού πρώτα πρώτα πρέπει να έχεις πάντα στο νου σου είναι να μην εμπιστεύεσαι ποτέ και με κανένα τρόπο στον εαυτό σου. Ο αγώνας πού αναλαμβάνεις τώρα είναι εξαιρετικά δύσκολος. Οι δυνάμεις σου είναι ανθρώ­πινες και γι’ αυτό πάρα πολύ ανεπαρκείς για να τα βγάλουν πέρα σ’ ένα τέτοιο αγώνα. Αν στηρίζεσαι μονάχα σ’ αυτές, γρήγορα θα πέσεις κάτω στη γη και δε θα έχεις όρεξη να συνεχίσεις την πάλη. Μονάχα ο Θεός μπορεί να σου δώσει την επιθυμητή νίκη.

Το να μην εμπιστευόμαστε τις δικές μας δυνάμεις, αποτελεί για πολλούς μια μεγάλη δυσκολία και ένα σοβαρό εμπόδιο απ’ την ίδια την αρχή της πνευματικής ζωής. Αυτό όμως πρέπει να το υπερνικήσουμε, γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει καμιά προοπτική να προχωρή­σουμε παραπέρα. Γιατί πώς είναι δυνατό να δεχτεί ένας άνθρωπος συμβουλές ή βοήθεια όταν νομίζει πους τα ξέρει όλα, πώς είναι σε θέση να τα κατορθώνει μόνος του όλα και δε χρειάζεται γι’ αυτό καμιά υπόδειξη εκ μέρους των άλλων; Από έναν τέτοιο τοίχο αυτάρκειας δεν είναι δυνατό να περάσουν φωτεινές ακτίνες. «Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες!» φωνάζει ο προφήτης Ησαΐας (ε’ 21), και ο απόστολος Παύλος προτρέπει· «μη γίνεσθε φρόνιμοι παρ` εαυτοίς» (Ρωμ. ιβ’ 16). Ή βασιλεία των ουρανών αποκαλύπτεται στους απλούς και ταπεινούς. Σε κείνους όμως πού θεωρούν τον εαυτό τους σοφό και έξυπνο «αποκρύπτεται» (Ματθ. ια’ 25).

Έχουμε λοιπόν χρέος να φροντίσουμε με επιμέλεια να απαλλαγούμε από την υπερβολική εμπιστοσύνη πού έχουμε στον εαυτό μας. Είναι βέβαια τόσο βαθιά ριζωμέ­νη μέσα μας ώστε δεν παρατηρούμε πώς έχει κυριεύσει την καρδιά μας· Και όμως ή αναζήτηση της ικανοποίη­σης του εαυτού μας και ή φιλαυτία μας είναι ή αίτια των δυσκολιών πού συναντούμε, της ανελευθερίας μας κάτω από την πίεση των παθών, και της ανησυχίας μας.

Παρατήρησε λοιπόν προσεκτικά τον εαυτό σου και θα δεις πόσο είσαι δεμένος στα πάθη και τις επιθυμίες σου. Ή ελευθερία σου είναι αλυσοδεμένη και έτσι περπα­τάς σαν αιχμάλωτος από το πρωί ως το βράδυ. «Τώρα θα πιω». «Τώρα θα σηκωθώ». «Τώρα θα διαβάσω την εφημερίδα· Έτσι από στιγμή σε στιγμή σε τυλίγουν ολοένα πιο πολύ τα δεσμά της απασχόλησης με τον εαυτό σου. Δεν είναι ανεξήγητο λοιπόν γιατί είσαι ανικα­νοποίητος και γιατί παρουσιάζεσαι ανυπόμονος ή θυμώ­νεις με το παραμικρό μόλις παρουσιαστεί κάποιο εμπό­διο στην πορεία σου.

Παρατήρησε στα βάθη της ύπαρξης σου. Το ίδιο θέαμα θα δεις. Παρατηρείς πιο εύκολα την καχεξία σου, όταν οι άλλοι διαφωνούν μαζί σου. Έτσι αποδεικνύεται, ότι ζούμε σε κατάσταση σκλαβιάς. Κι όμως, ή Γραφή βεβαιώνει- «ου το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Β’ Κορ. γ’ 17).

Πώς μπορεί λοιπόν να προέλθει κάτι καλό από ένα τέτοιο εγώ πού περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του; Δε μας έδωσε ο Κύριος εντολή να αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας και το Θεό πάρα πάνω απ’ όλα; Το κάνουμε όμως αυτό; Δεν κατέχει αντίθετα τη σκέψη μας κυρίως το δικό μας συμφέρον;

Όχι!! Πρέπει να αποκτήσεις την πεποίθηση πώς τίποτε το καλό δεν μπορεί να προέλθει από σένα τον ίδιο. Κι αν ακόμα συμβεί να σου έρθει χωρίς δική σου προσπά­θεια μια καλή σκέψη, τότε γνώριζε το, πώς δεν προέρχε­ται από σένα τον ίδιο, αλλά προέρχεται από την πηγή κάθε αγαθού. Είναι δώρο του ζώντος Θεού. Το ίδιο συμβαίνει και με την πραγματοποίηση της καλής σκέ­ψης. Δεν ενεργείται μια καλή πράξη με τις δικές σου δυνάμεις, άλλα είναι δώρο της Παναγίας Τριάδας.

Ο λειμώνας της καρδιάς

Η νέα ζωή, στην οποία μπήκες, παρομοιάζεται συχνά με το έργο του κηπουρού. Τη γη πού καλλιεργεί την έχει από το Θεό. Του Θεού δώρα είναι και ο σπόρος και ή θέρμη του ήλιου και ή βροχή και ή αύξηση του φυτού. Το έργο όμως της καλλιέργειας είναι δικό του.

Αν θέλει ο κηπουρός να ‘χει μια πλούσια συγκομιδή, πρέπει να δουλεύει συνεχώς· να βοτανίζει, να ποτίζει, να σκάβει. Αλλιώς, ότι φύτεψε απειλείται από πολλούς κινδύνους και είναι δυνατό να μη μαζέψει στο τέλος τίποτε. Ποτέ δεν πρέπει να σταματήσει τη δουλειά. Αντίθετα έχει χρέος ο κηπουρός να ‘ναι άγρυπνος και έτοιμος και για κάθε απρόοπτο. Τελικά όμως ή συγκομιδή θα εξαρτηθεί από τις καιρικές συνθήκες πού ο Θεός θα ρυθμίσει.

Ο κήπος πού έχουμε χρέος να φροντίζουμε γι’ αυτόν και ν’ αγρυπνούμε επάνω του διαρκώς είναι ή ίδια ή ψυχή μας. Ή συγκομιδή είναι ή αιώνια ζωή.

Η αιώνια ζωή είναι αιώνια, γιατί είναι έξω από χρόνο και τόπο και εξωτερικές περιστάσεις. Αιώνια ζωή σημαίνει ζωή αληθινής ελευθερίας, σημαίνει ζωή γεμάτη φως, αγάπη και καλοσύνη. Η ζωή αυτή δεν περιορίζεται από κανενός είδους όρια και για αυτό προχωρεί και εκτείνεται προς τα εμπρός χωρίς τελειωμό, χωρίς τέρμα. Είναι μια πνευματική ζωή σε μια πνευματική περιοχή. Είναι μια ατέλειωτη κατάσταση. Η αιώνια ζωή αρχίζει από εδώ, από τούτη τη γη, αλλά δεν έχει τέλος. Καμιά γήινη δύναμη δεν μπορεί να νικήσει τη ζωή αυτή και να την κάνει να πάψει να υπάρχει. Την αιώνια ζωή όμως πρέπει να την αναζητήσουμε όχι έξω από μας και γύρω μας, άλλα μέσα μας, στα βάθη της καρδιάς μας.

Καταπολέμησε τον εαυτό σου, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, και ο εχθρός φεύγει τόσο γρήγορα όσο εσύ πλησιάζεις. Εγκαθίδρυσε μέσα σου την ειρήνη και ό ουρανός και ή γη θα συνάψουν φιλία μαζί σου. Προσπάθησε με μια συνεχή επίδοση στην πνευματική ζωή να μπεις στον εσώτατο θάλαμο της καρδιάς σου και τότε θα μπορέσεις να ανακαλύψεις τον ουράνιο θάλαμο. Γιατί και οι δύο είναι το ίδιο πράγμα. Μόλις μπεις στον ένα βρίσκεσαι και στους δυο. Τα σκαλοπάτια για τη βασιλεία του ουρανού είναι μέσα σου, κρυμμένα στα βάθη της καρδιάς σου. Ξεφορτώσου τις αμαρτίες σου και τότε θα βρεις μέσα σου τις σκάλες που θα σου επιτρέψουν να ανέβεις πιο ψηλά.

Ο ουράνιος θάλαμος, για τον οποίο μιλάει ό άγιος του Θεού, είναι ή ίδια ή αιώνια ζωή. Ή αιώνια ζωή ονομάζεται και βασιλεία των ουρανών, βασιλεία του Θεού ή απλούστατα Χριστός. Στο τέλος αιώνια ζωή σημαίνει ζωή «εν Χριστώ Ιησού».

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο δρόμος των ασκητών”, του Tito Colliander

http://www.xfd.gr