Η κοσμική μου αγαπολογία, απο την ορθόδοξη πνευματικότητα, διαφέρει ως εξείς: Προτιμώ να κάνω θέμα τα αδικο-πνιγμένα νήπια, να λυπούμαι κυριώς για αυτά, και να μην ασχολούμε και λυπούμαι, με τα ομόφυλα σύμφωνα...
Τα χιλιάδες νήπια που έσβησαν λόγω οχι παρουσίας, αλλά απουσίας νερού, ούτε που τα θυμώμουν. Απλά πάω και εγω όπου με πάει το ρεύμα της τηλεθέασης...
Γιατί στο μυαλό μου, ως στοχασμό εχω την σάρκα, και οχι το πνεύμα. Ως εκ τούτου αδυνατώ να συλλάβω πως τα νήπια σώθηκαν, και έγειναν αγγελούδια στο ουράνιο στερέωμα. Ενω οι ψυχές των πλανωμένων οδηγούνται δια νόμου στήν αιώνεια απώλεια...
Η ανθρωπαρέσκεια μου, το έλλειμα αγιοπνευματικής εμπειρίας, δεν με αφήνει να δω την διαφορά. Είμαι προσκολημένος στο να περάσω εδω καλά, το που θα πάει η ψυχή μου, ή των συναθρώπων μου, το εχω δευτερεύον.
Πονηρός ο διάβολος, φορτώνει ενα σωρό απο πρόσκαιρες δυστυχίες τον κόσμο, διαστρέφει το νόημα της όντως αγάπης.
Να φτάνω να θεωρώ δικαίωμα και νόμο την καταδίκη μου...
«Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» Eίπε ο Χριστός, αλλά είμουν απασχολημένος να ''ζήσω εδώ'', να πονώ για τη σάρκα, και τόσο έντεχνα, να αγνοώ την αιώνεια καταστροφή μου.
Συγχώραμε Χριστέ μου, δίψασα για το ύδωρ του κόσμου, και ξέχασα το Ύδωρ της Αθανασίας…