.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η Γενιά που φεύγει σιγά - σιγά.....


Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΦΕΎΓΕΙ ΣΙΓΑ - ΣΙΓΑ....

Όλοι εμείς, οι πάνω από 55, 60, 70 είμαστε μια γενιά που δεν επιστρέφει:

Μια γενιά που περπάτησε και γύρισε από το σχολείο με τα πόδια.

Μια γενιά που ο δάσκαλός σου σε έστελνε στο γραφείο να πάρεις κιμωλία …


Μια γενιά που στο σχολείο έκανε έπαρση και υποστολή της σημαίας.

Μια γενιά που σπούδασε μόνη της, που δεν είχαν λεφτά οι γονείς μας για ιδιαίτερα μαθήματα και όμως δεν τα παρατήσαμε…

Αν τότε δεν καταλάβαινες κάτι, έμενες μετά το μάθημα και σου το το εξηγούσαν.

Μια γενιά που έγραψε στα ημερολόγιά της και στο άλμπουμ αποφοίτησεως, μια γενιά μαθητών και μαθητριών που έκαναν την εργασία τους μόνοι τους, δεν τους βοηθούσαν οι γονείς τους, γιατί ήταν στα χωράφια, στις δουλειές, στα γραφεία τους.

Μια γενιά που θεωρούσε ντροπή να κάθεται στο λεωφορείο στο κάθισμα, δίπλα σε έναν όρθιο ενήλικα, γέροντα, έγγυο και γενικά σε όποιον είχε ανάγκη.

Μια γενιά που γελούσε πολύ τα βράδια σιγά με τα αδέρφια τους πριν κοιμηθούν, για να μην ξέρουν οι γονείς τους, ότι είναι ξύπνιοι…

Μια γενιά που πίστευε στον Θεό, που σεβόταν απόλυτα τους γονείς, τους δασκάλους και τους γείτονες.

Μια γενιά που έπαιζε στο δρόμο, στις λάσπες, στα οικόπεδα και έπινε νερό από την βρύση ή από το πηγάδι.

Μια γενιά που αγάπησε την οικογένεια, την πατρίδα, το καλό, το όμορφο, την αλήθεια.

Εμείς, οι πάνω από 60, 70, είμαστε μια γενιά που δεν επιστρέφει.

Μια γενιά που δεν κατάφερε να γεμίσει την ψυχή και την καρδιά των παιδιών της και των εγγονών της από πατρίδα, σημαία, ελληνικό πολιτισμό, ένδοξη ιστορία και την θρησκεία της αγάπης, την ορθόδοξη πίστη.

Κάναμε όμως λάθη, ανεχθήκαμε τους απάτριδες, τους αντεθνικούς, τους ανθέλληνες, τους εχθρούς της πίστης, της πατρίδος, των ιερών και των οσίων μας, λόγω....μόδας!!

Αφήσαμε να μπουν στα σχολεία απαίδευτοι δάσκαλοι και καθηγητές, αφήσαμε να κυριαρχήσει το ρουσφέτι και η αναξιοκρατία, αφήσαμε να διδάσκουν πλαστή ιστορία και να σβήνουν τον πολιτισμό, καταργήσαμε την γλώσσα μας, λόγω...μόδας!!!


Κάναμε τα σκυλάδικα μέρος του πολιτισμού μας, λόγω...μόδας!!

Φτάσαμε σήμερα να υποχρεωνόμαστε λόγω...ομοφοβίας να ανεχόμαστε το ανώμαλο ως ομαλό, το παρά φύσιν ως... φυσικό, γινόμαστε θεατές της κοινωνικής διάλυσης, της κατάργησης όλων των θεσμών..λόγω μόδας!!!

Εάν τώρα στο τέλος δεν αντιδράσουμε, δεν αντισταθούμε, θα είμαστε υπαίτιοι για το τέλος της Ελλάδος μας.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΡΑΛΛΗΣ / ΔΡΑΜΑ