.
"Ἐκκλησιαστικές ἀποφάσεις ἐρήμην τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί ἀντίθετες μέ τό φρόνημά του δέν μποροῦν νά σταθοῦν"!!!
"Ἀκοῦτε, κύριοι, ὅσοι κεκλεισμένων τῶν θυρῶν
παίρνετε ἀποφάσεις γιά λογαριασμό
τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ὀρθοδόξων;",
-Τί ἀπαιτεῖται γιά νά χαρακτηρισθῆ ὀρθόδοξη μία Σύνοδος;
-Ἐκτός ἀπό τίς ἑπτά Οἰκουμενικές καί τίς ἀναγνρισμένες Τοπικές, ἔγιναν καί ἄλλες σύνοδοι πού ὅμως δέν ἀναγνωρίσθηκαν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση.
Ἐκκλησιαστική συνείδησις εἶναι ἡ κρίση καί ἐκτίμησις τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο ἔχει ἐκ Θεοῦ τό πνευματικό αἰσθητήριο νά διακρίνει τήν ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη, ὅπως τά πρόβατα ἔχουν ἐκ φύσεως τό αἰσθητήριο νά διακρίνουν τά ὠφέλιμα βότανα ἀπό τά βλαβερά.
(Μ. Βασίλειος).
Ὁ ὀρθόδοξος λαός, πού ζεῖ σέ μυστηριακή ἐπαφή μέ τόν Χριστό καί ἔχει Πνεῦμα ἅγιο, ὅταν ἀκούσει ἀπόφαση Συνόδου πού εἶναι σύμφωνη μέ τήν πατροπαράδοτη πίστη, μέ "ὅ,τι πάντοτε, πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθυ" (Βικέντιος Λερ.), αἰσθάνεται χαρά καί λέει· "Αὕτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένη ἐστήριξεν". Εἴ δ' ἄλλως, ἐκδηλώνει τή διαφωνία καί ἀποδομιμασία του.
Ὥστε κατά τήν ὀρθόδοξη ἀντίληψη αἱ Σύνοδοι βρίσκονται ὑπό τόν ἔλεγχο τῆς ἐκκλησιαστιακῆς συνειδήσεως, πού δέν περιορίζεται μόνο στούς κληρικούς ἀλλά ἐπεκτείνεται καί ἀποκορυφώνεται στόν εὐσεβῆ λαό· τοῦ λαοῦ ἡ ἐπιδοκιμασία ἤ ἡ ἀποδοκιμασία κρίνει ἄν μία Σύνοδος εἶναι ἀληθινή ἤ μή.
Ἡ Ὀρθοδοξία διαφέρει ἀπό τόν παπισμό καί στό σημεῖο αὐτό· ἐδῶ τό ἀλάθητο δέν τό διεκδικεῖ ἕνα πρόσωπο, ἀλλά τό ἔχει τό πλήρωμα, ὁ εὐσεβής λαός πού ὀνομάζεται "φύλαξ τῆς πίστεως".
Ὁ πιστός, ὅσο ἄσημος καί ἄν εἶναι, δέν ἐκμηδενίζεται·
(βλέπε:
ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας δέν μπορεῖ νά ἀγνοεῖ τή φωνή του. Ἔτσι ὑπάρχει ἁρμονία.
Ἐκκλησιαστικές ἀποφάσεις ἐρήμην τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί ἀντίθετες μέ τό φρόνημά του δέν μποροῦν νά σταθοῦν.
Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, πού περιγράφουν τήν πρώτη Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας, τήν Ἀποστολική Σύνοδο, λένε γιά τόν τρόπο λήψεως τῶν ἀποφάσεών της· "Ἔδοξε τοῖς ἀποστόλοις καί τοῖς πρεσβυτέροιςσύν ὅλῃ τῆ ἐκκλησίᾳ" (Πράξ. 15, 22).
Ἀκοῦτε, κύριοι, ὅσοι κεκλεισμένων τῶν θυρῶν παίρνετε ἀποφάσεις γιά λογαριασμό τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ὀρθοδόξων;
Τί εἶσθε σεῖς, ἀνώτεροι τῶν Ἀποστόλων;
Τόσο μεγάλη ἰδέα ἔχετε γιά τούς ἑαυτούς σας;
Μακαριστός Ἐπίσκοπος
Αὐγουστῖνος Καντιώτης
Ἀπό ἔντυπο, ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ".
Κρίσις της αρχιερατικής αυτοσυνειδησίας
Η κρίσις της Εκκλησίας
του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη
Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών
Η κρίση, η οποία έχει εκσπάσει στους κόλπους της Εκκλησίας, είναι πρωτίστως κρίση της αρχιερατικής αυτοσυνειδησίας! Προτάσσεται βέβαια και προβάλλεται, κατά τις ημέρες αυτές, που οι αποκαλύψεις ποικίλων σκανδάλων συγκλονίζουν τις συνειδήσεις του πληρώματος της Εκκλησίας, ως κρίση, η διαφθορά, η οποία έχει εισδύσει στη ζωή και στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας. Αλλά το υπόβαθρο της διαφθοράς αυτής και η αδυναμία της διοικούσης Εκκλησίας να προχωρήσει σε ουσιαστική αυτοκάθαρση, έχουν το αρχικό τους αίτιο στην κρίση της επισκοπικής αυτοσυνειδησίας, η οποία δείχνει να είναι αποξενωμένη από τη συνεργία της με το Άγιο Πνεύμα, δηλ. από τη χάρη του συγκροτούντος τον θεσμό της Εκκλησίας Παρακλήτου Πνεύματος! Αλλά ποια είναι επιγραμματικά τα γεγονότα, που βεβαιώνουν την αποξένωση αυτή;
α) Η παγία τακτική να μαθαίνει το πλήρωμα της Εκκλησίας τα ονόματα των μελλόντων να αναδειχθούν στο επισκοπικό αξίωμα κληρικών, πολύ προ της ημέρας της εκλογής τους! Η παρασκηνιακή δραστηριότητα των αρμοδίων εκκλησιαστικών παραγόντων να αναδειχθούν στο αξίωμα αυτό πρόσωπα, όχι της εκλογής του Αγίου Πνεύματος, αλλά των προσωπικών
τους συμφερόντων, περιθωριοποιεί την μετοχή του Αγίου Πνεύματος στη θέση του θεατού των συμβαινόντων, κατά την ανθρωπίνως μεθοδευμένη εκλογή. Με τον τρόπο αυτό οι περισσότερες εκλογές επισκόπων έχουν γίνει ερήμην του Αγίου Πνεύματος!
β) Δεν είναι λίγοι αυτοί οι επίσκοποι, που έχουν εκλεγεί «κληρονομικώ δικαίω»! Έχουν καταλάβει την επισκοπική έδρα ως «κληρονομία» εκ μέρους του προκατόχου της! Γεγονός απαγορευόμενο από τους Ι. Κανόνες (Απ. ΟΣΤ΄) και ως τέτοιο αποκλείον a priori τη μετοχή και συνεργία του Αγίου Πνεύματος σε μια τέτοια εκλογή! γ) Τα μέσα και οι τρόποι «προστασίας» και καλύψεως της διαφθοράς στους κόλπους της Εκκλησίας, δηλ. οι μεθοδευόμενες ενέργειες αποφυγής της πραγματικής αυτοκάθαρσής της, οι οποίες δρομολογούνται στο επίπεδο του ψεύδους και της αθετήσεως και προσβολής της ευαγγελικής ηθικής και πνευματικής δεοντολογίας, δείχνουν ότι δεν είναι δυνατόν, όλα αυτά τα γεγονότα και οι πράξεις, να συνυπάρχουν με αγιοπνευματική επισκοπική αυτοσυνειδησία! Προς Θεού!
δ) Η παντελής σχεδόν απουσία, κατά τις ημέρες της οξύτητος της σωβούσης κρίσεως στη ζωή της Εκκλησίας, της δραστικής μετοχής επισκόπων με πνευματική και ανεπίληπτη βιοτή, προς αντιμάχηση στις δυνάμεις και τις καταστάσεις της διαφθοράς, είναι ασφαλώς απουσία Αγίου Πνεύματος! Είναι απουσία αγιοπνευματικής μαρτυρίας!
Επομένως, σύμφωνα με τα ανωτέρω, η κρίση της Εκκλησίας, θεωρουμένη με θεολογικά κριτήρια, δείχνει να είναι κρίση αρχιερατικής αυτοσυνειδησίας στο πεδίο της αγιοπνευματικής και της εκκλησιολογικής βιοτής! Μια τέτοια, όμως, αναμφισβήτητη πραγματικότητα δείχνει ότι, η κρίση στη ζωή της Εκκλησίας, είναι βαθύτερη από το επιφαινόμενο της ανθρωπίνης διαφθοράς! Αν και το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο, που συγκροτεί και συγκρατεί τον θεσμό της Εκκλησίας, εν τούτοις ο θεσμός αυτός αναιρείται και πλήττεται, στο μέτρο των ανθρωπίνων συνεπειών, από την απουσία αγιοπνευματικής δυναμικής στο πνεύμα και στη ζωή των ταγών της Εκκλησίας! Ακόμη και το γεγονός ότι η Ελλαδική Ορθόδοξος Εκκλησία έγινε, στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητος, ως ράκος αποκαθημένης, δείχνει εύγλωττα, ότι η ηγεσία της βρέθηκε, στο ξέσπασμα της κρίσεως στην οποία περιήλθε, απογυμνωμένη από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, λειτουργούσα τα εκκλησιαστικά πράγματα στο κλίμα μιας πενίας αγιοπνευματικού φρονήματος! Είναι λογικό· όσο ευρύτερη η ακτίνα της κρίσεως της Εκκλησίας, μέσα στον κόσμο, τόσο βαθύτερη η πνευματική διάβρωση! Μια επιβεβαίωση των αιτίων της κρίσεως στη ζωή της Εκκλησίας, οφειλομένων στην αγιοπνευματική πενία των εκάστοτε ταγών της, προκύπτει και από το σύγγραμμα του Αγίου Νεκταρίου· Μάθημα Ποιμαντικής. Στο κεφάλαιο του βιβλίου του αυτού, με τίτλο· Ηθικαί Κακίαι, αναφερόμενος ο Άγιος στις ενδεχόμενες ηθικές κακίες του επισκόπου, καταγράφει ένα πλήθος ηθικών παθών και κακιών, που εφόσον υπάρχουν, στην προσωπική του συμπεριφορά και στον τρόπον της ζωής του, τον απαξιώνουν από το επισκοπικό του αξίωμα, τον καθιστούν ακατάλληλο, για την υψηλή αυτή διακονία στο σώμα της Εκκλησίας και ακυρώνουν ακόμη και την χειροτονία του! Οι ηθικές κακίες του επισκόπου μπορεί να είναι, κατά τον Άγιο Νεκτάριο, υψηλοφροσύνη, εγωϊσμός, φιλαυτία, πονηρία, φιλαργυρία, αδικία, ηδυπάθεια, ακρασία με προέκταση στην απώλεια της αγνείας, ανανδρία, δειλία, σκληρότητα κ.ά.
Όπως σημειώνει ο Άγιος·
α) Όπου υπάρχει πονηρία, στις ενέργειες και στην συμπεριφορά του επισκόπου, ο φορέας του πνεύματος της πονηρίας, δεν έχει χειροτονηθεί από το Άγιο Πνεύμα· «Η πονηρία εστι κακία φοβερά και έμπνευσις του πονηρού δαίμονος του επιζητούντος την επικράτησιν της εαυτού βασιλείας επί της γης»! «Ουαί τη Εκκλησία και τη παροικία εκείνη τη εντυχούση τοιούτου ποιμένος· τούτον ουχί το πνεύμα το Άγιον εχειροτόνησεν»!
β) Οι κακίες της υψηλοφροσύνης, του εγωϊσμού και της φιλαυτίας απαξιώνουν τον επίσκοπο από το αρχιερατικό του λειτούργημα. «Ο Θεός απέστη από της παροικίας του υψηλόφρονος επισκόπου (…) Ο υψηλόφρων εστιν ακαταλληλότατος πάντων προς το υψηλόν της ποιμαντορίας αξίωμα»!
γ) Η δειλία και η ανανδρία, κυριαρχούσα στο πνεύμα του επισκόπου τον καθιστά κακό παράδειγμα στα μάτια των ποιμαινομένων και ανάξιο για το αξίωμά του. «Η ανανδρία του πνευματικού ποιμένος αποβαίνει ολέθριον υπόδειγμα τοις ποιμαινομένοις (…) Ο άνανδρος εστιν όλως αναρμόδιος προς το μέγα αξίωμα της Αρχιερωσύνης και Ιερωσύνης»!
δ) Επίσης ο επίσκοπος, που συνδυάζει φιλαυτία, με δειλία και ατονία ποιμαντικής δράσεως, είναι ακατάλληλος για το έργο, που του έχει ανατεθεί. «Ο φίλαυτος, δειλός και ράθυμος (…) ο τοιούτος εστιν ακατάλληλος δια το μέγα της Ιερωσύνης και της Αρχιερωσύνης αξίωμα»!
ε) Ο μνησίκακος, κακεντρεχής και επιθετικός επίσκοπος, είναι όργανο του Σατανά. «Η επισκοπή, εν η ετάχθη επίσκοπος ο μνησίκακος, παρεδόθη ήδη τω Σατανά. Ουαί δε τοις προχειρίσασιν αυτόν»!
Ένας άγιος, λοιπόν, επίσκοπος πρωτοτυπεί στο ποιμαντικό του σύγγραμμα, εφόσον δεν καταγράφει μόνο, όπως γίνεται συνήθως σε άλλα σχετικά έργα, την δεοντολογία των αρετών και χαρισμάτων του υποψηφίου επισκόπου, αλλά χρησιμοποιεί προφανώς την προσωπική του πείρα από την συμπεριφορά και διαγωγή κάποιων επισκόπων, αμοίρων αγιοπνευματικής βιοτής, προκειμένου να εκθέσει ενδεχόμενες ηθικές κακίες, που μπορούν να παρουσιασθούν στη ζωή επισκόπου στερουμένου μιας τέτοιας βιοτής. Οπωσδήποτε, η κρίση της αρχιερατικής αυτοσυνειδησίας, εκτός των πολλών άλλων θλιβερών συνεπειών στη ζωή και στο αγιοπνευματικό κύρος της Εκκλησίας, μέσα στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο, αμαυρώνει και υποβαθμίζει πνευματικά και ηθικά, σε τραγικό βαθμό, την επισκοπική γενικά εικόνα, στις συνειδήσεις του πληρώματος της Εκκλησίας. Πάντοτε, βέβαια, η λέξη «δεσπότης» στο παρελθόν, προκαλούσε, σ΄ ένα αξιόλογο μέρος του εκκλησιαστικού πληρώματος, συνειρμούς όχι τόσο κολακευτικούς για το αξίωμα αυτό. Σήμερα, όμως, ό,τι μέχρι σήμερα έχει αποκαλυφθεί και έχει συμβεί και έχει γραφεί, και ό,τι έχει προβληθεί από τα ΜΜΕ, όσο κι αν αφίσταται, πιθανώς, σε κάποιες περιπτώσεις, της αληθείας, αντανακλά τις οδυνηρές συνέπειές του στο πρόσωπο του επισκόπου γενικώς! Έτσι η σύγχρονη επισκοπική εικόνα, με το αρνητικό της φορτίο, για την εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία του σύγχρονου χριστιανού, αποτελεί ένα βαθύτατα προκλητικό σκάνδαλο! Επειδή κυρίως ακυρώνει, τον θεμελιακό, για την προσωπική εκκλησιαστική του ζωή, βιβλικό – ποιμαντικό λόγο· «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε· αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες» (Εβρ. 13, 17). Με το σκάνδαλο αυτό ήδη διαλέγεται! Θα μπορέσει να υπερβεί άραγε το τραύμα του σκανδάλου αυτού; Ή το σκάνδαλο θα αποβεί οριακό σημείο μιας αθέλητης εκτροπής του σε άλλα… σκάνδαλα της υπάρξεως; Τι μπορούμε να απαντήσουμε στον παραλήπτη ενός τόσο αιχμηρού σκανδάλου;
--Πάντως· «Όψονται εις ον εξεκέντησαν» (Ιω. 19, 37 – Αποκ. 1, 7).
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαντοῦν στοὺς ἐπικριτὲς ὅσων διακόπτουν την ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ὀπαδοὺς/ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ Χριστιανοὶ τόλμησαν να ἀκολουθήσουν τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τοὺς Ἱερούς Κανόνες, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς μεταδίδοντας τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἄρχισε ὁ κανονιοβολισμός τους μὲ χαρακτηρισμοὺς ὅπως ʺεἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀκραῖοι, ταλιμπάν, ἐγωκεντρικοί, φανατικοί, ἀνυπάκοοι, κρίμαʺ κλπ.
Τὸ λυπηρὸ εἶναι, ὅτι αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοὶ δὲν προέρχονται μόνο ἀπὸ ὀπαδοὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ λεγόμενους ʺἈντιοικουμενιστέςʺ.
Ἐπειδὴ τὰ μέχρι τώρα ἐπιχειρήματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Πίστη δὲν τυγχάνουν σοβαρῆς ἀντιμετώπισης, μιὰ καὶ τὴν ιδιότητα τῆς αὐθεντίας ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ καὶ καταχρασθεῖ οἱ προαναφερθέντες, ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τοὺς Ἅγιους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νὰ τοὺς ἀπαντήσουν, τί πρέπει νὰ κάνουμε ὅταν ὑπάρχει αἵρεση (καταδικασμένη ἀπὸ Σύνοδο ἢ μὴ καταδικασμένη· ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ὀνόμασε τὸν Οἰκουμενισμὸ παναίρεση, χωρίς νὰ περιμένει κάποια Σύνοδο), καὶ ποιοί παραμένουν ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετὰ τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετίζοντες ἢ ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπ’ αὐτούς:
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὁρίζουν:
«...Ὁμοίως καὶ οἱ λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασι μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ Θεός...Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μὴ συναπολῆσθε αὐτοῖς...ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς»
( Διατ. Ἁγ. Ἀποστ. βιβλ. ΣΤ΄§Δ΄ καὶ Ε΄).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει:
«Ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καί ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω».
( προς Γαλ. 1 8-9).
Ἡ Τρίτη Οἰκουμενικὴ σύνοδος:
«Τοῖς δὲ ἀποστατήσασιν, ἡ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις, μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον» (3ος Κανών).
Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι.
(15ος Κανὼν τῆς ΑΒ' Συνόδου).
Ἐδῶ πρέπει ὡς πρὸς τὸ «αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρωνκατεγνωσμένην» νὰ τονισθεῖ, ὅτι Ἅγιοι καὶ ἀναγνωρισμένοι Γέροντες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἤδη ἀποφανθεῖ καὶ καταδικάσει τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς αἵρεση καὶ μάλιστα παναίρεση.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης:
«ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεσιν μολυσμὸν ἔχει ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτούς, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων, (Ρ.G. 99, 1669).
«Φυλάξατε ἑαυτοὺς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, τῆς ὁποίας ἡ κοινωνία εἶναι ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὅ.π. σελ. 1216) καὶ «οἶδεν ἡμῖν ὁ ἀγαθὸς Θεὸς καὶ διὰ τῶν ἐναντίων καὶ θλιπτικῶν οἰκονομεῖν τὰ συμφέροντα, μετὰ δὲ πάντα ἔργον τὸ φυγεῖν τὴν κοινωνίαν τῆς χριστομάχου αἱρέσεως, ἧς ἡ μέθεξις μελαίνει τὴν ψυχὴν καὶ ἀπόλλυσιν». (Σεργίῳ ὑπάτῳ καὶ ἐξαδέλφῳ) καὶ πρὸς ἄλλον λαϊκόν: «Διὸ παρακαλῶ σου τὴν θεοφιλίαν φυλάττεσθαι τῆς ἀθέου κοινωνίας τῶν αἱρετιζόντων… ὅτι περὶ ψυχῆς ἀθανάτου τὸ κινδυνευόμενον» (Λέοντι ἀρωματοπράτῃ). Ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ἐδῶ ὁ Ἅγιος ὁμιλεῖ περὶ τῆς μοιχειανῆς αἱρέσεως, ποὺ ὄχι μόνον δὲν εἶχε καταδικαστεῖ, ἀλλ’ οὔτε κἂν ἐθεωρεῖτο αἵρεση.
Γράφει ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρίας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (ὅπως ἀκριβῶς ὁ Βαρθολομαῖος στὶς μέρες μας) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰστὶς ἐκκλησίες του ( τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...» και συμβουλεύει «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δὲ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς... ἐπαινοῦντες δὲ μᾶλλον τοὺς πεπονθότας κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς· εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ πνεῦμα ἐφ’ ἡμᾶς ἀναπέπαυται» (ἐπιστ. πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾶ στὴν ἐρώτηση· τί νὰ κάνουμε μὲ αὐτούς, ποὺ κηρύττουν θέσεις διαφορετικὲς ἀπὸ αὐτὲς τῶν Ἀποστόλων: «Ἐκκλίνατε ἀπὸ αὐτῶν καὶ ἀποπηδᾶτε... Διὸ παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾶν αὐτῶν τοὺς συλλόγους» ( ΕΠΕ 17, 718). «Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενός ἄγεσθαι ἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι» ( Κατὰ Ἰουδαίων λόγος πρῶτος).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέγει στὸν λόγο Δ΄: « Ὅσα ἐναντιοῦνται φανερὰ τοῖς θείοις προστάγμασι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ ἐρωτῶμεν, μήτε νὰ λαμβὰνωμεν περὶ αὐτῶν συμβουλήν, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγωμεν ὅλαις ἡμῶν ταῖς δυνάμεις» ( Κλίμ. Λόγος Δ΄, περὶ ὑπακοῆς ρδ΄).
Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Ευγενικός στὴν ἀπολογία του γράφει : «πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι (ὅσο ἀπομακρύνομαι) τούτου καί τῶν τοιούτων (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καί τῶν λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς ἁγίοις πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας» (PG 160, 536BC-536CD), καὶ «Οὐδέποτε μὲ τὶς μέσες καταστάσεις ἄνθρωπε μου διορθώθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικά. Δὲν ὑπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ ἀληθείας καὶ ψεύδους…αὐτός ποὺ παρεκκλίνει λίγο ἀπό τὴν ἀλήθεια, στὸ ψεῦδος ἀνήκει» (ἐπιστολὴ πρὸς Γεώργιον Σχολάριον. P.G.160, 1082-1096).
Ὁ Μέγας Φώτιος μᾶς συμβουλεύει: « Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστίˑφυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει... φῦγε τὴν κοινωνία αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως.. (ΕΠΕ 12, 400, 31). Καὶ πάλι παρατηρητέον, ὅτι δὲν ὁμιλεῖ γιὰ καταδικασμένη αἵρεση ὁ Ἅγιος Φώτιος, ἀλλὰ γενικὰ γιὰ κάθε ἕνα ποὺ διαπιστωμένα αἱρετίζει.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐπίσης, κατ’ ἀπολύτως παρόμοιο τρόπον καὶ χρησιμοποιῶν τὶς ἴδιες εἰκόνες μὲ τὸν μέγα Φώτιο, λέγει ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου τὰ ἑξῆς: «Φύγωμεν οὖν τοὺς τὰς πατρικὰς ἐξηγήσεις μὴ παραδεχομένους,ἀλλὰ παρ’ ἑαυτῶν πειρωμένους εἰσάγειν τὰ ἐναντία, καὶ τὰς μὲν ἐν τῷ γράμματι λέξεις περιέπειν ὑποκρινομένους, τὴν δὲ εὐσεβῆ διάνοιαν ἀπωθουμένους· καὶ φύγωμεν μᾶλλον ἢ φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως. Ὁ μὲν γὰρ ἐνδακών τὸ σῶμα θανατοῖ πρόσκαιρα, τῆς ἀθανάτου ψυχῆς χωρίσας· οἱ δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς λαβόμενοι τοῖς ὀδοῦσι χωρίζουσιν αὐτὴν τοῦ Θεοῦ, ὅπερ ἐστί θάνατος αἰώνιος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Φεύγωμεν οὖν τούς τοιούτους πάσῃ δυνάμει, καὶ προσφεύγωμεν τοῖς ὑποτιθεμένοις τὰ εὐσεβῆ καὶ σωτήρια, ὡς συνάδοντα ταῖς πατρικαῖς παραδόσεσι» (ΕΠΕ 10, 356)
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (P.G. 35, 33-ΒΕΠΕΣ 33, 199) καί «γιατὶ αὐτῶν ποὺ τὸ φρόνημα ἀρνούμαστε πρέπει καὶ τῆς κοινωνίας νὰ ἀπέχουμε» (P.G. 26, 1188BC).
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἐξηγώντας τὸ κατὰ Μάρκο η΄38 γράφει: « Ὅποιος ντρέπεται γιὰ τοὺς λόγους Μου, ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ εὐαγγέλιο ἢ ἀρνιέται τὴν διδασκαλία Μου, ὅποιος διαστρέφει τοὺς λόγους Μου καὶ μὲ τὴν αἵρεση προκαλεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὅποιος φέρεται ἀλαζονικά στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴν διδασκαλία Μου καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλες, δικές του διδαχές ἢ ὅποιος κρύβεται σκόπιμα καὶ δὲν ὁμολογεῖ τὰ λόγια Μου μπροστὰ στοὺς ἰσχυρούς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτός θὰ νιώσει καὶ τὴν δική Μου ντροπή, καὶ τὸν δικό του φόβο» («Καιρός Μετανοίας» Ὁμιλίες Β΄, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς).
Θὰ χρειαζόμασταν ἕνα ὁλόκληρο βιβλίο γιὰ νὰ ἀναφέρουμε ὅλες τὶς πατερικὲς περικοπὲς ποὺ ὁρίζουν τὴν διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς κακόδοξους καὶ αἱρετίζοντες. Πόσο μᾶλλον ἂν ἀναφέρουμε καὶ τοὺς χαρακτηρισμοὺς τῶν Ἁγίων γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως «ὄφεις, μιξοθῆρες (μισοὶ ἄνθρωποι μισοὶ θηρία), ἀλητήριοι, συμμορία, τέρατα, διάβολοι, μισάνθρωποι, ὄργανα τοῦ σατανᾶ, κῦνες, βδελλύγματα, υἱοὶ τῆς ἀπωλείαςκλπ.». Ἂς φαντασθοῦμε, ἂν ζοῦσαν σήμερα οἱ Ἅγιοι καὶ ἔλεγαν αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς, τί θα ἄκουγαν ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους, τοὺς ὑποστηρικτές τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας!
Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπὸν ὁ καθένας μας, ποιοί ἔχουν δίκιο; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἢ οἱ Μεταπατερικοί;
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Tsakiroglou.a@gmail.com
Ἐπιστολή στόν ἀδελφό πού δοκιμάζεται ἀπό πειρασμό...
Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»
Ἐπιστολή Η´
— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ θέλεις καί ὅπως γνωρίζεις»1. Γιατί πολλά θέματα τά τακτοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφορετικά ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε ἤ ἐλπίζουμε. Καί οἱ ἐλπίδες...
πού τρέφαμε γιά μερικά πράγματα, ἀπό τήν πείρα ἀποδείχτηκαν λαθεμένες. Μέ λίγα λόγια, πρέπει νά δείχνεις μακροθυμία τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί νά προσεύχεσαι καί νά μήν προσπαθεῖς ἤ νά νομίζεις ὅτι μέ ἀνθρωπίνους λογισμούς, ὅπως εἶπα, θά ξεπεράσεις λογισμούς δαιμονικούς. Ὁ ἀββάς Ποιμένας ἐπειδή τά γνώριζε αὐτά, ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολή «νά μή μεριμνήσεις γιά τήν αὐριανή ἡμέρα»2 (Ματθ. 6, 34) ἀπευθυνόταν σ᾽ ὅσους βρίσκονται σέ πειρασμό. Ἄν λοιπόν, παιδί μου, πιστεύεις ὅτι αὐτά εἶναι ἀληθινά, ἐγκατάλειψε κάθε δικό σου λογισμό —καί ἄν ἀκόμα εἶναι συνετός— καί κράτησε τήν ἐλπίδα σου στό Θεό. Σ᾽ Αὐτόν πού δίνει περισσότερα ἀπό ὅσα Τοῦ ζητᾶμε ἤ μποροῦμε νά φανταστοῦμε (Ἐφ. 3, 20). Θά μποροῦσα νά σοῦ ἀπαντήσω σ᾽ ὅλα ὅσα εἶπες, ἀλλά δέν θέλω νά ἔλθω σέ ἀντίθεση οὔτε μέ σένα οὔτε μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Τό μόνο πού λέω εἶναι νά στερεωθεῖς στήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στήν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Γιατί αὐτή ἡ ὁδός εἶναι ἡ πιό ἀσφαλής καί ἡ πιό ἀμέριμνη. Ὁ Θεός μαζί σου.
1. «Ἠρώτησάν τινες τόν Ἀββᾶν Μακάριον, λέγοντες· Πῶς ὀφείλομεν προσεύχεσθαι; Λέγει αὐτοῖς ὁ γέρων· Οὐκ ἔστι χρεία βατολογεῖν, ἀλλ᾽ ἐκτείνειν τάς χεῖρας, καί λέγειν· Κύριε, ὡς θέλεις καί ὡς οἶδας, ἐλέησον. Ἐάν δέ ἐπίκειται πόλεμος· Κύριε, βοήθει· Καί Αὐτός οἶδε τά συμφέροντα, καί ποιεῖ μεθ᾽ ἡμῶν ἔλεος».
(Ἀβ. Μακ. P.G. 65, 2696).
2. «Ἠρωτήθη ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν, ὅτι εἰς τίνα ἔρχεται ὁ λόγος ὁ γεγραμένος, ὅτι "Μή φροντίσητε περί τῆς αὔριον". Λέγει αὐτῷ ὁ γέρων: Πρός ἄνθρωπον ὄντα ἐν πειρασμῷ καί ὀλιγωροῦντα ἐρρήθη, ἵνα μή φροντίσῃ λέγων: Πόσον χρόνον ἔχω ἐν τῷ πειρασμῷ τούτω; ἀλλά μᾶλλον λογίσηται, λέγων καθ᾽ ἑκάστην τό σήμερον».
(Ἀβ. Ποιμ. P.G. 65, 353Ψ).
«Ἀββᾶ Δωροθέου Ἔργα Ἀσκητικά» Ἐκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ἱερά Μονή Τ. Προδρόμου Καρέα
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΜΑ
«Πολλοί άνθρωποι για πολλούς λόγους κολυμπούν στη θάλασσα. Μερικοί απ’ αυτούς ξέρουν πραγματικά καλό κολύμπι και όταν έρχεται καταπάνω τους το κύμα, σκύβουν και λουφάζουν από κάτω του μέχρι να περάσει. Έτσι εξακολουθούν να κολυμπούν ακίνδυνα. Αν όμως θελήσουν ν’ αντισταθούν, το κύμα τούς σπρώχνει έξω και τους εκσφενδονίζει πολύ μακριά. Πάλι, μόλις αρχίσουν να κολυμπούν έρχεται καταπάνω τους άλλο κύμα. Αν πάλι αντισταθούν, πάλι το κύμα θα τους σπρώξει και θα τους πετάξει έξω και το μόνο που κατορθώνουν είναι να συντρίβονται, χωρίς καθόλου να προχωρούν. Αν όμως, όπως είπα, σκύψουν και ταπεινωθούν κάτω από το κύμα, αυτό περνάει χωρίς να τους κάνει κακό. Εξακολουθούν τότε να κολυμπούν όσο θέλουν και τελειώνουν τη δουλειά τους.
»Το ίδιο συμβαίνει και με τους πειρασμούς. Αν κανείς βαστάξει τον πειρασμό με υπομονή και ταπείνωση, τον ξεπερνάει χωρίς να πάθει κακό. Αν όμως παραμείνει με την καρδιά γεμάτη λύπη και ταραχή και θεωρώντας καθέναν αίτιο του κακού που του συμβαίνει, κολάζει τον εαυτό του, φορτώνοντας πάνω του τον πειρασμό. Έτσι όχι μόνο δεν ωφελείται απ’ αυτόν, αλλά και βλάπτεται. Γιατί ωφελούν πάρα πολύ οι πειρασμοί όποιον τους υπομένει ατάραχα».
ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ
[Αββά Δωροθέου:
«Έργα Ασκητικά»,
ΙΓ΄ Διδασκαλία,
§140–141, σελ. 312–313,
Εκδόσεις «Ετοιμασία»,
Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου,
Καρέα Αττικής, 19832.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]
Οἱ γνήσιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης 2016!- Δεῖτε ἁπλά πῶς ἡ ψευδοσύνοδος Κρήτης ΑΚΥΡΩΝΕΙ ὅλες τίς προηγούμενες γνήσιες Συνόδους!!! Ἔχουμε συνειδητοποιήσει τήν βλασφημία;
Παρακαλοῦμε νά διαβάσετε προσεχτικά τά 3 ἐπίμαχα Συνοδικά Κείμενα μέ τούς σχολιασμούς μας στά πιό κρίσιμα σημεῖα καί πρός ἐπιβεβαίωσιν τοῦ παρόντος ἄρθρου, ἐδῶ:
Σχόλια ἐπί τῶν τριῶν πιό ἐπίμαχων τελικῶν κειμένων τῆς Συνόδου Κρήτης 2016: περί γάμου καί κωλυμάτων αὐτοῦ, περί σχέσεως Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν σύγχρονο κόσμο, καί περί σχέσεως Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, ἀπό τό Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Ἐπίσης, νά τί μᾶς περιμένει παγκοσμίως καί ἐθνικῶς ἐν ὀλίγῳ καιρῷ μέ τήν "ἱστορικότητα" τῶν αἱρέσεων, μέ τήν "μή καταδίκη τους" καί μέ τήν ἀποδοχή τους ὡς "ἐκκλησίες":
Σέ αὐτό τό ἄρθρο μας θά θέσουμε ἕναν προβληματισμό πρός κάθε μέλος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ὅλο αὐτό τό μετασυνοδικό διάστημα δέν συνειδητοποιήθηκε καί δέν διατυπώθηκε ἀπό κανέναν, ἁπλά καί κατανοητά.
Ἀρχικῶς θυμίζουμε.
Ὅλες οἱ προηγούμενες Σύνοδοι πού συνῆλθαν ἀνά τούς αἰῶνας, κατεδίκασαν τίς ἐμφανιζόμενες αἱρέσεις τῶν ἐποχῶν τους καί διετύπωσαν Ἱερούς Κανόνες ὑπό μορφήν ἐπικυρωμένων Συνοδικῶν ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Πατέρων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.
Α' Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Νικαίᾳ (20 Μαΐου 325 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Ἀρειανισμό (ἀμφισβήτη τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ).
Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει (381 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Μακεδόνιο (πνευματομαχία, ἀμφισβήτηση τῆς θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) καί γιά δεύτερη φορά τόν Ἀρειανισμό.
Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Ἐφέσῳ (431 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Νεστοριανισμό (ὑπερτόνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῆς θεϊκῆς καί ἀμφισβήτηση τῆς Παναγίας ὡς Θεοτόκου, ἀλλά ὡς γεννήσασα ἄνθρωπο καί ὄχι Θεό).
Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Χαλκηδόνᾳ (451 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Εὐτύχιο καί τόν Μονοφυσιτισμό (ἀμφίσβητηση τοῦ Κυρίου ὡς Τελείου Θεανθρώπου-ἀπορρόφησις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπό τήν θεϊκή).
Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει (553 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τίς αἱρετικές δοξασίες καί τά αἱρετικά συγγράματα περί τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ὠριγένη, Διοσκούρου, Εὐαγρίου κ.ἄ..
ΣΤ' Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει (680 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τούς Μονοθελητές (ἀμφισβήτηση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ).
Πανθέκτη Οἱκουμενική Σύνοδος ἐν Τρούλλῳ Σύνοδος (691. μ.Χ.) καί συμπληρωματική τῶν Ε΄ καί ΣΤ΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων:
Συμπλήρωσε καί ὁλοκλήρωσε τίς ἀποφάσεις τῶν Ε΄ καί ΣΤ΄ Συνόδων.
Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Βιθυνίᾳ (787 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τήν εἰκονομαχία καί τήν σχηματοποίηση τῆς ἀοράτης καί ἀΰλου Ἁγίας Τριάδος.
Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (Μ. Φωτίου) ἐν Κωνσταντινουπόλει (879-880 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τό παπικό Filioque.
Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, 1341 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Βαρλαάμ τόν Καλαβρό καί τίς αἱρετικές δοξασίες περί τῆς μή ὑπάρξεως τῆς Ἀκτίστου Χάρης καί τίς αἱρετικές δοξασίες κατά τοῦ Ἡσυχασμοῦ.
Συμπέρασμα:
Ὅλες οἱ προαναφερθεῖσες γνήσιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Πατέρων κατεδίκασαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὅ,τι αἱρετικό καί κακόφρονο ὑπῆρξε ἀνά τούς αἰῶνας πού ἐμόλυνε τά Ὀρθόδοξα Δόγματα.
Προβληματισμός-καί συνειδητοποίηση τῆς ὑπερβλασφημίας:
Ἡ ψευδοσύνοδος ἐν Κολυμπαρίῳ Κρήτης 2016 ΑΚΥΡΩΣΕ ἐν πλήρει βλασφημίᾳ (καί ὄχι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι) ὅλα ὅσα ἐδογμάτισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῶν 9 προηγούμενων Οἰκουμενικῶν Συνόδων!
-Πῶς;
-α) Ὄχι μόνο μή καταδικάζοντας τίς νεοεμφανισθεῖες αἱρέσεις: Οἰκουμενισμό, Μασονία, μεταπατερική-νεοπατερική θεολογία, ἀλλά ἐπιπλέον:
β) ἀπέφυγαν καί δέν χρησιμοποίησαν κἄν τήν λέξη· "αἵρεση", λές καί γλιτώσαμε ἀπό τίς αἱρέσεις σά νά μήν ὑπάρχουν πιά, καί
γ) ἀκόμη χειρότερα, ἐπικύρωσαν συνοδικῶς τίς αἱρέσεις-κατά τῶν ὁποίων πάλεψαν καί ἀποφάσισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὅλων τῶν προηγούμενων αἰώνων-ἀναγνωρίζοντας σέ αὐτές τήν "ἱστορικότητά" τους καί κατονομάζοντας αὐτές μέ τόν ὅρο: "Ἐκκλησίες"!
δ) Ἐπιπλέον, δέ, ἐπικύρωσαν τήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀποδέχοντας τίς δράσεις τοῦ Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν) καί τήν συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σέ αὐτές καί στούς διαλόγους μαζί μέ ὅλες τίς κακοδοξίες τῶν ἐθνῶν καί τῶν "δαιμονίων τους" (βλέπε Ψαλτήριον: "πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια")!
Κατακλεῖδα:
Τί περιμένουμε νά γίνει χειρότερο ἀπό τήν ἀκύρωση 9 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, κι ἑπομένως τήν βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί κατά τῶν Ἁγίων Πατέρων;
Πρέπει νά μνημονεύουμε τόν Πατριάρχη καί τούς κοινωνοῦντες Ἐπισκόπους μέ αὐτόν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ;...
Ζοῦμε ἄνευ προηγουμένου οἰκουμενιστικό καί παναιρετικό παραλήρημα μέ συνοδικές τζίφρες (ὑπογραφές Ἐπισκόπων)!
Τό ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅτι ὅλοι μας εἴμαστε ΣΥΝΕΡΓΟΙ στήν ΑΚΥΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ καί βλάσφημοι ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ; Ναί ἤ ὄχι;
Ἔχουμε σῶας τάς φρένας μας;...
Ὁ Θεός καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νά μᾶς φωτίσουν τό σκότος.
Συντάκτης τοῦ ἄρθρου, τό:
ΟΙΣΤΡΟΣ ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΥ
Μὲ ρυθμοὺς ἐπιδημίας ἁπλώνεται παγκοσμίως ὁ σοδομισμός. [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Καὶ ἔχει βρεῖ ἐνθουσιώδεις ὑποστηρικτές του μὲ σοφίσματα καὶ ἐξαμβλωματικὲς “θεολογικὲς” ἑρμηνεῖες μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Ἱ. Κλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. (βλ. ἐνδεικτ. ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΓΙΑ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
«ΕΛΞΗ καὶ ΠΑΘΟΣ » ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓ. ΓΡΑΦΗΣ, ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ, ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ, ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΟΧΙ ΟΙ ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΛΛΑ ΤΑ ΞΟΑΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ)].
Οἱ διεστραμμένοι νόες, ποὺ προωθοῦν τὰ σχέδια ἐκφυλισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητας, τελευταῖα «χτύπησαν» καὶ τὴν ἡλικία τῆς ἀθωότητας, τὰ μικρὰ παιδιά. Μεταφέρουμε τὴ σχετικὴ εἴδηση:
«Ἕνα ἀκόμα σὸκ γιὰ τὰ ἤθη καὶ τὶς παραδόσεις ἔρχεται ἀπὸ τὴν “προοδευτικὴ” Βρετανία, ὅπου ἐλήφθη μιὰ ἀπόφαση σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ μαθητὲς 80 δημοσίων σχολείων θὰ μποροῦν νὰ φοροῦν φοῦστες, στὰ πλαίσια τῆς νέας πολιτικῆς γιὰ τὴν ταυτότητα φύλου ἡ ὁποία πρόκειται νὰ ἐφαρμοστεῖ στὴ Χώρα, μὲ βάση τὴν ὁποία δὲν θὰ ὑπάρχουν διαχωρισμοὶ μεταξὺ ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν». Μεταξὺ τῶν σχολείων στὰ ὁποῖα θὰ ἐφαρμοστεῖ τὸ πρόγραμμα, περιλαμβάνονται καὶ 40 δημοτικὰ σχολεῖα, προκειμένου «νὰ γίνει “πειραματισμὸς” καὶ σὲ μικρότερες ἡλικίες» («Pronews.gr» 17-6-2016).
Τὴν ἴδια στιγμὴ στὴν Αὐστραλία ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νὰ κυκλοφοροῦν σὲ δημοτικὰ σχολεῖα ἀφίσες ποὺ παρουσιάζουν μικρὰ ἀγόρια νὰ φοροῦν φοῦστες. Ἡ κίνηση αὐτὴ γίνεται, σύμφωνα μὲ τοὺς ὑποστηρικτές της, προκειμένου νὰ ἀποφασίσουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ μικρὴ ἡλικία γιὰ τὸ φύλο τους καὶ ἂν θέλουν νὰ ἀνήκουν στὴν κοινότητα τῶν «τράνς», ὥστε νὰ αἰσθάνονται ἄνετα καὶ βολικὰ μὲ τὸ ντύσιμό τους. «“Κανένα τρὰνς ἄτομο δὲν πρέπει νὰ ὑποχρεώνεται νὰ παρουσιάζεται κατὰ τρόπο ποὺ θὰ τὸ κάνει νὰ αἰσθάνεται ἄβολα. Κάτι τέτοιο μπορεῖ νὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπιζήμιο, ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς νέους”, δήλωσε ἐκπρόσωπος τοῦ Stonewall» (ὅ.π.). Δηλαδὴ θέλουν νὰ μᾶς ποῦν ὅτι τὰ παιδάκια τῶν 5 ἐτῶν αἰσθάνονται ἄβολα ποὺ εἶναι ἀγοράκια ἢ κοριτσάκια καὶ πρέπει νὰ ἀποφασίσουν ἂν ἐπιλέγουν τὴν ἀλλαγὴ φύλου (!).
Ἀλλὰ γιατί νὰ πᾶμε μακριά; Στὴν πατρίδα μας δὲν ἦταν ποὺ τὸν περασμένο Ἰούνιο κυκλοφόρησαν ἀφίσες, οἱ ὁποῖες μάλιστα ἀναρτήθηκαν καὶ στὶς στάσεις τοῦ Μετρό, στὶς ὁποῖες ἀναγραφόταν: «Ἄντρας δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι / Γυναίκα δὲν γεννιέσαι· γίνεσαι»!
Τί νὰ ποῦμε; Παγκόσμια παράκρουση. Τέλεια σύγχυση φρενῶν. Ἀμὸκ σοδομισμοῦ. Τὸ μόνο ποὺ ταιριάζει νὰ ποῦμε εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀποθησαυρίζεται στὸ Γεροντικὸ ὡς λόγος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος γιὰ τὶς ἔσχατες ἡμέρες προφήτευσε πὼς ὁ κόσμος θὰ τρελαθεῖ, καὶ ὅταν βλέπουν κάποιον λογικὸ θὰ τοῦ λένε «εἶσαι τρελός». Σ’ αὐτὲς τὶς ἡμέρες πλέον ζοῦμε. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν θὰ συσχηματισθοῦμε μὲ τὸν κόσμο γιὰ νὰ μὴ μᾶς ὀνειδίζουν. Θὰ συνεχίσουμε νὰ σωφρονοῦμε καὶ νὰ διαλαλοῦμε τὸ ἀληθές, τὴν ὑγεία, ἔστω κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», μᾶς θεωρεῖ παράφρονες.
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
Η θεολογία της αγάπης, της ταπείνωσης και της απλότητας
Το φυσικό του ανθρώπου είναι να αγαπά, τον συνάνθρωπο και την κτίση. Έτσι πλάστηκε από τον Θεό.
Σε αυτήν την μακαρία κατάσταση έχει τέλεια επικοινωνία με το περιβάλλον του, δηλαδή μια άνετη και απλή εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον συνάνθρωπο και την κτίση. [1] Αυτή είναι η φυσική συνύπαρξη. Έτσι βιώνεται ο άλλος ως οικείο μέλος και όχι σαν κάτι το αλλότριο. Δηλαδή το να βλέπουμε τον εαυτό μας στον συνάνθρωπο, σαν το είδωλό μας στον καθρέπτη. Αυτό όταν γίνετε ανεμπόδιστα, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, αποτελεί την πραγματική κατά Θεόν αγάπη προς τον συνάνθρωπο. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σε αυτόν». (Γαλ. 5, 14) Οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό είναι απλά αφύσικο και οδηγεί στον σκοτισμό και κατ’ επέκταση τον κλονισμό της σχέσης μας με τον Θεό. Γι’ αυτό και η αγάπη αποτελεί πρωταρχική Θεία Εντολή.
Στην σημερινή μεταπτωτική πραγματικότητα του ανθρώπου, έχουμε κληρονομήσει το Αδαμιαίο πάθος του εγωισμού· «αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου[…] Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυσικό για τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά για μας, που είμαστε σώμα Χριστού, είναι αφύσικο.» [1]
Το άμεσο αποτέλεσμα του εγωισμού είναι και άρνηση του ανθρώπου να ζει ευχαριστιακά σε σχέση με τον συνάνθρωπο αλλά και την κτίση.Προπτωτικά ο Αδάμ στην φυσική Παραδείσια κατάστασή του, δοξολογούσε ευχαριστιακά τον Θεό για όλα τα αγαθά που του προσέφερε αλλά και τον συνάνθρωπό του, την Ευά. Κατανοούσε δηλαδή την δωρεά του Θεού σε οτιδήποτε του παρείχε ο Θεός όμοια με τους Αγγέλους.
«Η μη ευχαριστιακή θεώρηση του εαυτού μας, των συνανθρώπων μας και των αγαθών του κόσμου ως δώρων του Θεού, έχει ως αποτέλεσμα την ιδιοτελή και εγωκεντρική χρήση τους. Ιδιαίτερα στην κοινωνική ζωή ο άνθρωπος έπαυσε να είναι για τον συνάνθρωπο δώρο Θεού και έγινε αντικείμενο εκμεταλλεύσεως. Έπαυσε να είναι αδελφός, έγινε δούλος. Έπαυσε να είναι φίλος, έγινε αντίπαλος και εχθρός.» [2]
Επιπλέον ο Αδάμ προπτωτικά, κατανοώντας και βιώνοντας την παρουσία του Θεού στην κτίση γύρω του, διακατεχόταν από βαθιά αίσθηση ταπείνωσης έναντι στο μεγαλείο του Θεού. Η ταπείνωση είναι και αυτή άλλη μια φυσική κατάσταση του προπτωτικού ανθρώπου. Τέτοια ώστε ακόμη και τα άλογα ζώα να υποτάσσονται σε αυτόν αναγνωρίζοντας την φυσική ανωτερότητά του έναντι της υπόλοιπης κτίσης. Και τι σημαίνει ταπείνωση; Σημαίνει να αναγνωρίζουμε και να νιώθουμε την ασημαντότητα και ευτέλειά μας έναντι της ύπαρξης του Υπερτέλειου και Υπεράγαθου Τριαδικού Θεού εντός του οποίου υπάρχουμε και ζούμε, αλλά και έναντι της κτίσεώς Του που μας περιβάλλει.
Συνδυάζοντας τις δύο φυσικές καταστάσεις του ανθρώπου, δηλαδή την αγάπη και την ταπείνωση, έναντι του Κτίστη και κατ’ επέκταση της κτίσης, κατανοείται και η ευχαριστιακή σχέση προς τον Θεό αλλά και η απλότητα της συνύπαρξης του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο, την κτίση αλλά και τον Δημιουργό. Αυτό είναι ο Θείος Έρως που οδηγεί τον άνθρωπο μακριά από τα εγκόσμια και τον εντάσσει στα υπερκόσμια. Όταν κατανοούμε ότι όλα γύρω μας μιλούν για τον Θεό και ακούμε τις μυστικές φωνές τους, τότε αυθόρμητα και φυσικά ξεσπάμε σε ευχαριστιακές δοξολογίες· τότε όλα γίνονται μια αδιάλειπτη προσευχή. Ο Αγ. Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ομολογούσε ότι η πλάση δοξολογεί ακατάπαυστα τον Πλάστη· ακόμη και τα βράχια συνομιλούσαν με τον Άγιο. [3] Εκεί είναι που βασιλεύει η ειρήνη του Θεού και η ανεκλάλητη χαρά. Εκεί ζει ο άνθρωπος τον Παράδεισο επί γης. Αυτή είναι η μακαρία προπτωτική κατάσταση που οφείλουμε να εγγίζουμε με την Χάρη του Θεού στην κατά Θεόν τελείωσή μας ως άνθρωποι επί γης, ως στρατευομένη εκκλησία του Χριστού. Το πρωτόκτιστο κάλλος, της αγάπης, της ταπείνωσης και της απλότητας οφείλουμε ως χριστιανοί να έχουμε σαν πυξίδα στην πνευματική μας ζωή.
Είναι αυτό που πόθησαν και πέτυχαν οι Άγιοι της εκκλησίας μας. Αυτό που η άψυχη και αναιμική θεολογία και “ευσέβεια” του σύγχρονου ανθρώπου, αδυνατεί να κατανοήσει και να γευτεί. Ο Θεός δεν μας ζητά να γίνουμε κάτι αλλότριο στην φύση μας, αλλά αντιθέτως επιθυμεί διακαώς να μας επαναφέρει στο φυσικό μας κάλλος. Να κερδίσουμε την αιώνια Βασιλεία των Ουρανών για να ευφραινόμαστε αιώνια μαζί Του. Ας μην του στερήσουμε αυτήν την χαρά…
Άρθρο από τον Κ.Ι.Κ.
Πῶς ἔρχεται ὁ Κύριος μέσα μας μέ τήν προσευχή;
Γιά νά ἔλθει ὁ Χριστός μέσα μας, ὅταν Τόν ἐπικαλούμασθε μέ τό "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ (ἐλέησόν με)", πρέπει ἡ καρδιά μας νά εἶναι καθαρή, νά μήν ἔχει κανένα ἐμπόδιο, νά εἶναι ἐλεύθερη ἀπό μίσος, ἀπό ἐγωισμό, ἀπό κακία.
Πρέπει νά Τόν ἀγαπᾶμε καί νά μᾶς ἀγαπάει.
Ἄν, ὅμως, ἔχομε μέσα μας κάποιο κατάκριμα, πάλι ὑπάρχει κάποιο μυστικό.
Καί το μυστικό εἶναι ζητήσομε συγνώμη ἤ νά τό ποῦμε στόν πνευματικό.
Ἀλλ' αὐτό θέλει ταπείνωση, ὅπως εἴπαμε.
Ἄμα συμμορφωθεῖς ἐφαρμόζοντας τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί δέν ἔχεις τύψεις στή συνείδησή σου καί ἔχεις ἡρεμία καί κάνεις καλά ἔργα, μπαίνεις στήν προσευχή ἁπαλά, χωρίς νά τό καταλάβεις.
Ἔπειτα, περιμένεις ἁπλά, σιγά σιγά, μέχρι νά ἔλθει ἡ Χάρις.
Ἅγιος Πορφύριος
Ἀκόμη καὶ ἡ σκιὰ τῶν Ἁγίων θαυματουργεῖ !
ΟΤΑΝ ἔχεις εὐλάβεια καὶ ἡ καρδιά σου φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Ἁγίων ἀκόμη καὶ τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέουν προσκυνᾶς καὶ ὠφελῆσαι.
Ἂν εἶσαι ὅμως εἶσαι ψυχρὸς στὰ πνευματικά τα βλέπεις ὅλα τότε στραβὰ κι΄ἀνάποδα καὶ σκανδαλίζεις μόνο σου τὸν ἑαυτό σου.
Στὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας μᾶς ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Παϊσιος πὼς ἀκόμη καὶ τὰ ἀποφάγια ἂπ΄τὸ τραπέζι εὐλαβοῦντο, γιαυτὸ καὶ ὁ νεροχύτης ἀπέληγε σὲ ἕναν ἀπάτητο κῆπο γιὰ νὰ μὴν καταπατῶνται τὰ ἀποτμήτατα τοῦ φαγητοῦ ποὺ εἶχε εὐλογηθεῖ.
Βλέπουμε ἄλλωστε καὶ στὸ Εὐαγγέλιο στὸ ὅρος τῆς Μεταμορφώσεως (Ματθ. ιζ΄1’13) τὸ γεγονὸς ὅτι μαζὶ μὲ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἁγιάζεται καὶ ἀνακαινίζεται ἡ κτίση ὅλη . Τὸ πρόσωπο Τοῦ Χριστοῦ τὸ σωματικὸ ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο ,ἀλλὰ καὶ τὰ ἄψυχα ἱμάτιά του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς ,σὰν τὸ χιόνι΄ Ἔλαμψε καὶ ἡ ἔμψυχη καὶ ἡ ἄψυχη ὕλη.
Ἃς ἀναφέρουμε λοιπὸν λίγα αὐτούσια λόγια ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιὰ νὰ δοῦμε πὼς ἀκόμη καὶ ὑλικὰ πράγματα ὅταν συνεργοῦνε στὴν ζωὴ τῶν Ἁγίων γίνονται ἀποδέκτες καὶ...πομποὶ τῆς Θείας Χάριτος.
«Μὲ τὰ χέρια τῶν ἀποστόλων ἐγίνοντο πολλὰ θαύματα καὶ τέρατα μεταξὺ τοῦ λαοῦ· καὶ ἐσυνείθιζαν νὰ συγκεντρώνωνται ὅλοι μὲ μιὰ ψυχὴ εἰς τὴν στοὰν τοῦ Σολομῶντος.
Ἀπὸ τοὺς ἄλλους κανεὶς δὲν ἐτολμοῦσε νὰ προσκολληθῇ εἰς αὐτούς, ὁ λαὂς ὅμως τοὺς ἔτρεφε μεγάλην ὑπόληψιν·
ἀκόμη δὲ περισσότερον, προσετίθοντο πλήθη ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ποὺ ἐπίστευαν εἰς τὸν Κύριον.
Ἀκόμη καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ἔφερναν στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς ἔβαζαν σὲ κρεββάτια καὶ φορεῖα ὥστε, ὅταν θὰ περνοῦσε ὁ Πέτρος, νὰ πέσῃ ἔστω καὶ ἡ σκιά του σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς.
Μαζευότανε καὶ ὁ κόσμος ἀπὸ τὰς πέριξ πόλεις εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἔφερναν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους ἐβασανίζοντο ἀπὸ πνεύματα ἀκάθαρτα, καὶ ὅλοι ἐθεραπεύοντο.(Πραξ. ε΄-12-15)»
«Καὶ ὁ Θεὸς ἐνεργοῦσε διὰ τοῦ Παύλου θαύματα ὄχι ἀπὸ τὰ συνήθη, ὥστε μανδήλια ἢ περιζώματα ἀπὸ τὸ σῶμά του ἐφέροντο εἰς τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἐλευθερώνοντο ἀπὸ τὰς ἀσθενείας των καὶ ἔβγαιναν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ πονηρὰ πνεύματα.(Πραξ. ιθ΄-11-12)»
«ἡ πλάσις θὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τὴν δουλείαν εἰς τὴν φθοράν, διὰ νὰ μπῇ εἰς τὴν ἔνδοξην ἐλευθερίαν τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.(Ρωμ.η΄-21)»
ΙΕΡΕΥΣ π.Διονύσιος Ταμπάκης
Εἰρήνη
Ἡ ταραχή τῆς ψυχῆς καί τά πάθη, ἐπηρεάζουν τήν κυκλοφορία τοῦ αἵματος καί ὑποσκάπτουν τήν ὑγεία. Ἡ ἐσωτερική εἰρήνη, ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια βοηθοῦν στήν διατήρησι τῆς ὑγείας. Ὁ γερμανός Γκούφελανδ σ’ ἕνα σύγγραμμά του γιά τήν μακροζωῒα, τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς νηστείας. Οἱ ὀπαδοί του πρέπει νά τόν ὑπακούουν. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ἄλλους διδασκάλους, περισσότερο ἀξιόλογους. Ἡ προσευχή ἀνεβάζει τήν ψυχή πρός τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ἡ ταπείνωσις καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας δημιουργοῦν στήν ψυχή καί στό σῶμα κατάστασι γαλήνης καί ἠρεμίας…Ἐπιθυμεῖτε βέβαια νά μή σᾶς λείπουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή. Καλύτερα νά ἐπιθυμῆτε νά βασιλεύῃ πάντοτε μέσα σας μιά βαθεία ταπείνωσις. Ἀπ’ αὐτή θά πηγάσουν τά δάκρυα καί ἡ συντριβή.
Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ξυπνᾶ μέσα σας τήν ἀνησυχία γιά τήν σωτηρία σας, θέλοντας νά σᾶς ὁδηγήσῃ στήν αὐτογνωσία καί στήν μετάνοια. Ἄν ἀκούσετε τήν φωνή Του, θά βρῆτε ἀνάπαυσι καί εἰρήνη. Ἄν παρακούσετε, θά ζῆτε στήν ταραχή. Μπορεῖ ὅμως νά σᾶς ἐγκαταλείψῃ τελείως ὁ Θεός καί νά παύσῃ νά σᾶς διεγείρῃ πνευματικές ἀνησυχίες. Θά συμβῆ τοῦτο ἄν παραμείνετε ἀδιόρθωτος. Καί τότε θ’ ἀποκτήσετε εἰρήνη, εἰρήνη ὅμως θανάσιμη.
Δέν ἀπολαύσατε ἀκόμη τήν ἡσυχία καί τήν εἰρήνη. Ζητῆστε την καί θά σᾶς δοθῇ. Δέν μπορῶ νά σᾶς εὐχηθῶ τίποτε τό καλύτερο. Νά ἔχετε ὅμως ὑπ’ ὄψιν σας ὅτιἡ ἀληθινή εἰρήνη δέν βρίσκεται ἐκτός, ἀλλ’ ἐντός τῆς ψυχῆς μας. Δέν πηγάζει ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες, ἀλλ’ ἀπό τήν ἐσωτερική καλή τακτοποίησι. Ὅταν ὑπάρχῃ, τότε ὅλα τά ἐξωτερικά ἐναρμονίζονται μ’ αὐτή.
Ἡ ἀοργησία εἶναι σπουδαία ἀρετή. Καλλιεργεῖται μέ τήν παράδοσι τοῦ ἑαυτοῦ μας στό θεῖο θέλημα καί τήν συναίσθησι ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς δοκιμασίες. Ἔτσι συγκρατοῦμε τόν ἑαυτό μας, γαληνεύουμε, πιστεύοντας ὅτι ὁ Κύριος μᾶς παρακολουθεῖ τήν δύσκολη ὥρα τοῦ πειρασμοῦ. Ἡ σκέψις σας ὅτι ἐκεῖνος πού σᾶς βλάπτει καί σᾶς ἀδικεῖ, γίνεται ὄργανο τοῦ ἐχθροῦ, εἶναι πολύ σωστή. Γι’ αὐτό πίσω ἀπό κάθε ἐνόχλησι καί δυσάρεστη κατάστασι νά διακρίνετε τόν πραγματικό ἔνοχο καί νά μήν ἐξάπτεσθε ἐναντίον τοῦ θύματός του
Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος
(Ἀπό τό βιβλίο «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ», Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ)
Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θέλησαν...
Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν θέλησαν, απαρνήθηκαν το άνοιγμα, την αυτογνωσία, μένωντας πεισματικά στο ''εγω''...
Κάθε φορά που έφταναν στο δίλημμα να ξεκλιδώσουν την ψυχή τούς, κοίταζαν την κλειδαριά με ανθρωπαρέσκεια, τούς έμοιαζε με μικρή γραβάτα....
Το Εγω, είναι το πρώτο εμπόδιο στο:
''Ανοίξατε τους οφθαλμούς της ψυχής σας, να ιδήτε τι υπάρχει, πέραν από αυτήν την ζωήν...''
που είπε ο Γέροντας Ιωσήφ ο Hσυχαστής († 1959 μ.Χ.)
Θα ξημερώσει...
Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος και σε βλέπω να κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή πια αγκαλιά θα σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε η ζωή από μικρή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου». Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν καλύτερες μέρες, όσο κι αν αργεί θα ξημερώσει ρε αδερφέ…
π. λίβυος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)