... θυμήσου, θυμήσου!!!

... θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού. Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε. Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι. Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος : τον ταπεινό λογισμό.

Εσύ τώρα να προσπαθήσεις να πλησιάσεις το Θεό όσο πιο πολύ μπορείς με τη προσευχή και τη άσκηση. Τήρησε το κανόνα που σου έχει δώσει ο πνευματικός σου και προσπάθησε να αισθανθείς το Θεό..Κάνε οτιδήποτε για να Τον ζήσεις να Τον βάλεις στη καρδιά σου. Να μαλακώσει η καρδούλα σου, παιδί μου, από το άγγιγμα της χάρης, κάθε στιγμή όταν σκέφτεσαι πόσο πολύ σε αγαπάει ο Θεός και πόσο σε προστάτεψε από το ψυχικό θάνατο, προστατεύοντας σε από τις βρωμιές που φέρνουν οι δαίμονες στο μυαλό των ανθρώπων....

Ο γλυκύτατος Ιησούς να είναι πάντα στις σκέψεις σου, να είναι ένα λιμάνι στο οποίο θα επανέρχεσαι ξανά και ξανά... Επίσης μη διστάσεις να καλείς τη Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο. Να συνεχίσεις το δρόμο σου με θάρρος με πολύ θάρρος. Χάρισε τη καρδιά σου στο Κύριο και Εκείνος θα της δώσει όλες τις βιταμίνες και όλη τη ενέργεια που χρειάζεται για να μη καταρρεύσει. Τίποτε να μη σου φαίνεται δύσκολο.

Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου... Θάρρος, θάρρος, το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του. Μην θλίβεσαι , μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη...

Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου … "

Απόσπασμα από ανέκδοτες επιστολές Αγίου Λουκά Κριμαίας προς πνευματικό του παιδί 

http://orahmas.blogspot.gr

Ο άγιος Αθανάσιος ο Πάριος για την σημερινή κατάσταση των πιστών και γενικά της Εκκλησίας

Οι διδασκαλίες και τα εν αγίω πνεύματι λόγια των αγίων είναι πάντα επίκαιρα. Οι άγιοι πάντα είχαν σκοπό να διδάξουν, να ομολογήσουν και να υπερασπιστούν τον Χριστό και την Μία Εκκλησία Του. Δυστυχώς όμως εμείς ξεχνούμε το νόημα τους και ξεφεύγουμε από τον δρόμο μας. Ως εκ τούτου φαίνεται ωφέλιμο να ξαναθυμηθούμε τι έλεγε ένας μεγάλος υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, ο δυστυχώς από πολλούς ξεχασμένος άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Μια και όταν μιλούν πιστοί αμφισβητείται η εγκυρότητα των λόγων τους, ας μιλήσει ο άγιος.

Τα σχόλια του αγίου, σε νεοελληνική απόδοση, προέρχονται από την «Απολογία Χριστιανική», την οποία έγραψε ο άγιος μετά από παράκληση και παρότρυνση του Πατριάρχου Κων/πόλεως Γρηγορίου του Ε΄ -όταν ακόμα το Πατριαρχείο αντιλαμβανόταν το ρόλο του ως υπερασπιστή της Μίας Εκκλησίας και ως αμυντικό τείχος εναντίον των εχθρών Της- για να Την υπερασπίσει εναντίον του άθεου πνεύματος του Διαφωτισμού και για να κατηχήσει ανάλογα το ποίμνιο Της. Σε αυτά βλέπουμε τον πραγματικά ελεύθερο, άφοβο, γεμάτο αγάπη εν αληθεία Χριστιανό. Το γεγονός, ότι το κείμενο στρέφεται εναντίον του Διαφωτισμού και του Βολταίρου δεν αποτελεί επιχείρημα μη συμβατικότητας του κειμένου με τους σημερινούς καιρούς. Όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας μπορεί να έχουν άλλο όνομα, έχουν όμως τον ίδιο σκοπό: Να Την αλλοιώσουν ή να Την καταργήσουν. Πόσο μάλλον όταν ο Διαφωτισμός είναι ένας από τους προδρόμους του Οικουμενισμού, της Πανθρησκείας, της διαστροφής και της θεοποίησης του ανθρώπου, που επικρατούν σήμερα, όπως έχουν επισημάνει τόσοι σύγχρονοι άγιοι και πατέρες της Εκκλησίας π.χ. ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγιος Παΐσιος κ.α.

Ενώ πολλοί φοβούνται να ονομάσουν τα πράγματα με το όνομα τους ο άγιος αναφέρει καθαρά τον λόγο που η Ελλάδα αν και καλούμενο ορθόδοξο κράτος έχει ξεφύγει κοινωνικά, πολιτικά και εκκλησιαστικά από την ορθόδοξη συνείδηση της: Τον δεσποτισμό της ελευθερίας:

…Η μανία, η λύσσα, ο ενθουσιασμός της λιμπερτάς (σημ. με λιμπερτά ο άγιος εννοεί το σύστημα της ασυδοσίας, του πολιτικού φιλελευθερισμού και ορθολογισμού), αποφασίζει την αποστασία κάθε αρχής και εξουσίας, όχι μόνο επίγειας αλλά και επουράνιας. Και λέει: Τι; Στέκεται εμπόδιο η Γραφή; Δεν αναγνωρίζουμε ούτε Καίσαρα, ούτε Θεό, ούτε ηγεμόνες, ούτε Αποστόλους, ούτε Γραφές, ούτε Ευαγγέλια. Έξω Προφήτες, έξω Απόστολοι, έξω Ευαγγέλια. Έξω ο Χριστός, έξω ο Θεός. Στην θέση τους ας σταθούν στο μέσον ο σοφώτατος Βολταίρος, ο συνενότατος Ρουσσώ,.... οι άριστοι και εξαίρετοι πολιτικοί. Από τώρα και στο εξής, αυτοί και οι όμοιοί τους ας τιμώνται και ας δοξάζονται, αυτοί ας ανακηρύσονται πραγματικοί ευεργέτες της ανθρωπότητας, επειδή με τους σοφώτατους κανόνες της άριστης πολιτικής τους, διεφώτισαν το ανθρώπινο γένος και το οδήγησαν να αποτινάξει τον ζυγό της δουλείας! Λιμπερτά! Λιμπερτά! Να λοιπόν η αιτία, για την οποία το έθνος που από τα αρχαιότατα χρόνια υποδέχθηκε τον Χριστιανισμό, πλουτισμένο με όλα τα χριστιανικά φώτα και την χριστιανική σοφία, ξαφνικά έστειλε σε όλον τον κόσμο το άγγελμα, ότι αρνήθηκαν την πίστη τους και αποκήρυξαν τον Χριστιανισμό (σημ. Εδώ ο άγιος εννοεί την Γαλλία αλλά πόσο ταιριάζουν τα λόγια του στην εξέλιξη της σημερινής Ελλάδος). Ιδού ποιο υπήρξε το τόσο σημαντικό, το τόσο μεγάλο και ισχυρό αίτιο, το οποίο τόσο εύκολα κατόρθωσε εκείνο που δεν στάθηκε δυνατόν να κατορθώσουν οι Νέρωνες και οι Τραιανοί, οι Δέκιοι, οι Μαξιμιανοί και οι Διοκλητιανοί, όλοι οι Τύρανοι του κόσμου...Για την Λιμπερτά ασέβεια, για την Λιμπερτά αθεΐα, για την Λιμπερτά άρνηση του Χριστού.

Για ποιον λόγο ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για την διδασκαλία της Εκκλησίας και για ποιον λόγο οι πιο πολλοί άνθρωποι ή αμφισβητούν τα θαύματα και τα λόγια των πατέρων ή απαιτούν την αλλαγή τους, ενώ παράλληλα ασχολούνται με αλλόδοξες φιλοσοφίες και πρακτικές:

Παρατηρώ εν τούτοις, ένα πολύ παράδοξο φαινόμενο σε αυτούς τους ανθρώπους: Αν έλθουν κάποιοι από τις ανατολικές ή δυτικές Ινδίες και διηγηθούν παράξενα και τερατώδη φαινόμενα (σημ. ο άγιος δεν ονομάζει την ειδωλολατρεία άλλον δρόμο προς τον Θεό όπως οι οικουμενιστές), τα αποδέχονται, τα ανέχονται και τα εστερνίζονται ως αληθέστατα. Υποστηρίζουν μάλιστα, ότι βεβαίως πρέπει να είναι αληθινά τα λεγόμενα, γιατί αυτοί που τα εξιστόρησαν, είναι άνδρες σοφοί σε αυτά τα θέματα. Στα θέματα όμως της Πίστης είναι τόσο αδιάφοροι και δύσπιστοι, ώστε σχεδόν αηδιάζουν ακούγοντάς τα. Ασφαλώς αυτό είναι έργο του Διαβόλου (σημ. αυτόν τον μισόκαλο, τον οποίον φοβούνται να αναφέρουν πολλοί για να μην φαίνοται γραφικοί ή σκοταδιστές και έτσι γίνονται συνεργοί του) αφού ανοίγουν τα αυτιά της ψυχής τους σε εκείνα που όχι μόνο δεν ωφελούν σε τίποτα αλλά τουναντίον τους βλάπτουν, ενώ αντιθέτως τα κλείνουν, όταν πρόκειται για τα θεία και τα σχετικά με τα θαύματα, χωρίς να τρέφουν την παραμικρή υπόληψη στην αξιοπιστία όσων μιλούν ή γράφουν για αυτά.

Για το γεγονός, ότι δεν υπάρχουν συνεπείς αγωνιστικές φωνές από την Εκκλησία για να αφυπνίσουν το ποίμνιο και το ότι οι πιο πολλοί συνηγορούν την διαστροφή και την παρακμή ή σιωπούν συνειδητά σε αυτήν την τραγική κατάσταση:

Μου φαίνεται πραγματικά αλλόκοτο και δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου, από την μία να βροντοφωνάζουν οι Αρεοπαγίτες, οι Κλήμεντες, οι Αλέξανδροι, οι Βασίλειοι, οι Γρηγόριοι, οι Χρυσόστομοι, οι Κύριλλοι και όλος ο χορός των ιερών διδασκάλων, να βροντοφωνάζουν οι Γεώργιοι, οι Δημήτριοι, οι Θεόδωροι, οι Ευστάθιοι, οι Αρτέμιοι, οι Ευστράτιοι και όλες οι τάξεις των Μαρτύρων, να βροντοφωνάζουν οι Αντώνιοι, οι Σάββες, οι Ευθύμιοι, οι Θεοδόσιοι, οι Νείλοι, οι Μάξιμοι, οι Αρσένιοι, οι Κλίμακες, όλο το σμήνος των οσίων Πατέρων. Να βοά εν τέλει, ο Ουρανός, μέσα από τα θαύματα που επιτελούνται παντού και ακατάπαυστα, ότι αναντίλεκτα υπάρχει Κρίση και Ανταπόδοση! Και όλα αυτά μαζί, θαύματα, Ασκητές, Ποιμένες, Μάρτυρες να μην λαμβάνονται καθόλου υπόψιν (σημ. είναι αδιανόητο για τον άγιο ως πραγματικό Χριστιανό το γεγονός, ότι μπορούν να υπάρχουν ιερείς, οι οποίοι να αγνοούν συνειδητά τους πατέρες ή να μιλούν για μεταπατερική θεολογία και άλλα παρόμοια).

Ο άγιος δεν φοβάται να ονομάσει τους πραγματικούς εχθρούς της Εκκλησίας να τους συγκρίνει με το παρελθόν και να τους χαρακτηρίσει αναλόγως:

Διότι και η υποθεσή είναι παλιά, μολονότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές από το παρελθόν. Επειδή στην παλαιά εκείνη εποχή, η Χριστιανική θρησκεία δυσφημιζόταν από εξωτερικούς εχθρούς, τους Εθνικούς, τους ειδωλολάτρες, προς τους οποίους απευθύνονταν τα απολογητικά συγγράματα. Στην σημερινή εποχή όμως, κατά παράδοξο τρόπο, εχθροί της Χριστιανικής Πίστης είναι τα ίδια τα παιδιά της, οι μέχρι εχθές οικείοι της, για τους οποίους εκφράζει το πικρό παράπονο Της, μαζί με τον προφήτη Ησαΐα: «υιούς εγέννησα και ύψωσα, αυτοί δέ με ηθέτησαν» (Ησαΐας Α΄,2). Και εκείνοι που τότε πολεμούσαν την θρησκεία δεν ήταν άθεοι. Οι σημερινοί όμως ..στην πραγματικότητα είναι εντελώς άθεοι και ασυγκρίτως ασεβέστεροι και πιο βλάσφημοι από όλους τους ασεβείς και τους ειδωλολάτρες...

Ο άγιος καταδικάζει τον οικουμενισμό χωρίς ακόμα να τον έχει γνωρίσει στην σημερινή του έξαρση γιατί ως αληθινά ορθόδοξος ξέρει, ότι η η Εκκλησία είναι μόνο η Μία. Όλα τα άλλα είναι για αυτόν ξένα και εχθρικά προς την Εκκλησία. Για αυτόν τον λόγο αποτρέπει τους Χριστιανούς από σπουδές στην Δύση. Όχι όπως κάποιοι δικοί μας, οι οποίοι πάνε να σπουδάσουν στο Βατικανό, για να μάθουν εκεί θεολογία:

Τα άλλα μέρη της Ευρώπης (σημ. δηλαδή τα παπικά και τα προτεσταντικά)ακόμα γελούν τον εαυτόν τους τάχα πως είναι Χριστιανοί, χωρίς να έχουν μόρφωσιν (δηλαδή ευσεβείας, πρβλ. Παύλο, Β΄Τιμ.) παρά μόνο τους ναούς και τις πολλές και μεγάλες καμπάνες και τις πυκνές λιτανείες και τα ποικίλα και διάφορα σχήματα και τα βδελυκτά και θεοστυγή τάγματα ενώ όμως είναι αυτόχρημα γάλλοι (σημ. δηλαδή άθεοι ή εκκοσμικευμένοι από Αγιος Αθανάσιος ο Πάριος «Αντιφώνηση»). Μάθετε λοιπόν και εξακριβώστε το, ότι όλοι (σημ. με όλοι εννοεί ο άγιος την πλειοψηφία) οι καθηγητές στις Ακαδημίες (σημ. Της Δύσης) είναι άθεοι! Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα άθεοι… ώστε το θεωρούν μεγάλη τους ντροπή να φαίνονται, ότι είναι Χριστιανοί. Και τι είναι; Φιλόσοφοι. Αυτό είναι το καύχημα και η δόξα τους. Προσέχετε λοιπόν, αυτούς που έρχονται από την Δύση εν σχήματι φίλων και αδελφών, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τα μαθήματα των πονηρών δασκάλων είναι πονηρά.

Ως προς τους Χριστιανούς που δωρίζουν άθεα βιβλία ή κοράνια ή άλλα αλλόδοξα βιβλία και ως προς τον τρόπο αντιμετωπισης τους ο άγιος είναι αδιάλλακτος:

Ένας τέτοιος άνθρωπος, που είχε φοιτήσει στην Ακαδημία της Βιέννης, Ηπειρώτης την καταγωγή, μπάρκαρε στην Τεργέστη σε ένα Πατμιώτικο καράβι για να πάει στην πατρίδα του. Ανέπτυξε, όπως ήταν φυσικό, μία φιλική σχέση με τον καπετάνιο. Και τι δώρο λέτε, ότι έσπευσε να χαρίσει στον φίλο του;... Τι φαντάζεσθε ότι του χάρισε; Ε λοιπόν Χριστιανοί, του χάρισε ένα χειρόγραφο τετράδιο που περιείχε όλες τις ολέθριες απόψεις της αθεΐας, ένα δώρο εξ ολοκλήρου απόβρασμα του Άδη, θανάσιμο. Ένα δώρο με το οποίο δίδασκε τον φίλο του να βλασφημεί την Αγία Τριάδα, να προσβάλει την Κυρία Θεοτόκο και Δέσποινα του κόσμου, να απορρίπτει Προφήτες, Απόστολους, Ευαγγέλια, Αγίους με δύο λόγια όλην την Χριστιανική Πίστη. Μόλις κοινοποιήθηκαν δύο τρία από τα βλάσφημα εκείνα λόγια στην θεοσεβή νήσο της Πάτμου, αμέσως σηκώθηκε ταραχή και αναστάτωση, γιατί χάθηκε η Πίστη. Ταυτοχρόνως όλο το μοναστήρι και όλος ο λαός της χώρας, μαζί άντρες και γυναίκες, αφού έκαναν λιτανεία και στάθηκαν στον καθορισμένο τόπο, αναθεμάτισαν κι εκείνον που χάρισε το βιβλίο κι εκείνον που το έφερε στον τόπο τους.

Προφητικά αναφέρει ο άγιος, ότι δεν υπάρχει ανάλογη αντίδραση όπως η αναφερθείσα παραπάνω από τους ταγούς ιερείς και μοναχούς της Εκκλησίας, καμία καταδίκη, καμία συνέπεια και το ποίμνιο σκανδαλίζεται, αγωνιά η απομακρύνεται από την Εκκλησία. Για αυτό δεν διστάζει με χριστιανικό τρόπο να υπενθυμίσει στους ποιμένες το καθήκον τους:

Δεν είναι μικρότερη η ζημιά που υφίσταται η λογική Ποίμνη από την σιωπή των Ποιμένων της και αυτό το λέω με πόνο καρδίας. Διότι, πράγματι, είναι αξιοθρήνητη κατάσταση να διακοπεί και να λείψει εντελώς η αρχιερατική πρόνοια από την Εκκλησία, ιδιαίτερα σε μία τέτοια εποχή, κατά την οποία οι λύκοι εισβάλλουν από παντού και κατασπαράσσουν, δυστυχώς, τα λογικά πρόβατα. Αναλογισθείτε μαζί με τον Θεολόγο Γρηγόριο, αγιότατοι Πατέρες, ότι η επισκοπική εξουσία σας δεν είναι μία ανεύθυνη εξουσία, αλλά μία υπεύθυνη επιστασία, σκεφτείται, ότι είναι κρεμασμένη από τον λαιμό σας η σωτηρία των λογικών προβάτων... Μη ξεχνάτε το χρέος σας. Συγχωρέστε με, παρακαλώ, που για την αγάπη του Χριστού τολμώ εγώ ο ιδιώτης και ανάξιος να συμβουλεύσω την Σεβασμιότητα σας (σημ. Τι διαφορά αλήθεια χριστιανικού ήθους μεταξύ της πραγματικής και παρόλαυτα άφοβης ταπείνωσης του αγίου και της σημερινής γεμάτη φοβία και έπαρση ψευδοταπείνωσης των σημερινών ποιμένων). Όμως μην παραλείπετε με τα δικά σας απλά λόγια, να διδάσκετε τους Χριστιανούς να κρατούν ακλόνητη την Πίστη τους...

Και επειδή πολλοί μοναχοί αναφέρουν ως λόγο για την απραξία τους στην σημερινή τραγική κατάσταση, ότι για άλλο λόγο μπήκαν σε μοναστήρι και ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο η σωτηρία της ψυχής μας. Και επειδή σήμερα οι μονές και οι μοναχοί στο συνολό τους σιγούν και ανέχονται αυτές τις καταστάσεις:

Μακάρι και όσοι για την αγάπη του Χριστού κατοικούν στην έρημο, για την αγάπη του Χριστού πάλι να μπορούσαν στους καιρούς που ζούμε να μιμηθούν τους αρχαίους Οσίους, οι οποίοι άφηναν την ησυχία τους και έτρεχαν στις πόλεις να στηρίξουν τους ασθενέστερους στην Πίστη, ώστε να μην ξεγελιούνται από το δέλεαρ των αιρετικών ούτε να λογαριάζουν τις απειλές τους. Και μετά αναφέρει ο άγιος το παράδειγμα του Οσίου Αφραάτη του Σύρου ( η μνήμη του τιμάται στις 29. Ιανουαρίου) ο οποίος άφησε το ασκητήριο του στην έρημο και πήγε στην Αντιόχεια, για να στηρίξει τους Ορθόδοξους ενάντια στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Αρειανισμό. Όταν τον ρώτησε ο αυτοκράτορας γιατί δεν κάθεται στο κελί του να ησυχάζει, εκείνος απήντησε: «Αυτό κάνω βασιλιά μου. Ήμασταν στα κελιά μας οι Μοναχοί και ησυχάζαμε, αλλά επειδή εσύ έβαλες φωτιά στο σπίτι του Πατέρα μας, δηλαδή στην Εκκλησία, τρέχουμε πάνω κάτω, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να την σβήσουμε».

Ως προς το θέμα αν πρέπει να μιλούν οι λαϊκοί ο άγιος είναι πλήρως εναρμονισμένος με την διδασκαλία της Εκκλησίας και σε πλήρη αντίθεση με όλους αυτούς που τους κατηγορούν, ότι δεν είναι αρμόδιοι να μιλούν για τα θέματα της Εκκλησίας, γιατί ούτε άγιοι ούτε θεολόγοι είναι:

Και τι λοιπόν;Επειδή λείπουν και λείπουν από καιρό από την Εκκλησία του Χριστού, οι Χρυσόστομοι και οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι και οι Γρηγόριοι, οι Κύριλοι και οι Αυγουστίνοι, όλοι δηλαδή εκείνοι οι πράγματι άξιοι και υπεράξιοι να αποτρέψουν το κακό και να προτρέψουν στο αγαθό, είναι για τον λόγο αυτό, δίκαιο και συμφέρον να μην ανοίξει το στόμα του κάποιος από τους σημερινούς, να μην μιλήσει, να μην γράψει, για να βοηθήσει τους αδελφούς του κατά την δυναμή του; Όχι βέβαια, αυτό δεν είναι καλό αλλά ούτε αρεστό στον Θεό. Εκείνος είναι τόσο φιλάνθρωπος και γενναιόδωρος Δεσπότης, ώστε και της χήρας τα δύο λεπτά να δέχεται και το ποτήρι με το κρύο νερό να αμείβει με προθυμία μεγάλη... Δεν είναι όλοι Ευγένιοι ούτε Θεοτόκες, χρυσοί και ασημένιοι στον λόγο και στο νόημα! Αλλά σε αυτό το μεγάλο σπίτι, την Εκκλησία του Χριστού, σε ώρα ανάγκης γίνονται χρήσιμα και τα ξύλινα και τα πήλινα σκεύη, ανάλογα με την αντοχή και την αρτιότητα τους...

Τι μας συμβουλεύει o άγιος;

Προτρέπω όλους σας, μικρούς και μεγάλους, νέους και ηλικιωμένους, άντρες και γυναίκες, κοσμικούς και μοναχούς, λαϊκούς και ιερείς, όλους εξ ίσου, σας συμβουλεύω και σας παρακαλώ, για το Όνομα του Κυρίου, να αποφεύγετε τις συναναστροφές με τους βλάσφημους, καθώς αποφεύγετε την φωτιά. Με σταθερό μίσος και αποστροφή να κλείνετε τα αυτιά σας... Μην ακούτε τους φιλοσόφους, ή ορθότερα τους φιλοζόφους αλλά τους ιερούς Αποστόλους. Μην ακούτε τους διεφθαρμένους και φαυλοβίους, αλλά τους σωφρονέστατους, ασκητικότατους και αγιότατους. Μην ακούτε τους αμαθέστατους γύρω από τα Θεία, αλλά τους Θεοσόφους και Πνευματοφόρους. Μην ακούτε τους υλιστές, που δεν πιστεύουν στην αθανασία των ψυχών, αλλά τους ουρανόφρονες κήρυκες της αθανασίας...

Αδελφοί αν θέλετε να γλυτώσετε από τον κατακλυσμό της ασεβείας, μείνετε μέσα στην κιβωτό του Θεού, την Αγία μας Εκκλησία, να πείθεσθε στις εντολές και στα προσταγματά Της και να αποστρέφεσθε κάθε λογισμό απειθείας προς αυτά (Πόσο σημαντικό είναι για τον αγώνα του Χριστιανού η αποφυγή σχισμάτων και παρασυναγωγών τύπου Παλαιοημερολογιτών κλπ.. Ο μισάνθρωπος πάντα παραμονεύει για σπρώξει τους πιστούς έξω από την Εκκλησία)... Ας δοξάζουμε, λοιπόν, αδελφοί μου τον Φιλάνθρωπο Κύριο, ο Οποίος για χάρη της σωτηρίας των ψυχών μας οικονομεί να έχουμε θλίψεις στην ζωή αυτή. Γιατί οι θλίψεις μας υποχρεώνουν να προστρέχουμε σε Αυτόν και να ζητούμε την Θεία Του βοήθεια, σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν Σου» (Ησαΐας 26,16.)

Ταις πρεσβείαις του αγίου Αθανασίου του Παρίου,

Αδαμάντιος Τσακίρογλου

http://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΕΑΝ Ο ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΓΟΛΙΑΘ, ΦΡΟΥΡΙΑ ΑΠΟΡΘΗΤΑ, ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ. Ο ΓΟΛΙΑΘ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΕΝΔΟΝΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΥΪΔ!!! ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ, ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΕΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΓΙΝΟΥΝ ΜΑΧΗΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΧΑΪΔΕΥΟΥΝ ΑΛΛΑ ΕΚΔΙΩΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 1952 (3 AΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Του Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΑΣ ΠΑΥΣΟΥΝ OI ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΑ ΦΛΟΥ-ΦΛΟΥ ΤΗΣ ΦΛΟΓΕΡΑΣ, 

ΤΩΡΑ ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΣΦΕΝΔΟΝΗΣ

Ο ΠΑΡΑΫΣ ΝΑ ΓΙΝΗ ΜΑΧΗΤΗΣ 

(Ἰωήλ 4, 11)

«…Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες! Θεολόγοι καὶ Ἱεροκήρυκες πρὸς καιρὸν ἀφήσατε τᾶς φλογέρας σας καὶ λάβετε τὰς σφενδόνας. Κηρύξατε ἐλεγκτικῶς. Ἀλλὰ ἡμεῖς – θὰ εἴπητε – δὲν εἴμεθα Χρυσόστομοι, Βασίλειοι, Γρηγόριοι, Φώτιοι καὶ Θεόδ. Στουδίται. Εἴμεθα ἀδύνατοι, τὸ δὲ κακὸν εἶνε σήμερον ἐπιτελικῶς ὠργανωμένο καὶ θὰ μᾶς ἐπιτεθῆ καὶ θὰ μᾶς ἐκμηδενίση. Ταῦτα λέγετε σεῖς οἰ θεολόγοι καθηγηταὶ καὶ ἱεροκήρυκες; Ἀλλὰ δὲν ἀνεγνώσατε ποτὲ, ὅτι κανεὶς ἄλλος εἰς τὴν ἐποχήν του δὲν ἧτο ἰσχυρότερος ἀπὸ τὸν Γολιάθ; Γίγας ἧτο. Βουνὸ ἀπὸ σάρκας καὶ νεῦρα. Σιδηρόφρακτος. Φρούριον ἀπόρθητον. Οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ τὸν πλησιάση. Καὶ ὅμως ἔπεσεν. Ἔπεσε μὲ σφενδόνην καὶ μὲ ἕνα λίθον ἐκ τῶν πέντε λίθων ποὺ ἔσκυψε καὶ ἔλαβεν ἐκ τοῦ χειμάρρου ὁ ποιμενόπαις Δαβίδ. (Βασιλ. Α΄ κεφ. 17-40-4ο). Καὶ τὴν σφενδόνην αὐτὴν καὶ τοὺς 5 λίθους ὡς σύμβολον ἀφῆκεν εἰς τοὺς ἀγωνιστὰς τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ὀ Δαβίδ. Ἀντὶ τῶν 5 λίθων ὑπάρχουν οἱ πέντε λόγοι, οἱ λόγοι τοὺς ὁποίους ἐπεθύμει νὰ λέγη εἰς τοὺς χριστιανοὺς ὁ Παῦλος ὁ Ἀπόστολος. (Α΄ Κορινθ. 14, 19). Καὶ ἡρμήνευσεν θαυμασίως ἕνας Νικηφ. Θεοτόκης. Τοὺς ἐχρησιμοποιήσαμεν; Ἐὰν ἐχρησιμοποιεῖτο ἡ ἀπλῆ, ἡ οὐσιώδης, ἡ ἐλεγκτικὴ διδασκαλία τῶν ἀληθινῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου, οἱ σύγχρονοι Γολιὰθ τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καὶ ἁρπαγῆς, οἱ αἱμοδιψεῖς λύκοι, οἱ ὠρυόμενοι λέοντες θὰ ἐνικῶντο κατὰ κράτος καὶ ὁ λαὸς θʼ ἀνέπνεε τὸν ζείδωρον ἀέρα τῆς ἐν Χριστῶ ἐλευθερίας. Διότι δὲν ὑπάρχει κακὸν ὁσονδήποτε ὡργανωμένον καὶ ἐὰν εἶνε, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ νικᾶ ἡ πίστις, ἡ ὁποία ἐκσφενδονίζει εἰς τὴν θάλασσαν τὰ ὄρη κατὰ τὸ ἀψευδὲς ρῆμα τοῦ Κυρίου.

Χριστιανοί μου. Εἰς τὴν ἐποχήν μας σφενδόναι τοῦ Δαβὶδ ζητοῦνται ποὺ ἡ κάθε μία θὰ ἔχη καὶ πέντε λίθους. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μας ὑπάρχουν φλογέραι. Ἀφθονία φλογερῶν. Ἐποικοδομητικῶν κηρυγμάτων. Σφενδόναι ἐλλείπουν. Ἐλλείπουν κηρύγματα Φλαμιάτου, Παπουλάκου, Μακράκη ποὺ νὰ κτυποῦν ὄχι εις τὰ πόδια ἀλλὰ εἰς τὸ κεφάλι τὴν ἁμαρτίαν. Ἐλλείπουν κηρύγματα, τῶν ὁποίων οἱ κήρυκες θὰ ἔχουν ἐν ἑαυτοῖς τὴν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου, ἕτοιμοι νὰ πέσουν ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ κηρύγματος, μάρτυρες ἕνεκεν ἀληθείας καὶ δικαιοσύνης. Ἐλλείπουν κηρύγματα ποὺ θὰ ἐξασκήσουν τὸν ἔλεγχον εἰς ὅλας τὰς ἐκφάνσεις τῆς κοινωνικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τοῦ τόπου μας.

Ἀλλὰ δυστυχῶς τὰ κηρύγματα ταῦτα δὲν ἔχουν σήμερον τὴν κατανόησιν ἐκ μέρους τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας. Τὰ φλοῦ-φλοῦ κυριαρχοῦν. Οἱ λύκοι τρώγουν τὰ πρόβατα καὶ ἡμεῖς παίζομεν τὴν φλογερίτσα μας καὶ ὁ Διάβολος χαίρει. Φλοῦ-φλοῦ καὶ κουδουνίσματα ἀρχιερατικῶν σάκκων. Ἰδοῦ τὸ σῆμα τῆς σημερινῆς ἐκκλησίας. Τὶς νὰ μὴ κλαύση; Τὶς νὰ μὴ θρηνήση; Εἶναι, ἀδελφοί μου καὶ πατέρες, εἶνε τακτικὴ αὐτὴ ὁδηγοῦσα εἰς νίκην, εἰς θρίαμβον τῆς ἐκκλησίας; Ἔτσι ἠγωνίσθησαν οἱ ἔνδοξοι καὶ οὐρανόφρονες πατέρες; Ἀκούσωμεν τὶ περὶ αὐτῶν λέγει ὁ ποιητής: «Ὅλην συλλεξάμενοι ποιμαντικὴν ἐμπειρίαν καὶ ΘΥΜΟΝ κινήσαντες νῦν τὸν δικαιώτατον ἐνδικώτα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν καὶ λοιμώδεις λύκους. 

ΤΗ ΣΦΕΝΔΟΝΗ ΤΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ἐκσφενδονήσαντες τοῦ τῆς ἐκκλησίας πληρώματος πεσόντας, ὡς πρὸς θάνατον καὶ ὡς ἀνιάτως νοσήσαντας, οἱ Θεῖοι ποιμένες, ὡς δούλοι γνησιότατοι τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἐνθέου κηρύγματος μῦσται ἱερώτατοι». Ἀλλʼ ἐὰν καὶ παρʼ ὅλα τὰ λεχθέντα, παρʼ ὅλα τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν οἱ ἱεροκήρυκές μας ἐμμένουν εἰς τὴν τακτικὴν των καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ παίζουν φλογέρα καὶ νὰ γεμίζουν τὸν ἀέρα μὲ τὰ φλοῦ-φλοῦ τῶν κηρυγμάτων των, τότε ἕνας βοσκὸς τῆς Πίνδου ποὺ εἰς ἐπιδρομὴν λύκων ἀφήνει τὴν φλογέρα καὶ τρέχει εἰς καταδίωξιν τῶν λύκων, θὰ εἶνε σφοδρὸς κατήγορός μας ἐν ἡμέρα κρίσεως. Διότι «καιρὸς παντὶ πράγματι» λέγει ὁ σοφός (Ἐκκλησ. 3, 1).

Ναὶ ἡ φλογέρα εἶναι καλὴ ἐν καιρῶ εἰρήνης, τὸ ἐποικοδομητικὸν κήρυγμα ἔχει θέσιν ἐν τῆ ἐκκλησία, ὅταν οὐδὲν θηρίον ἐνοχλῆ, κατὰ Ἱ. Χρυσόστομον, τὴν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ, ἀλλʼ ὅταν εἰς καιρὸν μάχης ἐναντίον σκοτεινῶν δυνάμεων εἰς καιρὸν ἐπιδρομῆς λύκων λυμαινομένων τὴν κοινωνίαν καὶ τὴν ἐκκλησίαν, εἰς ἕνα τοιοῦτον καιρὸν ποὺ κατὰ τὸν προφήτην καὶ ὀ πραῢς πρέπει νὰ γίνη μαχητής, (Ἰωὴλ 4, 11), τὸ νὰ παίζης τὴν φλογέραν σου καὶ νʼ ἀδιαφορῆς διʼ ὅ,τι πέριξ σου γίνεται, καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ νʼ ἀποτρέπης καὶ τοὺς ἄλλους νὰ λάβουν τὴν σφενδόνην καὶ νὰ κατηγορῆς αὐτοὺς ὡς τρελλοὺς καὶ μανιακούς, ἀποτελεῖ πράξιν, τὴν ὁποίαν ἀποφεύγομεν νὰ χαρακτηρίσωμεν.

Τὰ φλοῦ-φλοῦ ἄς παῦσουν προσωρινῶς. Χιλιάκις ἠκούσθησαν. Τῶρα εἶνε καιρὸς σφενδόνης Δαβὶδ μὲ τοὺς πέντε λίθους. Τοὺς ἔχομεν; Θὰ νικήσωμεν. Δὲν τοὺς ἔχομεν; Δὲν μᾶς σώζουν ὅλαι αἱ φλογέραι, ποὺ παίζουν ραθύμως εἰς τὰς αὐλὰς τῶν ἀρχιερέων, Ἱερατικῶν καὶ Θεολογικῶν Σχολῶν, θρησκευτικῶν Συλλόγων καὶ ἀδελφοτήτων.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

"Αδιάκριτη υπακοή σε θέματα Πίστεως δεν υπάρχει. Και αυτό οι Ποιμένες μας το γνωρίζουν"!

Ξανά ο Πάπας σπίτι μας;

Και εμείς τι κάνουμε; 

Έχω ημέρες που το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, απορώ και εξίσταμαι, προβληματίζομαι, παπαγαλίζω το γνωστό και πολυφορεμένο «έχουσι γνώσι οι φύλακες», δεν μιλώ, σωπαίνω... αλλά να που πλέον μου βγαίνει: Τι γίνεται με τους... «φύλακες»; Έχουν γνώση τέλος πάντων; Τί φυλάσσουν και πώς; και κυρίως από ποιους; 

 Έρχεται ο Πάπας στην χώρα μας (και πάλι), γιατί; Τον πήρε ο πόνος για τους αναξιοπαθούντες πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο; Έρχεται μαζί με τηλεοπτικά συνεργεία για να τους πλύνει ταπεινά τα πόδια προσθέτοντας πόντους στην φιλοχριστιανική πολιτική του; Μετά την Αντζελίνα Τζολί, την Βανέσα Ρεντγκρέιβ και λοιπούς αστέρες του Χόλυγουντ καταφθάνει ως μέγας εκφραστής της φιλάνθρωπης χριστιανικής Ευρώπης για να δώσει φιλί ζωής;... ή το φίλημα του Ιούδα.

Και καλά, ο Πάπας Φραγκίσκος ως αρχηγός του Κράτους του Βατικανού πράττει τα δέοντα, γνωρίζοντας, αυτό που αιώνες τώρα προσπαθούν οι προκάτοχοί του, να εκφράζουν και να επιβάλλουν εμπράκτως, δηλαδή, τον διακαή τους πόθο να πατήσουν το «ιερόν πασουμάκι» τους στην καθ΄ ημάς Ανατολή ...με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Εμείς τι κάνουμε...

Εξαιρετική συγκυρία και τούτη για τους εξ Εσπερίας φιλάδελφους και φιλάνθρωπους χριστιανούς οφιτσιούχους. Ευκαιρία, μέσα από την διάχυτη αγαπολογία και την αγαπητική σχέση, που μπροστά στον ανθρώπινο πόνο γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και όλοι μας πιο συναισθηματικοί, να εδραιώνεται στην πράξη ο λεγόμενος λαϊκός Οικουμενισμός. Εμείς τι κάνουμε...

Ο πάπας έρχεται στην Ελλάδα με πρόσχημα το προσφυγικό ζήτημα. Άλλα επιζητεί ο Ποντίφηξ, άλλα θέλει το Βατικανό και μάλιστα εν όψει της Πανορθόδοξης Συνόδου. Εμείς τι κάνουμε...

Χρυσή ευκαιρία παρουσιάζεται λίγους μόνο μήνες πριν την έναρξη των εργασιών στην Κρήτη, πατώντας πόδι στην Ορθόδοξη Ελλάδα, πατά σιγά σιγά και έδαφος στις συνειδήσεις μας.

Με άλλα λόγια, μας συνηθίζει και τον συνηθίζουμε να γυροφέρνει σπίτι μας. Άλλωστε, τι αδελφός και μάλιστα Θεοφιλέστατος και Παναγιότατος είναι!!! Έτσι δεν τον αποκαλούν, όταν παραβρίσκεται στο φωτεινό Φανάρι της Κωνσταντινούπολης; Ο Πάπας πράττει τα από αιώνων αναμενόμενα πρακτέα.

Να μην θίξω τώρα το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που παραμονές του Πάσχα, αντί των πνευματικών αναβάσεων των ημερών, έχουμε την παπική κάθοδο στα καθ΄ ημάς.... Εμείς τι κάνουμε.....

Από την άλλη, πώς μπορείς, να μην συνδέσεις την χρονική συγκυρία της επίσκεψης του Πάπα με την εξέλιξη της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες, όπως και με τα άνομα, σκοτεινά και αδρώς χρηματοδοτούμενα σχέδια του Τ. Σόρρος για το δημογραφικό, αλλά πρωτίστως πολιτιστικό μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου;

Όλα αυτά βέβαια έχουν πολλές γεωπολιτικές και εθνικές προσεγγίσεις που όμως δεν απομειώνουν καθόλου τις ευρύτερες πνευματικές και θρησκευτικές ανησυχίες.

Αναρωτιέμαι, πότε ο παπισμός βοήθησε την πατρίδα μου; Πότε νοιάστηκε για το δράμα του λαού μου; Και δεν θα το

πιάσω το θέμα από τη Βασιλίδα Πόλη και την άλωσή της... Θα μείνω στα πολύ πρόσφατα, τα οποία ζουν άνθρωποι και τα θυμούνται...

Όταν οι Τούρκοι έσφαζαν τους Ποντίους και ξεκοίλιαζαν μάνες και παιδιά στην Γενοκτονία των ορθοδόξων Ποντίων και χριστιανών Αρμενίων το 1920, πού ήταν τότε οι εν Χριστώ αδελφοί μας Παπικοί να σκουπίσουν τα αίματα;

Όταν θαλασσοδέρνονταν στα νερά του Αιγαίου οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας το 1922 και ξέπνοοι στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο σε μια Ελλάδα εξαντλημένη από τους συνεχείς πολέμους, πού ήταν η ευαίσθητη και... «αγαπολογούσα» Δυτική θρησκευτική εκπροσώπηση; 

Αλλά και αργότερα, το 1955, όταν οι εναπομείναντες Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη βίωναν έναν άδικο και άγριο διωγμό από τις τουρκικές αρχές, και πάλι οι ταγοί της Παπικής Διοίκησης απουσίαζαν...

Δεν ήταν βλέπετε τότε, οι εκριζωμένοι από τις εστίες τους, χειραγωγούμενες μάζες και προωθούμενες με πακτωλούς χρημάτων από ΜΚΟ για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ούτε καν είχαν την επιλογή να επιλέξουν πού θα ήθελαν να εγκατασταθούν, οπότε δεν υπήρχε ενδιαφέρον ή ανησυχία για την τύχη τους, ούτε βεβαίως κίνδυνος για την μακαριότητα της Βατικάνειας ηρεμίας.

Να μην αναφερθώ σε άλλα γεγονότα, όπως εκείνα κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, σχετικά με την σφαγή των Σέρβων της Σλοβενίας, Κροατίας, Βοσνίας και Κράινα από τους Ουστάσι, αγαπημένα τέκνα του Βατικανού ή αλλιώς ναζιστικὰ τάγματα των Κροατών του ναζὶ Προέδρου Άντε Πάβελιτς. Τα διαβόητα αυτά τάγματα σφαγής ξεπάστρεψαν με την εντολή και τις ευχές του Πάπα Πίου 12ου 800.000 Σέρβων και χιλιάδες Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Γιασένοβατς.

Και ναι, τον εγκέφαλο της οργάνωσης των σφαγών αυτών, τον παπικὸ Αρχιεπίσκοπο του Ζάγκρεμπ Αλόιζιγιε Στέπινατς, το Βατικανό τον έχει ανακηρύξει άγιο!!!! Αν είναι δυνατόν!!

Πώς άραγε, διερωτώμαι, εννοείται για τον Πάπα η αγάπη προς τους χριστιανούς και δη τους Ορθόδοξους; Με την Ουνία και την συνεχή παρείσφρηση ύπουλα και πισώπλατα στην καθαρότητα των Αγιοπατερικώς εδραιωμένων Ορθοδόξων δογμάτων; Μας αγαπά πολύ ο Πάπας και θέλει να του αναγνωρίσουμε το «αλάθητο» και το «πρωτείο» του ...για να μας αγαπήσει ακόμα περισσότερο; Δήλωση αγάπης είναι, ενώ εμμένει σε κακοδοξίες, να τον αναγνωρίσουμε ως Προκαθήμενο της αδελφής Εκκλησίας, που χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε και να τον επευφημούμε, φωνάζοντας του ρυθμικά «Δοξασμένος να’ σαι»;

Φτάνει, μπούχτησα από τέτοια και τόση αγάπη... Και εδώ ακριβώς προκύπτει ακόμα πιο πιεστικό το ερώτημα: εμείς τι κάνουμε;

Καθ΄ όλα άξιοι και σεβαστοί Μητροπολίτες (λίγοι, είναι η αλήθεια...) έχουν κατά καιρούς καυτηριάσει και ελέγξει πολιτικές και πρακτικές της Διοικούσας Εκκλησίας πάνω στο γενικότερο θέμα των σχέσεων με τους Παπικούς, πάντα εντός των ορίων που θέτει η Ιερά Παράδοσή μας στην επαφή μαζί τους.

Γνωρίζουν άπαντες οι θρησκευτικοί ταγοί μας την ευαισθησία του πληρώματος της Εκκλησίας πάνω σε θέματα Πίστεως και Αληθείας. Η χριστιανική ορθόδοξη αυτοσυνειδησία των Ελλήνων πλήττεται με την πρόσκληση των σεπτών μας Ιεραρχών στον Πάπα Φραγκίσκο.

Αιτιολόγηση της αποφάσεως αυτής υπάρχει; Ή μήπως επιβάλλεται και σε αυτή την περίπτωση το «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε...».

Θα μου πείτε, ότι τον κάλεσε ο ανώτατος αρχηγός της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο ίδιος ο Πρόεδρό της. Ωραιότατα. Η σεβαστή Ιεραρχία γιατί έσπευσε σύσσωμη, αφ΄ ενός να συνηγορήσει στην πρόσκληση που κεντρίζει συνειδήσεις και αφ΄ ετέρου να παραστεί μετά φανών και λαμπάδων (υποθέτω και με τον σταυρό στο στήθος) ο Αρχιεπίσκοπος;

Μα δεν γίνεται αντιληπτό από τους θρησκευτικούς προεστώτες μας ότι σκανδαλίζονται οι ορθόδοξοι;

Γιατί δεν ομιλούν μετά θάρρους και παρρησίας στο ποίμνιό τους, όταν μάλιστα είναι γνώστες των αντιδράσεων που υπάρχουν στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο από την επίσκεψη αυτή;

Δεν πρέπει να γνωρίζει το κάθε λογικό πρόβατο την ξεκάθαρη θέση του ποιμένα του και αν κινδυνεύει από λύκους προβατόσχημους ή μη; Εκτός ελαχίστων, οι ποιμενάρχες μας τηρούν «σιγή ασυρμάτου» και φαίνεται να σύρονται, δυστυχώς, πίσω από πολιτικές και πρακτικές ξένες ως προς την αρχιερατική τους ιδιότητα και την Παράδοση των Αγίων Πατέρων.

Απορώ, πώς ακόμα δεν έχει εκφραστεί ο Μητροπολίτης στην Μυτιλήνη, όπου στα χώματα της Λέσβου θα πατήσει το «Ιερό παπικό παντοφλάκι», στα ίδια εκείνα χώματα που μαρτύρησε ο Άγιος Ραφαήλ, ο οποίος κατά την διάρκεια της αγίας βιωτής του ως Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ένθερμα και έμπρακτα αντέδρασε στις ενωτικές κινήσεις με τον Πάπα που γίνονταν υπό τον φόβο των Οθωμανών. Τί θα πούμε δηλαδή, ότι παραβίασε ο Άγιος το «πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπήκετε...».

Πολλοί ίσως υποστηρίζουν την άποψη ότι «Αυτοί», οι ποιμένες δηλαδή, ξέρουν και ασκούν θρησκευτική διπλωματία έχοντας όλα τα κομματάκια ενός πολυσύνθετου παζλ που εμείς δεν έχουμε.

Δεν μου λέει κάτι αυτό και δεν με πείθει. Από πότε το ομολογιακό φρόνημα συνδέεται με την διπλωματία; Ποιοί Ιεροί Πατέρες ακολούθησαν την θρησκευτική διπλωματία και επιστράτευσαν την θεολογία στην υπηρεσία της στρατηγικής; Τί απαντούν οι Δεσπότες μας στο ερώτημα που ψελλίζει το ποίμνιο: «Θα τα βρούμε όπως και όπως με τους Παπικούς από φόβο για το Ισλάμ;»

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, αλλά έχουν ξανασυμβεί. Το φράγκικο φακιόλι και το τούρκικο σκουφί δίχασε... και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ευθύνη μας τώρα είναι μεγαλύτερη. Και γι΄ αυτό οφείλουμε να γνωρίζουμε για να έχουμε ξεκάθαρη θέση και να πάρουμε καθαρές αποφάσεις, εάν χρειαστεί. Η άγνοια οδηγεί σε ύπνωση και αυτή σε τέλμα. Καθήκον των Ιεραρχών μας είναι η καλλιέργεια της εναργούς ορθοδοξίας και ορθοπραξίας όλων ημών των της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Δεν είναι πολιτική, και μάλιστα με την στενώς εννοούμενη έννοια, η αρχιερωσύνη. Τον Δεσπότη μου δεν τον ψηφίζω, δεν τον επιλέγω μέσω πολιτικών εκλογών. Είναι ή λαοπρόβλητος ή Θεοπρόβλητος ή και τα δύο ...ή τίποτα από τα δύο. Θέλω να ξέρω λοιπόν την στάση του σε όλα τα θέματα που άπτονται σωτηριολογικής προσέγγισης.

Και όταν ο Πάπας της Ρώμης έρχεται, ξαναέρχεται, προσκαλείται μονίμως από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εναγκαλίζεται, χειροφιλείται, και φευ! συμπροσεύχεται με Ορθόδοξους Ποιμενάρχες, θέλω να έχω την δεδηλωμένη τοποθέτηση του Πνευματικού μας Πατέρα, πολλώ δε μάλλον όταν το Συνοδικό πνεύμα που παραδοσιακά πρυτανεύει στις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου, φαίνεται να έρχεται σε αντίφαση, όχι μόνο με κάποιους Ιεράρχες, που παλικαρίσια αντιδρούν στα όσα περίεργα γίνονται και στα όσα παραδόξως δεν γίνονται, αλλά και με τους ίδιους τους πιστούς, οι οποίοι ελεύθερα σκεπτόμενοι με τα ορθόδοξα υγιή κριτήρια, που αγωνίζονται να έχουν ,είναι σε θέση να διακρίνουν πού, πότε και γιατί δεν εφαρμόζεται η κακή υπακοή ,αλλά η αγία ανυπακοή.

Αδιάκριτη υπακοή σε θέματα Πίστεως δεν υπάρχει. 

Και αυτό οι Ποιμένες μας το γνωρίζουν.

Ας ελπίσουμε ότι, η ανεπιθύμητη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα με τα όσα αφανή αφανώς κομίζει, τουλάχιστον δεν συνεχίζει να μας κοιμίζει. 

Γράφει η Σοφία Τσέκου, καθηγήτρια

http://aktines.blogspot.gr

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΕΣ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΟΦΛΗΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΣΟΥ; ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗ ΣΑΣ ΣΥΝΙΣΤΩ· ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΚΑΛΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΤΕ Τ᾽᾽ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ

Ποιος θα εξοφλησῃ το χρεος μας;

«…Καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, 

ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα» 

(Ἀκάθιστος Ὕμνος)

Τοῦ Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, σ᾿ ὅλους τοὺς ναοὺς διαβάζεται ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Παίρνω ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν οἶκο ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ γράμμα Χῖ· «Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα» (Ἀκάθ. ὕμν. Χ). Τί νοήματα ἔχει αὐτό;

Ὁ ποιητὴς μᾶς καλεῖ νὰ ἐξοφλήσουμε ἕνα χρέος. Ποιό εἶνε τὸ χρέος αὐτό; Δύο εἰδῶν χρέη ὑπάρχουν, ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ-ἠθικά.

Ὑλικὸ χρέος. Συχνὰ οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται στὴν ἀνάγκη νὰ δανειστοῦν χρήματα ετε ἀπὸ ἄτομα ετε ἀπὸ ὀργανισμοὺς καὶ τράπεζες. Αὐτὸς ποὺ δανείζεται λέγεται ὀφειλέτης. Καὶ κάθε ὀφειλέτης αἰσθάνεται ντροπὴ ἀπὸ φιλότιμο. Ὅποιος χρωστάει δὲν κοιμᾶται· μέρα – νύχτα ὁ νοῦς του εἶνε πῶς θὰ ἐξοφλήσῃ τὰ γραμμάτια. Κι ὅταν καταφέρνῃ νὰ ἐξοφλήσῃ, ἕνα βάρος φεύγει ἀπὸ πάνω του. Ἂν μάλιστα βρεθῇ κάποιος ἄλλος καὶ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος του, νιώθει γιὰ ᾿κεῖνον εὐγνωμοσύνη.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ χρέος πνευματικὸ-ἠθικό. Ἂν τὸ πῶ στὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς, μερικοὶ θὰ γελάσουν· ἀλλ᾿ αὐτὴ ἡ γλῶσσα λέει τὴν ἀλήθεια. Τὸ πνευματικό μας χρέος λοιπὸν ὀνομάζεται ἁμαρτία. Τ᾿ ἁμαρτήματά μας, νά τὸ χρέος.

Τ᾿ ἁμαρτήματά μας, σύμφωνα μὲ τὸν οἶκο αὐτόν, εἶνε ἀρχαῖα καὶ νεώτερα· «Χάριν δοῦναι θελήσας ὀφλημάτων ἀρχαίων», λέει. Ποιό εἶνε τὸ ἀρχαῖο χρέος; Στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας αὐτὸ λέγεται προπατορικὸ ἁμάρτημα.

―Μὰ στὸν αἰῶνα μας ἐσὺ μιλᾷς γιὰ προπατορικὸ ἁμάρτημα; Ἀστεῖα πράγματα!…

Καθόλου ἀστεῖα. Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα εἶνε τὸ πρῶτο ποὺ ἐμόλυνε τὴ γῆ. Εἶνε αὐτὸ ποὺ διέπραξαν οἱ προπάτορές μας Ἀδὰμ καὶ Εὔα, μέσα στὸν παράδεισο καὶ σὰν ἀκάθαρτη πηγὴ ῥέει ἔκτοτε διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ φθάνει ὣς ἐμᾶς. Καθένας μας, μόλις γεννιέται, εἶνε σὰν ἕνας καρπός, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς κ᾿ ἔχει μέσα του σκουλήκι. Τὰ βρέφη δὲν ἔχουν δικές τους ἁμαρτίες, εἶνε ἀθῷα· ἔχουν ὅμως μέσα τους τὸ σπέρμα τοῦ θανάτου ἐκείνης τῆς πρώτης ἁμαρτίας. Γι᾿ αὐτὸ τὰ βαπτίζουμε· διαφορετικά, δὲν χρειαζόταν. Τὸ λέει αὐτὸ καὶ ὁ Δαυΐδ· «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου» (Ψαλμ. 50,7). Μέσα ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου, λέει, εἶμαι ζυμωμένος μὲ τὴν ἁμαρτία.

Ἀφοῦ ὅμως αὐτὰ τὰ κοροϊδεύουν, ἀλλάζω γλῶσσα καὶ λέω, ὅτι τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα διαφορετικὰ ὀνομάζεται κληρονομικότης. Κατ᾿ οὐσίαν εἶνε τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Τὴν κληρονομικότητα τὴν παραδέχονται καὶ οἱ ψυχολόγοι. Τὸ παιδί, λένε, δὲν εἶνε τάμπουλα ράζα, ἕνα ἄγραφο χαρτί. Φέρει μέσα του καταβολές· μαζὶ μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἔχει ῥοπὲς καὶ κλίσεις τῶν προγόνων του. Καὶ ἐδῶ εἶνε ἡ μεγάλη εὐθύνη τῶν γονέων.

Πῶς ἐγεννῶντο ἄλλοτε τὰ παιδιά! Νήστευαν τρεῖς μέρες τὰ ἀντρόγυνα, ἔκαναν προσευχή, καὶ μετὰ σμίγανε. Τώρα;… Γι᾿ αὐτὸ θέλω νὰ φύγω στὸ Ἅγιον Ὄρος. Βλάσφημοι, ὑλισταί, σαρκολάτραι· ἀπὸ τέτοια ἀντρόγυνα τί περιμένεις; τέρατα καὶ ἐγκληματικὰ στοιχεῖα θὰ βγοῦν.

Κάθε παιδί, ἂν ἐξετάσῃς, δὲ μοιάζει στοὺς γονεῖς μόνο φυσικῶς, στὸ πρόσωπο· τοὺς μοιάζει πολὺ περισσότερο ψυχικῶς, στὴν κακία, στὶς ῥοπὲς ποὺ ἔχει. Ἐγώ, ποὺ ἐρευνῶ τὸν ἑαυτό μου, μπορῶ νὰ σᾶς ἀναλύσω καὶ νὰ ἐξομολογηθῶ ἐνώπιόν σας τί βλέπω μέσα στὸ βάθος· ἔχω κακίες καὶ ἀρετὲς τῶν γονέων μου. Τί μυστήριο εἶνε ὁ ἄνθρωπος! Καὶ πόση εὐθύνη ἔχουν οἱ γονεῖς! Ὁ γάμος δὲν εἶνε ἀπόλαυσις· εἶνε μεγάλη εὐθύνη καὶ θαῦμα δημιουργίας.

Ἕνας Ῥῶσος ποὺ δὲν πίστευε στὸ Θεὸ (μαθητὴς τοῦ Μάρξ) ἔγινε πιστός. Πότε; Ὅταν ἡ γυναίκα του γέννησε τὸ πρῶτο παιδί τους· ἅμα ἄκουσε τὸ κλάμα, πίστεψε.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ὁ καθένας μας ἔχει καὶ νέες προσωπικὲς ἁμαρτίες πλέον. «Οὐθείς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου; ἐὰν καὶ μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἰὼβ 14,4· πρβλ. 4,17· Παρ. 20,9). Ὅλοι ἁμαρτάνουμε, μικροὶ – μεγάλοι· κι ὅσο μάλιστα ἀνεβαίνουμε, τόσο περισσότερο. Πόσο θὰ ἤθελα νὰ ἤμουν ἕνας ἁπλὸς καλόγερος, ὄχι ἐπίσκοπος ποὺ εἶμαι τώρα κ᾿ ἔχω τόσες εὐθῦνες καὶ τόσα βάρη! Ὅσο ἀνεβαίνεις πιὸ ψηλά, τόσο ἁμαρτωλότερος εἶσαι. Ἡ ἐξουσία φθείρει τὸν ἄνθρωπο.

Ἁμαρτάνουν λοιπὸν οἱ πάντες. Νά τὸ χρέος μας, ἡ ἁμαρτία. Ἀλλὰ τί θὰ πῇ ἁμαρτία; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτᾶτε τὴ συνείδησί σας. Ἡ ἁμαρτία εἶνε παράβασις. Τί παράβασις, ἀστυνομικῶν διατάξεων ἢ νόμων τοῦ κράτους; Εἶνε παράβασις τοῦ θείου νόμου· τοῦ ἀγράφου νόμου τῆς συνειδήσεως, ἀλλὰ καὶ τοῦ γραπτοῦ νόμου, τοῦ Δεκαλόγου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τοῦ τελείου νόμου τῆς Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίας τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Χρεωμένοι μὲ τὶς ἁμαρτίες, μοιάζουμε σὰν τὸ δοῦλο τῆς παραβολῆς τῶν μυρίων ταλάντων (βλ. Ματθ. 18,24-35). Κάποτε, λέει, ἕνας βασιλεὺς κάλεσε τοὺς ὑπηρέτες του, ποὺ δανείζονταν συνεχῶς ἀπ᾿ τὸ βασιλικὸ ταμεῖο, νὰ λογαριαστοῦν. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς βρέθηκε νὰ χρωστάῃ μύρια τάλαντα, ποσὸ ἰλιγγιῶδες. Δὲ μποροῦσε νὰ τὸ ἐξοφλήσῃ, καὶ θὰ τὸν ἔρριχναν στὶς φυλακές. Τὸν σπλαχνίσθηκε ὅμως ὁ βασιλεὺς καὶ τοῦ χάρισε ὅλο ἐκεῖνο τὸ χρέος. Σ᾿ αὐτὴ τὴ δεινὴ θέσι εμεθα λοιπὸν κ᾿ ἐμεῖς.

Ἀκοῦστε κ᾿ ἕνα ἀνέκδοτο, ποὺ διάβασα ὅταν ἤμουν παιδὶ στὸ Γερο-Στάθη (ἕνα βιβλίο σπουδαῖο, ποὺ διάβαζε κι ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ σᾶς συνιστῶ νὰ τὸ ἀγοράσετε γιὰ τὰ παιδιά σας). Στὴ Ῥωσία ἕνας τσάρος – βασιλιᾶς ―ὑπῆρχαν καὶ κακοί, ὑπῆρχαν καὶ καλοί― μιὰ νύχτα εἶπε· Ἂς πάω στὸ στρατόπεδο τῆς Μόσχας, νὰ δῶ τί κάνουν οἱ στρατιῶτες. Πῆγε λοιπόν. Κοιμόντουσαν ὅλοι. Στὸ κρεβάτι ἑνὸς εἶδε ἕνα χαρτάκι. Σκύβει καὶ τὸ παίρνει. Ὁ φτωχὸς στρατιώτης, πρὶν κοιμηθῇ, σκεπτόταν τὰ χρέη τῆς οἰκογενείας του καὶ ἔγραψε· «Χρωστῶ ἐκεῖ, ἐκεῖ, ἐκεῖ…». Στὸ τέλος ἔκανε ἄθροισι ―ἦταν πολλὰ ρούβλια― καὶ σημείωσε· «Ποιός θὰ ἐξοφλήσῃ τὸ χρέος αὐτό;» Ἔτσι ἀποκοιμήθηκε καὶ τὸ χαρτάκι ἔπεσε ἀπ᾿ τὰ χέρια του. Ὁ βασιλιᾶς τὸ διάβασε καὶ συγκινήθηκε. Συμπλήρωσε λοιπὸν ἀπὸ κάτω «Τὸ χρέος σου ἐξωφλήθηκε» καὶ ὑπέγραψε «…τσάρος πασῶν τῶν Ῥωσιῶν». Ὅταν ὁ στρατιώτης ξύπνησε καὶ εἶδε τί ἔγινε, ἔκλαιγε ἀπὸ συγκίνησι.

Μὲ καταλάβατε, ἀδελφοί μου; Ἐμεῖς εμαστε οἱ χρεωμένοι στρατιῶτες κι ὁ βασιλεὺς Χριστὸς μᾶς χαρίζει τὸ χρέος διὰ τῆς μετανοίας.

Γι᾿ αὐτὸ μὴν πηγαίνετε στὴν ἐξομολόγησι ἀπροετοίμαστοι. Εἶνε μεγάλο μυστήριο. Καὶ ψυχολογικῶς ἀκόμη συνιστᾶται. Τί εἶνε οἱ ψυχίατροι; Πολλοὶ κοροϊδεύουν τὸν κόσμο μὲ τὰ χάπια. Ἔχουν οἱ διοι ἀνάγκη ψυχιάτρου. Ψυχίατρος εἶνε ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἐξομολόγησις εἶνε ἡ ἀρίστη μέθοδος θεραπείας ὅλων τῶν ψυχικῶν νοσημάτων. Πάρτε λοιπὸν ἕνα χαρτάκι, σημειῶστε ἐκεῖ τὰ χρέη – τ᾿ ἁμαρτήματά σας ἀπὸ τὴ μικρά σας ἡλικία μέχρι σήμερα, γιὰ νὰ τὰ ἐξομολογηθῆτε (ἀπὸ 8 χρονῶν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴν εὐθύνη του). Γράψτε τὶς παραβάσεις τοῦ θείου νόμου· θὰ δῆτε, ὅτι δὲν εἶνε λίγες.

Κάποια νύχτα, λένε, σ᾿ ἕνα μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἕνας καλόγερος ἔγραφε σ᾿ ἕνα χαρτὶ τ᾿ ἁμαρτήματά του. Ἦταν πολλά, καὶ ὁ διάβολος τὸν φόβιζε ὅτι δὲν ὑπάρχει γι᾿ αὐτὸν σωτηρία. Τὸν ἔπιασε ἀπελπισία. «Εἶμαι χαμένος», λέει· «κρίμα τὰ χρόνια ποὺ ἔκανα ἐδῶ». Ξαφνικὰ εἶδε τὸ ἑξῆς ὅραμα. Ἀπ᾿ τὰ οὐράνια χαμήλωσε σὰν ἀετὸς καὶ ἦρθε μέσ᾿ στὸ κελλί του ὁ Ἐσταυρωμένος. Τότε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ ἔφυγε μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ τίμιό του αἷμα. Πέφτει πάνω στὸ χειρόγραφο, τὸ χειρόγραφο γίνεται κομμάτια, καὶ αὐτὸς ἀκούει φωνὴ μυστική· «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» (Μᾶρκ. 2,5). Ὁ Χριστός,«ὁ αρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29), ἐξώφλησε τὰ χρέη μας, «καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα».

Ἂν μποροῦσα θὰ πλησίαζα τὸν καθένα καὶ θὰ τὸν ρωτοῦσα· Γιατί δὲν πῆγες ἀκόμα νὰ ἐξομολογηθῇς; γιατί δὲν ἐξοφλεῖς τὸ χρέος σου; γιατί δὲν σπεύδεις στὸν πνευματικό σου πατέρα νὰ πῇς τὰ κρίματά σου, μικρὰ καὶ μεγάλα, καὶ ν᾿ ἀκούσῃς· «καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον…»; Σᾶς ὑπενθυμίζω, ὅτι ἡ προθεσμία τελειώνει. Νὰ μὴν κηρυχθῇ τὸ γραμμάτιό σας ἐκπρόθεσμο. Διαμαρτύρομαι ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς δὲν ἔχετε ἐξομολογηθῆ, σᾶς συνιστῶ· ὑπάρχουν καλοὶ πνευματικοὶ πατέρες, προσπαθῆστε νὰ πᾶτε καὶ νὰ πῆτε τὰ κρίματά σας. Μὴ φοβᾶστε· μεγάλος εἶνε ὁ Θεός· «…καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 29-3-1985

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Ο ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ !

ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ Ο ΕΝΑΡΕΤΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ -

ΕΓΓΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ) 

ΝΑ ΜΗ ΝΟΥΘΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η επίσκεψη του Πάπα εμπλέκει την γεωπολιτική εξίσωση στο ΑΙΓΑΙΟ και την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ;

Πάμε εν συντομία στο γεωπολιτικό ψητό. 

Οι περιβόητες σταυροφορίες είχαν υπόβαθρο και ανθρωπιστικών αποστολών, δηλ να λευτερώσουν την διαδρομή προς τους Αγίους Τόπους από τους κινδύνους των απίστων μωαμεθανών βλ. σήμερα τζιχαντιστών. 

Στο μάτι όμως είχαν βάλλει την Ανατολική Ρωμαίικη Αυτοκρατορία και την πρωτεύουσα αυτής την Κωνσταντινούπολη.

Σήμερα όλοι οι γεωπολιτικοί παίκτες παίζουν ακριβώς πάνω στα χνάρια αυτών των ιστορικών διαδρομών με αμφίδρομες ροές. 

Και βλέπουμε το μεν ΝΑΤΟ- ( ιστορικοί απόγονοι των σταυροφόρων) να κατεβαίνει σε ανθρωπιστική αποστολή στο Αιγαίο και σε λίγο να κατεβαίνει ¨ο ιστορικός και πνευματικός αρχηγός των σταυροφοριών¨ δηλ. ¨η αγιότητα¨ του Πάπα στο Αιγαίο σε ανθρωπιστική αποστολή. 

Τελικά ποιος θα είναι ο καταλύτης που θα επιταχύνει με ασύλληπτη ταχύτητα τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας; 

Για να σας βοηθήσω που βρισκόμαστε χρονικά. 

¨Φίλος βρέθηκε προχθές σε προσκύνημα στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ. 

Γνωστός στο Ορθόδοξο πλήρωμα Γέροντας εκτός από τα προσωπικά προβλήματα του φίλου απέφυγε να του απαντήσει για το τι συμβαίνει σήμερα .

Στην έξοδο του , όμως και στον χαιρετισμό από την Ιερά Καλύβι του, δεν κρατήθηκε και ρώτησε τον Γέροντα. 

* Τουλάχιστον θα μου πείτε Γέροντα αν θα πάω στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ; 

* Θα πας , αλλά την επόμενη φορά όχι σαν τουρίστας που πήγαινες αλλά σαν προσκυνητής για να λειτουργηθείς. 

* Το ίδιο θα συμβεί και με πολλούς άλλους.¨ 

Άλλος Αγιορείτης Γέροντας μου διαμήνυσε ότι η δεύτερη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα και μάλιστα για ανθρωπιστικούς λόγους , αν γίνει τελικά, θα ανοίξει τους γεωπολιτικούς ασκούς του αέρα που κατεβαίνει από την Μαύρη Θάλασσα περνάει από την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά των Δαρδανελλίων και ανεμοδέρνει τελικά το Αιγαίο . 

Και συνέχισε ο Γέροντας … 

Κάποιοι βιάζονται λίαν συντόμως να παίξει ο Ρώσος την ¨στρατηγική¨ μουσική σύνθεση 

¨θα έρθεις σαν αστραπή¨ 

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας.

http://lithosfotos.blogspot.gr/

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

γράφει ο :

ΣΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Διαχειριστής BLOG: ΩΡΑ ΗΜΑΣ ΗΔΗ ΕΞ ΥΠΝΟΥ ΕΓΕΡΘΗΝΑΙ

Επειδή ο «βόρβορος» του Οικουμενισμού έχει μολύνει όλο το μήκος και το πλάτος της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι μόνο, δημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο και εν όψει του Αγίου Πάσχα και της Πεντηκοστής του 2016 που εκτός των άλλων μας επιφυλάσσει και το αποκορύφωμα της μεγάλης θρησκευτικής αποστασίας για την οποία όλοι όσοι πιστοί… θα δώσουμε λόγο!

Στην εποχή της κυριαρχίας του Αντιχρίστου και των ανθρώπων του, τα θεμέλια της ανομίας γιγαντώνονται. Οι ‘’Σοφοί της Σιών’’ προετοιμάζουν από αιώνες αυτά που συμβαίνουν στις ημέρες μας. Η Μασονία, τα Ρόταρυ, ο Χιλιασμός, ο Ο.Η.Ε., ο Παπισμός, το συμβούλιο των εκκλησιών είναι όργανα που δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό, το καθένα στον τομέα του, έως ότου επικρατήσει ΄΄Ο Μεγάλος Διδάσκαλος΄΄.

Η οικονομική δικτατορία που θα παγιδεύσει όλους τους ανθρώπους προετοιμάζεται. Η νομισματική ένωση προωθείται γρήγορα για να αντικατασταθούν τελικά τα νομίσματα από το ηλεκτρονικό – πλαστικό χρήμα. Ήδη οι περισσότερες συναλλαγές γίνονται με ‘’πλαστικό χρήμα’’ , έπειτα κι από τα capital controls που επεβλήθησαν στην Ελλάδα εκουσίως έναν χρόνο τώρα (10-04-2016) και οδηγούν την χώρα σε μια εποχή που κανείς δεν θα μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει, αν δεν δεχθεί το ‘’χάραγμα’’, όποια μορφή κι αν έχει αυτό. 

Βασικός στόχος των δυνάμεων του σκότους είναι να προκαλέσουν πολιτικό, ηθικό και οικονομικό χάος χτυπώντας κυρίως κέντρα πνευματικού και οικονομικού πλούτου. Η Ελλάς, η πιο πλούσια πνευματικά χώρα, βρίσκεται σήμερα αποκομμένη από τις ρίζες της, την Ορθοδοξία και την ελληνική γλώσσα παραδέρνωντας μέσα σε ηθική, πολιτική και οικονομική εξαθλίωση. Η χώρα έπρεπε να χτυπηθεί στην γλώσσα, την θρησκεία, τον πολιτισμό και φυσικά την παιδεία της. «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».(Heinz Alfred Kissinger)

Εδώ και κάποιες δεκαετίες το σκοτεινό αυτό σχέδιο υλοποιείται με ολέθρια αποτελέσματα.

Η συμμετοχή της εκκλησίας μας σε κοινές συναντήσεις και εκδηλώσεις με Χριστιανούς άλλων δογμάτων και ομολογιών κατανοείται μόνο άν έχει χαρακτήρα ομολογίας, ιεραποστολής και μαρτυρίας της Ορθοδόξου αληθείας και ουδέποτε όταν αποτελεί απόδειξη κοινωνικού, εκκοσμικευμένου συγκριτισμού. ‘’...Εκσυγχρονισμός που δεν θεμελιώνεται πάνω στην ευλογημένη μας παράδοση είναι ύπουλος και επικίνδυνος...’’ αναφέρει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου στον ενθρονιστήριο του λόγο. Τα εκκλησιαστικά προβλήματα θα πρέπει να επιλύονται πάντα βάση των εκκλησιαστικών Κανόνων και ουδέποτε με κοσμικά κριτήρια.

Επ’ ουδενί δεν έπρεπε να επιτρέψουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να χρηματοδοτήσει ευαίσθητους τομείς όπως η άμυνα, η διπλωματία, η παιδεία, για να αποφύγουμε κάθε μορφή εξάρτησης.

Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι της προσευχής και της ταπείνωσης, φλογεροί κήρυκες της Ορθοδοξίας που υψώνουν το ανάστημά τους στην λαίλαπα της Παγκοσμιοποίησης; Βέβαια υπάρχουν, όμως είναι καλά κρυμμένοι από τον μισόκαλο διάβολο με την δύναμη του Σταυρού και της αδιαλείπτου προσευχής. Χάρη σ’αυτούς υπάρχει ο κόσμος και χάρη σ’αυτούς θα μεγαλουργήσει ξανά το έθνος. Παντού υπάρχουν οι αγνοί κι ενάρετοι άνθρωποι της προσευχής, άλλοι βαθιά στην έρημο, σε σκήτες, σε Μονές κι άλλοι μέσα στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο που το περιβόλι της Παναγίας γνωρίζει άνθιση τα τελευταία χρόνια.

«αν εμείς οι Έλληνες δεν ξυπνήσουμε, λέει σε κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, μπορεί να χάσουμε την Ορθοδοξία, όπως την χάσαμε από την Μικρά Ασία. Η Ορθοδοξία δεν θα χαθεί, θα μεταφερθεί σ’ άλλη χώρα, ακόμη και στην Μαδαγασκάρη…, εμείς θα χάσουμε τον θησαυρό μας».

Ας αποδώσουμε λοιπόν όλοι μας ομολογία κατά του Οικουμενισμού και ας ακολουθήσουμε τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ‘’πρέπει να κάνουμε υπακοή στους ιερείς και στους διδασκάλους και να μην τους κατακρίνουμε, ακόμη κι αν έχουν ασεβή ζωή, αν όμως η πίστη τους είναι λανθασμένη, οχι μόνο δεν πρέπει να τους υπακούσουμε, αλλά και να φύγουμε από αυτούς και να τους κατακρίνουμε.’’

Ταις των Αγίων Πατέρων πρεσβείες, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.

http://apotixisi.blogspot.gr

ΓΕΜΙΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΘΕΟΥΣ ΠΙΣΩΓΛΕΝΤΗΔΕΣ ΚΑΙ ΛΑΜΟΓΙΑ

Γέμισε η Ελλάδα άθεους, πισογλέντηδες και λαμόγια. Δήθεν προοδευτικούς, μεγαλωμένους σε ένα σπίτι μπορουρδέλο όπως θέλουν να καταντήσουν και τη χώρα μας.

Παρουσιάστριες με τα βυζιά απ΄εξω και δημοσιογράφοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντα ξένων δυνάμεων θιχτήκαν γιατί κάποιος από τον χώρο της εκκλησίας τους είπε την αλήθεια.

Ε όχι ρε λαμόγια και εσείς που τα οικονομούσατε και τα οικονομάτε σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων να διαμαρτύρεστε μέσα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης να έχετε και οργή;

Καταντήσατε όλοι εσείς αυτή τη χώρα σαν τα μούτρα σας, σαν τον πισινό σας και έχετε ακόμη το σθένος να είστε οι διαμαρτυρόμενοι;

Ο τάδε παρουσιαστής λέει είναι Πούστης και το λέει με καμάρι λες και τον ρώτησε κανένας με ποιον ξεκωλ@@@.

Ο άλλος λέει είναι άθεος και πιστεύει ότι δεν πιστεύει και πρέπει αυτοί που πιστεύουν να μην μιλάνε για θρησκεία γιατί θίγεται η πίστη του.

Ο άλλος ξέχασε να δηλώσει πόσα εκατομμύρια και συνέλαβαν τον καστανά που πιθανόν να ψήφισε Σύριζα για να μην τον συλλαμβάνουν ποτέ.

Καταντήσατε μια χώρα μπουρδέλο όλοι εσείς η αδιάφοροι και οι δήθεν αδιάφθοροι αλλά θέλετε να φωνάζετε για τα δικαιώματά σας χωρίς να τηρείτε τις υποχρεώσεις σας.

Γέμισε σαπίλα αυτή η χώρα που δίδαξε το σωστό και το δίκαιο σε όλο το κόσμο μέσα από την δημοκρατία της. Ο βόθρος ξεχείλισε γι αυτό και η ανωμαλία θα μας πνίξει.

(η έννοια της ανωμαλίας……… κατάσταση που τη χαρακτηρίζει η έλλειψη ομαλότητας, η παρέκκλιση από τον κανόνα, από την τάξη ή από τον κανονικό ρυθμό).

Μέχρι το τέλος θα μείνουν λίγοι, αλλά αυτοί οι λίγοι θα καταφέρουν να πετάξουν στον Καιάδα όλους αυτούς που έβλαψαν αυτή τη Πατρίδα και την Ορθοδοξία.

Ο καιρός δεν είναι μακριά…. κοντεύει!!!!!! Τότε που θα κριθούν όλοι για τα έργα και για τις πράξεις τους.

Το άρθρο γράφτηκε σε ελεύθερο λόγο για να γίνει κατανοητό ακόμη και σε αυτούς που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν!

γράφει ο votegreece.gr

http://eleftheroiellines.blogspot.gr

Ελεημοσύνη! Αυτή είναι φάρμακο για τα δικά μας αμαρτήματα...

"Παρ' όλο που η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα έχουν πιο δύσκολο κόπο από την ελεημοσύνη, όμως τίποτε δεν είναι τόσο δυνατό στο να σβήνει τη φωτιά των αμαρτημάτων, όσο αυτή.

Αυτή είναι ανώτερη απ' όλα, στήνει τους εραστές της κοντά στον ίδιο το βασιλιά.

Και πολύ σωστά. Γιατί η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα σταματάει μόνο γύρω απ' αυτόν που την ασκεί και δεν σώνει κανέναν άλλο, η ελεημοσύνη όμως απλώνεται σε όλους και αγκαλιάζει τα μέλη του Χριστού. Άλλωστε τα κατορθώματα εκείνα που απλώνονται σε πολλούς είναι πολύ μεγαλύτερα απ' αυτά που σταματούν γύρω από έναν.

Η ελεημοσύνη είναι η μητέρα της αγάπης, της αγάπης που χαρακτηρίζει το χριστιανισμό, που είναι μεγαλύτερη απ' όλα τα θαύματα, με τα οποία φαίνονται οι μαθηταί του Χριστού. Αυτή είναι φάρμακο για τα δικά μας αμαρτήματα, σαπούνι για την ακαθαρσία της ψυχής μας, σκάλα στηριγμένη στον ουρανό, αυτή συνδέει το σώμα του Χριστού. Θέλετε να μάθετε πόσο μεγάλο αγαθό είναι αυτή; Στην εποχή των αποστόλων όλοι πουλούσαν τα υπάρχοντά τους και έφερναν σ' αυτούς τα χρήματα, τα οποία και μοιράζονταν... "Όλοι είχαν μια καρδιά και μια ψυχή" και η χάρη του Θεού ήταν επάνω σε όλους αυτούς και ζούσαν με πολύ όφελος."

"Γιατί βέβαια αυτό κυρίως σημαίνει να περιφρονείς τα χρήματα, αυτό σημαίνει να θρέψεις αληθινά το Χριστό, όταν δεν το κάνεις αυτό με αλαζονεία και εγωϊσμό, όταν δίνεις σαν να ευεργετείς τον εαυτό σου περισσότερο παρά εκείνον που τα παίρνει. Γιατί αν θεωρείς ότι δίνεις μάλλον παρά παίρνεις, μη δίνεις.

Γι' αυτό θαυμάζουμε και τον Αβραάμ, όχι μόνον γιατί θυσίασε μοσχάρι ούτε γιατί ζύμωσε αλεύρι, αλλά γιατί με πολλή ευχαρίστηση και ταπεινοφροσύνη υποδεχόταν τους ξένους, τρέχοντας κοντά του, εξυπηρετώντας τους, αποκαλώντας τους κυρίους, νομίζοντας πως βρήκε θησαυρό απείρων αγαθών, αν κάποτε έβλεπε να πλησιάζει ξένος.

Έτσι λοιπόν γίνεται διπλή η ελεημοσύνη, όταν και δίνουμε και δίνοντας τα προσφέρουμε με προθυμία. Γιατί λέγει "Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός". Γιατί και αν ακόμη άπειρα τάλαντα προσφέρεις με αλαζονείς και εγωϊσμό και ματαιοδοξία,έχασες τα πάντα, όπως ακριβώς εκείνος ο Φαρισαίος που πρόσφερε το ένα δέκατο από τα υπάρχοντά του, επειδή υπερηφανευόταν και φούσκωνε από υπερηφάνεια γι' αυτό, αφού τα έχασε όλα, έτσι κατέβηκε από το ναό."

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

vimaorthodoxias.gr

ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ

Ο καλύτερος παρατηρητής των καιρών 

και των εξελίξεων 

είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανός. 

Ο προσωπικός του αγώνας γίνεται τρόπον τινά σπόγγος που μαζεύει κάτι από τον αδαπάνητο φωτισμό της Εκκλησίας του και μόνο μ’ αυτόν μπορεί να διακρίνει τις πραγματικές αιτίες...

στα γεγονότα που παρελαύνουν ήσυχα στην επιφάνεια του εφησυχασμένου κόσμου, σαν ελπιδοφόρα φαινόμενα «συνεργασίας», «συναντήσεων», «διαλόγων», «συμπροσευχών» και «ενότητας». Όλα αυτά είναι κατά πάντα «επαινετά» και «άξια» και «ωραία»...

Όλες οι κοσμικές ηγεσίες είναι αδύνατο να μη συμφωνήσουν και να μη συμπλεύσουν με αυτά.

Οι όποιοι τυχόν αντιρρησίες και διαφωνούντες χαλάνε με τη γραφικότητά τους την πολύκροτη παράσταση αυτής της θαυμαστής πολυκρατικής ενότητας και του συνασπισμού όλης της οικουμένης... 

Ας σημειωθεί ότι αυτοί που, έμμεσα ή άμεσα, είναι παρασκηνιακά οι πραγματικοί ένοχοι ή οι υπαίτιοι για τις σύνολες ή επιμέρους τραγωδίες της ανθρωπότητας, αυτοί που για χίλιους λόγους αναντίρρητα είναι υπόλογοι για αμέτρητα φοβερά και ανείπωτα εγκλήματα στην ανυποψίαστη ζωή του κόσμου, ως συνήθως...

εμφανίζονται τώρα σαν υπερασπιστές της ειρήνης και σαν ψευδοαρωγοί στην αντιμετώπιση του πόνου, της πείνας, της αιφνίδιας μετακίνησης των λαών...

Μια αναγκαστική μετακίνηση και εσπευσμένη μετανάστευση, που έχει σαν βέβαιο στόχο την αλλαγή των μέχρι τώρα σταθερών πληθυσμών σε συγκεκριμένες χώρες, καθώς και την με κάθε τρόπο, τη σταδιακή ή βίαιη αλλαγή των συνόρων αυτών των χωρών. 

Το «χάος» είναι το μόνο σύνθημα των πολεμοχαρών βημάτων της Νέας Τάξης.

Και αυτό το χάος, μόνο θάνατο, πόνο και δυστυχία μπορεί να σκορπίσει. Η μόνη βέβαια που «προβλέπεται» να σωθεί, είναι αυτή η αρχηγική ελίτ των αδιανόητα μισανθρώπων που, μέσα από τα ζοφερά και απάνθρωπα αρχηγεία τους...

τις απροσπέλαστες και μυστικές στοές τους, διοικούν και κατευθύνουν καταστροφικά τον δούλο και ουραγό κόσμο, τις άβουλες μάζες που δεν μπορούν να έχουν πνευματικές αντιστάσεις και αντισώματα αλήθειας...

Αξίζει δε να προσέξουμε και να παρατηρήσουμε το εξής φαινόμενο, το οποίο είναι στ’ αλήθεια μοναδικό. Ποιο είναι αυτό; 

Δεν υπάρχει μέρος απ’ όπου να πέρασε και να επισκέφθηκε ο πάπας, με όλες τις τιμές του αφελούς και ταυτόχρονα πονηρού κόσμου...

που να μην εφαρμόστηκε κάτι από τα τεκταινόμενα σχέδια των Στοών ή να μη παραδόθηκε εξ ολοκλήρου η γη και η όλη περιοχή στις φλόγες του πολέμου, του μερισμού, της διαίρεσης, της σύγχυσης και της αποσταθεροποίησης... 

Ο πάπας δεν έρχεται ποτέ για καλό.

Και αυτό δεν είναι προκατάληψη ή δεισιδαιμονία. Είναι πια θλιβερό αξίωμα στη ματωμένη ιστορία της δυστυχίας των λαών κυρίως αδιάσειστη και αλησμόνητη εμπειρία στη βαθιά ματωμένη ιστορία των Ελλήνων Ορθοδόξων.

Τώρα που θα έρθει, τώρα που έρχεται, προσωπικά χαίρομαι συνετά και προβληματισμένα: κατά κάποιο τρόπο «πρέπει» να έρθει. Γνωρίζω καλά ότι ο ερχομός του είναι το απευκταίο μεν, πλην όμως αναγκαίο «σινιάλο» που χρειάζεται η αποδόμηση που έχει μελετηθεί εδώ και χρόνια για να ενεργοποιηθεί πλήρως στην εντέλειά της...

Όμως τίποτα δεν θα μείνει σε αυτήν την αποδόμηση για πολύ. Δεν θ’ αφήσει ο Χριστός. Μετά τη μεγάλη βουτιά προς τον πάτο, θ’ αρχίσει η ευλογημένη άνωση. Άνωση που θα οδηγήσει στη συνάντηση με την Ορθοδοξία που στέκει σιωπηλά στο προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό ύψος....

Μα, ποιος είναι ικανός να τους πει ότι το τιμόνι της ιστορίας και του διάβα μας μέσα στον πονηρό κόσμο, το κρατάει η Παναγία μας και οι προσευχές των Αγίων μας; 

Ο Χριστός από το πουθενά της λογικής και της απελπισίας μας θα ανατρέψει την αναπόδραστη καταστροφή που επιχειρείται και όλους αυτούς τους αγαπολόγους, τους πολιτικάντηδες, τους προδότες, τους αιρετικούς και τους αιρεσιάρχες, θα τους καταργήσει παταγωδώς...

Απλά, αναμείνατε για λίγο!... 

Ένας ορθόδοξος ιερεάς της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

______________________________________________

Σχόλιο Π. Κοινωνίας: Ευχαριστώ τον αγαπητό αδελφό Ιερέα για την αποστολή του κειμένου. Το οποίο μελετώντας το, με έκανε να αναφωνήσω ενα αυθόρμητο: 

Δόξασι ο Θεός! Υπάρχουν ακόμη Λειτουργοί του Υψίστου!

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

“Γιατί η Ελλάδα είναι το δένδρο, το οποίο φύτευσε η δεξιά του Υψίστου, και καμία θύελλα δε θα μπορέσει να το ξεριζώσει. Θα ανθίζει αιώνια”

Ένα καταπληκτικό θαύμα παρουσιάζεται μπροστά σ’ εκείνον, ο οποίος με κάποια προσοχή διαβάζει τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.

Και το θαύμα αυτό είναι η Ελλάδα. Άλλα έθνη, ασυγκρίτως μεγαλύτερα και ισχυρότερα, τα οποία αγωνίζονταν να δεσπόσουν οικονομικώς, πολιτικώς και πνευματικώς σε ολόκληρη την οικουμένη, εξαφανίστηκαν και τώρα η αρχαιολογική αξίνα αναζητεί κάτω από το έδαφος να ανακαλύψει τα ίχνη της διάβασής τους. Πού είναι η Αίγυπτος με τις πυραμίδες της; Πού είναι η Βαβυλώνα με τους κρεμαστούς κήπους της; Πού είναι η Καρχηδόνα με τον εμπορικό της στόλο; Πού είναι η Φοινίκη με την τόση δύναμή της και την τόση δόξα της; Έσβησαν. Έσβησαν για πάντα! Και «μόνο» – όπως παρατηρεί η φιλοσοφούσα Ιστορία, – «μόνο η Ελλάδα μας, το θαύμα των αιώνων, όρθια και ακούραστη κρατεί τώρα τρεις χιλιάδες χρόνια τη δάδα του πολιτισμού και το φως της το ανέσπερο και άφθαστο καταυγάζει, φωτίζει, ζωογονεί την ανθρωπότητα ολόκληρη, πέρα για πέρα την οικουμένη».

Η Ελλάδα μένει. Σε πείσμα των εχθρών της, παλαιών και νέων. Ποιος δεν το βλέπει; Κατά την τρισχιλιετή ιστορία της υπέστη μύριους διωγμούς. Απερίγραπτα είναι τα μαρτύριά της. Χτυπήθηκε από όλες τις πλευρές. Προσβλήθηκε από όλα τα κύματα. Πολεμήθηκε από όλους τους δαίμονες. Πολλοί, οι οποίοι την έβλεπαν να πολεμεί μόνη εναντίον απειράριθμων εχθρών, έλεγαν· «Χάθηκε κάθε ελπίδα για την Ελλάδα. Τη φορά αυτή δε θα διαφύγει τον αφανισμό. Θα εξαφανιστεί. Θα πεθάνει. Θα εγγραφεί κι αυτή στον κατάλογο των νεκρών εθνών…». Και οι εχθροί της, οι οποίοι με χαιρεκακία έβλεπαν την απεγνωσμένη πάλη της Ελλάδας κατά των πανίσχυρων εχθρών της, πάλη της ιδέας κατά της ωμής βίας, του πνεύματος κατά της ύλης, ετοιμάζονταν ν’ αγοράσουν τα σάβανα της, να κατασκευάσουν το φέρετρό της, να τη θάψουν και επάνω στον τάφος της να χορέψουν, σαν άλλοι δαίμονες της κολάσεως, και κατόπιν να γράψουν μία μαύρη πινακίδα· «Η Ελλάδα πέθαν το…».

Αλλά η Ελλάδα στα μαρτυρικά στήθη των τέκνων της κλείνει τόση μυστηριώδη δύναμη, ώστε και κατορθώνει να ανασταίνεται και από τον τάφος της σκληρής δουλείας και ντυμένη με την κόκκινη χλαμύδα του μαρτυρίου της όρθια να σαλπίζει σε όλο τον κόσμο σάλπισμα, που κάνει και άλλα έθνη, τα οποία κοιμούνται το βαθύ ύπνο της δουλείας, να ξυπνούν, να συντρίβουν τις αλυσίδες τους, ν’ απελευθερώνονται.

Η Ελλάδα έκανε, κάνει και θα κάνει θαύματα, διότι τη φύτευσε όχι άνθρωπος αλλά ο Θεός. Τη φύτευσε στη δεσπόζουσα, τη σπουδαιότατη αυτή γωνιά της Ευρώπης, η οποία βρέχεται από τα κύματα της Μεσογείου. Την φύτευσε όποως ο αμπελουργός φυτεύει το κλήμα, για να φέρει καρπό πολύ. Και εφόσον το κλήμα αυτό, το οποίο φέρει το όνομα Ελλάδα, καρποφορεί, εφόσον δηλαδή οι Έλληνες είναι συνδεδεμένοι με την πηγή των αθάνατων ιδανικών, της αλήθειας, του αγαθού και του ωραίου, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να διατελεί υπό την κραταιά προστασία του ουρανού, υπό την προστασία εκείνου, ο οποίος είναι η ενσάρκωση της αλήθειας, της αγαθότητας και της ωραιότητας, εκείνου, ο οποίος για όλα τα άτομα, τα έθνη και την ανθρωπότητα καθόρισε αυτόν τον παγκόσμιο νόμο προόδου, αναπτύξεως και πραγματικού πολιτισμού· «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αυτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ… Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε» (ιωάνν. 15, 1 – 2, 4).

Αυτή η φωνή του Χριστού πρέπει να γίνει αντικείμενο βαθύτατης σκέψης και μελέτης εκ μέρους όλων των Ελλήνων κατά τις ημέρες των εθνικών εορτών και πανηγύρεων. Ο Χριστός, του οποίου η αγία καρδιά σκίρτησε από χαρά όταν για πρώτη φορά αντίκρυσε Έλληνες και είπε τα αθάντα λόγια «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωάνν. 12, 23), ο ίδιος ο Χριστός και σήμερα, γεμάτος στοργή προς τη μαρτυρική μας Πατρίδα, στρέφεται προς την Ελλάδα και λέει· «Ελλάδα! Εγώ σε φύτεψα στον αμπελώνα μου. Σε φύτεψα για έναν ύψιστο σκοπό, για να γίνει κλήμα καρποφόρο. Και έγινες. Επί αιώνες τώρα δίνει καρπούς σε όλα τα έθνη, καρπούς πνευματικούς και αγίους. Μείνε κοντά μου. Το αληθινό, το καλό και το ωραίο, σαν τρεις ήλιοι, ας φωτίζουν την πορεία σου. Το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο μου ας είναι ο χρυσός κανόνας του βίου σου. Οι ρίζες σοιυ ας είναι απλωμένες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και από τα άγια χώματά της ας αντλείς το χυμό σου. Μείνε κοντά μου. Τα έθνη, τα οποία έφυγαν μακριά μου έγιναν δένδρα άκαρπα, τα οποία έκαψε η οργή μου. Ελλάδα! Μείνε για πάντα κλήμα ευλογημένο της αμπέλου του Χριστιανισμού. Η δόξα σου θα είναι αιώνια. Μείνε «ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν σοί».

Έλληνες! Για να μείνει αιώνια η Ελλάδα, πρέπει να μείνει κοντά στο Χριστό. Και τότε η ζωτικότητά της θα είναι ανεξάντλητη. Τότε καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να την καταστρέψει. Οι εχθροί της, οσοδήποτε ισχυροί κι αν είναι, δε θα κατορθώσουν να την εξαφανίσουν. Θα μοιάζουν με αδηφάγους τράγους, οι οποίοι ενδέχεται να πηδήσουν το φράκτη, να πλησιάσουν το κλήμα, να φάνε τα φύλλα όλα, να το αφήσουν γυμνό, αλλά το κλήμα θα ζήσει. Ουαί, μάλιστα, στους εχθρούς, οι οποίοι τόλμησαν να πλησιάσουν το κλήμα του Θεού. Αυτοί θα τιμωρηθούν με τη ρομφαία της οργής του δικαιοκρίτη Θεού, το δε κλήμα θα δώσει νέα φύλλα, θα εκβάλει νέους βλαστούς, θα καρποφορήσει και πάλι θα επαναλάβει με Χριστιανικό πια πνεύμα την αρχαία προσφώνηση των προγόνων μας· «Τράγε, ακόμη και αν με φας, όμως θα καρποφορήσω κι άλλο για να επισπεύσω τη θυσία σου».

Η Ελλάδα, συνδεδεμένη άρρηκτα με το Χριστιανικό πολιτισμό, θα ζει αιώνια και θα βλέπει την εξαφάνιση όλων εκείνων, οι οποίοι ως άγρια θηρία ζήτησαν και ζητούν την εξάλειψη από το χάρτη της ιστορικής μας Πατρίδας. Γιατί η Ελλάδα είναι το δένδρο, το οποίο φύτευσε η δεξιά του Υψίστου, και καμία θύελλα δε θα μπορέσει να το ξερριζώσει. Θα ανθίζει αιώνια.

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

“ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ”, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (σελ. 253)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πόσο ανάγκη έχουμε τελικά όλοι μας τη δοκιμασία, τη θλίψη, το στραπατσάρισμα, την ίδια την αποτυχία μας! Όχι, βέβαια, γιατί πρέπει να πάρουμε μια πειθαναγκαστική θέση στο «Σινέ της Μιζέριας» και έναν κλήρο από το ψυχότροπο οδυνισμό, αλλά για να βρούμε μέσα στην αγία ταπείνωση του Θεού αλώβητο και ακέραιο το πολλαπλά παραχαραγμένο είναι μας. Ο άνθρωπος αρχίζει να ωριμάζει όταν και όποτε βγει ενσυνείδητα έξω από τη φιέστα της αμαρτίας του, όταν λήξει αποφασιστικά το θορυβώδη καρνάβαλο της αποστασίας του. Η ονειρική και ψεύτικη ζωή κάποτε σταματά με πάταγο μπροστά στην αναπόδραστη σύνθλιψη των βιοτικών περιστάσεων. Μέσα από τη σύνθλιψη και τον πόνο ανθεί αθόρυβα η θεία ταπείνωση του πνεύματός μας, που είναι πραγματικά η όντως θεία ζωή. Και η ταπείνωση, επειδή είναι εγγυημένα ο πιο άριστος μαγνήτης της θείας Χάρης, μεταγγίζει στην κάθε δεκτική ψυχή το θαυμαστό πλήρωμα της πραγματικής ζωής, για την οποία ο άνθρωπος κτίσθηκε «καλά λίαν» από Θεού.

Ένας εκκοσμικευμένος νους δεν πρόκειται ποτέ να το κατανοήσει αυτό. Και έναν αιώνα «χάρισμα» να δώσεις στον άνθρωπο που έχει και συντηρεί έναν τέτοιο νου, θα θραύει συνεχώς επί ματαίω τη λογική και την αυτοδικαίωσή του επάνω σ’ αυτό το δυσάρεστο γι’ αυτόν «αίνιγμα», που για τους πιστούς είναι ήδη λυμένο και απαντημένο και που έρχεται απευθείας από την επέκεινα ζωή, την αιωνιότητα του Θεού. Είναι πολύ φυσικό στην αντίληψη αυτού του ανθρώπου να διαιρεί τελείως ανεδαφικά τα πράγματα, πολύ περισσότερο τα πρόσωπα, με μια εύκολη κατηγοριοποίηση και μ’ έναν αβίαστο και πραγματικά άσκεφτο διαχωρισμό στη ζωή: «πετυχημένος» ή «αποτυχημένος» άνθρωπος! Αυτό, είναι. Και ως εκεί είναι. Μη ζητάτε τίποτα περισσότερο, καλύτερο και βαθύτερο. Και μάλλον πρέπει να το παραδεχτούμε, ότι μια από τις μεγαλύτερες αδικίες που συντελούνται τελικά, είναι αυτή η διττή κατάταξη που επιφυλάσσει ο κόσμος στους ανθρώπους του, η υποχρεωτική κατάταξη ανάμεσα την «επιτυχία» και την «αποτυχία». Μετά απ’ αυτό, η ζωή κλείνει το φάκελό της.

Και στην εκκλησία εάν συμβεί και έρθει περιστασιακά ένας άνθρωπος που ζει βαθιά παραχωμένος μέσα στο αρρωστημένο σύνδρομο της «επιτυχίας», δυστυχώς, είναι πολλάκις διαπιστωμένο ότι δεν θα έρθει για να ενστερνιστεί με πόθο και δίψα τη ζωή της πίστης, για να κοινωνήσει ζωοποιητικά με το λόγο του Λόγου, να υπηρετήσει και να διακονήσει το μυστήριο του Θεού έτσι όπως αυτό αντανακλάται στη ζωή των προσώπων, αλλά ως συνήθως παρουσιάζεται για να εισβάλλει στην εκκλησιαστική ζωή και τάξη προκειμένου να βασιλεύσει διά της κρίσης και του θελήματός του, να παρατηρήσει, να τελειοποιήσει, να διορθώσει, να ελέγξει, να έρθει σε αθεράπευτη κόντρα με τη βούληση των άλλων, να κάνει εμμονικά ακόμη ένα άπνοο «έργο» οπωσδήποτε για το φαίνεσθαι (από το οποίο αυτός τροφοδοτείται άμεσα), για την άγρα των εντυπώσεων, για ερανισμό επιβραβεύσεων, συγχαρητηρίων και άλλων ανούσιων ευσήμων.

Ενώ ο «αποτυχημένος» άνθρωπος, προδομένος ολότελα και διαψευσμένος ο ίδιος σαρωτικά από τις επίπλαστες επενδύσεις και τις προσωπικές επιλογές της πορείας του, αυτείδωλο σιωπηλό και λυπητερό στο μέσο της εσχατιάς της αδυναμίας του, τραυματισμένος από τα ατελείωτα και αμείλικτα «γιατί» της ανθρώπινης αστοχίας του, κουλουριασμένος εσωτερικά στη δίνη του πόνου του, αλλά συνάμα και φωταγωγημένος από τη ζωντανή ταπείνωση η οποία αρχίζει να πάλλεται δυναμικά και όχι τυχαία στα έγκατά του, εισέρχεται λυτρωμένος στη συχνότητα του φιλάνθρωπου Θεού με οδηγό την ειλικρινή συντριβή της καρδιάς του.

Παρά τον ενοχικό κατατρεγμό που υφίσταται αδιάκοπα από την όποια «αποτυχία» του, τον βλέπουμε συγκινημένοι να βουτάει με λαχτάρα μέσα στην απερίγραπτη αγκάλη του Θεού και να τρυγά ελεύθερα και δικαιωματικά από ’κει μια τέτοια δύναμη, ανάπλαση, ανάπαυση και παρηγορία, που δεν φαντάζεται καν ο πρώτος άνθρωπος –ο «πετυχημένος»!– ότι μπορεί όλ’ αυτά να υπάρχουν για τη ζήση της καρδιάς ως απλανή και ακατάλυτα γνωρίσματα της ποθητής σωτηρίας του.

Καμιά κοσμική «επιτυχία» δεν μπορεί να είναι απαραίτητα εγγύηση ή προεικόνιση της αιώνιας σωτηρίας. Όπως και καμιά κοσμική «αποτυχία» δεν μπορεί να είναι εκ προοιμίου όνειδος και ενοχή στη χώρα του Παραδείσου, στη χώρα της αγάπης του Χριστού. Η αγάπη του Θεού είναι η μόνη καταξίωση του ανθρώπου. Αυτή η καταξίωση υπερβαίνει το νόημα κάθε συμβατικής «επιτυχίας» και αναβαπτίζει ουσιαστικά το γεγονός κάθε πρόσκαιρης «αποτυχίας». Ο άνθρωπος πρέπει να μείνει ελεύθερος από όλ’ αυτά, αν θέλει στ’ αλήθεια να ζήσει και να ζει αυθεντικά…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Ο λόγος του πόνου από τους ανθρώπους

Νομίζω πως όλοι μας θα δοκιμάσουμε τον πόνο από τους κοντινούς μας ανθρώπους, όταν δεν μας συμπεριφερθούν όπως περιμέναμε, όταν μας απογοητεύσουν, όταν μας κοροϊδεύουν. Είναι, αναμφίβολα, οδυνηρή εμπειρία. Μας βρίσκει απροετοίμαστους, δεν υπολογίζαμε σ’ αυτό το ενδεχόμενο.

Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος, ως ατελής και αναπτυσσόμενος, δεν έχει μια σταθερή συμπεριφορά. Πορεύεται, και αυτή η πορεία έχει διακυμάνσεις που τις γεύονται κυρίως οι γύρω του. Γι’ αυτό μπορεί να αναιρέσει το λόγο του, να κινηθεί συμφεροντολογικά, να γίνει σκληρός, να δείξει έναν άλλο εαυτό από ό,τι γνωρίζαμε.

Όλα αυτά προκαλούν απογοήτευση, σύγχυση, πόνο. Διερωτάσαι πώς γίνεται να συμβαίνουν και βέβαια χρειάζεται ο χρόνος για να ισορροπήσεις μέσα σου και να σταθείς στο πόδια σου.

Αν στη ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο και αν όλα όσα μας συμβαίνουν αποσκοπούν στην πνευματική μας ωριμότητα και ανάπτυξη, είναι κατανοητό το πόσο μπορεί να επηρεάσει η αρνητική συμπεριφορά αγαπημένων προσώπων. Όσο όμως και να προκαλεί αναστάτωση η απογοήτευση που μας έρχεται από τους γύρω μας κυρίως ανθρώπους, μπορεί να γίνει μια δυνατή ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Ο Χριστός μίλησε για την πρώτη και κύρια αγάπη που, ως χριστιανοί-μαθητές Του, θα πρέπει να έχουμε στο Θεό. Μπορεί η δική μας αδυναμία, όχι λίγες φορές, να μας οδήγησε στην εξάρτηση από άλλες αγάπες - ανθρώπινες. Η απογοήτευση, τότε, από τέτοιες αγάπες γίνεται σπρώξιμο προς την κυρίως αγάπη, που δεν απογοητεύει και δεν πονά. Όχι, βέβαια, πως δεν θα επιδιώκουμε τις ανθρώπινες αγάπες, αφού ως άνθρωποι τις χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Η εξάρτηση και η απολυτοποίηση όμως δεν δίνουν ζωή αλλά θλίψη, απογοήτευση, θάνατο, ψευδαίσθηση ζωής.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πρέπει να περάσεις ένα βαθύ πόνο, μια τραγική αγωνία, να κραυγάσεις, να παλέψεις, για να σου μιλήσει ο Θεός. Διαφορετικά δεν γίνεται. Το δοκίμασα, το δοκιμάζω, αυτή είναι η κατάθεσή μου».

Τελικά, μέσα από τον πόνο που δημιουργεί η συμπεριφορά των ανθρώπων μπορεί, αν τον χειριστείς ταπεινά και με εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού για σένα, να σου ανοιχτεί η όντως ζωή, ο ουρανός που θέλεις και αγνοείς. Η πείρα τόσων ανθρώπων του Θεού, παλαιοτέρων και συγχρόνων, βεβαιώνει για τη μεταποίηση του σταυρού σε ανάσταση, της θλίψης σε ανάπαυση, της λύπης σε χαρά. Και ακόμα, τα όσα θλιβερά μας συμβαίνουν δεν γίνονται μόνο σε μας αλλά σε όλους και κυρίως σ’ αυτούς που αγαπά ο Θεός γι’ αυτό και τους παιδαγωγεί με τις ποικίλες δοκιμασίες για να γίνουν δεκτικοί της πολλής χάριτός Του και των χαρισμάτων Του τα οποία ετοίμασε «τοις αγαπώσιν Αυτόν».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

isagiastriados.com

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ, ΠΟΝΟΣ, ΛΕΜΕΣΟΣ 04/11/2015

Achilleas Sofroniou

Φώτης Κόντογλου: «Οἱ φι­λο­πα­πι­κές κι­νή­σεις, εἶ­ναι θά­να­τος γι­ά τό Γέ­νος µας»

Με­γά­λο, πο­λύ µε­γά­λο καί σπου­δαῖ­ο εἶ­ναι ἕ­να ζή­τη­µα πού δέν τοῦ δώ­σα­νε σχε­δόν κα­θό­λου προ­σο­χή οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ῞Ελ­λη­νες. 

Κι αὐ­τό εἶ­ναι τό ὅ­τι ἀ­πό και­ρό ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι δι­κοί µας κλη­ρι­κοί νά θέ­λουν καί νά ἐ­πι­δι­ώ­κουν νά δέ­σουν στε­νές σχέ­σεις µέ τούς πα­πι­κούς, πού ἐ­πί τό­σους αἰ­ῶ­νες µᾶς ρη­µά­ξα­νε. 

Γι­α­τί, στ᾿ ἀ­λη­θι­νά, δέν ὑ­πάρ­χει πι­ό µε­γά­λος ἀ­ντί­µα­χος τῆς φυ­λῆς µας, κι ἐ­πί­µο­νος ἀ­ντί­µα­χος, πού, σώ­νει καί κα­λά, θέ­λει νά σβή­σει τῆν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α. Οἱ δε­σπο­τά­δες πού εἶ­πα πώς τούς ἔ­πι­α­σε, ἄ­ξα­φνα κι ἀ­να­πά­ντε­χα, ὁ ἔ­ρω­τας µέ τούς Λα­τί­νους, λέ­νε πώς τό κά­νου­νε ἀ­πό «ἀ­γά­πη». 

Μά αὐ­τό εἶ­ναι χον­δρο­ει­δε­στά­τη δι­και­ο­λο­γί­α καί κα­λά θά κά­νου­νε νά πα­ρα­τή­σου­νε αὐ­τά τά ρο­σό­λι­α τῆς «ἀ­γά­πης», πού τήν κά­να­νε ρε­ζί­λι. ῾Ο δι­ά­βο­λος, ἅ­µα θε­λή­σει νά κά­νει τό πι­ό πο­νη­ρό παι­γνί­δι του, µι­λᾶ, ὁ ἀ­λι­τή­ρι­ος γι­ά ἀ­γά­πη. ῞Ο,τι εἶ­πε ὁ Χρι­στός, τό λέ­γει κι αὐ­τός κάλ­πι­κα, γι­ά νά ξε­γε­λά­σει. Τώ­ρα, στά κα­λά κα­θού­µε­να, τούς ρα­σο­φό­ρους µας στήν Πό­λη, τούς ἔ­πι­α­σε πα­ρο­ξυ­σµός τῆς ἀ­γά­πης γι­ά τούς ᾿Ι­τα­λι­ά­νους, πού στέ­κου­νται, ὅ­πως πά­ντα, κρύ­οι καί πε­ρή­φα­νοι καί δέν γυ­ρί­ζου­νε νά τούς δοῦ­νε αὐ­τούς τούς «ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φούς», πού ὅ­σα τούς κά­να­νε ἀ­πό τόν και­ρό τῶν Σταυ­ρο­φό­ρων ἴ­σα­µε τώ­ρα, δέν τούς τἄ­κα­νε µή­τε Τοῦρ­κος, µή­τε Τά­τα­ρος, µή­τε Μω­µα­χε­τᾶ­νος. 

῎Ι­σως κι οἱ δι­κοί µας νά κά­νουν ἀ­πό πα­ρε­ξη­γη­µέ­νη κα­λω­σύ­νη.

῞Ο­πως εἶ­πα, οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι δι­κοί µας δέν δώ­σα­νε καµ­µι­ά ση­µα­σία σ᾿ αὐ­τές τίς φι­λο­πα­πι­κές κι­νή­σεις, πού εἶ­ναι θά­να­τος γι­ά τό γέ­νος µας καί πού τίς κι­νή­σα­νε οἱ κα­τα­χθό­νι­ες δυ­νά­µεις πού πο­λε­µᾶ­νε τόν Χρι­στό καί πού µέ τά λε­πτά τούς ἀ­γο­ρά­ζου­νε ὅ­λους, δέν δώ­σα­νε λοι­πόν καµ­µι­ά ση­µα­σί­α, γι­α­τί….

τά θε­ω­ροῦ­νε τι­πο­τέ­νι­α πρά­γµα­τα, ἄν δέν εἶ­ναι κι οἱ ἴ­δι­οι ἀ­γο­ρα­σµέ­νοι, ἄ­ξι­α µο­να­χά γι­ά κά­ποι­ους στε­νο­κέ­φα­λους πα­λι­οη­µε­ρο­λο­γί­τες καί φα­να­τι­κούς ἀ­πο­πε­τρω­µέ­νους χρι­στι­α­νούς. Τώ­ρα τά µυ­α­λά γι­νή­κα­νε φαρ­δει­ά, καί κα­τα­γί­νο­νται µέ ἄλ­λα, κο­σµοϊ­στο­ρι­κά προ­βλή­µα­τα! «Θά κα­θό­µα­στε νά κυτ­τά­ζου­µε τώ­ρα πα­πά­δες κι ᾿Ορ­θο­δο­ξί­ες»; Μά αὐ­τούς δέν τούς µέ­λει κι ἄν ἐ­ξα­φα­νι­σθεῖ ἀ­πό τόν κό­σµο κά­θε ἑλ­λη­νι­κό πρᾶ­γµα. Καί θά ἐ­ξα­φα­νι­σθεῖ ὄ­χι τό­σο εὔ­κο­λα µέ τόν ἀ­µε­ρι­κα­νι­σµό πού πά­θα­µε, ὅ­σο ἄν γί­νου­µε στή θρη­σκεί­α πα­πι­κοί. Γι­α­τί γι᾿ αὐ­τοῦ πᾶ­µε. Πα­πι­κή ῾Ελ­λά­δα θά πεῖ ἐ­ξα­φά­νι­ση τῆς ῾Ελ­λά­δας. 

Νά γι­α­τί εἶ­πα πώς εἶ­ναι πο­λύ σπου­δαῖ­ο ζή­τη­µα αὐ­τές οἱ ἐ­ρω­το­τρο­πί­ες πού ἀρ­χί­σα­νε κά­ποι­οι κλη­ρι­κοί δι­κοί µας µέ τούς πα­πι­κούς, κι ἡ αἰ­τί­α εἶ­ναι τό ὅ­τι δέν νοι­ώ­σα­νε τί εἶ­ναι ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α ὁ­λό­τε­λα, µ᾿ ὅ­λο πού εἶ­ναι δε­σπο­τά­δες.

Τό κα­κό εἶ­ναι πώς ὁ λα­ός δέν πῆ­ρε, κα­λά-κα­λά, εἴ­δη­ση γι­ά τή συ­νω­µο­σί­α. Ποι­ός νά τόν πλη­ρο­φο­ρή­σει ἀ­φοῦ οἱ γραµ­µα­τι­σµέ­νοι τά θε­ω­ροῦ­νε αὐ­τά τά πρά­γµα­τα ἀ­νά­ξι­α γι­ά τή µο­ντέρ­να σο­φί­α τους, καί τρέ­χουν ση­µαι­ο­φό­ροι σέ κά­θε νε­ω­τε­ρι­σµό;

᾿Α­πό τό­τε πού ἀρ­χί­σα­νε οἱ λυ­κο­φι­λί­ες ἀ­νά­µε­σα στούς δι­κούς µας καί στούς πα­πι­κούς (καί ση­µεί­ω­σε πώς οἱ δι­κοί µας φα­γω­θή­κα­νε πρῶ­τοι νά πι­ά­σου­νε σχέ­ση µέ τούς Λα­τί­νους σάν νά πή­ρα­νε ἀ­πό κά­που δι­α­τα­γή, κι ὁ­λο­έ­να µι­λᾶ­νε γι­ά «τόν δι­ά­λο­γον» µα­ζί τους, δί­χως νά ξέ­ρου­νε κα­λά-κα­λά τί λέ­νε), ἀ­πό τό­τε λοι­πόν, ἀ­κοῦ­µε, κά­θε τό­σο, κά­τι πρά­γµα­τα θε­α­τρι­κά, ἄ­νο­στα, ἀ­νό­η­τα, δί­χως καµ­µι­ά σο­βα­ρό­τη­τα, ὅ­πως εἶ­ναι ἡ λε­γό­µε­νη «Δι­ά­σκε­ψις τῆς Ρό­δου», τά νέ­α πα­ρεκ­κ­λή­σι­α τοῦ Βα­τι­κα­νοῦ, κ.τ.λ. 

Στή Ρό­δο πή­γα­νε οἱ δι­κοί µας µέ σκο­πό νά που­λή­σουν τήν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α, γι­α­τί γι᾿ αὐ­τούς εἶ­ναι κα­θυ­στε­ρη­µέ­νη µορ­φή τοῦ Χρι­στι­α­νι­σµοῦ, δη­λα­δή ἕ­νας βλά­χι­κος χρι­στι­α­νι­σµός, καί ν᾿ ἀρ­χί­σουν τόν «δι­ά­λο­γον», πού νά τό ν πά­ρει ἡ εὐ­χή αὐ­τόν τόν «δι­ά­λο­γον». Καί τί κά­να­νε; 

Τί­πο­τα! Λό­γι­α πολ­λά καί χα­µέ­να, πού νά ντρέ­πε­ται κι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος ῞Ελ­λη­νας ᾿Ορ­θό­δο­ξος.

Προ­χθές πά­λι µά­θα­µε πώς ὁ Πά­πας ἐ­γκαι­νί­α­σε ἕ­να νέ­ο πα­ρεκ­κ­λή­σι­ο στό Βα­τι­κα­νό καί ἔ­βα­λε γι­ά εἰ­κό­νες (µή χει­ρό­τε­ρα!) τίς φω­το­γρα­φί­ες τοῦ Πά­πα καί τοῦ ᾿Α­θη­να­γό­ρα, «ὁ ὁ­ποῖ­ος ἵ­στα­ται ὄ­πι­σθεν τοῦ Πο­ντί­φη­κος»! Φα­ντα­σθεῖ­τε πα­ρεκ­κ­λή­σι­ο µέ φω­το­γρα­φί­ες (τί ἀ­κα­λαί­σθη­τα πρά­γµα­τα!). 

῾Ο Πά­πας λοι­πόν θά προ­σεύ­χε­ται µπρο­στά στίς δι­κές του φω­το­γρα­φί­ες! Δη­λα­δή τρελ­λά­θη­καν οἱ ἄν­θρω­ποι! Αὐ­τά δέν τά κά­να­νε µή­τε οἱ ἀ­ρα­πά­δες τῆς ᾿Α­φρι­κῆς. Συλ­λο­γί­ζο­µαι πό­ση σο­βα­ρό­τη­τα ἔ­χουν οἱ Μου­σουλ­µᾶ­νοι στή θρη­σκεί­α τους, καί ποῦ κα­τα­ντή­σα­νε τή θρη­σκεί­α τοῦ Χρι­στοῦ αὐ­τοί οἱ ἀ­θε­ό­φο­βοι ᾿Ι­τα­λι­ά­νοι, πού προ­σκυ­νᾶ­νε ἀ­γάλ­µα­τα τῆς Πα­να­γι­ᾶς µέ κοκ­κι­νά­δι­α, µέ σκου­λα­ρί­κι­α καί µέ δα­χτυ­λί­δι­α. Κι ἐ­µεῖς οἱ ᾿Ορ­θό­δο­ξοι, πού φυ­λά­ξα­µε τό βα­θύ µυ­στή­ρι­ο τῆς εὐ­σέ­βει­ας, τώ­ρα, στά κα­λά κα­θού­µε­να, πᾶ­µε νά γί­νου­µε ἕ­να µ᾿ αὐ­τούς πού γε­λοι­ο­ποι­ή­σα­νε τόν Χρι­στό ὅ­σο κα­νέ­νας ἄ­θε­ος.

᾿Αλ­λά, ἀ­πό ποῦ νά πι­ά­σει κα­νέ­νας καί ποῦ νά τε­λει­ώ­σει; ῞Ο­σοι ἤ­τα­νε ἕ­ως τώ­ρα ἀ­δι­ά­φο­ροι γι­ά τή θρη­σκεί­α καί γι­ά τήν ᾿Εκ­κ­λη­σί­α, καί πού πολ­λοί ἀπ᾿ αὐ­τούς τίς πε­ρι­παί­ζα­νε µά­λι­στα, ὅ­λοι αὐ­τοί γι­νή­κα­νε ἔ­ξα­φνα πα­πό­φι­λοι, καί µα­σᾶ­νε σάν µα­στί­χι τήν ψεύ­τι­κη λέ­ξη «ἀ­γά­πη». Με­γα­λύ­τε­ρο ρε­ζι­λί­κι δέν ἔ­γι­νε. ᾿Ε­µεῖς οἱ ἄλ­λοι πού εἴ­µα­στε κολ­λη­µέ­νοι ἀ­πό νε­ό­τη­τος στήν ᾿Εκ­κ­λη­σί­α µας, εἴ­µα­στε στε­νο­κέ­φα­λοι, µο­χθη­ροί, γυ­µνοί ἀ­πό ἀ­γά­πη κι ἀ­πό ἀ­λη­θι­νή εὐ­σέ­βει­α. ῾Η µό­δα εἶ­ναι τώ­ρα νά φαί­νε­σαι ἄν­θρω­πος τῆς ἐ­πο­χῆς µας, πού ἔ­νοι­ω­σε τά «αἰ­τή­µα­τά» της. […]

Πί­στη ἀ­σά­λευ­τη στήν ᾿Ορ­θο­δο­ξί­α, πού ἐ­µεῖς οἱ προ­κοµ­µέ­νοι τήν πή­ρα­µε κλη­ρο­νο­µι­ά καί τήν που­λᾶ­µε «ἀ­ντί πι­να­κί­ου φα­κῆς» καί ἀ­σπα­σµοῦ τῆς πα­ντό­φλας τοῦ Πά­πα! Μά σέ τέ­τοι­ο ση­µεῖ­ο ἐκ­φυ­λι­σθή­κα­µε; Αἰ­τί­α εἶ­ναι ἡ ἔµ­φυ­τη µα­ται­ο­δο­ξί­α µας, πού µᾶς κά­νει νά θέ­λου­µε νά φαι­νό­µα­στε ἔ­ξυ­πνοι συγ­χρο­νι­σµέ­νοι, προ­ο­δευ­τι­κοί, κι ὄ­χι κα­θυ­στε­ρη­µέ­νοι. Μέ τή συ­ναί­σθη­ση τῆς κα­τω­τε­ρό­τη­τας πού ἀ­πο­χτή­σα­µε, φο­βό­µα­στε σάν τόν δι­ά­βο­λο µή­πως µᾶς ποῦ­νε «πα­λι­ά µυ­α­λά, πα­λι­οη­µε­ρο­λο­γί­τες, κα­θυ­στε­ρη­µέ­νους». Καί τρέ­χου­µε νά πᾶ­µε πρῶ­τοι σέ κά­θε κί­νη­ση πού περ­νᾶ γι­ά «µο­ντέρ­να», θέ­λεις µί­µη­ση τῆς «ἀ­φη­ρη­µέ­νης ζω­γρα­φι­κῆς», θέ­λεις ἀ­κα­τα­λα­βί­στι­κες «λο­γο­τε­χνί­ες» (κα­η­µέ­νη λο­γο­τε­χνί­α, ποῦ κα­τά­ντη­σες!), θές φι­λο­πα­πι­σµός, θές ἀ­µε­ρι­κα­νι­σµός, στά πά­ντα, στά ντυ­σί­µα­τά µας (πρό πά­ντων τῆς νε­ο­λαί­ας), στόν τρό­πο πού µι­λᾶ­µε καί σκε­πτό­µα­στε, ἀ­κό­µα καί στίς χει­ρο­νο­µί­ες. Δη­λα­δή, κα­τα­ντή­σα­µε µαϊ­µοῦ­δες τοῦ ἀν­θρω­πί­νου γέ­νους «ἐν ὀ­νό­µα­τι τῆς προ­ό­δου καί τῆς θαυ­µά­σι­ας ἐ­πο­χῆς µας».

(Φώ­τη Κό­ντο­γλου «Μυ­στι­κά ἄν­θη», ἐκ­δ. «Ἀ­στήρ», σελ. 51-53)

https://missionanatolis.wordpress.com