Ἱερομονάχου Εὐσεβίου Βίττη (1927 - 2009)
Πολλοί Χριστιανοί σήμερα, δέν ἒχουν πιά γνήσιο ἐκκλησιαστικό φρόνημα, ἢ εἶναι μέσα τους ἐντελῶς ξ ε θ ω ρ ι α σ μ έ ν ο, δηλαδή ἀ ν ύ π α ρ κ τ ο.
Αὐτό σημαίνει, πώς δέν ἒχουν μέσα τους τήν συνείδηση, ὃτι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ.
Ἀντίθετα μπορεῖ νά ἒχουν στό ἒπακρο ἀναπτυγμένη τή συνείδηση τοῦ ὃτι ἀνήκουν σέ ἓνα κόμμα, σέ ἓνα σύλλογο, σέ μιά ἀθλητική ὁμάδα, σέ ἓνα συνδικᾶτο, σέ κάποια ὀργάνωση κοσμική.
Γιά ὃλα αὐτά δείχνουν ζῆλο, ἐνθουσιασμό, εὐθιξία, πού μπορεῖ νά γίνη καί δυναμίτης, πού νά ἀνατινάζη ὃλα στόν ἀέρα γιά μιά στιγμή.
Γιά ἓνα πρᾶγμα δέν τούς νοιάζει καθόλου, γιά τήν Ἐκκλησία.
Τούς εἶναι ξένη, ἢ σχεδόν ξένη.
Γι’ αὐτό καί παρουσιάζοναται νωθροί, νωθρότατοι, προκειμένου νά ἀντιδράσουν στήν εἰσβολή τοῦ “ταύρου ἐν ὑαλοπωλείω”, τοῦ σατανᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία διά τοῦ “χαράγματος” τοῦ “κατατεθέντος σημάτός του”, 666.
Αὐτοί οἱ ἂνθρωποι καί γιά ζητήματα σάν αὐτό πού μᾶς ἀπασχολεῖ ἐδῶ, μιλοῦν καθησυχαστικά.
Δέ χρειάζονται φανατισμοί καί ἀκρότητες.
Δέν ἐπιτρέπονται σήμερα μεσαιωνισμοί καί Βυζαντινισμοί.
Οἱ φανατισμοί, λένε, δημιουργοῦν ἀναστατώσεις καί ταράζουν τήν κοινή γνώμη.
Ὁ σημερινός ἂνθρωπος, ἰσχυρίζονται, ἒχει ἂλλες ἀνάγκες σέ σχέση μέ ἂλλες ἐποχές.
Δέν τοῦ χρειάζονται πολλές Θρησκευτικότητες.
Δέ λέμε, συνεχίζουν, καλές καί ὡραῖες εἶναι οἱ Παραδόσεις μας, τίς ὁποῖες σεβόμαστε, καλή καί ἡ Ἐκκλησία, καί αὐτή κάποιον καλό σκοπό ἐξυπηρετεῖ.
Καί ἡ Ὀρθοδοξία πρό πάντων σήμερα ἀποτελεῖ πολιτιστικό στοιχεῖο σημαντικώτατο.
Ἒτσι τό ὃλο ἐνδιαφέρον γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι τύπου 'φολκλορίκ', μέ τά κεράκια καί τά εἰκονίσματα τά παλιά, μέ τά κτίσματα τά παλαϊκά, μέ τά κειμήλια τά ἀρχαῖα κλπ, κλπ.
Καί ὃταν φτάσουμε σέ φλέγοντα ζητήματα, ὃπως τό '666', ἐκεῖ πιά ἀρχίζουν τίς εἰρωνεῖες καί οὒτε λίγο οὒτε πολύ βλέπουν τούς πιστούς, πού ἀντιδροῦν, κάτι σάν τρελλούς, κάτι σάν ἀφηνιασμένα ἀπό τυφλόν καί παράλογο φανατισμό ὂντα, ἒξω ἀπό χρόνο καί τόπο.
Τό ἐρώτημα είναι, ποιός ἒχει δίκαιο, αὐτοί οἱ ἂνθρωποι, ἢ οἱ ἃγιοι Πατέρες;
Ἡ Φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τήν Γραφή καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἢ οἱ κήρυκες ἑνός δικῆς τους κατασκευῆς καί ἐμπνεύσεως Χριστιανισμοῦ πού νά κάνη γιά κάθε χρήση;